28 Ιουλ 2017

Αρκεί να μην είναι ΚΚΕ


Πριν από δύο χρόνια, συμπληρώνονταν πενήντα χρόνια από τα Ιουλιανά και ο κυριακάτικος Ρίζος είχε δημοσιεύσει ένα σπάνιο και συγκλονιστικό φωτογραφικό ντοκουμέντο, που παραδόθηκε από μια σφισσα στο ιστορικό αρχείο του ΚΚΕ, με το χτυπημένο Σωτήρη Πέτρουλα να ψυχορραγεί στα χέρια ενός διαδηλωτή, που βρέθηκε δίπλα του. Λίγες μέρες αργότερα, η κε του μπλοκ είχε ετοιμάσει ένα σχετικό θέμα, με κάποιες πληροφορίες για τον άλλο διαδηλωτή που απαθανατίζεται να κρατάει τον Πέτρουλα (έντιμο στοιχείο της Ένωσης Κέντρου και μετέπειτα του ΠαΣοΚ), σε μια σελίδα που τώρα φυτοζωεί στα χέρια του καπηλευτή της, σαν άταφος νεκρός, και δε χρειάζεται να της δίνουμε κλικ, χωρίς λόγο. Το θέμα κυκλοφόρησε σε ένα δικό μας περιορισμένο μικρόκοσμο, χωρίς να πάρει πολύ μεγάλη έκταση.

Λίγες μέρες πριν, στην επέτειο της δολοφονίας του Πέτρουλα, και δύο χρόνια μετά από εκείνον τον Ιούλιο -όταν κάποιοι έπεσαν σε κατάθλιψη διαρκείας, που κρατάει μέχρι σήμερα- μια ιστοσελίδα που απευθύνεται στο ευρύτερο βαρυπενθούν αριστεροχώρι και κυκλοφορεί ως ένθετο με το "Δρόμο της Αριστεράς" (αλήθεια τι να γίνεται η μαοϊκή ψυχή της ΚΟΕ;), πήρε αυτούσιο εκείνο το δημοσίευμα του Ρίζου, χωρίς να προσθέσει το παραμικρό, και κατάφερε να το κάνει viral, με θερμές αντιδράσεις για το ιστορικό ντοκουμέντο που... "έφερε στο φως".

Δεν το αναφέρω με παράπονο (δυστυχώς έτσι λειτουργεί το διαδίκτυο), αλλά ως διαπίστωση. Το ευρύ κοινό μπορεί να ενθουσιαστεί με κάτι που είναι σχετικό με το ΚΚΕ (ή το αρχείο του ή την ιστορία του ή κάποια δράση του ή κάποιο μέλος, στέλεχός του ή... ή... ή...), αρκεί να μην το αναφέρει το ίδιο του κόμμα, να μην το προβάλουν τα δικά του μέσα-όργανα, και τέλος πάντων να αποσυνδεθεί με κάποιον τρόπο απ' αυτό, κι αν είναι δυνατόν να μπει αντιπαραθετικά προς αυτό (τόσο το καλύτερο σε αυτήν την περίπτωση).

Τα αντανακλαστικά που δημιουργεί σε μια μερίδα (θεωρούμενου κι αυτοαποκαλούμενου) προοδευτικού κόσμου αυτό το κόμμα είναι: α) σε αδιανόητο βαθμό αρνητικά, β) μεθοδικά και συστηματικά καλλιεργημένα, γ) σχεδόν εξαρτημένα (κι ούτε καν ενδιάμεσα ή ουδέτερα) και δ) στα όρια του αντικομμουνισμού. Κι η ουσία του πράγματος δεν αλλάζει ιδιαίτερα με το αντεπιχείρημα πως η αντιπαράθεση στο ΚΚΕ δεν ταυτίζεται με τον αντικομμουνισμό, εφόσον αυτός απορρέει ακριβώς από το είδος της πολεμικής και τον τρόπο που γίνεται, με εντυπωσιακές ομοιότητες προς τους κατεξοχήν πολιτικούς φορείς του ωμού και χυδαίου αντικομμουνισμού.

