8 Φεβ 2016

Δελτίο Κομινφόρμ

 Δελτίο Κομινφόρμ

4 ημέρες για την κάθοδο των αγροτών στην Αθήνα

Ο απόηχος της απεργίας της Πέμπτης δείχνει πως η κυβέρνηση πήρε το μήνυμα και το επεξεργάζεται κατάλληλα. Κάτι που φαίνεται (μεταξύ πολλών άλλων) και από αυτό το σχόλιο ενός μέλους της ΠΓ του Σύριζα, που έχει ως επωδό:
Μόνοι μας και όλοι τους.

Έτσι είναι. Ο Σύριζα είναι ένας αλλά λέων κι όλοι εμείς τυριά (απλά τα μπλε μυρίζουν περισσότερο). Στην ίδια πλευρά είναι πχ αυτοί που σήκωσαν ναζιστικά σύμβολα στα βραχάκια του Άρειου Πάγου με φόντο την Ακρόπολη, και οι αντιεξουσιαστές που επιτέθηκαν σε αθώους Γερμανούς τουρίστες τις προάλλες. Τα δύο άκρα σε αγαστή συνεργασία, για να ρίξουν την κυβέρνηση, σε μια επανάληψη του βρώμικου 89' (αλλά άμα τους πεις Πασόκους, θίγονται σα μωρές παρθένες).

Μαθαίνουμε επίσης πως (το σύστημα, τα συμφέροντα, με δυο λόγια οι κακοί) ρίχνουν όλα τα λεφτά για να ρίξουν τον Αλέξη Τσίπρα. Αν και, μεταξύ μας, όλα τα λεφτά είναι ότι ο Κουρής βρίσκει άξιους συνεχιστές στους αυριανίστας τους διαδικτύου.

Το τελευταίο φρούτο που ευδοκιμεί στο μπαχτσέ του κυβερνητικού αυριανισμού και των ακλόνητων επιχειρημάτων του είναι ότι ο κόσμος δεν έχει κανένα λόγο να αντιδρά και να κατέβει στους δρόμους εφόσον δεν έχει έρθει ακόμα τίποτα προς ψήφιση. Είναι παραλλαγή αυτού που λέγανε πέρσι, τέτοιες μέρες: ας περιμένουμε πρώτα να δούμε τι θα κάνουνε και μετά κρίνουμε την κυβέρνηση. Και έχουνε δίκιο από μια άποψη, ας περιμένουμε πρώτα να δούμε. Έτσι και αλλιώς, το ασφαλιστικό πχ, θα είναι πολύ χειρότερο μετά από τη διαπραγμάτευση με τους εταίρους. Αν αντιδράτε έτσι από τώρα δηλ, τι θα κάνετε στη συνέχεια, όταν έρθει το τελικό σχέδιο;

Η ΔΦΑ (συγ)κυβέρνηση είναι τόσο φιλολαϊκή εξάλλου, που να καταλαβαίνει καλύτερα από εμάς τι χρειάζεται "για το καλό μας". Το οποίο πρέπει πάντως να το βλέπουμε σφαιρικά, ως γενικό καλό, χωρίς παρωπίδες και στεγανά. Στο κάτω-κάτω έχουν κι οι δανειστές τα προβλήματά τους, όπως είπε κι ο Παπαδημούλης σε μια πρόσφατη εμφάνισή του.

Παρόλα αυτά, οι απομονωμένοι σεχταριστές -που ούτε καν εκατό χιλιάδες δεν κατέβασαν στο δρόμο την περασμένη Πέμπτη- προχωρούν σε κλιμάκωση και τυφλή σύγκρουση.
Το Σάββατο βγήκε η ανακοίνωση του γραφείου τύπου του ΚΚΕ για την κλιμάκωση της πάλης, ενώ η ΕΓ του ΠΑΜΕ ανέμενε την απόφαση του συντονιστικού των αγροτικών μπλόκων στη Νίκαια, όπου ελάχιστα μπλόκα (από τα Τέμπη και λίγα ακόμα) δεν έστειλαν αντιπροσωπία.
Οι αγρότες, που δίνουν ένα ωραίο μάθημα τακτικής, αγωνιστικής ευελιξίας στα μέσα και τις μορφές, αποφάσισαν κλιμάκωση, με εντεινόμενους αποκλεισμούς της εθνικής οδού και των παραδρόμων της και κάθοδο στην Αθήνα για πανελλαδικό αγροτικό συλλαλητήριο την ερχόμενη Παρασκευή,που θα είναι κομβικής σημασίας.

Από κάμπους και λαγκάδια κατεβαίνει η αγροτιά,
μ'υψωμένα τα δρεπάνια χαιρετάει την εργατιά.
Χρόνια τώρα εμείς σκυμμένοι σκάβουμε τη μαύρη Γη
και τα πλούτη μας τα παίρνουν οι τυράννοι οι αστοί.
Ό,τι βλέπετε μπροστά σας απ'τα χρόνια τα παλιά,
στη δουλειά μας τα χρωστάτε, ζήτω-ζήτω η εργατιά!


Κι άμα γίνει η αρχή, ας κρατήσουν οι χοροί που ξεκίνησαν ήδη σε κάποια αγροτικά μπλόκα, ενάντια στη λογική του κοινωνικού αυτοματισμού.



Βλέποντας εν τω μεταξύ τα πλήθη στη λαϊκή κινητοποίηση της Πέμπτης, λέγαμε μεταξύ σοβαρού κι αστείου με ένα σφο ποιο μπορεί να είναι το επόμενο δυναμικό βήμα κλιμάκωσης. Να κάνουμε ντου σε κάποιο κτίριο με επικεφαλής το ΓΓ ή την κοινοβουλευτική ομάδα, ή έστω να κάνουμε τον άλλο μήνα μια συμβολική κατάληψη στο αστυνομικό τμήμα του Λιτόχωρου, τιμής ένεκεν για το ΔΣΕ και το πρώτο επεισόδιο του ένοπλου αγώνα του. Αλλά τώρα θα μου πεις έχουμε αριστερή κυβέρνηση κι είναι διαφορετικά. Αριστερός να στρέφεται ενάντια σε αριστερό;

Μα εδώ φασίστες βαράνε ακροδεξιούς και ρατσιστές, αν δεις τι γίνεται στην Κω. Κι έτσι μια ένωση αστυνομικών αναγκάστηκε να βγάλει ανακοίνωση κατά της καταστολής "γιατί μας τραβάτε στην Κω κτλ" (ενώ στην πρωτεύουσα προφανώς έχουν άλλη άνεση και δε αντιμετωπίζουν προβλήματα να το κάνουν). Έβγαλε και η κομματική οργάνωση στο νησί μια ανακοίνωση ενάντια στην καταστολή, αν και ο μέσος σφος συνεχίζει να αναρωτιέται με το βασικό κι αρχέγονο ερώτημα "με ποιον είμαστε;".
Με τους μετανάστες είναι προφανώς η απάντηση.

Αλλά μερικές μικρές κοινωνικές αναταραχές δεν μπορούν να αναιρέσουν το ηθικό πλεονέκτημα που διατηρεί η ΔΦΑ και φροντίζει συχνά-πυκνά να το επιβεβαιώνει, δίνοντας πάτημα στους εκδότες, τα κανάλια και τον τύπο της Δεξιάς, να τη χτυπάνε με σπερμολογίες και κίτρινα δημοσιεύματα που δεν διαψεύδονται. Πχ για την πρόταση κυβερνητικών βουλευτών να σπουδάζουν με δίδακτρα στα ΑΕΙ όσοι δεν τα καταφέρνουν στις πανελλαδικές εξετάσεις. Ή για τον Αρβανίτη και τις προσλήψεις των συγγενών του.

Παρεμπιπτόντως, είναι εντελώς λογικό να καλύπτεις με πρόσωπα της απόλυτης εμπιστοσύνης σου κομβικά πόστα του κρατικού μηχανισμού. Αυτό που δεν είναι λογικό είναι να βολεύεις τους δικούς σου και να επικαλείσαι μετά τις αντιστασιακές τους ρίζες, για να το δικαιολογήσεις. Και μια που το έφερε η κουβέντα, τι παλικάρι κι αυτός ο Αρβανίτης (και ιδεολόγος, πάνω από όλα).

Κλείνουμε τη σημερινή ανάρτηση με μια δόση εξωκοινοβούλιο, που έχει κι αυτό να αντιμετωπίσει τα δικά τoυ προβλήματα. Όπως την τροτσκιστική ονείρωξη του ενιαίου μετώπου με τη ΓΣΕΕ και το λατρεμένο εισοδισμό τους με τις σημαίες και τα πανό της Ανταρσυα, που είχε πάρει όμως απόφαση για συμμετοχή στη συγκέντρωση του Μουσείου.
Τον Σεκίτη κι αν το δέρνεις, τα καδρόνια σου χαλάς...

Μεταξύ «διπολισμού» και «συναίνεσης»

Μεταξύ «διπολισμού» και «συναίνεσης»

Eurokinissi
«


Δεξιά - αντιδεξιά», «αριστερά - νεοφιλελευθερισμός», «λαϊκισμός και κατάρρευση - σταθερότητα και μεταρρυθμίσεις με εθνικό πρόσημο» κ.ο.κ. είναι ορισμένα από τα διλήμματα με τα οποία τα αστικά επιτελεία και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι, κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, ΝΔ, τροφοδοτούν το νέο διπολισμό. Από την άλλη, τα ίδια επιτελεία πλασάρουν σενάρια εθνικής συναίνεσης, εθνικής συνεννόησης στα μεγάλα «εθνικά θέματα», με αιχμή το Προσφυγικό ή τη διαπραγμάτευση. Ακόμα και στο Ασφαλιστικό διαβλέπουν σημεία εθνικής συνεννόησης, καθώς παρά τις διαφορές τους στο μείγμα διαχείρισης, κυβέρνηση και ΝΔ συμφωνούν απόλυτα ότι το Ασφαλιστικό, για να γίνει «βιώσιμο», θα πρέπει να την «πληρώσουν» και πάλι οι εργαζόμενοι.

