23 Ιουλ 2016

"Οταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα"

"Οταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα"

"Οταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα"

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου




Σάββατο, 23 Ιουλίου 2016

Στα λημέρια των ανταρτών: Ίταμος Καρδίτσας


Πραγματοποιήθηκε σήμερα με επιτυχία από το ΚΚΕ Καρδίτσας η εκδρομή στην περιοχή του Ίταμου Καρδίτσας, στα πλαίσια της προφεστιβαλικής εκδήλωσης του 41ου Φεστιβάλ της ΚΝΕ. Οι περιπατητές ολοκλήρωσαν μια όμορφη διαδρομή μέσα στο κατάφυτο δάσος και επισκέφθηκαν τοποθεσίες που έδρασε ο ΕΛΑΣ και ο ΔΣΕ. 
Ο Ίταμος Αγράφων, σε υψόμετρο 989 μ. αποτέλεσε ορμητήριο του ΕΛΑΣ κατά την Κατοχή και τοποθεσία που δημιουργήθηκε το πρώτο αντάρτικο αεροδρόμιο στην Ελεύθερη Ελλάδα. Το αεροδρόμιο εξυπηρετούσε συμμαχικά αεροπλάνα που φθάναν στη γερμανοκρατούμενη χώρα μεταφέροντας στελέχη της συμμαχικής αποστολής. 
Η ομάδα πέρασε κοντά και από την ιστορική Νιάλα, τοποθεσία που έδρασε ο ΔΣΕ κατά τον Εμφύλιο και στην οποία διαδραματίστηκε ένα από τα πιο συγκινητικά περιστατικά του Εμφυλίου. 
Στην περιοχή των Αγράφων δρούσαν μικρές ομάδες ανταρτών, καθώς και το τάγμα του Σοφιανού. Οι πρώτες σκληρές μάχες δόθηκαν στα ριζά των Αγράφων και την περιοχή της Νεβροπόλεως, όπου σήμερα είναι η λίμνη Πλαστήρα. Κάτω από την πίεση ισχυρών κυβερνητικών δυνάμεων το τάγμα του Σοφιανού, ακολουθούμενο από εκατοντάδες καταδιωκόμενους πολίτες και πολιτικές οργανώσεις της Καρδίτσας αναγκάστηκε να αποτραβηχτεί στα Πετρίλια και κατόπιν στα Μ. Βραγγιανά. Η κατάσταση ήταν άκρως κρίσιμη, καθώς οι τρεις ταξιαρχίες πλησίαζαν προς τα Βραγγιανά και απειλούσαν με εγκλωβισμό και ολική συντριβή τις ανταρτικές δυνάμεις.
Σ' ένα σπίτι των Βραγγιανών συγκεντρώθηκε η διοίκηση του τάγματος, οι διοικήσεις των λόχων και διμοιριών και τα πολιτικά στελέχη της Οργάνωσης όπως ο Βασίλης Τσιρώνης, γραμματέας της Επιτροπής Πόλης Καρδίτσας του ΚΚΕ, η Βαγγελίτσα Κουσιάντζα, μέλος της Επιτροπής, ο Βαγγέλης Ταγκούλης, μέλος της Νομαρχιακής του ΕΑΜ Καρδίτσας, ο Σούλας από το Γραφείο Περιοχής του Κόμματος στη Θεσσαλία κι άλλοι.
Μία ήταν η λύση για να βγουν από τον κλοιό, που σαν θανάσιμος βρόγχος απειλούσε με αφανισμό τις ανταρτικές δυνάμεις. Η σωτηρία θα ήταν εάν το τάγμα έφθανε στη Σάικα και στο Καροπλέσι, όπου άνετα θα έμπαιναν στην περιοχή της Βουλγάρας, εκεί που βρισκόταν το Γενικό Αρχηγείο και το Αρχηγείο Θεσσαλίας του ΔΣΕ.
Η εισήγηση του Σοφιανού γίνεται αποδεκτή, γιατί ήταν η μόνη λύση που τους έβγαζε από το τραγικό αδιέξοδο.
Το εγχείρημα δύσκολο και επικίνδυνο, γιατί έπρεπε να περάσουν τα ανεμοδαρμένα και αφιλόξενα ύψη των 2.200 μ. της Νιάλας, το φοβερό αυτό βουνό των Αγράφων, που και αυτά τα αγρίμια διστάζουν να το περάσουν, αφού και την Ανοιξη σκορπάει γύρω του τη συμφορά, τον όλεθρο και την καταστροφή.Το σχέδιο μπήκε αμέσως σε ενέργεια. Ο 1ος και 2ος λόχος θα αποτελούσε την εμπροσθοφυλακή της μεγάλης πορείας, θα ακολουθούσαν οι πολίτες με τα γυναικόπαιδα και οπισθοφυλακή ο 3ος λόχος του Ερμή. Η αναχώρηση από τα Βραγγιανά έμοιαζε με την ηρωική έξοδο του Μεσολογγίου.
