17 Μαρ 2014

Σιχαίνομαι τους Φασίστες

 Σιχαίνομαι τους Φασίστες


Σιχαίνομαι τους φασίστες.

Τους Φασίστες, με «Φ» Kεφαλαίο.
Τους υμνητές του Μεταξά και των Απριλιανών που όσες φιλελεύθερες προβιές κι' αν φορέσουν πάλι φασίστες παραμένουν.
Σιχαίνομαι τους Φασίστες.
Τους τσιριχτούς τηλεπωλητές βιβλίων που «λιγουρεύονται» τις υπουργικές καρέκλες και είναι έτοιμοι να γλείψουν εκεί που έφτυναν για ένα ξεροκόμματο εξουσίας.
Σιχαίνομαι τους Φασίστες.
Αυτούς που προσκυνούν τους βιομήχανους, τους εφοπλιστές και το μεγάλο κεφάλαιο. Που γίνονται δεξί χέρι των κεφαλαιοκρατών για να τσακίσουν το λαό.
Σιχαίνομαι τους Φασίστες. 
Αυτούς που κοκορεύονται ότι έχουν την πρωτοκαθεδρία στη διάλυση της κοινωνίας και ζητάνε τα εύσημα γι' αυτό απ' την Τρόϊκα και την ΕΕ.
Σιχαίνομαι τους Φασίστες.
Τους νοσταλγούς των ταγμάτων ασφαλείας, των δοσίλογων της Κατοχής, του παρακράτους της Δεξιάς, των βασανιστών της Χούντας.
Σιχαίνομαι τους Φασίστες.
Αυτούς που κατακρεουργούν τα υπολείμματα δημόσιας Υγείας για χάρη των ιδιωτικών συμφερόντων, των ιδιωτικών κλινικών και των επιχειρηματιών. 
Σιχαίνομαι τους Φασίστες.
Τους Πατριδεμπόρους. Που παριστάνουν τους δήθεν πατριώτες πουλώντας στους αδαείς «πατριωτισμό με το τσουβάλι» σε τιμή ευκαιρίας.
Σιχαίνομαι τους Φασίστες.
Τους χρυσαυγίτες στην ψυχή που προσπαθούν να καθαγιαστούν στις συνειδήσεις του κόσμου μέσω του αστικού lifestyle και των εκπομπών της γελοιότητας.
Σιχαίνομαι τους Φασίστες.
Αυτούς που κάποτε εξύβριζαν τους αγώνες του Πολυτεχνείου, ισχυριζόμενοι ότι «δεν υπήρξε ούτε ένας νεκρός το 1973».
Σιχαίνομαι τους Φασίστες.
Που υπερασπίζονται με νύχια και με δόντια την αστική εξουσία η οποία τους τρέφει και τους γιγαντώνει πολιτικά για να γίνουν τα καλύτερα μαντρόσκυλα ενός σάπιου συστήματος.
Σιχαίνομαι τους Φασίστες.
Που εκτός από Φασίστες είναι απ' την ίδια την φύση τους παθολογικοί ψεύτες και υποκριτές.
Σιχαίνομαι τους Φασίστες. 
Που κάθε φορά που βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο χύνουν τόνους αντικομμουνιστικό δηλητήριο για να σπιλώσουν τους λαϊκούς αγώνες και την εργατική τάξη.

Σοκ: Τελικά ο Χίτλερ δεν ήταν φασίστας

 Σοκ: Τελικά ο Χίτλερ δεν ήταν φασίστας



Σοκ θα προκαλέσουν τα συμπεράσματα πρόσφατης εξονυχιστικής έρευνας μας. Μετά από κοπιαστικό σκάλισμα στα αρχεία του Γ ‘ Ράιχ, φέρνουμε στην επιφάνεια ντοκουμέντο που αποδεικνύει ότι ο Χίτλερ δεν ήταν φασίστας, ούτε ναζί. Στο παρακάτω κλιπ, στο 0:47 του βίντεο, ο Χίτλερ χορεύει! Ναι…χορεύει, αφήνοντας παρακαταθήκη στην ιστορία την απόδειξη της αθωότητας του.



Η πρωτοπόρα έρευνα διεξήχθη εμπνευσμένη από το τόσο εύστοχο και βαθύ κεντρικό σύνθημα του ”αντιφασιστ

Ν. Μπογιόπουλος: «Αλήτες – ρουφιάνοι – δημοσιογράφοι» (2)

 Ν. Μπογιόπουλος: «Αλήτες – ρουφιάνοι – δημοσιογράφοι» (2)


