7 Ιουν 2017

Οι «σκλάβοι» των ελληνικών κατασκευαστικών στα Εμιράτα


Εξήντα δύο ανθρώπινες ζωές θα κοστίζει κάθε αγώνας στο παγκόσμιο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου του Κατάρ το 2022. Είναι οι τέσσερις χιλιάδες εργάτες που υπολογίζεται ότι θα έχουν σκοτωθεί για την κατασκευή των εγκαταστάσεων. Τηρουμένων των αναλογιών ίσως το πιο αιματοβαμμένο έργο από την εποχή των πυραμίδων. Και φυσικά οι ελληνικές κατασκευαστικές δεν θα μπορούσαν να μην δώσουν το παρών.

«Στον Ακτωρ μας έχουν να δουλεύουμε από τις έξι το πρωί έως τις έξι το απόγευμα αλλά μας πληρώνουν μόνο δυο ώρες υπερωρίες… μας συμπεριφέρονται σαν τα σκυλιά. Γιατί;» Ο Ουαλίντ (το όνομα είναι υποθετικό, τα στοιχεία του βρίσκονται στη διάθεση του περιοδικού) είναι ένας από τους περίπου 1.4 εκατομμύριο ξένους εργάτες που απασχολούνται στα γιγαντιαία εργοτάξια στη Ντόχα του Κατάρ. Μπήκε σε ένα φόρουμ εργαζομένων στο ίντερνετ και με τα σπαστά αγγλικά του προσπαθούσε να καταλάβει πως λειτουργεί το καθεστώς υπερωριών στα εργοτάξια του Μπόμπολα – και αν κρίνουμε από τις απαντήσεις που έλαβε μάλλον έμεινε με την απορία.

Το πρόβλημά του, βέβαια, ίσως να ακούγεται ασήμαντο, ακόμη και για τις οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων που δίνουν μάχη για να φέρουν στο φως τις συνθήκες σύγχρονης δουλείας που επικρατούν στο Κατάρ. Οι συντάκτες του Guardian λόγου χάρη, που αποκαλύπτουν εδώ και χρόνια τι συμβαίνει στα μεγάλα εργοτάξια της Ντόχα, ευαισθητοποιήθηκαν όταν είδαν μια ουρά από φέρετρα στο αεροδρόμιο του Κατμαντού στο Νεπάλ. Στην αίθουσα των αναχωρήσεων στοιβάζονταν εργάτες που έφευγαν με ένα πρόχειρο συμβόλαιο εργασίας για την Ντόχα. Στην αίθουσα αφίξεων επέστρεφαν τα πτώματα των συναδέλφων τους, που είχαν αφήσει την τελευταία τους πνοή σε κάποιο γιαπί. Όσοι δεν αφαίρεσαν μόνοι τους τη ζωή τους ένιωσαν την καρδιά τους να τους εγκαταλείπει ύστερα από ατελείωτες ώρες δουλειάς στους 40 ή τους 50 βαθμούς Κελσίου χωρίς διαλείμματα και συχνά χωρίς αρκετό νερό. Μπροστά σε αυτό το μακάβριο θέαμα ποιος θα βρει χρόνο να ασχοληθεί με τις υπερωρίες, που υποστηρίζει ότι έχασε ο Ουαλίντ;

Καθώς τα σκάνδαλα διαφθοράς της FIFA έστρεψαν τα φώτα της δημοσιότητας και στο Κατάρ, αρκετά ευρωπαϊκά μέσα ενημέρωσης παρουσίασαν πολυσέλιδα αφιερώματα για το σύγχρονο «δουλεμπόριο» εργατών που έχει στηθεί πριν από την έναρξη του μουντιάλ του 2022. Στα περισσότερα κείμενα όμως έλειπαν τα ονόματα των εταιρειών που ευθύνονται για αυτή την κατάσταση. Εξαίρεση αποτέλεσε η γαλλική κατασκευαστική Vinvi η οποία κατηγορήθηκε ότι απασχολεί εργάτες για 66 ώρες την εβδομάδα κάτω από απάνθρωπες συνθήκες εργασίας αφού πρώτα τους αφαιρεί τα διαβατήρια ώστε να μην μπορούν να φύγουν από τη χώρα ή να αλλάξουν εργοδότη.
Η Vinci είχε αναλάβει μεταξύ άλλων την κατασκευή του μετρό της Ντόχα, στην οποία συμμετέχει και ο Ακτωρ του Μπόμπολα, αλλά και το νέο περιφερειακό δρόμο της πόλης για τον οποίο εργάζεται επίσης η J&P Άβαξ των Ιωάννου και Παρασκευίδη.

Μεταξύ των ελληνικών κατασκευαστικών που αναλαμβάνουν έργα υποδομής για το παγκόσμιο κύπελλο ο Ακτωρ και η J&P Άβαξ έχουν λάβει τη μερίδα του λέοντος ενώ στη χώρα δραστηριοποιούνται επίσης η Archirodon και η Construction and Engineering Consolidated Contracting Group. Συγκεκριμένα ο Ακτωρ βρέθηκε επικεφαλής ενός κονσόρτσιουμ εταιρειών που θα κατασκευάσουν την γραμμή Gold Line του μετρό της Ντόχα, αξίας 3.2 δισεκατομμυρίων ευρώ (από τα οποία περίπου το ένα δις αναλογεί στην εταιρεία του Μπόμπολα). Στον ίδιο όμιλο όμως κατέληξαν και αρκετά ακόμη «χρυσά συμβόλαια» για την κατασκευή του αθλητικού κέντρου Al Sadd (130 εκ.ευρώ) και για ηλεκτρολογικές εγκαταστάσεις στο Anantara Resort, όπου θα φιλοξενούνται αθλητές και επίσημοι (15 εκ. ευρώ). Επίσης ο Ακτωρ σε συνεργασία με την τοπική Al Jaber Engineering θα μοιραστούν τα περίπου 600 εκατομμύρια ευρώ για έργα υποδομής σε εγκαταστάσεις των υπηρεσιών ασφαλείας του Κατάρ που θα αναλάβουν τη φύλαξη των αγώνων.

Αντίστοιχα το κόστος των αυτοκινητόδρομων που θα κατασκευάσει η J&P Άβαξ, στο πλαίσιο κονσόρτσιουμ εταιρειών, υπολογίζεται να ξεπεράσει τα 420 εκατομμύρια ευρώ.

Οι χώρες του Περσικού Κόλπου αποτελούν τα τελευταία χρόνια το νέο «ελντοράντο» αρκετών ελληνικών κατασκευαστικών, που είχαν να δουν τόσο υψηλές αμοιβές για οικοδομικές εργασίες από την εποχή του μεγάλου πάρτι των ολυμπιακών αγώνων του 2004. Στις περισσότερες περιπτώσεις οι ελληνικοί κολοσσοί είναι υποχρεωμένοι να συνεργάζονται με τοπικές εταιρείες που ελέγχονται από μέλη της βασιλικής οικογένειας ή από επιχειρηματίες που απολαμβάνουν την εύνοια του καθεστώτος.

Μέσω μιας τέτοιας συνεργασίας προέκυψε πριν από μερικά χρόνια στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και η εταιρεία Al Ahmadiah Aktor L.L.C, που συνδέει την οικογένεια Μπόμπολα με τον όμιλο Al Fajer της αυτού μεγαλειότητας σεΐχη Μακτούμ Χασέρ Μακτούμ αλ Μακτούμ, της γνωστής δυναστείας των… Μακτούμ.

Θυμάμαι όταν είχα γνωρίσει τον σεΐχη Μακτούμ Χασέρ Μακτούμ αλ Μακτούμ (στο εξής Μακτούμ) πριν από σχεδόν δέκα χρόνια στο γραφείο του στο Ντουμπάι. Φέρελπις επιχειρηματίας τότε (αν και οι πιθανότητες αποτυχίας ενός μέλους της βασιλικής οικογένειας προσεγγίζουν το μηδέν) πίστευε ότι θα χτυπήσει το grand prix της formula 1 προωθώντας το δικό του πρωτάθλημα με μονοθέσια της A1. Η αποτυχία του δεν εμπόδισε το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός να τον ανακηρύξει Young Global Leader 2007.

Κανένας επίσης δεν έδωσε σημασία στο γεγονός ότι στην κατασκευαστική του, Al-Ahmadiah Contracting, με την οποία συνεργάζεται και ο Ακτωρ, ξέσπασε μια από τις μεγαλύτερες εξεγέρσεις ξένων εργατών το 2006. Περίπου 2.500 εργάτες που δούλευαν σαν σκλάβοι για 450 ντιρχάμ το μήνα (περίπου 110 ευρώ) άρχισαν να σπάνε τα μηχανήματα της εταιρείας πριν βρεθούν αντιμέτωποι με τις ειδικές δυνάμεις καταστολής του καθεστώτος.

Βγαίνοντας από το πολυτελές γραφείο του Μακτούμ, θυμάμαι ακόμη τις ουρές των εργατών από την Ινδία, τις Φιλιππίνες και το Μπαγκλαντές που περίμεναν τα τοπικά λεωφορεία για να επιστρέψουν από τα εργοτάξια. Τα βράδια οι περισσότεροι στοιβάζονταν κατά δεκάδες σε μικροσκοπικά δωμάτια χωρίς air condition και ανεμιστήρα. Κάποιοι άλλοι απλώς έκλειναν τα μάτια τους για λίγες ώρες έξω από τα γιαπιά των ουρανοξυστών που οικοδομούσε η φούσκα του Ντουμπάι.

Παρά τη στενή συνεργασία τους με εταιρείες που έχουν κατηγορηθεί για ορισμένες από τις χειρότερες παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στον Περσικό Κόλπο, οι ελληνικές κατασκευαστικές έχουν περάσει μέχρι στιγμής αλώβητες από τη κριτική των διεθνών ΜΜΕ και των οργανώσεων που ασχολούνται με τα δικαιώματα των ξένων εργατών. Ο Ακτωρ μάλιστα ήταν μια από τις ελάχιστες μεγάλες κατασκευαστικές που απάντησαν στα ερωτήματα της βρετανικής οργάνωσης Business & Human Rights Resource Centre για τις συνθήκες εργασίας στα εργοτάξια της εταιρείας στο Κατάρ.

