13 Οκτ 2015

Πλαστικό χρήμα; Γιατί;

 Πλαστικό χρήμα; Γιατί;


Θά 'θελα νά 'ξερα ποιος διεστραμμένος νους σκέφτηκε το τελευταίο τερτίπι τού περίφημου ελέγχου κεφαλαίων (κάπιταλ κοντρόλ, που λέμε στην Ελλάδα), σύμφωνα με το οποίο οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι συνταξιούχοι δεν θα μπορούν να σηκώνουν από τους λογαριασμούς τους 420 ευρώ μετρητά κάθε βδομάδα αλλά μόνο 150. Τα υπόλοιπα θα έχουν δικαίωμα να τα ξοδεύουν μόνο με κάρτα.

Όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση, το μέτρο εντάσσεται σε μια γενικώτερη προσπάθεια να επεκταθεί η χρήση πλαστικού χρήματος από τους έλληνες, οι οποίοι είναι μαθημένοι να πληρώνουν με ρευστό. Πώς να το κάνουμε; Ο έλληνας γουστάρει να βγάζει το μπαγιόκο από την τσέπη με το ένα χέρι, να φτύνει τα δάχτυλα του άλλου χεριού και να αρχίζει το μέτρημα... Ε, ντροπή πια! Έτσι θα γίνουμε ευρωπαίοι; Με το να μας βλέπουν οι ευρωπαίοι και να γελάνε;


Η προπαγάνδα περί πλαστικού χρήματος από το πρωτοσέλιδο της φιλοκυβερνητικής "Αυγής"...

"Μα καλά", θα αναρωτηθείτε τώρα, "έχουμε λύσει τα άλλα τα προβλήματά μας και δεν έχει άλλη κάψα η κυβέρνηση;" Όχι, φυσικά. Η βασική δικαιολογία τής κυβέρνησης είναι ότι η χρήση πλαστικού χρήματος επιτρέπει τον έλεγχο της κίνησης του χρήματος και αποτρέπει την φοροδιαφυγή. Καλή δεν είναι ως δικαιολογία; Πολύ καλή. Κι εσείς συμφωνείτε, ε; Μπράβο σας!

Μπα, π' ανάθεμά σας, κουκούτσι μυαλό δεν έχετε; Βρε σεις, δεν είπαμε πιο πάνω ότι το μέτρο ισχύει για δημοσίους υπαλλήλους και συνταξιούχους; Αυτουνών την χρηματική ροή θέλει να ελέγξει η κυβέρνηση; Αυτουνών την φοροδιαφυγή θέλει να πατάξει; Ήμαρτον, δηλαδή! Μα, το κράτος ξέρει γι' αυτούς και το πόσα παίρνουν και το πότε τα παίρνουν, αφού αυτό είναι ο εργοδότης τους!

Θα μου πείτε ότι δεν είναι η φοροδιαφυγή αυτών το πρόβλημα αλλά εκείνων από τους οποίους αυτοί ψωνίζουν μέχρι σήμερα δίχως απόδειξη, διότι -υποτίθεται πως- ο μπακάλης της γειτονιάς θα υποχρεωθεί να κόψει απόδειξη αν τον πληρώσεις με κάρτα, ακριβώς για να δικαιολογήσει την είσπραξη. Κι εγώ θα σας απαντήσω: τρίχες! Και, μάλιστα, τρίχες κατσαρές, από εκείνες που δεν ισιώνουν με τίποτε, διότι: (α) ποιός θα κάνει έλεγχο, αφού οι εφορίες και οι πάσης φύσεως ελεγκτικοί μηχανισμοί είναι μισοδιαλυμένοι; (β) πώς θα κάνει έλεγχο, αφού η απόδειξη της κάρτας δεν είναι απαραίτητο να αντιστοιχεί σε συγκεκριμμένη απόδειξη πώλησης (π.χ. έχω δικαίωμα να πληρώσω την μισή αξία τής συναλλαγής με κάρτα και να δώσω τα υπόλοιπα μετρητά) ενώ δεν απαγορεύεται να ζητήσω από τον μπακάλη μου να μου χτυπήσει μια κάρτα 200 ευρώ και να μου δώσει το διακοσάρι στο χέρι επειδή ξέμεινα από ρευστό (χρόνια πελάτης του είμαι, θα με εξυπηρετήσει κι εγώ θα του δώσω 2-3 ευρώ να του καλύψω την προμήθεια που θα του πάρει η τράπεζα).


Ας σοβαρευτούμε λίγο. Είναι σαφές ότι το εν λόγω μέτρο δεν έχει καμμιά σχέση με την πάταξη της φοροδιαφυγής. Δεν ξέρω πόσο συνωμοσιολογικός θα ακουστώ αλλά το διεστραμμένο μου μυαλό ταξιδεύει σε άλλους προορισμούς, λιγώτερο ή περισσότερο σοβαρούς:

(α) Η αυξημένη χρήση πλαστικού χρήματος συνεπάγεται αυξημένα έσοδα για τις τράπεζες. Μη ξεχνάμε ότι οι τράπεζες εισπράττουν ετήσια προμήθεια 20+ ευρώ για κάθε πιστωτική κάρτα που κυκλοφορεί αλλά και προμήθεια 1,5% (κατά μέσο όρο) από κάθε συναλλαγή που γίνεται με πλαστικό χρήμα. Να κάνουμε λίγες πράξεις; Ας υποθέσουμε ότι 2,5 εκατομμύρια δημόσιοι υπάλληλοι και συνταξιούχοι διακινούν με κάρτα από 300 ευρώ τον μήνα έκαστος, όπερ 2,5 επί 300 ίσον 750 εκατομμυριάκια επί 1,5% προμήθεια ίσον 11,25 εκατομμύρια στα ταμεία των τραπεζών κάθε μήνα, ήτοι 135 εκατομμυριάκια ετησίως. Συν 2,5 εκατομμύρια κάρτες, προς ένα εικοσάρικο ετήσια συνδρομή εκάστη, άλλο ένα πενηντάρι. Το όλον 185 εκατομμύρια κάθε χρόνο. Καθόλου άσχημα, ε; Πα μαλ, που λένε και οι γάλλοι. Με τα μισά απ' αυτά τα λεφτά κάποιος αγόρασε ολόκληρη Αγροτική Τράπεζα (ονόματα δεν λέμε, οικογένειες δεν θίγουμε).


... αλλά και της αντιπολιτευόμενης "Καθημερινής".

(β) Εδώ είναι η συνωμοσιολογία... Μέχρι σήμερα, το κράτος αλλά και κάθε ενδιαφερόμενος (π.χ. μονοπώλια, εταιρείες έρευνας αγοράς κλπ) ήξεραν τι αγοράζουμε. Με την χρήση πλαστικού χρήματος, θα γνωρίζουν πλέον και ποιοί τα αγοράζουμε όλα αυτά. Με απλά λόγια, αρκεί μια μικρή βελτίωση στο σχετικό λογισμικό για να μαθευτεί ότι δεν μου αρέσουν τα γιαουρτάκια με 0% λιπαρά, ότι προτιμώ το αρνίσιο κρέας από το μοσχαρίσιο ή ότι δεν χρησιμοποιώ προφυλακτικά. Σκεφτείτε το λίγο και θα δείτε ότι ο οργουελικός κόσμος δεν βρίσκεται πολύ μακρυά.

(γ) ...κι εδώ είναι το σπουδαιότερο. Θυμάστε τι ντόρος ξέσπασε πριν λίγο καιρό με το περίφημο "σχέδιο Βαρουφάκη" για δήθεν χακάρισμα των ΑΦΜ και έξοδο από το ευρώ με χρήση εικονικού νομίσματος τύπου IOU(*); Είναι προφανές ότι η γενικευμένη χρήση πλαστικού χρήματος πετυχαίνει τους στόχους τού IOU, δηλαδή περιορίζει την χρήση τού πραγματικού χρήματος. Το οποίο θα παραμένει στα συρτάρια των τραπεζών προς κάθε χρήση που εκείνες θα θεωρούν κατάλληλη.

(δ) Μέχρι σήμερα, με τον έλεγχο κεφαλαίων σε εξέλιξη, μπορούσαμε να σηκώνουμε 420 ευρώ κάθε βδομάδα και επί πλέον να ψωνίζουμε όσα και ό,τι θέλαμε με την πιστωτική μας κάρτα. Η εφαρμογή τού σχεδιαζόμενου μέτρου προϋποθέτει ότι θα μπει εβδομαδιαίο όριο 270 ευρώ στην χρήση των πιστωτικών καρτών. Δεν νομίζω ότι υπάρχει αποτελεσματικώτερος τρόπος για να αυξηθούν οι αποπληθωριστικές πιέσεις, οπότε ετοιμαστείτε για πολλά γέλια.

(ε) Η επιλογή των δημοσίων υπαλλήλων και των συνταξιούχων έγινε γιατί το καλούπωμά τους δεν έχει ιδιαίτερες δυσκολίες ακριβώς επειδή η πηγή των εισοδημάτων τους είναι φανερή και συγκεκριμμένη. Είμαι απολύτως σίγουρος ότι πολύ σύντομα το εν λόγω μέτρο θα επεκταθεί σε όλους. Μόνο που... και κλείνω με αυτή την παρατήρηση... μόνο που οι πραγματικά έχοντες, οι πραγματικά φοροδιαφεύγοντες και οι πραγματικά κινούντες μαύρο χρήμα έχουν τα λεφτά τους σε ξένες τράπεζες και χρησιμοποιούν ξένες πιστωτικές κάρτες, στις οποίες δεν μπορεί να επιβληθεί κανένας περιορισμός.


--------------------------------------
(*) ΙΟU: Ηχητικό αρκτικόλεξο (άι όου γιου) από την αγγλική φράση I owe you, που σημαίνει σου χρωστάω. Το νόημά του είναι ότι, αν δεν έχουμε λεφτά, ψωνίζω από το μαγαζί σου και, αντί για μετρητά, σου δίνω ενα χαρτί (έναν τίτλο) με το οποίο αποδέχομαι ότι σου χρωστάω το y


yyσυγκεκριμμένο ποσό. Εσύ μ' αυτό το χαρτί πας στο βενζινάδικο να φουλάρεις το αμάξι σ
ου, κατόπιν ο βενζινάς το χρησιμοποιεί για να πληρώσει το φροντιστήριο του παιδιού του κλπ.

Συρία: Το γέλιο της… αρκούδας

Συρία: Το γέλιο της… αρκούδας

Μέσα σε ένα μόλις 15μερο, τα ρωσικά αεροσκάφη, του θρυλικού σοβιετικού κατασκευαστή, Σουχόϊ, διαφόρων τύπων, νέας γενιάς και εκμοντερνισμένα παλιότερης, κατέστρεψαν πάνω από το 50% των υποδομών του αυτοαποκαλούμενου "Ισλαμικού κράτους", επιχειρώντας από ένα και μόνο αεροδρόμιο, αυτό της συριακής πόλης Λαττάκεια.
Hmeimim airbase
Ρωσικό αεροσκάφος SU-34 στη Συρία. Πηγή: AP

Η Ρωσία, από τις 28 Σεπτέμβρη, για πρώτη φορά μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης, έβγαινε με αξιώσεις στο διεθνή στίβο. Και για να μην αφήσει περιθώρια "παρερμηνείας" σε όσους έσπευσαν να φωνασκήσουν ασυστόλως και ξεδιάντροπα για "λάθος κτυπήματα" και "απώλειες αμάχων", η Μόσχα έστειλε και καμιά 25ριά πυραύλους με την ονομασία "Καλίμπρ", από την Κασπία (!). Από 1500 χιλιόμετρα μακριά, δηλαδή, με δυνατότητα πτήσης στα 80 -1000 μέτρα πάνω από τη γη και ανάλογα με τη μορφολογία του εδάφους. Η απόκλιση των πυραύλων από το στόχο είναι του επιπέδου συν πλην πέντε μέτρα. Τουτέστιν, αντί για το δεξί μπορεί να πλήξει "κατά λάθος" το αριστερό παράθυρο στο τρομοκρατικό καταφύγιο των δολοφόνων του ισλαμικού χαλιφάτου.

