19 Δεκ 2013

Για τις μάχες στο Μάλι - Μάδι 75

Για τις μάχες στο Μάλι - Μάδι




Αγαπητοί φίλοι

Είναι γεγονός ότι πραγματοποιείτε, μια πολύ ενδιαφέρουσα και υπεύθυνη δουλιά, για το "Δημοκρατικό Στρατό", που επί δεκάδες χρόνια μετά το τέλος του εμφυλίου, ήταν στην αφάνεια. Δε θέλω να αναμειχτώ στο έργο σας, νομίζω ότι πάτε αρκετά καλά και σας συγχαίρω. Με το γράμμα αυτό θέλω να επισημάνω ορισμένα πράγματα, που θεωρώ απαραίτητα και τα οποία συγκεκριμενοποιούν ορισμένα παραβλεπόμενα.

Για τον "Κλέφτη"

Η ψηλότερη κορυφή του Σμόλικα είναι το 2637 ύψωμα. Ο "Κλέφτης" βρίσκεται δυτικότερα απέναντι από την Κόνιτσα, 3-4 περίπου χιλιόμετρα και από την Κόνιτσα περίπου 5 - 6 χιλιόμετρα, πάνω από το Ελευθεροχώρι. Στον "Κλέφτη" θυμάμαι τραυματίστηκε και ο Γρ. Φαράκος, που τότε έφυγε για τις λαϊκές δημοκρατίες και δε θυμάμαι, αν ξαναεπέστρεψε.

Για τον "Κλέφτη", είχε γράψει ο Α. Σπήλιος, ένα πολύ ωραίο χρονικό. Ο γράφων στον "Κλέφτη" άρχισε τη "δημοσιογραφική" του καριέρα. Είχα γράψει μερικά "αθώα" ρεπορτάζ. Εμείς τότε γράφαμε.... ό,τι κάναμε κι ό,τι βλέπαμε. Την ημέρα είχαμε μάχες, το βράδυ με κανένα "κερί" ή φακό, αλλά τις περισσότερες φορές με "δαδί", που έβγαζε και πολύ καπνό και μοιάζαμε περισσότερο με "μηχανικούς", παρά με μαχητές. Οι μάχες ήταν ιδιαίτερα αιματηρές τις ημέρες που ήρθε στην πρώτη γραμμή ο στρατηγός Βαν Φλιτ σε απόσταση μόλις 1.500 μέτρων. Το χρονικό της Ε. Παχή για τις μάχες στον "Κλέφτη" είναι αρκετά παραστατικό και δε χρειάζεται κανείς να προσθέσει τίποτε περισσότερο.


Για το Μάλι - Μάδι

Οι μάχες στο Μάλι - Μάδι, άρχισαν τέλη Αυγούστου με αρχές Σεπτέμβρη του 1948. Ο στρατός της Αθήνας, με τον "αέρα" του Γράμμου κατέλαβε αιφνιδιαστικά όλο το Μάλι - Μάδι και έφτασε πάνω από την Κρυσταλλοπηγή. Πριν ακόμα κατοχυρώσει τις θέσεις του, τα τμήματα του ΔΣΕ, με αντεπιθέσεις ανακατέλαβαν τις μισές περίπου κορυφές του πετρώδους αυτού υψώματος. Τελείωσεο κύκλος των μαχών εκείνων στις 22 Σεπτεμβρίου 1948, με τη διάλυση του 522 τάγματος του στρατού της Αθήνας, επικεφαλής του οποίου ήταν ο λοχαγός Σουμελίδης. Το τάγμα αυτό κρατούσε θέσεις πάνω από την Αγία Κυριακή Καστοριάς. Τα στοιχεία που δίνετε για τον αριθμό των δυνάμεων του ΔΣΕ, είναι σωστά σχεδόν. Ο,τι αφορά τις δυνάμεις του στρατού της Αθήνας, είναι μειωμένα. Οι δυνάμεις του κυβερνητικού στρατού γύρω από το Βίτσι κι αυτές που έπαιρναν μέρος στις πολεμικές επιχειρήσεις, υπολογίζονταν σε 37.000 άνδρες.

Στις μάχες εκείνες από μέρους του ΔΣΕ, πήραν μέρος 5 - 5.500 μαχητές.

Οπως όταν άνοιξε το "ρήγμα" στο βόρειο τμήμα της Αλεβίτσας, τη "Χελώνα" ή Γκίνοβα, το τάγμα τότε του Ηλ. Αλευρά, αδελφού του πρώην (αποθανόντα πλέον) προέδρου της Βουλής Γιάννη Αλευρά, έτσι και στο Μάλι - Μάδι κρατούσε τον κεντρικό τομέα του μετώπου, απέναντι από το στρατηγικής σημασίας ύψωμα "Σουλιό".

Συνήθως ο ΔΣΕ, επιτίθονταν τη νύχτα. Την ημέρα, όμως, εκείνη άρχισε στις 2 το μεσημέρι, κάπως "ανορθόδοξα" και ένα τυχαίο επεισόδιο, που πέρασε απαρατήρητο έφερε την αναπάντεχη ανατροπή. Από το πρωί όσοι ήταν ελαφρά τραυματίες και μεταξύ αυτών και ο γράφων, μας έμασαν όλους, για να ενισχύσουμε την επίθεση. Είχαν συγκεντρωθεί 18 μαχητές από τα αναρρωτήρια ή τη διάθεση των διοικήσεων. Οι 7 ήταν μαχήτριες. Μας χώρισαν σε δύο ομάδες και επικεφαλής είχαν τοποθετήσει τον υπογράφονται. Δε γνωριζόμασταν καν. Μας έθεσαν στη διάθεση του Ηλ. Αλευρά, που ήταν ήδη διοικητής της 16ης ταξιαρχίας του ΔΣΕ, μετά το Γράμμο. Και ενώ οι επιθέσεις του Δημοκρατικού Στρατού συνεχίζονταν, και στον ουρανό κυριαρχούσε η αεροπορία του αντιπάλου, που βομβάρδιζε και πολυβολούσε ανελέητα, ο Ηλ. Αλευράς μάς έδωσε αποστολή, να περάσουμε στα μετόπισθεν του υψώματος "Σουλιό" και να "πιάσουμε" το διοικητή του τάγματος, που κρατούσε το ύψωμα. Προηγούμενα, οι ανιχνευτές του ΔΣΕ είχαν επισημάνει τη διοίκηση του αντιπάλου τάγματος.

Περάσαμε με καταπληκτική ταχύτητα, μια απόσταση περίπου 150 - 200 μέτρων από τις θέσεις μας και τους πρόποδες του υψώματος, υποστηριζόμενοι από ισχυρά πυρά των ολμοβόλων, που τα είχαν φέρει τις παραμονές της επίθεσης (ήταν γερμανικής προέλευσης και είχαν βλήματα 14 κιλών και θεωρήθηκαν το "μυστικό όπλο" του ΔΣΕ). Ανεβήκαμε "ανενόχλητα" σχεδόν από ένα κοίλωμα του υψώματος πιάνοντας τα κλαδιά και τις ρίζες των θάμνων... και ξαφνικά, όταν ανεβήκαμε απάνω στο ύψωμα, βρεθήκαμε στο σημείο στήριξης των δυο ταγμάτων του εχθρού. Το σημείο εκείνο ήταν τελείως αφύλαχτο. Με τον ενθουσιασμό που μας κυρίεψε "ξεχάσαμε" την αποστολή μας και με τα δύο οπλοπολυβόλα που είχαμε - ένα ήταν μυδράλιο - ανοίξαμε πυρά στα πλευρά των δύο ταγμάτων δίχως να το ξέρουμε. Το αποτέλεσμα ήταν, ο εχθρός να αιφνιδιαστεί και οι στρατιώτες να εγκαταλείψουν τις θέσεις και να τρέχουν προς τις χαράδρες μπουλούκια. Υστερα από λίγο ο στρατός έφευγε άτακτα από όλα τα υψώματα. Τρέξαμε με μια ομάδα από 5 μαχητές να "πιάσουμε" τον ταγματάρχη, αλλά αυτός με το επιτελείο του είχε γίνει άφαντος. Στη διοίκηση βρήκαμε έναν τηλεφωνητή τραυματία στο πόδι, στημένο ασύρματο και σε μια "φουφού" τηγανίζονταν"σαρδέλες". Υπήρχε κρασί και ούζο στο τραπέζι. Ριχτήκαμε να κυνηγήσουμε αυτούς που έφευγαν και κατορθώσαμε να πιάσουμε κάπου 35 - 37 αιχμαλώτους. Υστερα από λίγα λεπτά στο ύψωμα ανέβηκαν τα τμήματα της 16ης ταξιαρχίας και μέχρι το σούρουπο ο ΔΣΕ, κυριάρχησε σ' ολόκληρο το Μάλι - Μάδι.

Το ενδιαφέρον είναι, ότι όχι μόνο ο στρατός της Αθήνας αιφνιδιάστηκε, αλλά και η δικιά μας διοίκηση και εμείς. Δεν περιμέναμε αυτό το αναπάντεχο. Αν η διοίκησή μας. τότε, πίστευε σε κάτι τέτοιο ίσως εκμεταλλευόταν την επιτυχία. Οπως γράφω και παραπάνω, είχαμε πάρει αποστολή να πιάσουμε "γλώσσα" τον ταγματάρχη και δίχως ακόμα καν να το φανταστούμε, παίξαμε κάποιο ρόλο που συντέλεσε κι αυτό στην ανατροπή του εχθρού στο Μάλι - Μάδι. Εμείς δεν ήμασταν καν συγκροτημένο τμήμα. Τα άλλα που γράφετε εσείς, είναι στα πλαίσια της πραγματικότητας. Η νίκη του ΔΣΕ στο Μαλί - Μάδι, ήταν ίσως μια από τις σημαντικότερες και ο αριθμός των αιχμαλώτων ο μεγαλύτερος μέχρι τότε. Στον γράφοντα δόθηκε μετά τη μάχη διμοιρία και πρόταση για το βαθμό του ανθυπολοχαγού. Ανάλογα για τους άλλους...

