22 Νοε 2013

Επιτέλους ! Να ο δρόμος

Επιτέλους ! Να ο δρόμος



Τη συμπαράταξή της με τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ και την αποχώρησή της από την παράταξη της ΠΑΣΚΕ ανακοίνωσε η Νατάσα Παναγιωτάρα, πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Αμαλιάδας.
Στην παρέμβασή της από το βήμα του Γενικού Συμβουλίου της ΓΣΕΕ, αφού άσκησε κριτική στην πλειοψηφία της ΓΣΕΕ για το τρόπο προετοιμασίας και της τελευταίας πανελλαδικής απεργίας, υπογράμμισε ότι αυτή η πλειοψηφία δεν έχει τη διάθεση να δώσει τη μάχη ενάντια στην ΕΕ και τους επιχειρηματικούς ομίλους.


«Βρίσκεσται μακριά από την ταλαιπωρία των απλών ανθρώπων… Δεν σας ενδιαφέρει καθόλου ο εργάτης, γιατί αν αυτό συνέβαινε, τότε θα ήσασταν κάθε μέρα στους χώρους δουλειάς και όχι στα “επιτροπάτα”…
Το ποτήρι ξεχείλισε.
Φτάνει πια.
Με τις τακτικές που ακολουθείτε έχετε ζημιώσει τους εργαζόμενους.
Όμως δεν φταίμε όλοι, δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Και οφείλουμε να παλέψουμε στους χώρους δουλειάς, στους δρόμους, παντού, ενάντια στην πλουτοκρατία, την εργοδοτική τρομοκρατία, την άποψη ότι η εργοδοσία είναι ανίκητη. Να καταλάβουμε ότι δεν μπορούν να συνυπάρχουν εργατικά δικαιώματα και πολυεθνικές.
Για όλους τους λόγους που προανέφερα, δηλώνω ότι αποχωρώ από την παράταξη της ΠΑΣΚΕ και συμπαρατάσσομαι, με όποιες δυνάμεις έχω, στον αγώνα μαζί με τις δυνάμεις του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου», σημείωσε χαρακτηριστικά.

Οι σημαντικότερες αντεπαναστατικές οργανώσεις

Οι σημαντικότερες αντεπαναστατικές οργανώσεις







Η «Επιτροπή Υπεράσπισης των Εργατών (ΚΟΚ)» ιδρύθηκε το 1976. Το 1977 μετονομάστηκε σε «Επιτροπή Κοινωνικής Αυτοάμυνας (ΚΟΚ)». Η «ΚΟΚ» χαρακτηρίζεται στον αστικό Τύπο σαν η σπουδαιότερη οργάνωση που με «τετράχρονη υπομονετική επιτελική δουλιά έχει οδηγήσει επιδέξια ολόκληρο το κόμμα στο χείλος του γκρεμού» («Γκένεραλαντ-σάιγκερ», Βόννη 23, 24.8.1980). Η «ΚΟΚ» είναι μια ένωση αντισοβιετικά σκεπτόμενων ρεφορμιστών και ρεβιζιονιστών «διαφωνούντων», κύρια από τους κύκλους της διανόησης. Κύριοι εκπρόσωποί της είναι ο Α. Μίχνικ και ο Γ. Κουρόν. Η εφημερίδα «Ντι Βελτ» έγραψε στις 16 Αυγούστου 1980 για τους στόχους της επιτροπής: «Αυτό που επιδιώκει ο Κουρόν σαν τελικό στόχο για την Πολωνία είναι πλουραλισμός, ένα μη κομμουνιστικό, σε κάθε περίπτωση πάντως αντισοβιετικό, κοινωνικό σύστημα». «Είναι υπέρ της ενοποίησης της Γερμανίας γιατί αν ενωθεί η Γερμανία, η Πολωνία θα συνορεύει επιτέλους με μια μη κομμουνιστική δημοκρατική χώρα». «Με το χρόνο, οι δυνάμεις της "ΚΟΚ" πέτυχαν "να δημιουργήσουν σταθερές βάσεις" σε σημαντικές μεγάλες επιχειρήσεις: στα εργοστάσια τρακτέρ Ούρσους της Βαρσοβίας και ακόμα στα ναυπηγεία Λένιν του Γκντανσκ. Εκεί δρούσαν αυστηρά οργανωμένες ομάδες αντικαθεστωτικών που διακινούσαν μεταξύ των συναδέλφων τους εργοστασιακές εφημερίδες και προκηρύξεις που είχαν συντάξει μόνοι τους» («Χανόβερσε Αλγκεμάινε Τσάι-τουνγκ», 17 Αυγούστου 1980). Μέλη της «ΚΟΚ» τον Απρίλη του 1978 πήραν ενεργά μέρος στη συγκρότηση της «ιδρυτικής επιτροπής ελεύθερων συνδικάτων» στη Βαρσοβία και το Γκντανσκ («Ντερ Σπίγκελ», 1 Σεπτέμβρη 1980).

Το αλλοδαπό μέλος της «ΚΟΚ», ο αποστάτης Κολακόβσκι, γράφει: «Ξέρουμε, όμως, ότι το σύστημα μπορεί να εξαναγκαστεί σε αλλαγές, εννοείται βαθμιαία. Είναι προς το συμφέρον των θιγόμενων χωρών, όπως της Δύσης, η αλλαγή του συστήματος με εσωτερική διάβρωση, αλλά όχι με μια καταστροφή» («Χριστός και Κόσμος», «Ράινισερ Μερκούρ», 29 Αυγούστου 1980).

«Είναι ουσιώδες να... δοθούν δυνατότητες προσεχτικής δράσης με εξελικτική επιλογή στόχων που να επιτρέπουν βήμα βήμα δραστηριότητες σε ανώτερη βαθμίδα» («Αντιπολίτευση χωρίς ελπίδα», «Ράινμπεκ», Αμβούργο, 1978, σελ. 204).

Και παρακάτω: «Σημαντικό είναι επίσης να βγουν τα σωστά συμπεράσματα από τις εμπειρίες των γεγονότων στην Τσεχοσλοβακία και στην Ουγγαρία» («Αντιπολίτευση χωρίς ελπίδα», σελ. 206).

Από την «ΚΟΚ» αποσπάστηκε το 1979 σαν ενεργητική αντικομμουνιστική πτέρυγα η «Συνομοσπονδία Ανεξάρτητης Πολωνίας». «Οι στόχοι μας είναι απλοί: θέλουμε να απελευθερώσουμε την Πολωνία από τη σοβιετική επικυριαρχία, θέλουμε την καταστροφή της κομμουνιστικής δικτατορίας, που είναι όργανο της σοβιετικής εξουσίας» (Δεύτερο Πρόγραμμα Γερμανικής Τηλεόρασης, 8 Σεπτέμβρη 1980).

Η ουσία του προβλήματος βρίσκεται στο ότι σε μερικές διακλαδώσεις αυτού του πραγματικού εργατικού κινήματος, του κινήματος των εργαζομένων, έχουν εισχωρήσει ομάδες και πρόσωπα που είναι συνδεμένα με κέντρα του ιμπεριαλιστικού αντιπερισπασμού στο εξωτερικό, φέρνουν σ' αυτό αρνητικές επιδράσεις και έχουν εχθρικούς στόχους απέναντι στο σοσιαλισμό και στη λαϊκή εξουσία. Αντιπροσωπεύουν διάφορες τάσεις και αποχρώσεις. Γίνεται σκληρή ταξική πάλη. Προσωρινά και για λόγους τακτικής οι εχθροί του σοσιαλισμού κρύβονται κατά καιρούς πίσω από επιδιώξεις της εργατικής τάξης, γιατί αυτό χρησιμεύει σαν σκαλοπάτι για την επόμενη φάση. Η εργατική τάξη δε βαδίζει τον ίδιο δρόμο μ' αυτούς. Αυτές οι δυνάμεις δηλαδή επιδιώκουν την αποσύνθεση και σε συνέχεια τη διάβρωση και την ανατροπή του σοσιαλιστικού κράτους της Πολωνίας. Αυτό το σχέδιο στρέφεται από τη φύση του ενάντια στους εργάτες και είναι αντεπαναστατικό.