Στο προηγούμενο σημείωμα της στήλης (με αφορμή τη συζήτηση που οργάνωσε ο Νίκος Χατζηνικολάου στον «Ενικό» για το ρόλο των ΜΜΕ και των δημοσιογράφων), αναφερθήκαμε στο γεγονός ότι πέρα και πάνω από την «αντικειμενικότητα» των συνολικά 25.000 δημοσιογράφων που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα, δηλαδή πέρα και πάνω από την ειλικρίνεια και την ευθύτητα με την οποία καταθέτουν την υποκειμενική τους άποψη, βρίσκεται η ισχύς και η διαπλοκή μεταξύ των τριών πλευρών του τριγώνου: «Οικονομική ελίτ – πολιτική εξουσία – μιντιακό κατεστημένο».
   Η πρώτη, η οικονομική ελίτ, είναι αυτή που, αφενός, ελέγχει σε μεγάλο βαθμό τα ΜΜΕ και βασικά την τηλεόραση (σσ: επιμένουμε στην τηλεόραση επειδή ακριβώς αποτελεί το σύγχρονο «εικονοστάσι» σε κάθε σαλόνι). Αφετέρου βρίσκεται σε σχέση απόλυτης συνάφειας με το καθεστωτικό πολιτικό σύστημα.
   Η παρακμή των «αθανάτων»
   Κάπου εδώ φτάνουμε στη ρίζα της υπόθεσης: Η ενημέρωση είναι δημόσιο αγαθό. Αυτό το αγαθό δεν ανήκει στους καναλάρχες. Ανήκει στο λαό, και σε αυτόν πρέπει να επιστρέφει. Οι τηλεοπτικές συχνότητες είναι περιουσία του λαού, που απλώς έχει παραχωρηθεί στους καναλάρχες, με την προϋπόθεση ότι θα φροντίσουν στα ΜΜΕ που κατέχουν για «την αντικειμενική και με ίσους όρους μετάδοση πληροφοριών και ειδήσεων, καθώς και προϊόντων του λόγου και της τέχνης, την εξασφάλιση της ποιοτικής στάθμης των προγραμμάτων που επιβάλλει η κοινωνική αποστολή της ραδιοφωνίας και της τηλεόρασης και η πολιτιστική ανάπτυξη της χώρας, καθώς και το σεβασμό της αξίας του ανθρώπου...» (Σύνταγμα, άρθρο 15).
   Όμως, οι διατάξεις του Συντάγματος, μαζί με τα ηχηρά περί «πλουραλισμού», «αντικειμενικότητας» κλπ, δεν είναι παρά ο «φερετζές. Aποδεικνύεται καθημερινά και επί δεκαετίες. Τόσο από τα φέσια των καναλαρχών προς το δημόσιο ταμείο, όσο και από το πρόγραμμά τους:
  • Η πλειοψηφία της κοινωνίας εκφράζεται (και εκλογικά) ενάντια στην πολιτική του Μνημονίου, αλλά τηλεοπτικά το Μνημόνιο στηρίζεται σχεδόν κατά 100%.
  • «Θεσμοί» όπως η ΕΕ κατακρημνίζονται σε αξιοπιστία, αλλά στην τηλεόραση εκείνο που βασιλεύει είναι η τρομοκρατία του «Ευρωπαϊκή Ένωση ή χάος».
   Όσο για την «ποιότητα» του προγράμματος, εδώ είναι που το «τρίγωνο»… μεγαλουργεί επί 24ώρου βάσεως:
  • Το ξημέρωμα, όταν ξεφτιλίζεται η ανθρώπινη ύπαρξη στα «πρωινάδικα».
  • Το μεσημέρι, όταν την ξεφτιλίζουν στα «μεσημεριανάδικα».
  • Το βράδυ, όταν την αλέθουν στα κάθε λογής «μπιγκ-μπραδεράδικα».
  • Και μεταμεσονύκτια, όταν την εκπορνεύουν στα «090»!
   Οι ίδιοι που προΐστανται Μεγάρων, που εκπροσωπούν το Ολυμπιακό ιδεώδες ως «αθάνατοι», οι καναλάρχες που πρωταγωνιστούν στον αθλητισμό και στον… Πολιτισμό, είναι αυτοί που μάθανε το τηλεοπτικό κοινό να θεωρεί «είδηση» το… μενού της Συνόδου των ηγετών της ΕΕ. Που κατοχύρωσαν σαν προϊόντα ...«του λόγου και της Τέχνης» τα κάθε λογής τηλε-ξεκατινιάσματα . Και που κατά καιρούς αναθέτουν την πολιτιστική ανάπτυξη της χώρας και την «ψυχαγωγία» του λαού από τον Μαστοράκη, τον Ψινάκη και την Πάνια μέχρι τις… αγελάδες που αφοδεύουν στα στούντιο.
«Πολιορκητικός κριός»
   Η περίφημη «επαγγελματική δημοσιογραφία» που, σύμφωνα με τους Αμερικανούς στις αρχές του 20ού αιώνα, θα αποτελούσε την ασφαλιστική δικλείδα ανάμεσα στον ιδιοκτήτη του Μέσου και τον αναγνώστη, ανάμεσα στην πολιτική εξουσία και τον ακροατή, ανάμεσα στο κράτος και τον τηλεθεατή, ώστε ο πολίτης να μαθαίνει την αλήθεια «αντικειμενικά και ολόπλευρα» από τον τάχα μου ανεπηρέαστο από πιέσεις δημοσιογράφο, αποδείχτηκε ένα παραμύθι, που οι εξαιρέσεις του επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
   Για παράδειγμα: Άλλη είναι η «αλήθεια» που μεταδίδουν τα ΜΜΕ της Ρωσίας κι άλλη η «αλήθεια» που μεταδίδουν τα ΜΜΕ της Δύσης για τα γεγονότα της Ουκρανίας. Άλλη ήταν η αλήθεια όσον αφορά τις δολοφονίες είτε του βασιλιά Γεώργιου, είτε του Γιάννη Ζεύγου, είτε του Πολκ, κι άλλη η «αλήθεια» του καθεστωτικού Τύπου στην Ελλάδα που μηρύκαζε τα «ρεπορτάζ» της Ασφάλειας ότι τα εγκλήματα τελέστηκαν «υπό των κομμουνιστών». Άλλη είναι η αλήθεια για το Μνημόνιο και το δημόσιο χρέος, κι άλλη η «αλήθεια» που τρομοκρατούσε την κοινή γνώμη, που υποδυόταν «το θέατρο ότι το χρέος είναι βιώσιμο» και που φώναζε «‘‘Λύκος’’ περισσότερες φορές από όσες έπρεπε (από) τα μέσα ενημέρωσης» (Γιάννης Πρετεντέρης, iefimerida.gr, 25/1/2013)…
   Η δημοσιογραφία – ή τουλάχιστον εκείνη η εκδοχή της που εκλαμβάνεται ως κυρίαρχη μορφή δημοσιογραφίας από τον μέσο τηλεθεατή και αναγνώστη - θα λειτουργεί όλο και περισσότερο σαν «αλήτισσα και ρουφιάνα», σαν δακτυλογράφος, σαν «παπαγαλάκι», σαν ιδεολογικός «μαντατοφόρος» και σαν πολιτικός προπαγανδιστής για λογαριασμό των οικονομικών ελίτ που κατέχουν τα ΜΜΕ και των κυβερνώντων που ελέγχουν τα ΜΜΕ. Για πόσο θα συμβαίνει αυτό; Μα, ακριβώς, για όσο η εξουσία θα είναι υπόθεση των ελίτ που κατέχουν και ελέγχουν τα ΜΜΕ.
   Αυτή η «ενσωματωμένη δημοσιογραφία» θα αναπαράγεται, θα προβάλλεται και θα λανσάρεται ως φορέας της «απόλυτης αλήθειας», όσο θα διατηρείται η ενσωμάτωση των ΜΜΕ ως οικονομικού, πολιτικού (ή ακόμα και επίλεκτου «στρατιωτικού») πολιορκητικού κριού στη φαρέτρα των μονοπωλίων και του κράτους.  
«Ενημέρωση – εμπόρευμα»
   Η ουσία της υπόθεσης έχει να κάνει με το γεγονός ότι η διαπλοκή του μεγάλου κεφαλαίου με τα ΜΜΕ αγγίζει την καρδιά του πολιτικού και οικονομικού συστήματος. Δηλαδή, είναι ένα ζήτημα που, τελικά, αγγίζει την καρδιά του καπιταλισμού, διότι άπτεται του θέματος της κεφαλαιοκρατικής ιδιοκτησίας.
   «Ελευθερία του Τύπου στην καπιταλιστική κοινωνία - αυτό σημαίνει να εμπορεύεσαι τον Τύπο και να ασκείς επίδραση πάνω στις λαϊκές μάζες. Ελευθερία του Τύπου - είναι η συντήρηση του Τύπου, πανίσχυρου μέσου επίδρασης πάνω στις λαϊκές μάζες, με έξοδα του κεφαλαίου». Για να αλλάξει αυτή η κατάσταση θα πρέπει να περιμένουμε τη στιγμή όπου «δε θα υπάρχει η αντικειμενική δυνατότητα να υποτάσσεται ο Τύπος ούτε άμεσα ούτε έμμεσα στην εξουσία του χρήματος και τίποτε δε θα εμποδίζει τον κάθε εργαζόμενο - ή ομάδα εργαζομένων ανεξάρτητα από τον αριθμό της - να έχει και να ασκεί το δικαίωμα χρησιμοποίησης των κοινωνικοποιημένων τυπογραφείων και του κοινωνικοποιημένου χαρτιού» (Λένιν, «Άπαντα», τόμος 37, σελ. 495-496, ομιλία στο 1ο Συνέδριο της 3ης Διεθνούς).
   Μέχρι να γίνουν αυτά (αλλά να διευκρινιστούν και τα άλλα, που θέλουν τα ΜΜΕ να λειτουργούν ως ιμάντας μεταφοράς της κρατούσας ιδεολογίας υπό οποιοδήποτε καθεστώς), ισχύει ότι: Όπως οι δρόμοι και οι τηλεπικοινωνίες, ο ορυκτός πλούτος και οι παραλίες, η ενέργεια και τα πάντα που ως «εμπορεύματα» ανήκουν στην ιδιοκτησία των εργολάβων - τραπεζιτών - βιομήχανων, έτσι και η είδηση μετατρέπεται σε «εμπόρευμα» στα χέρια των καναλαρχών. Ένα «εμπόρευμα» που βρίσκεται διαρκώς στη διατίμηση της συναλλαγής μεταξύ πολιτικής και οικονομικής εξουσίας.
   Με άλλα λόγια: Εφόσον ο κεφαλαιοκράτης έχει τη δυνατότητα να κατέχει ΜΜΕ, τίποτα δεν μπορεί να του απαγορέψει να χρησιμοποιεί τα ΜΜΕ σαν «όπλο» για τις μπίζνες του ή τις πολιτικές του επιλογές. Όσο θα συνεχίζεται το καθεστώς της κεφαλαιοκρατικής ιδιοκτησίας στα ηλεκτρονικά ΜΜΕ και της ιδιοποίησης του δημόσιου αγαθού που λέγεται «τηλεοπτική συχνότητα», τότε η διαπλοκή, τα μιντιακά πολιτικο-οικονομικά παιχνίδια, η υπαγωγή του δικαιώματος στην πληροφόρηση σε εργαλείο επιχειρηματικών και πολιτικών συναλλαγών, είναι δεδομένα.
Το «Α» και το «Ω» της διαπλοκής
   Το θεμέλιο πάνω στο οποίο έχει οικοδομηθεί η κατάσταση στα ΜΜΕ, το δικαίωμα δηλαδή της οικονομικής ολιγαρχίας να μεταχειρίζεται ως «κτήμα» της ένα κοινωνικό αγαθό, όπως (θα έπρεπε να) είναι η ενημέρωση, η δυνατότητα των «αφεντικών» να ρυθμίζουν την πληροφόρηση πέρα από κάθε κοινωνικό έλεγχο και κοινωνική λογοδοσία, αποτελεί το «Α» και το Ω» τόσο της διαπλοκής, όσο και της μονοδιάστατης εκπομπής της δικής τους ταξικής και πολιτικής «αλήθειας».
   Όποιος, επομένως, λέει ότι μπορεί να επιτευχθεί η δημοκρατία ή έστω να μπουν όρια στην ασυδοσία στο χώρο των ΜΜΕ, αλλά την ίδια ώρα εξυμνεί, υπηρετεί ή συμβιβάζεται με την λειτουργία των ΜΜΕ υπό το καθεστώς των «κανόνων της ελεύθερης αγοράς» (του καθεστώτος, δηλαδή, που συνιστά τη βάση της ασυδοσίας των ολιγαρχών που τα ελέγχουν), τότε, είτε είναι πολιτικά αφελής, είτε είναι καθαρός ψεύτης, είτε  – εφόσον υπό οποιαδήποτε ιδιότητα κινείται στο χώρο του Τύπου - θα αναγκαστεί να λειτουργεί ως πανταχόθεν βαλλόμενη «νησίδα».
   Στην τελευταία περίπτωση, ακόμα κι αν τα καταφέρει να επιβιώσει, το μέτρο της δικής του αξιοπρέπειας δεν θα είναι αυτό που θα αλλάξει τους «κανόνες της αγοράς», ούτε θα καθορίσει το είδος της πληροφόρησης που, γενικά, θα εκπέμπεται προς την κοινωνία. 
*
   Σημείωση 1η : Πριν από 70 χρόνια μια εκπομπή του Ορσον Ουέλς από τα ερτζιανά ήταν αρκετή να δημιουργήσει πανδαιμόνιο στην Αμερική. Χιλιάδες Αμερικανοί έτρεχαν πανικόβλητοι να σωθούν, καθώς είχαν πιστέψει ότι άρχισε η επίθεση ...των εξωγήινων. Από την εποχή του ραδιοφώνου ακόμα, ένας Αυστριακός εθιμογράφος έλεγε: «Δώστε μας τους ραδιοφωνικούς σταθμούς του κόσμου και 100 ανθρώπους ικανούς στην προπαγάνδα και μέσα σε 2 μήνες θα έχουμε κάνει την Ελβετία κομμουνιστική και τους κατοίκους της Ονδούρας να βάφουν τα μαλλιά τους πράσινα». Η δύναμη, η επιρροή και η επίδραση των ηλεκτρονικών μέσων είναι τόσο μεγάλη που οι κάτοχοι της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας δεν είναι φυσικά ανόητοι ώστε να αφήσουν αυτή τη δύναμη, αυτό το «όπλο», να περάσει στα χέρια εκείνων που θα 'θελαν να δουν την Ελβετία κομμουνιστική...
*
   Σημείωση 2η : Η δύναμη των ηλεκτρονικών ΜΜΕ είναι θηριώδης. Ωστόσο, πρέπει να τονιστεί με έμφαση: Όσο μεγάλη κι αν είναι η επιρροή και η δύναμη των ΜΜΕ και του Τύπου να κατευθύνουν, να προπαγανδίζουν, να τρομοκρατούν, ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πρόκειται για μια δύναμη σχετική, μια δύναμη που έχει όρια, μια δύναμη που δεν είναι ανυπέρβλητη. Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, όσο κι αν ακούμε ότι εκδοτικά συγκροτήματα «ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις», αλλά τόσο ισχύει πως δεν καθόρισε τη στάση του ελληνικού λαού η τακτική «οι Γερμανοί είναι φίλοι μας» που επέδειξε ο καθεστωτικός Τύπος στην Κατοχή. Ένα ακόμα παράδειγμα: Ένας Πρόεδρος που το 2000 ήρθε δεύτερος και κέρδισε «πραξικοπηματικά» τις εκλογές στις ΗΠΑ, ο Μπους, κατάφερε στις εκλογές του 2004, και με τη βοήθεια των ΜΜΕ, να υπερσκελίσει τον αντίπαλό του κατά 3 εκατ. ψήφους και να επανεκλεγεί. Την ίδια ώρα, στη Βενεζουέλα, παρότι όλα σχεδόν τα ΜΜΕ ήταν εναντίον του, ο Τσάβες κατάφερε να επικρατήσει σε 10 εκλογικές αναμετρήσεις. Επαναλαμβάνουμε, λοιπόν: Η δύναμη των ΜΜΕ είναι τεράστια. Αλλά δεν είναι ανίκητη.
*
   Σημείωση 3η : Ο δημοσιογράφος, στο πλαίσιο της ιδεολογίας του, της πολιτικής του άποψης, της προσωπικής του γνώμης, είναι το αδύναμο μέρος στη σχέση του με τον κάτοχο του ΜΜΕ. Αλλά αυτό δεν τον καθιστά ούτε  άβουλο, ούτε πολύ περισσότερο τον απαλλάσσει της ευθύνης του. Θα είναι πάντα υπεύθυνος και υπόλογος κάθε φορά και κάθε στιγμή που θα συλλαμβάνεται επ’ αυτοφώρω να τον αφορούν οι στίχοι του Βάρναλη: «Και συ, τσούλα των δήμιων, Επιστήμη, της Αλήθειας εσχάτη τεφροδόχα, και συ πρόστυχη Πένα και ψοφίμι, του βούρκου λιβανίζετε την μπόχα»...

