12 Δεκ 2012

Ανοιχτό γράμμα 265 Ελλήνων μαθητριών και μαθητών της Γερμανίας


Ανοιχτό γράμμα 265 Ελλήνων μαθητριών και μαθητών της Γερμανίας 


Συμμαθητές μας από τη Γερμανία μας έστειλαν το παρακάτω γράμμα:
Ανοιχτό γράμμα 265 Ελλήνων μαθητριών και μαθητών της Γερμανίας
(Μόναχο, Στουτγάρδη, Φρανκφούρτη, Ντύσελντορφ, Κολώνια, Λεβερκούζεν, Μπόχουμ, Έσσεν, Γκέτερσλο) 

Είμαστε Έλληνες μαθητές και μαθήτριες στη Γερμανία. Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε γεννηθεί εδώ. Οι οικογένειές μας αναγκάστηκαν εξαιτίας των δυσκολιών να μεταναστεύσουν τις προηγούμενες δεκαετίες στη Γερμανία, αλλά και τώρα εξαιτίας της κρίσης στην Ελλάδα. Με αυτό μας το γράμμα θέλουμε να εκφράσουμε την οργή μας και την καταδίκη μας για τις επιθέσεις σε βάρος μεταναστών, εργαζομένων και συμμαθητών μας στην Ελλάδα από τους ναζιστές της Χρυσής Αυγής.

Σαν παιδιά μεταναστών στην Γερμανία γνωρίζουμε από πρώτο χέρι τι σημαίνει ρατσιστική βία, τι σημαίνει ναζισμός. Εμείς και οι οικογένειές μας έχουμε έρθει πολλές φορές αντιμέτωποι με τη δράση ναζιστικών οργανώσεων στη Γερμανία σαν τη Χρυσή Αυγή, που επιτίθενται στους ξένους εργάτες που ζουν και εργάζονται στη Γερμανία. Η ρατσιστική βία δεν ξεχωρίζει νόμιμους και παράνομους μετανάστες, έχει ένα και μόνο στόχο. Να διχάσει τους λαούς, τους εργαζόμενους, τους νέους για να μην βλέπουν τον πραγματικό υπεύθυνο για τα προβλήματά τους.

Θέλουμε να γνωρίζετε ότι κάθε φορά που η ναζιστική Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα κυνηγά μετανάστες και χτυπά μαθητές που αγωνίζονται, δίνει πάτημα σε αντίστοιχες φασιστικές οργανώσεις στην Γερμανία να επιτεθούν με τον ίδιο και χειρότερο τρόπο σε εμάς και τους γονείς μας.

Εμείς που βλέπουμε κάθε μέρα τους γονείς μας να ιδρώνουν για την επιβίωση μας στα εργοστάσια και τις μεγάλες επιχειρήσεις της Γερμανίας, να παλεύουν από το πρωί μέχρι το βράδυ σε ένα εστιατόριο ή μια μικρή επιχείρηση, εμείς που σαν μαθητές πολλές φορές δουλεύουμε για να βοηθήσουμε τους γονείς μας, γνωρίζουμε ότι για τα καθημερινά βάσανα της οικογένειάς μας δεν φταίει ο συμμαθητής μας που έχει άλλο χρώμα, άλλη θρησκεία ή είναι από άλλη χώρα.

Η φασιστική Χρυσή Αυγή και οι αδελφές της ναζιστικές οργανώσεις στην Γερμανία με τα ψέματά τους και τους τραμπουκισμούς τους έχουν ένα στόχο: Να τρομοκρατήσουν εμάς και τους γονείς μας για να μην αντιδράσουμε  με τη δίκαιη οργή και αγανάκτηση που κάθε μέρα νιώθουμε, να μείνουν στο απυρόβλητο οι πολιτικές του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του, που εξαθλιώνουν τους εργαζόμενους και τους νέους στην Ελλάδα και τη Γερμανία.

ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΠΟΜΟΝΩΝΟΥΜΕ ΤΗ ΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΧΙΤΛΕΡΙΚΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, ΤΩΝ ΟΜΟΪΔΕΑΤΩΝ ΤΟΥΣ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ!

ΔΥΝΑΜΩΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΣΕ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΓΕΡΜΑΝΙΑ!

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΜΑΣ!

http://www.ksm.gr

Γκαιμπελσικά και δημοσιογραφικά


Γκαιμπελσικά και δημοσιογραφικά 

Το φυτίλι μού τό 'βαλε ο Γιώργης, αναγνώστης τού ιστολογίου, με το σχόλιο που πρόσθεσε στο χεσινό κείμενο. Επειδή μου φάνηκε πολύ τραβηγμένο να υιοθετεί κάποιος δημοσιογράφος τόσο εξώφθαλμες ανακρίβειες, έψαξα και βρήκα το άρθρο τού Φώτη Γεωργελέ στην "Athens Voice". Δυστυχώς, ο Γιώργης είχε δίκιο. Φαίνεται ότι οι δημοσιογράφοι-απολογητές τού συστήματος έχουν ενστερνιστεί πλήρως την γκαιμπελσική τακτική: μαλακία στην μαλακία και ψέμα στο ψέμα, δεν μπορεί, κάτι θα μείνει. Απολαύστε μερικά αποσπάσματα:

"Κάποια δις θα πάνε κατευθείαν στο φετινό έλλειμμα. Κάποια άλλα δις θα πάνε στα χρέη του δημοσίου που συσσωρεύονται συνεχώς όσο καιρό καθυστερούσε η δόση, έχουν φτάσει στα 9,3 δις. Κάποια θα πάνε στην εξόφληση των εντόκων γραμματίων που εκδίδει το ελληνικό δημόσιο για να πληρώσει τις υποχρεώσεις του, επιπλέον από τα δάνεια της ευρωπαϊκής διάσωσης. Και κάποια άλλα περισσότερα στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών που έχουν στεγνώσει καθώς τα κεφάλαιά τους τα έχουν δανείσει στο κράτος και τα βλέπουν να μηδενίζονται. Δηλαδή, όποιος ξαναπεί ότι οι δόσεις δεν πάνε στην οικονομία, πάνε στους τόκους, στους δανειστές, τους τοκογλύφους, πρέπει να τον διακόπτουμε πάραυτα. Όχι γιατί διαφωνούμε. Αλλά γιατί δεν είναι αλήθεια. Δεν πρέπει να ειπωθεί ποτέ ξανά δημοσίως."

Εδώ έχουμε ένα ψέμα και ένα πρόστυχο παιχνίδι λέξεων. Το ψέμα είναι πως θα πάνε λεφτά στο έλλειμμα. Η αλήθεια είναι ότι το φετεινό έλλειμμα θα καλυφθεί 100% από τα μέτρα που πάρθηκαν και από την κυβέρνηση Παπαδήμου και από την κυβέρνηση ΦΑΒΑ. Και μάλιστα, θα υπερκαλυφθεί αφού φροντίσαμε να είναι τόσο αιματηρά ώστε να μείνει και καβάντζα. Άλλωστε, το προϊόν των δόσεωναπαγορεύεται να πάει οπουδήποτε αλλού εκτός από την πληρωμή χρέους. Γι' αυτό φτιάχτηκε και ο γνωστός ειδικός λογαριασμός, μη τον ξεχνάμε κι αυτόν.

