20 Σεπ 2015

Με δυνατό ΚΚΕ υπάρχει λύση για το λαό στο δρόμο της ανατροπής

Με δυνατό ΚΚΕ υπάρχει λύση για το λαό στο δρόμο της ανατροπής

Ολόκληρη η ομιλία του Γενικού Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα, στην κεντρική συγκέντρωση του Κόμματος στο Σύνταγμα



ΒΟΥΛΓΑΡΗ
«Φίλες, φίλοι,
Συντρόφισσες, σύντροφοι,
Απόψε από εδώ, από το Σύνταγμα, με τον αέρα της αισιοδοξίας που μας δίνει αυτή η πραγματικά μεγαλειώδης συγκέντρωση, δίνουμε τη μάχη μέχρι την τελευταία ώρα, η κάλπη της Κυριακής να βγάλει δυνατό το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας.
Δυνατό το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, γιατί αυτό το εκλογικό αποτέλεσμα μπορεί να χαροποιήσει, να δώσει αισιοδοξία ακόμα και σε όσους δεν συμφωνούν σε όλα μαζί μας, αναγνωρίζουν όμως ότι το ΚΚΕ είναι η δύναμη της συνέπειας, της αλήθειας, της πραγματικής ανατροπής.
Σε όσους, λοιπόν, ακόμα το σκέφτονται, το βασανίζουν, τους λέμε να απαντήσουν στο εξής: Ποιος θέλεις να χαμογελάει το βράδυ των εκλογών; Οι εκμεταλλευτές σου και τα κόμματά τους, οι κυβερνήσεις τους; `Η να φοβηθούν στην εφαρμογή των αντιλαϊκών μέτρων, να δούνε με τη μεγάλη εκλογική δύναμη του ΚΚΕ ότι ο λαός δεν θα σκύψει το κεφάλι, θα ξεσηκωθεί, δεν θα έχουν τη συναίνεσή του...;
Για σας που θέλετε μια ζωή χωρίς εκμετάλλευση και ανεργία, χωρίς αφεντικά, η απάντηση είναι μόνο μία: Κάπα Κάπα Εψιλον. Η απάντηση βρίσκεται στο ψηφοδέλτιο με τα τρία κόκκινα γράμματα, τη "σεμνή υπογραφή του λαού μας στις λεωφόρους του μέλλοντος", όπως γράφει και ο ποιητής μας, ο Γιάννης Ρίτσος.
Την Κυριακή στην κάλπη Κάπα Κάπα Εψιλον, για να μην προσθέσει ο λαός μας και τη δική του ψήφο στις 222 ψήφους των 5 κομμάτων που ψήφισαν το μνημόνιο και τώρα εμφανίζονται σαν αθώες περιστερές που αμάρτησαν για το παιδί τους.

ΚΑΡΑΜΠΕΤΣΟΣ
Την Κυριακή στην κάλπη Κάπα Κάπα Εψιλον, γιατί κανείς δεν πρέπει να δώσει δεύτερη ευκαιρία σε αυτούς που με τη μάσκα της περηφάνιας και της αξιοπρέπειας έφεραν το 3ο μνημόνιο και γκρέμισαν ελπίδες, διέψευσαν προσδοκίες.
Γιατί ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ για μια "δεύτερη ευκαιρία" θα είναι νέα παραίτηση από τη λαϊκή θέληση να υπερασπιστούμε τις λαϊκές ανάγκες.
Γιατί κανείς δεν πρέπει να επιστρέψει πίσω στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ τον απογοήτευσε.
Γιατί κανείς δεν πρέπει να πάει στη ναζιστική εγκληματική Χρυσή Αυγή, στα τσιράκια του συστήματος, για να εμφανίζονται ως τρίτη κοινοβουλευτική δύναμη.
Γιατί Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ, ΑΝΕΛ είναι το ίδιο υπεύθυνοι για τη χτεσινή και αυριανή αντιλαϊκή πολιτική.
Γιατί κανείς δεν πρέπει να σκοντάψει στην τρικλοποδιά της Λαϊκής Ενότητας, γιατί το "αντιμνημόνιο" είναι ψεύτικη διαχωριστική γραμμή, όπως και το δραχμή αντί για ευρώ, χωρίς να θίγονται τα μονοπώλια, οι καπιταλιστές.
Την Κυριακή στην κάλπη Κάπα Κάπα Εψιλον γιατί η ψήφος του εργάτη, του άνεργου, του μεροκαματιάρη, του φτωχού αγρότη, του νέου παιδιού και της γυναίκας της λαϊκής οικογένειας δεν μπορεί να μπαίνει στο ίδιο τσουβάλι με την ψήφο του μεγαλοβιομήχανου, του τραπεζίτη, του εφοπλιστή και των λοιπών εκμεταλλευτών του λαού, που δικές τους ανάγκες αποτυπώνουν τα μνημόνια, τα προαπαιτούμενα, οι εφαρμοστικοί νόμοι.

Την Κυριακή στην κάλπη Κάπα Κάπα Εψιλον για να σπάσει το κλίμα απογοήτευσης, να χτυπηθεί η μοιρολατρία του "τίποτα δε γίνεται, τίποτα δεν κουνιέται".
Η δυσαρέσκεια και η απογοήτευση τώρα πρέπει να γίνουν πείσμα, να γίνουν δύναμη, να μην οδηγήσουν σε αποχή από αυτή τη μάχη.
Ε, λοιπόν, ναι. Κάτι ουσιαστικό μπορεί να αρχίσει να γίνεται, κάτι μπορεί να αρχίσει να αλλάζει με δυνατό όμως το ΚΚΕ παντού και στις εκλογές.
Η ψήφος στο ΚΚΕ είναι λιθαράκι στο δρόμο της ανατροπής, η ψήφος σε όλα τα άλλα κόμματα είναι νέο εμπόδιο σε οποιαδήποτε ελπίδα. Με δυνατό το ΚΚΕ παντού, μπορούμε να ανοίξουμε το δρόμο της ανατροπής.
Αντιλαϊκή όποια κυβέρνηση και αν προκύψει
Στις 21 του Σεπτέμβρη, όπως κι αν διαμορφωθούν τα εκλογικά ποσοστά και οι βουλευτικές έδρες όλων των άλλων κομμάτων, θα υπάρξει συνεννόηση για να γίνει κυβέρνηση.
Είτε αυτή είναι κυβέρνηση συνεργασίας του ΣΥΡΙΖΑ με κάποια από τα υπόλοιπα κόμματα, το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι ή τους ΑΝΕΛ, είτε είναι κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού των δύο πόλων του αστικού πολιτικού συστήματος, του ΣΥΡΙΖΑ παρεούλα με τη ΝΔ.
Κυβέρνηση θα υπάρξει, γιατί ο λογαριασμός του 3ου μνημονίου είναι έτοιμος.
Κι αυτός ο λογαριασμός δεν μπορεί να περιμένει γιατί δεν μπορούν να περιμένουν οι απαιτήσεις των μονοπωλίων για νέα μεγαλύτερη κερδοφορία, βγαλμένη από τη δουλειά του μισθωτού, από την αφαίμαξη του αγρότη, του βιοτέχνη, του επαγγελματία, που σήκωσαν και σηκώνουν τα βάρη της οικονομικής κρίσης, που για τα νέα βάρη χρειάζεται τώρα μια πιο μακρόχρονη σταθερή κυβέρνηση.

Phasma
Μετά τις εκλογές η νέα κυβέρνηση που θα σχηματιστεί, θα καταθέσει το νέο Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2016 - 2019 με μέτρα και μεταρρυθμίσεις, το νέο κρατικό προϋπολογισμό, που θα φορτώσει νέα αντιλαϊκά μέτρα ύψους περίπου 3 - 4 δισ. ευρώ.
Είναι πρόκληση ο ΣΥΡΙΖΑ να λέει πως το μνημόνιο που αυτός έφερε και ψήφισαν όλοι μαζί είναι καλύτερο από τα προηγούμενα γιατί δεν μειώνει άμεσα το μισθό. Είναι χειρότερο όχι μόνο γιατί περιλαμβάνει βάρβαρα μέτρα, αλλά γιατί αυτά έρχονται να προστεθούν στα δύο προηγούμενα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.
Γιατί προβλέπει νέα φοροεπιδρομή ενάντια στο λαό.
Ο ΕΝΦΙΑ μονιμοποιείται, η εισφορά αλληλεγγύης αυξάνεται σημαντικά, γίνεται μόνιμη.
Οι αυτοαπασχολούμενοι φορολογούνται απ' το πρώτο ευρώ.
Οι αγρότες βρίσκονται στο στόχαστρο μιας πραγματικής φορολογικής καταιγίδας με εκτίναξη της άμεσης φορολογίας, ΦΠΑ στα αγροτικά εφόδια, κατάργηση αφορολόγητου.
Τα 2 δισ. ευρώ αύξηση των έμμεσων φόρων μέσα από την αύξηση του ΦΠΑ δεν είναι νέα μείωση του εργατικού - λαϊκού μισθού;
Είναι πρόκληση ο ΣΥΡΙΖΑ να λέει πως το δικό του μνημόνιο είναι φιλολαϊκό, γιατί πέτυχε μικρότερα πλεονάσματα.
Ποιος θα τα πληρώσει αυτά, από ποια τσέπη θα βρεθούν; Ξανά της λαϊκής οικογένειας, που ήδη έχει χάσει τον μπούσουλα με τη φορολογία, ενώ το μεγάλο κεφάλαιο θα την περνάει ζάχαρη με τις νόμιμες φοροαπαλλαγές, την υπερτιμολόγηση εισαγωγών και τους φορολογικούς παραδείσους.

Eurokinissi
Είναι πρόκληση ο ΣΥΡΙΖΑ να λέει πως η δική του συμφωνία είναι καλύτερη, γιατί ανοίγει, λέει, το ζήτημα απομείωσης του δημόσιου χρέους. Πού τα πουλάνε, αλήθεια, αυτά;
Εχουν δεσμευτεί με την υπογραφή του κ. Τσίπρα. Η όποια αναδιάρθρωση θα συνοδευτεί με νέα αντιλαϊκή επίθεση, όπως έγινε με το "κούρεμα" του PSI.
Ο λαός θα συνεχίσει να πληρώνει ένα χρέος, που εκτοξεύτηκε μαζί με το νέο δάνειο 85 δισ., που του φόρτωσε ο ΣΥΡΙΖΑ, για το οποίο έχουν χρεωθεί ακόμα και τα δισέγγονά μας.
Η κοροϊδία δεν έχει τέλος. Για ποιο "παράλληλο πρόγραμμα" μιλάνε, για ποια ισοδύναμα;
Τι ισοδύναμα μπορείς να υποσχεθείς στους συνταξιούχους που θα δουν νέες, ακόμα μεγαλύτερες μειώσεις, συνολικού ύψους πάνω από 2 δισ. ευρώ μέχρι το 2016;
Πώς μπορεί να αντισταθμιστεί η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, οι αυξήσεις στις κρατήσεις των συντάξεων, η κατάργηση του ΕΚΑΣ και η εφαρμογή της ρήτρας μηδενικού ελλείμματος;
Και, τελοσπάντων, πού τα πουλάνε τα παραμύθια ότι οι δικές τους ιδιωτικοποιήσεις είναι καλύτερες, όταν το Γενάρη οι ίδιοι ξεσπάθωναν για το ξεπούλημα των αεροδρομίων, των λιμανιών, άλλων στρατηγικών υποδομών της χώρας;
Κι όλα τα υπόλοιπα που ανακάλυψαν στον ΣΥΡΙΖΑ, με τις περιβόητες "βέλτιστες πρακτικές της ΕΕ" για τα εργασιακά δικαιώματα, είναι για να "μασκαρευτούν" τα νέα μέτρα.

