20 Ιουλ 2017

Έγγραφα αποκαλύπτουν πώς το Χόλιγουντ προωθεί τον πόλεμο για λογαριασμό του Πενταγώνου, της CIA και της NSA

Ο Τομ Σέκερ και ο Μάθιου Άλφορντ παρουσιάζουν τα εκπληκτικά ευρήματά τους από την έρευνά τους σε χιλιάδες νέα αμερικανικά στρατιωτικά και μυστικά έγγραφα που αποκτήθηκαν βάσει του νόμου για την Ελευθερία της Πληροφόρησης.
Τα έγγραφα αποκαλύπτουν για πρώτη φορά τον τεράστιο βαθμό που οι αμερικάνικες κυβερνήσεις ελέγχουν το Χόλιγουντ, συμπεριλαμβανομένης της δυνατότητας να αλλάξουν σενάρια ή ακόμα και να εμποδίσουν την παραγωγή ταινιών που είναι αρκετά επικριτικές για το Πεντάγωνο- για να μην αναφέρουμε την επιρροή τους σε μερικές από τις πιο δημοφιλείς ταινίες φρανσάιζ τα τελευταία χρόνια.

Αυτό δημιουργεί νέα ερωτήματα όχι μόνο για τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η λογοκρισία στη σύγχρονη βιομηχανία ψυχαγωγίας, αλλά και για τον ελάχιστα γνωστό ρόλο του Χόλιγουντ ως μηχανή προπαγάνδας για την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ.

Όταν εξετάσαμε για πρώτη φορά τη σχέση μεταξύ πολιτικής, κινηματογράφου και τηλεόρασης στη στροφή του 21ου αιώνα, αποδεχτήκαμε τη συναινετική άποψη ότι ένα μικρό γραφείο στο Πεντάγωνο, κατόπιν αιτήματος, βοήθησε την παραγωγή περίπου 200 ταινιών σε όλη την ιστορία των σύγχρονων Μέσων με πολύ μικρές προσθήκες στα σενάρια.

Πόσο ανίδεοι ήμασταν. Πιο σωστά, πόσο παραπλανηθήκαμε.

Έχουμε πρόσφατα αποκτήσει πρόσβαση σε 4.000 νέες σελίδες εγγράφων από το Πεντάγωνο και τη CIA μέσω του Νόμου για την Ελευθερία της Πληροφόρησης. Για εμάς, αυτά τα έγγραφα ήταν το τελειωτικό χτύπημα.

Αυτά τα έγγραφα δείχνουν για πρώτη φορά ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ έχει εργαστεί στο παρασκήνιο για πάνω από 800 μεγάλου μήκους ταινίες και για πάνω από 1.000 τηλεοπτικούς τίτλους.

Η προηγούμενη βέλτιστη εκτίμηση, σε ένα ακαδημαϊκό βιβλίο του 2005, ήταν ότι το Πεντάγωνο είχε εργαστεί σε λιγότερες από 600 ταινίες και ένα απροσδιόριστα μικρό ποσοστό τηλεοπτικών εκπομπών.

Ο ρόλος της CIA θεωρήθηκε ότι σχετιζόταν μόνο με δώδεκα παραγωγές, μέχρι να κυκλοφορήσουν τα πολύ καλά βιβλία της Τρίσια Τζένκινς και του Σίμον Γουίλμετς το 2016. Αλλά ακόμα και σε αυτά, δεν βρήκαν ή υποτίμησαν σημαντικές περιπτώσεις, συμπεριλαμβανομένου της ταινίας Παιχνίδια Εξουσίας (Charlie Wilson’s War) και της Γαμπρός της Συμφοράς (Meet the Parents).

Παράλληλα  τη μεγάλη κλίμακα των επιχειρήσεων αυτών, το νέο μας βιβλίο Σινεμά Εθνικής Ασφάλειας (National Security Cinema) περιγράφει πώς η εμπλοκή της αμερικανικής κυβέρνησης συμπεριλαμβάνει επίσης τη σεναριογραφία σε μερικές από τις μεγαλύτερες και πιο δημοφιλείς ταινίες, συμπεριλαμβανομένων των ταινιών του Τζέιμς Μποντ (James Bond) , του φρανσάιζ Transformers και κινηματογραφικών ταινιών της Marvel και της DC.

Παρόμοια επιρροή ασκείται και στην τηλεόραση που υποστηρίζεται από το στρατό, η οποία εκτείνεται από το Χαβάι 5-0 (Hawaii Five-O)έως το Αμερική Έχεις Ταλέντο (America’s Got Talent), την Όπρα (Oprah) και τον Τζέι Λένο (Jay Leno)ως το Cupcake Wars.

Το βιβλίο Σινεμά Εθνικής Ασφάλειας αποκαλύπτει επίσης το πώς υποστηρίχθηκαν και επηρεάστηκαν δεκάδες ταινίες και τηλεοπτικές εκπομπές από τη CIA, συμπεριλαμβανομένης της περιπέτειας Τζέιμς Μποντ: Επιχείρηση Κεραυνός (Thunderball), το θρίλερ του Τομ Κλάνσι, Παιχνίδια Ολέθρου (Patriot Games) και πιο πρόσφατων ταινιών, όπως την Γαμπρός της Συμφοράς (Meet The Parents) και Salt.

Η CIA μάλιστα βοήθησε να γίνει ένα επεισόδιο του Τοπ Σεφ (Top Chef) που φιλοξενήθηκε στο Λάνγκλεϊ, με ειδικό συμμετέχοντα τον τότε διευθυντή της CIA Λεόν Πανέτα, τον οποίον έδειξαν ότι έπρεπε να παραλείψει το επιδόρπιο για να παραβρεθεί σε μια ζωτικής σημασίας επιχείρηση. Ήταν αυτή η σκηνή πραγματική ή ήταν μια δραματική δήλωση για τις κάμερες;

Η πολιτική λογοκρισία του στρατού στο Χόλιγουντ


Όταν ένας συγγραφέας ή παραγωγός προσεγγίζει το Πεντάγωνο και ζητά πρόσβαση σε στρατιωτικά στοιχεία για να τον βοηθήσουν στην παραγωγή της ταινίας του, πρέπει να καταθέσει το σενάριό του για έλεγχο στα γραφεία διασύνδεσης για την ψυχαγωγία. Τελικά, ο άνθρωπος με τον τελευταίο λόγο είναι ο Φιλ Στραμπ, ο επικεφαλής της διασύνδεσης με το Χόλιγουντ στο υπουργείο Άμυνας (DOD).

Αν υπάρχουν χαρακτήρες, δράση ή διάλογος που δεν εγκρίνει το υπουργείο Άμυνας, τότε ο παραγωγός της ταινίας πρέπει να κάνει αλλαγές για να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις του στρατού. Εάν αρνηθεί, τότε το Πεντάγωνο τον στέλνει πίσω. Για να επιτευχθεί πλήρης συνεργασία, οι παραγωγοί πρέπει να υπογράψουν συμβάσεις- Συμφωνίες Βοήθειας στην Παραγωγή- οι οποίες τους υποχρεώνουν να χρησιμοποιήσουν μια εγκεκριμένη από το στρατό έκδοση του σεναρίου.

Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε διαφωνίες όταν οι ηθοποιοί και οι σκηνοθέτες δράσουν ελεύθερα ή αυτοσχεδιάσουν έξω από αυτό το εγκεκριμένο σενάριο.
Στην στρατιωτική αεροπορική βάση Edwards, κατά τη διάρκεια της σκηνοθεσίας του Iron Man, υπήρξε μια οργισμένη διαμάχη μεταξύ του Στραμπ και του σκηνοθέτη Τζον Φαβρό.

Ο Φαβρό ήθελε έναν χαρακτήρα στρατιώτη να πει την ατάκα «Άνθρωποι θα πέθαιναν για να έχουν τις ευκαιρίες που έχω εγώ», αλλά ο Στραμπ είχε αντιρρήσεις. Ο Φαβρό υποστήριξε ότι η ατάκα πρέπει να παραμείνει στην ταινία και σύμφωνα με τον Στραμπ:

«Το πρόσωπό του κοκκινίζει όλο και περισσότερο κα εγώ αντίστοιχα ενοχλούμαι όλο και περισσότερο. Ήταν αρκετά αμήχανο και στη συνέχεια είπε με θυμό: “Λοιπόν, πώς θα σου φαινόταν το να περπατούσαν πάνω από αναμμένα κάρβουνα;” είπα “ωραία”. Ήταν τόσο έκπληκτος που ήταν τόσο εύκολο».

