7 Σεπ 2016

Ο τρομοκρατικός πόλεμος της φιλελεύθερης Δύσης


Οι υδρογονάνθρακες, στο θαλάσσιο χώρο που εκτείνεται νοτιοανατολικά της Κύπρου και ανάμεσα σε Συρία, Λίβανο, Λωρίδα της Γάζας και Αίγυπτο και οι αντίστοιχες γεωτρήσεις στην ΑΟΖ του Ισραήλ, που την ορίζει σύμφωνα με τα κάθε φορά συμφέροντα του, αποτελούν το «μήλον της έριδος» για τα μεγάλα πολυεθνικά πετρελαϊκά τραστ και ταυτόχρονα δίνουν την αφορμή να ξεδιπλωθούν κινήσεις από πολλούς παίχτες στην ιμπεριαλιστική σκακιέρα.
Λόγω γεωγραφικής θέσης στην Συρία αναλογεί ένα σημαντικό μέρος τού υπεράκτιου ορυκτού πλούτου της Μεσογείου και επιπροσθέτως  προσφέρει την δυνατότητα  μετατροπής της σε κόμβο μεταφοράς πετρελαίου και φυσικού αερίου από τη Μαύρη Θάλασσα, την Κασπία, τον Περσικό Κόλπο ως τη Μεσόγειο.
Ούτως ή άλλως η Συρία διαθέτει υφισταμένα χερσαία κοιτάσματα πετρελαίου  και φυσικού αερίου. Τα αποδεδειγμένα αποθέματα της Συρίας  σε πετρέλαιο υπολογίζονται  σε 39 δισ. τόνους. Ωστόσο η χώρα έχει περιορισμένη ικανότητα διύλισης. Όσο αφορά το χερσαίο φυσικό αέριο της Συρίας τα αποδεδειγμένα αποθέματα εκτιμώνται σε 8,5 τρισ. κυβικά πόδια.
Όλη η περιοχή έχει μετατραπεί σε μπερδεμένο κουβάρι ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που τροφοδοτούνται από νέες αντιθέσεις οι οποίες εμφανίστηκαν μαζί με τα νέα κοιτάσματα υδρογονανθράκων στην νοτιοανατολική Μεσόγειο.
Aς πάμε όμως 13 χρόνια πίσω στον χρόνο τότε που οι φράσεις «ελευθερία των αγορών» και «ελευθερία του εμπορίου» γινόταν συνώνυμα της δημοκρατίας και καραμέλα στα χείλη των μαφιόζων του κόσμου.
Ήταν τέλος του Φεβρουαρίου του 2003 όταν η διευθύντρια σύνταξης και εκδότης της εφημερίδας «Wall Street Journal» Karen Elliott House ανακοινώνει πως : «εφημερίδα της είχε την πρωτοβουλία για τη σύνταξη της κοινής διακήρυξης των 8 Ευρωπαίων ηγετών, που υποστηρίζει την αμερικανική στάση σε ό,τι αφορά στον επικείμενο πόλεμο κατά του Ιράκ (…) καταλήγοντας με το ότι «η εφημερίδα θα ασχοληθεί με τις οικονομικές συνέπειες του πολέμου και όχι με τους βομβαρδισμούς, δίνοντας κεντρική θέση στα θέματα που έχουν να κάνουν με το πετρέλαιο».
Ας μην σπεύσουμε να χαρακτηρίσουμε τις δηλώσεις αυτές ως κυνικές. Προς το παρόν ας κρατήσουμε ως λογική την διαπίστωση, πως με αυτόν τον τρόπο πρέπει να λειτουργεί  ένα  «έγκυρο» ΜΜΕ, από την στιγμή μάλιστα που η  Κάρεν Χάουζ ήταν και πρόεδρος της εταιρείας  Dow Jones International  η οποία προμηθεύει, με το αζημίωτο, πολυεθνικές εταιρείας και investment funds με έγκαιρη ενημέρωση και κριτική ανάλυση της πολιτικής κάθε κράτους στο κόσμο και για τις τάσεις των επενδύσεων και τα  στάδια της ανάπτυξης σε όλη την υφήλιο.
Λίγο πριν, στις ΗΠΑ, η κυβέρνηση του Τζορτζ Μπους είχε ανακοινώσει τον πόλεμο εναντίων της «τρομοκρατίας» με αντίδοτο του πολέμου τις ελεύθερες αγορές και την επιχειρηματική παγκοσμιοποίηση, «ώστε ο κόσμος να καταστεί ελεύθερος, δημοκρατικός  και  ασφαλής». Να πως περίγραψε η Wall Street Journal τον κόσμο που οραματίζονταν ο ιμπεριαλισμός: «Το όραμα του Μπους είναι το ακόλουθο: μία περιοχή, η οποία, μετά την αλλαγή καθεστώτος στη Βαγδάτη, θα έχει φιλοαμερικανικές κυβερνήσεις στις τρεις πιο σημαντικές χώρες του Αραβικού κόσμου, την Αίγυπτο, το Ιράκ και τη Σαουδική Αραβία. Μακροπρόθεσμα, το γεγονός αυτό θα αλλάξει τη δυναμική της περιοχής, καθιστώντας την πιο φιλική στην Ουάσιγκτον, εδραιώνοντας τη δημοκρατία και κάνοντας τους Παλαιστινίους πιο φιλικούς σε μία συμφωνία με το Ισραήλ».
Στις 5 το πρωί, ώρα Ελλάδας, στις 20 Μαρτίου 2003 ξεκινά ο πόλεμος εναντίων της «τρομοκρατίας» ενώ  στις 8 Απρίλη του 2003 παρουσιάστηκε στο Αμερικανικό Κογκρέσο το σχέδιο της «Μεγάλης Μέσης Ανατολής».
Το σχέδιο περιλαμβάνει 32 χώρες: Αλγερία, Μπαχρέιν, Τσιμπουτί, Αίγυπτο, Ιράκ, Ιορδανία, Κουβέιτ, Λιβύη, Παλαιστίνη, Σαουδική Αραβία, Σομαλία, Σουδάν, Συρία, Τυνησία, Αραβικά Εμιράτα, Υεμένη, Αφγανιστάν, Ιράν, Καζαχστάν, Ισραήλ, Κιρκιζιστάν, Πακιστάν, Τατζικιστάν, Τουρκία, Τουρκμενιστάν, Ουζμπεκιστάν κ.ά.
Το 10ο άρθρο του σχεδίου, ανοιχτά και σαφώς, υπογραμμίζει και ζητά την ευθυγράμμιση των εθνικών πολιτικών αυτών των χωρών με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Τα άρθρα αυτά θεωρούν εχθρική πράξη οτιδήποτε έρχεται σε αντίθεση με την πολιτική της Αμερικής και του ΝΑΤΟ. Ολόκληροι λαοί θεωρούνται τρομοκράτες και όλη η Μέση Ανατολή και η Κεντρική Ασία θεωρούνται περιοχές στρατηγικής σημασίας για την πολιτική, οικονομική και ασφάλεια των ΗΠΑ. Καλούνται οι χώρες της περιοχής να προχωρήσουν σε βαθιές «μεταρρυθμίσεις», αλλά και να απαλλαχτούν από τα καθεστώτα που δεν είναι δημοκρατικά. (Το σχέδιο «Μεγάλη Μέση Ανατολή» Ριζοσπάστης 7 Οκτωβρίου 2012).
Ο ίδιος ο πρόεδρος Μπους προσδιόρισε τις προτεραιότητες του δηλώνοντας: «Τα πολιτισμένα έθνη θα συνεχίσουν να πολεμάνε τους τρομοκράτες και να νικάνε τους τρομοκράτες στο πεδίο της μάχης(…) όλοι μας θα ζήσουμε σε έναν ασφαλέστερο κόσμο αν ακολουθήσουμε το μονοπάτι των ελεύθερων αγορών(…) Επεκτείνοντας το εμπόριο διαδίδουμε ελπίδα και ευκαιρίες σε όλες τις γωνίες της κόσμου και καταφέρνουμε χτυπήματα κατά των τρομοκρατών.
 H προετοιμασία της «κοινής γνώμης» του δυτικού κόσμου, δηλαδή η ανάπτυξη μιας συντονισμένης, διεθνούς και μαζικής κλίμακας καμπάνιας εξαπάτησης των λαών, είχε ξεκινήσει δύο χρόνια νωρίτερα, όταν την επόμενη ημέρα από τις  τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, ο  Μπους ανακοίνωνε το νέο δόγμα της εξωτερικής και της εσωτερικής πολιτικής του που βασιζόταν στην ιδέα του «άξονα του Κακού». Το δόγμα αυτό ονομάστηκε «Νέος Αμερικανικός Αιώνας» και ο Τζορτζ Μπους οικοδόμησε την «συμμαχία των προθύμων» με κριτήριο όσων είναι «μαζί μας» απέναντι σε όσους βρίσκονται «εναντίων μας». 
«Η ανατροπή του Σ. Χουσεΐν αποτελεί το πρώτο βήμα στα μακροπρόθεσμα σχέδια των  συνεργατών του προέδρου Μπους για την επαναχάραξη του γεωπολιτικού χάρτη της Μέσης Ανατολής και την εγκαθίδρυση της Νέας Τάξης Πραγμάτων (…) με την ίδρυση του «Σχεδίου για ένα νέο Αμερικανικό Αιώνα». Σ’ αυτό συμμετείχαν όλα τα σημερινά «γεράκια» της κυβέρνησης Μπους: Ο αντιπρόεδρος Ντ. Τσέινι, ο υπουργός Αμυνας Ντ. Ράμσφελντ, ο αναπληρωτής του Π. Γούλφοβιτς (που αποτελεί και ιδεολογικό γκουρού)(…) Στόχος τους είναι η χάραξη μιας «νέας ρεαλιστικής εξωτερικής πολιτικής» που θα βασίζεται στην αρχή ότι μόνον υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ μπορεί ο κόσμος να γίνει ελεύθερος, δημοκρατικός και σταθερός».Αυτά επισημαίνει σε άρθρο το ο Αθανάσιος Έλλις στα Νέα του Σαββάτου.
