1 Οκτ 2013

Κράτος και χρονικότητα: Για τους κυβερνητικούς και κρατικούς χειρισμούς μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα

Κράτος και χρονικότητα: Για τους κυβερνητικούς και κρατικούς χειρισμούς μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα

 

Lenin Reloaded


Τα ξημερώματα της 17ης Ιανουαρίου 2013, στις 3.20 το πρωί, ένας 27χρονος Πακιστανός που ταυτοποιήθηκε αργότερα ως Σερντάρ Γιακούμπ και ως Σαχτζάτ Λουκμάν, έπεφτε νεκρός από τις μαχαιριές δυο ανδρών στην οδό Τριών Ιεραρχών 65 στα Πετράλωνα. Το θύμα εργαζόταν στις λαϊκές αγορές στα Πετράλωνα. Για να φτάσει στη δουλειά του, έκανε καθημερινά μια ώρα διαδρομή από το Περιστέρι με το ποδήλατο, ξεκινώντας στις 2:30 το πρωί. Έπαιρνε 20 ευρώ μεροκάματο και είχε 8 αδέλφια.
Η αστυνομία δεν ολιγώρησε στην περίπτωση αυτή. Το βράδι της 17ης, στις 10 περίπου, το 902 αναδημοσίευσε ανακοίνωση της ΕΛ.ΑΣ σύμφωνα με την οποία είχε προβεί σε δύο συλλήψεις:

Οι συλληφθέντες επέβαιναν σε μοτοσικλέτα, την πινακίδα κυκλοφορίας της οποίας είχαν αποκρύψει κάτω από τη σέλα. Στη κατοχή τους βρέθηκαν και κατασχέθηκαν δύο μαχαίρια. Σε έρευνες που διενεργήθηκαν στις οικίες τους βρέθηκαν μεταξύ άλλων και κατασχέθηκαν: 
Tρία στιλέτα τύπου πεταλούδα, ένας σουγιάς, μία μαύρη λεπίδα με ειδική λαβή, ένα αεροβόλο πιστόλι, μία σιδερογροθιά, πλήθος μεταλλικών σφαιριδίων, δύο σφαίρες πολεμικού τυφεκίου, δύο ξύλινα ρόπαλα, μία σφεντόνα. Σύμφωνα με πληροφορίες από την Αστυνομία, στο σπίτι του 25χρονου βρέθηκαν 50 προεκλογικά φυλλάδια της «Χρυσής Αυγής». Οι συλληφθέντες, οδηγήθηκαν στον εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Αθηνών. Οι έρευνες της αστυνομίας συνεχίζονται για να διαπιστωθεί αν είχαν συμμετάσχει ξανά σε ρατσιστικές δολοφονικές επιθέσεις κατά μεταναστών στο παρελθόν.
Φόνος, συλλήψεις δραστών, έρευνα στα σπίτια τους, εντοπισμός οπλοστασίου, ταυτόχρονος εντοπισμός πολιτικού υλικού που παραπέμπει σε σύνδεση με την "Χρυσή Αυγή": πρόκειται για την ίδια ακριβώς αλυσίδα γεγονότων που χαρακτήρισαν την επικαιρότητα των ημερών μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα τα ξημερώματα της 18ης του Σεπτέμβρη.

Με μια ουσιώδη διαφορά: στην περίπτωση του Γιακούμπ ή Λουκμάν, όλα σταμάτησαν εκεί. Η αστυνομία δεν έδειξε κανένα ενδιαφέρον για τις διασυνδέσεις των δραστών με την οργάνωση, ή το αν έλαβαν εντολή για τη δολοφονία και από ποιους κομματικούς μηχανισμούς. Φωτογραφίες των δραστών σε δραστηριότητες του κόμματος δεν έκαναν τον γύρο του διαδικτύου. Ερωτήματα για τα κίνητρα δεν εμφανίστηκαν στον αστικό Τύπο. Και βέβαια, ούτε ο αρχηγός, ούτε βουλευτής ούτε καν ηγετικό στέλεχος Τ.Ο της Χρυσής Αυγής δεν συνελλήφθηκε, όπως έγινε με χαρακτηριστική ταχύτητα στις μαζικές συλλήψεις όλων των παραπάνω στις
 28 Σεπτεμβρίου, 10 μέρες και κάποιες ώρες μετά τη δολοφονία του Φύσσα.

Τρεις μέρες πριν το εντυπωσιακό σώου κρατικής μεθοδικότητας και αστραπιαίου συντονισμού κινήσεων, ο "
Ριζοσπάστης" δημοσίευε καταγγελία του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας ότι είχε ήδη σημειωθεί καθυστέρηση 12 ημερών μέχρι ο υπουργός Δημόσιας Τάξης Νίκος Δένδιας να στείλει τον φάκελο για την επίθεση της Χρυσής Αυγής σε μέλη του κόμματος που είχε προηγηθεί της δολοφονίας Φύσσα, στις 12 του Σεπτέμβρη. Τελικά χθες, 18 μέρες μετά την επίθεση εκείνη, και μετά τις συλλήψεις κορυφής στελεχών της  Χρυσής Αυγής, ανακοινώθηκε ότι βρέθηκε ένα από τα αυτοσχέδια όπλα εκείνης της επίθεσης στα γραφεία της Χρυσής Αυγής στο Πέραμα. Η κατάθεση θυμάτων και μαρτύρων της επίθεσης έγινε επίσης χθες, ενώ σήμερα αναμένεται να καταθέσουν στον ανακριτή στελέχη του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ.

Όμως δεν θα ήταν ακριβές αν συμπεραίναμε ότι η κρατική αντίδραση στην περίπτωση Φύσσα ήταν εξ αρχής ή σε όλη τη διάρκεια η εξαίρεση σε έναν κανόνα που διατυπώθηκε με σαφήνεια ήδη από 
την επίθεση του ασύλληπτου για το καταγεγραμμένο αδίκημα της άσκησης σωματικής βίας κατά της βουλευτή του ΚΚΕ Λιάνας Κανέλλη Ηλία Κασιδιάρη στις 7 Ιούνη 2012, επιβεβαιώθηκε με την επίθεση κατά του δημοτικού συμβούλου του ΚΚΕ Γιώργου Τσιμπουκάκη στις 13 Ιούνη 2012, και γνώρισε εμβληματικές στιγμές όπως οι επί σκοπού κινηματογραφημένες επιθέσεις κατά μεταναστών μικροπωλητών στις 8 Σεπτέμβρη του 2012. Ποιος ήταν ο κανόνας; Ο κανόνας ήταν αυτός της ολιγωρίας του κρατικού μηχανισμού, των καθυστερήσεων στην αστυνομική διερεύνηση υποθέσεων, της δικαστικής και εισαγγελικής αδράνειας, της συγκάλυψης, και της ατιμωρησίας των υπευθύνων (πόσω μάλλον των πολιτικών εντολέων)σε δεκάδες περιπτώσεις βίαιων επιθέσεων κατά πολιτικών και κοινωνικών στόχων της νεοναζιστικής οργάνωσης.

