23 Ιαν 2017

Ατελέσφορα μονεταριστικά παιχνίδια

 Ατελέσφορα μονεταριστικά παιχνίδια


Υπάρχουν φορές που αμφιβάλλω για την νοητική μου ικανότητα, καθώς παρατηρώ να βιάζονται βάναυσα μερικές από τις βασικές αρχές τής οικονομικής επιστήμης, έτσι όπως την διδάχτηκα τόσο στα χρόνια που καθόμουν στα θρανία όσο και αργότερα (κυρίως τότε). Όμως, είμαι σίγουρος πως ούτε τόσο πολύ έχω φυράνει λόγω ηλικίας ώστε να μου διαφεύγουν κάποια θέσφατα ούτε όλοι αυτοί που διαγουμίζουν τις ζωές μας είναι τόσο ηλίθιοι. Τί συμβαίνει λοιπόν;

Πάρτε, για παράδειγμα, το πρόβλημα της ρευστότητας. Παρ' ότι οι εμπορικές τράπεζες έχουν απορροφήσει άφθονο χρήμα (μέσω ανακεφαλαιοποιήσεων κλπ) και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα εξακολουθεί να αγοράζει κρατικά ομόλογα, η ρευστότητα στην αγορά είναι σχεδόν ανύπαρκτη και η δέσμευση των εκάστοτε κυβερνήσεων περί "διοχέτευσης ρευστότητας στην πραγματική οικονομία" έχει καταντήσει ανέκδοτο. Γιατί άραγε; Ας δούμε τι λέει η θεωρία πάνω σ' αυτό.


Κατ' αρχάς, πρέπει να καταλάβουμε ότι αυτή καθ' εαυτήν η αγορά ομολόγων από την ΕΚΤ δεν έχει καμμιά σχέση με την ρευστότητα στην αγορά. Πρόκειται για μια πράξη η οποία απεικονίζεται μεν λογιστικά αλλά δεν δημιουργεί ροή χρήματος. Στην καπιταλιστική μας οικονομία, η νομισματική βάση συνίσταται στην νομισματική κυκλοφορία, δηλαδή στο πραγματικό χρήμα που βρίσκεται είτε στα συρτάρια των τραπεζών είτε στα πορτοφόλια των ιδιωτών είτε στα ταμεία των επιχειρήσεων. Έτσι, λοιπόν, η αγορά ομολόγων από την ΕΚΤ μπορεί να αυξάνει την νομισματική βάση αλλά δεν επηρεάζει την κυκλοφορία του. Πώς αυξάνεται η κυκλοφορία τού χρήματος; Μόνο με την δημιουργία τραπεζικού χρήματος, δηλαδή με την κυκλοφορία των τραπεζικών διαθεσίμων διά της χορηγήσεως δανείων.

Για να καταλάβουμε τα παραπάνω, ας υποθέσουμε ότι αύριο η ΕΚΤ εκδίδει φρέσκο χρήμα πενήντα δισ. ευρώ με τα οποία αγοράζει ομόλογα από όλες τις τράπεζες της ευρωζώνης. Τί κάναμε ως εδώ; Αυξήσαμε την νομισματική βάση αλλά η αγορά δεν έχει δει ακόμη δεκάρα τσακιστή. Και ούτε πρόκειται να δει ώσπου να αποφασίσουν οι τράπεζες να βγάλουν αυτό το χρήμα από τα σεντούκια τους χορηγώντας δάνεια. Και για να μιλήσουμε με πραγματικά νούμερα κι όχι με παραδείγματα, ας σημειώσουμε ότι, με την πολιτική αυτή, η ΕΚΤ έχει αυξήσει την νομισματική βάση κατά 550 δισ. ευρώ μέσα σε τέσσερα μόλις χρόνια.

Πάμε παρακάτω. Πού βρίσκονται άραγε αυτά τα 550 δισ.; Με τα ζόρια που αντιμετωπίζουν όλες σχεδόν οι τράπεζες (το μεγαλύτερο των οποίων λέγεται "κόκκινα δάνεια"), καμμιά δεν δείχνει διατεθειμένη να σπρώξει τα διαθέσιμά της στην αγορά. Όταν οι καταστάσεις είναι δύσκολες, αποτελεί φυσική επιλογή κάθε οργανισμού να ρίχνει το βάρος του στην άμυνα. Για τις τράπεζες, η άμυνα συνίσταται πρωτίστως στην μείωση της μόχλευσης, δηλαδή στην μείωση των δανείων που έχουν στον δρόμο. Κι αφού οι κανονισμοί δεν τους επιτρέπουν να διατηρούν ρευστό πάνω από κάποιο όριο, υποχρεώνονται να καταθέτουν την υπερβάλλουσα ρευστότητά τους στις κεντρικές τους τράπεζες. Αυτή η κατάθεση γίνεται με επιτόκιο το οποίο αποκαλείται Επιτόκιο Διευκόλυνσης Αποδοχής Καταθέσεων (ΕΔΑΚ) και ορίζεται από την ΕΚΤ κάθε έξι εβδομάδες.

Στην προσπάθειά της να πιέσει τις εμπορικές τράπεζες να χορηγήσουν δάνεια, η ΕΚΤ επιδιώκει να καταστήσει ασύμφορη την τήρηση των διαθεσίμων τους στις κεντρικές τράπεζες. Έτσι, λοιπόν, ακολουθεί μια πολιτική διαρκούς μειώσεως του ΕΔΑΚ, το οποίο το 2009 βρέθηκε στο 1% και προοδευτικά έπεσε στο 0% το καλοκαίρι του 2012, πλην όμως χωρίς αποτέλεσμα. Τον Ιούνιο του 2014, το ΕΔΑΚ πήρε για πρώτη φορά αρνητική τιμή (-0,10%) αλλά και πάλι δίχως αντίκρυσμα.  Τρεις μόλις μήνες αργότερα, ο Ντράγκι έρριξε το ΕΔΑΚ στο -0,20% και τον Δεκέμβριο του 2015 στο -0,30%, χωρίς να μπορέσει να κάμψει την αντίσταση των τραπεζών. Από τον Μάρτιο του 2016 το ΕΔΑΚ βρίσκεται στο -0,40% αλλά η ρευστότητα εξακολουθεί να αποτελεί ζητούμενο. Οι τράπεζες δεν πολυνοιάζονται για το -0,40% (το μετακυλίουν στις χρεώσεις των πελατών τους) και η ΕΚΤ βλέπει να αποτυγχάνουν τα σχέδιά της για αύξηση της νομισματικής κυκλοφορίας η οποία θα αύξανε και τα επίπεδα τιμών, βγάζοντας τον βρόγχο τού αποπληθωρισμού από τον λαιμό τής Ευρώπης.

Μιλώντας για πληθωρισμό, ας ξαναρίξουμε μια ματιά στα βιβλία. Σύμφωνα με την ποσοτική θεωρία του χρήματος, το γενικό επίπεδο τιμών μεταβάλλεται αναλογικά προς την μεταβολή της προσφοράς χρήματος. Δηλαδή, αύξηση της προσφοράς χρήματος κατά 2% προκαλεί αύξηση της κατανάλωσης που καταλήγει σε πληθωρισμό 2%. Μόνο που το συγκεκριμένο θεωρητικό υπόδειγμα έχει ως βασική προϋπόθεση την πλήρη απασχόληση του εργατικού δυναμικού! Όσο μεγαλύτερη ανεργία υπάρχει, τόσο μικρότερο μέρος τής αύξησης του προσφερόμενου χρήματος διοχετεύεται στην κατανάλωση.


Ας ανακεφαλαιώσουμε. Τί έμαθα εγώ ο δόλιος από τα βιβλία; Πρώτον, ότι σε συνθήκες αστάθειας, αβεβαιότητας κλπ η ταχύτητα κυκλοφορίας του χρήματος πέφτει κατακόρυφα και, δεύτερον, ότι σε περιβάλλον υψηλής ανεργίας καθίσταται ατελέσφορη η νομισματική πολιτική. Με δυο λόγια: η έξοδος από τις καπιταλιστικές κρίσεις δεν επιτυγχάνεται με μονεταριστικά παιχνίδια. Κι επειδή υποθέτω ότι δεν είμαι ο μόνος που έχει διαβάσει αυτά τα βιβλία, αναρωτιέμαι τί παραπάνω μπορεί να ξέρουν όσοι επιμένουν σε τέτοια παιχνίδια.

Εκτός αν επιμένουν μόνο και μόνο επειδή παραμένουν αθεράπευτα τυφλοί οπαδοί τού μεγαλύτερου εκπροσώπου των μονεταριστών, του Μίλτον Φρήντμαν, άσχετα αν ο πατέρας των "παιδιών τού Σικάγου" ποτέ δεν δικαιώθηκε ιστορικά.

Νάουσα Γενάρης 1933: Η αιματηρή εργατική κινητοποίηση

   Νάουσα Γενάρης 1933: Η αιματηρή εργατική κινητοποίηση


Γράφει ο Αλέκος Χατζηκώστας //
Ξεχωριστή σελίδα των εργατικών αγώνων της Ημαθίας, αλλά και ολόκληρης της χώρας, έχουν οι αιματηρές κινητοποιήσεις των εργατών της Νάουσας τον Γενάρη του 1933.Οι κινητοποιήσεις αυτές πήραν πανελλαδική διάσταση.

Τι προηγήθηκε

Την 21η  Ιανουαρίου 1933 κλείνουν στη Νάουσα τα εριοϋφαντουργεία ΛΑΝΑΡΑΣ – ΚΥΡΤΣΗΣ & ΣΙΑ. 3000 εργάτες και εργάτριες οι οποίοι εργάζονταν σ’ αυτά ακολουθούν το δρόμο της ανεργίας. Ως αποκλειστικό λόγο του κλεισίματος των εργοστασίων οι βιομήχανοι προέβαλλαν την επιβληθείσα από το Δημοτικό Συμβούλιο της πόλης με εισήγηση του δημάρχου Γεωργίου (Τζών) Περδικάρη φορολογία επί των παραγομένων προϊόντων τους για την εκτέλεση διαφόρων αναγκαιούντων στην πόλη έργων. Μετά το πρώτο κλείσιμο των εργοστασίων τον μήνα Ιούλιο του 1932 και τα επακολουθήσαντα εργατικά συλλαλητήρια στη Νάουσα, η κρίση αυτή είχε ενταθεί ακόμη περισσότερο με αποτέλεσμα η εταιρεία «ΛΑΝΑΡΑΣ – ΚΥΡΤΣΗΣ & ΣΙΑ» να ανακοινώσει την 5η Ιανουαρίου 1933 την εκ νέου διακοπή της λειτουργίας της μετά δεκαπενθήμερο, εφ’ όσον η δημοτική αρχή δεν προέβαινε στην άρση της επιβληθείσας στις βιομηχανίες φορολογίας.
Την επιτροπή αυτή διεύρυναν και με τη συμμετοχή εκπροσώπων των επαγγελματιών και βιοτεχνών της πόλης, οι οποίοι θίγονταν οικονομικά από το κλείσιμο των εργοστασίων. Η εν λόγω επιτροπή, περί τα τέλη Δεκεμβρίου 1932 με αρχές Ιανουαρίου 1933, υπέβαλλε αίτηση  στο Δημοτικό Συμβούλιο της Νάουσας για την άρση της φορολογίας στα βιομηχανικά προϊόντα. Το Δημοτικό Συμβούλιο, κάτω από την ισχυρή πίεση της εργατικής και επαγγελματοβιοτεχνικής τάξης της πόλης και ενώ ο δήμαρχος Γεώργιος (Τζών) Περδικάρης απουσίαζε στην Αθήνα για ζητήματα του Δήμου Νάουσας, αποφάσισε την άρση της επιβληθείσας δημοτικής φορολογίας. Πληροφορηθείς το γεγονός αυτό ο δήμαρχος της Νάουσας και ενώ ακόμη βρίσκονταν στην Αθήνα, τηλεγράφησε ότι θεωρεί άκυρη την ερήμην αυτού ληφθείσα απόφαση και ότι επιστρέφει αμέσως για να επιληφθεί προσωπικά του θέματος. Εν τω μεταξύ, η Γενική Διοίκηση Μακεδονίας δεν ενέκρινε την απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου της Νάουσας για την άρση της φορολογίας με το σκεπτικό ότι αυτή ελήφθη υπό την πίεση της επιτροπής αγώνα των εργατών και επαγγελματοβιοτεχνών της πόλης. Μάλιστα, ο εισαγγελέας άσκησε ποινική δίωξη κατά της εν λόγω επιτροπής ¨επί εκβιάσει του Δημοτικού Συμβουλίου¨. Με την άφιξη του Γεωργίου (Τζών) Περδικάρη στη Νάουσα το Δημοτικό Συμβούλιο της πόλης επανέφερε εν ισχύϊ την απόφαση για την επιβολή φορολογίας στα βιομηχανικά προϊόντα. Πληροφορηθέντες οι βιομήχανοι τη νέα τροπή των πραγμάτων επί του θέματος τούτου εξεμάνησαν, ιδιαίτερα η εταιρεία ¨ΛΑΝΑΡΑΣ – ΚΥΡΤΣΗΣ & ΣΙΑ¨, η οποία, μερικώς, είχε μετεγκατασταθεί ήδη στην Αθήνα. Το μένος αυτό φρόντισαν με κάθε τρόπο να το διοχετεύσουν εκ νέου στους εργάτες, εργάτριες και επαγγελματοβιοτέχνες της πόλης. Προς την κατεύθυνση αυτή κινητοποιούνταν δραστήρια οι διευθυντές των εργοστασίων ΛΑΝΑΡΑΣ – ΚΥΡΤΣΗΣ & ΣΙΑ Τερζόπουλος και Ζαχαρόπουλος και το υψηλόβαθμο στέλεχος της εταιρείας Κονδύλης. Όλα, πλέον, συνέτειναν στο συμπέρασμα, ότι πολύ σύντομα θα πραγματοποιούνταν ογκώδες και απειλητικό συλλαλητήριο κατά του Δήμου Νάουσας και προσωπικά κατά του δημάρχου Γεωργίου (Τζών) Περδικάρη. Συγχρόνως, έντεχνα κυκλοφορούσαν οι φήμες στην Νάουσα για οριστική πλέον μεταφορά των εργοστασίων ΛΑΝΑΡΑΣ – ΚΥΡΤΣΗΣ & ΣΙΑ στην Αθήνα, Πειραιά ή Πάτρα, πράγμα το οποίο προσέδιδε μεγαλύτερες διαστάσεις στην ήδη τεταμένη ατμόσφαιρα. Η επιτροπή αγώνα εργατών – επαγγελματοβιοτεχνών υπέβαλε αίτηση στο αστυνομικό τμήμα για την πραγματοποίηση συγκέντρωσης, σε ελεγχόμενο χώρο και συγκεκριμένα στο προαύλιο του σχολείου του ευρισκόμενου παραπλεύρως της εκκλησίας του Αγίου Μηνά, με τη ρητή υπόσχεση ότι δεν επρόκειτο να διαταραχθεί η τάξη. Βασιζόμενο στην υπόσχεση αυτή το αστυνομικό τμήμα, χορήγησε την αιτηθείσα άδεια. Η συγκέντρωση απεφασίσθηκε να πραγματοποιηθεί την 22α Ιανουαρίου 1933. (Από το βιβλίο του Στέργιου Σ. Αποστόλου : «Η ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΝΑΟΥΣΑΣ ΤΟΥ Κ.Κ.Ε ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΚΙΝΗΜΑ» (1918 – 1937). ΝΑΟΥΣΑ 2003)
naousa2
***

