14 Αυγ 2013

Μια "σταγόνα" ιστορία.

Μια "σταγόνα" ιστορία.

Σε αυτόν τον τόπο γνωριζόμαστε όλοι πολύ καλά.
 Ο ρόλος του καθενός , ιδιαίτερα όλων αυτών που συνεργάστηκαν με τους Ναζί, ήταν απολύτως ευδιάκριτος.
Και αν πολλοί έχουν ξεχάσει,  με το αζημίωτο βεβαια, οι κομμουνιστές για λόγους που δεν αναλύουμε τώρα , αλλα και που δε χρειάζεται , ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ.

 Είμαστε εδώ για να τους θυμίζουμε ποιοι πραγματικά είναι.








Η ιστορία της πορνείας.[1] Αθήνα - Σόλων

Η ιστορία της πορνείας.[1] Αθήνα - Σόλων


«Εσύ, Σόλων, έφτιαξες έναν νόμο για όλους τους άντρες. Όπως λένε, μα το Δία, ήσουν ο πρώτος που καθιέρωσε αυτό το δημοκρατικό και σωτήριο μέτρο! Βλέποντας τις φυσικές παρορμήσεις πολλών νέων της πόλης μας να τους οδηγούν σε κακούς δρόμους, αγόρασες γυναίκες και τις τοποθέτησες σε διάφορα μέρη, έτοιμες και διαθέσιμες για τον καθένα» (Φιλήμων, Δελφοί (Αθήναιος, ΧΙΙΙ, 569)).



Τα πρώτα πορνεία, του ευρωπαϊκού τουλάχιστον χώρου, και μάλιστα δημόσια, θα πρέπει να εμφανίστηκαν στην Αρχαία Αθήνα. Ιδρυτής τους, σύμφωνα με τον κωμωδιογράφο Φιλήμονα, ήταν ο ενάρετος Σόλωνας. Ανάμεσα στις πολλές τροποποιήσεις που επιβάλλει στις κοινωνικές δομές της Αθήνας, είναι και η διαίρεση των πολιτών σε τάξεις ανάλογα με το εισόδημά τους. Ωστόσο, για τις γυναίκες η ταξινόμηση δε στηρίζεται σε περουσιακά στοιχεία αλλά σε μια ιεραρχία σεξουαλικών «καθηκόντων». Αυτή η κατανομή δηλώνεται εξαιρετικά από τη γνωστή διατύπωση:

«Τις πόρνες τις έχουμε για την ηδονή, τις παλλακίδες για τις καθημερινές φροντίδες και τις συζύγους για τους γνήσιους απογόνους και τη φύλαξη του σπιτικού»
Η σολώνεια νομοθεσία για την πορνεία είναι αρχικά ένα μέτρο δημόσια υγιεινής με στόχο τη διαφύλαξη της καθαρότητας της φυλής:
 
«Οι νέοι της πόλης μας μπορούν να βρουν στο πορνείο όμορφες κοπέλες στη σειρά, να λιάζονται με γυμνωμένα τα στήθη. Ο καθένας μπορεί να διαλέξει εκείνη που ταιριάζει στα γούστα του: λεπτή ή χοντρή, παχουλή, ψηλή, ξερακιανή, νέα, γριά, φρέσκια ή ακόμα πολύ σιτεμένη… Σε καλούν να μπεις και σε φωνάζουν «παππούλη» αν είσαι γέρος, «πατερούλη» αν είσαι νέος. Μπορείς να πας να δεις την καθεμιά τους άφοβα, χωρίς να ξοδέψεις πολλά λεφτά, μέρα ή νύχτα, κατά πώς θέλεις» (Ξέναρχος, Το Πένταθλον (Αθήναιος, ΧΙΙΙ, 568)).


Μια και θεσπίστηκαν για το κοινό όφελος, τα δημόσια σπίτια είναι υπό κρατικό έλεγχο. Διευθύνονταν από τον «πορνοβοσκό». Τους επιβάλλεται ειδικός φόρος, το «πορνικόν», που όπως κι άλλοι φόροι εκμισθώνεται κάθε χόνο από τη Βουλή σε ειδικά επιφορτισμένους εισπράκτορες, οι «πορνοτελώνες». Με τα κέρδη από την εμπορία αυτών των γυναικών, ο Σόλων έκτισε ένα ναό αφιερωμένο στην Πάνδημο Αφροδίτη, δηλαδή την «κοινή σε όλους» Αφροδίτη, προστάτιδα του αγοραίου έρωτα.