Γιατί δεν θα ήταν ακριβές το να αντιπαραθέσουμε κάθετα την κρατική αντίδραση στην περίπτωση Φύσσα με την αντίδραση του κρατικού μηχανισμού (αστυνομικού, δικαστικού, πολιτικού, μιντιακο-ιδεολογικού) σε όσα προηγήθηκαν;

Πρώτα απ' όλα, επειδή η αρχική αντίδραση των αστικών ΜΜΕ δεν συνίστατο ακριβώς στη δήλωση αποφασιστικότητας για την πάταξη των ναζιστικών θηριωδιών:


Δεύτερον, στο διάστημα αμέσως πριν και λίγο
 μετά τη δολοφονία του Φύσσα, υπήρξαν τουλάχιστον δύο καταγγελίες για την στάση της νεολαίας του κυβερνώντος κόμματος, της ΔΑΠ, για λευκό σε ψήφισμα καταδίκης της επίθεσης στο Πέραμα (18 Σεπτέμβρη) και για κατέβασμα πανό κατά της Χρυσής Αυγής (23 Σεπτέμβρη).

Τρίτον, υπάρχουν οι 
δηλώσεις του αντιπροέδρου της Βουλής και βουλευτή της ΝΔ Γιώργου Καλαντζή στις 28 αυτού του μήνα, όπου το στέλεχος της ΝΔ ζητά από την οικογένεια του Φύσσα "να πάψει να μιλάει" διότι "ο πόνος" "καλό είναι να είναι βουβός."

Τέταρτον, μετά την σύλληψη, μεταξύ άλλων, του Ηλία Κασιδιάρη, δικηγόρος υπεράσπισής του ανέλαβε το στέλεχος της ΝΔ 
Παύλος Σαράκης, αναγκάζοντας το κόμμα, που είχε πλέον αλλάξει ρότα από την στάση του ως τώρα, να τον διαγράψει για να περισώσει την βιαστικά κατασκευασμένη "αντιφασιστική" του εικόνα.

Όλα αυτά τα περιστατικά αφορούν κομμάτια της αστικής εξουσίας που "έμειναν πίσω" από τις εξελίξεις, που συνέχισαν δηλαδή με κεκτημένη ταχύτητα να ακολουθούν την ήδη εδραιωμένη πεπατημένη της ανοιχτής αστικής ανοχής και ακόμα και στήριξης της Χρυσής Αυγής, καθώς ο κρατικός πυρήνας είχε εξαναγκαστεί σε μια απότομη αλλαγή πορείας. Το ότι εξαναγκάστηκε σ' αυτή και δεν την επέλεξε αυτοβούλως αποδεικνύεται ακριβώς από τις παραπάνω "ατέλειες συντονισμού." Οι ατέλειες αυτές δεν θα υπήρχαν αν η αλλαγή ρότας ήταν προσχεδιασμένη κεντρικά.

Γιατί όμως ήταν ταυτόχρονα τόσο ραγδαία αν δεν υπήρχε προσχεδιασμός;

Εδώ πρέπει να διευκρινιστεί το τι ακριβώς εννοεί κάποιος με τον όρο "προσχεδιασμός".

Η στενότητα των σχέσεων του ακροδεξιού παρακράτος με το επίσημο κράτος περιλαμβάνει μια αμφίδρομη σχέση: το παρακράτος διεισδύει στον κρατικό μηχανισμό (ΕΛ.ΑΣ, Ομάδα ΔΙΑΣ, Ζήτα, στρατός, κλπ), την ίδια στιγμή που το κράτος διεισδύει στους παρακρατικούς μηχανισμούς, παρακολουθώντας επιμελώς τις κινήσεις τους, ακριβώς για να μπορεί να ελέγχει τον παρακρατικό βραχίονα. Τις μέρες αυτές είδαν το φως "αποκαλύψεις" για παρακολουθήσεις και "κοριούς" που δεν θα έπρεπε να εκπλήσσουν κανένα. Ακριβώς επειδή η Χρυσή Αυγή δεν έδρασε ποτέ ανεξάρτητα από το κράτος, ή σε απόσταση απ' αυτό, η δράση της βρισκόταν διαρκώς υπό την παρακολούθησή του.


Με άλλα λόγια, το κράτος είχε όλα τα μέσα --και το απέδειξε έμπρακτα-- να σταματήσει τις δολοφονικές και εγκληματικές ενέργειες σε βάρος πολιτών και πολιτικών προσώπων, αλλά επέλεξε να μην το κάνει μέχρι .... τι;

Μέχρι να προκύψει η πρώτη πολιτική δολοφονία έλληνα πολίτη που δεν είχε κομματική ταυτότητα και που συνεπώς απειλούσε να συμβολοποιήσει τον "ένα από μας" της πλειοψηφίας του εκλογικού πληθυσμού. Χωρίς την παραμικρή φυσικά ευθύνη του αδικοχαμένου θύματος, η "ευαισθησία" του κράτους στη δολοφονία του είναι μια ευαισθησία βασισμένη στον φυλετικό διαχωρισμό (θύματα που μετράνε και θύματα που δεν μετράνε) και στην πριμοδότηση του "ακομματικού" και "υπερκομματικού" σε σχέση με το οργανωμένο ταξικό κομματικό ανήκειν (για αυτό και η επίθεση στο Πέραμα μπήκε στο ράφι για αρκετές μέρες με χαρακτηριστική ευκολία). Είναι μια ήδη φασίζουσα "ευαισθησία."

Στον τίτλο μας όμως κάνουμε λόγο για "κράτος και χρονικότητα", ζήτημα στο οποίο δεν έχουμε ακόμα ξεκάθαρα απευθυνθεί. Ας πούμε λοιπόν πως ένα από τα βασικά συμπεράσματα --ίσως το σημαντικότερο θεωρητικό συμπέρασμα-- από όλα τα παραπάνω είναι πως ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της αστικής κρατικής ισχύος αποκαλύπτεται πως συνίσταται στην ικανότητα χειραγώγησης του πολιτικού χρόνου. Το κράτος συγκροτεί την ισχύ του ως κράτος στον βαθμό που είναι σε θέση να επιταχύνει ή να επιβραδύνει τον πολιτικό χρόνο, σε βάρος της αντίστοιχης προσπάθειας του εργατικού κινήματος να διαρρήξει την πολιτική χρονικότητα (την α-διάφορη και εφήμερη "επικαιρότητα") που επιβάλλει η άρχουσα τάξη, να την διακόψει, και να της επιβάλλει τους δικούς του ρυθμούς (τους ρυθμούς της "από τα κάτω κίνησης" από τις μαζικές διαδηλώσεις και τις συντονισμένες και μαζικές απεργίες ως την εξέγερση και τελικά την επανάσταση).

Όταν το εργατικό κίνημα έβγαινε στους δρόμους για τη δολοφονία του 27χρονου Πακιστανού στα Πετράλωνα, λοιπόν, και παρά το γεγονός ότι είχε στοιχεία για διερεύνηση του ρόλου της ιεραρχίας της Χρυσής Αυγής στον φόνο, το κράτος κοιτούσε αλλού και απλώς περίμενε την "μπόρα να περάσει"· όταν το εργατικό κίνημα βγήκε στους δρόμους και για τον Παύλο Φύσσα (γιατί το εργατικό κίνημα δεν κάνει διακρίσεις, όπως κάνει το κράτος), τότε το κράτος έσπευσε να υπερκεράσει τη δυνατότητα του εργατικού κινήματος να προκαλέσει ένα ρήγμα στο ψευδο-δυαδικό μόρφωμα κράτους-παρακράτους, πετώντας χωρίς δεύτερη σκέψη τη "σαβούρα" που το βάραινε στον Κορυδαλλό. Αυτό λοιπόν που καθόρισε την αλλαγή πορεία του κράτους και άρα και την στάση απέναντι στον πολιτικό χρόνο ήταν η πίεση του εργατικού κινήματος σε συνδυασμό με τον φόβο των δυνατοτήτων γενίκευσής της σε ως τώρα αδρανή τμήματα του πληθυσμού. Το κράτος δεν φοβάται την κινητοποίηση του ταξικού εργατικού κινήματος για έναν μετανάστη όσο φοβάται τη δυνατότητα της δολοφονίας ενός "έλληνα πολίτη" να δώσει μαζική στήριξη και δυνατότητα κοινωνικής ηγεμόνευσης στο ίδιο αυτό ταξικό εργατικό κίνημα. Κάθε δυνατότητα οικουμενικοποίησης της ταξικής θέασης των πραγμάτων αποτελεί ανάθεμα για το αστικό κράτος, κι έτσι πάρθηκε η απόφαση για ριζικά μέτρα, τα οποία βεβαίως περιλαμβάνουν νέες δυνατότητες "νόμιμης" καταστολής του ταξικού κινήματος στο εγγύς μέλλον.