Τα δημοσιεύματα του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ

Στο σημερινό αφιέρωμα γίνεται αναφορά για την αιματηρή αυτή κινητοποίηση  μέσα από τα δημοσιεύματα της εφημερίδας ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ της εποχής εκείνης.
Για τα γεγονότα πρώτη αναφορά γίνεται στον «Ρ» (22/1): ΈΚΛΕΙΣΑΝ ΤΑ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΑ ΝΑΟΥΣΗΣ. 3000 ΕΡΓΑΤΕΣ ΠΕΤΑΧΤΗΚΑΝ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ.ΜΕ ΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΠΝΙΓΕΤΑΙ Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ. 21Γενάρη (του ανταποκριτή μας). Χθες το απόγευμα έκλεισαν τα εργοστάσια των μεγαλοκαρχαριών Λαναρά-Κύρτση στη Νάουσα και πέταξαν στον δρόμο πάνω από 3000 εργάτες. Η ομαδική αυτή απόλυση των εργατών προκάλεσε τεράστια αγανάκτηση ανάμεσα τους καθώς και σ’ όλους τους εργαζόμενους της Νάουσας. Η συγκέντρωση που καλούνε σήμερα στο Εργατικό Κέντρο απαγορεύτηκε η δε πόλη στρατοκρατείται. Προς ενίσχυση της αστυνομίας Ναούσης στάλθηκαν ενισχύσεις στρατού και αστυνομίας από τη Βέροια και Θεσσαλονίκη».
rizospastis21
Σε πρωτοσέλιδη ανταπόκριση του ο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ (24/1) αναφέρει: ΑΙΜΑ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΧΥΘΗΚΕ ΣΤΗ ΝΑΟΥΣΑ.4 ΝΕΚΡΟΙ ΚΑΙ 20 ΤΡΑΥΜΑΤΙΕΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗ ΔΗΜΑΡΧΙΑ. ΤΟ ΧΘΕΣΙΝΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΚΑΙ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΩΝ ΥΦΑΝΤΟΥΡΓΕΙΩΝ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ. Οι εργάτες υφαντουργοί που πετάχτηκαν από τον Λαναρά  με λοκάουτ στο δρόμο παρασυρμένοι από τα εσφαλμένα συνθήματα, διαδήλωσαν έξω από το Δημαρχείο. Οι εργάτες δέχτηκαν τη δολοφονική επίθεση της αστυνομίας. Υπάρχουν τέσσερεις νεκροί και είκοσι τραυματίες. Η συγκέντρωση που οργάνωσε το Ενιαίο Μέτωπο Εργατών Αγροτών απαγορεύτηκε» Στη συνέχεια στη σχετική ανταπόκριση τονίζεται: «Δεν είναι πολλές μέρες που αναγγείλαμε ότι οι μεγαλοβιομήχανοι ιδιοκτήτες υφαντουργείων Λαναράς και Κύρτσης, θέλοντας να ελαφρυνθούν από τον τοπικό φόρο που τους επέβαλε ο δήμος, έκλεισαν τα εργοστάσια τους πετώντας 3.000 εργάτες στο δρόμο.3.000 εργάτες που μαζί με τις οικογένειες τους που ανεβαίνουν σε πολλές χιλιάδες είναι η ψυχή όλου του πληθυσμού. Όλη η Νάουσα λοιπόν κάτω από το φάσμα της πείνας. Και οι εργοστασιάρχες εκμεταλλευτές βρήκαν τρόπο να εκμεταλλευτούν και απολυμένους ακόμα τους σκλάβους τους υφαντουργούς, όπως βγαίνει από το παραπάνω τηλεγράφημα. Και είπαν στους εργάτες.»Θέλετε δουλειά; Απαιτήστε να σηκωθεί ο φόρος. Σάμπως ήταν υπόθεση των εργατών η απαλλαγή τους από τους φόρους και το μεγάλωμα των κερδών τους. Και η συμπαιγνία των κεφαλαιούχων και αρχών συντελέστηκε. Τέσσερεις εργάτες που δεν ζήτησαν άλλο από δουλειά και ψωμί δολοφονήθηκαν άνανδρα από τις σφαίρες του κράτους της κεφαλαιοκρατίας, του κράτους των Λαναράδων. …Προλετάριοι της Νάουσας. Εχθρός σας δεν είναι μόνο η Δημαρχία και το Κράτος. Πρώτος και κύριος εκμεταλλευτής σας είναι οι Λαναράδες, οι Κύρτσηδες και η Σία τους. Μην παρασύρεστε από τις ψευτιές τους. Απαιτήστε να ικανοποιηθούν τα αιτήματα σας. Όλοι στο πλευρό των υφαντουργών της Νάουσας!… Στη Δημαρχία οι εργάτες βρέθηκαν μπροστά σε ολάκερη δολοφονική ενέδρα .Όλος ο τριγύρω χώρος είχα καταληφθεί από την αστυνομία και τον στρατό. Μόλις οι εργάτες πλησίασαν στη δημαρχία και η επιτροπή πήγε να επιδώσει το ψήφισμα ο επικεφαλής μοίραρχος διέταξε «πυρ».Οι φαντάροι αρνήθηκαν να πυροβολήσουν,μόνο οι χωροφύλακες πυροβόλησαν. Σκοτώθηκαν τέσσερεις εργάτες οι: Κοφτερός, Σταυρακίδης, Ιωαννίδης και Κύρκος.Ο τελευταίος δολοφονήθηκε από τον ίδιο τον δήμαρχο που έδειξε όλη τη λύσσα του ενάντια στους εργάτες…».
rizospastis24
Στη τελευταία σελίδα και με τον τίτλο 2η έκδοση αναφέρει: «ΑΓΡΙΑ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗ ΝΑΟΥΣΑ. ΣΥΝΕΛΗΦΘΗ Ο ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΠΑΡΤΣΑΛΙΔΗΣ.Ο ΜΑΡΗΣ ΔΙΑΤΑΣΕΙ ΤΗΝ ΑΡΣΗ ΤΗΣ rizospastis24aΦΟΡΟΛΟΓΙΑΣ. Νυχτερινές πληροφορίες αναφέρουν ότι οι αρχές της Νάουσας απαγόρευσαν τη δημόσια κηδεία των δολοφονημένων εργατών τα ονόματα των οποίων είναι, Τσίρκος, (σ.σ  Σύρκος) Σταυρίδης, Κοφτερός και Μερτζάνης. Επίσης ότι είναι τραυματίες ο εργάτης Τσιμπουκλίδης και ο στρατιώτης Κριτίδης. Για να πνίξουν την αγανάκτηση που υπάρχει στους εργαζόμενους της Νάουσας η δολοφονία των εργατών ξαπόλησαν άγρια τρομοκρατία. Συνελήφθη ο βουλευτής του Ενιαίου Μετώπου Δ. Παρτσαλίδης καθώς και ο σ. Δημητριάδης τους οποίους θέλουν να παρουσιάσουν ως υπεύθυνους των αιματηρών γεγονότων. Για να ρίξουν δε στάχτη στα μάτια των εργατών , συνέλαβαν και τον δήμαρχο Περδικάρη δύο δημοτικούς συμβούλους και δύο δημοτικούς υπαλλήλους. Επίσης πληροφορούμαστε ότι ο υπουργός Μαρής έδωκε τηλεγραφική διαταγή να καταργηθεί η φορολογία στα εμπορεύματα που εξάγονται από τους Λαναρά, Κύρτση και Σία η οποία προκάλεσε τα αιματηρά γεγονότα».
Την Πέμπτη 26/1 με πρωτοσέλιδο κύριο άρθρο του ο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ αναφέρει: «ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΚΑΙ Η ΚΕΦΑΛΑΙΟΚΡΑΤΙΑ . ΜΟΝΟ ΤΟ ΕΝΙΑΙΟ  ΜΕΤΩΠΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΘΑ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΙΨΕΙ» Και συνεχίζει: «Ο αρχιδολοφόνος Βενιζέλος και το κράτος των εκμεταλλευτών έστρωσαν χάμω πέντε εργατικά κορμιά ,βύθισαν στο πένθος την προλεταριακή Νάουσα και τους εργαζόμενους όλης της χώρας , υπερασπιζόμενοι με τον υποκόπανο και το μολύβι τα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών , τα χρηματοκιβώτια των βδελών και παρασίτων…Τα πέντε αδικοσκοτωμένα αδέρφια ας τα κάνουμε σύμβολα επαναστατικής ενότητας και πάλης όλων των σκλάβων που με ΣΦΥΡΙ και ΔΡΕΠΑΝΙ θα συντρίψουν την εξουσία των εκμεταλλευτών και θα δημιουργήσουν τη δικιά τους εξουσία, τη ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ».
rizospastis26
Σε άλλο άρθρο πρωτοσέλιδα πάλι αναφέρει: «Η ΗΡΩΙΚΗ ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΤΗΣ ΝΑΟΥΣΑΣ. ΑΡΝΗΘΗΚΑΝ ΝΑ ΠΥΡΟΒΟΛΗΣΟΥΝ ΤΑ ΤΑΞΙΚΑ ΑΔΕΡΦΙΑ ΤΟΥΣ…Πρώτα από όλα πρέπει να τονίσουμε ότι την διαταγή για το πυρ έδωσαν τόσο οι αξιωματικοί της χωροφυλακής όσο και οι αξιωματικοί του στρατού κι όχι μόνο οι πρώτοι. Μόλις δόθηκε η διαταγή του πυρός ένας φαντάρος πέταξε το όπλο του μακρυά. Ο επικεφαλής αξιωματικός για να μην ακολουθήσουν και ο άλλοι το παράδειγμα του φαντάρου τον παρέσυρε στην μπάντα και έκρυψε το όπλο του. Μα κι άλλοι δύο φαντάροι πέταξαν τα όπλα τους. Μανιασμένοι οι αξιωματικοί ξελαρυγγίζονται και λυσσάνε για τη στάση των φαντάρων. Και τότε όλοι οι φαντάροι ακολουθάνε το παράδειγμα των πρώτων. Κανένας φαντάρος δεν πυροβόλησε. Η ταξική αυτή στάση των φαντάρων της Νάουσας είναι το φωτεινότερο παράδειγμα για το τι πρέπει να κάνει ένας φαντάρος σε περίπτωση εξέγερσης των εργατών».
rizosΙδιαίτερη σημασία έχει η προσπάθεια βαθύτερης ανάλυσης των γεγονότων σε άρθρο με τίτλο Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ ΤΗΣ ΝΑΟΥΣΑΣ, όπου ασκείται και έντονη κριτική για τη στάση της τοπικής οργάνωσης. Εκεί τονίζεται: «…Κρίνοντας τα γεγονότα της Νάουσας κάτω από το φως των δύο πιο πάνω ντοκουμέντων (σ.σ 12η ολομέλεια Κομ. Διεθνούς και ολομέλεια Κ.Ε του ΚΚΕ Δεκ. 1932) διαπιστώνουμε ένα κρίκο στην αλυσίδα των επαναστατικών κλονισμών και εκρήξεων που χαρακτηρίζουν το τέλος της μερικής σταθεροποίησης της κεφαλαιοκρατίας της χώρας μας, ότι αποτελούν συστατικό μέρος του συντελούμενου περάσματος στους επαναστατικούς κλονισμούς και εκρήξεις στις απότομες μεταβολές των γεγονότων που χαρακτηρίζουν το τέλος της σταθεροποίησης αυτής. Απ’ αυτήν την άποψη κρινόμενα τα γεγονότα δείχνουν την τεράστια επαναστατική τους σημασία. ΤΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΑΥΤΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΗ ΣΚΕΠΑΣΕΙ ΟΥΤΕ ΝΑ ΤΗ ΜΕΙΩΣΕΙ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΜΕΝΟΙ ΟΙ ΛΑΝΑΡΑΣ ΚΥΡΤΣΗΣ ΤΗΝ ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ ΤΩΝ ΜΑΖΩΝ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑΝ ΝΑ ΤΗΝ ΣΤΡΕΨΟΥΝ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΤΥΧΟΥΝ ΑΡΣΗ ΤΗΣ ΦΟΡΟΛΟΓΙΑΣ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΠΕΙΡΑΖΕ. Όποιος επηρεάζεται από το γεγονός αυτό αποκαλύπτει τη δική τους «επαναστατική» μυωπία, να δει και να καταλάβει ότι ακριβώς σήμερα μέσα στις συνθήκες της τεράστιας συσσώρευσης της αγανάκτησης στα στήθια των μαζών το ξέσπασμα της αγανάκτησης αυτής δεν μπορεί νάνε ομοιόμορφα καλουπιασμένο , ότι η αγανάκτηση αυτή  διαλέγει πολλές φορές για να ξεσπάσει και να εκδηλωθεί ποικιλόμορφες φόρμες που συχνά η εξωτερική τους επιφάνεια  φαίνεται «εσφαλμένη» είτε «αντιδραστικιά» από την άποψη της «ορθόδοξης επαναστατικής» στενοκεφαλιάς. Πολύ περισσότερο είναι αναπότρεπτο να συμβαίνει  αυτό όταν λείπει από τη μέση η οργανώνουσα και καθοδηγούσα επίδραση του κομματικού παράγοντα που θάδινε ευθύς εξαρχής την κατεύθυνση στη σωστή εκδήλωση στην κατεύθυνση της εκδήλωσης της αγανάκτησης της μάζας όπως ακριβώς συνέβη στη Νάουσα. Το ότι έκανε τη δουλειά ο Κύρτσης» δείχνει ότι δεν κάναμε εμείς και γι’αυτό φταίμε μόνο εμείς. Ο πραγματικός όμως μπολσεβίκος ξέρει κάτω από την ψεύτικη επιφάνεια να διακρίνει να ποιάνει το πραγματικό νόημα των εξελισσόμενων γεγονότων, μπαίνει επικεφαλής των μαζών που παλεύουν έστω και αν αυτές ακολουθούν εσφαλμένο σύνθημα και μέσα στην πορεία της πάλης , εφόσον συνδέεται με τη μάζα επιδρά πάνω της και την καθοδηγεί σωστά… Τι γένηκε όμως στη Νάουσα; Αυτού οι σύντροφοι δεν αντιλήφθηκαν την πραγματικότητα της κατάστασης. Δεν πήγαν στις μάζες που αγωνιζόταν να τις καθοδηγήσουν σωστά , να τις καθοδηγήσουν και κατά του δήμου, και μέσα στην πάλη αυτή να τις πείσουν ότι εχθρός τους είναι και οι Κύρτσης- Λαναράς να τις στρέψουν ενάντια, να ζητήσουν μεροκάματο, 8ωρο κλπ. Έμειναν έξω από τη μάζα και έξω από την πάλη της μάζας. Και τη στιγμή που οι εργάτες σκοτωνόντουσαν, οι ηγέτες μας τρώγαν, ετοιμάζοντας συγκέντρωση του Ενιαίου Μετώπου τι στιγμή που οι μάζες όλος ο λαός της Νάουσας πραγματοποιούσε αυθόρμητα το πραγματικό ενιαίο μέτωπο, στρεφόταν κατά της εκμετάλλευσης και ζητούσε σωστή επαναστατική καθοδήγηση. Τώρα οι ηγέτες μας στηριζόμενοι στον μάγειρα προσπαθούν να αποδείξουν το «άλλοθι» ότι αυτοί είναι ανεύθυνοι. Στα γεγονότα της Νάουσας ξεγυμνώθηκε άλλη μια φορά η πολιτική της ουράς, ο χυδαίος οπορτουνισμός που πνίγει μερικές κομματικές οργανώσεις….Η δουλειά μας θα κρίνει αν θα επακολουθήσουν σύντομα και άλλες εκρήξεις και ποια θα είναι η έκταση και η έκβαση .Τα γεγονότα της Νάουσας θα πρέπει να εκτιμηθούν σωστά απ’ όλο το κόμμα μας. Και αποτελούν ταυτόχρονα απειλητική προειδοποίηση τόσο κατά του εχθρού όσο και κατά των αδιόρθωτων οπορτουνιστών».
Στο φύλο της 27/1/1933 πάλι το θέμα είναι πρωτοσέλιδο με φωτογραφικό υλικό από το συλλαλητήριο, την κηδεία, καθώς και τις φωτογραφίες των δολοφονημένων. Εκεί σημειώνεται: «Οι εργάτες της Νάουσας διαδήλωσαν την Δευτέρα ενάντια στο πέταγμα τους στο δρόμο. Και τα όργανα του Βενιζέλου σώριασαν πέντε νεκρούς. Οι πρωτοφανείς αυτές δολοφονίες κρατούν σε αγανάκτηση ολάκερη την εργαζόμενη Ελλάδα…Αιωνία η μνήμη στους ηρωικούς εργάτες της Νάουσας.Το αίμα τους δεν θα πάει χαμένο. Η εργατική τάξη ορκίζεται να τους εκδικηθεί και να παλέψει για την ανατροπή του καθεστώτος των Λαναράδων Βενιζέλων και Περδικάρηδων». Στις ΦΩΤΟ είναι οι δολοφονημένοι ΚΟΦΤΕΡΟΣ, ΣΥΡΚΟΣ, ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ, ΣΤΑΥΡΑΚΔΗΣ.
(Θα πρέπει να σημειώσουμε εδώ ότι σύμφωνα με τον συγγραφέα Σ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ στο βιβλίο του “Η ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΝΑΟΥΣΑΣ ΤΟΥ ΚΚΕ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΚΙΝΗΜΑ” ο Σύρκος σύμφωνα με τη σχετική ιατροδικαστική έκθεση δεν δολοφονήθηκε από τον δήμαρχο της πόλης ο οποίος είχε αρχικά συλληφθεί, αλλά πιθανά από “διαδηλωτές” πιστολάδες των βιομηχάνων. Επίσης ο ίδιος σημειώνει ότι η εταιρεία άρχισε να χορηγεί αυτοβούλως μέχρι και το ‘50-60 μηνιαία χρηματικά επιδόματα στις οικογένειες των φονευθέντων εργατών)  .