Στο τέλος, αυτή η συμβιβαστική ατάκα δεν εμφανίστηκε στην τελική ταινία.
Φαίνεται ότι οποιαδήποτε αναφορά σε αυτοκτονία στρατιωτικού- ακόμα και μια αυτοσχέδια παρατήρηση σε μια περιπέτεια δράσης-κωμωδίας υπερήρωα- είναι κάτι που το γραφείο για το Χόλιγουντ στο υπουργείο Άμυνας δεν θα επιτρέψει. Είναι ασφαλώς ένα ευαίσθητο και ενοχλητικό θέμα για αυτούς, όταν σε μερικές περιόδους του συνεχώς διευρυνόμενου και ολοένα και μάταιου «πολέμου κατά της τρομοκρατίας», αυτοκτόνησαν περισσότεροι αμερικανοί στρατιώτες από όσους πέθαναν στο πεδίο της μάχης. Αλλά γιατί μια ταινία για έναν άνδρα που κατασκευάζει τη δικιά του ιπτάμενη πανοπλία να μην μπορεί να έχει τέτοια αστεία;;

Μια άλλη σαρκαστική ατάκα που λογοκρίθηκε από το υπουργείο Άμυνας ήταν στην ταινία του Τζέιμς Μποντ, Το αύριο ποτέ δεν πεθαίνει (Tomorrow Never Dies).
Όταν ο Μποντ είναι έτοιμος να κάνει μια ελεύθερη πτώση από ένα στρατιωτικό αεροπλάνο, συνειδητοποιεί ότι πρόκειται να προσγειωθεί στα βιετναμέζικα ύδατα.

Στο αρχικό σενάριο ο σύντροφος του Μποντ από την CIA αστειεύεται: «Ξέρεις τι θα συμβεί. Θα γίνει πόλεμος και ίσως αυτήν τη φορά να κερδίσουμε».
Αυτή η ατάκα καταργήθηκε κατόπιν αιτήματος του υπουργείου Άμυνας.
Παραδόξως, ο Φιλ Στραμπ αρνήθηκε ότι υπήρχε οποιαδήποτε υποστήριξη για την ταινία Το αύριο ποτέ δεν πεθαίνει, ενώ ο κορυφαίος μελετητής στον τομέα, Λόρενς Σούιντ σημειώνει τη σύνδεση με το υπουργείο Άμυνας ως «Μη Αναγνωρισμένη Συνεργασία».

Αλλά το υπουργείο Άμυνας εμφανίζεται στους συντελεστές στους τίτλους τέλους της ταινίας και έχουμε αποκτήσει το αντίγραφο της Συμφωνίας Βοήθειας στην Παραγωγή μεταξύ των παραγωγών και του Πενταγώνου.

Το Βιετνάμ είναι προφανώς ένα άλλο ευαίσθητο θέμα για τον αμερικανικό στρατό, ο οποίος αφαιρεί επίσης μια αναφορά στον πόλεμο από το σενάριο για το Χαλκ (Hulk, 2003). Ενώ ο στρατός δεν εμφανίζεται ως συντελεστής στους τίτλους τέλους, στο IMDB ή στη βάση δεδομένων του υπουργείου Άμυνας με τις υποστηριζόμενες ταινίες, αποκτήσαμε ένα φάκελο από το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ όπου περιγράφονται οι «ριζικές» αλλαγές τους στο σενάριο.

Αυτές περιλάμβαναν την αλλαγή του εργαστηρίου όπου δημιουργήθηκε κατά λάθος ο Χαλκ σε μια μη στρατιωτική εγκατάσταση, κάνοντας τον διευθυντή του εργαστηρίου έναν πρώην στρατιωτικό χαρακτήρα και αλλάζοντας το κωδικό όνομα της στρατιωτικής επιχείρησης για να συλλάβει τον Χαλκ από το «Ranch Hand» σε «Θυμωμένος Άνδρας».

Το «Ranch Ηand» είναι το όνομα μιας πραγματικής στρατιωτικής επιχείρησης που είχε ως αποτέλεσμα η αμερικανική αεροπορία να ρίξει εκατομμύρια γαλόνια φυτοφαρμάκων και άλλων δηλητηρίων στην βιετναμέζικη ύπαιθρο, καθιστώντας τα εκατομμύρια στρέμματα γεωργικής γης δηλητηριασμένα και άγονα.
Αφαίρεσαν επίσης τον διάλογο που αναφέρεται σε «όλα αυτά τα αγόρια, τα ινδικά χοιρίδια, που πεθαίνουν από την ακτινοβολία και τον μικροβιολογικό πόλεμο», μια προφανής αναφορά σε συγκαλυμμένα στρατιωτικά πειράματα σε ανθρώπους.

Τα έγγραφα που αποκτήσαμε αποκαλύπτουν επίσης ότι το Πεντάγωνο έχει τη δύναμη να σταματήσει την παραγωγή μιας ταινίας μέσω της άρνησής του ή αποσύροντας την υποστήριξή του. Κάποιες ταινίες, όπως το Top Gun, οι Transformers και το Act of Valor εξαρτώνται τόσο από τη συνεργασία του στρατού που δεν θα μπορούσαν να γίνουν χωρίς να υποβληθούν σε αυτήν τη διαδικασία. Άλλες ταινίες δεν ήταν τόσο τυχερές.

Η ταινία Countermeasures απορρίφθηκε από το στρατό για διάφορους λόγους, και κατά συνέπεια ποτέ δεν παρήχθη. Ένας από τους λόγους είναι ότι το σενάριο περιλάμβανε αναφορές στο σκάνδαλο Ιράν-Κόντρας και, όπως έκρινε ο Στραμπ, «δεν χρειάζεται να... υπενθυμίσουμε στο κοινό την υπόθεση Ιράν-Κόντρας».
Ομοίως, οι ταινίες Fields of Fire και Top Gun 2 δεν έγιναν ποτέ γιατί δεν μπορούσαν να λάβουν την υποστήριξη του στρατού, και πάλι λόγω πολιτικά αμφιλεγόμενων σημείων των σεναρίων.

Αυτή η «ήπια» λογοκρισία επηρεάζει επίσης την τηλεόραση. Για παράδειγμα, ένα προγραμματισμένο ντοκιμαντέρ του Λουί Θερού για την εκπαίδευση των νεοσυλλέκτων του πολεμικού ναυτικού απορρίφθηκε και ως εκ τούτου δεν έγινε ποτέ.

Είναι αδύνατο να γνωρίζουμε με ακρίβεια πόσο εκτενής είναι αυτή η στρατιωτική λογοκρισία στην ψυχαγωγία, επειδή πολλά αρχεία εξακολουθούν να είναι κρυφά. Η πλειοψηφία των εγγράφων που αποκτήσαμε είναι ημερολογιακού τύπου αναφορές από τα γραφεία διασύνδεσης για την ψυχαγωγία, τα οποία σπάνια αναφέρονται σε αλλαγές σεναρίων και ποτέ με σαφή και λεπτομερή τρόπο. Ωστόσο, τα έγγραφα αποκαλύπτουν ότι το υπουργείο Άμυνας απαιτεί μια πρώτη ανεπίσημη προβολή οποιουδήποτε έργου υποστηρίζει και μερικές φορές κάνει αλλαγές ακόμα και μετά την ολοκλήρωση της παραγωγής.

Τα έγγραφα καταγράφουν επίσης την προληπτική φύση των επιχειρήσεων του στρατού στο Χόλιγουντ και ότι βρίσκει τρόπους να συμμετάσχει στα πρώτα στάδια, όταν οι «χαρακτήρες και οι ιστορίες διαμορφώνονται πολύ πιο εύκολα προς όφελος του Στρατού».

Η επιρροή του υπουργείου Άμυνας στη λαϊκή κουλτούρα μπορεί να βρεθεί σε όλα τα στάδια της παραγωγής, έχοντας την ίδια ισχύ με τους μεγαλύτερους διευθυντές των στούντιο.

Το Χόλιγουντ των Μυστικών Υπηρεσιών: Η επιρροή της CIA και της NSA σε σενάρια ταινιών


Παρά το γεγονός ότι διαθέτει πολύ λιγότερα στοιχεία ταινιών, η CIA έχει επίσης καταφέρει να ασκήσει σημαντική επιρροή σε ορισμένα από τα έργα που υποστήριξε (ή αρνήθηκε να υποστηρίξει).

Δεν υπάρχει επίσημη διαδικασία ελέγχου των σεναρίων στη CIA, αλλά ο Τσέις Μπράντον, ο εδώ και καιρό υπεύθυνος ψυχαγωγίας της Υπηρεσίας, μπορούσε να εμπλακεί στα αρχικά στάδια της διαδικασίας της σεναριογραφίας σε διάφορες τηλεοπτικές και κινηματογραφικές παραγωγές.

Ο Μπράντον το έκανε αυτό πολύ έντονα στο θρίλερ κατασκοπείας Η δοκιμασία (The Recruit), όπου ένας νέος πράκτορας περνάει την εκπαίδευση της CIA, στο στρατόπεδο εκπαίδευσης The Farm- ένα προφανές μέσο για να φέρει σε επαφή το κοινό με αυτόν τον κόσμο και για να του δώσει μια εικόνα του. Η αρχική επεξεργασία των ιστοριών και τα πρώτα σχέδια του σεναρίου γράφτηκαν από τον Μπράντον, αν και εμφανίζεται μόνο ως τεχνικός σύμβουλος στην ταινία, αποκρύπτοντας την επιρροή του στο περιεχόμενό του.

