5 Ιαν 2013

Tο νέο βίντεο του ΚΚΕ για τη θέρμανση (VIDEO)


Tο νέο βίντεο του ΚΚΕ για τη θέρμανση (VIDEO)


Να καταργηθούν οι φόροι στο πετρέλαιο θέρμανσης για τη λαϊκή οικογένεια και τους φτωχούς αγρότες. Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα δεν πρέπει να ανέχονται να ζουν το 2013 σε συνθήκες προηγούμενων αιώνων. Πρέπει να διεκδικήσουν τη ζωή που τους αξίζει, να συσπειρωθούν και να απαιτήσουν την κατάργηση του ειδικού φόρου κατανάλωσης και του ΦΠΑ στα καύσιμα της λαϊκής οικογένειας, των φτωχών αγροτών. 


Ξυπνα μαλακα λαε


Τα εκκαθαριστικά σημειώματα Κόκκαλη, Βγενόπουλου, Αλαφούζου, Μάνεση 





  Τα εκκαθαριστικά σημειώματα των Κόκκαλη, Βγενόπουλου, Αλαφούζου και Μάνεση φέρνει στο φως το... περιοδικό Unfollow στο πλαίσιο μεγάλης έρευνας για την προκλητική φοροασυλία που απολαμβάνουν οι Έλληνες ολιγάρχες.

 Ένας τραπεζίτης, ο Ανδρέας Βγενόπουλος, ένας επιχειρηματίας, ο Σωκράτης Κόκκαλης, ένας εφοπλιστής/καναλάρχης, ο Γιάννης Αλαφούζος, κι ένας βιομήχανος, ο Νίκος Μάνεσης, δηλώνουν, όπως προκύπτει από τα εκκαθαριστικά τους σημειώματα, ατομικό εισόδημα από 18.217,41 ως 30.714,52 ευρώ.

 Στο ρεπορτάζ, που υπογράφει ο Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος και αναδημοσιεύει το directNEWS,παρουσιάζονται αποκαλυπτικά στοιχεία για ορισμένους από τους πλουσιότερους ανθρώπους στην Ελλάδα οι οποίοι δηλώνουν ατομικό εισόδημα έως και 18.217 ευρώ.

Εκμεταλλευόμενοι δεκάδες παραθυράκια οι πιο πιστοί θιασώτες του μνημονίου φτάνουν να πληρώνουν έως και δυο φορές λιγότερο φόρο από τους μισθωτούς

  Για να εξηγήσει πως λειτουργεί το σύστημα, το Unfollow παρουσιάζει, όπως αναφέρεται, «τέσσερις εμβληματικές περιπτώσεις: 

 Έναν μεγιστάνα, τον Σωκράτη Κόκκαλη, ο οποίος δηλώνει ατομικό εισόδημα όσα η γραμματέας του. Έναν τραπεζίτη, τον Ανδρέα Βγενόπουλο, που δηλώνει ατομικό εισόδημα όσα ένας πρωτοδιοριζόμενος ταμίας στην τράπεζά του.

 Έναν εφοπλιστή και καναλάρχη, τον Γιάννη Αλαφούζο, που δηλώνει ατομικό εισόδημα όσα βγάζει ένας ανερχόμενος δημοσιογράφος στο κανάλι του.

 Κι έναν βιομήχανο, τον Νίκο Μάνεση, για τον οποίο κινητοποιήθηκε ολόκληρη κυβέρνηση προκειμένου να σπάσουν τα ΜΑΤ μια απεργία, μόνο και μόνο για να βάλει λίγο αργότερα ο ίδιος λουκέτο στην επιχείρησή του».

 H ανεξάρτητη δημοσιογραφία δείχνει για άλλη μια φορά ότι μπορεί να σταθεί απέναντι στην Ελλάδα των Ολιγαρχών.

 Μόνο που θα χρειαστεί τη βοήθειά σας.
  πηγή: blog.gr
 Αναρτήθηκε από ΑΝΟΡΘΟΓΡΑΦΟΣ drashstowraiokastro.blogspot  

Νέα παροχή 100 εκατ. προς τους δικαστές


Νέα παροχή 100 εκατ. προς τους δικαστές 



 Νέα παροχή 100 εκατ. προς τους δικαστές


 Την έκτακτη παροχή ύψους 100 εκατ. ευρώ προς τους εν ενεργεία δικαστές προβλέπει η τροπολογία που κατέθεσε η κυβέρνηση, σε νομοσχέδιο που ψηφίζεται την επόμενη εβδομάδα στη βουλή, τηρόντας επι της ουσίας μία βασική δέσμευση του υπουργού Δικαιοσύνης, Αντώνη Ρουπακιώτη, προς τους δικαστές προκειμένου οι δεύτεροι να σταματήσουν τις κινητοποιήσεις.

 Σχετικό αίτημα από την πλευρά των δικαστών εκκρεμούσε στο Μισθοδικείο, και αφορούσε αναδρομικές αυξήσεις στους μισθούς τους και η καταβολή του ποσού των 100 εκατ. θα εκταμιευθεί σε 4 δόσεις, και η τροπολογία έρχεται να το καλύψει.

 http://fmvoice.eu 

 Δημοσιεύουμε την είδηση κατ’ εξαίρεση καθώς δεν θεωρούμε τους δικαστές εργαζόμενους αλλά όργανο της εξουσίας, καθώς η συνεχής καταλήστευση του λαού δεν αγγίζει για άλλη μια φορά τα όργανά της και με σκοπό να διαδοθεί η επιλεκτική χρηματοδότηση κάποιων “τυφλών” και “ανεξάρτητων”...











