27 Ιουλ 2017

Τα εγκλήματα του καπιταλισμού τον 20ό αιώνα και όχι μόνο...



 

Picture
Ιράκ; Δέκα χρόνια μετά το μεγάλο φιάσκο
Με αφορμή την προώθηση του «Αντικομμουνιστικού Μνημονίου», η αστική τάξη φόρεσε για ακόμα μια φορά το προσωπείο του κατηγόρου, ζητώντας τη διεθνή καταδίκη των «εγκλημάτων του κομμουνισμού», απαιτώντας «δηλώσεις μετανοίας» από τα Κομμουνιστικά Κόμματα και διατάσσοντας την «αναπροσαρμογή» της ιστορικής μνήμης των λαών! Και όλα αυτά στο όνομα της ηθικής τάξης και του ανθρωπισμού...

Η υποκρισία της αστικής τάξης δεν έχει όρια: «Ξεχνώντας» ότι με την ταξική βία κατάφερε και η ίδια να αποτινάξει το φεουδαρχικό απολυταρχικό παρελθόν και να κινήσει μπροστά τους τροχούς της ιστορίας, φρόντισε εκ των υστέρων - και καθήμενη πλέον στο θρόνο του κυρίαρχου εκμεταλλευτή - να την ταυτίσει με την τρομοκρατία και το έγκλημα. Ετσι, η ταξική βία που στρέφεται εναντίον της, «απονομιμοποιείται» και καταδικάζεται. Αλλά μιας και ένα από τα ζητούμενα είναι η ιστορική μνήμη, ας κάνουμε μια αναδρομή στα έργα και ημέρες του «κατηγόρου» καπιταλισμού.
Εκβιομηχάνιση και Αποικιοκρατία
«Το κεφάλαιο γεννιέται βουτηγμένο από την κορυφή ως τα νύχια στο αίμα και στη βρωμιά.»(Κ. Μαρξ, «Το Κεφάλαιο», 1ος τόμος, σελ. 785)


Οι αστικές απεικονίσεις της βιομηχανικής επανάστασης περιορίζονται συνήθως σε μια «ρομαντική» καταγραφή μιας περιόδου που χαρακτηρίζεται από μεγάλες ανακαλύψεις στην επιστήμη, ηρωικές εξερευνήσεις και κατακτήσεις, μιας εποχής που έδωσε το έναυσμα για την αμφισβήτηση και αντικατάσταση του μεσαιωνικού σκοταδισμού με τη λογική, κλπ. Ανεξάρτητα, όμως, από τα προοδευτικά στοιχεία που όντως εμπεριείχε ο καπιταλισμός ως ανερχόμενο τότε κοινωνικοοικονομικό σύστημα, το γεγονός είναι πως η μετάβαση από τη φεουδαρχία υπήρξε μια διαδικασία ιδιαίτερα μακρόχρονη όσο και βίαια.

Η βιομηχανική επανάσταση σημαδεύτηκε πρώτα και κύρια από τη βίαιη απαλλοτρίωση των αγροτικών πληθυσμών, την καταναγκαστική εκδίωξή τους από τους αγρούς και τη μετατροπή τους σε μισθωτούς εργάτες για τις ανάγκες της γοργά αναπτυσσόμενης βιομηχανίας. Ωστόσο, «όσοι διώχθηκαν με τη διάλυση των φεουδαρχικών ακολουθιών και με την απότομη, βίαιη απαλλοτρίωση της γης τους, το προγραμμένο αυτό προλεταριάτο σε καμιά περίπτωση δεν μπορούσε να απορροφηθεί από τη γεννώμενη μανουφακτούρα τόσο γρήγορα, όσο γρήγορα δημιουργήθηκε. Από την άλλη μεριά, οι απότομα εκσφενδονισμένοι από τη συνηθισμένη τροχιά της ζωής τους άνθρωποι δεν μπορούσαν να προσαρμοστούν εξίσου απότομα στην πειθαρχία της νέας κατάστασής τους».

Μετατράπηκαν, λοιπόν, σε περιθωριακά στοιχεία, τα οποία η ευρωπαϊκή νομοθεσία του 15ου και 16ου αιώνα έσπευσε να καταστείλει: «Ενας νόμος του πρώτου έτους της βασιλείας του (του Εδουάρδου του ΣΤ΄ της Αγγλίας), 1597, ορίζει πως, αν κάποιος αρνιέται να εργαστεί, πρέπει να δίδεται σκλάβος στο πρόσωπο που τον κατάγγειλε σαν αργόσχολο. Ο αφέντης πρέπει να τρέφει τον σκλάβο του με ψωμί και νερό, με αδύνατα ποτά και με ό,τι απορρίμματα κρεάτων κρίνει αυτός κατάλληλα. Εχει το δικαίωμα να τον βάζει να κάνει οποιαδήποτε εργασία, όσο αηδιαστική κι αν είναι, μαστιγώνοντας κι αλυσοδένοντάς τον...». «Ετσι», γράφει ο Μαρξ, «ο αγροτικός πληθυσμός, που με τη βία τον απαλλοτρίωσαν, τον κυνήγησαν και τον μετέτρεψαν σε αλήτες, υποτάχθηκε με τερατώδικους τρομοκρατικούς νόμους, με μαστιγώσεις, με στιγματισμούς και με βασανιστήρια σε μια πειθαρχία τέτοια που απαιτεί το σύστημα της μισθωτής εργασίας». (Κ. Μαρξ, «Το Κεφάλαιο», 1ος τόμος, σελ.759 και 761 - 762).
Η κατάσταση της γοργά αναπτυσσόμενης εργατικής τάξης στις καπιταλιστικές χώρες παρέμεινε άθλια μέχρι και τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα. Μια Βρετανική Εκθεση για την Κατάσταση του Εργαζόμενου Πληθυσμού το 1842 έγραφε χαρακτηριστικά πως το μέσο προσδόκιμο ζωής για τους εργάτες στη βιομηχανική πόλη του Λίβερπουλ δεν ξεπερνούσε τα 15 χρόνια! «Ο κύριος λόγος για το υψηλό ποσοστό θανάτων είναι η εκτεταμένη θνησιμότητα μεταξύ των βρεφών και των μικρών παιδιών. Η κατάσταση των παιδιών είναι συνήθως τόσο αδύναμη, ώστε δεν αντέχει τις βλαβερές συνέπειες ενός χαμηλού επιπέδου διαβίωσης. Υπό αυτές τις συνθήκες δεν αποτελεί έκπληξη που μαθαίνουμε από την έκθεση που μόλις συντάξαμε ότι στο Μάντσεστερ, για παράδειγμα, σχεδόν το 54% των παιδιών των εργατών πεθαίνουν πριν τα πέμπτα τους γενέθλια». (Engels, 1958, «The Condition of the Working Class in England», σελ.121).



Η εργάσιμη μέρα κυμαινόταν από 12 έως και 16 ώρες, ενώ οι μισθοί μόλις επαρκούσαν - και πολλές φορές δεν επαρκούσαν - για την επιβίωση των εργαζομένων. Η πρώτη σχετική απογραφή του εργαζόμενου πληθυσμού στις ΗΠΑ το 1870, κατέγραψε 750.000 παιδιά κάτω των 15 ετών απασχολούμενα στη βιομηχανία. Και όμως, ουσιαστική νομοθεσία για την προστασία των παιδιών από την εργοδοτική αυθαιρεσία δεν υπήρξε, παρά μόνο το 1938 (Fair Labor Standards Act).

Και όποτε οι εργαζόμενοι σήκωναν κεφάλι, διεκδικώντας πράγματα που σήμερα μπορεί να τα θεωρούμε αυτονόητα, το κράτος και οι εργοδότες έστελναν εναντίον τους το στρατό, οργάνωναν ένοπλες συμμορίες, επιστράτευαν την εθνοφρουρά και έριχναν στο ψαχνό: δεκάδες - αν όχι εκατοντάδες χιλιάδες - τα θύματα, εργάτες, διαδηλωτές, συνδικαλιστές που αμφισβήτησαν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, την κυριαρχία του κεφαλαίου. Αυτούς βέβαια δε θα τους βρείτε ποτέ καταγραμμένους σε καμιά σελίδα της αστικής ιστοριογραφίας.