Η δοκιμασία περιλαμβάνει ατάκες σχετικά με τις νέες απειλές από τον μετασοβιετικό κόσμο (συμπεριλαμβάνοντας μια εξαιρετική και αισχρή δικαιολογία για έναν αμυντικό προϋπολογισμό ύψους 600 δισεκατομμυρίων δολαρίων), μαζί με ανταπαντήσεις για  την ιδέα ότι η CIA απέτυχε να αποτρέψει τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου. Και επαναλαμβάνει το ρητό ότι «οι αποτυχίες της CIA είναι γνωστές, αλλά οι επιτυχίες της δεν είναι». Όλα αυτά βοήθησαν να διαδοθεί η ιδέα ότι η Υπηρεσία  είναι ένας καλοκάγαθος, ορθολογικός πράκτορας σε έναν χαοτικό και επικίνδυνο κόσμο.

Η CIA κατάφερε επίσης να λογοκρίνει σενάρια, αφαιρώντας ή αλλάζοντας σημεία που δεν θέλουν να δει το κοινό. Στο Zero Dark Thirty, o σεναριογράφος Μαρκ Μπόαλ «μοιράστηκε προφορικά» το σενάριο του με τους αξιωματούχους της CIA και αυτοί αφαίρεσαν μια σκηνή όπου ένας μεθυσμένος αξιωματικός της CIA πυροβολεί με ένα καλάσνικοφ στον αέρα από μια ταράτσα στο Ισλαμαμπάντ και αφαίρεσαν τη χρήση σκύλων από τις σκηνές των βασανιστηρίων.

Σε ένα πολύ διαφορετικό είδος ταινίας, την εξαιρετικά δημοφιλή ρομαντική κωμωδία Γαμπρός της Συμφοράς (Meet the Parents), ο Μπράντον ζήτησε να αλλάξουν μια σκηνή όπου ο χαρακτήρας του Μπεν Στίλερ ανακαλύπτει το μυστικό καταφύγιο του Ρόμπερτ Ντε Νίρο (ο μέλλων πεθερός του Στίλερ). Στο αρχικό σενάριο ο Στίλερ βρίσκει εγχειρίδια βασανιστηρίων της CIA σε ένα γραφείο, αλλά ο Μπράντον το άλλαξε με φωτογραφίες του Ρόμπερτ Ντε Νίρο με διάφορους αξιωματούχους.

Πράγματι, η ικανότητα της CIA να επιδρά στα σενάρια ταινιών ξεκινάει από τα πρώτα της χρόνια. Στη δεκαετία του ‘40 και του ‘50 κατάφεραν να εμποδίσουν να εμφανίζεται στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση οποιαδήποτε αναφορά στην Υπηρεσία, μέχρι την ταινία Στη σκιά των τεσσάρων γιγάντων (North by Northwest), το 1959. Αυτή η στάση περιλάμβανε την απόρριψη αιτήσεων στήριξης της παραγωγής, που σημαίνει ότι κάποιες ταινίες δεν έγιναν ποτέ και ότι λογοκρίθηκαν όλες οι αναφορές στην CIA στο σενάριο για την κωμωδία του Μπομπ Χόουπ, Στα νύχια των κατασκόπων (Μy Favorite Spy).

Η CIA μάλιστα υπονόμευσε μια προγραμματισμένη σειρά ντοκιμαντέρ για τον προκάτοχό της, το Γραφείο Στρατηγικών Υπηρεσιών (OSS), αφού έχοντας κεφάλαια στο CBS, έκανε μια ανταγωνιστική παραγωγή για να βγάλει το μικρότερο στούντιο εκτός ανταγωνισμού. Μόλις αυτό επιτευχθεί, η Υπηρεσία σταμάτησε τη σειρά στο CBS, διασφαλίζοντας ότι οι δραστηριότητες του OSS παρέμειναν ασφαλείς από τον δημόσιο έλεγχο.

Ενώ ελάχιστα είναι γνωστά για τις δραστηριότητες της NSA στη βιομηχανία της ψυχαγωγίας, διαπιστώσαμε ότι υιοθετεί παρόμοιες τακτικές με την CIA και το υπουργείο Άμυνας.

Τα εσωτερικά μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου της ΝSA δείχνουν ότι οι παραγωγοί της ταινίας Δημόσιος Κίνδυνος (Enemy of the State) προσκλήθηκαν σε πολλές ξεναγήσεις στα κεντρικά γραφεία της NSA. Όταν χρησιμοποίησαν ένα ελικόπτερο για να τραβήξουν βίντεο του Φορτ Μιντ από ψηλά, η NSA δεν τους εμπόδισε να το χρησιμοποιήσουν στην ταινία.

Σύμφωνα με μια συνέντευξη του 1998 με τον παραγωγό Τζέρι Μπρουκχάιμερ, άλλαξαν το σενάριο μετά από  αίτημα της NSA, έτσι ώστε οι αδικίες να είναι οι πράξεις ενός διεφθαρμένου υπαλλήλου της NSA και όχι της υπηρεσίας εν γένει.

Ο Μπρουκχάιμερ δήλωσε:
«Νομίζω ότι οι άνθρωποι της NSA θα είναι ευχαριστημένοι. Σίγουρα δεν θα φαίνονται τόσο κακοί όσο θα μπορούσαν. Η NSA δεν είναι ο κακός».

Αυτή η ιδέα της χρήσης του κινηματογράφου για να πέσει η ευθύνη των προβλημάτων σε απομονωμένους απατεώνες ή διεφθαρμένους πράκτορες, αποφεύγοντας έτσι οποιαδήποτε έννοια συστημικής, θεσμικής ή ποινικής ευθύνης, έρχεται κατευθείαν από τις οδηγίες της CIA  και του υπουργείου Άμυνας.

Σε γενικές γραμμές, βλέπουμε μια τεράστια, στρατιωτική μηχανή προπαγάνδας που λειτουργεί σε όλη τη βιομηχανία της τηλεοπτικής και κινηματογραφικής ψυχαγωγίας στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Δεν είναι ένας απολύτως επίσημος λογοκριτής, δεδομένου ότι οι αποφάσεις για τα σενάρια παίρνονται οικειοθελώς από τους παραγωγούς, αλλά αντιπροσωπεύει μια μεγάλη και ελάχιστα αναγνωρισμένη πίεση στο είδος των ιστοριών και των εικόνων που βλέπουμε στις μεγάλες και τις μικρές οθόνες.

Σε κοινωνίες που είναι ήδη πρόθυμες να χρησιμοποιήσουν τη στρατιωτική μας δύναμη στο εξωτερικό, πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη η διαμόρφωση της λαϊκής μας κουλτούρας για την προώθηση μιας φιλοπολεμικής νοοτροπίας.



Ο Τομ Σέκερ και ο Μάθιου Άλφορντ είναι συσσυγγραφείς του νέου βιβλίου, Σινεμά Εθνικής Ασφάλειας: Οι συγκλονιστικές νέες αποδείξεις του κυβερνητικού ελέγχου στο Χόλιγουντ. (National Security Cinema: The Shocking New Evidence of Government Control in Hollywood).

Ο Σέκερ είναι συγγραφέας με έδρα τη Βρετανία που καλύπτει τις υπηρεσίες ασφαλείας, το Χόλιγουντ και την ιστορία της τρομοκρατίας. Διαχειρίζεται το ιστολόγιο SpyCulture το οποίο δέχεται στήριξη μέσω του Patreon.com. Το έργο του έχει παρουσιαστεί στους Mirror, The Express, Salon, TechDirt και αλλού.

Ο Δρ Αλφορντ είναι καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικής, Γλώσσας και Διεθνών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Μπαθ. Το ντοκιμαντέρ του που βασίζεται στην έρευνά του, Ο συγγραφέας χωρίς χέρια (The Writer with No Hands), παρουσιάστηκε το 2014 στο Hot Docs του Τορόντο και κέρδισε τη δεύτερη θέση στο Φεστιβάλ Λαϊκού Κινηματογράφου του Αμμάρ, στην Τεχεράνη.


Σε χρειαζόμαστε

Το ThePressProject είναι το μοναδικό μέσο ανεξάρτητης, ερευνητικής και αποκαλυπτικής δημοσιογραφίας που στηρίζεται αποκλειστικά στις μικρο-δωρεές των επισκεπτών του. Πιστεύουμε ότι η πληροφορία πρέπει να είναι διαθέσιμη σε όλους και για αυτό δεν κλειδώνουμε κανένα κομμάτι της ύλης αλλά για να παραχθεί το πρωτογενές υλικό που θα βρείτε εδώ χρειαζόμαστε την υποστήριξή σου. Αν δεν πληρώσουμε εμείς για την ενημέρωσή μας, θα την πληρώσει κάποιος άλλος (και αν δεν είσαι ο Μαρινάκης μάλλον δεν έχεις τα ίδια συμφέροντα). Μάθε πως

Υπόθεση Ευτυχίας Πρίντζου




(Αναμνηστική φωτογραφία, 25 Μαρτίου 1941. Στο κέντρο: ο Γιάννης Πρίντζος, δίπλα: η Λύκα, η Λέβυ, η Μαργαρίτα Μολυβάδα, η Αλεξ. Παπανικολάου-Παπαζήση, η Νίνα Παπλωματά, η Ευτυχία Πρίντζου, επαγγελματίες αδελφές, η Λάζαρη-Τρεμπέλη, η Αντιγόνη Μήτσιου, εθελόντριες άρωστοι-τραυματίες νοσοκόμοι. Από το βιβλίο του Σπύρου Εργολάβου, «Η Δίκη της Πρίντζου και οι εκτελεσμένοι των Ιωαννίνων, Αθήνα 2006).



