12 Νοε 2014

Το παραμύθι της χούντας για την οικονομία τέλειωσε! Τι χρέος παρέδωσαν με στοιχεία


Κοντά 40 χρόνια το παραμύθι του “οικονομικού θαύματος” της χούντας που δήθεν παρέδωσε στη Δημοκρατία μια ακμάζουσα οικονομία μεταδίδεται από φιλοχουντικούς σε χρυσαυγίτες.
Κι επειδή καλό είναι τα παραμύθια κάποια στιγμή να τελειώνουν αξίζει να ρίξουμε μια ματιά και στην πραγματικότα.
Οι χουντικοί όχι μόνο δεν παρέδωσαν τη χώρα χωρίς κανένα χρέος αλλά τα είχαν κάνει …μπάχαλο.
Στο Ποντίκι δημοσιεύθηκε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο για την …ανάπτυξη της χούντας. Η οποία επί της ουσίας δεν υπήρξε.
“Εκτός κι αν µπορεί να θεωρηθεί επίτευγµα το (απογοητευτικό) +0,9%, τη στιγµή που όλη η Αθήνα χτιζόταν, οι Έλληνες µετανάστες και οι ναυτικοί τόνωναν τις καταθέσεις µε δεκάδες χιλιάδες εµβάσµατα από το εξωτερικό, ενώ η Ελλάδα από τις αρχές της δεκαετίας του ’60 προσπαθούσε να σηκώσει για πρώτη φορά κεφάλι, ύστερα από την Κατοχή, τον Εµφύλιο και την κατάµαυρη δεκαετία του ’50. Μόνο οι υπερεργολάβοι και οι ρουφιάνοι πλούτισαν, λοιπόν, στην οδυνηρή εφταετία σκανδάλων”, σημειώνει το Ποντίκι.
Στη συνέχεια παρουσιάζει μια σειρά από δημοσιεύματα από τη περίοδο της χούντας. Διαβάστε:
“Σύµφωνα µε την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, λοιπόν, το 1974 το δηµόσιο χρέος είχε ανέβει στο 20,8% επί του ΑΕΠ, στα 114 δισ. δρχ. εκείνη τη χρονιά, µε τον εσωτερικό κι εξωτερικό δανεισµό να γιγαντώνονται. Το χρέος ξεκίνησε από 37,8 δισ. δρχ. το 1967, ενώ το 1973 ήταν ήδη στα 87 δισ., µε το έλλειµµα στο εµπορικό ισοζύγιο να είναι 4,5 φορές ψηλότερο και τις καταθέσεις, παρά τις διαρκείς τονωτικές ενέσεις των Ελλήνων µεταναστών, να µειώνονται δραµατικά µετά το 1970. Ο πληθωρισµός κάλπαζε, το πραγµατικό εισόδηµα µειωνόταν, οι φόροι έκαναν επέλαση, το ίδιο και η ακρίβεια.
Τζάµπα… εργολάβοι
Ακόµα και µια ελαφριά µείωση του εξωτερικού δανεισµού ήταν τεχνητή, αφού 
οι εργοληπτικές εταιρείες έπαιρναν τα δάνεια από το εξωτερικό µε εγγύηση ελληνικού ∆ηµοσίου και στη συνέχεια γίνονταν ανάδοχες των δηµόσιων έργων, µε παραχώρηση των δανείων στο ελληνικό κράτος. ∆εκάδες τέτοια δάνεια – συµβάσεις έγιναν και µ’ αυτήν την πατέντα – µετατροπή και το χρέος φαινόταν ως «εσωτερικό». Καραµπινάτη δηµιουργική λογιστική, δηλαδή, του «µυστράκια» Παττακού και τον οµοϊδεατών του.
Από το 1971, λοιπόν, η κατάσταση στην οικονοµία δεν µπορούσε να κρυφτεί άλλο. ∆εν θα ήταν, µάλιστα, υπερβολή να πούµε ότι τότε άρχιζε να χτίζεται πια για τα καλά η λερναία ύδρα του χρέους.
Στις 6.4.1971 οι εφηµερίδες δηµοσιεύουν: «Αύξηση κατά 23,5% σηµείωσε το δηµόσιο χρέος εντός του πρώτου 5µήνου του 1970, έναντι του 1969, κι έφθασε τα 58,3 δισεκατοµµύρια δρχ. τον Μάιο του περασµένου έτους, έναντι 47,2 που ήταν τον Μάιο του 1969, σύµφωνα µε στοιχεία της ΕΣΥΕ».
Στις 22.9.1971 υπάρχει στα «Νέα» οικονοµική ανάλυση του Κωνσταντίνου Κόλµερ, όπου διαβάζουµε ότι «ναι µεν σηµειώθηκε το 1970 µια επιβράδυνση στην αύξηση του ρυθµού αυξήσεως του χρέους στο 12% έναντι 25% του 1969 (σ.σ.: πάλι επί χούντας είχε εκτιναχθεί, δηλαδή), όµως σηµειώθηκε µια ουσιώδης αύξηση του κρατικού δανεισµού µε έντοκα γραµµάτια και διπλασιασµός του δανεισµού σε συνάλλαγµα». Παρατίθενται, µάλιστα, και αποκαλυπτικά στοιχεία για το δηµόσιο χρέος από το 1958, µε πηγή πάντα τη στατιστική υπηρεσία:
∆ΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ ΣΕ ∆ΙΣ. ∆ΡΧ.
1958………………………………………………..3,5
1959………………………………………………..8,0
1960………………………………………………..9,7
1961………………………………………………11,6
1962………………………………………………13,1
1963………………………………………………17,6
1964………………………………………………21,4
1965………………………………………………25,4
1966………………………………………………32,0
1967………………………………………………37,8
1968………………………………………………45,3
1969………………………………………………56,7
1970………………………………………………63,7
Από το 1966, δηλαδή, που το χρέος ήταν 32 δισ., διπλασιάστηκε µέχρι το 1970 στα 63,7 δισ.
Σύµφωνα, εξάλλου, µε στοιχεία του ∆εκεµβρίου του 1971, υπήρξε «αύξηση των εισαγωγών µ’ έναν ρυθµό 15% περίπου, µε ταυτόχρονη µείωση των εξαγωγών κατά 5%, διαφορά που διεύρυνε το έλλειµµα του εµπορικού ισοζυγίου». Πάτωναν οι εξαγωγές, θέριευαν οι εισαγωγές…
Το 1972 ο Τύπος βοούσε πια για την τραγική κατάσταση της οικονοµίας. Στις 13.9.1972 τα «Νέα» έγραφαν στον τίτλο του ρεπορτάζ τους: «Κατά 7,7 δισ. αυξήθηκε το 1971 το δηµόσιο χρέος». Και συνέχιζαν:
«Αυξήθηκε κατά 7,7 δισεκατοµµύρια δραχµές το δηµόσιο χρέος της Ελλάδας κατά τη διάρκεια του 1971. Σύµφωνα µε τα στατιστικά στοιχεία του τελευταίου τεύχους του ∆ελτίου Στατιστικής ∆ηµοσίων Οικονοµικών, κατά το τέλος του 1971 το συνολικό δηµόσιο χρέος ανήλθε σε 71,4 δισ. δραχµές». Από 63,7 που ήταν το 1970!
Με τη σηµείωση ότι µειώθηκε κατά 600 εκατ. δρχ. το χρέος σε ξένο νόµισµα και αυξήθηκε κατά 1,8 δισ. το χρέος σε εγχώριο νόµισµα. Με την πατέντα, που λέγαµε.
Στον «Οικονοµικό Ταχυδρόµο», στις 15.2.1973, τα σηµάδια κατρακύλας της οικονοµίας συνεχίζονται: «Μεταξύ Μαΐου 1971 και 1972 το δηµόσιο χρέος αυξήθηκε κατά 7.118 εκατ. δρχ. ή σε ποσοστό 10% κι έφθασε στο ύψος των 73.806 εκατ. δρχ.».

