1 Αυγ 2016

Δ.ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑΣ-Το ταγκο θελει δυο



Ο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ μιλάει για το πολιτικό σκηνικό, την κυβέρνηση, τον Ενβέρ Χότζα, τη Σοβιετική Ενωση, τους γκέι, αλλά και την ομάδα που προτιμά να στεφτεί πρωταθλήτρια στο Euro

Οι ψυχολόγοι ισχυρίζονται ότι οι ευτραφείς τύποι, οι βουλιμικοί, είναι συνήθως καλόκαρδοι, ανοιχτοί και ευχάριστοι. Αυτή και η πρώτη εντύπωση με τον Δημήτρη Κουτσούμπα. Ταυτόχρονα ορμητικός, σαρωτικός, αλλά και ήρεμος, ακλόνητος, και ειλικρινής. Απόδειξη; Μα το γεγονός ότι δεν ακολουθεί τους τύπους, το κομματικό πρωτόκολλο. Απόδειξη; Με το έμπα και αφού πρώτα μου χάρισε δύο βιβλία (το ένα γραμμένο από τον αλησμόνητο Γιώργη Μωραΐτη), στη συνέχεια όρμησε καταπάνω μου. Με κομψότητα. Γιατί έτσι και έπεφτε πάνω μου θα με είχε λιώσει.

«Ρε μπαγάσηδες, όταν γράφετε και κριτικάρετε, πρέπει πρώτα να τσεκάρετε». Αμέσως κατάλαβα τι εννοούσε. Πριν τον προλάβω με πρόλαβε. «Να κάνεις κριτική. Και μάλιστα όσο πιο αυστηρή γίνεται. Ομως να είναι τεκμηριωμένη».

Τι εννοούσε; Το crash test που είχα κάνει ανάμεσα στον Δημήτρη Κουτσούμπα και τον Χαρίλαο Φλωράκη «Μα είναι δυνατόν να συγκριθώ εγώ με τον Χαρίλαο; Αστειότητες. Ασε που έγραψες ότι εκείνος έκανε πολλά χρόνια στη φυλακή ενώ εγώ μόνο έξι μήνες. Λάθος. Ποτέ δεν μπήκα στη φυλακή, γιατί από το 1973 που βρέθηκα στην ΚΝΕ ήμουν περιφρουρημένος»!

Εχει δίκιο. Και για να αποφύγω το «μαστίγωμα» πέταξα την μπάλα στην εξέδρα. Του θύμισα τον Μανόλη, έναν κοινό φίλο. Που τότε, στα χρόνια της Νομικής Σχολής, έκαναν στενή παρέα. «Δύο τα χαρακτηριστικά του Μήτσου», μου είχε πει ο Μανόλης: «Το στομάχι και οι γυναίκες. Βουλιμικός σε όλα του. Για να μη μας ρημάζει το φαΐ, κλειδώναμε τα ψυγεία!».
«Και καλά με την πολιτική, αλλά με τα περιττά κιλά τι θα κάνεις;». «Προσπαθώ! Κάθε μέρα σε πόλεμο με το στομάχι».

Η νύφη, ο γαμπρός και το τανγκό
Η συνάντηση έγινε εκτός γραφείων, εκτός Περισσού, εκτός τυπολατρίας. Η συνάντηση στην οδό Τροίας αριθμός 36. Στο Στέκι Νεολαίας. «Εδώ τα νέα παιδιά έρχονται, παίζουν και ηχογραφούν τη μουσική τους, ζωγραφίζουν, διασκεδάζουν». Η Χριστίνα, ένας μικροσκοπικός θηλυκός διάβολος στο γραφείο Τύπου του ΚΚΕ, ήταν ο ξεναγός και ο «μεσάζων» ανάμεσα στον Γραμματέα και σ’ εμένα τον «άθλιο» δημοσιογράφο. Η κουβέντα άρχισε με τη γνωστή «προβοκάτσια». Πώς αλλιώς να τον θυμώσω; Πλάνη. Ο Μήτσος δεν θυμώνει με τίποτα. Ηρεμη δύναμη. Με γλώσσα απλή. Βουτηγμένη στον προσωπικό του επεξεργαστή. Η «προβοκάτσια» γνωστή. Πώς, διάολε, μετά από τέτοια απομυθοποίηση όλων των κυβερνητικών κομμάτων, μετά από τέτοια καταστροφή, το ΚΚΕ παραμένει εκεί-εκεί στη Β’ εθνική;
«Δεν είμαστε το ίδιο με τα άλλα αστικά κόμματα. Δεν γίνεται κατανοητό ότι εμείς δεν θέλουμε να μπούμε σε κυβέρνηση, όπως μπήκε ο ΣΥΡΙΖΑ για παράδειγμα, και είχε την κατάληξη που είχε σε αυτές τις συνθήκες. Να μπούμε και μετά να μας βρίζουνε πατώκορφα».

- Ναι, αλλά οι συνθήκες οι σημερινές είναι απογοητευτικές για τον φτωχό, επομένως πρέπει να παραμεριστούν οι διαφωνίες μπας και προκύψει κάτι λιγότερο οδυνηρό.

«Η θέση μας είναι κρυστάλλινη. Του λέμε ότι με αναθέσεις δεν γίνεται οι βουλευτές του ΚΚΕ να σου λύσουν τα προβλήματα. Πάρ’ το χαμπάρι. Πρέπει να πιστέψεις στις δυνάμεις σου».

- Δηλαδή; «Τι δηλαδή; Είναι απλό. Πρέπει να πάρει τις τύχες του στα χέρια του. “Εσύ πρέπει να πάρεις την εξουσία”, του λέμε»! 

- Δύσκολα του βάζετε. «Αμ, πώς αλλιώς; Με το ζόρι δεν γίνεται νύφη και γαμπρός. Το τανγκό θέλει δύο»!

- Τάνγκο το προφέρουν οι Αργεντίνοι. By the way, που λένε και οι Αγγλοι, χορεύεις, ακούς μουσική, ροκ, ας πούμε; «Αλλάζεις κουβέντα. Να τελειώσουμε πρώτα και θα σου πω μετά για τους Rolling Stones. Τέλος πάντων. Λοιπόν το εμπόδιο είναι αυτό: όταν σου λένε “δεν μπορώ, δεν είμαι έτοιμος να το κάνω αυτό”!  Γιατί αυτό προϋποθέτει θυσίες. Ασε που οι σημερινές θυσίες είναι ατελείωτες και μακροχρόνιες».
Ο υπαρκτός σοσιαλισμός του Ενβέρ Χότζα
Προχώρησα στο παρασύνθημα της «προβοκάτσιας», δηλαδή στον Ενβέρ Χότζα. Αφού προηγουμένως του υπενθύμισα ότι η συντριπτική πλειοψηφία πορεύεται με «ευρώ και ξερό ψωμί».
- Η συντριπτική πλειοψηφία επιθυμεί ευρώ. Και ευρώ σημαίνει μονόδρομος. Οποιο κόμμα και να κυβερνήσει, τα ίδια μέτρα θα πάρει! «Ακριβώς αυτό! Μονόδρομος, λιτότητα, μονοπώλια, πολυεθνικές και το κεφάλι κάτω».
- Είναι και το αρνητικό παράδειγμα του υπαρκτού σοσιαλισμού. Στέρηση ελευθεριών, ουρές και πολλά τέτοια. Σου λένε, «με το ΚΚΕ θα γίνουμε Αλβανία του Ενβέρ Χότζα». «Ανοησίες. Με συγχωρείς, δηλαδή, αλλά όλα αυτά είναι επιπόλαιες, ρηχές αναγνώσεις. Συμφωνώ μαζί σου ότι η πτώση της ΕΣΣΔ ήταν μια άκρως αρνητική εξέλιξη. Θα ήταν διαφορετικά αν σήμερα υπήρχε κάτι, να δει ένα όραμα ότι υπάρχει ζωντανά κάπου, οικοδομείται κάτι διαφορετικό».

- Μη μου πεις ότι αυτό ήταν αληθινός σοσιαλισμός! «Ηταν η πρώτη απόπειρα και είχε αδυναμίες,  λάθη και ελλείψεις. Εμείς έχουμε κάνει μια προσπάθεια να μελετήσουμε. Ηταν όμως σοσιαλισμός. Η ιδιοκτησία ανήκε στον λαό, στο κράτος, δεν υπήρχε ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, που είναι το βασικό χαρακτηριστικό για να κρίνεις ένα οικονομικό σύστημα. Δημόσια δωρεάν υγεία, παιδεία, πολιτισμός, αθλητισμός, κοινωνική ασφάλιση, δηλαδή πρόνοια, στέγη. Αυτά προσδιορίζουν τον σοσιαλισμό».

- Και άφθονες παραμορφώσεις! «Υπήρχαν παραμορφώσεις. Υπήρχαν και στο επίπεδο της εξουσίας. Ας πούμε αυτό που λέμε “εργατική συμμετοχή που θα προέρχεται μέσα από την εργατική λαϊκή συνέλευση, από τον τόπο δουλειάς, και θα φτάνει μέχρι και στα κεντρικά όργανα με ανακλητούς αντιπροσώπους κ.λπ.” μπορεί να υπήρχε, όμως στην πράξη δεν λειτουργούσε πάντα έτσι.

Και είχαν κάνει αλλαγές και στρεβλώσεις και στο ίδιο το Σύνταγμά τους. Αρχισε να παίρνει την κάτω βόλτα όταν άρχισε να λύνει υπαρκτά προβλήματα με συνταγές παρμένες από τον καπιταλισμό και όχι από την αστείρευτη δεξαμενή του κομμουνισμού»!
Η εξάρτηση από το Κρεμλίνο και η «έφοδος στον ουρανό» που κατέληξε στα τάρταρα
Η κουβέντα είχε ανάψει. Η εξάρτηση από το Κρεμλίνο, το χτύπημα που παραλίγο να ρίξει τον Περισσό στο καναβάτσο.
«Εγώ δεν τη λέω εξάρτηση. Ορισμένα πράγματα πρέπει να τα δούμε και στις ιστορικές τους διαστάσεις. Δηλαδή, ας πάρουμε το γεγονός ότι ήταν το κόμμα του Λένιν που έκανε την επανάσταση, που έκανε την έφοδο στους ουρανούς, κάτι που το πάλευαν, που το θέλαν οι καταπιεσμένοι σε όλο τον κόσμο! Γι’ αυτό το σοβιετικό κόμμα λειτουργούσε ως φάρος».

- Και ο Δημήτρης Κουτσούμπας πώς έβλεπε αυτές τις σχέσεις; «Δηλαδή, εγώ, ας πούμε, μαζί με τους συντρόφους τέτοιες κριτικές παρατηρήσεις αρχίσαμε να τις συζητάμε μετά το ’91»!

- Καθυστερημένα! «Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Μέχρι τότε πολλές φορές λέγαμε “α, είναι το ΚΚΣΕ, είναι η Σοβιετική Ενωση, είναι ο φάρος, εντάξει, έχουν αδυναμίες, αλλά τέλος πάντων ας το δικαιολογήσουμε, γιατί δίνουν ένα άλλο όραμα, μια άλλη προοπτική”. Ομως σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Σήμερα λέμε την άποψή μας. Σε όλα τα κομμουνιστικά κόμματα. Σχέσεις ισότιμες και ειλικρινείς»!

- Το ακατανίκητο ατού του καπιταλισμού είναι η πεποίθηση πως αν δουλέψω, αν προκόψω, μπορώ να γίνω κι εγώ πλούσιος και σπουδαίος. Δεν είναι ίδια όλα τα δάχτυλα του χεριού. «Κι έτσι ο άνθρωπος γίνεται λύκος. Εμείς πιστεύουμε στην ανάδειξη της προσωπικότητας μέσα από συλλογικές μορφές δράσης. Τώρα θα μου πεις, δεν το κατάφεραν οι ηγεσίες, δεν το κατάφεραν τα κόμματα ή δεν έφτασαν στον επιθυμητό βαθμό, αλλά δεν μπορώ να πω ότι δεν το προσπάθησαν. Απλοί άνθρωποι έφτασαν στην κορυφή της Επιστήμης, της Τέχνης, του Αθλητισμού, παντού! Αλλού ήταν το πρόβλημα».

