5 Μαΐ 2013

«Με αγώνες κατακτάμε τα δικαιώματά μας»: Ναι μεν αλλά...


«Με αγώνες κατακτάμε τα δικαιώματά μας»: Ναι μεν αλλά...
Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει το παραπάνω σύνθημα που συμπυκνώνει τη διαδοχική εμπειρία συνδικαλιστικών και γενικότερων πολιτικών αγώνων σε κάθε χώρα, και βεβαίως στην Ελλάδα; Ομως και αυτό το σύνθημα, όπως και η συντριπτική πλειοψηφία των συνθημάτων, έχει ένα εγγενές αδύνατο σημείο, είναι αφαιρετικό, υπονοεί πολλά ή και μπορεί να εννοηθεί ότι δεν υπονοεί τίποτε άλλο παρά τα ίδια τα λόγια του.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η μόνη λέξη που δε θέλει και πολλή ερμηνεία και εμβάθυνση είναι η λέξη «κατακτάμε». Το «αγώνες» και «τα δικαιώματά μας» χρήζουν ερμηνείας και εμβάθυνσης, άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι φωνάζεται και πέρα από τη μήτρα που το γέννησε, το ταξικό ρεύμα του συνδικαλιστικού κινήματος, σε κινητοποιήσεις ανεξάρτητα αν έχουν ή όχι καθαρό ριζοσπαστικό στίγμα.
Το πιο βασικό, πάντως, ζήτημα στο σύνθημα αναφέρεται στο περιεχόμενο των εργατικών δικαιωμάτων, για να αναφερθούμε στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, θέμα με ανάλογη σημασία για τα φτωχά - λαϊκά στρώματα.
Ο όρος δικαιώματα δεν λείπει από κανένα αστικό σύνταγμα, όπως και από τις διακηρυγμένες, στα λόγια, αρχές του ΟΗΕ, των ιμπεριαλιστικών ενώσεων, αυτών που γνωρίζουμε πολύ καλά στην Ελλάδα, (ΕΕ, ΝΑΤΟ). Για το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα έχει διαφορετικό περιεχόμενο ανάλογα βεβαίως με τις εξελίξεις της καπιταλιστικής ανάπτυξης, το γενικότερο συσχετισμό δυνάμεων.

Ενα μικρό σχετικά μέρος των συνδικαλισμένων εργατοϋπαλλήλων συνειδητοποιεί, χάρις κυρίως στον πρωτοπόρο ρόλο του ΚΚΕ, ότι η έννοια δικαιώματα δεν περιορίζεται στις διεκδικήσεις λύσης στα οξυμένα προβλήματα, ή στη βελτίωση κατά περιόδους της ζωής του, πάει πιο μακριά στο θεμελιακό δικαίωμα, στην απαλλαγή από την ταξική εκμετάλλευση και κάθε μορφής καταπίεσης που προκύπτει από αυτήν. Αργά ή γρήγορα θα γίνει γενική εργατική συνείδηση με διαβαθμίσεις βεβαίως ως προς το βάθος της.
Το μεγαλύτερο μέρος των συνδικαλισμένων εργαζομένων περιορίζει το δικαίωμα ή τα δικαιώματά του σε ορισμένα άμεσα μέτρα που κυρίως αφορούν ικανοποίηση μισθολογικών αιτημάτων, κοινωνικών παροχών, ή το δικαίωμα στη δουλειά σε συνθήκες που αυξάνεται η ανεργία. `Η όπως είναι σήμερα στην επιστροφή δικαιωμάτων που καταστρατηγήθηκαν.
Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, βασικοί κομματικοί πυλώνες του συστήματος ως τον Μάη - Ιούνη του 2012, υποστήριζαν ορισμένα από τα αιτήματα αυτά, ιδιαίτερα αν αφορούσαν δημόσιους υπαλλήλους ή εργαζόμενους στις τότε ΔΕΚΟ, γενικότερα στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, άλλοτε τα αποδοκίμαζαν ως συντεχνιακά, ανάλογα αν ήταν κυβέρνηση ή αξιωματική αντιπολίτευση. Σήμερα η τρικομματική κυβέρνηση, σε συνθήκες βαθιάς οικονομικής κρίσης και Μνημονίων, τα αιτήματα των εργαζομένων τα βαφτίζει ως συντεχνιακά, εγωιστικά, ή και όταν κατά παραχώρηση θεωρούνται δίκαια, ενοχοποιούνται ως ανεδαφικά και ουτοπικά, ότι τάχα θα ικανοποιηθούν όταν το κεφάλαιο επανέλθει στους ρυθμούς κερδοφορίας που είχε.