«Θυσίες και κόστος»
Το πιο ενδιαφέρον άρθρο όλης εκείνης της εποχής το ξετρυπώσαµε στο «Βήµα». Στις 20.10.1973 υπήρχε πρωτοσέλιδη ανάλυση µε τίτλο «Ο απολογισµός µιας εξαετίας, θυσίες και κόστος». Τα στοιχεία δείχνουν ότι αυτά τα περί «µηδενικών χρεών» δεν µπορούν να λέγονται ούτε γι’ αστείο. Πιο τρανταχτή διαπίστωση; Ότι στην εξαετία της δικτατορίας το εξωτερικό χρέος έγινε 1,5 φορά µεγαλύτερο απ’ όσο είχε φθάσει σε διάστηµα 145 χρόνων. Από καταβολής ελληνικού κράτους! Ιδού τα σηµαντικότερα αποσπάσµατα:
  «∆ιαπιστώθηκε στο προηγούµενο σηµείωµα ότι από τα προβαλλόµενα σαν επιτεύγµατα της οικονοµικής της εξαετίας, η µεν οικονοµική σταθερότητα όχι µόνο δεν εξασφαλίστηκε, αλλά αντίθετα διαταράχθηκε κατά τρόπο επικίνδυνο, η αύξηση του συναλλαγµατικού αποθέµατος είναι εικονική και οφείλεται στο δανεισµό από το εξωτερικό, ο δε ρυθµός αναδιάρθρωσης της οικονοµίας υπήρξε κατώτερος των δαπανών και δυσαναλόγως µικρότερος σε σχέση µε το παρελθόν».
«Η µόνη διαφορά έναντι του παρελθόντος είναι η αποκληθείσα µε µετριοφροσύνη «ταχύρρυθµη ανάπτυξη», δηλαδή η επίτευξη πρόσθετου ρυθµού ανάπτυξης έναντι του παρελθόντος κατά 0,9% τον χρόνο, σύµφωνα µε τα επίσηµα στοιχεία. Ποιες όµως υπήρξαν οι θυσίες για να καταλήξουµε σ’ αυτό το ασήµαντο ποσοτικά και ανεπαρκές ποιοτικά ποσοστό ετήσιας αύξησης του εισοδήµατος;».
«Μια από τις σπουδαιότερες θυσίες της εξαετούς περιόδου που προορίζεται να επηρεάσει δυσµενώς τις εξελίξεις της οικονοµίας στο µέλλον είναι η αύξηση του εξωτερικού χρέους της οικονοµίας. Το συνολικό εξωτερικό χρέος της Ελλάδας όπως είχε διαµορφωθεί µε τις ρυθµίσεις των προπολεµικών χρεών ανερχόταν από το 1821 µέχρι και το 1966 σε 1.110 εκατ. δολάρια περίπου».
«Μέσα σε έξι χρόνια το χρέος αυτό ξεπέρασε τα 2.700 εκατ. δολάρια, χωρίς να υπολογίζονται οι καταθέσεις σε συνάλλαγµα από το εξωτερικό. Ήρκεσαν, δηλαδή, έξι χρόνια για να γίνει το εξωτερικό χρέος της χώρας 1,5 φορά µεγαλύτερο απ’ όσο είχε φθάσει σε διάστηµα 145 χρόνων. Και αυτό για έναν πρόσθετο ρυθµό ετήσιας αύξησης 0,9%».
«Ακόµα και το δηµόσιο εξωτερικό χρέος που από την εθνική ανεξαρτησία ως το 1966 δεν ξεπερνούσε τα 300 εκατοµµύρια δολάρια έφθασε κατά την τελευταία εξαετία τα 700 εκατ. δολάρια, το δε εσωτερικό δηµόσιο χρέος από 32 δισ. δρχ. φθάνει τώρα περίπου τα 80 δισ. Ας σηµειωθεί ότι τώρα µέρος των δανείων του κεντρικού προϋπολογισµού πραγµατοποιείται µέσω Τραπέζης Ελλάδος και δεν εµφανίζεται στους λογαριασµούς του δηµόσιου χρέους»!
Οι πλούσιοι, πλουσιότεροι
Και συνέχιζε η εφηµερίδα στον απολογισµό που έκανε τον Οκτώβριο του 1973 µε το εµπορικό ισοζύγιο: «Η δεύτερη µεγάλη θυσία της ελληνικής οικονοµίας κατά την περίοδο αυτήν υπήρξε η θεαµατική διόγκωση του εµπορικού ισοζυγίου. Το έλλειµµα του εµπορικού ισοζυγίου από 745 εκατ. δολάρια προβλέπεται ότι θα φτάσει τελικά το τέλος του 1973 τα 2.600 εκατ. δολάρια, δηλαδή περίπου θα τετραπλασιασθεί. Εκείνο πάντως που είναι άκρως ανησυχητικό είναι η αλµατική αύξηση των εισαγωγών που από 1.150 δισ. το 1966 προβλέπεται να φθάσει τα 3.500 τουλάχιστον το 1973. Η αύξηση αυτή των εισαγωγών αντανακλά αφενός µεν τον χαµηλό βαθµό ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονοµίας, αφετέρου δε την ανεπάρκεια της εγχώριας παραγωγής».
Στη συνέχεια διαβάζουµε ότι οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι: «Ο ανταγωνιστικός χαρακτήρας της οικονοµίας περιορίστηκε. Τα συµπτώµατα κερδοσκοπίας εντάθηκαν. Έχει ήδη σηµειωθεί ένταση στην ανισοκατανοµή µε την αύξηση της µερίδας των κερδών έναντι της µερίδας των µισθών στο εθνικό εισόδηµα. Πρέπει να προστεθεί ότι η τελευταία πληθωριστική διαδικασία δεν έθιξε τα υπέρογκα κέρδη της περιόδου αυτής».
Μόλις λίγες εβδοµάδες µετά την πτώση της χούντας, ο οικονοµολόγος Αδαµάντιος Πεπελάσης δηµοσιεύει άρθρο του (2.8.1974), στο οποίο κάνει λόγο για ξεπούληµα της Ελλάδας στα ξένα κεφάλαια από τους Συνταγµατάρχες:
«Η ανάπτυξη της επταετίας είχε αντιλαϊκό χαρακτήρα. Η µεγάλη µάζα δηλαδή επωµίσθηκε το βάρος της ανάπτυξης, καρπώθηκε τα λιγότερα ωφελήµατα κι έφερε το κόστος των διάφορων αντιφατικών και συγκυριακών µέτρων για την προσπάθεια επαναφοράς της οικονοµίας σε σχετική σταθερότητα και ισορροπία. Ιδιαίτερα τα µέτρα των τελευταίων 12 µηνών ήταν εξοντωτικά για τα µικρά εισοδήµατα.
Η άνοδος των τιµών κατά 40%-45% το 1973 (και κατά 9% για το πρώτο εξάµηνο του 1974) υπερκάλυψε την αύξηση των αστικών εισοδηµάτων ενώ το αγροτι κό εισόδηµα άρχισε να συρρικνώνεται σηµαντικά. Οι ξένες παραγωγικές επενδύσεις µειώνονται εντυπωσιακά. Ενώ στην περίοδο 1965-66 εισάγονται 200 εκατ. δολάρια για παραγωγικές επενδύσεις, σ’ όλη την επταετία 1967-1973 εισάγεται πραγµατικά το µισό περίπου της προηγούµενης επταετίας. Τα άλλα ξένα κεφάλαια που εισέρρευσαν ήταν ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ – αγορά γης, οικοπέδων και παρόµοια».
Τελικά, αυτά τα περί «οικονοµικού θαύµατος της χούντας» δεν είναι απλά παραµύθια της Χαλιµάς, αλλά όσοι τα λένε προσπαθούν να βγάλουν λάδι, γκεµπελικά και προκλητικά, µια καταστροφική οικονοµική περίοδο που βάλτωσε τη χώρα σε όλα τα επίπεδα… Και το ότι κάποιοι θέλουνε να ξεχνάνε τόσο εύκολα, είτε επειδή είναι ωφεληµένοι από σκοτεινές περιόδους σαν την εφταετία είτε επειδή έστω είναι ανιστόρητοι, δεν πάει να πει ότι όλοι έχουµε πάθει µαζικό Αλτσχάιµερ και οµαδική τύφλωση…