 Πηγή: εργασιακό δελτίο





 Αναρτήθηκε από Praxis red

Σχετικά με το σύστημα χρηματοδότησης από τον προϋπολογισμό


Σχετικά με το σύστημα χρηματοδότησης από τον προϋπολογισμό


Σήμερα, στο ένθετο Ιστορία του «Ριζοσπάστη», δημοσιεύουμε το πρώτο μέρος ενός σημαντικού άρθρου του Τσε Γκουεβάρα με κριτικές παρατηρήσεις στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ.
Το άρθρο αποτελεί μια ενδιαφέρουσα συμβολή στον προβληματισμό για ζητήματα οικονομίας της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Ο Τσε Γκουεβάρα, ως ηγετικό στέλεχος του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας, υπουργός Βιομηχανίας (1961), είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στην επεξεργασία πολιτικών κατευθύνσεων που αφορούν τη σοσιαλιστική οικοδόμηση στην Κούβα τη δεκαετία του I960. Η μαρξιστική - λενινιστική του κατάρτιση του επέτρεψε να προσεγγίσει - με εργαλείο την επαναστατική θεωρία - σημαντικά και κρίσιμα προβλήματα που αφορούν την οικοδόμηση του σοσιαλισμού και ιδιαίτερα της σοσιαλιστικής οικονομίας.
Ως επικεφαλής κουβανέζικης οικονομικής αντιπροσωπείας, επισκέφθηκε μια σειρά σοσιαλιστικές χώρες, ανάμεσά τους την ΕΣΣΔ, τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, τη Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Τσεχοσλοβακίας, τη Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία, τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας και με αυτήν την ιδιότητα μελέτησε ζητήματα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Σε αυτά τα πλαίσια, αντιμετώπισε με κριτικό πνεύμα μεταρρυθμίσεις και πολιτικές που ακολουθούνταν τη δεκαετία του I960 στην ΕΣΣΔ και σε άλλες σοσιαλιστικές χώρες της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης.
Το συγκεκριμένο άρθρο - που αποτελεί μόνο ένα μέρος από άρθρα και ομιλίες του γύρω από το ζήτημα της σοσιαλιστικής οικονομίας - εστιάζει σε θέματα ή προβλήματα του κεντρικού σχεδιασμού της σοσιαλιστικής οικονομίας, καθώς και σε αυτά που αφορούν τη λειτουργία των εμπορευματοχρηματικών σχέσεων στο σοσιαλισμό. Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Η βιομηχανία μας, Οικονομική Επιθεώρηση», τεύχος No 5 του Φλεβάρη του 1964 και μεταφράστηκε από τα ισπανικά από την ιστοσελίδα του «Κέντρου Μελετών Τσε Γκουεβάρα» της Κούβας (http://chegueva ra.cubasi.cu).
Το δεύτερο και τελευταίο μέρος στο ένθετο Ιστορίας της επόμενης Κυριακής
***
Γενικές παρατηρήσεις για όσα προηγήθηκαν
Με το θέμα αυτό ήδη έχουμε ασχοληθεί λίγο, αλλά όχι αρκετά και πιστεύω ότι είναι επιτακτική ανάγκη να ξεκινήσουμε βαθύτερες αναλύσεις πάνω σ' αυτό για να μπορέσουμε να δώσουμε μια καθαρή εικόνα της εμβέλειας και της μεθοδολογίας του.
Το σύστημα αυτό κατοχυρώνεται επίσημα με το Νόμο που ρυθμίζει το σύστημα που χρηματοδοτεί τις κρατικές επιχειρήσεις μέσα από τον προϋπολογισμό και εγκαινιάζεται στα πλαίσια εργασίας του υπουργείου Βιομηχανίας.
Η ιστορία του είναι σύντομη και φτάνει μόλις μέχρι το 1960, οπότε το σύστημα αρχίζει να αποκτάει κάποια υπόσταση. Πρόθεσή μας όμως δεν είναι ν' αναλύσουμε την ανάπτυξή του, αλλά το πώς παρουσιάζεται σήμερα, γνωρίζοντας καλά ότι δεν έχει ακόμα ολοκληρώσει την εξέλιξή του. Μας ενδιαφέρει να κάνουμε σύγκριση με το λεγόμενο οικονομικό υπολογισμό. Σε ό,τι αφορά το σύστημα αυτό, δίνουμε έμφαση στην πλευρά της οικονομικής αυτοδιαχείρισης, διότι αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό γνώρισμα διαφοροποίησης, καθώς και έμφαση στη στάση απέναντι στο υλικό κίνητρο, διότι είναι η βάση στην οποία στηρίζεται η αυτοδιαχείριση.
Η εξήγηση των διαφορών είναι δύσκολη, καθώς συχνά είναι θολές και λεπτές και επιπλέον η μελέτη του συστήματος της χρηματοδότησης από τον προϋπολογισμό δεν έχει μπει σε τέτοιο βάθος, ώστε να παρουσιαστεί με την ίδια σαφήνεια, όπως ο οικονομικός υπολογισμός.
Θα ξεκινήσουμε με κάποιες παραθέσεις. Η πρώτη είναι από τα οικονομικά χειρόγραφα του Μαρξ, που χρονολογούνται από την εποχή που τη βάφτισαν περίοδο του «νέου Μαρξ». Τότε που το βάρος των φιλοσοφικών ιδεών που συνέβαλαν στη διαμόρφωσή του φαινόταν καθαρά ακόμα και στο λεξιλόγιό του και οι ιδέες του πάνω στην οικονομία ήταν ακόμα ασαφείς. Παρ' όλα αυτά, ο Μαρξ τότε βρισκόταν στην πληρότητα της ζωής του: Είχε πια αγκαλιάσει την υπόθεση των ταπεινών και την εξηγούσε φιλοσοφικά, χωρίς ωστόσο την επιστημονική δεινότητά του, «Το Κεφάλαιο». Στοχαζόταν πιο πολύ σαν φιλόσοφος και αναφερόταν λοιπόν πιο συγκεκριμένα στον άνθρωπο σαν άτομο και στα προβλήματα της απελευθέρωσής του σαν κοινωνικό ον, χωρίς να μπαίνει ακόμα στην ανάλυση του αναπόφευκτου της κατάρρευσης των κοινωνικών δομών της εποχής του για να ανοίξει ο δρόμος της μεταβατικής περιόδου: Της δικτατορίας του προλεταριάτου. Στο «Κεφάλαιο» ο Μαρξ παρουσιάζεται σαν επιστήμονας οικονομολόγος που αναλύει εξονυχιστικά το μεταβατικό χαρακτήρα των κοινωνικών σταδίων και την ταύτισή τους με τις σχέσεις παραγωγής. Δεν προχωράει σε φιλοσοφικές αναζητήσεις.
Το βάρος του μνημείου αυτού της ανθρώπινης διανόησης είναι τέτοιο που μας κάνει συχνά να ξεχνάμε τον ανθρωπιστικό χαρακτήρα (με την καλύτερη έννοια του όρου) των ανησυχιών του. Ο μηχανισμός των σχέσεων παραγωγής και η συνέπειά του, η πάλη των τάξεων, κρύβει σε ένα βαθμό το αντικειμενικό γεγονός ότι είναι άνθρωποι που κινούνται μέσα στο ιστορικό περιβάλλον. Τώρα όμως μας ενδιαφέρει ο άνθρωπος και αυτός είναι και ο λόγος της παράθεσης αυτού του αποσπάσματος, που δεν έχει λιγότερη αξία ως έκφραση του στοχασμού του φιλόσοφου, επειδή γράφτηκε στη νεότητά του.
«Ο κομμουνισμός είναι το θετικό ξεπέρασμα της ατομικής ιδιοκτησίας, η ανθρώπινη αυτοαλλοτρίωση και συνακόλουθα πραγματική ιδιοποίηση της ανθρώπινης ουσίας από τον άνθρωπο και για τον άνθρωπο. Συνεπώς είναι η ολοκληρωτική επιστροφή του ανθρώπου στον εαυτό του σαν κοινωνικό άνθρωπο, δηλαδή ανθρώπινο άνθρωπο, μια επιστροφή συνειδητή που συντελείται μέσα σε ολόκληρο τον πλούτο της προηγούμενης εξέλιξης. Ο κομμουνισμός αυτός σαν ολοκληρωμένος νατουραλισμός=ουμανισμός είναι και σαν ολοκληρωμένος ουμανισμός=νατουραλισμός. Είναι η γνήσια λύση της σύγκρουσης ανάμεσα στον άνθρωπο και τη φύση ή του ανθρώπου ενάντια στον άνθρωπο, η γνήσια λύση της πάλης ανάμεσα στην ύπαρξη και την ουσία, ανάμεσα στην αντικειμενοποίηση και την επιβεβαίωση του εαυτού του, ανάμεσα στην ελευθερία και την αναγκαιότητα, ανάμεσα στο άτομο και το είδος. Είναι η λύση του αινίγματος της ιστορίας, που έχει συνείδηση του εαυτού της, ότι αποτελεί αυτή τη λύση»1.
Η λέξη συνείδηση υπογραμμίζεται διότι θεωρείται βασική για την τοποθέτηση του προβλήματος. Ο Μαρξ σκεπτόταν την απελευθέρωση του ανθρώπου και έβλεπε τον κομμουνισμό σαν τη λύση των αντιθέσεων που δημιούργησαν την αλλοτρίωσή του, ωστόσο σαν μια πράξη συνειδητή. Δηλαδή ο κομμουνισμός δεν μπορεί να θεωρηθεί απλά και μόνο το αποτέλεσμα ταξικών αντιθέσεων σε μια ψηλά αναπτυγμένη κοινωνία που θα λύνονταν στην πορεία μιας μεταβατικής περιόδου για να φτάσει στην κορυφή. Ο άνθρωπος δρα συνειδητά στην ιστορία. Χωρίς τη συνείδηση αυτή που περικλείει τη συνείδηση του κοινωνικού του είναι, δεν μπορεί να υπάρξει κομμουνισμός.
Ενώ εργαζόταν πάνω στο Κεφάλαιο, ο Μαρξ δεν εγκατέλειψε τη μαχητική του στάση. Οταν το 1875 έγινε το συνέδριο της Γκότα για την ενοποίηση των εργατικών οργανώσεων της Γερμανίας (Εργατικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα και Γενική Ομοσπονδία των Γερμανών Εργαζομένων) και παρουσιάστηκε το πρόγραμμα με το ίδιο όνομα, η απάντησή του ήταν η Κριτική του Προγράμματος της Γκότα.
Αυτό το κείμενο - που γράφτηκε με καθαρό πολεμικό προσανατολισμό, ενώ εργαζόταν πάνω στο βασικό του έργο - είναι σημαντικό γιατί αναφέρεται, αν και παρεμπιπτόντως, στο πρόβλημα της μεταβατικής περιόδου. Στην ανάλυση του 3ου σημείου του Προγράμματος της Γκότα επεκτείνεται πάνω σε μερικά από τα σημαντικότερα θέματα αυτής της περιόδου που τη θεωρεί σαν το αποτέλεσμα της κατάρρευσης του ανεπτυγμένου καπιταλιστικού συστήματος. Στο στάδιο αυτό δεν προβλέπει χρήση του χρήματος, προβλέπει όμως τον ατομικό χαρακτήρα της αμοιβής της εργασίας, γιατί:
«Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια κομμουνιστική κοινωνία, όχι όπως έχει εξελιχθεί πάνω στη δική της βάση, αλλά αντίθετα όπως ακριβώς προβάλλει από την καπιταλιστική κοινωνία, με μια κομμουνιστική κοινωνία, επομένως που από κάθε άποψη, οικονομικά, ηθικά, πνευματικά, είναι γεμάτη με τα σημάδια της παλιάς κοινωνίας, που από τους κόλπους της βγήκε. Επομένως ο κάθε μεμονωμένος παραγωγός - ύστερα από τις κρατήσεις - παίρνει πίσω ό,τι ακριβώς της δίνει. Αυτό που της έδωσε είναι η ατομική του ποσότητα εργασίας»2.
Ο Μαρξ δεν μπόρεσε παρά μόνο με τη διαίσθησή του να προβλέψει την ανάπτυξη του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού συστήματος, ο Λένιν το αφουγκράζεται και κάνει τη διάγνωσή του:
«Η ανισόμετρη οικονομική και πολιτική ανάπτυξη είναι απόλυτος νόμος του καπιταλισμού. Από δω βγαίνει πως είναι δυνατή η νίκη του σοσιαλισμού στην αρχή σε λίγες ή ακόμη και σε μια μονάχα, χωριστά παρμένη καπιταλιστική χώρα. Το νικηφόρο προλεταριάτο αυτής της χώρας, απαλλοτριώνοντας τους καπιταλιστές και οργανώνοντας στη χώρα του τη σοσιαλιστική παραγωγή, θα ορθωνόταν ενάντια στον υπόλοιπο κόσμο, τον καπιταλιστικό κόσμο, παίρνοντας μαζί του τις καταπιεζόμενες τάξεις των άλλων χωρών, ξεσηκώνοντας στις χώρες αυτές εξεγέρσεις ενάντια στους καπιταλιστές, δρώντας σε περίπτωση ανάγκης ακόμη και με στρατιωτική δύναμη ενάντια στις εκμεταλλεύτριες τάξεις και τα κράτη τους. Πολιτική μορφή της κοινωνίας, όπου νικάει το προλεταριάτο, ανατρέποντας την αστική τάξη, θα είναι η λαοκρατική δημοκρατία, που θα συγκεντρώσει όλο και περισσότερο τις δυνάμεις του προλεταριάτου του δοσμένου έθνους ή των δοσμένων εθνών στην πάλη ενάντια στα κράτη που δεν θα έχουν ακόμη περάσει στο σοσιαλισμό. Δεν είναι δυνατή η εξάλειψη των τάξεων χωρίς τη δικτατορία της καταπιεζόμενης τάξης, του προλεταριάτου. Δεν είναι δυνατή η ελεύθερη ένωση των εθνών στο σοσιαλισμό χωρίς μια λίγο - πολύ μακρόχρονη, επίμονη πάλη των σοσιαλιστικών δημοκρατιών ενάντια στα οπισθοδρομικά κράτη...»3.
Λίγα χρόνια αργότερα ο Στάλιν συστηματοποίησε την ιδέα αυτή φτάνοντας στο σημείο να θεωρήσει δυνατή τη σοσιαλιστική επανάσταση και στις αποικίες.
«Η τρίτη αντίθεση είναι η αντίθεση ανάμεσα στη χούφτα των κυρίαρχων "πολιτισμένων" εθνών και στις εκατοντάδες εκατομμύρια των αποικιακών και εξαρτημένων λαών του κόσμου. Ο ιμπεριαλισμός είναι η πιο ξετσίπωτη εκμετάλλευση και η πιο απάνθρωπη καταπίεση των εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων του πληθυσμού των απέραντων αποικιών και των εξαρτημένων χωρών. Η απόσπαση υπερκερδών - αυτός είναι ο σκοπός αυτής της εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Ο ιμπεριαλισμός όμως, εκμεταλλευόμενος αυτές τις χώρες, είναι υποχρεωμένος να φτιάχνει εκεί σιδηροδρόμους, φάμπρικες και εργοστάσια, βιομηχανικά και εμπορικά κέντρα. Και τα αναπόφευκτα αποτελέσματα από αυτή την "πολιτική" είναι: Η εμφάνιση της τάξης των προλετάριων, η γέννηση μιας ντόπιας διανόησης, το ξύπνημα της εθνικής συνείδησης, το δυνάμωμα του απελευθερωτικού κινήματος. Αυτό το δείχνει ολοφάνερα το δυνάμωμα του επαναστατικού κινήματος σ' όλες, χωρίς εξαίρεση, τις αποικίες και τις εξαρτημένες χώρες. Το γεγονός αυτό είναι σπουδαίο για το προλεταριάτο, γιατί υποσκάπτει στη ρίζα τους τις θέσεις του καπιταλισμού, και μετατρέπει έτσι τις αποικίες και τις εξαρτημένες χώρες από εφεδρείες του ιμπεριαλισμού σε εφεδρείες της προλεταριακής επανάστασης4.