Το πρόστυχο παιχνίδι με τις λέξεις το καταλαβαίνει ο καθένας. Ο αρθρογράφος δέχεται ότι με τα λεφτά των δόσεων θα πληρωθούν χρεώγραφα και θα ανακεφαλαιοποιηθούν οι τράπεζες αλλά διαφωνεί με την άποψη ότι αυτά τα λεφτά θα πάνε σε τόκους, δανειστές και τοκογλύφους. Και νομίζει πως, άμα πούμε το ξύδι "γλυκάδι", θα πούμε την αλήθεια. Απεπάτησεν η φορβάς εν αλωνίω (χυδαϊστί, χέστηκε η φοράδα στ' αλώνι)! Άκου φιλοσοφία! Τί λέει ο άνθρωπος; Από τη μια, να πάνε τα λεφτά στις τράπεζες γιατί στέγνωσαν επειδή δάνεισαν το κράτος (με τοκογλυφικά επιτόκια, συμπληρώνω εγώ) κι από την άλλη, αυτά τα λεφτά πάνε στην πραγματική οικονομία κι όχι σε τόκους, δανειστές και τοκογλύφους. Τρικυμία εν κρανίω...

Παρενθεσούλα: Ώστε οι ελληνικές τράπεζες έχασαν λεφτά με το ελληνικό κούρεμα, ε; Μάλιστα. Αλήθεια, στα συρτάρια τους έχουν ομόλογα άλλων κρατών ή μόνο το ελληνικό δημόσιο δάνειζαν; Θέλω να πω, ρε παιδί μου, από την Πορτογαλία και την Ιρλανδία έχουν αγοράσει ομόλογα; Κι αν ναι, χάσανε λεφτά κι απ' αυτά; Κι αν πάλι ναι, ποιός θα ανακεφαλαιοποιήσει αυτές τις απώλειες; Εγώ, ο μαλάκας ο έλληνας; Κλείνει η παρενθεσούλα.

"Στους όρους επίσης της συμφωνίας για την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους υπήρχε η μείωση του επιτοκίου, από 1,70 σε 0,70%. Δηλαδή αυτό σημαίνει ότι οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες που δανείζονται, η Γερμανία με 1,35, η Ολλανδία με 1,63, η Αυστρία με 1,78, η Γαλλία με 2,09, η Ιταλία με 4,85, η Ισπανία με 5,88, η Πορτογαλία με 8,93, εμάς θα μας δανείζουν με 0,70. Ακόμα και πριν από την τελευταία μείωση, πάλι οι περισσότερες δανείζονταν ακριβότερα για να μας δανείσουν. Και η Γερμανία, ακόμα, απλώς έχανε διαφυγόντα κέρδη. Δηλαδή σε μια περίοδο μεγάλης ευρωπαϊκής ύφεσης, με λιτότητα σε όλες σχεδόν τις χώρες, διαθέτουν χρήματα απευθείας για τη διάσωση της Ελλάδας. Με άλλα λόγια, όποιος ξαναπεί για τους «τοκογλύφους», ακόμα κι αν είναι ο αρχιεπίσκοπος, κάνει λάθος. Δεν συμβαίνει."

Σώπα καλέ! Σοβαρή ανάλυση! Ας αφήσουμε στην άκρη το καραμπινάτο ψέμα ότι η Γερμανία δανείζεται με 1,35% ενώ η πραγματικότητα είναι πως δανείζεται με σχεδόν μηδενικά επιτόκια (0,02%-0,05%) ή ότι η Πορτογαλία δανείζεται με 8,93% ενώ στην πραγματικότητα έχει μνημόνιο και τρόικα σαν εμάς, άρα δεν δανείζεται από τις αγορές. Πάμε στο ζουμί. Η ΕΚΤ έχει επιτόκιο 0,75% ή 1%, έτσι δεν είναι; Τί κεφάλαια διαχειρίζεται αυτή η τράπεζα; Πού τα βρίσκει, εννοώ; Από τα κράτη-μέλη, προφανώς. Δηλαδή και από την Ελλάδα, ε; Η οποία με πόσο δανείζεται για να τα βρει και να τα δώσει; Άστο καλύτερα.... Πού τα δίνει αυτά τα φτηνά δανεικά η ΕΚΤ; Στα κράτη-μέλη; Όχι, βέβαια! Στις τράπεζες τα δίνει. Τί τα κάνουν αυτά τα δανεικά οι τράπεζες; Αγοράζουν κρατικά ομόλογα.