Συριζαίικες Πασοκίες και...προβοκάτσιες

 Συριζαίικες Πασοκίες και...προβοκάτσιες

Μέρος Α΄: Εισαγωγή
Τα κείμενα που θα διαβάσετε είναι από τον ΟΔΗΓΗΤΗ του Νοέμβρη που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες. Σε αυτόν και στον προηγούμενο, του Οκτώβρη, δημοσιεύονται άρθρα  στα πλαίσια του προσυνεδριακού διαλόγου  του 11ου Συνεδρίου της ΚΝΕ. Πρόκειται για ένα γονιμότατο, πλουσιότατο και πολύ υψηλού επιπέδου προσυνεδριακό διάλογο. Δε μπορεί παρά να καμαρώνει κανείς για τους νέους κομμουνιστές και να  είναι σίγουρος για το νέο αίμα του κόμματος. Μόνο που...να..μερικές "περίεργες" σκέψεις στριφογυρνούν στο μυαλό μου. Καμία από τις γνωστές "αριστερές" ιστοσελίδες ή φυλλάδες δεν έχει ασχοληθεί με το συνέδριο της ΚΝΕ , έτσι όπως μόνο αυτές ξέρουν να ασχολούνται ή ασχολούνταν με τα συνέδρια του κόμματος. Να υποθέσουμε πως δεν βρίσκουν  κάποιον ο οποίος να διατυπώσει διαφορετική άποψη για να αρχίσουν τα σενάρια περί "διάσπασης" ,"διωγμών","ομάδων" και άλλα τέτοια; Ή μήπως πήραν το μάθημά τους από όσασυνέβησαν  πριν , κατα τη διάρκεια και μετά το 19ο συνέδριο του κόμματος; Πάντως οι Κνίτες δεν τους αφήνουν περιθώρια για να βρουν ευκαιρία να σπεκουλάρουν , να λοιδορήσουν ή να πετάξουν λάσπη. Όπως και να έχει το ζήτημα οι νέοι κομμουνιστές δεν τους κάνουν τη χάρη. Να  ένας ακόμα λόγος για να είναι ανήσυχοι αυτοί, περήφανοι και σίγουροι εμείς.

Μέρος Β': Συριζαίικες Πασοκίες



Μέρος Γ':Προβοκάτσιες
Φαντάζομαι δε χρειάζεται να γράψω  κάτι  γι' αυτό, παρά για το ότι  το ΠΑΣΟΚ μπορεί να είναι σε φάση μακράς κωματώδους , σχεδόν ημιθανούς, κατάστασης, κάποιοι όμως προσπαθούν να εφαρμόσουν παλιές, σάπιες , άθλιες, φασιστοειδούς έμπνευσης, τακτικές. 
Ποιοι να είναι άραγε; Ποιοι;
Έλα μου ντε! 

Δεν είναι τα βιβλία, δεν είναι οι βαθμοί

 Δεν είναι τα βιβλία, δεν είναι οι βαθμοί

Η προχτεσινή τηλεοπτική «ανατροπή» ασχολήθηκε με το μέτωπο της παιδείας κι είχε όντως μερικές απρόσμενες ανατροπές. Ο φορτσάκης που στρίγγλιζε πως τον χτυπούσαν και θα φωνάξει την αστυνομία, με αντανακλαστικά ανιάν από το μικρό νικόλα, ήταν ο στρίγγλος που ντύθηκε αρνάκι, πουλώντας την εικόνα του σοφού, μειλίχιου πρύτανη. Ο έμπειρος τηλεοπτικά πρετεντέρης βραχυκύκλωνε μπροστά στα επιχειρήματα 15χρονων παιδιών, που ήταν πιο διαβασμένα απ’ όσο τα περίμενε και πετούσε την μπάλα στην κερκίδα. Κι ο δαπιτάκος γιατρός απέφυγε να βγει φουλ κυβερνητικός ενάντια στο άσυλο, κάνοντας λόγο για φοιτητικές ομάδες περιφρούρησης της πανεπιστημιούπολης, για να το διορθώσει ο δικός μας, (ο μικρός κωτσαντής), πως δεν είναι δουλειά των φοιτητών να καλύπτουν τα κενά του πανεπιστημίου σε προσωπικό, πότε στον τομέα της φύλαξης, πότε στην καθαριότητα, κ.α. Ο σφος μάλιστα ιεράρχησε πολύ σωστά τι έπρεπε να μπει σε πρώτο πλάνο, ξεκαθαρίζοντας πως, παρά την όποια κριτική μπορεί να γίνει και τις διαφωνίες που υπάρχουν, είναι υπόθεση του ίδιου του φοιτητικού κινήματος να επιλέξει μορφή και περιεχόμενο για τις κινητοποιήσεις του.



Κάποιες αξίες παραμένουν βέβαια σταθερές κι αναλλοίωτες στον χρόνο. Ο κεκράκτης άδωνης φωνασκούσε και μάλωνε σαν τρολ με έφηβους μαθητές (βαφτίζοντας τη μία διάδοχο του τσίπρα), γιατί σε αυτό έχει χτίσει την πολιτική του καριέρα και έτσι μπορεί να κρύβει την άγνοια ή την ημιμάθειά του για τα επίμαχα ζητήματα. Ο φορτσάκης περνούσε νηφάλια την ίδια αντιδραστική γραμμή για πανεπιστημιακή αστυνομία και ιδιωτικά πανεπιστήμια –ενώ αποκαλύφτηκε κατά τη διάρκεια της εκπομπής πως κι ο «αριστερός» πρύτανης του απθ, μυλόπουλος, εργάζεται σε ένα ιδιωτικό ίδρυμα της κύπρου! Κι ο πρετεντέρης προσπαθούσε με το αθώο τάχα ύφος του καλού ανακριτή να βρει πίσω από τα παιδιά τον πολιτικό δάχτυλο που τα υποκινεί: «δηλ το δικό σου σχολείο στα σπάτα είχε βιβλία»; «Αυτό το στοιχείο δεν είναι πολύ εξειδικευμένο για να το γνωρίζεις»; «Α, ώστε οι γονείς σου είναι εκπαιδευτικοί, μάλιστα..». Γιατί προφανώς ο φυσιολογικός μέσος όρος δεν είναι ο ανήσυχος μαθητής που ψάχνεται και βρίσκει πέντε στοιχεία, αλλά ο χαμένος στον κόσμο του, που κουρκουτιάζει το μυαλό του και σταματάει να σκέφτεται και να έχει ανησυχίες.

Η ποικιλόμορφη γελοιοποίηση του αστικού πολιτικού (κι όχι μόνο) προσωπικού συνάδει και με το παράδειγμα της πολιτικη΄ς ηγεσίας του υπουργείου παιδείας. Μετά τη διεξαγωγή εδε για την απουσία του από τη δοξολογία της 28ης οκτωβρίου, ο λοβέρδος χτύπησε και πάλι με την (τόσο προκλητική που καταντάει σχεδόν αστεία) πρότασή του για εθελοντές καθηγητές που θα αναπληρώνουν αμισθί τα κενά στα σχολεία και θα αναταμείβονται απλώς με επιπλέον μόρια. Θα μπορούσε επίσης να κάνει χορηγό την κόκα-κόλα (ούτε γουλιά), να δώσει στους καθηγητές έναν κοτίνο ελιάς ως επιβράβευση και να τους ντύσει με μπλουζάκια του φοίβου και της αθηνάς, για να τους καταστήσει κινητή διαφήμιση των διαχρονικών αξιών του εθελοντισμού και της αμισθί σκλαβιάς, που αυγατίζει την καπιταλιστική κερδοφορία.

