17 Δεκ 2013

H απολογία του Γκεόργκι Δημητρώφ στη δίκη της Λειψίας

H απολογία του Γκεόργκι Δημητρώφ στη δίκη της Λειψίας


Δημητρώφ: Αναγνωρίζω ότι μιλώ απότομα και σκληρά. Ο αγώνας μου και η ζωή μου επίσης ήταν απότομη και σκληρή. Η γλώσσα μου όμως είναι γλώσσα ειλικρινής και άδολη. Συνηθίζω να λέω τα πράγματα με τ' όνομά τους.

Δεν είμαι δικηγόρος που από υποχρέωση υπερασπίζεται τον πελάτη του.


Υπερασπίζομαι τον εαυτό μου σαν κατηγορούμενος κομμουνιστής.


Υπερασπίζομαι την ίδια μου την κομμουνιστική, επαναστατική τιμή.


Υπερασπίζομαι τις δικές μου ιδέες, τις δικές μου κομμουνιστικές πεποιθήσεις.


Υπερασπίζομαι το νόημα και το περιεχόμενο της ζωής μου.


Να γιατί καθετί που λέω στο δικαστήριο είναι αίμα από το αίμα μου και σάρκα από τη σάρκα μου.


Κάθε λέξη είναι έκφραση της πιο βαθιάς μου αγανάκτησης ενάντια στην άδικη κατηγορία, ενάντια στο γεγονός ότι ένα τέτοιο αντικομμουνιστικό έγκλημα προσάπτεται στους κομμουνιστές.


Συχνά μ' έψεξαν για το ότι δεν παίρνω στα σοβαρά την ανώτατη γερμανική Δικαιοσύνη. Αυτό δεν είναι καθόλου σωστό.


Είναι αλήθεια ότι για μένα σαν κομμουνιστή ανώτατος νόμος είναι το Πρόγραμμα της Κομμουνιστικής Διεθνούς, ανώτατο δικαστήριο, είναι η Επιτροπή Ελέγχου της Κομμουνιστικής Διεθνούς.


Αλλά για μένα σαν κατηγορούμενος, το Δικαστήριο του Ράιχ είναι μια δικαστική αρχή που πρέπει να την παίρνω σοβαρά υπόψη.


Οχι μόνο γιατί τα μέλη αυτού του δικαστηρίου είναι πέρα για πέρα αρμόδια, αλλά και γιατί αποτελεί έναν πολύ σπουδαίο τροχό της κρατικής εξουσίας, της κοινωνικής τάξης που κυριαρχεί εδώ, γιατί είναι μια δικαστική αρχή που μπορεί οριστικά και αμετάκλητα να απαγγείλει την εσχάτη των ποινών. Εγώ μπορώ να δηλώσω με ήσυχη τη συνείδησή μου ότι μπροστά στο δικαστήριο, άρα και μπροστά στην κοινή γνώμη, σε όλα τα ζητήματα έλεγα μόνο την αλήθεια. Σε ό,τι αφορά το κόμμα μου, το οποίο βρίσκεται σε κατάσταση παρανομίας, αρνούμαι να δώσω τα όποια αποδειχτικά στοιχεία. Εγώ πάντα μιλούσα σοβαρά και με το αίσθημα της πιο βαθιάς πεποίθησης.

Πρόεδρος: Δεν θα ανεχθώ, σ' αυτήν εδώ την αίθουσα, να ασχολείστε με κομμουνιστική προπαγάνδα. Αυτό το κάνατε σε όλη τη διάρκεια του δικαστηρίου. Αν συνεχίσετε σ' αυτό το πνεύμα, θα σας αφαιρέσω το λόγο.
Δημητρώφ: Αντιτίθεμαι αποφασιστικά ενάντια στον ισχυρισμό ότι επιδιώκω προπαγανδιστικούς σκοπούς. Οτι η υπεράσπισή μου μπρος στο δικαστήριο του Ράιχ, πέτυχε, επιπλέον, και προπαγανδιστικά αποτελέσματα, αυτό είναι σωστό. Μπορεί ακόμα να παραδεχτεί κανείς ότι η στάση μου μπρος στο δικαστήριο μπορεί να χρησιμεύσει σαν παράδειγμα για έναν κατηγορούμενο κομμουνιστή. Ομως, δεν είναι αυτός ο σκοπός της υπεράσπισής μου. Ο δικός μου σκοπός ήταν να διαψεύσω την κατηγορία ότι δήθεν οι Δημητρώφ, Τόργκλερ, Ποπόφ και Τάνεφ, το Γερμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα και η Κομμουνιστική Διεθνής έχουν κάτι το κοινό με τον εμπρησμό.

Γνωρίζω ότι κανένας στη Βουλγαρία δεν πιστεύει στη δική μας απίθανη συμμετοχή στον εμπρησμό του Ράιχσταγκ. Γνωρίζω ότι στο εξωτερικό είναι ζήτημα αν πιστεύει κανείς κάτι τέτοιο. Στη Γερμανία, όμως, οι συνθήκες είναι άλλες, εδώ μπορεί να πιστέψουν σε τέτοιους παράξενους ισχυρισμούς.


Να γιατί εγώ θέλω να αποδείξω ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα δεν είχε και δεν έχει τίποτε το κοινό με τη συμμετοχή σ' ένα τέτοιο έγκλημα.


(...)


Κύριοι δικαστές!


Δεν είναι η πρώτη φορά που προσάπτουν στους κομμουνιστές παρόμοια εγκληματική δολοφονική πράξη. Δεν μπορώ να παραθέσω εδώ όλα τα παραδείγματα αυτού του είδους. Υπενθυμίζω το ατύχημα της σιδηροδρομικής γραμμής εδώ στη Γερμανία, κοντά στο Γιούτερμποργκ, που προκάλεσε ένας ψυχοπαθής, τυχοδιώκτης, προβοκάτορας.


Τότε όχι μόνο στη Γερμανία, αλλά και σε άλλες χώρες, στη διάρκεια πολλών μηνών, διαδιδόταν ο ισχυρισμός ότι αυτή η υπόθεση είναι έργο του Γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος και ότι αυτή η τρομοκρατική πράξη είναι των κομμουνιστών. Μετά έγινε γνωστό ότι αυτή η πράξη έγινε από τον ψυχοπαθή και τυχοδιώκτη Μάτουσκα. Ο ίδιος συνελήφθη και καταδικάστηκε.


Αναφέρω άλλο παράδειγμα -η δολοφονία του Γάλλου Προέδρου από τον Γκουργκούζωφ. Τότε, επίσης, σε όλες τις χώρες γράφανε ότι εδώ υπάρχει ανάμειξη των κομμουνιστών. Ο Γκουργκούζωφ παρουσιάστηκε σαν κομμουνιστής σαν σοβιετικός πράκτορας. Τι αποδείχτηκε; Αποδείχτηκε ότι η απόπειρα δολοφονίας είχε οργανωθεί από τους λευκοφρουρούς και ότι ο Γκουργκούζωφ ήταν προβοκάτορας που επιδίωκε τη διακοπή των σχέσεων ανάμεσα στη Σοβιετική Ενωση και τη Γαλλία.


Υπενθυμίζω, επίσης, τη δολοφονική απόπειρα στον καθεδρικό ναό της Σόφιας. Αυτή η δολοφονική απόπειρα δεν ήταν οργανωμένη από το Βουλγάρικο Κομμουνιστικό Κόμμα, αλλά για το λόγο αυτό καταδιώχτηκε το Κομμουνιστικό Κόμμα. Δυο χιλιάδες εργάτες, αγρότες και διανοούμενοι δολοφονήθηκαν με θηριώδικο τρόπο από τις φασιστικές συμμορίες με το πρόσχημα ότι ο καθεδρικός ναός της Σόφιας τινάχτηκε στον αέρα από τους κομμουνιστές. Αυτή η προβοκάτσια είχε οργανωθεί από τη βουλγάρικη αστυνομία.


Ακόμα από το 1920, ο ίδιος ο διοικητής της αστυνομίας της Σόφιας Προύτκιν οργάνωσε τη βομβιστική δολοφονική επίθεση κατά τη διάρκεια της απεργίας των σιδηροδρομικών σαν μέσο για να προβοκάρει τους Βούλγαρους εργάτες.


(...)


Οποιος θέλει να αγωνίζεται σωστά με τον αντίπαλό του, αυτός πρέπει να γνωρίζει καλά αυτόν τον αντίπαλο. Η απαγόρευση του κόμματος, η διάλυση των μαζικών οργανώσεων, η απώλεια της νομιμότητας - όλα αυτά είναι βαριά χτυπήματα πάνω στο επαναστατικό κίνημα. Τούτο, όμως, δε σημαίνει ότι τα πάντα έχουν χαθεί.


Το Φλεβάρη του 1933, το Κομμουνιστικό Κόμμα βρισκόταν μπρος στον κίνδυνο της απαγόρευσης. Ο κομμουνιστικός Τύπος είχε απαγορευτεί, αναμενόταν η απαγόρευση του Κομμουνιστικού Κόμματος.


Το Γερμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα την περίμενε. Γι' αυτό γινόταν λόγος στις προκηρύξεις και στις εφημερίδες. Το Γερμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα ήξερε καλά ότι σε πολλές χώρες τα κομμουνιστικά κόμματα είναι απαγορευμένα, ωστόσο συνεχίζουν τη δράση τους και τον αγώνα. Τα Κομμουνιστικά Κόμματα είναι απαγορευμένα σε Πολωνία, Βουλγαρία, Ιταλία και σε μερικές άλλες χώρες.


Εγώ μπορώ να μιλώ γι' αυτό με βάση την πείρα του Βουλγαρικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Μετά την εξέγερση το 1923, το Βουλγαρικό Κομμουνιστικό Κόμμα είχε απαγορευτεί, αλλά αυτό δρούσε, παρ' όλο που αυτό του κόστισε πολυάριθμα θύματα, το κόμμα έγινε πιο δυνατό απ' ό,τι ήταν πριν από το 1923. Τούτο το καταλάβαινε ο κάθε κριτικά σκεπτόμενος άνθρωπος.


Το Γερμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα, αν και παράνομο, μπορεί ανάλογα με την κατάσταση να πραγματοποιήσει την επανάσταση. Αυτό δείχνει η πείρα του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ρωσίας.


Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ρωσίας ήταν παράνομο, υποβλήθηκε σε αιματηρές καταδιώξεις, όμως, μετά απ' αυτό η εργατική τάξη με επικεφαλής το Κομμουνιστικό Κόμμα ήρθε στην εξουσία. Οι ηγέτες του Γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος δεν μπορούσαν να θεωρούν ότι όλα χάθηκαν και ότι το ζήτημα έμπαινε είτε-είτε: ή εξέγερση ή χαμός. Οι ηγέτες του Γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος δεν μπορούσε να σκέπτονται έτσι ανόητα. Το Γερμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα ήξερε καλά ότι η παράνομη δουλειά θα έχει πολλά θύματα, θα απαιτεί αυτοθυσία και τόλμη, ήξερε επίσης ότι οι επαναστατικές του δυνάμεις θα δυναμώσουν και ότι το ίδιο θα αποδειχθεί ικανό να πραγματοποιήσει τα άμεσα καθήκοντα που στέκονται μπροστά του. Να γιατί αποκλείεται τελείως ότι το Γερμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα θα έπρεπε σ' αυτήν την περίοδο να τα παίξει όλα για όλα. Οι κομμουνιστές δεν είναι ευτυχώς τόσο κοντόφθαλμοι όσο οι αντίπαλοί τους. Ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές δεν χάνουν τον έλεγχο των νεύρων τους.


Σ' αυτό πρέπει να προστεθεί ότι το Γερμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα και τ' άλλα κομμουνιστικά κόμματα είναι τμήματα της Κομμουνιστικής Διεθνούς. (...)


Σε αυτό το παγκόσμιο κόμμα των εκατομμυρίων μελών της Κομμουνιστικής Διεθνούς το πιο ισχυρό κόμμα είναι το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ενωσης. Είναι το κυβερνών κόμμα της Σοβιετικής Ενωσης -στο μεγαλύτερο κράτος του κόσμου. Η Κομμουνιστική Διεθνής -το παγκόσμιο κομμουνιστικό κόμμα- κάνει εκτίμηση της πολιτικής κατάστασης από κοινού με τις ηγεσίες των κομμουνιστικών κομμάτων όλων των χωρών.


Η Κομμουνιστική Διεθνής, ενώπιον της οποίας είναι άμεσα υπεύθυνα όλα τα τμήματα, δεν είναι οργάνωση των συνωμοτών, αλλά παγκόσμιο κόμμα. Ενα τέτοιο παγκόσμιο κόμμα δεν μπορεί να παίζει με την εξέγερση και την επανάσταση. Ενα τέτοιο παγκόσμιο κόμμα δεν μπορεί να λέει επίσημα τούτο ή εκείνο το πράγμα στα εκατομμύρια των οπαδών του και ταυτόχρονα, αλλά στα κρυφά, να κάνει το αντίθετο. Ενα τέτοιο κόμμα, αγαπητέ μου Δρ. Ζακ, δεν κρατά λογιστική διπλογραφία!


(...)


Βρήκαν πάνω μου την έκκληση της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Εγώ νομίζω ότι αυτή μπορεί επίσης να διαβαστεί. Σ' αυτήν την έκκληση έχουν ιδιαίτερη σημασία δύο σημεία. Σ' αυτήν γίνεται λόγος για τις διαδηλώσεις στις διάφορες χώρες σε σχέση με τα γεγονότα στη Γερμανία. Σ' αυτή γίνεται λόγος για τα καθήκοντα του Κομμουνιστικού Κόμματος στην πάλη ενάντια στην εθνικοσοσιαλιστική τρομοκρατία, όπως και για την υπεράσπιση των Οργανώσεων και του Τύπου της εργατικής τάξης. Σ' αυτήν την έκκληση, μεταξύ των άλλων, αναφέρεται:


«Το κύριο εμπόδιο στο δρόμο της δημιουργίας του ενιαίου μαχητικού μετώπου των κομμουνιστών και των σοσιαλδημοκρατών εργατών ήταν και είναι η πολιτική της συνεργασίας με την αστική τάξη, που ακολουθούσαν τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, τα οποία έθεσαν τώρα το παγκόσμιο προλεταριάτο κάτω από τα χτυπήματα του ταξικού εχθρού. Αυτή η πολιτική της συνεργασίας με την αστική τάξη, γνωστή με το όνομα της λεγόμενης πολιτικής "το μικρότερου κακού", οδήγησε πρακτικά στο θρίαμβο του φασισμού στη Γερμανία.


Η Κομμουνιστική Διεθνής και τα κομμουνιστικά κόμματα σε όλες τις χώρες πολλές φορές (όχι μια φορά) έχουν δηλώσει την ετοιμότητά τους για κοινό αγώνα με τους σοσιαλδημοκράτες εργάτες ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου, της πολιτικής αντίδρασης και στον κίνδυνο του πολέμου.»


(...)


Ο μύθος ότι τάχα ο εμπρησμός του Ράιχσταγκ είναι έργο των κομμουνιστών κατέρρευσε. Εγώ δε θα παραθέσω εδώ τις καταθέσεις των μαρτύρων, όπως αυτό το έκαναν οι άλλοι συνήγοροι. Το ζήτημα, όμως, αυτό μπορεί να θεωρείται τελείως διευκρινισμένο για κάθε αλλιώς σκεπτόμενο άνθρωπο. Ο εμπρησμός του Ράιχσταγκ δεν έχει καμιά σχέση με τη δράση του κομμουνιστικού κόμματος όχι μόνο με την εξέγερση, αλλά και με τη διαδήλωση, και με την απεργία, ή και με άλλες παρόμοιες πράξεις.


