30 Δεκ 2015

Απλά μαθήματα αντικομμουνισμού

 Απλά μαθήματα αντικομμουνισμού

Τις προάλλες η κε του μπλοκ είχε την τύχη(;) να διαβάσει αντί προλογικού σημειώματος το κείμενο μιας ομιλίας του Καστοριάδη για τον (ήδη μακαρίτη τότε) Σπύρο (Άγη) Στίνα. Ακολούθως το έψαξε στο διαδίκτυο και το βρήκε στον ιστότοπο της Ζούγκλας, που δε σημαίνει κάτι για το κείμενο και την αξία του, αλλά έχει μια ιδιαίτερη σημειολογία. Όποιος θέλει να το διαβάσει ολόκληρο μπορεί εδώ να ακολουθήσει το διασύνδεσμο (στο βουνό).

Παρακάτω αντιγράφω το δεύτερο μέρος της εισήγησης, όπου μπορεί να δει κανείς στο μπλέντερ μια σειρά αντικομμουνιστικές θέσεις (από τη φύση της Σοβιετικής Ένωσης και του ΕΑΜ μέχρι τη θέση της εργατικής τάξης στην κοινωνία). Και να αναρωτηθεί για ποιον ακριβώς λόγο και με ποιον τρόπο πλασάρεται ακόμα και σήμερα ο Καστοριάδης (και όχι μόνο) ως αυθεντία της επαναστατικής φιλοσοφίας. Οι υπογραμμίσεις με έντονη γραφή είναι δικές μου. Τα χαρυσαυγίτικα κεφαλαία (που δεν είχα χρόνο δυστυχώς να τα αλλάξω) δεν είναι από το πρωτότυπο, αλλά του χρήστη που ανέβασε το κείμενο στη Ζούγκλα.

Ο Καστοριάδης για τον Άγη (Σπύρο) Στίνα

Αυτό το θέμα, το περίφημο ρωσικό ζήτημα, δηλαδή ο κοινωνικός χαρακτήρας του καθεστώτος στη Ρωσία, πάντα απασχολούσε, και με επιμονή, τον Σπύρο.
Εκείνη είναι η εποχή, το τέλος του '42, αρχές '43, που με τη μεσολάβηση ενός αγαπημένου μου και πεθαμένου φίλου συνάντησα κι εγώ για πρώτη φορά τον Σπύρο κι αμέσως εντυπωσιάστηκα - όσο ίσως ποτέ στη ζωή μου - από την οξύτητα, την τόλμη, την αδιαλλαξία της πολιτικής σκέψης του και προσχώρησα στην οργάνωση που εμψύχωνε μαζί με τον Δημοσθένη Βουρσούκη, τον Γιάννη Ταμτάκο κι άλλους αγωνιστές. Τότε ήταν η εποχή της Κατοχής και της λεγομένης Αντίστασης. Από την αρχή ο Σπύρος είχε χαράξει μια σωστή διεθνιστική γραμμή εναντίον της τροτσκιστικής γραμμής που υποστήριζε το λεγόμενο εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Θυμάμαι, ακόμα, πως προσπαθούσαμε και κατορθώναμε γερμανικά γραμμένες διεθνιστικές προκηρύξεις να τις ρίχνουμε στους γερμανικούς στρατώνες που βρίσκαμε στην περιοχή Αττικής. Αυτό που ήταν το καίρια ασθενές σημείο των αναλύσεων μας κατά την κατοχή ήταν η ανάλυση του ΕΑΜ, του ΚΚΕ, της δυναμικής τους και των σκοπών τους. Το κατάλοιπο της τροτσκιστικής αυταπάτης που μας εβάραινε και που δεν είχαμε ακόμα απορρίψει ήταν η ιδέα ότι τα σταλινικά κόμματα είχαν αστικοποιηθεί, όπως 40 ή 50 χρόνια πριν είχε αστικοποιηθεί η ρεφορμιστική σοσιαλδημοκρατία.

Η ώρα της αλήθειας εσήμανε το Δεκέμβρη του 44'. Τι είδους αστικό ή ρεφορμιστικό κόμμα ήταν αυτό που, αν αφήσουμε κατά μέρος τη σκοτεινή και όχι τελείως γνωστή ιστορία των δισταγμών και του ηλίθιου τρόπου με τον οποίο η σταλινική διεύθυνση, από δική της άποψη, έδωσε τη μάχη των Αθηνών, προσπαθούσε να καταλάβει την εξουσία με τα όπλα, έσφαζε τους πάντες και τα πάντα κ.λπ. Και τι κινούσε και υποκινούσε τις μάζες που το ακολουθούσαν; Σε αυτό το σημείο δημιουργήθηκε η μόνη πολιτική διαφωνία που είχα στη ζωή μου με το Σπύρο. Πιθανόν για να σώσει κάτι από το κλασικό σχήμα, πιθανόν διότι πράγματι η κατάσταση για κάποιον που είχε τραφεί μέσα στο μαρξισμό ήταν τερατωδώς ακατανόητη, πιθανόν διότι η κατάσταση ήταν τραγική - να βλέπεις τον κοσμάκη να κατεβαίνει από την Καισαριανή, από το Παγκράτι, να ανεβαίνει απ' το Περιστέρι και να είναι έτοιμος να σκοτωθεί και εσύ να ξέρεις ότι αυτό για το οποίο σκοτώνεται είναι για να εγκαταστήσει εδώ στρατόπεδα συγκεντρώσεως και σταλινική δικτατορία - για κάποιον απ' όλους αυτούς τους λόγους, ίσως για όλους μαζί, μετά από το Δεκέμβρη ο Σπύρος υποστήριξε για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα, σ' ένα κείμενο που δεν ξέρω αν σώζεται, ότι επρόκειτο για ένα ιδιόρρυθμο στρατιωτικό κίνημα που απηχούσε πραξικοπηματικές τάσεις των στρατιωτικών στελεχών του ΕΛΑΣ. Για μένα, αντίθετα, όπως άλλωστε το έχω γράψει, τα Δεκεμβριανά ήταν, κατά κάποιο τρόπο, η Αποκάλυψις, όχι του Ιωάννου αλλά του... Ιωσήφ και του... Νικολάου. Τα γεγονότα αυτά, η πολιτική του κόμματος, η στάση των μαζών ήταν τελείως αχώνευτα μέσα στα κλασικά σχήματα - όχι μόνο στα τροτσκιστικά ούτε καν και στα λενινιστικά, αλλά τελικά ακόμη, αν ακριβολογούμε, και μέσα στα μαρξιστικά σχήματα θεώρησης της κοινωνίας και της Ιστορίας. Έδειχναν πού επήγαινε ο σταλινισμός, ΗΤΑΝ ΦΩΣ ΦΑΝΑΡΙ ΟΤΙ ΑΝ ΟΙ ΣΤΑΛΙΝΙΚΟΙ ΕΙΧΑΝ ΠΑΡΕΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΘΑ ΕΙΧΑΝ ΕΓΚΑΤΑΣΤΗΣΕΙ ΕΝΑ ΚΑΘΑΡΑ ΣΤΑΛΙΝΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΣΑΝ ΚΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΥΠΗΡΧΕ ΣΤΗ ΡΩΣΙΑ ΚΙ ΑΡΓΑ Η ΓΡΗΓΟΡΑ ΘΑ ΞΕΚΑΘΑΡΙΖΑΝ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΣΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΕΣΑΙΟΥΣ ΑΣΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΥΣ ΔΙΑΦΩΝΟΥΝΤΕΣ ΚΙ ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΟΥΣΕ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΓΙΝΟΤΑΝ ΠΕΙΘΗΝΙΟ ΟΡΓΑΝΟ ΤΟΥΣ. Αυτό φυσικά, το λέω χωρίς καμία έπαρση, επαληθεύθηκε μαζικά απ' ό,τι συνέβη μετά (δεν το ξέραμε τότε) και στη Γιουγκοσλαβία και στις άλλες χώρες, είτε υπήρχε ρωσικός στρατός είτε δεν υπήρχε. Απλά και μόνο με τη δύναμη των σταλινικών κομμάτων, τα οποία φυσικά, μέσα σε συνθήκες κατοχής, όπως και αργότερα σε άλλες χώρες (Βιετνάμ και αλλού) σε συνθήκες εθνικοαπελευθερωτικής πάλης, ανέπτυσσαν ένα τεράστιο στρατιωτικό μηχανισμό, επάνω στον οποίο στηριζόντουσαν για να καταλάβουν την εξουσία.

