16 Δεκ 2014

Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι......... γιαλαντζί επαναστάτες!!!!!

 Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι......... γιαλαντζί επαναστάτες!!!!!


Στις 20 Σεπτέμβρη του 2011, ο Αλ. Τσίπρας δήλωνε: «...να έρθει μια κυβέρνηση, με ανατροπή των συσχετισμών, η οποία την επόμενη μέρα θα χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι (...) Σφαλιάρες δέχεται και τρώει όποιος είναι ευεπίφορος στις σφαλιάρες. Οποιος δεν έχει λογική ισχυρής διαπραγμάτευσης»...

Τον Οκτώβρη του 2013, δύο χρόνια μετά δηλαδή, στο πλαίσιο της γνωστής προσαρμογής του ΣΥΡΙΖΑ, το τροπάρι άλλαξε. «Κύκλοι» της Κουμουνδούρου, στο πλαίσιο άτυπης ενημέρωσης για τον απολογισμό του ταξιδιού του Αλ. Τσίπρα στις Βρυξέλλες, σημείωναν: «Το θέμα δεν είναι να τους πουλήσουμε τσαμπουκά, αλλά να τους δώσουμε να καταλάβουν (...) μπορούμε να πετύχουμε στη διαπραγμάτευση».


Ενα χρόνο μετά, το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, ο Αλ. Τσίπρας βρέθηκε στην Κρήτη και θυμήθηκε τους αλλοτινούς τσαμπουκάδες. Αναφερόμενος στις «αγορές» δήλωσε: «Μερικοί νομίζουν ότι οι αγορές θα βαράνε το νταούλι κι εμείς θα χορεύουμε στο σκοπό τους. Ε, λοιπόν, εμείς θα παίζουμε στο εξής το νταούλι, ή μάλλον τη λύρα της Κρήτης, κι εκείνοι θα χορεύουν πεντοζάλη».

Δεν ξέρουμε πόσο καλά παίζει το νταούλι ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτό που προκύπτει πέραν πάσης αμφιβολίας απ' τις ...στριφογυριστές του είναι ότι ξέρει να χορεύει. Σε ποιανού το ταψί; Δεν χρειάζεται και πολλή σκέψη. Μια ματιά στις συστατικές επιστολές που κατέθεσε όλο το προηγούμενο διάστημα, απ' τις ΗΠΑ ως τις Βρυξέλλες, απ' το Αμπροσέτι ως τον ΣΕΒ κ.λπ. δίνει απάντηση. Ολα τα άλλα είναι πυροτεχνήματα που διαρκούν έως την ώρα της κάλπης.

Δεκεμβριανά: Από πού πάνε για την ταράτσα;

 Δεκεμβριανά: Από πού πάνε για την ταράτσα;


Ένα εκπληκτικό κείμενο του Δημήτρη Ψαθά.

Ούτε η μάχη του Στάλινγκραντ να ήτανε: με σούπερ δραματικούς τόνους περιέγραψε ο ΑΝΤ1 τη «μάχη της ταράτσας» που έγινε το βράδυ της περασμένης Δευτέρας ανάμεσα σε αναρχικούς ανεβασμένους στη στέγη μερικών πολυκατοικιών στα Εξάρχεια και τους άνδρες των ΜΑΤ στο επίπεδο του εδάφους.
Το ρεπορτάζ για τους «πελταστές» και το «παρκούρ» της «μοίρας αναρχικών» που έδρασαν στα «υπερυψωμένα αμφιθέατρα της μάχης» συνοδεύτηκε την επόμενη ημέρα με ένα βίντεο, τραβηγμένο με θερμική κάμερα από ελικόπτερο της ΕΛ.ΑΣ. που πράγματι έδειχνε τη ρίψη μολότοφ και ένα ψυγείο να πέφτουν από ψηλά κι έναν αδιευκρίνιστο αριθμό λευκών ατόμων σε μαύρο φόντο να κινείται σε δυο-τρεις ταράτσες της περιοχής.
Ούτε σαϊτα δεν είχε πέσει από την ταράτσα της Νομικής το Φεβρουάριο του 1973 προς τους αστυνομικούς που είχαν ζώσει το κτίριο. Ούτε ένα πρόσωπο δεν ήταν καλυμμένο: να υποθέσουμε ότι οι σημερινοί αναρχικοί του «αερομεταφερόμενου τάγματος» (σύμφωνα με τον χαρακτηρισμό του ΑΝΤ1) ήταν πιο παλικάρια, πιο προχωρημένοι από εκείνους τους νέους;
Ας δούμε όμως μια από τις πολλές άγνωστές μας μάχες της ταράτσας, την οποία περιγράφει με απαράμιλλο χιούμορ και συγκίνηση ένας φιλήσυχος νοικοκύρης και όχι κάποιος αντάρτης των πόλεων. Πριν από 70 χρόνια, ο Δημήτρης Ψαθάς, μέσα στη δίνη των γεγονότων, έγραψε ένα εκπληκτικό χρονογράφημα για μια άλλη μάχη της ταράτσας. Ο χρόνος είναι η 4η Δεκεμβρίου 1944, ο τόπος είναι η Αθήνα -μάλλον το Παγκράτι.