Οι θέσεις του Λένιν αποδείχτηκαν στην πράξη με το θρίαμβο που αποτελεί η πράξη γέννησης της ΕΣΣΔ.
Βρισκόμαστε μπροστά σ' ένα καινούριο φαινόμενο: Ο ερχομός της σοσιαλιστικής επανάστασης σε μια μόνη χώρα, οικονομικά καθυστερημένη, επιφάνειας 22 εκατομμυρίων τετραγωνικών χιλιομέτρων, με αραιό πληθυσμό, επιδείνωση της φτώχειας εξαιτίας του πολέμου και - σαν να μην έφτανε αυτό - αντιμέτωπη με την επέμβαση των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.
Μετά από μια περίοδο πολεμικού κομμουνισμού ο Λένιν βάζει τις βάσεις της Νέας Οικονομικής Πολιτικής (ΝΕΠ) και με αυτή τις βάσεις της ανάπτυξης της σοβιετικής κοινωνίας μέχρι τις μέρες μας.
Πρέπει να περιγράψουμε εδώ την εποχή που ζούσε τότε η Σοβιετική Ενωση και κανείς δεν μπορεί να το κάνει αυτό καλύτερα από τον ίδιο τον Λένιν:
«Ετσι λοιπόν το 1918 είχα τη γνώμη ότι ο κρατικός καπιταλισμός, σε σχέση με την τότε οικονομική κατάσταση της Σοβιετικής Δημοκρατίας, αποτελούσε ένα βήμα προς τα μπρος. Αυτό μας φαίνεται πολύ περίεργο και ίσως μάλιστα και ανόητο, γιατί και τότε η Δημοκρατία μας ήταν σοσιαλιστική Δημοκρατία. Τότε υιοθετούσαμε κάθε μέρα, με τη μεγαλύτερη βιασύνη - ασφαλώς με υπερβολική βιασύνη - διάφορα νέα οικονομικά μέτρα, που δεν μπορούμε να τα ονομάσουμε αλλιώς, παρά μόνο σοσιαλιστικά μέτρα. Και ωστόσο σκεφτόμουνα τότε ότι ο κρατικός καπιταλισμός, σε σύγκριση με την τότε οικονομική κατάσταση της Σοβιετικής Δημοκρατίας, αποτελεί ένα βήμα προς τα μπρος και στη συνέχεια εξηγούσα αυτή μου τη σκέψη, απαριθμώντας απλώς τα στοιχεία του οικονομικού συστήματος της Ρωσίας. Τα στοιχεία αυτά ήταν, κατά τη γνώμη μου, τα παρακάτω: 1) Η πατριαρχική, δηλαδή σε σημαντικό βαθμό φυσική, αγροτική οικονομία, 2) η μικρή εμπορευματική παραγωγή (εδώ ανήκει η πλειοψηφία των αγροτών από εκείνους που πουλάνε στάρι), 3) ο ιδιωτικός καπιταλισμός, 4) ο κρατικός καπιταλισμός και 5) ο σοσιαλισμός. Ολα αυτά τα οικονομικά στοιχεία αντιπροσωπεύονταν στη Ρωσία εκείνου του καιρού. Εβαζα τότε σαν καθήκον μου να εξηγήσω τη σχέση αυτών των στοιχείων μεταξύ τους και διερωτιόμουν αν δε θα έπρεπε να θεωρούμε ένα από τα μη σοσιαλιστικά στοιχεία, δηλαδή τον κρατικό καπιταλισμό, ανώτερο από το σοσιαλισμό. Το ξαναλέω: Αυτό φαίνεται σε όλους πολύ περίεργο, ότι δηλαδή σε μια Δημοκρατία που διακηρύσσει ότι είναι σοσιαλιστική, το μη σοσιαλιστικό στοιχείο θεωρείται ανώτερο, αναγνωρίζεται ότι στέκεται ψηλότερα από το σοσιαλισμό. Το πράγμα όμως γίνεται κατανοητό, αν θυμηθείτε ότι δεν εξετάζαμε το οικονομικό καθεστώς της Ρωσίας σαν κάτι το ομοιογενές και πολύ αναπτυγμένο, αλλά είχαμε απόλυτα την επίγνωση ότι στη Ρωσία, δίπλα στη σοσιαλιστική μορφή, υπάρχει και η πατριαρχική γεωργία, δηλαδή η πιο πρωτόγονη μορφή της γεωργίας. Ποιο ρόλο μπορούσε λοιπόν να παίξει ο κρατικός καπιταλισμός μέσα σ' αυτές τις συνθήκες;»5.
«Αφού υπογράμμισα ότι ακόμη από το 1918 θεωρούσαμε τον κρατικό καπιταλισμό σαν ενδεχόμενη γραμμή υποχώρησης, περνώ στα αποτελέσματα της νέας οικονομικής μας πολιτικής. Το επαναλαμβάνω: Τότε αυτό ήταν ακόμη μια πολύ αόριστη ιδέα. Το 1921 όμως, αφού ξεπεράσαμε το σπουδαιότερο στάδιο του εμφυλίου πολέμου, και το ξεπεράσαμε νικηφόρα, σκοντάψαμε σε μια μεγάλη - νομίζω τη μεγαλύτερη - εσωτερική πολιτική κρίση της Σοβιετικής Ρωσίας, κρίση που γέννησε δυσαρέσκεια όχι μόνο σε μια σημαντική μερίδα της αγροτιάς, μα και των εργατών. Αυτό συνέβη για πρώτη φορά και ελπίζω πως θα είναι και η τελευταία στην Ιστορία της Σοβιετικής Ρωσίας, όταν μεγάλες μάζες της αγροτιάς ήταν εναντίον μας, αν και ασυνείδητα, ενστικτωδώς, από μια εσωτερική διάθεση. Τι ήταν εκείνο που προκάλεσε την ιδιόμορφη αυτή κατάσταση που δεν ήταν, όπως καταλαβαίνετε, καθόλου ευχάριστη για μας; Η αιτία ήταν ότι στην οικονομική μας επίθεση είχαμε προχωρήσει πολύ μπροστά, ότι δεν εξασφαλίσαμε επαρκείς βάσεις και ότι οι μάζες ένιωσαν εκείνο που τότε ακόμη δεν ξέραμε να το διατυπώσουμε συνειδητά, μα που σε λίγο, μέσα σε μερικές βδομάδες, το αναγνωρίσαμε κι εμείς, δηλαδή ότι το άμεσο πέρασμα σε καθαρά σοσιαλιστικές μορφές οικονομίας, σε μια καθαρά σοσιαλιστική κατανομή των προϊόντων ήταν ανώτερο από τις δυνάμεις μας και ότι, αν αποδειχτεί ότι δεν είμαστε σε θέση να πραγματοποιήσουμε την υποχώρηση έτσι, ώστε να περιοριστούμε στα πιο εύκολα καθήκοντα, μας απειλεί καταστροφή»6.
Βλέπουμε ότι η οικονομική και πολιτική κατάσταση της Σοβιετικής Ενωσης απαιτούσε την αναδίπλωση για την οποία μιλούσε ο Λένιν. Ολη αυτή η πολιτική πρέπει να θεωρηθεί σαν μια τακτική στενά δεμένη με την ιστορική κατάσταση της χώρας και συνεπώς δεν πρέπει να προσάψουμε σ' αυτές τις προτάσεις καθολική αξία. Πιστεύουμε όμως ότι πρέπει να υπολογίσουμε δύο εξαιρετικής σημασίας παράγοντες για τη μεταφορά της προβληματικής αυτής σε άλλες χώρες:
1. Τα χαρακτηριστικά της τσαρικής Ρωσίας τη στιγμή της επανάστασης, την εξέλιξη της τεχνικής σε όλα τα επίπεδα, τον ιδιόμορφο χαρακτήρα του λαού της, τις γενικές συνθήκες της χώρας, όπου στην καταστροφή ενός παγκόσμιου πολέμου προστέθηκαν οι ερημώσεις που προκάλεσαν οι λευκές ορδές και οι ιμπεριαλιστικές επιδρομές.
2. Τα γενικά χαρακτηριστικά της εποχής στον τομέα της τεχνικής της διεύθυνσης και του ελέγχου της οικονομίας.
Ο Οσκαρ Λάνγκε, στο άρθρο του «Τα σύγχρονα προβλήματα της οικονομικής επιστήμης στην Πολωνία», γράφει:
«Η αστική οικονομική επιστήμη παίζει ακόμη κι έναν άλλο ρόλο. Η αστική τάξη και τα μονοπώλια δεν παρέχουν τόσα μέσα για να δημιουργήσουν σχολές ανώτερου επιπέδου και ινστιτούτα επιστημονικής ανάλυσης στον τομέα των οικονομικών επιστημών μόνο με το σκοπό να τους βοηθήσουν στην απολογητική του κεφαλαιοκρατικού συστήματος. Περιμένουν και κάτι άλλο απ' τους οικονομολόγους κι αυτό είναι η βοήθεια στην επίλυση των πολλών προβλημάτων της οικονομικής πολιτικής. Την εποχή του καπιταλισμού του ελεύθερου ανταγωνισμού τα καθήκοντα σ' αυτόν τον τομέα ήταν περιορισμένα και δεν αναφέρονταν παρά στην οικονομική διοίκηση, στη νομισματική πολιτική, στην πολιτική των πιστώσεων, στην τελωνειακή πολιτική, στις μεταφορές κλπ. Στις συνθήκες όμως του μονοπωλιακού καπιταλισμού και ιδιαίτερα στις συνθήκες της ολοένα και μεγαλύτερης διείσδυσης του κρατικού καπιταλισμού στην οικονομική ζωή, αυτού του είδους τα προβλήματα αυξάνονται. Μπορούμε να παραθέσουμε μερικά: Η ανάλυση της αγοράς για τη διευκόλυνση της πολιτικής των τιμών των μεγάλων μονοπωλίων, οι μέθοδοι ενός συνόλου βιομηχανικών επιχειρήσεων συγκεντροποιημένης διεύθυνσης, οι αμοιβαίοι λογιστικοί κανονισμοί ανάμεσα στις επιχειρήσεις, η προγραμματισμένη σύνδεση της δραστηριότητας και της ανάπτυξής τους, της αντίστοιχης τοποθέτησής τους, η πολιτική εξοφλήσεων ή επενδύσεων. Από δω πηγάζουν και τα ζητήματα τα σχετικά με τη δραστηριότητα του καπιταλιστικού κράτους στη σύγχρονη περίοδο, καθώς και τα κριτήρια δραστηριότητας των εθνικοποιημένων βιομηχανιών, της επενδυτικής τους πολιτικής καθώς και της πολιτικής τοποθέτησής τους (ιδιαίτερα στον τομέα της ενέργειας), με τέτοιο τρόπο ώστε να επεμβαίνουν πολιτικά - οικονομικά στο σύνολο της εθνικής οικονομίας κλπ.».
«Σε όλα αυτά τα προβλήματα προστέθηκε μια σειρά από τεχνικο-οικονομικά επιτεύγματα, που σε τομείς όπως η ανάλυση της αγοράς ή ο προγραμματισμός της δραστηριότητας των επιχειρήσεων που αποτελούν τμήμα μιας ομάδας ή στους λογιστικούς κανονισμούς στο εσωτερικό του κάθε εργοστασίου ή της κάθε ομάδας εργοστασίων, τα κριτήρια εξόφλησης και άλλα μπορούν να μας χρησιμεύσουν μερικώς στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού (όπως άλλωστε θα χρησιμεύσουν στο μέλλον στους εργαζόμενους των χωρών που τώρα είναι καπιταλιστικές, όταν θα γίνει η μετάβαση στο σοσιαλισμό)».
Ας σημειώσουμε ότι την εποχή που γράφτηκαν αυτές οι γραμμές η Κούβα δεν είχε ακόμη πραγματοποιήσει τη μετάβασή της και δεν είχε ακόμη καν αρχίσει την επανάστασή της. Πολλές από τις τεχνικές προόδους που περιγράφονταν από τον Λάνγκε υπήρχαν στην Κούβα, με άλλα λόγια, οι συνθήκες της κουβανικής κοινωνίας εκείνης της εποχής επέτρεπαν το συγκεντροποιημένο έλεγχο μερικών επιχειρήσεων που είχαν την έδρα τους στην Αβάνα ή στη Νέα Υόρκη. Η «Empresa Consolidada del Petroleo», που σχηματίστηκε με τη συνένωση των τριών ιμπεριαλιστικών διυλιστηρίων που υπήρχαν (ESSO, TEXACO, SHELL), διατήρησε και σε μερικές περιπτώσεις τελειοποίησε τα συστήματα ελέγχου της. Το υπουργείο μας την έχει για πρότυπο. Στις επιχειρήσεις όπου δεν υπήρχε ούτε συγκεντρωτική παράδοση ούτε πρακτικές συνθήκες, αυτές δημιουργήθηκαν πάνω στη βάση μιας εθνικής εμπειρίας, όπως στην «Empresa Consolidada de la Harin» που αξίζει την πρώτη θέση ανάμεσα σε όλες τις επιχειρήσεις που υπάγονται στο υφυπουργείο Ελαφράς Βιομηχανίας.
Παρόλο που η πρακτική των πρώτων ημερών διεύθυνσης των βιομηχανιών μάς πείθει πλήρως για το ότι είναι αδύνατο να ακολουθήσουμε λογικά άλλο δρόμο, θα ήταν άχρηστο να συζητήσουμε τώρα αν τα μέτρα οργάνωσης που πάρθηκαν θα είχαν δώσει παρόμοια ή καλύτερα αποτελέσματα με την εφαρμογή της αυτοδιαχείρισης στο επίπεδο της μονάδας. Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι μπόρεσε να πραγματοποιηθεί μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες κι ότι η συγκεντροποίηση επέτρεψε - στην περίπτωση της καλτσοβιομηχανίας για παράδειγμα - τη διάλυση μιας μεγάλης ποσότητας από αναποτελεσματικά μικρομάγαζα και να προωθήσουμε έξι χιλιάδες εργάτες σε άλλους κλάδους της παραγωγής.
Θελήσαμε να καθορίσουμε, με όλες αυτές τις παραθέσεις, τα θέματα που θεωρούμε βασικά για την ερμηνεία του συστήματος:
1. Ο κομμουνισμός είναι ένας στόχος της ανθρωπότητας, στον οποίο φτάνει συνειδητά. Επειτα, η εκπαίδευση και η εξάλειψη των ιχνών της παλιάς κοινωνίας στη συνείδηση των ανθρώπων έχουν τεράστια σημασία, χωρίς φυσικά να ξεχνάμε ότι ποτέ δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί μια τέτοια κοινωνία χωρίς παράλληλες προόδους στην παραγωγή.
2. Οι μορφές διεύθυνσης της οικονομίας, τεχνολογική πλευρά του ζητήματος, πρέπει να επιλεγούν από τις πιο αναπτυγμένες και τις περισσότερο προσαρμόσιμες στη νέα κοινωνία. Η πετροχημική τεχνολογία του ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου μπορεί να χρησιμοποιηθεί από το σοσιαλιστικό χωρίς να φοβηθούμε τη μόλυνση της αστικής ιδεολογίας. Το ίδιο συμβαίνει με καθετί που έχει σχέση με τις τεχνικές νόρμες διεύθυνσης και ελέγχου της παραγωγής στον οικονομικό τομέα.
Θα μπορούσαμε, αν και κάπως τολμηρά, να παραφράσουμε τον Μαρξ όταν αναφέρεται στη χρήση της διαλεκτικής του Χέγκελ και να πούμε ότι οι τεχνικές αυτές ξαναστήνονται έτσι στα πόδια τους.
Μια ανάλυση των μεθόδων λογιστικής τεχνικής που χρησιμοποιούνται σήμερα στις σοσιαλιστικές χώρες μάς δείχνει ότι ανάμεσα σε αυτές και στις δικές μας βρίσκεται μια διαφοροποιημένη αντίληψη που θα μπορούσε να παραλληλιστεί με αυτή που υπάρχει στον καπιταλισμό, ανάμεσα στον καπιταλισμό του ελεύθερου ανταγωνισμού και το μονοπώλιο. Τελικά οι προηγούμενες τεχνικές «στημένες στα πόδια τους» χρησίμευσαν σαν βάση για την ανάπτυξη και των δύο συστημάτων. Από εκεί και πέρα οι δρόμοι χωρίζουν, μια και ο σοσιαλισμός έχει τις δικές του σχέσεις παραγωγής και, συνακόλουθα, τις δικές του απαιτήσεις.
