31 Αυγ 2015

Τα παραμυθια της γιαγιας....κ..ΛΑΦΑΖΑΝΗ



Απάτη 1η: Αναδιανομή υπέρ των λαϊκών στρωμάτων
«Θέλουμε να είμαστε ένα μέτωπο λαϊκής ενότητας, για μια μεγάλη και δίκαιη αναδιανομή του πλούτου στη χώρα, με κύριο όπλο μια πραγματικά δίκαιη και απλή φορολογική μεταρρύθμιση».
Αυτά δηλώνει ο επικεφαλής της «Λαϊκής Ενότητας» Π. Λαφαζάνης και πίσω από κάθε αράδα διακρίνεται η προσπάθεια να πει στο λαό ότι είναι δυνατόν και η πίτα να μείνει ολόκληρη και ο σκύλος να χορτάσει. Και τα κέρδη να ανακάμψουν και τα λαϊκά εισοδήματα. Οι τράπεζες να στηρίζουν και το κεφάλαιο και το λαό. Το αστικό κράτος να στηρίζει και τους επιχειρηματικούς ομίλους και τις λαϊκές ανάγκες.
Η «ΛΑ.ΕΝ.» παρουσιάζει σε νέα εκδοχή το παλιό σοσιαλδημοκρατικό αίτημα περί «δίκαιης» αναδιανομής του εισοδήματος υπέρ των λαϊκών στρωμάτων, ζήτημα που έθετε άλλωστε και ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά, αλλά υπονοεί ακόμα και σήμερα, με το «παράλληλο πρόγραμμα» που υπόσχεται ότι θα υλοποιεί ταυτόχρονα με το μνημόνιο.
Βεβαίως, κανένα απ' τα δύο κόμματα δεν αμφισβητεί την καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, μάλιστα και η «ΛΑ.ΕΝ.» διακηρύσσει ως στόχο της την καπιταλιστική ανάκαμψη, την ανάκαμψη δηλαδή της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων, που εύηχα αποκαλεί «παραγωγική ανασυγκρότηση», «με στήριξη των ιδιωτικών επενδύσεων», όπως χαρακτηριστικά δηλώνει το στέλεχός της Κ. Λαπαβίτσας.
Πρόκειται για μια πολιτική απάτη «πολυφορεμένη» σε όλο τον 20ό αιώνα. Η κατανομή εισοδήματος καθορίζεται από το ποιος έχει στα χέρια του τα μέσα παραγωγής, από το ποιος κατέχει τον πλούτο που παράγεται. Στη σημερινή καπιταλιστική κοινωνία, καθορίζεται από την καπιταλιστική ιδιοκτησία και τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Αντικειμενικά, η μερίδα του λέοντος του κοινωνικού πλούτου βρίσκεται στα χέρια μιας χούφτας μετόχων μονοπωλιακών ομίλων, των καπιταλιστών, της εργοδοσίας και ένα πολύ μικρότερο μέρος στα εργατικά - λαϊκά στρώματα.
Το κράτος, που δεν είναι ουδέτερο, αλλά κράτος της εξουσίας του κεφαλαίου, των μονοπωλίων, παρεμβαίνει με τον κρατικό προϋπολογισμό και άλλους μηχανισμούς στην κατανομή του παραγόμενου εισοδήματος, χωρίς να μπορεί να αλλάξει την παραπάνω σχέση, αντίθετα ενισχύοντάς την και περιφρουρώντας την.
Κάθε κυβέρνηση που αποτελεί όργανο αυτής της εξουσίας, είναι υποχρεωμένη να κινηθεί μέσα σε συγκεκριμένα πλαίσια και με πρώτη προτεραιότητα τη στήριξη των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Αυτή είναι η γενική αρχή. Ας δούμε πώς μεταφράζεται αυτό σε σημερινές συνθήκες, που η ελληνική καπιταλιστική οικονομία δεν έχει βγει από την οικονομική κρίση, δηλαδή για να επιτευχθεί ο στόχος της καπιταλιστικής ανάκαμψης που προβάλλει και η «ΛΑ.ΕΝ.».
Το κεφάλαιο δεν κρύβει τις αξιώσεις του για διαμόρφωση ενός πιο ευνοϊκού περιβάλλοντος για επενδύσεις, για στήριξη των επενδυτικών δραστηριοτήτων με κρατικό και ευρωενωσιακό χρήμα (βλ. πακέτα Γιούνκερ), της ανταγωνιστικότητάς του. Για στήριξη, δηλαδή, της δυνατότητας των ελληνικών καπιταλιστικών επιχειρήσεων να αυξάνουν την κερδοφορία τους. Η ικανοποίηση αυτών των αξιώσεων συγκρούεται ακόμα και με τη σκέψη για αναδιανομή υπέρ του λαού.
Η ικανοποίησή τους προϋποθέτει περικοπές σε κρατικές δαπάνες υπέρ των εργατικών - λαϊκών αναγκών, ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, συρρίκνωση του εισοδήματος των λαϊκών στρωμάτων. Η «ΛΑ.ΕΝ.», όπως ο ΣΥΡΙΖΑ παλιότερα, αξιοποιώντας τις αναμνήσεις εποχών που μπορούσε η καπιταλιστική κερδοφορία να συνδυάζεται με σχετικά πιο εκτεταμένες παροχές σε εργατικά - λαϊκά στρώματα, η οποία έχει περάσει ανεπιστρεπτί, κλείνει το μάτι σ' αυτά τα στρώματα, κοροϊδεύοντας ότι με το δικό της σχέδιο ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας θα μεγαλώσει η πίτα και το κομμάτι που αναλογεί στους εργαζόμενους.
Η αλήθεια είναι οτι η περίφημη αναδιανομή αφορά σε λίγα ψίχουλα προς την ακραία φτώχεια, σαν αυτά που περιελάμβανε και το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης του ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα ακόμα λιγότερα κι απ' αυτά. Για παράδειγμα, ενώ η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έχει προχωρήσει σε μια αύξηση των συντελεστών του ΦΠΑ σε όλα τα επίπεδα, η «ΛΑ.ΕΝ.» δε θέτει-καν- ζήτημα κατάργησής τους, αλλά μόνο για ορισμένα είδη πλατιάς κατανάλωσης!
Τι απέδειξε, όμως, η 7μηνη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί δεν προχώρησε στην περίφημη αναδιανομή, ούτε καν τα ψίχουλα που υποσχόταν δεν έδωσε; Γιατί τα περιθώρια εντός του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και μάλιστα σε συνθήκες που αντιμετωπίζει δυσκολίες η καπιταλιστική ανάκαμψη, είναι στενά ακόμα και για λίγα ψίχουλα.
Δεν είδαμε αλήθεια τους πρώην υπουργούς που σήμερα βρίσκονται στη «ΛΑ.ΕΝ.» να διαμαρτύρονται γι' αυτό όταν ήταν μέλη της κυβέρνησης, αντίθετα τους είδαμε να απορρίπτουν μαζί με τους υπόλοιπους προτάσεις που έκανε το ΚΚΕ, προκειμένου να υπάρξουν ορισμένα μέτρα ανακούφισης των εργαζομένων.
Ακόμα, η «ΛΑ.ΕΝ.» υποστηρίζει ότι προκειμένου να υλοποιήσει το πρόγραμμά της, δε θα διστάσει να βάλει θέμα εξόδου απ' το ευρώ, να περάσει σε εθνικό νόμισμα. Ταυτόχρονα, στελέχη της ομολογούν ότι σε ενα τέτοιο ενδεχόμενο θα ακολουθήσει μια «δύσκολη περίοδος» λιτότητας και λαϊκής χρεοκοπίας, που θα φέρει όμως την ανάκαμψη, την ανάπτυξη (πως αλλιώς!) και από αυτήν ...έχει να προσβλέπει ο λαός τα περί αναδιανομής!
Δηλαδή, τα περί αναδιανομής υπέρ των λαϊκών στρωμάτων αποτελούν το «τυρί στη φάκα» που στήνουν, με στόχο οι εργαζόμενοι να στηρίξουν το στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης η οποία όμως προϋποθέτει ετσι ή αλλιώς εντός ή εκτός ευρώ την χρεωκοπία τους.
Συνεπώς, είναι καθαρό ότι η πραγματική κατανομή εισοδήματος υπέρ της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων, προϋποθέτει την ανατροπή της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, τη μετατροπή σε λαϊκή ιδιοκτησία του πλούτου που παράγεται. Χωρίς αυτά κάθε συζήτηση για αναδιανομή υπέρ του λαού ισοδυναμεί με απροκάλυπτη κοροϊδία. Πολύ περισσότερο όταν υποστηρίζεις οτι θα πραγματοποιήσεις αναδιανομή υπερ των εργαζομένων ενώ έχεις ως στόχο την ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου. Η 7μηνη πορεία της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ήταν αποκαλυπτική.
Απάτη 2η: Ισότιμη συμμετοχή στο ιμπεριαλιστικό σύστημα


«Η Ευρώπη θα αλλάξει μόνο αν μία χώρα και στη συνέχεια ομάδα χωρών, ξεφύγουν από την ευρωζωνική φυλακή και ανατρέψουν τα αγοραία δεσμά της ΕΕ, διαμορφώνοντας προϋποθέσεις για μια νέα, ισότιμη συνεργασία λαών και χωρών της Ευρώπης, βασισμένη σε γνήσιες προοδευτικές αρχές και αξίες, χωρίς ηγεμονισμούς και νεοαποικιακές αποφύσεις». Αυτά ισχυρίζεται ο Π. Λαφαζάνης, καταγγέλλοντας ότι «δεν μπορεί να υπάρχει δημοκρατία αν είμαστε προτεκτοράτο, αν Μέρκελ και Γιούνκερ καθορίζουν τις πολιτικές εξελίξεις».
Τα περί ισότιμης θέσης στην ΕΕ, όπου είμαστε υποτίθεται συνιδιοκτήτες και όχι ενοικιαστές, έλεγε και ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι πρότινος. Διαψεύστηκε απ' τα πράγματα. Η «Λαϊκή Ενότητα» αναμασά την αυταπάτη που καλλιεργούσε επί σειρά ετών η Κουμουνδούρου, ότι δηλαδή είναι δυνατόν η Ελλάδα να διεκδικήσει μια ισότιμη συμμετοχή στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Η διαφορά τους, σε επίπεδο ρητορικής, έχει να κάνει με το πώς θα κατακτήσουν αυτή τη θέση που τόσο ορέγονται. Ο ΣΥΡΙΖΑ μιλά για μάχη στο εσωτερικό της ΕΕ και της Ευρωζώνης ώστε να μεταλλαχθούν σε «προοδευτική κατεύθυνση» Η «ΛΑ.ΕΝ.» υποστηρίζει ότι - εάν και εφόσον χρειαστεί - μπορεί να υπάρξει ακόμα και σύγκρουση με την Ευρωζώνη και έξοδος απ' αυτήν. Κάτι που άλλωστε δεν απέκλειε και ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι να γίνει κυβέρνηση.
Τι δεν λένε: Δεν λένε ότι οι σχέσεις κάθε κράτους στο ιμπεριαλιστικό σύστημα καθορίζονται από την οικονομική ισχύ, το μέγεθος κάθε καπιταλιστικής οικονομίας, τη φάση ανάπτυξής της. Ο νόμος της ανισόμετρης οικονομικής ανάπτυξης είναι αυτός που επιδρά ώστε οι καπιταλιστικές οικονομίες να έχουν διαφορετικό μέγεθος, να βρίσκονται σε διαφορετική φάση ανάπτυξης, να έχουν διαφορετική δύναμη κ.λπ.
Η ελληνική καπιταλιστική οικονομία αποτελεί το 2% της Ευρωζώνης, βρίσκεται πολύ πίσω από άλλες καπιταλιστικές οικονομίες στην Ευρωζώνη και ταυτόχρονα βιώνει εδώ και 5 χρόνια μια βαθιά οικονομική κρίση, βαθύτερη από κάθε άλλο κράτος στην ΕΕ, με μεγάλη δυσκολία να βγει απ' αυτήν. Η αναζήτηση λοιπόν ισοτιμίας με κράτη όπως η Γερμανία, η Γαλλία, η Ιταλία, η Ισπανία είναι καθαρή απάτη.
Αλλά υπάρχει ένα ακόμα ερώτημα: Για ποιον διεκδικούν ισοτιμία ΣΥΡΙΖΑ και «ΛΑ.ΕΝ»; Στην πραγματικότητα εκφράζουν μια γκρίνια για λογαριασμό τμημάτων του κεφαλαίου που θεωρούν τον εαυτό τους αδικημένο, σε σχέση με τη συμμετοχή στο μοίρασμα των αγορών, σε σχέση με τη στήριξη που δέχονται από τους διεθνείς εταίρους, σε σχέση με τους όρους λειτουργίας της ΕΕ και της Ευρωζώνης που δυσκολεύουν την ανάκαμψη. Ετσι λοιπόν διατυπώνεται και η θέση της, «αν χρειαστεί», εξόδου απ' την Ευρωζώνη, όχι για λογαριασμό του λαού, όπως συνάγεται, αλλά προκειμένου να εξασφαλιστεί η στήριξη της καπιταλιστικής ανάκαμψης.
Ομως, και σε αυτό το ενδεχόμενο δεν πρόκειται να αντιμετωπισθεί το ζήτημα των ανισότιμων σχέσεων. Δηλαδή, σε περίπτωση που η Ελλάδα βγει απ' την Ευρωζώνη, παραμείνει όμως εντός του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, άρα και στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Αλλάζει απλώς τις συμμαχίες στο πλαίσιό του. Το πιο πιθανό ενδεχόμενο θα είναι η Ελλάδα να συνδεθεί με κάποιο άλλο νόμισμα, ή ακόμα και με κάποια άλλη νομισματική ένωση ή άλλη ιμπεριαλιστική συμμαχία, όπου κι εκεί θα υπάρχουν ανισότιμες σχέσεις, επιβολή όρων, προϋποθέσεων, κανόνων, παραχώρηση μέρους της εθνικής κυριαρχίας κ.λπ.
Ολα αυτά είναι αναπόφευκτα στο πλαίσιο της σημερινής διεθνοποιημένης καπιταλιστικής οικονομίας και του ιμπεριαλιστικού συστήματος. Πολύ περισσότερο που οι δυνάμεις που συγκροτούν τη «Λαϊκή Ενότητα», από τις θέσεις τους που κατείχαν στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ πρωτοστάτησαν στα διάφορα παιχνίδια των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων γύρω από αγωγούς Ενέργειας κ.λπ.
Συνεπώς, μόνο μια Ελλάδα της εργατικής - λαϊκής εξουσίας, με κοινωνικοποιημένη οικονομία, κεντρικό σχεδιασμό, αποδεσμευμένη από την ΕΕ και όλο το ιμπεριαλιστικό σύστημα, από κάθε ιμπεριαλιστική συμμαχία, μπορεί να αναζητήσει τη σύναψη ισότιμων και αμοιβαία επωφελών σχέσεων με άλλες χώρες, με κριτήριο το εργατικό - λαϊκό συμφέρον. Τα περί ισοτιμίας εντός του ιμπεριαλιστικού συστήματος είναι παραμύθια της Χαλιμάς.
Απάτη 3η: Νέος πολιτικός φορέας!