Σε κάθε περίπτωση αυτές οι αντιδράσεις προδίδουν περισσότερο την αγωνία των αστικών επιτελείων να μαζέψουν εν τη γενέσει του ένα καυτό μέτωπο, που πάει να ανοίξει. Σε αυτό το συμπέρασμα συνηγορεί κι η απουσία ισχυρής αστυνομικής δύναμης στο μαθητικό-πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο της περασμένης βδομάδας, που προκάλεσε αρχικά μια αμηχανία σε κάποιους διαδηλωτές, που δεν ήξεραν τι να κάνουν με τα νεράντζια που είχαν προμηθευτεί. Παρεμπιπτόντως, δεν είχε κλείσει ούτε ένας σταθμός του μετρό, αν αυτό αποτελεί κριτήριο αγωνιστικότητας κι επικινδυνότητας μιας διαδήλωσης. Παράλληλα βέβαια το κράτος διατηρεί ενεργό και το μαστίγιο της εξουσίας, όπως στην περίπτωση της σύλληψης των μαθητών στη λαμία –που τα μμε προσπάθησαν να την αποφορτίσουν κάπως χρεώνοντάς την στην καταγγελία του διευθνυτή και τις αυτεπάγγελτες κινήσεις της.. ανεξάρτητης δικαιοσύνης. Όλα δηλ έγιναν νομότυπα αλλά χωρίς την παραμικρή ανάμειξη της κυβέρνησης.

Τα αγωνιστικά σκιρτήματα των μαθητών πάντως είναι από τις πιο αισιόδοξες εικόνες του τελευταίου διαστήματος –σε αντίθεση με την καταθλιπτική νηνεμία που επικρατεί στα πανεπιστήμια- και συνδέεται με όσα σημειώναμε σε μια άλλη πρόσφατη ανάρτηση σχετικά με την κατάσταση στο μαθητικό κίνημα. Το οποίο παρουσιάζει βέβαια και μερικά αντιφατικά χαρακτηριστικά στην ανάπτυξή του, όπως προδίδει η χρυσαυγίτικη ηγεμονία σε κάποιες καταλήψεις ή η περίπτωση που πήρε δημοσιότητα στην πιερία, με την αποβολή ενός μαθητή και την πρωτοφανή στοχοποίηση ενός διευθυντή που απέρριψε το αίτημα για καθημερινή έπαρση της σημαίας.

Τον τόνο πάντως δεν το δίνουν αυτές οι περιπτώσεις, αλλά η αντίδραση των μαθητών στο νέο λύκειο –που έχει ως διακηρυγμένο στόχο να αφήσει εκτός συνέχειας το 30% των μαθητών- την τράπεζα θεμάτων και τη μετατροπή του σχολείου σε ένα απέραντο εξεταστικό κέντρο, που αποστειρώνει κάθε παιδαγωγική διαδικασία, ευνοώντας μόνο την παπαγαλία και πρωτίστως την παραπαιδεία. Όπως έλεγε κι ένα σύνθημα της δικής μου γενιάς, στις κινητοποιήσεις επί αρσένη: δεν είναι τα βιβλία, δεν είναι οι βαθμοί, εκείνο που μας λείπει είναι η ζωή.

Υστερόγραφο
Την περασμένη βδομάδα πραγματοποιήθηκαν κι οι εκλογές των εκπαιδευτικών πρώτης και μέσης βαθμίδας για την εκλογή αιρετών. Τα αποτελέσματα ήταν αρκετά θετικά για τις δικές μας δυνάμεις, που (αν καταλαβαίνω καλά) δεν κατεβαίνουν πλέον με τον παραδοσιακό τίτλο της εσακ-δεε αλλά ως αγωνιστική συσπείρωση εκπαιδευτικών (ασε), σημειώνοντας σημαντική άνοδο σε ψήφους και ποσοστά, σε καθηγητές και δασκάλους. Από τα υπόλοιπα αποτελέσματα ξεχωρίζει η αντίστοιχη άνοδος των παρεμβάσεων (του εξωκοινοβουλίου) που συνεργάζονται σε κάποιες περιοχές (ελμε) και με δυνάμεις του σύριζα. Καθώς και η σημαντική διαφοροποίηση της επιρροής του σύριζα, σε αντίστροφη αναλογία με την εκλογική δύναμη της πασκε. Ενώ δηλ στους καθηγητές ο σύριζα αναδεικνύεται πρώτη δύναμη, αξιοποιώντας κυρίως την εκλογική κατάρρευση των πασόκων, στους δασκάλους η πασκε του μπράτη (που βρίσκει συχνά πυκνά-βήμα και στο άλφα-βήτα του κάτσικα), διατηρεί ακόμα ισχυρό μηχανισμό, με το σύριζα να καταποντίζεται στην πέμπτη μόλις θέση.

Κατά τα άλλα, μείζον θέμα για τους εκπαιδευτικούς είναι η προώθηση της αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων. Όπου λίγο-πολύ όλες οι δυνάμεις (πλην λακεδαιμονίων) τάσσονται κατά της συγκεκριμένης απαράδεκτης εκδοχής της, χωρίς να αρνούνται όμως γενικά πως είναι απαραίτητη η ύπαρξη κάποιας μορφής αξιολόγησης, με διαφορετικούς όμως όρους. Προσωπικά αυτό μου θυμίζει λίγο την ιστορία με την επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου, τους όρους δανεισμού, κτλ. Αυτό όμως είναι μια διαφορετική υπόθεση, που ίσως δούμε εν καιρώ αναλυτικά.

Σχετικοί σύνδεσμοι


Ποιoς «διώχνει» τις δουλειές από τα Ναυπηγεία;