Μαύρη Δυτική προπαγάνδα και ολιγωρία

Σύσσωμη η σκουριασμένη προπαγανδιστική μηχανή του Δυτικού κόσμου, η οποία είχε συνηθίσει να παίζει "χωρίς αντίπαλο" και σερβίρει παραπληροφόρηση ανάλογα με τα συμφέροντά της, συνέχισε την "πεπατημένη" και αυτή τη φορά. Ο νέος πρόεδρος της “παλιάς Ευρώπης”, Πολωνός Ντόναλντ Τουσκ, κάκισε τη Ρωσία ότι με την επέμβασή της θα οξύνει το πρόβλημα των προσφύγων και θα πολλαπλασιαστούν όσοι επιδιώκουν να καταφύγουν στην Ευρώπη. Εδώ είναι που το άσπρο γίνεται μαύρο. Επί ένα χρόνο 11 χώρες, ΗΠΑ, Γαλλία,  Αγγλία, Τουρκία, και άλλες, παρίσταναν πως βομβάρδιζαν του τρομοκράτες του χαλιφάτου, και αυτό, παρά τα  "πλήγματα" τριπλασίασε το έδαφος εξάπλωσής του, ενώ οι αποκεφαλισμοί κυρίως Ευρωπαίων και Αμερικανών πολιτών και οι καταστροφές των ιστορικών μνημείων ήταν στην καθημερινή τηλεοπτική "γυροβολιά" του.
Μέσα σε αυτό το διάστημα χιλιάδες απλών πολιτών της Συρίας, εκατοντάδες χιλιάδες αργότερα, εκατομμύρια στο τέλος, στην προσπάθειά τους να επιβιώσουν, συνέρρεαν στα τουρκικά παράλια και όσοι δεν γινόταν βορά στα ψάρια του Αιγαίου, περνούσαν στα ελληνικά νησιά δημιουργώντας τεράστια προβλήματα και βάζοντας μπουρλότο στα θεμέλια της φετεινής τουριστικής σαιζόν. Μαζί με τους Σύριους, το δρόμο της προσφυγιάς πήραν και εκατομμύρια άλλοι κάτοικοι των περιοχών της Λιβύης, του Ιράκ, κ.α. που έτυχαν των "ευεργετικών" αμερικανικών επεμβάσεων τα προηγούμενα χρόνια.

Βομβαρδισμοί παραπληροφόρησης

Τι κάνουν στη Συρία τα ρωσικά αεροσκάφη με τους βομβαρδισμούς των υποδομών των τρομοκρατών; Εξοντώνουν αυτούς που αποτελούν την αιτία της αναγκαστικής προσφυγιάς, άρα δημιουργούν προϋποθέσεις ανακοπής του ρεύματος φυγής και επιστροφής πολλών απ΄ όσους ήδη έφυγαν. Αν πράγματι αυτό επιθυμεί η Ενωμένη Ευρώπη, τότε σε τι αποσκοπούν τα αλόγιστα λόγια του Τούσκ και άλλων "καρδιναλίων" των Βρυξελλών; Τι θέση παίρνει η ελληνική διπλωματία πάνω σε αυτό το ακανθώδες θέμα που θίγει άμεσα τη χώρα μας, η οποία εκ της γεωγραφίας γίνεται ο βασικός αποδέκτης των -κυνηγημένων από τις εστίες τους- προσφύγων;
Μετά τα χειρουργικά πλήγματα με τους πυραύλους από την Κασπία, οι Αμερικανοί το μόνο που σκαρφίστηκαν, ήταν να βάλουν το διεθνή τηλεοπτικό τους τηλεβόα, το CNN, να διαδίδει –“σύμφωνα με ανώνυμες πηγές στο Πεντάγωνο”- ότι έξι πύραυλοι έπεσαν στο έδαφος του Ιράν. Δηλαδή, αφού δεν μπορούμε να αποκρύψουμε το γεγονός τότε το ... αμαυρώνουμε. Τι κι αν Μόσχα και Τεχεράνη δηλώνουν ότι πύραυλοι στο έδαφος του Ιράν δεν έπεσαν. Που ακόμα και να έπεφταν, δεν είναι έξω από το νόμο των πιθανοτήτων. Αλλωστε, αυτά έχουν ξανασυμβεί. Θυμίζουμε πως το 1999, όταν οι Αμερικανοί και το ΝΑΤΟ βομβάρδιζαν το Βελιγράδι, κάποιοι πύραυλοι ξέφυγαν έως και 200 χιλιόμετρα και έπεσαν έξω από τη ...Σόφια (!). Για να μην μιλήσει κανείς για το “αόρατο” αμερικανικό αεροσκάφος, που έγινε απολύτως … ορατό, και καταρρίφθηκε από τους Σέρβους.

Αμερικανικό σοκ, εξαιτίας των πληγμάτων από Κασπία

Όπως και να’ χει, ήταν τέτοιο το σοκ της αμερικανικής στρατιωτικής ηγεσίας από την ρωσική επίδειξη ισχύος, που ο υπουργός,  Αστον Κάρτερ, χάνοντας προφανώς τον έλεγχο, δήλωσε πως δεν θα εκπλαγεί αν "σε λίγες μέρες οι ρωσικές δυνάμεις στη Συρία θα έχουν απώλειες". Τα λεγόμενα του κ.Κάρτερ κάνουν κάτι παραπάνω από φανερό το επίπεδο “πολιτικού πολιτισμού” που διέπει κάποιους εκπροσώπους της αμερικανικής ηγεσίας. Πιο συγκεκριμένα, τα όρια του κυνισμού τους αναφορικά με τον υπόλοιπο κόσμο. “Είμαι σίγουρος πως κανένας αμερικανός στρατηγός δεν θα επέτρεπε ποτέ στον εαυτόν του να εκφραστεί ότι αναμένει θύματα ανάμεσα σε στρατιωτικούς άλλων χωρών”, δήλωσε ο Ιγκορ Κονασένκοφ, εκπρόσωπος του ρωσικού υπουργείου Αμυνας.
Οι εκπρόσωποι του Δυτικού στρατιωτικού κόσμου νοιώθουν σα να τους έχουν τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια και ... παραληρούν. Ο αυτοεξευτελισθείς την περασμένη βδομάδα Γ.Γ του ΝΑΤΟ, Ιενς Στόλτενμπερκ, κατήγγειλε τη Ρωσία ότι στη Συρία βομβαρδίζει τη ... δημοκρατική αντιπολίτευση και όχι τους ισλαμιστές. Στις επίμονες ερωτήσεις των δημοσιογράφων "ποιοί είναι αυτοί και που εδρεύουν μέσα στη Συρία", δεν ήταν σε θέση να ψελλίσει ούτε ένα όνομα, ούτε μια θέση που κατέχουν στην περιοχή. Τα ίδια  τραγελαφικά ισχυριζόταν και το επίσημο Λονδίνο. Οταν ο ρώσος ΥΠΕΞ, Σεργκέι Λαβρόφ, απευθύνθηκε επίσημα και ζήτησε να ονοματίσει το Λονδίνο και η Ουάσιγκτον ποιοί είναι οι πασιφιστές αντίπαλοι του Ασσαντ και που βρίσκονται, ώστε να μην τους βομβαρδίζουν, κανείς ποτέ δεν ανταποκρίθηκε.
Αντίθετα, πίσω από αυτή την έξαρση της παραπληροφόρησης θέλουν να κρύψουν το μεγάλο φιάσκο στο οποίο εξελίχτηκε η πολυδιαφημισμένη -από τις ΗΠΑ- επιχείρηση εκπαίδευσης και εξοπλισμού περί των 85 ανδρών της -αποκαλούμενης από τους ίδιους- αντιπολίτευσης στον Ασσαντ, έναντι ... 500 εκ. δολλαρίων (!). Αυτοί μόλις επέστρεψαν στη Συρία, πέρασαν μαζί με τον εξοπλισμό τους στις τάξεις των τρομοκρατών, με εξαίρεση 4-5 από αυτούς... Είναι χαρακτηριστική η εικόνα του αμερικανού εκπαιδευτή τους που -καταϊδρωμένος- προσπαθούσε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα στο Κογκρέσσο  της χώρας του.

Τουρκικές κραυγές

Οσον αφορά τη ρωσική παραβίαση του τουρκικού εναέριου χώρου, για την οποία η Μόσχα έδωσε επαρκείς εξηγήσεις στην Αγκυρα, τα 10-12 αυτά δευτερόλεπτα έγιναν ώρες ολόκληρες τηλεοπτικού χρόνου στα δυτικά ΜΜΕ, αφορμή για να συνεδριάσει το ΝΑΤΟ και να βγάλει συνήθεις προειδοποιητικούς ... ατμούς. Οι "ευαίσθητες" χορδές των ανθρωπιστών, ωστόσο, επεδίωκαν, αφού δεν μπορούσαν να το αποκρύψουν, να υποβαθμίσουν τον επί τούτου και όχι κατά λάθος αμερικανικό βομβαρδισμό του νοσοκομείου τον "Γιατρών χωρίς σύνορα" στην πόλη Κοντούζ, στο Αφγανιστάν στέλνοντας στο θάνατο δεκάδες ανθρώπους, μεταξύ αυτών και Ευρωπαίους. Τέσσερις μέρες αργότερα, μίλησαν για λάθος και τραγωδία που την αποκάλεσαν "παράπλευρες απώλειες". Τραγωδία λοιπόν, το ξεδιάντροπο έγκλημα.
Στις γραμμές του ισλαμικού χαλιφάτου - τρομοκράτη, δρουν εκπρόσωποι από 80 χώρες, από το σύνολο των χωρών της Ευρώπης, από τις ΗΠΑ, τη Ρωσία κ.λ.π. Αρα, λένε στη Μόσχα, η μάχη κατά της τρομοκρατίας πρέπει να είναι κοινή για όλους αν πραγματικά οι κυβερνήσεις των Δυτικών χωρών θέλουν στην πράξη αυτό που διακηρύσσουν.
Η ρωσική παρέμβαση στη Συρία, νομιμότατη, αφού έχει την πρόσκληση της νόμιμης κυβέρνησης της χώρας, και γι΄ αυτό όχι επέμβαση, έχει αλλάξει τα γεωπολιτικά δεδομένα στη Μέση Ανατολή. Η Ρωσία, με πράξεις και όχι μεγαλοστομίες, διακηρύσσει ότι έχει συμφέροντα στη Μέση Ανατολή, έχει τη δύναμη και τις προϋποθέσεις να τα υπερασπιστεί. Ο Βλαντίμιρ Πούτιν πήρε στα χέρια του τη σημαία της αντιτρομοκρατικής δράσης με την οποία με βαρύγδουπες διακηρύξεις "έπαιζε" έως τώρα η Ουάσιγκτον, χρησιμοποιώντας τις θρεμμένες από την ίδια και τους δορυφόρους της στη Μέση Ανατολή  τρομοκρατικές οργανώσεις, κατά το δοκούν.
Η χειρουργική παρέμβαση και τα αποτελεσματικά πλήγματα των ρωσικών οπλικών συστημάτων έχουν φέρει αναστάτωση στις ηγεσίες των ηγετών της περιοχής, ενώ πολλοί κατανοούν ότι σήμερα η Μόσχα μπορεί πολύ πιο αποτελεσματικά να αντιπαλέψει την πληγή της τρομοκρατίας, καθώς και ότι η Μόσχα το λέει και το κάνει, σε αντίθεση με την Ουάσιγκτον που είναι μόνο λόγια. Και αυτό -η αδυναμία ελέγχου των μεχρι πρόσφατα υπάκουων καθεστώτων- είναι που κάνει το οπλισμένο χέρι του άκρατου νεοφιλελευθερισμού να χάνει την ψυχραιμία του.
Εμείς απλά θυμίζουμε ότι την περασμένη Κυριακή ζήτησαν και είχαν συνάντηση με τον Πούτιν στο Σότσι, ο υπουργός Αμυνας της Σαουδικής Αραβίας (!) και ο διάδοχος του θρόνου του Αμπού Ντάμπι (!). Και για να μην προτρέξει κανείς και πει ότι οι δύο Αραβες υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι πήγαν στο Σότσι για να παρακολουθήσουν τη ... "Φόρμουλα-1", θυμίζω ότι ο Σαουδάραβας υπουργός είχε βρεθεί και στο διεθνές οικονομικό φόρουμ της Πετρούπολης τον περασμένο Ιούνιο. Εκεί, επίσης είχε συνάντηση με το ρώσο πρόεδρο τον οποίο κάλεσε να επισκεφθεί επίσημα τη χώρα του.

