6 Δεκ 2015

Στρατόπεδα Γυναικών Πολιτικών Εξορίστων…1946 -1954…

Στρατόπεδα Γυναικών Πολιτικών Εξορίστων…1946 -1954…

ofisofi2a
Από το Σουφλί, την Κομοτηνή, τη Νιγρίτα, τη Νάουσα, την Ήπειρο, την Πελοπόννησο και όλη την Ελλάδα χιλιάδες γυναίκες όλων των ηλικιών σύρθηκαν στις φυλακές και στις εξορίες, υπέστησαν σωματικά, ηθικά και ψυχολογικά βασανιστήρια μόνο και μόνο γιατί ονειρεύτηκαν έναν καλύτερο κόσμο, γιατί αντιστάθηκαν στον κατακτητή πολεμώντας με το ΕΑΜ, γιατί μέλη της οικογένειας τους ήταν κομμουνιστές ή γιατί οι ίδιες ήταν κομμουνίστριες.
Γράφει η ofisofi //
Κασιανή Καρζή, Κλειώ Δεληβοριά, Ευγενία Παπαδάτου, Τασία Σκούφη, Σωτηρία Χατζηλαζαρίδου, Έλλη Ταδοπούλου, Δώρα Σιδηροπούλου, Μαρία Τριανταφυλλίδου, Μερσίνη Λιανοπούλου, Μαρία Σωτηριάδη, Μαρία Λιουδάκη, Μαρία Δρανάκη, Ευθυμία Διάκου, Πόπη Παπατσαρούχα, Μαγδαληνή Σεΐζη, Ποτούλα Πεταλωτή, Ευαγγελία Αρμενάκη, Ευαγγελία Φωτιάδου και πολλές πολλές, χιλιάδες άλλες ….
Στα κρατητήρια της Ασφάλειας και των Μεταγωγών δοκιμάστηκαν οι αντοχές τους και έζησαν αβάσταχτες ταλαιπωρίες.