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Η Ουκρανία διδάσκει

Η Ουκρανία διδάσκει

H κλιμάκωση της ενδοϊμπε-
ριαλιστικής στρατιωτικο-διπλωματικής αντιπαράθεσης στην Ουκρανία επιβεβαιώνει καθημερινά ότι αυτή έχει βρεθεί στο επίκεντρο μιας σκληρής γεωστρατηγικής διαπάλης με απρόσμενες διαστάσεις. ΗΠΑ - ΕΕ, από τη μια, και καπιταλιστική Ρωσία, από την άλλη, συγκρούονται ανεξαρτήτως προσχημάτων που χρησιμοποιούνται. 

Η σύγκρουση αυτή επισπεύσθηκε με την ανοιχτή ιμπεριαλιστική επέμβαση της ΕΕ, με μπροστάρηδες τη Γερμανία και την Πολωνία, που έσπευσαν να συνδράμουν τη μερίδα της αστικής τάξης που συνέδεε τα συμφέροντά της με το ευρωενωσιακό κεφάλαιο, ενώ σφήνα μπήκαν και οι ΗΠΑ για την εξυπηρέτηση των δικών τους γεωστρατηγικών συμφερόντων σε ανταγωνισμό τόσο με τη Ρωσία όσο και με την ΕΕ. Η προσπάθεια δημιουργίας σφαιρών επιρροής, μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού και τη διάλυση της ΕΣΣΔ, αφορά επίσης μια σειρά πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες, όπως η Μολδαβία, η Γεωργία, η Αρμενία, το Αζερμπαϊτζάν κ.λπ. Δεν είναι τυχαίο ότι στα ρεπορτάζ του προηγούμενου διαστήματος καταγράφεται προγραμματισμός επισκέψεων από αντιπροσωπείες ορισμένων από αυτά τα κράτη στις ΗΠΑ.

Στην ίδια κατεύθυνση εντάσσεται και η ΝΑΤΟϊκή λεγόμενη αντιπυραυλική ασπίδα, που σταδιακά προχωράει στα σύνορα της σημερινής καπιταλιστικής Ρωσίας και που η ΕΕ ζήτησε πριν από μερικές μέρες την ενεργοποίησή της.

Το παράδειγμα της Ουκρανίας, μιας χώρας «ενεργειακού κόμβου», αποδεικνύει αυτό που το ΚΚΕ είπε από την πρώτη στιγμή, ότι μέσα στο πλαίσιο του καπιταλισμού, των διεθνών ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και συμμαχιών, τα λεγόμενα «γεωστρατηγικά πλεονεκτήματα» αποτελούν κόλαση και όχι ευλογία για τους λαούς. Θυμίζουμε ότι τα «γεωστρατηγικά πλεονεκτήματα» της Ελλάδας διαφημίζει και η αστική τάξη, στην προσπάθειά της να αναβαθμίσει τη θέση της στην περιοχή μέσα από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

Και εξηγούμαστε: Στην Ουκρανία με τη στήριξη των ιμπεριαλιστών δημιουργήθηκε μια νέα αστική αντιδραστική κυβέρνηση με ισχυρή παρουσία και φασιστών, απογόνων των συνεργατών των ναζί, πολέμιων του σοσιαλισμού, που ανέτρεψε έναν άλλο αστό πολιτικό, τον Β. Γιανουκόβιτς, ο οποίος επιδίωξε να παζαρέψει και με τα δύο ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα. Η παρουσία αυτών των δυνάμεων στη νέα αστική κυβέρνηση προκάλεσε την εύλογη ανησυχία τμημάτων του πληθυσμού της Ανατολικής Ουκρανίας και της Κριμαίας, όπου πλειοψηφεί το ροσώφωνο στοιχείο, που έχει βαθιές αντιφασιστικές παραδόσεις, αισθήματα που αξιοποιεί η σημερινή καπιταλιστική Ρωσία για τα δικά της σχέδια.

Η εξέλιξη των πραγμάτων είναι αβέβαιη. Δεν είναι λίγοι οι αστοί αναλυτές, που σημειώνουν ότι η κατάσταση θυμίζει σε μεγάλο βαθμό τα προεόρτια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Το επιχείρημα ότι η αλληλοσύνδεση και αλληλεξάρτηση των καπιταλιστικών οικονομιών είναι τέτοια που θα λειτουργήσει αποτρεπτικά στην εκδήλωση μιας πιο γενικευμένης σύρραξης δεν ευσταθεί. Ανάλογα τέτοιες απόψεις είχαν διατυπωθεί ακριβώς στις παραμονές του Α' Παγκοσμίου Πολέμου που θεωρούσαν ότι η διαπλοκή της οικονομίας της Γερμανίας και της Αγγλίας είναι τέτοια ώστε μια πολεμική σύγκρουση μεταξύ τους θα θεωρούνταν τρέλα. Κοροϊδεύουν, λοιπόν, όσοι δε βλέπουν ότι το διπλωματικό παζάρι μπορεί να εξασφαλίσει μόνο προσωρινές συμφωνίες και συμβιβασμούς πολλές φορές εύθραυστους, ότι η όξυνση των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων, η αλλαγή συσχετισμών δύναμης είναι γεγονός αναμφισβήτητο.

Χρειάζεται, λοιπόν, επαγρύπνηση και ετοιμότητα από τους λαούς για τις εξελίξεις.
Πηγή:902

«ΕΛΙΑ» - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ: Συγκρότηση «πόλων», αντιπαραθέσεις, ανταγωνισμός και κοινή στρατηγική

 «ΕΛΙΑ» - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ: Συγκρότηση «πόλων», αντιπαραθέσεις, ανταγωνισμός και κοινή στρατηγική




Στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ συνεχίζονται οι αναταράξεις εξαιτίας της συμμετοχής στην «Ελιά» (μαζί με το κόμμα Λοβέρδου, τους «58», άλλες κινήσεις της εγχώριας σοσιαλδημοκρατίας) και της τύχης που μπορεί να έχει το σχήμα στην κούρσα των εγχώριων σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων για ανασύνθεση του χώρου. Εκφράζονται γκρίνιες ότι η «Ελιά» δεν αποτελεί σύνθεση ευρύτερων δυνάμεων, αλλά συγκόλληση του ΠΑΣΟΚ με ...πρώην υπουργούς του, άρα δεν θα περπατήσει στην κοινωνία, δεν θα καταγράψει έστω αξιοπρεπή εκλογικά ποσοστά στις ευρωεκλογές του Μάη. Στο πλαίσιο αυτό αμφισβητούνται οι επιλογές της ηγεσίας, η ίδια η ηγεσία, ανοίγει μια συζήτηση για την τύχη του προέδρου του ΠΑΣΟΚ Ευ. Βενιζέλου την επομένη των εκλογών, με τον πρώην πρόεδρο και πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου, χαρακτηρισμένους ως «παπανδρεϊκούς» βουλευτές, όπως και άλλα στελέχη (π.χ. Μιχ. Χρυσοχοΐδης, Φ. Γεννηματά) να διαχωρίζουν τη θέση τους από τώρα.
Στο τραπέζι έπεσε ακόμα και η είδηση ότι ετοιμάζεται η διαμόρφωση νέου κόμματος από τους λεγόμενους «παπανδρεϊκούς», σενάριο που μάλλον εγκαταλείπεται προς το παρόν για μετά τις εκλογές του Μάη.
Αλλο μείγμα, ίδια στόχευση.
Αυτό που δεν αμφισβητήθηκε και δεν αμφισβητείται από κανέναν τους (στη συνδιάσκεψη της «Ελιάς» το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, στη διακήρυξή της ενόψει ευρωεκλογών, στο μανιφέστο του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος, όπου η «Ελιά» στοιχίζεται, σε συνεντεύξεις και δηλώσεις στελεχών τους) είναι η στρατηγική στόχευση για στήριξη του μεγάλου κεφαλαίου.