ΤΑΡΑΤΣΕΝ ΠΑΡΤΙ
Η μέρα είναι λαμπρή. Κάτω απ’ το σπίτι μου συμβαίνουν πράγματα περίεργα. Στέκομαι στο παράθυρο και βλέπω πολλά παιδιά με όπλα κι έναν που φαίνεται να είναι αρηγός τους να τους λέη:
–Ακούστε συναγωνιστές. Εσείς θα ακροβολιστήτε εδώ. Εσείς οι άλλοι θ’ ακροβολιστείτε εκεί. Εσείς οι δέκα πιάστε αμέσως εκείνη την ταράτσα. Αν οι Εγγλέζοι δεν χτυπήσουν, δεν θα ρίξετε. Αν σας χτυπήσουν, βαράτε στο ψαχνό. Μπρος! Πάρτε πυρομαχικά!
Ένα αυτοκίνητο έφτασε κάτω απ’ το μπαλκόνι μου κι αδειάζει κάσσες πυρομαχικά. Εν τάξει. Ο αρχηγός δείχνει με το δάχτυλό του την δική μου την ταράτσα κι εξηγεί στα παιδιά πώς πρέπει να ταμπουρωθούν. Βλέπω που τον ακούνε και παίρνουν πυρομαχικά. Αρχίζω να μην αισθάνωμαι καλά γιατί απ’ όσα αντιλαμβάνομαι πρόκειται να συμβούν τα εξής ευχάριστα: Σε πέντε λεπτά θα έχω πάνω απ’ το κεφάλι μου μια ομάδα με ντουφέκια, μ’ ένα πολυβόλο και άλλα ανάλογα. Ο Θεός είχε την καλωσύνη να με πλουτίση με φαντασία που αστραπιαία αρχίζει να καλπάζη στα ωραία γεγονότα που σίγουρα θ’ ακολουθήσουν. Επάνω στην ταράτσα μου το πολυβόλο των ελασιτών. Απέναντι στον δρόμο το τανκ των Εγγλέζων. Θα κελαϊδά το πολυβόλο απ’ την ταράτσα και θ’ απαντά το τανκ από τον δρόμο. Ανάμεσα, λοιπόν, σ’ αυτόν τον συναρπαστικό διάλογο θα είμαι εγώ ο ευτυχής ακροατής ν’ απολαμβάνω και να χαίρομαι. Βροντά η πόρτα.
– Ποιος είναι;
– Άνοιξε, συναγωνιστής.
– Αμέσως.
Τσακίζομαι ν’ ανοίξω και βλέπω μ’ ευχαρίστηση ότι η φαντασία μου και η πραγματικότητα είναι δύο πράμματ απου δεν υπερβάλλουνε πολύ το ένα τ’ άλλο. Ίσα-ίσα, που η πραγματικότητα σήμερα, 4 Δεκεμβρίου του έτους 1944, τρέχει πολύ γρηγορότερα κι’ εγγίζει περοχές όπου η φαντασία μου στέκεται μουδιασμένη. Δέκα ντουφέκια, ένα πολυβόλο, μια κάσα πυρομαχικά κι ένα καλάθι με χειροβομβίδες είναι οι επισκέπτες μου που τους καλωσορίζω με παγωμένα μειδιάματα.
– Από πού πάνε στην ταράτσα, συναγωνιστή;
– Από δω, συναγωνιστή.
– Ποιος κάθεται στο σπίτι, συναγωνιστή;
Στο σπίτι κάθομαι εγώ και η ευτυχισμένη οικογένειά μου που εσχημάτισε απορημένο ημικύκλιο από πίσω μου και παρακολουθά με ζωηρό ενδιαφέρον. Οπλίζομαι μ’ όλο το απόθεμα της ευγένειας που ήταν δυνατό να διαθέτω και ρωτώ τα ντουφέκι αμήπως τυχόν καμμιά γειτονική ταράτσα θα τους εβόλευε καλύτερα. Γι’ απάντηση ακούγονται γκραγκ και γκρουγκ τα βήματα των συναγωνιστών που ανεβαίνουν την εσωτερική σκάλα του σπιτιού προς την ταράτσα. Σωπαίνω αξιοπρεπώς και παρακολουθώ. Νάτην που ανέβαινε κι η κάσσα με τα πυρομαχικά. Νάτο που ανεβαίνει και το καλάθι με τις χειροβομβίδες. Δεν μένει τίποτε άλλο για να ολοκληρώση την ευτυχία μου παρά το τανκ ναρθή απέναντι και να αρχίσει η συναρπαστική στιχομυθία. Ωραία. Πάνατως όλα αυτά δεν βοηθούν καθόλου να μου στρώσουν το κέφι που δεν νοιώθω να βρίσκεται σε ανθηρή κατάσταση.
Η λατρευτή μου σύζυγος έχει αποκτήσει μια συμπαθητική χλωμάδα που της δίνει στο πρόσωπο μια απέραντη ευγένεια. Την θαυμάζω. Αλλά κι εκείνη φαίνεται έχει σοβαρούς λόγους να με θαυμάζει περισσότερο.
– Μου φαίνεσαι λίγο χλωμός.
– Περίεργο!
– Τι πρόκειται να γίνη τώρα;
– Τώρα, αγαπητή μου, αν αντιλαμβάνομαι καλά θα γίνουν μέσα στο σπίτι μας πράμματα σπουδαία. Κατά πάσαν πιθανότητα, θα έχωμε επισκέπτες που μπαίνουν απ’ τους τοίχους.
– Πώς δηλαδή;
– Τους τρυπάνε λιγάκι απρεπώς.
– Τι θέλεις να πης;
– Θέλω να πω ότι οι επισκέπτες αυτοί στην αντικειμενική γλώσσα λέγονται οβίδες. Στην υποκειμενική όμως γλώσσα των ανθρώπων λέγονται λαχτάρα. Αν μείνωμε στα μπροστινά δωμάτια, δεν θα προφτάσουμε να τους δεχτούμε, γιατί θ’ αναληφθούμε κι’ οι δυο μας στους ουρανούς. Αν πάμε στα παραπίσω δωμάτια, δεν είναι καθόλου απίθανο να επιμείνουν να φτάσουν ώς εκεί. Υπάρχει όμως και μια άλλη πιθανότητα. Να βάλουν κάτω απ’ την ευτυχισμένη στέγη μας ένα ωραίο πράμμα που το λένε δυναμίτιδα. Τότε εγώ και εσύ, λατρευτή μου, δεν θα έχουμε την τύχη να παρακολουθήσουμε αυτό το αναπάντεχο ελληνοαγγλικό ματς που παρακολουθά τούτη τη στιγμή ολόκληρη η οικουμένη.
– Και τι θα γίνη λοιπόν;
– Εσύ τι λες να γίνη;
– Είσαι ο αρχηγός της οικογένειας. Περιμένω τις αποφάσεις σου. Πάντως χωρίς να θέλω το παράπαν να σε θίξω, νομίζω πως δεν είσαι ενθουσιασμένος απ’ την όλη κατάσταση καθώς διαμορφώθηκε. Δύο λύσεις υπάρχουν. Πρώτον, αν θέλης ν’ ανέβης στην ταράτσα, να πάρης κι εσύ κανένα όπλο. Αν δεν το προτιμάς αυτό, τότε πρέπει να άρης τον κράββατόν μας και να φύγουμε απ’ το σπίτι μας το γρηγορώτερο.
Η λατρευτή μου σύζυγος μου έθεσε το πρόβλημα πολύ ρεαλιστικά, όπως το απαιτούσε η στιγμή. Το όπλο ή τον κράββατον. Ανασκαλεύω τις αναμνήσεις μου να δω μήπως τυχόν ποτέ το όπλο περιλαμβανόταν στον κύκλο των αδυναμιών μου. Όχι μονάχα δεν το βρίσκω αλλά και νοιώθω ένα ελαφρό ρίγος να διατρέχη το κορμί μου, που προσπαθώ να κρύψω για λόγους ευνόητης αξιοπρέπειας. Άξαφνα απ’ την ταράτσα μου ακούεται τραγούδι:
Εμπρός ΕΛΑΣ για την Ελλάδα
το δίκηο και τη λευτεριά!…
Τεντώνω το αυτί. Τραγουδάνε! Υπολογίζω ότι ο θάνατος μπορεί να βρίσκεται στον δρόμο και με πιάνει μια ακατάσχετη βιασύνη.
– Τον κράβατον, λατρευτή μου!
– Μπρος, λοιπόν.
– Να σου εξηγήσω το γιατί.
– Περιττό, αγαπητέ μου.
Τόχω παράπονο από την λατρευτήν μου σύζυγο ότ ποτέ δεν μου επέτρεψε να της εξηγήσω γιατί την μεγάλην εκείνη ώρα κατέληξα σ’ αυτές τις αποφάσεις. Το ν’ αρπάω ένα ντουφέκι και να χτυπηθώ με την αγγλική αυτοκρατορία μού φάνηκε τόσο τερατώδες εκείνη τη στιγμή, ώστε θάπρεπε να κάτσω έναν αιώνα να το συζητώ για να το χωνέψω απλώς. Καθώς κατέβαινα τις σκάλες του σπιτιού μου, βλέπω ένα παιδί ξυπόλητο, είκοσι ετών, ν’ ανεβαίνη πηδώντας μ’ ένα κουμπουροντούφεκο στο χέρι.
– Πούθε πάνε στην ταράτσα, συναγωνιστή;
– Από δω, συναγωνιστή.
– Ευχαριστώ πολύ.
Κι’ ανεβαίνει την ανεμόσκαλα σφυρώντας «Εμπρός ΕΛΑΣ για την Ελλάδα».
Πολλές φορές έκατσα και σκέφτηκα επάνω στον Δεκέμ βρη αν ήταν ένα σφάλμα, όμως ποτέ δεν μπόρεσα να καταλήξω σε συμπέρασμα. Κάθε φορά που το επιχειρώ θυμάμαι το ήρεμο χαμόγελο τούτου του παιδιού που ανέβαινε σφυρίζοντας επάνω στην ταράτσα του σπιτιού μου, μ’ ένα κουμπουροντούφεκο να χτυπηθή με την βρετανική αυτοκρατορία. Κι’ όλες τις λογικές μου σκέψεις τις παρασύρει και τις καταπλημμυρά ο θαυμασμό».

(Σημείωση: Η φωτογραφία με τους ακροβολισμένους σε μια ταράτσα Ρώσους στρατιώτες είναι από την πραγματική μάχη του Στάλινγκραντ Όσο για μας, το σίγουρο είναι ότι στις πιο όμορφες ταράτσες δεν έχουμε ανέβει ακόμα. M.T.)

Πηγή: mao.gr
Από: sibilla

Ψωνίστε ρε, τι σας ζητάνε;

 Ψωνίστε ρε, τι σας ζητάνε;



Την Κυριακή τη θέλουμε για μας και τα παιδιά μας
Και δε θα την χαρίσουμε ποτέ στα αφεντικά μας

Προχτές το ταξικό κίνημα, με πυρήνα τους εμποροϋπαλλήλους, έδωσε με συνέπεια τη μάχη για την υπεράσπιση της κυριακάτικης αργίας. Στη λδ του βορρά, το ραντεβού δε δόθηκε σε κάποιο μεγάλο εμπορικό του κέντρου, αλλά έξω από το καρφούρ-μαρινόπουλος στην ευκαρπία, στον περιφερειακό, που προχώρησε στην εκδικητική απόλυση ενός εργαζόμενου επί 18 συναπτά χρόνια στην επιχείρηση που τόλμησε να απεργήσει, με την επίσημη δικαιολογία πως.. έκανε πολλά λάθη –πιθανότατα λόγω απειρίας. Αλλά και στην απόλυση μιας ακόμα συναδέλφου από το παράρτημα του πανοράματος. Κι όταν ο απολυμένος υπάλληλος ξαναμπήκε στο κατάστημα όπου δούλευε για να μοιράσει υλικό στους συναδέλφους του, θα μπορούσε να δανειστεί την ατάκα του νίκου γκάλη απ’ το ευρωμπάσκετ του 87’ για τους ιταλούς, για να περιγράψει την αντιμετώπισή τους: είδα το φόβο στα μάτια τους..
Και πώς τον λεν τον ιταλό… (…) με τους εργάτες μη μιλάς…
Κι έτσι, στον ένα και μοναδικό που είχε το θάρρος να τον χαιρετήσει και να του σφίξει το χέρι (χωρίς να τρέμει από φόβο), του είπε ειλικρινά και αυθόρμητα: σε ευχαριστώ που με μίλησες..

