4 Απρ 2013

Ιμπεριαλισμός εξάρτηση και η περίπτωση της Ελλάδας


Ιμπεριαλισμός εξάρτηση και η περίπτωση της Ελλάδας

από τον Άναυδο – Απρίλιος 2013
Η κε του μπλοκ έχει πάθει εξάρτηση με τη συζήτηση περί εξάρτησης και συνεχίζει το αφιέρωμα στο γκραν σουξέ των ημερών, με μια καινούρια θεωρητική δουλειά του Άναυδου που πιάνει συνολικά και περιληπτικά όλες τις παραμέτρους του ζητήματος. Η κε του μπλοκ τον ευχαριστεί για το δημιουργικό του κόπο κι εύχεται στη βάση του μπλοκ καλή ανάγνωση και νηφάλιο σχολιασμό.

1. Εισαγωγή
Με αφορμή τις θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 19ο Συνέδριο άνοιξε πάλι η κουβέντα για το τι είναι ιμπεριαλισμός και για το αν η Ελλάδα είναι χώρα ιμπεριαλιστική ή εξαρτημένη. Μάλιστα οι άσπονδοι φίλοι του Κόμματος έχουν καταδυθεί στα αρχεία της μαρξιστικής και λενινιστικής βιβλιογραφίας προσπαθώντας ν’ αποδείξουν τη
(...) νέα φάση εξάρτησης της Ελλάδας που φέρει πλέον χαρακτηριστικά νεοαποικιοκρατίας (...) και ότι εκτός της βασικής αντίθεσης (...) Στην Ελλάδα κυρίαρχη αντίθεση είναι αυτή ανάμεσα στα εγχώρια και ξένα μονοπώλια και στη συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού λαού (...) (Β.Λιόσης. Ελλάδα: Τελικά ιμπεριαλιστική ή εξαρτημένη). Σα συνέπεια και χωρίς να αναφέρεται ρητά υπονοείται ένα κάποιο ενδιάμεσο στάδιο που προηγείται της ανατροπής του καπιταλισμού στάδιο που θα αποσκοπεί να λύσει την ‘κυρίαρχη’ αυτή αντίθεση αφήνοντας την βασική (κεφάλαιο – εργασία) προς το παρόν απείραχτη. Επίσης διαφαίνεται και μια προσπάθεια να κατηγορηθεί το ΚΚΕ (πέρα από τροτσκισμό που στο κάτω-κάτω είναι απλώς μια πολιτική κατηγορία) περίπου για ξεπούλημα και προδοσία του λαού και της χώρας.

Με το παρόν κείμενο θα δείξουμε ότι αυτή η καρικατούρα μαρξιστικής ανάλυσης δεν ξεκινά από μια ανάλυση της πραγματικότητας ή από τα γραπτά των θεμελιωτών του μαρξισμού-λενινισμού για να καταλήξει σε κάποιο συμπέρασμα αλλά αντίθετα προσπαθεί να πασπαλίσει τις ρεφορμιστικές αυταπάτες  με τσιτάτα από το έργο των Μαρξ-Λένιν, σε συνδυασμό με μια ανικανότητα να διαβάσει τη σημερινή πραγματικότητα.


2. Τι είναι ο ιμπεριαλισμός
Σύμφωνα με τον ορισμό του Λένιν (επανάληψη μήτηρ μαθήσεως)  ο ιμπεριαλισμός περικλείει τα παρακάτω πέντε βασικά γνωρίσματα:
1) Συγκέντρωση της παραγωγής και του κεφαλαίου που έχει φτάσει σε τέτια βαθμίδα ανάπτυξης, ώστε να δημιουργεί μονοπώλια που παίζουν αποφασιστικό ρόλο στην οικονομική ζωή.
2) Συγχώνευση του τραπεζικού κεφαλαίου με το βιομηχανικό και δημιουργία μιας χρηματιστικής ολιγαρχίας πάνω στη βάση αυτού του «χρηματιστικού κεφαλαίου».
3) Εξαιρετικά σπουδαία σημασία αποκτάει η εξαγωγή κεφαλαίου σε διάκριση από την εξαγωγή εμπορευμάτων.
4) Συγκροτούνται διεθνείς μονοπωλιακές ενώσεις των καπιταλιστών οι οποίες μοιράζουν τον κόσμο και
5) Έχει τελειώσει το εδαφικό μοίρασμα της γης ανάμεσα στις μεγαλύτερες καπιταλιστικές δυνάμεις (Λένιν Άπαντα Ιμπεριαλισμός σ. 393)

Και συμπλήρωνε ο ίδιος ότι
(...) Αν θα χρειαζόταν να δοθεί ένας όσο το δυνατό πιο σύντομος ορισμός του ιμπεριαλισμού θα έπρεπε να πούμε ότι ο ιμπεριαλισμός είναι το μονοπωλιακό στάδιο του καπιταλισμού (…) Λένιν Άπαντα Ιμπεριαλισμός σ. 392

Η διατάραξη της ισορροπίας που προκαλεί ο νόμος της ανισόμετρης ανάπτυξης κάνει τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους αναπόφευκτους. Ο ήδη μοιρασμένος κόσμος οδηγείται σε ξαναμοίρασμα. Η προλεταριακή επανάσταση είναι το αποτέλεσμα του σπασίματος της αλυσίδας του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού στο πιο αδύνατο σημείο του. Οπότε μπορεί να συμβεί η χώρα που άρχισε την επανάσταση, η χώρα που έσπασε το μέτωπο του κεφαλαίου να είναι καπιταλιστικά λιγότερο αναπτυγμένη (Στάλιν. τ. 6 σελ. 110)

Συνοπτικά με το βιβλίο του ‘Ο Ιμπεριαλισμός’  ο Λένιν δεν εξηγούσε απλώς την πραγματικότητα αλλά πάλευε να  αλλάξει τον κόσμο.  Η κατακλείδα της ανάλυσης του Λένιν ήταν ότι αφού ο ιμπεριαλισμός οδηγεί στο ξαναμοίρασμα του ήδη μοιρασμένου κόσμου ταυτόχρονα αδυνατίζει το παγκόσμιο μέτωπο του καπιταλισμού και κάνει εφικτή τη νίκη του σοσιαλισμού σε μία ή περισσότερες χωριστές χώρες. Με άλλα λόγια το έργο του αυτό θα αποτελέσει τη θεωρητικοποίηση της πολιτικής στρατηγικής των μπολσεβίκων

3. Οι βασικές αντιθέσεις του καπιταλισμού
Με βάση τη λενινιστική ανάλυση του τελικού σταδίου του καπιταλισμού ο Στάλιν όριζε σαν τις σπουδαιότερες αντιθέσεις του καπιταλιστικού συστήματος τις παρακάτω τρεις:
-         Η πρώτη είναι η αντίθεση ανάμεσα στην εργασία και στο κεφάλαιο
-         Η δεύτερη αντίθεση είναι η αντίθεση ανάμεσα στις διάφορες χρηματιστικές ομάδες και ιμπεριαλιστικές δυνάμεις στην πάλη τους για πηγές πρώτων υλών , για ξένα εδάφη.
-         Η τρίτη αντίθεση είναι η αντίθεση ανάμεσα στη φούχτα των κυρίαρχων ‘πολιτισμένων’ εθνών και τις εκατοντάδες εκατομμύρια των αποικιακών και εξαρτημένων λαών του κόσμου
Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος  συγκέντρωσε όλες αυτές τις αντιθέσεις σ’ έναν μοναδικό κόμπο και τις έριξε στην πλάστιγγα επιταχύνοντας και διευκολύνοντας έτσι τις επαναστατικές μάχες του προλεταριάτου (Στάλιν. τ. 6 σελ. 82)  

Για το πώς το παγκόσμιο προλεταριάτο μπορούσε να χρησιμοποιήσει τις αντιθέσεις αυτές για να πραγματοποιήσει την προλεταριακή επανάσταση η Γ’ διεθνής προσδιόριζε στο  πρόγραμμα της (1928) ότι: (…) η παγκόσμια επανάσταση του προλεταριάτου βγαίνει μέσα από διαφορετικά ως προς το χρόνο και τις μορφές προτσές: από καθαρά προλεταριακές επαναστάσεις, από επαναστάσεις αστικοδημοκρατικού τύπου που μετατρέπονται σε προλεταριακές επαναστάσεις από εθνικοαπελευθερωτικούς πολέμους από αποικιακές επαναστάσεις. Μόνο σε τελευταία ανάλυση το επαναστατικό προτσές οδηγεί στην παγκόσμια διχτατορία του προλεταριάτου (Πρόγραμμα της Γ΄ Διεθνούς σελ. 59)