Ηγετικοί κύκλοι του ιμπεριαλισμού στα πλαίσια της αντισοσιαλιστικής στρατηγικής τους στηρίζουν μεγάλες ελπίδες σε ορισμένες δυνάμεις των λεγόμενων ανεξάρτητων συνδικάτων και προπαντός στους συμβούλους τους. Ετσι το περιοδικό «Σπίγκελ» έγραφε σχετικά με τις απεργίες το περασμένο φθινόπωρο: «Ο Βαλέσα ήταν ο ανθυπολοχαγός των χαρακωμάτων, αλλά σίγουρα δεν ανήκε στο επιτελείο του απεργιακού μετώπου. Εκεί καθόταν ένας εγκέφαλος της ΚΟΚ που συμβούλευε την απεργιακή επιτροπή σε κάθε κατάσταση που παζάρευε νομικά τα κείμενα των διαπραγματεύσεων με την κυβέρνηση». («Σπίγκελ», Αμβούργο 8.9.1980).

Γύρω από τους στόχους που επιδίωκε αυτό το «γενικό επιτελείο», φλυάρησε ο Κουρόν σε μια συνομιλία με την εφημερίδα «Ντι Βελτ». Επιδιώκει «σαν τελικό στόχο για την Πολωνία πλουραλισμό, ένα μη κομμουνιστικό οπωσδήποτε, πάντως αντισοβιετικό κοινωνικό σύστημα. Είναι, λέει, υπέρ της ενοποίησης της Γερμανίας, γιατί αν ενοποιηθεί η Γερμανία, τότε θα έχει επιτέλους η Πολωνία κοινά σύνορα με μια μη κομμουνιστική δημοκρατική χώρα και αυτό θα διευκόλυνε από πολλές απόψεις και τις εσωτερικές εξελίξεις» («Ντι Βελτ», 16.8.1980).

Πρέπει λοιπόν να εξαφανιστεί ο σοσιαλισμός όχι μόνο στην Πολωνία, αλλά ταυτόχρονα και στη ΓΛΔ. Δεν είναι άραγε δικαιολογημένο να επισημάνουμε τον κίνδυνο της εξάρτησης των λεγόμενων ανεξάρτητων συνδικάτων από αντισοσιαλιστές συμβούλους; Κι ακόμα περισσότερο ο ενθουσιασμός με τον οποίο οι εχθροί των συνδικάτων στη χώρα μας, από τη «Φραγκφούρτερ Αλγκεμάινε Τσάιτουνγκ» μέχρι τον Στράους, κόπτονται γι' αυτά τα καινούρια συνδικάτα και η απόφαση της δεξιάς ηγεσίας του αμερικάνικου συνδικάτου AFL-CΙΟ να υποστηρίξουν οικονομικά τα λεγόμενα ανεξάρτητα συνδικάτα, επιτρέπουν να συμπεράνουμε μια ακόμα μεγαλύτερη εξάρτηση. Εδώ δεν πρέπει να παραβλέπει κανείς ότι δουλιά της AFL-CΙΟ είναι να διαβρώνει τα συνδικάτα σε άλλες χώρες για το συμφέρον της γενικής στρατηγικής του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Ετσι ο τέως αναπληρωτής υπουργός Αμυνας των ΗΠΑ, Μόρτον Χάλπαριν, αναφέρει στο βιβλίο «Το κράτος χωρίς νόμους», ότι π.χ. η AFL-CΙΟ προσπάθησε κατ' εντολή της CIA να υπονομεύσει τα χιλιανά συνδικάτα στη διάρκεια της προεδρίας του Αλιέντε, ότι συγκέντρωνε χρήματα για αντεπαναστατικά συνδικάτα στη Χιλή και ότι εκπαίδευσε αντιπάλους της Λαϊκής Ενότητας σε συνδικαλιστικές σχολές στις ΗΠΑ που ελέγχονται από αντιδραστικές δυνάμεις.

Στις αντισοσιαλιστικές δυνάμεις στην Πολωνία έχει φανερά ανατεθεί το καθήκον με διαρκείς απεργίες και απειλές για απεργίες όσο και με απαιτήσεις που ξεπερνούν τις οικονομικές δυνατότητες της χώρας να κρατούν τη σοσιαλιστική Πολωνία σε μια διαρκή κατάσταση οικονομικών κλονισμών. Η διαρκής οικονομική δυσαρέσκεια έχει στόχο να προετοιμάσει το έδαφος για μια βαθμιαία πολιτική αποσταθεροποίηση. Με παρατραβηγμένα οικονομικά και κοινωνικά αιτήματα επιδιώκεται να εξωθηθεί η Πολωνία σε ακόμα μεγαλύτερα χρέη και έτσι σε μεγαλύτερη οικονομική εξάρτηση από τον ιμπεριαλισμό. Σίγουρα στους υπολογισμούς των αντισοσιαλιστικών εγκεφάλων παίζει ένα ρόλο και η προσπάθεια να εμποδιστεί μ' αυτόν τον τρόπο η σοσιαλιστική Πολωνία να εκπληρώσει τις υλικές υποχρεώσεις της στα πλαίσια της αντιιμπεριαλιστικής αλληλεγγύης και να δώσει τη στρατιωτική συνεισφορά της στην αμυντική οργάνωση των σοσιαλιστικών χωρών. Μ' αυτόν τον τρόπο επιδιώκεται να φορτωθούν στις πλάτες της Σοβιετικής Ενωσης και των άλλων κρατών του Συμφώνου της Βαρσοβίας σ' ακόμα μεγαλύτερο βαθμό τα βάρη του οξυνόμενου από τους ιμπεριαλιστές ανταγωνισμού των εξοπλισμών. Ετσι οι εγκέφαλοι του ιμπεριαλισμού προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τα γεγονότα στην Πολωνία για την επιδίωξή τους να πετύχουν στρατιωτική υπεροχή απέναντι στο σοσιαλισμό ή να εξαντλήσουν το σοσιαλισμό με τους εξοπλισμούς.


O άνθρωπος θηλυκού γένους ως αντικείμενο στις ταξικές κοινωνίες

O άνθρωπος θηλυκού γένους ως αντικείμενο στις ταξικές κοινωνίες






Δεν υπάρχει αμφιβολία: Οι γυναίκες στο Αφγανιστάν (και σε όσες χώρες ισχύει η «σαρία» - ο ισλαμικός νόμος) ζουν τον απόλυτο εφιάλτη. Αποκομμένες από την παραγωγή, βασική προϋπόθεση για την κατάκτηση της γυναικείας ισοτιμίας και χειραφέτησης: Κλεισμένες στα σπίτια τους, όχι πίσω από τα τραγουδισμένα (και μακριά, στην πραγματικότητα, από κάθε ρομαντισμό και ποίηση) καφασωτά, αλλά από τζάμια βαμμένα σκούρα για να μη δηλώνεται στον περαστικό η ήδη φασματική παρουσία τους: Κακοποιημένες, βασανισμένες, ακρωτηριασμένες, εξευτελισμένες για το παραμικρότερο «παράπτωμα»: Αποκεφαλισμένες για τα σοβαρότερα. Οχι νομικά πρόσωπα, αλλά ούτε καν βιολογικές οντότητες, παρά μόνον ίσως για να γεννήσουν παιδιά, που δεν είναι πάντα βέβαιο ότι θα επιβιώσουν από την πείνα και τις κακουχίες.

