30 Δεκ 2017

Οταν καταρρέουν τα ιμπεριαλιστικά προσχήματα και οι αστικές θεωρίες





Καταστροφή, θάνατος, φτώχεια, δυστυχία και ξεριζωμός λαών είναι οι συνέπειες των «ανθρωπιστικών» ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων (φωτ. από τη Συρία)
Copyright 2017 The Associated
Καταστροφή, θάνατος, φτώχεια, δυστυχία και ξεριζωμός λαών είναι οι συνέπειες των «ανθρωπιστικών» ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων (φωτ. από τη Συρία)
Εφτά χρόνια συμπληρώνονται αυτόν το μήνα από το Δεκέμβρη του 2010, όταν η αυτοπυρπόληση ενός 26χρονου άνεργου πλανόδιου μικροπωλητή στην Τυνησία, του Μοχάμεντ Μπουαζίζι, και η ανατροπή, λίγες βδομάδες μετά, του τότε Προέδρου της χώρας, Μπεν Αλι, πυροδότησαν κύμα μαζικών διαμαρτυριών σε χώρες της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής, που ονομάστηκε «Αραβική Ανοιξη».
Τις λαϊκές κινητοποιήσεις, με νεκρούς και τραυματίες, που έγιναν κυρίως σε Τυνησία, Αίγυπτο, Λιβύη, Συρία, Μπαχρέιν και Υεμένη, αλλά και σποραδικές διαδηλώσεις σε Αλγερία, Ιράν, Ιράκ, Ιορδανία, Μαρόκο, Ομάν, Τζιμπουτί, Κουβέιτ, Λίβανο, Μαυριτανία, Σαουδική Αραβία, Σουδάν, αστικά και οπορτουνιστικά κόμματα, ΜΜΕ κ.λπ. έσπευσαν να τις χαρακτηρίσουν ακόμη και «επαναστάσεις», ενώ εκθείαζαν τα δήθεν πολιτικά «ακηδεμόνευτα» και «αυθόρμητα κινήματα», που «οργανώθηκαν» υποτίθεται μέσα από μέσα κοινωνικής δικτύωσης («Facebook», «Twitter», «YouTube»).
Ολες αυτές οι δυνάμεις υποστήριξαν ανοιχτά τις εξελίξεις που διαμορφώθηκαν στο έδαφος των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών (και επεμβάσεων στη συνέχεια), τις προσπάθειες των κατά τόπους αστών να εκσυγχρονίσουν το πολιτικό σύστημα, παρατείνοντας την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης από ντόπια και ξένα μονοπώλια. Στην πραγματικότητα, αυτό που ξεκίνησε, αξιοποιώντας υπαρκτά λαϊκά προβλήματα από καθεστώτα που υπήρξαν σύμμαχοι για πολλά χρόνια των ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, ήταν η παραπέρα προώθηση του σχεδίου για τη «Μεγάλη Μέση Ανατολή», το οποίο επεξεργάστηκαν αρχικά οι ΗΠΑ, προκειμένου να ελέγξουν ακόμα πιο αυστηρά την περιοχή και να κερδίσουν στην κούρσα του ανταγωνισμού με τη Ρωσία και την Κίνα.
Βέβαια, από τότε πολλά έχουν αποκαλυφθεί. Για το ρόλο αμερικανικών και άλλων μυστικών υπηρεσιών. Για την οργανωμένη παρέμβαση πολυεθνικών, όπως η «Google», π.χ. στην Τυνησία και την Αίγυπτο, όπου πρωτοστάτησε ο διευθυντής της γι' αυτήν την περιοχή. Για τα ιμπεριαλιστικά σχέδια να αλλάξει ο χάρτης σε Βόρεια Αφρική και Μέση Ανατολή. Και αποδείχτηκε ακόμη πως οι σφοδροί ανταγωνισμοί όχι μόνο δεν «προώθησαν» τα εργασιακά και ανθρώπινα δικαιώματα, όχι μόνο δεν έφεραν την «άνοιξη» στους λαούς, αλλά οι τελευταίοι νιώθουν στο πετσί τους πιο οδυνηρά την καπιταλιστική εκμετάλλευση, ζουν την εξαθλίωση, την καταπίεση, τους πολέμους, τον ξεριζωμό και την αναγκαστική προσφυγιά. Η «Αραβική Ανοιξη», δηλαδή, έγινε πραγματικός «χειμώνας» για εκατομμύρια απλών λαϊκών ανθρώπων.
