4 Φεβ 2015

ΗΠΑ-Θλιβερό ρεκόρ αστέγων στη Νέα Υόρκη: Στο δρόμο πάνω από 60.000 άνθρωποι

Θλιβερό ρεκόρ αστέγων στη Νέα Υόρκη: Στο δρόμο πάνω από 60.000 άνθρωποι


H Νέα Υόρκη είναι γνωστή για τους πολυεκατομμυριούχους της και τους πολυτελείς ουρανοξύστες της με τα εξωφρενικά ενοίκια. Ωστόσο, η μεγαλύτερη αμερικανική πόλη μόλις κατέρριψε επίσης ένα νέο ρεκόρ, αυτό των 60.000 αστέγων. 
«Αυτή τη νύχτα, 60.352 άνθρωποι θα κοιμηθούν στα καταφύγια της πόλης», ανάμεσά τους περισσότερα από 25.000 παιδιά, ανακοίνωσε την Τρίτη ο Συνασπισμός για τους Άστεγους στην ιστοσελίδα του.
Ο αριθμός των αστέγων έχει αυξηθεί κατά 11% σε σχέση με τον Ιανουάριο του 2014, όταν ανερχόταν σε 53.615 άτομα που φιλοξενούνταν από την πόλη. Οι οικογένειες αποτελούν τα τέσσερα πέμπτα του πληθυσμού των αστέγων. 
Σύμφωνα με τον Πάτρικ Μάρκι, υποδιευθυντή του συνασπισμού, η «ιστορική κρίση» των αστέγων στη Νέα Υόρκη επιδεινώθηκε περισσότερο ένα χρόνο μετά την ανάληψη των καθηκόντων του Μπιλ ντε Μπλάζιο τον Ιανουάριο του 2014. Οι λόγοι που προκάλεσαν την αύξηση αυτή είναι, σύμφωνα με τον Μάρκι, η έλλειψη φθηνών κατοικιών, η πολιτική του πρώην δημάρχου Μάικλ Μπλούμπεργκ όσον αφορά στο επίδομα κατοικίας και το γεγονός ότι αυτά τα επιδόματα για την κατοικία δεν αποκαταστάθηκαν για τις οικογένειες των αστέγων.
Την Τρίτη, ο δήμαρχος της Νέας Υόρκης έκανε μια σύντομη αναφορά στο θέμα αυτό κατά την ομιλία του για την κατάσταση της πόλης, διαβεβαιώνοντας ότι έχει προβλεφθεί ότι το πρόβλημα των χρόνια αστέγων βετεράνων πολέμου θα διευθετηθεί έως το τέλος του 2015. «Δεσμευόμαστε να τελειώνει το θέμα με τους βετεράνους χρόνια άστεγους έως το τέλος του έτους. Εκείνοι που αγωνίστηκαν για να προστατεύσουν την ελευθερία μας στο εξωτερικό δεν πρέπει ουδόλως να μείνουν χωρίς σπίτι», δήλωσε. Δεσμεύτηκε επίσης να διαθέσει 10.000 κοινωνικές κατοικίες σε συνταξιούχους που «το αξίζουν να αποσυρθούν με αξιοπρέπεια» και δεν μπορούν να πληρώσουν «φυσιολογικά» ενοίκια στη Νέα Υόρκη, τα οποία μπορεί να ξεπερνούν τα 10.000 δολάρια για ένα τριάρι σε ορισμένες συνοικίες του Μανχάταν.

Μυστική για μέρες κρατήθηκε συνάντηση του Γ. Βαρουφάκη με τον Πολ Τόμσεν του ΔΝΤ

 Μυστική για μέρες κρατήθηκε συνάντηση του Γ. Βαρουφάκη με τον Πολ Τόμσεν του ΔΝΤ


Επιβεβαίωσε με καθυστέρηση η κυβέρνηση την είδηση της συνάντησης του Γ. Βαρουφάκη με τον Πολ Τόμσεν του ΔΝΤ.
Σύμφωνα με την ανακοίνωση του υπουργείου Οικονομικών, «ο υπουργός Οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης συναντήθηκε με το διευθυντή Ευρωπαϊκών Υποθέσεων του ΔΝΤ Poul Thomsen στο Παρίσι το Σαββατοκύριακο. Η συνάντηση ήταν φιλική και απέβλεπε στη γνωριμία των δύο ανδρών δεδομένων των νέων αρμοδιοτήτων τους».
Η συνάντηση αποκαλύφθηκε από το δημοσιογράφο των ««Financial Times» Πίτερ Σπίγκελ που έκανε σχετική ανάρτηση στο Twitter. Έγραψε πως από δύο αξιόπιστες πηγές φαίνεται πως η συνάντηση έγινε την Κυριακή στο Παρίσι.
Αναπάντητο παραμένει το ερώτημα γιατί η κυβέρνηση κράτησε μυστική για μέρες τη συνάντηση Βαρουφάκη - Τόμσεν καθώς πρόκειται για συνάντηση με υψηλόβαθμο στέλεχος του ΔΝΤ.

902

Τι Σημαίνει να Είσαι Ικαριώτισσα

Τι Σημαίνει να Είσαι Ικαριώτισσα


Η Ικαρία δεν είναι απλώς ένα νησί, η Ικαρία είναι ιδέα. Μια ιδέα άμεσα συνυφασμένη με την άγρια ομορφιά και την ελευθερία. Οι δε Ικαριώτες έχουν μια φυσική ροπή προς τον ηδονισμό και την κρασοκατάνυξη.
Έχουν χιούμορ, καθόλου άγχος -γεγονός που τους εξασφάλισε και την περιβόητη μακροζωία τους- και μια βαθιά αγάπη για τον τόπο τους.
Το να κατάγεσαι από την Ικαρία σημαίνει
Να γουστάρεις να σε ρωτάνε από που είσαι κι όταν τους λες να σου απαντάνε συνήθως: «Έτσι εξηγούνται όλα».
Να είσαι καταδικασμένος να ακούς τις εξής δύο ερωτήσεις: «Εκεί δεν είναι που τα μαγαζιά ανοίγουν το βράδυ;» και «Εκεί δεν είναι αυτός ο φούρνος που ο φούρναρης λείπει κι εσύ παίρνεις το ψωμί, αφήνεις τα λεφτά και φεύγεις;»
Να είσαι «καταδικασμένος» να πηγαίνεις στην Ικαρία κάθε καλοκαίρι. (Αυτό για όσους κατάγονται από την Ικαρία αλλά μένουν στην Αθήνα)
Nα έχεις την καλύτερη δικαιολογία όταν αργείς στα ραντεβού σου: «Ρολόι, άγχος, ταλαιπωρία δεν έχουν θέση στην Ικαρία».

Φάρος

Να σε διακατέχει, πάντα, το ίδιο ρίγος όποτε ακούς τον Ικαριώτικο και να «φεύγεις» για λίγο από αυτό τον κόσμο όποτε τον χορεύεις.
Να 'ναι 12 το μεσημέρι και το πανηγύρι, από το προηγούμενο βράδυ, να συνεχίζεται.
Να μαγεύεσαι από το βιολί του Σκάντζακα και να μερακλώνεις με το βιολί του Ρούσσου.
Να ξέρεις καλύτερα απ' όλους «πώς το τρίβουν το πιπέρι».
Να ξέρεις τι σημαίνει η λέξη «γκρούβαλος».
Να 'ναι 15αύγουστος και να μην ξέρεις σε ποιο πανηγύρι να πρωτοπάς. Τελικά πας σε όλα.
Να παραδέχεσαι ότι οι Πλαγιώτες χορεύουν τον ωραιότερο Ικαριώτικο (α, όλα κι όλα).



Να προσκυνάς την μορφή που ακούει στο όνομα Μιχάλης ή Mike ή Παπλωματάς.
Να έχεις χορέψει τουλάχιστον μία φορά με τον Λου.
Να πηγαίνεις για μια βουτιά στην Μεσακτή και να σε βρίσκει το ξημέρωμα στο μπιτσόμπαρο.
Να πηγαίνεις για μπάνιο στις Σεϋχέλλες, γνωρίζοντας ότι στην επιστροφή ενδέχεται ν' αφήσεις εκεί τα κοκκαλάκια σου. Όσοι έχουν ανέβει αυτή την ανηφόρα, νιώθουν.
Να ξέρεις που είναι ο Κισσόντας και πώς φτάνεις στον Πλαταμώνα.
Να έχεις ακούσει τα πιο εμπνευσμένα όνοματα μαγαζιών (Άραξε, Μπέρδεμα, Στο Περίπου, Σούρτα - Φέρτα, Ρέμπελος, Σκνίπα, Σέχτα, Ψήνεσαι..? κ.ο.κ.).
Να λες «ντίσκο» και να εννοείς την Flic Flac.