Υπόθεση Ευτυχίας Πρίντζου


Προς το τέλος του 1946, η παρακρατική τρομοκρατία και η δράση των ένοπλων συμμοριών της δεξιάς, άρχισε να κοπάζει στην Ήπειρο – είχε άλλωστε πετύχει τους στόχους της. Οι εφημερίδες της αριστεράς είχαν κλείσει, οι οργανώσεις της είχαν περάσει στην αδράνεια ή στην παρανομία και οι πρώτες ομάδες των «ένοπλων καταδιωκόμενων» είχαν εμφανιστεί στα βουνά.
Όμως, από το καλοκαίρι του 1946, η επίσημη κρατική τρομοκρατία, με τις μαζικές συλλήψεις, τις εκτοπίσεις και τα έκτακτα στρατοδικεία, σφραγίζει την πολιτική ζωή στα Γιάννινα. Στόχος αυτή τη φορά, όπως και στην υπόλοιπη χώρα, η επαρχιακή Ελίτ, που είχε στηρίξει την εαμική αντίσταση στα χρόνια της Κατοχής
Το 1947, μάλιστα, το κλίμα της τρομοκρατίας συμπληρώθηκε με μια βάρβαρη και μακάβρια τελετουργία: μπροστά στη Διοίκηση της Χωροφυλακής – εκεί που βρίσκεται σήμερα το «Ντράγκστορ.» εκθέσανε κομμένα και ματωμένα τα κεφάλια πέντε ανταρτών. Μια τελετουργία, που ξένισε και σόκαρε στην κυριολεξία την γιαννιώτικη κοινωνία.

Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ των έκτακτων στρατοδικείων ήδη είχε οδηγήσει στο εκτελεστικό απόσπασμα το καλοκαίρι του 1946 τρεις αγωνιστές της αριστεράς (τους Γ. Λώλα, Στ. Πανταζή και Λ. Ράφτη) συνεχίστηκε αμείωτη και το 1947. Μεταξύ αυτών που δικάστηκαν και εκτελέστηκαν στα Γιάννινα αυτή τη χρονιά ήταν και ο Περικλής Καινούργιος από τα Λέλοβα (Θεσπρωτικό), γραμματέας της Περιφερειακής Επιτροπής Πρέβεζας του ΚΚΕ.
ΠΑΝΤΩΣ, σε γενικές γραμμές, το 1947 κύλησε χωρίς μεγάλες θεαματικές δίκες και χωρίς μαζικές εκτελέσεις η κρατική τρομοκρατία δεν είχε φτάσει ακόμα στην κορύφωσή της, όπου έμελλε να φτάσει το καλοκαίρι του 1948.
ΣΤΙΣ 15.6.48 άρχισε η δίκη της Σοφίας Φαρίδου, της Ευτυχίας Πρίντζου και 8 συγκατηγορουμένων τους για στρατολογία ανταρτών. Οι κατηγορούμενοι αρνήθηκαν την ενοχή τους. Ο Βασιλικός Επίτροπος στην αγόρευση του, ζήτησε το διαχωρισμό της δίκης της Πρίντζου, την καταδίκη τεσσάρων σε ισόβια και την απαλλαγή των υπόλοιπων. Το στρατοδικείο με την απόφασή του της 16.6.48 διαχώρισε τη δίκη της Πρίντζου και καταδίκασε τους τέσσερις σε θάνατο! Και στις 22.6.48 τα χαράματα στη θέση Μπιζάνι 4 νέοι άνθρωποι, η Σοφία Φαρίδου (μητέρα ανήλικου παιδιού) ο Τάσος Παπαχρηστίδης, ο Γιάννης Γάκης κι ο Αλέξανδρος Ντόλφης έπεσαν από τις σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος.
 Η Σοφία Φαρίδου με το αγόρι της, λίγο πριν τη σύλληψή της και την καταδίκη της σε θάνατο (περιοδικό ΑΝΤΙ, τεύχος 183, 31.07.1983).
Ταυτόχρονα με τους παραπάνω καταδικάστηκαν σε θάνατο από το έκτακτο στρατοδικείο ο καθηγητής Λευτέρης Κολοβός, ο Ι. Μαχαίρας και Θ. Κάλτσας και σε ισόβια ο Αν. Ντάγιος, από τη Βουνοπλαγιά για παράνομη κατοχή όπλων.
ΛΙΓΟ αργότερα, στις 8.7.48, άρχισε στην αίθουσα τελετών της Ζωσιμαίας Παιδαγωγικής Ακαδημίας, που είχε επιταχθεί για το σκοπό αυτό, η μεγαλύτερη και δραματικότερη δίκη στην ιστορία των Ιωαννίνων, που έμεινε γνωστή σαν «υπόθεση Πρίντζου».115 πολίτες – στελέχη, μέλη και οπαδοί των παράνομων οργανώσεων του ΚΚΕ και της ΕΠΟΝ Ιωαννίνων παραπέμφθηκαν για παράβαση του νόμου 509 και Γ/46 ψηφίσματος (Γ’ Ψήφισμα απόφαση 253/1948). Τα στοιχεία που υπήρχαν σε βάρος τους ήταν ελάχιστα και ασήμαντα (διανομή προκηρύξεων και « παράνομος» έρανος) και προέρχονταν κυρίως από «ομολογίες» των ίδιων κατηγορουμένων. «Ομολογίες» που αποσπάστηκαν με φοβερά βασανιστήρια στις στρατιωτικές φυλακές του «Φιξ», όπου δύο από τους προφυλακισμένους κατηγορούμενους επιχείρησαν αυτοκτονήσουν κόβοντας τις φλέβες τους.
Πάσχα του 1948. Μελλοθάνατοι στο Φιξ.
Η ΔΙΚΗ κράτησε 15 μέρες. Στη διάρκειά της οι δεκάδες συνήγοροι των κατηγορουμένων έκαναν ότι μπορούσαν, μέσα στις δύσκολες συνθήκες φοβίας και τρόμου, που επικρατούσαν τότε, για να σώσουν τους πελάτες τους.