Ειδικά στο Αφγανιστάν, οι γυναίκες περιήλθαν εκ νέου σ' αυτήν την κατάσταση μέσα στη δεκαετία του 1990, όταν ανατράπηκε η μόνη λαϊκή εξουσία που γνώρισε η χώρα. Ισως, δε, ένα από τα βασικότερα σημεία ρήξης της λαϊκής αυτής εξουσίας με τις κατεστημένες δομές και νοοτροπίες του Αφγανιστάν να ήταν και οι γενναίες προσπάθειες που έκανε για να εξανθρωπίσει τη γυναίκα, βγάζοντάς τη στην παραγωγή, μορφώνοντάς την, αφαιρώντας από το πρόσωπό της το κινητό καφασωτό, την μπούρκα, ακόμα και καθιστώντας την ένοπλη φρουρό της επανάστασης. Ισως ακόμη ένας από τους λόγους, που με τόση βαναυσότητα επανήλθε, μετά την άνοδο στην εξουσία των (αμερικανοθρεμμένων) Ταλιμπάν, η πριν από τη λαϊκή εξουσία θέση της γυναίκας, να σχετίζεται ακριβώς με το ότι καταβλήθηκε σθεναρή προσπάθεια να ξεριζωθούν από τη συνείδηση των ανθρώπων τα επιτεύγματα αυτής της τελευταίας.


Στις ταξικές σχέσεις η αιτία του προβλήματος

Η θέση, όμως, αυτή δεν απορρέει μόνον από το Ισλάμ και τις επιταγές του. Καμία θρησκεία, από αυτές τουλάχιστον που γνωρίσαμε στα πλαίσια των ταξικών κοινωνιών, δεν επιφυλάσσει πολύ καλύτερη τύχη στη γυναίκα. Βασικό γνώρισμα εξάλλου της διαδικασίας της μετάβασης από την πρωτόγονη κοινωνία των γενών στα ταξικά συστήματα είναι η αντικατάσταση του μητριαρχικού δικαίου από το πατριαρχικό και η καθυπόταξη της γυναίκας. Οι αρχαίοι ελληνικοί μύθοι, κυρίως εκείνος των Ατρειδών, αποτυπώνουν τους τελευταίους σπασμούς της μητριαρχίας. Ας δούμε ακόμα την απόλυτα υποβαθμισμένη θέση της γυναίκας στον αρχαίο ελληνικό κόσμο: Στην ώριμη δουλοκτητική κοινωνία της Αθήνας, η γυναίκα είναι κάτι λιγότερο από ένα επιθυμητό ερωτικά αντικείμενο. Στερημένη από παιδεία, από νομική υπόσταση, από κοινωνική ζωή, η Αθηναία είναι αποκλειστικά παιδοποιητική μηχανή.

Η Παλαιά Διαθήκη (κείμενο σαφώς πατριαρχικής αντίληψης, που αποτυπώνει το πέρασμα των σημιτικών λαών της Μέσης Ανατολής στο δουλοκτητικό σύστημα) θεωρεί τη γυναίκα πηγή του πειρασμού και αιτία της κατάρας και του μόχθου που βαραίνει το ανθρώπινο γένος. Οι τρεις μεγάλες μονοθεϊστικές θρησκείες ανάγονται, σε επίπεδο μυθοπλασίας, στον κόσμο της Παλαιάς Διαθήκης. Ο ιουδαϊσμός είναι μισογυνικός. Ο χριστιανισμός, στα πολύ πρώτα του βήματα, λιγότερο, γιατί γεννιέται σαν πληβειακή κοσμοθεωρία. Πολύ σύντομα όμως, ο Παύλος διατάζει τη γυναίκα να είναι μόνιμα γονατιστή και να καλύπτει το κεφάλι της με στάχτη, γιατί είναι πηγή της αμαρτίας και του κακού. Το Ισλάμ, πολύ μεταγενέστερο (διαμορφώθηκε σε θρησκευτικό δόγμα, αλλά και πολιτική κοσμοθεωρία μόλις τον 7ο αιώνα μ.Χ.), καθώς και αυτό έρχεται να περιβάλει ιδεολογικά τη μετάβαση των αραβικών φυλών στο φεουδαρχικό καθεστώς, χαρακτηρίζεται, σε επίπεδο επίσημου δόγματος, από την περιφρόνηση της γυναίκας, από τον καθορισμό της ως κατώτερου, υποδεέστερου όντος.


Η χειραφέτηση στον καπιταλισμό

Είναι, όμως, τελικά μόνο η θρησκεία το στοιχείο που καθορίζει τη θέση της γυναίκας μέσα στην κοινωνία; Η θρησκεία είναι στοιχείο του εποικοδομήματος και, ως τέτοιο, επιδρά μεν καθοριστικά στη διαμόρφωση συμπεριφορών, αλλά, σε πρώτο επίπεδο, αποτυπώνει τις οικονομικές και κοι
νωνικές σχέσεις. Ετσι λοιπόν, ο χριστιανισμός, θρησκεία κυρίαρχη στην Ευρώπη όπου συντελέστηκε ταχύτερα και «ομαλότερα» το πέρασμα από τη φεουδαρχία στον καπιταλισμό, μεταλλάχτηκε σε πάρα πολλές πλευρές του. Ο ευρωπαϊκός μεσαίωνας είναι απαξιωτικός για τη γυναίκα. Αλλά απαξιωτική και η αστική τάξη της πρωταρχικής συσσώρευσης και του πουριτανισμού. Οι ακραία πουριτανικές κοινότητες της Βόρειας Αμερικής έκαψαν πάρα πολλές μάγισσες, καταδίκασαν στη χλεύη πάρα πολλές γυναίκες. Αξίζει να διαβάσουμε το «Αλικο Γράμμα» του Ναθάνιελ Χόθορν, που παραστατικά περιγράφει τον αγώνα μιας αποκλεισμένης από την πουριτανική κοινωνία γυναίκας, που κατηγορήθηκε για μοιχεία.

Ομως, ο καπιταλισμός, αν και καθόλου από αγαθές προθέσεις, έθεσε αντικειμενικά τα θεμέλια της χειραφέτησης της γυναίκας, από τη στιγμή που την έβγαλε στην παραγωγή. Η κατάκτηση αυτής της προϋπόθεσης δε σημαίνει βέβαια αυτόματη κατάκτηση της ισοτιμίας και της χειραφέτησης, αλλά βελτίωση των όρων, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, μέσα στους οποίους αυτή διεκδικείται. Είναι επίσης γεγονός ότι κάθε κοινωνικο-οικονομικός σχηματισμός ποιοτικά ανώτερος από τους προηγούμενους διαμορφώνει, σε αδρές γραμμές, καλύτερους υλικά όρους ζωής για όλο και διευρυνόμενα λαϊκά στρώματα, καθώς και καλύτερες συνθήκες πάλης. Από αυτήν την άποψη, οπωσδήποτε δε συγκρίνεται η θέση της γυναίκας στις κοινωνίες του αναπτυγμένου καπιταλισμού, με τη θέση της γυναίκας σε χώρες όπου υπάρχουν ισχυρότατα κατάλοιπα άλλων κοινωνικών συστημάτων, αυτές που καταχρηστικά ονομάζουμε «καθυστερημένες». Σε αυτή την περίπτωση εμπίπτει το Αφγανιστάν, καθώς και μια σειρά άλλες χώρες της Ασίας ή της Αφρικής, με κυρίαρχη τη μουσουλμανική θρησκεία.

