8 Σεπ 2013

Σκέφτομαι και γράφω για τη φετινή Έκθεση

Σκέφτομαι και γράφω για τη φετινή Έκθεση

Η φετινή έκθεση ήταν κάπως διαφορετική, ίσως γιατί δεν συνέπιπτε χρονικά και με το φεστιβάλ, όπως άλλες χρονιές κι έτσι γλιτώσαμε και το ξεθέωμα με τη ‘μαραθώνια πορεία’ μέχρι τα δικαστήρια όπου μας περίμεναν τα λεωφορεία του οασθ, για να μας μεταφέρουν εξπρές στου παύλου μελά.
Επόμενη στάση - Next stop – φεστιβάλ κνε οδηγητή. Τερματικός σταθμός.
Παρακαλούνται οι επιβάτες να κρατάνε τα εισιτήρια του φεστιβάλ ανά χείρας, για να διευκολύνουν τον έλεγχο στις εισόδους.

Καλύτερα από μια άποψη, για να μην αποθαρρύνονται απ’ τον αστυνομικό κλοιό οι ανατολικοί να έρθουν στο άλλο άκρο της πόλης. Γιατί η θεσσαλονίκη είναι έτσι στενόμακρα δομημένη, που είναι πολύ εύκολο να την κόψεις στα δυο, κλείνοντας με άνωθεν εντολή δυο-τρεις κεντρικές αρτηρίες, και να προκαλέσεις μπάχαλο σε άλλες τόσες που απομένουν. Πρακτικά μετατρέπουν το κέντρο σε μια μεγάλη υγειονομική ζώνη για να αποτρέψουν τον κόσμο από μια πιθανή κάθοδο στο κέντρο και τις συγκεντρώσεις. Άστο μωρέ ταλαιπωρία σκέτη, πού να τρέχεις…

Μαζί με αυτούς καίγεται κι η σαββατιάτικη βόλτα των χλωρών, που ήθελαν μόνο να μαζέψουν ήλιο για να φωτοσυνθέσουν. Γιατί οι αποφασισμένοι θα βρουν έτσι κι αλλιώς τρόπο να κατέβουν. Το ‘χω καημό όμως να δω ένα συνάδελφο να κάνει ρεπορτάζ με αγανακτισμένους πολίτες, που δε μπορούν να φτάσουν στον προορισμό τους από τα μπλόκα της τροχαίας. Σαν κι αυτά που βγαίνουν μυριάδες σα γυμνοσάλιαγκες μετά τις μεγάλες πορείες.

Αυτό που έπαιξε αντιθέτως στα κανάλια ήταν οι αγανακτισμένοι καταναλωτές κι επιχειρηματίες που δυσκολεύονται να φτάσουν στον εκθεσιακό χώρο, για να κλείσουν εμπορικές συμφωνίες και να τονώσουν τη ρημαγμένη από πορείες κι απεργίες εθνική οικονομία –αυτή είναι κατά βάθος κι η αιτία της οικονομικής κρίσης. Κι άγρυπνος αρωγός τους ήταν ο εναλλακτικός δήμαρχος μπουτάρης, που σαν έτοιμος από καιρό, σα σουρωμένος, ζήτησε την απαγόρευση των διαδηλώσεων στα εγκαίνια της έκθεσης. Κοίτα να δεις σύντροφε με τι καμάρια συνεργαζόμασταν κάποτε.

Όλα τα σφυριά των αστικών επιτελείων βαράνε ενάντια στον εχθρό λαό και το δικαίωμά του να διαδηλώνει, να διεκδικεί και να γίνεται επικίνδυνος. Κι η αστυνομοκρατία εντείνεται χρόνο με τον χρόνο, σε ευθεία αναλογία με τις λαϊκές αντιδράσεις και τους διαδηλωτές, που καλείται να σφίξει στον κλοιό της. Φαντάσου δηλ να μην είχαν μειωθεί οι επίσημοι, οι παράτες και τα ταρατατζούμ τι θα γινόταν.

{Ανοίγει παρένθεση. Την παραμονή των εγκαινίων, στα προεόρτια, κάναμε πικετοφορία στην τούμπα εν όψει της συγκέντρωσης και συναντάμε πηγαίνοντας δυο κλούβες των ματ στη λαμπράκη –που ούτε στους αγώνες του παοκ δεν τους βλέπεις πάνω στο δρόμο! Κι εκεί που αναρωτιέσαι, πότε γίναμε τόσο επικίνδυνοι και χρειάζονται δυο κλούβες για να κάνουν ζάφτι πενήντα άτομα με πικέτες, βλέπεις πιο πέρα τους άλλους μαύρους, της αναρχίας, συγκεντρωμένους για πορεία αλληλεγγύης στην τοπική κατάληψη του ορφανοτροφείου. Και δε σου λέω να μην κάνουν, αλλά τόσος αυτισμός, ενώ ο κόσμος χάνεται, δείχνει όσο να πεις και τα όρια του χώρου –ανάθεμα δηλ αν μαζεύτηκαν τόσοι και την επομένη, στην πορεία της έκθεσης. Σε κάθε περίπτωση όμως, το πιο τρομακτικό για το μέσο τουμπιώτη δεν ήταν ούτε η κατάληψη στο ορφανοτροφείο με το αντικοινωνικό σκυλί, που ήταν εκπαιδευμένο να γρυλίζει στους πάντες, ούτε η συγκέντρωση των αναρχικών, αλλά οι πάνοπλοι ματατζήδες που ακολούθησαν την πορεία στους δρόμους της γειτονιάς και την περικύκλωναν από το πλάι με ασπίδες. Τόσες χιλιάδες μαζεύτηκαν εξάλλου για το διήμερο, να μην τους αξιοποιήσουν κάπως; Κλείνει η παρένθεση}.

Και πώς να μην κόψουν δηλ τις παράτες και τα ταρατατζούμ με την κατάσταση που επικρατεί; Τι να βγούνε δηλ να εξαγγείλουν στον κόσμο; Ότι αρχίζει η σχολική χρονιά και θα’ ρθει ο τζάμπο να τους σώσει; Ότι θα του πάρουν το σπίτι οι τράπεζες, με τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας; Ότι θα διαλύσουν ό,τι έχει απομείνει όρθιο από το λεγόμενο ‘κράτος πρόνοιας’; Ότι ‘θα σας εξαφανίσομεν’, όπως ο μαυρογιαλούρος;

Παλιότερα η έκθεση ήταν μια ευκαιρία για τον εκάστοτε πρωθυπουργό και τον επίδοξο διάδοχό του, να εκθέσουν και να διαλαλήσουν την πολιτική τους πραμάτεια στην αστική τάξη, για το πώς θα αυγατίσουν την κερδοφορία της και ποιος είναι ο καταλληλότερος για να το κάνει. Ενώ το υπόλοιπο πολιτικό προσωπικό έβλεπε σαν πασαρέλα την περίσταση για να εκτεθεί-προβληθεί σε πρώτο πλάνο και να φτιάξει λεζάντα γύρω από το όνομά του.

Σήμερα τα ίδια πρόσωπα αποφεύγουν τις ανοιχτές δημόσιες εμφανίσεις, για να μην εκτεθούν στο γιούχα –και η τραγική ειρωνεία είναι πως ο μόνος τρόπος για να επιδείξουν στον καιρό της κρίσης ντεμέκ κοινωνικό πρόσωπο, είναι να εξαφανιστούν από προσώπου γης και να μην τους βλέπει κανείς. Ενώ οι λόγοι του πρωθυπουργού μοιάζουν με έκθεση ιδεών για μικρά παιδιά του δημοτικού, που καλούνται να φάνε αναπτυξιακό αέρα κοπανιστό και να καταπιούν αμάσητο το παραμύθι πως βλέπουμε φως στο τέλος του τούνελ –αλλά θα μας το κόψουν αν δεν πληρώσουμε το χαράτσι της δεη.

Και τι πολιτικά επιχειρήματα να αντιπαραθέσεις αλήθεια σε αυτό το κουκλοθέατρο; Να πεις στον πινόκιο ότι η μύτη του μεγαλώνει. Χαίρω πολύ θα σου απαντήσει. Στο σαμαρά ότι η πολιτική του ευνοεί το μεγάλο κεφάλαιο; Ναι θα σου πει κι είμαι περήφανος γιατί φέρνουμε επενδύσεις –που θα μας γδύσουν κανονικά, αλλά αυτό είναι άλλου παπά βαγγέλιο. Τι νόημα έχει να πεις στον αλέξη πχ ότι είναι ρεφορμιστής κι ευρωλάγνος; Ή στον χρυσαυγίτη πως είναι ακροδεξιός φασίστας –άντε να στο διορθώσει και να το κάνει ‘εθνικιστής’. Αφού ούτε καν το κρύβουν καλά-καλά.

Ο πιο ουσιαστικός αντίλογος γίνεται στους δρόμους, με όρους κινήματος. Όπου χθες δεν ήταν πολύ εύκολο να υπολογίσεις τα μεγέθη και τους συσχετισμούς. Αφενός γιατί είχαμε αρκετή άπλα, χωρίς ιδιαίτεα πυκνές γραμμές, κι αφετέρου γιατί είχαν έρθει ενισχύσεις κι από την υπόλοιπη ελλάδα –σε εμάς από τους γειτονικούς νομούς, κυρίως δυνάμεις της κοκμ, ενώ στους άλλους πολλοί αθηναίοι. Αυτή είναι ίσως κι η μόνη φορά τον χρόνο που λειτουργεί –με κεκτημένη ταχύτητα από τα παλιά- ο μηχανισμός της πασκε στο δημόσιο για να μαζέψει λίγο κόσμο. Δεν είναι απεργία εξάλλου, για να χαθεί στο μεροκάματο. Κι άσε τον φωτόπουλο της γενοπ δεη να πετάει εκ του ασφαλούς κορόνες για πολιτική απεργία διαρκείας με στόχο να πέσει η κυβέρνηση (για να ανεβεί ο τσίπρας), γνωρίζοντας πολύ καλά πως δε θα χρειαστεί να το κυνηγήσει στην πράξη για να κριθεί.

Στον επίλογο κρατάμε συνήθως ένα θετικό, αισιόδοξο μήνυμα για να ‘χουμε ευχάριστο φινάλε. Αλλά η κατάσταση στο δημόσιο και γενικότερα είναι τέτοια, με τόσο καταθλιπτικούς συσχετισμούς σε επίπεδο συνδικαλιστικών ηγεσιών, που δεν επιτρέπει πολλά περιθώρια για αισιοδοξία. Η μόνη ελπίδα είναι ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν πει ακόμα την τελευταία τους λέξη.

Κι αυτοί θα γράψουν τον επιλογο…

Τι είδε ο ΡΩΣΟΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ, δύο μήνες μέσα στον Εμφύλιο της Συρίας

Τι είδε ο ΡΩΣΟΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ, δύο μήνες μέσα στον Εμφύλιο της Συρίας


«ΠΡΙΝ 10 ΧΡΟΝΙΑ οι κίνδυνοι παραμόνευαν σε ένα άλλο δάσος, γεμάτο τρομοκράτες Ταλιμπάν, Μπιν Λάντεν –πρωτοπαλίκαρα άλλοτε της CIA– και αιμοβόρους ισλαμιστές της Αλ Κάιντα.
ΣΗΜΕΡΑ, η ίδια (χρήσιμη πάντα) Αλ Κάιντα και κάποιοι καλοί (αυτή τη φορά)«τρομοκράτες» εξοπλισμένοι από τις ΗΠΑ, τη Βρετανία, τη Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, την Τουρκία, την Αίγυπτο, ευγενικά χορηγούμενοι από τη γαλλική σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του Ολάντ –του επονομαζόμενου και «ούριου της Ευρώπης ανέμου»– βαφτίζονται αντικαθεστωτικοί «Αδελφοί Μουσουλμάνοι» που κινδυνεύουν από κακά και διεφθαρμένα καθεστώτα.
ΚΙ ΕΝΑ ΝΕΟ (ή παλιό;) ιμπεριαλιστικό παραμύθι αρχίζει, παροτρύνοντάς μας να ευλογήσουμε το τσεκούρι του αγνού και τίμιου κυνηγού».

Πνίγομαι!

Πνίγομαι!

Κόντευε να χαράξει. Και τώρα το φθινόπωρο αυτή η ώρα έχει μια αβάσταχτη μελαγχολία. Σου έρχεται στο μυαλό ό,τι πιο απαισιόδοξο και πιο θλιβερό. Θυμάσαι τα χρέη σου, τις αρρώστιες σου, είτε τις έχεις είτε είναι ενδεχόμενο να σου συμβούν. Θυμάσαι τους φίλους που «έφυγαν», αυτούς που δε χάρηκαν ποτέ τη χαρά του νικητή. Και προπαντός θυμάσαι πως δε θα σκίσεις ποτέ «τη θολή γραμμή των οριζόντων». Πως θα μείνεις εκεί στη γωνιά σου με την πίκρα της ήττας στο στόμα σου. Να μετράς τις νίκες των άλλων. Να αφουγκράζεσαι τις επινίκιες ιαχές των θριαμβευτών, τις δήθεν μετριόφρονες δηλώσεις τους. Και πίσω από τους «στεφανωμένους» ώμους τους να ξεχωρίζεις τα γελαστά πρόσωπα των «συννικητών» που είναι έτοιμα να σε κατασπαράξουν, να στήσουν το θριαμβικό τους χορό πάνω στα δικά σου ηρωικά ερείπια, να ανοίξουν ξανά τις αβυσσαλέες τους τσέπες για να εισπράξουν.
Φορτωμένος, λοιπόν, με όλα αυτά τα αντίξοα και τα προβληματικά, στριμωγμένος στη γωνιά της παλαίστρας, με την άσπρη πετσέτα ριγμένη μπροστά στα πόδια μου, πήρα το νήμα από την αρχή, γιατί εκεί που με είχε φέρει το φθινοπωρινό, μετεκλογικό χάραμα δεν έβρισκα αυτό που ζητούσα, και το μυαλό μου κλυδωνιζόταν μια από δω και μια από εκεί.