Μάλιστα με βάση την κοινωνικοοικονομική κατάσταση των διαφορετικών χωρών είχε ορίσει σχηματικά τρεις βασικούς τύπους περάσματος στην δικτατορία του προλεταριάτου
-         Στις χώρες του αναπτυγμένου καπιταλισμού (με ισχυρές παραγωγικές δυνάμεις, με συγκεντροποιημένη σε μεγάλο βαθμό παραγωγή όπου η μικρή οικονομία έχει σχετικά μικρή σημασία με αστικοδημοκρατικό καθεστώς … άμεσο πέρασμα στη διχτατορία του προλεταριάτου
-         Χώρες με μέσο επίπεδο ανάπτυξης του καπιταλισμού (Ισπανία, Πορτογαλία, Πολωνία, Ουγγαρία, Βαλκανικές χώρες) όπου έχουν σημαντικά υπολείμματα μισοφεουδαρχικών σχέσεων στην αγροτική οικονομία με ορισμένο μίνιμουμ υλικών προϋποθέσεων αναγκαίων για τη σοσιαλιστική ανοικοδόμηση  κι όπου δεν έχει ακόμα αποτελειωθεί ο αστικο-δημοκρατικός μετασχηματισμός. Σε μερικές απ’ αυτές τις χώρες είναι δυνατό ένα λίγο πολύ γρήγορο πέρασμα της αστικοδημοκρατικής επανάστασης σε επανάσταση σοσιαλιστική, σε άλλες χώρες είναι δυνατοί τύποι προλεταριακών επαναστάσεων που έχουν όμως να εκπληρώσουν καθήκοντα αστικο δημοκρατικού χαρακτήρα σε μεγάλη έχταση.
-         Αποικιακές και μισοαποικιακές χέρες (Κίνα, Ινδία, και εξαρτημένες χώρες Αργεντινή, Βραζιλία, κλπ). Το πέρασμα προς τη διχτατορία του προλεταριάτου είναι δυνατό εδώ κατά κανόνα μόνο μέσω μιας σειράς προπαρασκευαστικών βαθμίδων, μόνο σαν αποτέλεσμα μιας ολόκληρης περιόδου μετατροπής της αστικοδημοκρατικής επανάστασης σε επανάσταση σοσιαλιστική (Πρόγραμμα της Γ΄ Διεθνούς σελ. 59-61)

Ο Στάλιν γινόταν πιο συγκεκριμένος για τις συμμαχίες που απαιτούσε το κάθε στάδιο:
(…) Το πρώτο στάδιο είναι η επανάσταση του ενωμένου μετώπου, τότε που η επανάσταση κατεύθυνε το χτύπημα της κυρίως ενάντια στον ξένο ιμπεριαλισμό και η εθνική αστική τάξη υποστήριζε το επαναστατικό κίνημα
Στο δεύτερο στάδιο είναι η αστικοδημοκρατική επανάσταση (ενάντια στους εσωτερικούς εχθρούς και πριν απ’ όλα ενάντια στους φεουδάρχες ενάντια στο φεουδαρχικό καθεστώς) τότε που το αγροτικό κίνημα αναπτύχθηκε σε ρωμαλέα επανάσταση δεκάδων εκατομμυρίων αγροτών,
Το τρίτο στάδιο είναι η σοβιετική επανάσταση (…) (Στάλιν τ.10 σελ. 11-12)


4. Η εξάρτηση
Ορισμό της εξάρτησης δεν θα βρει κανείς όσο κι αν ψάξει τα έργα των Μαρξ, Λένιν και Στάλιν. Πιθανά για τον λόγο αυτό ο Βα.Λ. αναγκάστηκε να εφεύρει  τον δικό του ορισμό (…) Αυτές οι σχέσεις κυριαρχίας μεταξύ των κρατών εκφράζουν με συμπυκνωμένο τρόπο την εξάρτηση. (…)
Δεν θα μπούμε στη διαδικασία (πιθανά σε κάποιο άλλο ποστ) να εξετάσουμε τις θέσεις του ΒαΛ που προσεγγίζουν απελπιστικά τις θέσεις της σχολής της εξάρτησης (A.G FrankSAminIWallerstein), απλώς θα σημειώσουμε ότι για όλους αυτούς και για τον όψιμο μαθητή τους:
-         η εξάρτηση είναι μία λίγο ως πολύ μόνιμη κατάσταση.
-         Η υπανάπτυξη είναι αποτέλεσμα της εξάρτησης και όχι το αντίστροφο (που είναι και το μαρξιστικά ορθό).

Ωστόσο σύμφωνα με τον Μαρξ, τον Λένιν και τον Στάλιν η εξάρτηση και η υπανάπτυξη δεν είναι νόμος του καπιταλισμού. Αυτό που είναι νόμος του καπιταλισμού είναι η ανισόμετρη οικονομική ανάπτυξη.

Έτσι σύμφωνα με τον Μάρξ
(…) Σπρωγμένη από την ανάγκη η αστική τάξη να βρίσκει μια κατανάλωση των προϊόντων της ολοένα πλατύτερη, απλώνεται επάνω σε όλη την υφήλιο. Της χρειάζεται για να χωθεί παντού, να εγκατασταθεί παντού, να κατασκευάσει παντού συγκοινωνίες. Με τον τρόπο που εκμεταλλεύεται η αστική τάξη την παγκόσμια αγορά έδωσε στην παραγωγή και στην κατανάλωση όλων των χωρών ένα χαρακτήρα κοσμοπολίτικο. Στη θέση της παλιάς εθνικής αυτάρκειας και αυτοτέλειας έρχεται μια ολόπλευρη επικοινωνία, μια ολόπλευρη αλληλεξάρτηση των εθνών (…) (Μαρξ Κομμουνιστικό Μανιφέστο). 

τον Λένιν
(…) Η εξαγωγή  κεφαλαίου επιδρά στην ανάπτυξη του καπιταλισμού στις χώρες όπου κατευθύνεται και την επιταχύνει εξαιρετικά. Γι αυτό το λόγο αν η εξαγωγή αυτή είναι ικανή ως ένα ορισμένο βαθμό να φέρει κάποια στασιμότητα στις χώρες που εξάγουν το κεφάλαιο, αυτό μπορεί να γίνει μόνο με τίμημα το άπλωμα και το βάθεμα της παραπέρα ανάπτυξης του καπιταλισμού σ’ όλο τον κόσμο (…) Λένιν Ιμπεριαλισμός σελ. 368

και τον Στάλιν
(…) η πρωτοφανής ανάπτυξη της τεχνικής και η εντεινόμενη εξίσωση[i] του επιπέδου ανάπτυξης των κεφαλαιοκρατικών χωρών δημιούργησαν τη δυνατότητα και διευκόλυναν το ξεπέρασμα με άλματα μερικών χωρών από τις άλλες, την εκτόπιση πιο ισχυρών χωρών από χώρες λιγότερο ισχυρές μα που αναπτύσσονται γρήγορα.
(…) Στάλιν τ. 9 σελ 122

Ένα συνηθισμένο λάθος είναι η ταύτιση του νόμου της ανισόμετρης ανάπτυξη με την υπανάπτυξη. Ο Στάλιν εξηγεί με σαφήνεια  ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο:
(…) απεναντίας η εξίσωση (η ελληνική μετάφραση χρησιμοποιεί τη λέξη ισοπέδωση η αγγλική λέξη είναι leveling,) είναι το φόντο, είναι η βάση πάνω από την οποία είναι δυνατή η ένταση της δράσης της ανισόμετρης ανάπτυξης στην περίοδο του ιμπεριαλισμού …. Ακριβώς επειδή οι χώρες που έμειναν πίσω επιταχύνουν την ανάπτυξη τους και εξισώνονται με τις προχωρημένες χώρες, γι’ αυτό ακριβώς οξύνεται η πάλη για το ξεπέρασμα της μιας χώρας από την άλλη γι αυτό ακριβώς δημιουργείται η δυνατότητα για μερικές χώρες να ξεπεράσουν τις άλλες και να τις εκτοπίσουν από τις αγορές (…)  Στάλιν τ. 9 σελ. 120

Συνεπώς ο νόμος της ανισόμετρης ανάπτυξης είναι ο τρόπος με τον οποίο υπερβαίνουν τις υπάρχουσες διαφορές τους οι διάφορες καπιταλιστικές χώρες δημιουργώντας νέες διαφορές. Ή με άλλα λόγια ο καπιταλισμός δουλεύει ακριβώς με τον ίδιο τρόπο στις εξαρτημένες και στις ανεξάρτητες χώρες.

