25 Οκτ 2014

Αγνώριστος κομουνισμός. Πώς τον βλέπουν οι ευρωκομουνιστές του ΣΥΡΙΖΑ

A+ A A-

Αγνώριστος κομουνισμός. Πώς τον βλέπουν οι ευρωκομουνιστές του ΣΥΡΙΖΑ


Η μετάβαση στον κομουνισμό δεν ξεκινά με τα κουπόνια σίτισης του Ομπάμα ή του Τσίπρα ούτε με την «αυτοδιαχείριση» των ΚΟΙΝΣΕΠ. Δεν είναι η κοινωνική πρακτική στην πίσω αυλή που ανατρέπει τον καπιταλισμό. Του Δημήτρη Δημητούλη και του Παναγιώτη Φραντζή.
....................................................................................................................................................................
 
 
Το ρεύμα του «αριστερού ευρωκομουνισμού» συστήνουν οι Ευκλείδης Τσακαλώτος και Χρήστος Λιάσκος με το άρθρο τους «Κομουνισμός, που σημαίνει μετάβαση», στην εφημερίδα Εποχή, προτείνοντας μια αριστερή εκδοχή του «δημοκρατικού δρόμου» προς τον σοσιαλισμό. Έχει ενδιαφέρον η οπτική τους, γιατί παρουσιάζει με τρόπο συγκροτημένο κάποιες ιδέες που αναπτύσσονται σε κοινωνικούς χώρους και στο κίνημα, καθώς και στον ευρύτερο χώρο της αριστερής διανόησης. Ιδέες στρεβλές και λανθασμένες, κατά τη γνώμη μας, όπως θα επιχειρήσουμε να αποδείξουμε.  
 
Το άρθρο επικαλείται την ανάγκη ενός μεταβατικού προγράμματος το οποίο ορίζει ως ένα πρόγραμμα για την περίοδο που δεν είναι επαναστατική και ως ένα πρόγραμμα που θεμελιώνεται σε μετασχηματιστικές πρακτικές της εργατικής τάξης. Με απλά λόγια, η λογική του άρθρου είναι η εξής: θα φτάσουμε στον κομουνισμό, αν δημιουργήσουμε χώρο για τις πρακτικές που είναι συμβατές με τον κομουνισμό σε μη επαναστατικές περιόδους όπως η σημερινή.
 
Οι ευρωκομουνιστές βλέπουν έναν «διαρκή αγώνα μετατροπής των ταξικών συσχετισμών, στην προοπτική μιας σειράς επιμέρους ρήξεων στρατηγικού χαρακτήρα». Αυτές οι ρήξεις ωστόσο δεν φτάνουν σε μια κορυφαία ρήξη όπου η εξουσία και το κράτος της αστικής τάξης τσακίζεται. Είναι σαν να φθείρεται λίγο λίγο. Η μετάβαση στον κομουνισμό ξεκινάει με τα κουπόνια σίτισης του Ομπάμα ή του Τσίπρα και μπορεί να επιταχυνθεί αν επεκταθεί ο χώρος της «κοινωνικής οικονομίας», ο χώρος της «αυτοδιαχείρισης» και της «αλληλεγγύης».  
 
Για το μαρξισμό, η μετάβαση στον κομουνισμό έχει αφετηριακό σημείο: αυτό είναι η συντριβή του αστικού κράτους και η έναρξη της οικοδόμησης του εργατικού κράτους - μισοκράτους, όπως έλεγε ο Λένιν. Ανάμεσα στον καπιταλισμό και τον κομουνισμό υπάρχει η περίοδος της μετάβασης από τον ένα κοινωνικό τρόπο παραγωγής στον άλλο, η οποία ξεκινά με το τσάκισμα του αστικού κράτους και την κατάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της.
 
Το νέο εργατικό κράτος καταπιέζει σαφώς την αστική τάξη και τους συμμάχους της για όσο καιρό είναι σε θέση να απειλούν να ανακαταλάβουν την εξουσία. Ωστόσο η κύρια πλευρά του δεν είναι η κατασταλτική αλλά η δημιουργική: ωθεί προς την επαναστατική ανάπλαση των σχέσεων παραγωγής και όλων των κοινωνικών σχέσεων. Παίρνει μέτρα εξαρχής για την ανάπτυξη της εργατικής δημοκρατίας για να περιορίσει το ρόλο της γραφειοκρατίας που αναπτύσσεται αντικειμενικά σε κάθε κρατικό σχηματισμό.
 
Το κράτος της εργατικής εξουσίας υλοποιεί με μόνιμο και όχι προσωρινό και αποσπασματικό τρόπο τα αιτήματα του κόσμου της εργασίας: πρώτα και κύρια αντιμετωπίζει το πρόβλημα της ανεργίας, της φτώχειας, της εργασίας, το πρόβλημα της υγείας, της παιδείας, της δημοκρατίας στους τόπους δουλειάς, του σύγχρονου αναλφαβητισμού, της καταπίεσης της γυναίκας και του παιδιού.
 
Αυτά τα άμεσα ζητήματα λύνει το μεταβατικό πρόγραμμα που εφαρμόζει η κυβέρνηση της εργατικής λαϊκής εξουσίας ξεκινώντας τη διαδικασία κοινωνικοποίησης της παραγωγής, μειώνοντας το χρόνο εργασίας, βάζοντας στην παραγωγή τους πάντες, ανάλογα με τις ικανότητές τους, κοινωνικοποιώντας το νοικοκυριό και την ανατροφή των παιδιών. 
 
Πλευρές του μεταβατικού προγράμματος μπορούν να επιβληθούν χωρίς να ξεσπάσει επανάσταση, όπως, για παράδειγμα, κατακτήθηκε το οκτάωρο στο Σικάγο. Αυτές οι κατακτήσεις έρχονται όταν η εργατική τάξη είναι αρκετά δυνατή για να απειλήσει την κυριαρχία της αστικής τάξης η οποία με τη σειρά της θα προσπαθήσει, όπως έλεγε ο Λένιν, να παραχωρήσει το δευτερεύον για να διατηρήσει το πρωτεύον.
 
Σήμερα που δεν έχουμε επαναστατική περίοδο και δεν τίθεται το ζήτημα της εξουσίας για την εργατική τάξη, προέχει η συγκέντρωση δυνάμεων για να επιβληθούν κατακτήσεις ζωτικής σημασίας απέναντι στο κράτος και στις κυβερνήσεις της αστικής τάξης. Οι όποιες κατακτήσεις στο έδαφος του καπιταλισμού θα έχουν βέβαια προσωρινό χαρακτήρα. Θα είναι διαρκώς διαφιλονικούμενες. Για να εδραιωθούν χρειάζεται το άλμα της επαναστατικής ανατροπής της εξουσίας του κεφαλαίου.
 
Βέβαια για τους ευρωκομουνιστές μας όλα αυτά συμβαίνουν στη Δευτέρα Παρουσία. Τώρα η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα ανοίξει το «Δημοκρατικό Δρόμο προς τον Σοσιαλισμό». Είναι το παλιό δόγμα των ρευμάτων του ευρωκομουνισμού με βάση το οποίο πορεύτηκαν τα Κομουνιστικά Κόμματα στη Γαλλία και στην Ιταλία με θλιβερά αποτελέσματα. Το ίδιο δόγμα δοκιμάστηκε στη Χιλή του Αλιέντε με σαφώς πιο αριστερό πολιτικό πρόγραμμα από αυτό του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά πνίγηκε στο αίμα από το πραξικόπημα του Αουγκούστο Πινοτσέτ. 
 
