11 Δεκ 2016

ΣΧΙΖΟΕΙΔΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ;

 ΣΧΙΖΟΕΙΔΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ;



Και ο πρωθυπουργός το βράδυ της 24ωρης πανελλαδικής  απεργίας με το ιδιότυπο διάγγελμά του συνεχίζει να επαναλαμβάνει πάλι και πάλι τα περί δικαιοσύνης και αλληλεγγύης, να διαβεβαιώνει «ότι σε κάθε βήμα της Ελλάδας προς την κανονικότητα και την ανασυγκρότηση, στο μυαλό μας θα είναι πάντα η αποκατάσταση των αδικιών και η στήριξη των αδυνάτων», καταφεύγοντας και πάλι στο λεξιλόγιο ενός αριστερού λόγου για να διαφοροποιηθεί και να πείσει ότι πορεύεται σε έναν φιλολαϊκό δρόμο, ελεώντας με αποφάγια του οικονομικού προγράμματος αυτούς που εξαθλίωσε. Κι αναρωτιέται κανείς αν είναι δυνατό ακόμα η λεκτική επένδυση, δανεισμένη από το σοσιαλιστικό λεξιλόγιο, αντιδραστικών πολιτικών δράσεων να παραπλανά.
 Όλα αυτά τα χρόνια  ο πολιτικός λόγος  με την καμουφλαρισμένη ορολογία του αποκρύπτει το ουσιαστικό  και αποσπά την προσοχή μας από το πιο σημαντικό. Κι όμως η γλώσσα μπορεί να προδώσει τις προθέσεις αυτού που την χρησιμοποιεί, γιατί τα αποκαλύπτει όλα και από την εξηγητική της δύναμη δεν είναι δυνατόν να κρυφτείς ούτε να ξεφύγεις. Η γλώσσα προδίνει ακόμα κι  όταν οι λέξεις από πρώτη ματιά δε  λένε τίποτε το ιδιαίτερο, αλλά φαίνονται  κοινές και σαφείς. Τα ζήτημα είναι να κατανοήσουμε την σημασία τους. Η γλώσσα του κυρίαρχου λόγου λέει πάντα περισσότερα  απ’ όσα λένε εκείνοι που  χρησιμοποιούν τις  λέξεις, γιατί  στις λέξεις είναι  εκφρασμένο όχι μόνο εκείνο που λένε οι πολιτικοί  αλλά κι αυτό που δεν λένε.  Και ο πρωθυπουργός στις εξαγγελίες του δεν μας είπε πώς καθορίζεται το πλεονάζον χρήμα, πώς προκύπτουν και πού οι διαθέσιμοι πόροι, πώς προέκυψαν οι αδύναμοι συμπολίτες. Σ’ όλο το διάγγελμα οι λέξεις που χρησιμοποιεί σχετίζονται με ανθρωπισμό, αδυναμία, δίκαιο, αλληλεγγύη κλπ. δηλ. λέξεις με ηθικό περιεχόμενο επιστρατεύονται να δικαιολογήσουν τη ελεημοσύνη που δίνεται, ενώ συγχρόνως η ηθική λησμονείται στην άσκηση αυτής της πολιτικής που δημιουργεί τους εξαθλιωμένους.
Από την άλλη η αξιωματική αντιπολίτευση, υποκρινόμενη την αφελή, αναφέρεται σε κοινωνική κατακραυγή, κατηγορεί την κυβέρνηση για το μικρό βοήθημα και υπενθυμίζει την αύξηση φόρων και μείωση συντάξεων που επέβαλλε, ως εάν  αυτή να ακολούθησε άλλη πολιτική όταν πριν δυο χρόνια ήταν στην εξουσία.
Ο κυρίαρχος λόγος καταφεύγει στη χρήση εννοιών  που οι λαϊκοί αγώνες είχαν δώσει απτό νόημα -χρησιμοποιώντας τες τώρα τα κόμματα εξουσίας για διαφήμιση της πολιτικής τους- κι επιμένει στην ασάφεια στο νόημα και στο περιεχόμενο που δίνονται στα γεγονότα. Κι έτσι όλα να χάσουν την αξία τους και το νόημά τους. Και το εργατικό κίνημα ενάντια στο κεφάλαιο να παγιδεύεται μεταξύ της αντιδραστικής δεξιάς  και της προοδευτικής αριστερής πτέρυγας με την ολόιδια πολιτική και τον παρεμφερή λόγο.
Η σοσιαλδημοκρατία έχει μείνει χωρίς πολιτική, έχοντας αποτύχει να αναιρεθούν, όπως υποσχόταν, μέσω του αστικού κράτους οι συνέπειες της καπιταλιστικής επίθεσης, αποδεικνύοντας ψευδείς τις ελπίδες που καλλιέργησε, ενώ αποκαλύπτεται η ταύτισή της με τις πολιτικές που ονόμαζε δεξιές ή φιλελεύθερες και υπηρετούσαν το κεφάλαιο –από τα πιο μικρά μέχρι τα πιο μεγάλα ζητήματα.
Η άρχουσα τάξη μέσω των κομμάτων που την εκπροσωπούν υποβάλλει μια αντίληψη αλλαγής του εν σήψει καθεστώτος στην πιο αντιδραστική μορφή του με ένα «αριστερό» λεξιλόγιο. Δεν καταδικάζονται οι απεργίες, οι κινητοποιήσεις κλπ. μόνο που απαξιώνονται, σαμποτάρονται, χειραγωγούνται κλπ. μέχρι εξαφανίσεως.
Η Ν. Δημοκρατία λοιπόν  αναγνωρίζει μεν την νομιμότητα και συνταγματικότητα των απεργιακών κινητοποιήσεων, αλλά αυτές «δεν πρέπει να εμποδίζουν τους άλλους παραγωγικούς κλάδους της ελληνικής οικονομίας σε αυτή την πολύ δύσκολη συγκυρία για τον τόπο», ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ που είναι στην κυβέρνηση, με μια υποτιθέμενη σχιζοφρενή πολιτική, πουλώντας αντίδραση σε μια μορφή πιο επαναστατική καλεί σε συμμετοχή στην απεργία «απέναντι στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που ισοπεδώνουν τα εργασιακά δικαιώματα», ενώ και τα δυο κόμματα ασκώντας εξουσία ευλαβώς εφαρμόζουν την ίδια πολιτική προς όφελος του κεφαλαίου.  
Η φύση και ο σκοπός κάθε  πολιτικής εξαρτάται σε ποιες κοινωνικές δυνάμεις, στρώματα και τάξεις στηρίζεται, σε τι χρησιμοποιεί την εξουσία και τι υπηρετεί αυτή η εξουσία. Εξάλλου η όποια επιτυχία μιας πολιτικής εξαρτάται και από την ικανότητά της να διεγείρει  πάθη, να κινητοποιεί το νου, να γεννά συναισθήματα. Από τη φύση  της πολιτικής εξαρτάται τι θα ξυπνήσει και θα υποκινήσει στον άνθρωπο, τι θα  αναπτύξει στους ανθρώπους και τι θα καταπνίξει και αποκοιμίσει. Η πολιτική είναι μέρος  της διαπαιδαγώγησης των ανθρώπων, γιατί στην πολιτική ζωή ξυπνάνε και αναπτύσσονται αυτές ή εκείνες οι ικανότητες και δυνατότητες των ανθρώπων, αναδύονται αυτά ή εκείνα τα πρότυπα συμπεριφοράς, πρακτικής και χαρακτήρα. Από τη φύση της πολιτικής εξαρτάται αν, στον αγώνα για την εξουσία ή τη διαφύλαξή της και κατά τη χρησιμοποίηση και εφαρμογή της, ξυπνάει στους ανθρώπους αδημονία ατομικών συμφερόντων, προκαταλήψεων, σκοτεινών ενστίκτων, αποβλακώνει σ’ αυτούς το νόημα για δικαιοσύνη και αλήθεια, τους παρακινεί στην ωμότητα και στη βία ή αντίθετα μ’ αυτά, προσπαθεί να αναπτύξει εκείνες τις τάσεις, τα πάθη, τις ικανότητες που κάνουν δυνατό να  ζήσει ο άνθρωπος στη γη ελεύθερα και δημιουργικά, χωρίς κατατρεγμένους και εξαθλιωμένους βορά στο  κεφάλαιο.
Κι αν στις μέρες μας η κυρίαρχη πολιτική αποκτά αυτόν τον  παραμορφωμένο χαρακτήρα και τη στρεβλωμένη μορφή είναι γιατί είναι τόσο μεγάλα τα προβλήματα που πρέπει να λυθούν για να επιβιώσει το καπιταλιστικό σύστημα. Γι’  αυτό και είναι τόσο σημαντικός  ο ρόλος και η ευθύνη του κομμουνιστικού κόμματος στην καθοδήγηση της εργατικής τάξης και γι’  αυτό η κυρίαρχη πολιτική μέσα στ’  άλλα στοχεύει και στην απαξίωσή του.              

Οι αγανακτισμένοι “πολίτες”

 Οι αγανακτισμένοι “πολίτες”

  
   Τους τα είπε ένα χεράκι η Αλέκα στην Βουλή ... Δεν υπάρχει Τράμπ χωρίς τον Ομπάμα ... δεν υπάρχει Μέρκελ χωρίς τον Γκάμπριελ ... δεν υπάρχει συντηρητικός χωρίς τον σοσιαλδημοκράτη και τούμπαλιν. Δεν υπάρχει δεξιός χωρίς τον κατάλληλο αριστερό. Και όταν και οι δυό στην δίνη της κρίσης θαλασσοπνίγονται ... ο ένας δείχνει τον άλλον σαν υπεύθυνο της κατάστασης ... και οι δυο μαζί καλούν τον λαό να διαλέξει έναν απ΄ τους δύο ... γιατι αλλοιώς έρχονται τα μαύρα τέρατα !!! Συνέχεια η ίδια παραμύθα σε ολόκληρη την ιστορία του σύγχρονου καπιταλισμού.

   Οι γάλλοι συντηρητικοί λέει ... προτιμούν τον γάλλο ... Θάτσερ για να σωθούν απ την γαλλίδα Χίτλερ !!! Τα αμερικανάκια για να σωθούν απο την “δημοκρατική” Χίλαρυ του κατεστημένου ... προτίμησαν το ρεπουμπλικανό “αντισυστημικό” φασισταριό !!! Σε ολόκληρη την Ευρώπη για να σωθούν απο την καταιγίδα που καταφτάνει ... τρέχουν να κρυφτούν σε φασιστοαγκαλιές και ολόκληρο το κομιλφό πολιτικό προσωπικό της γηραιάς ... πασχίζει να μοιάσει στα φασισταριά μήπως και δεν το καταπιεί η ιστορία !!! Ευτυχώς τελικά στην Αυστρία ... τα φασισταριά έχασαν με ... 47% !!! Αλλά ας μην ξεχνάμε και τις δικές μας ... πρωτοπορείες. Οι έλληνες συριζοαριστεροί τα έβλεπαν όλα αυτά. Αμ τι νομίσατε !!! Για να μας σώσουν απο την λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού ... συνεργάστηκαν με τους καμμένους μασκαρεμένους φασίστες !!! 

   Όλο αυτό λέγεται ... αναπόφευκτη αντιδραστικοποίηση του καπιταλισμού που σαπίζει. Ο αναπόδραστος εκφασισμός ... στον οποίον θέλει δεν θέλει πρέπει να βάλει το χεράκι του και να σπρώξει όσο μπορεί ολόκληρο το υπηρετικό προσωπικό της αστικής εξουσίας. Δεξιό, κεντρώο και αριστερό. Διαφορετικά οι υπηρετριούλες θα καούν σε ένα βράδυ. Το ξέρουμε όλοι ... όταν τα αφεντικά είναι νευρικά ... γίνονται υπέρμετρα αυστηρά. 