22 Δεκεμβρίου 1944. Ο ΕΛΑΣ, απελευθερώνει τα Ιωάννινα. Στην δίκη της Ευτυχίας Πρίντζου, ο συνήγορος της έκανε την παρακάτω έκκληση στην αγόρευσή του: «Κύριοι στρατοδίκαι, μην ανοίγετε λογαριασμούς αίματος εις την πόλιν μας. Η παράταξις των κατηγορουμένων δεν έκαμε εκτελέσεις όταν κατέλαβε την εξουσίαν εις τα Ιωάννινα …» 
Ο συνήγορος κ. Β. Γιαννάκος, εκφράζοντας την κατάπληξη του για την υπερβολικά αυστηρή πρόταση του επιτρόπου για το νεαρό πελάτη του, έκανε την παρακάτω σύντομη και πρωτότυπη αλήθεια, αγόρευση:
«Αμ για το Δημήτριο Μαντά, αυτό το δεκαεπταετές παιδί με τα κοντά παντελόνια, ισόβια δεσμά, ωρέ βλοημένε Βασιλικέ, Επίτροπε; Τι να σ’ πω;! Άιντε, δεν λέω τίποτα …»
  Και το στρατοδικείο καταδίκασε το Μαντά σε θάνατο!!!
Και ο Γούλας Κωνσταντινίδης που υπεράσπισε 35 κατηγορούμενους έκλεισε την αγόρευσή του δακρύζοντας με την εξής δραματική αποστροφή:
«Δυστυχισμένοι κατηγορούμενοι, η υπεράσπισις σας εγκαταλείπει. Η σκιά τον θάνατον πλανάται εις την αίθουσαν ταύτην πάνω από τας κεφαλάς σας …»
ΠΑΡΑ τις εκκλήσεις των συνηγόρων και παρά την πρόταση του Βασιλικού Επιτρόπου, το στρατοδικείο έβγαλε τα μεσάνυχτα της 23.7.48 την τερατώδη απόφασή του. Οι μισοί στο εκτελεστικό απόσπασμα κι οι άλλοι μισοί στα σπίτια τους – «λόγω βλακείας» Μόνον 11 καταδικάστηκαν σε ισόβια ή σε μικρότερες ποινές.
ΣΠΑΝΙΑ με τόσο ασήμαντες κατηγορίες καταδικάστηκαν τόσοι πολλοί άνθρωποι σε θάνατο και χύθηκε – για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας – τόσο αθώο αίμα. Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ ο Βασιλικός Επίτροπος ζήτησε 18 θανατικές καταδίκες, το στρατοδικείο επέβαλε 48 – κι ανάμεσά τους σε 6 ανήλικους μαθητές Γυμνασίου! Και τουφεκίστηκαν τελικά 16, αυτοί που τα ονόματά τους είχαν μια ευρύτερη απήχηση στη γιαννιώτικη κοινωνία – ανεξάρτητα από το βάρος της κατηγορίας.
Η ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ του Δ.Σ. του Δικηγορικού Συλλόγου και η παρέμβαση του Μητροπολίτη Σπυρίδωνα υπέρ των καταδικασθέντων δεν είχαν αποτέλεσμα. Ο στρατηγός Τσακαλώτος έριξε το βάρος του υπέρ των εκτελέσεων.
ΣΥΝΟΛΙΚΑ, μέσα σε διάστημα λίγων μηνών, το καλοκαίρι του 1948, εξήντα περίπου Γιαννιώτες καταδικάστηκαν σε θάνατο κι από αυτούς οι 16 εκτελέστηκαν.
ΤΡΕΙΣ μέρες μετά την έκδοση της καταδικαστικής απόφασης – στις 27.7.48 – τουφεκίστηκαν στο Σταυράκι Ιωαννίνων, η Ευτυχία Πρίντζου, η Ελπινίκη Μπίτη, ο Κώστας Ράπτης, ο Άγγελος Χατζής (στέλεχος του ΚΚΕ και συνταγματάρχης του ΕΛΑΣ στα Γιάννενα) και ο Χρήστος Πρέντζας. Μεσολάβησαν δύο βδομάδες δραματικές από το γεγονός ότι ο στρατιωτικός διοικητής είχε δικαίωμα ν’ αφήνει ελεύθερους ακόμα και καταδικασμένους τετράκις παμψηφεί σε θάνατο – πράγμα που έκανε και για δυο θανατοποινίτες της υπόθεσης Πρίντζου, «λόγω αυθορμήτου και καταφανούς εκδηλώσεως μεταμέλειας» και για να «διάθεση τούτους προς ενεργόν εξυπηρέτησιν του αγώνος κατά των συμμοριτών». (καλό είναι να αποφύγουμε να αναφέρουμε ονόματα).
Τις υπόλοιπες δύο ομάδες των εκτελεσμένων αποτέλεσαν οι:
Μπίτης Απόστολος, Ράπτης Κωνσταντίνος, Χαρίτων Ευάγγελος, Ζουρνάς Τιμολέων, Χόρδος Απόστολος, Ευαγγελίδης Ευάγγελος, Ασπρίδης Ιωάννης , Χρόνης Κωνσταντίνος , Χολέβας Κωνσταντίνος, Στεργίου Γιώργος, Μαρνέλης Παναγιώτης και Καλαντζής Ιωάννης.
ΚΑΙ ΕΝΑΣ ακόμα Γιαννιώτης, ένα παλικάρι 27 χρονών, ο τσαγκάρης Βασίλης Ντέτσικας. που πιάστηκε μάλλον κατά λάθος (λόγω συνωνυμίας) στις 20.7.48, πέθανε δυο μέρες αργότερα από τα βασανιστήρια στις στρατιωτικές φυλακές «Φιξ», και τον έθαψαν κρυφά τη νύχτα στο νεκροταφείο του Αγ. Νικολάου, λέγοντας πως επιχείρησε τάχα να δραπετεύσει και σκοτώθηκε. Πρέπει να τονιστεί ότι, στη διάρκεια του εμφύλιου, οι φυλακές «Φιξ» αποτελούσαν πραγματικά ένα μικρό Μακρονήσι μέσα στο κέντρο των Ιωαννίνων (εκεί που βρίσκεται σήμερα το « Παλλάδιο») όπου γίνονταν κάθε είδους κτηνωδίες και βασανιστήρια κάτω από τις διαταγές, την επίβλεψη και την προσωπική συμμετοχή του λοχαγού Σπύρου Αραβανή.
Για την Ιστορία, το Στρατοδικείο αποτελούσαν οι:
Κουμπλής Ιωάννης, Ταγ/ρχης Πυρ/κού, Τσιμτσιλής Παναγιώτης Ταγ/ρχης ΣΕΜ, Ζώης Δημήτρης Ταγ/ρχης Διαδιβάσεων, Παττακός Στυλιανός Λοχαγός Μηχανοκινήτων, Μάνος Κων/νος Λοχαγός Πεζικού, ενώ Βασιλικός Επίτροπος ήταν ο Κοτταρίδης Ιωάννης Στρατ. Δικ. Συμβούλου Δ΄ Τάξης και γραμματέας ο Χριστιάς Ευάγγελος Ανθ/γός Στρατ/κής Δικαιοσύνης.
Ευτυχία Πρίντζου. Γεννήθηκε στα Γιάννενα το 1915. Πατέρας της ο αρχίατρος Γιάννης Πρίντζος. Απόφοιτη της Ζωσιμαίας Σχολής των Ιωαννίνων και του τμήματος Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Θεωρείται από τις οργανώτριες της Ζωσιμαίας Βιβλιοθήκης. Στην διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου υπηρέτησε στο πλευρό του πατέρα της ως εθελόντρια νοσοκόμα. 
Στην Κατοχή οργανώθηκε στο ΕΑΜ και στη συνέχεια στο ΚΚΕ. Διώχθηκε για την αντιστασιακή της δράση. Το 1948, παρά το γεγονός ότι κάποιοι θέλουν να το ξεχνούν (ειδικά το Δημοτικό Συμβούλιο των Ιωαννίνων με τις απολιτίκ, ουδέτερες τελετές που διοργανώνει κάθε χρόνο στη μνήμη των εκτελεσμένων στο Σταυράκι τον Ιούλιο του 1948), ήταν γραμματέας της ΝΕ Ιωαννίνων του ΚΚΕ και μέλος του Γραφείου Περιοχής Ηπείρου.

Πηγή: http://metwpoistorias.blogspot.gr/2010/04/blog-post.html

Πηγή  http://praxisreview.gr

Στην αριστερή κωμωδία απολύουν εργαζόμενους που κάνουν απεργία!

       


Πρώτη φορά αριστερά και τι αριστερά! Αριστερά με τα όλα της! Μετά το αντιαπεργικό παραλήρημα της «Αυγής», η οποία μπορεί δικαιωματικά να προσθέσει στον τίτλο της το «Χρυσή», μετά όλη την λάσπη που εκτόξευσε η Αριστερά και η συν αυτή στους απεργούς οδοκαθαριστές, μετά τους αντιαπεργιακούς νόμους που είναι έτοιμοι προς ενεργοποίηση μετά την ψήφιση του 4ου μνημονίου, η Αριστερά έδωσε αέρα στα πανιά της εργοδοσίας!
Χθες, παραμονή της απεργίας στον επισιτισμό και τουρισμό, ξενοδοχείο της Χαλκιδικής απέλυσε εργαζόμενη γιατί δήλωσε ότι σήμερα θα απεργήσει και κάλεσε και τους υπόλοιπους εργαζόμενους να κάνουν το ίδιο. Στο πρώτο αριστερό κράτος η απόλυση έρχεται όχι για την απεργία, αλλά προληπτικά! Η εργαζόμενη απολύθηκε για να μην προλάβει να απεργήσει, προς γνώση και συμμόρφωση των υπολοίπων έτσι ώστε να μην περάσει από το μυαλό τους ότι δύνανται να απεργήσουν.
Στο πρώτο αριστερό κράτος όπου αυτοί που θα έσκιζαν τα παλιά μνημόνια τελικά όχι μόνο τα συντήρησαν αλλά ψήφισαν και νέα, όπου υπουργοί δύνανται να συνομιλούν με ισοβίτες χωρίς να τρέχει τίποτα, όπου Ηριάννες κλείνονται στην φυλακή με ένα λειψό δείγμα DNA το οποίο δεν μπορεί καν να επανεξεταστεί γιατί… μας τελείωσε (!), είναι πολύ λογικό εργαζόμενοι να απολύονται γιατί προπαγάνδιζαν την απεργία!
Στο πρώτο αριστερό και κωμικό κράτος μια εργαζόμενη απόφοιτος πανεπιστημίου που αναζήτησε δουλειά στα κάτεργα του τουρισμού μην έχοντας άλλη επιλογή αφού οι παλιάτσοι που έλεγαν ότι θα έσκιζαν τα μνημόνια σκίζουν τον λαό, βρέθηκε άνεργη γιατί δεν έμαθε να βουλώνει το στόμα της, γιατί δεν έμαθε να σκύβει το κεφάλι της, γιατί δεν έμαθε να συμβιβάζεται, γιατί δεν έμαθε να τρώει τα σκατά που πετάει η εργοδοσία αντάμα με την «πρώτη φορά αριστερά»!
Συνεχή μηνύματα της Αριστεράς προς τον λαό ότι θα τον λιώσει και θα τον σκίσει για να πλουτίσουν κι άλλο οι καπιταλιστές. Απολύσεις, φυλακίσεις και ποιος ξέρει τι άλλο θα δούμε στο αντιλαϊκό οπλοστάσιο της Αριστεράς! Πάντως το μήνυμα του Αριστερού ψάλτη της πλουτοκρατίας είναι σαφές: Βουλώστε το στόμα σας και δουλεύετε σαν σκλάβοι γιατί αλλιώς θα σας λιανίσουμε!

