19 Ιουν 2013

Συμβαίνει και στα καλύτερα (Αλ) Τσαντίρια

Συμβαίνει και στα καλύτερα (Αλ) Τσαντίρια 




Ανοιχτή επιστολή απολυμένων ταξιθετών από το "Αλ Τσαντίρι News"
"Όταν στις 11/6 έπεσαν πολύχρωμες μπάρες  στην ΕΡΤ, οι πέντε ταξιθέτες/ ταξιθέτριες της εκπομπής «Αλ Τσαντίρι Νιουζ» αποφασίσαμε συλλογικά και ομόφωνα να συμμετάσχουμε στην στάση εργασίας που κήρυξε η ΠΟΣΠΕΡΤ, η ΠΟΕΠΤΥΜ η ΠΟΕΣΥ και η ΕΤΙΤΑ («Η ΠΟΕΣΥ, η ΠΟΣΠΕΡΤ, η ΠΟΕΠΤΥΜ αποφασίσαμε να κηρύξουμε από τις 19:00 έως τις 01:00, στάση εργασίας σε όλα τα ιδιωτικά ραδιοτηλεοπτικά μέσα της χώρας»).
 Γνωρίζαμε πως δεν καλυπτόμασταν θεσμικά, μιας και ανήκουμε στο πλήθος των χιλιάδων ανασφάλιστων-αφανών εργατών στα μίντια αλλά και σε πολλούς άλλους κλάδους ανά τον ελλαδικό χώρο. Ακόμα κι έτσι όμως, αποφασίσαμε να σταθούμε αλληλέγγυοι-ες όχι μόνο λόγω πεποίθησης αλλά και λόγω θέσης.

Ειδοποιήσαμε την παραγωγή του Αλ Τσαντίρι Νιουζ πως θα κάνουμε στάση εργασίας, παρ’ όλο που η εκπομπή μέχρι την τελευταία στιγμή επρόκειτο να βγει κανονικά, και κατευθυνθήκαμε στο κατειλημμένο ραδιομέγαρο της Μεσογείων, σε ένδειξη αλληλεγγύης και στήριξης των απολυμένων της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης.

Την Τρίτη 18/6
επικοινωνήσαμε με την παραγωγή για να μάθουμε αν θα βγει η εκπομπή και ενημερωθήκαμε πως μετά τα γεγονότα της προηγούμενης εβδομάδας, δεν θα χρειαζόταν να πάμε στην τελευταία εκπομπή της σεζόν διότι απολυθήκαμε.  Η ενημέρωση αυτή φυσικά δεν ήρθε από κάποιο επίσημο στόμα εκπροσώπου της εταιρείας παραγωγής αλλά από συνάδελφους που επιφορτίστηκαν με τον άχαρο αυτό ρόλο. Εξάλλου πως μπορείς να επιδόσεις επίσημα απόλυση σε αυτούς που επίσημα δεν υπάρχουν; Η στάση των αφεντικών του Τύπου δεν μας κάνει καμία εντύπωση καθώς πέντε απολύσεις φαίνονται απλώς σαν μία μικρή κουκίδα σε έναν πολύμορφο χάρτη χιλιάδων απολυμένων στα εγχώρια ΜΜΕ τα τελευταία 3 χρόνια.

Η απόλυσή μας φυσικά δεν αποτέλεσε καμιά έκπληξη, καθώς ήρθε ως κορωνίδα στην επισφάλεια και την εκμετάλλευση που βιώνουν σχεδόν όλοι οι εργαζόμενοι της εν λόγω εταιρείας παραγωγής. Για εμάς τις ταξιθέτριες και τους ταξιθέτες του Αλ Τσαντίρι Νιουζ, τα παραδείγματα είναι πολλά. Δεχθήκαμε απειλές για απόλυση και στο παρελθόν με την πρόφαση ότι η παραγωγή δεν βγαίνει οικονομικά και συμβιβαστήκαμε σε μείωση του μεροκάματου προκειμένου να μην απολυθεί κανείς μας. Το σενάριο επαναλήφθηκε όταν ζητήσαμε να λύσει η παραγωγή το πρόβλημα της μετακίνησής μας στην Κάντζα. Ο χώρος εργασίας μας ήταν μια αποθήκη. Η στάση της παραγωγής  απέναντι στα ζητήματα που μας αφορούσαν απαξιωτική και προσβλητική. Η εργασία μας ανασφάλιστη και μαύρη.

Σε όλα αυτά συναινούσε και ο Λάκης Λαζόπουλος, αφού αποδέχτηκε την συγκεκριμένη εταιρία παραγωγής ως διαχειριστή, και όποιος ισχυριστεί το αντίθετο θα είναι τουλάχιστον υποκριτής.

Παρακολουθήσαμε χτες (Τρίτη 18/6) με μεγάλη προσοχή την τελευταία παράσταση της σαιζόν. Προσέξαμε ότι ο κ. Λαζόπουλος στάθηκε αλληλέγγυος στους, απολυμένους  πια, εργαζομένους της ΕΡΤ την ίδια ώρα που απέλυε τους δικούς του εργαζόμενους επειδή στάθηκαν αλληλέγγυοι στους απολυμένους εργαζόμενους της ΕΡΤ!

Αυτό που συνέβη σε μας συμβαίνει παντού. Από τα αλ τσαντίρια έως τους εργάτες γης και από τις μητροπόλεις έως τα ξεχασμένα χωριά της επαρχίας, σχέσεις εκμετάλλευσης που αποκαλούνται σχέσεις εργασίας, ορίζουν την καθημερινότητα όλων μας. Μισθοί και μεροκάματα ξεφτίλα, ανασφάλιστη/ αδήλωτη εργασία, επισφάλεια, φόβος, ψυχολογική βία, ανθυγιεινές συνθήκες εργασίας, δουλειά μέχρι τελικής πτώσης, μέχρι το σώμα και το μυαλό να μην αντέχουν πια.

Πριν εκχυδαϊστεί εντελώς το γύρω και το μέσα μας να σηκώσουμε κεφάλι και να τα βάλουμε στα ίσα μ’ αυτό που συμβαίνει. Εμείς οι απολυμένοι ταξιθέτες και ταξιθέτριες του Αλ Τσαντίρι Νιουζ, θα διεκδικήσουμε και θα απαιτήσουμε ό,τι προκύπτει από το χρονικό διάστημα της «μαύρης» εργασίας μας.

Ας είναι λοιπόν αυτό το κείμενο μια μικρή προτροπή  - γιατί μικρή είναι η φωνή μας, δεν έχουμε αυταπάτες - να μην αποστρέφεται άλλο πια το βλέμμα από κει που οφείλει να είναι καρφωμένο. Στα μικρά ή μεγάλα «τσαντίρια» του καθενός και της καθεμιάς μας.

Απολυμένοι ταξιθέτες/ ταξιθέτριες του Αλ Τσαντίρι News

Πηγή: ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΕΣΗΕΑ 

Την πιο νοσηρή φαντασία ξεπερνά η κτηνωδία τεσσάρων ειδικών φρουρών που xτύπησαν 24χρονο μέχρι θανάτου και σύλησαν τη σωρό του

Μια «ανεξιχνίαστη» υπόθεση βίας
Την πιο νοσηρή φαντασία ξεπερνά η κτηνωδία τεσσάρων ειδικών φρουρών που xτύπησαν 24χρονο μέχρι θανάτου και σύλησαν τη σωρό του



Της Αντας Ψαρρά 

Την Πέμπτη 20 Ιουνίου και εκτός απροόπτου θα διεξαχθεί επιτέλους η δίκη μιας ανεξιχνίαστης υπόθεσης αστυνομικής βίας με θύμα έναν εικοσιτετράχρονο και κατηγορούμενους 4 αστυνομικούς. Μια υπόθεση που διαδραματίστηκε το 2008 και ακόμα περιμένει τη δικαιοσύνη.



Οδός Αναξαγόρα, 11 Μαΐου 2008, ένας νεαρός 24 ετών «ακινητοποιείται» στα χέρια 4 ειδικών φρουρών. «Δεμένος με χειροπέδες πισθάγκωνα, πεσμένος στα γόνατα κι ενώ ο ένας τού έχει κάνει κεφαλοκλείδωμα οι άλλοι δύο τον χτυπούν στο κεφάλι. Μαζί τους και μια γυναίκα αστυνομικός», λέει ο αυτόπτης μάρτυρας. Ο Νίκος Σακελλίων πέφτει σε κώμα στα χέρια των αστυνομικών, ενώ το βίντεο του μάρτυρα δείχνει τους αστυνομικούς να τον εγκαταλείπουν αφού βγάζουν τελικά τις χειροπέδες.



Bίντεο-ντοκουμέντο



Ο αυτόπτης μάρτυρας δηλώνει ότι τον έσυραν περίπου 8 μέτρα, τον γύρισαν ανάσκελα και τον άφησαν. Αστυνομικός φέρεται να κάλεσε μέσω ΕΚΑΒ τον ΟΚΑΝΑ σαν να… γνώριζε εκ των προτέρων ότι θα πρέπει να αποδοθεί ο θάνατος σε ουσίες.



Στην εκπομπή του Παύλου Τσίμα τον Δεκέμβρη του 2008 με θέμα υποθέσεις αστυνομικής βίας είχαν παρουσιαστεί το βίντεο-ντοκουμέντο αλλά και η συγκλονιστική κατάθεση του αυτόπτη μάρτυρα και φυσικά ο Γολγοθάς του πατέρα στην προσπάθεια να εξιχνιάσει ο ίδιος, αντί για τις ελληνικές αρχές, τον θάνατο του παιδιού του. Οι φωτογραφίες που δημοσιεύτηκαν τότε στις εφημερίδες πάγωσαν το αίμα των αναγνωστών. Ενα ψηλό, όμορφο, νέο παιδί μεταμορφωμένο σε μια φρικτή απομίμηση προσώπου.



Η υπόθεση αρχικά είχε τεθεί στο αρχείο, ενώ ο εισαγγελέας απεφάνθη ότι ο μάρτυρας ψεύδεται και μάλιστα άσκησε και δίωξη εναντίον του.



Η αστυνομική βία όμως συνεχίστηκε, κι αυτό είναι ακόμα πιο φρικτό, στο σώμα του νεκρού, κάτι που είναι έξω από κάθε νοσηρή φαντασία. Οι ίδιοι οι αστυνομικοί του Α.Τ. Ακροπόλεως επέλεξαν τον εργολάβο κηδειών κι ενώ εκείνος βεβαίωνε ότι η σορός είχε μεταφερθεί αμέσως σε ψυγείο, εν τούτοις υπεβλήθη μήνυση εναντίον του για προσβολή νεκρού, δεδομένου ότι το σώμα του νεκρού όταν το είδε ο πατέρας ήταν σε σήψη και βουτηγμένο στο αίμα.



Εξάλλου το κοιμητήριο βεβαίωσε εγγράφως ότι την επομένη της αστυνομικής «επιχείρησης» δεν παρέλαβε τον νεκρό. Αφού η σορός… χάθηκε για τουλάχιστον δώδεκα ώρες, αμέσως μετά ανακοινώθηκε επίσημα ότι ο νεαρός είχε μια «νάιλον σακουλίτσα» στο στόμα (με ναρκωτικά) που την κατάπιε και πνίγηκε.