Να μην έχεις δει περισσότερα αστέρια σε ουρανό.

Να 'ναι βράδυ Πρωτοχρονιάς και οι παρέες να γυρίζουν τα σπίτια με τα όργανα για να παίξουν, να πιουν, να φάνε και να χορέψουν.

Να 'ναι Πάσχα και να μην ξέρεις από που θα σου 'ρθει το δυναμιτάκι.

Να 'ναι βράδυ Ανάστασης κι εσύ να χαζεύεις τα βεγγαλικά που σκάνε στα απέναντι νησιά, σκαρφαλωμένος σ' ένα ύψωμα.

Να έχεις παίξει κρυφτό, κυνηγητό και αμπάριζα για εφτά ζωές.

Να έχεις γόνατα κατασημαδεμένα από το ξέφρενο παιχνίδι στα χωράφια και τις επικές τούμπες με το ποδήλατο.

Να έχεις βρεθεί τουλάχιστον μία φορά face to face με φίδι.


Πλαγιά

Να τρως το ψαράκι σου, βράδυ, στην ταβέρνα στον Φάρο και να γεύεσαι ένα κομμάτι παραδείσου.
Να έχεις φάει την καλύτερη πίτσα του κόσμου στην Filoti.
Να έχεις ανέβει στο κάστρο του Κοσκινά και μην θες να κατέβεις.
Να έχεις πιστέψει ότι τα επόμενα γυρίσματα του Game of Thrones θα γίνουν, όντως, στην Ικαρία.
Να έχεις ζήσει τα τρελά πάρτυ του Alta Mar.
Να έχεις δει τα πιο ωραία live χωμένος στο δάσος του Χριστού Ραχών, αγκαλιά με τους φιλούς σου και αγκαζέ με το κρασί σου.
Να φιλοξενείς φίλους σου από την Αθήνα για πέντε μέρες και τελικά να μένουν είκοσι - πέντε.
Να πίνεις το ουζάκι σου στου Αυγά και να τα 'χεις όλα, ξαφνικά, λυμένα.

(Η φωτογραφία είναι ευγενική παραχώρηση του Νίκου Σπέη)
Να πιστεύεις στ' αλήθεια ότι δεν υπάρχει νοστιμότερη πορτοκαλάδα απ' την Κέφαλος.
Να έχεις συνηθίσει να σου κάνουν οτοστόπ.
Να είναι απόκριες και να ντύνεσαι «μουτσουνάρης».
Να νιώθεις την γιαγιά σου και τον παππού σου σαν δεύτερους γονείς.
Να βλέπεις το «Ούλοι εμείς, Εφέντη» και να συγκινείσαι.
Να σ' έχει σταματήσει τουλάχιστον μία φορά παππούδι με φακό στο χέρι για να σε ρωτήσει «ποιανού είσαι».
Να ξέρεις τι πραγματικά σημαίνει «φιλοξενία».
Να έχεις απορήσει τουλάχιστον μία φορά με την φαεινή ιδέα του Ίκαρου.

V.I. Lenin-Κάτω από ξένες σημαίες (Ι)

 V.I. Lenin-Κάτω από ξένες σημαίες (Ι)


V.I. Lenin
Κάτω από ξένες σημαίες
Γράφτηκε μετά τον Γενάρη του 1915. Δημοσιεύτηκε το 1917.
Από το Β.Ι. Λένιν: Για τον πόλεμο και τη σοσιαλιστική επανάσταση, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, 2013

[...] "Ποιας πλευράς πρέπει να εύχεται κανείς πιο πολύ την επιτυχία" -- να τι πρέπει να καθοριστεί, κι αυτό όχι από εθνική αλλά από διεθνιστική άποψη· να που βρίσκεται η ουσία της μεθοδολογίας του Μαρξ· να τι δεν κάνει ο Κάουτσκι, που μετατρέπεται έτσι από "δικαστή" (μαρξιστή) σε "δικηγόρο" (εθνικοφιλελεύθερο). Αυτή είναι η σκέψη του Α. Πότρεσοφ. Ο ίδιος ο Α. Πότρεσοφ πιστεύει βαθιά ότι, υποστηρίζοντας πως πρέπει να εύχεται κανείς την επιτυχία της μίας πλευράς (και συγκεκριμένα της δικής του πλευράς), δεν κάνει καθόλου τον "δικηγόρο" αλλά καθοδηγείται από καθαρά διεθνιστικές σκέψεις για τα "υπέρμετρα" λάθη της άλλης πλευράς...

[...]

Ο Μαρξ καθόρισε το ζήτημα "ποιας πλευράς πρέπει να εύχεται κανείς πιο πολύ την επιτυχία", λόγου χάρη, στον ιταλικό πόλεμο του 1859. Ο Α. Πότρεσοφ στέκεται ακριβώς σ' αυτό το παράδειγμα "που λόγω ορισμένων ιδιομορφιών του παρουσιάζει ειδικό ενδιαφέρον για μας". Κι εμείς, από την πλευρά μας, είμαστε σύμφωνοι να πάρουμε το παράδειγμα που διάλεξε ο Α. Πότρεσοφ.

Το 1859 ο Ναπολέοντας ο Γ' κήρυξε τον πόλεμο κατά της Αυστρίας για την απελευθέρωση δήθεν της Ιταλίας, στην πραγματικότητα όμως, για τους δικούς του δυναστικούς σκοπούς. 

"Πίσω από τις πλάτες του Ναπολέοντα Γ' --γράφει ο Α. Πότρεσοφ-- διαγραφόταν η φυσιογνωμία του Γκορτσακόφ, που λίγο πιο μπροστά είχε υπογράψει μυστική συμφωνία με τον αυτοκράτορα των Γάλλων." Δημιουργείται κόμπος αντιθέσεων: Από τη μία πλευρά βρίσκεται η πιο αντιδραστική ευρωπαϊκή μοναρχία που καταπίεζε την Ιταλία και από την άλλη οι εκπρόσωποι της επαναστατημένης Ιταλίας που παλεύει για τη λευτεριά της, μέχρι και τον Γαριβάλδη, χέρι-χέρι με τον αρχιαντιδραστικό Ναπολέοντα Γ' κτλ. "Δε θα τους [τους Μαρξ-Ένγκελς] ήταν πιο απλό --γράφει ο Α. Πότρεσοφ-- για να αποφευχθούν λάθη να πουν: "Κι οι δυο τους είναι ο ένας χειρότερος από τον άλλον;" Ωστόσο ούτε ο Ένγκελς, ούτε ο Μαρξ, ούτε ο Λασάλ δεν δελεάστηκαν από την "απλότητα" μιας τέτοιας λύσης του προβλήματος" [...]

Για μας δεν έχει σημασία, συμπεραίνει ο Α. Πότρεσοφ, αν είχε δίκιο ο Μαρξ ή ο Λασάλ· σημασία έχει το γεγονός ότι όλοι συμφωνούν πως είναι ανάγκη να καθοριστεί από διεθνή άποψη ποιας πλευράς πρέπει να εύχεται κανείς πιο πολύ την επιτυχία. 

Αυτό είναι το παράδειγμα που διάλεξε ο Α. Πότρεσοφ· Αυτός είναι και ο συλλογισμός του συγγραφέα μας. Αν ο Μαρξ ήξερε τότε "να δώσει την εκτίμηση των διεθνών συγκρούσεων" (η έκφραση είναι του Α. Πότρεσοφ) παρά την άκρα αντιδραστικότητα των κυβερνήσεων και των δύο εμπόλεμων πλευρών, τότε και σήμερα οι μαρξιστές είναι υποχρεωμένοι να δώσουν παρόμοια εκτίμηση -- συμπεραίνει ο Α. Πότρεσοφ.

Το συμπέρασμα είναι παιδιάστικο και απλό ή πολύ χοντροκομμένο και σοφιστικό, γιατί ανάγεται στα παρακάτω: Μια και ο Μαρξ το 1859 έλυσε το πρόβλημα ποιας αστικής τάξης πρέπει να εύχεται κανείς πιο πολύ την επιτυχία, γι' αυτό κι εμείς, ύστερα από μισό αιώνα και πάνω, πρέπει να λύσουμε ένα πρόβλημα απόλυτα ταυτόσημο.