Να το πω με απλά λόγια; Οι ελληνικές τράπεζες χρειάζονται λεφτά για να σωθούν. Το ίδιο χρειάζονται και οι ισπανικές τράπεζες και οι ιρλανδικές και οι γαλλικές και όλες. Για να μαζευτούν όλα αυτά τα λεφτά, ρίχνουν στο πουγκί το μερτικό τους όλες οι χώρες, έστω κι αν οι ίδιες δανείζονται με τοκογλυφικούς όρους. Δηλαδή: μπορεί ο Κοέλιου να κόβει τα μεροκάματα των πορτογάλων εργατών για να δώσει λεφτά στην Ελλάδα αλλά και ο Σαμαράς κόβει τα μεροκάματα των ελλήνων εργατών για να δώσει λεφτά στην Πορτογαλία. Τόσο απλά.

Α! Να μη ξεχνάμε και το -καθιερωμένο- ψέμα περί μείωσης του επιτοκίου. Ποιό 1,70% θα γίνει 0,70%; Πότε δανειστήκαμε, μωρέ, με 1,70%; Πότε πήραμε δανεικά με λιγώτερο από 5%; Και πού είναι γραμμένο το 0,70% εκτός από την φαντασία τού αρθρογράφου; Μόλις προχτές λέγαμε ότι ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Στήριξης δανείζει με κάλυψη του κόστους του συν ένα περιθώριο κέρδους, το οποίο εκτιμάται σε 2 ποσοστιαίες μονάδες.

"Πληρώνουμε, φτωχαίνουμε, χάνουμε τις δουλειές μας, γιατί 3 χρόνια τώρα οι αποκρατικοποιήσεις σαμποτάρονται, η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας δεν γίνεται, κανένας άχρηστος οργανισμός δεν κλείνει, η συγχώνευση φορέων δεν προχωράει. Πληρώνουμε γιατί 165.000 φορολογικές υποθέσεις μεγάλου δημόσιου συμφέροντος λιμνάζουν στα δικαστήρια με ανυπολόγιστες βλάβες για το δημόσιο. Γιατί ομαδοποιούν τους δημόσιους υπαλλήλους με τους αργόμισθους για να καλύψουν τους κομματικούς στρατούς, γιατί δεν λειτουργούν τα πειθαρχικά, γιατί οι χιλιάδες επίορκοι που βαρύνονται με κατηγορίες για διαφθορά προστατεύονται. Γιατί δεν τελειώνει ποτέ η απογραφή των συνταξιούχων, γιατί τα ληξιαρχεία έπρεπε να είχαν συνδεθεί ηλεκτρονικά με τα ταμεία εδώ και 16 μήνες, γιατί το κτηματολόγιο δεν προχωράει. Γιατί η πάταξη της φοροδιαφυγής έχει γίνει ανέκδοτο και πληρώνουν ξανά οι ίδιοι περισσότερα, γιατί το λαθρεμπόριο βασιλεύει ανενόχλητο, τα GPS στα βυτία θα μπουν του χρόνου, το σύστημα εισροών-εκροών θα εφαρμοστεί κάποτε αλλά ως τότε δεν θα ’χουμε πετρέλαιο σπίτι μας."