Οσο γίνεται φανερό ότι τα κόμματα της αστικής διαχείρισης συγκλίνουν στον κοινό στρατηγικό στόχο που είναι η ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας τσακίζοντας το λαό, τόσο ενισχύεται η ανάγκη του αστικού πολιτικού συστήματος να στήσει «νέες» πλαστές διαχωριστικές γραμμές για τον αποπροσανατολισμό του λαού από τον πραγματικό του αντίπαλο, που είναι τα μονοπώλια και η εξουσία τους, να στήσει νέες παγίδες για να εγκλωβίζει στα «πλοκάμια» του εργατικές - λαϊκές συνειδήσεις.
«Υγιής πόλωση»...
«Υπάρχουν καθαρές διαφορές και καθαρές ιδεολογικές διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στην κυβέρνηση και στην αντιπολίτευση!». «Ησασταν πράγματι σαφέστατος, διαυγέστατος, καθαρός, ακραία νεοφιλελεύθερος» ανέφερε ο πρωθυπουργός, Αλ. Τσίπρας, προς τον πρόεδρο της ΝΔ, Κυρ. Μητσοτάκη, στη διάρκεια της συζήτησης εκτός ημερήσιας διάταξης για το Ασφαλιστικό που έγινε την προηγούμενη βδομάδα στην Ολομέλεια της Βουλής. Τα ανέφερε αυτά για να κουκουλώσει ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ παρέλαβε τη σκυτάλη από την κυβέρνηση της ΝΔ και τώρα «τρέχει» τη στρατηγική του κεφαλαίου, όπως είναι η επίθεση στην Κοινωνική Ασφάλιση, ενώ έρχονται και οι ανατροπές στα εναπομείναντα Εργασιακά και πάει λέγοντας.
Αλλωστε, στην ίδια ομιλία, δείχνοντας ότι οι πραγματικές τους «διαχωριστικές γραμμές» αφορούν το πώς θα στηριχθεί καλύτερα η κερδοφορία του κεφαλαίου, ο Αλ. Τσίπρας, καταθέτοντας τις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, ανέφερε ότι «το πρόβλημα της Ελλάδας και της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας της είναι η γραφειοκρατία, είναι η υψηλή διαφθορά, είναι η αστάθεια του φορολογικού συστήματος, είναι οι προνομιακές σχέσεις μιας χούφτας ολιγαρχών, που τα τελευταία χρόνια και ιδιαίτερα τα χρόνια της κρίσης, μέσα από τη διαπλοκή τους με την πολιτική εξουσία, έκαναν ό,τι ήθελαν και με τις επιδοτήσεις παλαιότερα και με το δανεισμό από κρατικές τράπεζες. Αυτά ήταν τα προβλήματα της ανταγωνιστικότητας. Με δυο λόγια, το πρόβλημα στην ανταγωνιστικότητα της οικονομίας ήταν το κράτος που φτιάξατε εσείς, οι κυβερνήσεις σας, οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ». Οι καταγγελίες της «χούφτας ολιγαρχών» γίνονται όχι μόνο για αποπροσανατολισμό, αλλά σηματοδοτούν την επιδίωξη της κυβέρνησης για ξαναμοίρασμα της επιχειρηματικής πίτας.
Στην ίδια κατεύθυνση του «διαγωνισμού ανάμεσα στον καλύτερο διαχειριστή», ο πρόεδρος της ΝΔ έθεσε τις δικές του «διαχωριστικές γραμμές». «Το δίλημμα σήμερα είναι πολύ ξεκάθαρο. Είναι η επιλογή ανάμεσα στο χτες του λαϊκισμού, της στασιμότητας και του κομματικού κράτους, που εσείς εκπροσωπείτε, και στο αύριο της αλήθειας, των δίκαιων και αναγκαίων μεταρρυθμίσεων, που εμείς εκπροσωπούμε και που θα βγάλουν τη χώρα από την κρίση! Μεταρρυθμίσεις που μπορεί να είναι δύσκολες, μεταρρυθμίσεις με κοινωνική ευθύνη, μεταρρυθμίσεις με εθνικό πρόσημο, αυτές που δίνουν προοπτική στην Ελλάδα. Αυτές θα επιλέξουμε σήμερα, απέναντι στη στασιμότητα, στο λαϊκισμό και στην κατάρρευση. Αυτό είναι το πραγματικό δίλημμα, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι. Θα πάμε μπροστά ή θα πάμε πίσω;».
Το πόσο συμφέρει τόσο την κυβέρνηση όσο και τη ΝΔ το στήσιμο κάλπικων δίπολων, για να βγαίνει «λάδι» το καπιταλιστικό σύστημα που και οι δύο υπηρετούν, διαφαίνεται και από τα όσα δήλωσε σε πρόσφατη συνέντευξή του ο πρόεδρος της Βουλής, Ν. Βούτσης, σχετικά με την εκλογή του Κυρ. Μητσοτάκη στην προεδρία της ΝΔ: «Μπορεί - σημείωσε - η πολιτική μας άποψη να ήταν πιο κοντά στις απόψεις του κ. Μεϊμαράκη, με την έννοια αυτού που λέμε Κεντροδεξιά κανονική, πλην όμως η τελική επιλογή του κόσμου της ΝΔ διαμορφώνει συνθήκες πιο σημαντικού ξεκαθαρίσματος των πολιτικών απόψεων, άρα και μιας "υγιούς" πόλωσης».
Η εθνική συναίνεση για τα συμφέροντα του κεφαλαίου
Παράλληλα, έχει ανοίξει η συζήτηση για την επίτευξη της συναίνεσης που απαιτείται στα μεγάλα «εθνικά θέματα». Σήμερα είναι το Προσφυγικό, που όπως έχει αποδειχτεί, αποτελεί πεδίο ευρύτερων ζυμώσεων, στη συνέχεια μπορεί να αναδειχτεί το Ασφαλιστικό, αύριο τα Εργασιακά ή μπορεί να προκύψει κυβέρνηση «εθνικού σκοπού», «εθνικής ενότητας», «οικουμενική» κ.λπ. Με άλλα λόγια, τα αστικά επιτελεία επεξεργάζονται διάφορες εναλλακτικές λύσεις στο ενδεχόμενο που αυτό απαιτηθεί, επιδιώκοντας ταυτόχρονα να στοιχίσουν το λαό πίσω από εχθρικά γι' αυτόν συμφέροντα. Ταυτόχρονα, είναι πασιφανές ότι τα κάλπικα διλήμματα και οι πλαστές «διαχωριστικές γραμμές» είναι άρρηκτα συνδεδεμένα και εξελίσσονται ταυτόχρονα με τις διεργασίες στο αστικό πολιτικό σκηνικό που «τρέχουν» και τις οποίες εξακολουθεί να τροφοδοτεί η εκλογή Κ. Μητσοτάκη στην προεδρία της ΝΔ.
Στις 2 Φλεβάρη, αμέσως μετά τη συνάντηση του Κυρ. Μητσοτάκη με τον αναπληρωτή υπουργό Μετανάστευσης, Γ. Μουζάλα, σχολιάστηκε στον Τύπο ότι: «Μήνυμα σε όλα τα κομματικά στελέχη της ΝΔ να αποφύγουν τους υψηλούς τόνους σε ό,τι αφορά την αντιμετώπιση του Προσφυγικού έστειλε ο κ. Κυρ. Μητσοτάκης, εξαιρώντας το κρίσιμο αυτό ζήτημα από το πεδίο αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση». Επίσης, σημειώθηκε ιδιαίτερα ότι: «Ο κ. Μητσοτάκης επεδίωξε να "δώσει γραμμή" για το θέμα και σε όσα στελέχη θα τοποθετηθούν δημοσίως, επιλέγοντας μια σαφώς μετριοπαθέστερη στάση έναντι, ενδεικτικά, των όσων είπε την Κυριακή στην "Κ" ο κ. Αντ. Σαμαράς. Οι αντιπολιτευτικοί τόνοι που υιοθετούνται από διάφορα στελέχη, αποτελούν ζήτημα για τη νέα ηγεσία, που επιθυμεί, σταδιακά, να περάσει ένα νέο ύφος».
Από την άλλη, η κυβερνητική εκπρόσωπος, Ολ. Γεροβασίλη, σε συνέντευξή της στους πολιτικούς συντάκτες στην αρχή της περασμένης βδομάδας, ανέφερε: «Είναι άλλο πράγμα να ζητάμε τη διεύρυνση και τη στήριξη στην κοινοβουλευτική πλειοψηφία, δηλαδή η αντιπολίτευση με θετικό τρόπο να συνεισφέρει σε κρίσιμα ζητήματα, που το ζητάμε διαρκώς και που θα είναι αντικείμενο και διαλόγου και συναίνεσης σε βασικά καίρια εθνικά ζητήματα όπως η αντιμετώπιση του Προσφυγικού, όπως και η μεγάλη προσπάθεια της χώρας για τη διαπραγμάτευση και πολλά άλλα. Και είναι άλλο πράγμα να ζητήσει κανείς διεύρυνση κυβερνητικής πλειοψηφίας, που δεν υπάρχει καμία τέτοια περίπτωση να γίνει». Ωστόσο, κρατώντας την πόρτα μισάνοιχτη πρόσθεσε: «Εχει μεγάλη σημασία, όμως, να πούμε πόσο θα ισχυροποιείτο η διαπραγματευτική θέση της χώρας, της κυβέρνησης και τελικά των Ελλήνων πολιτών απέναντι - όπως ξέρετε - σε μια συμφωνία της οποίας έχουμε αποδεχτεί τους όρους. Βεβαίως έχει συμφωνηθεί όχι μόνο από τους ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, αλλά και από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι. (...) Αυτή η κυβέρνηση σε αυτή τη διαπραγμάτευση δεν πρέπει να πάει, όπως μέχρι τώρα φαίνεται, μόνη της. Αυτό είναι ευθύνη και της αντιπολίτευσης, αλλά φυσικά και του κινήματος, το οποίο βρίσκεται αυτή τη στιγμή στους δρόμους».
«Κέντρο» υπό πίεση...
Στους διαγκωνισμούς τους, κυβέρνηση και ΝΔ, για το ποιος καλύτερα εξυπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου, συμπιέζουν αντικειμενικά τις δυνάμεις του λεγόμενου «κέντρου».
Ενδεικτικά, η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, με άρθρο της στο «Βήμα», επανέλαβε την πρότασή της για «συνδιαμόρφωση ενός ενιαίου πολιτικού οργανισμού - με τη μορφή συμπαράταξης - όλων των δυνάμεων της Δημοκρατικής Προοδευτικής Παράταξης και της Κεντροαριστεράς», δείχνοντας ωστόσο την ...τάση ότι: «Η λύση στο αδιέξοδο με την ανίκανη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ο αντι-ΣΥΡΙΖΑ, ούτε η παλινόρθωση της ΝΔ». Τη δική της αξία έχει και η δήλωσή της στις 4 Φλεβάρη, τη μέρα της πανεργατικής απεργίας: «Δεν ξέρω αν θα περάσει από τη Βουλή το Ασφαλιστικό, καλώ τον κ. Τσίπρα αν έχει χάσει τη δεδηλωμένη να το δηλώσει και μετά θα πούμε τι πρέπει να γίνει».
Στο αντίπαλο ...εσωτερικό στρατόπεδο του ΠΑΣΟΚ, ο πρώην πρόεδρος, Ευ. Βενιζέλος, μιλώντας μεσοβδόμαδα στο «ΣΚΑΪ», πήρε ξεκάθαρα θέση απέναντι από αυτή της Φ. Γεννηματά, λέγοντας ότι «ήταν λάθος η λέξη "άβυσσος"» που είχε χρησιμοποιήσει η πρόεδρος απέναντι στη ΝΔ «και δε με χωρίζει άβυσσος από κανέναν, ούτε από τον κ. Μητσοτάκη ούτε από τον κ. Τσίπρα», πρόσθεσε. Και μπαίνοντας στο διά ταύτα, συμπλήρωσε: «Η θέση η δική μου - και πιστεύω ότι δεν έχει φύγει από τη θέση αυτή το ΠΑΣΟΚ και η Δημοκρατική Συμπαράταξη - ήταν πάντα ότι χρειάζεται μία κυβέρνηση συνεργασίας όλων των δημοκρατικών δυνάμεων ευρωπαϊκού προσανατολισμού».
Οσον αφορά το Ποτάμι, στην παναττική συνδιάσκεψη του κόμματος την περασμένη Πέμπτη, ο πρόεδρος του Ποταμιού, Στ. Θεοδωράκης, έθεσε τα δικά του ...διλήμματα, αναφέροντας: «Το Ποτάμι - το έχω πει από την αρχή - είναι η μαγιά του καινούργιου, δε θα γίνει όμως το άλλοθι του παλιού. Το Ποτάμι δε θα μετέχει σε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Θα προσπαθήσουμε να αποτρέψουμε το ενδεχόμενο εκλογών. Θα στηρίξουμε αν υπάρξει εθνικός λόγος μια άλλη κυβέρνηση από αυτήν τη Βουλή, αλλά πάντα με βάση τις λύσεις και όχι τις θέσεις. Σε αντίθεση με άλλες δυνάμεις του κεντρώου χώρου, προτάσσουμε τη συμφωνία για τις μεταρρυθμίσεις και όχι τη συμφωνία για τις διαδικασίες και τα αξιώματα».