Ξαναγυρνώντας πίσω στην αναζήτηση των πραγματικών στοιχείων που έχουν πλέον στη διάθεσή τους οι δικαστικές αρχές χάρη στις προσπάθειες του πατέρα, της δικηγόρου, των γιατρών-ιατροδικαστών, αλλά και την ΕΔΕ που διενεργήθηκε από την ΕΛ.ΑΣ., πληροφορούμαστε ότι η γιατρός του ασθενοφόρου που παρέλαβε τον νεαρό σε κωματώδη κατάσταση περιγράφει την τραχειακή διασωλήνωση χωρίς να εντοπίσει σακουλάκια. Σακουλάκια όμως δεν βρέθηκαν ούτε στο νοσοκομείο «Ελπίς» όπου μεταφέρθηκε ο νεαρός χωρίς να έχει μέχρι την ώρα που παρελήφθη από τον τελετάρχη σημάδια αλλοίωσης.



Η τοξικολογική έκθεση



Ο διορισμένος από το Α.Τ. Ακροπόλεως ιατροδικαστής που διενήργησε τη νεκροψία δύο μέρες μετά, ενώ ήδη ήταν σε πλήρη αλλοίωση η σορός, είπε στη μαρτυρία του πως ίσως παράπεσε το σακουλάκι μέσα στο σώμα του νεκρού με τις μαλάξεις της γιατρού και «επανήλθε μετά την αποσωλήνωση» άθικτο στον λάρυγγα, οπότε και το βρήκαν οι αστυνομικοί.



Στην τοξικολογική έκθεση που έκανε ο ιατροδικαστής βρέθηκε αλκοόλ (0,3) στο αίμα και στοιχεία οπιούχων στη χολή, ενώ δεν παρατηρήθηκαν κακώσεις. Από την ΕΔΕ προέκυψε ότι 3 αστυνομικοί που είχαν κατέβει από περιπολικό και βρέθηκαν τυχαία στο σημείο περιέγραψαν τη στιγμή όχι πολύ διαφορετικά από τον αυτόπτη μάρτυρα. «Κρατούσαν ακινητοποιημένο στο έδαφος ένα άτομο και του έβαζαν χειροπέδες, ενώ σιγά σιγά κατέρρεε», «όλοι οι αστυνομικοί τον περιστοίχιζαν και επιχειρούσαν να του πιάσουν τα χέρια για να του κάνουν την προβλεπόμενη λαβή χειροπέδησης, αλλά δυσκολεύονταν αρκετά», «δεν είδα να καταπίνει κάτι».



Παράλληλα οι τρεις αστυνομικοί κατηγορηματικά δήλωσαν ότι δεν ασκήθηκε βία από τους συναδέλφους τους. Οι μαρτυρίες τους βρίσκονταν μέσα στον φάκελο που είχε αποφασίσει ο εισαγγελέας να βάλει στο αρχείο, με σαφείς μάλιστα αιχμές περί κατασκευής! Οταν η συνήγορος του πατέρα προχώρησε σε προσφυγή, βρήκε φυσικά στον φάκελο και τις σημαντικές καταθέσεις των αστυνομικών του περιπολικού. Αντίθετα, δεν βρέθηκαν ποτέ τα προσωπικά είδη του νεκρού που παρελήφθησαν μεν από το Α.Τ. Ακροπόλεως, αλλά «όταν αναζητήθηκαν δεν ανευρέθησαν».



Μετά την προσφυγή ασκήθηκε νέα δίωξη για ανθρωποκτονία εξ αμελείας εναντίον των 4 ειδικών φρουρών και ταυτόχρονα απαγγέλθηκε σε αυτούς αλλά και στους μάρτυρες του περιπολικού η κατηγορία της ψευδούς ανωμοτί κατάθεσης κατ” εξακολούθηση και μη, και παράβαση καθήκοντος.



Η γνωμοδότηση της επίκουρης καθηγήτριας Ιατροδικαστικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Σταυρούλας Παπαδόδημα, που ορίστηκε από την οικογένεια ως τεχνικός σύμβουλος, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι σε κάθε περίπτωση η κοινή παράμετρος των τριών πιθανών εκδοχών (θάνατος από απόφραξη του λάρυγγα, θάνατος από κεφαλοκλείδωμα, θάνατος λόγω ακινητοποίησης κατά την προσπάθεια σύλληψης) είναι ότι ο θάνατος επήλθε από εξωτερικούς παράγοντες και στην προκειμένη περίπτωση από βίαιους χειρισμούς των αστυνομικών.



Πέντε χρόνια μετά



Επίσης σαφώς βεβαιώνει ότι δεν ήταν υπό την επίδραση ναρκωτικών, ενώ η χαμηλή ποσότητα οινοπνεύματος μπορεί να οφειλόταν και στη διαδικασία σήψης. Αναφέρει επίσης ότι η έλλειψη φωτογραφιών και η σήψη κατέστησαν προβληματική την εξαγωγή συμπερασμάτων σχετικά με την κακοποίηση. Τέλος, σημειώνει ότι η διασωλήνωση που έγινε και η ύπαρξη ξένου σώματος στον λάρυγγα την ίδια στιγμή είναι καταστάσεις μη συμβατές μεταξύ τους.



Από την ημερομηνία που ο Νικόλας Σακελλίων έπεσε νεκρός πέρασαν πέντε χρόνια με συνεχείς αναβολές στη δίκη, με τον κίνδυνο της παραγραφής και με τον πατέρα να αναζητά έστω και τώρα μια δίκαιη απόφαση για το νεκρό παιδί του. Ενας πατέρας που γεννήθηκε στην Τασκένδη από πρόσφυγες, που έστειλε τον πρωταθλητή της κολύμβησης γιο του στην Ελλάδα και που ύστερα από 33 μόλις ημέρες παραμονής του Νίκου στην Αθήνα γύρισε ο ίδιος για να παραλάβει τη σορό του παιδιού του.



V.I. Lenin-Θέσεις και εισήγηση για την αστική δημοκρατία και την δικτατορία του προλεταριάτου



Θέσεις και εισήγηση για την αστική δημοκρατία και τη δικτατορία του προλεταριάτου
V.I. Lenin

 1. Η άνοδος του επαναστατικού κινήματος του προλεταριάτου σε όλες τις χώρες προκάλεσε τις σπασμωδικές και άκαρπες προσπάθειες της αστικής τάξης και των πρακτόρων της μέσα στις εργατικές οργανώσεις για να βρουν ιδεολογικά-πολιτικά επιχειρήματα με σκοπό την υπεράσπιση των κυριαρχίας των εκμεταλλευτών. Ανάμεσα σ' αυτά τα επιχειρήματα ξεχωριστή θέση κατέχει η καταδίκη της δικτατορίας και η υπεράσπιση της δημοκρατίας. Η πλαστότητα και η υποκρισία αυτού του επιχειρήματος, που επαναλαβαίνεται με χίλιους τρόπους από τον καπιταλιστικό Τύπο και από τη συνδιάσκεψη της κίτρινης Διεθνούς, που έγινε το Φλεβάρη του 1919 στη Βέρνη, είναι ολοφάνερη για τον καθένα που δεν θέλει να προδώσει τις βασικές θέσεις του σοσιαλισμού.

 2. Το επιχείρημα αυτό παίζει κυρίως με τις έννοιες «δημοκρατία γενικά» και «δικτατορία γενικά», χωρίς να βάζει το ζήτημα για ποια τάξη πρόκειται. Μια τέτοια τοποθέτηση του ζητήματος, εξωταξική ή υπερταξική, δήθεν παλλαϊκή, αποτελεί καθαρό εμπαιγμό της βασικής διδασκαλίας του σοσιαλισμού, δηλαδή της διδασκαλίας για την ταξική πάλη, την οποία παραδέχονται στα λόγια, μα ξεχνούν στην πράξη οι σοσιαλιστές που πέρασαν με το μέρος της αστικής τάξης. Γιατί σε καμιά πολιτισμένη καπιταλιστική χώρα δεν υπάρχει «δημοκρατία γενικά», αλλά υπάρχει μόνο η αστική δημοκρατία, και δεν πρόκειται για τη «δικτατορία γενικά», αλλά τη δικτατορία της καταπιεζόμενης τάξης, δηλ. του προλεταριάτου, πάνω στους καταπιεστές και εκμεταλλευτές, δηλ. πάνω στην αστική τάξη, με σκοπό την κατανίκηση της αντίστασης που προβάλλουν οι εκμεταλλευτές στην πάλη για την κυριαρχία τους.


 3. Η ιστορία διδάσκει ότι καμιά καταπιεζόμενη τάξη δεν έφθασε ποτέ στην κυριαρχία και δεν μπορούσε να φτάσει στην κυριαρχία χωρίς να περάσει μια περίοδο δικτατορίας, δηλ. κατάκτησης της πολιτικής εξουσίας και βίαιης καταστολής της αντίστασης που πρόβαλλαν πάντα οι εκμεταλλευτές, αντίστασης απεγνωσμένης, λυσσαλέας, που δεν σταματούσε μπροστά σε κανένα έγκλημα. Η αστική τάξη, που την κυριαρχία της υποστηρίζουν τώρα οι σοσιαλιστές, οι οποίοι μιλούν ενάντια στη «δικτατορία γενικά» και που κόβονται για τη «δημοκρατία γενικά» κατάκτησε την εξουσία στις προηγμένες χώρες ύστερα από μια σειρά από εξεγέρσεις, εμφυλίους πολέμους, βίαιη καταστολή των βασιλιάδων, των φεουδαρχών, των δουλοκτητών και των προσπαθειών παλινόρθωσής τους. Χιλιάδες και εκατομμύρια φορές οι σοσιαλιστές όλων των χωρών στα βιβλία και στις μπροσούρες τους, στις αποφάσεις των συνεδρίων τους, στους προπαγανδιστικούς τους λόγους, έχουν εξηγήσει στο λαό τον ταξικό χαρακτήρα αυτών των επαναστάσεων, αυτής της αστικής δικτατορίας. Γι' αυτό η σημερινή υπεράσπιση της αστικής δημοκρατίας με λογοκοπιές για τη «δημοκρατία γενικά» και τα σημερινά ουρλιαχτά και ξεφωνητά ενάντια στη δικτατορία του προλεταριάτου, που παρουσιάζονται σαν ξεφωνητά για τη «δικτατορία γενικά», αποτελούν ανοικτή προδοσία του σοσιαλισμού, έμπρακτο πέρασμα με το μέρος της αστικής τάξης, άρνηση στο προλεταριάτο του δικαιώματος να επιτελέσει τη δική του προλεταριακή επανάσταση, υπεράσπιση του αστικού ρεφορμισμού σε μια τέτοια ακριβώς ιστορική στιγμή που ο αστικός ρεφορμισμός έχει χρεοκοπήσει σε όλο τον κόσμο και ο πόλεμος έχει δημιουργήσει επαναστατική κατάσταση.

 4. Ολοι οι σοσιαλιστές, εξηγώντας το ταξικό χαρακτήρα του αστικού πολιτισμού, της αστικής δημοκρατίας, του αστικού κοινοβουλευτισμού, έκφραζαν την ιδέα που διατυπώθηκε με τη μεγαλύτερη επιστημονική ακρίβεια από τον Μαρξ και τον Ενγκελς, την ιδέα ότι η πιο δημοκρατική αστική δημοκρατία δεν είναι τίποτε άλλο, παρά μια μηχανή για την καταστολή της εργατικής τάξης από την αστική τάξη, της μάζας των εργαζομένων από μια χούφτα καπιταλιστές. Ανάμεσα σ' αυτούς που κηρύσσονται σήμερα κατά της δικτατορίας και υπέρ της δημοκρατίας, δεν υπάρχει ούτε ένας επαναστάτης, ούτε ένας μαρξιστής που να μη πήρε χίλιους όρκους μπροστά στους εργάτες ότι παραδέχεται αυτή τη βασική αλήθεια του σοσιαλισμού, και τώρα που το επαναστατικό προλεταριάτο άρχισε να αναταράζεται και να μπαίνει σε κίνηση για τη συντριβή αυτής της μηχανής καταπίεσης και την κατάκτηση της προλεταριακής δικτατορίας, οι προδότες αυτοί του σοσιαλισμού παρουσιάζουν έτσι τα πράγματα, σαν να είναι γεγονός πως η αστική τάξη έχει δωρίσει στους εργαζόμενους την «καθαρή δημοκρατία», πως η αστική τάξη έχει παραιτηθεί από κάθε αντίσταση και είναι έτοιμη να υποταχθεί στην πλειοψηφία των εργαζομένων, πως στην αστική δημοκρατία δεν υπήρχε και δεν υπάρχει καμιά κρατική μηχανή για την καταστολή της εργασίας από το κεφάλαιο.

