13 Ιαν 2014

Νέο-φιλελευθερισμός και κοινωνία; Ή Εργατική τάξη και Κεφάλαιο;

 Νέο-φιλελευθερισμός και κοινωνία; Ή Εργατική τάξη και Κεφάλαιο;

Ο σφαλερός συλλογισμός όσων πιστεύουν πως ο νεοφιλελευθερισμός είναι ο εχθρός, οδηγεί στο συμπέρασμα πως αν καταπολεμηθεί αυτή η άγρια μορφή καπιταλισμού -που ουσιαστικά δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια από τις μορφές του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού των μονοπωλίων- και απλά επανέλθουμε στη μορφή του καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο -τι σχήμα οξύμωρο!- τα προβλήματα του λαού αυτομάτως θα λυθούν. Όσοι συλλογίζονται με αυτό τον τρόπο, χάνουν τον μπούσουλα της ταξικής πάλης υιοθετώντας, όπως υποστηρίζουν, την οπτική γωνία της κοινωνίας ως συνόλου -ναι, στο ΣΥΡΙΖΑ αναφερόμαστε- και πίσω από αυτή την εύμορφη μάσκα προωθούν τα συμφέροντα αυτών που ορκίζονται πως πολεμούν -για αυτό και δεν τίθεται από μεριάς τους καν θέμα εξόδου από την ΕΕ, για αυτό και, σύμφωνα με αυτούς,  τα συμφέροντα των εφοπλιστών πρέπει να εκπροσωπηθούν εξίσου με αυτά των εργατών. Ως εκ τούτου καμία σχέση δεν μπορούν να έχουνε με το ταξικό κίνημα και το ζωοφόρο αίτημα για ανατροπή του Κεφαλαίου. Ο εχθρός είναι το Κεφάλαιο, όχι τώρα, αλλά εδώ και δύο εκατονταετίες. Και όχι το Κεφάλαιο ως κάτι αφηρημένο, αλλά το Κεφάλαιο ως σχέση παραγωγής, ως κοινωνική σχέση εκμετάλλευσης του ανθρώπου από τον άνθρωπο. Το Κεφάλαιο είναι το εφοπλιστικό και χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, οι πετρελαϊκές εταιρίες, οι μεγαλοφαρμακευτικές, οι μονοπωλιακές συγκεντρώσεις πλούτου που εξυπηρετούνται μεν εντατικότερα εξ’ αιτίας της κρίσης, αλλά εξυπηρετούνται καθολικά και είναι γέννημα και αποκορύφωμα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.


Η καπιταλιστική άρχουσα τάξη έχει στον έλεγχό της τους κατασταλτικούς και ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους και του παρα-κράτους. Οι πρώτοι που αποτελούνται από τον πολιτικό (νομοθετικό) βραχίονα της κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και τον εκτελεστικό (τρομοκρατικό) βραχίονα της Χρυσής Αυγής δε θα μας απασχολήσουν εδώ. Σε ό,τι αφορά τους τελευταίους, και όπως έχει ήδη αναφερθεί από σύντροφο (http://leninreloaded.blogspot.co.uk/2013/09/blog-post_6520.html), η κυριαρχία του Κεφαλαίου στηρίζεται στον πρωτογενή ιδεολογικό βραχίονα που στόχος του είναι η προπαγάνδιση θέσεων εφοπλιστικού και χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και καλλιέργεια αντικομμουνιστικού μίσους. Σε αυτά συγκαταλέγονται ο αστικός Τύπος και τα ελεγχόμενα από το εφοπλιστικό και χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο ΜΜΕ (Βήμα, Έθνος, Καθημερινή, Σκάι, Μέγκα, κλπ), ακροδεξιά έντυπα και ιστολόγια και "ανεξάρτητα" ή "αντικειμενικά" Μέσα (TVXS, IEfimerida, Protagon, Athens Voice, Lifo, κλπ). Εξίσου σημαντικό ρόλο για την αστική εξουσία και το Κεφάλαιο παίζει όμως και ο δευτερογενής ιδεολογικός βραχίονας βασικός στόχος του οποίου είναι η απόκρυψη των μηχανισμών, αιτιών και φύσης του μηχανισμού, η γελοιοποίηση και απαξίωση του κόμματος της εργατικής τάξης, και η χρήση στοιχείων προπαγάνδας του πρωτογενή ιδεολογικού βραχίονα. Σε αυτόν εντάσσονται οι "αντιεξουσιαστές", οι "αριστεριστές" και τα δικά τους Μέσα (ιστολόγια, μέσα κοινωνικής δικτύωσης).

Είναι οι τελευταίοι που παρουσιάζουν ως εχθρό του λαού τον νέο-φιλελευθερισμό ως κάτι αυτοφυές και διάφορο του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, ο οποίος έχει μετεξελιχθεί σε βαθμό τέτοιο που ο κόσμος όπως τον γνωρίζαμε έχει ανατραπεί. Σύμφωνα με τις θέσεις των νέο-μαρξιστών, η διάκριση εργάσιμου και μη χρόνου έχει καταργηθεί, η άυλη εργασία έχει γίνει ηγεμονική από ποιοτική άποψη, και αυτό έχει αποφασιστική επίδραση στην ταξική δομή αλλά και στη φύση των κοινωνικών υποκειμένων -και κατ’ επέκταση του επαναστατικού υποκειμένου, το οποίο για αυτούς αντιστοιχεί στη βιοπολιτική κατάσταση του Πλήθους που υποτίθεται ότι υπερβαίνει την παραδοσιακή έννοια της εργατικής τάξης. Το συμπέρασμα είναι ότι ‘’η παλιά μορφή του συνδικάτου δεν επαρκεί πλέον […] καθώς οι συνθήκες και οι σχέσεις εργασίας γίνονται κοινές, οι παραδοσιακές αυτές διαιρέσεις ( η ακόμα και νεοπαγείς διαιρέσεις) δεν έχουν πια νόημα και μόνο εμπόδιο συνιστούν’’. Αποφεύγουμε την απευθείας κριτική στις παραπάνω θέσεις παραπέμποντας σε ήδη υπάρχουσα κριτική επ’ αυτών (http://tinyurl.com/n6m3unp), τονίζοντας μόνο πως η αντιδραστικότητα αυτών των νέο-μαρξιστικών θέσεων έγκειται στη σύγχυση που προκαλούν στο λαό μέσω της διαστρέβλωσης της βασικής αντίθεσης του καπιταλισμού -μεταξύ Κεφαλαίου και εργατικής τάξης.

Το ότι οι ιστορικο-κοινωνικς συνθήκες εξελίσσονται δε σημαίνει πως δεν βρισκόμαστε εντός του καπιταλιστικού -και δη του μονοπωλιακού- πλαισίου το οποίο ερμηνεύεται μέσω των θεωρητικών θέσεων του μαρξισμού-λενινισμού. Οι θέσεις του επιστημονικού σοσιαλισμού είναι πιο επίκαιρες από ποτέ ανεξάρτητα αν το κίνημα βρέθηκε σε κρίση μετά τις εμπειρίες του 20ου αιώνα -ιδιαίτερα μετά την ήττα του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ και στην Ευρώπη. Λύση στα προβλήματα του λαού δεν μπορεί να δοθεί εντός του πλαισίου του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Σε αυτή τη θέση εδράζει η επικαιρότητα του επιστημονικού σοσιαλισμού. Η θέση πως ο εχθρός είναι ο επιθετικός νέο-φιλελευθερισμός -και όχι ένας ανθρώπινος καπιταλισμός- είναι καθαρά αντιδραστική, όπως και κάθε θέση που αγνοεί την επικαιρότητα μιας μαρξιστικής-λενινιστικής ανάλυσης της κρίσης και της δράσης του επαναστατικού-απελευθερωτικού υποκειμένου. Το μονοπωλιακό κεφάλαιο μπορεί να καταπολεμηθεί μόνο στη ρίζα του και ο αγώνας αυτός μπορεί να έρθει σε πέρας μόνο από την εργατική τάξη, τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα.


Είναι καιρός να τελειώνουμε με τις μεσοβέζικες λύσεις. Αν ‘’πολεμήσουμε’’ το νέο-φιλελευθερισμό ως σύστημα διάφορο του καπιταλισμού -όπως  ‘’πολεμήθηκε’’ ο φιλελευθερισμός από τα μέσα του προηγούμενου αιώνα και μετά εντός του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής- θα βρούμε μπροστά μας ένα νέο-νέο-φιλελευθερισμό να μας περιμένει ακόμα πιο σκληρός και αδυσώπητος. Ο αληθινός εχθρός είναι η κοινωνική σχέση του Κεφαλαίου και αυτός ο στόχος πρέπει να μπει για τα καλά στο στόχαστρό μας. Είναι στόχος από τον οποίο προσπαθούν να μας κάνουν να παρεκκλίνουμε εδώ και δύο εκατονταετίες, αλλά υπάρχουν φωνές όπου υπάρχει ταξική πάλη. Η πάλη είναι ταξική και ο εχθρός πλέον μας δείχνει το πρόσωπό του ανοιχτά. Το μόνο που μένει να κάνουμε είναι να αφουγκραστούμε τις φωνές των αληθινών επαναστατικών υποκειμένων και να ενώσουμε και τις δικές μας φωνές με αυτές. Όπως είπε ο Μπένγιαμιν είναι καιρός τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα να συνειδητοποιήσουν πως το Υποκείμενο της ιστορικής γνώσης είναι η ίδια η μαχόμενη, καταπιεσμένη τάξη. ‘Αυτή πρωτοστατεί ως η τελευταία σκλαβωμένη και τιμωρώσα τάξη, η οποία φέρει σε πέρας το έργο της απελευθέρωσης στο όνομα των ηττημένων γενεών’.

Ο Ιός του αντικομμουνισμού και οι Λαθροχειρίες του Δ. Ψαρρά

 Ο Ιός του αντικομμουνισμού και οι Λαθροχειρίες του Δ. Ψαρρά


Λαθροχειρίες του Δ. Ψαρρά


Σε συνέντευξή του για το βιβλίο του για τα Πρωτόκολλα της Σιών, ο Δ. Ψαρράς δήλωσε, μεταξύ άλλων:
Ο αντισημιτισμός στην Ε.Σ.Σ.Δ. έχει βέβαια τις γνωστές ρίζες από την προεπαναστατική περίοδο.
Εδώ, ο κύριος Ψαρράς ισχυρίζεται ουσιαστικά ότι υπάρχει "συνέχεια" μεταξύ του τσαρικού αντισημιτισμού και ενός "Σοβιετικού αντισημιτισμού".
Πρόκειται για έναν πολύ παράξενο ισχυρισμό για κάποιον που θεωρείται "ιστορικός". Τόσο παράξενο, που τον διαψεύδει ο ίδιος ο κύριος Ψαρράς σε άλλα σημεία της ίδιας συνέντευξης:
Μέχρι την επανάσταση του 1917 τα Πρωτόκολλα διακινούνταν κυρίως σε εκκλησιαστικούς κύκλους της Ρωσίας και η απήχησή τους ήταν περιορισμένη. Από πολιτική άποψη χρησιμοποιούνταν για να δικαιολογήσουν τη διενέργεια πογκρόμ εναντίον των Εβραίων στις αρχές του 20ού αιώνα. Κατά την επανάσταση όμως ανασύρθηκαν τα Πρωτόκολλα από την ηγεσία του στρατού των Λευκών προκειμένου να χρησιμοποιηθούν στην προπαγάνδα εναντίον των μπολσεβίκων. Στην αρχή χρησιμοποιήθηκαν για να πείσουν τον θρησκόληπτο πληθυσμό ότι πίσω από την επανάσταση κρύβονται οι Εβραίοι, δηλαδή ο Αντίχριστος. Ως απόδειξη του ισχυρισμού αυτού διογκώθηκε τότε η συμμετοχή Εβραίων στην ηγεσία των μπολσεβίκων, ενώ ακόμη και ο Λένιν υποδείχτηκε ως Εβραίος. Μ’ αυτό τον τρόπο επιχειρήθηκε να εμφανιστεί ως μια νέα σταυροφορία η ένοπλη αντεπανάσταση.