Η συζήτηση - όπου μετέχουν πλέον ανοιχτά και οι δυνάμεις της ντόπιας σοσιαλδημοκρατίας - για αλλαγή μείγματος διαχείρισης της κρίσης στη φάση όπου γίνεται ορατό το ενδεχόμενο ανάκαμψης, επικεντρώνεται: Στη χαλάρωση της δημοσιονομικής πολιτικής για εξασφάλιση ρευστότητας, κεφαλαίων για επενδύσεις, «ξαναζέσταμα» της καπιταλιστικής οικονομίας με νέα πακέτα χρηματοδοτήσεων, εισφοροαπαλλαγές και φοροελαφρύνσεις, εξασφάλιση νέων πεδίων κερδοφορίας για λιμνάζοντα κεφάλαια. Αναδιαρθρώσεις και μεταρρυθμίσεις, που ως κατευθύνσεις στο πλαίσιο της ΕΕ προϋπήρχαν της κρίσης, αποτελούν στρατηγική του κεφαλαίου,την οποία θα πληρώσουν οι εργαζόμενοι. Γίνεται φανερό ότι οι όποιες αλλαγές στη διαχείριση δεν σημαίνουν φιλολαϊκές αλλαγές στην πολιτική του ευρωμονόδρομου.
Το σκέλος των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων είναι ίδιο και απαράλλακτο ανεξάρτητα από το μείγμα, με σταθερή κεντρική κατεύθυνση (προς στήριξη της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου) το φτήνεμα της εργατικής δύναμης, το πετσόκομμα κοινωνικών παροχών, μαζί με κάποιες πολιτικές διαχείρισης της φτώχειας.
Η προπαγάνδιση «άλλης» πολιτικής (τάχα φιλολαϊκότερης από την τωρινή), πέρα από την εξυπηρέτηση των ευρωενωσιακών μονοπωλίων στην παρούσα συγκυρία, στοχεύει και στην εκ νέου ενσωμάτωση λαϊκών στρωμάτων στον ευρωμονόδρομο, συνδέεται με την αναγκαιότητα εσωτερικών και εξωτερικών συμμαχιών της αστικής τάξης, ανανέωσης των μηχανισμών καθυπόταξης της εργατικής τάξης, των κατώτερων μεσαίων στρωμάτων. Η τέτοια λαϊκή «νομιμοποίηση» κάνει ευκολότερη την απρόσκοπτη εφαρμογή της βαθιά αντιλαϊκής πολιτικής της ΕΕ και του μεγάλου κεφαλαίου, ενώ συμβάλλει και στο ξεπέρασμα της λεγόμενης κρίσης της σοσιαλδημοκρατίας γενικά στην Ευρώπη.
Τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα (που σε μεγάλο βαθμό είχαν συνδέσει την ταυτότητά τους με τη μεταπολεμική διαχείριση ως δυνάμεις εναλλαγής της αστικής διακυβέρνησης) ανέλαβαν ως κυβερνήσεις, ιδιαίτερα μετά τη δεκαετία του '90, να προωθήσουν την πολιτική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που είχαν ανάγκη τα μονοπώλια. Η διαδικασία εγκατάλειψης της κεϋνσιανής διαχείρισης ήταν μια νομοτελειακή διαδικασία που ανταποκρινόταν στις ανάγκες του κεφαλαίου, ωστόσο η διαδικασία αυτή έπληξε τη σχέση των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων με την παραδοσιακή τους βάση, καθώς στηριζόταν κυρίως σε τμήματα της κρατικής υπαλληλίας, της εργατικής αριστοκρατίας, αλλά και ευρύτερες εργατικές και λαϊκές μάζες. Ο,τι προσπαθούν να «επιδιορθώσουν» τώρα...
Για επιχειρηματικότητα, ΕΕ και σταθερότητα
Στην κούρσα ανασύνθεσης της εγχώριας σοσιαλδημοκρατίας βασικό ρόλο παίζει και η ΔΗΜΑΡ που στις αρχές της βδομάδας παρουσίασε τη δική της ...έκδοση «Ελιάς», την «Προοδευτική Συνεργασία», λανσάροντας σαν πρόκριμα του τρίτου πόλου, που φιλοδοξεί να συγκροτήσει, τη συνεργασία της με πρώην πρωτοκλασάτα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που υπηρέτησαν την αστική τάξη από κορυφαίες θέσεις υπουργών, βουλευτών και ευρωβουλευτών. Κι απ' το νέο τους στασίδι στο αστικό πολιτικό σύστημα, που αναμορφώνεται ώστε να «κουμπώσει» καλύτερα με τις σύγχρονες ανάγκες της αστικής εξουσίας, θα συνεχίσουν να παίζουν τον ίδιο ρόλο. Αυτήν τη φορά και εξαγνισμένοι με τη βοήθεια της ΔΗΜΑΡ, με τον Φ. Κουβέλη να προσπερνά τα αντιλαϊκά τους έργα και να τους εμφανίζει σαν «τον κόσμο που όλα αυτά τα χρόνια έδωσε μάχες για τη δημοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη, την πρόοδο και τον εκσυγχρονισμό»...
Αυτό άλλωστε προκύπτει ξεκάθαρα απ' το πολιτικό πρόταγμα της συνεργασίας για«ένα νέο παραγωγικό και αναπτυξιακό πρότυπο που ενισχύει την επιχειρηματικότητα», για την «υπεράσπιση της ευρωπαϊκής ενοποίησης, της Ευρώπης της δημοκρατίας, της κοινωνικής συνοχής, της ανάπτυξης και της αλληλεγγύης» και τη διαμόρφωση στην Ελλάδα συνθηκών «σταθερότητας και ομαλότητας, με συνεννόηση και όχι παραλυτική πόλωση».
Διακηρύττουν, δηλαδή, τη διαθεσιμότητά τους να βάλουν πλάτη στη συγκρότηση σταθερών αντιλαϊκών κυβερνήσεων συνεργασίας που θα προωθούν απρόσκοπτα την αντιλαϊκή πολιτική και θα στηρίξουν το κεφάλαιο και στη φάση ενδεχόμενης ανάκαμψης. Εξάλλου σε συνέντευξή του στο «Βήμα», ο Φ. Κουβέλης ξεκαθαρίζει ότι «πρέπει να αντιληφθούν οι πάντες, εμείς τουλάχιστον το έχουμε αντιληφθεί, ότι η χώρα θα κυβερνηθεί από κυβερνήσεις συνεργασίας».
Παράλληλα, ο Φ. Κουβέλης απέρριψε εκ νέου μέσα στη βδομάδα συνεργασία με την «Ελιά» καθώς συνεχίζεται ο ανταγωνισμός ΔΗΜΑΡ και ΠΑΣΟΚ για την πρωτοκαθεδρία στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας.
Σε κάθε περίπτωση, ένα είναι σίγουρο: Οι διεργασίες για την αναμόρφωση του χώρου όχι μόνο δεν χαλαρώνουν, αλλά θα ενταθούν το επόμενο διάστημα στον ανταγωνισμό των ντόπιων σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων για το ποιος θα έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ανασύνθεσή του και την πρωτοκαθεδρία την επομένη των ευρωεκλογών.
Τα αποτελέσματά τους θα αποτελέσουν σταθμό στην αναμόρφωση της εγχώριας κεντροαριστεράς, εκεί είναι στραμμένα όλα τους τα βλέμματα, για την επόμενη μέρα ετοιμάζονται, καθώς υπάρχει αυτός ο χώρος που το αστικό σύστημα θέλει να καλυφθεί ώστε να διασφαλίζει τη σταθερότητά του με έναν τρίτο πόλο - πυλώνα στήριξης της μιας ή της άλλης αστικής κυβέρνησης καθώς και τη διαμόρφωση εφεδρειών για την κυβερνητική εναλλαγή.

…ΝΤΟΠΙΟΙ ΚΑΙ ΞΕΝΟΙ ΑΦΕΝΤΑΔΕΣ, ΑΝΤΑΜΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΥΠΗΡΕΤΕΣ ΤΟΥΣ, ΛΟΓΙΑΖΑΝ ΚΑΙ ΛΟΓΙΑΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ΩΣ ΑΡΝΙΑ ΓΙΑ ΣΦΑΞΙΜΟ, ΠΟΥ ΜΕ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥΣ ΑΥΓΑΤΑΙΝΟΥΝ ΤΑ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΑ ΚΕΡΔΗ…

 …ΝΤΟΠΙΟΙ ΚΑΙ ΞΕΝΟΙ ΑΦΕΝΤΑΔΕΣ, ΑΝΤΑΜΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΥΠΗΡΕΤΕΣ ΤΟΥΣ, ΛΟΓΙΑΖΑΝ ΚΑΙ ΛΟΓΙΑΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ΩΣ ΑΡΝΙΑ ΓΙΑ ΣΦΑΞΙΜΟ, ΠΟΥ ΜΕ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥΣ ΑΥΓΑΤΑΙΝΟΥΝ ΤΑ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΑ ΚΕΡΔΗ…




Αν παρατηρήσει κανείς τα ονόματα των πόλεων που αναγράφονται στο 
μνημείο του άγνωστου στρατιώτη στην πλατεία Συντάγματος,
ανάμεσά τους θα ξεχωρίσει τις πόλεις:
Χερσών - Σέρμπκα - Οδησσός - Σεβαστούπολη.

Γιατί, άραγε, ο ελληνικός στρατός «ανδραγάθησε» στις περιοχές αυτές της «Μεσημβρινής Ρωσίας», όπως καταγράφεται στα ντοκουμέντα της εποχής;

Σε αυτές τις περιοχές ο ελληνικός στρατός βρέθηκε, για να καταπνίξει τη νεαρή σοβιετική εξουσία…

"…είναι πλούσια τα στοιχεία που παραθέτει για τη συμπεριφορά της ελληνικής αστικής τάξης και του πολιτικού της προσωπικού".

Η ελληνική αστική τάξη, με τη συμμετοχή της στην Ουκρανική Εκστρατεία επεδίωκε ανταλλάγματα που δεν αφορούσαν στενά την περιοχή.
Είναι χαρακτηριστική η εκτίμηση του αστού στρατιωτικού
και κεντρώου πολιτικού 
Νικολάου Πλαστήρα
που είχε προθυμοποιηθεί οικειοθελώς να πάρει μέρος στην αντισοβιετική εκστρατεία.

Ο Πλαστήρας υποστήριζε ότι
«από τη συμμετοχή μας στην εκστρατεία έχουμε να ωφεληθούμε πολύ και ότι ο δρόμος για τη Θράκη και τη Μικρά Ασία περνάει από την Ρωσία».