- Στο γεγονός ότι ενώ είχαν φτάσει στο Φεγγάρι στα σούπερ μάρκετ μετρούσαν με τον άβακα. Απίστευτο!
«Ακριβώς! Οτι έριχναν το βάρος στην πολεμική βιομηχανία. Ακόμη και τα επιστημονικά επιτεύγματα δεν εφαρμόστηκαν για τις καθημερινές ανάγκες. Αυτό ήταν λάθος. Να κυνηγάς τους εξοπλισμούς του καπιταλισμού, που είχε φτάσει σε ένα επίπεδο και μπορούσε βεβαίως να λύνει προβλήματα της καθημερινότητας των πολιτών, και σένα σε έβαζε σε αυτό το κυνήγι, σε αυτή την κούρσα των εξοπλισμών».
Υπάρχουν στιγμές που πρέπει να πεις «άι στο διάολο, κύριοι!»
- Κι έτσι εσύ όπισθεν ολοταχώς, εκείνοι να τρέχουν στο μέλλον με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Τέλος πάντων. Για να δούμε το σήμερα. Γιατί ας πούμε δεν προτείνει το ΚΚΕ δέκα σημεία εξόδου από την κρίση σε όλα τα κόμματα;
«Καταρχήν έχουμε και 10 και 15 και 20 σημεία. Για παράδειγμα, καταθέσαμε πρόταση νόμου για επαναφορά του 13ου και του 14ου μισθού. Αποτέλεσμα; Τίποτα! Ασε που την ίδια στιγμή με τον αναπτυξιακό νόμο εκχωρούν από 20 εκατομμύρια σε πολλούς επιχειρηματίες. Χωρίς ίδια κεφάλαια και χωρίς άλλες προϋποθέσεις»!

- Ετσι τσακ-μπαμ;
«Ακριβώς! Να πω ότι μ’ αυτά τα λεφτά θα πάρει μπρος η οικονομία; Δεν το πιστεύω. Ρώτα όποιον απλό άνθρωπο θέλεις στον δρόμο και θα σου πει ότι όλα αυτά τα λεφτά θα γίνουν αέρας κοπανιστός. Με απλά λόγια, τα παίρνουν από την τσέπη του φτωχού και τα δίνουν στους πλούσιους. Πάλι θα πάρουν τζάμπα για να εξαγοράσουν κάποιους μικρότερους, αυτό θα γίνει στην πράξη, θα κάνουν κάποιες εξαγορές, θα τους ρίξει ταυτόχρονα τα εργασιακά και το “μισθολογικό κόστος” για τους εργάτες. Θα του πουν “κόψε μισθούς, κόψε υπερωρίες, κόψε το ένα, κόψε το άλλο, να έχεις ελαστικές σχέσεις εργασίας”, αυτά γίνονται. Να σου πω και τη λαθεμένη άποψη που μπορεί να έχει ένας κόσμος και σου λέει “βρες 10 σημεία εξόδου από την κρίση”».

- Δέκα σημεία έλεγα κι εγώ.
«Το 2012 έλεγες “γιατί δεν ανοίγεσαι όταν ο Τσίπρας σού ανοίγει την αγκαλιά του κι εσύ τίποτα. Ενώ ο Χαρίλαος θα την άνοιγε”. Σιγά που θα την άνοιγαν ο Χαρίλαος και η Αλέκα. Τι να ανοίξω την αγκαλιά μου, να κάνω τι, να μπω στην κυβέρνηση, για να με βρίζετε τώρα κι εμένα μαζί με τον Τσίπρα και τον Καμμένο; Αυτό θα γινόταν πρακτικά. Εγώ αυτό το ήξερα ως κόμμα όχι γιατί είμαι μάντης, αλλά έχω κάνει μια ανάλυση, βλέπω πρόσωπα, πράγματα, κόμματα, επιλογές, ξέρω ότι δεν γίνεται. Αν είσαι μέσα στην Ευρωζώνη και την Ε.Ε., θα σε οδηγήσουν εκεί. Γιατί δεν μπορεί να λες σαν σύνθημα “Οχι στην Ε.Ε.” και μετά να μπαίνεις στην κυβέρνηση και να λες «ε, το υπογράφω, αφού το λέει η Ε.Ε.”. Πρέπει να πεις “άι στο διάολο, κύριοι!”».

- Μα ο λαός θέλει αυτό που δεν θέλει το ΚΚΕ, θέλει ευρώ πάση θυσία!
 «Εντάξει, αν δεν τον πείθω δεν τον πείθω, αλλά δεν μπορώ να αλλάξω εγώ γραμμή επειδή δεν το καταλαβαίνει ο λαός. Γιατί μετά πάμε στον Χίτλερ. Ο λαός τον έφερε στην εξουσία. Ο λαός έβγαλε και τον Μουσολίνι - και εδώ στην Ελλάδα ποιος τους έβγαλε; Είχε δίκιο; Αλλά αυτή η πείρα, αυτή η γνώση, που μπορεί να είναι στο 5%, πρέπει να γίνει συλλογική γνώση όλης της κοινωνίας, της πλειοψηφίας του λαού δηλαδή. Αυτό προσπαθούμε να του πούμε».
Αλλαγές, ανατροπές, δηλαδή παπαριές!
- Είναι βολικό για το ΚΚΕ, για να μένει στην απέξω, να μην αναλάβει ευθύνες, να μη φθείρεται.
«Αυτά τα έλεγαν στους κομμουνιστές όταν στέκονταν στο εκτελεστικό απόσπασμα. “Πού πάτε, μωρέ;” τους έλεγαν; “Για τη Δευτέρα Παρουσία πάτε” - και τους εκτελούσαν. Ε, έλεος πια!».
- Καμία σχέση το ένα με το άλλο. «Ε, ναι, εντάξει, τώρα δεν σε εκτελεί, τώρα δεν είσαι φυλακή, άρα τώρα μπορείς να σκεφτείς πιο νορμάλ».

- Τα παραπέμπετε όλα στο μέλλον.
  
«Μα εμείς λέμε τώρα να γίνει. Οσο πιο γρήγορα γίνει τόσο καλύτερα και για μένα και για σένα και για όλους».

- Ο κόσμος καταλαβαίνει ότι δεν υπάρχει μια ρεαλιστική απάντηση από το ΚΚΕ σήμερα. «Μα το σήμερα αυτό είναι. Πρέπει να πάρει απόφαση και να πάρουμε την εξουσία, λαός και ΚΚΕ, και όσοι συμφωνούν μαζί μας. Σε ποια γραμμή όμως; Αυτό λέμε. Σε ποιο πρόγραμμα; Αν διαφωνεί ο άλλος με το πρόγραμμα, να αλλάξω εγώ το δικό μου πρόγραμμα; Δεν σφάξανε! Αφού εγώ φτιάχτηκα το 1918 ως ΚΚΕ γι’ αυτό το πράγμα, για τον σοσιαλισμό, αν ήταν αλλιώς δεν θα λεγόμουνα ΚΚΕ, δεν θα είχα τέτοιο πρόγραμμα. Δεν θα υπήρχε λόγος να ματώσουν και να σκοτωθούν τόσοι άνθρωποι στον κόσμο όλο!».

- Μα οι συμβιβασμοί είναι απαραίτητοι. Δεν μπορείς να πορεύεσαι με το «όλα ή τίποτα». «Πάντα το ΚΚΕ να βάζει νερό στο κρασί του. Γιατί εμείς και όχι οι άλλοι; Και γιατί είναι σωστές οι προτάσεις όλων των άλλων; Να πω “ναι” σε αυτό το σύστημα, ότι θα το διορθώσω, τέλος πάντων, και θα γίνουν αλλαγές και θα κάνουμε ανατροπές, ας πούμε, παπαριές δηλαδή. Αν μπεις μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση, θα τη φτιάξεις καλύτερα από μέσα. Τώρα αυτά είναι μπούρδες που δεν τις πιστεύουν ούτε τα νήπια».

Καφεδάκι με τη Φώφη και τον Αλέξη
- Ελα όμως που ακούγεται σαν να αρνείσαι την πραγματικότητα. Πάντα με την ουτοπία; «Ποια πραγματικότητα; Να κάτσω εγώ με τη Γεννηματά και με τον Τσίπρα, να πίνουμε τα καφεδάκια μας και τάχα μου να βρούμε την κοινή συνισταμένη! Και συνήθως καταλήγεις να σου λένε “εσύ να υποχωρήσεις, δεν μπορούμε να βγούμε από την Ευρωζώνη, τώρα άσ’ το, δεν μπορούμε να βγούμε από την Ε.Ε.”, “δεν μπορούμε να αλλάξουμε αυτό το σύστημα, άσ’ το”, “δεν μπορούμε να κάνουμε ριζικές αλλαγές, άσ’ το”, “δεν μπορούμε να αλλάξουμε τη δημόσια διοίκηση, άσ’ το”, “δεν μπορούμε να πάρουμε τα εργοστάσια, άσ’ το”. Ε, κάτσε, ρε αδερφέ, άσ’ το το ένα, άσ’ το το άλλο!».

- Συκοφαντείται τώρα η Αριστερά με τον ΣΥΡΙΖΑ;
«Ναι. Ομως όσο αριστεροί είναι αυτοί, τόσο διαστημάνθρωπος είμαι εγώ! Εμείς από την αρχή το λέγαμε, και γι’ αυτό, άλλωστε, το ’12 πήραμε 4,5% από 8% που είχαμε, και μετά πήγαμε στο 5,5% επειδή δεν συνεργαζόμασταν για να μπούμε στην κυβέρνηση. Και τότε δεν μας πίστευαν. Τώρα μας ακούνε, λένε ότι “δίκιο είχατε, πήγα και ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ και τελικά εσύ είχες δίκιο γι’ αυτό που μου έλεγες”».

- Τι κόμμα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, πώς τον χαρακτηρίζεις;
«Του συστήματος. Και μάλιστα ο κλητήρας του συστήματος. Το παιδί για όλες τις δουλειές. Θα τα υπογράψει, θα τα κάνει όλα και μετά θα ξεκουμπιστεί. Αυτό θα γίνει».

- Μήπως είναι φιλελεύθερο κόμμα, όπως του Μητσοτάκη;
 «Εντάξει, έχει μέσα και νεοφιλελεύθερους, αλλά έχουν διαφορές. Και κοίταξε, πάλι θα κάνει στροφή».

- Τι στροφή;
«Φραστική αριστερή στροφή και προεκλογικά θα είναι σε αντιπαράθεση με την επάρατη Δεξιά, “φως - σκότος” και τέτοια. Αυτά τα έκανε και το ΠΑΣΟΚ. Το πιο φοβερό με αυτό το κόμμα είναι ότι πήρε προσδοκίες και ελπίδες πραγματικές που είχε ο κόσμος, ο αριστερός κόσμος, ο προοδευτικός, και τις ισοπέδωσε. Δηλαδή, αυτό είναι το χειρότερο πράγμα που μπορούσε να κάνει. Το μεγαλύτερο ψέμα είναι αυτό που είπε ότι “θα καταργήσω μνημόνια, θα κάνω την Ε.Ε. από τα μέσα καλύτερη και εμπιστευτείτε με”. Αυτά είναι τα μεγαλύτερα ψέματα που είπε».

