1 Νοε 2015

ΗΠΑ-«Γιατί με πυροβόλησες»; Αφησε πίσω του τρεις νεκρούς

«Γιατί με πυροβόλησες»; Αφησε πίσω του τρεις νεκρούς


΄΄Δημοκρατια΄΄-΄΄Ελευθερια΄΄

Νέο αιματηρό περιστατικό συνέβη στην άλλη όχθη του Ατλαντικού. Άνδρας άνοιξε πυρ σε δρόμο του Κολοράντο των ΗΠΑ, σκοτώνοντας τρεις ανθρώπους πριν πέσει κι ο ίδιος νεκρός από τα πυρά αστυνομικών.
Η αστυνομία δεν έχει ανακοινώσει λεπτομέρειες από το περιστατικό που συνέβη κοντά στο κέντρο του Κολοράντο Σπρινγκς, αλλά ο δράστης φέρεται να είχε πολλά όπλα και σκότωσε τρεις ανθρώπους, πριν ανοίξει πυρ εναντίον των αστυνομικών οι οποίοι τον καταδίωκαν.
Τη ζωή τους έχασαν ένας έφηβος και δύο γυναίκες, ενώ μία αυτόπτης μάρτυρας δήλωσε ότι είδε έναν άνδρα να πλησιάζει ένα αγόρι που έκανε ποδήλατο

