23 Δεκ 2012

ΔΩΡΟ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΕΡΓΟΑΦΡΑΓΚΟΥΣ!!!


ΔΩΡΟ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΕΡΓΟΑΦΡΑΓΚΟΥΣ!!! 



     ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ                            2012-13-14…



…Πάλι αχάραγο στο ποδάρι. Μ’ αφήνουν το άγχος κι η ανασφάλεια να ηρεμήσω μια στάλα; Ψαχουλεύω στα σκοτεινά να βρω τον αναπτήρα. Θυμόμουν ότι τον είχα ακουμπισμένο στο κομοδίνο, δίπλα σ’ ένα απομεινάρι από κερί. Ανάθεμα την φτώχεια που μας καταδίκασαν! Ούτε ηλεκτρικό ρεύμα δεν μπορούμε να έχουμε πια. 

Κάπου δυο χρόνια άνεργη τώρα, χωρίς επιδότηση απ’ το ταμείο ανεργίας πλέον, και με δυο ανήλικα παιδιά στην απόλυτη ευθύνη μου, οικονομικά και κοινωνικά. Τι να πρωτοπλήρωνα και πώς; Με κάνα μεροκάματο που έκανα στη χάση και τη φέξη, κοίταζα να στήσω τσουκάλι και να δίνω έναντι στο νοίκι, μη βρεθούμε πάλι στο δρόμο. 

Σ’ αυτήν την σκέψη αγρίεψε μέσα μου η ανησυχία και το μίσος. Άστεγοι…


Τα βλαστάρια μου άστεγα… Τη μέρα ν’ αναζητούν τροφή και νερό όπως τ’ αδέσποτα σκυλάκια, και τη νύχτα ν’ απαγκιάζουν σε χαρτόκουτα... Όχι! Όχι! Ποτέ!!! Έπρεπε να διώξω αμέσως αυτές τις τρομερές εικόνες απ’ το μυαλό μου. Κανείς! Κανείς δεν είχε δικαίωμα να καταντήσει εμένα και τα παιδιά μου επαίτες! 

Άναψα το κερί κι έβαλα εναλλάξ πάνω απ’ τη φλογίτσα τα χέρια μου να ζεσταθούν. Νά ’χα και λίγο καφέ… Δεν πειράζει. Έχει απομείνει μια στάλα τσάι απ’ τα χτες. Το πίνω κρύο. Μονορούφι. 

Ταμπουρώνομαι στο παλτό μου και βγαίνω έξω. Παραμονή Χριστουγέννων, κι ήθελα ν’ αλλάξω λίγο την ατμόσφαιρα στο σπίτι, έστω και τεχνητά, μ’ ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο. Στολίδια είχα. Πολλά. Κι όλα ξύλινα μικρούτσικα και μ’ απέραντες θύμησες για μένα. Παλιότερα βέβαια διαθέταμε κι από ’κείνες τις κοκκάλινες χρωματιστές μπάλες, τα ίδιας ποιότητας ασημένια και χρυσά αστεράκια, μα κι ένα ψεύτικο έλατο. Με την κατάσχεση του σπιτιού μας όμως, επειδή δεν μπόραγα να πληρώσω τις δόσεις στην τράπεζα και τα φοροχαράτσια στο κράτος, κατασχέθηκε και μεγάλο μέρος τού νοικοκυριού μας… 

Σα νά ’μασταν κλέφτες μάς πέταξαν έξω, αυτοί που μας κλέψαν το βιος και τη ζωή… Κατέσχεσαν ως και τις δυο βιβλιοθήκες μας. Γεμάτες! Γεμάτες με λογοτεχνικά και ιστορικά αριστουργήματα…! Τι λέω μωρέ… Εδώ δε γλίτωσε τότε μήτε το φτηνοραδιοφωνάκι μας! 


Αυτό(!) και τα βιβλία μου(!), είναι που μού ’χουν λείψει πιότερο απ’ όλα…!!!

Θεέ μου, τι όμορφο πού ’ναι αυτό! Πώς να το κόψω όμως; Είναι πολύ ψηλά. Ούτε καν με την άκρη τού πριονιού δεν το φτάνω. Ουφ…

Φφφφφφ….!!! Ορμά ξάφνου μανιασμένος ο βοριάς κι αγκαλιάζω γερά το λιόδεντρο μη με παρασύρει. Κρατς! Σπάει το φουντωτό κλαρί και κρεμιέται εφαπτόμενο στον κορμό. Ο αγέρας μού χαμογέλασε κι έφυγε από ’κεί πού ’ρθε. Απόλυτη ηρεμία πάλι μες στην παγωνιά. Σα να μη συνέβη τίποτα! 

Επιστρέφοντας μάδαγα τ' ακρινά φύλλα να λευτερώσω τα παρακλάδια για να τα στολίσω. Ώσπου να φτάσω, είχε αρχίσει ν’ ανεβαίνει ψηλά κι ο ήλιος. Πόσο να μας ζέσταινε κι αυτός… Καταχείμωνο κι η θερμοκρασία έπαιζε, ανεβαίνοντας στους 9ο Κελσίου, το πολύ. Και ’κειό το ημιυπόγειο που μέναμε, ανήλιαγο εντελώς. Ήταν όμως το φτηνότερο πού ’χα βρει να νοικιάσω. Εκείνο που δημιουργούσε όμως το μεγαλύτερο πρόβλημα, ήταν τ’ ανεμοβρόχι. Τα τρία σκαλοπάτια που κατεβαίναμε και το πλατύσκαλο στην είσοδό μας, πλημμύριζαν. 


…Ωχ, τι είν’ αυτά στο πεζοδρόμιο και τα σκαλοπάτια μου; Ξύλα. Βρε τον κύριο βοριά… Τό ’κανε και δω το θαύμα του! Μια χαρά! Φτάνουν για δυο μέρες! Μα… τούτες ’δώ οι σακούλες στο πλατύσκαλο…;;; Τρόφιμα! Γάλατα, μακαρόνια, ρύζι, λάδι, πατάτες… Και χαρτιά υγείας, απορρυπαντικά, σαμπουάν… Και καφές! Και κρέας! Και τυρί! Και… Μια κάρτα με ευχές. Με ευχές και λίγα χρήματα!!!  Υπογραφή: «Λαϊκή Επιτροπή Αγώνα (ΠΑΜΕ, ΠΑΣΕΒΕ, ΠΑΣΥ, ΟΓΕ, ΜΑΣ)». 

Κι ο ήλιος, τι έκανε ο ήλιος; Μπήκε και φώτισε τ’ ανήλιαγο ημιυπόγειό μας; Πώς; Μα… Τι γράφει τούτο ’δώ το σημείωμα; 

«Συναδέλφισσα στην ανεργοαφραγκία, οι μονοπωλιακοί όμιλοι μέσω των πολιτικών εκφραστών τους και της Ευρωπαϊκής τους Ένωσης, μας κήρυξαν τον πόλεμο με ολομέτωπη επίθεση στα δικαιώματά μας, για να ξεπεράσουν την κρίση τους. Σε καλούμε λοιπόν να προστεθείς στη δύναμή μας, να οργανώσουμε την ταξική αλληλεγγύη ανάμεσά μας, ν’ αντέξουμε ώσπου να τους πάρουμε αμπάριζα ανατρέποντας την εξουσία των μονοπωλίων. Ν’ απαλλαγούμε από δαύτους! Να έχουμε επιτέλους τη δική μας εξουσία, την Εργατική-Λαϊκή Εξουσία μας, εξασφαλίζοντας το παρόν και το μέλλον των σημερινών και αυριανών γενιών! Μόνος του όμως ο καθένας, είναι αδύναμος. Όλοι μαζί οι άνθρωποι του μόχθου, είμαστε ανυπέρβλητη δύναμη! Σε περιμένουμε. Και συγνώμη που αφήσαμε χύμα τα καυσόξυλα, μα είχαμε συνέλευση και βιαζόμασταν. Α, σου συνδέσαμε και το ρεύμα». 


Μα πόσο χαζή ήμουν τόσον καιρό, που δεν ανταποκρινόμουν στο κάλεσμα της Λαϊκής Επιτροπής Αγώνα; Πολύ χαζή!!!

…Πράγματι, μόνο με οργάνωση θα φουντώσει η αλληλεγγύη ανάμεσά μας! Μόνο με οργάνωση θα θεριέψει η αντίστασή μας στην εξαθλίωση που μας καταδικάζουν, και θα κορυφωθεί η αντεπίθεσή μας για να κερδίσουμε τα δίκια μας!!!

-Μάνα, τι έπαθες και παραμιλάς; Σ’ έφαγε το άγχος, ταλαίπωρη… Υπομονή ρε μάνα. Θα σταματήσω το σχολειό και θα ψάξω για δουλειά. 

-Η μοιρολατρία μ’ έφαγε, γιε μου. Μα τώρα πάει πια. Τέρμα η απογοήτευση! Βρήκα δρόμο να περάσουμε! Κι ούτε θα σταματήσεις το σχολειό. Κόντρα στη θέληση των εκμεταλλευτών μας, θα το τελειώσεις και θα σπουδάσεις παραπέρα! Κι εργάτης να γίνεις, να είσαι μορφωμένος εργάτης!

-Αχ… Έχω ανάγκη από φροντιστήριο σε κάποια μαθήματα. Πώς…

-Φροντιστήριο είπες; Α, μάλιστα. Απ’ την ξεροκεφαλιά μου, δε σου είπα ότι η Λαϊκή Επιτροπή Αγώνα οργάνωσε δωρεάν φροντιστήρια για τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών. Οπότε, λύθηκε κι αυτό. Συνεχίζεις το σχολειό κανονικά. Είναι δικαίωμα που δε θα επιτρέψεις να στο αφαιρέσουν! Τέλος!

-Μαμάκα, ούτε φέτος θα στολίσουμε δεντράκι; Ούτε μελομακάρονα θα φάμε πάλι;

-Σήκω κορούλα μου πάνω. Νίψου, ντύσου, κι έλα να πιεις γάλα. Κι εσύ νεαρέ. Σας ετοιμάζω και φετούλες ψωμάκι με βούτυρο και μαρμελάδα. Έχει και τυράκι. Άντε! Μην καθυστερείτε. 

-Μάνα, δεν πιστεύω να σε μούρλανε η ανεργία… Τι γάλα, βούτυρο, μαρμελάδα και τυρί, ονειρεύεσαι; Πού τα είδες; Μόνο ξερό ψωμί απόμεινε στο ντουλάπι μας.


-Ο Άγιος Βασίλης παιδιά μου! Σηκωθείτε όμως τώρα. Ώρα να πάτε εσείς να πείτε τα κάλαντα, κι εγώ στη συνέλευση της Λαϊκής Επιτροπής τής περιοχής μας. Μετά, θα μαγειρέψουμε, θα φτιάξουμε γλυκά και θα στολίσουμε το δεντράκι μας. Άντε βλαστάρια μου, βιαστείτε!

            Ο γιος μου και η κόρη μου, τρίβοντας τα ματάκια τους να καλανοίξουν, τρέξαν να μου συμπαρασταθούν. Να μου πουν λόγια παρηγόριας, μη φύγει ο εγκέφαλος απ’ τα βάσανα… Νόμισαν τα πουλάκια μου πως τρελάθηκα. Ε, δεν είχαν κι άδικο. Το παραμύθι τού Άη-Βασίλη δε χώραγε στα φτωχόσπιτα, αφού μόνο η μαύρη φτώχεια τα επισκεπτόταν και(!) τα Χριστούγεννα. Τότε όμως συνειδητοποίησαν ότι στο σπίτι υπάρχει φως! Ηλεκτρικό ρεύμα! Πήδηξαν σαν αγριοκάτσικα απ’ τη χαρά τους! 


Αργά το βράδυ, κι όλοι οι χώροι μοσχομύριζαν ακόμη φρεσκοψημένα μελομακάρονα και λαχταριστούς κουραμπιέδες. Ως κι οι φλόγες στο τζάκι, έδειχναν να συνεχίζουν να ρουφάνε τις γλυκές μυρωδιές, χορεύοντας αμέριμνες ονειρεμένο ταγκό. Τα πιτσιρίκια μου όμως δεν τις άφηναν στην ησυχία τους. Σκάλιζαν ολοένα τη φωτιά, σα νά ’ταν το άλλοθί τους. Με πιλάτευαν να τους εξιστορήσω πάλι και πάλι την εμπειρία μου απ’ τη συμμετοχή μου στη συνέλευση της Λαϊκής Επιτροπής Αγώνα. 


Τι εμπειρία κι αυτή! 

Ναι! Πρώτη φορά βγήκα απ’ το καβούκι μου! Κι ήταν υπέροχο συναίσθημα!!! Ένοιωθα κατάβαθα, πως τώρα πια κράταγα εγώ τα γκέμια τής ζωής! Πως δεν σερνόμουν πίσω της! Πάνω απ’ όλα όμως, δεν ήμουν πλέον μόνη σ’ αυτήν τη ζούγκλα! Είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρείς… Ενάμισι εκατομμύριο ανεργοάφραγκοι, κι άλλοι τόσο εργαζόμενοι άφραγκοι. Τεράστια δύναμη σαν μαζωχτεί σε μια γροθιά!!! 
ΟΛΟΙ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΙ ΕΝΑΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ!!!