Στο στενά κομματικό επίπεδο, οι κινήσεις Σαμαρά ενάντια στην Χρυσή Αυγή αποτελούν έναν μικρό τακτικό θρίαμβο με τις εξής κεντρικές διαστάσεις:

α. Ενίσχυση της ψευδαίσθησης της "ουδετερότητας" του κράτους και της δυνατότητάς του να αθωώσει αναδρομικά ενέργειες όπως η εισβολή στην Χαλυβουργία και οι επιτάξεις εργαζομένων εξομοιώνοντας τα θύματά τους με τους Κασιδιάρηδες και τους Λαγούς που συνέλαβε.

β. Ισχυρότατο μήνυμα στην πλειοψηφία των ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής ότι ο πραγματικός τσαμπουκάς και τρομοκράτης που επιθυμούν να δουν στην εξουσία και με τον οποίο ταυτίζονται σε βάρος των συνανθρώπων τους δεν είναι το κόμμα που ψήφισαν αλλά το ίδιο το αστικό κράτος. Οι αγκυλωτοί σταυροί φαντάζουν μπιχλιμπίδια για εφήβους μπροστά στην επίδειξη αστικής ισχύος, και η πορεία συνειδητοποίησης των μικροαστών εραστών αυτής της ισχύος, από τη γελοία ιδέα του Γιώργου Παπανδρέου ως ηλιθίου και "ανίκανου" που θα έφευγε με ελικόπτερο στο πρώτο "μπου" στο δέος απέναντι στην πολυπλόκαμη και ευέλικτη ελληνική αστική εξουσία, δεν είναι καθόλου αμελητέα -- και καθόλου ελπιδοφόρα για την περιώνυμη "αφύπνισή" τους (ωσάν να αναζητούσαν κάτι άλλο από έναν "προστάτη" απέναντι στην εργατική τάξη και στην απειλή της εξομοίωσής τους μ' αυτή).

γ. Ανάδειξη του Βοναπαρτισμού για πρώτη φορά με τόσο ξεκάθαρους όρους, καθώς το κράτος χτίζει το προφίλ διπλής "απόστασης" εξίσου από το εργατικό ταξικό κίνημα κι απ' τους φονιάδες και βασανιστές των εργατών.

δ. Ισχυρό πλήγμα στον παραπαίοντα ΣΥΡΙΖΑ, που προσπαθεί μάταια (απ' την οπτική του ιδίου κομματικού συμφέροντος, γιατί απ' την ευρύτερη αστική οπτική η ματαιότητα αυτή είναι άκρως επιθυμητή) να βρει χώρο ιδεολογικής αντιπολίτευσης στην πλήρη αποδοχή των αστικών (και αναπόφευκτα στις σημερινές συνθήκες, φασιστικών) όρων του παιχνιδιού, και που πολύ δύσκολα θα προκριθεί στο εγγύς μέλλον ως αστική εναλλακτική.

ε. Ανακοπή του όποιου μικροαστικού ρεύματος συμπάθειας προς το εργατικό ταξικό κίνημα λόγω της χρονικής εγγύτητας και των ομοιοτήτων ανάμεσα στα περιστατικά στο Πέραμα και την Αμφιάλη. Από τη στιγμή που οι μικροαστοί νιώθουν πως το πράγμα "δεν έχει ξεφύγει" από τον κρατικό έλεγχο, από τη στιγμή που νιώθουν την ανακούφιση της ψευδαίσθησης πως "τώρα θα ησυχάσουμε" ξεχνώντας ότι η παγκόσμια οικονομική κρίση δεν θα τους ξεχάσει, οι δυνατότητες συνειδητοποίησης που άνοιξαν οι ταξικές κινητοποιήσεις θα ξανακλείσουν για την μεγάλη πλειοψηφία των μικροαστών.

Το βασικό τακτικό ζητούμενο για το ταξικό εργατικό κίνημα τώρα είναι να αποσοβήσει την βέβαιη επικείμενη ταύτιση της καταστολής των εργατικών αγώνων που προηγήθηκε και έπεται με την καταστολή των υψηλών στελεχών των ναζιστών. Να εκμεταλλευτεί στο έπακρο την απομάκρυνσή τους από το προσκήνιο και την "από τα πάνω" απαξίωσή τους για να κερδίσει πολιτικό χώρο, ορατότητα, και μαζική νομιμοποίηση η λαϊκή συμμαχία με διευρυνόμενα τμήματα των αγροτών και των προοδευτικών μικροαστών. Σ' αυτή την προσπάθεια είναι βέβαιο ότι θα αντιμετωπίσει διαρκή χτυπήματα από το αστικό κράτος, τα ΜΜΕ, και την "αριστερά" της σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης του καπιταλισμού. Όμως δεν μπορεί να μην δώσει τη μάχη αυτή με όλα τα δικά του μέσα. Το "τέλος του φασισμού" είναι και ψευδαισθησιακό και πρόσκαιρο, και η επιστροφή του θα είναι πολύ αγριότερη, όποιο κι αν είναι το συγκυριακό του όνομα.