Ο πόλεμος αναμφισβήτητα  γέμισε τα ταμεία των εργολάβων τού Πενταγώνου και οι αγορές συναρθρώθηκαν και εφάρμοσαν την ελευθερία τους. Εδώ αξίζει τον κόπο να σημειώσουμε έστω και ακροθιγώς τους στενούς δεσμούς των κυβερνητικών παραγόντων με τις πολυεθνικές.
Το ύψος των συμβάσεων πού σύναψε η Halliburton ανέρχεται στα 6 δισ. δολ., ενώ το ύψος των συμβάσεων τήςLockheed Martin ανήλθε στα 29 δισ. Πρόεδρος της Halliburton, η οποία παρεμπιπτόντως ανέλαβε και την  μελλοντική διαχείριση του πλούτου του Ιράκ  ήταν ο Αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Ντικ Τσένεϊ. Ήταν επίσης ο μεγαλομέτοχος της πετρελαϊκής πολυεθνικής που εκμεταλλεύτηκε τα πετρέλαια του Ιράκ Andarko Petroleum. Ενώ διευθύντρια της Lockheed Martin ήταν η σύζυγος του αντιπροέδρου, Λιν Τσένεϊ, στην οποία Lockheed ο σύζυγος τής ήταν μεγαλομέτοχος! Από την εταιρεία άλλωστε Lockheed Martin, την μεγαλύτερη παραγωγό όπλων του κόσμου, προέρχονταν δεκαέξι στελέχη της κυβέρνησης Μπούς.
Η Carlyle Group, ουσιαστικά ένα hedge fund που ειδικεύεται στα προϊόντα κατασκοπίας   υψηλής τεχνολογίας και  διαπραγματεύεται συμβόλαια όπλων, απέκτησε 9,3 δισ $ σε συμβάσεις με την αμερικανική κυβέρνηση. Διευθυντικά της στελέχη είναι ο πατήρ Μπους και ο πρώην υπουργός Άμυνας Τζέιμς Μπέϊκερ, ενώ στην Ευρώπη ο ίδιος όμιλος έχει για εκπρόσωπό του τον πρώην Πρωθυπουργό της Μεγάλης Βρετανίας Τζον Μέιτζορ.
Ενώ η εταιρεία Bachtel  Company ,που Πρόεδρος της  είναι ο πρώην υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ  Τζορτζ Σουλτςαπολαμβάνει συμβόλαια 3 δισεκατομμυρίων δολαρίων για να ανοικοδομήσει το Ιράκ από τις καταστροφές που προκάλεσαν οι βόμβες της Lockheed Martin.
Ο Υπουργός Εξωτερικών του Μπους, Κόλιν Πάουελ που είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στην αμερικανική  εισβολή στον Παναμά το 1989, στον πόλεμο του Κόλπου το 1991, όπως και στη Σομαλία και στη Βοσνία την περίοδο 1992-93, είναι μέτοχος της General Dynamic,  μέτοχος στο Carlyle Group, ενός ομίλου πολυεθνικών ιδιωτικών κεφαλαίων, και διευθυντής της Gulfstream Aerospace θυγατρικής της General Dynamic.
Ο Πολ Γούλφοβιτς: υφυπουργός Άμυνας ήταν σύμβουλος της πετρελαϊκής BP Amoco, και πρώτος αντιπρόεδρος τηςGeneral Dynamic.
Αντίστοιχα, το μέλος του Δ.Σ  της δεύτερης μεγαλύτερης πετρελαϊκής εταιρείας των ΗΠΑ Chevron, που απέκτησε παχυλά συμβόλαια στο Ιράκ, Κοντολίζα Ράις υπήρξε Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας (2001-2005) και στη συνέχεια Υπουργός Εξωτερικών (2005-2009) επί προεδρίας Τζορτζ Μπους. Παρενθετικά πρέπει να πούμε πως ο ιδιωτικός μισθοφορικός στρατός της Chevron δολοφόνησε  δυο διαδηλωτές  στην Νιγηρία στις 28 Μαΐου του 1998 πυροβολώντας από ελικόπτερα μια ομάδα ανθρώπων που είχαν πάει στις εγκαταστάσεις της εταιρείας να διαμαρτυρηθούν για την μόλυνση που προκαλούσαν τα απόβλητα του πετρελαίου τα οποία η  Chevron τα έριχνε στα ποτάμια.
Τέλος ο ίδιος ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους ήταν μέλος της διοίκησης της εταιρείας πετρελαίου και φυσικού αερίου HARKEN.
Κερδοφόρες είναι οι μπίζνες πολέμου στο Ιράκ και για τις ιδιωτικές στρατιωτικές εταιρείες δηλαδή πολυεθνικές εταιρίες παροχής πολεμικών υπηρεσιών όπως η Blackwater, η Triple Canopy και η Academi που αποτελούν τμήματα της Constellis Holdings, η οποία απολαμβάνει πάνω από 1 δις σε συμβάσεις με την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Πρόεδρος αυτής της εταιρείας είναι ο επιφανής χρηματοδότης των αγώνων της Φόρμουλα Ένα, Billy Joe McCombs, ο οποίος σύμφωνα με το περιοδικό Forbes συγκαταλέγεται ανάμεσα τους 400 δισεκατομμυριούχους Αμερικανούς με έντονο φιλανθρωπικό έργο.
Πρόσφατα ο  πρώην πρωθυπουργός της Βρετανίας Τόνι Μπλερ εξέφρασε  τη λύπη του και ζήτησε συγγνώμη για τον πόλεμο στο Ιράκ. «Ήταν η δυσκολότερη απόφαση που έλαβα ποτέ (…) την έλαβα καλή τη πίστει. Αναλαμβάνω πλήρως την ευθύνη. Εκφράζω τη λύπη μου, διατυπώνω τη μεταμέλειά μου και ζητάω συγγνώμη»
Λεπτομέρεια: Το 2010 το κάθαρμα Τζορτζ Μπους δήλωσε για τον πόλεμο του Ιράκ πως: «Κάποιοι εκ των συμμάχων μας δείλιασαν. Ο Τονι Μπλερ ποτέ»
Ο Μπλερ που σήμερα ζητά συγνώμη για τον πόλεμο στο Ιράκ είναι ιδρυτής της «Tony Blair Associates» η οποία συμβουλεύει την «J.P. Morgan», την «Zurich Insurance», την «Louis Vuitton». Επίσης κατέχει την θέση του πολιτικού και οικονομικού συμβούλου της κυβέρνησης του Καζαχστάν για ενεργειακά θέματα, αλλά και για «ζητήματα κοινωνικο-οικονομικού εκσυγχρονισμού», και τέλος κατείχε μέχρι πρόσφατα, δηλαδή μέχρι τον βομβαρδισμό της Λιβύης θέση συμβούλου και στην Λιβυκή Αρχή Επενδύσεων του Καντάφι. Στα χρόνια που κυβέρνησε η χώρα του πήρε μέρος στους πολέμους στη Γιουγκοσλαβία , τη Σιέρα Λεόνε (2000) και το Αφγανιστάν (2001). 
Το Ινστιτούτο Διεθνών Σπουδών Ουάτσον τού Πανεπιστημίου Μπράουν που εδρεύει στην Νέα Υόρκη, εκτιμά σε έκθεση του με τίτλο (Costs of War Project) ότι το κόστος του πολέμου των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ ανέρχεται σε 4 περίπου τρισ. δολλάρια.
Ο πόλεμος γέμισε τόσο πολύ τα ταμεία των εργολάβων τού Πενταγώνου που  στην εφημερίδα New York Times στις 12 Φεβρουαρίου 2005 δημοσιεύθηκε ένα άρθρο με τίτλο «Το πετρέλαιο βάρυνε από τα πολλά μετρητά» Η πρώτη παράγραφος του άρθρου ξεκινά ως εξής: «Ξεχειλίζοντας από μετρητά οι πετρελαϊκοί γίγαντες βρίσκονται σε παράδοξη θέση. Βγάζουν περισσότερα χρήματα από όσα αντέχουν να ξοδέψουν» 
Όμως ο πόλεμος στο Ιράκ το 2003, εκτός από καταστροφική εκστρατεία αναδιάταξης όλης της ευρύτερης περιοχής της Μέσης Ανατολής, υπήρξε επίσης το «επίσημο εναρκτήριο λάκτισμα», της  σύγκρουσης μεταξύ ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για την απόκτηση γεωστρατηγικού πλεονεκτήματος στην ενεργειακή περιοχή του Περσικού Κόλπου  της Ευρασίας και της Ανατολικής Μεσογείου.
Ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός στην περιοχή από  Ρωσία, την Κίνα την Ινδία, τη συμμαχία των BRICS δηλαδή, απειλεί την αμερικανική παγκόσμια πρωτοκαθεδρία στην ιμπεριαλιστική «πυραμίδα».