Γυναίκες στο Στρατόπεδο Χίου. Στο βάθος διακρίνονται τα δύο από τα τρία κτίρια του στρατώνα
«Κάτω από αυτή την πίεση, όσες γυναίκες μπόρεσαν έκλεισαν τα σπίτια τους και τράβηξαν για τα βουνά. Εμπιστεύτηκαν οι μητέρες τα παιδιά τους στη γριά μάνα ή σε κάποια συγγένισσα, φύλαξαν οι κοπέλες τα κοριτσίστικα εργόχειρα και άδραξαν το ντουφέκι. Μα όσες δεν πρόφτασαν ή δεν μπόρεσαν να πάρουν τούτο το δρόμο έζησαν αναγκαστικά τις φριχτές ταλαιπωρίες. Έχασαν τα σπιτικά τους, αγωνίστηκαν σκληρά για τη ζωή των παιδιών τους, σύρθηκαν πολλές φορές στις φυλακές και στις εξορίες, και μέσα στα μπουντρούμια των κρατητηρίων πέρασαν εξευτελισμούς που άρχιζαν από το ξύλο και έφταναν στους βιασμούς και το θάνατο»
Όσες δεν εκτελέστηκαν, δεν πέθαναν από τα βασανιστήρια ή δεν υπέγραψαν δήλωση μετανοίας εξορίστηκαν  σε στρατόπεδα στη Χίο, στο Τρίκερι, στη Μακρόνησο, στον Άη – Στράτη από το 1948 έως το 1954.
Οι γυναίκες από την επαρχία, πριν οδηγηθούν στον τόπο της εξορίας τους, περνούσαν από το τμήμα Μεταγωγών στον Πειραιά.
«Όσες γυναίκες δεν γονάτισαν στα κρατητήρια και η Ασφάλεια δεν είχε στοιχεία για να τις στείλει στα στρατοδικεία, τις πέταξαν στα ξερονήσια. Τις στέρησαν τη λευτεριά, την οικογένεια, τη δουλειά τους, κάθε χαρά και άνεση της ζωής, με την ελπίδα σιγά σιγά να τις γονατίσουν. Παράλληλα το επίσημο κράτος τις κρατούσε  στα χέρια του σαν ομήρους για κάθε περίσταση.»
Σκηνές στο προαύλιο του σχολείου Αγ. Θωμάς για τις "επικίνδυνες"
Πρώτος σταθμός η Ικαρία. Οι αποστολές έφευγαν από τον Πειραιά και μέσα από το τρικυμισμένο και άγριο Αιγαίο, άρρωστες και θαλασσοδαρμένες έφταναν στο νησί που τις υποδέχονταν η Οργάνωση Συμβίωσης Πολιτικών Εξορίστων, η οποία προσπάθησε με κάθε τρόπο να απαλύνει τη σκληρή καθημερινότητά τους.  Στον Εύδηλο, στον Άγιο Κήρυκο και στην Παναγία έζησαν οι εξόριστες μέχρι που τις φόρτωσαν σε ένα σαπιοκάραβο για να τις μεταφέρουν στη Χίο.
Εκεί πάνω σ’ ένα λόφο, σ’ ένα όμορφο τοπίο βρισκόταν το στρατόπεδο που τις εγκατέστησαν. Τρεις μεγάλες διώροφες οικοδομές με τα μαγειρεία, τα λουτρά και τους σταύλους αποτελούσαν το Στρατόπεδο πειθαρχικής διαβίωσης Χίου, μια φυλακή στην εξορία. Υπήρχαν δύο κατηγορίες κρατουμένων, η ομηρία, με τις συζύγους, μάνες αδελφές ανταρτών ή καταζητούμενων και οι πολιτικές κρατούμενες, που θεωρούνταν επικίνδυνες για τη δημόσια τάξη. Έξοδος επιτρεπόταν μία ώρα το πρωί και μία το απόγευμα.
«Όσες ερχόμασταν στο στρατόπεδο με τις πρώτες αποστολές – καθώς είχαμε περάσει από διάφορα κρατητήρια και τμήματα μεταγωγών και ήμασταν βασανισμένες και κατάκοπες από ταλαιπωρίες και σωματικά βασανιστήρια – είχαμε την ελπίδα πως θα ησυχάσουμε και θα ξεκουραστούμε στη Χίο. Πιστεύαμε πως η ζωή μας εκεί πέρα θα κυλούσε πιο ήσυχα και πιο ανθρώπινα. Γιατί οι αποφάσεις των Επιτροπών Ασφαλείας όριζαν για ποινή μας μονάχα « την εκτόπισιν εις την νήσον Χίον». Ακόμα και όταν φθάσαμε στα κτίρια διατηρούσαμε την ελπίδα πως μπορεί αυτά να μας χρησίμευαν μονάχα για κατοικία και πως ελεύθερα θα κυκλοφορούσαμε στη Χίο.
Στην αυλή του στρατώνα Χίου. Φθινόπωρο 1948
Όμως πολύ γρήγορα οι αυταπάτες διαλύονται . Μπαίνουμε στο κτίριο, στους γυμνούς κρύους θαλάμους με τα πολλά παράθυρα μα τόσο ψηλά βαλμένα ώστε μονάχα ένα κομμάτι ουρανού μπορούμε να δούμε, και ένας ενωματάρχης αναλαμβάνει να μας προσανατολίσει στην καινούρια μας κατάσταση, « Στρατόπεδο πειθαρχικής διαβίωσης». Αυτή είναι η εξορία μας. Που πάει να πει: φυλακή στην εξορία. Και όταν η βαριά πόρτα του κτιρίου κλείνει με το βραδινό σιωπητήριο, η καρδιά μας σφίγγεται και τα μαύρα προαισθήματα πλακώνουν την ψυχή μας γι’ αυτά που μέλλονται να δούμε. Συγκεντρώνουμε τις δυνάμεις μας και προετοιμάζουμε τον εαυτό μας για καινούριους αγώνες…»
Αυτές οι γυναίκες όρθωσαν το ανάστημά τους και πήραν τη ζωή στα χέρια τους φροντίζοντας να διευκολύνουν τις δύσκολες συνθήκες , να αλληλοβοηθηθούν, να χρησιμοποιήσουν εποικοδομητικά όποιον χρόνο είχαν, να στηρίξουν η μια την άλλη, να λειτουργήσουν στα κρυφά σχολείο, να μάθουν γράμματα τις αγράμματες, να δημιουργήσουν έργα τέχνης με τα εργόχειρά τους, να ψυχαγωγούνται .
«έτσι κυλούσε η κρυφή ζωή μας και τα σχέδια εκείνων που επεδίωκαν να μας λυγίσουν απέτυχαν.»
Στο σχολείο Άγ. Θωμάς, σε μικρή απόσταση από το στρατόπεδο,  έφτιαξαν το Παράρτημα για τις πιο «επικίνδυνες». Καμία δεν ήξερε τι συνέβαινε εκεί.
«Για πολύ καιρό καμιά γυναίκα δεν γύρισε απ’ το Παράρτημα στο στρατόπεδό μας, ώστε να’ χουμε κάποια σωστή πληροφορία. Μονάχα φήμες κυκλοφορούσαν, πως τις είχαν φυλακισμένες μέσα στο κτίριο διαρκώς, πως τις βασανίζουν , τις τυραννούν. Φήμες που η ίδια η διοίκηση κυκλοφορούσε, με σκοπό να χρησιμοποιεί την απειλή του Παραρτήματος σαν ένα μέσο για να μας φοβίζει. Έτσι αφού χώρισαν από μας τις «επικίνδυνες», τώρα προσπαθούσαν να μας τρομοκρατήσουν με τη δημιουργία εντυπώσεων γύρω από το Παράρτημα. Κι αυτή η σκοπιμότητα ήταν ένας απ’ τους λόγους που έπαιρναν αυστηρά μέτρα, ώστε να μην υπάρχει καμία απολύτως επαφή ανάμεσα σ’ εμάς και στις γυναίκες του Παραρτήματος…»
Ήταν παιδιά αγωνιστών. Η πολιτεία τα καταδίκασε, η εκκλησία τα αγνόησε
Το τραγικότερο όμως απ’ όλα ήταν η αρπαγή των μικρών παιδιών από τις μάνες τους για να τα κλείσουν στο ορφανοτροφείο.
«Σαν κεραυνός έπεσε στο στρατόπεδο η διαταγή αυτή. Όλες οι μάνες ζητούν ακρόαση από το Διοικητή, που ύστερα απ’ την επιμονή τους αναγκάζεται να τις δεχτεί για να τις βρίσει ή να τις διώξει με απειλές, λέγοντάς τους να καθίσουν ήσυχα  γιατί η διαταγή θα πραγματοποιηθεί οπωσδήποτε. Κλαίγοντας τότε οι μάνες γυρίζουν στα κτίρια και δέρνονται, και τρομαγμένα τα παιδιά κρεμιούνταν πάνω τους για να τα προστατέψουν. Η συγκίνηση γενικεύεται σ’ όλο το στρατόπεδο γιατί τα παιδιά είναι ολονών μας. Τ’ αγαπούμε όλες, είναι οι μικροί μας άγγελοι εδώ. Με στοργή πάντα τα φροντίζαμε, και τρομάζουμε στη σκέψη πως θα τα χωρίσουν απ’ τις μητέρες τους και από μας και θα τα ρίξουν στο ψυχρό και άχαρο περιβάλλον του ορφανοτροφείου, στερημένα τώρα πια απ΄όλα, και από τη στοργή της μάνας τους κάθε φορά που αρρώσταιναν. Όλες κλαίμε με λυγμούς και πονάμε τα παιδιά μας.
Νιώθαμε τόση λαχτάρα όταν τα βλέπαμε ζωηρά να τρέχουν ανάμεσά μας και όλες αγρυπνούσαμε και συμμεριζόμασταν την αγωνία της μάνας τους κάθε φορά που αρρώσταιναν. Κλαίνε κι αυτά με τις μεγάλες, μα στο τέλος πνίγουμε την πίκρα μας και προσπαθούμε να τα παρηγορήσουμε. Τους παρουσιάζουμε ρόδινη τη μελλοντική ζωή τους, τους προσφέρουμε καραμέλες κι ό,τι άλλο γλυκό μάς βρέθηκε.
Το απόγευμα ένα αυτοκίνητο σταμάτησε κατάντικρυ στο τρίτο κτίριο. Ήρθαν να πάρουν τα παιδιά. Δεκαπέντε κοριτσάκια και έξι αγόρια ήταν η πρώτη σοδειά των γενίτσαρων. Η σκηνή του αποχαιρετισμού είναι συγκινητική. Μπουκάρουν οι γυναίκες από την πόρτα προς τα έξω κι απ΄τα δυο κτίρια, και μόνον σαν δέχτηκαν να συνοδέψουν ορισμένες μανάδες τα παιδιά πείθονται να ξαναμπούν στη φυλακή τους.
Κείνη η μέρα στάθηκε τραγική στο στρατόπεδο, δεν έφαγε καμιά σχεδόν και σαν έπεσε το βράδυ πέσαμε όλες στα στρώματα μας αμίλητες και τσακισμένες.
Είναι οι ίδιοι που μας προπαγάνδιζαν ενάντια στο δήθεν παιδομάζωμα των ανταρτών.
Τώρα τα κοριτσάκια ίσως το ίδιο ν’ αγρυπνούν σαν κι εμάς μακριά από τη μάνα τους, στα κρεβατάκια του ορφανοτροφείου της Χίου. Άραγε έφθασαν τ΄ αγοράκια στο ορφανοτροφείο της Μυτιλήνης, για το οποίο προορίζονταν; Να τι γύριζε στη σκέψη μας.»
Τον Απρίλη του 1949 το στρατόπεδο Χίου μεταφέρεται στο Τρίκερι
Τον Απρίλη του 1949 οι εξόριστες γυναίκες στο στρατόπεδο της Χίου μεταφέρθηκαν στο Τρίκερι, ένα νησάκι στην είσοδο του Παγασητικού κόλπου. Εκεί υπήρχε στρατόπεδο ανδρών από το καλοκαίρι του 1947 με 3.000 – 4.000 χιλιάδες κρατούμενους από χωριά και πόλεις της κεντρικής Ελλάδας που διεξάγονταν οι μάχες του εμφυλίου. Μαζί με αυτούς είχαν φέρει «προληπτικά» γυναίκες από οικογένειες ανταρτών και τις είχαν κλείσει στο Μοναστήρι του νησιού. Στο μεταξύ οι άνδρες είχαν μεταφερθεί στη Μακρόνησο το 1949 και στις άδειες σκηνές του στρατοπέδου εγκαταστάθηκαν οι νεοφερμένες από τη Χίο. Σε μικρό χρονικό διάστημα ενώθηκαν με τις «προληπτικές»
«Στις 4 Απριλίου 1949 χίλιες διακόσιες γυναίκες και παιδιά φεύγουν από τα κτίρια των στρατώνων της Χίου όπου στεγάζονταν και πηγαίνουν στο Τρίκερι.