ΒΑΛΚΑΝΙΑ, ΧΩΡΟΣ ΠΟΛΥΠΑΘΟΣ

   ΒΑΛΚΑΝΙΑ, ΧΩΡΟΣ ΠΟΛΥΠΑΘΟΣ



Γράφει η Άννεκε Ιωαννάτου //
Μια περιήγηση στο βιβλίο του Βόσνιου Ίβο Άντριτς Το γεφύρι του Δρίνου (εκδ. ‘Καστανιώτης’, μετάφραση από τα σερβοκροατικά του Χρήστου Γκούβη).
Τα γεγονότα διαδραματίζονται σε μια μικρή πόλη κοντά στο Σαράγεβο, το Βίσιεγκραντ, και καλύπτουν μια μεγάλη χρονική περίοδο: η ιστορία ξεκινάει στα μέσα του 16ου αιώνα επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και τελειώνει το 1914, στις απαρχές του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο αναγνώστης του σήμερα ξέρει στο μεταξύ τι θα ακολουθούσε στα 100 χρόνια μετά. Κοντά στο γεφύρι παρακολουθούμε γενιές ανθρώπων που για τους περισσότερους οι ιστορικοί τρανταγμοί, μικροί και μεγάλοι, μένουν αρκετά μακριά. Όταν οι συνέπειες του ιστορικού γίγνεσθαι μπαίνουν στη ζωή τους, δεν μπορούν να εξηγήσουν το γιατί. Τις υφίστανται απλώς. Κάποιοι άνθρωποι, περαστικοί, φέρνουν μπερδεμένα νέα.  ‘Οταν συρρικνώνεται η τουρκοκρατία, όμως, μπαίνουν στη χώρα τους ξένα πολυεθνικά στρατεύματα με την ουγγροαυστριακή προέλαση κάτω από τον Φρανσίσκο Ιωσήφ, τον αυτοκράτορα της Αυστρίας. Καταφτάνει ο απόηχος των σερβικών εξεγέρσεων και μέσα σ’ όλα αυτά, στο έρχεσθαι και παρέρχεσθαι της ζωής των ανθρώπων, στέκεται το γεφύρι του Δρίνου στέρεο και αμετακίνητο, ανθεκτικό στους αιώνες. Μπροστά στο γεφύρι, δημιούργημα ανθρώπων, η ανθρώπινη ζωή φαίνεται πολύ τρωτή και περαστική. Ωστόσο, στο τέλος του βιβλίου και στις πρώτες αρχές του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, η μεσαία κολόνα του ανατινάζεται και το γεφύρι σπαει κόβοντας τη δυνατότητα επικοινωνίας ανάμεσα σε δύο κόσμους, τον παλαιό και τον καινούργιο συμβολίζοντας τον βίαιο ερχομό μιας νέας εποχής. Συμβολικά, επίσης, για το τέλος μιας παλαιάς εποχής πεθαίνει και ο Αλή Χότζα, γέρος Τούρκος με αμετακίνητες παλαιές αρχές που δεν ήθελε να δεχθεί τίποτα το καινούργιο και αντιστεκόταν σε οτιδήποτε νεόφερτο.
Η κατασκευή της γέφυρας, σύμβολο νέας τεχνολογίας, αλλά και αντίστασης
Το γεφύρι χρειάστηκε πέντε χρόνια για να γίνει. Στην αρχή ο βεζίρης έφερνε εργάτες και ο έμπιστός του τους ανάγκαζε να το χτίσουν χωρίς καμία αμοιβή προκαλώντας αντιστάσεις και κωλυσιεργίες. Ο Ράντισαβ, χωριάτης που δούλευε μαζί με τους άλλους αγγαρεία, πνεύμα ανήσυχο, έριξε το σπόρο της αντίστασης λέγοντας στους άλλους: «Αδέρφια, δεν πάει άλλο, καιρός ν’αντισταθούμε. Βλέπετε πολύ καλά πως αυτό το κτίσμα θα μας φάει, θα μας θάψει όλους. Και τα παιδιά μας θα τ’ αγγαρεύουν σ’ αυτό, αν ζήσουμε να τα ιδούμε. Μονάχα για το χαμό μας γίνεται αυτό, για τίποτ’ άλλο. Τι το θέλουν το γεφύρι οι φτωχοί ραγιάδες, οι Τούρκοι μοναχά το θέλουν. Εμείς ούτε στρατό πηγαινοφέρνουμε ούτε κι εμπορευόμαστε και το περατάρι μας φτάνει και μας περισσεύει» (σελ. 41). Μαζί με άλλους αποφασίζουν να μποϋκοτάρουν το έργο γκρεμίζοντας τη νύχτα αυτό που χτιζόταν την ημέρα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αναποτελεσματικής αντίστασης όσο κατανοητής κι αν είναι, κάτι που θα επαναλαμβανόταν πολλές φορές μετά στην ιστορία σε πολλά μέρη του κόσμου, εκεί που έστω κάτω από απάνθρωπες συνθήκες γίνονταν έργα που σήμαιναν ως έργα πρόοδο. Ο Ράντισαβ «σταυρώνεται». Τον πιάνουν και πεθαίνει ένα μαρτυρικό θάνατο σουβλισμένος και παλουκωμένος μετά από βασανιστήρια για παραδειγματισμό. Ωστόσο, έδωσε το σημάδι: με τον καινούργιο έμπιστο του βεζίρη τα πράγματα γίνονται καλύτερα και οι εργάτες πια παίρνουν αμοιβή. Καμία θυσία δεν πάει χαμένη. Τελικά το γεφύρι του Δρίνου είναι έτοιμο το 1571.
Κανείς δεν μπορεί να σταματήσει την εξέλιξη
Ο συγγραφέας  βάζει ελάχιστες ημερομηνείες και γενικά παραμένουν λίγο θολά τα ιστορικά γεγονότα. Περισσότερη σημασία δίδεται στην αέναη κίνηση του χρόνου και στη μοίρα των ανθρώπων μέσα σ’ αυτήν. Οι περισσότεροι είναι παθητικοί, νωχελικοί και ζουν με τους ρυθμούς, τα έθιμα και τα ήθη που τα βρήκαν, όταν γεννήθηκαν. Σ’ αυτή τη μικρή πόλη φαίνεται να έχει σταματήσει ο χρόνος και τίποτα δεν «τσιγκλάει» τον μικρόκοσμο να θελήσει να αλλάξει κάτι.  Όμως, κι εδώ τα φαινόμενα απατούν. Στο μεταξύ οι αλλαγές στην ήπειρο είναι μεγάλες και μια μέρα φτάνουν ακόμα και στο Βίσιεγκραντ. Προς το τέλος του 17ου αιώνα μαθαίνεται ότι ο τούρκικος στρατός αποτραβήχθηκε από τη χώρα των Ούγγρων. Ακούγονται οι ξεσηκωμοί: «Καμιά εβδομηνταριά χρόνια μετά τον ξεσηκωμό του Καραγιώργη κίνησε και πάλι πόλεμος στη Σερβία και τα σύνορα πήραν ξανά φωτιά (το 1804 είχε γίνει η πρώτη σερβική εξέγερση κατά των Τούρκων υπό την ηγεσία του Καραγιώργη, Α.Ι.). Και τυλίχτηκαν πάλι στις φλόγες τούρκικα και σερβικά σπίτια στα ψηλώματα του Ζλίεμπ και του Γκόστιλ, στο Τσέρντσιε και στο Βελέτοβο. Κι ύστερα από πολλά χρόνια ξαναφάνηκαν κομμένα κεφάλια Σέρβων τα πρωϊνά πάνω στην Πύλη. Στεγνά, κουρεμένα, χωριάτικα κεφάλια με πλατύ σβέρκο, πρόσωπα κοκαλιάρικα και μακριά μαύρα μουστάκια, ίδια μ’ εκείνα πριν από εβδομήντα χρόνια. Τούτα όμως δεν κράτησαν πολύ. Μόλις ο πόλεμος Τουρκίας και Σερβίας σταμάτησε, ο κόσμος ησύχασε. Είναι αλήθεια πως η ειρήνη ήταν μονάχα πάνω πάνω, γιατί από κάτω κρυβόταν πολύς φόβος, αναταραχή κι ανήσυχα ψιθυρίσματα. Κι όλο και πιο καθαρά γινόταν λόγος για την εισβολή αυστριακού στρατού στη Βοσνία (σελ. 162).Αργότερα, με τον ερχομό των αυστριακών στρατευμάτων με τη φανερά πιο αναπτυγμένη τεχνολογία τους, τα γεγονότα αποκτούν μεγαλύτερη ταχύτητα σε σύγκριση με την ακινησία της τουρκοκρατίας για να φτάσουν τελικά σε μια κλιμάκωση στη θύελλα της πρώτης μεγάλης παγκόσμιας σύρραξης που θα εξαπέλυε καταρακτώδεις ρυθμούς αλλαγής και ανατροπής στο ιστορικό γίγνεσθαι. Ο συγγραφέας επικεντρώνεται στην ιστορική κίνηση, δεν έχουν και πολλή σημασία οι ακριβείς ημερομηνίες.
Ο παλαιός κόσμος καταρρέει
Πριν διαλυθεί η Οθωμανική Αυτοκρατορία προηγήθηκε μια μακρά περίοδος συρρίκνωσής της. Τη στιγμή που φθείρεται το παλαιό το καινούργιο έρχεται πιο οργανωμένα, πιο αναπτυγμένα απαιτώντας τη θέση του, που δεν σημαίνει πάντα οτι η πρόοδος αυτή είναι καλή και ειρηνική. ‘Αλλη κατοχή έρχεται κάνοντας βαθιά εντύπωση στους απλούς κατοίκους της μικρής απομονωμένης πόλης. Τα αυστριακά στρατεύματα εμφανίζονται οργανωμένα και οι κάτοικοι πώς τα βλέπουνε;  «Τούτοι εδώ οι άνθρωποι, οι γεννημένοι κι αναστημένοι σ’ ετούτη την ξεχασμένη εσχατιά της Τουρκίας, και μάλιστα της ξεπεσμένης Τουρκίας του δεκάτου ενάτου αιώνα, ήταν φυσικό να μην είχαν μέχρι σήμερα την ευκαιρία να γνωρίσουν έναν καλά οργανωμένο, ισχυρό στρατό μιας μεγάλης δύναμης. ‘Ο, τι έχουν δει μέχρι τώρα ήταν τ’ ανοργάνωτα μπουλούκια του κακοντυμένου και πεινασμένου στρατού του σουλτάνου που πληρώνεται μονάχα αν υπάρχουν χρήματα ή, κάτι ακόμα χειρότερο, τους στρατολογημένους με τη βία, απείθαρχους και με πεσμένο ηθικό Βόσνιους βασιβουζούκους. Τώρα για πρώτη φορά βρισκόταν μπροστά τους η πραγματική «ισχύς και τάξις» μιας αυτοκρατορίας νικηφόρας, ολόλαμπρης και σίγουρης για τον εαυτό της. ‘Ενας τέτοιος στρατός τους θάμπωσε, τους έκοψε την ανάσα» (σελ. 189).
Μια ειρήνη που κυοφορεί πόλεμο
Το τελευταίο κομμάτι του 19ου αιώνα ήταν μία από τις πιο παρατεταμένες περιόδους ειρήνης η οποία, όμως, κυοφορούσε την ανάπτυξη του ιμπεριαλισμού για να φτάσει στη μεγάλη σύρραξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Με τη συρρίκνωση της Τουρκοκρατίας νέα έθνη εμφανίζονται και οι συζητήσεις για το εθνικό ζήτημα ανάβουν αντανακλώντας μια πραγματικότητα. Ο συγγραφέας στις σελίδες του βιβλίου βάζει νέους ανθρώπους να συζητούν, φοιτητές και εργαζόμενους νέους που αντιπαρατίθενται γύρω από τις νέες ιδέες. Οι φοιτητές γυρίζουν τα καλοκαίρια στο Βίσιενγκραντ στους γονείς και συγγενείς τους. Είναι μια περίοδος γεμάτη φλογερές συζητήσεις που τελικά αποδείχθηκαν πολύ σύγχρονες. Σε κάποιες σελίδες δύο νέοι παρακολουθούν κρυφά μια άλλη συζήτηση ανάμεσα σε δύο απόφοιτους της μέσης εκπαίδευσης, ανάμεσα σ’ έναν Σέρβο και ένα γιο μπέηδων. Ο καθένας αντιπροσωπεύει τον κόσμο του νομίζοντας ότι πρόκειται για τα συμφέροντα όλου του έθνους του. Στα λόγια κάποιων υποψιαζόμαστε τους πόθους του ίδιου του Βόσνιου συγγραφέα, όπως στα εξής λόγια: «Η ιδέα του έθνους, η σύγχρονη, θα θριαμβεύσει πάνω στις θρησκευτικές διαφορές και στις ξεφτισμένες προκαταλήψεις και θα ελευθερώσει το λαό από τις αντιδραστικές επιρροές και την ξένη εκμετάλλευση. Και τότε θα γεννηθεί το κράτος το εθνικό» (σελ. 375). Το βιβλίο δημοσιεύθηκε το 1945, αμέσως μετά την απελευθέρωση από την καινούργια παγκόσμια θύελλα. Για 45 χρόνια μετά στο χώρο αυτό επικράτησε ειρήνη και έγιναν σεβαστές οι διαφορετικές θρησκευτικές απόψεις. Ο συγγραφέας πέθανε το 1975 και έτσι δεν έζησε την καινούργια, αιματηρή καρατόμηση της δεκαετίας του 90 του περασμένου αιώνα. Στο βιβλίο οι απόψεις του μένουν στην κορυφή του παγόβουνου, στο εποικοδόμημα της κοινωνίας αγγίζοντας ακροθιγώς τις αιτίες του κακού εκφράζοντας, ωστόσο, ένα βαθύ πόθο για ελευθερία, ανεξαρτησία και ειρήνη σ’ ένα πολύπαθο και τόσο συχνά στην ιστορία από ξένες δυνάμεις κατεχόμενο έδαφος.