Για το ΚΚΕ, δεν υπήρξε ποτέ ούτε υπάρχει δίλημμα, υποστηρίζουμε και μάλιστα πρωτοστατούμε στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης και όχι γενικά και αφηρημένα αγώνων, προτάσσοντας οξυμένα επίκαιρα αιτήματα, επαναφέροντας αιτήματα που είχαν ως ένα βαθμό ικανοποιηθεί και σήμερα καταργούνται όπως είναι το ζήτημα της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας. Ταυτόχρονα, μας απασχολούν οι εργαζόμενοι να παίρνουν ενεργός μέρος στην οργάνωση των αγώνων, να επιλέγουν τις κατάλληλες και αντίστοιχες μορφές πάλης που καθορίζονται και από την οξύτητα των προβλημάτων και τη μελετημένη κλιμάκωση της ταξικής πάλης, της κοινωνικής συμμαχίας.
Ομως δεν πάψαμε ούτε θα πάψουμε να διαφωτίζουμε την εργατική τάξη ότι δεν πρέπει, στο όνομα δραματικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει με κορυφαίο της ανεργίας ή την απειλή ανεργίας, τους μισθούς και συντάξεις πείνας, να παγιώσει μια λογική μειωμένων απαιτήσεων σε μια περίοδο που χρειάζεται ανασύνταξη και αντεπίθεση. Σε μια περίοδο που επιχειρείται να έλθει η ανάκαμψη που θα στηριχθεί στα ερείπια των εργατικών δικαιωμάτων.
Η καλλιέργεια μειωμένων απαιτήσεων, και κυρίως η αποδοχή τους, υπονομεύει έως και ακυρώνει τους όποιους αγώνες αποφασίζουν να οργανώσουν οι εργαζόμενοι. Σ'αυτήν τη λογική των μειωμένων απαιτήσεων ποντάρει σήμερα η κυβέρνηση συνεργασίας, η καπιταλιστική εργοδοσία και ο άλλος πυλώνας της ο ΣΥΡΙΖΑ με τους δικούς του συμμάχους. Χαρακτηριστική απόδειξη είναι ότι η πιο συγκεκριμένη προεκλογική εξαγγελία που από τώρα κάνει είναι ότι θα επαναφέρει τον κατώτατο μισθό στο επίπεδο των 700 ευρώ της περιόδου 2010!, τέτοια ανατροπή πρεσβεύει, χωρίς μάλιστα να επεκτείνεται στο σύνολο των ανατροπών που αποφασίσθηκαν.
Ομως το άρθρο δεν έχει σκοπό να κάνει κριτική στα κόμματα διαχείρισης της κρίσης, κυρίως να θυμίσει στους εργαζόμενους, να συμβάλει έστω με νύξεις να μάθουν οι νεότεροι, γιατί το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα βρέθηκε ανέτοιμο (με εξαίρεση το ριζοσπαστικό ταξικό ρεύμα του με επικεφαλής το ΠΑΜΕ), να δράσει σε συνθήκες κρίσης, να έχει κατακτήσει αυτή την στιγμή έστω μια κάποια θέση εξέδρας για τα επόμενα δραματικά χρόνια που έρχονται. Να αναδείξει μια σημαντική πλευρά του.
Οι εργαζόμενοι στη 10ετία του '70 και κυρίως τα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ απέσπασαν ορισμένες κατακτήσεις, όχι καθολικές αλλά για ορισμένους κατά βάση κλάδους, τομείς του Δημοσίου, πίσω από τις πραγματικές αναπτυξιακές δυνατότητες που είχε και έχει η Ελλάδα, και ενώ ο χορός των κερδών πήγαινε προκλητικά καλά. Ηταν κατακτήσεις όχι μόνο πίσω από τις ανάγκες, αλλά και με ένα στίγμα: αποτέλεσαν το μοχλό εξαγοράς άμβλυνσης της ταξικής συνείδησης, της οργάνωσης, της ταξικής ενωτικής μαχητικότητας, μέσα ενσωμάτωσης στο πολιτικό και κοινωνικοοικονομικό σύστημα.
Σημειώνουμε, επίσης, ότι ορισμένες από τις επιλεκτικές παροχές οι κυβερνήσεις τις προσέφεραν χωρίς πάντα ή στις περισσότερες μάλλον περιπτώσεις να έχουν προηγηθεί μεγάλοι, δυναμικοί μαζικοί αγώνες, δηλαδή ορισμένες παροχές για τα μέτρα του αστικού πολιτικού συστήματος αναντίστοιχες προς την όποια πολιτική και συνδικαλιστική πίεση είχαν υποστεί οι εκάστοτε αστικές κυβερνήσεις.
Ενα παράδειγμα: Το καθεστώς της επιδοματολογίας για τους εργαζόμενους στη Δημόσια Διοίκηση, στους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους, στις πρώην ΔΕΚΟ, και ορισμένες παροχές που η ιδιωτική καπιταλιστική εργοδοσία είχε επίσης δώσει, με την ίδια πονηρή σκοπιμότητα, ιδιαίτερα σε μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους με αστρονομικά κέρδη. Αντί για αύξηση στο βασικό μισθό, καθιέρωση νέων επιδομάτων και ύψωση των ήδη υπαρχόντων.
Το ΚΚΕ και τότε προειδοποιούσε τους εργαζόμενους ότι δεν πρέπει να θεωρούν κατάκτηση την επιδοματολογία, και ότι ανεξάρτητα τι αποφασίστηκε, στη συνείδησή τους, πρέπει να λογίζεται ως παγίδα, πράγμα που επιβεβαιώθηκε σε λιγότερο από 10 χρόνια, ακόμα και πριν την κρίση. Αποκάλυπτε επίσης τη φύση των αγροτικών επιδοτήσεων από την ΕΟΚ/ΕΕ.
Εγιναν στο παρελθόν απεργίες διαρκείας των εκπαιδευτικών για αυξήσεις μισθού και τελικά πήραν ένα επίδομα για την αγορά βιβλίων, στην πραγματικότητα όμως χρησιμοποιήθηκε ως συμπλήρωμα του μισθού. Αν κάποιοι εκπαιδευτικοί χρησιμοποίησαν το «επίδομα βιβλιοθήκης» γι' αυτό το σκοπό, δεν αλλάζει η βασική τάση. Βεβαίως, το ΚΚΕ κατανοεί πλήρως ότι ο εκπαιδευτικός πρέπει να διαθέτει έναν αριθμό βιβλίων και βοηθημάτων, συμπληρωματικών εκδόσεων για να μην κάνει απλή αναπαραγωγή της ύλης των σχολικών βιβλίων, να μαθαίνει νέα πράγματα που χρειάζονται, να διευρύνει τον ορίζοντά του, για να μπορεί να διευρύνεται και ο ορίζοντας της σκέψης και της κρίσης των μαθητών. Πέρα από τη συστηματική επιμόρφωση που πρέπει να γίνεται στα πανεπιστήμια, υπάρχει ανάγκη και της αυτομόρφωσης. Αυτό το ζήτημα λύνεται με καλά οργανωμένες δανειστικές βιβλιοθήκες στα σχολεία, ή σε πανεπιστημιακές σχολές, με μηχανισμό ενημέρωσης των εκπαιδευτικών και όχι με ένα επίδομα που δίνεται σε υποκατάσταση της αύξησης του μισθού και μάλιστα δεν αποδεικνύεται ότι επιβεβαιώνεται ο σκοπός για τον οποίο καθιερώθηκε.