Για πρώτη φορά ύστερα από έναν χρόνο βγαίναμε από τη βρώμικη και μολυσμένη ατμόσφαιρα της φυλακής μας. Το καράβι, που μας πέρασε σ’ όλο το πλάτος του Αιγαίου όσο να φτάσει στις αχτές του Πηλίου, πάλεψε με την άγρια φουρτούνα. Μας είχαν πετάξει μέσα στις φριχτές του καμπίνες, όπως ήμασταν, εξαντλημένες και πεινασμένες. Δυο από τις αποστολές κινδύνεψαν να πνιγούν, η πρώτη μάλιστα γύρισε πίσω(…)
Το καράβι που μας πήρε ήταν βαμμένο μαύρο. Μαύρο ήταν και το εσωτερικό του από την καπνιά. Όταν σκοτίνιασε κι ανοίχτηκε στη θάλασσα, μας κυρίεψε τρομάρα και φρίκη καθώς ανεβοκατέβαινε στα κύματα, τρίζοντας και βογκώντας. Ο καπετάνιος αποφάσισε να γυρίσει πίσω στο λιμάνι, μα οι αξιωματικοί της Χωροφυλακής που μας συνόδευαν τον διέταξαν να προχωρήσει. Έτσι περάσαμε μια νύχτα φοβερή στο φουρτουνιασμένο Αιγαίο, ενώ είχαμε σωθεί από τόσα παθήματα τους δύο τελευταίους πολέμους.
Η μία χτυπιόταν πάνω στην άλλη με βογκητά. Πολλές είχαν χάσει τις αισθήσεις τους και έμεναν ακίνητες σαν νεκρές, άλλες μοιρολογούσαν, τα παιδάκια δυστυχισμένς έκλαιγαν σπαραχτικά και οι φυματικές έφτυναν αίμα μαζί με χολή(…)
Το βράδυ της άλλης μέρας , όσο πλησιάζαμε στο Πήλιο, τα νερά γαλήνευαν. Πέρα στην άκρη του είδαμε ένα νησί πράσινο και ήμερο. Είδαμε το Τρίκερι ανάμεσα στις ελιές που έφταναν ως το κύμα και λίγα γκρίζα  σπιτάκια και ψαρόβαρκες αραγμένες στο μουράγιο».
Αλυσίδα για το ξεφόρτωμα
Αυτό το μικρό και ήρεμο νησάκι έγινε τόπος μαρτυρίου για τις χιλιάδες γυναίκες που έζησαν εδώ. Από την πρώτη στιγμή που το καράβι τις ξεφόρτωσε άρχισε η ταλαιπωρία τους. Ταλαιπωρημένες από το ταξίδι, έπρεπε να ανεβούν φορτωμένες τον απότομο ανήφορο για το Μοναστήρι και μετά να κατεβούν για το στρατόπεδο «ανάμεσα από βράχια κι αγκάθια , πορεία δύο και πάνω χιλιομέτρων».
Το στρατόπεδο ήταν περιφραγμένο με συρματοπλέγματα «πλεγμένα σε σιδερένιους πάσσαλους ριζωμένους μέσα στο νερό». Εκεί όρισαν τον τόπο που θα έμεναν και αυτές ρίχτηκαν στη δουλειά για να ξαναστήσουν τα πεσμένα μικρά αντίσκηνα που οι άνδρες είχαν αφήσει φεύγοντας για τη Μακρόνησο.
«Όταν την άνοιξη του 1949 μαζεύτηκαν τρεις χιλιάδες περίπου γυναίκες στο νησί, έστησαν και μικρά ατομικά αντίσκηνα ολόγυρα από τα λιόφυτα του Μοναστηριού. Όλες αυτές οι μικρές τέντες ήταν τρύπιες και καταστραμμένες και μόλις έβρεχε έσταζαν και μούσκευαν τα στρώματα ή τα ξερά χόρτα που πάνω κει πλάγιαζαν οι εξόριστες με τα μωρά τους. Ήταν τόσο χαμηλές, που έπρεπε να διπλώσεις το κορμί σου για να μπεις μέσα και να βρίσκεσαι  συνεχώς καμπουριασμένη. Όταν έπεφταν οι μεγάλες βροχές τα πάντα πλημμύριζαν με λάσπη και νερό και τα μικρά έκλαιγαν αντάμα με τις μάνες και τις γιαγιάδες τους.»
Οι εξόριστες  είχαν να αντιμετωπίσουν  τις άγριες καιρικές συνθήκες, τις βαριές αγγαρείες, την  λειψυδρία, τις αρρώστιες και τις επιδημίες, τον υποσιτισμό. Ζούσαν με στρατιωτική πειθαρχία και ένιωθαν στο πετσί τους  τη σκληρότητα και την απονιά των φρουρών . Κάθε είδους μόρφωση , ψυχαγωγία και ξεκούραση ήταν απαγορευμένα. Όλα αυτά συνδυασμένα με μελετημένα ψυχολογικά μέσα είχαν στόχο να τους σπάσουν το ηθικό, να τις εξευτελίσουν και να τις αναγκάσουν να υπογράψουν δήλωση.
Το μωρό από κοντά
Παρ’ όλα αυτά οι γυναίκες φρόντισαν μέσα σε αυτές τις συνθήκες να βελτιώσουν τη ζωή τους και να απαλύνουν τα βάσανα τους, ακόμα και να μορφωθούν παρακολουθώντας μαθήματα αψηφώντας τις απαγορεύσεις και να οργανώνουν θεατρικές παραστάσεις και άλλες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις.
Οι δυσκολίες και οι κακουχίες μεγάλωσαν ακόμα περισσότερο όταν το στρατόπεδο Γυναικών του Τρίκερι πέρασε στα χέρια του νικητή στρατού , στις 15 Νοέμβρη 1949. Από αυτή την εποχή το στρατόπεδο υπάγεται στον Οργανισμό Αναμορφώσεως Μακρονήσου , που ανέλαβε την «αναμόρφωση» των γυναικών στο Τρίκερι.
«Είχαμε βαρυχειμωνιά το 1949, τέτοια που σπάνια πέφτει στο νησάκι του Τρίκερι. Καΐκι δεν μπορούσε να αράξει στον κολπίσκο. Τα μεγάλα αμερικάνικα αντίσκηνα κλονίζονταν  και έπεφταν από το βοριά. Ο γραίγος, ο παγωμένος άνεμος της Θεσσαλίας, έγδερνε στεριά και θάλασσα και πάγωνε τα νερά. Τα χιονόνερα έσταζαν και έτρεχαν μέσα στο στρατόπεδο , πλημμυρίζοντας τις σκηνές και τα μαγειρειά… Το καΐκι τότε άραζε στη δυτική ακτή του νησιού, που ήταν περισσότερο απάνεμη. Έπρεπε να πάμε εκεί κάτω για να το ξεφορτώσουμε. Ανεβάζαμε τσουβάλια, βαρέλια και κασόνια από τα γκρεμνά, με κίνδυνο να γλιστρήσουμε και να σκοτωθούμε.
Ύστερα τα κουβαλούσαμε στις κακοτοπιές για να τα πάμε ως την αποθήκη. Όσο περνούσαν οι μέρες εκείνου του Δεκέμβρη ένας κλοιός έσφιγγε τη ζωή μας, που κάθε μέρα γινόταν χειρότερη. Νιώθαμε πως δεν είμαστε πια εξόριστες μήτε σε στρατόπεδο « Πειθαρχικής Διαβιώσεως», μα αιχμάλωτοι και όμηροι πολέμου. Η στρατιωτική Διοίκηση εξακολουθούσε  τώρα με μεγαλύτερη ένταση την προπαγάνδα της, για να μας κάνει να πιστέψουμε πως ο Δημοκρατικός Στρατός δεν υπάρχει πια. Καθημερινά έφερναν αντάρτες και ακόμα περισσότερο αντάρτισσες από το στρατόπεδο της Λάρισας για να μας βγάλουν λόγο…»
Γυναίκα της Εθνικής Αντίστασης γνέθει μαλλί στο Τρίκερι
Η κάθε μέρα ήταν πιο άθλια από την άλλη, η προπαγάνδα και οι πιέσεις για την υπογραφή δήλωσης γίνονταν ανελέητες. Συρματοπλέγματα στήθηκαν για να απομονώσουν όσες γυναίκες θεωρούσαν στελέχη, το συσσίτιο λιγόστευε, το κρύο περόνιαζε κάθε σημείο του κορμιού τους , τα παιδιά χλωμά από την πείνα , οι αγγαρείες ατελείωτες. Μέσα σε αυτή τη χαοτική κατάσταση άρχισε να κυκλοφορεί η φήμη για τη μεταφορά των γυναικών στη Μακρόνησο.
Στημένες ώρες ολόκληρες μέσα στο χιόνι άκουγαν τα κηρύγματα και τις νουθεσίες των δεσμοφυλάκων  τους, που πολλές φορές ήταν διάφοροι «ανανήψαντες» , χειρότεροι στη συμπεριφορά και στο μίσος που έβγαζαν από τους άλλους.
«Η ζωή στο Τρίκερι , παρ’ όλες τις τελευταίες ταλαιπωρίες, θα σας φανεί ειδυλλιακή όταν θα αντικρίσετε το Μακρονήσι. Θέλω να σας πω μερικά πράγματα και εύχομαι να σας κάνουν να ξεκαθαρίσετε τη θέση σας. Θα τα θυμηθείτε όλα αυτά που θα σας πω, αν τώρα δεν κάνετε μια απλή δήλωση για να φύγετε με την τελευταία αποστολή στα σπίτια σας. Στη Μακρόνησο θα σας ζητήσουν περισσότερα πράγματα και θ’ αναγκαστείτε να κάνετε πολές υποχωρήσεις , ομιλίες από το ραδιόφωνο, γράμματα στις αρχές του τόπου σας, αγγαρείες κλπ. Εξάλλου σας λέω για μια ακόμα φορά πως η υπόθεση του αγώνα, που κι εγώ κάποτε είχα για σκοπό στη ζωή μου, είναι χαμένη.»
Πολλές γυναίκες, κυρίως «προληπτικές»,  αναγκάστηκαν να υπογράψουν και
Η μέρα της άφιξης των γυναικών στη Μακρόνησο
«Λίγες λίγες έφευγαν από μας σαν κυνηγημένα πουλιά, δυστυχισμένες, ταπεινωμένες και πονεμένες. Δεν γύριζαν να μας κοιτάξουν στα μάτια, γιατί ένιωθαν πολύ καλά το κακό που έκαναν να μας αφήσουν μονάχες στ’ άγρια χέρια του στρατού. Οι περισσότερες είχαν χάσει τους άντρες τους και τα παιδιά τους στον εμφύλιο πόλεμο. Ποθούσαν να τρέξουν γρήγορα στα χωριά τους, στα χαμένα και λεηλατημένα σπίτια τους και να σώσουν τα παιδιά που υπέφεραν μαζί τους τα βάσανα της εξορίας.»
Στις 25 Γενάρη του 1950 ξεκίνησαν το εφιαλτικό ταξίδι για την κόλαση της Μακρονήσου. Πριν όμως επιβιβαστούν στο αρματαγωγό «Αχελώος» πέρασαν αβάσταχτα μαρτύρια καθώς έπρεπε να ξεριζώσουν μέσα από τα νερά  τους σκουριασμένους πασσάλους του στρατοπέδου και να μαζέψουν τα αλύγιστα και αγκαθωτά συρματοπλέγματα.
«Τα φουστάνια μας ξεσκίζονταν , τρυπούσαν οι κάλτσες και τα πόδια μας. Το αίμα πότιζε τους τσουβαλένιους επιδέσμους, κλαίγαμε σαν μωρά παιδιά από τον πόνο και το τσουχτερό χιονόνερο. Κι όμως χαιρόμασταν να βγάζουμε τα συρματένια αγκάθια , αυτά που τόσα χρόνια έσφιγγαν τη ζωή μας. Έτσι ξεριζώθηκαν τα συρματοπλέγματα του στρατοπέδου του Τρίκερι από τις ίδιες τις κρατούμενες το Γενάρη του 1950.»
Το ίδιο μαρτυρικό ήταν και το ξερίζωμα και ανέβασμα ενός τεράστιου κλιβάνου από τη δυτική ακρογιαλιά στο Μοναστήρι.
ofisofi2l
«Όλα αυτά ήταν υπολογισμένα και γίνονταν για να βασανιστούμε, για να υπογράψουμε εκεί ή μόλις φθάναμε στη Μακρόνησο εξαντλημένες ψυχικά και σωματικά.»
1145 γυναίκες και παιδιά μαζί με άλλες πενήντα από την Ικαρία έφυγαν εκείνη τη μέρα , την 25η Γενάρη του 1950, για τη Μακρόνησο. Στοιβαγμένες  σαν τα ζώα, « αναίσθητες από την κούραση και τον πόνο» με τις διαταγές να μην τις αφήνουν να πάρουν ανάσα. Οι γυναίκες αυτές έκαναν άθλους που δεν τους φαντάζεται ο ανθρώπινος νους και οδηγούνταν σαν τα πρόβατα στο σφαγείο.