Με συναγωνιστικούς χαιρετισμούς.

Γ. ΤΕΡΖΟΠΟΥΛΟΣ "

Για την πορεία των αόπλων της Ρούμελης

"Αγαπητέ "Ριζοσπάστη"

Παρακαλώ να φιλοξενήσετε στις σελίδες σου τα παρακάτω, σχετικά με την πορεία των άοπλων της Ρούμελης, της "Ηρωικής Πορείας Αόπλων Ρούμελης", όπως τη λέγαμε τότε, στα χρόνια του Εμφύλιου, που ο λαός μας πάλευε με το όπλο στο χέρι, ενάντια στους Αγγλοαμερικανούς ιμπεριαλιστές και το μοναρχοφασιστικό καθεστώς των Αθηνών, για λευτεριά, ανεξαρτησία, δημοκρατία, την ειρήνευση στον τόπο μας, για το σοσιαλισμό, χωρίς ξένους "προστάτες", που με τις επεμβάσεις τους, τόσα δεινά έφεραν στην πολύπαθη πατρίδα μας, για τα συμφέροντά τους.

Η έκθεση, που δημοσιεύετε στο "Ρ", μέρος 48ο, στις 25 Δεκέμβρη 1996, σχετικά με την πορεία των αόπλων Ρούμελης, συμπεραίνω ότι την έχει κάνει ο Γούσιας, ο οποίος, μαζί με τους άοπλους, πορεύτηκε απ' τη Ρούμελη μέχρι το ΓΑ του ΔΣΕ.

Η έκθεση δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Γιατί αναφέρεται μόνο σε όσα ήταν γνωστά στους συντάκτες της έκθεσης, ώσπου να φτάσουν στον προορισμό τους και δεν αναφέρεται καθόλου για άλλους 300 άοπλους, που συγχωνεύτηκαν στο τάγμα του Δούκα, της 16ης ταξιαρχίας. Το τάγμα αυτό έφτασε στον προορισμό του, δηλαδή στη Λυκόραχη πάνω στο Γράμμο, στις 24 Απρίλη του 1948. Σχεδόν ύστερα από ένα μήνα, αφ' ότου έφτασε ο Γούσιας και οι υπόλοιποι.

Συγκεκριμένα, το τάγμα του Δούκα - διοικητής - και με ΠΕ το Σπύρο, με 300 άοπλους Ρουμελιώτες και Ρουμελιώτισσες, στις 19 Μάρτη 1948, κινήθηκε από τα Καλύβια του Αρβανίτη, πάνω, ψηλά στα Πιέρια, μέσα σε μια πολύ πυκνή χιονόπτωση και ομίχλη, ΝΑ του χωριού Ρητίνη, για το αποφασιστικό πέρασμά μας τη νύχτα προς το Βόρειο Ολυμπο. Εκείνη τη μέρα είχαμε κι έναν λιποτάκτη, ο οποίος έφυγε και παρουσιάστηκε στη Ρητίνη, όπου υπήρχε στρατός, ΜΑΥδες και χωροφύλακες και ασφαλώς θα εξέθεσε την κατάσταση, στην οποία βρισκόταν το τμήμα και ιδιαίτερα οι άοπλοι, νηστικοί, κρυοπαγημένοι, παγωμένοι στην κυριολεξία, μ' ένα κομμάτι μουλαρίσιο κρέας στα στομάχια τους. Ημασταν γνώστες, ότι κάπου στο πέρασμά μας θα μας έχουν στήσει καρτέρι, γι' αυτό, μόλις νύχτωσε κινηθήκαμε τον κατήφορο στα χιόνια, με προφυλάξεις, εμπροσθοφυλακές, περιπόλους και ανιχνεύσεις.

Πράγματι, όταν κάποτε, κοντά το πρωί, φτάσαμε χαμηλά και πατήσαμε ξύχιονο και βαδίζαμε κάπως ελεύθερα, φτάνοντας σε κάτι ξέλακκα, πέσαμε πάνω στην ενέδρα τους και μας άρχισαν μ' ένα οπλοπολυβόλο να βάζουν με συνεχείς ριπές...

...Σ' αυτή την ενέδρα χάσαμε περί τους εξήντα άοπλους, κοπέλες, που φοβήθηκαν από τις ριπές και κρύφτηκαν στους θάμνους, οι περισσότερες από τις οποίες μας βρήκαν την επομένη στο λημέρι μας, κοντά στα ριζά του Ολύμπου...

Στις 24 του Μάρτη το μεσημέρι, εκμεταλλευόμενοι την ομίχλη και την πυκνή χιονόπτωση, κινήσαμε ΒΑ του φιλόξενου λημεριού μας, περάσαμε πάνω από το Λιτόχωρο και τη Λεπτοκαρυά και φτάσαμε μ' ένα μπόι φρέσκο χιόνι, χωρίς υπερβολή, πάνω, ψηλά, στα τελευταία έλατα του Ολύμπου, όπου μείναμε να περάσει η φοβερή νύχτα. Εδώ, εκείνο το καταραμένο βράδυ, χάσαμε περί τους 40, κυρίως άντρες, που πάγωσαν, αφού έπεσαν και κοιμήθηκαν πάνω στα χιόνια, χωρίς να ενδιαφερθούν για τη ζωή τους και παρ' όλες τις φωνές μας να κινούνται για να μην παγώσουν.

Στις 25 Μάρτη, μέρα της εθνικής μας γιορτής, φτάσαμε πάνω από το χωριό Καρυά του Ολύμπου. Από το Βόρειο Ολυμπο, τώρα, βρεθήκαμε στο Νότιο Ολυμπο και σωθήκαμε. Εδώ, βρήκαμε ψωμί! Τα καλαμπόκια και οι πατάτες, αμάζευτα από το φθινόπωρο, που εκτόπισαν τους κατοίκους της Καρυάς στη Λάρισα, είχαν μείνει στα χωράφια και τα περιβόλια. Τα συγκεντρώναμε, αλέσαμε το καλαμπόκι στο μύλο κι έτσι φάγαμε, ψωμί, μπομπότα, που ζεστή ήταν σκέτο μέλι!

Καθυστερήσαμε, όμως, πολύ εδώ στα υψώματα της Καρυάς και τούτο γιατί μαζί μας είχαμε περί τους 60 κρυοπαγημένους και τραυματίες, αρρώστους και έπρεπε να τους ασφαλίσουμε κάπου, δε θα τους αφήναμε τους συντρόφους μας στο έλεος της τύχης τους. Και όταν αυτό έγινε κατορθωτό, κινήσαμε στις 18 Απρίλη, περάσαμε τη δημοσιά Ελασσόνας - Κατερίνης στο ύψος του Μικρού Ελευθεροχωρίου και περάσαμε στα Αντιχάσια, χωρίς να συναντήσουμε στρατό πουθενά...

...Στις 24 Απρίλη 1948, φτάσαμε στο χωριό Λυκόραχη, όπου παραδώσαμε τους άοπλους στο ΓΑ κι εμείς, φύγαμε για τη Σχολή Αξιωματικών του ΓΑ του ΔΣΕ, στην Αετομηλίτσα...

Καραντζάς Ηλίας του Νικολάου".

Για την ΟΕΝΟ

Επιστολή μάς έστειλε, επίσης, ο αναγνώστης μας από την Αθήνα, Μιχάλης Σαρδής, μέλος τότε της ΟΕΝΟ (Ομοσπονδίας Ελληνικών Ναυτεργατικών Οργανώσεων), ο οποίος, αναφερόμενος στο μέρος του αφιερώματος της Κυριακής 19/1/97, σχετικά με την προσφορά των ναυτεργατών, σημειώνει τα εξής: Το όνομα του ναυτεργάτη, μαχητή του ΔΣΕ, για τον οποίο ο ραδιοσταθμός "Ελεύθερη Ελλάδα" είχε αφιερώσει, τότε, το τόσο επαινετικό για την ανδρεία του σχόλιο ήταν ο Παντελής Κυριακίδης. Μας διορθώνει ακόμη - και δίκαια - τον ακριβή τίτλο της ΟΕΝΟ, ο οποίος δεν αναφερόταν σωστά στο μέρος αυτό του αφιερώματος. Τέλος, ο συσχετισμός που κάνει με τον προαναφερόμενο μαχητή του ΔΣΕ, Κυριακίδη, και τον αναφερόμενο στην τότε απόφαση του ΠΓ, Κυριαζίδη, δεν είναι σωστός. Πρόκειται περί διαφορετικών προσώπων.





ΣΑΜΟΣ Η πρώτη μάχη παράταξης του ΔΣΕ στο νησί 74

ΣΑΜΟΣ

Η πρώτη μάχη παράταξης του ΔΣΕ στο νησί



Από πληροφορίες που καταφθάνουν στο βουνό μετά τη νέα ταχτική που εγκαινιάστηκε από το ΔΣΕ, της ένοπλης αντιπαράθεσης κατά των κυβερνητικών στη Σάμο, η κατάσταση γίνεται κρίσιμη για τους ΚουσουλοΜΑΥδες, το στρατό και τη χωροφυλακή. Τα απανωτά χτυπήματα του ΔΣ, η απελευθέρωση πολλών ορεινών χωριών του Κέρκη και της βόρειας κεντρικής πλευράς του Καρβούνη, τις "γειτονιές", βάζει σε ανησυχία την κυβερνητική και στρατιωτική ηγεσία του νησιού. Οι κυβερνητικές δυνάμεις ετοιμάζονται να ανταποδώσουν το χτύπημα και να ξεμπερδεύουν τώρα, με το ολιγάριθμο ακόμη αντάρτικο του βουνού.