Α.Ζ.

Μάχη «εκ παρατάξεως»

Μάχη «εκ παρατάξεως»



Από το Αρχείο του ΚΚΕ χειρόγραφος χάρτης της περιοχής όπου έγινε η μάχη της Φλώρινας (περιέχει τα ονόματα των τοποθεσιών όπως τότε αναφέρονταν)
Από το Αρχείο του ΚΚΕ χειρόγραφος χάρτης της περιοχής όπου έγινε η μάχη της Φλώρινας (περιέχει τα ονόματα των τοποθεσιών όπως τότε αναφέρονταν)
Η μάχη της Φλώρινας πέρασε στην Ιστορία όχι τόσο γι' αυτήν καθαυτήν τη στρατιωτική πλευρά της, αλλά για τη φρίκη που αναδίδεται από το γεγονός ότι μετά τη μάχη ο αστικός στρατός έθαψε σ' έναν λάκκο έξω από τη Φλώρινα πεθαμένους και τραυματίες μαχητές του ΔΣΕ, φροντίζοντας όσο μπορούσε να εξαφανίσει τα ίχνη τους. Εως και το 1995 πολύ λίγα ήταν γνωστά ακόμα και για τον ακριβή τόπο ταφής τους.

Η Μάχη της Φλώρινας (11 - 14 Φλεβάρη 1949) συμπίπτει με την εποχή της μεγαλύτερης ανάπτυξης του ΔΣΕ. Είναι η εποχή των μεγάλων «εκ παρατάξεως» αναμετρήσεων του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας με τον αστικό στρατό.
Οι επιχειρήσεις αυτές εντάσσονταν σε ένα γενικότερο σχέδιο του ΔΣΕ για προσβολή αστικών κέντρων με τριπλό σκοπό: 1) Να προκαλέσουν ταραχή και αποπροσανατολισμό στις δυνάμεις του αστικού στρατού και την κυβέρνηση, 2) Να αποσπάσουν δυνάμεις του αστικού στρατού από το ανοιχτό μέτωπο του Γράμμου, ώστε οι δυνάμεις του ΔΣΕ εκεί να ανακουφισθούν, 3) Να προσδώσουν στον ΔΣΕ πολύτιμο έμψυχο και πολεμικό υλικό όπως και εφόδια που, από τις αρχές του 1949, είχαν αρχίσει να σπανίζουν επικίνδυνα.
Η πόλη της Φλώρινας ήταν σημαντικό στρατιωτικό και πολιτικό κέντρο. Ο πληθυσμός της είχε πολλαπλασιαστεί με την εγκατάσταση στις παρυφές της πλήθους εκτοπισμένων αγροτών από την ευρύτερη περιφέρεια. Ως κέντρο στρατιωτικών επιχειρήσεων διέθετε σημαντικές αποθήκες εφοδίων, στρατιωτικών ή επισιτισμού και ξένης βοήθειας. Διέθετε αεροδρόμιο και από αυτήν ξεκινούσε ένα ευρύ δίκτυο εφοδιασμού, μεταφορών και διανομών. Πολλές κρατικές υπηρεσίες είχαν έδρα τους την πόλη. Η πολιτική της σημασία πολλαπλασιαζόταν από τη στρατηγική γεωγραφική θέση της και από το ρόλο της ως προπυργίου των κυβερνητικών δυνάμεων στο στρατιωτικό αλλά και στο πολιτικό και κοινωνικό πεδίο. Καμία από τις πόλεις που είχε προηγουμένως προσβάλει ο ΔΣΕ δεν είχε το μέγεθος και τη σημασία της Φλώρινας του Φλεβάρη του 1949.

Το εξώφυλλο ειδικής έκδοσης που πρόκειται να κυκλοφορήσει από την Επιτροπή Περιοχής Δυτικής Μακεδονίας του ΚΚΕ για τους μαχητές του ΔΣΕ που έπεσαν στη μάχη της Φλώρινας
Το εξώφυλλο ειδικής έκδοσης που πρόκειται να κυκλοφορήσει από την Επιτροπή Περιοχής Δυτικής Μακεδονίας του ΚΚΕ για τους μαχητές του ΔΣΕ που έπεσαν στη μάχη της Φλώρινας
Πριν από τη μάχη της Φλώρινας είχαν προηγηθεί σειρά πολεμικών γεγονότων που άρχισαν το καλοκαίρι του 1948 στο Γράμμο και συνεχίστηκαν με τον επιτυχημένο ελιγμό και την αντεπίθεση στο Βίτσι, τη νίκη του ΔΣΕ στο Μάλι - Μάδι. Είχε γίνει η επιχείρηση για την κατάληψη της Καρδίτσας με σχετική επιτυχία, η θριαμβευτική κατάληψη της Νάουσας για τρεις μέρες και η κατάληψη και διατήρηση από τον ΔΣΕ του Καρπενησίου για 18 μέρες.
Ανιση αναμέτρηση
Η μάχη της Φλώρινας έγινε με διαταγή του Γενικού Αρχηγείου του ΔΣΕ και σύμφωνα με το σχέδιο προέβλεπε επιθετικές κινήσεις όλων των τμημάτων που θα ενεργούσαν προς 6 διαφορετικές κατευθύνσεις. 1) Η 18 ταξιαρχία προς το ανατολικό τμήμα της πόλης. 2) Η 103 ταξιαρχία συν ένα τάγμα της 108 ταξιαρχίας κατά των υψωμάτων νότια της πόλης. 3) Η 107 ταξιαρχία κατά των υψωμάτων που βρίσκονται βόρεια και βορειοδυτικά της πόλης. 4) Η 14 ταξιαρχία από Αλωνα κατά μήκος του δημόσιου δρόμου να διεισδύσει στην Φλώρινα. 5) Τμήμα της 108 ταξιαρχίας προς την Σκοπιά. 6) Τμήμα Καϊμακτσαλάν και ιππικού προς Αμύνταιο. Σε υποστήριξη αυτών των δυνάμεων διατέθηκαν 14 πυροβόλα. Επιπλέον μια ταξιαρχία της 9ης Μεραρχίας, τη Σχολή των Αξιωματικών, τρεις λόχους σαμποτέρ και μια διλοχία κυνηγών αρμάτων. Επιτελικά, στην επιχείρηση συμμετείχε και ένα τάγμα μεταφορέων και ένα τραυματιοφορέων. Οι δυνάμεις του ΔΣΕ συγκεντρώθηκαν αρχικά στο Βίτσι και από εκεί χτύπησαν την πόλη της Φλώρινας.
Αντίστοιχα, οι κυβερνητικές δυνάμεις στη Φλώρινα απαρτίζονταν από το σύνολο της 2ης Μεραρχίας του κυβερνητικού στρατού (με 3 ταξιαρχίες πεζικού), ένα τάγμα ορειβατικού πυροβολικού και ένα σύνταγμα πεδινού πυροβολικού. Επίσης, έναν ουλαμό θωρακισμένων, καθώς επίσης και τις τοπικές δυνάμεις Χωροφυλακής, ΜΑΥ - ΜΕΑ. Πρόσθετα σ' αυτές τις δυνάμεις στάλθηκαν για ενίσχυσή τους: Το 105 ΤΠ της 77ης Ταξιαρχίας, το 615 ΤΠ της 31ης Ταξιαρχίας, το 514 ΤΠ της 32ης Ταξιαρχίας, το 556 και 517 ΤΠ μείον Διλοχία, Ιλη Αρμάτων και Ιλη Θωρακισμένων από Κοζάνη προς Φλώρινα, Ιλη Θωρακισμένων από Καστοριά προς Φλώρινα, μία Πυροβολαρχία του 102 ΣΠ από Καστοριά προς Φλώρινα, μια Πυροβολαρχία του 107 ΣΠΠ από Εδεσσα προς Φλώρινα.