Οι εφημερίες των γιατρών καταπονούν, επιβαρύνουν, δε λύνεται το ζήτημα της παροχής με υπερωρία, το πρόβλημα όμως είναι ότι η πρόσθετη αυτή αμοιβή πρόβλεπε και τις πλαστές εφημερίες ή τις εφημερίες από το σπίτι! Αντίθετα, οι γιατροί πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης στο αποκλειστικά δημόσιο τομέα της Υγείας, πρέπει να αμείβονται καλά, να εργάζονται κανονικό ωράριο και την ίδια ώρα με προσλήψεις να διασφαλίζεται η εφημερία, η πλήρης καθημερινή εξυπηρέτηση των ασθενών, αλλά και η Πρόνοια, η δημόσια Υγεία που επίσης απαιτεί προσλήψεις γιατρών, νοσηλευτικού και ειδικού προσωπικού.
Η μεγάλη πλειοψηφία των συνδικαλιστικών οργανώσεων, με ευθύνη των ηγεσιών των ΔΑΚΕ - ΠΑΣΚΕ αλλά και άλλων όπως του ΣΥΝ και στη συνέχεια του ΣΥΡΙΖΑ έδρεψαν καρπούς ή προσπάθησαν να δρέψουν καρπούς με αυτές τις μεσοβέζικες «κατακτήσεις», εγκαλώντας το ΚΚΕ γιατί τάχα δεν ενδιαφέρεται για τα άμεσα προβλήματα, τα παραπέμπει όλα στο σοσιαλισμό, το γνωστό δηλαδή ψέμα με ουρά....
Πώς αντιμετωπίστηκε το ΚΚΕ, όταν έθετε ζήτημα ότι η επιδοματολογία είναι παγίδα όχι μόνο για την τσέπη αλλά και για τη συνείδηση των εργαζομένων;
Συκοφαντούσαν, και ως σήμερα το κάνουν, το ΚΚΕ ότι στοχεύει στη λαϊκή εξαθλίωση, προκειμένου να ξεσπάσει η επανάσταση, άρα δεν ενδιαφέρεται για τη βελτίωση έστω με αυτό τον τρόπο των μισθών. Εκτός των άλλων, αποδεικνύονται και αδιάβαστοι και παραχαράκτες, γιατί το ΚΚΕ δεν έχει τέτοια θεωρητική αντίληψη για την πρόοδο της ταξικής συνείδησης, τις επαναστατικές συνθήκες και την επανάσταση.
Αν βγαίνει ένα συμπέρασμα και για εμάς είναι ότι έπρεπε πιο συστηματικά και πιο επίμονα να αποκαλύπτουμε το είδος των κατακτήσεων στις συνθήκες του καπιταλισμού. Δεν ήταν όλες οι κατακτήσεις πραγματικές ώστε να συμβάλλουν και στη σχετική ή απόλυτη βελτίωση αλλά και στην ανάπτυξη της ταξικής συνείδησης και της κοινωνικής συμμαχίας.
Το ΚΚΕ δεν έχει καμία σχέση, παρά τις όποιες αδυναμίες εμφάνισε ή και δισταγμούς να πάει πιο ξεκάθαρα κόντρα στο ρεύμα, με τη σκόπιμη τακτική των άλλων πολιτικών δυνάμεων και των «παιδιών» τους στα συνδικάτα. Απλά πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ακόμα πιο στέρεα σήμερα ότι δεν αρκεί να πηγαίνεις κόντρα στο ρεύμα σε γενικότερα ιδεολογικά και πολιτικά ζητήματα όπως το θέμα της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, του ιμπεριαλιστικού πολέμου, της λεγόμενης αντιτρομοκρατικής εκστρατείας, αλλά και κόντρα σε πρακτικές που οι συνδικαλιστικές ηγεσίες καλλιεργούν και πετυχαίνουν να τις διαμορφώνουν σε κυρίαρχη κοινωνική πεποίθηση, συνείδηση. Βεβαίως, δεν είναι εύκολη υπόθεση, γιατί πίσω από μια συνδικαλιστική πρακτική υπάρχει ένα ολόκληρο σύστημα που τη στηρίζει με διπλό τρόπο, είτε με ύπουλες παροχές, είτε με επίθεση και συκοφάντηση ως συντεχνιακή αντίληψη. Εννοείται ότι η θέση να πάμε κόντρα με την κυρίαρχη λογική μέσα στην εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, προωθείται και αναπτύσσεται με διαφορετικό τρόπο, σε σύγκριση με την κατά μέτωπο επίθεση στον ταξικό αντίπαλο.
Είναι άλλο πράγμα οι προσαρμογές στα αιτήματα που αποτελούν κρίκους και άλλο πράγμα η γραμμή πάλης. `Η θα αναπτύσσεται σε αντιμονοπωλιακή αντικαπιταλιστική κατεύθυνση ή θα είναι συμβιβαστική και ηττοπαθής.
Ενα παράδειγμα από το σήμερα: Η ΟΛΜΕ εξαγγέλλει απεργία διαρκείας στις εξετάσεις, ή μάλλον καλύτερα απειλεί εφόσον αυξηθούν οι ώρες διδασκαλίας κ.λπ.
Η άρνηση της αύξησης των ωρών απασχόλησης και μάλιστα για το σκοπό που γίνεται είναι σωστή, το αίτημα της μη σύμπτυξης των σχολείων επίσης. Η μορφή πάλης όμως, ύστερα από μια περίοδο απεργιακής και κυρίως πολύμορφης αγωνιστικής ανομβρίας ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ, έρχεται σε μια στιγμή που δυστυχώς έχει θεωρηθεί ως η πιο κρίσιμη μάχη της ζωής των γονιών και των παιδιών τους, καθώς όλοι κρέμονται από την είσοδο στα ΑΕΙ και ΤΕΙ έστω να έχει το «παιδί ένα χαρτί». Εδώ ανοίγεται ένα άλλο θέμα που δεν διαπραγματεύεται το άρθρο για το πώς η εργατική οικογένεια, η λαϊκή οικογένεια βλέπει τον αγώνα για το παρόν και το μέλλον της νέας γενιάς.
Η παρατήρηση δεν αφορά αποκλειστικά τη μορφή πάλης. Το θέμα είναι ότι η ηγεσία του εκπαιδευτικού κινήματος θα έπρεπε έγκαιρα, και ειδικά σήμερα, να κάνει τον κόπο να αναδείξει στην εργατική - λαϊκή οικογένεια το είδος των εξετάσεων, το περιεχόμενό τους, σε τι εξετάζονται τα παιδιά και πώς προετοιμάζονται τόσο από το σχολείο όσο και από το καθεστώς των φροντιστηρίων (συνιστά αίσχος και απόδειξη της ιδιωτικοποίησης της Παιδείας), από ποιες απαντήσεις εξαρτάται αν θα αδειάσουν, ακόμα περισσότερο, οι τσέπες των γονιών για να επαναλάβουν του χρόνου το πείραμα.
Τι έχει κάνει η ηγεσία εκπαιδευτικών (εννοούμε την πλειοψηφία, φυσικά) για τις δραματικές εξελίξεις που, εδώ και μια 10ετία και πάνω, έχουμε στα αναλυτικά προγράμματα διδασκαλίας, που βγάζουν εγγράμματους, αμόρφωτους;