«Ζήτωωωω!!!», ξαναχειροκρότησαν ενθουσιασμένα τα παιδιά μου. Ναι, καταλάβαιναν πως τούτο το δίκαιο όνειρο, μπορούσε να πάρει σάρκα και οστά. Φτάνει να τ’ αποφασίσει ο λαός. 

Μ’ αυτές τις ζητωκραυγές τους, έληξε και η «συνεδρίασή» μας. Ώρα να πλαγιάσουμε πια. Περασμένα μεσάνυχτα… Μα σα νά ’μασταν συνεννοημένοι, στρέψαμε όλοι το βλέμμα στο μεγάλο κλαρί απ’ το λιόδεντρο και δε σαλέψαμε απ’ τη θέση μας. Τόσο όμορφα(!) επιβλητικό… Περήφανο! Μας καθήλωνε κάθε που το κοιτούσαμε.  

Γιόμιζε υπέροχα(!) τη γωνιά λίγο παρέκει απ’ το τζάκι! Στεκόταν ολόρθο μ’ απλωμένα τα παρακλάδια του σαν φτερούγες, κρυφοκαμαρώνοντας για τα «πλούσια» στολίδια του. Τοσοδούλικα, όλα. Ξύλινα και φτιαγμένα με πολύ μεράκι, όντως κλέβαν την παράσταση! Φωτάκια δε διέθετε βέβαια το χριστουγεννιάτικο δεντράκι μας, μήτε κι αστέρι στην κορφή. Ουδόλως όμως έχανε κάτι απ’ την αίγλη του. Άλλωστε, πιο φωτισμένο δεν θα μπορούσε να είναι! Στην κορφή του δέσποζε η κάρτα τής Λαϊκής Επιτροπής Αγώνα! «Καλή και αγωνιστική χρονιά ανεργοάφραγκοι συναγωνιστές!!!». 




ΑΝΕΡΓΟΑΦΡΑΓΚΟΙ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΕΝΩΘΕΙΤΕ!!!

Πώς και πού; Ενημερωθείτε ΕΔΩ!!!

(Μια ευγενική, γιορτινή προσφορά τής συγγραφέως Καλής Γκέλμπεση. Δώρο ψυχής προς τους απανταχού ανεργοάφραγκους με αγωνιστικές ευχές!).
 Αναρτήθηκε από ΑΝΕΡΓΟΙ και ΑΦΡΑΓΚΟΙ

Γ. Παπανδρέου, 1947: «Η Διατήρησις των παρακρατικών Οργανώσεων της Δεξιάς αποτελεί Εθνικήν Ανάγκην»…


Γ. Παπανδρέου, 1947: «Η Διατήρησις των παρακρατικών Οργανώσεων της Δεξιάς αποτελεί Εθνικήν Ανάγκην»… 
Δεκέμβρης 1944
 ΕΛΑΣίτικο οδόφραγμα στην Αθήνα 

 Δύο εξαιρετικά ντοκουμέντα παρουσιάζονται σε αυτό το άρθρο.
 Το πρώτο αφορά την κυνική και ανοιχτή υποστήριξη των παρακρατικών συμμοριών από τον "Γέρο της δημοκρατίας" Γ.Παπανδρέου το 1947, επιβεβαιώνοντας την ορθότητα του συνθήματος "Παπαντρέου-παππατζή/ Χίτης ήσουνα και'σύ".
Το δεύτερο είναι πιο συγκλονιστικό: Αφορά μία αναφορά του επικεφαλής της Βρετανικής στρατιωτικής αποστολής στην Ελλάδα, (από το 1943 παρακαλώ!) όπου μιλάει για την ανάγκη συνεργασίας (!!!!) με τις κατοχικές αρχές (με τις οποίες η Αγγλία βρίσκεται με κάθε επισημότητα σε εμπόλεμη κατάσταση) ενάντια στο "συμμαχικό" ΕΑΜ, που την ίδια ώρα έχυνε ποτάμια αίματος, στον κοινό υποτίθεται, αντιφασιστικό αγώνα...

 Aπό το βιβλίο του Αρίστου Καμαρινού Ο ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗΝ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟ (εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή) / σελίδα 185.

Γράφει ο Αρίστος Καμαρινός:

 Μετά τη δολοφονία των κρατουμένων στις φυλακές Γυθείου στις 21/3/1947 από τους συμμορίτες του Μπαθρέλου, επισκέφτηκε το Γύθειο ο Γεώργιος Παπανδρέου και δήλωσε τα εξής, για να καθησυχάσει προφανώς τους συμμορίτες του παρακράτους της Δεξιάς, που είχαν ανησυχήσει από την παραπλανητική δήλωση της Κυβέρνησης της Αθήνας ότι θα διαλύσει τις παρακρατικές οργανώσεις:
«Εφόσον δεν έχει αποκατασταθεί η έννοια του Κράτους, η διατήρησις των παρακρατικών οργανώσεων της Δεξιάς αποτελεί εθνικήν ανάγκην. Οταν αργότερα επιτευχθεί η δημιουργία ισχυρού κράτους, αι παρακρατικαί οργανώσεις δεν θα έχουν λόγον υπάρξεως».
 (Ριζοσπάστης 21/3/1947)
 [...]
 Για το Δεύτερο Στάδιο της τακτικής των Αγγλοαμερικανών ιμπεριαλιστών -οι στρατιωτικές επεμβάσεις τους, στη Μάχη της Αθήνας και στη μεταβαρκιζιανή περίοδο, κατά το Μονόπλευρο Εμφύλιο- θα μπορούσα πολλά να αφηγηθώ, γιατί το Τάγμα του ΕΛΑΣ στο οποίο υπηρετούσα πήρε μέρος στη «Μάχη της Αθήνας», μέχρι την ημέρα που υποχωρήσαμε. Δεν είναι όμως μέσα στο θέμα μου και γι” αυτό θα περιοριστώ να παραθέσω μόνο όσα μας είπε ο Ταξίαρχος του ΕΛΑΣ Σπύρος Τσικλητήρας, μόνιμος αντισυνταγματάρχης του στρατού προπολεμικά, όταν το Τάγμα μας έφτασε στα υψώματα του Χαϊδαρίου, για να πάρει μέρος στη Μάχη της Αθήνας. 

 Νομίζω ότι, μόνο απ” αυτά που μας είπε ο Τσικλητήρας, στον Τάσο Αναστόπουλο, στρατιωτικό διοικητή του Τάγματος μας, και σε μένα, ο αναγνώστης θα σχηματίσει μια, μικρή έστω, ιδέα για το δεύτερο αυτό στάδιο της τακτικής των ιμπεριαλιστών στη χώρα μας, αμέσως μετά την απελευθέρωση, το Σεπτέμβρη του 1944. 

 Είχαμε, οι τρεις μας, ανέβει σ” ένα ύψωμα, για να μας κατατοπίσει ο Ταξίαρχος για την αποστολή μας (ήταν γενικός διοικητής των στρατευμάτων του ΕΛΑΣ στο μεγαλύτερο τμήμα της Δυτικής Αθήνας και Πειραιά) και, αφού μας έδειξε την περιοχή των Σφαγείων, απ” όπου θα άρχιζε τη δράση του το Τάγμα μας, συνέχισε: 

 «…Είναι πολύ σκληρός και εξαιρετικά δύσκολος ο αγώνας που διεξάγουμε κατά των σαράντα περίπου χιλιάδων Άγγλων στρατιωτών που εισέβαλαν στη χώρα μας -νέοι κατακτητές… 

 …Πολύ δύσκολα αντιμετωπίζουμε το πυροβολικό τους, την αεροπορία τους και ιδιαίτερα τα 200 τανκς τους, με τα ελάχιστα μέσα που διαθέτουμε. …Χρησιμοποιούμε μπουκάλια με βενζίνη για να κάψουμε όσα μπορέσουμε άρματα μάχης και τεθωρακισμένα οχήματά τους. …Δεν θα συναντήσετε, πιθανότατα, παρά μονάχα Άγγλους στρατιώτες να σας πολεμάνε… 

 Ρίξτε μια ματιά σ” όλη την Αθήνα και τον Πειραιά. …Οι πυρκαγιές που έχουν ανάψει είναι από τις βόμβες των κανονιών των αγγλικών πολεμικών πλοίων που βλέπετε στο Φάληρο και των αεροπλάνων που βομβαρδίζουν συνεχώς, ακόμα και τη νύχτα, διάφορα στρατηγικά σημεία στην πόλη της Αθήνας και στον περίγυρο της… 

 Κοιτάξτε και την Ακρόπολη. …Τη βεβήλωσαν οι «πολιτισμένοι» Άγγλοι και τα τσιράκια τους, οι συνεργάτες τους Έλληνες, που πριν από λίγο συνεργάζονταν, οι περισσότεροι από αυτούς, με τους Γερμανούς, οι Ταγματασφαλίτες!… 

 Εγκατέστησαν στον Ιερό βράχο βαρείς όλμους και πολυβόλα και μας σφυροκοπάνε από εκεί μέρα-νύχτα, χωρίς να μπορούμε να απαντήσουμε με τα δικά μας όπλα, ή να επιτεθούμε και να τους συντρίψουμε, από το φόβο μήπως χαλάσουμε το αθάνατο μνημείο. …Να φανταστείτε ότι στους κάθετους προς την Ακρόπολη δρόμους δεν μπορούμε να κυκλοφορούμε, γιατί μας βάζουν συνεχώς με τα πολυβόλα τους, και αναγκαζόμαστε να «ανοίγουμε δρόμο», με τρύπες που φτιάχνουμε σε μάντρες και σε κτίρια!… 

 Αυτός είναι ο λόγος που δεν πιάσαμε πρώτοι εμείς την Ακρόπολη, όπως μπορούσαμε να το είχαμε κάνει, πριν την καταλάβουν οι Άγγλοι επιδρομείς…». 

 Το Δεύτερο Στάδιο της τακτικής των Αγγλοαμερικανών ιμπεριαλιστών έληξε στα τέλη Δεκέμβρη, του 1944, όταν η πλάστιγγα στην αναμέτρηση μας με τα αγγλικά στρατεύματα έκλινε υπέρ του αντιπάλου. 

 Ο ΕΛΑΣ άρχισε να υποχωρεί από την Αθήνα στις αρχές του Γενάρη 1945. Στις 11/01/1945 υπογράφτηκε ανακωχή. Στις 20/01/1945 έγινε ανταλλαγή αιχμαλώτων. Στις 12/02/1945 υπογράφτηκε η «Συμφωνία της Βάρκιζας» και στις 28/02/1945 ο ΕΛΑΣ παρέδωσε τα όπλα (που είχαμε πάρει από τους Ιταλούς και Γερμανούς κατακτητές) στην κυβέρνηση της Αθήνας, που το κύριο χαρακτηριστικό της ήταν η υποτέλεια στους Αγγλοαμερικανούς ιμπεριαλιστές. 
 [...]
 Όπως ήταν επόμενο, μετά την παράδοση των όπλων του ΕΛΑΣ -όπως προβλεπόταν από τη «Συμφωνία της Βάρκιζας», άρχισε ο Μονόπλευρος Εμφύλιος και συνέχισε ο Εμφύλιος Πόλεμος, τον Ιούλη του 1946- Τρίτο Στάδιο της τακτικής των ιμπεριαλιστών και της πλουτοκρατικής ολιγαρχίας, που είναι το θέμα τούτου του βιβλίου. 

 Πριν κλείσω το εισαγωγικό αυτό σημείωμα, θεώρησα σκόπιμο να παραθέσω εδώ ένα απόσπασμα από το αποκαλυπτικό έγγραφο που δημοσιεύτηκε πρόσφατα, για να πάρει ο αναγνώστης μια ιδέα για το ρόλο της λεγόμενης «Αγγλικής Στρατιωτικής Αποστολής» στην περίοδο της Κατοχής, επικεφαλής της οποίας ήταν ο Ταξίαρχος Έντι: 

 «Χ. -12 Αυστογούυ 1943. Αυστηρά εμπιστευτικό. 85-4 Α.Σ. 

