9 Ιουν 2014

Ουκρανία: Πολιορκία και συνεχείς βομβαρδισμοί του Σλαβιάνσκ ‒ 4 νεκροί και 7 σοβαρά τραυματίες ‒ Καταστροφή των βασικών υποδομών ‒ Χιλιάδες πρόσφυγες στη Ρωσία (2 VIDEO)

 Ουκρανία: Πολιορκία και συνεχείς βομβαρδισμοί του Σλαβιάνσκ ‒ 4 νεκροί και 7 σοβαρά τραυματίες ‒ Καταστροφή των βασικών υποδομών ‒ Χιλιάδες πρόσφυγες στη Ρωσία (2 VIDEO)


Ο στρατός της Ουκρανίας σφυροκοπεί από το πρωί (χθες, 8/6/2014) το Σλοβιάντσκ. Τουλάχιστον 4 κάτοικοι έχασαν την ζωή τους, ανάμεσά τους και ένα μικρό κορίτσι 9 ετών, ενώ 7 άνθρωποι μεταφέρθηκαν σοβαρά τραυματισμένοι στο νοσοκομείο. Οι δυνάμεις της Ουκρανίας βομβάρδισαν το κέντρο της πόλης ενώ στόχος ήταν και μία εκκλησία. Δεκάδες σπίτια έχουν καταστραφεί ενώ φωτιές καίνε σε όλη την πόλη.
Πηγή είδησης και βίντεο: tribune
 Ουκρανία: Συνεχείς βομβαρδισμοί παρά τις υποσχέσεις Ποροσένκο για «παύση πυρός»
Δημοσίευση: Δευ, 09/06/2014 - 19:18
Οι στρατιωτικές δυνάμεις της νέας αντιδραστικής εξουσίας του Κιέβου συνεχίζουν την αιματηρή επιχείρηση καταστολής στο Λουγκάνσκ και το Ντονέτσκ, παρά τις διαβεβαιώσεις του νέου προέδρου της Ουκρανίας, Πέτρο Ποροσένκο, ότι θα υπάρξει «παύση πυρός» μέσα στην εβδομάδα.

Την ίδια ώρα, η στρατιωτική επιχείρηση του Κιέβου αναγκάζει χιλιάδες κατοίκους των νοτιοανατολικών περιοχών να διαφύγουν στη Ρωσία για να σωθούν από τους φονικούς βομβαρδισμούς.

Συνεχείς βομβαρδισμοί στο Σλαβιάνσκ
Βαριά πυροβόλα των στρατιωτικών δυνάμεων του Κιέβου συνέχισαν και τη Δευτέρα τους βομβαρδισμούς με επίκεντρο την πόλη του Σλαβιάνσκ, στην περιφέρεια του Ντονέτσκ.
Από τις επιθέσεις με όλμους, τις προηγούμενες ημέρες, βρήκαν το θάνατο τέσσερις άνθρωποι, ανάμεσά τους και ένα μικρό κορίτσι. Επτά διακομίστηκαν στο νοσοκομείo, με σοβαρούς τραυματισμούς.
Παράλληλα οι κάτοικοι της πόλης καταγγέλλουν ότι οι στρατιωτικές δυνάμεις του Κιέβου δεν περιορίζονται μόνο στη χρήση πυρός, αλλά και επεκτείνεται στην καταστροφή βασικών υποδομών, όπως η υδροδότηση και η ηλεκτροδότηση.
Οι ίδιοι αναφέρουν ότι εδώ και μέρες έχουν κάνει έντονα την εμφάνισή τους σημάδια έλλειψης νερού, ενώ προβληματική είναι και η παροχή ηλεκτρικής ενέργειας, λόγω της καταστροφής υποσταθμών.
Χιλιάδες πρόσφυγες στη Ρωσία
Η στρατιωτική επιχείρηση του Κιέβου αναγκάζει χιλιάδες κατοίκους των νοτιοανατολικών περιοχών να φύγουν για να σωθούν από τους φονικούς βομβαρδισμός και τα άλλα μέσα που χρησιμοποιεί η νέα αντιδραστική εξουσία.
Από τις 6 Ιούνη, περισσότεροι από 12.000 άνθρωποι διέφυγαν από την Ουκρανία, αναζητώντας καταφύγιο στη Ρωσία, ενώ οι αρχές της ρωσικής περιφέρειας του Ροστόφ ανεβάζουν τους πρόσφυγες σε 20 χιλιάδες, εκ των οποίων οι 7.335 εισήλθαν στην περιοχή το τελευταίο 24ωρο.
«Παύση πυρός» εντός της εβδομάδας υπόσχεται ο Ποροσένκο
Ο νέος πρόεδρος της Ουκρανίας, Πέτρο Ποροσένκο, δήλωσε την Κυριακή ότι θέλει να δοθεί τέλος μέσα στην εβδομάδα στις συνεχιζόμενες ένοπλες συγκρούσεις στο ανατολικό τμήμα της χώρας, μετά την πρώτη συνάντησή του με τον πρεσβευτή της Ρωσίας στη χώρα.
«Πρόκειται να παύσουμε πυρ αυτήν την εβδομάδα», δήλωσε ο Ποροσένκο, σύμφωνα με μια ανακοίνωση της ουκρανικής προεδρίας μετά τη συνάντησή του με τον πρεσβευτή της Ρωσίας στην Ουκρανία, Μιχαήλ Ζουράμποφ, τον πρεσβευτή της Ουκρανίας στη Γερμανία, Παύλο Κλιμκίν και μια αντιπρόσωπο του ΟΑΣΕ, τη Χάιντι Ταλιαβίνι.

πηγη Μποτίλια Στον Άνεμο


Μια καταγγελία από την Θεσσαλονίκη για το ΚΕΠΑ


Μια καταγγελία από την Θεσσαλονίκη για το ΚΕΠΑ

amea2-660x495

Το ΚΕΠΑ είναι το Κέντρο Πιστοποίησης Αναπηρίας, και πολύ συχνά έχουν γίνει καταγγελίες σε εμάς για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται οι πολίτες από την δαιδαλώδη γραφειοκρατία που επικρατεί αλλά και τις τραγικές ελλείψεις σε προσωπικό. Αφήνουμε την καταγγέλλουσα κα. Σάνια Μωραΐτου να εξιστορήσει το τι βίωσε.
+++
Εδώ Αδωνιστάν, ο τόπος του μαρτυρίου….
Οκτώ το πρωί στα ΚΕΠΑ Θεσσαλονίκης, την  πρώτη εργάσιμη μέρα του Ιουνίου, του σωτηρίου έτους  2014.
Οι αριθμοί προτεραιότητας έχουν ήδη τελειώσει και οι ουρές φτάνουν έως το απέναντι πάρκο.
Τέσσερις ταλαίπωροι υπάλληλοι όλοι κι όλοι κι απέναντί τους εκατοντάδες φτωχοί άνθρωποι, με μεγαλύτερη ή μικρότερη αναπηρία, να περιμένουν το αυτονόητο για κάθε ευνομούμενη πολιτεία, όχι όμως και για το  Αδωνιστάν, να τους πιστοποιηθεί  το ποσοστό αναπηρίας, ώστε να λάβουν τις στοιχειώδεις παροχές, περίθαλψη, σύνταξη, επίδομα, κοινωνικό τιμολόγιο,  έκπτωση στην εφορεία, τα φάρμακα κλπ. Ειδικά ο ένας και μοναδικός υπάλληλος στις πληροφορίες, είναι για κλάματα. Προσπαθεί να εξηγήσει, σε  ανθρώπους  στα πρόθυρα της  κατάρρευσης, με ελλιπή μόρφωση, παλιννοστούντες, μετανάστες, υπέργηρους, χρήστες με εμφανή τα σημάδια στέρησης, το πρακτέο, μέσα από τα δαιδαλώδη μονοπάτια της γραφειοκρατίας.
Η ατμόσφαιρα είναι τόσο βαριά, ώστε  νιώθεις πως βουλιάζεις  σ΄ ένα πηχτό βρώμικο τέλμα από εκνευρισμό,  απελπισία, παραίτηση,  πίκρα,  υποβόσκοντα θυμό.
Οι περισσότεροι όρθιοι, κάποιοι, περιμένουν απλά με σκυμμένο το κεφάλι, μερικοί κλαίνε βουβά, άλλοι αρπάζονται μεταξύ τους για το παραμικρό, άλλοι συζητούν χαμηλόφωνα, προσπαθώντας να δώσει ο ένας στον άλλον πληροφορίες, άλλοι με το χαρτάκι στο χέρι  βγαίνουν κάθε τόσο έξω για ένα τσιγάρο, κάποιοι που δεν αντέχουν τα πόδια τους, κάθονται  κάτω από τον δυνατό ήλιο στα δυο παγκάκια που πλαισιώνουν το μικρό προσκυνητάρι με την τεράστια, εκτεθειμένη στα στοιχειά της φύσης, εικόνα της  Παναγιάς, πουθενά δεν έχω συναντήσει, άλλη Παναγία με τόσο πονεμένο, τόσο θλιμμένο βλέμμα .
Είναι η τρίτη φορά από τον περασμένο Ιούνιο, που καλούν τον γιο μου, να προσέλθει για να περάσει από επιτροπή, παρά τις ιατρικές γνωματεύσεις πως  δεν μετακινείται και πρέπει να εξετασθεί κατ΄ οίκον.
Κάθε φορά τους δείχνω τα έγγραφα, κάθε φορά με στέλνουν από την Πύλη Αξιού στην Αριστοτέλους και τούμπαλιν, από το ισόγειο στον έκτο, χωρίς αποτέλεσμα. ‘Όλοι κατανοούν το δίκιο μου, άλλοι δηλώνουν άγνοια, άλλοι  αναρμόδιοι, άλλοι περνούν εκ νέου  στον υπολογιστή  τα στοιχεία.  Ζητώ να συναντήσω τον Διευθυντή, δεν υπάρχει ή έτσι μου λένε.  Δεν βγάζω άκρη, δεν ξέρω τι να κάνω πια, δεν θέλω να τα παρατήσω, δεν μπορεί το παιδί μου να είναι ανασφάλιστο, δεν αντέχω οικονομικά το κόστος  της περίθαλψής του, δεν θέλω να τα παρατήσω, όμως νοιώθω ανίσχυρη, θυμωμένη,  ηλίθια, ζαλίζομαι από την κούραση, δαγκώνω τα χείλη μου για  να μην κλάψω, θέλω να ήμουν στην Αθήνα, ζωσμένη με δυναμίτη, να είχα μπροστά μου όλους αυτούς που καθορίζουν τις τύχες μας. Ν’ άναβα το φιτίλι  και ν΄ ανατιναζόμουν μετά των τυρράνων, ενός ολόκληρου λαού.
Ακουμπώ στον τοίχο το μέτωπο μου κι αφήνω να κυλήσουν επιτέλους τα δάκρυα που με πνίγουν. Κάποιος με χτυπά απαλά στην πλάτη.  Δεν ανταποκρίνομαι, δεν γυρίζω, δεν θέλω να μιλήσω με κανέναν, δεν θέλω ούτε τη συμπάθεια, ούτε προπαντός τον οίκτο κανενός. Ακούγεται μια αντρική  φωνή:
«Κυρία μου, σας έχω δει κι άλλες φορές, μην κουράζεστε άδικα. Τα χαρτιά σας είναι εντάξει, απλά δεν υπάρχουν ακόμη   επιτροπές για πιστοποίηση της αναπηρίας κατ΄ οίκον, θα πάρει πολύ καιρό αυτό. Πιστέψτε με, ξέρω τι λέω, γυρίστε σπίτι σας, είμαι γιατρός  και σας μιλώ μετά λόγου γνώσεως.»
Γιατί σας τα λέω όλα αυτά; Γιατί κρεμώ τα προσωπικά μου στα μανταλάκια του φβ; Μα για να ευαισθητοποιήσω όσους περισσότερους μπορώ, να μάθουν τι συμβαίνει εκεί έξω, στον κόσμο των «αθλίων»  του μνημονίου, μακριά από την ιλουστρασιόν πλασματική τηλεοπτική πραγματικότητα. Και να ζητήσω από όσους βιώνουν τα ίδια, να μην παραιτηθούν, να μην αποδεχθούν την αδυναμία τους, να παλέψουν για τα δικαιώματά τους. Κι αν δεν μπορούν μόνοι, εδώ είμαστε εμείς.
Πηγή https://www.facebook.com/notes/niki-vikou/
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΙΑΤΡΕΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ
ΩΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ
(ΔΕΥΤΕΡΑ-ΠΕΜΠΤΗ 10:00-20:00, ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 10:00-19:00) και (ΣΑΒΒΑΤΟ 10:00-14:00)
ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ: 210 9631950
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΙΑΤΡΕΙΟΥ: εντός της πρώην Αμερικανικής βάσης
(δίπλα στο Πολιτιστικό Κέντρο Ελληνικού, 200 μέτρα από την Τροχαία Ελληνικού)
Ιστοσελίδα http://www.mkiellinikou.org Email mkiellinikou@gmail.com

Το..ΜΗ Σουηδικό μοντέλο, είναι (ήδη) εδώ!