Ραφαήλ Βασιλειάδης

Πολιτική ανασκόπηση. Νεοφιλελέ, συριζοφιλελέ και τα ρέστα


   Όσο περνάνε οι βδομάδες και οι μήνες η κριτική στην κυβέρνηση και στην εθελοευρώδουλη αντιπολίτευση ... απλοποιείται εντυπωσιακά. 
Μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό ... απο άλλη πηγή ... που θα φτάσουν στο ίδιο ποτήρι.

   Ο Σύριζα δίνει τον τόνο για να ακολουθήσει ο λοιπός συρφετός. Τα μνημόνια του Σύριζα (καπάκι στα προηγούμενα) παρότι έχουν την υπογραφή του ... δεν έχουν την πατρότητά του. Έτσι δεν λένε ανερυθρίαστα ?? Δεν τα ήθελαν ρε ... εξαναγκάστηκαν για να σώσουν τη χώρα. Εξαναγκάστηκαν ... για να μας γλυτώσουν απο το Grexit που ήθελε ο Σόιμπλε. Παρεούλα με όλους τους λοιπούς εθελοευρώδουλους εξαναγκάστηκαν το καλοκαίρι του ´15. Εξαναγκάστηκαν μετά για ... να ρυθμίσουν το χρέος. Παπαλα ... αλλά ξαναεξαναγκάστηκαν για ... την ποσοτική χαλάρωση. Πάπαλα ... αλλά ξαναματαεξαναγκάζονται για να ... βγουν στις αγορές. Τώρα ο Τσίπρας κατάντησε να "παλεύει" στα τέσσερα να βγεί στις αγορές ... απλά και μόνο ... με καλύτερο επιτόκιο απο τον "αναλωμένο" Σαμαρά !!! Θα τον ψήσουν μέχρι να του το δώσουν. 

   Και η σούμα ποιά είναι ?? Εάν έστω και ένα δευτερόλεπτο πέρασε κάποτε απο το μυαλό του Τσίπρα ... οτι με τις πλάτες των Αμερικάνων θα εξαναγκάσει τους Γερμανούς να κάνουν πίσω και να τον απαλλάξουν απο τα μνημόνια με την Ελλάδα όντας στο € ... δεδομένων των εμφανών καταστάσεων και συσχετισμών του διεθνούς ιμπεριαλισμού, του ρόλου των ΗΠΑ κλπ κλπ ... και το τελευταίο παιδάκι της τρίτης δημοτικού το ίδιο δευτερόλεπτο θα τον είχε ανακηρύξει βασιλιά της βλακείας. Όμως ... ούτε ένα δευτερόλεπτο δεν πέρασαν τέτοιες ιδέες απο το μυαλό του Τσίπρα (και κυρίως του επιτελείου του) ... ούτε ένα δευτερόλεπτο δεν πίστεψε αυτές τις ιδέες ούτε ένας απο αυτούς που τον στήριζαν τότε ... και ας κλαίνε σήμερα σαν μετανοημένες πλήν όμως οριστικά διακορευμένες κορασίδες. 

   Εν τω μεταξύ ο λαός υποφέρει σαν βόδι ... που το γδέρνουν ζωντανό δεύτερη και τρίτη φορά την ώρα που του “τραγουδάνε” όλοι μαζί (πλήν Λακεδαιμονίων) για την ανάπτυξη που θα το σώσει. Σαν το βόδι που πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στον εκδορέα Τσίπρα ή τον γδάρτη Κούλη. 

   Αυτός λοιπόν, ο Κούλης, έχει επιλέξει σαν πολιτική γραμμή να ζητάει σε κάθε ευκαιρία εκλογές ... επειδή ο Τσίπρας - λέει - ανεβάζει, με τον τρόπο που διαπραγματεύεται με τους θεσμούς, συνέχεια τον λογαριασμό και ταυτόχρονα χτίζει τους μηχανισμούς της αριστερής σοβιετίας με έξοδα του κράτους !!! Δεν του έχει απομείνει άλλο πολιτικό επιχείρημα επειδή ο Τσίπρας του πήρε στην κυριολεξία τα σώβρακα ... και εφαρμόζει κατά γράμμα τις ντιρεκτίβες των θεσμών με τέτοια προσήλωση, ζήλο, ευκολία και ταχύτητα που τον συγχαίρουν εγκάρδια όλοι οι θεσμοί. Η πολιτική του Τσίπρα όπως και του Κούλη ... χαρακτηρίζεται απο την κύρια αγωνία τους να διαφοροποιηθεί πάσει θυσία ο ένας απο τον άλλον. Οι νεοφιλελέ αποκαλούν ... "σοβιετία" τους συριζοφιλελέ σε μιά προσπάθεια να τους ταυτίσουν με οτιδήποτε κουβαλάει η έννοια σοσιαλισμός ... και οι συριζοφιλελέ τους επιστρέφουν σαν απάντηση το ... "αντίδραση" σε μιά απέλπιδα προσπάθεια να πείσουν πως υπάρχει και ... μη αντιδραστική φιλελεύθερη-προοδευτική και συνεπώς αριστερή πολιτική. Όλο αυτό το γαϊτανάκι παραπέμπει μόνο σε έναν γελοίο διαγκωνισμό, μπροστά στα πόδια της οικονομικής εξουσίας, για το μοίρασμα της λείας απο το γδαρμένο βόδι. Τίποτα άλλο. 

   Ενα πολιτικό παράδειγμα που ταιριάζει γάντι στους καιρούς μας είναι ο χειρισμός του θέματος της Ηριάννας. Η αστική δικαιοσύνη καταπατάει βάναυσα και χυδαία τα πάλαι ποτέ "αστικά δικαιώματα" ... βασισμένη στο αντιδραστικό ευρωενωσιακό, αμερικάνικης έμπνευσης, νομικό πλαίσιο ... δίνοντας όμως ένα ευθέως τρομοκρατικό μήνυμα πως ... κανένας δεν είναι πιά ασφαλής ... εκτός εάν σκύψει οριστικά το κεφάλι. Εάν αυτός που οι δικαστικές αποφάσεις σμπαραλιάζουν τη ζωή του είναι και πασιφανώς αθώος ... ακόμα καλύτερα ... το μήνυμα διαδίδεται πιό βαθειά και αποτελεσματικά. Οι συριζοφιλελέ το παίζουν τάχα αυστηροί πολιτικοί προϊστάμενοι της "ανεξάρτητης" δικαιοσύνης (ο Καμένος και ο Πολάκης έχουν αρχίσει τον πόλεμο στα μαρμαρένια αλώνια)(ο Κοντονής έλυσε τον γόρδιο δεσμό την ώρα που έπεφτε απο τα σύννεφα ... "θα εξετασθεί ξανά το αίτημα με άλλη σύνθεση δικαστηρίου" !!!) ... χωρίς να αρθρώνουν σαν αριστεροί που δηλώνουν ... ούτε μια λεξούλα για την κατάργηση του αντιδραστικού νομικού πλαισίου. Αντίθετα ετοιμάζονται να το εμπλουτίσουν στα πλαίσια των θεσμικών προαπαιτούμενων που περιλαμβάνουν και το πετσόκομμα του απεργιακού δικαιώματος. Τότε είναι που θα "δέσει" ολόκληρο το αντιδραστικό νομικό πλαίσιο. Και όταν το ΚΚΕ τους λέει ... καταργήστε τους αντιδραστικούς νόμους και βάλτε τον λαό να εκλέγει τους δικαστές ... οι μισοί εκπλήσονται και οι άλλοι μισοί νυστάζουν. Οι νεοφιλελέ απο την άλλη ξεσκίζονται για τις επεμβάσεις της "σοβιετίας" στην δικαιοσύνη ... δείχνοντας όλη μέρα στα κανάλια τους κάτι σπασμένα τζαμιλίκια. Και οι δυό με τον ρόλο τους ... παρέχουν συνεχώς εγγυήσεις στην αστική εξουσία, τρομοκρατούν τον παράλυτο κοσμάκη και κεντρίζουν τις πιο ευαίσθητες μικροαστικές χορδές του. 

   Την μάζα που μέχρι τώρα την έπειθαν με τον παλιό τρόπο ... τώρα θα πρέπει να την εκφασίσουν ή να την συντρίψουν. Αυτό ακριβώς το νόημα - και κανένα άλλο - έχουν όλα τα κηρύγματα "εθνικής ενότητας" και "αστικού πατριωτισμού". Δεν έχουν άλλη επιλογή. Ολόκληρο το πολιτικό υπηρετικό προσωπικό της αστικής εξουσίας ... συνειδητά προφυλάσσει, προετοιμάζει και εξοπλίζει με κάθε τρόπο ... τον φασιστικό μηχανισμό όπου και αν βρίσκεται. Δεν έχουν άλλη επιλογή. 