 «Όλες οι αναφορές που πήρα από τους πράκτορες που έχω κάτω από τις διαταγές μου, βεβαιώνουν ότι και οι δύο πολιτικές και στρατιωτικές οργανώσεις του ΕΑΜ εμπνέονται στη μεγάλη τους πλειοψηφία από ρωσόφιλα αισθήματα και ακολουθούν τις κατευθύνσεις του Κομμουνιστικού Κόμματος.
  Σύμφωνα με την τελευταία σας εμπιστευτική διαταγή, έδωσα οδηγίες στους Άγγλους και Έλληνες πράκτορες, που εργάζονται κάτω από τις διαταγές μου, να υπονομεύσουν το έργο του ΕΛΑΣ και του ΕΑΜ και να εμποδίσουν, ώστε οι οργανώσεις αυτές να επιτύχουν να εδραιώσουν τη θέση τους και ν” αποκτήσουν δεσπόζουσα επιρροή στην Ελλάδα.
Αυτό όμως είναι απίθανο, δεδομένου ότι οι βασιλόφρονες κι οι υποστηρικτές της 4ης Αυγούστου δεν έχουν καμιά πολιτική δύναμη στη χώρα κι οι αρχηγοί τους μισούνται από τον Ελληνικό λαό. Ο στρατηγός Παπάγος δεν έχει καμιά επιρροή στον Ελληνικό στρατό και θεωρείται γελοίο υποκείμενο. Η οργάνωσή του, δεν αξίζει να γίνεται λόγος γι” αυτή. Σημαντική πρόοδο σημείωσε η πολιτική και στρατιωτική οργάνωση ΕΔΕΣ, ιδίως στην Ήπειρο. Εχει όμως ανάγκη να εφοδιασθεί με πολεμικό υλικό και να υποστηριχθεί ηθικά. Κατά τη γνώμη μου, η ομάδα αυτή θα μας είναι χρήσιμη σαν αντίρροπο εναντίον του ΕΛΑΣ και είναι ενδεχόμενο να την  χρησιμοποιήσουμε εναντίον του ΕΛΑΣ όταν θα έχει δυναμώσει. Μια μέρα θα χρειασθεί να διαλύσουμε τον ΕΛΑΣ… 
 Θεωρώ ότι θα ήταν χρήσιμο για τους πράκτορές μας να έχουν επαφή με αντιπροσώπους της Κυβερνήσεως (Σημ. Α.Κ.: Εννοεί την κυβέρνηση των Κούϊσλινγκ στην περίοδο της Κατοχής), δηλαδή με ανώτερους αξιωματικούς, αστυνομικούς, κλπ. με σκοπό να τους ενσφηνώνουν την ιδέα, ότι έχουν καθήκον και το δικαίωμα να καταγγέλλουν τους Αρχηγούς του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ στις αρχές της Κατοχής και να βοηθούν στη σύλληψη των πρακτόρων του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, ώστε να  έρθει η στιγμή οι οργανώσεις αυτές να μην μπορούν να βλάψουν τα αγγλικά συμφέροντα…». 

 Υπογραφή, Ταξίαρχος Έντυ.
Πηγή: "Βαθύ κόκκινο"
 Αναρτήθηκε από TRASH

Η κατάντια μας…Μπες στην κλήρωση και κέρδισε μια εξάμηνη σύμβαση εργασίας στο LIDL


Μπες στην κλήρωση και κέρδισε μια εξάμηνη σύμβαση εργασίας στο LIDL... 

 Η κατάντια μας… Μπορείς να γράψεις πολλά κείμενα που θα κάνουν τους άλλους να βουρκώσουν ή και να κλάψουν. Κανένα κείμενο όμως δε μπορεί να με κάνει να βουρκώσω, να ντραπώ, να εξοργιστώ τόσο όσο η πραγματικότητα. Δε θέλω να γράψω τίποτα. Διάβασα αυτό:

«Η Γ΄ τάξη του Γενικού Λυκείου Πύλης διοργανώνει την ετήσια χοροεσπερίδα της, το Σάββατο 22/12/2012 και ώρα 9μ.μ., στο ξενοδοχείο «Πύλη» στην Πόρτα Παναγιά. Τιμή κάρτας: μόνο 12€. Στην τιμή περιλαμβάνεται πλούσιο φαγητό και άφθονο ποτό. Επίσης θα διεξαχθεί λαχειοφόρος αγορά με πολλά δώρα. Το μεγάλο δώρο είναι μια 6μηνη σύμβαση εργασίας στην εταιρία LIDL (αποθήκες Μεγαλοχωρίου). Σας περιμένουμε!».

Δεν ξέρω τι με περιμένει…


Πηγή: kartesios
Από ΑΔΕΣΠΟΤΟΣ via Oικοδομος
 Κόκκινη προπαγάνδα εκτοξεύθηκε από  yiok-yiok

ΗΠΑ: Στο χείλος του «δημοσιονομικού γκρεμού»


ΗΠΑ: Στο χείλος του «δημοσιονομικού γκρεμού» 

Στο χείλος του «δημοσιονομικού γκρεμού» βρίσκεται η οικονομία των ΗΠΑ εξαιτίας της διαφωνίας μεταξύ του Προέδρου Ομπάμα και της ρεπουμπλικανικής πλειοψηφίας στη Βουλή των Αντιπροσώπων για το ύψος της φορολογίας. «Δημοσιονομικός γκρεμός» σε απλή γλώσσα σημαίνει ότι, όπως ορίζει το Σύνταγμα της χώρας, από την 1η Γενάρη θα τεθούν αυτομάτως σε ισχύ περικοπές δαπανών και αυξήσεις φόρων άνω των 600 δισ. δολαρίων. Γεγονός που θα σημάνει την είσοδο της αμερικανικής οικονομίας σε στάδιο ύφεσης με όλες τις γνωστές συνέπειες.

ΤΗΝ ΠΕΡΑΣΜΕΝΗ ΤΕΤΑΡΤΗ, ο οίκος αξιολόγησης «Fitch» προειδοποίησε ότι υπάρχει αυξημένη πιθανότητα να υποβαθμίσει την πιστοληπτική ικανότητα των Ηνωμένων Πολιτειών, στερώντας τους το τριπλό Α. Ο άλλος οίκος αξιολόγησης, «Standard & Poor's», ήταν ο πρώτος που υποβάθμισε τις Ηνωμένες Πολιτείες, στερώντας τους το AAA από τον Αύγουστο του 2011.
Τυπικά η διαμάχη εκφράζεται στην άρνηση των ρεπουμπλικάνων να δεχθούν τη φορολόγηση των «πλουσίων» με μεγαλύτερους συντελεστές, όπως προτείνει ο Ομπάμα, ο οποίος επιμένει στη διατήρηση των φοροαπαλλαγών για τα χαμηλότερα εισοδήματα.
Επί της ουσίας πρόκειται για έναν «καυγά» μεταξύ μερίδων του αμερικανικού κεφαλαίου με αντιτιθέμενα συμφέροντα για τον προσανατολισμό της αμερικανικής οικονομίας και κυρίως για την εξωστρεφή ή εσωστρεφή κατεύθυνσή της. Οι αντιθέσεις αυτές οξύνονται ακόμη περισσότερο και από το γεγονός ότι η οικονομία των ΗΠΑ δεν μπορεί να ξεφύγει από το στάδιο της αναιμικής ανάπτυξης εξαιτίας σειράς εσωτερικών και διεθνών παραγόντων.
ΣΥΜΦΩΝΑ, πάντως, με τις τελευταίες πληροφορίες ο Αμερικανός Πρόεδρος κατέθεσε συμβιβαστική πρόταση προς τον πρόεδρο της Βουλής των Αντιπροσώπων και επικεφαλής των ρεπουμπλικάνων στις συζητήσεις, Τζον Μπένερ, για υψηλότερη φορολογία σε όσους κερδίζουν πάνω από 400.000 δολάρια το χρόνο, με στόχο να αυξηθούν τα έσοδα κατά 1,2 τρισεκατομμύρια δολάρια. Σε «αντάλλαγμα», ο Αμερικανός Πρόεδρος είναι διατεθειμένος να συμφωνήσει σε μειώσεις δαπανών 1,22 τρισεκατομμυρίων δολαρίων και από τα κοινωνικά προγράμματα.
Ωστόσο, συνεργάτης του Τζ. Μπένερ δήλωσε ότι η «οποιαδήποτε κίνηση μακριά από το παρελθόν είναι ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά μια πρόταση που περιλαμβάνει 1,3 τρισεκατομμύρια δολάρια σε έσοδα και μόνο 930 δισεκατομμύρια σε περικοπές δαπανών δεν μπορεί να θεωρηθεί ισορροπημένη».
Ο Τζον Μπένερ, στην τελευταία του εισήγηση, για να αποφευχθεί ο «δημοσιονομικός γκρεμός», πρότεινε να αυξηθούν οι υψηλοί συντελεστές για το φόρο εισοδήματος, σε 39,6% από 36%, για τα φυσικά πρόσωπα με καθαρό εισόδημα πάνω από 1 εκατομμύριο δολάρια το χρόνο, σύμφωνα με μια πηγή κοντά στις συζητήσεις. Η πηγή, που ζήτησε να μην κατονομαστεί, τόνισε ότι η αύξηση στο φόρο εισοδήματος θα γίνει ως αντάλλαγμα για σημαντικές μεταρρυθμίσεις και περικοπές δαπανών στην υγειονομική περίθαλψη για τους ηλικιωμένους και τους φτωχούς, καθώς και στα επιδόματα συνταξιοδότησης και Κοινωνικής Ασφάλισης.
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
 Αναρτήθηκε από ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ  

ΕΕ-ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ Εκατομμύρια παιδιά έξω από τα ........σχολεία!!!!!


Ε.Ε.: Εκατομμύρια παιδιά έξω από τα ........σχολεία!!!!! 




Σε όλη την Ευρωπαική Ένωση εκατομμύρια παιδιά λαικών οικογενειών -νέοι άνθρωποι που φαινομενικά έχουν όλη τη ζωή μπροστά τους και το μέλλον τους ανήκει- πετιούνται έξω από τα σχολεία και τις σχολές, και ...τοποθετούνται στις ουρές της ανεργίας. Η πρόωρη εγκατάλειψη της εκπαίδευσης αυξάνει τις έτσι και αλλιώς μεγάλες πιθανότητες να μείνει ένας νεός άνεργος.
Σύμφωνα με δημοσίευμα του "Επενδυτή" και στοιχεία του Cedefop, στην ΕΕ το 2011 το 13,5% των νέων ηλικίας μεταξύ 18-24 ετών έχει εγκαταλείψει πρόωρα το εκπαιδευτικό σύστημα. Από αυτούς το 55% είναι άνεργοι. Στην Ελλάδα το 13% των νέων δεν ολοκληρώνει το σχολείο και το 56% εξ' αυτών είναι άνεργοι. Σε 21 από τις 27 χώρες της ΕΕ το ποσοστό της ανεργίας των νέων που δεν έχουν ολοκληρώσει τη βασική εκπαίδευση κυμαίνεται από 40% έως 82% (στη Βουλγαρία). Και σε χώρες δίχως μνημόνια και δημοσιονομικά χρέη, τα ποσοστά των νέων ανέργων που δεν έχουν τελειώσει το γυμνάσιο είναι ιδιαιτέρως υψηλά, πχ στη Βρετανία (55%), στο Βέλγιο (54%), στη Φινλανδία (52%), στη Γερμανία (50%).
 902,gr

Ναζιστική προπαγάνδα στην Ελλάδα - Μια μικρή σύγκριση


Ναζιστική προπαγάνδα στην Ελλάδα - Μια μικρή σύγκριση

Το παρακάτω φωτογραφικό αφιέρωμα παρουσιάζει φωτογραφικό υλικό από τις αφίσες της ναζιστικής προπαγάνδας στην Ελλάδα της Κατοχής. Κατά την περίοδο της Κατοχής, οι κυβερνήσεις Τσολάκογλου, Λογοθετόπουλου και Ράλλη συνεργάστηκαν αγαστά με τους κατακτητές ενάντια στο μαχόμενο ελληνικό λαό. Μέρος της συνεργασίας αυτής υπήρξε και η προπαγάνδα μέσω εντύπων, αφισών και τρικ που εξυμνούσαν τον κατακτητή και στοχοποιούσαν το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και τους συμμάχους. Η έντυπη προπαγάνδα περνούσε μέσα από τη Γενική Ασφάλεια Αθηνών του Μπουραντά αλλά και τη Γκεστάπο. Τυπώνονταν στο Υπουργείο Εσωτερικών και στόχο της είχε να μεταφέρει το βάρος της διαμαρτυρίας του ελληνικού λαού μακριά από το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ. Τα μοτίβα της είναι αντικομμουνιστικά και παρουσιάζουν σημαντική ομοιότητα με αυτά της αστικής προπαγάνδας του Εμφυλίου. Αυτή λοιπόν τη σχέση και σύνδεση θα επιχειρήσουμε να καταδείξουμε παρακάτω.
Αφίσα της Γερμανικής Κατοχής

Αφίσα του Εμφυλίου

Στις παραπάνω περιπτώσεις στόχος της προπαγάνδας γίνεται ο αντάρτης του ΕΛΑΣ ή του ΔΣΕ. Η ανώτατη μορφή ταξικής πάλης, η ένοπλη σύγκρουση, αποτέλεσε και αποτελεί το σοβαρότερο κίνδυνο των συμφερόντων της αστικής τάξης που εκπροσωπούνταν επάξια από το κυβερνητικό της επιτελείο τόσο στην Κατοχή όσο και τον Εμφύλιο. Στις αφίσες, ο αντάρτης παρουσιάζεται ως κτήνος που κρατά  ματωμένα μαχαίρια, φορά φυσίγγια και έχει γένια. Ουδεμία αλλαγή δεν έχει επέλθει στην αντίληψη του πως μοιάζει για την αστική τάξη και τα όργανά της ο λαϊκός μαχητής. Ο αντάρτης σε κάθε περίπτωση δεν έχει σχέση με την πατρίδα και δεν προέρχεται από το λαό της. Είναι ένα ανθρωπόμορφο κτήνος χωρίς ίχνος πατριωτισμού που θέλει να επιβάλει με τη βία την εξουσία του. Χαρακτηριστική είναι και η ενιαία φρασεολογία: Ληστοσυμμορίτης, Κομμουνιστοσυμμορίτης κτλ.