Η εξουσία του κεφαλαίου δεν άλλαξε
Οι όποιες αλλαγές σε όλες ουσιαστικά τις χώρες, αφορούσαν ξεκαθάρισμα λογαριασμών ανάμεσα σε αντιμαχόμενες αστικές δυνάμεις, που στηρίζονταν σε διαφορετικές διεθνείς συμμαχίες. Οι μεγάλες μάζες εργαζομένων και ανέργων παρέμειναν εγκλωβισμένες στην καταπίεση, στη φτώχεια και την ανασφάλεια, την οποία ενισχύει και η δράση εγκληματιών ισλαμιστών μισθοφόρων, που στηρίχτηκαν ποικιλοτρόπως.
Ενδεικτικά, στην Τυνησία, την πτώση του Μπεν Αλι και φυγάδευσή του στη Σαουδική Αραβία, το Γενάρη του 2011, ακολούθησαν εκλογές και νέο Σύνταγμα. Αυτά που παραμένουν σταθερά μέχρι σήμερα είναι η ανέχεια και η δυστυχία, η ανεργία, η οποία εξακολουθεί να «θερίζει» πάνω από το 60% της νεολαίας, ιδιαίτερα στην επαρχία. Οι λαϊκές διαδηλώσεις που ξεσπούν από τότε συναντούν την καταστολή της «δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης», δείχνοντας πως για την αστική τάξη της χώρας ο εργαζόμενος λαός που διεκδικεί δικαιώματα είναι η πραγματική απειλή.
Οσο για την ιμπεριαλιστική «βοήθεια» (ΗΠΑ, ΕΕ - κυρίως η Γαλλία), κατευθύνεται στα μονοπώλια που σπεύδουν στην περιοχή για να εκμεταλλευτούν τον πλούτο και το εργατικό δυναμικό της.
Στην Αίγυπτο, μετά τη διαδοχική πτώση του Μουμπάραγκ και των «Αδελφών Μουσουλμάνων», ο «δημοκρατικά εκλεγμένος» στρατηγός Αμπντέλ Φατάχ αλ Σίσι με ...97% (2013), ανέλαβε τη διακυβέρνηση. Στη χώρα προχωράει ο «εκσυγχρονισμός», από επιχειρηματικούς ομίλους της Σαουδικής Αραβίας, της Ρωσίας, της Ευρώπης και της Κίνας, που «σφάζονται» για μερίδιο της «πίτας», ενώ «κομμάτι» διεκδικεί και το ελληνικό κεφάλαιο (βλέπε άξονα Ελλάδας - Αιγύπτου - Κύπρου). Το τεράστιο υποθαλάσσιο κοίτασμα φυσικού αερίου ΖΟΡ εποφθαλμιούν ντόπια και ξένα μονοπώλια. Οι πολύ μεγάλοι ρυθμοί καπιταλιστικής ανάπτυξης συνοδεύονται με διψήφιους αριθμούς ανεργίας, κακοπληρωμένη εργασία, βύθιση των λαϊκών μαζών στην ανέχεια και έλλειψη ακόμη και στοιχειωδών δημόσιων υπηρεσιών Υγείας, Παιδείας κ.λπ.