 Το..ΜΗ Σουηδικό μοντέλο, είναι (ήδη) εδώ!

H γεφυρα του Sundsvall
Στην Ευρώπη, βρισκει κανεις σημερα φτηνο εργατικο δυναμικο και οι εταιρείες στελέχωσης προσωπικου κερδίζουν δισεκατομμύρια απο το «ντάμπινγκ μισθών». Αλλά όχι και στη Σουηδία, γιατί εδω έχουμε το Σουηδικό μοντέλο. Ή μηπως δεν ειναι ετσι, αναρρωτιεται το ντοκυμαντερ Σουηδικης παραγωγης με τιτλο «Den Osvenskamodellen» (το μη Σουηδικό μοντέλο).

Εχοντας παρακολουθησει κανεις το πρόγραμμα, συνειδητοποιει οτι οι δεν μπορει οι εκπρόσωποι των πολιτικών κομμάτων, η Σουηδική κατασκευαστική βιομηχανία, η NCC, το Τrafikverket(Τροχαια) να ειναι τόσο αδαείς να παρουσιαζονται ως ανοητοι που δεν εχουν ιδεα τι συμβαινει.

Ένας υπουργος Εργασίας μας διηγειται για το ποσο ...καλα παει σημερα η οικοδομική βιομηχανία, ενω το ίδιο κάνει κι ένας σοσιαλδημοκρατης αντιπρόσωπος, ο οποίος δεν θέλει πραγματικά να παραδεχτει ότι το σουηδικό μοντέλο μπαζει...νερα!

Ο Σουηδος εργατης Christer Smedberg απολυθηκε γιατι, οπως λεει, αντικατασταθηκε απο φθηνοτερους εργατες. Το ντοκυμαντερ δεν επικεντρωνεται oμως μονο στη Σουηδια, αλλα μιλαει και για τη Δανια οπως και τη Γερμανια, με παραδειγματα απο βιομηχανιες κρεατος, οπου ειδικα στη Γερμανια οι στατιστικες δειχνουν οτι 9 στους 10 εργατες ειναι απο τις πρωην ανατολικες χωρες και ειναι αυτο που λεγεται «ενοικιαζομενοι» εργατες. Η Γερμανια εχει γινει η πιο ανταγωνιστικη χωρα της Ευρωπης στη βιομηχανια κρεατος λογω των χαμηλων μισθων!
Ο Γερμανος Jens Bischoff ο οποιος εργαζοταν σε εργοστασιο σφαγης ζωων διηγειται οτι εχασε προσφατα το σπιτι του λογω του οτι εξανασκαστηκε σε αλλαγη ποστου στο ιδιο εργοστασιο, τα αφεντικα του οποιου προσελαβαν φθηνοτερους αλλοδαπους εργατες στη θεση του. Η Αtlanco/Rimec, μια απο αυτες τις εταιρειες, πληρωνει μισθους 650 Eυρω το μηνα και τωρα διαβαζουμε οτι επενδυει στη Τουρκια και τη Πολωνια. Η Σουηδικη Εφορια που ηδη εδω και 3 χρονια ειχε μηνυσει τον Ιρλανδο ιδρυτη της Μichael o´ Shea, (ιδρυτη πολλων τετοιων εταιρειων σε διαφορετικες χωρες), για παρακρατηση φορων, καταφεραν τελικα με δικαστικη αποφαση να παρουν πισω 11 εκατομυρια SEK.

-«Μισθολογικό ντάμπινγκ» γινεται οταν ξεφευγει κανεις από τα επίπεδα που έχει καθορίσει η συλλογική σύμβαση που έχουμε, λέει με θρασος η Σουηδική Κατασκευαστική Ομοσπονδία. Αρα το «μισθολογικό ντάμπινγκ» συμβαίνει στα πλαίσια του Σουηδικού μοντέλου. Τι αραγε λενε οι..Σοσιαλδημοκράτες, γι αυτό, που θελουν να αναλαβουν κυβερνηση στις επομενες εκλογες;

Στον κλάδο των κατασκευών ομως και παλι, η εκπομπη εστιαζει στους ανθρώπους από τις χώρες του πρωην ανατολικού μπλοκ. Ούτε ο οργανισμος Μεταφορών (που δεν μπήκαν στον κόπο να ελέγξουν) ουτε η NCC (που ενεργουν λογω απληστίας), ουτε καν οι πολιτικοί θελουν να καταλάβουν ότι το «ντάμπινγκ μισθών» υπαρχει εδω και καιρο. Στη νέα γέφυρα που χτιζεται στο Sundsvall ενας Σουηδος εργάτης κερδιζει περίπου 150 SEK /ωρα καθαρα, ενας Ιρλανδος περίπου 110 SEK/ωρα και ενας Σλοβακος περίπου …56 SEK/ωρα, για να κάνουν ακριβώς την ίδια δουλειά! Αν ρωτησει κανεις γιατι συμβαινει αυτό, υπαρχουν χιλιες δυο βλακωδεις δικαιολογίες. Δηθεν η «έλλειψη επαγγελματικων προσοντων» ειναι ενας λογος, ενω τελικα μόνο εξειδικευμένα άτομα προσλαμβάνονται για αυτες τις θέσεις εργασίας.

Η αιτια γι αυτα τα χάλια φερει τον τιτλο "εταιρείες στελέχωσης προσωπικου", τις οποίες έχουν βάλει στο σύστημα για να κρατουν τους μισθούς τόσο χαμηλά ωστε οι εργαζομενοι με τις χαμηλοτερες απαιτησεις να αποδεχονται, προκειμενου να ζήσουν. Ταυτοχρονα απαγόρευουν στους εργαζομενους να οργανώνονται και να μιλουν στα μέσα ενημέρωσης, οπως ειδαμε στο ντοκυμαντερ οπου κανεις απο τους Σλοβακους εργαζομενους στη γεφυρα του Sundsvallδεν εμφανιστηκε να μιλησει. Όχι μόνο στην οικοδομή φυσικα υπαρχουν αυτά τα χάλια, αλλά και στον τομέα των μεταφορών, οπως και στα εστιατόρια.

Το σωματειο οικοδομων Byggnads αναφερεται κι αυτο στο ντοκυμαντερ και στη σελιδα τους στο facebook υπαρχουν σχολια αρκετων εργαζομενων σχετικα με τον εργασιακο μεσαιωνα που ηδη υπαρχει και στην Σουηδια,οπως και σε πολλες αλλες χωρες της ΕΕ, ας μη γελιομαστε και ας μη πιστευουμε ο τι μας λενε τα μηντια.
Συχνα αναρρωτιεται κανεις ποτε αραγε οι πολιτικοι που λενε οτι ειναι ''φιλοεργατικοι'' θα πάρουν στα σοβαρά το θέμα, θα πεταξουν τις παρωπίδες και θα δουν τι τελικα ισχυει σημερα; Ανθρωποι που εχουν εργαστεί στο κλαδο δεκαετιες, λενε οτι με τρομο βλέπουν που βαδιζουν τα πραγματα και αναρρωτιουνται πώς γινεται καποιοι αλλοι μπορούν να εργαζονται για το 1/3 του κανονικου μισθού.
Πηγή: Elva

Κόμματα σε GUE/NGL και ΚΕΑ στήριξαν επεμβάσεις σε Λιβύη, Συρία, την εκστρατεία κατά της Κούβας

 Κόμματα σε GUE/NGL και ΚΕΑ στήριξαν επεμβάσεις σε Λιβύη, Συρία, την εκστρατεία κατά της Κούβας

Από την επέμβαση στη Λιβύη
Η απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ για μη ένταξη των ευρωβουλευτών του σε καμία ομάδα του Ευρωκοινοβουλίου υπαγορεύτηκε από τη στάση κομμάτων της GUE/NGL, τα οποία είναι ταυτόχρονα μέλη του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς.

Κόμματα και βουλευτές του ΚΕΑ έχουν στηρίξει αυτά όλα αυτά τα χρόνια στο Ευρωκοινοβούλιο βαθιά αντιλαϊκές πολιτικές: Στήριξαν τον πόλεμο στη Λιβύη, την επέμβαση της ΕΕ στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, στις εσωτερικές υποθέσεις της Συρίας ή την υπονομευτική εκστρατεία ενάντια στην Κούβα.

Ήταν πολλές οι περιπτώσεις που η Ευρωκοι-
νοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ έχει καταγγείλει το ρόλο του ΚΕΑ και άλλων κομμάτων στη GUE-NGL όπως:

1. Καταγγελία της Ευρωκοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΚΕ 10/3/11

Καταγγέλλει το κοινό ψήφισμα για την ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη που φέρει τις υπογραφές των κομμάτων του κεφαλαίου και των οπορτουνιστών, του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ). Το ψήφισμα ψήφισαν ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ, Οικολόγοι Πράσινοι και εκπρόσωποι του ΚΕΑ (LINKE Γερμανίας και BLOCO Πορτογαλίας).


2. Ανακοίνωση - καταγγελία της Ευρωκοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΚΕ 13/11/13

Για την αντικομμουνιστική εκδήλωση που οργάνωσε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο 12-13/11/13 ο Ευρωβουλευτής Helmut Scholz, στέλεχος του Γερμανικού Κόμματος Die Linke και του ΚΕΑ

3. Ανακοίνωση - καταγγελία της Ευρωκοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΚΕ 13/11/13

Υπογραφή κοινού ψηφίσματος για το «Πολυετές δημοσιονομικό πλαίσιο 2014-2020». Λαϊκό κόμμα, Σοσιαλδημοκράτες, Φιλελεύθεροι, Πράσινοι, ελληνικά αστικά κόμματα, ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλα κόμματα του ΚΕΑ συνυπέγραψαν ψήφισμα, μιλώντας για «αναπτυξιακό» δήθεν προϋπολογισμό της ΕΕ, προωθώντας στην πράξη την αντιλαϊκή «Στρατηγική ΕΕ - 2020».

4. Ανακοίνωση της Ευρωκοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΚΕ 16/4/14

Καταγγέλλει ότι στις 16/4, στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, το Λαϊκό κόμμα, οι Σοσιαλδημοκράτες, Φιλελεύθεροι, Πράσινοι και τα κόμματα του ΚΕΑ (π.χ. Linke Γερμανίας και BLOCO Πορτογαλίας) ψήφισαν τους αντιδραστικούς κανονισμούς της ΕΕ για τα ευρωκόμματα και τα ιδρύματά τους, τη χρηματοδότηση από τον ευρωενωσιακό προϋπολογισμό.

5. Ανακοίνωση - καταγγελία της Ευρωκοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΚΕ 3/7/13
Η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ καταγγέλλει ότι η πρόεδρος της GUE/NGL - στέλεχος του Γερμανικού κόμματος DIE LINKE και του ΚΕΑ συμμετείχε σε φιέστα απονομής του βραβείου «Ζαχάρωφ» (από τον πρόεδρο του ευρωκοινοβουλίου Μ. Σούλτς) στον Γκιγιέρμο Φαρίνας, που αποδεδειγμένα συνδέεται με πολυπλόκαμους δεσμούς με τις ΗΠΑ, την ΕΕ κλπ και παίρνει μέρος στην αντικομμουνιστική εκστρατεία ενάντια στην Κούβα.

6. Λαθροχειρία της «Αυγής»:

Σε ρεπορτάζ στις 27 Μάη με τίτλο: «Ευρωομάδα της Αριστεράς: Διεκδικεί με αξιώσεις την τέταρτη θέση», χρησιμοποιεί το σήμα του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ) και αναφέρεται στις «8 έδρες της Αριστεράς» στην Ελλάδα, τσουβαλιάζοντας τις έδρες του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ. Υπενθυμίζουμε ότι το ΚΚΕ όχι μόνο δεν είναι μέλος του ΚΕΑ, αλλά έχει αντιπαλέψει την ίδρυσή του, όπως και γενικά την ίδρυση και λειτουργία των λεγόμενων «ευρωκομμάτων». 