Πάντως, αυτή η διαφωνία κράτησε λίγο καιρό, ίσως μέχρι το '45 και αρχές του '46, και γρήγορα βρεθήκαμε πάλι σύμφωνοι και η ιδεολογική συνέχεια δεν έχει άλλη ιστορία από την ιστορία των ιδεών του Socialisme ou Barbarie, με τις οποίες ο Σπύρος συμφώνησε από την αρχή ως το τέλος και σε όλες τις προοδευτικές εξελίξεις και αναθεωρήσεις του κλασικού μαρξισμού που έγιναν μέσα σ' αυτό το περιοδικό και μέσα στα γραπτά μου. Αλλά μέσα σ' αυτήν την εξέλιξη πάντα ξαναγύριζε στο θέμα που εγώ, δικαίως ή αδίκως, θεωρούσα πια κλεισμένο. Γιατί η ρωσική επανάσταση εκφυλίστηκε; Γιατί, όταν πια ξεπεράσαμε την ιδέα του εκφυλισμού και καταλάβαμε ότι ο μπολσεβικισμός και ο ίδιος ο Λένιν από την αρχή δεν είχαν καμία σχέση με την επανάσταση, γιατί λοιπόν εμφανίστηκε ο μπολσεβικισμός και ο Λένιν; Και πως απέκτησαν την εμπιστοσύνη των μαζών; Γιατί η Ρόζα Λούξεμπουργκ έμεινε φωνή βοώσα εν τη ερήμω; Γιατί η θεωρία του Μαρξ περιέλαβε, από την αρχή, στοιχεία που έκαναν δυνατή, αν όχι αναπόφευκτη, αυτή την εξέλιξη και ΕΚΑΝΑΝ ΕΠΙΣΗΣ ΔΥΝΑΤΗ ΤΗΝ ΕΠΙΚΛΗΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟ ΌΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΗΜΙΟΥΣ;

Σ' αυτά τα ερωτήματα εγώ προσπάθησα να απαντήσω. Και νομίζω ότι απάντησα, όσο είναι δυνατόν να απαντήσει κανείς σε τέτοιου είδους ερωτήματα. Συνελθόντι ειπείν, απάντησα: Ότι ο Μαρξ ο ίδιος και ο μαρξισμός είχαν υποστεί βαθιά επίδραση του καπιταλιστικού φαντασιακού της εποχής του, ότι όλα αυτά τα στοιχεία τα καπιταλιστικά εμπεριέχονται στο έργο του Μαρξ, ότι αυτά τα στοιχεία επέτρεψαν μια ορισμένη εξέλιξη της ιδεολογίας και της σοσιαλδημοκρατικής και εκείνης των μπολσεβίκων αλλά και ότι (το έγραψα ήδη από το '58 σ' ένα κείμενο που λέγεται «Προλεταριάτο και οργάνωση») η ίδια η εργατική τάξη είχε αφήσει να διεισδύσουν μέσα της οι κοινωνικές φαντασιακές σημασίες του καπιταλισμού, είχε αρχίσει να πιστεύει στους ηγέτες της, στους ειδικούς και, συνεπώς, άφησε να δημιουργηθεί μια γραφειοκρατία η οποία δήθεν να την εκπροσωπεί.

Ο Σπύρος συνεχώς, χωρίς ούτε μια στιγμή να πάψει να εγκρίνει και να επικροτεί αυτά που έγραφα, ξαναγύριζε πάντα σ' αυτές τις ερωτήσεις. Το γιατί δεν το ξέρω. Ίσως κάτι στο βάθος των απαντήσεων μου δεν του πήγαινε. Δεν τολμώ να πω ότι δεν το αφομοίωνε, μάλλον σαν να μην του αρκούσε. Ίσως, και αυτό περιέχει ένα τραγικό στοιχείο από το οποίο ποτέ δεν μπορούμε να ξεφύγουμε, υπήρχε η διαφορά των γενεών. Εγώ το '45 ήμουν 23 ετών. Η ζωντανή επαναστατική παράδοση για μένα ήταν βιβλία. Και η πρώτη φορά που είδα μάζες στο δρόμο ήταν στις 3 Δεκεμβρίου του '44 στην Αθήνα, που ήταν έτοιμες να κρεουργήσουν όποιον εγώ θεωρούσα επαναστάτη και εμένα τον ίδιο φυσικά.

Του Σπύρου η πείρα δεν ήταν αυτή. Εκείνος είχε ζήσει μια εποχή που η εργατική τάξη ήταν πραγματικά επαναστατική (τουλάχιστον κατά περιόδους και στα τμήματα της). Η Θεσσαλονίκη του '20 - '23 ήταν πάντοτε το σημείο αναφοράς του. Θυμάμαι τον θαυμασμό του για τις καπνεργάτριες της Θεσσαλονίκης όταν κατέβαιναν με τα τσόκαρα και συγκρούονταν με τους χωροφύλακες. Ίσως λοιπόν και αυτό να συνέβαλε ώστε να μην μπορεί να δεχθεί ότι, όσο ηρωική και κοσμοϊστορική και αν υπήρξε η προσπάθεια της εργατικής τάξης κατά τον 19ο και κατά το πρώτο τρίτο του 20ου αιώνα, δεν κατόρθωσε να φέρει το αποτέλεσμα που της φαινόταν προδιαγεγραμμένο. Ίσως επίσης η τρομερή αντίφαση ανάμεσα στην ιδέα μιας, όπως και να το κάνουμε, μεσσιανικής τάξης και στη διαπίστωση ότι αυτή η τάξη συνεχώς ξανάπεφτε κάτω από την επιρροή ξένων και εχθρικών στοιχείων της ρεφορμιστικής και κομμουνιστικής γραφειοκρατίας τον εμπόδιζε να απαλλαγεί από αυτή την σχεδόν έμμονη ιδέα.

Φυσικά, αυτό ποτέ δεν τον εμπόδισε να δει, να καταλάβει, να χαιρετήσει με ενθουσιασμό τα νέα απελευθερωτικά κινήματα που εμφανίσθηκαν στη δεκαετία τον '60 και κατόπιν τα κινήματα των σπουδαστών, των νέων, των γυναικών, των μειονοτήτων κ.λπ. Στα τελευταία χρόνια νομίζω, από τις συζητήσεις που είχαμε κάνει, είχε ξεπεράσει τον μύθο της εργατικής τάξης. Όμως ξαναγύριζε στο ερώτημα που θα μπορούσα να το ξαναδιατυπώσω με τη μορφή: Τί πήγε στραβά; Πού άρχισε ο εκτροχιασμός;

Και εδώ γεννιέται ένα φιλοσοφικότερο, αν μπορώ να πω, ερώτημα. Θα μπορούσε να είχε υπάρξει μια διαφορετική εξέλιξη του εργατικού και του επαναστατικού κινήματος; Θα μπορούσαν οι τάσεις που ήταν τόσο εμφανείς στην Παρισινή Κομμούνα, στα πρώτα Σοβιέτ, στα Εργατικά Συμβούλια στη Γερμανία και βόρειο Ιταλία το '18 και '19, στην Ισπανία το '36-'37 και ιδιαίτερα στην Καταλονία, να είχαν φθάσει στους σκοπούς τους; Νομίζω ότι, εξαιρώντας την Παρισινή Κομμούνα και τα Ουγγρικά Συμβούλια μετά το '56, το βασικό στοιχείο για να σκεφθούμε αυτή την ερώτηση είναι η ακόλουθη διαπίστωση: Όλα αυτά τα κινήματα της εργατικής τάξης σπανίως νικήθηκαν από τους εξωτερικούς τους εχθρούς. Σχεδόν πάντα κατέρρευσαν από μέσα, «εκφυλίσθηκαν» όπως λέγαμε τότε, δηλαδή έπεσαν κάτω από τον έλεγχο μιας γραφειοκρατίας που τα ίδια την είχαν δημιουργήσει.

Εκ των υστέρων, και χωρίς να είμαστε εγελιανοί, μπορούμε να πούμε ότι χωρίς αυτή τη γραφειοκρατία και την πείρα της γραφειοκρατικοποίησης, το Επαναστατικό Κίνημα δεν θα μπορούσε να πάει παρακάτω, και δεν θα μπορούσαμε εμείς σήμερα να σκεφθούμε ότι ο πραγματικός σοσιαλισμός, δηλαδή μια αυτόνομη, αυτοκυβερνούμενη και αυτοθεσμιζόμενη κοινωνία, και το κίνημα που θέλει να φθάσει σε μια τέτοια κοινωνία, δεν κινδυνεύει τόσο από εξωτερικούς εχθρούς αλλά ΑΠΟ ΤΗΝ ΊΔΙΑ ΤΗΝ ΤΑΣΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΗΓΕΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΙΔΙΚΟΥΣ, ΝΑ ΠΑΡΑΙΤΟΥΝΤΑΙ, ΝΑ ΑΠΟΣΥΡΟΝΤΑΙ, ΔΗΛΑΔΗ ΝΑ ΠΑΥΟΥΝ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΟΥΝ ΤΗΝ ΊΔΙΑ ΤΟΥΣ ΤΗΝ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ ΜΕΣΑ Σ' ΈΝΑ ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ.

Κι έτσι ερχόμαστε στη σημερινή κατάσταση και στο σημερινό πρόβλημα. Γιατί βεβαίως αυτό που παρατηρούμε σήμερα γύρω μας, και που τόσο συχνά έφερνε σε απελπισία τον Σπύρο, είναι η επέκταση και η επικράτηση των χαρακτηριστικών που ανέφερα προηγουμένως, της απάθειας, της ιδιωτικοποίησης, της ανευθυνότητας, του εγκλωβισμού του καθενός στον μικρούλη του ατομικό χώρο. Και αυτό σε μια εποχή που τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα είναι πρωτοφανούς κρισιμότητας και απειλούν την ίδια τη ζωή πάνω στον πλανήτη.