Αντιγράφοντας τον ΣΥΡΙΖΑ, και η «Λαϊκή Ενότητα» διαλαλεί τη ...νεότητά της, πλασάρεται σαν δύναμη νέα κι άφθαρτη, άρα και ελπιδοφόρα για το λαό. Ομως κάθε άλλο παρά τέτοια είναι.
Για δεκαετίες ως τμήμα του ΣΥΝ και μετά του ΣΥΡΙΖΑ, έβαλε πλάτη να περάσουν όλες οι στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου, τις οποίες υπερασπίστηκε στο λαό σαν μονόδρομο. Πρόσφερε απλόχερα «αριστερό» άλλοθι στην πορεία ενσωμάτωσης της χώρας στην ΕΕ και την ΟΝΕ, πρωτοστάτησε στην επίθεση εναντίον του σοσιαλισμού.
Το τελευταίο εφτάμηνο, απ' τη θέση τους στην κυβέρνηση και το κόμμα, έβαλαν πλάτη στην εξαπάτηση αριστερού ριζοσπαστικού κόσμου, έδωσαν αριστερό άλλοθι στη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Στήριξαν ένα προς ένα όλα τα βήματα που οδήγησαν στο τρίτο μνημόνιο, τη συμφωνία 20ής Φλεβάρη, την πρόταση Τσίπρα των 47 σελίδων, την οποία μάλιστα χαρακτήρισαν έντιμο συμβιβασμό. «Πρόκειται για ένα κείμενο που αποτελεί απόρροια συμβιβασμών, που έχει συντελεστεί κατόπιν πολύμηνων συζητήσεων με τους λεγόμενους "θεσμούς". Και αυτό είναι μια πρόταση της κυβέρνησης κατ' ελάχιστον, προκειμένου να βρεθεί μια συμβιβαστική συμφωνία η οποία θα είναι θετική για την ελληνική πλευρά. Περί αυτού πρόκειται (...) Περιέχει αμοιβαίες υποχωρήσεις προκειμένου να βρεθούν συναινετικές λύσεις» δήλωνε ο Π. Λαφαζάνης στις 5/6.
Κι ενώ το μνημόνιο ερχόταν αποκοίμιζαν το λαό με παραμύθια ότι η κυβέρνηση της «αριστεράς» δεν θα υπογράψει ποτέ μνημόνιο. «Αυτό που θέλω να τονίσω, είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα δημοκρατικό κόμμα (...) Πράγματι, λοιπόν, η συμφωνία με τους λεγόμενους "εταίρους" παρουσιάζει μεγάλα προβλήματα, αλλά σας διαβεβαιώνω ότι αυτά τα προβλήματα δεν πρέπει και δεν πρόκειται να μας εμποδίσουν να εφαρμόσουμε το ριζοσπαστικό πρόγραμμά μας», ισχυριζόταν ο επικεφαλής της «Λαϊκής Ενότητας».
Στήριξαν διά της σιωπής τους τις δηλώσεις Τσίπρα υπεράσπισης του ΝΑΤΟ, τις νέες δεσμεύσεις της κυβέρνησης και τις προσφορές της για νέες βάσεις σε νησί του Αιγαίου, τους όρκους πίστης στον καπιταλισμό που διατύπωνε με κάθε ευκαιρία στα διάφορα φόρα του συστήματος ανά τον κόσμο, καταχειροκροτούμενος από εκπροσώπους του κεφαλαίου και των μηχανισμών του.
Δεν αντέδρασαν ούτε στην Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου για την αρπαγή των διαθέσιμων των οργανισμών του Δημοσίου. Ψήφισαν την ΠΝΠ για τη διαγραφή προστίμων μεγαλοεπιχειρηματιών από τελωνειακές και φορολογικές παραβάσεις και τη ρύθμιση των χρεών τους.
Αγνόησαν τη διατήρηση όλου του μνημονιακού πλέγματος. Στήριξαν την κυβερνητική απόφαση να μη συζητηθεί στη Βουλή η πρόταση νόμου του ΚΚΕ για κατάργηση των μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων, για την επαναφορά του κατώτερου μισθού, του 13ου και 14ου μισθού, της 13ης και 14ης σύνταξης, των Συλλογικών Συμβάσεων.
Είναι αυτοί που ακόμα και σήμερα υπερασπίζονται με σθένος το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Ενα πρόγραμμα εξαπάτησης του λαού, όπου οι υποσχέσεις για ορισμένα ψίχουλα στην ακραία φτώχεια, ωχριούσαν μπρος στις δεσμεύσεις και υποσχέσεις προς το κεφάλαιο για στήριξη της ανάκαμψης των κερδών του.

Πρόσεξε! Την επομένη των εκλογών θα αρχίσουν να ταχυδρομούνται τα εκκαθαριστικά του ΕΝΦΙΑ (ναι, ναι… αυτού που… θα καταργούσε Ο ΣΥΡΙΖΑ!!). Δώσε τη δική σου απάντηση στην κάλπη: «Φούμο» στους «αριστερούς» μαυρογυαλούρους που σε εξαπάτησαν και προσπαθούν ξανά να σε πιάσουν κορόιδο. Κόκκινη ψήφος ανατροπής στο ΚΚΕ

 Πρόσεξε! Την επομένη των εκλογών θα αρχίσουν να ταχυδρομούνται τα εκκαθαριστικά του ΕΝΦΙΑ (ναι, ναι… αυτού που… θα καταργούσε Ο ΣΥΡΙΖΑ!!). Δώσε τη δική σου απάντηση στην κάλπη: «Φούμο» στους «αριστερούς» μαυρογυαλούρους που σε εξαπάτησαν και προσπαθούν ξανά να σε πιάσουν κορόιδο. Κόκκινη ψήφος ανατροπής στο ΚΚΕ


Αμέσως μόλις πέσουν τα φώτα των εκλογών, στις 20 Σεπτεμβρίου, θα αρχίσουν να ταχυδρομούνται σε περίπου 3,5 εκατ. ιδιοκτήτες ακινήτων, τα εκκαθαριστικά του ΕΝΦΙΑ, τα οποία θα είναι ίδια με πέρυσι. Ο λογαριασμός επίσης δεν θα αλλάξει, καθώς από τον φόρο ακινήτων το κράτος θα πρέπει να εισπράξει 2,65 δισ. ευρώ.

Αναλυτικά στοιχεία στo Real.gr

Τα λερωμένα τ’ άπλυτα!

Τα λερωμένα τ’ άπλυτα!