Διαβάζοντας τη φτώχεια πίσω από τους αριθμούς

Διαβάζοντας τη φτώχεια πίσω από τους αριθμούς

Η φτώχεια που εντείνεται και η διαχείρισή της στον καπιταλισμό, αναδεικνύουν τη σαπίλα και τα ιστορικά ξεπερασμένα όρια του συστήματος
Η φτώχεια που εντείνεται και η διαχείρισή της στον καπιταλισμό, αναδεικνύουν τη σαπίλα και τα ιστορικά ξεπερασμένα όρια του συστήματος
Ολο και πιο συχνά το τελευταίο διάστημα έρχονται στο φως της δημοσιότητας εκθέσεις και μελέτες από ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, ερευνητικά ινστιτούτα, αστικούς φορείς κ.λπ. σχετικές με τα μεγέθη της φτώχειας που αφορούν τόσο στη χώρα μας, όσο και παγκοσμίως. Αναφέρουμε ενδεικτικά ορισμένα πρόσφατα δημοσιευμένα στοιχεία:
  • Το 9,6% του παγκόσμιου πληθυσμού ζει σε συνθήκες ακραίας φτώχειας.1
  • Στην Ελλάδα 2,5 εκατ. άνθρωποι ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας και 3,8 εκατ. το προσεγγίζουν.2
  • Σε δείγμα περίπου 50.000 οικογενειών σε όλη την Ελλάδα, το 54% αυτών αντιμετωπίζει επισιτιστική ανασφάλεια και το 21% πείνα την περίοδο 2014 - 2015. Σε δείγμα 64 σχολείων της Αθήνας, 6 στους 10 μαθητές αντιμετωπίζουν επισιτιστική ανασφάλεια στο ίδιο χρονικό διάστημα.3
Το προφανές και αναντίρρητο συμπέρασμα στο οποίο συνηγορούν τα παραπάνω είναι ότι η φτώχεια, τόσο η απόλυτη όσο και η σχετική, βρίσκεται σε υψηλά επίπεδα σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο.
Φυσικά, το ενδιαφέρον - αλλά και η ανησυχία - των αστών για τις διαστάσεις αυτών των φαινομένων δεν είναι πλασματικό. Είναι υπαρκτό και βαθιά ταξικό, γιατί η καπιταλιστική ανάπτυξη μπορεί να πραγματοποιείται μόνο με την εντεινόμενη εκμετάλλευση ικανής εργατικής δύναμης.
Γι' αυτό οι καπιταλιστές, αλλά και τα κόμματά τους, εκφράζουν προβληματισμό και ανησυχία για τις διαστάσεις αυτών των φαινομένων, ιδιαίτερα σε περίοδο οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης, και προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τις πιο ακραίες συνέπειες της φτώχειας με διττή στόχευση:
  • Τη διατήρηση της ικανότητας στοιχειώδους αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης, προκειμένου να εξασφαλίζονται διαθέσιμα εργατικά χέρια.
  • Τη διασφάλιση της ονομαζόμενης «κοινωνικής συνοχής», την απορρόφηση γενικευμένων λαϊκών αντιδράσεων, οικοδομώντας φιλολαϊκό προφίλ, καλλιεργώντας προσδοκίες για βελτίωση της κατάστασης στο μέλλον.
Εξοικείωση με τη φτώχεια και τη μιζέρια
Δεν είναι τυχαίο, βέβαια, ότι αστικά κόμματα, ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί (ΕΕ, Παγκόσμια Τράπεζα) κ.λπ. αναφέρονται και μιλούν κυρίως για την «ακραία φτώχεια», την απόλυτη εξαθλίωση.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ο δείκτης φτώχειας υπολογίζεται παγκοσμίως στα 1,9 δολάρια ημερησίως.4 Στην Ελλάδα, το ημερήσιο όριο φτώχειας είναι 7,6 ευρώ.5 Δηλαδή, οι καπιταλιστές και το κράτος τους θεωρούν και μετράνε για φτωχούς αυτούς που ζουν στην κυριολεξία σε συνθήκες απόλυτης εξαθλίωσης.
Συμβάλλουν και με αυτόν τον τρόπο στη διαμόρφωση συνείδησης μειωμένων απαιτήσεων στους εργαζόμενους, στη λογική «το μη χείρον βέλτιστον», εφαρμόζοντας απρόσκοπτα τις πολιτικές τσακίσματος εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων.
Ετσι ώστε: Αυτός που έχει ένα πιάτο φαΐ, να θεωρείται ευχαριστημένος, αφού δεν πεινάει. Αυτός που πληρώνει όλο και περισσότερο για την υγεία του, να θεωρείται ευχαριστημένος που μπορεί να το κάνει ακόμα. Ο εργαζόμενος των ελαστικών εργασιακών σχέσεων και του μισθού πείνας, να θεωρείται ευχαριστημένος αφού δεν είναι άνεργος. Ο συνταξιούχος με την πετσοκομμένη σύνταξη, να θεωρείται ευχαριστημένος, αφού παίρνει έστω κι αυτήν. Ολα αυτά στοχεύουν στη συμφιλίωση του λαού με τη μιζέρια.
Προτάσσουν την απόλυτη φτώχεια και εξαθλίωση για να συγκαλύψουν την εκτεταμένη σχετική φτώχεια, στην οποία ζουν εκατομμύρια άνθρωποι, που αδυνατούν να καλύψουν βασικές ανάγκες για την επιβίωσή τους και μάλιστα σε συνθήκες παραγωγής τεράστιου κοινωνικού πλούτου, επιστημονικών και τεχνολογικών δυνατοτήτων, αλλά και ανόδου της παραγωγικότητας της εργασίας - που υπάρχει και αναπτύσσεται ακόμα και μέσα στις συνθήκες της κρίσης. Δεν είναι τυχαίο ότι οι αστοί μιλάνε μόνο για την ανταγωνιστικότητα και δε λένε κουβέντα για την αυξημένη παραγωγικότητα της εργασίας.
Ολα αυτά αποτελούν στρατηγική της ΕΕ που εφαρμόζεται ενιαία και παντού από όλες τις αστικές κυβερνήσεις των κρατών - μελών της. Δηλαδή, μέτρα που έχουν τη μορφή των ελάχιστων κοινωνικών παροχών και κατευθύνονται στοχευμένα σε περιορισμένο αριθμό και κατηγορίες του πληθυσμού που ζουν σε συνθήκες εξαθλίωσης και, την ίδια ώρα, εφαρμογή πολιτικών που φτωχοποιούν το σύνολο των εργαζομένων.
Στοχευμένες παροχές σε ελάχιστους
Αυτήν την πολιτική υλοποιεί και η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, με τη συνδρομή και του κλιμακίου της Παγκόσμιας Τράπεζας (που θεωρεί φτωχό αυτόν που ζει με 1,7 ευρώ τη μέρα...), το οποίο ήρθε το προηγούμενο διάστημα στη χώρα μας για να αξιολογήσει και να στηρίξει το έργο της κυβέρνησης και σε αυτόν τον τομέα.
Τέτοιας φύσης μέτρα ήταν, για παράδειγμα, αυτά που περιλάμβανε ο νόμος για την «αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης» της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, ή και αυτά των προηγούμενων κυβερνήσεων. Αντίστοιχα μέτρα σχεδιάζονται και για το επόμενο διάστημα, σύμφωνα με τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης.
Αντικαθίσταται το «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα» με το «Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης», που θα παρέχει μέσω της κάρτας κοινωνικού εισοδήματος οικονομική στήριξη και υπηρεσίες σε είδος (σίτιση, στέγη, υπηρεσίες Υγείας, ένδυση, μετακίνηση) στο κομμάτι εκείνο του πληθυσμού «που έχει πληγεί περισσότερο από τις συνέπειες της κρίσης».
Διευκρινίζεται, μάλιστα, ότι οι παραπάνω παροχές θα δοθούν για το 2016 «με βάση τη στοχευμένη εκτίμηση των προσωπικών αναγκών» του 1 εκατ. περίπου των δικαιούχων παλιότερων παρόμοιων προγραμμάτων και από το 2017 στοχεύουν να το εφαρμόσουν σε όσους ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας.
Αν αυτά τα ψίχουλα δεν προορίζονται σήμερα ούτε γι' αυτούς που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας (που υπολογίζονται στα 2,5 εκατ.)6, πολύ περισσότερο δε θα πρέπει να ελπίζουν για κάποια προνοιακή στήριξη τα υπόλοιπα 4 περίπου εκατομμύρια ανθρώπων που ζουν λίγο πάνω από το όριο της ακραίας φτώχειας.7
Αυτό το σχέδιο η κυβέρνηση το παρουσιάζει ως «ισοδύναμο» της κατάργησης της κατώτερης σύνταξης και μιας σειράς προνοιακών επιδομάτων. Το «Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης» είναι πανομοιότυπο με άλλα παλιότερα προγράμματα της ΕΕ, με ημερομηνία λήξης, που τα διαχειρίζονται κυρίως ΜΚΟ και δήμοι.
Επίσης, στο 3ο μνημόνιο προβλέπεται ότι «οι πόροι για την κοινωνική προστασία πρέπει να περιοριστούν στο 0,5% του ΑΕΠ», και σύμφωνα με τον κρατικό προϋπολογισμό του 2016 η περικοπή αυτή θα γίνει «από τη συνολική επανεξέταση του συστήματος κοινωνικής πρόνοιας». Δηλαδή, με την άγρια περικοπή των προνοιακών, οικογενειακών και άλλων επιδομάτων, του ΕΚΑΣ και των συντάξεων, με την κατάργηση φορολογικών ελαφρύνσεων και τη μείωση της χρηματοδότησης για τα λειτουργικά έξοδα των προνοιακών ιδρυμάτων.
Η κυβέρνηση, παρά την εξάπλωση της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης, χρησιμοποιεί τα όρια και τους δείκτες της ως κριτήριο για περιορισμένες, επιλεκτικές παροχές ή διευκολύνσεις σε όλους τους τομείς (Υγεία, Πρόνοια, Φάρμακο, συντάξεις, φορολογία κ.ά.), τις οποίες μάλιστα παρουσιάζει ότι καλύπτουν «πραγματικές ανάγκες» του λαού, λες και όλοι οι υπόλοιποι φτωχοί είχαν και έχουν κρατικές παροχές επιπλέον των πραγματικών τους αναγκών!
Επίσης, τις χρησιμοποιεί ώστε με το «διαίρει και βασίλευε» να κρατηθεί διαιρεμένη η εργατική τάξη, να παρεμποδίζεται ο ενιαίος αγώνας με τους συμμάχους της, προκειμένου να μην κινδυνεύσει προοπτικά ο κοινός τους αντίπαλος, τα μονοπώλια και η εξουσία τους.
Η βαρβαρότητα του καπιταλισμού
Αυτή είναι η σκληρή καπιταλιστική πραγματικότητα, στην οποία εκφράζονται οι εγγενείς αντιφάσεις που χαρακτηρίζουν συνολικά τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, που από τη μία χρειάζεται την εργατική δύναμη, και από την άλλη δεν μπορεί παρά να παίρνει μέτρα υποτίμησής της, που επιδεινώνουν τους όρους της αναπαραγωγής της.
Για παράδειγμα, από τη μία απαιτούνται μέτρα και παροχές μέσω του ασφαλιστικού συστήματος, αλλά αυτό αντιφάσκει με την ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων και την επιδίωξή τους να συγκρατήσουν το ποσοστό κέρδους το οποίο βρίσκεται σε πτωτική πορεία. Πρόκειται για αντιφάσεις της καπιταλιστικής οικονομίας οι οποίες δεν μπορούν να λυθούν, αφού ο σκοπός της παραγωγής υπακούει στο νόμο του κέρδους. Αυτές ακριβώς τις αντιφάσεις, οι οπορτουνιστές και οι ρεφορμιστές τις χρησιμοποιούν και τις παρουσιάζουν ως πρόβλημα διαχείρισης και αναδιανομής του πλούτου.
Ομως, στο πλαίσιο αυτού του συστήματος η φτώχεια ανακυκλώνεται, αλλά δεν καταργείται. Γιατί είναι ο ίδιος ο χαρακτήρας του καπιταλισμού, που ακριβώς επειδή βασίζεται στην εκμετάλλευση των εργαζομένων, αναπαράγει συνεχώς όλους τους όρους και παράγοντες που οδηγούν στην εκτεταμένη φτώχεια, απόλυτη και σχετική.
Αναδεικνύονται η σαπίλα, τα ιστορικά ξεπερασμένα όριά του. Αποτυπώνεται η έκφραση της βασικής και άλυτης αντίθεσής του, που οξύνεται συνεχώς, επιδεινώνοντας ραγδαία το σύνολο των όρων διαβίωσης των λαϊκών στρωμάτων. Είναι η αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας, το ότι από τη μία οι εργαζόμενοι παράγουν με την εργασία τους το σύνολο του τεράστιου κοινωνικού πλούτου, και από την άλλη τα αποτελέσματα αυτής της εργασίας, αυτός ο πλούτος ιδιοποιείται, καρπώνεται από μια χούφτα καπιταλιστές.
Η ρίζα αυτής της αντίθεσης βρίσκεται στον πυρήνα των υπαρχουσών σχέσεων παραγωγής, που είναι η καπιταλιστική ιδιοκτησία στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής. Από εδώ πηγάζουν ο σκοπός και το κριτήριο αυτής της ανάπτυξης, το κέρδος, που στέκεται εμπόδιο στη λαϊκή ευημερία.
Υπάρχει άλλος δρόμος
Αυτή η βαρβαρότητα δεν είναι μονόδρομος για τους λαούς. Σήμερα, υπάρχουν όλες οι υλικές προϋποθέσεις (επιστημονικές και τεχνολογικές δυνατότητες, παραγωγικότητα της εργασίας, συσσωρευμένος κοινωνικός πλούτος κ.ά.) που θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν τη λαϊκή ευημερία, να ικανοποιήσουν πλήρως τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες. Για να γίνει όμως αυτό πρέπει να λυθεί η παραπάνω βασική αντίθεση, να φύγουν από τη μέση η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και το κριτήριο του κέρδους.
Γι' αυτό οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα έχουν συμφέρον από την οργάνωση του αγώνα και της πάλης για μία άλλη, ριζικά διαφορετική οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας, όπου κουμάντο θα κάνει ο ίδιος λαός και όχι τα μονοπώλια. Για την εργατική - λαϊκή εξουσία, η οποία θα κοινωνικοποιήσει τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, θα τα κάνει λαϊκή περιουσία και θα σχεδιάζει την ανάπτυξη με κριτήριο την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.
Σε μία τέτοια κοινωνία, ο πλούτος που δημιουργούν οι εργαζόμενοι θα επιστρέφεται σε αυτούς, απαλλάσσοντάς τους από ένα μεγάλο μέρος των σημερινών οξυμένων προβλημάτων.
Υπάρχει άλλωστε και η εμπειρία αυτού του άλλου δρόμου ανάπτυξης από τις σοσιαλιστικές χώρες. Ετσι, όταν το 2015 οι καπιταλιστές μετράνε πόσοι δεν έχουν ένα πιάτο φαΐ, πόσα παιδιά υποσιτίζονται στα σχολεία ή πεθαίνουν από την πείνα, από την έλλειψη εμβολίων, πόσοι στερούνται μόρφωση και υγεία, στη Σοβιετική Ενωση του 1930 (κοντά έναν αιώνα πριν) είχε λυθεί μεγάλο μέρος αυτών των προβλημάτων.
Κυρίως είχε τεθεί η βάση εξάλειψης του συνόλου των παραγόντων που προκαλούν φτώχεια, κάτι που δεν πρόκειται να λύσει ο καπιταλισμός.
Παραπομπές
1. Μελέτη της Παγκόσμιας Τράπεζας/2015
2. Μελέτη του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής/2015
3. Μελέτη του Ινστιτούτου Prolepsis/2014 - 2015
4. Ο.π.
5. Μελέτη του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής/2015
6. Μελέτη του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής/2015
7. Μελέτη του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής/2015