Αν, πώς και πότε θα βγούμε από αυτή την κατάσταση, κανένας δεν μπορεί να το προβλέψει. Εκείνο που έχει σημασία δεν είναι να κάνουμε προβλέψεις. Εκείνο που έχει σημασία είναι ο καθένας μας, εκεί που βρισκόμαστε, έστω και ως άτομα, ακόμα περισσότερο όταν μπορούμε ομαδικά, να συνεχίσουμε την πάλη για την ελευθερία, την ισότητα, τη δικαιοσύνη, να συνεχίσουμε τον αγώνα για μια αυτόνομη κοινωνία αποτελούμενη από αυτόνομα άτομα, αγώνα στον οποίο αφιέρωσε την ηρωική και μαρτυρική ζωή του ο Σπύρος Στίνας
.

Από τον ιδρυτή του Pirate Bay: "...Στο μέλλον θα έχουμε τη δυνατότητα για κομμουνισμό και την ίση πρόσβαση σε όλα για όλους"...

 Από τον ιδρυτή του Pirate Bay: "...Στο μέλλον θα έχουμε τη δυνατότητα για κομμουνισμό και την ίση πρόσβαση σε όλα για όλους"...

Μετάφραση Πάνος Πετρόπουλος

Σημείωση πριν τη μετάφραση: Πώς από τη μάχη για την μη ποινικοποίηση του “πειρατικού” downloading, που εξελίχθηκε σε συνολική μάχη για την ελευθερία του ίντερνετ, και μέλος του “κόμματος πειρατών”, καταλήγει εν τέλει σε μια άνιση δίκη, από την οποία ηττημένος και φυλακισμένος από μεγαθήρια όπως το Hollywood και οι μεγάλες πολυεθνικές βιομηχανίες μουσικής, εξέρχεται πλέον ως οπαδός μιας κοινωνίας ισότητας, υποστηρικτής του σοσιαλισμού και του Μαρξ. Η σύντομη ιστορία της προσωπικότητάς του Peter Sunde, ενός από τους ιδρυτές του “The Pirate Bay”, τα πιστεύω του και η συλλογιστική του, ακολουθούν, στην τελευταία του συνέντευξη.

Ακολουθεί η συνέντευξη, μεταφρασμένη στα ελληνικά, όπως δημοσιεύθηκε στο ηλεκτρονικό περιοδικό “Motherboard”, στις 11 Δεκεμβρίου 2015.
____________
“Το ίντερνετ είναι σκατά σήμερα. Είναι κατεστραμμένο. Πιθανόν να ήταν από πάντα, αλλά σήμερα είναι χειρότερα από ποτέ”.

Η συνομιλία μου με τον Peter Sunde, έναν από τους ιδρυτές και εκπροσώπους του “The Pirate Bay”, δεν ξεκίνησε και πολύ αισιόδοξα. Υπάρχει ένας καλός λόγος γι' αυτό: Τους τελευταίους μήνες, η κουλτούρα του σύγχρονου downloading έχει δείξει βαριά σημάδια ήττας στη μάχη του ίντερνετ.

Τον τελευταίο μήνα είδαμε το Demonii να εξαφανίζεται. Ήταν ο μεγαλύτερος torrent tracker σ.1 παγκοσμίως, υπεύθυνος για περισσότερους από 50 εκατομμύρια άλλους trackers κάθε χρόνο. Ακόμα, η MPAA έκλεισε το Popcorn Time και “φίμωσε” το YIFI σ.2. Στη συνέχεια μάθαμε από τις ειδήσεις ότι η ολλανδική “Dutch Release Team” (σ.σ. κάτι σαν κολλεκτίβα που διέθετε ταινίες ελεύθερες για κατέβασμα στο διαδίκτυο), υπέγραψε μια “νομική διευθέτηση” με την ομάδα αντι-πειρατείας BREIN.

Μπορεί να φαίνεται ακόμα ότι οι “torrenters” δίνουν τη μάχη, ωστόσο ο Sunde ισχυρίζεται ότι στην πραγματικότητα όλα έχουν κριθεί: “Έχουμε ήδη χάσει”.

Πίσω στο 2003, ο Peter Sunde, μαζί με τους Fredrik Neij και Gottfrid Svartholm, ξεκίνησαν το “The Pirate Bay”, έναν ιστότοπο που έμελλε να γίνει ο μεγαλύτερος και διασημότερος ιστότοπος διαμοιρασμού αρχείων στον κόσμο. Το 2009, οι τρεις ιδρυτές κατηγορήθηκαν για “παρακίνηση [τρίτων] σε παραβίαση πνευματικών δικαιωμάτων”, σε μία άκρως επίμαχη και αμφιλεγόμενη δίκη.

“Σταματήστε να αντιμετωπίζετε το ίντερνετ σαν να είναι κάτι διαφορετικό και ξεκινήστε να επικεντρώνεστε στο πώς θα θέλατε να είναι η ίδια η κοινωνία”

Ο Sunde φυλακίστηκε το 2014 και αφέθηκε ελεύθερος ένα χρόνο μετά. Μετά το χρόνο που πέρασε στη φυλακή ξεκίνησε τη συγγραφή άρθρων στο blog του όσον αφορά το “συγκεντρωτισμό” της εξουσίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ήταν υποψήφιος με το φινλανδικό “Κόμμα Πειρατών” για το ευρωκοινοβούλιο και ίδρυσε το Flattr, ένα σύστημα για δωρεές σε προγραμματιστές.

Ήθελα να μιλήσω στον Sunde για την τωρινή κατάσταση του ελεύθερου και ανοιχτού διαδικτύου, αλλά αυτή η συνομιλία γρήγορα άλλαξε κατεύθυνση σε μία ανταλλαγή ιδεών όσον αφορά την κοινωνία και τον καπιταλισμό – ο οποίος είναι, σύμφωνα με τον Sunde, το πραγματικό πρόβλημα.
-Είχα σκοπό να σε ρωτήσω αν τα πράγματα πάνε καλά, αλλά μόλις μου έκανες ξεκάθαρο ότι συμβαίνει το αντίθετο.
Όχι, δεν βλέπω να συμβαίνει κάτι καλό. Οι άνθρωποι εύκολα χαίρονται με μισά πράγματα.

Πάρε για παράδειγμα τον ευρωπαϊκό νόμο για “ουδετερότητα του διαδικτύου”. Είναι τραγικός, αλλά ο κόσμος είναι χαρούμενος λέγοντας “θα μπορούσε να είναι και χειρότερα”. Αυτή δεν είναι η κατάλληλη αντιμετώπιση σε καμία περίπτωση. Το facebook φέρνει το διαδίκτυο στην Αφρική και στις φτωχές χώρες, αλλά τους δίνουν περιορισμένη πρόσβαση μόνο στις δικές τους υπηρεσίες, και έτσι βγάζουν λεφτά από τους φτωχούς. Και παίρνουν κρατικές επιχορηγήσεις για να το κάνουν αυτό, επειδή κάνουν καλές δημόσιες σχέσεις.

Η Φινλανδία μετέτρεψε την πρόσβαση στο διαδίκτυο σε ανθρώπινο αγαθό πριν λίγο καιρό. Αυτή ήταν μια έξυπνη κίνηση εκ μέρους της Φινλανδίας. Αλλά αυτό είναι και το μόνο θετικό πράγμα που έχω δει σε όλο τον κόσμο όσον αφορά το διαδίκτυο.
-Άρα, πόσο άσχημη είναι η κατάσταση με το ανοιχτό διαδίκτυο;
Το ίντερνετ δεν είναι ανοιχτό. Εδώ και καιρό. Άρα, δεν μπορούμε να μιλήσουμε για ανοιχτό ίντερνετ γιατί αυτό δεν υπάρχει πια. Το πρόβλημα είναι, ότι συνεχίζουν όλοι με το ίδιο βιολί. Χάνουμε προνόμια και δικαιώματα συνεχώς. Δεν κερδίζουμε τίποτα πια. Η τάση πηγαίνει συνεχώς προς την ίδια κατεύθυνση: ένα ακόμα πιο κλειστό και πιο ελεγχόμενο ίντερνετ. Αυτό έχει μεγάλες συνέπειες στην κοινωνία μας. Γιατί είναι το ίδιο πράγμα σήμερα. Αν έχεις ένα πιο καταπιεσμένο ίντερνετ, έχεις και πιο καταπιεσμένη κοινωνία. Αυτό είναι κάτι στο οποίο πρέπει να επικεντρωθούμε.