Αλλά, ως γνωστόν, η ιδιωτική πρωτοβουλία, αν μυρίσει κέρδη, δεν κρατιέται. Έτσι δίνεται και σε ιδιώτες το δικαίωμα να διαχειρίζονται πορνεία. Ο Ευκτήμων, ένας πλούσιος Αθηναίος, έχει στον Πειραιά ένα κτίριο στο οποίο εκπαιδεύονται μικρές πόρνες. Μια από αυτές, που μεγάλωσε αρκετά ώστε να αρέσει στους πελάτες, τοποθετείται από τον Ευκρήμονα διαχειρίστρια ενός σπιτιού στον Κεραμεικό, κοντά στην αγορά των κρασιών. Έτσι η νεαρή γυναίκα μπόρεσε να στρώσει μια καλή πελατεία από αμπελουργους της Αττικής που έρχονταν να πουλήσουν τη τρύγημα τους στην Αθήνα. Δεν είναι τίποτε το ταπεινωτικό για έναν ευηπόληπτο πολίτη να συμπεριλαμβάνει ανάμεσα στις πολλές πηγές εσόδων του και τα κέρδη από οίκους ανοχής. Πρόκειται για μια δουλική εργασία κι ο ιδιοκτήτης ,πορεί να καρπώνεται από τους σκλαβους την υπεραξία που θέλει, με όποιον τρόπο θέλει.
 
 

Αν και το Κράτος παρεμβαίνει για να ρυθμίσει την όλη δραστηριότητα με ειδικούς αστυνόμους που επιβλέπουν και παραπέμπουν στη δικαιοσύνη όσους δεν τηρούν τις ταρίφες που αυτό θέτει, εμφανίζεται, παράλληλα μια άγρια, παράνομη πορνεία. Νεαρά αγόρια και κορίτσια τριγυρνούν στους δρόμους κατά μήκος των οχυρωμάτων, ψάχνοντας κάποιον να τους δώσει λίγα χρήματα με αντάλλαγμα ερωτικές συνερεύσεις. Η περιπέτεια του Σοφοκλή είναι χαρακτηριστική:

Κάποια μέρα ο μεγάλος τραγικός, υποκύπτει στα καλέσματα ενός όμορφου αγοριού που τον διπλάρωσε και το ζευγάρι βρίσκει ένα πρόχειρο κρησφύγετο στη σκιά των οχυρωμάτων της πόλης. Μα, μετά τη σύντομη συνάντηση, το αγόρι αρπάζει τον ακριβό μανδύα του Σοφοκλή και το σκάει αφήνοντας τον ποιητή με τον παιδικό μανδύα. Ο διάσημος συγγραφέας αναγκάστηκε να γυρίσει σπίτι του αξιολύπητος, φορώντας τον κοντούτσικο μανδύα του αγοριού και γινόμενος ρόμπα. 



Οι γυναίκες αυτές χαρακτηρίζονται με τον όρο «πόρνη», που σημαίνει «πουλημένη» (από το πέρνημι = πουλώ) ή «προς πώληση», υπαινιγμός όχι για το επάγγελμά τους αλλά για το ότι πουλήθηκαν σε κάποια αγορά, καθώς στην πλειοψηφία τους ήταν σκλάβες. Αντίθετα, για την πλειοψηφία των γυναικών που προσφέρουν τιςυπηρεσίες τους προτιμάται ο όρος εταίρα ή σύντροφος. Ο όρος αποκτά πολύ γρήγορα υποτημιτική σημασία και αναφέρεται αποκλειστικά στην ευτελέστερη κατηγορία γυναικών. Και η ελληνική γλώσσα διαθέτει με ιδιαίτερο πλούτο συνώνυμα:

«βιζιτού, ελευθεριάζουσα, εταίρα, ιερόδουλη, καλντεριμιτζού, καμπαρετζού, καριόλα, κικαρού, κοινή, κοκότα, κουβεντιασμένη, κούρβα, κουρκουλετζού, κουρτεζάνα, κουρτιζάνα, κόφα, μαγδαληνή, νυχτολουλούδα, νυχτοπόρτισα, ξέκωλο, ξετσίπωτη, ξεψώλι, παρδαλή, παστρικιά, πηδιόλα, πουτάνα, πρόστυχη, ρεπατζού, ρουσπού, σκρόφα, τροτέζα, τσούλα, χαμαίτυπη…» 