Γιατί παντού στην Ευρώπη τσακίζονται τα δικαιώματα των εργαζομένων, αν και ξεκινούν από διαφορετικό επίπεδο από χώρα σε χώρα.
Και όταν με την πρώτη πληρώνεις τη λυπητερή, δεν δίνεις και συγχωροχάρτι σε ένα κόμμα, στον ΣΥΡΙΖΑ, που στην καλύτερη περίπτωση "πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένος", πούλαγε ελπίδα και έφερε τη μεγαλύτερη λεπίδα των δικαιωμάτων σου.
Τι έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ για να ανακουφίσει το λαό αυτούς τους εφτά μήνες;
Τα ψίχουλα της ανθρωπιστικής κρίσης ήταν λίγα, πολύ λίγα για να χορτάσουν τα εκατομμύρια των φτωχών. Ακόμα κι αυτά όμως έχουν ημερομηνία λήξης το τέλος του '15, σε λίγους μήνες.
Οι εκατό δόσεις είναι δόσεις που δεν έχει να πληρώσει ο εργαζόμενος, ο αυτοαπασχολούμενος, ο φτωχός αγρότης, του οποίου η υπουργός των Οικονομικών, σήμερα αντιμνημονιακή κ. Βαλαβάνη, του έλεγε πως είναι πατριωτικό καθήκον να πληρώσει.
Οι μεγαλοοφειλέτες, τα μεγάλα πορτοφόλια όμως είδαν πρόστιμα να σβήνονται, οφειλές να χαρίζονται.
Κι όσο για το 5ευρω στα νοσοκομεία, αυτό το κατάργησαν με τις κινητοποιήσεις τους οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία, τα ταξικά σωματεία, οι Λαϊκές Επιτροπές, πολύ πριν την κυβέρνηση, που ξαναφέσωσε τους συνταξιούχους, αυξάνοντας την εισφορά για τον κλάδο Υγείας και, βέβαια, αφήνοντας άθικτα όλα τα μέτρα που καθιστούν την Υγεία πανάκριβο εμπόρευμα για το λαό.
Το "παλιό" κάνει την εμφάνισή του ως "νέο"