Στην απαντητική επιστολή ο διευθυντής της εταιρείας στο Κατάρ περιγράφει μια σχεδόν ειδυλλιακή κατάσταση για τους περίπου 4.500 εργαζόμενους που απασχολεί η εταιρεία. Όπως διαβάζουμε, «δεν υπήρξε κανένα σοβαρό ατύχημα τα τελευταία δυο χρόνια και κανένας θάνατος από το 2014, όταν ο ΑΚΤΟΡ δραστηριοποιήθηκε στο Κατάρ» (υποθέτουμε λοιπόν ότι υπήρχαν ατυχήματα πριν από το 2013). Οι εργαζόμενοι, σύμφωνα πάντα με τον ΑΚΤΟΡ, παίρνουν τα συμβόλαια στη μητρική τους γλώσσα, λαμβάνουν κανονικά τις μηνιαίες αποδοχές και τις υπερωρίες τους ενώ μπορούν, αν το επιθυμούν, να κρατάνε οι ίδιοι τα διαβατήριά τους – διαφορετικά η εταιρεία αναλαμβάνει να τα… προσέχει για λογαριασμό τους.

Στην επιστολή αναφέρονταν επίσης ότι οι εργάτες από το Νεπάλ που ήθελαν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους, μετά τον καταστροφικό σεισμό, έλαβαν ειδικές άδειες από την εταιρεία. (σημ: Μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές καμία άλλη ελληνική κατασκευαστική δεν είχε απαντήσει στα ερωτήματα της βρετανικής οργάνωσης).

Το πρόβλημα είναι ότι ακόμη και αν οι Έλληνες εργολάβοι αποφάσιζαν να προσφέρουν συνθήκες ουτοπικού σοσιαλισμού για τους εργάτες τους, είναι πρακτικά αδύνατο να το καταφέρουν σε μια χώρα που θεσμοθετεί σύγχρονες μορφές σκλαβιάς. Στις αραβικές Ντίσνειλαντ του νεοφιλελευθερισμού οι απεργίες, όπως και κάθε μορφή συνδικαλισμού, είναι παράνομες. Τα περισσότερα προβλήματα όμως προκύπτουν από το λεγόμενο kafala, το καθεστώς που ορίζει ότι κάθε εργάτης έχει έναν «χορηγό» που υπογράφει για την είσοδο του στη χώρα και αποφασίζει εάν και πότε μπορεί να αποχωρήσει.

Εννέα στους δέκα εργαζόμενους παραδίνουν από την πρώτη ημέρα τα διαβατήριά τους στους «χορηγούς» τους, χωρίς συχνά να γνωρίζουν ότι έτσι χάνουν το δικαίωμα να φύγουν από τη χώρα, να αλλάξουν εργοδότη ή ακόμη και να απευθυνθούν στις αρχές καταγγέλλοντας τα αφεντικά τους.

Με τον τρόπο αυτό η εργασία χωρίς κανένα ρεπό, οι απλήρωτες υπερωρίες ή ακόμη και ο βίαιος εγκλεισμός σε κλειδωμένα δωμάτια γίνεται συχνά ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Ακόμη όμως και υπό «φυσιολογικές» συνθήκες, οι μισθοί που προσφέρονται σε ανθρώπους που δουλεύουν για δέκα και δώδεκα ώρες κάτω από τον καυτό ήλιο του Περσικού Κόλπου αποτελούν τον ορισμό της μισθωτής σκλαβιάς. Σε μια από τις εταιρείες προσλήψεων, που κατά δήλωσή του χρησιμοποιεί και ο ΑΚΤΩΡ, ο μισθός ανειδίκευτου εργάτη ξεκινούσε από τα 200 ευρώ ενώ σε άλλες περιπτώσεις το μεροκάματο δεν ξεπερνά τα 6 ευρώ.

Δεν είναι φυσικά τυχαίο ότι χώρες όπως το Κατάρ και το Ντουμπάι παρουσιάζονται τα τελευταία χρόνια από τους «αυλικούς» της ελληνικής οικονομικής ελίτ ως το απόλυτο επιχειρηματικό πρότυπο που θα πρέπει να επιβληθεί και στην Ελλάδα. «Υπόδειγμα ανάπτυξης και πολυπολιτισμικής συνύπαρξης» χαρακτήριζε πριν από μερικά χρόνια ο Νίκος Δήμου το σύγχρονο δουλοκτητικό σύστημα των εμιράτων. Και έκτοτε η αφρόκρεμα της ελληνικής διανόησης ξεχύθηκε στις ναυαρχίδες του ελληνικού Τύπου και στα Free Press φωνάζοντας… και στα δικά μας.
Περιοδικό UNFOLLOW Ιούνιος 2015

Ιταλία: ζητείται διέξοδος



Για την κατάσταση στην Ιταλία έχουμε γράψει σε τούτο το ιστολόγιο εδώ και πολύ καιρό ("Η Ιταλία τρέμει", 20/7/2016). Χτες, δυο οίκοι αξιολόγησης (Moody's, DBRS) υποβάθμισαν την Banco Popular, η Monte dei Paschi έχει πάντα τα γνωστά της χάλια που όλο και χειροτερεύουν και η Veneto Banca τρίζει συθέμελα. Παράλληλα, η Πορτογαλία αγκομαχάει, η Ισπανία δεν λέει να βγει από τα αδιέξοδα και για την Ελλάδα και την Βρεττανία δεν χρειάζεται να πούμε τίποτε, αφού όλα είναι γνωστά.


Είναι γεγονός πως χρόνια τώρα η Ευρωπαϊκή Ένωση βουλιάζει σε κρίση. Μια κρίση πρωτίστως δόμησης της ευρωζώνης αλλά και γενικώτερα της ευρωπαϊκής οικοδόμησης. Όσο κι αν σε πολλές αναλύσεις προβάλλονται οι -υπαρκτές ή μη- κόντρες βορρά-νότου, η κρίση απλώνεται παντού και είναι κυρίως κοινωνική. Από την ισχυρή Γερμανία, όπου ο εκφυλισμός της αγοράς εργασίας οδηγεί στην συνεχή διεύρυνση της κατηγορίας των φτωχών εργαζομένων, μέχρι την αδύναμη Ελλάδα της καταστροφής των εργασιακών και κοινωνικών θεσμών, αυτό που χαρακτηρίζει το ευρωπαϊκό τοπίο συνολικά είναι η επίθεση του κεφαλαίου στους εργαζόμενους μέσα από -κλασσικές ή και νεόκοπες- νεοφιλελεύθερες πρακτικές. Η εθνικιστική υστερία της γερμανικής οικονομικής και πολιτικής ελίτ δεν σηματοδοτεί το θρίαμβο ενός εθνικού μοντέλου εξόδου από την κρίση, αλλά την αξιοποίηση μιας ιστορικής οικονομικής υπεροχής για την ενίσχυση της συμμαχίας του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου με σημαντικές κατηγορίες των μεσαίων στρωμάτων και ορισμένες κατηγορίες μισθωτών, ένα σκηνικό που, ως προς τα βασικά χαρακτηριστικά του, δεν μας είναι άγνωστο.

Στην Ελλάδα το παιχνίδι έχει ξεκάθαρο πλαίσιο. Σε αγαστή συνεργασία, εγχώρια και ξένη οικονομική ελίτ εμφανίζουν την καταστροφική πορεία της χώρας ως εθνική αποτυχία σε σχέση με την επιδιωκόμενη και επιτυχημένη ευρωπαϊκή αναπτυξιακή πορεία. Όμως, όσοι διατηρούν έστω ψήγματα υγιούς σκέψης και κριτικής, αντιλαμβάνονται ότι, εδώ και δεκαετίες, οι ευρωπαϊκοί θεσμοί προωθούν συστηματικά την εδραίωση ενός αντιπαραγωγικού χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού ο οποίος βασίζεται σε ένα πολυπλόκαμο σύστημα πελατειακών σχέσεων του κράτους με τους επιχειρηματίες. Με άλλα λόγια, εκείνοι που στήριξαν την εδραίωση της κυριαρχίας κρατικοδίαιτων βιομηχάνων και τραπεζιτών, εμφανίζουν το ίδιο τους το έργο ως εθνική αποτυχία των τεμπέληδων ελλήνων, ενώ ουσιαστικά πρόκειται για απόλυτη επιτυχία ενός σχεδίου που αποσκοπεί ξεκάθαρα στην χρηματοπιστωτική κυριαρχία μιας ολιγάριθμης ελίτ.

Οι έλληνες εργαζόμενοι και τα λαϊκά κοινωνικά στρώματα, που είχαν ήδη από την δεκαετία του '80 πληγεί από τις νεοφιλελεύθερες επιλογές και σήμερα δέχονται τα τρομερά πλήγματα των διαδοχικών μνημονίων, βρίσκονται πάντα αντιμέτωποι με την ίδια ευρωπαϊκή χρηματοπιστωτική συμμαχία, η οποία επιμένει στην συνέχεια της ίδιας στρατηγικής. Αυτή η συμμαχία δείχνει, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα, ότι και θέλει και μπορεί να διαλύσει τις εσωτερικές αντιστάσεις, προβάλλοντας τόσο την εξωτερική υποστήριξη στην οποία βασίζεται (ΔΝΤ, ΗΠΑ, ΟΟΣΑ κλπ) όσο και την χωρίς όρια αδιαφορία της για τις καταστροφικές οικονομικές, κοινωνικές και περιβαλλοντικές επιπτώσεις αυτής της στρατηγικής σε κάθε χώρα.