    Ο κ.Τσίπρας έχει διαβεί πολλαπλώς τον Ρουβίκωνα. Το έκανε ψηφίζοντας το Μνημόνιο. Το έκανε με την «επιχειρηματολογία» που ανέπτυξε στο διάγγελμα προκήρυξης των εκλογών. Και αφού πέρασε τον Ρουβίκωνα - που στην πολιτική ορίζεται πάντα ως το σημείο πέρα από το οποίο βασιλεύει η πολιτική απάτη και το πολιτικό ψεύδος - τώρα κάνει μακροβούτια στο πέλαγος του εξοργιστικού φαρισαϊσμού.
    Ο φαρισαϊσμός του κ.Τσίπρα ξεχείλησε δυο φορές μέσα στο Σαββατοκύριακο. Τη μία φορά στη συνδιάσκεψη του κόμματός του. Εκεί που ισχυρίστηκε ότι «λέρωσε τα χέρια του» για να… «ξελασπώσει το μέλλον»!    
    Που να φανταζόταν ο Βλαδίμηρος Μαγιακόφσκι ότι το ποίημά του «Ξελασπώστε το μέλλον» θα πουλιόταν σαν καθαρτικό για τα λερωμένα κι άπλυτα του κ.Τσίπρα! Ότι θα γινόταν πρώτη ύλη στα χέρια «αριστερών» για να τρυγάνε ψήφους και για να πετάνε ψηφοθηρική λάσπη στα μάτια και το μυαλό του λαού. Ενός λαού που οι «αριστεροί», όπως προηγούμενα από αυτούς οι δεξιοί, φρόντισαν να μην έχει μέλλον…
    Τη δεύτερη φορά ο κ.Τσίπρας αποφάσισε να επιφέρει συντριπτικά κατάγματα εναντίον της αλήθειας με την –άθελά του - αποκαλυπτική συνέντευξή του στην «Real News». Εκεί, λοιπόν, ισχυρίστηκε ότι το Μνημόνιό του, το «αριστερό» του Μνημόνιο, είναι… καλύτερο από τα προηγούμενα γιατί αυτό τάχα «αφήνει αρκετά περιθώρια για διαπραγμάτευση, για αντισταθμιστικά μέτρα, για δικαιότερη κατανομή των βαρών»!
    Ω, τι «δέσμευση»! Ειδικά όταν προέρχεται από κάποιον που θα έκανε διαπραγμάτευση για να καταργήσει τα Μνημόνια και τώρα «δεσμεύεται» να ξανακάνει διαπραγμάτευση για να κάνει «φιλολαϊκό» το δικό του ανθρωποκτόνο Μνημόνιο!  
    Ο κ.Τσίπρας διέβη τον Ρουβίκωνα. Για την ακρίβεια έπεσε μέσα στον Ρουβίκωνα. Και ο Ρουβίκωνας τον έχει πλέον ξεβράσει στη «Μαύρη Θάλασσα» της ξεδιάντροπης δημαγωγίας.  
    Η αλήθεια είναι ότι η διαδρομή που έχει ακολουθήσει ο κ.Τσίπρας δεν συνιστά κεραυνό εν αιθρία. Από το παρεμπόριο ελπίδας στο οποίο επιδόθηκε πριν τις εκλογές του Γενάρη και μέχρι να φτάσουμε στο δικό του Μνημόνιο, τα ποδαράκια του στο βούρκο της αναξιοπιστίας και της κωλοτούμπας τα είχε ήδη βρέξει.
    Όσοι, δε, παρίσταναν ότι αυτό δεν το είχαν καταλάβει ούτε με τις επισκέψεις του κ.Τσίπρα στο Τέξας, ούτε με τις επισκέψεις του στο Κόμο, ούτε με τις ομιλίες του στις συνελεύσεις του ΣΕΒ, ε, πάει πολύ να ισχυρίζονται ότι δεν είχαν καταλάβει τίποτα, ούτε  με την συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου, ούτε με την συμφωνία της 13ης Ιούλη, ούτε φυσικά με τον «σοδομισμό» του δημοψηφίσματος.
    Μετά από 7 μήνες διακυβέρνησης ο κ.Τσίπρας απαριθμεί τα «κατορθώματά του» διεκδικώντας την επιδοκιμασία του λαού επειδή, όπως λέει, αμάρτησε και «λασπώθηκε» για το καλό του λαού…
    Όμως για ένα «κατόρθωμα» δεν ομιλεί ο κ.Τσίπρας. Αυτό που ήταν και το… μεγαλύτερο απ’ όλα: Για το γεγονός ότι εκείνο που κατάφερε ήταν να τετραγωνίσει την τρόικα. Τους τρεις γκάνγκστερ της τρόικας, τους έκανε… τέσσερεις. Αυτό έκανε!  
    Ο κ.Τσίπρας τετραγώνισε την κοινοβουλευτική αθλιότητα, προσθέτοντας τις δικές του τροπολογίες της ντροπής και της νύχτας στις χιλιάδες της μεταπολίτευσης.
    Ο κ.Τσίπρας τετραγώνισε την πολιτική αυθαιρεσία. Πρόσθεσε τις δικές του Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου δίπλα σε εκείνες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.
    Ο κ.Τσίπρας τετραγώνισε τον πολιτικό αμοραλισμό και την υπονόμευση της δημοκρατίας φέρνοντας το δικό του Μνημόνιο των εκατοντάδων σελίδων με περιεχόμενο – λαιμητόμο, με διαδικασίες - εξπρές και με μεθόδους επιβολής αλά «Χρυσοχοϊδη»: «Μη διαβάζετε, μην κουβεντιάζετε, ψηφίζετε, τελειώσαμε»!
    Ότι μέθοδος ακολουθήθηκε τα προηγούμενα 5 χρόνια, ο κ.Τσίπρας την ακολούθησε στο τετράγωνο. Αλλά αυτός – σε αντίθεση με τους προκατόχους του στο παρελθόν - το έκανε για «να ξελασπώσει το μέλλον…
    Ο κ.Τσίπρας νομίζει ότι μπορεί να εξευτελίζει την έννοια της Αριστεράς. Όπως μπορεί να επιβεβαιώσει κάθε σελίδα του τρίτου Μνημονίου, όπως μπορεί να επιβεβαιώσει η λατρεία των συστημικών ΜΜΕ προς τον κ.Τσίπρα, όπως μπορούν να επιβεβαιώσουν οι δηλώσεις εμπιστοσύνης της Μέρκελ, του Γιούνκερ, του Ρέγκλινγκ προς το πρόσωπο του κ.Τσίπρα, η αλήθεια είναι η εξής:
    Η σχέση της λεγόμενης «κυβερνώσας αριστεράς» του κ.Τσίπρα με την Αριστερά των αγώνων, των αξιών, των θυσιών και της ελπίδας είναι τόση όση η σχέση του ΠΑΣΟΚ με το σοσιαλισμό. Είναι τόση όση η σχέση της Νέας Δημοκρατίας των Μπαλτάκων με την Δημοκρατία.
    Ο κ.Τσίπρας νομίζει ότι μπορεί να εξευτελίσει την Αριστερά, αλλά το μόνο που θα καταφέρει στο πλαίσιο του ιστορικού χρόνου ο κ.Τσίπρας είναι να εξευτελίσει τον εαυτό του.
    Άλλο πράγμα, ξέρετε, ο πολιτικός χρόνος με την έννοια του εφήμερου και του παροδικού κι άλλο πράγμα ο ιστορικός χρόνος. Στο βιβλίο της Ιστορίας υπάρχει ήδη το λήμμα «Τσίπρας» δίπλα ακριβώς στο λήμμα «Μνημόνιο».
    Η ιστορία έχει ήδη γράψει: Μνημόνιο Τσίπρα. Ξεπούλημα Τσίπρα. Μειώσεις μισθών Τσίπα. Μειώσεις συντάξεων Τσίπρα. ΕΝΦΙΑ Τσίπρα. Μάλιστα κυρία Μέρκελ –Τσίπρας.
    Ο κ.Τσίπρας είναι τυπικό δείγμα εκείνου που περιέγραφε ο Ανιέλι. Εκπροσωπεί το είδος της χρήσιμης στο σύστημα «αριστεράς» που μπορεί να κάνει καλύτερα ό,τι δεν θα τολμούσε καν να σκεφτεί η Δεξιά.
    Ο κ.Τσίπρας έλεγε ότι δεν θα γίνει Παπαδήμος και έγινε και Παπαδήμος και Σαμαράς και Βενιζέλος και Παπανδρέου, μαζί. Δείτε ποιες είναι οι συμπαγείς κοινοβουλευτικές ομάδες πάνω στις οποίες στηρίχτηκε ο Τσίπρας για να φέρει το Μνημόνιό του: Δεν είναι άλλες από τις κοινοβουλευτικές ομάδες του ΠΑΣΟΚ, της Νέας Δημοκρατίας και του Ποταμιού…
    Ο κ.Τσίπρας που έλεγε ότι θα καταργούσε σε ένα νόμο με ένα άρθρο τα Μνημόνια, ψήφισε σε ένα νόμο με ένα άρθρο το δικό του Μνημόνιο! Η ιστορία του «φεύγουν οι βάσεις που μένουν» μοιάζει μπροστά σε αυτό το έγκλημα σαν χαριτωμένη σκανταλιά…
    Όποιος καταψηφίζει τον Τσίπα υποστηρίζει τον Σόιμπλε, επαναλαμβάνει καθημερινά ο κ.Τσίπρας. Τι αθλιότητα! Δηλαδή ο ίδιος τον Σόιμπλε στήριζε όταν καταψήφιζε τα προηγούμενα Μνημόνια;
    Ο κ.Τσίπρας λέει ότι δεν υπάρχει εναλλακτική; Μπα! Αυτός δεν ήταν που μιλούσε για πρόγραμμα Θεσσαλονίκης; Αυτός δεν έλεγε ότι αν του αρνιόταν  η Μέρκελ, εκείνος θα εφάρμοζε το πρόγραμμά του ό,τι και να γινόταν;  Εκείνος δεν έλεγε ότι κάνει «διαπραγμάτευση νίκης»; Εκείνος δεν πούλαγε φούμαρα για την «Ευρώπη που αλλάζει»; Τι εννοεί πλέον όταν λέει ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική»;
    Στην πραγματικότητα αυτό στο οποίο καλεί τον λαό να συνηγορήσει είναι ότι:
  • Ο άνεργος δεν έχει εναλλακτική από το είναι άνεργος.
  • Ο φτωχός δεν έχει εναλλακτική από το να είναι φτωχός.
  • Ο μισθωτός δεν έχει εναλλακτική από το να είναι λεηλατημένος.
  • Τα υποσιτισμένα παιδιά δεν έχουν εναλλακτική από το να είναι υποσιτισμένα.
  • Οι αγρότες δεν έχουν εναλλακτική από το να ξεκληριστούν.
  •  Τα νέα παιδιά δεν έχουν εναλλακτική από το να είναι άνεργα ή να φεύγουν μετανάστες.
     Κι όλα αυτά στο όνομα της «αριστεράς» και μάλιστα της «ριζοσπαστικής αριστεράς»!
    Ο κ.Τσίπρας, με όλα τούτα, εκτός από την ολιγαρχία, την οποία υποτίθεται αντιστρατεύεται, εκτός από το σύστημα της διαπλοκής και της τραπεζοκρατίας του οποίου πλέον προΐσταται παριστάνοντας ότι το πολεμά, εκτός από το καθεστώς του ντόπιου και ξένου «μερκελισμού» που υπηρετεί αλλά παριστάνει ότι το αντιμάχεται, είναι χρήσιμος – και πάλι άθελά του – και στον κόσμο της εργασίας.
    Και τούτο γιατί συμπληρώνει, με το μοιραίο και αναπόφευκτο πέρασμά του από τον οπορτουνισμό της φράσης στον εφαρμοσμένο ρεφορμισμό της πράξης, τον ταξικό «ρεαλισμό» της Νέας Δημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ, του Ποταμιού. 
    Γι’ αυτό ο κ.Τσίπρας, εκτός από την πλουτοκρατία, είναι χρήσιμος και στον λαό. Γιατί όταν κατακάτσει η σκόνη, εκείνο που θα έχει απομείνει δεν θα είναι τίποτα περισσότερο από την θηριώδη πολιτική αυθάδεια.
    Την αυθάδεια που μόλις χτες, μιλώντας για το δημοψήφισμα (σσ: για το προδομένο δημοψήφισμα) έφτασε στο σημείο να πει: «Δικό μας πρωτίστως είναι το Όχι (…). Αυτό το Όχι δεν το χαρίζουμε σε κανέναν»!
    Την πολιτική αυθάδεια που δεν έχει κανένα ενδοιασμό να λασπώνει τις πιο ωραίες έννοιες και ιδέες προσπαθώντας – μάταια - να ξελασπώσει το δικό της μέλλον. Το οριστικά, όμως, ενταφιασμένο στο βούρκο. 
    Αυτό είναι που αποκαλούμε αμακιγιάριστο αμοραλισμό. Που φτάνει στο σημείο να ισχυρίζεται ότι θα μπορούσε ποτέ η Αριστερά να αποτελεί συνώνυμο του κανιβαλικού και απύθμενου θατσερισμού.
    Ο λαός, όσο αποκτά καλύτερη γνώση κι επίγνωση της πολιτικής αυθάδειας των «σωτήρων» που τον περιβάλλουν, παρά τις ωδίνες και την οδύνη που συνιστά αυτή η επίγνωση, τόσο περισσότερα εργαλεία κατακτά για να ξελασπώσει – πράγματι – το μέλλον του.

Ο Νίκος Μπογιόπουλος στον eniko
  

Ποιος ειχε δικιο;Τα συμπερασματα δικα σας

 Ο Τράγκας ... λαφαζανικός

Ο γνωστός και ως «λιβανιστήρι των ναζιστών της Χρυσής Αυγής», Γιώργος Τράγκας (τον θυμάστε να έχει πάνελ στο ΣΚΑΪ με τέσσερις χρυσαυγίτες πριν καλά καλά στεγνώσει το αίμα του Παύλου Φύσσα), θυμήθηκε την περασμένη Παρασκευή να πιάσει ξανά στο στόμα του το ΚΚΕ.

Κάθε φορά που το κάνει είναι γεγονός ότι αυτοεξευτελίζεται, αν και αυτό δεν είναι πολύ δύσκολο για τον συγκεκριμένο. Ούρλιαζε λοιπόν ότι «το ΚΚΕ είναι το πιο συστημικό κόμμα» επειδή «επιτίθεται στον Λαφαζάνη». Ωρυόταν ότι το ΚΚΕ στηρίζει το μνημόνιο, ότι από το '74 και μετά έχει μετατραπεί σε δεκανίκι του συστήματος, ότι ο Κουτσούμπας είναι ψεύτης.

Για όσους θυμούνται, ακριβώς την ίδια επίθεση έκανε στο ΚΚΕ πριν και μετά τις εκλογές του 2012, όταν τότε ήταν φανατικός ΣΥΡΙΖΑίος. Και τότε κατήγγελλε το ΚΚΕ ότι είναι μνημονιακό κόμμα, ότι θέλει να διασώσει τον δικομματισμό και άλλα τέτοια. Τότε ήταν ΣΥΡΙΖΑ, τώρα λαφαζανικός, κρατώντας βέβαια πάντα τις επαφές με τους χρυσαυγίτες. Ανάλογα με από που θέλει ν' αρπάξει και τι... Είναι γνωστός στην πιάτσα άλλωστε.

ΥΓ1: Συμβουλή προς κ. Τράγκα: Καλή η λεμοναδίτσα, αλλά πρωί πρωί μάλλον σε χαλάει...
ΥΓ2: Συμβουλή προς το λαό: Οταν βλέπει «Τράγκες» να εκτελούν συμβόλαια στήριξης δήθεν αντισυστημικών (παλιότερα ΣΥΡΙΖΑίων, σήμερα Λαφαζάνηδων και πάντα των χρυσαυγιτών) και συκοφάντησης του ΚΚΕ, να σκέφτεται ότι στήνονται παιχνίδια εις βάρος του...
Πηγή: Ριζοσπάστης
Εδώ Γιώργος Τράγκας από τον Μάη του '12:

Οι φυλακές της Κέρκυρας

Οι φυλακές της Κέρκυρας

Οι φυλακές Κέρκυρας χτίστηκαν από την αγγλική αρμοστεία το 1836, με σκοπό την αυστηρή απομόνωση και δέχτηκαν πλήθος πολιτικών κρατουμένων της μεταξικής δικτατορίας, του εμφυλίου και της χούντας. Το κτίριο είχε σχήμα οκταγώνου, με δέκα ακτίνες κράτησης αριθμημένες με τα γράμματα του αλφαβήτου (από το Α έως το Κ). Στο κέντρο της φυλακής, όπου κατέληγαν όλες οι ακτίνες, υπήρχε το διοικητήριο, το «κουλούρι». Κελιά απομόνωσης αλλά και οι «Γολγοθάδες», όπου πέρναγαν την τελευταία τους νύχτα όσοι το πρωί, πριν βγει για τελευταία φορά γι' αυτούς ο ήλιος, θα έπαιρναν το δρόμο για το Λαζαρέτο. Οι συνθήκες κράτησης την περίοδο ειδικά 1946 - 1949 ήταν απάνθρωπες. Τα θολωτά κελιά είχαν διαστάσεις 2x3, με ύψος 3 μέτρα και ένα μικρό φεγγίτη στα 2,5 μέτρα. Αν και τα κελιά προορίζονταν για έναν κρατούμενο, στοίβαζαν εκεί μέσα 3 και 4 πολιτικούς κρατούμενους, που τους κρατούσαν κλεισμένους περίπου 16 ώρες την ημέρα. Στην ακτίνα Θ κρατούνταν οι πολιτικοί κρατούμενοι. Από τα κελιά των φυλακών της Κέρκυρας πέρασαν εκατοντάδες μέλη και στελέχη του ΚΚΕ. Ανάμεσά τους ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης, πριν μεταφερθεί στα κρατητήρια της Ασφάλειας στην Αθήνα και από εκεί παραδοθεί στους Γερμανούς κατακτητές, ενώ στις 22 Νοέμβρη 1938 δολοφονήθηκε μετά από άγρια βασανιστήρια ο Γραμματέας της ΚΕ της ΟΚΝΕ, Χρήστος Μαλτέζος, σε ηλικία 30 χρόνων.