Αυτές οι κοινωνίες δεν ακολούθησαν (για πολλούς λόγους, ανάμεσα στους οποίους και η αποικιοκρατία) την ομαλή μετάβαση στον καπιταλισμό, ενώ και οι απόπειρες εγκαθίδρυσης λαϊκής εξουσίας σε ορισμένες από αυτές κατέληξαν σε τραγωδία, με την παρέμβαση του ιμπεριαλισμού. Οι κρατικές οντότητες που τις αντιπροσωπεύουν δεν πέρασαν στο στάδιο του «κοσμικού», αστικού κράτους, του κλασικού τύπου κρατικού μορφώματος στον καπιταλισμό, όπου το κράτος είναι, γενικά, αποσπασμένο από το ιερατείο και τη θρησκεία. Ωστόσο, και σε αυτό το σημείο θα πρέπει να δούμε περιπτώσεις κρατών που ξεφεύγουν από το βασικό «μοντέλο», ανεξάρτητα από το θρήσκευμα: Στην Ελλάδα, παραμένει πάγιο αίτημα ο χωρισμός της Εκκλησίας από το κράτος. Στη μουσουλμανική Σαουδική Αραβία, χώρα που ανήκει στο σκληρό πυρήνα του καπιταλιστικού συστήματος και πιστή σύμμαχο της «Δύσης» ισχύει εξ ίσου η «σαρία» με το απόκοσμο Αφγανιστάν, ενώ στη γειτονική Τουρκία το κράτος είναι κοσμικό ήδη από την 3η δεκαετία του 20ού αιώνα.

Και ο εξευτελισμός της

Αν το ακραίο Ισλάμ απανθρωποποιεί με τον τρόπο που περιγράψαμε τη γυναίκα, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τους άλλους, πιο ύπουλους τρόπους που μετέρχεται ο καπιταλισμός. Η γυναίκα, μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού, εξακολουθεί να υφίσταται τις ανισότητες που γεννά το ίδιο το σύστημα, τόσο σε ταξικό, όσο και σε επίπεδο φύλου. Η γυναίκα είναι η πρώτη που πλήττεται από τη συνολική αντιδραστική στροφή του συστήματος. Η γυναίκα είναι, στην «πολιτισμένη Δύση», που πληρώνεται λιγότερο για ίση εργασία, αλλά είναι και η πρώτη που κλείνεται σπίτι της, ζώντας μια ανεργία μεταμφιεσμένη σε ενασχόληση με «έργα που αρμόζουν στη φύση της» - αγαπημένο ιδεολόγημα των ταξικών κοινωνιών η «ιδιαιτερότητα» της γυναικείας φύσης, ωσάν ο άνθρωπος, ανεξάρτητα από το φύλο του, να προσδιορίζεται μόνο από τη βιολογία του. Η γυναίκα υφίσταται μέσα στα πλαίσια της οικογένειας και της κοινωνίας τις απαξιωτικές εκείνες διακρίσεις που συνδέονται με την πάγια θεώρησή της ως το «δεύτερο» φύλο, το «συμπληρωματικό», το «ασθενές» ή και το (τι προκλητική χλεύη, καλυμμένη με κολακεία!) το «ωραίο»!

Ακραία μορφή εξευτελισμού του γυναικείου φύλου στα πλαίσια των ταξικών συστημάτων, αλλά και ιδιαίτερα του καπιταλισμού, λόγω του εμπορευματικού χαρακτήρα της οικονομικής βάσης του συστήματος, είναι η πορνεία - με τις παραδοσιακές, αλλά και με τις πιο σύγχρονες μορφές της. Χαρακτηριστικό της πορνείας δεν είναι η ελευθεριότητα στη σεξουαλική συμπεριφορά που προϋποθέτει επιθυμία και συναίνεση και από τα δύο μέρη του ζευγαριού, αλλά το άθλιο στοιχείο της εξαγοράς του ενός από τα δύο μέρη. Η γυναίκα - συνήθως, γιατί υπάρχει και η άλλη πλευρά, αλλά δε μας αφορά στο παρόν άρθρο - καθίσταται αυτόματα αντικείμενο προς πώληση, προς εξυπηρέτηση χρηστικών αναγκών. Και ένα αντικείμενο δεν μπορεί να έχει σκέψη, συναισθήματα, επιθυμίες, προσωπικότητα! Ενα τέτοιο αντικείμενο μπορεί ακόμα και να παντρευτεί το χρήστη του. Ενας γάμος, ο οποίος βασίζεται στην υλική συντήρηση του ενός μέλους του νοικοκυριού - συνήθως της γυναίκας - εφ' όρου ζωής, δεν είναι επίσης μια σχέση βασισμένη στην αγοραπωλησία; (Τις μέρες αυτές, ακούστηκε στην τηλεόραση από μέλος του ελληνικού Κοινοβουλίου που προβάλλει εαυτόν έως ειδικό «επιστήμονα» ότι οι γυναίκες ερωτεύονται στον άντρα το πορτοφόλι του. Ευχαριστούμε, ως γυναικείο φύλο, τον θεράποντα της «επιστήμης» που συλλήβδην μας χαρακτηρίζει πόρνες!).

Υπάρχει, βέβαια, και η κλασική μορφή της πορνείας, που δεν ανταποκρίνεται στη γραφική της απεικόνιση, με την οποία έχουμε διασκεδάσει στο «Ποτέ την Κυριακή», ή έστω συγκινηθεί στα «Κόκκινα Φανάρια». Αυτή η μορφή έχει πάρει στις μέρες μας τις γνωστές ανησυχητικές διαστάσεις, μετά τις τραγικές ανατροπές στις τέως σοσιαλιστικές χώρες, τη λεηλασία τους από τις νεοπαγείς τους αστικές τάξεις και τον ιμπεριαλισμό, την κατάργηση όλων των θεσμικών και κοινωνικών κατακτήσεων των γυναικών σε αυτές, τη διάλυση του κοινωνικού τους ιστού, την αντικατάσταση της σοσιαλιστικής διαπαιδαγώγησης από τα ιδανικά της «αγοράς» στην πιο αγοραία τους εκδήλωση και μορφή. Εξάλλου, η έκταση του φαινομένου, υποδηλώνει, κατά τη γνώμη μας, και μια όξυνση και ένταση της αδυναμίας των ανθρώπων στον καπιταλιστικό κόσμο να επικοινωνήσουν μεταξύ τους, μια πλήρη απανθρωποποίηση των ερωτικών σχέσεων, μια προϊούσα αποδοχή ότι κάθε ανθρώπινη απόλαυση πουλιέται και αγοράζεται.

