2 Μαρ 2017

Κοινωνική ειρήνη και αναθεώρηση της Ιστορίας

 Κοινωνική ειρήνη και αναθεώρηση της Ιστορίας


Τις προάλλες, καθώς χάζευα τις καινούργιες εκδόσεις στο βιβλιοπωλείο, βρέθηκα μπροστά στο νέο βιβλίο τού γνωστού καθηγητή και "ερευνητή" Στάθη Καλύβα. "Πουλάει;" ρώτησα την βιβλιοπώλη. "Ευτυχώς, ναι", μου απάντησε. "Γιατί 'ευτυχώς';" την πείραξα, "τόσο πολλά κονομάτε απ' αυτό;". "Δεν είναι για το κέρδος", απάντησε σοβαρά, "απλώς είναι καλό να βλέπεις νέα παιδιά να διαβάζουν".

Παρ' ότι έχει ενδιαφέρον το πώς κατάφερα και συνδύασα την παρόρμηση για εκτόνωση της αηδίας που μου προκαλεί το όνομα του συγγραφέα, με τον ανυπόκριτη εκτίμησή μου για την βιβλιοπώλη και με τον σεβασμό μου για το μαγαζί που με ανέχεται επί δεκαετίες, δεν έχει σημασία ο διάλογος που ακολούθησε. Παρά ταύτα, θα ήθελα να αραδιάσω μια σειρά σκέψεων που γεννήθηκαν απ' αυτόν.

1934: Ο Γουσταύος Κρουπ χαιρετάει "αρχαιοελληνικά" σε εκδήλωση προς τιμή τού Αδόλφου Χίτλερ.

Υπάρχουν ανάμεσά μας κάποιοι που συνειδητά δεν ψηφίζουν στις εκλογές με την δικαιολογία "όλοι ίδιοι είναι", κάποιοι που αποφεύγουν την ενημέρωση ραδιοφωνικών σταθμών και τηλεοπτικών καναλιών με το επιχείρημα "όλα τα ίδια λένε" και κάποιοι άλλοι που δεν πιάνουν καν εφημερίδα στα χέρια τους επειδή "όλες τα ίδια γράφουν".

Όσο κι αν στρογγυλέματα και γενικότητες τέτοιου τύπου είναι εκ φύσεως άδικα, πρέπει να δεχτούμε ότι είναι εν μέρει  δικαιολογημένα. Ειδικά, μάλιστα, αν αναλογιστούμε ότι εκείνοι που καταδικάζουν αυτές τις γενικότητες, δεν διστάζουν να προβάλλουν και να υπερασπίζονται κάποιες άλλες, όπως π.χ. πρέπει να σεβόμαστε τις αποφάσεις της δικαιοσύνης, πρέπει να υπερασπιζόμαστε την δημοκρατία και τους θεσμούς, πρέπει να καταδικάζουμε την βία απ' όπου κι αν προέρχεται κλπ.

Η αλήθεια είναι ότι στο σύνολό τους οι κονδυλοφόροι υπερασπιστές τής "έννομης τάξης", παρά τις επί μέρους διαφορές τους, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: την στήριξη της -κυρίαρχης, αυτή την δεδομένη ιστορική στιγμή- αστικής τάξης διά της προπαγάνδας υπέρ του κρατούντος αστικού πολιτεύματος. Η συμβολή όλων αυτών στην διατήρηση της -τόσο απαραίτητης για την λειτουργία τού καπιταλιστικού συστήματος- κοινωνικής ειρήνης είναι μεγαλύτερης σημασίας σε περιόδους κρίσεων (όπως αυτή που βιώνουμε) και οι παραπάνω γενικότητες συνιστούν σημαντικό όπλο στην προσπάθεια τους.

Ζούμε στην εποχή όπου είναι απολύτως ξεκάθαρη η εξέλιξη του καπιταλισμού σε ιμπεριαλισμό, για την οποία είχε μιλήσει πριν έναν αιώνα ο Λένιν. Η κοινοβουλευτική δημοκρατία έχει μετατραπεί έργω σε κοινοβουλευτική δικτατορία τού κεφαλαίου, η οποία διασφαλίζει και ανατροφοδοτεί την θεοποιημένη "ελεύθερη αγορά". Μια αγορά η οποία εμφορείται από τα αλληλοσυγκρουόμενα και πολύμορφα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών και από τον διαρκή αγώνα των διάφορων κοινωνικών ομάδων για συμμετοχή στα παραγόμενα αγαθά, δηλαδή από συστατικά τα οποία κάθε άλλο παρά ευνοούν την κοινωνική ειρήνη και τροφοδοτούν τις ταξικές συγκρούσεις.

