17 Νοε 2016

Χαίρε Καίσαρα, οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν

 Χαίρε Καίσαρα, οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν

Το βασικό δεν είναι αν ζούμε σε μια χώρα εξαρτημένη ή ανισότιμα αλληλεξαρτημένη. Έτσι κι αλλιώς η ανισότητα κι οι αντιθέσεις οξύνονται. Κι αυτό που περιέγραφε χτες ο Ομπάμα για τις παρενέργειες της παγκοσμιοποίησης δεν είναι παρά ο ιμπεριαλισμός και η βαθιά ανισομετρία που τον διέπει -και δεν αλλάζει η ουσία της, όσο κι αν της αλλάζουν το όνομα.

Το βασικό ζήτημα είναι ο Χατζηαβατισμός του πολιτικού προσωπικού, του δημοσιογραφικού εσμού και μιας -όχι ακριβώς αμελητέας- μερίδας του κόσμου, που διαμορφώνει αυτοβούλως την άποψη που του επιβάλουν και που όλα μαζί παραπέμπουν σε προτεκτοράτο -κι ας μην είμαστε τέτοιο στην πραγματικότητα. Η υποτέλεια μπορεί να μην είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα του ελληνικού καπιταλισμού, διακρίνει όμως την πολιτική του ηγεσία και τα παπαγαλάκια που το υπηρετούν.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο Ομπάμα δεν έχει απλούς λογογράφους με τετριμμένη έμπνευση, αλλά ολόκληρο επιτελείο σεναριογράφων. Ότι ο ίδιος είναι πολύ καλός ερμηνευτής-ηθοποιός με επικοινωνιακό χάρισμα. Κι ότι ο λόγος του ήταν προσαρμοσμένος στις ανάγκες του ελληνικού κοινού, με λεκτικές χάντρες και καθρεφτάκια που θα το εντυπωσίαζαν, από κάποιον λογογράφο με γνώση των ελληνικών και της ελληνικής πραγματικότητας.

Το αποτέλεσμα ήταν να αντιστραφούν οι τυπικοί ρόλοι με τους κλασικούς τουρίστες που θαμπώνονται από το mousaka, souvlaki, syrtaki, opa, και να μας εντυπωσιάζει-καλοπιάνει ο επισκέπτης με τις ίδιες περίπου λέξεις, επειδή μπήκε στον κόπο να τις μάθει και να τις συμπεριλάβει στην ομιλία του. Κι είναι (ή μάλλον φαίνεται) σπουδαίος επειδή είπε "φιλότιμο" -που δεν υπάρχει (;) σε καμία άλλη γλώσσα- φουστανέλα, ούζο, σπανακόπιτα και (βασικά) καλησπέρα σας. Κι ένα αστείο για τον Αντετοκούμπο, γιατί είναι φοβερός, μπασκετικός, cool τύπος.

Είναι απίστευτη η επικοινωνιακή καταιγίδα των τελευταίων ημερών που προσπαθεί να αποδείξει αυτό το τελευταίο: πόσο γαμάτος είναι ο Ομπάμα, και τι θα κάνουμε χωρίς αυτόν τώρα που χάνουμε τέτοιο φίλο-σύμμαχο.

"Αντικειμενικά ρεπορτάζ" που βάφτισαν "ιστορικό λόγο" τις κοινότυπες αμπελοφιλοσοφίες για τη δημοκρατία, την αρχαία Ελλάδα, το χρέος, την ανάπτυξη και τις ανισότητες (από τον πρόεδρο μιας χώρας, που δεν εκλέγεται καν από τη σχετική πλειοψηφία του εκλογικού σώματος και που λέει πως όλοι είμαστε κάτω από τον ίδιο ήλιο, θυμίζοντας εκείνη τη φράση για την ισότητα του άστεγου που κοιμάται κάτω από γέφυρες και του πλούσιου νοικοκυραίου που μοιράζεται τον ίδιο ουρανό).

