2 Ιουν 2016

Παραιτηθείτε

 Παραιτηθείτε

Δεν ξέρω αν φταίνε κάτι σκηνές από την τηλεόραση που μας έχουν εντυπωθεί σαν προσωπικές μας απόψεις κι αιώνιες αλήθειες, αλλά γενικά θεωρείται από μαγκιά ως ζήτημα τιμής να μη σε απολύουν, αλλά να προλαβαίνεις εσύ να παραιτηθείς πρώτος, σα να είναι δική σου επιλογή. Όπως ακριβώς με τα ζευγάρια και το ποιος χωρίζει ποιον, γιατί άλλο να λες εσύ αντίο σε κάτι που έχει τελειώσει για σένα κι άλλο να σε σχολάει ο άλλος-η και να σου θίγεται ο εγωισμός. Σαν εκείνο το τιτίβισμα που λέει:
-Νομίζω πως πρέπει να χω...
-Χωρίσουμε! Χωρίζουμε! Σε πρόλαβα! Χα! Παλιο-μπι-μπιπ

Μεταξύ μας βέβαια -και με το "μας" εννοώ του συντρόφους, η παραίτηση δεν παίζει σαν επιλογή και δυνατότητα. Ακόμα κι αν είσαι σε μια απαίσια δουλειά, με κάκιστες συνθήκες και απάλευτο περιβάλλον, δεν υπάρχει κανένας λόγος να χαρίσεις στο αφεντικό σου (κι όσο πιο αντιπαθές είναι, τόσο περισσότερο) τα λεφτά μιας πιθανής αποζημίωσης, λόγω απόλυσης. Και δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να την "εκβιάσεις" από το να συμμετέχεις σε μερικές απεργίες, που πάντα φοβόσουνα, για να φύγεις με ψηλά το κεφάλι.

Αν και έτσι που έχει πέσει το ύψος των αποζημιώσεων που δικαιούσαι, σε λίγο δε θα έχει διαφορά με την παραίτηση κι έτσι η παραίτηση θα είναι πάλι ζήτημα τιμής, δηλαδή φιλότιμου, αφού η τιμή της εργατικής δύναμης έχει ευτελιστεί. Επειδή όμως δε βρίσκεις εύκολα δουλειά στις μέρες μας, ενώ αντιθέτως είναι πολύ εύκολο να τη χάσεις, πολύς κόσμος ανέχεται αδιαμαρτύρητα τα σκατά που τρώει καθημερινά και μένει στη δουλειά του από ανασφάλεια, όπως ακριβώς κάνει πχ και σε ένα χρεοκοπημένο γάμο. Η διαφορά είναι πως στο γάμο υπολογίζεις να έχεις κάποιον στα γεράματα, για να τα απαλύνεις, ενώ από τη δουλειά ούτε καν αυτό δεν μπορείς να περιμένεις, με τις συντάξεις πείνας που θέσπισε η ΔΦΑ.

Για τους συντρόφους πάντως δε νοείται καμιά παραίτηση γενικώς, καμία απογοήτευση κι ιδιώτευση, μακριά από τον αγώνα. Ο οποίος, σε αντίθεση με το ασφαλιστικό σύστημα, δεν έχει κάποιον (άμεσα) ανταποδοτικό χαρακτήρα, όχι γιατί δεν έχει πρακτικό αντίκρισμα, αλλά γιατί μπορεί να καρπίσει σε βάθος χρόνου, να φέρει μακροπρόθεσμα αποτελέσματα, και κυρίως γιατί στον αγώνα μπαίνουμε για να προσφέρουμε ανιδιοτελώς κι όχι για να αποκομίσουμε προσωπικό όφελος. Υπάρχει ωστόσο, κατά μία έννοια ένα είδος "κεφαλαιοποίησης", με την παρακαταθήκη που αφήνει στις επόμενες γενιές.

Μετά από αυτά τα εισαγωγικά στοιχεία, ας κάνουμε μια ανακεφαλαίωση μερικών γεγονότων που απασχόλησαν την επικαιρότητα.

Προχτές απεβίωσε ο Παναγιωτακόπουλος, η αιώνια φωνή της νεκρής (αν υπήρξε ποτέ) αριστερής συνείδησης του ΠαΣοΚ, που παρόλα όσα, δεν παραιτούνταν ποτέ, κι όταν τελικά το έκανε, πριν από μερικά χρόνια, ήταν κάπως σαν την ιστορία με το βοσκό, το λύκο και την πλάκα που έκανε στους συγχωριανούς του, για να την πληρώσει ακριβά στο τέλος.
Ο Πιλάφης, ως άξιος διάδοχός του, κατάφερε τελικά να απεγκλωβιστεί πέρυσι από το δικό του ΠαΣοΚ (ένεκα ο συμπυκνωμένος πολιτικός χρόνος των καιρών μας), όταν του πήραν τις υπουργικές θέσεις και θα έμενε εκτός ψηφοδελτίων. Η ομάδα των 53 που έμεινε στο Σύριζα και υποτίθεται πως διαφοροποιείται σε διάφορα μέτωπα, είναι απλώς ένα θλιβερό υποκατάστατο του αστείου Πιλάφη, και δε φτάνει ούτε μια τρίχα από το φυσικό μαύρο μαλλί του.

Ο Κοκός, αν τον θέλει ο λαός, θα μας έκανε τη χάρη να ξαναγυρίσει, για να αποδείξει μεταξύ άλλων τα δημοκρατικά του φρονήματα, τόσο στο παρόν (όπου είναι υπέρμαχος της απλής αναλογικής), όσο και στο παρελθόν, όπου πολέμησε εναντίον της χούντας των συνταγματαρχών -όταν τον πρόλαβαν με το πραξικόπημά τους, προτού εκδηλώσει αυτός το δικό του με τους στρατηγούς. Μολονότι είναι τέως όμως, αρνείται να παραιτηθεί από την ιδιότητα του βασιλέα Κων/νου.