Το ΚΚΕ συμμετείχε και στην τελευταία θητεία του στο Ευρωκοινοβούλιο (2009-2014) στην GUE/NGL (αυτή είναι η ευρωομάδα στην οποία αναφέρεται το ρεπορτάζ της «Αυγής»), όπως και άλλα κόμματα που δεν είναι μέλη του ΚΕΑ. Πρόκειται για μια τεχνική - συνομόσπονδη ομάδα, στην οποία δεν υπάρχει δέσμευση σε κοινό ιδεολογικοπολιτικό πλαίσιο αρχών, διακηρύξεων και στάσης, με δεδομένο ότι τα κόμματα που την αποτελούν έχουν πολύ διαφορετικές στρατηγικές αντιλήψεις, πρώτα απ' όλα διαφορετική στάση απέναντι στην ΕΕ. Αξίζει να θυμίσουμε ότι και πρόσφατα ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Α. Τσίπρας, εμφανίστηκε στην αρχή ψευδεπίγραφα ως ο υποψήφιος της GUE/NGL για την προεδρία της Κομισιόν, κάτι που αναιρέθηκε στη συνέχεια, παρόλο που διάφορα ΜΜΕ το αναπαρήγαγαν.
Πηγή: 902

Η κοινωνική πολιτική κατοικίας στην Ελλάδα σήμερα

 Η κοινωνική πολιτική κατοικίας στην Ελλάδα σήμερα

Σε συνέχεια μιας παλιότερης ανάρτησης, η κε του μπλοκ δημοσιεύει σήμερα ένα ακόμα μέρος μιας αρχιτεκτονικής εργασίας, που καταπιάνεται με διάφορα ενδιαφέροντα στοιχεία για τον οεκ και την πολιτική στην ελλάδα γύρω από το ζήτημα της κατοικίας. Καλή ανάγνωση και κάθε γόνιμη παρατήρηση στα σχόλια ευπρόσδεκτη.

Εισαγωγικά
Η κατοικία έχει αποτελέσει και αποτελεί αντικείμενο ερευνών πολλών επιστημονικών τομέων, όπως της κοινωνιολογίας, της ψυχολογίας, της πολεοδομίας και φυσικά της αρχιτεκτονικής. Αυτό οφείλεται στην πολυδιάστατη σημασία που φέρει καθώς ικανοποιεί ανάγκες του ανθρώπου φυσιολογικές, ψυχολογικές αλλά και κοινωνικές. Ως παράγωγο των κοινωνικοοικονομικών σχέσεων, «η κατοικία ταυτίστηκε στις σύγχρονες πόλεις με την κοινωνική καταξίωση, ενσωμάτωση και επιβολή των διαφόρων κοινωνικών ομάδων στο αστικό περιβάλλον» (Νικολαϊδου,1993, σελ.281) .
Στην Ελλάδα έχεις επικρατήσει η ιδιόκτητη κατοικία σαν αποτέλεσμα της έντονης εμπορευματοποίησης της πολλές δεκαετίες τώρα καθώς ο κατασκευαστικός τομέας αποτέλεσε τομέας επένδυσης και κερδοσκοπίας του μεγάλου κεφαλαίου από την περίοδο του μεσοπολέμου μέχρι ακόμα και την περασμένη δεκαετία ενθαρρυμένο από το θεσμό της αντιπαροχής και της οριζόντιας ιδιοκτησίας.
Εξαιτίας του παραπάνω ρεύματος ιδιοκατοίκησης, κινήματα κατοικίας στην Ελλάδα, δηλαδή κινήματα στα οποία ο κεντρικός άξονας αιτημάτων και διεκδικήσεων να αφορά στεγαστικά ζητήματα, δεν έχουν υπάρξει παρόλο που η εικόνα της σημερινής κατοικίας δεν είναι καλή ενώ το πρόβλημα της έλλειψης στέγης ειδικά στα χαμηλά στρώματα και ιδιαίτερα στην εργατική τάξη όλο και εντείνεται.
Παρόλο, βέβαια, που το ζήτημα της κατοικίας δεν μπήκε άμεσα[1] σαν αίτημα από την εργατική τάξη, με αφετηρία την στέγαση των προσφύγων της μικρασιατικής καταστροφής υπάρχει μια υποτυπώδης πολιτική κοινωνικής κατοικίας από τον κρατικό μηχανισμό. Έτσι η παρούσα μελέτη ασχολείται με αυτή τη πολίτική κατοικίας, το πώς συγκροτείται, ποιους σκοπούς εξυπηρετεί και τι αποτελέσματα έχει στον αστικό ιστό.

Η σημερινή εικόνα των αστικών κατοικιών
Η σημερινή εικόνα κατοικίας είναι τέτοια που συνοπτικά μπορούμε να πούμε πως δεν εξασφαλίζει ικανοποιητικό επίπεδο ζωής αλλά ακόμα χειρότερα δεν εξασφαλίζει στέγη για όλους.  Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσιάζουν διάφοροι αρμόδιοι φορείς συμπεριλαμβανομένου του ΥΠΕΧΩΔΕ από το 1980 και μετά στην Ελλάδα παρουσιάζεται πλεόνασμα κατοικιών σε σχέση με τα νοικοκυριά και ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά ιδιοκατοίκησης σε παγκόσμιο επίπεδο.[2] Το πρώτο στοιχείο (το πλεόνασμα κατοικιών) μπορεί να εξηγηθεί αναλογιζόμενοι ότι σ’ αυτόν τον αριθμό κατοικιών που παρουσιάζεται συμπεριλαμβάνονται οι εγκαταλελειμμένες και ακατάλληλες για χρήση κατοικίες καθώς και οι δεύτερες ή παραθεριστικές κατοικίες. Συνεπώς, η αναλογία κατοικίας ανά νοικοκυριό είναι πλασματική γεγονός που αποδεικνύεται από τον αριθμό των αστέγων που μόλις το 2008 είχε φτάσει τους 17.000.[3] Το δεύτερο στοιχείο (τα μεγάλα ποσοστά ιδιοκατοίκησης) είναι απόρροια της τεράστιας αύξησης του δανεισμού των λαϊκών νοικοκυριών και ειδικά των στεγαστικών δανείων.[4] Έτσι ένα πολύ μεγάλο ποσοστό των ιδιόκτητων σπιτιών είναι χρεωμένα στις τράπεζες ως προτιμότερη λύση απέναντι στο ενοίκιο.
Ακόμα όμως κι αν αυτά τα δυο στοιχεία δεν ήταν πλασματικά δίνουν μια εικόνα για την κατοικία στην Ελλάδα ποσοτικά και δεν καταγράφουν την πραγματική ποιοτική της κατάσταση. «Η απόκτηση ιδιοκτησίας δεν σημαίνει και επίλυση του στεγαστικού προβλήματος. Ειδικά στην Ελλάδα, μάλιστα μια πολύ μεγάλη αριθμητική ομάδα με προβληματική στέγαση ανήκει στους ιδιοκατοίκους» (Εμμανουήλ, 2006) Σύμφωνα με έρευνα της ΕΣΥΕ για τις συνθήκες διαβίωσης των νοικοκυριών του 2009, προκύπτει ότι:
·         Το 17% των νοικοκυριών αντιμετωπίζει προβλήματα υγρασίας στην κατοικία τους.
·         Το 6,9% των νοικοκυριών ζουν σε σκοτεινά δωμάτια.
·         Το 23.9% αντιμετωπίζει προβλήματα θορύβου, το 23,4% αντιμετωπίζει περιβαλλοντικά προβλήματα από τη βιομηχανία και τα αυτοκίνητα ενώ το 16% αντιμετωπίζει προβλήματα εγκληματικότητας στη γειτονιά τους.
·         Το 1,3% δεν έχει λουτρό στην κατοικία του ενώ το 2,1% δεν έχει τουαλέτα.
·         Το 15% δηλώνει αδυναμία για ικανοποιητική θέρμανση.
·         Δυσκολία αντιμετωπίζει στην πληρωμή του ενοικίου για την κατοικία ή της δόσης του δανείου του το 8,1 %, στην πληρωμή των πάγιων λογαριασμών το 18,3% ενώ δυσκολία δηλώνει στην αντιμετώπιση συνήθων αναγκών των νοικοκυριών το 56,6%.
·         Το 87,1% είναι ικανοποιημένο ή πολύ ικανοποιημένο από τη κατοικία που διαμένει και το 12,9% είναι αρκετά ή πολύ δυσαρεστημένο.
Τα παραπάνω στοιχεία απεικονίζουν τις συνθήκες διαβίωσης μόνο των ελληνικών νοικοκυριών και δε συμπεριλαμβάνονται οι κατοικίες των οικονομικών μεταναστών όπου εκεί οι συνθήκες είναι διαφορετικές και προς το χειρότερο. Ειδικά το τελευταίο στοιχείο σχετίζεται με την καθιέρωση των διαμερισμάτων ως ο κυρίαρχος τύπος κατοικίας στις πόλεις και το γεγονός της μη συμμετοχής του κατοίκου στη διαμόρφωσή τους. Έτσι οι κάτοικοι των διαμερισμάτων δεν μπορούν να οικειοποιηθούν το σπίτι τους ενώ εξαιτίας της αντικειμενικής στενότητά τους και συνήθως της μη λειτουργικής διάταξης των εσωτερικών χώρων δεν μπορεί να  προσφέρει ιδιωτικότητα. Η παραπάνω έλλειψη οικειοποίησης του χώρου και ιδιωτικότητας δημιουργεί κακή διάθεση των κατοίκων, εσωστρέφεια και κοινωνική αλλοτρίωση.
Παρόλα, όμως,  τα ελαττώματα που παρουσιάζουν σε μεγάλα ποσοστά οι σημερινές κατοικίες σύμφωνα με τα παραπάνω στοιχεία σε στενότητα χώρου κι άλλες σημαντικές ανέσεις, το κόστος τους αυξάνεται διαρκώς κάνοντας πολύ δύσκολη την αγορά κατοικίας αλλά και τα ενοίκια πολύ υψηλά. Συγκεκριμένα στην περίοδο 1995-2004 οι τιμές των κατοικιών αυξήθηκαν κατά 134% αύξηση που σχετίζεται με την διοργάνωση των ολυμπιακών αγώνων στην Αθήνα που αύξησε τις τιμές των οικοπέδων ενώ συνεχίστηκε τα επόμενα χρόνια με εξαίρεση τα τρία τελευταία χρόνια που παρατηρείται πτώση της τάξης των 4% (αυξομειώσεις δυσανάλογες αυτών στους μισθούς και στις συντάξεις.[5])
Δεν θα έπρεπε να παραβλεφθούν, τέλος, οι αλλαγές στην κοινωνική σύνθεση του πληθυσμού καθώς στην πάροδο των χρόνων είναι αρκετές. Την τελευταία δεκαετία η μισθωτή εργασία παρουσιάζει αύξηση, η κατηγορία των αυτοαπασχολούμενων μείωση ενώ οι άνεργοι φτάνουν στο 7,3%. Ο αριθμός των απασχολούμενων στον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα παρουσιάζει μείωση σε αντίθεση με τον τριτογενή τομέα που παρουσιάζεται αύξηση της απασχόλησης σε αυτόν.[6] Συνεπώς υπάρχει νέος κόσμος που γίνεται μέρος της εργατικής τάξης και η οικονομική ανεπάρκεια διευρύνεται σε νέες κοινωνικές ομάδες οι οποίες έρχονται αντιμέτωπες με το πρόβλημα της κατοικίας.