Η αποικιοκρατία
Ομως, οι διογκούμενες ανάγκες των γοργά αναπτυσσόμενων καπιταλιστικών κρατών για φτηνές πρώτες ύλες, ώστε να διατηρήσουν σε κίνηση τις τεράστιες βιομηχανίες τους, για νέες αγορές, προκειμένου να απορροφήσουν τον αυξημένο όγκο αγαθών που παρήγαν και για νέα πεδία επενδύσεων των κεφαλαίων που είχαν συσσωρεύσει, είχαν ως αποτέλεσμα την προσθήκη ακόμα ενός μελανού κεφαλαίου στην ιστορία του καπιταλισμού: Την αποικιοκρατία.
Η αποικιοκρατία, η επιθετική υπεράσπιση των συμφερόντων του ιμπεριαλισμού ανά τον κόσμο μέσω της βίαιης κατάληψης και άγριας εκμετάλλευσης νέων εδαφών και λαών, έφτασε στο αποκορύφωμά της το 1914, όπου πάνω από τα 4/5 της υφηλίου βρίσκονταν υπό τον έλεγχο οκτώ μόλις χωρών. Πολλές από αυτές τις αποικίες διατηρήθηκαν μέχρι και τις δεκαετίες 1950 - 1960, όταν τα μεγάλα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα που αναπτύχθηκαν στις υπό ιμπεριαλιστικό ζυγό χώρες - με την ηθική και υλική συμπαράσταση της Σοβιετικής Ενωσης - πέτυχαν την ανεξαρτησία τους. Ανάμεσα στα «επιτεύγματα» της αποικιοκρατίας συγκαταλέγονται και τα εξής:
  • Αμέτρητες πολεμικές επιχειρήσεις οργανωμένων στρατών εντόπιων λαών, οι οποίες στις περισσότερες περιπτώσεις ήταν ιδιαίτερα άνισες και κατέληγαν σε σφαγές (ο Πρώσος ηγέτης Οττο φον Μπίσμαρκ τις είχε χαρακτηρίσει «πολέμους για σπορ»). Ολόκληρα έθνη, όπως οι αυτόχθονες της Βορείου και Νοτίου Αμερικής, σχεδόν εξαφανίστηκαν από τον χάρτη.
  • Οι περιοχές της Δυτικής Αφρικής κυριολεκτικά ερήμωσαν μετά από τρεις αιώνες αποικιοκρατικής εκμετάλλευσης και από το εμπόριο δούλων. Σε 10 - 15 εκατομμύρια υπολογίζονται οι δούλοι που μεταφέρθηκαν στην άλλη όχθη του Ατλαντικού μέχρι και την τυπική κατάργηση της δουλείας το 1860. Οι απώλειες σε ανθρώπινες ζωές κατά τη διάρκεια του διάπλου ή της μεταφοράς από τον τόπο σύλληψής τους στα παράκτια διαμετακομιστικά κέντρα αγγίζει τα 20 εκατομμύρια. Ανυπολόγιστες οι συνέπειες από τις καταστροφές στις καλλιέργειες, τους λιμούς και τη δημογραφική ανισορροπία που επήλθαν από τη δραματική μείωση του ανδρικού πληθυσμού.

​Η χρήση στρατιωτικής δύναμης, προκειμένου να προωθηθούν τα συμφέροντα των διεθνών μονοπωλίων στο εξωτερικό, οδήγησε σε αμέτρητες αιματηρές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Μόνο την περίοδο 1898 - 1934, οι ΗΠΑ εισέβαλαν σε χώρες της Λατινικής Αμερικής 32 φορές. Ο στρατηγός Smedley Butler, ο οποίος υπήρξε επικεφαλής πολλών τέτοιων στρατιωτικών επεμβάσεων, μετά την αποστρατεία του, περιέγραψε την καριέρα του ως εξής: «Ξόδεψα 33 χρόνια και 4 μήνες στην ενεργό στρατιωτική υπηρεσία. Και κατά τη διάρκεια της περιόδου αυτής ξόδεψα τον περισσότερο καιρό μου ως μπράβος για τις μεγάλες επιχειρήσεις, για τη Γουόλ Στριτ και τους τραπεζίτες. Με λίγα λόγια, υπήρξα "ένας γκάγκστερ του καπιταλισμού". Ετσι, συνέδραμα στο να γίνει το Μεξικό ασφαλές για τα συμφέροντα του Αμερικανικού Πετρελαίου το 1914. Συνέδραμα στο να γίνει η Αϊτή και η Κούβα ασφαλές μέρος για τους λεβέντες της National City Bank να συλλέγουν κέρδη. Συνέδραμα στο βιασμό μισής ντουζίνας κρατών της Κεντρικής Αμερικής για το όφελος της Γουόλ Στριτ». (Δήλωση Butler στο J Bradner, 1991, «Real War Stories»).
Ο «Χρυσούς» Αιώνας της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας και των πολέμων
Οπως είδαμε πρωτύτερα, το 1914 η αποικιοκρατία είχε φτάσει στο ζενίθ της και οι δυνατότητες περαιτέρω ιμπεριαλιστικής επέκτασης είχαν περιοριστεί σημαντικά (αφού ελάχιστες περιοχές του κόσμου απέμεναν «ελεύθερες» προς εκμετάλλευση). Από την άλλη μεριά, νέες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (όπως η Γερμανία, η Ιαπωνία, κλπ.), οι οποίες είχαν εισέλθει σχετικά καθυστερημένα στη «λέσχη» των βιομηχανικά ανεπτυγμένων καπιταλιστικών κρατών, είχαν αρχίσει να διεκδικούν όλο και πιο σθεναρά την αναδιανομή των παγκόσμιων πλουτοπαραγωγικών πηγών και αγορών. Οσο οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί οξύνονταν τόσο πολλαπλασιάζονταν οι επιμέρους κρίσεις και συγκρούσεις: Ρωσοϊαπωνικός Πόλεμος (1904 - 1905), Γαλλογερμανική διένεξη για το Μαρόκο (1905 -1906 και 1911), Βαλκανικοί Πόλεμοι (1911 - 1913), κ.ά.

Η αφορμή για την οριστική επίλυση του αδιεξόδου της ισορροπίας δυνάμεων που είχε διαμορφωθεί στους κόλπους του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού δόθηκε με τη δολοφονία του Αρχιδούκα Φερδινάνδου, διαδόχου του αυστριακού θρόνου στο Σαράγεβο της Βοσνίας στις 28 Ιούνη 1914: Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος είχε ξεκινήσει. Για τα επόμενα τρία χρόνια 11.500 άνθρωποι θα έχαναν καθημερινά τη ζωή τους και 13.000 θα τραυματίζονταν, σε έναν πόλεμο που χαρακτηρίστηκε από τα τεχνολογικά επιτεύγματα του μαζικού θανάτου που επιστρατεύτηκαν να τον εξυπηρετήσουν, όπως τα άρματα μάχης, τα αεροπλάνα και τα χημικά αέρια. Συνολικά, ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος κόστισε τη ζωή σε 8.345.000 εμπόλεμους και 10.000.000 αμάχους από όλες τις πλευρές. Αλλοι 20 εκατομμύρια τραυματίστηκαν.