Τούτο αποδείχτηκε πέρα για πέρα από τη δικαστική ανάκριση. Ο εμπρησμός του Ράιχσταγκ -εγώ δε μιλώ για τους ισχυρισμούς των εγκληματιών και των ψυχοπαθών- δεν είχε υιοθετηθεί από κανέναν σαν σύνθημα για εξέγερση. Σε σχέση με τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ κανένας δεν είχε παρατηρήσει τις οποιεσδήποτε ενέργειες, πράξεις, απόπειρες για εξέγερση. Κανένας δεν άκουσε τίποτα. Ολοι οι μύθοι προς αυτήν την κατεύθυνση αναφέρονται σε μια περίοδο μετά τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ. Οι εργάτες την περίοδο αυτή βρίσκονταν σε κατάσταση άμυνας ενάντια στην επίθεση του φασισμού. Το Γερμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα προσπάθησε να οργανώσει την αντίσταση των μαζών, την άμυνα. Ομως, είναι αποδεδειγμένο ότι ο εμπρησμός του Ράιχσταγκ ήταν το πρόσχημα, το προανάκρουσμα για μια πλατιά σχεδιασμένη συντριβή της εργατικής τάξης και της πρωτοπορίας -του Γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος.


(...)


Σε σχέση μ' αυτό, απόδειξη είναι επίσης και το έκτακτο διάταγμα της γερμανικής κυβέρνησης από τις 25 του Φλεβάρη του 1933.


Αυτό είχε εκδοθεί αμέσως μετά τον εμπρησμό. Διαβάστε αυτό το διάταγμα. Τι λέγεται σ' αυτό;


Σ' αυτό αναφέρεται ότι αναστέλλονται άρθρα του συντάγματος, και συγκεκριμένα το άρθρο για την ελευθερία του συνέρχεσθαι, την ελευθερία, το απαραβίαστο της ανθρώπινης προσωπικότητας, το απαραβίαστο της κατοικίας κ.τ.λ. Σ' αυτό βρίσκεται η ουσία αυτού του έκτακτου διατάγματος, στη δεύτερη παράγραφό του - εκστρατεία ενάντια στην εργατική τάξη...

Πρόεδρος: Οχι ενάντια στους εργάτες, αλλά ενάντια στους κομμουνιστές.
Δημητρώφ: Πρέπει να πω ότι με βάση αυτό το έκτακτο διάταγμα συνελήφθησαν όχι μόνο κομμουνιστές, αλλά και σοσιαλδημοκράτες και χριστιανοί εργάτες, ενώ διέλυσαν και τις οργανώσεις τους.

Θα ήθελα να υπογραμμίσω ότι αυτό το έκτακτο διάταγμα τασσόταν όχι μόνο ενάντια στο Γερμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα, αν και αυτό εννοείται, ήταν πρώτα απ' όλα εναντίον του, αλλά και ενάντια στ' άλλα αντιπολιτευτικά κόμματα και ομάδες.


Ο νόμος αυτός ήταν απαραίτητος για τη δημιουργία κατάστασης έκτακτης ανάγκης, και αυτός συνδέεται άμεσα, οργανικά με τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ.


(...)


Κύριε Πρόεδρε, Εσείς μου κάνετε μομφή. Εγώ μπορώ να σας εκφράσω την αντίρρησή μου σ' αυτό: σαν Βούλγαρος επαναστάτης ενδιαφέρομαι για το επαναστατικό κίνημα σε όλες τις χώρες, ενδιαφέρομαι, λόγου χάρη, και για τα νοτιοαμερικανικά πολιτικά ζητήματα και τα γνωρίζω ίσως όχι λιγότερο από τα γερμανικά, αν και ποτέ δεν ήμουν στην Αμερική. Εξάλλου, αν στη Νότια Αμερική πυρποληθεί το κτίριο κάποιου κοινοβουλίου, τούτο δε σημαίνει ότι εγώ θα ευθύνομαι γι' αυτό. Στη διάρκεια της δικαστικής έρευνας εδώ, στο δικαστήριο, εγώ έμαθα πολλά και χάριν της πολιτικής μου αίσθησης προσανατολίστηκα σε πολλές λεπτομέρειες.


(...)


Ο αστυνομικός υπάλληλος Χέλερ παραθέτει εδώ ένα κομμουνιστικό ποίημα από ένα βιβλίο που εκδόθηκε το 1925, για να αποδείξει ότι το 1933 οι κομμουνιστές πυρπόλησαν το Ράιχσταγκ.


Εγώ, επίσης, θα παραθέσω ένα ποίημα, αλλά από τον μεγαλύτερο Γερμανό ποιητή Γκαίτε:


Ετοίμασε έγκαιρα το νου σου.


Στους δυο δίσκους της ζυγαριάς της


μεγάλης ευτυχίας


σπάνια υπάρχει ηρεμία:


είσαι υποχρεωμένος ή να υψώνεσαι


ή να κατεβαίνεις προς τα κάτω


Εξουσίαζε ή υπάκουε,


με την τελετή ή γνωρίσου με


τον πόνο,


υψώσου σαν το βαρύ σφυρί -


ή στάσου σαν το αμόνι.


ΝΑΙ, όποιος δε θέλει να 'ναι


το αμόνι, πρέπει να γίνει το σφυρί!


(...)


Ο ανώτατος εισαγγελέας πρότεινε να αθωωθούν οι κατηγορούμενοι Βούλγαροι λόγω έλλειψης αποδειχτικών. Για μένα αυτό δεν είναι καθόλου απλό. Αυτό δεν θα μπορούσε να αποβάλει τις υποψίες. Οχι, στη διάρκεια του δικαστηρίου αποδείχτηκε ότι εμείς δεν έχουμε τίποτε το κοινό με τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ, να γιατί δεν μπορούν να υπάρχουν οι οποιεσδήποτε υποψίες. Εμείς οι Βούλγαροι, όπως και ο Τόργκλερ, πρέπει να αθωωθούμε όχι λόγω έλλειψης αποδείξεων, αλλά γιατί σαν κομμουνιστές που είμαστε, δεν έχουμε, και δεν μπορούσαμε να έχουμε, καμία σχέση με τούτη την αντικομμουνιστική πράξη.


Εγώ προτείνω να ληφθεί η παρακάτω απόφαση:


1) Το ανώτατο δικαστήριο να αναγνωρίσει την αθωότητά μας σε τούτη την υπόθεση και το κατηγορητήριο για άδικο, τούτο αφορά εμένα, τον Τόργκλερ, τον Ποπόφ και τον Τάνεφ.


2) Ο Βαν ντερ Λούμπε να θεωρηθεί σαν όργανο που χρησιμοποίησαν οι εχθροί της εργατικής τάξης.


3) Οι ένοχοι γι' αυτήν την αδικαιολόγητη κατηγορία εναντίον μας να κληθούν για να λογοδοτήσουν.


4) Οι υπεύθυνοι αυτοί να καταδικαστούν σε αποζημίωση απέναντί μας για το χρόνο και την υγεία που μας έκαναν να χάσουμε, καθώς και για τις ταλαιπωρίες που μας έκαναν να περάσουμε.

Πρόεδρος: Αυτές τις λεγόμενες προτάσεις σας το δικαστήριο θα τις πάρει υπόψη κατά τη συζήτηση της ποινής.
Δημητρώφ: Θα 'ρθει ο καιρός που τα αιτήματα αυτά θα εξοφληθούν μαζί με τους τόκους. Σε ό,τι αφορά την πλήρη διαλεύκανση του ζητήματος του εμπρησμού στο Ράιχσταγκ και την αποκάλυψη των πραγματικών εμπρηστών και αυτό, εννοείται, θα το πραγματοποιήσει το λαϊκό δικαστήριο της μελλοντικής προλεταριακής δικτατορίας.

Στο XVII αιώνα, ο θεμελιωτής της επιστημονικής Φυσικής Γαλιλαίος Γαλιλέι παραπέμφθηκε στο αυστηρό δικαστήριο της Ιεράς Εξέτασης, που έπρεπε να τον καταδικάσει σαν αιρετικό σε θάνατο.


Με βαθιά πεποίθηση και αποφασιστικότητα είπε:


«Και όμως η γη γυρίζει!» Και αυτή η επιστημονική θέση έγινε αργότερα κτήμα ολάκερης της ανθρωπότητας.

Πρόεδρος: (Διακόπτει απότομα τον Δημητρώφ, σηκώνεται, μαζεύει τα χαρτιά και ετοιμάζεται να βγει)
Δημητρώφ (συνεχίζει): Εμείς οι κομμουνιστές μπορούμε τώρα όχι λιγότερο αποφασιστικά απ' το γέρο Γαλιλαίο να πούμε: «Και όμως η γη γυρίζει!»

Ο τροχός της Ιστορίας κινείται προς τα μπρος, προς μια σοβιετική Ευρώπη, προς μια παγκόσμια Ενωση των Σοβιετικών Δημοκρατιών.


Και αυτόν τον τροχό που τον σπρώχνει το προλεταριάτο, κάτω από την καθοδήγηση της Κομμουνιστικής Διεθνούς, κανένα μέτρο εξόντωσης, καμία καταδίκη σε καταναγκαστικά μέτρα, καμιά καταδίκη σε θάνατο δεν θα τον σταματήσει. Γυρίζει και θα γυρίζει ως την οριστική νίκη του κομμουνισμού!


(
Οι αστυνομικοί πιάνουν τον Δημητρώφ και με τη βία τον υποχρεώνουν να καθίσει στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Ο Πρόεδρος και το δικαστήριο αποσύρονται σε συνεδρίαση για το ζήτημα, αν ο Δημητρώφ μπορεί να συνεχίσει το λόγο του. Μετά τη συνεδρίαση, το δικαστήριο επέστρεψε και ανακοινώνει ότι αφαιρείται οριστικά ο λόγος από τον Δημητρώφ).

Πακτωλός χρημάτων από τα σκουπίδια τροφοδοτεί τα κέρδη του κεφαλαίου – Δεκαπλασιάζεται το κόστος επεξεργασίας απορριμμάτων σε σχέση με το 2012 – H εξαπάτηση με την επιχείρηση «σκουπίδι» συνεχίζεται – Επικίνδυνα απόβλητα πηγαίνουν ακόμα στις χωματερές

Πακτωλός χρημάτων από τα σκουπίδια τροφοδοτεί τα κέρδη του κεφαλαίου – Δεκαπλασιάζεται το κόστος επεξεργασίας απορριμμάτων σε σχέση με το 2012 – H εξαπάτηση με την επιχείρηση «σκουπίδι» συνεχίζεται – Επικίνδυνα απόβλητα πηγαίνουν ακόμα στις χωματερές



ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΕΔΣΝΑ
H εξαπάτηση με την επιχείρηση «σκουπίδι» συνεχίζεται
Δεκαπλασιάζεται το κόστος επεξεργασίας των απορριμμάτων σε σχέση με το 2012.
Πακτωλός χρημάτων τροφοδοτεί τα κέρδη του κεφαλαίου

Αναρτήθηκαν πρόσφατα στο διαδίκτυο (5/12/13) δύο σημαντικές αποφάσεις του ΔΣ του ΕΔΣΝΑ (Ειδικός Διαβαθμιδικός Σύνδεσμος Νομού Αττικής), του φορέα διαχείρισης των στερεών (μη επικίνδυνων) αποβλήτων (ΦΟΔΣΑ) της Αττικής, για τον καθορισμό «της ετήσιας εισφοράς των Δήμων μελών του ΕΔΣΝΑ», για τα έτη 2012 και 2013 η μία (υπ' αρ. 12/13 ΑΔΣ) και για το έτος 2014 η άλλη (υπ' αρ. 13/13 ΑΔΣ).
Οι αποφάσεις αυτές πάρθηκαν στην «8η Κατεπείγουσα Συνεδρίαση» του ΔΣ της 26.11.13 και είναι σημαντικές γιατί η εισφορά του κάθε δήμου στον ΕΔΣΝΑ επιβαρύνει τα «ανταποδοτικά τέλη» καθαριότητας, το επαχθέστερο τοπικό χαράτσι σε βάρος της λαϊκής οικογένειας. Τι προβλέπουν οι αποφάσεις αυτές;
Ο περιφερειάρχης, Γ. Σγουρός, έσπευσε να προαναγγείλει το περιεχόμενό τους με δελτίο Τύπου που εξέδωσε αυθημερόν (οι υπογραμμίσεις υπάρχουν στο σχετικό δελτίο Τύπου): «Αμετάβλητη θα παραμείνει και για το 2014 η τιμή χρέωσης για τους Δήμους της Αττικής των εισερχομένων απορριμμάτων στις εγκαταστάσεις του Ειδικού Διαβαθμιδικού Συνδέσμου Νομού Αττικής, όπως αποφάσισε σήμερα το Διοικητικό Συμβούλιο του Συνδέσμου».
Το δελτίο αναφέρει πιο κάτω: «Σε δηλώσεις του, ο Πρόεδρος του ΕΔΣΝΑ και Περιφερειάρχης Αττικής κ. Γιάννης Σγουρός επεσήμανε ότι:
  • "Οι Κασσάνδρες [σ.σ.: οι κομμουνιστές σύμβουλοι της Λαϊκής Συσπείρωσης] που προέβλεπαν αύξηση του τέλους εισόδου διαψεύστηκαν πανηγυρικά. Η απόφασή μας να παραμείνει το κόστος στα ίδια επίπεδα με τα περσινά αποδεικνύει ότι αναγνωρίζουμε στην πράξη τα τεράστια λειτουργικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι δήμοι και την σκληρή καθημερινότητα που βιώνουν χιλιάδες συμπολίτες μας..."».
Να, λοιπόν, που η επιχείρηση εξαπάτησης των λαϊκών στρωμάτων συνεχίζεται: Τι «ξεχνάει» να πει ο λαλίστατος κατά τα άλλα κος Περιφερειάρχης και Πρόεδρος του ΕΔΣΝΑ;
1ο: Ότι στην εν λόγω συνεδρίαση του ΔΣ με την 12/13 ΑΔΣ αποφασίστηκε αναδρομική αύξηση της ανά τόνο απορριμμάτων εισφοράς των δήμων της Αττικής για το 2012 ίση περίπου με 23%(!). Πράγματι, σύμφωνα με το εισηγητικό της απόφασης το αρχικά προϋπολογισθέν τέλος εισόδου από 45 ευρώ/τόνο ανέβηκε τελικά στο 55,53 ευρώ/τόνο(«οριστική τιμή μονάδας» το βάφτισαν) με βάση τη «Μελέτη αναλυτικής κοστολόγησης των υπηρεσιών του ΕΔΣΝΑ» για το υπόψη έτος και «την ποσότητα των απορριμμάτων του κάθε δήμου που εισήλθαν στις εγκαταστάσεις του ΕΔΣΝΑ» το έτος αυτό.
Η αύξηση αυτή έγινε («σύννομα», πάντα, με βάση τις σχετικές νομοθετικές ρυθμίσεις του 2012 σε συμμόρφωση με την κοινοτική οδηγία 2008/98/ΕΚ), ώστε να αντισταθμιστεί η ισόποση μείωση της παραγωγής απορριμμάτων (ένας ακόμη δείκτης της επιδεινούμενης εξαθλίωσης των λαϊκών στρωμάτων, συνέπεια της καπιταλιστικής κρίσης και στη χώρα μας) σε σχέση με την αρχικά προβλεφθείσα. Βασικός στόχος, η διασφάλιση της τακτικής, σταδιακής αποπληρωμής των παλαιών χρωστούμενων στους ιδιώτες που διαχειρίζονται τις εγκαταστάσεις του ΕΔΣΝΑ στη Φυλή και της αδιατάρακτης πληρωμής των τρεχουσών απαιτήσεών τους, ώστε να παραμένουν αλώβητα τα υψηλά ποσοστά κέρδους τους.
Αποφασίστηκε, επίσης, ότι με τον ίδιο τρόπο θα καθοριστεί το οριστικό δηλαδή το πραγματικό τέλος εισόδου για το 2013: Με νέα, δηλαδή, μελέτη τιμολόγησης των υπηρεσιών του 2013 (θα συνταχθεί το 2014) και με βάση τα πραγματικά φορτία του 2013. Ξεκαθαρίζεται, άλλωστε, στην υπόψη απόφαση, ότι το τέλος εισόδου των 45 ευρώ/τόνο για το 2013 καθορίστηκε «ως προσωρινή τιμή».