Σκίτσο από το επιτελείο του αστικού στρατού για τις κινήσεις των μονάδων του ΔΣΕ που πήραν μέρος στη μάχη της Φλώρινας
Σκίτσο από το επιτελείο του αστικού στρατού για τις κινήσεις των μονάδων του ΔΣΕ που πήραν μέρος στη μάχη της Φλώρινας
Ο αριθμητικός συσχετισμός δυνάμεων ήταν σε βάρος του ΔΣΕ. Οι ταξιαρχίες του ΔΣΕ ήταν μειωμένης σύνθεσης και αποτελούσαν μόνο κλάσμα αυτών του κυβερνητικού στρατού. Η αριθμητική δύναμη του κυβερνητικού στρατού ήταν περίπου 10.000 άνδρες και προς το τέλος της μάχης πλησίασε τις 15.000, ενώ η συνολική δύναμη του ΔΣΕ δεν υπερέβαινε τους 7.000 μαχητές και μαχήτριες μαζί με τις βοηθητικές υπηρεσίες. Αυτά χωρίς να συνυπολογίσουμε την υπεροχή του κυβερνητικού στρατού σε πυροβολικό και μέσα πυρός, σε αεροπορία και τελικά σε τεθωρακισμένα.
Η επίθεση του ΔΣΕ υπήρξε σφοδρή και κεραυνοβόλα, αλλά είχε χαθεί το στοιχείο του αιφνιδιασμού, καθώς η έναρξη της μάχης αναβλήθηκε κατά μία μέρα κι ενώ ο αστικός στρατός ήδη γνώριζε πως επίκειται χτύπημα.
Παρότι στις 11 και 12 Φλεβάρη δόθηκαν σκληρές και με επιτυχία για τον ΔΣΕ μάχες γύρω και μέσα στην πόλη, οι δυνάμεις του ΔΣΕ χρειάστηκε τελικά στις 13 Φλεβάρη να υποχωρήσουν. Στις 13 Φλεβάρη και ενώ οι μάχες συνεχίζονταν, η αεροπορία βομβάρδισε με πρωτοφανή ένταση και ανεξέλεγκτα την πόλη, προκαλώντας μεγάλες υλικές ζημιές αλλά και φθορές στις τάξεις του ΔΣΕ. Αποτέλεσμα του βομβαρδισμού ήταν και οι απώλειες σε αμάχους.
Την νύχτα της 13ης Φλεβάρη με την 14η Ταξιαρχία να έχει πληγεί καίρια, ο ΔΣΕ ξεκινά τη στρατηγική του υποχώρηση. Η υποχώρηση που συνεχίζεται και το πρωί της επομένης γίνεται στόχος για ακόμη μια φορά της αεροπορίας. Τελικά, ο μεγαλύτερος όγκος του ΔΣΕ καταφέρνει να διαφύγει. Σε έναν πόλεμο οι μάχες κερδίζονται ή χάνονται. Στη Φλώρινα η επιχείρηση του ΔΣΕ απέτυχε με απώλειες σε νεκρούς και τραυματίες.
Το μεγάλο έγκλημα
Κατά τη διάρκεια και μετά τη λήξη της μάχης διαπράχτηκε ένα μεγάλο έγκλημα από αξιωματικούς του κυβερνητικού στρατού στη Φλώρινα. Εκτελούνταν, επιτόπου, οι τραυματίες του ΔΣΕ, παραβιάζοντας αποτρόπαια κάθε στρατιωτική δεοντολογία και τις σχετικές διεθνείς συμβάσεις. Υπολογίζεται ότι εκτελέστηκαν περί τους 350 τραυματίες του ΔΣΕ. Οι νεκροί του ΔΣΕ και πολλοί βαριά τραυματισμένοι μαχητές του, που κείτονταν στα πεδία της μάχης γύρω από την πόλη αλλά και μέσα της, περί τους 700 συνολικά μεταφέρθηκαν με φορτηγά χωρίς καμία διάκριση και συγκεντρώθηκαν σε ένα χωράφι κοντά στην εκκλησία του Αγ. Θωμά. Εκεί έσκαψαν ένα λάκκο και με μπουλντόζες έριξαν μέσα τα πτώματα. Ανάμεσα στα πτώματα υπήρχαν και μαχητές του ΔΣΕ που ήταν ακόμα ζωντανοί, ημιθανείς!
Σήμερα ο «λάκκος της Φλώρινας» αλλάζει όνομα. Στη θέση του στέκει το Μνημείο των μαχητών και μαχητριών του ΔΣΕ που έπεσαν στη Μάχη της Φλώρινας. Μνημείο αντάξιο της προσφοράς και της θυσίας όσων έπεσαν για να θριαμβεύσει η ζωή. Οι συγγενείς και οι απόγονοι απέκτησαν το μνήμα των δικών τους, οι νέες γενιές αγωνιστών έναν φάρο που εκπέμπει τα αθάνατα ιδανικά του ΔΣΕ και οι μελλοντικές γενιές μια πυξίδα για να προσανατολίζονται, όταν θα τίθεται το ερώτημα «υποταγή ή αντεπίθεση», θυμίζοντάς τους πως η απάντηση είναι μία: Αντεπίθεση!

Η στατιστική της βαρβαρότητας και οι σοσιαλδημοκράτες αναγνώστες της

Η στατιστική της βαρβαρότητας και οι σοσιαλδημοκράτες αναγνώστες της
Μάλλον εμπνεύστηκαν από τη φράση «με τη στατιστική μπορείς να αποδείξεις ό,τι θες».

Ο λόγος για διάφορους επίδοξους διαχειριστές του καπιταλιστικού συστήματος, σοσιαλδημοκράτες και οπορτουνιστές, που όλο το προηγούμενο δεκαήμερο, βασιζόμενοι στην έρευνα της Oxfam που αποτυπώνει ένα από τα στοιχεία της βαρβαρότητας του καπιταλισμού (62 μεγαλοκαπιταλιστές έχουν πλούτο όσο ο μισός πληθυσμός της Γης), αλλά και την αποκαλυπτική συζήτηση στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός που δείχνει ότι η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων στον καπιταλισμό ισούται με ένταση της εκμετάλλευσης και «κόλαση» για την εργατική τάξη (7 εκατομμύρια επιπλέον άνεργοι λόγων της «Βιομηχανίας 4.0»), «βγήκαν στα κεραμίδια», έτοιμοι - από καιρό - να «ερμηνεύσουν» τα στοιχεία.