Ποιoς «διώχνει» τις δουλειές από τα Ναυπηγεία;
Μιλώντας σε πρωινή τηλεοπτική εκπομπή (MEGA), ο βουλευτής της ΝΔ, Θ. Πλεύρης αναμάσησε τα γνωστά φληναφήματα ότι στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη του Περάματος φταίνε οι αγώνες των εργαζομένων και τα συνδικάτα που δεν έρχονται δουλειές. «Στη Ζώνη του Περάματος τα μεγαλύτερα εγκλήματα γίνανε από αυτούς που έρχονται και λένε σήμερα φορολογήστε το εφοπλιστικό κεφάλαιο», είπε απευθυνόμενος στο βουλευτή του ΚΚΕ Γ. Γκιόκα που βρισκόταν στο πάνελ και πρόσθεσε: «Η Ζώνη του Περάματος δεν είναι θέμα της κρίσης και του μνημονίου. Στο Πέραμα δεν τους αφήνατε να δουλέψουν τους ανθρώπους»! Τα όσα ανέφερε ο βουλευτής της ΝΔ είναι χιλιοειπωμένα από τους μεγαλοεργολάβους της Ζώνης, τους εφοπλιστές και τα τσιράκια τους, μεταξύ αυτών και της Χρυσής Αυγής. Βεβαίως, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ τα πρωτολανσάρισαν. Το κεφάλαιο, οι μηχανισμοί και τα κόμματά του θέλουν να κρύψουν ότι η ανεργία είναι δημιούργημα αυτού του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος που προσκυνούν και της πολιτικής που το στηρίζει, ανεξάρτητα από μείγμα διαχείρισης.
***
Για παράδειγμα, κανένας από αυτούς που κατηγορούν τους εργαζόμενους για τις κατακτήσεις τους δεν μπαίνει στον κόπο να εξηγήσει γιατί στα Ναυπηγεία του Σκαραμαγκά και της Ελευσίνας, όπου δεν απεργούσαν οι εργαζόμενοι, όπως οι συνάδελφοί τους στη Ζώνη, σήμερα δεν πέφτει σφυριά και οι εργάτες είναι απλήρωτοι για μήνες. Την ίδια ώρα, οι Ελληνες εφοπλιστές κατέγραψαν το 2013 ρεκόρ παραγγελιών, που αντιστοιχεί στο 25% του συνόλου των νέων ναυπηγήσεων παγκοσμίως. Εδωσαν πάνω από 13 δισ. δολάρια σε παραγγελίες 275 πλοίων! Μόνο το πρώτο 8μηνο του 2014, έχουν δώσει 8 δισ. για νέες παραγγελίες. Και όμως, στην Ελλάδα δεν κατασκευάζουν ούτε κουπί, όταν το 10% του στόλου άνω των 100 κ.ο.χ. (κόροι ολικής χωρητικότητας) το έχουν κατασκευάσει στα κινεζικά ναυπηγεία. Η επιλογή τους αυτή δεν είναι τυχαία, καθώς στην Κίνα βρίσκουν τους πλέον πρόσφορους όρους για τη ναυπήγηση των πλοίων τους, εξαιτίας μιας σειράς «προνομίων» που τους εξασφαλίζουν οι συμφωνίες με τράπεζες και επιχειρηματικούς ομίλους της πρώτης εξαγωγικής δύναμης στον κόσμο. Αυτός είναι, άλλωστε, ο λόγος για τον οποίο η Κίνα επένδυσε στρατηγικά στην προσέλκυση παραγγελιών στα ναυπηγεία της, προσφέροντας ιδιαίτερα ανταγωνιστικούς όρους για τους εφοπλιστές.
***
Ενδεικτικά, το 2010 δημιουργήθηκε μεταξύ Ελλάδας - Κίνας «κοινό ταμείο ενίσχυσης» των Ελλήνων εφοπλιστών, το οποίο περιείχε τότε 5 δισ. δολάρια ΗΠΑ, ενώ στις 20/6/2014 ο υπουργός Ναυτιλίας, Μ. Βαρβιτσιώτης, δήλωσε ότι το ταμείο θα ενισχυθεί με νέες χρηματοδοτήσεις. Επιπλέον, είναι γνωστές οι συμφωνίες που έχουν κλείσει Ελληνες εφοπλιστές με κινεζικά μονοπώλια. Συμφωνίες που έχουν ως όρο ότι οι Ελληνες εφοπλιστές θα ναυπηγούν τα πλοία τους σε κινεζικά ναυπηγεία. Σε αυτά έρχονται να προστεθούν η οδηγία 2000 της ΕΕ, η οποία, για να ενισχυθούν τα ευρωενωσιακά μονοπώλια, επέβαλε την ιδιωτικοποίηση και τη δραστική συρρίκνωση της ναυπηγικής βιομηχανίας στην Ελλάδα και σε άλλα κράτη, με αποτέλεσμα να έχουν θησαυρίσει στις πλάτες του ελληνικού λαού τα αραβογερμανικά μονοπώλια ADM - Thyssen και ο όμιλος Ταβουλάρη που λυμαίνονται τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά και Ελευσίνας, αντίστοιχα. Θυμίζουμε επίσης ότι με αποφάσεις της ΕΕ, το 2010 έκλεισε το εμπορικό τμήμα των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά για 15 χρόνια και απαγορεύτηκε να κλείνονται παραγγελίες για τη ναυπήγηση πολεμικών πλοίων τρίτων χωρών στην Ελλάδα.
***
Να, λοιπόν, γιατί μαραζώνει η Ζώνη και συνολικά η ναυπηγική βιομηχανία στην Ελλάδα. Η αντιστροφή της κατάστασης για τους εργαζόμενους δε θα έρθει αν συμβιβαστούν με τα ψίχουλα, όπως τους καλούν να κάνουν οι μεγαλοεργολάβοι, οι εφοπλιστές και τα κόμματά τους, αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε με τη μισοδουλειά - μισοζωή που τους τάζουν τα μονοπώλια τα οποία λυμαίνονται τα Ναυπηγεία. Χρειάζονται ταξικοί διεκδικητικοί αγώνες, για καλύτερους όρους δουλειάς και αμοιβής, για ουσιαστική προστασία των ανέργων, με ξεκάθαρο μέτωπο στο κεφάλαιο και τα κόμματά του, στη στρατηγική της ΕΕ, που υπερασπίζεται τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Η αποτελεσματικότητα αυτού του αγώνα θα μεγαλώνει, όσο στην ημερήσια διάταξη του κινήματος μπαίνει θαρρετά ο στόχος να γίνουν κοινωνική ιδιοκτησία τα Ναυπηγεία, τα καράβια και τα άλλα μέσα παραγωγής, στο πλαίσιο μιας λαϊκής εξουσίας και οικονομίας. Μέσα εκεί, ο ενιαίος κρατικός φορέας Ναυπηγοεπισκευής, θα εξασφαλίζει δουλειά με πλήρη δικαιώματα για όλους τους εργαζόμενους, θα παράγει για τις σύγχρονες ανάγκες του λαού.

Η πάλη για συνδικαλιστικά δικαιώματα είναι πάλη ταξική

Η πάλη για συνδικαλιστικά δικαιώματα είναι πάλη ταξική

Κυβέρνηση και τρόικα σχεδιάζουν αντιδραστικές αλλαγές στο συνδικαλιστικό νόμο. Την επιτάχυνση αυτών των αλλαγών ζήτησαν και οι βιομήχανοι την περασμένη βδομάδα. Για «πρώτη δόση», σχεδιάζουν τον περιορισμό του αριθμού των εκλεγμένων συνδικαλιστών που προστατεύονται από απόλυση, ώστε να λυθούν τα χέρια των εργοδοτών από τους περιορισμούς που θέτει ο Ν. 1264/82. Σκοπεύουν, επίσης, να βάλουν επιπλέον εμπόδια στην παρουσία των συνδικαλιστικών οργανώσεων μέσα στις επιχειρήσεις, για την ενημέρωση και τη διανομή ανακοινώσεων.
Οσον αφορά στην προκήρυξη απεργιών, προβλέπεται η αύξηση του χρόνου ειδοποίησης της εργοδοσίας από τις 24 στις 48 ώρες πριν. Ομως, το υπουργείο Εργασίας έχει ήδη δηλώσει την πρόθεσή του να αλλάξει τη νομοθεσία, ώστε η απόφαση για απεργία να μη λαμβάνεται από την πλειοψηφία των εργαζομένων που παίρνουν μέρος σε Γενική Συνέλευση με απαρτία, αλλά από την πλειοψηφία των εργαζομένων σε μια επιχείρηση. Αυτός ο όρος, όποτε και αν εφαρμοστεί, ακυρώνει επί της ουσίας τη δυνατότητα της συντριπτικής πλειοψηφίας των σωματείων να κηρύξουν απεργία.
Οι προωθούμενες ανατροπές, και άλλες που δεν έχουν συμπεριληφθεί σ' αυτό το «πρώτο κύμα», δεν ξεσπούν από το πουθενά. Ηταν θέμα χρόνου το σάρωμα των εργασιακών δικαιωμάτων να «ακουμπήσει» και τις συνδικαλιστικές ελευθερίες. Σε συνθήκες υποχώρησης του κινήματος, το κεφάλαιο αρπάζει την ευκαιρία να τσακίσει μισθούς, συντάξεις, ωράρια και ταυτόχρονα να υπονομεύσει παραπέρα το κίνημα στις σημερινές συνθήκες, να αποτρέψει ακόμα και τις ελάχιστες διεκδικήσεις την περίοδο της οικονομικής ανάκαμψης. Αυτόν τον διπλό στόχο υπηρετούν οι αλλαγές στο συνδικαλιστικό νόμο.
Τίποτα δε χαρίστηκε