Αφιερώματα σε αθλητικές ιστοσελίδες για την ερωτική σχέση του Ομπάμα με το μπάσκετ, τη σχέση του με διάφορους NBAers, το παράστημα και τις σπουδαίες αθλητικές του ικανότητες.
"Αυθόρμητες" εκθέσεις μαθητριών που τον εκθειάζουν -πάλι καλά που δεν μπήκε υποχρεωτικό θέμα έκθεσης στα σχολεία, όπως κάποτε η αποταμίευση.
Άρθρα "γνώμης" και βαρυασήμαντες αναλύσεις για το αντιαμερικάνικο κόμπλεξ και τα βαρίδια του παρελθόντος -πολλές φορές από τα ίδια πρόσωπα-κόμματα που σήμερα λένε υποκριτικά πως... "το Πολυτεχνείο ζει" -έξω οι Αμερικανοί. Γιατί να νιώθει κανείς ενοχές που γουστάρει τον ιμπεριαλιστή ηγέτη; Ας εκσυγχρονιστούμε σύντροφοι.

Ή έστω αυτοκινητοπομπή για να κρύψεις τις πομπές των "αριστερών"
(Τα βάζει πολύ καλά κι ο 2310net στο κείμενό του για το πόσο ανεπίκαιρο είναι σήμερα για κάποιους το μήνυμα του Πολυτεχνείου και τα συνθήματά του).
Ζωντανές συνδέσεις κι ανταποκρίσεις θαυμασμού για την αυτοκινητοπομπή του Ομπάμα, το κτήνος στο οποίο επιβαίνει, και τη χλιδή του, βγαλμένες από τα χρόνια της μαύρης αντίδρασης και τα πανηγυρικά πρωτοσέλιδα για... το γάμο της Σοφίας με το Χουάν Κάρλος.

Θα άξιζε τον κόπο να συγκεντρώσει κανείς τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα και να κάνει ένα κολάζ-αφιέρωμα στο χατζηαβατισμό. Όπως επίσης να κάνει τη σύγκριση με όσα έδειχναν τα ΜΜΕ το 99' για την επίσκεψη Κλίντον. Προφανώς υπήρχαν και τότε έμμισθα παπαγαλάκια, τσανακογλείφτες ή αγνοί (;) βλάκες σαν τον ποδοσφαιρικό Γεωργίου με αυτό το διαμάντι καφενειακής αποχαύνωσης. Και τότε πασόκοι κυβερνούσαν άλλωστε.

Δε στερούνταν εξάλλου προσωπικής γοητείας ο Κλίντον με τις ερωτικές ατασθαλίες, το σαξόφωνο και τις ρητορικές του ικανότητες. Όπως δεν ήταν και λίγοι αυτοί που ενθουσιάστηκαν -μη σου πω τσουτσούρωσαν- με την περίφημη "συγνώμη" του -ιστορική κι αυτή- για το ρόλο των ΗΠΑ στη χούντα (που ο Σύριζα την ξέχασε και η πλάκα είναι πως την ξαναθυμήθηκε στη φετινή ανακοίνωσή του, όπου μιλάει για "αμερικανοκίνητη χούντα", για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις).

Όλη εκείνη τη χρονιά όμως μπορούσες να διαβάσεις φλογερά αντινατοϊκά (αν όχι αντιιμπεριαλιστικά) άρθρα για τους βομβαρδισμούς στη Γιυογκοσλαβία, ακόμα και στον ακραιφνώς φιλοκυβερνητικό τύπο (Νέα, Ελευθεροτυπία, κτλ). Κι όχι μόνο από τους συνήθεις υπόπτους, όπως ο Διακογιάννης κι ο Στάθης, αλλά από διάφορα συστημικά παπαγαλάκια όπως ο Τσίμας (με το αριστερό παρελθόν) και άλλοι, που κινούνταν πονηρά στο κλίμα της εποχής, και το ακολουθούσαν σκόπιμα, παρά το διαμόρφωναν (άλλο αν τελικά συνέβαλαν άθελά τους σε αυτό).