ΤΑ ΗΤΤΗΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΚΚΙΝΟ ΣΤΡΑΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑΤΑ
εκδιώχτηκαν στη Ρουμανία
και  
στη συνέχεια ΣΤΑΛΘΗΚΑΝ ΑΠΕΥΘΕΙΑΣ ΣΤΟ ΣΦΑΓΕΙΟ τής ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗΣ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ, ν' αφήσουν εκεί τα κόκκαλά τους για ν' αυγατίσουν τα κέρδη τους ντόπιοι και ξένοι πλουτοκράτες, μη εξαιρουμένων των πολιτικών υπηρετών τους που κι αυτοί θα γλείφανε κάνα χοντροκοκκαλάκι...

…Όπως αποτυπώνεται στη σχετική έκδοση του ΓΕΣ/ Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού.
«Η Ελληνική Κυβέρνησις, αποβλέπουσαν εις την εκπλήρωσιν των εθνικών διεκδικήσεων, ιδία εν Μικρά Ασία έχουσα δε ανάγκη της ηθικής συμπαραστάσεως των Συμμάχων προς υποστήριξιν αυτών, έκρινεν ότι έπρεπε να δεχτεί την συμμετοχήν του Ελληνικού Στρατού της εκστρατείας εις την Ρωσίαν»….


ΓΙΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΚΑΙ ΕΠΕΞΗΓΗΣΕΙΣ ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ

Ο ΜΕΛΑΝΣΟΝ ΚΑΙ Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ «ΑΡΙΣΤΕΡΑ» ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΟΥΝ ΤΗΝ «ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΗ» "ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ" ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ

 Ο ΜΕΛΑΝΣΟΝ ΚΑΙ Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ «ΑΡΙΣΤΕΡΑ» ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΟΥΝ ΤΗΝ «ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΗ» "ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ" ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ

*Το άρθρο αναδημοσιεύεται χωρίς να υιοθετούμε από την πλευρά μας τον όρο "υπερεθνική ελίτ" (Υ/Ε) όσον αφορά τον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό. 
______________
Σχόλιο:

Αναδημοσιεύουμε άρθρο του αρχηγού του γαλλικού κόμματος «Left Party / Parti de Gauche» και επικεφαλής του «κόμματος της Ευρωπαικής Αριστεράς (ΚΕΑ) / party of the European Left» του Ευρωπαικού κοινοβουλίου (στο οποίο συμμετέχουν σαν μέλος ο ΣΥΝ και η ΑΚΟΑ σαν παρατηρητής) Ζαν Λυκ Μελανσόν, για να δούμε τη στάση του πιο «ριζοσπαστικού» τμήματος του τόξου Die Linke-ΣΥΝ-KEA.

Και έχει ιδιαίτερη αξία να παρατηρήσει κανείς την ύπουλη προσπάθεια των (ιδεολογικά, αν όχι χειρότερα) εκφυλισμένων αυτών «ριζοσπαστών» διανοητών και αρχηγών να τη βγουν δήθεν πιο «αριστερά» από τα γνωστά καθάρματα που στήριξαν άμεσα τους πολέμους της Υ/Ε (τύπου Κον-Μπεντίντ), υιοθετώντας όμως τελικά εξίσου άθλιες απόψεις!

Ενώ λοιπόν έχει γίνει ένα καθαρό πραξικόπημα της ΕΕ και ευρύτερα της Υπερεθνικής Ελίτ στην Ουκρανία, το οποίο ουσιαστικά…προσάρτησε την Ουκρανία στην ΕΕ, μιλούν τώρα οι εγκέφαλοι αυτοί για την ανάγκη «εδαφικής ακεραιότητας» της Ουκρανίας και της Κριμαίας, ενώ την ίδια στιγμή υποκριτικά καταδικάζουν τη δυτική στάση και «κατσαδιάζουν» τους «κακούς» Ατλαντιστές για τα «λάθη» τους! Και αυτό παρότι οι ντόπιοι λαοί οι ίδιοι επιζητούν μαζικά όχι απλά την ανεξαρτησία τους και την αυτοδιάθεση τους, ζητώντας μάλιστα την προσάρτηση τους στη Ρωσία (η αυτοδιάθεση βέβαια όπως γίνεται τώρα με τα δημοψηφίσματα, υπερτερεί της «εδαφικής ακεραιότητας»), ενώ όταν η Ρωσία έχοντας νόμιμη σύμβαση για χρήση λιμανιών και βάσεων στη χερσόνησο, κινητοποίησε τον στόλο της, τα καθάρματα της Υ/Ε, και οι «αριστερές» ουρές τους όπως και ο Μελανσόν παρακάτω, ονομάζουν ξεδιάντροπα τη δραστηριότητα αυτή παραβίαση της «εθνικής ακεραιότητας» της Ουκρανίας.
Ο Μελανσόν, υιοθετώντας λοιπόν μια ακόμα πιο δόλια γραμμή, λόγω της δήθεν εκλεπτυσμένης του στάσης των «ίσων αποστάσεων», καταλήγει ουσιαστικά στο ίδιο συμπέρασμα με τους Ομπάμα, Κέρι, Hague, Μέρκελ κλπ. Στηρίζει δηλαδή και αυτός δήθεν την «αυτό-διάθεση» των λαών της περιοχής αλλά με την έννοια της διατήρησης του στάτους κβο που επήλθε μετά το πραξικόπημα! Απλά αυτός ως «αριστερός» προχωράει και στην αποπροσανατολιστική αχρειότητα ότι μάλιστα γίνεται επανάσταση (!) των λαών στην περιοχή εναντίον «όλων των πλευρών», βγάζοντας μάλιστα λάδι τους νεοναζί (βλ. υπογραμμισμένα τμήματα στο κείμενο του). Για να καταλήξει τελικά στο υπερ-επαναστατικό συμπέρασμα ότι δεν πρέπει να εμπλακεί τώρα «καμία δύναμη», «δείχνοντας» βέβαια έτσι τη Ρωσία, αφού οι άλλες «δυνάμεις» δεν θα μπορούσαν να έχουν εμπλακούν περισσότερο!!!

Και αυτό λες και δεν είναι οι λαοί της περιοχής (ειδικά της Ανατολικής Ουκρανίας) που κατά εκατοντάδες χιλιάδες εξεγείρονται φωνάζοντας τη Ρωσία για την αυτό-προστασία τους από τα χουντικά αποβράσματα που ελέγχουν τη δυτική (και πλέον σχεδόν όλη) την Ουκρανία, ενώ κυνηγούν τους ντόπιους τοποτηρητές τους!

Παράλληλα όμως ο Μελανσόν αποκαλύπτει και κάποιες αλήθειες για τον πλήρη εξεφτελισμό της «Αριστεράς» και ιδιαίτερα της «αντικαπιταλιστικής» αριστεράς διεθνώς, που καταφέρνει να αποπροσανατολίζει ακόμη και εργάτες για την έννοια της επανάστασης και της εξέγερσης (βλ. εργάτες στο Στρασβούργο).

Το άρθρο δημοσιεύτηκε σε γνωστό διεθνές μέσο της εκφυλισμένης «Αριστεράς», Znet, που σχετίζεται άμεσα με τον Μάικλ Άλμπερτ και διάφορους αυτό-καλούμενους «ελευθεριακούς» και «αναρχικούς», τους οποίους έχουμε γνωρίσει από παλιότερα για τον άθλιο ρόλο τους, όταν αποδυνάμωναν το κίνημα κατά της Παγκοσμιοποίησης μέσω του «Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ». Γνωστοί ιδιαίτερα και στην Ελλάδα, όταν καλούνταν σε «ελευθεριακά» φεστιβάλ από την Αντιεξουσιαστική Κίνηση (ΑΚ/Βαβυλωνία), μαζί με τους…Ναόμι Κλάιν (νεο-Κεϊνσιανή συνωμοσιολόγος του δόγματος σοκ και δέος), τον Νέγκρι («κομουνιστή» θιασώτη της Παγκοσμιοποίησης), τον Τσόμσκι (φιλαράκι της “καλής” ΕΕ) διαστρεβλώνοντας την έννοια του αναρχισμού, όπως λ.χ. στα ετήσια φεστιβάλ της Βαβυλωνίας, τα λεγόμενα B-Fest κλπ. ή τα αντίστοιχα για την “άμεση δημοκρατία” στη Θεσσαλονίκη (όπου καλούσαν θεωρητικούς και κινήσεις άσχετες με την Άμεση Δημοκρατία, όπως ο Σερζ Λατούς της «Αποανάπτυξης» κ.α.).
ΠΗΓΗ:
__________
Του Jean-Luc Melenchon
Πηγή: Links International Journal of Socialist Renewal (11 Μαρτίου, 2014)

Νομίζω ότι είναι χρήσιμο να διευκρινίσω [τη θέση μου σχετικά με τις εξελίξεις στην Ουκρανία] με όρους «μαύρου και άσπρου». Το κάνω με μεγάλες πινελιές, έτσι ώστε τα προηγμένα μυαλά στις αίθουσες σύνταξης να μπορούν να το καταλάβουν. Το κάνω στη γλώσσα τους, διακηρύσσοντας τι «Υποστηρίζω» και τι «Καταδικάζω”. Παρακαλώ να με καταλάβετε: τα σχόλιά μου εδώ αποτελούν ένα καθαρό σήμα κινδύνου για τα μυαλά Μίκυ Μάους του κόσμου των μέσων ενημέρωσης.

Πάμε: Δεν υποστηρίζω τον Πρόεδρο της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν. Ούτε υποστηρίζω τις de facto σημερινές αρχές της Ουκρανίας, ούτε τους κλεπτοκράτες της προηγούμενης συνταγματικής κυβέρνησης. Ωστόσο, σε αντίθεση με το [Πράσινο μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου] Daniel Cohn-Bendit, δεν είμαι υπέρ του πολέμου με τη Ρωσία! Αν και πιστεύω ότι οι Ρώσοι δεν έχουν δουλειά έξω από τις βάσεις τους στην Κριμαία, θα ήθελα επίσης να καταδικάσω την απόπειρα περικύκλωση της Ρωσίας από το ΝΑΤΟ που είναι η αιτία της δράσης της. Καταδικάζω το νεοναζιστικό αντισημιτισμό των de facto υπουργών στην εξουσία στην Ουκρανία και στηρίζω την ταχεία αποβολή τους από την κυβέρνηση.