Αλλά όχι σφε αναγνώστη, δεν είναι αυτό τρομοκρατία. Τρομοκρατία είναι να πηγαίνεις με κατεβασμένα ρολά στην ταξική σου συνείδηση και να αδημονείς σαν ευσυνείδητος καταναλωτής από τις δέκα και μισή –πριν καν την έναρξη του ωραρίου- να ανοίξει ρολά το κατάστημα, για να τρέξεις με κατάνυξη να (την) ψωνίσεις, βάζοντας το δικό σου λιθαράκι στο ελληνικό σαξές στόρι. Και να σπεύσεις σα μαλ… όχι σφοι, μη ρίχνουμε το επίπεδο με ακραίες διατυπώσεις.. να σπεύδεις λοιπόν, σα σπερματοζωάριο να γονιμοποιήσεις πρώτος την ανάπτυξη που έρχεται, λες και θα πάρεις κάποιο βραβείο, ενώ τα άλλα άτυχα σπερματοζωάρια θα πεθάνουν μες σε 72 ώρες –άντε στην καλύτερη να πάρουν καμία παράταση- εφόσον δεν οργανωθούν να αλλάξουν τα πράγματα.
Αλλά την ίδια στιγμή να σου χαλάνε τη μέθεξη και την καταναλωτική ευφορία κάτι άξεστοι παμίτες μπροστά στην είσοδο, με πανό, προκηρύξεις και ντουντούκες, αντί να είναι κι αυτοί στολισμένοι στο κλίμα των ημερών, με χριστουγεννιάτικα σκουφιά και κερατάκια τάρανδου (από την εξωνημένη ταξική συνείδηση), περίπου σαν αυτό που πρότεινε ο τσαουσόπουλος για τους σύριους στο σύνταγμα –πού να καταλάβετε όμως πως έκανε χιούμορ, εσείς οι κολλημένοι. Ψωνίστε κι εσείς ρε παλιομίζεροι, τι σας ζητάνε πια;

Ξέρεις σφε αναγνώστη τι τρομοκρατία είναι να σε εμποδίζουν (όχι να μπεις  αλλά) να μηδενίσεις το κοντέρ της κριτικής σου ικανότητας και να το αφήνεις στην είσοδο, για να χαρείς ανέμελα τις αγορές σου, είμαι κεφάτη γυρίζω απ’ του βερόπουλου –βερόπουλου, μαρινόπουλου, έλα μωρέ τώρα, πες το κι έτσι; Και να σου προκαλούν τύψεις, επικαλούμενοι το φιλότιμό σου, που ήταν καλά θαμμένο κάτω από τόνους σκουριάς και τηλεοπτικής προπαγάνδας, να τολμάν να πιάνουν στο στόμα τους τα παιδιά σου για το παράδειγμα που τους δίνεις, ενώ αυτά σε βλέπουν άφωνα να τους δίνεις το πρώτο μάθημα ταξικής υποταγής;
Ε όχι λοιπόν, δε θα τους περάσει. Με ποιο δικαίωμα παίρνουν το δικαίωμα να σου αφαιρούν το ιερό κι αναφαίρετο δικαίωμά σου και τις τιμοκρατικές σου ελευθερίες; Απαγορεύεται να απαγορεύεις. Να η πεμπτουσία της ελευθερίας –τα ‘λεγε κι ο παρισινός μάης. Απαγορεύονται τα προσκόμματα και οι αγκυλώσεις στην ελεύθερη αγορά, την ελεύθερη διαμόρφωση τιμών και την κινεζοποίηση της εργατικής δύναμης, την απελευθέρωση των απολύσεων και του ωραρίου (που ήταν σκλαβωμένα τόσο καιρό τα καημένα), την απαγκίστρωση από τις συλλογικές συμβάσεις και οτιδήποτε συλλογικό καταπιέζει με ολοκληρωτικό τρόπο το ελεύθερο άτομο. Καταγγέλλουμε σθεναρά όσους μας στερούν αυτή την ελευθερία. Κι αν χρειαστεί θα πολεμήσουμε για τη σκλαβιά μας, όπως έλεγε ο αστερίξ στις δάφνες του καίσαρα –που στερέωνε την εξουσία του με άρτο και θεάματα, ενώ τώρα το ψωμί (με την ευρεία έννοια) είναι ζητούμενο ή βασικά ψευδαίσθηση για πολλούς. Και για αυτό φταίνε οι κακοί με τις αγκυλώσεις που λέγαμε προηγουμένως, που εμποδίζουν την ανάπτυξη, κλείνοντας τα μαγαζιά –κι αυτοί θα φταίνε εάν κλείσει τώρα, με το κυριακάτικο ωράριο, το ψιλικατζίδικο του κυρ-μήτσου στη γωνία, που δεν μπορεί να ανταγωνιστεί τα μονοπώλια, που θα δουλεύουν τις ίδιες ώρες με αυτόν.

Που στην πραγματικότητα δεν κλείναμε τίποτα απολύτως, γιατί τότε θα επέμβαιναν οι ατσίδες με τα μπλε, που είχαν έρθει με μια κλούβα, και δεν είναι λέει τα ματ, αλλά κάτι άλλο, γιατί τα ματ φοράνε πράσινα, πάντα στα χρώματα του παλιού δικομματισμού (εκτός και αν βγούνε και ροζ τώρα με την κυβέρνηση της αριστεράς), και πάντα στο πλευρό του πολίτη, δηλ του πελάτη, δηλ της εταιρίας. Γιατί αν κάποιος ξεχνάει το ταξικό κριτήριο και νιώθει καταναλωτής-πελάτης αντί για εργάτης, δε σημαίνει πως το χάνει και ο καπιταλιστής που αυγατίζει τα κέρδη του ή οι μηχανισμοί καταστολής του αστικού κράτους.

Βάζουμε λοιπόν τα πανό του σωματείου μπροστά στην είσοδο, με ακρίβεια εκατοστού, για να αφήνουμε ένα διάδρομο και να περνάει ο κόσμος, εκτός κι αν προλάβουμε να τον μεταπείσουμε με το υλικό και την κουβέντα που πιάνουμε «έχει απεργία σήμερα, ζητάμε τη συμπαράστασή σας», χωρίς να τον εμποδίζουμε όμως, αν είναι σώνει και ντε αποφασισμένος να περάσει. Ήρθε μάλιστα κι ο αρχηγός-επιτελάρχης των μπλε να μας δώσει οδηγίες, λες και ήταν προπονητής ή διαιτητής: «Δεν ξέρω τι σας είπανε, αλλά..» (κι από πίσω ένας σφος να μας κάνει νοήματα-παντομίμα, σε στιλ «άστον να λέει») «(…) ξέρω πως έχετε χαμηλό προφίλ». Ναι, η μπάλα χαμηλά, κρατάμε θέσεις κι όλοι πίσω. Λες να διαβάζει και αυτός πριν, την κριτική που μας κάνει για αγώνες χαμηλής έντασης –sic- και να τον επηρεάζει; Μην ανησυχείς κυρ μπάτσε μου, θα τους κάνουμε και γέφυρα με τις σημαίες μας, του παμε, για να περάσουν από κάτω, όπως στους γάμους.