- Μερικά από τα στελέχη του προέρχονται από το ΚΚΕ.
«Μισά-μισά με το ΚΚΕ εσωτερικού. Αλλά κι αυτά, αν εννοείς ΚΚΕ διαχρονικά, ένα κομμάτι είχε φύγει το ’68 κι ένα άλλο το ’89 και το ’91. Από αυτούς κυρίως απαρτίζεται σήμερα. Συνολικά, ως κόμμα, ένα μεγάλο τμήμα στην κυβέρνηση είναι από το ΠΑΣΟΚ».
- Τα προβεβλημένα στελέχη είναι από το ΚΚΕ, Δραγασάκης κ.λπ. Και ο Τσίπρας από το ΚΚΕ δεν είναι; «Εντάξει, ο Τσίπρας ήταν μικρός, 15 χρονών ήταν στην ΚΝΕ, μαθητής ήταν όταν έγινε η διάσπαση και πήγε στον ΣΥΝ. Πόσο ήταν το ’91, 17-18 χρονών. Στην ΚΝΕ ήταν, δεν ήταν καν μέλος του ΚΚΕ. Αλλά οι άλλοι ήταν. Και στην Κεντρική Επιτροπή ήταν, με όλους μαζί ήμασταν στην Κ.Ε., και ο Δραγασάκης και άλλοι».
Οι κομματικές επιχειρήσεις, τα 600 ευρώ και οι ομοφυλόφιλοι
- Να το πιστέψω; Οτι ο Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ λαμβάνει μηνιαίως 600 ευρώ; Αδύνατον να το κατανοήσω!
«Κι όμως 600, όσα παίρνουν όλοι. Αυτά τα χρόνια ήταν δύσκολα. Στα 800 θέλουμε να φτάσουμε».
- Και μπορεί να ζήσει κανείς με 600 ευρώ;
«Δεν μπορεί, αλλά ζει. Οπως ζει όλη η κοινωνία - γιατί τόσος είναι ο μέσος όρος. Γιατί εμείς ζούμε με τα οικονομικά που δίνουν ενίσχυση τα μέλη με τις συνδρομές τους και τα κουπόνια».
- Επιχειρήσεις δεν έχετε;
«Οχι! Οι επιχειρήσεις τελειώσανε. Μάλιστα στο 19ο Συνέδριο βγάλαμε και συμπεράσματα, ότι δεν μπορούμε να έχουμε επιχειρήσεις, ιδιαίτερα στον τομέα της βιομηχανίας, Δεν λέω τώρα να βγάζεις την εφημερίδα. Εκτός αν εννοείς τον “Ρ” ή τη “Σύγχρονη Εποχή”, αλλά δεν είναι επιχειρήσεις αυτές».
- Οχι, εννοώ αυτά που είχε παλιά το Κόμμα.
«Οχι. Με αυτά τελειώσαμε. Ολα!».
- Ενα πράγμα που μου έκανε εντύπωση. Γιατί το ΚΚΕ δεν ψήφισε το σύμφωνο συμβίωσης; Εμένα προσωπικά με ενόχλησε αυτό.
«Το τι κάνει κάποιος στο σπίτι του είναι δικαίωμά του. Είναι αντιδραστική και ρατσιστική άποψη να επεμβαίνεις στις προσωπικές επιλογές του άλλου και γι’ αυτό πρέπει να είναι και αυστηρός ο νόμος για όσους προσβάλλουν τη σεξουαλική επιλογή κάθε ατόμου».
- Η διαφωνία ποια είναι;
«Το ζήτημα της υιοθεσίας παιδιών. Θεωρούμε ότι δεν πρέπει να υπάρχει αυτή η δυνατότητα, της υιοθεσίας παιδιών, από ομόφυλα ζευγάρια. Αυτή την επιφύλαξη είχαμε εμείς. Και αυτό προειδοποιούσαμε και στον πρώτο νόμο. Και τώρα θα ανοίξει κι άλλο ζήτημα, θα φέρουν νόμο για το κοινωνικό φύλο, τέτοιος προσδιορισμός».
- Τι είναι αυτό; «Οτι δεν πρέπει να προσδιορίζεται το μωρό τη στιγμή της γέννησης με τα βιολογικά χαρακτηριστικά. Συνήθως όταν γεννιέται ένα παιδί, βλέπεις αν είναι αγόρι ή κορίτσι. Και λένε αυτοί ότι στα 18 να διαλέγεις το φύλο που θέλεις να είσαι! Να αυτοπροσδιορίζεσαι σεξουαλικά».
- Δεν το καταλαβαίνω αυτό. Γεννάει η μάνα ένα αγοράκι...
«Ναι. Δίπλα δεν θα γράφει “άρρεν”, αλλά θα λέει “παιδί” γενικά, ουδέτερο πράγμα. Ο προσδιορισμός θα γίνεται στην αρχή της ενηλικίωσης και θα λέει “είμαι άντρας ή είμαι γυναίκα”. Σε άλλες χώρες έχει γίνει. Στις ΗΠΑ και δεν θυμάμαι πού αλλού. Είναι η θεωρία του κοινωνικού φύλου, με την οποία είμαστε αντίθετοι».
- Στο ΚΚΕ δεν έχετε αποκλεισμούς στους ομοφυλόφιλους;
«Οχι, βέβαια, δεν υπάρχει τέτοιο θέμα. Απλώς για ανήλικους πρέπει να δεις και το ζήτημα της διαπαιδαγώγησης. Ο ενήλικος έχει δικαίωμα να επιλέξει, αλλά να μην προκαλεί. Προκλητικότητα είναι, για παράδειγμα, να είσαι παντρεμένος, να κοιμάσαι με μία ή και δύο γκόμενες και να κυκλοφορείς σαν γύφτικο σκερπάνι. Το ίδιο και για μια γυναίκα. Να έχει τον έναν, τον άντρα, τον γκόμενο και να είναι, ας πούμε... Εντάξει, ρε φίλε, άμα δεν γουστάρεις, χώρισε, αν θέλεις να κάνεις κάτι, κάν’ το, αλλά μην προκαλείς και κοκορεύεσαι. Δεν γίνεται αυτό το πράγμα. Γιατί και το ήθος έχει κι αυτό την κοινωνική του διάσταση. Εξάλλου είναι και το ατομικό, το τι νιώθω εγώ, ζούμε σε μια κοινωνία με ανθρώπους δίπλα μας, έχουμε παιδιά».
- Αλήθεια, πόσα παιδιά έχεις;
«Ενα έχω. Σπουδάζει. Είναι στην ΚΝΕ. Την πρώτη φορά που πήγε για εξόρμηση στη σχολή της έπεσε πάνω σε μία που άρχισε να λέει “ααα, κι εσύ μ’ αυτόν τον Κουτσούμπα, που βγήκε τώρα εκεί στη θέση της Παπαρήγα, έχει την κόρη του στην Αμερική σε κολέγια, όπως είχε την κόρη της η Παπαρήγα”. Τη ρωτάω “δεν της είπες εγώ είμαι η κόρη του Κουτσούμπα;” Και μου είπε “όχι”... Προφανώς έπεσε σε ανόητη».
- Κι αυτή η ιστορία με την Αλέκα πια. Την ξέρω τη Βασιλεία, δεν ήταν στην Αμερική. Στο Deree δεν ήτανε;
 «Ναι, μωρέ, στο Deree ήτανε, φυσικά, και έχει γίνει ολόκληρο θέμα. Ακόμα κι αν ήταν στην Αμερική, δηλαδή, δεν κατάλαβα... Αν δεν είχε περάσει εδώ ή αν δεν ήθελε να κάνει αυτή την επιστήμη και πήγαινε στην Αγγλία, στη Γαλλία, στην Ιταλία, τι θα ήταν; Ποιο είναι το αρνητικό σε αυτό; Τόσα παιδιά πάνε. Είναι γελοίο!».
- Και κάτι ακόμα. Συμφωνείς με τους φοιτητές που στο όνομα, τάχα μου, της επανάστασης τα κάνουν όλα λίμπα στα πανεπιστημιακά ιδρύματα;
«Πλάκα κάνεις; Δεν συμφωνούμε με αυτά, δεν είναι μορφές πάλης. Αλλο να διεκδικείς. Στην εξεταστική, όταν έχουνμαθήματα, πρέπει και να συγκεντρώνονται, να διαβάζουν. Αυτό είναι και προτροπή της ΚΝΕ. Γιατί αλλιώς τους παίρνει 10 χρόνια να πάρουνπτυχίο και πληρώνουν ο πατέρας και η μάνα. Πρέπει όμως να τελειώνουν. Ούτε βέβαια και το άλλο, ότι επειδή τώρα σπουδάζεις να μην ασχολείσαι με τα κοινά και την πολιτική. Οπως θέλει κάθε παιδί, συνδυάζοντας ό,τι θέλει. Και να ζήσουν τη ζωή τους, νέα παιδιά είναι, να διασκεδάσουν, αλίμονο. Και στον αγώνα να είναι πρώτοι. Ολα μαζί!».

Τα κοψίδια και οι ζεϊμπεκιές του Mήτσου οι αρετές 

Το καλύτερο «πιάτο» το φύλαγε για το φινάλε. Είπαμε. Ο Μήτσος είναι βουλιμικός και ηδονιστής.
 - Σινεμά, θέατρο πηγαίνεις; «Οποτε μπορώ».
- Μουσική; «Ε, βέβαια ακούω».
- Κλασική; «Οχι, λίγο κλασική, κυρίως λαϊκά, ρίχνω και τη ζεϊμπεκιά μου».
- Ροκ; «Ροκ όταν ήμασταν νέοι - με αυτά ξεκινήσαμε. Το Γούντστοκ το είδα στη Λαμία, μαθητής. Ξέρεις, στην επαρχία ήταν και διαφορετικά, δεν υπήρχαν οι ίδιες δυνατότητες με την Αθήνα, ας πούμε. Και τότε ήταν οι Socrates Drank the Conium και οι Poll είχαν έρθει περιοδεία και γινόταν χαμός».
- Από φαγητό, μαγειρεύεις;
«Η γυναίκα μου κυρίως, αλλά μαγειρεύω κι εγώ όποτε βρίσκω ευκαιρία και χρόνο. Κυρίως εγώ είμαι στα ρουμελιώτικα εδέσματα. Κοντοσούβλι, ψητό, μπριζόλες, κοκορέτσι, αυτά τα αναλαμβάνω εγώ».
- Και από ποδόσφαιρο; Τι ομάδα είσαι;
«Από μικρός υποστηρίζω σταθερά μια ομάδα. Δεν αλλάζω χρώμα κυριολεκτικά και μεταφορικά. Αλλά δεν θα σου απαντήσω για να μην το γράψεις δημόσια».Προφανώς για διπλωματικούς λόγους. Ασε, σου λέει, να κάνω εχθρούς τους Ολυμπιακούς, τους Παναθηναϊκούς, τους ΑΕΚτζήδες, τους ΠΑΟΚτζήδες; Αυστηρά προσωπική επιλογή!
- Και από το Euro ποια ομάδα επιλέγεις;
«Τις εκπλήξεις, τα αουτσάιντερ, όπως είχε συμβεί με την Ελλάδα το 2004. Ποντάρω σε Ουαλία και Ιρλανδία».
Επεσε μέσα! Το σκέφτηκα μετά απ’ αυτή τη συνάντηση. Και καθώς έφευγα θυμήθηκα τον Χαρίλαο. Ούτε μία στο εκατομμύριο να μιλήσει ο Χαρίλαος για τους γκέι, τη ροκ, τα κοψίδια, τις «παπαριές» και τη στρογγυλή θεά του ποδοσφαίρου. Το ΚΚΕ προχώρησε. Εκσυγχρονίστηκε. Αλλαξε. Αλλά πάντα στον πυρήνα του είναι το ίδιο. Εμείς και όλοι οι άλλοι!

ΚΕΡΚΥΡΑ-Απαντάμε στην εργοδοτική τρομοκρατία και αυθαιρεσία με οργάνωση και ταξικό αγώνα