Ας δούμε τις διαφημίσεις προϊόντων ευρείας ή λιγότερο ευρείας κατανάλωσης: Η γυναίκα και το αυτοκίνητο είναι εναλλάξιμες (και ανταλλάξιμες) αξίες. Συγκρίνονται μεταξύ τους, ιδιότητες του ενός «αντικειμένου» μεταφέρονται στο άλλο. Η γυναίκα μπορεί να είναι «τούρμπο» και το αυτοκίνητο «μωρό που βγαίνει τόπλες». Στη σύγκριση του βαθμού επιθυμίας που προκαλούν στο χρήστη, δε βγαίνει πάντοτε το από σάρκα αντικείμενο κερδισμένο: Εξάλλου, σύμφωνα με τη λογική του συστήματος, μπορείς να τα αποκτήσεις και τα δυο με «ευκολίες πληρωμής», πέρα από το ότι το ένα (το αυτοκίνητο) μπορεί να είναι και μέσο για να αποκτήσει ο χρήστης το άλλο.

Η φυγή προς τα μπρος

Αυτή, βέβαια, είναι μόνο μία πλευρά της απαξίωσης της γυναίκας στον καπιταλιστικό κόσμο. Κάθε ταξική κοινωνία πάντως στηρίζεται και οικοδομείται και σε αυτήν την απαξίωση. Οι όροι είναι οπωσδήποτε διαφορετικοί: Αλλά οι φασματικές μορφές με την μπούρκα στις οιονεί πόλεις του Αφγανιστάν (και οι ομόφυλές τους με την ίδια περιβολή στα υπερμοντέρνα αστικά συγκροτήματα της Σαουδικής Αραβίας, για την οποία δε γίνεται λόγος - σύμμαχος και φίλος γαρ) και οι γυμνές φιγούρες από πλαστικό που «κοσμούν» τα «ανδρικά» περιοδικά του «πολιτισμένου» κόσμου μας, δεν είναι παρά οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος: Της μετατροπής του μισού του ανθρώπινου πληθυσμού σε αντικείμενο, της υποτίμησης και απαξίωσής του, της διπλής του, σε τελευταία ανάλυση, καταπίεσης.

Ο Τζινγκίζ Αϊτμάτοφ, στις καλές του μέρες, μας συμβούλευε να θυμόμαστε την ηρωίδα του, την Τζαμίλια, που έφευγε μακριά με τον αγαπημένο της, σπάζοντας τις παραδοσιακές δομές ενός κόσμου που έσβηνε κάτω από την προωθητική δύναμη της σοβιετικής, σοσιαλιστικής κοινωνίας. Στις μέρες μας, αυτή η φυγή της Τζαμίλια προς τα μπρος φαίνεται ολοκάθαρα στα μάτια της Τουρκάλας αγωνίστριας, με το χαμόγελο στο καμένο από τις δυνάμεις καταστολής πρόσωπο, πιο όμορφο παρά ποτέ. Σε όλες τις γυναίκες, σε «Ανατολή» και «Δύση», που, ατομικά, στη δουλιά, στο σπίτι και στην κοινωνία, και συλλογικά, στις πλατιές λεωφόρους της ταξικής πάλης, διεκδικούν την αξιοπρέπεια και την ισοτιμία τους, σε έναν κοινό αγώνα για τη μεγάλη ανατροπή που θα σαρώσει, μαζί με τις μπούρκες, όλα τα σκουπίδια του παλιού κόσμου.

Της

Ν. Μπογιόπουλος: Τοκογλύφε, ζήσε το "μύθο" σου στην Ελλάδα!!!!!

Ν. Μπογιόπουλος: Τοκογλύφε, ζήσε το "μύθο" σου στην Ελλάδα!!!!!



Το 1932, όταν η Ελλάδα κήρυξε και επισήμως «χρεοστάσιο» (σ.σ. χρεοκοπία, δηλαδή...) τα πράγματα είχαν φτάσει σε ένα σημείο που το 43% του προϋπολογισμού πήγαινε σε τόκους και χρεολύσια. Αυτό ήταν και το καθοριστικό στοιχείο για την κήρυξη του «χρεοστασίου». Με τους τόκους και τα χρεολύσια να έχουν φτάσει τότε σε δυσθεώρητα ύψη, η χώρα ήταν αδύνατον πλέον να αντεπεξέλθει σε ένα τέτοιο αβάσταχτο φορτίο. Η χρεοκοπία ήταν, πλέον, γεγονός. Μια χρεοκοπία που η πλουτοκρατία φρόντισε, φυσικά, τα βάρη της να τα φορτωθεί ο καθημαγμένος λαός. Και το φρόντισε διά των κομμάτων της, του Κόμματος των Φιλελευθέρων και του Λαϊκού Κόμματος. Τα οποία λίγο αργότερα έφεραν στην εξουσία τον Μεταξά...
Από το όχι και τόσο... μακρινό 1932 ας έρθουμε στο τώρα. Ας έρθουμε στο 2014: Με τον προϋπολογισμό για το 2014 που κατατέθηκε χτες στη Βουλή (και θα δούμε αναλυτικότερα στη συνέχεια), το ποσοστό των ετήσιων συνολικών δαπανών του τακτικού προϋπολογισμού που προορίζεται να πάει την ερχόμενη χρονιά στους τοκογλύφους ανέρχεται στο 64%!!! Επαναλαμβάνουμε: Το 64% των συνολικών δαπανών του προϋπολογισμού για το 2014 πηγαίνει σε τόκους και χρεολύσια!







Στον πίνακα 3.10 της εισηγητικής έκθεσης του προϋπολογισμού (σελίδα 89) καταγράφονται οι κωδικοί «Δαπανών Εξυπηρέτησης Δημόσιας Πίστης», δηλαδή οι τόκοι και τα χρεολύσια που καλείται να πληρώσει το ελληνικό κράτος μέσα στο 2014. Το ποσό ανέρχεται αθροιστικά στα 74,2 δισ. ευρώ! Μόνο για τα χρεολύσια μεσομακροπρόθεσμου και βραχυπρόθεσμου δανεισμού (κωδικοί 14 – 15) το ποσό αγγίζει τα 65 δισ. ευρώ!
Τα στοιχεία (όπως φαίνεται και στο σχετικό πίνακα 3.10 της εισηγητικής έκθεσης του προϋπολογισμού, σελίδα 89) είναι αμείλικτα και παραδεδεγμένα, τόσο από τους συντάκτες του προϋπολογισμού, όσο και από τα κόμματα της συγκυβέρνησης του «μαύρου μετώπου» που θα τον καταστήσουν νόμο του κράτους. Τι προκύπτει: Σύμφωνα με τα - δικά τους - στοιχεία, στα τέσσερα χρόνια εφαρμογής της πολιτικής της «σωτηρίας» το αποτέλεσμα είναι η Ελλάδα να γυρίζει σε καταστάσεις χειρότερες κι από εκείνες που επικρατούσαν προπολεμικά!Στο πλαίσιο, δηλαδή, αυτής της πολιτικής – με την απροσδιόριστη μάλιστα διάρκεια – κατά το έτος του κυβερνητικού «success story», το 2014, η Ελλάδα επιστρέφεισε καταστάσεις χειρότερες κι από εκείνες που είχαν ως αποτέλεσμα να επέλθει στη χώρα η χρεοκοπία του 1932!
Πιο συγκεκριμένα:
· Κατέθεσαν έναν τακτικό προϋπολογισμό στον οποίο ομολογείται ότι από τα περίπου 116,524 δισ. ευρώ που θα είναι οι συνολικές δαπάνες για το 2014, τα 74,199 δισ. ευρώ (ποσοστό 64% !!!) θα πάνε στους τοκογλύφους! Να, επομένως, γιατί «δεν υπάρχουν» λεφτά για μισθούς, συντάξεις, για Παιδεία, Υγεία και Πρόνοια.
· Κατέθεσαν έναν προϋπολογισμό που προβλέπει ότι ενώ το σύνολο των εσόδων του κράτους θα είναι 54,695 δισ. ευρώ (εισηγητική έκθεση, πίνακας 3.5, Έσοδα Κρατικού Προϋπολογισμού, σελ. 81), οι τοκογλύφοι έχουν καπαρώσει 74,199 δισ. ευρώ, δηλαδή ένα ποσό μεγαλύτερο κατά... 136% από όλα τα έσοδα του κρατικού προϋπολογισμού! Να, επομένως, γιατί συνεχίζεται εσαεί ο φαύλος κύκλος των νέων δανείων, με τους νέους τόκους, με τα νέα χρεολύσια, που θα φέρουν νέα δάνεια, νέους τόκους κ.ο.κ.