Ο Α. Πότρεσοφ δεν πρόσεξε ότι στον Μαρξ το 1859 (και μια σειρά άλλες περιπτώσεις αργότερα) το πρόβλημα "ποιας πλευράς πρέπει να εύχεται κανείς πιο πολύ την επιτυχία" ισοδυναμεί με το πρόβλημα "ποιας αστικής τάξης πρέπει να εύχεται κανείς πιο πολύ την επιτυχία." Ο Α. Πότρεσοφ δεν πρόσεξε ότι ο Μαρξ έλυσε το γνωστό πρόβλημα τότε που υπήρχαν --κι όχι μόνο υπήρχαν μα και βρίσκονταν στο προσκήνιο του ιστορικού προτσές στα σπουδαιότερα κράτη της Ευρώπης-- αναμφισβήτητα προοδευτικά αστικά κινήματα. Στις μέρες μας θα ήταν γελοίο και να σκεφτεί κανείς για προοδευτική αστική τάξη και για προοδευτικό αστικό κίνημα προκειμένου για τέτοιες αναμφισβήτητα κεντρικές και σπουδαιότερες φιγούρες της ευρωπαϊκής "χορωδίας" ["συναυλίας" στη μτφρ. της Σ.Ε], όπως είναι, λόγου χάρη, η Αγγλία και η Γερμανία. Η παλιά αστική "δημοκρατία" αυτών των κεντρικών και σπουδαιότατων μεγάλων κρατών έγινε αντιδραστική.

Ο κ. Α. Πότρεσοφ "ξέχασε" αυτό το πράγμα και αντικατέστησε το ζήτημα της άποψης της σύγχρονης δημοκρατίας (όχι της αστικής) με την άποψη της παλιάς δήθεν δημοκρατίας (της αστικής). [...]

Οι μαρξιστές ποτέ δεν αρνήθηκαν τον προοδευτικό χαρακτήρα των αστικοεθνικών απελευθερωτικών κινημάτων ενάντια στις φεουδαρχικές-απολυταρχικές δυνάμεις. ο Α. Πότρεσοφ δεν μπορεί παρά να ξέρει ότι τίποτε το παράνομο δεν υπάρχει και δεν μπορούσε να υπάρξει στα κεντρικά, δηλαδή στα κυριότερα, στα σπουδαιότερα συγκρουόμενα κράτη της εποχής μας. Τότε υπήρχαν και στην Ιταλία και στη Γερμανία λαϊκά κινήματα εθνικοαπελευθερωτικού τύπου που διαρκούσαν ολόκληρες δεκαετίες. Τότε δεν ήταν η αστική τάξη της Δύσης εκείνη που υποστήριζε ορισμένα άλλα μεγάλα κράτη μα, αντίθετα, τα μεγάλα αυτά κράτη αποτελούσαν πραγματικά το "κύριο κακό." Ο Α. Πότρεσοφ δεν μπορεί παρά να ξέρει --ο ίδιος το ομολογεί στο ίδιο άρθρο-- ότι στην εποχή μας κανένα από τα υπόλοιπα μεγάλα κράτη δεν αποτελεί και δεν μπορεί να αποτελέσει το "κύριο κακό."

Η αστική τάξη (η γερμανική, λόγου χάρη, αν και όχι μόνο αυτή) ξεκινώντας από ιδιοτελείς σκοπούς, υποδαυλίζει την ιδεολογία των εθνικών κινημάτων και προσπαθεί να τη μεταφέρει στην εποχή του ιμπεριαλισμού, δηλαδή σε μια εντελώς διαφορετική εποχή. Στην ουρά της αστικής τάξης σέρνονται, όπως πάντα, οι οπορτουνιστές, εγκαταλείποντας την άποψη της σύγχρονης δημοκρατίας και περνώντας στην άποψη της παλιάς (της αστικής) δημοκρατίας. [...] Ο Μαρξ και ο Ένγκελς στην εποχή της παλιάς (της αστικής) δημοκρατίας είχαν να λύσουν το πρόβλημα: Ποιας αστικής τάξης πρέπει να εύχεται κανείς πιο πολύ την επιτυχία, φροντίζοντας να αναπτύξουν το φιλελεύθερο-μετριοπαθές κίνημα σε δημοκρατικό-θυελλώδες κίνημα. Ο Α. Πότρεσοφ κηρύσσει τον αστικό εθνικοφιλελευθερισμό στην εποχή της σύγχρονης (όχι αστικής) δημοκρατίας, τώρα που ούτε στην Αγγλία, ούτε στη Γερμανία, ούτε στη Γαλλία δνε μπορεί καν να γίνει λόγος για αστικοπροοδευτικά κινήματα, ούτε για φιλελευθερο-μετριοπαθή, ούτε για δημοκρατικο-θυελλώδη. Ο Μαρξ και ο Ένγκελς βάδιζαν μπροστά από την εποχή τους, από την εποχή των αστικοεθνικών προοδευτικών κινημάτων, σπρώχνοντας αυτά τα κινήματα παραπέρα και φροντίζοντας να αναπτύσσονται "πάνω από τα κεφάλια" των εκπροσώπων του μεσαίωνα.

Ο Α. Πότρεσοφ, όπως και όλοι οι σοσιαλσοβινιστές, μένει πίσω από την εποχή του, από την εποχή της σύγχρονης δημοκρατίας, μεταπηδώντας στην άποψη της παλιάς (της αστικής) δημοκρατίας, που από καιρό έχει ξεπεραστεί, είναι νεκρή και γι' αυτό εσωτερικά ψεύτικη.

[...]

Ο Α. Πότρεσοφ, όχι "με μια ορισμένη έννοια" αλλά με κάθε έννοια, τραβάει τη σύγχρονη δημοκρατία προς τα πίσω, προς τα συνθήματα και την ιδεολογία της παλιάς αστικής δημοκρατίας, προς την εξάρτηση των μαζών από την αστική τάξη...Η μέθοδος του Μαρξ συνίσταται, πρώτ' απ' όλα, στο να παίρνεται υπόψη το αντικειμενικό περιεχόμενο του ιστορικού προτσές σε μια δοσμένη συγκεκριμένη στιγμή, σε μια δοσμένη συγκεκριμένη κατάσταση για να κατανοηθεί, πριν απ' όλα, ποιας τάξης το κίνημα αποτελεί το κύριο ελατήριο μιας ενδεχόμενης προόδου μέσα σ' αυτή την συγκεκριμένη κατάσταση. Τότε, το 1859, το αντικειμενικό περιεχόμενο του ιστορικού προτσές στην ηπειρωτική Ευρώπη δεν ήταν ο ιμπεριαλισμός αλλά τα αστικοεθνικά απελευθερωτικά κινήματα. Κύριο ελατήριο ήταν το κίνημα της αστικής τάξης ενάντια στις φεουδαρχικές απολυταρχικές δυνάμεις. [...]

Ο Α. Πότρεσοφ δε σκέφτηκε βαθιά τη σημασία της αλήθειας που ξεστόμισε. Ας υποθέσουμε ότι δυο χώρες πολεμούν ανάμεσά τους στην εποχή των αστικών, εθνικών και απελευθερωτικών κινημάτων. Ποιας χώρας της επιτυχία πρέπει να εύχεται κανείς από την άποψη της σύγχρονης δημοκρατίας; Βέβαια εκείνης της χώρας που η επιτυχία της θα σπρώξει πιο δυνατά και θα αναπτύξει πιο ορμητικά το απελευθερωτικό κίνημα της αστικής τάξης και που θα υποσκάψει περισσότερο την φεουδαρχία. Ας υποθέσουμε, σε συνέχεια, ότι το καθοριστικό στοιχείο της αντικειμενικής ιστορικής εποχής άλλαξε και τη θέση του κεφαλαίου, που παλεύει για εθνική απελευθέρωση, την κατέλαβε το διεθνές αντιδραστικό, το χρηματιστικό, το ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο. Η πρώτη από τις κυρίαρχες χώρες κατέχει, ας υποθέσουμε, τα 3/4 της Αφρικής ενώ η δεύτερη το 1/4. Το αντικειμενικό περιεχόμενο του πολέμου τους είναι το ξαναμοίρασμα της Αφρικής. Ποιας πλευράς την επιτυχία πρέπει να ευχόμαστε; Το πρόβλημα, όπως έμπαινε προηγούμενα, αποτελεί παραλογισμό, γιατί δεν ισχύουν σήμερα τα παλιά κριτήρια εκτίμησης: Δεν έχουμε ούτε μια πολύχρονη ανάπτυξη ενός αστικού απελευθερωτικού κινήματος, ούτε το πολύχρονο προτσές της κατάρρευσης της φεουδαρχίας. Δεν είναι δουλειά της σύγχρονης δημοκρατίας ούτε να βοηθήσει την πρώτη χώρα να κατοχυρώσει το "δικαίωμά" της στα 3/4 της Αφρικής, ούτε να βοηθήσει τη δεύτερη (έστω κι αν έχει αναπτυχθεί οικονομικά πιο γρήγορα από την πρώτη) να αποσπάσει αυτά τα 3/4.