Πολλή συζήτηση γίνεται για το "νέο" και το "παλιό", με πολλή δόση βέβαια υποκρισίας. Μα, όπως έλεγε προφητικά ο Μπρεχτ, "στεκόμουν πάνω σε ένα λόφο και είδα το παλιό να πλησιάζει, μα ερχόταν σα νέο. Σερνόταν πάνω σε καινούργια δεκανίκια που κανείς δεν είχε ξαναδεί. Βρωμούσε νέες μυρουδιές σαπίλας που κανείς δεν είχε ξαναμυρίσει... Ετσι το παλιό έκανε την εμφάνισή του σα νέο, μασκαρεμένο...".
Μην περιμένετε ούτε με το λεγόμενο "νέο ελληνικό παραγωγικό και αναπτυξιακό μοντέλο" του ΣΥΡΙΖΑ ούτε με το "νέο εθνικό οικονομικό και κοινωνικό σχέδιο" της ΝΔ, δηλαδή με την πολυπόθητη γι' αυτούς καπιταλιστική ανάπτυξη, καλύτερες μέρες ή έστω την επιστροφή στην προ κρίσης κατάσταση.
Μην παρασύρεστε από τα μεγάλα λόγια για προσέλκυση επενδύσεων, που θα εστιάζουν στην καινοτομία και στην ποιότητα, λέει, του παραγόμενου εμπορεύματος, για κρατικές επενδύσεις προσέλκυσης επενδυτών, για καλή αξιοποίηση των κοινοτικών πακέτων χρηματοδότησης, για το ποιος θα κάνει πιο γρήγορα τις μεταρρυθμίσεις.
Απ' αυτά δεν έχει να κερδίσει ο μισθωτός, ο αυτοαπασχολούμενος, ούτε θα λυθεί η ανεργία. Το πολύ πολύ που υπόσχεται ο κ. Τσίπρας είναι 100-150 χιλιάδες 8μηνες θέσεις μερικής εργασίας, μισοασφαλισμένης, μισοπληρωμένης, γιατί αυτές χρειάζονται οι καπιταλιστές σε κάποιους κλάδους.
Δεν μπορούν να καταργήσουν την ανεργία, γιατί δεν συμφέρει τους πλουτοκράτες να μειώσουν το γενικό εργάσιμο χρόνο, με αύξηση και όχι μείωση μισθών, με μείωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης.
Η πολιτική σταθερότητα για τους καπιταλιστές δεν είναι μόνο η κυβερνητική σταθερότητα, αλλά πάνω από όλα η κατάργηση των αγώνων, της πάλης, με νέους νόμους, προϋπόθεση δηλαδή ο λαός να παραιτηθεί από το αίτημα επιστροφής των απωλειών, από το δικαίωμα να θέλει να βελτιώσει τη ζωή του με βάση τις σύγχρονες ανάγκες.
Δεν υπάρχει πολιτική διαχείρισης και "μοντέλο καπιταλιστικής ανάπτυξης" που να μπορεί να οδηγήσει σε έναν καπιταλισμό χωρίς εκμετάλλευση, χωρίς ξεζούμισμα των εργαζομένων.
Γι' αυτό τα ίδια αντιλαϊκά μέτρα παίρνονται σε όλες τις χώρες - μέλη της ΕΕ, είτε έχουν μνημόνιο είτε δεν έχουν, ακόμα και σε αυτές όπως η Βρετανία και η Δανία που έχουν εθνικό νόμισμα.
Και με την ευκαιρία, ας μας πουν οι οπαδοί της καπιταλιστικής Ελλάδας της δραχμής, που κατά τ' άλλα δεν αμφισβητούν την ΕΕ, την ΚΑΠ, τις αναδιαρθρώσεις, την απελευθέρωση των αγορών. Ας μας πουν, πώς θα τα συνταιριάξουν με τις γενικευμένες απώλειες σε εργατικά - λαϊκά δικαιώματα;
Ρωτάμε:
Πόσο ωφελούνται οι άνεργοι και οι άστεγοι της Μ. Βρετανίας της λίρας, που κατά εκατομμύρια περιμένουν από τα συσσίτια των φτωχών ("τράπεζες τροφίμων") ένα πιάτο φαΐ;
Τι κέρδισαν οι εργαζόμενοι στη Δανία της κορόνας που είδαν τα όρια συνταξιοδότησης να πηγαίνουν στα 67 χρόνια με άμεση προοπτική να φτάσουν τα 68; Για να μη μιλήσουμε για τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία...
Και για να μην κοροϊδευόμαστε: Και με εθνικό νόμισμα θα ισχύουν πλήρως - όπως ισχύουν για όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ είτε είναι μέλη της Ευρωζώνης είτε δεν είναι, ανεξάρτητα από το σε ποια θέση βρίσκονται στην ιεραρχία, όλα τα σύγχρονα βάρβαρα μέτρα, επιλογές που υλοποιούνται σε όλα τα κράτη, ανεξάρτητα αν είναι στη φάση της κρίσης ή στη φάση της ανάκαμψης.
Και το ζήτημα δεν είναι αν συμμορφώνεσαι με τους κανόνες της ΕΕ με ευρώ ή δραχμή, αλλά αν επιλέγεις να αποδεσμευτείς από τις αλυσίδες της.
Και για να εξηγούμαστε, είναι διαφορετικό πράγμα να σε αποβάλουν, να σε πετάξουν, γιατί δεν ακολουθείς τους κανόνες λειτουργίας του κοινού νομίσματος ή γιατί θέλουν να την κάνουν ένα κλαμπ ισχυρών και είναι άλλο πράγμα ο λαός, με τη δική του εξουσία, με τη δική του απόφαση, να φύγει από την ΕΕ, να διαγράψει μονομερώς το χρέος, να φύγει από τη μέγγενη των αγορών του κεφαλαίου.
Μας ρωτάνε:
"Και πού θα βρεθούνε χρήματα αν ο λαός στρέψει τις πλάτες του στη διεθνή καπιταλιστική αγορά;"
Μα, λαϊκή, σοσιαλιστική οικονομία σημαίνει οριστικό διαζύγιο με το κεφάλαιο. Σημαίνει ριζικά διαφορετικός τρόπος υπολογισμού, τι από τους πόρους και από τα παραγόμενα προϊόντα πηγαίνει για παραγωγική επένδυση, τι πηγαίνει για κατανάλωση, τι για κοινωνικές υπηρεσίες.
Αυτό σημαίνει κεντρικός επιστημονικός σχεδιασμός. Και είναι πολύ λιγότερη η δαπάνη που χρειάζεται για πιο σύγχρονες κοινωνικές υπηρεσίες από το μέρος της παραγωγής που αποσπούν σήμερα οι καπιταλιστές ως κέρδος, για πάρτη τους και μόνο.
Τέτοια περισσεύματα υπάρχουν και σήμερα στην Ελλάδα της κρίσης, έγιναν όμως νόμιμα και παράνομα εξαγόμενα κέρδη, εξαγόμενα κεφάλαια. Το 2014, πάρα πολλοί όμιλοι, μεγάλες επιχειρήσεις είχαν κέρδη, ακόμα κι όταν είχαν μείωση του κύκλου εργασιών τους.
Ταυτίζονται στη συμμετοχή στις ιμπεριαλιστικές λυκοσυμμαχίες
Περίσσεψαν τα "κροκοδείλια" δάκρυα για νεκρά παιδιά, τους ξεριζωμένους πρόσφυγες και μετανάστες από τους διαχειριστές του συστήματος, τον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ, αλλά και από εκείνους, όπως είναι τα στελέχη της λεγόμενης Λαϊκής Ενότητας και άλλους από τους ΑΝΕΛ, που μόλις χτες, από κυβερνητικούς θώκους, υπηρετούσαν τη συγκεκριμένη πολιτική που "σπέρνει" ιμπεριαλιστικούς πολέμους, επεμβάσεις, τζιχαντιστές, για να "θερίσει" τον πόνο, τα δάκρυα, την παραπέρα εκμετάλλευση των λαών, τα εκατομμύρια των προσφύγων που ξεριζώνονται από τη γη τους.
Μερίδιο ευθύνης γι' αυτήν την κατάσταση έχουν όλοι όσοι έβαλαν πλάτη για την υλοποίηση των ιμπεριαλιστικών σχεδίων, όλοι όσοι συμφωνούν με τη συμμετοχή της χώρας μας σε νέα εγκλήματα που διαπράττονται για το πετρέλαιο, το φυσικό αέριο, τους αγωγούς, γενικότερα τους δρόμους μεταφοράς των εμπορευμάτων και των μεριδίων των αγορών ή με δύο λέξεις για το καπιταλιστικό κέρδος.
Τεράστια ευθύνη έχουν όσοι λιβανίζουν και αφήνουν στο απυρόβλητο την ΕΕ, που συμμετέχει σε επεμβάσεις και στη συνέχεια ανοιγοκλείνει τη στρόφιγγα του Δουβλίνου και της Σένγκεν κατά το δοκούν και δε δεσμεύεται να κατανείμει ούτε ένα μικρό αριθμό προσφύγων στα κράτη - μέλη της, ώστε να αποσυμφορηθούν χώρες όπως η Ελλάδα.
Τι έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ επτά μήνες στην κυβέρνηση;
Διατήρησε τις στρατιωτικές βάσεις, τη βάση - ορμητήριο της Σούδας, το ΝΑΤΟικό στρατηγείο στη Θεσσαλονίκη, στο Κιλκίς, την ευρωατλαντική βάση στη Λάρισα, τη βάση των ιπτάμενων ραντάρ στο Ακτιο και τις άλλες υποδομές που είναι στην υπηρεσία των εγκληματικών σχεδίων των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.
Συμμετείχε ως χώρα στις ευρωατλαντικές στρατιωτικές "Ασκήσεις Συνεκπαίδευσης", στις "Ασκήσεις Χειρισμού Κρίσεων", στην υλοποίηση του "Σχεδίου Δράσης Ετοιμότητας του ΝΑΤΟ", που περιλαμβάνει τη συγκρότηση "Στρατιωτικής Δύναμης Υψηλής Ετοιμότητας", στη Διακλαδική Ασκηση "Ηνίοχος 2015", με τη συμμετοχή στρατιωτικών δυνάμεων των ΗΠΑ και του Ισραήλ.
Τι να πρωτοθυμηθούμε από την "πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση";
Την παράδοση 500 εκατομμυρίων δολαρίων στην αμερικανική εταιρεία "Lockheed Martin" για τον εκσυγχρονισμό πέντε πεπαλαιωμένων αεροσκαφών ναυτικής συνεργασίας του Πολεμικού Ναυτικού, που αφορούν στις ανάγκες μόνο του ΝΑΤΟ;
Τις υποσχέσεις του υπουργού Αμυνας για τη δημιουργία μιας ακόμη αμερικανο-ΝΑΤΟικής βάσης στο Αιγαίο;
Τα τραγούδια και τους χορούς του Κοτζιά, που τραγουδούσε με τα γεράκια του ΝΑΤΟ "We are the world" και ομολογούσε πως ο "ο κόσμος τους" είναι οι ΝΑΤΟικές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και το μακέλεμα των λαών όπου Γης, για τα συμφέροντα του κεφαλαίου; Είναι τα νεκρά παιδιά στα παράλια, οι ταλαιπωρημένοι άνθρωποι που προσπαθούν να σωθούν από τα "έργα" των επίδοξων "σωτήρων" τους.
Γιατί, αλήθεια, αυτά τα θέματα, συνολικά τα λεγόμενα εθνικά θέματα, δεν αναφέρθηκαν καθόλου στην προεκλογική περίοδο από τα άλλα κόμματα; Μα, δεν υπάρχει πεδίο αντιπαράθεσης γι' αυτά τα ζητήματα ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και στη ΝΔ. Τι δεν έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ που θα μπορούσε να κάνει η ΝΔ;
Ισα - ίσα, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο υλοποίησε τις δεσμεύσεις του ΝΑΤΟ, αλλά ανέλαβε και καινούργιες, αφήστε που τώρα πια χρησιμοποιούν τα ίδια επιχειρήματα περί σταθερότητας.
ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ λένε πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος και πως η συμμετοχή της χώρας μας στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ μας εξασφαλίζει την ειρήνη, την ασφάλεια, τη σταθερότητα. Μα, για ποια "σταθερότητα" μιλάνε, όταν γύρω μας και πάνω σ' αυτό το δρόμο που ακολουθεί και η χώρα μας, δηλαδή στο δρόμο του καπιταλιστικού ανταγωνισμού για το μοίρασμα των πηγών Ενέργειας και των δρόμων μεταφοράς, διαλύονται χώρες; Ιράκ, Λιβύη, Συρία... Μακρύς ο κατάλογος.
Για ποια "σταθερότητα" μιλούν, όταν οι γείτονες - σύμμαχοι αμφισβητούν ευθέως την ΑΟΖ και μάλιστα εξακολουθούν να προβάλουν εδαφικές διεκδικήσεις σε όλο το Ανατολικό Αιγαίο;
Για ποια σταθερότητα μιλούν, όταν αυτή η "σύμμαχος" Τουρκία, στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, εξακολουθεί να κατέχει το 40% της Κύπρου και κάθε τρεις και λίγο παραβιάζει τον Εθνικό Εναέριο Χώρο και τα χωρικά ύδατα της πατρίδας μας;
Για ποια σταθερότητα μιλούν, όταν η Ανατολική Ευρώπη και ιδιαίτερα η κρίση στην Ουκρανία είναι σε εξέλιξη, όταν η Μέση Ανατολή και η Βόρεια Αφρική "βράζουν", εξαιτίας των ανταγωνισμών ανάμεσα σε ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις;