Αγαπητοί πελάτες, σας πληροφορούμε πως το κατάστημά μας έχει ανοίξει κι εντός του θα βρείτε πλούσιες προσφορές.
30% κάτω τα λαχανικά, 20% τα αλκοολούχα, και 100% κάτω η αξιοπρέπεια. Ανεργία μόλις 25%. Μπιρ παρά η ταξική συνείδηση.
Κοτόπουλο μόνο 1,99 ευρώ το κιλό (όχι δύο, όπως είπε προβοκατόρικα σε κάποια φάση η σφισσα από τη ντουντούκα, για να το δέσει με τα παρακάτω). Μισθωτοί σκλάβοι μόνο από 500 ευρώ. 4ωροι με ημιαπασχόληση από 250 ευρώ μόνο. Σε λίγο θα τους βάλουν να δουλεύουν για μερικούς πόντους στην κάρτα του σούπερ μάρκετ, στα πρότυπα λοβέρδου που είχε προτείνει να αμείβονται με μόρια οι εκπαιδευτικοί. Αν και το τζάμπο έχει πάντα τις καλύτερες προσφορές, που σε ταξιδεύουν σε άλλες μεσαιωνικές εποχές.
Κι η αλήθεια είναι πως για να δελεάσουν τον κόσμο είχαν βάλει προσφορές σχεδόν στα πάντα, από τα μπισκότα και τις σοκολάτες, ως τα παπούτσια και τις κάλτσες, ακόμα και το πλέι στέισον 3 –τώρα που βγήκε το 4. Θεωρητικά κάποιοι μονοπωλιακοί όμιλοι σούπερ μάρκετ αντιτάσσονται στο μέτρο για την κυριακάτικη αργία, γιατί δεν τους συμφέρει από καθαρά οικονομική άποψη. Το βασικό όμως είναι να μάθει ο εργαζόμενος να σκύβει το κεφάλι χάνοντας και την κυριακή του, και τα υπόλοιπα θα βρεθούν στην πορεία.

Για μένα λοιπόν το πιο τρομακτικό, το πιο μυστηριακό, το πιο επιβλητικό και πιο μεγάλο, είναι ένας άνθρωπος που τον ‘μποδίζουν να ψωνίσει, όπως λέει κι η μαρία του 19ου. Και βασικά να βλέπεις τις αντιδράσεις ενός κόσμου, το άδειο βλέμμα με τα ψέματα που χρησιμοποιεί, για να ξεγελάσει τον εαυτό του περισσότερο και τη συνείδησή του.

-Συμφωνώ μαζί σας, απλά βόλτα κάνω.
Φίλε μου, η παραλία είναι πολύ μακριά από εδώ. Κι έχει και τόσο ωραία λιακάδα σήμερα, όλως παραδόξως, για να κλειστείς μέσα.
-Δίκιο έχετε, υπέρ σας είμαι, αλλά αφού διαλύσανε τα πάντα
Κι εμείς φωνάζαμε ζήτω και γεια, την τρίτη μέρα
-Αλληλεγγύη; Και στον δικό μου, που τον έχω πέντε χρόνια άνεργο στο έπιπλο, ποιος ήρθε για αλληλεγγύη;
Μα ένας λόγος παραπάνω, τότε..
-Α έχει απεργία;(βλέποντας το συγκεντρωμένο πλήθος στην είσοδο)
Όχι φίλε, βγήκε το καινούριο άι-φον, και κάνουμε ουρά. Περιμένουμε να ανοίξει, για να το πάρουμε.
-Ναι αλλά μόνο μια κυριακή μας έχει μείνει για να ψωνίσουμε.
Κι όταν την καταργήσουν κι αυτή σε όλους τους κλάδους, δε θα σου φτάνει ούτε αυτή. Συνεπώς να τα ανοίγουμε και νύχτα τα μαγαζιά, 24 ώρες το 24ωρο, για να προλάβουν να ψωνίσουν κάτι όλοι οι μισθωτοί είλωτες στις λευκές νύχτες. Αλλά τότε θα αυξηθεί και το δικό τους ωράριο, θα δουλεύουν σε 24ωρη βάση και δε θα προλαβαίνουν, οπότε να αυξήσουμε τις μέρες της εβδομάδας, για να…

Άλλος περνάει χωρίς να πάρει το χαρτί με την ανακοίνωση, λες και φοβάται μην κολλήσει τίποτα. Κι αν του λέγαμε πως έχει κουπόνια με προσφορές, να το εξαργυρώσει;
Κι ένας άλλος δεν το θέλει γιατί ξέρει, λέει, τα αιτήματά μας, τα έχει ακούσει από την τηλεόραση! Ε αν είναι έτσι… άλαλα τα χείλη των ασεβών.
Κάποιοι βρίσκουν γνωστούς στις αλυσίδες και τους χαιρετάνε, γιατί μπορεί να είμαστε ενενήντα λεπτά αντίπαλοι μες στον αγωνιστικό χώρο, αλλά έξω απ’ αυτόν ξεχνάμε τις διαφορές μας. Έλα όμως που οι ταξικές διαφορές συνεχίζουν να υπάρχουν κι η ταξική πάλη δε σταματάει ποτέ. Και το πιο βασικό είναι πως δεν είμαστε απέναντι, αλλά από την ίδια ταξική πλευρά, άσχετα αν δεν το καταλαβαίνουν όλοι εκείνη τη στιγμή.

Ένας τρίτος μας λέει πως δυστυχώς αυτό που πρέπει να πάρει, δεν μπορεί να το βρει πουθενά αλλού. (Και τι είναι αυτό;) Να μείνει δηλ χωρίς λάδια το αυτοκίνητο;
Κι εμείς χωρίς μαλλιά στην κεφαλή. Άστο ρε φίλε, αφού δε σκέφτηκες κάνα καλύτερο ψέμα να πεις, μη μας το λες καν τουλάχιστον, έτσι κι αλλιώς δε σε εμποδίζουμε.
Κάποιοι όμως σχεδόν τη βρίσκουν και το απολαμβάνουν να λένε κουτοπονηριές, για να βγουν (στο μυαλό τους και πουθενά αλλού) από πάνω, νομίζοντας πως σου τη λένε ή σε ξεγελάνε. Όπως δηλ πιο παλιά, που αποκλείαμε την είσοδο κι αυτοί έψαχναν να βρουν παράπλευρες μυστικές πόρτες, πχ από τα παρακείμενα γκούντιζ και μόνο που δεν έβγαζαν σέλφις (δεν υπήρχαν τότε) για να καμαρώσουν για το σπουδαίο κατόρθωμά τους. Κρίμα μόνο που στη ζωή δεν υπάρχουν πίσω πόρτες και μυστικά μονοπάτια, για να ξεφύγει κανείς από τα προβλήματα και τα αδιέξοδά του.

Αλλά είναι και φορές, που δεν ξέρεις τι να πιστέψεις. Έρχεται πχ μια εύσωμα τύπισσα, με κάτι βαζάκια στο χέρι, κατευθείαν από την εκκλησία όπως λέει (βοήθειά μας) και μας ορκίζεται, χωρίς να της το ζητήσει κανείς, πως θα βάλει μόνο λίγη σαλαμούρα για το τυρί, θα (τους) ουρήσει, γιατί έχει ζάχαρο (κατούρα να φύγουμε, που λένε) και θα περάσει από την ίδια είσοδο, για να δούμε πως δε μας λέει ψέματα. Κι όντως βγαίνοντας μετά από λίγη ώρα, άρχισε να τραγουδάει μόνη της ένα της φαραντούρη: επιβάτης στην εξουσία αυτού του τόπου… (Μα πού τα έμαθε αυτά; Στην εκκλησία;) και να φωνάζει συνθήματα αλληλεγγύης. Τι σου είναι ο άνθρωπος…

Τι έμεινε λοιπόν από την παρέμβασή μας; Πόσοι έπιασαν κάτι άραγε από την κινητοποίησή μας και το νόημά της;
Κάποιοι πείθονταν εκείνη τη στιγμή και έφευγαν χωρίς να μπουν στο κατάστημα, κερδίζοντας τα δικά μας χειροκροτήματα. Και κάποιοι άλλοι (οι περισσότεροι) μπορεί να μπήκαν, συμφωνώντας όμως με όσα τους είπαμε, και ίσως τα ξανασκεφτούν αργότερα ή τα βρουν μπροστά τους.

Στο τέλος μπαίνουμε όλοι μαζί με τα πανό στο κατάστημα και φωνάζουμε συνθήματα, πριν τελειώσουμε την κινητοποίηση και διαλυθούμε. Κι ο υπεύθυνος του καταστήματος βάζει την κοπέλα στο μικρόφωνο να κάνει συνεχώς ανακοινώσεις, επί ένα δεκάλεπτο σχεδόν, για να μας σκεπάσει. Δεν τα καταφέρνει πολύ καλά, αλλά κάποια στιγμή, περνάει κάτι απ’ όσα λέει και φτάνει στα αυτιά μας.

Χαίρε καίσαρ, οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν.
Κι αν χρειαστεί θα παλέψουμε για τη σκλαβιά μας…

Aνθρώπινες στιγμές και ποιητική δημιουργία του Κ.Βάρναλη

 Aνθρώπινες στιγμές και ποιητική δημιουργία του Κ.Βάρναλη

"Aνθρώπινες στιγμές και ποιητική δημιουργία του Κ.Βάρναλη", ήταν ο τίτλος  της εισήγησης της καθηγήτριας του Παιδαγωγικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Αθηνών , κ. Άντας Κατσίκη-Γκίβαλου ,  στο επιστημονικό συνέδριο που έγινε στην έδρα της Κ.Ε του ΚΚΕ τον Απρίλη του 2011.