Της
Χριστίνας ΜΑΤΣΙΑΚΑ*
* Η Χριστίνα Ματσιακά είναι μέλος του Τμήματος Υγείας - Πρόνοιας της ΚΕ 

Η σκοτεινή «υπόθεση Μέρτεν» και ο … εθνάρχης Καραμανλής

 Η σκοτεινή «υπόθεση Μέρτεν» και ο … εθνάρχης Καραμανλής

Από αριστερά: Τάκος Μακρής, Κωνσταντίνος Καραμανλής, Μάξ Μέρτεν
Από αριστερά: Τάκος Μακρής, Κωνσταντίνος Καραμανλής, Μάξ Μέρτεν.
Δάνης Παπαβασιλείου / Πηγή: Ημεροδρόμος.
Δεν είναι η πρώτη φορά που εμπλέκεται το όνομα του τέως πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή στην υπόθεση των συνεργατών των ναζί κατά τη διάρκεια της κατοχής (1941- 1944). 


Τον Φεβρουάριο του 1959 ο Μάξ Μέρτεν, κατηγορούμενος σε δίκη για εγκλήματα πολέμου και ειδικότερα για την εξόντωση των Εβραίων της Θεσσαλονίκης, ανέφερε ότι τόσο ο Καραμανλής, τότε πρωθυπουργός, όσο και άλλα επιφανή στελέχη της ΕΡΕ, υπήρξαν συνεργάτες των κατακητών. 
Εντύπωση προκαλούσε τότε,  η σπουδή της κυβέρνησης της ΕΡΕ,  να κλείσει άρον- άρον την «υπόθεση Μέρτεν», γεγονός που προκάλεσε μεγάλη ένταση με την τότε αξιωματική αντιπολίτευση της ΕΔΑ.
Αξίζει λοιπόν ο κόπος να δούμε με λίγα λόγια ποιά ήταν η «υπόθεση Μέρτεν» και το πολύ σκοτεινό (απ΄ ότι φαίνεται και σήμερα) παρασκήνιο της.

Θύελλα στη Βουλή 

Στις 16 Οκτώβρη του 1960, κατά τη διάρκεια μιας θυελλώδους συνεδρίασης στη Βουλή για τη διαβόητη «υπόθεση Μέρτεν », βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος της ΕΡΕ επιτίθενται κατά βουλευτών της αξιωματικής αντιπολίτευσης, της ΕΔΑ. Σημειώνονται συμπλοκές και η συνεδρίαση διακόπτεται. Το επεισόδιο υπογράμμιζε τη σημασία της υπόθεσης αυτής, η οποία είχε ως κεντρικό πρόσωπο τον πρώην ναζί αξιωματικό Μαξ Μέρτεν , ο οποίος ευθυνόταν για σειρά εγκλημάτων πολέμου που διαπράχθηκαν κατά τη διάρκεια της Κατοχής στη Θεσσαλονίκη.

Το ταξίδι Καραμανλή στη Γερμανία

Ο Μέρτεν συνελήφθη, κατά σύμπτωση, στην Αθήνα το Μάη του 1957. Το Μάρτη του 1958, εκδόθηκε το παραπεμπτικό βούλευμα και ορίστηκε η δίκη του. Το Νοέμβρη του 1958, ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής και ο υπουργός Εξωτερικών Ε. Αβέρωφ πραγματοποίησαν επίσκεψη στη Δυτ. Γερμανία. Οι Δυτικογερμανοί ηγέτες ενδιαφέρονταν για τη διείσδυση του γερμανικού κεφαλαίου στην Ελλάδα. Ηθελαν, όμως, να σταματήσει και η δίωξη των εγκληματιών πολέμου στην Ελλάδα, ώστε παράγοντες της οικονομικής και πολιτικής ζωής της Δυτ. Γερμανίας, που βαρύνονταν με εγκλήματα ή είχαν εντάλματα για την κατοχική τους δράση, να μπορούν να μπαινοβγαίνουν ανενόχλητα στη χώρα μας.
Αβέρωφ- Καραμανλής- Αντενάουερ υπογράφουν συμφωνία
Αβέρωφ- Καραμανλής- Αντενάουερ υπογράφουν συμφωνία
Οπως αποδείχτηκε, η ελληνική κυβέρνηση προχώρησε σ” αυτήν την κατάπτυστη συμφωνία, με αντάλλαγμα μερικά εκατομμύρια μάρκα. Στα τέλη του Γενάρη του 1959, ήρθε για συζήτηση στη Βουλή νομοσχέδιο «περί αναστολής διώξεως εγκληματιών πολέμου»… Μπροστά στις αντιδράσεις των βουλευτών της ΕΔΑ, η κυβέρνηση εξαίρεσε την περίπτωση Μέρτεν . Ολοι, όμως, γνώριζαν ότι επρόκειτο για παραπλανητικό ελιγμό.

Η δίκη 

Η δίκη του Μέρτεν άρχισε στις 11 Φλεβάρη του 1959 και κράτησε 20 μέρες. Ο Μέρτεν καταδικάστηκε σε ποινές από 6 έως 20 χρόνια για διάφορα αδικήματα, όπως παράνομες φυλακίσεις και εγκλεισμούς σε στρατόπεδα συγκέντρωσης Ελλήνων και Ισραηλιτών, φόνους και θάνατο από ασιτία Ισραηλιτών, «γκέτο» σε βάρος 56.000 Ισραηλιτών, καταστροφή του εβραϊκού νεκροταφείου Θεσσαλονίκης, εκτόπιση στα γερμανικά στρατόπεδα 40.000 Εβραίων κλπ. Τελικά, το Νοέμβρη του 1959, με τροποποίηση του προηγούμενου νόμου, ο Μέρτεν αποφυλακίστηκε και απελάθηκε. Στη Γερμανία συνελήφθη, αλλά γρήγορα αφέθηκε ελεύθερος…
Ο ΜΑΞ ΜΕΡΤΕΝ, ΔΕΞΙΑ, στη δίκη του με τον δικηγόρο του. Φλεβάρης 1959. Υπόθεση Εβραίοι Θεσσαλονίκης
Ο ΜΑΞ ΜΕΡΤΕΝ, ΔΕΞΙΑ, στη δίκη του με τον δικηγόρο του. Φλεβάρης 1959. 
Λίγο αργότερα, το Σεπτέμβρη του 1960, η γερμανική εφημερίδα «Ηχώ του Αμβούργου» και το περιοδικό «Ντερ Σπίγκελ» δημοσίευσαν αφηγήσεις του Μέρτεν , σύμφωνα με τις οποίες ο Κ. Καραμανλής και ο υπουργός Εσωτερικών Δημ. Μακρής ήταν συνεργάτες των κατοχικών δυνάμεων.
Το εξώφυλλο του Spiegel με τις αποκαλύψεις για τον Καραμανλή
Το εξώφυλλο του Spiegel με τις αποκαλύψεις για τον Καραμανλή
Το γεγονός προκαλεί σάλο στην Ελλάδα, όπου η κυβέρνηση απορρίπτει μετά βδελυγμίας τις «αποκαλύψεις», αρνείται, όμως, να απαντήσει στα ερωτήματα και τις καταγγελίες της ΕΔΑ για τους πραγματικούς λόγους απελευθέρωσης του Μέρτεν . Προκαλώντας έτσι και ένταση στη Βουλή.

Ο Μποστ για την «υπόθεση Μέρτεν» 

Απολαύστε μια γελοιογαφία της εποχής, δια χειρός Μπόστ (Μέντη Μποσταντζόγλου) 
mertenbost

Εχω κι άλλα διλήματα ...

 Εχω κι άλλα διλήματα ...