2ο: Ότι τον ίδιο τρόπο υπολογισμού της ετήσιας εισφοράς για το 2014 , προβλέπει και η 13/13 ΑΔΣ: Το συνολικό τέλος εισόδου των 45 ευρώ/τόνο, για το οποίο κομπάζει ο Γ. Σγουρός στο πιο πάνω ΔΤ (με τη φράση «αμετάβλητη θα παραμείνει και για το 2014 η τιμή χρέωσης για τους Δήμους της Αττικής των εισερχομένων απορριμμάτων», είναι και αυτό πλασματικό όπως ήταν για το 2012 (που τελικά προέκυψε αυξημένο κατά 23,4%) και για το 2013 (που δεν ξέρουμε σε τι ύψος θα φτάσει τελικά). Αλλωστε, όπως αυτολεξεί αναφέρει η υπόψη απόφαση του ΔΣ:
«4. Η οριστική τιμή ευρώ ανά τόνο ... θα προκύψει μετά την 31.12.14 όταν και θα έχουν προσδιοριστεί τα πραγματικά μεταφερόμενα φορτία απορριμμάτων για το συγκεκριμένο έτος και μετά την εκπόνηση μελέτης αναλυτικής κοστολόγησης».
3ο: Ότι η ενσωμάτωση του υψηλού χρηματικού«αντισταθμιστικού οφέλους» (υπέρ των οχλούμενων δήμων) στην «ετήσια εισφορά» των δήμων προς τον ΕΔΣΝΑ αποτελεί μια σκόπιμη λαθροχειρία, αν και εν μέρει ομολογείται: Στο εισηγητικό της απόφασης 12/13 του ΔΣ αναφέρεται, ότι με το Ν. 4164/2013 [πρόκειται για το άρθ. 17, που προσθέτει σχετική παρ. 3 στο άρθ. 9 (για τις ετήσιες εισφορές των δήμων στους ΦΟΔΣΑ) του Ν. 3254/10] «πλέον το αντισταθμιστικό όφελος διαχωρίζεται από την ετήσια εισφορά των δήμων μελών του ΕΔΣΝΑ». Αυτό, όμως, λησμονείται μερικές σειρές παρακάτω, όπου αναφέρεται: «Το ποσό το οποίο θα αποφασίσει το ΔΣ να επιβάλει ως αντισταθμιστικό όφελος με τις διατάξεις του Ν. 4164/2013 ... θα αποτελεί μέρος της συνολικής ετήσιας εισφοράς». Με τη μεθόδευση αυτή, επιχειρείται να αποκρυβεί για όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο το γεγονός ότι το βαρύ χρηματικό «αντισταθμιστικό όφελος» είναι ένα ακόμη χαράτσι σε βάρος της λαϊκής οικογένειας, αφού καμία σχέση δεν έχει με τις υπηρεσίες που παρέχει ο ΕΔΣΝΑ, οι ΦΟΔΣΑ γενικότερα στα μέλη τους.
4ο: Ότι από 1/1/14 «μετράει», με βάση άλλη διάταξη νόμου, το «χαράτσι ταφής», άλλος ένας «μποναμάς» των 35 ευρώ/τόνο (που θα αυξάνεται κατά 5 ευρώ χρόνο με το χρόνο, μέχρι να σκαρφαλώσει στα 60 ευρώ/τόνο), ανεξάρτητα από το εάν θα εισπράττεται αμέσως ή με κάποια μεθοδευμένη καθυστέρηση, αλλά πάντως αναδρομικά. Από την άλλη, στο βαθμό που προωθείται και υλοποιείται το αντιλαϊκό ΠΕΣΔΑ, με άξονα τις κοστοβόρες φαραωνικές μονάδες επεξεργασίας σύμμεικτων απορριμμάτων (ΜΕΑ), αλλά και τις ΣΔΙΤ, το «κόστος διαχείρισης» θα αυξάνεται κατακόρυφα και θα «σταθεροποιηθεί» σε δυσθεώρητα ύψη, όταν θα έχει δεκαπλασιαστεί το κόστος επεξεργασίας των απορριμμάτων σε σχέση με το 2012, τότε δηλαδή που θα λειτουργούν και οι τέσσερις ΜΕΑ, και όταν θα αρχίζει να υλοποιείται και σε επίπεδο νοικοκυριού το εξοντωτικό «πληρώνω όσο πετάω», με έναν πακτωλό χρημάτων να τροφοδοτεί τα κέρδη του κεφαλαίου.
Όλα αυτά, και πολλά άλλα ακόμη, «ξεχνάει» να τα πει ο Περιφερειάρχης και Πρόεδρος του ΕΔΣΝΑ αλλά δεν παύουν να του τα θυμίζουν οι κομμουνιστές σύμβουλοι («Κασσάνδρες» κατ' αυτόν) είτε στο ΔΣ του ΕΔΣΝΑ είτε στο Περιφερειακό Συμβούλιο. Και όχι μόνο σε αυτόν, αλλά και σ' όλους τους άλλους συμβούλους - στελέχη των κομμάτων του ευρωμονόδρομου, ένθερμοι οπαδοί του κι οι ίδιοι - καθώς μεταξύ των 42 παρόντων μελών μόνο αυτοί τοποθετήθηκαν αρνητικά και καταψήφισαν τις πιο πάνω αντιλαϊκές αποφάσεις του ΔΣ του ΕΔΣΝΑ, όπως ρητά καταγράφεται στο αποφασιστικό τους.
Μπ. Ζ.

ΧΥΤΑ ΦΥΛΗΣ
Ξαναπέταξαν επικίνδυνα απόβλητα
Τέταρτη απόπειρα απόρριψης νοσοκομειακών απορριμμάτων σημειώθηκε χτες στο ΧΥΤΑ Φυλής.
Συγκεκριμένα, οι υπηρεσίες ελέγχου του Ειδικού Διαβαθμιδικού Συνδέσμου Νομού Αττικής εντόπισαν και νέες ποσότητες νοσοκομειακών απορριμμάτων, που ήταν αναμεμειγμένα με οικιακού τύπου απόβλητα.

Τα απορρίμματα είχαν μεταφερθεί από δύο δημοτικά απορριμματοφόρα και προέρχονταν από ένα ιδιωτικό και ένα δημόσιο νοσοκομείο της Αττικής. 


Ειδικότερα, όπως διαπιστώθηκε από τον μακροσκοπικό έλεγχο ανάμεσα στις σακούλες με τα κοινά απορρίμματα βρέθηκαν και μαύρες σακούλες που περιείχαν γάζες με αίμα, σύριγγες, πανιά, ορούς και διάφορα χρησιμοποιημένα αναλώσιμα χειρουργείου. Αμέσως, ειδοποιήθηκαν οι υπηρεσίες περιβάλλοντος, η Εισαγγελία και η ΕΛ.ΑΣ.
Υπενθυμίζεται ότι είναι το τέταρτο περιστατικό απόρριψης νοσοκομειακών απορριμμάτων που εντοπίζουν οι υπηρεσίες του συνδέσμου σε λιγότερο από ένα μήνα και το τρίτο μέσα σε μία μόλις βδομάδα. Με εντολή της Εισαγγελίας, τα ιατρικά απόβλητα οδηγήθηκαν στην ειδική μονάδα αποτέφρωσης του ΕΔΣΝΑ.


ΡΙΖΟΠΣΠΑΣΤΗΣ, 17/12/2013



Μποτίλια Στον Άνεμο

who is....μαλακας;

Νίκος Μπογιόπουλος στον eniko




Χτες, σε τηλεοπτική εκπομπή, εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ, από εκείνους που ειδικεύονται στις «κόκκινες γραμμές» και εκφωνούν δεκάρικους περί «δίκαιης φορολόγησης», περηφανευόταν γιατί τώρα πια, όπως είπε, «φορολογείται και το τελευταίο κατσάβραχο στην Ελλάδα»! Ο «σοσιαλιστικός» ενθουσιασμός που προκαλεί στο ΠΑΣΟΚ η φορολόγηση ακόμα και των… κατσάβραχων, εκδηλώθηκε από τον εκπρόσωπό του με τον εξής τρόπο: «Αυτό (σσ: η φορολόγηση ακόμα και των κατσάβραχων, δηλαδή…) είναι μια ήρεμη επανάσταση», απεφάνθη!

Σε άλλο κανάλι, την ίδια ώρα, ο αρμόδιος υπουργός, αφού άκουσε τους γιατρούς να περιγράφουν την πλήρη κατάρρευση του δημόσιου συστήματος Υγείας, αφού παρακολούθησε απαθής την καταγραφή της πλήρους διάλυσης των δημόσιων νοσοκομείων, στην κραυγή απόγνωσής τους ότι «δεν αντέχουν άλλο», η απάντηση που έδωσε ήταν: «Αν δεν αντέχετε, να παραιτηθείτε»! Είναι το ίδιο πρόσωπο που ξεκίνησε την θητεία του στο υπουργείο Υγείας λέγοντας στους νοσοκομειακούς γιατρούς τα εξής δημοκρατικά και χαριτωμένα: «Έπρεπε να σας απολύσουμε για να δείτε τι εστί βερίκοκο»…






Τα χτεσινά είναι δυο ακόμα στιγμιότυπα ενός έργου που δεν διαθέτει πλέον κανένα σεναριακό εύρημα πέραν τούτου: Τις από σκηνή σε σκηνή διαδοχικές εναλλαγές του θράσους με το ψεύδος και της αναίδειας με τη διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Αυτό το πολιτικό καθεστώς, του ψεύδους, του θράσους, της αναίδειας και της διαστρέβλωσης, έχει διανύσει ήδη όλο τον κατήφορο της απόλυτης χρεοκοπίας του.

Τι άλλο από χρεοκοπία είναι να ποζάρει σαν «σωτήρας» ένα πολιτικό σύστημα που επί των ημερών του ξαναζωντάνεψαν οι πιο μαύρες μέρες, του Δεληγιάννη, του Βούλγαρη και της διπλής επιτήρησης της δεκαετίας του '30; Μόνο που τώρα τα ντόπια αρπακτικά στη θέση των συνεταίρων και συνεργατών τους δεν έχουν τον ΔΟΕ και την Κοινωνία των Εθνών, έχουν την ΕΕ και το ΔΝΤ.

Τι άλλο από έλλειμμα ηθικού πολιτικού έρματος αποδεικνύει ένα πολιτικό σύστημα που ποζάρει με τη μάσκα του «αναμορφωτή» τη στιγμή που επί των ημερών του νεκραναστήθηκαν οι εποχές των «φιλελλήνων» τοκογλύφων, της Εθνοτράπεζας, της Ούλεν, της Πάουερς, των «ευεργετών» τύπου Συγγρού και των Ορλάνδων; Με μια διαφορά: Στις μέρες μας η νέα «ανάπτυξη» της φτώχειας αλλά και της αναίδειας έχει άλλους χορηγούς: τις «Ζήμενς», τις «Ντόιτσε Μπανκ» και τις «Goldman Sachs»…

Έχουμε ένα πολιτικό καθεστώς που προσβάλλει και προκαλεί διαρκώς. Που ενώ θα έπρεπε να απολογείται για τα πεπραγμένα του, άλλοτε σηκώνει περιφρονητικά το φρύδι απέναντι στα θύματά του κι άλλοτε τους κάνει κηρύγματα «υπευθυνότητας» με προτεταμένο το δάκτυλο! Που παρακάμπτει ανερυθρίαστα το ερώτημα «Τις πταίει». Που μεταμφιέζει τους «Γουλημήδες» σε «Τρικούπηδες» και τους «Τζουμπέδες» σε «Βενιζέλους», παρακάμπτοντας ότι η μόνη σχέση του με τον Τρικούπη είναι το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» και η βασική του σχέση με τον Βενιζέλο είναι ότι και ο «εθνάρχης», από τις προεκλογικές δημαγωγίες ότι θα έκανε την Ελλάδα «αγνώριστη», μας πήγε σιδηροδέσμιους στα δάνεια της... «αγνωριστικοποίησης», όπως αποκαλούσαν τότε τη φτωχοποίηση του λαού.

Φυσικά, το πολιτικό καθεστώς των κοτζαμπάσηδων, ο δικομματισμός και τα δεκανίκια του, δεν θα μπορούσαν να επιδεικνύουν αυτή την απίστευτη οίηση αν δεν είχαν θέσει σε μια άνευ προηγουμένου ένταση τη μεταμοντέρνα τακτική της «βίας και νοθείας». Δηλαδή τις προπαγανδιστικές ταξιαρχίες των ενσωματωμένων ΜΜΕ, μέσω των οποίων παριστάνουν τους «σωτήρες», όταν στα πρόσωπά τους δεν θα αναγνώριζε κανείς παρά μόνο «Ηρόστρατους».

Και ποιο το αποτέλεσμα; Το αποτέλεσμα είναι αυτή η υποβασταζόμενη πολιτική φούσκα να βαφτίζει «μονόδρομο», άλλοτε τον «μαυρογιαλουρισμό», άλλοτε τον ταρτουφισμό, και άλλοτε τον ταξικό της κανιβαλισμό, ώστε να βρίσκεται στον διαχειριστικό αφρό του ενός και μοναδικού καπιταλισμού που μπορεί να υπάρξει: Είναι αυτός με τα γεμάτα θησαυροφυλάκια για τους λίγους, με τα υποβρύχια που «γέρνουν», με την αρπαχτή, τη ρεμούλα, τη λαμογιά, τη διαπλοκή και με την ξέχειλη ξιπασιά. Αυτά από τη μια μεριά. Γιατί από την άλλη μεριά, του λαού, η εικόνα παραπέμπει σε έναν ατέλειωτο «συνωστισμό της Σμύρνης».

Αυτή είναι η αλήθεια. Κι όμως, οι ένοχοι, οι υπόλογοι, οι υπεύθυνοι, όσοι τα προκάλεσαν όλα αυτά είτε με το πρόσχημα ότι «πτωχεύσαμε» είτε με το πρόσχημα «να μην πτωχεύσουμε», απευθύνονται στο λαό που όχι απλώς τον πτώχευσαν, αλλά τον κατέστρεψαν κιόλας, για να τον εκβιάζουν κι από πάνω! Να του υπαγορεύσουν εντολές! Να τον υποβάλλουν σε νέα βάσανα, σε νέες θυσίες, σε νέο φόρο αίματος. Κι έχουν κι από πάνω και το ανεκδιήγητο πολιτικό θράσος – συνώνυμο της απερίγραπτης πολιτικής τους κατάντιας – να του «πουλάνε και μούρη» την ώρα που βαφτίζουν το κρέας - ψάρι!



Δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι θα συνεχίσουν. Όμως, ό,τι κι αν κάνουν, όποια πόζα κι αν πάρουν, όση πούδρα κι αν τους ρίξουν οι μακιγιέρ τους, το κατάντημά τους είναι απερίγραπτο. Τόσο απερίγραπτο, όσο απερίγραπτο είναι το ειδεχθές πολιτικό έγκλημα που έχουν προκαλέσει σε αυτή τη χώρα. Τόσο ειδεχθές όσο και οι «τόκοι» σε αίμα, σε φτώχεια, σε ανημπόρια, σε κατάθλιψη, που καλείται να πληρώσει ο ελληνικός λαός μετά από σαράντα χρόνια - για να μην πάμε πιο πίσω – κατασκευασμένων ευρωενωσιακών μύθων, «μεγάλων ιδεών», «εθνικών ιδεωδών», «λαμπρών νικών», «επανιδρύσεων» και «κεντροαριστεροδεξιών μετασχηματισμών».

Δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι θα συνεχίσουν. Ξέρουμε πως παρότι ο κατήφορος τους έχει πιάσει πάτο, αυτοί θα εξακολουθούν να σκάβουν κάτω κι από τον πάτο! Και σίγουρα θα φανεί οξύμωρο, αλλά ειλικρινά το ελπίζουμε. Το ευχόμαστε να συνεχίσουν! Μαζοχισμός; Το αντίθετο. Έχουμε την αίσθηση πως οι προκλήσεις που εκτοξεύουν μέσα στο κατάντημά τους, είναι το μόνο «χρήσιμο» που μπορούν να προσφέρουν ώστε κάποιοι από τα θύματά τους που δεν το έχουν κατανοήσει ακόμα, να κατανοήσουν κι αυτοί, επιτέλους, ότι κόμπος έχει φτάσει στο χτένι.



Υστερόγραφο: Χτες μπήκε και η οριστική-δικαστική-ταφόπλακα στο σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου. Φαίνεται λοιπόν πως τότε όλα έγιναν νόμιμα. Και ηθικά. Επομένως ο κ. Σημίτης είχε δίκιο: «Ας πρόσεχαν» (!) είχε πει τότε για όσους μαδήθηκαν. Η στήλη δεν λέει πως αυτοί που αθωώθηκαν ήταν ένοχοι. Δεν ξέρει αν είναι, όντως, αθώοι. Αυτά αφορούν στους δικαστές. Που κι αυτοί κρίνονται. Η στήλη εκείνο που ξέρει είναι ότι για μια ακόμα φορά το πολιτικό καθεστώς που και σήμερα απαρτίζεται από επιφανείς εκπροσώπους της εποχής του Χρηματιστηρίου, προκαλεί. Και επαναλαμβάνει με όλη της τη δύναμη: Συνεχίστε! 


H σούμα

H σούμα




Κάτσε να στα κάνω σούμα να τα έχεις πρόχειρα [...]. Λοιπόν το κκε αποκατέστησε τον Ζαχαριαδή και τον Στάλιν, και έτσι έγινε σταλινο-
ρεφορμιστικό που για χρόνια κοίταγε μόνο τα ψηφαλάκια του και τις χρηματοδοτησούλες του. Επίσης έφερνε σαν τον σταυρό του μαρτυρίου την βρωμερή κυβέρνηση τζανετάκη. Μετά όμως έγινε αριστερίστικο, σταλινοτροτσκικό, και αποκαθήλωσε τόσο τον Ζαχαριάδη όσο και τον Φλωράκη, ενώ πέταξε και στα σκουπίδια το εαμ ως οπορτουνιστικό (δεν ξέρω αν είναι καινούριο αυτό, έχει γραφτεί τόση σκατίλα που πλέον δεν ξέρεις τι εμφανίστηκε και πότε).

Ποιός τα λέει όλα αυτά; Όλοι. Μα ποιοί όλοι; Οι συριζαίοι που την έκαναν το 91 θέλοντας να διαλύσουν το κόμμα βρισκόμενοι απέναντι από τον χαρίλαο, οι ανανήψαντες πασόκοι που έσκουζαν τόσα χρόνια για το "βρώμικο 89", και τα "παιδιά" που είπαν (επιτέλους!) "ποιός τον χέζει τον τζανετάκη στην τελική; το πουλί της μέρκελ δεν τον βλέπει κανένας;".

Και καλά κάνουν γιατί έχει παραγίνει το κακό. Οι εργαζόμενοι μένουν στους "χαμηλής έντασης αγώνες", αυτοί του δημοσίου δλδ όπου υπάρχει πεδίο δράσης για ανταριζα, γιατί στον ιδιωτικό δεν, άσε που είναι κι η ρημάδα η ανάπτυξη που πρέπει να'ρθει και πώς θα'ρθει; Με τους ούγκανους να κάνουν απεργίες και να ζητάν αξιοπρεπή μεροκάματα και τα λεφτά στην ώρα τους (που είναι και "χαμηλής έντασης αιτήματα" στην τελική); Άσε εκεί τα απολιθώματα να απολύονται με το που βήξουν "παμε" και να μετράνε τις μηνύσεις με την ντουζίνα. Που προσπαθούν να οργανώσουν σοβαρές απεργίες και να καλλιεργήσουν αγωνιστικό πνεύμα στον εργάτη. Για τέτοια είμαστε τώρα; Εδώ ο κόσμος πεινάει ρε. Ένα ξεροκόμματο κι οκ, τα θέλουμε όλα λέει ο άλλος, ε παρ'τα.

Το δημόσιο λοιπόν έλεγα, το οποίο πρέπει να κάνει κάτι (έστω να βγάζει ανακοινώσεις για απεργίες όπως έλεγαν οι εδεσσαϊκοί για τους εκπαιδευτικούς, κι ας μην απεργεί κανείς) να πιέσει την κυβέρνηση ώστε να πέσει, και να έρθει η περιούσια κυβέρνηση της αριστεράς. Και τότε ξεχάστε απολύσεις, ξεχάστε κινητικότητα, μειώσεις μισθών, τα πάντα όλα.

Γιατί μπορεί να έχεις γράψει 70000000 κείμενα για τις αλλαγές από τα κάτω, και την δύναμη του λαϊκού κινήματος (αυτό στις πλατείες), αλλά ένας είναι ο μοχλός για τις πραγματικές αλλαγές: τα μελλοντικά ρουσφέτια των μελλοντικών κυβερνήσεων.
-Α ρε Λαλιώτη άρχοντα.

Είναι πολλές οι καρέκλες Άρη Βελουχιώτη, κι εσύ Τσίπρα πρέπει να το ρίξεις, διάβασε λίγο "Αριστερισμό", δες τι έκανε κι ο Μουστάκιας με Μολότοφ-Ρίμπεντροπ. Οι ορίτζιναλ πασόκοι έχουν πάρει θέσεις μάχης και παίζουν κι εντός έδρας, έχουν σφίξει οι κώλοι.

Ijon Tichy
Από σχόλιο στο μπλογκ "σφυροδρέπανο"
Αναρτήθηκε από TRASH



Πολιτική απάτη

Πολιτική απάτη




Το γεγονός ξεπερνά τα όρια της πολιτικής απάτης. Οι σύνεδροι του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς έκλεισαν τις εργασίες του συνεδρίου τους στη Μαδρίτη τραγουδώντας «Η κόκκινη σημαία θα θριαμβεύσει, ζήτω ο κομμουνισμός και η ελευθερία» από το γνωστό Παντιέρα Ρόσα.
Οι σύνεδροι του ΚΕΑ, λίγο πριν είχαν ορίσει τον Αλ. Τσίπρα υποψήφιο για τη θέση του προέδρου της Κομισιόν. Δηλαδή, για μια θέση - κλειδί στα όργανα της ΕΕ των μονοπωλίων. Θυμίζουμε ότι το ΚΕΑ αποτελεί ένα συνονθύλευμα απογόνων του ευρωκομμουνισμού και της «νεοαριστεράς», μεταλλαγμένων κομμουνιστικών κομμάτων με σοσιαλδημοκρατική στρατηγική, αρνητών της επαναστατικής πάλης, που θεωρούν ότι η ΕΕ μπορεί να γίνει φιλολαϊκή, πολλά από τα οποία έχουν πάρει μέρος σε κυβερνήσεις διαχείρισης του καπιταλισμού.
Ο ίδιος ο Τσίπρας δήλωσε «είμαι εδώ για να σας μιλήσω για την αλλαγή». Και στην ερώτηση για ποια αλλαγή, απάντησε ο ίδιος με τη φράση «η Ευρώπη χρειάζεται το δικό της New Deal για να


καταπολεμήσει την ανεργία και να χρηματοδοτήσει το μέλλον της».
Τι σχέση έχει άραγε ο κομμουνισμός που τραγουδάγανε με το New Deal (όπως του Ρούσβελτ το 1933); Μόνο αυτοί ξέρουν. Οχι μόνο σχέση με τον κομμουνισμό δεν έχει αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για εφαρμογή μέτρων διαχείρισης της κρίσης με στόχο τη γρήγορη ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας και βεβαίως της κερδοφορίας των μονοπωλιακών ομίλων, εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα την εργατική - λαϊκή συναίνεση με την ψεύτικη ελπίδα της ανάκαμψης και στο εργατικό - λαϊκό εισόδημα.
Ο Αλ. Τσίπρας και το ΚΕΑ αράδιασαν ένα ολόκληρο πακέτο διαχειριστικών προτάσεων για το πώς θα εξασφαλίσουν τη διαχείριση της κρίσης στην Ευρωζώνη και θα εγγυηθούν την καπιταλιστική ανάκαμψη, π.χ., «να αποκτήσει η Ευρωζώνη κεντρική τράπεζα», «να γίνει ευρωπαϊκή διάσκεψη για το χρέος» κ.ά. Δεσμεύτηκαν, επίσης, ότι θα κάνουν την ΕΕ φιλολαϊκή, ότι θα υπάρξει «κοινωνική ευαισθησία», «αναδιανομή υπέρ των φτωχών» και επίσης ότι θα καταργήσουν την ανισομετρία, το νόμο της ζούγκλας που κυριαρχεί στο πλαίσιο του καπιταλιστικού ανταγωνισμού! Ολα αυτά τα πολύ «ρεαλιστικά», που θυμίζουν τον «τετραγωνισμό του κύκλου», τα έχουν οι εργαζόμενοι ακούσει χίλιες φορές από επίδοξους διαχειριστές. Σκοπός των διακηρύξεών τους, να συγκαλύψουν το ενιαίο στρατηγικό πλαίσιο μέσα στο οποίο κινούνται όλες οι δυνάμεις της αστικής διαχείρισης, είτε εμφανιζόμενες ανοιχτά ως αστικές είτε μαγαρίζοντας την κόκκινη σημαία! Δηλαδή, το πλαίσιο που καθορίζουν η ΕΕ, η αποδοχή της στρατηγικής του κεφαλαίου για την ανταγωνιστικότητα κ.λπ.
Οι εργαζόμενοι πρέπει να απορρίψουν την αναζήτηση απατηλών φιλολαϊκών λύσεων μέσα στους ευρωμονόδρομους του κεφαλαίου. Δεν υπάρχει άλλη φιλολαϊκή διέξοδος εκτός από την αποδέσμευση από την ΕΕ, τη μονομερή διαγραφή του χρέους, με κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων και εργατική - λαϊκή εξουσία.
 
 

Ο αγώνας του ΔΣΕ και η στάση της Γιουγκοσλαβίας Η ιστορική προσέγγιση του θέματος 67

Ο αγώνας του ΔΣΕ και η στάση της Γιουγκοσλαβίας

Η ιστορική προσέγγιση του θέματος






Σημαντικό κεφάλαιο στην ιστορία του εμφυλίου πολέμου είναι η στάση που κράτησε η Γιουγκοσλαβία σ' όλη τη διάρκειά του - και ιδιαίτερα στις αποφασιστικές του στιγμές - απέναντι στο ελληνικό λαϊκοδημοκρατικό κίνημα και τον ΔΣΕ. Είναι άλλωστε ευρύτερα γνωστό ότι η αποτίμηση του ρόλου του γιουγκοσλάβικου παράγοντα στο ελληνικό ζήτημα, προκαλούσε πάντοτε το ενδιαφέρον, τόσο κατά τη διάρκεια του εμφυλίου όσο και μετά. Για την έκβαση δε της σύγκρουσης, η στάση της Γιουγκοσλαβίας θεωρήθηκε καθοριστική, όχι μόνο από το ΚΚΕ και τον ΔΣΕ αλλά και από την αντίπαλη πλευρά. Το ΚΚΕ έκανε τότε λόγο, για πισώπλατο χτύπημα του Τίτο που, μαζί με άλλους παράγοντες, συνετέλεσε αποφασιστικά στην ήττα του Δημοκρατικού Στρατού. Αλλά και η άλλη πλευρά, οι νικητές του εμφυλίου, δεν υστέρησαν σε παρόμοιες εκτιμήσεις. "Η ρήξις Τίτο - Κομινφόρμ - σημειώνει π. χ. ο στρατηγός Ζαφειρόπουλος - διέσπασε τον μηχανισμό της υποστηρίξεως και την ενότητα των συμμοριακών στελεχών. Η δημιουργία νέου μηχανισμού παροχής βοήθειας διά μέσου της Αλβανίας υπήρξεν ανεδαφική. Αι συνέπειαι του ρήγματος τούτου υπήρξαν καταστρεπτικαί διά τον συμμοριτισμόν, λόγω του κλεισίματος των συνόρων (Δ. Ζαφειρόπουλου: "Αντισυμμοριακός Αγών", σελ. 657). Παρόμοιες κρίσεις, με αυτή του Ζαφειρόπουλου, έχουν εκφραστεί αρκετές και μάλιστα, από πρώτης γραμμής κυβερνητικά και κρατικά στελέχη της περιόδου του εμφυλίου και του μετεμφυλιακού καθεστώτος.

Οι εκτιμήσεις του ΚΚΕ

Επιστρέφοντας στο ΚΚΕ, οφείλουμε να σημειώσουμε ότι μετά τον εμφύλιο, οι εκτιμήσεις του για το ρόλο της Γιουγκοσλαβίας στην έκβαση του αγώνα του ΔΣΕ, γνώρισαν αρκετές διακυμάνσεις. Η 6η ολομέλεια της ΚΕ, τον Οκτώβρη του '49, εκτίμησε ότι "είναι αναμφισβήτητο γεγονός πως η τιτοϊκή προδοσία χειροτέρεψε το συσχετισμό δυνάμεων σε βάρος του ΔΣΕ". Ακόμη, η ολομέλεια κατηγόρησε, ανάμεσα στα άλλα, τη Γιουγκοσλαβία, για πέρασμα με τον ιμπεριαλισμό και για πισώπλατο χτύπημα στον ΔΣΕ (Βλέπε: "Επίσημα Κείμενα ΚΚΕ", τόμος 7ος, σελ. 15). Στην ομιλία του, στην 6η ολομέλεια - που κυκλοφόρησε σε μπροσούρα με τίτλο "Καινούρια κατάσταση - Καινούρια καθήκοντα" - ο Ν. Ζαχαριάδης πήγε ακόμη μακρύτερα σ' αυτές τις εκτιμήσεις, λέγοντας χαρακτηριστικά: "Και πρέπει εδώ να το πούμε ανοιχτά, ότι αν απ' το 1946 ήταν γνωστός ο άτιμος ρόλος του προβοκάτορα Τίτο, τότε το ΚΚΕ δε θα κατέληγε στην απόφαση να ξαναπάρει τα όπλα, θα ακολουθούσε άλλο δρόμο, πιο επίμονο, βασανιστικό, μακρύ, γιατί είναι ολοφάνερο πως δεν μπορούσε να προχωρήσει σε μια νέα ένοπλη αντιπαράθεση χωρίς να έχει εξασφαλισμένα τα νώτα, τη στιγμή που ο μοναρχοφασισμός διέθετε την αμέριστη και ολόπλευρη αμερικανοαγγλική βοήθεια". (Ν. Ζαχαριάδη: "Συλλογή έργων" σελ. 465 - 466). Η θέση αυτή διορθώθηκε γρήγορα και στην 7η ολομέλεια του 1950 αντικαταστάθηκε από την εκτίμηση, πως "αν γνωρίζαμε από το 1946 το ρόλο του Τίτο δε θα ξεκινούσαμε όπως ξεκινήσαμε".