“Αν ξυπνήσεις μονομιάς θα ‘ρθει ανάποδα ο ντουνιάς”

“Αν ξυπνήσεις μονομιάς θα ‘ρθει ανάποδα ο ντουνιάς”




    Ο άνθρωπος που αναποδογύρισε μια «βολεμένη» ζωή κι άρχισε να γράφει «για εκείνους που δεν ξέρουν να διαβάσουν, για τους εργάτες που γυρίζουνε το βράδυ με τα μάτια κόκκινα απ' τον άμμο...», όπως έλεγε ο Τάσος Λειβαδίτης, ο κατά πολλούς ιδρυτής της επαναστατικής Τέχνης στην Ελλάδα, ο Κώστας Βάρναλης, «έφευγε» σαν σήμερα πριν ακριβώς 40 χρόνια, στις 16 Δεκέμβρη του 1974.

    Ο αμετανόητος κομμουνιστής Βάρναλης, στις αιτιάσεις εναντίον του για την «στράτευσή του», ήταν καταιγιστικός: «…όλες οι τέχνες "πολιτεύονται", είτε το ξέρουνε είτε όχι, είτε τους φαίνεται είτε όχι.Κι η επαναστατική τέχνη "πολιτεύεται" - έλεγε ο Βάρναλης - με τη διαφορά, πως το ξέρει. Γιατί αν είναι κανείς συντηρητικός από κοινωνική Συνήθεια, γίνεται επαναστάτης μονάχα από γνώση της πραγματικότητας κι από αντίδραση στη Συνήθεια».
    Όταν πέθανε ο Παλαμάς, ο Σικελιανός μίλησε για το φέρετρο που πάνω του ακούμπησε όλη η Ελλάδα. Από αυτή τη στόφα ήταν φτιαγμένος και ο Βάρναλης. Από τη στόφα των ποιητών που πάνω τους μπορεί να ακουμπήσει ο λαός στα δύσκολα. Ο Βάρναλης, που υπήρξε ένα με το λαό χωρίς ποτέ να θωπεύσει και να καλοπιάσει το λαό, που αρνήθηκε να γίνει «δημοπίθηκος» που με κολακείες εξαπατά το λαό, έγινε η «φωνή του λαού».
    Αυτός ο «παππούς των λαϊκών αγώνων», όπως τον αποκαλούσε ο Ρίτσος, είναι περισσότερο επίκαιρος από ποτέ. Είναι παρών με τους «Μοιραίους», όταν μαστιγώνει την παθητικοποίηση και τη μοιρολατρία.

    Η φιγούρα του Βάρναλη θα ξεχωρίζει πάντα στην αίθουσα του στρατοδικείου δίπλα στον Λουντέμη, όταν εκείνος στην παραίνεση του δικαστή  να κάνει μια «δήλωση μετανοίας» και αποκήρυξης των ιδεών του για να πάψει να «τραβιέται» στα ξερονήσια απάντησε: «Κύριε πρόεδρε  ο άνθρωπος έκανε κάτι εκατομμύρια χρόνια για να σταθεί στα δυο του πόδια. Δεν θα τον ξαναγυρίσω εγώ στα τέσσερα»!
    Ο Βάρναλης σαρκαστικός και αμείλικτος εχθρός της σεμνοτυφίας, που στα βαρύγδουπα ερωτήματα του τύπου «ποια είναι τα σημαντικότερα ιδανικά της ζωής» απαντούσε «οι γυναίκες, η θάλασσα, η φασουλάδα και να βλέπεις να παίζουν τάβλι στο "Βυζάντιο"..», υπήρξε ο απόλυτος μαστιγωτής της γλίτσας του λογοτεχνικού, δημοσιογραφικού και κάθε λογής σιναφιού που αντιλαμβάνεται το ρόλο του ως σμπίρος της εξουσίας. Έγραφε: «Και συ, τσούλα των δήμιων, Επιστήμη,/ της Αλήθειας εσχάτη τεφροδόχα,/ και συ, πρόστυχη Πένα και ψοφίμι,/ του βούρκου. λιβανίζετε την μπόχα!».


    Ο Βάρναλης είναι «Το Φως που Καίει» διαρκώς. Είναι ο «παραμυθάς» που όχι μόνο δεν χαρίζεται στον «κυρίαρχο» λαό κάθε φορά που ο λαός ανέχεται να τον κουμαντάρουν οι αφεντάδες, αλλά και κατσαδιάζει τον λαό όταν υποτάσσεται στο ρόλο του υποτακτικού που «δεν μπορούσε πια μήτε να ζήσει – μήτε να σκεφτεί χωρίς “σωτήρες”».
    Ο Βάρναλης, είναι εκείνος που «Στην αληθινή απολογία του Σωκράτη» προειδοποιεί: «Αλίμονο στον αφτόδουλο πολίτη, που φτασμένος στα έσχατα της απελπισιάς, παραδίνεται για να σωθεί, στο έλεος του Θεού και στους νόμους των κλεφτών».


    Και θα είναι πάντα εκείνος που θα μπολιάζει το «θύμα» και το «ψώνιο» με την προτροπή - σπίθα να σηκώσει το ανάστημά του. Και να αποκτήσει επίγνωση της δύναμής του αφού «αν ξυπνήσει μονομιάς θάρθει ανάποδα ο ντουνιάς».


     Υστερόγραφο: Είναι η ώρα των απειλών, είναι η ώρα του λαϊκού εκφοβισμού, είναι η ώρα της πιο χυδαίας κινδυνολογίας. Ακούμε ότι το δικαίωμα του ελληνικού λαού να καθορίζει τη μοίρα του μπορεί να «ενοχλήσει» τις Αγορές. Ακούμε ότι ο λαός δεν πρέπει να έχει γνώμη για το παρόν και το μέλλον του διότι αυτό μπορεί να «τσαντίσει» τους δανειστές, τον Γιούνγκερ, το ΔΝΤ, τη «Goldman» και τον «Moody’s». Και βλέπουμε γύρω μας το στρατό με τα ασπάλακα βαποράκια να πετροβολάει, χωρίς ντροπή και χωρίς συστολή, τον ελληνικό λαό με αυτές τις απειλές.
    Ήρθε επομένως η ώρα να απαντηθούν οι απειλές τους. Αναγνωρίζουμε ότι η απάντηση πρέπει να είναι τόσο ψύχραιμη όσο και σαφής. Άρα φιλοσοφημένη. Ψάχνοντας μια πιθανή απάντηση, στο άκουσμα των όλο και πιο ιταμών απειλών τους, στο μυαλό μας στριφογυρνούν τρεις λέξεις. Δεν τις εφηύραμε εμείς. Τις είχε επικαλεστεί ο Μοντεσκιέ στο περίφημο έργο του υπό τον τίτλο «Δοκίμιο για τις αιτίες που μπορούν να επηρεάσουν το πνεύμα και τον χαρακτήρα».
    Ο πέραν πάσης αναρχοκομμουνιστικής υποψίας Μοντεσκιέ, λοιπόν, το έθετε ως εξής: «Είναι εκπληκτικό πράγμα όλη η φιλοσοφία να συνίσταται στις τρεις αυτές λέξεις: Je  men  fous”»!

 Νίκος Μπογιόπουλος 

Το ελάχιστο και το μέγιστο: Απολογισμός 4 μηνών Τοπικής Διοίκησης

 Το ελάχιστο και το μέγιστο: Απολογισμός 4 μηνών Τοπικής Διοίκησης

Ίσως το πιο βασικό των επιχειρημάτων για την εκλογική προτίμηση στον ΣΥΡΙΖΑ έναντι του ΚΚΕ θα μπορούσε να περιγραφεί ως "προτεραιοποίηση των άμεσων αναγκών." Η ιδέα, γνωστότατη σε όλους, είναι ότι "καλά τα λέει το ΚΚΕ, αλλά..." δεν υπάρχει δυνατότητα στις σημερινές συνθήκες για σοσιαλισμό, οπότε ο πραγματισμός και ο ρεαλισμός επιτάσσουν η "αριστερή" ψήφος να δοθεί στον ΣΥΡΙΖΑ, για να κάνει αυτός, που ενδιαφέρεται, τα στοιχειώδη για τα ευπαθή κοινωνικά στρώματα στο έδαφος του καπιταλισμού· πράγμα που σνομπάρει, υποτίθεται, το ΚΚΕ.
Τελικά, αυτό το επιχείρημα ανταποκρίνεται σε κάτι;
Απ' το καλοκαίρι, έφτιαξα στο ιστολόγιο μια ετικέτα με τίτλο "Τοπική Διοίκηση", η οποία επικεντρώνεται στα πεπραγμένα των δύο κομμάτων στους Δήμους και τις Περιφέρειες όπου κατάφεραν να επικρατήσουν υποψήφιοί τους.