Μέχρι 2.000 είναι οι ένοπλοι ΚουσουλοΜΑΥδες που θα επιχειρήσουν την εξόντωση του ΔΣ στον Καρβούνη. Από αυτούς, δύο τάγματα στρατού και χωροφυλακής θα ενεδρέψουν τα δυτικά περάσματα για όσους ζήσουν και θελήσουν να περάσουν στον Κέρκη. Με τέτοιες σκέψεις και σχέδια, εξοπλίζονται οι κυβερνητικοί.

Οι προετοιμασίες

Στον Καρβούνη, πάνω στους Γκιναίους, βρίσκονται έως 710 μαχητές του ΔΣ. Η πληροφορία ότι θα 'χουμε επιχειρήσεις τούς βάζει σε εγρήγορση κι επαναστατικό ενθουσιασμό. Πολεμικός συναγερμός ανάβει τα αίματα των μαχητών του ΔΣ. Ιδιαίτερα, τους Μεσανατολίτες που αποτελούν τη μεγάλη δύναμη του αντάρτικου κινήματος και των ΕΛΑΣιτών. Οργανώνουν και θωρακίζουν έδαφος και ταμπούρια. Παίρνουν θέσεις τα τρία οπλοπολυβόλα, δύο μπρέντες ιταλικές και ένα μπρεν με πολλά φυσίγγια, καθώς και 4 στεν στα πιο επίκαιρα σημεία που θα μπορούσε να περάσει ο εχθρός. Ελεύθεροι σκοπευτές θα ελέγχουν τη βόρεια πλευρά από Μαρμαράκια ως το τελευταίο άκρο των πάνω Γκιναίων.

Βράδιασε, κάτι μοιράστηκε στους μαχητές, πίτες και τυρί και φάγαμε. Κοντά μας ο Μαλαγάρης και ο Σαλάς. Μια πρώτη επιτυχία της ομάδας μου, το πρωί 28 Αυγούστου στο Ξεπαγιασμένο, έγινε παράδειγμα. Πέντε αντάρτες τα 'βαλαν με μια διμοιρία ΜΑΥδων και τους ανατρέψαμε. Ο Σαλάς κάλεσε όλα τα μέλη του αρχηγείου να πράξουν στο ακέραιο το χρέος τους. Και ο Μαλαγάρης, αρχηγός του ΔΣΕ, έδωσε τις τελευταίες οδηγίες στην πρώτη αποφασιστική αναμέτρηση με τον αντίπαλο. Η ζωή και η τύχη του ΔΣ θα εξαρτηθεί από αυτήν τη μάχη, είπε. Η οργανωτική διάταξη που πήρε ο ΔΣ είχε τελειώσει. Η διοίκηση του Αρχηγείου στα Μαρμαράκια θα κρατούσε επαφή με όλη τη διάταξη.Η μάχη

Ξημέρωμα 29 Αυγούστου 1947, μια ομάδα αντάρτες πάνε να πάρουν θέση στο παρατηρητήριο. Η μάχη άρχισε. Το κενό που μας χώριζε δεν ήταν παραπάνω από 150 και 100 μέτρα. Η μάχη άναψε, πάνω από 1.500 ένοπλοι ΚουσουλοΜΑΥδες χτυπούν τις θέσεις μας, οι σφαίρες πέφτουν βροχή. Οι λάμψεις των εκπυρσοκροτήσεων μέσα στο γλυκοχάραμα γίνονται πρωτόφαντο φαντασμαγορικό θέαμα. Χιλιάδες σφαίρες τροχιοδεικτικές διέγραφαν καμπύλες στον αέρα πάνω από τα κεφάλια μας. Οσοι "παλικαράδες" αντικομμουνιστές προσπάθησαν να συρθούν πιο κοντά στις θέσεις μας καθηλώθηκαν από τα εύστοχα πυρά των ανταρτών. Τα πολεμικά μέσα που χρησιμοποιούν οι κυβερνητικοί δεν μπορούν να ανατρέψουν τις θέσεις των ανταρτών. Καμιά όρεξη για επίθεση δεν εκδηλώνεται, έφεραν και δύο αντιαρματικά "ΠΙΑΤ", που και αυτά απέτυχαν για κάποια ρήγματα στις θέσεις του ΔΣ.

Ο αυγουστιάτικος ήλιος κατάκορφα μάς ζεματάει. Η καθυστέρηση των κυβερνητικών για επίθεση και η πείνα που άρχισε να ενοχλεί τα στομάχια μας δεν άντεχαν άλλο. Υπολογίζαμε πολύ στα λάφυρα και τα "ψώνια", που θα κάναμε, με ένα άλμα μπροστά, θανάτου. Πόσο ωφέλιμο θα 'τανε για μας.

Η έφοδος

Και ξαφνικά, σαν ένας άνθρωπος, όλοι μαζί γύρω στα 50 ντουφέκια, τα δύο οπλοπολυβόλα και τα τέσσερα στενς ορμήσαμε καταπάνω τους σαν ξαφνικό μπουρίνι. Ηταν ιδιαίτερα αποφασιστική η έφοδος εκείνη τη στιγμή. Οταν πηδούσαν έξω απ' τις θέσεις τους οι μαχητές σαν τίγρεις με απανωτές μπαταριές και μέσα στους πρώτους η ομάδα Μαλαγάρη, Σαλά, Σοφούλη. Ο Νικόλας Σεβαστός με την μπρέντα, ο Βαγιανός ο Σταύρος, ο Μαλαγάρης με το πιστόλι, ο Σαλάς με μια χειροβομβίδα στο χέρι κι όσοι μαχητές πέρασαν στην επίθεση, σαρώνουν κυριολεκτικά οι μπρέντες τις θέσεις των κυβερνητικών. Ηταν τόση η ταχύτητα και η ορμή που θα νόμιζε κανείς πως πήγαιναν για το πρωτάθλημα των 100 μ.

Οι ΜΑΥδες, πανικόβλητοι, φεύγουν προς τα πίσω και παρασύρουν με τη φυγή τους και τους άλλους πίσω στις άλλες γραμμές. Κι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, σ' αυτήν την τιτάνια τρεχάλα, μια ριπή οπλοπολυβόλου βρίσκει τον Μαλαγάρη στην ωμοπλάτη, απ' το πιο επικίνδυνο οχυρό, μέσα στο οποίο σκοτώθηκε την ίδια ώρα και ο φονιάς του Μαλαγάρη. Ο Μαλαγάρης λαβώθηκε βαριά, σε ώρα που η μάχη είχε κιόλας κριθεί. Ενώ το κενό που θ' άφηνε, από την άποψη της στρατιωτικής εμπειρίας, ήταν μεγάλο. Η λύπη μας ήταν πολύ μεγάλη και η ορμή μας μια θύελλα. Στην τρελή αυτή έφοδο, βρέθηκα πλάι με το νεολαίο Θεμ. Θεοδωρή απ' τον Αγιο Κωνσταντίνο. Αυτός ο μαχητής ξεμάκρυνε από τους άλλους, έτρεχε μπροστά, κυνηγούσε έναν ΜΑΥ. Ενώ δυο φορές του 'πεσε ο μπερές κι έπεσε κάτω. Ετρεξα κοντά του να δω μην έπαθε κακό. Οταν πήγα κοντά του, σπαρταρούσε στα γέλια. Γύρισε και με κοίταξε. Δεν έχω σφαίρες μου λέει. Το πέσιμό του οφειλόταν στο σκύψιμο να πάρει πέτρες για πετροβόλημα. Ο ΜΑΥς έγινε άφαντος. Ευτυχώς που οι υποχωρούντες δε σκέφτηκαν να βάλουν φωτιά στα τσίγκανα και τη φτέρα και θα τους κάλυπτε και θα χάναμε τα λάφυρα, σφαίρες και όπλα. Το πάθημα αυτό των ΜΑΥδων πολλοί απ' αυτούς το θυμούνται τώρα και γελούν από μόνοι τους.

Και το ωραίο εδώ είναι - σε σχέση με την τραγική μορφή που είχε πάρει η φυγή τους - ότι δεν έφτανε το κακό, που τους είχε βρει, είχαν από πάνω και τις ροκάνες των μαθητών, να λένε οι ίδιοι "απάνω τους παιδιά". Δεν είχαν καταλάβει ποιοι κυνηγούσαν ποιους. Φαίνεται, όμως, πως κάποιος γοργοπόδαρος έκανε τον κόπο και πήγε και τους είπε ότι τα πράγματα ήρθαν ανάποδα και πίσω έρχονται αυτοί, οι αντάρτες... Το τι έγινε, είναι άλλο πράγμα. Τα σχολιοπαίδια άρχισαν να τρέχουν τον κατήφορο, προς τα Σκιαδάκια, προς τη Χώρα πετώντας ροκάνες και σχοινιά. Ενώ η προστασία τους, ο Κούσουλας και ο Λάμπρου, εξαφανίστηκαν. Χάθηκαν τα ίχνη τους για πολλές μέρες.

Η νίκη

Ο όρος "η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση", βρήκε τη σωστή λύση της. Ο Μαλαγάρης κι ο Σαλάς στην πρώτη γραμμή όρμησαν με την ομάδα πρώτοι. Η νίκη εκφράστηκε μπορώ να πω με αυτή τους την τόλμη σ' όλο το μεγαλείο της και χωρίς θύματα, αν κρίνει κανένας από το μεγάλο μπούγιο αυτής της οπλισμένης μάζας των ανθρώπων ως τα δόντια, που δεν τόλμησαν να σηκώσουν κεφάλι και καλά έκαναν, αφού δεν είχαν τίποτα μέσα τους. Εμείς σαν μαχητές και σαν αγωνιστές του λαού, συναισθανόμενοι αυτή τους την "ατολμία", χτεσινοί φίλοι, χωριανοί, κουμπάροι, συγγενείς, αδέλφια, στενοί συνεργάτες για το μεροκάματο, συνειδητά, αποφεύγαμε να τους ντουφεκάμε, όταν τους κυνηγούσαμε, και μάλιστα πισώπλατα.