Και όμως, τα διεθνή μονοπώλια αποκόμισαν τεράστια κέρδη, παράγοντας και πουλώντας πολεμικό υλικό και πρώτες ύλες ταυτόχρονα σε αμφότερες αντιμαχόμενες πλευρές. Για παράδειγμα:
  • Το τραστ κατασκευής πυρίτιδας, εκρηκτικών και πυρομαχικών «Nobel» βρετανικών συμφερόντων διατηρούσε κατά τη διάρκεια του πολέμου θυγατρικές και στην Αγγλία (7) αλλά και στη Γερμανία (5).
  • Οι πολεμικές βιομηχανίες γερμανικών συμφερόντων «Krupp» και «Schneider» συμμετείχαν στη βιομηχανία «Poutiloff» της Ρωσίας.
  • Δεκάδες βιομηχανίες από τη Γαλλία, το Βέλγιο, την Αγγλία, τη Γερμανία, τη Ρωσία, την Ιταλία και την Αυστροουγγαρία συνδέονταν μεταξύ τους, μέσω διεθνών μονοπωλιακών ενώσεων, κάνοντας χρυσές δουλιές από την «ακμάζουσα» αγορά του θανάτου.
Τέλος, ένα επιπλέον ενδιαφέρον στοιχείο: Οταν αφυπνισμένοι από τη φρίκη του ιμπεριαλιστικού πολέμου, οι εργάτες της Γερμανίας ξεσηκώθηκαν ενάντια στους εκμεταλλευτές τους το 1918, ο βρετανικός ιμπεριαλισμός επέστρεψε στον ηττημένο γερμανικό στρατό σημαντικό μέρος του οπλισμού του, προκειμένου να καταστείλει την επανάσταση. Ακόμα περισσότερο και από την απειλή των συμφερόντων του από μια άλλη ιμπεριαλιστική δύναμη, ο ιμπεριαλισμός φοβάται τον επαναστατημένο εργάτη!
Η λήξη όμως του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου δε σήμανε και το τέλος των πολέμων γενικά. Η νέα τάξη πραγμάτων που διαμορφώθηκε με την υπογραφή της Συνθήκης των Βερσαλλιών και οι τριγμοί που προκάλεσαν οι κρίσεις του διεθνούς καπιταλιστικού συστήματος (1929), έθεσαν ουσιαστικά τις βάσεις για μια νέα παγκόσμια τραγωδία. Πρέπει να σημειωθεί, πως στην εικόνα της διεθνούς κατάστασης είχε προστεθεί στο μεταξύ η δημιουργία του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους στον κόσμο, το οποίο βρέθηκε από την επομένη της γέννησής του κιόλας στο στόχαστρο του διεθνούς ιμπεριαλισμού. Ο τελευταίος όχι μόνο ενθάρρυνε και συνεργάστηκε, αλλά συνέδραμε αποφασιστικά στην άνοδο του φασισμού στην Ευρώπη.
Ενα τμήμα της ιστορίας, το οποίο παραμένει ευρύτερα λιγότερο γνωστό: Το 1930 οι κεντρικές τράπεζες του κόσμου προχώρησαν στη δημιουργία της Τράπεζας Διεθνών Διευθετήσεων (ΤΔΔ - Bank for International Settlements). Η τράπεζα αυτή, στην οποία συμμετείχε και η Ομοσπονδιακή Αποθεματική Τράπεζα της Νέας Υόρκης, υπήρξε έμπνευση του Schacht, διευθυντή της Reichsbank και μετέπειτα υπουργού Οικονομίας των ναζί . Με τον Αμερικανό Πρόεδρο, η ΤΔΔ διαχειρίστηκε το χρυσό που λεηλατήθηκε από τις εθνικές τράπεζες της Αυστρίας, της Ολλανδίας, της Τσεχοσλοβακίας κ.ά., καθώς και αυτόν που προήλθε από τις κατασχεθείσες περιουσίες των εβραϊκών πληθυσμών που οδηγήθηκαν στο θάνατο. Ο αρχικός στόχος της συγκεκριμένης τράπεζας ήταν η απόδοση των πολεμικών επανορθώσεων του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου στους δικαιούχους, αλλά στην πορεία αυτό θα άλλαζε, καθιστώντας την ουσιαστικά κανάλι εισροής αμερικανικών και βρετανικών κεφαλαίων προς όφελος της ανοικοδόμησης της γερμανικής πολεμικής βιομηχανίας.
Καθώς πλησίαζε ο πόλεμος, οι διασυνδέσεις μεταξύ των Rockefeller και της ναζιστικής κυβέρνησης γινόντουσαν ολοένα και πιο στενές. Σε συνεργασία και με την «J H Shroder Bank» της Νέας Υόρκης καθώς και άλλους εκπροσώπους του τραπεζικού και βιομηχανικού κεφαλαίου δημιούργησαν μια εταιρία, την οποία το γνωστό περιοδικό «Time» χαρακτήρισε ως «τον οικονομικό καταλύτη του Αξονα Ρώμης - Βερολίνου». Ο πρόεδρος της «Standard Oil», W. Teagle, διατηρούσε επίσης εκτενείς επαφές με τους γερμανικούς κύκλους της εξουσίας, καθώς και με τον Sir Henry Deterding της βρετανικής πετρελαϊκής πολυεθνικής «Shell», με τον οποίο μοιραζόταν το ίδιο όραμα για το μέλλον της Ευρώπης, άμεσα συνδεδεμένο με την καταστροφή της Σοβιετικής Ενωσης. (Higham Ch, 1983, «Trading with the Enemy», σελ. 1 - 33).
Αναφορές του Κογκρέσου των ΗΠΑ, του FBI, καθώς και έρευνες του Τμήματος Δικαιοσύνης τη δεκαετία του 1930 και 1940, έχουν καταγράψει με σαφήνεια τη σύνδεση και ρόλο του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου και των φασιστικών κυβερνήσεων της Ευρώπης. Μια σειρά από μονοπωλιακές εταιρίες, όπως η χημική βιομηχανία «Du Pont», η «Standard Oil», η «General Motors» κ.ά., έχουν αποδειχτεί πως συνεργάζονταν με τα βιομηχανικά καρτέλ της ναζιστικής Γερμανίας, με σκοπό την εξάλειψη του διεθνούς ανταγωνισμού και αναδιανομής των πλουτοπαραγωγικών πηγών και αγορών του κόσμου αναμεταξύ των.
Ακόμα και κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, υπήρχε ένας αριθμός από βιομηχανικούς και τραπεζικούς παράγοντες, οι οποίοι εξακολούθησαν να επενδύουν στην πολεμική προσπάθεια των φασιστικών δυνάμεων, ενώ ταυτόχρονα αποκόμιζαν και τεράστια κέρδη από τις πολεμικές παραγγελίες των χωρών τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι πολλές βιομηχανίες «δυτικών» συμφερόντων δεν έκλεισαν ή κρατικοποιήθηκαν από τους ναζί , αλλά συνέχισαν να λειτουργούν «αυτοτελώς» και να παράγουν για τη φασιστική πολεμική μηχανή μέχρι το τέλος, συσσωρεύοντας σημαντικό πλούτο.
Ενας Αμερικανός ιστορικός θα αναρωτηθεί: «Τι θα συνέβαινε άραγε, αν τα εκατομμύρια των Αμερικανών και Βρετανών πολιτών, τα οποία έπρεπε να ζουν με κουπόνια και στοιβαγμένοι στις ουρές έξω από τα βενζινάδικα, μάθαιναν ότι το 1942 η "Standard Oil" διοχέτευε στον εχθρό καύσιμα μέσω της "ουδέτερης" Ελβετίας; Και αν υποθέταμε ότι ο λαός ανακάλυπτε ότι η Τράπεζα "Chase" στο κατεχόμενο Παρίσι ακόμα και μετά το Περλ Χάρμπορ έκλεινε δουλιές αξίας εκατομμυρίων δολαρίων με τον εχθρό; Ή ότι φορτηγά της "Ford" κατασκευάζονταν για τις γερμανικές κατοχικές δυνάμεις; Ή ότι ο συνταγματάρχης Sosthenes Behn, ο επικεφαλής της αμερικανικής πολυεθνικής εταιρίας τηλεφωνίας ΙΤΤ, έφυγε ενώ ο πόλεμος μαινόταν, από τη Νέα Υόρκη για τη Βέρνη, με σκοπό τη βελτίωση του γερμανικού συστήματος πληροφοριών και των τηλεκατευθυνόμενων βομβών που έπλητταν το Λονδίνο; Ή ότι η ΙΤΤ σχεδίασε τις βόμβες Focke-Wulfs που χρησιμοποιήθηκαν ενάντια σε αμερικανικά και βρετανικά στρατεύματα;» (Higham Ch, 1983, «Trading with the Enemy», σελ. 1 - 33).
Η ΕΣΣΔ στον αντίποδα των ιμπεριαλιστών
Η ΕΣΣΔ σε όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930 προσπάθησε επανειλημμένως, μέσα από Διασκέψεις Αφοπλισμού, Συνέδρια Ειρήνης, διμερείς και πολυμερείς διπλωματικές συναντήσεις, να δημιουργηθούν οι συνθήκες για την αποφυγή του πολέμου. Οι λεγόμενες όμως «Δυτικές Δημοκρατίες» είχαν άλλα σχέδια.
Την περίοδο Ιούνη - Αυγούστο του 1939 πραγματοποιήθηκαν διαπραγματεύσεις μεταξύ Γερμανίας και Βρετανίας, κατά τις οποίες οι πρώτοι υποσχέθηκαν να σεβαστούν την ακεραιότητα της βρετανικής αυτοκρατορίας, ενώ οι δεύτεροι παραχώρησαν στον Χίτλερ ελευθερία κινήσεων στην Ανατολή. Οι συνομιλίες περιστράφηκαν σε δύο κυρίως άξονες: α) Καθορισμό σφαιρών επιρροής και β) διπλωματική απομόνωση της ΕΣΣΔ.
Ο Χάρολντ Αϊκς, επιτετραμμένος των Εσωτερικών Υποθέσεων των ΗΠΑ, έγραφε εκείνη την εποχή στο ημερολόγιό του: «Η Αγγλία έλπιζε να προκαλέσει σύγκρουση ανάμεσα στη Ρωσία και τη Γερμανία και να μη διακινδυνέψει η ίδια. Η Γαλλία θα αναγκαστεί επίσης να απαρνηθεί την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη προς όφελος της Γερμανίας, ελπίζοντας να τη δει να εμπλέκεται σε πόλεμο με τη Σοβιετική Ενωση» («The Secret Diary of Harold Ickes», τόμος 2, σελ. 705).
Και ενώ η Γερμανία προέλαυνε προς ανατολάς και ούτε μια τουφεκιά δεν είχε ριχτεί από πλευράς των Συμμάχων, που της είχαν όμως κηρύξει τον πόλεμο (ο λεγόμενος και «παράξενος πόλεμος»), έλαβε χώρα η φινλανδο-σοβιετική σύρραξη. Στο πλευρό της αντιδραστικής κυβέρνησης της Φινλανδίας (η οποία σημειωτέον θα συνταχθεί όχι πολύ αργότερα με τις δυνάμεις του Αξονα) σπεύδουν όλοι: Αγγλία, Γαλλία, ΗΠΑ και φασιστική Ιταλία συνέδραμαν με στρατιωτικό υλικό και προετοιμάζουν εκστρατευτικό σώμα. Το τελευταίο δεν έφτασε ποτέ, αφού επήλθε η νίκη του Κόκκινου Στρατού. Ενα γκολικό δημοσίευμα του 1943 θα σχολιάσει σχετικά με την υπόθεση: «Στα τέλη του 1939 - 1940 αποτυγχάνει η πολιτική και στρατιωτική συνωμοσία των Τσάμπερλεν και Νταλαντιέ που σκοπό είχε να προκαλέσει μια ανατροπή της κατάστασης σε βάρος της Σοβιετικής Ενωσης και να μπει τέλος στην αντιπαράθεση ανάμεσα στην αγγλογαλλική συμμαχία και τη Γερμανία, μέσω ενός συμβιβασμού και μιας αντι-Κομιντέρν συμμαχίας. Η συνωμοσία αυτή συνίστατο στην αποστολή ενός αγγλογαλλικού εκστρατευτικού σώματος για να βοηθήσει τους Φινλανδούς, και η επέμβασή του θα προκαλούσε μια εμπόλεμη κατάσταση με τη Σοβιετική Ενωση» («Petite encyclopedie politique du monde», σελ. 136).
Αφού κατελήφθη η Τσεχοσλοβακία, ο Χίτλερ πρόβαλε αξιώσεις εις βάρος της Πολωνίας. Και όπως στην περίπτωση της Τσεχοσλοβακίας, η σοβιετική κυβέρνηση προσφέρθηκε ξανά να υπερασπίσει μαζί με τις δυτικές δυνάμεις την Πολωνία. Οι δεύτεροι, όμως, συνεχίζοντας την πολιτική υπονόμευσης του αντιφασιστικού μετώπου και προώθησης του γερμανικού ιμπεριαλισμού προς ανατολάς, αρνήθηκαν για άλλη μια φορά να προχωρήσουν σε ουσιαστικές κινήσεις.
Ο απολογισμός του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου σε ανθρώπινο κόστος δεν είχε προηγούμενο: πάνω από 50 εκατομμύρια άνθρωποι, εμπόλεμοι και άμαχοι, έχασαν τη ζωή τους. Και όμως ο ιμπεριαλισμός προετοιμαζόταν ήδη για την «επόμενη μέρα». Φοβούμενος την επικράτηση των προοδευτικών δυνάμεων στη Γερμανία, εν όψει της επικείμενης κατάρρευσης της ναζιστικής μηχανής, ο Τσόρτσιλ παραδέχτηκε πως είχε δώσει εντολές στον Μοντγκόμερι «να είναι προσεκτικός στην περισυλλογή των γερμανικών όπλων, συγκεντρώνοντάς τα κατά τέτοιον τρόπο, ώστε να μπορούν να ξαναχορηγηθούν εύκολα στους Γερμανούς στρατιώτες», αν αυτό χρειαστεί.
Στη Γαλλία, οι Βρετανοί φρόντισαν να παραδώσουν τις θέσεις των κομμουνιστών παρτιζάνων στους ναζί που υποχωρούσαν με αποτέλεσμα το θάνατο χιλιάδων αγωνιστών. Παρ' όλα αυτά όμως, και παρά την εσπευσμένη μεταφορά των στρατευμάτων του στρατηγού Ντε Γκολ στη Γαλλία, το Παρίσι θα απελευθερωθεί από τους παρτιζάνους και τον εξεγερμένο λαό, με μπροστάρησες τους κομμουνιστές. Ακόμα και πριν τη λήξη καλά - καλά του πολέμου, ΗΠΑ και Αγγλία προετοιμάζονταν για την καταστολή των μαζών, διατηρώντας, όπως διατύπωσε και ο Αμερικάνος ιστορικός D. F. Fleming, «την εξουσία των ανώτερων κοινωνικών τάξεων οι οποίες κυβερνούσαν αυτές τις χώρες στο παρελθόν.» (Fleming D. .F, «The Cold War and its Origins, 1917 - 1960», τόμος 1, σελ. 210). Στην υπεράσπιση του διεθνούς ιμπεριαλισμού θα επιστρατευθούν ακόμα και πρώην στελέχη της ναζιστικής μηχανής: μόνο στη διοίκηση του ΝΑΤΟ υπηρετούσαν μέχρι το 1961 136 Γερμανοί στρατηγοί και ναύαρχοι που είχαν καταδικαστεί ως εγκληματίες πολέμου!