Ας μην ξεγελιόμαστε! Κανείς μα κανείς δεν μπορεί να είναι ήσυχος, να νομίζει πως αυτός έχει - όπως λέμε - "ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του" και δεν κινδυνεύει. Ιδιαίτερα όταν αυτά τα "κεραμίδια" είναι το ΝΑΤΟ, που είναι ένας εγκληματικός ιμπεριαλιστικός οργανισμός και η ΕΕ, η "συμμορία" του ευρωπαϊκού κεφαλαίου.
Λένε, χωρίς να κοκκινίζουν, ότι "σταθερότητα" είναι η συμμετοχή στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ και "απομόνωση" η αποδέσμευση από αυτούς τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς! Υπάρχει, αλήθεια, μεγαλύτερη απομόνωση από τη φτώχεια και την εξαθλίωση, από τον πόλεμο; Στην πραγματικότητα, όμως, τώρα είναι που μέσα στην ΕΕ, μέσα στο ΝΑΤΟ, ο κάθε λαός, ο λαός μας, είναι μόνος του. Ερχεται αντιμέτωπος με τα αντιλαϊκά μνημόνια και τους κινδύνους του ιμπεριαλιστικού πολέμου.
Αντίθετα, όταν ο λαός αποφασίσει να πάρει την τύχη στα χέρια του, δηλαδή να πάρει στα δικά του χέρια την εξουσία και τα "κλειδιά" της οικονομίας, θα βρει όχι έναν, αλλά δεκάδες κι εκατοντάδες συμπαραστάτες απ' όλους τους λαούς.
Γιατί όταν θα "σπάσει ο πάγος", στον οποίο έχει βάλει τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα η βαρβαρότητα του καπιταλισμού, τότε αυτό δε θα έχει να κάνει με μια μόνο χώρα, με ένα μόνο λαό. Οι εξελίξεις θα γίνουν πιο γενικευμένες.
Επιπλέον, ο λαός μας θα 'χει τη στήριξη πρώτα απ' όλα των άλλων λαών, που θα ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο, αλλά στην πορεία και πολύ περισσότερων, ακόμη και χωρών και κυβερνήσεων που θα παραμένουν στον καπιταλιστικό δρόμο, αλλά τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους και οι συγκυρίες θα συμπίπτουν με τα συμφέροντα της χώρας μας. Και τέτοια παράθυρα, έστω και συγκυριακά, αφήνει η ανισόμετρη καπιταλιστική ανάπτυξη, ο ίδιος ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός.
Αυτό φαίνεται και σήμερα, π.χ. από τις επιπτώσεις του εμπάργκο της ΕΕ ενάντια στη Ρωσία ή στο Ιράν, που είναι διαφορετικές για χώρες όπως η Ελλάδα, αλλά και η Γαλλία. Σήμερα είναι που, για χάρη των ευρωπαϊκών βιομηχανικών μονοπωλίων, θυσιάζεται μέρος της ντόπιας αγροτικής παραγωγής.
Υπάρχει λύση για το λαό
Στο ερώτημα "υπάρχει λύση, υπάρχει προοπτική;", απαντάμε κατηγορητικά ΝΑΙ.
Η λύση, η προοπτική για το λαό βρίσκεται στο δρόμο της ρήξης και της σύγκρουσης για να πάρει ο λαός την εξουσία, για να κοινωνικοποιήσει τα μέσα παραγωγής, για να σχεδιάσει επιστημονικά την οικονομία, να αποδεσμεύσει τη χώρα από την ΕΕ, να διαγράψει μονομερώς το χρέος.
Η πρόταση του ΚΚΕ είναι η μόνη πραγματική εναλλακτική διέξοδος για το λαό, ικανή να αξιοποιήσει και αναπτύξει παραπέρα τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας προς όφελος του λαού μας.
Να σκεφτούμε: Γιατί έχουμε χιλιάδες άνεργους οικοδόμους και μηχανικούς, γιατί έχει σταματήσει η οικοδομή, η κατασκευαστική δραστηριότητα, ενώ χιλιάδες νέοι να αναγκάζονται να ζουν με τους γονείς τους, χιλιάδες σπίτια μένουν ακατοίκητα, ενώ υπάρχουν ανάγκες για έργα υποδομής, αντισεισμικής - αντιπλημμυρικής θωράκισης;
Γιατί στην Ελλάδα, μια χώρα πλούσια σε ενεργειακές πηγές, έχουμε σπίτια χωρίς θέρμανση και μειώνεται η λιγνιτική παραγωγή στη Μακεδονία; Γιατί πίσω από τα πανάκριβα καύσιμα κρύβεται το κέρδος των μονοπωλιακών ομίλων, των διυλιστηρίων, του χονδρικού εμπορίου και η βαριά κρατική φορολογία. Αντίθετα, ο κεντρικός σχεδιασμός και ο ενιαίος κοινωνικοποιημένος φορέας Ενέργειας μπορούν να καλύψουν σήμερα το σύνολο των αναγκών του λαού.
Να σκεφτούμε, γιατί σήμερα εισάγουμε τόσο πολύ γάλα και προϊόντα γάλακτος, π.χ. από την Ολλανδία, όπως και πολλά άλλα αγροτικά προϊόντα;
Είναι άσχετο από την πολιτική που έχει επιβάλλει η ΕΕ; Η Ελλάδα θα μπορούσε να καλύψει πλήρως τις ανάγκες της σε βασικά είδη διατροφής, όπως το γάλα, το κρέας, το σιτάρι, τα όσπρια, με κρατικές παραγωγικές μονάδες για την παραγωγή και επεξεργασία τους.
Ο επιστημονικός κεντρικός σχεδιασμός μπορεί γρήγορα να στηρίξει την ντόπια παραγωγή, να διασφαλίσει ζωοτροφές, φάρμακα, λιπάσματα, κάλυψη των ενεργειακών αναγκών.
Το ίδιο ισχύει και για τις κατασκευές. Μόνο ο κοινωνικοποιημένος κατασκευαστικός τομέας μπορεί να υπαχθεί στον κεντρικό σχεδιασμό, με κριτήριο τις συνολικές ανάγκες σε υποδομές, σε μεταφορές, όχι μόνο κεντρικών αλλά και περιφερειακών αξόνων, σε αντιπλημμυρικά, αντισεισμικά και αντιπυρικά έργα, σε κτίρια κοινωνικών υπηρεσιών, σε όλη τη χώρα, ηπειρωτική και νησιωτική, σε σύγχρονες κατοικίες για όλους και όλες.
Πολλά ακόμα παραδείγματα μπορούμε να αναφέρουμε.
Ο δικός μας δρόμος ανάπτυξης θα απελευθερώσει και θα απογειώσει τις εγχώριες παραγωγικές δυνατότητες, που σήμερα παραμένουν καθηλωμένες λόγω της παραγωγής με κριτήριο το κέρδος, του ανταγωνισμού των ομίλων, των δεσμεύσεων της ΕΕ.
Αυτό συνέβη με τη συρρίκνωση της ναυπηγοεπισκευαστικής βιομηχανίας, ενώ η Ελλάδα διαθέτει μεγάλες υποδομές, σπουδαία τεχνογνωσία.
Η Ελλάδα της λαϊκής εξουσίας, αποδεσμευμένη από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, μπορεί να κλείσει αμοιβαία επωφελείς διεθνείς συμφωνίες σε μια σειρά τομείς, από την εξόρυξη υδρογονανθράκων έως την αγροτική παραγωγή. Αυτή η ριζική ανατροπή στην Ελλάδα δε θα γίνει με την ευρύτερη περιοχή να μένει αμετάβλητη. Θα συμπαρασύρει και άλλους λαούς και άλλα κινήματα σε άλλες χώρες.
Ο λαός να δοκιμάσει τη δύναμή του
Η ισχυροποίηση του ΚΚΕ παντού - και στις εκλογές - σημαίνει ότι πρέπει να δώσουμε μάχη για την υιοθέτηση των εκτιμήσεών του, των θέσεών του.
Δε ζητάμε, βέβαια, να συμφωνήσουν όλοι σε όλα και μεμιάς για να ψηφίσουν το ΚΚΕ, μπορούν όμως να αναγνωρίσουν στο ΚΚΕ ότι είναι ένα άλλο, ριζικά διαφορετικό κόμμα, που δε συμβιβάζεται με την αθλιότητα που ζούμε και παλεύει με συνέπεια λόγων και έργων για την ανατροπή της.
Αυτό ζητάμε σήμερα:
Δύναμη για να οργανώσουμε πιο αποτελεσματικά τον αγώνα με τη σαπίλα, τη βαρβαρότητα, τον πόλεμο που κλιμακώνουν σε βάρος του λαού.
Πολλοί μας λένε: "Σωστά είναι αυτά που λέτε. Αλλά αυτά είναι για το μέλλον. Τι θα γίνει αύριο, πώς θα ζήσουμε την άλλη μέρα;". Αυτή η αντίληψη είναι που οδηγεί τους εργαζόμενους και πολλούς βιοπαλαιστές στην αγκαλιά των αστικών κομμάτων και σε λαθεμένες επιλογές, στον αφοπλισμό, στην υποταγή, στη μοιρολατρία, να αποδέχονται να ζουν με τα ελάχιστα, να αποδέχονται συνεχώς το μικρότερο κακό και που τελικά γίνεται όλο και νέο κακό, χειρότερο.
Δεν είναι καινούργια αυτή η θεωρία.
Τη ζούμε χρόνια και πάμε από το κακό στο χειρότερο και μάλιστα σήμερα ραγδαία. Τελείωσαν οι εποχές που το σύστημα είχε ορισμένες δυνατότητες να κάνει παραχωρήσεις προς τα λαϊκά στρώματα.
Αυτό το απάνθρωπο και σάπιο διεφθαρμένο σύστημα δεν μπορεί να βελτιωθεί με ημίμετρα, δεν μπορεί να γίνει ανθρώπινο.
Ο λαός μας πλέον τα δοκίμασε όλα, τέτοιες και αλλιώτικες κυβερνήσεις, κόμματα και αποκόμματα. Τα δοκίμασε όλα και την υπομονή και την αποδοχή και την ανάθεση. Δεν έχει δοκιμάσει ακόμα, όμως, τη δύναμή του, δεν έχει πάρει τη θέση του στο πλευρό του ΚΚΕ, στο δρόμο της πραγματικής σύγκρουσης και ρήξης με τα μονοπωλιακά συμφέροντα, την ΕΕ και την εξουσία τους, στο δρόμο της ανατροπής όλων αυτών.
Δε λέμε ότι αυτό θα γίνει στις 21 του Σεπτέμβρη. Αλλά μόνο ένα πιο δυνατό ΚΚΕ, ως λαϊκή αντιπολίτευση και μέσα στη Βουλή, μπορεί να ανοίξει το δρόμο, μπορεί να φέρει λαϊκή ανάταση, ελπίδα, θέληση για δράση, για να εμποδίσει την πραγματοποίηση των σχεδιασμένων αντιλαϊκών μέτρων και να οδηγήσει στη μόνη φιλολαϊκή προοπτική.
Γιατί το πολιτικό πρόβλημα δεν είναι πώς και πότε θα δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για να περάσουμε σε ρήξεις, ανατροπές και πάλη για άλλο δρόμο ανάπτυξης. Το πραγματικό πρόβλημα είναι αν θα πάρουν θέση η εργατική τάξη, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι ΕΒΕ, οι φτωχοί αγρότες, τα παιδιά τους, οι γυναίκες τους, οι άνεργοι, στο υπ' αριθμόν ένα θέμα:
Αν θα αποφασίσουμε να συγκρουστούμε και να απαλλαγούμε από τη δικτατορία του κεφαλαίου, τη δικτατορία των μονοπωλίων.
Αυτό το πρόβλημα έχει τεθεί ήδη μπροστά μας. Σήμερα, έχουμε περισσότερες αποδείξεις και στοιχεία ότι για το λαό μας, για τους λαούς όλους, αυτή η επιλογή είναι πλέον αναπόφευκτη, είναι η μόνη επιλογή σωτηρίας, ελπίδας, προοπτικής.
Αυτό που, επομένως, κρίνεται στις εκλογές, είναι αν θα κάνουμε ένα βήμα μπροστά σε αυτή την κατεύθυνση, στηρίζοντας το ΚΚΕ εκλογικά και υιοθετώντας την πρότασή του για έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης.
Αυτή η υπόθεση δε θα κριθεί, βέβαια, απλά στις κάλπες και από τετραετία σε τετραετία. Θα κριθεί στους δρόμους του αγώνα, με ένα πανίσχυρο εργατικό - λαϊκό κίνημα, με μια μεγάλη κοινωνική λαϊκή συμμαχία. Μόνο αυτός ο δρόμος μπορεί να φέρει μια πραγματική αλλαγή ανάμεσα στις δυνάμεις που παράγουν και σε εκείνες που τις εκμεταλλεύονται.
Σε αυτές τις εκλογές θα κριθεί αν θα γίνει ένα βήμα σε αυτή την προοπτική με την ισχυροποίηση του ΚΚΕ.
Λίγες μέρες έμειναν ακόμη. Οσοι προβληματίζεστε ακόμα, δεν έχετε αποφασίσει, κάντε τώρα το βήμα, πάρτε την απόφαση που θα ανοίξει μια καινούργια σελίδα στη ζωή σας, στη ζωή των παιδιών σας, στη ζωή όλων μας. Τους έχουμε δοκιμάσει σχεδόν όλους, τα είδαμε σχεδόν όλα. Τώρα μόνο στο ΚΚΕ μπορούμε να ακουμπήσουμε με εμπιστοσύνη. Βάλτε στην άκρη επιφυλάξεις, επιμέρους διαφωνίες. Με το ΚΚΕ υπάρχει λύση στο δρόμο της ανατροπής».