Είναι, ωστόσο, καθαρό, ότι το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του δεν «χαρίστηκαν» στους εργαζόμενους, όταν σε προηγούμενες περιόδους αναγνώριζαν μια σειρά από συνδικαλιστικές ελευθερίες, κουτσουρεμένες ακόμα και για την εποχή τους. Πρώτα απ' όλα, ο συσχετισμός δύναμης στο πεδίο της ταξικής πάλης είναι που κρίνει το επίπεδο των κατακτήσεων στον καπιταλισμό, που ούτως ή άλλως έχουν «ταβάνι». Ο συσχετισμός, όμως, δεν είναι δοσμένος για πάντα. Ούτε, βέβαια, είναι διασφαλισμένες οι κατακτήσεις των εργαζομένων. Η αστική τάξη ποτέ δεν παραιτείται από την προσπάθεια να τις ακυρώσει στην πράξη και να τις πάρει πίσω.
Για παράδειγμα, η προσπάθεια υπονόμευσης των όποιων θετικών διατάξεων περιείχε για τους εργαζόμενους ο 1264/82 του ΠΑΣΟΚ ξεκίνησε πριν ακόμα ψηφιστεί στη Βουλή. Μαζί με το συνδικαλιστικό νόμο, η τότε κυβέρνηση έφερε και έναν άλλο νόμο, που έδινε κίνητρα για επενδύσεις στην εργοδοσία. Καθόλου τυχαία, πρώτα ψηφίστηκε ο νόμος που ενδιέφερε άμεσα τους εργοδότες και μετά ο μετέπειτα 1264/82. Μάλιστα, πολλές από τις διατάξεις που περιείχε το αρχικό σχέδιο νόμου είχαν αλλάξει προς το χειρότερο μέχρι να φτάσει στη Βουλή και να ψηφιστεί, γεγονός που προδίδει συνδιαλλαγή στο παρασκήνιο.
Κάτω από το «τσόφλι» των συνδικαλιστικών ελευθεριών που αναγνώριζε αυτός ο νόμος, το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του εκκόλαψαν τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό, την εργατική αριστοκρατία και τον «κοινωνικό εταιρισμό» που απαιτούσαν οι δοσμένες συνθήκες. Στόχος της αστικής διαχείρισης, που περνούσε τότε στα χέρια της σοσιαλδημοκρατίας, ήταν να ενσωματώσει το κίνημα, που έδειχνε τάσεις ριζοσπαστισμού, κάτω από την επίδραση του διεθνούς συσχετισμού δύναμης (υπήρχε η ΕΣΣΔ και οι άλλες σοσιαλιστικές χώρες) και της επιρροής του ΚΚΕ στους εργαζόμενους και το λαό.
Σταθερή πορεία υπονόμευσης
Σήμερα, τα συνδικαλιστικά δικαιώματα έχουν διαβρωθεί σε μεγάλο βαθμό και με διάφορους τρόπους. Για παράδειγμα, ο 1264/82 διασφαλίζει τυπικά το δικαίωμα στην απεργία, όμως η οποιαδήποτε προσφυγή στη Δικαιοσύνη ενάντια σε απεργούς κρίνεται στην πλειοψηφία των περιπτώσεων υπέρ της εργοδοσίας. Το κράτος είναι ο πρώτος διδάξας. Αξιοποιεί τις δικαστικές αποφάσεις και επικαλείται το «δημόσιο συμφέρον», για να επιβάλει την «πολιτική επιστράτευση», καταργώντας επί της ουσίας το δικαίωμα στην απεργία, προς όφελος της εργοδοσίας, των καπιταλιστών.
Η ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης παίρνει ολοένα και μεγαλύτερες διαστάσεις, όπως δείχνουν οι εκατοντάδες διώξεις σε βάρος συνδικαλιστών της Ζώνης, τα «αγροτοδικεία» και «μαθητοδικεία», οι καταδίκες συνδικαλιστών του ταξικού κινήματος, ακόμα και για «ηθική αυτουργία», επειδή πρωτοστατούν σε κινητοποιήσεις του κλάδου τους.
Αλλο παράδειγμα: Ο νόμος αναγνωρίζει το δικαίωμα των συνδικαλιστών να έρχονται σε επαφή με τους εργαζόμενους στο χώρο της δουλειάς τους, στην πραγματικότητα, όμως, η πρόσβαση γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη για τα σωματεία. Μια ακόμα πλευρά: Η κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων και η σαρωτική αντικατάστασή τους με ατομικές και επιχειρησιακές, που δεν εξαρτώνται πλέον από τους όρους της ΕΓΣΣΕ ή των κλαδικών Συμβάσεων, αδυνατίζει εκ των πραγμάτων στη συνείδηση των εργαζομένων την αναγκαιότητα της συλλογικής διεκδίκησης, ενισχύει τον ατομισμό και την παραίτηση, που είναι δηλητήριο για τη συνδικαλιστική δράση.
Επίσης, η γραμμή που υπηρετεί στο κίνημα ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός παραμένει κυρίαρχη, ενισχύοντας τη σημερινή εικόνα του εκφυλισμού και της απαξίωσης. Πάνω σ' αυτό το έδαφος, κυβέρνηση και εργοδοσία κάνουν τώρα το επόμενο βήμα, έχοντας ζεστή την πλάτη τους από την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ.
Ο χαρακτήρας της πάλης
Οι κορόνες για «αντιδημοκρατικό κατήφορο» της κυβέρνησης, με αφορμή τις αλλαγές στο συνδικαλιστικό νόμο, συγκαλύπτουν τις ευθύνες της εργοδοσίας, αλλά και τους πραγματικούς στόχους αυτών των αλλαγών. Καθοριστικός είναι και ο ρόλος της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, που στις αρχές Οκτώβρη θριαμβολογούσε ότι πέτυχε συμφωνία με τους εργοδότες για «αναγκαίες» και «περιορισμένες» αλλαγές στο συνδικαλιστικό νόμο και λίγες μέρες μετά, το θέμα ανοίγει «στα γεμάτα».
Η προσπάθεια να καλλιεργήσει εφησυχασμό και να παρουσιάσει το κεφάλαιο σαν συνομιλητή και «κοινωνικό εταίρο» των εργαζομένων, είναι συνειδητή. Επιβάλλεται από τις δεσμεύσεις της απέναντι στην εργοδοσία και τη στρατηγική της. Η στάση της είναι επικίνδυνη και πρέπει να απαντηθεί από τους ίδιους τους εργαζόμενους.
Η πάλη για την παρεμπόδιση των ανατροπών στο συνδικαλιστικό νόμο και τη διεύρυνση των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, δεν μπορεί να αφαιρείται από το ποια τάξη εξυπηρετεί η επίθεση στα συνδικαλιστικά δικαιώματα, τι επιδιώκει και ποιας τάξης τα συμφέροντα θίγονται. Δεν είναι πάλη για τις «ελευθερίες» και τα «δημοκρατικά δικαιώματα» γενικά και για τους εργαζόμενους δεν μπορεί να αποσπάται από τη γενικότερη πάλη ενάντια στο κεφάλαιο και την πολιτική που υπηρετεί τα συμφέροντά του.
Από αυτήν τη σκοπιά, δεν μπορεί να ιδωθεί έξω από την ανάγκη να ανασυγκροτηθεί το εργατικό κίνημα σε ταξική κατεύθυνση, να ηττηθεί η γραμμή του κοινωνικού εταιρισμού, της ταξικής συνδιαλλαγής και συνεργασίας. Αλλά να ηττηθεί και η λογική της αναμονής και της ανάθεσης, την οποία καλλιεργούν κυρίως οι συνδικαλιστικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και δρα διαλυτικά στο κίνημα.
Με αυτό το πνεύμα ανοίγουν τη συζήτηση οι ταξικές δυνάμεις, μπροστά και στην πανελλαδική πανεργατική απεργία στις 27 Νοέμβρη, καλώντας τους εργαζόμενους να συμμετάσχουν μαζικά, σαν το επόμενο αναγκαίο βήμα, μετά το πετυχημένο πανελλαδικό συλλαλητήριο της 1ης Νοέμβρη στην Αθήνα.