Κατ' επέκταση, όποιος σταμπάρεται ως "κουκουές", αντιμετωπίζει ένα τείχος προκατάληψης και κρίνεται με βάση αυτήν. Σπανίως μπορεί να το υπερβεί και να απευθυνθεί με ίσους όρους σε αυτό το κοινό, που θεωρητικά είναι κοντά μας και συμφωνεί σε κάποια βασικά ζητήματα, όπως το ρατσισμό, το κοινωνικό κράτος -αν και τελικά, δεν είναι τόσο απλό, όσο φαίνεται με μια πρώτη ανάγνωση. Οι εξαιρέσεις Κουκουέδων με ευρύτερη απήχηση, που επιβεβαιώνουν το γενικό κανόνα, είναι μάλλον μετρημένες στα δάχτυλα: τα σκίτσα του Ζάχαρη, κάποια κείμενα του Μπογιόπουλου -ιδίως από τη στιγμή που δεν αρθρογραφεί στο Ριζοσπάστη- και τελευταία ο Πελετίδης.

Ότι ο "Πέλε" είναι μια συμπαθέστατη φυσιογνωμία με ευρύτερη απήχηση, μπορεί να το διαπιστώσει κανείς εύκολα από τα ποσοστά του κόμματος στην Πάτρα, είτε στις εθνικές εκλογές, είτε ακόμα πιο εμφατικά στις Περιφερειακές Εκλογές, που διεξάγονται την ίδια ακριβώς μέρα με τις δημοτικές αλλά παρουσιάζουν μεγάλη απόκλιση. Ή κι από απλές, αυθόρμητες εκδηλώσεις του κόσμου, όπως αυτό το τιτίβισμα του -κάθε άλλο παρά δικού μας- Νίκου Παπαδογιάννη (της γνωστής πορτοκαλί μασονίας των μπασκετικών δημοσιογράφων), που αναρωτιέται αν έχουν δικαίωμα να ψηφίσουν Πελετίδη οι δημότες άλλων πόλεων...

Δε μιλάμε όμως για αυθόρμητες εκδηλώσεις κι ανυποψίαστους.
Στην περίπτωση των Συριζαίων που ενθουσιάζονται προς στιγμήν με την εναντίωση του Πελετίδη στο "φιλανθρωπικό χάπενινγκ" του Πατούλη και του Σκάι, επικρατεί η λογική "ό,τι δεν μπορείς να πολεμήσεις -και το έκαναν βρώμικα και επίμονα- αγάπησέ το", αλλά περίμενέ το στη γωνία για να το χτυπήσεις στην πρώτη στραβή.

Στην περίπτωση του αριστεροχωρίου, υπάρχει ένας αφηρημένος ενθουσιασμός, που φλερτάρει με τον ψυχικό διπολισμό και συμπυκνώνεται στη λογική: "ο Πελετίδης τα σπάει, αλλά το Κουκουέ μου την σπάει". Η οποία αποκόπτει το πρόσωπο από το σύνολο που τον ανέδειξε και το πολιτικό στίγμα του, για να τον εκθειάσει ξεχωριστά, ανεξάρτητα από την πολιτική του ιδιότητα, και να καταλήξει στο μικροαστικό κλισέ κριτήριο: "τα πρόσωπα έχουν σημασία" -πάνω από κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις.

Παρεμπιπτόντως, αυτήν ακριβώς τη λογική στηλίτευε οργισμένος ο Πελετίδης στο προηγούμενο Δημοτικό Συμβούλιο, αναφερόμενος στα αντιπολιτευτικά τερτίπια των "ανεξάρτητων υποψήφιων" που είναι με το χωροφύλακα, τον αστυφύλακα, την κυβέρνηση, αλλά... πάνω από όλα με τον αγώνα!