 
«Τέλος η κοινοβουλευτική δημοκρατία στην πάλη της ενάντια στην επανάσταση βρέθηκε αναγκασμένη, μαζί με τα καταπιεστικά μέτρα να ενισχύει τους πόρους και το συγκεντρωτισμό της κυβερνητικής εξουσίας. Όλες οι ανατροπές τελειοποιούσαν αυτή τη μηχανή αντί να την τσακίζουν».
18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη,Μαρξ -Ένγκελς, Διαλεχτά έργα, τ.1, σελ. 386  
 
«Μα η εργατική τάξη δεν μπορεί απλώς να πάρει στα χέρια της την έτοιμη κρατική μηχανή και να τη βάλει σε κίνηση για τους δικούς της σκοπούς».
Κ. Μαρξ, «Ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία», Μαρξ- Ένγκελς, Διαλεχτά έργα, τ.1, σελ. 617
 
 
 
Οι Τσακαλώτος και Λιάσκος δεν λένε ακριβώς ότι η αλλαγή θα έρθει από τη μεταρρύθμιση του κράτους και των θεσμών, καθώς εξαγγέλλουν την έλευση του κομουνισμού από το δρόμο των κοινωνικών πρακτικών.
 
Εμφανίζονται υπέρμαχοι της «αυτοδιαχείρισης» όπως εφαρμόζεται σε διάφορα συνεργατικά εγχειρήματα σήμερα και καλούν σε στήριξη μιας αριστερής κυβέρνησης που θα ενισχύσει αυτά τα εγχειρήματα. Ισχυρίζονται συγκεκριμένα ότι η ενίσχυση της «κοινωνικής οικονομίας» θα συνοδευτεί από αντίστοιχες κοινωνικές πρακτικές που θα διευρύνουν το χώρο του κομουνισμού θέτοντας αυθόρμητα σε κίνηση μια στρατηγική σταδιακής υποχώρησης των καπιταλιστικών πρακτικών.
 
Ενδιαφέρον ως θεωρητικό σχήμα, που δεν πατάει όμως στην πραγματικότητα. Γιατί τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε ακριβώς το αντίθετο να συμβαίνει: Έχουμε μια εκτίναξη της εκμετάλλευσης και των αυταρχικών εργοδοτικών πρακτικών στους τόπους εργασίας, και την ίδια στιγμή εξάπλωση της «αλληλέγγυας οικονομίας» και των κοινωνικών πρακτικών στον χώρο που δημιουργεί η τεράστια ανεργία. Μάλιστα η μία τάση συμπληρώνει, δεν ανταγωνίζεται την άλλη. 
 
Αν η «κοινωνική οικονομία» όπως αναπτύσσεται στο έδαφος του καπιταλισμού ήταν απειλή για το σύστημα της εκμετάλλευσης, θα την είχε στο πρόγραμμά του το ΠΑΣΟΚ; Θα τη χρηματοδοτούσε η Ευρωπαϊκή Ένωση; Κατηγορούν οι αρθρογράφοι για αναμονή εκτός πραγματικού ιστορικού χρόνου τα ρεύματα κομουνιστικής αναφοράς και δεν βλέπουν ότι το δικό τους κόμμα μέρα με τη μέρα γίνεται υπεύθυνος συνομιλητής του ΣΕΒ και των τραπεζών. Και ενώ κάνει συνεχώς διορθώσεις στο πρόγραμμά του, το μόνο που δεν πειράζει, δεν του ζητούν να το πειράξει, είναι ακριβώς το σκέλος της «αλληλέγγυας» ή «κοινωνικής οικονομίας».
 
 
 
Σύμφωνα με τον Ν. 4019/2011, Κοινωνική Οικονομία ορίζεται: "το σύνολο των οικονομικών, επιχειρηματικών, παραγωγικών και κοινωνικών δραστηριοτήτων, οι οποίες αναλαμβάνονται από νομικά πρόσωπα ή ενώσεις προσώπων, των οποίων ο καταστατικός σκοπός είναι η επιδίωξη του συλλογικού οφέλους και η εξυπηρέτηση γενικότερων κοινωνικών συμφερόντων".
Ως φορέας της Κοινωνικής Οικονομίας, θεσπίζεται η Κοινωνική Συνεταιριστική Επιχείρηση (Κοιν.Σ.Επ.). Είναι αστικός συνεταιρισμός με κοινωνικό σκοπό και διαθέτει εκ του νόμου την εμπορική ιδιότητα.
 
 
Φυσικά και είναι πολύ θετική η εμπειρία που αποκομίζουν όσοι συμμετέχουν σε συνεργατικά εγχειρήματα. Εδώ όμως πρέπει να τεθεί ένα ερώτημα: Ζουν από την εργασία που προσφέρουν σε αυτά; Ή μήπως η απλήρωτη εργασία, η χαμηλά αμειβόμενη και ανασφάλιστη εργασία που θεσμοθετείται από τις ΚΟΙΝΣΕΠ και άλλες «καινοτόμες» νομικές προσωπικότητες που μπαίνουν στη ζωή μας, είναι η εναλλακτική μορφή που παίρνει η αντιδραστική ουσία του καπιταλισμού της εποχής μας;
 
Ας πάρουμε το παράδειγμα ενός συνεργατικού μέσου ενημέρωσης. Σε αυτό μπορεί να προσφέρουν εργασία μερικές δεκάδες άτομα. Το ότι δεν έχουν διευθυντή και λειτουργούν με συνελεύσεις και ομάδες εργασίας είναι μια θετική οπωσδήποτε κατάκτηση. Αλλά αυτή η κατάκτηση είναι αναφαίρετο δικαίωμά τους από τη στιγμή που εργάζονται εθελοντικά. Δεν χρειάστηκε να πολεμήσουν γι’ αυτό. Πραγματική κατάκτηση θα ήταν στον όμιλο του ΣΚΑΙ οι εργαζόμενοι να οργανωθούν και να αποφασίζουν αυτοί για το περιεχόμενο του προγράμματος αμφισβητώντας το διευθυντικό δικαίωμα στην πράξη. Αυτή η πρακτική είναι που θα έφερνε ριζική ανατροπή στο σημερινό πολιτισμό. Γιατί οι πενήντα εθελοντές ενός διαδικτυακού μέσου, ακόμα και αν πάρουν μια επιχορήγηση από ένα κοινοτικό πρόγραμμα, δεν μπορούν να ανατρέψουν την ουσία στο χώρο της ενημέρωσης και του πολιτισμού - μπορούν να δώσουν ένα δείγμα γραφής που δεν θα εξαπλωθεί και πολύ όσο κυρίαρχα στην οικονομία και στην εξουσία είναι τα μονοπώλια - οι μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις.
 
Οι κοινωνικές πρακτικές όσο ωφέλιμες και αν είναι δεν μπορούν να επικρατήσουν αν δεν εφαρμοστούν στους κλάδους που κινούν την οικονομία και διαμορφώνουν την κύρια τάση της κοινωνίας. Και για να εξαπλωθούν, για να κατακτήσουν όλο το χώρο της οικονομίας και όχι μόνο την «κοινωνική οικονομία», χρειάζεται κάτι παραπάνω από μια κυβέρνηση της Αριστεράς που θα βοηθά τους ανέργους να ιδρύουν συνεταιριστικά καφενεία ή επιχειρήσεις κοινωφελούς χαρακτήρα.
 