Ο Τσίπρας δε θα ήταν -λέει- πρωθυπουργός παντός καιρού, για να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα που δεν πιστεύει (κι έχει απόλυτο δίκιο σε αυτό, προσωπικά δεν πιστεύω ότι εφαρμόζει σήμερα κάτι που είναι έξω από την πολιτική του λογική). Κι αποδεικνύει τον τελευταίο χρόνο πως δεν υπάρχει τίποτα πιο κολλητικό από το μέλι της εξουσίας και τις κυβερνητικές καρέκλες, που σε κρατάνε βιδωμένο. Όλη η ρητορική του Σύριζα, εξάλλου, τους τελευταίους μήνες είναι πως αυτός -τουλάχιστον- φέρνει μνημόνια με πόνο ψυχής, χωρίς να τα έχει ως ιδεολογία του, και με πολύ περισσότερη βαζελίνη, για πιο ήπια προσαρμογή. Και επίσης τα βάζει με τον Κοκό και τις πριγκίπισσες...

Η ΝΔ τέλος διοργανώνει ένα ακομμάτιστο συλλαλητήριο, τύπου "μένουμε Ευρώπη", με τον τίτλο "παραιτηθείτε". Μιλάμε βασικά για το ίδιο κόμμα, που -αν και ετοιμόρροπο- είχε γαντζωθεί από τα κυβερνητικά οφίτσια και δε θα ξεκουνούσε, αν δε μεσολαβούσε η εκλογή ΠτΔ. Και συνολικά για τον αστικό πολιτικό κόσμο, που εξαναγκάζεται σε παραίτηση, μόνο εάν χρειάζεται ένας αποδιοπομπαίος τράγος, που πετιέται σα βαρίδιο από το αερόστατο, για να σωθούν οι υπόλοιποι. Ούτε καν για λόγους φιλότιμου, όπως ο Μαυρογιαλούρος. Εξάλλου ό,τι είναι νόμιμο (όπως οι οφ-σορ) είναι και ηθικό.

Όσο για το λαό, που παρακολουθεί σχετικά αμήχανος τις εξελίξεις, είναι προφανές πως τίποτα καλό δεν μπορεί να προκύψει από κάποια παραίτηση. Κανείς αστός πολιτικός δεν αφήνει οικειοθελώς τη θέση του για να παραιτηθεί. Κι αν το κάνει, θα έρθει στη θέση του κάποιος άλλος πανομοιότυπος. Ο μόνος τρόπος να πετύχει ο λαός τις παραιτήσεις που θέλει, είναι να γίνει ο ίδιος πολιτικό αφεντικό, και να απολύσει όσους του έχουν κατσικωθεί στο σβέρκο κι είναι το πολιτικό, υπηρετικό προσωπικό των παράσιτων που λυμαίνονται τον κόπο του, για να πλουτίζουν. Κι αυτό δε θα το καταφέρει ποτέ, όσο μένει παραιτημένος στο περιθώριο, μακριά από τον αγώνα, αν δεν παλέψει να βρει το δίκιο του, και παραιτείται από κάθε δράση και διεκδίκηση (κι ενίοτε, ακόμα κι από τη σκέψη).

ΚΕΡΚΥΡΑ-ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΩΝ ΑΠΟΡΡΙΜΜΑΤΩΝ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΩΝ ΑΠΟΡΡΙΜΜΑΤΩΝ