Η σύγχρονη δημοκρατία θα παραμείνει πιστή στον εαυτό της μόνο στην περίπτωση που δεν θα προσχωρήσει σε καμία ιμπεριαλιστική αστική τάξη, στην περίπτωση που θα πει ότι "και οι δυο τους είναι η μια χειρότερη από την άλλη", στην περίπτωση που σε κάθε χώρα θα εύχεται την αποτυχία της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης. Κάθε άλλη λύση θα είναι στην πράξη εθνικοφιλελεύθερη και δεν θα έχει τίποτε το κοινό με τον αληθινό διεθνισμό.

Δείγμα γραφής του νέου κυβερνητικού........ συνδικαλισμού!!!!!!!!!!

 Δείγμα γραφής του νέου κυβερνητικού........ συνδικαλισμού!!!!!!!!!!


Πρόταση άμεσων στόχων πάλης και συσπείρωσης για το επόμενο διάστημα κατέθεσαν στη χτεσινή συνεδρίαση του Διοικητικού Συμβουλίου της ΟΛΜΕ οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ. Τόνισαν την ανάγκη να μην υπάρχει καμία αναμονή, να οργανωθεί η πάλη για άμεσα μέτρα ανακούφισης εκπαιδευτικών και μαθητών, για ανάκτηση όλων των απωλειών, για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών στη δουλειά, στη μόρφωση, στη ζωή.
Τόνισαν, επίσης, ότι ο πραγματικός και ο βασικός αντίπαλος, που τσακίζει το δικαίωμα των παιδιών του λαού στη μόρφωση και εξαθλιώνει τους εκπαιδευτικούς, παραμένει, δεν έφυγε με την κυβερνητική εναλλαγή. Είναι η ΕΕ, οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες, οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι και οι απαιτήσεις τους για μέτρα σε βάρος των εργαζομένων, τα μνημόνια διαρκείας, οι ματωμένοι ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί, τα ματωμένα πρωτογενή πλεονάσματα κ.ά. Την πρόταση που κατέθεσε το ΠΑΜΕ καταψήφισαν όλες οι άλλες δυνάμεις στο ΔΣ της ΟΛΜΕ.

Ειδικότερα, ΔΑΚΕ - ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ (ΑΝΤΑΡΣΥΑ/ΜΛ-ΚΚΕ) και ΠΕΚ (πρώην ΠΑΣΚ) τάχθηκαν στα λόγια υπέρ του αιτήματος για ανάκτηση όλων των απωλειών, ωστόσο καταψήφισαν την πρόταση του ΠΑΜΕ, με το επιχείρημα ότι δε συμφωνούν σε όλα τα αιτήματα, χωρίς να διευκρινίσουν όμως και σε ποια διαφωνούν.
Αυτός, όμως, που «άστραψε και βρόντηξε» ενάντια στο ΠΑΜΕ ήταν ο εκπρόσωπος των ΣΥΝΕΚ (ΣΥΡΙΖΑ), που έκανε κυριολεκτικά ό,τι περνούσε από το χέρι του για να μην υιοθετήσει η ΟΛΜΕ το αίτημα για ανάκτηση όλων των απωλειών, ό,τι περνούσε από το χέρι για να καλλιεργήσει κλίμα μειωμένων απαιτήσεων και αναμονής απέναντι στη νέα συγκυβέρνηση.



Κατηγόρησε το ΠΑΜΕ για μαξιμαλισμό (χαρακτήρισε «πρόγραμμα maximum» αιτήματα όπως σίτιση, δωρεάν περίθαλψη στους μαθητές, ανάκτηση όλων των απωλειών στους μισθούς, στη σύνταξη, στο εφάπαξ των εκπαιδευτικών κ.ά.). Ο,τι ακριβώς κατηγορούσαν χρόνια το ΠΑΜΕ οι παρατάξεις των ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚ. «Εγκάλεσε» το ΠΑΜΕ γιατί βάζει αιτήματα «παραγνωρίζοντας την κατάσταση της χώρας, την κρίσιμη κατάσταση που είμαστε», ενώ έφτασε στο σημείο να πετάξει και «λάσπη» ότι δήθεν το ΠΑΜΕ δεν είχε προηγουμένως τέτοια αιτήματα και τα διαμορφώνει τώρα για να στριμώξει τη νέα κυβέρνηση! Πρακτικά, αναμάσησε τη θεωρία της καμένης γης, που λένε οι υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ και έλεγαν προηγουμένως οι υπουργοί της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, κρύβοντας συνειδητά ότι τα μέτρα δεν πάρθηκαν λόγω του χρέους, μιας και τα ίδια αντιλαϊκά μέτρα παίρνονται σε όλες τις χώρες της ΕΕ, ανεξάρτητα από το χρέος. 

Είπε επίσης, όπως και οι υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ, ότι «τώρα δεν μπορούμε να μιλήσουμε για μισθολογικά αιτήματα, αλλά μόνο για ορισμένα θεσμικά». Εφτασε στο σημείο να πει ότι «μπορούμε να μιλήσουμε για αυξήσεις (και όχι ανάκτηση όλων των απωλειών), όχι όμως τώρα, όχι άμεσα, αλλά στο μέλλον. Το κρίσιμο είναι το πότε θα καλέσουμε τον κλάδο στο δρόμο για μισθολογικά αιτήματα, σίγουρα όχι τώρα»! Κατηγόρησε το ΠΑΜΕ ότι «δε βάζει πλάτη» στις προσπάθειες της κυβέρνησης να ανοίξει δρόμο για να βελτιωθεί η ζωή του λαού, δείχνοντας ότι θέλουν να εγκλωβίσουν το κίνημα και τους εργαζόμενους στα παζάρια της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με τους δανειστές, που στόχο έχουν τη στήριξη της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων.

Τέλος, κατέφυγε και σε αντικομμουνισμό, χαρακτηρίζοντας «ανιστόρητη» τη στάση του ΚΚΕ απέναντι στη νέα κυβέρνηση, που ο κόσμος τιμώρησε και για το λόγο αυτό «άλλοι παίρνουν 37άρια και άλλοι 5άρια»! Με λίγα λόγια, με τη συνολικότερη στάση τους οι ΣΥΝΕΚ έδωσαν ένα ακόμα καλό δείγμα γραφής για το τι πάει να πει νέος κυβερνητικός συνδικαλισμός.
Τελικά, όλες οι άλλες δυνάμεις πέρα από τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ κατέληξαν ότι θα διαμορφώσουν από κοινού πλαίσιο αιτημάτων τις επόμενες μέρες, προκειμένου να κατατεθεί στη νέα πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας.

Κόκκινος Ανεμος

Ραντεβού με την ιστορία

 Ραντεβού με την ιστορία









Από Σφυροδρέπανος

    Γράφει ο Σφυροδρέπανος //

Μια προεκλογική διαφήμιση της Νέας Δημοκρατίας έλεγε πως η ιστορία μπορεί να γραφτεί με δυο τρόπους και ήταν στο χέρι του Έλληνα ψηφοφόρου να αποφασίσει ποιον από τους δύο προτιμούσε. Και για να θέσει πιο καθαρά κι επιτακτικά το δίλημμα στο θεατή, οπτικοποίησε σε πρωτοσέλιδους τίτλους εφημερίδων τους δύο δρόμους (της ευρωπαϊκής Αρετής και της Κακίας), που ανοίγονται μπροστά του: α. λιμοί, σεισμοί, καταποντισμοί (έπεσε και το γεφύρι της Πλάκας, μην ξεχνάτε) και οι επτά πληγές του Φαραώ σε σύγχρονη, οικονομική συσκευασία: bankrun, χρεωκοπία, έξοδος από το ευρώ, στάση πληρωμών για τους μισθούς και τις συντάξεις, και πάει λέγοντας ή μάλλον κινδυλογώντας… ή β. η συνέχεια του ελληνικού success story που παρακολουθούσαμε μέχρι τώρα.

Λογικό κι επόμενο, ο θεατής να διαλέξει το πρώτο τρέιλερ-σποτάκι, ως εικόνα από τα «προσεχώς» που παίζουν στο σινεμά, το οποίο υποσχόταν τουλάχιστον λίγο σασπένς και αγωνία, καθώς πόνταρε στο εμπόριο του φόβου –γι’ αυτό και προβλήθηκε περισσότερες φορές εξάλλου, σαν μπλοκ-μπάστερ θρίλερ. Σε πλήρη αντίθεση δηλαδή με τη δεύτερη νερόβραστη εκδοχή, όπου το πιο συναρπαστικό γεγονός ήταν… ο εορτασμός του Πάσχα των Ελλήνων –που προφανώς τώρα χωρίς τη ΝΔ, τίθεται εν αμφιβόλω, μαζί με το ευρώ και τις καταθέσεις που δεν έχουμε.