Αλήθεια, δεν αξίζει μια απεργία όταν μάλιστα γίνεται ή θα γίνει πιθανά στις εξετάσεις, να ανοίξει το πρόβλημα της υποβάθμισης και της ταξικότητας της μόρφωσης των παιδιών του λαού, της υποκρισίας των εξετάσεων ως αξιολόγηση της γνώσης και της ικανότητας των παιδιών; Βεβαίως, είναι ζήτημα σύνθετο, απαιτείται κάθε σχολείο με ευθύνη και πρωτοβουλία των εκπαιδευτικών να γίνει κάστρο πάλης, αντίστασης στη μορφωτική φτώχεια, στο αντιεπιστημονικό περιεχόμενο πολλών βιβλίων, στις μεθόδους διδασκαλίας, μαζί με τον αριθμό των μαθητών, τις σχολικές αίθουσες κ.λπ. Είναι και αυτό εργασιακό δικαίωμα των εκπαιδευτικών πέρα από τα δίκαια αιτήματα για το μισθό, τις προσλήψεις, την επιμόρφωση, τα ωράρια. Ενα τέτοιο κίνημα μπορεί να συμβάλει στον προσανατολισμό (όχι βεβαίως στο καπέλωμα και την ποδηγέτηση) των μαθητικών αγώνων, της μαθητικής ζωής μέσα στο σχολείο.
Τα τελευταία χρόνια, βεβαίως, έχουμε και θετικά παραδείγματα συνδυασμού αγώνων και αιτημάτων, μορφών πάλης και κατεύθυνσης που απαιτείται σήμερα. Μόνο που δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι στα όργανα αυτά του κινήματος έχει διαμορφωθεί πλειοψηφία δυνάμεων που ανήκουν στο ΠΑΜΕ , στα όργανα αυτά είναι εκλεγμένοι κομμουνιστές που θέλουν και αποτελέσματα στους αγώνες, όσο εξαρτάται από αυτούς, αλλά και ανασύνταξη του κινήματος, όξυνση της ταξικής πάλης.
Ενα θετικό παράδειγμα προκύπτει από την Ομοσπονδία Οικοδόμων, με αιτήματα άμεσα, απολύτως αναγκαία σήμερα, αλλά ταυτόχρονα ανοίγουν το δρόμο για να κατανοηθούν τα πραγματικά δικαιώματα των οικοδόμων που στην ουσία είναι δικαιώματα στην οικονομία, στην ανάπτυξη, στην εξουσία. όπως άλλωστε ισχύει για ολόκληρη την εργατική τάξη.
Δίπλα στα επιτακτικά, λόγω επικαιρότητας αιτήματα, υπάρχει ένα ολόκληρο πλαίσιο πάλης για κατασκευές που εξασφαλίζουν δουλειά για όλους και όλες, και μαζί ανταποκρίνονται στις ανάγκες της λαϊκής οικογένειας, των νέων ζευγαριών, έργα που προσαρμόζονται στις ελληνικές ιδιαιτερότητες (σεισμογενές έδαφος κ.λπ.). Δεν περιορίζονται στον κλάδο των οικοδόμων, δείχνουν το δρόμο σε εργαζόμενους και άνεργους ελευθεροεπαγγελματίες, αυτοαπασχολούμενους για κοινή δράση και συμμαχία, αφού οι κατασκευές απαιτούν διαφορετικά επαγγέλματα. Αυτός και μόνο αυτός ο αγώνας διασφαλίζει το πιο δυναμικό αύριο του κινήματος, χειραφετεί, μαχητικοποιεί. Βεβαίως, εμφανή αποτελέσματα δεν έρχονται αυτόματα, όμως έγινε το πρώτο βήμα.
Αλλο παράδειγμα: Η εξαιρετικής σημασίας ενέργεια των κομμουνιστών που μαζί με δυνάμεις που μετέχουν στο ΠΑΜΕ συμφώνησαν να γράφουν ως μέλη των σωματείων των εργατών δήμου και τους έκτακτους, συμβασιούχους. Αυτή η θέση προωθήθηκε και σε άλλους κλάδους παρά το ενιαίο εχθρικό μπλοκ που συναντήσαμε. Ενα πελώριο όχι υψώθηκε από όλες τις άλλες παρατάξεις και τους γνωστούς και μη εξαιρετέους σε τέτοιες επιλογές Συριζαίους, γιατί ο νόμος δεν επιτρέπει... Για μας η νομιμότητά τους είναι παράνομη, πρέπει έτσι να κατανοείται, καθώς ο νόμος τους υπηρετεί τη διάσπαση της εργατικής τάξης. Δεν σκεφθήκαμε καθόλου ως Κόμμα ότι οι συμβασιούχοι και έκτακτοι είχαν προσληφθεί κυρίως από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, αλλά και από τον ΣΥΡΙΖΑ (έχει οργιάσει με κομματικά κριτήρια στο χώρο της ΤΑ, όπου ελέω ΠΑΣΟΚ και δήθεν ανένταχτων ψηφοδελτίων έχει κατακτήσει σημαντικές θέσεις ακόμα και την περίοδο που ο φορέας είχε δεν είχε στη βουλή το 4%), επομένως δεν περιμέναμε να κερδίσουμε σε συνδικαλιστικές ψήφους. Αυτό σημαίνει ταξική στάση, ταξική ενότητα, αυτό σημαίνει ότι ένα κίνημα στο σύνολό του και κατά κλάδο ετοιμάζεται για δύσκολες ώρες, για μεγάλες καμπές, συγκεντρώνει όλες τις δυνάμεις, αυτό είναι πολιτική συσπείρωσης.
Θα μπορούσαμε να γράφουμε παραδείγματα που να γεμίσουν 100% ολόκληρο το «Ριζοσπάστη». Αυτά τα λίγα για την ώρα αρκούν κατά τη γνώμη μας. Το θέμα είναι λοιπόν σήμερα το σύνθημα ΜΕ ΑΓΩΝΕΣ ΚΑΤΑΚΤΑΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΑΣ να αρχίζει ευρύτερα να ξεκαθαρίζεται ποιοι αγώνες, πώς προετοιμάζονται, ποια οργάνωση και μαζικότητα, ποια κατεύθυνση, ποιος είναι ο αντίπαλος, για ποιο σκοπό. Γιατί η εμβέλεια και αποτελεσματικότητα των αγώνων εξαρτάται σε αποφασιστικό βαθμό στο τι συντελείται σε κάθε εργοστάσιο, επιχείρηση, τόπο δουλειάς, καθώς το βιομηχανικό προλεταριάτο είναι η ραχοκοκαλιά του εργατικού - συνδικαλιστικού κινήματος, χωρίς βεβαίως να υποτιμώνται, κάθε άλλο, τα άλλα τμήματα της εργατικής τάξης. Οσο αυτά τα προβλήματα δε λύνονται στη συνείδηση των εργαζομένων, ναι μεν θα έχουμε αγώνες με πολλά σκαμπανεβάσματα και διαρκή αστάθεια, ενώ ο αντίπαλος, μια λερναία ύδρα, έχει το πλεονέκτημα να χρησιμοποιεί όλα τα κόμματα -πλην ΚΚΕ- ακόμα και εκείνα που δεν είναι γέννημα - θρέμμα του όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, να κλείνει κάποιες τρύπες έστω και με μπαλώματα, να αναπληρώνει απώλειες, να έχει το πάνω χέρι στη διάβρωση της αποτελεσματικότητας του κινήματος. Οχι για πάντα βέβαια, αλλά για όσο κρίσιμο διάστημα το πρόβλημα της εξουσίας δεν απασχολεί ως σκοπός πάλης ένα μεγάλο μέρος της εργατικής τάξης. Το ΚΚΕ σήμερα είναι πιο έμπειρο, φάνηκε άλλωστε και στις αποφάσεις του 19ου Συνεδρίου και πιο έτοιμο να αντιμετωπίσει όποια βαρίδια, αδυναμίες διατηρεί ως σήμερα, ώστε να ανταποκριθεί στο ρόλο του στο εργατικό κίνημα και την κοινωνική συμμαχία, στη νικηφόρα πορεία για την εργατική - λαϊκή εξουσία.