Ας κάνω έναν σύντομο και χοντρικό απολογισμό πεπραγμένων λοιπόν:


Δήμαρχοι Λαϊκής Συσπείρωσης:

 - Προστασία εργαζομένων στο Δήμο μέσω άρνησης αποστολής στοιχείων για αξιολόγηση, ανεξάρτητα απ' το κόστος της άρνησης για τον Δήμαρχο (Πάτρα) (1, 2, 3, 4, 5, 6)

- Έγκριση των αιτημάτων καταβολής δεδουλευμένων των εργαζομένων που έχουν προσφύγει δικαστικά (Πάτρα)

- Μειώσεις δημοτικών τελών (Πετρούπολη). Καταγγελία της παρέμβασης της κυβέρνησης ενάντια στη μείωση.

- Μειώσεις και απαλλαγές στα τροφεία για τα φτωχότερα στρώματα (Χαϊδάρι)

- Μειώσεις και απαλλαγές δημοτικών τελών (Χαϊδάρι)

- Πρωτοβουλία Δήμου για την κάλυψη των στοιχειωδών αναγκών άπορων δημοτών (Πετρούπολη)

- Μείωση δημοτικών τελών (Πάτρα)

- Διανομή τροφίμων σε άπορους, έλληνες και μετανάστες (Πάτρα)

- Στήριξη των απλήρωτων εργαζομένων στο δημοτικό βρεφοκομείο με νομικές ενέργειες (Πάτρα)

- Μείωση τελών κοινόχρηστων χώρων (Πάτρα)


Δήμαρχοι και περιφερειάρχες ΣΥΡΙΖΑ:

- Υπερψήφιση του μνημονιακού προϋπολογισμού (Περιφέρεια Αττικής)

- Αγωγή κατά της δικαίωσης των σχολικών φυλάκων (Λάρισα)

- Υπερψήφιση μνημονιακού προϋπολογισμού (Λάρισα)

- Ξεπούλημα δημοτικού σταδίου (Καισαριανή)

- Υπερψήφιση μνημονιακού προϋπολογισμού (Περιφέρεια Δυτ. Μακεδονίας) (και εδώ)

- Σύμπραξη με ΝΔ ΠΑΣΟΚ για δημιουργία ΚΟΙΝΣΕΠ (Περιφέρεια Αττικής)

- Ξεπούλημα του "κινήματος κατά των εξορύξεων" (Χαλκιδική)

- Υπερψήφιση μνημονιακού προϋπολογισμού (Τύρναβος)

- Χάρισμα 6 στρεμάτων άλσους στον Μελισσανίδη (Φιλαδέλφεια)

- Έγκριση δαπάνης 100.000-200.000 ευρώ για την "μελέτη της φτώχειας" αντί να διατεθούν τα χρήματα σε άπορες οικογένειες (Περιφέρεια Αττικής)

Αυτά τα στοιχεία έχω συλλέξει.
Βάσει αυτών των στοιχείων, είναι αυτός που μιλάει για το μέγιστο (σοσιαλισμός) που κάνει το ελάχιστο. Ενώ αυτός που μιλάει για το ελάχιστο ("ένα πιάτο φαϊ") δεν κάνει τίποτα· στην καλύτερη περίπτωση, γιατί στη χειρότερη τα παίρνει απ' τους φτωχούς και τα δίνει στους πλούσιους.

Δηλαδή, για τους μεν "μαξιμαλιστές" του ΚΚΕ διαφαίνεται ένα συνεχές απ' το ελάχιστο (τώρα) στο μέγιστο (στο μέλλον), για τους δε "μινιμαλιστές" του ΣΥΡΙΖΑ, το ελάχιστο τείνει στο τίποτα ή στο αρνητικό για τα λαϊκά στρώματα αποτέλεσμα, και το μέγιστο έχει προ πολλού απεμποληθεί.

Δηλαδή, το κριτήριο "δεν ψηφίζουμε μαξιμαλιστές, ψηφίζουμε ρεαλιστές" φαίνεται να μην ανταποκρίνεται στο ελάχιστο στην καταγεγραμμένη πραγματικότητα, όπως αυτή ορίζεται από τα πεπραγμένα των δύο σε θέσεις εξουσίας (αυτές που ως τώρα έχουν).

Αντιρρήσεις (τεκμηριωμένες, εννοείται);

Οι υποδείξεις του ΔΝΤ

Οι υποδείξεις του ΔΝΤ
Αύξηση του κατώτερου μισθού σε σχέση με το μέσο μισθό διαπιστώνει το ΔΝΤ στην τελευταία του Εκθεση για την ανεργία των νέων το 2014 σε χώρες όπως η Ελλάδα, η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Γαλλία, εξέλιξη που, όπως σημειώνει, «δεν είναι προς τη σωστή κατεύθυνση».
Βέβαια, από έναν τέτοιο οργανισμό, όπως το ΔΝΤ, δεν θα περίμενε κάποιος κάτι διαφορετικό. Αυτό βέβαια που αποκρύπτει, είναι το γεγονός ότι αυτή η σχέση κατώτερου και μέσου μισθού δεν προήλθε από κάποια αύξηση των κατώτερων μισθών, αλλά από την κατάρρευση όλων των μεγαλύτερων μισθών, που έπεσαν σχεδόν στα κατώτερα επίπεδα. Αυτό διαπιστώνεται και για τη χώρα μας καθώς η κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων οδήγησε σε ατομικές συμβάσεις μαζικά αλλά και σε δραστική μείωση των κλαδικών μισθών οι οποίοι λίγο απέχουν από τον κατώτερο, που και αυτός όμως μειώθηκε δραστικά με την ΠΥΣ του 2012. Είναι όμως αξιοσημείωτο ότι η συμπίεση όλων των μισθών, και κατά συνέπεια και του μέσου μισθού, δεν επιβλήθηκε μόνο σε χώρες που είναι σε «ειδικά προγράμματα» αλλά και στη Γαλλία, η οποία δεν είναι σε κανένα μνημόνιο. Σε κάθε περίπτωση η Εκθεση του ΔΝΤ αφήνει «παρακαταθήκη» και υποδεικνύει νέα επίθεση στους κατώτερους μισθούς το επόμενο διάστημα, είτε είμαστε σε μνημόνια είτε όχι, στόχευση που πρέπει να έχουν υπόψη τους οι εργαζόμενοι και στη χώρα μας και ανάλογα να προετοιμαστούν.