Σήμερα έχει κυλήσει αρκετό νερό στο αυλάκι της αντεπανάστασης και της διάβρωσης συνειδήσεων κι οι παλιές μάσκες τους είναι περιττές. Κάτι που απαντά εν μέρει και στο ερώτημα για τις αιτίες ενός διαφορετικού κλίματος στη σημερινή συγκυρία και το ερώτημα αν αυτό διαμορφώνεται εντέχνως ή απλά αποτυπώνεται -σαν καθρέφτισμα- στα ΜΜΕ. Κι αν έφτιαξε το αυγό την κότα ή η κότα το αυγό του φασισμού και του χατζηαβατισμού.

Υγ: εν αρχή ην το 99'. Για το ΠΑΜΕ, τον Αρσένη και το γιγάντωμα της ΚΝΕ, τις μεγάλες καθημερινές αντι-ιμπεριαλιστικές διαδηλώσεις, το πρώτο εκλογικό ξεπέταγμα, κοκ. Αλλά σήμερα γιορτάζουμε τα 98 -μαζί με τα 99 της Οχτωβριανής. Και στα εκατό...

Οι ΗΠΑ επί Προεδρίας Ομπάμα...

Οι ΗΠΑ επί Προεδρίας Ομπάμα...
Η «αγιοποίηση» των ΗΠΑ και του Προέδρου τους, Μπαράκ Ομπάμα, από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, την ΕΡΤ, τα άλλα αστικά κόμματα και ΜΜΕ, απογειώθηκε έως χτες το απόγευμα που έφυγε από τη χώρα, και είναι βέβαιο ότι θα συνεχιστεί και το επόμενο διάστημα. Επίσης, χτες η ομιλία του στο Ιδρυμα «Σταύρος Νιάρχος» χαρακτηρίστηκε ως «παρακαταθήκη για τη δημοκρατία». Οι ύμνοι του στη «δημοκρατία και την ελευθερία», που δήθεν πρεσβεύουν ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, οι άλλες ρητορείες και η δήθεν ευαισθησία για τους κατατρεγμένους του κόσμου - που δημιούργησαν οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και των ΗΠΑ - ήταν τα «όπλα» για να καμουφλάρει αυτό που πραγματικά είναι και ο Ομπάμα: Ενας γνήσιος πολιτικός εκπρόσωπος του κεφαλαίου. Αυτό υπηρέτησε σε όλη τη θητεία που φτάνει στο τέλος της, καταφέρνοντας, είναι η αλήθεια, με ιδιαίτερη μαεστρία να «παραμυθιάζει» το λαϊκό κόσμο. Ο Ομπάμα, ο πρώτος μαύρος Πρόεδρος στην ιστορία των ΗΠΑ, που αναδείχτηκε το 2008 εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης, εμφανίστηκε ως ο «ανανεωτής», ο φιλειρηνιστής (μάλιστα πήρε προκαταβολικά και Νόμπελ Ειρήνης για τις προθέσεις του), που θα άλλαζε τον κόσμο. Ετσι γιορτάστηκε η νίκη του τότε από τους εδώ οπορτουνιστές του Συνασπισμού, τους λεγόμενους αριστερούς σοσιαλδημοκράτες ανά τον κόσμο. Τα ίδια μας έλεγαν για τον «άνεμο αλλαγής στην ΕΕ» με την εκλογή του Ολάντ ή του «ανανεωτή» Ρέντσι.