Αφού λοιπόν ο κύριος Ψαρράς γνωρίζει ότι ο αντισημιτισμός ήταν άμεσα συνδεδεμένος με την αντεπανάσταση, αφού γνωρίζει ότι ο αντισημιτισμός ήταν άμεσα συνδεδεμένος με τον αντιμπολσεβικισμό, για ποιον "αντισημιτισμό της ΕΣΣΔ" κάνει λόγο, λέγοντας μάλιστα ότι "έχει τις ρίζες του στην προεπαναστατική περίοδο", δηλαδή στην Τσαρική Ρωσία που χρησιμοποίησε, πολλά χρόνια πριν την επανάσταση, τον αντισημιτισμό ως όπλο; 
Δεν έχει ακούσει ποτέ ο κύριος Ψαρράς την ομιλία του Λένιν για τον  αντισημιτισμό;
Ο εθνικός και φυλετικός σωβινισμός είναι επιβίωση των μισάνθρωπων ηθών που χαρακτηρίζουν την περίοδο τού κανιβαλισμού. Ο αντισημιτισμός, σαν έσχατη μορφή φυλετικού σωβινισμού, είναι η πιο επικίνδυνη επιβίωση τού κανιβαλισμού. 
Ο αντισημιτισμός συμφέρει στους εκμεταλλευτές, σαν αλεξικέραυνο που απομακρύνει από τον καπιταλισμό το χτύπημα των εργαζομένων. Ο αντισημιτισμός είναι επικίνδυνος για τους εργαζόμενους, σαν απατηλό μονοπάτι που τους ξεστρατίζει από το σωστό δρόμο και τους οδηγεί στη ζούγκλα. Γι’ αυτό οι κομμουνιστές, σαν συνεπείς διεθνιστές, δεν μπορούν να μην είναι ανειρήνευτοι και ορκισμένοι εχθροί τού αντισημιτισμού. 
Στην ΕΣΣΔ ο αντισημιτισμός διώκεται αυστηρότατα από τον νόμο, σαν φαινόμενο βαθιά εχθρικό προς το Σοβιετικό καθεστώς. Οι δραστήριοι αντισημίτες, σύμφωνα με τους νόμους τής ΕΣΣΔ, τιμωρούνται με θάνατο.
Δεν έχει διαβάσει ποτέ ο κύριος Ψαρράς, ο οποίος ερευνά ιστορικά τον αντισημιτισμό, το πολυβραβευμένο βιβλίο του Yuri Slezkine Ο εβραϊκός αιώνας  και τα στοιχεία που κομίζει για "την εβραϊκή ταύτιση με την επανάσταση και την επιτυχία των Εβραίων στο νέο σοβιετικό κράτος" και για το γεγονός ότι οι Εβραίοι ήταν "η σπονδυλική στήλη της νέας Σοβιετικής γραφειοκρατίας";  Δεν έχει οσμιστεί ένας ιστορικός ερευνητής σαν τον κύριο Ψαρρά την υπερεκπροσώπηση των Εβραίων στις γραμμές των Μπολσεβίκων, του ΚΚΣΕ και της επιστημονικής και καλλιτεχνικής ελίτ της Σοβιετικής κοινωνίας;
Παρακάτω, ο κύριος Ψαρράς ισχυρίζεται ότι
και την εποχή του Στάλιν επισημαίνονται αντισημιτικά στοιχεία στην επίσημη κρατική προπαγάνδα με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα την περιβόητη «συνωμοσία των γιατρών» το 1953
Προφανώς, πρώτα από όλα, το "και" σημαίνει ότι η "επίσημη κρατική προπαγάνδα" της ΕΣΣΔ πριν την "εποχή του Στάλιν" ήταν "αντισημιτική" (6 από τα 17 μέλη της KE του κόμματος των Μπολσεβίκων επί Λένιν ήταν Εβραίοι!!!!!) Ας μας δώσει ο ερευνητής κύριος Ψαρράς τα σχετικά στοιχεία, έχουμε τρομερή περιέργεια!!

Δεύτερον, ισχυρίζεται ρητά ότι υπήρχαν τέτοια στοιχεία επί Στάλιν, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα, λέει, την "συνομωσία των γιατρών" το 1953. Βεβαίως, ο Στάλιν πέθανε το 1953.

Ζητούμε από τον ιστορικό και ερευνητή κύριο Ψαρρά:

1. να μας προσκομίσει τα "λιγότερο χαρακτηριστικά" παραδείγματα επίσημου κρατικού αντισημιτισμού της σταλινικής περιόδου (ο
Domenico Losurdo, πάντως, συμπεραίνει εντελώς διαφορετικά πράγματα βάσει των διαθέσιμων ιστορικών στοιχείων -- πως ήταν οιδυτικές "δημοκρατίες" και οι ηγέτες τους που πρωταγωνίστησαν στον αντισημιτισμό κατά την "σταλινική περίοδο").

2. να μας προσκομίσει τα στοιχεία του "σταλινικού αντισημιτισμού" κατά την περίοδο της "συνωμοσίας των γιατρών", αφού είναι "το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα". Αναζητούμε φυσικά πρωτότυπα στοιχεία, δηλαδή έγγραφα του Σοβιετικού κράτους που να στοιχειοθετούν αντισημιτική προπαγάνδα. Αντισημιτική και όχι αντισιωνιστική, εκτός και αν ο κύριος Ψαρράς επιθυμεί να εξαλειφθεί η διαφορά μεταξύ της ρατσιστικής αντιμετώπισης ενός λαού ως φυλετικά κατώτερου ή και φυλετικά επικίνδυνου και της αντίθεσης σε έναν αποικιακού χαρακτήρα ρατσιστικό εθνικισμό (
έτσι ώστε να είναι "αντισημιτικό" να εκφράζει κανείς αποτροπιασμό για τον Αριέλ Σαρόν). Καλό είναι να το διευκρινίσει και αυτό ο κύριος Ψαρράς, μιας και στην ίδια συνέντευξη αναφέρει τα εξής, χωρίς να κάνει την παραμικρή διάκριση μεταξύ των δύο όρων, και χωρίς να βλέπει το παραμικρό πρόβλημα με τον πόλεμο των έξι ημερών άλλο από την "σοβιετική προπαγάνδα":
Η Ε.Σ.Σ.Δ. είχε υποστηρίξει βέβαια τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ, αλλά μετά την κρίση του Σουέζ το 1956 και κυρίως τον Πόλεμο των Έξι Ημερών το 1967 ο σοβιετικός προπαγανδιστικός μηχανισμός θα εξαπολύσει μια επιθετική καμπάνια κατά του σιωνισμού.
Συνεχίζει ο κύριος Ψαρράς:
Αυτή η σοβιετική αντισιωνιστική εκστρατεία, που ξεσπά τον Αύγουστο του 1967 και αναζωπυρώνεται το 1973 με τον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ, απαλλάσσεται πλέον από την αρχική αντιαποικιοκρατική της μορφή και υιοθετεί ανοιχτά τον μύθο των Πρωτοκόλλων.
Ώστε μεταξύ του 1967 και του 1973, η ΕΣΣΔ "υιοθετεί ανοιχτά τον μύθο των Πρωτοκόλλων." Πού, κύριε Ψαρρά; Δεν το λέτε στην συνέντευξη. 
Λέει, τέλος, ο κύριος Ψαρράς:
Ακολουθώντας την επίσημη γραμμή της Ε.Σ.Σ.Δ., στην οποία αναφέρθηκα, από την περίοδο της μεταπολίτευσης δημιουργείται ένα «αντιιμπεριαλιστικό» ρεύμα στη χώρα μας, στο οποίο συνυπάρχουν φαινομενικά ετερόκλητες δυνάμεις, με συνεκτικό στοιχείο την επαγγελία της φιλοαραβικής και αντισιωνιστικής τάσης. Τα Πρωτόκολλα παίζουν ιδιαίτερο ρόλο σ’ αυτή τη σύμπλευση και διαπιστώνουμε ότι τα εκδίδουν πλέον όχι μόνο οι κλασικοί ακροδεξιοί ή εκκλησιαστικοί παράγοντες, αλλά και αριστεροί ή «αντιιμπεριαλιστές» εκδότες. Μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και κυρίως την ανάδειξη της «παγκοσμιοποίησης», τα Πρωτόκολλα ανασύρθηκαν ως ερμηνευτικό εργαλείο για την ανάλυση της «παγκόσμιας υπερκυβέρνησης». Ειδικά στην Ελλάδα η εθνικιστική υστερία των αρχών της δεκαετίας του 1990 συνδυάστηκε με την αναζήτηση κάποιων «εγκεφάλων» που υποτίθεται ότι συντονίζουν την ανθελληνική συνωμοσία.
Δεν ξέρω τι κατάλαβαν οι άλλοι αναγνώστες του κυρίου Ψαρρά, εγώ πάντως κατάλαβα ότι ισχυρίζεται ότι η ΕΣΣΔ καθοδήγησε μια αντίληψη του αντιιμπεριαλισμού στα οποία "παίζουν ιδιαίτερο ρόλο" τα Πρωτόκολλα της Σιών. Θα ήθελα λοιπόν τα στοιχεία που εδραιώνουν αυτόν τον ισχυρισμό.
Είναι εντυπωσιακό, ταυτόχρονα, ότι ο κύριος Ψαρράς, ελάχιστες αράδες μετά, αναφέρει πως τα Πρωτόκολλα "ανασύρθηκαν ως ερμηνευτικό εργαλείο" μετά την κατάρρευση του "υπαρκτού σοσιαλισμού." Μα, τελικά, ποιον ρόλο παίζουν όλα αυτά τα "πριν" και τα "μετά" κύριε Ψαρρά όταν ισχυρίζεστε ότι η ΕΣΣΔ ήταν αντισημιτική από την...τσαρική εποχή, ότι ήταν αντισημιτική επί Λένιν, ότι ήταν αντισημιτική επί Στάλιν και ότι ήταν αντισημιτική επί Μπρέζνιεφ;;;;; Ποιο είναι το "πριν" και το "μετά" όταν, ούτε λίγο ούτε πολύ, έχετε εξισώσει σύσσωμη τη ρωσική ιστορία από τον 19ο αιώνα ως σήμερα με "αντισημιτισμό"; Και αφού, τέλος πάντων, ήταν ακατάπαυστα "αντισημιτική" η Ρωσία, τότε τι ιστορικό νόημα βγαίνει από την δική σας αναφορά σε έξαρση του αντισημιτισμού μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού; 

Τέλος, κύριε Ψαρρά, αφού ο "αντιιμπεριαλισμός" της ΕΣΣΔ ήταν "αντισημιτικός",
πώς και συνέβη, στην "εθνικιστικήυστερία των αρχών της δεκαετίας του 1990" στην οποία αναφέρεστε ως δείγμα αντισημίτικης συνωμοσιολογίας, να πρωταγωνιστήσει στα συλλαλητήρια για το"Μακεδονικό" ο αντισοβιετικός ΣΥΝ στον οποίο πρόσκειστε ιδεολογικάκαι να καταγγείλει τον υστερικό σωβινισμό το "σοβιετόφιλο" ΚΚΕ;