   Σε αυτό το σημείο μπορούμε να τοποθετήσουμε τα καρασυστημικά φασισταριά της Χρυσής Αυγής ... που ενώ δικάζονται απο την αστική δικαιοσύνη ... αποθρασυμένα και ελεύθερα συντηρούν, στελεχώνουν, εξοπλίζουν και "γυμνάζουν" τον εγκληματικό τους μηχανισμό κάτω απο την μύτη της γκαβής που όλα αυτά μας λέει πως είναι απλά ...πολιτική δράση !!! Ταυτόχρονα το δεξιό, κεντρώο και ... όσο θα σφίγγουν τα γάλατα ... το αριστερό υπηρετικό προσωπικό της αστικής εξουσίας θα εργάζεται όλο και περισσότερο με την θεωρία των δύο άκρων (ρίξτε μερικές απλές ματιές στην Αυγή των τελευταίων ημερών και θα καταλάβετε) ... που στα μάτια του πολιτικά απαίδευτου μικροαστού φαντάζει σαν την πεμπτουσία της "δημοκρατίας" ... αλλά στην πράξη οδηγεί τον απαίδευτο μικροαστό στην δίνη του εκφασισμού και στην αγκαλιά των φασισταριών. Αυτά είναι καλά δασκαλεμένα για τον συστημικό τους ρόλο και περιμένουν. Όλα αυτά τώρα είναι που συμβαίνουν φανερά. Φανταστείτε τι χαμός γίνεται μέσα στους παρακρατικούς δαιδάλους κάθε υπηρεσίας και κάθε απόχρωσης. 

   Απο κοντά όλα τα πολιτικά (απο)κόμματα που δεν έχουν τίποτα άλλο να κάνουν παρά να αναπαράγουν κάποιο ή κάποια απο τα επιχειρήματα των δυό κυρίαρχων του αστικού πολιτικού παιχνιδιού ... με την ελπίδα οτι θα ποντάρουν σωστά και θα βρούν νέο ρόλο στο πολιτικό τοπίο της επόμενης μέρας. 

   Υπάρχουν και κάποια άλλα πολιτικά υποκείμενα που ψάχνουν ρόλο για την επόμενη μέρα. Το κακό με αυτούς δεν είναι οτι τους ξεπαρθένεψε σαν νταβατζής ο Τσίπρας το βράδυ του 62% ... αλλά οτι τώρα ψάχνουν ξανά να παίξουν το ίδιο παιχνίδι ... σαν να ειναι ακόμα παρθένες. Ονόματα δε λέω, υπολήψεις δεν θίγω. 

   Και ξαφνικά φτάνει εκείνη η ώρα που την “αστική δημοκρατία” και τα “αστικά δικαιώματα” ... τα ξευτιλίζει και τα παραβιάζει με χυδαίο τρόπο ... όχι κανένας αντίπαλος της αστικής τάξης ... αλλά η ίδια η αστική τάξη και η εξουσία της. Στα μάτια του ταξικά απαίδευτου λαϊκού ανθρώπου αυτό φαντάζει σαν ένα ακατανόητο φαινόμενο. Δεν έχει τον αναλυτικό τρόπο να καταλάβει οτι ο εκφασισμός και η φασιστική συντριβή που ετοιμάζεται να πέσει στο κεφάλι του ... είναι συστατικό μέρος, σύμφυτο της “αστικής δημοκρατίας”. Δεν το καταλαβαίνει ... αλλά αντικειμενικά η κάθε επιρροή της αστικής εξουσίας τον σπρώχνει απο την μιά μεριά στον εκφασισμό και ... ταυτόχρονα η ταξική του θέση (ασχέτως πόσο την έχει συνειδητοποιήσει) τον σπρώχνει απο την άλλη στην υπεράσπιση της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων του. Μόνο η έμπρακτη άρνηση του εκφασισμού θα απομυθοποιήσει στα μάτια του την αστική εξουσία και τους υπηρέτες της. Αυτή την άρνηση δεν μπορεί καθόλου να την υπηρετήσει κανένας υπηρέτης της αστικής εξουσίας ... όσο αριστερός και να δηλώνει. Ολοι αυτοί έχουν πάρει ήδη θέση. Μόνο η έμπρακτη άρνηση του εκφασισμού μπορεί να τον οδηγήσει στην ταξική συνειδητοποίηση ... που θα του επιτρέψει να συνδέσει την αυθόρμητη τάση του για την υπεράσπιση της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων του ... με την μόνη δημοκρατία που τα εξασφαλίζουν. Την δημοκρατία της εργατικής-λαϊκής εξουσίας. Τι νόημα θα είχε πάλι ... ο λαός να υπερασπισθεί γενικά την δημοκρατία απο την ίδια την αστική τάξη ... για να την ξαναφορέσει στο σβέρκο του ?? 

   Τι μας μένει ??

Μια δίωξη που αξιοποιείται πολλαπλώς


Η απόφαση παραμονής στη φυλακή για την Ηριάννα Β. Λ. και τον Περικλή Μ. είναι απέναντι στο κοινό περί δικαίου αίσθημα και στρέφεται ευθέως ενάντια στις λαϊκές ελευθερίες. Κι αυτό όχι επειδή η αστική Δικαιοσύνη έκανε λάθος ή δεν έκανε καλά τη δουλειά της, αλλά για τον αντίστροφο λόγο. Ακριβώς επειδή η απόφαση αυτή αποτελεί εφαρμογή ενός αυταρχικού αντιδραστικού νομικού πλαισίου, που έχει φιλοτεχνηθεί χρόνια τώρα στο όνομα της «αντιμετώπισης της τρομοκρατίας», στην πραγματικότητα δηλαδή για την καταστολή των αγώνων του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Οσο υπεύθυνα λοιπόν είναι τα δικαστήρια που βγάζουν τέτοιες απαράδεκτες αποφάσεις, άλλο τόσο υπεύθυνες είναι όλες οι αστικές κυβερνήσεις που συντηρούν και ενισχύουν το νομοθετικό πλαίσιο που καθορίζει αυτές τις αποφάσεις.
Συνεπώς δεν είναι ένα «μαύρο κεφάλαιο» στην ιστορία της Δικαιοσύνης, όπως προπαγανδίζει ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι μια παραφωνία σε ένα κατά τα άλλα δικαστικό σύστημα που λειτουργεί προς όφελος της κοινωνικής πλειοψηφίας, των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων.
Γι' αυτό η δικαστική αυτή πρόκληση συμπληρώνεται από την ΣΥΡΙΖΑίικη υποκρισία. Η κυβέρνηση θα μπορούσε να πάρει κάποια πρωτοβουλία για να αλλάξει το νομοθετικό πλαίσιο, όμως δεν το κάνει. Συνεπώς φέρει σοβαρές ευθύνες, από τις οποίες δεν μπορεί να απαλλαγεί, παίρνοντας υπό την προστασία της τους άδικα κρατούμενους. Αλλωστε η Ηριάννα Β. Λ. και ο Περικλής Μ. παραμένουν φυλακισμένοι ως αποτέλεσμα των αντιδραστικών νόμων που συγκροτούν το αυταρχικό κατασταλτικό πλαίσιο των προηγούμενων κυβερνήσεων, το οποίο η σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ όχι μόνο διατηρεί, αλλά και ενισχύει. Είναι αυτό το πλαίσιο που τυλίγει ανθρώπους «σε μια κόλλα χαρτί», με ανυπόστατα στοιχεία, δίνοντας το σήμα της γενικευμένης επίθεσης στις λαϊκές ελευθερίες.
***
Ενα από τα παραδείγματα που δείχνουν το μέγεθος της υποκρισίας του ΣΥΡΙΖΑ είναι η ιδιαίτερα επικίνδυνη τροπολογία που πρότεινε μόλις τον περασμένο Μάη ο υπουργός Δικαιοσύνης Στ. Κοντονής. Σύμφωνα με αυτή, θα τιμωρούνταν όποιος και όποια «δημόσια με οποιονδήποτε τρόπο προκαλεί ή διεγείρει» σε πράξεις που σύμφωνα με τον «τρομονόμο» χαρακτηρίζονται εγκληματικές. Η διάταξη καθιστούσε ακόμα πιο αυταρχικό το κατασταλτικό νομοθετικό πλαίσιο και μπορεί να αποσύρθηκε, αλλά η κυβέρνηση έχει δηλώσει ότι σκοπεύει να την επαναφέρει, αφού αποτελεί συμμόρφωση με το ευρωενωσιακό πλαίσιο.
***
Στον ίδιο περίπου «ντορό» κινήθηκαν οι τοποθετήσεις του πρωθυπουργού και κατά την επίσκεψή του στο υπουργείο Εργασίας: Δεν φταίει η υλοποίηση της σκληρής αντεργατικής πολιτικής για την εξαθλίωση της εργατικής τάξης, αλλά αποκλειστικά οι αποφάσεις της Δικαιοσύνης. Κι ας ήταν μόλις μια μέρα μετά την εφαρμογή του νόμου που η ίδια η κυβέρνηση ψήφισε για την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας.
Εξίσου υποκριτική είναι και η «ευαισθησία» της ΝΔ, που δήθεν κόπτεται για την «ανεξαρτησία» της Δικαιοσύνης, η οποία πλήττεται υποτίθεται από τις παρεμβάσεις της κυβέρνησης. Ομως αποκρύπτουν ότι η Δικαιοσύνη ούτε ανεξάρτητη είναι, ούτε αμερόληπτη. Είναι ταξική, όπως και όλοι οι θεσμοί της αστικής εξουσίας, και δεν χρειάζεται την παρέμβαση από κανένα κόμμα για να λειτουργήσει υπέρ του κεφαλαίου. Αυτό επιβεβαιώνεται καθημερινά, και οι καλύτεροι μάρτυρες είναι οι χιλιάδες απεργοί που έχουν μπει στο στόχαστρο των δικαστηρίων, για κάθε κινητοποίηση που κρίνεται παράνομη και καταχρηστική κατά παραγγελία των εργοδοτών.
***
Στην πραγματικότητα λοιπόν έχουμε να κάνουμε με μια αντιπαράθεση ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ, αποπροσανατολιστική, στο ίδιο τσουβάλι με όλους τους καβγάδες ανάμεσά τους για να κρύψουν τη στρατηγική τους σύγκλιση στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου. Αυτός ο κουρνιαχτός μαζί με την υπόθεση «Noor 1», τη «Βαρουφακειάδα», την τοποθέτηση της τέως προέδρου του Αρείου Πάγου στο γραφείο του πρωθυπουργού, τα σκάνδαλα και τις εξεταστικές επιτροπές, το διαρκές «βγάλ' τη σκούφια σου και βάρα με» που απευθύνει η κυβέρνηση στη ΝΔ και αντίστροφα, είναι ένα χρήσιμο και βολικό παραπέτασμα. Ταυτόχρονα αντανακλά και μια διαπάλη που συνδέεται με επιχειρηματικά συμφέροντα, ενώ δίνει τη δυνατότητα από τη μία στον ΣΥΡΙΖΑ να εμφανίζεται ως «θύμα» κάποιων «κέντρων», ρίχνοντας αλλού τις ευθύνες για τη βάρβαρη πολιτική του, και από την άλλη δίνει την ευκαιρία στη ΝΔ να εμφανίζεται ως πολέμια «αντιδημοκρατικών» πρακτικών...
Απέναντι σε όλα αυτά, ο λαός πρέπει να επαγρυπνά, καθώς γίνεται φανερό ότι όσο κλιμακώνεται η επίθεση του κεφαλαίου, των κυβερνήσεων και των ενώσεών του, τόσο θα εντείνεται και η καταστολή από τον κρατικό μηχανισμό για να εμποδίζεται η αμφισβήτηση αυτού του δρόμου που γεννάει βάσανα και εξαθλίωση.