Και όταν λέω από την «αρχή», εννοώ από την «πολλή αρχή». Αρχισα, λοιπόν, να σκέφτομαι για την Ιδεολογία. Ποιοι την έχουν και τη διδάσκουν. Ποιοι δεν την έχουν και ούτε που θέλουν ν' ακούσουν γι' αυτήν. Τι συμβαίνει και αυτοί που τη διδάσκουν δεν τη διδάσκουν καλά και γιατί οι άλλοι που δεν την έχουν δε θέλουν ν' ακούσουν γι' αυτήν. Υστερα άρχισα να σκέφτομαι για την πολιτική. Αυτό το μεγάλο μάθημα, που άλλοι το ταυτίζουν με το σύνθημα. Αλλοι με τη σηκωμένη γροθιά, άλλοι με το άθλιο πάρε - δώσε, άλλοι με ένα όνειρο που δε λέει να τελειώσει και στο τέλος γίνεται εφιάλτης. Και άλλοι που ισχυρίζονται πως όλα είναι «πολιτική», χωρίς να γνωρίζουν κι αυτοί οι ίδιοι το γιατί. Κι αφού τελείωσα και με την «πολιτική», όχι γιατί κατέληξα σε ένα συμπέρασμα, δηλαδή, αλλά γιατί είπα να καταπιαστώ με το θέμα μια άλλη φορά, είπα να σκεφτώ για το Λαό. Να σκεφτώ, με άλλα λόγια, τι είναι ακριβώς αυτό που έχουμε στο μυαλό μας, όταν μιλούμε για το «λαό». Εχουμε στο μυαλό μας τον Μαρξ, τον Λένιν, τον Γληνό, τον Μπελογιάννη, το μικρομεσαίο αγρότη, το βιομηχανικό εργάτη ή, τέλος, τον απελπισμένο πλημμυροπαθή του Μελισσουργού που προσήλθε το πρωί της 15ης Οκτωβρίου στο εκλογικό του κέντρο και ψήφισε κι αυτή τη φορά τον αίτιο της πλημμυροπάθειάς του.

Κι όσο περνούσε η ώρα κι εγώ πνιγόμουνα μέσα στην οδύνη της σκέψης μου και δεν έβρισκα απάντηση στα ερωτήματά μου, και σιγά σιγά το χάραμα γινόταν πρωί, και το πρωί κόντευε να γίνει μεσημέρι και το μεσημέρι άρχισε να γίνεται απόγεμα όλο μού ερχότανε μέσα στο λαιμό μου η απελπισία και καθότανε εκεί σαν ένα κομμάτι ξινισμένο γιαούρτι και η απελπισία γινότανε κοφτερή απορία και στο τέλος γινότανε οργή και μου ερχότανε μια παράξενη επιθυμία ναι ανέβω στα κεραμίδια του πλημμυρισμένου του σπιτιού και να φωνάξω. Να φωνάξω κι ας μη με άκουγε κανείς. Να φωνάξω κι ας μη μου απαντούσε κανείς. Θα είχα, ωστόσο, την ικανοποίηση πως τους τα είπα. Τα είπα σε όλους αυτούς που είναι απόντες. Σε όλους αυτούς που τους γεμίζουν την παρουσία με περιττώματα και όμως επιμένουν να τους ψηφίζουν.

Του Γιώργου ΧΟΥΡΜΟΥΖΙΑΔΗ
Ριζοσπάστης, Κυριακή 22 Οχτώβρη 2006

(Οι υπογραμμίσεις του Οικοδόμου)

ΣΥΡΙΑ - G20 Κλιμακώνονται οι ανταγωνισμοί, εντείνονται οι κίνδυνοι ανάφλεξης

ΣΥΡΙΑ - G20
Κλιμακώνονται οι ανταγωνισμοί, εντείνονται οι κίνδυνοι ανάφλεξης
Σε πεδίο οξύτατων ενδο-ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών με επίκεντρο τη Συρία εξελίχθηκε η Σύνοδος του G20
Σε πεδίο οξύτατων ενδο-ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών με επίκεντρο τον τρόπο διαχείρισης των εξελίξεων στη Συρία, παρά τη διπλωματική γλώσσα, εξελίχθηκε η διήμερη σύνοδος του G20 φέρνοντας στο προσκήνιο με τον πιο εύγλωττο τρόπο τον προφανή πλέον κίνδυνο στρατιωτικής ανάφλεξης. Οι ισχυρότερες ανεπτυγμένες και αναπτυσσόμενες οικονομίες του κόσμου «ξιφούλκησαν», υιοθετώντας το ρόλο είτε του «υπερασπιστή των διεθνών κανόνων» στο πλευρό των ΗΠΑ είτε αυτό του «υπέρμαχου» της πολιτικής λύσης υπεραμυνόμενες έκαστη τα συμφέροντα και τους σχεδιασμούς τους για την ευρύτερη περιοχή. Στο στόμα όλων, φυσικά, το πρόσχημα - καραμέλα του ενδιαφέροντος για το συριακό λαό και για τους λαούς όλης της περιοχής.
Ο Αμερικανός Πρόεδρος, όπως αναμενόταν, επιδόθηκε σε μια μαραθώνια προσπάθεια εξασφάλισης συμμετοχών σε μια «νέα συμμαχία των προθύμων», τόσο στη διάρκεια των εργασιών της Συνόδου όσο και σε σειρά διμερών συναντήσεων, επαναλαμβάνοντας ενδελεχώς όλη την επιχειρηματολογία που ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έχει παρουσιάσει τις τελευταίες βδομάδες. Ο Μπαράκ Ομπάμα επέμεινε στα περί βέβαιης ενοχής του συριακού καθεστώτος για την επίθεση με χημικά όπλα την 21η Αυγούστου σε προάστιο της Δαμασκού και αξιοποίησε, τουλάχιστον μπροστά στις κάμερες, κάθε δυνατότητα συγκινησιακής φόρτισης εμφανιζόμενος «ταραγμένος» από τον αριθμό των θυμάτων (περισσότερα από 1.400 κατά την αμερικανική εκδοχή) και κάνοντας ειδική μνεία στα παιδιά.
Κατέληξε στη γνωστή επωδό περί αναγκαιότητας «αποφασιστικής απάντησης προκειμένου να γίνουν σεβαστοί οι διεθνείς κανόνες για τη μη χρήση χημικών όπλων» στους οποίους έχει συμφωνήσει η συντριπτική πλειοψηφία της παγκόσμιας κοινότητας. Χρησιμοποίησε το επιχείρημα ότι οι ΗΠΑ, ως «η μεγαλύτερη, παγκοσμίως, δύναμη», οφείλει και μπορεί ν' αναλάβει τις ευθύνες της, και χωρίς απόφαση του ΟΗΕ, αφού «το Συμβούλιο Ασφαλείας έχει παραλύσει», υπονοώντας τις αντιρρήσεις και τα «βέτο» που έχουν ασκήσει για το ζήτημα της Συρίας οι Ρωσία και Κίνα. Η δήλωση του ΓΓ του ΟΗΕ για αναγκαιότητα ειρηνικής επίλυσης πέρασε απαρατήρητη.
Παράλληλα, επεδίωξε να υποβαθμίσει τη μη διασφάλιση σημαντικής συναίνεσης στην προοπτική εξαπόλυσης «περιορισμένων και αναλογικών αεροπορικών επιδρομών» κατά συριακών στόχων, λέγοντας ότι υπήρξε ομοφωνία ως προς την αποδοχή ότι έγινε χρήση χημικών όπλων, και ως προς την καταδίκη της χρήσης αυτής και την αναγκαιότητα να μην ξαναγίνει. Εκτίμησε, επίσης, ότι η πλειοψηφία των συμμετεχόντων «τείνει» να πεισθεί ότι πίσω από τη χρήση χημικών βρίσκεται το καθεστώς Ασαντ.
Η «τάση» που διαπίστωσε ο Ομπάμα θα μπορούσε κανείς να πει ότι καταγράφηκε στην κοινή ανακοίνωση που εξέδωσαν 11 εκ των συμμετεχόντων χωρών (ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία, Καναδάς, Τουρκία, Ισπανία, Σαουδική Αραβία, Ιαπωνία, Κορέα, Ιταλία, Αυστραλία), στην οποία τονίζεται ότι κρίνεται «αναγκαία μια διεθνής ισχυρή απάντηση» και ότι «ο κόσμος δεν μπορεί να περιμένει αιωνίως την κατάληξη αποτυχημένων διαδικασιών, κάτι που σημαίνει περισσότερα βάσανα για τη Συρία και μεγαλύτερη αστάθεια για την περιοχή». Εξ αυτών των χωρών, όμως, ανοιχτή στήριξη στην εξαπόλυση στρατιωτικής επίθεσης έχουν εκφράσει μόνο οι Βρετανία (η οποία, όμως, δεν θα συμμετάσχει δεδομένης της σχετικής αρνητικής απόφασης του βρετανικού κοινοβουλίου), Τουρκία και Καναδάς (που επίσης δεν έχουν κάνει λόγο για δική τους συμμετοχή).
Ετσι, στο πλευρό του Ομπάμα, στο τέλος της Συνόδου του G20 στην Πετρούπολη, βρέθηκε ολοκάθαρα μόνο αυτός που ήταν εξαρχής εκεί: ο Γάλλος Πρόεδρος Ολάντ, ο οποίος δέχεται επίσης ασφυκτικές πιέσεις για διεξαγωγή σχετικής ψηφοφορίας στο γαλλικό κοινοβούλιο. Υπό αυτό το πρίσμα, ίσως, θα πρέπει να ερμηνευτεί και η «ξαφνική» αναλαμπή του Ολάντ, ο οποίος, ενώ εμφανιζόταν να είναι με το δάχτυλο στην σκανδάλη, στην Πετρούπολη «θυμήθηκε» ότι υπάρχουν και οι επιθεωρητές του ΟΗΕ, το πόρισμα των οποίων δήλωσε ότι θα αναμένει πριν λάβει τις όποιες τελικές αποφάσεις.
Επιμένουν στις αντιρρήσεις τους Μόσχα - Πεκίνο
Από την άλλη, ο Ρώσος Πρόεδρος έδωσε ξεκάθαρα το στίγμα της στάσης που, προς το παρόν τουλάχιστον, εμφανίζεται αποφασισμένη να ακολουθήσει η Μόσχα. Ο Πούτιν επέμεινε ότι δεν υπάρχει καμία απόδειξη για ενοχή του καθεστώτος Ασαντ, διατύπωσε την εκδοχή ότι η συγκεκριμένη επίθεση με χημικά έγινε από αντικαθεστωτικούς με στόχο να προκαλέσουν διεθνή παρέμβαση υπέρ τους και προειδοποίησε, εκ νέου, ότι μια στρατιωτική επίθεση κατά της Συρίας, χωρίς απόφαση του ΟΗΕ, θα προκαλέσει τεράστιες συνέπειες και αστάθεια σε όλη την περιοχή (που προφανώς θα πλήξει τα ρωσικά συμφέροντα). Για του λόγου το αληθές, μάλιστα, η Μόσχα έχει ζητήσει «εκτίμηση συνεπειών» και «μέτρα ασφαλείας» από τη Διεθνή Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας για την περίπτωση πλήγματος του μικρού πυρηνικού αντιδραστήρα έξω από τη Δαμασκό και προειδοποιεί για τις ανθρώπινες και περιβαλλοντικές συνέπειες ενδεχόμενου πλήγματος αποθηκών χημικών όπλων, σημειώνοντας ότι μπορεί να πέσουν και σε «χέρια τρομοκρατών».
Την ξεκάθαρη αντίθεσή του, σε μια στρατιωτική επιδρομή στη Συρία, διατύπωσε ουσιαστικά και το Πεκίνο. Αν και ο Κινέζος Πρόεδρος δεν έκανε δηλώσεις μετά την κατ' ιδίαν συνάντησή του με τον Αμερικανό ομόλογό του στο περιθώριο της Συνόδου, το κινεζικό υπουργείο Εξωτερικών, τόνιζε ότι είναι αρμοδιότητα του Συμβουλίου Ασφαλείας να «λύσει» πολιτικά το ζήτημα της Συρίας και ότι όσοι επιλέγουν τη στρατιωτική οδό, «να το ξανασκεφτούν», καθώς οι συνέπειες και για την παγκόσμια οικονομία (και την κινεζική) θα είναι τεράστιες.
«Μάχη» προπαγάνδας για τον Ομπάμα και στο Κογκρέσο
Με αυτά τα δεδομένα, θα μπορούσε κανείς να πει ότι ο Ομπάμα δεν αποκόμισε από τη Σύνοδο αυτά ακριβώς που επεδίωκε. Πιθανώς σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση αυτού του κλίματος σχετικής «αβεβαιότητας» σε επίπεδο «προθυμίας» διαδραμάτισε η αρνητική ψηφοφορία στο βρετανικό κοινοβούλιο, που κατά πολλούς εξώθησε τον Μπαράκ Ομπάμα να ζητήσει την έγκριση του Κογκρέσου, επικαλούμενος αρχικά τις «δημοκρατικές του ευαισθησίες» και χθες το γεγονός ότι η χρήση χημικών στη Συρία «δεν απειλεί άμεσα» την αμερικανική ασφάλεια. Πόσο μάλλον, που η εξέλιξη της ψηφοφορίας στο Κογκρέσο, παρά τις 10 ψήφους υπέρ και τις 7 κατά στην Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων της Γερουσίας, δεν θεωρείται προβλέψιμη.
Τις επόμενες ώρες και μέρες Ομπάμα και Κέρι (ο οποίος πραγματοποίησε επίσκεψη αστραπή στην Ευρώπη χτες και σήμερα για να «πείσει» τους υπουργούς Αμυνας της ΕΕ, η οποία, μέχρι στιγμής, δεν έχει καταλήξει σε τελική απόφαση με τα περισσότερα μέλη της να τείνουν στη στήριξη πολιτικής λύσης και ποικίλους ανταγωνισμούς να βρίσκονται επίσης σε εξέλιξη), όπως και άλλα μέλη του αμερικανικού προεδρικού επιτελείου, αναμένεται να επιδοθούν σε μια ύστατη προσπάθεια «σαγήνευσης» του Κογκρέσου. Στο πλαίσιο αυτό, ο Ομπάμα προανήγγειλε ότι θα απευθύνει νέο διάγγελμα προς τον αμερικανικό λαό την Τρίτη, ενώ θα επίκεινται οι τελικές ψηφοφορίες.
Σύμφωνα με δημοσκόπηση που διεξήχθη για λογαριασμό των BBC και ABC μεταξύ των μελών του Κογκρέσου, στα τέλη της βδομάδας, στη Γερουσία, κατά της στρατιωτικής επίθεσης τάσσονταν μετά βεβαιότητας 11 γερουσιαστές και «μάλλον κατά» άλλοι 6. Υπέρ τάσσονταν 19 γερουσιαστές, «μάλλον ναι» άλλοι 4, ενώ αναποφάσιστοι παρέμεναν 59 και ήταν άγνωστη η θέση ενός. Στη Βουλή των αντιπροσώπων, που ελέγχεται από τους Ρεπουμπλικάνους, τα πράγματα εμφανίζονταν πιο αρνητικά, καθώς 63 βουλευτές τάσσονταν κατά, άλλοι 136 προσανατολίζονταν στο κατά, υπέρ τάσσονταν ξεκάθαρα μόλις 20 και προς αυτό προσανατολίζονταν άλλοι 25, ενώ 153 παρέμεναν αναποφάσιστοι και 36 δεν ήταν γνωστό τι γνώμη έχουν.
Ο Αμερικανός Πρόεδρος δεν έχει αποσαφηνίσει τι θα πράξει σε περίπτωση μη διασφάλισης της έγκρισης του Κογκρέσου, αν και συνεργάτες του δήλωναν ότι δε θα προχωρήσει σε ανάληψη στρατιωτικής δράσης. Αν γίνει κάτι τέτοιο, δε σημαίνει τερματισμό των ενδο-ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών με επίκεντρο τη Συρία αλλά μάλλον εξεύρεση νέων πεδίων εκδήλωσής τους μέχρι την επόμενη κλιμάκωση.
Πολεμικός συναγερμός
Πάντως, στην ανατολική Μεσόγειο η ατμόσφαιρα είναι μάλλον πολεμική καθώς παρατηρείται διαρκώς αυξανόμενη συγκέντρωση πολεμικών πλοίων. Την Παρασκευή, σύμφωνα με ρωσικά ΜΜΕ, το αποβατικό «Nikolai Filchenkov» αναχώρησε από τη Μαύρη Θάλασσα για την ανατολική Μεσόγειο μεταφέροντας «ειδικό φορτίο». Ερχεται να προστεθεί σε άλλα πέντε ρωσικά που βρίσκονται ή πλέουν, σύμφωνα με τις υπάρχουσες πληροφορίες τουλάχιστον, προς την περιοχή. Ρώσοι αξιωματούχοι δήλωναν ότι «προτεραιότητα» είναι η απομάκρυνση Ρώσων υπηκόων, αλλά συμπλήρωναν ότι «τα πλοία είναι έτοιμα ν' ανταποκριθούν με κάθε τρόπο στην εξελισσόμενη κατάσταση».
Στην ίδια περιοχή, βρίσκονται πέντε αμερικανικά πλοία, μεταξύ των οποίων πλοία που φέρουν πυραύλους «Τόμαχοκ», και καθ' οδόν βρίσκεται ένα ακόμη καταδρομικό αλλά καιτο αεροπλανοφόρο «Νίμιτζ» με τη συνοδεία του. Επίσης, θεωρητικώς, τα πλοία βρίσκονται εκεί για «κάθε περίπτωση». Η Βρετανία φέρεται να έχει ενισχύσει τα μαχητικά της αεροσκάφη στη βάση της στην Κύπρο, ενώ η Γαλλία να έχει στείλει υπερσύγχρονη φρεγάτα με αντιαεροπορικό εξοπλισμό. Η Ιταλία φέρεται επίσης να έχει στείλει δύο φρεγάτες «για το ενδεχόμενο αναγκαιότητας απομάκρυνσης των 1.100 στρατιωτών που βρίσκονται στο νότιο Λίβανο στη δύναμη του ΟΗΕ».
Αν και κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα πόσα και ποια πλοία συνωστίζονται στην περιοχή, (είναι προφανές ότι οι πληροφορίες για τις μετακινήσεις τους εντάσσονται επίσης στο πλαίσιο εκατέρωθεν προπαγάνδας), είναι ξεκάθαρο ότι το κλίμα πλέον θυμίζει ολοένα περισσότερο αντίστροφη μέτρηση για μια πολεμική σύρραξη, που εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους για τους λαούς της περιοχής. Στη διατήρηση και ενίσχυση του πολεμικού κλίματος συνέβαλε και η απόφαση των ΗΠΑ να απομακρύνουν όλο το μη αναγκαίο προσωπικό της πρεσβείας τους στο Λίβανο και του προξενείου τους στα Αδανα της Τουρκίας καθώς και η έκκληση αποχώρησης όλων των Αμερικανών από το Ιράκ, αργά το βράδυ της Παρασκευής.