Και άλλες, όρεξη να’ χει κανείς…

Πηγές:
[2] Catherine Salles, Η άλλη όψη της αρχαιότητας. Ο υπόκοσμος.Μτφ. Κ. Τσιταράκης, εκδ. Παπαδήμα, 1998.
[3]  GEM de Ste. Croix, Ο ταξικός αγώνας στον αρχαίο ελληνικό κόσμο. Από την αρχαϊκή εποχή ως την αραβική κατάκτηση. Μτφ. Γ. Κρητικός, εκδ. Ράππα, 1997.
[4]  Josiah Ober, Μάζες και ελίτ στη δημοκρατική Αθήνα. Ρητορική, ιδεολογία και ισχύς του λαού. Μτφ. ΒΓ Σερέτη, εκδ. Πολύτροπον, 2003.

Νεκρό παιδί ..Για έναν έλεγχο εισιτηρίου σε τρόλει! (βίντεο)

Νεκρό παιδί ..Για έναν έλεγχο εισιτηρίου σε τρόλει! (βίντεο)

Σύμφωνα με τα λεγόμενα κάποιων εκ των επιβατών του τρόλεϊ όπως περιέγραψαν το γεγονός στο eurospy.gr, ελεγκτής και νεαρός άρχισαν να λογοφέρουν. Τότε επενέβη λεκτικά και ο οδηγός όπως μας είπαν αυτόπτες μάρτυρες. Η κατάσταση ξέφυγε. Οι 2 άνδρες ήρθαν στα χέρια. Ο ελεγκτής έσκισε την φανέλα που φορούσε ο 19χρονος. Οι επιβάτες άρχισαν να ωρύονται για την αντίδραση του ελεγκτή και του οδηγού. «Αφήστε το παιδί ρε. Είναι 19χρονών που να πάρει. Να σας δώσουμε εμείς το ένα ευρώ» ήταν μερικές από τις φράσεις που ειπώθηκαν. Ξαφνικά ο μεγαλόσωμος νεαρός απωθεί έναν εκ των δύο και πηδά από το τρόλεϊ που βρισκόταν εν κινήσει. Ο 18χρονος άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο όπου και μεταφέρθηκε αμέσως μετά την πτώση. 

«Είμαι άνεργος, κι εγώ και η οικογένειά μου. Δεν έχω χρήματα, ούτε για το εισιτήριο, ούτε για το πρόστιμο» έλεγε σύμφωνα με μαρτυρίες ο 18χρονος στον ελεγκτή λίγα λεπτά πριν χάσει τη ζωή του. 
Αφού έχει σημειωθεί η τραγωδία στο Περιστέρι όπου ο 18χρονος στην προσπάθεια του να αποφύγει τους ελεγκτές επειδή δεν είχε εισιτήριο, πήδηξε από το τρόλεϊ που επέβαινε με αποτέλεσμα να χτυπήσει το κεφάλι του και χάσει τη ζωή του, οι επιβάτες επιτέθηκαν στον ελεγκτή και τον οδηγό.

Στο σημείο είχαν καταφθάσει 5 περιπολικά ωστόσο η κατάσταση ήταν ηλεκτρισμένη. Επιβάτες και περαστικοί τα βάζουν με τον ελεγκτή ενώ ένας από τους επιβαίνοντες έρχεται στα χέρια μαζί του.


Οπως αναφέρει και το eurospy που δημοσιεύει το βίντεο, μία κοπέλα, που κάθεται στο πεζοδρόμιο σε κατάσταση «αμόκ» μη μπορώντας να πιστέψει τι συνέβη λίγα λεπτά πριν, σηκώνεται και εκσφενδονίζει ένα μπουκάλι νερό προς τον ελεγκτή λέγοντάς του «Σε ακούω τόση ώρα πάνω από το κεφάλι μου. Πήρες τη ζωή του παιδιού το καταλαβαίνεις;» Αμέσως τα αίματα ανάβουν και πάλι. Ο ελεγκτής ζητά να πάει αυτόφωρο η κοπέλα ενώ κάποιοι επιβάτες απευθυνόμενοι στον οδηγό και τον ελεγκτή λένε «Να δούμε πως θα κοιμάστε τα βράδια».