Για να κλείσουμε, όπως αρχίσαμε: μια είδηση από τον 902 για τις δράσεις της δημοτικής αρχής της Πάτρας θα πάει άπατη στις... διαδικτυακές αγορές, ακόμα κι αν την προωθήσουν συντονισμένα όσοι σφοι έχουν παρουσία στα social media. Η ίδια είδηση για τον Πελετίδη -σαν πρόσωπο πάντα- από ένα μέσο του αριστεροχωρίου έχει πολύ καλές πιθανότητες να γίνει viral, σαν τη φωτογραφία του Πέτρουλα.

Βλέπεις Νίκας; Είναι καλό.
Βλέπεις Κουκουέ; Κάπου βρωμάει η δουλειά... Πιάσε τη μύτη σου και σήκωσέ την ψηλά, αριστοκρατικά, με περιφρόνηση για τους δογματικούς παλαιοημερολογίτες. Κι αν βρεθείς στην ανάγκη να παραδεχτείς και να προβάλεις κάποιον από αυτούς, φρόντισε να το κάνεις μακριά από κόμματα, καλούπια και πολιτικές ταυτότητες (όπως τότε, στις πλατείες). Αν μάλιστα μπορείς να φέρεις το συγκεκριμένο πρόσωπο σε αντιπαράθεση με το κόμμα του, τόσο το καλύτερο. Η περίπτωση του Μπογιό -που έχει δώσει κι αυτός βέβαια μερικά πατήματα- είναι χαρακτηριστική. Και είναι ζήτημα χρόνου να αρχίσουν τα λατρεμένα κλισέ "βάλτε τον Πελετίδη ΓΓ να ξεκολλήσετε από το 5%. Αλλά δεν το κάνετε γιατί φοβάστε να κυβερνήσετε..."

Υγ: όλα τα παραπάνω αφορούν τα εμπόδια και τις δυνατότητες στο δικό μας μαζικό άνοιγμα. Αλλά αυτό είναι το θέμα μιας άλλης ανάρτησης...

Ποινικοποιηση των αστεγων στη Βρετανια


Με πρόστιμα έως 2.500 στερλίνες (2.800 ευρώ) απειλούν άστεγους οι δημοτικές αρχές στην Οξφόρδη της Βρετανίας, σε μία προσπάθεια να τους τρομοκρατήσουν και να τους εξαφανίσουν από τους δρόμους της πόλης.
Οπως αναφέρει η βρετανική εφημερίδα «Γκάρντιαν», μέλη της δημοτικής αστυνομίας αφήνουν τις τελευταίες μέρες σημειώματα με απειλές για τα βαριά πρόστιμα πάνω σε τσάντες και υπνόσακους ανθρώπων που, πέφτοντας θύματα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, αναγκάζονται να επιβιώνουν στους δρόμους. Η απάνθρωπη αυτή τακτική, που συνδυάζεται και με περικοπή των όποιων κοινωνικών δαπανών, επιβεβαιώνει ότι η ζωή των εργαζομένων επιδεινώνεται και φτάνει μέχρι και στην ποινικοποίηση των απόκληρων αυτών που το ίδιο το σύστημα εκμετάλλευσης εξαχρειώνει και πετά σαν στυμμένες λεμονόκουπες. Ολα αυτά δεν μπορεί να μη φέρουν στο νου όλα αυτά που περιγράφει ο Μαρξ στο «Κεφάλαιο», στην ενότητα που αναφέρεται στη λεγόμενη «πρωταρχική συσσώρευση του καπιταλισμού» τον 15ο αιώνα στην Αγγλία, όπου οι εξαθλιωμένοι ξεριζωμένοι αγρότες που στοιβάζονταν στις πόλεις υποχρεώνονταν με τους νόμους «ενάντια στην αλητεία», για να αποφύγουν τις βαριές ποινές, να δουλεύουν στα πρώιμα καπιταλιστικά σκλαβοπάζαρα...