ΟΥΚΡΑΝΙΑ Μπαράζ βομβαρδισμών από το στρατό στο Ντονέτσκ

ΟΥΚΡΑΝΙΑ
Μπαράζ βομβαρδισμών από το στρατό στο Ντονέτσκ
Ανησυχία του ΝΑΤΟ ...για εξοπλισμό των πολιτοφυλακών. Γυμνάσια της λυκοσυμμαχίας στην Εσθονία



Με το όπλο στο χέρι κοντά στο χώρο που είχε καταπέσει το μαλαισιανό αεροσκάφος τον Ιούλη φέτος
ΝΤΟΝΕΤΣΚ.--
Σφοδροί βομβαρδισμοί σημειώνονταν χτες όλη μέρα στις ανατολικές επαρχίες του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ. Ιδιαίτερα στην πόλη του Ντονέτσκ όλμοι χτύπησαν και το κέντρο της πόλης. Η αντιδραστική κυβέρνηση του Κιέβου κλιμακώνει τις επιθέσεις που εντατικοποιήθηκαν μετά τις εκλογές στις 2 Νοέμβρη και την ανάδειξη των ηγετών των πολιτοφυλακών στην Προεδρία των αυτοαποκαλούμενων Λαϊκών Δημοκρατιών.
Από την πλευρά του ο Οργανισμός για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ) επισήμανε ότι αυξάνεται ο κίνδυνος κλιμάκωσης της έντασης στην Ανατολική Ουκρανία, όπως δήλωσε ο εκπρόσωπός του, Μάικλ Μποτσιούρκιβ, και πρόσθεσε: «Τα πυρά δεν έχουν σταματήσει περισσότερους από δύο μήνες μετά την υπογραφή της συμφωνίας του Μινσκ που τέθηκε σε εφαρμογή στις 5 Σεπτέμβρη, όμως στην ουσία παραβιάζεται καθημερινά».
Αυτή η τοποθέτηση έφερε τη δυσφορία της ουκρανικής κυβέρνησης, που κατηγόρησε τους ξένους παρατηρητές ότι αποκαλύπτουν στρατιωτικά μυστικά σε Ρώσους αξιωματικούς. «Η Ουκρανία ανησυχεί για τις πληροφορίες, σύμφωνα με τις οποίες μεμονωμένα μέλη της αποστολής παρατηρητών του ΟΑΣΕ στην περιοχή Ντονμπάς αποκάλυψαν πληροφορίες για τη θέση μονάδων του ουκρανικού στρατού», δήλωσε ο Αντρίι Λισένκο, εκπρόσωπος του ουκρανικού Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας.
Οι επικρίσεις αυτές γίνονται αφού ο ΟΑΣΕ έδωσε την προηγούμενη βδομάδα στη δημοσιότητα μια έκθεση για το βομβαρδισμό ενός σχολείου στο Ντονέτσκ, κατά τον οποίο σκοτώθηκαν δύο έφηβοι. Η έκθεση επισήμανε ότι τα πυρά προήλθαν από τα βορειοδυτικά, την περιοχή όπου βρίσκονται τα ουκρανικά στρατεύματα.
H ουκρανική κυβέρνηση κατηγόρησε πάντως φιλορώσους πολιτοφύλακες ότι προετοιμάζονται για μια αναζωπύρωση των συγκρούσεων στην Ανατολική Ουκρανία καθώς επιτρέπουν τη διέλευση «Ρώσων μισθοφόρων».
Την ίδια ώρα το ΝΑΤΟ, που στηρίζει από την αρχή την ιμπεριαλιστική επέμβαση στην Ουκρανία, εκφράζει ...την ανησυχία του. «Υλικά, εξοπλισμοί, οπλικά συστήματα, εφόδια εξακολουθούν να μεταφέρονται στην Ανατολική Ουκρανία. Τις τελευταίες μέρες έχει καταγραφεί η μεταφορά», σημείωσε ο πτέραρχος της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ Φίλιπ Μπρίντλοβ, στρατιωτικός διοικητής της λυκοσυμμαχίας. Επίσης το ΝΑΤΟ πραγματοποιεί στρατιωτικά γυμνάσια από τις 9 έως τις 17 Νοέμβρη στην Εσθονία.
Συνεχίζονται οι πιέσεις
Η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν εξετάζει προς το παρόν το ενδεχόμενο να επιβάλει νέες οικονομικές κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας, δήλωσε η Γερμανίδα καγκελάριος, Αγκελα Μέρκελ, επισημαίνοντας ότι αυτή τη στιγμή προτεραιότητα είναι να διασφαλιστεί ότι θα τηρηθεί πραγματικά η εκεχειρία στην Ανατολική Ουκρανία ενόψει του χειμώνα. Παρ' όλα αυτά η Γερμανίδα καγκελάριος επανέλαβε την πρόθεσή της να διευρυνθεί ο κατάλογος των φιλορώσων Ουκρανών στους οποίους θα επιβληθούν κυρώσεις από την ΕΕ, και κυρίως απαγόρευση εισόδου στην Ενωση, ώστε να περιληφθούν σε αυτόν οι νέοι ηγέτες των αυτονομιστών.
Ομως «πέραν τούτου, προς το παρόν δεν προβλέπονται άλλες οικονομικές κυρώσεις. Επικεντρωνόμαστε στον χειμώνα και την ανθρωπιστική κατάσταση εκεί και το πώς θα πετύχουμε πραγματική εκεχειρία».
Η Μέρκελ επισήμανε ότι «σημαντικές πλευρές» της συμφωνίας εκεχειρίας δεν έχουν εφαρμοστεί. «Δεν είμαστε ευχαριστημένοι με την κατάσταση της συμφωνίας του Μινσκ, διότι πολλά μέρη της δεν εφαρμόζονται», είπε χαρακτηριστικά. Εξάλλου η Μέρκελ σημείωσε ότι θα συνομιλήσει με τον Ουκρανό Πρόεδρο, Πέτρο Ποροσένκο, και τον Ρώσο ομόλογό του, Βλαντιμίρ Πούτιν.
Αναφορικά με την οικονομική κατάσταση της Ρωσίας και τις συνέπειες από τις κυρώσεις ο Ρώσος πρωθυπουργός, Ντμίτρι Μεντβέντεφ, δήλωσε χτες ότι δεν υπάρχουν ουσιαστικοί λόγοι για περαιτέρω αποδυνάμωση του ρουβλιού και απέκλεισε το ενδεχόμενο επιβολής περιορισμών στην πώληση ξένων νομισμάτων. «Η θέση της κυβέρνησης και της κεντρικής τράπεζας είναι απολύτως κοινή: Δεν θα πρέπει να υπάρξει κανένας περιορισμός στην πώληση ξένων νομισμάτων», είπε σε συνεδρίαση της κυβέρνησης.
Το ρωσικό εθνικό νόμισμα, το ρούβλι, έχει υποχωρήσει σχεδόν κατά 30% έναντι του δολαρίου φέτος καθώς η πτώση της τιμής του πετρελαίου και οι δυτικές κυρώσεις εξαιτίας της ουκρανικής κρίσης οδήγησαν σε μείωση των ρωσικών εξαγωγών και της εισροής επενδύσεων.