Εδώ, λοιπόν, έρχονται να παίξουν τον ρόλο τους οι γενικότητες πάσης φύσεως, περί των οποίων κάναμε λόγο στις δυο πρώτες παραγράφους αυτού τού κειμένου, επειδή, μέσα από την ισοπέδωση που προάγουν, υποβαθμίζουν την ανάγκη για συλλογική δράση και προάγουν τον ωχαδερφισμό και τον ατομικισμό, άρα συντείνουν στην επίτευξη κοινωνικής ειρήνης. Το κακό είναι πως οι εμπνευστές και οι υπηρέτες αυτής της λογικής ξεχνούν ή αγνοούν (ή κάνουν πως ξεχνούν ή αγνοούν) ότι το σύστημα το οποίο κατ' εξοχήν υπόσχεται και ιστορικά έχει επιχειρήσει την επιβολή και τήρηση της κοινωνικής ειρήνης είναι ο φασισμός.

Μπορεί αυτό το τελευταίο να το αγνοούν ή να το ξεχνούν οι υποστηρικτές τής κρατούσας τάξης αλλά οι κεφαλαιοκράτες και το γνωρίζουν και το έχουν πάντοτε κατά νου. Γι' αυτό ιστορικά έχουν στηρίξει οικονομικά (και όχι μόνο) κάθε φασιστικό έκτρωμα που έχει εμφανιστεί όπου γης, από τον Φράνκο μέχρι τις λατινοαμερικανικές χούντες κι από τους χιτλερικούς εθνικοσοσιαλιστές μέχρι τους εγκληματίες χρυσαυγήτες. Κι επειδή στην συγκεκριμένη περίπτωση τα ετερώνυμα δεν έλκονται, είναι φυσικό οι εραστές τού φασισμού να τρέφουν αποστροφή και απύθμενο μίσος προς το σύστημα το οποίο όχι απλώς δεν προάγει την κοινωνική ειρήνη αλλά ευαγγελίζεται και προπαγανδίζει την ταξική σύγκρουση: τον κομμουνισμό.

Τορίνο, 1932: Ο Μπενίτο Μουσσολίνι επισκέπτεται την Fiat. Δίπλα του ο Τζοβάννι Ανιέλλι.

Όλοι αυτοί, όμως, αντιμετωπίζουν ένα διπλό πρόβλημα. Από την μια δεν μπορούν να ταχθούν ανοιχτά υπέρ του φασισμού, μιας και τα εγκλήματά του είναι όχι απλώς γνωστά και πρόσφατα αλλ' επί πλέον συνεχίζονται. Από την άλλη πάλι δεν μπορούν να καταγγείλουν στις μεγάλες λαϊκές μάζες τις αξίες και τα ιδεώδη του κομμουνισμού περί ισότητας, περί δικαιωμάτων στην δουλειά, στην μόρφωση, στην υγεία κλπ. Οπότε καταλήγουν σε ένα απίθανο τερατούργημα: μεταλλάσσουν τον φασισμό σε κάτι αγνό και φιλολαϊκό (τίτλοι όπως "εθνικοσοσιαλισμός", "λαϊκό μέτωπο", "λαϊκός σύνδεσμος", "εθνική δράση", "πρώτα η πατρίδα" κλπ δεν είναι καθόλου τυχαίοι) και παρουσιάζουν τον κομμουνισμό ως... φασισμό.

Κάπως έτσι ανακαλύψαμε διάφορες "ομορφιές", όπως π.χ. ότι τα εγκλήματα του Χίτλερ ωχριούν μπροστά σ' εκείνα του Στάλιν, ότι ο Μεταξάς ήταν πατριώτης και ο Ζαχαριάδης προδότης, ότι οι δωσίλογοι κι οι ταγματασφαλίτες δεν ήσαν συνεργάτες των γερμανών αλλά αγωνιστές ενάντια στην κομμουνιστική υποδούλωση που επεδίωκε το ΕΑΜ, ότι οι χουντικοί έκαναν έργα χωρίς να κλέψουν δεκάρα κλπ. Και κάπως έτσι πήρε μπρος η μοντέρνα φάμπρικα της αναθεωρημένης ιστορίας, την οποία συνειδητά -και με το αζημίωτο, φυσικά- υπηρετούν "ερευνητές" τής κακιάς ώρας, σαν τον Στάθη Καλύβα και το συνεταιράκι του, τον -καθηγητή, επίσης- Γιώργο Μαραντζίδη.

Για την "λογοκριμένη" συνέντευξη του Κουτσούμπα απ το 902.gr:


Τα μεγάλα πνεύματα...

Παραθέτουμε ασχολίαστα: Δημοσίευμα 1ο: «Η απομαγνητοφωνημένη συνέντευξη του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα του 902.gr. Δεν αναρτήθηκε, όμως, ολόκληρη, αλλά "λογοκριμένη". Ο 902.gr, ενώ δημοσίευσε όλες τις ερωταπαντήσεις, παρέλειψε, προφανώς με εντολή της ηγεσίας του ΚΚΕ και μάλλον του ιδίου του Δ. Κουτσούμπα, πέντε κρίσιμες ερωταπαντήσεις. Κι αυτές οι "λογοκριμένες" ερωταπαντήσεις, όλως τυχαίως, αφορούσαν το κρίσιμο δίλημμα του νομίσματος, ευρώ ή εθνικό νόμισμα, για το οποίο διεξάγεται σήμερα μεγάλη διαμάχη σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο».