Προώθηση απο το "ΑΝΤΙΒΑΡΟ"





   Το πρώτο και βασικό δίλημμα είναι ...


-Ταξική επίθεση τώρα με συντριβή του οπορτουνισμού ... 
-ή ταξική προσμονή (αφοπλισμός) ενός “υποφερτού” καπιταλισμού που όμως δεν έχει άλλο ιστορικό δρόμο παρά την οπισθοδρόμηση.


    Για κάθε εργαζόμενο η αντικειμενική απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη παρά ... το πρώτο σκέλος του διλήμματος. Κι΄όμως ο υποκειμενικός παράγοντας ... “επιλέγει” το δεύτερο σκέλος ... και περιμένει στον καναπέ. Μήπως τελικά αυτό το γεγονός αναιρεί την αναγκαιότητα της ταξικής επίθεσης ?? Οχι ... για έναν απλό λόγο. Η επίθεση της αστικής τάξης ενάντια στον λαό αυτή την στιγμή εκδηλώνεται σχεδιασμένη ακριβώς πάνω στις αντικειμενικές ανάγκες του κεφαλαίου που την ίδια στιγμή με τους μηχανισμούς του προσπαθεί (και καταφέρνει) να πείθει την μάζα πως πρέπει να “συμπεριφερθεί” με υποκειμενικούς, δικούς της κανόνες ... που όμως τυχαίνει να έχει σχεδιάσει για λογαριασμό της το ίδιο το κεφάλαιο. Δεν μπορεί το κεφάλαιο να σε σφάζει “αντικειμενικά” ... και συ να αντιδράς “υποκειμενικά” ... όχι για να γλυτώσεις το λαιμό σου απ΄το μαχαίρι ... αλλά μη τυχόν στομώσει η λάμα και πάψει να “δουλεύει”. Οσο ο υποκειμενικός παράγοντας ... δεν θα συναντά την αντικειμενική πραγματικότητα τόσο η σφαγή θα συνεχίζεται. Η σφαγή δεν θα σταματήσει παρά με την ταξική αντεπίθεση.




    Ταξική επίθεση λοιπόν !!! Και οι συνθήκες ... και οι συσχετισμοί ?? Εμπρός στην επίθεση ... κι΄ας φάμε τα μούτρα μας ?? Εμπρός σε μιά επίθεση που ο λαός θα την δεί ... live απ΄τα κανάλια ?? Τον χρειαζόμαστε τον λαό ... ή όχι ?? Τον χρειαζόμαστε σαν κομπάρσο και support της πρωτοπορίας ... ή τον θέλουμε συνειδητοποιημένο και αποφασισμένο για τον λόγο που ξεσηκώνεται ?? Μήπως να ξαμολύσουμε τίποτα “ΚΝΑΤ” να συγκρουστούν με τα φασισταριά και τους άλλους μηχανισμούς της εξουσίας ... με την ελπίδα οτι μέσα στο μπάχαλο ... θα ξεσηκωθεί στο πλάι μας ο λαός ?? Ολοι μα όλοι οι “πονηροί” υπηρέτες της αστικής εξουσίας ... αυτό θα το επιθυμούσαν στις δεδομένες συνθήκες ... διακαώς. Μήπως ν΄αρχίσουμε να “τραγουδάμε” στον λαό αυτό που θέλει να ακούσει ... και όταν έρθει με το μέρος μας ... το γυρνάμε το τροπάρι ?? Οι ίδιοι “πονηροί” θα το επιθυμούσαν και αυτό στις δεδομένες συνθήκες !!!





    Αρα η τακτική ... δεν πρέπει να βολεύει ... τους “πονηρούς” και δεν μπορεί να μην λέει την αλήθεια στο λαό.


Η αλήθεια δεν είναι άλλη : πολιτική οργάνωση των μαζών με στόχο την λαική εξουσία. Οταν οι αντικειμενικές συνθήκες είναι ώριμες ... σε έναν υποκειμενικά ανέτοιμο λαό ... δεν έχεις παρά να του προτείνεις ... την απλή λενινιστική αλήθεια. Τίποτα άλλο.




    Η πολιτική οργάνωση των μαζών οδηγεί σε προεπαναστατική ή επαναστατική κατάσταση όπου η αστική τάξη δεν μπορείνα επιβάλει την εξουσία της και η λαική μάζα δεν θέλει να κυβερνηθεί άλλο απο τον αστικό μηχανισμό της “κοινοβουλευτικής δημοκρατίας”. Η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν θα μπορεί να επιτελεί τον παλιό της ρόλο στην διατήρηση της αστικής κυριαρχίας. Η έκβαση της ταξικής όξυνσης θα είναι η απώλεια της εξουσίας απο τους αστούς και η κατάκτησή της απο τις οργανωμένες ταξικές δυνάμεις. Η κατάρρευση του αστικού κράτους θα είναι αποτέλεσμα της ακραίας του δυσλειτουργίας με τους παλιούς όρους. 

Αυτή η διαπίστωση κάνει φανερή την γελοιότητα της θέσης των οπορτουνιστών-σοσιαλδημοκρατών πως οι ταξικές δυνάμεις θα πρέπει να κατακτήσουν πρώτα την κοινοβουλευτική πλειοψηφία της αστικής δημοκρατίας και τότε να επιχειρήσουν την κατάκτηση της εξουσίας. Με άλλα λόγια προτείνουν στο προλεταριάτο να συμβάλει στην ομαλή λειτουργία του μηχανισμού καταπίεσης και εξαγοράς του, με την ελπίδα οτι κάποτε το προλεταριάτο θα κατακτήσει τους μηχανισμούς εξουσίας της αστικής δημοκρατίας και θα τους θέσει στην υπηρεσία του. Προτείνουν στο προλεταριάτο να συνεχίσει να σκάβει τον λάκο του και όταν βρεθεί στο πάτο, του τάζουν πως θα μπορέσει να βγεί στην επιφάνεια και να ρίξει μέσα τους αστούς που περιμένουν εκεί με όλα τους τα όπλα.




    Είναι προφανές πως σε μια επαναστατική κατάσταση δεν θα υπάρξει η “τεχνική” ευκαιρία να καταγραφούν σε αστικό κοινοβουλευτικό μηχανισμό οι επαναστατικές τάσεις της κοινωνίας για τον λόγο οτι τότε οι παλιοί μηχανισμοί εξουσίας βρίσκονται υπό κατάρρευση. Το προλεταριάτο διεξάγει την ταξική μάχη και ανατρέπει την αστική εξουσία όταν έχει συγκεντρώσει την κρίσιμη μάζα επαναστατικών δυνάμεων, χωρίς να αυτοαφοπλίζεται περιμένωντας να γίνει καμμιά επίσημη ψηφοφορία (και μάλιστα οργανωμένη απο την αστική τάξη υπο τον ζυγό της και την κυριαρχία της) που θα αφαιρεί την εξουσία απο τους αστούς και θα την παραδίδει στους επαναστάτες. Το προλεταριάτο γνωρίζει πως για την επιτυχία της επαναστασής του και την ανατροπή της αστικής τάξης πρέπει να έχει οπωσδήποτε την συμπάθεια της πλειοψηφίας των εργαζόμενων και επομένως του πληθυσμού

Αυτό το δεδομένο είναι κρίσιμο για την επιλογή της στιγμής και της συγκυρίας που το προλεταριάτο πρώτο θα αποφασίσει ποιά είναι η στιγμή της αποφασιστικής επίθεσης ενάντια στην αστική τάξη. Σε αυτή την στιγμή δεν είναι απαραίτητο πως η συνειδητά οργανωμένη πρωτοπορία του προλεταριάτου θα αποτελεί την πλειοψηφία του πληθυσμού (ούτε ακόμα πως ολόκληρο το προλεταριάτο θα αποτελεί την πλειοψηφία), αλλά η πλειοψηφία του πληθυσμού παρ΄ότι διστακτική ή πολιτικά ανενεργής θα βλέπει με συμπάθεια την δράση του οργανωμένου προλεταριάτου και ταυτόχρονα δεν θα επιθυμεί την συνέχιση της αστικής εξουσίας. Ομως οι τεράστιες μάζες των “εξαγορασμένων-παραπλανημένων” προλετάριων, μισοπρολετάριων και μικροαστών ποτέ δεν θα ταχθούν αυτόματα και προκαταβολικά υπέρ της κυριαρχίας του προλεταριάτου. 