Αν όμως συναντούσαμε κατά την επίθεση από μέρους μας αντιστάσεις, ε τότε δε θα κάναμε τέτοιες τρέλες και θα βαρούσαμε στο ψαχνό. Τότε τα θύματα θα 'ταν πολλά και από τις δυο μεριές και το χάος του διχασμού θα μεγάλωνε. Η επίθεση του ΔΣ ήταν κεραυνοβόλα, γεμάτη θυσία δεν άφηνε στον αντίπαλο περιθώρια αντίστασης. Οι κυβερνητικοί έφευγαν τρομοκρατημένοι σαν τρομοκράτες στον άοπλο λαό. Και μόνο ο ξηρός κρότος της καραμπίνας πίσω του έφτανε να πετάξει το όπλο του και τις σφαίρες. Θαρρώ πως η στάση μας αυτή έδειχνε αντρειά, κατανόηση, ανθρωπιά και πνεύμα ανωτερότητας, που έγινε αργότερα διαταγή του αρχηγείου που είχε σαν αποτέλεσμα και πέτυχε τρία σημαντικά ωφελήματα. Πρώτον, έδωσε μεγάλο κύρος στο ΔΣ. Δεύτερον, πολλοί δεν ξαναπήραν όπλα. Τρίτον, έδωσε θάρρος, κουράγιο κι ενθουσιασμό στο λαό και τη νεολαία που απ' την επόμενη μέρα κιόλας της νίκης άρχισε η ομαδική έξοδος προς το βουνό. Ζήλεψαν την παλικαριά μας κι ήθελαν να τη μοιραστούν μαζί μας, με τα δικά τους φτερά.



Οι ευεργετικές επιδράσεις της νίκης

Πολύμορφα και σοβαρά ήταν τα οφέλη της νίκης αυτής του ΔΣΕ στη Σάμο. Οι κυβερνητικοί κατέρρευσαν. Στα χέρια του ΔΣ έπεσαν πολλά λάφυρα. Οπλα, δύο οπλοπολυβόλα "Μπρεν", πολλά πυρομαχικά και μεταγωγικά φορτωμένα με τρόφιμα. Οι απώλειες των κυβερνητικών στις δεκατρείς ώρες που κράτησε η μάχη ήταν τρεις νεκροί, 8 τραυματίες και άλλοι τόσοι αιχμάλωτοι που τους αφήσαμε ελεύθερους, αφού τους δόθηκαν οι πρώτες βοήθειες. Η πρώτη αντικομμουνιστική εκστρατεία, που ξεκίνησε στις αρχές του 1947 τέλειωσε άδοξα στο τέλος του Αυγούστου πάνω στους Γκιναίους, όπου θάφτηκαν ονόματα και "οράματα" των οργανωτών τους. Αλλά εκείνος που πραγματικά συντρίφτηκε ήταν σίγουρα ο Κούσουλας. Αυτός ο στρατευμένος μπράβος του Ν. Τσαλδάρη που τον έστειλε στη Σάμο να βάλει φωτιά, να εφαρμόσει την πολιτική του διχασμού.

Ο Κούσουλας, ο Λάμπρου και ο βασανιστής Μπέτσος πίστεψαν πως με έναν περίπατο στα βουνά της Σάμου, θα ξεμπέρδευσαν με τους αντάρτες. Γελάστηκαν όμως όπως έδειξαν τα πράγματα. Οι Μάυδες δεν είχαν και δεν έδειξαν καμιά όρεξη για πόλεμο να σκοτωθούν για ξένα συμφέροντα. Μα κι όσοι ακόμα βέροι αντικομμουνιστές δεν έκαναν για πόλεμο παρά μονάχα για ροπαλοφόροι. Να δέρνουν, να βρίζουν και ν' ατιμάζουν, να κλέβουν και να καίνε τα σπίτια των ανταρτών και να βασανίζουν άοπλους πολίτες.

Η αποτυχία της μεγάλης αυτής κυβερνητικής εκστρατείας στον Καρβούνη συντάραξε όπως ήταν φυσικό τα μετόπισθεν. Η εθνικοφροσύνη του Βαθιού (Κοκκαριού, των Βουρλιωτών, του Καρλοβάσου, του Μαραθόκαμπου, του Πύργου, της Χώρας και των Μυτιλινών) και όλη η αντίδραση πανικοβλήθηκε. Το Βαθύ και το Καρλόβασι, οι δύο μεγάλοι δήμοι του νομού Σάμου, βρέθηκαν χωρίς εξουσία. Φόβος και τρόμος επικράτησε στις γραμμές του Μάυκου. Το ανεμομάζωμα αυτό των υποσχέσεων βρέθηκε ξαφνικά στη δίνη του ξεπεσμού και της απόγνωσης. Ο Κούσουλας και ο Μπέτσος και όσοι υπεύθυνοι συμμετείχαν στην κατάστρωση του σχεδίου εξόντωσης των "συμμοριτών" ανταρτών όπως έλεγαν σ' όλους τους τόνους έγιναν καταγέλαστοι με τη νίλα που πάθανε από μια χούφτα αντάρτες του ΔΣΕ στη Σάμο. Εχασαν τ' αυγά και τα καλάθια. Ολα τα μεταγωγικά πιάστηκαν φορτωμένα με τρόφιμα και πυρομαχικά κι ενίσχυσαν αφάνταστα τον φτωχό οπλισμό μας. Τα φρεσκοζυμωμένα ψωμιά, μυζήθρες και τυριά "τουλουμουτύρια" και βρασμένα αυγά, έδωσαν στους πεινασμένους μαχητές του ΔΣ κοντά στην περήφανη νίκη κι αυτή την ξεχωριστή ιδιαίτερη γεύση.

Χορτάσαμε με μπόλικο ψωμί και τυρί και αυγά με αλάτι και πιπέρι. Και κάτσαμε κάτω από τους ψηλούς πεύκους της Λυκοφωλιάς, κυρίαρχοι στο κάστρο μας πάνω στα μετερίζια του όμορφου σα ζωγραφιά Καρβούνη και ξεκουραστήκαμε. Ομως η ηρωική νίκη των μαχητών του ΔΣΕ είχε την τύχη να συνοδευτεί και με τον τραυματισμό του Αρχηγού του ΔΣΕ, Γιάννη Μαλαγάρη. Ο τραυματισμός του συγκίνησε όχι μόνο βαθιά τους μαχητές, αλλά και ολόκληρο το λαό της Σάμου. Το τραύμα ήταν πολύ μεγάλο. Ευτυχώς διαμπερές. Η ριπή θρυμμάτισε την ωμοπλάτη και του παρέλυσε το αριστερό του χέρι. Από τότε ο Μαλαγάρης έμεινε ανάπηρος. Γλίτωσε το θάνατο, χάρη στις προσπάθειες και την αυτοθυσία ενός γιατρού απ' το Καρλόβασι, που ανέβαινε κρυφά τα βράδια στο βουνό και φρόντιζε τον τραυματία. Ο Γιάννης ο Σαλάς που μαζί εξόρμησαν κατά του οχυρού του Μάυ, όταν είδε να πέφτει λαβωμένος ο σύντροφος Μαλαγάρης στάθηκε πλάι του μαζί με άλλους μαχητές και του έκανε την εξής αυστηρή παρατήρηση: "Δεν έπρεπε να εκτεθείς τόσο πολύ στον αντίπαλο, σύντροφε". Κι ο Μαλαγάρης μ

Για την κατάληψη του Καρπενησίου 73

Για την κατάληψη του Καρπενησίου





"Το πρώτο είναι ότι δε γίνεται αναφορά στο Λόχο Δημοκρατικής Νεολαίας του ΔΣΕ που ήταν και αυτός από το βράδυ μέσα στο Καρπενήσι, μαζί με το τάγμα του Πρίκου.

Το δεύτερο είναι η προσφορά του Λόχου Δημοκρατικής Νεολαίας στη μάχη αυτή, καθώς και στο σημείο που αναφέρεται στο άρθρο για τη μη εφαρμογή της διαταγής του Πρίκου για σύμπτυξη.

Καταθέτω την προσωπική μου μαρτυρία, όχι από διάθεση αυτοπροβολής, αλλά από τη διάθεση να βοηθήσω την ιστορική έρευνα, κάτι που ο καθένας πρέπει και έχει υποχρέωση να καταθέσει.

Οταν ξεκίνησε η μάχη το τάγμα του Πρίκου μπήκε μέσα το πρώτο βράδυ, δηλαδή 20 προς 21 Γενάρη του 1949. Κατά τη 1η ώρα ο Πρίκος ζήτησε ενίσχυση γιατί δεν μπορούσε να καλύψει όλο το χώρο. Τότε ο Ταξίαρχος Μπαντέκος έστειλε το λόχο Νεολαίας. Στο λόχο Νεολαίας ήμουν κι εγώ ως Διμοιρίτης της 2ης Διμοιρίας. Αφού μπήκαμε βρήκαμε τον Ταγματάρχη Πρίκο μαζί με τον Πολιτικό Επίτροπο του Τάγματος (Στο σημείο αυτό να πω ότι δε θυμάμαι το όνομα του Επιτρόπου καθώς και την τύχη του μετά τη μάχη).

Οι δυο διμοιρίες (1η και 3η) πήραν εντολή να πάνε προς τη Δεξαμενή. Η δική μου διμοιρία (η 2η) πήρε εντολή να καθαρίσει την περιοχή προς τα δεξιά. Ο λοχαγός μου Θανάσης Φοκολόρος (Σιώκας) κράτησε 1 ομάδα από τις 3 που είχε η διμοιρία μου. Με τις άλλες δυο ομάδες ξεκαθάρισα το μέρος που μου είπαν, ξηλώνοντας ορισμένες εστίες από Μάυδες. Επίσης, από μια Διμοιρία του στρατού πήραμε λάφυρα 2 οπλοπολυβόλα "μπρεν" και πολλά πυρομαχικά. Αφού ξημέρωσε και προχώρησε η μέρα άλλαξε το σκηνικό της μάχης. Ο κυβερνητικός στρατός πέρασε στην αντεπίθεση. Εμείς αμυνόμασταν και αποκρούσαμε όλες τις επιθέσεις. Με το λοχαγό και την ομάδα που κράτησε κόπηκε κάθε επικοινωνία από τις 10 το πρωί. Επρεπε, αφού δεν είχαμε επαφή με κανέναν, να ενεργούμε μόνοι μας. Και αυτό κάναμε. Μαζεύουμε και τις δύο ομάδες και αμυνόμαστε συνέχεια. Πάντως το παρήγορο ήταν ότι είχαμε σφαίρες αρκετές και πολεμούσαμε άνετα.

