Φιλοξενούμενος ο Παναγιώτης Ζαφείρης //
Η ιστορία που θα διηγηθώ πριν μιλήσω για την εκμετάλλευση από τον μικρό και τον μεγάλο καπιταλισμό και την άγνοια και πολλές φορές την αδιαφορία των μικρότερων τάξεων, ίσως να μην ενδιαφέρει κανέναν και πολλούς να τους κάνει να νομίζουν ότι υπερβάλλω ή λέω ψέματα. Ωστόσο όμως είναι σημαντικό παράδειγμά για όλα αυτά έστω κι αν κάποιος δε θέλει να το δει.
Σπουδάζω μέχρι τώρα 9 χρόνια, και δουλεύω (επίσημα) πάνω από 5. Την δεδομένη στιγμή έχω ξεκινήσει την εκπόνηση διδακτορικής διατριβής στην Μεταηθική Φιλοσοφία και εργάζομαι σαν λαχειοπώλης του δρόμου. Αυτή την στιγμή είμαι πάνω από 27 χρονών και εκτός από κάποια ολιγόμηνα μαθήματα με ισχνές απολαβές, οι δουλειές που έχω κάνει, όχι για χαρτζιλίκι αλλά για τα προς το ζην μου, αφορούν κατά βάση το εμπόριο. Πρόκειται για δουλειές είτε κακοπληρωμένες, είτε με απαράδεκτα αφεντικά και πολλές φορές και τα δύο. Ο καπιταλισμός και η εκμετάλλευση κάθε άλλο παρά μύθος είναι. Η επίσημη έναρξη της εργασίας μου στα 2012 ήταν η πρώτη αιτία να το καταλάβω.
Συχνά στις μέρες μας ακούς ρήσεις όπως: «Η δουλειά δεν είναι ντροπή», «ότι κάνεις καλό είναι», «δουλίτσα να υπάρχει, οι καιροί είναι δύσκολοι». Με αυτή την λογική μετά το πτυχίο μου, άρχισα να δουλεύω όπου βρω πιστεύοντας ότι είναι προσωρινό.  Από το 2012 μέχρι σήμερα ωστόσο η κατάσταση μοιάζει πιο πολύ μόνιμη παρά προσωρινή.  Πέρασα από εξωτερικές πωλήσεις κάθε τύπου, εργατοδουλειές, και κάποια άλλα έκτακτα. Κάθε προσπάθεια μου να εργαστώ σαν φιλόλογος ή αρθρογράφος απέβη εντελώς άκαρπη, ώσπου κάποια στιγμή πρόσφατα ένα ‘’σπουδαίο αφεντικό’’ με τη δικαιολογία ότι πληρώνει για σεζόν 700 ευρώ, ένσημα και ρεπό( τα αυτονόητα) αποφασίζει ότι μπορεί να μιλάει όπως θέλει, κουρελιάζοντας τα πτυχία μου και την αξιοπρέπεια μου. Με αποτέλεσμα να παραιτηθώ πρόωρα.
Με την τρύπα που υπάρχει στην εκπαίδευση τα φροντιστήρια προσλαμβάνουν μόνο τους έμπειρους με ψίχουλα στους οποίους φορτώνουν έναν σωρό δουλειά. Η χρηματοδότηση στις θεωρητικές επιστήμες είναι χωρίς υπερβολή ανύπαρκτη. Όσα για τα ιδιαίτερα αν δεν υπάρχει κύκλος γνωριμιών, είσαι αναγκασμένος να δέχεσαι παζάρια από γονείς που ξοδεύουν άνετα για ένα κάρο πράγματα αλλά θεωρούν ότι ακόμα και τα 7 ευρώ την ώρα για έναν φιλόλογο που έφαγε τη ζωή του στο πανεπιστήμιο όσο και ο γιατρός, με το οποίον αναγκαστικά δε παζαρεύει κανένας, είναι υπερβολική τιμή.
Το γεγονός ότι καιρό τώρα έχω εγκαταλείψει την πατρική στέγη, και προσπαθώ να σταθώ ανεξάρτητος στα πόδια μου, έχει ως αποτέλεσμα το βιοτικό μου επίπεδο να είναι χαμηλότερο του μέσου όρου. Η μόνη μου ανταμοιβή είναι να μου να μου δίνουν συγχαρητήρια και επαίνους που προσπαθώ να σπουδάσω ακόμα κάνοντας τέτοιες δουλειές. Αν όμως ήθελα να γίνω ήρωας θα πήγαινα στο πόλεμο. Αντίθετα αποφάσισα να μπω στη φιλοσοφική πριν 10 χρόνια για να γίνω εκπαιδευτικός κι αργότερα ίσως και ακαδημαϊκός. Δεν νιώθω καμία υπερηφάνεια που εργάζομαι μέσα σε σκλαβοπάζαρο και αντιμετωπίζω ειρωνείες και δυστροπίες αφεντικών και πελατών και τρώω την ζωή μου με εμπορικές έννοιες οι οποίες μέσα μου με αφήνουν τελείως αδιάφορο.
Η κυβέρνηση και γενικά οι πολιτικοί χώροι έχουν τεράστια ευθύνη. Δε μπορεί να μιλάμε για κενά στην εκπαίδευση και σε οποιονδήποτε άλλο επιστημονικό και τεχνικό τομέα, όταν υπάρχουν επιστήμονες και τεχνικοί που είναι άνεργοι ή δουλεύουν στις δουλειές που προαναφέρθηκαν. Ακόμα φταίνε τα αφεντικά που προσπαθούν να μειώσουν τις απολαβές εξευτελίζοντας έτσι κάθε εργαζόμενο, είτε σπουδάζει είτε όχι. Τέλος φταίει και ο απλός κόσμος γιατί με αδιαφορία και η ρομαντική στάση που προανέφερα αντί για δυναμικές λύσεις είναι η χειρότερη επιλογή. Η μετανάστευση πλέον των νέων, δεν είναι για είναι για ένα ‘’καλύτερο‘’ αύριο όπως συνηθίζουν να λένε, αλλά για την πιθανότητα να υπάρχει απλά ένα ‘’οποιοδήποτε‘’ αύριο το οποίο από τη συγκεκριμένα χώρα σιγά σιγά εκλείπει.