22 Δεκ 2014

Ασφαλιτοπροβοκατορες

 Θα σας εξαφανίσομεν! (με συνέπεια ζηλευτή)

Διαβάζουμε στο "αριστερό" και μη εξαιρεταίο TVXS, την τελευταία δημοσκοπική του "είδηση":
Διαφορά 6,5% υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ καταγράφεται σε νέα δημοσκόπηση του Πανεπιστημίου Μακεδονίας.
Στην πρόθεση ψήφου ο ΣΥΡΙΖΑ λαμβάνει 31%, η Ν.Δ. 24,5%, το ΠΟΤΑΜΙ 6,5%, η Χρυσή Αυγή 6% , το ΠΑΣΟΚ 5%, οι ΑΝΕΛ 3% , ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ 1% , η ΔΗΜΑΡ 0,5% . Στο 12% κυμαίνεται η αδιευκρίνιστη ψήφος.
Το 51,5% τάσσεται υπέρ της εκλογής Προέδρου από την παρούσα Βουλή, ενώ το 45% θεωρεί ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας πρέπει να εκλεγεί από την επόμενη Βουλή.
Ναι, το ΚΚΕ έχει εξαφανιστεί από μια δημοσκόπηση στην οποία αναφέρεται ακόμη και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ του 1% που δεν ε΄χει μπει ποτέ στην βουλή.
Θα λέγαμε πως θα επρόκειτο για σύμπτωση ή απροσεξία, αλλά ακριβώς η ίδια παράλειψη (εξαφάνιση του ΚΚΕ) γίνεται και από το άλλο "ειδησειογραφικό" φερέφωνο της Κουμουνδούρου, στο "Κουτί της Πανδώρας".
Λεπτομέρεια:
Το ΣΚΑΪ που προέβαλε την ίδια δημοσκόπηση περιλαμβάνει στο γράφημα του κανονικά και το ΚΚΕ.

Αναζητείται… Πουαρό!

Αναζητείται… Πουαρό!

Της Κάλι Καρά
Η διαδικασία για την εκλογή ή μη Προέδρου της Δημοκρατίας πέρα του ότι εξελίσσεται σε ένα παρασκήνιο μεθοδεύσεων, παζαριών και πολιτικών παιχνιδιών, εντελώς ξένο από τα βάσανα που έχουν φορτώσει στον ελληνικό λαό οι ευρωενωσιακές πολιτικές, αποτελεί και ένα αποπροσανατολιστικό αστυνομικό θρίλερ.
Είναι πειραγμένο το οπτικοακουστικό υλικό; Μέσα ή έξω στα τηλεοπτικά τσαντίρια;
Με ποια τεχνολογία κατέγραφε ο ένας τον άλλο εμπλεκόμενο;
Ποιος τελικά είναι ο καταγγελλόμενος;
Ώρες ατελείωτες αναλώνονται τα οπτικοακουστικά μέσα γύρω από αυτά τα ερωτήματα, που μόνο, όπως φαίνεται, ένας Πουαρό… θα τα απαντήσει.
Όλη αυτή η σκανδαλολογία αξιοποιείται ως κομμάτι του γενικότερου αποπροσανατολισμού που επιδιώκεται με στόχο ο λαός να χάσει το κύριο ζητούμενο. Να ενδώσει στις εκκλήσεις για σταθερότητα και συναίνεση για την υλοποίηση βάρβαρων αντιλαϊκών μέτρων, συναποφασισμένων στην ΕΕ, για λογαριασμό της κερδοφορίας των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των μεγαλοεπιχειρηματιών.
Τα τεκμήρια είναι πλέον πολλά και αξίζει ο λαός να τα πάρει υπόψη του.
Είναι ώρα ο λαός να πάρει αποφάσεις, να πάρει την κατάσταση στα χέρια του, να αντιδράσει στο μονόδρομο που τον καλούν, να απορρίψει τα αστυνομικού τύπου αποπροσανατολιστικά τερτίπια, να μη χάσει άλλο χρόνο, προσφέροντάς τον στην ανασύνταξη του πολιτικού συστήματος.
Το κράτος, η κυβέρνηση, τα επιχειρηματικά κέρδη αλλά και τα βάσανα των εργαζομένων την επόμενη των εκλογών, με όποιον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και με όποια κυβέρνηση «σωτήρων» θα έχουν συνέχεια. Η ακραία φτώχεια, η ανεργία, η φοροληστεία θα είναι εδώ, αφού οι ράγες πάνω στις οποίες ταξιδεύει το τρένο της όποιας κυβερνητικής πολιτικής είναι δεδομένες.
Η σήψη του συστήματος είναι αγιάτρευτη και αποτελεί μια ακόμα απόδειξη ότι ο λαός πρέπει να βγει ο ίδιος στο προσκήνιο, διεκδικώντας ριζικές αλλαγές και δυναμώνοντας το ΚΚΕ, γιατί η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ είναι η μόνη που θέλει το λαό στο προσκήνιο, νοικοκύρη στον τόπο και στον κόπο του.

Ηθικοποίησις των πάντων δια της εργασίας

 Ηθικοποίησις των πάντων δια της εργασίας

Την περασμένη βδομάδα συμπληρώθηκαν σαράντα χρόνια από το θάνατο του κομμουνιστή ποιητή κώστα βάρναλη. Τιμώντας αναδρομικά την επέτειο, η κε του μπλοκ αντιγράφει το περιεχόμενο ενός από τα άρθρα που είχε γράψει ο βάρναλης για την εφημερίδα ελεύθερος άνθρωπος, στα οποία περιγράφει τις εντυπώσεις του απ' τη σοβιετία, όπου βρέθηκε ως παρατηρητής στο συνέδριο των συγγραφέων της εσσδ. Η επιλογή του έγινε με βάση το θέμα που πραγματεύεται, το σοβιετικό σωφρονιστικό σύστημα, και μπορεί να διαβαστεί συνδυαστικά με μια παλιότερη ανάρτηση και τις εντυπώσεις του καζαντζάκη από μια αντίστοιχη επίσκεψή του σε κάποια σοβιετική φυλακή. Κάθε σύγκριση και συνειρμός με τη σημερινή εποχή και τα δικαιώματα των κρατούμενων (που είχαν έρθει στο προσκήνιο της επικαιρότητας, με αφορμή την απεργία πείνας του ρωμανού), αλλά και με την εικόνα που διαμορφώνει σχετικά η κυρίαρχη αστική προπαγάνδα (ανελεύθερα καθεστώτα, γκουλάγκ, κτλ) επιβάλλεται.

Για τη συγκεκριμένη σειρά άρθρων, αξίζει να διαβάσει κανείς την εισήγηση της βαγγελιώς πλατανιά, στην έκδοση "φως που πάντα καίει" με τα πρακτικά του επιστημονικού συμποσίου του κόμματος για τον ποιητή. Μπορείτε επίσης να τα βρείτε συγκεντρωμένα και να τα διαβάσετε στο βιβλίο "τι είδα εις την ρωσσίαν των σοβιέτ" από τις εκδόσεις αρχείο. Καλή ανάγνωση



Η ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΝΟΙΚΟΔΟΜΗΣΙΣ

Οι θεολόγοι κι οι ιδεαλιστές φιλόσοφοι, καθώς και οι παλιοί κριτικοί της τέχνης και της φιλολογίας, ετραγουδήσανε σε πολύ ψηλόν τόνο την… ηθικοπλαστική δύναμη της Πείνας και της Δυστυχίας. Ο δρόμος της αιώνιας μακαριότητας ανοίγεται ανθόσπαρτος κυρίως στους «πεινώντας» και όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες και ποιητές (Δάντης, Μπετόβεν, Δοστογιέφσκης κλπ) δε θα είχανε τόσο ψυχικό και πνευματικό βάθος, αν δεν ήτανε οι κατατρεμένοι, οι αδικημένοι της ζωής.

Η θεωρία αυτή δείχνει ολοφάνερα πόσο η Διανόηση στα ταξικά καθεστώτα είναι δούλη των συμφερόντων της κυρίαρχης τάξης, που δίνει «ηθική» δικαίωση στην εκμετάλλευση των μαζών από τους λίγους.

Αν τώρα κανένας πολιτικός, οικονομικός ή εκκλησιαστικός «πρίγκιπας» δε δέχεται για τον εαυτό του να στερηθεί τα υλικά αγαθά και να κερδίσει τα… πνευματικά κι αν η ιστορία «διαψεύδει» τη θεωρία της ηθικότητας και πνευματικότητας της Πείνας, αυτό δεν εμποδίζει τη θεωρία και να υπάρχει και να κάνει τη δουλειά της περίφημα. Αν ο Αισχύλος, ο Βιργίλιος, Ο Ραφαήλος, ο Γκαίτε, ο Βάγνερ ή ο Τολστόης είναι κορυφές της πνευματικής δημιουργίας σ’ όλο τον κόσμο, σ’ αυτό δε φταίει η θεωρία, μα η… «Τύχη».

Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΙΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΔΙΚΙΑΣ

Οι μπολσεβίκοι όμως στηρίξανε την ηικοποίηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας, όπως έλεγα χτες, στην κατάργηση της κοινωνικής Αδικίας, δηλ της προνομιούχας τάξης των φεουδαρχών και των μεγαλοαστών. Κι είδαμε πόσο εξημέρωσε τον προλεταριακόν άνθρωπο η συνείδηση πως δεν εργάζεται για τον «αφέντη» η συνείδηση, πως όσο βαστάει το καθεστώς του δεν έχει ν’ ανησυχήσει ούτε για το ψωμί του, ούτε για την αρρώστια του, ούτε για τη μόρφωση των παιδιών του, ούτε για τα γερατειά του· η συνείδηση, πως όλες οι στερήσεις που δοκίμασε ως τώρα με τη φλόγα του επαναστατικού ηρωισμού του δε γίνανε για όφελος ολίγων κηφήνων, μα για όφελος δικό του, για όφελος της γενιάς που θα το διαδεχτεί στον αγώνα της σοσιαλιστικής ανοικοδόμησης, για όφελος όλης της ανθρωπότητας.

Και το γεγονός ότι ο Μπολσεβικισμός είναι ένα καθεστώς ειρήνης και σεβασμού των άλλων εθνοτήτων κι όχι πολέμου και αρπαγής, εξημερώνει περισσότερο τον άνθρωπο, γιατί στρέφει όλη του την ενέργεια στο να καλυτερέψει με τις δικές του ικανότητες τη ζωή του κι όχι να βοηθάει με το αίμα του τους αφέντες του να υποδουλώνουν και να εκμεταλλεύονται και τα προλεταριάτα των «αλλοφύλων», των «εχθρών».

Αυτό δεν είναι λόγος «κενός». Είναι σύνθημα του μπολσεβικισμού. Να τι μας είπε μια μεσόκοπη «ουντάρνικα», κοντή και κοκκινομαντηλούσα, με πρόσωπο γεμάτο πίστη και θέληση και μάτια αστραφτερά, σ’ ένα εργοστάσιο σφαιρικών τριβέων στη Μόσχα:
-Οι μπολσεβίκοι εργάτες δε θέλουμε να περνάμε μονάχα εμείς καλά. Θέλουμε να περνάνε καλά όλοι οι εργάτες του κόσμου

Η ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΡΓΑΣΙΑ

Με την εργασία λοιπόν, την ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΡΓΑΣΙΑ κι όχι μονάχα με νομοθετικά μέτρα, η δογματική διδασκαλία και προ παντός όχι με τη θεωρία της… Πείνας, ζήτησε το Σοβιετικό καθεστώς να ηθικοποιήσει και εκείνους από τους πολίτες του, που για τη μιαν ή την άλλην αιτία βγήκαν έξω από το περιθώριο της νέας ζωής: τις «κοινές» γυναίκες, όπως είδαμε χτες, τους εγκληματίες και τους κλέφτες, όπως θα ιδούμε σήμερα.

Ο ΣΩΦΡΟΝΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΩΝ

Οι φυλακές της Ρωσίας δεν είναι τόποι τιμωρίας όπου το καθεστώς εκδικείται τους οχτρούς του. Δεν έχουνε καμιάν αναλογία με τις αστικές φυλακές ή με τα φασιστικά στρατόπεδα συγκεντρώσεων. Είναι τόποι ηθικού καθαρμού, όπου οι εγκληματίες μεταμορφώνονται σε «καλούς», ήτοι χρησίμους για το κοινωνικό σύνολο ανθρώπους. Κι αυτό με τη δουλειά και με την ελευθερία. Δηλαδή:

Σε κάθε φυλακή λειτουργεί ένα εργοστάσιο, όπου οι φυλακισμένοι μαθαίνουνε να δουλεύουν. Οι ώρες της δουλειάς τους είναι όπως σε όλα τα εργοστάσια της Ένωσης, ανάλογες με το είδος της δουλειάς και με την ηλικία του εργάτη (7 ώρες για τους μεγάλους, 6-4 για τους μικρούς). Οι μισθοί είναι όπως και οι μισθοί των άλλων εργατών.

Αυτοί οι φυλακισμένοι αυτοδιοικούνται, δηλ κυβερνούνε μονάχοι τους την κοινότητά τους και δικαστήριο από τους ίδιους δικάζει τις περισσότερες παραβάσεις της πειθαρχίας.

Αυτό το σύστημα της αυτοδιοίκησης, μεταθέτει στους ίδιους τους εγκληματίες την ευθύνη και την πρωτοβουλία στο να γίνουν χρήσιμοι άνθρωποι. Κι απόδειξη πως 200 χιλ. απ’ αυτούς δουλέψανε θεληματικά στο άνοιγμα του καναλιού της Λευκής Θάλασσας με τέτοια ηρωική ένταση, που τελειώσανε το τεράστιο έργο σε χρόνο λιγότερο απ’ ό,τι είχε υπολογιστεί. Είναι φυσικό, πως στους περισσότερους απ’ αυτούς ελαττώθηκαν ή χαρίστηκαν οι «ποινές» και πως σε πολλούς δοθήκανε και τα παράσημα των «εργατών εφόδου».

Η «ΚΟΜΜΟΥΝΑ» ΕΝΑ ΧΩΡΙΟ ΚΤΙΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΚΕΠΕΟΥ

Ότι όμως και μετά τη λήξη της ποινής τους οι αναγεννημένοι ηθικοί εγκληματίες προτιμούν να μένουνε στο σωστό δρόμο, που συνηθίσανε, παρά να ξαναπαίρνουν το ν κακό, που αφήσανε, αποδείχνεται από την «κομμούνα» του Μπόλσεβο.