Εκρηκτική η κατάσταση στα κατεχόμενα Παλαιστινιακά εδάφη

Εκρηκτική η κατάσταση στα κατεχόμενα Παλαιστινιακά εδάφη



Οι συγκρούσεις διευρύνονται στη Δυτική Οχθη
ΤΕΛ ΑΒΙΒ - ΡΑΜΑΛΑ - ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΓΑΖΑΣ.--
Οξύνεται τα τελευταία 24ωρα η εκρηκτική κατάσταση που επικρατεί στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, καθώς δεν περνά μέρα που να μην εντείνουν τις προκλήσεις οι ισραηλινές κατοχικές αρχές, όπως τρομοκρατικές έφοδοι σε προσφυγικούς καταυλισμούς, δολοφονίες και τραυματισμοί νεαρών Παλαιστινίων με πραγματικά πυρά και όχι σφαίρες καουτσούκ, ασφυκτικά μέτρα «ασφαλείας», μπαράζ δεκάδων συλλήψεων χωρίς καν απαγγελία κατηγοριών.
Χτες βράδυ, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Μπέντζαμιν Νετανιάχου, μετά την έκτακτη σύγκληση του υπουργικού συμβουλίου, υποσχέθηκε πως θα αντιμετωπίσει «με βαρύ χέρι» το κύμα... «αραβικής βίας» εντός του Ισραήλ, μην παραλείποντας να κατηγορήσει τον Παλαιστίνιο Πρόεδρο Μαχμούτ Αμπάς πως «υποθάλπει» τις ταραχές...
Ο Παλαιστίνιος Πρόεδρος, από την άλλη, σε πρωινή ομιλία που εκφώνησε στη Ραμάλα της Δυτικής Οχθης με αφορμή την 10η επέτειο από το θάνατο του προκατόχου του, Γιάσερ Αραφάτ, ξεσπάθωσε κατά πάντων. Αρχικά, κατηγόρησε το Ισραήλ πως «υποκινεί θρησκευτικό πόλεμο», με αφορμή τις αυξημένες επισκέψεις φανατικών Εβραίων και Ισραηλινών αξιωματούχων στην Πλατεία Τζαμιών της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, όπου βρίσκεται το τέμενος Αλ Ακσα, τις περασμένες βδομάδες. Σημείωσε πως οι μουσουλμάνοι και οι χριστιανοί «θα υπερασπιστούν το Αλ Ακσα και τις εκκλησίες τους από τους εποίκους και τους εξτρεμιστές» στην Ιερουσαλήμ, την οποία κατονόμασε σαν «πρωτεύουσα του παλαιστινιακού κράτους» όπως είχε κάνει αντίστοιχα την περασμένη βδομάδα και ο Νετανιάχου.
Επαναβεβαίωσε τα σχέδιά του να υποβάλει σχέδιο απόφασης στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ με στόχο τον τερματισμό της ισραηλινής κατοχής έως το Νοέμβρη του 2016. Υποστήριξε ακόμη ότι εάν οι ΗΠΑ ασκήσουν βέτο στον ΟΗΕ, τότε η Παλαιστινιακή Αρχή θα ξεκινήσει την υποβολή αιτήσεων για ένταξη σε διεθνείς οργανισμούς, σημειώνοντας ότι «δεν θα ανεχθούμε οποιαδήποτε πίεση».
Μετά «ήρθε η σειρά» της «Χαμάς». Ο Αμπάς κατηγόρησε τους ηγέτες της ότι «είναι υπεύθυνοι και εκείνοι που προκάλεσαν τις εκρήξεις» σε γραφεία και κτίρια της «Φατάχ» στη Λωρίδα της Γάζας την περασμένη βδομάδα και ότι «προσπαθούν να καταστρέψουν τις προσπάθειες εθνικής ενότητας».
Η «Χαμάς», από την πλευρά της, χαρακτήρισε την ομιλία του Προέδρου της Παλαιστινιακής Αρχής «πλέγμα ψεμάτων, προσβολών και παραπληροφόρησης», προσθέτοντας ότι «αποδεικνύει τον δογματικό του χαρακτήρα τη στιγμή που ο παλαιστινιακός λαός χρειάζεται έναν γενναίο Πρόεδρο».
Μπαράζ επιθέσεων κατά των Παλαιστινίων
Νωρίτερα, πάντως, το θερμόμετρο της έντασης είχε ανέβει και πάλι, εξαιτίας των ισραηλινών προκλήσεων με το πιο πρόσφατο θύμα της βίας των κατοχικών αρχών να είναι ο 21χρονος Παλαιστίνιος Μοχάμεντ Ιμάντ Τζαουάμπρεντ που χτυπήθηκε από σφαίρα ισραηλινού στρατιώτη στο στήθος στον προσφυγικό καταυλισμό Αλ Αρούμπ, βορείως της Χεβρώνας στην κατεχόμενη Δυτική Οχθη. Στην περιοχή, διαδήλωναν περίπου 150 νεαροί Παλαιστίνιοι που πετούσαν πέτρες στις κατοχικέ δυνάμεις.
Σε άλλες συγκρούσεις, ανάμεσα σε νεαρούς και κατοχικές δυνάμεις, που σημειώθηκαν κοντά στο σχολείο Μπέιτ Φουρίκ της Δ. Οχθης, τραυματίστηκαν σοβαρά από σφαίρες Ισραηλινών τουλάχιστον δύο 16χρονοι μαθητές.
Επιπλέον, δεκάδες Εβραίοι έποικοι έσπασαν παρμπρίζ και έσκασαν λάστιχα σε πάνω από 30 αυτοκίνητα Παλαιστινίων, διαδηλώνοντας σε κεντρικό δρόμο της Ναμπλούς στη βόρεια Δ. Οχθη χτες το απόγευμα με αφορμή τις επιθέσεις που εξαπολύουν τις τελευταίες μέρες από απόγνωση Παλαιστίνιοι χρησιμοποιώντας είτε μαχαίρια ή ακόμη και τα αυτοκίνητά τους κατά Ισραηλινών.
Παράλληλα, οι Ισραηλινοί εξαπέλυσαν μπαράζ συλλήψεων δεκάδων νεαρών «υπόπτων» σε Χεβρώνα, Ναμπλούς, Ανατολική Ιερουσαλήμ και Ραμάλα, κατεδαφίζοντας σπίτια Παλαιστινίων οι οποίοι θεωρήθηκαν δράστες επιθέσεων σε Ισραηλινούς.
«Λύπη και ανησυχία» εκφράζει η Μογκερίνι
Το ίδιο 24ωρο στο Βερολίνο η νέα επικεφαλής της ΕΕ για την Εξωτερική Πολιτική και την Ασφάλεια, Φεντερίκα Μογκερίνι, εξέφρασε «λύπη και ανησυχία» για την κλιμάκωση της βίας μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων, απευθύνοντας έκκληση για «γρήγορη πρόοδο προς την κατεύθυνση της λύσης των δύο κρατών».
«Πρέπει να υπάρξει παλαιστινιακό κράτος που να ζει ειρηνικά και με ασφάλεια δίπλα στο κράτος του Ισραήλ», δήλωσε στο περιθώριο της συνάντησής της με τον Γερμανό υπουργό Εξωτερικών Φρανκ Βάλτερ Στάινμαγερ, σημειώνοντας ότι «εάν δεν προσφέρουμε πολιτική προοπτική ταυτόχρονα στους Ισραηλινούς, για να ζουν σε ασφάλεια και στους Παλαιστίνιους, για να έχουν το δικό τους κράτος, η βία θα επιστρέψει».

TOP READ