Η σημερινή κοινωνική πολιτική κατοικίας
Τα παραπάνω στοιχεία αποδεικνύουν πως στις μέρες μας στην Ελλάδα υπάρχει πρόβλημα κατοικίας που έγκειται σε τρία σημεία: στην κακή ποιότητα των υπαρχουσών κατοικιών, στο μεγάλο κόστος κατασκευής, αγοράς και ενοικίασής τους και στην κακή οικονομική κατάσταση διαρκώς αυξανόμενης μερίδας του πληθυσμού. Το ελληνικό κράτος καλείται να πάρει μέτρα επίλυσής τους. Παρόλα αυτά, επιβεβαιώνοντας τη θέση του σε μια καπιταλιστική οικονομία, θέση υπέρ του κεφαλαίου, ο μηχανισμός παραγωγής κατοικίας στα αστικά κέντρα τις τελευταίες δεκαετίες αναλαμβάνεται από το μεγάλο κεφάλαιο με αποτέλεσμα οι μεγαλοϊδιοκτησίες κατοικίας να λειτουργούν ως κερδοφόρες επιχειρήσεις ενώ η παρουσία του δημόσιου τομέα στην παραγωγή κατοικίας είναι καχεκτική
Η πολιτική κατοικίας, ανεπαρκής όπως φαίνεται, είναι μέρος της συνολικότερης οικονομικοκοινωνικής πολιτικής και ενδεικτική αυτής. Τα βασικά στοιχεία της είναι:
1.         Φοροαπαλλαγές για την απόκτηση πρώτης κατοικίας.
2.         Ο χειρισμός των αντικειμενικών αξιών για τον έλεγχο των τιμών και των ενοικίων.
3.         Η κάλυψη περιπτώσεων έκτακτης ανάγκης (όπως σεισμόπληκτοι, πυρόπληκτοι, πλημμυροπαθείς κτλ).
4.       Επιδότηση επιτοκίου σε στεγαστικά δάνεια.
5.         Πολεοδομικές ρυθμίσεις που εξασφαλίζουν ευνοϊκότερους όρους δόμησης. (π.χ. ένταξη στο σχέδιο πόλης, αλλαγή του συντελεστή δόμησης, κ.τ.λ.)
6.       Κρατικοί φορείς και υπηρεσίες οι οποίοι αναλύονται παρακάτω.

Τα στοιχεία 1-5 πρόκειται για μέτρα που ευνοούν την ιδιοκατοίκηση, δημιουργούν οικονομικότερους όρους για την κατασκευή ή την αγορά κατοικίας και δεν σχετίζονται με παροχή έτοιμης κατοικίας. Συνεπώς είναι μέτρα που δεν διευκολύνουν τα χαμηλά στρώματα και την εργατική τάξη που η οικονομική της κατάσταση όπως περιγράφηκε παραπάνω δεν της επιτρέπει και με αυτούς τους όρους την απόκτηση κατοικίας. Η πολιτική αυτή πριμοδοτεί, αντιθέτως, τα μεσαία στρώματα για την αυτόνομη στεγαστική τους αποκατάσταση, ευνοεί το κατασκευαστικό κεφάλαιο στην ευκολότερη επένδυσή του και, τέλος, τις τράπεζες αφού αυξάνεται ο αριθμός των πελατών που προσφεύγουν στο δάνειο για την απόκτηση στέγης. Τέλος, τα παραπάνω μέτρα δεν καλύπτουν κοινωνικές ομάδες που έχουν άμεσο πρόβλημα όπως τους οικονομικούς μετανάστες ή τον άστεγο πληθυσμό.
Πρόσφατο παράδειγμα πολιτικής που εφαρμόζεται στο ζήτημα της κατοικίας αποτελεί και το τέλος που καλούνται να πληρώσουν οι ιδιοκτήτες ακινήτων μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ (κίνηση εκβιαστική σε πιθανή μη πληρωμή του που θα συνεπάγεται διακοπή της ηλεκτροδότησης) παρουσιαζόμενο ως μέτρο εξόδου από τη σημερινή «κρίση». Τέλος που δεν είναι ίδιο για όλους αφού αυξάνεται όσο αυξάνονται τα τετραγωνικά της κατοικίας, όσο αυξάνεται η τιμή ζώνης της περιοχής που ανήκει και όσο πιο πρόσφατη είναι η κατασκευή της. Σε αυτό το αποκαλούμενο σύγχρονο χαράτσι δεν επηρεάζει η οικονομική κατάσταση του κατοίκου, συνεπώς δεν υπάρχει κάποια διάκριση αν είναι εργαζόμενος, άνεργος ή αστός με περιουσία. Το νέο τέλος ακινήτων είναι ενδεικτικό, λοιπόν, της σημερινής κοινωνικής πολιτικής κατοικίας ως πολιτική που δεν ενδιαφέρεται καθόλου για τη στέγαση και την ποιότητα κατοίκησης των εργαζομένων αλλά ενδιαφέρεται μονάχα για το πως η κατοικία μπορεί να γίνει μέσο κερδοσκοπίας στο βέλτιστο βαθμό και η κερδοσκοπία δεν κάνει διακρίσεις. Έτσι στην αρχή ενθαρρύνονται οι εργαζόμενοι με διάφορους (ψυχολογικούς και οικονομικούς) μηχανισμούς να γίνουν ιδιοκτήτες των κατοικιών τους και όταν πια αυτό δεν είναι κερδοφόρο αφού πλέον η αγορά ακινήτου είναι πολύ δύσκολη, οι ιδιοκτήτες γίνονται «ενοικιαστές» πληρώνοντας το ετήσιο τέλος.
Το μεγάλο κενό της πολιτικής κοινωνικής κατοικίας καλούνται να καλύψουν αρμόδιοι οργανισμοί, υπηρεσίες υπουργείων και ιδρύματα αποκατάστασης. Οι φορείς αυτοί εξυπηρετούν συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες ο καθένας και οι πολιτικές που ακολουθούν είναι η παροχή έτοιμης στέγης και κυρίως οι δανειοδοτικές διευκολύνσεις για την αγορά ή κατασκευή κατοικίας ή και τα δύο. Παρόλο που η παρέμβασή τους είναι ισχνή, οι σημαντικότεροι είναι:[7]

1.         Ο Οργανισμός Εργατικής Κατοικίας Ελλάδος (ΟΕΚ).
Οργανισμός Εργατικής Κατοικίας Ελλάδος έχει χαρακτήρα Νομικού Προσώπου Δημοσίου Δικαίου και βρίσκεται υπό την εποπτεία του Υπουργείου Εργασίας. Είναι οικονομικά αυτόνομος οργανισμός και τα έσοδά του προέρχονται από τις εισφορές των εργαζομένων που είναι 1% επί του μισθού τους, τις εισφορές των εργοδοτών που είναι 0,75% επί του μισθού των εργαζομένων (συμμετοχή που ο εργοδότης υπολογίζει στο εργατικό κόστος), τις αποπληρωμές των χορηγηθέντων δανείων και την εισφορά του κράτους που ανέρχεται στα 100 εκατομμύρια δραχμές από τον κρατικό προϋπολογισμό (ποσό που εδώ και πολλά χρόνια δεν αποδίδεται).
         Οι δικαιούχοι των προγραμμάτων του ΟΕΚ είναι οι εργαζόμενοι ή συνταξιούχοι στην Ελλάδα που είναι ασφαλισμένοι στο Ι.Κ.Α. ή υπάλληλοι από ΟΤΕ, ΔΕΚΟ και τράπεζες και μέχρι το 1998 αντιπροσώπευαν μαζί με τις οικογένειές τους το 60% του ενεργού πληθυσμού της χώρας[8], ποσοστό που θα είναι σήμερα μεγαλύτερο.
         Τα στεγαστικά προγράμματα του ΟΕΚ χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες, α) την παροχή έτοιμης στέγης, β) τις δανειοδοτήσεις και γ) την επιδότηση ενοικίου. Υπάρχουν επιπλέον ειδικά προγράμματα για συγκεκριμένες κατηγορίες (πολύτεκνες οικογένειες, ανύπαντρες μητέρες, άνεργοι και δικαιούχοι με έντονες κοινωνικές ανάγκες) στα οποία η πολιτική που ακoλουθούν είναι κοινή με τα προηγούμενα.
         Ο ΟΕΚ σε όλα τα χρόνια λειτουργίας του έχει καλύψει τις στεγαστικές ανάγκες 650.000 περίπου οικογενειών. Είναι γεγονός, όμως, πως το δανειοδοτικό πρόγραμμα υπερέχει κατά πολύ του κατασκευαστικού. Ο λόγος που προβάλλεται είναι η ελευθερία επιλογής κατοικίας από τον ενδιαφερόμενο αλλά αυτό δεν δικαιολογεί το γεγονός ότι το 93% του ετήσιου προϋπολογισμού του οργανισμού πηγαίνει στο δανειοδοτικό πρόγραμμα και μόνο το 7% στο κατασκευαστικό[9] κι από κατασκευαστικός φορέας να μετατρέπεται σε «τροφοδότη» των τραπεζών. Η μη βοήθεια από τον κρατικό προϋπολογισμό έχει συνέπεια ο ΟΕΚ να δρα ανταποδοτικά αφού τα κεφάλαιά του προέρχονται από τις εισφορές και τις αποπληρωμές δανείων των δικαιούχων. Ακόμα, όμως κι η μικρή αυτή κατασκευαστική δραστηριότητα παρουσιάζει ελαττώματα αφού τα σπίτια που παραδίδονται διακρίνονται από κακοτεχνίες, προχειρότητες στην κατασκευή και υλικά ευτελή στο όνομα της μείωσης του κόστους κατασκευής.
        Ενθαρρυντικό για τη κοινωνική συνοχή των κατοίκων αυτών των συγκροτημάτων είναι το γεγονός ότι υπάρχουν πολλές περιπτώσεις όπου έχουν δημιουργήσει το Σύλλογο Εργατικής Κατοικίας, με εκλεγμένο από του ίδιους διοικητικό συμβούλιο που αναλαμβάνει να μεταφέρει στο Δήμο τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν και να προβαίνουν σε διάφορες δραστηριότητες για τον οικισμό όσο τους επιτρέπουν οι δυνατότητες που έχουν.

2.         Το Υπουργείο Υγείας και Πρόνοιας (Διεύθυνση Στέγασης). Το έργο του υπουργείου ξεκίνησε το 1920 ως «Υπουργείο Υγιεινής, Πρόνοιας και Αντιλήψεως» και αργότερα «Υπουργείο Κοινωνικής Πρόνοιας» για την αποκατάσταση των προσφύγων. Μετά το 1945 ασχολήθηκε με την αποκατάσταση σεισμόπληκτων και από το 1960 και μετά ασχολείται με τη στέγαση των λαϊκών στρωμάτων που δεν υπάγονται στον ΟΕΚ. Τα συστήματα που εφαρμόζει είναι η χορήγηση δανείων κι η παροχή έτοιμης στέγης. Το έργο που παράγει είναι, όμως, πολύ μικρό κι ανεπαρκές, ενώ, τα δάνεια πολύ χαμηλά. Έτσι η παρέμβασή αυτής της υπηρεσίας είναι πολύ περιορισμένη.
3.         Η Δημόσια Επιχείρηση Πολεοδομίας Οικισμού και Στεγάσεως (ΔΕΠΟΣ). Τα πλαίσια δράσης της είναι η πολεοδόμηση νέων οικισμών και η αναμόρφωση των ήδη οργανωμένων. Τρία μόνο έργα έχει ολοκληρώσει, τον οικισμό της Καλαμίτσας στη Καβάλα που είναι και το μόνο έργο πολεοδόμησης νέας περιοχής κι η αναμόρφωση των παλιών προσφυγικών και εργατικών κατοικιών στη Φιλαδέλφεια και στον Ταύρο.
4.       Το Εθνικό Ίδρυμα Υποδοχής και Αποκατάστασης Αποδήμων και Παλιννοστούντων Ομογενών Ελλήνων. Εποπτεύεται από το Υπουργείο Εξωτερικών με στόχο την αποκατάσταση νεοαφικνούμενων παλιννοστούντων, όμως ο χαμηλός οικονομικός προϋπολογισμός δεν έχει επιτρέψει στο ίδρυμα να ανταποκριθεί στις ανάγκες της πλειοψηφίας




[1] Τονίζεται το άμεσα γιατί δεν πρέπει να υποτιμηθούν οι μεγάλοι κοινωνικοί αγώνες (π.χ. απεργιακές κινητοποιήσεις) που στόχευαν σε καλύτερη ποιότητα εργασίας και ζωής και αυτό περιλαμβάνει την ποιότητα κατοικίας τους.
[2] Σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat το 2008 το 73,2% των Ελλήνων ζουν σε ιδιόκτητη κατοικία
[3] Γ. Ελαφρός, 2008, «Η μάχη των αστέγων για μια «θέση» ύπνου», Καθημερινή 11/1
[4] Τα υπόλοιπα των στεγαστικών δανείων το Σεπτέμβρη του 2011 διαμορφώνονται στα 79,9 δις ευρώ όταν το Γενάρη του 2007 έφταναν στα 57,9 δισ. ευρώ (στοιχεία από την εφημερίδα Ριζοσπάστης)
[5] Ενδεικτικά για 2,5 εκατομμύρια μισθωτούς εργαζομένους το εισόδημα δεν ξεπερνά τα 704 ευρώ το μήνα ενώ τη προηγούμενη δεκαετία το μερίδιο των μισθών έπεσε κατά 10% στο σύνολο της ακαθάριστης προστιθέμενης αξίας.
[7] Η μελέτη έγινε το 2010 οπότε τα παρακάτω θα πρέπει να αναφέρονται πλέον σε χρόνο  παρελθοντικό αφού το λουκέτο έχει μπει και σε αυτούς τους οργανισμούς.
[8] Πρακτικά συνεδρίου «Η κοινωνική κατοικία στην Ελλάδα και οι προοπτικές της»,  Οργάνωση ΟΕΚ με συμμετοχή ΓΣΕΕ-ΣΕΒ, Αθήνα 1998, σελ.26
[9] Σύμφωνα με τα στοιχεία που δίνει ο ίδιος ο οργανισμός στις 50.000 από αυτές παραχωρήθηκε έτοιμη κατοικία σε κάποιον οικισμό, σε 360.000 δόθηκε δάνειο αγοράς ή ανέγερσης πρώτης κατοικίας και 240.000 περίπου πήραν δάνειο επισκευής, επέκτασης ή αποπεράτωσης κατοικίας. Ακόμη, κάθε χρόνο, περί τις 100.000 οικογένειες με χαμηλά εισοδήματα λαμβάνουν επιδότηση ενοικίου.