Το απόγευμα της ίδιας μέρας το πλοίο άραξε στο Λαύριο.
«Μας έδειξαν πέρα ανατολικά το νησί, μια στεριά γυμνή, και μακρινή, σαν πετρωμένος δράκος μέσα στα κύματα. Επάνω της ξεχώριζαν άσπρες αυλακιές και πολλά ηλεκτρικά φώτα , που έφεγγαν θαμπά στο φως της αυγής. Ξημερώνοντας, τα φώτα έσβησαν και οι αυλακιές έγιναν πιο έντονες. Άρχισαν να ξεχωρίζουν μαύρες σκηνές τοποθετημένες σε αράδες. Όλα ήταν ασπροσμένα, βαλμένα σε τάξη που θύμιζε Γερμανούς. Πρασινάδα ή δέντρο πουθενά. Το νησί όσο ξημέρωνε γινόταν πιο αποκρουστικό, πιο τρομερό.»
Πρώτη φορά γυναίκες εξόριστες έρχονταν στη Μακρόνησο. Ρίγος , αγωνία και ερωτηματικά τις πολιορκούσαν για την τύχη τους. Δεν ήξεραν τι τις περίμενε πατώντας το πόδι τους σ’ αυτό το βράχο που τον έδερναν τα κύματα και τον μαστίγωναν οι αέρηδες.
Ξανά πίσω στο Τρίκερι
«Βγήκαμε πάνω σ’ ένα δρόμο και βαδίζαμε ανάμεσα από τις θλιβερές μάζες των «αναμορφωμένων». Όλοι μάς κοίταζαν περίεργα μην τολμώντας να μας μιλήσουν. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπαν γυναίκες πάνω στους ματωμένους δρόμους του Μακρονησιού. Στα τέσσερα τελευταία χρόνια που απλωνόταν η ζωή του μακρονησιώτικου κάτεργου, εδώ δεν έφερναν παρά μόνο άντρες. Ναύτες, φαντάρους, αξιωματικούς, και τέλος πολίτες, φυλακισμένους και εξόριστους. Και αυτή εδώ η πορεία μιας ταλαιπωρημένης φάλαγγας γυναικών ήταν, χωρίς άλλο, μια δυσάρεστη, ίσως ακόμα και μια τραγική ποικιλία στη σκληρή ζωή των δεσμωτών της Μακρονήσου.
Όλοι τους ήξεραν τι μας περίμενε…
Ήμασταν ακόμα σαστισμένες από τις πρώτες μας εντυπώσεις όταν γνωρίσαμε έναν καινούριο εχθρό που δεν μπορούσαμε να υποπτευθούμε νωρίτερα. Σ’ όλο το μάκρος του δρόμου, σε κοντινές αποστάσεις, ήταν τοποθετημένα μεγάφωνα που βούιζαν ταυτόχρονα, εκνευριστικά, σκεπάζοντας κάθε άλλο θόρυβο.
Τα μεγάφωνα φώναζαν:
«Γυναίκες! Δεν αρμόζουν στα δικά σας χέρια οι αλυσίδες του κομμουνισμού!»
«Ελληνίδες, γυρίστε κει που η φωτιά του πατρικού σπιτιού καίει!»
«Ως πότε θα γυρίζετε στα ξερονήσια! Οι αρχηγοί σας εξοντώθηκαν! Τι περιμένετε;»
«Ελληνίδες, ζητήστε τη συγγνώμη της πατρίδος! Είναι μεγαλόκαρδη μητέρα η Ελλάδα και θα σας δώσει τη συγγνώμη της. Ζητήστε την!»
Όλο το νησί βούιζε παράξενα, απειλητικά.»
Μαστόρισσες, τσαγκαρίνες, κορδελιάστρες
Η ατμόσφαιρα θανάσιμη. Σε εκείνο το νησί βρίσκονταν πολλοί συγγενείς  και φίλοι των γυναικών. Πάνω σε αυτή τη σχέση και την επιθυμία να συναντηθούν στήθηκε το εφιαλτικό και αρρωστημένο σκηνικό του γενικού επισκεπτηρίου με ιδιώτες και φαντάρους «ανανήψαντες» με σκοπό να συνειδητοποιήσουν οι γυναίκες τι τις περίμενε ακούγοντας τις τραγικές αφηγήσεις τους.
«Όταν τελείωσε το επισκεπτήριο και γυρίσαμε στις σκηνές μας ο άνεμος λυσσομανούσε πιο άγρια παρά ποτέ. Σ’ όλο τον καταυλισμό, σ’ όλα τ’ αντίσκηνα πλανιόταν επίμονα οι ίδιες λέξεις: Το τρελλάδικο, οι σακατεμένοι, οι ακρωτηριασμένοι, οι σκοτωμένοι μέσα στη χαράδρα…Όλες οι φοβέρες του Παπαγιανόπουλου γι’ αυτά τα μυστηριώδη  «άλλα μέσα» φωτίστηκαν  με το τραγικό φως που έριξαν πάνω τους τα ίδια τα θύματα, τ’ αδέρφια μας, οι άντρες μας, τα παιδιά μας. Όλη μας η σκέψη, όλος μας ο νους, ολόκληρο το είναι μας συγκεντρώθηκε σ’ ένα σκληρό ερώτημα: Θ’ αντέξουμε εμείς;»
30 Γενάρη τα χαράματα άρχισε η έφοδος των αλφαμιτών στις σκηνές των γυναικών. Με βρισιές τις συγκέντρωσαν στη μικρή πλατειούλα του θεάτρου. Ούρλιαζαν από τα μεγάφωνα οι απειλές, άναβαν οι αλφαμίτες.
«Πάνω από το ανυπεράσπιστο πλήθος των γυναικών φτερούγισε ο κίνδυνος του θανάτου. Δεν φοβόμασταν τον ίδιο το θάνατο. Αν μας έλεγαν πως θα μας σκότωναν κείνη την ώρα, σ’ ένα λεπτό, θ’ ανασαίναμε με ανακούφιση . Σαν αστραπή μια σκέψη παρήγορη  κυριάρχησε στο νου μας: Είναι ευτύχημα ότι είμαστε εξαντλημένες από τις αγγαρείες και δεν θα υποφέρουμε πολλή ώρα. Θα τελειώσουμε γρήγορα πάνω στο πρώτο ξυλοκόπημα…Φέρνουμε το βλέμμα ολόγυρα πάνω απ’ τη συμπαγή μάζα που φτιάχνουν τα κορμιά μας. Σφιγγόμαστε κοντά κοντά . Κρατιόμαστε απ΄τα χέρια. Ο εαυτός μας χάνεται μέσα στη μάζα. Είμαστε όλες ένα. Ένα με τους σακατεμένους  ήρωες της χαράδρας. Ένα μ’ όλους τους μάρτυρες του λαού. Κρατάμε την ανάσα. Όλη μας η δύναμη, όλη μας η σκέψη συγκεντρώνεται σ’ έναν πόθο: Ν’ αντέξουμε! Να μην προδώσουμε!»
ofisofi2o
Αυτή η ψυχολογική πίεση που είχε την τρομερή μορφή των βασανιστηρίων οδήγησε διακόσιες γυναίκες στην υπογραφή δήλωσης. Συνέχιζαν οι υπόλοιπες, που ξυλοκοπήθηκαν άγρια μία μία χωριστά. Μια ανάπαυλα και πάλι καινούρια επίθεση με μεγαλύτερη λύσσα. Και στη συνέχεια το επισκεπτήριο.
«Τίποτα πιο σατανικό από ένα τέτοιο σχέδιο. Τη στιγμή που συγκεντρώνεις όλες σου τις δυνάμεις, τον εαυτό σου ολόκληρο, σε μια μονάχα σκέψη : «ν’ αντέξω», και δεν υπάρχει για σένα τίποτ’ άλλο έξω απ’ αυτό, τη στιγμή αυτή οι δήμιοι σε δένουν και πάλι με τα νήματα της ζωής. Σε φέρνουν αντίκρυ στα δακρυσμένα μάτια του πατέρα και του αδερφού… Οι σκηνές ήταν τραγικές. Ολόκληρες οικογένειες που ανταμώθηκαν κείνη την ώρα έκλαιγαν λυπητερά. Άλλοι προσπαθούσαν να πείσουν τις αδερφάδες τους ότι ήταν άσκοπη η επιμονή τους, γιατί νωρίτερα ή αργότερα θα υπέκυπταν, γιατί οι δήμιοι δεν κουράζονται να βασανίζουν ημέρες και βδομάδες ολόκληρες, ότι είναι προτιμότερο να φύγουν τώρα παρά να μείνουν σακαταμένες ή να τρελαθούν, χωρίς ελπίδα να νικήσουν ως το τέλος.»
Όλα αυτά ενισχύονταν και από την ιδεολογική – αντικομμουνιστική εκστρατεία που είχε στόχο την «αναμόρφωση» Γι’ αυτό και απαγορευόταν κάθε πνευματική ασχολία των κρατουμένων. Μόνο ό,τι ακουγόταν από τα μεγάφωνα του στρατοπέδου. Στο χώρο του θεάτρου γινόταν καθημερινά το μάθημα της «εθνικής αγωγής». Πολλές φορές διαβάζονταν επιστολές διαφόρων «θυμάτων των συμμοριτών» και γίνονταν διαφωτιστικές ομιλίες. Έτσι μαρτυρικά κυλούσαν οι μήνες και βασανιστικά περνούσε η ζωή μέχρι τον Ιούλιο του 1950. Η κατάσταση φαινόταν να αλλάζει, αλλά οι κρατούμενες έπρεπε να απαντήσουν ενυπόγραφα στο ερώτημα αν προτιμούν το Τρίκερι ή τη Μακρόνησο. Η απάντησή τους ήταν ότι ήθελαν να μπει τέρμα στο μαρτύριο τους, ούτε Τρίκερι ούτε Μακρόνησο. Η επιθυμία τους όμως δεν εισακούστηκε. Στις 31 Ιουλίου έφυγαν από την Μακρόνησο για το Τρίκερι.
Εκεί επέστρεψαν 480 γυναίκες, όσες δεν δέχτηκαν να υπογράψουν «δήλωση μετανοίας» στη Μακρόνησο. Η διαταγή ήταν να πάνε στον ίδιο τόπο που ήταν και πριν, στο γυμνό και απόκρημνο δυτικό ακρωτήρι του νησιού. Η αντίδραση τους υψώθηκε σε μια φωνή και κατόρθωσαν με δυναμισμό και πείσμα να καταλάβουν τα κελιά του Μοναστηριού.
«Το Τρίκερι έγινε πάλι μια κυψέλη εργασίας και μόρφωσης, ένα ιδιόμορφο μοναδικό στον κόσμο, γυναικείο Μοναστήρι…»
Τον Απρίλιο του 1953 προστέθηκαν δέκα εργάτριες και σταδιακά και άλλες «επικίνδυνες». Στο τέλος του Σεπτέμβρη μεταφέρθηκαν στον Άη – Στράτη, όπου έζησαν λίγα χρόνια ακόμα εκτοπισμένες.
ofisofi2p
Τα αποσπάσματα και οι φωτογραφίες είναι από το ιστορικό ντοκουμέντοΣτρατόπεδα Γυναικών, Χίος – Τρίκερι, Μακρόνησος, Αι- Στράτης. 1948 – 1954που κυκλοφόρησαν  το 2006 οι εκδόσεις Αλφειός  με πρωτοβουλία του Συλλόγου Πολιτικών Εξορίστων Γυναικών.
 Περιλαμβάνονται τα κείμενα ομάδας γυναικών που είναι γνωστά ως τα «θαμμένα τετράδια» και βρέθηκαν κρυμμένα στις κουφάλες των δέντρων στο Τρίκερι. Το υλικό περιέσωσε η Ρόζα Ιμβριώτη και εξέδωσε αρχικά η Βικτωρία Θεοδώρου. Το φωτογραφικό υλικό σώθηκε και αυτό κάτω από δύσκολες συνθήκες. Επισημαίνεται ότι στις περισσότερες φωτογραφίες οι γυναίκες φαίνονται να χαμογελούν. Ήταν ο μόνος τρόπος για να περάσουν οι φωτογραφίες από τη λογοκρισία και να βγουν από το στρατόπεδο.
«Η σύνθεση του φωτογραφικού υλικού με τα κείμενα από τα «θαμμένα τετράδια» προσφέρει μια γενική εικόνα της αλληλεγγύης που είχαμε αναπτύξει μεταξύ μας, αναδεικνύοντας στο μέτρο του εφικτού τους τρόπους βασανισμού και βιασμού συνείδησης, όπως και την τακτική αργού θανάτου που μας επέβαλαν. Σ’ αυτή τη θηριωδία οι Γυναίκες Πολιτικές Εξόριστες αντιτάξαμε την απασχόληση , αναπτύξαμε τις τέχνες και τα γράμματα, τον πολιτισμό και την άθληση, καταπολεμήσαμε τον αναλφαβητισμό.
Ξέραμε γιατί ζούμε και γιατί πεθαίνουμε. Είχαμε ΙΔΑΝΙΚΑ.» (Ελένη Στεφανίδου – Καρανικόλα από τον πρόλογο του βιβλίου)
atexnos.gr