Η κατάληψη του Καρλοβασίου Σάμου από τον ΔΣΕ


Η κατάληψη του Καρλοβασίου Σάμου από τον ΔΣΕ 


Τον Ιανουάριο του 1948, οι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του κυβερνητικού στρατού είχαν τελειώσει στη Σάμο, αφήνοντας πίσω μια εξαιρετικά φορτισμένη ατμόσφαιρα από τα προμελετημένα εγκλήματα που οι κυβερνητικές δυνάμεις είχαν διαπράξει σε βάρος των ανταρτών και των οικογενειών τους. 

Η ομαδική εκτέλεση των αιχμαλώτων ανταρτών της Μπαθακιάς και η εν ψυχρώ δολοφονία της οικογένειας του Κ. Μαρίνη στον Μαραθόκαμπο φανέρωναν τις πραγματικές διαθέσεις μιας αδίστακτης ηγεσίας που φρόντιζε  με τις ωμότητές της να τρομοκρατήσει το λαό και να βαθύνει τα χάσμα που χώριζε τις αντιμαχόμενες παρατάξεις. 

Το Αρχηγείο του ΔΣΕ Σάμου προσπαθούσε να συγκρατήσει τους μαχητές που γύρευαν να πάρουν πίσω το αίμα των δολοφονημένων αδελφών και συντρόφων τους. Τόνιζε πως η καλύτερη απάντηση και αποτελεσματικότερη τιμωρία ήταν τα συνεχή και αποτελεσματικά στρατιωτικά πλήγματα ενάντια στους κυβερνητικούς και τους ντόπιους και διεθνής εργοδότες τους. 

Το Καρλόβασι αποτέλεσε τον πρώτο στόχο του Αρχηγείου του ΔΣΕ Σάμου για το 1948. Με τον ελιγμό των ανταρτών τον Σεπτέμβρη του 1947, ολόκληρες οι δυνάμεις του ΔΣΕ Σάμου είχαν παρελάσει μέσα από την πόλη φανερώνοντας ότι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Σάμου ήταν ευάλωτη και συνεπώς καλός στόχος. Το Αρχηγείο του ΔΣΕ συγκέντρωνε μέρες πληροφορίες για την κατάσταση στην πόλη από τους τοπικούς ΚΠίτες Μανώλη Ιωάννου και Μάρκο Βασίλη. Το σχέδιο που απεργάστηκε περιλάμβανε την απομόνωση και την κατάληψη του όρμου Καρλοβάσου, όπου βρίσκονταν τα βυρσοδεψεία, οι Γενικές Αποθήκες και οι Τράπεζες. Άμεσος και πρωταρχικός σκοπός των ανταρτών ήταν η επίταξη τροφίμων, δερμάτων (για τα υποδήματα) και χρημάτων των τραπεζών. 

Έτσι τη νύχτα της 20ης προς 21ης του Γενάρη το συγκρότημα Βακάκη εξόρμησε και καλυπτόμενο από το συγκρότημα του Ι. Σοφούλη κατέλαβε και απομόνωσε από το υπόλοιπο Καρλόβασι την εμποροβιομηχανική περιοχή του όρμου. Τα είδη που συγκεντρώνονταν φορτώνονταν αμέσως σε αυτοκίνητα και μεταφέρονταν στην περιοχή Κοντακέικα κι από εκεί στο όρος Καρβούνης. 

Το γεγονός όμως που σημάδεψε την επιτυχία του ΔΣΕ στο Καρλόβασι ήταν η κατάσχεση της μεγάλης χρηματαποστολής των 360 εκατομμυρίων δραχμών της Τράπεζας που εκείνη την εποχή αντιστοιχούσαν σε περίπου 2.000 χρυσές λίρες. Ο συγκροτηματάρχης Βακάκης πληροφορήθηκε από τους ταμίες της Τράπεζας που συσκεύαζαν τα χρήματα τη στιγμή της επίθεσης ότι επρόκειτο για όλα τα διαθέσιμα χρήματα του Δημοσίου Ταμείου και της Εθνικής Τράπεζας που θα μεταφέρονταν το επόμενο πρωί στην Αθήνα μέσω Πειραιά. Ο Βακάκης αφού υπέγραψε φαρδιά πλατιά το δελτίο παραλαβής εκ μέρους του ΔΣΕ Σάμου, φιλοδώρησε 20 εκατομμύρια του δύο ταμίες για να πιουν ένα κρασί στην υγεία του ΔΣΕ Σάμου. 

Το καινούριο χτύπημα του ΔΣΕ συγκλόνισε τα μεγάλα κεφάλια της Σάμου αλλά και την Αθήνα. Από την στιγμή εκείνη έως και το τέλος του ο ΔΣΕ Σάμου μπόρεσε να πληρώσει για κάθε επίταξη τροφίμων ή εφοδίων τις τοπικές κοινότητες του νησιού και έκανε επενδύσεις σε έλαια τα οποία είτε έκρυψε σε σπηλιές των βουνών, είτε εμπιστεύθηκε σε ντόπιους ανθρώπους του. 

Ο Εθνικός Στρατός δεν τόλμησε να μπει ξανά στο Καρλόβασι παρά 48 ώρες αφού οι αντάρτες είχαν αποχωρήσει από την πόλη.  
 Αναρτήθηκε από Oberon

ΔΡΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ - Αντιγραφή όσων έκαναν οι χιτλερικοί


ΔΡΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ - Αντιγραφή όσων έκαναν οι χιτλερικοί 

 Σε ευθεία διασύνδεση με τις πρακτικές των ναζί είναι οι «θέσεις» και «κοινωνικές δράσεις» που αναπτύσσει η φασιστική Χρυσή Αυγή. Η «ανεύρεση εργασίας», οι διανομές τροφίμων και αιμοδοσίες (όλα «μόνο για Ελληνες») που στήνει προσπαθώντας να δείξει φιλολαϊκό προφίλ. Στην πραγματικότητα, ταυτιζόμενη πλήρως με τα μεγάλα συμφέροντα, το μεγάλο κεφάλαιο, που τάχα καταγγέλλει, παίρνοντας το νήμα από τις αστικές κυβερνήσεις και στο ίδιο αντιλαϊκό μονόδρομο, ετοιμάζει ένα νέο Καιάδα για τους εργάτες και το λαό, εμπνευσμένο κατ' ευθείαν από το εφιαλτικό Γ' Ράιχ. Οι αντιστοιχίσεις με κείνη την (όχι και τόσο μακρινή) εποχή πολλές, και χρήσιμο είναι να υπενθυμιστούν:

Στο ξέσπασμα του ιμπεριαλιστικού Α' Παγκόσμιου Πολέμου, τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Β' Διεθνούς προδίδουν την εργατική τάξη, στηρίζοντας τους αστούς και καλούν τους εργάτες να ριχτούν στη σφαγή. Τέσσερα χρόνια μετά, η Γερμανία βγαίνει από τον πόλεμο ηττημένη. Η επιδείνωση των συνθηκών ζωής και η ακτινοβολία της Οχτωβριανής Επανάστασης οδηγούν σε μια πρωτόγνωρη κίνηση μαζών στη Γερμανία. Η εξέγερση των ναυτών του γερμανικού στόλου στο Κίελο, Νοέμβρης του 1918, μεταφέρθηκε σε όλες σχεδόν τις μεγάλες πόλεις της Γερμανίας, όπου οι στρατιώτες συμφιλιώνονταν με το λαό, συγκροτούνταν Συμβούλια στρατιωτών και εργατών. Ο φόβος για ένα «Γερμανικό Οκτώβρη» αναγκάζει το γερμανικό κεφάλαιο να πάρει δραστικά μέτρα. Χαρακτηριστική η ομολογία του μεγαλοβιομήχανουΡόμπερτ Μπος ότι «για να σβήσεις το σπίτι σου, που καίγεται, θα χρησιμοποιήσεις και βρωμόνερα». Τα «βρωμόνερα» στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι η σοσιαλδημοκρατία, που έχει ήδη δώσει εξετάσεις.
Η αστική τάξη τής αναθέτει τη διακυβέρνηση. Το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα Γερμανίας (SPD) πρωτοστατεί στη δολοφονία των ηγετών της γερμανικής επανάστασης, Λίμπκνεχτ και Λούξεμπουργκ, και στη σφαγή των εργατών. Διαμορφώνεται τυπική κοινοβουλευτική δημοκρατία, που ονομάστηκε «δημοκρατία της Βαϊμάρης». Μια αστική εξουσία που διασφάλισε όλες τις λειτουργίες του αστικού κράτους ως μηχανισμού βίας ενάντια στην εργατική τάξη και στους άλλους καταπιεσμένους.

Το SPD και τα άλλα κόμματα της Βαϊμάρης στήριξαν όλα τα αντιλαϊκά μέτρα και συνέβαλαν αποφασιστικά στη δημιουργία ανοχών απέναντι στον ανερχόμενο φασισμό. Κατέστειλαν εργατικές εξεγέρσεις, απεργίες, ανασυγκρότησαν τους μηχανισμούς του γερμανικού αστικού κράτους, το στρατό της Ράιχσβερ και τα αντιδραστικά Freikorps, από τα οποία ξεπήδησαν στη συνέχεια οι ναζιστικές δυνάμεις των SS και SA. Εκαναν τα πάντα για αναχαίτιση του εργατικού κινήματος.

Η δημοκρατία της Βαϊμάρης και το γερμανικό κεφάλαιο εξέθρεψαν το ναζιστικό τέρας. Με το ξέσπασμα της κρίσης του 1929 - 1932, τα αστικά κόμματα πήραν πολύ σκληρά μέτρα, με στόχο το ξεπέρασμα της κρίσης σε βάρος της γερμανικής εργατικής τάξης και προς όφελος του γερμανικού κεφαλαίου. Η αντιλαϊκή πολιτική των «δημοκρατικών» δυνάμεων εκείνης της περιόδου αποτέλεσε βασικό παράγοντα ενίσχυσης της πολιτικής επιρροής του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος (ΝΑΖΙ -Nationalsozialismus - εθνικοσοσιαλισμός)). Το SPD στήριξε την αντιλαϊκή πολιτική στη λογική του «μικρότερου κακού». Με την ίδια λογική στήριξε στις προεδρικές εκλογές τον φιλομοναρχικό Χίντενμπουργκ, ο οποίος στη συνέχεια παρέδωσε την καγκελαρία στον Χίτλερ. Σε συνθήκες νέας οικονομικής κρίσης, όξυνσης της ταξικής πάλης και προετοιμασίας για ένα νέο ιμπεριαλιστικό πόλεμο (τον Β' ΠΠ), τα γερμανικά μονοπώλια επέλεξαν τη στήριξη του ναζισμού ως πιο αυθεντικού εκφραστή των συμφερόντων τους εκείνη την εποχή.

Οντας οι ναζί στη διακυβέρνηση αξιοποίησαν το μηχανισμό της πρόνοιας σαν μηχανισμό πειθάρχησης της εργατικής τάξης. Μάλιστα, η μετατροπή της Πρόνοιας από «υπηρεσία επιδομάτων» σε «υπηρεσία πληροφοριών» δεν ήταν καθόλου δική τους επινόηση αλλά ξεκίνησε από τα χρόνια της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και συγκεκριμένα από τις κυβερνήσεις Μπρούνινγκ και Φον Σλάιχερ. Η πρόνοια έθετε διαχωρισμούς και διακρίσεις ανάμεσα στους εργαζόμενους και στους ανέργους, αλλά και ανάμεσα σε διαφορετικές κατηγορίες ανέργων, με αποκλεισμούς από τα επιδόματα. Ανάμεσα στις ομάδες που στερήθηκαν επιδόματα και παροχές στο όνομα της «αναγκαιότητας για μείωση του δημοσίου ελλείμματος» συγκαταλέγονται, εκτός από τους πιο απείθαρχους εργάτες, όσοι ήταν ασθενικοί, αλλά και οι νέοι κάτω των 21 ετών και ιδιαίτερα οι νέες γυναίκες που δεν είχαν παιδιά.

Λειτουργώντας σαν υπηρεσία πληροφοριών, ο μηχανισμός της Πρόνοιας κατέγραφε, κατηγοριοποιούσε και επιτηρούσε την εργατική τάξη, λειτουργούσε αποτρεπτικά ή τιμωρητικά όσον αφορά τη συμμετοχή της στους αγώνες. Σε μεγάλο μέρος της η Πρόνοια πέρασε στους δήμους. Η αύξηση της ανεργίας ανάγκαζε χιλιάδες ανέργους να υφίστανται λεπτομερή καταγραφή και έλεγχο της προσωπικής τους ζωής, στην προσπάθειά τους να πείσουν το σύστημα της δημοτικής πρόνοιας να τους χορηγήσει επίδομα ανεργίας ή κοινωνική ασφάλιση, τους καθιστούσε έτσι ευάλωτους σε κάθε είδους εκβιασμό. Οταν οι ναζί ήρθαν στην εξουσία, παρέλαβαν αυτό το μηχανισμό και συνέχισαν με παρόμοιο τρόπο τη λειτουργία του, συμπληρώνοντάς τον με μια παράλληλη δομή καταγραφής και διαχωρισμού των ατόμων στη βάση βιολογικών και φυλετικών κριτηρίων.