Στον αντίποδα, γινόταν λόγος για ιστορικές στιγμές, μια ιστορική νίκη της (πρώτη φορά) Αριστεράς και προεκλογικά για «ραντεβού με την ιστορία», καθώς (ξανα)ζούσαμε μέρες 81’: μου ξανάρχονται ένα-ένα, χρόνια δοξασμένα, να ‘τανε το 81’… Προσωπικά διατηρώ ισχυρές αμφιβολίες κατά πόσο είναι συγκρίσιμες οι εποχές, τα μεγέθη τους κι η εμβέλεια των γεγονότων, αλλά πέραν αυτού, δε μου είναι πολύ σαφές γιατί δεχόμαστε τις όποιες ομοιότητες ως κάτι θετικό, εφόσον ξέρουμε το θλιβερό κι άδοξο τέλος της Αλλαγής Νο1. Και συνήθως καμία συνέχεια-sequel δεν είναι αντάξια της πρώτης αυθεντικής ταινίας. Ή όπως το έθεσε στην εποχή του ο Μαρξ (λίγο πριν την εφεύρεση του κινηματογράφου), η ιστορία τείνει να επαναλαμβάνεται είτε ως τραγωδία, είτε ως φάρσα. Και κανένα από αυτά τα δύο ενδεχόμενα δεν προσφέρεται για πανηγυρισμούς κι αισιοδοξία.

Η βασικότερη ένσταση όμως αφορά άλλο σημείο. Το πρόβλημα δεν είναι ποιο σποτάκι θα επέλεγε ο θεατής αλλά ότι σε κάθε περίπτωση θα εξακολουθούσε να είναι παθητικός θεατής των εξελίξεων κι όχι ενεργός πρωταγωνιστής που θα τις καθορίσει. Ο δρόμος της Αρετής δεν ταυτίζεται με μια απλή κυβερνητική εναλλαγή και την επιλογή του ενός ή του άλλου ψηφοδελτίου, όπως το πάτημα ενός κουμπιού και το ζάπινγκ στην τηλεόραση. Αντιθέτως, απαιτεί θυσίες, ξεβόλεμα και συλλογικούς αγώνες, που θα εξασφαλίζουν ακριβώς ότι οι θυσίες αυτές θα πιάσουν τόπο και δε θα έχουν εμάς ως σφαχτά στο βωμό του καπιταλιστικού κέρδους.

Η ιστορία έχει πράγματι δύο τρόπους για να γραφτεί, αλλά πολύ διαφορετικούς από αυτούς που περιγράφονταν στα προεκλογικά σποτάκια της ΝΔ –οι οποίοι στην τελική οδηγούσαν από άλλη διαδρομή στο ίδιο ακριβώς σημείο. Γιατί αν καεί ένα χαρτί του πολιτικού συστήματος και μπλοκάρει ο ένας δρόμος, πρέπει να προβληθεί ο άλλος ως εναλλακτική. Στην αστική δημοκρατία εξάλλου δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Το καλό το μονοπώλιο ξέρει κι άλλο μονοπάτι…

Η ιστορία δε γράφεται στις κάλπες, αλλά στο δρόμο του μαζικού αγώνα, από συλλογικά υποκείμενα (τις κοινωνικές τάξεις και την πολιτική τους έκφραση) κι όχι από μεμονωμένους πελάτες-πολίτες. Η ιστορία δε γράφεται από τους νικητές που επιχειρούν να την ξαναγράψουν για να τη φέρουν στα μέτρα τους, αλλά με λαϊκούς αγώνες εναντίον τους. Και δε θα περιλαμβάνει κανένα ουσιαστικό κι ενδιαφέρον κεφάλαιο, χωρίς την πάλη ενάντια στο κεφάλαιο και τη ληστρική εκμετάλλευση που επιβάλλει η (οικονομική και πολιτική) εξουσία του. Αλλιώς θα βαυκαλιζόμαστε ότι γυρίσαμε σελίδα σε ένα βιβλίο με άγραφες λευκές κόλλες, που δε διαφέρουν μεταξύ τους, αφήνοντας την ιστορία να μας περιμένει στημένη, για άλλη μια φορά, στο ραντεβού μας…

Ατεχνως

Τα οπλισμένα δέντρα

 Τα οπλισμένα δέντρα


Υπάρχει ένα δάσος κοντά στο προγεφύρωμα του ποταμού Νέβα στη Ρωσία. Τα δέντρα του είναι σχετικά χαμηλά, αν και το δάσος είναι αρκετά πυκνό. Αν ακολουθήσεις τα νερά θα φθάσεις στην "Βενετία του Βορρά" την σημερινά Αγία Πετρούπολη. Το πάλαι ποτέ Λένινγκραντ.

Πριν όμως φθάσεις στην πόλη του Μεγάλου Πέτρου, θα συναντήσεις ένα περίεργο φαινόμενο. Στην περιοχή που οι Ρώσοι ονομάζουν Nevsky Pyatachok, τα δέντρα που μεγαλώνουν εμφανίζονται "οπλισμένα" με κράνη, οβίδες και όπλα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. 

Το Nevsky Pyatachok είναι μια περιοχή που αποτέλεσε προγεφύρωμα των ναζιστικών δυνάμεων κατά την πολιορκία του Λένινγκραντ που ξεκίνησε το 1941 και κράτησε για 900 ημέρες. Στο Nevsky Pyatachok στάθμευαν ισχυρές δυνάμεις των Γερμανών τις οποίες ο Κόκκινος Στρατός προσπαθούσε να απωθήσει σε έναν ανηλεή πόλεμο θέσεων. Τα απομεινάρια των μαχών έμειναν για πάντα θαμμένα στον τόπο αυτό. 

Τα βλαστάρια των δέντρων που γεννιόνται εκεί αγκαλιάζουν με τις ρίζες και τα κλαδιά τους τα θαμμένα κειμήλια και μεγαλώνοντας αναδύονται "οπλισμένα" από τη γη. Τα "οπλισμένα δέντρα" του Nevsky Pyatachok φρουρούν ακόμα την "μητέρα γη" της Ρωσίας θυμίζοντας στον επισκέπτη το αίμα που χύθηκε εκεί στον "Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο"