Η φάλαγγα ξεκίνησε Μεγάλη Παρασκευή, 11 Απρίλη 1947, για τη μεγάλη πορεία. Στα πρώτα βήματα ξεσπά άγρια κακοκαιρία με βροντές, αστραπές, κατακλυσμιαίες βροχές, κρύο ανυπόφορο και η Νιάλα είναι ακόμα πολύ μακριά και αόρατη από τα μολυβένια σύννεφα που τη σκεπάζουν. Ο δρόμος, ένας κατσικόδρομος με ατέλειωτες στροφές, τραχύς, δύσκολος και δύσβατος. Σε λίγο το κρύο γίνεται πολικό και η βροχή μετατρέπεται σε χιόνι. Παρά ταύτα η φάλαγγα, μια τεράστια αργοκίνητη σαρανταποδαρούσα, συνεχίζει αργά την πορεία της και όλοι ελπίζουν στο ποθούμενο τέρμα. Το χιόνι, όσο πάει, γίνεται πιο πυκνό, ο δρόμος αδιάβατος και το κρύο ανυπόφορο αρχίζει να παγώνει ανθρώπινες υπάρξεις. Τα πρώτα θύματα της φριχτής παγωνιάς είναι τα μωρά και οι γυναίκες. Με το τέλος της πορείας οι νεκροί θα ανέλθουν σε μερικές δεκάδες.
Ο Βασίλης Φυτσιλής, ο οποίος βίωσε προσωπικά την τραγωδία της Νιάλας, γράφει στο βιβλίο του, που είναι αφιερωμένο στην ηρωίδα του λαού Βαγγελίτσα Κουσιάντζα: "Είδα δίπλα μου αντάρτες και πολίτες να πέφτουν και να πεθαίνουν σε ένα λεφτό. Εβγαζαν απ' τα ρουθούνια τους λίγο αίμα, τρεμόπαιζαν για μια στιγμή τα βλέφαρα και σε λίγο ήταν νεκροί".
Ο μαχητής του ΔΣΕ Μενέλαος Μούστος, στο βιβλίο του "Η Νιάλα" περιγράφει με το δικό του παραστατικό τρόπο την τρομερή θύελλα: "Η φύση λες συμμάχησε κι αυτή με τον εχθρό να μας αφανίσει. Βογκάνε οι λαγκαδιές, τα φαράγγια, τα διάσελα. Σειέται το σύμπαν από το τρομερό μπουμπουνητό".
Μέσα σ' αυτή την τρομερή, την αφόρητη κατάσταση, που μοιάζει με την "Κόλαση" του Δάντη, η φάλαγγα εξακολουθεί να προχωράει.
Το βράδυ, 12 Απρίλη, ο 1ος και ο 2ος λόχος φθάνουν στην κορυφή του αυχένα και με μια ηρωική προσπάθεια περνούν την πόρτα του θανάτου, το διάσελο της Νιάλας και βρίσκονται στο απυρόβλητο της καταραμένης θύελλας.
Στην Καρδίτσα οι αρχές περιμένουν να υποδεχτούν την ατέλειωτη φάλαγγα των αιχμαλώτων και γλεντούν προκαταβολικά. Μάταια όμως...
Η χαρά των ανταρτών για την επιτυχία τους μετριάζεται από την περιπέτεια του 3ου λόχου και των πολιτών. Οι άοπλοι μαζί με το λόχο του Ερμή ξέκοψαν από την κύρια δύναμη του τάγματος, πήραν λάθος μονοπάτι και έπεσαν πάνω στο μέρος που βρίσκονταν τα φυλάκια του κυβερνητικού στρατού.
"Σαστισμένοι οι φαντάροι, γράφει ο Μενέλαος Μούστος, κοιτάνε τους μαχητές του ΔΣΕ να κατεβάζουν τους γυλιούς τους και ν' αποθέτουν τα όπλα τους σαν νάταν παλιοί γνώριμοι ή νοικοκύρηδες στις σκηνές. Παίρνουν κι αυτοί θάρρος. Ξεκουκουλώνονται.
- Είμαστε αδέλφια, λένε, μη μας πειράξετε, ούτε εμείς θα σας πειράξουμε.- Αδέρφια, αδέρφια, απαντάνε οι δικοί μας".
