18 Μαΐ 2017

Απεργιακό δελτίο


Τι κρατάμε από αυτό το διήμερο.

-Τον κακό τους τον καιρό, που μας τα έκανε μούσκεμα, κι είναι βέβαιο πως ακύρωσε πολλές συμμετοχές και κρατήσεις, κυρίως από χύμα κόσμο, που θα έκανε τη διαφορά χτες, αλλά ακόμα κι από το στενό πυρήνα -όσο "στενή" μπορεί να θεωρηθεί αυτή η βάση που κατεβαίνει σταθερά με το ΠΑΜΕ στις απεργιακές συγκεντρώσεις.
Εξάλλου το πιο δύσκολο είναι να σπάσεις το απεργιακό ρόδι, να νικήσεις το φόβο και τη μοιρολατρία κι όχι τις καιρικές συνθήκες. Αυτές δεν πτοούν τους αποφασισμένους, που έχουν γίνει σύντροφοι παντός καιρού. Από το μίνι καύσωνα της Κυριακής, στη μαραθώνια πορεία ειρήνης, στη χτεσινή απεργιακή μπόρα.

-Την αλλαγή παραστάσεων από την Ομόνοια (που ήταν κατειλημμένη από... υψηλή τέχνη) στην Κοτζιά, κατά κόσμον και για την απεργιακή περίσταση, Εθνικής Αντιστάσεως, ου μην και Ταξικής Αντιστάσεως.
Την ιδέα ενός σφου να βγάλει κάθε σωματείο τη δική του ομπρέλα -όπως με τις σημαίες- ου μην και παρασόλια για το καλοκαίρι.
Το αυτοσχέδιο σύνθημα: η νεροποντή δε θα τη σπάσει, του λαού η πάλη θα την σπάσει...
Και τη σημειολογία του καιρού, που άνοιξε σταδιακά, με την έφοδο σε καθαρό ουρανό (ανατροπές δε φοβάται) και το παλιό προεκλογικό σποτάκι του κόμματος "έρχεται θύελλα", που τη διαδέχεται μια ηλιόλουστη, νικηφόρα αλυσίδα.

Τους σφους-συναδέλφους που έσκαγαν μύτη σαν τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή, αργά αλλά ορμητικά, σαν τις συνθήκες που ωριμάζουν. Κι ας μην κοκκινίζουν όσο γρήγορα θα θέλαμε...
Το χαιρετισμό του αξιωματικού εν αποστρατεία της ΕΛΑΣ -από τα σώματα ασφαλείας- και όχι του ΕΛΑΣ, όπως σκεφτήκαμε σχεδόν όλοι, προς στιγμήν, συνειρμικά.
Τον ελιγμό Γράμμος-Βίτσι, Σταδίου-Πανεπιστημίου, για να αποφύγουμε τη... ΛΑΕθάλασσα και τους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ.
Και το σχόλιο ενός σφου πως αυτό το κόκκινο που έφραξε για λίγο το δρόμο στη συγκέντρωση του Μουσείου, δεν ήταν φανάρι, αλλά το ΠΑΜΕ.

Τα εθιμοτυπικά επεισόδια στην πορεία των άλλων, για να έχουν τα κανάλια υλικό να παίζουν.
Τις αστείες, προσωποκεντρικές αναρτήσεις της Ίσκρα για την πρόκληση να μην αφήσουν τον Παναγιώτη το Λαφαζάνη να μπει στη Βουλή -ως τι;- όχι για να εφοδεύσει στα κοινοβουλευτικά ανάκτορα, αλλά για... να παρκάρει το αυτοκίνητό του. Ε όχι, αυτή ήταν η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι της λαϊκής δυσαρέσκειας.

Και μια εξίσου γραφική αγανακτισμένη-μεσήλικα, που τραγουδούσε μόνη της με μια ντουντούκα: όχι-όχι-όχι στα μνημόνια, θα το λέω για πάντα, αιώνια...
Σύνθεση κι εκτέλεση επιπέδου Κακοφωνίξ. Κι ό,τι πιο κοντινό έχω δει -στην πραγματική ζωή- σε εκείνο το σποτάκι με τον "Σάββας-καφέ", που είχε ξεχαστεί στην Πορτογαλία, και δεν έλεγε να γυρίσει πίσω.

Τις μουσμουλιές των Συριζαίων βουλευτών, που ανεβάζουν σε δυσθεώρητα ύψη το ρεκόρ πασοκιάς στην αίθουσα και τον πήχη της γραφικότητας.
Τα κενά αέρος στην... τριτοδιεθνιστική ανάλυση του Τσακαλώτου. Την ατάκα της Αλέκας για τις διάφορες στολές του Σύριζα, που ετοιμάζεται να βάλει κατά το φθινόπωρο αυτήν του υποστηρικτή της Οχτωβριανής Επανάστασης. Και την αγανάκτηση του Παφίλη: στο ένα μνημόνιο επικαλεστήκατε το Μαρξ, στο άλλο τον Λένιν, μην πάτε στο επόμενο, με το όνομα του Στάλιν πχ...

Την αγανάκτηση του Κασιμάτη της Καθημερινής για τα αντι-ΕΕ σκίτσα της έκθεσης Sweet Europe στο Σύνταγμα, που είναι παράσημο για τους ίδιους τους σκιτσογράφους. Και την ωμή διαστρέβλωση της πραγματικότητας, όχι μόνο για την αξία των "περιθωριακών γελοιογράφων" όπως χαρακτηρίζει διεθνούς φήμης πενάκια, αλλά και για την ανόητη γενίκευση. Όποιος επισκεφτεί την έκθεση θα δει πως αρκετά σκίτσα έχουν από... βρετανικό χιούμορ -για να το θέσω κομψά- ως μάλλον αντιδραστική φιλο-ΕΕ οπτική.

(Την παρωδία που λέγεται ελληνικό ποδόσφαιρο, να βγάζει για πολλοστή φορά την μπόχα της στον αέρα).

-Τη δεύτερη μέρα της απεργίας σε πολλούς κλάδους, τη σύγκρουση των εργαζόμενων του ΟΤΑ με τις δυνάμεις καταστολής στο υπουργείο, τις κινητοποιήσεις των συνταξιούχων. Και προφανώς την κορύφωση με τα πανεργατικά συλλαλητήρια το απόγευμα. Τα λόγια είναι περιττά κι η μόνη ομπρέλα που χρειάζεσαι είναι το ΠΑΜΕ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

TOP READ