Το Λαζαρέτο

Η νησίδα Λαζαρέτο βρίσκεται βορειοδυτικά του λιμανιού της Κέρκυρας. Λειτούργησε ως λοιμοκαθαρτήριο από τα χρόνια της Βενετοκρατίας μέχρι την ένωση των Επτανήσων με την Ελλάδα. Την άνοιξη του 1943, οι Ιταλοί δημιούργησαν στο νησί στρατόπεδο συγκέντρωσης, όπου εγκλείστηκαν εξόριστοι Κερκυραίοι, άλλοι επτανήσιοι, Ηπειρώτες και 198 Ακροναυπλιώτες κομμουνιστές, που η δικτατορία του Μεταξά παρέδωσε στους κατακτητές. Συνολικά, κρατήθηκαν στο νησί περίπου 600 άτομα. Από αυτούς, πολλοί μεταφέρθηκαν πριν την ιταλική συνθηκολόγηση στο Πρίντεζι, ενώ οι υπόλοιποι ελευθερώθηκαν από το ΕΑΜ το Σεπτέμβρη του 1943, λίγο πριν την πυρπόληση της πόλης της Κέρκυρας (13 προς 14 Σεπτέμβρη) από τη γερμανική αεροπορία. Κατά την περίοδο 1946 - 1954, στο Λαζαρέτο γίνονταν οι εκτελέσεις των καταδικασμένων κομμουνιστών και αγωνιστών της ΕΑΜικής Αντίστασης και του ΔΣΕ. Μαρτυρίες της εποχής μιλάνε περίπου για 200 εκτελεσμένους. Η μεταφορά των μελλοθανάτων από τις φυλακές της Κέρκυρας γινόταν ξημερώματα, πριν ο λαός της Κέρκυρας αρχίσει να κυκλοφορεί στους δρόμους, ώστε να μην αντιληφθεί την εκτέλεση. Ξεκινώντας από τις φυλακές, τραγουδούσαν επαναστατικά τραγούδια και ζητωκραύγαζαν υπέρ του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, του ΔΣΕ, του ΚΚΕ μέχρι την τελευταία τους πνοή. Τους μελλοθάνατους τους έστηναν σε έναν τοίχο, απομεινάρι του Ενετικού ερειπωμένου κτιρίου, που σώζεται μέχρι σήμερα, με τις τρύπες από τις σφαίρες των εκτελέσεων να θυμίζουν τη θυσία των αγωνιστών. Τους εκτελεσμένους τους έθαβαν πρόχειρα γύρω από τον τόπο της εκτέλεσης.

Τι απαιτεί το κεφάλαιο αυτοπροσώπως!

Τι απαιτεί το κεφάλαιο αυτοπροσώπως!

Ο Αλ. Τσίπρας με τον πρόεδρο του ΣΕΒ Θ. Φέσσα
Ο Αλ. Τσίπρας με τον πρόεδρο του ΣΕΒ Θ. Φέσσα
Eurokinissi
Απόδειξη ότι στόχος των μνημονίων είναι η στήριξη της ανάκαμψης του κεφαλαίου, των επιχειρηματικών ομίλων, ότι απ' τα μέτρα που περιέχονται σε αυτά μπορεί να χάνουν οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα, αλλά κερδίζουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι είναι οι καταγεγραμμένες απαιτήσεις των εκπροσώπων του κεφαλαίου, που συμπίπτουν με τα μνημονιακά μέτρα.
Μπαράζ αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων προβλέπονται στο τρίτο μνημόνιο, μεταξύ άλλων στην ακτοπλοΐα (συνθέσεις πληρωμάτων κ.ά.), στην Ενέργεια, στις «χρήσεις γης» (με στόχο την αποτελεσματική διευκόλυνση των επενδύσεων). Ακόμα, προβλέπονται ο περιορισμός και η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας στο λιανεμπόριο και σειρά από άλλες παρεμβάσεις που περιλαμβάνονται και στις «εργαλειοθήκες» του ΟΟΣΑ, με πραγματικό στόχο τη συγκέντρωση της επιχειρηματικής πίτας και των κερδών σε ισχυρούς επιχειρηματικούς ομίλους.
Τα «αναπτυξιακά μέτρα» και οι πάγιες αξιώσεις του εγχώριου κεφαλαίου
Σε αυτό το πλαίσιο, οι πάγιες αξιώσεις του εγχώριου κεφαλαίου έρχονται να «κουμπώσουν» με τα λεγόμενα «αναπτυξιακά μέτρα» του τρίτου μνημονίου.
Ανάμεσα σε αυτά:
-- Η διασφάλιση του προβλεπόμενου πακτωλού για το κεφάλαιο από το νέο ΕΣΠΑ (2014 - 2020), ύψους άνω των 20 δισ. ευρώ, μέσω των επιδοτήσεων της ΕΕ. Σε αυτό ενσωματώνονται οι σχεδιασμοί του αποκαλούμενου «εθνικού αναπτυξιακού προτύπου», οι προτεραιότητες που συνδέονται με τους «επιλέξιμους» προς ενίσχυση ανταγωνιστικούς κλάδους της οικονομίας και της παραγωγής, με βάση τα «συγκριτικά πλεονεκτήματα», για μεγαλύτερο κέρδος των καπιταλιστών και όχι βέβαια για την κάλυψη των λαϊκών αναγκών.
-- Η μοιρασιά του «επενδυτικού πακέτου Γιούνκερ», συνολικού εκτιμώμενου ύψους 315 δισ. ευρώ για τα κράτη της ΕΕ, επίσης με συγκεκριμένες στοχεύσεις σε ό,τι αφορά τους επιλέξιμους προς ενίσχυση κλάδους.
-- Η φτηνή χρηματοδότηση από τα προγράμματα «χαλάρωσης» της νομισματικής πολιτικής από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, πάντα με στόχο την ανάπτυξη των νέων κερδοφόρων επενδύσεων.
Και βέβαια, είναι σαφές ότι το εγχώριο κεφάλαιο, όπως βέβαια και συνολικά το ευρωενωσιακό, δεν είναι σε θέση να κάνει ούτε ρούπι μπροστά χωρίς τις διακρατικές και κρατικές ενισχύσεις.
Ακριβώς σε αυτό το πλαίσιο, όποιος έχει στόχο την ανάκαμψη της κερδοφορίας του κεφαλαίου και την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, θα στοιχηθεί, αργά ή γρήγορα, σε αυτή την ενιαία στρατηγική, στην πολιτική που εντείνει την εκμετάλλευση σε βάρος των εργαζομένων, που βαθαίνει τη χρεοκοπία του λαού για λογαριασμό των μονοπωλίων. Μια στρατηγική οι άξονες της οποίας αποτυπώνονται με σαφήνεια τόσο στις Συνθήκες και τις αποφάσεις της ΕΕ, όσο και στις πάγιες απαιτήσεις του εγχώριου κεφαλαίου, πολύ πριν από το ξέσπασμα της βαθιάς και συντονισμένης καπιταλιστικής κρίσης.
Σε αυτό το πλαίσιο, τα μνημόνια αποτελούν την εξειδίκευση αυτής της αντιλαϊκής στρατηγικής στη φάση της κρίσης και το εφαλτήριο για τη διέξοδο υπέρ του κεφαλαίου, για τη στήριξη της ανάκαμψης της κερδοφορίας του.
Αποκαλυπτική η τοποθέτηση του ΣΕΒ μπροστά στις εκλογές...
«Το ζητούμενο πλέον είναι η κυβέρνηση που θα προκύψει να στοιχηθεί πλήρως πίσω από τις επιδιώξεις του συμφωνηθέντος προγράμματος προσαρμογής και να το εφαρμόσει έγκαιρα και αποτελεσματικά, καθώς αυτή είναι όντως η τελευταία προσπάθεια ανόρθωσης της ελληνικής οικονομίας».
Τα παραπάνω τονίζει χαρακτηριστικά στο εβδομαδιαίο δελτίο του ο Σύνδεσμος Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών (ΣΕΒ), προβάλλοντας την άμεση προτεραιότητα των κυρίαρχων τμημάτων του εγχώριου κεφαλαίου, ενόψει και των βουλευτικών εκλογών, για τη διαμόρφωση κυβέρνησης και συνολικά συνθηκών με στόχο την πλήρη και αποτελεσματική εφαρμογή των αντιλαϊκών μέτρων του τρίτου μνημονίου, γιατί μόνο έτσι μπορεί να έρθει η ανάκαμψη της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας του εγχώριου κεφαλαίου.
Την ίδια ώρα, ο ΣΕΒ παίρνει ανοιχτά θέση και στις εντεινόμενες διεργασίες αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού σκηνικού, πάντα με στόχο την «ταχεία και έγκαιρη εφαρμογή» των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων και μέτρων που έχει ανάγκη το εγχώριο κεφάλαιο. Τονίζουν χαρακτηριστικά: «Τα μεγαλύτερα κόμματα πορεύονται πλέον εντός του ευρωπαϊκού πλαισίου αναφοράς και ως εκ τούτου επιβάλλεται ένας ευρύς συνασπισμός δυνάμεων για το καλό του τόπου» (όπως βαφτίζουν την ανάγκη για την έξοδο από την κρίση με το λαό τσακισμένο και από τα νέας κοπής μνημονιακά μέτρα που προστίθενται στα προηγούμενα).
Στην αποκαλυπτική για τις βλέψεις της ελληνικής αστικής τάξης ανακοίνωση, η οποία τιτλοφορείται χαρακτηριστικά «Εφτασε η ώρα του ιστορικού συμβιβασμού;», ο ΣΕΒ τονίζει και τα παρακάτω:
-- «Η μόνη προϋπόθεση για ταχεία έξοδο της χώρας από το μνημόνιο δεν μπορεί παρά να είναι η εφαρμογή του». Σε αυτό το πλαίσιο, ομολογούν, επί της ουσίας, το γεγονός ότι η επάνοδος στην «κανονικότητα» του κεφαλαίου περνά αναγκαστικά και αναπότρεπτα από το σάρωμα των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων που έχουν απομείνει.
-- «Η υλοποίηση του προγράμματος a la carte, όπως προβάλλεται στην προεκλογική ρητορεία των κομμάτων που το ψήφισαν με συντριπτική πλειοψηφία στη Βουλή, μπορεί πολύ σύντομα να προκαλέσει καταιγίδα αρνητικών εξελίξεων». Η εν λόγω «σύσταση» των βιομηχάνων «φωτογραφίζει» τα βασικά αστικά κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι), που ενώ ψήφισαν το μνημόνιο, προκειμένου να εγκλωβίσουν ξανά εργατικές - λαϊκές δυνάμεις, κάνουν λόγο περί «παράλληλων προγραμμάτων», «αντισταθμιστικών μέτρων» κ.τ.λ. Ο ΣΕΒ τους «υπενθυμίζει» ουσιαστικά ότι προσβλέπει στο τρίτο μνημόνιο ως ενιαίο και αδιαίρετο στρατηγικό σχεδιασμό και μάλιστα χωρίς επιλεκτική εφαρμογή των αντιλαϊκών μέτρων. Για μια ακόμη φορά, ομολογούν το γεγονός ότι η καπιταλιστική ανάκαμψη δεν πρόκειται να έρθει, στο βαθμό που δεν υπάρξει η αποτελεσματική κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής.
Οι «αναγκαίες αλλαγές» που αξιώνει το κεφάλαιο
Χαρακτηριστικές όμως είναι και οι προτεραιότητες που προβάλλει ο ΣΕΒ, εδώ και καιρό, σε ό,τι αφορά τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις.
Μεταξύ άλλων, οι εγχώριοι βιομήχανοι, αλλά και συνολικότερα τα κυρίαρχα τμήματα της ελληνικής αστικής τάξης, αξιώνουν τα εξής:Αμεση εφαρμογή «κατάλληλων μεταρρυθμίσεων» στο ασφαλιστικό σύστημα. Παροχή φορολογικών κινήτρων για τις ασφαλιστικές εισφορές, τόσο για τα επαγγελματικά Ταμεία όσο και για τις ασφαλιστικές εταιρείες. Kωδικοποίηση της εργασιακής νομοθεσίας. Συμψηφισμό των σωρευμένων ζημιών με τα κέρδη της εκάστοτε επόμενης δεκαετίας. Εξισορρόπηση του φορολογικού κόστους των επιχειρήσεων για τη μισθωτή εργασία. Βελτίωση του θεσμικού πλαισίου για τις αναδιαρθρώσεις επιχειρήσεων. Μείωση του ενεργειακού κόστους για τη βιομηχανία, συμβάσεις παροχής «διακοπτόμενου φορτίου» κ.ά. Αμεση δημιουργία Επενδυτικής Τράπεζας, η οποία θα εστιάζει σε «επενδύσεις μεγαλύτερης κλίμακας στην οργανωμένη βιομηχανική παραγωγή», με έμφαση στην αύξηση των διεθνώς εμπορεύσιμων προϊόντων. Συμπράξεις Δημοσίου - ιδιωτών για την υποστήριξη επιχειρήσεων σε διεθνείς αναδυόμενες αγορές, όπου ήδη υπάρχει αξιόλογη ελληνική παρουσία.
Είναι χαρακτηριστικό ότι πολλές από τις παραπάνω αξιώσεις του εγχώριου κεφαλαίου κινούνται σε αντίστοιχη κατεύθυνση με τους βασικούς άξονες του νέου μνημονίου (εξ ου και η «αγωνία» του ΣΕΒ για την πλήρη και έγκαιρη εφαρμογή αυτής της «τελευταίας προσπάθειας»), ενώ είναι εξίσου σαφές ότι και το περιεχόμενο της όποιας «επαναδιαπραγμάτευσης πλευρών του μνημονίου», για την οποία μιλούν όλα τα βασικά αστικά κόμματα, στην ουσία αφορά τέτοιου είδους αξιώσεις της ελληνικής αστικής τάξης, που στο φόντο των ευρύτερων ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών δεν έχουν ακόμα κατοχυρωθεί στο νέο «πρόγραμμα στήριξης» της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας...