Ιδεολογική βάση της ναζιστικής εργατικής πολιτικής αποτελούσε η άποψη για την αρμονία κεφαλαίου - εργασίας, η ταξική συνεργασία και ο χαρακτηρισμός όλων ως «παραγωγών», αφεντικών και εργατών. Αυτά λένε και οι Χρυσαυγίτες σήμερα. Στο κείμενο «θέσεων» που ανάρτησαν στην ιστοσελίδα τους 11/11/2012, δικαιολογούσαν στο «εργατικό δυναμικό» τους «κεφαλαιοκράτες»: «Αυτοί είναι οι κάτοχοι του κεφαλαίου, που με τη μετατροπή του σε κεφαλαιουχικά αγαθά (μηχανές, κτίρια κλπ.) αποτελεί το αναγκαίο (εκτός από τον απαραίτητο παράγοντα της εργασίας) υπόβαθρο για να υπάρξει παραγωγή. Ετσι οι κεφαλαιοκράτες, παρά το γεγονός ότι δεν εργάζονται και αποτελούν στην ουσία μια τάξη παρασιτική, σαν κάτοχοι του επίσης απαραίτητου για να υπάρξει παραγωγή κεφαλαίου, θα δικαιούνταν ίσως ένα μέρος της υπεραξίας, που στον καπιταλισμό την καρπούνται ολόκληρη, κι αυτό για να έχουν ένα κίνητρο για τις απαραίτητες επενδύσεις (...) Ο απλούστερος τρόπος μοιράσματος της υπεραξίας μεταξύ Κεφαλαίου και Εργασίας είναι 1:1».
Το Γερμανικό Μέτωπο Εργασίας (DAF) που ιδρύθηκε στις 11 Μάη 1933 αποτελούσε τη «συνδικαλιστική» οργάνωση των ναζί και βέβαια ήταν η μόνη τέτοια οργάνωση που μπορούσε να υφίσταται, αφού παράλληλα προχώρησαν σε κατάληψη όλων των γραφείων των συνδικάτων, σε κατάσχεση της ιδιοκτησίας τους και στη σύλληψη και φυλάκιση των ηγετών τους. Σήμερα, οι χρυσαυγίτες μιλούν και γράφουν για «εσμό συνδικαληστών» στοχοποιώντας τους, αποδίδοντας μια σειρά «ευθύνες» για τα λαϊκά προβλήματα βγάζοντας λάδι το μεγάλο κεφάλαιο.

Για την αντιμετώπιση της ανεργίας, τα ποσοστά της οποίας έγιναν εκρηκτικά στην περίοδο της δημοκρατίας της Βαϊμάρης, λόγω της εκδήλωσης της καπιταλιστικής κρίσης, οι ναζί κατάργησαν την ελεύθερη εκλογή θέσης εργασίας, με ορισμένες κρατικές επιχειρήσεις να επιβάλουν όχι μόνο στρατιωτικούς κανονισμούς αλλά ακόμα και στρατιωτικές στολές στους εργαζομένους τους. Από τα 20,5 εκατ. εργάτες και υπαλλήλους στο τέλος του 1932, τα 12 εκατ. ήταν εργαζόμενοι και τα 8,5 εκατ. άνεργοι. Στο τέλος του 1933, μετά από ένα χρόνο, οι εργαζόμενοι ήταν 13,3 εκατ. άλλα 4,1 εκατ. καταγράφονταν ως άνεργοι που αναζητούσαν εργασία ενώ 3,1 εκατ. δεν καταγράφονται ούτε ως εργαζόμενοι, ούτε ως άνεργοι αλλά είχαν «εξαφανιστεί» από τη στατιστική.
Οι άνεργοι χωρίστηκαν σε τρία μέρη: Περίπου 4 εκατ. συνέχισαν να λαμβάνουν ένα επίδομα - μέρος του μισθού, ένα δεύτερο μέρος περίπου 3 εκατ. αντιμετωπίστηκε ως «αόρατο» και αφέθηκε στην εξαθλίωση, χωρίς καμία παροχή, ενώ ένα τρίτο μέρος, περίπου 1 εκατ., συγκεντρώθηκε στα Στρατόπεδα Εργασίας. Ενα μέρος επομένως του προλεταριάτου ζούσε σε στρατόπεδα, εργαζόταν χωρίς μισθό, σιτιζόταν ίσα-ίσα για να διατηρεί την ικανότητά του για εργασία, σε συνθήκες απαγόρευσης των σωματείων, χωρίς δικαίωμα σε ελεύθερο χρόνο και προσωπικές ελευθερίες, μακριά από το σπίτι και την οικογένειά του. Σήμερα, η Χρυσή Αυγή έχει ζητήσει στη Βουλή οι άνεργοι αντί να επιδοτούνται από τον ΟΑΕΔ να κάνουν δουλειές του Δημοσίου για 14 ευρώ την ημέρα...
Στο ζήτημα της εργασίας και της εξυπηρέτησης των αναγκών της «αγοράς» για τη λειτουργία της οποίας κόπτεται και η Χρυσή Αυγή, αξίζει να θυμίσουμε τα εξής: Στη διάρκεια του Β' ΠΠ, τα Στρατόπεδα Συγκέντρωσης που έστησαν οι ναζί λειτουργούσαν και ως δουλεμπορικά γραφεία, νοικιάζοντας «εργαζόμενους» σε επιχειρήσεις, γερμανικά μονοπώλια. Σήμερα η Χρυσή Αυγή αναζητά μέσω δουλεμπορικών γραφείων που έχει στήσει πάμφθηνους εργάτες, με 18 ευρώ μεροκάματο, δίχως ένσημο και ασφάλιση, ακριβώς στον εργασιακό μεσαίωνα που σχεδιάζουν αστικές κυβερνήσεις, τρόικα και ΕΕ, και τους στέλνει σε εργολάβους, ξενοδόχους, τσιφλικάδες.

Για δε τις γυναίκες, το ναζιστικό καθεστώς τις μετέτρεψε σε παρίες όσον αφορά τη συμμετοχή τους στην κοινωνική παραγωγή. Υιοθέτησε μια γραμμή «προστατευτισμού» με έμφαση στη μητρότητα και το νοικοκυριό. Το πεδίο μέσα στο οποίο κινούνταν η αποδεκτή για το ναζιστικό καθεστώς δραστηριότητα των γυναικών οριοθετήθηκε από τα 3 «Κ», Kinder, Kuche und Kirche - δηλαδή παιδιά, κουζίνα και εκκλησία. Σήμερα η Χρυσή Αυγή ως βασική θέση της προβάλλει την «απαγόρευση των αμβλώσεων» επεμβαίνοντας στα πιο προσωπικά ζητήματα μιας γυναίκας, ενός ζευγαριού.