Ολοι αυτοί θα τραβηχτούν με το μέρος του επαναστατημένου προλεταριάτου μόνο ύστερα απο την ανατροπή της αστικής εξουσίας και την συντριβή του κρατικού της μηχανισμού που ως τα τώρα κρατούσε όλες αυτές τις τάξεις κάτω απο την κυριαρχία της αστικής. Το επαναστατημένο προλεταριάτο δεν χρειάζεται καμμία επίφαση “δημοκρατικότητας” στην προσπαθειά του για την ανατροπή ενός αντιδημοκρατικού εκμεταλλευτικού συστήματος. Το πρώτο που χρειάζεται είναι να επιλέξει σωστά την στιγμή και την τακτική της επίθεσης ενάντια στην αστική τάξη και δεύτερο πρέπει μετά την νικηφόρα έκβαση της επίθεσης να εκμεταλλευτεί τις ταλαντεύσεις της μικροαστικής (εξαγορασμένης) τάξης με τρόπο τέτοιο που να την ουδετεροποιήσειΔηλαδή να την εμποδίσει να πάει με το μέρος των εκμεταλλευτών όσο θα εξελίσεται η διαδικασία εδραίωσης της πολιτικής εξουσίας της διχτατορίας του προλεταριάτου και της βίαιης καταστολής της αντίστασης που πρόβαλλαν και θα προβάλλουν πάντα οι εκμεταλλευτές.





    Η αποτυχία (ή η αναβολή) της επιτυχημένης πολιτικής οργάνωσης των μαζών έχει κατά βάση προβλέψιμα επακόλουθα. Οσο το ποσοστό κέρδους της καπιταλιστικής παραγωγής αναπόφευκτα θα μειώνεται (αυτό αποτελεί την πραγματική βάση των εξελίξεων), κάθε διαδικασία “κοινωνικής προόδου” στα καπιταλιστικά πλαίσια θα βρίσκεται σε συνεχές καθοδικό σπιράλ ενώ ταυτόχρονα το σπιράλ της πραγματικής κοινωνικής εξαθλίωσης θα είναι σταθερά και έντονα ανοδικό. Οσο αυτή η εσωτερική “διένεξη” του συστήματος δεν επιλύεται με την ίδια την ανατροπή και καταστροφή του ίδιου του συστήματος, τόσο το σύστημα ιδεολογικής επιβολής θα γίνεται και πιό αυταρχικό επειδή τα όρια της “ομαλής” επιβολής (χωρίς δηλαδή κοινωνικές εντάσεις που βάζουν σε κίνδυνο την σταθερότητα του ίδιου του συστήματος) ... είναι πεπερασμένα. Τότε το καπιταλιστικό σύστημα εγκαταλείπει (ή αμβλύνει σοβαρά) τους μηχανισμούς της “ομαλής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας” και εισέρχεται στην φάση της ανοιχτής δικτατορίας της αστικής τάξης ... δηλώνοντας ευθέως πως δεν μπορεί με τον παλιό τρόπο. Ολα αρχίζουν με μιά μεγάλη καπιταλιστική οικονομική κρίση που θέτει σε κίνηση τον καπιταλιστικό μηχανισμό καταστροφής και της παγκόσμιας αναδιανομής με τα συνεπακόλουθα πολιτικά φαινόμενα (προετοιμασίες πολέμων, φασιστικοποίηση “δημοκρατιών”, ανοιχτός φασισμός, επίθεση στα εργατικά δικαιώματα και στα εργατικά κινήματα, ιμπεριαλιστικός πόλεμος κλπ κλπ). Οσο πιό αυταρχικό γίνεται το σύστημα τόσο θα σπρώχνει τεράστιες μάζες στον δρόμο της ταξικής συνειδητοποίησης. Είναι μοιραίο λοιπόν το ιστορικό γεγονός ότι οι μεγάλες ευκαιρίες του εργατικού επαναστατικού κινήματος θα προκύπτουν σε τέτοιες αναπόφευκτες στον καπιταλισμό περιόδους κρίσης. Αλλο είναι αυτό και άλλο το ταξικό κίνημα να πέσει στην παγίδα του κοινοβουλευτισμού και των “ειρηνικών” δρόμων (στο όνομα της αποφυγής των πολέμων και της βίας που στον καπιταλισμό είναι βέβαια) ... περιμένοντας απροετοίμαστο την αναπόφευκτη περίοδο των επαναστάσεων. Ενα τέτοιο αυτοαφοπλισμένο ταξικό κίνημα που λόγω αδυναμίας θα αναβάλει την επαναστατική ρήξη το μόνο που θα συνεισφέρει είναι η “βοηθειά” του στην προσωρινή επανασταθεροποίηση της αστικής εξουσίας.


    Κάθε ταξικό κίνημα έχει το καθήκον να καταγγέλει, να αποκαλύπτει και νά κάνει το παν για να αποτρέπει τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και να κινεί τις μάζες στην αποφυγή του σφαγείου. Δεν βγάζει έτσι μόνο του τα μάτια του “απομακρύνωντας” την επαναστατική περίοδο. Ισα-ίσα αποσταθεροποιεί την αστική εξουσία που θα διευθύνει την ούτως ή άλλως αναπόφευκτη είσοδο στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο (ποντάρωντας στον ένα ή στον άλλο ισχυρό) και αποδυναμώνει σοβαρά τα σχέδια της αστικής τάξης να στρατολογήσει τον λαό υπό την "εθνική" σημαία για τα δικά της συμφέροντα. Αποτρέπει δηλαδή την επικράτηση του εθνικισμού, δρά διεθνιστικά και εν΄τέλει διευκολύνει την μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε εμφύλιο. Η άρνηση αυτής της διαδικασίας ξεκινά απο την εξωπραγματική ελπίδα της αποτροπής του ιμπεριαλιστικού πολέμου και καταλήγει πάντα στον εθνικισμό που οδηγεί τους λαούς στις κρεατομηχανές για το συμφέρον του καπιταλιστή.





    Η ταξική πολιτική oργάνωση των μαζών πάνω σε αυτούς τους άξονες ... αν κινηθεί ... θα έχει ελπίδες. Αυτή είναι η μαρξιστική-λενινιστική ... απλή αλλά ... σκληρή αλήθεια. Απο τα χρόνια της δράσης του Μάρξ και αργότερα του Λένιν γίναν πολλά, αλλά οι κλασσικοί ... έβλεπαν τις τάσεις !!! Πρώτος ο Μάρξ διατύπωσε ... Ο κάθε καπιταλιστής ξεκάνει πολλούς άλλους καπιταλιστές. Χέρι με χέρι με αυτή την συγκεντροποίηση ή με την απαλλοτρίωση πολλών καπιταλιστών απο λίγους αναπτύσεται, σε διαρκώς αυξανόμενη κλίμακα, η συνεργατική μορφή του προτσές εργασίας, η συνειδητή τεχνική εφαρμογή της επιστήμης, η σχεδιασμένη εκμετάλλευση γής, η μετατροπή των μέσων εργασίας σε μέσα εργασίας τέτοια, που μπορούν να χρησιμοποιηθούν μόνο από κοινού, η πραγματοποίηση οικονομιών σε όλα τα μέσα παραγωγής με τη χρησιμοποιησή τους σαν μέσων παραγωγής συνδυασμένης κοινωνικής εργασίας, το μπλέξιμο όλων των λαών στο δίχτυ της παγκόσμιας αγοράς και μαζί με αυτό ο διεθνής χαρακτήρας του καπιταλιστικού καθεστώτος. !!!!! Αργότερα ο Λένιν έγραφε ... Σε αυτές τις προηγμένες χώρες (Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία κτλ) το εθνικό ζήτημα έχει λυθεί απο καιρό, η εθνική κοινότητα έφαγε τα ψωμιά της απο καιρό, α ν τ ι κ ε ι μ ε ν ι κ ά δεν υπάρχουν “πανεθνικά καθήκοντα. Γι΄αυτό, μόνο σ΄αυτές τις χώρες είναι δυνατό να “τιναχτεί στον αέρα” σήμερα κιόλας η εθνική κοινότητα και να εγκαθιδρυθεί η ταξική κοινότητα. Διαφορετικά είναι τα πράγματα στις μη αναπτυγμένες χώρες ... εκεί αντικειμενικά υπάρχουν ακόμα πανεθνικά καθήκοντα. Δηλαδή δημοκρατικά καθήκοντα, καθήκοντα αποτίναξης του αλλοεθνικού ζυγού”.