Το δικαίωμα στην αυταπάτη δεν μπορείς να το αφαιρέσεις από κανέναν...

  Το δικαίωμα στην αυταπάτη δεν μπορείς να το αφαιρέσεις από κανέναν...


Οι πολλοί και οι ελάχιστοι...
Στη Χαλκιδική, στο Δήμο Αριστοτέλη οι εκλογές έβγαλαν νέο Δήμαρχο το Γ.Μίχο. Εκεί λοιπόν άλλοι   ψήφισαν το νέο Δήμαρχο για  να αποτραπεί η επένδυση Χρυσού που θα καταστρέψει την περιοχή, άλλοι για "να ενώσει το Δήμο"(δηλαδή;) που ταλαιπωρήθηκε από τον προηγούμενο δήμαρχο και άλλοι επειδή γενικά είχαν σιχαθεί τον κ.Πάχτα.
Για άλλη μια φορά, η ουσία, δηλ. το κεντρικό πολιτικό ζήτημα έγινε ζήτημα προσωπικό.
Ο αγώνας ενάντια στην καταστροφή του τόπου, ο αγώνας ενάντια στην επένδυση χρυσού, έγινε αγώνας εναντίον του Πάχτα.
Το "αντιμεταλλευτικό"... έγινε "αντιΠάχτας".

Έτσι αφού ο Πάχτας, που ήταν άνθρωπος της Εταιρείας, ηττήθηκε, άρα ο λαός νίκησε.

Όμως ο κ.Μίχος τίνος άνθρωπος είναι;
Του λαού;
Των επιχειρήσεων;
Με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες;

Εμείς την απάντηση θα την περιμένουμε...

Όμως λίγες μέρες μετά τη νίκη του είδαμε αυτή τη βράβευση...
Δημοσιεύουμε και κάποια σχόλια από το σάιτ respenza της Χαλκιδικής.

EPSILON NET: Παραλαβή Μεταλλίου Ruban d’ Honneur στην τελετή απονομή των Βραβείων των European Business Awards

Σε μια άψογη διοργάνωση και για πρώτη φορά στην Ελλάδα , απονεμήθηκαν την Τρίτη (27.05) στο ξενοδοχείο Westin του Αστέρα Βουλιαγμένης τα μετάλλια Ruban d’ Honneur του διαγωνισμού European Business Awards, ενός από τους πιο έγκριτους θεσμούς επιχειρηματικών βραβείων της Ευρώπης καθώς και τα βραβεία για την καλύτερη εταιρία ή επιχειρηματία σε μια από τις 11 κατηγορίες του διαγωνισμού, ενώ πραγματοποιήθηκαν και 2 τιμητικές απονομές.
Ανάμεσα στους ληφθέντες του μεταλλίου Ruban d’ Honneur ήταν και η Epsilon Net καθώς συγκαταλέχτηκε στις 100 καλύτερες εταιρίες της Ευρώπης καθώς ο κ. Μίχος, Πρόεδρος και Δ. Σύμβουλος της εταιρίας, συμπεριλήφθηκε στους 10 επιχειρηματίες για το βραβείο «Entrepreneur of the Year - Επιχειρηματίας της Χρονιάς».

Ο κ. Μίχος δήλωσε τα εξής: Η βράβευση αυτή μας δίνει μεγάλη χαρά και ικανοποίηση για τις προσπάθειες που κάναμε μέχρι τώρα. Την ίδια όμως στιγμή μας βάζει μπροστά στις ευθύνες μας για να ανταποκριθούμε στις νέες προκλήσεις της παγκόσμιας αγοράς συνεχίζοντας την επιτυχημένη μας πορεία στο μέλλον.

Επίσης η κα. Βασιλική Αναγνώστου Γεν. Διευθύντρια της Epsilon Net, που παραβρέθηκε στην απονομή μαζί με στελέχη της εταιρίας, επεσήμανε ότι είναι ιδιαίτερα σημαντική διάκριση για την εταιρία μας καθώς επιβεβαιώνεται ξεκάθαρα η επιμονή μας στην καινοτομία και στην αναπτυξιακή στρατηγική. Συνεχίζουμε με το ίδιο πάθος, όραμα αλλά και πάντα με χαμόγελο, να παρέχουμε ποιοτικά προϊόντα ικανοποιώντας στον απόλυτο βαθμό τις ανάγκες των πελατών μας.


Στις ιδιαίτερες στιγμές την εκδήλωσης συγκαταλέγονται, η απονομή του βραβείου Public Choice στην ελληνική εταιρία Skroutz.gr καθώς και του εξαιρετικά τιμητικού Chairman Award στην εταιρία Μασούτης Α.Ε., η οποία αποτελεί και έναν από τους σημαντικότερους πελάτες της Epsilon Net, δηλώνοντας ότι ελληνικές εταιρίες βρίσκονται σε κορυφαίο επίπεδο στο ευρωπαϊκό επιχειρηματικό γίγνεσθαι.



....

Και τα σχόλια που σας λέγαμε: "Πραγματικά, μεγάλη τιμή για το Δήμο μας να έχουμε Δήμαρχο ένα τόσο σημαντικό άνθρωπο της ελληνικής επιχειρηματικότητας. Πολλά Συγχαρητήρια!"


"Να μου ζήσεις Δημαρχάρα!"


"ειμαστε πολυ τυχεροι που εχουμε το μιχο δημαρχο...μιχο γερα κ ....."


"θα ειμασταν πολυ τρελοι αν δε βγαζαμε το μιχο δημαρχο γιαννη εσυ μπορεις να σωσεις αυτον τον αγιο τοπο.ειμαστε μαζι σου.παλαιοχωρι"


"Ρεσπέντζα, μόνο καλά σχόλια για τον Μίχο επιτρέπονται;"



....



Το δικαίωμα στην αυταπάτη δεν μπορείς να το αφαιρέσεις από κανένα.

Φαίνεται πως το να βγάλεις από το μυαλό του κόσμου τους "σωτήρες" και την ανάθεση δεν είναι καθόλου απλή υπόθεση.



Να δούμε τι θα γίνει όμως από το Σεπτέμβριο...



Θυμίζουμε ότι το ΚΚΕ εκεί, και τι δεν άκουσε από το "λαό" και τους διάφορους δεξιούς και "αριστερούς" επειδή δεν πείστηκε φυσικά ότι ο κ.Μίχος είναι παιδί του λαού, και κατέβασε δικό του υποψήφιο. 

Ανταμείφθηκε με το τρομερό 1.92%!


Εκεί λοιπόν θα δούμε πως το 98% αποδεικνύεται τραγικά λάθος και πως το ούτε 2% έχει δυστυχώς δίκιο.

ΥΓ: Αν ο επόμενος πελάτης της εταιρείας του κ.Μίχου είναι "πολύ μεγάλος" τι θα συμβεί;

Τα διδάγματα της εξέγερσης του Αμβούργου

 Τα διδάγματα της εξέγερσης του Αμβούργου

Του Έρνστ Τέλμαν - Πηγή: Κομμουνιστική Επιθεώρηση

Σαν σήμερα πριν δύο χρόνια, στις 23 Οκτώβρη 1923, το Αμβούργο εξεγέρθηκε. Παρακινούμενο από την εξαθλίωση της περιόδου του πληθωρισμού1, εξωθημένο από την ανήκουστη ανέχεια των εργαζόμενων μαζών, εμπνευσμένο από το πνεύμα του μπολσεβικισμού, το καλύτερο, το πιο επαναστατικό τμήμα της εργατιάς του Αμβούργου πήρε τα όπλα και ξεκίνησε τον αγώνα ενάντια στους καπιταλιστές καταπιεστές.
Δύο χρόνια πέρασαν από την 23η Οκτώβρη 1923. Πολλά άλλαξαν εν τω μεταξύ τόσο στη Γερμανία όσο και σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Εμείς, οι κομμουνιστές, ηττηθήκαμε και μαζί με εμάς ηττήθηκε ολόκληρη η γερμανική εργατιά. Η σταθεροποίηση της αστικής Γερμανίας επιτεύχθηκε σ’ έναν ορισμένο, αν και περιορισμένο βαθμό. Δημιουργήθηκαν νέες ελπίδες στην αστική τάξη. Το προλεταριάτο βίωσε ένα χρόνο απογοήτευσης και υποχώρησης. 