ΚΕΡΚΥΡΑ Εκδηλώσεις για τους αλύγιστους της ταξικής πάλης

ΚΕΡΚΥΡΑ
Εκδηλώσεις για τους αλύγιστους της ταξικής πάλης



Με ένα διήμερο εκδηλώσεων ενταγμένων στο γιορτασμό των 100 χρόνων του ΚΚΕ, θα τιμηθούν οι αλύγιστοι της ταξικής πάλης, στην Κέρκυρα, το Σαββατοκύριακο 5 και 6 Σεπτέμβρη, στο πλαίσιο του 41ου Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή». Το Σάββατο οι εκδηλώσεις θα γίνουν στο παλαιό Φρούριο της Κέρκυρας και θα είναι αφιερωμένες στους δεσμώτες του κάτεργου της Κέρκυρας. Την Κυριακή η εκδήλωση θα γίνει στο Λαζαρέτο και είναι αφιερωμένη στους εκτελεσμένους κομμουνιστές.
Αναζητώντας υλικό για την εκδήλωση στο Αρχείο του ΚΚΕ βρήκαμε μια έκδοση υπό τον τίτλο «Μια φωνή απ' τα κάτεργα».
Πρόκειται για κείμενο 170 σελίδων, που υπογράφτηκε στις 3 Ιούνη 1955 από 9 πολιτικούς κρατούμενους στις φυλακές Κέρκυρας και τυπώθηκε το Γενάρη του 1957 σε 4.000 αντίτυπα. Είναι έκθεση προς τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ με εικονογράφηση σκίτσων και πινάκων των ίδιων των κρατουμένων.
Στον πρόλογο βρίσκουμε ποίημα του κρατούμενου Φώτη Αγγουλέ:
«Ωρα καλή, συνταξιδιώτες, ώρα σας καλή, / που φεύγετε απ' την άβυσσο και για τον ήλιο πάτε / την αλυσίδα μου κρατώ, μη σέρνεται και κουρταλεί, / ν' ακούω το τραγούδι σας, καθώς περνάτε».
Ποιοι είναι αυτοί που γράφουν; Το λένε στο εισαγωγικό: «Πρέπει να αναλογισθείτε και να σκεφθείτε ότι αυτοί που σας γράφουν μέσα από τα μπουντρούμια των φυλακών, που κρατούνται πάνω από δέκα χρόνια, ανήκουν σε μια παράταξη, όχι την οποιαδήποτε. Ανήκουν σε μια παράταξη που είναι κομμάτι του παγκόσμιου αντιφασιστικού μετώπου, μια ομάδα από τις στρατιές που διεξήγαγαν τον αντιφασιστικό, αντιχιτλερικό αγώνα».
Τι ζητάνε; «Την απόλυση των φυλακισμένων και εξορίστων, την επιστροφή των αναγκαστικά εκπατρισμένων παιδιών της Ελλάδας (με τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ και του ΑΚΕ)».
Και με τι λόγια απευθύνονται στον ΟΗΕ:

Το εξώφυλλο της έκδοσης
Το εξώφυλλο της έκδοσης
«Ζητήστε να σας δόσουν μια συλλογή απ' τα δημοτικά μας τραγούδια, από τα τραγούδια που τα 'χει πλάσει και τραγουδήσει ο ίδιος ο λαός μας. Θα έχετε στο χέρι σας ένα σπάνιο απόχτημα λαϊκής δημιουργίας και ένα μνημείο υψηλής τέχνης. Θα βρήτε εκεί τον πλούτο από τα ωραία αισθήματα που εμπνέουν το λαό μας: Το βαθύ ανθρωπισμό, τη λεπτότητα της ψυχής, την ιδανική αγάπη, το ρωμαλέο αίσθημα της παλικαριάς, της τιμής, της αξιοπρέπειας, της εργατικότητας, της προκοπής. Και δε θα βρήτε ούτε μια φράση, ούτε μια λέξη με καταφρόνια και μίσος για τους άλλους λαούς. Θα βρήτε όμως μέσα πολύ μίσος και καταφρόνια για τους τυράννους. Και όχι μόνο μίσος αλλά και σπαθί και ντουφέκι, αντίσταση και ηρωική πάλη ενάντια στους καταλύτες της λευτεριάς του.
Τέτοιος είναι ο λαός μας. Και αυτού του δημοκρατικού, του φιλειρηνικού, του υπερήφανου κι αγωνιστή λαού παιδιά είμαστε εμείς οι δεσμώτες αγωνιστές - οι πολιτικοί κρατούμενοι της Ελλάδας.
Δέκα ολόκληρα χρόνια, οι πιο πολλοί, βρισκόμαστε στα μουχλιασμένα κάτεργα και στα στρατόπεδα των άνυδρων ξερονησιών: Γιούρα, Μακρόνησο, Τρίκερι, Αη - Στράτη. Είμαστε όσοι απόμειναν από τις μαζικές εκτελέσεις - δολοφονίες, από τις φριχτές συνθήκες ζωής, στις βαστίλλες του ελληνικού μοναρχοφασισμού (...) Οσοι ξέμειναν από το μαχαίρι των Σούρλα, Βουρλάκη, Μαγγανά, Κατσαρέα και των άλλων ορδών του μοναρχοφασισμού».
Συγκλονιστική η παράθεση της έκκλησης του εξόριστου λογοτέχνη Μεν. Λουντέμη, που έγραφε στις 18/5/1955:
«Δέκα ολόκληρα χρόνια μάς κυνηγά η αποτροπιαστική τους επωδός απαρνήσου. Πρέπει να απαρνηθείς εσύ τις ιδέες σου για χάρη κεινού που δεν έχει ιδέες... Να απαρνηθείς εσύ το ιδανικό σου για χάρη κεινού που το ιδανικό του είναι να σκοτώνει το δικό σου ιδανικό... Οι δεσμοφύλακές μας επιμένουν ότι δεν θα τελειώσει αν δεν μετανοήσουμε και ότι θα σαπίσουμε εδώ».
Δεν απαρνήθηκαν και τους άφησαν να σαπίζουν στα κάτεργα όσοι δεν εκτελέστηκαν.
Στην ίδια αναζήτηση στο Αρχείο του ΚΚΕ βρίσκουμε, μεταξύ άλλων:
Με ημερομηνία 19/3/50 στο αρχείο με τις εκπομπές της «Φωνής της Αλήθειας», επιστολή οικογενειών κρατουμένων. Μεταξύ άλλων διαβάζουμε:
«Επί 19 ώρες το 24ωρο κλεισμένοι μέσα σε ανήλια και υγρά κελιά διαστάσεων 3χ1,70 μέτρων τρεις και πολλές φορές τέσσερις κρατούμενοι δεν είναι δυνατόν παρά να γίνουν όλοι τους φυματικοί. Εις την ακτίνα της απομόνωσης διαμένουν τώρα 64 κρατούμενοι. Τις συνέπειες όμως της απομόνωσης τις επιτείνει ακόμη περισσότερο το ξύλο που κατά διαστήματα πέφτει εναντίον των κρατουμένων».
Στις 24 Οκτώβρη 1954 επίσης στο δελτίο της «Φωνής της Αλήθειας» διαβάζουμε:
«Ειδήσεις από την Αθήνα αναφέρουν ότι ο αγαπημένος ηγέτης των ναυτεργατών Αντώνης Αμπατιέλος μεταφέρθηκε τελευταία στα κάτεργα της Κέρκυρας. Η μεταφορά του Αμπατιέλου στα εξοντωτήρια της Κέρκυρας βάζει σε άμεσο κίνδυνο τη ζωή του γιατί η υγεία του είναι αρκετά υποσκαμμένη από την πολύχρονη φυλάκιση και τη βαρειά αρρώστεια του».
Στις 10 Σεπτέμβρη 1955 ο ανταποκριτής της εφημερίδας «Δημοκρατικό Βήμα» μεταδίδει το ρεπορτάζ:
«Δύο μήνες έχουν περάσει σχεδόν από τότε που οι φυλακισμένοι των εδώ εγκληματικών φυλακών κραυγάζουν ομαδικά διαμαρτυρόμενοι για μέτρα που πάρθηκαν εναντίον τους (...) Και κραυγάζουν επί τρεις ώρας την ημέρα πρωί μεσημέρι και βράδυ (...) Εις τα κραυγάς των φυλακισμένων η υπηρεσία των προσέθεσε ένα ραδιογραμμόφωνο με μεγάφωνο εις την διαπασών που μπορεί να σκεπάζει και να καθιστά ακατάληπτες τις φράσεις των φυλακισμένων, αλλά διπλασιάζει τον εκνευρισμό των ασθενών του πλησίον νοσοκομείου και των περιοίκων, όταν δε βοηθάει ο άνεμος και ολοκλήρου της πόλεως».

ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ Ούτε μία λαϊκή ψήφος στον μπράβο του συστήματος

ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ
Ούτε μία λαϊκή ψήφος στον μπράβο του συστήματος



Μπροστά στις επικείμενες εκλογές η ναζιστική - εγκληματική οργάνωση της Χρυσής Αυγής, προκειμένου να κρύψει ότι είναι μπράβος του κεφαλαίου, προκεχωρημένο φυλάκιο του αντικομμουνισμού, επιδίδεται σε έντονη αντισυστημική και αντιμνημονιακή ρητορεία, με στόχο να αποσπάσει ψήφους από εργατικές - λαϊκές οικογένειες που έχουν αγανακτήσει από την πολιτική της φτώχειας, της ανεργίας και της ανέχειας των μέχρι τώρα κυβερνήσεων. Επιστρατεύει τη δημαγωγία, προσαρμόζεται ανάλογα με τις περιστάσεις, για να εγκλωβίσει συνειδήσεις, με στόχο να υπονομεύσει, να χτυπήσει το κίνημα, να αναδειχθεί δηλαδή με τις ίδιες τις λαϊκές ψήφους σε δύναμη κρούσης του κεφαλαίου.