Κάτι ακόμα: η «αυτοδιαχείριση» στο έδαφος του καπιταλισμού δεν παράγει από μόνη της, όπως περίπου αναμένουν οι συντάκτες του άρθρου, αντικαπιταλιστική πολιτική συνείδηση. Αντίθετα μπορεί να ενισχύει στους συμμετέχοντες την αυταπάρνηση και τη διεκδίκηση της επιβίωσης, έστω και οριακά, του μέσου, της επιχείρησης που έχουν φτιάξει οι ίδιοι, μπορεί να ενισχύει αυτή τη στενομυαλιά της ιδιοκτησίας, και τον ανταγωνισμό προς τα έξω ή προς τα μέσα, ακόμα χειρότερα να εγκλωβίζει συνειδήσεις στο σχήμα της κοινωνικής επιχειρηματικότητας.
 
 
 
«Μ’ αυτή την ήττα [σ.σ. μετά την εξέγερση του Ιούνη του 1848] το προλεταριάτο περνά στο πίσω μέρος της επαναστατικής σκηνής. (...) Κατά ένα μέρος ρίχνεται σε δογματικούς πειραματισμούς, σε τράπεζες ανταλλαγών και σε εργατικούς συνεταιρισμούς, δηλαδή σ’ ένα κίνημα όπου παραιτείται από την ιδέα ν’ ανατρέψει τον παλιό κόσμο με το σύνολο των δικών του μεγάλων μέσων και προσπαθεί να πραγματοποιήσει την απολύτρωσή του πίσω από την πλάτη της κοινωνίας, με ιδιωτικό τρόπο, μέσα στους περιορισμένους όρους της ύπαρξής του και γι’ αυτό αναγκαστικά αποτυγχάνει».
18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη,Μαρξ -Ένγκελς, Διαλεχτά Έργα, τ.1, σελ. 29
 
 
 
Στο παραπάνω απόσπασμα ο Μαρξ δεν αφορίζει, εκτιμά μια συγκεκριμένη κατάσταση, ενώ θα επανέλθει στο θέμα των εργατικών συνεταιρισμών υποστηρίζοντας ότι έχουν νόημα αν στηρίζονται στις δυνάμεις της εργατικής τάξης και διατηρούν ανεξαρτησία από το κράτος, περιφρουρώντας τους πολιτικούς σκοπούς τους.
 
Οφείλουν σήμερα οι πρωτοπόρες δυνάμεις του κινήματος να μελετήσουν προσεκτικά την εμπειρία από τα όποια συνεργατικά εγχειρήματα και να δώσουν πολιτική κατεύθυνση στον αγώνα για την επιβίωση.
 
Εντελώς διαφορετικό, και πολύ σημαντικό, είναι το ζήτημα της λειτουργίας των καπιταλιστικών επιχειρήσεων που οι ιδιοκτήτες τους σκοπεύουν να κλείσουν. Οι εργαζόμενοι μπορούν να διεκδικήσουν από το κράτος τη λειτουργία της επιχείρησης στο πλαίσιο ενός πολιτικού αγώνα με ευρύτερες στοχεύσεις. Βέβαια οι νόμοι λειτουργίας του καπιταλισμού δεν καταργούνται και τα περί αυτοδιαχείρισης αποτελούν ιδεαλιστική αντιστροφή της πραγματικότητας. Δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική αυτοδιαχείριση εντός του καπιταλισμού.
 
Το θέμα με τον κομουνισμό είναι ότι δεν βασίζεται στη συλλογικότητα μέσα στη φτώχεια. Βασίζεται στην ελευθερία από τη φτώχεια – στην απελευθερωμένη εργασία και δημιουργικότητα του καθενός ξεχωριστά που είναι γεμάτος νέες κοινωνικές και πολιτιστικές εμπειρίες. Ο κομουνισμός είναι η κοινωνία των ελεύθερα συνεταιριζόμενων παραγωγών, που ορίζει με διαφορετικά κριτήρια τον πλούτο και τις ανάγκες της.
 
Την ίδια στιγμή που παλεύουν μέσα στο σημερινό κίνημα και στους υπάρχοντες συσχετισμούς για δουλειά - ψωμί - παιδεία - ελευθερία οι κομουνιστές δεν κρύβουν τις επιδιώξεις τους και οργανώνονται από σήμερα για τις μεγάλες συγκρούσεις, που όντως δεν έρχονται κάθε μέρα, αλλά έρχονται και απαιτούν αμείλικτα στρατηγικές απαντήσεις.
   

Αντικομμουνιστική υστερία, για άλλη μια φορά, στο Ευρωκοινοβούλιο

Αντικομμουνιστική υστερία, για άλλη μια φορά, στο Ευρωκοινοβούλιο
Ανακοίνωση της Ευρωκοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΚΕ, με αφορμή τη συζήτηση για την απαγόρευση του αντικομμουνιστικού κέντρου «Μεμόριαλ» στη Ρωσία


Η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ καταγγέλλει την αντικομμουνιστική υστερία που, για μια ακόμη φορά, κυριάρχησε στο Ευρωκοινοβούλιο, με αφορμή τη συζήτηση για την αίτηση απαγόρευσης από τα ρωσικά δικαστήρια του «Ιδρύματος Μεμόριαλ», το οποίο ιδρύθηκε από το διαβόητο αντισοβιετικό Ζαχάροφ και στηρίζεται και χρηματοδοτείται από την ΕΕ, τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Το «Ιδρυμα Μεμόριαλ» λειτουργεί ως κέντρο για τη συκοφάντηση της Σοβιετικής Ενωσης και των πρωτόγνωρων κατακτήσεων του σοσιαλισμού, ως φορέας του καπιταλιστικού συστήματος για τη χειραγώγηση των εργαζομένων.
Το ΚΚΕ καταγγέλλει το προκλητικό κοινό ψήφισμα που πέρασε με την ψήφο του Λαϊκού Κόμματος, των Σοσιαλδημοκρατών, των Φιλελευθέρων, των Συντηρητικών Μεταρρυθμιστών, των Πρασίνων και του «Κόμματος των 5 αστέρων» του Μπ. Γκρίλο. Το ψήφισμα αυτό συνυπέγραψαν ευρωβουλευτές της GUE/NGL από το «Μέτωπο Αριστεράς» Γαλλίας (στο οποίο συμμετέχει το Γαλλικό ΚΚ), τη Γερμανική «Die Linke» και την «Αριστερή Συμμαχία της Φινλανδίας».
Σοβαρές ευθύνες έχει η ομάδα της GUE/NGL που καθοδηγείται από το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ) και τα κόμματά του, ιδίως τη Γερμανική «Die Linke» και τον ΣΥΡΙΖΑ, η οποία κατέθεσε κι αυτή απαράδεκτο ψήφισμα, με το οποίο υπερασπίζεται το αντικομμουνιστικό αυτό κέντρο, βαφτίζοντάς το «οργάνωση υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».
Ο αντικομμουνισμός της ΕΕ, της πλουτοκρατίας και του πολιτικού της προσωπικού θα πέσει στο κενό.

Μια «ξεχασμένη» επέτειος...