 
Τα λόγια είναι περιττά για την ανάπτυξη που έρχεται!
Ιδιωτικοί στρατοί ελεγκτών που αμοίβονται με το κεφάλι.. σκοτώνουν για 1.40ευρώ (το τραγικό είναι πως το 1.40ευρώ είναι πλέον.. θυσία)!

Οδοιπορικό στο ανταρτοχώρι Βούστρι Αιτωλοακαρνανίας

Οδοιπορικό στο ανταρτοχώρι Βούστρι Αιτωλοακαρνανίας

To χωριό Βούστρι Ξηρομέρου βρίσκεται στο νότιο τμήμα της Αιτωλοακαρνανικής γης κοντά στην κορυφή του όρους Περγαντί. Υπήρξε ένα από τα παλαιότερα χωριά της περιοχής με εκτεταμένα δάση καρυδιών και κοπάδια αιγοπροβάτων. Μεγαλύτερες οικογένειες του χωριού ήταν οι οικογένειες Διαμάντη, Κατσιγιάννη, Πουρνάρα και Πέτρου. Το χωριό υπήρξε ορμητήριο του ΕΛΑΣ κατά την περίοδο της Κατοχής και ένα από τα «κόκκινα» χωριά του Ξηρόμερου. Το ορεινό της τοποθεσίας, το σχετικά πυκνό δάσος και οι αριστερές οικογένειές του καθιστούσαν το χωριό ιδανική τοποθεσία για την ανάπτυξη του αντάρτικου, γεγονός που το χωριό πλήρωσε πολλαπλώς.Το Βούστρι εγκαταλείφθηκε από τους κατοίκους του το 1975 λόγω κατολισθήσεων και σαθρότητας του εδάφους. Οι κάτοικοί του μετοίκησαν σε συνοικισμό δίπλα στο χωριό Τρύφος. 


Άποψη του χωριου από το δημόσιο δρόμο

Άποψη του χωριού από το δημόσιο δρόμο

Τα πρώτα σπίτια στην είσοδο του χωριού
Μια από τις βρύσες του χωριού 


H οικία της οικογένειας Διαμάντη

Στο δυτικό άκρο του χωριού βρίσκονται ακόμα τα ερείπια της οικίας της οικογένειας Διαμάντη. Η οικογένεια διατηρούσε παντοπωλείο στο χωριό και λογίζονταν ως μια από τις πιο ευκατάστατες του χωριού. Ο Νικόλαος Διαμάντης (ιδιοκτήτης του παντοπωλείου και πατέρας της οικογένειας) έδρασε στην περιοχή ως αντάρτης του ΕΛΑΣ. Αργότερα θα εξοριστεί στην Ικαρία και με τη Δικτατορία στη Γυάρο ως στέλεχος της ΕΔΑ Ξηρομέρου. Στο παράθυρο του σπιτιού του που διασώζεται ακόμα με τα κάγκελά του τραβήχτηκε και η οικογενειακή φωτογραφία που παραθέτουμε παρακάτω. Το 1943 κατά την είσοδο γερμανικού τμήματος στο χωριό, ο Νίκος Διαμάντης κάθονταν στην αυλή του σπιτιού του. Φορούσε ακόμα τις αρβύλες του αντάρτικου και το πρόσωπό του ήταν σχισμένο στο μάγουλο. Βρίσκονταν σε άδεια για να δει την οικογένειά του. Οι Γερμανοί μόλις βρέθηκαν μπροστά του κατάλαβαν αμέσως ότι πρόκειται για αντάρτη κι εκείνος πήδηξε την μάντρα του σπιτιού κι έτρεξε να διαφύγει στην κορφή που δεσπόζει πάνω από το χωριό. Οι Γερμανοί παρά το ότι έβαλαν ενάντιων του δεν τον πέτυχαν κι έτσι κατάφερε να διαφύγει. Το σπίτι της οικογένειας κάηκε την ίδια μέρα από τους κατακτητές.