Τα «έργα και οι μέρες» της, οι δηλώσεις των ίδιων των στελεχών της, οι ερωτήσεις που έχει καταθέσει στη Βουλή, είναι αδιάψευστος μάρτυρας ότι πίσω από τη χρυσαυγίτικη αντισυστημική μάσκα βρίσκεται η εξουσία των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, των εφοπλιστών, η εξουσία των μονοπωλίων. Αλλωστε και ιστορικά θυμίζουμε οτι το μονοπωλιακό κεφάλαιο των Κρουπ, Ζίμενς, Μπος, Τίσεν, Ντόιτσε Μπανκ χρηματοδοτούσε την άνοδο του ναζισμού στη Γερμανία, την πολεμική μηχανή του Χίτλερ.
Ερωτήσεις στη Βουλή για τη στήριξη των επιχειρηματιών και των μονοπωλίων
  • Στις 28 του Ιούλη και ενώ, με αφορμή το capital control, οι εργοδότες βρήκαν ευκαιρία να εντείνουν την επίθεσή τους στους εργαζόμενους τρώγοντας μισθούς, επιβάλλοντας μαζικές απολύσεις, υποχρεωτικές άδειες και πάει λέγοντας, η ΧΑ κατέθεσε ερώτηση ...με θέμα: «Ακάλυπτη η επιχειρηματική δραστηριότητα από την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου για την άρση της τραπεζικής αργίας»! Στο κείμενο της ερώτησης ανέφερε ότι: «Σύμφωνα με καταγγελίες του Πανελλήνιου Συνδέσμου Τεχνικών Εταιρειών, της Κεντρικής Ενωσης Επιμελητηρίων Ελλάδας, του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Αθηνών και του Επαγγελματικού Επιμελητηρίου Αθηνών, το κενό στην Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου για την άρση της τραπεζικής αργίας, που αφήνει ακάλυπτη την επιχειρηματική δραστηριότητα, δημιουργεί τον κίνδυνο για την άμεση ένταξη των επιχειρήσεων στο Σύστημα Αθέτησης Υποχρεώσεων (ΣΑΥ) του Τραπεζικού Συστήματος Πληροφοριών "Τειρεσίας". Πολλές επιχειρήσεις, προκειμένου να λειτουργήσουν υποτυπωδώς κατά το διάστημα της τραπεζικής αργίας, εξέδωσαν επιταγές προς πληρωμή υποχρεώσεών τους, οι οποίες μπορούν μεν να κατατεθούν από τους κατόχους τους για εξόφληση αλλά δεν μπορούν να εξοφληθούν, αφού η συγκεκριμένη Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου απαγόρευε την εξόφληση λογαριασμών που εκδόθηκαν πριν και κατά τη διάρκεια της τραπεζικής αργίας»!
  • Στις 27 Ιούλη είχε προηγηθεί ερώτηση της ΧΑ, για να εκφράσει την ανησυχία της διότι από το capital control, «η εύρυθμη λειτουργία της αγοράς έχει διασαλευτεί, τα δε προβλήματα κατά τη συναλλακτική διαδικασία έχουν αυξηθεί. Χαρακτηριστικό παράδειγμα συνιστούν οι εξαγωγικές επιχειρήσεις, οι οποίες συναντούν ανυπέρβλητα εμπόδια κατά την προώθηση των εμπορευμάτων τους, εξαιτίας της ανωτέρω οικονομικής ασφυξίας».
  • Στις 26 Ιούλη η ΧΑ κατέθεσε ερώτηση με θέμα: «Ερημώνει η Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη Περάματος» τονίζοντας: «Υπό την απειλή επιβολής νέων φορολογικών μέτρων τα οποία αυξάνουν τους φορολογικούς συντελεστές, οι περισσότερες εταιρείες που δραστηριοποιούνται στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη Περάματος ήδη προγραμματίζουν τη μεταφορά της καταστατικής τους έδρας σε άλλα κράτη της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ο κύκλος εργασιών τους, που αφορά κατά κύριο λόγο τις επισκευές πλοίων, έχει μηδενιστεί» και ρωτούσε τους αρμόδιους υπουργούς: «Προτίθεστε να δώσετε κίνητρα στους επιχειρηματίες προκειμένου να διατηρήσουν την έδρα τους στην Ελλάδα; Εχετε συγκεκριμένες προτάσεις τόνωσης της ελληνικής επιχειρηματικότητας, και συγκεκριμένα υπάρχει σχεδιασμός για τις ναυπηγοεπισκευαστικές ζώνες της χώρας;»
  • Στις 13 Ιούλη κατατέθηκε ερώτηση από την ΧΑ με θέμα «Διενέργεια νέου διαγωνισμού για την έρευνα και εκμετάλλευση υδρογονανθράκων στην Ελλάδα» στην οποία επισήμαινε: «Παρά τη δίμηνη παράταση που δόθηκε στον διαγωνισμό για την έρευνα και την εκμετάλλευση υδρογονανθράκων σε 20 περιοχές της χώρας μας και ειδικότερα στο Ιόνιο πέλαγος και στα νότια της Κρήτης, δεν έχει εκδηλωθεί ενδιαφέρον από την πλευρά των πετρελαϊκών εταιρειών. Η μέχρι σήμερα τακτική της ελληνικής εταιρείας "Energian Oil & Gas" δείχνει πως, παρ' όλο που συμμετείχε στους προηγούμενους διαγωνισμούς για την έρευνα και πιθανή εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων, δεν ενδιαφέρεται πλέον. Ζητείται λοιπόν να πληροφορηθεί ο ελληνικός λαός αν υπάρχουν πληροφορίες για τα πρώτα αποτελέσματα των ερευνών που έχουν διενεργήσει τόσο τα Ελληνικά Πετρέλαια (ΕΛΠΕ) όσο και η αμερικανική εταιρεία EXXON και η γαλλική Total. Επειδή μάλιστα η χώρα μας έχει βυθιστεί σε μια πρωτόγνωρη οικονομική αστάθεια και καχεξία, συνεπεία και της εσωτερικής οικονομικής κρίσης αλλά και των εγκληματικών οικονομικών πολιτικών που έχουν ακολουθηθεί τα τελευταία χρόνια. Ερωτάται ο αρμόδιος υπουργός: Είναι μέσα στις προθέσεις της κυβέρνησης η διενέργεια νέου διαγωνισμού, ο οποίος ενδεχομένως να προκαλέσει το ενδιαφέρον εταιρειών έρευνας από χώρες που έχουν ιδιαίτερη παράδοση και εμπειρία;» αναφέροντας τη Βραζιλία, τη Ρωσία κ.ά...
Η απάτη της «εθνικής ανάπτυξης»...
Η Χρυσή Αυγή ως γνήσιο παιδί του συστήματος είναι εχθρός της ταξικής πάλης, προσπαθεί να κρύψει τις ταξικές αντιθέσεις κάτω απ' το «εθνικό συμφέρον», να πείσει τους εργάτες ότι έχουν κοινά συμφέροντα με τους καπιταλιστές, δίνοντας προτεραιότητα στα ντόπια αφεντικά. «Το δικό μας αφήγημα μιλάει για μια Ελλάδα που θα σωθεί με σκληρή εργασία και δικαιοσύνη (...) όταν προστατευτεί ο Ελληνας εργαζόμενος, ο Ελληνας επιχειρηματίας, ο Ελληνας παραγωγός μέσα σε ένα καθεστώς διαφάνειας και ισονομίας, χωρίς τους επιτήδειους, τα λαμόγια και τους κομματικούς στρατούς που καταλαμβάνουν το κράτος μετά από κάθε εκλογική διαδικασία», είπε ο επικεφαλής της ΧΑ σε συνέντευξή του στα ΜΜΕ στις 24 Αυγούστου.
Ομως «εθνική ανάπτυξη» για όλους δεν μπορεί να υπάρξει. Είτε θα είναι ανάπτυξη για το κεφάλαιο είτε για το λαό. Η ανάπτυξη του κεφαλαίου προϋποθέτει τη βαθιά εκμετάλλευση του λαού. Βεβαίως αυτό το επιχείρημα δεν είναι καμιά πρωτοτυπία της ΧΑ. Ολες οι αστικές δυνάμεις υποστηρίζουν τη σύμπλευση συμφερόντων κεφαλαίου και εργασίας στην έξοδο από την κρίση και την ανάπτυξη. Τουλάχιστον όμως οι αλλοι δεν το παίζουν «αντισυστημικοί». Η επιχειρηματολογία επίσης ότι μπορεί να υπάρξει προστατευμένη «εθνική παραγωγή» που θα αξιοποιήσει τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας σε συνθήκες διεθνοποιημένης καπιταλιστικής οικονομίας και σκληρού ανταγωνισμού, είναι επίσης μεγάλη απάτη που χαϊδεύει αυτιά, κυρίως μεσαίων στρωμάτων, αγροτών κ.λπ.
Στην ίδια συνέντευξη έδειξε και με ποιο τρόπο προτίθεται η ΧΑ να ...χτυπήσει τα μνημόνια. «Από τα μνημόνια μπορούμε να γλιτώσουμε μόνο καταγγέλλοντάς τα και φέρνοντας το θέμα στα διεθνή δικαστήρια και στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών», είπε και πρόσθεσε: «Αυτό μπορεί να γίνει έχοντας σαν βασικό στοιχείο των επιχειρημάτων μας ότι το χρέος είναι επαχθές».
Εκανε στη συνέχεια ειδική αναφορά και στο θέμα του νομίσματος, λέγοντας ότι «ιδεολογικός στόχος της ΧΑ είναι το εθνικό νόμισμα, γιατί αυτό είναι στοιχείο εθνικής ανεξαρτησίας. Και αυτό μπορεί να γίνει όποτε η χώρα μπορεί να στεριώσει στα πόδια της, να γίνει αυτάρκης, να έχει εθνική παραγωγή, βιομηχανία, να εκμεταλλευτεί πλουτοπαραγωγικές πηγές και προπαντός τους υδρογονάνθρακες». Ολα στα πλαίσια πάντα του καπιταλιστικού συστήματος και της εξυπηρέτησης τμημάτων του κεφαλαίου που θα ευνοηθούν από μια τέτοια εξέλιξη. Στην ίδια συνέντευξη μάλιστα, για να ψαρέψει γνήσιες λαϊκές ψήφους, καλλιεργώντας τα παράγωγα του φασισμού, την ξενοφοβία και τον ρατσισμό, δεν δίστασε να πει ότι θα πρέπει να επέμβουν οι ένοπλες δυνάμεις για να αντιμετωπίσουν τους μετανάστες και τους πρόσφυγες που καταφτάνουν στη χώρα μας, βγάζοντας λάδι την εγκληματικές επεμβάσεις της ΕΕ, των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.
Είναι η σιδερένια γροθιά των αφεντικών
Η Χρυσή Αυγή επιδιώκει να «το παίξει» αθώα περιστερά με την αντιμνημονιακή της φρασεολογία και ...«ελπίδα του λαού», όπως είπε ο επικεφαλής της Ν. Μιχαλολιάκος στην παραπάνω συνέντευξή του.
Ομως στο Πέραμα προσπαθεί να λειτουργήσει δουλεμπορικό γραφείο με το μανδύα του σωματείου με την επωνυμία «Αγιος Νικόλαος», λίγα μέτρα μακριά από τη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη στο Πέραμα. Δηλαδή να εφαρμόσει τα μνημόνια που καταγγέλλει, αφού προβλέπουν ακριβώς το χτύπημα των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης και του λαού. Μάλιστα τα «εγκαίνια» έγιναν στις 17 Ιούνη. Πέρυσι είχε ανοίξει τέτοιο γραφείο στη Χαλκίδα, προμηθεύοντας επιχειρήσεις της περιοχής με εργάτες ανασφάλιστους και 18 ευρώ μεροκάματο.
Η Χρυσή Αυγή είναι η οργάνωση που τη νύχτα της 12ης Σεπτέμβρη, τα τάγματα εφόδου της επιτέθηκαν με λοστάρια στους πρωτοπόρους κομμουνιστές εργάτες της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης, για να καθαρίσουν όπως έλεγαν οι βουλευτές της (π.χ. Γ. Λαγός) τη Ζώνη από το ΠΑΜΕ ώστε να επικρατήσει η εργασιακή ζούγκλα, δείχνοντας ότι έχει ειδική αποστολή να τρομοκρατεί και να τσακίζει όποιον πάει να σηκώσει κεφάλι ενάντια στην εργοδοσία. Είναι η ίδια ναζιστική οργάνωση που πήγε με τον επιχειρηματία Μάνεση ενάντια στους απεργούς της «Χαλυβουργίας».
Είναι η ίδια οργάνωση που στις 18 Σεπτέμβρη του 2013 δεν δίστασε να δολοφονήσει το νεολαίο Παύλο Φύσσα, παιδί μεταλλεργάτη.
Να απομονωθεί με ψήφο στο ΚΚΕ
Δεν πρέπει να ξεγελαστεί κανένας εργαζόμενος, κανένας νέος από τη λαϊκίστικη δημαγωγία της Χρυσής Αυγής. Επιδιώκει να κρύψει τη ναζιστική της ιδεολογία, να συσκοτίσει ποιος είναι ο πραγματικός της ρόλος, και σε αυτό συμβάλλουν και οι άλλες δυνάμεις της αστικής διαχείρισης. Προκαλούν πλήθος ερωτημάτων, που τα έχει χρεωθεί η συγκυβέρνηση, με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα που δεν βγάζουν τσιμουδιά, οι διαδικασίες που έχουν επιστρατευτεί για τη διεξαγωγή της δίκης της Χρυσής Αυγής, αλλά και η προσπάθεια να απομονωθούν τα εγκλήματα της Χρυσής Αυγής από το ναζιστικό της χαρακτήρα.
Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, έχουν καθήκον να καταδικάσουν αποφασιστικά και να απομονώσουν τα φασιστοειδή της Χρυσής Αυγής με τους αγώνες τους και τώρα και με την ψήφο τους, δυναμώνοντας το ΚΚΕ, με την ανάδειξη της γνήσιας λαϊκής αλληλεγγύης, την ενίσχυση της λαϊκής συμμαχίας στους χώρους δουλειάς και στις συνοικίες.

Α. Ζ.

Ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης φέρνει τα μνημόνια

Ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης φέρνει τα μνημόνια

Το ερώτημα που προκύπτει από την πορεία της 7μηνης συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ είναι, πώς μία κυβέρνηση κομμάτων που πριν από το Γενάρη του 2015 διακήρυσσαν το τέλος των μνημονίων έφτασε να υπογράφει ένα νέο 3ο μνημόνιο; Αυτό το γεγονός, που εμφανίζεται ως κάτι παράδοξο, κάτι απρόβλεπτο, που η αστική προπαγάνδα - από όποια πλευρά - το παρουσιάζει ως αναγκαίο κακό, στην πραγματικότητα δεν ήταν και τόσο απροσδόκητο. Οταν το ΚΚΕ, ήδη πριν από τις εκλογές του Γενάρη του 2015, έλεγε ότι οποιαδήποτε κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, της εξουσίας του κεφαλαίου, της συμμετοχής στην Ευρωπαϊκή Ενωση, θα συνεχίσει - ανεξάρτητα από τις διακηρύξεις της - την αντιλαϊκή πολιτική, είτε την ονομάζει μνημόνιο είτε κάπως αλλιώς, δεν ήταν μια τυχαία εκτίμηση. Μέσα σε 7 μήνες η εκτίμηση αυτή επιβεβαιώθηκε. Το γεγονός είναι ότι τα μέτρα που περιλαμβάνονται στα 3 μνημόνια αποτελούν αναδιαρθρώσεις αναγκαίες για τη στήριξη της καπιταλιστικής ανάκαμψης, για τη στήριξη δηλαδή των προσπαθειών για να στηριχθούν τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων, να ξανατονωθεί το ενδιαφέρον τους για επενδύσεις. Είναι τρανταχτή απόδειξη ότι ο στόχος της καπιταλιστικής ανάκαμψης πάει χέρι χέρι με την αντιλαϊκή πολιτική, με την πολιτική χτυπήματος εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων, με την πολιτική ανοίγματος νέων πεδίων κερδοφορίας για το κεφάλαιο και κατά συνέπεια δεν συμβαδίζει με υποσχέσεις για ανάκτηση απωλειών, ανακούφιση των εργαζομένων. Η διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης απαιτεί τη συνεχή εφαρμογή αναδιαρθρώσεων σε συνδυασμό με τη φοροληστεία αλλά και τις δραστικές περικοπές από τον κρατικό προϋπολογισμό κονδυλίων που δίνονταν για κάποιες λαϊκές ανάγκες, έτσι ώστε να συσσωρεύεται χρήμα στα κρατικά ταμεία κ.λπ. Μέτρα που σε μια σειρά από καπιταλιστικά κράτη είχαν υλοποιηθεί εδώ και μια δεκαετία και που καθυστέρησε η εφαρμογή τους στην Ελλάδα. Αποδείχθηκε ότι ακόμα και η δυνατότητα για λίγα ψίχουλα είναι περιορισμένη. Ο ΣΥΡΙΖΑ πόνταρε όλη του την προεκλογική εκστρατεία πριν από το Γενάρη στο ενδεχόμενο να αλλάξει ο τρόπος εφαρμογής αυτών των αναδιαρθρώσεων και όχι στην αμφισβήτηση επί της ουσίας τους, παρά τα όσα έλεγε. Να επιμηκυνθεί η διάρκεια εφαρμογής, να υπάρξει σταδιακή προσαρμογή, να αλλάξει η ιεράρχησή τους, να συνδυαστεί με ορισμένα ψίχουλα που θα μπορούσαν να αλλάξουν το κλίμα αποδοχής τους. Αυτό το ενδεχόμενο στηριζόταν στην πιθανότητα να χαλαρώσουν ορισμένοι όροι της δημοσιονομικής σταθερότητας, κάτι άλλωστε που ζητούσαν και τμήματα του κεφαλαίου στην Ελλάδα, να εξασφαλιστούν ορισμένοι όροι κρατικής στήριξης της καπιταλιστικής ανάκαμψης (π.χ. φθηνή Ενέργεια για τη βιομηχανία, κρατικό χρήμα για επενδύσεις κ.λπ.) και ταυτόχρονα να υπάρξει κάποια μικρή, έστω αναιμική ανάκαμψη που να μπορεί να ευνοήσει ορισμένα μέτρα - ασπιρίνες προς την ακραία φτώχεια, όπως αποτυπωνόταν στο πρόγραμμα της αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης. Τα πράγματα βεβαίως ήρθαν αλλιώς. Οι διαπραγματεύσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο για το μείγμα διαχείρισης (που δεν αφορούσαν κυρίως την Ελλάδα), σε συνδυασμό με την όξυνση των ανταγωνισμών για το μέλλον της Ευρωζώνης, τις ανησυχίες για την πορεία της καπιταλιστικής οικονομίας στην Ευρώπη, τις δυσκολίες για το πέρασμα στην καπιταλιστική ανάκαμψη στην Ελλάδα, την πορεία του ελληνικού δημόσιου χρέους, κατέδειξαν ότι τα περιθώρια χαλάρωσης των πολιτικών διαχείρισης της κρίσης ήταν ελάχιστα.

Τα μνημόνια έχουν συνέχεια. Είναι συμφωνίες της Ελλάδας με τους διακρατικούς καπιταλιστικούς οργανισμούς (Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας - ESM και Διεθνές Νομισματικό Ταμείο), που συμμετέχουν στη δανειοδότησή της ως μέσο για την έξοδο της καπιταλιστικής οικονομίας της από την οικονομική κρίση, τη διαχείριση της οποίας δυσκολεύει αφάνταστα το μεγάλο κρατικό χρέος που πρέπει να αποπληρώνεται. Χρέος που βεβαίως δημιουργήθηκε από κρατικές λειτουργίες για λογαριασμό των επιχειρηματικών ομίλων (φοροαπαλλαγές, κρατικές επιδοτήσεις κ.λπ.).
Ηδη απ' το 1ο ακόμα μνημόνιο το ΚΚΕ είχε αναδείξει ότι στις γραμμές του περιλαμβάνονται προωθούμενες αναδιαρθρώσεις που υπήρξαν πάγιοι στόχοι του κεφαλαίου, ενταγμένοι στη στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ενωσης πολύ πριν από την καπιταλιστική οικονομική κρίση. Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνεται από όλη την πορεία των μνημονίων μέχρι σήμερα.
Για παράδειγμα, οι προωθούμενες σήμερα ανατροπές στο Ασφαλιστικό, αν και έχουν ουρά χρόνων πίσω τους καθώς το ξήλωμα άρχισε στο μακρινό 1991, εντούτοις εντάθηκαν με τα μνημόνια και έχουν μια συνέχεια και κλιμάκωση από το πρώτο στο δεύτερο και στο τρίτο. Οι ανατροπές στις Συλλογικές Συμβάσεις έχουν τη βάση τους επίσης πριν από τα μνημόνια, αλλά οι πολλαπλές μορφές που έφεραν τις ανατροπές αυτές, εντάθηκαν με το πρώτο μνημόνιο και κλιμακώνονταν επίσης με τα επόμενα. Για παράδειγμα, ξεκίνησαν με τις επιχειρησιακές συμβάσεις, συνεχίστηκαν με τις ατομικές, και ενισχύθηκαν με τους ενοικιαζόμενους εργαζόμενους. Το ίδιο ισχύει με τις πολλαπλές μορφές ελαστικών εργασιακών σχέσεων, την καταστρατήγηση του ημερήσιου εργάσιμου χρόνου σε συνδυασμό με τις μειώσεις μισθών κ.λπ. Το χτύπημα της μικρής αγροτοκτηνοτροφικής παραγωγής ανάγεται στην Κοινή Αγροτική Πολιτική αλλά εντάθηκε με τα μνημόνια, ιδιαίτερα με το τρίτο γιατί η κρίση εντείνει την ανάγκη του συστήματος για συγκέντρωση της γης, ενίσχυση των μονοπωλίων του τομέα τροφίμων. Το ίδιο ισχύει με την τεράστια φορολογία των αυτοαπασχολούμενων που σε συνδυασμό με την κρίση και τον ανταγωνισμό, «πετιούνται» από την αγορά σε όφελος των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.
Το ίδιο αφορά και το άνοιγμα νέων αγορών και νέων πεδίων κερδοφορίας για το κεφάλαιο, την προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων σε μια σειρά τομείς, που είναι απλώς εξειδίκευση της στρατηγικής «απελευθέρωσης» αγορών και κλάδων της οικονομίας που βρίσκονταν παλιότερα σε κάποιο καθεστώς προστασίας. Είναι γι' αυτό υποκριτικό το γεγονός ότι δυνάμεις που στηρίζουν την πολιτική απελευθέρωσης π.χ. στην Ενέργεια, στηρίζουν την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας σε έναν κλάδο, να αντιτίθενται με τη συγκεκριμένη μορφή που αυτή παίρνει στη μια ή την άλλη εκδοχή ιδιωτικοποίησης.
Χρειάζεται λοιπόν να βγουν συμπεράσματα απ' τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα, ότι χωρίς σύγκρουση με τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, τη συμμετοχή στις διεθνείς αγορές του κεφαλαίου, το ιμπεριαλιστικό σύστημα, την ΕΕ δεν είναι δυνατόν να ανατραπούν οι πολιτικές των μνημονίων, δεν είναι δυνατόν να υπάρξει έξοδος απ' την κρίση υπέρ του λαού. Αυτή είναι η αλήθεια της 7μηνης διακυβέρνησης των «αντιμνημονιακών» κατά τ' άλλα δυνάμεων.

30 Αυγ 2015

Δελτίο Κομινφόρμ ΙΙ

 Δελτίο Κομινφόρμ ΙΙ



Οι τελευταίες μέρες ήταν αρκετά πλούσιες σε πληροφορίες κι υλικό (να φωτίσω τις αιτίες που μ’ αφήνουνε μισό). Ας τις δούμε μία προς μία, μαζί με ένα σύντομο σχόλιο της κε του μπλοκ.

Οι εκλογές ορίστηκαν για τις 20 Σεπτέμβρη και πέφτουν πάλι πάνω στον τελικό του Ευρωμπάσκετ, όπως και το 07’, που είχαμε πάρει 8,2% (βρε λες;). Αυτό σημαίνει πως αρκετά μεγάλα παιχνίδια της Εθνικής θα συμπέσουν με το προεκλογικό πατατάκι και αναγκαστικά κάτι θα χάσουμε. Αλλά δε βαριέσαι, έτσι κι αλλιώς δεν έχουμε πολλές ελπίδες να φτάσουμε στον τελικό της Κυριακής (ως Εθνική εννοώ, γιατί ως Κόμμα νομίζω πως θα ανέβουμε κι ίσως μπούμε και στην πρώτη τετράδα –λέμε τώρα- κι ας απέχει αρκετά από τον τελικό –γύρο- που ονειρευόμαστε). Αλλά ίσως παίζουμε καλύτερα χωρίς τον τίτλο του φαβορί και κάνουμε την έκπληξη –ως εθνική και πάλι, γιατί ως κόμμα δεν παίζουμε ούτως ή άλλως ποτέ ως φαβορί στο εκλογικό γήπεδο, ούτε μπορούμε να περιμένουμε κάποια μεγάλη έκπληξη (πχ η τετράδα που είπαμε). Άσε που είναι κομμάτι εκτρωματική η διοργάνωση με 24 ομάδες (κάτι σαν «εκλογές αυγουστιάτικα» και «κοινοβουλευτικό πραξικόπημα», που λέει κι ο επικεφαλής της ΛαΕ). Κι έτσι που αλλάζει τώρα η συχνότητα διεξαγωγής της, μια φορά στα τέσσερα χρόνια, θα μοιάζουν τα Ευρωμπάσκετ με εκλογές. Άλλο αν εμείς εδώ τις κάνουμε πλέον πιο συχνά κι από Τσου-Λου.
Δε Τσά-α-α—μπιονς

Ορκίστηκε υπηρεσιακή κυβέρνηση κι η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός στην ιστορία της χώρας, απλά και μόνο για να σκάσει από το κακό της η Ζωή, που δεν πρόλαβε να γίνει αυτή. Μπορεί να στοχεύσει όμως στον τίτλο της πρώτης ελληνίδας ΠτΔ, που έχει μείνει απωθημένο στον πατέρα της. Και τότε να δούμε αν είναι όντως πιο γραφική από το Σαρτζετάκη ή όχι…
Σχεδόν όλοι οι υπουργοί πάντως φορούσαν γραβάτες στην ορκωμοσία τους, σε αντίθεση με τους «αριστερούς, χαλαρούς» υπουργούς της «τρίτη φορά μνημόνιο Αριστεράς», που παρέδιδαν.
Οι φακοί στράφηκαν νομοτελειακά στην Πρωτοψάλτη, που ήταν μακράν του δεύτερου η πιο αναγνωρίσιμη. Θα σου έλεγα κι η πιο γραφική επιλογή, αν δεν είχαμε δει πχ στο ενδιάμεσο την υπουργοποίηση του Παύλου Χαϊκάλη κι άλλων μεγάλων πολιτικών αστέρων. Άσε που η Άλκηστις είναι απλώς υπηρεσιακή. Αν και λίγο-πολύ όλες οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων λειτουργούν κάπως σαν υπηρεσιακές, υπό προθεσμία και με ημερομηνία λήξης.