Δημοσίευμα 2ο: «Γιατί άραγε ο 902 λογόκρινε τον Κουτσούμπα; Συνέντευξη στην εκπομπή "Επτά", της ΕΡΤ, έδωσε τις προηγούμενες μέρες ο αρχικουκουές Κουτσούμπας και ως είθισται, η συνέντευξη αναρτήθηκε στο επίσημο κουκουέδικο ιστολόγιο. Οχι όμως ολόκληρη, αλλά... λογοκριμένη! Πώς τόλμησαν απλοί υπάλληλοι του Γραφείου Τύπου να λογοκρίνουν τα λεγόμενα του αρχικουκουέ - και πιο συγκεκριμένα πέντε ερωταποκρίσεις; Προφανώς, με την συναίνεσή του! Γιατί άραγε; Διότι, οι ερωτήσεις αφορούσαν τη θέση του... τιμημένου για το ευρώ και το εθνικό νόμισμα (...) αποφεύγοντας επιμελώς να πάρει θέση κατά της τυραννίας του ευρώ (...)».

Δημοσίευμα 3ο: «Ο Δ. Κουτσούμπας σε συνέντευξή του στην ΕΡΤ (...) προσπαθεί να εμφανίσει την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ ως μια αντιδραστική πολιτική (...) συμβάλλοντας στην Ευρωτρομοκρατία (...) Χαρακτηριστική της αστοχίας αυτών των τοποθετήσεων, είναι η "λογοκριμένη" δημοσίευση της συνέντευξης στον "Ριζοσπάστη" (...)».


... συναντιούνται



Το πρώτο απόσπασμα είναι από δημοσίευμα της ιστοσελίδας της ΛΑΕ «Ισκρα» στις 20 Φλεβάρη, το δεύτερο είναι από δημοσίευμα της ιστοσελίδας της Χρυσής Αυγής «Εθνικισμός.net» στις 24 Φλεβάρη, το τρίτο από δημοσίευμα της εφημερίδας «ΠΡΙΝ» στις 25 Φλεβάρη. 
Οι ομοιότητες είναι προφανείς και γεννάνε προβληματισμούς. 
Παρατήρηση 1η: Οποιος θέλει να δει ολόκληρη την κατά τ' άλλα «λογοκριμένη» συνέντευξη του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στην ΕΡΤ, δεν χρειάζεται να ψάξει πολύ, μπορεί να την δει στον «902.gr»! 
Παρατήρηση 2η: Αυτή η συνάντηση «μεγάλων πνευμάτων» στην αντι-ΚΚΕ επίθεση και διαστρέβλωση των θέσεών του για το ζήτημα της πάλης ενάντια στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, που μόνο γέλιο μπορούν να προκαλέσουν (ακούς εκεί, φιλο-ΕΕ δύναμη το ΚΚΕ... Θα γελάνε και οι πέτρες!), επιβεβαιώνει τελικά την κριτική του ΚΚΕ ότι η υιοθέτηση των θέσεων του αστικού ευρωσκεπτικισμού, της θέσης για επιστροφή στο «εθνικό νόμισμα» εντός του καπιταλισμού, από δυνάμεις που αυτοπροσδιορίζονται ως αριστερές ή αντικαπιταλιστικές, οδηγεί σε περίεργους «εναγκαλισμούς», υπό τη σκέπη τμημάτων του κεφαλαίου.







Οι συνθήκες ωρίμασαν

 Οι συνθήκες ωρίμασαν

Μεταπολεμικά, στη σκέψη κάποιων κομμουνιστών, μπορούσε να διακρίνει κανείς μια βεβαιότητα πως δεν υπάρχει στην Ελλάδα το έδαφος κι οι συνθήκες για την ανάπτυξη κι εδραίωση ενός ισχυρού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, όπως στις ανεπτυγμένες χώρες της δυτικής Ευρώπης. Μορφώματα τύπου ΣΚΕΛΔ (Σβώλος, Τσιριμώκος κλπ) έμειναν περιθωριακά κι απέκτησαν οντότητα μόνο μες στο ΕΑΜ. Ενώ η Ένωση Κέντρου ήταν βασικά ένα συμπλήρωμα της Δεξιάς, όσο κι αν η ΕΔΑ έτεινε να γίνει ουρά της, ψάχνοντας εναγώνια δημοκρατικές δυνάμεις, για να τις βαφτίσει με το ζόρι σύμμαχες.

Αλλά το ΠαΣοΚ ως κεντροαριστερά εκκολαπτόταν ήδη στις τάξεις της Ε.Κ. του 60' και ήρθε στη Μεταπολίτευση να τα σαρώσει όλα, μαζί με τις δικές μας... χαμηλές προσδοκίες για τις δυνατότητες ανάπτυξης εγχώριας σοσιαλδημοκρατίας.