Μαϊμούδες και μαϊμουδιές στο Εργατικό Κέντρο Ν. Κοζάνης

 Μαϊμούδες και μαϊμουδιές στο Εργατικό Κέντρο Ν. Κοζάνης

(κείμενο που έστειλε σφος αναγνώστης στην κε του μπλοκ και δημοσιεύεται, καθώς θίγει ένα γνωστό γενικό φαινόμενο για τις αρχαιρεσίες και τους πλαστούς συσχετισμούς στο εργατικό, συνδικαλιστικό κίνημα)

του Βαγγέλη Δεληολάνη
(μέλους του ΔΣ του ΕΚΝΚ εκλεγμένου με την Ταξική Ενότητα και προέδρου του Σωματείου Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ν. Κοζάνης)

Πλησιάζει το Συνέδριο και οι εκλογές για νέο ΔΣ του Εργατικού Κέντρου Ν. Κοζάνης (ΕΚΝΚ). Κάθε φορά τέτοια περίοδο, πλησίον του Συνεδρίου, γινόμαστε μάρτυρες ενός νοσηρού φαινομένου, ενός καθόλου ευγενικού σπορ. Σε αυτό το σπορ επιδίδονται μετά ζήλου οι συνδικαλιστικές παρατάξεις και τα στελέχη της ΔΑΚΕ και της ΠΑΣΚΕ (αν και αγκομαχώντας τελευταία αλλά με λαμπρές σελίδες στο ιστορικό της). 

Σαν μανιτάρια φυτρώνουν “σωματεία”, καθ’όλα νόμιμα ιδρυμένα, με σφραγίδες του οικείου πρωτοδικείου, τα σχετικά χαρτόσημα και τις απαραίτητες υπογραφές. Μόνο που αυτά τα “σωματεία” δεν έχουν άλλο σκοπό ύπαρξης παρά να παράξουν αντιπροσώπους για το Συνέδριο του ΕΚΝΚ. Μετά τις εκλογές πέφτουν σε χειμέρια νάρκη διαρκείας. Μιλάμε για πολύ βαθύ ύπνο! Τα ...ΔΣ που εκλέγονται είναι για τους τύπους, καμιά δραστηριότητα, καμία συνεδρίαση, τι να πουν άλλωστε, καμία παρουσία στον έξω, στον πραγματικό, στον σκληρό κόσμο της εκμετάλλευσης της εργασίας. Το σύμπαν καίγεται για τους εργαζόμενους και αυτά ούτε μία, έτσι για τα μάτια του κόσμου, ανακοίνωση, ένα δελτίο τύπου, ένα τουίτ, ένα ποστ. Σαν τις τρεις μαϊμούδες που η μια έχει κλειστά τα μάτια, η άλλη τα αυτιά και η τρίτη το στόμα. Πραγματικά σωματεία μαϊμούδες! 

Όσο για συμμετοχή τους σε κινητοποιήσεις και απεργίες κυριολεκτικά ...δεν υπάρχουν! Εξάλλου σκοπός τους δεν είναι να υπερασπίσουν ή να προωθήσουν τα αιτήματα και τα συμφέροντα των εργαζομένων αλλά αποκλειστικά να συμβάλλουν στους ευνοϊκούς συσχετισμούς για τους σπόνσορές τους, να βάλουν πλάτη για να διατηρηθεί ή για να κερδηθεί η καρέκλα! Η πολυπόθητη καρέκλα! Η καρέκλα που θα αξιοποιηθεί για ίδιον όφελος, για πολιτική καριέρα, για μικροβολέματα, για μικρορουσφέτια, για συμμετοχή σε καμιά αμειβόμενη επιτροπή, για την πλήρη απαλλαγή του συνδικαληστή*(1) από την εργασία προς ...όφελος της τάξεως, της εργατικής βεβαίως βεβαίως!
Και οι εργαζόμενοι;;; Ποιος τους...@#$%!!!

Οι εργαζόμενοι που συμμετέχουν σε τέτοια ...σωματεία, στις εκλογές τους δηλαδή, είτε δεν ξέρουν την τύφλα τους (μακάριοι), είτε είναι απελπισμένοι και πρόθυμοι να αναδείξουν τον οποιονδήποτε θα τους τάξει κάτι, οτιδήποτε, τίποτα, είτε ξέρουν τι κάνουν γιατί είναι κι αυτοί στο κόλπο (λιγότεροι), τρέχουν για την υπόθεση του «στελέχους», περιμένουν τη σειρά τους, θέλουν να τους μοιάσουν, να αναδειχτούν, να γίνουν κάτι τέλος πάντων. 

Έτσι λοιπόν Παρασκευή και Σάββατο (20-21/01/2017) έλαβον χώρα αι αρχαιρεσίαι του περιωνύμου σωματείου και μέλους του ΕΚΝΚ με την ονομασία “Σύλλογος Ανέργων και Απασχολουμένων Υπαλλήλων Ιδιωτικού Δικαίου Περιφερειακής Ενότητας Κοζάνης”. Σωματείο πασίγνωστο στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ αλλά άγνωστο στην Περιφερειακή Ενότητα Κοζάνης.
 
Σωματείο με ...απύθμενη συμβολή στους αγώνες για την ανακούφιση των ανέργων, των απασχολούμενων, των υπαλλήλων και του ...ιδιωτικού δικαίου.
Σωματείο πασίγνωστο επίσης από το αρκτικόλεξο των αρχικών του, Σ.Α.Κ.Α.Υ.Ι.Δ.Π.Ε.Κ. με το οποίο υπογράφει τις ανακοινώσεις και τις αφίσες που κατακλύζουν τους εργασιακούς χώρους ...σε ένα παράλληλο σύμπαν.
Σωματείο που θα έχει την μέγιστη, την τιτανοτεράστια τιμή να εκλέξει ως αντιπρόσωπό του για το Συνέδριο του ΕΚΝΚ, τον σημερινό αναξιότιμο και αξιοπαθούντα Πρόεδρο του ΕΚΝΚ και αρχηγό της ΔΑΚΕ. Ο έρμος “αναγκάστηκε” να γραφτεί στο εν λόγω σωματείο, σαν άεργος ή σαν με κάτι ασχολούμενος, θα σας γελάσουμε, αφού εμποδίστηκε να αναδειχτεί αντιπρόσωπος από το Σωματείο Εργαζομένων ΔΕΗ "Η ΕΝΩΣΗ" στο οποίο ήταν μέλος από την ίδρυσή του. 

Τον πρόδωσαν οι φίλοι του! Μα να είναι καλά (ο Σ.Α.Κ.Α.Υ.Ι.Δ.Π.Ε.Κ.) που σαν βράχος του στάθηκε στην κάθε συμφορά. Του κρατούσε το χέρι στα λασπόνερα. Βοήθα, Παναγιά μου, και μη χειρότερα. Αν δεν είχε κι αυτόνανε (τον Σ.Α.Κ.Α.Υ.Ι.Δ.Π.Ε.Κ.), τι θα ήταν στη γη, Μπορεί αλήτης να’τανε, να’χε καταστραφεί*(2). Να ντραπεί πάντως δεν παίζει!

Η όλη υπόθεση έχει το φαιδρόν της. Όμως με τέτοιες φαιδρότητες, με τέτοιες και ανάλογες μαϊμουδιές, οι τέτοιου είδους συνδικαληστές χρόνια τώρα, λυμαίνονται κυριολεκτικά σωματεία, Εργατικά Κέντρα και Ομοσπονδίες. Αυτοί και οι όμοιοί τους έχουν αναδείξει την γνωστή ξεπουλημένη πλειοψηφία της διοίκησης της ΓΣΕΕ που συμμετέχει σε κοινωνικούς διαλόγους για το σφάξιμο των εργασιακών δικαιωμάτων, που έχει βαρέσει σιωπητήριο αγώνων, ενώ η κατανόηση που δείχνει, με κάθε ευκαιρία, για τα συμφέροντα των καπιταλιστών την έχουν εκθέσει ανεπανόρθωτα στα μάτια κάθε τίμιου εργαζόμενου.

Παραμένει όμως γεγονός ότι οι μαϊμουδιές συνεχίζονται, κάτι που για τους εργαζόμενους μόνο δεινά φέρνει. Και θα συνεχίσει αυτή η κατάσταση να αναπαράγεται ώσπου οι ίδιοι οι εργαζόμενοι κι εργαζόμενες να πάρουν την απόφαση να τους φράξουν επιτέλους το δρόμο. Για να γίνει αυτό πρέπει να οργανωθούν μαζικά στα σωματεία, να συμμετέχουν συνειδητά και να ελέγχουν τα όργανα και τους αντιπροσώπους τους και με την ενεργό συμμετοχή τους στους αγώνες να τσακίσουν αυτό το απόστημα που καμία σχέση δεν έχει με τους εργαζόμενους και τα συμφέροντά τους.

Να απομονώσουν εν τέλει όλα αυτά τα φαιδρά υποκείμενα που μετά από κάθε τέτοια μαϊμουδιά έχουν και το θράσος να μιλάνε για το ότι αναδείχτηκαν από δημοκρατικές διαδικασίες, ότι απολαμβάνουν την στήριξη της πλειοψηφίας των εργαζομένων. Που δεν έχουν κουνήσει το δαχτυλάκι τους για την επιτυχία κινητοποιήσεων και απεργιών αλλά ξέρουν να κουνάνε το δάχτυλο στους εργαζόμενους που συσπειρώνονται στο Π.Α.ΜΕ και έχουν πάρει φωτιά τα μπατζάκια τους σε απεργιακή και μη απεργιακή περίοδο, αποκαλώντας τους διασπαστές, ανθενωτικούς και απομονωμένους. 

Μεγάλο το έργο να καθαρίσουμε το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα από την κόπρο και τους κόπρους του Αυγεία, μεγάλο αλλά τίμιο και αναγκαίο για τα συμφέροντα των εργαζομένων.

Υ.Γ. Όσοι αναγνώστες με γαλλικά, πιάνα και σαβουάρ βίβρ θίγονται από τη γλώσσα του κειμένου δεν είδαν τα δάκρυα των κροκοδείλων ούτ' έχουν ακούσει τα ουρλιαχτά των μαϊμούδων.
-----------
(1) Δεν είναι ορθογραφικό λάθος είναι λεξιπλασία για να ξεχωρίσουν οι περί ου ο λόγος συνδικαληστές από τους πραγματικούς συνδικαλιστές. Για τους πρώτους το μόνο που έχουμε να πούμε είναι ότι ευδοκιμούν κυρίως σε ΔΕΚΟ και πρώην ΔΕΚΟ, έχοντας έτσι τη δυνατότητα ολικής απαλλαγής από την εργασία τους για χρόνια, υπηρετώντας στο εργατικό κίνημα τις μαϊμούδες, τους κροκόδειλους και άλλα θηρία του ζωικού βασιλείου εκτός από τους εργαζόμενους. Τους έρχεται δε γάντι το σύνθημα που ακούστηκε από εργαζόμενους σε διαδήλωση του Π.Α.ΜΕ στην Κοζάνη “Δεν είστε συνδικαλιστές είστε γραφειοκράτες στ’ α.....α σας τους έχετε γραμμένους τους εργάτες”. 