To σπίτι της οικογένειας Διαμάντη

Το σπίτι της οικογένειες Διαμάντη

Το καγκελόφραχτο παράθυρο του σπιτιού που τραβήχτηκε η παρακάτω φωτογραφία.
Η οικογένεια του αντάρτη του ΕΛΑΣ Νίκου Διαμάντη έξω από το σπίτι τους στο Βούστρι. 


Η εκκλησία του χωριού

Ο Άγιος Νικόλαος Βουστρίου αποτελεί την μια και μοναδική εκκλησία του χωριού. Σήμερα η τοπική κοινότητα έχει προβεί σε εκτεταμένες επισκευές της και είναι το μοναδικό οίκημα του χωριού σε σχετικά καλή κατάσταση. Η εικονογράφηση της εκκλησία που παραμένει και ως σήμερα είναι δωρεά μερικών από τις οικογένειες του χωριού και χρονολογείται στα 1935-1938. Πρόκειται για λαϊκή αγιογράφηση με κύριο θέμα του αρχαγγέλους και τους άγιους μαχητές. Στην εκκλησία βρίσκεται ακόμα και ο παλιός της πολυέλαιος από χυτό γυαλί, όπως και προγράμματα λειτουργιών από το 1966! Στον περίβολο της εκκλησία βρίσκονταν οι τάφοι των οικογενειών του χωριού και η γιαγιά Διαμάντη. Σήμερα, εκτός από δύο τσιμεντένιους σταυρούς χωρίς ονόματα, διασώζεται μονάχα ο τάφος των δύο εξαδέλφων Γεώργιου και Φώτιου Πουρνάρα που πέθαναν και οι δύο στις 17-7-1945. Τα δύο εξαδέλφια γνωρίζουμε από την συνέντευξη της κας Αγγελικής Γκαραβέλου, ότι δολοφονήθηκαν με άγρια βασανιστήρια από τους παρακρατικούς της δεξιάς Ζέλο, Μαυρομάτη, Κολίδα και τους αδελφούς Παλούκη γιατί ήταν αντάρτες του ΕΛΑΣ. Στην αυλή του Αγίου Νικολάου Βουστρίου τραβήχτηκε και η παρακάτω παρατιθέμενη φωτογραφία της Επιτροπής ΕΑΜ Ξηρομέρου. 


Σταυροί από μνήματα αγνώστων στον περίβολο της εκκλησίας

Οι τάφοι των αγωνιστών του ΕΛΑΣ που δολοφονήθηκαν το 1945

Φωτογραφία ιερέα στην εκκλησία 

Το τέμπλο της εκκλησίας

Ο πολυέλαιος από γυαλί 

Ο αρχάγγελος Μιχαήλ 

Ο αρχάγγελος Γαβριήλ

O δράκος του Αγίου Γεωργίου, λεπτομέρεια του τέμπλου

Ο Άγιος Γεώργιος από την εικονογράφηση του τέμπλου

Πρόγραμμα λειτουργιών της εκκλησίας του 1966 


Ο Άγιος Δημήτριος σε εικονογράφηση του τέμπλου. Μέρος της εικονογράφησης έγινε με δωρεά της οικογένειας Κατσιγιάννη το 1936.

Η εκκλησία του χωριού

Η εκκλησία του χωριού στο προαύλιό της τραβήχτηκε η παρακάτω φωτογραφία της επιτροπής ΕΑΜ Ξηρομέρου

Η Επιτροπή ΕΑΜ Ξηρομέρου



Το Βούστρι στην Κατοχή

Για την επικρατούσα κατάσταση στο χωριό του Βουστρίου την περίοδο της Κατοχής αναφέραμε και παραπάνω. Κάτι ακόμα που μας είναι γνωστό από τις τοπικές διηγήσεις είναι ο βομβαρδισμός του χωριού από τις δυνάμεις των Γερμανών το 1943 ως αντίποινα για κάποια ΕΛΑΣίτικη επιχείρηση. Οι κάτοικοι του χωριού μπόρεσαν έγκαιρα να καταλάβουν τις κινήσεις του γερμανικού στρατού στην περιοχή των Αχυρών (εκεί που σήμερα θα δημιουργηθεί τεχνητή λίμνη). Το αμφιθεατρικό του χωριού και οι πληροφορίες που δόθηκαν από τον ΕΛΑΣ τους επέτρεψαν να λάβουν τα μέτρα τους. Η οικογένεια Κατσιγιάννη κινήθηκε ομαδικά προς την έξοδο του χωριού στα δυτικά, ενώ η οικογένεια Διαμάντη και άλλοι επέλεξαν να ανέβουν στα πιο ορεινά. Λίγο αργότερα ξεκινά ο βομβαρδισμός του χωριού από τα Αχυρά και μια οβίδα βρίσκει ακριβώς την τοποθεσία που προφυλάσσονταν η οικογένεια Κατσιγιάννη. Το αποτέλεσμα ήταν να ξεκληρισθεί σχεδόν ολόκληρη. Οι υπόλοιπες οικογένειες κατάφεραν να διαφύγουν ασφαλώς και επέστρεψαν αργότερα στο δραματικό χωριό. 