Ελένη ΜΑΥΡΟΥΛΗ


ΑΡΧΕΙΟ. Η Χρυσή Αυγή τιμά την κορυφαία δωσίλογο Σίτσα Καραισκάκη

ΑΡΧΕΙΟ. Η Χρυσή Αυγή τιμά την κορυφαία δωσίλογο Σίτσα Καραισκάκη

Σάββατο, 1 Σεπτεμβρίου 2012



Η Χρυσή Αυγή τιμά την κορυφαία δωσίλογο Σίτσα Καραισκάκη






METΩΠΟ ΓΥΝΑΙΚΩΝ

















Στην σελίδα του Μετώπου Γυναικών της Χρυσής Αυγής, εκθειάζεται και μπαίνει στο Πάνθεον των Ηρώων, η δωσίλογη Καραισκάκη,η Ελληνίδα επικεφαλής των Γερμανικών μυστικών υπρεσιών στον τομέα της προπαγάνδας, η οποία μάλιστα λέγεται ότι ήταν προσωπική επιλογή του Φον Κανάρις γι αυτή τη θέση-κλειδί στο Τρίτο Ράιχ. 

Και εις ανώτερα...



Αντιγράφουμε απο την ιστοσελίδα τους:



 whitewomenfront.blogspot.gr/2007/05/blog-post_20.html






Σίτσα Καραϊσκάκη

Γεννήθηκε στα Μοσχονήσια Μικράς Ασίας και μετά την καταστροφή του 1922 εγκαταστάθηκε στη Μυτιλήνη. Μετά το Γυμνάσιο γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 1925 κυκλοφόρησε το πρώτο βιβλίο της με τίτλο «Το ταίρι μου αμάρτησε» από τις εκδόσεις Γράμματα το οποίο απέσπασε ευμενείς κριτικές, ενώ για χρόνια δημοσίευε άρθρα και ποιήματά της στην εφημερία «Ο Νουμάς».

Λίγο αργότερα αναχώρησε για τη Γερμανία, συνέχισε τις σπουδές της στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου απ’ όπου απέκτησε τον τίτλο της Διδάκτορος και το δίπλωμα της Φιλοσοφίας. Παρακολούθησε μαθήματα Βυζαντινολογίας, Ψυχολογίας και Γερμανικής Φιλολογίας στα Πανεπιστήμια Ζυρίχης, Βιέννης και Πράγας ενώ συνέχισε να γράφει βιβλία, μελέτες και άρθρα σε εφημερίδες και επιστημονικά περιοδικά της εποχής.

Παρακολούθησε από κοντά τον αγώνα του Χίτλερ να ανέλθει στην εξουσία κι ενστερνίστηκε τις εθνικοσοσιαλιστικές ιδέες. Το 1930, όταν ο Χίτλερ ανήλθε στην εξουσία, η Σίτσα Καραϊσκάκη υπήρξε σύμβουλος στο υπουργείο Προπαγάνδας. Την εποχή εκείνη κυκλοφόρησε στα γερμανικά το βιβλίο της «Το Τρίτο Ράιχ μέσα από τα γυαλιά μου» στο οποίο ανέφερε γεγονότα της εποχής και επιτεύγματα της εθνικοσοσιαλιστικής διακυβέρνησης.

Το 1934 προσπάθησε μαζί με τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Χρυσόστομο, τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας και τους Μητροπολίτες Λήμνου και Λέσβου, να υλοποιήσει μια μορφή πανευρωπαϊκής αντικομουνιστικής χριστιανικής συνεργασίας. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936 στο Βερολίνο είχε τη διοργάνωση της ελληνικής συμμετοχής από πλευράς τύπου και προπαγάνδας.


Μετά την ίδρυση της ΕΟΝ από τον Μεταξά υπήρξε βασική αρθογράφος του περιοδικού «ΝΕΟΛΑΙΑ». Συνεργάστηκε και με ένα ακόμη περιοδικό της εποχής τη «ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ» που έκδιδε ο καθηγητής της Ανωτάτης Εμπορικής Ιωάννης Τουρνάκης και συγκέντρωνε έναν ευρύ κύκλο εθνικιστών διανοουμένων. Στο περιοδικό αυτό η Καραϊσκάκη δημοσίευε διάφορα λογοτεχνικά κείμενα ξένων εθνικιστών συγγραφέων, μελέτες για τον Γερμανικό εθνικοσοσιαλισμό, την ισπανική Φάλαγγα, το εθνικοσοσιαλιστικό θέατρο και κινηματογράφο.


Μετά την γερμανική εισβολή ανέλαβε τη θέση της συμβούλου Τύπου και Διαφώτισης στη γερμανική πρεσβεία στην Αθήνα και πραγματοποίησε πολλές πολιτικές ομιλίες μέσω του ραδιοφώνου. Πριν από την απελευθέρωση η Σίτσα Καραϊσκάκη έφυγε στη Γερμανία όπου συνέχισε τη δράση της στο πλαίσιο της συνεργασίας της με την κατοχική εξόριστη κυβέρνηση Τσιρονίκου που έδρευε στη Βιέννη.

Από τα Ειδικά Δικαστήρια Δοσιλόγων καταδικάστηκε τρεις φορές σε θάνατο για την προπαγανδιστική της δράση, αργότερα όμως αμνηστεύτηκε.

Κατά την παραμονή της στη Γερμανία βρέθηκε στο ανατολικό τμήμα της χώρας το οποίο καταλήφθηκε από τα Σοβιετικά στρατεύματα, κατόρθωσε όμως η Καραϊσκάκη να μην αποκαλυφθεί η ταυτότητά της. Γνώρισε και παντρεύτηκε τον Γερμανό βιομήχανο Μπάχμαν κι έζησε στην αφάνεια για αρκετά χρόνια. Το 1963, μετά τον θάνατο του συζύγου της επέστρεψε στην Ελλάδα όπου αφοσιώθηκε στη λογοτεχνία.

Η Σίτσα Καραϊσκάκη πέθανε στις 30 Απριλίου 1987. Σε αντίθεση με πολλούς επώνυμους λογοτέχνες δεν αποποιήθηκε ποτέ τις ιδέες της και τη σχέση της με τον εθνικοσοσιαλισμό.


Αντιφασίστες στρατιώτες και στρατιωτικοί στα στρατεύματα της Μέσης Ανατολής

Έλληνες αριστεροι οπλίτες στο σύρμα της Ελ-Ντάμπα


Αντιφασίστες στρατιώτες και στρατιωτικοί στα στρατεύματα της Μέσης Ανατολής


Στις αρχές του 1943 η ελληνική κυβέρνηση και ο βασιλιάς Γεώργιος Β βρίσκονταν εξόριστοι ανάμεσα στο Λονδίνο και το Κάιρο. Η διαδικασία ανασύνταξης των ελληνικών στρατιωτικών και πολιτικών δυνάμεων της αστικής τάξης, που βρίσκονταν στη Μέση Ανατολή είχε ήδη ξεκινήσει από το 1941. Κύριο δε χαρακτηριστικό της ήταν η διάθεση για αποκήρυξη του πρότερου δικτατορικού καθεστώτος και η εγκαθίδρυση ενός αυστηρού αστικοδημοκρατικού κλίματος. Ο υπουργός Εθνικής Άμυνας (από το 1942 και χωρίς εκλογή) Παναγιώτης Κανελόπουλος είχε επαναφέρει την ομάδα Βενιζελικών αξιωματικών που είχαν απομακρυνθεί μετά το κίνημα του 1935 και οι οποίοι έχαιραν πια της αποδοχής και της εύνοιας των Άγγλων και του Βασιλιά. Ένα κλίμα κατευθυνόμενης φιλομοναρχικής αναδιοργάνωσης διέπνεε όλο το στράτευμα.

Ταυτόχρονα στην Ελλάδα η αντίσταση κατά των κατακτητών συνεχίζονταν με βασικό πρωταγωνιστή το ΚΚΕ και τον ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Οι οπαδοί και συνοδοιπόροι της αριστεράς πολλαπλασιάζονταν τόσο στην Ελλάδα όσο και στη Μέση Ανατολή. Εκτός από την κατάργηση της βασιλείας, το ΕΑΜ επιδίωκε την πλήρη διάλυση των πλεγμάτων εξουσίας που είχαν διαμορφωθεί επί Μεταξά, καθώς και την ισότιμη συμμετοχή στις πολιτικές εξελίξεις μετά το τέλος του πολέμου. Η δυναμική είσοδος του ΚΚΕ και του χώρου της αριστεράς στον πολιτικό χώρο αποτέλεσε ίσως μια από τος κρισιμότερες εξελίξεις. Αυτό το πολιτικό ψηφιδωτό δεν θα μπορούσε να μην εκφραστεί και στο ελληνικό στράτευμα της Μέσης Ανατολής, το οποίο διατηρούσε σχέσεις με οργανώσεις του ΚΚΕ ήδη από το 1941.

Τον Φεβρουάριο του 1943, το κλίμα στις τάξεις των ελληνικών στρατευμάτων στη Μέση Ανατολή ήταν τεταμένο. Ήδη από τον Οκτώβριο του 1941 έχει ιδρυθεί η Αντιφασιστική Στρατιωτική Οργάνωση (ΑΣΟ) κάτω από τις υποδείξεις και με την καθοδήγηση του ΚΚΕ. Η ΑΣΟ μαζί με τον φιλοεαμικό Εθνικό Απελευθερωτικό Σύνδεσμο (ιδρύθηκε τον Ιανουάριο του 1943) δημιούργησαν σημαντικά προβλήματα στους φιλοβασιλικούς αξιωματικούς του στρατεύματος. Η ΑΣΟ με επικεφαλής τον κομμουνιστή Γιάννη Σαλά, εξέφραζε ανοιχτά την αντίθεσή της με το στέμμα και τους Άγγλους, ενώ όπως αναφέρει και ο Σόλων Γρηγοριάδης τα στελέχη τους ζούσαν στην εποχή του 1918. Στρέφονταν προς τα κάτω, προς τους οπλίτες. Η κινητοποίηση και η μύηση αξιωματικών αποτελούσε δευτερεύοντα σκοπό της οργάνωσης.

Στις 17 Φεβρουαρίου 1943 αντικαταστάθηκε κατόπιν εντολής του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας ο αντιμοναρχικός αντισυνταγματάρχης Γεώργιος Χατζησταυρής, ο οποίος διοικούσε ένα από τα τάγματα πεζικού της 2ης Ταξιαρχίας του Βασιλικού Ελληνικού Στρατού Μέσης Ανατολής (ΒΕΣΜΑ) και η οποία ήταν εγκατεστημένη πλέον στην περιοχή Ρας Μπάλμεκ της Συρίας μετά τη Χεντέρα και το Τελ Αβίβ της Παλαιστίνης. Οι άνδρες του Χατζησταυρή, πολλοί από αυτούς μέλη της ΑΣΟ, εξεγέρθηκαν και παρεμπόδισαν βίαια την αποχώρηση του αντισυνταγματάρχη, στο πλευρό του οποίου τάχθηκαν αμέσως ομοϊδεάτες διοικητές των άλλων δύο ταγμάτων της ταξιαρχίας. Οι διοικητές αυτοί ήταν οι ταξίαρχοι Κώνστας και Σταυρουλάκης. Η αντίδραση των μοναρχικών στοιχείων που μέσα στο στράτευμα ήδη σχημάτιζαν μικρές οργανώσεις, υπήρξε σχετικά άμεση. 150 αξιωματικοί παραιτήθηκαν, διαμαρτυρόμενοι για την κατάσταση στο στράτευμα.