 5. Η Κομμούνα του Παρισιού, που στα λόγια υμνολογούν όλοι όσοι θέλουν να παριστάνουν το σοσιαλιστή, γιατί ξέρουν ότι οι εργατικές μάζες εκδηλώνουν θερμή και ειλικρινή συμπάθεια γι' αυτή, έδειξε ξεκάθαρα την ιστορική συμβατικότητα και την περιορισμένη αξία του αστικού κοινοβουλευτισμού και της αστικής δημοκρατίας - θεσμών πολύ προοδευτικών σε σύγκριση με το μεσαίωνα, που όμως έχουν οπωσδήποτε ανάγκη ριζικής αλλαγής στην εποχή της προλεταριακής επανάστασης. Μόνο ο Μαρξ που, αναλύοντας την Κομμούνα, έδωσε την καλύτερη εκτίμηση της ιστορικής σημασίας, έδειξε τον εκμεταλλευτικό χαρακτήρα της αστικής δημοκρατίας και του αστικού κοινοβουλευτισμού, όπου οι καταπιεζόμενες τάξεις έχουν το δικαίωμα να αποφασίζουν μια φορά μέσα σε αρκετά χρόνια ποιος εκπρόσωπος των πλούσιων τάξεων «θα εκπροσωπεί και θα ποδοπατεί» (ver- und zertreten) το λαό στη Βουλή.

 Ακριβώς τώρα, που το σοβιετικό κίνημα, αγκαλιάζοντας όλο τον κόσμο, συνεχίζει μπροστά στα μάτια όλων το έργο της Κομμούνας, οι προδότες του σοσιαλισμού ξεχνούν τη συγκεκριμένη πείρα και τα συγκεκριμένα διδάγματα της Κομμούνας του Παρισιού, επαναλαβαίνοντας τις παλιές αστικές κοινοτοπίες για τη «δημοκρατία γενικά». Η Κομμούνα δεν ήταν κοινοβουλευτικός θεσμός.

 6. Η σημασία της Κομμούνας βρίσκεται έπειτα στο γεγονός ότι έκανε απόπειρα να τσακίσει, να καταστρέψει συθέμελα τον αστικό κρατικό μηχανισμό, υπαλληλικό, δικαστικό, στρατιωτικό, αστυνομικό, αντικαθιστώντας τον με μια αυτοδιοικούμενη μαζική οργάνωση των εργατών, που δεν γνώριζε το χωρισμό της νομοθετικής από την εκτελεστική εξουσία. Ολες οι σύγχρονες αστικές ρεπουμπλικάνικες δημοκρατίες, μαζί και η γερμανική, που οι προδότες του σοσιαλισμού, χλευάζοντας την αλήθεια, την αποκαλούν προλεταριακή, διατηρούν αυτό τον κρατικό μηχανισμό. Ετσι επιβεβαιώνεται για μια ακόμη φορά πεντακάθαρα πως τα ξεφωνητά υπέρ της «δημοκρατίας γενικά» αποτελούν στην πραγματικότητα υπεράσπιση της αστικής τάξης και των εκμεταλλευτικών προνομίων της.

 7. Η ελευθερία του «συνέρχεσθαι» μπορεί να θεωρηθεί σαν υπόδειγμα διεκδικήσεων της «καθαρής δημοκρατίας». Κάθε συνειδητός εργάτης που δεν ξέκοψε από την τάξη του, θα καταλάβει αμέσως ότι θα ήταν παραλογισμός να υπόσχεται κανείς στους εκμεταλλευτές ελευθερία του συνέρχεσθαι σε μια περίοδο και σε συνθήκες όπου οι εκμεταλλευτές προβάλλουν αντίσταση στην ανατροπή τους και προασπίζουν τα προνόμιά τους. Τότε που η αστική τάξη ήταν επαναστατική ούτε στην Αγγλία το 1649, ούτε στη Γαλλία το 1793 παραχώρησε «ελευθερία του συνέρχεσθαι» στους μοναρχικούς και στους ευγενείς που καλούσαν τα ξένα στρατεύματα και που «συνέρχονταν» για να οργανώσουν απόπειρες παλινόρθωσης. Αν η σημερινή αστική τάξη, που από καιρό έχει γίνει αντιδραστική, ζητάει από το προλεταριάτο να εγγυηθεί από πριν στους εκμεταλλευτές την «ελευθερία του συνέρχεσθαι», ανεξάρτητα από το τι αντίσταση θα προβάλλουν οι καπιταλιστές στην απαλλοτρίωσή τους, οι εργάτες δεν έχουν παρά να γελούν με την υποκρισία της αστικής τάξης.

 Από την άλλη μεριά, οι εργάτες ξέρουν πολύ καλά ότι ακόμη και στην πιο δημοκρατική αστική δημοκρατία η «ελευθερία του συνέρχεσθαι» είναι μια κούφια φράση, γιατί οι πλούσιοι έχουν στη διάθεσή τους τα καλύτερα δημόσια και ιδιωτικά κτίρια, καθώς και αρκετό ελεύθερο χρόνο για συγκεντρώσεις και την προστασία του αστικού μηχανισμού εξουσίας. Οι προλετάριοι της πόλης και του χωριού και οι μικροαγρότες δηλ. η τεράστια πλειοψηφία του πληθυσμού δεν διαθέτουν τίποτε από όλα αυτά. Οσο θα έχουν έτσι τα πράγματα, η «ισότητα», δηλ. η «καθαρή δημοκρατία» θα είναι μια απάτη. Για να κατακτηθεί η αληθινή ισότητα, για να εφαρμοστεί πραγματικά η δημοκρατία για τους εργαζόμενους, πρέπει πρώτα να αφαιρεθούν από τους εκμεταλλευτές όλα τα δημόσια και τα πολυτελή ιδιωτικά κτίρια, πρέπει πρώτα να εξασφαλιστεί ελεύθερος χρόνος στους εργαζόμενους, πρέπει η δική τους ελευθερία του συνέρχεσθαι να περιφρουρείται από ένοπλους εργάτες, και όχι από ευγενείς ή από καπιταλιστές-αξιωματικούς με αποβλακωμένους στρατιώτες.

 Μόνο ύστερα από μια τέτοια αλλαγή μπορεί να γίνει λόγος για ελευθερία του συνέρχεσθαι και για ισότητα, χωρίς αυτό να σημαίνει εμπαιγμό των εργατών, των εργαζομένων, των φτωχών. Αλλά την αλλαγή αυτή δεν μπορεί να την πραγματοποιήσει άλλος από την πρωτοπορία των εργαζομένων, το προλεταριάτο που θα ανατρέψει τους εκμεταλλευτές, την αστική τάξη.

 8. Η «ελευθερία του Τύπου» είναι επίσης ένα από τα κυριότερα συνθήματα της «καθαρής δημοκρατίας». Και στο ζήτημα αυτό οι εργάτες ξέρουν, και οι σοσιαλιστές όλων των χωρών το έχουν παραδεχθεί εκατομμύρια φορές, ότι η ελευθερία αυτή είναι μια απάτη, εφόσον τα καλύτερα τυπογραφεία και τα τεράστια αποθέματα χαρτιού βρίσκονται στα χέρια των καπιταλιστών, και εφόσον διατηρείται η εξουσία του κεφαλαίου πάνω στον Τύπο, που εκδηλώνεται σε όλο τον κόσμο τόσο πιο καθαρά, πιο έντονα, πιο κυνικά, όσο πιο αναπτυγμένος είναι ο δημοκρατισμός και το ρεπουμπλικανικό καθεστώς, όπως συμβαίνει λ.χ. στην Αμερική. Για να κατακτηθεί η αληθινή ισότητα και η αληθινή δημοκρατία για τους εργαζόμενους, για τους εργάτες και τους αγρότες, πρέπει πρώτα να αφαιρεθεί από το κεφάλαιο η δυνατότητα να μισθώνει συγγραφείς, να αγοράζει εκδοτικούς οργανισμούς και να εξαγοράζει εφημερίδες, και γι' αυτό πρέπει να αποτιναχτεί ο ζυγός του κεφαλαίου, πρέπει να ανατραπούν οι εκμεταλλευτές, να κατασταλεί η αντίστασή τους. Οι καπιταλιστές αποκαλούσαν πάντα «ελευθερία», την ελευθερία των πλουσίων να γίνονται πλουσιότεροι, την ελευθερία των εργατών να πεθαίνουν από την πείνα. Οι καπιταλιστές αποκαλούν ελευθερία του Τύπου την ελευθερία των πλουσίων να εξαγοράζουν τον Τύπο, την ελευθερία να χρησιμοποιείται ο πλούτος για την κατεργασία και της παραποίηση της λεγόμενης κοινής γνώμης. Και στην περίπτωση αυτή οι θεματοφύλακες της «καθαρής δημοκρατίας» αποδεικνύονται στην πραγματικότητα θεματοφύλακες του πιο βρωμερού, του πιο αργυρώνυτου συστήματος της κυριαρχίας των πλουσίων πάνω στα μέσα διαφώτισης των μαζών, αποδεικνύονται απατεώνες που ξεγελούν το λαό, που με καλοφτιαγμένες, όμορφες, μα ολότελα ψεύτικες φράσεις αποσπούν την προσοχή του από το συγκεκριμένο ιστορικό καθήκον της απελευθέρωσης του Τύπου από το ζυγό του κεφαλαίου. Αληθινή ελευθερία και ισότητα θα υπάρχει στο καθεστώς που οικοδομούν οι κομμουνιστές, σ´ αυτό δεν θα υπάρχει η δυνατότητα πλουτισμού σε βάρος άλλων, δεν θα υπάρχει η αντικειμενική δυνατότητα να υποτάσσεται ο Τύπος ούτε άμεσα, ούτε έμμεσα στην εξουσία του χρήματος, και τίποτε δεν θα εμποδίσει τον κάθε εργαζόμενο (ή ομάδα εργαζομένων, ανεξάρτητα από τον αριθμό της) να έχει και να ασκεί το δικαίωμα χρησιμοποίησης των κοινωνικοποιημένων τυπογραφείων και του κοινωνικοποιημένου χαρτιού.

 9. Η ιστορία του 19ου και του 20ού αιώνα μας έδειξε ακόμη πριν από τον πόλεμο τι σημαίνει στην πραγματικότητα η περιβόητη «καθαρή δημοκρατία» στις συνθήκες του καπιταλισμού. Οι μαρξιστές έλεγαν πάντα ότι όσο πιο εξελιγμένη, «πιο καθαρή» είναι η δημοκρατία, τόσο πιο ανοιχτή, πιο έντονη, πιο αμείλικτη γίνεται η ταξική πάλη, τόσο «πιο καθαρά» εμφανίζεται ο ζυγός του κεφαλαίου και η δικτατορία της αστικής τάξης. Η υπόθεση Ντρέυφους στη ρεπουμπλικανική Γαλλία, τα αιματηρά όργια των μισθοφορικών αποσπασμάτων, εξοπλισμένων από τους καπιταλιστές ενάντια στους απεργούς στην ελεύθερη και δημοκρατική-ρεπουμπλικανική Αμερική, αυτά τα γεγονότα και χιλιάδες παρόμοια επιβεβαιώνουν την αλήθεια, που μάταια προσπαθεί να την αποκρύψει η αστική τάξη, την αλήθεια ότι στις πιο δημοκρατικές αστικές δημοκρατίες στην πραγματικότητα κυριαρχούν η τρομοκρατία και η δικτατορία της αστικής τάξης, κι´ αυτό εκδηλώνεται ανοιχτά κάθε φορά που οι εκμεταλλευτές αρχίζουν να νομίζουν ότι η εξουσία του κεφαλαίου κλονίζεται.