Η διαπάλη γύρω από τη διαχείριση των σκουπιδιών είναι πάρα πολύ μεγάλη
καθώς πίσω από αυτή κρύβεται για μία ακόμη φορά το κίνητρο του κέρδους του
κεφαλαίου. Μεγάλες εταιρείες ενδιαφέρονται για να αναλάβουν τη διαχείριση των
σκουπιδιών γιατί εκτιμούν ότι υπάρχουν μεγάλα περιθώρια κερδοφορίας. Ήδη
έχουν δοθεί σε εταιρείες τα εργοστάσια ανακύκλωσης σε όλη σχεδόν την Ελλάδα. Η
κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ προωθεί την ιδιωτικοποίηση σε συνέχεια των
προηγούμενων κυβερνήσεων παρά τους ελιγμούς που κάνει και παρά το θέατρο ότι
δεν τα θέλει τα μέτρα αλλά «με πόνο» τα ψηφίζει.
Όσον αφορά την Κέρκυρα και τη Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων (ΜΠΕ)
για το Τεμπλόνι που υπερψηφίστηκε από την πλειοψηφία ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛ–ΛΑΕ στο
προηγούμενο Περιφερειακό Συμβούλιο, το κύριο ζήτημα είναι ότι ο χώρος του
Τεμπλονίου είναι υπερκορεσμένος. Έχει μολυνθεί και πάνω από τη Γη και κάτω (στα
υπόγεια νερά) από μια συνεχή και απαράδεκτη διαχείριση των σκουπιδιών.
Διαχείριση που έγινε κάτω από τα μάτια των διαφόρων κρατικών αρχών με την
ανοχή και συγκάλυψη τους και με την κάλυψη των κυβερνήσεων. Δεν είχαν άγνοια
οι διοικήσεις του Συνδέσμου Καθαριότητας και του Δήμου αλλά συνειδητά δρούσαν
ώστε να έρθει η κατάσταση στο αδιέξοδο και να πετύχουν 2 βασικούς στόχους:
- την ιδιωτικοποίηση της διαχείρισης των σκουπιδιών
- την μονιμοποίηση των βασικών εγκαταστάσεων στο Τεμπλόνι και παράλληλα
τη λειτουργία του ΧΥΤΑ Λευκίμμης που παραμένει 8 χρόνια χωρίς άδεια
λειτουργίας.
Στην ίδια γραμμή βαδίζει και η σημερινή Δημοτική πλειοψηφία ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ.
Η οποία έχει ήδη προχωρήσει στην ιδιωτικοποίηση: Σε ένα μέρος της συλλογής των
σκουπιδιών και την ανακύκλωση. Επιπλέον όμως υπάρχουν τεράστιες ευθύνες στη
Δημοτική Αρχή γιατί στο λεγόμενο κύτταρο Β έχει δημιουργηθεί ένας λόφος – βουνό
από σκουπίδια. Υπάρχει μεγάλος κίνδυνος για την ασφάλεια των εργαζομένων.
Η συνέχιση της λειτουργίας βιομηχανικών εγκαταστάσεων στο Τεμπλόνι
συνεπάγεται μεγάλη επιβάρυνση της υγείας των κατοίκων του Τεμπλονίου, των
κοντινών χωριών και οικισμών και όλης της Κέρκυρας. Προετοιμάζει την παραμονή
όλης της διαχείρισης των σκουπιδιών για πολλά χρόνια ακόμα στο Τεμπλόνι (π.χ.
μπορεί να αγοράσει η δημοτική αρχή διπλανά οικόπεδα στον ΧΥΤΑ). Ο ΧΥΤΑ της
Λευκίμμης είναι ακατάλληλος γιατί έχουν παραβιαστεί όλοι οι περιβαλλοντολογικοί
όροι και για αυτό είμαστε αντίθετοι στην χρησιμοποίηση του.
Είναι τεράστιες οι ευθύνες ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και ΛΑΕ για την έγκριση της ΜΠΕ που
ανοίγει το δρόμο και για τη λειτουργία του ΧΥΤΑ Λευκίμμης, όπως αναφέρει και η
εταιρεία που έκανε τη ΜΠΕ. Ο Γραμματέας της ΝΕ του ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να
απουσιάσει από τη συγκεκριμένη συνεδρίαση παίζοντας το ρόλο του Πόντιου
Πιλάτου. Οι περιφερειακοί σύμβουλοι της ΛΑΕ που υποτίθεται ότι κάνουν «σκληρή»
αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ και τα μνημόνια υπερψήφισαν την ΜΠΕ. Άλλωστε όλοι
μαζί είχαν ψηφίσει τον χωροταξικό σχεδιασμό τον Δεκέμβρη του 2015 ανοίγοντας
τότε το δρόμο για την ΜΠΕ.
Το ΚΚΕ καταγγέλλει τους σχεδιασμούς αυτούς γιατί:
α) η ΜΠΕ είναι διάτρητη από ανακρίβειες και ψέματα π.χ. δεν αναφέρει τίποτα για
μόλυνση περιβάλλοντος και των υπόγειων υδάτων, για τη μη λειτουργία του
βιολογικού καθαρισμού κ.α.
β) η Υπηρεσία Περιβάλλοντος ενώ είχε μια διάτρητη ΜΠΕ ουσιαστικά είπε ναι σε
αυτήν.
γ) με σαφήνεια η ΜΠΕ λέει ότι τα δέματα θα πάνε και στη Λευκίμμη (δεν έχει άδεια
λειτουργίας).
Το 2016 υπάρχει η επιστημονική γνώση για την καλύτερη δυνατή διαχείριση των
απορριμμάτων. Αυτό που εμποδίζει είναι ότι όλη αυτή η διαδικασία γίνεται με βάση
το κέρδος. Οι ανταγωνισμοί μεταξύ των επιχειρηματιών για το μοίρασμα της πίτας
είναι μεγάλοι. Αυτό δημιουργεί αυτές τις καταστάσεις που βιώνουμε σήμερα στην
Κέρκυρα και στοιχίζει πολύ στην υγεία μας και στο περιβάλλον.
Η αγωνιστική απάντηση στο μεθοδευμένο αδιέξοδο είναι μονόδρομος. Η
μάχη δε θα δοθεί από κοινού με Δήμο – Περιφέρεια αλλά με το εργατικό - λαϊκό
κίνημα, με τα ταξικά σωματεία. Πρέπει να σταθούμε απέναντι στις αντιλαϊκές,
εχθρικές προς το περιβάλλον και τη δημόσια υγεία επιλογές της άρχουσας τάξης
στον τομέα των απορριμμάτων. Η πάλη αυτή να συνδυαστεί με πάλη ενάντια στους
συνολικότερους σχεδιασμούς κυβέρνησης, ΕΕ και κεφαλαίου που φορτώνουν τα
βάρη της κρίσης τους στις πλάτες μας, που κερδοφορούν από τον κόπο μας.
Το ΚΚΕ θεωρεί ότι για τη διαχείριση των σκουπιδιών πρέπει να υπάρχει:
1. Κεντρικός εθνικός σχεδιασμός της διαχείρισης των σκουπιδιών
2. Αποκλειστικά δημόσια διαχείριση χωρίς καμία συμμετοχή ιδιωτικών
εταιρειών.
3. Επιστημονική διερεύνηση νέων χώρων εν προκειμένω για την Κέρκυρα
αποκτάει προτεραιότητα αυτό που θα έπρεπε ήδη να έχει γίνει.
4. Προτεραιότητα στη διαλογή στην πηγή, σε σύγχρονους σταθμούς
μεταφόρτωσης, ανακύκλωση, κομποστοποίηση και τελική κατάληξη των
υπολειμμάτων σε ΧΥΤΥ.
5. Μόνιμη και σταθερή δουλειά στους εργαζόμενους με τήρηση των κανόνων
υγιεινής και ασφάλειας.