Τα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα συνεχίζονται μετά τον πόλεμο
Η εγκληματική δράση, όμως, του ιμπεριαλισμού στον 20ό αιώνα δεν περιορίστηκε μόνο στους δύο μεγάλους πολέμους. Το 1995, ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Μπούτρος Μπούτρος - Γκάλι περιέγραψε το μεταπολεμικό διεθνές σύστημα ως μια «κουλτούρα του θανάτου». Από το 1945 και έπειτα σημειώθηκαν πάνω από 130 πολεμικές συρράξεις. 23 εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους άμεσα ως εμπόλεμοι, ενώ τουλάχιστον άλλοι 40 εκατομμύρια από τις συνέπειες των πολέμων (λιμός, αρρώστιες, κλπ.). Συγκριτικά με προηγούμενες περιόδους της ανθρώπινης ιστορίας, μόνο το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα υπήρξε δύο φορές πιο δολοφονικό από τον 19ο αιώνα και επτά φορές από τον 18ο (Kane H., 1995, «The hour of departure: forces that create refugees and migrants», σελ.18 - 19). Για να αναφέρουμε μόνο ορισμένα από τα «ολοκαυτώματα» του ιμπεριαλισμού κατά το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα:
  • Στις 6 και 9 Αυγούστου του 1945, έπειτα από ειδική εντολή του Προέδρου των ΗΠΑ Τρούμαν έγινε χρήση της ατομικής βόμβας στις πόλεις Χιροσίμα και Ναγκασάκι. Η εν ψυχρώ δολοφονία χιλιάδων αμάχων πολιτών δεν είχε κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα στη ροή του πολέμου, αφού η ιαπωνική αυτοκρατορία ήταν ήδη έτοιμη να συνθηκολογήσει. Ο σκοπός της ήταν να δείξει στον κόσμο (και ιδιαίτερα στην ΕΣΣΔ) ποιος ήταν το αφεντικό. Αυτή η επίδειξη δύναμης κόστισε τη ζωή σε 200.000 ανθρώπους, ενώ δεκάδες χιλιάδες άλλοι γνώρισαν φριχτό θάνατο αργότερα από τις συνέπειες της ραδιενέργειας.
  • Πρώτος μεγάλος σταθμός στην πορεία του ιμπεριαλισμού για την εδραίωση της μεταπολεμικής του κυριαρχίας ήταν ο πόλεμος της Κορέας (1950 - 1953). Παρά την τεράστια τεχνολογική υπεροχή της στρατιωτικής μηχανής των ΗΠΑ και τους αναρίθμητους πόρους που δαπανήθηκαν για τις επιχειρήσεις, ο ιμπεριαλισμός αναγκάστηκε σε ανακωχή. Η χώρα όμως μετατράπηκε σε συντρίμμια, ενώ πάνω από 4,5 εκατομμύρια Κορεατών έχασαν τη ζωή τους, τα 3/4 εξ αυτών άμαχοι.
  • Μετά τον πόλεμο των Γάλλων ιμπεριαλιστών στην Ινδοκίνα (1946 - 1955), ο οποίος άφησε πίσω του 1,2 εκατομμύρια νεκρούς, ήρθε να προστεθεί και η στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ στο Βιετνάμ (1956 - 1975), ανεβάζοντας το συνολικό αριθμό των νεκρών ενός λαού που πάλευε για την ανεξαρτησία του από τον ιμπεριαλιστικό ζυγό σε πάνω από 3 εκατομμύρια. Το μέγεθος της βαρβαρότητας της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας δεν το χωράει ανθρώπινος νους. Εναντίον ενός ελαφρά οπλισμένου - αλλά αποφασισμένου - στρατού χωρικών ρίχτηκαν πάνω από 400.000 βόμβες ναπάλμ, χρησιμοποιήθηκαν χημικά όπλα μαζικής καταστροφής (τα οποία σκοτώνουν ακόμα), ολόκληρα χωριά εξαφανίστηκαν από το χάρτη και οι κάτοικοί τους σφαγιάστηκαν μέχρι τον τελευταίο.
  • Η μεταπολεμική αποικιοκρατική καταστολή δεν περιορίστηκε μόνο στην Κορέα και το Βιετνάμ. Από τη Μαδαγασκάρη έως την Αλγερία, το Μαρόκο και την Τυνησία πάνω από μισό εκατομμύριο άνθρωποι πέθαναν στο μακρύ και δύσκολο δρόμο προς την ανεξαρτησία.
  • Στη Λατινική Αμερική, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός επενέβη επανειλημμένα, προκειμένου να προστατέψει τα συμφέροντά του, απομακρύνοντας με τη βία εκλεγμένες κυβερνήσεις, στηρίζοντας (άμεσα ή έμμεσα) στυγνές δικτατορίες. Για να αναφέρουμε μόνο μερικά παραδείγματα: στρατιωτική επέμβαση, βομβαρδισμός και εγκαθίδρυση δικτατορίας του Καστίγιο Αρμας στη Γουατεμάλα (1945), σειρά πραξικοπημάτων με τελική επιβολή στρατιωτικής χούντας στις 31 Μάρτη 1964 στη Βραζιλία, εισβολή των ΗΠΑ στη Δομινικανή Δημοκρατία και ανατροπή του εκλεγμένου Χουάν Μπος (1965), υπονόμευση της κυβέρνησης Λαϊκής Ενότητας του Αλιέντε στη Χιλή και στήριξη του Δικτάτορα Πινοσέτ (1973). Η λίστα δεν έχει τέλος...
Ομως, ο ιμπεριαλισμός δε σκότωνε μόνο με πολέμους και δικτατορίες. Οι «διαρθρωτικές αλλαγές» που επέβαλαν με τον ένα ή τον άλλον τρόπο η Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (απελευθέρωση τιμών, μισθών, άρση προστατευτικών μέτρων της εθνικής οικονομίας) είχαν ως αποτέλεσμα την οικονομική εξαθλίωση και καταστροφή εκατομμυρίων ανθρώπων. Οι λεγόμενες «εξεγέρσεις της πείνας» που κλιμακώθηκαν από τη δεκαετία του 1980 και έπειτα κατεστάλησαν με τη βία: 186 πέθαναν από σφαίρες του στρατού στη Δομινικανή Δημοκρατία τον Απρίλη του 1984 διαμαρτυρόμενοι για τις αυξήσεις των τιμών. Στη Ζάμπια, ο στρατός άνοιξε πυρ εναντίον των «εξεγερμένων της πείνας», σκοτώνοντας 180, στην Αλγερία 300, στη Βενεζουέλα 500 (και αυτοί σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία).