Μεταπολιτευτικά, όπως και μετά τις ανατροπές και το τέλος της μεταπολίτευσης, πολλοί εξέφραζαν τη βεβαιότητα πως δεν υπάρχει στην Ελλάδα το έδαφος κι οι συνθήκες για την ανάπτυξη σημαντικού φασιστικού μορφώματος, όπως σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Η ΕΠΕΝ απορροφήθηκε γρήγορα από τη ΝΔ, που αφαιρούσε διαχρονικά το ζωτικό χώρο από κάθε αντίστοιχη δύναμη που επιχειρούσε να εμφανιστεί και να ευδοκιμήσει στα δεξιά της -πχ η ΔΗΑΝΑ του Στεφανόπουλου. Οι μνήμες από την επταετία της δικτατορίας ήταν ακόμα νωπές, κι ο πολιτικός απόηχος του Πολυτεχνείου πολύ ισχυρός, για να αφήσουν το φασισμό να σηκώσει κεφάλι.

Αλλά το αυγό του φιδιού εκκολαπτόταν, πατώντας πάνω στην ανεμελιά μας. Οι ευνοϊκές συνθήκες κι η φασιστική νοοτροπία υπήρχαν ήδη από τη δεκαετία του 90' στην ελληνική κοινωνία -όπως εξάλλου κι ο μετέπειτα φορέας υποδοχής τους, η χρυσή αυγή. Ήταν απλώς ζήτημα χρόνου και συγκυριών (έξαρση του μεταναστευτικού, οικονομική κρίση κτλ) να γιγαντωθούν και να εκδηλωθούν, αποκτώντας οντότητα κι επίσημη έκφραση.
Κι αυτό μολονότι δεν υπάρχει στις μέρες μας ισχυρό κομμουνιστικό κίνημα, που να εξηγεί τη στροφή του συστήματος σε τέτοιες λύσεις. Ο φασισμός δεν αναπτύσσεται μόνο ως προληπτικό μέσο αντιμετώπισης των κομμουνιστών, αλλά και στο κενό της απουσίας τους, της ήττας τους.

Κατά μία έννοια, προκύπτει ως συμπέρασμα ότι είμαστε καταδικασμένοι να πάθουμε ό,τι ακριβώς φοβόμαστε ή μάλλον αυτό που δε βλέπουμε να έρχεται κι εφησυχάζουμε, χωρίς να πάρουμε μέτρα για να το αντιμετωπίσουμε εγκαίρως.

Από ταξική σκοπιά, κλειδί για την ερμηνεία της εμφάνισης κι εδραίωσης της σοσιαλδημοκρατίας και του φασισμού είναι η μικροαστική τάξη: στη μία περίπτωση η ενσωμάτωση λαϊκών στρωμάτων κι η εκτεταμένη εργατική αριστοκρατία που αναπτύσσει μικροαστική συνείδηση. Στην άλλη, ξεπεσμένα μικροαστικά στρώματα, που συντρίβονται από την κρίση. Δεν είναι τυχαίο ίσως πως αρκετοί έκαναν αυτήν ακριβώς τη διαδρομή, από το "πατριωτικό, λαϊκό ΠαΣοκ" (και όχι από τη μήτρα-αγκαλιά της δεξιάς παράταξης) στο εκλογικό σώμα της χρυσής αυγής.

Η Ελλάδα είναι μια χώρα που είχε παραδοσιακά εκτεταμένα μικροαστικά στρώματα, που συνεχώς προλεταριοποιούνται κι όλο ανθίστανται κι υφίστανται -ή τέλος πάντων διατηρούν την προηγούμενη συνείδησή τους. Αυτό προφανώς δεν οδηγεί αυτόματα στην ενίσχυση της σοσιαλδημοκρατίας ή του φασισμού. Δείχνει όμως πως ήταν αβάσιμη η πολιτική σιγουριά πως δεν υπάρχει καν το έδαφος για την ανάπτυξή τους.

Έχει επίσης ενδιαφέρον ότι ως ένα βαθμό η σοσιαλδημοκρατία εκκολάφτηκε στις δικές μας γραμμές, υπήρχε ήδη -εν μέρει- μέσα μας, στους κόλπους της ΕΔΑ, στο τμήμα του κόμματος που ακολούθησε το ΚΚΕ εσ. και αργότερα το Συνασπισμό (και βρίσκεται σήμερα στο Σύριζα, τη ΛαΕ και τη ΔημΑρ). Οι πρώην σύντροφοι που επιζητούσαν μια ομαλότητα-νομιμότητα, μακριά από τις αιχμηρές γωνίες της παρανομίας, της επαναστατικής πάλης, της αλλαγής που δεν έρχεται με κοινοβουλευτικό τρόπο.