"Больше свободного коммунизма!"

                 "Больше свободного коммунизма!"

Когда бывшие «диссиденты» жил мир Запада


Прага-spring600x360
Он пишет: Андре Vltchek. Перевод: Джоанна Prokopis - Джордж Михаэлидес - 
Милан Когоут вместе с Кундеры были самые выдающиеся художники Пражской весны. Для контр журнала опубликовано интервью с Андре Vltchek *, который мы перевели и перепечатка, в основном потому, что оно выражает мнение, что это не легко читать кому-то еще. 
 Милан Когоут это мыслитель, художник и педагог. Родился в Чехословакии, где он жил до подписания "Хартии 77", он эмигрировал в США, где он стал гражданином США. Когоут полностью разочаровался капитализма и западной режима. В течение десятилетий делает презентации по всему миру, сталкивается с западного империализма, расизма, капитализма и всех мировых религий, особенно христианства.
Дискуссия состоялась 12 октября 2014 года, в Klikarov, маленькой деревне в Западной Богемии. Vltchek пришел в Чехию, чтобы дать политическую лекцию в факультет философии и искусств в городе Пльзень, где он преподает Когоут. Оба из них пошли к маленькой и отдаленной деревне Klikarov, в западной Чехии, где они сидели рядом с озером и болтали о токсичности западного империализма, капитализма и Европейского / американской пропаганды.
***
Андре VLTCHEK (AV): Вы один из немногих художников на Западе, которые имеют активность против западного империализма, необузданного капитализма, и против религий. Как и при выборе этого конкретного вида искусства?
МИЛАН Kohout (МК): Очевидно, что, так как я был частью так называемого "второй культуры», Чешская метро, ​​в эпоху, названного на Западе "тоталитарной системы" или, к Чехословацкой Социалистической системы. "Вторая культура" было движение, что сформировали нашу собственную креативность и концепции искусства. В те дни мы "изгнаны" из официальной культуры, или из "Культура" Первая. Это "его и восстал. Это был глубокий политическое движение по определению, который произвел политический искусство.
В.: Вы говорите, часто и справедливо, что те из вас, кто подписал «Устав 77", а также участвовал в движении подземных / оппозиционной во время холодной войны, было на самом деле социалисты и даже некоторые марксисты. Это относится и к вам. Конечно, вы левый интеллектуал. Это парадокс: Запад вы "продать" ваша группа позиционируется как антикоммунистов. Не могли бы вы рассказать об этом парадоксе?
МК: Был, конечно, этот парадокс, большой парадокс, потому что большинство из подполья, "второй культуры", на самом деле были сторонниками левых ценностей. Например, мы разделили все на месте, чтобы собрать вещи. Мы верили в общей собственности имущество и средства производства. Но мы никогда не думали об этом с теоретической точки зрения - мы не понимаем, что наши философские значения действительно ушел. Поэтому, хотя я бороться против так называемого коммунистического правительства, мы были фактически коммунисты! Кстати, когда я говорю это, чтобы товарищи / коллеги из "Хартии 77", что никогда не покидал страну бесит меня много - они не хотят в этом признаться.
68-Прага
А. В.: Даже вы сказали, что Вацлав Гавел, который после некоторой точки проданы полностью и начал поддерживать западный империализм - отправился в Вашингтон, где он дал рабские речи в обмен на лучшую обратную связь от представителей режима - даже Гавел, когда Он был членом вашего движения, на самом деле разделяет те же идеалы осталось.
МК: Конечно! Некоторые из философских взглядов были действительно марксистской!
А. В.: Так что же произошло? Почему люди, как он на самом деле изменилось?
МК: После революции я был очень горд Вацлав Гавел, он публично заявил, что он не будет жить в президентском дворце. Он жил в скромной квартире, каждый день за рулем своего автомобиля в его кабинете ... Я чувствовал, что я сделал замечательную модель ...
А. В.: Это привело даже на велосипеде вокруг президентского дворца ...
МК: Да ... что-то вроде урон истинного "народного героя", или "народного президента". Потом что-то передумал ... это может быть частично ответственен, что исторически была буржуазная семья.
А. В.: Один из самых богатых в Праге ...
МК: Да, очень, очень богат Буржуазная семья ... и, конечно, говорил, что "я не хочу, чтобы вернуть свое имущество и социальный статус моего бывшего семьи", но что-то изменилось. Я предполагаю, что советники после того как он стал президентом, стал "поставить" идеи, что если мы будем продолжать жить в этой "левой жизни" будет вмешиваться в капиталистическом направлении, который перемещает страну. Они, вероятно, сказал ему, что будет рассматриваться сапера «свобода» и «роста» ... А также высокие политические позиции развращает ... А так начал меняться, медленно, но неуклонно. Она начала собирать все бывшей собственности семьи, от так называемых "возвращается". Начал поддерживать поддерживать империалистическую внешнюю политику США, который я нашел очень неловко ... Тогда, что-то еще более странно получилось: потеряли контакт с реальностью: он начал жить в теплице элиты, или что-то.
А. В.: Это подводит меня к теме мы обсуждали ранее: независимо от проблем, стоящих перед Чехословакией в советское время, страна была на стороне угнетенных людей во всем мире. Чехи и словаки инженеры, врачи, учителя - сделали невероятную работу для человечества, для людей в Африке, Азии ...
МК: Как сделать кубинцы ...
А. В.: Да. Но теперь, оглядываясь назад, в коммунистическую эпоху кажется, что большой процент людей, на самом деле, мечтал объединить с Западом и, прямо или косвенно, чтобы стать частью глобальной репрессивного механизма. Теперь, когда так бывшие прогрессивные диссиденты были переведены, как и Гавел, в настоящее время, что страна была разделена на две части, в настоящее время вступил с определением в западных империалистических и экономических структур, очевидно, что в настоящее время Чешская Республика и Словакия не делают ничего хорошего для мира , Люди довольны? Это то, что вы действительно хотели?
МК: Даже здесь, они эксплуатируются "иностранных инвестиций". На самом деле не понять, что происходит в умах людей здесь, в Чешской Республике. Конечно, некоторые «избранные слои общества", те, кто обладают кое-что, так называемые успешным в бизнесе, те, кто становятся очень богатыми, конечно, очень рад этому. И эти люди имеют средства массовой информации и продвигать эту правильную систему. Но я думаю, что бедные люди начинают просыпаться от своей мечты, что "если бы они могли освободиться от тоталитарной системы," будет жить "свободной жизни" будет "радостной существование." Ни один из этих снов не не произошло. Для большинства, жизнь теперь намного более ужаснее, чем социализм.
Теперь у них есть, чтобы поцеловать задницу их боссов, гораздо больше, чем то, что я имел с коммунизмом
А. В.: Когда вы говорите, ужасно, мы должны помнить, что Чешская Республика по-прежнему очень богатая страна. И, что, по крайней мере для своих собственных граждан, предлагает своего рода социал-демократической матрас, подушка ... Есть бесплатное медицинское обслуживание на высоком качества, бесплатного образования, культуры, субсидируемого отличной и недорогой общественный транспорт по всей стране. Что изменилось в худшую?
МК: Перед так называемой «бархатной революции», люди жаловались, что у них есть доступ к определенной информации или в определенных культурных продуктов, в том числе некоторых лент. Они имели возможность выезжать за границу, когда вы хотите, и так далее. Но они не понимают, что достоинство жизни было много, гораздо лучше, чем, чем она является сегодня. Они поняли, что при вводе капитализм начнет чувствовать тревог / забот, очень глубокий экзистенциальный боль ... они стали боятся потерять свои рабочие места.
Теперь вынужден продать свое человеческое достоинство, чтобы сохранить свои рабочие места. Теперь у них есть, чтобы поцеловать задницу их боссов, гораздо больше, чем то, что я имел с коммунизмом. Это очень интересно, люди, которые имели определенные преимущества, которые, естественно, созданных, построены и введены в социалистическом движении на протяжении всей истории ... как-то забыли, эти ценности и преимущества, что ...
А. В.: The считали само собой разумеющимся ..
МК: В самом деле они считали само собой разумеющимся ... они даже не понимают, что у них были некоторые большие вещи, которые были хорошей жизни. Вдруг, когда они начали терять, они поняли, что что-то идет не так. Некоторые люди сейчас очень расстроен. Я провел год в Моравии с моей женой. Он имеет самый высокий уровень безработицы в стране, и вы можете услышать много жалоб там. Это очень интересно: это переход от социалистической системы к капиталистической системе. При социализме, Чехословакия буквально все от иголки до поезда.
А. В.: Ядерные реакторы, самолеты, большие речные ...
МК: Да! Все ... От ядерных реакторов одежду: все, что производится здесь. Еда здесь производится. Это был самодостаточным государством. Теперь все изменилось! Все национальные отрасли промышленности ушли. Продано или украден от ...
А. В.: ... или понижен. Авиакомпания промышленность пошла. Фабрики, которые используются для экспорта машин по всему миру были приобретены западных транснациональных корпораций в и в настоящее время производство автомобилей ...
МК: Да ... Это все ушли, и после того, приватизирована, производство было перенесено на восток, и так называемая западная "инвестиции" был установлен в стране, создавая "простофили" и огромными производственные цеха, где люди работают, как в Чарли кино Чаплин, как в фильме "Новые времена". И это е "верно позор, что люди не понимают, что это слово означает" свобода ".
А. В.: Вы утверждаете, что там было больше свободы здесь, за 30 лет до ", что теперь?
МК: Это зависит для кого. Но я говорю своим студентам в Университете Тафтса в Бостоне, когда просят меня ", когда я чувствовал себя свободнее" ... Таким образом, всегда говорю им: "! В Чехословакии" "Во время" тоталитарной системы
А. В.: Или, если быть более точным, в период так называемой тоталитарной системы ... Мы видим то же самое в Китае. Вы выступали в Китае и моя работа часто отображается там. Во многих отношениях, художники есть свободнее, чем "на Западе. В Пекине, художники борются с гораздо более важные вопросы, и имеют огромное влияние на общество, чем те, кто работает в Лондоне или Нью-Йорке.
МК: Да, я знаю, что это также из моего собственного опыта. Я был редактором большого фестиваля искусств шоу в Пекине четыре года назад. Я по-прежнему поражены тем, как много критики было частью того, что там произошло. В то же время я читал в Западной Мид, что коммунистический Китай цензуре, посылает людей в тюрьму из-за своих критических голосов и т.д. Все это было весьма отличается от "тех, в которых я был свидетелем там.
А. В.: Кроме того, из "нашего опыта в Чехословакии ... Я стараюсь, чтобы объединить эти части ... В Чехословакии, как вы отметили ранее, люди жаловались, что некоторые виды информации не были доступны. Но и в то же время, информация в коммунистической Чехословакии не имеет значения. В этот день, прозападный и капиталистическая Чехия, информация означает очень мало, и люди могут на самом деле н изменяются мало, даже если они имеют доступ к информации.
МК: В социализме, Запад называют "тоталитарная система" человек протестовали ... Мы всегда жалуются ... Но мы нашли путь, чтобы найти информацию, которую вы искали. И мы были очень энергичны в создании информации. А потом мы дали значение "то, что мы получили. F "Правда, мы изучили информацию, обработать его е" истины. И у нас было много времени. Мы имели истинную роскошь времени, в социалистической системе. Так может н наслаждаться чтением книги, слушать музыку, смотреть кино ...
А. В.: Иногда даже на рабочем месте -из ", что, кажется, никто работали очень тяжело.
[Смех и от обоих]
Вы постоянно в ужасе не потерять свою работу или много других вещей
МК: Ну, смысл жизни не какая-то типа работы рабства, не так ли? Теоретически, это было частью социалистической или коммунистической системы - повысить уровень жизни. Так, все было на качество жизни, но не обязательно для количества потребляемых товаров. С другой стороны, капиталистическая экономическая система, основанная на «рынках». Идеологи сказать, что такая система обеспечивает больше товаров. "Вещь", вы знаете ... Да, только цена, что качество жизни резко снижается.
В.: А потом он имеет три, пять автомобилей телефоны, но на самом деле не нужно.
МК: Я не нужны, и не имеют времени, чтобы жить. Вы постоянно в ужасе не потерять свою работу или много других вещей.
А. В.: Так вы бороться все эти вещи, и вы используете свое искусство, ваши выступления, чтобы напасть на ерунду жизни при капитализме. Также атаковать религиозные догмы, которые очень тесно связаны со всем этим -с власти, эксплуатации, угнетения ... и атаки империализма. Что обратная связь вы получаете от "всего мира, потому что они дают спектакли только здесь, но и в США, по всей Европе, Китае, Израиле и многих других местах. Заполняет пробел? Вы чувствуете, что люди ожидают такое искусство, политику и такие "служителя" выступления?
МК: Я так думаю. Я получил много положительных отзывов, факт, который в основном дает мне импульс, чтобы продолжить. Иногда люди просто подойти ко мне на улице и говорят: "Ваше искусство велик. Это расширяет наше представление о м "и М", что за вздор! "И я не знаю, сколько людей страдают от" моих работ ...
Мои шоу, мое искусство, также является результатом так называемого "второй культуры". Это форма искусства, которая требует немного средств. Она не требует постоянных площадках, таких как театры, где будут отображаться. Это форма искусства, которая в основном использует тот же проблему, и у вас есть тело, вы всегда доступны для вас. Спектакль приведены в контексте самой жизни: на улицах или на вокзалах. Таким образом, вы часть этой жизни, и создавать ситуации, осведомленности о чем-то, критиковать что-то еще, а затем истинные люди начинают н "реагировать ... люди вокруг вас превратится в участников ... Пока правда театр зритель, и есть общественности и есть этот "пятый стены", как они называют его. Во время моих выступлений, нет никакой стены. Это является непосредственным искусство. Это как слияние искусства и жизни.
Я всегда говорю: театр, актриса притворяться, что болит, а исполнитель / исполнительница, как я е "действительно чувствую боль. Тип исполнительского искусства IS F "действительно замечательный. Там с самого начала человечества.
milan_kohout
А. В.: Милан принимать непосредственное действие во многих частях мира. Атака в Израиле дело с палестинцами. Атакующий чехов обратиться цыган. Почти сами помогли снести эту стену позора возведен в Усти-над-Лабем, для того, чтобы отделить чехов от цыган / ромов ... Вы летите сырое мясо священников в храмах, чтобы выделить преступления против человечности, совершенные " Христианство. Бухара в универмагах и торговый центр, делая вид, что вы молитесь Богу Маммона. Вы делаете много вещей, которые другие люди не осмелился бы сделать раньше. Никогда, ни при аресте, запугать или нападать на вас?   
МК: Да, много раз! Я был арестован много раз. Я был доставлен в суд, даже когда я сделал, что знаменитый вмешательство в Бостоне в начале скандала с ипотеки. Когда банки продают эти кредиты, и люди не могли платить им, и они оказались н "покончить жизнь самоубийством. И поэтому я решил дать спектакль в перед штаб-квартирой Банка Америки, который был одним из "самых ужасных, отвратительных институтов в то время, что был обман людей ... Так я поставил ряд петель перед" банка, и я положил подпись: "Петли для продажи". Мое сообщение было: "Если вы пришли сюда, чтобы подать заявление на получение кредита, купил петлю."
А. В.: Просто в случае ...
МК: на всякий случай! Но полицейские пришли, арестовали меня, взял его слишком серьезно ... Город подал жалобу мне и пришлось идти на судебные слушания в течение нескольких месяцев. Дело было "Город Бостон против Милана Kohout". И они обнаружили 150-летнее закон, гласящий, что вы не можете продать что-то перед банком. Этот закон был применен только один раз в этих 150 лет. Но было ясно, что они пытались найти что-то, чтобы критиковать меня ... В конце концов, он был оправдан. Моя гипотеза привлекла огромное внимание со стороны СМИ, в том числе Национального общественного радио.
showletter1
А. В.: Милан, мы путешествуем, и мы оба интенсивно во всем мире. Вы четко видеть риск, связанный с западным империализмом. Вы получаете эту угрозу всерьез? Согласны ли вы, что западный империализм все чаще контролируется планету, событие, которое может иметь чрезвычайно трагические последствия? 
МК: Абсолютно! Я жил в США в течение 26 лет, так что я стал свидетелем того периода, когда власть США стали особенно агрессивны. И я понял, что это было очень разумно и связан с распадом Восточного блока. После падения коммунистического блока, Запад вдруг не имел барьер и заполнил пустоту непосредственно с их агрессивным бизнес-интересов, потому что ясно, что "вершина пирамиды" является экономической диктатурой. Вдруг огромная возможность поработить сотни миллионов людей. И они сделали!
А. В.: А эта страна - Чехия - от "где мы говорим о мире прямо сейчас, вдруг частью западной системы ... Сотрудничает с ним снова.
МК: Конечно ...
А. В.: Это не жертва теперь, как он хотел, чтобы увидеть ее в прошлом ... Это часть клуба угнетателей. Народ понимаю, что это? Там нет дискуссии, дебаты вокруг нет "этому вопросу?
МК: Я счастлив сказать, что некоторые люди, в том числе ученых, которые начинают понимать,. Но это очень недавно. Между тем, эта агрессивная капиталистический режим занял все средства производства, а также средств массовой информации. И промывать мозги у взрослых, как в маленьких детей. Их террор постоянно с полностью лежат на время коммунизма, и эти молодые мозги, естественно, считают, что они рассказали, почему эта информация дается им. И они сделали такие, но такое промывание мозгов, р "эти дети, что почти невероятно! Пропаганда создал несколько Орвелианские доктрины, такие как, что "дни коммунизма все люди носили одежду серого и медленно пошел по улицам, как зомби" ... абсолютный нонсенс! Это было не так! Потому что многие аспекты жизни к коммунизму был гораздо свободнее, чем "что сейчас
А. В.: И это было гораздо веселее ...
МК: гораздо больше удовольствия! Качество жизни, как мы уже упоминали, была намного выше, особенно когда мы сравниваем это тем, что из капиталистического рабства!
А. В.: Но теперь есть глобальное противостояние, альянс стран, которые сопротивляются предложения Запада: есть Латинская Америка, Россия, Китай, Южная Африка, Иран, и даже небольшие страны, как Эритрея. И эта оппозиция очень сильна, потому что они измеряют несколько великие умы и постоянно укреплять МСП. И мы оба принадлежат к "этой оппозиции. Люди здесь в Чешской Республике, пришел к выводу, что, принимая ту сторону Запада?
МК: Некоторые люди, вероятно, да уже, но еще не большинство.
Но давайте обратимся в искусстве: великая задача являются художники для создания такой осведомленности. Художники должны учить людей. Чтобы перейти трахать вся эта эстетические, эмпирические, концептуальные профили искусства! Давайте вернемся к боевой, политической искусства, потому что есть огромная потребность в "это наше время. Существует еще надеюсь, что это разрушение происходит в последние 30 лет можно н "вспять. Для нас, чтобы драться значит бороться за само выживание Земли!
Источник:  http://www.counterpunch.org/2014/10/24/freest-under-czech-communism/   (версия 24 по 26 октября 2014 года)
* Андре Vltchek является писатель, режиссер и журналист следственная. Он закрыл войн и конфликтов во многих странах. Результатом его работы является его последняя книга: «Борьба против западного империализма». СО «Плутон» опубликовал беседу с Ноам Хомский [«О борьбе с терроризмом» Западной -см ниже прицепом]. Легендарный политический роман Точка невозврата будет переиздан. Его книга «Океания», это посмотреть на западного империализма в южной части Тихого океана. Провокационные книги о пост-Сухарто Индонезия и модель рыночного фундаментализма называется «Индонезия - Архипелаг Fear». В документальном фильме "Гамбит Руанда" связано с историей Руанды и разграбления Демократической Республики Конго. Проведя много лет в Латинской Америке и Океании Vltchek живет в настоящее время и работает в Восточной Азии и Африки. Это сайт http://andrevltchek.weebly.com/   и его учетная запись на Twitter  https://twitter.com/AndreVltchek 