Μόνο που η ανάγνωσή τους δεν μπορούσε παρά να πάσχει από τη «μυωπία» όσων έχουν βαλθεί να υπηρετήσουν το καπιταλιστικό σύστημα. Κι έτσι έκαναν - τι άλλο; - άλλη μια επιχείρηση μπογιατίσματος του σάπιου καπιταλισμού. Επιχειρώντας να μας πείσουν ότι κάπου και κάποτε, με ένα «νέο» (στην πραγματικότητα παμπάλαιο, δοκιμασμένο και σάπιο) σοσιαλδημοκρατικό «μοντέλο» διαχείρισης, θα υπάρξει κι ένας «άλλος καπιταλισμός», «κοινωνικά δίκαιος» και «αλληλέγγυος», με «δικαιότερη κατανομή». Και τότε, «όλα καλά» για τους γεροντοκόμους του καπιταλισμού... που μέχρι τότε θα τον υπηρετούν πιστά αυτόν τον «άδικο» καπιταλισμό. Με στόχο, βέβαια, όχι να τον ανατρέψουν, αλλά να τον «διορθώσουν». Μυξοκλαίγοντας πού και πού, παρακαλώντας τους καπιταλιστές να γίνουν λίγο πιο... δημοκράτες και δίκαιοι. Να έρθουν στα συγκαλά τους! Να τους «ταρακουνήσουν», για να δουν ότι έτσι «δεν πάει μακριά η βαλίτσα» για το σύστημα της εκμετάλλευσης. Είναι βέβαια κι αυτή μια πολύτιμη υπηρεσία των σοσιαλδημοκρατών και λοιπών διαχειριστών του βάρβαρου συστήματος...
Χιλιοειπωμένα «παραμύθια»...
Η «Αυγή», πρώτη - πρώτη σε αυτή την ιστορία, σε ολοσέλιδο άρθρο της ξεσπαθώνει ενάντια στο «νεοφιλελευθερισμό». Λέει: «Η Οxfam εξηγεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο ότι το νεοφιλελεύθερο δόγμα πως όταν μεγαλώνει η πίτα επωφελούμαστε όλοι, δεν ισχύει και για την ακρίβεια ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Ακόμα και το ΔΝΤ έχει εγκαταλείψει πλέον τη μούφα του "trickle down economics". Η αντίληψη αυτή επιζεί πλέον μόνο στα μυαλά και στα γραφτά των πιο τελειωμένων νεοφιλελέδων (...) Αυτοί ακριβώς είναι οι δύο κόσμοι και οι δύο Ελλάδες. Η Ελλάδα των φτωχών και η Ελλάδα των πλουσίων, το στρατόπεδο του Τσίπρα και το στρατόπεδο του Μητσοτάκη» (Κυρίτσης, «Αυγή», 19/1/2016). Βέβαια, πάνω στη φούρια του να βάλει ψεύτικες διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα σε τμήματα του κεφαλαίου και να δείξει ότι ο λόγος της ταξικής ανισότητας είναι το νεοφιλελεύθερο μείγμα διαχείρισης του καπιταλισμού, ο αρθρογράφος ξέχασε να πει ότι και ο «κόσμος» της σοσιαλδημοκρατίας, όπως π.χ. ο σημερινός πρωθυπουργός, ακριβώς τις ίδιες «μούφες» λέει: ότι όταν η πίτα μεγαλώνει, ωφελούνται όλοι!
Ενας άλλος σκέφτεται κάτι «πρωτότυπο». Να φορολογήσει τους πλούσιους: «Αλλά δεν είναι μόνον η προκλητική συσσώρευση πλούτου το πρόβλημα, είναι και το ότι υπάρχουν νόμιμες μέθοδοι απόκρυψής του. (...) Αν καταβαλλόταν φόρος στο εισόδημα που παράγει αυτός ο πλούτος, ένα ποσό της τάξης των 190 δισ. δολαρίων (!) θα ήταν διαθέσιμο κάθε χρόνο για τους δημόσιους προϋπολογισμούς των κυβερνήσεων για την Υγεία, την Παιδεία, τις υποδομές, την ανάπτυξη» (Κυριακίδης, «Αυγή», 19/1). Φαίνεται πως ο καπιταλισμός πέρα από τις «νόμιμες μεθόδους απόκρυψης του πλούτου», έχει και τις «νόμιμες» μεθόδους απόκρυψης της ουσίας του.
Ενας τρίτος - «ριζοσπάστης» αυτός - προτείνει: «(...) στα πολιτικά και κοινωνικά κινήματα των πολιτών να δραστηριοποιηθούν για τις κραυγαλέες ανισότητες, τους πολέμους και την περιβαλλοντική καταστροφή, κόντρα στην ιδιοποίηση από τον αρπακτικό καπιταλισμό κάθε ανθρώπινου επιτεύγματος, της τεχνολογίας συμπεριλαμβανομένης» (Τσακίρογλου, «Εφ.Συντ.», 22/1/2016). Προφανώς, τις «λιγότερο κραυγαλέες» ανισότητες και τον «απλόχερο» καπιταλισμό τα «κινήματα» θα τα αφήσουν στο απυρόβλητο.
...και «κοινωνικός αυτοματισμός»...
Ενας τέταρτος φροντίζει να μας επιβεβαιώσει ότι όχι απλά δεν αρκούν γενικά κι αόριστα οι γλαφυρές περιγραφές της ανισότητας, αλλά ότι αν αυτά δεν υπηρετούν την πάλη για την ανατροπή του συστήματος της εκμετάλλευσης, γίνονται όχι απλά κενά περιεχομένου αλλά και επικίνδυνα, αφού αξιοποιούνται όχι για να αποκαλύψουν την καπιταλιστική βαρβαρότητα, αλλά... για να τη δικαιολογήσουν!
Να ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα: «Αφησα απ' έξω τους αγρότες, διότι εκεί πια απελπίζεσαι με το λαϊκισμό. Μα πλήρωναν 6%, λέει ο διαμαρτυρόμενος. Τώρα 13%, έστω και μετά από 4 χρόνια; Μάλιστα. Πόσοι καλούνται να πληρώσουν παραπάνω; Γύρω στους 4.500, λέει η δική τους στατιστική υπηρεσία. Δηλαδή, όλοι αυτοί που κάθε χρόνο αγοράζουν και νέο όχημα, που έχουν σκάφη, σπίτια στην πόλη και στο χωριό και που προφανώς μόνον εγώ γνωρίζω, είναι λιγότεροι από 4.500; Για να μην πιάσω τους "αγρότες" του Κολωνακίου Αθηνών και του Πανοράματος Θεσσαλονίκης. Την απάντηση δίνουν τα εγκυρότατα στοιχεία της Oxfam: μεταξύ 2010 και 2015, η περιουσία των 62 πλουσιότερων ανθρώπων στον κόσμο έχει αυξηθεί κατά 44%, ενώ 3,5 δισεκατομμύρια ανθρώπων είχαν μείωση των εσόδων τους κατά 41%! Αυτό λέγεται τάση... Στην Ελλάδα, υπέρταση!» (Τσαουσίδης Κλέαρχος, «Αυγή», 21/1/2016). Πάλι καλά που δεν μας είπε ότι οι φτωχοί αγρότες είναι τα... μονοπώλια που κατέχουν τον παγκόσμιο πλούτο και που συντρίβει η κυβέρνηση για να επαναφέρει την κοινωνική δικαιοσύνη!
Αλλά τα ίδια λέει και ο «πολύς» Hugo Dixon («Οικονομική Καθημερινή», 4/2/2016), αφού πρώτα μας ενημερώνει ότι η «χρηματοπιστωτική κρίση» «ήταν μια κοροϊδία για το πώς θα πρέπει να λειτουργεί ο καπιταλισμός». Τι λέει; Οτι «ορισμένες φορές, αυτοί που ευνοούνται δεν είναι οι ισχυροί ή πλούσιοι, αλλά μια σειρά ομάδων όπως αγρότες, συμβολαιογράφοι, δημόσιοι υπάλληλοι ή φαρμακοποιοί. Η Ελλάδα είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτών των περιπτώσεων»!
...με έγνοια τη «σταθερότητα»
Ενας άλλος αρθρογράφος, αφού πρώτα «θρηνεί» για τις «χρυσές εποχές» που ο καπιταλισμός (για μια σειρά ιστορικούς λόγους που δε λέει) είχε τη δυνατότητα να κάνει ορισμένες παραχωρήσεις στους εργαζόμενους, χωρίς φυσικά να αλλάζει κάτι στην εκμεταλλευτική του φύση, φροντίζει να αποκαλύψει γιατί πρέπει «κάτι να γίνει»: «Η ανισότητα, από την άλλη πλευρά, εκτός από την οικονομική ανάπτυξη, υποσκάπτει και την πολιτική σταθερότητα. Η ανισότητα, αν καταστεί ανεξέλεγκτη, συμβάλλει στην αδύναμη κοινωνική συνοχή...» (Σιώτος, «Αυγή», 21/1/2016). Αυτό είναι το θέμα τους. Μην τυχόν και αμφισβητηθεί η «σταθερότητα» της εκμετάλλευσης. Αυτό κρύβουν και όσοι αντιστρέφουν τη σχέση οικονομίας και πολιτικής και με παχιά λόγια μιλάνε για την υπεράσπιση της σημερινής «δημοκρατίας» του κεφαλαίου: «Χωρίς περαιτέρω παρέμβαση, η οικονομική ανισότητα είναι πιθανό να συνεχίσει να αυξάνεται θέτοντας μια σειρά προβλήματα. Η εισοδηματική ανισότητα μπορεί να οδηγήσει σε ανισότητα ευκαιριών, στερώντας έθνη από πρόσβαση σε ταλέντα και υπονομεύοντας το κοινωνικό συμβόλαιο. Η πολιτική εξουσία, εν τω μεταξύ, που συχνά ακολουθεί την οικονομική ισχύ, καλείται να δράσει ώστε να μην υπονομεύσει τη δημοκρατία» (Τριποταμιανός, «Αυγή», 24/1/2016).
***
Πού βρίσκεται η πηγή της εκμετάλλευσης και των ανισοτήτων; Στην παραγωγή. Κι από πού πηγάζει; Απ' το «απλό» γεγονός ότι μια χούφτα παράσιτα - μέτοχοι κατέχουν τα μέσα παραγωγής με τα οποία η εργατική τάξη παράγει το σημερινό αμύθητο πλούτο που αυτοί καρπώνονται. Η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής είναι λοιπόν η πηγή της δυστυχίας για την εργατική τάξη. Αλλά, τι της λένε οπορτουνιστές και σοσιαλδημοκράτες; Να μην αγγίξει την παραγωγή, αλλά να διεκδικήσει μια πιο δίκαιη κατανομή σε ό,τι η ίδια παράγει. Δηλαδή, μόνιμα και μάταια να παλεύει να μπαλώσει το σύστημα της εκμετάλλευσης, αντί να ξηλώσει οριστικά τα κουρέλια ενός κοινωνικού και οικονομικού συστήματος που ιστορικά έχει φάει τα ψωμιά του και - όπως αποτυπώνουν και οι στατιστικές του - δεν έχει να δώσει τίποτα άλλο παρά φτώχεια, εξαθλίωση, εκμετάλλευση, ανεργία και ιμπεριαλιστικούς πολέμους στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα.
Με δυο λόγια, τα στοιχεία είναι στοιχεία. Αλλά από μόνα τους δε λένε τίποτα, αν δε συνδέονται και με την επαναστατική θεωρία και δράση για την ανατροπή του συστήματος της εκμετάλλευσης.