Αλλά ακόμα πιστεύουμε ότι το ίντερνετ είναι κάτι σαν μια νέα “Άγρια Δύση”, και ότι τα πράγματα δεν είναι ακόμα όλα “αλυσοδεμένα”, και άρα δεν ενδιαφερόμαστε γιατί όλα θα πάνε καλά με κάποιο τρόπο. Αλλά στην πραγματικότητα δε συμβαίνει κάτι τέτοιο. Δεν έχουμε δει ποτέ τέτοιον συγκεντρωτισμό, ακραία ανισότητα, ακραίο καπιταλισμό στο παρελθόν. Αλλά σύμφωνα με το marketing ανθρώπων όπως ο Mark Zuckerberg και εταιριών όπως η Google, όλα γίνονται για να βοηθήσουμε την ελευθερία του διαδικτύου και να εξαπλωθεί η δημοκρατία, και ούτω κάθε εξής. Την ίδια στιγμή, οι ίδιοι αποτελούν και καπιταλιστικά μονοπώλια. Είναι σαν να εμπιστεύεσαι τον εχθρό σου ότι θα κάνει καλές πράξεις. Είναι πραγματικά αλλόκοτο.
-Πιστεύεις ότι μήπως επειδή ο κόσμος δεν θεωρεί το διαδίκτυο τον πραγματικό του κόσμο, νοιάζεται λιγότερο για την “ευημερία” του;
Πρώτον, μεγαλώσαμε κατανοώντας τη σπουδαιότητα πραγμάτων όπως η τηλεφωνική γραμμή ή η τηλεόραση. Αν λοιπόν αρχίσουμε τα μεταχειριζόμαστε τις τηλεφωνικές μας γραμμές ή τα κανάλια της τηλεόρασης όπως ακριβώς μεταχειριζόμαστε το διαδίκτυο, ο κόσμος θα αναστατωθεί. Αν κάποιος σου έλεγε, ότι δε μπορείς να τηλεφωνήσεις σε έναν φίλο σου, θα καταλάβαινες ότι συμβαίνει κάτι κακό. Κατανοείς τα δικαιώματά σου σε αυτή την περίπτωση. Αλλά ο κόσμος δεν το έχει αυτό με το διαδίκτυο. Αν κάποιος σου έλεγε, ότι δε μπορείς να χρησιμοποιήσεις το Skype για τον τάδε ή το δείνα λόγο, δεν αισθάνεσαι ότι σε αφορά προσωπικά. Επειδή απλώς είναι κάτι εικονικό, ξαφνικά δεν απευθύνεται σε σένα. Δεν βλέπεις κάποιον να σε κατασκοπεύει, δεν βλέπεις κάτι να λογοκρίνεται, δεν το βλέπεις όταν κάποιος διαγράφει πιθανά αποτελέσματα μιας αναζήτησής σου στο Google. Πιστεύω πως το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι να κερδίσεις την προσοχή του κόσμου. Τα προβλήματα δεν είναι άμεσα ορατά, κι έτσι οι άνθρωποι δεν αισθάνονται συνδεδεμένοι με αυτό.

Θα μπορούσα κι εγώ να μην ενδιαφερθώ γι' αυτό. Γιατί είναι πολύ δύσκολο να κάνεις κάτι γι' αυτό, χωρίς να γίνεις ο “παρανοϊκός με τις θεωρίες συνομωσίας”. Και δεν θέλεις να γίνεις έτσι. Οπότε καλύτερα παράτα τα. Νομίζω αυτό είναι που σκέφτεται περισσότερο ο κόσμος.
-Τι ακριβώς είναι αυτό που έχεις παρατήσει;
Έχω εγκαταλείψει την ιδέα ότι μπορούμε να κερδίσουμε τη μάχη του ίντερνετ.

Η κατάσταση δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει, γιατί προφανώς είναι κάτι που οι άνθρωποι δεν είναι διατεθειμένοι να βελτιώσουν. Ή δεν μπορούμε να κάνουμε τους ανθρώπους να ενδιαφερθούν αρκετά. Μπορεί να είναι μια μίξη των δύο προηγούμενων, αλλά αυτή είναι η κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε τώρα, και είναι ανώφελο να κάνουμε κάτι γι' αυτό.

Έχουμε γίνει κάπως σαν τον Μαύρο Ιππότη από το “Holy Grail” των Monty Python. Μας έχει μείνει το μισό μας κεφάλι και πιστεύουμε ότι μαχόμαστε ακόμα, και ότι έχουμε ακόμα ελπίδα να κερδίσουμε αυτή τη μάχη.
-Άρα τι μπορούν να κάνουν οι άνθρωποι για να το αλλάξουν αυτό;
Τίποτα.
-Τίποτα;
Όχι, νομίζω ότι βρισκόμαστε σε αυτό το σημείο. Πιστεύω είναι αρκετά σημαντικό οι άνθρωποι να το καταλάβουν αυτό. Χάσαμε αυτή τη μάχη. Απλά παραδέξου την ήττα και βεβαιώσου ότι την επόμενη φορά θα καταλάβεις γιατί έχασες αυτή τη μάχη και σιγουρέψου ότι δε θα ξανασυμβεί, όταν θα προσπαθήσουμε να κερδίσουμε ολόκληρο τον πόλεμο.
-Οπότε ποιος ακριβώς είναι αυτός ο πόλεμος και τι πρέπει να κάνουμε για να τον κερδίσουμε;
Λοιπόν, νομίζω, ότι για να κερδίσουμε τον πόλεμο, πρέπει να καταλάβουμε για ποιο ακριβώς πράγμα αγωνιζόμαστε, για μένα είναι σαφές ότι έχουμε να κάνουμε με κάτι ιδεολογικό: τον ακραίο καπιταλισμό που κυριαρχεί, το ακραίο “lobbying” και τον συγκεντρωτισμό της εξουσίας. Το διαδίκτυο είναι απλώς μέρος ενός μεγαλύτερου παζλ.

Και όσον αφορά τον ακτιβισμό, πρέπει να έχεις “momentum” και να κερδίζεις την προσοχή. Ήμασταν πολύ κακοί σε αυτό. Σταματήσαμε την ACTA, και στη συνέχεια επέστρεψε απλά με διαφορετικό όνομα. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, είχαμε στρέψει όλους τους πόρους μας και την προσοχή του κοινού σε αυτό.

Ο λόγος για τον οποίο ο πραγματικός κόσμος είναι ο μεγάλος στόχος για μένα, είναι γιατί το ίντερνετ “προσομοιώνει” τον πραγματικό κόσμο. Προσπαθούμε να ξαναδημιουργήσουμε την καπιταλιστική κοινωνία που έχουμε πάνω στο διαδίκτυο. Έτσι, το διαδίκτυο έχει γίνει ως επί το πλείστον λάδι στην καπιταλιστική φωτιά, το ίδιο προσποιείται ότι είναι κάτι που θα συνδέει ολόκληρο τον κόσμο, αλλά στην πραγματικότητα έχει μία καπιταλιστική ατζέντα.
Κοίτα τις μεγαλύτερες εταιρείες στον κόσμο, όλες είναι βασισμένες στο ίντερνετ. Δες τι πουλάνε: τίποτα. Το Facebook δεν έχει προϊόν. Η AirBnb, η μεγαλύτερη αλυσίδα ξενοδοχείων στον κόσμο, δεν έχει ξενοδοχεία. Η Uber, η μεγαλύτερη εταιρεία ταξί στον κόσμο δεν κατέχει ταξί, και ούτω κάθε εξής.

Το σύνολο των εργαζόμενων σε αυτές τις εταιρείες είναι το μικρότερο από ποτέ άλλοτε και τα κέρδη είναι, με τη σειρά τους, μεγαλύτερα. Η Apple και η Google ξεπερνούν τις πετρελαϊκές εταιρείες με μεγάλη διαφορά. Το Minecraft πουλήθηκε για 2,6 δισεκατομμύρια δολάρια και το WhatsApp για 19 δισεκατομμύρια. Αυτά είναι τρελά χρηματικά ποσά για το τίποτα. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο ίντερνετ και καπιταλισμός είναι τόσο ερωτευμένοι ο ένας με τον άλλο.
-Μου είπες ότι το ίντερνετ είναι κατεστραμμένο, και ότι ήταν από πάντα. Τι ακριβώς εννοείς με αυτό; Μπορούμε να κατηγορήσουμε τον καπιταλισμό για αυτό;
Η αλήθεια είναι ότι το ίντερνετ είναι πραγματικά χαζό. Λειτουργεί πραγματικά με πολύ απλό τρόπο και δεν αναπροσαρμόζεται στη λογοκρισία. Όπως ας πούμε, όταν ένα καλώδιο χαλάει, απλώς δρομολογείς την κλήση να περάσει από κάπου αλλού. Όμως, χάρη στο συγκεντρωτισμό του διαδικτύου, πιθανή λογοκρισία ή τεχνολογική επιτήρηση είναι πάρα πολύ δύσκολο να την αποφύγεις. Επίσης, επειδή το διαδίκτυο είναι αμερικάνικη εφεύρεση, εξακολουθούν να έχουν τον έλεγχό του και η ICANN (εταιρεία υπεύθυνη για τα παγκόσμια domains) μπορεί πραγματικά να αναγκάσει το ανώτατο domain μιας χώρας (σ.σ. top level domain, πχ .gr ή .uk) να λογοκριθεί ή να αποσυνδεθεί εξ' ολοκλήρου. Για μένα αυτό είναι πραγματικά ένας προβληματικός σχεδιασμός.