   Και ο λαός ... τι κάνει ο λαός ?? ... ή θα αποφασίσει να πάρει την τύχη του στα χέρια του ... ή θα σκύψει στην μοίρα του. 

   Και ποτέ σκύβει ένας λαός ?? Οταν πιστέψει πως δεν γίνεται αλλοιώς ... όταν δηλαδή δεχτεί να μειώσει υποταγμένος τις απαιτήσεις του ... και ταυτόχρονα όμως έχει τρομοκρατηθεί ... απλά γιατί αν δεν τρομοκρατηθεί δεν θα μειώσει τις απαιτήσεις του. Θα διεκδικήσει. Τα ξέρουν όλα αυτά. 

   Με τι σκιάζεται και παραλύει ο λαός ?? Με την απειλή χειρότερης φτώχειας απο την σημερινή και με την απειλή του πολέμου ειδικά του χαμένου. Ο σκιαγμένος βέβαια θέλει και το κατιτίς του για μα μην φουντάρει. Ετοιμο κι΄ αυτό ... τα καλούδια της ανάπτυξης που θα φέρει το λαμπρό μέλλον και ας προκύψει από τα τεντωμένα τομάρια του λαού και ... βεβαίως τα λάφυρα του ένδοξου πολέμου που θα τον τελειώσουν νικηφόρα οι υγιείς δυνάμεις του έθνους !!! Αυτή πάντα ήταν, είναι και θα είναι η συνταγή.

   Η εκτέλεση της συνταγής ... απαιτεί ... παρότι μας φαίνεται παράξενο ... την ταξική πάλη !!! Είναι παραμύθια αυτά που τραγουδάνε απο το πρωί μέχρι το βράδυ για εθνικές ενότητες και συμφωνίες κοινωνικών εταίρων τώρα στα δύσκολα. Δεν θέλουν να ακούνε για την ταξική πάλη ανάμεσα στον εργάτη και στον αστό. Η μόνη ταξική πάλη που είναι στα μέτρα τους είναι αυτή ... ανάμεσα στον εργάτη και στον εργάτη ... ανάμεσα στον εργάτη και στον αγρότη ... ανάμεσα σε οποιονδήποτε με οποιονδήποτε τέλος πάντων αρκεί να μην ακουμπάει κανένας τον αστό και την εξουσία του. 

   Κοινωνικός αυτοματισμός λοιπόν μέσα στις τάξεις των εκμεταλλευόμενων. Αυτό ειναι το κρίσιμο υλικό της συνταγής τους. Είναι αυτονόητο πως στην λειτουργία αυτών των μηχανισμών συμμετέχουν ένα σωρό υπηρέτες της αστικής εξουσίας εκτός από τα κόμματα μιάς αστικής κυβέρνησης. Η αντιπολίτευση, τα ΜΜΕ, τα πουλημένα συνδικάτα, οι πρεσβείες, ένας ολόκληρος συρφετός ΜΚΟ, οι κάθε λογής εσωκομματικές αντιπολιτεύσεις, οι κατασταλτικοί μηχανισμοί, εκκλησίες, σχολεία, η διανόηση και κυρίως οι σχεδιασμένες πολιτικές της ευρωνατοικής φιδοφωλιάς ... δηλαδή ένα κανονικό στημένο παιχνίδι που στοχεύει και σε βραχυπρόθεσμα άμεσα αποτελέσματα ... αλλά και σε πιό μακροπρόθεσμα. Οι μηχανισμοί του κοινωνικού αυτοματισμού ... κάνουν πιό εύκολη την άμεση εφαρμογή της πολιτικής της αστικής τάξης ... αλλά ταυτόχρονα προετοιμάζουν μιά κοινωνία για τις κρίσιμες στιγμές μιάς μελλοντικής κοινωνικής επανάστασης. Είναι δηλαδή ο κοινωνικός αυτοματισμός ... ή μάνα και ο πατέρας ... του κοινωνικού δαρβινισμού, του ρατσισμού. Η μάνα και ο πατέρας του φασισμού. 
Ο Στάθης το 2010 ... κατακεραύνωνε τον κοινωνικό αυτοματισμό ... χωρίς ο δυστυχής να υποψιάζεται οτι θρέφει το ίδιο φίδι στον κόρφο του !!! Καλά θα ήταν να ήταν έτσι. Αλλά όπως όλοι πρέπει να ξέρουμε ... ο οπορτουνιστής είναι τυφλός ... αν δεν είναι "πονηρός" !!!

   Ο τρόπος που σκίζονται όλοι οι υπηρέτες της αστικής εξουσίας για το φούντωμα και την επιβολή κάθε είδους κοινωνικού αυτοματισμού αποδεικνύει ... την καρασυστημικότητα του φασισμού. Ομως μην γελιόμαστε ... η συνταγή δεν τελείωσε εδώ. Ο πιο “εύκολος” φασισμός δεν είναι ο ανοιχτός ... ο πιό βολικός και πιό επικίνδυνος είναι ο καμουφλαρισμένος φασισμός. Ο ανοιχτός φασισμός ειναι περίπτωση επιλογής ειδικών συνθηκών. Δεν είναι πανάκεια για την αστική εξουσία. Η τάση όμως για επιβολή των κοινωνικών αυτοματισμών, εκφασισμού της κοινωνίας και αντιδραστικοποίησης της εξουσίας είναι ... μονοδρομική σε κάθε πολιτική έκφραση της αστικής δημοκρατίας του μονοπωλιακού καπιταλισμού ... όσο προοδευτική και ανοιχτόμυαλη να δηλώνει ή να φαίνεται. Αυτά θα συμβαίνουν θέλουν δεν θέλουν διάφοροι φιλελεύθεροι, νεοφιλελεύθεροι, δεξιοί, κεντρώοι, σοσιαλιστές, αριστεροί, ριζοσπάστες κλπ κλπ 

   Διαχρονικά στην σύγχρονη ιστορία του καπιταλισμού ένα κρίσιμο, αναντικατάστατο και απαραίτητο υλικό που δένει τελικά το γλυκό είναι ... οι αγανακτισμένοι “πολίτες” !!! Ωρύονται ενάντια στο σύστημα ... είναι “αντισυστημικοί” !!! Είναι επιθετικοί ... αλλά μόνο ενάντια σε άλλους που διεκδικούν ... ποτέ ενάντια σε αυτόν απο τον οποίον “διεκδικούν” και οι ίδιοι. Κηρύσσουν την συνεννόηση με τα αφεντικά τους ... αλλά δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους απέναντι σε αυτούς που τα απειλούν. Εκεί δεν χωράει καμμία συνεννόηση. Κοπανάνε, καίνε, σφάζουν όποιον εκμεταλλευόμενο βρεθεί μπροστά τους παρότι και αυτοί βρίσκονται στην ίδια μοίρα ... την ίδια ώρα που μεταμορφώνονται σε σκυλάκια του καναπέ μπροστά στα αφεντικά. Δηλώνουν δε και “επαναστάτες” αφού με τρόπο επαναστατικό θα σώσουν την κοινωνία απο τον βρωμερό καπιταλισμό !!! Προσοχή ... όχι απο τον καπιταλισμό ... αλλά απο τον βρωμερό καπιταλισμό !!! Καταλάβαμε. Στη πράξη εκλιπαρούν την αστική εξουσία να τους αναθέσει την δουλειά ... ελπίζουν πως έτσι θα σώσουν το τομάρι τους ... καταστρέφοντας τα επικίνδυνα ζιζάνια. Αυτός ο διχασμός ανάμεσα στην ακραία επιθετικότητα του αγανακτισμένου πολίτη απέναντι στους άλλους “πολίτες” ... τους φοβισμένους και η ακραία δουλικότητα απέναντι στον σωτήρα-αφεντικό ... έχουν παντού και πάντα το ίδιο αποτέλεσμα ... την χαρακτηριστική θρασυδειλία αυτών των αγανακτισμένων πολιτών που τους αναγκάζει να δρούν ομαδικά σε οργανωμένες ομάδες δομημένες σαν αγέλες. Μα όλα αυτά ειναι ο πραχτικός ορισμός του φασίστα στην κοινωνική βάση. 

   Αυτός είναι ο λόγος που πάντα τα “αντισυστημικά” φασισταριά είναι οι πρώτοι παρατρεχάμενοι στις ομάδες των αγανακτισμένων πολιτών. Πάντα. Δεν είναι όμως οι μόνοι. Είναι και άλλοι ... αλλά από οποιαδήποτε ιδεολογική και πολιτική κατεύθυνση να ξεκινήσουν το ταξίδι του αγανακτισμένου ... με μαθηματική βεβαιότητα θα πέσουν στον εκφασισμό της αγέλης χωρίς να το έχουν καταλάβει και ας νομίζουν οτι θα προφυλαχτούν απο αριστερές και ριζοσπαστικές ετικέτες που έχουν κολλημένες στα πέτα τους. Το αποδεικνύουν σε παγκόσμια βάση ... όλες οι ... “πλατείες και οι ανοίξεις των αγανακτισμένων”. 

   Ο σοσιαλιστής Μουσολίνι ξεκίνησε ... την ένδοξη καριέρα του από ομάδες αγανακτισμένων ... που έδερναν εργάτες και έσπαγαν απεργίες στην τεράστια άνοδο του ταξικού εργατικού κινήματος στις αρχές της δεκαετίας του ΄20 !!! Το ιταλικό κεφάλαιο τον αντάμειψε λίγο μετά με την ανάθεση της εξουσίας. Τα “σοσιαλιστικά” freikorps στην Γερμανία ήταν αγανακτισμένοι πολίτες των μεσαίων στρωμάτων που έλπιζαν να σωθούν ... τσακίζοντας τους άθλιους εργάτες που είχαν απαιτήσεις και αιτήματα οι ελεεινοί. Και τότε για την κρίση την ευθύνη την είχαν οι εργάτες που ζούσαν πάνω απο τις δυνάμεις τους !!! Από τα πρώτα παράσημα που “κατέκτησαν” εκείνοι οι αγανακτισμένοι ... ήταν το ξεπάστρεμα της Ρόζας και του Κάρλ Λίμπκνεχτ ακολουθώντας την γνωστή πορεία στην ιστορία. 

   Πολύ αγανακτισμένοι πολίτες λέμε ... οι Κού Κλούξ Κλάν στο αμέρικα της δημοκρατίας !!! 

   Θυμάστε τους αγανακτισμένους πολίτες του Αγίου Παντελεήμονα ... που κοπανάγαν τις νύχτες ότι μαυριδερό κυκλοφορούσε ... και το πρωί είχαν πρώτη θέση στα δημοκρατικά μας κανάλια με την τσίμπλα, την θεία οργή, την βαρβατίλα του προαγωγού και την μέικ-άπ πουτανιά στο μάτι ?? 

   Τους αγανακτισμένους Ουκρανούς πολίτες τους θυμόμαστε που το παίζαν απο τις ταράτσες sniperάδες και καίγαν τους ζωντανούς στο κτίριο των συνδικάτων ?? Αυτοί λοιπόν οι αγανακτισμένοι ... σήμερα κυκλοφορούν νόμιμοι !!! Παράνομοι είναι οι κομμουνιστές. 

   Τους αγανακτισμένους πολίτες της εποχής της καρφίτσας (των προγόνων των σημερινών νεοφιλελέδων), των αντισυγκεντρώσεων και της δολοφονίας του Λαμπράκη τους θυμάστε ?? 