Κέρκυρα 29/05/2016 

Γαλλία: Οι απεργίες και οι «εξουσιοδοτήσεις»

 Γαλλία: Οι απεργίες και οι «εξουσιοδοτήσεις»




Στις κινητοποιήσεις με επίκεντρο τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς (ΜΜΜ) εναντίον του νόμου Ζυπέ για το ασφαλιστικό (Δεκέμβρης 1995, το μεγαλύτερο απεργιακό κύμα στη Γαλλία μετά το 1968) είχε καταγραφεί ένα ενδιαφέρον φαινόμενο. Είχαν νεκρώσει για τρεις σχεδόν εβδομάδες όλες οι μεγάλες πόλεις, δεν κυκλοφορούσε ούτε για δείγμα λεωφορείο ή συρμός (τα μποτιλιαρίσματα μόνο στο Παρίσι έφταναν τα 900 χιλιόμετρα καθημερινά) κι όμως, η απεργία εξαπλωνόταν, ενώ μέχρι το τέλος αποσπούσε στις δημοσκοπήσεις ποσοστά υποστήριξης γύρω στο 60%.
Τότε γινόταν λόγος στη Γαλλία για το φαινόμενο της απεργίας δι' εξουσιοδοτήσεως (grève par procuration). Οι εργαζόμενοι δηλαδή στον ιδιωτικό τομέα θεωρούσαν ενστικτωδώς ότι οι απεργοί των δημόσιων ΜΜΜ απεργούσαν και για λογαριασμό τους, γιατί όλα θα ήταν χειρότερα και για τους ίδιους αν περνούσε εκείνος ο νόμος. Αυτό καταγράφτηκε ως στήριξη της απεργίας, ήταν όμως και μια έμμεση ωραιοποίηση της κατάστασης. Ερχόταν «κουτί» στον ρεφορμισμό των βασικών συνδικάτων που αρνούνταν να ενισχύσουν τις υπαρκτές τότε τάσεις να μπουν βιομηχανικοί κλάδοι στην απεργία και να επεκταθούν τα αιτήματά της ώστε να αφορούν όλους τους εργαζόμενους.
Η απεργία δι' εξουσιοδοτήσεως, έτσι όπως την εννοούσαν οι δημοσιολόγοι, ήταν κάτι αρκετά λιγότερο από ταξική αλληλεγγύη. Ενίσχυε φαινομενικά την απεργία αλλά ταυτόχρονα παγίωνε σε ένα κομμάτι εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα την αντίληψη ότι δεν χρειάζεται ή δεν μπορούν να κάνουν οι ίδιοι και πολλά πράγματα.
Το δίκοπο αυτό μαχαίρι πληρώθηκε ακριβά στα χρόνια που ακολούθησαν. Τα γαλλικά συνδικάτα δέχτηκαν σχεδόν αμαχητί το «δηλητηριασμένο δώρο» του 35ωρου Ζοσπέν που προωθούσε παράλληλα νέες ελαστικές σχέσεις εργασίας. Ακόμη και στην περίοδο των επιτυχημένων κινητοποιήσεων ενάντια στον νόμο Ραφαρέν για τη «νεανική απασχόληση», η εργατική τάξη δεν σφράγισε τους αγώνες, αν και μεγάλο κομμάτι της σπουδάζουσας και περιστασιακά εργαζόμενης νεολαίας ήταν ξεσηκωμένο. Κοντολογίς, όλο και κάποιος «εξουσιοδοτούσε» κάποιον άλλον. Αποδείχτηκε ότι η καθησυχαστική απεργία δι’ εξουσιοδοτήσεως, εμπόδιζε λιγότερο τη γαλλική αστική τάξη να προωθεί τις αναγκαίες γι' αυτήν καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, ενώ εμπόδιζε πολύ περισσότερο την ίδια την ταξική οργάνωση και προετοιμασία των εργαζόμενων.
Ακόμη και σήμερα, στη Γαλλία, η λογική της «εξουσιοδότησης» επιδρά αρνητικά στην εξάπλωση του αγώνα ενάντια στον νόμο Ελ Κομρί που συναντά γενική κατακραυγή. Αξιοποιείται δε από το ανοιχτά εργοδοτικό συνδικάτο της CFDT που, σε συμμαχία με την κυβέρνηση των σοσιαλιστών (έχει ουσιαστικά συγγράψει κομμάτια του επίμαχου νόμου) επιχειρεί να στρέψει τμήματα των ελαστικά εργαζόμενων ενάντια στους εργαζόμενους με κατακτημένα εργασιακά δικαιώματα.
Η «εξουσιοδότηση» βέβαια είναι μία μόνο όψη του βασικού προβλήματος που φαλκιδεύει τη δυναμική που συχνά αναπτύσσουν οι εργατικοί αγώνες στη Γαλλία. Η συνείδηση των εργατών ότι έχουν κοινά ταξικά συμφέροντα που συγκρούονται με το κεφάλαιο (που υπάρχει σε μεγάλο βαθμό και σε άλλες χώρες της Δυτικής Ευρώπης) δεν φτάνει για να δώσει διέξοδο. Αστικά κόμματα και οπορτουνιστές ρήτορες διαδίδουν αυταπάτες πως μπορεί να υπάρξει φιλεργατική προοπτική συμβατή με την ΕΕ και την καπιταλιστική ανάπτυξη εάν εκλείψει ο λεγόμενος «νεοφιλελευθερισμός». Κι επειδή κάθε τόσο αποδεικνύεται ότι οι βάρβαρες καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις είναι άρρηκτα δεμένες με το καπιταλιστικό σύστημα και με την κρίση του, καραδοκούν η ακροδεξιά Λεπέν και άλλοι ποικιλόχρωμοι «ευρωσκεπτικιστές» για να κηρύξουν σε διάφορες παραλλαγές την επιστροφή σε έναν «εθνικό» καπιταλισμό. Πρωτοπόροι εργάτες που φτάνουν από την πείρα τους σε γραμμή σύγκρουσης με την εξουσία των μονοπωλίων και τον ιμπεριαλισμό υπάρχουν και στη Γαλλία, όμως κομμουνιστικό κόμμα με αυτή τη γραμμή στο πολιτικό σκηνικό δεν υπάρχει