απο

Μποτίλια Στον Άνεμο


Η Ιδρυτική Διακήρυξη της Πρωτοβουλίας των Κομμουνιστικών και Εργατικών κομμάτων

Η Ιδρυτική Διακήρυξη της Πρωτοβουλίας των Κομμουνιστικών και Εργατικών κομμάτων


«Τα παρακάτω Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα των χωρών μελών της ΕΕ, των κρατών συνδεδεμένων με αυτήν και άλλων ευρωπαϊκών χωρών, που:
Στηριζόμαστε στις αρχές του επιστημονικού σοσιαλισμού και μας ενώνει το όραμα μιας κοινωνίας δίχως εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, δίχως φτώχεια, κοινωνική αδικία και ιμπεριαλιστικούς πολέμους.
Θεωρούμε την ΕΕ επιλογή του κεφαλαίου. Προωθεί μέτρα προς όφελος των μονοπωλίων, της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου, ενισχύει τα χαρακτηριστικά της ως ιμπεριαλιστικού οικονομικού, πολιτικού και στρατιωτικού μπλοκ αντίθετου στα συμφέροντα της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων, εντείνει τους εξοπλισμούς, τον αυταρχισμό, την κρατική καταστολή, περιορίζοντας κυριαρχικά δικαιώματα.
Εκτιμάμε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι το ευρωπαϊκό ιμπεριαλιστικό κέντρο, στηρίζει επιθετικά σχέδια ενάντια στους λαούς και ευθυγραμμίζεται με ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, ο μιλιταρισμός είναι δομικό της στοιχείο.
Θεωρούμε πως υπάρχει άλλος δρόμος ανάπτυξης για τους λαούς. Μέσα από τους αγώνες των εργαζομένων προβάλλει η προοπτική μιας άλλης Ευρώπης, της ευημερίας των λαών, της κοινωνικής προόδου, των δημοκρατικών δικαιωμάτων, της ισότιμης συνεργασίας, της ειρήνης, του σοσιαλισμού.
Πιστεύουμε στο δικαίωμα κάθε λαού να επιλέγει κυρίαρχα το δρόμο ανάπτυξής του, συμπεριλαμβανόμενου του δικαιώματος αποδέσμευσης από τις πολυεπίπεδες εξαρτήσεις από ΕΕ και ΝΑΤΟ, καθώς και της σοσιαλιστικής επιλογής.
Δεν είμαστε πλήρη μέλη των λεγόμενων ευρωπαϊκών κομμάτων, μεταξύ αυτών και του λεγόμενου Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς.
Αποφασίσαμε με αυτή την Ιδρυτική Διακήρυξη να ιδρύσουμε την "ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων για τη μελέτη, την επεξεργασία ευρωπαϊκών θεμάτων και το συντονισμό της δραστηριότητάς τους".
Στην "ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ" αυτή μπορεί να συμμετάσχει κάθε Κομμουνιστικό και Εργατικό Κόμμα, από χώρα μέλος της ΕΕ ή χώρα συνδεδεμένη με αυτήν, και από άλλες ευρωπαϊκές χώρες που αποδέχεται αυτή τη Διακήρυξη και τους όρους της.
Στόχος της "ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ" είναι να συμβάλει στην έρευνα και τη μελέτη ζητημάτων της Ευρώπης, ιδιαιτέρα σχετικά με την ΕΕ, της πολιτικής που χαράσσεται στα πλαίσιά της κι έχει επίδραση στη ζωή των εργαζομένων, καθώς και να βοηθήσει στην επεξεργασία κοινών θέσεων των κομμάτων και στο συντονισμό της αλληλεγγύης και άλλων δραστηριοτήτων τους.
Η "ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ", που απευθύνεται πρωτίστως στα Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα των χωρών της ΕΕ, είναι επίσης ανοικτή σε Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα των χωρών που δεν είναι μέλη ή είναι συνδεδεμένα μέλη της ΕΕ.
Κάθε χρόνο πραγματοποιεί τουλάχιστον μια συνεδρίαση των μελών της και συμφωνείται σχετική Γραμματεία, για το συντονισμό της δράσης της "ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ".
Οι συνεδριάσεις της Γραμματείας γίνονται εκ των προτέρων γνωστές και είναι ανοιχτές και για τα άλλα μέλη της "ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ".
Η "ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ" έχει:
Κοινό σύμβολο: Έναν εργάτη που σπάει τις αλυσίδες του.
Ιστοσελίδα, για την προβολή των θέσεών της και των θέσεων των κομμάτων που την απαρτίζουν. Την κοινή ιστοσελίδα τη διαχειρίζεται η Γραμματεία την οποία θα συμφωνήσουν τα κόμματα που συμμετέχουν στην "ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ"». 
Στη συνάντηση συμμετείχαν τα εξής κόμματα:
1. Κόμμα Εργασίας Αυστρίας
2. Κομμουνιστικό Κόμμα Εργαζομένων Λευκορωσίας
3. Νέο Κομμουνιστικό Κόμμα Βρετανίας
4. Ένωση των Κομμουνιστών στη Βουλγαρία
5. Κόμμα των Βουλγάρων κομμουνιστών
6. Κομμουνιστικό Κόμμα στη Δανία
7. Πόλος για την Κομμουνιστική Αναγέννηση Γαλλίας
8. Ένωση Επαναστατών Κομμουνιστών Γαλλίας
9. Ενοποιημένο Κομμουνιστικό Κόμμα Γεωργίας
10. Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας
11. Κόμμα Εργατών Ιρλανδίας
12. Κομμουνιστικό Κόμμα Λαών Ισπανίας
13. Κομμουνιστές Λαϊκή Αριστερά - Κομμουνιστικό Κόμμα Ιταλίας,
14. Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Κροατίας
15. Σοσιαλιστικό Κόμμα Λετονίας
16. Σοσιαλιστικό Λαϊκό Μέτωπο Λιθουανίας
17. Κομμουνιστικό Κόμμα Μάλτας
18. Κίνημα Λαϊκής Αντίστασης Μολδαβίας
19. Κομμουνιστικό Κόμμα Νορβηγίας
20. Εργατικό Κόμμα Ουγγαρίας,
21. Ένωση Κομμουνιστών Ουκρανίας
22. Κομμουνιστικό Κόμμα Πολωνίας
23. Κομμουνιστικό Κόμμα Μακεδονίας (ΠΓΔΜ)
24. Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα Ρωσίας
25. Κομμουνιστικό Κόμμα Σοβιετικής Ένωσης (Ρωσία)
26. Κομμουνιστικό Κόμμα Σουηδίας
27. Νέο Κομμουνιστικό Κόμμα Γιουγκοσλαβίας (Σερβία)
28. Κομμουνιστικό Κόμμα Σλοβακίας
29. Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας
30. Κομμουνιστικό Κόμμα Βοημίας και Μοραβίας (Τσεχία)
πηγή:  