Τέτοιο πράγμα δε ματαγνώρισε η ιστορία. Ο εμφύλιος ήταν έξω από τη φύση, τη ζωή και τη θέληση του ελληνικού λαού. Και μόνο οι σκοτεινές δυνάμεις των Αγγλοαμερικανών τον επιδίωκαν, γιατί εκείνοι μόνο είχαν άνομα συμφέροντα.
Σ' ένα ξεκομμένο εχθρικό αντίσκηνο βρέθηκε η πολιτική οργάνωση που δεν άκουσε το πρωί τις φωνές των ανδρών του 3ου λόχου, που τους καλούσαν να βγουν έξω από τα αντίσκηνα και να ακολουθήσουν τον προορισμό τους.
Τα μισοπαγωμένα μέλη της πολιτικής οργάνωσης και μερικούς άλλους πολίτες τους ξύπνησαν από το λήθαργο οι βρισιές και οι κλοτσιές ανδρών του κυβερνητικού στρατού, οι οποίοι ήρθανε πρωί πρωί από το χωριό Αγραφα, για να δούνε τους δικούς τους, τους φόρεσαν χειροπέδες και έπειτα από ένα πικρό οδοιπορικό τους μετέφεραν στη Λαμία. Εκεί τους πέρασαν από το έκτακτο Στρατοδικείο, στις 3.5.47, και δέκα απ' αυτούς τους καταδίκασαν σε θάνατο, τους δε υπολοίπους σε ισόβια δεσμά.
Οι καταδικασθέντες σε θάνατο ξεπέρασαν τον εαυτό τους, στις δύσκολες εκείνες ώρες και αναδείχτηκαν άξιοι ηγήτορες και ήρωες του ΔΣΕ.
Δεν υπάρχει ανθρώπινη καρδιά να μη ράγισε και μάτια να μη βούρκωσαν διαβάζοντας τα γράμματα των μελλοθανάτων: Βασίλη Τσιρώνη, Βαγγελίτσας Κουσιάντζα και Κώστα Χαλκιά.
Η ώρα της εκτέλεσης για τους δέκα μελλοθανάτους φθάνει στις 4 το πρωί, στις 9 Μάη 1947. Τόπος εκτέλεσης το νεκροταφείο της Ξηριώτισσας. Οι μελλοθάνατοι άφοβοι μπροστά στο θάνατο στήνουν τον ηρωικό χορό του Ζαλόγγου. Η Βαγγελίτσα, φορώντας το κόκκινο μεταξωτό φουστάνι της, σέρνει πρώτη το χορό και την ακολουθούν οι υπόλοιποι εννέα τραγουδώντας, σ' αυτό το "παράξενο" το συγκλονιστικό ξεφάντωμα.
Εκπληκτοι, οι άνδρες του εκτελεστικού αποσπάσματος που προέρχονται από το 106 Τάγμα, από το ανεπανάληπτο αυτό θέαμα, αρνούνται να τους εκτελέσουν. Το φονικό έργο θα το αναλάβουν "μαυροσκούφηδες" και "ΜΑΥδες".
Οι δέκα αγωνιστές και ήρωες που έπεσαν νεκροί από τα δολοφονικά βόλια του εμφυλίου πολέμου είναι: 1. Τσιρώνης Βασίλης, 2. Κουσιάντζα Βαγγελίτσα, 3. Παπαγεωργίου Μήτσιος, 4. Χαλκιάς Κώστας, 5. Γαλανίτσας Αλέκος, 6. Βαρνάβας Αλέκος, 7. Χασιώτης Δημήτριος, 8. Καψάλης Θανάσης, 9. Αθανάτος Δημήτρης και 10. Κυρίτσης Χαρίλαος. Δυο άλλοι ο Παπαλέξης Σωκράτης και ο Σεραφέας Αντώνης πέθαναν καθ' οδόν και στέρησαν τη χαρά στους στρατοδίκες να τους καταδικάσουν σε θάνατο.
Στις πλαγιές της Νιάλας, από όσα γνωρίζουμε, "κοιμήθηκαν" κάτω από το χιόνι οι: 1. Ζορμπάς Βαγγέλης, 2. Θεοδωρής Κώστας, 3. Θεοδωρής Χαρ. 4. Καούρας Χρήστος, 5. Καλατζής Γιώργος, 6. Μπουλτσή Ελένη, 7. Οικονόμου Λάμπρος, 8. Πατρίκης Κώστας, 9. Παναγιωτόπουλος Σερ. 10. Παπαδημητρίου Θωμάς, 11. Ράγια Βάια, 12. Ράγια Ιουλία, 13. Ράγιας Γιάννης, 14. Στάικος Αθαν. 15. Ταγκούλης Βαγγέλης, 16. Τσαμανής Σούλας, 17. Τσαμανή Κούλα, 18. Τσούλας Παυσανίας.
Ο εξαιρετικός φίλος Κ.Μ. που δυστυχώς δεν έχουμε την χαρά να τον έχουμε πια στην Αθήνα, καθώς ζει πια στην Καρδίτσα μας στέλνει τις παρακάτω φωτογραφίες από την εκδήλωση:
Τοποθεσία στην οποία έλαβε χώρα το 2ο Πανθεσσαλικό  Συνέδριο του ΕΑΜ