Η «κομμούνα» αυτή είναι μια ιδιόρρυθμη κοινότητα παλαιών ληστών, που κυβερνιέται μοναχή της, δηλ από τη συνέλευση των μελών της, που αυτή εκλέγει και τα διοικητικά της όργανα. Είναι καμιά 40ριά χιλιόμετρα έξω από τη Μόσχα.

Ήτανε λιόλουστη μέρα του Αυγούστου, όταν μας πήρανε από το ξενοδοχείο «Μετροπόλ» όλους τους καλεσμένους του Συνεδρίου ξένους συγγραφείς και μας πήγανε να μας δείξουν το μοναδικό τούτο κατόρθωμα του σοσιαλιστικού πολιτισμού.

Το χωριό είναι ολοκαίνουργο. Άρχισε να χτίζεται στο 1924 από την… τρομερή Γκεπεού. Πολυκατοικίες τετράπατες, δρόμοι φαρδιοί, δεντροφυτεμένοι, πάρκα με πανύψηλα κατάσκια δέντρα. Μια λιμνούλα με αναβρυτήρια. Κιόσκια και πάγκοι παντού. Όταν μπαίναμε στο χωριό, οι γυναίκες με τα ποδήματα σκουπίζανε τους δρόμους.

Βιβλιοθήκη, νοσοκομείο, κομπινάτ σχολείων, θέατρο, κινηματογράφος, λέσχη, μόνιμη έκθεση ζωγραφικής, μεγάλο κοινό εστιατόριο, τερέν για τένις, κτλ, κτλ. Θα έλεγες πως βρίσκεσαι σε μια πανεπιστημιακή πόλη, παρά σε μια κομμούνα παλαιών κλεφτών.

ΟΙ «ΚΟΜΜΟΥΝΑΡΟΙ»

Μας υποδέχεται ο πρόεδρος της κομμούνας, ένας μικροκαμωμένος άνθρωπος με μούσι και κασκέτο. Είναι ο μόνος αντιπρόσωπος της Κυβέρνησης εδώ. Καθόμαστε γύρω-γύρω στους πάγκους ενός πάρκου κ αρχίζει να μας εξηγεί:

-Οι πρώτοι κάτοικοι της κομμούνας ήσαν 18. Τώρα είναι πάνου-κάτου 3.100. Δεχόμαστε μονάχα παλιούς κλέφτες, όχι άλλου είδους εγκληματίες. Και ή έρχονται μοναχοί τους εδώ και ζητάνε να μπούνε στην Κομμούνα ή πάει μια δική μας επιτροπή στις φυλακές και τους διαλέγει. Ηλικία όχι μεγαλύτερη των 24 και μικρότερη των 17 χρονώ.
Τα νέα όμως μέλη που δέχεται η διοικητική επιτροπή της κομμούνας πρέπει να εγκριθούν και από τη συνέλευσή της.
Όλοι οι κομμουνάροι είναι λεύτεροι. Κανένας δεν τους φυλάγει. Είναι στο χέρι τους να μείνουν ή να φύγουν, αν εύρουν αλλού καλύτερη δουλειά.
Όσοι πηγαίνουν στη Μόσχα για υποθέσεις, είναι υποχρεωμένοι να γυρίσουν στο χωριό πριν τις 11 μμ. Αλλιώς δεν τους αφήνουν να ξαναπάνε. Το πιοτό απαγορεύεται απόλυτα. Όποιος πίνει, έχει πρόστιμο κι όποιος κλέβει φυλακή. Άμα κανείς παραβαίνει συστηματικά τους νόμους, διώχνεται οριστικά από την κομμούνα.
Όσοι μείνουν επί τρία χρόνια και δείξουν καλή διαγωγή, αυτοί προτείνονται από τη διοικητική επιτροπή στο κράτος για να τους δώσει τ’ αστικά τους δικαιώματα.

-Και δεν παντρεύονται οι κομμουνάροι;
-Πώς; Μα οι γυναίκες εδώ είναι πολύ λίγες. Έτσι δεν έχουμε περισσότερες από 100 οικογένειες. Για να παντρευτεί κανείς πρέπει να ζητήσει την άδεια της κομμούνας. Αυτή θα εξετάσει αν έχει τα «προσόντα» για παντρειά: αν είναι εργατικός, ηθικός και έχει και οικονομίες. Μπορεί όμως να παντρευτεί και χωρίς την άδεια της κομμούνας. Μα δε θα του δώσουν ούτε σπίτι, ούτε χρηματικό βοήθημα.

ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΤΟΥ ΜΠΟΛΣΕΒΟ

Όλος αυτός ο πληθυσμός δουλεύει σ’ ένα εργοστάσιο κατασκευής ειδών για σπορ: παπούτσια πάνινα, πατίνια, τρικό, ρακέτες για τένις, κτλ. Η όλη παραγωγή φτάνει τα 26 εκατομμύρια ρούβλια το χρόνο.

Οι ληστές αυτοί έχουνε δύο ορχήστρες με 140 όργανα, μια χορωδία από 100 άτομα, 140 εφημερίδες του τοίχου, μια τυπωμένη («Ο κομμουνάρος»), λέσχη με φιλολογικό και δραματικό τμήμα, και όλοι πρόσωπα φωτεινά, αγαθά και ημερωμένα. Στο θέατρό τους έρχονται συχνά θίασοι από τη Μόσχα και δίνουνε παραστάσεις.

Αληθινό θαύμα είναι το κομπινάτ των σχολείων του Μπόλσεβο. Τόσο τέλειο και άνετο και πλουσιότατα εφοδιασμένο ούτε ονειρευτήκαμδε εμείς στη νΑθήνα.

Αποτελείται από ένα εφτατάξιο σχολείο και ένα τέχνικουμ (σχολείο μέσης τεχνικής εκπαίδευσης). Εδώ φοιτούν μετά την εργασία τους και οι μεγάλοι επί τρεις ώρες για να μάθουν γράμματα. Πολλοί από το σχολειό του Μπόλσεβο εξακολουθούνε τις σπουδές τους στα ινστιτούτα ή στα πανεπιστήμια της Μόσχας.

Μπροστά στο σχολειό είναι στημένη από σκούρα πέτρα η προτομή του Ντερζίνσκι, που αυτός το ίδρυσε.

Και τώρα θέλετε συμπέρασμα; Ιδού αυτό:

«Οι μπολσεβίκοι καταστρέψανε την ηθική και την οικογένεια…»

Σκεφθείτε ακόμα και τούτο: οι εφημερίδες τους δεν αναγράφουνε σκάνδαλα. Τα λογοτεχνικά τους βιβλία λογοκρίνονται πριν τυπωθούν μην είναι ανήθικα στο περιεχόμενο και πολύ λευτερόστομα στο ύφος· ούτε ληστρικά, ούτε πορνογραφικά μυθιστορήματα. Σ’ όλα τους τα μουσεία ζωγραφικής δε θα βρεις ένα «γυμνό».

Ανήθικη λοιπόν είναι αυτή η κοινωνία ή μέχρι σχολαστικισμού πουριτανική;


2. 10. 1934 Ελεύθερος Άνθρωπος

Γιουρούσια και γιόμες

 Γιουρούσια και γιόμες


Φαίνεται ότι ο πρωθυπουργός διανύει περίοδο μεγάλης απελπισίας. Το χτεσινό του διάγγελμα μου θύμισε έντονα τον συνηθισμένο τρόπο με τον οποίο παίζουν στο τελευταίο δεκάλεπτο ενός ποδοσφαιρικού αγώνα οι ομάδες που χάνουν: δίχως καθαρό μυαλό και συγκεκριμένο πλάνο, αρχίζουν τα "γιουρούσια" και τις "γιόμες", παναπεί σέντρες στα κουτουρού κι όποιον πάρει ο χάρος.

Κατ' αρχάς, ο πρωθυπουργός επιχείρησε να πείσει τους ανεξάρτητους -λέμε τώρα- βουλευτές για την ανάγκη να εκλεγεί πρόεδρος δημοκρατίας από την παρούσα βουλή. Και ποιό ήταν το βασικό του "επιχείρημα"; Η ανασύνθεση της κυβέρνησης, με συμμετοχή βουλευτών εκτός των δυο κυβερνητικών κομμάτων, με κριτήριο τον φιλοευρωπαϊκό τους προσανατολισμό! Με απλά λόγια, ο πρωθυπουργός προσπάθησε να εξαγοράσει ψήφους όχι με λεφτά αλλά με υπουργικές καρέκλες.

Επίσης, ο πρωθυπουργός δεν παρέλειψε να διατυμπανίσει το γνωστό -κατασκευασμένο από τις εταιρείες δημοσκοπήσεων- παραμύθι, πως τάχα "ο ελληνικός λαός δεν θέλει να γίνουν πρόωρες εκλογές". Μόνο που δεν μας εξήγησε για ποιον λόγο ο ελληνικός λαός -υποτίθεται πως- δεν θέλει αυτές τις εκλογές. Για να αφήσει την κυβέρνηση απερίσπαστη να ολοκληρώσει το έργο της; Παναπεί, να ολοκληρώσει τις απολύσεις στον δημόσιο τομέα, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας μέσω ΤΑΙΠΕΔ (και όχι μόνο), το περαιτέρω πετσόκομμα των συντάξεων, την κατεδάφιση του ασφαλιστικού με κόψιμο του συνταξιοδοτικού δικαιώματος σε όσους δεν έχουν 6.000 ένσημα και όλα αυτά τα ωραία που ζούμε την τελευταία πενταετία; Δηλαδή, όλα αυτά συνιστούν σοβαρό λόγο να μη θέλει κάποιος εκλογές; Σε σοβαρή εκτίμηση έχει ο πρωθυπουργός την νοητική ικανότητα των πολιτών τής χώρας που κυβερνάει.

Το δεύτερο επιχείρημα του πρωθυπουργού κατά των πρόωρων εκλογών ήταν η ανάγκη "να συνεχιστούν και να ολοκληρωθούν οι διαπραγματεύσεις με την τρόικα". Αφού γελάσουμε από καρδιάς με την φράση "διαπραγματεύσεις με την τρόικα", ας αναρωτηθούμε γιατί η κυβέρνηση βιάστηκε να κινήσει τις διαδικασίες για εκλογή προέδρου ενώ αυτές οι "διαπραγματεύσεις" -υποτίθεται πως- βρίσκονται σε εξέλιξη. Γιατί δεν περιμέναμε μέχρι τέλος Φλεβάρη να πέσουν οι υπογραφές και μετά να αρχίσει το πανηγυράκι με τον πρόεδρο;

Μπορεί να ακούγομαι ως συνωμοσιολόγος αλλά νομίζω πως η βιασύνη για εκλογή προέδρου συνιστά την καλύτερη απόδειξη ότι ο Σαμαράς είναι σίγουρος πως έχει χαμένο το παιχνίδι. Όπως έχω ξαναπεί, το πλάνο είναι απλό: παίρνουμε δυο μήνες παράταση και στέλνουμε το μνημόνιο ως τις 28 Φεβρουαρίου 2015, πάμε τέλη Ιανουαρίου σε εκλογές που τις χάνουμε και αφήνουμε στον ΣυΡιζΑ την ευθύνη για τις υπογραφές στο "πρόγραμμα επιτήρησης" (όπως ευσχήμως θα λέγονται από δω και πέρα τα μνημόνια). Κι επειδή ο ΣυΡιζΑ δεν υπάρχει περίπτωση να μην υπογράψει, βγαίνουμε από πάνω με το καλημέρα, "αποδεικνύουμε" ότι οι επιλογές μας ήσαν σωστές και συγκρατούμε (όσο αυτό είναι δυνατόν) τις εσωκομματικές τριβές (ενδεχομένως δε και τις πιέσεις για αλλαγή ηγεσίας στο κόμμα).

Ένα άλλο επιχείρημα που χρησιμοποίησε ο πρωθυπουργός κατά των πρόωρων εκλογών, ήταν και η πολυθρύλητη "συνταγματική αναθεώρηση". Ας αφήσουμε, προσωρινά, στην άκρη το ότι είναι τουλάχιστον φαιδρό να ακούς να μιλάει για συνταγματική αναθεώρηση ένας πρωθυπουργός, ο οποίος επί δυόμισυ χρόνια δεν έχασε ευκαιρία να μας δείξει πόσο χεσμένο έχει το σύνταγμα. Και μόνο το γεγονός ότι σ' αυτά τα δυόμισυ χρόνια έχουν εκδοθεί 28 πράξεις νομοθετικού περιεχομένου αρκεί για να πιστοποιήσει του λόγου το αληθές. Για να μη μιλήσουμε για τις αμέτρητες τροπολογίες που μπαίνουν "ουρά" σε άσχετα νομοσχέδια και για να μην αναφερθούμε σε νόμους-σεντόνια του ενός άρθρου, που ψηφίστηκαν με την διαδικασία τού κατεπείγοντος δίχως οι βουλευτές να προλάβουν έστω να ρίξουν μια απλή ματιά.

Γιατί, λοιπόν, τέτοια πρεμούρα με την συνταγματική αναθεώρηση; Όσοι έχουν υπ' όψη τους την οδηγία "Ευρώπη 2020" και το "Ευρωπαϊκό Εξάμηνο", καταλαβαίνουν ότι πρέπει οι "μνημονιακές" υποχρεώσεις να αποκτήσουν συνταγματική νομιμοποίηση σε όλες τις χώρες-μέλη τής Ευρωπαϊκής Ένωσης, ώστε να παραμείνουν αιωνίως στον σβέρκο των λαών τής Ευρώπης. Θέλετε παράδειγμα; Στους όρους του μνημονίου υπάρχει η υποχρέωση λήψης "ισοδύναμων μέτρων" σε περίπτωση αστοχίας στην εκτέλεση του προϋπολογισμού (ο οποίος, μη ξεχνάμε, είναι πλέον εγκεκριμμένος από την Κομμισσιόν). Από δω και πέρα, αυτή η υποχρέωση (δηλαδή, η μη δημιουργία νέων ελλειμμάτων) θα πρέπει να είναι νομοθετικά κατοχυρωμένη, ώστε καμμιά κυβέρνηση να μη μπορεί να την αθετήσει. Και ποιά καλύτερη νομιμοποίηση μπορείτε να σκεφτείτε από το να μπει στο σύνταγμα;

Είπε ακόμη ο πρωθυπουργός ότι "πρέπει να τελειώνουμε με την περίοδο της αβεβαιότητας". Ας παραβλέψουμε την ασάφεια του συγκεκριμένου αφορισμού, ο οποίος δεν εξηγεί περί ποιας αβεβαιότητας μιλάμε (για το ποιος θα πάρει το πρωτάθλημα, ας πούμε;) κι ας επιστρέψουμε το μπαλλάκι σ' εκείνον που το πέταξε: σε ποιά δημοκρατία και από πότε οι εκλογές αποτελούν παράγοντα αβεβαιότητας; Τέτοιον τρόμο για τις εκλογές πια; Εκτός αν οι εκλογές έπαψαν πλέον να αποτελούν την "πεμπτουσία τής δημοκρατίας" (δικά τους λόγια είναι αυτά, όχι δικά μας) και δεν το πήραμε χαμπάρι.