Χείμαρροι γινήκαμε για μια νέα ζωή - Τραγούδια από τις γυναικείες φυλακές Αβέρωφ

 Χείμαρροι γινήκαμε για μια νέα ζωή - Τραγούδια από τις γυναικείες φυλακές Αβέρωφ

Τα τραγούδια που φιλοξενούνται σε αυτό το CD, στην αρχική τους μορφή δημιουργήθηκαν και τραγουδήθηκαν από τη χορωδία των πολιτικών κρατουμένων στις γυναικείες φυλακές Αβέρωφ.

Οι φυλακές Αβέρωφ βρίσκονταν στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας στην Αθήνα. Κατά τις δεκαετίες 1940-1950 αποτέλεσαν την «καταματωμένη βιτρίνα» του αστικού κράτους, μια «σύγχρονη Βαστίλλη» όπως χαρακτήρισαν οι ίδιες οι κρατούμενες τη φυλακή σε υπόμνημα που έστειλαν στον ΟΗΕ το 1950.

Στα 1947-1954 από τις γυναικείες φυλακές Αβέρωφ πέρασαν περίπου 1200 κομμουνίστριες και άλλες αγωνίστριες και περίπου 100 μικρά παιδιά. Εκατοντάδες οδηγήθηκαν από εκεί στο εκτελεστικό απόσπασμα. Βασανιστήρια, βιασμοί, και κάθε είδους κτηνωδίες επιστρατεύτηκαν από το αστικό κράτος για να λυγίσουν το αγωνιστικό τους φρόνημα, χωρίς επιτυχία, ενώ τα παιδιά των κρατουμένων δεν είχαν ούτε καν το δικαίωμα διατροφής.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, πίσω από τα κάγκελα, οι φυλακισμένες οργανώνουν τη ζωή τους και τον αγώνα τους στις νέες συνθήκες. Η χορωδία αποτελεί ένα μέρος αυτής της δραστηριότητας. Τα τραγούδια τους αποτελούν ντοκουμέντο μνήμης, συντροφικότητας και περηφάνιας, ύμνο στη ζωή και στον αγώνα, δίδαγμα αξιοπρέπειας απέναντι στις πιο δύσκολες συνθήκες. Κάθε ένα έχει τη δική του μοναδική ιστορία. Τα τραγούδια αυτά, βασισμένα σε σκοπούς της εποχής ή παλιότερους, ηχογραφήθηκαν για πρώτη φορά από τμήμα της χορωδίας το 1977, όμως λογοκρίθηκαν αφού «αναμόχλευαν το παρελθόν». Το 2005 ο «Ριζοσπάστης» πρόσφερε στους αναγνώστες του το ηχητικό αυτό ντοκουμέντο με τον τίτλο «Τραγούδι πίσω από τα κάγκελα».

Η παραγωγή αυτή του Κεντρικού Συμβουλίου της ΚΝΕ αποτελείται από επανεκτελέσεις των αρχικών τραγουδιών. Εντάσσεται στις εκδηλώσεις του 41ου Φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή, ενώ πρόκειται για την πρώτη ηχογράφηση που πραγματοποιήθηκε στο Στέκι Πολιτισμού και Νεανικής Δημιουργίας της ΚΝΕ, από ομάδα μουσικών και τραγουδιστών της ΚΝΕ. Αποτελεί έναν ελάχιστο φόρο τιμής σε αυτές που αποτελούν ως σήμερα πηγή έμπνευσης αφού «για την ανάσταση του λαού όλα τα έδωσαν, κάθε στιγμή».

Μουσικοί
Δημήτρης Ανδρονιάδης-Ακορντεόν/ Εύη Δασούλα-Κλασική κιθάρα/ Δημήτρης Καραχρήστος-Κρουστά/ Χάρης Λιβάνιος-Μαντολίνο, Ακουστική Κιθάρα/ Νίκος Πανάς-Βιολι/ Βασίλης Παρασκευόπουλος-Κλαρινέτο/ Στέφανος Χατζηαναγνώστου-Φλάουτο

Χορωδία
Αννα Αναστασοπούλου/ Πολυξένη Καράκογλου/ Μαριλίζα Λούντζη/ Τάνια Παπαναστασάτου

Ενορχηστρώσεις
Δημήτρης Ανδρονιάδης/ Χάρης Λιβάνιος/ Στέφανος Χατζηαναγνώστου

Ηχοληψία
Γιάννης Μπαλλούς

Μίξη-Mastering
Βασίλης Μητρόπουλος

Το εικαστικό έργο του εξωφύλλου είναι σκίτσο κρατούμενης στις φυλακές Αβέρωφ.

Η ηχογράφηση έγινε στο Στέκι Πολιτισμού και Νεανικής Δημιουργίας της ΚΝΕ.

Η ιμπεριαλιστική αντεπανάσταση

 Η ιμπεριαλιστική αντεπανάσταση


Η φωτογραφία του εξωφύλλου
είναι λεπτομέρεια του πίνακα
του Κ. Πετρόφ-Βόντκιν,
«Ο θάνατος του επιτρόπου», 1928
ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΤΟΥ «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ»
Το 1982 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή» το βιβλίο «Η ιμπεριαλιστική αντεπανάσταση», που είχε εκδοθεί από το Γερμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα, το 1981, στο Ντίσελντορφ.

Το βιβλίο δεν έχει μόνο ιστορική αξία, που εκφράζεται ανάγλυφα με παραδείγματα από την υπονομευτική δράση του καπιταλισμού κατά των επαναστατικών δυνάμεων. Εχει εξαιρετικά επίκαιρη σημασία, ιδιαίτερα τώρα που ο διεθνής ιμπεριαλισμός έχει εξαπολύσει νέους πολέμους κατά των λαών και στο εσωτερικό των χωρών του οικοδομείται ένα ακόμη πιο αντιδραστικό καθεστώς, με κοινοβουλευτικό προκάλυμμα, που στοχεύει να βάλει στο γύψο τις μαχητικές λαϊκές δυνάμεις και να προλάβει κοινωνικοπολιτικές αντιδράσεις που θα αλλάζουν τον συσχετισμό δυνάμεων σε βάρος του.

Κι άλλο, κι άλλο...

 Κι άλλο, κι άλλο...

Κάποια από τα στοιχεία, που προορίζονταν για αυτό το φεστιβαλικό ανκόρ έχουν ήδη χρησιμοποιηθεί σε ένα κείμενο του Ατέχνως. Ας τα δούμε όλα μαζί συνολικά κι ανάκατα.

Το απαράδεκτο εξώφυλλο της Ουμανιτέ, στο τραπεζάκι των Γάλλων, που πανηγύριζε για τη νίκη του Σύριζα στην Ελλάδα και εκτός από το ακαταμάχητο πολιτικό τους κριτήριο, δείχνει και την ικανότητά τους να διδάσκονται από την πραγματικότητα, εννιά μήνες μετά από την «πρώτη φορά αριστερά», για να διορθώσουν μια λανθασμένη εκτίμησή τους (αυτοκριτική τελικά κάνει μόνο ο Βλαδίμηρος στο ανέκδοτο της Βιτάλη).


Ένα καινούριο περιοδικό των Ιταλών που τόνιζε το νέο ξεκίνημά του με το τεύχος 0 (και ολογράφως: μηδέν).
Το περιβόητο drone που αποδεικνύει ότι έχουμε πιάσει όχι μόνο το τρένο, αλλά και το αεροπλανάκι της ΕΤΕ, που αν το βλέπαμε μερικές δεκαετίες πριν, θα του πετούσαμε πέτρες και θα είχαμε άμιλλα, ποιος θα το ρίξεις πρώτος.
Ο Γιουγκοσλάβος σφος με το δίκοχο (άμα είσαι παιδί της γενιάς του πολέμου...) που άκουγε/διάβαζε ευλαβικά την κεντρική ομιλία, οπτικοποιώντας βασικά εκείνη τη φράση «θυελλώδικα χειροκροτήματα», που συναντάμε συχνά εντός παρενθέσεως, στις παλιές, μπολσεβίκικες μπροσούρες.
Τα ταξικά σουβλάκια της οργάνωσης, που σε αντίθεση με όσα διαδίδει η αστική προπαγάνδα δεν είναι ωμά και δεν έχουν λίπος.
Οι βετεράνοι της ταξικής πάλης, παππούδες και γιαγιάδες, που έρχονται μόνο για την ομιλία και πιάνουν από νωρίς τις μπροστινές σειρές, ακριβώς πίσω από το ΠΓ, την ΚΕ, τους πρέσβεις και τις ξένες αποστολές, με βουρκωμένα μάτια, γιατί δεν ξέρουν πόσα ακόμα τέτοια ραντεβού θα προλάβουν.
Η προσυγκέντρωση που (σου) έκλεινε σχεδόν την είσοδο της λαϊκής σκηνής, με τις γαλανόλευκες πιτσιλιές μες σε ένα κατακόκκινο πέλαγος με σημαίες –που θα μας δώσουν το νήμα για να ξεκινήσουμε την επόμενη ανάρτηση.
Τα πολλά καινούρια συνθήματα, κατά τη διάρκεια της ομιλίας, που δεν έχουν κάνει το ίδιο γκελ με το «γρανάζι» αλλά είναι σαφώς προτιμότερα από τα παλιά και χιλιοτραγουδισμένα, έτσι για (εν)αλλαγή.
Το πολύ ωραίο γκράφιτι που οπτικοποιούσε το περσινό σύνθημα του Φεστιβάλ «δίνε το χέρι σου σε όποιον σηκώνεται».