Είναι αναμφισβήτητα ελπιδοφόρο ότι, σήμερα, ένα σημαντικό κομμάτι της βιομηχανικής εργατικής τάξης, με προσπάθειες κυρίως των ταξικότερων στοιχείων της CGT, δείχνει να μπαίνει μπροστά στον αγώνα ενάντια στον νόμο Ελ Κομρί, δίνοντας ταξικό τόνο στη διάχυτη κοινωνική δυσαρέσκεια που μέχρι τώρα χαρακτηριζόταν από την «αντινεοφιλελεύθερη» φλυαρία των «Ορθονυκτιών» (Nuit debout). Οι κλάδοι που μπαίνουν τώρα στον αγώνα τείνουν να αποκτήσουν συνείδηση ότι δεν είναι «εκπρόσωποι» αλλά μπροστάρηδες σε μια μάχη που πρέπει να δώσουν συνολικά οι εργαζόμενοι απέναντι στο κεφάλαιο.
Ειρωνικώς πως, κάποιοι στην Ελλάδα ανακαλύπτουν την ίδια στιγμή στο γαλλικό παράδειγμα τις «βολικές αρετές» της απεργίας δι' εξουσιοδοτήσεως. Πρώτοι και καλύτεροι οι συριζαίοι που σπεύδουν λίγο-πολύ να μας πουν ότι οι Γάλλοι εργαζόμενοι συνεχίζουν τη δική τους «διαπραγμάτευση» και δίνουν τη μάχη για να αλλάξουν την ΕΕ που δεν κατάφερε να αλλάξει ο ...φιλότιμος Τσίπρας! Ανάλογα γελοία είναι η «εξουσιοδότηση» που με ενθουσιασμό σπεύδουν ορισμένοι να δώσουν στους Γάλλους απεργούς, προκειμένου να πάρουν «ρεβάνς» για τη μάχη που οι ίδιοι ουσιαστικά δεν έδωσαν στην Ελλάδα ενάντια στα πρόσφατα αντιλαϊκά μέτρα. Πολλοί δε, συνδυάζουν αυτές τις αφελείς προσδοκίες με τα ακόμη αφελέστερα -και ξεφτισμένα πια- στερεότυπα περί «επαναστατικότητας των Γάλλων», περιμένοντας ένα είδος …«επανάστασης δι' εξουσιοδοτήσεως». Άλλοι πάλι, βρίσκουν ευκαιρία να διαφημίσουν τη γνωστή πανάκεια της «απεργίας διαρκείας» (λες και για να φτάσουν οι Γάλλοι εργαζόμενοι στο σημερινό επίπεδο του αγώνα τους δεν πέρασαν τόσον καιρό από σκληρές μονοήμερες απεργίες που προετοίμασαν και οδήγησαν στο σημερινό κλίμα…). Κι επαναλαμβάνονται ξανά οι γνωστοί αυτοοικτιρμοί τύπου «αγανακτισμένων» όπως παλιότερα με την Ισπανία: Οι Γάλλοι ξύπνησαν και αντιδρούν. Εμείς;
Τα στοιχεία της κατάστασης στη Γαλλία -κυρίως η κινητοποίηση του προλεταριάτου σε μεγάλες βιομηχανίες- που δικαιολογούν πράγματι κάποια αισιοδοξία για το μέλλον των ταξικών αγώνων δεν είναι αυτά που εντυπωσιάζουν τους –«αριστερούς» ή μη- ποικίλους σχολιαστές στην Ελλάδα. Περισσότερο «εκπλήσσονται» και ενθουσιάζονται ηχηρά από την πράγματι μεγάλη στήριξη που δίνουν οι εργαζόμενοι στη Γαλλία στους απεργούς, πολύ απλά γιατί ποτέ οι ίδιοι δεν έδωσαν στην Ελλάδα πραγματική μάχη με την αστική αντιαπεργιακή φιλολογία. Τη φιλολογία αυτή, που οργιάζει και πολλές φορές επικρατεί στον δημόσιο χώρο (με διάφορες μορφές, ακόμη και με ψευτοριζοσπαστική φρασεολογία), την πολεμούν με συνέπεια στους τόπους δουλειάς μόνο οι κομμουνιστές και οι ταξικές δυνάμεις, ακριβώς γιατί δεν διστάζουν να έρχονται σε σύγκρουση με τα μικροαστικά και συντεχνιακά αντανακλαστικά που θρέφουν τέτοιες αντιλήψεις.
Με άλλα λόγια, οι επιδεικτικοί έπαινοι πολλών ποικιλόχρωμων οπορτουνιστών για τους Γάλλους εργαζόμενους (που συνήθως χαρακτηρίζονται από άγνοια πολλών στοιχείων της ταξικής πάλης στη Γαλλία) αποδεικνύουν ότι γι’ αυτούς η «ταξική συνείδηση» είναι καλό πράγμα μόνο όταν τη βρίσκουν στο …εξωτερικό, και μάλιστα σε μύθους για «φύσει επαναστάτες λαούς»… Α, όλα κι όλα! Αυτά δεν είναι «για εμάς»! Εδώ μπορούμε να συνεχίζουμε ακάθεκτοι να μηρυκάζουμε την «αγνή και πατροπαράδοτη» ελεεινολογία του αφεντικού, πως «με τις απεργίες δεν βγαίνει τίποτα» και τις επικλήσεις των κυβερνώντων να «βάλουμε πλάτη για την ανάπτυξη», ελπίζοντας πως μια μέρα θα ξαναδούν οι εργαζόμενοι κάποιο φως από την Εσπερία…
Δυστυχώς για τους αφελείς, τους πονηρούς ή τους απελπισμένους, οι απεργίες και οι επαναστάσεις δεν γίνονται με «εξουσιοδότηση». Και είναι κούφιοι οι έπαινοί τους για το παράδειγμα των Γάλλων εργαζόμενων, όσο κούφιες είναι οι λοιδορίες τους για το ΚΚΕ που μελετά προσεκτικά την πείρα και τις αντιφάσεις των ταξικών συγκρούσεων σε άλλες χώρες. «Παράδειγμα» που δεν το μελετάς και δεν το διορθώνεις αν χρειάζεται, δεν έχεις σκοπό να το ακολουθήσεις, όσο κι αν το εξυμνείς.
Σε Ελλάδα και Γαλλία, σε κάθε χώρα, το ταξικό εργατικό κίνημα έχει σημαντικά και δύσκολα καθήκοντα να επιτελέσει για να ανοίξει τον δρόμο της πραγματικής ελπίδας για τους εργαζόμενους. Κόντρα στην εργοδοσία και στις αντεργατικές κυβερνήσεις, κόντρα στον συμβιβασμένο συνδικαλισμό πρέπει να χτίσει γερά ταξικά συνδικάτα σε κάθε κλάδο που θα χτυπούν τις συντεχνιακές διαιρέσεις και θα ενώνουν τους εργάτες στη βάση των κοινών πραγματικών τους συμφερόντων. Πρέπει να αναμετρηθεί με την αιτία των αντεργατικών πολιτικών, με την ανάπτυξη προς όφελος των μονοπωλίων και με την αστική εξουσία που υπερασπίζεται με νύχια και με δόντια τα συμφέροντά τους.