Μη μου πάρεις το σπίτι, βρε πρώτη φορά αριστερά
Δώστο στον τραπεζίτη, που παίρνει ένα σκασμό λεφτά
Α ρε Σύριζα αλήτη, που ανθρώπους κι αγάπες σκορπάς
Μη μου πάρεις το σπίτι

Όπως σκόρπισε και το ηθικό του Μητρόπουλου, του αναπληρωτή ΠτΒ (η αλλαγή της Ζωής, με αθλητικούς όρους) που απειλούσε να αυτοκτονήσει, βλέποντας το πολιτικό του τέλος να πλησιάζει, με το σκάνδαλο που βγήκε στην επιφάνεια λίγο πριν την κατάρτιση των ψηφοδελτίων και της εκλογικής λίστας κάθε κόμματος. Τώρα που ανθίζουν τα σπαρτά και βγάζει η γης χορτάρι, είναι η ιδανική στιγμή για την κυβερνώσα αριστερά, σε αγαστή συνεργασία με τα κανάλια –που θα χτυπήσει οσονούπω αλύπητα με το νομοσχέδιο για τις τηλεοπτικές άδειες- να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς της με ένα βουλευτή, που της δημιούργησε αρκετά προβλήματα γιατί δε συμπεριλήφθηκε στο κυβερνητικό σχήμα, κι είπε «παρών» στην κρίσιμη ψηφοφορία για το μνημόνιο. Και αν δεν υπάρχει κανείς λόγος για να λυπηθούμε για την προσωπική στρατηγική ενός Πασόκου, που φαίνεται να παίρνει την κατιούσα και μπορεί να καταλήξει στο χρονοντούλαπο, η απελπισία του, οι σπασμωδικές αντιδράσεις του, η αγωνία του να αποδείξει πως το σκάνδαλο έχει παραγραφεί (κι όχι πως δεν έγινε) και τα τετράγωνης λογικής επιχειρήματά του (δεν μπορεί να μένει έξω ένας βουλευτής με τόσους σταυρούς ή «γιατί το κάνει αυτό το κανάλι σας, που με έχει στηρίξει και το έχω στηρίξει;») δίνουν τροφή για γέλιο και συμπεράσματα, πακέτο δύο σε ένα, γιατί η μάθηση είναι χαρά. Και όχι τίποτα άλλο, φαντάσου όμως να βρει καταφύγιο στη Ζωή και τη Λαφαζανική Ενότητα (δεν μπορεί να είναι τόσο αφελείς κι απελπισμένοι…).

Το άλτερ έγκο της Ζωής, η Ραχήλ Μακρή, βλέπει μάλλον τον Χιώνη ως κόκκινο πανί και ευκαιρία για να χύσει αντικομμουνιστική χολή. Αφού ξέθαψε την πρώτη φορά μια διαφήμιση της Κόκα Κόλα στο Ριζοσπάστη (τετράγωνο επιχείρημα για το ξεπούλημα του αγώνα των απεργών, μιας κι η διαφήμιση ήταν κατά πολύ προγενέστερη), τώρα ξαναχτύπησε, χαρακτηρίζοντας το Κόμμα «δεκανίκι των μνημονιακών», που μόνο σαν τραγική ειρωνεία μπορεί να ακουστεί από τα χείλη μιας μέχρι πρότιν ος βουλευτή της συγκυβέρνησης Σ-ανελ. Αλλά όσο πάει, θυμίζει και περισσότερο Εαακίτη συνδικαλιστή (που αν σέβεται το είδος του και τον εαυτό του, πρέπει σε μία τουλάχιστον συνέλευση να πει το «Βάρκιζα τέλος» ή κάτι άλλο παρόμοιο). Σε αυτούς τους δρόμους, σε αυτή την κοινωνία, μια μέρα η Ραχήλ θα είναι Ανταρσυα.

Η οποία Ανταρσυα δε θα συνεργαστεί τελικά, στην παρούσα φάση, με τη ΛαΕ. Όχι γιατί το Ναρ πέφτει πάντα, εθιμικώ δικαίω, με τη δεύτερη (όπως είχε γίνει και με το Σεκ και με τον Αλαβάνο), ούτε γιατί αποφάσισε να υπερασπιστεί κάποιες κόκκινες, αντικαπιταλιστικές γραμμές, όπως η έξοδος από την ΕΕ, αλλά γιατί οι όροι του πολιτικού προξενιού ήταν ασύμφοροι κι απαράδεκτοι. Κι ενώ ήταν η μεγάλη ευκαιρία να γεφυρωθεί το χάσμα μεταξύ των δύο διασπάσεων, του 89’ και του 91’ και να έρθει στο προσκήνιο η Παναριστερά, θα χρειαστεί να περιμένουμε λίγο ακόμα για τη μεγάλη εξωκοινοβουλευτική έφοδο στο κοινοβούλιο (που τώρα είναι ζήτημα αν θα μπορέσει να πιάσει έστω το 0,6% της τελευταίας φοράς. Κι οι πιέσεις δεν αφορούν τον περίγυρό του αλλά τον ίδιο τον πυρήνα του μετώπου και τις οργανώσεις του).
Παρεμπιπτόντως, αν μπορεί να βγει κάποιο συμπέρασμα απ’ όλα αυτά, είναι η πολύ σχετική αξία του γνωστού (και ξεκομμένου) τσιτάτου του Λένιν για τη συνεργασία με τους ρεφορμιστές, ακόμα και με τους πιο αμφιταλαντευόμενους ασταθείς συμμάχους, πάνω σε στέρεα προγραμματική βάση. Έχει όμως πολύ μεγάλη σημασία και η πολιτική αξιοπιστία της άλλης πλευράς, που είναι ανέκδοτο να την ψάχνει κανείς σε πολιτικούς καιροσκόπους και τυχοδιώκτες (κάτι που, εν προκειμένω, δεν αφορά μόνο το Λαφαζάνη και τον Αλαβάνο).

Κλείνω το σημερινό δελτίο με την ανοιχτή, μαζική συγκέντρωση του ΚΚΕ την περασμένη Πέμπτη, που άνοιξε την προεκλογική περίοδο. Και μια αποστροφή από την ομιλίατου ΓΓ.

Φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι (…)
Απορρίψτε τα νέα απατηλά διλήμματα.
Την απατηλή δήθεν αντιμνημονιακή διαχωριστική γραμμή
Τη "σικέ" ρήξη με την Ευρωζώνη και την ΕΕ, που δεν αμφισβητεί τα βάθρα πάνω στα οποία διαμορφώθηκαν: Την καπιταλιστική ιδιοκτησία και εξουσία.
Συνολικά, πρέπει να χαράξουμε άλλη ρότα. Διαχωριστική γραμμή δεν είναι ούτε το νόμισμα, ούτε η ΕΕ, είναι η ίδια η ιδιοκτησία στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής.

Και μια δική μου κριτική προσέγγιση, που δεν αφορά την ουσία ή την ορθότητα της θέσης, αλλά τη διατύπωση. Η γνώμη μου είναι πως ακούγεται πολύ καλύτερα η θετική αποτύπωση της παραπάνω θέσης, που δε διαχωρίζει και δεν απομακρύνει την (θολή κι αντιφατική ενδεχομένως, όμως υπαρκτή) τάση αμφισβήτησης της μεγάλης ευρωπαϊκής ιδέας από ευρύτερα λαϊκά στρώματα (που δεν έχουν φτάσει ακόμα στο σημείο να συνειδητοποιήσουν την ανάγκη να συνδυαστεί αυτός ο στόχος και με ριζική αλλαγή σε επίπεδο εξουσίας).

Πχ όπως σε μια παλιότερη προεκλογική συνέντευξη του ΓΓ στο Μέγκα.

Αν μη τι άλλο το ΚΚΕ αναγνωρίζεται απ' όλους ως ένα κόμμα με συνέπεια, συνέπεια στις θέσεις του διαχρονικά. Ζούμε μια περίοδο όπου περνάμε μια πολύ σκληρή λιτότητα και που αυτή τη λιτότητα την έχει προκαλέσει η ΕΕ. Το ΚΚΕ είναι εναντίον του ευρώ, εναντίον της ΕΕ, άρα θεωρητικά θα έπρεπε αυτή η περίοδος να είναι μια πολύ καλή περίοδος για το ΚΚΕ. Ωστόσο, δεν φαίνεται να καταγράφει αυτή την αύξηση των ποσοστών που θα περίμενε κανείς σ' αυτή τη συγκυρία. Γιατί;


- Σ' αυτό το ερώτημα πρέπει να απαντήσει ο ελληνικός λαός ή καλύτερα να σκεφτεί στις 25 του Γενάρη. Η Ευρώπη μπορεί να αλλάξει με την πάλη των λαών, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπορεί να αλλάξει. Και βεβαίως ο ΣΥΡΙΖΑ ή άλλα πολιτικά κόμματα θεωρούν ότι αυτή η ΕΕ μπορεί να αλλάξει με την αλλαγή σε κάποιες κυβερνήσεις της Ευρώπης ή στη χώρα μας, όμως είναι ξεκάθαρο ότι άλλο ΕΕ, άλλο Ευρώπη. Αυτό είναι το ζήτημα που θέτουμε στον ελληνικό λαό και το οποίο το ενστερνίζεται ένα 30% απ' ό,τι βλέπουμε στις δημοσκοπήσεις. Σε αυτούς ακριβώς απευθυνόμαστε, σε αυτό το 30% που λέει ότι αυτή η ΕΕ από τότε που δημιουργήθηκε, από την ΕΟΚ με τα χρυσά κουτάλια που μας έταζαν, από τη συνθήκη του Μάαστριχτ στη συνέχεια, την ένταξη στην ΟΝΕ με τεράστιες θυσίες και τότε για το λαό, που πανηγυρίστηκε ως τεράστια επιτυχία και μετά ήρθε σε αυτή την κατάντια η χώρα μας, ο λαός μας. Δεν μπορεί να μη βγουν συμπεράσματα πλέον συσσωρευμένα. Εμείς θεωρούμε ότι αυτή είναι η στιγμή που ο λαός μας μπορεί να βγάλει συμπεράσματα. Γι' αυτό άλλωστε είμαστε εδώ, για να επικοινωνήσουμε.

Η πρώτη αποχώρηση από το κόμμα Λαφαζάνη: «Καρικατούρα του ΣΥΡΙΖΑ, χυλός, με φράξιες...»!!

 Η πρώτη αποχώρηση από το κόμμα Λαφαζάνη: «Καρικατούρα του ΣΥΡΙΖΑ, χυλός, με φράξιες...»!!


Με ηχηρές καταγγελίες αποχώρησε από την Λαϊκή Ενότητα του Παναγιώτη Λαφαζάνη ένα από τα ιδρυτικά στελέχη του κόμματος.

Πρόκειται για την πρώτη παραίτηση καθώς το κόμμα ιδρύθηκε μόλις προ ημερών. Ο Σπύρος Τσάτσης, ανακοίνωσε με ανοιχτή επιστολή την αποχώρησή του αφήνοντας αιχμές κατά της ηγεσίας του κόμματος.

«Δεν είμαι διατεθειμένος να ενταχθώ σε ένα κόμμα, όπου κομματάρχες αναζητούν νέα πολιτική στέγη, σε ένα κόμμα «μηχανισμών» που διατηρούν τον απόλυτο έλεγχο. Σε ένα κόμμα ζηλωτών που δεν ανέχονται καμία άλλη άποψη εντός του κόμματος, πλην εκείνης της ηγεσίας τους» αναφέρει μεταξύ άλλων στην επιστολή του ο Σπύρος Τσάτσης.

Η επιστολή παραίτησης

Θα ήθελα να σας ενημερώσω ότι παρόλο που είμαι ένα από τα ιδρυτικά μέλη της «Λαϊκής Ενότητας», αποφάσισα για λόγους προσωπικούς και πολιτικούς να μην παραμείνω στο κίνημα.

Έχει μεγάλη σημασία πιστεύω με τι πρόγραμμα και ποιους ανθρώπους, με ποιες συμμαχίες θα επιχειρήσουμε να παρέμβουμε.

Δεν είμαι διατεθειμένος να εν ταχθώ σε ένα κόμμα που οικοδομείται με τη μεταφορά ενός κομματιού Σύριζα, ενός κόμματος παραγόντων, μηχανισμών, φραξιών και άλλων ευχάριστων καταστάσεων και όχι με ανοιχτό κάλεσμα που θα απευθύνεται σε κάθε τίμιο άνθρωπο που αισθάνεται τις τραγικές επιπτώσεις που έχει στη ζωή του, στην κοινωνία και γενικά στη χώρα μας η εφαρμογή των μνημονίων.

Οι εφεδρείες της αριστεράς δεν βρίσκονται σε κομματικά γραφεία και συμμαχίες κορφής, αλλά μέσα στην κοινωνία.

Δεν είμαι διατεθειμένος να ενταχθώ σε ένα κόμμα, όπου κομματάρχες αναζητούν νέα πολιτική στέγη, σε ένα κόμμα «μηχανισμών» που διατηρούν τον απόλυτο έλεγχο.

Σε ένα κόμμα ζηλωτών που δεν ανέχονται καμία άλλη άποψη εντός του κόμματος, πλην εκείνης της ηγεσίας τους.

Σε ένα κόμμα «καρικατούρα» του Σύριζα, ένα κόμμα χυλό.

Η ένταξή μου στην Αριστερά δεν έχει την έννοια της στράτευσης στα συμφέροντα ενός κόμματος (δεν υπάρχει Αριστερά σωτήρας), αλλά εκφράζει τη δέσμευσή μου απέναντι στη ζωή.

Να αγωνίζεσαι χωρίς να προσδοκάς οφέλη.

Στη σημερινή φάση η ενασχόληση με την πολιτική δεν είναι χόμπι αλλά στράτευση.

Καλύτερο φάρμακο, η απόφαση να αγωνίζεσαι για την αλήθεια των ιδεών σου στη σκληρή πραγματικότητα της κρίσης που ζούμε.

Η ελπίδα πάντα υπάρχει και δεν είναι άλλη από τους κοινωνικούς αγώνες, την ατμομηχανή της ιστορικής εξέλιξης».


TOP READ