(2) Συνίσταται η ανάγνωση της παραγράφου με την σχετική μουσική υπόκρουση του άσματος του γνωστού αοιδού Τόλη Βοσκόπουλου που επίσης τον προδώσαν οι φίλοι του αλλά δεν καταστράφηκε, ούτε έγινε αλήτης γιατί αυτός είχε αυτήνανε, όπως ο Πρόεδρας είχε τον Σ.Α.Κ.Α.Υ.Ι.Δ.Π.Ε.Κ.

πως γίνονται οι περιουσίες‏ 🕔14/01/2017 19:22

ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗΔΕΣ πως γίνονται οι περιουσίες‏

🕔14/01/2017 19:22

"Μπορείς να κόψεις όλα τα λουλούδια, αλλά δεν μπορείς να εμποδίσεις την Άνοιξη να ρθει"
Πάμπλο Νερούντα
To απόγεμα της Μεγάλης Δευτέρας του 1986 έξω από το χωριό Πόμπια, στα νότια του νομού Ηρακλείου, το αυτοκίνητο που κινείται αργά στον άδειο και επικίνδυνο επαρχιακό δρόμο αναγκάζεται να σταματήσει όταν σε μία στροφή κάποιοι έχουν πετάξει κλαδιά και πέτρες που κλείνουν τον δρόμο.

Ο οδηγός γνωρίζει καλά την περιοχή, είναι ο πρόεδρος της κοινότητας Πηγαδάκια.
Ανυποψίαστος βγαίνει από το αυτοκίνητο για να δει τι συμβαίνει, όταν δέχεται τον πρώτο πυροβολισμό.
Τραυματισμένος προσπαθεί να καλυφθεί πίσω από το αυτοκίνητο, αλλά ο δολοφόνος πλησιάζει και τον εκτελεί μπροστά στα έντρομα της οικογένειάς του.
Η δολοφονία του κοινοτάρχη Γιάννη Κουτσάκη, άγνωστη δυστυχώς στους περισσότερους, έβαλε τίτλους τέλους σε μια μακροχρόνια αντιπαράθεση, και είναι χαρακτηριστική για το πως λειτουργεί το παρακράτος στην χώρα μας.
Αλλά ας πάρουμε την ιστορία από την αρχή.
Το μοναστήρι της Οδηγήτριας κατέχει μεγάλες εκτάσεις, τις οποίες νοικιάζει ή παραχωρεί σε βοσκούς της περιοχής.
Το 1961 ο Νίκος Βαρδινογιάννης, αξιωματικός τότε του πολεμικού ναυτικού, βρίσκεται ξαφνικά ιδιοκτήτης 4.400στρεμμάτων στην συγκεκριμένη περιοχή, μόνο που δεν τα αγοράζει από τον νόμιμο ιδιοκτήτη (την μονή δηλαδή) αλλά από τους βοσκούς ενοικιαστές για ένα κομμάτι ψωμί.
Παρά τις διαμαρτυρίες που έφτασαν τότε μέχρι και το κοινοβούλιο, το σκάνδαλο κουκουλώνεται μια που η οικογένεια διαθέτει ισχυρή πολιτική κάλυψη.
Η κομπίνα ολοκληρώνεται με την μυστηριώδη...«εξαφάνιση» των τίτλων ιδιοκτησίας που είχε στην κατοχή της η μονή, έτσι ώστε να μην μπορεί να στοιχειοθετηθεί η απάτη σε βάρος του δημοσίου.
Nisaki-A.Paylos
Λίγο αργότερα, η οικογένεια Βαρδινογιάννη δημιουργεί την εταιρία ΣΕΚΑ και αγοράζει με αποικιοκρατικές διαδικασίες από το Ελληνικό δημόσιο το νησάκι "Άγιος Παύλος" στην είσοδο του όρμου των Καλών Λιμένων, έναντι 78.000 δραχμών.
Στην συνέχεια, με υποθήκη το νησί που αγόρασαν, παίρνουν δάνειο 36 εκατομμυρίων δρχ. (!) από Αμερικανική τράπεζα, και σε συνεργασία με την Mobil δημιουργούν στην περιοχή εγκαταστάσεις υγρών καυσίμων και ανεφοδιασμού πλοίων (βλέπε αμερικανικός 6ος στόλος).
Μοναδικό αγκάθι στα μεγαλεπήβολα σχέδια της οικογένειας ήταν ο μικρός οικισμός των Καλών Λιμένων και οι λιγοστοί ψαράδες κάτοικοί του.
Οι κάτοικοι του οικισμού βρέθηκαν ξαφνικά περικυκλωμένοι από τις εγκαταστάσεις της εταιρίας.
Πολλοί εγκαταλείπουν την περιοχή και μεταναστεύουν, ενώ οι εναπομείναντες έχουν να αντιμετωπίσουν έναν συνεχή και ψυχοφθόρο πόλεμο νεύρων από την εταιρία και τους τραμπούκους της.
Βροχή οι ξυλοδαρμοί και οι μηνύσεις για ανύπαρκτες πολεοδομικές παρατυπίες ακόμα και όταν κάποιος προσπαθούσε να επιδιορθώσει την τουαλέτα του, ενώ την ίδια στιγμή η εταιρία έχτισε παράνομα διάφορα κτίρια, ένα ξενοδοχείο, και μια βίλλα για την οικογένεια Βαρδινογιάννη.
Koutsakis
Η εκλογή του Γιάννη Κουτσάκη το 1978 δίνει ελπίδα στους κατοίκους.
Το πρώτο του μέλημα είναι να ανοίξει επιτέλους ο δρόμος από τα Πηγαδάκια στους Καλούς Λιμένες.
Ο δρόμος είχε χαραχθεί το 1962, οι απαλλοτριώσεις είχαν τελειώσει το 1966, αλλά η εταιρία παρόλο που είχε πληρωθεί, δεν άφηνε τα συνεργεία της νομαρχίας να προχωρήσουν.
Το 1981 μετά την νίκη του ΠΑΣΟΚ ο Κουτσάκης πιστεύει πως θα μπορέσει επιτέλους να ξεπεράσει τα εμπόδια και την τρομοκρατία της ΣΕΚΑ, τελειώνει τον δρόμο και ξεκινά να φτιάχνει δίκτυο ηλεκτρισμού και ύδρευσης στην περιοχή, δίνοντας καθημερινά μάχη με τους μπράβους της ΣΕΚΑ που τα βράδια καταστρέφουν ότι φτιάχνουν τα κρατικά συνεργεία την ημέρα.
Τα έργα του κοινοτάρχη έχουν ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα κύμα επιστροφής των εκδιωγμένων κατοίκων, σε μια προσπάθεια να ξαναφτιάξουν τα σπίτια τους.
Η ΣΕΚΑ τους κάνει την ζωή δύσκολη, με ένα καταιγισμό μηνύσεων προσπαθώντας έτσι να κατεδαφίσει τα σπίτια των κατοίκων ως αυθαίρετα!
Οι Βαρδινογιάννηδες ασκούν αφόρητη πίεση στον νομάρχη να γκρεμίσει τα σπίτια των ανθρώπων, όμως όλα πέφτουν πάνω στην άρνηση του κοινοτάρχη ο οποίος απαντά ότι πρώτα θα γκρεμιστούν τα αυθαίρετα της εταιρίας, οι βίλες των Βαρδινογιάννηδων κλπ.
Τον χειμώνα του 1985 γίνεται απόπειρα δολοφονίας του κοινοτάρχη όταν ένα άγνωστο αυτοκίνητο προσπαθεί να ρίξει το αυτοκίνητο του Κουτσάκη σε γκρεμό, ενώ σε μια συνάντηση του με τους εκπροσώπους της εταιρίας, οι μπράβοι ξυλοκοπούν τον ανυπόταχτο κοινοτάρχη.
Ο Κουτσάκης σχεδιάζει να επισκεφτεί το Οικουμενικό Πατριαρχείο στην Κωνσταντινούπολη σε μια προσπάθεια να εντοπίσει τα εξαφανισμένα συμβόλαια της μονής Οδηγήτριας και να ξεσκεπάσει την απάτη των Βαρδινογιάννηδων, μόνο που τον πρόλαβαν οι πληρωμένοι δολοφόνοι.
Οι συγγενείς του δολοφονημένου κοινοτάρχη περιμένουν εδώ και δεκαετίες να πέσει φως στην υπόθεση, ενώ οι απειλές συνεχίστηκαν και μετά τον θάνατο του Κουτσάκη.
Το κόλπο με την αρπαγή κρατικής περιουσίας με την βοήθεια μοναστηριών ήταν τόσο πετυχημένο που ο όμιλος Βαρδινογιάννη το επανέλαβε και στην Χαλκιδική.
Η περίπτωση της Σιθωνίας
Πρόκειται για τη μονή Ξενοφώντος και μια έκταση 57.000 στρεμμάτων στην Σιθωνία.
Το 1965 η μονή υποβάλλει αίτηση αναγνώρισης ιδιοκτησίας στο Ελληνικό δημόσιο, η οποία και φυσικά απορρίπτεται.
Επί χούντας όμως η μονή κάνει και δεύτερη προσπάθεια και με την βοήθεια ... του θεού και της χούντας, ως εκ θαύματος δικαιώνεται.
Αμέσως μεταβιβάζει την έκταση για ένα συμβολικό ποσό -μαντέψτε που- στην ...ΣΕΚΑ!
Με την μεταπολίτευση, και μετά από τις έντονες αντιδράσεις τοπικών φορέων και κατοίκων, το 1974 η πολιτεία ακυρώνει την χουντική απόφαση και ανακηρύσσει την έκταση δημόσια.
Από τότε η μονή σε συνεργασία με την ΣΕΚΑ έχουν ξεκινήσει ένα δικαστικό αγώνα κατά του δημοσίου με τα γνωστά κόλπα, ψευδομάρτυρες, απειλές, δωροδοκίες, κλπ.
Οι απάτες με τις εκκλησιαστικές περιουσίες δεν έχουν σταματήσει να επαναλαμβάνονται μέχρι και τις μέρες μας, με διάφορες εκδοχές, όπως πχ με το σκάνδαλο της Μονής Βατοπεδίου,τη μονή Τοπλού, και άλλες.
Έτσι λοιπόν δύο απόστρατοι του ναυτικού βρέθηκαν ξαφνικά με τεράστιες περιουσίες με την βοήθεια των Αμερικανών που τόσο τους εξυπηρέτησαν στο εμπάργκο της Ροδεσίας. Ας θυμηθούμε και αυτό το ..κατόρθωμα.
IwannaV
"Ioanna V": το πειρατικό του ομίλου Βαρδινογιάννη
Τα χρόνια της πειρατείας
Η οικογένεια Βαρδινογιάννη ...διαπρέπει στο σπάσιμο του αποκλεισμού του ρατσιστικού καθεστώτος της Ροδεσίας από τον ΟΗΕ που έγινε παγκόσμια γνωστός ως "Beira Patrol", προμηθεύοντας πετρέλαιο την κυβέρνηση του Ιαν Σμίθ με την υποστήριξη της CIA.
Οι Αμερικανοί θέλοντας να πάρουν κάτω από την σφαίρα επιρροής τους τις πρώην αποικίες της Μεγάλης Βρετανίας αλλά αποφεύγοντας να συγκρουστούν μετωπικά με τους Βρετανούς συμμάχους, βοηθούν τους Βαρδινογιάννηδες να δράσουν ως πειρατές χωρίς αυτοί να χρειαστεί να λερώσουν τα χέρια τους.
Η συγκεκριμένη υπόθεση είναι μία από τις μαύρες σελίδες της ελληνικής ναυτιλίας: περιφρόνηση ψηφισμάτων του ΟΗΕ, αλλαγή σημαίας από λιμάνι σε λιμάνι, αλλαγή ονόματος του καραβιού μεσοπέλαγα, κλπ.
NYT-Beira
Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή.
Το 1972, επί χούντας δηλαδή, ιδρύουν την Μότορ Όιλ.
Το 1979 με υπουργό συντονισμού τον ...Μητσοτάκη τους δίνεται πεσκέσι ο Παναθηναϊκός.
Και αυτό το κόλπο ήταν τόσο πετυχημένο που το μιμήθηκε κάθε σωστός απατεώνας (Κοσκωτάς κλπ) που θέλησε να κάνει καριέρα στο ελληνικό Ελ Ντοράντο.
Vardinogiannis-Mitsotakis
Κατά τραγική σύμπτωση, πάλι επί πρωθυπουργίας Μητσοτάκη, αποκτούν την τράπεζα Πειραιώς, καταπίνουν την Μακεδονίας-Θράκης, ενώ ας μην ξεχνάμε πως μερικές μόνο μέρες μετά τον σχηματισμό της Οικουμενικής Kυβέρνησης του Ξενοφώντα Ζολώτα, το 1989, ξεκινά το MEGA Channel ...
Mega-Parrots
Το "τηλεοπτικό πλυντήριο" όχι μόνο βοηθά στις μπίζνες της οικογένειας προσφέροντας δωρεάν διαφήμιση με το γνωστό κόλπο των ..αγαθοεργιών της φιλεύσπλαχνης οικογένειας ως υποκατάστατο της ανύπαρκτης δικαιοσύνης, αλλά και ελέγχοντας έτσι έμμεσα το πολιτικό σύστημα δίνοντας τηλεοπτικό χρόνο σε άτομα της αρεσκείας τους.
Και έτσι φτάσαμε σήμερα στα γελοία ψευτοδιλήμματα "ευρώ ή μνημόνιο" και τα καταστροφολογικά σενάρια του παρακράτους και των παπαγάλων τους, που ευτυχώς αρχίζουν να ξεθωριάζουν στα μάτια της κοινής γνώμης.
Ο μόνος τρόπος πια για να κρατηθούν στην εξουσία είναι πουλώντας φόβο.
«Δεν θα έχουμε φάρμακα, πετρέλαιο, τρόφιμα, οδοντόβουρτσες, αν βγει η αριστερά" φωνάζουν χωρίς να ντρέπονται, αυτοί που κατέστρεψαν τον τόπο επί τόσες δεκαετίες.
Σε μία χώρα που έχει τόσο ανάγκη από ριζικές αλλαγές, προσπαθούν απελπισμένα να περάσουν το μήνυμα ότι «δεν είναι τώρα εποχή για αλλαγές, ας κάτσουμε στα αυγά μας»
Σταθεροί στις ..αξίες τους ως γνήσια τέκνα ενός συστήματος Φρανκεστάιν, προσπαθούν να πείσουν την κοινή γνώμη ότι τίποτα δεν πρέπει να γίνεται για πρώτη φορά.
Τελευταίες σπασμωδικές κινήσεις μιας κομματοκρατίας που απέτυχε σε όλα πουλώντας ταυτόχρονα πατριωτική ηθική, ενώ ακόμα και τώρα που όλα έχουν καταρρεύσει γύρω τους, αδυνατούν να ψελλίσουν έστω και δυο κουβέντες ουσιαστικής αυτοκριτικής.
«Οι μεγαλύτερες καταστροφές δεν προήλθαν από την ανυπακοή, αλλά από την υπακοή», είχε πει κάποτε ο Χάουαρντ Ζίν, ενώ ο ίδιος υπερασπιζόμενος πριν αρκετά χρόνια μια ομάδα οικολόγων που είχε εισβάλει σε ένα πυρηνικό εργοστάσιο, είχε πει απευθυνόμενος προς τους δικαστές:
«Χωρίς την πολιτική ανυπακοή, εσείς σήμερα δεν θα ήσαστε εδώ»
Πηγή...
Διαβάστε περισσότερα: ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗΔΕΣ πως γίνονται οι περιουσίες‏ - iPaideia.gr