ΠΟΤΑΜΙ «Λαγός» του κεφαλαίου

ΠΟΤΑΜΙ
«Λαγός» του κεφαλαίου
Ρόλο «λαγού» στην προώθηση της αντιλαϊκής πολιτικής διεκδικεί το Ποτάμι, πιέζοντας για άμεση προώθηση βασικών ζητουμένων των μονοπωλίων. Π.χ. τα στελέχη του ζητούν:
«Χρειαζόμαστε ένα ασφαλιστικό σύστημα ενιαίο και λιτό (...) Προτείνουμε πλήρη ενοποίηση του συστήματος, με άμεση ένταξη όλων σε ένα ενιαίο Ταμείο, με τους ίδιους όρους, χωρίς εξαιρέσεις. Με εισφορές ανάλογα με το εισόδημα και για τους αυτοαπασχολούμενους. Με βασική σύνταξη από τον κρατικό προϋπολογισμό, αναλογική σύνταξη σε ανταποδοτική βάση και επικουρική σύνταξη πλήρως ανταποδοτική, χωρίς ελλείμματα και επιχορηγήσεις».
`Η επιχειρηματολογώντας υπέρ του «ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος», λένε: «Χρειαζόμαστε ένα εργαλείο για την αντιμετώπιση των κρίσεων (...) καθώς θα προχωράει η υλοποίηση της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης, θα υπάρχουν όλο και λιγότεροι με θεμελιωμένα συνταξιοδοτικά δικαιώματα, οι άλλοι θα βγαίνουν στη σύνταξη αργότερα και αναμένονται αυξημένα προβλήματα πρόσβασης στην εργασία από άτομα ώριμης ηλικίας, κυρίως γυναίκες.
Επιμένουν για: «Μείωση της φορολόγησης των επιχειρήσεων σε βάθος πενταετίας στο 20%». «Μηδενική φορολογία για 3 χρόνια για νέες επιχειρήσεις». «Κίνητρα για μετεγκατάσταση επιχειρήσεων στην Ελλάδα». Αλλά και «επιδότηση πρόσληψης με μείωση φορολογίας μετά από την πρώτη περίοδο». Ελεγε επ' αυτού ο Στ. Θεοδωράκης, για το πώς θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας: «Θα προκύψουν μόνο από την ιδιωτική πρωτοβουλία. Θα πρέπει, δηλαδή, να βρούμε τον τρόπο που είναι το φορολογικό καθεστώς, θα πρέπει να συνδέσουμε την κερδοφορία των επιχειρήσεων και τη φορολογία με τι προσλήψεις κάνει. Δηλαδή έχει (...) μια επιχείρηση, η οποία πάει καλά και κερδοφορεί. Εάν τα λεφτά δεν τα αποθηκεύει (...), αλλά τα ρίχνει στο να αυξήσει το εργατικό δυναμικό, πρέπει να έχει λιγότερη εφορία».
Αυτό σε συνδυασμό με θέσεις τους περί αύξησης μισθών αναλόγως της αύξησης της ανταγωνιστικότητας της εγχώριας καπιταλιστικής οικονομίας και μάλιστα όταν η τέτοια ανταγωνιστικότητα επιτυγχάνεται μόνο μέσα από το παραπέρα ξεζούμισμα του εργαζόμενου, σημαίνει αυτόματα ότι εξασφαλίζει ταυτόχρονα στο κεφάλαιο στρατιές χαμηλόμισθων εργαζομένων και νέες φοροαπαλλαγές.
Στο Ποτάμι ζητούν, επίσης, «να προχωρήσουν χωρίς καμία περαιτέρω καθυστέρηση οι εκκρεμούσες επτά αποκρατικοποιήσεις, ήτοι: 14 περιφερειακά αεροδρόμια. Το 51% και εν συνέχεια το 16% του ΟΛΠ. Το λιμάνι της Θεσσαλονίκης. ΔΕΣΦΑ. Αστέρας Βουλιαγμένης. Πρώην αεροδρόμιο Ελληνικού. Ιππόδρομος».
Ακόμα: «Επαναπατρισμός μη φορολογημένων κεφαλαίων του εξωτερικού με πλήρη φορολόγησή τους, χωρίς όμως πρόστιμα ή ποινικές ευθύνες (...) Μείωση φόρων και εισφορών για τις επιχειρήσεις που προσλαμβάνουν νέους». Τέλος, το κράτος «να περιοριστεί σε ρόλο επιτελικό και ρυθμιστικό», με «απελευθέρωση αγορών και ιδιαίτερα των αγορών προϊόντων και υπηρεσιών».

ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ Βγαίνει λάδι για τα χρόνια που κυβέρνησε

ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ
Βγαίνει λάδι για τα χρόνια που κυβέρνησε


Βασικό ρόλο τόσο στη διακυβέρνηση της χώρας, όσο και στην προώθηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, με εφαρμογή του μνημονίου Τσίπρα, διεκδικεί το ΠΑΣΟΚ.
Επιδιώκει, αξιοποιώντας το τρίτο μνημόνιο που έφερε ο ΣΥΡΙΖΑ, να βγει λάδι για την πολιτική που άσκησε την περίοδο 2009 - 2015 είτε μόνο του, είτε σε κυβερνήσεις συνεργασίας με ΝΔ και άλλους.
Να δικαιωθεί στα μάτια των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων που δεν πρέπει να την πατήσουν και να του δώσουν άφεση αμαρτιών!
Η ...ζέση με την οποία υπερασπίζονται τις θέσεις τους, οπωσδήποτε έχει να κάνει και με το γεγονός ότι τους «ξέπλυνε» ο ΣΥΡΙΖΑ με την πολιτική που άσκησε στο επτάμηνο της διακυβέρνησής του, πάνω στην οποία πατούν και οι ΠΑΣΟΚοι για να εμφανίζουν τα αντιλαϊκά μέτρα ως μονόδρομο.
Ελεγε, χαρακτηριστικά, η Φ. Γεννηματά την Πέμπτη, μιλώντας στη «Ναυτεμπορική», ότι, μετά και τα τρία μνημόνια, «Τώρα όλοι πλέον υιοθετούν την εθνική γραμμή που χάραξε το ΠΑΣΟΚ από το 2010 (...) Είναι πλέον η ώρα να σοβαρευτούν όλοι, να συνεργαστούμε, να αφήσουμε στην άκρη τις άγονες αντιπαραθέσεις, να δουλέψουμε, να υλοποιήσουμε τις μεταρρυθμίσεις...».
Η ίδια ξεκαθάρισε, άλλωστε, ότι θα συμμετέχει σε μια ευρεία συγκυβέρνηση «στη βάση ενός από κοινού συμφωνημένου δεσμευτικού προγράμματος. Για την εφαρμογή των απαραίτητων και συμφωνημένων ήδη με τους δανειστές και ψηφισμένων από την απελθούσα βουλή μεταρρυθμίσεων, που θα μας επιτρέψουν σταδιακά με ανάκτηση της αξιοπιστίας και μετά από τις σχετικές αξιολογήσεις, να επαναδιαπραγματευτούμε κάποιους από τους πιο επαχθείς, για την κοινωνία και την οικονομία, όρους του 3ου και σκληρότερου μνημονίου Τσίπρα».
Το γνωστό παραμύθι που πλασάρουν όλοι όσοι υπερψήφισαν το τρίτο μνημόνιο (ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΟΤΑΜΙ, ΑΝΕΛ, ΠΑΣΟΚ), περί σταδιακής απεμπλοκής από ρυθμίσεις του μέσω της πιστής εφαρμογής του! Αλλος ένας λόγος που πρέπει να αποδοκιμαστούν όλοι τους από το λαό.

ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ Κανένας εργάτης να μη «λερώσει τα χέρια του» με το ψηφοδέλτιο των ναζιστών

ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ
Κανένας εργάτης να μη «λερώσει τα χέρια του» με το ψηφοδέλτιο των ναζιστών



Η κυνική ομολογία του αρχηγού της Χρυσής Αυγής Ν. Μιχαλολιάκου στη διάρκεια συνέντευξής του σε ραδιοφωνικό σταθμό, ότι αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, ήρθε να επιβεβαιώσει πλήρως τον εγκληματικό χαρακτήρα αυτής της οργάνωσης που απορρέει ακριβώς από τη ναζιστική της ιδεολογία.

Είναι επιβεβαίωση πως είναι απόγονοι των συνεργατών των ναζί, των γερμανοτσολιάδων και δοσίλογων που τους έχει «πληρώσει» ο λαός της χώρας με χιλιάδες θύματα στη ναζιστική κατοχή.
Ακριβώς ο ναζιστικός χαρακτήρας της Χρυσής Αυγής, είναι η πιο τρανταχτή απόδειξη ότι πρόκειται για το μαντρόσκυλο του συστήματος, που ανάλογα κάθε φορά με τι εξυπηρετεί τα συμφέροντά του το αμολάει ή το μαζεύει.
Από αυτόν το ναζιστικό, εγκληματικό χαρακτήρα της και το ρόλο που της έχουν αναθέσει τα αφεντικά της, απορρέει και το αντικομμουνιστικό της μένος, γιατί οι χρυσαυγίτες γνωρίζουν ότι οι κομμουνιστές πρωτοστατούν στην οργάνωση του εργατικού - λαϊκού κινήματος, για την ανατροπή του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος που η ΧΑ υπηρετεί.

Η αντιμνημονιακή και αντισυστημική ρητορεία που έχει επιστρατεύσει αυτήν την περίοδο, πατώντας στη λαϊκή αγανάκτηση και το ρατσιστικό της ντελίριο, με αφορμή το προσφυγικό, για να «βγάζει λάδι» τα ιμπεριαλιστικά κοράκια του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, δεν πρέπει να ξεγελάσει κανέναν, εργάτη, εργατική - λαϊκή οικογένεια.

Η Χρυσή Αυγή είναι τόσο ...αντιμνημονιακή που πρωτοστατεί στην εφαρμογή των μνημονίων! Οταν με τα δουλεμπορικά της γραφεία επιδιώκει να προσφέρει τσάμπα εργάτες χωρίς κανένα δικαίωμα και με μεροκάματα πείνας στους επιχειρηματίες της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης, στα Οινόφυτα, στο Βόλο και πάει λέγοντας, δεν κάνει τίποτα άλλο από το να επιδιώκει να κάνει πράξη όλα όσα προβλέπουν τα μνημόνια. Τα μέτρα που περιέχουν τα μνημόνια στοχεύουν ακριβώς στη δραστική πτώση της τιμής της εργατικής δύναμης για να ευημερεί το κεφάλαιο.
Είναι τόσο ...αντισυστημική που ο Ν. Μιχαλολιάκος στη διακαναλική του συνέντευξη την περασμένη Τρίτη, πρότεινε κίνητρα και φοροαπαλλαγές για τους «Ελληνες που είναι στο εξωτερικό και είναι πάρα πολύ πλούσιοι», προκειμένου «να πειστούν να έρθουν να επενδύσουν στην Ελλάδα»...
Δεν υπάρχει ερώτηση που να έχουν καταθέσει οι χρυσαυγίτες βουλευτές στη Βουλή, και να μην εκφράζουν μέσα από αυτή την «αγωνία» τους για την «επιχειρηματική δραστηριότητα». Ακόμα και οι θέσεις τους για την Υγεία συμπυκνώνονται στις εξής δύο: «Κίνητρα και χρηματοδότηση στην ελληνική φαρμακοβιομηχανία», δηλαδή στους εγχώριους μονοπωλιακούς ομίλους του φάρμακου και «ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα για την αποσυμφόρηση του ΕΣΥ».
Θέσεις τμημάτων της εγχώριας αστικής τάξης εκφράζει η ΧΑ και με τις προτάσεις της για «επιστροφή στην εθνική παραγωγή», «εθνικό νόμισμα», εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου της χώρας, ανάδειξη της γεωστρατηγικής της θέσης, «στροφή» όσον αφορά τις συμμαχίες, επιλέγοντας άλλες ιμπεριαλιστικές ενώσεις κ.λπ., κ.λπ.
Κανένας εργάτης, άνθρωπος του μόχθου, να μη «λερώσει τα χέρια» του πιάνοντας το ψηφοδέλτιο της Χρυσής Αυγής. Να μην ενισχύσει τη δύναμη κρούσης του συστήματος. Να την καταδικάσει, συμβάλλοντας στον αγώνα ενάντια στο ναζισμό και το σύστημα που τον γεννά και τον τρέφει και στην κάλπη ενισχύοντας το ΚΚΕ.

ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Ψάχνει συγχωροχάρτι για να συνεχιστεί η αντιλαϊκή πολιτική

ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Ψάχνει συγχωροχάρτι για να συνεχιστεί η αντιλαϊκή πολιτική



Ούτε μία λαϊκή ψήφος δεν πρέπει να χαραμιστεί υπέρ της ΝΔ, καθώς μόνο ως άφεση αμαρτιών και συγχωροχάρτι θα την εκλάβουν για τη διαχρονική στήριξη της αντιλαϊκής πολιτικής του κεφαλαίου. Θα την προσθέσουν, δε, στο κοινό σακούλι των αστικών πολιτικών δυνάμεων, ώστε να την εμφανίσουν ως λαϊκή συναίνεση στην τάχιστη προώθηση των νέων αντιλαϊκών μέτρων.