Κατέθεσαν έναν προϋπολογισμό που προβλέπει ένα ΑΕΠ, δηλαδή συνολικό πλούτο που θα παραχθεί στη χώρα, της τάξης των 183 δισ. ευρώ που από αυτά πάνω από το 40% πηγαίνει σε τόκους και χρεολύσια!
Ιδού λοιπόν τι κρύβεται πίσω από τις θεωρίες περί «πλεονασμάτων». Να γιατί τα «λεονάσματα», όπως και τα ελλείμματα, έχουν το ίδιο αποτέλεσμα για το λαό: Φτώχεια, πείνα και δυστυχία. Ιδού γιατί ο ελληνικός λαός θα συνεχίσει να ζει με ανύπαρκτους μισθούς και λεηλατημένες συντάξεις, με χαράτσια, με φόρους και χωρίς εργασιακά δικαιώματα. Να γιατί το μόνο «success story» που του επιφυλάσσουν είναι η ανεργία και η καταστροφή. Να γιατί δεν υπάρχουν λεφτά για το λαό: Γιατί ό,τι παράγεται (τώρα και στο μέλλον!) σε αυτόν τον τόπο «θα πρέπει» να πηγαίνει σε εγχώριους και ξένους «δανειστές»! Σε εγχώριους και ξένους τοκογλύφους. Στις τράπεζες και στους εντός και εκτός Ελλάδας «τζογαδόρους» που «παίζουν» με το ελληνικό δημόσιο χρέος.

Αυτή είναι η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου και αυτή είναι η αποστολή που έχει αναλάβει. Η αποστολή της δεν είναι τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από εκείνο που στη γλώσσα τους, χρόνια τώρα, το έχουν βαφτίσει «ελεγχόμενη χρεοκοπία». Στο πλαίσιο αυτής της «ελεγχόμενης χρεοκοπίας» κατέθεσαν έναν ακόμα προϋπολογισμό που οδηγεί τον ελληνικό λαό πέρα κι από τη χρεοκοπία! Πέρα κι από την πτώχευση! Μας οδηγούν στον αφανισμό! Στο πλαίσιο αυτής της «ελεγχόμενης χρεοκοπίας» (σ.σ.: «ελεγχόμενη» μόνο για τους κεφαλαιοκράτες), όπου ο μισός και πλέον προϋπολογισμός πηγαίνει σε τοκογλύφους, κερδοσκόπους, δανειστές και κάθε λογής «σωτήρες», ο ελληνικός λαός οδηγείται σε καταστάσεις πιο οδυνηρές κι από εκείνες του 1932!
Αναρτήθηκε από xristos bellos





«Χρυσή» χρονιά για τους μεγαλοεπιχειρηματίες στον Τουρισμό

«Χρυσή» χρονιά για τους μεγαλοεπιχειρηματίες στον Τουρισμό




Η συγκυβέρνηση θα παραμείνει στοχοπροσηλωμένη στην ενίσχυση του μεγάλου κεφαλαίου που δραστηριοποιείται στον εγχώριο τουριστικό κλάδο, παρέχοντας κάθε δυνατή διευκόλυνση για την επέκταση της κερδοφορίας του, τόσο σε θεσμικό επίπεδο όσο και με την παροχή «ζεστού» χρήματος.

Τα παραπάνω προκύπτουν από την ομιλία της υπουργού Τουρισμού, Ο. Κεφαλογιάννη, κατά τη διάρκεια της δεύτερης μέρας του συνεδρίου που πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη υπό τον τίτλο «Τουριστική ανάπτυξη: Ενισχύοντας την ανταγωνιστικότητα» και με τη συμμετοχή του Συνδέσμου Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων, αεροπορικών εταιρειών, του γενικού πρόξενου της Γερμανίας, στελεχών του Ελληνογερμανικού Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου και άλλων κυβερνητικών στελεχών.

Η Ο. Κεφαλογιάννη είπε ότι στόχος της κυβέρνησης είναι η ετήσια αύξηση του αριθμού εισερχόμενων τουριστών, η ποιοτική αναβάθμιση των τουριστικών υποδομών και η προσέλκυση τουρισμού «υψηλών απαιτήσεων», στην επίτευξη του οποίου εντάσσονται ανάμεσα σε άλλα το εθνικό χωροταξικό πλαίσιο τουρισμού, ο πρόσφατος νόμος 4179, με τον οποίο απλουστεύεται η επιχειρηματική δραστηριότητα και στο συγκεκριμένο τομέα, αλλά και τα κονδύλια του νέου ΕΣΠΑ.

Σε ανάλογο ύφος κινήθηκε και ο υπουργός Μακεδονίας - Θράκης, Θ. Καράογλου, ο οποίος κατά την πρώτη μέρα του συνεδρίου συνέδεσε την αύξηση που παρουσίασαν φέτος οι τουριστικές αφίξεις ως «το όχημα που θα οδηγήσει τη χώρα στην ανάπτυξη και τελικά στην έξοδο από την κρίση».

Τέλος, σύμφωνα με τα προσωρινά στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας, που δημοσιοποιήθηκαν χτες, το ταξιδιωτικό ισοζύγιο της χώρας εμφανίζει πλεόνασμα της τάξης των 9,31 δισ. ευρώ, την περίοδο Γενάρη - Σεπτέμβρη 2013, αυξημένο κατά 1,4 δισ. ευρώ (17,7%) σε σχέση με την αντίστοιχη περίοδο του 2012. Το θετικό ισοζύγιο οφείλεται στην αύξηση των ταξιδιωτικών εισπράξεων κατά 1.345 εκατ. ευρώ ή 14,4% σε σχέση με την ίδια περίοδο πέρσι, καθώς και στη μείωση των ταξιδιωτικών πληρωμών κατά 57 εκατ. ευρώ ή 3,9%. Συνολικά το εννεάμηνο εισήλθαν στη χώρα συνολικά 15,5 εκατ. τουρίστες, από τους οποίους τα 9,1 εκατ. προέρχονταν από χώρες της ΕΕ με μέση δαπάνη ανά ταξίδι τα 679 ευρώ, διαμορφώνοντας έτσι το σύνολο των εισπράξεων στα 15,5 δισ. ευρώ, αυξημένο κατά 15,2% σε σχέση με την αντίστοιχη περσινή περίοδο.

Ολ' αυτά βεβαίως την ώρα που, ελέω αντιλαϊκής πολιτικής, η οποία μειώνει δραστικά το λαϊκό εισόδημα, η πλειοψηφία των λαϊκών οικογενειών αδυνατεί να κάνει έστω και ελάχιστες μέρες το χρόνο διακοπές, να ικανοποιεί στοιχειωδώς την ανάγκη της για ξεκούραση και αναψυχή.


ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ 2014 Εμφανίζουν πλεονάσματα εξοντώνοντας το λαό

ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ 2014
Εμφανίζουν πλεονάσματα εξοντώνοντας το λαό





Πρόσθετα μέτρα 6 δισ. ευρώ. Θεριεύουν τα χαράτσια, περιστέλλονται κι άλλο τα κονδύλια για τις λαϊκές ανάγκες


Αγώνας ενάντια στην πολιτική που εξασφαλίζει πλεονάσματα για το κεφάλαιο ρημάζοντας τους εργαζόμενους
Με μπούσουλα και «εργαλείο» τον κρατικό προϋπολογισμό για το 2014, που κατατέθηκε χτες στη Βουλή, η συγκυβέρνηση ετοιμάζεται να καταφέρει νέα χτυπήματα σε βάρος του λαού. Η εμφάνιση και απογείωση των λεγόμενων πρωτογενών πλεονασμάτων έρχεται ως αποτέλεσμα των άγριων περικοπών σε όλα τα κρατικά κονδύλια που αφορούν σε τομείς όπως Υγεία, Πρόνοια, Κοινωνική Ασφάλιση, σε συνδυασμό με τους νέους φόρους που φορτώνονται στις πλάτες του λαού.


Ο νέος κρατικός προϋπολογισμός είναι ενταγμένος στο υπό διαμόρφωση «Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2014 - 2017», το οποίο με τη σειρά του εντάσσεται στη γενικότερη πολυετή στρατηγική του κεφαλαίου σε επίπεδο ΕΕ, με το νέο «δημοσιονομικό πλαίσιο» για την περίοδο 2014 - 2020. Το σύνολο των εμφανιζόμενων δημοσιονομικών μεγεθών αποτελεί αντανάκλαση της αντιλαϊκής πολιτικής, των ήδη ψηφισμένων και των επερχόμενων μέτρων, στο σημερινό φόντο της καπιταλιστικής κρίσης και της επιχείρησης διεξόδου από αυτήν σε όφελος του κεφαλαίου.
Οι βασικές προβλέψεις

Οι κεντρικές προβλέψεις του κρατικού προϋπολογισμού διαμορφώνονται ως εξής:

-- Σε ακόμη 6 δισ. ευρώ υπολογίζονται για το 2014 τα πρόσθετα μέτρα λαϊκής φοροαφαίμαξης και διάλυσης των κονδυλίων για την κάλυψη των λαϊκών αναγκών.

-- Η συγκυβέρνηση προσδοκά αναιμική ανάκαμψη του παραγόμενου ΑΕΠ, της τάξης του 0,6%, το 2014, στα 184,1 δισ. ευρώ, έναντι της βύθισης κατά 25% την περίοδο 2008 - 2013.

-- Στη βάση της χρεοκοπίας του λαού, το πρωτογενές πλεόνασμα εκτιμάται ότι θα απογειωθεί στα 3 δισ. ευρώ (από 812 εκατ. ευρώ για το 2013) και θα φτάσει στο 1,6% του ΑΕΠ (από 0,4% φέτος). Η διαμόρφωση του πρωτογενούς πλεονάσματος σημαίνει ότι τα κρατικά έσοδα θα είναι περισσότερα από τις δαπάνες, στις οποίες όμως δεν υπολογίζονται οι τόκοι για τα δάνεια και τα χρεολύσια του κρατικού χρέους. Η όποια απόκλιση από τους αντιλαϊκούς στόχους, είτε ως προς τα κρατικά έσοδα, είτε ως προς τις δαπάνες, επίσης συνεπάγεται την κλιμάκωση των αντιλαϊκών μέτρων.

-- Η επίσημη ανεργία αναμένεται στο 24,5%, ενώ η πτώση του επιπέδου της κατανάλωσης θα συνεχιστεί με ρυθμό 1,6%. Εξαιτίας της αντιλαϊκής πολιτικής και της ενισχυμένης ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου αναμένεται αύξηση των «επενδύσεων» σε ποσοστό 5%.
«Σφαγή» σε Κοινωνική Ασφάλιση και περίθαλψη

Το σύνολο των πρωτογενών δαπανών, δηλαδή αυτών που αφορούν σε Κοινωνική Ασφάλιση, Πρόνοια, μισθούς, συντάξεις κ.ά. διαμορφώνεται στα 41,9 δισ. ευρώ (από 44,8 δισ. ευρώ το 2013), με πτώση 6,4%.

Οι άγριες περικοπές σε Κοινωνική Ασφάλιση και περίθαλψη αποτελούν την αιχμή του δόρατος: Οι δαπάνες για κοινωνικά επιδόματα, παροχές υγειονομικής και φαρμακευτικής περίθαλψης, καθώς και τα κονδύλια για τη χρηματοδότηση των νοσοκομείων και των ΟΤΑ θα περικοπούν περαιτέρω κατά 3,1 δισ. ευρώ.

Σε αυτά τα πλαίσια, οι κρατικές επιχορηγήσεις προς τους Οργανισμούς Κοινωνικής Ασφάλισης περικόπτονται κατά 2,3 δισ. ευρώ, πέφτοντας στα 12,8 δισ. ευρώ (από 15 δισ. το 2013). Η πτώση σε σχέση με το 2013 φτάνει στο 14,7%, ενώ σε σύγκριση με το 2012 στα 3,6 δισ. ευρώ (22%). Ειδικότερα, η κρατική επιχορήγηση στα ασφαλιστικά ταμεία καρατομείται στα 10,9 δισ. ευρώ (από 12,3 δισ.), ή κατά 1,4 δισ. (11,4%). Για τα νοσοκομεία προβλέπονται 1,1 δισ. (από 1,6 δισ.), με μείωση 35%. Για τον ΕΟΠΥΥ προβλέπονται μόλις 774 εκατ. (από 1,1 δισ.), με μείωση 30%.

Το ποσό των 3,1 δισ. συμπληρώνεται με μέτρα που θα εφαρμοστούν για πρώτη φορά από το 2014, όπως:

-- Κατάργηση του ΕΚΑΣ σε όσους χαμηλοσυνταξιούχους δεν έχουν συμπληρώσει το 65ο έτος ηλικίας. Υπολογίζεται ότι εντός του 2014 θα χάσουν το ΕΚΑΣ περίπου 60.000 σημερινοί δικαιούχοι.

-- Περικοπές στα επιδόματα ανεργίας μέσω της εφαρμογής ακόμη πιο αυστηρών εισοδηματικών και περιουσιακών κριτηρίων.

-- Περικοπή της δαπάνης για την καταβολή τριτεκνικών και πολυτεκνικών επιδομάτων μέσω της εφαρμογής ακόμη πιο αυστηρών εισοδηματικών κριτηρίων.
Ενταση της φοροεπιδρομής

Στα 45,7 δισ. ευρώ προδιαγράφεται το σύνολο των φορολογικών εσόδων (άμεσοι και έμμεσοι φόροι). Σε συμβολικά επίπεδα διαμορφώνεται η συμμετοχή των κάθε είδους εταιρειών (νομικά πρόσωπα), συγκεκριμένα στα 3,9 δισ. ευρώ. Οι εισπράξεις από τη φορολόγηση της ακίνητης περιουσίας διογκώνονται σε ποσοστό 41,4% και σε απόλυτα μεγέθη στα 3,9 δισ. ευρώ (από 2,8 δισ.). Στα 2,65 δισ. ευρώ φτάνει το νέο χαράτσι από τον ενιαίο φόρο ακινήτων. Ακόμη 1 δισ. ευρώ προβλέπονται από τς δόσεις που τρέχουν για τα χαράτσια μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ, που αναμένεται να πληρωθούν τους πρώτους μήνες του 2014.