Πλακέτα στο χώρο
Στο δρόμο για τη βίγλα που επόπτευε το αντάρτικο αεροδρόμιο που σήμερα έχει γίνει λίμνη

Ανάμεσα σε φτέρες και έλατα

Η Νιάλα

Θέα

Βράχια σε παλιό πολυβολείο των ανταρτών

Μόναχο

 Μόναχο

Μπορεί τελικά το Μόναχο να είναι ένα "δευτερεύον", "παράπλευρο" επεισόδιο, χωρίς άμεση σύνδεση με τον ISIS, τους θαυμαστές του Μπρέιβικ κι όποιο άλλο άκρο κατασκευάζουν. Αλλά συμβάλλει στην εμπέδωση ενός κλίματος γενικευμένης τρομοϋστερίας και δίνει αφορμή για κάποιες πρόχειρες σκέψεις.

Ένα φάντασμα πλανάται πάνω από την Ευρώπη-φρούριο. Το φάντασμα της τρομοκρατίας και των ανεξέλεγκτων (;) "φωτεινών δυνάμεων" που απελευθέρωσε σαν μάγος η ίδια η σκοτεινή ήπειρος, ο δυτικός ιμπεριαλισμός, για να κυριαρχήσει στη Μέση Ανατολή, και να καθυποτάξει το ανερχόμενο (κάποτε) λαϊκό κίνημα αυτών των χωρών.

Αλλά ένα κάστρο χρειάζεται και φοβισμένους, πολιορκημένους "υπερασπιστές". Χρειάζεται, κατά διαστήματα, μερικές εισβολές, που να πιστοποιούν τον κίνδυνο, τον εχθρό, να ανανεώνουν αυτόματα τα πιστοποιητικά τρόμου και την εν λευκώ εξουσιοδότηση στις αρχές να εξασφαλίσουν τάξη, ησυχία κι ασφάλεια.

Και το χειρότερο είναι πως για αυτούς είναι πια πολύ εύκολο να στήνουν ή να αξιοποιούν μια Νίκαια τη βδομάδα, για να κάνουν πέρα την ταξική πάλη. Να κατασκευάσουν γεγονότα και (οσιο)μάρτυρες, που να (οσιο)μαρτυρούν (από μαρτύρια άλλο τίποτα) την κυρίαρχη αφήγηση περί... σύγκρουσης πολιτισμών, όταν θέλουν να αποκρύψουν τη σύγκρουση των κοινωνικών τάξεων ή τις μεταξύ τους αντιθέσεις (σύγκρουση καπιταλισμών).

Κι ενώ για εμάς μπορεί να είναι βουνό ολόκληρο να στήσουμε ένα γερό κίνημα στα πόδια του, με σταθερή παρουσία και χαρακτηριστικά, που να μην υποχωρεί και να μην αποπροσανατολίζεται, να μην αφήνει την επικαιρότητα ή τις κατασκευασμένες ειδήσεις να το υπερσκελίζουν, για αυτούς θα είναι πάντα πολύ πιο εύκολο να φτιάχνουν τέτοια γεγονότα. Είναι ένα τίποτα να αφήσουν την πέτρα να κατρακυλήσει πίσω στον γκρεμό και να πρέπει να σπρώξουμε το βράχο μας από την αρχή. Δες πχ στη Γαλλία και το μεγάλο απεργιακό αγώνα, που οριοθετείται χρονικά από το Μπατακλάν και το χτύπημα στη Νίκαια.

Τους είναι πολύ εύκολο να σκηνοθετήσουν (σαν άλλοι Σπίλμπεργκ) ένα, δύο, πολλά Μόναχο, καθώς και το ιδεολόγημα που τους βολεύει κάθε φορά. Και πλέον δε χρειάζονται πια ένα άκρο ως αντίβαρο για τη δική μας δράση, για να μας τσουβαλιάζουν μαζί του, αλλά μπορούν να φτιάξουν από την αρχή όλη τη "βασική αντίθεση", με τα δικά τους πλαστά υλικά. Από τη μια οι τζιχαντιστές κι από την άλλη οι φανατικοί τύπου Μπρέιβικ, που σπιλώνουν τάχα τα δημοκρατικά ιδεώδη της Γηραίας Ηπείρου.

Δηλ της σκοτεινής ηπείρου, ιμπεριαλισμού, δυνάμεων, που τους έφτιαξαν και τους όπλισαν...