Όλα αυτά σε μια εποχή που η καπιταλιστική κρίση είναι εξαιρετικά δύσκολο να καταπολεμηθεί αφού τα χρέη της Δύσης είναι πλέον εκτός ελέγχου, έχοντας ξεπεράσει το 320% του παγκόσμιου ΑΕΠ.
Ωστόσο ο πόλεμος στη Συρία έχει πολλές ομοιότητες με την ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη που έγινε για να χάσουν οι χώρες των BRICS και μεμονωμένα κράτη της ΕΕ την πρωτοκαθεδρία που τους είχε παραχωρήσει ο Καντάφι στα κοιτάσματα πετρελαίου. Ας θυμηθούμε πως οι πρόθυμοι βομβαρδιστές της Λιβύης  έστησαν μια εταιρεία με την ονομασία «Libyan Oil Company» που ως δια μαγείας απέκτησε όλο το πετρέλαιο και φυσικό αέριο της χώρας. Μετά η εταιρία αυτή πέταξε έξω από την Λιβύη την Γερμανική πολυεθνική πετρελαϊκή εταιρεία «Wintershall» την Ιταλική «Eni»  την Ρωσική «Gazprom» και την Κινέζικη εταιρεία «CNPC», με τις  οποίες ο Καντάφι είχε υπογράψει συμφωνίες που επέτρεπαν την μεταβίβαση των δικαιωμάτων εκμετάλλευσης που αφαίρεσε από τις Γαλλικές  και Αμερικανικές πολυεθνικές. Ένας επιπροσθέτως λόγος ήταν η δημιουργία των χρηματοοικονομικών οργανισμών τής Αφρικανικής Ένωσης που έγινε εφικτή χάρη στα Λιβυκά κεφάλαια. Υπολογίζεται ότι ο Καντάφι διέθεσε το ποσό των 40 δισ. δολαρίων στο  «Αφρικανικό Νομισματικό Ταμείο» με έδρα το Καμερούν ώστε να παραμεριστεί αφενός το  φράγκο CFA, ένα  νόμισμα που υποχρεούνται να χρησιμοποιούν δεκατέσσερις αφρικανικές χώρες πρώην γαλλικές αποικίες από την Γαλλία ώστε αυτή να μπορεί να εισάγει πάμφθηνη πρώτη ύλη, αφετέρου να παραμεριστεί  το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο από την Αφρικανική Ένωση την οποία εξουσιάζει οικονομικά. Απώτερος σκοπός της Αφρικανικής Ένωσης όπου συμμετέχουν 54 κράτη  ήταν να αποκτήσουν ένα  ενιαίο νόμισμα.
Όπως και στην Λιβύη, οι ΗΠΑ οργάνωσαν στο έδαφος της Τουρκίας, το 2011, Συριακές αντικαθεστωτικές ομάδες που δημιουργήθηκαν για να  λειτουργήσουν ως φορέας εκδήλωσης της  εξωτερικής επέμβασης με σκοπό να μην χρησιμοποιηθούν αμερικανικές χερσαίες δυνάμεις. Αυτό έπραξε ο λεγόμενος «Ελεύθερος Συριακός Στρατός» και το «Συριακό Εθνικό Συμβούλιο», τα τσιράκια των ΗΠΑ. Γιατί  οι αμερικανικοί πετρελαϊκοί όμιλοι δεν μπορούν να λάβουν μέρος στην εκμετάλλευση του ενεργειακού πλούτου της Συρίας και στην αξιοποίηση της θέσης της, ως χώρας διέλευσης ενεργειακών πόρων της Μέσης Ανατολής, διότι η Κίνα και η Ινδία συμμετέχουν και κατέχουν τα συμβόλαια  στην παραγωγή πετρελαίου της Συρίας, και  η Ρωσία διαθέτει στο έδαφός της στρατιωτικές και ναυτικές βάσεις, άρα σημαντικά  γεωστρατηγικά οφέλη. Δηλαδή η Συρία ασκεί ανεξάρτητη  από τα συμφέροντα των μεγάλων αμερικανικών πετρελαϊκών ομίλων, εθνική ενεργειακή πολιτική προτιμώντας άλλους ιμπεριαλιστικούς παίκτες. Και να που τώρα προέκυψε το IS το οποίο φιλοδοξεί να ιδρύσει  «χαλιφάτο» μεταξύ Τίγρη, Ευφράτη και Μεσογείου!
Όμως ο πόλεμος στην  Συρία καταστρέφει  τις υποδομές και τα  ενεργειακά έργα, κατάσταση που δεν είναι και τόσο ευοίωνη για τις Κινέζικες και τις Ινδικές εταιρείες.  Ωφελεί όμως τις ΗΠΑ, τα αραβικά κράτη, το Ισραήλ, τους πολυεθνικούς πετρελαϊκούς ομίλους. Ωφελεί όμως  και τη Ρωσία γιατί διατηρούνται σε υψηλά επίπεδα οι τιμές του πετρελαίου και φυσικού αεριού που πουλάει στην ΕΕ, μιας και δεν δρομολογούνται εναλλακτικοί οδοί εφοδιασμού της.
Εν κατακλείδι
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τρέλα από την παρούσα καπιταλιστική άπληστη  οργάνωση της ζωής, και του άθλιου κυνηγιού των κερδών. Για να κρατηθεί ο μονοθεϊσμός της αγοράς έχει επινοηθεί ένας καινούργιος αλλά ταυτόχρονα πανάρχαιος εχθρός: Ο Ισλαμισμός. Ένοχος επειδή ακριβώς είναι ισλαμισμός Σιγά-σιγά θα μας πείσουν οι υποστηρικτές της ελευθερίας των αγορών  και κάθε εικονοκλαστικής ιδέας ότι σήμερα υπάρχει ένας ανελέητος πόλεμος μεταξύ της χριστιανικής και πολιτισμένης Δύσης και του φανατικού και απάνθρωπου Ισλάμ. Προσπαθούν να πείσουν στηριγμένοι σε παρωχημένες και αντιδραστικές ιστορικές προκαταλήψεις και μέσα από αυθαίρετες ιδεοληψίες ότι το μοίρασμα τής ηγεμονίας μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων, τα ιδεολογικά, πολιτικά, οικονομικά, στρατιωτικά και τα εταιρικά συμφέροντα δεν παίζουν κανέναν πρωτεύοντα ρόλο σε αυτήν την μάχη της πολιτισμένης Δύσης.
Παλαιότερα ως ξένοι προς τη Δύση και τη λευκή φυλή δεν χαρακτηρίζονται μόνον οι Άραβες αλλά  σύμφωνα με τον Τσόρτσιλ, όλος «ο κομμουνιστικός κόσμος, ο οποίος συνδαυλίζει την εξέγερση των αποικιακών λαών εναντίον των λευκών, και δεν αποτελεί παρά έκφραση ενός ημιασιατικού επιθετικού ολοκληρωτισμού»
O Ισλαμισμός έτσι κι αλλιώς ήταν χρήσιμος είτε σαν σύμμαχος του Ιμπεριαλισμού τον καιρό που υπήρχε η ΕΣΣΔ -η «Αυτοκρατορία του Κακού» σύμφωνα με την ρήση του Παντοκράτορα Ρέιγκαν- είτε ως αντίπαλος όταν χρειάστηκε ο Ιμπεριαλισμός να γράψει νέα σενάρια ταινιών τρόμου. Οι πρώην σύμμαχοι που ζούσαν από τον προϋπολογισμό του Πενταγώνου, με τα τουρμπάνια τους και τα μούσια τους φάνταζαν φρικτή απειλή και αδιαμφισβήτητη δικαιολογία για να παραμείνουν εύπορες οι ελεύθερες αγορές.
Ωστόσο όπως μας πληροφορεί το Liberal. gr  σε άρθρο του με τίτλο «Τα I-Corps και ο Νέος Αμερικανικός Αιώνας» ,ενώ  ο υπόλοιπος πλανήτης ομφαλοσκοπεί μεταξύ αποσχίσεων και κρίσεων  στις ΗΠΑ λαμβάνει χώρα μια επανάσταση. Διότι:  «Σε στρατιωτικό επίπεδο υπάρχουν πλέον τα εξοπλισμένα drones να εκτελούν αποστολές. Και οι Πεζοναύτες αντικαθίστανται από τα I-Corps (Innovative Corps), στα οποία εντάσσονται οι νέοι επιχειρηματίες ως μακρύ χέρι άσκησης ελέγχου και παγκόσμιας πολιτικής των ΗΠΑ σε διεθνές επίπεδο. Βάσεις τους, οι έδρες των start up’s τους, τα σπίτια τους, τα γκαράζ τους, τα μικρά τους εργαστήρια. Όπλα τους τα i-phones, τα tablets, τα laptops, οι αλγόριθμοι, το μυαλό τους, η ιδέα τους και η σκέψη τους. Πεδίο δράσης τους ο κόσμος όλος αφού είναι διεσπαρμένοι σε ολόκληρο τον πλανήτη. Κέντρο συντονισμού τους, η Αμερικανική Διοίκηση, τα Αμερικανικά πανεπιστήμια και οι Αμερικανικές επιχειρήσεις.»
Να υποθέσουμε ότι «οι νέοι επιχειρηματίες ως μακρύ χέρι άσκησης ελέγχου και παγκόσμιας πολιτικής των ΗΠΑ σε διεθνές επίπεδο» θα είναι και νεοσύλλεκτοι τής αγαθής βούλησης του καπιταλισμού;