Ζοφερή για τους εργαζόμενους η κατάσταση στα ΜΜΕ



Γενικευμένο πρόβλημα, στις περισσότερες εφημερίδες, αλλά και σε ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς, είναι η απλήρωτη δουλειά, το γεγονός ότι οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ χρωστούν δεδουλευμένα μέχρι και 13 μηνών ή πληρώνουν ποσά «έναντι» (πχ. 100 ευρώ). Η ανασφάλιστη δουλειά γενικεύεται, και χτυπιέται ξανά η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και η επικούρηση, λόγω παντελούς αδυναμίας του ΕΔΟΕΑΠ να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του, ελέω των αντιασφαλιστικών νόμων της κυβέρνησης, της κλοπής των αποθεματικών, της απαλλαγής της εργοδοσίας από εισφορές. Μάλιστα, εδώ και καιρό οι εργοδότες δεν πληρώνουν ούτε τις εργατικές εισφορές που παρακρατούν από τους μισθούς για να αποδίδουν στα Ταμεία.
Τα τελευταία χρόνια έγιναν εκατοντάδες απολύσεις στα ΜΜΕ, με αποτέλεσμα την ένταση της εκμετάλλευσης, με λιγότερους εργαζόμενους να βγάζουν περισσότερη δουλειά. Πλέον κυριαρχούν οι ευέλικτες εργασιακές σχέσεις με μισθούς πείνας, ενώ δεν υπάρχουν Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας. Φαίνεται ότι τα ΜΜΕ εξελίσσονται σε χώρο - «δοκιμαστήριο» αντεργατικών μέτρων, που ακόμη δεν έχουν νομοθετηθεί. Εκκολάπτονται νέες μορφές ευελιξίας, κατάργησης κάθε προστασίας των εργαζομένων και απελευθέρωσης της εργοδοσίας σε αντεργατική δράση χωρίς όρια.
***
Δεκάδες εργαζόμενοι, ιδιαίτερα στα σάιτ, δουλεύουν σε συνθήκες απίστευτης εντατικοποίησης για 200 και 300 ευρώ.
Σε ραδιοφωνικό σταθμό η διοίκηση πρότεινε σε συμβασιούχους δημοσιογράφους που έληξε η σύμβασή τους να υπογράψουν ότι θα δουλεύουν εθελοντικά και απλήρωτοι, μέχρι να καταλήξει αν θα τους ανανεώσει τη σύμβαση.
Στην ΕΡΤ, δύο χρόνια μετά την επαναλειτουργία της, δεν υπάρχει Συλλογική Σύμβαση Εργασίας.
Εφημερίδα χρησιμοποιούσε εργαζόμενους χωρίς να τους προσλάβει, αφού δούλευαν ταυτόχρονα σε άλλη εφημερίδα και στο ραδιόφωνο του ίδιου ιδιοκτήτη. Υπάρχει επίσης εφημερίδα που έχει κλείσει από το 2013 και χρωστά ακόμα μισθούς στο προσωπικό.
Οι εργαζόμενοι σε ΜΜΕ που περνούν σε νέο ιδιοκτήτη χάνουν χρωστούμενα δεδουλευμένα και όλα τα κεκτημένα τους (προϋπηρεσίες κ.λπ.). Μάλιστα χάνουν και την αποζημίωση για τα χρόνια της δουλειάς τους.
Τηλεοπτικός σταθμός επιδίωξε μεταφορά εργαζομένων σε άλλη εταιρεία του ομίλου για να ξεφορτωθεί τα κεκτημένα εργασιακά δικαιώματα.