Μ’ ένα pokemon ξεχνιέμαι

 Μ’ ένα pokemon ξεχνιέμαι

 

 
Άρρωστες μέρες. Με τη ζέστη ανακατεύονται οι κακές ειδήσεις και η ατμόσφαιρα γίνεται πιο αποπνιχτική. Και κείνο το σφίξιμο λίγο πιο κάτω απ’ το λαιμό, σα θηλιά που χάνει την υπομονή της και μειώνεται η  ανοχή της, γίνεται ανυπόφορο και σε πνίγει.

Γέμισαν οι δρόμοι με πνιγμένους από ρυθμίσεις, δόσεις, ανέχεια, δυστυχία, δάκρυα, απ’ το αίμα που ξεπηδάει απ’ την οθόνη, από τη φρίκη που ποτίζει τα κύτταρα όπως ο αέρας που αναπνέεις, από τον φόβο, την αβεβαιότητα, τη μιζέρια, την ανασφάλεια, την απογοήτευση, τη θλίψη, την παραίτηση. Και τη βλακεία. Το νέο pokemon προκαλεί υστερία και συνεχείς οργασμούς στους εγκεφάλους με τους ανεπτυγμένους αντίχειρες που τρέμουν μη σκάσει η φούσκα που τους περιβάλλει και βρεθούν χωρίς πανοπλία. «Παιχνίδια»…

Απετάξω τη σκέψη; Απεταξάμην!...

Ένα παιχνίδι σου είπαν ότι είναι η ζωή και σου ’μαθαν τους κανόνες και πώς να χάνεις. Και το ’μαθες καλά. Υποθήκευσαν τη ζωή σου μακρύτερα από κει που φτάνει ο ίσκιος της κι εσύ από κάτω έβαλες φαρδιά πλατιά την υπογραφή σου: «συμβιβάζομαι». Φτάνει να μην κοιτάζεις στον καθρέφτη· να μη βλέπεις, να μην ακούς, να μη σκέφτεσαι. Εγκέφαλοι στο μπλέντερ και τα μυαλά στον καναπέ, στη  μπάρα, στις εξέδρες, στην οθόνη, στα σύννεφα, είτε μέσα στο κρανίο, καμιά διαφορά.

Εποχή εκπτώσεων. Πωλούνται όσο-όσο, σε τιμή ευκαιρίας, κάτω του κόστους, ξεπούλημα. Συνείδηση, Αξιοπρέπεια, Φιλότιμο, Τσίπα, Συναισθήματα, Αξίες, Ιδανικά. Για ένα πιάτο φαΐ, ένα στρώμα, ένα επεισόδιο από το τούρκικο, ένα πληκτρολόγιο, μια δόση που θα παρατείνει την ψευδαίσθηση, μέχρι να σφίξεις με το βάρος σου τη θηλιά και να γίνεις ένα με το σκοτάδι. Και το λες ζωή, αυτό.

Για σένα, για τους πολλούς, ζωή στο σκοτάδι. Και για κάποιους, άλλους,  ζωή το σκοτάδι το δικό σου. Η ζωή τους. Κοιμούνται και ξυπνάνε με την έγνοια πώς θα σε σπρώξουν βαθύτερα στο σκοτάδι, πώς θα γκρεμίσουν περισσότερους στην άβυσσο του σκότους. Για να ζήσουν αυτοί καλύτερα. Το επιτάσσει άλλωστε η δημοκρατία τους. Αυτοί να ζουν καλύτερα.

Κι εσύ, που έμαθες να βλέπεις τα πράγματα «ρεαλιστικά», που ακολουθείς αδιαμαρτύρητα τους κανόνες και τρέμεις μη διαταραχτεί η κανονικότητά σου, αυτό  το λες δημοκρατία και το υπερασπίζεσαι κλείνοντας τα μάτια, τ' αυτιά και τη μύτη σου. Σωπαίνοντας και ελπίζοντας κάποιος να βρεθεί να  σε λυπηθεί και να σ’ απαλλάξει από το μαρτύριο του καθημερινού ακρωτηριασμού. Πληρώνεις όσο-όσο για λίγη παραμύθα εικονικής πραγματικότητας, όνειρα από δεύτερο χέρι και πολυκαιρισμένες ψευδαισθήσεις και δεν απλώνεις το χέρι ν’ αρπάξεις τη ζωή που περνάει από μπροστά σου και χάνεται.

Σου είπαν αν σηκώσεις το χέρι θα στο σπάσουν. Και πήρες ένα μαχαίρι και το ’κοψες μόνος σου. Σε απείλησαν πως αν σηκώσεις κεφάλι θα στο κόψουν. Και δεν ξανακοίταξες προς τον ήλιο. Μίκρυναν οι κόρες των ματιών σου και μάκρυναν οι ρυτίδες και σε τύλιξαν. Ένα κουβάρι έγινε με το φόβο το κορμί σου. Γώνιασ’ η μέση σου.