Απαντάμε στην εργοδοτική τρομοκρατία και αυθαιρεσία με οργάνωση και ταξικό αγώνα

Ένα ακόμα κρούσμα εργοδοτικής αυθαιρεσίας και θράσους είχαμε πριν από λίγες μέρες σε
εργασιακό χώρο. Συγκεκριμένα, το Σάββατο 23 Ιούλη, σε περιοδεία κλιμακίου του Σωματείου μας
στο Σιδάρι, διαπιστώθηκε παραβίαση ωραρίου στο υποκατάστημα της εταιρείας ΔΗΜΗΤΡΑ.
Παρά το ότι η ώρα ήταν 21:20 το υποκατάστημα παρέμενε ανοικτό για το κοινό και μάλιστα
«έκοβε» αποδείξεις με ψεύτικη ώρα. Δεδομένου ότι το ωράριο των καταστημάτων το Σάββατο
είναι μέχρι στις 20:00 το βράδυ, είναι ξεκάθαρη η παραβίαση του ωραρίου.
Το φαινόμενο αυτό είναι σχεδόν καθολικό στις τουριστικές περιοχές, δεν αφορά μόνο τους
εργαζόμενους στα ΔΗΜΗΤΡΑ. Έτσι, πολλοί εργαζόμενοι αναγκάζονται να δουλεύουν πολύ
περισσότερες ώρες από το 40ωρο της κλαδικής σύμβασης όλη τη θερινή περίοδο. Δηλαδή,
απλήρωτες υπερωρίες για να αυξάνει ακόμα περισσότερο τα κέρδη της η εργοδοσία. Και όλα
αυτά την ίδια ώρα που η εργοδοσία των ΔΗΜΗΤΡΑ έχει δηλώσει επίσημα την πρόθεση της να
προχωρήσεις σε μειώσεις μισθών.
Το φαινόμενο αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο. Πρόκειται για έναν από τους πολλούς τρόπους με
τους οποίους οι μεγαλοεπιχειρηματίες επιδιώκουν την ακόμα μεγαλύτερη εκμετάλλευση των
εργαζομένων για να αυξάνουν τα κέρδη τους. Αυτή η επιδίωξη εντείνεται ακόμα περισσότερο
λόγω του ανταγωνισμού μεταξύ των μεγάλων επιχειρηματιών ομίλων και στο χώρο του
εμπορίου. Αυτήν την επιδίωξη υπηρετεί η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι διάφορες κυβερνήσεις που
πίνουν νερό στο όνομά της νομοθετώντας κατ’ εντολή των επιχειρηματιών (βλ. κατάργηση της
κυριακάτικης αργίας, ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, χτύπημα των συλλογικών
συμβάσεων, εργασιακών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων).
Αυτή η ανάγκη των μεγαλοεπιχειρηματιών να αυγατίζουν συνεχώς τα κέρδη τους έρχεται σε
σύγκρουση με την ανάγκη των εργαζομένων για ζωή με βάση τις σύγχρονες ανάγκες μας!
Είναι επιτακτική η ανάγκη οι ίδιοι οι εργαζόμενοι να βάλουμε φρένο σε αυτήν την κατάσταση, να
μην δεχτούμε να ζήσουμε σαν σκλάβοι των 21 ο αιώνα. Τίποτα ποτέ δε μας χαρίστηκε. Τις όποιες
κατακτήσεις είχαμε και χάσαμε το προηγούμενο διάστημα και αυτές που ακόμα μας έχουν
απομείνει, τις κερδίσαμε με σκληρούς αγώνες, με αίμα. Τώρα χρειάζεται περισσότερο από ποτέ
να αναλογιστούμε ο καθένας το δικό μας μερίδιο ευθύνης και να δράσουμε όλοι μαζί. Δεν
έχουμε άλλη ζωή για χάσιμο!
Οι μεγαλοεπιχειρηματίες και το προσωπικό τους (Ευρωπαϊκή Ένωση, οι κυβερνήσεις και τα
κόμματα που τους υπηρετούν, ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός) ετοιμάζονται για
νέο χτύπημα στα εργασιακά από Φθινόπωρο, για νέα προσπάθεια φίμωσης των εργαζομένων και
καταστολής των αντιδράσεών τους με την αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου. Ήδη, με τη
βοήθεια των ξεπουλημένων συνδικαλιστικών ηγεσιών στήνουν το παλιό σκηνικό του «κοινωνικού
διαλόγου» για να ρίξουν στάχτη στα μάτια του λαού. Δεν πρέπει να τους περάσει.
ΚΑΝΕΙΣ ΜΟΝΟΣ! ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΕ ΤΩΡΑ ΜΕ ΤΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΣΟΥ!
Web: http://sidypker.blogspot.gr
e-mail: pamesidypker@gmail.com
Τηλ.: 6987418692
Να διεκδικήσουμε την αποκατάσταση των απωλειών που είχαμε όλο αυτά τα χρόνια της κρίσης
σε μισθούς, μεροκάματα, συντάξεις και κυρίως την κατάργηση των αντεργατικών νόμων που
περιορίζουν ή καταργούν τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας.
Ο αγώνας μας μπορεί να είναι νικηφόρος, όταν είναι οργανωμένος, μαζικός με ταξικό
προσανατολισμό και από το στόχαστρό του δε διαφεύγει ποτέ η αιτία όλων μας των
προβλημάτων, που δεν είναι άλλη από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο!
Διεκδικούμε:
· επαναφορά του βασικού μισθού στα 751 ευρώ, την κατάργηση του αντεργατικού πλαισίου για τις
Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και την επαναφορά των κλαδικών συλλογικών
διαπραγματεύσεων. Τα δικαιώματά μας, ο κλεμμένος ιδρώτας και το αίμα μας δεν είναι
περασμένα - ξεχασμένα
· Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας με αυξήσεις στους μισθούς με κριτήριο τις τεράστιες απώλειες
στο εργατικό εισόδημα σε κάθε κλάδο και χώρο δουλειάς
· επαναφορά των κομμένων συντάξεων και επιδομάτων
· προστασία των ανέργων με αύξηση του επιδόματος ανεργίας
· να μπει φρένο στη φοροληστεία των εργαζομένων
· να πληρώσουν οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες και οι εφοπλιστές
Στην εργοδοτική τρομοκρατία και αυθαιρεσία δε μένουμε απαθείς!
Επικοινωνούμε και οργανωνόμαστε στο Σωματείο μας.
Έχουμε τη δύναμη, μπορούμε να τους σταματήσουμε!
Εμείς παράγουμε τον πλούτο, εμείς μπορούμε να ζήσουμε καλύτερα
χωρίς αυτούς που μας εκμεταλλεύονται, αυτοί δεν μπορούν να

κερδίζουν χωρίς εμάς! 

Νοσταλγία για τον κομμουνισμό

 Νοσταλγία για τον κομμουνισμό

απο το leninreloaded

Υπάρχει μεγάλη απογοήτευση με τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις των επαναστάσεων του 1989, οι οποίες έφεραν δραστική παρακμή του βιωτικού επιπέδου για την πλειοψηφία των πρώην πολιτών των κομμουνιστικών κρατών. Η πλατιά απελπισία με την πτώχευση, τη διαφθορά, την εγκληματικότητα και το γενικό κοινωνικό χάος που συνόδευσαν τη μετάβαση  προς τον καπιταλισμό της αγοράς και την δυτικού τύπου δημοκρατία έχει δημιουργήσει μια αυξανόμενη νοσταλγία για το κομμουνιστικό παρελθόν ανάμεσα σε πολλούς συνηθισμένους ανθρώπους που δεν είναι κομμάτια των κοσμοπολίτικων και φιλοδυτικών ελίτ της χώρας τους. Κοιτούν πίσω με αυξανόμενη αγάπη για τους "παλιούς, καλούς καιρούς" του κομμουνισμού—μια τάση που δημιουργεί αμηχανία και είναι γνωστή ως "Σοβιετικό σικ." 
Σύμφωνα με την πρόσφατα δημοσιευμένη Επιθεώρηση της Ρουμανικής Αξιολόγησης και Στρατηγικής, το 45% πιστέυει πως θα ζούσε καλύτερα αν δεν είχε γίνει καν αντικομμουνιστική επανάσταση. Μετά από εικοσιένα χρόνια ταραχώδους μετακομμουνιστικής ζωής, το 61% όσων μετείχαν στη δημοσκόπηση είπαν ότι ζουν πλέον σε πολύ χειρότερες συνθήκες από ό,τι με τον Τσαουσέσκου, ενώ μόλις το 24% δήλωσε ότι είναι καλύτερα τώρα. Αν αυτά τα αποτελέσματα δημοσκοπήσεων είναι βάσιμα (η δημοσκόπηση έγινε στα τέλη του 2010 με δείγμα 1.476 ενήλικες και έχει περιθώριο σφάλματος συν/πλην 2.7%), ο Τσαουσέσκου έχει εξελιχθεί σε μαρτυρική μορφή προς την οποία οι περισσότεροι Ρουμάνοι τρέφουν συμπάθεια. Τουλάχιστο το 84% των ερωτηθέντων θεωρούν πως η εκτέλεσή του χωρίς δίκαιη δημόσια δίκη ήταν άδικα και το 60% μετανιώνει για τον θάνατό του.[5] Σύμφωνα με μια άλλη πρόσφατη δημοσκόπηση, το 59% των Ρουμάνων θεωρεί πως ο κομμουνισμός είναι καλή ιδέα. Περίπου 44% των ερωτηθέντων θεωρεί πως η καλή αυτή ιδέα δεν εφαρμόστηκε σωστά, ενώ μόνο το 15% θεωρεί πως εφαρμόστηκε σωστά. Δεν υπάρχουν σημαντικές διαφορές ανάμεσα σε άνδρες και γυναίκες σε ό,τι αφορά αυτό το ερώτημα, αλλά οι θετικές απόψεις για τον κομμουνισμό σχετίζονται με την ηλικία και τον χώρο κατοικίας. Μια πλειοψηφία αυτών που είναι μεγαλύτεροι από 40 ετών θεωρούν πως ο κομμουνισμός είναι καλή ιδέα (περιλαμβανομένου του 74% όσων είναι μεγαλύτεροι από 60 και το 64% όσων είναι 40-59). Αλλά μόνο μια μειονότητα θεωρεί κάτι ανάλογο στην νεότερη γενιά, που δεν θυμάται καν το καθεστώς Τσαουσέκσου (το 49% όσων είναι 20-39, και μόνο το 31% όσων είναι νεότεροι από 20). Οι ερωτηθέντες από την επαρχία έχουν θετικότερη άποψη —μόνο το 21% από αυτούς θεωρούν τον κομμουνισμό κακή ιδέα, σε σύγκριση με το 34% των ερωτηθέντων στις πόλεις [6]. Και πολλοί Ρουμάνοι θυμούνται με πόθο τις μέρες που οι περισσότεροι είχαν μια σταθερή δουλειά, φτηνές κρατικές κατοικίες, δωρεάν υγειονομική περίθαλψη, και κρατικά πληρωμένες διακοπές στην ακτή της Μαύρης Θάλασσας. "Λυπάμαι που έπεσε ο κομμουνισμός — όχι για μένα, αλλά όταν βλέπω πόσο υποφέρουν τα παιδιά και τα εγγόνια μου", είπε ένας 68χρονος συνταξιούχος μηχανικός. "Εμείς είχαμε ασφαλείς δουλειές και μισθούς με τον κομμουνισμό. Είχαμε φαϊ να φάμε και διακοπές με τα παιδιά μας κάθε χρόνο."[7]
Το"Σοβιετικό σικ" είναι ιδιαίτερα δημοφιλές ανάμεσα στους κατοίκους της πρώην Ανατολικής Γερμανίας, όπου είναι γνωστό ως "Ostalgie."[8] Σύμφωνα με ένα άρθρο του συντηρητικού γερμανικού περιοδικού Der Spiegel, “η δοξολογία της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας βρίσκεται σε άνοδο δύο δεκαετίες μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου. Οι νέοι και αυτοί που ζουν καλύτερα είναι ανάμεσα σ' αυτούς που απορρίπτου την κριτική της Ανατολικής Γερμανίας ως παράνομου κράτους." Σε μια πρόσφατη δημοσκόπηση που παραθέτει το Der Spiegel, περισσότεροι από τους μισούς (57%) των πρώην Ανατολικογερμανών υπερασπίστηκαν την πρώην ΛΔΓ (GDR). “Η ΛΔΓ είχε περισσότερες καλές παρά κακές πλευρές. Υπήρχαν κάποια προβλήματα, όμως η ζωή εκεί ήταν καλή",, ισχυρίστηκε το 49% των ερωτηθέντων. 8% των πρώην Ανατολικογερμανών αρνήθηκαν κάθετα κάθε κριτική της πρώην πατρίδας τους ή συμφώνησαν με την πρόταση ότι "η ΛΔΓ είχε ως επί το πλείστον καλές πλευρές. Η ζωή εκεί ήταν πιο ευτυχισμένη και καλύτερη από αυτή στην επανενωμένη Γερμανία σήμερα." Αυτά τα αποτελέσματα δημοσκοπήσεων oκυκλοφόρησαν για την 20η επέτειο της πτώσης του τείχους του Βερολίνου και αποκαλύπτουν πως η νοσταλγία για την πρώην Ανατολική Γερμανία έχει μπει βαθιά στην καρδιά πολλών πρώην Ανατολικογερμανών. Δεν είναι πια οι νοσταλγικοί γεροντότεροι που θρηνούν για το χαμό της ΛΔΓ. "Έχει διαμορφωθεί μια νέα μορφή Ostalgie,” παρατίθεται να λέει ο ιστορικός Stefan Wolle. "Ο πόθος για τον ιδανικό κόσμο της δικτατορίας ξεπερνά κατά πολύ τους παλιούς αξιωματούχους της κυβέρνησης", παραπονείται ο Wolle. "Ακόμα και οι νέοι, που δεν είχαν σχεδόν καμία εμπειρία της ΛΔΓ, την εξιδανικεύουν σήμερα."[9]
“Ούτε καν οι μισοί νέοι στην Ανατολική Γερμανία δεν περιγράφουν την ΛΔΓ ως δικτατορία, ενώ η πλειοψηφία πιστεύει πως η Στάζι ήταν μια φυσιολογική υπηρεσία πληροφοριών", συμπέρανε ο πολιτικός επιστήμονας Klaus Schroeder, διευθυντής ενός ερευνητικού ινστιτούτου στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου, ο οποίος μελετά το πρώην κομμουνιστικό κράτος. "Αυτοί οι νεαροί δεν μπορούν —και στην πραγματικότητα ούτε που θέλουν— να αναγνωρίσουν την σκοτεινή πλευρά της ΛΔΓ. Η έρευνα του ίδιου του Schroeder προσφέρει μια σοκαριστική διόραση στις σκέψεις πολλών απογοητευμένων πολιτών της πρώην ΛΔΓ. "Από την οπτική του σήμερα, εγώ θεωρώ ότι μας έδιωξαν από τον παράδεισο όταν έπεσε το τείχος", λέει ένας Ανατολικογερμανός,  ενώ ένας άλλος, 38χρονος, ευχαρίστησε τον Θεό που πρόλαβε να ζήσει στην ΛΔΓ, γιατί δεν ήταν παρά μετά την επανένωση που είδε για πρώτη φορά άστεγους, ζητιάνους και φτωχούς που φοβούνται για την επιβίωσή τους. Η σημερινή Γερμανία περιγράφεται από πολλούς πρώην Ανατολικογερμανούς ως "κράτος δούλων" και ως "δικτατορία του καπιταλισμού", ενώ πολλοί απ' αυτούς απορρίπτουν απόλυτα την επανενωμένη Γερμανία επειδή την θεωρούν υπεβολικά καπιταλιστική και δικτατορική, και βεβαίως όχι δημοκρατική. Ο Schroeder βρίσκει τέτοιες δηλώσεις ανησυχητικές: “Φοβούμαι πως η πλειοψηφία των Ανατολικογερμανών δεν ταυτίζεται με το υπάρχον κοινωνικοπολιτικό σύστημα.” Σύμφωνα με έναν άλλο πρώην Ανατολικογερμανό πολίτη που παραθέτει το ίδιο άρθρο του Der Spiegel, “Παλιά, οι κατασκηνώσεις ήταν ένα μέρος όπου οι άνθρωποι απολάμβαναν την ελευθερία τους μαζί." Αυτό που του λείπει περισσότερο σήμερα είναι "αυτό το αίσθημα της συντροφικότητας και της αλληλεγγύης." Η ετυμηγορία του για τη ΛΔΓ είναι ξεκάθαρη: "Σε ό,τι με αφορά, αυτό που είχαμε τότε ήταν λιγότερο δικτατορία από αυτό που έχουμε σήμερα." Όχι απλά θα ήθελε να ξαναδεί τους ίσους μισθούς και τις ίσες συντάξεις της ΛΔΓ, αλλά παραπονιέται ότι ο κόσμος κλέβει και λέει ψέμματα παντού στην επανενωμένη Γερμανία, και ότι οι σημερινές αδικίες αναπαράγονται απλά με πιο ύπουλο τρόπο από ό,τι στη ΛΔΓ, όπου οι μισθοί πείνας και το έγκλημα ήταν ολοκληρωτικά άγνωστα πράγματα.[10]
Αντιδρώντας στην εξαπλωμένη σε όλη την περιοχή κομμουνιστική νοσταλγία, καθώς και σε αλλαγές στο κλίμα της εθνικής κοινής γνώμης, όπου ο τελευταίος Πολωνός κομμουνιστής ηγέτης, ο στρατηγός Βόιτσεκ Γιαρουζέλσκι, είναι πολύ δημοφιλέστερος του κάποτε σεβαστού αλλά πλέον περιθωριοποιημένου εμβλήματος του αντικομμουνισμού, του πρώην ηγέτη του συνδικάτου Αλληλεγγύη Λεχ Βαλέσα, οι θερμοί αντικομμουνιστές έχουν αναθεωρήσει τον ποινικό κώδικα ώστε να περιλαμβάνει την απαγόρευση όλων των κομμουνιστικών συμβόλων. Κάτω απ' τον νέο νόμο, που είναι αντάξιος της μεσαιωνικής Καθολικής Ιεράς Εξέτασης, οι Πολωνοί πλέον μπορούν να δεχτούν πρόστιμο και φυλάκιση εάν συλληφθούν να τραγουδούν την "Διεθνή", για παράδειγμα, ή αν κρατούν μια κόκκινη σημαία, μια κονκάρδα με σφυροδρέπανο, ή άλλα σύμβολα της κομμουνιστικής εποχής — ακόμα και ένα μπλουζάκι με τον Τσε Γκεβάρα.  Παρομοίως, η συντηρητική Τσέχικη κυβέρνηση προσπαθεί να κηρύξει εκτός νόμου το Κομμουνιστικό Κόμμα της Βοημίας και της Μοραβίας, αν και αυτό κέρδισε το 11% της λαϊκής ψήφου στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές του Μαϊου του 2010 και εκπροσωπείται και στα δύο σώματα του εθνικού κοινοβουλίου. Ο λόγος υποτίθεται πως είναι επειδή η ηγεσία του αρνείται να σβήσει την ιερόσυλη λέξη "Κομμουνιστικό" από το όνομα του κόμματος. Πολλά πρώην κομμουνιστικά μέλη της ΕΕ πίεσαν πρόσφατα τις Βρυξέλλες να προωθήσουν απαγόρευση σε όλη την ΕΕ της υποτίμησης ή της άρνησης των εγκλημάτων των παλιών κομμουνιστικών καθεστώτων. "Η αρχή του δικαίου πρέπει να εγγυηθεί ότι λαμβάνουν δίκαιη μεταχείριση τα θύματα κάθε ολοκληρωτικού καθεστώτος", έγραψαν οι ηγέτες της Βουλγαρίας, της Τσεχίας, της Ουγγαρίας, της Λάτβια, της Λιθουανίας, και της Ρουμανίας σε επιστολή στον επίτροπο δικαιοσύνης της ΕΕ, επιμένοντας πως "η δημόσια στήριξη, άρνηση και χονδροειδής υποτίμηση των εγκλημάτων του ολοκληρωτισμού" θα πρέπει να ποινικοποιηθεί σε κάθε χώρα της ΕΕ. Με  ενθάρρυνση των αντικομμουνιστών εκπροσώπων των μετακομμουνιστικών χωρών το ευρωκοινοβούλιο έχει ήδη περάσει μια αμφιλεγόμενη απόφαση περί "ολοκληρωτισμού" η οποία εξισώνει τον κομμουνισμό με τον Ναζισμό και τον φασισμό. Αλλά τέτοιου είδους τιμωρητικά μέτρα δεν έχουν καταφέρει να σταματήσουν την επιδημία νοσταλγίας για τον κομμουνισμό: το πιο δημοφιλές μπλουζάκι των Βερολινέζων σήμερα είναι αυτό που λέει: "Δώστε μου το Τείχος μου πίσω. Και αυτή τη φορά, κάντε το δυο μέτρα ψηλότερο!" 