Η νύχτα προβλέπεται μεγάλη

 Η νύχτα προβλέπεται μεγάλη


1. Κλεισμένος μέσα στον εαυτό του και θύμα της κοινωνικής ακαμψίας, ο άνεργος πολίτης επιτρέπει στις φιλόστοργες δυνάμεις του κράτους να του παρέχουν αυταπάτες, αναθυμιάσεις του καθεστώτος και δυναμικές επιχειρήσεις των δυνάμεων καταστολής πάντα κατά κινδύνου και ανάγκης.
2. Ψαρεύοντας στον υπόνομο της αστικής τάξης χωρίς να κρατάει προφυλάξεις, ο Τσίπρας ελπίζει να βγάλει από το αγκίστρι του όσο πιο πολλούς προστάτες μπορεί, που θα ενισχύσουν με το «κύρος» τους τη στέγη του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί από στιγμή σε στιγμή κινδυνεύει να πέσει.
3. Τα τελευταία λείψανα του καθεστώτος συναγωνίζονται το ένα το άλλο ως προς τη δημόσια εικόνα τους. Πριν αλληλοεξοντωθούν, φροντίζουν ο καθένας χωριστά να μη γίνει το εξιλαστήριο θύμα του μηχανισμού που υπηρέτησαν μεν πιστά, αλλά τους είναι πλέον παντελώς άγνωστος, αφού τον διαχειρίζονται κάποιοι άλλοι από του Μαξίμου.
4. Οι αξέχαστες ασημαντότητες της Νέας Δημοκρατίας, έχοντας χάσει κάθε αίσθηση της πραγματικότητας, μας προσφέρουν μια παράσταση γελοιότητας την οποία υπογράφουν, σκηνοθετούν και παίζουν οι ίδιοι. Οι λαμπρές επιδόσεις τους στη συκοφαντία και το δόλο καθιστούν τους τέσσερις υποψηφίους επικίνδυνους για εαυτούς και αλλήλους. Γι' αυτό η ιδέα να φιλοξενηθούν σε συνθήκες καραντίνας κερδίζει έδαφος μέχρι να εκλέξουν αρχηγό.
5. Αντί να ευγνωμονεί την τύχη του που κυκλοφορεί ελεύθερος ανάμεσά μας, ο τέως, χρησιμοποιώντας τη δημοσιότητα που του παρέχει ο Τύπος, παρουσιάζει σε συνέχειες τη βιογραφία του. Αν αρχίζει αν φαντασιώνεται πολιτικές παρεμβάσεις, να είναι σίγουρος πως θα κυκλοφορεί μόνο το Τριώδιο και μεταμφιεσμένος.
6. Ο εκμαυλισμός του ΣΥΡΙΖΑ δεν συντελέστηκε μόνο εξαιτίας των ψεμάτων του για να σφετεριστεί την εξουσία. Παρακολουθώντας σημείο προς σημείο τα λόγια και τις πράξεις των εκφραστών του, είδαμε πόσο αδέξια η κατεργαριά προσπαθούσε να εμφανιστεί ως επιδεξιότητα. Ετσι, οι συκοφαντίες και τα χτυπήματα που απηύθυναν προς κάθε κατεύθυνση στράφηκαν τώρα εναντίον τους, με αποτέλεσμα να χάσουν την επιρροή τους στον κόσμο. Και τώρα τι να καταλογίσει κανείς σ' ένα σχηματισμό που κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο και το μόνο που έχει να πει είναι ότι μια φρικτή συνωμοσία βρίσκεται σε εξέλιξη σε βάρος τους, αντιγράφοντας με τη στάση τους πιστά τις κυβερνήσεις της Δεξιάς και του ΠΑΣΟΚ. Δεν θ' αργήσουν να τραυματίσουν και να παραβιάσουν όσους νόμους καλώς ή κακώς λειτουργούν στην έρημη χώρα. Οι Αριστεροί είναι άκαμπτοι και στρεψοδίκες, αποφασισμένοι να μην αφήσουν την εξουσία επ' ουδενί. Θα χρησιμοποιήσουν ό,τι μπορούν: από φανατισμό, μαγγανείες μέχρι και βλακώδεις προκαταλήψεις. Οσο επιτήδειος κι αν εμφανίζεται ο Τσίπρας, αποκαλώντας σκυλιά τους αντιπάλους του που γαβγίζουν, ενώ το καραβάνι του περνάει, κανείς δεν θα τον ακολουθήσει στην πτώση του. Πρόκειται για ομολογία κλονισμού του πρωθυπουργού και της αρχής ενός τέλους.
7. Πάντα με αηδίαζαν τα μεγάλα λόγια, απ' όπου κι αν προέρχονταν. Ενα παράδειγμα θλιβερό μας θυμίζει ο Τόμας Μαν. Αναφέρεται στον Τολστόι, που φέρεται πως δήλωσε όταν πέθανε ο Ντοστογιέφσκι: «Τον αγαπούσα πολύ αυτόν τον άνθρωπο». Κι όμως, όσο ζούσε ο Ντοστογιέφσκι, ο Τολστόι δεν νοιάστηκε ποτέ γι' αυτόν, και αργότερα σε ένα γράμμα του προς τον βιογράφο του μεγάλου συγγραφέα, τον παρομοίασε με «άλογο που φαινόταν πανέμορφο και άξιζε χίλια ρούβλια ώσπου ξαφνικά κουτσάθηκε και έκτοτε δεν άξιζε δεκάρα». Και συμπλήρωνε: «Οσο περνάνε τα χρόνια, τόσο περισσότερο με νοιάζουν οι άνθρωποι που δεν κουτσαίνουν».