Ενας κόσμος που αναπτύσσεται, ένας κόσμος που πεθαίνει
Ο 20ός αιώνας υπήρξε αδιαμφισβήτητα η περίοδος εκείνη όπου η ανθρωπότητα γνώρισε τη μεγαλύτερη υλικοτεχνική ανάπτυξη στην ιστορία της, με τον παραγόμενο πλούτο να αυξάνεται με αλματώδεις ρυθμούς και το παγκόσμιο ακαθάριστο προϊόν να 25πλασιάζεται σε διάρκεια μόλις 100 χρόνων. Παρ' όλα αυτά, στα τέλη του αιώνα που πέρασε, οι συντάκτες της Εκθεσης για την Ανθρώπινη Ανάπτυξη, του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, προειδοποιούσαν ότι ο κόσμος χαρακτηριζόταν από «τρομακτικά αυξημένες ανισότητες», καταλήγοντας στο συμπέρασμα πως «η ανάπτυξη που επιτρέπει στις σημερινές ανισότητες να διαιωνίζονται, ούτε είναι δυνατό να συνεχιστεί, ούτε πρέπει να συνεχιστεί».
Αυτό που προσπαθούσε με «διπλωματικό» τρόπο να ψελλίσει η Εκθεση του ΟΗΕ, ήταν πως το υπάρχον κυρίαρχο κοινωνικοοικονομικό σύστημα του καπιταλισμού έχει οδηγήσει την υφήλιο σε τέτοιες ανισότητες που συντελούν - όχι πλέον μακροπρόθεσμα, άλλα στο άμεσο μέλλον - σε αδιέξοδο, με απρόβλεπτες συνέπειες για την ανθρωπότητα στο σύνολό της. Η όξυνση των αντιθέσεων μεταξύ πλουσίων και φτωχών που καταγράφτηκε τις τελευταίες δεκαετίες είναι εντυπωσιακή:
  • Η ψαλίδα της μερίδας επί του παγκόσμιου εισοδήματος που αναλογούσε στο πλουσιότερο και το φτωχότερο ένα πέμπτο του παγκόσμιου πληθυσμού αντίστοιχα εκτοξεύθηκε από 30:1 το 1906 σε 78:1 το 1994.
  • Ενώ το παγκόσμιο ακαθάριστο εθνικό προϊόν αυξήθηκε κατά 40% την περίοδο 1970 - 1985, ο αριθμός των φτωχών αυξήθηκε, επίσης, κατά 17%. 200 εκατομμύρια άνθρωποι είδαν τα πραγματικά εισοδήματά τους να μειώνονται την περίοδο 1965 - 1980. Ο αριθμός αυτός ξεπέρασε το 1 δισεκατομμύριο την περίοδο 1980 - 1993.
  • Το 1996, ο ΟΗΕ ανακοίνωσε πως 100 χώρες βρίσκονταν σε δυσμενέστερη κατάσταση από ό,τι ήταν προ δεκαπενταετίας. Σήμερα, πάνω από 3 δισεκατομμύρια άνθρωποι ζουν σε απόλυτη ένδεια, με ημερήσιο εισόδημα που δεν ξεπερνά τα 1-2 δολ. (σύμφωνα με τα στάνταρ που έχει καθορίσει η ίδια η Παγκόσμια Τράπεζα).
  • Στα τέλη του 1998, οι 200 μεγαλύτερες πολυεθνικές εταιρίες ήλεγχαν το 80% της παγκόσμιας αγροτικής και βιομηχανικής παραγωγής, καθώς και το 70% των εμπορικών συναλλαγών και του τομέα των υπηρεσιών παγκοσμίως. Συνολικά, στα μέσα της δεκαετίας του 1990 υπήρχαν 38.500 πολυεθνικές, με κύκλο εργασιών που ξεπερνούσε τα 5,2 τρισ. δολ. (ποσό μεγαλύτερο των παγκόσμιων εξαγωγών σε αγαθά και υπηρεσίες), και απασχολούμενο εργατικό δυναμικό που άγγιζε τα 150 εκατομμύρια. Στη λίστα των 100 ισχυρότερων οικονομικών οντοτήτων, οι 37 δεν ήταν κράτη, αλλά πολυεθνικές.
  • Οι 225 πλουσιότεροι άνθρωποι του κόσμου διέθεταν συνολική περιουσία που ανερχόταν στα 1 τρισ. δολ.: ποσό που αντιστοιχούσε στο ετήσιο εισόδημα των 2,5 δισεκατομμυρίων φτωχότερων ανθρώπων της υφηλίου. Οι τρεις πλουσιότεροι εξ αυτών, μάλιστα, είχαν περιουσία που ξεπερνούσε το άθροισμα του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος των 48 λιγότερο ανεπτυγμένων κρατών του κόσμου.
  • Στη λεγόμενη μητρόπολη του καπιταλισμού, τις ΗΠΑ, το μερίδιο του πλουσιότερου 1% των οικογενειών επί του συνολικού πλούτου αυξήθηκε από 19,9% στα μέσα της δεκαετίας του 1970 σε πάνω από 38% στα τέλη του αιώνα.
Τι σημαίνει όμως πρακτικά για τους λαούς η εντατικοποίηση αυτή της εκμετάλλευσής τους από το κεφάλαιο; Σημαίνει πως:
  • 800 εκατομμύρια άνθρωποι αυτή τη στιγμή στον κόσμο υποφέρουν από πείνα, ενώ πάνω από μισό δισεκατομμύριο είναι χρόνια υποσιτισμένοι. Εξ αυτών, τα 160 εκατομμύρια είναι παιδιά κάτω των 5 ετών. 1,2 δισεκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε ασφαλές νερό.
  • 800 εκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν δυνατότητα παροχής ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Σύμφωνα με την Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας περισσότεροι από 15 εκατομμύρια θάνατοι που σημειώνονται κάθε χρόνο από αρρώστιες σε ενήλικες (20 - 64 ετών) θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί. Και όμως, οι φαρμακοβιομηχανίες δεν επιτρέπουν στην αφρικανική ήπειρο, για παράδειγμα, να παρασκευάσει μαζικά φτηνά υποκατάστατα των φαρμάκων τους, προκειμένου να μην απειληθεί το μονοπώλιο που απολαμβάνουν, αδιαφορώντας για το ανθρώπινο κόστος.
  • 40 εκατομμύρια άνθρωποι έγιναν πρόσφυγες, εξαιτίας των ιμπεριαλιστικών πολέμων και επεμβάσεων, εμφύλιων συγκρούσεων, κλπ.
  • Στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, στα τέλη του 20ού αιώνα, 100 εκατομμύρια άνθρωποι θεωρούνταν φτωχοί (ακόμα και με τα καπιταλιστικά μετρήσιμα μεγέθη), 37 εκατομμύρια ήταν άνεργοι, πάνω από το 1/3 του ενήλικου πληθυσμού τους δεν είχαν ολοκληρώσει τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, ενώ 5 εκατομμύρια εξ αυτών ήταν άστεγοι (στο Λονδίνο υπήρχαν 400.000 καταγεγραμμένοι άστεγοι, στη Νέα Υόρκη πάνω από 250.000, στο Παρίσι 200.000, ενώ ο πραγματικός αριθμός είναι πολύ μεγαλύτερος). Μόνο στις ΗΠΑ υπήρχαν 47 εκατομμύρια άνθρωποι χωρίς ιατρική ασφάλιση.
  • Σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσίευσε ο Διεθνής Οργανισμός Εργασίας, στα τέλη του 20ού αιώνα, περίπου 1,1 εκατομμύριο εργάτες πέθαιναν κάθε χρόνο από εργατικά ατυχήματα ή από ασθένειες σχετιζόμενες με το χώρο εργασίας (αριθμός υπερδιπλάσιος του αντίστοιχου των θανάτων από πολέμους, ο οποίος έφτανε τους 502.000 ετησίως). Συνολικά, σχεδόν 160 εκατομμύρια νέες περιπτώσεις βιομηχανικών ασθενειών καταγράφονταν κάθε χρόνο. Ο ετήσιος αριθμός εργατικών ατυχημάτων ξεπερνούσε τα 250 εκατομμύρια. Με άλλα λόγια, κάθε μέρα συνέβαιναν 685.000 εργατικά ατυχήματα, 475 κάθε λεπτό, οκτώ κάθε δευτερόλεπτο.
Είναι φανερό, λοιπόν, το πώς επιτυγχάνεται αυτή η άνευ προηγουμένου παραγωγή και συσσώρευση του πλούτου παγκοσμίως, καθώς και ποιοι πληρώνουν καθημερινά με τη ζωή τους το κόστος της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και επιθετικότητας. Ο ΟΗΕ είχε υπολογίσει το 1998 πως το πρόσθετο κόστος που απαιτούνταν για την επίτευξη καθολικής πρόσβασης στη βασική εκπαίδευση, στη βασική ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, για την επαρκή σίτιση και εξασφάλιση πόσιμου νερού και στοιχειώδους αποχετευτικού συστήματος για όλους που το είχαν ανάγκη, θα έφτανε τα 40 περίπου δισ. δολάρια το χρόνο: ή το λιγότερο από το 4% του αθροίσματος του πλούτου που κατείχαν οι 225 πλουσιότεροι άνθρωποι του πλανήτη. Ομως οι προτεραιότητες του κεφαλαιοκρατικού συστήματος είναι σαφώς διαφορετικές.
Πηγές: United Nations Development Reports, World Bank Reports και International Labor Organizations Reports, για την περίοδο 1994 - 2004

Ο Μακρονησιώτης Κούλης, ο «εθνάρχης» και η δημοκρατία!