Μπορούμε λοιπόν να πούμε ότι σαν τεχνική ο πρόδρομος του συστήματος χρηματοδότησης από τον προϋπολογισμό είναι το ιμπεριαλιστικό μονοπώλιο που υπήρχε στην Κούβα, που είχε κιόλας υποστεί τις παραλλαγές τις εγγενείς στη μακρόχρονη διαδικασία ανάπτυξης της τεχνικής της διεύθυνσης και του ελέγχου που αρχίζει από την αυγή του μονοπωλιακού συστήματος μέχρι τις μέρες μας, όπου φτάνει στα ανώτερα επίπεδά της. Οταν έφυγαν τα μονοπώλια πήραν μαζί τους τα ανώτερα στελέχη τους και μερικά μεσαία στελέχη. Ταυτόχρονα, η ανώριμη αντίληψή μας για την επανάσταση, μας είχε ωθήσει στην κατάργηση μιας ολόκληρης σειράς από καθιερωμένες μεθόδους, μόνο και μόνο γιατί ήταν καπιταλιστικές. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το σύστημά μας δεν έχει ακόμα φτάσει στο βαθμό αποτελεσματικότητας των ντόπιων μονοπωλιακών υποκαταστημάτων, σχετικά με τη διεύθυνση και τον έλεγχο της παραγωγής. Τραβάμε λοιπόν αυτό το δρόμο, καθαρίζοντάς τον από οποιαδήποτε προηγούμενη σαβούρα.
Γενικές διαφορές ανάμεσα στον οικονομικό υπολογισμό
και το σύστημα της χρηματοδότησης από τον προϋπολογισμό
Υπάρχουν σε διάφορους βαθμούς διαφορές ανάμεσα στον οικονομικό υπολογισμό και στο σύστημα της χρηματοδότησης από τον προϋπολογισμό. Θα προσπαθήσουμε να τις διαχωρίσουμε σε δύο μεγάλες ομάδες και να τις εξηγήσουμε συνοπτικά. Υπάρχουν διαφορές μεθοδολογικής τάξης - πρακτικής ας πούμε - και διαφορές βαθύτερου χαρακτήρα, αλλά που η ανάλυση της φύσης τους μπορεί να θεωρηθεί «βυζαντινολογία», αν αυτή δε γίνει με μεγάλη προσοχή.
Πρέπει να διασαφηνίσουμε ότι αυτό που αναζητούμε είναι η αποτελεσματικότερη μορφή για να φτάσουμε στον κομμουνισμό. Δεν υπάρχει διαφορά αρχών. Ο οικονομικός υπολογισμός απέδειξε την πρακτική του αποτελεσματικότητα και ξεκινώντας από τις ίδιες βάσεις αποσκοπούμε στους ίδιους σκοπούς. Πιστεύουμε ότι το σχήμα δράσης του συστήματός μας, κατάλληλα ανεπτυγμένο, μπορεί να ανυψώσει την αποτελεσματικότητα της οικονομικής διαχείρισης του σοσιαλιστικού κράτους, να εμβαθύνει τη συνείδηση των μαζών και να ενισχύσει τη συνοχή του παγκόσμιου σοσιαλιστικού συστήματος πάνω στη βάση μιας ολοκληρωμένης δράσης.
Η πιο άμεση διαφορά φαίνεται όταν μιλάμε για την επιχείρηση. Για μας, μια επιχείρηση είναι ένα σύνολο εργοστασίων και παραγωγικών μονάδων με παρόμοια τεχνολογική βάση, κοινό προορισμό για την παραγωγή και, σε ορισμένες περιπτώσεις, μια περιορισμένη γεωγραφική θέση. Στο σύστημα οικονομικού υπολογισμού η επιχείρηση είναι μια παραγωγική μονάδα με δική της νομική προσωπικότητα. Με βάση αυτή τη μέθοδο, ένα κεντρικό εργοστάσιο ζάχαρης είναι μια επιχείρηση, ενώ για μας όλες οι ζαχαροβιομηχανίες και άλλες μονάδες σχετικές με τη ζάχαρη αποτελούν την Ενιαία Επιχείρηση Ζάχαρης.
Στην ΕΣΣΔ πρόσφατα έκαναν τέτοιου τύπου προσπάθειες, προσαρμοσμένες στις ειδικές συνθήκες της αδελφής αυτής χώρας.7
Μια άλλη διαφορά υπάρχει στη μορφή χρησιμοποίησης του χρήματος. Στο σύστημά μας το χρήμα δε λειτουργεί παρά σαν αριθμητικό στοιχείο, σαν αντανάκλαση, στις τιμές, της διαχείρισης της επιχείρησης, που οι κεντρικοί οργανισμοί θα αναλύσουν για να ελέγξουν τη λειτουργία της. Στον οικονομικό έλεγχο δεν είναι μόνο αυτό. Είναι ακόμα και μέσο πληρωμής που λειτουργεί σαν έμμεσο εργαλείο ελέγχου, μια και αυτά τα αποθέματα είναι που επιτρέπουν τη λειτουργία της μονάδας και οι σχέσεις της με την τράπεζα είναι παρόμοιες με τη σχέση ενός ιδιωτικού παραγωγού με τις καπιταλιστικές τράπεζες, όπου πρέπει να εξηγήσει τα σχέδιά του λεπτομερειακά και ν' αποδείξει τη φερεγγυότητά του. Φυσικά, στην περίπτωση αυτή, δεν υπάρχει αυθαίρετη απόφαση, αλλά υποταγή σε ένα σχέδιο και οι σχέσεις πραγματοποιούνται ανάμεσα σε κρατικούς οργανισμούς.
Επομένως, εξαιτίας της μορφής χρησιμοποίησης του χρήματος, οι επιχειρήσεις μας δεν έχουν δικά τους αποθέματα. Στην τράπεζα υπάρχουν χωριστοί λογαριασμοί για να σηκώσουν ή να καταθέσουν λεφτά. Η επιχείρηση μπορεί, σύμφωνα με το σχέδιο, να σηκώσει καταθέσεις από το γενικό λογαριασμό δαπανών ή από τον ειδικό λογαριασμό για να πληρώσει μισθούς. Οταν όμως κάνει μια κατάθεση, αυτή περνάει αυτόματα στα χέρια του κράτους.
Οι επιχειρήσεις των περισσότερων αδελφών χωρών έχουν δικά τους χρηματικά αποθέματα στις τράπεζες, τα οποία ενισχύουν με πιστώσεις από τις ίδιες τράπεζες, για τις οποίες πληρώνουν τόκους, χωρίς να ξεχνάμε ποτέ ότι αυτά τα «δικά τους» αποθέματα, όπως και οι πιστώσεις ανήκουν στην κοινωνία και ότι η κίνησή τους εκφράζει την οικονομική κατάσταση της επιχείρησης.
Σε ό,τι αφορά τους κανόνες εργασίας, οι επιχειρήσεις οικονομικού ελέγχου εφαρμόζουν την εργασία κανονισμένη με το χρόνο και την εργασία με το κομμάτι ή με την ώρα (εργολαβικά). Προσπαθούμε να εφαρμόσουμε σε όλες τις επιχειρήσεις την κανονισμένη με το χρόνο εργασία, με τα πριμ υπερπαραγωγής και με όριο την τιμή της ανώτερης κλίμακας. Θα ξανάρθουμε στο ζήτημα αυτό παρακάτω.
Στο πλήρως αναπτυγμένο σύστημα οικονομικού υπολογισμού υπάρχει μια αυστηρή μέθοδος σύμβασης, με πρόστιμα σε περίπτωση μη τήρησης και βασισμένη σε ένα νομικό πλαίσιο καθιερωμένο στη διάρκεια πολύχρονης εμπειρίας. Στη χώρα μας μια τέτοια δομή δεν υπάρχει ακόμη ούτε για τους οργανισμούς αυτοδιαχείρισης, όπως είναι το Εθνικό Ινστιτούτο Αστικής Μεταρρύθμισης (INRA). Η εφαρμογή της στάθηκε ιδιαίτερα δύσκολη εξαιτίας της συνύπαρξης δύο τόσο ανόμοιων μεταξύ τους συστημάτων. Υπάρχει τώρα η Επιτροπή Διαιτησίας, χωρίς εκτελεστικές δυνατότητες, αλλά η σημασία της ολοένα και μεγαλώνει, μπορεί να αποτελέσει τη βάση της μελλοντικής νομικής μας δομής. Στο εσωτερικό σχέδιο, ανάμεσα σε οργανισμούς που υπάγονται στο σύστημα χρηματοδότησης από τον προϋπολογισμό, η απόφαση είναι εύκολη, παίρνονται διοικητικά μέτρα για τη σωστή και καθημερινή διαχείριση των λογαριασμών ελέγχου (αυτό γίνεται κιόλας στην πλειοψηφία των επιχειρήσεων αυτού του υπουργείου).
Ξεκινώντας από τη βάση ότι και στα δύο συστήματα το γενικό σχέδιο του κράτους είναι η υπέρτατη αρχή, υποχρεωτικά σεβαστή, μπορούμε να συνοψίσουμε τις λειτουργικές αναλογίες και διαφορές, λέγοντας ότι η αυτοδιαχείριση στηρίζεται σε ένα σφαιρικό συγκεντροποιημένο έλεγχο και σε μια πιο ισχυρή αποκέντρωση, ο έμμεσος έλεγχος ασκείται μέσω του ρουβλιού από την τράπεζα και το νομισματικό αποτέλεσμα της διαχείρισης χρησιμεύει σαν μέτρο για τα πριμ, το υλικό συμφέρον είναι ο μεγάλος μοχλός που κινεί ατομικά και συλλογικά τους εργαζόμενους.
Το σύστημα χρηματοδότησης από τον προϋπολογισμό βασίζεται στο συγκεντροποιημένο έλεγχο δραστηριότητας της επιχείρησης. Το σχέδιό του και η οικονομική του διαχείριση ελέγχονται από κεντρικούς οργανισμούς με άμεσο τρόπο. Η επιχείρηση δεν έχει δικά της αποθέματα ούτε δέχεται τραπεζικές πιστώσεις. Χρησιμοποιεί ατομικά το υλικό κίνητρο, δηλαδή τα πριμ και ατομικά πρόστιμα και όταν έρθει η στιγμή θα τα χρησιμοποιήσει συλλογικά, αλλά το άμεσο υλικό κίνητρο περιορίζεται από τη μορφή πληρωμής του μισθού.
Λεπτότερες αντιθέσεις
Υλικό κίνητρο κατά συνείδησης
Μπαίνουμε τώρα πλήρως στον τομέα των λεπτότερων αντιθέσεων που πρέπει να αναλυθούν διεξοδικότερα. Το θέμα του υλικού κινήτρου σε αντίθεση με το ηθικό προκάλεσε πολλές συζητήσεις ανάμεσα στους ενδιαφερόμενους. Ενα πράγμα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε: δεν αρνιόμαστε την αντικειμενική αναγκαιότητα του υλικού κινήτρου, είμαστε όμως επιφυλακτικοί προκειμένου να το χρησιμοποιήσουμε σαν ουσιαστικό μοχλό. Πιστεύουμε ότι στην οικονομία ο τύπος αυτός του μοχλού αποκτάει γρήγορα τη σημασία της κατηγορίας καθεαυτής και μετά επιβάλλει τη δική του δυναμική στις ανθρώπινες σχέσεις. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πηγάζει από τον καπιταλισμό και είναι καταδικασμένος να πεθάνει στο σοσιαλισμό.
Πώς θα το κάνουμε να πεθάνει;
Μας απαντούν: Σιγά - σιγά μέσω της προοδευτικής αύξησης των καταναλωτικών αγαθών για το λαό, πράγμα που θα κάνει το κίνητρο αυτό περιττό. Μας φαίνεται πολύ αυστηρή ως μηχανισμός αυτή η αντίληψη. Τα καταναλωτικά αγαθά είναι το σήμα κατατεθέν και, τελικά, το μεγάλο στοιχείο στη διαμόρφωση της συνείδησης για τους υπερασπιστές του άλλου συστήματος. Κατά τη γνώμη μας, άμεσο υλικό κίνητρο και συνείδηση είναι δύο αντίθετες έννοιες.
Είναι ένα από τα σημεία όπου οι διαφωνίες μας παίρνουν συγκεκριμένες διαστάσεις. Δεν πρόκειται πια για δευτερεύουσας σημασίας διαφορές. Για τους οπαδούς της οικονομικής αυτοδιαχείρισης το άμεσο υλικό κίνητρο, προβαλλόμενο μέσα στο μέλλον, που συνοδεύει την κοινωνία στα διάφορα στάδια της οικοδόμησης του κομμουνισμού, δεν είναι αντίθετο στην «ανάπτυξη» της συνείδησης. Για μας είναι αντίθετο. Γι' αυτό αντιμαχόμαστε την κυριαρχία του, γιατί αυτή θα σήμαινε καθυστέρηση στην ανάπτυξη της σοσιαλιστικής ηθικής.
Αν το υλικό κίνητρο είναι αντίθετο με την ανάπτυξη της συνείδησης, ενώ παραμένει ταυτόχρονα ένας μεγάλος μοχλός για να έχουμε επιδόσεις στην παραγωγή, μήπως θα πρέπει να συμπεράνουμε ότι με το υπερβολικό ενδιαφέρον για την ανάπτυξη της συνείδησης θα καθυστερήσει η παραγωγή; Με συγκριτικούς όρους σε μια δοσμένη εποχή, είναι δυνατό να γίνει αυτό, αν και κανένας δεν έχει κάνει σχετικούς υπολογισμούς. Εμείς όμως βεβαιώνουμε ότι σε μια σχετικά βραχυπρόθεσμη περίοδο η ανάπτυξη της συνείδησης συμβάλλει πολύ περισσότερο στην ανάπτυξη της παραγωγής από το υλικό κίνητρο. Και αυτό το κάνουμε βασιζόμενοι στη γενική προβολή της ανάπτυξης της κοινωνίας, στην πορεία προς τον κομμουνισμό, πράγμα που προϋποθέτει η εργασία να σταματήσει να είναι μια επίπονη αναγκαιότητα και να μετατραπεί σε μια ευχάριστη επιτακτική ανάγκη.
Επιφορτισμένη με υποκειμενισμό η διαβεβαίωση αυτή παίρνει το χρίσμα της εμπειρίας και εδώ ακριβώς βρισκόμαστε. Αν στη διάρκεια αυτής της εμπειρίας αποδειχτεί ότι είναι μια επικίνδυνη τροχοπέδη στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, θα πρέπει να αποφασίσουμε να κόψουμε το κακό στη ρίζα του και να ξαναγυρίσουμε στην πεπατημένη. Η ημέρα αυτή δεν ήρθε ακόμα και η μέθοδος αυτή, χάρη στην τελειοποίηση που της δίνει η πρακτική, παίρνει όλο και περισσότερη υπόσταση και αποδείχνει την εσωτερική της συνοχή.
Ποιος είναι, λοιπόν, ο σωστός τρόπος να αντιμετωπίσουμε το υλικό κίνητρο; Πιστεύουμε ότι δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε την ύπαρξή του, είτε εμφανίζεται σαν συλλογική έκφραση των πόθων των μαζών είτε σαν ατομική παρουσία, σαν αντανάκλαση στη συνείδηση των εργαζομένων των συνηθειών της παλιάς κοινωνίας. Δεν έχουμε ακόμα συγκεκριμένες απόψεις για τη συλλογική αντιμετώπιση του υλικού κινήτρου, γιατί οι ανεπάρκειες του μηχανισμού προγραμματισμού μας, μας εμπόδισαν να βασιστούμε απόλυτα σε αυτόν και γιατί δεν μπορέσαμε ακόμα να δημιουργήσουμε μια μέθοδο που μας επιτρέπει να παραμερίσουμε τις δυσκολίες.
Το μεγαλύτερο κίνδυνο τον βλέπουμε στον ανταγωνισμό που δημιουργείται ανάμεσα στον κρατικό διοικητικό μηχανισμό και στους οργανισμούς παραγωγής. Ο Σοβιετικός οικονομολόγος Λίμπερμαν ανέλυσε αυτόν τον ανταγωνισμό και συμπέρανε ότι πρέπει να αλλάξουμε τις μεθόδους συλλογικού κινήτρου, εγκαταλείποντας την παλιά φόρμουλα των πριμ που βασιζόταν στην εκπλήρωση πλάνων για να περάσουμε σε άλλες πιο προχωρημένες μεθόδους.
Ακόμα κι αν δεν είμαστε σύμφωνοι μαζί του πάνω στην έμφαση που έδωσε στο υλικό κίνητρο (ως μοχλός), πιστεύουμε ότι έχει δίκιο να ανησυχεί για τις διαστρεβλώσεις που υπέστη η αντίληψη της εκπλήρωσης του πλάνου στην πάροδο των χρόνων. Οι σχέσεις ανάμεσα στις επιχειρήσεις και τους κεντρικούς οργανισμούς παίρνουν αρκετά αντιφατικές μορφές και οι μέθοδοι που χρησιμοποιούνται από αυτές για την απόκτηση απολαβών παρουσιάζουν συχνά χαρακτηριστικά αρκετά απομακρυσμένα από την εικόνα της σοσιαλιστικής ηθικής.