Αφίσα της Κατοχής
Αφίσα του Εμφυλίου

Το κλασικό αρχέτυπο του κομμουνιστικού τέρατος που έχουμε αναδείξει και σε παλαιότερο άρθρο μας. Στην ναζιστική αφίσα το τέρας δεν μπορεί παρά να μοιάζει με τον τερατόμορφο Εβραίο, ενώ στην μετεμφυλιακή αφίσα με χταπόδι. Η ουσία πάντως παραμένει ίδια. Ο κομμουνισμός προωθείται από μια παγκόσμιας κλίμακας συνωμοσία που περιλαμβάνει κάθε φορά ότι η ιστορική και πολιτική συνθήκη επιβάλλει, τους Άγγλους, την ΕΔΑ, την ΕΣΣΔ αλλά και σε άλλες περιπτώσεις, το Κατίν ή ακόμα και την καταστροφή του κόσμου... 


Κατοχική αφίσα

Έκδοση της Ασφάλειας Αθηνών του Εμφυλίου


Τέλος, στην αντικομμουνιστική προπαγάνδα έρχεται η "παρουσίαση της αλήθειας". Αναφερόμαστε φυσικά σε περιπτώσεις που κάποια υποτίθεται αντικειμενική πηγή ξεσκεπάζει ή αποκαλύπτει την αλήθεια για τις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού. Και στις δύο περιπτώσεις η αναφορά γίνεται στην ΕΣΣΔ και το έντυπο προέρχεται από την Ασφάλεια Αθηνών (επί Κατοχής παράρτημα της Γκεστάπο). Σκοπός αυτού του είδους της προπαγάνδας είναι να αποπροσανατολίσει και να δημιουργήσει αμφιβολίες ως προς την ποιότητα ζωής, τα δικαιώματα των πολιτών και τις αξίες του σοσιαλισμού στις χώρες που αυτός εφαρμόστηκε. Αξίζει να σημειωθεί ότι παρόμοιες αφίσες, όπως έχουμε αναφέρει και σε άλλο μας άρθρο, υιοθέτησε και ο διεθνής αντικομμουνισμός στην περίοδο του Ψυχρού Πολέμου αλλά και σήμερα.

Είναι ο καπιταλισμός ρε Αλέξη...


Είναι ο καπιταλισμός ρε Αλέξη... 



Την ώρα που ο Αλέξης πήγε στην Αργεντινή να βρει τον "καλό καπιταλισμό" για να τον εφαρμόσει και εδώ και άκουγε με έκσταση τις μεγάλες επιτυχίες αυτού του καπιταλισμού από τους κυβερνώντες, ο Αργεντίνικος λαός του έδειξε την πραγματική εικόνα του "καλού καπιταλισμού". Με μαζικές εφόδους των πεινασμένων όπου υπήρχαν τρόφιμα του είπε, με τον τρόπο του, πως ίδιος είναι ο καπιταλισμός με όλες τις μορφές.
Μπορεί οι δείκτες του ΑΕΠ να πήγαν καλά (πριν πάρουν ξανά την κατιούσα), μπορεί το χρέος να ξεπληρώθηκε (με με υπόλοιπα και τον πληθωρισμό στα ύψη), μπορεί να δημιουργήθηκαν νέοι πλούσιοι αλλά οι παραγωγοί του πλούτου που τόσο τον διαφημίζουν, δηλαδή οι εργαζόμενοι, εξακολουθούν να ζουν σε συνθήκες αρχικής πτώχευσης. Έτσι, δεν είναι καθόλου παράξενες οι έφοδοι πεινασμένων στα σούπερ μάρκετ. Την πείνα δεν μπορεί να τη συγκρατήσει ούτε ο θάνατος - δύο οι νεκροί για την ώρα. Αυτή είναι απάντηση του αργεντίνικου λαού στον Αλέξη. Άραγε πήρε αυτό το μήνυμα ή πήρε το μήνυμα των κυβερνώντων, εκπροσώπων των νέοκαπιταλιστών;
  

Στο μεταξύ τα ντόπια και διεθνή κανάλια παρουσιάζουν τους πεινασμένους σαν κοινούς κλέφτες που δεν πήγαν για τρόφιμα αλλά για τηλεοράσεις με τη μόνιμη επανάληψη μιας εικόνας. Έτσι απαλλάσσουν και τον Αλέξη από το να παραδεχτεί τη σκληρή πραγματικότητα της Αργεντινής ρίχνοντας νερό στο μύλο του ΣΥΡΙΖΑ ενώ συκοφαντούν τους ανθρώπους που τους στέρησαν τα πάντα. Παλιά μας τέχνη κόσκινο αυτό για τα μέσα της άρχουσας τάξης. Όποιος πεινάει και εξαναγκάζεται σε ενέργειες σε εκτός της λογικής των καπιταλιστών είναι απλώς κλέφτης!
 Ετοιμάζονται αύριο να πουν κλέφτες και εμάς…

Πηγή

Τι θέλει η «αλεπού στο παζάρι»;


Τι θέλει η «αλεπού στο παζάρι»;
Αλήθεια, μήπως είναι ν' απορεί κανείς και ν' αναρωτιέται τι θέλει άραγε η «αλεπού στο παζάρι»; Πώς προέκυψε η παρουσία τριών εκπροσώπων του ΣΥΡΙΖΑ, Γλέζου, Κουρουμπλή, Μητρόπουλου, σε μάζωξη εργαζομένων και συνταξιούχων στο Φάρμακο, που οργάνωσε η διασπαστική Ομοσπονδία Ιατρικών Επισκεπτών στις 15/12/2012, στην οποία ηγούνται στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και αντιπαλεύει την Ομοσπονδία των εργαζομένων στο Φάρμακο; Αραγε είναι τυχαίο; Να που, όπως αποκαλύπτεται, «γύρισε ο τέντζερης να βρει το καπάκι»...
Αυτό που ενώνει την ηγεσία της εν λόγω Ομοσπονδίας με το ΣΥΡΙΖΑ, είναι ότι σε μια κρίσιμη περίοδο ταυτίζονται με τις θέσεις ενός μέρους των φαρμακοβιομηχάνων. Αποδεικνύεται η ηγεσία αυτή άξιος πλασιέ των αφεντικών της.
Πέραν των άλλων, επιβεβαιώνεται ο ρόλος της αυτός και από τις θέσεις που διατύπωσαν στα κείμενά τους, όπως: «Να στηριχθεί εμπράκτως η ελληνική παραγωγή, η έρευνα και η ανάπτυξη της φαρμακοβιομηχανίας και στην Ελλάδα, οι οποίες θα διασφαλίσουν την επάρκεια στην αγορά, την ποιότητα και την ασφάλεια των φαρμάκων και θα στηρίζουν τις θέσεις εργασίας και τα ασφαλιστικά ταμεία». 'Η η ανάλογη θέση της «...τη συνταγογράφηση μόνο με το επώνυμο γεννόσημο για την προστασία, ασφάλεια και προαγωγή της υγείας των πολιτών». Καλούν δηλαδή τους εργαζόμενους στη φαρμακοβιομηχανία να ταυτίσουν τα συμφέροντά τους με τα συμφέροντα της εργοδοσίας, να στηρίξουν ένα τμήμα των φαρμακοβιομηχάνων που έχουν πιστοποιητικό γέννησης στην Ελλάδα.
Καλούν τους εργαζόμενους να σκύψουν το κεφάλι σε αυτούς που τους ξεζουμίζουν κάθε μέρα και νύχτα στο εργοστάσιο, σε αυτούς που έχουν ξετινάξει τα ασφαλιστικά ταμεία και τους προϋπολογισμούς των νοσοκομείων, αυτούς που δε διστάζουν μπροστά στα κέρδη τους να αφήνουν χωρίς φάρμακα τους ασθενείς στα νοσοκομεία. Λένε ψέματα στους εργάτες πως θα σώσουν τις θέσεις εργασίας τους αν στηριχθεί η ελληνική βιομηχανία φαρμάκου. Η αλήθεια είναι αυτή που ζει καθημερινά ο εργάτης και η εργάτρια, ότι τα κέρδη της φαρμακοβιομηχανίας περνάνε μέσα από τη μείωση των μισθών, τις απολύσεις, την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων.
Ανάλογες πολιτικές θέσεις έχει και ο ΣΥΡΙΖΑ. «Ο ΣΥΡΙΖΑ αντιλαμβάνεται το φάρμακο ως κοινωνικό αγαθό (...) και θεωρεί αναγκαία τη στήριξη των εγχώριων φαρμακοβιομηχανιών και τη δημιουργία εθνικής φαρμακαποθήκης και φαρμακοβιομηχανίας». Καλλιεργεί στους εργαζόμενους την αυταπάτη ότι μπορούν και τα κέρδη να αυξάνονται και οι εργάτες να έχουν δικαιώματα, καλώντας τους να ταχθούν με το μέρος μιας μερίδας του κεφαλαίου.
Οι εργάτες και οι εργάτριες στη φαρμακοβιομηχανία ας βγάλουν τα συμπεράσματά τους και χωρίς δισταγμό ας τους γυρίσουν την πλάτη. Το κοινό ταξικό τους συμφέρον βρίσκεται στον ανειρήνευτο αγώνα ενάντια συνολικά στην εργοδοσία, ανεξάρτητα από πιστοποιητικά γέννησης, ο οργανωμένος αγώνας ενάντια στη μείωση των μισθών, τις απολύσεις, την ανατροπή των δικαιωμάτων τους στην Υγεία, την Πρόνοια, την Ασφάλιση.