Ο φασισμός στον αντίποδα, δεν προήλθε βεβαίως από τους κόλπους του κομμουνιστικού κινήματος ή από τον εκφυλισμό του. Έχουν ενδιαφέρον, πάντως, κάποιες επιμέρους περιπτώσεις, όπως του Μπ. Μουσολίνι (που ήταν στο σοσιαλιστικό κόμμα) κι εγχώριων επίδοξων μιμητών του, τύπου Καζάκη, που φλέρταρε και με το αριστεροχώρι. Ή ακόμα η καθολική συστράτευση σε εθνικούς στόχους -πλην Λακεδαιμονίων- η ειρηνική συνύπαρξη και τα ταξιδάκια στο Καστελόριζο, κοκ.

Σήμερα, ακούμε πολλές φορές την εκτίμηση -που διατυπώνεται θριαμβευτικά, ως πανηγυρικό συμπέρασμα- πως στην Ελλάδα δεν υπάρχει το έδαφος κι οι συνθήκες για την επικράτηση και την εδραίωση μιας σοσιαλιστικής επανάστασης. Είτε γιατί υπάρχει ισχυρή μικροαστική τάξη στη χώρα μας, είτε για άλλους ιστορικούς-οικονομικούς λόγους, είτε βασικά γιατί κάποιοι εκφράζουν απλώς τους μύχιους πόθους τους και τους θεωρητικοποιούν.

Δεν είναι λοιπόν καιρός να τους δείξουμε στην πράξη πως κάνουν λάθος; Και να τους κάνουμε ένα χουνέρι, πραγματοποιώντας αυτό που θεωρούν αδύνατο και βασικά το χειρότερο φόβο τους;

Κολομβία: «Οργιάζουν» τα παραστρατιωτικά τάγματα θανάτου μετά την παράδοση των όπλων από τους αντάρτες των FARC-EP

 Κολομβία: «Οργιάζουν» τα παραστρατιωτικά τάγματα θανάτου μετά την παράδοση των όπλων από τους αντάρτες των FARC-EP ― 60 δολοφονίες αγωνιστών του λαϊκού κινήματος το τελευταίο εξάμηνο


Αλλος ένας αγωνιστής του λαϊκού κινήματος της Κολομβίας δολοφονήθηκε από πληρωμένους φονιάδες. Πρόκειται για τον Εδερ Κουέτια Κόντα, που έπεσε νεκρός την Κυριακή στην πόλη Κορίντο στα νότια της χώρας, από πυρά μασκοφόρων που διέφυγαν με μοτοσικλέτα.
Ο Κόντα ήταν μέλος του κινήματος «Πατριωτική Πορεία» (Movimiento Politico y Social Marcha Patriotica) και γνωστό στέλεχος του αγροτικού κινήματος και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Οπως καταγγέλλουν λαϊκές οργανώσεις το τελευταίο διάστημα, έχουν πυκνώσει οι δολοφονίες αγωνιστών, ιδιαίτερα σε περιοχές που μετά τη συμφωνία ειρήνης ανάμεσα στην κυβέρνηση της Κολομβίας και τις Ενοπλες Επαναστατικές Δυνάμεις Κολομβίας - Στρατός του Λαού (FARC-EP), έχουν αποχωρήσει τα αντάρτικα τμήματα. Σε αυτές τις περιοχές, και με την ανοχή της κυβέρνησης, έχουν φουντώσει τα παραστρατιωτικά τάγματα θανάτου, που εξυπηρετούν τα συμφέροντα μεγαλοτσιφλικάδων και καπιταλιστών.

Η «Πατριωτική Πορεία» κάνει λόγο για 60 δολοφονίες το τελευταίο εξάμηνο, ενώ συνολικά το 2016, όταν κορυφώνονταν οι διεργασίες για τον συμβιβασμό και την υπογραφή της συμφωνίας τερματισμού της ένοπλης σύγκρουσης, υπολογίζεται ότι σκοτώθηκαν 117 αγωνιστές.

Θυμίζουμε ότι οι αντιπροσωπείες της κυβέρνησης της Κολομβίας και των ανταρτών των Ενοπλων Επαναστατικών Δυνάμεων Κολομβίας - Στρατός του Λαού (FARC - EP) ανακοίνωσαν τον Αύγουστο του 2016, ότι κατέληξαν στο τελικό κείμενο της οριστικής συμφωνίας (αναφορά στα σημεία της συμφωνίας στο Ριζοσπάστη της 26/8/2016 - διαβάστε εδώ) στις διαπραγματεύσεις που είχαν ξεκινήσει από το Νοέμβρη του 2012, με μια ατζέντα 6 σημείων για τον τερματισμό της ένοπλης σύγκρουσης, που κράταγε πάνω από 50 χρόνια, ως απάντηση του λαϊκού κινήματος στην κρατική και παραστρατιωτική τρομοκρατία.

Οι εξελίξεις με τις δολοφονίες των λαϊκών αγωνιστών έρχονται να επιβεβαιώσουν αυτό που, και πέρα από την Κολομβία, ιστορικά έχει καταγραφεί: οι συμφωνίες δεν μπορούν να δώσουν λύσεις  στην καπιταλιστική βαρβαρότητα που βιώνουν τα λαϊκά στρώματα αν αυτά δεν παλέψουν για ριζικές αλλαγές.