Η προλεκάλτ λαϊκότητα του Γραμματέα της νεολαίας, που σε κάποια αποστροφή του χαιρετισμού του, πρέπει να είπε εκτός κειμένου «οι ανθρώποι» (η έμφαση στον τόνο).
Τα διαβόητα ματσούκια-σελφιστήρια, που γενικά σε προκαλούν να τα χώσεις κάπου στον κάτοχό τους (σαν αυτό που λέει ο Ζαραλίκος γι ατον κόκκινο πλανήτη, όπου θα βρούμε το άλλο μας μισό, θα γίνουμε 11% και θα είμαστε σα δυο αιχμηρά παλούκια στον πισινό του συστήματος), αλλά είναι χρήσιμα στους συντρόφους από το πόρταλ, οπότε πάσο.
Η ατάκα που είπε επίτηδες ο Ζαραλίκος «μύρισα δυο μπάφους σε ένα περίπτερο, καθώς ερχόμουν», που μούδιασε προσωρινά το κοινό κάτω, για να συμπεράνει τρολάροντας «ωχ κατάλαβα, θα πέσουν κεφάλια, έτσι;». Και κάνα δυο σφισσες, που νομίζω πως τα είχαν πάρει μαζί του, γιατί έπαιρναν τοις μετρητοίς το τρολάρισμά του και στο τσακ δεν πήραν το μικρόφωνο να πουν: όποιος έρχεται και δε σέβεται, δε θα ξαναπατήσει...»

Η κλασική μελαγχολία για αυτό που τελείωσε και για αυτά που έρχονται: άγχος, χρέη, ανεργία, βαρυχειμωνιά. Για το 41ο που πέρασε στην ιστορία και το 42ο (ούτε οι τίτλοι του Ολυμπιακού στην μπάλα να ήταν), που αργεί πολύ ακόμα: 340 και σήμερα. Και για τον ένα ακόμα χρόνο που φορτώθηκε στις πλάτες μας και πίσω δε γυρνα

Η κλασική αγωνία να μην πούμε από τώρα καλά χριστούγεννα, με ενδιάμεσους σταθμούς το (καλό) Πολυτεχνείο, και καμιά πορεία (ή απεργία στο τσακίρ κέφι) για τα μέτρα που θα περάσουν. Γιατί τότε η μεταφεστιβαλική μελαγχολία (κάτι σαν την επιλόχιο κατάθλιψη, όπου η μητέρα –μωρομάνα στη δική μας διάλεκτο- φεύγει από το επίκεντρο της προσοχής στο οποίο βρισκόταν διαρκώς ως έγκυος) θα αποκτήσει (πιο) μόνιμα χαρακτηριστικά.

Κι η κλασική απορία τι ψηφίζει όλος αυτός ο κόσμος που έρχεται (όχι μόνο εμάς πάντως). Όπως λέει κι ο Μουζουράκης (και μεταφέρει ο Γιώργος Σαρρής στο ιστολόγιό του) «είστε πάρα πολλοί, για να είστε τόσο λίγοι». Αλλά όπως έλεγε μελαγχολικά μια σφισσα, κάποιος κόσμος μας αγαπάει, μα δεν (μας) παντρεύεται, γιατί θέλει να μείνει αδέσμευτος, σαν τον Τίτο, ενώ το κομμουνιστικό κίνημα απαιτεί τη μεγαλύτερη δυνατή δέσμευση κι αφοσίωση σε ένα σκοπό και μια σειρά μικρές ή μεγαλύτερες θυσίες. Ή γιατί ο κόσμος έχει ριζωμένη τη λογική του προικοθήρα και πηγαίνει σε αυτόν που του τάζει τα περισσότερα και ας μένει τελικά με το π... Το κλειδί στο χέρι είναι το καλύτερο μπεγλέρι, όπως μας τραγούδησε και ο Μαργαρίτης στο Φεστιβάλ.

Ίσως πάλι να τρομάζει αυτό που λέμε, γιατί δε δίνουμε λέξεις παρηγοριά, εύκολες κάλπικες (το πι με ήτα) λύσεις, ανέξοδα ευχολόγια για να γίνει ο λύκος αρνάκι, να έρθει η ανάπτυξη (πάνω από το πτώμα μας, αλλά ας μην είμαστε τόσο μίζεροι και απαισιόδοξοι, και ας δούμε μια φορά το φέρετρο μισογεμάτο). Ακόμα και στις εκτιμήσεις – αναλύσεις μας, μιλάμε για πολύπλοκα πράγματα, κουβάρια αντιθέσεων, και στο βάθος ηχούν τύμπανα πολέμου, αντί να μοιράζουμε ωτοασπίδες και κερί για τα αυτιά στον κοσμάκη ή να βάζουμε άλλου είδους Σειρήνες, αντί για τις πολεμικές, που να λένε γλυκό τραγούδι για τα μικρά πράγματα που θα φέρουν την ευτυχία. Συνεπώς πού να τρέχεις τώρα για μεγάλες, ριζικές αλλαγές...

Και στο δικό μου μυαλό το τραγούδι αυτό θα πήγαινε κάπως έτσι (προλεκάλτ διασκευή, μη δίνεις βάση).

Με ένα κορίτσι,
πηγαίναμε στο πάρκο Τρίτση
Παίζαμε Μπάρτσα, Γιουβέντους, Ρεάλ
Μα στα όνειρά μας,
Βλέπαμε πως θα έρθει η σειρά μας
Μια μέρα να παίξουμε στο Φεστιβάλ
                     
Και χιλιάδες καρδιές μες στην Αττική ενώνονται με τη φωνή σου
Και χιλιάδες φωνές μες στην Αττική ενώνονται με τη φωνή σου


Γερμανία: Με γεωμετρικούς ρυθμούς η αύξηση των αστέγων

Γερμανία: Με γεωμετρικούς ρυθμούς η αύξηση των αστέγων
Φωτό αρχείου AP

Ο αριθμός των αστέγων στη Γερμανία αυξάνεται πλέον με γεωμετρικούς ρυθμούς, με τους ίδιους ρυθμούς δηλαδή που αυξάνονται και τα κέρδη των γερμανικών μονοπωλίων, που είναι από τους λίγους, που βγαίνουν κερδισμένοι από την οικονομική κρίση.
Σύμφωνα με στοιχεία της Ομοσπονδιακής Ομάδας Εργασίας για τη Βοήθεια των Αστέγων (BAGW), οι άστεγοι έφτασαν στους 335.000,  18% περισσότεροι από το 2014. Μόνιμα στο δρόμο, δηλαδή ούτε φιλοξενούνται προσωρινά σε γνωστούς ή συγγενείς, ούτε μένουν σε κέντρα αστέγων ζουν 40.000 άνθρωποι. Ο αριθμός τους διπλασιάστηκε μέσα σε τρία χρόνια. Ανάμεσα σε αυτούς που το βάρβαρο καπιταλιστικό σύστημα έχει στερήσει το βασικό δικαίωμα της στέγης βρίσκονται και 29.000 ανήλικα παιδιά!
Στη Γερμανία των μίνι τζομπς και των δουλεμπορικών της ενοικιαζόμενης εργασίας πετάχτηκαν το 2014 στο δρόμο με εξώσεις 172.000 άτομα, 30.000 περισσότερα από το 2012. Απ' αυτούς, οι 86.000 έμειναν κυριολεκτικά στο δρόμο, μη μπορώντας να βρουν στέγη. Και πώς να βρουν, όταν στο όνομα της κερδοφορίας του κεφαλαίου οι εργατικές κατοικίες μειώθηκαν κατά 1 εκατομμύριο μέσα σε 10 χρόνια και οι δήμοι ξεπούλησαν περίπου 3 εκατομμύρια διαμερίσματα στα μονοπώλια.
Η Ομάδα Εργασίας διατυπώνει στην έκθεσή της την πρόβλεψη ότι έως το 2018 ο αριθμός των αστέγων της Γερμανίας θα έχει ξεπεράσει το μισό εκατομμύριο!
Τα αμείλικτα αυτά στοιχεία, σε συνδυασμό με την αυξανόμενη φτώχεια, τη μισοδουλειά και τη μισοζωή επιβεβαιώνουν ακόμη μια φορά με τον πιο αδιάψευστο τρόπο την τραγική κατάσταση στην οποία έχει φέρει τα λαϊκά στρώματα η πολιτική που εξασφαλίζει δισεκατομμύρια στα μονοπώλια. Είναι στοιχεία που αποτελούν ένα δυνατό χαστούκι σ' αυτούς που διαχειρίζονται, αλλά και σ' αυτούς που ευαγγελίζονται τον «εξανθρωπισμό» αυτού του βάρβαρου και σάπιου συστήματος.