Αυτή τη δημοσκόπηση δεν θα τη δείξει ο ΣΚΑЇ: Στις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ αναπολούν τη ζωή πριν την ανατροπή του σοσιαλισμού

 Αυτή τη δημοσκόπηση δεν θα τη δείξει ο ΣΚΑЇ: Στις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ αναπολούν τη ζωή πριν την ανατροπή του σοσιαλισμού


Άλλη μία δημοσκόπηση που εμφανίζει μεγάλα τμήματα των λαών που μένουν στις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης να αναπολούν τη ζωή πριν την αντεπανάσταση και την ανατροπή του σοσιαλισμού είδε το φως της δημοσιότητας. Δεν πρόκειται βέβαια για δημοσκόπηση του ΠΑΜΑΚ, από αυτές που παρουσιάζει στο κεντρικό δελτίο του ΣΚΑЇ ο έγκριτος κ. Μαραντζίδης, ούτε θα ακούσετε για αυτή σε κάποιο άλλο από τα κανάλια μας που κόπτονται για τον πλουραλισμό και την ελεύθερη ενημέρωση των πολιτών. Γιατί; Θα καταλάβετε παρακάτω.
Αναπαράγουμε από το πόρταλ  902.γρ:

Τα αποτελέσματα της δημοσκόπησης έγιναν γνωστά από τις 17 Αυγούστου, όμως η πλειοψηφία των διεθνών ΜΜΕ προσπέρασαν την έρευνα, αναδεικνύοντας την ανησυχία των αστών για τις μνήμες που μένουν ζωντανές σε όσους βίωσαν την ανωτερότητα του σοσιαλισμού.

Την έρευνα διεξήγαν το Ρωσικό Ερευνητικό Κέντρο Κοινής Γνώμης VCIOM, αλλά και τα κέντρα M-Vector, GFK, Moreinfo και Qafqaz, με ένα δείγμα συνολικά 12.645 ατόμων.
Σύμφωνα με αυτήν, στη Ρωσία το 64% όσων έχουν ηλικία 35-64 χρόνων θεωρούν ότι επί ΕΣΣΔ η ζωή ήταν καλύτερη.

Την ίδια απάντηση έδωσε στις ίδιες ηλικίες το 60% στην Ουκρανία, το 71% στην Αρμενία, το 69% στο Αζερμπαϊτζάν, το 60% στη Μολδαβία, το 61% σε Καζακστάν, το 60% σε Κιργιστάν, το 53% σε Λευκορωσία, το 51% σε Γεωργία, το 39% σε Τατζικιστάν και το 4% σε Ουζμπεκιστάν.

Στις ηλικίες 18-24 ετών, όπου λείπει η προσωπική εμπειρία και είναι κρίσιμη η επίδραση του αντικομμουνισμού, την ίδια απάντηση δίνει: το 25% στη Ρωσία, το 18% στην Ουκρανία, το 47% στην Αρμενία, το 14% στο Αζερμπαϊτζάν, το 69% στη Μολδαβία, το 35% στο Καζακστάν, το 37% στο Κιργιστάν, το 34% στη Λευκορωσία, το 20% στη Γεωργία, το 13% στο Τατζικιστάν και το 5% στο Ουζμπεκιστάν.

Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ

 Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ



Ομάδα χρυσαυγιτών με επικεφαλής τον Γιάννη Λαγό επιτέθηκε σε γονείς και δασκάλους στο 1ο δημοτικό σχολείο Νέου Ικονίου στο Πέραμα, διαμαρτυρόμενοι για την απόφαση να φοιτήσουν παιδιά προσφύγων στο σχολείο. Και βέβαια όλοι καταδίκασαν τους τραμπουκισμούς και προπηλακισμούς των φασιστών –κυβέρνηση, κόμματα και άνθρωποι της διανόησης- όπως και την ενέργεια του υπόδικου βουλευτή Γ. Λαγού να καταθέσει μήνυση κατά της Τατιάνας Στεφανίδη, επειδή στην εκπομπή της τον αποκάλεσε «τραμπούκο».
               Κι όλοι όσοι «ανίδεοι και χορτάτοι» θεωρούν αρκετό την καταδίκη του φασιστικού μορφώματος, την ίδια στιγμή συμβάλλουν στη διαμόρφωση εκείνων των συνθηκών που εκτρέφει το τέρας του φασισμού. Σ’ ένα περιβάλλον αυξανόμενης εξαθλίωσης, η υπονόμευση της ενότητας μεταξύ των εργαζομένων μ’  εκτόξευση κατηγοριών από τον ένα κλάδο εναντίον του άλλου, η δημιουργία εχθρότητας ανάμεσα στους εργαζόμενους και ανέργους, η στοχοποίηση ως αιτίων της κρίσης προσώπων η θεσμών, η απαξίωση κάθε αγωνιστικής προσπάθειας για κοινωνική μεταμόρφωση, η κατασυκοφάντηση κάθε οράματος κοινωνικού μετασχηματισμού, και όλα αυτά  σε συνδυασμό με τον επιδιωκόμενο στόχο οι αντιθέσεις να μην πάρουν ταξικά χαρακτηριστικά που θ’ αμφισβητούν τον καπιταλιστικό τρόπο οργάνωσης για   ν’ απομακρυνθεί κάθε προοπτική μιας κοινωνικής ανατροπής του, δημιουργούν έδαφος πρόσφορο όχι μόνο για την ανάπτυξη αλλά και τη μονιμοποίηση του φασισμού.   
               Κράτος και κοινωνία καταδικάζουν τις φασιστικές ιδέες και φασιστικές πρακτικές, την ίδια στιγμή που επί του πρακτέου, στην καλύτερη περίπτωση τις ανέχονται και στην χειρότερη τις επιδοκιμάζουν σιωπηλά  ή ακόμα και τις ενισχύουν.
               Πολλά  τα παραδείγματα της επίσημης πολιτείας που το αποδεικνύουν: οι ανεξάντλητες κωλυσιεργίες στην ατέλειωτη (από τις 20 Απριλίου του 2015) δίκη της Χρυσής Αυγής, η αδιάφορη για τις  δικαστικές αρχές περιφρόνηση αποφάσεων του δικαστηρίου που απαιτούσε παρουσία των κατηγορουμένων στη δίκη, δηλώσεις υπουργών όπως του πρώην Δικαιοσύνης Ν. Παρασκευόπουλου για στήριξη της Χ.Α αν κάνει «βήματα για εκδημοκρατισμό», η επίσκεψη των υπουργών Π. Καμμένο και Δ.Βίτσα με 10 βουλευτές, ανάμεσα τους και ο υπόδικος βουλευτής της Χ. Α Η. Κασιδιάρης στα νησιά Ρω και Στρογγύλη για ενημέρωση σχετικά με ζητήματα προστασίας των νήσων, συνθηκών διαβίωσης κλπ. και δηλώσεις του Π. Καμμένου περί «ομοψυχίας του ελληνικού λαού».
               Η  καταδίκη του φασισμού μοιάζει να εντάσσεται περισσότερο  στα πλαίσια της συναίνεσης που σε όλα τα χρόνια της μεταπολίτευσης εξασφάλισε τη σταθερότητα του πολιτικού συστήματος παρά της αγωνιστικής παράδοσης που συγκρούστηκε μαζί του. Έχουμε από τη μια καταδίκη του φασιστικού μορφώματος, ενώ την ίδια στιγμή η  διαρκής παραγωγή και αναπαραγωγή οικονομικών ανισοτήτων που οδηγεί στην εξαθλίωση και περιορίζει το δημοκρατικό δυναμικό στην αστική δημοκρατία δημιουργεί τις προϋποθέσεις ανάπτυξής του.  Κι’ αυτό γιατί  η συναίνεση όλων των πολιτικών  αστικών σχηματισμών στις ασκούμενες πολιτικές της κυρίαρχης τάξης  στην  Ευρωπαϊκή Ένωση  και  στη χώρα μας προκαλεί ασφυξία στο πολιτικό σύστημα καθώς αφήνει πολύ μικρά  περιθώρια για την έκφραση αμφισβήτησης που δεν στρέφεται εναντίον του ίδιου του συστήματος -–κι είναι τότε που το φασιστικό μόρφωμα εμφανίζεται και διοχετεύει όλη την αγανάκτηση σε ατραπούς ακίνδυνους για την κυρίαρχη τάξη (εθνικισμό, ρατσισμό κλπ.).   Γι’  αυτό και είναι το ίδιο το αστικό σύστημα που σ’  αυτό το περιβάλλον ασφυξίας  βοηθά στην νεκρανάσταση του φασισμού. Αποτελεί δίαυλο  για την έκφραση της εντεινόμενης δυσαρέσκειας προς το πολιτικό  σύστημα, χωρίς στην πραγματικότητα ν’  απειλείται η αστική κυριαρχία,  και λειτουργεί επίσης σαν διέξοδος για την εκτόνωση  των αυξανόμενων  ανησυχιών  και φόβων  που προκαλεί η επιδεινούμενη οικονομική εξαθλίωση. Οι πραγματικές σχέσεις σύνδεσης φασισμού και αστικού συστήματος αν στην αρχή βρίσκονται εκτός ορατού πεδίου, όσο πιο αδύναμη γίνεται πολιτικά η αστική τάξη, τόσο πιο ξεκάθαρες γίνονται  οι συνθήκες που βρίσκονται στη βάση των σχέσεών τους και της συνεργασίας τους.  
Γι’  αυτό και δεν είναι περίεργο που  πολιτικοί  σχηματισμοί, ΜΜΕ και δικαιοσύνη μοιάζει να αποσυνδέουν τις   εγκληματικές ενέργειες της Χ.Α από την ιδεολογία της και την πολιτική της δράση. Είναι που για την αντιμετώπιση της κρίσης νομιμοποίησης των  πολιτικών εξαθλίωσης όλο το σύστημα αναζητώντας επιτήδειες μεθοδεύσεις για την απόκτηση ή και απόσπαση αν όχι της συγκατάθεσης αλλά τουλάχιστον της ανοχής μας, έστω και εκβιαστικά, δεν θα διστάσει να νοθεύσει ή να διαστρεβλώσει ακόμα και τους θεσμούς της φιλελεΤ. Στεύθερης αστικής δημοκρατίας, αν το θεωρήσει αναγκαίο για την επιβίωσή του.
Ενδεικτικό των προσπαθειών για ελεγχόμενη κατεύθυνση των ποικίλων μορφών δυσαρέσκειας είναι ο τρόπος αντιμετώπισης από το σύνολο της κυρίαρχης εξουσίας  όχι μόνο της Χ.Α αλλά και κάθε περίεργης οργάνωσης ή πολιτικού σχηματισμού  που μας αποπροσανατολίζει και παραπλανά. Η ολιγωρία της δικαιοσύνης για τις εξωφρενικές απατεωνιές του Α. Σώρα, η κραυγαλέα κριτική περισσότερο στο στυλ και ύφος της Χρυσής Αυγής από τα ΜΜΕ, η αθόρυβη ενσωμάτωση φασιστικών μορφωμάτων  στο πολιτικό σύστημα  όσο περνά ο καιρός μάλλον αποδεικνύει την απροθυμία του για τιθάσευση τους.
Και η όλη ιστορία με την τηλεοπτική παρουσιάστρια Τ. Στεφανίδου και την μήνυση του υπόδικου βουλευτή της Χ.Α Γ. Λαγού αποκτά σημασία μόνο γιατί συμπληρώνουμε τα κενά του νοήματος ανάλογα με τις προσδοκίες μας και τους τρόπους ερμηνείας. Η σύγκρουση δεν έμοιαζε να είναι σε άλλο επίπεδο από εκείνο των επώνυμων του θεάματος, όπου το φασιστικό μόρφωμα γίνεται αντικείμενο συζήτησης σε τηλεοπτικό μεσημεριανό, έχοντας απεκδυθεί τα πολιτικά χαρακτηριστικά του, την ιστορία του, το παρελθόν του, τον πολιτικό του ρόλο.
Δεν θα ήταν λοιπόν αυθαίρετο να υποστηρίξει κανείς πως το όλο σύστημα αυτό που το ενδιαφέρει περισσότερο είναι  να εξοικειωθούμε με την χειρότερη εικόνα του τέρατος χωρίς όμως να μάθουμε να αναγνωρίζουμε στην πραγματικότητα το ίδιο το τέρας του φασισμού. Κι έτσι, επειδή οι φασιστικές ιδέες βρίσκονται πάντα σε διαρκή μεταμόρφωση θα μπορέσουν να επιβληθούν χωρίς να αναγνωριστούν, όταν πραγματοποιηθεί η μετατροπή του αστικού δημοκρατικού κράτους σε φασιστικό ή αυταρχικό σύστημα κυριαρχίας.

Η Αμερική πάει «πλατεία».

 Η Αμερική πάει «πλατεία».



Χωρίς παρεξήγηση φοβάμαι ότι η Αμερική πάει «πλατεία».
Έτσι «ακαθοδήγητα» ανεξάρτητα, αυτόνομα, χωρίς κόμματα… γνωστά ,πολύ γνωστά σε εμάς.