Μια οβίδα


Μια χειροβομβίδα


Το πίσω μέρος ενός βλήματος 


Ένα σοβιετικό κράνος


Ένα σοβιετικό αυτόματο όπλο


Ένα γερμανικό κράνος



Παζάρι για τι και για ποιον

Παζάρι για τι και για ποιον
Με τον «βομβαρδισμό» που δέχεται καθημερινά ο Ελληνας εργαζόμενος για τη νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, όπου καθοριστικός είναι ο ρόλος των αστικών ΜΜΕ, επιχειρείται να διαμορφωθεί πλατιά η αντίληψη ότι «επιτέλους σηκώνουμε ανάστημα», «τώρα γίνεται πραγματική διαπραγμάτευση», «κάτι αλλάζει». Το όλο «περιτύλιγμα» περιλαμβάνει το «στιλ του ντυσίματος», τη «γλώσσα του σώματος», τον «ποπ-σταρ υπουργό Οικονομικών», τα ...«λέω κάτι» αλλά μετά επεξηγώ ότι «δεν το εννοούσα ακριβώς έτσι» και τόσα άλλα καλά δουλεμένα επικοινωνιακά τρικ, που είναι αλήθεια ότι πιάνουν σε εργαζόμενους και ανθρώπους από λαϊκά στρώματα που έχουν προσδοκίες ότι κάτι θα αλλάξει προς όφελος του λαού. Αξίζει, όμως, η σκέψη των εργατών και κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου του μόχθου να κινηθεί σε δύο κατευθύνσεις. Η μία, τι είναι αυτό που διαπραγματεύεται η σημερινή κυβέρνηση και η άλλη, ποιοι και γιατί την στηρίζουν σε αυτή τη διαπραγμάτευση.
***
Ετσι, αν τραβήξουμε την «κουρτίνα» της υπαρκτής «αλλαγής στιλ», αυτά που θα δούμε έχουν σχέση με την ουσία του πράγματος. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ αναγνωρίζει το δημόσιο χρέος που δεν προκάλεσε ο λαϊκός κόσμος αλλά τα θαλασσοδάνεια στην πλουτοκρατία, οι «μεγάλες ιδέες των Ολυμπιακών Αγώνων», τα εξοπλιστικά προγράμματα στο πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής λυκοσυμμαχίας του ΝΑΤΟ. Αυτό που την διαφοροποιεί από τις προηγούμενες αστικές κυβερνήσεις είναι ο τρόπος ρύθμισής του (με ανταλλαγή ομολόγων) ώστε να εξασφαλιστεί η αποπληρωμή του, που και πάλι θα πέσει στις πλάτες των λαϊκών στρωμάτων. Καθημερινά η κυβέρνηση διαβεβαιώνει μέσω του πρωθυπουργού, Αλ. Τσίπρα, και των υπουργών Γ. Δραγασάκη, Γ. Βαρουφάκη, ότι «θα σεβαστεί τις δεσμεύσεις της απέναντι στους εταίρους και δανειστές», ωστόσο λέει ότι θα εφαρμόσει ένα νέο πρόγραμμα, μια νέα συμφωνία (new deal), ένα «σχέδιο ελληνικό» - αποφεύγει να μιλήσει για μνημόνιο, για ευνόητους λόγους, αλλά τέτοιο θα είναι όπως και να βαφτιστεί - που θα είναι σε συμφωνία με τους «εταίρους της» και θα έχει την επιτήρησή τους. Μετά τους «λεονταρισμούς» και την «παγωμένη ατμόσφαιρα» στη συνάντηση, την Παρασκευή, του υπουργού Οικονομικών, Γ. Βαρουφάκη, με τον επικεφαλής της οικονομικής επιτροπής της ΕΕ (Eurogroup), Γ. Ντάισελμπλουμ, ότι η «τρόικα τέλειωσε», ήρθαν οι διορθωτικές κινήσεις του Σαββατοκύριακου και οι διαβεβαιώσεις ότι η κυβέρνηση συζητά μόνο απευθείας με τους θεσμούς και μάλιστα όπως το προσδιόρισε ο υπ. Οικονομικών με την «τρόικα των θεσμών», δηλαδή την ΕΕ, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Δηλαδή, «δεν είναι Γιάννης, είναι Γιαννάκης». Μα η προπαγανδιστική μηχανή ...επιμένει: «Δεν είναι λίγο πράμα να μην συνομιλούμε με τους υπαλληλίσκους αλλά με τα αφεντικά».
***
Η φαρέτρα της προπαγάνδας έχει όμως και ένα βαρύτερο «όπλο»: «Ολα γίνονται για να ανακουφιστεί ο λαός που υπέφερε στην κρίση, και άρα ο λαός πρέπει να υποστηρίξει την κυβέρνηση στην διαπραγμάτευση». Αυτό όμως που αποδεικνύει ποια είναι η στόχευση και αυτής της διαχειριστικής κυβέρνησης είναι τα ίδια της τα λόγια, ότι πασχίζει «για την επανεκκίνηση της οικονομίας, της υγιούς επιχειρηματικότητας», δηλαδή της επανάκαμψης των καπιταλιστικών κερδών. Πατώντας στο γεγονός ότι τα προηγούμενα χρόνια τσακίστηκαν εργατικά - λαϊκά δικαιώματα και διαμορφώθηκαν χαμηλές απαιτήσεις, το μόνο που υπόσχεται είναι αυτό που επαναλαμβάνουν καθημερινά στελέχη της περί «αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης», δηλαδή ψίχουλα για τους πιο εξαθλιωμένους. Και ακόμα και αυτά σταδιακά και όταν το «επιτρέψει η οικονομία». Αρα, η όποια διαπραγμάτευση γίνεται ή θα γίνει είναι διαπραγμάτευση με τη σημαία της αστικής τάξης για τα συμφέροντα των επιχειρηματιών, και όχι για την ανάκτηση των απωλειών των εργαζομένων την περίοδο της κρίσης, ούτε για νέες κατακτήσεις και δικαιώματα. Το σκληρό παζάρι που γίνεται είναι υπαρκτό αλλά δεν γίνεται για τα συμφέροντα των εργαζομένων.
***
Η διαπραγμάτευση έχει σχέση με ευρύτερες διεργασίες που γίνονται στην ΕΕ και σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο σχετικά με την ανάγκη να ξεπεραστεί η κρίση, όπου βεβαίως η κάθε αστική τάξη προσπαθεί να έχει τη μικρότερη ζημιά σε σχέση με τους ανταγωνιστές της. Μιλάμε δηλαδή για έναν πραγματικό πόλεμο ανάμεσα σε επιχειρηματικούς ομίλους (που βέβαια ενώνονται στον ταξικό πόλεμο ενάντια στην εργατική τάξη), όπου εκεί διαμορφώνονται και στρατόπεδα. Αυτό απαντάει και στη δεύτερη κατεύθυνση που πρέπει να κινηθεί η σκέψη των εργαζομένων όταν ακούνε περί «μαραθωνίου της κυβέρνησης προς ανεύρεση διεθνών συμμαχιών» με αφορμή και τα ταξίδια των κυβερνώντων σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Το στρατόπεδο που στηρίζει την κυβέρνηση είναι αυτές οι δυνάμεις που προωθούν, για τον ίδιο σκοπό, της καπιταλιστικής κερδοφορίας (ό,τι δηλαδή φέρνει τις κρίσεις), ένα διαφορετικό μείγμα διαχείρισης με πιο πολύ κρατικό χρήμα στις επιχειρήσεις. Σε αυτό το στρατόπεδο συντάσσονται σημαντικές μερίδες αστικών τάξεων σε διάφορες χώρες. Είναι χαρακτηριστική η σφήνα που επιχειρεί να βάλει η αμερικανική κυβέρνηση του Μπ. Ομπάμα στα της ΕΕ, που έσπευσε να στηρίξει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ για αλλαγή μείγματος διαχείρισης. Επίσης, και οι Γαλλία και Ιταλία, που έχουν τεράστιο δημόσιο χρέος και οι αστικές τους τάξεις είναι οι «ριγμένες» σε σχέση με αυτή της Γερμανίας την περίοδο της κρίσης, προβάλλουν την λεγόμενη «ποσοτική χαλάρωση», τη λιγότερο αυστηρή «δημοσιονομική πειθαρχία». Οταν ο Ομπάμα μιλάει για «λιγότερη λιτότητα για να υπάρξει ανάπτυξη», όταν ο Ολάντ ή ο Ρέντσι συντάσσονται με την ελληνική κυβέρνηση για να «δοθεί ανάσα στην οικονομία» αναφέρονται σε ανάσες στο κεφάλαιο και όχι για ουσιαστική βελτίωση του λαού, για εργασία και ζωή με δικαιώματα, για ικανοποίηση των σύγχρονων με βάση την εποχή λαϊκών αναγκών. Πάνω σε αυτή την βάση, της ικανοποίησης των αναγκών του κεφαλαίου, υπάρχει και η δυνατότητα συμβιβασμών ανάμεσα σε αστικές τάξεις. Ετσι διαμορφώνεται το «στρατόπεδο» της «διεθνούς στήριξης» για την οποία κοκορεύεται η κυβέρνηση. Αλλες, όμως, είναι οι ανάγκες των λαών.

Κοινή συνισταμένη η υλοποίηση των αντιλαϊκών δεσμεύσεων

Κοινή συνισταμένη η υλοποίηση των αντιλαϊκών δεσμεύσεων

Δεν θέλω τώρα να σχολιάζω τα πάντα, όσα γράφονται κάθε μέρα. Είναι ξεκάθαρο ότι η ελληνική κυβέρνηση επεξεργάζεται ακόμη τη θέση της. Αυτό είναι κάτι περισσότερο από κατανοητό, αν κοιτάξει κανείς εδώ και πόσο λίγες ημέρες έχει αναλάβει αυτή η κυβέρνηση», δήλωσε χτες η Γερμανίδα καγκελάριος, Αγκελα Μέρκελ, κληθείσα να σχολιάσει τις δηλώσεις του υπουργού Οικονομικών, Γ. Βαρουφάκη, για το χρέος, ενώ ο υφυπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας, Μ. Ροτ, εξέφρασε την ικανοποίησή του για την παραίτηση της Ελλάδας απ' την «απαίτηση για "κούρεμα"» του χρέους, επισημαίνοντας ότι κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να εξασφαλίσει τη συναίνεση στην ΕΕ και προσθέτοντας ότι τώρα πρέπει «να καθίσουμε μαζί, να μιλήσουμε μαζί και όχι ο ένας για τον άλλον».