Στις 11.30 ήρθε ο σύνδεσμος του Πρίκου και μας λέει να συμπτυχθούμε (εντολή του Ταγματάρχη Πρίκου). Εγώ του λέγω, εμείς θα καθίσουμε να αμυνθούμε ώσπου να νυχτώσει και μετά θα δώσουμε μάχη και θα φύγουμε. Εφυγε ο σύνδεσμος. Τότε έμασα όλους τους άνδρες και τους είπα την απόφασή μου να μείνουμε και να φύγουμε το βράδυ, γιατί κοιτάτε εκεί, όσοι φεύγουν σκοτώνονται (πού να περάσεις μέρα μεσημέρι ανά 100 μέτρα φυλάκιο). Συμφώνησαν όλοι να μείνουμε να αμυνθούμε και το βράδυ να κάνουμε ντου και να φύγουμε. Ετσι έγινε. Τώρα είμαστε μόνοι μας. Ο Στρατός επιτίθετο συνεχώς, εμείς τους αποκρούουμε. Κατά τις 3 η ώρα ετοιμαζόταν για επίθεση. Μας είχαν πλησιάσει στα 20 μέτρα. Τους λέω, παιδιά τώρα θα δείξουμε πραγματικά αν είμαστε ΔΣΕ. Τι θα κάνουμε; Αντί να τους περιμένουμε θα επιτεθούμε εμείς και θα τους αιφνιδιάσουμε. Ετσι και έγινε. Επιτεθήκαμε και πραγματικά αιφνιδιάστηκαν τόσο που πετούσαν ακόμα και τα όπλα τους και όπου φύγει - φύγει μπήκαν μέσα στα πολυβολεία τους. Εμείς όμως πιάσαμε καλύτερες θέσεις. Κατά τις 3.30 έρχεται ένας μαχητής της Διμοιρίας μας και μου είπε ότι πιο πέρα είναι 2 που βάζουν προς το Στρατό. Πήγα προς το μέρος τους και αφού έκανα αναγνώριση είδα πως ήταν αντάρτες. Τους ρώτησα τίνος τμήματος ήταν και μου είπαν του Πρίκου και ήταν η διμοιρία του Μπεγλένη. Του λέω πέστε του Μπεγλένη από δω να μη φοβάται, εδώ είναι η διμοιρία του Πίτσικου. Του το είπαν και ο Μπεγλένης ήρθε μόνος του και συνεννοηθήκαμε να πάω προς το σημείο που ήταν εκείνος, γιατί ήταν καλύτερο μέρος να αμυνθούμε και με την προοπτική να φύγουμε μόλις βραδιάσει.

Ετσι έγινε, μαζευτήκαμε και οι δυο διμοιρίες και αμυνθήκαμε. Κατά τις 5.30 μας κάνανε την τελευταία επίθεση και την αποκρούσαμε. Αφού πλησίαζε να νυχτώσει αρχίσαμε να φωνάζουμε αέρα για να τονώσουμε και το ηθικό. Τις φωνές άκουσαν και από την ομάδα που ήταν με το λοχαγό. Με φώναξαν και αφού πήρα κάποιες προφυλάξεις, φοβούμενος μήπως τους έχουν πιάσει και είναι παγίδα, πήγα εκεί. Είχε σκοτωθεί ο λοχαγός. Σκάψαμε και θάψαμε το λοχαγό, αφού δε θα μπορούσαμε να τον πάρουμε (την άλλη μέρα τον θάψαμε στο νεκροταφείο). Στο μεταξύ νύχτωσε και ετοιμαζόμαστε να φύγουμε. Στη διάρκεια των μαχών ένα κορίτσι κατόρθωσε να φύγει και να φτάσει στην ταξιαρχία και να πει ότι μέσα υπάρχουν ξεκομμένοι. Τότε ο Ταξίαρχος έστειλε ένα λόχο του Φεγγάρα να φωνάξει με τα χωνιά να φύγουν οι ξεκομμένοι.

Πήγα να ελέγξω και συναντήθηκα με το Φεγγάρα που μου είπε την εντολή που είχε από τον Μπαντέκο. Του είπα ότι είμαστε οργανωμένοι και ότι είμαστε πάνω από το διοικητήριο. Ο Φεγγάρας πήρε τηλέφωνο τον Μπαντέκο και του είπε την κατάσταση. Μόλις άκουσε ο Μπαντέκος ότι είμαστε οργανωμένοι, κατέβηκε αμέσως μόνος του και μόλις ήρθε του εξήγησα την κατάσταση.

Τότε ο Μπαντέκος δίνει διαταγή να μπει όλη η Ταξιαρχία μέσα και αυτό έγινε και έτσι το πρωί έπεσε όλο το Καρπενήσι".

Ορισμένες παρατηρήσεις

Από έναν αναγνώστη του "Ρ", ΕΠΟΝίτη και μαχητή του ΔΣΕ, με το παρωνύμιο Ομηρος (δυστυχώς δε μας έγραψε το όνομά του), πήραμε το παρακάτω σημείωμα, με ορισμένες παρατηρήσεις, του οποίου και δημοσιεύουμε εκτενή αποσπάσματα, μαζί με μια δική μας απάντηση.

"Αγαπητέ σύντροφε, διευθυντή του "Ριζοσπάστη",

Παρακολουθώ συνεχώς και με ιδιαίτερο ενδιαφέρον το κατά πάντα αξιόλογο δημοσίευμα ομάδας συντακτών του "Ρ" για τα 50χρονα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.

Συγχαίρω τους συντάκτες του. Εχω όμως και μερικές παρατηρήσεις να κάνω, με την τακτική της ομάδας των συντακτών, αναφορικά με τα ντοκουμέντα των όσων παραθέτουν στο δημοσίευμα αυτό. Δεν υποστηρίζω ότι δεν πρέπει να παρατίθενται και τα τότε δημοσιευθέντα στοιχεία των αντιπάλων. Αντίθετα μάλιστα είναι απαραίτητο αυτό σε μια, κατά μία άποψη, ιστορική προσέγγιση. Ομως, δεν επιτρέπεται σε καμιά περίπτωση να αγνοούνται τα στοιχεία και οι απόψεις των στελεχών και μαχητών του ΔΣΕ.

Επισημαίνω ιδιαίτερα και αναφέρομαι στα με αριθμούς 57, 59 και 60 μέρη του δημοσιεύματος". (Σημείωση "Ρ": Τα μέρη αυτά αναφέρονται αντίστοιχα στη μάχη της Χαλανδρίτσας, στην κατάληψη του Καρπενησίου και στις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του κυβερνητικού στρατού στην Πελοπόννησο).

Παρακάτω, ο αναγνώστης μας αναφέρεται συγκεκριμένα σε ποιους αγωνιστές του ΔΣΕ μπορούσαμε να είχαμε απευθυνθεί, ώστε να έχουμε περισσότερες πληροφορίες, για τα γεγονότα που συμπεριλαμβάνονταν στα μέρη αυτά. Κάνει επίσης κριτική, επειδή χρησιμοποιήσαμε πληροφορίες, για τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στην Πελοπόννησο, μόνο από τα βιβλία των στελεχών τότε του κυβερνητικού στρατού, του υποστρατήγου Θ. Πετζόπουλου και του στρατηγού, Θ. Τσακαλώτου και κλείνει το σημείωμά του, με τα παρακάτω: "Αφήνω το ότι ενώ στις αρχές του Γενάρη του 1949 η Βόρεια Πελοπόννησος και συνακόλουθα η έδρα της Μεραρχίας μας είχε κυριολεκτικά διαλυθεί, στο δημοσίευμα εκτίθεται ότι ο μακαρίτης Μέραρχός μας Στέφανος Γκιουζέλης (σκοτώθηκε πολύ αργότερα) φέρεται συντάκτης άρθρου που έστειλε τάχα στο περιοδικό "Δημοκρατικός Στρατός", που εκδιδόταν στην έδρα του Γεν. Αρχηγείου του ΔΣΕ (κάπου στη Βόρεια Ελλάδα), με ημερομηνία 13/1/49, όταν δεν είχε στη διάθεσή του ούτε καν ομάδα ασφάλειάς του και πολύ περισσότερο ασύρματο για να το στείλει.

Υστερα απ' αυτά τα λίγα και τις ανεπίτρεπτες αναφορές στους αποστάτες Βλαντά και Γούσια, περιμένω επανόρθωση και αποκατάσταση της αλήθειας.

Με συντροφικούς χαιρετισμούς

ΟΜΗΡΟΣ

ΕΠΟΝίτης και Μαχητής του ΔΣΕ".



Η απάντηση του "Ρ"

Ευχαριστούμε τον αναγνώστη μας για την καλοσύνη που είχε να μας γράψει και τα καλά του λόγια. Οσον αφορά τις παρατηρήσεις του θέλουμε να σημειώσουμε τα παρακάτω:

α. Το αφιέρωμα του "Ρ" - όπως, άλλωστε, είχε υπογραμμιστεί από την αρχή - κάθε άλλο παρά αποτελεί την ιστορία του ΔΣΕ και της περιόδου εκείνης. Οι στόχοι του είναι πολύ λιγότερο υψηλοί και φιλόδοξοι. Προσπαθούμε, όμως, να γράφουμε με τη μεγαλύτερη δυνατή ακρίβεια σε όποια ιστορικά γεγονότα αναφερόμαστε.