   Αγανακτισμένοι πολίτες και στα σεπτεμβιανά της Κωνσταντινούπολης το 1955 ... αγανακτισμένοι πολίτες και οι τουρκαλάδες και οι ελληναράδες που βάλαν τα χεράκια τους και σκίσαν στα δυό την Κύπρο ... αφού έτσι βόλευε τα σχέδια των αφεντικών τους. 

   Τους αγανακτισμένους πολίτες που ήθελαν να καταλάβουν την βουλή ... και τους εμπόδισε το ΚΚΕ το 2011 τους θυμάστε ?? Ακόμα περιμένουμε να την καταλάβουν !!! 

   Θυμόμαστε τους αγανακτισμένους πολίτες της κατοχής ... τους αγανακτισμένους με το αντάρτικο που προκαλούσε τόσους θανάτους ελλήνων απο αντίποινα στην δράση του ?? Οι γερμανοί ήταν - λέγανε - στρατός και δικαιούται να σκοτώνει !! Μια μικρή ιστορική λεπτομέρεια: αυτοί οι αγανακτισμένοι ... τύχαινε να είναι και ... ταγματασφαλίτες συνεργάτες των Γερμανών ... ημέτερες απώλειες: είς Γερμανός !!! 

   Θυμόμαστε τους αγανακτισμένους της πλατείας Συντάγματος που δεν ανέχονταν με τίποτα κόμματα και σημαίες ?? Και για να μην τους τρώμε το δίκιο ... δεν ανέχονταν με τίποτα ... μόνο το ΚΚΕ και τις σημαίες του !!! Τους θυμάστε να γιουχάρουν το ΠΑΜΕ ?? Αυτό ήταν η ουσία τους ... γιατί μόλις ξε-αγανάχτισαν μια χαρούλα ανέχθηκαν κόμματα και σημαίες ... και φασιστόμαυρες και ροζοαριστερές και ανελογαλάζιες. Τους θυμάστε να ξεσκίζονται ... να καεί να καεί το μπουρδέλο η Βουλή ?? Μήπως ήθελαν να κάψουν τη βουλή για να βάλουν στη θέση της το μέγαρο της εξουσίας του αγανακτισμένου λαού ?? Μπαααα !! Ούτε λόγος ... το φώναζαν ... δηλαδή έβαζαν τον κοσμάκη να το φωνάζει ... απλά για να μπούν οι επιτήδειοι στην βουλή και στην κυβέρνηση !!! Να πάρουν ρόλο στο μπουρδέλο. Ακριβώς εκείνοι οι αγανακτισμένοι λοιπόν ... ξανασυναντήθηκαν μετά από χρόνια ... τις προάλλες πάνω σε μια πέτρα της Μεσογείου για να "σώσουν" ξανά το έθνος. 
Απαπα ... κακιά λέξη ο ... σοσιαλφασισμός !!! Πιπέρι θα σας βάλω.

   Προχτές μια χούφτα αγανακτισμένοι αγρότες της Κρήτης ... αγανακτισμένοι με τους απεργούς ναυτικούς ... διαμαρτυρήθηκαν με τον κλασσικό τρόπο και όπως γίνεται πάντα “όλως τυχαίως” με την βροντώδη απουσία της αστυνομίας την έπεσαν στους απεργούς. Μιλάμε για τεράστια αγανάκτηση. Και τα κανάλια την γνωστή δουλίτσα τους. Δεν είδαν και δεν άκουσαν τίποτα για αγροτικούς συλλόγους της Κρήτης και της Θεσσαλίας ... που συμπαραστέκονται στον αγώνα των ναυτικών !!! Τίποτα ούτε ένα δευτερόλεπτο ... ειδικά απο την αριστερή ΕΡΤ του Τσακνή που θα βαράει όλη μέρα προσοχές στον ταγματάρχη. Και οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι συνδικαλιστές ... σταμάτησαν την απεργία ... την ίδια στιγμή που μας τα έχουν ζαλίσει πως με... μονοήμερες απεργίες δεν γίνεται τίποτα βρε παιδί μου !!! Τελείωσαν την απεργία στους καταπέλτες για να γυρίσουν στα καφενεία του λιμανιού για να αναλύσουν τους όρους και τις προϋποθέσεις της γενικής απεργίας. Όσο για τους αγανακτισμένους αγρότες όταν έσπασε η απεργία γύρισαν ήσυχοι στα χωράφια τους και περιμένουν να ... τους πάρουν το κεφάλι οι συριζανέληνες. Ακόμα νομίζουν πως θα τους σώσει ο Κασιδιάρης. 

    Αν τα σφυριά δεν ... συναντήσουν τα δρεπάνια ... χέστε μέσα.


Η μάχη της Αθήνας - Το στρατιωτικό προοίμιο

 Η μάχη της Αθήνας - Το στρατιωτικό προοίμιο

Δεν ξέρω αν είναι τόσο ενδιαφέρον, όσο το υλικό που φέρνει σήμερα το Πριν στη δημοσιότητα από τις επαφές του Τίτο με το ΚΚΕ, πριν τα Δεκεμβριανά του 44'. Αλλά η κε του μπλοκ αντιγράφει και αναδημοσιεύει σήμερα ένα εκτενές απόσπασμα από την παρέμβαση του Γ. Μαργαρίτη στο προηγούμενο ιστορικό συνέδριο στην Πάντειο "από την απελευθέρωση στα Δεκεμβριανά -μια τομη στην πολιτική ιστορία της Ελλάδας", τα πρακτικά του οποίου κυκλοφόρησαν σε έναν ογκώδη τόμο, πριν από λίγες μέρες.

Η προπέρσινη ανακοίνωση του Μαργαρίτη καταπιάνεται με τη μάχη της Αθήνας και το στρατιωτικό της προοίμιο, ενώ τα αποσπάσματα που παραθέτω εδώ, αναλύουν το σχεδιασμό της αντίπερα όχθης για στρατιωτική αντιμετώπιση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και τα διάφορα στάδια-διακυμάνσεις από τα οποία πέρασε αυτός.

Σε λίγη ώρα, στην Πάντειο, είναι η εισήγηση του Μαργαρίτη στην ενότητα για το ΔΣΕ, στο φετινό συνέδριο για τον Εμφύλιο κι διάφορες διαστάσεις του. Αλλά είναι μια μέρα, που το κοινό θα βαρεθεί να ακούει εισηγήσεις συντρόφων. Σημειώνω αναλυτικά -με την ελπίδα πως δεν ξεχνάω κανέναν.

-Μαργαρίτης Γιώργος Πόλεμος μετά τον πόλεμο: ο ελληνικός εμφύλιος στο κατώφλι μιάς νέας εποχής
-Τόλια Φιλιώ Γυναίκες πολιτικοί επίτροποι στον ΔΣΕ
-Ραζάκος Χάρης Στρατηγική του ΚΚΕ και ένοπλη αντιπαράθεση: Από την Αντίσταση στον Εμφύλιο πόλεμο
-Κόφφα Δόμνα Η λειτουργία των Εκτάκτων
-Τζιάρας Κώστας - Καταγραφές των εκτελεσθέντων και στοιχεία για τη διαγωγή των πολιτικών κρατουμένων στις φυλακές του Γεντί Κουλέ την περίοδο του Εμφυλίου.



Η προοπτική της στρατιωτικής λύσης στο ελληνικό κοινωνικό και πολιτικό πρόβλημα εμφανίστηκε, στα χρόνια της Κατοχής, πολύ νωρίς στο προσκήνιο. Στο χώρο των αστικών δυνάμεων, ως συγκεκριμένη εκδοχή άρχισε να εξετάζεται στη βαθιά ακόμα περίοδο της Κατοχής, ειδικά όταν ο ΕΛΑΣ απόκτησε πραγματικές στρατιωτικές δυνατότητες με την απόκτηση ιταλικών όπλων στον καιρό της ιταλικής συνθηκολόγησης στις αρχές του φθινοπώρου του 1943. Έκτοτε, η ιδέα της δια των όπλων διάλυσης και υποταγής του Αντιστασιακού κινήματος, έγινε σταθερός παρονομαστής στην πολιτική της άρχουσας τάξης -ανεξάρτητα από τον προσανατολισμό των επιμέρους τμημάτων της- και των Βρετανών. Εξυπακούεται ότι ο ίδιος παρονομαστής διέτρεχε τους κατακτητές αλλά και τους ιθύνοντες της δωσιλογικής κυβέρνησης της Αθήνας και πάνω σε αυτόν θεμελίωναν την πολιτική τους.

Οι προτάσεις ως προς το ποιος θα αναλάμβανε ετούτο το θεάρεστο έργο και πολυάριθμες ήσαν και απλώθηκαν σε ευρύ φάσμα δυνατοτήτων. Ο πάντοτε αισιόδοξος και μεγαλοπράγμων Ζέρβας και πολλοί Βρετανοί αξιωματικοί σύνδεσμοι θεώρησαν εφικτή τη διάλυση του ΕΛΑΣ με τις δυνάμεις του ΕΔΕΣ, άποψη που έδωσε τις εμφύλιες συρράξεις μεταξύ Αράχθου και Αχελώου από τον Νοέμβριο του 1943 ως τον Φεβρουάριο του 1944. Ο Πλαστήρας από την απόμακρη Γαλλία δήλωνε στους Γερμανούς ότι αυτός θα ήταν ο πλέον κατάλληλος ηγέτης για την στρατιωτικής υφής σταυροφορία που θα έδινε τέλος στις ένοπλες δυνατότητες της Αντίστασης. Ο πλέον ενήμερος για την κατάσταση, Ιωάννης Ράλλης, αν και είδε το αίτημά του για τη συγκρότηση ισχυρών στρατιωτικών δυνάμεων -Χωροφυλακής, Ταγμάτων Ασφαλείας και συμμοριών "εθνικοφρόνων" να εκπληρώνεται, γνώρισε, κάπου ανάμεσα στα Τοπόλια και τη Στυμφαλία, την απογοήτευση της απόλυτης αποτυχίας. Τα Τάγματα ποτέ δεν μπόρεσαν ν' αντιπαρατεθούν σε ανοικτό πεδίο στον ΕΛΑΣ -ακόμα και με τη συνδρομή γερμανικών τμημάτων- και οι λίγες τους επιτυχίες εντοπίστηκαν σε περιπτώσεις στατικής άμυνας. Μέσα από αυτήν την ατελείωτη σειρά απογοητευτικών αποτελεσμάτων οι διαδοχικές "εθνικές οργανώσεις" και ό,τι άλλο, κατέληξαν στην ντροπιαστική για τον ελληνικό αστισμό διαπίστωση του Γεωργίου Παπανδρέου ότι τον ΕΛΑΣ θα τον διαλύσουν τα βρετανικά στρατεύματα.