Αυτά που έχουν ήδη στο συρτάρι, τα έχουν συναποφασίσει με το μνημόνιο τρία, και θα τα βάλουν προς εφαρμογή από το πρωί της Δευτέρας. Αλλωστε, όπως πολύ χαρακτηριστικά είπε την Τετάρτη, καλώντας σε υπερψήφιση της ΝΔ, ο πρ. πρόεδρός της και πρ. πρωθυπουργός, Κ. Καραμανλής, «Οι εκλογές της 20ής Σεπτέμβρη είναι ένα κρίσιμο ορόσημο για τον τόπο (...)Πρέπει να ληφθούν δύσκολες αποφάσεις και να προχωρήσουν τολμηρές μεταρρυθμίσεις».
Ο, δε, νυν πρόεδρος της παράταξης, Ευ. Μεϊμαράκης, μιλώντας την Τρίτη στο «Mega» απαρίθμησε ως κεντρικά ζητήματα στα οποία πρέπει να συγκλίνουν με τον ΣΥΡΙΖΑ για να καταλήξουν σε μια «προγραμματική συμφωνία», την κατάρτιση σφικτού «δημοσιονομικού προϋπολογισμού» (με ό,τι αυτό συνεπάγεται για κοινωνικές δαπάνες, παροχές, μισθούς, συντάξεις και φορολογία), την αντιμετώπιση της «γραφειοκρατίας» για την προσέλκυση «επενδύσεων», το ξεμπλοκάρισμα μεγάλων έργων, τη συνταγματική αναθεώρηση, θεσμική μεταρρύθμιση μέσα από την οποία στη ΝΔ θέλουν να ανοίξουν νέα πεδία κερδοφορίας για λιμνάζοντα κεφάλαια.

Στο ίδιο μοτίβο, την Πέμπτη, μιλώντας στην κεντρική προεκλογική συγκέντρωση της ΝΔ στην Αθήνα, παρουσίασε ως στόχους του μια σειρά ζητούμενα του κεφαλαίου, με σκοπό βέβαια την αναθέρμανση της εγχώριας καπιταλιστικής οικονομίας, πάνω στα ερείπια μισθών και δικαιωμάτων: «Ενίσχυση της ρευστότητας, επανεκκίνηση της οικονομίας, βελτίωση του επενδυτικού περιβάλλοντος, αποκρατικοποιήσεις, σταθεροποίηση των δημοσίων οικονομικών, απενοχοποίηση της έννοιας της επιχειρηματικότητας και της έννοιας του κέρδους, στήριξη των επιχειρήσεων που κάνουν έστω και μία πρόσληψη».

Επιπρόσθετα, σε συνέντευξη που παραχώρησε ο Μεϊμαράκης στο «ΕURONEWS» την Πέμπτη, ανέπτυξε το παραμύθι που πλασάρουν οι αστοί στο λαό περί σταδιακής απεμπλοκής από το μνημόνιο μέσα από την πιστή εφαρμογή του: «Εφόσον και η Ευρώπη δει ότι μια κυβέρνηση μέσα στον πρώτο χρόνο θέλει να νοικοκυρέψει, θέλει να εξορθολογήσει, να στείλει ένα μήνυμα ότι η χώρα έχει ισχυρή πολιτική βούληση να εφαρμόσει το πρόγραμμα και να πάει μπροστά, είμαι σίγουρος ότι οι προτάσεις και οι δεσμεύσεις που έχουν αναληφθεί και δεν μπορούν να εφαρμοστούν και είναι πολύ υφεσιακές, μπορούν να συζητηθούν. Θα είναι λάθος αν πιστεύει κανείς ότι στον πρώτο χρόνο θα μπορέσουμε να πάμε να συζητήσουμε με τους Ευρωπαίους. Αυτοί περιμένουν την πλήρη εφαρμογή ώστε να κερδίσουμε και πάλι την εμπιστοσύνη τους υλοποιώντας τις αποκρατικοποιήσεις, τις μεταρρυθμίσεις και όλες τις διαρθρωτικές αλλαγές που απαιτούνται...».

Πάνω από την κάλπη...

Πάνω από την κάλπη...

Από πανεξόρμηση με τον «Ριζοσπάστη» στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου
Από πανεξόρμηση με τον «Ριζοσπάστη» στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου
Λίγες ώρες απομένουν μέχρι ν' ανοίξουν οι κάλπες. Τα μηνύματα από τη μάχη που δίνουν χιλιάδες μέλη, οπαδοί και φίλοι του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, είναι αισιόδοξα. Επιβεβαιώνουν το καλό κλίμα που υπάρχει για το Κόμμα, το αυξημένο ενδιαφέρον να συζητηθεί και να εξηγηθεί καλύτερα η διέξοδος που προτείνει. Νέοι ψηφοφόροι στρατεύονται με το ΚΚΕ, παλιοί οπαδοί και φίλοι, που για διάφορους λόγους αποστασιοποιήθηκαν σε προηγούμενες αναμετρήσεις, τώρα επανακάμπτουν.
Υπάρχει, ωστόσο, κι ένας κόσμος από τα λαϊκά στρώματα που ακόμα ταλαντεύεται. Που προσεγγίζει το ΚΚΕ με τα κριτήρια που αναδείξαμε στην προεκλογική περίοδο, δεν έχει όμως απαγκιστρωθεί από τα ψευτοδιλήμματα και τις αυταπάτες, με τις οποίες ψηφοθηρούν τα άλλα κόμματα. Κόσμος προδομένος από τον ΣΥΡΙΖΑ, απογοητευμένος από τη διακυβέρνηση όλων των προηγούμενων, καχύποπτος απέναντι σε ξαναζεσταμένες υποσχέσεις.
Με πειστικά επιχειρήματα, δουλεύοντας με σχέδιο και χωρίς να υποτιμάμε καμιά απ' αυτές τις περιπτώσεις, πρέπει τις ώρες που απομένουν να τα δώσουμε όλα, για να κερδηθούν στην κάλπη με το ΚΚΕ. Να στεριώσουμε τις γέφυρες μαζί τους, με το βλέμμα στην επόμενη μέρα.
Η «ακυβερνησία»
Λένε κάποιοι ότι στις εκλογές κρίνεται το ποιος θα αναδειχτεί κυβέρνηση και επομένως η ψήφος της Κυριακής έχει διλημματικό χαρακτήρα: ΣΥΡΙΖΑ ή ΝΔ; Το επιχείρημα αυτό σε πολλές περιπτώσεις συνοδεύεται από την «αγωνία» της ακυβερνησίας και των συνεπειών που μπορεί να έχει στη ζωή του λαού.
Την ερχόμενη Δευτέρα, κυβέρνηση θα υπάρχει. Οχι γιατί το λέει το ΚΚΕ, αλλά επειδή υπάρχει αντικειμενική βάση για το σχηματισμό της. Κι αυτή δεν είναι άλλη από την προγραμματική σύγκλιση των κομμάτων που ψήφισαν το μνημόνιο και στηρίζουν τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, πασχίζουν για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας.
Αυτό που πρέπει να απασχολήσει το λαό, δεν είναι αν θα σχηματιστεί κυβέρνηση, αλλά τι θα κάνει αυτή η κυβέρνηση όταν ορκιστεί και μοιραστούν τα υπουργεία. Η απάντηση είναι ότι «θα σηκώσει τα μανίκια» για να εφαρμόσει όλα τα αντιλαϊκά προαπαιτούμενα της πρώτης αξιολόγησης. Επομένως, με το «καλημέρα», θα πιάσει το νήμα από εκεί που το άφησε η προηγούμενη συγκυβέρνηση.
Στηρίζοντας οποιοδήποτε από τα κόμματα που ψήφισαν το μνημόνιο και τώρα λανσάρονται σαν υποψήφιοι να συγκυβερνήσουν, ο λαός προσθέτει τη δική του ψήφο στις 222 που στήριξαν το μνημόνιο στη Βουλή, το βράδυ της 14ης Αυγούστου. «Πυροβολεί τα πόδια του» και ανάβει το «πράσινο φως» στην επόμενη κυβέρνηση να προχωρήσει ταχύτατα στην εφαρμογή των μέτρων του μνημονίου.
Η «δεύτερη ευκαιρία»
Κάποιοι, πάλι, που ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ στις προηγούμενες εκλογές και τώρα ταλαντεύονται, σκέφτονται μήπως αξίζει να του δώσουν μια «δεύτερη ευκαιρία». Αυτό πρακτικά σημαίνει επιβράβευση της πολιτικής του, αλλά και αποδοχή της κοροϊδίας, με την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ αντιμετώπισε το λαό όλο το διάστημα πριν και μετά τις εκλογές του περασμένου Γενάρη.
Τι σημαίνει «δεύτερη ευκαιρία» στον ΣΥΡΙΖΑ; Να είναι αυτός που, από τη θέση του πρωταγωνιστή, θα υλοποιήσει τις προδιαγεγραμμένες ανατροπές στο Ασφαλιστικό και τα Εργασιακά. Θα καταργήσει το ΕΚΑΣ και θα αποφασίσει την πλήρη απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων. Θα ιδιωτικοποιήσει ό,τι δεν πρόλαβαν οι προηγούμενοι και θα συρρικνώσει κι άλλο το λαϊκό εισόδημα. Θα διευθύνει τη συμμετοχή της χώρας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια που επικαιροποιούνται διαρκώς στην περιοχή μας.
«Δεύτερη ευκαιρία» στον ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει όμως και αποδοχή μιας ολόκληρης επιχειρηματολογίας που λέει ότι εκβιάστηκε για ν' αποδεχτεί τη συμφωνία με τους «θεσμούς». Οτι ο ίδιος έδωσε τάχα τη μάχη για το συμφέρον του λαού, ότι εξάντλησε όλα τα όπλα στη διαπραγμάτευση και τελικά, κάτω από το βάρος του εκβιασμού, συμφώνησε στο τρίτο μνημόνιο.
Δεν ήταν οι εκβιασμοί αυτοί που επέβαλαν τη συμφωνία. Αλλωστε, στο πλαίσιο της ανισόμετρης και ανισότιμης ΕΕ, αυτά είναι «ψωμοτύρι» ανάμεσα σε κράτη - μέλη, ακόμα και με μεγαλύτερη πολιτική και οικονομική ισχύ από αυτή της Ελλάδας. Ούτε τον έσπρωξαν σε συμφωνία οι υπαρκτές αντιφάσεις της πολιτικής του.
Αυτό που οδήγησε στο τρίτο μνημόνιο είναι η στρατηγική του. Η προσπάθεια να διαπραγματευτεί για το κεφάλαιο μέτρα χαλάρωσης της αυστηρής περιοριστικής πολιτικής και η αποτυχία της, κάτω από το βάρος των συνολικότερων εξελίξεων στην οικονομία της Ευρωζώνης και παγκόσμια.
Ο στόχος της καπιταλιστικής ανάκαμψης εντός της Ευρωζώνης και της ΕΕ δεν μπορεί να υπηρετηθεί διαφορετικά στη σημερινή συγκυρία, παρά μόνο με μέτρα όπως αυτά που περιέχονται στα μνημόνια. Αυτό είναι το κλειδί για να συνειδητοποιηθεί το πώς ο ΣΥΡΙΖΑ από αντιμνημονιακός ρήτορας έγινε ο αριστερός ιεροκήρυκας των μνημονίων.
Η «μόνιμη αντιπολίτευση»
Ακούγεται από κάποιους και το εξής επιχείρημα: Καλά τα λέει το ΚΚΕ, αλλά δε θέλει να κυβερνήσει. Τα λέει αυτά ξέροντας ότι θα είναι πάντα στην αντιπολίτευση.
Η στάση του ΚΚΕ απέναντι στο θέμα της συμμετοχής σε κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού επιβεβαιώθηκε από τις εξελίξεις και αποτελεί παρακαταθήκη για το λαό και το κίνημα. Στην πραγματικότητα, επαληθεύτηκε ότι καμιά κυβέρνηση που θέλει να υπηρετήσει την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων και την ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας, δεν μπορεί να ασκήσει φιλολαϊκή πολιτική, ανεξάρτητα από προθέσεις και διακηρύξεις.
Η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κλασικό τέτοιο παράδειγμα. Αυτό δε σημαίνει, όμως, ότι δεν υπήρξαν κι άλλα. Για παράδειγμα, το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του '80 αναδείχτηκε σε κυβέρνηση με τα συνθήματα που τότε προέβαλε το πιο ριζοσπαστικό κομμάτι του κινήματος. Η «προσαρμογή» του, όμως, ήταν ταχύτατη, από την πρώτη κιόλας τετραετία της διακυβέρνησής του.
Επομένως, επαληθεύεται αυτό που λέει το ΚΚΕ, ότι όσο ο λαός επιλέγει να είναι στην αντιπολίτευση, τόσο το ΚΚΕ θα παλεύει για να πάρει αυτή μαχητικά, ταξικά χαρακτηριστικά. Να αποτελέσει φόβητρο απέναντι στην πραγματική εξουσία, που ανήκει στο κεφάλαιο, στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους και πολιτικά εκφράζεται από τα αστικά κόμματα και τις κυβερνήσεις τους.
Αυτή η αντιπολίτευση δεν είναι εύκολη. Για παράδειγμα, στο κίνημα εκφράζεται με απειθαρχία στους αντιλαϊκούς νόμους και στην επιθετικότητα της εργοδοσίας, με συνέπειες για τους εργαζόμενους που επιλέγουν μια τέτοια στάση, σε συνθήκες συνδικαλιστικών διώξεων και τρομοκρατίας. Εκφράζεται με την καθημερινή έγνοια για την οργάνωση της εργατικής τάξης, που φέρνει τους πρωτοπόρους εργάτες, τους κομμουνιστές αντιμέτωπους με απολύσεις και διώξεις από την εργοδοσία και το κράτος της, με ποινικοποίηση του αγώνα και βαριές καταδίκες.
Σε κάθε περίπτωση, το ΚΚΕ έχει πρόταση λαϊκής εξουσίας και διακυβέρνησης, στην οποία θα αναλάβει όλες του τις ευθύνες, όταν ο λαός το αποφασίσει.
Οι «συνεργασίες»
Από ορισμένους τίθεται το θέμα των συνεργασιών. Λένε, δηλαδή, ότι το ΚΚΕ δεν έχει πολιτική συμμαχιών με άλλα κόμματα και ότι αυτός είναι ανασταλτικός παράγοντας για να το ψηφίσουν.
Το ΚΚΕ έχει την πιο πλατιά, την πιο σύγχρονη, αναγκαία και επίκαιρη πολιτική συμμαχιών απ' όλα τα άλλα κόμματα. Προτείνει και παλεύει για τη συμμαχία της εργατικής τάξης με τα άλλα λαϊκά στρώματα, σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, ανεξάρτητα από τις πολιτικές προτιμήσεις και τα «πιστεύω» που έχει ο καθένας.
Αυτή η συμμαχία θα παλεύει για να αποκρούσει τα βάρβαρα μέτρα, να ανακτήσει ο λαός τις απώλειες που είχε από την περίοδο της κρίσης, να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για την ικανοποίηση των σύγχρονων και διευρυμένων αναγκών του. Η πάλη της θα κατευθύνεται στην ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, στην κατάκτηση της εξουσίας από το λαό, που θα αποδεσμεύσει τη χώρα από την ΕΕ, θα κοινωνικοποιήσει τα μέσα παραγωγής, θα διαγράψει μονομερώς το χρέος.
Αυτή η Λαϊκή Συμμαχία θα δώσει τη δύναμη, την αποφασιστικότητα στο λαό να πάρει την τύχη στα χέρια του, να επιβάλει πραγματική φιλολαϊκή διέξοδο.