Προκαλεί έκπληξη η άνεση με την οποία το κεφάλαιο επιμένει να χρησιμοποιεί την διάλυση των κοινωνικών και δημοκρατικών θεσμών ως μηχανισμό αποδυνάμωσης των αντιστάσεων. Εκείνο που πλέον δεν προκαλεί έκπληξη είναι η αδυναμία όσων πλήττονται από αυτές τις επιλογές, να αντιδράσουν. Είναι μια αδυναμία που εξηγείται εν πολλοίς με την "θεωρία του σοκ" αλλά, κατά την γνώμη του γράφοντος, εξηγείται καλύτερα από τον εκφυλισμό τής ταξικής συνείδησης. Σε μια διαρκώς μεταβαλλόμενη παγκόσμια χρηματοπιστωτική σκηνή, μπορεί οι πρωταγωνιστές να είναι λίγοι αλλά υπάρχουν πολλοί που τρέχουν να αναλάβουν ρόλους κομπάρσων, ελπίζοντας πως κάποτε θα γίνουν κι αυτοί πρωταγωνιστές. Δεν συνειδητοποιούν ότι δεν έχουν θέση σ' αυτή την σκηνή άρα δεν πρόκειται ποτέ να γίνουν πρωταγωνιστές και, συνεπώς, δεν πετυχαίνουν τίπτοε περισσότερο από το να διευκολύνουν και να αναδείξουν τους πραγματικούς πρωταγωνιστές τής παράστασης.

Για να διατυπώσουμε με συντομία και με απλά λόγια την προηγούμενη παράγραφο, μπορούμε να πούμε ότι τα λαϊκά στρώματα που χάνουν την ταξική τους ταυτότητα, χρησιμοποιούνται ως δεκανίκια για την στήριξη του κεφαλαίου. Στο βιβλίο του "Η κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού", ο Τζωρτζ Σόρος είναι σαφής: "Το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα έχει κέντρο και περιφέρεια και το κέντρο ωφελείται σε βάρος της περιφέρειας".


Νομίζω πως παρασύρθηκα και πρέπει να μαζευτώ, οπότε ας επιστρέψουμε στην Ιταλία, όπου αναδεικνύονται τα προβλήματα της ευρωδόμησης, στα οποία αναφερθήκαμε στην αρχή. Σε χτεσινό άρθρο της (*), η γερμανική εφημερίδα Die Welt σημειώνει μεταξύ άλλων:

"H Iταλία έχει χρέος πάνω από 2 τρισ. ευρώ, τόσο υψηλό δηλαδή όσο καμιά άλλη χώρα της ευρωζώνης και οι αγορές γίνονται ολοένα και πιο νευρικές. Οικονομολόγοι άρχισαν μάλιστα να κάνουν λόγο για σενάρια εξόδου της. (...) Το ύψος του χρέους θυμίζει Ελλάδα. Υπάρχουν όμως δύο θεμελιώδεις διαφορές: αφ' ενός μεν η Ιταλία είναι συνηθισμένη να ζη με χρέη, αφ' ετέρου δε οι περισσότεροι δανειστές είναι οι ίδιοι οι πολίτες της και οι τράπεζές της. Εάν η ΕΚΤ σταματήσει το πρόγραμμα αγοράς ομολόγων, τότε ο μεγαλύτερος χρηματοδότης του ελλειμματικού ιταλικού κράτους δεν θα υπάρχει. (...) Εάν δεν υπάρξει άμεσα η θαυματουργή ανάπτυξη, τότε η αναδιάρθρωση του χρέους ή ακόμα και η έξοδος από το ευρώ είναι αναπόφευκτα. (...)"

Ως επίλογο, κρατώ τον επίλογο της γερμανικής εφημερίδας: "Είναι σαφές ότι η κρίση χρέους στην Ιταλία -την τρίτη μεγαλύτερη οφειλέτη χώρα του κόσμου- θα κάνει την κρίση της Ελλάδας να μοιάζει με παιχνιδάκι". Γι' αυτό και οι θεσμοί αναζητούν εναγωνίως διέξοδο στο ιταλικό πρόβλημα. Το θέμα είναι αν υπάρχει διέξοδος άλλη από την ανατροπή.

-------------------------------------------
(*) Die Welt, "Dagegen wäre Griechenland ein Kinderspiel", 6/6/2017

Καταγγελία για εκδικητική απόλυση συνδικαλίστριας


Καταγγέλλουμε την εκδικητική απόλυση της ταμία του Σωματείου Εργατοϋπαλληλων σε Εμπορικές
Επιχειρήσεις και Επιχειρήσεις Παροχής Υπηρεσιών Ν. Αχαΐας, από την επιχείρηση flormar σε κατάστημα
της Πάτρας, που ανήκει στον όμιλο επιχειρήσεων billy’s s.a international trade.
Η απόλυση της συνδικαλίστριας συναδέλφισσας έγινε στις 30/5/17 λίγες μέρες μετά την συμμετοχή της
στην Γενική Πανελλαδική Απεργία στις 17/5/17. Μετά την παρέμβαση του ΔΣ του Σωματείου
Εργατοϋπαλληλων σε Εμπορικές Επιχειρήσεις και Επιχειρήσεις Παροχής Υπηρεσιών Ν. Αχαΐας, η εργοδοσία
δείχνοντας το αληθινό της πρόσωπο, και για να δικαιολογήσει την απόλυση της συνδικαλίστριας απέλυσε
και άλλες δύο εργαζόμενες, απειλώντας ότι θα κατεβάσει ρολά στο κατάστημα και όλα αυτά σε μία
επιχείρηση που έχει διαπράξει σειρά παραβάσεων (ωράρια, υπερωρίες, οφειλόμενα ρεπό)
Οι απολύσεις συνδικαλιστών γίνονται για να τρομοκρατηθούν οι εργαζόμενοι και να δουλεύουν ως
δούλοι στα σύγχρονα σκλαβοπάζαρα. Ταυτόχρονα οι εργοδότες έχουν το ελεύθερο να ανοίγουν και να
κλείνουν επιχειρήσεις όποτε θέλουν, και να παίζουν με τις ζωές των εργαζομένων.
Όλα αυτά γίνονται με τις πλάτες των κυβερνήσεων που ψηφίζουν το ένα μέτρο πάνω στο άλλο, με τις
κατευθύνσεις της Ε.Ε. για την προώθηση της επιχειρηματικότητας και της ανταγωνιστικότητας. Όλα αυτά
είναι ενταγμένα στο πλαίσιο των «εθνικών στόχων» που διακηρύσσουν όλα τα κόμματα που
υπερασπίζονται την καπιταλιστική ανάπτυξη, μια ανάπτυξη που πατάει πάνω στα αποκαΐδια της ζωής μας
για να αυγατίζουν τα πλούτη τους μια χούφτα παράσιτα…
Αυτός είναι ο λόγος που εργοδοσία και εργοδοτικός-κυβερνητικός συνδικαλισμός «χτυπάνε» πρωτοπόρους
εργαζόμενους που συσπειρώνονται στο Π.Α.ΜΕ., για να μπορούν στη συνέχεια ανενόχλητοι να εντείνουν
την εκμετάλλευση όλων των υπόλοιπων εργαζόμενων, όπως ακριβώς συμβαίνει στην περίπτωση της
συναδέλφισσας στην Πάτρα, όπως ακριβώς είχε συμβεί πριν από λίγους μήνες στο νησί μας με
συναδέλφισσα συνδικαλίστρια στο χώρο των καθαριστριών του Γενικού Νοσοκομείου Κέρκυρας. Γι’ αυτό
τον λόγο η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ετοιμάζεται να περιορίσει ακόμα περισσότερο τη συνδικαλιστική
δράση με νέο νόμο-επιταγή των μεγάλων αφεντικών.
Τους λέμε ξεκάθαρα
Η τρομοκρατία δε θα περάσει, του λαού η πάλη θα τη σπάσει!
Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στη συναδέλφισσα, στο Σωματείο Εργατοϋπαλληλων σε Εμπορικές
Επιχειρήσεις και Επιχειρήσεις Παροχής Υπηρεσιών Ν. Αχαΐας και στους εργαζόμενους της επιχείρησης.
Στηρίζουμε τα δίκαια αιτήματά τους, αιτήματα που είναι όλων των εργαζόμενων! Παράλληλα, καλούμε
τους εργαζόμενους να συσπειρωθούν στα ταξικά τους Σωματεία για να προετοιμάσουμε τη μάχη που
έχουμε μπροστά μας, μια μάχη για να υπερασπίσουμε τη ζωή μας και τη ζωή των παιδιών μας απέναντι
στην ακόρεστη δίψα των μεγάλων αφεντικών για ολοένα και περισσότερα κέρδη-απέναντι στην ανάπτυξή

τους! 