ΟΛΑ ΣΩΣΤΑ (;)

 ΟΛΑ ΣΩΣΤΑ (;)



Ειδήσεις από το μέτωπο του προσφυγικού των τελευταίων ημερών:  Ο αμερικανός υπουργός Εξωτερικών, Τζον Κέρυ  επισκέφτηκε το δίκτυο μεταναστών «Μέλισσα» για να διαπιστώσει τι γίνεται σε εθελοντική βάση για το μεγάλο αυτό πρόβλημα.  Σε επιστολή του στο κολλέγιο επιτρόπων ο Λιθουανός επίτροπος Βιτένις Αντριουκάιτις έφριξε και σοκαρίστηκε για την κατάσταση που επικρατεί στις ελληνικές ακτές  σχετικά με τη διαχείριση των προσφυγικών ροών. Εκρηκτική κατάσταση, και μ’ έναν νεκρό,  στη λωρίδα γης στα σύνορα μας με την ΠΓΔΜ από απελπισμένους ανθρώπους όπου τους  εγκλώβισε το επιλεκτικό κλείσιμο των συνόρων της γείτονας χώρας. Στην κηδεία του ηθοποιού  Μηνά Χατζησάββα υπήρχε «κουμπαράς» όπου μαζεύονταν χρήματα για τους πρόσφυγες.
               Ειδήσεις γεγονότων  που εφόσον θεωρούνται  αποσυνδεδεμένα μεταξύ τους και από τις συνθήκες και τα υποκείμενα που τα δημιουργούν δεν συνιστούν μέρος ενός συστήματος, δεν έχουν μια  συγκεκριμένη αιτία κι ούτε φαίνονται ότι συνδέονται με γενικότερα συμφέροντα στο ατομικό, εθνικό και διεθνές επίπεδο.
               Είναι που χρόνια τώρα ο κυρίαρχος λόγος έχει απορρίψει τα όποια εννοιολογικά εργαλεία θα μας βοηθούσαν να θέσουμε τα σωστά ερωτήματα  που θα οδηγούσαν στην συνολική  προσέγγιση των κοινωνικοοικονομικών φαινομένων, τα οποία καταλήγουμε να προσεγγίζουμε αναμειγνύοντας  επιλεκτικά διάφορους επιμέρους τομείς –οικονομία, κοινωνία, πολιτική, ηθική κλπ. κι εξαφανίζοντας τα υποκείμενα  των δράσεων, κοινωνικές ομάδες και τάξεις, αντικαθιστώντας τα με απρόσωπες πρακτικές. Αν μάλιστα τα κοινωνικά φαινόμενα έχουν στη βάση τους θεωρήσεις που κατασκευάζονται απλώς για επικοινωνία, τότε δεν είναι παρά θεωρητικές κατασκευές που οδηγούν στον σχετικισμό και άρα  δεν υπάρχει τρόπος να αποφασίσει κανείς αν ένα θεωρητικό κατασκεύασμα είναι πιο σωστό από ένα άλλο. Και φυσικά προκρίνεται αυτό που επιβάλλεται επικοινωνιακά.
Είναι κι αυτός ένας τρόπος για να απορριφτεί  κάθε προσπάθεια επιστημονικής θεμελίωσης ή εξεύρεσης βασικών γενικών αρχών ή νόμων με τη βοήθεια των οποίων θα μπορούσαμε  να εξηγήσουμε διεξοδικά, να προβλέψουμε και να επέμβουμε συνειδητά στο  κοινωνικό γίγνεσθαι στο σύνολό του. Κι έτσι παρουσιάζεται εύθραυστο, χαώδες, ασυνεχές το κοινωνικό γίγνεσθαι κι επομένως μόνο μερική, αποσπασματική, περιορισμένη και παροδική μπορεί να είναι η παρέμβασή μας. Δεν μπορούμε λοιπόν ν’ ανακαλύψουμε τις κινητήριες δυνάμεις και τις βασικές νομοτέλειες της ιστορικής διαδικασίας, αντίθετα η χειραγώγηση και καταπίεση του σύγχρονου ανθρώπου παρουσιάζεται  τόσο απρόσωπη που  είναι αδύνατο να εντοπίσουμε τα συμφέροντα που  συμβάλλουν περισσότερο σ’  αυτή τη χειραγώγηση, δηλ. είναι αδύνατο να εντοπίσουμε τον εχθρό.
Και βέβαια η λογική συνέπεια αυτής της αντίληψης είναι η απόρριψη του μαρξισμού, σαν βάση της μεθοδολογίας για τη γνωστική δραστηριότητα και την επαναστατική  καθιέρωση νέων μορφών κοινωνικού συστήματος. Κατηγορώντας το σαν ένα κλειστό, ολιστικό θεωρητικό σύστημα που δίνει   έτοιμες λύσεις το χρεώνουν ότι μόνο στο  δογματισμό και αυταρχισμό οδηγεί. Κι έτσι  η απόρριψη, ή το περισσότερο η επιλεκτική χρήση του, μας στερεί από την κατανόηση των γενικών νόμων της ανάπτυξης της κοινωνικής παραγωγής, του μηχανισμού του κεφαλαιοκρατικού  τρόπου παραγωγής, της πηγής  και της ουσίας της εκμετάλλευσης στο καπιταλιστικό σύστημα.
               Από τον κυρίαρχο λόγο τα κοινωνικά φαινόμενα παρουσιάζονται με τέτοιο τρόπο που δεν μας επιτρέπει να εντοπίσουμε τις αιτίες τους, ενώ η ταυτότητά μας θεωρείται, έστω και εν μέρει, αποτέλεσμα απρόσωπων  κοινωνικών πρακτικών που λειτουργούν  σε διάφορα επίπεδα και διάφορους κοινωνικούς χώρους (φύλο, φυλή, οικονομία, ψυχολογία κλπ.) και  οδηγούν στην παθητική κατασκευή  της υποκειμενικότητας. Και μάλιστα οι όποιες κοινωνικές πρακτικές παρουσιάζονται ολότελα ξεκομμένες από συλλογικούς φορείς δράσης, δηλ. δεν σχετίζονται καθόλου με την ταξική πάλη. Και μένει αναπάντητο το ερώτημα γιατί όλο και πιο σημαντικές περιοχές των σύγχρονων κοινωνιών χαρακτηρίζονται όλο και περισσότερο από  κεντρικά ελεγχόμενες οικονομικές, πολιτικές, πολιτιστικές επιλογές κι αποφάσεις που προσπαθούν όχι απλώς να επηρεάσουν αλλά να καθορίσουν τις κοινωνικές εξελίξεις.
   Υλική πραγματικότητα, δρώντα  υποκείμενα, θεωρητικές αναφορές σ’ αυτά συγχωνεύονται κι ενοποιούνται με τη σκέψη να  αναμειγνύει στοιχεία από τη φιλοσοφία, ψυχανάλυση, λογοτεχνία κλπ. άκριτα και χονδροειδώς για να ερμηνεύσει πολιτικοκοινωνικά φαινόμενα. Πολύπλοκα λοιπόν  κοινωνικοπολιτικά φαινόμενα  εξηγούνται  αναγωγικά και απλουστευτικά  με επιλεκτικές και μπερδεμένες αναφορές στην οικονομία ή στην ψυχολογία αλλά και  στην ηθική ή και στο φύλο κλπ. –και πόσο διαφέρει αυτή η ερμηνεία από τις παλιότερες που εξηγούσαν τα κοινωνικά φαινόμενα  βάσει της έννοιας του φυλετισμού, των ενστίκτων ή και της θεολογίας κλπ. Και όλες οι ερμηνείες δικαιώνουν το μόνιμο και το αναλλοίωτο  στον πυρήνα του  υπάρχοντος κοινωνικού συστήματος.  Κι όλες οι ερμηνείες συνοδεύονται από έναν σχετικισμό που επιχειρεί να μας πείσει πως κάθε θεωρητικό κατασκεύασμα όσο αλλόκοτο κι αν είναι ή κάθε συμπεριφορά και δράση όσο αντιφατική κι αν είναι, όσο δεν απειλούν τον σκληρό πυρήνα του συστήματος,  είναι τόσο σωστό όσο κάθε άλλο. Και στο τέλος πιστεύουμε πως τα κοινωνικά φαινόμενα δεν είναι παρά συμβολικές κατασκευές κι άρα αρκούν  και οι  συμβολικές δράσεις. Προς δόξαν του υπάρχοντος συστήματος.
¨Όλα σωστά λοιπόν; Η Συρία να βομβαρδίζεται από Ευρώπη και ΗΠΑ που  προσπαθούν να βρουν λύση στο προσφυγικό, να υψώνονται φράχτες στην ΕΕ και  να σοκαρίζεται επίτροπός της για τις άθλιες συνθήκες υποδοχής των προσφύγων, σε κηδεία αξιόλογου ηθοποιού οι δικοί του να ανοίγουν  κουτί για φιλανθρωπία στους πρόσφυγες, κλπ. κλπ.

Εφοπλιστές. Οι εΛΛΗΝΕΣ πΑΤΡΙΩΤΕΣ!

 Εφοπλιστές. Οι εΛΛΗΝΕΣ πΑΤΡΙΩΤΕΣ!



Η πρώτη ναυτιλία του κόσμου! Πανηγυρίστε Έλληνες «είμαστε» πλούσιοι! Ο εμπορικός στόλος «μας» είναι μεγαλύτερος από της Μ. Βρετανίας, Γερμανίας και Νορβηγίας μαζί!


-Πώς να θαυμάσει κανείς του Έλληνες πατριώτες που λέγονται εφοπλιστές;

-Μα από την προσφορά στην πατρίδα!

-Ποια είναι η προσφορά τους;

-Μα ότι είναι έλληνες, αυτό αρκεί!