Μια «ξεχασμένη» επέτειος...
Σαν χτες, πριν από 85 χρόνια, το 1929, ξέσπασε η διεθνής καπιταλιστική κρίση, η πρώτη φάση της οποίας διήρκεσε μέχρι το 1933. Η κρίση αυτή που έμεινε στην ιστορία ως το «Μεγάλο Κραχ» ή η «Μεγάλη Υφεση» («Great Depression») εκφράστηκε αρχικά με μια ραγδαία πτώση αξιών στο χρηματιστήριο της Wall Street της Νέας Υόρκης, στις 19 Οκτώβρη 1929, για να εξαπλωθεί γρήγορα σε όλο τον κόσμο. Η κρίση αγκάλιασε όλους τους τομείς της οικονομίας: Το χρηματοπιστωτικό σύστημα, τη βιομηχανία, την αγροτική οικονομία, το εμπόριο και, βεβαίως, τις διεθνείς οικονομικές σχέσεις. Η βιομηχανική παραγωγή στον καπιταλιστικό κόσμο μειώθηκε συνολικά κατά 38% (Γερμανία: -47%, ΗΠΑ: -46%, Ιταλία: -33%, Γαλλία: -31%, Βρετανία: -16,5%), ενώ οι άνεργοι ξεπέρασαν τα 35 εκατομμύρια (ΗΠΑ: 16 εκατ., Γερμανία: 5,5 εκατ., Βρετανία: 3 εκατ., Ιαπωνία: 2,8 εκατ., Γαλλία: 2,3 εκατ.)
***
Στο έδαφος αυτής της οικονομικής κρίσης, που συγκλόνισε τον καπιταλιστικό κόσμο, προβλήθηκε ως διέξοδος η εφαρμογή των προτάσεων του Βρετανού οικονομολόγου Μ. Κέινς για τόνωση της ζήτησης και εφαρμογή ενός προγράμματος κρατικών επενδύσεων κυρίως σε έργα υποδομών, με στόχο να επιταχυνθεί η καπιταλιστική ανάκαμψη, αλλά και ως μέθοδος για την αποφυγή της κρίσης στο μέλλον. Οι προτάσεις αυτές προβάλλονταν αντιπαραθετικά με την εφαρμογή της περιοριστικής πολιτικής που ακολουθούνταν από τις αστικές κυβερνήσεις μέχρι εκείνη την περίοδο. Οι προτάσεις του Μ. Κέινς εμφανίζονταν ως η μαγική συνταγή που θα δώσει οριστική και καθοριστική λύση στο πρόβλημα των οικονομικών κρίσεων του καπιταλισμού. Σε μεγάλη έκταση, αυτές οι προτάσεις εφαρμόστηκαν από την κυβέρνηση του Ρούσβελτ στις ΗΠΑ, στο πλαίσιο του λεγόμενου «New Deal» και σε ένα βαθμό στη χιτλερική Γερμανία.
***
Οι οπαδοί του Κέινς, όμως, λογάριαζαν χωρίς τον ξενοδόχο. Και ξενοδόχος είναι ο ίδιος ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής. Η κρίση δεν οφείλεται απλώς σε κάποιο πρόβλημα αναλογιών της καπιταλιστικής αγοράς ανάμεσα στο τι πουλιέται και τι μπορεί να αγοραστεί. Γι' αυτό και η παρέμβαση του αστικού κράτους για την αύξηση της ζήτησης, μέσω αύξησης των κρατικών επενδύσεων, δεν επαρκεί ούτε για να αποκαταστήσει την καπιταλιστική οικονομία, ούτε για να αποτρέψει τις μελλοντικές κρίσεις. Το πρόβλημα της καπιταλιστικής οικονομίας βρίσκεται στο ότι είναι παραγωγή με σκοπό το κέρδος από την απλήρωτη δουλειά των εργαζομένων. Το πρόβλημα είναι ότι οι κεφαλαιοκράτες λειτουργούν «αυθόρμητα», πάντα με κριτήριο το ποσοστό κέρδους και τις διακυμάνσεις του. Δηλαδή, όχι μόνο με κριτήριο αν κερδίζουν πολλά, αλλά αν το κέρδος τους τούς επιτρέπει να ξεπεράσουν τους άλλους κεφαλαιοκράτες σε ένα φρενήρη ανταγωνισμό μεταξύ τους. Σε μία παραγωγή, η οποία αποκτά ολοένα και περισσότερο κοινωνικό χαρακτήρα, αυτοί που αποφασίζουν για τις τύχες της είναι οι μεγαλομέτοχοι των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Πρόκειται για τη βασική αντίφαση του καπιταλισμού. Αυτή η αντίφαση αποτελεί τη «μήτρα» φαινομένων όπως: Αναρχία στην παραγωγή, αντίθεση ανάμεσα στην παραγωγή και την κατανάλωση, αντίθεση ανάμεσα στην επιδίωξη του μέγιστου κέρδους και το σχετικό περιορισμό της εκμεταλλευόμενης εργατικής δύναμης (λόγω τεχνολογικής προόδου) κ.λπ. Η όξυνση αυτών των αντιθέσεων - ανισορροπιών κατά τη φάση της ανόδου δημιουργεί, μετά από κάποιο σημείο, ασφυκτικές για την καπιταλιστική κερδοφορία συνθήκες. Σε αυτό το σημείο, το κεφάλαιο, σε όλες τις μορφές του (εμπορευματική, παραγωγική, χρηματική), εμφανίζεται «παραφουσκωμένο», για να συνεχίζει να λειτουργεί με επαρκές κέρδος. Για να αποκατασταθούν οι διαταραγμένες ισορροπίες στην καπιταλιστική οικονομία και, μέσω αυτών, πιο ευνοϊκές συνθήκες κερδοφορίας, χρειάζεται μια μεγάλη σε έκταση και βάθος καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, απαξίωση της εργατικής δύναμης (δηλαδή, υποτίμηση μισθών, εργατικών δικαιωμάτων, κατακτήσεων κ.λπ.) και καταστροφή κεφαλαίου (κλείσιμο επιχειρήσεων, απαξίωση εμπορευμάτων, πτώση της αξίας του χρήματος κ.λπ.) Η αποκατάσταση αυτή βεβαίως είναι προσωρινή, ακριβώς γιατί αφήνει άθικτη τη «μήτρα» των φαινομένων που οδηγούν στην κρίση, τη βασική αντίθεση του καπιταλισμού. Ετσι, από την πρώτη στιγμή της «επανεκκίνησης» (για να χρησιμοποιήσουμε έναν όρο που «φοριέται» τελευταία) ξεκινάει μια νέα κούρσα που θα φέρει τη νέα ανισορροπία.
***
Οι προτάσεις, λοιπόν, του Κέινς, όπου εφαρμόστηκαν, δεν κατάφεραν να δώσουν απάντηση ούτε στο πρόβλημα της καπιταλιστικής ανάκαμψης ούτε βεβαίως να αντιμετωπίσουν το ενδεχόμενο νέας κρίσης. Και αυτό αποδείχτηκε περίτρανα τη δεκαετία του 1930. Το 1938 μια νέα οικονομική κρίση ξέσπασε που έδωσε παραπέρα ώθηση στην όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων μπροστά στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Πραγματική διέξοδος από τη διεθνή κρίση της δεκαετίας του 1930 δόθηκε μόνο με τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Η στροφή στην πολεμική βιομηχανία και σε υποδομές εξυπηρέτησης της πολεμικής προετοιμασίας (ένας κεϊνσιανισμός, δηλαδή, προσαρμοσμένος στις πολεμικές ανάγκες) και η μεγάλη καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων που συντελέστηκε στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο (τα εκατομμύρια των νεκρών, οι τεράστιες καταστροφές σε υποδομές και μέσα παραγωγής) αποτέλεσαν το έδαφος για το πέρασμα σε μια φάση μεγάλης καπιταλιστικής ανάκαμψης με τα γνωστά αποτελέσματα των δεκαετιών 1950 - 1960.
***
Ολα αυτά έχουν σήμερα σημασία, γιατί διαπιστώνονται μεγάλες δυσκολίες στην καπιταλιστική ανάκαμψη για χώρες που έχουν ήδη βγει από την κρίση και σημαντικές δυσκολίες στην έξοδο από την κρίση για χώρες που ακόμα βρίσκονται σε αυτήν τη φάση ή στο κατώφλι του περάσματος σε φάση σταθεροποίησης. Στο έδαφος αυτό πυκνώνουν οι συζητήσεις και προβληματισμοί για το ενδεχόμενο μιας νέας ύφεσης στην Ευρωζώνη. Την ίδια στιγμή, σημειώνεται επιβράδυνση σε οικονομίες που χαρακτηρίζονταν από υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, όπως η Κίνα. Επίσης, όλα αυτά έχουν σημασία, γιατί ξαναζωντάνεψε η επίκληση του «κεϊνσιανισμού» ως μεθόδου διεξόδου από την κρίση. Βασικοί φορείς αυτών των αντιλήψεων είναι δυνάμεις που κινούνται γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, που προσπαθούν να προβάλουν ορισμένες «νεοκεϊνσιανές» προτάσεις ως νέες ιδέες και νέα πολιτική. Βεβαίως, στις σημερινές συνθήκες, στην πραγματικότητα αυτό που προτείνουν είναι ένα λίγο πιο επεκτατικό μείγμα διαχείρισης από αυτό που εφαρμόζει η κυβέρνηση. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι προτάσεις τους δεν αμφισβητούν ούτε τη δημοσιονομική πειθαρχία της ΕΕ ούτε τους ισοσκελισμένους ισολογισμούς. Θυμίζουμε, για την ιστορία, ότι ο Κέινς θεωρούσε τα ελλείμματα και το χρέος στη φάση της κρίσης ως φυσιολογική και αναγκαία συνέπεια των πρωτοβουλιών του αστικού κράτους για την υποβοήθηση της εξόδου από την κρίση.
***
Μπροστά, λοιπόν, στις σημερινές συνθήκες, που οι εξελίξεις της οικονομικής κρίσης σε συνδυασμό με την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων δίνουν ένα άρωμα της δεκαετίας του 1930 είναι ένα ερώτημα αν οι εργαζόμενοι θα παρακολουθούν άπραγοι να τους φτωχαίνουν είτε με περιοριστικό είτε με επεκτατικό τρόπο, είτε με νεοφιλελεύθερο είτε με κεϊνσιανό, μέχρι να έρθει να δώσει την τελική λύση μια πιο γενικευμένη ιμπεριαλιστική σύγκρουση. `Η θα πρέπει από τώρα να αποδεσμευτούν από κάθε εκδοχή αστικής διαχείρισης, ακολουθώντας τη γραμμή της ταξικής οργάνωσης και πάλης της Λαϊκής Συμμαχίας σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, προετοιμαζόμενοι και για τα χειρότερα που μπορεί να έρθουν.