Μετά την 6η ολομέλεια του 1956, οι κομματικές εκτιμήσεις για το ρόλο που έπαιξε η Γιουγκοσλαβία στην έκβαση του αγώνα του ΔΣΕ, πέρασαν από την άλλη μεριά. Εκεί που υπήρχε πρόβλημα, εκεί που εκτιμιόταν ότι η Γιουγκοσλαβία, στα 1948 - 49, πρόδωσε το ελληνικό λαϊκοδημοκρατικό κίνημα, όλα έγιναν μέλι - γάλα. Με απόφασή της τον Μάη του '56, η ΚΕ του Κόμματος σημείωνε πως "η διακοπή των σχέσεων ανάμεσα στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας και το Κομμουνιστικό Κόμμα της Γιουγκοσλαβίας το 1948, σαν συνέπεια της ξεσκεπασμένης τώρα προβοκατόρικης δράσης Μπέρια, ζημίωσε την υπόθεση των λαών των δύο χωρών, όπως και την υπόθεση του παγκόσμιου στρατοπέδου της ειρήνης, της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού". Προφανώς, η ΚΕ απέδιδε στον Μπέρια την ευθύνη, για το σπάσιμο των σχέσεων του ΚΚΓ με το Γραφείο Πληροφοριών (Ινφορμπιρό), θεωρώντας ότι αυτό το γεγονός επηρέασε αποφασιστικά τις σχέσεις του ΚΚΕ με το γιουγκοσλάβικο κόμμα. Στη συνέχεια της απόφασης αποδίδονται ευθύνες στον Ζαχαριάδη, για τη διακοπή των σχέσεων των δύο κομμάτων και ο πρώην ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ κατηγορείται, ότι "προσπάθησε με συκοφαντικές επινοήσεις για "πισώπλατο χτύπημα" να μεταθέσει τις ευθύνες για την ήττα του ένοπλου αγώνα 1946 - 1949 στο αδελφό ΚΚ της Γιουγκοσλαβίας, περιέπλεξε ακόμα πιο πολύ το ζήτημα τόσο από ελληνογιουγκοσλαβική, όσο και από διεθνή πλευρά" (Ντοκουμέντα του ΚΚΕ: Από την 6η Πλατιά ολομέλεια της ΚΕ και της ΚΕΕ του ΚΚΕ, Μάρτης 1956 - Ως την 7η Πλατιά ολομέλεια της ΚΕ και της ΚΕΕ του ΚΚΕ, σελ. 44 - 45).

Απ' όσα αναφέραμε προκύπτει αβίαστα η ανάγκη να προσεγγίσουμε ψύχραιμα, αντικειμενικά και στο μέτρο του δυνατού ολοκληρωμένα, το ζήτημα του ρόλου της Γιουγκοσλαβίας, τόσο στο ξεδίπλωμα του ένοπλου αγώνα του ΔΣΕ, όσο και στην έκβαση που αυτός είχε.

Οι δύο φάσεις της γιουγκοσλάβικης πολιτικής

Τα πρόσωπα όλων, στραμμένα πάνω στον τραυματία που μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο...


Στο ρόλο, που έπαιξε η Γιουγκοσλαβία στον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο, διακρίνονται σε χοντρές γραμμές δύο φάσεις, αντιθετικές μεταξύ τους. Η πρώτη καλύπτει την περίοδο από την έναρξη του δεύτερου αντάρτικου μέχρι τη στιγμή, που το Γιουγκοσλαβικό ΚΚ συγκρούεται με το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα και αποβάλλεται από το Γραφείο Πληροφοριών (Ινφορμπιρό). Η δεύτερη, αφορά την περίοδο από τη στιγμή εκείνη και μετά και έως την ήττα του ΔΣΕ.

Στην πρώτη φάση η Γιουγκοσλαβία βοηθάει αποφασιστικά τον ένοπλο αγώνα του ελληνικού λαϊκοδημοκρατικού κινήματος. Θα μπορούσε να πει κανείς, χωρίς να κατηγορηθεί ότι υπερβάλλει, πως στα πλαίσια του διεθνούς κομμουνιστικού και προοδευτικού κινήματος και για την ενίσχυση του αγώνα, που διεξήγαγε ο ελληνικός λαός και το ΚΚΕ, η Γιουγκοσλαβία είχε χρεωθεί με ειδικό - αποφασιστικής σημασίας - ρόλο. Αποτελούσε το κέντρο, μέσα από το οποίο περνούσε όλη η διεθνιστική βοήθεια που πήγαινε στον ΔΣΕ και ήταν ο βασικός ενδιάμεσος σταθμός επαφής του ΚΚΕ και του ΔΣΕ με το διεθνές προοδευτικό - επαναστατικό κίνημα και, τον ηγέτη του κινήματος αυτού, την ΕΣΣΔ. Ταυτόχρονα, αποτελούσε χώρο υποδοχής τραυματιών του Δημοκρατικού Στρατού, χώρο εκπαίδευσης των ανταρτών και χώρο άντλησης εφεδρειών του ΔΣΕ, αφού πολλοί σλαβομακεδόνες πρόσφυγες από την Ελλάδα - λόγω των δεινών του πολέμου - έβρισκαν καταφύγιο στη γιουγκοσλάβικη Μακεδονία. Επίσης, στη Γιουγκοσλαβία ήταν εγκατεστημένος και ο ραδιοσταθμός "Ελεύθερη Ελλάδα". Ο ρόλος αυτός της Γιουγκοσλαβίας δεν ήταν τυχαίος και δεν της αποδόθηκε χωρίς σκέψη από το διεθνές κομμουνιστικό και προοδευτικό κίνημα. Μετά την ΕΣΣΔ, ήταν η πιο ισχυρή χώρα του λαϊκοδημοκρατικού - σοσιαλιστικού στρατοπέδου. Συνόρευε με την Ελλάδα και στα χρόνια της κατοχής αναπτύχθηκε στο εσωτερικό της ένα από τα ισχυρότερα αντάρτικα κινήματα στην Ευρώπη, ενάντια στο φασισμό. Αντίθετα, οι υπόλοιπες χώρες της Βαλκανικής, η Αλβανία και η Βουλγαρία, ήταν αρκετά αδύνατες και τα προηγούμενα καθεστώτα τους, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο είχαν συνεργαστεί με τον άξονα. Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, η Γιουγκοσλαβία συγκέντρωνε τις καλύτερες των προϋποθέσεων, για να αναλάβει την προώθηση της ενίσχυσης των Ελλήνων ανταρτών και ήταν - ή φαινόταν πως ήταν - η λιγότερο ευάλωτη στις επιθέσεις του ιμπεριαλισμού.

Μετά τη σύγκρουση του ΚΚ Γιουγκοσλαβίας με το Γραφείο Πληροφοριών, και την αποπομπή του πρώτου από τις τάξεις του δεύτερου, η Γιουγκοσλαβία, εξ αντικειμένου δεν μπορούσε να παίξει τον παλιό της ρόλο, να λειτουργεί δηλαδή ως το κέντρο μεταφοράς της διεθνούς ενίσχυσης στο Δημοκρατικό Στρατό. Ούτε μπορούσε, να μεσολαβεί στο διεθνές προοδευτικό - κομμουνιστικό κίνημα, στην ΕΣΣΔ και στις Λαϊκές Δημοκρατίες για λογαριασμό του ΚΚΕ και του ΔΣΕ, ούτε και το ελληνικό κίνημα μπορούσε μέσω της Γιουγκοσλαβίας να κρατάει τις διεθνείς επαφές του. Η αλλαγή του ρόλου της Γιουγκοσλαβίας ήταν πλέον επιβεβλημένη από τα πράγματα κι αυτό πρέπει να λαμβάνεται σοβαρά υπόψη, όταν εξετάζεται ο ρόλος της στον αγώνα της περιόδου εκείνης, του ελληνικού λαϊκοδημοκρατικού κινήματος. Ηταν, επίσης, επιβεβλημένο το ΚΚΕ και ο ΔΣΕ να αναμορφώσουν και να αναδιατάξουν πλήρως τη μέχρι τότε δουλιά τους, στους τομείς που προηγουμένως καλύπτονταν μέσω της Γιουγκοσλαβίας.

Ολες αυτές οι αλλαγές, δε σήμαιναν φυσικά και υποχρεωτικό αντικειμενικά αδυνάτισμα της βοήθειας, που η Γιουγκοσλαβία, αυτή καθαυτή, έδινε στον ΔΣΕ, αν και εκεί πήγαν τα πράγματα. Σήμαιναν πολύ απλά, ότι αυτή η χώρα δε θα έπαιζε - γιατί δεν μπορούσε πλέον να παίξει - το διεθνή ρόλο, που της είχε αποδοθεί στο παρελθόν. Σταθμίζοντας αυτές τις εξελίξεις το ΚΚΕ, σε συνάρτηση με τις ανάγκες του ένοπλου αγώνα που διεξήγαγε, αν και στην 4η ολομέλεια της ΚΕ του πήρε απόφαση υπέρ του Ινφορμπιρό στη διαμάχη, που αυτό είχε με το ΚΚΓ, δεν ανακοίνωσε δημόσια αυτή του την απόφαση, αλλά εσωκομματικά, ενημέρωσε το γιουγκοσλαβικό κόμμα για τη θέση του και συμφώνησε μαζί του στην απρόσκοπτη συνέχιση της βοήθειας από μέρους της Γιουγκοσλαβίας στον αγώνα του ΔΣΕ. Στην πραγματικότητα, όμως, το ΚΚΓ ακολούθησε εντελώς διαφορετική πολιτική, παρεμβάλλοντας αργά, αλλά σταθερά, όλο και περισσότερα εμπόδια στον Δημοκρατικό Στρατό.

Τι ήταν το Γραφείο Πληροφοριών

Επειδή στο σημερινό μέρος του αφιερώματος χρησιμοποιούμε τον όρο "Γραφείο Πληροφοριών" (ήταν γνωστό επίσης και με δύο άλλες ονομασίες: Ινφορμπιρό ή Κομινφόρμ), θεωρήσαμε σκόπιμο να δώσουμε ορισμένες πληροφορίες γι' αυτό.

Το ΙΝΦΟΡΜΠΙΡΟ (Γραφείο Πληροφοριών) ή ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ (Κομμουνιστικό Γραφείο Πληροφοριών - ονομασία που κυριάρχησε κυρίως στη Δύση) ιδρύθηκε στην Πολωνία το Σεπτέμβρη του 1947, από 9 κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα. Συγκεκριμένα το Γραφείο Πληροφοριών αποτελούνταν από τα εξής κόμματα: ΚΚ Σοβιετικής Ενωσης, ΚΚ Βουλγαρίας, Κόμμα Εργαζομένων Ουγγαρίας, Ενιαίο Εργατικό Κόμμα Πολωνίας, Εργατικό Κόμμα Ρουμανίας, ΚΚ Τσεχοσλοβακίας, ΚΚ Γιουγκοσλαβίας, ΚΚ Ιταλίας και ΚΚ Γαλλίας. Εδρα του Γραφείου Πληροφοριών αρχικά είχε οριστεί το Βελιγράδι. Δημοσιογραφικό όργανο του Γραφείου Πληροφοριών, σ' όλη τη διάρκεια του βίου του, ήταν η εφημερίδα "Για Σταθερή Ειρήνη, Για τη Λαϊκή Δημοκρατία".

Η σύνθεση του Ινφορμπιρό άλλαξε με την αποπομπή του Γιουγκοσλαβικού ΚΚ από τις τάξεις του, στις 28 Ιούνη του '48. Ετσι τα κόμματα που το αποτελούσαν έμειναν 8, χωρίς ποτέ να συμπληρωθεί το κενό με την προσχώρηση άλλου κόμματος, στη θέση του ΚΚΓ και χωρίς ποτέ να επιχειρηθεί ευρύτερη διεύρυνση και με άλλα κομμουνιστικά κόμματα.

Η ίδρυση του Γραφείου Πληροφοριών ήταν η πρώτη προσπάθεια - περιορισμένης έκτασης - για συντονισμό της δράσης των κομμουνιστικών κομμάτων, μετά τη διάλυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς (1943). Το κενό αυτού του συντονισμού είχε φανεί - τουλάχιστον - αμέσως μετά τον πόλεμο και το είχαν επισημάνει πολλά κομμουνιστικά κόμματα, μεταξύ των οποίων και το ΚΚΕ, το οποίο στο 7ο Συνέδριό του εξέδωσε και σχετικό ψήφισμα ("Για τη διεθνή πολιτική ενότητα της εργατικής τάξης"), όπου, μεταξύ άλλων, υπογραμμιζόταν: "Το 7ο Συνέδριο του ΚΚΕ, πιστό στην υπόθεση της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού, εκφράζει την ευχή να ενσωματωθούν το γρηγορότερο όλα τα εργατικά κόμματα του κόσμου, που πιστεύουν στο σοσιαλισμό, ανεξάρτητα από αποχρώσεις, σε μια νέα ενιαία διεθνή πολιτική οργάνωση της εργατικής τάξης" ("Επίσημα κείμενα ΚΚΕ", τόμος 6ος, σελ. 113).

Η ανάγκη διεθνούς συντονισμού της δράσης των ΚΚ υπογραμμίστηκε στην ιδρυτική διάσκεψη του Ινφορμπιρό στην Πολωνία και επισημάνθηκαν μάλιστα ορισμένα άκρως ανησυχητικά φαινόμενα, που καλλιεργήθηκαν μέσα στα κομμουνιστικά κόμματα μετά τη διάλυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς (ΚΔ). Στην εισήγησή του, σ' αυτή τη διάσκεψη ο Ζντάνοφ τόνισε, μεταξύ άλλων: "Ορισμένοι σύντροφοι πήραν το ζήτημα με τέτοιο τρόπο σαν η διάλυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς να σημαίνει και διακοπή κάθε σύνδεσης, κάθε επαφής ανάμεσα στα αδελφά Κομμουνιστικά Κόμματα. Η πείρα έδειξε ακόμα ότι τέτοια έλλειψη σύνδεσης ανάμεσα στα αδελφά Κομμουνιστικά Κόμματα δεν είναι σωστή, είναι επιζήμια και στην πραγματικότητα αφύσικη. Το Κομμουνιστικό Κίνημα αναπτύσσεται στα εθνικά πλαίσια, ταυτόχρονα όμως έχει και καθήκοντα και συμφέροντα κοινά για τα κόμματα διαφόρων χωρών... Αυτή η ανάγκη για σύσκεψη και εθελοντικό συντονισμό της δράσης των χωριστών Κομμουνιστικών Κομμάτων ωρίμασε ιδιαίτερα σήμερα, που η συνεχιζόμενη έλλειψη σύνδεσης μπορεί να οδηγήσει σε αδυνάτισμα της αμοιβαίας κατανόησης, και με τον καιρό σε σοβαρά λάθη" ("Η σύσκεψη των 9 Κομμουνιστικών Κομμάτων στην Πολωνία", Εκδοτικό Ελεύθερης Ελλάδας, Νοέμβρης 1947, σελ. 33).

Το Γραφείο Πληροφοριών αυτοδιαλύθηκε τον Απρίλη του 1956, περίπου ένα μήνα μετά το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ. Στη σχετική ανακοίνωση, που δημοσιεύτηκε στο δημοσιογραφικό του όργανο στις 17/4/1956 (αναδημοσιεύτηκε στα ελληνικά στο περιοδικό του ΚΚΕ "Νέος Κόσμος", τεύχος 4-5/1956, σελ. 17-18), τονίζεται η προσφορά του ΙΝΦΟΡΜΠΙΡΟ, γίνεται επίκληση αλλαγής των συνθηκών σε σχέση με την εποχή της ίδρυσής του και υπογραμμίζεται: "Οι Κεντρικές Επιτροπές των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων που ανήκουν στο Γραφείο Πληροφοριών, αφού αντάλλαξαν γνώμες πάνω στα ζητήματα της δράσης του, παραδέχτηκαν ότι το Γραφείο Πληροφοριών που ιδρύθηκε απ' αυτές το 1947 εξάντλησε τις λειτουργίες του και γι' αυτό αποφάσισαν ομόφωνα να σταματήσει η δράση του Γραφείου Πληροφοριών των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων και η έκδοση του οργάνου του, της εφημερίδας "Για σταθερή ειρήνη, για τη λαϊκή δημοκρατία"".