Μήπως, κύριε Ψαρρά, σας ενδιαφέρει υπερβολικά πολύ η συκοφάντηση της ΕΣΣΔ για να πάρετε στα σοβαρά όχι μόνο κραυγαλέες αντενδείξεις των ισχυρισμών σας, αλλά ακόμα και τον λογικό ειρμό και την στοιχειώδη συνοχή των όσων καταθέτετε;

Νίκος Μπογιόπουλος: 63 μείον 27, πόσο κάνει;;;;;;

 Νίκος Μπογιόπουλος: 63 μείον 27, πόσο κάνει;;;;;;


   Κάτι ο ορυμαγδός των αποκαλύψεων για τις μίζες στα εξοπλιστικά και για τα διερευνώμενα περί το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, κάτι ο απόηχος «θαυμάσιων» ιστοριών (Λιάπης, Τομπούλογλου κ.λπ), έχουν ως αποτέλεσμα μια από τις σημαντικότερες ομολογίες του τελευταίου διαστήματος να έχει περάσει στα «ψιλά».
   Πρόκειται για όσα προέκυψαν από την παρουσίαση που έκανε την περασμένη εβδομάδα ο κ.Στουρνάρας στους ξένους δημοσιογράφους για την πορεία της ελληνικής οικονομίας. Τι είπε; Αντιγράφουμε από την «Καθημερινή» της Παρασκευής (10/1/2014):
«Σύμφωνα με τα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών, η Ελλάδα εφάρμοσε δημοσιονομικά μέτρα 63 δισ. ευρώ την περίοδο 2010 – 2014 ενώ το έλλειμμα μειώθηκε κατά 27 δισ. ευρώ».
Τα παραπάνω συνιστούν ομολογία μεγατόνων! Αποτελούν αδιαμφισβήτητη απεικόνιση του σκανδαλώδους και δυσώδους «δάσους» που εκτείνεται πίσω από τα «δέντρα» των σκανδάλων με τις μίζες, τα θαλασσοδάνεια κ.λπ. Είναι η ομολογία για το σκάνδαλο των σκανδάλων που συντελείται στην Ελλάδα. Και συντελείται με όλους τους τύπους της (ταξικής) νομιμότητας!
   Ο ίδιος ο κ.Στουρνάρας και τα στοιχεία του υπουργείου του, ούτε λίγο ούτε πολύ, λένε ότι: Από το 2010, οι κυβερνήσεις, η τρόικα, η ΕΕ βούτηξαν από το λαό ένα θηριώδες ποσό - που ξεπερνά το 30% του συνολικού εθνικού πλούτου - το οποίο είναι υπερδιπλάσιο (!) από τη μείωση του ελλείμματος!
   Μετά από τα «μαγειρέματά τους», τη μείωση του ελλείμματος και τα πλεονάσματά τους τα μετρούν στα 27 δις. Αλλά εφαρμόζουν και επιβάλλουν μια «δημοσιονομική προσαρμογή», δηλαδή φόρους, χαράτσια, μειώσεις μισθών κλπ, μέσω της οποίας (και μόνο μέχρι στιγμής) άρπαξαν, λεηλάτησαν, βούτηξαν - όπως ομολογούν -  63 δισ. ευρώ!
   Μα τότε γιατί έπρεπε να μας βουτήξουν 63; Για να μας «επιστρέψουν» 27; Τι είδους «μαγική» πολιτική είναι αυτή που κλέβει 63 και μετά πανηγυρίζει ότι «εξοικονόμησε» 27; Και τα άλλα; Τα κοντά 40 δισ. ευρώ που «περισσεύουν» από τη βούτα; Πού πήγαν; Και όταν λένε ότι τα κλεμμένα «εξανεμίστηκαν λόγω της ύφεσης», τι νομίζουν; Ότι ξεμπερδεύουν; Ή μήπως δεν είναι και η ύφεση δημιούργημα των «Χουντίνι»;

 Η πολιτική τους διεκδικεί Νόμπελ. Ίσως όχι Νόμπελ Οικονομίας, αλλά σίγουρα… «Νόμπελ Ριφιφί»!  Βούτηξαν 63 (σσ: μέχρι τώρα, αφού η «κλοπή» μέσω των φόρων, των χαρατσιών, των περικοπών συνεχίζεται). Βούτηξαν 63 (σσ: χωρίς εδώ να υπολογίζεται ούτε να αποτιμάται οικονομικά το έγκλημα που έχουν διαπράξει στο διηνεκές με τη διάλυση της Υγείας, της Παιδείας, της Πρόνοιας, των εργασιακών σχέσεων κλπ). Κα μας «γύρισαν» 27!
   Καταλάβατε πόσο «σωτήρες» είναι; Όσο κι ο Νέρωνας! Φανταστείτε τον Νέρωνα να έχει βάλει φωτιά σε όλη τη Ρώμη, να έχει κάψει τη μισή και μετά να διεκδικεί κλέη με το αιτιολογικό ότι την άλλη μισή την «έσωσε»!
   Παρεμπιπτόντως: Αν για να μειώσουν το έλλειμμα κατά 27 «έπρεπε» να βουτήξουν από το λαό 63, τότε για να μειώσουν το χρέος που είναι 325 δις πόσα θα «πρέπει» να του βουτήξουν;

   Τέτοια «σωτηρία», τέτοια μείωση ελλειμμάτων, τέτοια «επίτευξη πλεονασμάτων» δεν χρειάζονταν γνώσεις Χάρβαρντ για να επιτευχθούν. Και ένα παιδί του Δημοτικού να βάζαμε να μας «σώσει» με τον τρόπο του κ.Στουρνάρα, του κ.Σαμαρά, του κ.Βενιζέλου, του κ.Παπαδήμου, του κ.Παπανδρέου, θα τα κατάφερνε. Αλλά το παιδί (όντας αγνό) θα αρνιόταν. Ακόμα και το παιδί θα αναρωτιόταν: «63 μείον 27, πόσο κάνει;». Και θα έβγαζε ότι «63 - 27 = έγκλημα»! Λεηλασία. Μισανθρωπισμός. Κανιβαλισμός. Και αναδιανομή πλούτου υπέρ των λίγων και των ισχυρών, που δεν συνεπάγεται παρά την εξαθλίωση. Την εξόντωση. Τον εξανδραποδισμό ενός ολόκληρου λαού.

Ψεύτικα διλήμματα, εκφοβισμοί και αυταπάτες

Ψεύτικα διλήμματα, εκφοβισμοί και αυταπάτες



Eurokinissi
Μετά βαΐων και κλάδων η παραλαβή της Προεδρίας από την ελληνική κυβέρνηση.