Κουλούρι δίχως απόδειξη: αυτή η μάστιγα

   Κουλούρι δίχως απόδειξη: αυτή η μάστιγα



Γράφει ο Cogito ergo sum //
Καταλάβατε τι είναι αυτό που φταίει για τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας ή πρέπει να το ξαναπούμε; Φταίει η φοροδιαφυγή! Αυτή είναι η γάγγραινα που ταλαιπωρεί το ταλαίπωρο κορμί τής χώρας μας, τελεία και παύλα. Και δεν πρόκειται να δούμε άσπρη μέρα αν δεν συνειδητοποιήσουμε όλοι μας ότι πρέπει να ζητάμε πάντοτε απόδειξη για οποιαδήποτε αγορά κάνουμε και για οποιαδήποτε υπηρεσία λαμβάνουμε.
Το καταλάβατε, επί τέλους ή πρέπει να σας το επαναλαμβάνουν κάθε βράδυ τα κανάλια; Μην περιμένετε αύξηση στους μισθούς σας αν ο κυρ-Μήτσος ο φούρναρης δεν μάθει να κόβει απόδειξη ακόμη και για το τελευταίο κουλούρι Θεσσαλονίκης που πουλάει. Μην ελπίζετε ότι θα πάψουν να κατρακυλάνε οι συντάξεις σας αν η Βούλα η κομμώτρια δεν χτυπάει στην ταμειακή της μηχανή ακόμη και το τελευταίο χτένισμα που κάνει. Μην ονειρεύεστε ανάκαμψη στα οικονομικά σας αν επιμένετε να αναθέτετε τα ιδιαίτερα της κόρης σας στον κάθε τυχάρπαστο φοιτητάκο που δεν κόβει αποδείξεις. Και, βέβαια, παραδεχτείτε τις δικές σας ευθύνες για την κατάντια αυτού του τόπου, εφ’ όσον προσπαθείτε να πετύχετε φτηνότερο νοίκι για την γκαρσονιέρα τού φοιτητή κανακάρη σας, προτείνοντας στον ιδιοκτήτη να μη σας κόβει αποδείξεις για τα νοίκια.
Το καταλάβατε τώρα το μέγεθος του προβλήματος της φοροδιαφυγής; Μπράβο! Και το πιστέψατε; Τρομάρα σας…
Ρε σεις, φοροδιαφυγή κάνουν τα λιγούρια. Οι λεφτάδες δεν ασχολούνται μαζί της, καθ’ όσον υπάρχει η νόμιμη φοροαποφυγή! Ψωνίσατε ποτέ από τον Βασιλόπουλο τον ΆλφαΒήτα δίχως απόδειξη; Όχι βέβαια. Άρα ο ΑλφαΒήτας πληρώνει τους φόρους του κανονικά, έτσι; Μάλιστα. Κανονικώτατα! Ο άνθρωπος είναι νομιμώτατος και πληρώνει μέχρι δεκάρας όσα προβλέπει ο νόμος να πληρώσει. Μόνο που ο νόμος προβλέπει για τον ΑλφαΒήτα λιγώτερα απ’ όσα προβλέπει για την κοπέλλα που κάθεται στο ταμείο και κόβει τις αποδείξεις.
Ταξιδέψατε ποτέ με βαπόρι ή με αεροπλάνο δίχως να κόψετε νόμιμο εισιτήριο; Φυσικά και όχι. Άρα οι εφοπλιστές και οι αεροπλανάδες πληρώνουν τους φόρους τους κανονικά, ε; Καμμιά αντίρρηση. Μόνο που τα «κανονικά» τους είναι ψίχουλα μπροστά στα «κανονικά» των μούτσων τους ή των αεροσυνοδών τους.
Κι ακόμη, μήπως κάνατε ποτέ οποιοδήποτε αλισβερίσι με οποιαδήποτε τράπεζα δίχως να σας κόψουν χαρτί; Οπωσδήποτε όχι. Άρα οι τράπεζες δηλώνουν και την τελευταία τους δεκάρα και, συνεπώς, πληρώνουν τους φόρους τους κανονικά, έτσι; Χμμμ… Λογικά, εδώ πρέπει να γελάσουμε αλλά η φάση δεν βγάζει γέλιο.
Να σας θυμίσω τον ντόρο που γίνεται κάθε τόσο με τα εισοδήματα που δηλώνουν κάποιοι καλλιτέχνες; Για παράδειγμα, θυμάστε πόση φασαρία έγινε κάποτε στα κανάλια επειδή η Βίσση δήλωνε πενταροδεκάρες; Ε, λοιπόν, η Αννούλα δεν έκανε καμμιά φοροδιαφυγή και ήταν απολύτως νόμιμη. Μόνο που δεν είναι τόσο χαζή ώστε να τραγουδάει ως Αννούλα σκέτη. Όπως κι ο Πρετεντέρης δεν είναι τόσο χαζός ώστε να λέει τις παπαριές του ως Πρετεντέρης σκέτος. Έχουν στήσει από μια εταιρεία ο καθένας κι έτσι η μεν Αννούλα τραγουδάει ως «Αννούλα ΟΕ» ο δε Πρετεντέρης παπαρίζει ως «Πρετεντέρης ΕΠΕ». Βλέπετε, ως εταιρείες φορολογούνται με 26% ενώ σκέτοι θα φτάνανε 45%.
Κάποτε, μάλιστα, οι ομόρρυθμες κι οι ετερόρρυθμες εταιρείες φορολογούνταν με 20% ενώ οι ατομικές επιχειρήσεις με 26%. Κάποια στιγμή, κατάλαβαν τον παραλογισμό στο υπουργείο κι ανέβασαν κι αυτών των εταιρειών τον φόρο στο 26%. Μόνο που ομόρρυθμες κι ετερόρρυθμες εταιρείες στήνουν οι ψιλοάσχετοι. Οι πιο ψαγμένοι στήνουν ΕΠΕ και οι αφράτοι στήνουν Ανώνυμες. Και ο φόρος των Ανωνύμων μπορεί να πέσει ακόμη και στο 10%, την ώρα που ο φόρος του κάθε μισθωτού μπορεί να καβαντζάρει και το τετραπλάσιο…
Συνεπώς, όλο αυτό το νταβαντούρι περί φοροδιαφυγής δεν ακουμπάει καν εκείνους που κονομάνε χοντρά. Όλοι αυτοί κόβουν αποδείξεις κανονικά. Δεν είναι ηλίθιοι οι άνθρωποι. Αφού μπορούν να γλιτώσουν φόρους νόμιμα (και ηθικά, μη σου πω), γιατί να παρανομήσουν; Κι αν κάποια στιγμή θεωρήσουν ότι ακόμη κι έτσι πληρώνουν πολλά, στήνουνε και μια οφ-σορ και καθαρίζουνε. Νόμιμα πάντα! Κι άιντε τώρα εσύ να με πείσεις ότι για τα χάλια μας φταίει το δίχως απόδειξη κουλούρι τού κυρ-Μήτσου…
koulouri2
Ας γυρίσουμε, όμως, στο θέμα των αποδείξεων. Προσωπικά, όποτε ψωνίζω, επιμένω φορτικά να ΜΗ μου κόψουν απόδειξη! Όχι επειδή μισώ το κράτος ούτε επειδή νομίζω βλακωδώς ότι έτσι κάνω επανάσταση. Δεν θέλω να μου κόβουν απόδειξη επειδή θέλω να βοηθήσω την… εθνική οικονομία! Γελάτε; Προσέξτε:
Εγώ, φίλε αναγνώστη, είμαι λογιστής. Ας πούμε ότι εσύ είσαι ηλεκτρολόγος κι ας πούμε, επίσης, ότι το έχουμε κι οι δυο χούι να είμαστε νόμιμοι. Έρχεσαι, λοιπόν, να σου φτιάξω την δήλωση και σου παίρνω 100 ευρώ με κανονική και νόμιμη απόδειξη. Απ’ αυτό το κατοστάρικο, δίνω αμέσως 18,70 για ΦΠΑ. Από τα υπόλοιπα 81,30 θα μου πάρει το κράτος, ως φόρο ένα 26%, δηλαδή άλλα 21,14. Δηλαδή, από το κατοσταρικάκι σου, εμένα θα μου μείνει σχεδόν ένα εξηντάρι.
Την επόμενη μέρα, σε καλώ σπίτι μου να μου φτιάξεις τα ηλεκτρικά. Η δουλειά σου κάνει 100 ευρώ και μου εκδίδεις νόμιμη απόδειξη  κι εσύ. Φυσικά, το κράτος θα πάρει κι από σένα 39,84 ευρώ και θα σου μείνει κι εσένα ένα εξηντάρι. Πήρες χαμπάρι τι έγινε τώρα; Κανονικά, αφού δουλέψαμε ο ένας για τον άλλο, θα έπρεπε να ήμασταν «ίσα βάρκα, ίσα νερά» αλλά, επειδή δουλέψαμε και οι δυο νόμιμα, το κράτος μάς πήρε 80 ευρώ από το κατοστάρικο που κάναμε βόλτα μεταξύ μας!
Βέβαια, αν αυτό το ογδοντάρι ξαναγυρνούσε σε μας εμμέσως (μέσω παροχών υγείας, παιδείας, συντάξεων κλπ κλπ) δεν θα το κουβεντιάζαμε. Το πρόβλημα είναι ότι το ογδοντάρι μας θα καταλήξει (τουλάχιστον, κατά το μεγαλύτερο ποσοστό του) στις τσέπες δανειστών ως τοκοχρεολύσιο, βιομηχάνων ως επιδότηση, εργολάβων ως αρπαχτή κλπ.
Να, λοιπόν, γιατί επιμένω να ΜΗ μου κόβουν αποδείξεις. Επειδή έτσι κάθε κατοστάρικο που πληρώνω, εξακολουθεί να κυκλοφορεί στην αγορά ως κατοστάρικο και δεν γίνεται εξηντάρι. Επειδή δεν θέλω να προσφέρω σαραντάρια σε κάποιους που θα τα πιουν «εις υγείαν των κορόιδων». Κι επειδή είμαι σίγουρος ότι για τα χάλια μας δεν φταίνε στο παραμικρό τα κουλούρια Θεσσαλονίκης του κυρ-Μήτσου.

Οι εξελίξεις στην Τουρκία επιβάλλουν επαγρύπνηση

Οι εξελίξεις στην Τουρκία επιβάλλουν επαγρύπνηση
Η «φονικότερη τρομοκρατική επίθεση στην Ιστορία της Τουρκίας» (όπως χαρακτηρίστηκε το μακελειό του περασμένου Σαββάτου) σημειώθηκε σε μια γεωγραφική περιοχή, αλλά και μια χρονική περίοδο, που εντείνονται σφοδρά οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί με επίκεντρο τη Συρία, συνολικά τη Μέση Ανατολή. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να παρακολουθήσουμε τα όσα θα ακολουθήσουν το θάνατο (κι άλλων) δεκάδων αθώων ανθρώπων, που, από την πρώτη στιγμή, έδωσε νέα «τροφή» στη συζήτηση περί «ασφάλειας» και «ανάγκης για πάλη κατά του εξτρεμισμού και των τζιχαντιστών», εντός και κυρίως εκτός των συνόρων της συγκεκριμένης χώρας.
Το ποιος κρύβεται πραγματικά πίσω από τη διπλή βομβιστική επίθεση στο κέντρο της Αγκυρας το Σάββατο, δύσκολα θα αποκαλυφθεί. Το σίγουρο είναι ότι χύθηκε αίμα στο πλαίσιο μιας λαϊκής κινητοποίησης. Αυτό, ελάχιστες βδομάδες πριν από τις επαναληπτικές βουλευτικές εκλογές, ενώ η Τουρκία υψώνει τους τόνους (και τα όπλα) απέναντι στους Κούρδους, σε συνθήκες υποδαύλισης και εθνοτικών ή θρησκευτικών αντιθέσεων στο φόντο των ενδοαστικών και ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στην ευρύτερη περιοχή της Μ. Ανατολής. Η τουρκική αστική τάξη συνεργάζεται και ανταγωνίζεται με μια σειρά δυνάμεις στην περιοχή, ενώ και μεγάλοι «παίκτες», όπως οι ΗΠΑ και η Ρωσία, διεκδικούν πρωταγωνιστικό ρόλο στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» με επίκεντρο τη Συρία και γενικά τη Μέση Ανατολή. Ετσι, τα γεγονότα του Σαββάτου αναζωπυρώνουν τη συζήτηση για το πώς θα κατακτηθεί η «σταθερότητα» στην περιοχή, με την έννοια φυσικά που της δίνουν οι ιμπεριαλιστές: Δηλαδή με βάση το συσχετισμό δυνάμεων και τις συμμαχίες που κάθε μερίδα του κεφαλαίου εκτιμά ότι ευνοεί την προώθηση των σχεδιασμών της.
***
Πίσω από τη συζήτηση για την «ικανότητα» της τουρκικής κυβέρνησης, να εγγυηθεί την «ασφάλεια» και την ιμπεριαλιστική «ειρήνη» στη χώρα, αποτυπώνεται ο προβληματισμός στην ντόπια αστική τάξη να διαμορφώσει τακτική για την υπεράσπιση της θέσης της, ως δύναμης με ιδιαίτερα συμφέροντα στην ευρύτερη περιοχή που διαπλέκονται με τα διάφορα και διαφορετικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, αλλά και ο προβληματισμός ισχυρών ιμπεριαλιστικών επιτελείων για τις σημερινές «ισορροπίες» στην περιοχή. Να θυμίσουμε κόντρες με τις ΗΠΑ για την υπόθεση της Συρίας, τη μετέπειτα μεταστροφή της, αλλά και το άνοιγμα τελευταία στην ΕΕ και τη Γερμανία.
Ετσι, για παράδειγμα, μια σειρά διεθνείς αντιδράσεις στο μακελειό έχουν τη δική τους σημασία, όπως για παράδειγμα η ανακοίνωση της επίσκεψης Μέρκελ στην Αγκυρα (για την οποία δεν ξεκαθαρίστηκε αν ήταν προγραμματισμένη από πριν), με βασικό θέμα στην ατζέντα της και τον «αγώνα κατά της τρομοκρατίας», αλλά και το προσφυγικό. Στις Βρυξέλλες, η επικεφαλής της ευρωπαϊκής διπλωματίας, Φεντερίκα Μογκερίνι, πριν αρχίσει η συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών επέλεγε να θυμίσει στην Αγκυρα ότι «σήμερα περισσότερο από ποτέ μοιραζόμαστε μια κοινή ατζέντα όταν πρόκειται για την ασφάλεια, τη σταθερότητα και την ειρήνη στην περιοχή» και ο γγ του ΝΑΤΟ επισήμανε πως η Τουρκία «έχει το δικαίωμα να αμυνθεί», συμπληρώνοντας ταυτόχρονα ότι περιμένει «η απάντησή της να είναι αναλογική». Τα ερωτήματα αυξάνονται, αν σκεφτεί κανείς ότι η πολύνεκρη επίθεση σημειώθηκε σχεδόν παράλληλα με την ανακοίνωση στελεχών του ΡΚΚ ότι η οργάνωση είναι έτοιμη για εκεχειρία, ενώ τουλάχιστον ένα μέρος όσων εμπλέκονται σε μια από τις πιο μακρόχρονες αντιπαραθέσεις της περιοχής εμφανίζονται διαθέσιμοι για νέες «ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις».
Οι συνολικότερες εξελίξεις στην περιοχή, με τη στρατιωτική «εμπλοκή» της Ρωσίας στη Συρία, με μια σειρά άλλες δυνάμεις να διεκδικούν θέση ευρύτερα σε Μέση Ανατολή και Ανατολική Μεσόγειο (όπως οι πετρελαιομοναρχίες, π.χ. Σαουδική Αραβία, το Ισραήλ, το Ιράν, αλλά και η Κίνα) με «κινητικότητα» στο Κουρδικό, με ορατά τα σχέδια για αλλαγές στα σύνορα διαφόρων χωρών, αλλά και εξελίξεις σε «προβλήματα» με το δικό τους ειδικό βάρος στο γεωπολιτικό χάρτη όπως είναι και το Κυπριακό, ένα πράγμα φανερώνουν: Οτι το αυξανόμενο «ενδιαφέρον» πολλών και συχνά αντίπαλων μερίδων του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστικών στρατοπέδων για την περιοχή μεγαλώνει διαρκώς τους κινδύνους για τους λαούς, διευρύνει τα πεδία των συγκρούσεων και την αποφασιστικότητα όσων συμμετέχουν σε αυτές να προστατέψουν τα συμφέροντά τους.
***
Καθόλου τυχαία το ΚΚΕ στην ανακοίνωση, με την οποία καταδίκασε το μακελειό, σημείωνε ότι «οι εξελίξεις επιβάλλουν να δυναμώσει η ετοιμότητα και η κοινή δράση των λαών της περιοχής κόντρα στα αντιλαϊκά σχέδια των αστικών τάξεων, των ιμπεριαλιστών». Γιατί είναι ολοφάνερο ότι τα αντιλαϊκά σχέδια πολλαπλασιάζονται διαρκώς, ιμπεριαλιστικές (δηλαδή θανάσιμες για τους λαούς) συμμαχίες αναθεωρούνται. Σε αυτό το πλαίσιο θα δυναμώσει και η προσπάθεια κάθε μερίδας των μονοπωλίων και του πολιτικού τους προσωπικού να στρατεύσουν τους εργαζόμενους πίσω από τα δικά της σχέδια, ενάντια στα δικά τους ταξικά συμφέροντα με διάφορα κάθε φορά προσχήματα, αλλά και ενάντια στα ταξικά τους αδέλφια, τους εργαζόμενους άλλων χωρών. Οι λαοί όμως δεν πρέπει να δεχτούν να γίνουν βορά στα σχέδια κανενός ιμπεριαλιστή. Πρέπει να οργανωθούν και να δράσουν κόντρα σε όλα τα στρατόπεδα όσων ταυτίζουν την «ασφάλεια» και τη «σταθερότητα» με την ικανότητα των μονοπωλίων να τους γονατίζουν και να κλέβουν το μόχθο τους.