Από πάντα ήταν κατεστραμμένο, απλώς εμείς ποτέ δε νοιαζόμασταν γι' αυτό, γιατί από πάντα υπήρχαν οι λίγοι καλοί άνθρωποι να μας επιβεβαιώσουν ότι τίποτα δεν πήγαινε στραβά στο παρελθόν. Αλλά αυτό ακριβώς είναι το λάθος νομίζω. Καλύτερα να αφήσεις το κακό να συμβεί το συντομότερο δυνατόν έτσι ώστε να μπορέσεις να το διορθώσεις και να μην ξανασυμβεί στο μέλλον. Παρατείνουμε συνεχώς αυτή την αναπόφευκτη ολοκληρωτική αποτυχία, και δε μας βοηθάει καθόλου.
-Άρα πρέπει να το αφήσουμε να καταρρεύσει ολοκληρωτικά, έτσι ώστε να μαζέψουμε μετά τα κομμάτια του και να ξεκινήσουμε από την αρχή;
Ναι, και να εστιάσουμε στον μεγάλο πόλεμο σε αυτόν τον ακραίο καπιταλισμό. Δεν μπορούσα να ψηφίσω, αλλά ήλπιζα η Sarah Palin να κέρδιζε τις προηγούμενες αμερικάνικες εκλογές. Ελπίζω ο Donald Trump να κερδίσει τις φετινές. Για το λόγο για τον οποίο θα γαμήσει αυτή τη χώρα πολύ πιο γρήγορα από το να έβγαινε ένας λιγότερο κακός πρόεδρος. Ολόκληρος ο κόσμος μας είναι τόσο επικεντρωμένος στα λεφτά, λεφτά, λεφτά. Αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα. Αυτό είναι που τα γαμάει όλα. Κι αυτός είναι ο στόχος που πρέπει να φτιάξουμε. Πρέπει να βεβαιωθούμε ότι θα εστιάσουμε τις ζωές μας αλλού.

Ας ελπίσουμε ότι η τεχνολογία θα μας δώσει ρομπότ που θα μας πάρουν όλες τις δουλειές, και αυτό θα δημιουργήσει ένα μαζικό παγκόσμιο κύμα ανεργίας, 60% ας πούμε. Οι άνθρωποι θα είναι τόσο δυσαρεστημένοι. Αυτό θα ήταν πολύ ωραίο, επειδή τότε θα βλέπαμε την συντριβή του καπιταλισμού. Θα υπήρχε πολύς φόβος, θα χάναμε αίμα, θα χάναμε ζωές για να φτάσουμε σε αυτό το σημείο, αλλά είναι το μόνο θετικό πράγμα που διαβλέπω, ότι θα έχουμε μία συνολική κατάρρευση του συστήματος στο μέλλον. Ας ελπίσουμε να συμβεί το ταχύτερο δυνατόν. Θα προτιμούσα να είμαι 50 όταν συμβεί αυτό, παρά 85.
-Όλο αυτό ακούγεται σαν μία μαρξιστική επανάσταση: μία συνολική κατάρρευση του συστήματος.
Ε λοιπόν ναι, συμφωνώ απόλυτα σε αυτό. Είμαι σοσιαλιστής. Ξέρω ότι ο Μαρξ και ο κομμουνισμός δεν λειτούργησαν παλιότερα, αλλά πιστεύω ότι στο μέλλον θα έχουμε τη δυνατότητα για κομμουνισμό και την ίση πρόσβαση σε όλα για όλους. Οι περισσότεροι άνθρωποι που συναντώ, δεν έχει σημασία αν είναι καπιταλιστές (σ.σ. εννοεί οπαδούς του καπιταλισμού) ή κομμουνιστές, συμφωνούν μαζί μου στο θέμα αυτό, επειδή καταλαβαίνουν τις δυνατότητες.
-Υπάρχει δηλαδή κάτι συγκεκριμένο στο οποίο πρέπει να επικεντρωθούμε; Ή απλά πρέπει να υιοθετήσουμε έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης; Μια νέα ιδεολογία;
Λοιπόν, πιστεύω ότι πρέπει να επικεντρωθούμε στο ότι το ίντερνετ είναι ακριβώς ίδιο με την κοινωνία. Οι άνθρωποι μπορούν να συνειδητοποιήσουν ότι δεν είναι καλή ιδέα να έχουμε όλα τα δεδομένα και τα αρχεία μας στο Google, το Facebook και τους servers αυτών των εταιρειών. Όλα αυτά τα πράγματα πρέπει να κοινοποιούνται προς όλες τις κατευθύνσεις και προς τις πολιτικές ηγεσίες, φυσικά. Απλώς σταματήστε να αντιμετωπίζετε το ίντερνετ σαν να είναι κάτι διαφορετικό και ξεκινήστε να επικεντρώνεστε στο πώς θα θέλατε να είναι η ίδια η κοινωνία. Πρέπει να διορθώσουμε την κοινωνία, προτού μπορέσουμε να διορθώσουμε το ίντερνετ. Αυτό είναι το μόνο.
Πηγή:k-lab.zone
Υ.Γ.
Τις όποιες δικές μου παρατηρήσεις επάνω στα όσα λέει ο Sunde τις αφήνω για τον σχολιασμό.
Εκεί μπορώ να εξηγήσω και γιατί το αναδημοσίευσα παρά τις εύλογες αντιρρήσεις μου για αρκετά από τα όσα λέγονται παραπάνω.

Ευρωενωσιακός καπιταλισμός και ιΔανικό δουλεμπόριο - ΔΑΝΙΑ: Ραγδαία εκτίναξη των δουλεμπορικών γραφείων

 Ευρωενωσιακός καπιταλισμός και ιΔανικό δουλεμπόριο - ΔΑΝΙΑ: Ραγδαία εκτίναξη των δουλεμπορικών γραφείων

Σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση της Στατιστικής Υπηρεσίας της Δανίας,τα τελευταία 5 χρόνια, η προώθηση θέσεων εργασίας μέσω των «γραφείων επινοικίασης εργατικού δυναμικού» (των δουλεμπορικών), έχει αυξηθεί κατά 50%.
Το Ευρωπαϊκό Ιδεώδες ‒ Και μια επιστολή διαμαρτυρίας της Ευρωκοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΚΕ για την απαγόρευση του ΚΚ Ουκρανίας
Σύμφωνα με τα στοιχεία πού έδωσε ο Γιάκομπ Τίτγκε από την Ένωση Γραφείων Επινοικίασης Προσωπικού, λειτουργούν σήμερα πάνω 1000 γραφεία στην Δανία και απασχολούν πάνω από 40.000 εργαζόμενους, εκ των οποίων πάνω από τους μισούς βάσει πλήρους ωραρίου.
«Ο θεσμός», συμπληρώνει, «ξεκίνησε με το σκεπτικό να πληρωθούν κάποια κενά προσωπικού σε περιόδους υψηλής σαιζόν, αλλά σήμερα φαίνεται να αποτελεί και ένα σοβαρό μέσο για την έξοδο από την κρίση αφού απαλλάσσει τον εργοδότη από μια σειρά αβάστακτες υποχρεώσεις.


Ακόμα πολλοί εργαζόμενοι προτιμούν αυτό το σύστημα, γιατί έχουν την ελευθερία από τη μια να εργάζονται είτε μερικώς, είτε κάποιες μέρες την εβδομάδα και από την άλλη να δοκιμάζουν τις ικανότητές τους σε κάποιο συγκεκριμένο χώρο δουλειάς και να αποφασίζουν αν έχουν διαλέξει το σωστό επάγγελμα».
Άνοδος της ακροδεξιάς παντού!
Προσθέτει ακόμα ότι, «το μεγαλύτερο ποσοστό των εργαζόμενων μέσω αυτών των γραφείων,είναι νέοι μετανάστες. Πολλοί εργοδότες θα δίσταζαν να απασχολήσουν νέους μετανάστες αφού εκ δεδομένου αμφιβάλουν για τις ικανότητές τους και τον βαθμό εξειδίκευσής τους,ενώ με αυτό τον τρόπο που δεν έχουν κάποια ιδιαίτερη δέσμευση τους λύνονται τα χέρια. Παρατηρούμε ακόμα ότι απλωνόμαστε σε όλο και περισσότερα επαγγέλματα και στον κλάδο των μεταφορών, της Υγείας, του επισιτισμού και των logistics».
Ακόμα ο Σόρεν Κρίστενσεν από την αρτοβιομηχανία «Hatting», δηλώνει ότι αυτός ο τρόπος απλοποιεί τους σχεδιασμούς τους, διότι από βδομάδα σε βδομάδα μπορούν να αυξομειώνουν το προσωπικό χωρίς οικονομικές επιβαρύνσεις, ανάλογα με τις ανάγκες της παραγωγής.
«Είναι βασικό για εμάς να έχουμε ευέλικτες λύσεις για τις εποχές που ανεβάζουμε την παραγωγή» σημείωσε χαρακτηριστικά.