Τόσο οι παραλαμβάνοντες την Προεδρία της ΕΕ όσο και οι παραδίδοντες έκαναν καθαρό ότι υπάρχει συνέχεια στο κράτος: Θα συνεχιστεί, δηλαδή, η υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής της ΕΕ, η οποία δεν αφορά μόνο τον ελληνικό λαό, αλλά τους λαούς όλων των χωρών, με ή χωρίς μνημόνιο, γιατί αυτό επιβάλλουν οι στόχοι της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου που υπηρετεί η ΕΕ από την ίδρυσή της.
Το σημείωσε χαρακτηριστικά το ΚΚΕ: «Οπως και οι προηγούμενες Προεδρίες έτσι και αυτή θα συμβάλει στην κλιμάκωση της επίθεσης στο εισόδημα, στις εργασιακές σχέσεις, στην Κοινωνική Ασφάλιση των εργαζομένων, στις περικοπές στην Υγεία, την Πρόνοια και σε άλλες κοινωνικές παροχές. Αυτούς τους στόχους υπηρετούν το Σύμφωνο για το Ευρώ, το Δημοσιονομικό Σύμφωνο, η ενισχυμένη οικονομική διακυβέρνηση, ο έλεγχος των εθνικών προϋπολογισμών που, από τις αρχές του 2014, θα επιβάλλονται με αυξημένη οικονομική επιτήρηση των χωρών και με μνημόνια διαρκείας σε βάρος των λαών».
Η θέση που διατύπωσε ο ΣΥΡΙΖΑ, ότι μια Ελληνική Προεδρία στην ΕΕ με δική του κυβέρνηση θα λειτουργούσε υπέρ των λαών, αποτελεί ωμή και απροκάλυπτη κοροϊδία απέναντι σε όσους υποφέρουν από τις πολιτικές της ΕΕ και των κυβερνήσεων των χωρών - μελών. Ο ΣΥΡΙΖΑ και το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ), στο οποίο ανήκει, πρωτοστατούν στον εξωραϊσμό της ΕΕ και των θεσμών της, σε μία περίοδο μάλιστα που όλο και μεγαλύτερα τμήματα του λαού αντιδρούν στις πολιτικές της ΕΕ και το ευρωενωσιακό οικοδόμημα.
Η φιέστα της Προεδρίας συνοδεύτηκε και με το ανάλογο κρούσμα αυταρχισμού. Η απόφαση της κυβέρνησης για την απαγόρευση των διαδηλώσεων προκάλεσε σοβαρά ερωτήματα και ιδιαίτερα το γεγονός ότι απαγορεύτηκαν κινητοποιήσεις με σκοπό αντίθετο με τις εκδηλώσεις ανάληψης της Προεδρίας. Αυτό το αιτιολογικό ανοίγει τον επικίνδυνο δρόμο για παρεμπόδιση λαϊκών κινητοποιήσεων όταν το περιεχόμενό τους έρχεται σε αντίθεση με την πολιτική της κυβέρνησης και της ΕΕ.
Καθαρά χέρια, βαρύς πέλεκυς
Δεν προλάβαμε να χωνέψουμε τις αποκαλύψεις για τα εξοπλιστικά, προέκυψαν αποκαλύψεις για το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο. Εμφανίζεται, δηλαδή, ένα σάπιο σύστημα να ρίχνει οινόπνευμα στις πυορροούσες πληγές του ως απόδειξη αυτοκάθαρσης. Κατά το ιταλικό πρότυπο άρχισαν και οι αγιογραφίες δικαστών, ώσπου να φανεί ότι ο νόμος και η τάξη πάνε μαζί και ότι ο πέλεκυς δεν αφορά τις μίζες αλλά το λαϊκό κίνημα όταν σηκώνει κεφάλι.
Ως προς τα εξοπλιστικά, την ώρα που η προσοχή εστιάζεται στο εύκολο, στις μίζες, ο «Ρ» με σχόλιό του εντόπισε ορισμένα παράπλευρα στοιχεία: «Υπάρχει - σημείωνε - ένα επιπλέον στοιχείο που αξίζει της προσοχής. Το γεγονός ότι μέχρι στιγμής, από τις αποκαλύψεις εμπλέκονται αντιπρόσωποι εταιρειών, κυρίως από Γερμανία, Ρωσία, Γαλλία, καθόλου από ΗΠΑ, που πλήρωσαν μίζες για να προωθήσουν το εμπόρευμα των εταιρειών τους. Σημαίνει κάτι αυτό; Δηλαδή, μήπως πίσω απ' αυτή τη διαδικασία υπάρχουν και οι μονοπωλιακοί ανταγωνισμοί για την πώληση όπλων, πολεμικού υλικού; Μήπως αυτή η υπόθεση εμπλέκεται με τους γενικότερους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς; Σχετίζεται και με ανακατατάξεις στους μεσάζοντες στην Ελλάδα; Απλώς θέτουμε ορισμένα ερωτήματα».
Συστατικό τους η διαφθορά
Για δε τα ζητήματα του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου το ΚΚΕ τόνισε ότι σε μια περίοδο που οι λαϊκές οικογένειες είναι αντιμέτωπες με τον εκβιασμό των πλειστηριασμών και των κατασχέσεων για δάνεια που πήραν, προκειμένου να αντιμετωπίσουν βασικές ανάγκες, οι αποκαλύψεις στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο αναδεικνύουν τη σαπίλα του καπιταλιστικού συστήματος. Ερωτήματα δημιουργεί ο χρόνος που γίνονται αυτές οι αποκαλύψεις, όπου οξύνονται οι αστικές αντιθέσεις για το μείγμα διαχείρισης της κρίσης και την αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού.
Το γεγονός ότι τα δάνεια αυτά δόθηκαν πριν από την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και την ιδιωτικοποίηση του ΤΤ, εκθέτει όσους μιλούν σήμερα για έναν τραπεζικό πυλώνα υπό κρατικό έλεγχο, ο οποίος δήθεν θα λειτουργεί στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος και της ΕΕ υπέρ του λαού. Αναδεικνύει ότι η διαφθορά είναι άρρηκτα δεμένη με το κυνήγι του κέρδους των μονοπωλίων.
Ενα χαράτσι φεύγει, δύο έρχονται
Θαύμα, θαύμα: Η κυβέρνηση απέσυρε τη ρύθμιση για τα 25 ευρώ στα νοσοκομεία δηλώνοντας ότι θα εισπραχθεί το ποσό ως φόρος στα τσιγάρα. Μ' ένα σμπάρο δυο και τρία τρυγόνια. Οι αντιδράσεις κατακάθισαν, το χαράτσωμα καλά κρατεί. Το ΚΚΕ κατέθεσε τροπολογία με την οποία ζήτησε εκτός από την κατάργηση του «εικοσιπεντάευρω», την κατάργηση και της καταβολής του ενός (1) ευρώ ανά εκτελούμενη συνταγή καθώς και των πέντε (5) ευρώ για εξετάσεις στα Εξωτερικά Ιατρεία που ισχύει από το 2011. Σημείωσε ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να διεκδικήσουν την κατάργηση όλων των χαρατσιών και κάθε πληρωμής στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, συνολικά της πολιτικής που στηρίζει την επιχειρηματική λειτουργία των δημόσιων νοσοκομείων. Εχουν χρυσοπληρώσει την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και γι' αυτό η αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν παροχή της πρέπει να είναι καθολικό λαϊκό δικαίωμα.
Ερωτήματα
Εκεί που το πράγμα πήγαινε να στρώσει, με την αντιπαράθεση για την Προεδρία να είναι μια καθαρή ενδοοικογενειακή υπόθεση, όπου οι ΝΔ - ΠΑΣΟΚ μιλούσαν για τα οφέλη της ανάκαμψης των καπιταλιστικών κερδών και ο ΣΥΡΙΖΑ πρότεινε για μια ακόμα φορά διαφορετικό μείγμα για να επιτευχθεί ο ίδιος στόχος, εμφανίστηκε ο δικηγόρος του Χρ. Ξηρού να ανακοινώνει πως «επαναστατική πράξη» είναι δράσεις τύπου «17Ν» και ότι γι' αυτό ο πελάτης του αποφάσισε να μην επιστρέψει στη φυλακή. Η δήλωσή του πέρασε από τα αστικά μέσα ενημέρωσης περίπου αμάσητη. Καταλαβαίνουμε ότι η αστική τάξη πριν πεινάσει μαγειρεύει, διατηρούμε ορισμένα ερωτήματα για το ποιον ωφελεί η ανακίνηση του θέματος «τρομοκρατία", τι εξυπηρετούν όλα όσα γράφτηκαν, ακούστηκαν αυτές τις μέρες, τι βρίσκεται πίσω από τις μακροσκελείς αναλύσεις για ενδεχόμενα τρομοκρατικά κύματα στη χώρα, την επανεμφάνιση τέτοιων ομάδων και τα ...ρεβεγιόν κρατουμένων που οδηγούν σε «συμμαχίες» διαφόρων «γενιών τρομοκρατών», αλλά για κάθε ενδεχόμενο καλό είναι να ξαναθυμηθούμε τα ερωτήματα που είχε θέσει το ΚΚΕ την περίοδο «απόσυρσης» της «17 Νοέμβρη» για το ποιος ωφελείται από αυτή τη διαδικασία.
Δάσκαλοι εξωραϊσμού
Κοντά στο κλείσιμο της βδομάδας ο «Ρ» αποκάλυψε ότι η Αντιπροσωπεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, το Γραφείο Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, σε συνεργασία με την κυβέρνηση, θα υλοποιήσουν το Φλεβάρη πρόγραμμα και καλούν δασκάλους σε επιμορφωτικό σεμινάριο για να τους διδάξουν πώς να εμφυσήσουν τα οράματα της ΕΕ σε παιδιά Δημοτικού! Η συγκεκριμένη δράση, που ονομάζεται «ΤeachersforΕurope» (δάσκαλοι για την Ευρώπη), έρχεται να προστεθεί σε αντίστοιχες που κατά καιρούς αναπτύσσονται σε σχολεία. Δηλαδή, την ίδια στιγμή που η Ελληνική Προεδρία στην Ευρωπαϊκή Ενωση θα διαχειριστεί τη συνέχιση της αντιλαϊκής επίθεσης, με μνημόνια διαρκείας για όλους τους λαούς, με σκοπό να εξασφαλιστεί η έξοδος από την κρίση για το κεφάλαιο, στήνονται μηχανισμοί εξωραϊσμού της ΕΕ, στοχεύοντας στη συνείδηση παιδιών με εργαλείο τους εκπαιδευτικούς.
Το μήνυμα
Τη βδομάδα που έφυγε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησαν να δώσουν ο καθένας μια διαφορετική εκδοχή για το μήνυμα των ευρωεκλογών. Ο καβγάς προεκλογικού χαρακτήρα δεν μπορεί να κρύψει ότι υπάρχει στρατηγική σύμπλευση στους στόχους της εξόδου από την κρίση προς όφελος του κεφαλαίου και της εγγύησης της καπιταλιστικής ανάκαμψης. Η αντιπαράθεσή τους είναι κάλπικη για τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, είναι όμως πραγματική όσον αφορά το ποιο μείγμα διαχείρισης, στο πλαίσιο της ΕΕ και της Ελλάδας, θα διευκολύνει την καπιταλιστική ανάκαμψη. Και οι δύο, σύμφωνα με τις δηλώσεις τους, «νοιάζονται» το πολιτικό σύστημα, «κόπτονται» για το μέλλον της ΕΕ και της Ευρωζώνης, «καίγονται» για να εγγυηθούν την καπιταλιστική κερδοφορία. Διαγκωνίζονται για το ποιος μπορεί να εγγυηθεί καλύτερα τα παραπάνω. Και οι δύο τους εξαπατούν τον ελληνικό λαό ότι εξασφαλίζοντας τη σταθερότητα στην υλοποίηση της πολιτικής υπέρ του κεφαλαίου, βαδίζοντας στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης και εντός της ΕΕ, θα μπορέσουν να εξασφαλίσουν τη λαϊκή ευημερία.
Το πραγματικό δίλημμα
Το πραγματικό δίλημμα των ευρωεκλογών είναι «ναι ή όχι στην ΕΕ και τα κόμματα του ευρωμονόδρομου». Δίλημμα που ο λαός πρέπει να το απαντήσει με βάση την πολύχρονη πείρα του, η οποία αποδεικνύει ότι αυτή η λυκοσυμμαχία θα φέρει ακόμα περισσότερα δεινά, γιατί αυτό επιβάλλουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου που η ΕΕ προστατεύει. Ο λαός πρέπει να καταδικάσει τις πολιτικές δυνάμεις που προβάλλουν την ΕΕ ως μονόδρομο, που προβάλλουν τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης ως διέξοδο για τη λαϊκή ευημερία.
Η λαϊκή αντίθεση στις πολιτικές της ΕΕ μπορεί να πιάσει τόπο με την ισχυροποίηση του ΚΚΕ, που εδώ και χρόνια αποκαλύπτει το χαρακτήρα της ΕΕ και προβάλλει την πάλη ενάντια στις αντιλαϊκές ευρωενωσιακές επιλογές, το στόχο της αποδέσμευσης από αυτήν με κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων και εργατική - λαϊκή εξουσία, ως βασική προϋπόθεση για ανάπτυξη προς όφελος του λαού.

ΣΥΡΙΖΑ: Διαφωνίες στην ίδια όχθη

ΣΥΡΙΖΑ: Διαφωνίες στην ίδια όχθη

«Με κυρίαρχο σλόγκαν "Λιγότερη εθνική κυριαρχία για πιο αποτελεσματική Ευρώπη" οι κυρίαρχες ευρωπαϊκές ελίτ επιδιώκουν, υπό τη γερμανική καθοδήγηση, να προωθήσουν, αρχής γενομένης από αυτό το εξάμηνο, ρυθμίσεις όπως η τραπεζική ένωση, που θα θέτουν υπό τη σιδηρά νεοφιλελεύθερη εποπτεία τις κυβερνήσεις και τους λαούς. Πρόκειται για μια "διαφορά με θεμελιώδεις επιπτώσεις", όπως παραδέχεται ο Ευρωπαίος αρχιτραπεζίτης Μάριο Ντράγκι. Εξηγεί ότι είναι αναγκαία η επιβολή "υγιών δημοσιονομικών πολιτικών", δηλαδή η επέκταση της δημοσιονομικής πειθαρχίας σε όλα τα κράτη - μέλη, που ισοδυναμεί με τον έλεγχο των εθνικών προϋπολογισμών από υπερεθνικά μη νομιμοποιημένα δημοκρατικά όργανα. Οι κυρίαρχες ευρωπαϊκές ελίτ δεν διανοούνται ότι μπορεί να υπάρξει λύση στο ευρωπαϊκό αδιέξοδο πέρα από τη λιτότητα».

Αυτά έγραφε στο κύριο άρθρο της η «Αυγή», 8/1/2014.
Διαβάζοντας κανείς το κύριο άρθρο της «Αυγής» μπορεί να δημιουργούνται ερωτήματα στην προσπάθεια ερμηνείας της θέσης του ΣΥΡΙΖΑ. Μήπως έχει δίκιο η ΝΔ που τον κατηγορεί ως «αντιευρωπαϊκή δύναμη»; Μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ εγκαταλείπει τη θέση ότι η «ΕΕ είναι νομοτελειακή διαδικασία», «πεδίο της ταξικής πάλης», ότι η αντίθεση στην ΕΕ είναι «εθνική αναδίπλωση»; Οτι το ζήτημα είναι η αλλαγή της ΕΕ από τα μέσα;