Η τεχνιτή λίμνη των Αχυρών όπως φαίνεται από το Βούστρι. Από εδώ βομβαρδίστηκε το χωριό από τους Γερμανούς.


Ένα ακόμα τραγικό περιστατικό της Κατοχής ήταν η εκτέλεση της γιαγιάς Κατσιγιάννη στο έμπα του χωριού από διερχόμενη γερμανική φάλαγγα. Η γυναίκα βρέθηκε στο πέρασμά τους και δεν μπορούσε να καταλάβει τι ακριβώς της ζητούσαν. Το αποτέλεσμα ήταν να προκαλέσει τον εκνευρισμό των Ούννων και την συνοπτική της εκτέλεση. 

Στα μέλη των οικογενειών του Βουστρίου γίνεται λόγος επίσης για ένα περιστατικό της Κατοχής κατά το οποίο αντάρτες του ΕΛΑΣ μετέφεραν μέσα από το χωριό αιχμάλωτους Γερμανούς. Οι αντάρτες έκατσαν στο καφενείο του χωριού και παράγγειλαν καφέ και νερό για όλους. Εκεί μαζεύτηκαν περίεργοι οι κάτοικοι του χωριού για να δουν από κοντά τον πλέον ακίνδυνο κατακτητή. Χωρίς κοινή γλώσσα και με την γλώσσα του σώματος οι αντάρτες και οι χωρικοί κατάφεραν να εντοπίσουν στα λεγόμενά τους την λέξη "Λένινγκραντ" δείγμα πως οι στρατιώτες του κατακτητή είχαν πολεμήσει κι εκεί. 






Οδοιπορικό στο ανταρτοχώρι Βούστρι Αιτωλοακαρνανίας

Οδοιπορικό στο ανταρτοχώρι Βούστρι Αιτωλοακαρνανίας

To χωριό Βούστρι Ξηρομέρου βρίσκεται στο νότιο τμήμα της Αιτωλοακαρνανικής γης κοντά στην κορυφή του όρους Περγαντί. Υπήρξε ένα από τα παλαιότερα χωριά της περιοχής με εκτεταμένα δάση καρυδιών και κοπάδια αιγοπροβάτων. Μεγαλύτερες οικογένειες του χωριού ήταν οι οικογένειες Διαμάντη, Κατσιγιάννη, Πουρνάρα και Πέτρου. Το χωριό υπήρξε ορμητήριο του ΕΛΑΣ κατά την περίοδο της Κατοχής και ένα από τα «κόκκινα» χωριά του Ξηρόμερου. Το ορεινό της τοποθεσίας, το σχετικά πυκνό δάσος και οι αριστερές οικογένειές του καθιστούσαν το χωριό ιδανική τοποθεσία για την ανάπτυξη του αντάρτικου, γεγονός που το χωριό πλήρωσε πολλαπλώς.Το Βούστρι εγκαταλείφθηκε από τους κατοίκους του το 1975 λόγω κατολισθήσεων και σαθρότητας του εδάφους. Οι κάτοικοί του μετοίκησαν σε συνοικισμό δίπλα στο χωριό Τρύφος. 