Από την πλευρά του, ο πρόεδρος της Κομισιόν, Ζ. Κ. Γιούνκερ, με τον οποίο συναντάται σήμερα ο Αλ. Τσίπρας, δήλωσε ότι όσοι κερδίζουν τις εκλογές στην Ελλάδα και στις άλλες χώρες θα πρέπει κι αυτοί με τη σειρά τους να λαμβάνουν υπόψη τους υπόλοιπους στην ΕΕ και τις πεποιθήσεις τους. Παραπέμποντας εξάλλου στις πρόσφατες δηλώσεις του προέδρου του Ευρωκοινοβουλίου, Μ. Σουλτς (ότι «δεν περιμέναμε τις εκλογές στην Ελλάδα για να αλλάξουμε την πολιτική μας»), αναφέρθηκε στο περιβόητο «επενδυτικό σχέδιο» της Κομισιόν, ύψους 315 δισ. ευρώ, για τη στήριξη της καπιταλιστικής ανάκαμψης στην ΕΕ και τις αποφάσεις για «ευελιξία» του Συμφώνου Σταθερότητας: «Αυτά που έκανε η Κομισιόν έγιναν πριν από το δίδαγμα, που ορισμένοι λένε ότι πήραμε από το αποτέλεσμα των ελληνικών εκλογών», σημείωσε.
«Δεν δίνουμε χωρίς αντάλλαγμα»
Στο μεταξύ, ο Γάλλος υπουργός Οικονομικών, Μ. Σαπέν, εμφανίστηκε να συνιστά στην Αθήνα να μην προσπαθήσει να φέρει το Παρίσι αντιμέτωπο με το Βερολίνο με θέμα το ελληνικό κρατικό χρέος. «Δεν υπάρχει λόγος να στρέφει κανείς τις χώρες της Ευρωζώνης τη μία εναντίον της άλλης, και ειδικά όχι τη Γαλλία και τη Γερμανία, διότι (...) μία λύση που βοηθά την Ελλάδα ενώ διασφαλίζει ότι θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της θα πρέπει να περάσει από μία συμφωνία ανάμεσα στη Γαλλία και τη Γερμανία», δήλωσε. Διευκρίνισε ότι η επαφή του με τον Γερμανό ομόλογό του, Β. Σόιμπλε, είναι στενότερη παρά ποτέ, «ώστε να αποφευχθούν παρανοήσεις ή εντάσεις».
Σε συνέντευξή του στο «Ρόιτερς», μία μέρα μετά τη συνάντηση με τον Γ. Βαρουφάκη, ο Μ. Σαπέν χαρακτήρισε «λογικό» το αίτημα της ελληνικής κυβέρνησης για παροχή χρόνου για τη διαπραγμάτευση μίας «νέας συμφωνίας» με την ΕΕ, εάν διατυπωθεί γρήγορα και συνοδευτεί από ένα μεταρρυθμιστικό σχέδιο. «Αυτό το χρονοδιάγραμμα φαίνεται λογικό, εάν υπάρχει ένα μίνιμουμ πολιτικό πλαίσιο που διατυπώνεται σταδιακά. Η ΕΚΤ και οι Ευρωπαίοι εταίροι δεν μπορούν να προσφέρουν χωρίς να παίρνουν τίποτε σε αντάλλαγμα», είπε.
Ο Μ. Σαπέν δήλωσε ακόμα ότι η Ελλάδα δεν θα εξασφαλίσει ειδική μεταχείριση και πρέπει είτε να αποδεχθεί την παράταση του υπάρχοντος προγράμματος, είτε να επιτύχει συμφωνία επί άλλου προγράμματος.
Τέλος, δεν άφησε ασχολίαστη τη δήλωση του Βρετανού υπουργού Οικονομικών, Τζ. Οσμπορν, ότι μία σύγκρουση ανάμεσα στην Ελλάδα και την Ευρωζώνη για το ελληνικό χρέος θα εξελιχθεί γρήγορα στον μεγαλύτερο κίνδυνο για την παγκόσμια οικονομία, υποστηρίζοντας ότι η Ευρωζώνη είναι πλέον καλύτερα εξοπλισμένη για να αντιμετωπίσει τέτοια θέματα από ό,τι όταν ξεκίνησε η ελληνική κρίση χρέους πριν από πέντε χρόνια. «Φοβάμαι ότι ο υπουργός Οικονομικών της Βρετανίας δεν έχει αντιληφθεί καλά τις αλλαγές που έχουν έκτοτε πραγματοποιηθεί στην Ευρωζώνη», ανέφερε.
Η τρόικα πεθαίνει, ζήτω η μόνιμη εποπτεία...
Στο μεταξύ, ο Ε. Μπροκ, πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων του Ευρωκοινοβουλίου, άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο κατάργησης της τρόικας, ξεκαθαρίζοντας ωστόσο ότι πρέπει να υπάρχει «κάτι σαν τρόικα». Σε συνέντευξη που παραχώρησε σε γερμανικό ραδιόφωνο δήλωσε: «Βραχυπρόθεσμα θα πρέπει να υπάρξει κάτι σαν την τρόικα, εάν θέλουμε να κρατήσουμε και το ΔΝΤ, από τη στιγμή που και το ΔΝΤ ανέλαβε ένα μέρος της χρηματοδότησης (...) Πιστεύω ότι οι υποχρεώσεις θα πρέπει να εκπληρωθούν (...) Να παραιτηθεί κανείς από προγράμματα και παράλληλα να ζητήσει μείωση του χρέους δεν γίνεται, διότι δεν πρόκειται να συμπράξουν οι αγορές και δεν θα υπάρξει η ανάλογη ευρεία υποστήριξη για να παρεμποδιστεί μια χρεοκοπία στην Ελλάδα (...) Το θέμα είναι εάν η Ελλάδα θα παρουσιάσει ένα πρόγραμμα το οποίο εμπεριέχει τα βασικά κομμάτια των σημερινών υποχρεώσεων και αν μπορεί η Ελλάδα να παρουσιάσει εναλλακτικές προτάσεις ώστε να βγει από την κρίση».
Σύμφωνα εξάλλου με τη γερμανική οικονομική εφημερίδα «Handelsblatt», η ΕΚΤ εξετάζει το ενδεχόμενο να αποχωρήσει από την τρόικα. Το δημοσίευμα υποστηρίζει πως η συζήτηση περί αποχώρησης αντανακλά ανησυχίες εντός της ΕΚΤ ότι τα μέτρα «ποσοτικής χαλάρωσης» που ανακοινώθηκαν τον περασμένο μήνα, θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε συγκρούσεις συμφερόντων. «Η ΕΚΤ θα επωφεληθεί της ευκαιρίας για να εξέλθει», δήλωσε μια γερμανική κυβερνητική πηγή, σύμφωνα με τη «Handelsblatt». Η εφημερίδα αναφέρει επίσης πως το ΔΝΤ είναι πιθανό να εγκαταλείψει σύντομα την τρόικα, αφήνοντας σ' αυτήν μόνο την Κομισιόν. Προσθέτει μάλιστα πως ο Ζ. Κ. Γιούνκερ εξετάζει ήδη ιδέες για ένα όργανο με περισσότερους δημοκρατικούς ελέγχους.
Κι ενώ απ' όλες τις πλευρές επιβεβαιώνεται ότι επί της ουσίας της αντιλαϊκής στρατηγικής της ΕΕ τίποτα δεν αλλάζει, η ελληνική κυβέρνηση πανηγυρίζει για το διαφαινόμενο «τέλος της τρόικας». Δείχνοντας στο λαό το δέντρο και κρύβοντας το δάσος, κομπάζει ότι ο ξένος Τύπος μιλά για «μια αναμφισβήτητη νίκη» της...

ΔΗΜΟΣ ΑΘΗΝΑΙΩΝ Βγάζει σπίτι σε πλειστηριασμό για χρέος 1.005 ευρώ!