Για τους Βρετανούς ετούτη η κατάληξη δεν ήταν η καλύτερη δυνατή. Οι στρατιωτικές και οικονομικές τους δυνατότητες δεν ήσαν πλέον αντίστοιχες της αυτοκρατορικής τους διάστασης. Οι άνθρωποί τους στην Ελλάδα παρακολουθούσαν προσεκτικά τις προσπάθειες των Γερμανών να περιορίσουν τη δραστηριότητα του ΕΛΑΣ -από αυτήν την πλευρά δε γινόταν λόγος για "διάλυση". Επένδυαν σε αυτόν τον στόχο την ειδική μονάδα "Brandeburg" αρχικά, το 18ο Σύνταγμα αστυνόμευσης των SS, όπως και πλήθος άλλων επικουρικών μονάδων -χωρίς να συνυπολογιστούν τα εγχώρια Τάγματα Ασφαλείας. Οι στατικές μονάδες του γερμανικού στρατού, όποτε εμπλέχτηκαν σε επιθετικές "εκκαθαριστικές" επιχειρήσεις εναντίον του ΕΛΑΣ απέδωσαν ελάχιστα ως και καταστροφικά -παράδειγμα η αισιόδοξη επιχείρηση της 11ης Μεραρχίας της Luftwaffe στα Δερβενοχώρια της Πάρνηθας. Πέρα από τη σε βαθύ χρονικό ορίζοντα υπονόμευση των επιχειρησιακών δυνατοτήτων του ΕΛΑΣ διαμέσου της καταστροφής της παραγωγικής βάσης της Ελεύθερης Ελλάδας, οι επιδόσεις ετούτων των αντιπαρτιζάνικων μονάδων πολύ απείχαν από το επιθυμητό. Εκεί όπου δεν απέδωσαν οι "εξειδικευμένοι" Γερμανοί, πώς άραγε θα μπορούσαν να πετύχουν οι Άγγλοι;

Οι Βρετανοί επιτελείς μελέτησαν το ζήτημα και, στα τέλη της άνοιξης του 1944, προσδιόρισαν το μέγεθος του εκστρατευτικού σώματος που θα χρειαζόταν για αν φέρει σε πέρας μέρος τουλάχιστον του πολιτικού στόχου στην Ελλάδα. Οι αριθμοί έρχονταν σε πλήρη αντίθεση με τις αισιόδοξες εκτιμήσεις του Churchill. Κατά τους επιτελείς θα χρειάζονταν 80.000 στρατιώτες για να εκκαθαριστεί και να εξασφαλιστεί η Αθήνα μαζί με δύο ή τρεις άλλες μεγάλες πόλεις, καθώς και επαρκές τμήμα της ελληνικής επικράτειας, έτσι ώστε να μπορέσει η όποια "εγκεκριμένη" ελληνική κυβέρνηση να αναδομήσει το κράτος και το στρατό της για να φέρει σε πέρας την πλήρη εκκαθάριση της χώρας. Το μέγεθος των 80.00 ανδρών, το ισόποσο δηλαδή τεσσάρων βρετανικών μεραρχιών, ήταν, για τα μέτρα της Βρετανίας του 1944, ένα μεγάλο εκστρατευτικό σώμα. Ήταν κατά 25.000 άνδρες μεγαλύτερο από εκείνο που είχε έρθει στην Ελλάδα το 1941 για να συμπράξει στην απόκρουση της γερμανικής εισβολής. ΄Ήταν τρεις φορές μεγαλύτερο από το σώμα που υπερασπίστηκε την Κρήτη στα 1941, δέκα φορές μεγαλύτερο από τις δυνάμεις που επιχείρησαν στο Αιγαίο στα 1943, και, αν θέλετε, ήταν σχεδόν ίσο με τη βρετανική συμμετοχή στην απόβαση στη Σικελία το 1943, στην αρχική της τουλάχιστον φάση. Το βασικό όμως πρόβλημα ήταν ότι ετούτες οι δυνάμεις βρίσκονταν στο χαρτί -ή μάλλον ούτε εκεί- και οπωσδήποτε δε βρίσκονταν στην πολεμική πραγματικότητα.

Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού του 1944 και ειδικά τον δραματικό Αύγουστο, όταν η κατάρρευση της Γερμανίας και το τέλος του πολέμου έδειχναν επικείμενα, ο εφιάλτης της συνθηκολόγησης των γερμανικών στρατιωτικών μονάδων στην Ελλάδα και το πέρασμα του εξοπλισμού τους στον ΕΛΑΣ διέτρεχε τα βρετανικά επιτελεία, στρατιωτικά και πολιτικά. Πλήθος σχεδίων με κοινό παρονομαστή τη μέγιστη δυνατή αξιοποίηση των αντι-εαμικών σχηματισμών στην Ελλάδα εξυφαίνονταν και τα σχέδια αυτά προφανώς περιλάμβαναν και τα ένοπλα τμήματα της "Ελληνικής Πολιτείας", του κατοχικού κράτους. Η επιχείρηση μετάπλασης των τελευταίων σε "συμμαχικά" στρατεύματα διαμέσου της "προσχωρήσεώς" τους στον ΕΔΕΣ βρέθηκε σε πλήρη εξέλιξη τον Σεπτέμβριο -ως τη Συμφωνία της Καζέρτας τουλάχιστον, αλλά και μετά από αυτή. Ταυτόχρονα, η ιδέα της αξιοποίησης του ΕΔΕΣ επανήλθε στο προσκήνιο και οι ΕΟΕΑ του τελευταίου γνώρισαν μια τελευταία περίοδο "δόξας" -ή μάλλον φήμης- στις αναφορές των Βρετανών αξιωματικών-συνδέσμων αποκλειστικά. Πραγματικά οι τελευταίοι στο War Game (ανάπλαση της στρατιωτικής κατάστασης) του Σεπτεμβρίου 1944 που στάλθηκε στους επιτελείς και στη βρετανική κυβέρνηση, υποστήριζαν ότι σε κάθε ενέδρα του ΕΔΕΣ το μήνα αυτόν, τίθονταν εκτός μάχης περισσότεροι των εκατό Γερμανών, γεγονός που, εάν αλήθευε, θα καθιστούσε τις ΕΔΕΣ-ΕΟΕΑ τον αποτελεσματικότερο στρατιωτικό σχηματισμό του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, ίσως και της παγκόσμιας στρατιωτικής ιστορίας γενικότερα.

Σε συνδυασμό με το σχεδιασμένο από τον ίδιο τον Churchill "μάτωμα" (to be blooded -ήταν το σχέδιο) της 3ης Ορεινής Ταξιαρχίας, ώστε να σταλεί στην Αθήνα με δάφνες ήρωα, η όλη επιχείρηση αποσκοπούσε προφανώς στην κάλυψη όσο το δυνατό μεγαλύτερου ποσοστού των αναγκαίων, πλην όμως μη ευρισκόμενων, Βρετανών στρατιωτών από ελληνικά τμήματα κάθε είδους και μορφής. Η αξιοποίηση των "εθνικών" δυνάμεων στην Αθήνα ήταν επίσης μέρος της ίδιας επιχείρησης, η οποία, στην εδώ περίπτωση, ξεκίνησε με τη λεκτική "αποστασιοποίηση" στρατιωτικών στελεχών του κατοχικού κράτους τον Αύγουστο -πρώτο και κύριο τον Π. Σπηλιωτόπουλο ο οποίος δήλωσε πλάνη και άγνοια τόσο για τη συμμετοχή του στη συνθηκολόγηση του στρατού της Αλβανίας το 1941, όσο και για τη μετέπειτα θέση του σε σημαντικές θέσεις του κράτους της Ελληνικής Πολιτείας, έτσι ώστε να διοριστεί Στρατιωτικός Διοικητής Αττικής -και ολοκληρώθηκε με την αποβίβαση και μεταφορά ποσοτήτων βρετανικού οπλισμού από το Πόρτο Ράφτη στην Αθήνα για τον εξοπλισμό των δυνάμεων του κατοχικού κράτους στην πρωτεύουσα.

Οι δραματικές αυτές προσπάθειες στέφθηκαν από σχετική επιτυχία, αλλού απέδωσαν άμεσα, αλλού έμμεσα. Στις αρχές Δεκεμβρίου στην Αθήνα βρέθηκαν στέρεα εγκατεστημένες βρετανικές μάχιμες μονάδες 10.000 περίπου ανδρών (2η Ταξιαρχία Αλεξιπτωτιστών, 23η Τεθωρακισμένη Ταξιαρχία, τάγματα της 139ης Ταξιαρχίας Πεζικού), καθώς και η δια της σκηνοθεσίας "ηρωική" Ορεινή Ταξιαρχία όπως και οι "εφεδρείες" της "παροπλισμένης" Χωροφυλακής, των "αφοπλισμένων" δωσιλογικών σχηματισμών και οι "έγκλειστοι"στου Γουδή και στις Σπέτσες Ταγματασφαλίτες. Το αριθμητικό σύνολο των παραπάνω σχηματισμών φαίνεται πως ενθουσίασε τον Leeper που αισθάνθηκε ανακούφιση όταν ήρθε η ώρα να "μιλήσουν τα όπλα". "Προσωπικά είμαι ευχαριστημένος ότι η περίοδος κατευνασμού (appeasement period) τελείωσε. Το να κατευνάζεις τους Έλληνες κομμουνιστές θυμίζει παράξενα το να κατευνάζεις τον Hitler. Δεν ισχυρίζομαι ότι θα έχουμε εύκολο έργο, αλλά πιστεύω ότι θα τα καταφέρουμε".

Ο επιφορτισμένος με τη στρατιωτική διοίκηση στρατηγός R. Sconie, σίγουρα δεν αισθάνθηκε την ίδια ανακούφιση. Οι δικές του μάλλον, τεχνικές αναφορές, προκάλεσαν τη θυελλώδη κινητοποίηση του Churchill  ο οποίος, αφού στιγμάτισε την αισιοδοξία του Leeper, έδωσε το σύνθημα της πανστρατιάς για την Αθήνα. Επιβλητικές βρετανικές δυνάμεις πήραν το δρόμο για την ελληνική πρωτεύουσα. Η 5η Ινδική Ταξιαρχία και το πυροβολικό της 4ης Ινδικής Μεραρχίας (οι υπόλοιπες ταξιαρχίες της ίδιας μονάδας βρίσκονταν η μία στη Θεσσαλονίκη και η άλλη στην Πάτρα), η 4η Βρετανική Μεραρχία, η υπόλοιπη δύναμη της 46ης Βρετανικής Μεραρχίας και το σύνολο σχεδόν των ειδικών δυνάμεων που περίσσευαν ή δεν περίσσευαν στο ιταλικό μέτωπο, στην Παλαιστίνη και στην Αίγυπτο. Η Bologna μπορούσε να περιμένει. Την Αυτοκρατορία, προσδιόριζε ο Churchill, την ενδιέφερε η Αθήνα και μόνο η Αθήνα. Τελικά οι 80.000 αναγκαίοι Βρετανοί στρατιώτες βρέθηκαν και στην πραγματικότητα -όχι μόνο στα χαρτιά.

Γνωρίζοντας τις διαστάσεις και τις τεχνικές δυνατότητες του ΕΛΑΣ, προκαλεί εντύπωση ετούτη η μαζική κινητοποίηση των Βρετανών. Στις αρχές Δεκεμβρίου του 1944 η γενική κατάσταση του ΕΛΑΣ δεν ήταν η καλύτερη δυνατή. Είχε ήδη περάσει αρκετός χρόνος από την Απελευθέρωση και τα προβλήματα που αντιμετώπιζε αυτός ο ογκώδης μηχανισμός δεν ήσαν πλέον προβλήματα πολέμου αλλά περισσότερο προβλήματα προσαρμογής σε μια νέα κατάσταση. Η νέα κατάσταση δεν ήταν τόσο νέα στην Πελοπόννησο ή στον Έβρο, λόγου χάρη, όπου είχε δημιουργηθεί από τις αρχές Οκτωβρίου και πλησίαζε να μπει στον τρίτο μήνα της, ήταν όμως σχετικά πρόσφατη στη βόρεια Ελλάδα, όχι μόνο εξαιτίας του χρονικού της ορίζοντα - ένας μήνας περίπου- αλλά και λόγω της διατήρησης εκεί θυλάκων αντι-ΕΑΜικών σχηματισμών με σαφή μάχιμη διάθεση - ενάντια στους οποίους ο ΕΛΑΣ όφειλε να διατηρεί ένα είδος μετώπου. Τα τμήματα του Τσαούς Αντών, οι οχυρωμένοι τουρκόφωνοι στην καμπή του Αλιάκμονα και, δυτικά, στην Ήπειρο, η παρουσία του ΕΔΕΣ του Ζέρβα, δημιούργησαν ένα είδος μετώπου που κρατούσε τη λειτουργία του ΕΛΑΣ εγγύτερα στην πολεμική αποστολή παρά στην πολιτική αντίστοιχη.