Έναν χαρακτηριστικό επιχείρημα με το οποίο η εξάρτηση ανάγεται στην κυρίαρχη αντίθεση είναι η διπλή εκμετάλλευση.  Το πρόβλημα είναι ότι η διπλή εκμετάλλευση στην οποία αναφέρετε ο ΒαΛ (αλλά και πολλοί άλλοι) δεν υφίσταται επειδή υπάρχει η εξάρτηση αλλά είναι το αποτέλεσμα της δράσης του νόμου της αξίας, σύμφυτο χαρακτηριστικό του καπιταλισμού κι εντός των ορίων μιας δεδομένης οικονομίας. Συνοπτικά το πιο παραγωγικό κεφάλαιο (με τη μεγαλύτερη οργανική σύνθεση του κεφαλαίου) αποσπά υπεραξία έμμεσα από το λιγότερο παραγωγικό κεφάλαιο μέσω του μηχανισμού της αγοράς. Συνεπώς βλέπουμε ότι το αντιμονοπωλιακό είναι πιο πλατύ από το αντι-ιμπεριαλιστικό.


5. Μια ιστορική αναδρομή
Το ξεδίπλωμα των παραπάνω αντιθέσεων στην πορεία των τελευταίων εκατό χρόνων απέδειξε την ορθότητα της ανάλυσης και της πρόβλεψης των θεμελιωτών του μαρξισμού-λενινισμού.
Ο Πρώτος Παγκόσμιος ιμπεριαλιστικός πόλεμος κόστισε στον καπιταλισμό την Ρωσία, ο δεύτερος επιπλέον εφτά χώρες της ανατολικής Ευρώπης. Η νίκη ωστόσο της ΕΣΣΔ έδωσε το έναυσμα για να ξεσπάσουν και να επικρατήσουν μία σειρά νικηφόρων αντι-αποικιακών επαναστάσεων σε ολόκληρο τον κόσμο (Κίνα, Ινδία, Ινδοκίνα, Β. Αφρική, Μέση Ανατολή, Αφρική κλπ). Πολλές από αυτές τις επαναστάσεις, τις ακολούθησαν αστικοδημοκρατικές επαναστάσεις (Αίγυπτος, Αλγερία, Συρία, Ιράκ, Ιράν) ενώ σε άλλες τα φεουδαρχικά κατάλοιπα υποχρεωθήκαν σε συμβιβασμό με την ντόπια αστική τάξη. Πολλές από τις επαναστάσεις αυτές προχώρησαν και στο στάδιο του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού (Κούβα, Βιετνάμ, Β. Κορέα, Λάος, Καμπότζη κλπ)

Ο νόμος της ανισόμετρης ανάπτυξης στην εποχή του ιμπεριαλισμού δημιουργεί προλεταριάτο στις πρώην αποικίες και εξαρτημένες χώρες. Οι αστικοδημοκρατικές και εθνικοαπελευθερωτικές επαναστάσεις  εξαφανίζουν τα φεουδαρχικά κατάλοιπα στις περισσότερες χώρες του πλανήτη ενώ ολοκληρώνουν τον καπιταλιστικό μετασχηματισμό τους. Νέοι ιμπεριαλιστικοί γίγαντες σχηματίζονται (Κίνα, Ρωσία, Ινδία, Βραζιλία) και έχει ήδη αρχίσει η διελκυστίνδα για το ξαναμοίρασμα του κόσμου.


6. Η περίπτωση της Ελλάδας
Η Ελλάδα αποτελεί τυπικό παράδειγμα της δράσης του νόμου της ανισόμετρης οικονομικής ανάπτυξης. Για περίπου 20 χρόνια ο ρυθμός αύξησης του ΑΕΠ ήταν διπλάσιος από τον μέσο όρο της ΕΕ. Η αναβάθμιση του ελληνικού καπιταλισμού βασίστηκε σε τρεις κυρίως παράγοντες
-         Στην καπιταλιστική παλινόρθωση στις βαλκανικές κυρίως χώρες που τις μετέτρεψε σε προνομιακό χώρο εξαγωγής του ελληνικού κεφαλαίου
-         Στην απελευθέρωση της ιδιωτικής πίστης αλλά και στην αύξηση του κρατικού δανεισμού που χρηματοδότησε την περαιτέρω αναπαραγωγή του ελληνικού κεφαλαίου
-         Στην αθρόα εισροή μεταναστών αρχικά από τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες και αργότερα από τις χειμαζόμενες από τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις χώρες της Μέσης Ανατολής και της Ασίας. Η είσοδος των μεταναστών αύξησε κατακόρυφα τον βαθμό εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης από το κεφάλαιο.
Το αποτέλεσμα της συγκυρίας αυτής ήταν η πιο γρήγορη αναπαραγωγή του ελληνικού κεφαλαίου καθώς και η αύξηση της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησής του. Απαραίτητο συμπλήρωμα της διαδικασίας αυτής ήταν η ενίσχυση της εργατικής αριστοκρατίας στον ιδιωτικό τομέα αλλά και της δημοσιοϋπαλληλικής γραφειοκρατίας. Η διάρθρωση του εργατικού δυναμικού μετατοπίστηκε προς τη μισθωτή εργασία σε βάρος κυρίως της απασχόλησης στον πρωτογενή τομέα της οικονομίας (με βάση την ΕλΣτατ οι μισθωτοί αντιπροσώπευαν το 51,8% του εργατικού δυναμικού το 1991 και το 63,1% το 2012).
Η Ελλάδα  σήμερα πληροί όλα τα κριτήρια που έθεσε ο Λένιν για να θεωρηθεί ότι βρίσκεται πλέον στο ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού. Πολύ συνοπτικά:
-         Το 2011 οι μεγαλύτερες 200 επιχειρήσεις στην Ελλάδα πραγματοποίησαν τζίρο 99 δις ευρώ ή περίπου το 48% του ΑΕΠ της χώρας (σε ονομαστικές τιμές)
-         Τα ίδια κεφάλαια των παραπάνω εταιριών αντιπροσώπευαν μόλις το 8% του συνολικού ενεργητικού αποκαλύπτοντας την έκθεση τους στο δανεισμό Αλλά η συγχώνευση  τραπεζών κι επιχειρήσεων δεν χρειάζεται εδική επιχειρηματολογία και αρκεί να αναφερθούμε στα παραδείγματα των Βγενόπουλου (ΜIG Vivartia), Βαρδινογιάννη (Πειραιώς) και  Λάτση (Eurobank)
-         Η εξαγωγή κεφαλαίου με βάση τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας από 8 δις € το 2001 αυξήθηκε στα 33δις € το 2011 ή 16% του ΑΕΠ !!!
-         Συμμετοχή στην  ΕΕ
-         Συμμετοχή στις επεμβάσεις του ΝΑΤΟ όπου γης (Βοσνία, Κόσσοβο, Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη) αναζητώντας και τα ψίχουλα από το τραπέζι των μεγάλων χωρών

Τέλος μια μικρή παρατήρηση. Η επέμβαση της τρόικας και του ΔΝΤ στην βαθιά κρίση που αντιμετωπίζει σήμερα η Ελλάδα είναι απόλυτα συμβατή με το μοναδικό δρόμο που έχει το κεφάλαιο για να βγει από την κρίση. Η διέξοδος αυτή συνοψίζεται στην αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και στην καταστροφή μεγάλου μέρους του κεφαλαίου. Ακόμη κι αν η Ελλάδα δεν συμμετείχε στην ΕΕ η αστική τάξη της χώρας δε θα είχε αλλά δρόμο από αυτόν που ακολουθεί σήμερα. Η απόδειξη βρίσκεται στα παρόμοια μέτρα λιτότητας που παίρνουν κυβερνήσεις σαν της Μεγάλης Βρετανία και των ΗΠΑ που πόρρω απέχουν από το να χαρακτηριστούν εξαρτημένες.

7. Συμπερασματικά
Οι όψιμοι αντι-ιμπεριαλιστές προσπαθώντας να στηρίξουν τη θέση τους απλώς κακοποιούν την πραγματικότητα, τη στατιστική και τη θεωρία. Ο πραγματικός κίνδυνος δεν είναι η δήθεν εγκατάλειψη από το ΚΚΕ του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα αλλά η μετατροπή του όποιου αντιιμπεριαλιστικού μετώπου σε μέτωπο αναζήτησης άλλου ιμπεριαλιστή.

Η ανάλυση του Ιμπεριαλισμού από τον Λένιν όχι μόνο δεν αποκλείει την ανάδυση νέων ιμπεριαλιστών αλλά αντίθετα προβλέπει την ανάδυση αυτή. Επίσης ο ιμπεριαλισμός μετασχηματίζει καπιταλιστικά τις ημιαποικίες και αποικίες πραγματοποιώντας την αστικοδημοκρατική επανάσταση και καπιταλιστικοποιώντας τις σχέσεις παραγωγής. Η Ελλάδα που το 1928 οριζόταν από τη Γ’ Διεθνή σαν χώρα με μέσο επίπεδο ανάπτυξης του καπιταλισμού μετά από 80 περίπου χρόνια είναι μια χώρα του ανεπτυγμένου καπιταλισμού. Σήμερα είναι ελάχιστες οι χώρες εκείνες που δεν έχουν περάσει στο μονοπωλιακό στάδιο, συνεπώς η όποια συμμαχία του προλεταριάτου με την αστική ταξη ενάντια στον ιμπεριαλισμό όχι απλως δεν χρειάζεται αλλά ισοδυναμεί με ταξική προδοσία

Η ολοκλήρωση της αστικοδημοκρατικής επανάστασης στη συντριπτική πλειοψηφία των χωρών του πλανήτη φέρνει στην ημερήσια διάταξη την προλεταριακή επανάσταση και τίποτε λιγότερο. 