β. Δεν έχουμε καμία πρόθεση αγνόησης των απόψεων των μαχητών του ΔΣΕ, αλλά δεν έχουμε τη δυνατότητα, για να κάνουμε την έρευνα που προτείνει ο αναγνώστης μας. Αλλωστε, γι' αυτό το λόγο μια τέτοια έρευνα ήταν έξω από τους στόχους του αφιερώματος και καλέσαμε από το "Ρ" τους αγωνιστές να μας αποστείλουν σημειώματα, τα οποία και αξιοποιούμε.

γ. Η επανόρθωση και η αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας είναι υποχρέωσή μας και την κάνουμε χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, όποτε συμβαίνει να γράψουμε κάτι λαθεμένο. Πρέπει, όμως, να σημειώσουμε ότι για το μόνο στοιχείο του οποίου ο αναγνώστης μας αμφισβητεί την εγκυρότητά του, δεν έχει δίκιο. Το άρθρο του Στ. Γκιουζέλη, στο περιοδικό "Δημοκρατικός Στρατός", είναι υπαρκτό. Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό, το μήνα Φλεβάρη του 1949 και φέρει ημερομηνία (πιθανότατα αποστολής του) 13/1/1949. (Βλέπε δίτομη έκδοση του "Ρ": Δημοκρατικός Στρατός, τόμος Β`, σελ. 85).



Πριν την τελική σύγκρουση 72

Πριν την τελική σύγκρουση




Η ανακατάληψη του Γράμμου από το ΔΣΕ και οι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του κυβερνητικού στρατού


Μετά την εκκαθάριση της Πελοποννήσου, την ήττα του ΔΣΕ στη Φλώρινα και την ανακατάληψη της πόλης του Καρπενησιού από τον κυβερνητικό στρατό ήταν φανερό ότι οι πολεμικές συγκρούσεις οδηγούνταν στην κορύφωση. Ο στρατός της κυβέρνησης των Αθηνών, ήταν πλέον αισθητά πιο ενισχυμένος, αφού είχε καταφέρει να απαγκιστρώσει δυνάμεις του που στο παρελθόν χρησιμοποιούνταν σε άλλα μέτωπα. Ετσι έστρεψε την προσοχή του στην εκκαθάριση και άλλων περιοχών της χώρας - ιδιαίτερα στην εκκαθάριση της Κεντρικής και Νότιας Ελλάδας - ούτως ώστε να περιορίσει σε όσο το δυνατό ελάχιστο χώρο τη δράση των ανταρτών. Από την άλλη ο Δημοκρατικός Στρατός, χωρίς να έχει καταφέρει να ανατρέψει την αρνητική κατάσταση γι' αυτόν, στο ζήτημα της έλλειψης εφεδρειών, ήταν αναγκασμένος να προετοιμαστεί, για να δώσει την τελική μάχη, έχοντας απέναντί του υπέρτερες δυνάμεις, περισσότερες από κάθε άλλη φορά. Η μόνη επιλογή των ανταρτών, στο μέτρο, βεβαίως, του δυνατού, ήταν να φροντίσουν το μέτωπο, στο οποίο θα γινόταν η τελική σύγκρουση.

Η ανακατάληψη του Γράμμου

Το Μάρτη του '49 η ηγεσία του ΔΣΕ αποφάσισε περιορισμένης έκτασης επιχείρηση για την ανακατάληψη του Γράμμου, που από τη αρχή του εμφυλίου - και μέχρι το καλοκαίρι του '48 - θεωρούνταν το άπαρτο φρούριο των ανταρτών. Η διεύθυνση της επιχείρησης ανατέθηκε στον Μ. Βλαντά και Πολιτικός Επίτροπος ορίστηκε ο Β. Μπαρτζιώτας. Οι δυνάμεις ανταρτών που διατέθηκαν αρχικά δεν ήταν πάνω από 4.000. Στην επιχείρηση πήραν μέρος η ταξιαρχία της σχολής αξιωματικών του Γενικού Αρχηγείου, η ταξιαρχία Καλιανέση (πρώην 8η μεραρχία), η 108η ταξιαρχία, πυροβολικό, δυνάμεις σαμποτέρ, με την ενίσχυση τμημάτων τραυματιοφορέων, μεταφορών, διαβιβάσεων. Στην πορεία των μαχών σ' αυτές τις δυνάμεις προστέθηκε και η 16η ταξιαρχία. Τέλος, προς τα τέλη Απρίλη του '49, στις παραπάνω δυνάμεις προστέθηκε και η 103η ταξιαρχία, ενώ η διοίκηση όλων των δυνάμεων ανατέθηκε στο Γ. Βοντίτσιο - Γούσια.

Από μέρους του κυβερνητικού στρατού στη μάχη πήραν μέρος τρεις ταξιαρχίες της 8ης μεραρχίας του, δύο μοίρες ορεινών καταδρομών, η 45η ταξιαρχία, η 77η ανεξάρτητη ταξιαρχία, η 9η και η 16η μεραρχίες, συν μία ταξιαρχία της 1ης μεραρχίας, πυροβολικό και αεροπορία. Σύνολο δυνάμεων πολύ πάνω από 20.000 άνδρες.

Η επιχείρηση του ΔΣΕ, για την ανακατάληψη του Γράμμου, άρχισε στη 1 Απρίλη 1949 και ουσιαστικά μέχρι τα τέλη του μηνός είχε ολοκληρωθεί με επιτυχία, προκαλώντας βαριές απώλειες στον αντίπαλο. Η νίκη βεβαίως διασφαλίστηκε με την επιτυχημένη μάχη στα Πατώματα (30/ - 2/6/49). Ετσι ο Γράμμος ξαναπέρασε στους αντάρτες.

Για τη ανακατάληψη του Γράμμου από τον ΔΣΕ, ο στρατηγός Ζαφειρόπουλος γράφει: "Επετεύχθη πράγματι στρατηγικός και τακτικός αιφνιδιασμός και ούτω κατελήφθησαν οι αντικειμενικοί σκοποί άνευ σοβαράς αντιδράσεως του αντιπάλου και εξηναγκάσθησαν αι εθνικαί δυνάμεις να προβούν εις αναδιάταξιν δυνάμεων διά προσανατολισμού δυνάμεων προς Δυτικόν Γράμμον - Σμόλικαν και να εμπλακούν εις αγώνα φθοράς. Εγένεντο κινήσεις ταχείαι υπό δυσκόλους συνθήκας ατμοσφαιρικάς και εδάφους και μάλιστα κατά τη νύκτα. Εδημιουργήθη εκ νέου η εστία - βάσις του Γράμμου, όστις μόλις το θέρος του 1948 είχεν εκκαθαρισθεί διά μακροχρονίου (64 ημερών) αγώνος, πολυδάπανου εις απώλειας ανθρώπινου και πολεμικού υλικού και παρέστη ανάγκη νέων αγώνων κατά το 1949 διά την ανακατάληψίν του", ("Αντισυμμοριακός Αγών", σελ. 579).

Εκκαθαριστικές επιχειρήσεις σε Ρούμελη-Θεσσαλία


Για τη συντριβή του Δημοκρατικού Στρατού στη Ρούμελη και τη Θεσσαλία, η στρατιωτική ηγεσία του κυβερνητικού στρατού είχε επεξεργαστεί συγκεκριμένο σχέδιο με την επωνυμία "ΠΥΡΑΥΛΟΣ". Για την εφαρμογή του σχεδίου θα δημιουργούνταν ειδικές δυνάμεις κρούσης με την ονομασία ΔΑΚΕΣ (Δυνάμεις Αναζητήσεως, Κρούσεως, Εξοντώσεως Συμμοριτών). Να πώς περιγράφει αυτό το σχέδιο ο στρατηγός Ζαφειρόπουλος: "Σκοπός: Η εθνική Ηγεσία μετά την ανακατάληψιν του Καρπενησίου και την καταδίωξιν των συμμοριτών προς Αγραφα, και φυσικά προ της εκδηλώσεως της ενεργείας των συμμοριτών προς ανακατάληψιν του Γράμμου, είχεν αποφασίσει την ενέργειαν επιχειρήσεων, με σκοπόν τη ριζικήν εκκαθάρισιν εκ Ν. προς Β. της Κεντρικής Ελλάδος και τη συσπείρωσιν προοδευτικώς και συστηματικώς των δυνάμεων διώξεως προς βορράν. Η ζώνη των επιχειρήσεων περιορίζετο από βορρά υπό της γραμμής Αώου ποταμού (Κόνιτσα) - Βενέτικου ποταμού (Γρεβενά) - Αλιάκμονος ποταμού (Σέρβια) και προς νότον μέχρι Κορινθιακού Κόλπου - Βορείου Ευβοϊκού Κόλπου.

Σχέδιον ενεργείας: Διά την εκκαθάρισιν θα εδημιουργείτο κινητή δύναμις κρούσεως προς καταδίωξιν, αποδιοργάνωσιν και εξόντωσιν των συμμοριακών συγκεντρώσεων εν τη άνω περιοχή. Το ιδιάζον εν τη συλλήψει του σχεδίου τούτου, είναι ότι εις τας δυνάμεις ταύτας κρούσεως δεν καθωρίζετο ως αντικειμενικός σκοπός εδαφική ζώνη, αλλ' ο συμμοριακός όγκος εις οιανδήποτε περιοχήν και εάν ευρίσκετο ή κατέφευγε καταδιωκόμενος.

Η επιχείρησις "Πύραυλος" θα άρχιζε μετά την εκκαθάρισιν της Πελοποννήσου προς χρησιμοποίηση των εκεί διατεθεισών δυνάμεων της IX Μεραρχίας, της 72ας Ταξιαρχίας και των Μοιρών Καταδρομών" (στο ίδιο, σελ. 585).