Τηλεοπτικοί σταθμοί συζητούν συγχωνεύσεις και μειώνουν προσωπικό. Ετσι, π.χ. υπάρχει κανάλι που απολύει τους τεχνικούς των εξωτερικών συνεργείων, στο πλαίσιο ανάπτυξης συνεργασίας με άλλους σταθμούς.
Τι προκύπτει από τα παραπάνω παραδείγματα; Οτι οι εργοδότες ουσιαστικά ζητούν τζάμπα εργατικό δυναμικό. Οτι οι καπιταλιστές ιδιοκτήτες των ΜΜΕ θέλουν να ξεμπερδεύουν με τη μόνιμη και σταθερή δουλειά, με τα θεμελιωμένα εργασιακά δικαιώματα, δεν θέλουν να τους δεσμεύει τίποτα απέναντι στους εργαζόμενους.
Και γι' αυτό ζητούν «εργασιακή ειρήνη», δηλαδή ταξική συνεργασία, για την οποία αξιοποιούν τις συνδικαλιστικές δυνάμεις που ελέγχουν και έχουν την πλειοψηφία στις περισσότερες ενώσεις του κλάδου.
Ταυτόχρονα, οι εξελίξεις στα ΜΜΕ συνοδεύονται από τη διαπάλη και τον σκληρό ανταγωνισμό ανάμεσα σε μονοπωλιακούς ομίλους. Το επιχειρηματικό τοπίο στον κλάδο αλλάζει και η τράπουλα ανακατεύεται ανάμεσα σε επιχειρηματικά σχήματα, «παραδοσιακά» και νέα που μπήκαν ή ετοιμάζονται να μπουν για να επενδύσουν σε μέσα ενημέρωσης. Μέσα σ' αυτή τη διαπάλη ανάμεσα σε τμήματα της αστικής τάξης εμπλέκεται και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, όπως και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα.
***
Τα ΔΣ των ενώσεων - σωματείων όλων των ειδικοτήτων του κλάδου των ΜΜΕ, δημοσιογράφων, διοικητικών, τεχνικών κ.λπ., με πλειοψηφία τις δυνάμεις του κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού, ούτε θέλουν ούτε μπορούν να οργανώσουν την αντίσταση των εργαζομένων απέναντι σε αυτή τη λαίλαπα, την οργάνωση ενιαίας διεκδικητικής πάλης. Μάλιστα, εκεί που ξεσπά ένας αγώνας σπεύδουν να τον υπονομεύσουν, καθησυχάζοντας τους εργαζόμενους ότι θα «τα βρουν» με την εργοδοσία και την κυβέρνηση. Παίρνουν ανοιχτά το μέρος του κεφαλαίου και καλλιεργούν τη μοιρολατρία, την απογοήτευση, την αποστροφή μεγάλου όγκου εργαζομένων από την οργανωμένη πάλη. ΕΣΗΕΑ και ΕΠΗΕΑ έχουν αφήσει έξω από τις γραμμές τους την τεράστια πλειοψηφία των εργαζομένων, ενώ συμπεριλαμβάνουν στα μέλη τους και διευθυντικά στελέχη.