Τ. Γαλ.

«Λυτοί και δεμένοι» για τη συκοφάντηση και χειραγώγηση των αγώνων

«Λυτοί και δεμένοι» για τη συκοφάντηση και χειραγώγηση των αγώνων

Η μικρομεσαία αγροτιά συντονίζει το βηματισμό της με τους εργαζόμενους και αυτό είναι που θέλει να αποτρέψει η κυβέρνηση
Η μικρομεσαία αγροτιά συντονίζει το βηματισμό της με τους εργαζόμενους και αυτό είναι που θέλει να αποτρέψει η κυβέρνηση
Ολα τα μέσα και όλους τους τρόπους χρησιμοποιούν η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ, για να συκοφαντήσουν και να χειραγωγήσουν τους εργατικούς - λαϊκούς αγώνες, σε μια περίοδο που οι κινητοποιήσεις καταγράφουν άνοδο, με αιχμή το Ασφαλιστικό. Κόμμα και κυβέρνηση, με αλληλοσυμπληρούμενους ρόλους, εναλλάσσουν ευθείες απειλές και τρομοκρατία, με «γαλιφιές» και φιλικά χτυπήματα στην πλάτη, αντιγράφοντας τις δοκιμασμένες πρακτικές των προηγούμενων.
Στόχος τους είναι να διασκεδάσουν τις αντιδράσεις για την αντιλαϊκή τους πολιτική, να την παρουσιάσουν ως «καλύτερη» και δικαιότερη απ' αυτή των προηγούμενων, να κρύψουν τον ταξικό χαρακτήρα και τη συνέχεια της επίθεσης. Σε τελική ανάλυση, επιδιώκουν να διεμβολίσουν τις αγωνιστικές διαθέσεις, ιδιαίτερα εκεί που με την παρέμβαση των συνεπών αγωνιστικών δυνάμεων διαμορφώνεται μια πιο ενιαία στάση, όπως για παράδειγμα στους αγρότες, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τις μορφές πάλης και το αίτημα να αποσυρθεί το σχέδιο της κυβέρνησης, ως προϋπόθεση για οποιονδήποτε διάλογο.
Ετσι, δεν πέρασε πολύς καιρός απ' όταν ο αναπληρωτής υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης, Μ. Μπόλαρης, έκανε από τη Βουλή υποδείξεις στους αγρότες ότι ο αγώνας που δίνουν για την επιβίωσή τους πρέπει να είναι εντός «ανεκτών ορίων», υπονοώντας ότι τυχόν «παρεκκλίσεις» θα αντιμετωπιστούν με αποφασιστικότητα από την κυβέρνηση. Οπως είπε, η διαμαρτυρία είναι αποδεκτή, αν πρόκειται «να εκφραστούν αντιθέσεις, να κατατεθούν επιχειρήματα, να γίνει διάλογος, να λειτουργήσει η δημοκρατία» και όχι να εκφεύγουν οι αγώνες «από τη συνταγματική, τη νόμιμη, τη δημοκρατική λειτουργία».
Βέβαια, στις απειλές της η κυβέρνηση έχει πρόθυμο σύμμαχο τη ΝΔ. Από τη μια, αξιοποιεί για να συκοφαντήσει τον αγώνα τους, την στήριξη που παρέχει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε ένα τμήμα μεγαλοαγροτών, καταγγέλλοντας την προσπάθεια «μιας μικρής μειοψηφίας του αγροτικού κόσμου και ακροδεξιών στοιχείων να τορπιλίσουν το διάλογο (με την) αγαστή συνεργασία συνδικαλιστών της ΝΔ και της Χρυσής Αυγής».
Από την άλλη, απολαμβάνει την ευθεία στήριξη της ΝΔ στις «νουθεσίες» προς τους αγρότες να μείνει η διαμαρτυρία τους εντός «ανεκτών ορίων», καθώς στις ανακοινώσεις του, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης επαναλαμβάνει μονότονα ότι η αγωνία και η αγανάκτηση των αγροτών θα πρέπει «στην έκφρασή τους να έχουν σεβαστά από όλους όρια».
Για ποιους νοιάζονται;
Ποια είναι αυτά τα όρια; Σύμφωνα με τη ΝΔ, «ο σεβασμός της ελευθερίας του άλλου και η ανάγκη της ανεμπόδιστης λειτουργίας της οικονομικής ζωής του τόπου». Δηλαδή, η διαμαρτυρία των αγροτών είναι ανεκτή, όταν δε διαταράσσεται η οικονομία και η απρόσκοπτη διακίνηση των εμπορευμάτων, σαν να έχει ο αγρότης τη δυνατότητα να διαμαρτυρηθεί και να πιέσει για τις διεκδικήσεις του, κάνοντας απεργία στο χωράφι του!
Η «Αυγή», από τη μεριά της, δείχνει να συμφωνεί απόλυτα με τη ΝΔ και ταυτόχρονα παρουσιάζει παραλλαγμένο το ίδιο επιχείρημα, για να πλαγιοκοπήσει τους αγώνες των αγροτών. Γράφει σε πρόσφατο άρθρο της η εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ:
«Και τώρα λένε (σ.σ. οι αγρότες) ότι θα κλιμακώσουν περαιτέρω τις κινητοποιήσεις τους με αποκλεισμούς δρόμων, λιμανιών και τελωνείων. Ομως από τους δρόμους, τα λιμάνια και τα τελωνεία διακινούνται τόσο στην εγχώρια αγορά όσο και στο εξωτερικό χιλιάδες τόνοι αγροτικών εποχικών προϊόντων, όπως τα φρούτα και τα κηπευτικά. Ολα αυτά παράγονται από αγρότες και η παρεμπόδιση της διακίνησης των εμπορευμάτων τους θα πλήξει κυρίως αυτούς (...) Τα ελληνικά αγροτικά προϊόντα χάθηκαν από όλες τις μεγάλες αγορές της ΕΕ, καθώς η αδιατάρακτη τροφοδοσία των αγορών αυτών με ελληνικά αγροτικά προϊόντα δεν ήταν ποτέ σταθερή».
Μνημείο υποκρισίας και αντιδραστικότητας το άρθρο της «Αυγής». Από τη μια συνηγορεί ότι καμιά κινητοποίηση δεν πρέπει να εμποδίζει την οικονομία και από την άλλη προσπαθεί να πείσει τους αγρότες ότι τα μπλόκα πλήττουν προπάντων τους ίδιους. Χρησιμοποιεί μάλιστα το άθλιο επιχείρημα ότι έτσι χάνουν τις αγορές του εξωτερικού. Σαν να είναι όλοι οι αγρότες μεγαλοεξαγωγείς, από εκείνους που διαμαρτύρονται κάθε φορά που απεργούν, για παράδειγμα, οι ναυτεργάτες.
Γι' αυτούς όμως είναι που κόπτεται η κυβέρνηση: Τους μεγαλοχωραφάδες και τους επιχειρηματίες του αγροτικού τομέα. Γι' αυτούς θέλει να εφαρμόσει απαρέγκλιτα την ΚΑΠ. Μ' αυτούς παζαρεύει «εκπτώσεις» στη φορολογία. Γι' αυτούς υπόσχεται να αυστηροποιήσει τα κριτήρια με τα οποία θα κατατάσσεται κανείς στους «κατ' επάγγελμα αγρότες», προκειμένου να αποκτά πρόσβαση στις επιδοτήσεις/ενισχύσεις που θα «εξοικονομούνται» από το ξεκλήρισμα των μικρών.