ΟΧΙ ΣΤΗ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ ΤΩΝ ΑΠΟΡΡΙΜΜΑΤΩΝ





ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ Β/Δ ΕΛΛΑΔΑΣ  ΤΟΥ ΚΚΕ

Παρέμβαση με αφορμή τις εξελίξεις στη διαχείριση των απορριμμάτων

ΟΧΙ ΣΤΗ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ  ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ ΤΩΝ ΑΠΟΡΡΙΜΜΑΤΩΝ

 «Η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ, σε αγαστή συνεργασία με τον περιφερειάρχες και τους δημάρχους Ηπείρου και  Ιονίων νήσων, ξεκίνησε τις μέρες αυτές  στην Ήπειρο και την Κέρκυρα, μετά από απόφαση της διυπουργικής επιτροπής, τη  διαδικασία για την ολοκληρωτική εκχώρηση σε μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, 150 χιλ. τόνων για την Ήπειρο και 87 χιλ. τόνων για την Κέρκυρα σύμμεικτων(ανάμεικτων) απορριμμάτων το χρόνο.
Μπαίνει έτσι σε φάση υλοποίησης ένα ακόμη από τα πολλά "επενδυτικά προγράμματα", που έχει υποσχεθεί το πολιτικό προσωπικό της άρχουσας τάξης στο εγχώριο και ευρωενωσιακό κεφάλαιο με εξασφαλισμένη και υψηλή κερδοφορία. Κερδοφορία που στην προκειμένη περίπτωση θα τροφοδοτείται άμεσα, μέσω των ανταποδοτικών τελών, από το λεηλατημένο εισόδημα των εργαζομένων, των ανέργων, των λαϊκών στρωμάτων. Από το υστέρημα της λαϊκής οικογένειας κατευθείαν στις τσέπες των κεφαλαιοκρατών με πρόθυμους εισπράκτορες τις δημοτικές αρχές των κομμάτων του ευρωμονόδρομου, που μαζί με τις επώνυμες περιβαλλοντικές ΜΚΟ πίνουν νερό στο όνομα της πολιτικής του "πληρώνω όσο πετάω", της πιο ακραίας εκδοχής της αρχής "ο ρυπαίνων πληρώνει", χειρότερης και από τη λογική του κεφαλικού φόρου.
Συγκεκριμένα, παραχωρείται στο κεφάλαιο, μέσω ΣΔΙΤ και των διαγωνισμών ανάθεσης, ένα "φιλέτο" 210 εκατ. ευρώ για την κατασκευή και 2,1 δισ. ευρώ για την 27ετή λειτουργία μονάδων επεξεργασίας απορριμμάτων (ΜΕΑ) στην Ήπειρο και στην Κέρκυρα.
Η πραγματική ανακύκλωση ρίχνεται στην πυρά αφού επιλέγεται ένα μείγμα πανάκριβων τεχνολογιών, μαζί και αναποτελεσματικών. Με κορμό τη μεγιστοποίηση του όγκου των σύμμεικτων απορριμμάτων (γιατί θα πληρώνονται με τον τόνο),   παραμερίζεται στην ουσία η ανακύκλωση στην πηγή.
Με την επιχειρούμενη ιδιωτικοποίηση του συνόλου της επεξεργασίας των απορριμμάτων μπαίνουν στο δρόμο της απόλυσης εκατοντάδες εργαζόμενοι στη περιοχή μας και χιλιάδες σε όλη την Ελλάδα, καθώς ανάλογες επιλογές βρίσκονται σε εξέλιξη και σε άλλες περιφέρειες και νομούς της χώρας.
Αυτή η υλοποιούμενη στρατηγική στον τομέα της διαχείρισης των απορριμμάτων προαναγγέλλει επιτάχυνση της ιδιωτικοποίησης και στον τομέα της αποκομιδής,(ήδη σε ορισμένους δήμους έχει γίνει) που σημαίνει άμεσο ζεστό χρήμα για τους επιχειρηματίες!
Σε κάθε περίπτωση η ιδιωτικοποίηση σημαίνει νέα βάρη στις πλάτες  των λαϊκών στρωμάτων. (αύξηση δημοτικών τελών κλπ )
Το ΚΚΕ αντιτάχθηκε εξαρχής και σε όλα τα επίπεδα στον αντιλαϊκό αυτό σχεδιασμό, όταν οι άλλες πολιτικές δυνάμεις συμμετείχαν δραστήρια στην υποστήριξή του, κάποιες (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ) από κυβερνητικές θέσεις, όπως και σήμερα, και όλες (περιλαμβανομένου του ΣΥΡΙΖΑ και της ΔΗΜΑΡ μέσω του ενιαίου τότε ΣΥΝ) μέσα από τα όργανα της Τοπικής Διοίκησης,
Ο ΣΥΡΙΖΑ αποφεύγει να τοποθετηθεί ξεκάθαρα στο βασικό ζήτημα του ποιος πληρώνει το κόστος διαχείρισης.
Τοποθετείται υπέρ της πολυδιάσπασης και του κατακερματισμού των έργων, των προγραμμάτων και των φορέων διαχείρισης. Μιλάει για ριζική αναθεώρηση του συστήματος διαχείρισης συσκευασιών (μπλε κάδοι) χωρίς όμως να ζητάει την κατάργηση της ΕΕΑΑ ΑΕ που τώρα το διαχειρίζεται. Προτείνει την "επιλογή τιμολογιακών μέτρων για την προώθηση προϊόντων που παράγουν λιγότερα απόβλητα", φράση κλισέ των επιτελείων της ΕΕ που υποκρύπτει τις ειδικές επιδοτήσεις στο κεφάλαιο ως "κίνητρα".
Από τη μεριά του το ΚΚΕ συνεχίζει αταλάντευτα να προβάλλει και να στηρίζει σε όλα τα επίπεδα, με την ίδια πάντα επιμονή και συνέπεια, όπου χρειάζεται και με επιστημονική τεκμηρίωση, τις θέσεις του με γνώμονα τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων.
Οι κομμουνιστές περιφερειακοί σύμβουλοι την χρονιά που μας πέρασε  επανειλημμένα έφεραν θέμα σε σχέση με την λειτουργία του ΧΥΤΑ του Ελληνικού. Το ίδιο έκαναν και οι κομμουνιστές δημοτικοί σύμβουλοι στα Γιάννενα  και στο Δήμο Τζουμέρκων για τον ΧΥΤΑ Ελληνικού, στην Ηγουμενίτσα και στο δήμο Σουλίου για τον ΧΥΤΑ Καρβουναρίου κ.α.
Αποκάλυψαν, επίσης, την προσπάθειά τους να αποκρύψουν το πραγματικό κόστος του όλου εγχειρήματος ιδιωτικοποίησης της διαχείρισης των απορριμμάτων, που θα φορτωθεί αυτούσιο η λαϊκή οικογένεια.
Το εργατικό - λαϊκό κίνημα και οι ριζοσπαστικές κοινωνικές δυνάμεις πρέπει να κάνουν δική τους υπόθεση και τον αγώνα ενάντια στις φιλομονοπωλιακές, αντιλαϊκές, εχθρικές προς το περιβάλλον και τη δημόσια υγεία επιλογές της άρχουσας τάξης και στον τομέα των απορριμμάτων, θέτοντας ως στόχους διεκδίκησης:
  • Να σταματήσει κάθε παραπέρα ενέργεια για την κατασκευή των μονάδων σύμμεικτων απορριμμάτων.
  • Να διαμορφωθεί χωρίς άλλες καθυστερήσεις νέος Εθνικός (Κεντρικός) Σχεδιασμός και με βάση αυτόν να καταρτιστούν νέα Περιφερειακά Σχέδια διαχείρισης, που θα υλοποιηθούν με κεντρικούς δημόσιους πόρους και με προτεραιότητες:
 -- Τον αποκλεισμό της ιδιωτικοποίησης σε διαχείριση και αποκομιδή, την απόλυτη διασφάλιση σταθερής και μόνιμης εργασίας όλων των εργαζομένων με πλήρη δικαιώματα, στο υπόψη αντικείμενο ανεξάρτητα από τη σχέση εργασίας τους,
-- Τη μείωση των παραγόμενων απορριμμάτων, την προώθηση της ανακύκλωσης με διαλογή στην πηγή σε συνδυασμό με το δραστικό περιορισμό του ρεύματος των σύμμεικτων και την ορθολογική μεταφορά μέσω σταθμών μεταφόρτωσης,
-- Την πλήρη αποκατάσταση των ανεξέλεγκτων χωματερών,
--Την σταδιακή κατάργηση των ανταποδοτικών τελών καθαριότητας.