Και η κυβέρνηση τι κάνει; Τον «Πόντιο Πιλάτο», κάνοντας «μπαλάκι» τους εργαζόμενους ανάμεσα σε τράπεζες και εργοδοσία, την ίδια στιγμή που εκατοντάδες είναι όσοι κινδυνεύουν να χάσουν δουλειά, δεδουλευμένα και αποζημιώσεις. Αυτό φάνηκε ανάγλυφα και στην περίπτωση του «Πήγασου». Φροντίζει με κάθε λεπτομέρεια τη διασφάλιση των συμφερόντων των τραπεζών και των επιχειρηματιών, ενώ για τους εργαζόμενους δηλώνει ότι δεν έχει «θεσμικές δυνατότητες». Να τι είπε ο Δ. Τζανακόπουλος στη Βουλή με αφορμή τον «Πήγασο»: «Αναμένουμε από τις τράπεζες (...) οι θεσμικές δυνατότητες της κυβέρνησης είναι πλέον περιορισμένες (...) Θεωρώ όμως ότι οι τράπεζες θα έχουν τη σύνεση και τη σωφροσύνη να μη διαχειριστούν με διαφορετικό τρόπο όμοιες καταστάσεις (...) για τους εργαζόμενους...»
Πρόσφατα εξήγγειλαν από το υπουργείο Εργασίας ότι επεξεργάζονται ένα «επίδομα εγκλωβισμένων» μέσω ΕΣΠΑ, χαρακτηρίζοντας έτσι εργαζόμενους που δουλεύουν απλήρωτοι ή μένουν ξεκρέμαστοι αλλά δεν απολύονται κιόλας. Πρόκειται για επιδότηση στην εργοδοσία με την προτροπή να δώσει κάποια ψίχουλα στους εργαζόμενους. Το αντεργατικό έργο της κυβέρνησης συμπληρώνει η αστική Δικαιοσύνη. Πρόσφατα, ο Αρειος Πάγος γνωμοδότησε ότι η απληρωσιά δεν είναι «βλαπτική μεταβολή», άρα η παραίτηση αποκλείει τη διεκδίκηση αποζημίωσης, ενώ και η επίσχεση εργασίας για απληρωσιά μπορεί να θεωρείται «οικειοθελής» παραίτηση, επομένως πάλι μπορεί να χάνει ο εργαζόμενος την αποζημίωση. Την ίδια στιγμή, οι εργαζόμενοι δεν παίρνουν ούτε επίδομα ανεργίας, αφού δεν θεωρούνται απολυμένοι. Αυτό είναι το νομοθετικό οπλοστάσιο που απολαμβάνει το κεφάλαιο, έτσι διαμορφώνεται το «φιλικό επενδυτικό περιβάλλον», για το οποίο πασχίζουν όλα τα αστικά επιτελεία.
Βεβαίως, οι καπιταλιστές που έχουν ΜΜΕ δεν φτωχαίνουν όταν μία επιχείρησή τους πάει σε πλειστηριασμό ή πτώχευση ή όταν τους μπλοκάρουν το δανεισμό οι τράπεζες. Γενικά οι καπιταλιστές, αν εκτιμήσουν ότι η δραστηριότητά τους σε ένα κλάδο δεν τους αποφέρει κέρδη, ότι δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στον ανταγωνισμό, όταν εκτιμούν ότι η επένδυση σε άλλο κλάδο αποφέρει μεγαλύτερα για αυτούς κέρδη, μεταφέρουν εκεί τα κεφάλαιά τους.
***
Αντίστοιχες εξελίξεις ήδη «τρέχουν» στα Τυπογραφεία και στα Πρακτορεία Διακίνησης Τύπου. Συνεπώς υπάρχει έδαφος για ενότητα πάλης ανάμεσα στους κλάδους, όμως όρος γι' αυτό είναι η ένταση της δράσης των δυνάμεων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ ενιαία σε όλους τους χώρους, κόντρα σε κυβέρνηση - εργοδοσία. Απαιτείται να ξεσκεπαστεί ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός, που παραμένει πολύ ισχυρός. Η δράση να στοχεύει στην ανασύνταξη του κινήματος στον κλάδο, με προσπάθεια οργάνωσης από τα κάτω, με συγκρότηση Επιτροπών Αγώνα σε όλα τα ΜΜΕ, ενώ σημαντικό βήμα θα αποτελέσει η συγκρότηση κλαδικού συνδικάτου στο χώρο των ΜΜΕ.