Αλλά μιας και η «Αυγή» ανησυχεί για τα ελληνικά αγροτικά προϊόντα, ας εξηγήσει στους αγρότες, γιατί με την πολιτική της ΚΑΠ καταστράφηκαν καλλιέργειες και προϊόντα που κάλυπταν τις εγχώριες ανάγκες και εξάγονταν, αποδίδοντας εισόδημα για τους Ελληνες παραγωγούς; Και γιατί οι φρουτοπαραγωγοί μένουν σήμερα απλήρωτοι για τη σοδειά που παρέδωσαν στους εξαγωγείς, εξαιτίας του εμπάργκο της ΕΕ στη Ρωσία, το οποίο στηρίζει βέβαια ολόψυχα και η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ;
Συκοφαντία και απειλές
Αυτή είναι η μια πλευρά. Την άλλη την αποκαλύπτουν με πρόσφατες δηλώσεις τους η κυβερνητική εκπρόσωπος και ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης. Η Ολγα Γεροβασίλη είπε σε συνέντευξή της ότι «αν δεν παλέψουμε σκληρά, μπορεί να επικρατήσει η άποψη του ΔΝΤ» και να υπάρξει μείωση συντάξεων. Κουνώντας το δάχτυλο στους αγρότες, πρόσθεσε ότι χωρίς τη μεταρρύθμιση που προωθεί η κυβέρνηση, υπάρχει κίνδυνος να μην καταβάλλονται συντάξεις τα επόμενα χρόνια.
Το ίδιο προκλητικός, ο Ευ. Αποστόλου ισχυρίστηκε ότι οι αγρότες φοροδιαφεύγουν συστηματικά, ότι τα εισοδήματά τους αυξάνονται τα τελευταία χρόνια, όχι όμως και η φορολογία τους και ότι ο ΟΓΑ επιβιώνει χάρη στις εισφορές του κράτους, δηλαδή των υπόλοιπων φορολογουμένων.
Για κερασάκι στην τούρτα, εκβιάζει κι αυτός ότι «εάν αφήσουμε τα πράγματα όπως είναι, η βασική σύνταξη του ΟΓΑ, του αγρότη, θα πάει σε βάθος χρόνου, το 2027, σε μηδέν» και ότι αν δεν κλείσει η «αξιολόγηση» με ψηφισμένο το Ασφαλιστικό, η χώρα θα βγει εκτός ΕΕ. Βέβαια, αυτός ο εκβιασμός δεν απευθύνεται μόνο στους αγρότες, αλλά σε όλους όσοι αντιπαλεύουν σήμερα τα αντιασφαλιστικά σχέδια της κυβέρνησης και γενικότερα την αντιλαϊκή της πολιτική.
Πέραν όλων των άλλων, τα ψέματα σε βάρος των αγροτών έχουν κι έναν ακόμα στόχο: Να ενεργοποιήσουν τον «κοινωνικό αυτοματισμό», να στρέψουν άλλα λαϊκά στρώματα εναντίον τους, να δυσκολέψουν την προσπάθεια που γίνεται από το οργανωμένο αγροτικό κίνημα να εκφραστεί η λαϊκή συμπαράσταση και αλληλεγγύη στον αγώνα της μικρομεσαίας αγροτιάς, να δημιουργηθούν προϋποθέσεις στη κατεύθυνση της Λαϊκής Συμμαχίας.
Η κυβέρνηση βάζει τους αγρότες να διαλέξουν το δικό της σχέδιο - λαιμητόμο για το Ασφαλιστικό, με την απειλή ότι στη γωνία παραμονεύει το χειρότερο της τρόικας. Στην καλύτερη περίπτωση, τους λέει ότι η εναλλακτική στο δικό της σχέδιο είναι η μίζερη ζωή που ζούσαν έως σήμερα, με τις συντάξεις πείνας του ΟΓΑ, τις άθλιες παροχές Υγείας και Πρόνοιας στην ύπαιθρο, τη σύνταξη στα 67, λες και μπορεί κανείς να ασχολείται με ένα τέτοιο επάγγελμα σε τέτοια ηλικία.
Θέλει να ξεκόψει κάθε συζήτηση στα μπλόκα ότι ο αγρότης έχει σήμερα τη δυνατότητα να ζήσει μια ανθρώπινη ζωή αυτός και τα παιδιά του, να μην εξαρτάται το εισόδημα από τον καιρό και τις ασθένειες στα κοπάδια και στις καλλιέργειες, από το ποιο προϊόν είναι ανταγωνιστικό και ποιο δεν είναι στην αγορά όπου κάνουν κουμάντο τα μονοπώλια των τροφίμων και της μεταποίησης. Οτι είναι δυνατόν σήμερα, με άλλη οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας, να έχει ο αγρότης αξιοπρεπή σύνταξη και βέβαια να βγαίνει πολύ νωρίτερα από την παραγωγή.
Συν τοις άλλοις, η κυβέρνηση περιορίζει τη συζήτηση στο Ασφαλιστικό (και μάλιστα μόνο στις εισφορές) και δεν λέει τίποτα για τα άλλα αιτήματα που βάζουν οι μικρομεσαίοι αγρότες, όπως αυτά εκφράζονται στο πλαίσιο πάλης της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής των Μπλόκων και αφορούν στις συνέπειες από την εφαρμογή της ΚΑΠ, το φορολογικό, το κόστος παραγωγής κ.ά.
Γαλιφιές που βγάζουν μάτι
Μετά απ' όλα αυτά, έρχεται την περασμένη Τρίτη το Τμήμα Εργατικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ για να χαιρετίσει «την απεργιακή κινητοποίηση που έχουν προκηρύξει για την Πέμπτη 4/2/2015 οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα παρεμβαίνοντας αγωνιστικά για την προάσπιση του δημόσιου, καθολικού και αναδιανεμητικού Ασφαλιστικού Συστήματος». Δηλαδή, του συστήματος που θέλει να ισοπεδώσει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, πηγαίνοντας ένα βήμα πιο πέρα την επίθεση από εκεί που την άφησαν οι προηγούμενοι!
Μάλιστα, ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να υποδείξει και τα αιτήματα που θα πρέπει να διεκδικούν οι εργαζόμενοι, προφανώς για να διευκολύνουν την κυβέρνηση στο σαρωτικό της έργο.
Ετσι, επαναλαμβάνει έμμεσα το επιχείρημα ότι η σημερινή κυβέρνηση παρέλαβε «καμένη γη» σε ό,τι αφορά τα οικονομικά του συστήματος γι' αυτό είναι άξια υποστήριξης η προσπάθεια που κάνει με το αντιασφαλιστικό της σχέδιο. Η «μικρή» λεπτομέρεια που παρακάμπτει ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι ότι το αίτημα να αποσυρθεί το σχέδιο λαιμητόμος διαπερνάει τους αγώνες που γίνονται τώρα για το Ασφαλιστικό, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ καλεί το λαό να απεργήσει, για να εφαρμοστεί το κυβερνητικό σχέδιο!
Βέβαια, δεν είναι η πρώτη φορά που ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει τόσο ωμή και άθλια παρέμβαση στο κίνημα. Δεν έχει περάσει παρά μια βδομάδα από τότε που ο γραμματέας του κόμματος συναντιόταν με τη λεγόμενη «Πρωτοβουλία Αγροτών» στη Βέροια και παζάρευε μαζί τους ένα ραντεβού με τον πρωθυπουργό σε άμεσο χρόνο, εκθειάζοντας μάλιστα τη διαλλακτική τους στάση και τη διάθεσή τους για διάλογο, χωρίς η κυβέρνηση να έχει κάνει την παραμικρή υποχώρηση, μετά από 20 μέρες αγώνα στα μπλόκα...