Καλώς ήρθατε στην ΕΣΣΔ!

 Καλώς ήρθατε στην ΕΣΣΔ!


Καλώς ήρθατε στην ΕΣΣΔ!
Στα χρόνια 1920-30 του περασμένου αιώνα υπήρξε μεγάλο ενδιαφέρον από τους ξένους
 να επισκεφτούν τη χώρα των Σοβιέτ και ζήσουν την εμπειρία του να δουν από πρώτο χέρι 
πώς χτίστηκε το πρώτο σοσιαλιστικό κράτος στον κόσμο. 
Μετά από αυτό το ενδιαφέρον γεννήθηκε στη Σοβιετική Ένωση μια ακμάζουσα τουριστική βιομηχανία 
που την προωθούσε η κρατική εταιρεία Intourist καλώντας τους να ταξιδέψουν στη χώρα ελεύθερα.
Εκμεταλλευόμενοι τη θερινή περίοδο κάντε ένα φανταστικό ταξίδι στο χρόνο, 
στη συνέχεια με αντιπροσωπευτικές τουριστικά αφίσες, που δύσκολα θα βρει κανείς
 ακόμα και στο «αντικειμενικό» κόσμο του ίντερνετ.
Κάντε
μια απλή αναγωγή στον χρόνο, στο σήμερα και εύκολα θα σας οδηγήσει στην ιστορική αναγκαιότητα
 του σοσιαλισμού.
Στην Ελλάδα του 2013 έναν αιώνα σχεδόν μετά, είναι ένα μακρινό όνειρο οι διακοπές, 






γι αυτούς που ζουν πουλώντας φτηνά την εργατική τους δύναμη.

Κριμαία 1935
Τιφλίδα 1939
Μπακού 1939
Βατούμ 1936
Κεντρική Ασία 1934
Κρουαζιέρα στον Βόλγα 1932
Αρμενία 1935
Στον Καύκασο 1936
Κυνήγι μεγάλων ζώων στην ΕΣΣΔ, 1931
Η "Intourist" προσκαλεί στο Μανγκιτογκόρσκ, 1930
Χειμώνας στην ΕΣΣΔ, 1935
Αθλητισμός. Καλοκαίρι στην ΕΣΣΔ, 1936
Σπα! στην ΕΣΣΔ, το 1930. Στην Ελλάδα του '30 ούτε σπανακόρυζο.
Λενινγκραντ 1936
Οδησσός 1930, θέα στο λιμάνι και οι περίφημες σκάλες Ποτέμκιν
                                                 κάτω από την κόκκινη σημαία της ΕΣΣΔ!