Στα «συντρίμμια» των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων
Στα σχεδόν 8 χρόνια πολέμου, η «Αραβική Ανοιξη» στη Συρία, που ξεκίνησε το Μάρτη του 2011 με αντικυβερνητικές διαδηλώσεις κατά του Ασαντ, αφήνει πίσω της εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς, σακατεμένους και εκατομμύρια ξεριζωμένους και ξεσπιτωμένους. Σήμερα, καμία από όλες αυτές τις αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις, που απροκάλυπτα διέδιδαν εκείνα τα χρόνια τα ιμπεριαλιστικά φληναφήματα περί «αποκατάστασης της δημοκρατίας» και «αντιμετώπισης της τρομοκρατίας», ενώ χαιρέτιζαν ως «αντιπολιτευτικές δυνάμεις» τις διάφορες ομάδες, που έγιναν φυτώρια του «Ισλαμικού Κράτους» και στηρίχτηκαν άμεσα και έμμεσα από τις ΗΠΑ, τη Γαλλία και άλλα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, δεν τολμάνε να κάνουν την παραμικρή αυτοκριτική.
Και στην περίπτωση της Συρίας, καθώς το «Ισλαμικό Κράτος» είναι σε φθίνουσα πορεία, αναδεικνύεται με τον πιο τραγικό τρόπο για το λαό ο σφοδρός ανταγωνισμός ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσίας, Τουρκίας, Ισραήλ, των μοναρχιών του Κόλπου. Οι αιτίες της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη Συρία, αρχικά από τις ΗΠΑ και στη συνέχεια η εμπλοκή της Ρωσίας, όχι μόνο δεν εξαλείφθηκαν, αλλά αναμένεται να φουντώσουν. Πέρα από την «πίτα» της ανοικοδόμησης, των υποδομών που κατέστρεψαν οι βόμβες των ιμπεριαλιστών, ο ενεργειακός πλούτος της Συρίας είναι ξανά το «μήλον της Εριδος». Μάλιστα, τα κοιτάσματα φυσικού αερίου στη Συρία υπολογίζεται ότι είναι δεκαπλάσια των κοιτασμάτων του Ισραήλ και μεγαλύτερα από το μεγάλο κοίτασμα ΖΟΡ στην αιγυπτιακή ΑΟΖ. Πάω απ' όλα όμως, είναι η γεωστρατηγική της θέση.
Στη Λιβύη, η «επανάσταση της Αραβικής Ανοιξης», οι υποκινούμενες (από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους) εξεγέρσεις, με τη συμμετοχή ισλαμιστών μισθοφόρων που δημιουργήθηκαν, εκπαιδεύτηκαν, εξοπλίστηκαν και χρηματοδοτήθηκαν ως εργαλείο ανατροπής και δολοφονίας του τότε Προέδρου Μουαμάρ Καντάφι, τον Οκτώβρη του 2011, μετέτρεψαν σταδιακά τη χώρα στο σημερινό χάος των αντίπαλων ένοπλων ομάδων.
Οχι μόνο δεν έφεραν περισσότερη δημοκρατία και ελευθερία στο λαό, αλλά αυξήθηκαν οι συγκρούσεις αντίπαλων φατριών με δύο κυβερνήσεις, στο Τομπρούκ και την Τρίπολη και ανοιχτό νέο αιματοκύλισμα και πάλι με το πρόσχημα αντιμετώπισης της τρομοκρατίας. Στην πραγματικότητα, για το ξαναμοίρασμα του λιβυκού ενεργειακού πλούτου. Δηλαδή, επιστρέφουμε στην ίδια αιτία που ανατράπηκε το καθεστώς Καντάφι, όταν επιχείρησε πιο συμφέρουσες μπίζνες από αυτές που είχε για χρόνια με μονοπώλια της Δύσης, με ρωσικούς και κινεζικούς ομίλους.
Στην Υεμένη ασταμάτητες είναι οι «σφαγές» του λαού από την ιμπεριαλιστική επέμβαση της Σαουδικής Αραβίας και των συμμάχων της από το Μάρτη του 2015. Οι δήθεν ευαίσθητοι σήμερα ηγέτες της ΕΕ, που είναι συγκλονισμένοι από την ανθρωπιστική καταστροφή στη χώρα αυτή, έχουν το δικό τους μερτικό στο αιματοκύλισμα.