Άποψη του χωριου από το δημόσιο δρόμο

Άποψη του χωριού από το δημόσιο δρόμο

Τα πρώτα σπίτια στην είσοδο του χωριού
Μια από τις βρύσες του χωριού 


H οικία της οικογένειας Διαμάντη

Στο δυτικό άκρο του χωριού βρίσκονται ακόμα τα ερείπια της οικίας της οικογένειας Διαμάντη. Η οικογένεια διατηρούσε παντοπωλείο στο χωριό και λογίζονταν ως μια από τις πιο ευκατάστατες του χωριού. Ο Νικόλαος Διαμάντης (ιδιοκτήτης του παντοπωλείου και πατέρας της οικογένειας) έδρασε στην περιοχή ως αντάρτης του ΕΛΑΣ. Αργότερα θα εξοριστεί στην Ικαρία και με τη Δικτατορία στη Γυάρο ως στέλεχος της ΕΔΑ Ξηρομέρου. Στο παράθυρο του σπιτιού του που διασώζεται ακόμα με τα κάγκελά του τραβήχτηκε και η οικογενειακή φωτογραφία που παραθέτουμε παρακάτω. Το 1943 κατά την είσοδο γερμανικού τμήματος στο χωριό, ο Νίκος Διαμάντης κάθονταν στην αυλή του σπιτιού του. Φορούσε ακόμα τις αρβύλες του αντάρτικου και το πρόσωπό του ήταν σχισμένο στο μάγουλο. Βρίσκονταν σε άδεια για να δει την οικογένειά του. Οι Γερμανοί μόλις βρέθηκαν μπροστά του κατάλαβαν αμέσως ότι πρόκειται για αντάρτη κι εκείνος πήδηξε την μάντρα του σπιτιού κι έτρεξε να διαφύγει στην κορφή που δεσπόζει πάνω από το χωριό. Οι Γερμανοί παρά το ότι έβαλαν ενάντιων του δεν τον πέτυχαν κι έτσι κατάφερε να διαφύγει. Το σπίτι της οικογένειας κάηκε την ίδια μέρα από τους κατακτητές.



To σπίτι της οικογένειας Διαμάντη

Το σπίτι της οικογένειες Διαμάντη

Το καγκελόφραχτο παράθυρο του σπιτιού που τραβήχτηκε η παρακάτω φωτογραφία.
Η οικογένεια του αντάρτη του ΕΛΑΣ Νίκου Διαμάντη έξω από το σπίτι τους στο Βούστρι. 


Η εκκλησία του χωριού

Ο Άγιος Νικόλαος Βουστρίου αποτελεί την μια και μοναδική εκκλησία του χωριού. Σήμερα η τοπική κοινότητα έχει προβεί σε εκτεταμένες επισκευές της και είναι το μοναδικό οίκημα του χωριού σε σχετικά καλή κατάσταση. Η εικονογράφηση της εκκλησία που παραμένει και ως σήμερα είναι δωρεά μερικών από τις οικογένειες του χωριού και χρονολογείται στα 1935-1938. Πρόκειται για λαϊκή αγιογράφηση με κύριο θέμα του αρχαγγέλους και τους άγιους μαχητές. Στην εκκλησία βρίσκεται ακόμα και ο παλιός της πολυέλαιος από χυτό γυαλί, όπως και προγράμματα λειτουργιών από το 1966! Στον περίβολο της εκκλησία βρίσκονταν οι τάφοι των οικογενειών του χωριού και η γιαγιά Διαμάντη. Σήμερα, εκτός από δύο τσιμεντένιους σταυρούς χωρίς ονόματα, διασώζεται μονάχα ο τάφος των δύο εξαδέλφων Γεώργιου και Φώτιου Πουρνάρα που πέθαναν και οι δύο στις 17-7-1945. Τα δύο εξαδέλφια γνωρίζουμε από την συνέντευξη της κας Αγγελικής Γκαραβέλου, ότι δολοφονήθηκαν με άγρια βασανιστήρια από τους παρακρατικούς της δεξιάς Ζέλο, Μαυρομάτη, Κολίδα και τους αδελφούς Παλούκη γιατί ήταν αντάρτες του ΕΛΑΣ. Στην αυλή του Αγίου Νικολάου Βουστρίου τραβήχτηκε και η παρακάτω παρατιθέμενη φωτογραφία της Επιτροπής ΕΑΜ Ξηρομέρου. 