 10. Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος του 1914-1918 αποκάλυψε πέρα για πέρα ακόμη και στους καθυστερημένους εργάτες τον αληθινό χαρακτήρα της αστικής δημοκρατίας, ακόμη και στις πιο ελεύθερες δημοκρατίες, χαρακτήρα δικτατορίας της αστικής τάξης. Για να πλουτίσει μια ομάδα Γερμανών ή άγγλων εκατομμυριούχων ή δισεκατομμυριούχων, εξοντώθηκαν δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι, και στις πιο ελεύθερες δημοκρατίες εγκαθιδρύθηκε η στρατιωτική δικτατορία της αστικής τάξης. Αυτή η στρατιωτική δικτατορία εξακολουθεί να υπάρχει στις χώρες της Αντάντ και ύστερα από την ήττα της Γερμανίας. Ακριβώς ο πόλεμος άνοιξε περισσότερο από καθετί τα μάτια των εργαζομένων, πέταξε τα ψεύτικα στολίδια της αστικής δημοκρατίας, έδειξε στο λαό τις τεράστιες διαστάσεις που πήρε η αισχροκέρδεια και ο πλουτισμός κατά τον πόλεμο και από τον πόλεμο. Εν ονόματι της «ελευθερίας και ισότητας» έκανε η αστική τάξη τον πόλεμο αυτό, εν ονόματι της «ελευθερίας και ισότητας» συσσώρευσαν πρωτάκουστα πλούτη οι προμηθευτές οπλισμού. Η κίτρινη Διεθνής της Βέρνης, όσο κι αν προσπαθεί, δεν θα μπορέσει να κρύψει από τις μάζες τον εκμεταλλευτικό χαρακτήρα της αστικής ελευθερίας, της αστικής ισότητας, της αστικής δημοκρατίας, χαρακτήρα που έχει τώρα ξεσκεπαστεί ολοκληρωτικά.

 11. Στη Γερμανία, την πιο αναπτυγμένη καπιταλιστική χώρα στην ευρωπαϊκή ήπειρο, οι πρώτοι ήδη μήνες της πλήρους ρεπουμπλικανικής ελευθερίας, που έφερε η ήττα της ιμπεριαλιστικής Γερμανίας, έδειξαν στους γερμανούς εργάτες και σε όλο τον κόσμο, πού βρίσκεται η πραγματική ταξική ουσία της αστικής ρεπουμπλικανικής δημοκρατίας. Η δολοφονία του Καρλ Λήμπκνεχτ και της Ρόζας Λούξεμπουργκ αποτελεί γεγονός κοσμοϊστορικής σημασίας όχι μόνο γιατί βρήκαν τραγικό θάνατο οι καλύτεροι άνθρωποι και ηγέτες της πραγματικά προλεταριακής, της Κομμουνιστικής Διεθνούς, αλλά και γιατί αποκαλύφθηκε πέρα για πέρα η ταξική ουσία ενός κράτους προηγμένου σε ευρωπαϊκή κλίμακα - μπορούμε να πούμε δίχως υπερβολή: σε παγκόσμια κλίμακα. Αν κάτω από μια κυβέρνηση σοσιαλπατριωτών οι αξιωματικοί και οι καπιταλιστές μπόρεσαν να δολοφονήσουν ατιμώρητα κρατούμενους, δηλ. ανθρώπους που η κρατική εξουσία τους είχε θέσει κάτω από τη φρούρησή της, βγαίνει το συμπέρασμα πως η ρεπουμπλικανική δημοκρατία, στην οποία μπόρεσε να συμβεί ένα τέτιο πράγμα, δεν είναι παρά δικτατορία της αστικής τάξης. Εκείνοι που εκφράζουν την αγανάκτησή τους για τη δολοφονία του Καρλ Λήμπκνεχτ και της Ρόζας Λούξεμπουργκ, αλλά δεν καταλαβαίνουν αυτή την αλήθεια, δείχνουν ή την αμβλύνοιά τους ή την υποκρισία τους. Η «ελευθερία» σε μια από τις πιο ελεύθερες και πιο προηγμένες δημοκρατίες του κόσμου, στη γερμανική δημοκρατία, είναι ελευθερία να δολοφονούνται ατιμώρητα οι κρατούμενοι ηγέτες του προλεταριάτου. Και δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά όσο θα διατηρείται ο καπιταλισμός, γιατί η ανάπτυξη του δημοκρατισμού δεν αμβλύνει, αλλά οξύνει την ταξική πάλη που, εξαιτίας όλων των αποτελεσμάτων και των επιδράσεων του πολέμου και των συνεπειών του, έφτασε ως το σημείο του βρασμού.

 Σήμερα, σε ολόκληρο τον πολιτισμένο κόσμο οι μπολσεβίκοι εκτοπίζονται, διώκονται, φυλακίζονται όπως συμβαίνει λ.χ. σε μια από τις πιο ελεύθερες αστικές δημοκρατίες, στην Ελβετία, όπως συμβαίνει στην Αμερική κτλ., όπου οργανώνονται πογκρόμ κατά των μπολσεβίκων. Από την άποψη της «δημοκρατίας γενικά» ή της «καθαρής δημοκρατίας», είναι απλώς γελοίο, χώρες προηγμένες, πολιτισμένες, δημοκρατικές, εξοπλισμένες ως τα δόντια, να φοβούνται την παρουσία στο έδαφός τους μερικών δεκάδων ανθρώπων από την καθυστερημένη, πεινασμένη, ρημαγμένη Ρωσία, που οι αστικές εφημερίδες σε δεκάδες εκατομμύρια αντίτυπα, την αποκαλούν άγρια, εγκληματική χώρα κτλ. Είναι φανερό ότι οι κοινωνικές συνθήκες που μπόρεσαν να γεννήσουν μια τέτοια χτυπητή αντίφαση, είναι στην πράξη οι συνθήκες της δικτατορίας της αστικής τάξης.

 12. Μια κι έτσι έχουν τα πράγματα, η δικτατορία του προλεταριάτου είναι όχι μόνο απόλυτα νόμιμη σαν μέσο ανατροπής των εκμεταλλευτών και καταστολής της αντίστασής τους, αλλά και απόλυτα απαραίτητη για όλη τη μάζα των εργαζομένων σαν μοναδικό μέσο άμυνας ενάντια στη δικτατορία της αστικής τάξης που οδήγησε στον πόλεμο και που προετοιμάζει νέους πολέμους.

 Το κυριότερο πράγμα που δεν καταλαβαίνουν οι σοσιαλιστές και που φανερώνει πως θεωρητικά είναι κοντόφθαλμοι, πως είναι αιχμάλωτοι των αστικών προκαταλήψεων και πως πρόδοσαν πολιτικά το προλεταριάτο, είναι τούτο, ότι στην καπιταλιστική κοινωνία, όταν η ταξική πάλη, που βρίσκεται στη βάση της κοινωνίας αυτής, οξύνεται κάπως σοβαρά, δεν μπορεί να υπάρξει τίποτε το ενδιάμεσο, παρά τούτο μόνο: είτε δικτατορία της αστικής τάξης, είτε δικτατορία του προλεταριάτου. Κάθε ονειροπόλημα για κάποια τρίτη λύση είναι αντιδραστικό θρηνολόγημα μικροαστού. Αυτό το μαρτυρεί και η πείρα της υπερεκατόχρονης εξέλιξης της αστικής δημοκρατίας και του εργατικού κινήματος όλων των προηγμένων χωρών, και ιδιαίτερα η πείρα της τελευταίας πενταετίας. Αυτό διδάσκει και όλη η επιστήμη της πολιτικής οικονομίας, όλο το περιεχόμενο του μαρξισμού, που εξηγεί ότι σε κάθε εμπορευματική οικονομία είναι οικονομικά αναπόφευκτη η δικτατορία της αστικής τάξης, που δεν υπάρχει άλλος να την αντικαταστήσει, εκτός από την τάξη των προλετάριων, τάξη που αναπτύσσεται, πληθαίνει, συσπειρώνεται, δυναμώνει από την ίδια την εξέλιξη τπου καπιταλισμού.

 13. Ενα άλλο θεωρητικό και πολιτικό λάθος των σοσιαλιστών είναι ότι δεν καταλαβαίνουν πως οι μορφές της δημοκρατίας, αρχίζοντας από τα έμβρυά της στην αρχαιότητα, άλλαζαν αναπόφευκτα στη διάρκεια των χιλιετηρίδων, παράλληλα με την αντικατάσταση της μιας κυρίαρχης τάξης από μιαν άλλη. Στις αρχαίες δημοκρατίες της Ελλάδας, στις πόλεις του μεσαίωνα, στις προηγμένες δημοκρατικές χώρες η δημοκρατία παρουσίασε διαφορετικές μορφές και εφαρμοζόταν σε διαφορετικούς βαθμούς. Θα ήταν η μεγαλύτερη ανοησία να πιστέψει κανείς πως η πιο βαθιά επανάσταση στην ιστορία της ανθρωπότητας, το πρώτο στον κόσμο πέρασμα της εξουσίας από τη μειοψηφία των εκμεταλλευτών στην πλειοψηφία των εκμεταλλευομένων μπορεί να συντελεστεί μέσα στα παλιά πλαίσια της παλιάς, αστικής, κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, μπορεί να συντελεστεί χωρίς τις πιο απότομες στροφές, χωρίς τη δημιουργία νέων μορφών δημοκρατίας, νέων θεσμών που ενσαρκώνουν τους νέους όρους εφαρμογής της κτλ.

 14. Η δικτατορία του προλεταριάτου μοιάζει με τη δικτατορία των άλλων τάξεων κατά τούτο: ότι την προκάλεσε, όπως και κάθε δικτατορία, η ανάγκη να κατασταλεί με τη βία η αντίσταση της τάξης που χάνει την πολιτική κυριαρχία. Η ριζική διαφορά ανάμεσα στη δικτατορία του προλεταριάτου και στη δικτατορία των άλλων τάξεων - τη δικτατορία των τσιφλικάδων στο μεσαίωνα, τη δικτατορία της αστικής τάξης σε όλες τις πολιτισμένες καπιταλιστικές χώρες - βρίσκεται στο ότι η δικτατορία των τσιφλικάδων και της αστικής τάξης σήμαινε βίαιη καταστολή της αντίστασης της τεράστιας πλειοψηφίας του πληθυσμού, δηλαδή των εργαζομένων. Απεναντίας, η δικτατορία του προλεταριάτου σημαίνει βίαιη καταστολή της αντίστασης των εκμεταλλευτών, των τσιφλικάδων και των καπιταλιστών, δηλαδή μιας ασήμαντης μειοψηφίας του πληθυσμού.

 Απ' εδώ, κατά λογική συνέπεια, βγαίνει ότι η δικτατορία του προλεταριάτου δεν μπορεί παρά να συνεπιφέρει αναπόφευκτα όχι μόνο μια αλλαγή γενικά των μορφών και των θεσμών της δημοκρατίας, αλλά μια τέτοια ακριβώς αλλαγή που θα επιτρέψει μια χωρίς προηγούμενο στον κόσμο επέκταση της αποτελεσματικής χρησιμοποίησης του δημοκρατισμού από τις τάξεις των εργαζομένων, από εκείνους που καταπιέζει ο καπιταλισμός.

