τσιπραςΑδερφέ εν Χριστώ Αλέξη,
Από την στιγμή που είδα αυτή την φωτογραφία με κατακλύζουν σκέψεις. Σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να τη σχολιάζω από το πρωί μέχρι το βράδι. Σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να γελάσω, να κλάψω ή να αδιαφορήσω για αυτή την εικόνα. Σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να βρω πολλά πράγματα να γράψω, πιθανόν όχι πρωτότυπα, αλλά σίγουρα σημαντικά. Μια εικόνα χίλιες λέξεις, λένε, αλλά στην περίπτωση αυτή και το εκατομμύριο λίγο θα μου φαινόταν.
Σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να πιάσω το θέμα από πολλές πλευρές. Από την πολιτικο-πελατειακή, ας πούμε, θα μπορούσα να γράφω για τις «αναγκαίες» μετατοπίσεις για να αυξήσεις την εκλογική σου πελατεία. Θα μπορούσα να γράψω ότι αυτή είναι μια χυδαία τακτική που υποτίθεται ότι αποδοκιμάζεις. Θα μπορούσα να ψάξω και καμιά έξυπνη ατάκα, να κάνουμε λίγο πλακίτσα και να συνεχίσουμε την ζωή μας σαν να μην έγινε ποτέ.
Θα μπορούσα να σου κάνω κριτική βασισμένος πάνω στο συμβολισμό της εικόνας: Ο άνθρωπος υποκλίνεται μπρος στην εκκλησιαστική εξουσία. Ο άνθρωπος υποκλίνεται μπροστά στο μεταφυσικό, στον θεό, στην Εκκλησία. Μάλιστα! Πολύ αισιόδοξο για εμάς που ονειρευόμαστε έναν κόσμο ελεύθερο, έναν κόσμο στον οποίο ο άνθρωπος θα απελευθερωθεί από τα επίγεια και ουράνια δεσμά του.
Θα μπορούσα να το ξεφτιλίσω εντελώς και να σου πρότεινα να συνοδεύσεις την κυρία Λουκά στον επόμενο ακτιβισμό της. Θα μπορούσα να μην ασχοληθώ καν, άλλωστε έχω και άλλες, πιο σημαντικές ευκαιρίες να αντιπαρατεθώ με σένα και το κόμμα σου.
Όμως ειλικρινά, με απασχολεί κάτι άλλο. Το ζήτημα της διαπαιδαγώγησης.
Βλέπεις έμαθα τα πράγματα αλλιώς. Έμαθα, κάποτε, ότι ο ηγέτης είναι αυτός που δίνει το παράδειγμα με τη στάση ζωής του. Αυτός που εμπνέει, αυτός που δείχνει το δρόμο στους άλλους. Έμαθα πως είναι σημαντικό να παλεύεις για αυτά που πιστεύεις. Όσο πιο δύσκολα είναι τα πράγματα, τόσο πιο πολύ, τόσο πιο αλύγιστα. Έμαθα ότι είναι σημαντικό να μπορεί η ζωή σου να είναι καθρέφτης των λόγων σου και το αντίστροφο.
Έμαθα ότι η Αριστερά, οι Αριστεροί, οι πραγματικοί, όχι οι αυτοαποκαλούμενοι, είχαν να περηφανεύονται για αυτά. Είχαν να λένε για τότε που δεν λύγιζαν μπροστά στα όπλα του εχθρού. Για τότε που προτιμούσαν την εξορία, την φυλακή και τον θάνατο από το να προδώσουν τα ιδανικά τους, την ελπίδα τους για να ζήσουν σε ένα κόσμο διαφορετικό. Ξέρεις, αυτοί που φρόντισαν αντί για κληρονομιά, να αφήσουν στα παιδιά και στα εγγόνια τους την ευχή και την κατάρα να μην αφήσουν κανέναν να τους λυγίσει. Διάβασα κι έμαθα για ηγέτες που- κοίτα σύμπτωση, σαν σήμερα δολοφονήθηκε ο Αγιέντε στη Χιλή- προτίμησαν να μείνουν πιστοί σε όσα πίστευαν και δεν άλλαζαν απόψεις ανάλογα με την ευκολία της επαφής με την κοινή γνώμη. Θα μου πεις, αυτοί δεν είχαν να αντιμετωπίσουν την πιθανότητα διακυβέρνησης της χώρας, ούτε είχαν να τα βάλουν με τους ξένους δανειστές και τα μνημόνιά τους.
Θα μου πεις ότι πρέπει να σεβόμαστε το θρησκευτικό συναίσθημα των Ελλήνων. Αλήθεια, πως σέβεσαι το θρησκευτικό τους συναίσθημα; Όταν ξαφνικά προσποιείσαι ότι είσαι σαν αυτούς; Μάλλον ακόμα και οι ίδιοι θα καταλάβουν ότι τους κοροϊδεύεις, ότι δεν σέβεσαι το θρησκευτικό τους συναίσθημα, παρά θα πειστούν από αυτό που βλέπουν.
Αλήθεια, εν Χριστώ αδερφέ μου Αλέξη, αξίζει τον κόπο; Αξίζει τον κόπο για λίγες ψήφους μερικών δύσπιστων μικροαστών, συντηρητικών ή θρησκόληπτων ψηφοφόρων όλο αυτό; Τόσο εύκολα είναι για σένα; Αυτό το παράδειγμα ονειρεύεσαι να γίνεις για τους νέους σου συντρόφους;