Αραβικές χώρες: σκόνη και θρύψαλα


Τέσσερις αραβικές χώρες ανακοινώνουν τη διακοπή των διπλωματικών σχέσεων με το Κατάρ κατηγορώντας το για υπόθαλψη, χρηματοδότηση και ενίσχυση της τρομοκρατίας…Ο πλανήτης μένει ενεός από την υποκρισία…Η κρίση σηματοδοτεί μία νέα πολιτική εποχή στον αραβικό κόσμο, που τον βρίσκει κυριολεκτικά σκόνη και θρύψαλα, απόρροια της ιμπεριαλιστικής επεμβατικής πολιτικής για τον πλήρη έλεγχο της περιοχής…
Τέσσερις αραβικές χώρες η Σαουδική Αραβία, η Αίγυπτος, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και το Μπαχρέιν ανακοινώνουν τη διακοπή των διπλωματικών σχέσεων με το Κατάρ κατηγορώντας το για υπόθαλψη, χρηματοδότηση και ενίσχυση της τρομοκρατίας, δηλαδή εξτρεμιστικών ισλαμιστικών οργανώσεων. Μερικές ώρες αργότερα, με τις τέσσερις συμπράττουν η κυβέρνηση της ανατολικής Λιβύης (sic), η Υεμένη και οι Μαλδίβες! Ο πλανήτης μένει ενεός από την υποκρισία ενώ στο Κατάρ πανικόβλητος ο κόσμος τρέχει στα σούπερμαρκετ. Πρόκειται για ένα ακόμη  επεισόδιο του game of thrones που έχει μεταφερθεί εδώ και καιρό στις άνυδρες εκτάσεις της αραβικής χερσονήσου και του Κόλπου.
Ένα game of thrones που παίζεται παράλληλα ή στο πλαίσιο του πολέμου που μαίνεται στη Μέση Ανατολή. Ένας πόλεμος που ξεκίνησε μεν το Μάρτιο του 2011 στη Συρία, αλλά μέσα σε ένα χρόνο απέκτησε περιφερειακές διαστάσεις και από το 2013 ήδη έχει μετατραπεί σε ένα περιφερειακό πόλεμο με συριακό επίκεντρο. Ένας πόλεμος που τις περισσότερες φορές διεξάγεται δια αντιπροσώπων, είτε ή και μαζί των μικρότερων και περιφερειακών δυνάμεων όπως το Ιράν, η Σαουδική Αραβία, η Τουρκία και οι χώρες του Κόλπου (του Κατάρ περιλαμβανομένου) που έχουν χρησιμοποιήσει την οικονομική και πολιτική δύναμη τους για να επηρεάσουν τα γεγονότα σε χώρες όπως η Λιβύη, η Αίγυπτος, η Συρία, το Ιράκ  και η Υεμένη. Είτε δια αντιπροσώπων ή και μαζί (και με τις μικρότερες δυνάμεις) για τον γεωστρατηγικό ρόλο και τον έλεγχο της περιοχής εκ μέρους των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων όπως οι ΗΠΑ, η Βρετανία η Γαλλία και η Ρωσία. Όπου αντιπρόσωποι είναι οι πάντες: στρατοί και μυστικές υπηρεσίες χωρών μέχρι και κυρίως οι διάφορες εξτρεμιστικές ισλαμιστικές και ισλαμοφασιστικές οργανώσεις που έχουν αναλάβει το ρόλο «το κρέας για τα κανόνια».  Εννοείται ότι το κρέας είναι πάντα μουσουλμανικό. Γιατί όλες αυτές οι ερεβώδεις ισλαμιστικές οργανώσεις δεν σκοτώνουν αλλόθρησκους παρά μόνο ως παράπλευρες απώλειες… Το πλέον χαρακτηριστικό δείγμα είναι η δράση του Ισλαμικού Κράτους, της Αλ Νούσρα, της Αλ Κάιντα και τόσων άλλων εντός του Ιράκ και της Συρίας. Ειδικά στην περίπτωση της Συρίας,  μία μόλις ανάσα μακριά από το Ισραήλ. Ωστόσο, το πεδίο μάχης σταματά εκεί που αρχίζει το έδαφος του υποτιθέμενου «αιώνιου εχθρού», έδαφος στο οποίο συνεχίζεται η γενοκτονία των «αδελφών», ως προς το θρήσκευμα υποτίθεται, Παλαιστινίων. Όμως η σιωπή έναντι της γενοκτονίας είναι εκκωφαντική και η αδιαφορία πλήρης.
Αραβικές χώρες: σκόνη και θρύψαλα
Σε πολύ αδρές γραμμές αυτή είναι η περίληψη για την παρακολούθηση του τελευταίου επεισοδίου, του γκραν φινάλε, της δραματικής κορύφωσης της σεζόν του Game of Thrones, γιατί σίγουρα θα υπάρξει και νέα σεζόν.
Τι περιλαμβάνει το σημερινό επεισόδιο; Την κλιμάκωση μία κρίσης που σοβεί τουλάχιστον μία τριετία στους κόλπους του πρωτόλειου «Αραβικού ΝΑΤΟ», δηλαδή στο εσωτερικό των χωρών του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου (CCG: Σαουδική Αραβία, Μπαχρέιν, ΗΑΕ, Κουβέιτ, Ομάν και Κατάρ).  Η δημιουργία ενός «Αραβικού ΝΑΤΟ» ήταν η πρόταση που κόμιζε ο αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στη Σαουδική Αραβία, πρώτο σταθμό της πρώτης παγκόσμιας περιοδείας του. Ένα «Αραβικό ΝΑΤΟ» με στόχο την καταπολέμηση της ισλαμιστικής τρομοκρατίας αλλά και την ανάσχεση της ισχύος του Ιράν, όπως δήλωσε ο Τραμπ κατά τη διάρκεια της Αραβο-Ισλαμο-Αμερικανικής Συνόδου που διοργάνωσε το Ριάντ. Οι περισσότεροι αναλυτές μυρίστηκαν ήδη το αίμα που θα συνεχίσει να κυλά και ενδεχομένως πλημμυρίσει την περιοχή της Ευρύτερης Μέσης Ανατολής.  Πολλοί μάλιστα σπεύδουν να δακτυλοδείξουν τον Ντόναλντ Τραμπ ως τον πυροδοτικό μηχανισμό της κρίσης. Όχι αδίκως. Αλλά μήπως και οι δηλώσεις της βρετανίδας πρωθυπουργού Τερέζα Μέι «enough is enough» –ελεύθερη απόδοση «αρκετά πια»— με αφορμή το τελευταίο κύμα των τρομοκρατικών επιθέσεων στη Βρετανία, στην σκιά των εκλογών της Πέμπτης, δεν δείχνουν μεταξύ άλλων και το Κατάρ; Βέβαια τα περίπου 40 δισεκατομμύρια δολάρια επενδύσεων του Κατάρ στη Μεγάλη Βρετανία, δεν φαίνεται να ενοχλούν την κυρία Μέι…
Η κρίση σοβούσε και τελικά ξέσπασε με μία σειρά μέτρων,, όπως η άμεση διακοπή όλων των διπλωματικών σχέσεων με το Κατάρ. Το Μπαχρέιν, και τα ΗΑΕ ζήτησαν από τους διπλωμάτες τους να εγκαταλείψουν τη Ντόχα εντός 48 ωρών.  Κλείσιμο του εναέριου χώρου της Σαουδικής Αραβίας, του Μπαχρέιν και των ΗΑΕ  και αναστολή των αεροπορικών και ναυτικών συνδέσεων μαζί του μέσα σε διάστημα 24 ωρών. Οι εταιρείες Etihad, Emirates και flydubai αναστέλλουν τις πτήσεις τους προς τη Ντόχα. Η Qatar Airways ανέστειλε τις πτήσεις της προς τη Σαουδική Αραβία, η εθνική εταιρεία της οποίας Saudi έλαβε ανάλογο μέτρο.  Κλείσιμο των χερσαίων συνόρων μεταξύ της Σαουδικής Αραβίας και του Κατάρ.  Απαγόρευση στους πολίτες της Σαουδικής Αραβίας, των ΗΑΕ και του Μπαχρέιν να μεταβούν στο Κατάρ. Αντιστοίχως, οι πολίτες του Κατάρ, επισκέπτες ή μόνιμοι κάτοικοι στις τρεις αυτές χώρες, θα πρέπει να αναχωρήσουν σε διάστημα 14 ημερών. Μόνο οι προσκυνητές από το Κατάρ επιτρέπεται να μεταβαίνουν στη Σαουδική Αραβία για να επισκεφθούν τους ιερούς μουσουλμανικούς τόπους. Βέβαια ας σημειώσουμε ότι οι ενέργειες αυτές αντιβαίνουν τη συμφωνία για ελεύθερη μετακίνηση στο εσωτερικό των χωρών του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου (CCG). Αλλά οι συμφωνίες είναι για να τις καταπατούμε όταν οι περιστάσεις και κυρίως τα συμφέροντα το απαιτούν.  Μεγάλο αγκάθι και η λειτουργία του καταριανού δικτύου Al Jazeera που εδώ και καιρό βρίσκεται στο στόχαστρο των μοναρχιών του Κόλπου, φυσικά γιατί ακολουθεί κατά γράμμα την πολιτική του Κατάρ. Ήδη η Σαουδική Αραβία προχώρησε στο κλείσιμο των γραφείων του.
Ίσως το παράδειγμα της λειτουργίας του Al Jazeera και το μένος που συγκεντρώνει από τις υπόλοιπες αραβικές χώρες είναι ενδεικτικό και περίπου συμπυκνώνει την ουσία της παρούσας κρίσης. Ο ρόλος του Αλ Τζαζίρα ήταν κομβικός για την άνθηση και τη διάχυση της αποκαλούμενης «αραβικής άνοιξης». Εντούτοις από τότε έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι και το κυριότερο, το καταριανό δίκτυο με τον πακτωλό χρημάτων από πίσω και τις αραβικές και μουσουλμανικές διασυνδέσεις σε όλο τον κόσμο, γίνεται πολλές φορές ενοχλητικό αφού αποκαλύπτει πολλές πτυχές του βρώμικου κόσμου των μοναρχιών με κορυφαίο παράδειγμα την άγρια καταστολή στο Μπαχρέιν που συνεχίζεται.
Αραβικές χώρες: σκόνη και θρύψαλα