Αν σήμερα μνημονεύουμε τις οδομαχίες του Αμβούργου που έλαβαν χώρα πριν δύο χρόνια, αυτό δεν το κάνουμε παρακινούμενοι απλώς από το γεγονός ότι το ημερολόγιο δείχνει και πάλι 23 Οκτώβρη. Για τους κομμουνιστές και για το ταξικά συνειδητοποιημένο τμήμα του προλεταριάτου οι επέτειοι δεν είναι απλά μέρες μνήμης, αλλά χαράσσουν κατευθύνσεις για την ταξική πάλη, αποτελούν καθοδήγηση για τη δράση. Ιδιαίτερα η πολιτική κατάσταση, στην οποία βρισκόμαστε σήμερα, μας θέτει το επιτακτικό καθήκον να κατανοήσουμε με σαφήνεια την ιστορική σημασία και τα διδάγματα της εξέγερσης του Αμβούργου.
Ποιες ήταν οι αιτίες του αγώνα του Αμβούργου; Ηταν μόνο η προπαγάνδα των κομμουνιστών, ήταν οι αποφάσεις παράνομων μυστικών οργάνων, όπως ισχυρίζονται τα αστικά δικαστήρια; Οχι! Οι αιτίες είναι βαθύτερες. Η εξέγερση δεν ξεπήδησε ούτε από την τυφλή τύχη, ούτε από την ελεύθερη βούληση μερικών συνωμοτών. Η εξέγερση του Αμβούργου ξεπήδησε από την επαναστατική κατάσταση του φθινοπώρου του 1923.
Το φθινόπωρο του 1923 έφερε τη βαθιά κρίση της αστικής τάξης, την κρίση που αγκάλιασε ολόκληρη τη Γερμανία, όλες τις τάξεις και τα στρώματα του πληθυσμού. Ο ιμπεριαλισμός της Αντάντ ολοκλήρωσε την καταστροφική του εργασία. Ο πόλεμος της περιοχής του Ρουρ που κράτησε δέκα μήνες χάθηκε για τη γερμανική αστική τάξη. Το νόμισμα, το μάρκο, το οποίο όταν ανέλαβε η κυβέρνηση Κούνο ήταν στα 8.0002, ανήλθε αργότερα στο ένα τρισεκατομμύριο. Οι εργάτες δεν μπορούσαν ν’ αγοράσουν τίποτα με τους μισθούς τους. Ακόμα και «οι πιο πιστοί υπηρέτες του κράτους», οι υπάλληλοι, άρχισαν να επαναστατούν. Τα μεσαία στρώματα καταστράφηκαν. Το φάντασμα της πείνας περιπλανιόταν στη Γερμανία. Οι κυβερνήσεις της αστικής τάξης ήταν ανήμπορες απέναντι στη διάλυση.
Ο Στρέσεμαν3, ο υπουργός Εξωτερικών εκείνης της εποχής, διακήρυττε μετά από τις απεργίες Κούνο4 «ότι η κυβέρνησή του θα ήταν η τελευταία αστική κυβέρνηση στη Γερμανία».
Ηδη την άνοιξη του 1923 ξέσπασαν στην περιοχή του Ρουρ και της Ανω Σιλεσίας απεργιακά κινήματα. Νέα κύματα της ταξικής πάλης αναπτύχθηκαν σε ολόκληρη τη Γερμανία. Οι εργάτες δεν αγωνίζονταν ακόμα για την εξουσία, αλλά για τις πιο επιτακτικές καθημερινές τους ανάγκες, για την καταπολέμηση της πιο οξυμένης ανέχειας. Ο αγώνας διεξαγόταν ακόμα με «ειρηνικές» μορφές. Ενώ οι δεξιοί σοσιαλδημοκράτες, οι Σόλμαν5 και Σέβερινγκ6, είχαν έρθει ήδη σε συνεννόηση με τους στρατηγούς της Ράιχσβερ7 και εξοπλίζονταν για την αιματηρή κατάπνιξη του προλεταριάτου, οι «αριστεροί» σοσιαλδημοκράτες έκαναν τα πάντα για να καταστήσουν την εργατιά ανίκανη ν’ αμυνθεί, για να την εμποδίσουν να διεξάγει πάλη για την εξουσία, για να την κοροϊδέψουν με διάφορες φράσεις, για να την περιορίσουν στις «ειρηνικές», κοινοβουλευτικές μορφές πάλης της προπολεμικής περιόδου. Αλλά η λογική των πέντε επαναστατικών χρόνων ήταν ισχυρότερη από την προστυχιά των δεξιών και τη δειλία των «αριστερών» σοσιαλδημοκρατών ηγετών.
Η σπίθα του εμφύλιου πολέμου στη Γερμανία ξεπήδησε από τη στιγμή της ανατροπής της κυβέρνησης Κούνο. Ηδη πριν την ανατροπή αυτή είχαν γίνει ανταλλαγές πυρών στο Ρουρ, το Ανόβερο, την Ανω Σιλεσία, τη Βαυαρία και σε άλλα μέρη της Γερμανίας. Τώρα ήταν σε όλους καθαρό ότι μια ειρηνική διευθέτηση των ζητημάτων δεν ήταν πια δυνατή. Η αμείλικτη, βίαιη πάλη με όρους τάξης απέναντι σε τάξη έγινε αναπόφευκτη. Οι απεργίες κατέληγαν σε συγκρούσεις, οι διαδηλώσεις σ’ αιματηρές μικρές μάχες ανάμεσα στους εργάτες και την αστυνομία σε μια ντουζίνα γερμανικές πόλεις. Εφτασε η στιγμή κατά την οποία αποδείχτηκε, όπως έλεγε ο Λένιν στα «Διδάγματα από την εξέγερση της Μόσχας» του έτους 1906, «ότι η γενική απεργία, σαν αυτοτελής και κύρια μορφή πάλης, έχει ξεπεραστεί, ότι το κίνημα ξεφεύγει με αυθόρμητη, ακράτητη δύναμη απ’ αυτά τα στενά πλαίσια και γεννά μια ανώτερη μορφή πάλης, την εξέγερση»8.
Ακριβώς αυτήν τη στιγμή προσεγγίζαμε με τρομακτική ταχύτητα τον Οκτώβρη του 1923. Μπροστά μας είχαμε μια άμεση επαναστατική κατάσταση. Πληρούνταν όλες οι προϋποθέσεις για τη νίκη της εργατικής τάξης, εκτός από μία: την ύπαρξη ενός ξεκάθαρου κομμουνιστικού κόμματος με σιδερένια συνοχή και αδιάλυτους δεσμούς με τις πιο πλατιές μάζες, ενός κόμματος αποφασισμένου και ικανού να ενώσει την αυθόρμητη πάλη των εργατικών μαζών, να την οργανώσει και να την καθοδηγήσει.
Την κρίσιμη στιγμή η καθοδήγηση του Κόμματός μας απέτυχε. Η είσοδος κομμουνιστών ηγετών από κοινού με τους «αριστερούς» σοσιαλδημοκράτες στην κυβέρνηση της Σαξονίας θα ήταν σωστή μόνο αν εξυπηρετούσε έναν μοναδικό στόχο: την οργάνωση της επανάστασης, το κίνημα των μαζών, την ανάληψη της πάλης σε ολόκληρη τη Γερμανία.
Ακριβώς αυτόν το στόχο έχασε από τα μάτια της η τότε ηγεσία του Κόμματος. Οι ηγέτες μας αξιοποίησαν τις θέσεις τους στη σαξονική κυβέρνηση όχι προς όφελος της εξαπόλυσης της επίθεσης, αλλά προς όφελος της αποτροπής της σύγκρουσης. Πολιτική συνασπισμού δεν ήταν η είσοδος στη σαξονική κυβέρνηση, αλλά ότι αφέθηκαν σε αυτήν την κυβέρνηση να ξεγελαστούν και να καθοδηγηθούν, αντί αυτοί να καθοδηγήσουν τις εργατικές μάζες ενάντια στην κυβέρνηση του Ράιχ.
Ξέχασαν ότι το κίνημα έπρεπε να περάσει «σε μια ανώτερη μορφή πάλης». Περιορίστηκαν σε «στενά πλαίσια», προσπάθησαν μάλιστα επιπλέον να «στενέψουν» ακόμα περισσότερο τα ήδη στενά πλαίσια. Εδωσαν την εντολή να σταματήσουν τα απεργιακά κινήματα που βρίσκονταν σ’ εξέλιξη, επειδή «η αποφασιστική μάχη βρίσκεται μπροστά μας».
Το Κόμμα μας ως σύνολο ήταν ακόμα πολύ ανώριμο για να εμποδίσει αυτά τα λάθη της καθοδήγησης. Ετσι, το φθινόπωρο του 1923 η επανάσταση απέτυχε λόγω της απουσίας μίας εκ των πιο σημαντικών προϋποθέσεών της: της ύπαρξης ενός μπολσεβίκικου κόμματος.
Η πολιτική στη Σαξονία τελείωσε με μια αμαχητί οπισθοχώρηση. Η εκτελεστική εξουσία του Ράιχ, η είσοδος των λευκών στρατηγών, επισφράγισε την ήττα.9
Εξαντλείται με αυτά η ιστορία του Οκτώβρη του 1923; Οχι και πάλι όχι! Ακόμα και αργότερα διαπράττονταν πολλές φορές το λάθος, σε αποφάσεις και σε άρθρα, ακόμα και σε λόγους στο αστικό δικαστήριο να γίνεται αναφορά μόνο στη Σαξονία όταν γινόταν λόγος για τον Οκτώβρη του 1923. Ωστόσο δεν υπήρχε μόνο η Σαξονία, υπήρχε και το Αμβούργο!
Το Αμβούργο επιβεβαίωσε στο μέγιστο βαθμό τη λενινιστική διδασκαλία «ότι το κίνημα ξεφεύγει με αυθόρμητη, ακράτητη δύναμη απ’ αυτά τα στενά πλαίσια και γεννά μια ανώτερη μορφή πάλης, την εξέγερση».
Η εξέγερση του Αμβούργου διαμόρφωσε, όπως αναφέρεται στις Θέσεις της Εκτελεστικής Επιτροπής του 1924 «τον αντίθετο πόλο της Σαξονίας».
Αυτοί που βλέπουν στην ιστορία ολόκληρου του Κόμματός μας μέχρι τη Φρανκφούρτη10 μόνο ανικανότητα, προδοσία και οπορτουνισμό, ξεχνάνε τα τεράστια διδάγματα του αγώνα του Αμβούργου. Ξεχνάνε ότι οι πλατιές μάζες των μελών του Κόμματός μας σε καμία περίπτωση δεν υιοθέτησαν παθητική στάση αναμονής, αλλά ήταν αποφασισμένες να δώσουν τη ζωή τους για τη διεκδίκηση της εξουσίας. Και οι εργάτες του Αμβούργου δικαιούνται περισσότερο απ’ οποιονδήποτε άλλον να πούνε: Δεν ήταν μόνο οι κομμουνιστές εργάτες του Αμβούργου, αλλά και του Βερολίνου, της Σαξονίας και όλοι οι υπόλοιποι οι οποίοι ήταν έτοιμοι για μάχη.
Οι περιοχές των ακτών της Βόρειας Θάλασσας (Wasserkante) είχαν την ίδια εξέλιξη με ολόκληρη την υπόλοιπη Γερμανία. Ενα κύμα απεργιών και οικονομικών αγώνων θέριεψε σε ολόκληρη την περιοχή της Βόρειας Ακτής. Στις 20 Οκτώβρη έλαβαν χώρα στο Αμβούργο δυναμικές διαδηλώσεις των ανέργων. Σε διάφορα σημεία της πόλης κατέληξαν σε λεηλασίες μαγαζιών με τρόφιμα και σ’ αιματηρές συγκρούσεις με την αστυνομία. Οι απαγορευτικές ζώνες της αστυνομίας διασπάστηκαν με τη βία για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια. Την Τρίτη 23 Οκτώβρη, στις 5 η ώρα το πρωί, όλα τα αστυνομικά τμήματα στα προάστια του Αμβούργου καταλήφθηκαν αστραπιαία από επαναστατικές ομάδες μάχης, όλοι οι αστυνομικοί αφοπλίστηκαν. Οι επαναστατικές ομάδες μάχης πήραν όλα τα όπλα και τα πυρομαχικά από τα είκοσι έξι αστυνομικά τμήματα που πιάστηκαν στον ύπνο. Οταν η διεύθυνση της αστυνομίας έστειλε τις ειδικές μονάδες επίθεσης και τις ενισχύσεις που είχαν ήδη καταφτάσει από άλλες περιοχές, οι αγωνιζόμενες περιοχές είχαν μετατραπεί σε οπλισμένα φρούρια. Εκατοντάδες εργάτες κι εργάτριες έστησαν στους δρόμους οδοφράγματα. Αθάνατη παραμένει η φήμη του κόκκινου Μπάρμπεκ11. Τα αστυνομικά στρατεύματα προέλαυναν σε ολόκληρους λόχους και τάγματα, αλλά ήταν υποχρεωμένα συνέχεια να επιστρέφουν άπραγα, αφού οι απώλειές τους αυξάνονταν σε κάθε έφοδο που έκαναν. Οι εργάτες του Μπάρμπεκ έριξαν δέντρα, ξερίζωσαν τα πεζοδρόμια, έφραξαν τους δρόμους με οδοφράγματα από κορμούς δέντρων, πέτρες κι άμμο. Πίσω από αυτά τα οχυρώματα πολεμούσαν σαν τίγρεις.
Οι πρώτες ομάδες μάχης που προχώρησαν σε αστραπιαίες επιθέσεις στα αστυνομικά τμήματα ήταν άοπλες. Ολα τα όπλα και τα πυρομαχικά τα προμηθεύτηκαν από την αστυνομία. 300 άντρες δέχτηκαν καταιγιστικά πυρά από 6.000 έμμισθους της αστυνομίας, της Ράιχσβερ και του Ναυτικού. Αντεξαν τρεις μέρες και τρεις νύχτες. Πυροβολούσαν τρεις μέρες και τρεις νύχτες. Επιτίθονταν, έπεφταν, υποχωρούσαν, αλλά δεν παραδίνονταν. Διέσωσαν την τιμή του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας. Ηταν οι πρωτοπόροι της γερμανικής εργατικής τάξης.
Το Αμβούργο ηττήθηκε. Οι μαχητές των οδοφραγμάτων έπεσαν. Ωστόσο μόνο λίγοι σκοτώθηκαν, το μεγαλύτερο τμήμα αιχμαλωτίστηκε, καταδιώχτηκε και διασκορπίστηκε. Ακόμα και σήμερα βρίσκονται σε φυλακές και φρούρια. Η ηρωική τους υπεράσπιση κατά τις δίκες του Αμβούργου με την κατηγορία της υψίστης προδοσίας αποτελούν παράδειγμα για τον τρόπο με τον οποίο οι κομμουνιστές στέκονται μπροστά στα αστικά ταξικά δικαστήρια.
Η προλεταριακή επανάσταση υπέστη περισσότερες από μία αιματηρές ήττες. Ωστόσο ποτέ δεν αιμορράγησε μέχρι θανάτου. Προχωράει πιο ισχυρή, πιο περήφανη, πιο αποφασισμένη. Η Παρισινή Κομμούνα τσαλαπατήθηκε. Η ρωσική επανάσταση του 1905 τελείωσε στις τσαρικές κρεμάλες, στα μπουντρούμια, στη Σιβηρία. Και, παρόλ’ αυτά, ξύπνησε εκ νέου! Ετσι και το Αμβούργο δεν είναι νεκρό, Αντίθετα, το Αμβούργο είναι ανίκητο. Νέες εξεγέρσεις του προλεταριάτου, νέες νίκες της αντεπανάστασης θ’ ακολουθήσουν το γερμανικό Οκτώβρη. Στην Πολωνία, την Εσθονία, τη Βουλγαρία ξεσηκώνονται οι εργάτες και ηττούνται. Και, παρόλ’ αυτά, θα νικήσουν!
Οι εξεγέρσεις του προλεταριάτου αποτελούν στάδια στη νικηφόρα πορεία της επανάστασης, όχι μόνο λόγω των άμεσων θετικών αποτελεσμάτων τους, αλλά κυρίως λόγω των μεγάλων διδαγμάτων που εμφυσούνε σε ολόκληρη την εργατική τάξη.