ΔΗΜΟΣ ΑΘΗΝΑΙΩΝ
Βγάζει σπίτι σε πλειστηριασμό για χρέος 1.005 ευρώ!
Σε κίνδυνο η κατοικία μιας οικογένειας αυτοαπασχολούμενων. Συγκέντρωση σήμερα από τη Λαϊκή Επιτροπή 2ου Διαμερίσματος

Με πλειστηριασμό του σπιτιού της απειλεί ο Δήμος Αθηναίων οικογένεια αυτοαπασχολούμενων, που ζει στο Παγκράτι, για ένα πρόστιμο που είχε επιβάλει η Διεύθυνση Πολεοδομίας του δήμου πριν από 8,5 χρόνια, για την τοποθέτηση ηλιακού θερμοσίφωνα στο κλιμακοστάσιο της πολυκατοικίας! Είχε προηγηθεί η κατάσχεση του σπιτιού από τις υπηρεσίες του δήμου, το Μάρτη του 2010.
Σύμφωνα με το έγγραφο που κοινοποιήθηκε την περασμένη Δευτέρα στην οικογένεια, το διαμέρισμα των 88 τ.μ. στο οποίο κατοικεί πρόκειται να βγει στις 4 Μάρτη σε πλειστηριασμό. Η διαδικασία γίνεται για οφειλή ύψους 1.005 ευρώ, όσο είναι το πρόστιμο που είχε επιβάλει η αρμόδια υπηρεσία του δήμου τον Ιούνη του 2006, «τιμωρώντας» την πολεοδομική παράβαση της τοποθέτησης ενός θερμοσίφωνα. Μάλιστα, το ποσό της πρώτης προσφοράς ορίζεται στα 80.000 ευρώ.
Αντιδρώντας στην εξέλιξη αυτή, η Λαϊκή Επιτροπή 2ου Διαμερίσματος Αθήνας προχωρά, σήμερα, στις 10 π.μ., σε κινητοποίηση στη Διεύθυνση Οικονομικών του Δήμου Αθηναίων (Λιοσίων 22). Καλεί τους εργαζόμενους και τους φορείς της περιοχής να απαιτήσουν την ακύρωση του πλειστηριασμού και να μην επιτρέψουν να βγει στο σφυρί κανένα σπίτι εργατικής και λαϊκής οικογένειας. Με τα ίδια αιτήματα στην κινητοποίηση καλεί και ο Σύλλογος Αυτοαπασχολούμενων Επαγγελματιών και Εμπόρων στο Δήμο Αθήνας.

Το έγγραφο με το οποίο δρομολογείται η διαδικασία του πλειστηριασμού
Η Λαϊκή Επιτροπή καταγγέλλει «τη δημοτική αρχή του Δήμου Αθηναίων και τον δήμαρχο, κ. Καμίνη, για την απαράδεκτη ενέργειά τους» και σημειώνει: «Μία βδομάδα μετά τις εκλογές, τα προβλήματα, πιο οξυμένα από πριν, συνεχίζουν να είναι εδώ, κάνοντας πλέον πράξη ο Δήμος Αθηναίων την άρση προστασίας της πρώτης κατοικίας. Η οικονομική αυτοτέλεια του Δήμου Αθήνας, για την οποία τόσο πασχίζει η σημερινή διοίκηση του δήμου, υλοποιείται μέσω της αφαίμαξης των πενιχρών λαϊκών εισοδημάτων και επιτάσσει τέτοιου είδους ενέργειες, να παίρνουν το σπίτι του μικρού επαγγελματία, του εργαζόμενου και του συνταξιούχου ακόμα και για οφειλές χιλίων ευρώ».
Εξώδικο από την ΕΥΔΑΠ
Στο μεταξύ, εξώδικο με το οποίο αξιώνει μέσα σε 30 μέρες να εισπράξει το ποσό των 5.447 ευρώ (συν τις προσαυξήσεις) έστειλε σε εργαζόμενο η ΕΥΔΑΠ, απειλώντας να βγάλει το σπίτι του στο σφυρί. Οπως εξηγεί ο Νίκος Μπαλούρδος, ιδιοκτήτης του διαμερίσματος, το υπέρογκο ποσό δεν αφορά κατανάλωση, αλλά αφανή διαρροή που υπήρξε το 2011 και είχε αποτέλεσμα το ρολόι να γράψει κατανάλωση 6.500 κυβικά μέτρα, ένα πέρα για πέρα εξωπραγματικό νούμερο, σε διάστημα τριών - τεσσάρων μηνών.
Επισημαίνει ότι το σπίτι εκείνη την περίοδο δεν κατοικούνταν και οι λογαριασμοί πριν τη διαρροή περιορίζονταν μόνο στην πάγια χρέωση. Παρ' όλα αυτά, η ΕΥΔΑΠ δεν διέκοψε την παροχή του νερού όταν διαπίστωσε την κατανάλωση που θα μπορούσε να οφείλεται μόνο σε κάποιο πρόβλημα, αλλά ειδοποίησε με ένα χαρτί στην πόρτα, πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα να περάσει ένας ακόμα μήνας με το ρολόι να συνεχίζει να γράφει. Οσο για το σπίτι που απειλείται με πλειστηριασμό, πρόκειται για ένα διαμέρισμα 56 τ.μ. στην περιοχή της Κυψέλης, που αποτελεί το μοναδικό περιουσιακό στοιχείο του εργαζόμενου.

ΟΥΚΡΑΝΙΑ Μεγαλώνει ο αριθμός των νεκρών

ΟΥΚΡΑΝΙΑ
Μεγαλώνει ο αριθμός των νεκρών

Ενισχύονται οι δυνάμεις του ουκρανικού στρατού στην Ανατολή
ΝΤΟΝΕΤΣΚ.--
Αλλο ένα 24ωρο σφοδρών μαχών ανάμεσα στις δυνάμεις της αντιδραστικής κυβέρνησης του Κιέβου και τους πολιτοφύλακες στις ανατολικές περιοχές της Ουκρανίας πέρασε χτες με δεκάδες νεκρούς. Με βάση την επίσημη ανακοίνωση των υπηρεσιών του ΟΗΕ, οι νεκροί στις συγκρούσεις, από τον Απρίλη του 2014, έχουν φτάσει τους 5.358 (άμαχοι, στρατιώτες, πολιτοφύλακες), ενώ μόνο τις τελευταίες 3 βδομάδες έχουν σκοτωθεί 224 άμαχοι. Δεκαέξι άμαχοι σκοτώθηκαν στα περίχωρα της στρατηγικής σημασίας πόλης Ντεμπάλτσεβε, όπου σημειώνονται οι σφοδρότερες συγκρούσεις, ενώ έξι πολίτες σκοτώθηκαν στην πόλη του Ντονέτσκ και στα περίχωρά της και πέντε στην περιοχή του Λουγκάνσκ. Ο εκπρόσωπος του στρατού της Ουκρανίας, Αντρίι Λισένκο, ανέφερε επίσης ότι 5 στρατιώτες σκοτώθηκαν και 27 τραυματίστηκαν στις μάχες στην περιοχή Ντεμπάλτσεβε, και διαβεβαίωσε ότι «παρά τους συνεχείς βομβαρδισμούς και τις επιθέσεις, το Ντεμπάλτσεβε παραμένει υπό τον έλεγχο των ουκρανικών δυνάμεων».
Την ίδια ώρα, η πρόθεση της αμερικανικής κυβέρνησης να αποστείλει στρατιωτικό εξοπλισμό στην κυβέρνηση του Κιέβου επανεξετάζεται καθώς υπάρχουν και δεύτερες σκέψεις. Ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών, Τζον Κέρι, θα βρίσκεται αύριο στο Κίεβο για συνομιλίες με την ουκρανική κυβέρνηση. Από την πλευρά της η εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, Τζεν Ψάκι, δήλωσε ότι οι ΗΠΑ, καθώς και οι σύμμαχοί τους επικεντρώνονται στην εξεύρεση μιας διπλωματικής λύσης για τον τερματισμό της κρίσης στην Ουκρανία, ωστόσο η κυβέρνηση εξετάζει παράλληλα ποικίλους τρόπους για την παροχή βοήθειας στο Κίεβο.
Την ερχόμενη Δευτέρα, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα, θα έχει συνάντηση στο Λευκό Οίκο με την Γερμανίδα καγκελάριο, Αγκελα Μέρκελ, όπου το θέμα της Ουκρανίας και της στάσης απέναντι στη Ρωσία θα είναι από τα βασικά. Η γερμανική κυβέρνηση έχει δηλώσει ότι δεν επιθυμεί να στείλει όπλα, προσπαθώντας να διαφοροποιηθεί προς μια διπλωματική λύση. Ωστόσο είναι φανερό ότι η διασύνδεση των γερμανικών μονοπωλίων με τα αντίστοιχα ρωσικά, οι ζημιές που αυτά καταγράφουν είναι το κυρίαρχο στοιχείο αυτής της στάσης.
Σε μια παράλληλη εξέλιξη, οι ουκρανικές αρχές ανακοίνωσαν χτες ότι θα θέσουν περιοριστικά μέτρα από τον Μάρτη σε Ρώσους πολίτες στην Ουκρανία. Συγκεκριμένα, δεν θα μπορούν πλέον να χρησιμοποιούν το έγγραφο αντίστοιχο του δελτίου ταυτότητας, αλλά θα απαιτείται διαβατήριο.

TOP READ