Κουβάρι παντός καιρού

 Κουβάρι παντός καιρού

Ας επιχειρήσουμε αρχικά να ξετυλίξουμε το κουβάρι της επικαιρότητας των τελευταίων ημερών, που έχει το δικό της ενδιαφέρον.

Χτες έσκασε η είδηση της πιθανής σύλληψης του Μαρινάκη, επειδή παραβίασε τους περιοριστικούς όρους που του είχαν τεθεί (να μην ασχολείται δηλ ενεργά με το ποδόσφαιρο) για την υπόθεση της οργάνωσης εγκληματικής συμμορίας στο "όμορφο, ηθικό κι αγγελικά πλασμένο" ελληνικό ποδόσφαιρο. Η κατηγορία βέβαια δε συνιστά αυτομάτως ενοχή, αλλά είναι κι αυτή ένα μέτρο για την τάξη και το ξεκαθάρισμα που επιβάλλει η κυβέρνηση τόσο στο ποδοσφαιρικό, όσο και στο τηλεοπτικό τοπίο. Τόση κάθαρση είχαμε να δούμε από την εποχή Κοσκωτά στον Ολυμπιακό.

Τα συριζοτρόλ πάντως μπορεί να βγουν με την αήττητη γραμμή: και του τα πήραμε (για την άδεια) και τον κλείσαμε μέσα. Κερδάμε αδέρφια! Αν και δεν είναι καθόλου σίγουρο πως θα δούμε τελικά το Μαρινάκη με χειροπέδες -έστω κι ως προφυλακιστέο. Εδώ μικρότεροι παίκτες-μπουμπούκια, όπως ο Μπέος, κυκλοφορούν σήμερα ελεύθεροι ή και ως τοπικοί άρχοντες (αποδεικνύοντας πόσο καλά λειτουργεί το σωφρονιστικό μας σύστημα). Φυλακή ημίχρονο - δήμαρχος τελικό.

Το 'βλεπες, το 'παιξες; Κι αν τα βλέπεις, γιατί παθιάζεσαι με σώβρακα και φανέλες; Κι αν πούμε ότι είναι μικρόβιο, που κόλλησες μικρός, πριν αποκτήσει αντισώματα η συνείδησή σου, γιατί συγχέεις την καψούρα και την "υγιή αρρώστια" για την ομάδα, με τον πρόεδρα; Άλλο η καζούρα κι ο χαβαλές κι άλλο να πορώνεσαι για τον (κάθε) Μαρινάκη και τα συμφέροντά του. Κι αν έχεις ξενερώσει, τότε γιατί ψάχνεις υποκατάστατα του χαμένου πάθους σου στον τζόγο;

Εν τω μεταξύ, τις τελευταίες μέρες, έχει γίνει ένας μικρός χαμός με μια έρευνα στη Βρετανία που αποδεικνύει (;) πως οι δεξιοί, συντηρητικοί τόρηδες έχουν καλύτερες σεξουαλικές επιδόσεις ή τέλος πάντων απολαμβάνουν περισσότερο τη σεξουαλική τους ζωή. Με άλλα λόγια δηλ (μας) πηδάνε καλύτερα. Κι αυτό είναι πολύ λογικό, αφού τόσα χρόνια δεμένοι στην καρέκλα της εξουσίας, κάτι παραπάνω έχουν μάθει από πήδημα. Ιδίως όταν το αντίπαλο "αριστερό" δέος είναι οι εργατικοί του Κόρμπιν (ή και του Μπλερ ακόμα) κι όσοι τους στηρίζουν χωρίς αυταπάτες.

Ενδιαφέρον παρουσιάζουν και κάποια ειδικά ευρήματα της έρευνας, ως προς τις ιδιαίτερες προτιμήσεις κάθε ομάδας ψηφοφόρων. Οι δεξιοί φαντασιώνονται, λέει, σεξουαλική επαφή με αθλητή-αθλήτρια, πιθανότατα επειδή τη βρίσκουν (γκαβλώνουν που λέμε και στη ΛΔ του βορρά) με την αριστεία, την επιτυχία και την εξουσία, που είναι άριστο αφροδισιακό, κι όχι με τα κοινά, θνητά ανθρωπάκια που απαρτίζουν την πλέμπα.

Οι φιλελεύθεροι είναι τόσο απελευθερωμένοι που γουστάρουν το δέσιμο, μεταφέροντας βασικά στο σεξουαλικό τομέα την κοσμοθεωρητική τους αντίληψη περί ελευθερίας, που αφήνει ελεύθερη μόνο την καταπίεση και την εκμετάλλευση, καλώντας τους υπόλοιπους να υποταχθούν οικειοθελώς στα βίτσια των ισχυρών.
Let's play masters and servants.

Όσο για τους Εργατικούς -και όσους "παρά φύσιν" τους θεωρούν αριστερούς και συμμαχούν μαζί τους, χωρίς να μένουν σε αθώα πολιτικά φλερτ- αποδεικνύονται κάπως σαν τον νευρικό εραστή του Γούντι Άλεν και μένουν ανικανοποίητοι, χωρίς να ξέρουν πώς ακριβώς να τη βρουν, αφού περνάνε υπαρξιακή κρίση. Ποιος είμαι; Πού πάω; Πού βαδίζει η αριστερά κι η σοσιαλδημοκρατία στις μέρες μας; Γίνομαι ομοφοβικός όταν καβγαδίζω με τους δεξιούς -αφού κατά βάθος λέμε ακριβώς τα ίδια, με άλλο περιτύλιγμα;

Κι οι κομμουνιστές κύριε; Αυτοί είναι είδος υπό εξαφάνιση (στην έρευνα και τη Βρετανία γενικώς), οπότε θα μπορούσε να ισχύει το "πηδάτε, γιατί χανόμαστε" και βασικά μεταξύ μας, όχι γιατί είμαστε σεχταριστές, αλλά για να αναπαραχθεί το είδος μας.

Κατά τα άλλα, κάποιοι σφοι έχουν επηρεαστεί από το σύνδρομο της ήττας, που τους κομπλεξάρει και σε άλλα πράγματα, το δέος μπροστά στην εξουσία και το μεγάλο (επαναστατικό) πήδημα. Ενώ άλλοι αρκούνται να τον έχουν (τον επαναστατικό ζήλο) μεγαλύτερο από τους άλλους -κι ας μην πηδήξουν ποτέ. Συμβαίνουν αυτά μετά από μια ήττα...

Τρίτος και τελικός γύρος η Μακρόνησος. Αρχικά η εκδήλωση (ομιλία, συναυλία, προσκύνημα, κτλ) ήταν να γίνει την Κυριακή (ή μήπως το Σάββατο;). Αλλά οι μετεωρολογικές προβλέψεις ήταν κάπως δυσοίωνες κι έτσι μεταφέρθηκε για χτες, Τρίτη. Το αποτέλεσμα ήταν γνωστό από πριν, σα σιδερένια νομοτέλεια. Το Σ/Κ τα συννεφάκια έκοβαν απλώς βόλτες στον ουρανό και προπονούνταν για τη μεγάλη (χτεσινή) μέρα. Εντάξει, άλλο να είσαι κόμμα παντός καιρού κι άλλο να κλείνεις ραντεβού με την γκαντεμιά. Ελπίζω τουλάχιστον να κλείσαμε ανακωχή με τα στοιχεία της φύσης για τις μέρες του Φεστιβάλ -όπου θα έχουμε και drone.

Ούτως ή άλλως βέβαια, μια μαζική μετάβαση για προσκύνημα στη Μακρόνησο είναι εξ ορισμού συγκινητική, σε βαθμό που να δακρύσει κι ο ουρανός. Κι ας μην υπήρχε το μενού των εξόριστων, για να μπούμε καλύτερα στο κλίμα, όπως σε εκείνο το event-happening κάτι μικρόνοων με μεγάλη τσέπη κι αντίστοιχο θράσος. Και δε συγκρίνεται βέβαια με το δράμα που πέρασαν οι καναλάρχες, έγκλειστοι στο κτίριο της Καλλιθέας, αλλά χωρίς μακρονησιώτικο μενού. Εκτός κι αν το έκαναν κι αυτό η ΔΦΑ και ο... "μάγκας Αλέξης" στο Μαρινάκη, που του έχουν κάνει τα μούτρα κρέας -και δεν εννοώ το μπιφτεκόμουτρό του με τις τρίχες.

Κανονικά, όλα αυτά θα ήταν απλώς εισαγωγικά για το κυρίως θέμα και την προχτεσινή εκδήλωση της ΚΟ Βιομηχανίας με την Αλέκα, σχετικά με το τρίπτυχο: καπιταλιστική κρίση, ιμπεριαλιστικός πόλεμος, επαναστατική κατάσταση. Αλλά αυτό θα είναι πιθανότατα το θέμα του αυριανού σημειώματος.

Εν είδει πρόγευσης, σημειώνω απλώς μια αποστροφή από την ομιλία της Αλέκας, όπου εξέταζε το ζήτημα (και το γνωστό προβληματισμό) αν το επαναστατικό κίνημα είναι σε θέση να τα βγάλει πέρα στις μέρες μας, που οι κυρίαρχες τάξεις έχουν στα χέρια τους εξελιγμένα τεχνολογικά μέσα στην υπηρεσία της καταστολής του λαϊκού κινήματος.
Εδώ έχουνε τα drone, εδώ έχουνε... αυτά που ξέρετε, τη νέα τεχνολογία του πολέμου.