Σε αυτή την κατεύθυνση, το διεκδικητικό πλαίσιο του ΠΑΜΕ Τύπου & ΜΜΕ, που παλεύει για να γίνουν όλοι οι εργαζόμενοι μέλη των σωματείων, μπορεί να αποτελέσει βήμα συσπείρωσης νέων δυνάμεων, εργαζόμενων δημοσιογράφων, ανέργων, διοικητικών, τεχνικών που εργάζονται στον Τύπο και τα ΜΜΕ.
Ανάμεσα στις διεκδικήσεις είναι και οι εξής:
-- Να καταργηθούν άμεσα όλοι οι αντεργατικοί νόμοι που τσακίζουν τις Συλλογικές Συμβάσεις. Κατάργηση των ατομικών Συμβάσεων και κάθε μορφής «ελαστική» σχέση εργασίας, όπως του αίσχους με τα «μπλοκάκια». Κατάργηση μνημονίων και όλων των αντιλαϊκών μέτρων.
-- Πάλη για Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας σε όλα τα ΜΜΕ, ιδιωτικά και κρατικά, «παραδοσιακά» και νέα, που να καλύπτουν τις απώλειες της περιόδου της κρίσης. Να πληρωθούν τώρα όλα τα χρωστούμενα δεδουλευμένα.
-- Ουσιαστικά μέτρα προστασίας των ανέργων. Επίδομα ανεργίας σε όλους και όσο διαρκεί η ανεργία. Να υπολογίζεται ο χρόνος αυτός ως συντάξιμος. Δημόσια και δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε αυτούς και τις οικογένειές τους. Αναστολή πληρωμών των δανείων τους.
-- Να πληρώνουν για την Κοινωνική Ασφάλιση, όπως και τις οφειλόμενες εισφορές το κράτος και η εργοδοσία, να δώσουν πίσω τα κλεμμένα από το «κούρεμα» των αποθεματικών. Να καταργηθούν όλοι οι αντιασφαλιστικοί νόμοι. Αποκατάσταση των κύριων και επικουρικών συντάξεων στο ύψος που ήταν το 2009.
-- Υπεράσπιση - διεκδίκηση όλων των εργασιακών δικαιωμάτων σε ενδεχόμενες αλλαγές ιδιοκτησίας ή πτωχεύσεις.
-- Ενημέρωση για το λαό, όχι για τα αφεντικά.
Πρέπει να δυναμώσει η πάλη για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών των εργαζομένων. Η καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής είναι που εμποδίζει αυτή την ικανοποίηση, παρά την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, της επιστήμης και της τεχνολογίας, της παραγωγικότητας της εργασίας, που δημιουργούν όλες τις συνθήκες για την κάλυψή τους. Γι' αυτό η πάλη για τις σύγχρονες ανάγκες συνδέεται με την πάλη για την εργατική εξουσία, την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, τον κεντρικό σχεδιασμό. Σ' αυτό το δρόμο και τα ΜΜΕ θα είναι κοινωνική ιδιοκτησία, θα λειτουργούν σε όφελος του λαού, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι θα ευημερούν.