       

makronhsos-mhtsotakhs-karamanlhs
Ο Κούλης δικαίως φιλοδοξεί να γίνει πρωθυπουργός! Στη χώρα που η πρωθυπουργία και η είσοδος στη Βουλή έχουν καταντήσει μία πασαρέλα αμετροέπειας, ψεύδους και αστειότητας όλα μπορούν να συμβούν! Ο Κούλης μέσα σε 35 δευτερόλεπτα προσέφερε τόσο γέλιο όσο η Βουλή είχε να ζήσει από την καλύτερη ομιλία του λεβέντη πολιτικού, ο οποίος μέχρι τώρα μονοπωλούσε το γέλιο στη Βουλή. Δεν έφτασε λοιπόν στον Κούλη που δήλωσε Μακρονησιώτης, ήθελε να μην αφήσει στον κόσμο άντερο για άντερο από τα γέλια! Έτσι θυμήθηκε και τον εθνάρχη!
«Μαθήματα δημοκρατικής ευαισθησίας η παράταξη του Κωνσταντίνου Καραμανλή που έφερε τη δημοκρατία δεν δέχεται»!
Αυτό είπε ο Κούλης και προκάλεσε δεύτερο κύμα γέλωτος εντός και εκτός Βουλής! Δεν θα θυμηθούμε τα «κατορθώματα» του Κωνσταντίνου Καραμανλή που τον έχρισαν εθνάρχη, γιατί η απαρίθμησή τους χρειάζεται τόμους ολόκληρους! Θα θυμηθούμε μόνο ένα και μόνο γεγονός! Σίγουρα το μυαλό των περισσοτέρων πηγαίνει στην υπόθεση Λαμπράκη, αλλά όσοι το σκέφτηκαν έπεσαν έξω!
Θα θυμηθούμε τον «εθνάρχη» να «κυνηγάει» τους λογοτέχνες, διότι οι αθεόφοβοι είχαν το θράσος να πάνε και να τον απασχολήσουν διεκδικώντας σύνταξη! Και ο «εθνάρχης», ως «εθνάρχης» που ήτο, τους γκρέμισε από τα σκαλιά διότι η λογοτεχνία δεν είναι δουλειά για σοβαρούς ανθρώπους! Μάλιστα τους προέτρεψε να πάνε να δουλέψουνε! Προφανώς δουλειά για σοβαρούς ανθρώπους στο μυαλό του «εθνάρχη» και στο μυαλό του κράτους που υπηρετούσε ήταν το οδήγημα τρικύκλων με πάσης φύσεως αποστολές! Ήταν λοιπόν ποτέ δυνατόν να συγκριθεί η δουλειά που έκανε ο Γκοτζαμάνης με την δουλειά που έκανε ο Ρίτσος;! Ήταν ποτέ δυνατόν να συγκριθεί η δουλειά που έκανε ο Εμμανουηλίδης με την δουλειά που έκανε ο Βάρναλης;! Θα μπορούσαμε μάλιστα να πούμε ότι Γκοτζαμάνης και Εμμανουηλίδης δεν δούλευαν απλά, αλλά επιτελούσαν λειτούργημα!
Ο «εθνάρχης» και οι υπόλοιποι δεξιοί, κάθε απόχρωσης, που δήθεν καμάρωναν με την αρχαία Ελληνική γραμματεία, προφανώς πίστευαν ότι οι αρχαίοι συγγραφείς συνέγραψαν αυτά για τα οποία όλοι αυτοί οι αντιδραστικοί έκαναν πως ήταν περήφανοι, κατά τα διαλλείματα από τα χωράφια και τις υπόλοιπες χειρωνακτικές δουλειές! Με τέτοια βαθιά και επιδεικτική απέχθεια αντιμετώπιζε ο άνθρωπος, τον οποίον ονόμαζαν «εθνάρχη», τον πολιτισμό, την λογοτεχνία και οτιδήποτε λειτουργούσε στην κατεύθυνση της εξύψωσης του ανθρώπινου πνεύματος! Και είχε απόλυτο δίκιο διότι τα αφεντικά του, η άρχουσα τάξη, θέλουν έναν λαό αμόρφωτο, καθυστερημένο, έρμαιο στα χέρια και στις ορέξεις τους!
Με το αστείο λοιπόν ότι ο άνθρωπος αυτός, ο οποίος «κυνήγησε» τους λογοτέχνες, έφερε τη δημοκρατία, επέλεξε ο Κούλης να συμπληρώσει το προηγούμενο αστείο του περί της «Μακρονησιώτικης» ιστορίας του!

Ραφαήλ Βασιλειάδης

Αυτή είναι η αντιμετώπιση της Ελλάδας στα ΑΜΕΑ

Ένα κοριτσάκι με ειδικές ανάγκες αποφάσισε να πάει χτες στο Ολυμπιακό Στάδιο για να παρακολουθήσει τον ποδοσφαιρικό αγώνα της ΑΕΚ με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας κι έζησε μία από τις χειρότερες εμπειρίες της ζωής του, όχι προφανώς λόγω του τελικού αποτελέσματος, αλλά εξαιτίας της κατάστασης που επικρατούσε στις θέσεις του γηπέδου που προορίζονται για άτομα με ειδικές ανάγκες.
Όπως καταγγέλλει η μητέρα της, η κατάσταση ήταν αποπνικτική, σε ένα μέρος με λιγοστό αέρα, που έκανε ανυπόφορη τη ζέστη, ενώ δεν υπήρχε καν χώρος για τους συνοδούς των ατόμων. Το αποτέλεσμα ήταν να χρειαστούν φιάλες οξυγόνου και να επιστρατευτούν ακόμα και παγάκια (!) για να ανακουφίσουν κάπως τους δικούς τους ανθρώπους.
Αυτή είναι η αντιμετώπιση της Ελλάδας στα ΑΜΕΑ
Η οργισμένη ανάρτηση της μητέρας του κοριτσιού σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης αναφέρει τα εξής:
ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ ΣΤΑΔΙΟ σήμερα αγώνας ΑΕΚ-ΤΣΣΚΑ ΜΟΣΧΑΣ: Η ΜΥΡΤΩ στις θέσεις για ΑΜΕΑ, ένα απομακρυσμένο κλουβί στο βάθος που ούτε ο αέρας φτάνει. Αναγκαστικά βάλαμε ΟΞΥΓΟΝΟ. Λυπάμαι πολύ ……αυτή είναι η αντιμετώπιση της Ελλάδας στα ΑΜΕΑ το 2017. Κοινοποίησε το να το δουν όλοι.
Μοιάζει ίσως σταγόνα στον ωκεανό, μπροστά στα ζωτικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν σε καθημερινή βάση οι συνάνθρωποί μας με ειδικές ανάγκες, αλλά είναι ενδεικτικό της αντιμετώπισής τους από την Πολιτεία και μάλιστα σε μία περίπτωση που θεωρείται “βιτρίνα της χώρας” -όπως οι ολυμπιακές εγκαταστάσεις. Καταλαβαίνει, συνεπώς, κανείς τι συμβαίνει στους υπόλοιπους δημόσιους χώρους, που δεν είναι ειδικά διαμορφωμένοι.

Μην κινείσθε...



Η «δίκαιη ανάπτυξη» του κεφαλαίου απαιτεί εργασιακές συνθήκες «λάστιχο» για τους εργαζόμενους
Η «δίκαιη ανάπτυξη» του κεφαλαίου απαιτεί εργασιακές συνθήκες «λάστιχο» για τους εργαζόμενους
«Ερωτηθέντες για το πότε είναι η καταλληλότερη περίοδος για να εκδοθεί το δεκαετές, είπαν πως εάν "τρέξει" ομαλά και σε καλό κλίμα η τρίτη αξιολόγηση, η έκδοση μπορεί να πραγματοποιηθεί και πριν από την έξοδο από τα Μνημόνια και μάλιστα ακόμα και μέσα στο τρέχον έτος. Ωστόσο, παρατήρησαν, η διάρκεια μιας αξιολόγησης και οι διακυμάνσεις του κλίματος αποτελούν αστάθμητους παράγοντες οι οποίοι μπορεί να ενισχύσουν ή να έχουν επιπτώσεις στο "αισιόδοξο" αυτό σενάριο». Ποιο είναι το «αισιόδοξο» σενάριο, κατά τις εκτιμήσεις χρηματιστών που μεταφέρει η χτεσινή «Αυγή»; Η τρίτη «αξιολόγηση», που μεταξύ άλλων προβλέπει ξήλωμα συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, χτύπημα του δικαιώματος στην απεργία, κατακρεούργηση των προνοιακών επιδομάτων σε λαϊκά νοικοκυριά, νομοθέτηση ανώτατου ορίου στις συμβάσεις ορισμένου χρόνου για το 2017 και το 2018, «επανυπολογισμό» των συντάξεων και «σάρωμα» αυτοαπασχολούμενων για νέα πεδία κερδοφορίας στο κεφάλαιο, να «τρέξει»... ομαλά και «σε καλό κλίμα», χωρίς να κουνηθεί φύλλο, ώστε να «σταθεροποιηθεί» ακόμα περισσότερο η εμπιστοσύνη των αγορών στην εγχώρια καπιταλιστική οικονομία. Αν μη τι άλλο, οι «αναλύσεις» αυτές είναι ενδεικτικές και της σιγής νεκροταφείου που απαιτεί η επιχείρηση καπιταλιστικής ανάκαμψης αλλά και των θυσιών που θα απαιτούνται συνεχώς από το λαό, στο όνομα πότε της «εξόδου της χώρας στις αγορές» και πότε της σταθεροποίησης σε αυτές. Οι στόχοι των εργαζόμενων είναι στην αντίθετη κατεύθυνση, σε σύγκρουση με τους στόχους του κεφαλαίου και την «κοινωνική ειρήνη» για την επίτευξή τους.

«Μυγιάστηκαν» οι φασίστες... 
Βιάστηκε η Χρυσή Αυγή μέσω σάιτ που ελέγχει να απαντήσει για το νέο περιστατικό ξυλοδαρμού μετανάστη εργάτη στο Μενίδι από φασιστοειδή. Σε σχόλιό της η ναζιστοσυμμορία βλέπει συνωμοσίες σε βάρος της από το ΚΚΕ, λέγοντας ότι το Κόμμα «ανακαλύπτει» ειδήσεις επιθέσεων σε μετανάστες για να κατηγορεί «μονίμως τη Χρυσή Αυγή». Από τη βιασύνη τους, όμως, μάλλον... προδόθηκαν. Κι αυτό γιατί ούτε στην είδηση που δίνει ο «Ριζοσπάστης» ούτε στην ανακοίνωση της Οργάνωσης Μενιδίου του ΚΚΕ γίνεται κάποια αναφορά στη Χρυσή Αυγή! Η αναφορά του Κόμματος είναι σαφής και κάνει λόγο για νέο χτύπημα από φασιστικά στοιχεία, στα οποία πρέπει να δοθεί απάντηση από το εργατικό κίνημα. Πολύ απλά, λοιπόν, οι χρυσαυγίτες και παραδέχονται ότι είναι τα φασιστοειδή της υπόθεσης και έχουν τη μύγα και «μυγιάζονται»...