Τελικά, το διάγγελμα του πρωθυπουργού ήταν όντως μια απελπισμένη προσπάθεια να σώσει έναν χαμένο αγώνα. Μόνο που με "γιουρούσια" και "γιόμες" δύσκολα γυρίζει ένα χαμένο παιχνίδι. Θα μου πείτε ότι το έκανε η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στον τελικό με την Μπάγερν αλλά θα σας απαντήσω ότι ο Σαμαράς δεν είναι Φέργκιουσον...

Συμπλεύσεις με πυξίδα την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων

Συμπλεύσεις με πυξίδα την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων

Τις πρώτες τροχιοδεικτικές βολές για τα αντιλαϊκά μέτρα και για το μείγμα πολιτικής που θα εφαρμοστεί στην «επόμενη μέρα» εκτοξεύουν, το ένα μετά το άλλο, τα αστικά επιτελεία. Ταυτόχρονα και παράλληλα, τα κόμματα της διαχείρισης, ολοένα και περισσότερο, κατεβάζουν τον πήχη των προσδοκιών σχετικά με την όποια ανάκτηση των τεράστιων απωλειών που είχαν τα λαϊκά στρώματα από τη φάση της καπιταλιστικής κρίσης. Η όποια ανάκαμψη, θα είναι εξαιρετικά εύθραυστη, ο πυρήνας των «έκτακτων» μέτρων θα παραμένει σε ισχύ, ως μόνιμη παρακαταθήκη στην ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, ενώ και το όποιο μείγμα πολιτικής, θα είναι προσαρμοσμένο στους κανόνες των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών, των αναγκών αποπληρωμής του χρέους και αντιμετώπισης των «ελλειμμάτων», στα μνημόνια διαρκείας που επιβάλλονται στο πλαίσιο της ΕΕ.
Στο εσωτερικό μέτωπο, η συγκυβέρνηση, από τη μια πλευρά, και ο ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη, επιχειρούν να στήσουν σειρά από κάλπικα διλήμματα, σε μια διαπάλη που εξελίσσεται κάτω από τις ανάγκες και τις απαιτήσεις του κεφαλαίου, των «αγορών» και της ΕΕ, στους οποίους και παραδίδουν αλλεπάλληλα διαπιστευτήρια, αποκρύβοντας το κύριο ζήτημα στη σημερινή πραγματικότητα της ζωής του λαού, ότι δηλαδή με την πολιτική τους τη θυσιάζουν για να ενισχύεται το κεφάλαιο.
«Σέβομαι τις διαφορετικές απόψεις (...) Φυσικά έχουμε τις προτιμήσεις μας και αυτές είναι η ακεραιότητα της Ευρωζώνης και οι ισχυρές μεταρρυθμίσεις», δήλωσε, την περασμένη βδομάδα, στο πλαίσιο συνέντευξης Τύπου που παρέθεσε στην Αθήνα, ο επίτροπος Οικονομικών Υποθέσεων της ΕΕ, Π. Μοσκοβισί, προσθέτοντας ότι «δεν είναι εύλογο να λέει κάποιος ότι ένα μεγάλο χρέος δεν μπορεί να αποπληρωθεί. Αυτό είναι χρεοκοπία»... Προαναγγέλλοντας τα επόμενα βήματα της αντιλαϊκής επίθεσης αναφέρθηκε τόσο στα μέτρα κάλυψης του «δημοσιονομικού κενού» όσο και στις μεταρρυθμίσεις στην «αγορά εργασίας», καθώς επίσης και στη «βελτίωση», όπως είπε, της ρύθμισης για την τμηματική εξόφληση των ληξιπρόθεσμων οφειλών προς την εφορία μέχρι και σε 100 δόσεις. Με αυτόν τον τρόπο, ο κοιναγορίτης Επίτροπος υπενθύμισε το δικαίωμα της ΕΕ, τους υπάρχοντες κανονισμούς στη συνδιαμόρφωση, προληπτική εποπτεία και έλεγχο των κρατικών προϋπολογισμών, ακόμη και στη «λεπτομέρειά» τους, όπως για τον αριθμό των δόσεων για τα δυσβάστακτα χαράτσια προς την Εφορία. Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την πλευρά του, σφύριζε αδιάφορα για το κύριο, ανακαλύπτοντας αίφνης «παρεμβάσεις» στο πολιτικό σκηνικό, «ξεχνώντας» (άλλωστε αυτό το κάνει σκόπιμα για να θολώνει τα νερά στους εργαζόμενους ως προς την ταξικότητα και της οικονομίας και της πολιτικής και ότι αυτή που ασκείται από τις κυβερνήσεις διαχείρισης του σημερινού συστήματος είναι αντιλαϊκή) τη σύνδεση της πολιτικής με την οικονομία, όπου το «πάνω χέρι» έχουν τα μονοπώλια και οι ισχυροί επιχειρηματικοί όμιλοι. Καθώς τα παραπάνω συνδυάζονται με την ολοκλήρωση της τρέχουσας αντιλαϊκής αξιολόγησης, είναι φανερό ότι ο κρατικός προϋπολογισμός για το 2015 θα συνοδευτεί και με πρόσθετα αντιλαϊκά μέτρα, ανεξάρτητα από την όποια κυβερνητική διαχείριση εντός των τειχών της ΕΕ και του κεφαλαίου. Ο Π. Μοσκοβισί «υπενθύμισε» τα αυτονόητα, ότι ήρθε στην Ελλάδα ως επίτροπος της ΕΕ και όχι με την... ιδιότητα του «σοσιαλιστή» και μέλους του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος, όπου και ανήκει.
Ζητούμενο οι κερδοφόρες επενδύσεις
Η τόνωση των επενδύσεων στην ΕΕ, η δέσμευση για τις διαρθρωτικές αλλαγές και η δημοσιονομική υπευθυνότητα είναι οι τρεις κύριοι πυλώνες της αντιλαϊκής πολιτικής που σχεδιάζεται για το 2015, σύμφωνα με την «ετήσια επισκόπηση ανάπτυξης» που εγκρίθηκε από την Κομισιόν, στο πλαίσιο της διαδικασίας του «ευρωπαϊκού εξαμήνου», των ενισχυμένων μέτρων δημοσιονομικής εποπτείας, που ισχύουν για όλα ανεξαιρέτως τα κράτη - μέλη. Την ίδια ώρα, συνεχίζουν να χαρακτηρίζουν την καπιταλιστική οικονομική κρίση ως κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος και του κρατικού χρέους, συγκαλύπτοντας το χαρακτήρα της με ζητήματα τα οποία αποτελούν φαινόμενα για τις καπιταλιστικές οικονομίες που διαπλέκονται με την κρίση δυσκολεύοντας τη διαχείρισή της. Σε αυτό το πλαίσιο, το λεγόμενο «πακέτο Γιούνκερ» δεν αφορά μόνο τα προς μοιρασιά κεφάλαια (εκτιμώμενου ύψους 315 δισ. ευρώ στη 3ετία 2015 - 2017) αλλά και την κλιμάκωση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων που αποτελούν προϋπόθεση για την προσέλκυση των «επενδυτών».
Σύμφωνα με τις πρόσφατες οικονομικές προβλέψεις της Κομισιόν και ενώ το ΑΕΠ και η ιδιωτική κατανάλωση στην ΕΕ βρίσκονταν στο β' τρίμηνο του 2014 στα επίπεδα του 2007, οι συνολικές επενδύσεις ήταν περίπου 15% κάτω από τα επίπεδα του 2007. Σε απόλυτα μεγέθη, η πτώση των νέων επενδύσεων στην ΕΕ φτάνει στα 430 δισ. ευρώ, ενώ σύμφωνα με την Κομισιόν 5 κράτη - μέλη της ΕΕ (Γαλλία, Βρετανία, Ελλάδα, Ιταλία και Ισπανία) καλύπτουν το 75% της μείωσης, είτε λόγω μεγέθους της οικονομίας τους είτε της τεράστιας υποχώρησης των επενδύσεων ή και με συνδυασμό των δυο παραγόντων. Χαρακτηριστικές είναι οι πρόσφατες δηλώσεις του προέδρου της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων (ΕτΕΠ, επενδυτικού βραχίονα της ΕΕ), Β. Χόγερ: «Ενώ διαθέτουμε άφθονη ρευστότητα στην Ευρώπη, δεν έχουμε αρκετές επενδύσεις. Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια κρίση εμπιστοσύνης και, ως εκ τούτου, το στοίχημα είναι να επανασυνδεθούν οι ιδιωτικές επενδύσεις με ελκυστικά έργα».
Επομένως, το «πρόβλημα» δεν είναι η ανεπάρκεια κεφαλαίων αλλά, αντίστροφα, τα υπερσυσωρευμένα κεφάλαια, που σήμερα λιμνάζουν και αδυνατούν να βρουν κερδοφόρα διέξοδο στο πεδίο της παραγωγής. Σε αυτό το σημείο, αποφασιστικό παράγοντα για την προσέλκυση επενδύσεων αποτελούν οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, για μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, απελευθέρωση τομέων οικονομίας, ιδιωτικοποιήσεις, η κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής με αλλεπάλληλα νέα μέτρα και διαρκή μνημόνια. Μόνο που αυτά τα μέτρα, ενώ αυξάνουν το ποσοστό κέρδους τους, δυσκολεύουν την αύξηση της ζήτησης. Βεβαίως τους ανησυχεί η στασιμότητα στην οικονομία της Ευρωζώνης. Είναι μια αντίφαση του καπιταλισμού αξεπέραστη, ενώ φαίνεται πως η καταστροφή κεφαλαίου δεν έχει φτάσει ακόμη στο επίπεδο που να επιτρέψει μεγάλες επενδύσεις. Αλλωστε και η ΕΚΤ δανείζει τις τράπεζες των κρατών - μελών της ΕΕ με φτηνό χρήμα αλλά οι τράπεζες ελάχιστα ανταποκρίνονται, αφού και οι ίδιες δεν έχουν ζήτηση δανεισμού από τα μονοπώλια στην παραγωγή.
Σε αυτό το πλαίσιο, το «επενδυτικό πακέτο» της ΕΕ δίνει την προτεραιότητα στην «άρση των φραγμών που εξακολουθούν να υπάρχουν σε όλους τους βασικούς τομείς υποδομών, όπως η Ενέργεια, οι τηλεπικοινωνίες, τα ψηφιακά μέσα και οι μεταφορές, καθώς και των φραγμών στις αγορές προϊόντων και υπηρεσιών».
Αντιλαϊκά μέτρα με φόντο τις αναδιαρθρώσεις
Την κλιμάκωση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων σε συνδυασμό με πρόσθετα αντιλαϊκά μέτρα δημοσιονομικού χαρακτήρα «προτείνει» και η Τράπεζα της Ελλάδας (ΤτΕ), ο διοικητής της οποίας, Γ. Στουρνάρας, παρέδωσε στη Βουλή την «Ενδιάμεση έκθεση για τη νομισματική πολιτική». Ανάγλυφα προκύπτουν οι ταυτίσεις, οι ομοιότητες και οι εξειδικεύσεις για την Ελλάδα τόσο με τις «υποδείξεις» της Κομισιόν και του επιτρόπου Οικονομικών Υποθέσεων, Π. Μοσκοβισί, όσο και με αυτές των άλλων ιμπεριαλιστικών οργανισμών. Σε αυτό το πλαίσιο, η ΤτΕ βάζει ως επιτακτική ανάγκη την εφαρμογή των πάγιων αξιώσεων του κεφαλαίου, που αφορούν τις σαρωτικές ανατροπές στην εργασία και στο ασφαλιστικό σύστημα, τις «απελευθερώσεις» κλάδων και τομέων της οικονομίας, τη συνέχιση της «δημοσιονομικής προσπάθειας», με στόχο, όπως αναφέρει, την οικονομική ανάκαμψη. Παράλληλα, το προεδρείο των Ευρωπαίων βιομηχάνων της BUSINESSEUROPE, μαζί και ο ΣΕΒ, σε συνδυασμό με το «πακέτο Γιούνκερ», έχουν καταθέσει «πρόταση» για νέες φοροελαφρύνσεις, προκειμένου «να ενθαρρυνθούν η καινοτομία, η νέα επιχειρηματικότητα και η ανάληψη επιχειρηματικού ρίσκου», ενώ σε κάθε περίπτωση χαρακτηρίζουν το επενδυτικό πακέτο ως μια «καλή αρχή».
Κάθε άλλο παρά τυχαία, τα κόμματα της αστικής διαχείρισης, με πρώτο και καλύτερο το ΣΥΡΙΖΑ, προσαρμόζουν την πολιτική και τα προγράμματά τους. Ολοένα και περισσότερο επιχειρούν να «κόψουν το βήχα» σε κάθε αποκατάσταση του λαϊκού εισοδήματος και των δικαιωμάτων, ούτε καν στα επίπεδα που διαμορφώθηκαν ακόμη και μετά την εφαρμογή του πρώτου μνημονίου.
Σύμφωνα με την έκθεση από την ΤτΕ, η λεγόμενη «βιωσιμότητα» των ασφαλιστικών ταμείων έχει ως προϋπόθεση «να επανεξεταστεί το καθεστώς των ποικίλων εξαιρέσεων από τις γενικές διατάξεις», σε μια εξέλιξη που σημαίνει την παραπέρα αύξηση των ηλικιακών ορίων συνταξιοδότησης. Αντίστοιχο μείγμα πολιτικής προτείνεται και για την παραπέρα διόγκωση των αντιλαϊκών φόρων, μέσω «επανεξέτασης των εξαιρέσεων από τις γενικές διατάξεις άμεσης και έμμεσης φορολογίας, οι οποίες δε δικαιολογούνται με κριτήρια κοινωνικά ή αναπτυξιακά». Με το συγκεκριμένο υποδεικνύουν αντιλαϊκά μέτρα, όπως η διόγκωση του «χαμηλού» συντελεστή ΦΠΑ που ισχύει σήμερα σε ειδικές κατηγορίες εμπορευμάτων μαζικής κατανάλωσης στα νησιά του Αιγαίου κ.ά. Την ίδια ώρα, στο πνεύμα των απαιτήσεων των μονοπωλίων για παραπέρα μείωση των φορολογικών συντελεστών στα κέρδη των ομίλων και τα υψηλά εισοδήματα, σύμφωνα με την ΤτΕ, μέτρα όπως τα παραπάνω θα «επιτρέψουν τη σταδιακή μείωση των συντελεστών φορολογίας εισοδήματος φυσικών και νομικών προσώπων, προκειμένου να τονωθεί η οικονομική δραστηριότητα». Ουσιαστικά πασχίζουν για φοροαπαλλαγές στο κεφάλαιο.