«Κανονικότητα»...




Ως ένα πρώτο βήμα για την επιστροφή στην «κανονικότητα» περιγράφεται από την κυβέρνηση, αλλά και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, τους εκπροσώπους του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστικών οργανισμών η έκδοση του 5ετούς ομολόγου με το οποίο έγινε η «δοκιμαστική έξοδος στις αγορές».
Αλλά τι σημαίνει αυτό; Για το κεφάλαιο, στο οποίο και αναφέρονται, με τον όρο «κανονικότητα» εννοούν τη δυνατότητα, μέσω του αστικού κράτους, να δανείζεται απευθείας από τις αγορές, χωρίς τους «σφιχτούς» όρους και τους περιορισμούς των μνημονίων που συνοδεύουν τον φτηνό δανεισμό από τη μεριά των «θεσμών», των ιμπεριαλιστικών οργανισμών κ.ο.κ., όλα αυτά τα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης και ύφεσης.
«Επιστροφή στην κανονικότητα» εννοούν και τη δυνατότητα του αστικού κράτους να θωρακίζει την ανταγωνιστικότητα και κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων με κάθε λογής προνόμια, φοροαπαλλαγές και εισφοροαπαλλαγές, έχοντας ως ένα βαθμό - «όσο επιτρέπουν οι κανόνες της ΕΕ», όπως έγραφε προχτές η «Αυγή» - κάποια μεγαλύτερα περιθώρια ευελιξίας σε σχέση με σήμερα. Αυτό εννοούν και με το άλλο κυβερνητικό «αφήγημα», αυτό της «εξόδου από την επιτροπεία», και όχι βέβαια την έξοδο από το στενό για το λαό «κορσέ» της καπιταλιστικής κερδοφορίας και των δεσμεύσεων της ΕΕ.
Αλλά για τους εργαζόμενους και το λαό τι να σημαίνει άραγε η φράση αυτή; «Κανονικότητα» είναι ό,τι ζουν και σήμερα, η ζούγκλα των ευέλικτων εργασιακών σχέσεων, των μισθών πείνας, των επιχειρησιακών και ατομικών συμβάσεων, το αίσχος των δουλεμπορικών και των υποκατώτατων μισθών, των διαφορετικών συμβάσεων για τους νέους, το τσεκούρι σε ασφαλιστικά δικαιώματα, συντάξεις και επιδόματα. Για όλα αυτά μάλιστα η κυβέρνηση, σε αντίθεση με τις διακηρύξεις της, έχει δεσμευτεί όχι μόνο να μην ακουμπήσει «τρίχα» από το αντεργατικό οπλοστάσιο που έχει στα χέρια του το κεφάλαιο, μετά το τέλος των μνημονίων, αλλά να το επεκτείνει και περαιτέρω, πέρα απ' όσα έχει ήδη κάνει.
«Κανονικότητα» μετά και την ψήφιση του πρόσφατου μνημονίου είναι και οι ομαδικές απολύσεις, η κατάργηση της Κυριακής αργίας. «Κανονικά» επιδοτούνται οι καπιταλιστές για να ανακυκλώνουν τους εκατοντάδες χιλιάδες άνεργους από την ανεργία στη δουλειά χωρίς δικαιώματα και πάλι πίσω, «κανονικά» και σύμφωνα με το «ευρωπαϊκό κεκτημένο» θα ξεζουμίζονται οι εργαζόμενοι χωρίς ρεπό έως και 12 μέρες στη σειρά, όπως αποκάλυψε προχτές ο «Ριζοσπάστης». «Κανονικότητα» θέλουν και τα εμπόδια στην κήρυξη των απεργιών και το χτύπημα των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων που περιλαμβάνονται στην τρίτη «αξιολόγηση», πλάι σε όλα τα υπόλοιπα αντιλαϊκά μέτρα, τα μέτρα χτυπήματος των αυτοαπασχολούμενων για να ανοίξουν νέα πεδία κερδοφορίας κ.ο.κ.
Οπως βέβαια «κανονικότητα» θα είναι το τσάκισμα όλων των κοινωνικών παροχών σε Υγεία - Πρόνοια, Ασφάλιση, Παιδεία, η γενικευμένη φοροληστεία των λαϊκών στρωμάτων, για να πιάνονται τα ματωμένα πλεονάσματα και οι στόχοι των καπιταλιστών για τα επόμενα... 40 χρόνια.
Κι όλα αυτά χωρίς να υπολογίζει κανείς την «κανονικότητα» της συμμετοχής της αστικής τάξης στην ΕΕ, του κορσέ των «ευρωπαϊκών εξαμήνων» και των ατελείωτων μέτρων για τη θωράκιση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, την «κανονική» εμπλοκή της χώρας στους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στην περιοχή.
Αυτή είναι η «κανονικότητα» της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης σε κρίση και σε ανάπτυξη. Και οι εργαζόμενοι αυτή την «κανονικότητα» του κεφαλαίου πρέπει να αμφισβητήσουν, για να ανοίξουν το δρόμο για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους.

TOP READ