Η ανισόμετρη καπιταλιστική ανάπτυξη και η κατεύθυνση της λαϊκής πάλης


Η ανισόμετρη καπιταλιστική ανάπτυξη και η κατεύθυνση της λαϊκής πάλης
Ο ελληνικός καπιταλισμός βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό στάδιο ανάπτυξής του, σε ενδιάμεση θέση στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, με ισχυρές εξαρτήσεις από τις ΗΠΑ και την ΕΕ.
Η προσαρμογή της ελληνικής αγοράς στη δυτικοευρωπαϊκή ξεκίνησε με την ένταξή της στην ΕΟΚ στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Στη συνέχεια, με την ένταξή της στην ΕΕ το 1991 και ειδικότερα στην Ευρωζώνη το 2001. Με τη συμμετοχή της στις αναδιαρθρώσεις του ΝΑΤΟ και άλλων ιμπεριαλιστικών διακρατικών συμμαχιών, το ελληνικό καπιταλιστικό κράτος εντάχθηκε πιο οργανικά στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα.
Αρχικά ο ελληνικός καπιταλισμός επωφελήθηκε από την αντεπαναστατική ανατροπή στις γειτονικές βαλκανικές χώρες και από την ένταξη στην ΕΕ, πέτυχε σημαντική εξαγωγή κεφαλαίων σε άμεσες επενδύσεις που συνεισέφεραν στην κερδοφορία και συσσώρευση ελληνικών επιχειρήσεων και ομίλων.
Οι εξαγωγές κεφαλαίων επεκτάθηκαν και σε Τουρκία, Αίγυπτο, Ουκρανία, Κίνα αλλά και Βρετανία, ΗΠΑ και σε άλλες χώρες. Συμμετείχε ενεργά σε όλες τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους, όπως ενάντια στη Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν κ.α.
Τη δεκαετία που προηγήθηκε από την τελευταία εκδήλωση της κρίσης, η ελληνική οικονομία διατήρησε σημαντικά υψηλότερο ετήσιο ρυθμό αύξησης του ΑΕΠ από τον αντίστοιχο της ΕΕ και της Ευρωζώνης, χωρίς να αλλάξει ουσιαστικά η θέση της σε αυτήν. Ομως αναβάθμισε τη θέση της στα Βαλκάνια.
Μετά την εκδήλωση της κρίσης επιδεινώθηκε η θέση του ελληνικού καπιταλισμού στο πλαίσιο της Ευρωζώνης και της ΕΕ και γενικότερα της διεθνούς ιμπεριαλιστικής πυραμίδας, γεγονός που δεν αναιρεί ότι η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ - ΕΕ εξυπηρέτησε τα πιο δυναμικά τμήματα του εγχώριου μονοπωλιακού κεφαλαίου και συνέβαλε στη θωράκιση της πολιτικής του εξουσίας.
Η συμμετοχή της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ - επομένως και οι δεσμοί - οι οικονομικοπολιτικές και πολιτικοστρατιωτικές εξαρτήσεις από την ΕΕ και τις ΗΠΑ περιορίζουν τη διαπραγματευτική δύναμη και τα περιθώρια ελιγμών της αστικής τάξης της Ελλάδας, όπου όλες οι συμμαχικές σχέσεις του κεφαλαίου διέπονται από τον ανταγωνισμό, την ανισομετρία και συνεπώς την πλεονεκτική θέση του ισχυρότερου, διαμορφώνονται ως σχέσεις ανισότιμης αλληλεξάρτησης». (Θέση 72, από τις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 19ο Συνέδριο).
Γιατί οι Θέσεις μιλούν για «ανισότιμη αλληλεξάρτηση»; Γιατί, στην εποχή του μονοπωλιακού καπιταλισμού, ισχύει ο νόμος της ανισόμετρης ανάπτυξης των καπιταλιστικών οικονομιών. Που αλληλοδιαπλέκονται στην παγκόσμια καπιταλιστική αγορά. Ολα τα κράτη είναι ενταγμένα στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, αλλά με ανισότιμες σχέσεις μεταξύ τους.
Τις σχέσεις εξάρτησης πρέπει να τις βλέπουμε μέσα από τις σχέσεις αλληλεξάρτησης καπιταλιστικών κρατών με όρους ανισομετρίας, άρα και ανισοτιμίας, ενώ αλληλεξάρτηση υπάρχει και μεταξύ ισχυρών καπιταλιστικών κρατών. Το ισχυρό καπιταλιστικό κράτος, δηλαδή η ισχυρή καπιταλιστική οικονομία, έχει ανάγκη το κράτος με ενδιάμεση θέση στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Διαφορετικά πώς μπορεί να ερμηνευτεί η επιδίωξη των ΗΠΑ να παρεμβαίνουν ανοιχτά στην Ευρωζώνη ενάντια στη Γερμανία για τη διάσωση από την οικονομική κρίση της Ελλάδας; Μπορεί να πει κάποιος ότι τη χρειάζονται την Ελλάδα λόγω γεωστρατηγικής θέσης, με δεδομένη την ύπαρξη υδρογονανθράκων στην Ανατολική Μεσόγειο και στην Ελλάδα και τη διαπάλη μεταξύ ισχυρών καπιταλιστικών κρατών για τη μοιρασιά. Τη χρειάζονται και λόγω της θέσης της σε μια περιοχή που ξεσπούν ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι και το έδαφός της και λόγω της βάσης στη Σούδα συμβάλλει σ' αυτό. Το έχουν επιβάλλει στην αστική τάξη της Ελλάδας ή είναι επιλογή της; Μα έχει στρατηγική επιλογή τόσο την ένταξη και συμμετοχή στο ΝΑΤΟ όσο και στην ΕΕ. Απ' αυτό, θα ωφεληθούν τμήματα του κεφαλαίου όπως οι εφοπλιστές, οι κατασκευαστικές εταιρείες που πιθανά να συμμετάσχουν στην κατασκευή αγωγών, οι καπιταλιστές στην Ενέργεια. Αρα η αστική τάξη συμμετέχει ενεργά γιατί ενισχύεται, ακόμη και αν ένα τμήμα της χάνει. Από τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία και το διαμελισμό της, από τις εξελίξεις στα Βαλκάνια, η αστική τάξη ωφελήθηκε. Εκανε επενδύσεις στην περιοχή. Που χωρίς τη συμμετοχή της στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ ίσως δε θα μπορούσε να ενισχυθεί τόσο όσο ενισχύθηκε με τις εξαγωγές κεφαλαίων (επενδύσεις) και εμπορευμάτων, ίσως και καθόλου.
Αυτή ακριβώς η πραγματικότητα, η οποία συντελείται σε συνθήκες ανισόμετρης ανάπτυξης και ανταγωνισμού, καθορίζει αντικειμενικά και τις διεθνείς σχέσεις ανάμεσα στα κράτη. Αλλά το κυρίαρχο στοιχείο, η βάση, είναι οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής.
Ας δούμε το ζήτημα εξάρτηση - αλληλεξάρτηση μέσα από το παράδειγμα των σχέσεων ΗΠΑ - Κίνας. Οι ΗΠΑ έχουν το μεγαλύτερο εξωτερικό χρέος, αν και είναι η πιο ισχυρή καπιταλιστική οικονομία διεθνώς, κράτος - ηγέτης στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, αν και έχει χάσει έδαφος λόγω και της κρίσης. Επίσης, η οικονομία των ΗΠΑ στις σχέσεις της με την Κίνα, εξαρτιέται απ' αυτήν ως προς το γεγονός ότι η Κίνα έχει αγοράσει τεράστιο σε αξίες ποσό ομολόγων των ΗΠΑ. Οικονομικοί αναλυτές έχουν μιλήσει για «μπουρλότο» στην αμερικανική οικονομία, στο βαθμό που η Κίνα ζητήσει άμεση ρευστοποίηση των ομολόγων. Εδώ τώρα ποιο κράτος εξαρτιέται από ποιο;
Αρα σε συνθήκες ολοένα εντεινόμενης και πιο βαθιάς καπιταλιστικής διεθνοποίησης αυτές οι σχέσεις κρατών είναι σχέσεις αλληλεξάρτησης. Επομένως, δεν μπορούμε να διαχωρίζουμε τις σχέσεις εξάρτησης από τις σχέσεις αλληλεξάρτησης στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα. Αυτό που πρέπει να είναι καθαρό είναι ότι οι σχέσεις εξάρτησης οφείλονται στην ανισόμετρη ανάπτυξη, επομένως έχουμε ανισότιμη αλληλεξάρτηση. Αλλά, ενισχύεται και η αστική τάξη των κρατών όπως η Ελλάδα, που συμμετέχουν από ενδιάμεση θέση στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα.
Επομένως, η μελέτη, η ερμηνεία της πολιτικής, που εφαρμόζουν οι αστικές κυβερνήσεις της Ελλάδας, πρέπει να παίρνει υπόψη όλα τα παραπάνω στη διαλεχτική μεταξύ τους σχέση. Και με βάση αυτά να συνειδητοποιούνται οι επιλογές στις συμμαχίες της άρχουσας τάξης, στην ενσωμάτωση σε διεθνείς και περιφερειακούς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και ενώσεις (π.χ., Ευρωπαϊκή Ενωση). Η πολιτική που εφαρμόζεται από τις αστικές κυβερνήσεις στην Ελλάδα, και η εσωτερική και η εξωτερική, αντανακλά και την ενδιάμεση θέση του ελληνικού καπιταλισμού και οι όποιες επιλογές εμφανίζονται ως «αναγκαστική εφαρμογή», με την έννοια ότι οι αστικές κυβερνήσεις δεν αντιτάσσονται σ' αυτές, παρά τη φαινομενικά αρνητική επίδραση στη χώρα. Είναι συνειδητές επιλογές που προκύπτουν από τη θέση της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα και ωφελούν τα συμφέροντα των αστών και στην Ελλάδα. Απ' αυτή τη σκοπιά, πρέπει να αντιμετωπίζονται και τα περί «κατοχής» από τη Γερμανία που προβάλλουν οι λεγόμενες αντιμνημονιακές δυνάμεις και ιδιαίτερα ο ΣΥΡΙΖΑ, και προπαγάνδα περί επιβολής των μνημονίων από τη Μέρκελ. Γιατί ακόμη και ισχυρά καπιταλιστικά κράτη που εμφανίζονται με διαφορετική πολιτική διαχείρισης στη διαπάλη εντός της ΕΕ και της Ευρωζώνης, όπως η Γαλλία, δεν έχουν κατοχή.
Ιστορικά αν δούμε το θέμα, η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ και μετά στην ΕΕ και την ΟΝΕ ήταν επιλογή που εξυπηρετούσε τα γενικά συμφέροντα της αστικής τάξης, παρά το γεγονός ότι ορισμένα τμήματά της χτυπήθηκαν από την ενιαία εσωτερική αγορά, ή από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Ακόμη και με το Σχέδιο Μάρσαλ, οι ΗΠΑ επεδίωκαν τη σταθεροποίηση και ανάπτυξη του καπιταλισμού στην Ελλάδα, και αυτό επιτηρούσαν. Δεν εξανάγκαζαν την αστική τάξη να υποταχθεί σ' αυτές, αλλά να σταθεί στα πόδια της.
Στην ανισοτιμία της αλληλεξάρτησης οφείλεται και το χτύπημα, για παράδειγμα, του κλάδου της ναυπηγοεπισκευαστικής βιομηχανίας, για την οποία Γερμανία και Ολλανδία απαιτούσαν τη μη ανάπτυξή της σε άλλα κράτη, όπως η Ελλάδα, επειδή ήθελαν να έχουν σχεδόν την αποκλειστικότητα στον κλάδο. Επίσης, οι διεθνείς συμφωνίες σε όφελος των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών για εισαγωγές φτηνών εμπορευμάτων των κλάδων κλωστοϋφαντουργίας, ιματισμού, δέρματος και άλλων παραδοσιακών για την Ελλάδα, οδήγησαν στη συρρίκνωση αυτών των κλάδων στη χώρα μας. Σε συνδυασμό βεβαίως με το ότι είναι κλάδοι με χαμηλότερο ποσοστό κέρδους σε σχέση με άλλους, τους λεγόμενους κλάδους έντασης κεφαλαίου. Που σημαίνει ότι το κεφάλαιο επενδύει και αναπτύσσει κλάδους όχι με βάση κυρίως τις πλουτοπαραγωγικές δυνατότητες αλλά το γρήγορο και μεγάλο κέρδος.
Η αστική τάξη στην Ελλάδα, βεβαίως, συνολικά δεν έχασε απ' αυτήν την εξέλιξη, αφού αναπτύχθηκαν άλλοι τομείς, π.χ., τηλεπικοινωνίες, ενέργεια, πληροφορική, κατασκευαστικές εταιρείες, κ.λπ., και μάλιστα στη διαπλοκή τους με το διεθνικό κεφάλαιο κάνουν εξαγωγές κεφαλαίου στην ευρύτερη περιοχή (Βαλκάνια, Παρευξείνια, κ.λπ.).
Βεβαίως, σ' αυτά τα πλαίσια, οι αστοί εκχωρούν κυριαρχικά δικαιώματα, λόγω ανισότιμων σχέσεων, αλλά το κάνουν γιατί ενισχύονται. Αυτή η εκχώρηση δε συγκρούεται με τα γενικά τους συμφέροντα.
Η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα χρειάζεται να κατανοήσουν βαθύτερα, στον πυρήνα του, το πρόβλημα: Της συμπεριφοράς της αστικής τάξης, των κυβερνήσεων των ηγετικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων έναντι των κυβερνήσεων των λιγότερο αναπτυγμένων. Να το κατανοήσουν ταξικά και όχι με επιφανειακά κριτήρια συμπεριφοράς, π.χ., με το διαχωρισμό αφέντες και υπηρέτες, ισχυροί και δουλοπρεπείς, υποτελείς, όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε βεβαίως να χειραγωγούνται στη λογική ότι είναι δυνατόν σ' αυτές τις συνθήκες να υπάρξουν ισότιμες σχέσεις κρατών όταν κυριαρχεί ο νόμος της ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης.
Το προπαγανδιστικό επιχείρημα ότι εφαρμόζεται μια συγκεκριμένη πολιτική στην Ελλάδα, επειδή αυτό επιβάλλεται από τη Μέρκελ είναι σκόπιμα αποπροσανατολιστικό. Εντάσσεται στους ανταγωνισμούς του κεφαλαίου εντός της ΕΕ και της Ευρωζώνης, αλλά και μέσα στην Ελλάδα, σε σχέση με τις διεθνείς συμμαχίες διαφορετικών τμημάτων του κεφαλαίου. Η αντιλαϊκή πολιτική δεν έρχεται ως αποτέλεσμα επιβολής, αλλά ως αποτέλεσμα των αναγκών του κεφαλαίου και στην Ελλάδα, που βεβαίως σήμερα βρίσκει ένα τμήμα του αντίθετο, αλλά λόγω διαπλοκής του με το κεφάλαιο άλλων ισχυρών κρατών ή επειδή υπολογίζει ότι τα ιδιαίτερα συμφέροντά του υπηρετούνται με άλλες διεθνείς επιλογές συμμάχων, π.χ. ΗΠΑ, Ρωσία, BRICS κ.λπ.
Αν, λοιπόν, αναφέρουμε το ζήτημα της εξάρτησης ως ζήτημα ανισότιμης αλληλεξάρτησης καπιταλιστικών κρατών και της διαλεχτικής του σχέσης με την οικονομική βάση του καπιταλισμού, είναι γιατί η εστίαση των αιτιών των λαϊκών προβλημάτων στην «εξάρτηση», ή η πιθανότητα άμβλυνσής τους χωρίς «εξάρτηση», δηλαδή έξω από ΕΕ και ΝΑΤΟ, (η ανισοτιμία βεβαίως στις σχέσεις συνεχίζει να υπάρχει, αυτό που την καθορίζει είναι η δύναμη των καπιταλιστικών οικονομιών), καλλιεργεί αυταπάτες. Δεν πρόκειται να υπάρξει τέτοια προοπτική. Οι αιτίες τους, βρίσκονται στις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Αρα η απόσπαση του ζητήματος της «εξάρτησης από την πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού, δε συμβάλλει στην ωρίμανση της πολιτικής συνείδησης της εργατικής τάξης και των συμμάχων της ως προς την κατεύθυνση της πάλης τους, που πρέπει να είναι η ανατροπή του καπιταλισμού και η κατάχτηση της εξουσίας για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού. Να γιατί λέμε ότι «η Λαϊκή Συμμαχία έχει σαφή αντιμονοπωλιακό αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό - αφού ο σύγχρονος καπιταλισμός είναι μονοπωλιακός - προωθεί τη ρήξη με τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις» (Θέση 62), που αυτό συνεπάγεται τη λύση της ανισόμετρης σχέσης εξάρτησης και ανισότιμης αλληλεξάρτησης.