Ο Μπαλτάκος εκφράζει την τάξη του

Ο Μπαλτάκος εκφράζει την τάξη του
Κατά δημοσιεύματα, ο Π. Μπαλτάκος (πρώην γγ της κυβέρνησης, στενός συνεργάτης προηγούμενως του πρωθυπουργού, Αντ. Σαμαρά, αποπεμφθείς από τη θέση του όταν δημοσιοποιήθηκαν επαφές του με τη Χρυσή Αυγή) επισπεύδει τις διαδικασίες ίδρυσης άλλου ενός ακροδεξιού μορφώματος - κόμματος, του «Ριζοσπαστικού Εθνικού Συναγερμού» (ΡΙΖΕΣ). Μαζί με απόστρατους των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας, έναν πρώην πρόεδρο της ΓΣΕΒΕΕ, τον εκλεγμένο το 2012 με το ψηφοδέλτιο των ΑΝΕΛ Β. Καπερνάρο, και έχοντας ταυτόχρονα τις ...ευλογίες του Αρχιεπισκόπου Σινά και του Μητροπολίτη Πειραιώς, προγραμματίζουν εκλογή αρχηγού έως τις αρχές του νέου έτους και κατάθεση του καταστατικού τους στον Αρειο Πάγο.
Σε ένα πρώτο κείμενο που είδε το φως της δημοσιότητας λένε ότι η κίνησή τους γίνεται «στο όνομα του Ορθόδοξου γένους μας», για την «πατρίδα» και τη «σημαία». Αφού καταγγέλλει τη «κατοχή» στην οποία υποτίθεται ότι βρίσκεται η Ελλάδα, όπως έχουν άλλωστε πει και άλλοι, από τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τους ΑΝΕΛ και τη Χρυσή Αυγή, επικαλείται τα «εθνικά θέματα» που αξιοποιούνται για να «τσιμπούν» τα φτωχά λαϊκά στρώματα στα προτάγματα των μονοπωλίων και να στοιχίζονται πίσω τους και πίσω από τους χειρισμούς που κάθε φορά επιλέγουν, για να τα εξυπηρετήσουν. Παραπέρα, ζητείται «να αντιμετωπιστεί δραστικά η λαθρομετανάστευση (...) να σταματήσουν η πληθυσμιακή αλλοίωση, η πολιτιστική αλλοτρίωση και η αποχριστιανοποίηση της χώρας», «να οργανωθεί η εθνική παιδεία με βάση την ελληνική παράδοση και την Ορθοδοξία». Τσιτάτα χιλιοειπωμένα και στο πολύ πρόσφατο παρελθόν, π.χ. από τον κατηγορούμενο για μίζες και οφσόρ Γ. Καρατζαφέρη. Επίσης, «να καταστεί το χρέος διαχειρίσιμο και να ανασταλεί η αποπληρωμή του μέχρι να επιτευχθούν αναπτυξιακοί ρυθμοί της οικονομίας» (ό,τι προτείνει δηλαδή και ο Δραγασάκης), βασικό ζητούμενο των μονοπωλίων η ρύθμιση του δημόσιου χρέους ώστε να απελευθερωθούν επιπλέον κονδύλια στήριξής τους.
***
Πολύ καθαρότερα διαλαλούσε ο Μπαλτάκος τα πιστεύω του αρθρογραφώντας πρόσφατα σε ιστοσελίδα γνωστή για τις σχέσεις της με τα φασιστοειδή. Στο άρθρο του, αποδίδοντας στον ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηριστικά που δεν έχει και που τα στελέχη του έχουν αποκηρύξει εδώ και δεκαετίες, ο Μπαλτάκος επιδίδεται σε ωμό και πρωτόγονο αντικομμουνισμό, ως άλλος ένας επίδοξος ...θεωρητικός των αστών. Αλλωστε, ο ίδιος είχε σε ανύποπτο χρόνο αυτοανακηρυχθεί σε εκ γενετής αντικομμουνιστή (ήμουν από τότε που γεννήθηκα αντικομμουνιστής και θα είμαι, είχε πει), όντας στέλεχος της ΝΔ και της κυβέρνησης.
Στο εν λόγω άρθρο αφού διατυπώνει τις ανησυχίες του για την «οικονομία της αγοράς», ο «πατριώτης» Μπαλτάκος παρουσιάζει ως «αθώα θύματα» τους Χίτες και ταγματασφαλίτες, συνεργάτες των ναζί, τους οποίους αξιοποίησε μετέπειτα η ελληνική αστική τάξη, με τους ξένους πάτρονές της, για να διασφαλίσει εκ νέου την εξουσία της. Διαφημίζοντας, εξάλλου, την πυγμή της αστικής εξουσίας, δεν παραλείπει να θυμίζει πως έπνιξε στο αίμα το ΕΑΜικό κίνημα στα ελληνικά στρατεύματα της Μέσης Ανατολής. Σε άλλο σημείο ο Μπαλτάκος προσθέτει: «Κράτος χωρίς πειθαρχία, σεβασμό στους θεσμούς και αυστηρότητα στη διακυβέρνηση δεν μπορεί παρά μόνο να πτωχεύσει ή να καταλήξει σε εθνικές συμφορές». Οσο δε για τις «εθνικές συμφορές» που επικαλείται, η ιστορική πραγματικότητα δείχνει ότι Μικρασία ή Κύπρος προέκυψαν στην προσπάθεια της ελληνικής αστικής τάξης να αναβαθμιστεί γεωστρατηγικά στην ευρύτερη περιοχή, σε σύγκρουση με αντίστοιχα συμφέροντα και επιδιώξεις άλλων αστικών δυνάμεων, σε ένα σύστημα που γεννά πόλεμο και πόνο για τους λαούς. Κάτι που γίνεται και σήμερα, σε μια ευρύτερη γεωγραφική ζώνη που μυρίζει μπαρούτι, και όπου η ντόπια αστική τάξη πασχίζει για την ισχυροποίησή της μέσω της «ενεργειακής» και «στρατιωτικής διπλωματίας», πάλι σε κλιμακούμενη αντιπαράθεση με τα μονοπώλια άλλων χωρών.
***
Σε ένα τέτοιο φόντο, οι θέσεις Μπαλτάκου μπορεί να χαρακτηριστούν έως και χρήσιμες για το αστικό πολιτικό σύστημα. Η εξέλιξη του ζητήματος εντάσσεται προφανώς σε ένα σχεδιασμό διαμόρφωσης ενός «σοβαρού» ακροδεξιού, εθνικιστικού μορφώματος που δεν θα διαλαλεί ανοιχτά τις φασιστικές του θέσεις (όπως η Χρυσή Αυγή) συμβάλλοντας εν δυνάμει σε μελλοντικές κυβερνητικές εναλλαγές. Δεν θέλει καμιά υποτίμηση, στο αναμορφωμένο αστικό σκηνικό που στήνεται οι Μπαλτάκοι θα έχουν θέση με στόχο ανοιχτά ομολογημένο το τσάκισμα του εργατικού - λαϊκού κινήματος.
Το κεφάλαιο είναι διατεθειμένο να αξιοποιήσει όλο το φάσμα των αστικών δυνάμεων, από τους «αριστερούς» του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τους ακροδεξιούς του Μπαλτάκου, για να προωθήσει ή προστατέψει τα συμφέροντά του. Αποδεικνύεται λοιπόν το πόσο αναγκαία είναι η οργανωμένη πάλη του λαού σε συμπόρευση με το ΚΚΕ, η ισχυροποίησή του, της μόνης δύναμης που παλεύει σταθερά και αταλάντευτα για τα πραγματικά λαϊκά συμφέροντα.

Νεκρός εργάτης στα Γιάννενα

Νεκρός εργάτης στα Γιάννενα
Συνεχίζει να παλεύει για τη ζωή του ο εργάτης, που τραυματίστηκε την περασμένη Πέμπτη σε εργοτάξιο στο Φάληρο