Οι αμερικανοί που για να κινητοποιηθούν πρέπει να τους το πουν τα κανάλια, ή να πάθει κάτι ο σταρ τους, πλην ελαχίστων συνειδητοποιημένων οι οποίοι παίζουν και το κεφάλι τους…
Είναι προφανές ότι τεράστια συμφέροντα συγκρούονται σήμερα στις ΗΠΑ. Έτσι η μια πλευρά προσπαθεί να χρησιμοποιείσαι τον κόσμο για να αμυνθεί έναντι άλλων επιθετικών κεφαλαίων που εκπροσωπεί ο Τραμπ και να πει ότι δήθεν υπερασπίζει την Αμερική από τον λαϊκιστή και νεοφιλελεύθερο νέο πρόεδρο!
Ας προσέχουμε την εξέλιξη και ας μη ξεχνάμε ποτέ τις πλατείες στην Ελλάδα, στην Ισπανία, στην Αίγυπτο...
Αναγκαία διευκρίνιση
Για να ξεχωρίσω τα πράγματα, πέρα από τις αντιθέσεις μεταξύ των ομάδων τεραστίων κεφαλαίων και τη χρήση διαδηλώσεων σε αυτή τη σύγκρουση, υπάρχουν πραγματικές ταξικές, πολιτικές και ιδεολογικές αντιθέσεις μέσα στις ΗΠΑ. Με βάση αυτές κινητοποιείται ο κόσμος για να υπερασπίσει δικαιώματα, όσα έχει τέλος πάντων, και να αποκρούσει τη χειροτέρευση της θέσης του. Αυτές τις αντιθέσεις είναι προφανές ότι κάποιοι τις αξιοποιούν για να κάνουν τον δικό τους ενδοκαπιταλιστικό πόλεμο.
Ωστόσο, όταν κινήματα δημιουργούνται πάνω σε πραγματικές αντιθέσεις, μπορούν να ξεφύγουν από αυτούς που επιχειρούν να τα καθοδηγήσουν, να τα εκτρέψουν, να τα υποτάξουν στην εξυπηρέτηση των δικών τους ιδιωτικών συμφερόντων.
Τότε αρχίζει η πραγματική μάχη.
Δεν είναι γνωστό αν η εργατική τάξη των ΗΠΑ και ο λαός είναι σε τέτοια κατάσταση ώστε να δώσουν μάχες για αυτοτελή, δικά τους αιτήματα. Αν όμως δεν μπορούν τότε απλώς θα βρεθούν, έτσι ή αλλιώς, πάλι από κάτω. Αυτό λέει η λογική και η πρόσφατη και απώτερη ιστορία.
Είναι ενδιαφέρον να δούμε τις εξελίξεις.


Στέργιος Βασιλείου


ΒΑΛΚΑΝΙΑ Πυκνώνουν τα σημάδια της έντασης στο φόντο σφοδρών ανταγωνισμών

ΒΑΛΚΑΝΙΑ
Πυκνώνουν τα σημάδια της έντασης στο φόντο σφοδρών ανταγωνισμών

Το τελευταίο περιστατικό με το σερβικό τρένο στο Κοσσυφοπέδιο δείχνει πόσο εύκολο είναι να «ξανανάψει το φιτίλι»

Το τρένο που δημιούργησε την τελευταία ένταση ανάμεσα σε Σερβία και Κοσσυφοπέδιο
Copyright 2017 The Associated
Το τρένο που δημιούργησε την τελευταία ένταση ανάμεσα σε Σερβία και Κοσσυφοπέδιο
Ανεβαίνει και πάλι το «θερμόμετρο» της έντασης στα Βαλκάνια, με τελευταίο περιστατικό τη διαμάχη Σερβίας - Κοσσόβου, με αφορμή την απαγόρευση πριν από μια βδομάδα της διέλευσης ενός σερβικού τρένου προς στην πόλη Κοσόβσκα Μιτρόβιτσα, όπου ζουν Σέρβοι στο βόρειο τμήμα του ευρωΝΑΤΟικού προτεκτοράτου του Κοσσόβου, στο οποίο τρένο σε κάποια βαγόνια του είχε γραφτεί το σύνθημα «το Κόσσοβο είναι Σερβία». Αξιοποιώντας το γεγονός, ο Πρόεδρος του Κοσσόβου, Χασίμ Θάτσι, πρώην επικεφαλής του ΟΥΤΣΕΚΑ, υποστήριξε αμέσως ότι επιχειρείται μια ανάλογη κατάσταση όπως «η προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία».
Τους τόνους ανέβασε ιδιαίτερα και ο Πρόεδρος της Σερβίας, Τόμισλαβ Νίκολιτς, που απείλησε να στείλει στρατό στο Κοσσυφοπέδιο «σε περίπτωση που οι αρχές των Κοσσοβάρων Αλβανών εξακολουθήσουν να εμποδίζουν τη διέλευση της σερβικής αμαξοστοιχίας ή χύσουν αίμα Σέρβων»... Θύμισε, δε, ότι η Σερβία διατηρεί το δικαίωμα ανάπτυξης έως 1.000 στρατιωτών στο Κοσσυφοπέδιο, βάσει της απόφασης 1244 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, που αναφέρει την περιοχή ως «αναπόσπαστο τμήμα της σερβικής επικράτειας», αλλά δεν ασκεί το δικαίωμά της κατόπιν συμφωνίας ότι δεν θα αναπτυχθούν Κοσσοβάροι Αλβανοί αστυνομικοί στο βόρειο τμήμα του Κοσσυφοπεδίου. Ανέβασε ακόμη περισσότερο τους τόνους, λέγοντας πως «εάν η σερβική κυβέρνηση δεν πάρει αντίποινα, ειδικά σε περίπτωση που χυθεί αίμα Σέρβων», τότε αυτός θα παραιτηθεί και μαζί με τους γιους του θα πάρουν τα όπλα.
Απαντώντας δε στις προκλητικές δηλώσεις του Αλβανού πρωθυπουργού, Εντι Ράμα, ότι «οι Σέρβοι μπορούν να επισκεφθούν το Κοσσυφοπέδιο μόνο σαν τουρίστες», σημείωσε ότι «υπό καμία πίεση οι Σέρβοι δεν θα αναγνωρίσουν την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου».
Κομμάτι ενός ευρύτερου «παζλ»
Το γεγονός αυτό έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά γεγονότων του τελευταίου διαστήματος, που δείχνουν ότι οξύνεται ο ανταγωνισμός ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικές δυνάμεις στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων. Και ειδικά ανάμεσα σε Ρωσία και ΗΠΑ, σε μια περιοχή σημαντική γεωστρατηγικά και πέρασμα αγωγών Ενέργειας, που προωθούνται σχέδια, όπως ο αμερικανικών συμφερόντων ΤΑP ή το πρώην «South Stream» (Νότιο Ρεύμα), ο αγωγός φυσικού αερίου της Ρωσίας, που ακυρώθηκε και μετά την επαναπροσέγγιση με την Τουρκία επανέρχεται ως προέκταση του «Τουρκικού Αγωγού». Δεν είναι, εξάλλου, τυχαίο ότι στον Θάτσι έσπευσε να απαντήσει ο υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας, Σεργκέι Λαβρόφ, λέγοντας ότι «οι αστυνομικές δυνάμεις Κοσσοβάρων Αλβανών δεν έχουν καμία θέση στο βόρειο τμήμα του Κοσσυφοπεδίου που κατοικείται από Σέρβους», ενώ προηγούμενα είχε προτρέψει να αποφευχθεί ένας νέος πόλεμος στα Βαλκάνια, ενώ κάλεσε και την ΕΕ - που έχει δυνάμεις στο προτεκτοράτο και μάλιστα Ελληνίδα διπλωμάτης έχει αναλάβει επικεφαλής - «να ηρεμήσει την κατάσταση και να ενεργήσει έτσι ώστε να εφαρμοστούν πλήρως οι συμφωνίες που έχουν επιτευχθεί μεταξύ Βελιγραδίου και Πρίστινας με τη μεσολάβηση των Βρυξελλών».
Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι η κυβέρνηση συνασπισμού της Σερβίας (όπου συμμετέχουν κεντροδεξιοί και σοσιαλδημοκράτες) έχει δυναμώσει τους δεσμούς με τη Ρωσία, την ίδια ώρα βεβαίως που παζαρεύει και την ένταξη της χώρας στην ΕΕ. Μάλιστα, στα τέλη του Δεκέμβρη του 2016 συμφωνήθηκε η Σερβία να πάρει στρατιωτικό εξοπλισμό (6 μαχητικά αεροπλάνα, 60 άρματα μάχης) από τη Ρωσία, με προνομιακούς όρους, ύψους έως και 240 εκατομμυρίων δολαρίων, με τις αποστολές να ξεκινάνε από το Μάρτη. Πάντως, ο πρωθυπουργός Αλεξάνταρ Βούτσιτς έσπευσε να δηλώσει ότι η Σερβία θα παραμείνει «ουδέτερη» σε σχέση με τη Ρωσία και το ΝΑΤΟ.
Οι διμερείς σχέσεις Σερβίας και Κοσσόβου - που θέλουν να ενταχθούν στην ΕΕ - δέχθηκαν πλήγμα όταν ο πρώην πρωθυπουργός του Κοσσόβου, Ραμούς Χαραντινάι, συνελήφθη στη Γαλλία στις 4 Γενάρη, μετά από αίτημα των Σέρβων που τον κατηγορούν για εγκλήματα πολέμου, αλλά αφέθηκε ελεύθερος μια βδομάδα μετά.
Εντάσεις υπάρχουν, επίσης, ανάμεσα στη Σερβία και τις φιλοδυτικές κυβερνήσεις της Κροατίας και του Μαυροβουνίου (όπου η φιλοσερβική αντιπολίτευση αμφισβητεί την κυβέρνηση και αντιδρά στη συζητούμενη ένταξη στο ΝΑΤΟ).
Αξίζει, επίσης, να θυμηθούμε ότι τον Αύγουστο του 2016 πραγματοποίησε περιοδεία στο Κόσσοβο και τη Σερβία ο αντιπρόεδρος τότε των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν. Σε αυτή θέλησε να φανεί ότι επιδιώκει τη συμφιλίωση της Σερβίας και του Κοσσόβου (που οι ΗΠΑ από τους πρώτους αναγνώρισαν την ανεξαρτησία του το 2008), αλλά στην πραγματικότητα ήθελε να αποτρέψει την παραπέρα σύνδεση Ρωσίας - Σερβίας, όπως και να εξασφαλίσει τα συμφέροντα της χώρας του στην περιοχή, που ας μην ξεχνάμε ότι εκεί βρίσκεται μια από τις μεγαλύτερες στρατιωτικές βάσεις των ΗΠΑ στον κόσμο, εκτός των δικών τους εδαφών, η βάση του Bondsteel.
Η Γερμανία δεν μένει πίσω στο παιχνίδι
Φυσικά, βλέψεις στην περιοχή δεν έχουν μόνο οι ΗΠΑ και η Ρωσία, αλλά και η Γερμάνια, από τους πρωτεργάτες της διάλυσης της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας. Η περιοδεία που είχε κάνει το 2015 η καγκελάριος Μέρκελ στα Δυτικά Βαλκάνια, οι υποσχέσεις για ένταξη στην ΕΕ και η διάθεση να μη χάσει τα ερείσματά της στην περιοχή, «δένει» και με την εξαγγελία μέσα στο 2016 του νέου δόγματος πιο ενεργητικής εξωτερικής πολιτικής. Η λεγόμενη «Λευκή Βίβλος για την Πολιτική Ασφαλείας» εμφανίζεται ως «επίγνωση του μεγέθους και της σημασίας, των ευθυνών» της Γερμανίας. Εκεί γίνεται λόγος για διεύρυνση των ευθυνών που αναλαμβάνονται στο πλαίσιο της λυκοσυμμαχίας του ΝΑΤΟ σχετικά με την αποστολή γερμανικών στρατευμένων στο εξωτερικό, με το πρόσχημα της «καταπολέμησης της τρομοκρατίας» και όχι μόνο. Επίσης, τονίζεται η σημασία παρεμβάσεων σε μια σειρά περιοχές, ανάμεσα σε άλλες βεβαίως και τα Δυτικά Βαλκάνια και την Ανατολική Μεσόγειο και την Κύπρο.
Η Τουρκία απλώνει τα πλοκάμια της
Η αστική τάξη της Τουρκίας, ιδιαίτερα το κυρίαρχο Κόμμα Ανάπτυξης και Δικαιοσύνης (ΑΚP) του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, με τις νεοοθωμανικές βλέψεις, τις αμφισβητήσεις διεθνών συνθηκών όπως αυτή της Λοζάνης, επιχειρεί όλο και περισσότερο να αξιοποιήσει θρησκευτικές και εθνοτικές μειονότητες στα Βαλκάνια ώστε να διευρύνει τα γεωστρατηγικά της συμφέροντα. Συμφέροντα, βέβαια, που επιχειρούν να αποδυναμώσουν άλλα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη. Ιδιαίτερα στον ανταγωνισμό της με την ελληνική αστική τάξη, τα τελευταία χρόνια αναπτύσσει στενή πολιτική, στρατιωτική και οικονομική συνεργασία τόσο με την Αλβανία και το Κόσσοβο, όσο και με την Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας. Ιδιαίτερα στην Αλβανία, τα τελευταία χρόνια η Τουρκία έχει κάνει επενδύσεις σε υποδομές αλλά και σε τουρισμό και Ενέργεια. Ενώ, σε σχέση με τον ορισμό της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης ανάμεσα στην Ελλάδα και την Αλβανία, στηρίζει τις διεκδικήσεις της δεύτερης. Η Αλβανία, επίσης, συνεχίζει τις προκλήσεις περί Τσαμουριάς και Τσάμηδων, που δεν μπορούν να επισκεφτούν τα πάτρια εδάφη στην Ελλάδα, ενώ προχώρησε και σε κατεδαφίσεις κτιρίων σε ελληνόφωνες περιοχές της Αλβανίας.
«Κίνδυνος» από τζιχαντιστές προερχόμενους από την Αλβανία
Ιδιαίτερη σημασία, όμως, αποκτούν και οι πληροφορίες που βγαίνουν για την ύπαρξη στρατοπέδων τζιχαντιστών στην Αλβανία και το Κόσσοβο. Για πρώτη φορά γι' αυτό έγραψε η ιταλική εφημερίδα «La Repubblica». Κάνει λόγο για την ύψωση της σημαίας του «Ισλαμικού Κράτους» σε αλβανικά χωριά και τους κινδύνους για το πέρασμα τζιχαντιστών στην Ιταλία. Επισημαίνεται η έντονη δράση της αλβανικής μαφίας, γεγονός που πιθανώς βοηθήσει στη λαθραία είσοδο επικίνδυνων ατόμων. Οι υπηρεσίες της Αλβανίας μάλιστα χαρακτηρίζουν ως επικίνδυνους 10 ιμάμηδες. Ο ένας εξ αυτών, ο Αλμιρ Ντάτσι, λέγεται μάλιστα ότι σκοτώθηκε στη Συρία και θεωρείται ότι είναι υπεύθυνος στρατολόγησης πολλών νεαρών Αλβανών στις τάξεις του «Ισλαμικού Κράτους». Η υπόθεση αυτή και η αναμόχλευση εθνοτικών, θρησκευτικών διαφορών δεν αποκλείεται να χρησιμοποιηθούν ως το πρόσχημα για την προώθηση διαφόρων σχεδίων που μπορούν να κάνουν τα Βαλκάνια ξανά «πυριτιδαποθήκη».