Οι «πληγές» του Ιράκ δεν έχουν κλείσει, ενώ η καπιταλιστική βαρβαρότητα και η ανέχεια σε Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική προκαλούν νέα καραβάνια ξεριζωμένων.
Μόνο το ΚΚΕ αποκάλυψε από την πρώτη στιγμή την αλήθεια στο λαό
Στον αντίποδα όλων των «θαυμαστών» της «Αραβικής Ανοιξης», το ΚΚΕ έγκαιρα αντιπάλεψε τα ιμπεριαλιστικά προσχήματα και τις στοχεύσεις τους, αναφέρθηκε στο ρόλο των ΗΠΑ, των ειδικών υπηρεσιών ευρωπαϊκών κρατών, της Τουρκίας, της Σαουδικής Αραβίας, του Κατάρ κ.ά., στη συγκρότηση, χρηματοδότηση, εκπαίδευση, εξοπλισμό του «Ισλαμικού Κράτους», στο ρόλο της Ρωσίας, ανέδειξε τις πραγματικές αιτίες των πολέμων. Μέσα στο εχθρικό κλίμα των αστικών και οπορτουνιστικών παρεμβάσεων που μιλούσαν για «επανάσταση», για «αναμφισβήτητη φιλολαϊκή εξέλιξη», για την «πλατεία Ταχρίρ» (της Αιγύπτου), που πρέπει να γίνει η Αθήνα, μέσα σε κλίμα ψεύτικων προσδοκιών που έσπερναν οι καπιταλιστικοί προπαγανδιστικοί μηχανισμοί, υπερασπίστηκε την αλήθεια, αποκάλυψε το ρόλο του λεγόμενου «πολιτικού Ισλάμ», στο πλαίσιο των γενικότερων ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων.
Το ΚΚΕ φώτισε τις ενδοαστικές αντιπαραθέσεις στην Τυνησία, στην Αίγυπτο, τους κινδύνους χειραγώγησης της λαϊκής πάλης. Εξήγησε τη συνέχιση μιας πολύ επικίνδυνης πορείας, που άρχισε μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές στην ΕΣΣΔ και τις άλλες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης τη δεκαετία του '90 και συνεχίστηκε με τον πόλεμο στο Αφγανιστάν (2001) και το Ιράκ (2003) και κλιμακώθηκε με νέες επεμβάσεις και πολέμους, όπως κι έγινε στη συνέχεια, στη Λιβύη, στη Συρία, στην Ουκρανία, σε χώρες της Αφρικής.
Κατήγγειλε το ρόλο των αστικών ελληνικών κυβερνήσεων που το έπαιζαν και το παίζουν «αθώες του αίματος» αλλά συμμετέχουν ενεργά στα ευρωΝΑΤΟικά σχέδια και επεμβάσεις προσδοκώντας κέρδη για λογαριασμό του ελληνικού κεφαλαίου.
Μόνο το ΚΚΕ επισήμανε τον ενδοαστικό χαρακτήρα της αντιπαράθεσης στις χώρες που έγιναν οι επεμβάσεις, τον κλιμακούμενο ανταγωνισμό των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για τον έλεγχο πλουτοπαραγωγικών πηγών και οδών μεταφοράς τους, των σφαιρών επιρροής. Μόνο το ΚΚΕ αποσυνέδεσε τους πόθους των λαών της περιοχής για μια καλύτερη ζωή από τη δράση - οικονομική και στρατιωτική - των κάθε λογής μονοπωλιακών ομίλων και ανέδειξε την αναγκαιότητα της οργανωμένης σύγκρουσης με ντόπιους και ξένους εκμεταλλευτές, με την καπιταλιστική εξουσία σε κάθε χώρα.

Ε. Μ. - Δ. Κ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

TOP READ