Στις 4 Μαρτίου, στην υπό τον φιλοβασιλικό συνταγματάρχη Παυσανία Κατσώτα 1η Ταξιαρχία ξέσπασε ένοπλη ανταρσία των μελών της ΑΣΟ διότι ο διοικητής προσπάθησε να συλλάβει κατόπιν προβοκάτσιας την επιτροπή που παρουσιάστηκε σε αυτόν ζητώντας του να συμπαραταχθεί με όσους συναδέλφους της διαμαρτύρονταν για την περίπτωση Χατζησταυρή. Σε απάντηση της απόπειρας του Κατσώτα, τα μέλη της ΑΣΟ πήραν τον έλεγχο του στρατοπέδου, απαιτώντας την αποκατάσταση όλων των δημοκρατικών διοικητών, την απομάκρυνση των "τεταρτοαυγουστιανών" αξιωματικών και την είσοδο δημοκρατικών προσωπικοτήτων στην κυβέρνηση. Οι Βρετανοί ανησύχησαν με τις νέες εξελίξεις και διαμήνυσαν στην ελληνική κυβέρνηση να προχωρήσει στην ικανοποίηση αιτημάτων τους. Η δυναμική της ΑΣΟ άλλωστε ήταν τέτοια που μια γενικότερη εξέγερση θα διέλυε πιθανότατα το στράτευμα. Στις 24 Μαρτίου ο Κανελλόπουλος παραιτήθηκε, ενώ στο υπουργικό σχήμα εισήλθαν νέοι υπουργοί, αμιγώς βενιζελικοί. Ο Κατσώτας αντικαταστάθηκε όπως και ο φιλοβασιλικός αρχηγός του στόλου αντιναύαρχος Αλέξανδρος Σακελλαρίου. Οι 150 φιλοβασιλικοί αξιωματικοί που είχαν υποβάλλει την παραίτησή τους απομονώθηκαν και αργότερα κλήθηκαν από τον βενιζελικό υπουργό στρατιωτικών Βύρωνα Καραπαναγιώτη να επιστρέψουν άμεσα στην υπηρεσία τους.

Τον Ιούλιο του ίδιου έτους ξέσπασε ακόμα μια εξέγερση των αντιμοναρχικών της ΑΣΟ. Μέσα σε λίγες ώρες, οι εξαγριωμένοι οπλίτες είχαν καταλάβει τη 2η Ταξιαρχία προπηλακίζοντας τους φιλοβασιλικούς αξιωματικούς. Παράλληλα, στις φυλακές του Γενικού Κέντρου Εκπαιδεύσεως Στρατευμάτων στην Παλαιστίνη, οι κρατούμενοι κομμουνιστές οπλίτες κατάφεραν να βγουν από τα κελιά τους σε ένδειξη συμπαράστασης προς τους στασιαστές. Αυτή τη φορά οι Βρετανοί, οι οποίοι τότε έκαναν λόγο για οργανωμένη από τα κάτω επαναστατική κίνηση, κινητοποιήθηκαν και κατέστειλαν την εξέγερση με τη χρήση και όπλων. Στο ΓΚΕΣ η ένοπλη παρέμβαση του διοικητή συνταγματάρχη Σόλωνα Γκίκα, ακολούθησε τις εντολές των Βρετανών: Δύο από τους συλληφθέντες κινηματίες της ΑΣΟ εκτελέστηκαν.

Τα παραπάνω γεγονότα συντάραξαν βαθύτατα τις αστικές δυνάμεις της Μέσης Ανατολής. Σύντομα οι δυνάμεις του καθεστώτος Μεταξά είχαν κινητοποιηθεί και λάβει τις θέσεις τους εκ νέου στο στράτευμα. Τον Αύγουστο του 1943 και με τη σύμφωνη γνώμη των Βρετανών ιδρύθηκε στο στρατόπεδο ΓΚΕΣ η Ένωση Νέων Αξιωματικών (ΕΝΑ) με πρωτεργάτες γνωστά αντικομμουνιστικά στοιχεία του στρατεύματος. Η οργάνωση είχε αντικομμουνιστικό χαρακτήρα και στόχο να επαναφέρει την μοναρχία στην Ελλάδα. Είχαν μάλιστα προτείνει στο ΓΕΣ να οργανωθούν τάγματα αποτελούμενα από εθνικόφρονες αξιωματικούς τα οποία θα στέλνονταν στην Ήπειρο για να χτυπήσουν τον μαχόμενο ΕΛΑΣ. Η ΕΝΑ αποτελούσε ουσιαστικά προπομπό του γνωστού ΙΔΕΑ, στελέχη του οποίου αποτέλεσαν τους γνωστούς συνταγματάρχες της Χούντας.

Τον Μάρτιο του 1944, Η ΠΕΕΑ ανακοινώνει την ίδρυση της και τον σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Στη Μέση Ανατολή, ξεσπά έντονη διαμαρτυρία στο στράτευμα καθώς και σχεδόν σε όλες τις μονάδες του ΒΕΣΜΑ. Αξιωματικοί και οπλίτες υποστηρίζουν ένθερμα την ΠΕΕΑ και ζητούν να ψηφίσουν κι εκείνοι όπως ο ηπειρωτικός κορμός της Ελλάδας. Αυτή τη φορά οι Βρετανοί και ο Γεώργιος ανησυχούν ιδιαιτέρως και λαμβάνουν άμεσα μέτρα. Η εξέγερση στο στράτευμα πνίγεται στο αίμα από τις βρετανικές δυνάμεις και διενεργούνται εκκαθαρίσεις τόσο σε επίπεδο οπλιτών όσο και σε επίπεδο αξιωματικών. Πολλά στελέχη της ΑΣΟ εκτελούνται. Οι ελληνικές δυνάμεις αναδιοργανώνονται πια από φιλοβασιλικούς αξιωματικούς του ΕΝΑ. Στελεχώνεται ο Ιερός Λόχος και η 3η Ορεινή Ταξιαρχία με τα πιο αντιδραστικά στοιχεία. Τα διάφορα στρατόπεδα της Μέσης Ανατολής θα αδειάσουν τις φυλακές τους από τα φιλομεταξικά στοιχεία και τη θέση τους θα καταλάβουν οι προοδευτικοί και κομμουνιστές αξιωματικοί και οπλίτες. Εκατοντάδες θα σταλούν στην κόλαση των βρετανικών στρατοπέδων συγκέντρωσης του Τομπρούκ, του Τμίμι και της Ελ Ντάμπα. Η στρατιωτική αρετή των δημοκρατικών και κομμουνιστών αξιωματικών της Μέσης Ανατολής δεν θα σβήσει όμως σε αυτό το μελανό σημείο της ιστορίας. Πολλοί στρατιώτες και αξιωματικοί θα επιστρέψουν το 1944-1945 στην ελέυθερη πια Ελλάδα και θα αγωνιστούν ξανά στις τάξεις του ΔΣΕ ή στο ευρύτερο προοδευτικό κίνημα.

«Η ΟΞΥΝΣΗ ΤΩΝ ΑΝΤΙΘΕΣΕΩΝ ΤΩΝ ΒΕΡΣΑΛΛΙΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ»