 Και πραγματικά, η μορφή αυτή της δικτατορίας του προλεταριάτου, που δημιουργήθηκε ήδη στην πράξη, δηλ. η Σοβιετική εξουσία στη Ρωσία, το Rate-System* στη Γερμανία, το Shop Stewards Committees και οι άλλοι ανάλογοι σοβιετικοί θεσμοί σε άλλες χώρες, όλα αυτά σημαίνουν και κάνουν πράξη ακριβώς για τις εργαζόμενες τάξεις, δηλ. για την τεράστια πλειοψηφία του πληθυσμού, τη συγκεκριμένη δυνατότητα να ασκούν τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις δημοκρατικές ελευθερίες, που δεν υπήρξε ποτέ ούτε και κατά προσέγγιση στις πιο εξελιγμένες, στις πιο δημοκρατικές αστικές δημοκρατίες.

 Η ουσία της Σοβιετικής εξουσίας συνίσταται στο ότι η μαζική οργάνωση ακριβώς των τάξεων που καταπιέζονταν από τον καπιταλισμό, δηλ. των εργατών και των μισοπρολετάριων (αγροτών που δεν εκμεταλλεύονται ξένη εργασία και είναι αναγκασμένοι να πουλούν διαρκώς, έστω και ένα μέρος της εργατικής τους δύναμης), αποτελεί τη μόνιμη και αποκλειστική βάση όλης της κρατικής εξουσίας, ολόκληρου του κρατικού μηχανισμού. Ακριβώς αυτές οι μάζες, που ακόμη και στις πιο δημοκρατικές αστικές δημοκρατίες, αν και ισότιμες σύμφωνα με το νόμο, στην πραγματικότητα παραμερίζονταν με χίλιους δυό τρόπους και τερτίπια από τη συμμετοχή στην πολιτική ζωή και από την άσκηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, προσελκύονται τώρα σε μια μόνιμη, απαραίτητη και ταυτόχρονα αποφασιστική συμμετοχή στη δημοκρατική διακυβέρνηση του κράτους.

 15. Ενώ η αστική δημοκρατία υποσχόταν παντού και πάντα την ισότητα των πολιτών, ανεξάρτητα από φύλο, θρήσκευμα, φυλή, εθνικότητα, αλλά πουθενά δεν την εφάρμοσε και, λόγω της κυριαρχίας του καπιταλισμού, ούτε μπορούσε να την εφαρμόσει, η Σοβιετική εξουσία ή η δικτατορία του προλεταριάτου την πραγματοποιεί άμεσα και πλήρως, γιατί αυτό είναι σε θέση να το κάνει μόνο η εξουσία των εργατών, που δεν έχουν συμφέρον από τη διατήρηση της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και από την πάλη για το μοίρασμα και το ξαναμοίρασμα τους.

 16. Η παλιά, δηλ. η αστική δημοκρατία και ο κοινοβουλευτισμός είχαν οργανωθεί έτσι που ακριβώς οι μάζες των εργαζομένων να είναι πιο πολύ απομακρυσμένες από τη συμμετοχή στο μηχανισμό της διακυβέρνησης. Η Σοβιετική εξουσία, δηλ. η δικτατορία του προλεταριάτου, απεναντίας, είναι οργανωμένη έτσι που να προσεγγίζει τις μάζες των εργαζομένων στο μηχανισμό της διακυβέρνησης. Τον ίδιο σκοπό εξυπηρετεί η συνένωση της νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας στα πλαίσια της σοβιετικής οργάνωσης του κράτους και η αντικατάσταση των εδαφικών εκλογικών περιφερειών με τις παραγωγικές μονάδες, όπως είναι το εργοστάσιο, η φάμπρικα.

 17. Ο στρατός ήταν ένας μηχανισμός καταπίεσης όχι μόνο επί μοναρχίας. Διατήρησε αυτό το χαρακτήρα και σε όλες τις αστικές δημοκρατίες, ακόμη και στις πιο δημοκρατικές. Μόνο η Σοβιετική εξουσία, σαν μόνιμη κρατική οργάνωση ακριβώς των τάξεων που καταπιέζονταν από τον καπιταλισμό, είναι σε θέση να εξαλείψει την υποταγή του στρατού στην αστική διοίκηση και να συγχωνεύσει πραγματικά το προλεταριάτο με το στρατό, να εξοπλίσει πραγματικά το προλεταριάτο και να αφοπλίσει πραγματικά την αστική τάξη, που χωρίς αυτό η νίκη του σοσιαλισμού δεν είναι δυνατή.

 18. Η σοβιετική οργάνωση του κράτους, είναι προσαρμοσμένη στον καθοδηγητικό ρόλο του προλεταριάτου, της τάξης που βγήκε από τον καπιταλισμό πιο συγκεντρωμένη και πιο φωτισμένη. Η πείρα όλων των επαναστάσεων και όλων των κινημάτων των καταπιεζομένων τάξεων, η πείρα του παγκόσμιου σοσιαλιστικού κινήματος μας διδάσκει ότι μόνο το προλεταριάτο είναι σε θέση να συνενώσει και να πάρει με το μέρος του τα σκόρπια και καθυστερημένα στρώματα του εργαζόμενου και εκμεταλλευόμενου πληθυσμού.

 19. Μόνο η σοβιετική οργάνωση του κράτους μπορεί πραγματικά να τσακίσει μεμιάς και να εξαρθρώσει οριστικά τον παλιό, δηλ. τον αστικό υπαλληλικό και δικαστικό μηχανισμό, που διατηρήθηκε και δεν μπορούσε παρά να διατηρηθεί αναπόφευκτα στις συνθήκες του καπιταλισμού ακόμη και στις πιο δημοκρατικές δημοκρατίες, αποτελώντας στην πράξη το μεγαλύτερο εμπόδιο στην πραγματοποίηση του δημοκρατισμού για τους εργάτες και για τους εργαζόμενους. Η Κομμούνα του Παρισιού έκανε το πρώτο κοσμοϊστορικό βήμα στο δρόμο αυτό, η Σοβιετική εξουσία - το δεύτερο.

 20. Η κατάργηση της κρατικής εξουσίας είναι ένας σκοπός που έβαζαν μπροστά τους όλοι οι σοσιαλιστές και ανάμεσά τους ο Μαρξ στην πρώτη γραμμή. Χωρίς την πραγματοποίηση αυτού του σκοπού, ο αληθινός δημοκρατισμός, δηλ. η ισότητα και η ελευθερία είναι απραγματοποίητος. Αλλά προς το σκοπό αυτό οδηγεί πρακτικά μόνο η σοβιετική, ή προλεταριακή, δημοκρατία, γιατί, προσελκύοντας τις μαζικές οργανώσεις των εργαζομένων σε μια μόνιμη και απαραίτητη συμμετοχή στη διακυβέρνηση του κράτους, αρχίζει αμέσως να προετοιμάζει την πλήρη απονέκρωση κάθε κράτους.

 21. Η ολοκληρωτική χρεοκοπία των σοσιαλιστών που συγκεντρώθηκαν στη Βέρνη, η πλήρης ανικανότητά τους να καταλάβουν τη νέα, δηλ. την προλεταριακή δημοκρατία, φαίνεται κυρίως από το εξής: Στις 10 του Φλεβάρη 1919 ο Μπράντινγκ κήρυξε τον τερματισμό των εργασιών της διεθνούς συνδιάσκεψης της κίτρινης Διεθνούς στη Βέρνη. Στις 11 του Φλεβάρη 1919 δημοσιεύτηκε στο Βερολίνο, στην «Die Freiheit», εφημερίδα αυτών που συμμετείχαν στη συνδιάσκεψη, μια έκκληση του Κόμματος των «ανεξάρτητων» προς το προλεταριάτο. Στην έκκληση αυτή αναγνωρίζεται ο αστικός χαρακτήρας της κυβέρνησης Σάιντεμαν, την κατηγορούν ότι επιθυμεί να καταργήσει τα Σοβιέτ που αποκαλούνται Trager und Schutzer der Revolution - φορείς και φύλακες της επανάστασης, και γίνεται η πρόταση να νομιμοποιηθούν τα Σοβιέτ, να τους παραχωρηθούν κρατικά δικαιώματα να αναστέλλουν τις αποφάσεις της Εθνοσυνέλευσης και το ζήτημα να παραπέμπεται σε παλλαϊκό δημοψήφισμα.

 Η πρόταση αυτή σημαίνει ολοκληρωτική ιδεολογική χρεοκοπία των θεωρητικών που υπεράσπιζαν τη δημοκρατία χωρίς να καταλαβαίνουν τον αστικό της χαρακτήρα. Η γελοία προσπάθεια να συνδυαστεί το σύστημα των Σοβιέτ, δηλ. η δικτατορία του προλεταριάτου, με την Εθνοσυνέλευση, δηλ. με τη δικτατορία της αστικής τάξης, ξεσκεπάζει ολοκληρωτικά και τη φτώχεια της σκέψης των κίτρινων σοσιαλιστών και σοσιαλδημοκρατών, και την πολιτική τους μικροαστική αντιδραστικότητα, και τις δειλές παραχωρήσεις τους στην ασυγκράτητα αυξανόμενη δύναμη της νέας προλεταριακής δημοκρατίας.

 22. Καταδικάζοντας τον μπολσεβικισμό, η πλειοψηφία της κίτρινης Διεθνούς στη Βέρνη, που από φόβο μπροστά στις εργατικές μάζες δεν τόλμησε να ψηφίσει τυπικά μια απόφαση σ' αυτό το πνεύμα, ενήργησε σωστά από ταξική άποψη. Ακριβώς αυτή η πλειοψηφία είναι πέρα για πέρα αλληλέγγυη με τους ρώσους μενσεβίκους και σοσιαλιστές-επαναστάτες και με τους Σάιντεμαν στη Γερμανία. Οι Ρώσοι μενσεβίκοι και σοσιαλιστές-επαναστάτες, παραπονούνται ότι διώκονται από τους μπολσεβίκους, προσπαθούν να κρύψουν το γεγονός ότι τις διώξεις αυτές τις επέβαλε η συμμετοχή των μενσεβίκων και των σοσιαλιστών-επαναστατών στον εμφύλιο πόλεμο με το μέρος της αστικής τάξης, ενάντια στο προλεταριάτο. Το ίδιο και οι Σάιντεμαν και το κόμμα τους στη Γερμανία απόδειξαν ήδη ότι συμμετέχουν με τον ίδιο τρόπο ενάντια στους εργάτες...