Eurokinissi
Σε τελευταίο μεροκάματο μετατράπηκε η πρώτη μέρα στη δουλειά, για 58χρονο εργάτη στα Γιάννενα, στα έργα κατασκευής του οδικού δικτύου Αμφιθέας - Λυκόστομου. Ο 58χρονος τραυματίστηκε θανάσιμα, την περασμένη Παρασκευή, όταν παρασύρθηκε από μηχάνημα έργων (οδοστρωτήρα) κατά τη διάρκεια εργασιών διαπλάτυνσης του δρόμου.
Τα θερμά του συλλυπητήρια στην οικογένεια του νεκρού εργάτη εκφράζει το Συνδικάτο Οικοδόμων Ιωαννίνων. Απαιτεί να αποδοθούν οι ευθύνες για το εργατικό «ατύχημα» με βάση την εργοδοτική ευθύνη στην εταιρεία και να αποζημιωθεί η οικογένεια. Να σταματήσει η ασυδοσία κατασκευαστών και εργοδοτών. Να εφαρμοστεί το ωράριο εργασίας, η Συλλογική Σύμβαση και η εργατική νομοθεσία. Να παρθούν ουσιαστικά μέτρα προστασίας της υγείας και ασφάλειας όλων των εργαζομένων.
Στην ανακοίνωσή του τονίζει: «Ο θάνατος του 58χρονου εργάτη στον υπό κατασκευή δρόμο Αμφιθέα - Λυκόστομο (ο οποίος έπιασε δουλειά την ίδια μέρα), αποδεικνύει με το πιο τραγικό τρόπο ότι τα μέτρα ασφάλειας κοστίζουν περισσότερο από την ανθρώπινη ζωή και δεν προτιμούνται από τους μεγαλοκατασκευαστές και τις κυβερνήσεις τους. Τα 10ωρα και 12ωρα στους χώρους δουλειάς, η εντατικοποίηση, η έλλειψη μέτρων ασφαλείας και η ανάγκη για το μεροκάματο, μετά από πολλούς μήνες ανεργίας, δημιουργούν συνθήκες γαλέρας για τους συναδέλφους. Από αυτήν την κατάσταση κερδισμένοι θα συνεχίσουν να βγαίνουν οι μεγαλοεργολάβοι και το κεφάλαιο, ενώ οι εργάτες θα σακατεύονται καθημερινά για ένα μεροκάματο πείνας».
Το Συνδικάτο σχολιάζει ακόμα ότι τα εργατικά ατυχήματα, ανάμεσά τους και τα θανατηφόρα, έχουν αποδειχθεί συστατικό στοιχείο της «ανάπτυξης» και των μεγάλων έργων: «Στην περιοχή μας, υπουργοί και υφυπουργοί κόβουν αμέτρητες κορδέλες για την Ιόνια οδό, για την περιβόητη "ανάπτυξη". Μόνο που η ανάπτυξη που επικαλούνται έχει τσακισμένα μεροκάματα των 25 ευρώ, 12ωρα, και τους εργάτες να "παίζουν" κάθε μέρα κορόνα - γράμματα τη ζωή τους. Στο άλλο περίφημο έργο, την Εγνατία, μόνο στο νομό Ιωαννίνων είχαμε 6 θανατηφόρα ατυχήματα. Δεν μπορεί στο όνομα των "μεγάλων έργων" και της "ανάπτυξης" των μονοπωλίων να σακατεύονται οι εργάτες, τα έργα να ακριβοπληρώνονται από το λαό και οι μόνοι που τρίβουν τα χέρια τους να είναι οι μεγαλοεργολάβοι. Αναδεικνύεται, για ακόμα μια φορά, η αναγκαιότητα για δημόσιο φορέα κατασκευών που θα λειτουργεί με κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες».
Την ίδια στιγμή, εξακολουθεί να παλεύει για τη ζωή του ο εργάτης που τραυματίστηκε την περασμένη Πέμπτη στο εργοτάξιο του Κέντρου Πολιτισμού του Ιδρύματος «Σταύρος Νιάρχος», στο Φάληρο. «Ενώ οι φιέστες συνεχίζονται, οι εργάτες τσακίζονται», τονίζει το Συνδικάτο Οικοδόμων Αθήνας και προσθέτει πως στις συνθήκες καθίζησης της οικοδομικής δραστηριότητας, τα «ατυχήματα» είναι ο μόνος «δείκτης» με σταθερά ανοδική πορεία. Υπενθυμίζει πως την Πέμπτη 11 Δεκέμβρη, στις 5 μ.μ., στο συγκεκριμένο εργοτάξιο, «έπεσε και τραυματίστηκε σοβαρά ο συνάδελφος Μουτσάι Τζεβαΐρ, 41 χρόνων, με αποτέλεσμα να μεταφερθεί σε κωματώδη κατάσταση στο νοσοκομείο "Ευαγγελισμός", όπου υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση για αφαίρεση αιματώματος από το κεφάλι».
«Και το συγκεκριμένο ατύχημα, όπως και τόσα άλλα, δεν είναι αποτέλεσμα της κακιάς μας της μοίρας, αλλά έχει να κάνει με την εντατικοποίηση της δουλειάς, την έλλειψη μέτρων υγιεινής και ασφάλειας», υπογραμμίζει το Συνδικάτο και προσθέτει πως «οι εργάτες, προκειμένου να πάνε ένα πιάτο φαΐ στην οικογένειά τους, αναγκάζονται να δουλεύουν με εξαντλητικά ωράρια, αφού το μεροκάματο δε φτάνει ούτε για τα έξοδα μετακίνησης στη δουλειά». Τέλος, το Συνδικάτο καλεί όλους τους εργαζόμενους να παλέψουν για αυξήσεις, ανθρώπινα ωράρια και ουσιαστικά μέτρα υγιεινής και ασφάλειας.

ΓΕΡΜΑΝΙΑ Φουντώνουν οι ρατσιστικές εκδηλώσεις

ΓΕΡΜΑΝΙΑ
Φουντώνουν οι ρατσιστικές εκδηλώσεις


ΒΕΡΟΛΙΝΟ.--
Φουντώνουν στη Γερμανία οι ρατσιστικές ξενοφοβικές εκδηλώσεις, από οργανώσεις όπως η PEGIDA («Πατριώτες Ευρωπαίοι κατά του Εξισλαμισμού της Δύσης») και οι «Χούλιγκανς ενάντια στους Σαλαφιστές». Πρόκειται για συγκαλυμμένες δυνάμεις φασιστών και άλλων αντιδραστικών που θέτουν το ζήτημα της μεγάλης εισροής μεταναστών που ζητούν άσυλο στη Γερμανία. Πριν από δύο βδομάδες σημειώθηκαν στη Βαυαρία πυρπολήσεις κτιρίων που προορίζονταν για πρόσφυγες. Το ζήτημα της εισόδου πολλών μουσουλμάνων μεταναστών εγείρεται από ένα τμήμα της αστικής τάξης ενώ την ίδια στιγμή υπάρχει άλλο τμήμα, που θεωρεί ότι οι μετανάστες είναι χρήσιμοι για την κερδοφορία του κεφαλαίου.
Ενδεικτικό είναι πάντως ότι από τις εκδηλώσεις κατά του «ριζοσπαστικού Ισλάμ», που έχουν συστηματοποιηθεί εδώ και 2 μήνες στη Δρέσδη, διαμορφώνεται και κλίμα ευρύτερα στην κοινωνία, ενώ χτες είχαν προγραμματιστεί διαδηλώσεις σε πολλές πόλεις. Την ίδια στιγμή και αντιρατσιστικές οργανώσεις είχαν δηλώσει ότι θα διοργανώσουν δικές τους διαδηλώσεις. Σε δημοσκόπηση, ωστόσο, για το περιοδικό «Σπίγκελ», το 65% εμφανίζεται να δηλώνει ότι «ο κυβερνητικός συνασπισμός δεν παίρνει αρκετά σοβαρά υπόψη του τα τρέχοντα ποσοστά μεταναστών και αιτούντων άσυλο», ενώ πάνω από το ένα τρίτο πιστεύει ότι «η χώρα τους εξισλαμίζεται». Πάντως, στη Γερμανία υπολογίζεται ότι ζουν 4 εκατομμύρια μουσουλμάνοι στο σύνολο του πληθυσμού των σχεδόν 81 εκατομμυρίων.
Η Γερμανίδα καγκελάριος, Αγκελα Μέρκελ, άσκησε κριτική στις πορείες της PEGIDA, λέγοντας ότι «δεν υπάρχει θέση στη Γερμανία» για μίσος εναντίον των μουσουλμάνων ή οποιασδήποτε άλλης θρησκευτικής ή φυλετικής ομάδας, καταδίκασε τον εμπρησμό κτιρίων στη Βαυαρία, είπε ότι «η χώρα χρειάζεται τους μετανάστες για να αποφύγει μια δημογραφική κρίση». Ομως, τοπικοί αξιωματούχοι των γερμανικών κρατιδίων επισημαίνουν ότι πασχίζουν να αντιμετωπίσουν τον μεγάλο αριθμό αιτούντων άσυλο, καθώς η μετανάστευση είναι πλέον στο υψηλότερο επίπεδό της εδώ και δύο δεκαετίες.
Ενδεικτική, πάντως, της καλλιέργειας κλίματος είναι και η πρόταση βουλευτών της κυβερνώσας Χριστιανοδημοκρατικής Ενωσης (CDU), για απαγόρευση της «μπούρκας», ενώ η Ενωση Χριστιανοκοινωνιστών (CSU) της Βαυαρίας, σύμμαχου των χριστιανοδημοκρατών, είχε κάνει πρόταση να υποχρεωθούν οι μετανάστες να μιλούν γερμανικά στο σπίτι τους, κάτι που στη συνέχεια απέσυρε μετά το σάλο που ξεσηκώθηκε.
Στις ρατσιστικές εκδηλώσεις πρωτοστατούν μέλη του Εθνικού Κόμματος Γερμανίας (ΝPD, νεοναζιστικό κόμμα), ενώ και η λεγόμενη Εναλλακτική για τη Γερμανία (AFD), η οποία εκφράζει τμήμα του κεφαλαίου που θεωρεί ότι η Γερμανία πρέπει να βγει από την Ευρωζώνη, δηλώνει ότι οι αντιμουσουλμανικές ρατσιστικές εκδηλώσεις εκφράζουν τη δυσαρέσκεια τμήματος του πληθυσμού και ασκεί κριτική στη μεταναστευτική πολιτική.
Σύμφωνα με πρόσφατα στατιστικά στοιχεία, το τελευταίο διάστημα έχουν φτάσει γύρω στους 200.000 πρόσφυγες από τη Συρία και το Ιράκ στη Γερμανία, ζητώντας άσυλο. Ανεξάρτητα αν ο αριθμός είναι ακριβής, η ουσία είναι ότι η Γερμανία συμμετέχει σε όλους τους σχεδιασμούς στη Μέση Ανατολή και είναι και αυτή μια από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που διογκώνουν το ζήτημα των ξεσπιτωμένων οι οποίοι αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους.

TOP READ