Βέβαια μηδέ εξαιρουμένου του Κατάρ, όλες οι μοναρχίες του Κόλπου και της Αραβικής Χερσονήσου είναι απολυταρχικές και σκοταδιστικές δεσποτείες με βασικό νόμο τη Σαρία. Πακτωλό χρημάτων που προορίζεται για την δημιουργία και εξαγωγή εξτρεμιστικών ομάδων και ισλαμοφασιστών, σε όλο τον κόσμο, από τη Συρία έως τις Φιλιππίνες, στην Ευρώπη, στην Αφρική και στην Αμερική, σε συνεργασία με τις δυτικές χώρες και ως σημαιοφόρους των συμφερόντων τους που ενδύονται ή συνυπάρχουν με το σαλαφιστικό τους δόγμα. Πρόκειται για χώρες προνομιακούς και μόνιμους συνομιλητές των μεγάλων ιμπεριαλιστικών χωρών, που φυσικά κάνουν τα στραβά μάτια ή κωφεύουν στην ανύπαρκτη δημοκρατία –όποια μορφής— που βασιλεύει στις χώρες αυτές.  Στην κατάφωρη παραβίαση όλων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των δικαιωμάτων των γυναικών. Και ενώ κατά το δοκούν εξαπολύουν πολέμους για την προάσπιση της δημοκρατίας καλωσορίζουν τη Σαουδική Αραβία στην Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Γυναικών του ΟΗΕ, που έγινε μέλος χάριν και της επιμονής των ΗΠΑ. Που είναι κτηνώδης βασίλεια για τους εργαζόμενους. Ειδικά για τους ξένους εργαζόμενους που διαβιούν υπό το καθεστώς σκλάβου.  Είναι οι σύγχρονοι είλωτες, χωρίς κανένα πολιτικό και εργασιακό δικαίωμα παρότι αποτελούν και την πλειοψηφία ακόμη και του πληθυσμού στις μοναρχίες, οι οποίες αποτελούν το πιο «λαμπρό δείγμα» της σύγχρονης καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Το Κατάρ λοιπόν που δεν διαφέρει από τις υπόλοιπες κτηνώδεις δεσποτείες της περιοχής έχει επιλέξει ένα σχετικά «ανεξάρτητο» δρόμο, με επιλεκτικές αλλά προνομιακές συνεργασίες σε μια προσπάθεια να ανταγωνισθεί τον ηγεμονισμό της Σαουδικής Αραβίας στον Κόλπο και να αποφύγει την καταπίεση και την υποταγή από το βασίλειο των Σαούντ. Για την επίτευξη του στόχου αποτίναξης του σαουδαραβικού ζυγού, εδώ και χρόνια επιχειρεί να καταστεί το νέο κέντρο επιρροής και τον νέο πόλο ισχύος στον αραβομουσουλμανικό κόσμο.
Τα μέσα που χρησιμοποιεί για την επίτευξη αυτών των στόχων συνίστανται καταρχήν στην απόπειρα πλήρους ελέγχου της Μουσουλμανικής Αδελφότητας (Al Ekhwan al-Musslemin), στην Αίγυπτο.  Πρόκειται για τακτική βασιζόμενη στην αδιάλειπτη συνεργασία που δεν διακόπηκε όταν οι υπόλοιπες χώρες του Κόλπου και η Σαουδική Αραβία, σε μια στροφή 180 μοιρών επέλεξαν να εγκαταλείψουν τον Μοχαμεντ Μόρσι στην τύχη του,  να κόψουν τη χρηματοδότηση και να σπεύσουν να συμπράξουν με το νέο ηγέτη της Αιγύπτου και στρατάρχη Αλ Σίσι.  Επιλογή και ανάγκη η μη διακοπή των σχέσεων αλλά και η πλημμυρίδα διωκόμενων, κατά κύριο λόγο διανοούμενων των «Αδελφών Μουσουλμάνων», που εισρέουν τα τελευταία χρόνια στο Κατάρ που επίσης έχει δρομολογήσει στενές σχέσεις με τη Χαμάς στα Παλαιστιανικά Εδάφη και ειδικά στη Γάζα.
Συνεργασία με το σιιτικό Ιράν. Τόσο όσον αφορά το Μπαχρέιν αλλά και στη Υεμένη που και οι δύο στηρίζουν τους αντάρτες Αλ Χούθι που διεξάγουν πόλεμο εναντίον της κυβέρνησης του προέδρου Αμπντ Μάνσουρ Ράμπο Χάντι που έχει την στήριξη από το 2015 και της Σαουδικής Αραβίας που ηγείται του Αραβικού Συνασπισμού που έχουν εμπλακεί και στρατιωτικά μετατρέποντας την Υεμένη σε μία κόλαση πολέμου ανάλογης μόνο αυτής που βιώνει η Συρία. Ειδικά όσον αφορά στην περίπτωση του Ιράν, τα πράγματα έχουν εκτός της πολιτικής, διπλωματικής και μία οικονομική βάση, αφού για πολλούς αναλυτές, το υποτιθέμενο μεγαλύτερο κοίτασμα φυσικού αερίου στο κόσμο,  στο θαλάσσιο χώρο του Περσικού Κόλπου, το εκμεταλλεύεται με την ανοχή αλλά και τη συνεργασία με το Ιράν.
Αναλόγως και η συνεργασία με την Τουρκία κυρίως όσον αφορά στη Συρία, με κοινό στόχο των δύο την ανατροπή του καθεστώτος Ασαντ (με ανταγωνιστή την Σαουδική Αραβία στα ίδια συριακά εδάφη) μέχρι πρότινος και με ερωτηματικό λόγω του ξαφνικού έρωτα της Τουρκίας με την Ρωσία. Πάντως κατά μονάς ή και με την Τουρκία μαζί, δεν δίστασαν να συνεργαστούν με πρώην και νυν στελέχη της Αλ Κάιντα τα οποία χρησιμοποιούν ή κυρίως το Κατάρ σε επιχειρησιακό επίπεδο στα πεδία των μαχών και των ανατρεπτικών ενεργειών μέσω ανταρτοπολέμου ή «εξεγερσιακών - επαναστατικών διαδικασιών» στο εσωτερικό χωρών όπου το Κατάρ έχει συμφέροντα και δεν διστάζει να επέμβει. Με αυτά τα ολίγα, ήδη η ερμηνεία του ρόλου του Κατάρ είναι πολύπλοκη και οι εξελίξεις καταιγιστικές και επικίνδυνες. Δεδομένου του διπλωματικού πυρετού για αποκατάσταση της τάξης στον Κόλπο, προσπάθεια που ήδη έχει εκδηλωθεί από τη Ρωσία έως τις ΗΠΑ και με την Τουρκία να αναζητά ρόλο διαμεσολαβητή, πιθανώς θα υπάρξει κάποιου είδους πολιτική διευθέτηση για να εξουδετερώσουν την υφιστάμενη κρίση. Ωστόσο τίποτα δεν πρόκειται να λήξει οριστικά. Το Κατάρ, όπως έχει και το ίδιο διαμορφώσει τα δεδομένα, έχει δύο επιλογές. Μία να υποταχτεί πλήρως στην ηγεμονία της Σαουδικής Αραβίας, που δεν πρόκειται να γίνει παρά την μερική αναδίπλωση που ίσως κάνει. Η δεύτερη επιλογή είναι η πλήρης σύμπραξη με το Ιράν αλλά και το σουλτανάτο του Ομάν που ολοένα και πλησιάζει την Τεχεράνη και το οποίο απουσίαζε πρόσφατα επιδεικτικά από το Ριάντ. Και αυτή η επιλογή είναι πολύ δύσκολη. Εάν όχι αδύνατη. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η κρίση σηματοδοτεί μία νέα πολιτική εποχή στον αραβικό κόσμο, που τον βρίσκει κυριολεκτικά σκόνη και θρύψαλα, απόρροια της ιμπεριαλιστικής επεμβατικής πολιτικής για τον πλήρη έλεγχο της περιοχής και της «πολιτικής ανάσχεσης» που ακολουθεί ο άξονας Ουάσινγκτον-Λονδίνο-Βερολίνο-Παρίσι εφαρμόζουν ήδη από τη δεκαετία ’90 στα Βαλκάνια με μοναδικό στόχο της αποτροπή της επέκτασης της ρωσικής επιρροής στη Μεσόγειο. Πολιτικές που ήδη έχουν δημιουργήσει ένα ανεξέλεγκτο φλεγόμενο και καταστροφικό τοπίο στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου και στο Μαγκρέμπ (βόρεια και βορειοδυτική Αφρική). Ένα τοπίο τόσο απειλητικό που ίσως η μοναδική «λύση» που θα προσφερθεί για την αποφυγή της επέκτασης της κόλασης είναι ο κατακερματισμός και η επαναχάραξη συνόρων. Ή μήπως αυτός ήταν και ο πρωταρχικός στόχος;
Αναλόγως και η συνεργασία με την Τουρκία κυρίως όσον αφορά στη Συρία, με κοινό στόχο των δύο την ανατροπή του καθεστώτος Ασαντ (με ανταγωνιστή την Σαουδική Αραβία στα ίδια συριακά εδάφη) μέχρι πρότινος και με ερωτηματικό λόγω του ξαφνικού έρωτα της Τουρκίας με την Ρωσία. Πάντως κατά μόνας ή και με την Τουρκία μαζί, δεν δίστασαν να συνεργαστούν με πρώην και νυν στελέχη της Αλ Κάιντα τα οποία χρησιμοποιούν ή κυρίως το Κατάρ σε επιχειρησιακό επίπεδο στα πεδία των μαχών και των ανατρεπτικών ενεργειών μέσω ανταρτοπολέμου ή «εξεγερσιακών – επαναστατικών διαδικασιών» στο εσωτερικό χωρών όπου το Κατάρ έχει συμφέροντα και δεν διστάζει να επέμβει.
Με αυτά τα ολίγα, ήδη η ερμηνεία του ρόλου του Κατάρ είναι πολύπλοκη και οι εξελίξεις καταιγιστικές και επικίνδυνες. Δεδομένου του διπλωματικού πυρετού για αποκατάσταση της τάξης στον Κόλπο, προσπάθεια που ήδη έχει εκδηλωθεί από τη Ρωσία έως τις ΗΠΑ και με την Τουρκία να αναζητά ρόλο διαμεσολαβητή, πιθανώς θα υπάρξει κάποιου είδους πολιτική διευθέτηση για να εξουδετερώσουν την υφιστάμενη κρίση. Ωστόσο τίποτα δεν πρόκειται να λήξει οριστικά. Το Κατάρ, όπως έχει και το ίδιο διαμορφώσει τα δεδομένα, έχει δύο επιλογές. Μία να υποταχτεί πλήρως στην ηγεμονία της Σαουδικής Αραβίας, που δεν πρόκειται να γίνει παρά την μερική αναδίπλωση που ίσως κάνει. Η δεύτερη επιλογή  είναι η πλήρης σύμπραξη με το Ιράν αλλά και το σουλτανάτο του Ομάν που ολοένα και πλησιάζει την Τεχεράνη και το οποίο απουσίαζε πρόσφατα επιδεικτικά από το Ριάντ. Και αυτή η επιλογή είναι πολύ δύσκολη.  Εάν όχι αδύνατη.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι η κρίση σηματοδοτεί μία νέα πολιτική εποχή στον αραβικό κόσμο, που τον βρίσκει κυριολεκτικά σκόνη και θρύψαλα, απόρροια της ιμπεριαλιστικής επεμβατικής πολιτικής για τον πλήρη έλεγχο της περιοχής και της «πολιτικής ανάσχεσης» που ακολουθεί ο άξονας Ουάσινγκτον-Λονδίνο-Βερολίνο-Παρίσι ήδη από τη δεκαετία ’90 στα Βαλκάνια, με μοναδικό στόχο της αποτροπή της επέκτασης της ρωσικής επιρροής στη Μεσόγειο. Πολιτικές που ήδη έχουν δημιουργήσει ένα ανεξέλεγκτο φλεγόμενο και καταστροφικό τοπίο στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου και στο Μαγκρέμπ (βόρεια και βορειοδυτική Αφρική). Ένα τοπίο τόσο απειλητικό που ίσως η μοναδική «λύση» που θα προσφερθεί για την αποφυγή της επέκτασης της κόλασης είναι ο κατακερματισμός και η επαναχάραξη συνόρων.  Ή μήπως αυτός ήταν και ο πρωταρχικός στόχος;