«Η ΟΞΥΝΣΗ ΤΩΝ ΑΝΤΙΘΕΣΕΩΝ ΤΩΝ ΒΕΡΣΑΛΛΙΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ»
Σήμερα στο ένθετο του «Ριζοσπάστη» Ιστορία, δημοσιεύουμε άρθρο με τίτλο «Η όξυνση των αντιθέσεων των Βερσαλλιών και οι κίνδυνοι καινούργιου ιμπεριαλιστικού πολέμου», που πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Κομμουνιστική Διεθνής» στις 20 Απρίλη του 1933 και αναδημοσιεύτηκε σε δύο συνέχειες στα τεύχη 11 και 12 του 1933 της «Κομμουνιστικής Επιθεώρησης». Αναδημοσιεύεται στο «Ριζοσπάστη» από την ΚΟΜΕΠ, τεύχος 3/2011. Σύμφωνα με το εισαγωγικό σημείωμα της Συντακτικής Επιτροπής της ΚΟΜΕΠ, «το άρθρο υπογράφεται από τον Ν. Ρούντολφ, πιθανότατα ψευδώνυμο, αν και η Συντακτική Επιτροπή της ΚΟΜΕΠ δεν μπόρεσε να εξακριβώσει την ταυτότητα του συγγραφέα. Γραμμένο 6 χρόνια πριν από την κήρυξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, το άρθρο αναφέρεται αναλυτικά στις ανακατατάξεις που συντελέστηκαν κατά τις δεκαετίες του 1920 και του 1930 στην αλλαγή συσχετισμού δυνάμεων στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, αλλαγές που οδήγησαν στην όξυνση των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και τελικά στην εκδήλωση του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Σε αυτές τις διεργασίες καταλυτικό ρόλο έπαιξε η καπιταλιστική οικονομική κρίση του 1929-1933. Αναδεικνύεται επίσης πώς οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις εκείνης της περιόδου διαπλέκονταν με τον κοινό στόχο όλων των ιμπεριαλιστικών κέντρων για ένοπλη επέμβαση ενάντια στην ΕΣΣΔ.
Ο αναγνώστης του άρθρου θα διαπιστώσει ότι οι συμμαχίες όπως διαμορφώθηκαν στην έναρξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου δεν ήταν εκ των προτέρων δεδομένες και προήλθαν ως αποτέλεσμα μιας μακροχρόνιας διαπάλης ανάμεσα στα πιο ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, διαπάλη που πήρε και τη μορφή συγκρούσεων στο εσωτερικό των αστικών τάξεών τους. Αυτή η εκτίμηση έχει μεγάλη σημασία, ιδιαίτερα σήμερα που διανύουμε περίοδο ανακατατάξεων στο διεθνή συσχετισμό δυνάμεων και όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων.
Το άρθρο προσδιορίζει με σαφήνεια το διαχρονικό καθήκον των κομμουνιστών σε συνθήκες προετοιμασίας και εκδήλωσης του ιμπεριαλιστικού πολέμου: "Μόνο τα κομμουνιστικά κόμματα αγωνίζονται κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου, κατά της επέμβασης στην ΕΣΣΔ. Μόνο αυτά, στην περίπτωση που θα ξεσπάσει ο πόλεμος είτε η επέμβαση, θα καταβάλουν κάθε προσπάθεια ώστε στο συντομότερο χρονικό διάστημα να μετατρέψουν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο σε εμφύλιο". Με σαφήνεια τοποθετείται το άρθρο και στο ζήτημα των πολιτικών συμμαχιών, έχοντας καθαρό μέτωπο απέναντι στην αστικοποιημένη πλέον σοσιαλδημοκρατία. Επομένως, αποτελεί κείμενο που συμβάλλει στην έρευνα για τη στρατηγική της Κομμουνιστικής Διεθνούς απέναντι στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, αφού αναδεικνύει ότι το 1933, με εκτίμηση για επικείμενο γενικευμένο ιμπεριαλιστικό πόλεμο, η Κομμουνιστική Διεθνής ζυμώνει τη στρατηγική σύλληψη και πολιτική πρακτική του Λένιν και του κόμματος των μπολσεβίκων για έξοδο από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο με σοσιαλιστική επανάσταση με νίκη της Οχτωβριανής Επανάστασης στη Ρωσία.
Το άρθρο δίνει πολλά στοιχεία για τη διάταξη των δυνάμεων, τις επιδιώξεις τους για το μοίρασμα αγορών με τον έλεγχο ή και την προσάρτηση αντίστοιχων εδαφών, για την πολιτική συμμαχιών τους που εκφράζονταν με διπλωματικές ή και de facto πολιτικές και στρατιωτικές ενέργειες, για την αντιφατικότητα στην επιλογή των συμμάχων αλλά και ισχυρό μέτωπο απέναντι στο διεθνή ταξικό αντίπαλο, την ΕΣΣΔ.
Η σημασία της ανάλυσης του άρθρου, μετά από 80 περίπου χρόνια, δεν αναιρείται από τις επιμέρους παρατηρήσεις που αφορούν είτε θέσεις όπως για τις συνέπειες στον αυστριακό λαό από τη μη πραγματοποιηθείσα «ένωση» της Αυστρίας με τη Γερμανία στη Συμφωνία των Βερσαλλιών είτε από τη μη ενασχόληση του άρθρου με τις ανακατατάξεις μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών στη σφαίρα της οικονομίας».
Το κείμενο δημοσιεύεται με βάση τη γραφή, την ορθογραφία και τη σύνταξη του πρωτότυπου.
***
«Η ΟΞΥΝΣΗ ΤΩΝ ΑΝΤΙΘΕΣΕΩΝ ΤΩΝ ΒΕΡΣΑΛΛΙΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ»
Το χαρακτηριστικό γνώρισμα της σύγχρονης διεθνούς κατάστασης είναι η σφοδρή όξυνση των αντιθέσεων μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κρατών, που οδήγησε στο «να καταστεί άμεσος ο κίνδυνος ενός νέου ιμπεριαλιστικού πολέμου». (Θέσεις της 12ης Ολομέλειας της Ε.Ε. της Κ.Δ.).
Ορισμένοι παρατηρητές τείνουνε να εξομοιώσουνε τη σημερινή διεθνή κατάσταση με την περίοδο που προηγήθηκε άμεσα απ' την αρχή του ιμπεριαλιστικού πολέμου του 1914. Οπως και τώρα, λένε, στο 1913-14 ήταν χρονιά γενικής έντασης στην Ευρώπη, που σε μια σειρά χώρες ξετυλίγουνταν οξύτατες κοινωνικές συγκρούσεις και ανέβαινε ψηλά το κύμα του εργατικού κινήματος: στη Ρωσία - μαζικό απεργιακό κίνημα, συνοδευόμενο με ισχυρούς αγώνες οδοφραγμάτων, στην Αγγλία - τεράστιο απεργιακό κίνημα, το ιρλανδικό ζήτημα κλπ.
Ταυτόχρονα πήραν τεράστια ένταση και οι σχέσεις μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κρατών - στη Ρωσία, Αγγλία, Γαλλία και Γερμανία αναπτύσσεται μια λυσσασμένη πορεία εξοπλισμών, και ο πυροβολισμός του Σεράγεβου ήταν μονάχα ένας από τους ενδεχόμενους σπινθήρες της πρωτοφανούς ηλεχτρικής έντασης, που γέμιζε τότε την ευρωπαϊκή ατμόσφαιρα.
Μια τέτοια εξομοίωση μας φαίνεται απόλυτα ανεπαρκής. Ο κόσμος, αντίθετα απ' την προπολεμική περίοδο, μπήκε στην εποχή της γενικής κρίσης του καπιταλισμού, και οι σημερινές αντιθέσεις του ιμπεριαλισμού αναπτύσσονται πάνω στη βάση της γενικής αυτής κρίσης, που οξύνεται με την παγκόσμια οικονομική κρίση, με το τέλος της μερικής σταθεροποίησης του καπιταλισμού, με την ύπαρξη της Σοβιετικής Ενωσης, που τελείωσε με επιτυχία το πεντάχρονο σε τέσσερα χρόνια, με την άνοδο του επαναστατικού κινήματος στις χώρες του καπιταλισμού, στις αποικίες και μισοαποικίες και με τον συνεχιζόμενο εδώ και ενάμισυ χρόνο πόλεμο της Ιαπωνίας ενάντια στην Κίνα. Σαν αποτέλεσμα έχουμε μια σειρά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Πρώτα-πρώτα οι σημερινές ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις σε ορισμένα μέρη (Γερμανία, Γαλλία με τους συμμάχους της, Ιταλία, Γιουγκοσλαβία) είναι πολύ πιο οξύτερες παρά το 1913-14, δεύτερο οι αντιθέσεις μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κρατών αναπτύσσονται πολύ ανισόμερα, ανάλογα με την αυξανόμενη ανισομέρεια της καπιταλιστικής ανάπτυξης, τρίτο, οι ομάδες που σχηματίστηκαν στο προτσές της πάλης ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές είναι πολύ ασταθείς και αμφίβολες, τέταρτο στις διεθνείς σχέσεις, εξαιτίας όλων αυτών βασιλεύει ένα πρωτοφανές ως τα τώρα χάος, ανάλογο με το χάος που δημιουργήθηκε απ' την παγκόσμια οικονομική κρίση στην παγκόσμια οικονομία του καπιταλισμού και τέλος, πέμπτο, όλη η ανάπτυξη είναι εξαιρετικά δυναμική και εγκυμονεί καταστροφικές μεταβολές.
Φτάνει να ρίξουμε μια ματιά στις διεθνείς σχέσεις του τελευταίου χρόνου για να πεισθούμε για την πλέρια βασιμότητα αυτής της ανάλυσης. Ηδη τον Ιούνη - Ιούλη του περασμένου χρόνου στη Λωζάννη, ο Ερριώ και ο Μακντόναλντ επικυρώσανε με τις υπογραφές τους το αγγλο-γαλλικό «σύμφωνο φιλίας», που απόχτησε πλατειά φήμη και που η ουσία του συνίστατο στη δημιουργία κοινής γραμμής δράσης του αγγλικού και γαλλικού ιμπεριαλισμού στα βασικά ζητήματα της διεθνούς πολιτικής (ζήτημα διεθνών χρεών στην Αμερική, σχέσεις με τη Γερμανία, συγκρούσεις στην Απω Ανατολή, αφοπλισμός κλπ.). Φαινότανε πως είχαμε μια καινούργια αναβίωση της αγγλογαλλικής Αντάντ, και μια ενίσχυση του αγγλογαλλικού ιμπεριαλιστικού μπλοκ ενάντια στην Αμερική, Γερμανία και Ε.Σ.Σ.Δ. Δεν πέρασαν 9 μήνες από τότε κι' ούτε ίχνος απόμεινε απ' το «σύμφωνο φιλίας». Σχετικά με τη Γερμανία, η Γαλλία κηρύσσεται υπέρ του λεγόμενου αντιαναθεωρητικού συνασπισμού, τον καιρό που η Αγγλία πλησίασε σοβαρά τους οπαδούς της αναθεώρησης της συνθήκης των Βερσαλλιών. Στο ζήτημα των διασυμμαχικών χρεών ξεχωρίσανε οι δρόμοι Γαλλίας και Αγγλίας, ίσως μόνο προσωρινά, για την ώρα όμως ξεχωρίσανε.
Η συνδιάσκεψη του αφοπλισμού μάς δίνει μια εξαιρετικά καθαρή εικόνα του χάους των διεθνών σχέσεων και της οξύτητας των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Μέσα σε ένα μικρό χρονικό διάστημα υποβλήθηκαν σ' αυτήν 57 σχέδια «αφοπλισμού» που, όπως και όλα τα προηγούμενα, ήταν καταδικασμένα σε αποτυχία. Στη συνδιάσκεψη αδιάκοπα συγκροτούνται και διαλύουνται ομάδες κρατών. Οι θέσεις των αντιπροσώπων των καπιταλιστικών χωρών πάνω σε ορισμένα ζητήματα είναι σήμερα εντελώς αντίθετες με τις χτεσινές κτλ.
Η άνοδος στην εξουσία στη Γερμανία του πιο φιλοπόλεμου γερμανικού εθνικισμού στο πρόσωπο της κυβέρνησης του Χίτλερ, όξυνε ακόμα περισσότερο τις ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Η κυβέρνηση Χίτλερ πραγματοποιώντας την ανοιχτή τρομοκρατική φασιστική διχτατορία της γερμανικής μπουρζουαζίας, είναι ένα μπλοκ της πιο αντιδραστικής μερίδας του χρηματιστικού κεφαλαίου, των τσιφλικάδων της Ανατολικής Πρωσσίας, της παληάς μιλιταριστικής γραφειοκρατίας του Γουλιέλμου και του μαζικού φασιστικού εθνικο-σοσιαλιστικού κόμματος, που εξασφαλίζει, χάρη σε μια έντονη εθνικιστική δημαγωγία, μια μαζική μικροαστική βάση στη φασιστική διχτατορία. Η άνοδος της κυβέρνησης αυτής στην εξουσία έθεσε πλέρια το ζήτημα της τύχης του μεταπολεμικού συστήματος των Βερσαλλιών, που είχε κι' όλας ραγίσει απ' τα χτυπήματα της κρίσης και της αυξάνουσας αντίστασης των εργαζομένων μαζών της Γερμανίας ενάντια στην καταπίεση του συστήματος των Βερσαλλιών. Οι εθνικοσοσιαλιστές επωφελήθηκαν απ' την ακράτητη τάση των μαζών αυτών για πάλη κατά του συστήματος των Βερσαλλιών, τους υποσχεθήκανε την απελευθέρωση απ' το ζυγό του συστήματος αυτού και έτσι προκαλέσανε στη Γερμανία μια τέτοια άνοδο του εθνικισμού και του σωβινισμού, που δεν μπορεί να μη γεννήσει μεγάλο τρόμο στη μπουρζουαζία των νικητριών χωρών για την ακεραιότητα των καταχτήσεών της. Απ' την άλλη μεριά, πάνω στα κύματα αυτής της σωβινιστικής ανόδου στη Γερμανία ήρθαν στην εξουσία κείνα τα στοιχεία της καϊζερικής Γερμανίας που είνε οι φορείς της ιδέας της αντεκδίκησης και που πραγματοποιούν στην πράξη την απαίτηση της γερμανικής μπουρζουαζίας για εξοπλισμό της χώρας. Κι αν αυτό δείχνει στους ιμπεριαλιστές της Γαλλίας, Αγγλίας, Πολωνίας κλπ. το δυνάμωμα του γερμανικού νεο-ιμπεριαλισμού - ανταγωνιστή τους στην πάλη για το μοίρασμα και ξαναμοίρασμα του κόσμου- απ' την άλλη μεριά μπροστά στη μάζα των εργαζομένων όλου του κόσμου παρουσιάζονται οι ζωντανές εικόνες όλων εκείνων, που στο 1918 επιβάλανε στη Σοβιετική Ρωσία τη βίαιη και ληστρική ειρήνη του Μπρεστ-Λιτόφσκ.
Να γιατί μέσα στην και χωρίς αυτό εξαιρετικά ενταμένη, κορεσμένη από ηλεχτρισμό προπολεμική ατμόσφαιρα της Ευρώπης, ο ερχομός του Χίτλερ στην εξουσία όχι μόνο όξυνε όλες τις ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις, μα και έθεσε άμεσα το ζήτημα του πολέμου στην ημερήσια διάταξη. Η διάθεση που δημιουργήθηκε σε συνδυασμό μ' αυτό στη Γαλλία χαρακτηρίστηκε ξεκάθαρα απ' τον ανταποκριτή του Παρισιού της «Εφημερίδας της Φρανκφούρτης» που έγραψε (14 Φλεβάρη 1933):