Υπάρχει «καλός» και «κακός» ΣΥΡΙΖΑ; Μια ξαναζεσταμένη επιχείρηση εξαπάτησης του λαού

Υπάρχει «καλός» και «κακός» ΣΥΡΙΖΑ; Μια ξαναζεσταμένη επιχείρηση εξαπάτησης του λαού

Με αφορμή τις «παράτες» της κυβέρνησης πριν μερικές μέρες στο Καστελόριζο, όπου οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκαν αγκαλιά με τους φασίστες βουλευτές της Χρυσής Αυγής, η ομάδα των «53+» του ΣΥΡΙΖΑ έριξε ορισμένα «άσφαιρα» πυρά κατά της κυβερνητικής φιέστας. Οι 53 βέβαια δε λένε κουβέντα για τον πυρήνα της κυβερνητικής πολιτικής που είναι η στήριξη της ΝΑΤΟϊκής παρουσίας στο Αιγαίο, η οποία αποτελεί παράγοντα αμφισβήτησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων και υπόθαλψης της τουρκικής επιθετικότητας. Οπως επίσης δε λένε κουβέντα για προηγούμενα επεισόδια αυτού του ιδιάζοντος «φλέρτ» με τη ΧΑ, όπως η συνάθροιση με τη ΧΑ για τη διακαώς επιζητούμενη από τον ΣΥΡΙΖΑ μη-ψήφιση του Προέδρου της Δημοκρατίας από τη Βουλή που οδήγησε στις εκλογές του Γενάρη του 2015 αλλά και στο ΟΧΙ του δημοψηφίσματος.

Δεν αποτελεί βέβαια νέο το ότι μέσα στα κόμματα της αστικής διαχείρισης εμφανίζονται συχνά ομαδοποιήσεις που εκφράζουν μεγαλύτερες ή μικρότερες αποκλίσεις και διαφορετικές προσεγγίσεις στο πλαίσιο της αστικής πολιτικής. Οι διαφοροποιήσεις αυτές αντανακλούν, όχι πάντα με ευθύ τρόπο, είτε διαφορετικές απόψεις για το μείγμα της αστικής διαχείρισης, είτε επιμέρους επιδιώξεις τμημάτων του κεφαλαίου που μπορεί να είναι ανταγωνιστικά ή να απαιτούν άλλες προτεραιότητες, είτε διαφορετικούς προσανατολισμούς στην πολιτική διακρατικών και διεθνών καπιταλιστικών συμμαχιών. Ιδιαίτερα στην τωρινή περίοδο αστάθειας και ευμεταβλητότητας.
Η ύπαρξη αυτών των διαφοροποιήσεων, ιδίως στα κόμματα που ασκούν την αστική διακυβέρνηση, συχνά μεγεθύνεται και προβάλλεται απατηλά ως ένα ελπιδοφόρο ρεύμα, που μπορεί να «διορθώσει» την κυβερνητική πολιτική, ως εναλλακτική μιας «φιλολαϊκής» αστικής διαχείρισης, ή ως δύναμη που μπορεί να ωθεί την κυβέρνηση προς φιλολαϊκές θέσεις. Προκύπτει έτσι και αξιοποιείται μια εικόνα εσωκομματικών ομάδων ή κυβερνητικών στελεχών που δήθεν «πιέζουν» την κυβέρνηση, όπως γίνεται όλους τους τελευταίους μήνες από τον ΣΥΡΙΖΑ, κυρίως με την ομάδα των «53+», αλλά και τον κυβερνητικό ανασχηματισμό.
Εξάλλου, τα αστικά, όπως και τα οπορτουνιστικά κόμματα, δεν συγκροτούνται στη βάση της ιδεολογικής - πολιτικής - οργανωτικής ενότητας όπως το ΚΚ, αλλά είναι από τη φύση τους «πολυτασικά», έχουν συνήθως ομάδες λιγότερο ή περισσότερο οργανωμένες, ηγετίσκους και «καπετανάτα», «βαρόνους» και «τζάκια», δήθεν «αριστερούς» και «δεξιούς», φωνακλάδες και μετριοπαθείς, άλλοτε και «αντάρτες» που παραβαίνουν την «επίσημη» γραμμή, που όλοι μαζί, ενίοτε και με καταμερισμό ρόλων, συνεπικουρούν την αστική πολιτική. Πάντα, βέβαια, όλα αυτά εμπλέκονται με τις ατομικές φιλοδοξίες του πολιτικού προσωπικού και με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Το ίδιο συμβαίνει και με τη ΝΔ, που υπό την τωρινή ηγεσία της θέλει να παρουσιάζει ένα προφίλ σύγχρονου φιλελεύθερου κόμματος, της επιχειρηματικότητας, της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, ενάντια στον κρατισμό, υπέρ «γενναίων» μεταρρυθμίσεων. Παράλληλα, διατηρεί και «μοιράζει» κομματικές και κοινοβουλευτικές θέσεις σε στελέχη της λεγόμενης «λαϊκής δεξιάς», που αναπτύσσουν διαφορετική ρητορική για σειρά ζητημάτων. Αυτό δεν είναι κάτι νέο. Σε προηγούμενη φάση, με αυτόν τον τρόπο εκφράζονταν εντός της ΝΔ δυνάμεις που στη συνέχεια αποσχίστηκαν και συγκρότησαν τους ΑΝΕΛ ή και άλλα μικρότερα κόμματα, ψηφοφόροι που στράφηκαν στη ΧΑ κ.λπ.
Το ΠΑΣΟΚ επί δεκαετίες, ιδιαίτερα μετά το '90, είχε κάνει επιστήμη την καλλιέργεια του μύθου του «παλιού καλού ΠΑΣΟΚ», του ΠΑΣΟΚ των ιδρυτικών αρχών, το διαχωρισμό ανάμεσα στους «παπανδρεϊκούς» και τους «εκσυγχρονιστές» κ.λπ. Το ΠΑΣΟΚ από τη θέση της κυβέρνησης έκανε «αντιπολίτευση στον εαυτό του», εγκλώβιζε μέσα από την παρέμβασή του στο εργατικό κίνημα, τη ΓΣΕΕ, ως κυβέρνηση συμμετείχε ενεργά σε ιμπεριαλιστικές πολεμικές επιχειρήσεις και, με αξιοθαύμαστη υποκρισία, ως κόμμα συμμετείχε σε αντιπολεμικά συλλαλητήρια (βλ. Ιράκ).
Με αυτά που λέει ο... «καλός» ΣΥΡΙΖΑ, τύφλα να 'χει ο «κακός»!
Η βασική ομάδα που παίζει σήμερα αυτό το ρόλο του «καλού» μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ είναι η τάση των «53+». Οι «53» είχαν κάνει την πρώτη τους εμφάνιση τον Ιούνη του 2014 (πριν εκλεγεί ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση), ενώ με κλιμάκωση παρεμβάσεων μετά τις εκλογές του Γενάρη του 2015 έγινε σαφές ότι θα αναλάμβαναν τα ηνία της ισορροπίας των εσωκομματικών συσχετισμών μετά τη διαφαινόμενη αποχώρηση του Αριστερού Ρεύματος, όπως και τελικά έγινε με τη συγκρότηση της ΛΑΕ.
Θυμίζουμε ότι οι «53», που θέλουν να εμφανίζονται ως η «αριστερή συνείδηση» του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν η ομάδα που παρείχε κρίσιμη εσωκομματική στήριξη στον Αλ. Τσίπρα το καλοκαίρι του 2015 και στήριξε αποφασιστικά την υπογραφή της συμφωνίας. Διατηρώντας φραστικά αποστάσεις, δικαιολόγησαν επί της ουσίας την αναγκαιότητα του 3ου μνημονίου και πρωτοστάτησαν στην εφαρμογή του, όπως και ολόκληρης της αντιλαϊκής κυβερνητικής πολιτικής. Οπως το Αριστερό Ρεύμα τόσα χρόνια έπαιξε ξεχωριστό ρόλο στον εγκλωβισμό λαϊκών στρωμάτων στην αυταπάτη της «κυβερνώσας αριστεράς», έτσι και οι «53» πήραν τη σκυτάλη για να καλύψουν εν μέρει το κενό σε εκείνους που ένιωθαν απογοητευμένοι/προδομένοι. Οι «53» δεν αμφισβητούν στο παραμικρό τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης και στηρίζουν την προοπτική της χώρας στην ΕΕ, καλούν σε σύμπλευση με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, δυνάμεις της οποίας θεωρούν ότι «απεγκλωβίζονται με πειστικό τρόπο από την αγκαλιά του νεοφιλελευθερισμού»1. Παρουσιάζουν ως σημαντικές «νίκες» ορισμένα από τα μέτρα διαχείρισης της ακραίας φτώχειας (π.χ. ρύθμιση 100 δόσεων), τη μάχη ενάντια στη «διαπλοκή στα ΜΜΕ», που αναδιανέμει την πίτα μεταξύ νέων και παλιών κεφαλαιοκρατών ανταγωνιστών και άλλα παρόμοια. Μην ξεχνάμε ότι βασικός τους εκπρόσωπος στην κυβέρνηση είναι ο επικεφαλής της αντιλαϊκής διαπραγμάτευσης με τους «θεσμούς», Ευ. Τσακαλώτος, ο οποίος άλλωστε με τα λεγόμενά του, σε μία κατά τ' άλλα «αντιπολιτευτική» ομιλία του στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης για τη λογική των «53+»: «Ολοι μαζί τα συμφωνούμε και όλοι μαζί τα εφαρμόζουμε τα συμφωνηθέντα. Δεν θα εφαρμόζουν οι δεξιοί του κόμματος, οι αριστεροί ή είναι κάτι άλλο. Μαζί τα κάναμε».2
Το ίδιο συμβαίνει και με ορισμένους υπουργούς που πρόσφατα «ανασχηματίστηκαν» (π.χ. Ν. Φίλης, Θ. Δρίτσας, Π. Σκουρλέτης που «μετακινήθηκε» σε άλλο υπουργείο), για τους οποίους φιλοτεχνείται το πορτρέτο στελεχών που ακολουθούν μια δήθεν πιο σκληρή «αριστερή» γραμμή. Θυμίζουμε ότι τα στελέχη αυτά ήταν και είναι στελέχη πρώτης γραμμής, που υλοποίησαν μέχρι κεραίας τον κυβερνητικό σχεδιασμό, πρωτοστάτησαν στην εφαρμογή του μνημονίου και όλων των αντιλαϊκών δεσμεύσεων. Κρύβεται ότι, για παράδειγμα, η περιβόητη διαφοροποίηση του Π. Σκουρλέτη γύρω από το ζήτημα των ιδιωτικοποιήσεων στην Ενέργεια δεν αφορούσε την ουσία, δηλαδή μια καθαρή άρνηση των ιδιωτικοποιήσεων, αλλά το ύψος του αντιτίμου (να μη δοθεί η ΔΕΗ για «ψίχουλα», όπως είπε συγκεκριμένα) και τους όρους (διατήρηση του μάνατζμεντ στο αστικό κράτος), ως μια εκδοχή... λάιτ ιδιωτικοποίησης. Ο ίδιος, άλλωστε, τις μέρες του κυβερνητικού ανασχηματισμού διεμήνυε μέσω συνομιλητών του: «Δεν κατέληξα ποτέ σε άλλο διά ταύτα πολιτικής, απλά πρέπει να δείχνεις στον κόσμο ότι καταλαβαίνεις τις δυσκολίες».3 Από τη μεριά του, ο Θ. Δρίτσας, αναφερόμενος στο ζήτημα του λιμανιού, δήλωνε: «Υπάρχουν ιδιωτικοποιήσεις που, ανεξαρτήτως της προγραμματικής μας θέσης, μπορούν να γίνουν με την εξασφάλιση της μέγιστης ωφέλειας και μερικές που γίνονται με τη λογική "πάρε ό,τι θέλεις παλιατζή"»4, δεχόμενος ουσιαστικά ότι υπάρχουν «καλές» και «κακές» ιδιωτικοποιήσεις. Μια τέτοια αντιπαράθεση γύρω από το ζήτημα των ιδιωτικοποιήσεων κρύβει επιπλέον ότι το «Δημόσιο», το οποίο επικαλούνται, δεν είναι άλλο από το καπιταλιστικό κράτος, το οποίο επίσης λειτουργεί προς όφελος της καπιταλιστικής κερδοφορίας.
«Η κυβέρνηση είναι για το εφικτό, το κόμμα για το επιθυμητό»
Ετσι αποδίδει ο Α. Κοτσακάς, υπεύθυνος Πολιτικού Σχεδιασμού του ΣΥΡΙΖΑ, στέλεχος με μακρά θητεία στο ΠΑΣΟΚ, την αξιοποίηση του διαχωρισμού κόμματος - κυβέρνησης, υπό το ψευδεπίγραφο σχήμα ότι το κόμμα διατηρεί πιο προωθημένες θέσεις και πρέπει να «πιέζει» την κυβέρνηση, η οποία είναι αναγκασμένη να κινείται στο όρια του «εφικτού»: «Η κυβέρνηση είναι όλων των Ελλήνων, ως εκ τούτου οφείλει να προτάσσει το πολιτικά εφικτό. Το κόμμα δεν μπορεί παρά να προτάσσει το ιδεολογικά επιθυμητό. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να βρίσκεται ένα βήμα μπροστά από την κυβέρνηση και ταυτόχρονα να διαμορφώνει ευνοϊκούς κοινωνικούς συσχετισμούς».5
Ο ΣΥΡΙΖΑ επενδύει αρκετά σε αυτό το επιχείρημα, το οποίο θα του επιτρέπει να απορροφά κλυδωνισμούς και δυσαρέσκεια της κομματικής του βάσης και των ψηφοφόρων του. Γι' αυτό και άλλωστε στο πρόσφατο συνέδριό του, όπως και στον προσυνεδριακό διάλογο που προηγήθηκε, απασχόλησε αρκετά το ζήτημα των σχέσεων μεταξύ κόμματος και κυβέρνησης.
Οπως γράφει ο Α. Μπαλτάς, το κόμμα πρέπει να αποτελεί αποτελεσματικό «βραχίονα» για την προώθηση προς τα κάτω της κυβερνητικής πολιτικής: «Εμείς με τους τρεις βραχίονες που οργανώνουν τη δουλειά μας: την κυβέρνηση, την κοινοβουλευτική ομάδα, το κόμμα. Οπου κάθε βραχίονας έχει να επιτελέσει το δικό του έργο, να αναλάβει τις δικές του ευθύνες, να συγκροτήσει τους δικούς του ρυθμούς και συνθήκες λειτουργίας. Αλλά με τέτοιο τρόπο ώστε οι τρεις βραχίονες να λειτουργούν αρμονικά από κοινού, με τέτοιο τρόπο ώστε το έργο τού καθενός να βοηθά το έργο όλων».6
`Η ακόμη πιο γλαφυρά, όπως το παρουσιάζει ο Γ. Σταθάκης: «Τι λειτουργίες επιτελούν, λοιπόν, τα κυβερνητικά κόμματα στις περισσότερες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, μια εποχή κρίσης του κομματικού φαινομένου; (...) οι πλέον υγιείς από αυτούς τους οργανισμούς διατηρούν μια αυτόνομη οργανωτική ζωή, ένα κοινωνικό δίκτυο δηλαδή, σε τοπικό επίπεδο, που τους επιτρέπει σε περιόδους που βρίσκονται στην αντιπολίτευση να διευρύνουν την επιρροή τους και σε περιόδους διακυβέρνησης να διατηρούν μια συλλογική στάση αποστασιοποίησης ή και κριτικής από την εκάστοτε ''δική τους'' κυβέρνηση».7
Είναι φανερό ότι ομολογείται η αγωνία και ο σχεδιασμός ώστε ο κομματικός μηχανισμός του ΣΥΡΙΖΑ να μπορεί να παίξει αποτελεσματικά το ρόλο εκλαΐκευσης και προώθησης της αντιλαϊκής πολιτικής προς τα λαϊκά στρώματα και απορρόφησης της απογοήτευσης από τη διάψευση των προσδοκιών τους. Σε αντίθεση με τα όσα υποστηρίζουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα - ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ένα κόμμα που «πιέζει» την κυβέρνηση, αλλά ένα κυβερνητικό κόμμα, που ολόκληρη η λειτουργία του προσανατολίζεται ώστε να υπηρετεί την άσκηση της κυβερνητικής πολιτικής.
Αποκάλυψη της προσπάθειας εγκλωβισμού
Οσο διογκώνεται η λαϊκή δυσαρέσκεια, τόσο θα γίνεται πιο αναγκαία για τον ΣΥΡΙΖΑ η χαλιναγώγησή της. Θα αξιοποιηθούν σε αυτήν την κατεύθυνση επίσης δυνάμεις στο εργατικό κίνημα, εκλεγμένοι στην Τοπική Διοίκηση και άλλα. Αυτό ιδιαίτερα θα γίνεται πιο φανερό σε ενδεχόμενες περιόδους όξυνσης της πάλης και κυρίως στο πλησίασμα εκλογών.
Το ζητούμενο είναι, η οργή των λαϊκών στρωμάτων και η απογοήτευση να δυναμώσουν τη θέληση για ανατροπή, όχι να στραφούν μόνο ενάντια στην κυβέρνηση και να διοχετευτούν σε μια άλλη κυβερνητική λύση αστικής διαχείρισης. Η διάψευση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ είναι, βέβαια, ακόμη μια διάψευση κάθε αστικής διακυβέρνησης, αλλά κυρίως είναι η διάψευση της «αριστερής κυβέρνησης», του μύθου φιλολαϊκής διαχείρισης του καπιταλισμού. «Καλός» ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει, όπως δεν υπήρχε «καλό» ΠΑΣΟΚ, γιατί δεν υπάρχει «καλός» καπιταλισμός.
Παραπομπές:
1. «Κείμενο συμβολής των 53 στο 2ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ», «Αυγή», 14/10/2016
2. Ομιλία Ευ. Τσακαλώτου στο 2ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ
3. «Τα Νέα», 25/10/2016
4. «Ριζοσπάστης», 27/10/2016.
5. Συνέντευξη στην «Εφημερίδα των Συντακτών», 28/11/2016
6. «Τι μαθήματα πήραμε, τι πρωτοβουλίες πρέπει να αναλάβουμε», άρθρο του Α. Μπαλτά στον προσυνεδριακό διάλογο, www.syriza.gr
7. «Για το ρόλο του κόμματος», άρθρο του Γ. Σταθάκη στον προσυνεδριακό διάλογο, www.syriza.gr