***
Ο Μπαράκ Ομπάμα ήταν ο «κατάλληλος» άνθρωπος τη συγκεκριμένη συγκυρία για να εκφράσει πολιτικές στήριξης της ανάκαμψης των κερδών των καπιταλιστικών επιχειρήσεων, για να ξεπεραστεί η κρίση, δίνοντας και κάποια «ψίχουλα» στο λαό. Το μείγμα διαχείρισης που εφάρμοσε ο Ομπάμα ήταν πιο επεκτατικό σε σχέση με αυτό που εφαρμόστηκε σε κράτη της ΕΕ, με περισσότερες δημόσιες επενδύσεις, ειδικά στην πρώτη τετραετία, αλλά δεν άλλαξε ουσιαστικά τη ζωή των λαϊκών στρωμάτων, ενώ ακόμα και με αναιμική ανάπτυξη (το ΑΕΠ «τρέχει» σήμερα με 2%), οι ταξικές ανισότητες αντί να μειωθούν, διευρύνθηκαν. Δηλαδή και από την... ανάπτυξη κερδισμένοι βγήκαν οι καπιταλιστές. Ιδού ορισμένα στοιχεία για τα πεπραγμένα της «φιλολαϊκής» διακυβέρνησης Ομπάμα:
  • Το κατώτατο ωρομίσθιο σε ομοσπονδιακό επίπεδο εξακολουθεί να παραμένει από το 2009 στα 7,25 δολάρια (υποσχέσεις που υπάρχουν για αύξηση στα 10,5 δολάρια αφορούν μόνο περίπου 10 εκατομμύρια συμβασιούχους ομοσπονδιακούς υπαλλήλους). Ενώ, όπου συζητιέται για ωρομίσθιο πάνω από 13 δολάρια, αυτό αφορά ουσιαστικά εργαζόμενους με ελαστικές εργασιακές σχέσεις, χωρίς σταθερό ημερήσιο και εβδομαδιαίο χρόνο εργασίας. Πρέπει, επίσης, να παρθεί υπόψη ότι στις ΗΠΑ η εργοδοσία και το κράτος δεν «επιβαρύνονται» με ασφαλιστικές εισφορές και εισφορές Υγείας - Πρόνοιας, για τις οποίες πληρώνει απευθείας ο εργαζόμενος από την τσέπη του σε ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες. Ο μισθός, δηλαδή, στις ΗΠΑ αφορά αυτό που εμείς λέμε «μεικτά».
  • 50 εκατ. άνθρωποι δεν καλύπτουν τα καθημερινά έξοδα για τη διατροφή τους και αναγκάζονται να σιτίζονται με κουπόνια.
  • 43 εκατ. Αμερικανοί εργαζόμενοι δεν έχουν δικαίωμα ούτε για μία μέρα άδεια ασθενείας μετ' αποδοχών.
  • Περίπου 16 εκατ. παιδιά και έφηβοι στις ΗΠΑ εξαρτούν τη διατροφή τους από τα κουπόνια πρόνοιας. Δηλαδή, το 20% του παιδικού και νεανικού πληθυσμού!
  • Μόλις 11% των Αμερικανίδων απολαμβάνουν άδεια μητρότητας.
  • Η επίσημη ανεργία εμφανίζεται γύρω στο 5%, ωστόσο αυτό είναι πλασματικό, γιατί καλύπτεται από τη διευρυμένη μερική απασχόληση, αλλά και από το γεγονός ότι πολλοί μακροχρόνια άνεργοι δεν πηγαίνουν να καταγραφούν.
  • Το λεγόμενο σύστημα Υγείας «Obamacare», που εμφανίζεται ως το «καμάρι» της πολιτικής Ομπάμα, γιατί λέει έδωσε πρόσβαση σε 45 εκατομμύρια ανθρώπους που πριν δεν είχαν, στην πραγματικότητα είναι ένα αλισβερίσι με τον ιδιωτικό τομέα Υγείας για συγκεκριμένες παροχές με κρατική στήριξη και περιλαμβάνει και πρόσθετες χρεώσεις, όπως λέγεται, «χαμηλού κόστους». Δεν πρόκειται, δηλαδή, για δωρεάν σύστημα Υγείας.
***
Το ίδιο αντιλαϊκή όπως στην οικονομία είναι η εξωτερική πολιτική που εφάρμοσε η διοίκηση Ομπάμα, που συνέχισε και διεύρυνε όλες τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, μεγαλώνοντας τα καραβάνια των ξεριζωμένων προσφύγων και μεταναστών, για τους οποίους και στη χώρα μας ...ο Αμερικανός Πρόεδρος εξέφρασε τη συμπόνοια του. Ιδού λοιπόν «τα έργα και οι ημέρες» του «ανθρωπιστή» και όλο «υψηλές αξίες» Ομπάμα:
  • Το 2009 συνέχισε όλες τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις που είχε ξεκινήσει η διοίκηση του Προέδρου Τζορτζ Μπους στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ.
  • Το φθινόπωρο του 2011 γίνεται η επέμβαση στη Λιβύη για την ανατροπή του πρώην συμμάχου τους Μ. Καντάφι (όταν αυτός άρχισε να κάνει ανοίγματα στα ενεργειακά παζάρια με τη Ρωσία και την Κίνα).
  • Θα ακολουθήσει η λεγόμενη «Αραβική Ανοιξη» με τις αλλαγές των αστικών καθεστώτων σε Τυνησία και Αίγυπτο, με το πρόσχημα της δημοκρατίας και της ελευθερίας, όπου στην πραγματικότητα στηρίχτηκαν και ισλαμιστικές οργανώσεις βγαλμένες από τα φυτώρια των μυστικών υπηρεσιών, όπως οι «Αδελφοί Μουσουλμάνοι», ενώ μεταφέρθηκαν ένοπλοι τζιχαντιστές, τεχνογνωσία και μεγάλες ποσότητες οπλισμού τόσο στην Αφρική όσο και στη Μέση Ανατολή.
  • Αρχές Αυγούστου 2012, ο Ομπάμα υπέγραψε διάταγμα για μεγάλη στήριξη στους ενόπλους της λεγόμενης «αντιπολίτευσης» στη Συρία, στο οποίο σημειωνόταν απροκάλυπτα και με τον πιο επίσημο τρόπο η ανάμειξη της CIA στη χώρα, στα ...πρότυπα της προηγούμενης επέμβασης στη Λιβύη. CIA και μυστικές υπηρεσίες, ΝΑΤΟ, θέριεψαν το φαινόμενο του «Ισλαμικού Κράτους» και διεύρυναν το αιματοκύλισμα του συριακού λαού. Αρχικά ως «εργαλείο» για την αλλαγή μη αρεστών καθεστώτων και σήμερα, με το πρόσχημα της «καταπολέμησης της τρομοκρατίας», ως «πολυεργαλείο» για νέες επεμβάσεις για το ξαναμοίρασμα της πίτας στην Ενέργεια, στους δρόμους μεταφοράς της, στις σφαίρες γεωστρατηγικής επιρροής, στον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό με άλλα κέντρα όπως η Ρωσία.
  • Καθοριστική είναι επίσης η συμβολή της κυβέρνησης Ομπάμα στο αιματοκύλισμα που συνεχίζεται στην Ουκρανία στην ίδια αντιπαράθεση με τη Ρωσία.
***
Αυτή είναι η πραγματικότητα του «ανθρωπισμού», της «ανωτερότητας» και των «υψηλών αξιών» των ΗΠΑ, που έκρυψε ο Ομπάμα με τη ρητορεία του, που έκαναν φυσικά «γαργάρα» και οι εδώ κυβερνώντες. Τα περί στήριξης του Αμερικανού Προέδρου στην «εθνική υπόθεση» της «απομείωσης του χρέους» που «πουλάνε», ή τα περί συμμαχίας με τις ΗΠΑ που θα εξασφαλίσει σταθερότητα και ασφάλεια, αφορούν στις υποθέσεις και τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης, που συμπαρατάσσεται με τις ιμπεριαλιστικές λυκοσυμμαχίες και τους σχεδιασμούς τους για να αναβαθμίσει τη θέση της. Η όποια στήριξη από τις ΗΠΑ στην Ελλάδα εντάσσεται στα γεωπολιτικά τους συμφέροντα και το μόνο που εγκυμονεί είναι η μεγαλύτερη εμπλοκή του λαού μας στα νέα μακελειά που ετοιμάζουν.