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ - ΝΑΤΟ - ΗΠΑ Παίρνουν «θέσεις μάχης» στους δρόμους της Ενέργειας...


...με προτάσεις για μεγαλύτερη εμπλοκή η ελληνική κυβέρνηση



Στιγμιότυπο από το 8ο συνέδριο του ΚΕΝΑΠ
Στιγμιότυπο από το 8ο συνέδριο του ΚΕΝΑΠ
Ξεκίνησε χτες στη Σούδα το 8ο ετήσιο συνέδριο του ΝΑΤΟικού Κέντρου Εκπαίδευσης Ναυτικής Αποτροπής (ΚΕΝΑΠ), με αντικείμενο προτάγματα της λυκοσυμμαχίας για κυριαρχία του ευρωατλαντικού άξονα στον κρίσιμο δίαυλο Ανατολικής και Κεντρικής Μεσογείου. Χώρος όπου διεκδικεί ρόλο - και με τις Ενοπλες Δυνάμεις της - και η ντόπια αστική τάξη, εμπλέκοντας βαθύτερα το λαό στους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και ανταγωνισμούς για τα μερίδια στις πηγές και τους διαύλους της Ενέργειας και του εμπορίου.
Το συνέδριο, που ολοκληρώνεται αύριο Πέμπτη, έχει θέμα «Η ανάπτυξη των επιχειρήσεων ασφάλειας στη θάλασσα ως μέσο για να αντιμετωπιστούν οι τρέχουσες προκλήσεις ασφαλείας και οι εξελισσόμενες απειλές στη θάλασσα».
Οι συζητήσεις επικεντρώνονται σε θεματικές όπως «Προκλήσεις για την ασφάλεια στην περιοχή της Μεσογείου, με έμφαση στην Κεντρική και Ανατολική Μεσόγειο» ή «Ευκαιρίες για συνεργασία του ΝΑΤΟ με την ΕΕ, τον ΟΗΕ και άλλους διεθνείς οργανισμούς για το κοινό συμφέρον ενός πιο ασφαλούς θαλάσσιου περιβάλλοντος».
«Κρίσιμοι δίαυλοι»...
Ανοίγοντας το συνέδριο, ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ, Ευ. Αποστολάκης, προβάλλοντας τη γεωστρατηγική θέση και αξία της χώρας στους ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς, είπε μεταξύ άλλων: «Θέλω να υπογραμμίσω τη σημασία του Αιγαίου και κύρια της Μεσογείου. Αλλωστε βρισκόμαστε στην Κρήτη. Ενας τόπος που αποτελεί στρατηγική σύνδεση μεταξύ 3 ηπείρων στη θαλάσσια επικράτεια».
Συνέχισε: «Στη Μεσόγειο, και κυρίως εδώ στη νοτιοανατολική γωνιά, κρίσεις και γεωπολιτικές αλλαγές βρίσκονται σε εξέλιξη και επηρεάζουν τη Μέση Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική, αλλά και όλο τον κόσμο. Σαν αποτέλεσμα, αυτές οι μετατοπίσεις στο στρατηγικό περιβάλλον, έχουν φέρει την προοδευτική παγκοσμιοποίηση της περιοχής».
Σε μια έμμεση αναφορά στο «ψητό» του κεφαλαίου, πρόσθεσε: «Εν τω μεταξύ, ακόμη και σήμερα, το 90% του παγκόσμιου εμπορίου κατά αξία και το 95% του όγκου μεταφέρεται διά θαλάσσης, όπως και πάνω από το ήμισυ της παγκόσμιας παραγωγής πετρελαίου. Σε περίπτωση που οι κρίσιμοι θαλάσσιοι δίαυλοι διαταράσσονταν ή η μεταφορά αγαθών και Ενέργειας δεν ήταν ασφαλής, το αποτέλεσμα θα ήταν καταστροφικό».
...και όραμα βαθύτερης εμπλοκής
Περιγράφοντας ουσιαστικά τη διάθεση της κυβέρνησης για μεγαλύτερη εμπλοκή στους επικίνδυνους ανταγωνισμούς, πρόσθεσε: «Το περιβάλλον που λειτουργούμε είναι σίγουρα ασταθές. Οι προκλήσεις είναι πολυάριθμες και σε πολλές μορφές (...) Και η Ελλάδα, ένα νησιωτικό έθνος με μεγάλη ναυτική ιστορία, έχει την ικανότητα και την υποχρέωση να διαδραματίσει βασικό ρόλο, ανοίγοντας το δρόμο προς τη σταθερότητα και την ασφάλεια της ευρύτερης περιοχής».
Σκιαγραφώντας τη συνεισφορά των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων στους επικίνδυνους αυτούς σχεδιασμούς συμπλήρωσε: «Οι ελληνικές ναυτικές δυνάμεις έχουν αξιοσημείωτο αποτύπωμα, προς την κατεύθυνση αυτή, στο ΝΑΤΟ και στις προσπάθειες της ΕΕ. Εχουμε συμμετάσχει σε διάφορες δραστηριότητες, όπως η SOPHIA, η ATALANTA, η UNIFIL, η SEA GUARDIAN, με εξαιρετικά αποτελέσματα. Το ΚΕΝΑΠ είναι ο ακρογωνιαίος λίθος και το κέντρο των προηγούμενων και μελλοντικών προσπαθειών σε σχέση με την εκπαίδευση».
Πρόσθεσε ακόμα πως «το ΚΕΝΑΠ αποτελεί μέρος του οράματός μας για την αύξηση της στρατηγικής σημασίας ολόκληρης της περιοχής στην Κρήτη. Εχουμε μεγάλα σχέδια που θα εξυπηρετήσουν με τον καλύτερο τρόπο την Ελλάδα, το ΝΑΤΟ και τους συνεργάτες μας. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η διάσκεψη είναι κρίσιμη. Γι' αυτό είμαστε εδώ. Στις τρεις αυτές ημέρες, θα έχετε την ευκαιρία να επισημάνετε τη σημασία της ασφάλειας στη θάλασσα και να ενισχύσετε τη συνεργασία μεταξύ κρατών και οργανισμών. Πρέπει να χρησιμοποιήσετε αυτήν την ευκαιρία για να υποστηρίξετε τις ήδη υπάρχουσες στρατηγικές και να εξετάσετε περαιτέρω τρόπους συνεργασίας. Εχουμε τα μέσα και τη γνώση. Το μόνο που χρειαζόμαστε περισσότερο είναι η ισχυρή βούληση και η δέσμευσή μας να δρούμε μαζί. Πριν από το κλείσιμο, θέλω να δηλώσω με σαφήνεια ότι η Ελλάδα, ως θαλάσσιο έθνος με βαθιά εμπειρία σε θέματα ναυτιλίας, είναι εδώ για εσάς. Πιστεύουμε στη συλλογικότητα και τη συνεργασία. Το ΚΕΝΑΠ θα εξυπηρετήσει τις ανάγκες σας σε οποιονδήποτε τομέα μπορεί να χρειαστείτε»...
Εξάλλου, από στελέχη του ΚΕΝΑΠ επισημαίνονταν ως ιδιαίτερης αξίας η παρουσία και οι παρεμβάσεις που έκαναν στο συνέδριο οι αρχηγοί ΓΕΝ Βουλγαρίας και Ρουμανίας, χώρες με τις οποίες η κυβέρνηση - όπως το έχει διατυπώσει ο ίδιος ο υπουργός Αμυνας - θέλει να στήσει έναν «άξονα σταθερότητας προς τα βόρεια», εκεί όπου κλιμακώνεται η ενδοϊμπεριαλιστική αντιπαράθεση του ΝΑΤΟ με τη Μόσχα.
Κυβέρνηση - αμερικάνικη πρεσβεία: Γιορτάζουν τις «κοινές αξίες»
Στο μεταξύ, σε εκδηλώσεις για τα 70 χρόνια λειτουργίας του Γραφείου Αμυντικής Συνεργασίας (Office of Defense Cooperation - ODC) προχωρούν οι κυβερνήσεις Ελλάδας και ΗΠΑ.
Σύμφωνα με την ίδια την αμερικάνικη πρεσβεία, το ODC Ελλάδας διαχειρίζεται και εκτελεί προγράμματα συνεργασίας του υπουργείου Αμυνας και του υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ, συντονίζοντας τη Στρατηγική Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ, τη στρατηγική που έχει αναλάβει να διεκπεραιώσει ο κάθε πρέσβης και το Σχέδιο Συνεργασίας της EUCOM (της διοίκησης των αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων που εδρεύουν στην Ευρώπη) για την εκάστοτε χώρα (εδώ την Ελλάδα) με σκοπό: 1) Τη στήριξη και ενίσχυση της διμερούς στρατιωτικής σχέσης και την υποστήριξη των επιχειρήσεων των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ. 2) Τη διατήρηση και βελτίωση της πρόσβασης σε βάσεις - εγκαταστάσεις στην Ελλάδα για την υποστήριξη των επιχειρήσεων των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. 3) Την αύξηση της διασύνδεσης με τις ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις, την Ελληνική Αστυνομία και την Ακτοφυλακή, προκειμένου να προωθούνται τα συμφέροντα αμοιβαίας αμυντικής συνεργασίας των ΗΠΑ και της Ελλάδας. 4) Την προώθηση του συνεχιζόμενου εκσυγχρονισμού των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων προκειμένου να βελτιωθεί η διαλειτουργικότητα με ΗΠΑ - ΝΑΤΟ. 5) Την εξασφάλιση πρόσβασης στην ελληνική αγορά και διασφάλισης ευκαιριών για την αμυντική βιομηχανία των ΗΠΑ. Με άλλα λόγια, το Γραφείο προωθεί τα στρατιωτικά σχέδια των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ όσο και τις επιχειρηματικές συμφωνίες για την αμερικανική πολεμική βιομηχανία.
Στο πλαίσιο των εκδηλώσεων αύριο, Πέμπτη, θα πραγματοποιηθούν, παρουσία του υπουργού Αμυνας και του αρχηγού ΓΕΕΘΑ, του Αμερικανού πρέσβη και του υποδιοικητή της EUCOM, «περιήγηση σε χώρους του Πολεμικού Μουσείου Αθηνών, όπου θα υπάρχουν εκθέματα σχετικά με την εκδήλωση», «περιήγηση στη στατική φωτογραφική έκθεση των ΓΕΣ - ΓΕΝ - ΓΕΑ και του ODC» στη Λέσχη Αξιωματικών Ενόπλων Δυνάμεων, «παρουσιάσεις» και «συζήτηση» για η λειτουργία του ODC στην Ελλάδα.
Ετοιμη η κυβέρνηση να δώσει κι άλλες βάσεις για τις ανάγκες των ΗΠΑ
Την ίδια ώρα, και σε υλοποίηση στόχων του OCD για μεγαλύτερη πρόσβαση των αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων σε ελληνικές βάσεις, όπως αναφέρει η εφημερίδα «Real News», οι Αμερικανοί απέστειλαν στην Αθήνα κατάλογο με στρατιωτικές «διευκολύνσεις» που θα επιθυμούσαν να έχουν στο ελληνικό έδαφος εκτός από τη Σούδα, η οποία στο αεροπορικό της σκέλος διαχέεται ότι έχει φρακάρει από την κίνηση.
Οπως γράφει η εφημερίδα, βέβαια, τα αμερικανικά αιτήματα αφορούν το σύνολο των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων και όχι μόνο την Πολεμική Αεροπορία. Τα Γενικά Επιτελεία έχουν απαντήσει θετικά σε όλα τα αιτήματα, προτείνοντας συγκεκριμένες μονάδες και εγκαταστάσεις. Ομάδα Αμερικανών θα ξεκινήσει τις επόμενες μέρες «επισκέψεις» σε συγκεκριμένες μονάδες, επιθεωρώντας τες για το αν τους καλύπτουν. Πρώτος σταθμός η Λάρισα, για την οποία οι Αμερικανοί σχεδιάζουν ακόμη και μεταστάθμευση μαχητικών αεροσκαφών.
Επόμενες εγκαταστάσεις που θα επισκεφθούν οι Αμερικανοί είναι Ακτιο και Ανδραβίδα. Το Ακτιο χρησιμοποιείται συχνά από τα ιπτάμενα ραντάρ του NATO. Η Ανδραβίδα είναι επίσης γνωστή στους Αμερικανούς καθώς λειτουργεί ως έδρα της άσκησης της Πολεμικής Αεροπορίας «Ηνίοχος» στην οποία συμμετέχουν. Παλαιότερες πληροφορίες ανέφεραν ότι η ελληνική πλευρά πρότεινε στους Αμερικανούς και τις αεροπορικές βάσεις Καλαμάτας και Καρπάθου.
Σε δεύτερη φάση, οι Αμερικανοί θα εξετάσουν εγκαταστάσεις του Στρατού αλλά και του Πολεμικού Ναυτικού. Πληροφορίες αναφέρουν ότι υπάρχει ενδιαφέρον για βάση του Πολεμικού Ναυτικού στη Σκύρο, που υπολειτουργεί. Οι εγκαταστάσεις και οι υποδομές της όμως υπάρχουν και μπορούν να αναβαθμιστούν και να εξυπηρετήσουν ναυτικές δυνάμεις.
Σιγοντάρει η ΝΔ
Σε στρατηγική σύμπλευση με την κυβέρνηση, για τη γεωστρατηγική αναβάθμιση των ντόπιων επιχειρηματικών ομίλων, ο πρόεδρος της ΝΔ, Κυρ. Μητσοτάκης, συναντήθηκε χτες στην Αθήνα με τον πρώην αντιπρόεδρο των ΗΠΑ Τζ. Μπάιντεν, με τον οποίο, όπως διαχέεται από πλευράς ΝΔ, «είχαν εκτενή και ουσιαστική συζήτηση για θέματα διμερούς, περιφερειακού και παγκόσμιου ενδιαφέροντος».
Σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, ο πρόεδρος της ΝΔ, με παρόμοια επιχειρήματα με αυτά της κυβέρνησης, «τόνισε το ρόλο της χώρας μας ως παράγοντα σταθερότητας σε μια ολοένα και πιο ασταθή περιοχή», ο δε Μπάιντεν «υπογράμμισε τη σημασία της Ελλάδας για τα αμερικανικά γεωστρατηγικά συμφέροντα».
Παραπέρα, στη συνάντηση, συζητήθηκε «η αυξανόμενη τουρκική προκλητικότητα στο Αιγαίο, ενώ εξετάσθηκαν και οι τελευταίες εξελίξεις στο Κυπριακό. Κοινή υπήρξε, εξάλλου, η ανησυχία για την ένταση που παρατηρείται στα Δυτικά Βαλκάνια». Ο Μπάιντεν αναφέρθηκε, επίσης, «στο γενικότερο ρόλο και τις επιδιώξεις της Ρωσίας».