Του
Κώστα ΜΠΟΡΜΠΟΤΗ*
Ο Κώστας Μπορμπότης είναι μέλος της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του 

Με αφορμή το δημοψήφισμα στην Ιταλία και την κακή πορεία της οικονομίας της

Με αφορμή το δημοψήφισμα στην Ιταλία και την κακή πορεία της οικονομίας της

Ο Μ. Ρέντσι
Ο Μ. Ρέντσι
Μια βδομάδα πριν το δημοψήφισμα στην Ιταλία, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) προειδοποιούσε με έκθεσή της για «απειλές κατά της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας στην Ευρωζώνη». Η ενίσχυση ή και η ανάδειξη σε κυβερνήσεις ισχυρών καπιταλιστικών κρατών (π.χ. Γαλλία, Ιταλία), αλλά και λιγότερο ισχυρών (π.χ. Ολλανδία), πολιτικών δυνάμεων που εκφράζουν φυγόκεντρες τάσεις σε Ευρωζώνη και ΕΕ, ή δυνάμεις που όχι μόνο αντιτίθενται στην εμβάθυνση της ενοποίησης, αλλά ρέπουν προς την ολοένα και μεγαλύτερη, σχετικά, εθνοκρατική δράση, προβάλλοντας την ανάγκη μιας ΕΕ με χαλαρούς μεταξύ των κρατών - μελών δεσμούς, δημιουργεί προβληματισμούς για την πορεία ΕΕ - Ευρωζώνης. Για παράδειγμα, η Πολωνία είναι θιασώτης μιας τέτοιας Ενωσης και μάλιστα με θέση κάθε κράτος - μέλος να έχει το δικό του νόμισμα. Και το «Εθνικό Μέτωπο» στη Γαλλία προβάλλει επίσης αυτό το «σχέδιο», όπως και η AfD στη Γερμανία («Εναλλακτική για τη Γερμανία»).