Η Ιδρυτική Διακήρυξη της Πρωτοβουλίας των Κομμουνιστικών και Εργατικών κομμάτων

Η Ιδρυτική Διακήρυξη της Πρωτοβουλίας των Κομμουνιστικών και Εργατικών κομμάτων


«Τα παρακάτω Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα των χωρών μελών της ΕΕ, των κρατών συνδεδεμένων με αυτήν και άλλων ευρωπαϊκών χωρών, που:
Στηριζόμαστε στις αρχές του επιστημονικού σοσιαλισμού και μας ενώνει το όραμα μιας κοινωνίας δίχως εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, δίχως φτώχεια, κοινωνική αδικία και ιμπεριαλιστικούς πολέμους.
Θεωρούμε την ΕΕ επιλογή του κεφαλαίου. Προωθεί μέτρα προς όφελος των μονοπωλίων, της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου, ενισχύει τα χαρακτηριστικά της ως ιμπεριαλιστικού οικονομικού, πολιτικού και στρατιωτικού μπλοκ αντίθετου στα συμφέροντα της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων, εντείνει τους εξοπλισμούς, τον αυταρχισμό, την κρατική καταστολή, περιορίζοντας κυριαρχικά δικαιώματα.
Εκτιμάμε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι το ευρωπαϊκό ιμπεριαλιστικό κέντρο, στηρίζει επιθετικά σχέδια ενάντια στους λαούς και ευθυγραμμίζεται με ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, ο μιλιταρισμός είναι δομικό της στοιχείο.
Θεωρούμε πως υπάρχει άλλος δρόμος ανάπτυξης για τους λαούς. Μέσα από τους αγώνες των εργαζομένων προβάλλει η προοπτική μιας άλλης Ευρώπης, της ευημερίας των λαών, της κοινωνικής προόδου, των δημοκρατικών δικαιωμάτων, της ισότιμης συνεργασίας, της ειρήνης, του σοσιαλισμού.
Πιστεύουμε στο δικαίωμα κάθε λαού να επιλέγει κυρίαρχα το δρόμο ανάπτυξής του, συμπεριλαμβανόμενου του δικαιώματος αποδέσμευσης από τις πολυεπίπεδες εξαρτήσεις από ΕΕ και ΝΑΤΟ, καθώς και της σοσιαλιστικής επιλογής.
Δεν είμαστε πλήρη μέλη των λεγόμενων ευρωπαϊκών κομμάτων, μεταξύ αυτών και του λεγόμενου Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς.
Αποφασίσαμε με αυτή την Ιδρυτική Διακήρυξη να ιδρύσουμε την "ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων για τη μελέτη, την επεξεργασία ευρωπαϊκών θεμάτων και το συντονισμό της δραστηριότητάς τους".
Στην "ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ" αυτή μπορεί να συμμετάσχει κάθε Κομμουνιστικό και Εργατικό Κόμμα, από χώρα μέλος της ΕΕ ή χώρα συνδεδεμένη με αυτήν, και από άλλες ευρωπαϊκές χώρες που αποδέχεται αυτή τη Διακήρυξη και τους όρους της.
Στόχος της "ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ" είναι να συμβάλει στην έρευνα και τη μελέτη ζητημάτων της Ευρώπης, ιδιαιτέρα σχετικά με την ΕΕ, της πολιτικής που χαράσσεται στα πλαίσιά της κι έχει επίδραση στη ζωή των εργαζομένων, καθώς και να βοηθήσει στην επεξεργασία κοινών θέσεων των κομμάτων και στο συντονισμό της αλληλεγγύης και άλλων δραστηριοτήτων τους.
Η "ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ", που απευθύνεται πρωτίστως στα Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα των χωρών της ΕΕ, είναι επίσης ανοικτή σε Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα των χωρών που δεν είναι μέλη ή είναι συνδεδεμένα μέλη της ΕΕ.
Κάθε χρόνο πραγματοποιεί τουλάχιστον μια συνεδρίαση των μελών της και συμφωνείται σχετική Γραμματεία, για το συντονισμό της δράσης της "ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ".
Οι συνεδριάσεις της Γραμματείας γίνονται εκ των προτέρων γνωστές και είναι ανοιχτές και για τα άλλα μέλη της "ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ".
Η "ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ" έχει:
Κοινό σύμβολο: Έναν εργάτη που σπάει τις αλυσίδες του.
Ιστοσελίδα, για την προβολή των θέσεών της και των θέσεων των κομμάτων που την απαρτίζουν. Την κοινή ιστοσελίδα τη διαχειρίζεται η Γραμματεία την οποία θα συμφωνήσουν τα κόμματα που συμμετέχουν στην "ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ"». 
Στη συνάντηση συμμετείχαν τα εξής κόμματα:
1. Κόμμα Εργασίας Αυστρίας
2. Κομμουνιστικό Κόμμα Εργαζομένων Λευκορωσίας
3. Νέο Κομμουνιστικό Κόμμα Βρετανίας
4. Ένωση των Κομμουνιστών στη Βουλγαρία
5. Κόμμα των Βουλγάρων κομμουνιστών
6. Κομμουνιστικό Κόμμα στη Δανία
7. Πόλος για την Κομμουνιστική Αναγέννηση Γαλλίας
8. Ένωση Επαναστατών Κομμουνιστών Γαλλίας
9. Ενοποιημένο Κομμουνιστικό Κόμμα Γεωργίας
10. Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας
11. Κόμμα Εργατών Ιρλανδίας
12. Κομμουνιστικό Κόμμα Λαών Ισπανίας
13. Κομμουνιστές Λαϊκή Αριστερά - Κομμουνιστικό Κόμμα Ιταλίας,
14. Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Κροατίας
15. Σοσιαλιστικό Κόμμα Λετονίας
16. Σοσιαλιστικό Λαϊκό Μέτωπο Λιθουανίας
17. Κομμουνιστικό Κόμμα Μάλτας
18. Κίνημα Λαϊκής Αντίστασης Μολδαβίας
19. Κομμουνιστικό Κόμμα Νορβηγίας
20. Εργατικό Κόμμα Ουγγαρίας,
21. Ένωση Κομμουνιστών Ουκρανίας
22. Κομμουνιστικό Κόμμα Πολωνίας
23. Κομμουνιστικό Κόμμα Μακεδονίας (ΠΓΔΜ)
24. Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα Ρωσίας
25. Κομμουνιστικό Κόμμα Σοβιετικής Ένωσης (Ρωσία)
26. Κομμουνιστικό Κόμμα Σουηδίας
27. Νέο Κομμουνιστικό Κόμμα Γιουγκοσλαβίας (Σερβία)
28. Κομμουνιστικό Κόμμα Σλοβακίας
29. Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας
30. Κομμουνιστικό Κόμμα Βοημίας και Μοραβίας (Τσεχία)
πηγή:  

Εισήγηση Γ. Μαρίνου στην Πρωτοβουλία Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων

Εισήγηση Γ. Μαρίνου στην Πρωτοβουλία Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων


«Ευχαριστούμε πολύ τα 30 Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα που αποφάσισαν να πάρουν μέρος στην "ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ για τη μελέτη, την επεξεργασία ευρωπαϊκών θεμάτων και το συντονισμό της δράσης τους". Ευχαριστούμε πολύ τους συντρόφους που συνέβαλαν δημιουργικά με τη στήριξη αυτής της προσπάθειας, τις προτάσεις και τις παρατηρήσεις τους, για να φτάσουμε σήμερα εδώ οργανώνοντας την πρώτη ιδρυτική συνάντηση. Πρόκειται για ένα πολύ σημαντικό βήμα το οποίο υπηρετεί συγκεκριμένες ανάγκες.

Η ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ μας υπηρετεί την ενότητα του κομμουνιστικού κινήματος στην Ευρώπη και την ενίσχυση της πάλης των κομμουνιστικών κομμάτων για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων, της νεολαίας. Έχουμε βαθιά συναίσθηση της ευθύνης μας. Τα προβλήματα οξύνονται, η καπιταλιστική κρίση υπερπαραγωγής και υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου, που είναι η άλλη όψη της καπιταλιστικής ανάπτυξης, έχει οδηγήσει εκατομμύρια εργατικών, λαϊκών οικογενειών στην ανεργία και τη φτώχεια, η εκμετάλλευση της εργασίας από το κεφάλαιο εντείνεται, υπονομεύεται το μέλλον της νεολαίας . Η ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ μας υπηρετεί τη συγκέντρωση δυνάμεων και τη σχεδιασμένη δράση κατά της ΕΕ, της Ένωσης του κεφαλαίου.

Έχουμε πείρα, οι λαοί ζούνε τις οδυνηρές συνέπειες της συνθήκης του Μάαστριχτ, της συνθήκης της Λισαβόνας, τη στρατηγική "Ευρώπη 2020", τα σκληρά μέτρα της "Ενισχυμένης Οικονομικής Διακυβέρνησης". Αντιμετωπίζουν την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα με αιχμή την Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Κοινή Πολιτική Ασφάλειας και Άμυνας της ΕΕ, την κοινή της δράση με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ.

Η ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ μας υπηρετεί την κοινή πάλη για τις Ευρωεκλογές και τις άλλες πολιτικές μάχες που έχουμε μπροστά μας. Θα δώσουμε τη μάχη των Ευρωεκλογών με αποφασιστικότητα, με κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες, τα λαϊκά συμφέροντα ενάντια στην ΕΕ και τη στρατηγική της. Ενάντια στα αστικά, φιλελεύθερα και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα που υπηρετούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου, τις δυνάμεις του οπορτουνισμού που στηρίζουν την ΕΕ και κινούνται στη γραμμή της διαχείρισης του καπιταλισμού.