Οι περισσότερες επιχειρήσεις στη Δανία σκοπεύουν να απασχολούν το 20% του προσωπικού μέσω τέτοιων γραφείων. Ακόμα να σημειωθεί, ότι το 8,6% των απασχολουμένων στην Δανία έχουν συμβάσεις ορισμένου χρόνου.
Η ακροδεξιά θεριεύει σε όλη τη Σκανδιναβία
Από διάφορες έρευνες προκύπτει, ότι οι εργαζόμενοι μέσω τέτοιων γραφείων, εκτός του ότι στερούνται μιας σειράς αποδοχών, αναγκάζονται να δουλεύουν πιο εντατικά με την ελπίδα της παράτασης της απασχόλησής τους και με χαμηλότερες αποδοχές. Ιδιαίτερα πιο ευαίσθητοι είναι οι νέοι μετανάστες και λόγω των χαμηλωμένων απαιτήσεων αλλά και λόγω του ότι δεν γνωρίζουν τα δικαιώματά τους και για πολλούς είναι απαγορευτικό το να έρθουν σε επαφή με τα κλαδικά σωματεία».

Η νεοφιλελεύθερη βλακεία-μικρές αστικές «παρανοήσεις»

 Η νεοφιλελεύθερη βλακεία-μικρές αστικές «παρανοήσεις»




Ακούμε συχνά, από κυβερνητικούς κύκλους, από τα MME και από συζητήσεις γύρω μας, ότι στην Ελλάδα χρειαζόμαστε ένα πιο μικρό και ευέλικτο κράτος, ένα κράτος λιγότερο γραφειοκρατικό και περισσότερο λειτουργικό, ένα κράτος χωρίς κηφήνες, μη συνεχνιακό, λιγότερη κρατική παρέμβαση στις ζωές μας, κλπ κλπ. Οι «διακηρύξεις» αυτές συνοδεύονται συνήθως και από άλλες δηλώσεις τύπου, «η Ελλάδα είναι η τελευταία σοβιετία» και άλλα τέτοια όμορφα και Αδωνικά πλασμένα.

Ο Λένιν έλεγε για το κράτος, πως είναι ένας μηχανισμός στην υπηρεσία της κυρίαρχης τάξης, με την βοήθεια του οποίου, η εκάστοτε άρχουσα τάξη, υποτάσσει τις υπόλοιπες τάξεις κάτω από τα δικά της συμφέροντα. Αυτό γίνεται είτε με το μαλακό – πείθοντας δηλαδή η άρχουσα τάξη ότι το δικό της καλό, συμβαδίζει με το γενικότερο καλό - είτε με το ζόρι, χρησιμοποιώντας η άρχουσα τάξη το μονοπώλιο της κρατικής βίας(στις διάφορες της εκφάνσεις) για να καταστείλει τυχόν «παρεκκλίσεις». Παράλληλα, υπάρχουν και ένα σωρό προπαγανδιστικοί μηχανισμοί, όπως είναι για παράδειγμα το σχολείο, που αναλαμβάνουν να μυήσουν και να προετοιμάσουν τις συνειδήσεις των μαθητών, έτσι ώστε η κρατούσα κατάσταση να γίνει αντιληπτή ως «φυσική», «αναγκαία» και «αναπόδραστη».



 Στην σοσιαλιστική κοινωνία, και συγκεκριμένα στο τελικό στάδιο του ώριμου κομμουνισμού, που θα έχουν στην πράξη καταργηθεί οι τάξεις –άρα και η πάλη τους- το κράτος με αυτή του τη μορφή δεν θα χρειάζεται, και για αυτό θα μαραζώσει και θα εξαφανιστεί. Μερικοί μπερδεύονται και θεωρούν ότι η κατάργηση του κράτους, που υπόσχονται οι κομμουνιστές, ταυτίζεται με κάποιου είδους κατάργησης κάθε οργανωμένης κοινωνικής δομής, και συνεπώς επικράτησης της αναρχίας(με την κακή έννοια). Η μαρξιστική λενινιστική θεωρία πάντως –στο βαθμό που μπορώ να την κατανοήσω- δεν εννοεί αυτό, αλλά αυτό που περιγράψαμε παραπάνω, την κατάργηση του κράτους ως εξουσιαστικό μηχανισμό επιβολής της μιας τάξης πάνω στην άλλη/ες.

Στο παρόν σύστημα, στο καπιταλιστικό, η άρχουσα τάξη, η αστική, επιβάλλεται με νύχια και με δόντια στην εργατική τάξη, και εργαλείο της σε αυτήν την επιβολή είναι και ο κρατικός μηχανισμός. Με γνώμονα, λοιπόν, την λενινιστική ερμηνεία του κράτους, βλέπουμε ότι το κράτος, ως μηχανισμός επιβολής, κάθε άλλο παρά πιο μικρό γίνεται! Παρατηρούμε ότι η κρατική καταπίεση και καταστολή, η παρακολούθηση και ο έλεγχος της ζωής των πολιτών, ειδικά τώρα στην περίοδο της κρίσης έχει αυξηθεί, τόσο σε κεντρικό επίπεδο(Ε.Ε), όσο και σε εγχώριο. Και αν κοιτάξουμε που αποσκοπούν αυτές οι πολιτικές, θα παρατηρήσουμε ότι είναι ενισχυτικές όσον αφορά στην μεγάλη επιχειρηματικότητα, δηλαδή στις πολυεθνικές και στα μονοπώλια. Αβάσταχτη φορολόγηση του φτωχού λαού και καταπάτηση των μικρομεσαίων, προς όφελος του τραπεζικού κεφαλαίου. Ξεπούλημα της κρατικής περιουσίας –η οποία για να μην ξεχνιόμαστε είναι περιουσία που στήθηκε με τον ιδρώτα του ελληνικού λαού- υπέρ της καπιταλιστικής ανάπτυξης, δηλαδή της ανάπτυξης των πολυεθνικών καπιταλιστικών ομίλων. Στοχευμένη εγκατάλειψη και περικοπές στους χώρους της υγείας, της κοινωνικής ασφάλισης, της εκπαίδευσης, αφενός προς όφελος της επιχειρηματικότητας στους χώρους αυτούς –αφού με το που θα υποβαθμιστούν οι κρατικές υπηρεσίες θα ανοίξουν οι αντίστοιχες αγορές για τους ιδιώτες- και αφετέρου για εξοικονόμηση πόρων, ώστε να εξοφληθούν οι πάσης φύσεως χρηματοπιστωτικοί τοκογλύφοι.

Απολύσεις, κατασχέσεις, περικοπές μισθών και εργασιακών δικαιωμάτων, προλεταριοποίηση, και γενικά οτιδήποτε χρειάζεται για να αποδυναμωθεί η θέση του εργαζόμενου απέναντι στον εργοδότη, ώστε ο δεύτερος να έχει στη διάθεση του, φτηνό, χωρίς ουσιαστικά δικαιώματα, εργατικό δυναμικό.
Όλα τα παραπάνω, ο καπιταλισμός δεν θα μπορούσε να τα πραγματοποιήσει χωρίς την δυναμική παρέμβαση του κράτους. Συνεπώς, οι φιλελεύθερες και νεοφιλελεύθερες διακηρύξεις περί λιγότερης κρατικής παρεμβατικότητας είναι υποκριτικές. Στην πραγματικότητα το καπιταλιστικό σύστημα εξαρτάται από το καπιταλιστικό κράτος, τόσο σε καιρούς ειρήνης, για την προώθηση ευνοϊκών προς τους καπιταλιστές μεταρρυθμίσεων και διαιτησία ανάμεσα στις τάξεις(ώστε οι αστοί να είναι πάντα αυτοί που κερδίζουν το πέναλτι στην δύσκολη στιγμή), όσο και σε καιρούς πολέμου, όπου με στρατιωτικά μέσα πια, προωθούνται τα συμφέροντα τους. Το κράτος όμως χρησιμεύει στο ιμπεριαλιστικό σύστημα και σε προεπαναστατικές περιόδους, ή σε περιόδους ανοδικής πορείας του εργ. κινήματος όπου προχωρά σε βίαιες καταστολές απργιακών και άλλων κινητοποιήσεων. Διάλυση εργατικών οργανώσεων, προβοκάτσιες, φυλακίσεις, εξορίες, παρακολουθήσεις και βασανισμοί αγωνιστών.

Όσοι λοιπόν από τον απλό λαό, παπαγαλίζουν τα περί «λιγότερου κράτους», «πιο ευέλικτου» κράτους, και νομίζουν ότι αυτό είναι υπέρ τους, πρέπει να λάβουν υπόψη τους ότι κάτι τέτοιο στην πραγματικότητα σημαίνει.

- Λιγότερες κρατικές παροχές προς τους πολίτες(ενώ την ίδια στιγμή θα αυξάνονται οι παροχές και οι διευκολύνσεις προς το μεγάλο κεφάλαιο).

- Απολύσεις στον κρατικό τομέα, που πέρα από τους κρατικούς υπάλληλους που χάνουν τις δουλειές τους, σημαίνει ταυτόχρονα αποδυνάμωση των παροχών για το σύνολο των πολιτών(υγεία, εκπαίδευση, ΔΕΚΟ), αλλά και φτωχοποίηση εν γένει των φτωχών και μικρομεσαίων κοινωνικών στρωμάτων. Αφού οι υπάλληλοι που θα χάσουν τις δουλείες τους, ή που οι μισθοί τους θα περικοπούν -προς όφελος πάντα του μεγάλου κεφαλαίου- δεν θα ψωνίσουν από τα εμπορικά, δεν θα κάνουν διακοπές, δεν θα βγουν έξω να διασκεδάσουν, αλλά θα περιοριστούν στα απολύτως απαραίτητα.