Η φυγόκεντρη τάση
Στη συνέχεια εμφανίστηκαν δημοσιεύματα με τίτλους όπως: «Πολιτικός τυφώνας απειλεί το ευρωπαϊκό οικοδόμημα» («Το Βήμα», 27/11/2016), λέγοντας: «Ορισμένα επιτελεία εκτιμούν ότι η επικράτηση του "όχι" στο ιταλικό δημοψήφισμα φαίνεται διαχειρίσιμη, αλλά αν το Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν κερδίσει στις εκλογές τον ερχόμενο Μάρτη στη Γαλλία, ίσως ΕΕ - Ευρωζώνη δεν θα συνεχίσουν όπως είναι σήμερα. Μελέτες των τραπεζών Credit Suisse και Deutsche Bank θεωρούν ότι δεν θα συμβεί, εκτιμώντας ότι στο δεύτερο γύρο θα επικρατήσει ο υποψήφιος της κεντροδεξιάς, Φρ. Φιγιόν. Αν όμως το Εθνικό Μέτωπο και το Κίνημα των Πέντε Αστέρων του Γκρίλο στην Ιταλία αναδειχτούν στην κυβέρνηση και θέσουν σε δημοψήφισμα τη συμμετοχή των χωρών τους στην Ευρωζώνη, τότε η Μέρκελ ίσως αλλάξει την εκλογική της στρατηγική, από μια εκστρατεία επικεντρωμένη στην ευρωπαϊκή ενοποίηση, σε μια που θα μιλά για έκτακτα σχέδια για την προστασία της θέσης της Γερμανίας σε μια Ευρώπη σε αποσύνθεση, σύμφωνα με το αμερικανικό ινστιτούτο "Stratfor"».
Βεβαίως, το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στην Ιταλία ήταν υπέρ του «όχι». Οχι σε συνταγματικές μεταρρυθμίσεις, το οποίο βεβαίως, σύμφωνα με εκτιμήσεις αστικών επιτελείων, εξέφρασε αντίθεση στην πολιτική Ρέντσι. Εκτιμούν ότι ενισχύονται πολιτικές δυνάμεις όπως π.χ. το «Κίνημα Πέντε Αστέρων» του Μπέπε Γκρίλο, το οποίο εκφράζει εθνοκεντρική πολιτική κόντρα σε ΕΕ - Ευρωζώνη, όχι βεβαίως από τη σκοπιά των συμφερόντων των εργαζομένων, αλλά τμημάτων του κεφαλαίου. Λένε ότι ο Ρέντσι επέβαλε μεταρρυθμίσεις αλλά δεν έφερε καπιταλιστική ανάπτυξη.
Την περασμένη Κυριακή στον «Ριζοσπάστη» γράφαμε: «Το δημοψήφισμα έχει μεταβληθεί σε σύγκρουση δύο ισχυρών αστικών στρατοπέδων, που εκφράζονται κάθετα σ' ολόκληρη την ιταλική κοινωνία και διαπερνούν παραδοσιακούς πολιτικούς σχηματισμούς. Ετσι, Ρέντσι και Ντ' Αλέμα, παρά την κοινή κεντροαριστερή προέλευσή τους, βρίσκονται σε αντίπαλα στρατόπεδα. Η διαίρεση εμφανίστηκε μέσα στους κόλπους της κύριας οργάνωσης της άρχουσας τάξης, τον Σύνδεσμο Ιταλών Βιομηχάνων, που πρακτικά διαιρέθηκε στα δύο προτού τελικά υπερισχύσει η θέση υπέρ του ΝΑΙ. (...) Σημαντικό τμήμα της ιταλικής άρχουσας τάξης αμφισβητεί πλέον ανοικτά τη συμμετοχή της χώρας στην Ευρωζώνη, ακόμα και στην ΕΕ».
Το χρηματοπιστωτικό σύστημα και η φυγή κεφαλαίων
Στην Ιταλία υπάρχει φυγή κεφαλαίων. Στις 18/10/2016, αναδημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα «Capital.gr» και αλλού άρθρο του «Bloomberg View», που έγραφε: «Γιατί εντείνονται οι εκροές από την Ιταλία; Μια εξήγηση είναι ότι οι άνθρωποι ανησυχούν για την κατάσταση των τραπεζών της χώρας, οι οποίες υφίστανται τις συνέπειες των κακών δανείων, την κακή διακυβέρνηση και ένα νέο σύστημα εποπτείας της Ευρωζώνης που καθιστά τις διασώσεις δύσκολες. Ενας άλλος λόγος είναι πολιτικός: Ο Ιταλός πρωθυπουργός Ματέο Ρέντσι έχει στοιχηματίσει την εξέλιξή του σε δημοψήφισμα του Δεκεμβρίου για κυβερνητική μεταρρύθμιση, το αποτέλεσμα του οποίου αν καταλήξει εναντίον του, μπορεί να ενισχύσει τους αντιπάλους του, που θέλουν να οδηγήσουν τα πράγματα σε δημοψήφισμα για το αν η Ιταλία θα πρέπει να παραμείνει στο κοινό νόμισμα, ένα βασικό στοιχείο της ευρύτερης ένωσης. Στο πλαίσιο αυτό, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι ορισμένοι καταθέτες προτιμούν να μην κρατούν ιταλικά ευρώ, με δεδομένη την πιθανότητα ότι μπορεί τελικά να μετατραπούν σε λίρες».
Η φυγή κεφαλαίων εξηγείται με την πολιτική αβεβαιότητα, αλλά και την αρνητική κατάσταση του τραπεζικού συστήματος. Οι τράπεζες της Ιταλίας έχουν πρόβλημα, αλλά δεν το απέκτησαν με αφορμή το δημοψήφισμα. Η ΕΚΤ, μέσω του Ενιαίου Εποπτικού Μηχανισμού (SSM), στις αρχές του 2016 είχε ζητήσει δεδομένα για τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια που έχουν οι ιταλικές τράπεζες, μεταξύ των οποίων είναι οι Banca Monte dei Paschi di Siena, UniCredit, Banca Popolare dell'Emilia Romagna, Banco Popolare, Banca Popolare di Milano Scarl και Banca Carige. Οι τράπεζες «θα υποβληθούν σε μια αξιολόγηση για τη στρατηγική, τη διακυβέρνηση, τις διαδικασίες και τη μεθοδολογία που ακολουθούν στο θέμα των μη εξυπηρετούμενων δανείων», ανέφερε ανακοίνωση του SSM. Μια κατάρρευση των ιταλικών τραπεζών θα έχει σοβαρές επιπτώσεις σε όλη την ΕΕ. Οι ιταλικές τράπεζες έχουν 360 δισ. ευρώ προβληματικών δανείων, έναντι 225 δισ. ευρώ κεφαλαίου, στα βιβλία τους. Τα τραπεζικά συστήματα σε Ευρωζώνη και ΕΕ, όπως και διεθνώς, αλληλοδιαπλέκονται, λόγω της βαθιάς διεθνοποίησης. Για παράδειγμα, οι τράπεζες της Γερμανίας κατέχουν ιταλικά ομόλογα αξίας 83,2 δισ. ευρώ. Μόνο η Deutsche Bank έχει πάνω από 11,76 δισ. ευρώ έκθεση στα ιταλικά ομόλογα, άρα οι κίνδυνοι των ιταλικών τραπεζών, λόγω «κόκκινων» δανείων, προκαλούν κινδύνους και στις γερμανικές. Να γιατί ο «πιθανός πανικός στο τραπεζικό σύστημα της Ευρωζώνης».
Η οικονομία που δεν ανακάμπτει
Δεν είναι, όμως, μόνο ο χρηματοπιστωτικός τομέας, αλλά συνολικά η κατάσταση της ιταλικής οικονομίας, που δείχνει σχεδόν στασιμότητα. Η Κομισιόν στις φθινοπωρινές προβλέψεις της για την Ιταλία το 2016 δίνει ανάπτυξη 0,7% του ΑΕΠ και το 2017 0,9%. Η ιταλική οικονομία αντιμετωπίζει προβλήματα λόγω χαμηλής παραγωγικότητας. Επίσης, μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι αλλάζουν έδρα φεύγοντας εκτός Ιταλίας. Παράδειγμα η «Fiat», σύμβολο της ιταλικής βιομηχανίας, που μετά την εξαγορά της «Chrysler» και τη μετεξέλιξή της σε «Fiat Chrysler Automobiles» (FCA), όντας έβδομη μεγαλύτερη αυτοκινητοβιομηχανία στον κόσμο, που δραστηριοποιείται σε πάνω από 120 χώρες και έχει πάνω από 200.000 εργάτες, μετέφερε τη διοικητική της έδρα στην Ολλανδία και τη φορολογική της στη Βρετανία.
Σημαντικό, επίσης, πρόβλημα είναι το δημόσιο χρέος, που είναι στο 133% του ΑΕΠ, 2,3 τρισ. ευρώ. Η ιταλική οικονομία είναι η τρίτη σε ισχύ οικονομία στην Ευρωζώνη. Τυχόν κλυδωνισμοί θα έχουν επιπτώσεις και σε άλλες χώρες της Ευρωζώνης.
Το τι θα συμβεί, κανείς δεν μπορεί με σιγουριά να το προβλέψει. Αυτό που καταγράφεται είναι η αβεβαιότητα της πορείας της Ευρωζώνης και η αδύναμη καπιταλιστική οικονομία της. Σύμφωνα με την Κομισιόν, ο ρυθμός ανάπτυξης της Ευρωζώνης θα είναι 1,7% για το 2016 (από 1,6% στις εαρινές εκτιμήσεις) και για το 2017 1,5% (από 1,8%). Στην ΕΕ αναμένονται ρυθμοί ανάπτυξης 1,8% (αμετάβλητο) το 2016 και 1,6% (από 1,9%) το 2017.
Αδύναμη ανάπτυξη και «προστατευτισμός»
Στη βάση, λοιπόν, των πολιτικών διεργασιών βρίσκεται η προβληματική κατάσταση στην ιταλική οικονομία, αλλά και η ισχνή ανάκαμψη σε ΕΕ - Ευρωζώνη, σε συνδυασμό με προβλήματα και προβληματισμούς για τη διεθνή καπιταλιστική οικονομία. Την ίδια στιγμή, έχει διευρυνθεί η ανισομετρία, ακόμη και μεταξύ Γερμανίας - Γαλλίας, σε βάρος της δεύτερης, υπάρχουν προβλήματα στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, η μέγγενη του Συμφώνου Σταθερότητας που δυσκολεύει την κρατική χρηματοδότηση επενδύσεων, ενώ δυσκολεύεται μια ουσιαστική απαξίωση κεφαλαίων που θα μπορέσει να διαμορφώσει τη βάση για μια δυναμική ανάκαμψη, σε συνδυασμό με τη μεγάλη διεθνοποίηση της καπιταλιστικής οικονομίας. Μέσα σε τέτοιες συνθήκες, σε μερίδες των αστικών τάξεων των καπιταλιστικών κρατών της ΕΕ αλλά και των ΗΠΑ ενισχύονται οι θέσεις του «προστατευτισμού», των μέτρων δηλαδή «κρατικής προστασίας» της εθνοκρατικής βάσης αναπαραγωγής της κάθε «εθνικής» καπιταλιστικής οικονομίας, ενώ από την άλλη ενισχύεται αντικειμενικά η τάση της όλο και μεγαλύτερης διασύνδεσης και αλληλεξάρτησης των οικονομιών σε διεθνές επίπεδο. Ο «προστατευτισμός» ενδύεται την εθνικιστική συνθηματολογία, καταγγέλλει την «παγκοσμιοποίηση», την καπιταλιστική διεθνοποίηση ως αιτία της οικονομικής κατάστασης, ότι δυσκολεύει τα βήματα στην ανάκαμψη, αξιοποιεί τη δυσαρέσκεια και την αγανάκτηση εργατικών - λαϊκών στρωμάτων. Τέτοιες τάσεις, αν υπερισχύσουν (βεβαίως δεν μπορούμε να μιλάμε για «προστατευτισμό» ανάλογο με αυτόν που εφαρμόστηκε στον 20ό αιώνα), θα σημαίνουν «σπάσιμο διεθνών συμφωνιών», δυσκολίες στο διεθνές εμπόριο και στη διεθνή κίνηση των κεφαλαίων, των Αμεσων Ξένων Επενδύσεων (ΑΞΕ) κ.λπ. Παρόλο, λοιπόν, που ο «προστατευτισμός» ντύνεται το ένδυμα του «περιστεριού» της ειρήνης, σε αντίθεση με τα «γεράκια της παγκοσμιοποίησης», αντικειμενικά τέτοιες εξελίξεις θα οδηγήσουν σε νέα όξυνση των αντιθέσεων και των ανταγωνισμών. Π.χ. μια επικράτηση τέτοιων θέσεων σε μια σειρά βασικά κράτη της ΕΕ π.χ. Ιταλία, Γαλλία, θα σηματοδοτήσει ουσιαστικά ένα νέο βαθύ ρήγμα στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, με ό,τι αυτό σημαίνει και ό,τι επίδραση έχει σε άλλες καπιταλιστικές οικονομίες, και της Γερμανίας.
Αναδεικνύεται η αναγκαιότητα ενός ισχυρού κομμουνιστικού κινήματος
Είναι νωρίς ακόμη να βγάλουμε συμπεράσματα και εκτιμήσεις για την επίδραση του αποτελέσματος του ιταλικού δημοψηφίσματος, στην Ιταλία αλλά και στην Ευρωζώνη, αν και οι «φόβοι» της ΕΚΤ δεν πρέπει να θεωρούνται αβάσιμοι. Η αλληλεπίδραση τέτοιων γεγονότων, όπως οι αστικές πολιτικές μεταβολές, είναι υπαρκτή. Από την άλλη μεριά, μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων εγκλωβίζονται στις συμπληγάδες της ενδοαστικής αντιπαράθεσης, ανάμεσα σε οπαδούς του «προστατευτισμού» και της «διεθνοποίησης». Η έντονη λαϊκή αγανάκτηση αξιοποιείται από «φυγόκεντρες» δυνάμεις ή εθνοκεντρικές για ενίσχυση της αντίθεσης σε ΕΕ - Ευρωζώνη, όχι όμως από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων, αλλά τμημάτων του κεφαλαίου. Ολο αυτό το σκηνικό αποδεικνύει ότι οι αντιθέσεις στο διεθνές καπιταλιστικό σύστημα οξύνονται, ενώ διατηρούνται και αυξάνουνται οι δυσκολίες στη διεθνή καπιταλιστική οικονομία. Ετσι, ό,τι κι αν γίνει, το σίγουρο είναι ότι τα δεινά από τα αντεργατικά - αντιλαϊκά μέτρα για την εργατική τάξη, τους λαούς θα μεγαλώνουν, η επίθεση του κεφαλαίου θα είναι συνεχής. Σε σημαντικό βαθμό, οι εξελίξεις μπορεί να γίνουν απρόβλεπτες και οι στροφές απότομες. Αναδεικνύεται έτσι η αναγκαιότητα ενός ισχυρού κομμουνιστικού κινήματος, ικανού να μπει σφήνα στις ενδοαστικές αντιθέσεις, να μπορέσει με τη δράση του να συμβάλει στη χειραφέτηση των εργατικών - λαϊκών δυνάμεων από τα συμφέροντα του κεφαλαίου, στο δρόμο της αντικαπιταλιστικής - αντιμονοπωλιακής πάλης, της σύνδεσης της εργατικής - λαϊκής δυσαρέσκειας με την πάλη για την εξουσία.