Δ. Κ.

Η συζήτηση αφορά το κεφάλαιο

Η συζήτηση αφορά το κεφάλαιο


Κάλπικες προσδοκίες και κλίμα αναμονής στα εργατικά - λαϊκά νοικοκυριά επιχειρούν να καλλιεργήσουν τόσο η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, όσο και άλλα αστικά επιτελεία.
Σε πρώτο πλάνο, προβάλλονται ζητήματα όπως η διαχείριση - «ελάφρυνση» του κρατικού χρέους, συζήτηση που τροφοδοτήθηκε με αφορμή και την επίσκεψη Ομπάμα, ο οποίος έκανε σχετικές αναφορές στις ομιλίες και τις δηλώσεις του.
Δεσπόζουσα θέση στην αντιλαϊκή «βιτρίνα» κατέχουν, επίσης, το ζήτημα της ένταξης ελληνικών ομολόγων στα προγράμματα «νομισματικής χαλάρωσης» της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, το λεγόμενο «επενδυτικό πακέτο Γιούνκερ» κ.ο.κ.
Βέβαια, πρόκειται για νευραλγικά ζητήματα που αφορούν στα εργαλεία ενίσχυσης και ανάκαμψης της οικονομίας, η αξιοποίηση των οποίων σε όφελος των επιχειρηματικών ομίλων έχει ως αναγκαία προϋπόθεση την κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής, με επόμενο βήμα το κλείσιμο της δεύτερης «αξιολόγησης» του μνημονίου.
Την ίδια ώρα, οι αβεβαιότητες και οι «κίνδυνοι» που εκδηλώνονται στις οικονομίες της Ευρωζώνης και συνολικά στην ΕΕ αποτελούν το έδαφος πάνω στο οποίο εμφανίζονται οι αντιθέσεις και οι ανταγωνισμοί, πλευρά των οποίων είναι και η αντιπαράθεση για την αναλογία του μείγματος διαχείρισης στην Ελλάδα και συνολικά στην Ευρωζώνη.
Χαρακτηριστική είναι η έκθεση, που δημοσιοποίησε χτες η Κομισιόν, στο πλαίσιο της διαδικασίας του «Ευρωπαϊκού Εξαμήνου», το οποίο σηματοδοτεί τους ενισχυμένους ελέγχους και τα μνημόνια διαρκείας στην ΕΕ, ανεξάρτητα από μηχανισμούς στήριξης και δανειακές συμβάσεις.
Σύμφωνα με τον πρόεδρο της Κομισιόν, Ζ. Κ. Γιούνκερ, «το κάθε κράτος - μέλος πρέπει να συμβάλει ανάλογα: Οσοι έχουν τη δυνατότητα πρέπει να επενδύσουν περισσότερο, ενώ όσοι διαθέτουν μικρότερα δημοσιονομικά περιθώρια θα πρέπει να εξακολουθήσουν τις μεταρρυθμίσεις και τη φιλοαναπτυξιακή δημοσιονομική εξυγίανση».