Κι όμως…

Περπάτησαν πολύ οι πατεράδες και οι παππούδες μας, και οι πατεράδες και οι παππούδες οι δικοί τους κι εκείνοι που κανένας δεν γνώρισε και δεν θυμάται πια. Κι έχυσαν θάλασσες ιδρώτα και ποτάμια αίμα κι έσπειραν με τα κόκαλά τους βουνά και βυθούς για να κυλήσουν οι τροχοί της εξέλιξης και της προόδου. Για να χορταίνει ο άνθρωπος το ψωμί, να γεύεται τον ιδρώτα του, να χαίρεται την αγκαλιά της γης, τις μυρωδιές και τα χρώματα της φύσης, ν’ απολαμβάνει  την τέχνη, να ωφελείται από τις ανακαλύψεις της επιστήμης και τα επιτεύγματα της τεχνολογίας. Για να σβήσει η εκμετάλλευση και η αδικία. Για ν’ αυγατίζουν οι στιγμές ευτυχίας και ν’ απαλύνεται ο πόνος. Για ν’ αφαιρεθεί η λέξη μίσος από τα λεξικά. Για να  ευδοκιμήσει η αγάπη και ν’ απονέμεται η δικαιοσύνη. Για να μεγαλώνουν τα παιδιά όπως ανθίζουν τα λουλούδια.  Για να δίνουν οι άνθρωποι τα χέρια και να μην τους χωρίζουν θεοί είτε δαίμονες, χρώματα είτε δόγματα, πλούτη και τάξεις.

Περπάτησε πολύ ο άνθρωπος και η περπατησιά του χάνεται στα βάθη των αιώνων και της ιστορίας. Κι είχε η πορεία του κακοτράχαλες ανηφοριές και απότομες στροφές και σκαμπανεβάσματα, κατακτήσεις και πισωγυρίσματα, θριάμβους και πόνο. Και πάντα όταν ίσιωνε για λίγο ο δρόμος άφηνε να φανεί, πότε μακριά και πότε σιμώτερα, η πανέμορφη κόρη. Και γέμιζαν μ’ αντοχή οι οδοιπόροι  κι έκανε τις καρδιές τους να χτυπάνε δυνατά και τις ψυχές τους ανίκητες. Εκεί στέκει  πάντα, πανέμορφη και χαμογελαστή, κι ας την κρύβουν κάθε τόσο οι στροφές και οι ομίχλες, η ΕΛΠΙΔΑ. Απλώνει το χέρι ν’ ακουμπήσει όποιος κουράστηκε κι ένα γλυκό χαμόγελο για να πιαστούν αυτοί που συνεχίζουν.

Κανένας δεν είναι ικανός ν’ ανακόψει αυτή την πορεία. Τίποτα δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στη θέληση του πεινασμένου για φαΐ, του άρρωστου για ζωή, του αδικημένου για δίκιο. Κανένας και τίποτα δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο σε ό,τι την κατάκτησή του την επιβάλλει η αναγκαιότητα.

Παρασκευή 22 Ιούλη 2016.
 

Φροντιστήριο .....

 Φροντιστήριο .....









Το φροντιστήριο είχε σήμερα, ιδιαίτερα μαθήματα για εκλογικό νόμο, εξωτερική πολιτική, ξεμπρόστιασμα υποκριτών κεντροδεξιών και οπορτουνιστών... φοβερή ομιλία 





Πόλεμοι...