Πιστεύουμε ότι κατά κάποιον τρόπο σπαταλούνται οι δυνατότητες ανάπτυξης που προσφέρουν οι καινούριες σχέσεις παραγωγής για να τονιστεί η εξέλιξη του ανθρώπου προς το «Βασίλειο της ελευθερίας». Εμείς, ακριβώς στον προσδιορισμό μας των βασικών επιχειρημάτων του συστήματος υπογραμμίσαμε την αλληλεπίδραση ανάμεσα στην εκπαίδευση και την ανάπτυξη της παραγωγής. Μπορούμε να επιχειρήσουμε τη δημιουργία της καινούριας συνείδησης γιατί βρισκόμαστε μπροστά σε καινούριες σχέσεις παραγωγής και παρόλο που η συνείδηση, με τη γενική ιστορική έννοια, είναι προϊόν των σχέσεων παραγωγής, θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της σύγχρονης εποχής, η βασική αντίθεση της οποίας (σε παγκόσμια κλίμακα) είναι αυτή ανάμεσα στον ιμπεριαλισμό και το σοσιαλισμό. Οι σοσιαλιστικές ιδέες αγγίζουν τη συνείδηση των ανθρώπων όλου του κόσμου και γι' αυτό μπορεί να προχωρήσει η ανάπτυξη στη συγκεκριμένη κατάσταση των παραγωγικών δυνάμεων σε μια δοσμένη χώρα.
Στην ΕΣΣΔ της πρώτης εποχής το σοσιαλιστικό κράτος ήταν το χαρακτηριστικό του καθεστώτος, παρ' όλες τις σχέσεις πολύ πιο καθυστερημένου τύπου που υπήρχαν ακόμα μέσα στη χώρα. Και στον καπιταλισμό υπάρχουν ακόμα υπολείμματα του φεουδαρχικού σταδίου, αλλά το καπιταλιστικό σύστημα είναι το χαρακτηριστικό, αφού θριάμβευσε στις βασικές πλευρές της οικονομίας. Στην Κούβα η ανάπτυξη των αντιθέσεων ανάμεσα στα δύο παγκόσμια συστήματα επέτρεψε την εγκαθίδρυση του σοσιαλιστικού χαρακτήρα της επανάστασης που της δόθηκε συνειδητά, χάρη στις γνώσεις που είχαν οι ηγέτες της, στην εμβάθυνση της συνείδησης των μαζών, καθώς και στο συσχετισμό των δυνάμεων στον κόσμο.
Αν αυτό στάθηκε δυνατό, γιατί να μη θεωρήσουμε την εκπαίδευση σαν ένα επίμονο αρωγό του σοσιαλιστικού κράτους στον αγώνα για την εξάλειψη των καταβολών μιας πεθαμένης κοινωνίας που πήρε μαζί της στον τάφο και τις παλιές σχέσεις παραγωγής; Ας δούμε τι λέει ο Λένιν γι' αυτό:
«Προβάλλουν, λογουχάρη ένα απίθανα σχηματικό επιχείρημα, που το έχουν αποστηθίσει στο διάστημα της ανάπτυξης της δυτικοευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας και που έγκειται στο ότι δεν ωριμάσαμε ακόμη για το σοσιαλισμό, ότι δεν έχουμε, όπως εκφράζονται οι διάφοροι "φωστήρες" απ' αυτούς τους κυρίους, τις αντικειμενικές οικονομικές προϋποθέσεις για το σοσιαλισμό. Και δεν έρχεται σε κανενός το μυαλό να αναρωτηθεί: μα δεν μπορούσε άραγε ένας λαός που βρέθηκε μπροστά σε μιαν επαναστατική κατάσταση, όπως αυτή που διαμορφώθηκε στον πρώτο ιμπεριαλιστικό πόλεμο, δεν μπορούσε μήπως ο λαός αυτός, όταν επέδρασε πάνω του το αδιέξοδο της κατάστασής του, να ριχτεί σε μια τέτοια πάλη που θα του έδινε έστω και μια πιθανότητα να κατακτήσει όχι εντελώς συνηθισμένες συνθήκες για την παραπέρα ανάπτυξη του πολιτισμού του;
Η Ρωσία δεν έφτασε ακόμη στη βαθμίδα εκείνη ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, όπου μπορεί να πραγματοποιηθεί ο σοσιαλισμός. Τη θέση αυτή όλοι οι ήρωες της ΙΙ Διεθνούς, μαζί και ο Σουχάνοφ φυσικά, την επαναλαμβάνουν πραγματικά σαν τροπάριο. Την αναμφισβήτητη αυτή θέση την αναμασούν με χίλιους τρόπους και τους φαίνεται ότι η θέση αυτή είναι αποφασιστική για την εκτίμηση της επανάστασής μας.
Τι θα κάνουμε αν η ιδιομορφία της κατάστασης τράβηξε τη Ρωσία, πρώτο, στον παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο, στον οποίο έχουν αναμιχθεί όλες οι κάπως σημαντικές δυτικοευρωπαϊκές χώρες, αν η ιδιομορφία αυτή τοποθέτησε την ανάπτυξη της Ρωσίας στο μεταίχμιο των επαναστάσεων της Ανατολής που αρχίζουν και εν μέρει άρχισαν ήδη σε συνθήκες που θα μπορούσαμε να πραγματοποιήσουμε την ένωση ακριβώς εκείνη του "πολέμου των χωρικών" με το εργατικό κίνημα, την οποία το 1856 ένας τέτοιος "μαρξιστής" σαν το Μαρξ τη θεωρούσε σαν μια από τις πιο πιθανές προοπτικές για την Πρωσία;
Τι θα κάνουμε αν το πλήρες αδιέξοδο της κατάστασης, δεκαπλασιάζοντας τις δυνάμεις των εργατών και των αγροτών, μας άνοιγε τη δυνατότητα να δημιουργήσουμε τις βασικές προϋποθέσεις του πολιτισμού με διαφορετικό τρόπο απ' ό,τι σε όλα τα άλλα δυτικοευρωπαϊκά κράτη; Μήπως άλλαξε απ' αυτό το γεγονός η γενική γραμμή εξέλιξης της παγκόσμιας ιστορίας; Μήπως άλλαξαν απ' αυτό το γεγονός οι βασικές σχέσεις των βασικών τάξεων σε κάθε κράτος που μπαίνει ή μπήκε στη γενική πορεία της παγκόσμιας ιστορίας;
Αν για τη δημιουργία του σοσιαλισμού απαιτείται ένα ορισμένο επίπεδο πολιτισμού (αν και κανένας δεν μπορεί να πει ποιο είναι ακριβώς αυτό το ορισμένο «επίπεδο πολιτισμού», γιατί κάθε δυτικοευρωπαϊκό κράτος έχει και διαφορετικό επίπεδο), τότε γιατί δεν μπορούμε να αρχίσουμε πρώτα από την κατάκτηση με επαναστατικό τρόπο των προϋποθέσεων γι' αυτό το ορισμένο επίπεδο και μετά πια, βασισμένοι στην εργατοαγροτική εξουσία και στο σοβιετικό καθεστώς, να προχωρήσουμε για να φτάσουμε τους άλλους λαούς;»8.
Σχετικά με την παρουσία, με εξατομικευμένη μορφή, του υλικού συμφέροντος, την αναγνωρίζουμε (παλεύοντας ταυτόχρονα ενάντιά της και προσπαθώντας να επιταχύνουμε την εξαφάνισή της με τη διαπαιδαγώγηση) και χρησιμοποιούμε το υλικό συμφέρον στις νόρμες της εργασίας με το χρόνο και με πριμ και με μισθολογική τιμωρία όταν οι νόρμες δεν εκπληρούνται.
Η λεπτή διαφορά ανάμεσα στους οπαδούς της αυτοδιαχείρισης και σε εμάς στηρίζεται πάνω στα επιχειρήματα της πληρωμής ενός κανονικού μισθού, του πριμ και της τιμωρίας. Η νόρμα παραγωγής είναι η μέση ποσότητα εργασίας που παράγει ένα προϊόν σε καθορισμένο χρόνο, με μέση αξιολόγηση και με συγκεκριμένες συνθήκες χρησιμοποίησης του εξοπλισμού. Είναι η προσφορά μιας ποσότητας εργασίας στην κοινωνία από ένα μέλος της, είναι η εκπλήρωση του κοινωνικού του καθήκοντος. Αν οι νόρμες ξεπεραστούν, τα έσοδα της κοινωνίας αυξάνονται και μπορούμε να υποθέσουμε ότι ο εργάτης που τις ξεπερνά εκπληρώνει καλύτερα τα καθήκοντά του και αξίζει έτσι μια υλική ανταμοιβή. Δεχόμαστε αυτή την αντίληψη σαν ένα αναγκαίο κακό μιας μεταβατικής περιόδου, αλλά δε δεχόμαστε ότι η σωστή ερμηνεία της αρχής «απ' τον καθένα ανάλογα με την ικανότητά του και στον καθένα ανάλογα με την εργασία του» πρέπει να είναι η πλήρης πληρωμή, πέρα απ' το μισθό, του ποσοστού ξεπεράσματος μιας δοσμένης νόρμας (υπάρχουν περιπτώσεις όπου η πληρωμή ξεπερνάει το ποσοστό εκπλήρωσης της νόρμας, σαν έκτακτο κίνητρο της ατομικής παραγωγικότητας). Ο Μαρξ εξηγεί πολύ καθαρά στην «Κριτική του προγράμματος της Γκότα» ότι ένα σημαντικό τμήμα του εργατικού μισθού πάει σε τομείς που βρίσκονται πολύ μακριά από αυτούς που έχει άμεση σχέση:
«Αν πάρουμε πρώτα τις λέξεις "έσοδο της εργασίας" με την έννοια του προϊόντος της εργασίας, τότε το συνεταιριστικό έσοδο της εργασίας είναι το κοινωνικό συνολικό προϊόν.
Απ' αυτό πρέπει τώρα ν' αφαιρέσουμε:
Πρώτα: Οσα χρειάζονται για την αντικατάσταση των μέσων παραγωγής που καταναλώθηκαν.
Δεύτερο: Ενα πρόσθετο μέρος για την επέκταση της παραγωγής.
Τρίτο: Ενα εφεδρικό απόθεμα ή απόθεμα ασφαλείας ενάντια σε ατυχήματα, καταστροφές από φυσικές αιτίες κ.λπ.
Αυτές οι κρατήσεις από το "ακέραιο έσοδο της εργασίας" αποτελούν οικονομική ανάγκη και το μέγεθός τους καθορίζεται σύμφωνα με τα υπάρχοντα μέσα και δυνάμεις, εν μέρει με υπολογισμούς στη βάση των πιθανοτήτων, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να υπολογιστούν με βάση τη δικαιοσύνη.
Μένει το άλλο μέρος του συνολικού προϊόντος, που προορίζεται να χρησιμοποιηθεί σαν μέσο κατανάλωσης.
Προτού φτάσει στο ατομικό μοίρασμα, πρέπει πάλι να αφαιρεθούν από αυτό:
Πρώτα: Τα γενικά διαχειριστικά έξοδα, που δεν ανήκουν στην παραγωγή, από την παραγωγή.
Αυτό το μέρος περιορίζεται εξαρχής σημαντικότατα σε σύγκριση με τη σημερινή κοινωνία, και μειώνεται στο βαθμό που αναπτύσσεται η νέα κοινωνία.
Δεύτερο: Αυτό που προορίζεται για την ικανοποίηση κοινωνικών αναγκών, όπως είναι τα σχολεία, τα ιδρύματα υγείας κλπ.
Αυτό το μέρος μεγαλώνει από την αρχή σημαντικά σε σύγκριση με τη σημερινή κοινωνία και μεγαλώνει στο βαθμό που αναπτύσσεται η νέα κοινωνία.
Τρίτο: Αποθέματα για τους ανίκανους για δουλειά κ.λπ., κοντολογίς αυτό που σήμερα ανήκει στη λεγόμενη επίσημη πρόνοια των απόρων.
Και τώρα πια ερχόμαστε στη "διανομή" που το πρόγραμμα, με τη λασαλική επίδραση, παίρνει μονάχα στενοκέφαλα υπόψη του, δηλαδή σ' εκείνο το μέρος των μέσων κατανάλωσης που μοιράζεται ανάμεσα στους ατομικούς παραγωγούς του συνεταιρισμού.
Το "ακέραιο έσοδο της εργασίας" μεταβλήθηκε στο μεταξύ στα κρυφά σε "κουτσουρεμένο", αν και αυτό που χάνει ο παραγωγός με την ιδιότητά του σαν ιδιώτης - άτομο, το παίρνει άμεσα ή έμμεσα με την ιδιότητά του σαν μέλος της κοινωνίας.
Οπως εξαφανίστηκε η φράση "ακέραιο έσοδο της εργασίας", εξαφανίζεται τώρα γενικά η φράση "έσοδο της εργασίας"»9.
Ολα αυτά μας δείχνουν ότι η σημασία των εφεδρικών αποθεμάτων εξαρτάται από ένα σύνολο πολιτικοοικονομικών ή πολιτικοδιοικητικών αποφάσεων. Οπως όλα τα αγαθά που περιλαμβάνονται στην εφεδρεία πηγάζουν πάντοτε από την αδιανέμητη εργασία, οφείλουμε να συμπεράνουμε ποιες αποφάσεις πάνω στον όγκο των αποθεμάτων που αναλύθηκαν από τον Μαρξ επιφέρουν αλλαγές στις πληρωμές, δηλαδή παραλλαγές του μη διανεμημένου άμεσα όγκου εργασίας. Πρέπει να προσθέσουμε σε όσα εκτέθηκαν εδώ ότι δεν υπάρχει ή ότι δε γνωρίζουμε εμείς καμιά μαθηματική νόρμα που να καθορίζει το «δίκαιο» του πριμ ξεπεράσματος της νόρμας (ή του βασικού μισθού). Οπότε πρέπει να στηρίξουμε βασικά πάνω στις καινούριες κοινωνικές σχέσεις τη νομική δομή που θα επικυρώνει τη μορφή διανομής από την κοινότητα ενός τμήματος της εργασίας του κάθε εργάτη χωριστά.
Το σύστημά μας της νόρμας στην παραγωγή έχει το καλό ότι καθιερώνει την υποχρέωση της δημιουργίας της επαγγελματικής ικανότητας για να περάσει κάποιος από μια συγκεκριμένη κατηγορία σε μια ανώτερη, πράγμα που θα φέρει με τον καιρό μια σημαντική ανάπτυξη του τεχνικού επιπέδου.
Οταν δεν πραγματοποιούμε τις νόρμες δεν εκπληρώνουμε το κοινωνικό μας καθήκον. Η κοινωνία τιμωρεί τον παραβάτη με τον περιορισμό ενός μέρους του ενεργητικού του. Η νόρμα δεν είναι μόνο ένα σημείο αναφοράς που καθορίζει ένα ενδεχόμενο μέτρο ή μια συμφωνία πάνω σε ένα μέτρο εργασίας που πρέπει να παραχθεί, είναι η έκφραση μιας ηθικής υποχρέωσης του εργαζόμενου, είναι το κοινωνικό του χρέος. Εδώ πρέπει να διασταυρώνεται η δράση του διοικητικού ελέγχου με τη δράση του ιδεολογικού ελέγχου. Ο μεγάλος ρόλος του Κόμματος στην παραγωγική μονάδα βρίσκεται στο να γίνει ο εσωτερικός της κινητήρας και να χρησιμοποιήσει κάθε παραδειγματική στάση των αγωνιστών του, έτσι ώστε η παραγωγική εργασία, η επαγγελματική ικανότητα και η συμμετοχή στις οικονομικές υποθέσεις της μονάδας να γίνουν συστατικό τμήμα της ζωής των εργατών και να μετατραπούν σιγά σιγά σε μια αναντικατάστατη συνήθεια.
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ
1. Καρλ Μαρξ: «Χειρόγραφα του 1844», Κοινωνικές εκδόσεις, Παρίσι 1962, σελ. 87 (σ.μ. Απόσπασμα από τη γαλλική έκδοση).
2. Καρλ Μαρξ: «Κριτική του Προγράμματος της Γκότα», εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», 1994, σελ. 21.
3. Ι. Β. Λένιν: «Για το σύνθημα των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης». Απαντα, τόμος 26, σελ. 362 - 363.
4. Ι. Β. Στάλιν: Ζητήματα Λενινισμού, «Για τις βάσεις του λενινισμού», σελ. 4.
5. Β. Ι. Λένιν: «Πέντε χρόνια της Ρωσικής Επανάστασης και οι προοπτικές της παγκόσμιας επανάστασης». Απαντα, τόμος 45, σελ. 279 - 280.
6. Β. Ι. Λένιν: «Πέντε χρόνια της Ρωσικής Επανάστασης και οι προοπτικές της παγκόσμιας Επανάστασης». Απαντα, τόμος 45, σελ. 282.
7. Bλέπε: I. Ivonin, «Los Combinados de Empresas Sovieticas - La nueva forma de administration de las industrias». («Οι σύνδεσμοι των Σοβιετικών επιχειρήσεων - Ο νέος τρόπος της διεύθυνσης της βιομηχανίας»), «Nuestra Industria, Revista Economica», Νο 4.
8. Β.Ι. Λένιν: «Για την επανάστασή μας». Απαντα, τόμος 45, σελ. 380 - 381.
9 Καρλ Μαρξ: «Κριτική του Προγράμματος της Γκότα», εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», 1994, σελ. 20