Οξύνεται το πρόβλημα της έλλειψης εφεδρειών 66

Οξύνεται το πρόβλημα της έλλειψης εφεδρειών





Το 1949, το πρόβλημα της έλλειψης εφεδρειών για το ΔΣΕ ήταν, όχι απλώς έντονο, αλλά, θα μπορούσαμε να πούμε, χωρίς να υπερβάλουμε στο ελάχιστο, ασφυκτικό. Η ηγεσία του κινήματος αντιλαμβανόταν ότι ο Δημοκρατικός Στρατός είχε μπροστά του σκληρές πολεμικές αναμετρήσεις, στις οποίες δεν ήταν δυνατό να ανταποκριθεί, όπως θα έπρεπε, αν αυτό το ζήτημα δεν έβρισκε, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, έστω και μερικώς, τη λύση του. Αν συνυπολογιστούν δε τα καθήκοντα που έθετε το ΚΚΕ στο ΔΣΕ, να πάρει δηλαδή μέσα στο '49 την πρωτοβουλία στις εσωτερικές εξελίξεις, γίνεται αντιληπτό το τεράστιο μέγεθος των διαστάσεων που είχε πάρει το πρόβλημα τις εξεύρεσης νέων δυνάμεων. Στην πραγματικότητα, επρόκειτο για ένα διαρκή και βασανιστικό πονοκέφαλο, από τον οποίο η ηγεσία του ΚΚΕ δεν μπόρεσε να απαλλαγεί σ' όλη τη διάρκεια του Εμφυλίου ενώ, κατά το τέλος του, ο πονοκέφαλος είχε μετατραπεί σε εφιάλτη. Η αδημοσίευτη απόφαση του ΠΓ που ακολουθεί επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές. Συγκεκριμένα, το Φλεβάρη του '49 το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ επιχείρησε μια αντιμετώπιση του προβλήματος της έλλειψης εφεδρειών, βάζοντας ως στόχο τη στρατολογία νέων μαχητών από το χώρο των Ελλήνων του εξωτερικού και τους ναυτεργάτες.

Η απόφαση αυτή βρίσκεται στο αρχείο του ΚΚΕ και μας παραδόθηκε για δημοσίευση από το Ιστορικό Τμήμα της ΚΕ, το οποίο την εντόπισε καθυστερημένα και γι' αυτό - όπως και άλλες αποφάσεις - δε δημοσιεύτηκε στον 6ο τόμο των Επίσημων Κειμένων. Το κείμενο της απόφασης, στο πρωτότυπο, είναι όπως παρουσιάζεται εδώ. Τα αποσιωπητικά, όπου εμφανίζονται, είναι του πρωτοτύπου.

Απόφαση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ


Το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, αφού συζήτησε πάνω στην έκθεση του σ. Αρτέμη για τη δουλειά στους ναυτεργάτες, στη Δυτ. Ευρώπη, Αμερική, Αυστραλία, Κύπρο και Μέσ. Ανατολή πρώτο διαπιστώνει ότι η δουλειά αυτή παρέχει πολλές δυνατότητες για τον αγώνα και ιδιαίτερα για την ενίσχυση του ΔΣΕ, ότι η δουλειά μέσα στους ναυτεργάτες σαν αρχή μπορεί να θεωρηθεί ικανοποιητική, ότι μπήκε μια βάση για να αναπτυχθεί σοβαρή δουλειά σ' όλες τις πιο πάνω περιοχές και ότι σοβαρή καθυστέρηση και μη ανταπόκριση στις ανάγκες του κινήματος, παρουσιάζει η δουλειά μας στο Παρίσι.

Με βάση την πιο πάνω διαπίστωση, το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ αποφασίζει:

1.Μέσα στο 1949 να στρατολογηθούν για το ΔΣΕ από τις πιο πάνω περιοχές 5.000 Ελληνες με την παρακάτω κατανομή: α) ναυτεργάτες 1.500, β) Μέση Ανατολή 1.500, γ) Κύπρος 500, δ) Αμερική 500 και απ' τις άλλες περιοχές 1.000. Στο 1ο εξάμηνο του 1949, πρέπει να φτάσουν στην Ελεύθ. Ελλάδα οι μισοί άνδρες απ' τις 5.000.

2.Για να πραγματοποιηθεί η δουλειά αυτή, τοποθετεί αντιπρόσωπο του ΓΑ του ΔΣΕ για όλες τις πιο πάνω περιοχές τον συνταγματάρχη ΠΕ σ. Λεωνίδα με βοηθό τον ταγματάρχη σ. Αρτέμη και το λοχαγό ΠΕ σ. Κανέλο που θα εξασφαλίσουν την όλη οργάνωση και λειτουργία της δουλειάς στους ναυτεργάτες και στην Ευρώπη. Στις άλλες περιοχές, η δουλειά θα γίνει απ' τους παρακάτω: α) Στην Αμερική απ' τους υπολοχαγούς ΠΕ Κυριαζίδη και Καλούδη, β) στην Αίγυπτο και Μέση Ανατολή απ' τον λοχαγό ΠΕ σ. Πάγκαλο, γ) στην Κύπρο απ' τους σ. σ. Ιωάννου και Ζαρτίδη, δ) στην Αυστραλία απ' τον ανθυπολοχαγό ΠΕ......... Ειδικά για τους ναυτεργάτες, ο αντιπρόσωπος του ΓΑ μαζί με τους βοηθούς του εξουσιοδοτούνται να ονομάζουν ΠΕ ανθυπολοχαγούς στα λιμάνια που παρουσιάζεται ανάγκη και να αναφέρουν τις ονομασίες στο ΓΑ.

3.Σοβαρό καθήκον που πρέπει να λυθεί αμέσως απ' τον αντιπρόσωπο του ΓΑ και τους βοηθούς του είναι να αποκαταστήσουν μόνιμη και σίγουρη επαφή με την κατεχόμενη Ελλάδα για να βοηθήσουν έτσι αποτελεσματικά τον εκεί αγώνα.

4.Επειδή η διαφωτιστική μας δουλειά στους ναυτεργάτες και γενικά σ' όλες τις πιο πάνω περιοχές καθυστερεί σοβαρά, το ΠΓ πρέπει να εξασφαλίσει τις πιο πάνω περιοχές με όλα τα έντυπα και τις εκδόσεις της Λεύτερης Ελλάδας και ο αντιπρόσωπος του ΓΑ με τους βοηθούς του να εξασφαλίσουν την ανατύπωση και την κυκλοφορία του υλικού αυτού. Πρέπει να δημιουργηθεί πολυγραφική βάση στη Μασσαλία και την Αίγυπτο και να οργανωθεί η καλή λειτουργία αυτών που υπάρχουν στην Αγγλία και την Αμερική. Ο Ραδιοφωνικός Σταθμός της Ελεύθερης Ελλάδας πρέπει να εγκαινιάσει ταχτικές εκπομπές για τους ναυτεργάτες, την Κύπρο και όλες τις πιο πάνω περιοχές.

Για όλη τη στρατιωτική δουλειά στις πιο πάνω περιοχές, καθώς και την οικονομική διαχείριση, υπεύθυνος είναι ο αντιπρόσωπος του ΓΑ για τις πιο πάνω περιοχές. Ολοι υποτάσσονται στις οδηγίες και διαταγές του.

5.Την πολιτική διεύθυνση όλης της πιο πάνω δουλειάς την έχει κομματική επιτροπή που διορίζει το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ από τους συντρόφους Λεωνίδα - Αρτέμη και Κανέλο. Η Κομμ. Επιτροπή πραγματοποιεί τη δουλειά της σε άμεση και στενή επαφή με το ΠΓ.

Το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ είναι βέβαιο ότι η εκπλήρωση των πιο πάνω καθηκόντων θα αποτελέσει αποφασιστική συμβολή για τη νίκη.

22/2/49.



Η μεγάλη προσφορά των ναυτεργατών

Γράφει ο Νίκος Καλούδης για την ηρωική δράση της ΟΕΝΟ
και των ναυτεργατών, στο πλευρό του ΔΣΕ

"... Η περαιτέρω παραμονή τούτου εις Η. Πολιτείας θα δημιουργήση σοβαράς ανωμαλίας εις την κίνησιν της ναυτιλίας, μεγάλως θα ζημιώσει τον εθνικόν μας αγώνα και θα τονώσει ηθικώς τα εις το εξωτερικόν δρώντα αντεθνικώς αναρχοκομμουνιστικά στοιχεία...". Αυτά υπογραμμίζει, ανάμεσα σε άλλα, το παραπλεύρως δημοσιευόμενο, απόρρητο και επείγον έγγραφο του υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας προς το υπουργείο Εξωτερικών. Ημερομηνία αποστολής του, η 26η Αυγούστου 1949. Και, βέβαια, ζητείται η παράδοση του Νίκου Καλούδη στο μοναρχοφασιστικό τότε καθεστώς των Αθηνών, για τα περαιτέρω...


Με αφορμή την αναφερόμενη παραπλεύρως απόφαση του ΠΓ ζητήσαμε από τον Νίκο Καλούδη, να μας γράψει ένα σημείωμα, για την αντίστοιχη δραστηριότητα του Κόμματος εκείνη την εποχή. Το σημείωμα αυτό δημοσιεύουμε σήμερα, ευχαριστώντας τον σύντροφο για τη βοήθειά του και για τα υλικά της εποχής που μας διέθεσε.

"Τη δουλιά, για τη στρατολόγηση ναυτεργατών και την αποστολή τους στο ΔΣΕ, την είχαμε αρχίσει, πριν πάρουμε τη συγκεκριμένη απόφαση. Είχαμε κάνει αποστολές, ξέραμε τα προβλήματα που χρειαζόταν να λύσουμε, διαθέταμε μια μικρή υποδομή στη Νέα Υόρκη και σ' άλλα λιμάνια, που παρουσιάζανε ναυτιλιακή κίνηση.

Πέρα απ' αυτά, γινόταν πολιτική και ιδεολογική δουλιά προς αυτή την κατεύθυνση, με τα μέσα που διαθέταμε. Το καινούριο ήταν η απόφαση του ΠΓ του Κόμματος, που καθόριζε το καθήκον της Κομματικής Οργάνωσης των ναυτεργατών και η απροκάλυπτη επίθεση των αμερικανικών κρατικών υπηρεσιών. Σύμφωνα, με την απόφαση του ΠΓ της ΚΕ του Κόμματος, μέσα στο 1949, έπρεπε να στρατολογηθούν 1.500 ναυτεργάτες και οι μισοί απ' αυτούς, να βρίσκονται στην Ελεύθερη Ελλάδα το πρώτο εξάμηνο του 1949. Τα στενά χρονικά περιθώρια πολλαπλασιάζανε τις δυσκολίες.

Από το 1948 οι μεταναστευτικές και άλλες καταδιωκτικές αρχές σκλήρυναν τα μέτρα ενάντια στους ναυτεργάτες και τα ηγετικά στελέχη της ΟΕΝΟ. Η συνεργασία τους με την ελληνική Ασφάλεια και το υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας της Ελλάδας έγινε πιο στενή. Το 1949, το κύμα των διώξεων από τις αμερικανικές αρχές είχε δυναμώσει. Τα κρατητήρια στο "Νησί των Ξένων" συνέχεια "φιλοξενούσαν" δεκάδες ναυτεργάτες. Στα ελληνικά καράβια, που προσεγγίζανε λιμάνια των ΕΠΑ, είχε γίνει συνηθισμένο φαινόμενο η απαγόρευση να πατήσουν το πόδι τους στη στεριά και η προσπάθεια να τους απελάσουν στην Ελλάδα του 1949. Ανάλογες συνθήκες αντιμετωπίζαμε στα πιο πολλά λιμάνια των άλλων χωρών του "Ελεύθερου κόσμου".

Αυτά ήταν τα πλην. Υπήρχαν, όμως, και τα θετικά, που δεν ήταν λίγα: Μια Κομματική Οργάνωση, με πολλές εκατοντάδες μέλη και μ' ένα μεγάλο κύκλο φίλων κι οπαδών του Κόμματος, που τους χαρακτήριζε η πίστη, η αγωνιστικότητα και η διάθεση για προσφορά στο Κόμμα. Σ' όλα, σχεδόν, τα καράβια λειτουργούσαν επιτροπές του πληρώματος. Είχαμε μέλη του Κόμματος και επιρροές στους αξιωματικούς. Λειτουργούσαν τμήματα της ΟΕΝΟ σε πολλά από τα λιμάνια όπου προσεγγίζανε ελληνικά καράβια κι ένα σημαντικό αριθμό "κινητών αντιπροσώπων".

Στηριγμένοι σ' αυτές τις δυνάμεις, μπορούσαμε σε μεγάλο βαθμό να ξεπερνούμε τις δυσκολίες και ν' ανταποκριθούμε στο καθήκον, που μας έβαζε το Κόμμα.

Δεν πέσαμε πολύ έξω. Σε λίγους μήνες στρατολογήθηκαν και στάλθηκαν πολλές εκατοντάδες. Δε φτάσανε, βέβαια, όλοι στο μέτωπο, γιατί μεσολάβησε η υποχώρηση του ΔΣΕ. Εκτιμήθηκε, όμως, η προσφορά όσων ναυτεργατών έφθασαν και πολέμησαν, πριν την υποχώρηση. Σε σχετικό σχόλιο του ραδιοφωνικού σταθμού"Ελεύθερη Ελλάδα" είχαν αναφερθεί τότε τα εξής: "Λένε πως οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα. Δεν ξέρω τι εννοούν με τη λέξη "πατρίδα", απ' την απέναντι μεριά του χαρακώματος ή μάλλον ξέρω πολύ καλά. Αλίμονο, αν είχαν- ειδικότερα οι ναυτεργάτες - την ίδια πατρίδα με τ' αφεντικά τους, τους εφοπλιστές. Τότες, δε θα προλάβαιναν να την αλλάζουν κάθε τόσο, όπως αλλάζουν οι Εμπειρίκοι και Κουλουκουντήδες σύμφωνα με τους δείχτες της διεθνούς ναυλαγοράς, τη σημαία πάνω στ' άλμπουρα των καραβιών τους.

Οι ναυτεργάτες αυτοί έχουν πατρίδα. Εχουν μια πατρίδα και δεν την αλλάζουν με τίποτε στον κόσμο. Ερχονται από την άκρη του κόσμου και δέστε τι κάμνουν για να την υπερασπίσουν: Ο παραπάνω μαχητής, λέει το αιτιολογικό της ονομασίας του ναυτεργάτη σε αξιωματικό του ΔΣΕ, προτάθηκε στη μάχη του Χάρου για το μεταλλείο ανδρείας. Λαϊκός τύπος, αγνός προλετάριος, με άφθαστη ψυχραιμία, θάρρος, αποφασιστικότητα και περιφρόνηση στο θάνατο, στις σκληρές φονικές μάχες στο ύψωμα Χάρος, μόνος του κατασκεύασε ένα πολυβολείο και με το αυτόματο απέκρουε τις λυσσασμένες επιθέσεις του εχθρού προκαλώντας το θαυμασμό και την εκτίμηση των συναγωνιστών του. Μόνος του, επίσης, κατασκεύασε και δεύτερο πολυβολείο, ζήτησε και δεύτερο αυτόματο και πηγαίνοντας, μια στο ένα μια στο δεύτερο πολυβολείο, πολεμούσε σαν λιοντάρι, ματώνοντας τον εχθρό, σκορπώντας τη σύγχυση, τον πανικό και τον θάνατο στις γραμμές του.