Απαιτούν «σιγή νεκροταφείου»
«Το πολιτιστικό απόθεμα της Ελλάδας αποτελεί παγκόσμια κληρονομιά και ένα από τα σημαντικότερα τουριστικά ανταγωνιστικά μας πλεονεκτήματα (...) Για να μη δημιουργηθούν συνθήκες αρνητικής φήμης για ολόκληρη τη χώρα, ιδίως κατά τη διάρκεια της κορυφής της τουριστικής περιόδου, παρακαλούμε να μεριμνήσετε ώστε να βρεθεί η κατάλληλη λύση η οποία θα αναιρέσει την απόφαση για την επικείμενη απεργία και οι αρχαιολογικοί χώροι θα λειτουργήσουν κανονικά».
Αυτά λέει σε επιστολή του στην υπουργό Πολιτισμού ο πρόεδρος των μεγαλοξενοδόχων, Ρέτσος, απαιτώντας ουσιαστικά να μη γίνει η απεργία που έχει προκηρυχτεί στους αρχαιολογικούς χώρους για το ερχόμενο Σαββατοκύριακο. Μάλιστα, είναι η δεύτερη τέτοια παρέμβαση, αφού και στις αρχές του μήνα πάλι με παρέμβασή του ζητούσε από τους αρχαιολόγους να «σκεφτούν τη μεγάλη εικόνα» του τουρισμού που πλήττεται από τέτοιες κινητοποιήσεις, της κερδοφορίας βασικά των ξενοδόχων που βλέπουν ως ιδιοκτησία και «ανταγωνιστικό πλεονέκτημα» το - απλησίαστο για το λαό - «πολιτιστικό απόθεμα» της χώρας. Τα ίδια άλλωστε και με μεγαλύτερη ένταση επαναλάμβαναν οι καπιταλιστές με κάθε ευκαιρία και στις πρόσφατες απεργίες των ξενοδοχοϋπαλλήλων και των εμποροϋπάλληλων, πιο πριν των εργαζομένων στην καθαριότητα των ΟΤΑ κ.ο.κ.

Είναι φανερό, δηλαδή, ότι οι «εθνικοί» στόχοι του κεφαλαίου απαιτούν, πέρα από ξεζούμισμα, και σιγή νεκροταφείου στους χώρους δουλειάς. Να γιατί μαζί με την οργάνωση του αγώνα, οι εργαζόμενοι πρέπει να συγκρουστούν και με τους στόχους αυτούς, με πυξίδα τις δικές τους σύγχρονες ανάγκες.

Μηνύματα μέσω ... «S-400»
Την ίδια μέρα που υπουργοί της Τουρκίας συμμετείχαν στις Βρυξέλλες στο Διάλογο Υψηλού Πολιτικού Επιπέδου ΕΕ - Τουρκίας, στην Αγκυρα, ο Πρόεδρος της χώρας ανακοίνωνε πως έχει «κλείσει» η συμφωνία για την αγορά του αντιαεροπορικού συστήματος «S-400», που τελικά η Τουρκία θα προμηθευτεί από τη Ρωσία. Η επιλογή αυτή έγινε μετά από απόρριψη άλλων προσφορών, από επιχειρήσεις «εταίρων», όπως γαλλικές, αμερικανικές κ.ά.

Τα μηνύματα είναι πολλά και προς διάφορες κατευθύνσεις. Η τουρκική ηγεσία επαναλαμβάνει όλο και πιο συχνά ότι αν η χώρα δεν μπει στην ΕΕ υπάρχουν και «εναλλακτικές», όπως η σύσφιξη σχέσεων με την Οργάνωση για τη Συνεργασία της Σαγκάης (σ.σ. συμμετέχουν Ρωσία, Κίνα). Πέρα όμως από την Ευρώπη, αποδέκτες μηνυμάτων υπάρχουν και στην άλλη μεριά του Ατλαντικού. Ταυτόχρονα με την ανακοίνωση, ο Ερντογάν αναρωτήθηκε «για ποιο λόγο η αγορά αυτή κάνει τις ΗΠΑ να ανησυχούν;», απαντώντας σε προχτεσινό σχόλιο του Αμερικανού επιτελάρχη, ο οποίος χαρακτήριζε «ανησυχητική» την αγορά των ρωσικών «S-400»... Φιλοκυβερνητικές εφημερίδες αναρωτιόνταν με λογοπαίγνια «και τι θα γίνει με τις ανησυχίες της Τουρκίας;», εκφράζοντας νέα δυσαρέσκεια για το συνεχιζόμενο εξοπλισμό Κούρδων από τους Αμερικανούς.

Δύσκολοι καιροί για τις λυκοφιλίες, γεμάτες πιθανές ανατροπές και διαρκείς κόντρες...


Ριζοσπάστης 

Διαρκές ευρω-τουρκικό παζάρι


«Σαφώς η Τουρκία είναι και παραμένει μια χώρα υποψήφια προς ένταξη (στην ΕΕ)», δήλωσε η επικεφαλής της ευρωπαϊκής διπλωματίας, Φεντερίκα Μογκερίνι, μετά τη νέα προχτεσινή συνάντηση που έγινε στο πλαίσιο του Διαλόγου Υψηλού Πολιτικού Επιπέδου ΕΕ - Τουρκίας (πρόκειται για τακτικές συναντήσεις που εξετάζουν την πορεία των διμερών σχέσεων). Η ίδια πρόσθεσε ότι «αρκετοί από τους συναδέλφους μας επιλέγουν να εστιάζουν στις "κόκκινες γραμμές". Εγώ προτιμώ να εστιάζω σε αυτά που συμφωνούμε». Από τη μεριά του, ο Τούρκος ΥΠΕΞ, Μεβλούτ Τσαβούσογλου, σημείωσε ότι ο διμερής διάλογος πρέπει να συνεχιστεί παρά τα πισωγυρίσματα. Η προχτεσινή συνάντηση έγινε ενώ είχε προηγηθεί, στις αρχές του μήνα, ένα ακόμα (συμβουλευτικού χαρακτήρα) ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου που έθεσε ζήτημα αναστολής των διαπραγματεύσεων ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ, συνδέοντας βέβαια αυτό το ενδεχόμενο με εξελίξεις όπως η επαναφορά της θανατικής ποινής, η εφαρμογή συνταγματικών μεταρρυθμίσεων που θεωρούνται αυταρχικού χαρακτήρα κ.τ.λ. Την ίδια στιγμή, είναι γνωστοί οι όλο και υψηλότεροι τόνοι που η τουρκική ηγεσία χρησιμοποιεί στην κριτική της απέναντι στις Βρυξέλλες: Πρόσφατα ο Πρόεδρος Ερντογάν έλεγε ότι αν η ΕΕ δεν δεχτεί την Τουρκία «αυτό θα είναι ανακουφιστικό για εμάς. Τότε θα θέσουμε σε εφαρμογή ένα "σχέδιο Β" ή ένα "σχέδιο Γ"».
***
Ενδεικτική είναι άλλωστε και η κατάσταση των σχέσεων της Τουρκίας με τη Γερμανία, μία από τις ισχυρότερες δυνάμεις της ΕΕ. Τους τελευταίους μήνες οι τριβές μεταξύ τους διευρύνονται σημαντικά. Ωστόσο, και οι δύο δε σταματούν να αναφέρουν τη σημασία που έχουν οι διμερείς δεσμοί, όπως βέβαια και οι σημαντικές διαφωνίες που διατηρούνται. Λίγες μέρες πριν αποφασιστεί η αποχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων από το Ιντσιρλίκ της νότιας Τουρκίας, στο Βερολίνο οι υπουργοί Οικονομίας των δύο πλευρών ανακάλυπταν «πόσο μεγάλες δυνατότητες υπάρχουν» για την αύξηση του όγκου των εμπορικών συναλλαγών.
***
Ολα τα παραπάνω δείχνουν ότι το παζάρι Τουρκίας - ΕΕ καλά κρατεί. Οι αντιφάσεις και οι διφορούμενες δηλώσεις είναι έκφραση της ρευστότητας που χαρακτηρίζει τις σχέσεις τους, σε μια περίοδο που «τρέχουν» ευρύτερες ενδοϊμπεριαλιστικές διεργασίες στη Μέση Ανατολή και όχι μόνο, και γεωπολιτικές ανακατατάξεις θέτουν σε δοκιμασία διάφορες συνεργασίες. Συνυπάρχουν κόντρες και εντάσεις που οξύνονται σε ιδιαίτερο βαθμό (ήταν χαρακτηριστική, για παράδειγμα, η αντιμετώπιση που είχαν Τούρκοι υπουργοί σε χώρες όπως η Ολλανδία την περασμένη άνοιξη, με το επιχείρημα μάλιστα ότι κινδύνευε η «δημόσια ασφάλεια») αλλά και διατηρούνται συμβιβασμοί που φανερώνουν πόσο αλληλεξαρτώνται τα σχέδια διαφόρων ιμπεριαλιστικών και μονοπωλιακών συμφερόντων.
***
Πέρα από τις διαφορετικές απόψεις που μπορεί να υπάρχουν στο εσωτερικό της ΕΕ για το βαθμό και το είδος της συνεργασίας με την Τουρκία, η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για μια χώρα που είναι δύσκολο να «παραμεριστεί». Το μέγεθος, η στρατιωτική και οικονομική δύναμή της, η γεωγραφική της θέση, στο σταυροδρόμι τριών ηπείρων και δίπλα ακριβώς σε μερικά από τα μεγαλύτερα κοιτάσματα πετρελαίου και αερίου διεθνώς, σε μια περίοδο μάλιστα που «τρέχουν» πολλά σχέδια για επαναχάραξη ενεργειακών χαρτών εντός και εκτός της «γειτονιάς» μας, καθιστούν την Τουρκία έναν παράγοντα σημαντικό για την ολοκλήρωση διαφόρων σχεδιασμών. Ετσι, οι προτεραιότητες της τουρκικής πλουτοκρατίας εντάσσονται σε ένα χοντρό αλισβερίσι με την ΕΕ και άλλα κέντρα που απλώνεται σε πολλά «μέτωπα», από το Μεταναστευτικό και την «αντιμετώπιση της τρομοκρατίας», μέχρι τα ενεργειακά και διάφορες μπίζνες σε πολλούς κλάδους. Χαρακτηριστική είναι και η πρόσφατη ανακοίνωση του Ερντογάν ότι έχουν πέσει οι υπογραφές για την αγορά των ρωσικών S-400, με δηλώσεις καθησυχαστικές προς τους εταίρους στο ΝΑΤΟ.
***
Ολο αυτό το αλισβερίσι επεκτείνει διαρκώς και τους κινδύνους που προκαλούνται για τους λαούς, αφού κάθε μερίδα κεφαλαίου, κάθε ιμπεριαλιστικό κέντρο υπερασπίζεται πολύπλευρα τις επιδιώξεις του. «Πάνε και έρχονται» ανταλλάγματα σε διάφορα πεδία, όπως αποτυπώνουν, για παράδειγμα, οι εξελίξεις γύρω από το Κυπριακό. Αυτό που έδειξε η τελευταία Διάσκεψη στην Ελβετία είναι ότι η μεν ΕΕ προσδοκά ένα συμβιβασμό που θα στερεώσει την παρουσία και το ρόλο της στην κρίσιμη περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, η δε Τουρκία προσδοκά πιο στέρεα «πατήματα» διείσδυσης στη μεγάλη ευρωπαϊκή αγορά, υποστηρικτές στην προσπάθειά της να αναδειχθεί σε καθοριστικό παράγοντα σε νέες ενεργειακές συνεργασίες. Και σε αυτήν την κατεύθυνση αναζητούν συμμάχους.
***
Επίσης, ενδεικτικό είναι και το ότι - ανεξάρτητα και πέρα από την πορεία των διαπραγματεύσεων ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ - και στις δύο πλευρές πληθαίνουν οι φωνές που εξετάζουν διάφορες «εναλλακτικές» για τη διμερή συνεργασία. Ακόμα και σφοδροί επικριτές της Τουρκίας στην Ευρώπη εστιάζουν στη σημασία που έχει ο συντονισμός της δράσης μέσα από αξιοποίηση π.χ. της Τελωνειακής Ενωσης ΕΕ - Τουρκίας. Μάλιστα, κατά καιρούς έχουν «κυκλοφορήσει» αναλύσεις, σύμφωνα με τις οποίες ειδικά η Γαλλία και η Γερμανία κινούνται έντονα στο παρασκήνιο για να δυναμώσει ο «συντονισμός» με την Τουρκία στους τομείς της Ενέργειας και της Ασφάλειας, ακόμα κι αν δεν ολοκληρωθεί η ένταξή της στην ΕΕ. Ολα αυτά καταγράφονται, ενώ συνεχίζονται παράλληλες κόντρες και διεργασίες και στο εσωτερικό λυκοσυμμαχιών όπως το ΝΑΤΟ, δοκιμάζονται μακρόχρονες «εταιρικές σχέσεις», όπως αυτές μεταξύ ΗΠΑ - Τουρκίας αλλά και ΕΕ - Τουρκίας.