Μονόδρομος η κατάκτηση επαναστατικής στρατηγικής και τακτικής


ΔΙΕΘΝΕΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ
Μονόδρομος η κατάκτηση επαναστατικής στρατηγικής και τακτικής
Αποψη από το Διεθνές Σεμινάριο στη Μόσχα
Στις 15 - 16 Δεκέμβρη πραγματοποιήθηκαν στη Μόσχα οι εργασίες του διεθνούς σεμιναρίου με θέμα: «Το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα σήμερα και αύριο». Στο σεμινάριο πήραν μέρος εκπρόσωποι των ΚΚ Βιετνάμ, ΚΚ Βραζιλίας, ΚΚΕ, ΚΚ Ινδίας, ΚΚ Ινδίας (Μαρξιστικού), ΚΚ Κίνας, ΚΚ Κούβας, Λιβανέζικου ΚΚ, ΚΚ Ουκρανίας, Πορτογαλικού ΚΚ, ΚΚ Ρωσικής Ομοσπονδίας, ΚΚ Τσεχίας - Μοραβίας.
Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που εκπρόσωποι κομμουνιστικών κομμάτων από διάφορες χώρες συναντιούνται για να κουβεντιάσουν σχετικά ζητήματα. Αλλωστε, πρόσφατα, στα τέλη του Νοέμβρη, πραγματοποιήθηκε στη Βηρυτό η 14η Διεθνής Συνάντηση των Κομμουνιστικών κι Εργατικών Κομμάτων, με τη συμμετοχή 60 ΚΚ, τα αποτελέσματα της οποίας παρουσιάστηκαν από τις σελίδες του «Ριζοσπάστη» και τον «902.gr».
Εκείνο, λοιπόν, που έχει ενδιαφέρον είναι να αναδείξουμε, και με αφορμή τη συνάντηση στη Μόσχα, ορισμένα βασικά στοιχεία της ιδεολογικής - πολιτικής αντιπαράθεσης, που διεξάγεται στις γραμμές του διεθνούς κομμουνιστικού κι εργατικού κινήματος.
Το ζήτημα της παγκόσμιας «αριστερής στροφής» και του άλλου «μείγματος διαχείρισης»
Λέμε ορισμένα, γιατί είναι δύσκολο να δοθεί μέσα από τις σελίδες της εφημερίδας το σύνολο της αντιπαράθεσης. Ενα από τα ζητήματα που προέκυψαν τέθηκε εισαγωγικά από το κόμμα που διοργάνωσε τη συνάντηση. Ο Πρόεδρος της ΚΕ του ΚΚ Ρωσικής Ομοσπονδίας (ΚΚΡΟ), Γκενάντι Ζιουγκάνοφ, εκτίμησε πως «η παγκόσμια αριστερή στροφή είναι σχεδόν αναπόφευκτη», και αφού εκθείασε την Κίνα και το Βιετνάμ για τους θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης, στη συνέχεια ανέδειξε τις ανερχόμενες «οικονομίες» των BRICS, εκτιμώντας πως πρόκειται για χώρες όπου υπάρχει ισχυρή κρατική ρύθμιση της οικονομίας και πρόσθεσε πως κι αλλού «ψάχνουν να βρουν λύση μέσα από αριστερές λύσεις, όπως φαίνεται και από την επιδίωξη του Ομπάμα να συρρικνώσει τα προνόμια των τραπεζών, να προωθήσει την Κοινωνική Ασφάλιση, τη χρηματοδότηση της Εκπαίδευσης. Ακόμη και η ενωμένη Ευρώπη προσπαθεί να βάλει φίμωτρο στον καπιταλισμό, στις αγορές, στο φιλελευθερισμό, στις τράπεζες, και λαμβάνει μέτρα που έχουν σοσιαλιστικό χαρακτήρα».

Στην ίδια ρότα και άλλα κόμματα, που συμμετείχαν στη συνάντηση αυτή, εκτίμησαν επί της ουσίας πως το πρόβλημα βρίσκεται «στο σύστημα του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού» (π.χ., ΚΚ Κούβας), αφήνοντας έτσι το ενδεχόμενο ύπαρξης μιας άλλης διαχείρισης, στα πλαίσια του καπιταλισμού, που μπορεί να εξαφανίσει τα προβλήματα που βιώνουν οι εργαζόμενοι. Ως παράδειγμα αναφέρθηκαν οι «προοδευτικές» κυβερνήσεις των χωρών της Λατινικής Αμερικής.
Το ΚΚΕ, με τις παρεμβάσεις του στη συνάντηση της Μόσχας, έθεσε τεκμηριωμένα τις θέσεις, σημειώνοντας:
«H επίθεση του κεφαλαίου είναι ισχυρή και ενιαία. Ο στόχος της είναι η παραπέρα μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, η ενίσχυση της κερδοφορίας των μονοπωλίων και η επιδίωξη της μεταφοράς των συνεπειών της κρίσης στο λαό. Το καθεστώς της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο γεννάει και οξύνει τα κοινωνικά προβλήματα. Στο έδαφος του καπιταλισμού δεν μπορούν να ικανοποιηθούν οι λαϊκές ανάγκες!
Αυτό το στόχο της επίθεσης στα δικαιώματα της εργατικής τάξης τον υλοποιούν με συνέπεια, συνολικά, οι δυνάμεις που διαχειρίζονται τον καπιταλισμό και την κρίση του. Κι αυτό, ανεξάρτητα από τη μορφή διαχείρισης. Ανεξάρτητα αν εφαρμόζεται περιοριστική πολιτική, όπως γίνεται στις χώρες της ΕΕ, που βαθαίνει την ύφεση της καπιταλιστικής οικονομίας ή επεκτατική πολιτική, όπως γίνεται στις ΗΠΑ, που διογκώνει τα ελλείμματα και το χρέος.
Σε κάθε περίπτωση, τις συνέπειες τις πληρώνουν οι λαοί. Με τη μείωση των μισθών και των συντάξεων, την υψηλή ανεργία, την κατάργηση εργασιακών, κοινωνικο-ασφαλιστικών δικαιωμάτων, την εμπορευματοποίηση των κοινωνικών υπηρεσιών, τις ιδιωτικοποιήσεις, τα σκληρά φορολογικά μέτρα.
Ακούμε πολλές φορές πως για την επιδείνωση της κατάστασης της εργατικής τάξης, της αγροτιάς, των μεσαίων στρωμάτων της πόλης, για την υπονόμευση του μέλλοντος της νεολαίας ευθύνεται ο "άγριος" καπιταλισμός, ο νεοφιλελευθερισμός, ο καζινοκαπιταλισμός.