 ... Θέλω να κάνω μια πρόταση, που συνίσταται στο εξής: να παρθεί απόφαση στην οποία θα πρέπει να υπογραμμίζονται ειδικά τρία σημεία:

 Πρώτο: ένα από τα πιο σπουδαία καθήκοντα για τους συντρόφους των δυτικοευρωπαϊκών χωρών είναι να εξηγήσουν στις μάζες τη σημασία, τη σπουδαιότητα και την αναγκαιότητα του συστήματος των Σοβιέτ. Στο ζήτημα αυτό παρατηρείται ανεπαρκής κατανόηση. Μολονότι ο Κάουτσκι και ο Χίλφερντινγκ σαν θεωρητικοί έχουν χρεοκοπήσει, τα τελευταία άρθρα τους στην «Freiheit» αποδεικνύουν ότι καθρεφτίζουν σωστά τις διαθέσεις των καθυστερημένων στρωμάτων του γερμανικού προλεταριάτου. Το ίδιο συνέβαινε και σε μας: στους πρώτους οχτώ μήνες της ρωσικής επανάστασης γίνονταν πάρα πολλές συζητήσεις γύρω από το ζήτημα της σοβιετικής οργάνωσης, και στους εργάτες δεν ήταν ξεκάθαρο σε τι συνίσταται το νέο σύστημα και αν τα Σοβιέτ μπορούν να γίνουν κρατικός μηχανισμός. Στην επανάστασή μας προχωρήσαμε όχι από το θεωρητικό, αλλά από τον πρακτικό δρόμο. Λόγου χάρη, παλιότερα δεν βάζαμε θεωρητικά το ζήτημα της Συντακτικής Συνέλευσης, ούτε λέγαμε πως δεν αναγνωρίζουμε τη Συντακτική Συνέλευση. Μόνο αργότερα, όταν πια οι σοβιετικές οργανώσεις απλώθηκαν σε όλη τη χώρα και πήραν στα χέρια τους την πολιτική εξουσία, μόνο τότε αποφασίσαμε να διαλύσουμε τη Συντακτική Συνέλευση. Τώρα βλέπουμε ότι στην Ουγγαρία και στην Ελβετία το ζήτημα τίθεται με πολύ μεγαλύτερη οξύτητα. Από τη μια μεριά αυτό είναι πολύ καλό: αυτό μας εμπνέει τη σταθερή πεποίθηση πως στα δυτικοευρωπαϊκά κράτη η επανάσταση προχωρεί πιο γοργά και θα μας φέρει μεγάλες νίκες. Από την άλλη μεριά όμως, αυτό περικλείει κάποιο κίνδυνο, και συγκεκριμένα ότι η πάλη θα είναι τόσο ορμητική, ώστε η συνείδηση των εργατικών μαζών δεν θα μπορεί να συμβαδίσει με μια τέτια ανάπτυξη. Η σημασία του συστήματος των Σοβιέτ εξακολουθεί και τώρα να μην είναι σαφής σε μεγάλες μάζες πολιτικά καλλιεργημένων Γερμανών εργατών, επειδή είναι διαπαιδαγωγημένοι με το πνεύμα του κοινοβουλευτισμού και των αστικών προκαταλήψεων.

 Δεύτερο: για την επέκταση του συστήματος των Σοβιέτ. Οταν ακούμε πόσο γρήγορα διαδίδεται η ιδέα των Σοβιέτ στη Γερμανία, ακόμη και στην Αγγλία, αυτό αποτελεί για μας την πιο σπουδαία απόδειξη πως η προλεταριακή επανάσταση θα νικήσει. Η πορεία της μπορεί να ανακοπεί μόνο για σύντομο χρονικό διάστημα. Αλλο είναι αυτό που μας δηλώνουν οι σύντροφοι Αλμπερτ και Πλάττεν, ότι δηλ. στα χωριά της χώρας τους δεν υπάρχουν σχεδόν Σοβιέτ των εργατών γης και της μικροαγροτιάς. Διάβασα στην «Rote Fahne», ένα άρθρο που κηρύσσεται κατά των Σοβιέτ των αγροτών, αλλά και πολύ σωστά υπέρ των Σοβιέτ των εργατών γης και της φτωχολογιάς του χωριού. Η αστική τάξη και οι λακέδες της, σαν τον Σάιντεμαν και Σία, έριξαν κιόλας το σύνθημα: Σοβιέτ των αγροτών. Εμείς όμως χρειαζόμαστε μόνο Σοβιέτ των εργατών γης και της φτωχολογιάς του χωριού. Δυστυχώς, από τις εκθέσεις των συντρόφων Αλμπερτ και Πλάττεν και άλλων, διαπιστώνουμε ότι, αν εξαιρέσουμε την Ουγγαρία, πολύ λίγα γίνονται για την επέκταση του σοβιετικού συστήματος στο χωριό. Αυτό αποτελεί ίσως και έναν συγκεκριμένο και πολύ μεγάλο κίνδυνο για την κατάσταση μιας σίγουρης νίκης από το γερμανικό προλεταριάτο. Η νίκη μπορεί να θεωρείται εξασφαλισμένη μονάχα όταν θα έχουν οργανωθεί όχι μόνο οι εργάτες της πόλης, αλλά και οι προλετάριοι του χωριού, και μάλιστα όχι όπως πριν - στα συνδικάτα και στους συνεταιρισμούς - αλλά στα Σοβιέτ. Εμείς εξασφαλίσαμε πιο εύκολα τη νίκη, γιατί τον Οχτώβρη του 1917 βαδίζαμε μαζί με την αγροτιά, με όλη την αγροτιά. Μ' αυτή την έννοια η επανάστασή μας ήταν τότε αστική. Το πρώτο μέτρο της προλεταριακής μας κυβέρνησης ήταν ότι οι παλιές διεκδικήσεις όλης της αγροτιάς που είχαν διατυπωθεί ακόμη επί Κερένσκι, από τα Σοβιέτ των αγροτών και τις συνελεύσεις των αγροτών, αναγνωρίστηκαν με νόμο που εξέδοσε η κυβέρνησή μας την επομένη της επανάστασης, δηλ. στις 26 του Οκτώβρη (με το παλιό ημερόλογιο) 1917. Σ' αυτό βρισκόταν η δύναμή μας και ακριβώς γι' αυτό μας ήταν τόσο εύκολο να κατακτήσουμε τη συντριπτική πλειοψηφία. Στο χωριό η επανάστασή μας εξακολουθούσε να είναι αστική, και μόνο αργότερα, ύστερα από μισό χρόνο αναγκαστήκαμε να αρχίσουμε στα χωριά στα πλαίσια της κρατικής οργάνωσης την ταξική πάλη, να συγκροτούμε σε κάθε χωριό Επιτροπές φτωχολογιάς, των μισοπρολετάριων και να παλεύουμε συστηματικά ενάντια στην αστική τάξη του χωριού. Σε μας αυτό ήταν αναπόφευκτο λόγω της καθυστέρησης της Ρωσίας. Στη δυτική Ευρώπη τα πράγματα θα εξελιχθούν διαφορετικά, γι' αυτό κι εμείς πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι η επέκταση του συστήματος των Σοβιέτ και στον πληθυσμό της υπαίθρου με αντίστοιχες, ίσως νέες μορφές, είναι απόλυτα αναγκαία.

 Τρίτο: πρέπει να πούμε ότι η κατάκτηση κομμουνιστικής πλειοψηφίας στα Σοβιέτ αποτελεί το κύριο καθήκον σε όλες τις χώρες, όπου η Σοβιετική εξουσία δεν νίκησε ακόμη. Η επιτροπή μας για τη σύνταξη των αποφάσεων συζήτησε χθες αυτό το ζήτημα. Μπορεί και άλλοι σύντροφοι να πουν την γνώμη τους πάνω σ' αυτό, θα ήθελα όμως να προτείνω να ψηφιστούν τα τρία αυτά σημεία και να μπουν σε ξεχωριστή απόφαση. Εμείς δεν μπορούμε βέβαια να προδιαγράψουμε το δρόμο ανάπτυξης. Είναι πολύ πιθανό ότι σε πολλές δυτικοευρωπαϊκές χώρες η επανάσταση θα αρχίσει πολύ γρήγορα, αλλά εμείς σαν οργανωμένο τμήμα της εργατικής τάξης, σαν κόμμα επιδιώκουμε και πρέπει να επιδιώκουμε να πάρουμε την πλειοψηφία στα Σοβιέτ. Τότε η νίκη μας θα είναι εξασφαλισμένη, και καμιά δύναμη δεν θα είναι σε θέση να επιχειρήσει κατιτί ενάντια στην κομμουνιστική επανάσταση. Αλλιώς η νίκη δεν θα κερδηθεί τόσο εύκολα και δεν θα είναι μακρόχρονη. Λοιπόν, θα ήθελα να προτείνω να ψηφιστούν τα τρία αυτά σημεία με μορφή ειδικής απόφασης.


Αναδημοσίευση από το Ropewalker Kassandra, με μερική επεξεργασία της ορθογραφίας του κειμένου. Οι υπογραμμίσεις δικές μου.
 Αναρτήθηκε από Αντωνης

ΚΕΡΚΥΡΑ-Συγκέντρωση διαμαρτυρίας κατά του ξεπουλήματος του Ίσσου (ΦΩΤΟΡΕΠΟΡΤΑΖ)