    Ας αρχίσουμε να το συνειδητοποιούμε ... πως το κεφάλαιο ολοκληρώνοντας τον μονοπωλιακό του χαρακτήρα όλο και λιγότερο θα χρειάζεται τα εθνικά σύνορα στην αναζήτηση του κέρδους ... όλο και περισσότερο θα τα βρίσκει εμπόδια. Απο την άλλη όμως ... τα χρειάζεται “τρελλά” για να μπορεί να καλλιεργεί μέσα στις μάζες τις “μεγάλες εθνικές” ιδέες που θα ρίχνουν τους λαούς στους πολέμους. Χρειάζεται και θα εκμεταλλεύεται την παραμικρή “εθνική” διαφορά ... για να εξουδετερώνει την διεθνιστική δράση των μαζών. Τα εθνικά σύνορα θα “πρέπει” μόνο να εξασφαλίζουν την εξουσία της αστικής τάξης χωρίς όμως να περιορίζουν τα κέρδη της. Αυτό το μοντελάκι ψάχνει να βρεί και να εφαρμόσει το παγκόσμιο κεφάλαιο ... ειδικά μετά τις ανατροπές στον σοσιαλιστικό κόσμο. Ολο και λιγότερες “εθνικές” αστικές τάξεις θα συναντάμε στον δρόμο μας ... αφού η κάθε αστική τάξη για να επιβιώσει μέσα στο πλέγμα του παγκόσμιου μονοπωλιακού καπιταλισμού ... δεν μπορεί παρά να μεταμορφώνεται στην ουσία της ... αντικειμενικά σε αντεθνική (με την έννοια που περιέγραψα). 

Προσοχή εδώ !!! Αλλο αντεθνική για το συμφέρον της ... και άλλο εξαρτημένη. Αλλο εξαρτημένη αστική τάξη και άλλο ... αστική τάξη που θέλει δεν θέλει, για την επιβιωσή της αναγκάζεται να μπεί στην αρρένα του αδυσώπητου ενδομονοπωλιακού ανταγωνισμού. Εξαρτημένη αστική τάξη είναι εκείνη που για να δρά και να επιβιώνει ως αστική τάξη χρειάζεται την “συνδρομή” ισχυρότερων αστικών τάξεων μέσω μιας εκμεταλλευτικής δομής που επιβάλει η ισχυρότερη στην πιό αδύνατη και ταυτόχρονα ... καμμιά άλλη αστική τάξη πιό ανίσχυρη δεν εξαρτιέται με παρόμοιες δομές απο αυτή. Με λίγα λόγια τέτοια εξαρτημένη αστική τάξη θα βρούμε μόνο ... στην βάση της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας. Οτιδήποτε πάνω απο την βάση (και μέχρι και την κορυφή) ... αποτελείται απο εθνικές αστικές τάξεις που εξαρτώνται με εκμεταλλευτικές ανταγωνιστικές σχέσεις απο τους απο πάνω και εξαρτούν με παρόμοιους μηχανισμούς τους από κάτω. Είναι μιά σχέση αλληλεξάρτησης ... που μεταβάλλεται δυναμικά ανά πάσα στιγμή ανάλογα με την κίνηση των οικονομικών και κατ΄επέκταση των πολιτικοστρατιωτικών παραγόντων. Δηλαδή φεύγοντας απο την βάση της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας ... περνάμε στην περιοχή των μικρών ή μεγαλύτερων αστικών τάξεων-ιμπεριαλιστών ... που ο καθένας πασχίζει συνεχώς να οργανώσει μια εξαρτημένη μικρο-πυραμίδα που την λέμε σφαίρα επιρροής

Μιλάμε για μιά σχέση ανισότιμης αλληλεξάρτησης στην οποία συμμετέχει το κάθε “εθνικό” ιμπεριαλιστικό κέντρο (μικρό, μεγαλύτερο ή μεγάλο, λίγο ή πολύ εξαρτημένο) δομημένο με την μορφή μιάς κρατικής εξουσίας της αστικής τάξης. Μέσα σε αυτό το πολύπλοκο πλέγμα η κάθε φύσει και θέσει μονοπωλιακή-ιμπεριαλιστική εθνική αστική τάξη ... καταλαβαίνει πως δεν έχει τον παραμικρό λόγο να παλεύει για “ανεξαρτησία” ... αλλά για εκείνο τον “βέλτιστο” βαθμό εξάρτησης που θα τις εξασφαλίζει στις δεδομένες συνθήκες την ευνοικότερη επέκταση της σφαίρας επιρροής της. Ακόμα και αυτοί που βρίσκονται στην κορφή της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας .... πολλές δεκαετίες τώρα ... διαλέγουν τομείς που παραχωρούν την “ανεξαρτησία” τους με στόχο να διευρύνουν τις σφαίρες επιρροής. Οσο πιό ψηλά ανεβαίνουμε στην πυραμίδα τόσο ... χάνουμε τα πραγματικά πανεθνικά καθήκοντα που έλεγε ο Λένιν. Τα “πανεθνικά” καθήκοντα τα θυμούνται οι αστικές εξουσίες όταν θα έρθει η ώρα του ιμπεριαλιστικού πολέμου που θα φροντίσει για την βίαιη ανακατανομή των σφαιρών επιρροής. Τότε το κάθε ταξικό κίνημα ... πάνω στο μεγάλο επαναστατικό διεθνιστικό καθήκον ... θα πρέπει να προσαρμόσει το κάθε υπαρκτό και πραγματικό εθνικό-λαικό καθήκον.




 
Η Μεγάλη Ιδέα
   Το εθνικό-λαικό καθήκον ... όσο εξαιρετικά σπάνια θα συμπίπτει με το “εθνικό” καθήκον των αστών ... άλλο τόσο σπάνια θα βρισκόμαστε σε συγκυρίες πραγματικής αλλά σύντομης και ευκαιριακής συμμαχίας αστών και λαού. Και όσο ο μονοπωλιακός χαρακτήρας του παγκόσμιου καπιταλισμού θα εμβαθύνεται ... τόσο αυτή η πιθανότητα ... θα γίνεται απίθανη. 

Απο την ελληνική ιστορία του 20ου αιώνα (όταν ο ελληνικός καπιταλισμός ήταν στα σπάργανα – όταν δηλαδή οι κοινωνικές συνθήκες ακόμα αντικειμενικά έθεταν πανεθνικά καθήκοντα) ... σε δυό μόνο “στιγμές” ο λαός βρέθηκε πραγματικά σε ταύτιση “συμφερόντων” με την αστική εξουσία. Η πρώτη ήταν οι Βαλκανικοί πόλεμοι που ουσιαστικά ήταν προπαρασκευαστικοί του πρώτου ιμπεριαλιστικού πολέμου ... και το πανεθνικό καθήκον ήταν η αποτίναξη του οθωμανικού ζυγού απο τον υπόλοιπο ελληνικό γεωγραφικό κορμό. Πολύ σύντομα η ταύτιση των συμφερόντων λαού και εξουσίας ... έπαψε ... με την αστική εξουσία να επιχειρεί τον εθνικό πόλεμο να τον εξαργυρώσει στα πεδία του ιμπεριαλιστικού. Η ελληνική αστική τάξη μπλέχτηκε στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, η Ελλάδα του ελεεινού “εθνάρχη” Βενιζέλου πολέμησε ενάντια στην Σοβιετική Ρωσία και λίγο μετά έσυρε ολόκληρο τον λαό σε ιμπεριαλιστικούς τυχοδιωκτισμούς σχεδόν μέχρι την Αγκυρα και στην μικρασιατική τραγωδία. 

Η δεύτερη φορά ήταν η ιταλική ιμπεριαλιστική επίθεση και η τριπλή κατοχή που ακολούθησε. Η αστική εξουσία ... ή συνεργάσθηκε με τον κατακτητή ή λάκισε. Γρήγορα το λαικό αντιστασιακό κίνημα απόκτησε ταξικά χαρακτηριστικά και δεν δίστασε ... ούτε να συνεργασθεί με ένοπλα τμήματα της αστικής αντίδρασης ... ούτε και να τα τσακίσει όταν θέλησαν να παίξουν ανοιχτά τον προδοτικό ρόλο τους. Για εκείνο το κίνημα το “μέτρημα” του εθνικού καθήκοντος ως μιά ορισμένη φάση ήταν σωστό ... αλλά αργότερα στο όνομα μιάς φαντασιακής και στην ουσία απραγματοποίητης "εθνικής ενότητας" κατέληξε στον αφοπλισμό και στην ήττα του. 