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΑΜΒΟΥΡΓΟΥ;

1. Οι μικρές αριθμητικά προλεταριακές δυνάμεις, οι οποίες πολέμησαν με το μέγιστο ηρωισμό κάτω από τη σημαία της δικτατορίας, μπόρεσαν να σταθούν στρατιωτικά μ’ επιτυχία ενάντια στην εικοσαπλάσια υπεροχή των θαυμάσια οργανωμένων κι οπλισμένων στρατευμάτων της αστικής τάξης.
2. Η άφθαρτη φήμη των μαχητών του Οκτώβρη στο Αμβούργο έγκειται στ’ ότι άρπαξαν τα όπλα σε μια επαναστατική κατάσταση, παρά το γεγονός ότι δεν υπήρχαν 99% πιθανότητες νίκης. Ο λενινισμός διδάσκει ότι η μάχη πρέπει ν’ αρχίζει όταν υπάρχουν σοβαρές πιθανότητες για τη νίκη. Εγγύηση για τη νίκη δεν υπάρχει ποτέ εκ των προτέρων. Η ήττα σ’ έναν τέτοιο αγώνα είναι χίλιες φορές πιο γόνιμη και πολύτιμη για το μέλλον της ταξικής πάλης από μια υποχώρηση χωρίς μάχη.
3. Η εξέγερση οδηγήθηκε στην ήττα γιατί έμεινε απομονωμένη, αφού δεν υποστηρίχτηκε αμέσως ούτε στη Σαξονία, ούτε σ’ ολόκληρο το Ράιχ. Οι εργάτες σ’ ένα συγκεκριμένο μέρος μπορούν ν’ αρχίσουν τον αγώνα με το μέγιστο ηρωισμό, ωθούμενοι από το πιο ισχυρό μαζικό κίνημα: Θα ηττηθούν αν δεν πάει μαζί τους το προλεταριάτο ολόκληρης της χώρας. Ειδικά σ’ αυτό έγκειται ο ρόλος του Κομμουνιστικού Κόμματος ως εμπροσθοφυλακής του προλεταριάτου, στην οργάνωση και τη συσπείρωση ολόκληρης της εργατικής τάξης σ’ όλα τα βιομηχανικά κέντρα και τις μεγάλες πόλεις, σ’ ολόκληρη τη χώρα. Ειδικά γι’ αυτόν το σκοπό χρειαζόμαστε ένα σιδερένιο, απόλυτα αποφασισμένο, απόλυτα πειθαρχημένο κόμμα με ακλόνητη συνοχή.
4. Δεν είν’ αλήθεια ότι η εξέγερση του Αμβούργου ήταν πραξικόπημα. Αντίθετα, είχε τη συμπάθεια των πιο πλατιών μαζών. Ακόμα και ο αστυνομικός διευθυντής Χένσε (Hense) αναγκάστηκε οργισμένος να παραδεχτεί ότι οι σοσιαλδημοκράτες εργάτες στο Αμβούργο, αυτή η πολύ δεξιά οργάνωση του SPD και μαζί τους «οι πιο πλατιοί κύκλοι του πληθυσμού στάθηκαν στο πλάι των κομμουνιστών». Η αδυναμία μας έγκειτο μόνο στο γεγονός ότι δεν καταφέραμε να συσπειρώσουμε αυτές τις μάζες στέρεα γύρω μας, να τις τραβήξουμε έγκαιρα σ’ όλες τις επιμέρους μάχες, να σχηματίσουμε μ’ αυτές το Ενιαίο Μέτωπο απέναντι στους σοσιαλδημοκράτες ηγέτες.
5. Για να μπορέσουμε να νικήσουμε σε αγώνες παρόμοιους μ’ αυτούς του Αμβούργου, που θα έρθουν αναπόφευκτα και μάλιστα σε πολύ μεγαλύτερη έκταση, πρέπει να εισχωρήσουμε σαν σφήνα μέσα στις μάζες, να τις ενώσουμε μαζί μας με χίλια νήματα, να σχηματίσουμε ένα πραγματικά προλεταριακό Ενιαίο Μέτωπο μ’ εκατομμύρια εργάτες. Στα συνδικάτα, σε όλες τις μη κομματικές οργανώσεις της εργατικής τάξης πρέπει ν’ αναπτυχθεί μια μεγάλη επαναστατική πτέρυγα, η οποία θ’ αποτελέσει μαζί με τους κομμουνιστές το φορέα των επερχόμενων αγώνων.
6. Ως ιδιαίτερη έλλειψη βιώσαμε στις μέρες του Οκτώβρη στο Αμβούργο την απουσία ενός ισχυρού κινήματος των Συμβουλίων (Räte-bewegung). Αυτό το γεγονός δεν έχει κατανοηθεί ακόμα επαρκώς στο Κόμμα. Τα Συμβούλια είναι τα όργανα τα οποία συνενώνουν σε μια επαναστατική κατάσταση τα εκατομμύρια των μαζών του προλεταριάτου, αποτελούν τη ραχοκοκαλιά του αγώνα. Αυτό το δίδαγμα δεν πρέπει να το ξεχνάμε ούτε στη σημερινή περίοδο, την περίοδο μεταξύ δύο επαναστάσεων.
7. Η κατάκτηση της εξουσίας του προλεταριάτου δεν είναι μονόπρακτο έργο. Δεν περιορίζεται μόνο στο στρατιωτικό αγώνα εναντίον των στρατευμάτων της αστικής τάξης, αλλά πρέπει να προετοιμαστεί με μακρόχρονη δουλειά του Κομμουνιστικού Κόμματος και ολόκληρου του προλεταριάτου. Οι μελλοντικοί νικητές επί της αστικής τάξης πρέπει να διαπαιδαγωγηθούν, να προετοιμαστούν, να οργανωθούν μέσα σε αμέτρητους επιμέρους αγώνες. Εδώ βρίσκεται το βασικό μας καθήκον αυτήν την περίοδο.
8. Είναι λάθος ότι με την ήττα του Οκτώβρη του 1923 χάθηκε για πάντα μια μοναδική επαναστατική κατάσταση. Η ήττα του 1923 δε θα έχει μεγάλη διάρκεια, ακριβώς όπως και η ήττα του Συνδέσμου του Σπάρτακου12 δεν είχε μεγάλη διάρκεια στις μέρες του Νόσκε το 1919. Η σταθεροποίηση της αστικής Γερμανίας δεν έχει μεγάλη πνοή: Παρά το Σχέδιο Ντάουες13 και το Εγγυητικό Σύμφωνο14 -ή καλύτερα: λόγω του Σχεδίου Ντάουες και του Εγγυητικού Συμφώνου. Η καπιταλιστική σταθεροποίηση στη Γερμανία βιώνει ήδη τώρα την πρώτη της «δύσπνοια». Η μεγάλη συνέπεια της εξέγερσης του Αμβούργου είναι ότι οι εργάτες είδαν για τρία εικοσιτετράωρα την αδυναμία του φαινομενικά ανίκητου ταξικού αντιπάλου σε ολόκληρη την έκτασή της. Κατά τη διάρκεια των ημερών του Αμβούργου οι εργάτες είδαν την αστική τάξη να στέκεται στο χείλος της αβύσσου. Κι αυτήν την εικόνα δεν πρόκειται να την ξεχάσουν ποτέ! Δε θα βαλτώσουμε, αντίθετα θα προχωρήσουμε σε νέους αγώνες, ενώ η δεύτερη επανάσταση στη Γερμανία θα μας βρει με ακόμα πιο βαθιά συνείδηση της αναγκαιότητάς της.
9. Η εξέγερση ήταν υπόδειγμα θαυμάσιας οργάνωσης του επαναστατικού αγώνα, υπόδειγμα οργάνωσης χωρίς περιττές τριβές. Ταυτόχρονα όμως αποκάλυψε και τα μεγαλύτερα οργανωτικά λάθη του Κόμματός μας. Οι μαχητές του Αμβούργου κέρδισαν την πλήρη συμπάθεια των εργατών στις επιχειρήσεις, αλλά οργανωτικά δεν είχαν καμία σύνδεση με αυτούς. Αποδείχτηκε σε όλο της το μεγαλείο η αχρηστία, η ολέθρια οπισθοδρομικότητα της παλιάς μας σοσιαλδημοκρατικής οργάνωσης στη βάση του τόπου κατοικίας. Ο εκλογικός μηχανισμός δεν αξίζει τίποτα στα οδοφράγματα! Το μεγαλύτερο κενό στο πολεμικό μέτωπο του Αμβούργου ήταν η απουσία κομμουνιστικών πυρήνων στις επιχειρήσεις. Μια μάζα μαχητών, όπως αυτή του Αμβούργου, η οποία όμως θα στηρίζεται σε καλά ριζωμένους πυρήνες σε όλες τις επιχειρήσεις και στη συνένωση των πιο πλατιών εργατικών μαζών, θα είναι σε μια αντίστοιχη κατάσταση στο μέλλον ανίκητη.
10. Το μεγαλύτερο, το πιο πολύτιμο δίδαγμα της εξέγερσης του Αμβούργου είναι η μεγαλειώδης εκπλήρωση του ρόλου του Κομμουνιστικού Κόμματος στην προλεταριακή επανάσταση. Οι κομμουνιστές ήταν όχι στα λόγια, αλλά στην πράξη η εμπροσθοφυλακή, η καθοδήγηση, ο οδηγός της εργατικής τάξης. Προσέδωσαν στο κίνημα ένα σαφώς προσδιορισμένο στόχο, ένα διαμορφωμένο με ακρίβεια πρόγραμμα: Τη δικτατορία του προλεταριάτου. Σε σχέση μ’ αυτό, ο αγώνας του Αμβούργου στέκεται σ’ ένα πολύ ψηλότερο επίπεδο απ’ όλα τα προηγούμενα κινήματα. Η Δράση του Μάρτη του 192115 δεν αντέχει σε καμία σύγκριση με την εξέγερση του Αμβούργου. Μόνο επειδή το Κόμμα κρατούσε σταθερά στα χέρια του την καθοδήγηση του αγώνα έγινε κατορθωτό να συνειδητοποιηθεί και να πραγματοποιηθεί από τους επαναστάτες του Αμβούργου -για πρώτη φορά στη Δυτική Ευρώπη- η μαρξιστική-λενινιστική διδασκαλία σύμφωνα με την οποία η εξέγερση είναι τέχνη και ο βασικός νόμος αυτής της τέχνης είναι η θαρραλέα, σταθερή, αποφασιστική επίθεση.
Αυτά είναι τα πιο σημαντικά διδάγματα από την εξέγερση του Αμβούργου. Το φρικτό κόστος που πληρώσαμε γι’ αυτήν ήταν ο θάνατος και η φυλάκιση των καλύτερων ανθρώπων μας. Κι όμως: Αυτή η θυσία θα έχει εκατονταπλάσια αξία. Δεν έπεσαν μόνο για την οικοδόμηση ενός μπολσεβίκικου κόμματος στη Γερμανία, αλλά και για το μέλλον ολόκληρης της εργατικής τάξης.
Τώρα δε βρισκόμαστε στην περίοδο της άμεσης εφόδου, του άμεσου αγώνα για την κατάκτηση της εξουσίας. Βρισκόμαστε στην περίοδο ανάμεσα στην πρώτη και τη δεύτερη επανάσταση. Η ανάλυση τόσο της παγκόσμιας κατάστασης όσο και της συγκεκριμένης κατάστασης στη Γερμανία φανερώνει σε κάθε σοβαρό άνθρωπο ότι η τωρινή «ανάσα» (σ.μ.: της καπιταλιστικής σταθεροποίησης) δε θα διαρκέσει πολύ. Πρέπει να την αξιοποιήσουμε καλά για να μάθουμε, για να διευρύνουμε τις δυνάμεις μας, για να εκπαιδεύσουμε την εργατική τάξη, για να προετοιμαστούμε οργανωτικά ενόψει των νέων ημερών του Αμβούργου, οι οποίες θα βιώσουν μια αναγέννησή τους σε όλες τις πόλεις της Γερμανίας.
Ειδικά στην τωρινή περίοδο των υπομονετικών μερικών αγώνων, των γερών, αργά αναπτυσσόμενων μερικών κινημάτων, δε μας επιτρέπεται να ξεχάσουμε ούτε για μια στιγμή τη σημασία και τα διδάγματα της εξέγερσης του Αμβούργου. Το Κόμμα μας πραγματοποιεί μια αποφασιστική προσαρμογή από την κορυφή μέχρι τη βάση του. Ξεριζώνει το ψευτοεπαναστατικό πνεύμα που είναι ριζοσπαστικό μόνο στα λόγια. Παραμερίζει τα υπολείμματα του σεχταρισμού, της υποτίμησης των μαζών στις γραμμές του. Αλλάζει την τακτική του για να συνδεθεί πιο στέρεα, πιο στενά με τους σοσιαλδημοκράτες εργάτες, με τις μάζες στα συνδικάτα και τις επιχειρήσεις. Προχωράει στη ριζική αναμόρφωση των οργανωτικών του αρχών. Εργάζεται στην κατεύθυνση σχηματισμού μιας μεγάλης αριστερής πτέρυγας στο εργατικό κίνημα.
Για την εκπλήρωση αυτών των καθηκόντων χρειαζόμαστε κυρίως την υπομονετική, κουραστική, επίμονη καθημερινή δουλειά. Μήπως αυτό σημαίνει ότι εγκαταλείπουμε τη γραμμή της πολιτικής της εξέγερσης του Αμβούργου; Οχι! Αν την χάσουμε αυτή, χαθήκαμε! Μέσω της μετάβασης στην πολιτική του κερδίσματος και της καθοδήγησης των μαζών σφυρηλατούμε την ταξική βάση για μια νέα Εξέγερση του Αμβούργου, ασύγκριτα μεγαλύτερης έκτασης από την πρώτη, πολύ μεγαλύτερου εύρους, ακόμα πιο βαθιάς ιστορικής σημασίας.
Περισσότερο από ποτέ κάθε κομμουνιστής, κάθε κομματικό μέλος, κάθε μέλος της Κομμουνιστικής Ενωσης Νεολαίας, κάθε επαναστάτης εργάτης πρέπει αυτήν την περίοδο να έχει στο μυαλό του την εικόνα των μαχητών της εξέγερσης του Αμβούργου: Ψύχραιμοι, περιφρονώντας το θάνατο, ολόπλευρα δοσμένοι στην υπόθεση της εργατικής τάξης, με τ’ όπλο στο χέρι, μπροστά τους τα οδοφράγματα, έτοιμοι να υποδεχτούν τον εχθρό και με το βλέμμα στραμμένο σ’ έναν και μόνο στόχο, στο μεγαλύτερο, στον πιο περήφανο στόχο που υπάρχει για τον κομμουνιστή: Τη δικτατορία του προλεταριάτου!