Συγκέντρωση διαμαρτυρίας κατά του ξεπουλήματος του Ίσσου (ΦΩΤΟΡΕΠΟΡΤΑΖ)
issos sygkentrosi
Πραγματοποιήθηκε την Κυριακή στην Λίνια με πρωτοβουλία της κίνησης «isSOS» συγκέντρωση και συναυλία διαμαρτυρίας ενάντια στην προωθούμενη από την τρικομματική κυβέρνηση εκποίηση του ΙΣΣΟΥ.
Σύμφωνα με δελτίο Τύπου που εξέδωσε η οργάνωση, ανάμεσα στους πολλούς συμμετέχοντες στην εκδήλωση παραβρέθηκε και ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Στ. Σαμοίλης , ο πρώην βουλευτής του ΚΚΕ και επικεφαλής της Δημοτικής Παράταξης ΄ΛΑΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ΄
ΜΠ. Χαραλάμπους , οι δημοτικοί σύμβουλοι Β. Αρμενιάκος  Ν. Ζερβός και Σ. Πελάης , ο επικεφαλής της περιφερειακής παράταξης ¨ΛΑΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ¨Θ. Γουλής.
Ο γραμματέας της Ν.Ε. του ΚΚΕ Σ. Σαμοίλης , ο εκπρόσωπος της ¨ΑΝΤΑΡΣΙΑ¨
Λ. Μαρκάτης , ο πρόεδρος του ¨ΕΣΥΝ¨και του ¨ΛΑΟΔΑΜΑ¨Ν. Πέρρος καθώς και πολλοί εκπρόσωποι φορέων , πρόεδροι τοπικών κοινοτήτων, αγροτικών, πολιτιστικών και περιβαλλοντικών συλλόγων.
Στο τέλος της εκδήλωσης εγκρίθηκε το ακόλουθο ψήφισμα:
Η πολιτική  ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας λαμβάνει σάρκα και οστά  στην περιοχή μας μετά την   παραχώρηση του ΙΣΣΟΥ στο  ΤΑΙΠΕΔ και το άνοιγμα των διαδικασιών εκποίησης. Έτσι μετά τον Ερημίτη η κυβέρνηση προχωρά ακάθεκτη στην παράδοση του Ίσσου, του αεροδρομίου, του λιμανιού, του Καστέλλο, του Μον Ρεπό και άλλων πλουτοπαραγωγικών πόρων της Κέρκυρας  στους κεφαλαιοκράτες για την εξυπηρέτηση των μονοπωλιακών συμφερόντων.
Η εκποίηση και η τσιμεντοποίηση του Ίσσου θα καταστρέψει περιβαλλοντικά και οικονομικά την περιοχή. Η Κέρκυρα έχει συγκριτικό πλεονέκτημα το περιβάλλον και το οικοσύστημα του Ίσσου αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της Κερκυραϊκής φύσης. Το οικοσύστημα του Ίσσου αποτελεί πνεύμονα  για τους Κερκυραίους και ταυτόχρονα ανεκτίμητη πηγή πλούτου, αναδεικνύεται και προστατεύεται στα πλαίσια ενός σχεδίου κοινωνικής οργάνωσης  που θα εξυπηρετεί τον λαό και τις ανάγκες του και όχι την κερδοφορία των μονοπωλίων. Καλούμε κάθε εργαζόμενο , μικροεπαγγελματία, αγρότη, άνεργο σε κοινό αγώνα για να μην περάσουν τα εγκληματικά σχέδια των πλουτοκρατών  και της κυβέρνησης τους
 Για να παραμείνει ο πλούτος του Ίσσου κληρονομιά των επόμενων γενιών.
Για να συνεχίσει ο ΙΣΣΟΣ να αποτελεί πνεύμονα της περιοχής και πόλο έλξης για χιλιάδες περιηγητές.
 Για να σταματήσει το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας προς όφελος της κερδοφορίας των μονοπωλίων..
Επισημαίνουμε ότι:
1)    Η δημόσια έκταση του Ίσσου αποτελεί μέρος του μοναδικού σε φυσική ομορφιά και βιοποικιλότητα οικοσυστήματος της περιοχής της λιμνοθάλασσας Κορισσίων. Είμαστε κατηγορηματικά αντίθετοι σε οποιαδήποτε μορφή ιδιωτικοποίησής της(πώληση, ενοικίαση, σύμπραξη δημοσίου – ιδιωτικών φορέων). Θεωρούμε ότι η περιοχή πρέπει να παραμείνει αποκλειστικά δημόσια, να αναδειχθεί  από δημόσιο φορέα σαν χώρος  περιήγησης  για τους κατοίκους της περιοχής και όλου του νησιού και των επισκεπτών μας. Να χαρακτηριστεί περιοχή απόλυτου προστασίας,  ιδιαίτερου φυσικού κάλους.
2)    Η επιχειρούμενη ιδιωτικοποίηση του Ίσσου εντάσσεται στο συνολικό σχέδιο ιδιωτικοποιήσεων δημόσιων εκτάσεων και υποδομών (λιμανιών, αεροδρομίων τουριστικών λιμανιών). Είναι κεντρική κατεύθυνση  της Ε.Ε και του ΔΝΤ στην οποία συμφωνούν η κυβέρνηση και οι επιχειρηματικοί όμιλοι.
3)    Η ιδιωτικοποίηση δημόσιων εκτάσεων και υποδομών στο νησί μας και σε όλη την χώρα,  ισχυροποιεί  το ιδιωτικό κεφάλαιο ενάντια στα λαϊκά συμφέροντα αφού του παραχωρούνται εκτάσεις και υποδομές  για την κερδοφορία του σε βάρος του λαού.
4)    Είναι μεγάλο ψέμα ο ισχυρισμός των υποστηρικτών των ιδιωτικοποιήσεων, ότι  αυτές  θα φέρουν ανάπτυξη για το λαό και θέσεις εργασίας. Τέτοιες ψεύτικες ελπίδες διαψεύδονται από την ίδια την πραγματικότητα. Οι ιδιωτικοποιήσεις είτε γίνουν με την μορφή των διεθνών συμπράξεων, είτε από “υγιείς” καπιταλιστικές δραστηριότητες, απαιτεί εργαζόμενους σύγχρονους δούλους.
5)    Αυτοί που πιστεύουν στην επιχειρηματικότητα – ανταγωνιστικότητα δεν βλέπουν τη γη σαν πηγή ζωής και φυσικού πλούτου για το λαό, δεν  ενδιαφέρονται για την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος. Βλέπουν τη γη ως εμπόρευμα για να θησαυρίζουν όσοι την εκμεταλλεύονται. Δεν ταυτίζουμε την προστασία του περιβάλλοντος με την ερήμωση.
6)    Ζητάμε την ανάδειξη και προστασία της περιοχής με τρόπο που θα σέβεται τις περιβαλλοντικές συνθήκες στηρίζοντας έτσι   και τις οικονομικές ανάγκες των κατοίκων της περιοχής.
7)    Καλούμε τους εργαζόμενους σε συσπείρωση γύρω από τους φορείς της περιοχής και τα ταξικά σωματεία να αγωνιστούμε για τη ματαίωση σχεδίων και αποφάσεων ιδιωτικοποίησης της περιοχής.

ΚΕΡΚΥΡΑ-Η τρικομματική κυβέρνηση κλείνει δυο δημοτικά σχολεία και συγχωνεύει άλλα 4!

Η τρικομματική κυβέρνηση κλείνει δυο δημοτικά σχολεία και συγχωνεύει άλλα 4!
Σε συγχώνευση τεσσάρων δημοτικών σχολείων και την κατάργηση άλλων δύο, προχωρά η κυβέρνηση παρά την ομόφωνη αρνητική εισήγηση του Δημοτικού Συμβουλίου Κέρκυρας αλλά και την αντίδραση των ίδιων των εκπαιδευτικών. 
Συγκεκριμένα, σύμφωνα με την απόφαση του υπουργού Παιδείας Αρβανιτόπουλου, στην Κέρκυρα συγχωνεύονται το Δημοτικό Σχολείο Μωραΐτίκων με το σχολικό κέντρο Μελιτειέων και έδρα το δεύτερο, το Δημοτικό Σχολείο Παυλιάνας με το Δημοτικό Σχολείο Αγ. Ματθαίου με έδρα τον Άγιο Ματθαίο ενώ καταργούνται το νηπιαγωγείο των Πάγων και το 12ο νηπιαγωγείο. Οι δάσκαλοι της Κέρκυρας, σε ανακοίνωσή τους, καταγγέλλουν ότι δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για τις συγχωνεύσεις και τις καταργήσεις ενώ καλούν την Περιφερειακή Διεύθυνση Εκπαίδευσης να τοποθετηθεί άμεσα για το ζήτημα, δημοσιοποιώντας τις θέσεις της και την τοπική αυτοδιοίκηση να υπερασπιστεί τα σχολεία των δημοτών της.

Τρεπεκλής: Πάγια θέση μας η συνέχιση λειτουργίας όλων των σχολικών μονάδων

Στο πλαίσιο αυτό, το Δ.Σ. του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης συναντήθηκε σήμερα με το δήμαρχο Κέρκυρας Γιάννη . Η πρόεδρος του συλλόγου Ελένη Μαλαχά έθεσαν στον κ. Τρεπεκλή το ζήτημα που προκύπτει με τις συγχωνεύσεις και τις καταργήσεις σχολείων ενώ ο Δήμαρχος υπογράμμισε την πάγια θέση του για διατήρηση και συνέχιση της λειτουργίας όλων των σχολικών μονάδων του Δήμου Κέρκυρας, υπενθυμίζοντας σχετική ομόφωνη απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου.
Όπως υπογραμμίστηκε στη σύσκεψη, το 6θέσιο σχολικό κέντρο Μελιτειέων και το 6θέσιο δημοτικό σχολείο Μωραϊτίκων και στη θέση τους δημιουργείται το 9θέσιο δημοτικό σχολείο με έδρα τα Βραγκανιώτικα. Ο κ. Τρεπεκλής ενημέρωσε τους εκπαιδευτικούς ότι εντός ολίγου χρονικού διαστήματος δημοπρατείται το Σχολικό Κέντρο στα Βραγκανιώτικα, με εξασφαλισμένη χρηματοδότηση από το ΕΣΠΑ: «Έως ότου ολοκληρωθεί η κατασκευή του σύγχρονου καινούργιου σχολικού κτιρίου, θα ζητήσουμε να παραμείνουν τα δύο σχολεία ως έχουν», είπε χαρακτηριστικά ο Δήμαρχος. 
Την συζήτηση απασχόλησε επίσης και η επαπειλούμενη κατάργηση δύο νηπιαγωγείων αλλά και το σοβαρό πρόβλημα εξασφάλισης σχολικής στέγης, στην πόλη της Κέρκυρας και κυρίως στο Ιστορικό Κέντρο.

Η ανακοίνωση του συλλόγου δασκάλων Κέρκυρας

Νέες συγχωνεύσεις- καταργήσεις σχολείων στην πρωτοβάθμια  εκπαίδευση, ανακοίνωσε ο υπουργός Παιδείας Αρβανιτόπουλος, παίρνοντας επάξια τη σκυτάλη από τη Διαμαντοπούλου που κατακρεούργησε στην προκρούστεια κλίνη των μνημονίων και των απαιτήσεων του ΔΝΤ και της τρόικα 1900 σχολεία.
Κομμάτι-κομμάτι λοιπόν φτιάχνεται όλο το παζλ της πλήρους ισοπέδωσης του δημόσιου σχολείου:
•    Σχολεία όπου θα στοιβάζονται οι μαθητές κατά δεκάδες σε κάθε τμήμα.
•    Σχολεία που οι μαθητές θα πρέπει να διανύσουν μεγάλες αποστάσεις αφού δεν θα υπάρχει πια η έννοια του σχολείου της γειτονιάς, δημιουργώντας εκρηκτικό πρόβλημα. Ήδη οι μαθητές σε περιοχές που αναγκάζονται να μετακινούνται βίωσαν φέτος τραγικές καταστάσεις, αφού η δωρεάν μετακίνησή τους δεν ήταν δεδομένη!
•    Σχολεία  που θα στενάζουν από την έλλειψη εκπαιδευτικών αφού οι διορισμοί μονίμων  θα είναι μηδενικοί και θα υπάρξει τεράστια μείωση αναπληρωτών , με προ των πυλών τη μείωση του εκπαιδευτικού προσωπικού που υπάρχει μέσω της διαθεσιμότητας και των απολύσεων! Η έννοια της οργανικής θέσης μετατρέπεται σε αναχρονισμό του παρελθόντος και εκατοντάδες εκπαιδευτικοί θα αναγκαστούν να μετακομίσουν μακριά από τον τόπο τους με μισθούς πείνας.
Και όλα αυτά στο όνομα του «εξορθολογισμού», λέξη που χρησιμοποίησε πολλές φορές ο υπουργός κατά τη διάρκεια της χρονιάς. Έτσι ονομάζεται πια η προσπάθεια πλήρους διάλυσης του δημόσιου χαρακτήρα της παιδείας. «Το πρόβλημα δεν είναι οι συγχωνεύσεις, αλλά η μη ορθολογική τοποθέτηση των εκπαιδευτικών» (!) δήλωνε.
Δηλώνουμε ότι είμαστε κατηγορηματικά αντίθετοι με τις όποιες καταργήσεις – συγχωνεύσεις σχολείων, συμπτύξεις τμημάτων στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
Θεωρούμε ότι  η υλοποίηση μιας τέτοιας απόφασης,  έχει δραματικές συνέπειες στη μόρφωση των παιδιών μας και στη μελλοντική τους εκπαιδευτική διαδρομή. Το αποτέλεσμα αυτών των επιλογών, θα σημάνει την όξυνση των ταξικών φραγμών στην εκπαίδευση, λιγότερα σχολεία, λιγότερες δαπάνες, μεγαλύτερα, απρόσωπα σχολεία και τμήματα μαθητών - περισσότερα μαθησιακά ελλείμματα, εξαφανισμένους αντισταθμιστικούς – υποστηρικτικούς θεσμούς, λιγότερους εκπαιδευτικούς.  Επιπλέον δημιουργείται μια τεραστίων διαστάσεων συγκεντροποίηση και ασφυκτικός έλεγχος ώστε τίποτα απολύτως να μην μπορεί να ξεφύγει από τις βασικές κρατικές επιταγές. Οι μεγάλες «αυτόνομες»  αποκεντρωμένες σχολικές μονάδες αποτελούν προϋπόθεση για την εφαρμογή των «ευέλικτων» και διαφοροποιημένων περιφερειακών προγραμμάτων και τη μετέπειτα απρόσκοπτη λειτουργία της ιδιωτικής πρωτοβουλίας μέσα στην δημόσια εκπαίδευση.
          Τα μέτρα αυτά στην ουσία δεν έχουν καμιά σχέση με παιδαγωγικά και μαθησιακά κριτήρια, παρά μόνο εξυπηρετούν μια σκληρή λογιστική λογική που με πρόσχημα τους στόχους του Μνημονίου και της Τρόικας, επιβάλλουν τη  δραστική μείωση των κοινωνικών δαπανών και τελικά οδηγούν σε δραματικές περικοπές των κρατικών δαπανών και για την παιδεία. Η σκληρή αυτή λιτότητα  θα οδηγήσει στην ιδιωτικοποίηση των λειτουργιών της, θα δημιουργήσει το «φθηνό και ευέλικτο»  σχολείο. 
Τα σχολεία δεν είναι δυνατό να αντιμετωπιστούν ως «προβληματικές επιχειρήσεις», με την λογική της κυριαρχίας των οικονομικών δεικτών του κέρδους και της ζημίας. Ενδεχομένως το μέλλον των παιδιών μας δε βρίσκεται στο ολιγοθέσιο σχολείο. Όμως υπάρχουν κάποιες βασικές προϋποθέσεις που αποτελούν προαπαιτούμενο για το τέλος της λειτουργίας αυτού του τύπου σχολείου:
•    Να λειτουργεί ή να μπορεί να λειτουργήσει 6/θέσιο σχολείο σε απόσταση «αναπνοής».
•    Η εκ των προτέρων εξασφάλιση των κατάλληλων κτηριακών υποδομών.
•    Η εκ των προτέρων εξασφάλιση της ασφαλούς και δωρεάν μεταφοράς των μαθητών.
•    Η εκ των προτέρων εξασφάλιση της σύμφωνης γνώμης της τοπικής κοινωνίας.
Η ύπαρξη μικρών βιώσιμων σχολικών μονάδων προϋποθέτει μια διαφορετική αντίληψη  λειτουργίας  αυτών των σχολείων με βάση τις ανάγκες των μαθητών και όχι αντίστροφα. Αυτά μπορούν να οργανωθούν με τέτοιο τρόπο, τόσο σε επίπεδο κτιριακής υποδομής και προσωπικού, όσο και αναλυτικού προγράμματος, ώστε να παρέχουν παιδεία υψηλού επιπέδου. Οι σχολικές μονάδες και ιδιαίτερα οι σχολικές μονάδες στις μικρές κοινωνίες δεν είναι μόνο κτήρια και συγκεκριμένοι αριθμοί εκπαιδευτικών και μαθητών. Αποτελούν ζωντανά κύτταρα πολιτισμού, με τη δική τους ιστορία και τις δικές τους ιδιαίτερες σχέσεις σύνδεσης με την τοπική κοινωνία. Το κλείσιμο των σχολικών μονάδων αποτελεί το πιο ακραίο παράδειγμα εγκατάλειψης συγκεκριμένων περιοχών και διεύρυνσης των ενδοπεριφερειακών ανισοτήτων. Ζητούμενο είναι η αναβάθμιση της παρεχόμενης παιδείας και με την ίδρυση οργανικών θέσεων για εφαρμογή προγραμμάτων αντισταθμιστικής αγωγής. 
        Θεωρούμε ότι δεν μπορεί να υπάρξει  δωρεάν και δημόσια παιδεία που να ανταποκρίνεται στις σύγχρονες εκπαιδευτικές και μορφωτικές ανάγκες, με περικοπές σε σχολεία, σε χρήματα και εκπαιδευτικούς.
Κάθε τέτοια προσπάθεια θα μας βρει απέναντί της.  Η δυναμική αντίδραση του εκπαιδευτικού κινήματος μαζί με τους γονείς μπορεί να αποτρέψει αυτά τα σχέδια. 
Στην  Κέρκυρα συγχωνεύουν το Δημοτικό Σχολείο Μωραΐτίκων με το σχολικό κέντρο Μελιτειέων και το Δημοτικό Σχολείο Παυλιάνας με το Δημοτικό Σχολείο Αγ. Ματθαίου, καταργούν επίσης  το νηπιαγωγείο των Πάγων και το 12ο νηπιαγωγείο, χωρίς να υπάρχουν οι ανάλογες προϋποθέσεις και παρά την ομόφωνη αρνητική εισήγηση του Δημοτικού Συμβουλίου της Κέρκυρας. 
Καλούμε την Περιφερειακή Διεύθυνση Εκπαίδευσης  Ιονίων Νήσων να τοποθετηθεί άμεσα για το ζήτημα, δημοσιοποιώντας τις θέσεις της και την τοπική αυτοδιοίκηση να υπερασπιστεί τα σχολεία των δημοτών της.