Χρειάζεται προσοχή. Πρόκειται για μεθοδευμένη, σχεδιασμένη προσπάθεια παραπλάνησης των λαών. Πίσω από τους χαρακτηρισμούς αυτούς επιδιώκεται να αποκρυβεί η ουσία, ότι δηλαδή για την ανεργία και τη φτώχεια, συνολικά για τα λαϊκά προβλήματα, τις κρίσεις και τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, ευθύνεται ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής και όχι μόνο μια μορφή διαχείρισής του. Ευθύνεται το σύστημα το οποίο αναπνέει, ζει από την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, την απόσπαση υπεραξίας, το κυνηγητό του κέρδους, τον ανταγωνισμό για την επέκταση σε νέες αγορές.
Ευθύνεται το σύστημα που στηρίζεται στην εξουσία των μονοπωλίων και στην καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής.
Η ζωή δείχνει πως είναι αδύνατο να ακολουθηθεί πολιτική προς όφελος των εργαζομένων, όσο η εξουσία, τα οικονομικά εργαλεία, ο πλούτος είναι στα χέρια του κεφαλαίου. Πρόκειται για καλοστημένη παγίδα που έχουμε υποχρέωση να αποκαλύψουμε, να αντιπαλέψουμε και να θέσουμε ανοιχτά, αποφασιστικά την αλήθεια στους λαούς.
Πράγματι, σήμερα, σε ορισμένες καπιταλιστικές χώρες δεν έχει εκδηλωθεί η κρίση και υπάρχουν ρυθμοί καπιταλιστικής ανάπτυξης. Αυτό συμβαίνει ως αποτέλεσμα του νόμου της ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης. Η Ελλάδα πριν την κρίση είχε σχετικά υψηλούς ρυθμούς καπιταλιστικής ανάπτυξης για ένα διάστημα περίπου 20 χρόνων! Εκείνη την περίοδο είχε εκδηλωθεί η κρίση των "ασιατικών τίγρεων", η κρίση στη Ρωσία και στην Τουρκία, σε ορισμένες άλλες χώρες. Στην Ελλάδα τώρα υπάρχει κρίση, όταν η αστική στατιστική δείχνει πως στη Ρωσία και στην Τουρκία υπάρχουν ρυθμοί ανάπτυξης. Ομως, ακόμη κι εκεί που η καπιταλιστική μηχανή έχει πάρει μπρος, η ανάπτυξη έχει το στίγμα της πιο άγριας εκμετάλλευσης, γίνεται στη βάση των ερειπίων των εργατικών, λαϊκών δικαιωμάτων».
Το ζήτημα των «εθνικών ιδιαιτεροτήτων»
Ενα άλλο σημείο, που προέκυψε από τη συζήτηση, ήταν αυτό των λεγόμενων «εθνικών ιδιαιτεροτήτων». Ο εκπρόσωπος του ΚΚ Κίνας εστίασε ακριβώς στις «κινεζικές ιδιαιτερότητες του σοσιαλισμού», όπως είναι το λεγόμενο «άνοιγμα της οικονομίας», με το οποίο εννοείται η όλο μεγαλύτερη ενσωμάτωση της Κίνας στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία και «η απελευθέρωση παραγωγικών δυνάμεων», με την οποία εννοείται η ανάπτυξη κι ενίσχυση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής.
Στην πραγματικότητα, κι όπως εκτιμά το Κόμμα μας στις Θέσεις για το 19ο Συνέδριο, «στη σημερινή Κίνα, το ΚΚΚ καθοδηγεί τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, αναπτύσσει σχέσεις με τη "σοσιαλιστική Διεθνή". Η πορεία και γενικότερα οι θέσεις περί της "μεικτής οικονομίας" που παλιότερα υποστήριζε η σοσιαλδημοκρατία, του "σοσιαλισμού της αγοράς" ασκούν αρνητική επίδραση στο κομμουνιστικό κίνημα, αξιοποιούνται πολύπλευρα σε βάρος του».
Ο εκπρόσωπος του ΚΚ Κίνας αναφέρθηκε στην προσπάθεια που κάνει το κόμμα του τα τελευταία χρόνια για την «κινεζοποίηση του μαρξισμού», όπως είπε, ώστε η θεωρία του μαρξισμού να ανταποκριθεί στην κινεζική πραγματικότητα.
Οπως σημείωσε το ΚΚΕ στην αρχική τοποθέτησή του, «το Κόμμα μας υπερασπίζεται τις νομοτέλειες της σοσιαλιστικής επανάστασης και οικοδόμησης και απορρίπτει τη λογική των "εθνικών μοντέλων", που επί της ουσίας αναιρούν αυτές τις νομοτέλειες».
Η τοποθέτηση αυτή του Κόμματός μας προκάλεσε συζήτηση, κυρίως από άλλα κόμματα, που παρουσιάζουν την Κίνα ως «μοντέλο σοσιαλιστικής ανάπτυξης». Ετσι, π.χ., το ΚΚ Ινδίας εστίασε στο ζήτημα των λεγόμενων «εθνικών ιδιαιτεροτήτων» και στην ανάγκη αυτές να λαμβάνονται υπόψη από τα ΚΚ, υποστηρίζοντας επί της ουσίας τις θέσεις του ΚΚ Κίνας.
Χρειάστηκε, εκ μέρους του ΚΚΕ, να διευκρινίσουμε τα εξής: «Φυσικά και στην πάλη μας είναι αναγκαίο να υπολογίζουμε τις εθνικές ιδιαιτερότητες, όπως, π.χ., το επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων της χώρας, τη γεωγραφική θέση της, πολιτιστικές παραδόσεις κ.ά. Ωστόσο, αυτό δε σημαίνει ότι μπορούμε να επικαλούμαστε τις εθνικές ιδιαιτερότητες για να παραιτηθούμε από τις νομοτέλειες της σοσιαλιστικής επανάστασης. Αυτή είναι μια πολύ παλιά συζήτηση, που ξεκίνησε μετά τη Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, όταν ορισμένα κόμματα, στο όνομα των εθνικών ιδιαιτεροτήτων της Ρωσίας, έθεταν ζήτημα παραίτησης από την πείρα αυτής της μεγάλης Επανάστασης. Στη συνέχεια αυτό οδήγησε στη Δυτική Ευρώπη σε μια σειρά ΚΚ, κάτω από την επίκληση των εθνικών ιδιαιτεροτήτων, στην επικράτηση του ρεύματος του "ευρωκομμουνισμού", το οποίο επί της ουσίας παραιτήθηκε από τις νομοτέλειες της σοσιαλιστικής επανάστασης, από τη δικτατορία του προλεταριάτου και γενικά από την επαναστατική πάλη. Αυτά τα κόμματα θεωρούσαν πως μέσω των "δομικών μεταρρυθμίσεων" και της "πολιτικής δημοκρατίας" μπορεί να μετασχηματιστεί το καπιταλιστικό σύστημα σε σοσιαλιστικό. Θεωρούμε πως η ζωή διέψευσε αυτές τις προσεγγίσεις».
Επιπλέον, χρειάστηκε επιγραμματικά να σταθούμε στα συμπεράσματα του ΚΚΕ από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση στην ΕΣΣΔ που διατυπώνονται στην Απόφαση του 18ου Συνεδρίου.
Το ζήτημα της συμμετοχής των κομμουνιστών στις αστικές κυβερνήσεις και των ενδιάμεσων σταδίων προς το σοσιαλισμό
Στην αρχική μας τοποθέτηση σημειώσαμε: «Ως Κόμμα αποκλείουμε το ενδεχόμενο της συμμετοχής μας σε αστικές κυβερνήσεις, ακόμη κι αν αυτές λέγονται "αριστερές" ή "πατριωτικές", γιατί μετά από τη μελέτη της ιστορίας του Κόμματός μας και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, μετά από επισταμένη μελέτη της αντικειμενικής κατάστασης, έχουμε καταλήξει πως δεν υπάρχουν ενδιάμεσα στάδια μεταξύ καπιταλισμού και σοσιαλισμού. Δεν υπάρχει μεταβατική εξουσία. Η εξουσία θα 'ναι ή στα χέρια της εργατικής τάξης ή στα χέρια του κεφαλαίου. Η συμμετοχή του ΚΚ σε μια "αριστερή" κυβέρνηση στα πλαίσια του καπιταλισμού αποβαίνει ζημιογόνα για το λαϊκό κίνημα. Επί της ουσίας με "αριστερά συνθήματα" διαιωνίζεται η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, στηρίζεται η κερδοφορία του κεφαλαίου».
Η τοποθέτηση αυτή προκάλεσε ενδιαφέρον, μιας και, π.χ., το ΚΚΡΟ έχει στο πρόγραμμά του καθορίσει όχι ένα, αλλά τρία στάδια προς το σοσιαλισμό, ενώ εκθειάζει και την «κεντροαριστερή» κυβέρνηση Πριμακόφ - Μασκιουκόφ, που για ένα εξάμηνο διαχειρίστηκε την κρίση στη Ρωσία (την περίοδο 1998 - 1999). Ανάλογες θέσεις, για ενδιάμεσα στάδια και συμμετοχή σε «αριστερές» κυβερνήσεις, έχουν τόσο τα ινδικά ΚΚ, όσο και το Πορτογαλικό ΚΚ, το ΚΚ Τσεχίας - Μοραβίας, ενώ το ΚΚ της Βραζιλίας υλοποιεί αυτή την πολιτική γραμμή σήμερα. Ιδιαίτερα το Πορτογαλικό ΚΚ αναφέρθηκε στο δρόμο «για την αριστερή, πατριωτική διέξοδο, ώστε η Πορτογαλία να αναπτυχθεί ως ανεξάρτητη, κυρίαρχη χώρα», κάτι που τώρα δεν είναι δυνατόν να γίνει στα πλαίσια της ΕΕ. Ενα στόχο που το κόμμα αυτό τον έχει οριοθετήσει στο ξεχωριστό στάδιο της λεγόμενης «Προωθημένης δημοκρατίας».
Από μέρους του ΚΚΕ χρειάστηκε να αναδείξουμε τα εξής: «Ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός θα οξύνεται, το σύστημα θα γίνεται πιο επιθετικό, οι δυνατότητες για υποχωρήσεις του κεφαλαίου μειώνονται και θα μειώνονται ακόμα περισσότερο στη συνέχεια (...)
Αποκτά μεγάλη, καθοριστική σημασία η πάλη των κομμουνιστών που έχουν υποχρέωση, ιστορικό καθήκον να δυναμώσουν τον αγώνα για την ανατροπή του σάπιου συστήματος, για να περάσει η εξουσία στα χέρια της εργατικής τάξης, στα χέρια του λαού, να κτιστεί η νέα κοινωνία, ο σοσιαλισμός, που είναι πιο επίκαιρος και αναγκαίος από πριν. Αυτή η εργατική, λαϊκή εξουσία εκφράζει τα συμφέροντα των πολλών.
Αυτό σημαίνει ότι τα μέσα παραγωγής, ο πλούτος, θα γίνει ιδιοκτησία αυτών που τον παράγουν, που τον δημιουργούν, η οικονομία θα οργανωθεί με κριτήριο την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, θα αναπτυχθεί σχεδιασμένα και θα μπορέσει να εξασφαλίσει το δικαίωμα στη δουλειά για όλους, δωρεάν κοινωνικές υπηρεσίες. Αυτός ο δρόμος ανάπτυξης θα ακυρώσει τις αιτίες των καπιταλιστικών κρίσεων. Η εργατική, λαϊκή εξουσία θα προχωρήσει στην αποδέσμευση από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ (...)
Μέσα στη διακρατική ένωση, γενικότερα μέσα στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, διαμορφώνονται ανισότιμες σχέσεις ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη λόγω των διαφορών που υπάρχουν στην ιστορική αφετηρία, στις αναπτυξιακές δυνατότητες, στα γεωγραφικά πλεονεκτήματα, στην οικονομική, στρατιωτικοπολιτική δύναμη.
Η εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων που κάνει η αστική τάξη μέσα σε έναν ιμπεριαλιστικό οργανισμό, όπως η ΕΕ ή το ΝΑΤΟ, γίνεται συνειδητά και με κριτήριο το ενιαίο ταξικό συμφέρον κατά των λαών, για τη διαιώνιση του καπιταλιστικού συστήματος, για την πιο αποτελεσματική λειτουργία των ιμπεριαλιστικών Ενώσεων.
Πράγματι, στα πλαίσια του εκμεταλλευτικού συστήματος αναπτύσσονται σχέσεις εξάρτησης, ή για να είμαστε πιο ακριβείς, ανισότιμες σχέσεις αλληλεξάρτησης. Ομως, αυτό το πρόβλημα, μιας και συνδέεται με την ενσωμάτωση της χώρας στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, μπορεί να εξαλειφθεί αν εξαλειφθούν οι αιτίες που το προκαλούν, δηλαδή αν ανατραπεί η καπιταλιστική οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας, αν λυθούν τα προβλήματα της εξουσίας και της ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Διαφορετικά η πάλη για ανεξαρτησία και κυριαρχία, σύμφωνα με την έκφραση του Β. Ι. Λένιν, θα είναι "κάτω από ξένη σημαία"».
Το ζήτημα του «εκδημοκρατισμού» των διεθνών σχέσεων
Ενα ακόμη σημαντικό ζήτημα ήταν αυτό του λεγόμενου «πολυπολικού κόσμου», που από ορισμένα ΚΚ, πιο έντονα το ΚΚ Τσεχίας - Μοραβίας και το ΚΚ Βραζιλίας, παρουσιάστηκε ως η απάντηση των λαών στην ιμπεριαλιστική επιθετικότητα.
Χρειάστηκε, εκ μέρους του ΚΚΕ, να καταθέσουμε την εκτίμησή μας πως «ο λεγόμενος "πολυπολικός κόσμος", της λεγόμενης "νέας αρχιτεκτονικής των διεθνών σχέσεων", δεν είναι ο κόσμος της ειρήνης και της ασφάλειας για τους λαούς, αλλά ο κόσμος των οξυμένων ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων». Κι ακόμη: «Δεν μπορεί να βάζουμε ζήτημα εκδημοκρατισμού του διεθνούς δικαίου και των διεθνών οργανώσεων, όπως καλεί η "Σοσιαλιστική Διεθνής" και το "Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς", σπέρνοντας αυταπάτες πως μπορεί να σταματήσουν οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι χωρίς να θιχτούν επί της ουσίας ο καπιταλισμός και η εξουσία του κεφαλαίου. Εμείς καταδικάζουμε τους άδικους, ιμπεριαλιστικούς πολέμους και παλεύουμε για την απεμπλοκή της χώρας μας απ' αυτούς! Γνωρίζουμε, ωστόσο, ότι οι πόλεμοι, που είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα βίαια μέσα, είναι αναπόφευκτοι, όσο η κοινωνία είναι χωρισμένη σε τάξεις, όσο υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, όσο κυριαρχεί ο ιμπεριαλισμός. Η αντικατάσταση του πολέμου από την ειρήνη προς όφελος των λαών δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς την αντικατάσταση του καπιταλισμού από το σοσιαλισμό. Αυτή η αλήθεια κάνει τον αγώνα μας σήμερα ακόμη πιο επίκαιρο, ακόμη πιο αναγκαίο!».
Ανάγκη κατάκτησης επαναστατικής στρατηγικής
Εννοείται πως στη διάρκεια της συζήτησης αναδείχτηκαν κι άλλα ζητήματα διαπάλης, όπως, π.χ., τα ζητήματα των συμμαχιών, κ.ά.
Η συζήτηση έδειξε πως διατυπώθηκαν διαφορετικές, έως και διαμετρικά διαφορετικές, απόψεις, κάτι που για άλλη μια φορά υπογραμμίζει την επικαιρότητα της θέσης του ΚΚΕ πως «η κατάκτηση επαναστατικής στρατηγικής και τακτικής που αντιστοιχεί σε αυτή, είναι μια δύσκολη υπόθεση, αλλά είναι μονόδρομος. Είναι το αναντικατάστατο εργαλείο που θα διαμορφώσει στέρεο έδαφος για την ιδεολογικοπολιτική και μαζική πάλη και θα συμβάλει στη συγκέντρωση και την προετοιμασία εργατικών, λαϊκών δυνάμεων στη σύγκρουση με το κεφάλαιο, τα κόμματά του και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Είναι υπόθεση εκείνων των ΚΚ που αντιτάσσονται στην οπορτουνιστική διάβρωση και υπερασπίζονται την ταξική πάλη μέχρι το τέλος, που παλεύουν για τη σοσιαλιστική προοπτική».
Το ΚΚΕ, ήδη εδώ και 8 χρόνια, από το 17ο Συνέδριό του, έχει μιλήσει ανοιχτά για την αναγκαιότητα του κομμουνιστικού πόλου ανάμεσα σε Κομμουνιστικά Κόμματα, που προσεγγίζουν στις ιδεολογικές και πολιτικές τους απόψεις, που υπερασπίζονται το μαρξισμό - λενινισμό και την προσφορά του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε, καθώς και την αναγκαιότητα της πάλης για το σοσιαλισμό. Στην κατεύθυνση αυτή συγκροτήθηκε το περιοδικό «Διεθνής Κομμουνιστική Επιθεώρηση» (ΔΚΕ) που εκφράζει την αναγκαιότητα συνεργασίας ανάμεσα σε θεωρητικά και πολιτικά περιοδικά Κομμουνιστικών Κομμάτων που έχουν κοινές θέσεις για μια σειρά θεμελιώδη θεωρητικά και ιδεολογικά ζητήματα. Στη ΔΚΕ συμμετέχουν σήμερα, εκτός από το ΚΚΕ, το Κόμμα Εργασίας Βελγίου, το Κομμουνιστικό Κόμμα Βενεζουέλας, το Κομμουνιστικό Κόμμα των Λαών της Ισπανίας, το Σοσιαλιστικό Κόμμα Λετονίας, το Κομμουνιστικό Κόμμα Λουξεμβούργου, το Κομμουνιστικό Κόμμα Μεξικού, το Ουγγρικό Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα, η Ενωση Κομμουνιστών Ουκρανίας, το Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα Ρωσίας, το Τουρκικό Κομμουνιστικό Κόμμα. Ενώ ενδιαφέρον να συμμετάσχουν έχουν δείξει και άλλα ΚΚ, που ενστερνίζονται την ανάγκη διαμόρφωσης επαναστατικής στρατηγικής στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα.