Τίθεται το ερώτημα: Με δεδομένη όχι μόνο τη συμφωνία του για συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ, αλλά και στην Ευρωζώνη και στο ευρώ πώς είναι δυνατόν να διαφωνεί με το σλόγκαν περί «λιγότερης εθνικής κυριαρχίας για πιο αποτελεσματική Ευρώπη»;
Σε τι, λοιπόν, διαφωνεί ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν λέει ότι όχι μόνο δεν αμφισβητεί την ΕΕ και την Ευρωζώνη, αλλά κόπτεται να εγγυηθεί τη διατήρησή της όπως άλλωστε το διατυμπανίζει συνεχώς; Το είπε σε όλους τους τόνους ο Αλ. Τσίπρας στο Τέξας, στο συνέδριο του ΣΕΒ, στο Μπρούγκινκς, στο ελληνοαμερικανικό επιμελητήριο κ.λπ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί με την προπαγάνδα του να συσκοτίσει το γεγονός ότι η συμμετοχή ενός καπιταλιστικού κράτους σε μια διακρατική καπιταλιστική ένωση, όπως είναι η ΕΕ, σημαίνει αντικειμενικά εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων. Οχι, βεβαίως, εξαιτίας της γερμανικής κατοχής όπως διατείνονται αποπροσανατολιστικά διάφορες εθνικιστικές δυνάμεις του αστικού «αντιμνημονιακού ρεύματος», συνθηματολογία που έχουν κατά καιρούς υιοθετήσει και δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά ως επιλογή συνειδητή, στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου κάθε κράτους, και της Ελλάδας, με σκοπό την ενίσχυση της οικονομικής και πολιτικής του θέσης. Διακρατικές ενώσεις που διαμορφώνονται στο πλαίσιο της ολοένα εντεινόμενης καπιταλιστικής διεθνοποίησης, που σημαίνει ολοένα και πιο μεγάλη διαπλοκή τμημάτων του κεφαλαίου διαφορετικών κρατών, ανάπτυξη σχέσεων μεταξύ τους, αλληλεξάρτηση των καπιταλιστικών οικονομιών, και ως συνέπεια, των καπιταλιστικών κρατών. Σχέσεις που βεβαίως στη βάση της ανισόμετρης ανάπτυξης είναι ανισότιμες, σχέσεις που διαμορφώνονται με κριτήριο την οικονομική και πολιτική δύναμη. Η ΕΕ και η Ευρωζώνη σε περιφερειακό επίπεδο αυτό αντανακλούν. Αλλωστε, υπάρχουν και σε άλλα σημεία του πλανήτη ανάλογες προσπάθειες όπως π.χ. στη Λατινική Αμερική με την ΑΛΜΠΑ και την Μερκοσούρ, στις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες παλιότερα με την ΚΑΚ, τώρα με τη Ρωσία και τη συγκρότηση τελωνειακής ένωσης κ.ά.
Διαβάζοντας όμως καλύτερα το απόσπασμα από το κύριο άρθρο της «Αυγής» προσεκτικά, θα διαπιστώσει κανείς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διαφωνεί μόνο με τη «γερμανική καθοδήγηση της ΕΕ και της Ευρωζώνης», διαφωνεί όχι με τους ελέγχους των προϋπολογισμών αλλά ότι γίνονται από μη «νομιμοποιημένα όργανα». Αν π.χ. γίνονταν από το Ευρωκοινοβούλιο ούτε γάτα ούτε ζημιά, επειδή λέει ότι είναι το μόνο όργανο της ΕΕ δημοκρατικά εκλεγμένο. Διαφωνεί επίσης με την «πολιτική λιτότητας». Ουσιαστικά, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αμφισβητεί την αναγκαιότητα διακρατικών ιμπεριαλιστικών ενώσεων όπως η ΕΕ. Ούτε, βεβαίως, διαφωνεί με την ύπαρξη των διακρατικών οργάνων της ΕΕ, αλλιώς ο Αλ. Τσίπρας δε θα ήταν υποψήφιος για τη θέση του Μπαρόζο. Η αντίθεσή του αφορά στο μείγμα διαχείρισης της κρίσης που ασκείται στην ΕΕ που ο ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίζει ως νεοφιλελεύθερο και στο οποίο πρωτοστατεί η Γερμανία με τους συμμάχους της.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και η «αριστερή κυβέρνηση» για την ΕΕ και την Ευρωζώνη
Το πώς ακριβώς θέλει την ΕΕ και την Ευρωζώνη ο ΣΥΡΙΖΑ, το αναφέρει παραστατικά σε άρθρο του στο «Βήμα» της περασμένης Κυριακής ο Γ. Σταθάκης. Να τι έγραφε: «Η έμφαση δόθηκε στις πολιτικές της λιτότητας και της εσωτερικής υποτίμησης. Η ιδέα ήταν απλή. Η Ευρώπη είναι ένα άθροισμα εθνικών οικονομιών με διαφοροποιημένες επιδόσεις (...) Η ιδέα αυτή αποτελεί πλήρη αντιστροφή της ίδιας της ιδέας της συγκρότησης της Ευρώπης ως ενιαίας οικονομίας, όπου οι εθνικές οικονομίες αποτελούν τμήματά της αλλά η δυναμική υπερβαίνει το άθροισμά τους. Η ευρωπαϊκή ενοποίηση εδράζεται στα οφέλη που θα προέκυπταν από την ενιαία αγορά και τη σύγκλιση τιμών και μισθών μέσα από την κινητικότητα των επενδύσεων και των εργαζομένων (...) εδώ θα ήταν οι μηχανισμοί των Βρυξελλών, για να διασφαλίζουν την αναδιανομή πόρων σε υποδομές και ανθρώπους με εξισορρόπηση ευκαιριών και διόρθωση ανισοτήτων».
Τι εννοεί ο Γ. Σταθάκης; Οτι η ΕΕ, ή πιο σωστά η Ευρωζώνη, δεν πρέπει να νοείται ως άθροισμα ξεχωριστών καπιταλιστικών οικονομιών, αλλά ως ενιαία καπιταλιστική οικονομία. Στο πλαίσιο μιας ενιαίας οικονομίας βλέπει και τις συγκλίσεις. Η αντίληψη αυτή δε διαφέρει από αυτήν των οπαδών της «εμβάθυνσης της ΕΕ», διαφωνώντας βεβαίως στον τρόπο με τον οποίο αυτή προωθείται σήμερα κατηγορώντας την ελληνική κυβέρνηση και τη Γερμανία ότι ενισχύουν την ύφεση, υπονομεύοντας την ανάπτυξη. Ο ΣΥΡΙΖΑ σε αυτό το ζήτημα συντάσσεται με θέσεις που εκφράζονται κυρίως από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού αλλά και με ανάλογες θέσεις που υποστηρίζει ο ΣΕΒ στην Ελλάδα. Σύμφωνα με αυτές απαιτείται δημοσιονομική χαλάρωση, εξασφάλιση χρηματοδότησης της βιομηχανίας, της μεταποίησης, του εμπορίου (αυτό που η αστική οικονομική ορολογία ονομάζει «πραγματική οικονομία»), διαμόρφωση ισχυρών τραπεζών με χρηματοδότησή τους αφού λυθεί η υπόθεση «κόκκινα δάνεια» και καθαρίσουν τα χαρτοφυλάκιά τους. Ταυτόχρονα, θέτουν ζήτημα διάσκεψης για το χρέος με στόχο το «κούρεμά» του και την αποπληρωμή του με «ρήτρα ανάπτυξης».
Στον προβληματισμό και άλλων αστών πολιτικών και οικονομολόγων είναι πώς θα αντιμετωπιστεί ο αποπληθωρισμός, η έλλειψη ρευστότητας για επενδύσεις στο πλαίσιο της Ευρωζώνης εξασφαλίζοντας όμως τη δημοσιονομική σταθερότητα. Ενώ έχουν εκφραστεί απόψεις ακόμα και για την ανάγκη να βρεθεί τρόπος να «κοπεί χρήμα» στο πλαίσιο της Ευρωζώνης χωρίς όμως, από την άλλη πλευρά, να διαμορφωθεί ανεξέλεγκτος πληθωρισμός.
Η ομιλία του Αλ. Τσίπρα σε εκδήλωση προς τιμήν του Αυστριακού Σοσιαλδημοκράτη Μπρούνο Κράιτσκι είναι αποκαλυπτική. Ο Αλ. Τσίπρας διευκρίνισε ότι η «αριστερή κυβέρνηση θα απλώσει το χέρι στους σοσιαλδημοκράτες της Ευρώπης, στους ελεύθερα σκεπτόμενους φιλελεύθερους», με σχέδιο τη «σταθεροποίηση της Ευρωζώνης, ένα πρώτο βήμα για μια ανοιχτή, δημοκρατική και συνεκτική Ευρώπη». Μια τέτοια κυβέρνηση θα επιδιώξει ένα «ευρωπαϊκό Σχέδιο Μάρσαλ», που θα περιλαμβάνει: «μια σωστή τραπεζική ένωση, ένα δημόσιο χρέος που θα διαχειρίζεται κεντρικά από την ΕΚΤ και ένα τεράστιο πρόγραμμα δημόσιων επενδύσεων». Αυτοί οι στόχοι, διαβεβαιώνει κατηγορηματικά ο Αλ. Τσίπρας, μπορούν να ικανοποιηθούν χωρίς «αλλαγές στις συνθήκες» της ΕΕ !! Ούτε καν αλλαγές των συνθηκών της ΕΕ δε διεκδικεί, τόσος ριζοσπαστισμός!
Επομένως, η μη συμμετοχή του Αλ. Τσίπρα στην κυβερνητική φιέστα για την ανάληψη της Προεδρίας της ΕΕ από την Ελλάδα, που τόσος ντόρος έγινε στα αστικά ΜΜΕ και στην «Αυγή», δε σημαίνει αντίθεση στην ΕΕ και την Ευρωζώνη. Δεν ήταν παρά μια κίνηση εντυπωσιασμού, προσπαθώντας να συνδεθεί με ένα κλίμα δυσαρέσκειας που υπάρχει σε εργαζόμενους απέναντι στους θεσμούς της ΕΕ.
Ιδια η στόχευση
Χρειάζεται, βεβαίως, να σημειώσουμε ότι καμιά αστική πολιτική δύναμη δε μένει «δογματικά προσκολλημένη» σε ένα μείγμα αστικής διαχείρισης, όταν διαμορφώνεται η αναγκαιότητα για την αλλαγή του. Εξάλλου οι διαφορές στις πολιτικές διαχείρισης δεν είναι και αβυσσαλέες, γι' αυτό μιλάμε για μείγματα. Θυμίζουμε χαρακτηριστικά ότι τόσο νεοφιλελεύθεροι όσο και σοσιαλδημοκράτες πρωτοστάτησαν, αντίστοιχα, σε κρατικοποιήσεις ή σε ιδιωτικοποιήσεις όταν αυτό ήταν χρήσιμο για το κεφάλαιο. Η αντίθεση στο μείγμα διαχείρισης, βεβαίως, εκφράζει αντιθέσεις στο πλαίσιο του κεφαλαίου. Σε αυτές τις αντιθέσεις διεκδικεί ο ΣΥΡΙΖΑ να πρωταγωνιστήσει ως δύναμη αστικής διαχείρισης.
Το ερώτημα είναι αν αυτά τα διαφορετικά μείγματα σημαίνουν κάτι διαφορετικό για την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Τα δύο μείγματα αντιπαρατίθενται στο έδαφος του ίδιου καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, εκφράζοντας υπαρκτές άλυτες αντιφάσεις του.
Το πέρασμα από την καπιταλιστική κρίση στη φάση της ανάκαμψης δεν πρόκειται να φέρει την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα στην κατάσταση που ήταν προ κρίσης. Ακόμα και αν μειωθεί η ανεργία, αν αυξηθούν τα εισοδήματα ενός τμήματος των εργαζομένων το σίγουρο είναι ότι η όποια ανάκαμψη θα πατήσει πάνω σε περιορισμένα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, σε μειωμένες απαιτήσεις των εργαζομένων. Είναι όρος για την αναπαραγωγή της κερδοφορίας και της καπιταλιστικής ανάπτυξης η μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης. Πολύ περισσότερο που ενδέχεται η ανάκαμψη να είναι αναιμική και να γίνει γρήγορα το πέρασμα στη νέα φάση της κρίσης. Ταυτόχρονα η ανάκαμψη θα συνοδευτεί με πολιτικές διαχείρισης της ακραίας φτώχειας και ανασφάλειας, εργασιακή περιπλάνηση, με μορφές «κοινωνικής οικονομίας», τα διάφορα δίκτυα «κοινωνικών ιατρείων, φαρμακείων, παντοπωλείων», που ωθούν τους ανθρώπους του μόχθου σε αποδοχή της ζωής με μειωμένες απαιτήσεις. Στοιχεία που αποτελούν συστατικό μέρος του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ.
Ποια η πραγματική αντίθεση από τη σκοπιά των εργατικών - λαϊκών συμφερόντων;
Γι' αυτό, για την εργατική τάξη, τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, αυτή η ενδοαστική πολιτική αντιπαράθεση για την ανάπτυξη της καπιταλιστικής οικονομίας, είναι ξένη με τα συμφέροντά τους. Γιατί, ούτε η πολιτική καπιταλιστικής ανάπτυξης του ΣΥΡΙΖΑ θα αντιμετωπίσει τα οξύτατα λαϊκά προβλήματα και τη βελτίωση της θέσης τους.
Ο ελληνικός λαός πρέπει να δυναμώσει την αντίθεσή του στις πολιτικές των ΕΕ, κυβέρνησης και κεφαλαίου. Να αξιοποιήσει την πολύχρονη πείρα του, που δείχνει ότι η ΕΕ χειρότερη μπορεί να γίνει, καλύτερη όχι. Να δυναμώσει τη Λαϊκή Συμμαχία, με στόχο να απελευθερωθεί ο ελληνικός λαός από τα δεσμά της ΕΕ, να γίνει ιδιοκτήτης του πλούτου που παράγει. Να συμπορευτεί με το ΚΚΕ, που εδώ και χρόνια έχει προειδοποιήσει για τις σημερινές εξελίξεις, για το χαρακτήρα της ΕΕ, και σήμερα προβάλλει τη μοναδική ρεαλιστική πρόταση για την απόκρουση της αντιλαϊκής επίθεσης και για μια πραγματικά φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση.