Εντάξει, άμα είναι τα drone το ζήτημα, έχουμε κι εμείς. Όχι σαν τους άλλους, που έχουν χάσει το... αεροπλανάκι της ΕΤΕ...

Hedge fund: παιχνίδι μόνο για μεγάλους (1)

 Hedge fund: παιχνίδι μόνο για μεγάλους (1)


Καθώς πλησιάζει η ώρα της αξιολόγησης για την επόμενη δόση τής "θεσμικής" βοήθειας του τρίτου -και αριστερώτερου- μνημονίου, μπαίνουμε και στην τελική ευθεία για την λύση τού προβλήματος των μη εξυπηρετούμενων δανείων. Έτσι, όλο και συχνότερα ακούμε να γίνεται λόγος για κάποια μεγάλα distress fund, τα οποία ενδιαφέρονται να αγοράσουν "μπιρ παρά" αυτά τα δάνεια, ευελπιστώντας ότι θα αποκομίσουν κέρδη ή, όπως λέει ο λαός, θα βγάλουν από την μύγα σπλήνα.

Στα distress funds είχαμε αναφερθεί εκτενώς πριν τρία χρόνια, στο κείμενο με τίτλο "Distress funds: οι "ευκαιρίες" τής κρίσης". Εκείνο που δεν είχαμε πει τότε, ήταν ότι το distress fund δεν είναι παρά μια μορφή hedge fund, άλλος ένας όρος που μπήκε στην ζωή μας τα τελευταία χρόνια. Κι επειδή μάλλον είναι πολλοί εκείνοι που δεν καταλαβαίνουν τέτοιους όρους και δεν γνωρίζουν την σημασία τους, ας δούμε σήμερα αναλυτικά τι πράγμα είναι το hedge fund.

1968: Όταν η Γουώλ Στρητ ανακάλυπτε τo hedge fund

Όπως υπεννοεί ο ίδιος ο όρος (hedge = φράχτης, fund = κεφάλαιο), hedge fund λέγεται ένα κεφάλαιο το οποίο επενδύεται με αντισταθμισμένο (εξασφαλισμένο) κίνδυνο. Τουλάχιστον, έτσι θα έπρεπε να είναι. Το hedge fund, δηλαδή, θα έπρεπε να επενδύει τα κεφάλαιά του με τέτοιον τρόπο ώστε ο αυξημένος κίνδυνος μιας θέσης να αντισταθμίζεται με την σιγουριά μιας άλλης. Για παράδειγμα, αντισταθμίζουμε το ρίσκο τής επιθετικής τοποθέτησης σε κάποια μετοχή τής οποίας προσδοκούμε άνοδο τιμής, με μια αμυντική αγορά ενός παράγωγου πτωτικού συμβολαίου. Όμως, στην πράξη τα πράγματα είναι τόσο διαφορετικά ώστε ο όρος hedge fund να θεωρείται πλέον παραπλανητικός.

Για να καταλάβουμε πώς δουλεύει το σύστημα, ας πάμε λίγο πίσω στον χρόνο. Τον Μάρτιο του 1949 ο αυστραλός συγγραφέας, οικονομολόγος και δημοσιογράφος Άλφρεντ Ουίνσλοου Τζόουνς γράφει ένα οικονομικού περιεχομένου άρθρο για το περιοδικό Fortune με τίτλο "Τάσεις στις προβλέψεις". Ενώ ετοιμάζει το άρθρο του, του έρχεται η ιδέα να εφαρμόσει στην πράξη αυτά που είχε ανακαλύψει σχετικά με τις προβλέψεις. Έτσι, ιδρύει την A.W.Jones & Co και ξεκινάει. Βέβαια, δεν έχει κεφάλαια αλλά αυτό στον καπιταλισμό είναι μια λεπτομέρεια επουσιώδους σημασίας.

Με βάση τις προβλέψεις του, ο Τζόουνς καταρτίζει δυο λίστες: μία με τις μετοχές των οποίων η τιμή αναμένεται να πέσει και μία με εκείνες που αναμένεται να ανεβεί. Πλησιάζει τους κατόχους μετοχών της πρώτης λίστας και τους ζητάει να του "νοικιάσουν" τις μετοχές τους για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα, με την λήξη του οποίου θα τους τις επιστρέψει μαζί με έναν τόκο (ως "ενοίκιο"). Μόλις παίρνει αυτές τις μετοχές στα χέρια του, τις πουλάει και με το αντίτιμο αγοράζει μετοχές τής δεύτερης λίστας. Η ιδέα είναι απλή: όταν λήξει το χρονικό διάστημα του ενοικίου, θα πουλήσει τις δεύτερες μετοχές με κέρδος και με αυτά τα λεφτά θα αγοράσει τις πρώτες σε χαμηλότερη τιμή από εκείνη που τις είχε πουλήσει, ώστε να τις επιστρέψει στους κατόχους τους. Με αυτό τον τρόπο θα μαζέψει κέρδη και από τις μετοχές που θα χάσουν αξία και από τις μετοχές που θα κερδίσουν.

Το κόλπο δούλεψε και η εταιρεία σημείωσε κέρδη 40.000 δολλαρίων, εκμεταλλευόμενη κεφάλαια ύψους μόλις 100.000 δολλαρίων. Δίχως να το ξέρει, ο Τζόουνς είχε συστήσει το πρώτο hedge fund της ιστορίας. Χωρίς να το ξέρει, επίσης, είχε εφεύρει την πρώτη στρατηγική τοποθέτησης κεφαλαίων τύπου long και short, για την οποία δεν χρειάζονται κεφάλαια αλλ' απλώς εμπορική πίστη. Ο Τζόουνς συνέχισε να βγάζει λεφτά μ' αυτόν τον τρόπο, μέχρι το 1989 που μας άφησε χρόνους. Σήμερα, τα hedge fund που διαχειρίζεται η A.W.Jones & Co ξεπερνούν το ένα τρισ. δολλαρίων.

Η δυνατότητα δίδυμης (και από άνοδο και από πτώση) δημιουργίας κερδών και, μάλιστα, χωρίς ίδια κεφάλαια δεν ήταν δυνατόν να περάσει απαρατήρητη από τα κοράκια τού διεθνούς κεφαλαίου. Υπολογίζεται ότι σήμερα υπάρχουν κάπου 10.000 hedge fund ανά την υφήλιο, τα οποία πραγματοποιούν συναλλαγές 3 τρισ. δολλαρίων σε καθημερινή βάση. Φυσικά, η έδρα όλων αυτών βρίσκεται σε φορολογικούς παραδείσους (τα δυο στα τρία εδρεύουν στις Νήσους Καϋμάν) και η αμοιβή των διαχειριστών τους (οι οποίοι στην πλειοψηφία τους στεγάζονται στην Γουώλ Στρητ της Νέας Υόρκης και στο Σίτυ του Λονδίνου) ακολουθεί συνήθως τον κανόνα 2 + 20 (2% επί των διαχειριζομένων κεφαλαίων συν 20% επί των ετησίων κερδών).

Επεξεργασία πίνακα: Cogito ergo sum

Επειδή από την φύση τους τα hedge fund βολεύονται και με πολύ χαμηλές ποσοστιαίες αποδόσεις, σωρεύουν κέρδη τόσο από τον όγκο των συναλλαγών όσο και από τον όγκο των τοποθετημένων κεφαλαίων. Για παράδειγμα: 10 εκατ. ευρώ που αλλάζουν θέση μέσα σε δυο μέρες με απόδοση 0,1%, αποδίδουν μεν "μόνο" 10.000 ευρώ αλλά αυτό σε ετήσια βάση σημαίνει απόδοση 18%. Ως εκ τούτου, τα αντισταθμιστικά κεφάλαια απευθύνονται σε επενδυτές που διαθέτουν μεγάλα ποσά προς επένδυση. Πρόκειται, δηλαδή, για παιχνίδια που απευθύνονται μόνο σε μεγάλους. Ανάμεσα σ' αυτούς βρίσκονται οπωσδήποτε τα ανά τον κόσμο ασφαλιστικά ταμεία, ιδρύματα, κληροδοτήματα κλπ, πολύ περισσότερο δε που η -υποτιθέμενη- "αντιστάθμιση" του κινδύνου λειτουργεί ως δέλεαρ για τους διαχειριστές τους, οι οποίοι πολύ συχνά δεν έχουν τις απαιτούμενες γνώσεις ώστε να αντιλαμβάνονται τους κινδύνους τέτοιων παιχνιδιών.

Θα έλεγε κανείς ότι δεν υπάρχει κάτι μεμπτό στο να κερδίζεις κάνοντας σωστές προβλέψεις. Μήπως αυτό δεν κάνουν και οι παίκτες τού ποδοσφαιρικού στοιχήματος; Όμως, το 1992 ο διαβόητος ουγγροπολιτειακός επενδυτής Τζορτζ Σόρος άλλαξε τους κανόνες του παιχνιδιού. Ο Σόρος έβαλε μια ενδιαφέρουσα νέα παράμετρο: αν θέλεις να κερδίσεις από μια κατάσταση αλλά δεν μπορείς να την προβλέψεις, δημιούργησέ την! Λεπτομέρειες θα πούμε αύριο.