Από τη Βόρεια Θάλασσα ως το Σουέζ και από το Αμστερνταμ ως το Μπουένος Αϊρες της Αργεντινής, αυτή την πατρίδα κρατάνε ορθή σαν φλόγα, ανοιχτή σαν πληγή μέσα στην προλεταριακή του καρδιά. Κι όσοι μπορούνε τη φτάνουνε κι έρχονται, σκίζοντας ολόκληρους ωκεανούς, για να την υπερασπίσουν, με τα ίδια τους τα μπράτσα, παράδειγμα και μάθημα"".

Νίκος ΚΑΛΟΥΔΗΣ

Υ.Γ. Το σημείωμα είναι αφιερωμένο στους ηρωικούς αγώνες των ναυτεργατών και ιδιαίτερα σε όλους όσοι πότισαν με το αίμα τους το δέντρο της λευτεριάς, της κοινωνικής προκοπής και της δικαιοσύνης, αλλά και σε όλους όσοι συνεχίζουν και μέχρι σήμερα να βαστάνε τις σύγχρονες Θερμοπύλες, παρόντες στους κοινωνικούς αγώνες των ναυτεργατών και του λαού μας.



Τρεις άνδρες στο κατάρτι!

Η άγνωστη ιστορία μιας αφίσας


Βρισκόμαστε στη Βαλτιμόρη των ΗΠΑ, στα τέλη Οκτώβρη του 1948. Οι αμερικανικές αρχές ετοιμάζονται να συλλάβουν τρεις Ελληνες ναυτεργάτες και να τους απελάσουν στο καθεστώς της Αθήνας. Οι πληροφορίες φθάνουν στην παράνομη κομματική οργάνωση του ΚΚΕ και συγκαλείται αμέσως συνεδρίαση της κομματικής επιτροπής. Στη διάρκεια της συζήτησης και καθώς ανταλλάσσονται διάφορες γνώμες, για την αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση της σοβαρής απειλής, ένας σύντροφος προτείνει, να ρωτήσουν και τους ναυτεργάτες, που βρίσκονται έξω από την αίθουσα της συνεδρίασης. Γίνεται δεκτό και η συζήτηση γενικεύεται, με τη συμμετοχή και των υπολοίπων ναυτεργατών. Εκεί "έπεσε" η πρόταση, να αξιοποιηθεί, ως μορφή αντίστασης, η αναρρίχηση και η παραμονή στο κατάρτι του πλοίου. Η πρόταση γίνεται δεκτή και αμέσως αρχίζουν να καταστρώνονται τα σχέδια προετοιμασίας του εγχειρήματος.

Για όλα τα υπόλοιπα, που αφορούν την αληθινή αυτή πτυχή του ναυτεργατικού κινήματος, αφήνουμε την αφίσα εκείνης της εποχής, που δημοσιεύουμε δίπλα, να μιλήσει, μεταφράζοντας όλα όσα είναι γραμμένα στην αγγλική γλώσσα.

"Τρεις άνδρες πάνω στο κατάρτι!

Τρεις άνδρες αναρριχήθηκαν στο κατάρτι του καραβιού τους, στις δύο η ώρα το πρωί, την 1η Νοέμβρη και από τη στενή τους θέση, πενήντα πόδια πάνω από το κατάστρωμα, αψηφώντας τον καπετάνιο, τη λιμενική αστυνομία και τους ανώτερους υπαλλήλους Μετανάστευσης των ΗΠΑ. Αυτό έγινε στο φορτηγό πλοίο "Aristokratis", στη Βαλτιμόρη. Για 84 ώρες έμειναν οι τρεις πάνω στο κατάρτι, παρά τον άνεμο, τη βροχή και το κρύο...

Γιατί ήταν εκεί πάνω;

Είχαν αρνηθεί να υπογράψουν ένα συμβόλαιο, που μείωνε τους μισθούς του πληρώματος σε 27 σεντς την ώρα. Ο καπετάνιος τούς απειλούσε με απέλαση και κάλεσε τις μεταναστευτικές αρχές. Μ' αυτό το κάλεσμα, οι τρεις άνδρες, πάνω στην απελπισία τους, σκαρφάλωσαν στην κορυφή του καταρτιού. Γιατί;

Διότι, για το κάθε μέλος της "Ομοσπονδίας των Ενώσεων των Ελλήνων Ναυτικών", που απελαύνονταν στην Ελλάδα η Πανελλήνια Ναυτική Ομοσπονδία στην Αθήνα εκ των προτέρων, τους είχε καταδικάσει σε θάνατο.

Είκοσι πέντε ναυτεργάτες βρίσκονται τώρα στο Νησί Ελις. Δέκα βρίσκονται στη φυλακή στον Καναδά. Το κυνήγι γίνεται σε όλο τον κόσμο. Οι αστυνομικοί σ' όλες τις χώρες του Σχεδίου Μάρσαλ συνεργάζονται στο κυνήγι αυτό. Η τεράστια αστυνομική δύναμη της κυβέρνησης των ΗΠΑ χρησιμοποιείται για να επιβάλουν τη μείωση των μισθών στις ελληνικές ναυτιλιακές εταιρίες!

Οι Μεταναστευτικές Αρχές των ΗΠΑ κρατάνε τη μαύρη λίστα των Ελλήνων εφοπλιστών, για να τρομοκρατήσουν τους Ελληνες εργάτες, δηλαδή εργάτες μιας ξένης χώρας!

Η ιστορία αυτή διέρρευσε. Οι συνδικαλιστές των ΗΠΑ έστειλαν μηνύματα υποστήριξης. Οι κάτοικοι της Βαλτιμόρης έστειλαν δώρα. Αντιπρόσωποι στον ΟΗΕ υπεράσπισαν τους τρεις, σαν πολιτικούς κρατούμενους των ΗΠΑ.

Την Παρασκευή της 4ης Νοέμβρη, οι Μεταναστευτικές Αρχές των ΗΠΑ, έστειλαν τον καπετάνιο, για να πει στους άνδρες ότι δε θα τους απελάσουν! Η επαγρύπνηση των 84 ωρών σταμάτησε!

ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΤΗΝ ΕΠΑΓΡΥΠΝΗΣΗ!

ΣΤΕΙΛΤΕ ΣΤΙΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΤΩΝ ΗΠΑ ΤΗΛΕΓΡΑΦΗΜΑΤΑ. ΣΤΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ 70 ΛΕΩΦΟΡΟΣ ΚΟΛΟΜΒΟΣ.

ΜΕ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΙΕΣ ΣΤΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΛΙΜΕΝΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ, πέστε τους να σκίσουν τη μαύρη λίστα του θανάτου, να σταματήσουν την τρομοκρατία της απέλασης!

ΓΡΑΨΤΕ, ΣΤΕΙΛΤΕ ΤΗΛΕΓΡΑΦΗΜΑΤΑ, ΕΠΙΣΚΕΦΤΕΙΤΕ ΤΑ ΕΝΩΜΕΝΑ ΕΘΝΗ, ΣΤΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ LAKE SUCCES, Ν. ΥΟΡΚΗ ΚΑΙ ΣΕ ΥΠΕΥΘΥΝΕΣ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΙΕΣ ΤΩΝ ΕΝΩΜΕΝΩΝ ΕΘΝΩΝ.

Απαιτήστε αμνηστία για όλους τους πολιτικούς κρατούμενους στην Ελλάδα και έξω απ' αυτή. Απαιτήστε ειρήνη για την Ελλάδα.



Εκδίδεται από την Ομοσπονδία Ελλήνων Ναυτεργατικών Ενώσεων

Παράρτημα της Ν. Υόρκης

24 Stone st New York, N. Y.".





Η 5η Ολομέλεια και το Μακεδονικό (Β`) 65

Η 5η Ολομέλεια και το Μακεδονικό (Β`)





Η θέση της 5ης Ολομέλειας για το Μακεδονικό εγκαταλείφθηκε από το ΚΚΕ τον Οκτώβρη του 1949 με τις αποφάσεις της 6ης Ολομέλειας που επανέφεραν την παλιά θέση περί ισοτιμίας. Να τι λέει συγκεκριμένα η Πολιτική Απόφαση της 6ης Ολομέλειας: "Το κόμμα πρέπει να φυλάξει και να δυναμώσει παραπέρα τους δεσμούς ανάμεσα στον ελληνικό και σλαβομακεδονικό λαό, που σφυρηλατήθηκαν μέσα στον κοινό σκληρό αγώνα. Η πάλη ενάντια στην καταπίεση των Σλαβομακεδόνων, η πάλη για την ισοτιμία τους, η αναγνώριση του δικαιώματος να ζούνε λεύτεροι και αφέντες στην πατρική τους γη, δένει τους Μακεδόνες με τους Ελληνες και εμποδίζει τα κατακτητικά σχέδια του Τίτο εναντίον της ελληνικής Μακεδονίας" ("Επίσημα Κείμενα ΚΚΕ", τόμος 7ος, σελ. 18). Σ' αυτή την Ολομέλεια δόθηκαν και εξηγήσεις για τις αιτίες που οδήγησαν στη θέση της 5ης Ολομέλειας. Στην ομιλία του - που κυκλοφόρησε και σε ξεχωριστή μπροσούρα με τον τίτλο "Καινούρια κατάσταση - Καινούρια καθήκοντα" - ο Ν. Ζαχαριάδης ανέφερε: "Η υπονομευτική και διασπαστική δράση του Τίτο και των πρακτόρων του στην Ελλάδα ανάγκασε την 5η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (Γενάρης 1949), να αντικαταστήσει το σύνθημα της ισοτιμίας (της αυτονομίας μέσα στα πλαίσια του ελληνικού κράτους) με το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, παρά το γεγονός ότι το σύνθημα αυτό στις συγκεκριμένες συνθήκες δεν ανταποκρινότανε στα γενικότερα συμφέροντα του κινήματος" (Ν. Ζαχαριάδη: "Συλλογή έργων", σελ. 470 - 471). Επίσης, στην Πολιτική Απόφαση της 6ης Ολομέλειας αναφέρεται: "Από τότε που το Γραφείο Πληροφοριών των Κομμουνιστικών και Εργατικών κομμάτων ξεσκέπασε την τιτική προδοσία η παρέα αυτή των υποτακτικών και κατασκόπων του ιμπεριαλισμού άρχισε ολοένα πιο ανοιχτά να υπονομεύει τον σκληρό και άνισο αγώνα του ελληνικού Λαού εναντίον του ξενοκίνητου μοναρχοφασισμού. Στα Σκόπια εγκαταστάθηκε μια σπείρα προδότες και λιποτάκτες του αγώνα μας, που κάτω απ' την προστασία της κλίκας του Βελιγραδίου, οργάνωνε λιποταξίες απ' το ΔΣΕ. Ολόκληρη σειρά άλλοι πράκτορες πήραν εντολή να κάνουν ύπουλη διαλυτική δουλιά στην Ελεύθερη Ελλάδα και μέσα στα τμήματα του ΔΣΕ. Ο Τίτο μας στέρησε πολύτιμες εφεδρείες" ("Επίσημα Κείμενα ΚΚΕ", τόμος 7ος, σελ. 15). Ανεξαρτήτως των χαρακτηρισμών που χρησιμοποιούνται, τα όσα καταγγέλλει η 6η Ολομέλεια για διαλυτική υπονομευτική δουλιά και προπαγάνδα σε βάρος του ΔΣΕ από διασπαστικά, αποσχιστικά σλαβομακεδονικά στοιχεία, ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Γεγονός είναι επίσης ότι από το ραδιοσταθμό των Σκοπίων γίνονταν εκπομπές που καλούσαν τους Σλαβομακεδόνες να μην παλεύουν άδικα στο πλευρό του ΔΣΕ. Στις συνθήκες του 1949, όπου ο ΔΣΕ είχε ασφυκτικό το πρόβλημα της έλλειψης εφεδρειών και μπροστά τον περίμεναν σκληρές μάχες, η θέση της 5ης Ολομέλειας για το Μακεδονικό αποσκοπούσε στη συγκέντρωση νέων δυνάμεων στις τάξεις του Δημοκρατικού Στρατού από το χώρο των Σλαβομακεδόνων και στην απόκρουση της διαλυτικής δουλιάς που έκαναν τα διασπαστικά - αποχωριστικά στοιχεία που προαναφέραμε. Πρέπει δε, να προσθέσουμε ότι προσπάθεια να αποσπάσουν τους Σλαβομακεδόνες από το ΔΣΕ έκαναν και οι Αγγλοαμερικάνοι με εκπομπές μέσα από την περιβόητη "Φωνή της Αμερικής", χρησιμοποιώντας τη φασιστική συμμορία του Βάντσε Μιχα`ϊλοφ. Να, τι καταγγέλθηκε στο 2ο Συνέδριο του ΝΟΦ που πραγματοποιήθηκε στο τρίτο δεκαήμερο του Μάρτη 1949: "Ταιριάζει να πούμε κάτι για τη βαρχοβίστικη συμμορία της ΒΜΡΟ του Βάνστε Μιχα`ϊλοφ. Η συμμοριακή αυτή προδοτική οργάνωση διατηρήθηκε και διατηρείται μ' έξοδα των εχθρών του μακεδονικού λαού, αλλά και όλων των άλλων λαών της Βαλκανικής και των λαών του κόσμου όλου ακόμα. Αφού πρόσφερε τις υπηρεσίες της στην πλουτοκρατική κλίκα που καταπίεζε το βουλγάρικο λαό, πέρασε ύστερα στην υπηρεσία των Χίτλερ - Μουσολίνι και τώρα βρίσκεται στην υπηρεσία του αμερικανοαγγλικού ιμπεριαλισμού. Φωνάζουν λοιπόν οι άθλιοι αυτοί με τη "Φωνή της Αμερικής" τούτη τη φορά πως: Ο μακεδονικός λαός δεν μπορεί να είναι πραγματικά ελεύθερος παρά μόνο σε μια "αυτόνομη ή ανεξάρτητη ενωμένη Μακεδονία υπό την προστασία των Αμερικανών ή των Αγγλων" ("Ιδεολογικές βάσεις του ΝΟΦ", εισήγηση στο 2ο Συνέδριο του ΝΟΦ, σελ. 33-34).