Η Ενέργεια στο επίκεντρο

Η Ενέργεια στο επίκεντρο
Σε κάθε φάση της διαπραγμάτευσης ανάμεσα στην κυβέρνηση και το κουαρτέτο, ένα από τα θέματα που επαναλαμβάνεται και επικαιροποιείται είναι τα Ενεργειακά.
Πλέον, μετά από τόσους γύρους συζητήσεων, στο φόντο των γενικότερων εξελίξεων και των ανταγωνισμών στην ευρύτερη περιοχή για τα ζητήματα της Ενέργειας, δύσκολα μπορεί να πιστέψει κανείς ότι το παζάρι αφορά δύο μόνο «παίχτες», την κυβέρνηση και τους «θεσμούς» και ένα μόνο θέμα, αυτό της καλύτερης και ταχύτερης προσαρμογής της ΔΕΗ στην απελευθερωμένη αγορά της Ενέργειας.
Είναι φανερό ότι στο κεφάλαιο «Ενέργεια» εντάσσονται πολύ περισσότερα ζητήματα από αυτά που διαρρέουν στη δημόσια συζήτηση και αφορούν ανταγωνιστικές επιδιώξεις και σχέδια μονοπωλιακών συμφερόντων και καπιταλιστικών κέντρων, για την εκμετάλλευση κοιτασμάτων και διαφορετικών πηγών Ενέργειας, για το εμπόριο και τους δρόμους μεταφοράς των ενεργειακών αποθεμάτων.
Στους ανταγωνισμούς αυτούς εμπλέκεται ενεργά και η αστική τάξη στην Ελλάδα, που επιδιώκει να αναβαθμίσει τη θέση της στην περιοχή, καθιστώντας τη χώρα ενεργειακό κόμβο. Στόχο που μοιράζεται η κυβέρνηση με όλα τα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης.
Δεν είναι τυχαίο ότι προχτές, πρώτη μέρα της επανέναρξης των διαπραγματεύσεων για τη δεύτερη «αξιολόγηση», στην Ελλάδα βρέθηκαν ταυτόχρονα η υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, αρμόδια για την ενεργειακή διπλωματία, Ρόμπιν Ντάνιγκαν, και ο πρόεδρος της Κινεζικής Αναπτυξιακής Τράπεζας (China Development Bank), με βασικό αντικείμενο τα Ενεργειακά.
Σύμφωνα με δηλώσεις της, η Αμερικανίδα αξιωματούχος μετέφερε στην κυβέρνηση το ενδιαφέρον των ΗΠΑ για την επιτάχυνση των σχεδίων «ενεργειακής απεξάρτησης της Ευρώπης» από τη Ρωσία, που συνδέονται με τον νότιο διάδρομο ανεφοδιασμού των ευρωπαϊκών κρατών με αζέρικο φυσικό αέριο.
Κομβικό ρόλο σ' αυτόν το σχεδιασμό κατέχουν ο αγωγός ΤΑΡ και ο ελληνοβουλγάρικος αγωγός φυσικού αερίου, η ανάπτυξη νέων υποδομών για την αποθήκευση και τη διακίνηση υγροποιημένου φυσικού αερίου, αλλά και τα ενεργειακά κοιτάσματα στην Ανατολική Μεσόγειο και συγκεκριμένα σε Ισραήλ, Κύπρο και Αίγυπτο, για τη μεταφορά των οποίων στην Ευρώπη συγκρούονται διαφορετικά επιχειρηματικά συμφέροντα, στα οποία συμμετέχουν ανταγωνιστικά Ελλάδα και Τουρκία.
Καθόλου απαρατήρητο δεν πέρασε και το γεγονός ότι η Αμερικανίδα υφυπουργός σημείωσε με έμφαση πως οι αμερικανικές εξαγωγές υγροποιημένου φυσικού αερίου (από σχιστόλιθο) θα ξεπεράσουν τα 100 δισ. κυβικά μέτρα τα επόμενα 5 - 7 χρόνια, μέγεθος που αντιστοιχεί στο 20% της παγκόσμιας αγοράς, με την αμερικανική «Cheniere» να έχει εκδηλώσει ενδιαφέρον για την κατασκευή τερματικού σταθμού στην Αλεξανδρούπολη.
Αντίστοιχα, ο Κινέζος πρόεδρος του επενδυτικού κολοσσού είχε επαφές με την ελληνική κυβέρνηση για την εμβάθυνση της συνεργασίας στην εγχώρια αγορά Ενέργειας, μέσω της οποίας κινεζικά κεφάλαια αναζητούν διέξοδο στις χώρες των Βαλκανίων και της υπόλοιπης Ευρώπης, στους κλάδους της Ενέργειας.
Την ίδια στιγμή, πληροφορίες και δημοσιεύματα αναφέρονται στο γερμανικό ενδιαφέρον για το δίκτυο και τις υποδομές ηλεκτροπαραγωγής στην Ελλάδα, ενδιαφέρον ενταγμένο βεβαίως στους ενεργειακούς σχεδιασμούς της ΕΕ.
Για κερασάκι στην τούρτα, χτεσινά δημοσιεύματα και αναλύσεις στον Τύπο συνέδεαν τη σκλήρυνση της στάσης της Τουρκίας απέναντι σε Κύπρο και Ελλάδα με την ολοκλήρωση των νέων αδειοδοτήσεων που αφορούν σε κοιτάσματα φυσικού αερίου στην κυπριακή ΑΟΖ. Η Τουρκία, από την πλευρά της, μέσω του κατεχόμενου τμήματος της Κύπρου, φαίνεται να διεκδικεί ερείσματα στην εκμετάλλευση των κοιτασμάτων και ιδιαίτερα εκείνων που γειτνιάζουν με τη θαλάσσια περιοχή του Καστελόριζου.
Αυτονόητα, οι ανταγωνισμοί για τα Ενεργειακά αποτυπώνονται τόσο στην ένταση των ελληνοτουρκικών σχέσεων, όσο και στις διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό.
Σε κάθε περίπτωση, επιβεβαιώνεται ότι τα ανοιχτά μέτωπα στην Ελλάδα και στην ευρύτερη περιοχή, αλληλοτροφοδοτούνται από ένα πλέγμα ανταγωνιστικών συμφερόντων και εύθραυστων συμβιβασμών ανάμεσα σε μονοπωλιακούς ομίλους ισχυρών ιμπεριαλιστικών κρατών, τοποθετώντας σε άλλη βάση και τα παζάρια ανάμεσα σε κυβέρνηση - ΕΕ - ΔΝΤ για τη διαχείριση της οικονομίας και του κρατικού χρέους στην Ελλάδα.