Η ενίσχυση του ΚΚΕ είναι ζήτημα ζωής για το λαό

Η ενίσχυση του ΚΚΕ είναι ζήτημα ζωής για το λαό

Δίνουν και παίρνουν τα διλήμματα σε βάρος του λαού που επεξεργάζονται τα αστικά επιτελεία, ενόψει της πιθανότητας εκλογών, τα οποία «πλασάρουν» καθημερινά, από τη μία, η κυβέρνηση, από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ, οξύνοντας το διπολισμό και κορυφώνοντας τις διεργασίες για την αναμόρφωση του αστικού πολιτικού σκηνικού.

Προκύπτουν, λοιπόν, αμείλικτα τα ερωτήματα. Είναι αυτά τα διλήμματα πραγματικά; Με ποια κριτήρια θα σταθεί και τι είναι αυτό το οποίο πρέπει να επιδιώξει ο εργαζόμενος, ο άνθρωπος του μόχθου της πόλης και της υπαίθρου, είτε εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας, είτε μπροστά στην κάλπη;
Απέναντι σε αυτά τα ερωτήματα, το ΚΚΕ δίνει την απάντηση: Απαιτείται λαϊκή παρέμβαση τώρα. Δεν πρέπει να χαθεί άλλος πολύτιμος χρόνος, που είναι αναγκαίος για να ανασυνταχθεί το κίνημα, στην κατεύθυνση όχι απλά και μόνο ο λαός να σώσει ό,τι μπορεί, αλλά και να έχει κατακτήσεις, να ξανακερδίσει δικαιώματα που του ανήκουν, να ανατρέψει συνολικά την αντιλαϊκή πολιτική και όσους υπηρετούν την τάξη που βρίσκεται στην εξουσία και που έχει όλη την ευθύνη για το χάλι που βρίσκεται ο λαός σήμερα. Να επιβάλει, δηλαδή, ριζικές αλλαγές προς όφελός του, για την ικανοποίηση των σύγχρονων μεγάλων κοινωνικών αναγκών.
Η «επόμενη μέρα»

Η πείρα είναι πια πολύ πλούσια. Είτε με Πρόεδρο της Δημοκρατίας είτε με άλλη κυβέρνηση που θα προκύψει από τις ενδεχόμενες εκλογές, η «επόμενη μέρα» για τους εργαζόμενους, συνολικά το λαό, είναι δεδομένη.
Θα είναι εδώ και θα συνεχίζουν να τον ματώνουν η Ευρωπαϊκή Ενωση και τα «μνημόνια διαρκείας», οι εφαρμοστικοί νόμοι, τα παλιά και νέα αντιλαϊκά μέτρα.
Θα είναι εδώ το δυσβάσταχτο χρέος, το οποίο αναγνωρίζουν όχι μόνο η κυβέρνηση, αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ, καλώντας το λαό να πληρώσει για ένα χρέος που δεν ευθύνεται.
Θα είναι εδώ η ανεργία, η εξαθλίωση. Το κομμένο ρεύμα και τα συσσίτια. Οι μισθοί και οι συντάξεις ελεημοσύνης. Η αγωνία για να πληρωθεί το ρεύμα και το νερό.
Θα είναι εδώ οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί για τους δρόμους του πετρελαίου και του φυσικού αερίου, απειλώντας με πολεμική ανάφλεξη τους λαούς.
Ομως, το κυριότερο, θα είναι εδώ το κεφάλαιο, τα μονοπώλια και η εξουσία τους. Που θα αξιώνουν και στη φάση της καπιταλιστικής ανάκαμψης να πληρώσει ακόμα περισσότερα από όσα πλήρωσε ο λαός για την κρίση τους.
Να μετρήσει ο κάθε εργαζόμενος, άνεργος, συνταξιούχος: Αποτράπηκαν τα αντιλαϊκά μέτρα, ανακόπηκε η βάρβαρη πολιτική που τους έχει τσακίσει τη ζωή, με την εναλλαγή των κυβερνήσεων που αναγνωρίζουν την εξουσία του κεφαλαίου και την ανάκαμψη των κερδών του, που αποδέχονται τις αλυσίδες της Ευρωπαϊκής Ενωσης; Που πίνουν νερό στο όνομα της Ευρωπαϊκής Ενωσης; Ποτέ και πουθενά, όπως και να αυτοαποκαλούνταν αυτές οι κυβερνήσεις.
Τα κόμματα της συγκυβέρνησης και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν διαλέξει θέση
Η ΝΔ έχει δώσει εξετάσεις. Το κεφάλαιο αναγνωρίζει στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ τους πολιτικούς του υπαλλήλους. Οι συστάσεις τους είναι τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα και τα βάσανα που έχουν φορτώσει στο λαό, εδώ και δεκαετίες με χαρακτηριστική τη δίχρονη συγκυβέρνησή τους.
Τις δικές του εξετάσεις απέναντι στο κεφάλαιο φροντίζει να δίνει καθημερινά και ο ΣΥΡΙΖΑ για να γίνει «χαλίφης στη θέση του χαλίφη». Καταθέτει τα διαπιστευτήριά του στα επιτελεία του κεφαλαίου ανά τον κόσμο, δείχνοντας ότι είναι άξιος διαχειριστής της εξουσίας του και ικανότερος να εγκλωβίζει τη συνείδηση των εργαζομένων. Από το Τέξας μέχρι την ευρωπαϊκή λέσχη Μπίλντερμπεργκ στη λίμνη Κόμο της Ιταλίας, από τον Ντράγκι μέχρι τον Ασμουνσεν, από τον ΣΕΒ μέχρι την Ενωση Ελλήνων Επιχειρηματιών και το «Σίτι» του Λονδίνου, κατάφερε όχι απλά να έχει τους ίδιους συνομιλητές με τη ΝΔ, αλλά και να ανταλλάσσει γνώμες για το πώς θα υπηρετήσει το σύστημα στην Ελλάδα και με το κεφάλαιο χορτάτο και το λαό στη γωνία.
Αλλωστε, τι καλύτερο αποδεικτικό στοιχείο υπάρχει για την ικανότητα του ΣΥΡΙΖΑ, όταν, παρά τη μεγάλη εκλογική του δύναμη, εδώ και δύο χρόνια, με τη στάση του στο κίνημα, κάνει ό,τι μπορεί για να υπονομεύει κάθε προσπάθεια στην κατεύθυνση της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος, όταν θέλει το εργατικό - λαϊκό κίνημα κομπάρσο στο στόχο της ανάδειξής του σε κυβέρνηση;
Τελευταία παραδείγματα η στάση των δυνάμεών του στο πανελλαδικό συλλαλητήριο την 1η Νοέμβρη, την υπονομευτική του τακτική, όπου μπορούσε, απέναντι στην πανεργατική απεργία κ.α.
Χρειάζεται ισχυρό ΚΚΕ
Να υπολογίσουν οι εργαζόμενοι: Υπάρχει άλλη δύναμη, πιο γερό στήριγμα από το ΚΚΕ, το Κόμμα που 96 χρόνια τώρα αταλάντευτα και χωρίς να τα διπλώσει ούτε μία στιγμή, με όποια τυχόν λάθη και παραλείψεις, βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της ταξικής πάλης, οργανωτής των αγώνων του λαού, που δεν υπάρχει κατάκτηση μικρή ή μεγάλη που γνώρισε η εργατική τάξη, συνολικά ο λαός, η οποία να μη φέρει ανάγλυφη τη σφραγίδα του;
Είναι ζήτημα ζωής για τους εργαζόμενους, η συσπείρωση με το ΚΚΕ, η αποφασιστική ενίσχυσή του και με την ψήφο, γιατί είναι η δύναμη ελπίδας, προοπτικής για όλο το λαό.
Γιατί μόνο το ΚΚΕ θα σταθεί απέναντι σε όλες τις κυβερνήσεις που δεν εγγυώνται την ανάκτηση των τεράστιων απωλειών για το εισόδημα και τη ζωή του λαού, αλλά, αντίθετα, κινούνται στον ίδιο αντιλαϊκό δρόμο του κεφαλαίου και της ΕΕ.
Θα πρωταγωνιστήσει μέσα και έξω από τη Βουλή, για να συγκροτηθεί το εργατικό - λαϊκό κίνημα σε μαχητική εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση απέναντι στο κεφάλαιο, στην ΕΕ, στην εξουσία τους.
Γιατί αγωνίζεται για το δίκιο των εργατοϋπαλλήλων, τα δικαιώματα των νέων, των αυτοαπασχολούμενων, των φτωχών αγροτών, για να οργανωθεί η λαϊκή αλληλεγγύη.
Παλεύει, για να απομονωθεί και να ηττηθεί η φασιστική ιδεολογία και η ναζιστική δράση των σημερινών απογόνων της ιδεολογίας του μίσους.
Το ΚΚΕ είναι δύναμη συνέπειας και σταθερότητας, γιατί παλεύει ενάντια στη συμμετοχή της Ελλάδας σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους. Υπερασπίζεται τα κυριαρχικά δικαιώματα του λαού μας, ενάντια στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Είναι το κόμμα που σταθερά φωνάζει, καμιά συμμετοχή Ελληνα στρατιώτη και αξιωματικού σε αποστολές εκτός συνόρων.
Το ΚΚΕ είναι δύναμη ελπίδας για να αναγεννηθεί το εργατικό - λαϊκό κίνημα, να συγκροτηθεί και να δυναμώσει η κοινωνική λαϊκή συμμαχία, για να ανοίξουμε το δρόμο για τη μοναδική φιλολαϊκή διέξοδο, με την εργατική τάξη, το λαό, στο τιμόνι της εξουσίας. Μια τέτοια διακυβέρνηση έχει ανάγκη ο λαός, κυβέρνηση όργανο της εργατικής - λαϊκής εξουσίας, και σ' αυτήν το ΚΚΕ θα δώσει το αποφασιστικό του «παρών».

Το χρονικό του «Go back»

Το χρονικό του «Go back»



24 Δεκέμβρη 1944. Την ώρα που οι Αγγλοι ιμπεριαλιστές αιματοκυλούσαν τον αγωνιζόμενο λαό της Αθήνας, από τα νησιά μονάχα στη Λέσβο βρίσκονταν ακόμα οι Αρχές της ΕΑΜικής εξουσίας, με τους νέους λαογέννητους θεσμούς της Λαϊκής Αυτοδιοίκησης, της Λαϊκής Δικαιοσύνης και της Εθνικής Πολιτοφυλακής, με τον ΕΛΑΣ και με το 85% του πληθυσμού της οργανωμένο στις ΕΑΜικές Οργανώσεις.
Παραμονή Χριστουγέννων του '44, πριν ακόμα ξημερώσει, ο πολιτοφύλακας που ήταν σκοπός στην προκυμαία, ειδοποίησε την υπηρεσία του, πως ήρθαν στο λιμάνι αγγλικά πολεμικά και μεταγωγικά καράβια. Ηταν τρία πολεμικά και τρία μεταγωγικά, μ' επικεφαλής το αγγλικό καταδρομικό «Σείριος». Μετέφεραν ινδικά στρατεύματα - «μαύρους» τους αποκαλούσε ο λαός - και διοικητής τους ήταν ο Αγγλος Ταξίαρχος Τόρνμπουλ. Ο Στρατιωτικός Διοικητής Νήσων Αιγαίου Χρ. Τσιγάντες ειδοποίησε το φρουραρχείο πως στις 8.10 πρέπει να είναι στο ξενοδοχείο «Αιγαίο» η ΝΕ του ΕΑΜ, ο Διοικητής του ΕΛΑΣ, ο Διοικητής της Εθνικής Πολιτοφυλακής και ο φρούραρχος Μυτιλήνης, για να συζητήσουν με τον Αγγλο Ταξίαρχο Τόρνμπουλ και το Συνταγματάρχη Τσιγάντες. Ο ΕΛΑΣ, όπως ήταν φυσικό, έδωσε αμέσως σύνθημα επιφυλακής κι άρχισε να παίρνει σειρά μέτρων.
Καθοριστικό ρόλο στην έγκαιρη ειδοποίηση και λαϊκή κινητοποίηση του κόσμου έπαιξε ο Παναγιώτης Γώγος, Γραμματέας Περιοχής Αιγαίου του ΚΚΕ, που είχε σταλεί από την ΚΕ στη Μυτιλήνη μετά την απελευθέρωση. Οπως καταγράφει σε μαρτυρία του ο Παναγιώτης Κεμερλής, Γραμματέας Περιοχής του ΑΚΕ, με τον οποίο είχαν συναντηθεί νωρίς το πρωί της ίδιας μέρας, για να κάνουν περιοδεία στο νησί, την ώρα που συναντήθηκαν στην προκυμαία ο Γώγος είδε τα εγγλέζικα καράβια. Από εκεί έφυγε τρέχοντας για το συνοικισμό, σ' ένα μικρό κτίριο που χρησιμοποιούσαν τότε για λέσχη της ΕΠΟΝ. Αρπαξε ένα χωνί στα χέρια και με βροντώδη φωνή άρχισε το κάλεσμά του στο λαό. Τα παράθυρα και οι πόρτες των σπιτιών άνοιγαν. Αντρες και γυναίκες πρόβαιναν, σχημάτιζαν μεγάλες ομάδες, για να χωθούν από κάθε κατεύθυνση στους δρόμους που οδηγούσαν προς το λιμάνι. Αρχισε το μεγάλο ξεσήκωμα του λαού.