Η θέση της 5ης Ολομέλειας και οι κατοπινές συζητήσεις


Η απόφαση της 5ης Ολομέλειας για το Μακεδονικό απασχόλησε τα κομματικά σώματα του ΚΚΕ μετά τον εμφύλιο. Εντονη συζήτηση έγινε στην 7η Ολομέλεια του 1950, μπροστά στην 3η Συνδιάσκεψη, κατά τη διάρκεια των εργασιών της το ίδιο έτος και φυσικά σε κομματικά σώματα της μεταζαχαριαδικής περιόδου. Θα σταθούμε στις συζητήσεις που έγιναν στην πρώτη περίοδο, όταν ο Ζαχαριάδης ήταν ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

Στην 7η Ολομέλεια, που πραγματοποιήθηκε το Μάη του 1950, το θέμα έθεσε ο Μ. Παρτσαλίδης ο οποίος αν και παραδέχτηκε την ύπαρξη των αιτιών που οδήγησαν στη θέση της 5ης Ολομέλειας, χαρακτήρισε αυτή τη θέση "αποτυχημένη προσπάθεια αντιπερισπασμού στη διαλυτική δουλιά των τιτικών". Επίσης υπεραμύνθηκε της θέσης για ισοτιμία, εμφανίζοντάς την ως τη μόνη σωστή. Τέλος, ζήτησε να μην χρησιμοποιείται από το Κόμμα η λέξη "αυτονομία" για τους Σλαβομακεδόνες, γιατί μπορούσε να παρεξηγηθεί και υποστήριξε ότι "αυτή η λέξη στη μαρξιστική ορολογία έχει την έννοια της εκπαιδευτικής αυτονομίας" ("7η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ - Εισηγήσεις - Λόγοι - Αποφάσεις", μόνο για εσωκομματική χρήση, σελ. 37-38). Ο Ν. Ζαχαριάδης απάντησε στις απόψεις του Παρτσαλίδη και στον τελικό του λόγο στην 7η Ολομέλεια και στα εισηγητικά του κείμενα προς την 3η Συνδιάσκεψη, υπογραμμίζοντας ανάμεσα στα άλλα ότι το εθνικό ζήτημα υποτάσσεται στις κάθε φορά ανάγκες της επανάστασης. Στα εισηγητικά του κείμενα προς τη Συνδιάσκεψη ο Ζαχαριάδης τόνισε: "Το βασικό για τον κομμουνιστή είναι: ν' αναγνωρίζει τα δικαιώματα του καταπιεζόμενου έθνους. Και το βασικό δικαίωμα του έθνους είναι το ζήτημα της αυτοδιάθεσης. Και το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης σημαίνει ότι το έθνος έχει δικαίωμα όχι μόνο στην αυτονομία μα και στον αποχωρισμό. Τώρα ανάλογα με την κάθε φορά κατάσταση και τα συμφέροντα της πάλης του προλεταριάτου, της επανάστασης, προωθείται η μια ή η άλλη πλευρά του εθνικού ζητήματος, γιατί το εθνικό σαν εφεδρεία της προλεταριακής ή της λαϊκοδημοκρατικής επανάστασης υποτάσσεται σ' αυτή. Βασικό όμως και υποχρεωτικό είναι για τον κομμουνιστή και το προλεταριακό κόμμα: πρώτο, η αναγνώριση της αρχής της αυτοδιάθεσης μέχρι και του αποχωρισμού, δεύτερο, ότι η αλλαγή στο σύνθημα κάθε φορά: αποχωρισμός ή αυτονομία, υπαγορεύεται, φυσικά, απ' το συγκεκριμένο κάθε φορά συμφέρον της επανάστασης, όμως δεν επιβάλλεται αυθαίρετα απ' τα πάνω, μα γίνεται σε συνεννόηση με τις επαναστατικές οργανώσεις της καταπιεζόμενης εθνότητας". Οφείλουμε να πούμε πως, θεωρητικά, ο Ζαχαριάδης είναι αυτός που έχει το δίκιο και όχι ο Παρτσαλίδης. Οι θέσεις του Παρτσαλίδη - ανεξαρτήτως αν από άποψη τακτικής ήταν σωστές - παραγνωρίζοντας τη βασική θεωρητική θέση των μαρξιστικο - λενινιστικών κομμάτων για το ζήτημα της αυτοδιάθεσης των εθνών, οδηγούσαν το ΚΚΕ σε μια δεξιά οπορτουνιστική διολίσθηση πάνω στο θέμα.

Υπό το πρίσμα του μαρξισμού


Στη μαρξιστική φιλολογία υπάρχει αρκετό υλικό γύρω από το εθνικό ζήτημα και αξίζει να σταθούμε σε ορισμένες από τις σχετικές επισημάνσεις, που έχει κάνει ο Λένιν. Στα κριτικά του σημειώματα, για το εθνικό ζήτημα, ο Λένιν υπογράμμιζε: "Πρέπει να απαντάμε με: "ναι ή όχι" στο ζήτημα του αποχωρισμού κάθε έθνους; Αυτό μοιάζει σαν πολύ "πρακτική" διεκδίκηση. Στην πραγματικότητα όμως είναι ανόητη, θεωρητικά μεταφυσική και στην πράξη οδηγεί στην υποταγή του προλεταριάτου στην πολιτική της αστικής τάξης. Η αστική τάξη βάζει πάντα στην πρώτη γραμμή τις εθνικές της διεκδικήσεις. Τις βάζει απόλυτα. Για το προλεταριάτο οι διεκδικήσεις αυτές υποτάσσονται στα συμφέροντα της ταξικής πάλης. Θεωρητικά δεν μπορείς να εγγυηθείς από πριν, αν ο αποχωρισμός ενός δοσμένου έθνους, είτε η ισότιμη θέση του μ' ένα άλλο έθνος θα ολοκληρώσει την αστικοδημοκρατική επανάσταση. Για το προλεταριάτο έχει σημασία και στις δύο περιπτώσεις να εξασφαλίσει την ανάπτυξη της τάξης του. Για την αστική τάξη έχει σημασία να δυσκολέψει αυτή την ανάπτυξη, παραμερίζοντας τα καθήκοντα αυτής της ανάπτυξης μπροστά στα καθήκοντα του έθνους "της". Γι' αυτό, το προλεταριάτο περιορίζεται στην αρνητική, σαν να λέμε, διεκδίκηση να αναγνωριστεί το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, χωρίς να δίνει εγγυήσεις σε κανένα έθνος, χωρίς να αναλαμβάνει υποχρεώσεις να δώσει τίποτα σε βάρος άλλου έθνους" (Βλέπε: "Λένιν: Κριτικά σημειώματα πάνω στο εθνικό ζήτημα - Για το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης των εθνών", εκδόσεις ΝΕΑ ΒΙΒΛΙΑ 1976, σελ. 59). Επίσης ο Λένιν πρόσθετε: "Οταν κατηγορείς τους οπαδούς της ελευθερίας της αυτοδιάθεσης, δηλ. της ελευθερίας του αποχωρισμού, ότι ενθαρρύνουν τις χωριστικές τάσεις, κάνεις την ίδια ακριβώς ανοησία και την ίδια ακριβώς υποκρισία σαν να κατηγορείς τους οπαδούς της ελευθερίας του διαζυγίου ότι ενθαρρύνουν τη διάλυση των οικογενειακών δεσμών... Οποιος στέκει στην άποψη της δημοκρατίας, όποιος δηλαδή είναι υπέρ της λύσης των κρατικών ζητημάτων από τη μάζα του πληθυσμού, ξέρει θαυμάσια ότι από τη φλυαρία των πολιτικάντηδων ως την απόφαση των μαζών υπάρχει "τεράστια απόσταση". Οι μάζες του πληθυσμού ξέρουν περίφημα από την καθημερινή πείρα τη σημασία των γεωγραφικών και οικονομικών δεσμών, τα πλεονεκτήματα της μεγάλης αγοράς και του μεγάλου κράτους και θα τραβήξουν για αποχωρισμό μονάχα όταν η εθνική καταπίεση και οι εθνικές προστριβές κάνουν τη συμβίωση ολότελα αβάσταχτη και εμποδίσουν και εμποδίζουν όλες τις οικονομικές σχέσεις" (στο ίδιο, σελ. 72-73). Ακόμη ο Λένιν τόνιζε, αναφερόμενος στη Ρωσία, την εξής θέση γενικότερης σημασίας: "Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι η αναγνώριση από τους μαρξιστές όλης της Ρωσίας, και πρώτα απ' όλα από τους μεγαλορώσους, του δικαιώματος του αποχωρισμού δεν αποκλείει καθόλου τη ζύμωση των μαρξιστών αυτού ή εκείνου του καταπιεζόμενου έθνους ενάντια στον αποχωρισμό, όπως και η αναγνώριση του δικαιώματος διαζυγίου δεν αποκλείει στη μία ή στην άλλη περίπτωση τη ζύμωση ενάντια στο διαζύγιο" (στο ίδιο, σελ. 103).

Ο χαρακτήρας του λάθους

Απ' όσα έχουμε ήδη αναφέρει στα προηγούμενα σημειώματα, σχετικά με το θέμα του Μακεδονικού, προκύπτει το συμπέρασμα ότι η θέση που πήρε το ΚΚΕ στην 5η Ολομέλεια, σε καμιά περίπτωση δε σήμαινε και ενθάρρυνση ή δέσμευσή του υπέρ αποσχιστικών τάσεων στο έδαφος της ελληνικής Μακεδονίας. Τίποτα δεν υπήρχε σ' αυτή τη θέση που να εμποδίζει το ΚΚΕ, ταυτόχρονα με την αναγνώριση του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης στους Σλαβομακεδόνες να αγωνίζεται ενάντια στις αποσχιστικές τάσεις και να τις αντιπαλεύει. Αλλωστε, αυτό έπραξε. Τίποτα, επίσης, δεν υπήρχε που να δεσμεύει το ΚΚΕ στην παραχώρηση ελληνικού εδάφους και στη μείωση της ελληνικής επικράτειας στην περίπτωση που ο ΔΣΕ θα νικούσε. Ισα ίσα, που σε μια τέτοια περίπτωση, δε θα υπήρχε λόγος οι Σλαβομακεδόνες να ζητούν τον αποχωρισμό. Η κατηγορία επομένως από την αστική τάξη, ακόμη ως και σήμερα, σε βάρος του ΚΚΕ, ότι μ' αυτή του τη θέση αποδέχτηκε τον τεμαχισμό της εδαφικής επικράτειας της Ελλάδας ήταν - και είναι - σκόπιμη.

Μπορούμε, συνεπώς, να πούμε ότι η θέση της 5ης Ολομέλειας ήταν σωστή; Αναμφίβολα όχι. Ο μαρξισμός λέει, ότι το εθνικό ζήτημα υποτάσσεται στα συμφέροντα της επανάστασης. Κι ανάλογα με τα συμφέροντα της επανάστασης και τις διαθέσεις των μαζών, σε διαλεκτική ενότητα μεταξύ τους, προτάσσεται η μία ή η άλλη θέση πάνω στο συγκεκριμένο εθνικό ζήτημα. Η 5η Ολομέλεια, υπερεκτιμώντας τις δυνατότητες του Δημοκρατικού Στρατού και υποτιμώντας τον αντίπαλο, εκτίμησε λαθεμένα ότι το 1949 ήταν χρόνος αποφασιστικής καμπής του πολέμου κι ότι ο ΔΣΕ μπορούσε να πάρει την πρωτοβουλία στις εσωτερικές εξελίξεις. Ετσι, για να συγκεντρωθεί στο Δημοκρατικό Στρατό το μέγιστο των δυνάμεων, που ήταν δυνατό και για να αντιμετωπιστεί η διαλυτική προπαγάνδα ορισμένων αποσχιστικών ομάδων των Σλαβομακεδόνων και των Σκοπίων, άλλαξε την προηγούμενη σωστή θέση του Κόμματος, για το Μακεδονικό, δίνοντας έτσι αντικειμενικά προσχήματα στην αντίπαλη προπαγάνδα και αφήνοντας ένα κάποιο έδαφος για παρανοήσεις και παρεξηγήσεις. Το γεγονός αυτό ήταν, βέβαια, λάθος. Λάθος, άλλωστε, που το αναγνώρισε και ο ίδιος ο Ν. Ζαχαριάδης, μιλώντας στην 7η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, το 1957.

Εχει υποστηριχτεί, ακόμη, ότι η θέση της 5ης Ολομέλειας για το Μακεδονικό ήταν στην πραγματικότητα επαναφορά της θέσης του 3ου έκτακτου Συνεδρίου του Κόμματος (1924), που μιλούσε για ανεξάρτητη Μακεδονία - Θράκη στα πλαίσια μιας Βαλκανικής Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας. Ο ισχυρισμός, όμως, αυτός δεν είναι σωστός. Πέρα από τις αρκετές και σημαντικές αλλαγές, που έχουν στο μεταξύ μεσολαβήσει, η θέση του '49 αφορούσε τους Σλαβομακεδόνες και καμιά αναφορά δε γινόταν στη Θράκη, αλλά ούτε καν στη δημιουργία μακεδονικού κράτους στο έδαφος της γεωγραφικής Μακεδονίας. Η θέση του '24 αναφερόταν σ' ένα ευρύ φάσμα εθνοτήτων - μειονοτήτων (Ελληνες, Βούλγαρους, Τούρκους, Εβραίους, Σλαβομακεδόνες, Βλάχους και άλλους), που ζούσαν στο έδαφος της γεωγραφικής περιοχής της Μακεδονίας και που με τους βαλκανικούς πολέμους, τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, τη συνεχή εθνικιστική βία και τις ανταλλαγές των πληθυσμών, στο όνομα της "εθνικής καθαρότητας" των εδαφών, είχαν γίνει μπαλάκι του εθνικισμού και του σοβινισμού των αστικών τάξεων των Βαλκανίων.



Με αφορμή μια παρέμβαση

Ορισμένα συμπληρωματικά στοιχεία

Σημείωμα με ορισμένα συμπληρωματικά στοιχεία, μας έστειλε ο Χρήστος Λάμπρου και το δημοσιεύουμε, ευχαριστώντας τον για την παρέμβασή του.

"Αγαπητέ "Ρ"

ο σ. Ν. Ζάγκαλης, σε γραπτή του παρέμβαση την 31/12/1996, για τα 50χρονα του ΔΣΕ, αναφέρεται στις πρώτες ένοπλες ομάδες (ή σε κάποιες από τις πρώτες), οι οποίες εμφανίστηκαν το καλοκαίρι του 1946, με στόχο να οργανώσουν στην Ηπειρο το νέο αντάρτικο. Στο μικρό, αλλά περιεκτικό κείμενό του περιγράφει τις αντίξοες συνθήκες εκείνης της περιόδου και τα πρόσωπα των πρωταγωνιστών της μεγάλης αρχής του νέου αγώνα, για την Εθνική Ανεξαρτησία, Δημοκρατία και Σοσιαλισμό. Είναι σίγουρο, ότι οι γραπτές παρεμβάσεις των επιζώντων αγωνιστών της ένδοξης εποποιίας του ΔΣΕ, έστω και με καθυστέρηση 50 χρόνων, προσφέρουν πολύτιμη υπηρεσία στην αντικειμενική προσέγγιση της ιστορίας μιας εποποιίας, η οποία εν πολλοίς κατασυκοφαντήθηκε από εχθρούς και "φίλους".

Ας μας επιτρέψει, ωστόσο, ο Ν. Ζάγκαλης, να προσθέσουμε μερικά ακόμη στοιχεία, προκειμένου να αποκαλυφθούν και άλλες πτυχές των γεγονότων εκείνης της περιόδου. Ολοι οι πρωταγωνιστές (ή σχεδόν όλοι), που αναφέρονται στο κείμενο του σ. Ν. Ζάγκαλη, καθώς και πολλοί άλλοι (ανάμεσά τους και ο γράφων), κυνηγημένοι από το κράτος των δοσιλόγων, για την πατριωτική τους δράση από τις γραμμές του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, κατέφυγαν το 1945 στην Αλβανία και από εκεί στη Γιουγκοσλαβία, στο χωριό Μπούλκες. Υστερα από τη γνωστή απόφαση της 2ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ, με εντολή του Κόμματος, επέστρεψαν οι προαναφερόμενοι πρωταγωνιστές, το καλοκαίρι του 1946, για να οργανώσουν το νέο αντάρτικο, μαζί με πολλούς αγωνιστές, που βρίσκονταν κυνηγημένοι στα βουνά. Την ίδια διαδρομή, από το Μπούλκες στο ΔΣΕ, ακολούθησαν τμηματικά και σε διαφορετικό χρόνο και οι άλλοι αγωνιστές (και ο γράφων), που είχαν καταφύγει εκεί.

Εχουμε την αίσθηση, ότι τα λίγα αυτά στοιχεία, που προσθέσαμε, υπογραμμίζουν επιπροσθέτως το ρόλο της 2ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ, που σηματοδότησε την έναρξη του ένοπλου αγώνα.

Με συντροφικούς χαιρετισμούς

Χρήστος Χ. Λάμπρου"



TOP READ