Μαύρη χυδαία νεοναζί προπαγάνδα


Μαύρη χυδαία νεοναζί προπαγάνδα
Συνεχίζεται η αναπαραγωγή της καθεστωτικής προπαγάνδας από τα τσιράκια του συστήματος, τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής, πάντα με στόχο το ΚΚΕ, την οργανωμένη πρωτοπορία του λαού, ό,τι φοβίζει τους εκμεταλλευτές του και τους μπράβους τους. Γράφουν οι νεοναζί στην ιστοσελίδα τους: «Την Πέμπτη 13/06/2013, στα γραφεία της Τ.Ο. Νίκαιας, πραγματοποιήθηκε με απόλυτη επιτυχία η ομιλία του Συναγωνιστή Σταύρου Κρίκου με θέμα "Το παιδομάζωμα του ΚΚΕ" (...) ξεκίνησε την ομιλία του περιγράφοντας λεπτομερώς την στρατηγική και τους τρόπους που χρησιμοποιούσαν οι κομμουνιστές για να προσελκύσουν και να φανατίσουν παιδιά στις τάξεις τους. Φυσικά αναφέρθηκε και στις βίαιες και εγκληματικές πράξεις στις οποίες προέβαιναν σε περιπτώσεις όπου παιδιά και γονείς δεν ήθελαν να ακολουθήσουν. Αναλύοντας την όλη βαρβαρότητα του παιδομαζώματος και φέροντας παραδείγματα από τον συμμοριτοπόλεμο, ο Συναγωνιστής αναφέρθηκε και στο παιδομάζωμα άλλων κομμουνιστικών χωρών, όπως η Ρωσία».
Τι να πρωτοθαυμάσεις; Την αυτολεξεί αναπαραγωγή όλων των μυθευμάτων των παραγόμενων στα καταγώγια της CIA; Tην απόλυτη ταύτιση των χρυσαυγιτών με άλλους αστούς, ντόπια και ξένα κέντρα και παράκεντρα, και σε αυτή την υπόθεση; Π.χ. με την αμερικανική πρεσβεία, που διατεινόταν τότε ότι «η υπό των κομμουνιστοσυμμοριτών απαγωγή 28.000 Ελληνοπαίδων, αντιπροσωπεύει εν εκ των μεγαλύτερων εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας». 'Η την απερίγραπτη (οργανωμένη ναζί στα νιάτα της) Φρειδερίκη που προσέφυγε στον ΟΗΕ (!) για να ζητήσει, διά στόματος του υπουργού Εξωτερικών Τσαλδάρη, 28/9/48, την επιστροφή των "χιλιάδων παιδιών απαχθέντων από τους γονείς των, (που) έχουν ήδη εκτοπισθεί υπό των ορδών αναρχικών... και... εξωθούμενα να μισήσουν τη χώρα των, ταύτα θα αποτελέσουν μια ημέρα ομάδα νέων γενιτσάρων».

ΕΡΤ: Της έριξαν «μαύρο» από το Μνημόνιο 1

ΕΡΤ: Της έριξαν «μαύρο» από το Μνημόνιο 1
Μνημόνιο (τέταρτη επικαιροποίηση, σελ.7, 8): Το «λουκέτο» στην ΕΡΤ και σε μια σειρά φορείς αποτελεί υπογεγραμμένη μνημονιακή τους «υποχρέωση», την οποία επαναβεβαίωσαν τον Ιούλη του 2011
Ολα ήταν προσχεδιασμένα, προκαθορισμένα, προμελετημένα και προσυμφωνημένα.
Το ΠΑΣΟΚ που υπέγραψε το πρώτο Μνημόνιο, και όλα τα Μνημόνια,
η ΝΔ που υπέγραψε τα επόμενα Μνημόνια και συμφώνησε αναδρομικά με το πρώτο (σ.σ.: είδαμε όλοι τον κ. Σαμαρά να αναφωνεί εκείνο το περίφημο «ουδείς αναμάρτητος» κάνοντας την αυτοκριτική του που δεν το ψήφισε),
η ΔΗΜΑΡ που συγκυβερνά με τους προηγούμενους συμβάλλοντας σαν «Αριστερά της ευθύνης» που είναι στην προώθηση της πολιτικής των Μνημονίων,
έχουν προδιαγράψει τη διάλυση των πάντων. Η ΕΡΤ ήταν μόνο η αρχή. Συγκεκριμένα:
  • Ηδη από τις 22 Νοέμβρη 2010, στο λεγόμενο «Επικαιροποιημένο Μνημόνιο» (σελίδες 39, 57, 58) έχουν συμπεριλάβει την ΕΡΤ σε ένα μακρύ κατάλογο «λουκέτων». Το «λουκέτο» αφορά σε εκείνες τις κρατικές επιχειρήσεις για τις οποίες, όπως αναφέρεται στο κείμενο της «δεύτερης επικαιροποίησης» του Μνημονίου,
«Η Κυβέρνηση υιοθετεί ένα σχέδιο δράσης για την αναδιάρθρωση των δημόσιων επιχειρήσεων που θα οδηγήσει σε κλείσιμο των μη βιώσιμων (...)».
Ανάμεσα στις άλλες επιχειρήσεις, εκτός από την ΕΡΤ, το «σχέδιο δράσης» των «αναδιαρθρώσεων» και των «λουκέτων» περιλαμβάνει από το Μετρό και τον ΗΣΑΠ μέχρι τα Αμυντικά Συστήματα, κι από το ΚΕΕΛΠΝΟ και τον ΕΟΤ μέχρι τον ΕΛΓΑ!
  • Ηδη από τις 2 Ιούλη 2011, στο λεγόμενο «Μνημόνιο Συνεννόησης» (πρόκειται για την τέταρτη «επικαιροποίηση» του Μνημονίου, σελίδες 7, 8) επαναβεβαιώνουν ότι προωθούν
Μνημόνιο (δεύτερη επικαιροποίηση, σελ. 39, 57, 58): Εχουν προδιαγράψει το κλείσιμο της ΕΡΤ και τη διάλυση μιας σειράς επιχειρήσεων από το Νοέμβρη του 2010
«Νομοθεσία για την κατάργηση, συγχώνευση και συρρίκνωση μη βιώσιμων φορέων (...) Μεταξύ άλλων η νομοθεσία θα αφορά μεγάλους φορείς που θα κλείσουν και των οποίων οι αρμοδιότητες θα μεταφερθούν (...)».
Στις επιχειρήσεις που από τότε είχαν αποφασίσει ότι θα περάσουν από το «μαχαίρι» της συρρίκνωσης, της συγχώνευσης και της κατάργησης, έχει και πάλι την «τιμητική» της η ΕΡΤ, αλλά και φορείς όπως το ΙΓΜΕ, ο ΕΟΜΜΕΧ, ο ΟΣΚ κ.λπ.
Σύμφωνα με τους αρχικούς τους σχεδιασμούς, η νομοθεσία για το «λουκέτο» στην ΕΡΤ και στους άλλους φορείς θα είχε κατατεθεί από την κυβέρνηση τον Ιούλη του 2011 και θα είχε υιοθετηθεί από το Κοινοβούλιο μέχρι τα μέσα Αυγούστου του 2011.
Με άλλα λόγια:
Ο,τι κάνουν στην ΕΡΤ και ό,τι θα κάνουν παντού, αν ο λαός δε βάλει «λουκέτο» στην πολιτική τους, είναι κομμάτι εκείνου του «σωτήριου» έργου που παίζεται χρόνια στην Ελλάδα και που οι «σωτήρες» το είχαν κατά νου εξ αρχής. Απλώς το... καθυστέρησαν λίγο.

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

TOP READ