Αμεσα ειδοποιήθηκε ο Γραμματέας του ΕΑΜ και πληροφορήθηκε την κατάσταση. Αφού ειδοποίησε σχετικά τα μέλη της ΝΕ, παράγγειλε να μεταδοθεί το σύνθημα με όλα τα μέσα, για μια γενική κινητοποίηση του λαού.
Τα χωνιά γυρίζουν στις γειτονιές και ειδοποιούν τον κόσμο. «Οι δολοφόνοι του γενναίου λαού της Αθήνας και του Πειραιά, ο Παπανδρέου και ο Σκόμπι, θέλουν να ματοκυλίσουν και το ηρωικό νησί μας, θέλουν να φέρουν μια μαύρη τρομοκρατία για να μας υποδουλώσουν. Εξι πλοία με αραπάδες βρίσκονται στο λιμάνι της Μυτιλήνης. Νιάτα και λαέ! Εμπρός, όλοι άντρες, γυναίκες και παιδιά να ζητήσουμε να φύγουν απ' το νησί μας οι μαύροι. Θάνατος στο φασισμό - Λευτεριά στο λαό!».
Ολοι όσοι βρίσκονταν στην προκυμαία τριγυρνούσαν ανήσυχοι κι όλοι αναρωτιόντουσαν για το τι έμελλε να γίνει. Θα βγουν; Είναι περαστικοί; Τι ζητούν από μας; Οσο ψήλωνε η μέρα, πύκνωνε κι ο κόσμος. Οσα μαγαζιά είχαν ανοίξει έκλεισαν. Η απεργιακή επιτροπή, που, από καιρό, βρισκόταν σ' επιφυλακή κήρυξε γενική απεργία σ' όλο το νησί. Οι ΕΛΑΣίτες και η Πολιτοφυλακή βρίσκονταν στις θέσεις τους. Κι ο κόσμος όλο και κατέβαινε.
Η επιτροπή που πήγε στη συνάντηση στο ξενοδοχείο «Αιγαίο» - τα σημερινά γραφεία του Κομμουνιστικού Κόμματος στη Μυτιλήνη - βρήκε εκεί μόνο το Συνταγματάρχη Τσιγάντε, που τους ανακοίνωσε ότι ήρθαν ινδικά στρατεύματα για να βγουν στο νησί. Τους διαβεβαίωνε όμως πως το καθεστώς της Μυτιλήνης δεν πρόκειται ν' αλλάξει, γι' αυτό ο κόσμος δεν πρέπει να ανησυχεί. Η Επιτροπή αντέδρασε λέγοντας πως τα ινδικά στρατεύματα δεν έχουν θέση στη Μυτιλήνη και τυχόν απόβαση θα αποτελούσε πρόκληση, όταν στην Αθήνα γίνεται πόλεμος. Ο Τσιγάντε δήλωσε πως δεν έχει παραπέρα εξουσιοδότηση και η επιτροπή ζήτησε να δει και να μιλήσει με τον ίδιο τον Αγγλο ταξίαρχο που ήταν πάνω στο «Σείριος».
Στο μεταξύ, μεγάλα πλήθη λαού έχουν μαζευτεί στην προκυμαία και τους γύρω χώρους, με έκδηλες διαθέσεις να αντιμετωπίσουν με κάθε τρόπο και μέσο κάθε τυχόν προσπάθεια απόβασης. Παράλληλα, ο ΕΛΑΣ έβγαλε ένοπλες περιπολίες, για να κρατήσουν την τάξη, αλλά και να βοηθήσουν το λαό αν γινόταν σύγκρουση.
«Πίσω, δε σας θέλουμε»
Στις εννιά η ώρα από ένα μεταγωγικό άρχισαν να κατεβαίνουν στρατεύματα σε τορπιλάκατο. Με γυλιό στον ώμο και πάνοπλοι. Ετοιμάζονταν να βγουν. Τα χωνιά μπήκαν και πάλι σε ενέργεια. Ετσι μαζεύτηκε πολύς κόσμος. Αξιωματικοί του ναυτικού και ναύτες πολέμησαν να κρατήσουν τον κόσμο στα σύρματα. Το πλήθος έσπασε τη ζώνη κι όλο φώναζαν «πίσω, δε σας θέλουμε». Πολλές γυναίκες έπεσαν απάνω στο αποβατικό σκάφος και φώναζαν «χτυπάτε». Ο κόσμος όλο και κατέβαινε. Οι μπούκες των πολυβόλων είναι γυρισμένες κατά πάνω του. Δε δείλιασε κανένας. Γυναίκες βγάζουν τα τσόκαρα και τα σηκώνουν κατά πάνω στους «μαύρους» που σαστισμένα συμμαζεύονται μέσα στην τορπιλάκατο. Η απόβαση δεν μπορούσε να γίνει εκεί. Η τορπιλάκατος έκανε πίσω κι έβαλε τιμόνι ολοταχώς κατά τα μπλόκια. Ολοι τρέχουν κατά κει.
Ακολούθησε η συνάντηση της Επιτροπής με τον Ταξίαρχο Τόρνμπουλ. Εκεί ζήτησαν, για ακόμα μια φορά, να μη βγουν τα στρατεύματα, η παρουσία τους εκεί, με δεδομένα τα γεγονότα στην Αθήνα, δεν μπορούσε να γίνει δεκτή. Οι προσπάθειες των Αγγλων ιμπεριαλιστών να τους πείσουν ότι έφταναν εκεί «ως φίλοι και σύμμαχοι» έπεφταν στο κενό. Στις αλλεπάλληλες συναντήσεις κι επαφές ο Τόρνμπουλ τόνιζε ότι δεν έπρεπε να εκμεταλλεύονται το χρόνο για να κατεβάζουν κόσμο απ' τα χωριά. Ηταν φανερό πως επεδίωκε να απομονώσει το ΕΑΜ από το λαό... Από την άλλη μεριά, η ΝΕ του ΕΑΜ επεδίωκε να κερδίσει χρόνο που της ήταν πολύτιμος και συνέχιζε να συζητά αναμασώντας κάθε φορά τις διάφορες επιφυλάξεις.
Στο μεταξύ, άρχισε να καταφτάνει απ' τα χωριά ο κόσμος σαν πλημμύρα και ν' απλώνεται σ' όλους τους γύρω από τα μπλόκια χώρους, όπου συναντιότανε μαζί με τους άλλους της πόλης που φύλαγαν εκεί.
Τα χωριά στη μάχη
Τ' απόγευμα καταφτάνουν συνταγμένοι οπλισμένοι οι Μοριανοί. Ενα σωρό άνθρωποι με σκουριασμένες χατζάρες, κασμάδες, τσεκούρια και ξύλα. Και με ψυχή. Ερχονται οι Αγιασώτες, η αγροτιά της Γέρας, οι βασανισμένοι του λεσβιακού κάμπου. Τους καινούριους υποδέχονταν οι παλιοί με «ζήτω». Ολη αυτή τη νύχτα την πέρασε πάνω στην προκυμαία τόσος κόσμος, που έκανε ώρες ποδαρόδρομο μέσα στη λάσπη και το κρύο. Αναβαν φωτιές να ζεσταθούν και τραγουδούσαν το αντάρτικο. Οι Αγιασώτες σκάρωναν σατιρικά τραγούδια, που κυριάρχησαν τις επόμενες μέρες και τραγουδήθηκαν απ' όσους ξεροστάλιαζαν μέσα στο χιονόνερο και το ξεροβόρι στα μπλόκια! Αυτή τη νύχτα σηκώθηκαν οδοφράγματα με πέτρες, βαρέλια αραμπάδες, κάσες και ό,τι άλλο. Κάθε δρόμος και οδόφραγμα. Ο λαός αγρυπνούσε.
Ξημέρωναν τα Χριστούγεννα κι από παντού καταφθάνουν οι αγρότες του νησιού με τσεκούρια, κασμάδες και ντουφέκια. Ο κόσμος δείχνει μεγάλη αποφασιστικότητα. Μέσα στο χιονόνερο υψώνονταν φωνές αγριωπές, για να ακούγονται ως τα καράβια. Κάποιος από το πλήθος σκάρωσε, με τα λίγα εγγλέζικα που ήξερε, το ιστορικό πια σύνθημα «Go back» και το βροντοφώναξε προς τα καράβια. Το άρπαξαν αμέσως οι άλλοι και με μυριόστομες αγριεμένες φωνές το έφεραν στα καράβια...«Go back»... Τι κι αν ο μπάρμπα Τσάλης, προσπαθούσε μάταια να διορθώσει το σύνθημα με τα εγγλέζικα που είχε μάθει όταν δούλευε στα καράβια. «Το σωστό είναι Go away», φώναζε. Ο κόσμος τέτοιες ώρες δεν είχε καιρό για χάσιμο με τα καλούπια του εγγλέζικου συντακτικού. Στη συνείδησή του είχε κιόλας κυριαρχήσει εκείνο το «Go back», που απόμεινε στην Ιστορία της Λεσβιακής Αντίστασης, σα νικητήρια ιαχή κατά του αγγλικού ιμπεριαλισμού.
Ο λαός έμενε σε επιφυλακή. Η «Ελεύθερη Λέσβος» στις 25 Δεκέμβρη κυκλοφόρησε σε δύο έκτακτες εκδόσεις με τα συνθήματα «Ολοι στα μπλόκια» «Να φύγουν οι μαύροι!» «Υπερασπιστείτε τη λευτεριά σας!» Στις 26 Δεκέμβρη γιόρταζε κιόλας τη νίκη, με τα συνθήματα «Go back» «Ισχυρότερο το δίκιο του λαού» και «ο λαός παίρνει δύναμη από τη νίκη του». Η «Αγροτική» στις 27 Δεκέμβρη του '44 φώναζε «ζήτω ο αδάμαστος λεσβιακός λαός!».

Παγίδα για το λαό το δίλημμα «σταθερότητα ή αστάθεια»

Παγίδα για το λαό το δίλημμα «σταθερότητα ή αστάθεια»