Το 'να χέρι νίβει τ' άλλο ... και συγκαλύπτουν την ουσία


Μπαίνοντας ο Σεπτέμβρης, τα θέματα της Παιδείας ανέβηκαν ψηλά στην κλίμακα της επικαιρότητας, όχι μόνο λόγω του ότι πλησιάζει το άνοιγμα της νέας σχολικής και ακαδημαϊκής χρονιάς, αλλά και με αφορμή τη συζήτηση στη Βουλή του νομοσχεδίου του υπουργείου Παιδείας για την ελληνόγλωσση εκπαίδευση του εξωτερικού και άλλες διατάξεις, που πυροδότησε, για άλλη μια φορά, μια βολική για τους ίδιους αντιπαράθεση μεταξύ της κυβέρνησης και της ΝΔ, η οποία έντεχνα αποπροσανατολίζει από την ουσία της πολιτικής που ασκείται στην Παιδεία.
Πρακτικά, η ΝΔ, σύμφωνα με την πάγια τακτική της από τότε που ανέλαβε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, υψώνει αντιδραστικές κορώνες για τα θέματα της Παιδείας, κατηγορώντας την κυβέρνηση για κάτι που δεν είναι (ασκώντας δήθεν «πολιτικές Σοβιετίας»). Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ αξιοποιεί αυτή την πολύ «βολική» αντιπολίτευση, για να οριοθετήσει επίπλαστες «διαχωριστικές γραμμές», κι έτσι μέσα από αυτά τα παιχνίδια τακτικισμού, τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και η ΝΔ συγκαλύπτουν τη στρατηγική τους σύμπλευση και στην Εκπαίδευση, η οποία εκπορεύεται εξάλλου από τις αποφάσεις των μνημονίων, της ΕΕ, του ΟΟΣΑ.
Αποκαλυπτική η συζήτηση για την ιδιωτική εκπαίδευση
Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της αντιπαράθεσης ήταν η συζήτηση για την ιδιωτική εκπαίδευση, όπου ο υπουργός Παιδείας, Ν. Φίλης, έφτασε στο σημείο να διαβάζει μέσα στη Βουλή κείμενο του Παύλου Μπακογιάννη από το 1976 και να λέει λίγο - πολύ προς τη ΝΔ ότι «εμείς κάνουμε λιγότερα απ' όσα έλεγε ο Μπακογιάννης τότε», «εσείς δεν ακολουθείτε τη μεταρρύθμιση του Ράλλη για την ιδιωτική εκπαίδευση» κ.ο.κ.
Θυμίζουμε ότι η κυβέρνηση, με άρθρο της μέσα στο νομοσχέδιο, επανέφερε στην ευθύνη του υπουργείου Παιδείας την εποπτεία για τα ιδιωτικά σχολεία και τους ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς στο υπουργείο Παιδείας (από το υπουργείο Εργασίας που την είχε μεταθέσει η προηγούμενη συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ) και έθεσε περιορισμούς στις αναιτιολόγητες απολύσεις ιδιωτικών εκπαιδευτικών. Το ΚΚΕ υπερψήφισε τη ρύθμιση, ξεκαθαρίζοντας όμως ότι αυτές οι ελάχιστες ρυθμίσεις αποτελούν ψίχουλα που δε διασφαλίζουν τους ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς σ' ένα εργασιακό περιβάλλον «ζούγκλας».
Η ΝΔ, από την πλευρά της, έκανε «παντιέρα» τη ρύθμιση για την ιδιωτική εκπαίδευση, προκειμένου να καταψηφίσει το νομοσχέδιο, υιοθετώντας πλήρως την επιχειρηματολογία των σχολαρχών. Σ' ένα αντιδραστικό παραλήρημα, οι εκπρόσωποί της έφτασαν να ισχυρίζονται ότι η ρύθμιση είναι σε βάρος των νέων εκπαιδευτικών (!), υπερασπιζόμενοι τη δυνατότητα των εργοδοτών να απολύουν εκπαιδευτικούς με πολλά χρόνια υπηρεσίας, προκειμένου να προσλαμβάνουν νέους που τους κοστίζουν πολύ πιο φτηνά. Με τέτοιου τύπου επιχειρήματα, προσφέρουν φυσικά μεγάλες υπηρεσίες στην κυβέρνηση, κάνοντάς την με τα ψίχουλα που παρέχει στους εργαζόμενους να φαίνεται έως και «φιλεργατική». Για παράδειγμα, οι εκπρόσωποι της ΝΔ κατηγόρησαν την κυβέρνηση ότι «μονιμοποιεί» τους ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς (!), συγκαλύπτοντας ότι οι εργοδότες συνεχίζουν να έχουν τη δυνατότητα να απολύουν έως και το 30% των εκπαιδευτικών τους που έχουν συμπληρώσει τα δυο χρόνια υπηρεσίας (ενώ για αυτούς που δεν έχουν συμπληρώσει τα δυο χρόνια δεν υπάρχει καν όριο προστασίας, πέρα από το ότι πρέπει να είναι αιτιολογημένη η απόλυση). Κι αυτά την ώρα που νέοι αντεργατικοί νόμοι βρίσκονται στα σκαριά και θα πλήξουν το σύνολο των εργαζομένων.
Περί "αιωνίων φοιτητών"
Αντίστοιχα κάλπικη και αποπροσανατολιστική ήταν και η συζήτηση που άνοιξε για τους λεγόμενους «αιώνιους φοιτητές». ΝΔ και ΠΑΣΟΚ επιδόθηκαν σε διαμαρτυρίες ότι τάχα μου η κυβέρνηση τους επαναφέρει στα ιδρύματα, αλλά γνωρίζουν καλά ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα. Η κυβέρνηση ουσιαστικά κατάργησε τη διάταξη του νόμου - πλαισίου με βάση την οποία ο φοιτητής διαγραφόταν αυτομάτως από τη σχολή του αν δεν πήγαινε να γραφτεί για δυο συνεχόμενα εξάμηνα. Αυτή η ρύθμιση σε τίποτα δεν αφορά την εκκαθάριση των μητρώων των ΑΕΙ από τους φοιτητές που έχουν εγκαταλείψει τις σπουδές τους. Ωστόσο, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ υποκριτικά «χρεώνουν» στην κυβέρνηση ότι επαναφέρει τους «αιώνιους φοιτητές» στα ιδρύματα.
Η πραγματικότητα είναι ότι ελάχιστα ιδρύματα, με βάση τον κανονισμό σπουδών τους, έχουν εκκαθαρίσει τα μητρώα τους από τους φοιτητές που εγκατέλειψαν τις σπουδές τους. Κι αυτό όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί οι διαγραφές είναι μια σύνθετη διαδικασία, που θα επιβαρύνει τις Γραμματείες των ιδρυμάτων με τεράστιο όγκο δουλειάς... ενώ η χρησιμότητά της είναι αμφίβολη, αφού οι φοιτητές που έχουν εγκαταλείψει τις σπουδές τους ή ακόμα κι αυτοί που έχουν καθυστερήσει τις σπουδές τους πέρα από τα ν+2 έτη, δεν αποτελούν κόστος για τα ιδρύματα, δεν δικαιούνται καμιά παροχή, αλλά διατηρούν μόνο το δικαίωμα να δίνουν εξετάσεις στα μαθήματα που χρωστούν. Η διαγραφή αυτών των φοιτητών έχει νόημα μόνο για κάποιες διεθνείς αξιολογήσεις που στις μετρήσεις τους καταγράφουν το σύνολο των εγγεγραμμένων φοιτητών. Γι' αυτό και η κυβέρνηση διατηρεί τις διατάξεις του νόμου - πλαισίου που θέτουν ανώτατο όριο χρόνου σπουδών τα ν+2 έτη (δηλαδή τα προβλεπόμενα έτη σπουδών προσαυξημένα κατά δυο χρόνια), ενώ και στο σχέδιο νόμου που είχε παρουσιάσει τον περασμένο Δεκέμβρη για την Ανώτατη Εκπαίδευση, ανέφερε ρητά το όριο των ν+2 ετών.
Ομως, η όλη συζήτηση περί «αιώνιων» είναι υποκριτική και από την πλευρά της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης, γιατί όλοι τους γνωρίζουν ότι πλέον οι φοιτητές στην πλειοψηφία τους κάνουν ό,τι μπορούν για να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους όσο το δυνατόν νωρίτερα, για να γλιτώσουν από το κόστος των σπουδών και για να ενταχθούν ως πτυχιούχοι στην παραγωγή. Ακόμα και οι φοιτητές που αναγκάζονται να δουλεύουν παράλληλα με τις σπουδές τους ή όσοι για διάφορους προσωπικούς λόγους είχαν εγκαταλείψει για ένα διάστημα τις σπουδές τους και αργότερα επανήλθαν σε αυτές, γνωρίζουν από το 2011 το όριο του ν+2 και καταβάλλοντας σοβαρές προσπάθειες, φτάνουν και παίρνουν το πτυχίο τους.
Από την άλλη, οι φοιτητές που εγκαταλείπουν τις σπουδές τους (πολλές φορές πριν καν τις αρχίσουν) γιατί δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στο κόστος τους, βαφτίζονται ανάλγητα και από την κυβέρνηση και από την αντιπολίτευση «αιώνιοι» και δεν υπάρχει καμιά απολύτως μέριμνα γι' αυτούς.
Αθωώνουν το κυβερνητικό σχέδιο για το σύστημα πρόσβασης
Στο ίδιο πνεύμα ήταν και οι τοποθετήσεις που έγιναν για το σύστημα πρόσβασης, με αφορμή δηλώσεις στελεχών του υπουργείου Παιδείας την προηγούμενη βδομάδα, μετά την ανακοίνωση των βάσεων. Συγκεκριμένα, ο γγ του υπουργείου, Γ. Παντής, δήλωσε ότι η πρόσβαση στην Ανώτατη Εκπαίδευση θα ανοίγει μέσω του σχολικού συστήματος: «Με το απολυτήριο του Λυκείου και τον βαθμό, ουσιαστικά θα μπορεί κάποιος να πηγαίνει στις σχολές εκείνες που θα έχει τη δυνατότητα λόγω του βαθμού να μπει», είπε συγκεκριμένα. Αυτό βαφτίστηκε από τον εισηγητή της ΝΔ, Μ. Χαρακόπουλο, «"ελεύθερη πρόσβαση" στα τμήματα μειωμένου ενδιαφέροντος» που γίνεται για ψηφοθηρικούς λόγους όπως εκτιμά η ΝΔ! Για άλλη μια φορά, έτσι η ΝΔ αθωώνει το κυβερνητικό σχέδιο για την πρόσβαση, το οποίο κάθε άλλο παρά «ελεύθερη πρόσβαση» συνιστά, αλλά αντίθετα παραπέμπει σε μια πολύ πιο σκληρή δοκιμασία για την εισαγωγή στην Ανώτατη Εκπαίδευση.
Το σχέδιο του νέου συστήματος πρόσβασης που έχει προκύψει από τον κυβερνητικό διάλογο για την Παιδεία, προβλέπει ότι για μια διετία στο Λύκειο τα πάντα θα είναι υποταγμένα στις εξετάσεις, για δυο χρόνια οι μαθητές θα διδάσκονται και θα εξασκούνται μόνο στα έξι μαθήματα των εξετάσεων (ανάλογα με την κατεύθυνση που θέλουν να ακολουθήσουν στις σπουδές) και μάλιστα χωρισμένοι σε επίπεδα «βασικών» και «προχωρημένων». Οι εξετάσεις στο τέλος της δεύτερης χρονιάς θα προηγούνται του απολυτηρίου, ενώ πέρα από το βαθμό των εξετάσεων θα μετράνε για την πρόσβαση και οι βαθμοί των δυο τάξεων του Λυκείου και οι βαθμοί των εργασιών που θα εκπονούν οι μαθητές. Ολα αυτά μαζί θα διαμορφώνουν το βαθμό του απολυτηρίου, ο οποίος θα είναι το πρώτο διαβατήριο για την πρόσβαση στην Ανώτατη Εκπαίδευση και εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι όλο αυτό το «εντατικό διετές φροντιστήριο με εξετάσεις» (σε κάτι τέτοιο θέλει να μετατρέψει το Λύκειο η κυβέρνηση) σε καμία περίπτωση δε συνιστά «ελεύθερη πρόσβαση»!
Τους βολεύει να κρύβουν τη στρατηγική σύμπλευσή τους
Είναι παραπάνω από φανερό ότι όλη αυτή η αντιπαράθεση από τη μια «βγάζει λάδι» την κυβερνητική πολιτική, κρύβει έντεχνα ότι η κυβέρνηση εφαρμόζει κατά γράμμα όλο το αντιδραστικό νομοθετικό οπλοστάσιο που είχε θεσμοθετηθεί από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ στην Παιδεία, και από την άλλη αποπροσανατολίζει από την ουσία των όποιων νέων νομοθετημάτων φέρνει η κυβέρνηση, τα οποία υπαγορεύονται από την πολιτική των μνημονίων, της ΕΕ, του ΟΟΣΑ. Συμφέρει και τη ΝΔ και την κυβέρνηση να μη φαίνεται η στρατηγική τους σύμπλευση σ' αυτή την πολιτική.
Ομως, ο προσεκτικός αναγνώστης μπορεί, παρά τις προσπάθειες αποπροσανατολισμού, να βγάζει συμπεράσματα. Πρόσφατα είναι ακόμα τα πορίσματα του κυβερνητικού διαλόγου για την Παιδεία και το κείμενο θέσεων της ΝΔ για όλες τις βαθμίδες της Εκπαίδευσης, μεταξύ των οποίων ο «Ριζοσπάστης» είχε αποκαλύψει στις αρχές του καλοκαιριού τις εκπληκτικές ομοιότητες (βλέπε «Ριζοσπάστης» 12/6/2016, σελ. 20).
Αποκαλύπτεται έτσι και από τον τομέα της Παιδείας, ιδιαίτερα και για τους νέους ανθρώπους, ότι η επιλογή του ενός ή του άλλου διαχειριστή της μιζέριας του λαού, η επιλογή του ενός ή του άλλου εφαρμοστή της πολιτικής του κεφαλαίου, της πολιτικής της ΕΕ και των άλλων ιμπεριαλιστικών οργανισμών, δεν είναι απλώς ανούσια, αλλά είναι και επιζήμια για τα συμφέροντα του λαού και της νεολαίας.