«Είναι φοβερό, πρέπει όμως να το πούμε, ότι σα συνέπεια όλων αυτών των παρουσιαζομένων συμπτωμάτων εδώ μιλάνε σοβαρά για κίνδυνο πολέμου.Φυσικά, αυτό δε γίνεται για πρώτη φορά στα τελευταία δεκαεννιά χρόνια, που ο λόγος αυτός έχει σχέση με τη Γερμανία. Μπορώ όμως να διαβεβαιώσω ότι ποτέ ακόμα απ' το 1926 οι Γάλλοι δε χρησιμοποίησαν αυτή τη φοβερή λέξη με τόση σοβαρότητα όση σήμερα».
Παρόμοιες διαθέσεις κυριαρχούν τώρα και στις χώρες της Ανατολικής και Νοτιοανατολικής Ευρώπης. Ο αστικός Τύπος της Πολωνίας, της Γιουγκοσλαβίας, της Τσεχοσλοβακίας, της Λεττονίας κ.τ.λ. διαρκώς μιλά για τον κίνδυνο ενός καινούργιου πολέμου, που αναπτύχθηκε τεράστια.
Η διατύπωση για το αναπόφευγο του καινούργιου πολέμου πολιτογραφήθηκε ακόμα και στα στόματα των σοσιαλδημοκρατών, που λίγο πριν ισχυρίζουνταν ότι ο παγκόσμιος πόλεμος ήταν ο «τελευταίος πόλεμος». Μ' αυτό το πνεύμα εκφράστηκε ανοιχτά, όχι πολύν καιρό πριν, ο γνωστός Λεττονός σοσιαλδημοκράτης Τσέλενς, πρώην υπουργός των εξωτερικών της Λεττονίας.
Βασική αιτία όλων αυτών των διαθέσεων είναι βέβαια όχι η εθνικιστική, αντιβερσαλλική δημαγωγία του Χίτλερ, που στη σοβαρότητά της λίγο πιστεύουν οι ιμπεριαλιστές. Η βασική αιτία είναι γενικά η πεποίθηση για το αδύνατο της διατήρησης στο σύνολό του του συστήματος των Βερσαλλιών, για το αναπόφευγο της αναθεώρησης των συνθηκών ειρήνης, για το αναπόφευγο της αναθεώρησης ιδιαίτερα των εδαφικών συνόρων στη μεταβερσαλλιανή Ευρώπη και τέλος για το αδύνατο μιας ειρηνικής λύσης των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων που συνδέουνται με όλα αυτά.
Η πραγματική αναθεώρηση του συστήματος των Βερσαλλιών άρχισε πολύ πριν τον ερχομό του Χίτλερ στην εξουσία. Κάτω απ' τα χτυπήματα της οικονομικής κρίσης χρεωκόπησε με τη σειρά του το «τελικό» σχέδιο διακανονισμού του ζητήματος των επανορθώσεων, το σχέδιο Γιουγκ, που η γερμανική μπουρζουαζία, όχι πολύν καιρό πριν, το παρουσίαζε σαν τη μεγαλείτερή της επιτυχία. Η πληρωμή των αποζημιώσεων είχε καταργηθεί στην πράξη απ' το 1931, έτος που κηρύχτηκε το χρεωστάσιο Χούβερ, και γι' αυτό φταίει η παγκόσμια κρίση, μα καθόλου η γερμανική μπουρζουαζία και οι κυβερνήσεις της του Μπρούνιγκ, του Φον Πάπεν, που δημιούργησαν την πραγματική κατάργηση των επανορθώσεων.
Το ζήτημα των γερμανικών εξοπλισμών, της λεγόμενης «ισοτιμίας» της Γερμανίας στο επίπεδο των εξοπλισμών, τέθηκε ήδη απ' τον στρατηγό φον-Σλάιχερ κατά το διάστημα της διαμονής του στο υπουργείο των στρατιωτικών.
Κάτω απ' την πίεση του εθνικιστικού κύματος στη Γερμανία και μπροστά στον πλήρη εξοπλισμό της Γερμανίας, που άρχισε πραγματικά, η Αγγλία και η Γαλλία εξαναγκάστηκαν να αναγνωρίσουν στα λόγια «την ισοτιμία» αυτή για τη Γερμανία. Ο Μακντόναλντ πήγε ακόμα παραπέρα - πρότεινε στο σχέδιο του «αφοπλισμού» να διπλασιαστεί ο αριθμός των ανδρών του γερμανικού ράισβερ, δλδ. να περιλαμβάνει ως 200 χιλ. άντρες με τον όρο να συντομευθεί το χρονικό όριο της υπηρεσίας. Πραχτικά ως τόσο όλα αυτά έχουν τιποτένια σημασία.
Είναι γεγονός ότι άρχισε στη Γερμανία η δημιουργία ισχυρού μιλιταριστικού μηχανισμού: Η στρατιωτικοφασιστική ένωση των «Χαλυβδοκράνων» (250 χιλ. μέλη) και τα εθνικοσοσιαλιστικά τάγματα εφόδου (400-500 χιλ. μέλη) εξοπλίζουνται και γυμνάζουνται πότε κάτω απ' τη σημαία της «βοηθητικής αστυνομίας», πότε χωρίς καμιά μάσκα. Ιδρύθηκε υπουργείο αεροπορίας κ.τλ. Και μπροστά σ' όλα αυτά τα γεγονότα ο γαλλικός ιμπεριαλισμός και οι σύμμαχοί του αποδείχνουνται ολότελα ανίσχυροι - καμιά διπλωματική διαμαρτυρία ή διάβημα δεν μπορούν να σταματήσουν τους εξοπλισμούς της Γερμανίας, που μόνο μπορεί να τους σταματήσει ο προληπτικός πόλεμος ενάντιά της σήμερα όμως ούτε η Γαλλία ούτε η Πολωνία δεν αποφασίζουνε να επιχειρήσουν αυτό το βήμα. Ως τόσο, όμως, άρχισε στην πράξη η υπονόμευση της στρατιωτικής ηγεμονίας της Γαλλίας και των συμμάχων της, που σχηματίστηκε στην Ευρώπη μετά τον πόλεμο.
Τελικά, το ζήτημα της τύχης του συστήματος των Βερσαλλιών μετατράπηκε απ' όλη την πορεία των πραγμάτων σε ζήτημα αναθεώρησης των μεταβερσαλλιανών συνόρων. Πρόκειται όχι μόνο για τα σύνορα της Γερμανίας, όχι μόνο για τον πολωνικό διάδρομο στην Ανω Σιλεσία (αν και το ζήτημα αυτό είναι αποφασιστικό), πρόκειται για όλα τα μεταβερσαλλιανά σύνορα. Οι συνθήκες των Βερσαλλιών, του Σαιν-Ζερμαίν, του Τριανό κ.λπ. παραδόσανε με τη βία εκατομμύρια γερμανούς στην Τσεχοσλοβακία, εκατομμύρια ούγγρους στη Ρουμανία και Τσεχοσλοβακία, προσαρτήσανε στη Γιουγκοσλαβία πολύ πιο πολιτισμένες επαρχίες - την Κροατία και Σλοβενία, που στενάζουνε τώρα κάτω απ' το ζυγό της μεγαλοσερβικής διχτατορίας. Τέλος οι συνθήκες αυτές καταδίκασαν σε μια άθλια ζωή την «ανεξάρτητη» Αυστρία, στερώντας τα έξη εκατομμύρια γερμανών της Αυστρίας απ' το δικαίωμα ένωσης (ανσλούς) με τη Γερμανία και παραδίνοντάς τα στην εκμετάλλευση του κεφαλαίου της Αντάντ. Να γιατί πρόκειται όταν μιλάμε για αναθεώρηση συνόρων.
Να γιατί η θέση και μονάχα του ζητήματος του Δάντσιγκ και του πολωνικού διαδρόμου αναπόφευγα θα οδηγήσει στο ξέσπασμα των αντιθέσεων που συνδέονται με την πάλη για το ξαναμοίρασμα της Κεντρικής και Νοτιοανατολικής Ευρώπης δηλαδή στο θέσιμο του ζητήματος του χωρισμού της Κροατίας και Σλοβενίας απ' τη Σερβία, της Τρανσυλβανίας, του Βάνατου, του ουγγρικού τμήματος της Σλοβενίας, του «ανσλούς» της Αυστρίας κ.τ.λ. Η οξύτητα όλου αυτού του ζητήματος αυξάνει ακόμα απ' το γεγονός ότι για την αναθεώρηση των συνθηκών ενδιαφέρουνται όχι μόνο η Γερμανία, η Ουγγαρία, η Αυστρία και η Βουλγαρία, χώρες νικημένες στον παγκόσμιο πόλεμο, μα και η Ιταλία, που προσπαθεί να εξασθενίσει το γαλλικό πολεμικό μπλοκ και κατά πρώτο λόγο τον πιο κοντινό της ανταγωνιστή στα Βαλκάνια - τη Γιουγκοσλαβία.
Μπορούμε να νομίζουμε ότι όλες αυτές οι αντιθέσεις είναι δυνατό να λυθούν με ειρηνικό τρόπο; Μπορούμε να νομίζουμε, ότι η Πολωνία θα παραχωρήσει στη Γερμανία χωρίς αγώνα, ακόμα και χωρίς πόλεμο το διάδρομο του Δάτσιγκ είτε την Ανω-Σιλεσία, που η μεταλλουργία της είναι η βάση της πολωνικής πολεμικής βιομηχανίας; Μπορούμε να παραδεχτούμε ότι η Ρουμανία θα παρατηθεί χωρίς πόλεμο προς όφελος της Ουγγαρίας από ένα σημαντικό τμήμα της Τρανσυλβανίας, η Γιουγκοσλοβακία απ' το Βανάτο, η Τσεχοσλοβακία απ' το ουγγρικό τμήμα της Σλοβακίας, είτε πως η μεγοαλοσερβική μπουρζουαζία θα συμφωνήσει, δίχως αιματηρό πόλεμο, για τον αποχωρισμό της Κροατίας, της Σλοβενίας, της Βοσνίας και του Μαυροβουνίου για να ικανοποιήσει τις ορέξεις του ιταλικού ιμπεριαλισμού;
Βέβαια, όλα αυτά δεν μπορούμε να τα παραδεχτούμε. Είναι αλήθεια πως δεν αποκλείουνται καθόλου ορισμένες συμφωνίες μεταξύ ορισμένων χωρών, κι' ακόμα παραπάνω, πως γίνουνται απόπειρες να δελεάσουνε την Πολωνία κ.ά. με αποζημιώσεις για τις πιθανές εδαφικές απώλειες σε βάρος της Σοβιετικής Ενωσης (Ουκρανία) ή της Λεττονίας, αλλά όλες αυτές οι αντιθέσεις δεν μπορούν να λυθούν ριζικά με ειρηνικό τρόπο.
Ως τώρα στην παγκόσμια ιστορία δεν υπήρξε περίπτωση, που το ξαναμοίρασμα οποιουδήποτε κομματιού του κόσμου να συντελέστηκε με το δρόμο των διπλωματικών συμφωνιών και όχι με το δρόμο του αιματηρού πολέμου. Να γιατί το φάσμα του καινούργιου πολέμου ενσαρκώνεται σε πραγματικότητα, να γιατί το ζήτημα του κινδύνου καινούργιου πολέμου μπήκε στην ημερήσια διάταξη της ευρωπαϊκής πολιτικής.
Η όξυνση των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων στην Ευρώπη και η θέση του ζητήματος της αναθεώρησης των μεταβερσαλλιανών συνόρων δυνάμωσε πολύ περισσότερο τη λυσσώδικη πορεία προς τους εξοπλισμούς. Στη Γαλλία τίθεται εσπευσμένα το σχέδιο περί αναδιοργάνωσης όλου του στρατού με το σκοπό να ανυψωθεί η επιθετική του ικανότητα, καινούργια οχυρωματικά έργα γίνουνται στα γερμανικά σύνορα και αυξάνουνται οι μονάδες του πολεμικού ναυτικού. Οι γερμανικές εφημερίδες κατηγορούν ανοιχτά την Πολωνία, ότι συγκεντρώνει στρατό στο διάδρομο. Στην ίδια την Πολωνία απ' το βήμα του Σέημ (βουλής) και απ' τον Τύπο, στρατηγοί, κοινοβουλευτικοί παράγοντες και «σοσιαλιστές» κάνουν έκκληση για μια ενίσχυση της πολεμικής προπαρασκευής του πολωνικού στρατού. Σε μερικούς κύκλους μιλάνε μάλιστα για το ενδεχόμενο ενός προληπτικού πολέμου κατά της Γερμανίας με το σκοπό να της καταφέρουν μια στρατιωτική ήττα πριν ακόμα οι γερμανικοί εξοπλισμοί πραγματοποιηθούνε πλέρια. Παρόμοιοι πυρετώδικοι εξοπλισμοί γίνουνται και σ' όλες τις χώρες της Μικρής Αντάντ.
Το πράμα, όμως, δεν περιορίζεται μόνο στους εξοπλισμούς. Μπροστά στην όλο και μεγαλείτερη κατάρρευση του συστήματος των Βερσαλλιών, τα μικρά κράτη της Ευρώπης τείνουν στο να συνενώσουν τις δυνάμεις τους για να δυναμώσουν την αντίστασή τους ενάντια στην αναθεώρηση των εδαφικών συνόρων. Η προσπάθεια αυτή κεντρίζεται ακόμα περισσότερο απ' την αυξανόμενη δυσπιστία των μικρών χωρών απέναντι της πολιτικής των μεγάλων δυνάμεων, που η τάση τους για εδαφικές παραχωρήσεις στη Γερμανία σε βάρος των μικρών χωρών, (Πολωνίας, Μικρής Αντάντ) γίνεται ολοένα και πιο ξεκάθαρη. Δεν είναι πολύς καιρός, που η Τσεχοσλοβακία, η Ρουμανία και η Γιουγκοσλαβία, ενωμένες και από παλαιότερα στη Μικρή Αντάντ, συνάψανε ένα καινούργιο «οργανωτικό σύμφωνο», που είναι μια πραγματική πολεμική συμμαχία, κατά των αναθεωρητικών τάσεων της Γερμανίας και Ουγγαρίας και κυρίως κατά των ιμπεριαλιστικών τάσεων της Ιταλίας. Το σύμφωνο αυτό αποτελεί πρώτα απ' όλα μια ιδιόρρυθμη εξασφάλιση των κρατών αυτών ενάντια στις ενδεχόμενες συμφωνίες των μεγάλων δυνάμεων και της Γερμανίας σε βάρος τους. Εχει σκοπό να καταστήσει τη Μικρή Αντάντ πιο ανεξάρτητη από αυτές είτε τις άλλες ταλαντεύσεις της εξωτερικής πολιτικής του κυριώτερου φρουρού του συστήματος των Βερσαλλιών - του γαλλικού ιμπεριαλισμού.
Ταυτόχρονα, παρουσιάστηκε η ροπή της Πολωνίας για μια ενεργό προσέγγιση με τη Μικρή Αντάντ. Μέχρι τώρα η Πολωνία απόφευγε μια τέτοια προσέγγιση γιατί αυτή αναπόφευγα θα χειροτέρευε τις σχέσεις της με την Ιταλία και την Ουγγαρία, που ενάντιά τους και κατά πρώτο λόγο δημιουργήθηκε η Μικρή Αντάντ. Οι καλές όμως σχέσεις με την Ουγγαρία και την Ιταλία ήτανε πολύ αναγκαίες για την Πολωνία σε περίπτωση πολέμου ενάντια στην ΕΣΣΔ. Σήμερα οι ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις οξύνθηκαν τόσο, που η Πολωνία, παρά τους λόγους αυτούς, είναι αναγκασμένη να προσφύγει στην προσέγγιση με την Τσεχοσλοβακία και Γιουγκοσλαβία, πράμα που βρίσκει την έκφρασή του στις διαβεβαιώσεις του ευρωπαϊκού Τύπου για σύναψη πολωνο-τσεχοσλοβακικής στρατιωτικής σύμβασης, καθώς επίσης και στην επιδειχτική παραίτηση του καινούργιου Πολωνού πρεσβευτή στη Ρώμη, του Ποτότσκι.
Τέλος, η Πολωνία δουλεύει εντατικά για τη δημιουργία βαλτικής συμμαχίας μεταξύ Πολωνίας, Εσθονίας, Λεττονίας και Λιθουανίας. Η προσπάθεια αυτή συναντά μεγάλες συμπάθειες στη Λεττονία και Εσθονία και στη Λιθουανία οι δεξιοί σοσιαλδημοκράτες (Τσέλενς και άλλοι) εκδηλώνονται ανοιχτά υπέρ της στρατιωτικής συμμαχίας με την Πολωνία ενάντια τάχα στον κίνδυνο του Πετλιούρα. Οι απόπειρες για δημιουργία μιας βαλτικής συμμαχίας προσκρούουν ως τόσο στην αντίσταση της φασιστικής Λιθουανίας που βάζει για κύριό της καθήκον την πάλη για απόδοση στη Λιθουανία της περιφέρειας της Βίλνας, που άρπαξε η Πολωνία.
Κι έτσι η προετοιμασία του καινούργιου πολέμου προχωρεί απ' όλες τις μεριές.