Πηγη: gekoudi

Η ένταση της επίθεσης καθορίζει και το μέγεθος της συσπείρωσης που απαιτείται

Η ένταση της επίθεσης καθορίζει και το μέγεθος της συσπείρωσης που απαιτείται

Οταν κοντά ένα μήνα πριν μια σειρά Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα έπαιρναν την πρωτοβουλία να απευθύνουν ένα «κάλεσμα συμπόρευσης κι αγώνα για να διαμορφώσουμε τους όρους αντεπίθεσης του εργατικού κινήματος ενιαία, κατά κλάδο, πανελλαδικά», ώστε «να αγωνιστούμε μαχητικά, ανυποχώρητα, κανένας να μη δουλεύει χωρίς Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, χωρίς συγκροτημένα δικαιώματα», η πραγματικότητα ήταν μία: «Οι απώλειες μας είναι μεγάλες. Συνυπολογίζοντας όλους τους παράγοντες, μπορούμε να εκτιμήσουμε πως οι συνολικές απώλειες στο βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων φθάνουν ή και προσεγγίζουν το 50% την περίοδο της κρίσης. Η επίθεση στον κατώτατο μισθό είχε ως αποτέλεσμα οι αποδοχές το 2014 να είναι χαμηλότερες ακόμα και από τα κατώτατα όρια των αρχών της δεκαετίας του 1990».
Στόχοι πάλης
Για την αντιμετώπιση αυτής της πραγματικότητας από τα ταξικά συνδικάτα προσδιορίστηκαν οι παρακάτω στόχοι πάλης ως πρόταση για συζήτηση σε όσο το δυνατόν περισσότερες οργανώσεις:
-- Να διεκδικήσουμε την επαναφορά του βασικού μισθού στα 751 ευρώ, την κατάργηση του αντεργατικού πλαισίου για τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και την επαναφορά των κλαδικών συλλογικών διαπραγματεύσεων. Τα δικαιώματά μας, ο κλεμμένος ιδρώτας και το αίμα μας δεν είναι περασμένα, ξεχασμένα.
-- Ν' απαιτήσουμε την κατάργηση του νέου μισθολογίου και της αντιδραστικής αξιολόγησης στο Δημόσιο, την επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού, την κάλυψη των απωλειών των δημοσίων υπαλλήλων.
-- Να διεκδικήσουμε Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας με αυξήσεις στους μισθούς με κριτήριο τις τεράστιες απώλειες στο εργατικό εισόδημα σε κάθε κλάδο και χώρο δουλειάς.
-- Να διεκδικήσουμε την επαναφορά των κομμένων συντάξεων και επιδομάτων.
-- Να διεκδικήσουμε την προστασία των ανέργων με αύξηση του επιδόματος ανεργίας.
-- Να μπει φρένο στη φοροληστεία των εργαζομένων.
-- Να πληρώσουν οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες και οι εφοπλιστές.
Και τονίστηκε η ανάγκη «με βάση αυτό το καταρχήν πλαίσιο, κάθε κλάδος, κάθε σωματείο να αναλάβει το δικό του μερίδιο ευθύνης στον ενιαίο, κοινό αγώνα της εργατικής τάξης» με τη σημείωση πως «στους δρόμους του αγώνα θα κριθούμε όλοι και μπορούμε να συναντηθούμε, διαμορφώνοντας ένα ενιαίο και σταθερό μέτωπο αγώνα».
Ο αντίπαλος
Στο διάστημα που μεσολάβησε έγινε ακόμα πιο επιθετικός ο σχεδιασμός της αστικής τάξης. Ο ΣΕΒ έκανε ήδη καθαρό πως από τη σκοπιά των βιομηχάνων «η ελευθερία των συλλογικών διαπραγματεύσεων νοθεύεται δραστικά στην Ελλάδα από τη λειτουργία του συστήματος υποχρεωτικής διαιτησίας (...) τέτοιες αποφάσεις μπορεί να εκτινάξουν στα ύψη τα μισθολογικά κόστη των επιχειρήσεων, επιτείνοντας τα προβλήματα επιβίωσης μικρών και μεγάλων επιχειρήσεων και αποθαρρύνοντας τους επενδυτές να βάλουν τα χρήματά τους στη χώρα μας». Ενώ για τον κατώτερο μισθό δηλώνει: «Οσο η χώρα μας βρίσκεται σε πρόγραμμα, είναι πιθανόν να μην είναι εφικτή η επαναφορά της ΕΓΣΣΕ. Οσον αφορά στα υπόλοιπα θέματα των εργασιακών σχέσεων, η πρόταση του ΣΕΒ είναι να υπερισχύουν οι Συλλογικές Συμβάσεις στο επίπεδο της επιχείρησης».
O ΣΕΒ, δηλαδή, επιβεβαιώνει ανοιχτά αυτό που καιρό τώρα έχουν εκτιμήσει τα ταξικά συνδικάτα ότι η «ανάπτυξη», που ευαγγελίζονται κυβέρνηση, ΕΕ, ΔΝΤ, ΣΕΒ, εφοπλιστές και τραπεζίτες, θα ποτιστεί με το αίμα των παιδιών της εργατικής τάξης, που καταδικάζονται στην ανεργία, στη φθηνή εργασία και τη δουλειά - λάστιχο! Η εργοδοσία τσακίζει ό,τι έχει απομείνει από ΣΣΕ και προωθεί νέες απαράδεκτες συμφωνίες με όχημα τις ενώσεις προσώπων. Ο ΣΕΒ προκλητικά απαιτεί να παραμείνει ο κατώτερος μισθός στα Τάρταρα, να μην επανέλθει η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας εκεί που ήταν πριν το 2012, να καταργηθούν όλα τα επιδόματα, πολυετίες, γάμου ακόμα και ο 13ος - 14ος μισθός, να έρθει νέος νόμος που θα περιορίζει το δικαίωμα στην απεργία και τη συνδικαλιστική δράση. Εχουν, δηλαδή, το δικό τους σχέδιο με στόχο την παραπέρα μείωση των μισθών, των μεροκάματων, των κοινωνικών παροχών. Διακηρυγμένο στόχο έχουν να κατεβάσουν το μέσο μισθό ακόμα περισσότερο, καθώς και τον κατώτερο μισθό.
Γίνεται, λοιπόν, προφανές, πως «η εργατική τάξη χρειάζεται το δικό της σχέδιο όχι μόνο για να αποκρούσει τη νέα επίθεση, αλλά για να διεκδικήσει τις τεράστιες απώλειες που είχε με γνώμονα τις σύγχρονες ανάγκες της!».
Ενταση της επίθεσης
Η ανάγκη η εργατική τάξη με δικό της σχέδιο να αποκρούσει την επίθεση επαυξάνεται από την πραγματικότητα που διαμορφώνεται στους χώρους δουλειάς. Ορισμένα παραδείγματα που παρουσιάστηκαν σε πρόσφατη σύσκεψη στη Ρόδο: Ενας - ένας οι μεγαλοξενοδόχοι, διαγράφονται από μέλη της Ενωσης Ξενοδόχων Ρόδου και δεν εφαρμόζουν ακόμα και αυτή τη Συλλογική Σύμβαση με τους διπλά και τρίδιπλα μειωμένους μισθούς. Αυτό σημαίνει πρακτικά αμοιβή που ξεκινά από τα 511 ευρώ, για τους άνω των 25 και 430 ευρώ καθαρά, για τους κάτω των 25. Αλλοι απλά πληρώνουν ό,τι και όποτε θέλουν. Η απληρωσιά έχει πολλαπλασιαστεί, τείνει να γίνει η κυρίαρχη κατάσταση, οι χώροι που οι εργαζόμενοι πληρώνονται στην ώρα τους να είναι η εξαίρεση. Υπάρχουν ακόμα οφειλόμενα από την περσινή σεζόν σε δεκάδες χώρους. Το ρεπό και το 8ωρο, γενικότερα ο σταθερός ημερήσιος χρόνος εργασίας και η ανάπαυση των εργαζομένων είναι άγνωστες λέξεις στους χώρους δουλειάς του νησιού.
Συσπείρωση και συντονισμός
Πάνω - κάτω αυτή η εικόνα καταγράφεται και σ' άλλες περιοχές. Για την ανατροπή της, προβάλλει όλο και πιο έντονα η ανάγκη και δυνατότητα να αντιμετωπιστεί αυτή η κατάσταση. Παράδειγμα, στη Λιβαδειά, στη σύσκεψη που έγινε για το συντονισμό της δράσης των συνδικάτων αποφασίστηκε να προωθηθεί άμεσα, η σύσταση Επιτροπών Ανέργων κατά εργασιακό κλάδο, ξεκινώντας από τους πιο βαριά πληγμένους κλάδους όπως των Κατασκευών (οικοδόμων και συναφών κλάδων) και των ιδιωτικών υπαλλήλων. Η δημιουργία και ανακοίνωση των επιτροπών αυτών θα γίνει μέσα στον Αύγουστο, με στόχο να επεξεργαστούν πρόγραμμα δράσεων ενημέρωσης και συσπείρωσης των ανέργων αλλά και των εργαζομένων/συνταξιούχων. Αποφασίστηκε παράλληλα η κλιμάκωση των κινητοποιήσεων για τη διεκδίκηση Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας.
Ανοιχτά μέτωπα
-- Στα «Λιπάσματα Καβάλας» οι εργαζόμενοι απεργούν έχοντας απέναντί τους την τρομοκρατία της εργοδοσίας, αλλά και την κρατική καταστολή. Οι απεργοί δηλώνουν αμετακίνητοι και συνεχίζουν τον αγώνα τους, κόντρα στο κλίμα φόβου και τρομοκρατίας που επιχειρούν κράτος και εργοδοσία, απαιτώντας ανάκληση των απολύσεων και υπογραφή ΣΣΕ με σύγχρονα δικαιώματα.
-- Στα καταστήματα του Μαρινόπουλου μετά την επιτυχία της 24ωρης απεργίας, συνεχίζονται οι κινητοποιήσεις με συγκρότηση Επιτροπών Αγώνα.
-- Στο «Ledra» έχουν αποφασίσει συνέχιση των κινητοποιήσεων.
-- Στα πρακτορεία διακίνησης εφημερίδων άρχισαν επίσης κινητοποιήσεις, καθώς η εργοδοσία αποφάσισε ότι οι μισθοί των εργαζομένων είναι το εμπόδιο για την ανάπτυξή τους και αποφάσισαν να τους μειώσουν.
-- Στον «Ευαγγελισμό» έγινε επιτυχημένη κινητοποίηση για την ανάκληση των απολύσεων δύο ελαιοχρωματιστών εργολαβικού συνεργείου. Το Σωματείο Εργαζομένων στο Νοσοκομείο συνεχίζει τον αγώνα για την καταβολή όλων των δεδουλευμένων των εργολαβικά εργαζομένων, αλλά και για την επίλυση των σοβαρών χρόνιων προβλημάτων του νοσοκομείου.
-- Σε κινητοποιήσεις προχώρησαν για ακόμη μια φορά οι εργαζόμενοι στις επιχειρήσεις συμφερόντων «Ζούρα» με απόφαση του Σωματείου τους, διεκδικώντας την καταβολή δεδουλευμένων, τη διασφάλιση των θέσεων εργασίας, την ανάκληση των απολύσεων, τη λήψη μέτρων υγιεινής και ασφάλειας στην εργασία.
-- Στου «Λεβεντέρη», στη Μαγνησία, έγινε 24ωρη απεργία και συγκέντρωση έξω από το εργοστάσιο ενάντια στις 9 απολύσεις.
-- Κύμα απολύσεων καταγράφηκε και στα ορυχεία της Δυτικής Μακεδονίας, Περίπου 300 εργαζόμενους σε εργολαβίες έχουν απολύσει εδώ και 1,5 μήνα οι εργολάβοι, ενώ στους εργαζόμενους που απασχολούνται σε εργολαβίες τεχνικών έργων στα ορυχεία, οφείλονται δεδουλευμένα τριών έως έξι μηνών. Το Σωματείο Εργατοτεχνιτών και Εργαζομένων στην Ενέργεια Δυτικής Μακεδονίας καλεί τους εργαζόμενους σε αγώνα, με στόχο «ούτε μέρα καθυστέρηση στην καταβολή του συνόλου των δεδουλευμένων στους εργαζόμενους στις εργολαβίες και να μπει φρένο τώρα στις απολύσεις».
-- Με αίτημα την υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης και ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ άρχισαν απεργιακές κινητοποιήσεις στο σιδηρόδρομο.
-- Αναστάτωση επικρατεί και στην ΕΛΛΑΚΤΩΡ όπου εργαζόμενη απολύθηκε γιατί αρνήθηκε να υπογράψει ατομική σύμβαση με όρους αγγλικού εμπορικού Δικαίου!
Κανένας μόνος του
Η εικόνα που βγαίνει από τους χώρους δουλειάς, έρχεται να επιβεβαιώσει την εκτίμηση των ταξικών συνδικάτων ότι «κανένας κλάδος μόνος του, κανένα σωματείο μόνο του δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την ενιαία κι οργανωμένη επίθεση κυβέρνησης και εργοδοσίας.
Χρειάζεται να δυναμώσει η ενότητα των γραμμών της εργατικής τάξης, η οργάνωσή της στους χώρους δουλειάς, στους κλάδους. Με κέντρο δράσης και πάλης κάθε χώρο δουλειάς με βελτίωση της λειτουργίας των σωματείων, των επιτροπών αγώνα, να συγκεντρώσουμε και προετοιμάσουμε δυνάμεις που θα μπουν μπροστά στο απαιτητικό αυτό μέτωπο πάλης. Με ενημέρωση, συσπείρωση και κινητοποίηση περισσότερων δυνάμεων. Με καλή προετοιμασία και συζήτηση για το πλαίσιο διεκδικήσεων, το σχεδιασμό και τις μορφές αγώνα. Με την κοινή δράση να ξεπεράσουμε απόψεις που δε δίνουν διέξοδο, που λένε ότι "τίποτα δεν αλλάζει", "τίποτα δεν μπορεί να γίνει".
Οσο κι αν είναι δύσκολη η κατάσταση, πολλά μπορούν να γίνουν, αν αποφασίσουμε να δείξουμε την πραγματική δύναμή μας. Αυτήν τη στιγμή, αυτό που χρειάζεται είναι η οργάνωση του αγώνα και όχι οι "κοινωνικοί διάλογοι" που στήνουν η κυβέρνηση και οι ενώσεις των εργοδοτών, για να μας παγιδεύσουν και αυτοί να συνεχίζουν να κλιμακώνουν την επίθεση σε βάρος της τάξης μας. Δική μας ευθύνη είναι να δυναμώσουμε την κοινή δράση και τη συμμαχία με όλο τον εργαζόμενο λαό που στενάζει, στις πόλεις και τα χωριά, όπως κι εμείς, κάτω από τον ίδιο ζυγό των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, των μεγαλεμπόρων, των εφοπλιστών».
Το γεγονός ότι μέχρι το βράδυ της Παρασκευής το κάλεσμα είχε υπογραφεί από 156 συνδικαλιστικές οργανώσεις, μεταξύ αυτών 17 Εργατικά Κέντρα και 12 Ομοσπονδίες προσδίδει ήδη μια νέα δυναμική στο αρχικό κάλεσμα. Αυτό ακριβώς πρέπει να καθορίσει και τη συνέχεια.

«Δελτίο θυέλλης»...