Στα επόμενα χρόνια με την ένταση της πολεμικής προετοιμασίας σημειώθηκε σημαντική αλλαγή στη στάση των Ναζί απέναντι στη γυναικεία εργασία. Η γυναικεία εργασία γινόταν σταδιακά όλο και πιο απαραίτητη στις πολεμικές προετοιμασίες και εξέταζαν τρόπους που να την επιβάλλουν. Σε ένα ανάλογο επίπεδο σήμερα, η Χρυσή Αυγή ζητά σε όλους τους τόνους αναγκαστική στράτευση των γυναικών για τις «ανάγκες» (όπως βλέπει τους τυχοδιωκτισμούς της) του στρατεύματος.

Η μάχη και κατάληψη των Μυτιληνών από τον ΔΣΕ Σάμου


Η μάχη και κατάληψη των Μυτιληνών από τον ΔΣΕ Σάμου


Οι αντάρτες του ΔΣΕ Σάμου που κατάγονταν από την ανατολική Σάμο και συγκεκριμένα από την περιοχή των Μυτιληνών ζητούσαν κάθε τόσο από την ηγεσία του ΔΣ να επιλέξει για μελλοντικό στόχο την κωμόπολη των Μυτιληνών. Αν και ήταν απομακρυσμένοι από την κεντρική περιοχή δράσης του ΔΣΕ, οι Μυτιληνοί μπορούσαν να χτυπηθούν και να καταληφθούν γιατί οι περισσότεροι προασπιστές τους ήταν ΜΑΥ, μονάδες γνωστές για την χαμηλή πολεμική τους ικανότητα. 

Οι κυβερνητικές δυνάμεις, σύμφωνα με τις πληροφορίες του ΔΣ, ανέρχονταν στους Μυτιληνούς σε δύο λόχους ΜΑΥ και σε μια μικρή δύναμη Χωροφυλακής. Οι δυνάμεις αυτές ήταν κατανεμημένες σε επτά περιμετρικά φυλάκια και η κεντρική διοίκησή τους βρίσκονταν στο δημαρχείο. 

Με βάση αυτές τις πληροφορίες, οι δυνάμεις του ΔΣΕ που βρίσκονταν στο όρος Καρβούνης, ξεκίνησαν στις 24 Φεβρουαρίου του 1948 για να καταλάβουν την κωμόπολη. Οι δυνάμεις του ΔΣΕ βρήκαν τη δεξαμενή και το φυλάκιό της κενά και την κατέλαβαν αμέσως. Δύο ομάδες τοποθετήθηκαν στον επαρχιακό δρόμο σε θέσεις ενέδρας ώστε να αποκόψουν τυχόν κίνηση των κυβερνητικών δυνάμεων από εκεί και η κύρια δύναμη κρούσης προχώρησε περιμετρικά χτυπώντας ταυτόχρονα όλα τα εξωτερικά φυλάκια. Αν και η αντίσταση υπήρξε σημαντική, σύντομα τα φυλάκια είχαν πέσει στα χέρια των ανταρτών και οι κυβερνητικοί είχαν συμπτυχθεί στο εσωτερικό της κατοικημένης περιοχής. Πλέον μοναδική εστία αντίστασης ήταν το δημαρχείο. 

Η επιδρομή στο Δημαρχείο έγινε μετά από συγκέντρωση των ανταρτών στον κεντρικό άξονα της κωμόπολης. Το κτίριο του δημαρχείου καταλήφθηκε σε διάστημα 2 ωρών αφού η φρουρά των χωροφυλάκων δεν κατάφερε να συγκρατήσει τους ΜΑΥ που απέμεναν μέσα σε αυτό και επιθυμούσαν να παραδοθούν. 

Οι απώλειες του ΔΣΕ Σάμου στην κατάληψη των Μυτιληνών ανέρχονται σε δύο ελαφρά τραυματισμένους, ενώ οι κυβερνητικές απώλειες υπήρξαν τηρουμένων των αναλογιών αρκετά μεγάλες.

Στη μάχη των Μυτιληνών έχασαν τη ζωή τους οι παρακάτω ΜΑΥ και χωροφύλακες:

Α. Ζυμάλης
Ε. Χιώτης
Ε. Φλώρος
Ε. Καμινάρης
Ε. Τσαουσάνης

Επίσης τραυματίστηκαν οι παρακάτω:

Χ. Ψύχας
Ε. Ζαφείρης
Θ. Τσαουσάνης
Τ. Παπαεμμανουήλ
Ι. Καμπέρης
Δ. Γεροντής
Β. Αξιώτης
Α. Βακεντής

Ο ΔΣΕ Σάμου κατέλαβε πλούσιο πολεμικό υλικό, εφόδια και τρόφιμα τα οποία παρά το γεγονός ότι δεν μας είναι γνωστά κατά είδος, γνωρίζουμε ότι συσκευάστηκαν σε 30 φορτώματα που προωθήθηκαν στο όρος Καρβούνης.  

Κίνα: Πωλούσαν κρέας αρουραίων ως αρνίσιο


Κίνα: Πωλούσαν κρέας αρουραίων ως αρνίσιο
 πηγή: ΑΡ 

Οι Κινεζικές αρχές εξάρθρωσαν εγκληματική οργάνωση που πωλούσε κρέας αλεπούδων και αρουραίων ως αρνίσιο. H απάτη συνεχιζόταν από το 2009 και εκτιμάται ότι απέφερε έσοδα 1,6 εκατομμυρίων δολαρίων.

Στο πλαίσιο ελέγχων στην αγορά που ξεκίνησαν τον Ιανουάριο, η αστυνομία συνέλαβε 63 άτομα στη Σαγκάη και σε μια γειτονική παράκτια πόλη. Οι συλληφθέντες κατηγορούνται ότι επεξεργάζονταν το παράνομο κρέας με πρόσθετα όπως η ζελατίνη, και στη συνέχεια το πωλούσαν ως αρνίσιο σε υπαίθριες αγορές.

Στον τελευταίο γύρο ελέγχων συνελήφθησαν συνολικά 904 ύποπτοι και κατασχέθηκαν 20.000 τόνοι ακατάλληλων προϊόντων κρέατος.

Τα αποτελέσματα ανακοινώθηκαν από το υπουργείο Δημόσιας Ασφάλειας, το οποίο παραδέχεται ότι «τα εγκλήματα που αφορούν την ασφάλεια των τροφίμων παραμένουν διαδεδομένα, καθώς συνεχώς εμφανίζονται νέες καταστάσεις με νέα χαρακτηριστικά».

TOP READ