Δεν είναι εύκολη προσπάθεια, θα κουραστούμε, θα περάσουμε δυσκολίες, αλλά μπορούμε να τις αντιπαλέψουμε. Και όλοι μαζί, συλλογικά, σχεδιασμένα θα δράσουμε για τους κοινούς μας στόχους. Με τη συμβολή όλων των κομμάτων, με ευθύνη και επιμονή θα στηρίξουμε αυτή την προσπάθεια που θα δώσει ώθηση στην πάλη του κομμουνιστικού κινήματος στην Ευρώπη, με θετική επίδραση στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα.

Ξεκινάμε καλά, συναισθανόμενοι τις υποχρεώσεις και τα καθήκοντά μας. Ξεκινάμε 30 Κομμουνιστικά Κόμματα και στην πορεία όλοι μας θα κάνουμε προσπάθεια να πάρουν μέρος και άλλα κόμματα που συμφωνούν με την ΙΔΡΥΤΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ και σήμερα διστάζουν. Η πόρτα είναι ανοικτή, η συζήτηση συνεχίζεται.

Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες,

Η συμφωνία μας στην ΙΔΡΥΤΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ έχει μεγάλη σημασία γιατί επιτρέπει να ξεκινήσουμε με γερές βάσεις και να αναπτύξουμε αυτή την κομμουνιστική πρωτοβουλία. Οι ηγετικές δυνάμεις του ΚΕΑ έχουν κάνει τις δικές τους επιλογές, υποστηρίζουν την ΕΕ και βασικές, στρατηγικές της θέσεις.

Υποστηρίζουν μια ένωση του κεφαλαίου που γίνεται συνεχώς και πιο αντιδραστική και επικίνδυνη, έχουν αρνηθεί τις αρχές της κοσμοθεωρίας μας, τις αρχές του μαρξισμού - λενινισμού. Η ευθύνη είναι δική τους, οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες πιστεύουμε ότι θα βγάλουν πολύτιμα συμπεράσματα και θα στηρίξουν την ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ μας.

Για το Σχεδιασμό της Δράσης την επόμενη περίοδο

Από σήμερα μπορούμε να βάλουμε τις βάσεις για το σχεδιασμό της δράσης που θα αναπτυχθεί την επόμενη περίοδο, εμπλουτίζοντας τους στόχους πάλης και τις παρεμβάσεις μας.

Σ' αυτή την κατεύθυνση προτείνουμε να προχωρήσουμε ως εξής:

Να προετοιμάσουμε παρέμβαση για τη Συνάντηση Κορυφής της ΕΕ το Δεκέμβρη που θα εξετάσει σημαντικά ζητήματα κατά των λαών και μεταξύ αυτών την αναθεώρηση της Κοινής Πολιτικής Ασφάλειας και Άμυνας της ΕΕ.

Άμεσα να ετοιμάσουμε παρέμβαση για την απελευθέρωση των 4 Κουβανών αγωνιστών που είναι φυλακισμένοι στις ΗΠΑ και να τοποθετηθούμε ενάντια στην κοινή θέση της ΕΕ.

Να ετοιμάσουμε έγκαιρα ανακοίνωση για τις Ευρωεκλογές και να την εκδώσουμε το Γενάρη, επανερχόμενοι ξανά τον Απρίλη με σύντομο κάλεσμα.

Να ετοιμάσουμε Παρέμβαση κατά του Αντικομμουνισμού, κατά των απαγορεύσεων ΚΚ και συμβόλων και να την δημοσιοποιήσουμε το Φλεβάρη του 2014.

Το Φλεβάρη του 2014 να τοποθετηθούμε για το ρόλο των ευρωκομμάτων, συμπεριλαμβανομένου του ΚΕΑ.

Να ετοιμάσουμε για το Μάρτη του 2014 ειδική τοποθέτηση για τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που προωθεί η ΕΕ και να αναδείξουμε τις συνέπειες κατά των εργαζομένων και ιδιαίτερα της Νεολαίας.

Να ετοιμάσουμε, αρχές Απρίλη, τοποθέτηση για την Κοινή Εξωτερική Πολιτική, Πολιτική Ασφάλεια και Άμυνας της ΕΕ - για τη συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους.

Για όλα τα παραπάνω, με συνεννόηση στη γραμματεία της ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ και θα γίνεται συγκεκριμένος καταμερισμός για τα θέματα του σχεδιασμού δράσης που θα συμφωνήσουμε σήμερα.

Να δούμε ακόμα δύο ζητήματα.

Το πρώτο αφορά την κατάθεση Ερωτήσεων προς το Ευρωκοινοβούλιο για προβλήματα εργαζομένων από διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, με την αξιοποίηση κομμουνιστών ευρωβουλευτών.

Το δεύτερο αφορά την οργάνωση κοινών εκδηλώσεων σε διάφορες χώρες με την αξιοποίηση στελεχών από τα ΚΚ που συμμετέχουν στην ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ, ώστε να μεταφέρεται η πείρα και να στηρίζονται δραστηριότητες των κομμάτων μας.

Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες,

Ξεκινάμε μαζί μια πολύ σημαντική προσπάθεια και έχουμε υποχρέωση να δώσουμε τις δυνάμεις μας για να πετύχει η ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ προς όφελος της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων, της νεολαίας.

Ευχόμαστε σε όλους καλή δύναμη - καλή επιτυχία».
Γιώργος Μαρίνος, Μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ

Έχουμε επαναστατική κατάσταση στην Ελλάδα;

Έχουμε επαναστατική κατάσταση στην Ελλάδα;

Η πιο ανησυχητική αντίδραση των ημερών, όπως προκύπτει κι από κάποια σχόλια σε προηγούμενες αναρτήσεις, είναι αυτή που ερμηνεύει τα πάντα ως αποτέλεσμα των δικών της ενεργειών, γύρω από τις δράσεις του κινήματος και βασικά γύρω από τον εαυτό της. Μια ακατανίκητη ανάγκη για κάποια ψυχολογική τόνωση με μικρές, καθημερινές νίκες, για επιβεβαίωση της ύπαρξής μας και της χρησιμότητάς της, που μεταφράζεται σε υφέρπουσα αυτοϊκανοποίηση για ένα κίνημα που (μολονότι παραμένει φανερά πίσω από τις ανάγκες και το ύψος των περιστάσεων) πετάει από κορυφή σε κορυφή. Αρκεί να μην ασχολείται με τελικές νίκες και μεγάλους σκοπούς, όπως η διεκδίκηση της εξουσίας.

Αυτός ο απλοϊκός τρόπος σκέψης θεωρεί τη σύλληψη των κεφαλών της χρυσής αυγής κάτι μονοσήμαντα θετικό, μία ακόμα μικρή νίκη στο σήμερα, που αναμφίβολα προέκυψε από τη δική μας πίεση, ένα είδος μαζικού λαϊκού εκβιασμού, που καθόρισε τις εξελίξεις και τις κινήσεις της κυβέρνησης. Ελάχιστοι προβληματίζονται ωστόσο για τους σχεδιασμούς των αστικών επιτελείων και την αξιοποίηση της υπόθεσης –κι ας το τονίσω ξανά προς αποφυγή παρεξηγήσεων: δε μιλάμε για προσχεδιασμένη δολοφονία, αλλά για σχεδιασμένη αξιοποίησή της. Μπρος σε τόση επαναστατική αφέλεια (;) οι συνωμοσιολογίες του δελαστίκ μοιάζουν σχεδόν σοβαρή πολιτική ανάλυση.