Ενα από τα ψευτοδιλήμματα που ρίχνει στην αρένα της πολιτικής αντιπαράθεσης η ΝΔ είναι το «σταθερότητα ή αστάθεια». Το δίλημμα αυτό το απευθύνει στο λαό και τον καλεί να διαλέξει ανάμεσα στη «σταθερότητα», που εκπροσωπεί η ίδια, και στην «αστάθεια», την οποία ταυτίζει με το ενδεχόμενο να κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Τα δυο μέρη του ψευτοδιλήμματος αφορούν τόσο την πολιτική όσο και την οικονομική σταθερότητα - αστάθεια.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την πλευρά του, δεν αισθάνεται την ανάγκη να απορρίψει το δίλημμα ως κάλπικο. Αντίθετα, επειδή δίνει εξετάσεις στο ίδιο ακροατήριο με τη ΝΔ, δηλαδή στο κεφάλαιο μέσα και έξω από την Ελλάδα, το υιοθετεί και προσπαθεί να το αντιστρέψει. Ισχυρίζεται, δηλαδή, ότι η σημερινή συγκυβέρνηση είναι φορέας της «αστάθειας» και ότι ο ίδιος είναι εγγυητής της «σταθερότητας». Χρησιμοποιεί το ίδιο δίλημμα για να απαντήσει στη ΝΔ αλλά στην πραγματικότητα επιδιώκει ό,τι και εκείνη: Από τη μια, να πείσει το κεφάλαιο ότι η «σταθερότητα» είναι για τον ίδιο το παν και, από την άλλη, να πείσει το λαό ότι έξω από αυτήν τη «σταθερότητα» παραμονεύει το χάος.
Πώς, όμως, μεταφράζεται πραγματικά αυτό το δίλημμα για το λαό; Ποιο περιεχόμενο παίρνουν η «σταθερότητα» και η «αστάθεια», αν πάρουμε για κριτήριο τα όσα ζει σήμερα η εργατική - λαϊκή οικογένεια και όσα την περιμένουν, όσο οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα δεν αποφασίζουν με την πάλη τους να καθορίσουν τις εξελίξεις;
Η «σταθερότητα» της ΝΔ...
Στο σημερινό καθεστώς της «σταθερότητας», που υπερασπίζεται η συγκυβέρνηση, περίπου ένας στους δύο είναι άνεργος, αφού η ανεργία άγγιξε στατιστικά το 25,5% το γ' τρίμηνο του 2014. Οι νέοι είναι αυτοί που υποφέρουν περισσότερο από την «αρρώστια» της ανεργίας, που είναι στο DNA του καπιταλισμού: Στις ηλικίες 15 - 24 ετών η ανεργία φτάνει στο 49,5%, ενώ στις νέες γυναίκες φτάνει στο 56,6%!
Για τους «τυχερούς» που έχουν ακόμα δουλειά η «σταθερότητα» τους προσφέρει τα εξής «προνόμια»: Το 21,81% των μισθωτών, δηλαδή 333.918 εργαζόμενοι από τους συνολικά 1.531.179, έχουν μηνιαίο εισόδημα κάτω από 500 ευρώ μεικτά, καθώς απασχολούνται με μερική απασχόληση και εκ περιτροπής εργασία. Συνολικά, συνυπολογίζοντας και τους μισθωτούς με μερική απασχόληση, σχεδόν ένας στους δύο εργαζόμενους το 2014 έχει μηνιαίο εισόδημα κάτω από τα κατώτερα όρια ή γύρω απ' αυτά που όριζε η ΕΓΣΣΕ του 2012, δηλαδή τα 751 ευρώ μεικτά.
Η «σταθερότητα» για τη νέα γενιά, ακόμα και για το τμήμα εκείνο που απασχολείται με κάποιον τρόπο, σημαίνει ότι δε θα πάρει ποτέ σύνταξη, έστω και μικρότερη από αυτή που πήραν οι παππούδες και οι πατεράδες της. Και αν τελικά, στο όνομα της «σταθερότητας», αυξηθούν τα αναγκαία ένσημα από τα 4.500 στα 6.000, τότε, για τους γεννημένους μετά το 1970, πάνω από τους μισούς θα βγουν εκτός σύνταξης, σύμφωνα με στοιχεία του ΚΕΠΕ.
Κρίνοντας τη «σταθερότητα» από τη σκοπιά ενός νέου που αυτή την περίοδο ψάχνει για δουλειά, αυτή μεταφράζεται σε προσφορά 92.000 θέσεων πεντάμηνης απασχόλησης σε προγράμματα «κοινωφελούς εργασίας» και «voucher». Στα πρώτα, οι μηνιαίες αποδοχές είναι 490 ευρώ και 425 ευρώ, για πάνω και κάτω από τα 25 έτη. Στα «voucher» η συνολική αμοιβή είναι 2.300 ευρώ για απόφοιτους ΑΕΙ - ΤΕΙ και 2.000 ευρώ για τους υπόλοιπους. Ποιος νέος με αυτό το εισόδημα θα αποφασίσει να κάνει οικογένεια; Ποιος θα αποφασίσει να αφήσει το σπίτι των γονιών του για να πάει να μείνει μόνος του, να αρχίσει τη ζωή του;
Για όσους στο πλαίσιο της σημερινής σταθερότητας ελπίζουν στο «κάτι παραπάνω», έρχονται τα επίσημα στοιχεία του συστήματος «Εργάνη» να πουν ότι το Νοέμβρη, από τις νέες προσλήψεις που έγιναν, το 37,78% ήταν θέσεις μερικής απασχόλησης, το 17,45 θέσεις εκ περιτροπής εργασίας και μόνο το 44,77 ήταν πλήρους απασχόλησης. Συνολικά στο εντεκάμηνο, το 36,20% των προσλήψεων ήταν θέσεις μερικής απασχόλησης, το 14,02% εκ περιτροπής εργασίας και μόνο το 49,78% ήταν θέσεις πλήρους απασχόλησης.
Για τους απόμαχους της δουλειάς «σταθερότητα» σημαίνει επιβίωση με συντάξεις πείνας. Η μέση κύρια σύνταξη είναι μόλις στα 708 ευρώ μεικτά και η μέση κύρια σύνταξη γήρατος είναι 778 ευρώ μεικτά! Ακόμα μικρότερη είναι η μέση κύρια σύνταξη αναπηρίας, που φτάνει μόλις τα 569,4 ευρώ μεικτά και αφορά 265.929 συντάξεις, ενώ η μέση σύνταξη θανάτου είναι 549,8 ευρώ μεικτά.
Για τους αυτοαπασχολούμενους και μικρούς ΕΒΕ η «σταθερότητα» έχει τα εξής χαρακτηριστικά: Πάνω από 370.000 ασφαλισμένοι έχουν χρέη προς τον ΟΑΕΕ, σε σύνολο 740.000 ενεργών ασφαλισμένων, δηλαδή οι μισοί. Ολο και περισσότεροι αυτοαπασχολούμενοι χάνουν το δικαίωμα στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη λόγω χρεών (στοιχεία του ΟΑΕΕ). Η κατηγορία «πολύ μικρές επιχειρήσεις» (απασχόληση έως 10 άτομα), που περιλαμβάνει κατά κύριο λόγο αυτοαπασχολούμενους χωρίς προσωπικό, από 820.000 το 2009 μειώθηκε σε 514.000 το 2013. Δηλαδή, μείωση κατά 37% σε 5 χρόνια, σύμφωνα με τη Eurostat.
Σε συνθήκες σταθερότητας, το εισόδημα του φτωχού αγρότη εξανεμίζεται από το πετσόκομμα των άμεσων ενισχύσεων κατά 8,5% για το 2014 και επιπλέον 15% με την έναρξη της νέας ΚΑΠ το 2015. Συνολικά η μείωση την περίοδο 2014 - 2019 θα φτάσει το 45% σε σχέση με σήμερα, που σημαίνει «φτώχεια και των γονέων»! Σ' αυτά προστίθεται η άγρια φορολόγηση με 13% από το πρώτο ευρώ, με τον ΕΝΦΙΑ σε σπίτια, χωράφια και στάνες, με συνεχείς αυξήσεις στα μέσα και εφόδια και εξευτελιστικές τιμές σε όλα σχεδόν τα προϊόντα και πάει λέγοντας...
...και η «σταθερότητα» του ΣΥΡΙΖΑ
Μια διαφορετική εκδοχή της ίδιας «σταθερότητας» δίνει ο ΣΥΡΙΖΑ. «Σταθερότητα» που θα βασίζεται στην αυταπάτη, στο ξεγέλασμα του λαού, στις ψεύτικες προσδοκίες. Με άλλα λόγια, «σταθερότητα» για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι η διαχείριση της φτώχειας (και μάλιστα μόνο στην ακραία μορφή της), όπως κάνει η κυβέρνηση με τα ψίχουλα του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος. Τη «σταθερότητα» εγγυάται πράγματι η εξαγγελία του ΣΥΡΙΖΑ ότι θα αποκαταστήσει μόνο την 13η σύνταξη και μόνο για τους συνταξιούχους που παίρνουν κάτω από 700 ευρώ. «Σταθερότητα» είναι η αναγνώριση του χρέους της πλουτοκρατίας, όλου ή μέρους του, οι όρκοι πίστης στην ΕΕ και στα μονοπώλια, οι δεσμεύσεις ότι το ένα ή το άλλο μείγμα διαχείρισης μπορεί καλύτερα να υπηρετήσει την καπιταλιστική ανάπτυξη. Κοντολογίς, «σταθερότητα» για το κεφάλαιο, τη συγκυβέρνηση και το ΣΥΡΙΖΑ είναι να συνεχίσουν να ρέουν τα πράγματα στην κοίτη του σημερινού αντιλαϊκού ποταμιού, ανεξάρτητα από το ποιος θα είναι στο τιμόνι της διακυβέρνησης. Γι' αυτό τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ξορκίζουν και δημόσια πλέον κάθε σκέψη για αναπλήρωση των απωλειών την εποχή της κρίσης, παραπέμποντας τέτοια μέτρα στο αόριστο μέλλον, όταν η ανάπτυξη θα καλπάζει! Το ίδιο κάνουν και οι συνδικαλιστές του, όπως έγινε τις προάλλες στην ΟΛΜΕ, όπου η παράταξη που στηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ και οι «Παρεμβάσεις» αρνήθηκαν την πρόταση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ να υιοθετήσει η Ομοσπονδία το αίτημα για αναπλήρωση των απωλειών που είχαν τα τελευταία χρόνια οι δημόσιοι υπάλληλοι (μισθοί, δώρα, συντάξεις κ.ά.).
Η πραγματική σταθερότητα για το λαό
Αν, λοιπόν, στον πόλο της «σταθερότητας», που όλοι υπερασπίζονται, αθροίζονται τα παραπάνω, στον άλλον πόλο της «αστάθειας», τι μπορεί να υπάρχει; Υπάρχει το επείγον αίτημα, η πραγματική ανάγκη να αναπληρώσει η εργατική τάξη και ο λαός τις απώλειες που είχαν τα τελευταία τουλάχιστον χρόνια. Κι αυτό μόνο ως βάση για να διεκδικήσουν από καλύτερη θέση την ουσιαστική βελτίωση της ζωής τους. Είναι άραγε «αστάθεια» το αίτημα για κατώτερο μισθό 751 ευρώ για όλους ως βάση για τη διεκδίκηση αυξήσεων, με επαναφορά όλων των κλαδικών στο ύψος του 2009 και με ταυτόχρονη κατάργηση όλων των νόμων για την ελαστική απασχόληση, όπως ζητάει το ταξικό κίνημα;
Είναι παράγοντας «αστάθειας» να διεκδικεί το κίνημα αποκατάσταση των συντάξεων τουλάχιστον στο ύψος που ήταν πριν τις περικοπές των μνημονίων, καθώς και του εφάπαξ;
Είναι «αστάθεια» να ανασάνει ο λαός από το χρέος, πετώντας το στον κουβά τον αχρήστων, αμφισβητώντας την ΕΕ και τα μονοπώλια, την αστική τάξη που τον ξεζουμίζει σε κάθε χώρα;
Σταθερότητα, όμως, για το λαό είναι να αναδειχτεί ο ίδιος σε πρωταγωνιστή, με Λαϊκή Συμμαχία, ισχυρό ΚΚΕ και κίνημα που θα διεκδικεί αιτήματα αντίστοιχα των σύγχρονων αναγκών του. Που δε θα στοιχίζεται πίσω από τα συμφέροντα της μιας ή της άλλης μερίδας των καπιταλιστών και των κομμάτων τους. Αυτή η επιλογή είναι η μόνη που μπορεί να εγγυηθεί τη λαϊκή ευημερία.

Π.

Το ίδιο ερώτημα προκύπτει από παντού: Ανάπτυξη για ποιον;

Το ίδιο ερώτημα προκύπτει από παντού: Ανάπτυξη για ποιον;