«Δελτίο θυέλλης»...
Πεδίο δράσης κάθε σημείο της Γης όπου διακυβεύονται τα συμφέροντα των γερμανικών μονοπωλίων, αλλά και το εσωτερικό της Γερμανίας

Φωτ. από την πρόσφατη επίθεση στο Μόναχο. Η νέα «πολιτική ασφάλειας» της Γερμανίας προβλέπει αναβαθμισμένο ρόλο του στρατού και στο εσωτερικό της χώρας
Φωτ. από την πρόσφατη επίθεση στο Μόναχο. Η νέα «πολιτική ασφάλειας» της Γερμανίας προβλέπει αναβαθμισμένο ρόλο του στρατού και στο εσωτερικό της χώρας
Στις 13 Ιούλη, η Γερμανίδα ομοσπονδιακός υπουργός Αμυνας, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, παρουσίασε τη «Λευκή Βίβλο για τη γερμανική ασφάλεια και το μέλλον των Ενόπλων Δυνάμεων της Γερμανίας», το κείμενο - «θεμέλιο» όπως, χαρακτηρίζεται, για την αναθεώρηση ύστερα από 10 χρόνια της «πολιτικής ασφάλειας» της Γερμανίας. Πρόκειται πραγματικά για ένα «δελτίο θυέλλης» για όσα είναι μπροστά, που μαζί με τις ανησυχίες της γερμανικής αστικής τάξης για την εξασφάλιση των συμφερόντων της καταγράφει ξεκάθαρα την πρόθεσή της να κάνει τα πάντα για να θωρακίσει την εξουσία της στο εσωτερικό και να υπερασπιστεί πιο «τολμηρά» τα συμφέροντά της σε διεθνές επίπεδο. Αλλωστε, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται και στο κείμενο, «η πολιτική ασφάλειας ξεκινάει από το εσωτερικό της Γερμανίας και έχει ορίζοντα όλο τον κόσμο»...
«Η ειρήνη δεν θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη»...
Από τον... πρόλογο κιόλας, η Γερμανίδα καγκελάριος, Α. Μέρκελ, ξεκαθαρίζει το χαρακτήρα της αναθεώρησης της «πολιτικής ασφάλειας». Γράφει ανάμεσα στ' άλλα: «Ο κόσμος του 2016 είναι αναστατωμένος (...) Η ειρήνη και η σταθερότητα δεν είναι κάτι δεδομένο ακόμα και για την Ευρώπη. Σε αυτήν την αλλαγμένη κατάσταση, η αποστολή της ομοσπονδιακής κυβέρνησης είναι να επαναπροσδιορίσει τα ενδιαφέροντα, τις προτεραιότητες και τους σκοπούς της πολιτικής ασφάλειας της χώρας μας (...) Το οικονομικό και πολιτικό βάρος της Γερμανίας σημαίνει ότι είναι καθήκον μας να αναλάβουμε ευθύνες για την ασφάλεια της Ευρώπης, σε συνεργασία με τους ευρωπαϊκούς και υπερατλαντικούς εταίρους μας...».
Η Γερμανίδα υπουργός Αμυνας, πάλι, γίνεται ακόμα πιο συγκεκριμένη: «Στις παρούσες κρίσεις η Γερμανία έδειξε ότι έχει τη θέληση να αναλάβει ευθύνες στην πολιτική ασφάλειας. Δείξαμε επίσης πως είμαστε έτοιμοι να αναλάβουμε την ηγεσία».
Οσο για τη «σημαία» των νέων αυτών «αγώνων» της γερμανικής αστικής τάξης στον επικίνδυνο στίβο των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, δεν μπορεί παρά να γράφει όσα συνοπτικά ξεκαθαρίζει το κείμενο από τις πρώτες του σελίδες για την ανάγκη η «πολιτική ασφάλειας» «να διασφαλίσει την ευημερία (...) μιας ισχυρής γερμανικής οικονομίας, όπως επίσης και ενός ελεύθερου και απρόσκοπτου παγκόσμιου εμπορίου», να προωθήσει την... «υπεύθυνη χρήση των περιορισμένων αγαθών και των σπάνιων πόρων σε όλο τον κόσμο», «να βαθύνει την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» και να «κατοχυρώσει τη διατλαντική συνεργασία». Με δυο λόγια, να υπηρετήσει - όπου και ό,τι κι αν χρειαστεί - τα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων της Γερμανίας και τις βασικές στρατηγικές τους επιλογές.
Μια κρυστάλλινη ανάλυση
Από πού προκύπτουν οι ανησυχίες, οι φόβοι και η αποφασιστικότητα την οποία διαμηνύουν οι Γερμανοί καπιταλιστές; Η ανάλυση που κάνει το κείμενο στην ενότητα «Ο ρόλος της Γερμανίας στον κόσμο και η προσέγγιση της ασφάλειας» εκπλήσσει για τον κρυστάλλινο, όσο και ωμό τρόπο που περιγράφονται ο λυσσαλέος ανταγωνισμός που οξύνει η καπιταλιστική κρίση αλλά και οι ανακατατάξεις που προκαλεί στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Να, αναλυτικά, το σχετικό απόσπασμα (οι υπογραμμίσεις δικές μας):
«Η Γερμανία είναι ιδιαίτερα διασυνδεδεμένη με τον υπόλοιπο κόσμο και - εξαιτίας της οικονομικής, πολιτικής και στρατιωτικής της σημασίας, όσο και των αδυναμιών της - έχει ευθύνη να συμμετέχει ενεργά στη διαμόρφωση της παγκόσμιας τάξης (...) Με αυτήν τη νέα πραγματικότητα έρχονται περισσότερες επιλογές για άσκηση επιρροής αλλά και αυξημένες ευθύνες.
Η Γερμανία έχει μια ισχυρή οικονομία, που ωφελείται από μια σταθερή κοινωνία, υψηλής ποιότητας υποδομές και μια υψηλά ειδικευμένη εργατική δύναμη που ενισχύεται με τη μετανάστευση. Πολιτικά (...) μπορεί να βασίζεται στο ισχυρό δίκτυο διμερών, ευρωπαϊκών και υπερατλαντικών δεσμών της και στις θεσμικές δομές της (...).
Μακροπρόθεσμα, ωστόσο, είναι απίθανο η Γερμανία να διατηρήσει τη θέση της ως η τέταρτη μεγαλύτερη οικονομία παγκοσμίως. Οι οικονομίες των αναδυόμενων δυνάμεων στην Ασία και τη Λατινική Αμερική κατά πάσα πιθανότητα θα ξεπεράσουν τη γερμανική - αν και όχι την ευρωπαϊκή - σε ακαθάριστο εθνικό προϊόν τα επόμενα χρόνια.
Η γερμανική ευημερία και οικονομία εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από τις κατάλληλες συνθήκες - στην Ευρώπη και παγκόσμια.
Η Γερμανία είναι πλήρως ενσωματωμένη στις ροές του διεθνούς εμπορίου και των επενδύσεων. Η χώρα μας είναι ιδιαίτερα εξαρτώμενη από τις ασφαλείς διαδρομές εφοδιασμού, τις σταθερές αγορές και τα λειτουργικά δίκτυα πληροφοριών και επικοινωνιών. Αυτή η εξάρτηση θα συνεχίσει να αυξάνεται. Η ανταγωνιστικότητα της Γερμανίας ως βιομηχανικού έθνους εξαρτάται γι' αυτό όλο και περισσότερο από το προβάδισμά της στην καινοτομία». Αλλά φυσικά για ένα τέτοιο στόχο δεν αρκεί η ένταση της εκμετάλλευσης της «υψηλά ειδικευμένης» εργατικής τάξης της Γερμανίας...
Ανακατατάξεις, «προκλήσεις» και «φυγόκεντρες δυνάμεις»
Το ίδιο «περίπλοκο, εκρηκτικό, δυναμικό και γι' αυτό ολοένα και πιο απρόβλεπτο» περιβάλλον ασφαλείας, που γεννάνε οι αβυσσαλέες αντιθέσεις στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, περιγράφεται και σε άλλα σημεία του κειμένου για να στοιχειοθετηθεί η «μεταβατικότητα στη διεθνή τάξη». Το κείμενο ξεχωρίζει τρία σημεία:
  • Την «πολυπολικότητα και διάχυση της δύναμης», δηλαδή τις ανακατατάξεις στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα. «Δυναμικά αναπτυσσόμενες κοινωνίες συνδέουν τον αυξανόμενο πλούτο τους και τη συμμετοχή τους στην παγκόσμια οικονομία με τις βλέψεις για επέκταση της επιρροής τους στις περιφερειακές και παγκόσμιες υποθέσεις (...) Το υπογραμμίζουν με μια σημαντική αύξηση στρατιωτικών δαπανών και μέσω ενός εντεινόμενου συντονισμού των συμφερόντων τους σε νέους οργανισμούς και ομάδες κρατών», λέει χαρακτηριστικά το κείμενο, «δείχνοντας» την Κίνα και την Ινδία, που «έως τα μέσα του αιώνα αναμένεται το μέγεθος της οικονομίας τους να είναι παρόμοιο με αυτό των χωρών του ΟΟΣΑ ως σύνολο», όπως και τους BRICS και την ASEAN. «Ως αποτέλεσμα αυτών των αλλαγών», προειδοποιεί η «Βίβλος», υπάρχει ο κίνδυνος «να αναπτυχθούν ανταγωνιστικές δομές στη διεθνή πολιτική (...) που θα αποδυναμώσουν την παγκόσμια ενωτική φύση οργανισμών και θεσμών της παρούσας παγκόσμιας τάξης».
  • Την «αμφισβήτηση των κανόνων της ευρωατλαντικής τάξης, ειρήνης και σταθερότητας», «φωτογραφίζοντας» τη Ρωσία, που, όπως λέει, «αμφισβητεί ανοιχτά την ευρωπαϊκή ειρήνη με την πρόθεσή της να χρησιμοποιήσει βία για να προωθήσει τα συμφέροντά της και εμμέσως να ξαναχαράξει τα σύνορα που είναι εγγυημένα από τον διεθνή νόμο, όπως έχει κάνει στην Κριμαία και την ανατολική Ουκρανία. Αυτό έχει μακροπρόθεσμες επιπλοκές για την ασφάλεια στην Ευρώπη και κατά συνέπεια στη Γερμανία (...) Αυτό αποτυπώνεται, για παράδειγμα, από την αύξηση της ρωσικής στρατιωτικής δραστηριότητας κατά μήκος των συνόρων της με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Στο πλαίσιο του εκτενούς εκσυγχρονισμού των Ενόπλων Δυνάμεών της, η Ρωσία εμφανίζεται έτοιμη να δοκιμάσει τα όρια των υπαρχουσών διεθνών συμφωνιών. Χρησιμοποιώντας ολοένα και περισσότερο "υβριδικά" όργανα ώστε εσκεμμένα να θολώσει τα όρια ανάμεσα στον πόλεμο και την ειρήνη, η Ρωσία δημιουργεί αβεβαιότητα γύρω από τη φύση των προθέσεών της. Αυτό απαιτεί απαντήσεις από τα επηρεαζόμενα κράτη, καθώς επίσης και από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Χωρίς ριζική αλλαγή στην πολιτική της, η Ρωσία θα αποτελέσει πρόκληση για την ασφάλεια της ηπείρου μας στο προσεχές μέλλον». Ταυτόχρονα, βέβαια, το κείμενο αποτυπώνει και τις περίπλοκες σχέσεις ανταγωνισμού - συνεργασίας που συνυπάρχουν, όπως επίσης και τους «ιδιαίτερους δεσμούς» τουλάχιστον ενός τμήματος της γερμανικής αστικής τάξης με αντίστοιχα ρωσικά: «Την ίδια ώρα, ωστόσο, η Ευρώπη και η Ρωσία παραμένουν συνδεδεμένες με ένα ευρύ δίχτυ κοινών συμφερόντων και σχέσεων (...) Είναι γι' αυτό όλο και πιο σημαντικό, στις σχέσεις μας με τη Ρωσία, να βρούμε τη σωστή αναλογία ανάμεσα στη συλλογική άμυνα (...) από τη μια μεριά, και προσεγγίσεις για τη συλλογική ασφάλεια και την τοπική συνεργασία, από την άλλη»...