Πόλεμοι...
Το να «συνδέσεις» τα αντιλαϊκά μέτρα που υλοποιούνται και το νέο αντεργατικό πακέτο που έρχεται με τη συμμετοχή της χώρας στα ιμπεριαλιστικά πολεμικά σχέδια του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, η αλήθεια είναι ότι δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα. Οπως και να το κάνουμε, η προσοχή των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων αποσπάται άλλοτε στη μια ή την άλλη πλευρά, ανάλογα με την επικαιρότητα. Πολύ συχνά θεωρείται ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος κάτι μακρινό γεωγραφικά και χρονικά ή κάτι που δεν έχει να κάνει με τις «επιλογές της χώρας», είναι «άλλοι» που τον προκαλούν, εμάς τι μας αφορά; κ.λπ. Πολύ πιο δύσκολο είναι να αποδείξεις ότι υπάρχει ένα αόρατο νήμα που συνδέει αυτόν τον «εσωτερικό πόλεμο» με τον «εξωτερικό πόλεμο» και ότι αυτό είναι τα συμφέροντα των ελληνικών μονοπωλίων και των διεθνών συμμαχιών τους.
Αυτή τη σημαντική δυσκολία για τη ζύμωση και διαφώτιση από πλευράς των κομμουνιστών ήρθε να ξεδιαλύνει - άθελά του, βεβαίως - ο υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ, Τζ. Λιου, κατά την προχτεσινή επίσκεψη στη χώρα μας.
***
Τι, μέσες - άκρες, διαμηνύθηκε από τον Τζ. Λιου: Οτι στην Ελλάδα πρέπει να προχωρήσουν γρήγορα και αταλάντευτα οι αντεργατικές αναδιαρθρώσεις (βλέπε: μεταρρυθμίσεις), να συζητηθούν ζητήματα διευθέτησης του χρέους με συνοδευτικά αντιλαϊκά μέτρα, ιδιωτικοποιήσεις κ.λπ., προκειμένου να αντιμετωπιστεί το ζήτημα της ανάκαμψης και έτσι η Ελλάδα να μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο ως πυλώνας του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στην ευρύτερη περιοχή, στους σχεδιασμούς και τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, σε συνθήκες μάλιστα που η Τουρκία βιώνει μια μεγάλη κρίση στις σχέσεις της με τις λυκοσυμμαχίες.
Η τοποθέτηση αυτή του «Αμερικανού φίλου» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ γαργάλισε τις πιο ευαίσθητες χορδές της αστικής τάξης, που με ενθουσιασμό είδε να αποτυπώνει ο σύμμαχός τους συμπυκνωμένα, με το γνωστό αμερικανικό στιλ, τη στρατηγική του κεφαλαίου της χώρας μας. Δηλαδή, στήριξη της καπιταλιστικής ανάκαμψης και γεωστρατηγική αναβάθμιση. Γι' αυτό, άλλωστε, οι δηλώσεις αυτές χειροκροτήθηκαν με θέρμη από διάφορους εκπροσώπους του κεφαλαίου και της αστικής τάξης. Ενώ ήδη η αστική αρθρογραφία (από την «Καθημερινή» έως την «Αυγή») υποδεχόταν τον Αμερικάνο υπουργό στη χώρα με κείμενα που τόνιζαν τη σημασία της «ευκαιρίας που διαμορφώνεται» για την Ελλάδα από τις εξελίξεις στην Τουρκία και τη δυνατότητα «η Ελλάδα να αποτελέσει όαση σταθερότητας» σε μια «ασταθή περιοχή».
***
Η φιλολογία περί σταθερότητας, βεβαίως, αποσκοπεί στο να εμπεδώσει σε ευρύτερα εργατικά - λαϊκά στρώματα να συστρατευθούν στους αστικούς σχεδιασμούς, να στηρίξουν τη στρατηγική του κεφαλαίου. Αξιοποιείται ως «μπαμπούλας» στις εξελίξεις που συνδέονται με τα προβλήματα της καπιταλιστικής ανάκαμψης στην ΕΕ και με την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, ακριβώς για να μπορέσει η ελληνική αστική τάξη να ακολουθήσει πιο αποφασιστικά τον ίδιο δρόμο, το δρόμο της αντιλαϊκής επίθεσης και της εμπλοκής στα ιμπεριαλιστικά σχέδια. Αυτή την κατεύθυνση, βεβαίως, στηρίζουν ολόπλευρα σύσσωμα τα κόμματα της αστικής αντιπολίτευσης. Η κριτική τους, άλλωστε, στην κυβέρνηση είναι από την πλευρά της ικανότητάς της να διαχειριστεί ή όχι αυτές τις υποθέσεις.
Είναι κρίσιμο ζήτημα, λοιπόν, για το λαό, την εργατική τάξη, να μην πατήσουν την μπανανόφλουδα. Ο πόλεμος ενάντια στα δικαιώματα και τις ανάγκες τους και ο πόλεμος για τον έλεγχο αγορών πηγών Ενέργειας, στρατηγικής σημασίας περιοχών, είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Χρειάζεται, λοιπόν, ενιαία και συντονισμένη απάντηση και στα δύο μέτωπα, απορρίπτοντας τις προσπάθειες στράτευσης τους σε αυτούς τους σχεδιασμούς.

Εκτακτη ανάγκη...