Αγωνίες...

Αγωνίες...


Με αφορμή διαρροές και δημοσιεύματα σχετικά με καθυστερήσεις στην υλοποίηση των «εκκρεμοτήτων» για την ολοκλήρωση της πρώτης «αξιολόγησης», κυβέρνηση και ΝΔ στήνουν ένα ακόμα γαϊτανάκι, το οποίο επιχειρούν να το κάνουν σώνει και ντε έγνοια του λαού: Πάει καλά η διαπραγμάτευση ή δεν πάει; Υλοποιούνται τα προαπαιτούμενα ή όχι; Θα κλείσει στην ώρα της η πρώτη «αξιολόγηση» ή δεν θα κλείσει;
«Η διαπραγμάτευση προχωρά κανονικά», διαβεβαιώνει η κυβερνητική εκπρόσωπος, προσθέτοντας ότι η ΝΔ «ανακαλύπτει "μπαμπούλες" που υπάρχουν μόνο στους μύχιους πόθους της». Η εκταμίευση της υποδόσης των 2,8 δισ. ευρώ θα γίνει «εντός του προγραμματισμένου πλαισίου», συμπληρώνουν πηγές του υπουργείου Οικονομικών.
Ο Κυρ. Μητσοτάκης, από την πλευρά του, αντιτείνει ότι η κυβέρνηση «δεν υλοποιεί τις δεσμεύσεις που ανέλαβε με το μνημόνιο που η ίδια υπέγραψε». «Τυχόν καθυστέρηση στην εκταμίευση της δόσης των 2,8 δισ. ευρώ», προσθέτει, «θα οδηγήσει μοιραία στην επιβολή νέων μέτρων».
Με άλλα λόγια, ο ένας κόβει και ο άλλος ράβει... για να είναι έτοιμο μια ώρα αρχύτερα το ίδιο αντιλαϊκό κοστούμι, με τις αναδιαρθρώσεις και τη «ρευστότητα» που έχει ανάγκη το κεφάλαιο, προϋπόθεση για τα οποία είναι το ακόμα μεγαλύτερο τσάκισμα του λαού!
Στην πραγματικότητα, κυβέρνηση και ΝΔ τσακώνονται για το εάν «προχωρά κανονικά» και «χωρίς καθυστερήσεις» η νέα επίθεση στα Εργασιακά, το νέο «σφαγείο», που ακούει στο όνομα «αξιολόγηση των κοινωνικών παροχών», η επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων, η διαχείριση των «κόκκινων» δανείων, η οποία θα επισπεύσει την άρση της όποιας προστασίας έχει απομείνει στα χρεωμένα εργατικά - λαϊκά νοικοκυριά και την παράδοσή τους στα νύχια των διαφόρων αρπακτικών «funds», η νομοθεσία για την ακόμα ταχύτερη αδειοδότηση των επιχειρήσεων, σε βάρος της υγείας των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων, του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο ζουν και δουλεύουν κ.ο.κ.
Αντίστοιχη, άλλωστε, είναι και η αντιπαράθεση μεταξύ της κυβέρνησης και των άλλων αστικών κομμάτων για την πορεία των φορολογικών εσόδων: Πιάνονται ή δεν πιάνονται οι στόχοι; Αποδίδει ή δεν αποδίδει το παρόν φορολογικό μείγμα;
Η κυβέρνηση παραδέχεται την υστέρηση των φορολογικών εσόδων έναντι των αντιλαϊκών στόχων για τον Ιούλη και τον Αύγουστο, ωστόσο σπεύδει να... καθησυχάσει, λέγοντας ότι η υστέρηση για τον τελευταίο «οφείλεται στο γεγονός ότι ο στόχος περιλάμβανε και την πρώτη δόση του ΕΝΦΙΑ 2016 (...) η οποία θα εισπραχθεί τον Σεπτέμβριο»... Από το Σεπτέμβρη, δηλαδή, πληρώνουμε το χαράτσι που μονιμοποιήθηκε ενώ τάχα θα καταργούνταν, και... όλα καλά!
Η ΝΔ, από την πλευρά της, προτάσσοντας υποκριτικά την αντικειμενική αδυναμία των λαϊκών νοικοκυριών να αποπληρώσουν τα συνεχώς διογκούμενα χαράτσια, προβάλλει το δικό της... «εναλλακτικό» και εξίσου αντιλαϊκό μείγμα, υπό τον τίτλο «λιγότεροι φόροι, λιγότερες κρατικές δαπάνες». Μόνο που - όπως αποδεικνύεται και από τα κυβερνητικά πεπραγμένα της ΝΔ - το «λιγότεροι φόροι» απευθύνεται στο κεφάλαιο και όχι στο χαράτσωμα του λαού, ενώ το «λιγότερες κρατικές δαπάνες» σημαίνει νέο πετσόκομμα όσων κρατικών κονδυλίων έχουν απομείνει για την κάλυψη εργατικών - λαϊκών αναγκών.
Μονά - ζυγά, δηλαδή, χαμένος ο λαός, αφού «πυξίδα» όλων των μειγμάτων της αστικής διαχείρισης είναι ο αντιλαϊκός στόχος της καπιταλιστικής ανάκαμψης.
Ετσι, την ίδια ώρα που σηκώνεται ντόρος για το αν πιάνονται ή δεν πιάνονται οι αντιλαϊκοί στόχοι, οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα συνεχίζουν να φορτώνονται παλιούς και νέους φόρους και χαράτσια, βιώνουν ήδη τον αυξημένο ΦΠΑ και τους άλλους ειδικούς φόρους στη μαζική λαϊκή κατανάλωση, τις αυξημένες παρακρατήσεις σε μισθούς και συντάξεις μετά και το νέο πετσόκομμα του αφορολόγητου, έρχονται αντιμέτωπα με κατασχέσεις και πλειστηριασμούς, ενώ έχουν πάνω από τα κεφάλια τους και την απειλή του περιβόητου «κόφτη», ενός ακόμα εργαλείου δηλαδή που διασφαλίζει την υλοποίηση των στόχων του κεφαλαίου!
Η «αγωνία» της κυβέρνησης και της ΝΔ για την πορεία της «αξιολόγησης» και την πορεία των φορολογικών εσόδων είναι η αγωνία του κεφαλαίου για την κλιμάκωση των αντιλαϊκών μέτρων που αυτό έχει ανάγκη. Μια αγωνία που όχι μόνο δεν πρέπει να γίνει έγνοια του λαού, αλλά και είναι ολότελα εχθρική στα δικά του συμφέροντα!