ΣΥΡΙΖΑ Καμιά «δεύτερη ευκαιρία»

ΣΥΡΙΖΑ
Καμιά «δεύτερη ευκαιρία»



Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ζητά μια «δεύτερη ευκαιρία». Και τη ζητά κραδαίνοντας: Πρώτον: Τα θετικά σημεία του μνημονίου που διατείνεται - μόνος αυτή απ' όσους το έχουν έστω αναγνώσει - ότι υπάρχουν. Δεύτερον: Τη δυνατότητα επαναδιαπραγμάτευσης των αρνητικών σημείων του μνημονίου που τάχα μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να κάνει γιατί μόνο αυτός νοιάζεται για το λαό. Τρίτον: Το παράλληλο πρόγραμμα που ισχυρίζεται ότι διαθέτει για την ανακούφιση του λαού.

Μάλιστα, μόλις προχτές σε συνέντευξή του ο Αλ. Τσίπρας υποστήριξε ότι αν κερδίσει τις εκλογές, έως το τέλος της τετραετίας, το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης θα έχει γίνει πράξη! «Το παράλληλο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί ένα συνεκτικό σχέδιο... για την επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας και τη στήριξη των λαϊκών στρωμάτων... Θα διεκδικήσουμε την επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων για τη στήριξη του κόσμου της μισθωτής εργασίας, αλλά και στο πεδίο των φορολογικών ελαφρύνσεων μισθωτών και συνταξιούχων. Ο αγώνας λοιπόν συνεχίζεται και θα έχει ορίζοντα τετραετίας. Και εκεί το σύνολο των δεσμεύσεων της Θεσσαλονίκης θα είναι εφαρμοσμένη πολιτική», είπε μεταξύ άλλων ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και φυσικά είπε ψέματα.

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζει πολύ καλά ότι η ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας δεν συμβαδίζει με μέτρα στήριξης του λαού, όπως και ότι η επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου αποτελεί συστατικό μέρος στη διαδικασία της αξιολόγησης της υλοποίησής του, προκειμένου να αντικαθίστανται τα αντιλαϊκά μέτρα που κρίνεται ότι δεν αποδίδουν με άλλα, εξίσου αντιλαϊκά. Δεν πάνε μέρες που ο πρόεδρος του ΣΕΒ τούς έστειλε το «ραβασάκι», θυμίζοντάς τους ότι πρόγραμμα έχουν το μνημόνιο και στόχο να υπηρετήσουν το επιχειρηματικό περιβάλλον.

Τα «θετικά» του 3ου μνημονίου είναι: μέτρα ύψους 14 δισεκατομμυρίων ευρώ! Περικοπές σε συντάξεις, φοροεπιδρομή στο ισχνό εργατικό - λαϊκό εισόδημα. Ανατροπές στα εργασιακά, ασφαλιστικά του δικαιώματα. Ιδιωτικοποιήσεις. Κι όλα αυτά πάνω στα όσα προέβλεπαν τα δύο προηγούμενα μνημόνια, απ' τα οποία δεν πείραξε ούτε κόμμα η «πρώτη φορά αριστερά» κυβέρνηση. Κι έχει το θράσος να μιλά για «θετικά σημεία» και να υπόσχεται επαναδιαπραγματεύσεις και παράλληλα προγράμματα. Οσον αφορά το χρέος, ο λαός καλείται να το πληρώνει στο διηνεκές και επαυξημένο κατά 90δισ. η ενδεχόμενη ρύθμισή του αφορά το κεφάλαιο που ζητά κρατικό χρήμα για επενδύσεις.
Το παράλληλο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα άθλιο εμπόριο ελπίδας, τέτοια μέτρα θα υπάρξουν εφόσον είναι συμβατά με το μνημόνιο και τους δημοσιονομικούς περιορισμούς. Ακόμα και η εφαρμογή ορισμένων ψίχουλων διαχείρισης της ακραίας φτώχειας. Αυτά άλλωστε περιλάμβανε και το περίφημο Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης που λέει ότι θα εφαρμοστεί έως το τέλος της τετραετίας. Μέτρα δηλαδή... να σε κάψω Γιάννη να σε αλείψω λάδι.
Η περίφημη επαναδιαπραγμάτευση στην πραγματικότητα προβλέπεται στο ίδιο το μνημόνιο, στο οποίο διευκρινίζεται ρητώς ότι όποιο μέτρο αναιρεθεί θα αντικατασταθεί από ένα άλλο αντιλαϊκό μέτρο. Ο λαός δηλαδή καλείται να επιλέξει τι θα χάσει! Εξάλλου, οι προβλεπόμενες αξιολογήσεις θα φέρουν και νέα μέτρα.
Ο λαός λοιπόν δεν αξίζει να του δώσει δεύτερη ευκαιρία. Πόσο μάλλον που τώρα ξέρει πώς εκμεταλλεύτηκε την πρώτη.

Δυνατό ΚΚΕ για την επόμενη μέρα...

Δυνατό ΚΚΕ για την επόμενη μέρα...