Διεργασίες στην κινούμενη άμμο των ανταγωνισμών

Διεργασίες στην κινούμενη άμμο των ανταγωνισμών

Στιγμιότυπο από τη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, τον περασμένο Δεκέμβρη
Copyright 2016 The Associated
Στιγμιότυπο από τη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, τον περασμένο Δεκέμβρη
«


Ο Τραμπ Πρόεδρος, η Ευρώπη χωρίς τις ΗΠΑ», «Γιούνκερ προς Τραμπ: Μην ανάβεις το φιτίλι της διάλυσης στην Ευρώπη», «Ενας πρόεδρος που απειλεί να διαταράξει την ενότητα», «ετοιμαστείτε για το τρενάκι του τρόμου», «η διαταραχθείσα ισορροπία», «η Ευρώπη ακούει τη Μέι με το στόμα ανοιχτό».

Είναι μερικοί μόνο από τους τίτλους που φιλοξένησε τη βδομάδα που πέρασε ο αστικός Τύπος, με αφορμή τις δηλώσεις του νέου Αμερικανού Προέδρου λίγο πριν αναλάβει τα καθήκοντά του, αλλά και τις ανακοινώσεις της πρωθυπουργού της Βρετανίας για τα επόμενα βήματα στη διαδικασία του Brexit.
Το ενδιαφέρον, βέβαια, δεν είναι μόνο στις δηλώσεις Τραμπ περί ενίσχυσης των μέτρων «προστατευτισμού» της αμερικάνικης οικονομίας, των σχέσεων με τη Ρωσία ως «σφήνα» στις ρωσοκινεζικές σχέσεις, τα όσα είπε για την ΕΕ που χαρακτήρισε «μέσο επίτευξης των στόχων της Γερμανίας» και την πρόβλεψη για τη διάλυσή της, την εκθείαση του Brexit, τις σχέσεις ΗΠΑ και ΕΕ, και το ΝΑΤΟ. Δηλώσεις που συνόψισε κατά την ορκωμοσία του με το σύνθημα «πρώτα η Αμερική» και δείχνουν ως ένα βαθμό το «σταυροδρόμι» στο οποίο βρίσκονται οι ΗΠΑ σε ό,τι αφορά μια σειρά από επιλογές για την οικονομία, την εξωτερική πολιτική, την ασφάλεια της πρώτης ιμπεριαλιστικής δύναμης.
Το ενδιαφέρον είναι εξίσου στο πώς οι εξελίξεις στις ΗΠΑ τροφοδοτούν εκ νέου τις μεγάλες αντιπαραθέσεις και τα αλληλοσυγκρουόμενα σχέδια καπιταλιστικών κρατών και αστικών δυνάμεων στο εσωτερικό της ΕΕ. Ανοίγοντας κι άλλο τα «ρήγματα» που διαμορφώνονται εδώ και καιρό στο εσωτερικό της για το μέλλον της ιμπεριαλιστικής ένωσης. Αντιτιθέμενα σχέδια που αφορούν, ανάμεσα στα άλλα, και το πώς, με ποια μορφή, με ποιους κερδισμένους και ποιους χαμένους, η ΕΕ μπορεί να προστατέψει τα συμφέροντα των μονοπωλίων της, σε ένα διεθνές περιβάλλον που χαρακτηρίζεται από τον λυσσασμένο καπιταλιστικό ανταγωνισμό, από τις ιμπεριαλιστικές αντιπαραθέσεις «σε όλα τα μέτωπα», τις ανακατατάξεις στο ιμπεριαλιστικό σύστημα.
Νέες κινήσεις, μόνιμοι στόχοι, σφοδρές αντιπαραθέσεις
Ο νέος γύρος αντιπαραθέσεων για την «ολοκλήρωση» ή όχι της ΕΕ, την πορεία ενοποίησης κ.τ.λ., τροφοδοτείται από την ίδια την «καύσιμη» ύλη των αντιτιθέμενων συμφερόντων που προκαλούν ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός, η ανισόμετρη ανάπτυξη των καπιταλιστικών οικονομιών, οι σφοδροί ανταγωνισμοί για το ποιος θα φορτωθεί την ακόμα μεγαλύτερη απαξίωση του κεφαλαίου που είναι απαραίτητη, για να περάσουν οι καπιταλιστικές χώρες της Ευρωένωσης σε φάση ορμητικής ανάκαμψης, η αντιπαράθεση με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα.
Αλλωστε, μόνο μέσα σε αυτό το πλαίσιο μπορούν να ερμηνευτούν μια σειρά από κινήσεις και δηλώσεις της βδομάδας που πέρασε και που η Γερμανίδα καγκελάριος, Α. Μέρκελ, συνόψισε με τη φράση «το μέλλον της ΕΕ είναι στα δικά της χέρια»:
  • Οι δηλώσεις του Γερμανού υπουργού Οικονομικών, Β. Σόιμπλε, με αφορμή το ενδεχόμενο μη συμμετοχής του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα, για τον αναβαθμισμένο ρόλο που θα μπορούσε να παίξει ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας, ουσιαστικά ως ένα «ευρωπαϊκό ΔΝΤ». Ως ένα ακόμα βήμα δηλαδή στη σταθερή επιδίωξη της Γερμανίας για αναβάθμιση του συγκεκριμένου μηχανισμού, ως κομμάτι για τη διαμόρφωση της ενιαίας Οικονομικής Διακυβέρνησης. Προσπάθεια που συναντάει σε αυτήν τη φάση την αντίδραση μιας σειράς άλλων καπιταλιστικών κρατών όπως η Γαλλία και η Ιταλία. Που, ναι μεν θέλουν «εμβάθυνση» της ενοποίησης της Ευρωζώνης, ώστε να αναλάβει η Γερμανία στην πράξη ρόλο εγγυητή των υπερχρεωμένων κρατών, αλλά από την άλλη θέλουν χαλάρωση της δημοσιονομικής πολιτικής, ώστε να έχουν μεγαλύτερη ευελιξία στην κρατική στήριξη επενδυτικών σχεδίων.
  • Ο νέος γύρος αντιπαράθεσης ανάμεσα σε Γερμανία και ΕΚΤ για τη νομισματική πολιτική και το λεγόμενο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης, με αφορμή αυτήν τη φορά την ανακοίνωση των προσωρινών στοιχείων της Eurostat για τον πληθωρισμό στην Ευρωζώνη. Η απαίτηση της Γερμανίας να λήξουν «μια ώρα αρχύτερα» τα πολύ χαμηλά επιτόκια δανεισμού και η «χαλαρή» νομισματική πολιτική, που, σύμφωνα με τον Β. Σόιμπλε, «ενθαρρύνει τις κυβερνήσεις να καθυστερήσουν τις διαρθρωτικές οικονομικές μεταρρυθμίσεις». Η απάντηση του επικεφαλής της ΕΚΤ, Μ. Ντράγκι ότι δεν είναι ακόμα «πειστική η ανοδική πορεία» και «χρειάζεται η άσκηση υποστηρικτικής νομισματικής πολιτικής σε σημαντικό βαθμό για την αποκατάσταση και στήριξη» των καπιταλιστικών οικονομιών που «βαριανασαίνουν».
  • Η αντανάκλαση αυτών των διεργασιών και αντιπαραθέσεων και στο αστικό πολιτικό σκηνικό, οι ανακατατάξεις, η διαμόρφωση συμμαχιών κ.ο.κ. που συνεχίζεται. Χαρακτηριστική εδώ η ανάδειξη του νέου προέδρου του Ευρωκοινοβουλίου, Αν. Ταγιάνι, με τη σύμπραξη Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, Φιλελευθέρων και Βρετανών Συντηρητικών, που σύμφωνα με τον πρόεδρο του ΕΛΚ έγινε «για να εγγυηθούμε τη σταθερότητα για την Ευρώπη». `Η όπως χαρακτηριστικά έλεγε ο Γ. Φερχόφσταντ «Λόγω του Τραμπ, του Πούτιν και των άλλων μεγάλων προκλήσεων που αντιμετωπίζει η Ευρώπη, είναι απαραίτητη (...) μια συμμαχία ιδεών για να αλλάξουμε την Ευρωπαϊκή Ενωση. Η συμφωνία περιλαμβάνει μια ευρωπαϊκή ακτοφυλακή, νέα διακυβέρνηση, προκειμένου να βγει η Ευρωζώνη από την κρίση, και μια ευρωπαϊκή αμυντική δύναμη, προκειμένου να καταστεί η Ευρώπη και πάλι ασφαλής. Συμφωνήσαμε ακόμα να εξετάσουμε αν η σύσταση μιας ευρωπαϊκής μυστικής υπηρεσίας είναι απαραίτητη για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας και του διεθνούς εγκλήματος».
Θυμίζουμε, εξάλλου, ότι οι στόχοι αυτοί, που αφορούν τη θωράκιση των συμφερόντων των μονοπωλίων (ενός τουλάχιστον τμήματος των κρατών - μελών της ΕΕ), περιγράφονται αναλυτικά και στις αποφάσεις της τελευταίας Συνόδου της ΕΕ, στις 10 προτεραιότητες της Κομισιόν για το 2017 και στη λεγόμενη «έκθεση των 5 προέδρων» (Κομισιόν, ΕΚΤ, Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και Γιούρογκρουπ). Εκεί όπου αναλύονται ο στόχος της περαιτέρω εμβάθυνσης της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης, η ενίσχυση των μέτρων δημοσιονομικής εποπτείας και των μνημονίων διαρκείας, που επιβάλλονται σε όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς, ο στόχος της διαμόρφωσης ενός ευρωπαϊκού μηχανισμού άμυνας και ασφάλειας κ.ο.κ.
Ενώ ειδικότερα σε ό,τι αφορά τα ζητήματα της ασφάλειας, της υπεράσπισης δηλαδή των συμφερόντων των μονοπωλίων στο εσωτερικό, αλλά και στα μέτωπα του ιμπεριαλιστικού πολέμου, που αποτέλεσε ένα από τα πρώτα θέματα που συζητήθηκαν μετά το Brexit αλλά και με την εκλογή Τραμπ, χαρακτηριστικά είναι όσα καταγράφονται στη νέα γερμανική «Λευκή Βίβλο για την ασφάλεια» για τα σχέδια της Γερμανίας για «αναβαθμισμένο ηγετικό ρόλο» της ίδιας και συνολικότερα της ΕΕ.
Η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος
Πρόκειται, βέβαια, για διεργασίες που συναντάνε τη σφοδρή αντίθεση άλλων καπιταλιστικών κρατών στο εσωτερικό της ΕΕ, ή τμημάτων του κεφαλαίου στο εσωτερικό των κρατών - μελών, που, από την άποψη των συμφερόντων των δικών τους μονοπωλίων, έχουν άλλα σχέδια για την κατεύθυνση των διεθνών συμμαχιών και της «ασφάλειας», της οικονομικής τους πολιτικής και τη διαχείριση των δυσκολιών της καπιταλιστικής ανάκαμψης κ.ο.κ.
Οι συγκρούσεις αυτές δυναμώνουν και τις φυγόκεντρες τάσεις στο εσωτερικό της ΕΕ, για τις οποίες μίλησε ο νέος Πρόεδρος των ΗΠΑ, ως μια πιο «επιθετική» συνέχεια της γραμμής των προηγούμενων χρόνων των ΗΠΑ για μια αποδυναμωμένη επιρροή της Γερμανίας στο εσωτερικό της ΕΕ.
Δυναμώνουν έτσι, κι ως ένα βαθμό δίνουν άλλη τροπή σε διεργασίες που ήδη βρίσκονται σε εξέλιξη, όπως π.χ. το ζήτημα του Brexit. Δεν είναι τυχαίο ότι μόλις μια μέρα μετά τα συγχαρητήρια του Τραμπ στη Βρετανία για το Brexit, η Βρετανή πρωθυπουργός, Τ. Μέι, περιέγραφε ένα «σκληρό» - όπως το χαρακτήριζαν τα αστικά επιτελεία - πλαίσιο για τις διαπραγματεύσεις με την ΕΕ για τους όρους του Brexit. Δηλώνοντας, ανάμεσα σε άλλα, ότι η «αποχώρηση της Βρετανίας χωρίς να έχει υπάρξει συμφωνία με την ΕΕ είναι καλύτερη από μια κακή συμφωνία αποχώρησης», μιλώντας για την ΕΕ που αποδείχτηκε «υπερβολικά άκαμπτη για να σεβαστεί τις ανάγκες κρατών με πολύ διαφορετικά συμφέροντα», προειδοποιώντας ότι αν η Βρετανία δεν πετύχει κάποιας μορφής πρόσβαση στην αγορά της ΕΕ θα απαντήσει επιβάλλοντας χαμηλότερη φορολόγηση και άλλα μέτρα «προστατευτισμού» για τη θωράκιση της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων. Περιγράφοντας, τέλος, τη θέλησή της να προχωρήσει σε συμφωνίες ελεύθερου εμπορίου «με χώρες πέραν της Ευρώπης», δείχνοντας ουσιαστικά το πώς η βρετανική αστική τάξη θα «ακουμπήσει» πιο αποφασιστικά στις ΗΠΑ.
Είναι, εξάλλου, χαρακτηριστικό το πώς οι διαφαινόμενες αλλαγές στην πολιτική των ΗΠΑ επιταχύνουν και μια σειρά από διεργασίες που «τρέχουν» στο αστικό στρατόπεδο του λεγόμενου «ευρωσκεπτικισμού», που διεκδικεί για λογαριασμό του κεφαλαίου, μέτρα «προστατευτισμού» και μεγαλύτερα περιθώρια ώστε τα κράτη - μέλη της ΕΕ να θωρακίσουν την κερδοφορία των μονοπωλίων τους, προσδιορίζοντας εν μέρει και αλλιώς τις διεθνείς συμμαχίες των δικών τους κεφαλαίων και αμφισβητώντας από αυτήν την αστική σκοπιά την πορεία «ενοποίησης» της ΕΕ.
Χαρακτηριστικό, για παράδειγμα, είναι ότι - ενόψει και των εκλογικών αναμετρήσεων σε μια σειρά χώρες της ΕΕ το επόμενο διάστημα - στην προγραμματισμένη για χτες συγκέντρωση του κόμματος «Εναλλακτική για τη Γερμανία» (AfD), πέρα από το εθνικιστικό - ρατσιστικό μόρφωμα θα ήταν για πρώτη φορά παρούσα και η υπόλοιπη «ακροδεξιά του σαλονιού» όπως χαρακτηρίστηκε: η Μαρίν Λεπέν από τη Γαλλία, ο Γκερτ Βίλντερς από την Ολλανδία, ο Ματέο Σαλβίνι της ιταλικής «Λέγκας του Βορρά».
Μέσα απ' τις διεργασίες και τις αρνητικές για τους λαούς εξελίξεις που κυοφορούν οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και ανακατατάξεις, επιβεβαιώνεται για μια ακόμα φορά η σημασία της θέσης ότι «Το κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα, εκπροσωπώντας τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, των λαών, δεν έχουν καμία σχέση με την υπεράσπιση των σχεδίων του ενός ή του άλλου ιμπεριαλιστικού πόλου, της κερδοφορίας του ενός ή του άλλου μονοπωλιακού ομίλου» (Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 20ό Συνέδριο, θ.2).