Επικίνδυνες εξελίξεις στο Προσφυγικό

Επικίνδυνες εξελίξεις στο Προσφυγικό

Την αποκατάσταση της αντιδραστικής Συνθήκης «Δουβλίνο ΙΙ» για την Ελλάδα, μια συνθήκη που στην ουσία εγκλωβίζει στη χώρα πρώτης υποδοχής τους ξεριζωμένους των πολέμων, ζητούν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η κυβέρνηση της Γερμανίας. Η εκπρόσωπος Τύπου για θέματα μετανάστευσης της Κομισιόν, Νατάσα Μπερτό, ακολουθώντας τις δηλώσεις του Γερμανού υπουργού Εσωτερικών, Τόμας ντε Μεζιέρ, είπε πως έως το τέλος του Δεκέμβρη η χώρα μας πρέπει να επανέλθει στον υφιστάμενο κανονισμό του Δουβλίνου, διευκρινίζοντας ότι τα αιτήματα για άσυλο θα εξετάζονται στη χώρα εισόδου του κάθε πρόσφυγα ή μετανάστη στην ΕΕ και μετά θα γίνονται μετεγκαταστάσεις. Πιο πριν, ο Τ. Μεζιέρ είχε αναφέρει ότι πρέπει να μπορούν να σταλούν πίσω στην Ελλάδα πρόσφυγες, σύμφωνα με τη Συνθήκη του Δουβλίνου. Από κοντά, εκπρόσωπος του γερμανικού υπουργείου Εσωτερικών υποστήριξε ότι την «επιθυμία» του Βερολίνου για επαναπροωθήσεις, με την τήρηση ευρωπαϊκών στάνταρντ στη διαδικασία ασύλου από τη χώρα μας, «συμμερίζεται» και ο αναπληρωτής υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής, Γ. Μουζάλας. Ολα τα παραπάνω συνθέτουν μία εικόνα που όχι μόνο θα εντείνει τα προβλήματα που υπάρχουν στη χώρα μας σχετικά με τους πρόσφυγες αλλά, επιπλέον, θα αυξήσει τον αριθμό των εγκλωβισμένων ανθρώπων. Γιατί αυτό ακριβώς σημαίνει αποκατάσταση της συνθήκης «Δουβλίνο ΙΙ». Και βέβαια, αντανακλούν τις ισχυρές κόντρες συμφερόντων που εκδηλώνονται με αφορμή το Προσφυγικό, που προκαλούν το εν λόγω πρόβλημα, που καταδικάζουν ολόκληρους λαούς σε ξεριζωμό και δυστυχία.
* * *

Με αφορμή όλα αυτά, έχει τη δική του σημασία το να θυμίσουμε μερικά πράγματα σε ό,τι αφορά τη στάση της κυβέρνησης όταν υπογράφτηκε η περιβόητη συμφωνία ΕΕ - Τουρκίας, τον περασμένο Μάρτη. Τότε, λοιπόν, που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ πανηγύριζε και ο ίδιος ο πρωθυπουργός δήλωνε ότι η συμφωνία θα λειτουργήσει θετικά, το ΚΚΕ σημείωνε: Οχι μόνο δεν λύνει το πρόβλημα των εγκλωβισμένων στην Ελλάδα αλλά επιδεινώνει τις συνθήκες εγκλωβισμού και καταστολής για ακόμα περισσότερους πρόσφυγες και μετανάστες. Οσο κι αν η κυβέρνηση παρουσιάζει το μαύρο άσπρο, η κατάσταση παίρνει επικίνδυνες διαστάσεις και θα χειροτερέψει. Και μιας και γίνεται κουβέντα για αποκατάσταση της Συνθήκης «Δουβλίνο ΙΙ», αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι εκείνη η συμφωνία προέβλεπε ακριβώς αυτό. Η απόφαση, δηλαδή, για υποχρεωτική κατάθεση των αιτήσεων ασύλου και fast-track εξέτασή τους στην Ελλάδα σήμαινε επαναφορά σε ισχύ και αυστηρή εφαρμογή της απαράδεκτης Συνθήκης του Δουβλίνου. Το αποτέλεσμα αυτών των αποφάσεων θα είναι να αυξηθούν τα κυκλώματα και οι ταρίφες των δουλεμπόρων, τα δρομολόγια να γίνουν πιο επικίνδυνα, να ανέβει ο αριθμός των νεκρών προσφύγων - μεταναστών, οι συνθήκες κυνηγητού και παρανομίας να προκαλέσουν και άλλα προβλήματα, με επιπτώσεις στον ντόπιο πληθυσμό στα νησιά, στην ενδοχώρα και τα σύνορα προς τις άλλες χώρες της ΕΕ. Πράγματα που ήδη έχουν αρχίσει να ξετυλίγονται ένα ένα...
* * *

Για του λόγου το αληθές, τον περασμένο Μάη, ανακοινώθηκαν οι προτάσεις για αναθεώρηση του κανονισμού από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Σύμφωνα με αυτές, ο εγκλωβισμός προσφύγων και μεταναστών στη «χώρα πρώτης υποδοχής» ενισχύεται. Οι ανακοινώσεις της Επιτροπής συνιστούν μεγαλύτερη ενίσχυση του αντιδραστικού κανονισμού του Δουβλίνου. Για το άσυλο υπερισχύει η ευθύνη της «χώρας πρώτης υποδοχής», όπως είναι η Ελλάδα, και σε αυτήν πλέον και «με τη βούλα» θα εγκλωβίζονται πρόσφυγες και μετανάστες. Οι απάνθρωποι μηχανισμοί με τις ποσοστώσεις και τους κλειδάριθμους, η κατεύθυνση για «αποτροπή της λεγόμενης δευτερογενούς μετακίνησης», η καταστολή στα σύνορα, οι φράχτες τρέφουν τα κυκλώματα των διακινητών, κάνουν τη ζωή κόλαση για χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες. Οποιος πρόσφυγας δεν θα συμμορφώνεται με τους αντιδραστικούς κανονισμούς απειλείται με συνέπειες και αυτόματη απόρριψη του αιτήματος ασύλου του. Στο πλαίσιο του σχεδίου της Επιτροπής προβλέπεται και η ενδυνάμωση του λεγόμενου συστήματος Eurodac για την υποτιθέμενη καλύτερη αντιμετώπιση της παράνομης μετανάστευσης. Στη διαδικασία αυτή προβλέπεται η καταγραφή και αποθήκευση περισσότερων δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα, όπως όνομα, ημερομηνία γέννησης, υπηκοότητα, τα στοιχεία ταυτότητας ή τα ταξιδιωτικά έγγραφα και οι φωτογραφίες των εν λόγω ατόμων.
* * *

Τα παραπάνω δείχνουν ότι αν δεν καταπολεμηθεί το κακό στη ρίζα του, δύσκολα μπορεί να αλλάξει η κατάσταση. Πηγή του κακού είναι οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι. Το λαϊκό κίνημα από κοινού με τους πρόσφυγες πρέπει να παλέψουν κόντρα σε αυτό, την ίδια στιγμή που ζητούμενο είναι η διευκόλυνση της ασφαλούς μετακίνησης προσφύγων και μεταναστών στις χώρες τελικού προορισμού τους και η εξασφάλιση ανθρώπινων και αξιοπρεπών συνθηκών διαμονής κατά την προσωρινή φιλοξενία τους στην Ελλάδα. Ενας αγώνας που στοχεύει και στην κατάργηση του Κανονισμού του Δουβλίνου, της Σένγκεν, του Frontex και όλων των κατασταλτικών μηχανισμών της ΕΕ.

TOP READ