Η ανακατάληψη του Γράμμου από τον ΔΣΕ ανάγκασε την αντίπαλη στρατιωτική ηγεσία να τροποποιήσει το σχέδιο "ΠΥΡΑΥΛΟΣ". Ο Ζαφειρόπουλος αναφέρει σχετικά: "Μετά την μεσολάβησιν την 1ην Απριλίου της επιχειρήσεως των συμμοριτών "ελιγμός του Γράμμου 1949" διά της ανακαταλήψεως του Δυτικού Γράμμου και Σμόλικα υπό των Συμμοριτών και της διεισδύσεως της II συμμοριακής Μεραρχίας εις Ρούμελην, αι προϋποθέσεις της επιχειρήσεως "Πύραυλος" από απόψεως δραστηριότητας των συμμοριτών και διαθεσιμότητος εθνικών δυνάμεων τροποποιήθηκαν άρδην, λόγω προσανατολισμού δυνάμεων προς Δ. Γράμμον.

Ετέθη τότε το πρόβλημα, κατά πόσον συμφέρει να αποδυθούν αι εθνικαί δυνάμεις εις ταυτόχρονον διμέτωπον αγώνα, τόσον υπό του Β` Σ. Στρατού εις τον Δ. Γράμμον, όσον και υπό του Α` Σ. Στρατού εις την περιοχήν Κεντρικής Ελλάδος (Ρούμελη - Αγραφα - Θεσσαλία). Κατόπιν συζητήσεως προεκτιμίθη, ότι είναι ασύμφορος η δημιουργία ταυτοχρόνως διμέτωπου αγώνος, λόγω ανεπάρκειας των διατιθέμενων δυνάμεων" (στο ίδιο, σελ. 586).

Ετσι το σχέδιο "ΠΥΡΑΥΛΟΣ" τροποποιήθηκε και στη θέση του εμφανίστηκε το σχέδιο "ΚΥΝΗΓΟΣ". Σύμφωνα με τον Ζαφειρόπουλο στο σχέδιο "Κυνηγός" προβλεπόταν: "α) Η εκκαθάρισης της περιοχής των Αγράφων, προς εξόντωσιν των εν αυτή συμμοριακών μονάδων της I συμμοριακής Μεραρχίας και διαφόρων μονάδων χώρου και εμπέδων. β) Η εκκαθάρισις της περιοχής της Ρούμελης, προς εξόντωσιν της II συμμοριακής Μεραρχίας και μονάδων χώρου. γ) Η εκκαθάρισις της περιοχής Ανατολικής ορεινής Θεσσαλίας, προς εξόντωσιν των συμμοριακών δυνάμεων αυτής" (στο ίδιο, σελ. 588).

Στις παραμονές της επιχείρησης "ΚΥΝΗΓΟΣ", οι υπό εκκαθάριση και εξόντωση δυνάμεις του ΔΣΕ ήταν οι εξής: Η 1η Μεραρχία με διοικητή τον Χ. Φλωράκη (Γιώτης) είχε δύναμη περίπου 1.600 μαχητές. Η 2η Μεραρχία με διοικητή τον Γ. Αλεξάνδρου (Διαμαντής) είχε δύναμη περίπου 1.500 μαχητές. Το επιτελείο, η φρουρά και η σχολή αξιωματικών του Κλιμακίου Γενικού Αρχηγείου Νοτίου Ελλάδας (ΚΓΑΝΕ) είχε δύναμη περίπου 300 μαχητές. Διοικητής του ΚΓΑΝΕ ήταν ο Κ. Κολιγιάννης (Αρβανίτης). Μ' αλλά λόγια η συνολική δύναμη των ανταρτών, στην καλύτερη των περιπτώσεων, δεν υπερέβαινε τις 3.400 μαχητές.

Η επιχείρηση άρχισε την 1η Μάη του '49, κι απέναντι στις λιγοστές αυτές δυνάμεις του Δημοκρατικού Στρατού ο αντίπαλος εξαπέλυσε δύναμη 70.000 ανδρών με επικεφαλής τον Θρ. Τσακαλώτο, 140 πυροβόλα, 60 αεροπλάνα, σημαντικό αριθμό αρμάτων μάχης και τεθωρακισμένων. Ο αγώνας ήταν άνισος. Κι όπως ήταν αναμενόμενο κατέληξε σε ήττα των δυνάμεων του ΔΣΕ. Πάνω από ένα μήνα αγωνίστηκε η 2η Μεραρχία. Στο πεδίο της μάχης χάθηκαν πολλά στελέχη και μαχητές. Και τέλος, στις 21 Ιούνη του '49, στη θέση Μάρμαρα σκοτώθηκε ο ίδιος ο διοικητής της, ο θρυλικός Διαμαντής. Σκληρές μάχες έδωσαν και οι υπόλοιπες δυνάμεις των ανταρτών, αγωνιζόμενες μέχρι εσχάτων. Η 1η μεραρχία του Χ. Φλωράκη κατάφερε να ελιχθεί και να φτάσει στις αρχές Ιούλη στο Γράμμο, κάνοντας συνεχή πόλεμο στον Ολυμπο, στα Πιέρια, τα Χάσια και το Σμόλικα. Επίσης, στο Γράμμο έφτασε κι ένα τμήμα από τις υπόλοιπες δυνάμεις του ΔΣΕ, που διασώθηκαν με επικεφαλής τον Κ. Κολιγιάννη. Ετσι το ΚΓΑΝΕ έπαψε να υπάρχει και τυπικά διαλύθηκε με απόφαση του ΠΓ στις 12 Ιούλη του '49("Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ", τόμος Α`, σελ. 610).

Αλλες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις

Παράλληλα με τις επιχειρήσεις σε Θεσσαλία και Ρούμελη, ο κυβερνητικός στρατός πραγματοποίησε εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στη Μακεδονία και τη Θράκη. Τον Μάη και τον Ιούνη πραγματοποιήθηκαν επιθέσεις εναντίον του ΔΣΕ στα Κεδρύλια, στη Χαλκιδική, στο Μπέλες, στην περιοχή Κομοτηνής - Εβρου. Τον Ιούλη εκκαθαριστικές επιχειρήσεις έγιναν στο Καϊμακτσαλάν.

Ακόμη, δυνάμεις του Α` Σώματος Στρατού επιτέθηκαν στην περιοχή του Σουλίου αναγκάζοντας την 159η ταξιαρχία του Δημοκρατικού Στρατού να ελιχθεί προς το Γράμμο.

Το αποτέλεσμα όλων αυτών των εκκαθαριστικών επιχειρήσεων, μαζί κι αυτών στην Πελοπόννησο, ήταν να εξοντωθεί μεγάλο μέρος των δυνάμεων του ΔΣΕ στη Νότια, Κεντρική και Ανατολική Ελλάδα, να στριμωχτούν ουσιαστικά οι δυνάμεις του στο Γράμμο και στο Βίτσι και να απελευθερωθούν ισχυρές κυβερνητικές στρατιωτικές δυνάμεις για την τελική σύγκρουση.