Το λέω αυτό, σε συμφωνία με τις συστάσεις του ψηφίσματος που ενέκρινε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις 13 Δεκεμβρίου 2012. Και χρησιμοποιώ την ευκαιρία να επισημάνω ότι αυτό το ψήφισμα, «Σχετικά με την Ουκρανία», προέρχεται από τους σοσιαλ-φιλελεύθερους, τους δεξιούς και τους Πράσινους, στους οποίους ανήκει ο Daniel Cohn-Bendit.

Το ψήφισμα λέει ξεκάθαρα: «Το Κοινοβούλιο εκφράζει την ανησυχία του για το αυξανόμενο εθνικιστικό κλίμα στην Ουκρανία, όπως εκφράζεται με τη στήριξη στο κόμμα Svoboda, το οποίο, ως εκ τούτου, είναι ένα από τα δύο νέα κόμματα που εισήλθαν στη Verkhovna Rada [κοινοβούλιο της Ουκρανίας]. Υπενθυμίζει ότι οι ρατσιστικές , αντισημιτικές και ξενοφοβικές απόψεις αντιβαίνουν τις θεμελιώδεις αξίες και τις αρχές της ΕΕ και, ως εκ τούτου απευθύνει έκκληση σε δημοκρατικά κόμματα στην Verkhovna Rada να μην συνδεθούν ,να εγκρίνουν ή να κάνουν συμμαχίες με το κόμμα αυτό.»

Αυτό είναι ό, τι ο Cohn-Bendit προσωπικά υπέγραψε και υπερψήφισε.Υποστήριζε λοιπόν τον Πούτιν με την ευκαιρία αυτή, επειδή ο Πούτιν καταδίκασε επίσης τους ουκρανούς νεο-ναζί; Φυσικά και όχι! Ωστόσο, αυτό είναι που με κατηγορεί ότι έκανα.

Δεν τελειώσα. Καταδικάζω επίσης τις προκλήσεις της de facto κυβέρνησης της Ουκρανίας, όπωςτην αίτηση για ένταξη στο ΝΑΤΟ και την απόσυρση των ρωσικών ως επίσημης γλώσσας της Ουκρανίας, η οποία μιλιέται κατά πλειοψηφία στην Donbas και την Κριμαία.

Νομίζω ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν έχουν καμιά δουλειά σε αυτή την περιοχή, και καταδικάζω τον πολεμικό ακτιβισμό τους.

Εν ολίγοις, το στρατόπεδο μου είναι αυτό της ειρήνης ενάντια στον πόλεμο. Επειδή ο πόλεμος στη γηραιά ήπειρο που περιλαμβάνει τους πάντες έχει γίνει και πάλι δυνατός. Ένας τρόπος για να αποφευχθεί αυτό είναι να αρνηθείς να παίξεις με τα σπίρτα σε αυτή τη μπαρουταποθήκη. Ωστόσο, αυτό είναι ό, τι η παραδοσιακή συμμορία [Σ.Μ της παραφιλολογίας] «μοιάζει-με-πόλεμο», κάνει σε αυτού του είδους τη κατάσταση. Αντί να κάνουν μια εκτίμηση της καταγραφής των πολέμων που έχουν προκαλέσει ή έχουν ζητήσει τα τελευταία 20 χρόνια, απαιτούν περισσότερο. Ιράκ, Λιβύη, Αφγανιστάν, Κοσσυφοπέδιο – δεν έχουν μάθει τίποτα, και δεν θέλουν να μάθουν τίποτα. Το ενδιαφέρον τους δεν είναι η ειρήνη ή ο πόλεμος: είναι στο αυταπόδεικτο πεπρωμένο» των φανατικών Ατλαντιστών.

Την ίδια στιγμή, αυτό που οι έμποροι των άρθρων που πλασάρουν[Σ.Μ την παραφιλολογία]«μοιάζει-με-πόλεμο» δεν είναι γεγονότα. Δείτε την παρουσία του Ρώσικου στρατού. Σύμφωνα με το Γάλλο στρατηγό Vincent Desportes δεν διαπράττεται καμία παρανομία. Στις 2 Μαρτίου του 2014, είπε στο BFM TV: «Η Ρωσία δεν παραβιάζει κανένα νόμο, διεθνή ή άλλο. Σύμφωνα με τη συμφωνία που υπεγράφη με την Ουκρανία, η Ρωσική Ομοσπονδία είναι εξουσιοδοτημένη να έχει μια δύναμη 25.000 ανδρών στην ουκρανική επικράτεια. Τώρα, ακόμη και με τις τελευταίες κινήσεις στρατευμάτων, οι ρωσικές δυνάμεις δεν ισοδυναμούν με πάνω από 15.000 άνδρες στην Κριμαία, ώστε να είμαστε ακόμα πολύ χαμηλότερα από το όριο. Και η Ουκρανία δεν είναι ούτε μέρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης ούτε του ΝΑΤΟ. Ως εκ τούτου, ούτε η ΕΕ ούτε το ΝΑΤΟ έχουν την τάση ή την άδεια να παρεμβαίνουν στην Ουκρανία.»

Αποστασιοποιούμενοι από την de facto κυβέρνηση της Ουκρανίας δεν σημαίνει να κάνουμετο ίδιο με το κίνημα των ανταρτών που ανέτρεψε το προηγούμενο καθεστώς κλεπτοκρατών. Μάλλον το αντίθετο. Για μένα, αυτό το κίνημα είναι γεμάτο ανατροπές και γυρίσματα, τα οποία θα προσφέρουν σε πολλούς μια ευκαιρία για τις δυνάμεις που μπορεί να αποτελέσουν μια εναλλακτική λύση. Υποστηρίζω τις διαμαρτυρίες και τη μαζική εξέγερση που σηκώθηκε ενάντια στις υπάρχουσες εμπλεκόμενeς δυνάμεις. Ότι τα πιο αμφισβητήσιμα στοιχεία ηγούνται της διαδικασίας εναντίον εκείνων που βρίσκονται στην εξουσία είναι απλά ένα γεγονός κοινό σε όλες τις επαναστατικές περιόδους. Ίσως να διανύσουμε μια δύσκολη περίοδο που θα περάσει. Επειδή φαίνεται ότι οι Ουκρανοί όλων των πολιτικών χρωμάτων διατηρούν μεγάλο μέρος της επαναστατικής ενέργειας τους. Πολλές επαναστατικές αλληλουχίες συνδέονται μεταξύ τους, χωρίς αυτή η ενέργεια να διασκορπίζεται. Τι θα πρέπει οι νέες αρχές να κάνουν τώρα; Να εισάγουν μια αντιλαϊκή πολιτική στο υψηλότερο επίπεδο για να εξοφλήσουν το χρέος και να ανταποκριθούν στις οικονομικές υποχρεώσεις της χώρας;

Μην νομίζετε ότι η κατάσταση θα καταλαγιάσει. Τα συμφέροντα που διακυβεύονται είναι πολύ μεγάλα: Αγγλικά, Γαλλικά, Αυστριακά, Γερμανικά – οι κύριες ευρωπαϊκές οικονομίες συμμετέχουν σε μεγάλο βαθμό στην Ουκρανία, και στη Ρωσία, με όλους τους δυνατούς τρόπους. Έχω, επίσης,τονίσει ότι από τώρα και στο εξής έχει γίνει αποδεκτό στην Ευρώπη ότι ένας εκλεγμένοςπρόεδρος και η κυβέρνησή του μπορεί εκδιωχθούν από την εξουσία, όταν δεν είναι δημοφιλής και όταν υπάρχουν διεφθαρμένοι Υπουργοί και οι άνθρωποι υποφέρουν από ντροπιαστικές θυσίες, ενώ μια μικρή μειοψηφία γίνεται αισχρά πλούσια.

Μπορώ να επιβεβαιώσω το γεγονός ότι το μήνυμα αυτό έχει λάβει ευνοϊκής υποδοχής στο χώρο! Πράγματι, κατά τη διαδήλωση των ευρωπαίων εργαζομένων των σιδηροδρόμων στην οποία έλαβα μέρος στο Στρασβούργο [στις 24 Φεβρουαρίου], έχω χάσει τον λογαριασμό εκείνων που με προκαλούσαν με καλέσματα του τύπου: "Πρέπει να κάνουμε, όπως η Ουκρανία για να ακουστούμε;" Αυτή είναι η πρώτη φορά σε 30 χρόνια της πολιτικής μου ζωής που έχω ακούσει εργαζομένους να αναφέρονται σε μια λαϊκή εξέγερση που λαμβάνει χώρα πέρα από τα σύνορά μας. Πρέπει να ευχαριστήσουμε τους Ουκρανούς αντάρτες από τα βάθη της καρδιάς μας!

Επιστροφή στους Μίκυ Μάους των ΜΜΕ. Εδώ είναι η θέση μου με λίγα λόγια:. Η ουκρανική λαϊκή εξέγερση ήταν νόμιμη. Έχει ανατραπεί [ΣΜ "εκ των υστέρων] από μια μη-νόμιμη και παράνομη κυβέρνηση, στην οποία η ακροδεξιά έχει τέσσερις υπουργούς. Η επαναστατική δύναμη των Ουκρανών δεν έχει εξαντληθεί. Το επόμενο κύμα θα είναι αντι-ευρωπαϊκό, δηλαδή εχθρικό προς τις πολιτικές που επιθυμεί η ΕΕ να επιβάλλει εκεί για να ανακάμψει τα τραπεζικά και οικονομικά συμφέροντα.