Το πολυνομοσχέδιο

Το πολυνομοσχέδιο


Μέσα σε τέσσερις μήνες - από τον περασμένο Ιούλη μέχρι τον Οκτώβρη - είναι η πέμπτη φορά που η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ φέρνει στη Βουλή ένα μακρύ κατάλογο αντιλαϊκών μέτρων. Θυμίζουμε: Πριν τη Σύνοδο Κορυφής, η πρόταση της κυβέρνησης προς τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς (ΕΕ - ΕΚΤ - ESM - ΔΝΤ) για να ξεκινήσει η διαπραγμάτευση για το νέο δάνειο ύψους 86 δισ. ευρώ. Μετά τη Σύνοδο Κορυφής, δύο πακέτα προαπαιτούμενων μέτρων που συμφωνήθηκαν στη Σύνοδο Κορυφής. Το 15Αύγουστο το τρίτο αντιλαϊκό μνημόνιο. Και τώρα, η πρώτη λίστα με τα προαπαιτούμενα που περιλαμβάνονται στο μνημόνιο, το λεγόμενο πολυνομοσχέδιο που θα συζητηθεί και θα ψηφιστεί στη Βουλή.
Ο συγκεκριμένος απολογισμός του ΣΥΡΙΖΑ - εάν μάλιστα προσθέσουμε και όσα μέτρα υλοποιεί από τα προηγούμενα μνημόνια - είναι άκρως εντυπωσιακός. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κυβέρνηση των τελευταίων 9 μηνών, έχει προλάβει να επιβάλει, σε συνεργασία με τους «εταίρους του» στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ, περισσότερα αντιλαϊκά μέτρα απ' όσα θα περίμενε ακόμα και ο πιο ένθερμος υποστηρικτής του καπιταλισμού. Γιατί αυτά τα μέτρα, που τρώνε ό,τι έχει περισσέψει από τις σάρκες του λαού, είναι απολύτως απαραίτητα για την ανάκαμψη των επιχειρηματικών κερδών, ν' ανοίξουν νέα πεδία κερδοφορίας για τους μεγάλους μονοπωλιακούς ομίλους.
Το πολυνομοσχέδιο που βρίσκεται ήδη στη Βουλή, φέρνει ανατροπές στο Ασφαλιστικό, με αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, επιβάλλει ποινή (σ.σ. δηλαδή μείωση) στις συντάξεις για κάθε χρόνο συνταξιοδότησης πριν από τα 67 έτη. Και βέβαια, το Ασφαλιστικό θα έχει και συνέχεια. Ακόμα, συνεχίζει τη φοροκαταιγίδα που πλήττει τα λαϊκά νοικοκυριά εδώ και χρόνια. Διατηρεί τον ΕΝΦΙΑ και θεσπίζει πιο αυστηρό πλαίσιο για όσους εντάχθηκαν στη ρύθμιση των 100 δόσεων. Απαλλάσσει τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους από την καταβολή ανταποδοτικών τελών για τη χρήση δημοσίων εκτάσεων στις οποίες έχουν δραστηριότητες κ.ά.
Αυτά τα μέτρα, που επιβαρύνουν τα λαϊκά στρώματα, η κυβέρνηση λέει ότι είναι απαραίτητα και για την «αξιολόγηση» και για τη χρηματοδότηση και για το χρέος. Ωφελείται, όμως, σε τίποτα ο λαός από αυτά; Η χρηματοδότηση, τα εκατομμύρια ευρώ που θα δώσουν οι δανειστές, θα προσθέσουν ένα ευρώ στο λαϊκό εισόδημα; Και βέβαια όχι. Αλλωστε, στο ίδιο το μνημόνιο περιγράφεται ότι για να εκταμιεύεται κάθε δόση, θα παίρνονται και νέα μέτρα, που θα αφαιρούν από τους εργαζόμενους και τις οικογένειές τους. Μήπως η κουβέντα που θ' ανοίξει για το χρέος, θα ελαφρύνει σε κάτι τους συνταξιούχους, τους φτωχούς αγρότες, τους νέους που παλεύουν για το μεροκάματο; Και βέβαια όχι. Η όποια ελάφρυνση του χρέους σχετίζεται με τη δυνατότητα του αστικού κράτους να μπορέσει να ξαναβγεί στις αγορές για να δανειστεί, προκειμένου να αποπληρώνει το χρέος και να σκορπά ζεστό χρήμα στους επιχειρηματίες για επενδύσεις ή να κάνει μπίζνες μαζί τους με τη μορφή των συμπράξεων.
Τώρα οι εργαζόμενοι, συνολικά τα φτωχά λαϊκά στρώματα, πρέπει να απαντήσουν στη λαίλαπα που φέρνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Αμεση απάντηση με κινητοποίηση τη μέρα που θα ψηφιστεί το πολυνομοσχέδιο και αγωνιστικά ραντεβού στα συλλαλητήρια σε όλη τη χώρα στις 22 Οκτώβρη και στην απεργία στις 12 Νοέμβρη. Η μαζική συμμετοχή σε αυτούς τους σταθμούς των ταξικών αγώνων είναι παρακαταθήκη για τον αγώνα ενάντια στη βαρβαρότητα του καπιταλισμού, μέχρι την τελική ανατροπή του...

Φουντώνει η οργή των Παλαιστινίων

Φουντώνει η οργή των Παλαιστινίων



Σε διαδηλώσεις κατά της ισραηλινής κατοχής μετατράπηκαν και οι χτεσινές κηδείες στην Παλαιστίνη
Σε διαδηλώσεις κατά της ισραηλινής κατοχής μετατράπηκαν και οι χτεσινές κηδείες στην Παλαιστίνη
ΤΕΛ ΑΒΙΒ - ΡΑΜΑΛΑ.--
Η καθημερινή σκληρή βία των ισραηλινών κατοχικών δυνάμεων και των Εβραίων εποίκων «ρίχνει λάδι» στη φωτιά της αγανάκτησης του παλαιστινιακού λαού που στενάζει από τον κλοιό της κατοχής, της καταπίεσης και του περιορισμού βασικών δικαιωμάτων του, με αποτέλεσμα αλυσιδωτές συγκρούσεις.
Το παλαιστινιακό υπουργείο Υγείας σημειώνει ότι από την αρχή τρέχοντος μηνός οι ισραηλινές κατοχικές δυνάμεις έριξαν αληθινά πυρά ή σφαίρες καουτσούκ, τραυματίζοντας πάνω από 1.300 νεαρούς Παλαιστίνιους, ενώ σκότωσαν πάνω από 25 άλλους (ανάμεσά τους βρέφη και έφηβοι!). Επιπλέον, συνέλαβαν με την κατηγορία της αντίστασης ή του λιθοβολισμού αστυνομικών εκατοντάδες άλλους, και γκρέμισαν τα σπίτια τουλάχιστον τεσσάρων οικογενειών στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, επειδή κάποιο μέλος τους συνελήφθη για «επίθεση» ή αντίσταση στις κατοχικές δυνάμεις... Επίσης, σημειώνονται αρπαγές γης ή καταστροφής αγροτικών καλλιεργειών από εποίκους, με τη στήριξη του κράτους.
Μέσα στα δεκάδες βίαια επεισόδια του τελευταίου τριημέρου ξεχωρίζουν η δολοφονία μίας εγκύου μητέρας και της δίχρονης κόρης της από τα πυρά ισραηλινών αεροπλάνων προχτές τα ξημερώματα στη Λωρίδα της Γάζας, η δολοφονία 13χρονου Παλαιστινίου σε συγκρούσεις στη Ραμάλα, αλλά και οι επιθέσεις δύο 20χρονων Παλαιστινίων με μαχαίρια σε βάρος δύο Ισραηλινών 16 και 20 ετών στον εβραϊκό εποικισμό Πισγκάτ Ζεέβ, της Ανατολικής Ιερουσαλήμ.
Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός, Μπ.Νετανιάχου, μιλώντας στη Βουλή, ισχυρίστηκε ότι δεν υπάρχει σχέδιο για ανατροπή του στάτους κβο στην Πλατεία των Τζαμιών της Ιερουσαλήμ, και ότι θέλει ειρηνική συνύπαρξη μεταξύ Αράβων και Εβραίων του Ισραήλ. Ζήτησε δε από τον Παλαιστίνιο Πρόεδρο Μαχμούτ Αμπάς «να καταδικάσει τη βία», ενώ αποδοκίμασε Αραβες βουλευτές της Κνεσέτ που ζητούσαν το ξεδίπλωμα μίας τρίτης παλαιστινιακής εξέγερσης («Ιντιφάντα») σε βάρος των ισραηλινών αρχών.
Ο Παλαιστίνιος υπουργός Εξωτερικών Ριάντ αλ Μάλκι κατηγόρησε τον Νετανιάχου ότι επιδιώκει να υποκινήσει μια τρίτη Ιντιφάντα,«για να άρει την προσοχή από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει σε πολιτικό και διπλωματικό επίπεδο, όπου έχει αποτύχει παταγωδώς».