Η πυρετώδικη πορεία των εξοπλισμών συμπληρώνεται με την άλλο τόσο πυρετώδικη συγκρότηση καινούργιων πολεμικών συνασπισμών. Σε όλες τις χώρες και κατά πρώτο λόγο στη Γερμανία η τρομοκρατία ενάντια στην εργατική τάξη παίρνει τερατώδικες διαστάσεις. Ταυτόχρονα σε μια σειρά χώρες καταστρέφονται και οι μικροαστικές ακόμα πασιφιστικές οργανώσεις. Το χρηματιστικό κεφάλαιο και οι στρατοκράτες προσπαθούν από πριν να παραμερίσουν κάθε αντίσταση για καινούργιο πόλεμο και να εξασφαλίσουν την απρόσκοπτη πορεία όλων των μέτρων που προπαρασκευάζουν τον πόλεμο.
Οι ιμπεριαλιστές βλέπουνε ξεκάθαρα τον κίνδυνο να ξεσπάσουν ξαφνικά όλες οι αντιθέσεις του συστήματος των Βερσαλλιών και να εκραγεί ο καινούργιος ιμπεριαλιστικός πόλεμος. Και ταυτόχρονα βλέπουνε κι' όλο τον κίνδυνο που συνεπάγεται για τον ιμπεριαλισμό το πολεμικό αυτό ξέσπασμα. Ο καινούργιος πόλεμος απειλεί πρώτα-πρώτα να καταστρέψει το συσχετισμό των δυνάμεων μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κρατών, που στηρίζεται πάνω στη βάση ολάκερου του συστήματος των συνθηκών ειρήνης. Απειλεί να θέσει στην ημερησία διάταξη τα εθνικοαποικιακά προβλήματα όχι μόνο με την έννοια ότι θα καταστεί αναπόφευγο ένα ξαναμοίρασμα των αποικιών σαν αποτέλεσμα του πολέμου, μα και με την έννοια ότι θα ενισχυθούν τεράστια οι φυγόκεντρες τάσεις και τα εθνικο-απελευθερωτικά κινήματα στις μεγάλες αποικιακές δυνάμεις, και κυρίως στην Βρεττανική αυτοκρατορία, που οι δεσμοί της με τις κτήσεις της (Καναδά, Αυστραλία, Νότια Αφρική) εξασθένισαν εξαιρετικά τα τελευταία χρόνια. Και το σπουδαιότερο, η πείρα του τελευταίου ιμπεριαλιστικού πολέμου, κι' ακόμα όχι μόνο η πείρα των ηττημένων χωρών, μα και της Γαλλίας και της Αγγλίας, προκαλεί στους ιμπεριαλιστές τον τρόμο μπροστά στην απειλή της πραγματοποίησης του κομμουνιστικού συνθήματος για μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε εμφύλιο. Ο τρόμος αυτός ενισχύεται ακόμα περισσότερο με τη συναίσθηση, ότι δίπλα στον καπιταλιστικό κόσμο υπάρχει η κραταιή Σοβ. Ενωση - προπύργιο και βάση της παγκόσμιας προλεταριακής επανάστασης.
Ολ' αυτά παρμένα μαζί οδηγούνε στο ότι ορισμένοι ιθύνοντες ιμπεριαλιστικοί πολιτικοί με όλα τα μέσα προσπαθούνε να αποσοβήσουνε τον πόλεμο μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κρατών, να βρούνε τρόπους για μια έστω και προσωρινή υπερνίκηση των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων με σκοπό τον σχηματισμό ενός ενιαίου αντισοβιετικού μπλοκ για μια καινούργια επέμβαση κατά της Ε.Σ.Σ.Δ.
Ο πόλεμος ενάντια στην Ε.Σ.Σ.Δ. για την συντριβή του προλεταριακού κράτους και για το μοίρασμα της λεγόμενης «ρούσικης κληρονομιάς» - να πού βλέπουν οι ιμπεριαλιστές αυτοί τη διέξοδο απ' την παγκόσμια οικονομική κρίση και μια διέξοδο απ' τις ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις, που σπαράζουνε τον καπιταλιστικό κόσμο. Σε βάρος των εδαφών που υπάγονται στη Σοβ. Ενωση (Ουκρανία, Απω Ανατολή κτλ.), οι κύριοι αυτοί ελπίζουνε να ικανοποιήσουν τις ορέξεις των κρατών, πούναι δυσαρεστημένα και επιθυμούν την αναθεώρηση.
Οι απόπειρες του Μουσσολίνι και του Μακντόναλντ να οργανώσουνε ένα νέο «ευρωπαϊκό διευθυντήριο» συνάπτοντας το σύμφωνο των τεσσάρων δυνάμεων (Αγγλία, Ιταλία, Γαλλία και Γερμανία) αποτελούν κυρίως μια απόπειρα να συμπεριληφθεί όλη η προπολεμική ένταση της σύγχρονης Ευρώπης στην ενίσχυση και επιτάχυνση της προπαρασκευής του πολέμου κατά της Ε.Σ.Σ.Δ.Στη Γερμανία η άνοδος του Χίτλερ στην εξουσία σημαίνει όχι μόνο όξυνση των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων στην Ευρώπη, αλλά σημαίνει ταυτόχρονα και δυνάμωμα της αντισοβιετικής πορείας της γερμανικής κεφαλαιοκρατίας. Οι εθνικοσοσιαλιστές ήταν από παληά ένα μαχητικό αντισοβιετικό κόμμα. Ο Χίτλερ στο βιβλίο του «Ο αγώνας μου» αναπτύσσει λεπτομερώς τα καθήκοντα της αντισοβιετικής πολιτικής της γερμανικής κεφαλαιοκρατίας.
Ο κύριος ειδικός των εθνικοσοσιαλιστών στην εξωτερική πολιτική, ο Αλφρέδος Ρόζενμπεργκ στα έργα του τονίζει ακόμα σαφέστερα, ότι ο γερμανικός φασισμός βάζει για καθήκον του την πάλη κατά της Σοβ. Ενωσης και για το ξαναμοίρασμα των εδαφών της. Το σχέδιο της εξωτερικής πολιτικής των εθνικοσοσιαλιστών συνοψίζεται στα ακόλουθα: Η Γερμανία, η Αγγλία και η Ιταλία πρέπει να συνάψουνε συμμαχία για μια ταυτόχρονη πάλη κατά της Ε.Σ.Σ.Δ. Η Πολωνία πρέπει να ακρωτηριαστεί με την απόδοση του Διάδρομου στη Γερμανία και το χωρισμό απ' αυτή της Δυτικής Ουκρανίας. Η Σοβ. Ενωση πρέπει να διαμοιραστεί. Η Σοβιετική Ουκρανία πρέπει να μετατραπεί μαζί με τη Δυτική Ουκρανία σε «ανεξάρτητο» αστικό κράτος υπό την προστασία της Γερμανίας. Η υπόλοιπη αστική Ρωσία πρέπει να παραχωρήσει τη Σιβηρία στο γερμανικό αποικισμό και στο γερμανικό εμπορικό πνεύμα. Η Πολωνία μπορεί να αποζημιωθεί γι' αυτά με την απόδοση σ' αυτή ενός μέρους, είτε ολάκερης της Λεττονίας, αν γενικά η νικηφόρα Γερμανία δεν αποπειραθεί να καταπιεί την Πολωνία και τις Βαλτικές χώρες, όπως προσπάθησε να κάνει την περίοδο του Μπρεστ - Λιτόφσκ.
Οι αντιλήψεις της εξωτερικής πολιτικής των εθνικοσοσιαλιστών ανοίγουν έτσι στον αγγλικό ιμπεριαλισμό ένα ορισμένο πεδίο για κομπινάτσιες (συνδυασμούς), που με τη βοήθειά τους μπορεί προσωρινά να συμπτυχθεί το αντισοβιετικό μπλοκ. Οι άγγλοι σκληροτράχηλοι (συντηρητικοί) αντιλαμβάνουνται βέβαια ότι τα σχέδια που εκτέθηκαν παραπάνω είναι πάρα πολύ φανταστικά, μπορεί όμως να παραδεχτούνε ένα μέρος απ' αυτά και κυρίως μπορούν να χρησιμοποιήσουν τη φασιστική Γερμανία για τους αντισοβιετικούς συνδυασμούς. Για το σκοπό αυτό πρέπει να αποσπασθεί απ' τη Γαλλία και τους συμμάχους της η συγκατάθεση για την ειρηνική αναθεώρηση των μεταβερσαλλιανών εδαφικών συνόρων. Πρέπει να δοθούνε στην Γερμανία οι μίνιμουμ εδαφικές παραχωρήσεις, που θα της επιτρέπανε, να μπει στο ενιαίο καπιταλιστικό μπλοκ. Τα μικρά κράτη -η Μικρή Αντάντ και η Πολωνία- πρέπει να κάνουν ορισμένες θυσίες, θυσίες, σα να λέμε, για τα γενικά τελικά συμφέροντα του ιμπεριαλισμού. Σ' αυτά συνίσταται η ουσία της ιδέας του «ευρωπαϊκού διευθυντηρίου» και του συμφώνου των τεσσάρων δυνάμεων.
Η πολύ καλά πληροφορημένη γαλλοπολωνική εφημερίδα της Γενεύης «Εφημερίς των Εθνών» (Journal des Nations) στο φύλλο της τής 1 Απρίλη ξεσκεπάζει με πλέρια σαφήνεια το περιεχόμενο του σχεδίου Μουσσολίνι - Μακντόναλντ, αναφερόμενη στο άρθρο 4 του δημοσιευόμενου στο γαλλικό τύπο σχεδίου συμφώνου των τεσσάρων δυνάμεων, που αναγράφει ότι οι δυνάμεις είναι υποχρεωμένες να ακολουθούνε σε όλα τα ευρωπαϊκά, είτε μη ευρωπαϊκά ζητήματα κοινή γραμμή δράσης η εφημερίδα αυτή γράφει:
«Ομολογούμε, ότι βλέπουμε μια μόνο πιθανότητα να τηρηθεί αυτή η «γενική γραμμή δράσης» την περίπτωση της αντισοβιετικής σταυροφορίας. Ο Χίτλερ και ο Πάπεν την προπαγανδίζουν ήδη από καιρό... Στην Αγγλία ο Ντετέρντιγκ και ο Μπίβερμπρουκ είναι οπαδοί αυτής της εκστρατείας... Ομολογούμε, πως αν το άρθρο 4 γενικά έχει οποιαδήποτε σημασία, ημείς δεν μπορούμε να του δώσουμε άλλη αληθοφανή εξήγηση».
Ετσι, η σημασία του σχεδίου Μουσσολίνι - Μακντόναλντ συνοψίζεται, πρώτο, στην αναβίωση με καινούργια μορφή του σχεδίου για την δημιουργία ενιαίου αντισοβιετικού μπλοκ, δεύτερο, στην σοβαρή επέχταση των αναθεωρητικών συγκροτημάτων των δυνάμεων στην Ευρώπη με το μέσο της προσέλκυσης της Αγγλίας και τρίτο, στο θέσιμο στην ημερησία διάταξη της διεθνούς πολιτικής του ζητήματος της αναθεώρησης των μεταβερσαλλιανών συνόρων.
Απ' τον αστικό τύπο ακούστηκαν ήδη ορισμένα παρασκηνιακά δεδομένα για τις διαπραγματεύσεις του Μαρτίου στη Ρώμη μεταξύ του Μακντόναλντ και του Μουσσολίνι, κι' ακόμα για τις διαπραγματεύσεις μεταξύ Αγγλίας και Γαλλίας. Απ' αυτό το σωρό των πληροφοριών, που παρουσιάζουνται τώρα σαν καρποί δημοσιογραφικών συνδυασμών, μπορούμε να βγάλουμε μερικά πλέρια οφθαλμοφανή στοιχεία του πρωταρχικού σχεδίου των τεσσάρων δυνάμεων. Συνοψίζουνται ξεκάθαρα στα παρακάτω. Κατ' αρχήν οι τέσσερις μεγάλες δυνάμεις πρέπει ν' αναγνωρίσουν την ανάγκη της αναθεώρησης των συνόρων. Η προσχώρηση της Γαλλίας στο σύμφωνο και η διατήρηση της κοινής γραμμής δράσης των μεγάλων δυνάμεων πρέπει να οδηγήσει σ' ένα περιορισμό της ελευθερίας δράσης και της Γαλλίας και στην απόσπασή της απ' την Πολωνία και τη Μικρή Αντάντ, στην απομόνωση αυτών των τελευταίων και στον εξαναγκασμό τους σε εδαφικές παραχωρήσεις στη Γερμανία, Ουγγαρία και Ιταλία. Πάνω στη βάση αυτών των παραχωρήσεων πρέπει να προκύψει η προσωρινή υπερνίκηση των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και η δημιουργία του αντισοβιετικού μπλοκ. Η ημιεπίσημη «Πολωνική εφημερίδα» καταλαβαίνει ξεκάθαρα αυτόν τον χαρακτήρα του σχεδίου συμφώνου των τεσσάρων δυνάμεων, γράφοντας ότι το σχέδιο στηρίζεται πάνω στις ακόλουθες τέσσερις θέσεις.
«1) Στην επέμβαση ενάντια σε άλλες χώρες, γιατί για να κάνουν η μια στην άλλη αμοιβαίες παραχωρήσεις δεν χρειάζεται να συναφθούν σύμφωνα.
2) Στον εξαναγκασμό, γιατί σε αντίθετη περίπτωση, οι αποφάσεις των τεσσάρων κυρίων, που αντιπροσωπεύουνε τις τέσσερις κυβερνήσεις δεν θα είχαν καμιά σημασία για την ειρήνη, που το σύμφωνο επιθυμεί να σώσει.
3) Το σύμφωνο πρέπει παραπέρα να βασίζεται στην στέρηση ελευθερίας δράσης κάποιου από τους συμμετόχους του.
4) Στον περιορισμό των δικαιωμάτων των άλλων κρατών.
Η διπλωματική γλώσσα της «Πολωνικής εφημερίδας» ξεσκεπάζει με πλέρια σαφήνεια τα ιμπεριαλιστικά σχέδια των εισηγητών του συμφώνου. Οσον αφορά τις πραγματικές προτάσεις για αναθεώρηση των συνόρων, αυτές κατά τα φαινόμενα καταλήγουνε στο σχέδιο να πάρουν το Διάδρομο απ' την Πολωνία και να τον δώσουνε στη Γερμανία, η Πολωνία πρέπει να αποζημιωθεί, κατά πρώτο λόγο, δίνοντάς της την Λεττονία και το λιμάνι του Μέμελ. Πρέπει να «διορθωθούν» τα σύνορα της Τσεχοσλοβακίας σε όφελος της Ουγγαρίας, και στην τελευταία αυτή πρέπει να δοθεί κι ένα μέρος της Τρανσυλβανίας (Ρουμανία) με ουγγρικό πληθυσμό κτλ. Εξ άλλου τα σχέδια ορισμένων κρατών, πούναι υπέρ της αναθεώρησης, δεν περιορίζονται σε τούτα: έτσι η Γερμανία επιθυμεί ακόμα την επιστροφή της Ανω Σιλεσίας και το «ανσλούς» της Αυστρίας, και η Ιταλία θέλει να χωρισθεί η Κροατία και η Σλοβενία απ' τη Γιουγκοσλαβία, να της δοθούν ορισμένες γαλλικές αποικίες της Βόρειας Αφρικής και της Εγγύς Ανατολής (Τύνιδα, Συρία).
Τέτοια είναι τα σχέδια των ιμπεριαλιστών, άλλο όμως πράμα τα σχέδια και άλλο η πραγματοποίησή τους. Οι αναθεωρητικές διαθέσεις του Μουσσολίνι πάνε πολύ μακρύτερα, όσο το επιτρέπει αυτό η πολιτική του αγγλικού ιμπεριαλισμού. Ο ιταλικός φασισμός στρέφεται όχι μόνο ενάντια στους μικρούς συμμάχους της Γαλλίας, μα κι' ενάντια στην ίδια τη Γαλλία.
Η απόρριψη από μέρους του της ιδέας να επεχταθεί το μπλοκ των μεγάλων δυνάμεων συμπεριλαμβάνοντας σ' αυτό την Ε.Σ.Σ.Δ. και τις Ενωμένες Πολιτείες αποβλέπει κυρίως στο σκοπό να απομονωθεί μέσα σ' αυτό το μπλοκ η Γαλλία και να αποκλειστούν απ' το μπλοκ η Ε.Σ.Σ.Δ. και οι Ενωμένες Πολιτείες, που η θέση τους πάνω σ' όλα αυτά τα ζητήματα μπορεί να διαφέρει απ' τα ιταλικά σχέδια. Απ' την άλλη μεριά, η Ιταλία θέλει να περιορίσει μέσα στα δικά της συμφέροντα τα σχέδια αναθεώρησης των συνθηκών - ο ιταλικός φασισμός είναι κατά του «ανσλούς» της Αυστρίας με τη Γερμανία, γιατί αυτό θα δυνάμωνε τις θέσεις της Γερμανίας στα Βαλκάνια και θα πλησίαζε η Γερμανία στις αγορές των Βαλκανίων και της Εγγύς Ανατολής, όπου η Γερμανία και η Ιταλία συναντούνται σαν ανταγωνιστές. Γι' αυτό ο ιταλικός φασισμός υποστηρίζει στην Αυστρία την ομάδα του Ντόλφους και τη φασιστική πτέρυγα του Χέιμβεργκ πούναι σε αντίθεση με τους εθνικοσοσιαλιστές, που υποστηρίζουνε τους αυστριακούς συναδέλφους τους, που τείνουνε στο «ανσλούς».