Άμεσα να προωθηθούν ουσιαστικές δράσεις ήπιας ανακύκλωσης με διαλογή στην πηγή, περιλαμβανομένων και των οργανικών αποβλήτων.





“Κρίση και ναρκωτικά” στα Επισκοπιανά!

“Κρίση και ναρκωτικά” στα Επισκοπιανά!PDFΕκτύπωση
ΕΙ
Prosklisi 2013 episkopiana
Ο Εξωραϊστικός Πολιτιστικός Σύλλογος Επισκοπιανών “Ιωάννης Καποδίστριας” διοργανώνει την Κυριακή 21 Απριλίου, στις 7μ.μ., στην πλατεία του χωριού εκδήλωση με θέμα “κρίση και ναρκωτικά”.
Ομιλητές θα είναι οι: Ηλίας Μιχαλαρέας (πρόεδρος ΕΣΥΝ, Δρ Ψυχολογίας), Έφη Κάντα (ιατρός) και Νίκος Πέρρος (γυμναστής, προπονητής).
Θα ακολουθήσει συναυλία με τον Κερκυραίο μουσικοσυνθέτη Σπύρο Σαμοΐλη και την ορχήστρα του.

Χρυσαυγίτες επιτέθηκαν σε εργαζόμενους


Χρυσαυγίτες επιτέθηκαν σε εργαζόμενους
Αμεση η αντίδραση της Νομαρχιακής Επιτροπής Χανίων του ΚΚΕ
Από τη συγκέντρωση του ΚΚΕ στα Χανιά
Μεθυσμένοι νεοναζί της Χρυσής Αυγής βγήκαν την Τρίτη το μεσημέρι... παγανιά στα Χανιά. Κυκλοφορώντας στους δρόμους, αγκάλιαζαν ΑμερικανοΝΑΤΟικούς μισθοφόρους, χαιρετούσαν ναζιστικά και επιτέθηκαν σε βιοπαλαιστές, με την ανοχή, όπως όλα δείχνουν, της Αστυνομίας. Αμεση ήταν η αντίδραση των λαϊκών ανθρώπων της πόλης που αντέδρασαν στους τραμπουκισμούς των φασιστοειδών, άμεση και η απάντηση του ΚΚΕ που διοργάνωσε το απόγευμα συγκέντρωση διαμαρτυρίας στους κεντρικούς δρόμους της πόλης. Σε ανακοίνωση - καταγγελία τηςΝομαρχιακής Επιτροπής Χανίων του ΚΚΕ τονίζεται:
«Η ΝΕ Χανίων του ΚΚΕ καταγγέλλει στο χανιώτικο λαό τη ναζιστική Χρυσή Αυγή, που ακόμη μια φορά έδειξε το πραγματικό της πρόσωπο. Συγκεκριμένα, το απόγευμα της Τρίτης 2/4/13, γνωστά μέλη και στελέχη της Χρυσής Αυγής περιφέρονταν σε κατάσταση μέθης στους δρόμους των Χανίων. Οταν έφτασαν στην πλατεία της Δημοτικής Αγοράς,με περίσσια θρασυδειλία επιτέθηκαν σε μετανάστες και άρχισαν να τους γρονθοκοπούν. Την ίδια ώρα βέβαια δεν έλειψαν οι ναζιστικοί χαιρετισμοί και οι εναγκαλισμοί με ΑμερικανοΝΑΤΟικούς στρατιώτες.
Στη συνέχεια, κατευθύνθηκαν στο παλιό Λιμάνι, όπου και ενεπλάκησαν με συγκεντρωμένους πολίτες που αντέδρασαν στην επίθεση ενάντια στους μετανάστες. Σαν να μη τους έφτανε αυτό, η επίθεσή τους συνεχίστηκε ενάντια σε εργαζόμενο σε καφετέρια. Ταυτόχρονα, η Αστυνομία, αφού αρχικά κοιτούσε άπραγημπροστά στις επαίσχυντες προκλήσεις των φασιστών, αποφάσισε προσχηματικά να τους προσαγάγει για να τους γλιτώσει από τη λαϊκή κατακραυγή.
Η ΝΕ άμεσα πραγματοποίησε συγκέντρωση διαμαρτυρίας και πορεία στους δρόμους της πόλης, για να αναδείξει το ρόλο της Χρυσής Αυγής στο χανιώτικο λαό. Ο λαός πρέπει να βγάλει τα συμπεράσματά του και να τους απομονώσει. Οι χρυσαυγίτες είναι το μαστίγιο των μεγαλοεπιχειρηματιών, το μακρύ χέρι της καταστολής που το προορίζουν να χτυπήσει τους σκληρά εκμεταλλευόμενους, τους απεργούς εργάτες και μετανάστες, το ταξικό - λαϊκό κίνημα. Καλούμε τα σωματεία, τους μαζικούς φορείς να καταδικάσουν την επίθεση της ΧΑ, και το λαό να τους βάλει εκεί που πρέπει, στο πιο σκοτεινό χρονοντούλαπο της Ιστορίας».
Η Χρυσή Αυγή με ανάρτηση στην ιστοσελίδα της «απαντά» στα παραπάνω με το γνωστό της υβρεολόγιο δείχνοντας για άλλη μια φορά όλη τη χυδαιότητά της, τη συστημική της βία απέναντι στους αγωνιστές του λαού. Μεταξύ άλλων μιλά για «κοπρόσκυλα των προδοτικών και αφελληνισμένων συμμοριών (...) οι μπολσεβίκοι έγιναν σύντομα καπνός και ακόμα τρέχουν (...) Ξεφτιλισμένοι μπολσεβίκοι (...) Μια ζωή ρουφιάνοι, καταδότες και δειλοί (...) ξεφτίλες και ψεύτες κκεδες»... Επιπλέον, η ΤΟ Χανίων των φασιστοειδών - αποκαλύπτοντας το βρώμικο ρόλο της Χρυσής Αυγής ως μαστίγιο του συστήματος ενάντια στους εργαζόμενος και τα λαϊκά στρώματα - σε σχετική ανακοίνωσή της καλεί «κάθε σκεπτόμενο αντικομμουνιστή πολίτη, στο γραφείο της ΤΟ Χανίων», ζητά «να κλείσουν τα γραφεία του ΚΚΕ στην Κρήτη και σε όλη την Ελλάδα» και, τέλος, δηλώνει: «Το αιματοβαμμένο σφυροδρέπανο είναι απαγορευμένο σύμβολο μίσους. Εξω οι κομμουνιστές από την Ελλάδα και όλο τον πλανήτη»...

Για τον «Ριζοσπάστη»