«Λουτρό αίματος» στο φόντοθανάσιμων για τους λαούς ανταγωνισμών

«Λουτρό αίματος» στο φόντοθανάσιμων για τους λαούς ανταγωνισμών
Σχεδόν 100 νεκροί από επίθεση στο κέντρο της Αγκυρας. Καταστολή εναντίον διαδηλωτών που κατήγγειλαν το μακελειό



Διαδηλωτές που κατήγγειλαν το μακελειό αντιμετώπισαν καταστολή (φωτ. Αγκυρα)
Διαδηλωτές που κατήγγειλαν το μακελειό αντιμετώπισαν καταστολή (φωτ. Αγκυρα)
ΑΓΚΥΡΑ.--
Πλήθος ερωτημάτων προκαλεί το νέο πολύνεκρο μακελειό που σημειώθηκε στην Τουρκία, προκαλώντας το θάνατο τουλάχιστον 97 ανθρώπων (σύμφωνα με το πρωθυπουργικό γραφείο), σε μια βομβιστική επίθεση που εμφανίστηκε ως το «φονικότερο τρομοκρατικό χτύπημα στην ιστορία της χώρας». Οι δύο βόμβες που εξερράγησαν το πρωί του περασμένου Σαββάτου, κοντά στο σιδηροδρομικό σταθμό στην «καρδιά» της Αγκυρας, σε ένα από τα κεντρικότερα σημεία της πρωτεύουσας και ενώ μόλις είχε ξεκινήσει μαζική προσυγκέντρωση πορείας ειρήνης, φέρουν από την πρώτη στιγμή έντονη την «οσμή» της προβοκάτσιας. Σημειώθηκε, άλλωστε, σε μια περίοδο που οι ενδοαστικές και ενδοϊμπεριαλιστικές διεργασίες, αλλά και ανακατατάξεις με άξονα την «αντιμετώπιση της τρομοκρατίας» είναι ιδιαίτερα έντονες, τόσο στο εσωτερικό της χώρας, όσο και ευρύτερα στην περιοχή.
Ο αριθμός των θυμάτων αναμενόταν να αυξηθεί, καθώς οι τραυματίες πλησίαζαν τους 250, με περίπου 60 άτομα να χαροπαλεύουν στην Εντατική, ενώ το φιλοκουρδικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα HDP μιλούσε για 128 νεκρούς. Ο πρόεδρος του HDP, Σελαχατίν Ντεμιρτάς, κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι δεν είχε πάρει μέτρα ασφαλείας, κάνοντας λόγο για «κράτος μαφία, κράτος δολοφόνο», υπονοώντας σκόπιμη «αδράνεια» των Μυστικών Υπηρεσιών και καταγγέλλοντας ότι σκόπιμα τα ασθενοφόρα εμποδίζονταν να φτάσουν στο σημείο των εκρήξεων.

Το σημείο της επίθεσης γέμισε άψυχα και τραυματισμένα κορμιά
Το σημείο της επίθεσης γέμισε άψυχα και τραυματισμένα κορμιά
Τη συγκέντρωση που έγινε στόχος της επίθεσης, διοργάνωσαν μια σειρά συνδικάτα και κόμματα εναντίον των συγκρούσεων μεταξύ ΡΚΚ - τουρκικού στρατού, με διαδηλωτές που είχαν φτάσει από διάφορες πόλεις (πολλοί Κούρδοι). Το HDP ισχυρίστηκε ότι ήταν ο βασικός στόχος των βομβιστών (οι εκρήξεις έγιναν κοντά σε μπλοκ του).
Στη συγκέντρωση συμμετείχαν και οι δυνάμεις του Κομμουνιστικού Κόμματος (KP - Τουρκία), που σε ανακοίνωσή του κατήγγειλε το μακελειό και καλούσε σε δυναμική συμμετοχή στη διήμερη εθνική απεργία που κήρυξαν από χτες μια σειρά συνδικάτα, DISK (εργαζόμενοι ιδιωτικού τομέα), KESK (δημόσιοι υπάλληλοι) και Ενώσεις Γιατρών, Δικηγόρων, Μηχανικών κ.λπ.
Καταδικάζοντας το μακελειό, διαδηλωτές βγήκαν στους δρόμους πολλών πόλεων της Τουρκίας με συνθήματα κατά της κυβέρνησης, αντιμετωπίζοντας σε πολλές περιπτώσεις τις δυνάμεις καταστολής που χρησιμοποίησαν μέχρι και δακρυγόνα (π.χ. στο Ντιγιαρμπακίρ). Μάλιστα, ορισμένα ΜΜΕ μετέδωσαν ότι στα νοτιοανατολικά, δύο παιδιά (το ένα 3χρονο) σκοτώθηκαν στη διάρκεια συγκεντρώσεων, από σφαίρες άγνωστης όμως προέλευσης. Διαμαρτυρίες έγιναν και σε πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.
Στη χώρα κηρύχτηκε τριήμερο πένθος, ενώ τα κόμματα ανέβαλαν προσωρινά και τις προεκλογικές συγκεντρώσεις, ενόψει των βουλευτικών εκλογών της 1ης Νοέμβρη.
«Η Τουρκία δε θα γίνει Συρία»
Ολα δείχνουν ήδη ότι οι εξελίξεις τις επόμενες μέρες θα είναι πυκνές σε διάφορα επίπεδα, ενώ η ίδια η οργή και ο θρήνος που σκόρπισε ο θάνατος τόσων αθώων ανθρώπων, ήδη αξιοποιούνται από τα αστικά και ιμπεριαλιστικά επιτελεία, σε μια συζήτηση για την «ασφάλεια» και τη «σταθερότητα» συνολικά στη Μέση Ανατολή, για την προώθηση της οποίας - θυμίζουμε - η τουρκική αστική τάξη διεκδικεί πρωταγωνιστικό ρόλο, αλλά και υπάρχουν σημαντικές αντιθέσεις ακόμα και μεταξύ «εταίρων».
Ο πρωθυπουργός, Αχμέτ Νταβούτογλου, δήλωσε στη διάρκεια τηλεοπτικής συνέντευξης ότι «ήταν σίγουρα επίθεση αυτοκτονίας» και ότι οι αρχές ήταν κοντά στη σύλληψη ενός υπόπτου. Αργά χτες το βράδυ, ΜΜΕ μετέδιδαν πληροφορίες για ταυτοποίηση ενός από τους δράστες, που ήταν αδερφός ενός από τους βομβιστές της επίθεσης που έγινε στη Σουρούτς τον Ιούλη, με πάνω από δεκάδες νεκρούς, που είχε αποδοθεί στο «Ισλαμικό Κράτος». Νωρίτερα, ΜΜΕ όπως το «Ρόιτερς», επικαλούμενα (ανώνυμες) δηλώσεις ανώτατων κυβερνητικών αξιωματούχων, έδειχναν ως υπεύθυνο για την επίθεση το «Ισλαμικό Κράτος», ενώ στο πλαίσιο των πιθανών «σεναρίων» που τροφοδοτούσε η «διαρροή πληροφοριών» (που δεν μπορούσαν να διασταυρωθούν), ως ένοχοι εμφανίστηκαν ακόμα το ΡΚΚ, αλλά και η «τρομοκρατική οργάνωση» - κατά τις τουρκικές αρχές - DHKP - C. Πάντως, πρέπει να σημειωθεί ότι η εξέλιξη σημειώθηκε ενώ ανώτατα στελέχη του ΡΚΚ, όπως ο επικεφαλής της στρατιωτικής πτέρυγάς του, Τζεμίλ Μπαγίκ, φέρονται να κήρυξαν μονομερή εκεχειρία «εκτός και αν οι δυνάμεις μας δεχτούν επίθεση».
Από τη μεριά του, ο Νταβούτογλου υποστήριξε ότι η πολύνεκρη επίθεση είχε στόχο να επιδράσει στο αποτέλεσμα των προσεχών εκλογών, ενώ διαμήνυσε ξανά ότι «η Τουρκία δε θα γίνει Συρία», μήνυμα που επαναλαμβάνεται συχνά τους τελευταίους μήνες με διάφορους αποδέκτες και εν μέσω διαφόρων ανακατατάξεων στην περιοχή, συνοριακών και γεωπολιτικών.
Τα γεγονότα δεν αποκλείεται να δώσουν ώθηση και στις μετεκλογικές διεργασίες, μετά το κάλεσμα του Νταβούτογλου προς το σοσιαλδημοκρατικό CHΡ και το εθνικιστικό MHP, ώστε να «διαβουλευτούν» για τις εξελίξεις. Ο ηγέτης του CHP, Κεμάλ Κιλιντσάρογλου, συναντήθηκε με τον Νταβούτογλου, δηλώνοντας μετά ότι «όλα τα πολιτικά κόμματα πρέπει να έχουν λόγο όσον αφορά την τρομοκρατία» και προκαλώντας τα θετικά σχόλια του φιλοκυβερνητικού Τύπου. Το MHP απέκλεισε μια τέτοια συνάντηση, ενώ ο Νταβούτογλου δεν απευθύνθηκε στο HDP. Μεταξύ άλλων, ο Κιλιντσάρογλου ζήτησε παραίτηση των υπουργών Εσωτερικών και Δικαιοσύνης, κάτι που χτες ορισμένα δημοσιεύματα άρχισαν να εμφανίζουν ως «πιθανό».
Η Μέρκελ στην Αγκυρα
Σε συλλυπητήριο μήνυμά του προς την Αγκυρα, ο Λευκός Οίκος επισήμανε ότι η Ουάσιγκτον στέκεται αλληλέγγυα στην Τουρκία «στη μάχη ενάντια στην τρομοκρατία και στις κοινές προκλήσεις σε θέματα ασφάλειας στην περιοχή», ενώ και το μήνυμα του Ρώσου Προέδρου, Βλαντιμίρ Πούτιν, επιβεβαίωσε την προθυμία του «να συνεργαστεί στενά με τις τουρκικές αρχές στον αγώνα κατά της τρομοκρατικής απειλής». Μηνύματα έστειλαν μεταξύ άλλων Ισραήλ, Κύπρος κ.τ.λ., όπως ο Ελληνας Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Προκόπης Παυλόπουλος και ο Ελληνας πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας.
Από τη μεριά του Βερολίνου, ανακοινώθηκε ότι η καγκελάριος Αγκελα Μέρκελ την Κυριακή θα επισκεφτεί την Αγκυρα, με την ατζέντα των επαφών της να περιλαμβάνει Συρία, «αγώνα κατά της τρομοκρατίας», Προσφυγικό και «διμερή θέματα». Η επίσκεψη δεν είχε ανακοινωθεί προηγουμένως και δεν είναι γνωστό αν ήταν ήδη προγραμματισμένη. Ωστόσο, πραγματοποιείται σίγουρα σε μια περίοδο που ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα «διασταυρώνουν τα ξίφη τους» στην περιοχή, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.
Η επικεφαλής της ευρωπαϊκής διπλωματίας, Φεντερίκα Μογκερίνι, δήλωσε από τις Βρυξέλλες ότι η χτεσινή συνάντηση των Ευρωπαίων ΥΠΕΞ θα συζητούσε και για την Τουρκία, ενώ ο γγ του ΝΑΤΟ, Γενς Στόλτενμπεργκ, έσπευσε να αναγνωρίσει το «δικαίωμα» της Τουρκίας «να αμυνθεί», ζητώντας ωστόσο «απάντηση αναλογική».

TOP READ