Νίκος Ζαρταμόπουλος
Εφημερίδα Νέο Εμπρός, φ. 1131, 1-6-2016, σελ. 7

«Συνεπείς πελάτες... »

«Συνεπείς πελάτες... »


Με ιδιαίτερη έμφαση «σηκώνουν» τα κυβερνητικά επιτελεία τις δηλώσεις του προέδρου της ΔΕΗ ΑΕ για επικείμενη μείωση 15% στην τιμή του ρεύματος για τους «συνεπείς πελάτες», επιχειρώντας να παρουσιάσουν την εν λόγω εξαγγελία ως μια απτή, τάχα, απόδειξη στην όλη προπαγάνδα τους περί «δίκαιης κατανομής των βαρών» εκ μέρους της κυβέρνησης...
Στην πραγματικότητα, βέβαια, η κυβερνητική πολιτική και στο συγκεκριμένο θέμα είναι αναπόσπαστο τμήμα της συνολικότερης αντιλαϊκής επίθεσης για λογαριασμό του κεφαλαίου.
Με κριτήριο τη «ρευστότητα» της ΔΕΗ και κατ' επέκταση την εξασφάλιση προϋποθέσεων για ακόμα μεγαλύτερη στήριξη συνολικά του κεφαλαίου, η κυβέρνηση αναπαράγει ουσιαστικά τη μεθόδευση με την οποία προώθησε την περιβόητη ρύθμιση των «100 δόσεων» για τα χρέη στην εφορία: Με εκβιασμούς, όπως η απειλή της διακοπής της ηλεκτροδότησης, αλλά και με «τυράκια», όπως ο διακανονισμός των οφειλών σε 36 δόσεις και η μείωση της τιμής του ρεύματος για τους «συνεπείς πελάτες», υποχρεώνει τα χρεωμένα εργατικά - λαϊκά νοικοκυριά, που αδυνατούν να πληρώσουν τις οφειλές τους προς τη ΔΕΗ, να «κόψουν το λαιμό τους», προκειμένου να είναι «συνεπείς» στις πληρωμές τους και να μην αναγκαστούν να πληρώσουν ακόμα περισσότερα στη συνέχεια!
Μετά τις αλλεπάλληλες αυξήσεις στα τιμολόγια της ΔΕΗ όλα τα τελευταία χρόνια (με τα επίσημα στοιχεία για την περίοδο 2008 - 2013 να δείχνουν αύξηση 60%!), μετά τα νέα αντιλαϊκά μέτρα που φορτώνει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ πάνω στο σύνολο των εργατικών και λαϊκών νοικοκυριών, τα κυβερνητικά επιτελεία έχουν το θράσος να «πανηγυρίζουν» για την εξαγγελία μιας επιμέρους μείωσης, από την οποία μάλιστα αποκλείεται τεράστιο κομμάτι των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων και ειδικότερα το πιο αδύναμο τμήμα τους, το οποίο «κόβεται» από την προϋπόθεση του «συνεπούς πελάτη»...
«Είναι η πρώτη φορά που θα επιβραβευτούν αυτοί που πρέπει», πανηγύριζε χτες η «Αυγή», επαναφέροντας παράλληλα τη γνωστή θεωρία των «μπαταχτσήδων»!
Λες και δεν ξέρουν ποιοι λόγοι οδηγούν χιλιάδες και χιλιάδες εργατικά - λαϊκά νοικοκυριά να μην μπορούν να πληρώσουν ούτε τους τρέχοντες λογαριασμούς του ρεύματος, αλλά ούτε και τις δόσεις των διακανονισμών...
Λες και δεν ξέρουν ότι η πολιτική της κυβέρνησης, με τη μονιμοποίηση όλων των αντιλαϊκών μέτρων των προκατόχων της, αλλά και την παραπέρα απογείωση της φοροληστείας, τα νέα χτυπήματα στο Ασφαλιστικό, την παραπέρα περικοπή όποιων κρατικών κονδυλίων έχουν απομείνει για την κάλυψη λαϊκών αναγκών κ.ο.κ., θα κάνει ακόμα περισσότερες λαϊκές οικογένειες να μην μπορούν να πληρώσουν ούτε το ρεύμα τους...
Η αλήθεια, βέβαια, είναι πως η κυβέρνηση ξέρει να «επιβραβεύει αυτούς που πρέπει», μόνο που αυτοί δεν είναι οι εργαζόμενοι και ο λαός, αλλά το μεγάλο κεφάλαιο. Δεν είναι τυχαίο ότι, αξιοποιώντας αυτήν την υπό προϋποθέσεις μείωση της τιμής του ρεύματος για τους «συνεπείς πελάτες», τα κυβερνητικά επιτελεία επιχειρούν να παρουσιάσουν ως... φιλολαϊκό μέτρο την κατάργηση του Ειδικού Φόρου Κατανάλωσης στο φυσικό αέριο που χρησιμοποιούν οι βιομήχανοι στην ηλεκτροπαραγωγή, προβάλλοντας την «εξοικονόμηση» που προκύπτει για τη ΔΕΗ ΑΕ, αλλά... «ξεχνώντας» την αντίστοιχη «εξοικονόμηση» που προκύπτει και για όλα τα μεγάλα μονοπώλια που δραστηριοποιούνται στο συγκεκριμένο κλάδο!
Τα δωράκια της κυβέρνησης, βέβαια, για το περιβόητο «ενεργειακό κόστος» του μεγάλου κεφαλαίου δε σταματούν εδώ: Χαρακτηριστικά, ήδη από το Δεκέμβρη του 2015, η διοίκηση της ΔΕΗ αποφάσισε την παροχή εκπτώσεων ύψους έως και 15% στα βιομηχανικά τιμολόγια, ανάλογα με το συνολικό όγκο κατανάλωσης, ενώ λίγο πριν φύγει το 2015 δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης η απόφαση του υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας για τη «διακοψιμότητα», μέσω της οποίας παρέχονται πρόσθετες εκπτώσεις στην τιμή του ρεύματος για τους βιομήχανους, ως «αντάλλαγμα» τάχα για τη διακοπή λειτουργίας εργοστασιακών μονάδων σε συγκεκριμένες περιόδους υψηλής ζήτησης ρεύματος...
Από όπου κι αν το πιάσει κανείς, δηλαδή, αυτό που επιβεβαιώνεται πίσω από όλη την ιστορία με τις εξαγγελίες για τους «συνεπείς πελάτες» της ΔΕΗ, είναι πως είτε με εκβιασμούς είτε με «τυράκια», αυτό που υπηρετεί με πραγματική συνέπεια η κυβέρνηση είναι οι ανάγκες του κεφαλαίου...