Για τον «Ριζοσπάστη»
Οι σκοποί του ΚΚΕ είναι απόλυτα ταυτισμένοι με τα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Δεν έχει άλλο στήριγμα η εργατική τάξη, ο λαός από το ΚΚΕ. Με το βάρος αυτής της ευθύνης και με παρακαταθήκη μια πορεία 94 χρόνων με διώξεις, φυλακές και εξορίες, παρανομίες, δολοφονίες από κρατικούς και παρακρατικούς μηχανισμούς και εκτελέσεις μελών και στελεχών του, που το έχει κάνει πιο έμπειρο, πιο ικανό και ώριμο, μπορεί σήμερα το ΚΚΕ να βάλει νερό στο κρασί του; Να κάνει έστω και ένα βήμα πίσω από την υπεράσπιση του δίκιου της εργατικής τάξης, την επαναστατική πάλη, την πάλη για το σοσιαλισμό σήμερα; Οχι αύριο. Γιατί σήμερα υποφέρουν και έχουν γονατίσει από τη βάρβαρη, ανελέητη επίθεση του καπιταλισμού που έχει σαπίσει, η εργατική τάξη, όλοι οι εργαζόμενοι, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι φτωχοί επαγγελματίες και αγρότες.
***
Απόλυτα συνυφασμένη με την πορεία του ΚΚΕ είναι και η πορεία του «Ριζοσπάστη». Του κομματικού - επαναστατικού Τύπου. Ο «Ριζοσπάστης» όργανο της ΚΕ του ΚΚΕ, εκεί που κρίνεται καθημερινά είναι αν υπηρετεί πιστά την επαναστατική πολιτική, την πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού, τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Οι κομμουνιστές δημοσιογράφοι έχουν αναλάβει εθελοντικά το καθήκον που τους ανέθεσε το Κόμμα να είναι από τα ξημερώματα στα εργοστάσια, τα καράβια, τα λιμάνια, στα σχολεία και να καταγράφουν τη ζωή και τα βάσανα της εργατικής τάξης, των εργαζομένων, του λαού και της νεολαίας, και πάνω από όλα να δείχνουν τη διέξοδο σε όφελός τους. Να αποκαλύπτουν την αντιλαϊκή πολιτική του κεφαλαίου και των πολιτικών του εκπροσώπων, των κομμάτων του. Να συμβάλλουν με αποφασιστικότητα, ώστε να γενικεύεται η πείρα από τη ζωή και τα προβλήματα, την οργάνωση της πάλης της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Πρέπει, οφείλουν να είναι «στρατιώτες» του Κόμματος και να υπηρετούν τους σκοπούς της στρατηγικής του από αυτό το μετερίζι. Να φωτίσουν την πολιτική πρόταση εξουσίας του ΚΚΕ, ποια είναι η διέξοδος για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, για να γίνεται δική τους υπόθεση πάλης.
***
Ελάχιστοι δημοσιογράφοι του «Ριζοσπάστη» και μέλη της ΚΟΒ «Ριζοσπάστη», που ως όψιμοι προφεσόροι εμφανίζονται τώρα με άρθρα copy paste, να «παίζουν τον Λένιν στα δάχτυλα» και άλλοι «γνωστοί» από πριν, κατακεραυνώνοντας με ψέματα, συκοφαντίες και ανακρίβειες το Κόμμα για τις Θέσεις της ΚΕ, είναι σαφές ότι έρχονται σε πλήρη αντιπαράθεση με την έννοια του δημοσιογράφου του «Ριζοσπάστη». Προκαλούν σύγχυση στους εργαζόμενους. Σπέρνουν αμφιβολίες για την πρωτοπόρα μαχητική, αναντικατάστατη δράση του ΚΚΕ για την υπεράσπιση των συμφερόντων της εργατικής τάξης, των εργαζομένων, του λαού. Χτυπούν τη στρατηγική του Κόμματος, μέσα από την ίδια την εφημερίδα του. Η στάση τους δείχνει οτι δεν έχουν σχέση με τα καθήκοντα των κομμουνιστών στο «Ριζοσπάστη» και δεν μπορούν σε καμία περίπτωση με βάση αυτούς, να χαρακτηριστούν όλα τα μέλη του Κόμματος στον «Ριζοσπάστη».
***
Σε καμία περίπτωση οι ελάχιστοι αυτοί δημοσιογράφοι, όσο και αν προσπαθούν - νομίζοντας ότι βρήκαν έδαφος να δράσουν μπροστά στα δύσκολα και πολυσύνθετα καθήκοντα που ανοίγονται για το Κόμμα - δεν μπορούν όχι να λερώσουν, ούτε να αγγίξουν την ιστορία του «Ριζοσπάστη». Μια ιστορία με λαμπρά παραδείγματα τους Κομμουνιστές που στο ένα χέρι το όπλο και στο άλλο την πένα έκαναν ρεπορτάζ στο μέτωπο του πολέμου ενάντια στους ναζιστές και τους φασίστες ή ήταν οι ίδιοι μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού. Με τους κομμουνιστές δημοσιογράφους που βάζοντας σε κίνδυνο τη ζωή τους στα υπόγεια έστηναν τα παράνομα τυπογραφεία. Κρυφά τη νύχτα τύπωναν τον «Ριζοσπάστη» για να φτάσει η φωνή του ΚΚΕ σε όλο το λαό. Την τύπωναν και τη διακινούσαν χωρίς κανένα χρηματικό αντάλλαγμα, όταν σήμερα κάποιοι ελάχιστοι δημοσιογράφοι του «Ριζοσπάστη» έφτασαν στο έσχατο σημείο να καταφύγουν στην αστική Δικαιοσύνη καταθέτοντας ασφαλιστικά μέτρα σε βάρος της εφημερίδας και του ΚΚΕ. Ενώ γνωρίζουν πόσο υποφέρει το Κόμμα με τα οικονομικά του. Οι κομμουνιστές δημοσιογράφοι διακινδύνευαν την ελευθερία τους, τη σωματική τους ακεραιότητα, δε δίσταζαν να διακινδυνεύσουν την ίδια τους ζωή, για να διασφαλιστεί ότι η εφημερίδα του ΚΚΕ, θα ξανατυπωθεί με πλούσιο υλικό και θα διακινείται στο λαό.
***
Αυτός είναι ο «Ριζοσπάστης»! Και δεν μπορεί η καθημερινή δράση των μελών του Κόμματος μέσα στο λαό με τη στρατηγική του ΚΚΕ, να γίνεται αποτελεσματικά και ολοκληρωμένα χωρίς τη μελέτη, τη διάδοση του «Ριζοσπάστη» και βέβαια όλων των κομματικών εντύπων. Η αντιπαράθεση με τη σαπίλα των ΜΜΕ των εφοπλιστών και των άλλων πλουτοκρατών, η καθημερινή δράση στους χώρους δουλειάς και στη γειτονιά, η προσπάθεια να αναδείξουμε στον κάθε εργαζόμενο την επιτακτική ανάγκη της συμμετοχής στην ταξική πάλη, είναι αδιάρρηκτα δεμένα με τη μελέτη, τη διάδοση του «Ριζοσπάστη». Οποτε αυτή η δράση ανεβαίνει, ανεβαίνει και η κυκλοφορία του «Ριζοσπάστη».