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

* Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στις 23 Οκτώβρη 1925, στην εφημερίδα «Rote Fahne» (Κόκκινη σημαία), όργανο του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας από το 1919 μέχρι το 1945. Το κείμενο περιλαμβάνεται στη συλλογή κειμένων «Ernst Thälmann, Reden und Aufsätze zur Geschichte der deutschen Arbeiterbewegung Ι» (Ερνστ Τέλμαν, Ομιλίες και παρεμβάσεις για την ιστορία του γερμανικού εργατικού κινήματος) του Ινστιτούτου Μαρξ - Ενγκελς - Λένιν - Στάλιν της ΚΕ του Ενιαίου Σοσιαλιστικού Κόμματος Γερμανίας, σελ. 254-264.
1. Ως περίοδος του υπερπληθωρισμού στη Γερμανία της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης θεωρείται ιδιαίτερα η περίοδος από τα μέσα του 1921 μέχρι τα τέλη του 1923, αν και μερικές φορές συμπεριλαμβάνεται σε αυτήν ολόκληρη η περίοδος 1914-1923. Σε αυτήν την περίοδο συντελέστηκε τεράστια αύξηση των τιμών των εμπορευμάτων και διολίσθηση της αξίας του γερμανικού μάρκου σε σχέση με τα υπόλοιπα νομίσματα. Στην εξέλιξη αυτή σημαντικό ρόλο έπαιξε η απότομη αύξηση της έκδοσης χρήματος για την αποπληρωμή των κρατικών χρεών από τον πόλεμο και την καταβολή των αποζημιώσεων προς τους νικητές, που προβλεπόταν από τη Συνθήκη των Βερσαλλιών. Χαρακτηριστικό είναι ότι το Νοέμβρη του 1923 ένα δολάριο ισούταν με 420 δισ. μάρκα.
2. Σ.μ.: Εδώ ο Τέλμαν αναφέρεται μάλλον στο πόσα χάρτινα μάρκα χρειάζονταν για ν’ αγοράσουν ένα χρυσό μάρκο ως ένδειξη της ταχύτητας διολίσθησης του γερμανικού νομίσματος την περίοδο του υπερπληθωρισμού.
3. Ο Γκούσταφ Στρέσεμαν (Gustav Stressemann), ηγέτης του Γερμανικού Λαϊκού Κόμματος, ήταν υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας από το 1923 μέχρι το 1929, ενώ ηγήθηκε ως καγκελάριος και μιας βραχύβιας κυβέρνησης 102 ημερών (13 Αυγούστου - 23 Νοέμβρη 1923).
4. Απεργιακό κύμα ενάντια στην κυβέρνηση Cuno τον Αύγουστο του 1923 που συντέλεσε στην πτώση της.
5. Ο Βίλχελμ Σόλμαν (Wilhelm Sollmann) ήταν στέλεχος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Γερμανίας (SPD) και υπουργός Εσωτερικών (13 Αυγούστου 1923-11 Νοέμβρη 1923) στη βραχύβια κυβέρνηση με καγκελάριο τον Γκούσταφ Στρέσεμαν.
6. Ο Καρλ Σέβερινγκ (Carl Severing) ήταν στέλεχος του SPD. Διετέλεσε υπουργός Εσωτερικών της Πρωσίας (1920-1926 και 1930-1932) και υπουργός Εσωτερικών της Γερμανίας (1928-1930).
7. Η επίσημη ονομασία του γερμανικού στρατού από το 1919 μέχρι το 1935. Μεταφράζεται ως «Αμυνα του Ράιχ». Το 1935 μετονομάστηκε σε Βέρμαχτ (Wehrmacht) που σημαίνει Αμυντική Δύναμη.
8. Β. Ι. Λένιν: «Τα διδάγματα από την εξέγερση της Μόσχας», «Απαντα», τ. 13, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 373.
   9. Η κεντρική κυβέρνηση του Ράιχ έστειλε από το Βερολίνο στρατεύματα «για την αποτροπή της κομμουνιστικής ανατροπής». Στις 21 Οκτώβρη 1923 τα στρατεύματα του Ράιχ απάλλαξαν -στη βάση του διατάγματος εκτάκτου ανάγκης του σοσιαλδημοκράτη Νόσκε- τη σαξονική κυβέρνηση από τα καθήκοντα της.
10. Σ.μ.: Ο Τέλμαν μάλλον αναφέρεται εδώ στο 9ο Συνέδριο του ΚΚΓ που έλαβε χώρα υπό καθεστώς παρανομίας το διάστημα 7-10 Απρίλη 1924 στη Φρανκφούρτη και το Οφενμπαχ. Το Συνέδριο αυτό θεωρούνταν την περίοδο που γράφτηκε το άρθρο ότι διόρθωσε κάποια από τα «δεξιά» λάθη του κόμματος κατά την προηγούμενη περίοδο και καθαίρεσε από την καθοδήγηση του κόμματος τους Μπράντλερ (Brandler), Ταλχάιμερ (Thalheimer) και Βάλχερ (Walcher).
11. Η περιοχή του Αμβούργου στην οποία το ΚΚΓ είχε τη μεγαλύτερη επιρροή. Μετατράπηκε στο κέντρο των μαχών των τριών ημερών.
12. Την άνοιξη του 1915 συγκροτήθηκε η ομάδα «Διεθνής» από μέλη του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος που αντιπολιτεύονταν τη γραμμή του κόμματος γενικά, αλλά κυρίως στο θέμα του πολέμου. Η ομάδα αυτή πήρε συνεπή διεθνιστική θέση κόντρα στη σοσιαλπατριωτική γραμμή του κόμματος. Η ομάδα αυτή αποτελούνταν από γνωστούς Γερμανούς επαναστάτες, όπως οι Καρλ Λίμπκνεχτ (Karl Liebknecht), Ρόζα Λούξεμπουργκ (Rosa Luxemburg), Φραντς Μέρινγκ (Franz Mehring), Κλάρα Τσέτκιν (Klara Zetkin), Χέρμαν και Κέτε Ντούνκερ (Hermann & Käte Duncker), Βίλχελμ Πικ (Wilhelm Pieck) κ.ά. Βασική τους θέση ήταν ότι ο κύριος εχθρός κάθε λαού -και του γερμανικού- βρίσκεται στην ίδια του τη χώρα. Ενα χρόνο αργότερα η ομάδα άρχισε να εκδίδει σειρά πολιτικών φυλλαδίων με το όνομα «Γράμματα του Σπάρτακου», απ’ όπου πήρε και το όνομά της. Η ομάδα αυτή μετεξελίχτηκε μαζί με κάποια μέλη του «Ανεξάρτητου Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Γερμανίας» στο Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας, το οποίο ιδρύθηκε στη Συνδιάσκεψη των Σπαρτακιστών από τις 30 Δεκέμβρη μέχρι τη 1 Γενάρη 1919.
13. Συμφωνία της Γερμανίας με τις νικήτριες δυνάμεις για τον επανακαθορισμό των όρων αποπληρωμής των πολεμικών αποζημιώσεων.
14. Το λεγόμενο Εγγυητικό Σύμφωνο περιλαμβανόταν στο τελικό πρωτόκολλο που υπογράφηκε στο Λονδίνο την 1η Δεκέμβρη 1925 για να επικυρώσει και τυπικά τις αποφάσεις των Συνθηκών του Λοκάρνο. Οι τελευταίες ήταν σειρά συμφωνιών που συνάφθηκαν τον Οκτώβρη του 1925, με βάση τις οποίες οριστικοποιούνταν τα σύνορα των κρατών της Ευρώπης τα οποία είχαν διαμορφωθεί με τη Συνθήκη των Βερσαλλιών. Το Εγγυητικό Σύμφωνο, που περιλαμβανόταν στο τελικό πρωτόκολλο, υπογράφηκε ανάμεσα στη Γερμανία, τη Γαλλία και το Βέλγιο. Σύμφωνα με αυτό, η Γερμανία αναγνώριζε τα δυτικά της σύνορα όπως αυτά είχαν καθοριστεί με τη Συνθήκη των Βερσαλλιών. Τα δυτικά αυτά σύνορα της Γερμανίας εγγυούνταν η Μ. Βρετανία και η Ιταλία, οι οποίες θα επενέβαιναν στρατιωτικά εναντίον οποιουδήποτε επιχειρούσε τη μετατόπισή τους. Τ’ ανατολικά σύνορα της Γερμανίας παρέμεναν ακόμα ανοιχτά προς διαπραγμάτευση.
15. Ενοπλη εργατική εξέγερση που πραγματοποιήθηκε το Μάρτη του 1921 στις βιομηχανικές περιοχές της Κεντρικής Γερμανίας υπό την καθοδήγηση του ΚΚΓ (αν και συμμετείχαν κι άλλα κόμματα). Η εξέγερση κατεστάλη στρατιωτικά στις 29 Μάρτη 1921.

TOP READ