Το «πρότυπο» μετανάστευσης της Αυστραλίας και η αποκατάσταση της αλήθειας

Το «πρότυπο» μετανάστευσης της Αυστραλίας και η αποκατάσταση της αλήθειας



Από παλιότερη κινητοποίηση εργαζομένων στο Σίδνεϊ
Associated Press
Το «μεταναστευτικό πρόγραμμα» της αυστραλιανής κυβέρνησης βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη τα τελευταία χρόνια. Μάλιστα ο νέος επίτροπος μετανάστευσης της ΕΕ, Δ. Αβραμόπουλος, κατά την παρουσίαση των θέσεών του, δηλαδή των κατευθύνσεων της Επιτροπής για το επόμενο διάστημα, εκθείασε ως πρότυπο το «μεταναστευτικό πρόγραμμα της Αυστραλίας».

Ας δούμε λοιπόν τι ακριβώς περιλαμβάνει το πρόγραμμα αυτό και πώς το βιώνουν οι Ελληνες μετανάστες από πρώτο χέρι.
Για το 2014 - 2015 η Αυστραλία, με απόφαση της κυβέρνησής της, θα δεχθεί 190.000 άτομα και συμπεριλαμβάνει τις παρακάτω μορφές μετανάστευσης. Μετανάστες μέσω οικογενειακής επανένωσης (60.885 βίζες), εξειδικευμένης εργασίας (43.990), επιχειρηματικής υποστήριξης (48.250), πολιτειακών κυβερνήσεων - επικράτειας και δημόσιων περιφερειακών φορέων (28.850), επιχειρηματικών επενδυτών (7.260), διακεκριμένα ταλαντούχα άτομα (200) και πρώην κατοίκους (565). Για την οικογενειακή επανένωση, βάζει ανυπέρβλητα εμπόδια στο μετανάστη να φέρει την οικογένειά του, ενώ με τις φετινές τροποποιήσεις καταργήθηκαν οκτώ κατηγορίες οικογενειακής επανένωσης. Οι διαδικασίες χειροτέρεψαν και έγιναν πιο δαπανηρές. Ιδιαίτερα οι γονείς καλούνται να καταβάλουν ποσά ακόμα και πάνω από $4.000 το άτομο και τα ανδρόγυνα πάνω από $5.000. Με γνώμονα αποκλειστικά τις ανάγκες του μεγάλου κεφαλαίου, ακολουθεί αυστηρά ελεγχόμενη εισαγόμενη μετανάστευση τεχνικού - επιστημονικού δυναμικού. Υπάρχουν συγκεκριμένα κριτήρια, όπως η σχετική νεαρή ηλικία (όχι πάνω από 50 χρόνων), η καλή γνώση των αγγλικών, πτυχίο, εμπειρία κλπ. Τα αστικά μέσα ενημέρωσης δεν έχασαν ευκαιρία και άρχισαν να διαδίδουν ότι: «Χιλιάδες μάγειροι, χτίστες και άτομα που τοποθετούν πλακάκια, θα μπορούν να μεταναστεύσουν στην Αυστραλία στο πλαίσιο του προγράμματος που αφορά τους ειδικευμένους τεχνίτες, χωρίς να χρειάζεται να βρίσκουν εκ των προτέρων εργοδότες που θα τους προσλάβουν...» Οι λανθασμένες εντυπώσεις που δημιουργούν αυτές οι ανακοινώσεις είναι βούτυρο στο ψωμί των κάθε λογής «συμβούλων μετανάστευσης», των πρακτόρων που εκμεταλλεύονται εργάτες, με δόλωμα την έκδοση βίζας και την εξασφάλιση δουλειάς, του κάθε είδους Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων. Οσοι σκέφτονται να μεταναστεύσουν στην Αυστραλία πρέπει να γνωρίζουν ότι οι πιθανότητες να υποβάλουν αίτηση και να είναι επιτυχής είναι μηδαμινές και ότι βεβαίως χάνουν το χρηματικό ποσό που πρέπει να συνοδεύεται με την υποβολή της αίτησης ακόμα και σε περίπτωση μη έγκρισής της. Αλλωστε το οικονομικό έτος 2013 - 2014 είναι η καλύτερη απόδειξη. Ηρθαν μόλις 2 ειδικευμένοι Ελληνες εργαζόμενοι με αυτήν τη βίζα (μόνιμης παραμονής), όπως και τις προηγούμενες χρονιές, με εξαίρεση το 2012 - 2013, που μετανάστευσαν τελικά 14 άτομα παρά τις φιέστες που έστησαν η ελληνική κι η αυστραλιανή κυβέρνηση στην Αθήνα.
Πολλές κατηγορίες «βίζας» και πολλαπλές μέθοδοι εκμετάλλευσης