Παράσταση ... off shore

Παράσταση ... off shore
Είναι πράγματι εντυπωσιακός ο τρόπος με τον οποίο τις τελευταίες μέρες ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, όπως και άλλα αστικά κόμματα, αλληλοκατηγορούνται για το ποιος είναι πιο «διεφθαρμένος» και «διαπλεκόμενος» κατά την προσφιλή τους ορολογία. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Οσα έχουν συμβεί με αφορμή την υπόθεση με τις off shore, από την πρώτη στιγμή που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έφερε και ψήφισε τη σχετική τροπολογία που νομιμοποιεί τη συμμετοχή βουλευτών σε τέτοιες εταιρείες - φορολογικούς «παραδείσους», μέχρι και χτες που συζητήθηκε μία νέα «διορθωτική» τροπολογία, αυτό αποκαλύπτουν. Οσα παρακολουθεί ο ελληνικός λαός είναι μια άθλια υποκρισία των αστικών κομμάτων, που για άλλη μια φορά επιχειρούν να πείσουν ότι δεν είναι και τόσο βρώμικοι όσο φαίνονται. Δεν θα φανεί καθόλου παράξενο εάν το επόμενο διάστημα συνεχίσει να βγάζει ο ένας τ' άπλυτα του άλλου στη φόρα, όπως γίνεται μέχρι τώρα, μόνο και μόνο για να «ξεπλύνουν» και οι μεν και οι δε το σύνολο της σαπίλας και της βρωμιάς που υπηρετούν. Αν και συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις ισχύει η λαϊκή παροιμία «μεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια»...
* * *
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και η ΝΔ πρωταγωνίστησαν από την πρώτη στιγμή στην πολιτική σαπουνόπερα των off shore. Και χτες στη Βουλή ήταν μία ακόμα ευκαιρία για παράσταση. Και τι δεν ακούστηκε: Ο πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας να λέει ότι η κυβέρνηση δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της σε θέματα ηθικής και με αφορμή το ότι αποχώρησε η ΝΔ από τη συζήτηση, αποκάλυψε πως «τρέχουν να προλάβουν». Φαίνεται πως κάποιοι άλλοι πρόλαβαν έγκαιρα, αφού ίσως ήταν αρκετές οι μέρες που πέρασαν από τη δημοσίευση στο ΦΕΚ της τροπολογίας της κυβέρνησής του... Η ΝΔ έκανε λόγο για «επιχείρηση - πλυντήριο», προφανώς έχοντας το know how σε τέτοιες περιπτώσεις. Ο επικεφαλής του Ποταμιού, Σταύρος Θεοδωράκης, να λέει στον ΣΥΡΙΖΑ: «Εσείς έχετε στο επιτελείο σας ανθρώπους του Ακη Τσοχατζόπουλου, που έχουν διωχθεί, κλέψει πολιτικό χρήμα». Ο Πάνος Καμμένος να λέει για τον Θεοδωράκη ότι «...ήταν ορντινάντσα του Γιάννου Παπαντωνίου» και για τη ΝΔ ότι «ο λαός ξέρει ποιοι έχουν την ταμπέλα της Siemens».
* * *
Ομως, ό,τι και να πουν, η σαπίλα και η βρωμιά που υπηρετούν δεν κρύβεται και έχει όνομα. Είναι αυτή η σαπίλα που έχει καταδικάσει τον ελληνικό λαό, τους εργαζόμενους, τις εργατικές - λαϊκές οικογένειες να προσπαθούν να επιβιώσουν με το ζόρι από τη φοροεπέλαση, τη μείωση των μισθών και των συντάξεων, την κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων, τους πλειστηριασμούς των σπιτιών, τα δάνεια που δεν μπορούν να πληρώσουν και να ξοφλήσουν. Είναι η σαπίλα που δίνει αέρα στα πανιά των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, που φοροαπαλλάσσει τα κέρδη τους, που σβήνει τα πρόστιμα των λαθρεμπόρων, που θεωρεί νόμιμο να επενδύεις τα κέρδη από τον ιδρώτα των εργαζομένων σε διάφορους «παραδείσους». Και οι δύο αυτές πλευρές είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, που στις σημερινές συνθήκες λέγεται καπιταλιστική ανάκαμψη. Και σε αυτή τη σαπίλα είναι όλοι βουτηγμένοι μέχρι το λαιμό...
* * *
Το έργο το έχουμε ξαναδεί. Κάθε φορά που τα αστικά κόμματα ήθελαν να συσκοτίσουν τη σύγκλισή τους στη στρατηγική του κεφαλαίου, ανέσυραν από τα συρτάρια τη γνωστή αγαπημένη σκανδαλολογία, την πάταξη της διαφθοράς, τις off shore... Ομως, στην ουσία, στο όνομα της καταπολέμησης της διαφθοράς, της διαπλοκής, επιχειρούνται αναδιαρθρώσεις στον κρατικό τομέα που θα διευκολύνουν τη δραστηριότητα των καπιταλιστών, των μεγάλων επιχειρηματιών, επιχειρείται το ξαναμοίρασμα της «πίτας» ανάμεσα σε παλιά και νέα επιχειρηματικά τζάκια. Ας αναρωτηθούμε: όσοι τσακώνονται τώρα για τις off shore, μήπως αμφισβητούν πουθενά την κυριαρχία του κεφαλαίου στην οικονομία; Και βέβαια όχι. Κι αφού αποδέχονται αυτή την κυριαρχία, αφού δουλεύουν γι' αυτό, αφού αποτελούν το πολιτικό προσωπικό των μονοπωλιακών ομίλων, του μεγάλου κεφαλαίου, στηρίζουν αντικειμενικά το πλαίσιο στο οποίο γεννιούνται και γιγαντώνονται τέτοια φαινόμενα. Και έτσι γίνονται και αυτοί μέρος της διαφθοράς και της διαπλοκής. Τόσο απλά...