Χυδαίος αντικομμουνισμός

Χυδαίος αντικομμουνισμός
Είναι γνωστό ότι η ΕΕ έχει αναγορεύσει σε επίσημη πολιτική και ιδεολογία της τον αντικομμουνισμό, με αιχμή του δόρατος τη χυδαία, ανιστόρητη εξίσωση του φασισμού - ναζισμού με τον κομμουνισμό. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έχει το δικό του διακριτό ρόλο στην προώθηση της αντικομμουνιστικής χυδαιότητας. Δεν περνάει ούτε μια μέρα (κυριολεκτικά!) που να μη διοργανώνεται από τα Ευρωπαϊκά Κόμματα - τους πολιτικούς εκπροσώπους του κεφαλαίου μια αντικομμουνιστική εκδήλωση στις Βρυξέλλες, στο Στρασβούργο και σε άλλες πόλεις των κρατών - μελών της ΕΕ.
***
Τις εκδηλώσεις αυτές ζήλεψε το κόμμα της «Die Linke» («Η Αριστερά») της Γερμανίας, αδελφό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, που μαζί πρωτοστατούν στο κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ), που, ενόψει των ευρωεκλογών του Μάη 2014, όρισε σαν υποψήφιό του για πρόεδρο της Κομισιόν, τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Πριν από τρεις βδομάδες, το κόμμα αυτό, με τον ευρωβουλευτή του H. Scholz (μέλος του προεδρείου του ΚΕΑ), οργάνωσε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο εκδήλωση, με τίτλο «Ταξίδεψα στη χώρα σας σαν φιλοξενούμενος - Γερμανοί αντίπαλοι του Χίτλερ θύματα του Σταλινικού τρόμου: Οικογενειακές ιστορίες 1933 - 1956», μέσα από την οποία διαστρεβλώνει ιστορικά γεγονότα και την αναμφισβήτητη συμβολή της Σοβιετικής Ενωσης στη νίκη κατά του φασισμού και τις κατακτήσεις της εργατικής τάξης.
Οπως αποδείχτηκε, η εκδήλωση αυτή ήταν προπομπός ακόμη μεγαλύτερης αντικομμουνιστικής πρόκλησης. Ετσι, το «Die Linke» οργάνωσε, στις 17 Δεκέμβρη 2013, στο Βερολίνο, στα γραφεία του, στο κτίριο «Καρλ Λίμπκνεχτ», τα αποκαλυπτήρια «αναμνηστικής πλάκας» για «τα θύματα του Σταλινισμού», αναμασώντας τους ανυπόστατους ισχυρισμούς, τα αστικά και οπορτουνιστικά ιδεολογήματα, σε μια χυδαία επιδίωξη να παρουσιάσουν Γερμανούς αντιναζιστές ως θύματα του σοβιετικού εργατικού κράτους, μια ακόμη πιο βρώμικη εκδοχή της επίσημης πολιτικής της ΕΕ, της εξίσωσης του ναζισμού με τον κομμουνισμό.
Αδιάψευστη απόδειξη των συγκοινωνούντων δοχείων του οπορτουνισμού και της αστικής πολιτικής, απροκάλυπτη ομολογία των κοινών τους επιδιώξεων είναι και το πρόσφατο δημοσίευμα στο γερμανικό περιοδικό του κεφαλαίου το «Der Spiegel», το οποίο παίρνει υπό την προστασία του τη «Die Linke» τους οπορτουνιστές και επιτίθεται στο ΚΚΕ γράφοντας ότι «οι άνθρωποι του ΚΚΕ πρέπει απλά να αποφασίσουν οι ίδιοι για το αν πιστεύουν στις αξίες της Ευρώπης».
Αυτό είναι ένα ακόμα πειστήριο, που αποδεικνύει ότι οι οπορτουνιστές της «Die Linke» επιζητούν τα συγχαρητήρια της αστικής τάξης, για τη συμμετοχή τους στην αντικομμουνιστική της εκστρατεία, αναπαράγοντας τη θεωρία των «δύο άκρων» με το δικό τους βρώμικο τρόπο.
***
Τις «αξίες της ΕΕ», που υπηρετούν τα κόμματα του ΚΕΑ - «Die Linke», ΣΥΡΙΖΑ κ.λπ. - οι απολογητές της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, της φτώχειας και της εξαθλίωσης, τις νιώθουν στο πετσί τους τα 27 εκατομμύρια των ανέργων στην ΕΕ, τα 7,5 εκατομμύρια των νέων ανθρώπων που είναι χωρίς δουλειά και εκπαίδευση, τα 120 εκατομμύρια των εργαζομένων, που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Τις πλήρωσαν και τις πληρώνουν με το αίμα τους οι λαοί της Γιουγκοσλαβίας, της Παλαιστίνης, του Ιράκ, του Αφγανιστάν, της Λιβύης, της Συρίας και σήμερα του Μάλι της Κεντροαφρικανικής Δημοκρατίας. Το ΚΚΕ έχει, από τη γέννηση, την πορεία και την πάλη του, αποδείξει σε ποιο στρατόπεδο βρίσκεται: Είναι το πρωτοπόρο τμήμα της εργατικής τάξης που, ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, εκφράζει τα συμφέροντα των καταπιεζόμενων λαϊκών στρωμάτων. Οι οπορτουνιστές σε όλο τον κόσμο, σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ, με όποιο όνομα κι αν παρουσιάζονται, αποδεικνύουν σε ποια όχθη και με ποιους συμπαρατάσσονται. Με τους καπιταλιστές, την ιμπεριαλιστική συμμαχία τους, την Ευρωπαϊκή Ενωση, της οποίας τις «αρχές και τις αξίες» έχουν δεσμευτεί με το πρόγραμμά τους να υπερασπίζουν, όπως και όλα τα ευρωκόμματα. Σ' αυτούς δίνουν εξετάσεις καθημερινά. Χρειάζεται, άραγε, πιο τρανταχτή απόδειξη από το άρθρο του «Spiegel», για να επιβεβαιωθεί το κάλεσμα του ΚΚΕ; Να γυρίσουν την πλάτη τους οι εργάτες, οι άνθρωποι του μόχθου, οι τίμιοι αγωνιστές και αγωνίστριες στον οπορτουνισμό και τα κόμματά του. Να τους αφήσουν να πλατσουρίζουν στο βούρκο που διάλεξαν, μαζί με τους εκμεταλλευτές και το πολιτικό προσωπικό τους. Ο οπορτουνισμός είναι ο «δούρειος ίππος» της αστικής τάξης στο εργατικό κίνημα, δηλητηριάζει εργατικές - λαϊκές συνειδήσεις με την αστική ιδεολογία, τον αντικομμουνισμό, ολόκληρη την αστική σαπίλα. Προϋπόθεση για τη νίκη του λαού είναι να ρίξει στα σκουπίδια της Ιστορίας την αστική και οπορτουνιστική ιδεολογία.
Ο εργαζόμενος λαός, οπλισμένος με την πείρα του, μπορεί να τσακίσει το χέρι του κεφαλαίου και του πολιτικού προσωπικού του, που πάει να σηκωθεί ενάντια στους κομμουνιστές. Ανατρέποντας τους πολιτικούς συσχετισμούς σε βάρος των κομμάτων του κεφαλαίου και των συνοδοιπόρων τους, των οπορτουνιστών. Να ενισχύσει και να συμπορευτεί με το ΚΚΕ, για την ανασύνταξη και αντεπίθεση του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Δυναμώνοντας την αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική πάλη της Λαϊκής Συμμαχίας για την Εργατική - Λαϊκή Εξουσία και Οικονομία.

ΓΕΡΜΑΝΙΑ Η Μέρκελ έδειξε τις διαθέσεις του κεφαλαίου

ΓΕΡΜΑΝΙΑ
Η Μέρκελ έδειξε τις διαθέσεις του κεφαλαίου
Η Μέρκελ και ο Ολάντ, οι εκπρόσωποι του «γαλλογερμανικού άξονα», που πλέον δεν είναι ακριβώς άξονας ιδιαίτερα στην περίοδο της κρίσης, που ριγμένο βγαίνει το γαλλικό κεφάλαιο
ΒΕΡΟΛΙΝΟ.--
Η επανεκλεγμένη καγκελάριος της Γερμανίας Αγκελα Μέρκελ, στις προγραμματικές της δηλώσεις χτες στην Ομοσπονδιακή Βουλή (Μπούντεσταγκ), αναφέρθηκε στο ζήτημα, που κύρια απασχολεί την αστική τάξη της Γερμανίας που επέλεξε το λεγόμενο «μεγάλο συνασπισμό» των Χριστιανοδημοκρατών/ Χριστιανοκοινωνιστών και Σοσιαλδημοκρατών, όπως και τις αστικές τάξεις της ΕΕ, και αφορά το ξεπέρασμα της καπιταλιστικής κρίσης. Ηταν εξαιρετικά φιδωλή ότι αυτή έχει ξεπεραστεί και κάλεσε τα κράτη - μέλη της Ευρωζώνης να συνεχίσουν τις αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις, λέγοντας πως «τα θεμελιώδη ελαττώματα της νομισματικής ένωσης πρέπει να αντιμετωπιστούν επειγόντως». Για να δώσει έναν τόνο ...αισιοδοξίας - αν και οι εκτιμήσεις διαφόρων οικονομικών οργανισμών μιλούν για αναιμική ανάπτυξη - μίλησε για τις «πρώτες επιτυχίες», αναφερόμενη στα παραδείγματα της Ιρλανδίας και της Ισπανίας και στις προόδους Ελλάδας και Κύπρου, που βέβαια αφορούν τους κεφαλαιοκράτες και όχι τα λαϊκά στρώματα που υποφέρουν.
Η καγκελάριος δήλωσε πως δεν πιστεύει ότι «οι απαραίτητες αλλαγές στις ευρωπαϊκές δομές θα μπορούσαν να εφαρμοστούν χωρίς αλλαγές στις συνθήκες της ΕΕ» και ζήτησε να υπάρξει «μια "εξέλιξη" των συνθηκών αυτών». Σημείωσε χαρακτηριστικά: «Ξέρω ότι είναι μερικές φορές δύσκολο να περάσουν αλλαγές στις συνθήκες στο εσωτερικό των χωρών, αλλά όποιος θέλει περισσότερη Ευρώπη, πρέπει να είναι έτοιμος να τροποποιήσει τη νομοθεσία σε ορισμένες αρμοδιότητες» και πρόσθεσε «έχουμε στην Ευρώπη μια κατάσταση όπου κατηγορείται συχνά η Γερμανία πως αντιτίθεται σε ορισμένες εξελίξεις. Δε συμβαίνει κάτι τέτοιο. Ανήκουμε σ' αυτούς που λένε ότι οφείλουμε να κάνουμε τις συνθήκες να εξελιχθούν».
Η Μέρκελ, επίσης, δεν παρέλειψε να αναφερθεί στην προχτεσινή συμφωνία της Ουκρανίας με τη Ρωσία, πεδίο όπου ανταγωνίζονται τα ρωσικά και τα ευρωενωσιακά μονοπώλια. Είπε συγκεκριμένα: «Εκφράζω τη λύπη μου για την απόφαση του προέδρου Γιανουκόβιτς να μην υπογράψει, ή τουλάχιστον να μην υπογράψει προς το παρόν τη συμφωνία σύνδεσης της Ουκρανίας με την ΕΕ, αλλά η προσφορά εξακολουθεί να βρίσκεται στο τραπέζι». Ταυτόχρονα, γνωρίζοντας ότι και η αστική τάξη της Ουκρανίας παζαρεύει με όλους, είπε με νόημα ότι κάθε απόφαση που λαμβάνεται από μια χώρα, η οποία βρίσκεται ανάμεσα στην ΕΕ και τη Ρωσία, δεν πρέπει να ερμηνεύεται συστηματικά ως απόφαση υπέρ της μιας ή της άλλης. Και ο νέος υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας, Φρανκ - Βάλτερ Σταϊνμάιερ είχε δηλώσει ότι «η οικονομική βοήθεια που πρότεινε η ΕΕ στην Ουκρανία για να τη φέρει πιο κοντά στην Ευρώπη ήταν ανεπαρκής». Είναι, επομένως, φανερό ότι το γερμανικό κεφάλαιο θέλει να έχει ανοιχτή πόρτα και προς την Ουκρανία και προς τη Ρωσία.
Τέλος, ως είθισται, η Γερμανίδα καγκελάριος έκανε το πρώτο της ταξίδι στη Γαλλία. Η Μέρκελ και ο Σταϊνμάιερ πήγαν στο Παρίσι για ένα δείπνο εργασίας με τον Γάλλο Πρόεδρο, Φρανσουά Ολάντ, ενόψει και της Συνόδου Κορυφής που γίνεται σήμερα και αύριο στις Βρυξέλλες.

TOP READ