Σταυροί από μνήματα αγνώστων στον περίβολο της εκκλησίας

Οι τάφοι των αγωνιστών του ΕΛΑΣ που δολοφονήθηκαν το 1945

Φωτογραφία ιερέα στην εκκλησία 

Το τέμπλο της εκκλησίας

Ο πολυέλαιος από γυαλί 

Ο αρχάγγελος Μιχαήλ 

Ο αρχάγγελος Γαβριήλ

O δράκος του Αγίου Γεωργίου, λεπτομέρεια του τέμπλου

Ο Άγιος Γεώργιος από την εικονογράφηση του τέμπλου

Πρόγραμμα λειτουργιών της εκκλησίας του 1966 


Ο Άγιος Δημήτριος σε εικονογράφηση του τέμπλου. Μέρος της εικονογράφησης έγινε με δωρεά της οικογένειας Κατσιγιάννη το 1936.

Η εκκλησία του χωριού

Η εκκλησία του χωριού στο προαύλιό της τραβήχτηκε η παρακάτω φωτογραφία της επιτροπής ΕΑΜ Ξηρομέρου

Η Επιτροπή ΕΑΜ Ξηρομέρου



Το Βούστρι στην Κατοχή

Για την επικρατούσα κατάσταση στο χωριό του Βουστρίου την περίοδο της Κατοχής αναφέραμε και παραπάνω. Κάτι ακόμα που μας είναι γνωστό από τις τοπικές διηγήσεις είναι ο βομβαρδισμός του χωριού από τις δυνάμεις των Γερμανών το 1943 ως αντίποινα για κάποια ΕΛΑΣίτικη επιχείρηση. Οι κάτοικοι του χωριού μπόρεσαν έγκαιρα να καταλάβουν τις κινήσεις του γερμανικού στρατού στην περιοχή των Αχυρών (εκεί που σήμερα θα δημιουργηθεί τεχνητή λίμνη). Το αμφιθεατρικό του χωριού και οι πληροφορίες που δόθηκαν από τον ΕΛΑΣ τους επέτρεψαν να λάβουν τα μέτρα τους. Η οικογένεια Κατσιγιάννη κινήθηκε ομαδικά προς την έξοδο του χωριού στα δυτικά, ενώ η οικογένεια Διαμάντη και άλλοι επέλεξαν να ανέβουν στα πιο ορεινά. Λίγο αργότερα ξεκινά ο βομβαρδισμός του χωριού από τα Αχυρά και μια οβίδα βρίσκει ακριβώς την τοποθεσία που προφυλάσσονταν η οικογένεια Κατσιγιάννη. Το αποτέλεσμα ήταν να ξεκληρισθεί σχεδόν ολόκληρη. Οι υπόλοιπες οικογένειες κατάφεραν να διαφύγουν ασφαλώς και επέστρεψαν αργότερα στο δραματικό χωριό. 


Η τεχνιτή λίμνη των Αχυρών όπως φαίνεται από το Βούστρι. Από εδώ βομβαρδίστηκε το χωριό από τους Γερμανούς.


Ένα ακόμα τραγικό περιστατικό της Κατοχής ήταν η εκτέλεση της γιαγιάς Κατσιγιάννη στο έμπα του χωριού από διερχόμενη γερμανική φάλαγγα. Η γυναίκα βρέθηκε στο πέρασμά τους και δεν μπορούσε να καταλάβει τι ακριβώς της ζητούσαν. Το αποτέλεσμα ήταν να προκαλέσει τον εκνευρισμό των Ούννων και την συνοπτική της εκτέλεση. 

Στα μέλη των οικογενειών του Βουστρίου γίνεται λόγος επίσης για ένα περιστατικό της Κατοχής κατά το οποίο αντάρτες του ΕΛΑΣ μετέφεραν μέσα από το χωριό αιχμάλωτους Γερμανούς. Οι αντάρτες έκατσαν στο καφενείο του χωριού και παράγγειλαν καφέ και νερό για όλους. Εκεί μαζεύτηκαν περίεργοι οι κάτοικοι του χωριού για να δουν από κοντά τον πλέον ακίνδυνο κατακτητή. Χωρίς κοινή γλώσσα και με την γλώσσα του σώματος οι αντάρτες και οι χωρικοί κατάφεραν να εντοπίσουν στα λεγόμενά τους την λέξη "Λένινγκραντ" δείγμα πως οι στρατιώτες του κατακτητή είχαν πολεμήσει κι εκεί. 






TOP READ