ΙΝΔΙΑ Ο ομαδικός βιασμός 23χρονης φέρνει στο προσκήνιο μια κοινωνική μάστιγα


ΙΝΔΙΑ
Ο ομαδικός βιασμός 23χρονης φέρνει στο προσκήνιο μια κοινωνική μάστιγα
Οι γυναίκες από τα λαϊκά στρώματα πρωτοστατούν στην Ινδία στους αγώνες της εργατικής τάξης ενάντια στην πολύμορφη εκμετάλλευση
Η «σταγόνα» που «ξεχείλισε το ποτήρι» ήταν ο βιασμός της 23χρονης φοιτήτριας σε λεωφορείο σε δρομολόγιο προς το Νέο Δελχί στις 16 Δεκεμβρίου, από έξι άνδρες. Εφερε στην επικαιρότητα την αγριότητα και το κενό νόμου που αφορά τη σεξουαλική βία. Στο συγκεκριμένο περιστατικό η 23χρονη, που υπέκυψε τελικά στα τραύματα της σε νοσοκομείο της Σιγκαπούρης, επιβιβάστηκε στο ιδιωτικό λεωφορείο με το σύντροφό της. Οι έξι δράστες χτύπησαν την κοπέλα και το σύντροφό της, βιάζοντας τη νεαρή επί 40 λεπτά. Στη συνέχεια, τους πέταξαν έξω από το λεωφορείο και προσπάθησαν μάλιστα να περάσουν με το λεωφορείο πάνω από την κοπέλα, ώστε να μην υπάρχουν μαρτυρίες. Κατάθεση στις αρχές έδωσε ο σύντροφος του θύματος, ενώ και η 23χρονη κατάφερε να περιγράψει τα γεγονότα, πριν εκπνεύσει λόγω οργανικής ανεπάρκειας.
Αφορμή για γενικευμένες αντιδράσεις
Μετά τη δημοσιοποίηση του βιασμού της 23χρονης, τις τεράστιες ευθύνες του ινδικού κράτους ήρθε να επιβεβαιώσει και η αυτοκτονία μίας 17χρονης κοπέλας, επίσης θύμα βιασμού, από 10 άνδρες. Το συγκεκριμένο κορίτσι έθεσε τέλος στη ζωή του, αφού προσπάθησε επανειλημμένα να καταγγείλει το περιστατικό και ήρθε αντιμέτωπη με την άρνηση των αστυνομικών αρχών να το καταγράψουν. Χαρακτηριστική της κατάστασης που επικρατεί είναι η πρόταση αστυνομικού που αρνήθηκε να καταγράψει την καταγγελία και να ξεκινήσει έρευνες, ο οποίος την προέτρεψε να παντρευτεί έναν από τους βιαστές της...
Από τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας της Ινδικής Φοιτητικής Ενωσης ενάντια στην ατιμωρησία για τους βιασμούς γυναικών
Η δημοσιοποίηση της αγριότητας του βιασμού της 23χρονης προκάλεσε σειρά αντιδράσεων και μαζικών κινητοποιήσεων, σε όλη την Ινδία. Οι διαδηλώσεις που πραγματοποιούνται καθημερινά από τις 16/12/2012 εκφράζουν την απαίτηση να υπάρξουν αποφασιστικά μέτρα κατά της σεξουαλικής βίας και να υπάρξει προστασία των γυναικών, με παραδειγματικές ποινές κατά των ενόχων για βιασμό. Οι μαζικές αντιδράσεις είχαν σαν αποτέλεσμα οι 5 ύποπτοι ως δράστες να συλληφθούν και δικάζονται από ειδικό δικαστήριο με την κατηγορία της απαγωγής, του βιασμού και της ανθρωποκτονίας, με ενδεχόμενο να τους επιβληθεί και η θανατική ποινή. Η Εισαγγελία ζήτησε εξέταση στα οστά του έκτου δράστη ο οποίος φέρεται ως ανήλικος προκειμένου να διαπιστωθεί η πραγματική του ηλικία και να αποφασισθεί εάν θα παραπεμφθεί μαζί με τους υπόλοιπους ή θα δικαστεί σε δικαστήριο ανηλίκων.
Χιλιάδες τα εγκλήματα κατά των γυναικών
Η 23χρονη μετατράπηκε σε εθνικό σύμβολο κατά της σεξουαλικής κακοποίησης, όντας η αφορμή για λαϊκές αντιδράσεις απέναντι σε μία «πληγή» η οποία εδώ και χρόνια αιμορραγεί, αντιμετωπίζοντας την αδιαφορία της πολιτείας. Στην Ινδία, μόνο το 2011 καταγγέλθηκαν επίσημα 24.206 περιπτώσεις βιασμών, ωστόσο ο πραγματικός αριθμός είναι πολύ μεγαλύτερος, καθώς μόνο ελάχιστος αριθμός προχωρά σε καταγγελία.
Οι βιασμοί και η απαξίωση της ζωής της γυναίκας ωστόσο είναι μέρος μίας γενικότερης νοοτροπίας που επικρατεί στην Ινδία, όπως και σε πλήθος άλλων χωρών. Η Ινδία μπορεί να χαρακτηρίζεται ως ένα οικονομικό «θαύμα», με τεράστια κέρδη για το κεφάλαιο, συμμετοχή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια που αφορούν την περιοχή της Ασίας, κερδοφόρες συμφωνίες για το κεφάλαιο, ωστόσο ο λαός της χώρας βιώνει τη φτώχεια και την εξαθλίωση, σε άθλιες παραγκουπόλεις. Σε αυτό το «κάδρο» εντάσσεται και η αντιμετώπιση των γυναικών, οι οποίες θεωρούνται μηδενικής αξίας, εξακολουθούν να πωλούνται έναντι χρηματικής αμοιβής, να παντρεύονται πριν ενηλικιωθούν, σε αντάλλαγμα μίας αδρής προίκας, να αντιμετωπίζονται σα σκλάβες και να κακοποιούνται κατά κόρον, με υψηλά ποσοστά ενδοοικογενειακής βίας και βιασμών και μέσα στο γάμο. To 47% των κοριτσιών στην Ινδία, υποχρεώνονται σε γάμο πριν τα 18, ενώ στη συγκεκριμένη χώρα καταγράφεται το 40% των παγκόσμιων περιπτώσεων παιδικών γάμων, σύμφωνα με τα στοιχεία της UNICEF.
Με δεδομένο ότι οι γυναίκες δε θεωρούνται παιδιά που μπορούν να προσφέρουν στην οικογένεια, στην Ινδία παρατηρείται ευρύτατα το φαινόμενο των εκτρώσεων μόλις ένα ζευγάρι ανακαλύψει ότι πρόκειται να αποκτήσει κορίτσι, παρά το ότι απαγορεύεται. Ακόμα και μετά τη γέννηση ενός κοριτσιού, αυτό μπορεί -ιδιαίτερα στις αγροτικές περιοχές- να θανατωθεί από τους γονείς του, όντας βρέφος λίγων ημερών, προκειμένου να προχωρήσουν σε νέα προσπάθεια που θα αποδώσει αγόρι. Την ίδια στιγμή αλλάζει η δημογραφική ισορροπία με τις γυναίκες να υστερούν σημαντικά σε αναλογία με τους άνδρες, γεγονός που προκαλεί συναγερμό και στην επιστημονική κοινότητα, ενώ η κατάσταση οξύνεται ακόμα περισσότερο καθώς πολλές γυναίκες πεθαίνουν πριν φτάσουν την ενηλικιώση. Εκατομμύρια γυναίκες ετησίως στην Ινδία μετατρέπονται σε θύματα εγκληματικών πράξεων, σε ένα καθεστώς πλήρους ατιμωρησίας.
Ατιμωρησία και ανοχή
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του Εθνικού Αρχείου Εγκλημάτων της χώρας, εκκρεμούν στη Δικαιοσύνη περισσότερες από 40.000 υποθέσεις βιασμών, ενώ από όσες φτάνουν στις αίθουσες των δικαστηρίων μόλις το 34,6% καταλήγει σε καταδικαστική απόφαση. Αν και ο νόμος προβλέπει ισόβια κάθειρξη ως ανώτατη ποινή για εγκλήματα βιασμού, η πλειοψηφία των δραστών αφήνονται ελεύθεροι μετά από ένα μικρό διάστημα φυλάκισης, ενώ το θύμα θεωρείται συνυπεύθυνο από τις αρχές, λόγω της ευρύτερης αντίληψης για τις γυναίκες. Αποκαλυπτικά είναι στοιχεία που παρουσιάζουν τα ΜΜΕ, αναφορικά με τις αντιδράσεις των αστυνομικών αρχών απέναντι σε καταγγελίες θυμάτων που επέζησαν του βιασμού, με τους αστυνομικούς να κατηγορούν τα θύματα ότι προκάλεσαν το δράστη, ότι εκβιάζουν για να αποσπάσουν χρηματικά ποσά και ότι στην πραγματικότητα η πράξη ήταν συναινετική. Αποτέλεσμα αυτής της συμπεριφοράς είναι η αστυνομία να μη διεξάγει έρευνες και να μην καταγράφει τις καταγγελίες, με τη συμπεριφορά απέναντι στα θύματα να καθίσταται ακόμα ένας αποτρεπτικός παράγοντας προκειμένου το γεγονός να καταγγελθεί και να τιμωρηθεί ο δράστης. Αστυνομικοί επίσης έχουν κατηγορηθεί για συμμετοχή σε περιπτώσεις απαγωγής κοριτσιών με στόχο την υποχρέωσή τους στην πορνεία, αλλά και την κάλυψη εγκλημάτων εναντίον γυναικών. Ο βιασμός συχνά αποκρύπτεται λόγω του στιγματισμού του θύματος, που αν γλιτώσει τη δολοφονία, οδηγείται στην αυτοκτονία, καθώς δεν αντέχει την κατακραυγή.
Παρά το ότι οι δράστες στην περίπτωση της 23χρονης ήταν κάτοικοι παραγκούπολης, αποδεικνύοντας ότι η απόλυτη εξαθλίωση στη βάρβαρη καπιταλιστική πραγματικότητα οδηγεί σε εξαχρείωση του ανθρώπου, είναι πολλές οι καταγγελίες στην ινδική επαρχία, όπου πλούσιοι βιάζουν γυναίκες φτωχών οικογενειών, γιατί ξέρουν ότι δε θα τιμωρηθούν.
Η κουλτούρα της ατιμωρησίας, ο στιγματισμός των θυμάτων αντί των θυτών, αλλά και ο συστηματικός υποβιβασμός της ζωής της γυναίκας, ως αποτέλεσμα της αδιαφορίας και -ουσιαστικά- της ανοχής των αρχών που με τη στάση τους γίνονται συνεργοί, σε τέτοιου είδους εγκλήματα, με αποτέλεσμα τη σιωπηρή νομιμοποίησή τους, οδήγησαν στην ανάπτυξη του φαινομένου, που πλέον αποτελεί μάστιγα, με σοβαρότατες συνέπειες. Γενική απαίτηση είναι πλέον να υπάρξει αυστηροποίηση της νομοθεσίας η οποία να λειτουργεί και προληπτικά, προστατεύοντας τις γυναίκες, σε μία χώρα που επιβεβαιώνει ότι η καπιταλιστική οικονομική ανάπτυξη καταδικάζει το λαό στην απόλυτη φτώχεια και στην εξαθλίωση. Τη φωνή τους με τις λαϊκές οργανώσεις στο αίτημα για την προστασία των γυναικών και την αυστηρή νομοθεσία τιμωρίας των εγκληματιών βιαστών ενώνουν και το ΚΚ Ινδίας και το ΚΚ Ινδίας (Μαρξιστικό).