Το απόσπασμα από την ενδιάμεση έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδας
Μια ενδεικτική εικόνα για το τι σημαίνει καπιταλιστική ανάπτυξη, με ποιους όρους γίνεται και προς όφελος ποιων δίνει η ενδιάμεση έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδας (ΤτΕ). Ας δούμε μια πλευρά: Γράφει η έκθεση ότι για να «περιοριστούν οι κίνδυνοι και οι αβεβαιότητες για την πορεία της ελληνικής οικονομίας και να ενισχυθεί περαιτέρω η ανάκαμψη», ανάμεσα στις προϋποθέσεις που απαιτούνται είναι και η εξής:
«Επιτάχυνση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων στις αγορές προϊόντων και υπηρεσιών, προκειμένου να ενισχυθούν ο ανταγωνισμός και η καινοτομία, να αυξηθεί η ευελιξία των τιμών και να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα».
Πράγματι, όταν τα αποτελέσματα της καινοτομίας εισάγονται στην παραγωγή, με τον εκσυγχρονισμό των μέσων παραγωγής, αυξάνει η παραγωγικότητα μιας επιχείρησης αρχικά και ολόκληρου του κλάδου στη συνέχεια, αφού, για λόγους ανταγωνισμού, όποια ομοειδής επιχείρηση θέλει να επιβιώσει πρέπει και αυτή να εκσυγχρονιστεί. Αυτό σημαίνει ότι ο κλάδος γίνεται πιο ανταγωνιστικός στο σύνολο.
Από την άλλη, πράγματι μπορεί να αυξηθεί η ευελιξία στις τιμές. Ο λόγος είναι ο εξής: Οι επιχειρήσεις στο δοσμένο κλάδο που εισάγουν πρώτες την τεχνολογία αιχμής, αντλώντας πρόσθετη υπεραξία, άρα και μεγαλύτερο μερίδιο από το μέσο ποσοστό κέρδους, θα μπορούν για κάποιο διάστημα να διαμορφώνουν τις τιμές χαμηλότερα από αυτές που ισχύουν γενικά στην αγορά.
Σε μια πορεία, όσο η εισαγωγή της τεχνολογίας θα γενικεύεται στις επιχειρήσεις του κλάδου, τα εμπορεύματα που παράγουν θα ενσωματώνουν λιγότερη ζωντανή εργασία και άρα η αξία τους, γύρω από την οποία διαμορφώνεται η τιμή παραγωγού, θα βαίνει μειούμενη.
Μέχρι εδώ τα πράγματα φαντάζουν σχεδόν ειδυλλιακά για εργοδότες και εργαζόμενους, καθώς, σύμφωνα με την ΤτΕ, η καινοτομία φέρνει ανταγωνιστικότητα και η ανταγωνιστικότητα οδηγεί σε μείωση των τιμών, έστω και συγκυριακά. Σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις θα υπάρξει και σχετική αύξηση της απασχόλησης, κύρια σε κλάδους όπου η παραγωγή έπεσε πολύ την περίοδο της κρίσης και τώρα συγκεντρώνουν ξανά το ενδιαφέρον επενδυτών που διαθέτουν σωρευμένα κεφάλαια.
Πώς θα πέσουν τα κεφάλαια στην παραγωγή;
Ομως για να ριχτούν αυτά τα κεφάλαια στην παραγωγή, θα πρέπει το ποσοστό κέρδους να είναι ικανοποιητικό για τον επενδυτή. Αυτό σημαίνει ότι από την επένδυση που θα κάνει, θα έχει τη δυνατότητα να αντλεί τόση υπεραξία όση του χρειάζεται για να ικανοποιεί ο ίδιος τις καταναλωτικές του δαπάνες και ταυτόχρονα να διευρύνει την παραγωγή.
Αυτό δεν μπορεί να γίνει με άλλον τρόπο, πέρα από την αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης των εργαζόμενων. Που σημαίνει είτε επέκταση του χρόνου εργασίας, ώστε να αυξηθεί ο απλήρωτος χρόνος της δουλειάς, είτε μείωση των μισθών. Και οι δυο αυτές «επιλογές» προσφέρονται αφειδώς στο κεφάλαιο με τους νόμους που έχουν ψηφίσει οι κυβερνήσεις των τελευταίων κυρίως χρόνων και έχουν οδηγήσει στην εξαθλίωση μεγάλης μάζας των εργαζόμενων.
Να γιατί η μεγαλύτερη «διαρθρωτική μεταρρύθμιση» στην αγορά είναι αυτή που μειώνει παραπέρα την τιμή της εργατικής δύναμης, η οποία είναι και η μοναδική πηγή για την άντληση υπεραξίας (άρα και κέρδους) για τον καπιταλιστή. Αυτή η μείωση μπορεί να προκύψει με διάφορους τρόπους: Με μείωση του ονομαστικού μισθού, όπως έκανε η κυβέρνηση με την ΠΥΣ 6/2012, με την παραπέρα ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας, με τις απλήρωτες υπερωρίες και πάει λέγοντας.
Είναι περιττό να πούμε ότι μετά από μια μακρά περίοδο κρίσης, όπου έχει συντελεστεί μεγάλη καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων και έχει εκτοξευτεί η ανεργία, ο άνεργος είναι πιο ευάλωτος να αποδεχτεί σχεδόν τα πάντα για να εξασφαλίσει ένα μεροκάματο. Από αυτήν τη σκοπιά, ο υποψήφιος επενδυτής έχει όλες τις προϋποθέσεις να βρει φτηνή εργατική δύναμη, που θα βάλει ξανά σε κίνηση τις μηχανές για να επανεκκινήσει η διαδικασία της συσσώρευσης.
Προκρίνουν Ενέργεια και Μεταφορές
Ας δούμε τώρα ποιους κλάδους ξεχωρίζει η ΤτΕ ως τους πλέον «ώριμους» να προσελκύσουν επενδύσεις. Γράφει η έκθεση: «Οι εν λόγω δράσεις (σ.σ. επιτάχυνση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων) θα πρέπει να στοχεύουν στην ενίσχυση του ανταγωνισμού στην Ενέργεια, στις οδικές και θαλάσσιες μεταφορές (...) Οι δράσεις αυτές θα βελτιώσουν την ελκυστικότητα της χώρας ως τόπου προορισμού ξένων άμεσων επενδύσεων, ενώ θα συμβάλουν στην επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων και στη δημιουργία νέων θέσεων απασχόλησης σε ανταγωνιστικές και βιώσιμες επιχειρήσεις».
Ας πάρουμε πρώτα την Ενέργεια. Η αξιοποίηση ενδεχόμενων κοιτασμάτων στην ελληνική επικράτεια θα δώσει την δυνατότητα στα κράτη - μέλη της ΕΕ, ειδικά σ' αυτά που διαθέτουν μεγάλη βιομηχανική παραγωγή, να εξασφαλίσουν εναλλακτικές και ενδεχόμενα φτηνότερες πηγές Ενέργειας. Με αυτόν τον τρόπο θα βελτιώσουν την ανταγωνιστικότητά τους απέναντι σε άλλες οικονομίες που έχουν αυτάρκεια σε Ενέργεια και επιπλέον κάνουν εξαγωγές, έχοντας τον πρώτο λόγο στη διαμόρφωση των τιμών και ασκώντας έμμεσα έλεγχο στην παραγωγή των ανταγωνιστών τους.
Από μια τέτοια εξέλιξη θα βγει αναλογικά κερδισμένο και το κεφάλαιο στην Ελλάδα: Αναβαθμίζει τη θέση του παγκόσμια και ταυτόχρονα εξασφαλίζει το ίδιο οφέλη από την παραγωγή Ενέργειας στην ελληνική επικράτεια (συμμετοχή σε κοινοπραξίες εξόρυξης και εκμετάλλευσης, φτηνότερη Ενέργεια, ενεργειακή ασφάλεια, μείωση της ενεργειακής εξάρτησης, μεγαλύτερη σταθερότητα στις τιμές).
Θέλουν γρήγορη κύκληση
Το ίδιο ισχύει με τις μεταφορές, όπως και με την αποθήκευση των εμπορευμάτων. Σημειώνουμε ότι οι μεταφορές είναι κλάδος της βιομηχανίας, απασχολούν παραγωγικό κεφάλαιο και είναι η επέκταση της παραγωγής στη σφαίρα της κυκλοφορίας. Από αυτήν τη σκοπιά, η δουλειά των εργαζόμενων σ' αυτούς τους κλάδους προσθέτει αξία στα εμπορεύματα και είναι πηγή για την άντληση υπεραξίας από το κεφάλαιο.
Η επιλογή του κλάδου των μεταφορών (των λεγόμενων logistics) από το κεφάλαιο για να κάνει επενδύσεις, έχει να κάνει κυρίως με το εξωτερικό εμπόριο και το ρόλο της Ελλάδας ως πύλης εισόδου στην ΕΕ για εμπορεύματα που παράγονται σε τρίτες χώρες (στην Κίνα και αλλού).
Οι βιομηχανίες αυτών των χωρών έχουν συμφέρον να μειώσουν το χρόνο κυκλοφορίας του κεφαλαίου τους με τη μορφή των εμπορευμάτων. Με άλλα λόγια, έχουν συμφέρον να κατευθύνουν τα εμπορεύματά τους από το εργοστάσιο στην αγορά στο μικρότερο δυνατό χρόνο, για το λόγο ότι έτσι θα πουληθούν πιο γρήγορα, ώστε το κεφάλαιο να επιστρέψει με τη μορφή χρήματος στην παραγωγή. Με αυτόν τον τρόπο, η κύκληση του κεφαλαίου γίνεται πιο γρήγορα, άρα μεγαλώνει και η μάζα της υπεραξίας που αντλεί το κεφάλαιο από την παραγωγή σε ένα ορισμένο διάστημα, για παράδειγμα, σε ένα έτος.
Εξίσου σημαντικός παράγοντας είναι και η μείωση των εξόδων στη σφαίρα της κυκλοφορίας που δεν προσθέτει αξία στο εμπόρευμα (έξοδα ασφάλισης, λογιστικά έξοδα κ.ά.).
Τα λένε μόνοι τους
Ας δούμε τι έγραφε για όλα αυτά η «Ημερησία» πριν από λίγες μέρες: «Το μεγάλο πλεονέκτημα της μεταφοράς προϊόντων μέσω Πειραιά προς την Κεντρική, Ανατολική και Νότια Ευρώπη είναι η μείωση του απαιτούμενου χρόνου. Οταν είχε ανακοινωθεί η συνεργασία "Cosco" - HP - ΤΡΑΙΝΟΣΕ το Μάρτιο του 2013, τα στελέχη της αμερικανικής εταιρείας εκτιμούσαν ότι ο χρόνος μεταφοράς από την Κίνα προς την Κεντρική Ευρώπη μειώνεται κατά περίπου 7 ημέρες.
Αλλες εκτιμήσεις κάνουν λόγο για μείωση κατά 10 ημέρες ή περίπου το ένα τρίτο του χρονικού διαστήματος που απαιτείται για τη μεταφορά από τα λιμάνια της Ανατολικής Ασίας σε εκείνα του Ρότερνταμ και του Αμβούργου, τη μέχρι τώρα κυριαρχία των οποίων απειλεί ο Πειραιάς.
Αξίζει να επισημανθεί ότι μία από τις εταιρείες που ήδη συνεργάζεται με την "Cosco" δοκίμασε να μεταφέρει προϊόντα από την Κίνα στη Μόσχα διά της επίγειας οδού και αποδείχθηκε ότι η θαλάσσια όδευση μέσω Πειραιά ήταν ταχύτερη! Τα οικονομικά οφέλη από τη μείωση είναι πολύ σημαντικά. Οταν μία εταιρεία όπως η "ΗΡ" ή η "Sony" έχουν μέσα σε πλοία προϊόντα αξίας δισεκατομμυρίων δολαρίων και μόνο το γεγονός ότι απαιτείται μικρότερος χρόνος ασφάλισης των προϊόντων για τη μεταφορά τους είναι ένα εξαιρετικά μεγάλο όφελος.
(...) Είναι χαρακτηριστικό στη λίστα των ενδιαφερομένων, πέραν των "Sony", "Dell" και "Cisco", φέρονται να περιλαμβάνονται και άλλα πολύ γνωστά ονόματα από το χώρο των ψηφιακών τεχνολογιών όπως είναι, για παράδειγμα, οι κορεατικές "Samsung" και "LG Electronics", όπως και η ιαπωνική "Toshiba", και γενικότερα θεωρείται πολύ πιθανό να υπάρχουν αρκετές ακόμη εταιρείες που κοιτούν προς τον Πειραιά. Το δρόμο για νέες συμφωνίες με την ΤΡΑΙΝΟΣΕ αλλά και το λιμάνι του Πειραιά ανοίγει το νομοσχέδιο για την ενίσχυση των logistics, που θα προσελκύσει επενδύσεις στην εφοδιαστική αλυσίδα και παράλληλα θα συμβάλει στη μείωση των τιμών των προϊόντων έως και 15%».
Κερδισμένοι και χαμένοι
Από αυτές τις δουλειές, εννοείται, ότι θα βγει κερδισμένο και ένα τμήμα του κεφαλαίου στην Ελλάδα που επενδύει στους παραπάνω τομείς. Να, λοιπόν, γιατί η έκθεση της ΤτΕ προβάλλει ως ανταγωνιστικούς κλάδους τις μεταφορές: Γιατί έχουν μεγάλη σημασία για τις χώρες που εξάγουν στην ΕΕ και, από αυτήν την άποψη, μπορούν να προσελκύσουν κεφάλαια. Να γιατί ιδιωτικοποιούνται τα λιμάνια και τα αεροδρόμια. Να γιατί στις επιχειρήσεις αυτών των κλάδων, όπως η «Cosco», οργιάζουν η ελαστική εργασία, οι μισθοί πείνας, το δουλεμπόριο.

Φόβος και αυταπάτες για να κρατάνε το λαό καθηλωμένο

Φόβος και αυταπάτες για να κρατάνε το λαό καθηλωμένο



Να εγκλωβίσουν το λαό στις «συμπληγάδες» μιας αντιπαράθεσης κάλπικης, που αποσκοπεί να τον παρασύρει μακριά απ' τις πραγματικές αιτίες των προβλημάτων του και τη διέξοδο απ' αυτά, επιχειρούν οι δυνάμεις του δίπολου στο αστικό πολιτικό σύστημα.

Απ' τη μια, η ασύστολη κινδυνολογία της κυβέρνησης και, απ' την άλλη, ο επικίνδυνος εφησυχασμός του στυλ «ψηφίστε και όλα θα αλλάξουν» που καλλιεργεί ο ΣΥΡΙΖΑ, σηκώνουν ολοένα και πιο πυκνό κουρνιαχτό, που κρύβει τα πραγματικά διλήμματα που πρέπει να απασχολούν τους εργαζόμενους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, οι απαντήσεις στα οποία πρέπει να αποτελέσουν και κριτήριο ψήφου όποτε και αν στηθούν οι κάλπες των βουλευτικών εκλογών.
Στελέχη της κυβέρνησης, ο ίδιος ο πρωθυπουργός, απειλούν ότι η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ στη διακυβέρνηση ισοδυναμεί με χάος. Είναι εξέλιξη που τάχα απειλεί να τινάξει στον αέρα όσα επιτεύχθηκαν με τις θυσίες του λαού. Μιλούν για φυγή κεφαλαίων και επενδυτών, για πλήγμα στον τραπεζικό τομέα, bank run (φυγή καταθέσεων) και πιστωτικό γεγονός. Για να στοιχειοθετήσουν αυτές τους τις κατηγορίες φτάνουν να προσδίδουν στο ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηριστικά που δεν έχει και να προσπερνούν αδιάφορα τα διαπιστευτήρια που αυτός με τη σέσουλα καταθέτει στον καπιταλισμό και τους μηχανισμούς του.
Κάπως έτσι η κυβερνητική εκπρόσωπος, Σοφία Βούλτεψη, έφτασε να υποστηρίζει ότι «πρέπει όλοι οι βουλευτές να καταλάβουν ότι δεν υπάρχει χρόνος για αυτά τα οποία συζητούν (σ.σ. προεδρολογία και πρόωρες εκλογές). Η χώρα ξαναβρέθηκε, δυστυχώς, στην κόψη του ξυραφιού. Εχουμε προειδοποιηθεί από τους διεθνείς οίκους ότι με την προκήρυξη των εκλογών θα θεωρηθεί η χώρα σε πιστωτικό γεγονός».
Αλλά και ο Αν. Σαμαράς να αρθρογραφεί αναπαράγοντας ισχυρισμούς όπως ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «οδηγεί τη χώρα σε σύγκρουση με όλους τους εταίρους», ότι «δεν έχει πρόγραμμα» και ότι προκαλεί το «φόβο».
Απ' την πλευρά του, ο ΣΥΡΙΖΑ «αρχιτέκτονα του χάους» ανεβάζει και κατεβάζει νυχθημερόν τον πρωθυπουργό, «ανίκανη» την κυβέρνησή του, κρύβοντας το ταξικό περιεχόμενο της πολιτικής της, έτσι που να μένει στο απυρόβλητο το κεφάλαιο και η ΕΕ. Εφτασε ο Π. Σκουρλέτης να τους μέμφεται ότι με την κινδυνολογία δε στέλνουν καλό σήμα στις αγορές και τις αποθαρρύνουν απ' το να επενδύσουν στην Ελλάδα. Η ρητορική αυτή της Κουμουνδούρου συνοδεύεται από ισχυρισμούς για μια ανώδυνη αλλαγή, που είναι δυνατόν να ανακουφίσει το λαό και να δρομολογήσει λύση των προβλημάτων του, με μόνη προϋπόθεση να ψηφίσει αυτός το ΣΥΡΙΖΑ στις επικείμενες εκλογές. Η καλλιέργεια της λογικής της ανάθεσης εξηγείται για ένα κόμμα που έχει κάνει καθαρό λόγω και έργω ότι δε θέλει το λαό στους δρόμους, παρά μόνο αν πρόκειται να υπερασπίζεται την εναλλαγή στην αστική διαχείριση. Οτι τον προτιμά απαθή στον καναπέ, ώστε να μην τον βρει αύριο απέναντί του «ετοιμοπόλεμο». Δε θέλει απ' το λαό να διεκδικεί με όρους κινήματος την ανάκτηση των απωλειών του, πόσο μάλλον την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του, αλλά να απλώνει το χέρι για τα ψιχία που του υπόσχεται, κατεβάζοντας ολοένα και περισσότερο τις απαιτήσεις του.

Πρόκειται για αντιπαράθεση στα μέτρα του κεφαλαίου. Και η εκδοχή της κυβέρνησης και η εκδοχή του ΣΥΡΙΖΑ,καταλήγουν να ισχυροποιούν το δίπολο, να βοηθάνε την κυβερνητική εναλλαγή και σταθερότητα που έχει ανάγκη το κεφάλαιο, να κρατάνε το λαό εγκλωβισμένο στα στενά των «συμπληγάδων» που συντρίβουν τα δικαιώματά του, καθηλωμένο από φόβο ή αυταπάτες, ανίκανο να πιάσει το «κουπί» και να χαράξει «ρότα» προς τα εκεί που βρίσκεται η λύση στα προβλήματά του.