ΚΑΡΑΜΠΕΤΣΟΣ
Βρισκόμαστε μια μέρα πριν από την εκλογική αναμέτρηση και αυτό που καθένας και καθεμιά από τους ανθρώπους του μόχθου σκέφτεται είναι η επόμενη μέρα. Οχι ως προς τη ζωή του, αυτή δεν πρόκειται να αλλάξει μονομιάς την επομένη των εκλογών. Πρέπει, όμως, ακόμη και πάνω από την κάλπη να σκεφτούν οι λαϊκοί άνθρωποι, οι νέες και οι νέοι:

Τα αστικά επιτελεία και τα κόμματά τους σε όλη την προεκλογική περίοδο προσπάθησαν να επιβάλουν ως μοναδικό κριτήριο ψήφου ποια πρέπει να είναι η επόμενη κυβέρνηση, ποια κόμματα μπορούν να κυβερνήσουν και πώς αυτή θα συγκροτηθεί, ποια κόμματα θα την απαρτίζουν, θα είναι μονοκομματική ή κυβέρνηση συνεργασίας. Μια κυβέρνηση θα εκλεγεί. Σήμερα όμως ξέρουμε περισσότερο από ποτέ ότι η κυβέρνηση που θα προκύψει θα εφαρμόσει ένα νέο αντιλαϊκό πρόγραμμα, ένα μνημόνιο που έχουν ήδη ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, ΑΝΕΛ με στόχο την ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου. Θέλουν την ψήφο μας για να αποσπάσουν την λαϊκή συναίνεση και στήριξη σε αυτά τα αντιλαϊκά μέτρα για να έχουν λυμένα τα χέρια την επόμενη μέρα.
Οποια και αν είναι η επόμενη κυβέρνηση, όποιοι και όπως και αν τη συγκροτήσουν, θα είναι λοιπόν εχθρική για τους ανθρώπους του μόχθου, θα υπηρετήσει τα συμφέροντα του κεφαλαίου, των μονοπωλιακών επιχειρηματικών ομίλων, τις αξιώσεις των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών και ενώσεων που συμμετέχει (ΕΕ, ΝΑΤΟ, ΔΝΤ κ.λπ.)
Το ζήτημα για τους εργαζόμενους και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα είναι: Πώς θα βρεθεί ο λαός την επόμενη ημέρα απέναντι στην επόμενης κυβέρνηση, το αντιλαϊκό της πρόγραμμα, απέναντι στα αντιλαϊκά σχέδια των μονοπωλίων, των ιμπεριαλιστικών ενώσεων;
Στο δρόμο της ανατροπής
Το κεντρικό σύνθημα του ΚΚΕ λέει στους εργαζόμενους, στα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα: «Τους δοκίμασες όλους. Τώρα με το ΚΚΕ υπάρχει λύση στο δρόμο της ανατροπής».
Και όταν λέμε στο λαό ότι τους δοκίμασαν όλους, υπενθυμίζουμε ότι δοκίμασαν όλες τις πιθανές εναλλαγές της αστικής διακυβέρνησης κεντροδεξιές, κεντροαριστερές, αριστερές, μνημονιακές, αντιμνημονιακές κ.λ.π. Ολες αυτές οι κυβερνήσεις ανεξάρτητα από τις αρχικές διακηρύξεις, τα συνθήματα με τα οποία εξελέγησαν, όχι μόνο δεν ανέκοψαν την αντιλαϊκή επίθεση που βιώνει εδώ και πολλά χρόνια αλλά την συνέχισαν με σταθερότητα.
Το ΚΚΕ λοιπόν εξηγεί ότι η «ανατροπή» που χρειάζεται ο λαός δεν είναι η κυβερνητική εναλλαγή, η αλλαγή ενός κόμματος από ένα άλλο στη διακυβέρνηση. Αυτό γίνεται χρόνια τώρα. Γι' αυτό, για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής, των μνημονίων, της λαϊκής χρεοκοπίας χρειάζεται όχι μόνο ανατροπή των αντιλαϊκών κομμάτων αλλά αλλαγή της τάξης που ασκεί την εξουσία, αλλαγή των σχέσεων ιδιοκτησίας. Χρειάζεται ο λαός να έρθει στην εξουσία, μια εξουσία που θα στηρίζεται στους δικούς της λαϊκούς θεσμούς βγαλμένους μέσα από την λαϊκή πάλη που θα αντικαταστήσουν τους αντιλαϊκούς θεσμούς του σημερινού κράτους των μονοπωλίων. Με αυτή την εξουσία στα χέρια του ο λαός θα κάνει κοινωνική ιδιοκτησία τα μέσα παραγωγής, τον πλούτο που παράγεται, με κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο θα τα θέσει στην υπηρεσία της οικονομίας που θα ικανοποιεί τις λαϊκές ανάγκες, θα αποδεσμεύσει την Ελλάδα από την ΕΕ, όλες τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, θα διαγράψει μονομερώς το χρέος.
Μας ρωτάνε όμως: Οι εκλογές θα δώσουν απάντηση στο ζήτημα ποιος θα έχει την εξουσία; Απαντάμε σίγουρα όχι. Οι εκλογές, όμως, εκτός από το να αναδείξουν αστική κυβέρνηση, μπορούν να δείξουν σε ποιο βαθμό η εργατική τάξη, ο λαός κάνουν ένα μεγάλο βήμα απεγκλωβισμού και χειραφέτησης απ' αυτήν. Αυτό το βήμα δεν μπορεί να γίνει χωρίς ισχυρό ΚΚΕ στις εκλογές, αλλά ισχυρό και στο εργατικό, λαϊκό κίνημα.
Για την προοπτική αλλά και για το τώρα
Ο δρόμος για την ανατροπή ανοίγει μέσα από την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, την ενίσχυση της λαϊκής συμμαχίας ανάμεσα στους εργαζόμενους, την εργατική τάξη, τα φτωχά εργατικά λαϊκά στρώματα, τους αυτοαπασχολούμενους, τους αγρότες, τις γυναίκες, τη νεολαία. Ενα δυνατό εργατικό - λαϊκό κίνημα οργανωμένο στους κλάδους, τις επιχειρήσεις, τις λαϊκές - εργατικές γειτονιές που θα παλεύει όχι μόνο από θέσεις άμυνας απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική όχι μόνο για ανάκτηση των απωλειών της περιόδου της κρίσης, για την κατάργηση των αντεργατικών - αντιλαϊκών νόμων, για το μεροκάματο, τις συλλογικές συμβάσεις, ενάντια στη φοροληστεία, την επίθεση στο ασφαλιστικό. Ενα κίνημα που θα περνάει στην αντεπίθεση. Δηλαδή θα διεκδικεί με βάση τις σύγχρονες εργατικές λαϊκές ανάγκες που προκύπτουν από τις ίδιες τις δυνατότητες που διαμορφώνει η ανάπτυξη της παραγωγής, της επιστήμης, της τεχνολογίας θα παλεύει για νέα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα. Σε αυτή την κατεύθυνση η πάλη έρχεται σε σύγκρουση με τη στρατηγική του κεφαλαίου, των μονοπωλίων της ΕΕ ο αγώνας θα αποκτά αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική κατεύθυνση θα αμφισβητεί την ίδια την εξουσία του κεφαλαίου.
Μόνο σ' αυτόν το δρόμο το εργατικό, λαϊκό κίνημα μπορεί να ασκήσει πίεση σε μια κυβέρνηση, να την τρομάξει, να την φοβίσει και να σκέφτεται αν θα εφαρμόζει συνεχώς αντιλαϊκά μέτρα ή θα κάνει και κάποιες παραχωρήσεις, όταν αμφισβητεί όχι μόνο την κυβέρνηση, όχι μόνο το κόμμα ή τα κόμματα της κυβέρνησης, αλλά τον πραγματικό αντίπαλο, το κεφάλαιο, την εξουσία του, τους έξωθεν συμμάχους τους. Αυτός ο δρόμος λοιπόν είναι που μπορεί να επιβάλει και κάποιες ανάσες προς όφελος του λαού, να βάλει φρένο στην αντιλαϊκή επίθεση (έστω και προσωρινά) και όχι η αναμονή από τη δήθεν φιλολαϊκή διαχείριση κάποιων αστικών κυβερνήσεων.
Ο δρόμος αυτός είναι που θα δώσει τη δυνατότητα στο λαό να αποκτήσει την δύναμη που χρειάζεται, να πιστέψει στη δύναμη που ο ίδιος έχει, να αποκτήσει αυτοπεποίθηση, να την δοκιμάσει στην πάλη για να επιβάλει το δίκιο του.
Ο δρόμος αυτός απαιτεί ένα δυνατό ΚΚΕ παντού και στη Βουλή αλλά και σε κάθε χώρο δουλειάς, στις γειτονιές, στα χωριά στους χώρους νεολαίας. Σημαίνει συμπόρευση με τους κομμουνιστές και την γραμμή τους στο κίνημα, στο σωματείο, το σύλλογο, στη διαδήλωση, την απεργία στις αρχαιρεσίες.
Ψήφος στο ΚΚΕ για δυνατή εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση
Αλλωστε, το ΚΚΕ δεν ασκεί αντιπολίτευση όπως τα αστικά κόμματα, που ασκούν αντιπολίτευση στο κόμμα που είναι στην κυβέρνηση, στηρίζοντας όμως το κεφάλαιο, την εξουσία του, την ΕΕ κ.λπ.
Το ΚΚΕ ασκεί αντιπολίτευση όχι μόνο ενάντια στην κυβέρνηση, αλλά, μαζί με το λαό, ενάντια στο κεφάλαιο και την εξουσία του, τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, την ΕΕ. Αυτός είναι ο δύσκολος δρόμος, ο δρόμος ευθύνης απέναντι στους εργαζόμενους, στο λαό και όχι η συμμετοχή, στήριξη μιας αστικής κυβέρνησης.
Γι' αυτό οι εργαζόμενοι να σκεφτούν μέχρι την ώρα της κάλπης και πάνω απ' αυτήν πώς και ποιο κόμμα θα ψηφίσουν. Οι εκλογές είναι μάχη και η ψήφος βόλι. Και πρέπει και μπορούν να τη χρησιμοποιήσουν σε όφελός τους στοχεύοντας σωστά. Ρίχνοντας στην κάλπη ΚΚΕ. Ξέροντας ότι όποια κυβέρνηση και αν προκύψει θα είναι βαθιά αντεργατική, αντιλαϊκή, η εργατική τάξη, τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, αφού δε θα μπορούν να έχουν εργατική - λαϊκή εξουσία, θα βρίσκονται στην αντιπολίτευση. Πρέπει, επομένως, να φροντίσουν με την ψήφο τους να αναδείξουν ισχυρή εργατική, λαϊκή αντιπολίτευση με δυνατό ΚΚΕ, για να δυναμώσει το εργατικό - λαϊκό κίνημα που θα συγκρούεται με την αστική εξουσία.
Η αποφασιστική ενίσχυση του ΚΚΕ και με την ψήφο θα δώσει φτερά στο λαό, θα αναζωογονήσει τις ελπίδες για καλύτερες μέρες, θα δυναμώσει τις διαθέσεις για παραπέρα ανάπτυξη της πολιτικής πάλης για σύγκρουση, ρήξη με το κεφάλαιο, την ΕΕ, την εξουσία τους, υπέρ της πολιτικής διεξόδου που προτείνει το Κόμμα μας και του δρόμου για την πραγματοποίησή της.

Ψ.

TOP READ