  • Τις «φυγόκεντρες δυνάμεις» στην ΕΕ. Τις ενδοαστικές, δηλαδή, κόντρες και τα αποκλίνοντα συμφέροντα εντός της ιμπεριαλιστικής διακρατικής ένωσης, που τη φέρνουν «αντιμέτωπη με την πρόκληση της διατήρησης και επέκτασης της εσωτερικής της συνοχής (...) ως αποτέλεσμα των ταυτόχρονων συνεπειών της οικονομικής και προσφυγικής κρίσης και των ανασφαλειών στα εξωτερικά της σύνορα» και η οποία «θα συνεχίσει να έχει ένα σταθεροποιητικό ρόλο για τους γείτονές της μόνο αν ξεπεράσει τα εσωτερικά της "τεκτονικά ρήγματα", εξουδετερώσει επιτυχώς τις φυγόκεντρες δυνάμεις (...) και έτσι ενδυναμώσει την εσωτερική της συνοχή και ενότητα. Είναι γι' αυτό απαραίτητο να γίνει πλήρης εκμετάλλευση των ευκαιριών που προσφέρει η Συνθήκη της Λισαβόνας», δηλαδή η Συνθήκη που προωθεί διά πυρός και σιδήρου για τα λαϊκά στρώματα την καπιταλιστική «ολοκλήρωση της ΕΕ», ώστε να μπορέσει με άλλους όρους να σταθεί στο λυσσαλέο διεθνή ανταγωνισμό. Η Γερμανία, πάντως, «θα συνεχίσει να αναζητά (...) να θέσει αυτές τις φυγόκεντρες δυνάμεις υπό έλεγχο».
«Τέρατα» και προσχήματα
Από την «πυριτιδαποθήκη» αυτή των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, που τροφοδοτούν οι μεγάλες δυσκολίες ανάκαμψης από την καπιταλιστική κρίση, δεν θα μπορούσαν φυσικά παρά να βγαίνουν και κάθε είδους «τέρατα», πραγματικά ή κατασκευασμένα, αλλά σίγουρα «χρήσιμα» στους κάθε είδους σχεδιασμούς. Ολα, δηλαδή, όσα η «Βίβλος» εκτιμά ότι αποτελούν «άγνωστες προκλήσεις» για την πολιτική ασφάλειας, στις οποίες συμπεριλαμβάνει... τα πάντα. Από τη «διακρατική τρομοκρατία» των «τεράτων» που έσπειραν οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις έως τις «προκλήσεις για τη διαδικτυακή ασφάλεια και τη ροή πληροφοριών», τις διακρατικές συγκρούσεις και την παγκόσμια κούρσα των εξοπλισμών, τη διάδοση των όπλων μαζικής καταστροφής, τα «εύθραυστα κράτη», τις απειλές για τα τηλεπικοινωνιακά συστήματα, τις γραμμές προμηθειών πρώτων υλών, Ενέργειας, εμπορευμάτων και μεταφορών («ιδιαίτερα σημαντικών για ένα εξαγωγικό έθνος όπως η Γερμανία»), τη «μη ελεγχόμενη» μετανάστευση, την κλιματική αλλαγή και τις επιδημίες, την ασφάλεια του Διαστήματος, όλα μα όλα τα ζητήματα μπαίνουν στο στόχαστρο της «πολιτικής ασφάλειας» της Γερμανίας ως εν δυνάμει κίνδυνοι για τα συμφέροντα των μονοπωλίων της, αλλά και ως εν δυνάμει προσχήματα για τις σχεδιαζόμενες νέες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τον αναβαθμισμένο ρόλο που φέρεται αποφασισμένη να παίξει σε διεθνές επίπεδο.
Θωρακίζουν το εσωτερικό...
Μέσα σε αυτό το «κουβάρι», η «Βίβλος» ορίζει ρητά ότι «δεν είναι πλέον δυνατή μια διακριτή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην εσωτερική και την εξωτερική ασφάλεια (...) Οι περιστάσεις απαιτούν μια αποτελεσματική ολιστική κυβερνητική προσέγγιση στο ζήτημα της ασφάλειας». Στην «ολοκληρωτική» αυτή προσέγγιση κρίσιμο ρόλο έχει η θωράκιση της αστικής εξουσίας στο εσωτερικό, η «ιδιαίτερης σημασίας» «ενίσχυση της συνοχής και της στιβαρότητας της χώρας μας ώστε να μπορεί να αντεπεξέλθει στις τωρινές και μελλοντικές απειλές», όπως αναφέρεται.
Γι' αυτό και η έκθεση επισημαίνει ότι «η εθνική ασφάλεια δεν είναι μόνο ζήτημα του κράτους, αλλά ολοένα και περισσότερο ένα κοινό καθήκον του κράτους, της βιομηχανίας, της επιστημονικής κοινότητας και της κοινωνίας. Η κοινή κατανόηση των πιθανών κινδύνων είναι η βάση για να χτιστεί η αντοχή όλης της κοινωνίας», θυμίζοντας ταυτόχρονα ότι «το κράτος και η βιομηχανία ήδη έχουν μια στενή συνεργασία ασφαλείας, που περιλαμβάνει την προστασία κρίσιμων υποδομών και της οικονομίας».
Εδώ δεν μπορεί να διαφύγουν της προσοχής δύο σημαντικά ζητήματα:
  • Πρώτον, η αξιοποίηση της σκόπιμα θολής έννοιας της «ριζοσπαστικοποίησης», ώστε να «χωράει» κάθε κίνδυνο για την αστική εξουσία από την πραγματικά ριζοσπαστική δράση της εργατικής τάξης: «Τα προβλήματα στην ενσωμάτωση στην αγορά εργασίας, η εμπειρία της ανεργίας από μικρή ηλικία και της έλλειψης προοπτικών μπορούν να οδηγήσουν στη βία και τη ριζοσπαστικοποίηση. Η εργασία των νέων είναι γι' αυτό στενά συνδεδεμένη με την πρόληψη της βίας και είναι κρίσιμη για την κοινωνία μας», λέγεται.
  • Δεύτερον, το ανοιχτό ενδεχόμενο για αξιοποίηση των Ενόπλων Δυνάμεων και στο εσωτερικό της χώρας, πλάι στους υπόλοιπους κρατικούς κατασταλτικούς μηχανισμούς, με χαρακτηριστικές αναφορές όπως ότι «το γερμανικό Σύνταγμα επιτρέπει κατηγορηματικά την ανάπτυξη των Ενόπλων Δυνάμεων στο εσωτερικό σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης. Οι μεγάλης κλίμακας τρομοκρατικές επιθέσεις μπορούν να θεωρηθούν τέτοιες...», «προκειμένου να βοηθήσουν την αστυνομία να αντιμετωπίσει έκτακτες καταστάσεις, οι Ενοπλες Δυνάμεις, σε συγκεκριμένες συνθήκες, ασκούν εξουσία και λειτουργούν ως δύναμη επέμβασης και επιβολής», «οι Ενοπλες Δυνάμεις μπορούν επίσης να αναπτυχθούν σε περίπτωση μιας εσωτερικής ανάγκης (...) αν υπάρχει ένας άμεσος κίνδυνος για την ύπαρξη της ελεύθερης και δημοκρατικής τάξης της Γερμανίας»...
...βγάζουν «νύχια» στο εξωτερικό
Η πολύπλευρη «ασφάλεια στο εσωτερικό», αλλά και η στράτευση του λαού στους στόχους της αστικής τάξης είναι εξάλλου και προϋπόθεση ώστε η γερμανική αστική τάξη να «ανοίξει τα φτερά της» στις νέες περιπέτειες για τα συμφέροντα των μονοπωλίων, που ναι μεν λέει η έκθεση «παραμένουν στενά συνδεδεμένα με εκείνα των συμμάχων και συνεταίρων μας (αφού) μόνο σε συνεργασία με άλλους η Γερμανία μπορεί (...) να κάνει αποτελεσματική χρήση των σημαντικών αλλά περιορισμένων πηγών και να ξεδιπλώσει την καινοτόμο παραγωγική της δυναμική», αλλά «την ίδια στιγμή, η ικανότητά μας να ανταποκρινόμαστε μέσα σε ένα διεθνές - και συγκεκριμένα ευρωπαϊκό και διατλαντικό - πλαίσιο βασίζεται σε μια καθαρά εθνική θέση».
Μέσα σε αυτά τα όρια, που καθορίζουν τα συμφέροντα των μονοπωλίων, η «Βίβλος» αποτυπώνει μια σειρά από στρατηγικές επιλογές και στόχους της αστικής τάξης της Γερμανίας αλλά και την πρόθεσή της να παίξει έναν πιο αναβαθμισμένο ρόλο:
  • Διατηρεί ως στρατηγική της επιλογή τη συμπόρευση με τις ΗΠΑ, που «θα συνεχίσουν να έχουν βαρύνουσα επιρροή στη διεθνή πολιτική ασφάλειας», αλλά και τη «διατλαντική συνεργασία ασφαλείας», που, όπως λέει το κείμενο, «θα έρθει πιο κοντά και θα γίνει πιο παραγωγική όσο περισσότερο εμείς οι Ευρωπαίοι είμαστε προετοιμασμένοι να αναλάβουμε ένα μεγαλύτερο μερίδιο των κοινών βαρών, και όσο περισσότερο οι Αμερικανοί συνεταίροι μας δεσμευτούν στην από κοινού χάραξη των αποφάσεων». Αυτό εξάλλου, όπως σημειώνει το κείμενο, ταιριάζει και με τις εκκλήσεις των ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια για την ανάγκη οι συνεταίροι τους να αναλάβουν περισσότερες ευθύνες, «τάση που είναι πιθανόν να συνεχιστεί ενόψει και των οικονομικών και πολιτικών εξελίξεων στις ΗΠΑ». Ας σημειώσουμε εδώ ότι σε συνέντευξή του για την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, την περασμένη βδομάδα στους «Νew Υork Times», την ίδια γραμμή που φαίνεται να κερδίζει έδαφος σε τμήματα της αστικής τάξης των ΗΠΑ υπερασπίστηκε και ο υποψήφιος των Ρεπουμπλικανών Ντ. Τραμπ.
  • Αποτυπώνει την πρόθεσή της να αναλάβει περισσότερες πρωτοβουλίες στο πλαίσιο της επιθετικής πολιτικής του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, που «η ενίσχυση της συνοχής τους και της ικανότητας δράσης είναι ύψιστης σημασίας για τη Γερμανία», με σημεία αναφοράς τη «συλλογική άμυνα και ασφάλεια» και τη «διεθνή διαχείριση κρίσεων».
  • Σημειώνει την «ξεχωριστή ευθύνη» που έχει αναλάβει για τη διαμόρφωση του ευρωπαϊκού πυλώνα της συμμαχίας, του οποίου «η σημασία μεγαλώνει», αλλά και τη «δέσμευσή της στη διασύνδεση των ευρωπαϊκών Ενόπλων Δυνάμεων», από κοινού με τη Γαλλία, που τη σχέση τους περιγράφει ως «καθοδηγητική δύναμη». «Μόνο μια ενωμένη και ισχυρή Ευρώπη θα είναι ικανή να διαμορφώσει αποτελεσματικά την παγκόσμια τάξη, με τρόπο που να αντανακλά τα συμφέροντα» των... πολιτών της, λέει το κείμενο, που στέκεται ιδιαίτερα στη σημασία της διαμόρφωσης της Ευρωπαϊκής Ενωσης Ασφάλειας και Αμυνας, και στα όσα αυτή προβλέπει για ενίσχυση των υποδομών, της ευρωπαϊκής αμυντικής βιομηχανίας και την ενοποίηση πολιτικών και στρατιωτικών δυνατοτήτων.
  • Δεσμεύεται στον ΝΑΤΟικό στόχο αύξησης των δαπανών άμυνας στο 2% του ΑΕΠ, την ίδια ώρα που «προειδοποιεί» ότι «οι Ενοπλες Δυνάμεις της ΕΕ, που εξακολουθούν να είναι οργανωμένες σε εθνική βάση, μειώθηκαν αισθητά τα τελευταία χρόνια υπό την πίεση της κρίσης χρέους και στη θέα του υποτιθέμενου ειρηνικού περιβάλλοντος. Εν τω μεταξύ, άλλα κράτη εκτός ΕΕ έχουν επενδύσει βαριά στις δικές τους Ενοπλες Δυνάμεις, και θα συνεχίσουν να κάνουν το ίδιο στο μέλλον».
  • Αν και μιλάει για μια προσπάθεια «συμβιβασμών» και προσπάθειας αποτύπωσης των νέων συσχετισμών στους διεθνείς οργανισμούς, με αναφορές όπως ότι «η πολυπολικότητα πρέπει να αντανακλαστεί στο Σύστημα των Ηνωμένων Εθνών», προειδοποιεί ότι «δεν χρειάζεται αλλαγή της διεθνούς αρχιτεκτονικής αλλά σεβασμός της διεθνούς νομιμότητας», που είναι βέβαια κομμένη και ραμμένη στα «δίκαια» των ιμπεριαλιστών.
  • Φέρνει αλλαγές στις γερμανικές Ενοπλες Δυνάμεις, το «όργανο της γερμανικής πολιτικής ασφάλειας», ώστε να συνδυάζουν «ταυτόχρονα» «την εθνική και συλλογική ασφάλεια (...) τη διαχείριση κρίσεων διεθνώς» και άλλα καθήκοντα αφού «η θέλησή μας να παίξουμε ένα ξεχωριστό ρόλο, τα πολλά προβληματικά σημεία στη γειτονιά της Ευρώπης και διεθνώς και οι αυξημένες προσδοκίες για το ρόλο της Γερμανίας (...) επιβάλλουν να αποκαταστήσουμε την ισορροπία στις αποστολές που οι Ενοπλες Δυνάμεις πραγματοποιούν...». Και ο νοών νοείτω...

TOP READ