Ε. Μ.

«Ορθοπεταλιές»...




Προχτές, μέρα της «εξόδου στις αγορές», επέλεξε ο επίτροπος Οικονομικών της ΕΕ, Π. Μοσκοβισί, για να επισκεφτεί την Αθήνα και να σταλεί έτσι το μήνυμα ότι η «κανονικότητα» για την καπιταλιστική οικονομία στην Ελλάδα είναι αρκετά κοντά. Βεβαίως ο λαός πήρε άλλο μήνυμα: Αυτό της ακόμα πιο αποφασιστικής συνέχισης της αντιλαϊκής πολιτικής από την κυβέρνηση, η οποία άλλωστε εισέπραξε και τα εύσημα από τον επίτροπο, επειδή παραμένει προσηλωμένη σε αυτόν το δρόμο.
Η αναφορά του στην ανάγκη να συνεχίσει η Ελλάδα «να κάνει πετάλι» για να μην «πέσει το ποδήλατο», είχε επίσης σαφείς αποδέκτες. Κι αυτό γιατί για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα, που εδώ και 8 χρόνια είναι σε μία διαρκή «ορθοπεταλιά» για να ανακάμψουν τα κέρδη του κεφαλαίου, η επίσκεψη αυτή έδωσε το στίγμα ότι η «ορθοπεταλιά» συνεχίζεται και ότι πρέπει ο λαός να «γκαζώσει» ακόμα περισσότερο.
Είναι χαρακτηριστικό άλλωστε ότι μετά τα χαμόγελα, τα συχαρίκια για την «έξοδο στις αγορές», τα θετικά σχόλια για το επιτόκιο κ.λπ., για άλλη μια φορά τέθηκε στο τραπέζι το ενδεχόμενο εφαρμογής των βάρβαρων ψηφισμένων μέτρων νωρίτερα, δηλαδή το 2019 αντί το 2020.
Δηλαδή, έρχονται ακόμα πιο γρήγορα η μείωση του αφορολόγητου, οι περικοπές σε συντάξεις κ.λπ. Και όλα αυτά, την ίδια ώρα που συνεχίζεται η κυβερνητική προπαγανδιστική απάτη περί «τέλους της επιτροπείας»...
Τα παραπάνω είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα του τι σημαίνει για το λαό η «έξοδος στις αγορές», όπως και η σταδιακή «επιστροφή στην κανονικότητα» που αυτή σηματοδοτεί, σύμφωνα με τα αστικά επιτελεία. Ο λαός την έχει πληρώσει πολύ ακριβά αυτή την επιστροφή, ενώ για τον ίδιο σημαίνει όλο και μεγαλύτερα βάσανα. Αυτά περιγράφονται στα δύο μνημόνια των προηγούμενων και στα άλλα δύο της σημερινής κυβέρνησης, στα «προαπαιτούμενα» της τρίτης «αξιολόγησης» κ.ο.κ. Είναι «μεταρρυθμίσεις», που δεσμεύεται να υπηρετήσει απαρέγκλιτα τόσο η σημερινή όσο και η αυριανή - όποια κι αν είναι - κυβέρνηση, ώστε να μην αμφισβητηθούν τα όποια θετικά βήματα γίνονται για «σταθερή» πρόσβαση στις αγορές χρήματος, για λογαριασμό των μονοπωλιακών ομίλων.
Γι' αυτό και η ΝΔ δεν αμφισβητεί ούτε στο ελάχιστο τον πυρήνα της κυβερνητικής πολιτικής, αντίθετα καλεί την κυβέρνηση να γίνει πιο αποφασιστική, να μην κωλυσιεργεί. Γι' αυτό η αντιπαράθεση ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ δεν αγγίζει τα «ιερά και όσια» του συστήματος που υπηρετούν, δηλαδή τη δεδομένη ένταση της επίθεσης στους εργαζόμενους ώστε να γίνουν πιο «ανταγωνιστικοί» και να μεγαλώσουν τα κέρδη των καπιταλιστών. Ο καβγάς ανάμεσά τους αφορά το ποιος μπορεί να εγγυηθεί πιο πειστικά αυτό το δρόμο και ταυτόχρονα προσπαθούν να καλλιεργήσουν στα εργατικά - λαϊκά στρώματα το κριτήριο που συμφέρει το κεφάλαιο, δηλαδή να αγωνιούν για τα επιτόκια με τα οποία αυτό θα δανείζεται, τις προσφορές των χρηματαγορών κ.λπ., που δεν έχουν καμιά σχέση με τις πραγματικές αγωνίες για το σήμερα και το αύριο της εργατικής - λαϊκής οικογένειας.
Επομένως, για τους εργαζόμενους, που εξακολουθούν να ιδρώνουν στο «πετάλι» ώστε να μην ξεστρατίσει το ποδήλατο, πρέπει να είναι καθαρό ότι ο εφιάλτης του «ευνοϊκού επενδυτικού περιβάλλοντος» δεν σταματά. Στο όνομα αυτού του στόχου θα καλούνται να κάνουν θυσίες στο διηνεκές. Γι' αυτό πρέπει να επιλέξουν άλλο δρόμο. Να δυναμώσουν παντού την οργάνωση και τη διεκδίκηση, την πάλη τους κόντρα στην πολιτική κυβερνήσεων, κεφαλαίου και ιμπεριαλιστικών ενώσεων. Να βάλουν η εργατική τάξη και ο λαός τη σφραγίδα τους στις εξελίξεις, διεκδικώντας τον πλούτο που παράγουν, ώστε να ικανοποιήσουν ολόπλευρα τις δικές τους ανάγκες και όχι την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλιακών ομίλων.

TOP READ