- Ξεπούλημα κρατικής περιουσίας και υποδομών(αεροδρόμια, λιμάνια, συγκοινωνίες, δημόσιες υπηρεσίες) για κομμάτι ψωμί σε ιδιώτες, οι οποίοι θα κάνουν απόσβεση της επένδυσης σε χρόνο μηδέν και η κερδοφορία τους θα αρχίσει σχεδόν την επόμενη μέρα.



Συμπέρασμα: Ο καπιταλισμός, στο βαθμό που "απαξιώνει" το κράτος, το απαξιώνει, όχι επειδή δεν το έχει απόλυτη ανάγκη, αλλά το κάνει μόνο και μόνο επιφανειακά, και για να δικαιολογήσει μια σειρά από αντιλαϊκές πολιτικές. Η καπιταλιστική κοινωνία δεν μπορεί να σταθεί χωρίς το καπιταλιστικό κράτος, είτε στην νεοφιλελεύθερη της μορφή, είτε στην σοσιαλδημοκρατική, είτε στην ακραία δικτατοκρική/φασιστική. Όλα τα παραπάνω για κάποιους μπορεί να μοιάζουν στοιχειώδη, όμως ακόμα και αυτά τα στοιχειώδη δεν σημαίνει ότι είναι «ευρέως γνωστά», στο κάτω κάτω οι μηχανισμοί χειραγώγησης κάνουν καλά τη δουλειά τους ώστε να μην μας αφήνουν να δούμε ούτε τα αυτονόητα.



Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Εχουν βάψει τα χέρια τους

Εχουν βάψει τα χέρια τους


Αντίστροφα μετράει ο χρόνος για την κατάθεση από την κυβέρνηση του νομοσχεδίου που αφορά στο Ασφαλιστικό. Σύμφωνα με τα τωρινά δεδομένα, η κατάθεση και ψήφιση του νομοσχεδίου προγραμματίζεται για το πρώτο δεκαπενθήμερο του Γενάρη.
Κάνοντας ένα σύντομο απολογισμό όσων έχουν ειπωθεί, γραφτεί και γίνει έως τώρα, εύκολα προκύπτει το συμπέρασμα ότι οι επικείμενες νέες παρεμβάσεις στο σύστημα της Κοινωνικής Ασφάλισης είναι κρίκος στη μακριά αλυσίδα των αντιασφαλιστικών μεταρρυθμίσεων που ξεκίνησαν χρόνια πριν, συνεχίζονται από αυτήν την κυβέρνηση και με βεβαιότητα θα κλιμακωθούν στο μέλλον.
Αλλωστε, ένα από τα βασικά στοιχεία που προέκυψε από τη συνέντευξη του υπουργού Επικρατείας, Αλ. Φλαμπουράρη, την περασμένη Κυριακή σε τηλεοπτικό σταθμό, ήταν ακριβώς αυτό: Η κυβέρνηση σκοπεύει τώρα να πάρει κάποια «εμβαλωματικά μέτρα» σε σχέση με το Ασφαλιστικό, με άμεσο δημοσιονομικό αποτέλεσμα, και τα επόμενα ένα - δυο χρόνια να επανέλθει, για να μεταρρυθμίσει «δομικά» το σύστημα.
Μπορεί, δηλαδή, η κυβέρνηση να ξορκίζει στα λόγια το λεγόμενο «Πόρισμα των σοφών», που φτιάχτηκε με δική της παραγγελία, είναι βέβαιο όμως ότι αυτό αποτελεί τον μπούσουλα των μεταρρυθμίσεων, που αργά ή γρήγορα θα προωθήσει, στο όνομα της «βιωσιμότητας» του συστήματος, που αποτέλεσε διαχρονικά τη σημαία όλων των μεταρρυθμίσεων του Ασφαλιστικού.
Το αποτέλεσμα, βέβαια, ήταν πάντα το ίδιο: Μείωση συντάξεων, αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, μείωση της εργοδοτικής και κρατικής συνεισφοράς στο σύστημα, ανατροπές στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, στην Πρόνοια και τις άλλες παροχές που συνδέονται με τα Ταμεία.
Ωστόσο, οι παρεμβάσεις που έκανε ήδη και σχεδιάζει παραπέρα η κυβέρνηση δεν είναι λιγότερο «δομικές» από αυτές των προηγούμενων. Για παράδειγμα, με νόμο που ψήφισε (4336/2015), αυξάνονται σταδιακά τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης για όσους ασφαλισμένους προβλέπονταν από τα Ταμεία τους μικρότερα όρια από τα γενικά.
Επίσης, με την αύξηση των εισφορών για την Υγεία, μείωσε κι άλλο τις συντάξεις, ενώ τώρα ετοιμάζεται να μειώσει παραπέρα και τις επικουρικές, σε ποσοστό μέχρι και 20%! Χώρια που το νέο σύστημα υπολογισμού των συντάξεων, που θα περιληφθεί στον επικείμενο νόμο, οδηγεί σε ακόμα μικρότερες συντάξεις για όσους θα συνταξιοδοτούνται στο μέλλον, αν βέβαια με τις σμπαραλιασμένες εργασιακές σχέσεις και τη μεγάλη ανεργία καταφέρουν να μαζέψουν τα αναγκαία ένσημα.
Επομένως, η μεταρρύθμιση του Ασφαλιστικού και από τη σημερινή κυβέρνηση περιέχει όλα τα «δομικά» χαρακτηριστικά κάθε προηγούμενης μεταρρύθμισης. Χτυπάει, δηλαδή, την καρδιά των ασφαλιστικών - συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων και με αυτόν τον τρόπο πάει ένα βήμα πιο πέρα την απαλλαγή του κράτους και της εργοδοσίας από το «κόστος» που συνεπάγεται η Ασφάλιση.
Αυτό, με τη σειρά του, είναι όρος αναγκαίος για την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων και την ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας. Η Ασφάλιση, η σύνταξη και η Υγεία γίνονται ολοένα και περισσότερο ατομική υπόθεση του καθενός, ενώ το κράτος θα εγγυάται μόνο τα απολύτως ελάχιστα κι αυτά όχι για όλους.
Η τωρινή κυβέρνηση έχει βάψει τα χέρια της με το «αίμα» των ανατροπών στην Ασφάλιση και θα συνεχίσει στην ίδια κατεύθυνση, ανεξάρτητα από το πότε θα επιλέξει το επόμενο χτύπημα. Κάθε αναμονή από την πλευρά των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, της δίνει χρόνο και χώρο να οργανώσει καλύτερα την επίθεση, να διαχειριστεί και να ενσωματώσει τις αντιδράσεις.
Η οργάνωση της απεργίας το Γενάρη, με αιχμή το Ασφαλιστικό, όπως προτείνει το ΠΑΜΕ, πρέπει να γίνει υπόθεση κάθε συνδικαλιστικής οργάνωσης, όλων των εργαζομένων.

Η ψυχολογική υγεία των εργαζομένων και οι επιχειρήσεις

Η ψυχολογική υγεία των εργαζομένων και οι επιχειρήσεις

«Ο όρος "Duty of Care", όπως είναι γνωστό, προσδιορίζει τη νομική υποχρέωση του εργοδότη να διασφαλίζει την υγεία και την ασφάλεια των εργαζομένων στον εργασιακό χώρο (...) Αρχικά θα ήθελα να υπογραμμίσω ότι το "Duty of Care" δεν περιορίζεται απλά στη σωματική υγεία και φυσική ασφάλεια, αλλά κυρίως στην "ψυχολογική" υγεία και ασφάλεια και ιδιαίτερα στη διαφύλαξη της ευεξίας (wellbeing) του ανθρώπινου δυναμικού.
Ομως, η υποχρέωση αυτή αφορά μόνο στον εργοδότη; Απλά και ξεκάθαρα, όχι. Αναπόσπαστο μέρος του "Duty of Care" αποτελεί το "Employee Duty of Care", το οποίο συμπεριλαμβάνεται ως διάταξη και στη σχετική νομοθεσία. Οι εργαζόμενοι έχουν και οι ίδιοι την υποχρέωση να φροντίσουν την "ψυχολογική" τους υγεία και ασφάλεια και να αξιοποιήσουν τα μέτρα προστασίας που τους παρέχει ο εργοδότης, σε προληπτικό επίπεδο. Να επιδείξουν, δηλαδή, προσωπική υπευθυνότητα τόσο απέναντι στους εαυτούς τους, όσο και απέναντι στους συναδέλφους τους, έτσι ώστε να μην τους θέσουν σε κίνδυνο και να μην τους βλάψουν - συνειδητά ή ασυνείδητα - με τη συμπεριφορά τους (...).
Η βασική υποχρέωση επικεντρώνεται σε προληπτικά μέτρα με την ανάπτυξη Πολιτικών και Διαδικασιών σε τομείς όπως πρόληψη και διαχείριση οργανωσιακών ρίσκων και έγκαιρη αναγνώριση και διαχείριση των ψυχοκοινωνικών κινδύνων και των επιπτώσεών τους στους εργαζόμενους και στο εργασιακό περιβάλλον γενικότερα».