Φωτογραφίες του Κρόνου και των δακτυλίων του πιο κοντά από ποτέ

Φωτογραφίες του Κρόνου και των δακτυλίων του πιο κοντά από ποτέ



Εντυπωσιακό νέφος σε υψόμετρο 300 χιλιομέτρων πάνω από το νότιο πόλο του Τιτάνα. Η κάμερα υπερύθρων του «Κασσίνι» αποκάλυψε ότι ήταν απλώς η «κορυφή του παγόβουνου», καθώς από κάτω του, σε ύψος 200 χιλιομέτρων, εντοπίστηκε ένα ακόμη μεγαλύτερο νέφος παγοκρυστάλλων υδρογονανθράκων και νιτριλίων
Εντυπωσιακό νέφος σε υψόμετρο 300 χιλιομέτρων πάνω από το νότιο πόλο του Τιτάνα. Η κάμερα υπερύθρων του «Κασσίνι» αποκάλυψε ότι ήταν απλώς η «κορυφή του παγόβουνου», καθώς από κάτω του, σε ύψος 200 χιλιομέτρων, εντοπίστηκε ένα ακόμη μεγαλύτερο νέφος παγοκρυστάλλων υδρογονανθράκων και νιτριλίων
Στη νέα, τελευταία φάση της αποστολής της βρίσκεται από τις 30 Νοέμβρη η διαστημοσυσκευή «Κασσίνι» της NASA, στέλνοντας ήδη τις πρώτες εικόνες υψηλής ανάλυσης του Κρόνου και των δακτυλίων του. Το «Κασσίνι» χρησιμοποίησε το βαρυτικό πεδίο του Τιτάνα για να αλλάξει την τροχιά του, ώστε να περνάει σύριζα στον εξώτερο δακτύλιο του Κρόνου. Το σκάφος θα βρίσκεται στο εξής σε μια ελλειπτική τροχιά, με κλίση 60 μοιρών ως προς το επίπεδο των δακτυλίων του Κρόνου. Σε κάθε πέρασμα, που ξεκινά όταν το σκάφος βρίσκεται σε απόαψη (το πιο μακρινό σημείο της τροχιάς του) πάνω από το βόρειο πόλο του πλανήτη, θα διαπερνά το επίπεδο των δακτυλίων περίπου όταν φτάνει σε περίαψη (το κοντινότερο στον Κρόνο σημείο της τροχιάς του). Προβλέπεται ότι συνολικά θα επαναλάβει 20 κοντινά περάσματα στους δακτυλίους, με χρονική διαφορά μιας βδομάδας το ένα από το άλλο.
Τον Απρίλη του 2017, το «Κασσίνι», εκμεταλλευόμενο και πάλι τη βαρύτητα του Τιτάνα, θα προχωρήσει σε ακόμη πιο ριψοκίνδυνες τροχιές, που θα το φέρνουν σε περίαψη μεταξύ του εσώτερου δακτυλίου και των ανώτερων στρωμάτων της ατμόσφαιρας του Κρόνου, του «κοσμήματος του ηλιακού συστήματος». Από αυτήν την περιοχή που έχει μήκος μόλις 2.400 χιλιομέτρων, το σκάφος θα περάσει 22 φορές.
Η αποστολή θα καταλήξει στις 15 Σεπτέμβρη του 2017, όταν το «Κασσίνι» θα βουτήξει μέσα στην ατμόσφαιρα του Κρόνου, στέλνοντας πληροφορίες για τη χημική σύνθεσή της, μέχρι που το σήμα του να χαθεί. Το «Κασσίνι» εκτοξεύτηκε το 1997 και βρίσκεται σε τροχιά γύρω από τον Κρόνο από το 2004, μελετώντας τον πλανήτη, τους δακτυλίους του και τους δορυφόρους του και έχοντας κάνει μερικές εκπληκτικές ανακαλύψεις, όπως ο παγκόσμιος ωκεανός και οι ενδείξεις υδροθερμικής δραστηριότητας στον Εγκέλαδο και οι θάλασσες υγρού μεθανίου στον Τιτάνα, δύο από τα πιο ενδιαφέροντα φεγγάρια του Κρόνου.

Κολάζ φωτογραφιών του νότιου ημισφαιρίου του Κρόνου και τμήματος των δακτυλίων του πλανήτη, όπως καταγράφηκαν από τις κάμερες του «Κασσίνι» μέσα από τέσσερα διαφορετικά φασματικά φίλτρα
Κολάζ φωτογραφιών του νότιου ημισφαιρίου του Κρόνου και τμήματος των δακτυλίων του πλανήτη, όπως καταγράφηκαν από τις κάμερες του «Κασσίνι» μέσα από τέσσερα διαφορετικά φασματικά φίλτρα

Φωτογραφία μέρους του βόρειου πόλου του Κρόνου, που τραβήχτηκε από το «Κασσίνι» πριν από μια βδομάδα, από απόσταση 390.000 χιλιομέτρων. Κάθε πλευρά του χαρακτηριστικού εξαγωνικού σχηματισμού ρευμάτων αερίων έχει μήκος ίσο με τη διάμετρο της Γης. Μια κυκλική καταιγίδα μαίνεται στο κέντρο
Φωτογραφία μέρους του βόρειου πόλου του Κρόνου, που τραβήχτηκε από το «Κασσίνι» πριν από μια βδομάδα, από απόσταση 390.000 χιλιομέτρων. Κάθε πλευρά του χαρακτηριστικού εξαγωνικού σχηματισμού ρευμάτων αερίων έχει μήκος ίσο με τη διάμετρο της Γης. Μια κυκλική καταιγίδα μαίνεται στο κέντρο

Συνθετική φωτογραφία της επιφάνειας του Τιτάνα κάτω από την ομίχλη που τον σκεπάζει μονίμως. Η ατμόσφαιρα του Τιτάνα είναι σχεδόν διάφανη σε μήκη κύματος γύρω στα 2 εκατομμυριαστά του μέτρου. Ο χρωματισμός είναι τεχνητός και οφείλεται στη σύνθεση των χρωμάτων που αποδόθηκαν σε κάθε επιμέρους μήκος κύματος
Συνθετική φωτογραφία της επιφάνειας του Τιτάνα κάτω από την ομίχλη που τον σκεπάζει μονίμως. Η ατμόσφαιρα του Τιτάνα είναι σχεδόν διάφανη σε μήκη κύματος γύρω στα 2 εκατομμυριαστά του μέτρου. Ο χρωματισμός είναι τεχνητός και οφείλεται στη σύνθεση των χρωμάτων που αποδόθηκαν σε κάθε επιμέρους μήκος κύματος

Μοντάζ φωτογραφιών του Τιτάνα από τις κάμερες ορατού και υπερύθρου φάσματος της διαστημοσυσκευής. Στην πάνω φωτογραφία φαίνεται ο κρατήρας Σίνλαπ, διαμέτρου 80 χιλιομέτρων, προερχόμενος από πρόσκρουση μεγάλου μετεωρίτη
Μοντάζ φωτογραφιών του Τιτάνα από τις κάμερες ορατού και υπερύθρου φάσματος της διαστημοσυσκευής. Στην πάνω φωτογραφία φαίνεται ο κρατήρας Σίνλαπ, διαμέτρου 80 χιλιομέτρων, προερχόμενος από πρόσκρουση μεγάλου μετεωρίτη

Η ψηλότερη βουνοκορφή στον Τιτάνα έχει ύψος 3.337 μέτρα και βρίσκεται στην εικονιζόμενη τριάδα οροσειρών, που ονομάζεται Ορη Μίθριμ. Χρησιμοποιώντας δεδομένα από το ραντάρ του «Κασσίνι», οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι τα ψηλότερα βουνά του μεγάλου δορυφόρου του Κρόνου είναι γύρω στα 3.000 μέτρα. Πέρα από την εξερευνητική αξία της διαπίστωσης, αποκαλύπτει ταυτόχρονα σημαντικά στοιχεία για τις τεκτονικές δυνάμεις που επηρεάζουν την εξέλιξη του Τιτάνα
Η ψηλότερη βουνοκορφή στον Τιτάνα έχει ύψος 3.337 μέτρα και βρίσκεται στην εικονιζόμενη τριάδα οροσειρών, που ονομάζεται Ορη Μίθριμ. Χρησιμοποιώντας δεδομένα από το ραντάρ του «Κασσίνι», οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι τα ψηλότερα βουνά του μεγάλου δορυφόρου του Κρόνου είναι γύρω στα 3.000 μέτρα. Πέρα από την εξερευνητική αξία της διαπίστωσης, αποκαλύπτει ταυτόχρονα σημαντικά στοιχεία για τις τεκτονικές δυνάμεις που επηρεάζουν την εξέλιξη του Τιτάνα

Θίνες υδρογονανθράκων στην επιφάνεια του Τιτάνα. Οπως και οι θίνες άμμου στη Γη, οι θίνες του Τιτάνα κυματίζουν και παρακάμπτουν εμπόδια που συναντούν. Φωτογραφίες σαν αυτές δίνουν σημαντικές πληροφορίες για τους ανέμους στο μεγάλο δορυφόρο του Κρόνου
Θίνες υδρογονανθράκων στην επιφάνεια του Τιτάνα. Οπως και οι θίνες άμμου στη Γη, οι θίνες του Τιτάνα κυματίζουν και παρακάμπτουν εμπόδια που συναντούν. Φωτογραφίες σαν αυτές δίνουν σημαντικές πληροφορίες για τους ανέμους στο μεγάλο δορυφόρο του Κρόνου

Επιμέλεια:
Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
Πηγές: http://www.nasa.gov, http://saturn.jpl.nasa.gov

TOP READ