Κεφάλαιο - Εργασία


Κεφάλαιο - Εργασία
Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ


Το πρόβλημα στην Ελλάδα - και στον κόσμο - πηγάζει από την ανειρήνευτη αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία. Από το γεγονός, δηλαδή, ότι μία χούφτα εκμεταλλευτών κατέχουν την οικονομική εξουσία, κατέχουν τα μέσα παραγωγής. Είναι επομένως πρόδηλο:
Από αυτήν τη δράκα, που σφετερίζεται τους καρπούς που γεννούν το μυαλό και τα χέρια εκατομμυρίων ανθρώπων, πρέπει να της αφαιρεθεί η οικονομική εξουσία, που της επιτρέπει, αφενός να ιδιοποιείται τον πλούτο που παράγει μια ολόκληρη κοινωνία, αφετέρου να ρίχνει στα Τάρταρα εκείνους που τον δημιουργούν.
Αλλά: Η μόνη ικανή και αναγκαία συνθήκη, η πρώτη και βασική προϋπόθεση για να αφαιρεθεί από την πλουτοκρατία, από τα μονοπώλια, η οικονομική εξουσία, είναι να τους αφαιρεθεί η πολιτική εξουσία!
*
Η «Λυδία Λίθος» του προβλήματος δεν είναι άλλη από το ποιος κατέχει τον ασύλληπτο πλούτο. Και για την ακρίβεια: Το πώς αυτοί που παράγουν τον πλούτο, το πώς αυτοί που δημιουργούν τον πλούτο, θα τον πάρουν στα χέρια τους. Εκείνο δηλαδή που εκ των πραγμάτων τίθεται επί τάπητος είναι το ζήτημα της εξουσίας.
Που σημαίνει ότι:
Αν την εξουσία την έχουν οι καπιταλιστές, αν την έχουν τα μονοπώλια, τότε το κράτος τους, οι διακρατικές ενώσεις τους (ΕΕ) και οι μηχανισμοί τους (ΔΝΤ), θα είναι πάντα έτοιμα να «στηρίζουν» τις τράπεζες, τα μονοπώλια, τους βιομηχάνους, τους εφοπλιστές.
Αν την εξουσία την είχαν οι εργάτες και όχι οι «εθνικές επιτροπές των εκατομμυριούχων, που ονομάζονται κυβερνήσεις»1, τότε προφανώς το κράτος των εργατών κάπως αλλιώς θα διαχειριζόταν τα 4,6 τρισεκατομμύρια ευρώ που διατέθηκαν από τον Οκτώβρη του 2008 μέχρι τον Οκρώβρη του 2010 από την ΕΕ με μορφη ρευστού χρήματος και κρατικών εγγυήσεων στη χρηματιστική ολιγαρχία.
*
Είναι η πολιτική εξουσία του κεφαλαίου που επιτρέπει στους λίγους να διαθέτουν πολλαπλάσιο πλούτο από ολόκληρο το ΑΕΠ της χώρας, φορτώνοντας στο λαό τα χρέη των «άδειων» ταμείων.
Είναι η πολιτική εξουσία που τους επιτρέπει να ρημάζουν στη λιτότητα τον εργάτη για να επιδοτούνται βιομήχανοι, τραπεζίτες, εφοπλιστές και εργολάβοι.
Είναι η πολιτική εξουσία που τους επιτρέπει να χρησιμοποιούν το κράτος ως συλλογικό «κομματάρχη» που υπαγορεύει δεινά, επιβάλλει χαράτσια, στερεί δικαιώματα, τρομοκρατεί, απειλεί και βγάζει στην «παρανομία» την απαντοχή της φτωχολογιάς.
Είναι η πολιτική εξουσία που τους επιτρέπει να αφοπλίζουν και να αφανίζουν το λαό, κρατώντας σε ομηρία εκατομμύρια παιδιά του στον εφεδρικό στρατό της ανεργίας.
Είναι η πολιτική εξουσία που τους επιτρέπει να κάνουν «δουλειές» με τις «Siemens», για να κερδίζουν οι πολυεθνικές και τα τσιράκια των πολυεθνικών.
Είναι η πολιτική εξουσία που τους επιτρέπει να παίζουν με «λίστες Λαγκάρντ».
Είναι η πολιτική εξουσία που τους επιτρέπει να παίρνουν τα «δώρα» τους οι μεσάζοντες των υποβρυχίων που «γέρνουν» και να φορτώνουν μετά στο λαό τη ρετσινιά ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε».
Είναι η πολιτική εξουσία που τους επιτρέπει να ταΐζουν τους μονίμως χορτάτους, στέλνοντας το λογαριασμό με τους τόκους στους εργαζομένους.
*
Αυτή η εξουσία, η εξουσία των κεφαλαιοκρατών και των κομμάτων τους, πρέπει να ανατραπεί. Και να αντικατασταθεί από μια λαϊκή εξουσία, στο πλαίσιο μιας λαϊκής οικονομίας, με μια κυβέρνηση βγαλμένη μέσα από τα σπλάχνα του λαού, η οποία σε κάθε βήμα της και ανά πάσα στιγμή θα τελεί υπό διαρκή εργατικό, κοινωνικό και λαϊκό έλεγχο.
Με άλλα λόγια:
Στην Ελλάδα, όπως και σε κάθε άλλη καπιταλιστική χώρα, το ζήτημα της κρίσης, από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων, δεν μπορεί να επιλυθεί με όρους μιας «καλύτερης», μιας «βελτιωμένης» διαχείρισης του συστήματος.
Η κρίση, όπως πάνω - κάτω το περιέγραφε ένας παλιός κομμουνιστής, είναι ένα παλούκι που πιέζει την αστική τάξη, η οποία για να ξεπεράσει το πρόβλημα που της δημιουργεί θέλει να το πετάξει από πάνω της μπήγοντάς το στα σωθικά του λαού.
Επομένως, πρέπει να φύγει από τη μέση το... παλούκι. Κι αυτό δεν γίνεται με διαπραγματεύσεις με την αστική τάξη και με αυταπάτες για μια καλή κυβέρνηση που θα κάνει μαζί της διάλογο, συμβιβασμούς και συνεννοήσεις.
Αυτό επιτυγχάνεται, τελικά, με άλλη πολιτική. Με την ταξική πολιτική που, επειδή υπηρετεί άλλα συμφέροντα από τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας, δεν κάνει καμία διαπραγμάτευση γύρω από το αν θα ανατρέψει τον καπιταλισμό, αφού μόνο έτσι θα μπορέσει να ξεπεράσει τα όρια των βασικών νόμων του που γεννούν κρίσεις, εκμετάλλευση, καταπίεση.
Εν ολίγοις, μιλάμε για την πολιτική που έχει ως στόχο την κοινωνικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής, την αποδέσμευση από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, τον πανεθνικό σχεδιασμό και τον εργατικό έλεγχο από τα κάτω προς τα επάνω.
*
Οι «νουνεχείς», διαβλέποντας τον κίνδυνο που θα μπορούσε να γεννηθεί μέσα από τη διασπορά τέτοιων «καινών δαιμονίων», απαντούν: «Μα μπροστά στον καπιταλισμό που ναι μεν είναι απάνθρωπος, αλλά εντούτοις ορθώνεται μπροστά μας ως "απόλυτη βεβαιότητα", τι νόημα έχει να συγκρουστούμε με τους ισχυρούς επισείοντας την μήνιν τους; Τι νόημα έχει - λένε - να "ρισκάρουμε" και να "κινδυνεύσουμε", μόνο και μόνο για την "αβεβαιότητα" ενός "άλλου" κόσμου, μιας άλλης, δίκαιης, αλλά αβέβαιο και εν πολλοίς ουτοπικό ότι μπορεί να υπάρξει κοινωνίας;
Κατ' αρχάς, ουτοπικό δεν είναι να πιστεύει κανείς ότι ο κόσμος πρέπει και μπορεί να αλλάξει. Ουτοπικό είναι να νομίζει κανείς ότι αυτός ο κόσμος μπορεί να μείνει ίδιος και ότι μπορεί να γίνει ανθρώπινος χωρίς να αλλάξει.
Οσο για τη θλιβερή «ζωντάνια» της μοιρολατρίας, της υποταγής και του ραγιαδισμού, ο Νερούντα, σχολίαζε:
«Αργοπεθαίνει αυτός που δε ρισκάρει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα/ που κρύβει το κυνήγι των ονείρων του/ εκείνος που δεν επιτρέπει στον εαυτό του/ μια φορά έστω στη ζωή του να πετάξει από πάνω του τις "φιλικές συμβουλές" (...). Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει κάτι πριν καν το αρχίσει».
1. Λένιν, Απαντα, τόμος 26, σελ. 361, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή».


ΣΥΡΙΖΑ «Εναλλακτικό σχέδιο» η... κυβέρνηση με Καμμένο


ΣΥΡΙΖΑ
«Εναλλακτικό σχέδιο» η... κυβέρνηση με Καμμένο
Συνέντευξη Τύπου έδωσε χτες ο Αλ. Τσίπρας
Με τις αντιγερμανικές κραυγές να προσφέρουν το αναγκαίο προκάλυμμα στην ευρωενωσιακή λυκοσυμμαχία και τη στρατηγική της υπέρ των μονοπωλίων, που ο ΣΥΡΙΖΑ ασπάζεται, ο επικεφαλής της ΚΟ, Αλ. Τσίπρας, σε συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε χτες, κατέληξε σε προσκλητήριο προς τους Ανεξάρτητους Ελληνες και προς κάθε διαθέσιμο για κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» που θα αποκαταστήσει την «εθνική ανεξαρτησία», αφήνοντας την ντόπια αστική τάξη και τους συμμάχους της να συνεχίζουν το πάρτι σε βάρος του λαού.
Ανασύροντας ιδεολογήματα περί «σύγχρονης κατοχής» και υποτέλειας, κατηγόρησε την κυβέρνηση για υποταγή στους «Γερμανούς που ξανάρχονται», για «ραγιαδισμό» και πρόβαλε το κόμμα του σαν τη δύναμη που δε θα συνθηκολογήσει και θα πει «όχι» στην εθνική ταπείνωση! Με αφορμή την έλευση της τρόικας, κατήγγειλε την κυβέρνηση ότι θα πει «ναι» στο χαράτσι που είχε δεσμευτεί να καταργήσει. Το ίδιο που ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη προαναγγείλει τη διατήρησή του.
Κατηγόρησε ακόμα την κυβέρνηση ότι δεν διαπραγματεύεται, κάτι που, όπως είπε, θα πράξει το κόμμα του αν αναδειχτεί στην κυβέρνηση, παρουσιάζοντας μάλιστα σαν«εναλλακτικό σχέδιο» τα νταραβέρια στα ιμπεριαλιστικά διαβούλια, που έχουν για κοινό παρονομαστή το πετσόκομμα των δικαιωμάτων του λαού! Οταν ρωτήθηκε σχετικά απάντησε: «Εναλλακτικό ως προς τι; Εναντι του σχεδίου που σήμερα έχει η κυβέρνηση, το μνημόνιο; Δεν υπάρχει διαπραγμάτευση, αλλά πλήρης αποδοχή. Το δικό μας σχέδιο είναι το εναλλακτικό σ' αυτό που σήμερα κάνει η κυβέρνηση».
Ζήτησε ξανά εκλογές, καλώντας το λαό να τις επιβάλει. Δεν αρκέστηκε βέβαια να αξιώσει από το εργατικό - λαϊκό κίνημα να παίξει το ρόλο επιταχυντή της δικομματικής εναλλαγής, ακόμα παραπέρα του ζήτησε να στηρίζει τις διαπραγματεύσεις στην Ευρωένωση αλλά και να διεκδικήσει τη διάσωσή της, αφού εκτίμησε ότι σήμερα βρίσκεται σε κίνδυνο.
Κρύβοντας ότι η κυβέρνηση κάθε χώρας διαπραγματεύεται στην ΕΕ από τη σκοπιά των συμφερόντων της αστικής της τάξης, που προϋποθέτουν το γονάτισμα των λαών, ισχυρίστηκε ότι για να πετύχει η διαπραγμάτευση χρειάζεται συμμαχία, ότι ο ίδιος θα επιδιώξει τη συμμαχία του Νότου, κατονομάζοντας μάλιστα σαν σύμμαχο τον Γκρίλο στην Ιταλία. Θυμίζουμε ότι οι προηγούμενοι τους οποίους ο ΣΥΡΙΖΑ υποδείκνυε σαν συμμάχους ήταν οι Μόντι, Ραχόι και Ολάντ.
Ερωτηθείς για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών ο Αλ. Τσίπρας ομολόγησε ότι η πρότασή τους οδηγεί από άλλη πόρτα στο ίδιο αποτέλεσμα. Πρότεινε ανακεφαλαιοποίησή τους, κρατικοποίησή τους, ανασυγκρότησή τους και μετά επιστροφή τους στους ιδιώτες. Παρεμβαίνοντας, μάλιστα, ο Γ. Δραγασάκης υπέδειξε τις ΗΠΑ όπου συνέβη κάτι τέτοιο. Μόνο που το παράδειγμα των ΗΠΑ καταρρίπτει τους ισχυρισμούς τους ότι μέσα από μια τέτοια διαδικασία μπορούν να ωφεληθούν τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά και οι μικροί ΕΒΕ.
Ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ επανέλαβε τη θέση πως ναι μεν είναι με το ευρώ, αλλά όχι πάση θυσία, χαϊδεύοντας τα αυτιά μερίδων της πλουτοκρατίας που καλοβλέπουν το ενδεχόμενο επιστροφής στο εθνικό νόμισμα, χωρίς να θιγούν οι συσχετισμοί υπέρ του κεφαλαίου και των συμμάχων του στην Ελλάδα και την ΕΕ. Εφτασε να ισχυριστεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, που έκανε την ευρωλαγνεία σημαία, ήταν εξαρχής «ευρωσκεπτικιστικό κόμμα»! Ωστόσο πρόσθεσε πως αυτή την ώρα, που η ΕΕ φλέγεται, δική τους προτεραιότητα είναι «η κατάσβεση της πυρκαγιάς» και μάλιστα «διεκδικούμε να μπει ο λαός μπροστά για να αποτρέψουμε την καταστροφή».