Σε δεύτερο πλάνο περνάνε οι όρκοι πίστης και των δύο στην πολιτική διατήρησης της σταθερότητας, συνθηκών δηλαδή φτώχειας για το λαό, ενίσχυσης της κερδοφορίας για το κεφάλαιο. Οι διαβεβαιώσεις τους στις αγορές για το ποιος είναι πιο ικανός να προωθήσει μέτρα για τη διάνοιξη νέων πεδίων κερδοφορίας. Με μοιρασμένους ρόλους οι πολιτικοί εκπρόσωποι της αστικής τάξης κονταροχτυπιούνται, κρατώντας το λαό στη θέση του θεατή, ακόμα χειρότερα, πείθοντάς τον να ταυτιστεί με τον ένα ή τον άλλο μονομάχο, το ένα ή το άλλο αντιλαϊκό μείγμα διαχείρισης.
Οσο πιο πολλά εισιτήρια πουλάει η «παράσταση» τόσο το κεφάλαιο τρίβει τα χέρια του, αδιαφορώντας ποιος θα επικρατήσει, σε ποιον θα καταλήξει το έπαθλο του κυβερνητικού θώκου, στο βαθμό που αυτός θα κάνει τη δουλειά του. Και τη δουλειά διαβεβαιώνουν ότι θα την κάνουν και οι δύο.
Και αν για την κυβέρνηση μιλούν περισσότερο οι πράξεις της, που γονάτισαν το λαό, για το ΣΥΡΙΖΑ μιλά ο ίδιος, καταθέτοντας τα διαπιστευτήριά του στους εκμεταλλευτές του λαού και σφετεριστές του μόχθου του. «Είμαστε με την ιδιωτική πρωτοβουλία της δημιουργίας και του συνακόλουθου κέρδους» διαβεβαιώνει ο Αλ. Τσίπρας και, ακόμα, πως είναι με την ΕΕ και τους κανόνες της, με τη δημοσιονομική πειθαρχία, τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και τα πρωτογενή πλεονάσματα, με την καπιταλιστική ανάπτυξη.

Ο κίνδυνος για το λαό δεν προκύπτει απ' το αν το τιμόνι της διακυβέρνησης θα μείνει στα χέρια της ΝΔ και των συμμάχων της ή θα περάσει στα χέρια του ΣΥΡΙΖΑ και των δικών του συμμάχων. Προκύπτει απ' το γεγονός ότι τη «ρότα» την έχουν χαράξει οι επιχειρηματικοί όμιλοι με «πυξίδα» τα κέρδη τους, ότι για να επισπεύσουν το ταξίδι δε διστάζουν να ρίχνουν στα «βράχια» τα δικαιώματα του λαού. Αν χρειαστεί να πετάξουν στη «θάλασσα» τον ίδιο το λαό θα το κάνουν, για να μην ξεχνιούνται και οι ανησυχητικές εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή που μυρίζουν «μπαρούτι».

Ο πραγματικός κίνδυνος για το λαό προκύπτει απ' την ύπαρξη του ίδιου του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος, πέρα και έξω απ' το ποιον προκρίνει κάθε φορά να διαχειριστεί τις υποθέσεις του. Η ίδια η πορεία της καπιταλιστικής οικονομίας, ανεξάρτητα αν καταγράψει ματωμένη ανάκαμψη ή νέα ύφεση, προδιαγράφει συνέχιση της ίδιας πολιτικής που τσακίζει το λαϊκό εισόδημα, χτυπά βάναυσα τη δυνατότητα των φτωχών λαϊκών στρωμάτων να ανταποκρίνονται σε στοιχειώδεις ανάγκες τους.
Αυτό που ο ένας προσάπτει στον άλλον, το «χάος», είναι το μόνο βέβαιο ότι θα επικρατήσει στη ζωή του λαού αν συνεχίσει να επιτρέπει στους άρπαγες του πλούτου που παράγει να τη διαφεντεύουν. Μέτρα όπως ο σφαγιασμός μισθών και συντάξεων, δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα, αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, σμπαράλιασμα των εργασιακών σχέσεων, δεν οφείλονται στην «ανικανότητα» της κυβέρνησης, όπως διατείνεται ο ΣΥΡΙΖΑ, ή στην αδυναμία της να διαπραγματευτεί. Οταν βρεθεί ο ίδιος στη θέση να πάρει τέτοια μέτρα δε θα φταίει η δική του ανικανότητα και ανεπάρκεια, όπως με βεβαιότητα, σε μια αντιστροφή ρόλων, θα ισχυρίζονται οι σημερινοί κυβερνώντες. Είναι μέτρα παρμένα απ' τα κιτάπια της στρατηγικής της ΕΕ, που με τη σειρά της διαμορφώθηκε καθ' υπαγόρευση των αναγκών των μονοπωλίων. Ανάγκες ανελαστικές, που δεν τίθενται σε διαπραγμάτευση, δεν ικανοποιούνται αν ρεφάρουν τη χασούρα της κρίσης. Απαιτούν πάντα περισσότερα. Αυτή είναι η φύση του κεφαλαίου, που δε χαλιναγωγείται, δεν αλλάζει, δεν εξευμενίζεται, μόνο ανατρέπεται. Αυτό επιβεβαιώνει η εξέταση ενός προς ενός των καπιταλιστικών κρατών είτε σε κρίση είτε σε ανάπτυξη, είτε μέσα είτε έξω απ' την ΕΕ, είτε με ευρώ είτε με δολάριο, είτε με μνημόνια είτε δίχως αυτά.

Οσο ο λαός πορεύεται στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης κίνδυνοι, μικρότεροι και μεγαλύτεροι, θα καραδοκούν σε κάθε του βήμα. Το ζητούμενο είναι να επιλέξει έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης, που στο κέντρο του θα έχει τις λαϊκές ανάγκες και να τον επιβάλλει με τη συμμαχία του και την πάλη του. Σ' αυτήν την κατεύθυνση οφείλει να δει την αστική τάξη και το πολιτικό προσωπικό της ως αυτό που είναι, αντίπαλοί του και όχι σωτήρες του. Σ' αυτήν την κατεύθυνση θα χρειαστεί μια αποτελεσματική ασπίδα προστασίας και όπλα αντεπίθεσης. Θα χρειαστεί κίνημα ανασυνταγμένο, ισχυρό, ικανό να δώσει τις μάχες που απαιτούνται και για την απόκρουση νέων επιθέσεων και για ανάκτηση των απωλειών και για ικανοποίηση σύγχρονων αναγκών και για τη διάνοιξη του άλλου δρόμου ανάπτυξης. Θα χρειαστεί γι' αυτό ισχυρό ΚΚΕ, παντού και στην κάλπη.


Βάσω ΝΙΕΡΡΗ

Με λαϊκή παρέμβαση να σαρωθεί η σαπίλα

Με λαϊκή παρέμβαση να σαρωθεί η σαπίλα



ΜΑΛΙΩΤΗΣ
Σαπίλα! Αυτή και μόνο η λέξη αρκεί να δείξει τι συμβαίνει καθώς η διαδικασία για την εκλογή ή μη Προέδρου της Δημοκρατίας εξελίσσεται σε ένα παρασκήνιο μεθοδεύσεων, παζαριών και πολιτικών παιχνιδιών, εντελώς αποκρουστικό και ξένο απ' το λαό και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει. Και ενώ η μπόχα απλώνεται, ο λαός σπρώχνεται να χαζεύει -το ένα μετά το άλλο τα επεισόδια αυτού του βρωμερού θεάτρου (καμιά σχέση με το θέατρο των ανθρώπων που με την τέχνη τους ποιούν ήθος) - από τον καναπέ. Να μένει άλαλος και, κατά συνέπεια, χειραγωγημένος. Και, όπως ισχυρίζονται αυτοί που δηλώνουν ότι ξέρουν κάτι παραπάνω, ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα...
Ευτυχώς που ο χειμώνας -στις πόλεις τουλάχιστον που είναι οι μεγάλες μάζες του πληθυσμού- δεν έχει δείξει ακόμα τα δόντια του. Και έτσι μπορούν οι άνθρωποι να ζουν με την ψευδαίσθηση μιας άνοιξης και ας είναι μπροστά ο χειμώνας. Οχι ο χειμώνας των χαμηλών βαρομετρικών, ο άλλος, των εξαθλιωμένων εισοδημάτων και των πετσοκομμένων δικαιωμάτων.
Από μια άλλη σκοπιά, κοιτώντας τα πράγματα αναρωτιέται κάποιος αν βρισκόμαστε ήδη στην επομένη των εκλογών. Βρισκόμαστε, απαντούν με τον τρόπο τους διάφοροι πολιτικοί εκπρόσωποι του κεφαλαίου, σίγουροι πως έχουν στο τσεπάκι το λαό, ότι εντέλει και από τις εκλογές θα αναδειχτεί νικητής αυτός που η άρχουσα τάξη έχει ήδη προεπιλέξει.
Μόνιμη η ανασφάλεια για το λαό
Εντείνονται οι εκβιασμοί συγκυβέρνησης και παραγόντων της ΕΕ απέναντι στο λαό και τους εργαζόμενους για τον κίνδυνο «αποσταθεροποίησης», ενώ, την ίδια στιγμή, ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να διαβεβαιώνει το κεφάλαιο για τις καλές προθέσεις του, σπέρνοντας αυταπάτες στους εργαζόμενους. Και οι δύο προσπαθούν να μας πείσουν ότι σταθερότητα και ασφάλεια για το λαό διασφαλίζεται στο «μαντρί» της ΕΕ και τον αντιλαϊκό δρόμο ανάπτυξης του κεφαλαίου, εννοώντας τη σταθερότητα και την ασφάλεια μόνο για τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα, που σημαίνει μόνιμη αστάθεια και ανασφάλεια.
Οι εκβιασμοί και τα τρομοκρατικά διλήμματα της κυβέρνησης και παραγόντων της ΕΕ απευθύνονται στο λαό και έχουν ως στόχο να αποσπάσουν τη συναίνεσή του στη συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής. Δεν αφορούν κυρίως το δικομματικό καβγά της κυβέρνησης με το ΣΥΡΙΖΑ, που «σκίζει τα ρούχα του» για να αποδείξει τη νομιμοφροσύνη του στο αντιλαϊκό πλαίσιο της ΕΕ και του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, σπέρνοντας αυταπάτες ότι μια κυβερνητική εναλλαγή μέσα σ' αυτόν το δρόμο θα «σώσει το λαό». Εσχάτως μάλιστα στελέχη του «οικονομικού του επιτελείου» του ΣΥΡΙΖΑ υιοθέτησαν τη θέση για 5ετές πάγωμα της αποπληρωμής των τοκοχρεολυσίων, έτσι ώστε να διαμορφωθούν προϋποθέσεις ανάπτυξης και να μπορεί να ξεκινήσουν ο επαναδανεισμός και η κανονική αποπληρωμή των χρεών. Συγκλίνουν, δηλαδή, ακόμα περισσότερο με θέσεις που διατυπώνονται και από την κυβέρνηση. Με ένα το κρατούμενο: Οτι ο λαός σε κάθε περίπτωση στο πλαίσιο του καπιταλιστικού δρόμου θα πληρώνει σταθερά τις δόσεις...
Η διαχωριστική γραμμή
Ανεξάρτητα από την κατάληξη, ο πραγματικός κίνδυνος για το λαό είναι η συνέχιση του σημερινού αντιλαϊκού δρόμου ανάπτυξης, που θα φέρει είτε μια «ματωμένη» για το λαό ανάκαμψη των κερδών των μονοπωλίων είτε μια νέα κρίση με νέες μεγαλύτερες απώλειες για τους εργαζόμενους. Η πραγματική διαχωριστική γραμμή βρίσκεται, λοιπόν, εκεί. Από τη μια, είναι το εργατικό - λαϊκό αίτημα για ανάκαμψη δικαιωμάτων, για αποκατάσταση απωλειών, για ικανοποίηση των εργατικών - λαϊκών αναγκών και, από την άλλη, η συνέχιση του σημερινού αντιλαϊκού δρόμου με διάφορες παραλλαγές. Με βάση αυτό το κριτήριο θα πρέπει να σταθούν οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα στις πολιτικές εξελίξεις και στις ενδεχόμενες εκλογές.
Αυτό που πρέπει να 'ναι καθαρό είναι πως ΝΔ και ΠΑΣΟΚ εδώ και χρόνια έχουν υπογράψει συμφωνία με το ίδιο το σύστημα. Αυτό είναι το πρώτο και μεγαλύτερο μνημόνιο, που φέρνει μόνιμα βάσανα στο λαό. Συμφωνία με το σύστημα υπογράφει και ο ΣΥΡΙΖΑ, που ολοκληρώνει τη μετάλλαξή του στον άλλο πόλο της αστικής διαχείρισης, τη γνωστή μας από παλιά σοσιαλδημοκρατία.
Αυτό το σύστημα, όμως, δεν παίρνει γιατρειά, δε σώζεται με τα γιατροσόφια της μιας ή της άλλης διαχείρισης. Οι υπαρκτές διαφορές μεταξύ της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ αφορούν τον τρόπο για την επίτευξη της καπιταλιστικής ανάπτυξης, εξωραΐζοντας και οι δύο το αντιλαϊκό και ταξικό της περιεχόμενο. Κατά συνέπεια, η απάντηση στους εκβιασμούς και την τρομοκρατία της κυβέρνησης δεν είναι οι εφησυχασμοί του ΣΥΡΙΖΑ ότι με μια άλλη διαπραγμάτευση η «επόμενη μέρα» μπορεί να είναι διαφορετική για το λαό.
Αμεση λαϊκή παρέμβαση με ισχυρό ΚΚΕ
Ο ελληνικός λαός θα πρέπει να αντιτάξει ένα αποφασιστικό ΟΧΙ σε όλα αυτά, να γυρίσει την πλάτη σε όλους αυτούς, να ενισχύσει την πολιτική δύναμη που με σταθερότητα, με συνέπεια όλα αυτά τα χρόνια βρίσκεται στο πλευρό του, το ΚΚΕ, και που θα βρίσκεται και την άλλη μέρα, την επόμενη μέρα από τις ερχόμενες εκλογές, από τις οποιεσδήποτε εξελίξεις. Την επόμενη μέρα από τις εκλογές ο λαός χρειάζεται ακόμα πιο δυνατό το ΚΚΕ παντού, γιατί αποτελεί τον πραγματικό, γνήσιο αντίπαλο στα μονοπώλια, στην ΕΕ των μνημονίων διαρκείας, στις αντιλαϊκές κυβερνήσεις και είναι σταθερά στο πλευρό λαού και νεολαίας.
Ηδη με μια πλατιά πολιτική εξόρμηση στελέχη του ΚΚΕ τονίζουν ότι οι λεγόμενες «αγορές», δηλαδή το κεφάλαιο, ούτε «πείθονται» ούτε «εξευμενίζονται», μόνο ανατρέπονται, αυτό και η εξουσία του. Οι συνθήκες επιβάλλουν άμεση λαϊκή παρέμβαση τώρα, για να ανακτηθούν οι απώλειες, πάλη για τις σύγχρονες ανάγκες για ζωή χωρίς «αγορές», ΕΕ και μονοπώλια, με το λαό πραγματικό αφεντικό στον τόπο του.

TOP READ