Πολλά σενάρια, όλα αντιλαϊκά




Τα διάφορα σενάρια για τη «διευθέτηση» του χρέους, που βλέπουν το φως της δημοσιότητας ενόψει Γιούρογκρουπ, έχουν πολλές μεταβλητές, αλλά μόνο μια σταθερά: Τη συμφωνία κυβέρνησης - κουαρτέτου ότι οποιοσδήποτε συμβιβασμός για το χρέος, τώρα ή αργότερα, προϋποθέτει την εφαρμογή όλων των ψηφισμένων αντιλαϊκών μέτρων και όσων ακόμα απαιτηθούν στο μέλλον.
Σ' αυτή την απαρέγκλιτη αρχή συμφωνούν και τα άλλα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης, ανεξάρτητα από τις διαφωνίες τους με την κυβέρνηση για τους ρυθμούς και το εύρος των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων. Αυτό είναι το πραγματικό περιεχόμενο του «εθνικού στόχου» που υπερασπίζονται όλοι μαζί. Θεωρούν αναγκαίο και πέρα από κάθε αμφισβήτηση να υποστεί ο λαός κάθε θυσία στο όνομα της ανάκαμψης, για την οποία το κεφάλαιο κρίνει απαραίτητη και τη «διευθέτηση» του χρέους.
Απ' αυτή τη σκοπιά, οι αλληλοκατηγορίες κυβέρνησης και ΝΔ για το ποιος επιδιώκει με μεγαλύτερη ειλικρίνεια τη συναίνεση και ποιος την εμποδίζει, είναι κακοπαιγμένο έργο και δεν πρέπει να παρασύρει το λαό.
Η κυβέρνηση εμφανίζεται να ζητάει μια «καθαρή λύση» για το χρέος, που θα δημιουργήσει προϋποθέσεις για έξοδο στις αγορές. «Καθαρή λύση», όμως, ήταν και οι προηγούμενες συμφωνίες με την ΕΕ και το ΔΝΤ, όπως το τρίτο μνημόνιο που ψήφισαν από κοινού ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι. Ηταν συμφωνίες που προέβλεπαν δανειοδότηση με συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα ψήφισης και εφαρμογής αντιλαϊκών μέτρων και αναδιαρθρώσεων.
Τα μέτρα ήταν και είναι το βέβαιο συνακόλουθο κάθε τέτοιας «καθαρής λύσης», που είναι από χέρι αντιλαϊκή. Το ίδιο θα συμβεί και με τη διευθέτηση του χρέους, όποτε αποφασιστεί, όποια μορφή κι αν πάρει.
Η κυβέρνηση λεονταρίζει, επίσης, ότι σε περίπτωση που δεν υπάρξει συμβιβασμός που να εγγυάται τη βιωσιμότητα του χρέους, δεν θα εφαρμόσει τα μέτρα που ψήφισε πριν από λίγες μέρες με το τέταρτο μνημόνιο. Διακινεί, μάλιστα, το σενάριο ότι αν το ΔΝΤ καταλήξει να μη συμμετέχει στο πρόγραμμα, δεν θα προχωρήσει σε νέες περικοπές στις συντάξεις από το 2019.
Προσπαθεί επίμονα να αποσπάσει την ανοχή του λαού στην αντιλαϊκή της πολιτική, να τον κάνει να ταυτιστεί με τους στόχους του κεφαλαίου. Καλλιεργεί ταυτόχρονα προσδοκίες και αυταπάτες ότι η αποχώρηση του ΔΝΤ από το πρόγραμμα, άρα και η διαχείριση του χρέους αποκλειστικά από τους «θεσμούς» της Ευρωζώνης, θα σηματοδοτήσει θετικές εξελίξεις για το λαό.
Τίποτα τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί. Δεν περνάει, μάλιστα, απαρατήρητο ότι στο φόντο της συζήτησης για τυχόν αποχώρηση του ΔΝΤ, ανανεώνονται τα σενάρια για μετατροπή του ESM σε «Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο», που θα αναλάβει τη δανειοδότηση κρατών - μελών της Ευρωζώνης με όρους αντίστοιχους αυτών του ΔΝΤ.
Με δεδομένο ότι σήμερα μιλάμε για την αναδιάρθρωση δανείων που δόθηκαν στην Ελλάδα από κράτη - μέλη της Ευρωζώνης (τους «μετόχους» δηλαδή του ESM) και τον ίδιο τον ESM, αντιλαμβάνεται κανείς ότι οποιαδήποτε μελλοντική συμφωνία δεν πρόκειται να γίνει αναίμακτα για το λαό, με ή χωρίς μνημόνια.
Επομένως, απ' όπου κι αν το «πιάσει» κανείς, καταλήγει στο ίδιο συμπέρασμα. Οτι καμιά λύση δεν μπορεί να υπάρξει για το χρέος προς όφελος του λαού, μέσα στο πλαίσιο που διαμορφώνει η καπιταλιστική εξουσία στην Ελλάδα και η συμμετοχή της χώρας στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις και τους οργανισμούς.
Μόνη φιλολαϊκή διέξοδος είναι η μονομερής διαγραφή του χρέους, που μόνο ένα κράτος της εργατικής εξουσίας μπορεί να πετύχει, παίρνοντας στα χέρια του τα κλειδιά της οικονομίας, αποδεσμεύοντας οριστικά τη χώρα απ' όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Σ' αυτόν το δρόμο, αξίζει ο λαός να καταθέσει κάθε θυσία.