Οι φόροι εισοδήματος φυσικών προσώπων διογκώνονται σε ποσοστό 11,5% φτάνοντας τα 12,9 δισ. ευρώ, ενώ οι φόροι πάνω στη λαϊκή κατανάλωση (ΦΠΑ, ειδικοί φόροι κ.ά.) διαμορφώνονται στα 14 δισ. ευρώ.

Πρόκειται για την «απόδοση» αντιλαϊκών μέτρων που έχουν ήδη ψηφιστεί, όπως:

-- Η αναβάθμιση της φοροληστείας απέναντι στους φτωχομεσαίους αγρότες. Ο φόρος καθορίζεται στο 13% και θα ξεκινά από το πρώτο ευρώ «καθαρού εισοδήματος».

-- Η νέα κλίμακα φορολόγησης μισθωτών και συνταξιούχων, που αφορά στα φετινά εισοδήματα (2013), τα οποία θα δηλωθούν στην Εφορία και θα εκκαθαριστούν το 2014.

-- Η κατάργηση των φοροελαφρύνσεων και των εκπτώσεων φόρου για τα παιδιά.

-- Η απογείωση των φόρων στους αυτοαπασχολούμενους και μικροεπαγγελματίες, οι οποίοι, εκτός των άλλων, συνθλίβονται με φορολογικό συντελεστή 26%, που εφαρμόζεται από το πρώτο ευρώ εισοδήματος κ.ά.
Στα 321 δισ. το κρατικό χρέος

Το κρατικό χρέος διαμορφώνεται στα 321 δισ. ευρώ ή στο 174,8% του ΑΕΠ για το 2014. Σύμφωνα με το υπουργείο Οικονομικών, η μάζα του κρατικού χρέους από 239,7 δισ. ευρώ που ήταν το Δεκέμβρη του 2007, στο τέλος του 2013 - παρά το «κούρεμα» του 2012 - έφτασε στα 321 δισ. ευρώ (αύξηση 81,3 δισ. ευρώ ή 14%), επιβεβαιώνοντας πλήρως τις εκτιμήσεις που από την πρώτη στιγμή είχε διατυπώσει το ΚΚΕ: Η αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική που υλοποιείται στο όνομα της μείωσης του κρατικού χρέους, μαζί με τη χρεοκοπία εκατομμυρίων νοικοκυριών που θα προκαλέσει, οδηγεί και σε αύξηση του ίδιου του χρέους. Στη βάση της αντιλαϊκής επέλασης και των αξιολογήσεων από την τρόικα, η συγκυβέρνηση προσδοκά, από το β' εξάμηνο του 2014, την αναζήτηση δανεικών από τις χρηματαγορές.
«Προϋπολογισμός υπό αίρεση...» ενόψει νέων αντιλαϊκών μέτρων

Σήμερα, εξάλλου, συνεδριάζουν στις Βρυξέλλες οι υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης (συμβούλιο Γιούρογκρουπ), όπου για πρώτη φορά θα τεθεί επί τάπητος η μόνιμη διαδικασία αξιολόγησης των προϋπολογισμών για όλα τα κράτη - μέλη, ανεξάρτητα από το εάν υπάγονται ή όχι σε μηχανισμούς στήριξης και μνημόνια.

«Ορισμένα στοιχεία του ελληνικού προϋπολογισμού που κατατέθηκε την Πέμπτη ίσως είναι υπό αίρεση», δήλωσε ο εκπρόσωπος του επιτρόπου Ο. Ρεν, σύμφωνα με τον οποίο, τις «επόμενες εβδομάδες, θα διευκρινιστεί αν θα απαιτηθούν περαιτέρω προσαρμογές και το ενδεχόμενο να παρουσιάσει η Ελλάδα τροποποιημένο ή συμπληρωματικό προϋπολογισμό».

Ο επικεφαλής της ομάδας εργασίας του Γιούρογκρουπ, Τ. Βίζερ, εστίασε στην «αναδιάρθρωση των κρατικών επιχειρήσεων που έχουν τεράστιες ζημιές», στην «απελευθέρωση των αγορών», στην «αναδιάρθρωση» της Δημόσιας Διοίκησης. Συμπληρώνοντας την αντιλαϊκή ατζέντα σημείωσε πως «ο δρόμος που θα ακολουθήσει η πολιτική της Ελλάδας στο μέλλον πρέπει να φέρει βελτιώσεις στο εκπαιδευτικό σύστημα, στην επαγγελματική κατάρτιση, στην πολιτική που εφαρμόζεται στην αγορά εργασίας και στην πολιτική απασχόλησης». Από την πλευρά του εκπρόσωπος του ΔΝΤ σε χτεσινές δηλώσεις τόνισε πως «η διαπραγμάτευση με την ελληνική πλευρά θα είναι μακρά» και πως σε ό,τι αφορά στην εκταμίευση της δόσης «δεν υπάρχουν άμεσες χρηματοδοτικές ανάγκες για την Ελλάδα. Επαρκούν ακόμη τα ταμειακά διαθέσιμα».

ΒΡΕΤΑΝΙΑ Σκλάβες για 30 χρόνια...

ΒΡΕΤΑΝΙΑ
Σκλάβες για 30 χρόνια...





ΛΟΝΔΙΝΟ.-- Σάλο προκαλεί διεθνώς η υπόθεση τριών γυναικών που κρατούνταν επί 30 χρόνια ως δούλες στο σπίτι ενός ζεύγους 67χρονων αλλοδαπών (δε δόθηκε η υπηκοότητά τους) στο προάστιο Λάμπερτ του νότιου Λονδίνου.

Οι τρεις γυναίκες απελευθερώθηκαν από τη βρετανική αστυνομία στις 25 Οκτώβρη, με τη βοήθεια της βρετανικής φιλανθρωπικής οργάνωσης «Freedom Charity», λίγο διάστημα αφότου επικοινώνησε μαζί της η μία από τις τρεις σκλάβες, με αφορμή την προβολή τηλεοπτικού ντοκιμαντέρ για τους γάμους διά της βίας. Ωστόσο, επειδή οι τρεις γυναίκες είχαν υποστεί σοβαρά τραύματα κατά τη διάρκεια της 30χρονης σκλαβιάς, οι αστυνομικές αρχές προέβησαν μόλις χτες στη σύλληψη αυτών που τις κρατούσαν, ενός άνδρα και μίας γυναίκας αμφότεροι μη Βρετανοί 67 ετών, αφού συγκέντρωσαν στοιχεία εναντίον τους.

Οι πρώτες πληροφορίες αναφέρουν πως οι γυναίκες ήταν αναγκασμένες να διεκπεραιώνουν ακούσια το ρόλο υπηρέτριας και ήταν μια 69χρονη γυναίκα από τη Μαλαισία, μία 57χρονη από την Ιρλανδία και μία 30χρονη Βρετανίδα. Η τελευταία φαίνεται πως έζησε όλη της τη ζωή εσώκλειστη στο σπίτι σε καθεστώς σκλαβιάς.

Οι τρεις γυναίκες δεν είναι οι μόνες αλλά λίγες από τους περίπου 4.600 σύγχρονους σκλάβους που υπολογίζεται πως ζουν σήμερα στη Βρετανία (σύμφωνα με στοιχεία του ιδρύματος Walk Free) παρά τη νομοθετική κατάργηση της δουλείας προ περίπου 200 ετών σε μια από τις σύγχρονες μητροπόλεις του καπιταλισμού...




TOP READ