Του Ελισαίου ΒΑΓΕΝΑ*
*Ο Ε. Βαγενάς είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων 

Ούτε «περιοριστική», ούτε «επεκτατική» εξόντωση του λαού


Ούτε «περιοριστική», ούτε «επεκτατική» εξόντωση του λαού
Παπαγεωργίου Βασίλης
Μια εικόνα για τα βασικά συστατικά του περιοριστικού μείγματος διαχείρισης της κρίσης δίνει το δελτίο της ΕΚΤ για το μήνα Δεκέμβρη, με το οποίο η Ευρωτράπεζα απαντάει έμμεσα στις επισημάνσεις του ΔΝΤ ότι η αυστηρή λιτότητα και η δημοσιονομική πειθαρχία ανατροφοδοτούν την ύφεση και συνιστούν «αντιαναπτυξιακή» διαχείριση της κρίσης.
Στο μηνιαίο δελτίο της η ΕΚΤ υπερασπίζεται τα εκτεταμένα μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής και τις πολιτικές αποκατάστασης των δημόσιων οικονομικών στα κράτη - μέλη. Για να στηρίξει μάλιστα τη θέση της εξετάζει μέσω προσομοιώσεων το μέγεθος των βραχυπρόθεσμων και μακροπρόθεσμων επιδράσεων της δημοσιονομικής προσαρμογής στο πραγματικό ΑΕΠ, υπό εναλλακτικές παραδοχές.
Από το μοντέλο της ΕΚΤ προκύπτει ότι «η προσαρμογή, εφόσον έχει σχεδιαστεί σωστά, οδηγεί σε μόνιμη βελτίωση του διαρθρωτικού δημόσιου αποτελέσματος, ενώ η επιδείνωση της ανάπτυξης, εάν παρατηρηθεί, είναι μόνο προσωρινού χαρακτήρα». Αρα, ένα πρώτο συμπέρασμα της ΕΚΤ είναι ότι ναι μεν τα μέτρα της λιτότητας επιδρούν αρνητικά στο ξεπέρασμα της κρίσης για το κεφάλαιο, αλλά αυτό είναι μόνο προσωρινό.
Λέει σε άλλο σημείο το δελτίο της τράπεζας: «Η δημοσιονομική προσαρμογή ασκεί ευνοϊκή επίδραση στην εξέλιξη του λόγου χρέους προς ΑΕΠ, στοιχείο που αυτή τη στιγμή είναι σημαντικότερο από ποτέ για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στη βιωσιμότητα των δημόσιων οικονομικών στη ζώνη του ευρώ και πέραν αυτής». Αρα, δεύτερο συμπέρασμα της ΕΚΤ είναι ότι τα «υγιή» δημοσιονομικά είναι προϋπόθεση για να γίνει ανάπτυξη, αφού προέχει να εξασφαλιστεί η εμπιστοσύνη των μονοπωλίων και των αγορών του χρήματος σε μια οικονομία για να κάνουν επενδύσεις.
Μάλιστα, αναφέροντας ως αρνητικό το παράδειγμα της Ελλάδας, η ΕΚΤ σημειώνει ότι «εντονότερη αρνητική επίδραση στην ανάπτυξη (μεγαλύτερη ύφεση) παρατηρείται στην περίπτωση που οι αγορές δυσπιστούν αρχικά ως προς την προσήλωση της κυβέρνησης στην πλήρη εφαρμογή των εξαγγελθέντων μέτρων δημοσιονομικής προσαρμογής». Αρα, μέτρα και πάλι μέτρα για να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη των καπιταλιστικών αγορών στην οικονομία και να γίνουν επενδύσεις.
Το κλειδί της υπόθεσης
Σύμφωνα με την ΕΚΤ, η ανατροφοδότηση της κρίσης από τα μέτρα λιτότητας ελαχιστοποιείται «όταν η μείωση του λόγου χρέους προς το ΑΕΠ συνοδεύεται από υποχώρηση του ασφαλίστρου κινδύνου των κρατικών ομολόγων. Ετσι περιορίζεται το κόστος εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους και μειώνεται το κόστος χρηματοδότησης του ιδιωτικού τομέα, οπότε δίδεται ώθηση στις ιδιωτικές επενδύσεις».
Εδώ βρίσκεται το κλειδί της υπόθεσης. Η ΕΚΤ λέει ότι για να γίνουν επενδύσεις χρειάζονται δάνεια και κρατικό χρήμα στους καπιταλιστές. Για να περισσέψει κρατικό χρήμα, πρέπει να μειωθεί το δημόσιο χρέος, άρα και τα χρήματα που δαπανά το κράτος για την εξυπηρέτησή του, στερώντας κεφάλαια από τα μονοπώλια. Η μείωση του χρέους μειώνει επιπλέον το κόστος του δανεισμού για τους καπιταλιστές, αφού το κράτος και οι τράπεζες δανείζονται φθηνότερα και με τη σειρά τους δανείζουν με μικρότερα επιτόκια τους επιχειρηματικούς ομίλους, οι οποίοι κάνουν επενδύσεις φθηνότερα και άρα με μεγαλύτερο κέρδος.
Αν στα φθηνότερα δάνεια προστεθούν η ραγδαία υποτίμηση της εργατικής δύναμης, οι αντεργατικές - αντιασφαλιστικές ανατροπές, η απελευθέρωση κλάδων της οικονομίας, η ιδιωτικοποίηση της Υγείας - Πρόνοιας, οι ιδιωτικοποιήσεις και όλα αυτά που στη γλώσσα του κεφαλαίου ονομάζονται «διαρθρωτικές αλλαγές», τότε καταλαβαίνει κανείς σε τι συνίσταται η στρατηγική «λιτότητα και ανάπτυξη» που διακηρύσσει η ΕΕ.
Η ΕΚΤ υποστηρίζει ακόμα ότι «σε πιο μακροχρόνιο ορίζοντα, η δημοσιονομική προσαρμογή παρέχει σημαντικά οφέλη, όχι μόνο σε σχέση με τη βιωσιμότητα των δημόσιων οικονομικών, αλλά και σε όρους ΑΕΠ». Σύμφωνα μάλιστα με τους οικονομολόγους της ΕΚΤ, «δεδομένου και του μεγάλου μεγέθους του δημόσιου τομέα σε πολλές χώρες, το μεγαλύτερο μέρος της δημοσιονομικής προσαρμογής θα πρέπει να βασίζεται στην πλευρά των δαπανών, αποφεύγοντας ωστόσο τις μειώσεις των δημοσίων επενδύσεων».
Δηλαδή, πετσόκομμα κρατικών δαπανών, που σημαίνει συρρίκνωση μισθών, κοινωνικών υπηρεσιών και αποχώρηση του κράτους από θέσεις που κρατούσε έως τώρα σε στρατηγικούς τομείς της παραγωγής. Οχι όμως και μείωση των κονδυλίων για δημόσιες επενδύσεις, αφού αυτές είναι ζωτικής σημασίας για το κεφάλαιο. Κι αυτό επειδή οι δημόσιες επενδύσεις δημιουργούν τζάμπα υποδομές για τα μονοπώλια ή αντιπροσωπεύουν την κρατική συμμετοχή σε συμπράξεις με ιδιώτες για έργα και υπηρεσίες που εκμεταλλεύονται τα μονοπώλια και βγάζουν κέρδος.
Φοροασυλία στο κεφάλαιο
Τέλος, η ανάλυση της ΕΚΤ σημειώνει ότι «το πρόσθετο δημοσιονομικό περιθώριο που δημιουργούν οι προσπάθειες δημοσιονομικής προσαρμογής, πρέπει να αξιοποιείται μεσοπρόθεσμα για τη μείωση εκείνων των φόρων που είναι εξαιρετικά επιζήμιοι για την ανάπτυξη (π.χ. φορολόγηση εργασίας)» και ότι «η προσδοκία των αγορών για μείωση της φορολογίας στο μέλλον προκαλεί ευνοϊκές επιδράσεις».
Με άλλα λόγια, σφιχτή δημοσιονομική πολιτική για το λαό και όποτε δημιουργούνται «περιθώρια» από τον καλύτερο έλεγχο των ελλειμμάτων και του χρέους, αυτά να μεταφράζονται σε μείωση των φόρων που σχετίζονται με το κεφάλαιο και τις επενδύσεις του. Δηλαδή, ακόμα κι αν επιτευχθούν ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί, ή το χρέος καταστεί βιώσιμο, ο λαός δεν έχει τίποτα να κερδίσει, αφού το δημοσιονομικό όφελος θα πρέπει να μετατραπεί απευθείας σε νέα φορο-προνόμια για το κεφάλαιο.
Επιπλέον, όταν τα μονοπώλια θέτουν ως όρο να υπάρχει σταθερό φορολογικό σύστημα για να κάνουν επενδύσεις, δεν εννοούν σταθερότητα σε υψηλούς συντελεστές για τη φορολόγησή τους. Το αντίθετο: Ζητούν σταθερότητα σε φοροαπαλλαγές και φοροελαφρύνσεις, αφού η φορολόγηση του κεφαλαίου είναι «αντιαναπτυξιακό» εργαλείο στον καπιταλισμό.
Αυτά σε ό,τι αφορά στο ένα μείγμα της αστικής διαχείρισης. Το άλλο, το επεκτατικό, λέει κι αυτό ανάπτυξη για το κεφάλαιο, προβλέπει κι αυτό χρήμα στους καπιταλιστές από το κράτος και από φτηνά ιδιωτικά δάνεια, μιλάει κι αυτό για δημοσιονομική εξισορρόπηση, με βραδύτερους όμως ρυθμούς. Το μείγμα που προτείνει το ΔΝΤ και υποστηρίζει στην Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ βασίζεται σε δύο πυλώνες: «Κούρεμα» του χρέους, με καταμερισμό της χασούρας στα κράτη - μέλη της Ευρωζώνης και εξασφάλιση χρήματος στο κεφάλαιο για να κάνει επενδύσεις.
Για να γίνει το δεύτερο, πρέπει να χαλαρώσουν οι ρυθμοί της δημοσιονομικής προσαρμογής στα κράτη - μέλη, προκειμένου το κράτος να κατευθύνει κονδύλια στους καπιταλιστές, αντί να προσπαθεί να μειώσει άμεσα τα ελλείμματα και το χρέος, όπως προβλέπουν οι συμφωνίες στρατηγικής στην ΕΕ. Εκεί πάνω φουντώνει η κόντρα ανάμεσα στην Ευρωζώνη (κύρια τη Γερμανία) και στο ΔΝΤ, που εκτός από τις ΗΠΑ εκπροσωπεί στον παγκόσμιο ανταγωνισμό και τις αναδυόμενες καπιταλιστικές οικονομίες.
Θεμέλιο οι αντεργατικές ανατροπές
Οπως το περιοριστικό, έτσι και το επεκτατικό μείγμα της διαχείρισης θέλει να παραμείνουν οι δημόσιες επενδύσεις έξω από τις κρατικές περικοπές, προκειμένου οι επιχειρηματικοί όμιλοι να έχουν αρωγό το κράτος στις επενδύσεις τους. Απώτερος στόχος είναι να εξασφαλιστεί φθηνότερος δανεισμός για τα κράτη - μέλη, άρα και για τα μονοπώλια.
Επειδή όμως οι «αγορές» θέλουν πράγματι σταθερά δημοσιονομικά για να δανείσουν χρήμα (αλλιώς κινδυνεύουν να χάσουν τα κεφάλαιά τους από πτώχευση), οι θιασώτες του επεκτατικού μείγματος της αστικής διαχείρισης προτείνουν τα ισχυρότερα οικονομικά κράτη - μέλη είτε να δανείζουν απευθείας τους ασθενέστερους εταίρους τους, είτε να μπαίνουν εγγυητές για φθηνότερα δάνεια από τις αγορές.
Γι' αυτό ζητάνε την έκδοση ευρωομολόγων, ή άλλο τρόπο που να επιμερίζει το κόστος δανεισμού μιας χώρας μεταξύ των «συμμάχων» της. Αυτό όμως σημαίνει πλήγμα για οικονομίες ανταγωνιστικές μεταξύ τους, όπως είναι αυτές της Ευρωζώνης, γι' αυτό και η Γερμανία αρνείται την «κοινωνικοποίηση» του χρέους, όπως ζητάνε άλλες, περισσότερο χρεωμένες χώρες της Ευρωζώνης, που βρίσκονται σε υποδεέστερη θέση στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα.
Πουθενά, μα πουθενά στον κόσμο, κανένα μείγμα αστικής διαχείρισης της κρίσης, είτε περιοριστικό, είτε επεκτατικό, δεν μπορεί (και δε θέλει) να συμβιβάσει την καπιταλιστική ανάπτυξη με την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών. Είναι χαρακτηριστικό άλλωστε ότι οι λεγόμενες «διαρθρωτικές αλλαγές», οι ανατροπές δηλαδή που έχουν να κάνουν με την υποτίμηση της εργατικής δύναμης και το άνοιγμα νέων πεδίων δράσης για το κεφάλαιο, είναι κυρίαρχες και στα δύο μείγματα.
Εκεί που τσακώνονται, ανάλογα με τα ιδιαίτερα συμφέροντα που υπηρετεί ο κάθε διαχειριστής, είναι με ποιο μείγμα θα έρθει γρηγορότερα η καπιταλιστική ανάκαμψη, μέσα από την εξασφάλιση χρήματος στους καπιταλιστές, προκειμένου να κάνουν επενδύσεις.
Μακριά από Σκύλλα και Χάρυβδη
Είναι φανερό ότι ο καυγάς γίνεται για το πάπλωμα των μονοπωλίων. Ο λαός και στη μια και στην άλλη περίπτωση είναι στο καναβάτσο. Αρα κανένα συμφέρον δεν έχει να σέρνεται από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη, εντός της αστικής διαχείρισης, όπου η ανάπτυξη προϋποθέτει τη δική του εξαθλίωση, είτε με περιοριστικά, είτε με επεκτατικά μέτρα. Συμφέρον του είναι να παραμερίσει τα μονοπώλια από την οικονομία, αφού για το δικό τους συμφέρον γίνονται όλα, στο βωμό των δικών τους κερδών κατατίθεται ο ιδρώτας του λαού σε συνθήκες ανάπτυξης και κρίσης.
Ξεμπερδεύω με τα μονοπώλια σημαίνει τους αφαιρώ την πολιτική εξουσία, αποδεσμεύω τη χώρα από την ΕΕ, διαγράφω μονομερώς το χρέος που φόρτωσαν στα λαϊκά στρώματα και γίνεται ο λαός ιδιοκτήτης των μέσων παραγωγής και του πλούτου που παράγει. Για μια τέτοια προοπτική αξίζει να κάνει θυσίες ο λαός. Οχι για να γίνουν οι εκμεταλλευτές του ισχυρότεροι στο μεταξύ τους ανταγωνισμό και πιο επιθετικοί απέναντί του.

TOP READ