Η διάρκεια της λεγόμενης βίζας 457 είναι από μία ημέρα έως τέσσερα χρόνια. Πρέπει να έχεις συνάψει συμβόλαιο με εργοδότη, δεν μπορείς να τον αλλάξεις δίχως την έγκριση του υπουργείου και σε περίπτωση που διακοπεί η εργασία έχεις 28 ημέρες να επιστρέψεις στη χώρα σου. Με άλλα λόγια, είσαι αλυσοδεμένος δια νόμου με τον εργοδότη με συνέπεια τον ωμό εκβιασμό και την ένταση της εργοδοτικής τρομοκρατίας.
Οσο για τους υψηλούς μισθούς που διαφημίζονται, αυτοί εξανεμίζονται από τη μεγάλη ακρίβεια. Κατά πόσο η χώρα ήταν και είναι η γη της επαγγελίας για τους μετανάστες εργαζόμενους το δείχνει και η τελευταία απογραφή. Σχετικά με τους Ελληνες δείχνει ότι μετά από εξήντα χρόνια σκληρής εργασίας στη ξενιτιά, καθώς και τα παιδιά τους, το 5,4% δεν έχει κανένα εισόδημα, το δε 56,7% ,οι περισσότεροι δηλαδή, έχει εισόδημα ως 1.600 δολάρια το μήνα.
Σχετικά με τις υπόλοιπες κατηγορίες προσωρινής μετανάστευσης, τα μονοπώλια και οι διάφοροι επιχειρηματικοί όμιλοι έχουν τη δυνατότητα, μέσα από τη μεγάλη δεξαμενή των πάνω του ενός εκατομμυρίου που κατέχουν προσωρινή παραμονή με δικαίωμα εργασίας, να προσλαμβάνουν εργαζόμενους για όσο τους είναι αναγκαίοι, με τους κατώτατους μισθούς και δίχως άλλες απαιτήσεις. Τα πρώτα θύματα εκμετάλλευσης είναι οι 340.000 κάτοχοι βίζας σπουδαστές με ελαστικά ωράρια και μαύρη ανασφάλιστη εργασία και αυτοί που έρχονται ετησίως με τη βίζα εργασίας και τουρισμού, περίπου 240.000 που καλύπτουν κενά στον επισιτισμό - τουρισμό και σε εποχιακές εργασίες. Η διακρατική συμφωνία που υπογράφηκε πρόσφατα και με την ελληνική κυβέρνηση και αναμένεται να ισχύσει σύντομα θα δίνει ακόμα 500 μετανάστες φτηνό εργατικό δυναμικό. Αλλωστε, πριν εξήντα χρόνια κάπως έτσι ξεκίνησε και η μαζική μετανάστευση. Σήμερα οι όροι είναι ακόμη χειρότεροι από παλιά, μιας και όταν κλείσει η περίοδος δύο χρόνων προσωρινής παραμονής επιβάλλεται ρητά να επιστρέψεις στη χώρα καταγωγής σου. Η πείρα από τα προγράμματα μετανάστευσης της κυβέρνησης της Αυστραλίας, είτε με κυβέρνηση «εργατικών» είτε «φιλελεύθερων», αποδεικνύει ότι οι δουλειές που χρειάζονται κάποια ειδίκευση «προσφέρονται» κατά πλειοψηφία για φτηνά μεροκάματα και οι δουλειές που δε χρειάζονται κάποια ειδίκευση, πιο συγκεκριμένα εργασίες σε κλάδους όπως οι μεταφορές, η καθαριότητα, τα ξενοδοχεία, ο επισιτισμός, καθώς και οι εποχιακές εργασίες, όπως η συλλογή φρούτων και λαχανικών σε αγροκτήματα μονοπωλιακών ομίλων, «προσφέρονται» και για «μαύρη εργασία». Είναι αναγκαίο οι εργατικές - λαϊκές δυνάμεις να καταδικάσουν επίσης και την πρακτική των πολιτικών δυνάμεων στις ελληνικές κοινότητες μεταναστών, που παίζουν το ρόλο μεσάζοντα για την καπιταλιστική εργοδοσία στο να βρίσκει φτηνούς εργάτες.
Σχετικά με τη «μεγάλη απόβαση»
Τελευταία γίνεται ξανά πολύ συζήτηση μέσα από τα ΜΜΕ, με έρευνες για το μέγεθος του προβλήματος και τον αριθμό των Ελλήνων μεταναστών που έφτασαν πρόσφατα στην Αυστραλία και ιδιαίτερα για το οικονομικό έτος 2012 - 2013. Με καθυστέρηση δέκα μηνών από τότε που το υπουργείο μετανάστευσης παρουσίασε τα στοιχεία, σκόπιμα διογκώνουν τους αριθμούς και, ενώ ισχυρίζονται ότι εγκαταστάθηκαν 34.000 Ελληνες το οικονομικό έτος 2012 - 2013 στην Αυστραλία, προσμετρούν σε αυτόν τον αριθμό και τους 23.141 Ελληνες μόνιμους κάτοικους Αυστραλίας που είχαν πάει για διακοπές ή για επίσκεψη συγγενικών τους προσώπων στην Ελλάδα και ξαναεπέστρεψαν ύστερα από μικρή παραμονή. Ο πραγματικός αριθμός Ελλήνων που ήρθαν στην Αυστραλία ανήλθε το οικονομικό έτος 2012 - 2013 στους 9.168. Από αυτούς, 291 ήρθαν να εγκατασταθούν μέσω του μεταναστευτικού προγράμματος, 8.310 ήρθαν ως επισκέπτες και με διάφορες άλλες βίζες, ενώ 597 κάτοικοι ξαναεπέστρεψαν. Ανάλογη εισροή σημειώθηκε και στο οικονομικό έτος 2013 - 2014, οπότε και εισήλθαν συνολικά στη χώρα 9.259 άτομα ελληνικής καταγωγής.
Η διαστρέβλωση των αριθμών στα ΜΜΕ που διογκώνουν τη μετανάστευση στοχεύουν να ενισχύσουν το ρατσισμό ανάμεσα στους Αυστραλούς εργάτες.
Ο κύριος προορισμός εγκατάστασής τους ακολουθεί το δρόμο της παλιότερης μετανάστευσης, στη Μελβούρνη και το Σίδνεϊ και πολύ λιγότερο στο Κουήνσλαντ και στην Αδελαΐδα.
Η πραγματική κατάσταση των εργαζομένων στην Αυστραλία
