26 Φεβ 2017

Κάν' το όπως ο Γιάννης

 Κάν' το όπως ο Γιάννης

Τα Σεπόλια είναι μια λαϊκή συνοικία, που έχει κρατήσει ακόμα το στοιχείο της γειτονιάς κι αρκετή λαϊκότητα, αν και αυτό το τελευταίο νοθεύεται κάπως από τα υψηλά ποσοστά της χρυσής αυγής και το ρατσισμό που θεριεύει.

Εκεί ξεκίνησαν όλα...


Στα ανοιχτά γηπεδάκια της Δυρραχίου, λίγο πιο πάνω από την οδό Αψού -με το θρυλικό όνομα- και το αρμένικο "Ρόδο" του Αγκίπ (ίσως την πιο ενδιαφέρουσα γαστρονομική πρόταση στην ευρύτερη περιοχή. Μια περιοχή, πέρα από τις ράγες, που μοιάζει κάπως σαν προάστιο του Μπουρναζίου και οριοθετείται από τις γραμμές του τρένου, την εθνική οδό και το αμαξοστάσιο του Μετρό (όπου είχαν κάνει "ντου" τα ΜΑΤ ενάντια στους επιστρατευμένους απεργούς) και δύο λόφους που επιβίωσαν από την επέλαση του τσιμέντου. Μια περιοχή που θα ήταν πολύ καλύτερη αν είχε μείνει αλώβητη απ' την επέλαση των νεοναζί.

Λένε για τον Τζόρνταν, που άργησε να πάρει το πρώτο του δαχτυλίδι στο ΝΒΑ -μόλις στα 28 του- πριν τα σαρώσει όλα, πως οφείλει την επιτυχία του στις πρώτες αποτυχίες και τα καψόνια στα οποία τον υποχρέωναν οι προηγούμενες αυτοκρατορίες της Ανατολής (Σέλτικς αρχικά και μετά Πίστονς). Και στη σκληραγώγηση της δικής του ομάδας, των Μπουλς, που έπρεπε να γίνει αρκετά δυνατή για να τις νικήσει και να τις υποσκελίσει.
Βασικά, όλα σχεδόν τα αστέρια του ΝΒΑ έχουν χαρακτήρα και μέταλλο πολεμιστή, γιατί είναι μαχητές της ζωής, που έπρεπε αρχικά να μάθουν να επιβιώνουν στο γκέτο που μεγάλωσαν, και είχαν ισχυρό κίνητρο για να βρουν μια διέξοδο από αυτό.

Στην Ελλάδα θεωρητικά δεν υπάρχουν γκέτο, και δεν έχουμε (ακόμα) παιδιά να σκοτώνονται σε καθημερινή βάση από πυρά αστυνομικών, γιατί έκαναν λάθος στο χρώμα της επιδερμίδας τους.
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο έπρεπε όμως να νικήσει μια σειρά εμπόδια και φραγμούς, για να παίξει μπάσκετ, το κυνήγι της επιβίωσης και το τείχος της προκατάληψης. Κι ίσως αυτό να τον έχει κάνει δυνατό χαρακτήρα και να πέρασε στο παιχνίδι του, ως χαρακτηριστικό.

Ο Γιάννης ωρίμασε πρόωρα από τις δυσκολίες που είχε να αντιμετωπίσει και δεν ξεχνάει από πού ξεκίνησε. Παραμένει προσγειωμένος και σεμνός, παρά την αγωνιστική του απογείωση. Και δεν είναι "ποζεράς" και επιθετικός στις εκδηλώσεις του, όπως διάφορες πριμαντόνες του ΝΒΑ που ζούνε και πεθαίνουν για ένα στιλ και τη μούρη που θα πουλήσουν. Είναι πεινασμένος για διακρίσεις, γιατί δε θα ξεχάσει ποτέ την (οργανική) πείνα που έζησε στα παιδικά του χρόνια.