Ταυτόχρονα η Αγγλία δεν τραβά τόσο μακρυά κατά της Γαλλίας όσο προσπαθεί γι' αυτό η Ιταλία. Τα συμφέροντα της Αγγλίας δεν περιορίζονται στο στενό κύκλο των καθαρά ευρωπαϊκών αντιθέσεων. Ο αγγλικός ιμπεριαλισμός είναι ιμπεριαλισμός παγκόσμιας κλίμακας, οι κυριότερές του αντιθέσεις δε βρίσκονται στην Ευρώπη, είναι ενάντια στην Αμερική, προ πάντων στην Απω Ανατολή. Γι' αυτό η Αγγλία δεν μπορεί να διώξει από κοντά της τη Γαλλία, που της χρειάζεται για μεγαλύτερες ιμπεριαλιστικές κομπινάτσιες. Γι' αυτό η Αγγλία είναι έτοιμη να κάνει συμβιβασμούς με τη Γαλλία στα ζητήματα της ευρωπαϊκής πολιτικής, πράμα που φάνηκε στις ταλαντεύσεις της Αγγλίας σχετικά με την απόκρουση του σχεδίου Μουσσολίνι-Μακντόναλντ από μέρους της Γαλλίας. Γι' αυτό για την ώρα μπορεί να μιλάμε μόνο για μεγάλα ζιγκ-ζαγκ της Αγγλίας στο πλευρό των ομάδων των δυνάμεων, που θέλουν την αναθεώρηση, όχι όμως και για είσοδο της Αγγλίας σε μια τέτοια.
Το σχέδιο συμφώνου των τεσσάρων δυνάμεων συνάντησε πολύ εχθρικές διαθέσεις στις χώρες του γαλλικού πολεμικού συνασπισμού. Η ίδια η Γαλλία δε θέλει να εξασθενίσει τους πολεμικούς συμμάχους της για το συμφέρον της ικανοποίησης των ιμπεριαλιστικών αξιώσεων της Γερμανίας και της Ιταλίας. Η Μικρή Αντάντ και η Πολωνία εκφράστηκαν ακόμα πιο κατηγορηματικά ενάντια στα σχέδια αυτά. Είναι γνωστό πως το σχέδιο αυτό τους καθορίζει να παραχωρίσουνε τα εδάφη τους στη Γερμανία, Ουγγαρία κτλ. ενισχύοντας τους αντιζήλους τους και αδυνατίζοντας τις θέσεις τους, τη δύναμή τους, το ρόλο τους στην Κεντρική Ευρώπη. Γι' αυτό απαιτούνε την περίληψή τους στο σύστημα του συμφώνου των τεσσάρων δυνάμεων και την εγκατάλειψη της αναθεωρητικής πλευράς του σχεδίου, αλλοιώς θα διαρρήξουν το σύμφωνο. Οι χώρες του γαλλικού πολεμικού συνασπισμού δεν είναι καθόλου κατά της συνένωσης όλων των δυνάμεων του καπιταλισμού ενάντια στην Ε.Σ.Σ.Δ., απαιτούν όμως σαν προκαταρχτικό όρο εγγύηση από μέρους της Γερμανίας, ότι αυτή δεν θα επιβουλευτεί την ακεραιότητα και την ανεξαρτησία τους. Δεν είναι καθόλου διατεθιμένες να κάνουνε θυσίες, κυρίως εδαφικές, για τις οποίες τους υπόσχονται αμφίβολες αποζημιώσεις (μοίρασμα του δέρματος της σοβιετικής αρκούδας που ακόμα δεν σκοτώθηκε). Ας προσφέρουν άλλοι αυτές τις θυσίες, ας υποτάξουν η Γερμανία, η Ουγγαρία κτλ. τα συμφέροντά τους στα γενικά συμφέροντα του παγκόσμιου καπιταλισμού, ας περιμένουνε να ικανοποιήσουνε τις αξιώσεις τους τότε, όταν θάναι δυνατό το μοίρασμα του δέρματος της αρκούδας.
Παρ' όλα όμως αυτά οι ιθύνοντες πολιτικοί των χωρών αυτών είναι πεισμένοι, ότι δίνοντας στη Γερμανία τη δυνατότητα να εξοπλιστεί και να επιστρατεύσει το στρατό της, εκθέτουνε την ύπαρξη των χωρών αυτών στα χτυπήματα του γερμανικού ιμπεριαλισμού. Είναι πολύ γνωστά σ' όλους τα σχέδια προσαρτήσεων του Ρόζεμπεργκ και του Χίτλερ σχετικά με τις Βαλτικές χώρες, κι' όλοι θυμούνται την προσαρτιστική πολιτική της Γερμανίας το 1917-1918, που πήραν την πιο ξεκάθαρή τους έκφραση με την ειρήνη του Μπρεστ. Σχετικά με το ζήτημα αυτό είναι πολύ χαρακτηριστικές οι δηλώσεις των ιθυνόντων λεττονών πολιτικών π.χ. του γνωστού σοσιαλδημοκράτη Τσέλενς, που εκφράστηκε ανοιχτά ότι ο ερχομός του Χίτλερ στην εξουσία δημιούργησε άμεσο κίνδυνο για την ανεξαρτησία της Λεττονίας. Η γνωστή εφημερίδα της πολωνικής μπουρζουαζίας «Α. Μπ. Τσ.» δίνει ακόμα πιο ξεκάθαρη εχτίμηση στις προοπτικές του σχεδίου Μουσσολίνι-Μακντόναλντ για την Πολωνία. Κριτικάροντας τη θέση των ουκρανών αστών εθνικιστών που αξιούν την συμμετοχή της Πολωνίας στο αντισοβιετικό μπλοκ μαζί με τη Γερμανία, η «Α.Μπ.Τσ.» γράφει:
«Αυτή είναι η ουσία του ζητήματος - οι ουκρανοί βλέπουν ήδη το μεγάλο αντισοβιετικό μέτωπο των δυτικών κρατών, κάτω βέβαια από την ηγεσία του Χίτλερ, για να υποκλιθεί όμορφα-όμορφα η Πολωνία μπροστά στο Χίτλερ, που σκοπεύει να βαδίσει προς την Ανατολή ...πάνω από το πτώμα της Πολωνίας».
Ολα αυτά εξηγούνται με τούτο, ότι το σχέδιο Μουσσολίνι - Μακντόναλντ προκάλεσε όχι την άμβλυνση αλλά την όξυνση των αντιθέσεων στο στρατόπεδο των ιμπεριαλιστών, μεταξύ των χωρών που έχουν αναθεωρητικές τάσεις και του γαλλικού πολεμικού συνασπισμού. Αυτό κυρίως έσπρωξε την Αγγλία να υποχωρήσει απ' το αρχικό σχέδιο συμφώνου των τεσσάρων δυνάμεων και να συμφωνήσει με τις γαλλικές αξιώσεις, που για την ώρα εκμηδενίζουν την αναθεωρητική πλευρά του σχεδίου. Ολες αυτές οι ταλαντεύσεις της αγγλικής διπλωματίας δεν αφαιρούν απ' την αγγλική εξωτερική πολιτική την αντισοβιετική αιχμή. Η οργάνωση ενός μεγάλου αντισοβιετικού μπλοκ για τον πόλεμο κατά της Ε.Σ.Σ.Δ. είναι δουλειά που απαιτεί ακόμα μακρές προετοιμασίες, στη δομένη τώρα στιγμή τα αγγλικά σχέδια επιδιώκουν ένα πιο περιορισμένο σκοπό: να επιτύχουν την απομόνωση της Ε.Σ.Σ.Δ. στα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής και να μην επιτρέψουν τη σχεδιαζόμενη αναγνώριση της Ε.Σ.Σ.Δ. από τις Ενωμένες Πολιτείες. Αυτό το σκοπό κυρίως επιδιώκουν οι συνεπείς αντισοβιετικές πράξεις του αγγλικού ιμπεριαλισμού: η καταγγελία της εμπορικής σύμβασης με την Ε.Σ.Σ.Δ., η αντισοβιετική καμπάνια σχετικά με την παραπομπή σε δίκη στην Ε.Σ.Σ.Δ. των σαμποταριστών άγγλων μηχανικών της «Μέτρο-Βίκερς» και τέλος ο αποκλεισμός των σοβιετικών προϊόντων.
Είναι πολύ χαρακτηριστικό, ότι οι προσπάθειες συμπέφτουν με την ενεργό δράση της γιαπωνέζικης διπλωματίας, που έστειλε στη Βάσιγκτων το γνωστό της αντιπρόσωπο, το Ματσουόκο, με σκοπό να επηρεάσει τις Ενωμένες Πολιτείες για να παραιτηθούν απ' την αναγνώριση της Ε.Σ.Σ.Δ.
Τα αγγλικά αντισοβιετικά σχέδια βρίσκουν πολύ ευχάριστη απήχηση στους ιθύνοντες φασιστικούς κύκλους της Γερμανίας. Ετσι, ο γνωστός ειδικός της Χούκεμπεργκ στα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής, ο καθηγητής Φρέηταγκ Λόρινχοφεν γράφει στο «Ντερ Ταγκ» (η «Ημέρα») της 6 Απρίλη:
«Η αγγλοσοβιετική σύγκρουση αυξάνει αυτόματα το βάρος της Γερμανίας. Σε κάθε περίπτωση χρειάζεται θέληση και επιτυχημένη ταχτική για να επωφεληθούμε απ' αυτή την κατάσταση ... Η όξυνση της σύγκρουσης με την Ρωσία αναγκάζει την Αγγλία να εχτιμά πάρα πολύ τη φιλία της Γερμανίας».
Με τον τόνο του Φρέηταγκ Λόρινχοφεν γράφει στην «Φέλκισερ μπεομπάχτερ» της 6 Απρίλη και ο εθνικοσοσιαλιστής επίτροπος των εξωτερικών Αλφρέδος Ρόζεμπεργκ, που διαβεβαιώνει την Αγγλία ότι κατά πρώτο λόγο, όσον αφορά τη σύγκρουση με την Ε.Σ.Σ.Δ., έχει συμφέρον να διατηρεί φιλικές σχέσεις με την κυβέρνηση του Χίτλερ. Με τον τρόπο αυτό ο γερμανικός φασισμός με πλέρια ειλικρίνεια προσφέρει στον αγγλικό ιμπεριαλισμό τις αντισοβιετικές του υπηρεσίες. Δεν είναι παράξενο ότι η Γερμανία κράτησε πολύ ευμενή στάση μπροστά στο σχέδιο συμφώνου των τεσσάρων δυνάμεων και αντιστάθηκε σταθερά ενάντια σε όλες τις γαλλικές διορθώσεις του σχεδίου αυτού.
Η αντισοβιετική αυτή θέση των ιθυνόντων φασιστικών κύκλων της Γερμανίας υπογραμμίζεται ακόμα περισσότερο απ' τη σύσκεψη που έγινε στη Ρώμη μεταξύ του Μουσσολίνι, του πρωθυπουργού της Αυστρίας Ντόλφους και των γερμανών υπουργών Πάπεν και Γκέρινγκ. Οι ενήμερες αστικές εφημερίδες ανακοινώνουν ομόφωνα ότι ο Πάπεν και ο Γκέρινγκ μαγειρεύουνε στη Ρώμη τα σχέδια μιας καινούργιας αντισοβιετικής «ιεράς συμμαχίας».
Κατά τις τελευταίες ανακοινώσεις οι διαπραγματεύσεις της Ρώμης τελείωσαν με αποτυχία της Γερμανίας, επειδή ο Μακντόναλντ αντιστάθηκε κατηγορηματικά ενάντια στο «ανσλούς» (ένωση) της Αυστρίας, ενισχύθηκε όμως ξεκάθαρα η ιδέα της αντισοβιετικής «ιεράς συμμαχίας».
Οι Ενωμένες Πολιτείες, με τη σειρά τους, είναι πολύ θορυβημένες απ' τα σχέδια της Ρώμης και του Λονδίνου, που τείνουνε να δημιουργήσουν ένα ευρωπαϊκό συνασπισμό χωρίς τις Ενωμένες Πολιτείες και ενάντιά τους. Γι' αυτό το λόγο ο αντιπρόσωπος των Ενωμένων Πολιτειών Νόρμαν Ντέβις επεσκέφθηκε πριν λίγο καιρό το Παρίσι, όπου εντελώς ανοιχτά υποστήριξε τη γαλλική αντιπολίτευση ενάντια στο σχέδιο Μουσσολίνι - Μακντόναλντ.
Η πρόταση του Ρούζβελτ, να συγκληθεί γρήγορα στο Βάσιγκτων μια συνδιάσκεψη των διευθυντικών καπιταλιστικών κρατών για την προετοιμασία της παγκόσμιας οικονομικής συνδιάσκεψης, μπορεί ακόμα να θεωρηθεί εν μέρει σαν ένα βήμα, που στρέφεται ενάντια στο σχέδιο αυτό.
Τέλος, βλέπουμε ότι η καθημερινή προσπάθεια των ιμπεριαλιστών να συνεννοηθούν μεταξύ τους για την έστω και προσωρινή υπερνίκηση των αντιθέσεων του συστήματος των Βερσαλλιών και την οργάνωση του ενιαίου αντισοβιετικού μπλοκ για την ώρα κατέληξε σε αποτυχία. Δεν οδήγησε στην ελάττωση του χάους των διεθνών σχέσεων και δεν εξασθένισε την αστάθεια και αμφιβολία των ιμπεριαλιστικών ομάδων. Οι αντιθέσεις εξακολουθούνε να οξύνουνται και έτσι μεγαλώνει και ο κίνδυνος ενός καινούργιου πολέμου. Η προσπάθεια όμως αυτή εμφάνισε με πλήρη ακρίβεια την ένταση των δραστήριων αντισοβιετικών τάσεων στο στρατόπεδο του ιμπεριαλισμού.
Η εργατική τάξη της Ε.Σ.Σ.Δ. και ολάκερο το παγκόσμιο προλεταριάτο πρέπει επομένως να παρακολουθούν προσεχτικά όλες τις μηχανορραφίες του διεθνούς ιμπεριαλισμού, σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα κι' αν γίνονται.
Σχετικά μ' αυτά πρέπει ακόμα να τονίσουμε την επαίσχυντη διαγωγή της διεθνούς σοσιαλδημοκρατίας. Μπροστά στον αυξανόμενο κίνδυνο πολέμου στην Ευρώπη φάνηκε ήδη πλέρια, ότι η σοσιαλδημοκρατία όλων των χωρών προετοιμάζει μια καινούργια 4 Αυγούστου1. Στη Γερμανία οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες σέρνουνται με την κοιλιά μπροστά στη φασιστική κυβέρνηση κι' ανακαλέσανε ακόμα τον Βελς απ' την εκτελεστική επιτροπή της ΙΙ Διεθνούς. Στη Γαλλία, οι σοσιαλιστές με τον Λεόν Μπλουμ επικεφαλής, κάνουν χειρονομίες ενάντια στο φασισμό κι' ενάντια στο μιλιταρισμό ... της Γερμανίας, αυτό όμως είναι μόνο η αντίθετη πλευρά της συνεργασίας τους με τη γαλλική κεφαλαιοκρατία στο ζήτημα της υπεράσπισης του συστήματος των Βερσαλλιών. Στη Γαλλία έχουμε ήδη τώρα στην πράξη ενιαίο μέτωπο απ' τον Πουανκαρέ ως το Λεόν Μπλουμ, παρόμοιο με κείνο που έχουμε σήμερα στη Γερμανία - το ενιαίο μέτωπο απ' τον Χίτλερ ως το Βελς. Στην Πολωνία, το πολωνικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα διακηρύττει επίσης ανοιχτά την υποστήριξη της φασιστικής τους κυβέρνησης σε περίπτωση πολέμου κατά της Γερμανίας. Τέλος, στη Λεττονία, ο σοσιαλδημοκράτης Τσέλενς καλεί σε πολεμική συμμαχία με την Πολωνία.
Μόνο τα κομμουνιστικά κόμματα αγωνίζουνται κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου και κατά της επέμβασης στην Ε.Σ.Σ.Δ. Μόνο αυτά στην περίπτωση που θα ξεσπάσει ο πόλεμος είτε η επέμβαση, θα καταβάλλουν κάθε προσπάθεια ώστε στο συντομώτερο χρονικό διάστημα να μετατρέψουν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο σε εμφύλιο. Για να επιτύχουνε στο έργο αυτό πρέπει να δεκαπλασιάσουν το ξεσκέπασμα των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, που και τώρα ήδη αποδείχτηκαν πλέρια έτοιμα να επαναλάβουν την προδοτική τους πολιτική της 4 Αυγούστου.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
1. Σημ. ΚΟΜΕΠ: Εννοεί τη στάση της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας να ψηφίσει υπέρ των πολεμικών πιστώσεων στο γερμανικό Ράιχσταγκ στις 4 Αυγούστου 1914, λίγες μέρες μετά το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

TOP READ