Χ.

Επιχείρηση αποπροσανατολισμού και χειραγώγησης των λαϊκών συνειδήσεων

Επιχείρηση αποπροσανατολισμού και χειραγώγησης των λαϊκών συνειδήσεων

Σε φιάσκο εξελίσσεται η προπαγανδιστική εκστρατεία της ΕΕ, ενόψει των εκλογών του Μάη 2014, με επίκεντρο την Εκθεση που ετοιμάζει η Επιτροπή Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων του Ευρωκοινοβουλίου, σχετικά με το «ρόλο και τις δράσεις της τρόικας (ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ) στις χώρες της Ευρωζώνης με πρόγραμμα» (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία, Κύπρος), μετά και την αναβολή της επίσκεψης της Επιτροπής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην Ελλάδα, που ήταν προγραμματισμένη για τις 8 και 9 Γενάρη 2014. Η Επιτροπή Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων του Ευρωκοινοβουλίου θα επισκεφθεί την Πορτογαλία, την Ιρλανδία και την Κύπρο. Η επίσκεψη στην Ελλάδα (στην οποία θα συμμετάσχουν ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και ένας ευρωβουλευτής της γερμανικής «Die Linke», μέλη του ΚΕΑ), μετατέθηκε για μεταγενέστερο χρόνο, ώστε η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, η πλουτοκρατία, τα κόμματα του κεφαλαίου και του ευρωμονόδρομου να πραγματοποιήσουν στην Αθήνα τις φιέστες που είχαν προγραμματιστεί για την έναρξη της Ελληνικής Προεδρίας της ΕΕ. Η αντιπροσωπεία της Επιτροπής θα συναντηθεί με κυβερνητικά στελέχη, εκπροσώπους των ενώσεων των καπιταλιστών (ΣΕΒ, ΕΣΕΕ, ΕΒΕΑ κ.λπ.), του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού (ΓΣΕΕ), ΜΚΟ και βουλευτές των κυβερνητικών κομμάτων ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ, αποκλείοντας, βέβαια, τους βουλευτές του ΚΚΕ για να μη διαταράξουν το πνεύμα της «ευρωπαϊκής ομοψυχίας» και «συνεννόησης». Η επιχείρηση αποπροσανατολισμού και χειραγώγησης εργατικών - λαϊκών συνειδήσεων είναι σε εξέλιξη σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ με στόχευση τις ευρωεκλογές του Μάη 2014. Η αστική τάξη, τα ευρωενωσιακά όργανα, οι κυβερνήσεις, τα κόμματα του κεφαλαίου και του ευρωμονόδρομου ανησυχούν για την ογκούμενη αγανάκτηση και οργή ευρύτερων εργατικών - λαϊκών τμημάτων απέναντι στα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα, που με ενιαία στρατηγική σχεδιάζονται και υλοποιούνται από τις αστικές κυβερνήσεις και την ΕΕ σε όλα τα κράτη - μέλη της, προκειμένου να διασφαλίσουν τη μονοπωλιακή κερδοφορία. Ιδιαίτερα ανήσυχοι εμφανίζονται για το ενδεχόμενο η απαξίωση αυτή της ΕΕ να αποτυπωθεί στο αποτέλεσμα των επερχόμενων ευρωεκλογών. Γι' αυτό και προετοιμάζουν μπαράζ προπαγανδιστικών πυροτεχνημάτων, με στόχο να εξωραΐσουν το ρόλο και το χαρακτήρα της ΕΕ, να αναστηλώσουν το καταρρακωμένο κύρος του Ευρωκοινοβουλίου, που πρωτοστατεί στην αντιλαϊκή επίθεση. Ιδιαίτερο ρόλο στην επιχείρηση αυτή φιλοδοξούν να παίξουν τα οπορτουνιστικά κόμματα, μέσα από το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ), ευρωκόμμα αναγνωρισμένο από την ΕΕ και χρηματοδοτούμενο από τον προϋπολογισμό της. Ο ΣΥΡΙΖΑ με τα άλλα κόμματα του ΚΕΑ ήταν οι πρώτοι που έστησαν πανηγύρια για τη φαρσοκωμωδία που στήνει το Ευρωκοινοβούλιο με την Εκθεσή του για την τρόικα, επιχειρώντας να την παρουσιάσει ως δικαίωση της δήθεν «αντιμνημονιακής» πολιτικής του. Ας δούμε, λοιπόν, τι αποκαλύπτεται από την προσπάθεια των αστικών και των οπορτουνιστικών κομμάτων, τους στόχους και τις πραγματικές επιδιώξεις αυτής της προπαγανδιστικής εκστρατείας: Εισηγητές - συντάκτες της Εκθεσης της επιτροπής του Ευρωκοινοβουλίου ορίστηκαν ο Αυστριακός αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου - επικεφαλής της προπαγανδιστικής καμπάνιας του Ευρωκοινοβουλίου για τις προσεχείς ευρωεκλογές - Οτμαρ Κάρας από το Λαϊκό Κόμμα και ο σοσιαλδημοκράτης Γάλλος ευρωβουλευτής Λιέμ Χοάνγκ Νγκοκ, εκφράζοντας το μεγάλο αντιλαϊκό συνασπισμό των κομμάτων του κεφαλαίου, που κυριαρχεί στο Ευρωκοινοβούλιο (Λαϊκό Κόμμα, Σοσιαλδημοκράτες, Φιλελεύθεροι). Γνωμοδότηση σχετικά με την Εκθεση αυτή ανέλαβε να κάνει και η Επιτροπή Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ορίζοντας ως εισηγητή τον Ισπανό σοσιαλδημοκράτη ευρωβουλευτή, Α. Σέρκας, γνωστό για το αντεργατικό τερατούργημα που είχε εκπονήσει για την οργάνωση του χρόνου εργασίας στην ΕΕ, που περιλαμβάνει 68 ώρες δουλειάς τη βδομάδα με διευθέτηση του χρόνου εργασίας σε ετήσια βάση. Οι ίδιοι προσωπικά και τα κόμματά τους όλο το προηγούμενο διάστημα στο Ευρωκοινοβούλιο υπερψήφισαν, στήριξαν και πήραν ενεργό μέρος στην κατάστρωση, ψήφιση και υλοποίηση ολόκληρου του αντεργατικού - αντιλαϊκού νομοθετικού οπλοστασίου, που εξαπολύει η ΕΕ ενάντια στους λαούς σε όλα τα κράτη - μέλη της. Τα σχέδια των εκθέσεων που παρουσίασαν στις αρμόδιες επιτροπές Οικονομικών και Απασχόλησης στις 17-12-2013 (2013/2277 ΙΝΙ) και 10-12-2013 αντίστοιχα είναι αποκαλυπτικά.

  • Συσκοτίζουν το χαρακτήρα της κρίσης ως καπιταλιστικής κρίσης υπερπαραγωγής, υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων, επιστρατεύοντας τα χρεοκοπημένα αστικά και οπορτουνιστικά ιδεολογήματα.
  • Δικαιολογούν την παρέμβαση της ΕΕ και του ΔΝΤ και τη δημιουργία της τρόικας, εμφανίζοντάς την ως επείγουσα ανάγκη για να αποφευχθεί η ανεξέλεγκτη χρεοκοπία της Ελλάδας. Αποκρύπτουν προκλητικά ότι ο πραγματικός στόχος των μνημονίων και των Δανειακών Συμβάσεων ήταν η διάσωση των κερδών των τραπεζικών - χρηματοπιστωτικών ομίλων, των μονοπωλίων συνολικά, από μια μη συντεταγμένη αδυναμία - παύση πληρωμών του ελληνικού αστικού κράτους. Οτι τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα που επιβλήθηκαν είχαν ως αποτέλεσμα την ανεξέλεγκτη πτώχευση των λαϊκών νοικοκυριών. Αποσιωπώντας οτιδήποτε έχει σχέση με το χαρακτήρα των μέτρων που προβλέπουν τα μνημόνια, το μόνο ψεγάδι που τους βρίσκει είναι η «έλλειψη διαφάνειας στις διαπραγματεύσεις» για την κατάρτισή τους !
  • Παρουσιάζουν ότι στις τρεις άλλες χώρες, εκτός της Ελλάδας, τα μνημόνια έχουν θετικά αποτελέσματα. Βέβαια, τα αποτελέσματα είναι θετικά μόνο για το κεφάλαιο, γιατί για τους εργαζόμενους η επιδείνωση όλων των όρων της ζωής τους είναι δραματική και αναμένεται να χειροτερέψει με ή χωρίς μνημόνια. Αυτό δείχνει χαρακτηριστικά η περίπτωση της Ιρλανδίας, όπου το μνημόνιο τελείωσε, αλλά τα ερείπια της ζωής και των δικαιωμάτων του ιρλανδικού λαού παραμένουν. Για την Ελλάδα, εκφράζουν τη «λύπη» τους για την «έλλειψη προόδου παρά τις τεράστιες μεταρρυθμίσεις που έχουν πραγματοποιηθεί». Σημειώνουν, μάλιστα, ότι πολλές από τις εκτιμήσεις της τρόικας δεν πήραν υπόψη τους την «πολιτική αντίσταση στις αλλαγές σε πολλά κράτη - μέλη», εκφράζουν το ταξικό τους μίσος ενάντια στους εργαζόμενους, στοχοποιώντας τις αντιστάσεις και την αντίδραση του εργατικού - λαϊκού κινήματος, σηματοδοτώντας ένταση της καταστολής ενάντια στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Σημειώνουν με νόημα ότι αν και τα μνημόνια και η τρόικα πέτυχαν το στόχο τους που ήταν η αποφυγή μη συντεταγμένης χρεοκοπίας των κρατών - της επέκτασης των συνεπειών της και σε άλλα κράτη και της υποχρεωτικής εξόδου από την Ευρωζώνη - για την Ελλάδα δεν είναι ακόμη εγγυημένη η αποφυγή μη συντεταγμένης χρεοκοπίας και της διάδοσης της κρίσης σε άλλα κράτη - μέλη. Η εκτίμηση αυτή, πέρα από τον χαρακτήρα του ωμού εκβιασμού και της τρομοκράτησης του ελληνικού λαού για να δεχτεί αδιαμαρτύρητα το νέο μπαράζ μέτρων, αποτυπώνει και την ανησυχία του πολιτικού προσωπικού του κεφαλαίου για την εξέλιξη της κρίσης και τις δυσκολίες της αστικής διαχείρισης.
  • Για να αποκρύψουν το χαρακτήρα των αντιλαϊκών μέτρων εμφανίζουν ότι τα μνημόνια και τα «προγράμματα βοήθειας» βασίζονται σε οικονομικά μοντέλα και κάνουν αναφορά στη συζήτηση για το δήθεν «λάθος πολλαπλασιαστή» στις εκτιμήσεις του ΔΝΤ. Αντανακλώντας την ενδοαστική αντιπαράθεση, σχετικά με το μείγμα διαχείρισης της κρίσης και τα διαφορετικά συμφέροντα τμημάτων του κεφαλαίου, κάνουν αναφορά σε δήθεν διαφορετικές φιλοσοφίες ανάμεσα σε ΕΕ και ΔΝΤ. Ούτε για διαφορετικά «μοντέλα», ούτε για διαφορετικές «φιλοσοφίες» πρόκειται. Η πολιτική και τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα που επιβλήθηκαν μόνο σε ένα οικονομικό «μοντέλο» ανταποκρίνονται. Κι αυτό δεν είναι άλλο από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, το καπιταλιστικό σύστημα.