Για τη στρατηγική για την Ανώτατη Εκπαίδευση

Για τη στρατηγική για την Ανώτατη Εκπαίδευση
Πολύ μελάνι και υποκριτικά δάκρυα έχυσαν χτες οι αστικές εφημερίδες, που ανακάλυψαν την έκθεση του υπουργείου Παιδείας (από τον περασμένο Ιούνη) για την κατάσταση στην Ανώτατη Εκπαίδευση και τις γενικές γραμμές της κυβερνητικής στρατηγικής για το χώρο αυτό έως το 2020. Τα υποκριτικά δάκρυα, που υπαγορεύονται από την ίδια την έκθεση του υπουργείου, έχουν να κάνουν με τις διαπιστώσεις για τα επίπεδα του αριθμού των φοιτητών που δεν καταφέρνουν να πάρουν πτυχίο εντός του προβλεπόμενου - από το πρόγραμμα σπουδών - αριθμού ετών φοίτησης, τους οποίους τα αστικά μέσα επιμένουν λαθεμένα να αποκαλούν «αιώνιους». Στην πραγματικότητα, μέσα σε αυτούς τους φοιτητές συγκαταλέγεται πράγματι ένας αριθμός φοιτητών που εγκαταλείπει τις σπουδές, αλλά και ένας μεγάλος αριθμός φοιτητών που αναγκάζεται να δουλεύει παράλληλα με τις σπουδές του για να τα βγάλει πέρα, με αποτέλεσμα να καθυστερεί τη λήψη του πτυχίου. Η κρίση επέδρασε αναμφισβήτητα ώστε το ποσοστό των εργαζόμενων φοιτητών να αυξηθεί, παράλληλα με το γεγονός ότι κανένα ουσιαστικό μέτρο ενίσχυσης της φοιτητικής μέριμνας δεν έχει παρθεί τα τελευταία χρόνια, ενώ και στη στρατηγική του υπουργείου για αυτό το θέμα περιλαμβάνονται μόνο εξαγγελίες για παραπέρα μελέτη της κατάστασης και ευχολόγια για ανάγκη μέτρων ενίσχυσης της επιτυχούς ολοκλήρωσης των σπουδών. Ασε που για άλλες πλευρές που εντοπίζονται στην έκθεση, όπως για τη δραματική μείωση της χρηματοδότησης τα χρόνια της κρίσης, καθώς και για την επίσης δραματική μείωση του αριθμού των διδασκόντων σε πανεπιστήμια και ΤΕΙ, δεν γίνεται κουβέντα για το πώς θα αντιμετωπιστούν στο σκέλος του στρατηγικού σχεδιασμού.
***
Πέρα από την καθυστέρηση στην ολοκλήρωση των σπουδών, ο κύριος στόχος στον οποίο επικεντρώνουν η έκθεση και η στρατηγική του υπουργείου Παιδείας είναι η «ενίσχυση της αποτελεσματικότητας και του ρόλου της Ανώτατης Εκπαίδευσης στην αναπτυξιακή διαδικασία της χώρας». Κάτω από αυτήν την ομπρέλα μπαίνουν εφτά άξονες μέτρων: Δύο άξονες για μέτρα ενίσχυσης της έρευνας «σε τομείς που συνδέονται θετικά με τις αναπτυξιακές ανάγκες της Ελλάδας», δηλαδή ενίσχυση της Ερευνας που θα ανοίξει νέους δρόμους ανάκαμψης της κερδοφορίας του κεφαλαίου (πουθενά, εξάλλου, δεν γίνεται λόγος για Ερευνα που θα υπηρετεί τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες). Και ακόμα πέντε άξονες για μέτρα, που ο καθένας τους επαναλαμβάνει σχεδόν σε κάθε πρόταση τη λέξη «επιχειρηματικότητα». Μιλούν δηλαδή για μέτρα ενίσχυσης της «εργασιακής εμπειρίας» αντί για δουλειά με δικαιώματα, ή μέτρα ενίσχυσης της «ακαδημαϊκής εμπειρίας», δηλαδή απασχόληση νέων επιστημόνων με ψίχουλα στα ΑΕΙ, αντί για μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού με πλήρη δικαιώματα. Μιλούν ακόμα για «μέτρα για την προώθηση επιχειρηματικών δράσεων σε επίπεδο αυτοαπασχόλησης νέων επιστημόνων», πράγμα που σημαίνει ότι οι νέοι επιστήμονες θα ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλο - όπως ήδη γίνεται - ως αυτοαπασχολούμενοι με όλο και χειρότερους όρους εργασίας, λόγω της πληθώρας των αποφοίτων, ενώ παράλληλα θα καθίστανται όλο και πιο φτηνοί.
***
Στο ίδιο πνεύμα με τα παραπάνω, στη στρατηγική του υπουργείου προβλέπεται η δημιουργία μιας ενιαίας υποστηρικτικής δομής σταδιοδρομίας (ΔΑΣΤΑ) για τα ανώτατα ιδρύματα. Στην περιγραφή της στρατηγικής για αυτή τη δομή συνοπτικά σημειώνεται: «Μεταξύ άλλων, η δομή μεριμνά για την ενίσχυση της σύνδεσης με την αγορά εργασίας σε τοπικό και εγχώριο επίπεδο, την ανάπτυξη συμπράξεων με τον επιχειρηματικό κόσμο, την επέκταση και δημιουργία σύγχρονης βάσης δεδομένων καταγραφής θέσεων εργασίας. Στη λειτουργία της ενιαίας δομής υποστηρίζονται προγράμματα επιμόρφωσης με στόχο την ανάπτυξη οριζόντιων δεξιοτήτων/δεξιοτήτων διαχείρισης ζωής και σταδιοδρομίας, την κατάρτιση φοιτητών σε θέματα επιχειρηματικότητας (συμπεριλαμβανομένων θεμάτων κοινωνικής οικονομίας ΚΟΙΝΣΕΠ) και την υποστήριξη των φοιτητών - αποφοίτων για ένταξη στην αγορά εργασίας». Με άλλα λόγια, ακολουθείται μια λογική λες και η ανεργία, που είναι μεγάλη πλέον και για τους αποφοίτους Ανώτατης Εκπαίδευσης, οφείλεται σε ελλιπή ενημέρωσή τους για τις θέσεις εργασίας που προσφέρονται, και αυτό που μας έλειπε είναι μια ενιαία δομή που θα τους παρέχει πληροφόρηση γι' αυτές... Λες και δε λιώνουν σόλες οι νέοι επιστήμονες, αφήνοντας βιογραφικά παντού. Λες και δεν συγκεντρώνονται πενήντα για μία θέση εργασίας στην καλύτερη περίπτωση... Στην πραγματικότητα, αυτό που θέλει να αντιμετωπίσει το υπουργείο Παιδείας με τη ΔΑΣΤΑ, αλλά και τα παραπάνω μέτρα, είναι η προετοιμασία των φοιτητών, πριν ακόμα την αποφοίτησή τους για αυτήν την κατάσταση της διαρκούς αναζήτησης εργασίας, που κι αυτή θα είναι κακοπληρωμένη και με ημερομηνία λήξης. Να τους βάλει ακριβώς στο πνεύμα ότι έτσι είναι η κατάσταση, οπότε δεν πρέπει να διεκδικούν δουλειά με δικαιώματα, αλλά να κυνηγούν προσωρινές ψευτολύσεις τύπου ΚΟΙΝΣΕΠ, υμνώντας την επιχειρηματικότητα.
***
Στην πραγματικότητα, κανένα από τα μεγάλα προβλήματα, τόσο στην Ανώτατη Εκπαίδευση όσο και στην προοπτική των αποφοίτων της, δεν λύνεται, ούτε καν ανακουφίζεται, με τα μέτρα που προβλέπονται στην έκθεση και τη στρατηγική του υπουργείου για την Ανώτατη Εκπαίδευση. Στο δρόμο της ανάπτυξης για τα συμφέροντα του κεφαλαίου δεν υπάρχει λύση και προοπτική για τα παιδιά της λαϊκής οικογένειας, που θέλουν να υπηρετήσουν ως αυριανοί επιστήμονες τα συμφέροντα του λαού.

TOP READ