Π. Κ.

Με τον «μπαμπούλα» των χειρότερων μέτρων εκβιάζει το λαό να συναινέσει

Με τον «μπαμπούλα» των χειρότερων μέτρων εκβιάζει το λαό να συναινέσει



Ενα μείγμα εκβιασμού, κινδυνολογίας και αυταπατών συνθέτει την κυβερνητική προπαγάνδα των τελευταίων ημερών που στοχεύει στο να αποσπάσει, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, τη συναίνεση του λαού στην αντιλαϊκή πολιτική, να αμβλύνει τις αντιδράσεις που έχει προκαλέσει και να επιτρέψει στους κυβερνητικούς σχεδιασμούς να ξεδιπλωθούν απρόσκοπτα.

Για κάθε αντιλαϊκή της πράξη, η κυβέρνηση προβάλλει τον ισχυρισμό ότι το περιεχόμενό της θα ήταν κατά πολύ χειρότερο, αν στη διαχείριση βρισκόταν κάποιο άλλο κόμμα. Με τον τρόπο αυτό υπηρετεί και την αναγκαία για το σύστημα ενίσχυση συνολικά του διπολισμού και της εναλλαγής στον κυβερνητικό θώκο, παρουσιάζοντάς τον σαν τη μόνη επιλογή στο λαό.
Μπροστά στην ολοκλήρωση της «αξιολόγησης», εκβιάζει το λαό να επιδείξει «στάση προσοχής», γιατί αν αυτή αποτύχει, νέα σκληρότερα μέτρα θα έρθουν.
Μόλις προχτές η κυβερνητική εκπρόσωπος, Ολγα Γεροβασίλη, δήλωσε αναφορικά με το Ασφαλιστικό ότι «οι προτάσεις που κατέθεσε ο κ. Μητσοτάκης στη Βουλή για το Ασφαλιστικό (ρήτρα μηδενικού ελλείμματος για τις επικουρικές, συμψηφισμός οφειλών στον ΟΓΑ με τις αγροτικές επιδοτήσεις, μειώσεις μισθών), μόνο γραμμή για σκληρή διαπραγμάτευση δεν θα μπορούσαν να αποτελούν».
Μονότονα αυτό επαναλαμβάνεται για κάθε ένα απ' τα μεγάλα ζητήματα που απασχολούν το λαό, τους εργάτες, τους αγρότες, τους αυτοαπασχολούμενους κ.λπ. Οχι τυχαία. Η λογική «το μη χείρον, βέλτιστον», στο βαθμό που βρίσκει τόπο να σταθεί και να «καρπίσει» μοιρολατρία στις λαϊκές συνειδήσεις, κρίνεται ιδιαίτερα αποδοτική απ' τα κυβερνητικά επιτελεία.
Ο εκβιασμός του λαού κορυφώνεται με το «επιχείρημα» ότι ενέκρινε τάχα τα μέτρα που τον τσακίζουν. Το δήλωσε η Ολγα Γεροβασίλη, το επανέλαβε ο ίδιος ο πρωθυπουργός στη συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας την ίδια μέρα, όπου ισχυρίστηκε, σε μια προσπάθεια να «απαντήσει» στη διογκούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια και τις εργατικές - λαϊκές κινητοποιήσεις απέναντι στην κυβερνητική πολιτική: «Η κυβέρνηση πήρε τρεις φορές, μέσα σε λιγότερο από έναν χρόνο, νομιμοποίηση από τον ελληνικό λαό (...) Είναι ο ελληνικός λαός που μας έδωσε καθαρή εντολή να υλοποιήσουμε τη συμφωνία...».
Ακόμα και το Προσφυγικό γίνεται απ' την κυβέρνηση αντικείμενο εκμετάλλευσης, προκειμένου να αποκτήσει «υπόσταση» το αποπροσανατολιστικό της αφήγημα. Την Παρασκευή, η Ολγα Γεροβασίλη δήλωσε «προκαλεί ανησυχία η συμπεριφορά ορισμένων ακραίων πολιτικών κύκλων στην Ευρωπαϊκή Ενωση αυστηρά για εσωτερική κατανάλωση. Διότι μόνο ακραίες φωνές απαιτούν θωράκιση των συνόρων (δηλαδή πρακτικά την αυτοκατάργηση της Σένγκεν), μαζικές απελάσεις και αστυνομικά μέτρα απέναντι στα κύματα προσφύγων. Για μία ακόμη φορά παρατηρούμε ότι ανακύπτουν διαλυτικές τάσεις από υπερσυντηρητικές μειοψηφίες εντός της ΕΕ, αλλά σε καμία περίπτωση δεν εκφράζουν το σύνολο της Ευρώπης».
Και με διάθεση να υποβάλει στο λαό στάση συναίνεσης συνολικά στην αντιλαϊκή τους πολιτική συμπλήρωσε «απαιτείται η συναίνεση των προοδευτικών δυνάμεων και εντός της χώρας και εντός της Ενωσης, για την απομόνωση αυτών των ακραίων κύκλων».
Ο «μπαμπούλας» της «αποσταθεροποίησης»
Σ' αυτήν ακριβώς την επιζήμια αντίληψη δόμησε την πρώτη ενημέρωση προς τους πολιτικούς συντάκτες η κυβερνητική εκπρόσωπος, Ολγα Γεροβασίλη, την περασμένη Τρίτη, όπου είχαν την τιμητική τους τα «κέντρα» και «παράκεντρα» που τάχα επιβουλεύονται την κυβέρνηση και έχουν στόχο να αποσταθεροποιήσουν τη χώρα, προκαλώντας κοινωνική αναταραχή.
Οι αγροτικές κινητοποιήσεις μάλιστα είναι πεδίον δόξης λαμπρόν για τα ...«κέντρα» αυτά που τις εκμεταλλεύονται, όπως ισχυρίστηκε, προκειμένου να τορπιλίσουν το κλίμα σταθερότητας που προσπαθεί να διαμορφώσει η κυβέρνηση. Με την έννοια σταθερότητα βεβαίως τόσο η σημερινή όσο και οι προηγούμενες κυβερνήσεις εννοούν την απαρέγκλιτη και απρόσκοπτη υλοποίηση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων (βλ. μεταρρυθμίσεις) που είναι αναγκαίες για τη στήριξη της κερδοφορίας του κεφαλαίου.
«Ο αγροτικός κόσμος μόνο κερδισμένος θα βγει από τον διάλογο αυτό με την κυβέρνηση, η οποία είναι έτοιμη να καταθέσει βελτιωτικές προτάσεις σε ό,τι αφορά τη μεταβατικότητα των διατάξεων», ισχυρίστηκε - καλλιεργώντας την αυταπάτη ότι τα αντιλαϊκά κυβερνητικά μέτρα παίρνουν από... διόρθωση! - και πρόσθεσε, συνεχίζοντας την προσπάθεια της κυβέρνησης να συνδέσει τις αγροτικές κινητοποιήσεις με μια εικόνα «ακραίων ενεργειών»: «Είναι προφανές ότι οι προσπάθειες αυτές για την εκμετάλλευση των αγροτικών κινητοποιήσεων δεν σχετίζονται με την πραγματική αγωνία όλων αυτών, για τα πραγματικά προβλήματα του αγροτικού κόσμου (...) διαβλέπουμε κάποιους να προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν, να εκμεταλλευτούν ακόμη και τις αγροτικές κινητοποιήσεις - που διαχώρισα σαφώς την αντίληψή μας γι' αυτές - προκειμένου να δημιουργήσουν ένα κλίμα αποσταθεροποίησης, φόβου, τρόμου ότι μπορεί να μας συμβούν και άλλα χειρότερα. Αυτά δεν υπήρχαν: Προπηλακισμοί υπουργών, προσπάθειες μάλλον, προπηλακισμού ανθρώπων που μπαίνουν σε αίθουσες για να συζητήσουν, αυτό δεν είναι κάτι το οποίο τιμά την εικόνα ενός κινήματος».
Στο πλαίσιο πάντα του εκβιασμού και εκφοβισμού του λαού απηύθυνε κάλεσμα διαφύλαξης της ...σταθερότητας στις άλλες αστικές πολιτικές δυνάμεις, επιβεβαιώνοντας τη σύμπλευσή τους στην κατεύθυνση που προστάζουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου. «Σε αυτά τους καλούμε να συνεισφέρουν. Και νομίζω ότι είναι και εθνικό καθήκον τους. Δεν νομίζω ότι κανείς εξ αυτών θα ήθελε σήμερα να μπούμε σε μια αναστάτωση της οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής ζωής της χώρας, μέσω αποσταθεροποίησης του κλίματος», ανέφερε χαρακτηριστικά.
Και η «χίμαιρα» της ανταμοιβής
Κι επειδή γνωρίζουν ότι η «ράβδος» του εκφοβισμού δεν έχει πάντα τις αναμενόμενες αντιδράσεις, η Ολγα Γεροβασίλη έταξε σε όσους «κάτσουν φρόνιμα» ανταμοιβή όταν έρθει η ανάκαμψη! Ισχυρίστηκε ότι είναι δυνατόν να βελτιωθούν οι όροι του μνημονίου και «στην τριετία να βγούμε από την κρίση με το λαό όρθιο», αρκεί «να τηρήσουμε τους όρους της συμφωνίας και τα χρονοδιαγράμματά της».
Διαβεβαίωσε, μάλιστα, ότι η κυβέρνηση αυτό ακριβώς θα κάνει, θα συνεχίσει να εφαρμόζει κατά γράμμα την αντιλαϊκή συμφωνία και θα «τρέξει» όλες τις επώδυνες για το λαό μεταρρυθμίσεις, με στόχο την έγκαιρη ολοκλήρωση της πρώτης «αξιολόγησης» του τρίτου μνημονίου και την έναρξη της συζήτησης για διευθέτηση του κρατικού χρέους, ζήτημα που ιεραρχεί πρώτο το εγχώριο κεφάλαιο.
Στο πλαίσιο αυτό, προωθείται η μεταρρύθμιση για παραπέρα προσαρμογή της Δημόσιας Διοίκησης στις σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου και προχωρά η νέα αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση. Γι' αυτήν την τελευταία, η κυβερνητική εκπρόσωπος προανήγγειλε μεγάλη διάρκεια, δηλαδή ανατροπές σε βάθος χρόνου, ενώ άφησε ορθάνοιχτο το ενδεχόμενο να υπάρξουν τελικά περικοπές και στις κύριες συντάξεις (παρότι για ευνόητους λόγους, κατέδειξε τις «αρκετά υψηλές»), καθώς εναπόθεσε την εξέλιξη αυτή στο «τραπέζι» της διαπραγμάτευσης που έχει αποδειχτεί σφαγείο για τα δικαιώματα του λαού.
Και ο πάντα χρήσιμος κουρνιαχτός εκλογολογίας
Μέσα σε όλα αυτά η εκλογολογία εντείνεται, όχι μόνο γιατί όπως λέγεται η κυβέρνηση εξετάζει σοβαρά την εκ νέου προσφυγή στην κάλπη με την ελπίδα να βρει διέξοδο στα αδιέξοδά της. Αλλά και γιατί οι εκλογές λειτουργούν σε έναν κόσμο σαν εκβιασμός, ιδίως όταν συνοδεύονται με αναλύσεις για την αναταραχή που προκαλούν, τα σήματα που εκπέμπουν, τους κινδύνους που εγκυμονούν για την οικονομία κ.λπ.
Η κυβέρνηση υποστηρίζει ανεπισήμως ότι οι εκλογές είναι μία απ' τις επιλογές της. Επισήμως, ότι θα εξαντλήσει την τετραετία. Από κοντά το ενδεχόμενο εκλογών δεν αποκλείουν και αστικά επιτελεία συντηρώντας το κλίμα της εκλογολογίας. Ηταν χαρακτηριστικό το κύριο άρθρο του ηλεκτρονικού «Βήματος» στις 31 Γενάρη με τίτλο: «Εκλογές; Γιατί όχι;»! Μεταξύ άλλων έγραφε: «...Ολα τα κόμματα της Βουλής με δηλώσεις αποδοκιμάζουν κάθε σκέψη για πρόωρες εκλογές ... Το οξύμωρο της υποθέσεως είναι ότι οι πολιτικοί αρχηγοί αποκλείουν την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες, ακόμη και αν θρυμματιστεί η κοινοβουλευτική πλειοψηφία... Είναι καταφανές ότι μπορεί να υπάρξει εμπλοκή στην πολιτική ζωή, ακυβερνησία, που θα οδηγούσε την ελληνική οικονομία σε ανήκεστο βλάβη. Ας σημειωθεί ότι οι διαπραγματεύσεις ανάμεσα σε οκτώ κόμματα απαιτούν ενδεχομένως περισσότερο χρόνο απ' όσον χρειάζεται η πρόωρη προσφυγή στις κάλπες.
Με λίγα λόγια, το επιχείρημα ότι οι πρόωρες εκλογές είναι εξαιρετικά χρονοβόρες ανατρέπεται από τη μελέτη όλων των «τεχνικών» δεδομένων. Ούτε ο κ. Τσίπρας, που θα ήθελε συναίνεση όλων των άλλων με συμμετοχή τους σε ουσιαστικό imperium, ούτε οι μαξιμαλιστικές απόψεις του κ. Λεβέντη ούτε η φαντασία του κ. Θεοδωράκη μπορούν να δώσουν λύση. Η Δημοκρατία όμως δεν έχει αδιέξοδα: εκλογές! Γιατί όχι;».
Ο λαός χρειάζεται να επαγρυπνεί, ώστε η όποια εξέλιξη να μην τον «πιάσει στον ύπνο», αλλά να την αντιμετωπίσει απ' τη σκοπιά των συμφερόντων του και των προσταγών του για ουσιαστική παρέμβασή του με όρους ταξικού κινήματος, οργάνωσης, πάλης και εναντίωσης στην εφαρμοζόμενη πολιτική.

TOP READ