Οπως χαρακτηριστικά τονίζει ο ίδιος, «η ανάκαμψη όμως είναι πολύ αργή και η αβεβαιότητα μεγάλη. Εχουμε μια μοναδική ευκαιρία, αλλά και καθήκον, να ενεργήσουμε, και πρέπει να το κάνουμε τώρα».
Σε κάθε περίπτωση, και ανεξάρτητα από τις διαφορετικές συνθήκες που επικρατούν στα κράτη - μέλη της λυκοσυμμαχίας, η κοινή «σύσταση» της Κομισιόν επισημαίνει την ανάγκη για τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις.
Δηλαδή, για παρεμβάσεις που κρίνονται αναγκαίες από τη σκοπιά του κεφαλαίου, για την τόνωση νέων κερδοφόρων επενδύσεων, που παραμένουν όμως εξαιρετικά υποτονικές, παρά τα προγράμματα της νομισματικής χαλάρωσης και τα κάθε είδους «επενδυτικά πακέτα» της ΕΕ.
Και βέβαια, κοινή συνισταμένη της αντιλαϊκής πολιτικής αποτελεί και η διαρκής «βελτίωση της ποιότητας των δημόσιων οικονομικών», που μεταφράζεται σε στοχευμένες αντιλαϊκές παρεμβάσεις μέσω των κρατικών προϋπολογισμών.
Είναι φανερό από τα παραπάνω ότι η συζήτηση για «λιγότερη λιτότητα», «χαλάρωση της αυστηρής δημοσιονομικής πολιτικής», «διευθέτηση του ελληνικού κρατικού χρέους» και «ένταξη της χώρας στο μηχανισμό αγοράς ομολόγων της ΕΚΤ», καμιά σχέση δεν έχουν με τα λαϊκά συμφέροντα, αφού προϋπόθεση για να γίνουν είναι να ολοκληρωθεί αυτός ο κύκλος των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων και να προετοιμαστεί έγκαιρα ο επόμενος, ενδεχομένως και με ένα τέταρτο μνημόνιο στις πλάτες του λαού.
Αυτή η βαρβαρότητα του κεφαλαίου στην προοπτική της ανάκαμψης θα αποτυπωθεί και στο τελικό σχέδιο του κρατικού προϋπολογισμού για το 2017, που θα καταθέσει η συγκυβέρνηση στη Βουλή, την ερχόμενη βδομάδα.
Επομένως, μπροστά στον επερχόμενο ορυμαγδό, οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα έναν δρόμο έχουν να βαδίσουν: Αυτόν της σύγκρουσης με τους στόχους και τις ανάγκες του κεφαλαίου, της οργάνωσης και της πάλης για την ικανοποίηση των δικών τους σύγχρονων αναγκών.