Νέα πρόσωπα από παλιά υλικά...

Νέα πρόσωπα από παλιά υλικά...
...για την υπεράσπιση του ξεπερασμένου καπιταλιστικού συστήματος

«Ανανέωση» και «φρέσκα πρόσωπα», «νέα στελέχη» και «διαζύγιο με το χθες»: Μια σειρά παρόμοιοι τίτλοι αξιοποιούνται κάθε τόσο τα τελευταία χρόνια για να σερβίρουν στο λαό τις ίδιες δοκιμασμένες συνταγές χρεοκοπίας του με νέο περιτύλιγμα.
Χαρακτηριστικά είναι όσα ειπώθηκαν την προηγούμενη βδομάδα στην προσπάθεια «αναβαπτίσματος» τόσο από το χώρο της λεγόμενης «κεντροδεξιάς», όσο και από αυτόν της «κεντροαριστεράς». Για παράδειγμα, στη σχετική εκδήλωση με αφορμή την ιδιότυπη «προκήρυξη» για ανάδειξη στελεχών της ΝΔ, όπου ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανέφερε ότι έχουν συγκεντρώσει πάνω από 1.000 βιογραφικά, περίσσεψαν τα σχετικά συνθήματα: «Δημιουργούμε τη νέα γενιά στελεχών», «γίνε κομμάτι της ανανέωσης» και άλλα παρόμοια. Μάλιστα, η ΝΔ έφτιαξε και ειδικό ιστότοπο, όπου υποψήφια στελέχη καταθέτουν το βιογραφικό τους και περνούν από επιτροπή, δίνοντας «δομημένη συνέντευξη». Βέβαια, για να μη μένει αμφιβολία για το περιεχόμενο της «ανακαίνισης», η επιτροπή αυτή αποτελείται από «έμπειρα στελέχη από την πολιτική, την αγορά, τον ακαδημαϊκό χώρο». Δηλαδή, οι «κριτές» δεν είναι και τόσο νέα ή «αδοκίμαστα» πρόσωπα...
Αντίστοιχη είναι και η προσπάθεια στη λεγόμενη κεντροαριστερά, όπου τα μαγειρέματα είναι ακόμα πιο έντονα, αν και όχι τόσο «καινοτόμα» όσο της ΝΔ. Εκεί υπάρχει σοβαρή δυσκολία ανανέωσης ακόμα και στο επίπεδο των φυσικών πρωταγωνιστών αυτής της προσπάθειας. Δυσκολία που επιτείνεται και από το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταφέρει να πρωταγωνιστήσει στο σοσιαλδημοκρατικό στρατόπεδο, αποσπώντας στελέχη που «έγκαιρα» εγκατέλειψαν το ΠΑΣΟΚ και απολαμβάνοντας την απλόχερη στήριξη του κεφαλαίου, αφού του κάνει τη βρώμικη δουλειά. Ετσι γίνεται εξόφθαλμη η προσπάθεια να αναβαπτιστούν ως «νέα», πρόσωπα που έχουν παίξει σοβαρό ρόλο στην υλοποίηση της άγριας αντιλαϊκής επίθεσης, ειδικά τα τελευταία χρόνια και γι' αυτό είναι καταδικασμένα μαζικά στη συνείδηση του λαού. Βέβαια κι εκεί, σε συναντήσεις, όπως της προέδρου του ΠΑΣΟΚ Φ. Γεννηματά με τον πρ. πρωθυπουργό και πρόεδρο του ΚΙΔΗΣΟ Γ. Παπανδρέου δεν έλειψαν οι επικλήσεις στις «προοδευτικές και δημοκρατικές αλλαγές που έχει ανάγκη η χώρα», στην «ανασύνταξη της ευρείας δημοκρατικής παράταξης», στην «εθνική προσπάθεια να μπει τέλος στην κρίση»...
Βεβαίως, οι διεργασίες αυτές, με τις έντονες ανακατατάξεις επεκτείνονται και στην πτέρυγα του «εθνικιστικού» - «ακροδεξιού» χώρου, που περιλαμβάνει τη Χρυσή Αυγή, τη Νέα Δεξιά του Φ. Κρανιδιώτη, την Ελληνική Λύση του Κ. Βελόπουλου και άλλες ομάδες.
Επίσης, δεν αφήνουν απέξω ούτε τα διάφορα οπορτουνιστικά σχήματα (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΛΑΕ κ.λπ.), που μετά τη χρεοκοπία τους με τη φανερή ή «ντροπαλή» στήριξη της «πρώτη φορά αριστεράς» του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούν να πείσουν ότι κάνουν πράξη την «ανάταξη» της αριστεράς ή (άλλη μια) τομή στην «αντιμνημονιακή» πάλη.
Βάσιμες οι ανησυχίες τους
Οι ζυμώσεις αυτές, που αποτελούν μέρος της ρευστότητας στο πολιτικό σκηνικό δεν είναι καθόλου τυχαίες. Βάση των ανησυχιών τους, που είτε εκφράζονται ανοιχτά κυρίως από αστικά ΜΜΕ, είτε ντύνονται με το μανδύα της αγωνίας να παρουσιαστεί κάτι «καινούριο» και «άφθαρτο» δεν είναι άλλη από την υπαρκτή δυσκολία ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας. Γι' αυτό, άλλωστε, δεν είναι η Ελλάδα που κατέχει την αποκλειστικότητα αυτών των διεργασιών. Ανακατατάξεις με αναδείξεις υποτιθέμενων «νέων» δυνάμεων συμβαίνουν στο πολιτικό σύστημα διεθνώς, και η εκλογή Τραμπ στις ΗΠΑ είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά, «καινούρια» φρούτα που ευδοκίμησαν σε αυτό το ρευστό περιβάλλον. Αντίστοιχες είναι και γραφικές παρουσίες, που εμφανίζονται ως «φορείς της αλλαγής» εκπροσωπώντας βαθιά αντιδραστικούς σχεδιασμούς για λογαριασμό του κεφαλαίου, όπως κάνει ο Γκρίλο στην Ιταλία ή άλλοι «άφθαρτοι και αμόλυντοι» όπως οι «Podemos» στην Ισπανία.
Υπάρχει πλούσια πείρα από το «παλιό» που ντύνεται σαν «νέο», αξιοποιώντας τη δίκαιη λαϊκή προσδοκία τού «κάτι να αλλάξει επιτέλους», και να προσφέρει υπηρεσίες στο ξεπερασμένο ιστορικά εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα. Η ίδια η ανέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική εξουσία και όσα την συνόδευσαν είναι χαρακτηριστική: αυταπάτες, μεγάλα και παχιά λόγια, ενσωμάτωση και εκφυλισμός λαϊκών αγώνων στο κυνήγι της κυβερνητικής εξουσίας, στήσιμο άλλων αγώνων στα μέτρα αυτής της «αλλαγής» (βλ. «κίνημα πλατειών»), λάσπη και προσπάθεια περιθωριοποίησης του ΚΚΕ κ.λπ. Αυτό που ακολούθησε, και το ζει σήμερα ο εργατόκοσμος, είναι η βαθιά απογοήτευση, η μιζέρια, η έλλειψη της πεποίθησης ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν με τους ταξικούς αγώνες και η συνολική οπισθοχώρηση του κινήματος.
Τι φταίει; Οτι τελικά δεν βρέθηκαν τα κατάλληλα «νέα πρόσωπα»; Οτι αυτά που αναδείχθηκαν «έτυχε» να είναι «παγαπόντηδες», ή ότι δεν συγχρονίστηκε αυτή η «αλλαγή» στην Ελλάδα με αντίστοιχες εξελίξεις στην ΕΕ;
Αποδεικνύεται ότι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα από την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα δεν είναι τόσο εύκολο να δοθούν αξιοποιώντας μόνο την πείρα τους από τις κυβερνητικές εναλλαγές και τις δοκιμές στην πράξη των «νέων» προσώπων. Και γι' αυτό οι εργαζόμενοι παραμένουν ευάλωτοι στις ψευδαισθήσεις που δημιουργούνται από τις ανακατατάξεις στο φόντο των δυσκολιών επίτευξης μιας στιβαρής καπιταλιστικής ανάκαμψης.
Σημείο - κλειδί που αποδεικνύει ότι όλα αυτά τα «νέα πρόσωπα» και «σχήματα» είναι φτιαγμένα από τα πιο παλιά υλικά της υπεράσπισης του καπιταλιστικού συστήματος είναι π.χ. η θέση που παίρνουν για την πορεία ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας.
Ο στόχος να περάσει σε φάση ανάπτυξης το κεφάλαιο κάθε άλλο παρά κάτι «νέο» και «ελπιδοφόρο» κομίζει για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα. Δεν υπάρχει φιλολαϊκή καπιταλιστική ανάκαμψη κι αυτό αποδεικνύεται τόσο από την ελληνική πραγματικότητα όσο και από τη διεθνή, από οικονομίες που ήδη κινούνται σε τροχιά ανάπτυξης, όμως η ανεργία, οι δουλειές - λάστιχο, οι περικοπές σε μισθούς και συντάξεις θερίζουν. Αλλωστε, ακόμα και οι προβλέψεις για ανάπτυξη στην Ελλάδα για φέτος, πάνε πακέτο με την υλοποίηση των αντιλαϊκών μέτρων του 3ου μνημονίου και όσων προστίθενται με την εξέλιξη των διαπραγματεύσεων. Η όποια ανάκαμψη έχει ως προϋπόθεση την ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και τη συγκέντρωση της παραγωγής σε όλο και λιγότερα χέρια, που σημαίνει ξεκλήρισμα για τους αυτοαπασχολούμενους σε πόλεις και χωριά. Αυτή η πορεία δεν μπορεί να ανασχεθεί από τους οπαδούς της «ανάπτυξης», παλιούς και νέους, όσες φιοριτούρες κι αν βάλουν στη φράση «ξεπέρασμα της κρίσης». Αυτό αφορά και όσους συνδέουν το «ξεπέρασμα της κρίσης» με την έξοδο από την Ευρωζώνη ή ακόμα και από την ΕΕ, αφού σκόπιμα παραβλέπουν ότι καπιταλιστική ανάκαμψη χωρίς καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων δεν υπάρχει. Και, την εργατική τάξη δεν την αφορά το αν η καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων θα γίνει με το αστικό κράτος μέσα ή έξω από τη μία ή την άλλη ιμπεριαλιστική ένωση.
Αλλο ερώτημα που η απάντησή του μπορεί να διαφωτίσει το χαρακτήρα των προσπαθειών αναμόρφωσης είναι το εξής: Αμφισβητείται ή υπηρετείται από τις «νέες» και «αναβαπτισμένες» πολιτικές παρουσίες η στόχευση της αστικής τάξης για γεωστρατηγική αναβάθμιση της χώρας;
Το διακηρυγμένο όραμα σημαντικής μερίδας της αστικής τάξης της χώρας, για μετατροπή της Ελλάδας σε εμπορικό και ενεργειακό κόμβο, αποτελεί στόχο όλων των αστικών πολιτικών δυνάμεων. Μήπως αυτή η στόχευση του ελληνικού κεφαλαίου αποτελεί φιλολαϊκή διέξοδο για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα; Μια ματιά από όσα σήμανε για τους εργαζόμενους και τους αυτοαπασχολούμενους η «αναβάθμιση» του λιμανιού του Πειραιά, ώστε να αποτελέσει διαμετακομιστικό κόμβο αποτελεί την καλύτερη απάντηση. Οι πιο δύσπιστοι ας δουν πώς περνούν οι εργαζόμενοι σε κλάδους που επί της ουσίας δεν γνώρισαν κρίση και αποτελούν τα παραδείγματα της «επιχειρηματικότητας»: Στον τουρισμό, στη ναυτιλία, στις τηλεπικοινωνίες κυριαρχούν η εργασιακή ανασφάλεια, οι απολύσεις, η απληρωσιά και όλα τα «αγαθά» της καπιταλιστικής ανάπτυξης.
Δεν είναι τυχαίο, επίσης, ότι οι όποιες αποκλίσεις ανάμεσα στα αστικά κόμματα γύρω από επιμέρους ζητήματα διαχείρισης (π.χ. ύψος πλεονάσματος, περιορισμός δαπανών ή ένταση φορομπηξίας κ.λπ.), που έχουν τα ίδια αποτελέσματα για τους εργαζόμενους, δεν αμφισβητούν στρατηγικές επιλογές της αστικής τάξης, όπως η βαθύτερη συμμετοχή στο ΝΑΤΟ, που εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους για τον ελληνικό λαό.
Το πραγματικά «νέο»
Αν βγαίνει ένα συμπέρασμα, ακόμα πιο εμφαντικά τα τελευταία χρόνια είναι ότι το πραγματικά «νέο» για τη μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας δεν μπορεί να έρθει από τα ίδια φθαρμένα υλικά που οδήγησαν στην εξαθλίωση την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Τα υλικά που υπηρετούν την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, το μόνο που μπορούν να γεννήσουν είναι η ανακύκλωση των βασάνων του λαού, είτε μέσω νέων προσώπων, είτε μέσω παλιών που μεταμφιέστηκαν σε νέα.
Το πραγματικά νέο για την εργατική τάξη γεννιέται μέσα στην ταξική πάλη, στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, στην οργάνωση της πάλης σε κάθε χώρο δουλειάς, σε σύγκρουση με το κεφάλαιο και την εξουσία του. Το «καινούριο» δεν μπορεί να αναζητηθεί στο ανακάτεμα του παλιού, αλλά στο τσάκισμά του, στην οικοδόμηση της κοινωνικής συμμαχίας, της κοινής πάλης των εργατών και των αυτοαπασχολούμενων ενάντια στον καπιταλισμό και τα μονοπώλια με προοπτική την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας. Αυτό το «καινούριο» είναι η μόνη αισιόδοξη επιλογή, που δεν χωράει απογοητεύσεις και πισωγυρίσματα. Αυτό το νέο αποτυπώνεται στη στρατηγική του ΚΚΕ και η ισχυροποίηση του Κόμματος αποτελεί τον πιο κρίσιμο παράγοντα για να γίνει πράξη.

TOP READ