Προκύπτει κάποιο δίδαγμα ?? 

Εστω και αν κάποτε (???) θεωρητικά υπάρξουν συνθήκες συγκυριακής “εθνικής συμμαχίας” το σίγουρο είναι οτι εξαρχής στους κύριους σχεδιασμούς της αστικής τάξης ... θα βρίσκεται το πνίξιμο κάθε προσπάθειας αμφισβήτησης της αστικής εξουσίας εκ΄μέρους του εργατικού-λαικού κινήματος. Ενα το κρατούμενο. Πέρα απ΄αυτό ... στους σχεδιασμούς της σημερινής μονοπωλιακής αστικής τάξης ποιό προοδευτικό καθήκον μπορεί άραγε να χωρέσει ?? Κανένα απολύτως !!! Η βαθειά αντιδραστικοποίηση της σημερινής αστικής τάξης και η ισχυρότατη προσδεσή της σε υπερεθνικές ιμπεριαλιστικές συμμαχίες ... ακόμα και την υπεράσπιση των συνόρων της χώρας, ή την υπεράσπιση της “δημοκρατίας” εκ μέρους της αστικής τάξης ... την μετετρέπουναυτόματα και αμετάκλητα ... σε “ακεραιότητα” της χώρας διαπραγματεύσιμη ανά πάσα στιγμή στο ιμπεριαλιστικό τραπέζι που γίνονται οι “ειρηνικές” ή οι μεταπολεμικές μοιρασιές ... και σε υπεράσπιση της “δημοκρατίας” μόνο ... αν και εφόσον δεν είναι αναγκαία η ανοιχτή φασιστική διχτατορία της αστικής εξουσίας. Για τέτοιους “υπερασπιστές” της πατρίδας μιλάμε και τοιούτους “δημοκράτες” !!! Με λίγα λόγια ... ας ξεχάσουμε οριστικά ... τις εθνικές ενότητες τουλάχιστον για τα μέτρα της Ελλάδας. Εκτός εαν πιστεύουμε πως η καπιταλιστική Ελλάδα του στενού πυρήνα της ΕΕ και του ΝΑΤΟ με την γεωστρατηγική θέση που κατέχει (παρότι βρίσκεται σε κρίση) ... ανήκει στην βάση της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας.  


Στρατηγέ μου ιδού ο στρατός σας !!!
   Ποτέ στην ιστορία της αστικής εξουσίας ... η αστική τάξη δεν έπαψε εκτός απο την χρησιμοποίηση “εθνικών” καθηκόντων ... να προσπαθεί να παρασύρει τους λαούς ... και με “υπερεθνικά”. Είναι οι συμμαχίες του αστικού κράτους για την εξασφάλιση των συμφερόντων και της επιβίωσης της αστικής εξουσίας. 

Η ιστορία της ελληνικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας ξεκίνησε με ρωσόφιλο, γαλλόφιλο και αγγλόφιλο κόμμα και εκτυλίχθηκε σε ένα τεράστιο κουβάρι εξάρτησης και προδοσίας. Τον φασίστα Μεταξά τον ανάγκασε η αστική τάξη να πολεμήσει ενάντια στους ιδεολογικούς συμμάχους του επειδή το ελληνικό κεφάλαιο είχε επενδύσει τα συμφεροντά του στο αγγλικό “άλογο”. Ο ελληνικός καπιταλισμός ... την αναπτυξή του και την μονοπωλιακή εξελιξή του ... την πόνταρε στα μεταπολεμικά “άλογα” του ΝΑΤΟ και της ενωμένης Ευρώπης ... θέτοντας την επιλογή αυτή σαν τον ύψιστο “εθνικό” στόχο. Ακόμα και σήμερα τεράστιες μάζες του ελληνικού λαού ... δεν μπορούν να “ξεκολλήσουν” απ΄αυτό το “εθνικό καθήκον” ... που τις καταστρέφει κάθε μέρα. Είναι πασιφανές πως η αστική εξουσία και όλοι ανεξαιρέτως οι υπηρέτες της ... έχουν ήδη επιλέξει ποντάρισμα ... για την επόμενη παγκόσμια όξυνση που φαίνεται πως πλησιάζει. Η σημερινή ελληνική αστική τάξη δρά “διεθνιστικά” για την πάρτη της ... την ίδια στιγμή που βγάζει φλύκταινες όταν ακούει για το διεθνιστικό καθήκον των λαών που στην αναλυσή της ταυτίζεται με την ... εθνική προδοσία.


    Και μέσα στον λαό τι γίνεται ?? Χάος !!! “Αν φύγουμε απο το ΝΑΤΟ και την ΕΕ ... ποιοί θα είναι οι συμμαχοί μας ... χωρίς συμμάχους θα μας καταπιούν σε λίγες ώρες”. Η απόλυτη άρνηση του διεθνιστικού καθήκοντος, η απόλυτη άρνηση της διεθνιστικής υποστήριξης, η απόλυτη άρνηση της δύναμης του λαού ... η απόλυτη ταύτιση του συμφέροντος του λαού με το συμφέρον της αστικής τάξης. Η παραίτηση ... απ΄τη λογική !!! Αφού το έχουμε μάθει το παραμύθι ... ο αστός θα διαλέξει συμμαχίες για το συμφέρον του ... τάπαμε δεν υπάρχει κοινό συμφέρον με τον λαό ... ο αστός θα βολευτεί με την θυσία του λαού ... και στην ανάγκη τους συμμάχους του θα παρακαλέσει-προσκαλέσει να καθαρίσουν όταν τα βρεί σκούρα με τον λαό.Η ιστορία μας είναι χτισμένη ... μόνο πάνω σε τέτοιες παρακλήσεις-προσκλήσεις.





    Το προεπαναστατικό ταξικό-λαικό κίνημα (δηλαδή χωρίς ακόμα την εξουσία), το επαναστατικό ή το νικηφόρο επαναστατικό (με την εργατική εξουσία κατακτημένη) ... μπορεί να βρεί συμμάχους. Εδώ είναι το ζουμί. Είναι αδύνατο να μην βρεί.Πρώτα και κύρια ... τους άλλους λαούς. Εκτός αν φανταζόμαστε ... πως μπορεί κάποτε να υπάρξει μιά προεπαναστατική ή επαναστατική π.χ. Ελλάδα (το πιθανότερο στην προετοιμασία ή στην εξέλιξη ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου) ... σαν μιά νησίδα κοινωνικής διέγερσης μέσα σε μιά θάλασσα ταξικής ηρεμίας. Εκτός αν πιστεύουμε πως το πρόβλημα του παγκόσμιου καπιταλισμού είναι ... π.χ. η Ελλάδα. Ρε τι λέτε ρέ !!! Τότε ... θα βράζει όλος ο κόσμος !!! Ολοι οι λαοί θα βρίσκονται σε κοινωνική διέγερση. Οι κοινωνίες θα έχουν μπροστά τους το μεγάλο δίλημμα ... αυταρχισμός-φασισμός του αστού ή διχτατορία του εργαζόμενου ?? Η κάθε αστική-“εθνική” εξουσία θα δυσκολεύεται αφάνταστα να κινήσει τις μηχανές της επιβολής και του πολέμου ... ο φόβος της ήττας θα φέρνει παράλυση ... οι μηχανισμοί “χρειάζονται” προσωπικό που να θέλει ... ο οπορτουνισμός ξευτιλισμένος στα μάτια των μαζών θα έχει αρχίσει την μεταμόρφωση απο πολύχρωμη πεταλούδα στο φασιστικό σκουλήκι ... τα παλιά μεγαλεία του εργάτη των ισχυρών χωρών που ζούσε “καλά” ρουφώντας το αίμα του εργάτη των αδύνατων θα είναι ένα πικρό μακρυνό απραγματοποίητο όνειρο ... τα παλιά μεγαλεία για να ξανάρθουν θα “ζητάνε” ανείπωτο αίμα και σάρκα να καταβροχθίσουν ... τεράστιες αποφασισμένες “εθνικές” μάζες θα θέλουν να σταθούν πλάι με τις άλλες “εθνικές” μάζες. Νάτοι οι πρώτοι και καλύτεροι πραγματικοί σύμμαχοι. Το ζήτημα δεν είναι αν θα συμβεί έτσι ... το ζήτημα είναι ... αν θα είσαι έτοιμος όταν θα συμβεί έτσι.