Κ. Πασ.

Ξεθωριάζει η ανάκαμψη, πληθαίνουν οι αβεβαιότητες

Ξεθωριάζει η ανάκαμψη, πληθαίνουν οι αβεβαιότητες

Την επιβράδυνση των ρυθμών ανάκαμψης στην παγκόσμια οικονομία επιβεβαιώνει και η νέα έκθεση του ΟΟΣΑ, διατηρώντας τις προβλέψεις στα σχετικά χαμηλά επίπεδα της προηγούμενης έκθεσης (Φλεβάρης 2016) και αφού είχαν προηγηθεί τρεις διαδοχικές υποβαθμίσεις. Την ίδια ώρα, χαμηλότεροι ρυθμοί, σε σχέση με το Φλεβάρη, αναμένονται πλέον για το 2016 σε ισχυρά καπιταλιστικά κέντρα, όπως στις οικονομίες των ΗΠΑ και της Βρετανίας, οι οποίοι λένε ότι αντισταθμίζονται από τη σχετική βελτίωση των «προβλέψεων» για την Ευρωζώνη.
Σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, «η αποκλειστική χρήση της νομισματικής πολιτικής δεν μπορεί να δώσει ικανοποιητικά αποτελέσματα σε ό,τι αφορά στην ανάπτυξη και τον πληθωρισμό». Οπως χαρακτηριστικά τονίζεται, το ενδεχόμενο για «μια επιπλέον χαλάρωση της νομισματικής πολιτικής θα μπορούσε μάλιστα να αποδειχθεί λιγότερο αποτελεσματική απ' ό,τι στο παρελθόν, σε ορισμένες δε περιπτώσεις, αντιπαραγωγική». Επί της ουσίας, διατυπώνονται προβληματισμοί και γύρω από την εξάντληση των εργαλείων της νομισματικής πολιτικής και της δυνατότητας των κεντρικών τραπεζών να τονώσουν την ανάκαμψη και τις κερδοφόρες επενδύσεις, μέσω της διοχέτευσης πακτωλού φτηνών κεφαλαίων στους επιχειρηματικούς ομίλους. Σε αυτό το πλαίσιο, ο ΟΟΣΑ, όπως και οι άλλοι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί, δίνουν την έμφαση στην ανάγκη του κεφαλαίου για τις «απαραίτητες» και περισσότερο «φιλόδοξες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις». «Η παγκόσμια οικονομία έχει κολλήσει σε μια παγίδα χαμηλής ανάπτυξηςπου θα απαιτήσει πιο συντονισμένη και ολοκληρωμένη χρήση των δημοσιονομικών, νομισματικών και διαρθρωτικών πολιτικών» υπογραμμίζει η έκθεση του ΟΟΣΑ, εστιάζοντας στην ανάγκη για τη διαμόρφωση ενός συνεκτικού μείγματος αντιλαϊκής πολιτικής, τόσο από την πλευρά της κατάλληλης, για το κεφάλαιο, διαμόρφωσης των κρατικών προϋπολογισμών, όσο και από την κλιμάκωση των αντιλαϊκών διαρθρωτικών παρεμβάσεων. Μόνο που αυτό, με βάση τις καπιταλιστικές συνταγές, αντιβαίνει στη ζήτηση, άρα δεν μπορεί να δώσει σιγουριά δυναμικής ανάκαμψης. Είναι οι αξεπέραστες αντιφάσεις του καπιταλισμού.
Υποτονικές προβλέψεις
Ο επικεφαλής του ΟΟΣΑ, Α. Γκουρία, παρουσιάζοντας την έκθεση σημείωσε πως «η ανάπτυξη είναι υποτονική στις προηγμένες οικονομίες και έχει επιβραδυνθεί και σε πολλές αναδυόμενες που έχουν παίξει το ρόλο της ατμομηχανής μετά την κρίση». Αναφερόμενος στις ανισομετρίες που εκδηλώνονται ανάμεσα στις οικονομίες, υπογράμμισε επίσης ότι «η αύξηση των ανισοτήτων είναι ένα επιπρόσθετο στοιχείο στην πρόκληση για μια έξοδο από τη σημερινή απογοητευτική δυναμική ανάπτυξης».
Ειδικότερα, ο ΟΟΣΑ κάνει τις εξής εκτιμήσεις:
Παγκόσμια οικονομία, 2016: 3%, 2017: 3,3%
Ευρωζώνη, 2016: 1,6% (από 1,4%), 2017: 1,7% (αμετάβλητο)
ΗΠΑ, 2016: 1,8% (από 2%), 2017: 2,2% (αμετάβλητο)
Ιαπωνία, 2016: 0,7% (από 0,8%), 2017: 0,4% (από 0,6%)
Βρετανία, 2016: 1,7% (από 2,1%), 2017: 2% (αμετάβλητο)
Κίνα, 2016: 6,5%, 2017: 6,2% (αμετάβλητα)

TOP READ