-Και τι κάνουν;

-Οργώνουν με τα πλοία τους τους ωκεανούς, κάνουν εμπόριο και λαθρεμπόριο για το καλό των λαών, μπαίνουν σε εμπόλεμες ζώνες με κίνδυνο να σκοτωθούν οι ναυτεργάτες τους από Μαλαισία και Ινδονησία (τι μας ενδιαφέρει εμάς… και οι μετανάστες πνίγονται…) μαζί και κανένας άτυχος Έλληνας, έχουν τα λεφτά τους στο Σίτυ για να υπάρχει «ελληνικό» απόθεμα και να μη τα κουρέψει εδώ η τρόικα, δεν δίνουν φόρους γιατί αντιστέκονται πετυχημένα στους δανειστές, παίρνουν επιδότηση και θαλασσοδάνεια από τις ελληνικές τράπεζες για να παραγγείλουν πλοία για να μη τα πάρει (τα δάνεια) κανένας μικρομεσαίος μπαταχτσής, παραγγέλλουν πλοία στη Κίνα και στην Κορέα για να μη πεινάνε εκεί τα παιδιά, σηκώνουν σημαία Λιβερίας, Μάρσαλ, Μάλτας, Παναμά, Μπαχάμες για να δίνουν χαρά σε όλα τα κράτη της γης ως Έλληνες και… γενικά αυτό!




Οι Έλληνες εφοπλιστές είναι βυθισμένοι σε…. κρίση κερδών, τα πλοία τους, 4.238, αποτιμώνται μόνο… 105,1 δισεκ. δολάρια και για να βγουν από την κρίση κερδών παραγγέλλουν και άλλα πλοία αξίας 7,8 δισεκ. δολαρίων ενώ για να σώσουν τους «ναυαγούς» ομογάλακτους εφοπλιστές άλλων χωρών, στο πλαίσιο πάντα της παγκόσμιας αλληλεγγύης τους (καθόλου δεν είναι ρατσιστές όπως τα τσιράκια τους της ΧΑ και δείχνουν «αλληλεγγύη» σε κάθε χρώματος εφοπλιστή), αγοράζουν από αυτούς μεταχειρισμένα κοψοχρονιά, με «ψίχουλα» 4,3 δισεκ. δολάρια.


Το σύνολο νέων επενδύσεων στο διάστημα 1.1.2015-30.11.2015 ανήλθε στα 12,083 δισεκ. δολάρια και καλπάζει συνεχώς!

 

Τι είχε πει ο Μαρξ για το πώς το κέρδος μετατρέπεται σε κεφάλαιο και το νέο μεγαλύτερο κέρδος ξανά σε κεφάλαιο και ξανά και ξανά… κι έτσι έχουμε… από τον… ιδρώτα τους(!) τα τεράστια κεφάλαια που αγοράζουν κράτη, κυβερνήσεις, λαούς;


Φυσικά δεν ξεχνάνε ποτέ την πατρίδα οι εφοπλιστές. Να φανταστείτε ότι τιμάνε (χωρίς φόρο) την ελληνική σημαία με το 22% των πλοίων τους να την έχουν τιμη τους και καμάρι τους στα κατάρτια. Αν δε η κυβέρνηση καταργήσει, πριν το 2018 που λήγει, τον «τεράστιο» εθελοντικό(!) «πλοιοκεφαλικό φόρο» των 400 εκ ευρώ για τέσσερα χρόνια ή 236 ευρώ ανά πλοίο ή 0,65 € τη μέρα (!!!) (άρθρο 14, ν. 4223/2013ΦΕΚ Α 287 – 31.12.2013) που υπολογίζεται με βάση τον φοροαπλλακτικό  ν.27/1975 «περί φορολογίας πλοίων, και που αν θέλουν τον πληρώνουν, και κάτι άλλα ψιλά φόρου ανά κ.ο.χ. ή ανα μ. για τα αναψυχής, και αν τους επιδοτήσει για το… ενοίκιο των γραφείων που έχουν εδώ, μπορεί και να αυξήσουν το ποσοστό αυτό!


Ε, τι το έχουμε φυτέψει το άρθρο 107 του συντάγματος, κληρονομιά από το παρασύνταγμα του 1953, για την προστασία των ξένων επενδύσεων, να μη φοροαπαλλάξουμε και τη ναυτιλία «μας»! «Ξένη» είναι και αυτή(!) και το αναγνωρίζουμε συνταγματικώς!!!


Αλλά τι να περιμένεις από μια «αριστερή» κυβέρνηση που μισεί την επιχειρηματικότητα και τον ανεξέλεγκτο σκυλοπνιχτικό εφοπλισμό; Απλώς να διατηρήσει το απαλλακτικό καθεστώς!



Ενδεικτικά κάποιες από τις φοροαπαλλαγές.


1. Απαλλάσσονται από οποιονδήποτε φόρο εισοδήματος τα κέρδη που προκύπτουν από την εκμετάλλευση πλοίων υπό ελληνική σημαία.

2. Απαλλάσσεται από κάθε φορολογία η υπεραξία που μπορεί να πραγματοποιηθεί είτε από την πώληση κάποιου πλοίου, υπό ελληνική σημαία, είτε από την είσπραξη ασφαλιστικής αποζημίωσης, είτε από άλλη αιτία.

3. Μειώνεται ο φόρος στα πλοία της α' κατηγορίας, αν αποδειχθεί ότι το πλοίο αργεί λόγω επισκευών, ελλείψεως εργασίας ή άλλης αιτίας. Οι ημέρες αργίας πρέπει να υπερβαίνουν τους δύο συνεχόμενους μήνες. Για τα πλοία β' κατηγορίας, οι ημέρες αργίας πρέπει να υπερβαίνουν τις 20.

4. Απαλλάσσονται από τον φόρο πλοία α' κατηγορίας, ναυπηγούμενα στην Ελλάδα, αρκεί να τίθενται κάτω από ελληνική σημαία για πρώτη φορά.

5. Απαλλάσσονται κατά 2/3 του φόρου πλοία β' κατηγορίας, ηλικίας μικρότερης των 20 ετών, που υφίστανται επισκευές στην Ελλάδα, το κόστος των οποίων είναι διπλάσιο της αγοραίας αξίας τους.

6. Απαλλάσσονται από τον φόρο πλοία β' κατηγορίας που ναυπηγήθηκαν στην Ελλάδα και βρίσκονται υπό ελληνική σημαία.

7. Μειώνεται η εισφορά προς το Ναυτικό Απομαχικό Ταμείο (ΝΑΤ) για τα πλοία που αποδεδειγμένα αργούν λόγω επισκευών, ελλείψεως εργασίας ή άλλης αιτίας. 8. Απαλλάσσεται από κάθε φόρο, τέλος ή εισφορά ή κράτηση, το εισόδημα που αποκτάται από εταιρείες χαρτοφυλακίου που κατέχουν αποκλειστικά μετοχές εταιρειών πλοιοκτητριών που βρίσκονται υπό ελληνική ή ξένη σημαία και τα πλοία είναι συμβεβλημένα με το ΝΑΤ.

9.Απαλλάσσονται από τη φορολογία πλοία α' κατηγορίας, που ναυπηγήθηκαν στην Ελλάδα και είναι υπό ελληνική σημαία.

10. Απαλλάσσονται από τη φορολογία πλοία α' κατηγορίας που υφίστανται ανακατασκευές ή αντικατάσταση των μηχανημάτων τους στην Ελλάδα. 11. Μείωση του φόρου κατά 50% σε πλοία και κρουαζιερόπλοια α' κατηγορίας υπό ελληνική σημαία. Πηγή: bankingnews.gr  http://www.doctv.gr/page.aspx?itemID=SPG7882





Στοιχεία από:
1.Σύνταγμα της Ελλάδος
Άρθρο 107: (Προστασία κεφαλαίων εξωτερικού και ειδική οικονομική νομοθεσία)
1.H πριν από την 21 Απριλίου 1967 νομοθεσία με αυξημένη τυπική ισχύ για την προστασία κεφαλαίων εξωτερικού διατηρεί την αυξημένη τυπική ισχύ που είχε και εφαρμόζεται και στα κεφάλαια που θα εισάγονται στο εξής.
Την ίδια ισχύ έχουν και οι διατάξεις των Κεφαλαίων A΄ έως και Δ΄ του τμήματος A΄ του νόμου 27/75 «περί φορολογίας πλοίων, επιβολής εισφοράς προς ανάπτυξιν της εμπορικής ναυτιλίας, εγκαταστάσεως αλλοδαπών ναυτιλιακών επιχειρήσεων και ρυθμίσεως συναφών θεμάτων».
2.Νόμος, που εκδίδεται (Ν. 27/75 (ΦΕΚ Α 77) μία φορά μόνο μέσα σε τρεις μήνες από την ισχύ του Συντάγματος, ορίζει τους όρους και τη διαδικασία για την αναθεώρηση ή λύση των εγκριτικών διοικητικών πράξεων που εκδόθηκαν με οποιονδήποτε τύπο κατ' εφαρμογήν του νομοθετικού διατάγματος 2687/1953 ή των συμβάσεων που έχουν συναφθεί από 21 Απριλίου 1967 έως 23 Ιουλίου 1974 για επενδύσεις κεφαλαίων εξωτερικού, με εξαίρεση εκείνες που αφορούν τη νηολόγηση πλοίων με ελληνική σημαία.
2.«Καθημερινή» 6/12/2015. (οικονομικές σελίδες σελ. 11)
«Ναυτεμπορική» 1/12/2015
3.ΠΟΛ.1209/17.9.2015
4.Ν. 27/75 (ΦΕΚ Α 77): Περί φορολογίας πλοίων, επιβολής εισφοράς προς ανάπτυξιν της Εμπορικής Ναυτιλίας, εγκαταστάσεως αλλοδαπών ναυτιλιακών επιχειρήσεων και ρυθμίσεως συναφών θεμάτων".
5.Ν. 4223/13 (ΦΕΚ – 287 Α/31-12-2013): Ενιαίος Φόρος Ιδιοκτησίας Ακινήτων και άλλες διατάξεις.
6.Ν.4336/15 (ΦΕΚ 94 Α/14-08-2015) : Συνταξιοδοτικές διατάξεις Κύρωση του Σχεδίου Σύμβασης Οικονομικής Ενίσχυσης από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας και ρυθμίσεις για την υλοποίηση της Συμφωνίας Χρηματοδότησης. (ΥΠΟΠΑΡΑΓΡΑΦΟΣ Δ.4: ΡΥΘΜΙΣΕΙΣ ΤΟΥ Ν. 27/1975 (Α΄77), ΤΟΥ Ν. 29/1975 (Α΄ 75) ΚΑΙ ΤΟΥ Ν. 4111/2013 (Α΄18)
7.Ν.4256/14 (ΦΕΚ 92 Α/14-04-2014) : Τουριστικά πλοία και άλλες διατάξεις.
8.Οι αλλαγές στη φορολογία πλοίων με το νόμο 4336/2015 [18.08.2015] Επιστημονική ομάδα Taxeahaven- www.taxheaven.gr
9.Γ. Τόλιος: Τα προνόμια του εφοπλιστικού κεφαλαίου
10.ΑΘΗΝΑ ΛΕΒΕΝΤΗ: Προαιρετική η φορολογία για τις ναυτιλιακές,14.03.2015

TOP READ