Η «έξοδος στις αγορές»


Την αναμενόμενη δοκιμαστική «έξοδο στις αγορές», με την έκδοση κρατικού ομολόγου, θέτει ως νέο ορόσημο για να σηματοδοτήσει τη μετάβαση στην «επόμενη μέρα» του κεφαλαίου η κυβέρνηση, με τα αστικά επιτελεία να περιγράφουν τις «ευνοϊκές προοπτικές» που υπάρχουν για κάτι τέτοιο. Μετά και τη σημερινή συνεδρίαση του Εκτελεστικού Συμβουλίου του ΔΝΤ, που στη βάση και της πρόσφατης «επιστολής προθέσεων» και τις δεσμεύσεις της κυβέρνησης προς το Ταμείο, αναμένεται να εγκρίνει και τυπικά τη συμμετοχή του στο πρόγραμμα διάσωσης.
Η κυβέρνηση επιχειρεί έτσι να «εξαργυρώσει» για λογαριασμό του εγχώριου κεφαλαίου το «μομέντουμ» που της δίνει το πρόσφατο κλείσιμο της δεύτερης «αξιολόγησης», που μαζί με τα αντιλαϊκά μέτρα που περιλαμβάνει και τις δεσμεύσεις για τη συνέχιση των αναδιαρθρώσεων για πολλά ακόμα χρόνια, επαναφέρει όπως λένε την «εμπιστοσύνη» στην εγχώρια καπιταλιστική οικονομία, ανοίγοντας το δρόμο ώστε το κεφάλαιο σταδιακά να έχει πρόσβαση σε φτηνότερο δανεισμό και η κυβέρνηση μεγαλύτερη «ευελιξία» για την πολύπλευρη στήριξη του εγχώριου κεφαλαίου και την προσέλκυση «επενδυτών» και άμεσων ξένων επενδύσεων.
Είναι δηλαδή παραπάνω από φανερό ότι η αναμενόμενη «έξοδος» αφορά αποκλειστικά τα συμφέροντα και τους στόχους του κεφαλαίου, την ανάγκη για στήριξη της ανάκαμψης των κερδών του, τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητάς του, που περνάει κατά βάση από την ένταση της αντεργατικής επίθεσης.
Αλλωστε είναι χαρακτηριστικό πως όλες οι δηλώσεις των «θεσμών» και του εγχώριου κεφαλαίου οι οποίες σημειώνουν την «πρόοδο» που έχει κάνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, διαμορφώνοντας κλίμα για την «έξοδο στις αγορές», συνοδεύονται από την επισήμανση ότι η κυβέρνηση πρέπει «να αποφεύγει κάθε υπονοούμενο ότι μπορεί να υπαναχωρήσει από συμφωνημένες μεταρρυθμίσεις», αλλά και ότι μένουν ακόμα πολλά να γίνουν για να θωρακιστεί η ανταγωνιστικότητα της εγχώριας καπιταλιστικής οικονομίας, καθώς μια δοκιμαστική έξοδος έχει περισσότερο «συμβολικό» παρά ουσιαστικό χαρακτήρα.
Οπως χαρακτηριστικά είναι και τα όσα επισημαίνουν τα υπόλοιπα αστικά κόμματα που βρίσκονται στην αντιπολίτευση, αλλά και μια σειρά από αστικά επιτελεία, που είτε κατηγορούν την κυβέρνηση ότι δεν έχει τον «μεταρρυθμιστικό οίστρο» που χρειάζεται για την εφαρμογή των αντιλαϊκών μέτρων που ψηφίστηκαν πρόσφατα αλλά και την «πυγμή» για τα επόμενα, είτε την προειδοποιούν να μη δείξει κανένα σημάδι «κόπωσης» στην υλοποίηση των «μεταρρυθμίσεων», αλλά και να πάρει νωρίτερα τα αντιλαϊκά μέτρα, αφού η «έξοδος στις αγορές» δεν είναι «μονόπρακτο» και «οι αγορές επιβάλλουν πειθαρχία», όπως γράφτηκε.
Από αυτή την άποψη, γίνεται ακόμα πιο προκλητικό προς το λαό το κυβερνητικό αφήγημα που επαναλήφθηκε χτες από το Υπουργικό Συμβούλιο, το οποίο ανακοίνωσε το μπαράζ των νομοσχεδίων που έρχονται στη Βουλή τις επόμενες μέρες, ότι η γρήγορη εφαρμογή των μνημονίων και των αντιλαϊκών μέτρων θα σημάνει για το λαό τη γρήγορη έξοδο από την «επιτροπεία», και θα «λύσει» τα χέρια της κυβέρνησης για να προχωρήσει το σταδιακό «κλείσιμο των πληγών» της κοινωνίας.
Αργότερα ή νωρίτερα, για περισσότερο ή λιγότερο επικοινωνιακούς λόγους ή όχι, με μικρότερο ή μεγαλύτερο επιτόκιο, το μόνο σίγουρο είναι ότι από την «έξοδο στις αγορές» όχι μόνο δεν έχει να περιμένει τίποτα ο λαός, αντίθετα αυτή θα αποτελέσει ένα νέο «ορόσημο» για την ένταση της αντιλαϊκής επίθεσης, όπως δείχνουν και όσα περιλαμβάνονται στην τρίτη «αξιολόγηση» που ξεκινάει, έχοντας στον πυρήνα τους τις αντεργατικές ανατροπές, το χτύπημα στα συνδικαλιστικά δικαιώματα και στο δικαίωμα της απεργίας.
Οι εργαζόμενοι, ο λαός, όχι μόνο δεν πρέπει να έχουν καμία «αγωνία» για τους στόχους του κεφαλαίου, αλλά χρειάζεται να αντιπαρατεθούν συνολικά με αυτούς και τη στρατηγική των καπιταλιστών, αν θέλουν να σταματήσουν τον κατήφορο και να ανοίξουν δρόμο για την ικανοποίηση των δικών τους αναγκών.

TOP READ