Σήμερα η Ελλάδα και οι πολιτικές αρχές της καμαρώνουν για ένα παιδί που μεγάλωσε στον τόπο μας, αλλά μέχρι πρότινος δεν είχε καν χαρτιά κι ελληνικό διαβατήριο (τα πήρε μόνο όταν ήταν να παίξει στην εθνική ομάδα). Αν δικαιούται να νιώθει περήφανη για κάτι η χώρα μας, απέναντι στον Αντετοκούνμπο, είναι γιατί δεν του έδωσε ποτέ δικαίωμα στην ανεμελιά και γενικά κανένα δικαίωμα, δεν τον άφησε ποτέ να αναπνεύσει ελεύθερα, για να μην πάρουν τα μυαλά του αέρα, τον είχε πάντα στην τσίτα και του έδινε κίνητρο να παλεύει, να μη χαλαρώνει, γιατί θα πήγαινε χαμένος.
Δεν ξέρω όμως αν όλα αυτά είναι λόγος να καμαρώνουμε ή να ντρεπόμαστε.

Ο Αντετοκούνμπο δημιουργεί ένα μύθο που μπορεί να έχει πολλαπλή αξία χρήσης για το σύστημα. Είναι κάπως σαν το ηθικό δίδαγμα μιας παλιάς διαφήμισης αναψυκτικού.
Ο Γκραντ Χιλ πίνει Σπράιτ. Ο Γκραντ Χιλ πίνει Σπράιτ.
Αν θες κι εσύ να γίνεις σαν τον Γκραντ Χιλ, προπονήσου σκληρά.
Αλλά αν θες ένα αναψυκτικό, άκου τη δίψα σου, Πιες Σπράιτ.

Αυτά φυσικά είναι η μισή αλήθεια. Αφενός το ζαχαρόνερο σε ξεγελά για λίγα λεπτά, αλλά μάλλον μεγαλώνει τη δίψα σου, παρά την κοραίνει. Αφετέρου, κανείς δε θέλει να γίνει σαν τον Γκραντ Χιλ πια, γιατί οι μετέπειτα τραυματισμοί του δεν τον άφησαν ποτέ να κάνει καριέρα (όχι αυτή που θα μπορούσε τουλάχιστον).

Αφετρίτου, η σκληρή προπόνηση είναι αναγκαία αλλά όχι απαραίτητα ικανή συνθήκη. Γιατί αν δεν έχεις το ταλέντο του Χιλ ή του Αντετοκούνμπο, μπορεί να λιώσει στην προπόνηση, και παρόλα αυτά να μην πλησιάσεις ποτέ το επίπεδό τους. Μπορεί επίσης σε ένα γκέτο και τα ανοιχτά γηπεδάκια του να βγαίνουν δέκα παικτάκια με μεγάλο ταλέντο σε κάθε γενιά, που έχουν κίνητρο να βρουν διέξοδο στο μπάσκετ από την επίγεια κόλαση που ζουν. Είναι ζήτημα όμως πόσοι θα καταφέρουν τελικά να ξεπεράσουν τους φραγμούς και να ξεφύγουν, λύνοντας το πρόβλημα της ζωής τους.

Το σαξές στόρι, ο μύθος του αυτοδημιούργητου και της αριστείας, είναι όλα κομμάτι της ίδιας φιλελέ αφήγησης, που λέει ότι οι καλοί δε χάνονται και οι πολύ καλοί θριαμβεύουν κι αναδεικνύονται, αρκεί να προσπαθούν, να έχουν αρετές και τόλμη -και την ελευθερία να κοιμούνται όλοι κάτω από τον ίδιο ουρανό, άλλοι στα πούπουλα κι άλλοι χωρίς θέρμανση, μαζί με άλλους δέκα στο ίδιο δωμάτιο.

Θες να γίνεις σαν τον Αντετοκούνμπο; Άσε την γκρίνια και τις δικαιολογίες για τις αντικειμενικές συνθήκες και την άτιμη κενωνία, που άλλους τους ανεβάζει και άλλους τους ρίχνει στα ξένα χέρια (έξω οι ξένοι). Δούλεψε και μη μιλάς, προσπάθησε, κόπιασε, για να ανταμειφθείς και να μην είσαι ανεπρόκοπος.

Ένας στο διάστημα, χιλιάδες στο χώμα και τον αγώνα της επιβίωσης. Αλλά όταν τους δείχνεις την κατάσταση, κάποιοι κοιτάζουν αυτομάτως το φεγγάρι και τα άστρα, και όχι εκεί που σημαδεύει το δάχτυλό σου. Κι αυτό το θεωρούν δείγμα ανοιχτού μυαλού κι οριζόντων...