Η κόντρα για το περιβάλλον


Πολύς θόρυβος σηκώθηκε αυτές τις μέρες για την απόφαση της αμερικανικής κυβέρνησης να αποσυρθεί από τη Συμφωνία του Παρισιού για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής. Η απόφαση αυτή αξιοποιείται από ανταγωνίστριες οικονομίες για να κρυφτεί ή και να «βγει λάδι» ο πραγματικός κίνδυνος για το περιβάλλον, που δεν είναι άλλος από το κριτήριο του καπιταλιστικού κέρδους. Με αποκλειστικό κίνητρο το κέρδος, μονοπωλιακοί όμιλοι εκμεταλλεύονται τις πρώτες ύλες, καταστρέφουν ολόκληρες περιοχές, δεν παίρνουν μέτρα για την προστασία του περιβάλλοντος από την παραγωγική τους δραστηριότητα λόγω «κόστους», μολύνουν με τα απόβλητά τους θάλασσες, λίμνες και ποτάμια. Αλλά και αντίστροφα, η λεγόμενη «πράσινη ανάπτυξη», δηλαδή η παραγωγή Ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές, στον καπιταλισμό αποτελεί πηγή κερδοφορίας για τα μονοπώλια και δεν είναι τυχαίο ότι δυνάμεις που δραστηριοποιούνται σε αυτόν τον τομέα, όπως η Κίνα ή κάποιες χώρες της ΕΕ, εμφανίζονται να πρωτοστατούν στην εκστρατεία κατά των ορυκτών καυσίμων, θέλοντας να διασφαλίσουν τα συμφέροντα των δικών τους «πράσινων» μονοπωλίων.
***
Ας δούμε όμως τα βασικά σημεία της Συμφωνίας του Παρισιού για την κλιματική αλλαγή, όπου γίνεται προσπάθεια, με ευχολόγια και διακηρύξεις, να συγκαλυφθούν οι λυσσαλέοι ανταγωνισμοί που μαίνονται στο παρασκήνιο:
-- Δέσμευση των 195 χωρών που την υπογράφουν «να διατηρήσουν την αύξηση του παγκόσμιου μέσου όρου θερμοκρασίας σε λιγότερο από 2 βαθμούς Κελσίου» και ταυτόχρονα να «συνεχίσουν τις προσπάθειες για περιορισμό της αύξησης της θερμοκρασίας σε 1,5 βαθμούς Κελσίου». Το χρονοδιάγραμμα μάλιστα προβλέπει ότι για να γίνει αυτό εφικτό, θα πρέπει το 2030 να έχει σταματήσει η χρήση ορυκτών καυσίμων, πυροδοτώντας κόντρες και νέους ανταγωνισμούς ανάμεσα σε μονοπώλια που δραστηριοποιούνται σε αυτόν τον τομέα, ή και ολόκληρα κράτη, οι οικονομίες των οποίων στηρίζονται στις εξαγωγές ορυκτών καυσίμων ή στη φτηνή χρήση τους, ως χώρες - παραγωγοί.
-- Τα «μέτρα» θα εφαρμόζονται σε εθελοντική βάση και δεν υπάρχουν δεσμευτικοί όροι, ούτε κυρώσεις, παρά μόνο οι λεγόμενες «εθνικές συνεισφορές» της κάθε χώρας, που θα ελέγχονται κάθε πέντε χρόνια, για να αναπροσαρμόζονται οι στόχοι, αν δεν έχουν πιαστεί.
-- Η Συμφωνία προβλέπει τον λεγόμενο «μηχανισμό συμψηφισμού των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου» που «στηρίζει την αειφόρο ανάπτυξη». Πρόκειται για το «εμπόριο ρύπων», που θα συνεχιστεί.
***
Υπερασπιζόμενος την απόσυρση των ΗΠΑ από τη Συμφωνία, ο Τραμπ επικαλέστηκε «τα συμφέροντα των Αμερικανών εργαζομένων» και της αμερικανικής οικονομίας, θεωρώντας ότι η Συμφωνία αυτή «δεν είναι δίκαιη για τις ΗΠΑ» και ότι από την εφαρμογή της θα χαθούν 2,7 εκατ. θέσεις εργασίας μέχρι το 2025. Σύμβουλοι του Τραμπ αναφέρουν επίσης ότι η Συμφωνία είναι ευνοϊκότερη για την Κίνα, που θεωρείται από τους μεγαλύτερους ρυπαντές, αλλά είναι και ο βασικός ανταγωνιστής των ΗΠΑ. Στην πραγματικότητα, η αμερικανική κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι ο συμβιβασμός για το κλίμα που επιτεύχθηκε το 2015 στο Παρίσι περιέχει όρους δυσμενείς για την αμερικανική οικονομία, στην προσπάθειά της να διατηρήσει την παγκόσμια πρωτοκαθεδρία έναντι των ανταγωνιστών της. Στην απόφαση αυτή πιθανά βαραίνει η εξόρυξη αερίου και πετρελαίου από σχιστόλιθο, που οι ΗΠΑ έχουν πλέον τη δυνατότητα να χρησιμοποιούν σε μεγάλες ποσότητες για ίδιες ανάγκες και για εξαγωγές. Είναι επίσης βέβαιο ότι οι εξαγγελίες του Τραμπ για ενίσχυση της εγχώριας βιομηχανίας προϋποθέτουν «χαλάρωση» των κοστοβόρων περιβαλλοντικών όρων, ως επιπλέον κίνητρο για τα μονοπώλια να αναπτύξουν τη δραστηριότητά τους στις ΗΠΑ. Αυτό βεβαίως φέρνει τις ΗΠΑ σε ευνοϊκότερη θέση απέναντι στα κράτη που υπέγραψαν τη Συμφωνία, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι οι διακηρύξεις της είναι καταδικασμένες να συνθλιβούν κάτω από το βάρος των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.
***
Γίνεται επομένως φανερό ότι ο «καημός» τους δεν είναι για το περιβάλλον και ότι πίσω από τέτοιες συμφωνίες κρύβονται ανταγωνισμοί και εύθραυστοι συμβιβασμοί ανάμεσα σε κράτη, που το καθένα νοιάζεται και φροντίζει για τα δικά του μονοπώλια. Απ' αυτή τη σκοπιά, είναι παραπλανητική τόσο η έκφραση της διάθεσης από την πλευρά των ΗΠΑ να διαπραγματευτούν μια άλλη, «δικαιότερη» συμφωνία, που θα επαληθεύει τάχα την «έγνοια» τους για το περιβάλλον, όσο και η κριτική που της ασκούν τα άλλα ιμπεριαλιστικά κράτη, και ιδιαίτερα οι μεγαλύτερες οικονομίες - ανταγωνιστές. Αυτό που πρέπει πρωτίστως να συνειδητοποιηθεί είναι ότι στον πυρήνα του προβλήματος είναι το κίνητρο της παραγωγής. Καπιταλιστικό κέρδος και προστασία του περιβάλλοντος είναι έννοιες ασύμπτωτες. Η σημερινή καπιταλιστική βαρβαρότητα πρέπει να αντικατασταθεί από την κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, την επιστημονικά σχεδιασμένη ανάπτυξη, που θα καλύπτει τις διευρυμένες στην εποχή μας λαϊκές ανάγκες. Απαιτείται δηλαδή εργατική - λαϊκή εξουσία, ανατροπή του συστήματος της εκμετάλλευσης. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος για τον οποίο αξίζει να παλέψουν οι λαοί και για να ζήσουν σε ανθρώπινο περιβάλλον.

TOP READ