Εχουν λαλήσει εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ,


Λογαριασμοί χωρίς τον ξενοδόχο
Εχουν λαλήσει εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ, ή, το 'χουν ρίξει στην τρελή κι όπου τους κάτσει; Μετά το χαρακτηρισμό του ΚΚΕ ως «μαοϊκό, τροτσκιστικό και σταλινικό» ταυτόχρονα, τώρα μιλάνε και για «ΕΕ με μοντέλο κινέζικου καπιταλισμού».
Το πραγματικό πρόβλημα που έχουν να αντιμετωπίσουν είναι μια παγκόσμια βαθιά συγχρονισμένη καπιταλιστική κρίση που βυθίζει στη βαρβαρότητα τους λαούς κι απέναντι στην οποία η σοσιαλδημοκρατία, την οποία έχουν ερωτευτεί (όπως εξάλλου και η Παγκόσμια Τράπεζα), αντιτείνει το όραμα να ζουν οι άνθρωποι με κάτι περισσότερο από 1,25 δολάρια τη μέρα.
Την ώρα που στο σύνολο της ΕΕ αυξάνεται η αμφισβήτηση της ίδιας της ΕΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι υποχρεωμένος από τη μια να υπερασπιστεί την ένωση των μονοπωλίων κι από την άλλη να δείξει τους «κακούς» όχι στο ίδιο το σύστημα αλλά στη στρεβλή διαχείρισή του. Ετσι ακροβατεί (για να είμεθα και κόσμιοι στας εκφράσεις μας).
***
«Ενας άλλος (καπιταλιστικός) κόσμος είναι εφικτός» διακήρυσσαν στα διάφορα φόρουμ. Τους δικαιώνει πλέον και η Παγκόσμια Τράπεζα, ο πρόεδρος της οποίας υιοθέτησε το σύνθημα δίνοντάς του και περιεχόμενο: Ζωή με δύο δολάρια τη μέρα κι έξω φτώχεια...
***
Ευτυχώς η δημοκρατία επελαύνει: Καθότι καφές και δημοκρατία πάνε μαζί η «Vivartia» βάζει τον καφέ και οι πολυεθνικές που έχουν μοιράσει σε κομμάτια τη Λιβύη β(ι)άζουν τη δημοκρατία.
***
Οι εφημερίδες που αναπαρήγαγαν την προχτεσινή συνέντευξη του Στρατούλη ελέγχονται για λογοκρισία. Ο άνθρωπος δε ζήτησε μόνο «ενότητα των αριστερών» της Ευρώπης, είπε και ότι περιμένει από τις «διεργασίες» στο ΚΚΕ να συμβάλουν σ' αυτήν την ενότητα, που, όπως εξήγησε, θα δώσει - η ενότητα - τη δυνατότητα στον ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει. Κατανοητή η αναμονή του Στρατούλη. Καθένας με τον πόνο του...
***
Πρωτοφανή, γράφουν, τα κέρδη της αμερικάνικης στεγαστικής τράπεζας, μετά από μια «ένεση» 59 δισ. δολαρίων από το κρατικό ταμείο. Κάτι τέτοια διαβάζει ο Σταθάκης του ΣΥΡΙΖΑ και οργανώνει την επόμενη επίσκεψη στη μητρόπολη για απόκτηση τεχνογνωσίας.
***
«Μισθωτή απασχόληση» είναι και η απασχόληση μιας ώρας. «Θέσεις εργασίας» είναι και αυτές για την «απόκτηση εργασιακής εμπειρίας», όπου ο καπιταλιστής πριμοδοτείται με τζάμπα εργάτες. Αναγκαίες οι διευκρινίσεις για την ανάγνωση των στατιστικών της ΕΕ για την ανεργία, από τις οποίες προκύπτει ότι και στην ανάπτυξη και στην ύφεση το σύστημα παράγει ανεργία όπως κι αν τη βαφτίζει. Απλά στην κρίση γίνεται χιονοστιβάδα. Είναι σαν τον πόλεμο και την ειρήνη τους. Ταξικός πόλεμος σε κάθε περίπτωση.
***
Παραλίγο να μείνουμε με την απορία αν τελικά θα ξημέρωνε με κυβέρνηση ή όχι. Μέγας, λέει, ο χαμός για το χαράτσι της ΔΕΗ στο οποίο και οι τρεις συμφωνούν αλλά ο καθένας θέλει διαφορετικό τρόπο. Οπως είπε και ο πρόεδρος Βαγγέλης μένουν 50 βδομάδες ως τις ευρωεκλογές και δεν μπορούμε να πάμε με τέτοια εκκρεμότητα. Γι' αυτό θα συμφωνούσαν με αστερίσκους.
***
Παρά τη συνέντευξη που έδωσε ο πρόεδρος Τσίπρας, με τις εθνοσωτήριες αναφορές, άγνωστες παρέμεναν ως αργά οι θέσεις των υπολοίπων του ΣΥΡΙΖΑ (φίλων και παρατρεχάμενων) καθώς έχουν κι άλλες ασχολίες: γράφουν και ξαναγράφουν για το Συνέδριο του ΚΚΕ. Ειδικά εκείνοι που ακόμα δεν έχουν χωνέψει ότι ηττήθηκαν το 1991 όταν επιχείρησαν τη διάλυση του ΚΚΕ. Από κοντά και κάτι νεόκοποι που το 'ριξαν στις αλχημείες. Οπως μας πληροφορεί η «Αυγή» ένας απ' αυτούς εκτιμά ότι το 1/3 των μελών του ΚΚΕ διαφωνεί. Στοιχεία δεν παραθέτει, αλλά παραδίπλα σ' ένα απ' τα site - κατά Πάντειο μεριά - που επιχειρεί καιρό τώρα να ηγηθεί του ηλεκτρονικού φραξιονισμού βρήκαμε κάτι λογαριασμούς: Δεν μετράνε, λέει, όσα στελέχη πήραν μέρος στον προσυνεδριακό διάλογο γιατί είναι «ηγεσία», δεν μετράνε κι όσοι έχουν εκλεγεί σε όργανα προσυνεδριακά, γιατί είναι «της ηγεσίας». Δεν μετράνε κι όσοι συμφωνούν με τα προσυνεδριακά κείμενα γιατί συμφωνούν από συνήθεια. Η πραγματική εικόνα, λέει, προκύπτει από τη διαίρεση όσων έκαναν κριτικές παρατηρήσεις με αυτούς που διαφώνησαν.
Πώς το 'λεγε το τραγούδι; Το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη;

TOP READ