Ο μύθος του Γιάννη (αντετο)κουμπώνει και στη σοσιαλδημοκρατική αφήγηση, που φτιάχνει ανέξοδα την αντίφα, αντιρατσιστική λεζάντα της, με τις επιτυχίες και τις διακρίσεις του, και με τη στάση των φιλελέδων στο ζήτημα της ιθαγένειας. Πίσω από την εκτυφλωτική λάμψη του Αντετοκούνμπο μπορεί να κρύψει τις δικές της ευθύνες, και τις συνθήκες που ζουν καθημερινά οι κολασμένοι της γης, που βράζουν στο καζάνι της Ελλάδας.

Ποια θα είναι η εξέλιξη του Γιάννη; Το μέλλον είναι ανοιχτό.
Το ένα σκέλος είναι το καθαρά αγωνιστικό, όπου ο ουρανός είναι το όριο, και το πιο τρομακτικό είναι πως ο Αντετοκούνμπο είναι μόλις 22 χρονών και δεν έχει προσεγγίσει καν το ταβάνι του. Πρέπει όμως να δουλέψει το σου του, για να γίνει (ο) καλύτερος και να αποστομώσει τους επικριτές του, που λένε πως δεν ξέρει -οργανωμένο- μπάσκετ και παίζει μόνο στο ανοιχτό γήπεδο, με τα εξωπραγματικά φυσικά του προσόντα.

Τώρα όλοι οι Έλληνες μοιάζουν να τον αγαπάνε, αλλά κάποιοι Ελληνάρες τον περιμένουν στη γωνία, πχ στην πρώτη στραβή με την εθνική ομάδα ή το πρώτο καλοκαίρι που δε θα μπορέσει να έρθει -όχι από δική του επιλογή, αλλά γιατί δε θα τον αφήσει η ομάδα του, που δε θέλει να δει ένα περιουσιακό της στοιχείο και την επένδυσή της να εξαντλείται, να τραυματίζεται, κοκ. Και ας μην οφείλει τίποτα σε μια χώρα που δεν τον λυπάται...

Το εξωαγωνιστικό βάρος που πέφτει στους ώμους του Γιάννη είναι ίσως μεγαλύτερο από το αμιγώς αγωνιστικό. Μέχρι στιγμής όμως έχει δώσει τα καλύτερα δείγματα ωριμότητας και σεμνότητας, στην αντιμετώπιση διάφορων περιστατικών -πχ όταν δεν υπέγραψε αυτόγραφο στην ελληνική σημαία, ή ακόμα κι όταν στήριξε το Δάρδαλη, για την πιο οξυ-μωρη ερώτηση στα χρονικά του All Star Game.

Σε κάθε περίπτωση, το μέλλον του ανήκει (όπως λέει το σύνθημα της ομάδας του, των Milwaukee Bucks).

Υστερόγραφο

Μεταξύ πολλών άλλων για το Γιάννη, αξίζει να δείτε/διαβάσετε.
-Το 48σέλιδο ένθετο του Ντοκουμέντου της περασμένης Κυριακής (που έχει μεταξύ άλλων την υπογραφή του Παπαδογιάννη, αλλά δεν έχω ιδέα πού θα μπορούσε να το βρει κανείς τώρα).
-Μια συνέντευξη για τα παιδικά χρόνια του Γιάννη και το βαρύ καθήκον που πέφτει στους ώμους του σήμερα.

-Ένα βίντεο, με το τοξικό και ταξικό τρολάρισμα του Παππά, που ανδρώθηκε μπασκετικά στο ίδιο γηπεδάκι, αλλά έριχνε τέσσερα χρόνια στον Αντετοκούνμπο, τον οποίο νίκησε σε ένα μονό 21-0 (παράσημο για μια ζωή) και σε ένα μεταξύ τους πικάρισμα, του είπε πως δε θα παίξει ποτέ στην Α1 -όπου έπαιζε ήδη αυτός.

Και φυσικά... δικαιώθηκε, όπως λέει σαρκαστικά κι ο ίδιος.
Ο Γιάννης πήγε στο ΝΒΑ κατευθείαν από την Α2...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

TOP READ