Ορισμένα στοιχεία είναι αποκαλυπτικά για την κατάσταση που βιώνουν οι εργαζόμενοι στην Αυστραλία. Κοντά στα 4 εκατομμύρια εργαζόμενοι απασχολούνται με μερική απασχόληση ως 15-20 ώρες τη βδομάδα. Οι άνεργοι ξεπερνούν τους 750.000, ενώ άλλοι τόσοι δεν καταγράφονται, γιατί ακόμα και αν απασχολούνται με μία ώρα εργασίας δε θεωρούνται άνεργοι, ενώ κάπου 200.000 Αυστραλοί αναζητούν κάθε χρόνο εργασία στο εξωτερικό. Αντί για μέτρα προστασίας των ανέργων επιδοτούν τους εργοδότες και αντί για δουλειά με δικαιώματα προσφέρουν ολιγόμηνες και κακοπληρωμένες «ευκαιρίες» για λίγους. Πάνω από 600.000 ντόπιοι εργαζόμενοι έχουν πέσει στα νύχια των δουλεμπορικών γραφείων, των επιχειρήσεων ενοικίασης εργαζομένων. Σε πολλούς χώρους εργασίας οι εργαζόμενοι προσλαμβάνονται με μπλοκάκι και ξαφνικά μετατρέπονται σε αυτοαπασχολούμενους και ελεύθερους επαγγελματίες. Μονάχα το 40% των εργαζομένων καλύπτονται με συλλογικές συμβάσεις, ενώ η τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς αυξάνεται και ο φόβος της απόλυσης είναι καθημερινό φαινόμενο. Το χτύπημα της συνδικαλιστικής δράσης είναι βασικό πρόβλημα, με αποτέλεσμα μόνο το 16% των εργαζομένων να συμμετέχουν στα συνδικάτα. Οι απόπειρες κατάργησης εργατικών δικαιωμάτων είναι συνεχείς, όπως και η ποινικοποίηση της απεργίας. Προωθείται αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης στα 70 χρόνια και δουλειά μέχρι θανάτου και συντάξεις πείνας. Οι άστεγοι αντιστοιχούν ένας σε κάθε διακόσιους κατοίκους και ένας ανά τριακόσιους κατοικούν σε τροχόσπιτα.
Βουνό τα έξοδα και τα προβλήματα των νέων μεταναστών
Πρώτο και βασικό πρόβλημα για τους μετανάστες που έρχονται ή που καταφέρνουν να μείνουν για μεγάλο χρονικό διάστημα είναι η εύρεση σπιτιού και τα υψηλά ενοίκια. Πρέπει να τρέξουν στα μεσιτικά γραφεία για να καταθέσουν προκαταβολή ενός ή δύο και τριών μηνών. Ενα δωμάτιο συγκατοίκησης στοιχίζει γύρω στα $800 το μήνα, ένα διαμέρισμα δύο δωματίων γύρω στα $1.200, ενώ ένα σπίτι τριών δωματίων γύρω στα $2.200. Για όσους έχουν μικρά παιδιά οι παιδικοί σταθμοί είναι απλησίαστοι, με ποσά της τάξης των 2.000 δολαρίων το μήνα. Ολοι οι προσωρινοί μετανάστες για την εκπαίδευση των παιδιών τους στα δημοτικά, στα γυμνάσια και λύκεια υποχρεούνται να πληρώνουν στα αυστραλιανά δημόσια σχολεία ποσά των δέκα χιλιάδων δολαρίων ετησίως. Την ίδια στιγμή δεν καλύπτονται για ιατροφαρμακευτική και νοσοκομειακή περίθαλψη από το Εθνικό Σύστημα Υγείας και θα πρέπει εκ των προτέρων να έχουν ιδιωτικές ασφάλειες. Οι σπουδαστές αντιμετωπίζουν επίσης τεράστια προβλήματα, διότι έχουν δικαίωμα να εργαστούν μόνο 20 ώρες τη βδομάδα και οι αποδοχές τους δεν μπορούν να καλύψουν τα έξοδα του ενοικίου και της διατροφής τους, ενώ όσοι έχουν και οικογένεια βρίσκονται σε τραγική οικονομική θέση. Αναγκάζονται να εργαστούν πολλαπλές εργασίες χωρίς ανάπαυλα, ενώ η μαύρη ανασφάλιστη εργασία σπάει κόκαλα.
Αγώνας με αιτήματα ανακούφισης και υπεράσπισης των δικαιωμάτων των μεταναστών
Οι Λέσχες Φίλων του ΚΚΕ στην Αυστραλία αγωνίζονται για πλήρη δικαιώματα στην αμοιβή, στην Υγεία, την Παιδεία και την Πρόνοια από την πρώτη ημέρα παραμονής των μεταναστών με διευκόλυνση, απλοποίηση και επιτάχυνση των διαδικασιών οικογενειακής επανένωσης και δωρεάν υποβολή όλων των αιτήσεων. Ιδιαίτερα στους γονείς και στα ζευγάρια απαιτούν να καταργηθούν όλα τα χρονοβόρα εμπόδια και τα υπέρογκα ποσά. Μόνιμη και σταθερή δουλειά και σε περίπτωση που χάσουν την εργασία τους να έχουν δικαίωμα στο επίδομα ανεργίας. Πλήρη ιατρική και ασφαλιστική κάλυψη για όλους και υπογραφή διακρατικών συμφωνιών για τη μεταφορά των ασφαλιστικών δικαιωμάτων τους. Σε όσους ζουν και εργάζονται για μεγάλο χρονικό διάστημα, αν το θελήσουν να δίνεται σε αυτούς και στην οικογένειά τους για μόνιμη παραμονή. Δωρεάν δημόσια εκπαίδευση σε όλα τα παιδιά των μεταναστών και ειδική μέριμνα για τη μητρική τους γλώσσα. Αμεση στήριξη από το κράτος των σχολείων και των γηροκομείων που λειτουργούν οι ελληνικές κοινότητες σε όλες τις πολιτείες. Στους σπουδαστές να παρέχονται οι κρατικές φοιτητικές εστίες δωρεάν. Κατάργηση όλων των δουλεμπορικών γραφείων, της επινοικιαζόμενης εργασίας και των διάφορων ΜΚΟ, για άμεση ανακούφιση των μεταναστών μέσα από σύγχρονες κρατικές υπηρεσίες υποδοχής και αντιμετώπισης των άμεσων πιεστικών αναγκών τους. Καλούμε τους νεοφερμένους μετανάστες να συσπειρωθούν στους ελληνικούς εργατικούς συνδέσμους και τα συνδικάτα μαζί με τους Αυστραλούς εργαζομένους να παλέψουν για ίσα και αναβαθμισμένα εργατικά δικαιώματα για όλους.
Μέσα από αυτήν τη δράση μπορούν να μπουν εμπόδια. Σε αυτό το έδαφος είναι ανάγκη να συνειδητοποιείται ότι μόνο η ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου μπορεί να καταργήσει την ίδια την καπιταλιστική εκμετάλλευση, μπορεί να συμβάλει και στην αντιμετώπιση των αιτιών του μεταναστευτικού προβλήματος.