Αλεξάνδρα ΦΩΤΑΚΗ

ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΩΝ ΗΠΑ Ο «γκρεμός» είναι μόνο για το λαό


ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΩΝ ΗΠΑ
Ο «γκρεμός» είναι μόνο για το λαό
Από τις διαμαρτυρίες το 2011 των νοσοκομειακών, στη Νέα Υόρκη
Ο λεγόμενος «δημοσιονομικός γκρεμός» αποφεύχθηκε έστω και στο... και πέντε. Οι πανηγυρισμοί δε λείπουν, οι «αγορές» καλπάζουν, την ίδια ώρα που η επίθεση στα εισοδήματα και τα δικαιώματα των εργαζομένων κλιμακώνεται. Πρόκειται για μια εξαιρετικά περιορισμένη συμφωνία, ύψους μόλις 620 δισεκατομμυρίων, πολύ μακριά από το στόχο των 4 τρισεκατομμυρίων σε βάθος δεκαετίας, εξοικονόμησης εσόδων για τη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος. Συνεπώς, τα πάντα είναι ανοικτά όσον αφορά το εύρος και το μέγεθος των περικοπών που θα είναι και η μερίδα του λέοντος του «εξορθολογισμού των δημοσιονομικών δαπανών». Η αντίστροφη μέτρηση για την επιβολή τους ήδη ξεκίνησε καθώς εκπνέει στο τέλος του Φλεβάρη η προθεσμία οπότε και θα πρέπει εκ νέου, όπως το καλοκαίρι του 2011, να αποφασιστεί εάν θα αυξηθεί το όριο του αμερικανικού δανεισμού.
Η συμφωνία που επιτεύχθηκε μεταξύ Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικανικών και από την Τετάρτη φέρει και την υπογραφή του Προέδρου Μπαράκ Ομπάμα, απλώς έδωσε παράταση χρόνου και κυρίως αφορά την επιβολή πρόσθετων φόρων. Ο Πρόεδρος Ομπάμα έσπευσε να δηλώσει ότι πρόκειται για την τήρηση των προεκλογικών του δεσμεύσεων, περί «φορολόγησης των πλουσίων» και τα διεθνή ΜΜΕ έσπευσαν να τη χαρακτηρίσουν ως «πολιτική νίκη», φωτίζοντας μόνο τους κεντρικούς άξονες της συμφωνίας, που τα βασικά σημεία της οποίας είναι τα εξής:
  • Παρατείνονται επ' αόριστον οι φοροαπαλλαγές που θεσπίσθηκαν το 2001 υπό τον πρώην πρόεδρο Τζορτζ Ου. Μπους για ατομικά ετήσια εισοδήματα μέχρι 400.000 δολάρια ή για οικογενειακά ετήσια εισοδήματα μέχρι 450.000 δολάρια. Σε όσα εισοδήματα υπερβαίνουν τα επίπεδα αυτά εφεξής θα εφαρμόζεται φορολογικός συντελεστής 39,6%, ενώ έως τώρα ίσχυε συντελεστής 35%.
  • Αύξηση του φορολογικού συντελεστή επί των κεφαλαιακών κερδών και μερισμάτων για τα νοικοκυριά που υπερβαίνουν τα ανώτατα όρια, στο 20% - από το 15% που ισχύει έως σήμερα.
  • Δραστικός περιορισμός του ύψους των προσωπικών φοροαπαλλαγών ή της αξίας των πάγιων μειώσεων φορολογητέου εισοδήματος, δύο περιορισμοί που μεταφράζονται σε 250.000 δολάρια για τις ατομικές δηλώσεις και σε 300.000 δολάρια για τα ζευγάρια. Οι περιορισμοί είχαν καταργηθεί το 2010.
  • Ο φορολογικός συντελεστής ακίνητης περιουσίας προσδιορίζεται στο 40% για ακίνητα η αξία των οποίων υπερβαίνει τα 5 εκατ. δολάρια, που αντιστοιχεί σε αύξηση 35% σε σχέση με το συντελεστή που επιβάλλεται σήμερα στην ακίνητη περιουσία άνω των 5,12 εκατ. δολαρίων και για ζευγάρια άνω των 10 εκατ. δολαρίων. Ο συντελεστής αυτός είναι χαμηλότερος από το 45% που επιδίωκε υποτίθεται ο Ομπάμα.
  • Παρατείνονται μέχρι το τέλος του νέου έτους οι φοροαπαλλαγές στην έρευνα, τον επιστημονικό πειραματισμό, αλλά και στην παραγωγή από αιολική ενέργεια.
  • Αναβάλλεται για δύο μήνες η πρώτη δόση των περικοπών δαπανών δίνοντας χρόνο στο Κογκρέσο να επεξεργασθεί ένα σχέδιο που θα υποκαθιστά αυτές τις περικοπές.
Φυσικά, ο λόγος περί περικοπών αφορά αποκλειστικά τις κοινωνικές δαπάνες, που δεν προσδιορίζονται και απλώς πήραν δίμηνη αναβολή.
Χιονοστιβάδα περικοπών ενόψει
Τα πάντα είναι ανοικτά. Η μεγαλύτερη αγωνία όλου του πολιτικού προσωπικού, βουλευτών και των δύο κομμάτων αλλά και του Λευκού Οίκου, για την αποφυγή του δημοσιονομικού βάραθρου, ήταν ότι σε περίπτωση που θα τίθονταν σε εφαρμογή οι αυτόματες περικοπές, μεγάλο μέρος θα ήταν στις αμυντικές δαπάνες. Αν και ακόμη και σε αυτή την περίπτωση, σε σχέση με τις δαπάνες, σύμφωνα με το Γραφείο Προϋπολογισμού του Κογκρέσου - CBO, και πάλι θα ήταν σχεδόν μηδαμινές, καθώς έχουν διαμοιραστεί με τέτοιο τρόπο σε διάφορα νομοσχέδια, ώστε και στην περίπτωση των αυτόματων περικοπών η «ζημία» να ήταν η μικρότερη δυνατή. Οι περικοπές που έχουν προγραμματιστεί όσον αφορά τις αμυντικές δαπάνες, για το 2013, σύμφωνα με το CBO είναι μόλις 24 δισεκατομμύρια, πολύ μακριά από τα 500 δισεκατομμύρια που προβάλλουν τα ΜΜΕ και αφορούν τις περικοπές σε βάθος δεκαετίας, και κατά κύριο λόγο μετά την πενταετία. Αμφίβολο και εάν γίνουν ποτέ.
Επί τάπητος θα τεθούν οι περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες και ειδικά στα προγράμματα περίθαλψης Medicare και Medicaid, όπου από το 2010 ο Πρόεδρος Ομπάμα έχει καταστήσει σαφές ότι είναι «ανοικτός σε συμβιβασμούς» ...«και ότι το Medicare είναι ο μεγαλύτερος παράγοντας αύξησης του ελλείμματος». Παρά το γεγονός ότι το πρόγραμμα Medicare όπως και το Medicaid χρηματοδοτούνται από ξεχωριστούς φόρους που δεν περιλαμβάνονται στον προϋπολογισμό ως έσοδα του κράτους και όταν έκανε τις δηλώσεις αυτές ο Πρόεδρος Ομπάμα, το Medicare παρείχε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε 48 εκατομμύρια Αμερικανούς - 40 εκατομμύρια ηλικιωμένους άνω των 65 ετών και 8 εκατομμύρια ανθρώπους με αναπηρίες και ειδικές ανάγκες. Το «δημόσιο πρόγραμμα» καλύπτει μόλις το 50% των ιατρικών δαπανών, ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι στη συμφωνία για την αποφυγή του «δημοσιονομικού βάραθρου» αποτρέπεται η μείωση των αμοιβών για τους γιατρούς που λειτουργούν ως θεράποντες ασθενών στο πλαίσιο του προγράμματος ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης Medicare.
Το σκηνικό για τη λαίλαπα των περικοπών στήνεται ήδη με την προβολή των αντιδράσεων των οίκων αξιολόγησης και του ΔΝΤ. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο χαρακτηρίζει τη συμφωνία για την αποτροπή του «βάραθρου» «ευπρόσδεκτη πλην ανεπαρκή», καλώντας τους Αμερικανούς βουλευτές να έλθουν σε συμφωνία για ένα «πλήρες σχέδιο» εξυγίανσης των δημοσίων οικονομικών.... «Θα πρέπει ιδιαίτερα να υιοθετηθεί ένα πλήρες σχέδιο, που θα επιτρέπει ταυτόχρονα να εξασφαλιστεί μια αύξηση των πόρων του κράτους και μία συγκράτηση των μεσοπρόθεσμων δαπανών για την κοινωνική ασφάλεια», δήλωσε χαρακτηριστικά ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ Τζέρι Ράις.
Στο ίδιο μήκος κύματος και ο οίκος αξιολόγησης Moody's, που σε ανακοίνωσή του τονίζει ότι η συμφωνία που επιτεύχθηκε για να μην εφαρμοστεί το υφεσιακό μείγμα από αυξήσεις φόρων και μειώσεις δαπανών, καθιστά πιο ευκρινές το μεσοπρόθεσμο έλλειμμα και την πορεία του χρέους της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, ότι η συμφωνία «δεν προσφέρει βάση για κάποια ουσιώδη βελτίωση των μεσοσταθμικών δεικτών του ελλείμματος της κυβέρνησης» και τέλος ότι αναμένει περισσότερα δημοσιονομικά μέτρα τους επόμενους μήνες, τα οποία είναι απαραίτητα, ώστε να αποκατασταθεί στο χαρακτηρισμό του «σταθερού» η αρνητική προοπτική για τα κρατικά ομόλογα. Σε αντίθετη περίπτωση θα επηρεαστεί αρνητικά η αξιολόγηση... με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την αμερικανική αλλά και παγκόσμια οικονομία.
Τα βάρη στους εργαζόμενους
Οι περικοπές έτσι κι αλλιώς σχεδιάζονται επί μακρόν με συναίνεση των δύο αστικών κομμάτων, Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικάνων. Απομένει να συγκεκριμενοποιηθούν και να ανακοινωθούν, ενώ θεωρείται δεδομένο ότι το έργο του καλού Ομπάμα, των κακών Ρεπουμπλικανών και του «ζητούμενου αποτελέσματος» - αρχικά του «γκρεμού» τώρα των περικοπών - θα επαναληφθεί.
Ωστόσο, εκ των περικοπών ακόμη και αυτό το φορολογικό πακέτο της συμφωνίας που επετεύχθη είναι αποκαλυπτικό όσον αφορά τον ταξικό χαρακτήρα όλων των μέτρων που λαμβάνονται και του περιεχομένου των οποιωνδήποτε συμφωνιών. Εξάλλου, η πολύκροτη συμφωνία περιέχει πολύ περισσότερα από όσα προβάλλει η κυβέρνηση Ομπάμα όπως για παράδειγμα τη μη ανανέωση των φοροαπαλλαγών βάσει του εισοδήματος από μισθωτές υπηρεσίες, η ανανέωσή του θα σημάνει την επιβάρυνση του 77% των Αμερικανών με μεσαία, μικρομεσαία και κατώτερα εισοδήματα με επιπρόσθετη φορολόγηση κατά 2% περίπου. Σύμφωνα με την ανάλυση της εφημερίδας Ουάσιγκτον Ποστ, μόνο και μόνο η λήξη των φοροαπαλλαγών όσον αφορά το εισόδημα θα επιβαρύνει μια μέση οικογένεια με 50.000 ετήσιο εισόδημα με επιπλέον 1.000 δολάρια σε φόρους.
Είναι εξωφρενικό ότι ενόσω περικόπηκαν οι φοροαπαλλαγές των μισθωτών σε συνδυασμό με την απώλεια των προγραμμάτων ανακούφισης του χρέους (δάνεια κατοικιών κ.λπ.) για τα μεσαία και χαμηλότερα εισοδήματα (ας σημειωθεί ότι απλώς αναβλήθηκε για ένα χρόνο η επιβολή του μέτρου που προβλέπει η φορολογική νομοθεσία και σύμφωνα με το οποίο μία υποθήκη σπιτικού πρέπει να δηλώνεται ως εισόδημα) προβλέπονται φοροαπαλλαγές ύψους 43 εκατομμυρίων για το NASCAR, δηλαδή τους αγώνες ταχύτητας αυτοκινήτων, 150 εκατομμυρίων για τη βιομηχανία του Χόλιγουντ. Ακόμη και φοροαπαλλαγές για τους παραγωγούς ρουμιού προβλέπονται.
Τέλος, όσον αφορά την υποτιθέμενη φορολόγηση των «μερισμάτων» και πάλι αφορά φυσικά πρόσωπα, καθώς παρατείνεται η ισχύς των φοροαπαλλαγών για τις μεγάλες επιχειρήσεις - «active financing exception» και «CFC look-thru rules». «Η παράταση της ισχύος των εξαιρέσεων θα κοστίσει στο υπουργείο Οικονομικών έσοδα ύψους 9,4 δισεκατομμυρίων μόνο για το 2013» σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της επιτροπής της Γερουσίας για τη φορολογία όπως αναφέρει η εφημερίδα «Νιου Γιορκ Τάιμς» που καταλήγει ότι η συμφωνία επισημοποιεί και θεσμοθετεί την πάγια τακτική των μεγάλων επιχειρήσεων, των πολυεθνικών και των τραπεζών «να παρκάρουν τα κέρδη τους στο εξωτερικό και να φοροδιαφεύγουν συστηματικά και κατ' εξακολούθηση».