Εκτακτη ανάγκη...
Πολλά γράφονται αυτές τις μέρες για το «καθεστώς έκτακτης ανάγκης», που επιβάλλεται από την πλευρά της τουρκικής κυβέρνησης, αξιοποιώντας την απόπειρα πραξικοπήματος της προηγούμενης βδομάδας. Το σχέδιο που αποφάσισε η τουρκική κυβέρνηση περιλαμβάνει μια σειρά από μέτρα καταστολής και περιστολής δικαιωμάτων και ελευθεριών. Είναι καθαρό ότι ένα τέτοιο σχέδιο έχει αντιλαϊκό περιεχόμενο και ότι, ακόμα και αν υλοποιείται στο πλαίσιο μιας σφοδρής ενδοαστικής διαπάλης σαν αυτή που διεξάγεται στην Τουρκία, πραγματικό θύμα θα είναι ο τουρκικός λαός, η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα της χώρας. Κάτι για το οποίο, άλλωστε, υπάρχει πλούσια διεθνής ιστορική πείρα. Είναι, επίσης, προφανές ότι η άκρα του τάφου σιωπή, που επιβάλλει ένα τέτοιο σχέδιο, διευκολύνει πολύπλευρα την αστική τάξη της χώρας. Πρώτα απ' όλα για να λύσει τις εσωτερικές της αντιθέσεις έχοντας βάλει εκ των προτέρων το λαό στη γωνία, αλλά ταυτόχρονα να υλοποιήσει με σταθερότητα και πυγμή τους κοινούς - και για τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές - αντιλαϊκούς στόχους, που θέλουν ισχυροποίηση της τουρκικής αστικής τάξης και στο εσωτερικό (σε βάρος του λαού της) και στο εξωτερικό σε ανταγωνισμό και συμμαχίες με άλλα καπιταλιστικά κράτη της περιοχής.
Ομως, δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι τα μέτρα έκτακτης ανάγκης που παίρνουν τα αστικά κράτη έχουν σαφές αντιλαϊκό περιεχόμενο είτε αυτά παίρνονται στην Τουρκία είτε αυτά παίρνονται στην «πολύ δημοκρατική» Γαλλία. Αρα είναι υποκριτική η κλάψα διαφόρων παραγόντων της ΕΕ...
Αλλωστε, τα μέτρα που έχουν παρθεί στη Γαλλία και αποφασίστηκε ότι θα διατηρηθούν τουλάχιστον για ακόμα 6 μήνες μετά το χτύπημα στη Νίκαια, δεν διαφέρουν στην ουσία τους από αυτά που παίρνονται στην Τουρκία. Η ουσία είναι ίδια: περιστολή δικαιωμάτων, ελευθεριών, ενίσχυση της δράσης των κατασταλτικών μηχανισμών, παρά τις διαφορές στις λεπτομέρειές τους.
Σε αντίθεση με ό,τι λένε διάφοροι, τέτοιου είδους μέτρα δεν συνιστούν καμιά εκτροπή. Στα αστικά συντάγματα υπάρχουν διατάξεις στις οποίες προβλέπεται η λήψη εκτάκτων μέτρων με την αναστολή άλλων διατάξεων, προκειμένου να αντιμετωπίζεται το κύριο και το βασικό: η θωράκιση του καθεστώτος. Ανεξάρτητα από την άμεση ικανότητα του λαϊκού παράγοντα να βγει στο προσκήνιο, εν δυνάμει απειλή για το αστικό καθεστώς μπορεί να γίνει μια βαθιά ενδοαστική αντίθεση με ένοπλη ακόμα αντιπαράθεση των εμπλεκόμενων μερών ή ένας ιμπεριαλιστικός πόλεμος. Η αστική τάξη έχει πείρα ιστορική και το ξέρει καλά, σε συνθήκες που αντιμετωπίζει δυσκολίες στη συνοχή και τις διεθνείς της συμμαχίες, πρέπει να κλείσει κάθε χαραμάδα από την οποία μπορεί να πάρει την πρωτοβουλία των κινήσεων η εργατική τάξη και ο λαός. Ετσι, λοιπόν, η αστική δημοκρατία αποκαλύπτεται ως δικτατορία - στην πραγματικότητα - των μονοπωλίων.
Σήμερα είναι η Γαλλία, η Τουρκία, αύριο μπορεί να είναι άλλες χώρες. Αλλωστε, στα Συμβούλια υπουργών και τους διάφορους θεσμούς της ΕΕ, το θέμα της ασφάλειας ιεραρχείται ως το υπ' αριθμόν 1 ζήτημα, ενώ έχει ανοίξει ήδη μια ιδεολογική συζήτηση σε σχέση - σε μια σειρά χώρες - με το «δίλημμα» «ασφάλεια ή ελευθερία», με την οποία ζυμώνονται, προετοιμάζονται και προπαγανδιστικά, για το πώς θα περάσουν στο λαό νέα κατασταλτικά μέτρα. Ιστορικά πρέπει να σημειώσουμε ότι τέτοια μέτρα «εκτάκτου ανάγκης» γενικεύονταν, παίρνονταν δηλαδή σε πολλές χώρες με στόχο την επίλυση οξυμένων ενδοαστικών αντιθέσεων σε συνθήκες αναδιάταξης διεθνών συμμαχιών και όταν μια γενικευμένη ιμπεριαλιστική σύγκρουση γινόταν ορατή. Ολα τα παραπάνω δείχνουν ότι έχει πολύ μεγάλη σημασία η ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική ετοιμότητα από την πλευρά της εργατικής τάξης και του λαού, γιατί οι μέρες που έρχονται είναι πονηρές...

TOP READ