Η συζήτηση αφορά το κεφάλαιο

Η συζήτηση αφορά το κεφάλαιο


Κάλπικες προσδοκίες και κλίμα αναμονής στα εργατικά - λαϊκά νοικοκυριά επιχειρούν να καλλιεργήσουν τόσο η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, όσο και άλλα αστικά επιτελεία.
Σε πρώτο πλάνο, προβάλλονται ζητήματα όπως η διαχείριση - «ελάφρυνση» του κρατικού χρέους, συζήτηση που τροφοδοτήθηκε με αφορμή και την επίσκεψη Ομπάμα, ο οποίος έκανε σχετικές αναφορές στις ομιλίες και τις δηλώσεις του.
Δεσπόζουσα θέση στην αντιλαϊκή «βιτρίνα» κατέχουν, επίσης, το ζήτημα της ένταξης ελληνικών ομολόγων στα προγράμματα «νομισματικής χαλάρωσης» της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, το λεγόμενο «επενδυτικό πακέτο Γιούνκερ» κ.ο.κ.
Βέβαια, πρόκειται για νευραλγικά ζητήματα που αφορούν στα εργαλεία ενίσχυσης και ανάκαμψης της οικονομίας, η αξιοποίηση των οποίων σε όφελος των επιχειρηματικών ομίλων έχει ως αναγκαία προϋπόθεση την κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής, με επόμενο βήμα το κλείσιμο της δεύτερης «αξιολόγησης» του μνημονίου.
Την ίδια ώρα, οι αβεβαιότητες και οι «κίνδυνοι» που εκδηλώνονται στις οικονομίες της Ευρωζώνης και συνολικά στην ΕΕ αποτελούν το έδαφος πάνω στο οποίο εμφανίζονται οι αντιθέσεις και οι ανταγωνισμοί, πλευρά των οποίων είναι και η αντιπαράθεση για την αναλογία του μείγματος διαχείρισης στην Ελλάδα και συνολικά στην Ευρωζώνη.
Χαρακτηριστική είναι η έκθεση, που δημοσιοποίησε χτες η Κομισιόν, στο πλαίσιο της διαδικασίας του «Ευρωπαϊκού Εξαμήνου», το οποίο σηματοδοτεί τους ενισχυμένους ελέγχους και τα μνημόνια διαρκείας στην ΕΕ, ανεξάρτητα από μηχανισμούς στήριξης και δανειακές συμβάσεις.
Σύμφωνα με τον πρόεδρο της Κομισιόν, Ζ. Κ. Γιούνκερ, «το κάθε κράτος - μέλος πρέπει να συμβάλει ανάλογα: Οσοι έχουν τη δυνατότητα πρέπει να επενδύσουν περισσότερο, ενώ όσοι διαθέτουν μικρότερα δημοσιονομικά περιθώρια θα πρέπει να εξακολουθήσουν τις μεταρρυθμίσεις και τη φιλοαναπτυξιακή δημοσιονομική εξυγίανση».
Οπως χαρακτηριστικά τονίζει ο ίδιος, «η ανάκαμψη όμως είναι πολύ αργή και η αβεβαιότητα μεγάλη. Εχουμε μια μοναδική ευκαιρία, αλλά και καθήκον, να ενεργήσουμε, και πρέπει να το κάνουμε τώρα».
Σε κάθε περίπτωση, και ανεξάρτητα από τις διαφορετικές συνθήκες που επικρατούν στα κράτη - μέλη της λυκοσυμμαχίας, η κοινή «σύσταση» της Κομισιόν επισημαίνει την ανάγκη για τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις.
Δηλαδή, για παρεμβάσεις που κρίνονται αναγκαίες από τη σκοπιά του κεφαλαίου, για την τόνωση νέων κερδοφόρων επενδύσεων, που παραμένουν όμως εξαιρετικά υποτονικές, παρά τα προγράμματα της νομισματικής χαλάρωσης και τα κάθε είδους «επενδυτικά πακέτα» της ΕΕ.
Και βέβαια, κοινή συνισταμένη της αντιλαϊκής πολιτικής αποτελεί και η διαρκής «βελτίωση της ποιότητας των δημόσιων οικονομικών», που μεταφράζεται σε στοχευμένες αντιλαϊκές παρεμβάσεις μέσω των κρατικών προϋπολογισμών.
Είναι φανερό από τα παραπάνω ότι η συζήτηση για «λιγότερη λιτότητα», «χαλάρωση της αυστηρής δημοσιονομικής πολιτικής», «διευθέτηση του ελληνικού κρατικού χρέους» και «ένταξη της χώρας στο μηχανισμό αγοράς ομολόγων της ΕΚΤ», καμιά σχέση δεν έχουν με τα λαϊκά συμφέροντα, αφού προϋπόθεση για να γίνουν είναι να ολοκληρωθεί αυτός ο κύκλος των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων και να προετοιμαστεί έγκαιρα ο επόμενος, ενδεχομένως και με ένα τέταρτο μνημόνιο στις πλάτες του λαού.
Αυτή η βαρβαρότητα του κεφαλαίου στην προοπτική της ανάκαμψης θα αποτυπωθεί και στο τελικό σχέδιο του κρατικού προϋπολογισμού για το 2017, που θα καταθέσει η συγκυβέρνηση στη Βουλή, την ερχόμενη βδομάδα.
Επομένως, μπροστά στον επερχόμενο ορυμαγδό, οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα έναν δρόμο έχουν να βαδίσουν: Αυτόν της σύγκρουσης με τους στόχους και τις ανάγκες του κεφαλαίου, της οργάνωσης και της πάλης για την ικανοποίηση των δικών τους σύγχρονων αναγκών.

TOP READ