Χριστίνα ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

Οι πόλεμοι των ιμπεριαλιστών σκοτώνουν δυο φορές


Οι πόλεμοι των ιμπεριαλιστών σκοτώνουν δυο φορές
Μόλις πριν από είκοσι μέρες, το γερμανικό περιοδικό «Der Spiegel» δημοσίευσε επιστημονική μελέτη που πραγματοποιήθηκε επί ιρακινού εδάφους, για την εμφάνιση καρκίνου, τερατογενέσεων και άλλων σοβαρών προβλημάτων υγείας σε νεογέννητα παιδιά, για τα οποία ενοχοποιούνται τα πυρομαχικά του αμερικανικού κατοχικού στρατού (απεμπλουτισμένο ουράνιο και άλλα τοξικά στοιχεία), αρκετά από τα οποία πέρασαν στον υδροφόρο ορίζοντα.
Οπως κατήγγειλαν Ιρακινοί ογκολόγοι, ιδιαίτερα στις περιοχές εκείνες όπου σημειώθηκαν μεγάλες μάχες κατά τη διάρκεια της εισβολής (π.χ. Φαλούτζα και Βασόρα) η εμφάνιση του καρκίνου έχει διπλασιαστεί έως τριπλασιαστεί, υπάρχουν ασθενείς που εμφανίζουν ταυτόχρονα πολλά είδη καρκίνου και πολλές περιπτώσεις που νοσούν από καρκίνο ολόκληρες οικογένειες, που «εκτέθηκαν στην ίδια πηγή μόλυνσης».
Το δημοσίευμα αναφέρει μαρτυρίες Ιρακινών που μιλούν για φριχτά παραμορφωμένα νεογέννητα μωρά - ενωμένα πόδια, ένα μάτι, δύο κεφάλια, κ.ά. Σύμφωνα με μελέτη που δημοσίευσε πριν από δύο μήνες η «Επιθεώρηση Περιβαλλοντικής Μόλυνσης και Τοξικολογίας», περισσότερα από τα μισά μωρά που γεννήθηκαν μεταξύ 2007 - 2010 έχουν κάποιο πρόβλημα δυσπλασίας, μικρό ή μεγάλο. Πριν από την εισβολή, το ποσοστό αυτό δεν ξεπερνούσε τη μία στις δέκα γεννήσεις. Επίσης, το 45% των εγκύων που συμμετείχαν στη μελέτη απέβαλε το 2006, ενώ το ποσοστό αυτό, σε αντίστοιχες μελέτες πριν από την εισβολή, κυμαινόταν στο 10%. Μεταξύ 2007 - 2010, μία στις έξι εγκυμοσύνες κατέληξε σε αποβολή.
Σε αυτά προστίθεται ο εντοπισμός υψηλών επιπέδων μολύβδου στα νεογιλά δόντια των παιδιών που εμφανίζουν κάποιου είδους δυσπλασία, καθώς και υψηλά ποσοστά μόλυνσης με υδράργυρο, ουσίες και οι δύο εξαιρετικά τοξικές, οι οποίες μπορούν να ανιχνευτούν στα πυρομαχικά που χρησιμοποιεί ο αμερικανικός στρατός. Σύμφωνα με άλλη έρευνα, αυτές οι ουσίες απορροφήθηκαν από το έδαφος και μόλυναν τα νερά του Ευφράτη, μολύνοντας τελικά πολύ ευρύτερες περιοχές από αυτές όπου σημειώθηκαν μάχες.
Τα όπλα του ιμπεριαλισμού σκότωσαν μια φορά τους Ιρακινούς, τους Αφγανούς και πολλούς άλλους λαούς πριν απ' αυτούς κατά τη διάρκεια της εισβολής και τους ξανασκοτώνουν για δεύτερη φορά, στον καιρό της κατοχικής ειρήνης, για πολλά ακόμα χρόνια μετά τη λήξη των εχθροπραξιών.
Από την τύχη αυτή δε γλιτώνει ούτε το «κρέας στα κανόνια» των ιμπεριαλιστών, οι δικοί τους στρατιώτες που τραυματίστηκαν και φέρουν στο σώμα τους κάποιο θραύσμα οβίδας ή βλήμα όπλου. Σε ειδικό στρατιωτικό κέντρο παθολογίας στο Μέριλαντ των ΗΠΑ, οι γιατροί εκτιμούν τους κινδύνους που ελλοχεύουν για τους βετεράνους του πολέμου, οι οποίοι φέρουν στο σώμα τους τέτοια πολεμικά ενθύμια. Σε πολλές περιπτώσεις η χειρουργική επέμβαση για την αφαίρεσή τους είναι επικίνδυνη, ή τα θραύσματα είναι πολύ μικρά. Και στις δύο περιπτώσεις, τα μεταλλικά κομμάτια διαλύονται πολύ αργά στα υγρά του σώματος, μπαίνοντας στην κυκλοφορία του αίματος και φτάνοντας μέχρι τα ζωτικά όργανα.
Οι στρατιωτικοί γιατροί των ΗΠΑ ασχολήθηκαν με τα εναπομένοντα στο σώμα των στρατιωτών θραύσματα και βλήματα από τον Πόλεμο του Κόλπου στις αρχές της δεκαετίας του 1990, όταν εμφανίστηκαν οι πρώτες υποψίες ότι το απεμπλουτισμένο ουράνιο από τα πυρομαχικά των τεθωρακισμένων προκαλούσε ζημιά στα νεφρά των στρατιωτών. Το 2008, η αμερικανική κρατική υπηρεσία για τους βετεράνους ξεκίνησε ένα πρόγραμμα παρακολούθησης των επιπτώσεων από δώδεκα μέταλλα, που ανιχνεύτηκαν στα ούρα άνω των 8.000 στρατιωτών που έφεραν στο σώμα τους θραύσματα ή βλήματα. Αυτοί οι βετεράνοι στρατιώτες θα επανεξετάζονται κάθε 5 χρόνια και στις περιπτώσεις που διαπιστωθεί αύξηση της συγκέντρωσης των επικίνδυνων μετάλλων στα ούρα τους ή διαπιστωθεί με ακτινογραφίες ότι μειώνεται το μέγεθος των θραυσμάτων, ειδικοί θα τους ενημερώσουν για τους κινδύνους από μια εγχείρηση, ή τη συνέχιση της διάλυσής τους μέσα στο σώμα τους. Με άλλα λόγια, θα τους ρίξουν το μπαλάκι της επιλογής ενός πιθανού γρήγορου θανάτου, ή ενός αργού και επίπονου θανάτου.
Παρεμπιπτόντως, η αμερικανική κυβέρνηση ακόμη αναζητεί τις αιτίες του συνδρόμου του Κόλπου, μιας ασθένειας που πλήττει το στρατιωτικό και πολιτικό προσωπικό των ιμπεριαλιστικών επιδρομών των τελευταίων δεκαετιών...
Ο ιμπεριαλισμός, ο καπιταλισμός στο τελευταίο στάδιο της ιστορικής του διαδρομής, υπόσχεται μόνο δεινά, τόσο στον πόλεμο, όσο και στην ειρήνη του. Καθώς εντείνεται η διαπάλη των ιμπεριαλιστικών κέντρων και μονοπωλιακών ομίλων για το μοίρασμα και τον έλεγχο αγορών και υποδομών, καθώς μεγαλώνουν οι κίνδυνοι στην ευρύτερη περιοχή για γενικευμένο ιμπεριαλιστικό πόλεμο με άμεση εμπλοκή της Ελλάδας, κάθε εργαζόμενος, κάθε λαϊκός άνθρωπος πρέπει να συστρατευτεί με τη Λαϊκή Συμμαχία, που προωθεί τη ρήξη με τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, αντιστρατεύεται τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τη συμμετοχή σε αυτόν.
Φουσκωτή διαστημική πυρίμαχη ασπίδα!
Ενα αντικείμενο που έμοιαζε με γιγαντιαίο μανιτάρι στρίγκλισε μέσα από τη γήινη ατμόσφαιρα τον περασμένο Ιούλη σε μια πορεία που κατέληξε στα ανοιχτά της Βόρειας Καρολίνας, έχοντας αντέξει επιβραδύνσεις 1.000 g (επιτάχυνση της βαρύτητας) και θερμοκρασίες 1.000 βαθμών Κελσίου. Ηταν η πρώτη δοκιμή μιας φουσκωτής ασπίδας προστασίας από την υψηλή θερμότητα, που αναπτύσσεται κατά την επάνοδο διαστημικών σκαφών στην επιφάνεια του πλανήτη.
Μέχρι τώρα, οι ασπίδες αυτές κατασκευάζονταν από άκαμπτα υλικά, αλλά στις διαστημικές πτήσεις το βάρος κοστίζει και τα βαριά υλικά των συμβατικών ασπίδων περιορίζουν τη δυνατότητα των πυραύλων να ανυψώσουν χρήσιμο φορτίο. Ετσι, ήδη από το 1960 υπήρχε στα συρτάρια της NASA η πρόταση για την κατασκευή φουσκωτών αεροασπίδων, που θα ήταν πολύ πιο ελαφριές, αλλά και θα μπορούσαν να είναι διπλωμένες και να αναπτύσσονται (φουσκώνουν) την κατάλληλη στιγμή. Η ιδέα αυτή ήταν μπροστά από την εποχή της και έτσι μόλις πριν από μια δεκαετία άρχισε να παίρνει «σάρκα και οστά».
Στη δοκιμή του περασμένου Ιούλη, ένα φορτίο σε τροχιά ύψους 450 χιλιομέτρων, επανήλθε στη Γη με τη βοήθεια φουσκωτής αεροασπίδας διαμέτρου 3 μέτρων, που φούσκωσε μέσα σε 3 λεπτά, με τη διοχέτευση αζώτου σε 7 ομόκεντρους λαστιχένιους δακτύλιους. Την προστασία από τη θερμότητα και τις υψηλές πιέσεις πρόσφεραν ένα πυρίμαχο κεραμικό ύφασμα, ειδική θερμική μόνωση και ένα στρώμα του πολύ ανθεκτικού υλικού κέβλαρ, που κάλυπταν τους δακτυλίους. Η ασπίδα έφτασε ως τη θάλασσα χωρίς καμιά ζημιά.
Η NASA ελπίζει να κατασκευάσει ένα μεγαλύτερο αντίγραφο της ασπίδας αυτής, που θα επιτρέπει την επιστροφή φορτίων από το Διεθνή Διαστημικό Σταθμό στη Γη. Ομως, τέτοιες ασπίδες θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν και για αυτόματες ή επανδρωμένες αποστολές στον Αρη, αξιοποιώντας την αραιή του ατμόσφαιρα για το φρενάρισμα του σκάφους.
Η σιωπηλή κραυγή του τάρσιου
Ενας τάρσιος (ζώο με μάτια σαν δίσκους, που ζει στις Φιλιππίνες, το Σουλαβέζι, τη Σουμάτρα και τη Βόρνεο) ανοίγει το στόμα του, αλληθωρίζει και αφήνει μια μεγάλη κραυγή ...σιγής. Αυτή η έκφραση «με το στόμα ανοιχτό» του συγκεκριμένου είδους πρωτευόντων θηλαστικών, θεωρούνταν ως χασμουρητό ή κάποια μορφή τεντώματος. Αμερικανοί ερευνητές διαπίστωσαν πρόσφατα ότι η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική. Βάζοντας κοντά στα ζώα ειδικά μικρόφωνα διαπίστωσαν ότι κατά το «χασμουρητό» οι τάρσιοι εξέπεμπαν υπερήχους με συχνότητες μέχρι 75.000 χερτζ (75 χιλιόκυκλοι). Ομως οι περισσότεροι άνθρωποι δεν ακούν τίποτα πάνω από τα 20.000 χερτζ κι έτσι η κραυγή των τάρσιων γινόταν αντιληπτή ως σιγή. Πιθανότατα πρόκειται για κραυγή προειδοποίησης, που δεν γίνεται αντιληπτή ούτε από τα ζώα θηρευτές του μικρού ζώου.

TOP READ