   Αλλά δεν θα βρείς μόνο συμμάχους. Θα ... εκμεταλλευτείς και “συμμάχους” !!! Χρόνια τώρα τις λέμε ενδοιμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Θα έρχονται και θα παρακαλάνε. Το κυνήγι του κέρδους είναι ακόρεστη αρρώστια ... τυφλώνει. Ο Σήφης ο Ατσάλινος ... περικυκλωμένος μέχρι ασφυξίας ... κομπολόι τους έπαιξε κάποτε. Ρε τον αθεόφοβο ... με όλους συμμάχησε !!! Φαίνεται πως είχε στο μυαλό του τον Βλαδίμηρο ... «Το πρόβλημα “ποιας πλευράς πρέπει να εύχεται κανείς πιο πολύ την επιτυχία” ισοδυναμεί με το πρόβλημα, “ποιας αστικής τάξης πρέπει να εύχεται κανείς πιο πολύ την επιτυχία”. […] Ο Μαρξ έλυσε το γνωστό πρόβλημα τότε που υπήρχαν - και όχι μόνο υπήρχαν, μα και βρίσκονταν στο προσκήνιο του ιστορικού προτσές στα σπουδαιότερα κράτη της Ευρώπης - αναμφισβήτητα προοδευτικά αστικά κινήματα. Στις μέρες μας θα ήταν γελοίο και να σκεφτεί κανείς για προοδευτική αστική τάξη και για προοδευτικό αστικό κίνημα […] Η παλιά αστική “δημοκρατία” αυτών των κεντρικών και σπουδαιότατων μεγάλων κρατών έγινε αντιδραστική». Το προχώρησε το πράμα ο Σήφης: ειρήνη με όσο το δυνατό περισσότερους καπιταλιστές ... και αργά ή γρήγορα ... θα πλακωθούν μεταξύ τους. Εκείνος ένα λάθος ... δεν έκανε. Να θεωρήσει κάποιους τέτοιους “συμμάχους” ... μόνιμους και πιστούς. Τους συμπεριφέρθηκε ... και τους εκμεταλλεύθηκε έτσι όπως τους άξιζε ... σαν ευκαιριακούς και άπιστους. Είπαμε ... κανονικό κομπολόι ... έπαιξε με τις “ανάγκες” τους και τα σχεδιά τους. Ετσι θα γίνεται πάντα. Πάντα θα υπάρχουν ... άσπονδοι “σύμμαχοι”. Το ζήτημα είναι να αναλύσεις σωστά τις “ανάγκες” τους ... να μην συμμαχήσεις μαζί τους, αλλά να "συμμαχήσεις" ... να μην ταυτίσεις την τύχη σου μαζί τους ... να τους κοροϊδέψεις. Ολα μπορεί να γίνουν ... τίποτα δεν αποκλείεται. Ομως τίποτα απ΄όλα αυτά δεν μπορεί να ... θεωρητικοποιηθεί και κυρίως το απρόβλεπτο στις ενδομονοπωλιακές-ενδοιμπεριαλιστικές φιδοφιλίες. Ολα θα τα κρίνει ... ανά πάσα ... στιγμή η συγκυρία.




   Κανένα ταξικό κίνημα, σε οποιαδήποτε φάση της δράσης του, αν προσκολληθεί σε οποιαδήποτε τάχα σταθερή και μόνιμη συμμαχία με οποιαδήποτε αστική τάξη (της χώρας ή αλλης) ... την ώρα που οι συνθήκες θα αλλάζουν με τρελλό ρυθμό σαν τους ανεμοδείχτες σε θύελλα ... δεν πρόκειται να τελειώσει νικηφόρα. Εμείς οι έλληνες το πήραμε το μάθημα το ΄44. Φαντάζουν παράξενες κάποιες απόψεις που ξεχωρίζουν τις αστικές τάξεις σε εξαρτημένες και όχι ... και ακόμα ... τους ιμπεριαλιστές σε “ισχυρούς” και “αδύναμους”. Ετσι είναι ... αλλά σε τι βοηθάει ??

Φαντάζονται μήπως πως κάποιοι ιμπεριαλιστές ... μπορεί να είναι και λίγο ... “αντιιμπεριαλιστές” ?? Υπάρχουν μάλιστα και προσπάθειες να θεωρητικοποιηθούν τέτοιες αναλύσεις και να αναζητήσουν ... πιό πιθανούς ή ενδεχομένως και πιό πιστούς “συμμάχους” απο το σινάφι των ιμπεριαλιστών. Αρχίζουν να ψελίζουν ... κάτι σκόρπια ακόμα ... περί Ρωσίας του Πούτιν ή περί Κίνας !!! Ακούγονται διάφορα για το ρώσικο κεφάλαιο που δεν είναι τόσο πολύ ιμπεριαλιστικό ... επειδή λένε εξάγει μόνο πρώτες ύλες (είναι δηλαδή και λιγάκι αποικία ... με την αστική τάξη της πουλημένη στους ισχυρούς που την εκμεταλλεύονται - κρίμα !) ... ή επειδή το ρώσικο κεφάλαιο διατηρεί ακόμα κάποια κρατικομονοπωλιακά χαρακτηριστικά ή επειδή το χρηματιστικό κεφάλαιο δεν έχει αποκτήσει ακόμα κυριαρχία επί του βιομηχανικού κλπ κλπ. Παρόμοια κάποιοι σκέφτονται και για τον κινέζικο καπιταλισμό και μάλιστα επειδή τρέφουν και ψευδαισθήσεις βασισμένες στο σημερινό ψευδεπίγραφο πολιτικό εποικοδόμημά του ... “ψιλο”-υπολογίζουν την Κίνα ... σαν να βρίσκεται σε μιά λενινιστική ΝΕΠ διαρκείας καμμιά πενηνταριά χρόνια τώρα. 

   Και έτσι νάναι ωρέ παλληκάρια ... δεν υπολογίζεται δυό βασικούς παράγοντες. 

Πρώτο ... κάνετε σοβαρό λάθος εαν κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ανάπτυξης του ρώσικου ή του κινέζικου καπιταλισμού ... θεωρείτε οτι μπορεί κάτω από ορισμένες συνθήκες (και δεν εννοούμε συνθήκες παρέμβασης του λαικού παράγοντα, αλλά συνθήκες εξέλιξης των ενδοιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και συμμαχιών) ... να αναστρέψουν την πορεία προς την μονοπωλιακή ολοκληρωσή τους. 

Δεύτερο ... δεν υπολογίζετε τις βέβαιες διακυμάνσεις παρέμβασης του λαικού παράγοντα σε κάθε χώρα ... με θετικό ή με αρνητικό πρόσημο. Και καλά ... σήμερα φαντάζει πως μιά τέτοια ευκαιριακή “συμμαχία” κινημάτων με ισχυρές αστικές τάξεις (USA-Ευρώπη) είναι απίθανη ή και απραγματοποίητη και απο την άλλη πιό πιθανή με εκείνη της Ρωσίας, της Κίνας ή και άλλων πόλων που θα αναδειχθούν. 

Και ωρέ ... λέω εάν ... φτάσουμε σε μιά κατάσταση που τα ταξικά κινήματα σε κάποια ή κάποιες ισχυρές ιμπεριαλιστικές χώρες αδυνατίζουν σοβαρά τις αστικές εξουσίες (δεν είναι απίθανο π.χ. κάπου στην Ευρώπη) και η ρώσικη αστική τάξη π.χ. αναγκασθεί ή καταφέρει να μετατρέψει την ρώσικη κοινωνία (συμμαχώντας με άλλες αστικές εξουσίες ... λέω π.χ. USA ή ακόμα Κίνα ή και Ιαπωνία) σε ένα φασιστικό στρατόπεδο (απίθανο ??) ... τότε όλες οι θεωρίες πάνε κατά διαόλου.


    Ο αδύναμος κρίκος ... θα υπάρξει. Η δουλειά του ταξικού κινήματος δεν είναι να τον βρεί απο τώρα. Δεν είναι δυνατόν να τον βρεί. Το ταξικό κίνημα ... δεν μπορεί να είναι χαρτορίχτρα. Εξάλλου στις χαρτορίχτρες καταφεύγουν παραλυμένες, άπραγες και άβουλες υπάρξεις για να ακούσουν αυτό που θέλουν. Το επικίνδυνο είναι πως ο αστός κάνει την δουλειά του μιά χαρά. Απραγοι και άβουλοι για την ώρα ... είναι μόνο οι λαοί.

TOP READ