Η μοναδική ανάγκη που καθοδηγεί την αντιλαϊκή επίθεση σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ, κι όχι μόνο σ' αυτά που έχουν υπογράψει μνημόνια και δανειακές συμβάσεις, είναι η μείωση στο κατώτερο σημείο της τιμής της εργατικής δύναμης, για να εξασφαλιστούν τα κέρδη των καπιταλιστών. Ο μόνος «αλάθητος πολλαπλασιαστής» των καπιταλιστών και των ενώσεών τους είναι ο πολλαπλασιαστής των κερδών της πλουτοκρατίας και της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων.
  • Το Ευρωκοινοβούλιο, εκφράζοντας τα συνολικά συμφέροντα του κεφαλαίου ως τάξης, απαιτεί από το σύνολο του πολιτικού προσωπικού του κεφαλαίου την «εθνική ιδιοκτησία» των «προγραμμάτων», απαιτώντας να βάλει πλάτη για την υλοποίηση των αντιλαϊκών πολιτικών χωρίς «αστερίσκους» και ψευτοεπιφυλάξεις, να στρατευτεί σύσσωμο το αστικό πολιτικό σύστημα στην υπηρεσία των συμφερόντων της πλουτοκρατίας.
  • Με σαφή πρόθεση να κατευνάσει τα λαϊκά αισθήματα και να δώσει ουσιαστική νομιμοποίηση στην τρόικα, αφού προηγούμενα έχει αναγνωρίσει την αναγκαιότητά της, ψελλίζει κάποιες φαιδρές επικρίσεις για τριτεύοντα ζητήματα, που δεν αφορούν ούτε το χαρακτήρα της τρόικας, ούτε την ταξική ουσία των μέτρων και των μνημονίων. Βρίσκει ότι η εντολή που έχει δοθεί στην τρόικα (από το Eurogroup) δεν είναι «σαφής και διαφανής». Οτι η συμμετοχή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην τρόικα είναι προβληματική γιατί γεννάει σύγκρουση συμφερόντων, λόγω του ρόλου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ως «θεματοφύλακα των Συνθηκών». Οτι επίσης, μπορεί να υπάρξει σύγκρουση συμφερόντων ως προς τη συμμετοχή και της ΕΚΤ στην τρόικα, γιατί η ΕΚΤ έχει αρμοδιότητα μόνο για τη νομισματική πολιτική της ΕΕ και όχι για δημοσιονομικά ζητήματα και τη χάραξη πολιτικών. Στο τέλος, όμως, βρίσκει ότι όλες αυτές οι «ελλείψεις» θα καλυφθούν με τη θέση σε λειτουργία του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης (ΕΜΣ), στον οποίο συμμετέχουν όλα τα κράτη - μέλη, και αυτά στα οποία εφαρμόζονται «προγράμματα».
  • Χύνουν κροκοδείλια δάκρυα, γιατί το Ευρωκοινοβούλιο δήθεν κρατήθηκε στο «περιθώριο» σε όλες τις φάσεις των «προγραμμάτων. Και το θυμήθηκαν λίγους μήνες πριν τις ευρωεκλογές, ενώ επί τέσσερα χρόνια όχι μόνο δεν έβγαλε τσιμουδιά, αλλά αντίθετα είχε ενεργό ρόλο στην κατάστρωση, προώθηση και υλοποίηση «μνημονίων διαρκείας» σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ, ανεξάρτητα από τα δημοσιονομικά μεγέθη τους και το ύψος του δημόσιου χρέους. Είναι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο που όχι μόνο χαιρέτισε όλες τις αντιλαϊκές διακρατικές συμφωνίες μεταξύ των κρατών - μελών της ΕΕ, όπως την «ενισχυμένη οικονομική διακυβέρνηση», το «Σύμφωνο για το ευρώ+», το «Δημοσιονομικό Σύμφωνο», το «Σύμφωνο για την Ανάπτυξη», τον «Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης», αλλά απαιτεί όλες αυτές οι συνθήκες να πάψουν να είναι διακρατικές και να ενσωματωθούν στο κοινοτικό νομοθετικό πλαίσιο της ΕΕ για να τσακίσουν αποτελεσματικότερα τη ζωή και τα δικαιώματα των εργαζομένων.
  • Αποτελεί θρασύτατη πρόκληση, οι πολιτικοί εκπρόσωποι του κεφαλαίου και του ευρωμονόδρομου, που πρωτοστάτησαν στη θέσπιση και υλοποίηση όλου του αντεργατικού οπλοστασίου της ΕΕ ενάντια στους λαούς, να έρχονται σήμερα να εκφράσουν τη «λύπη» τους για τα «ιστορικά υψηλά επίπεδα ανεργίας» στις χώρες με «πρόγραμμα», για την ανεργία της νεολαίας, τις περικοπές στις δαπάνες Υγείας, την αύξηση της φτώχειας, τις περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, την κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας. Δεν τους έπιασε ο πόνος για τα βάσανα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, έστω και όψιμα. Βλέπουν τη συσσωρευμένη οργή στις εργατικές μάζες, την αποστροφή ολοένα και περισσότερων λαϊκών δυνάμεων για το αντιδραστικό οικοδόμημα της ΕΕ και παριστάνουν ότι δήθεν το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο μπορεί να αντιμετωπίσει τα λαϊκά προβλήματα. Θέλουν να εμποδίσουν λαϊκές εκρήξεις, να περιορίσουν και να καναλιζάρουν σε αστικά μονοπάτια ριζοσπαστικές τάσεις που γεννιούνται σε εργατικά - λαϊκά στρώματα.

Οι προτάσεις της Εκθεσης της Επιτροπής Οικονομικών του Ευρωκοινοβουλίου είναι πραγματικά αποκαλυπτικές για τους σκοπούς της:

  • Ενιαία εφαρμογή της στρατηγικής της ΕΕ «Ευρώπη 2020» και εμβάθυνση της ΟΝΕ, για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας - της κερδοφορίας των μονοπωλίων, δηλαδή ακόμη πιο αντιδραστική ΕΕ ενάντια στους λαούς.
  • Ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Στήριξης από διακυβερνητική συμφωνία των κρατών - μελών της Ευρωζώνης να ενσωματωθεί στην ευρωενωσιακή νομοθεσία. Βασικός στόχος τον οποίο προτείνει ανοιχτά (και με τροποποίηση της Συνθήκης για τον ΕΜΣ) είναι να μην ισχύει για τις αποφάσεις του η αρχή της ομοφωνίας, αλλά η λήψη αποφάσεων με ενισχυμένη πλειοψηφία, κάτι που θα ενισχύσει την ανισομετρία στο εσωτερικό της ΕΕ.
  • Δημιουργία Ευρωπαϊκού ΔΝΤ, του ίδιου και περισσότερο αντιδραστικού μηχανισμού σε βάρος των λαών, πρόταση που εκφράζει και ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, ιδιαίτερα με τις ΗΠΑ, αλλά και χώρες των BRICS.
  • Εξαιρετικά αποκαλυπτική για τη στόχευση όλης αυτής της επιχείρησης είναι η πρόταση να εφαρμοστεί ο αντιλαϊκός Κανονισμός 472/2013. Με αυτόν τον κανονισμό τα κράτη - μέλη είναι υποχρεωμένα να καταθέτουν τους προϋπολογισμούς για έγκριση και τροποποίηση στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, πριν πάνε στα εθνικά κοινοβούλια. Η Επιτροπή θα ελέγχει ότι οι προϋπολογισμοί είναι ισοσκελισμένοι και περιλαμβάνουν περικοπές για τη μείωση του δημοσίου ελλείμματος, ενώ οι οικονομικές και δημοσιονομικές πολιτικές θα ελέγχονται για την τήρηση των συστάσεων στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Εξαμήνου. Σε περίπτωση παράβασης των παραπάνω, η Επιτροπή ενεργοποιεί τη «Διαδικασία Υπερβολικού Ελλείμματος», που σημαίνει την ακόμα αυστηρότερη επιτήρηση και τη λήψη πρόσθετων μέτρων σε βάρος του εργαζόμενου λαού. Το αστικό πολιτικό προσωπικό γνωρίζει ότι δεν υπάρχει ανάγκη για τρόικα και μνημόνια, αφού αυτά έχουν ήδη ενσωματωθεί στη νομοθεσία της ΕΕ και μπορούν αποτελεσματικά πια να υπηρετούν την ανάγκη για την επιβολή καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, την εξασφάλιση των συμφερόντων των επιχειρηματικών ομίλων.
  • Πραγματικά είναι προκλητική η πρόταση για «δημοκρατική λογοδοσία» της τρόικας! Τι προτείνουν οι αστοί φωστήρες: Ο εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην τρόικα να παρουσιάζεται πριν την ανάληψη των καθηκόντων του στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για ακρόαση. Πρόκειται για ανοιχτή κοροϊδία του λαού, όχι μόνο γιατί η δήθεν παρουσία του εκπροσώπου της Επιτροπής δεν εξασφαλίζει κανέναν έλεγχο, αλλά και πολύ περισσότερο γιατί το Ευρωκοινοβούλιο υποστηρίζει και «βάζει πλάτη» σε όλη την αντιλαϊκή πολιτική της ΕΕ, της τρόικας, των αστικών κυβερνήσεων, στηρίζοντας τα συνολικά συμφέροντα του κεφαλαίου.
  • Για να δώσουν την αίσθηση ότι το Ευρωκοινοβούλιο ασκεί δήθεν «κοινοβουλευτικό έλεγχο», οι συντάκτες της έκθεσης απέστειλαν ερωτηματολόγιο, σχετικά με την τρόικα προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) και τις κυβερνήσεις των κρατών - μελών που βρίσκονται σε «μνημόνιο». Τα ερωτήματα που περιέχει αποτελούν ανοιχτή κοροϊδία. Τα περισσότερα θέματα που βάζουν είναι ανούσια και οι απαντήσεις είναι γνωστές σε όλους από επίσημες ανακοινώσεις, δηλώσεις, αποφάσεις και δημοσιεύματα στον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι με τα ερωτήματα επιχειρείται να κρυφτεί ο αντιλαϊκός χαρακτήρας των μέτρων, ο πραγματικός σκοπός των οποίων υπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου.
Ο υπουργός οικονομικών, Γιάννης Στουρνάρας, απαντώντας στο ερωτηματολόγιο της Επιτροπής Οικονομικών του Ευρωκοινοβουλίου στις 5 Γενάρη 2014, διαβεβαιώνει την αστική τάξη, τα ευρωενωσιακά όργανα και τα μονοπώλια ότι η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Προεδρίας της ΕΕ θα προωθήσει την αντιλαϊκή στρατηγική Ευρώπη 2020, για τη διασφάλιση της εξουσίας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Ταυτόχρονα, αξιοποιεί την Εκθεση της Επιτροπής Οικονομικών του Ευρωκοινοβουλίου για «το ρόλο της τρόικας» και επιδίδεται με χυδαίο τρόπο σε εμπόριο ελπίδας και φόβου για τον αποπροσανατολισμό και τη χειραγώγηση των εργατικών - λαϊκών συνειδήσεων, με στόχο τον εξωραϊσμό της ΕΕ, των ευρωενωσιακών θεσμών και οργάνων, των αστικών κυβερνήσεων και των κομμάτων του κεφαλαίου.
Ο ρόλος των οπορτουνιστών
Ο ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα κόμματα του ΚΕΑ έχουν«βγει στα κεραμίδια» με όλη αυτήν την προπαγανδιστική επιχείρηση του αστικού πολιτικού προσωπικού. Χαιρετίζουν την Εκθεση της Επιτροπής Οικονομικών του Ευρωκοινοβουλίου, δηλώνοντας με στόμφο «Κόλαφος το σχέδιο πορίσματος του Ευρωκοινοβουλίου»! Δηλώνουν «δικαιωμένοι», επειδή όλα αυτά τα χρόνια έλεγαν μέσα και έξω από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ότι η τρόικα παραβιάζει τις Συνθήκες της ΕΕ. Η ΕΕ είναι καλή, φταίει η «κακή τρόικα», αυτή είναι η ουσία της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Αρκεί να αλλάξει η «ακραία νεοφιλελεύθερη συνταγή» για να πάρει φιλολαϊκό δρόμο η ΕΕ, να ζήσουν ευτυχισμένοι, καπιταλιστές (οι υγιείς και όχι οι σπεκουλαδόροι) και εργάτες μαζί.
Στην Επιτροπή Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων, οι ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και του κόμματος της «Die Linke», των κομμάτων του ΚΕΑ, αναπαράγουν αστικά και οπορτουνιστικά ιδεολογήματα:
  • Αποκρύπτουν το χαρακτήρα της καπιταλιστικής κρίσης. Λένε, όπως και οι συντάκτες της έκθεσης, ότι κάθε χώρα έχει μία συγκεκριμένη κατάσταση. Και για να μη χαλάσουν «την ωραία ευρωπαϊκή ατμόσφαιρα» προτείνουν η έκθεση να μην υπεισέλθει σε καμία συγκεκριμένη ανάλυση για τα αίτια της κρίσης στις χώρες με «πρόγραμμα». Τσιμουδιά, λοιπόν, για την καπιταλιστική κρίση.
  • Εχουν, όμως, άποψη για τους κύριους παράγοντες που όξυναν την κρίση. Πρώτος, ότι η «αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης» είναι «ατελής». Της λείπουν «εργαλεία - κλειδιά για μια ανθεκτική περιοχή ενιαίου νομίσματος», που είναι ένας «ισχυρός προϋπολογισμός» και «ένας μηχανισμός διάσωσης» που θα λειτουργεί υπό την ΕΚΤ. Ποιος αστός δε θα ζήλευε μια τόσο βαθυστόχαστη οικονομική ανάλυση! Ο δεύτερος παράγοντας όξυνσης της κρίσης είναι η «έλλειψη αλληλεγγύης» και ότι η «οικονομική βοήθεια πήγε στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών... αντί να χρησιμοποιηθεί για αναπτυξιακά προγράμματα». Γι' αυτό - λένε επί λέξει - «αυτά τα πολιτικά προερχόμενα "λάθη" που έγιναν στην αρχή της κρίσης, μαζί με τα ατελείωτα και αρρύθμιστα παιχνίδια των σπεκουλαδόρων οδήγησαν στην παρούσα άγρια κρίση ύφεσης και κοινωνικής καταστροφής». Το «φιλολαϊκό μείγμα» της καπιταλιστικής διαχείρισης σε όλο του το μεγαλείο!
  • Επαναφέρουν τα γνωστά φληναφήματα, που βαφτίζουν τη λαϊκή δυστυχία, τη φτώχεια και την εξαθλίωση πλατιών λαϊκών στρωμάτων «ανθρωπιστική καταστροφή», λες και αποτελεί καιρικό φαινόμενο. Για να κρύψουν ότι αυτή η πολιτική έχει τη ρίζα της στη στρατηγική της ΕΕ «Ευρώπη 2020», ότι ο πραγματικός στόχος της, δρομολογημένος από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, είναι η διαρκής μείωση της τιμής της εργατικής τάξης.
  • Εκφράζουν τη χαρά τους που, έστω και αργά, το Ευρωκοινοβούλιο - που είναι όπως λένε «το μόνο άμεσα εκλεγμένο όργανο της ΕΕ» - κατάλαβε ότι είναι αναγκαίο ένα είδος ελέγχου πάνω στην τρόικα. Επαναλαμβάνουν τη γνωστή θέση τους ότι η τρόικα είναι παράνομη γιατί δρα έξω από το Δίκαιο της ΕΕ. Σπέρνουν έτσι συγχύσεις γύρω και από το ρόλο του Ευρωκοινοβουλίου και από το χαρακτήρα της ΕΕ. Στη συνέχεια, αθωώνουν όχι μόνο την ΕΕ, αλλά και την αστική τάξη, τις κυβερνήσεις στα κράτη - μέλη της, τονίζοντας ότι η τρόικα αντί να παρέχει «καλές οικονομικές συμβουλές», αναμίχθηκε στη διακυβέρνηση των χωρών, ότι οι κυβερνήσεις δρούσαν σαν όργανά της και η τρόικα έπαιρνε τις αποφάσεις και οι κυβερνήσεις «συχνά παρακάμπτοντας τα εθνικά κοινοβούλια ή με εκβιαστικές κοινοβουλευτικές διαδικασίες τις επέβαλλαν».
  • Το πρόβλημα για τους οπορτουνιστές δεν είναι ούτε η στρατηγική, ούτε ο χαρακτήρας, ούτε οι στόχοι των αντιλαϊκών μέτρων, αλλά ο «δογματισμός» της τρόικας και η άρνησή της να δεσμευτεί σε διάλογο με τους ενδιαφερόμενους (βλέπε «κοινωνικούς εταίρους»), δίνοντας διαβεβαιώσεις προς τα μονοπώλια, την ΕΕ και την αστική τάξη ότι έχει τελεσίδικα παραιτηθεί από την ταξική πάλη.
  • Και οι προτάσεις τους; α. Να αυξηθεί ο ευρωενωσιακός προϋπολογισμός, το ΠΔΠ 2014 - 2020 β. Να γίνει ανεξάρτητη έρευνα για να καταλογιστούν ευθύνες για την τρόικα και την οικονομική και κοινωνική ζημιά που προκάλεσε. γ. Να διαγραφεί το παράνομο και το αδικαιολόγητο τμήμα του χρέους και, αν κριθεί απαραίτητο, να παγώσει η αποπληρωμή του υπόλοιπου μέρους του χρέους μέχρι να ανακάμψουν οι οικονομίες. Δηλαδή, και πάλι η κρίση στις πλάτες του εργαζόμενου λαού που καλείται να αποπληρώσει ένα χρέος που δημιουργήθηκε για τις ανάγκες και τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας. δ. Να παρθούν εναρμονισμένα ευρωενωσιακά μέτρα, για να κλείσει το «κενό ανταγωνιστικότητας» και το «ντάμπινγκ» μισθών και φόρων, ενώ ο νόμος της ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης διευρύνει ακατάπαυστα το χάσμα τόσο μεταξύ των κρατών - μελών, αλλά και στο εσωτερικό τους, εξωθώντας μαζικά λαϊκά στρώματα στην ανεργία, τη φτώχεια και στην απόλυτη εξαθλίωση. ε. Η ΕΚΤ να λειτουργήσει σαν ΕΜΣ, δηλαδή μηχανισμός διάσωσης, ελεγχόμενης χρεοκοπίας. Με τέτοιο πρόγραμμα αστικής διαχείρισης ο Αλέξης Τσίπρας, πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, θέτει υποψηφιότητα στις ευρωεκλογές, ως επικεφαλής του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ), για πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, βάζοντας πλάτη στην προσπάθεια «νομιμοποίησης» και «ξεπλύματος» των αντιδραστικών ευρωενωσιακών οργάνων και της λυκοσυμμαχίας της ΕΕ στο σύνολό της.
Το συμπέρασμα: Τα ευρωενωσιακά επιτελεία, τα αστικά και οπορτουνιστικά κόμματα ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα κόμματα του ευρωμονόδρομου, από διαφορετικούς δρόμους οδηγούν στις ίδιες στοχεύσεις, στην υπεράσπιση των συμφερόντων των μονοπωλίων. Επιδιώκουν να αθωώσουν τα μονοπώλια, την ΕΕ, τις κυβερνήσεις και την αστική τάξη στα κράτη - μέλη της για την αντιλαϊκή βαρβαρότητα, παρουσιάζοντας την τρόικα ως υπεύθυνη για όλα τα δεινά. Να την εμφανίσουν ως ένα «εξωθεσμικό» όργανο, ένα «λάθος» που έκανε η ΕΕ. Να εμφανίσουν το Ευρωκοινοβούλιο από αντιδραστικό, αντιλαϊκό εργαλείο, που ξεπλένει τις αντιλαϊκές πολιτικές και προωθεί ενεργά την εφαρμογή τους, σε δήθεν «δημοκρατικό όργανο» που βρίσκεται «κοντά στον πολίτη». Να εκτονώσουν τη λαϊκή οργή και αγανάκτηση, να εγκλωβίσουν και να χειραγωγήσουν λαϊκές δυνάμεις και ριζοσπαστικές τάσεις. Να παρουσιάσουν ότι η ΕΕ «δεν είναι τέλεια», όμως είναι η «μόνη λύση», ο «μόνος δρόμος» για τους λαούς. Οτι μπορεί σήμερα να αντιμετωπίζουν βάσανα και φτώχεια, αλλά ότι έξω από την ΕΕ θα είναι χειρότερα. Να σπέρνουν την αυταπάτη και το ψέμα ότι με διαφορετικό μείγμα καπιταλιστικής διαχείρισης η ΕΕ μπορεί να γίνει φιλολαϊκή.
Οι εργαζόμενοι σε όλα τα κράτη - μέλη να βγάλουν τα συμπεράσματά τους, μέσα από την ίδια τη σκληρή εμπειρία τους. Η ΕΕ είναι όργανο των μονοπωλίων. Φιλολαϊκή δε γίνεται. Μόνο πιο αντιδραστική και αντιλαϊκή μπορεί να γίνεται. Μονόδρομος για την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα είναι η συμπόρευση με το ΚΚΕ, για την ενίσχυση της Λαϊκής Συμμαχίας, της αντιμονοπωλιακής - αντικαπιταλιστικής πάλης της, για να αποτινάξουν τα δεσμά της λυκοσυμμαχίας της ΕΕ, για τη μονομερή διαγραφή του χρέους, με τον εργαζόμενο λαό στην εξουσία.

TOP READ