Επί του παρόντος, το νούμερο ένα ζήτημα είναι να αποφευχθεί ο πόλεμος. Αυτό σημαίνει πάνω απ ‘όλα να αποτραπεί η διχοτόμηση της χώρας: δεν πρέπει να αγγίξουμε τα σύνορα στην Ευρώπη! Ούτε εδώ ούτε πουθενά. Η Γαλλία θα πρέπει να είναι μεσολαβητής. Αντ ‘αυτού, είναι δεμένη πίσω από τη Γερμανίδα Καγκελάριο Μέρκελ και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η Γαλλία απαξιώνει τον εαυτό της μέσω της εναρμόνισης με την Ατλαντική θέση έναντι των ιδίων συμφερόντων της. Το παρών ουκρανικό καθεστώς είναι πολύ προσωρινό. Θα δυσφημίσει την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην περιοχή και θα ξεκινήσει νέα επαναστατικά κύματα. Πολύ καλύτερα να πληγούμε από το κρουστικό κύμα της λαϊκής επανάστασης παρά από εκείνο του πολέμου.
Πηγή: antipagosmiopoihsh.gr
Βλέπε ακόμη:


Η ΚΕΦΑΛΑΙΟΚΡΑΤΙΚΗ ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ Η ΑΤΣΑΛΙΝΗ ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑ

 Η ΚΕΦΑΛΑΙΟΚΡΑΤΙΚΗ ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ Η ΑΤΣΑΛΙΝΗ ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑ







Αμετανόητη είναι πάντα, τόσο η ψυχή όσο και η φωνή του κεφαλαίου.

Την ανάγκη δημιουργίας «επιχειρήσεων - εθνικών πρωταθλητών»(!!!) , οι οποίες θα προκύψουν από την ανασυγκρότηση προβληματικών επιχειρηματικών κλάδων και θα είναι σε θέση να βγουν ανταγωνιστικά στις διεθνείς αγορές, θεωρεί ο πρόεδρος της Τράπεζας Πειραιώς Μιχάλης Σάλλας προϋπόθεση για την έξοδο της οικονομίας από την κρίση. Προς επιβεβαίωση η Τράπεζας Πειραιώς προχωρεί σε μεγάλη αύξηση κεφαλαίου και σε έκδοση ομολογιακού δανείου.


Με άλλα λόγια η συγκέντρωση και η συγκεντροποίηση του κεφαλαίου με όλα όσα συνεπάγεται στην καταστροφή χρήσιμων παραγωγικών δυνάμεων και πέταγμα στην ανεργία, εκατομμυρίων εργαζομένων, μικρομεσαίων και αγροτών, είναι το όνειρο του κεφαλαίου, είναι η λύση του για τα δικά του αδιέξοδα. Αδιέξοδα που προήλθαν ακριβώς από την εφαρμογή της ίδιας «λύσης» σε κάθε προηγούμενη περίοδο κρίσης του κεφαλαίου.

Αενάως θα αναπαράγονται οι κυκλικές - περιοδικές κρίσεις, θα οξύνεται η γενική του κεφαλαιοκρατικού συστήματος, θα καταστρέφονται λαοί και παραγωγικές δυνάμεις που με ιδρώτα και αίμα αναπτύχθηκαν για να στριμώχνονται όλα στη μοναδική λύση που έχει το κεφάλαιο για την κρίση: στην εφαρμογή ίδιας πολιτικής συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης που φέρνει μεγαλύτερη κρίση.

Οι λαοί όμως και η εργατική τάξη δεν έχουν κανένα λόγο να υιοθετούν τη λογική του κεφαλαίου. Έχουν τη δική τους λογική που θέλει την απελευθέρωση των εργαζομένων και των παραγωγικών δυνάμεων από τις στενές, εκμεταλλευτικές, καταστροφικές και αδιέξοδες καπιταλιστικές παραγωγικές σχέσεις. Κοινώς έχουν την η κοινή λογική που θέλει ανατροπή του καπιταλισμού και εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού. Ατσάλινη νομοτέλεια.







Κριμαία: Υπέρ της ένωσης με τη Ρωσία τάχθηκε το 96,6% των ψηφοφόρων

Κριμαία: Υπέρ της ένωσης με τη Ρωσία τάχθηκε το 96,6% των ψηφοφόρων

Υπέρ της ένωσης της χερσονήσου της Κριμαίας με τη Ρωσία τάχθηκε το 96,6% των ψηφισάντων στο δημοψήφισμα που διεξήχθη την Κυριακή, σύμφωνα με τα οριστικά αποτελέσματα που ανακοίνωσε, ο πρωθυπουργός της Κριμαίας Σεργκέι Αξιόνοφ.
Το κονοβούλιο της Κριμαίας πρόκειται να συνεδριάσει το πρωί για να εγκρίνει επισήμως την υποψηφιότητα της Κριμαίας για ένωση με τη Ρωσία.
Σύμφωνα με τον επικεφαλής της οργανωτικής επιτροπής διεξαγωγής του δημοψηφίσματος, Μιχαήλ Μαλίσεφ,  η επίσημη συμμετοχή έφτασε το 82,17% επί του συνολικού αριθμού των πολιτών της Κριμαίας.
Ο κ. Μαλίσεφ ανακοίνωσε ακόμη ότι η επιτροπή δεν δέχθηκε «κανένα παράπονο» για παρατυπίες κατά την διεξαγωγή της ψηφοφορίας.
'Αμεση ήταν η αντίδραση των ΗΠΑ. Σε ανακοίνωση που εξέδωσε ο Λευκός Οίκος, απορρίπτει το δημοψήφισμα και απειλεί τη Ρωσία ότι «θα πληρώσει υψηλό τίμημα» για την αποσταθεροποίηση της περιοχής. Την κατηγορεί επίσης ότι «καταλαμβάνει δια της βίας» επικράτεια της Ουκρανίας.

Σήμερα Δευτέρα συνεδριάζουν οι υπουργοί Εξωτερικών των «28» στις Βρυξέλλες για να συζητήσουν πρόσθετες κυρώσεις σε βάρος της Ρωσίας.
)

Η ελληνική εκστρατεία στην Ουκρανία το 1919

 Η ελληνική εκστρατεία στην Ουκρανία το 1919



Μέσα από το βιβλίο του Κώστα Αυγητίδη: «Η επέμβαση των καπιταλιστικών χωρών ενάντια στη Σοβιετική Ρωσία και η Ελλάδα, 1918 - 1920», εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»


Αν παρατηρήσει κανείς τα ονόματα των πόλεων που αναγράφονται στο μνημείο του άγνωστου στρατιώτη στην πλατεία Συντάγματος, ανάμεσά τους θα ξεχωρίσει τις πόλεις: Χερσών - Σέρμπκα - Οδησσός - Σεβαστούπολη. Γιατί, άραγε, ο ελληνικός στρατός «ανδραγάθησε» στις περιοχές αυτές της «Μεσημβρινής Ρωσίας», όπως καταγράφεται στα ντοκουμέντα της εποχής; Σε αυτές τις περιοχές ο ελληνικός στρατός βρέθηκε, για να καταπνίξει τη νεαρή σοβιετική εξουσία. Με αφορμή την επικαιρότητα, ο «Ριζοσπάστης» στη σημερινή παρουσίαση υπενθυμίζει το βιβλίο του Κώστα Αυγητίδη «Η επέμβαση των καπιταλιστικών χωρών ενάντια στη Σοβιετική Ρωσία και η Ελλάδα, 1918 - 1920».

Εκείνη η επέμβαση δεν στρεφόταν απέναντι σε μια οποιαδήποτε χώρα, αλλά ενάντια στην πρώτη χώρα στην οποία η εργατική τάξη με την Οχτωβριανή Επανάσταση του 1917 κατέκτησε την εξουσία. Οπως αναφέρει και το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου: «Ολες οι προηγούμενες επαναστάσεις (εκτός από την κομμούνα του Παρισιού), παρά τις ιδιαιτερότητές τους όσον αφορά το εύρος και το βάθος, τη συμμετοχή σ' αυτές των διαφόρων τάξεων κ.λπ., είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό γνώρισμα: τη διαφύλαξη της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, δηλαδή την αλλαγή μιας μορφής εκμετάλλευσης από άλλη, ...Σε αντίθεση με όλες τις προηγούμενες κοινωνικές επαναστάσεις, το περιεχόμενο της Οκτωβριανής Επανάστασης ήταν ευρύτερο και βαθύτερο: για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, δεν άφησε πέτρα πάνω στην πέτρα του προαιώνιου εκμεταλλευτικού συστήματος».

Η Οκτωβριανή Επανάσταση συγκλόνισε συθέμελα τον παλιό κόσμο, γι' αυτό και υπήρξε διεθνές γεγονός, παράδειγμα για τους εργάτες και τους καταπιεσμένους όλου του κόσμου. Γι' αυτό και οι καπιταλιστές όλου του κόσμου συνασπίστηκαν να καταπνίξουν την επανάσταση που μόλις είχε νικήσει. Στην επέμβαση ενάντια στη Σοβιετική Ρωσία πήραν μέρος 14 καπιταλιστικά κράτη, ανάμεσά τους και η καπιταλιστική Ελλάδα, υπό την κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου. Η Σοβιετική Εξουσία και ο απλός λαός της περιοχής αντιμετώπισαν τον εχθρικό Ελληνικό Στρατό, ταυτόχρονα και οι δύο. Εκαναν εκτεταμένη προσπάθεια να καταδείξουν και στις γραμμές και των ελληνικών στρατευμάτων, όπως και όλων των στρατών της επέμβασης, πως δεν είχαν κανένα συμφέρον να δολοφονούν τα ταξικά τους αδέρφια. Σχετική με το θέμα ήταν και η πρόσφατη έκδοση της Σύγχρονης Εποχής, το βιβλίο του Αντρέ Μαρτί: «Το έπος της Μαύρης Θάλασσας» που είχε παρουσιαστεί από το «Ριζοσπάστη» σε προηγούμενη Κυριακή.

Ο Κώστας Αυγητίδης, στο βιβλίο του, αξιοποίησε αρχεία, ντοκουμέντα της εποχής και πλούσια βιβλιογραφία. Καταγράφει το κλίμα της περιόδου, τις διεθνείς συνθήκες και τους υπολογισμούς της ελληνικής αστικής τάξης που έστειλε στρατεύματα ενάντια στην επαναστατική Ρωσία. Στο βιβλίο με ιδιαίτερη επιμέλεια έχουν ενταχθεί χάρτες των επιχειρήσεων του ελληνικού εκστρατευτικού Σώματος στην Κριμαία και τις άλλες περιοχές.