Σταύρος ΣΤΡΑΤΕΑΣ
Γραμματέας Λέσχης Φίλων του ΚΚΕ Μελβούρνης

Απάντηση στον Γιώργο Ρούση

Απάντηση στον Γιώργο Ρούση


Το παρακάτω, είναι τμήμα κειμένου που δημοσίευσε ο Γιώργος Ρούσης, στην ιστοσελίδα του iskra.gr, στις 23 του μήνα, με τίτλο «προβληματισμοί προς αναποφάσιστους αριστερούς».
(παρένθεση: Σημαντικός προβληματισμός του Γιώργου Ρούση, αποτελεί η αποστροφή του περί «ραγδαίες δεξιόστροφες μετακυλήσεις του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίες πραγματοποιούνται σε παγκόσμια πρώτη», όμως εμένα θα μου επιτραπεί να ασχοληθώ με τους προβληματισμούς του, σε ό,τι αφορά το ΚΚΕ)

“Από την άλλη μια ψήφος στο ΚΚΕ, στη βάση συναισθηματικών δεσμών που πολλοί αριστεροί έχουν με αυτό χάρη κυρίως στην ηρωική ιστορία του και της εκτίμησης ότι αυτό αντιστέκεται με συνέπεια, και δεν έχει εγκαταλείψει την επαναστατική, σοσιαλιστική προοπτική, θα πρέπει να συνδυαστεί και με μια σημαντική αρνητική επίπτωση της εκλογικής του ενίσχυσης .

Αυτή θα σημάνει για την ηγεσία του , επιδοκιμασία εκτός από την γραφειοκρατική δομή και λειτουργία του και την απαράδεκτη-έως και απάνθρωπη- στάση του απέναντι σε όσους του ασκούν αριστερή κριτική , και όλων των άλλων αρνητικών πτυχών της πολιτικής του.

Ειδικότερα θα σημάνει επιδοκιμασία του τραγικού σεχταρισμού του, της εκ μέρους του αποκήρυξης του προηγούμενου αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού μετωπικού του προγράμματος, της εκ μέρους του άρνησης μια μεταβατικής, μετωπικής, αντισυστημικής, προοπτικής με θεμέλια της τη λαϊκή πλειοψηφία και ένα ισχυρό λαϊκό κίνημα, η οποία ανταποκρινόμενη στο επίπεδο της λαϊκής συνειδητότητας θα δίνει λύση στα άμεσα προβλήματα, θα ανυψώνει αυτό το επίπεδο, και θα διευκολύνει την υλοποίηση του σοσιαλισμού, και τέλος σημαίνει επιδοκιμασία του εκ μέρους του εκθειασμού της πλέον μελανής περιόδου του υπαρκτού».”
Να μου επιτραπεί να επισημάνω τα παρακάτω :

α.α Η ψήφος στο ΚΚΕ είναι ψήφος συνειδητοποιημένη, πολιτική, ταξική και δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τους όποιους «συναισθηματισμούς» επικαλείται ο Γ.Ρ..
α.β Το ΚΚΕ δεν το ψηφίζουν (μόνο) οι όποιοι «θολοί αριστεροί» κατά τον Γ.Ρ., αλλά κομμουνιστές, σοσιαλιστές, κυρίως όμως άνθρωποι που ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΝΤΑΙ τους κομμουνιστές, το ΚΚΕ, ότι ΔΕΝ πρόκειται να τους κοροϊδέψει, να τους απογοητεύσει.
α.γ. Η αρνητική «επίπτωση» της εκλογικής του ενίσχυσης, δεν αφορά το ίδιο αυτό καθ΄εαυτό το ΚΚΕ, αλλά, φίλε Γ.Ρ., το ίδιο το λαϊκό κίνημα !
Φαίνεται αυτό είναι πολύ δύσκολο να το καταλάβει όποιος «βλέπει» τα πράγματα με την στενή έννοια της αστικής εξουσίας (δηλαδή, βόλεμα, προσωπική προβολή, ίδιον όφελος).
β.α. Η στήριξη (εκλογική ή άλλη) του ΚΚΕ, δεν αφορά την όποια … ηγεσία του (αυτή η εμμονή να μιλάνε για «ηγεσία» του ΚΚΕ, διαχωρίζοντας την, από την Οργανωμένη Βάση του, αρχίζει να γίνεται από κουραστική έως ύποπτη), αλλά όπως είπαμε και λίγο παραπάνω το Λαϊκό Κίνημα, τον ίδιο τον Ελληνικό λαό.
β.β. Ο … χαραχτηρισμός του μόλις πριν λίγο καιρό ψηφισθέντος, από το 19ο Συνέδριο του Κόμματος, Καταστατικού του ΚΚΕ, ως … «γραφειοκρατική δομή και λειτουργία», είναι τουλάχιστον ατυχής, κακεντρεχής, δείχνει παλαιοαντικομμουνιστικές εμμονές του πιο φαύλου και μαύρου παρελθόντος της χώρας μας.
Ο καθένας μπορεί να μην συμφωνεί με το Καταστατικό του Κόμματος, αλλά μέχρις εκεί !
Περισσότερος σεβασμός στο Καταστατικό ενός Κόμματος με την Ιστορία του ΚΚΕ, μάλλον θα ήταν ΤΟ ζητούμενο για διάφορους «αριστερούς» που έχουν βάλει ως σκοπό της ζωής τους (κατά πως φαίνεται) την κατασυκοφάντηση του ΚΚΕ – παριστάνοντας μάλιστα ότι κάνουν και … «αριστερή κριτική» !
Που βέβαια, όταν το Κόμμα, αναγκάζεται να απαντήσει αποστομωτικά, σε αυτήν την «κριτική», εισπράττει και την αήθη επίθεση περί … απαράδεκτης και … απάνθρωπης στάσης !!!
Αιδώς …
β.γ. Φυσικά, να ζητήσει κανείς από τον κ. Γ.Ρ., να μας πει ποιες ακριβώς εννοεί «αρνητικές πτυχές της πολιτικής του ΚΚΕ», μάλλον τζάμπα θα το κάνει !
γ.α. Τα περί «σεχταρισμού» ας μην τα σχολιάσω καν …
γ.β. Όμως, η εντελώς ανιστόρητη, άστοχη, απαράδεκτη, και πολιτικά χυδαία αναφορά του Γ.Ρ., για την ΔΗΘΕΝ … «αποκήρυξη» του ΑΑΔΜ (αν και εδώ που τα λέμε, ο Γ.Ρ., στην … πρεμούρα του να συκοφαντήσει το Κόμμα, «ξέχασε» την έννοια Δημοκρατικό) εκτός από μια αμετροέπεια, μια κοντόφθαλμη ας την πούμε κριτική, δείχνει και το ότι δεν διάβασε καθόλου μα καθόλου του Πρόγραμμα που εγκρίθηκε από το 19ο Συνέδριο, δεν κατάλαβε λέξη από την Πρόταση του ΚΚΕ για την Λαϊκή Συμμαχία, δεν αντιλήφθηκε τις αναφορές για την Λαϊκή Εξουσία, για την Πολιτική Συμμαχιών του ΚΚΕ.
Γενικά, δεν κατάλαβε ΤΙΠΟΤΑ !
γ.γ. Θα τελειώσω με μια … ερώτηση.
Τι εννοείς Γιώργο Ρούση με την έκφραση «μελανής περιόδου του υπαρκτού» ;;;
Ε ;;;
Μην μας αναγκάζεις να σκεφτούμε ότι παίρνεις «γραμμή» από … μακρινούς … τόπους !!!
(και … μακρινές … υπηρεσίες)

υ.γ.: Σιγά μην πάρω απάντηση …

TOP READ