Για όσους επιμένουν πάντως σε πιο νηφάλιες και σφαιρικές εκτιμήσεις, προκύπτουν διάφορα ερωτήματα για το μακροπρόθεσμο σχεδιασμό και τις πρωτοβουλίες της κυβέρνησης (που ενεργοποίησαν σαν ντόμινο την «ανεξάρτητη δικαιοσύνη»). Γιατί επέλεξε να κάψει ένα δυνατό χαρτί του συστήματος, όπως η χρυσή αυγή; Ποιες παράμετροι μπορούν να ερμηνεύσουν τις κινήσεις της και το χρονικό σημείο στο οποίο εκδηλώνονται; Πού αποσκοπούν τα αστικά επιτελεία και τι ακριβώς προσπαθούν να πετύχουν; Ή αντίθετα, τι φοβούνται και τι θέλουν να αποτρέψουν;

Μπορούμε να προσθέσουμε πολλά ακόμα ερωτήματα στην αλυσίδα αυτή ή αντιστρόφως να τη συνοψίσουμε στο εξής ένα: γιατί τώρα; Γιατί δηλ η κυβέρνηση επιλέγει μια στρατηγική όξυνσης και δυναμικών πρωτοβουλιών (που -φαίνεται να- υπερβαίνουν τα όρια ενός στενού εκλογικού σχεδιασμού για κάποια πρόσκαιρα οφέλη) σε μια στιγμή που δεν έδειχνε να πιέζεται ιδιαίτερα. Είμαστε τόσο δυνατοί και δεν το ξέρουμε; Σιγά μην έχουμε κι επαναστατική κατάσταση. Ή μήπως έχουμε;

Εδώ θα κάνω μια παρέκβαση στα παραπάνω, για να πιάσω το ερώτημα που μπαίνει και στον τίτλο της ανάρτησης. Που είναι ούτως ή άλλως ενδιαφέρον κι επίκαιρο, αλλά μπορεί να συνδεθεί με τις πρόσφατες εξελίξεις και τα ερωτήματα που προκαλούν.

Έχουμε λοιπόν επαναστατική κατάσταση στην ελλάδα; Ποια είναι τα βασικά χαρακτηριστικά της γνωρίσματα, για να την ορίσουμε; Ας τα πάρουμε έτοιμη, μασημένη τροφή από το βλαδίμηρο, για να τα εξετάσουμε στη συνέχεια ένα προς ένα.

Η αδυναμία των κυρίαρχων τάξεων να διατηρήσουν σε αναλλοίωτη μορφή την κυριαρχία τους. Η μία είτε η άλλη κρίση των «κορυφών», η κρίση της πολιτικής της κυρίαρχης τάξης που δημιουργεί ρωγμή, απ’ όπου εισχωρεί η δυσαρέσκεια και ο αναβρασμός των καταπιεζόμενων τάξεων.

Υπήρξαν κατά τη διάρκεια της κρίσης ρωγμές στο κυρίαρχο πολιτικό σκηνικό από τη λαϊκή δυσαρέσκεια; Σίγουρα, ναι. Με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα την παράπλευρη απώλεια του πασοκ για το σύστημα (της μεγαλύτερης μεταπολιτευτικής δύναμης απορρόφησης και ενσωμάτωσης των λαϊκών ριζοσπαστικών διαθέσεων)· και δευτερευόντως ίσως το εκλογικό αποτέλεσμα των δημοτικών-περιφερειακών εκλογών, το φθινόπωρο του 10’, σε μικρότερη έκταση.
Αυτά όμως δε συνιστούν κάποια κρίση κορυφών, πόσο μάλλον κάποια γενικευμένη πολιτική κρίση, που να εμπόδισε την κυρίαρχη τάξη να διατηρήσει την κυριαρχία της. Όσο κατακάθεται μάλιστα ο αντιμνημονιακός κουρνιαχτός, αποκρυσταλλώνονται οι καινούριοι συσχετισμοί κι η νέα μορφή διπολισμού, που αντικαθιστά τον παραδοσιακό δικομματισμό. Όποιος αρνείται αυτή την εικόνα έχει πιθανότατα έλλειψη επαφής με την πραγματικότητα, ή κάποιο ιδιαίτερο συμφέρον να τη διαστρεβλώσει και να την εξωραΐσει σύμφωνα με τα έτοιμα σχήματα που έχει στο μυαλό του.

Η μεγαλύτερη από το συνηθισμένο επιδείνωση της ανέχειας και της αθλιότητας των καταπιεζόμενων τάξεων.
Αυτό το κριτήριο το καλύπτουμε οπωσδήποτε με το παραπάνω. Στην ελλάδα της ραγδαίας φτωχοποίησης των λαϊκών στρωμάτων, της κινεζοποίησης των ημερομισθίων, της ‘βίαιας’ προλεταριοποίησης μεγάλων τμημάτων της μεσαίας τάξης, της απότομης πτώσης του βιοτικού επιπέδου και (αυτού ακόμα) του αεπ (που δεν αποτυπώνει πιστά τις συνέπειες που υφίσταται η εργατική τάξη, γιατί μας τσουβαλιάζει όλους σε ένα «κοινό ταμείο»), συναντάμε οικονομικά μεγέθη, που παραπέμπουν σε περιόδους εμπόλεμης κατάστασης –κι αυτός είναι ο μόνος σοβαρός ιστορικός παραλληλισμός που μπορεί να γίνει με την περίοδο της κατοχής.

Σημαντικό ανέβασμα για τους παραπάνω λόγους της δραστηριότητας των μαζών, που σε «ειρηνική» εποχή αφήνουν να τις ληστεύουν ήσυχα, ενώ σε καιρούς θύελλας τραβιούνται τόσο απ’ όλες τις συνθήκες της κρίσης, όσο κι από τις ίδιες τις κορυφές σε αυτοτελή ιστορική δράση.

Κι εδώ φτάνουμε στον κόμπο του ζητήματος: τον υποκειμενικό παράγοντα. Η δική του δράση είναι εξάλλου που καθορίζει τη μετατροπή (ή μη) της επαναστατικής κατάστασης σε εκδήλωση του επαναστατικού ξεσπάσματος. Είχαμε άνοδο της δραστηριότητας του μαζικού κινήματος κατά την περίοδο της κρίσης; Αναμφίβολα ναι. Το αποδεικνύουν οι συνεχόμενες απεργίες μες στο 10’ (την πρώτη χρονιά επιβολής του μνημονίου) και το επόμενο χρονικό διάστημα με μικρότερη ένταση, οι κινητοποιήσεις σε μια σειρά κλάδους, ακόμα κι η μαζική κάθοδος του κόσμου στο σύνταγμα τις μαγιάτικες κυριακές, πριν από δύο χρόνια.

Το ερώτημα είναι αν όλα αυτά συνιστούν αυτόνομη ιστορική δράση, καθιστώντας την εργατική τάξη πραγματικό ιστορικό υποκείμενο ή αλλιώς τάξη για τον εαυτό της. Και η απάντηση δυστυχώς δεν μπορεί παρά να είναι αρνητική. Το πρόβλημα δεν είναι ότι δεν αναπτύχθηκαν αρκετοί αγώνες αλλά ο βαθμός πολιτικοποίησης και οργάνωσής τους, το επίπεδο συνειδητοποίησης του κόσμου που συμμετέχει, η κατεύθυνση των αγώνων αυτών και τα γενικά χαρακτηριστικά που καθόρισαν την αποτελεσματικότητά τους.