Στο περιβάλλον που διαμορφώνει η εργοδοσία για τις ανάγκες έντασης της εκμετάλλευσης και αύξησης της κερδοφορίας, αλλά και για την ολοένα μεγαλύτερη δική τους συμβολή σ' αυτό, οι εργαζόμενοι ωθούνται να υπερβαίνουν ακόμη και τα ανθρώπινα όρια απόδοσης, σε σημείο που να παθαίνουν ακόμα και ανεπανόρθωτη ζημιά
Στο περιβάλλον που διαμορφώνει η εργοδοσία για τις ανάγκες έντασης της εκμετάλλευσης και αύξησης της κερδοφορίας, αλλά και για την ολοένα μεγαλύτερη δική τους συμβολή σ' αυτό, οι εργαζόμενοι ωθούνται να υπερβαίνουν ακόμη και τα ανθρώπινα όρια απόδοσης, σε σημείο που να παθαίνουν ακόμα και ανεπανόρθωτη ζημιά
Το παραπάνω απόσπασμα αποτελεί μέρος άρθρου που έγραψε η Δρ. Αναστασία P. Rush, Γενική Διευθύντρια Hellas EAP, Πρόεδρος Hellenic Branch EAPA Int., στο EDITORIAL του «EAP Briefing» 2nd Quarter 2015. Το αναπαρήγαγε δε και με δικά του σχόλια ο αστικός Τύπος.
Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουν το φως της δημοσιότητας τέτοια άρθρα ή και μελέτες που πυκνώνουν γύρω από το ζήτημα «διαχείριση προσωπικού των επιχειρήσεων» και τα οποία αναφέρονται σε θέματα υγείας και μάλιστα ψυχικής υγείας.
Θα 'λεγε κανείς ότι σωστά γίνονται τέτοιες έρευνες και μελέτες, άλλωστε και το εργατικό κίνημα βάζει στις διεκδικήσεις του το ζήτημα της «υγιεινής και ασφάλειας στους τόπους δουλειάς». Επομένως, το γεγονός ότι γίνονται μελέτες και έρευνες πάνω στο ζήτημα που αναφέρει το άρθρο και μάλιστα στο ζήτημα της πρόληψης, δεν μπορεί κανείς να το προσλάβει ως αρνητικό, θετικό μοιάζει. Και λέμε μοιάζει, γιατί κατά βάθος δε γίνονται από ενδιαφέρον για τους εργαζόμενους, αλλά για τις επιχειρήσεις.
Ισως να ξενίζει και σ' αυτό το άρθρο η ιδιαίτερη βαρύτητα στην «ψυχολογική» υγεία και ασφάλεια και ιδιαίτερα στη «διαφύλαξη της ευεξίας», αλλά αυτό αποτελεί ένα βασικό παράγοντα στην απρόσκοπτη λειτουργία των επιχειρήσεων, έτσι ώστε να παράγουν, να μπορούν να αυξάνουν την παραγωγή τους κάτω από τις οποιεσδήποτε συνθήκες και να κερδοφορούν.
Συνυπεύθυνοι εργοδότης και εργαζόμενοι;
Υπάρχουν δύο ζητήματα από το ίδιο το άρθρο που χρήζουν σχολιασμού. Το ένα έχει σχέση με την υποχρέωση των εργαζομένων να φροντίζουν οι ίδιοι για τη δική τους και των συναδέλφων τους «"ψυχολογική" υγεία και "ευεξία"», γιατί τους ορίζει ως συνυπεύθυνους με τον εργοδότη στη δημιουργία τέτοιων συνθηκών στο εργασιακό περιβάλλον, που διαμορφώνουν όμως οι ανάγκες της παραγωγής της επιχείρησης και των κερδών του καπιταλιστή. Το δεύτερο έρχεται ως ερώτημα: γιατί να δημιουργούνται ψυχολογικά προβλήματα στην εργασία;
Το πρώτο ζήτημα, επίσης, δεν είναι καινούργιο. Αποτελεί συστατικό στοιχείο της αποτελεσματικότητας της λειτουργίας κάθε επιχειρηματικού ομίλου η εξασφάλιση στη συνείδηση των εργαζομένων ότι η εργασία τους εξαρτάται από την επιχείρηση, άρα η επιχείριση, η λειτουργία της και η ανάπτυξή της, δηλαδή η κερδοφορία της, η ολοένα και διευρυνόμενη αναπαραγωγή κερδών και κεφαλαίου, δεν είναι απλά και μόνο και δική τους υπόθεση, αλλά χρειάζεται την αφοσίωσή τους σ' αυτή την υπόθεση, όπως αφοσιωμένος είναι και ο εργοδότης.
Δεν είναι, επομένως, ζήτημα απλά εξασφάλισης όρων υποταγής τους, αλλά συνειδητής συμβολής τους. Να αισθάνονται και να πιστεύουν ότι η επιχείρηση είναι και δική τους, ότι «είναι η επιχείρησή μας». Συμβάλλει σ' αυτό και το γεγονός ότι φροντίζουν ώστε οι εργαζόμενοι μιας επιχείρησης, για να είναι αποδοτικοί, να αισθάνονται ψυχολογικά ότι προσφέρουν έργο και όχι ότι δουλεύουν για ένα μισθό, ελάχιστο σε σχέση με τα κέρδη του καπιταλιστή που παράγει η εργατική τους δύναμη στη δουλειά (αυτή είναι η αληθινή πραγματικότητα), να γνωρίζουν όλη την παραγωγική δραστηριότητα και ας αποτελεί η δουλειά τους μονάχα ένα μικρό μέρος της.
Αυτές οι συνθήκες συμβάλλουν και στην εξασφάλιση «εργασιακής ειρήνης», στην ακόμη μεγαλύτερη συγκάλυψη της σχέσης ταξικής εκμετάλλευσης, στη μη συνειδητοποίηση της ταξικής τους θέσης, ενώ δημιουργούν δυσκολίες στην ταξική ενότητα των εργαζομένων σε αντιεργοδοτική και γενικότερα σε αντικαπιταλιστική βάση.
Ταξικό το περιεχόμενο της επιστήμης
Την ίδια ώρα, οι εργαζόμενοι φορτώνονται ευθύνες που δεν είναι δικές τους. Οχι μόνο και τόσο για τη διατήρηση της «"ψυχολογικής" υγείας και "ευεξίας"», της δικής τους και των συναδέλφων τους, σ' ένα περιβάλλον που διαμορφώνει η εργοδοσία για τις ανάγκες έντασης της εκμετάλλευσης και αύξησης της κερδοφορίας, αλλά και για την ολοένα και μεγαλύτερη δική τους συμβολή σ' αυτό, που βεβαίως τους ωθεί να υπερβαίνουν ακόμη και τα ανθρώπινα όρια απόδοσης, σε σημείο που να φθείρουν την εργατική τους δύναμη ενίοτε και χωρίς τη δυνατότητα αναπαραγωγής της εξ ολοκλήρου, παθαίνοντας ανεπανόρθωτη φθορά, δηλαδή χρόνια νοσήματα.
Ετσι απαντιέται και το δεύτερο ζήτημα - ερώτημα. Οι συνθήκες δουλειάς επιδρούν στην εμφάνιση ψυχολογικών ή και ψυχικών ασθενειών. Δεν αντέχει ο οργανισμός.
Ετσι, παίρνουν μέτρα ώστε να αντιμετωπίζεται το άγχος των εργαζομένων, οι τύψεις αν δεν μπορούν να ανταποκριθούν πάντα το ίδιο καλά, από την απαιτητικότητα της επιχείρησης να δίνει τα πάντα γι' αυτήν. Γι' αυτό το τελευταίο, υπάρχει ολόκληρος επιστημονικός κλάδος για τη διαχείριση προσωπικού που διδάσκεται σε πανεπιστήμια, η «οργανωσιακή υγεία», στα πλαίσια της οποίας αναπτύσσεται και εξελίσσεται και ο κλάδος της «οργανωσιακής ψυχολογίας».
Ποιος είπε, επομένως, ότι η επιστήμη δεν έχει ταξικό περιεχόμενο στον καπιταλισμό; Το περιεχόμενο στην «οργανωσιακή υγεία» εμπεριέχει τις μεθόδους που θα κάνουν τους εργαζόμενους να αισθάνονται δική τους υπόθεση την επιτυχία της επιχείρησης, την αύξηση των κερδών της, την ανάπτυξή της.
Για παράδειγμα, υπάρχει μελέτη της παγκόσμιας ασφαλιστικής εταιρείας «Metlife» που εκτιμά ότι «η ικανοποίηση των εργαζομένων έχει θετική σχέση και με τα αποτελέσματα των επιχειρήσεων, όπως προκύπτουν μέσα από τη συμμετοχή στην εργασία και την αφοσίωσή τους στην επιχείρηση» και ότι «ένα από τα κρισιμότερα ζητήματα που αντιμετωπίζουν οι εργοδότες σήμερα στην κρίση που διερχόμαστε, είναι να διατηρήσουν ένα υγιές και αφοσιωμένο εργατικό δυναμικό».
Ολα αυτά τα ζητήματα αποτελούν πεδίο σύνθετης ιδεολογικοπολιτικής διαπάλης, στα πλαίσια της ταξικής δράσης για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος.

Ι.

TOP READ