Οι επιδιώξεις και οι δραστηριότητες της ελληνικής αστικής τάξης

Ουκρανοί δολοφονημένοι από το ελληνικό εκστρατευτικό Σώμα στην πόλη Νικολάγιεφ

Είναι γνωστό πως οι στρατιωτικές επεμβάσεις ανά τον κόσμο δεν έχουν ως άμεσο ή μοναδικό επίδικο την κατοχή των συγκεκριμένων εδαφών, αλλά την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων. Για παράδειγμα, κατά την περίοδο του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Λένιν επεσήμανε πως η Γερμανία που κατέλαβε βελγικά εδάφη δεν είχε άμεσο στόχο την κατοχή των συγκεκριμένων εδαφών, αλλά την απόσπαση εδαφών στην Αφρική και αλλού.

Οπως αποτυπώνεται στη σχετική έκδοση του ΓΕΣ/ Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού. «Η Ελληνική Κυβέρνησις, αποβλέπουσαν εις την εκπλήρωσιν των εθνικών διεκδικήσεων, ιδία εν Μικρά Ασία έχουσα δε ανάγκη της ηθικής συμπαραστάσεως των Συμμάχων προς υποστήριξιν αυτών, έκρινεν ότι έπρεπε να δεχτεί την συμμετοχήν του Ελληνικού Στρατού της εκστρατείας εις την Ρωσίαν».1

Ο Κώστας Αυγητίδης παρουσιάζει τις δραστηριότητες της ελληνικής αστικής τάξης που είχε ιδιαίτερη δραστηριότητα στην περιοχή. Αξίζει να σημειωθεί ότι η συμπεριφορά της ελληνικής κυβέρνησης προσδιορίστηκε στο πλαίσιο της δράσης των Αγγλογάλλων συμμάχων της, αλλά καθορίστηκε και από το ρόλο που επεδίωκε η ίδια να παίξει. Τόσο όσον αφορούσε την παρουσία της στην περιοχή, όσο και για την εξασφάλιση πλεονεκτημάτων σε άλλες περιοχές. Αξίζει, επίσης, να σημειωθεί πως η «Μεγάλη Ιδέα» δεν είχε χρεοκοπήσει ακόμα. Παρά ορισμένες αντιφατικές εκτιμήσεις του συγγραφέα, είναι πλούσια τα στοιχεία που παραθέτει για τη συμπεριφορά της ελληνικής αστικής τάξης και του πολιτικού της προσωπικού. Με τη συμμετοχή της στην Ουκρανική Εκστρατεία επεδίωκε ανταλλάγματα που δεν αφορούσαν στενά την περιοχή. Είναι χαρακτηριστική η εκτίμηση του αστού στρατιωτικού και κεντρώου πολιτικού Νικολάου Πλαστήρα που είχε προθυμοποιηθεί οικειοθελώς να πάρει μέρος στην αντισοβιετική εκστρατεία. Ο Πλαστήρας υποστήριζε ότι «από τη συμμετοχή μας στην εκστρατεία έχουμε να ωφεληθούμε πολύ και ότι ο δρόμος για τη Θράκη και τη Μικρά Ασία περνάει από την Ρωσία» (σελ. 128). Τα ηττημένα από τον Κόκκινο Στρατό ελληνικά στρατεύματα εκδιώχτηκαν στη Ρουμανία και στη συνέχεια στάλθηκαν απευθείας στο σφαγείο της Μικρασιατικής Εκστρατείας και καταστροφής. Η ελληνική αστική πολιτική ανέλαβε δραστήριο ρόλο και στο εθνικιστικό ανακάτεμα της περιοχής, με στόχο να πιέσει τη σοβιετική εξουσία και να προσποριστεί οφέλη. Για παράδειγμα, έστειλε στην περιοχή Κρητικούς και Μικρασιάτες πρόσφυγες να συνεργαστούν με τους Αρμένηδες, που ήταν όργανα των Γάλλων και των Αγγλων. Στις περιοχές που ήταν υπό την κατοχή του τσαρικού αξιωματικού Ντενίκιν, τον Ιούλη 1919 έστειλε ανώτερους κρατικούς υπαλλήλους εφοδιασμένους με χρηματικά ποσά. Ενώ τον Αύγουστο 1919 έστειλε ανθρώπους της για να οργανώσουν τη λεγόμενη «Ελληνοαρμενική Δημοκρατία του Πόντου», που θα υπήρχε υπό την εποπτεία της Κοινωνίας των Εθνών. Αυτά τα σχέδια τελικά δεν ευοδώθηκαν, δεδομένης και της εθνικιστικής φαγωμάρας μεταξύ Ελλήνων και Αρμενίων αντισοβιετικών αστών παραγόντων.

Ο προλεταριακός διεθνισμός στην πράξη

Το «Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε!!» που είχε πρωτογραφτεί από τους Μαρξ και Ενγκελς στο «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος» το 1848 δεν ήταν ένα σύνθημα, αλλά αναδείκνυε τη διεθνή διάσταση της πάλης της εργατικής τάξης, το γεγονός δηλαδή ότι οι εργάτες κάθε χώρας έχουν κάθε συμφέρον να ενωθούν με τα ταξικά τους αδέλφια άλλης χώρας για να πολεμήσουν τη δικιά τους αστική τάξη. Αυτό το σύνθημα καταπροδόθηκε από τον οπορτουνισμό της Β΄ Διεθνούς. Με την Οκτωβριανή Επανάσταση, το παράδειγμα και τη δράση των μπολσεβίκων, ο προλεταριακός διεθνισμός απέκτησε σάρκα και οστά, υλική υπόσταση με τη δράση χιλιάδων συνειδητών εργατών σε όλο τον κόσμο που εναντιώθηκαν στην αστική τάξη της χώρας τους που διεξήγαγε την επέμβαση ενάντια στη Σοβιετική Ρωσία.


Ξεχωριστή σημασία ως περιεχόμενο και ως συγκινησιακό φορτίο έχουν και μια σειρά προκηρύξεις των Ελλήνων κομμουνιστών της Οδησσού που μοιράζονταν στον πληθυσμό και στα ελληνικά στρατεύματα της επέμβασης και είναι ενταγμένες σε ειδική θήκη μέσα στο βιβλίο.


Μία από αυτές, γραμμένη τον Ιούνη 1919 από την Ελληνική Κομμουνιστική Ομάδα Οδησσού, που απευθύνεται στους Ελληνες στρατιώτες της επέμβασης, γράφει:

«Η νίκη των πολλών εναντίων των ολίγων είναι εξασφαλισμένη, αρκεί καθένας να κάμει το καθήκον του.

Αδέλφια!
Τα όπλα που κρατείτε στα χέρια σας μεταχειρισθήτε τα προς σωτηρίαν ειδικήν σας και των αδελφών σας και εναντίον του κοινού εχθρού όλων.
...
Αδέλφια!
Κάτω τα όπλα αν πρόκειται να μολυνθούν με αδελφικό αίμα. Ενωθείτε μαζί μας και με τον κόκκινο στρατό της επαναστατικής Ρωσία, που πολεμάει για την απελευθέρωσιν όλων των λαών του κόσμου.
Αν δεν θέλετε να λάβετε μέρος σ' αυτό το ηρωικό ένδοξο έργον τουλάχιστο μη βοηθήτε τους εχθρούς μας, εχθρούς όλων των εργατών.
Φύγετε στην πατρίδα και αφήστε μας μονάχους να κάμωμε το καθήκον και για σας.
Ζήτω η παγκόσμιος επανάστασις!
Ζήτω η διεθνής συναδέλφωσις της ανθρωπότητος!
Ζήτω ο παγκόσμιος κομμουνισμός!
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΟΜΑΣ ΟΔΗΣΣΟΥ»


Ο Στέφανος Σαράφης που, ως αξιωματικός του αστικού στρατού, είχε πάρει μέρος στην εκστρατεία, καταγράφει στις αναμνήσεις του μια χαρακτηριστική αντίδραση ενός συνάδελφου του λοχαγού Φλούλη: «Τον πλησιάζει μια Ρωσίδα και του λέει: - Ξέρεις Ρούσικα; - Οχι. - Ξέρεις Γερμανικά; - Μάλιστα. - Ελα μαζί μου. Πήρε ένα δεκανέα μαζί του και την ακολούθησε. Οταν πέρασαν αρκετούς δρόμους σταμάτησαν μπροστά σε ένα υπόγειο και κατέβηκαν. Κει μέσα ήταν ένα χαλασμένο τραπέζι, με δύο τρεις παλιές καρέκλες, ένα κομμάτι από σπασμένο καθρέφτη και σε μια γωνία ένας μπόγος από ρούχα. Βλέπεις του λέει τα χάλια μας. Εδώ μέσα κάθουμαι με τον άντρα μου και τα τρία παιδιά μου. Εδώ δεν υπάρχουν μέσες τάξεις παρά οι αρχοντάδες μας και μεις οι φτωχοί. Τι ήλθατε να κάνετε σεις και δεν μας αφήνετε να κάνουμε τη δουλειά μας;

Ο Φλούλης που το προηγούμενο βράδυ είχε δει την πολυτέλεια και το πλούσιο τραπέζι του ναυάρχου απάντησε - έχετε δίκιο. Δεν έχουμε δουλειά εμείς εδώ. Θα φύγουμε και θα σας αφήσουμε μόνους στον τόπο σας».2

Είναι και αυτό ένα μικρό δείγμα της δύναμης των γεγονότων που τροφοδότησε το παράδειγμα της εργατικής τάξης της Ρωσίας, που κάτω από την καθοδήγηση των μπολσεβίκων τσάκισε τον παλιό κρατικό μηχανισμό και έχτιζε τη δικιά του ζωή σε αντίξοες συνθήκες.

Παραπομπές:

1. Γενικόν Επιτελείον Στρατού/ Διεύθυνσις Ιστορίας Στρατού: «Το Ελληνικόν Εκστρατευτικόν Σώμα εις Μεσημβρινήν Ρωσίαν (1919)» Εκδοσις ΔΙΣ, Αθήνα 1955, σελ. 26 - 27.

2. Στέφανου Σαράφη: «Ιστορικές Αναμνήσεις», τόμος Α΄, Εκδόσεις «Επικαιρότητα», σελ. 161-162.

Ριζοσπάστης, Κυριακή 16 Μάρτη 2014

TOP READ