Στο πρώτο γνώρισμα που αναφέραμε, ο βλαδίμηρος συμπληρώνει τον ορισμό του με μια πολύ κλασική φράση: για να ξεσπάσει η επανάσταση, συνήθως δεν αρκεί να μην μπορούν οι από πάνω, πρέπει να μη θέλουν κι οι από κάτω να ζήσουν/να κυβερνηθούν όπως πριν.
Το πρόβλημα δεν είναι αν οι από πάνω αντιμετωπίζουν αντικειμενικές δυσκολίες να διαχειριστούν την καινούρια κατάσταση, πχ την καπιταλιστική κρίση, αλλά ότι θα βρίσκουν πάντα τρόπο να υπερβαίνουν αυτές τις δυσκολίες όσο οι από κάτω απλώς δε θέλουν, χωρίς όμως να ξέρουν και τι ακριβώς θέλουν. Δεν υπάρχει δεν μπορούν, υπάρχει δε θέλουμε. Και το θέμα είναι πως οι από κάτω στην πλειοψηφία τους θέλουν να ζήσουν ακριβώς όπως πριν, πριν από το σοκ της κρίσης και του μνημονίου. Και ψάχνουν τον κατάλληλο τρόπο να κυβερνηθούν, για να ζήσουν όπως παλιά, αντί να σκέφτονται πώς θα κυβερνήσουν οι ίδιοι στο μέλλον.

Το κρίσιμο ζητούμενο λοιπόν είναι η προετοιμασία του υποκειμενικού παράγοντα σε μη επαναστατικές συνθήκες, για να είναι έτοιμος να δράσει σωστά και στοχευμένα, όταν παρουσιαστεί η ευκαιρία και θα συντρέχουν όλες οι προϋποθέσεις που καθορίζουν την επαναστατική κατάσταση. Και το πιο εντυπωσιακό ίσως είναι η επίμονη άρνηση εκείνων των δυνάμεων που αντιμετωπίζουν με απογειωμένους όρους τον υποκειμενικό παράγοντα να τον προετοιμάσουν για αντίστοιχα υψηλούς στόχους, για το σταυρικό ζήτημα κάθε επανάστασης, δηλ την αλλαγή τάξης στην εξουσία. Είναι σα να αρνούνται κατά μία έννοια την ωρίμανση του αντικειμενικού παράγοντα (εφόσον ο υποκειμενικός οδεύει από νίκη σε νίκη κι είναι παντού και πάντα έτοιμος για γενική απεργία και εξέγερση –όχι όμως με στόχο την εξουσία) κι ότι η περίοδος που ζούμε είναι αντικειμενικά εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό.


Πώς μπορεί να πραγματοποιηθεί λοιπόν αποτελεσματικά η προετοιμασία του υποκειμενικού παράγοντα; Και ποια είναι τελικά η στρατηγική του αντιπάλου που έχουμε να αντιμετωπίσουμε στην παρούσα συγκυρία; Αυτά είναι ερωτήματα που θα μας απασχολήσουν σε κάποια επόμενη ανάρτηση.

«Η Κανέλλη, όταν έφαγε τα χαστούκια από τον Κασιδιάρη, ανέβηκε στα κεραμίδια…όταν όμως της πέταξαν γιαούρτι…» - Εύγε κ. καθηγητά!

«Η Κανέλλη, όταν έφαγε τα χαστούκια από τον Κασιδιάρη, ανέβηκε στα κεραμίδια…όταν όμως της πέταξαν γιαούρτι…» - Εύγε κ. καθηγητά!


Δεν είδαμε την εκπομπή, δεν ακούσαμε ολόκληρη την τοποθέτησή του. Μεταφέρουμε την είδηση-σχόλιο όπως ακριβώς τη διαβάζουμε στο Nonews"Η Κανέλλη, όταν έφαγε τα χαστούκια από τον Κασιδιάρη, ανέβηκε στα κεραμίδια… Όταν όμως της πέταξαν γιαούρτι, δεν ξέρω αν ο κεσές ήταν πήλινος ή από πλαστικό, δεν διαμαρτυρήθηκε…

Κι είναι και καθηγητής! Μα τι ήταν αυτό που είπε ο κ. Θανάσης Διαμαντόπουλος, στην εκπομπή του Λυριτζή, στον Σκαι; Και... μάλιστα με αρκετή δόση ειρωνείας:Όταν σε βάρος της κυρίας Κανέλλη, ασκήθηκε βία από τον Κασιδιάρη, ανέβηκε στα κεραμίδια. Όταν όμως της πέταξαν γιαούρτι - προσέχτε εδώ το γελοίο ύφος και την ειρωνεία του κυρίου καθηγητή- δεν ξέρω αν ο κεσές ήταν πήλινος ή από πλαστικό, το θεώρησε λαική βία και δεν διαμαρτυρήθηκε. Μάλλον το γιαούρτι -με πήλινο ή με πλαστικό κεσέ, δεν έχει σημασία-το θέλει άλλος!..."

Ζητάμε συγνώμη από τους αναγνώστες που δεν γνωρίζαμε τον  κ. Διαμαντόπουλο. Γι’ αυτό πατήσαμε το όνομά του στο «ψαχτήρι»: "Ο Θανάσης Διαμαντόπουλος […] είναι διδάκτορας πολιτικής επιστήμης του 1ου Πανεπιστημίου του Παρισιού. […] Καθηγητής στο Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Παντείου Πανεπιστημίου, έχει επίσης διδάξει ως επισκέπτης καθηγητής στο Ινστιτούτο Πολιτικών Επιστημών της Λίλλης. Διετέλεσε πρόεδρος του Εθνικού Κέντρου Δημόσιας Διοίκησης. Είναι συγγραφέας πολλών επιστημονικών και δύο λογοτεχνικών βιβλίων, ενώ από τις Εκδόσεις "Πατάκη" κυκλοφορεί και το έργο του"Εκλογικά συστήματα: Θεωρία και πρακτικές εφαρμογές", "Ανάδειξη κοινοβουλίων και προέδρων δημοκρατίας"[…]. Έχει συνεργασθεί επί χρόνια, ως πολιτικός σχολιαστής-αναλυτής, με την "Καθημερινή", τον "Οικονομικό Ταχυδρόμο", τον "Τύπο της Κυριακής" και το ραδιοσταθμό "Αθήνα-9.84"."

Τι θέλει να αποδείξει με αυτή την «αντιπαραβολή» ο κ. επιστήμονας; Γιατί κάνει χαρούλες με… τον κεσέ; Τον βοηθάει μήπως στην έκφραση η ειρωνεία του; Μας λέει δηλαδή ότι «καλά της έκανε ο Κασιδιάρης»; Ή μήπως ψέγει τη Λιάνα επειδή δεν τα ’βαλε με τους δεκάδες «αγανακτισμένους» που της την έπεσαν (ως... «οργή λαού»;!) στο αυτοκίνητο; Η Κανέλλη κ. καθηγητά δεν φοβήθηκε τον φουσκωτό Κασιδιάρη και τον αντιμετώπισε όπως του άξιζε, και στο τηλεοπτικό  στούντιο και μετά. Ούτε φυσικά θα της έκλεινε το στόμα (αν αυτό επιθυμούσατε) η βία ενός ναζιστή τραμπούκου. Όσο για τη «λαϊκή βία» που επικαλείστε, μορφωμένος άνθρωπος είστε, διαβασμένος, ξέρετε πολύ καλά τι σημαίνει και (το κυριότερο) πως αυτή εκφράζεται. Σταματήστε λοιπόν να χαϊδεύετε τα αυτιά των «κασιδιάρηδων». Αν μη τι άλλο,  βλάπτετε με αυτόν τον τρόπο και την δημοκρατία που υπερασπίζεστε στα βιβλία σας.

Τρίτη 1 Οκτώβρη 2013.

TOP READ