Οι γνωστές παπαριές. Επειδή βαρέθηκα με τις μαλακίες, δεν θα σχολιάσω τίποτε. Απλώς θα ρωτήσω κάτι απλό τον -είτε ηλίθιο είτε πουλημένο- αρθρογράφο: γιατί πληρώνουν, φτωχαίνουν και χάνουν τις δουλειές τους οι ισπανοί, οι ιρλανδοί, οι ιταλοί, οι γάλλοι, οι ολλανδοί, οι βέλγοι, οι νοτιοαφρικανοί, οι γουαδελουπιανοί κλπ; Μήπως επειδή σαμποτάρονται και στην Ισπανία οι αποκρατικοποιήσεις; Μήπως επειδή διατηρούνται και στην Γαλλία άχρηστοι οργανισμοί; Μήπως επειδή λιμνάζουν και στην Ολλανδία χιλιάδες φορολογικών υποθέσεων; Μήπως επειδή προστατεύονται και στην Ιταλία οι διαφθαρμένοι δημόσιοι λειτουργοί; Μήπως επειδή ούτε στο Βέλγιο έχουν ηλεκτρονική διασύνδεση των ληξιαρχείων; Ή μήπως επειδή ούτε στην Γουαδελούπη έχουν GPS τα βυτία;

Λέει κι άλλα ωραία ο Γεωργελές αλλά δεν αντέχω να ασχοληθώ περισσότερο. Η ουσία είναι ότι κάτι τέτοια καραγκιοζάκια βρίσκουν πρόσφορο βήμα για να περιφέρουν την ανεπάρκειά τους και με τις μαλακίες τους διαμορφώνουν την κοινή γνώμη. Αυτή την κοινή γνώμη που άγεται και φέρεται από τους λογής-λογής νταβατζήδες της. Γι' αυτό λέγεται "κοινή". Δηλαδή, πουτάνα.

Cogito ergo sum

 Αναρτήθηκε από nikos

Πολιτική παραπλάνησης


Πολιτική παραπλάνησης
«Πολλές φορές το ΚΚΕ φαίνεται να αρνείται τη δυνατότητα επίτευξης βελτιώσεων αν δεν επιτευχθεί αρχικά η "λαϊκή εξουσία". Στην πραγματικότητα, αρνείται την ίδια την ανάγκη διατύπωσης μεταβατικών αιτημάτων, όπως π.χ. της αναδιανομής εισοδήματος υπέρ των εργαζόμενων τάξεων... Είναι πολύ χαρακτηριστικό πως η Α. Παπαρήγα, στην περίφημη ομιλία, συντάχθηκε ρητά, ονομάζοντάς τους ευθαρσώς, με "τον κ. Βορίδη και τον κ. Κουβέλη", στην αντίρρηση κατά πόσο μπορεί να επιβληθεί φόρος 45% στο κεφάλαιο χωρίς αυτό να αναχωρήσει γι' άλλες πολιτείες... Τα μεταβατικά αιτήματα ενδυναμώνουν τον κόσμο της εργασίας, του δίνουν εμπιστοσύνη ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν».(«Αυγή της Κυριακής», 9/12/2012, Τσακαλώτος - Λάσκος).
Λένε ότι το ΚΚΕ δεν προβάλλει άμεσα αιτήματα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο συνειδητό ψέμα, που το ξεστομίζουν προκειμένου να δημιουργήσουν άλλοθι στήριξης μιας στρατηγικής που υπόσχεται ότι με την ανάκαμψη των μεγαλοεπιχειρηματιών, αυτό επιδιώκουν, θα έρθει η ανακούφιση των εργαζομένων, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Να τους θυμίσουμε ορισμένους από τους στόχους πάλης που προβάλλει και παλεύει το ΚΚΕ στο εργατικό, λαϊκό κίνημα, για μισθούς (οι κομμουνιστές μαζί με άλλους ριζοσπάστες στο συνδικαλιστικό κίνημα διαμόρφωσαν πρόσφατα σχέδιο συλλογικής σύμβασης ως πρόταση πάλης σε όλα τα συνδικάτα, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ μιλά για αυξήσεις στους μισθούς εφόσον και όταν έρθει η ανάκαμψη των μεγαλοεπιχειρηματιών), για το Ασφαλιστικό, για κατάργηση της επιχειρηματικής δραστηριότητας στην Υγεία, στην Παιδεία, για το Φορολογικό κ.λπ., όταν οι του ΣΥΡΙΖΑ βάζουν πλάτες για μειώσεις μισθών (π.χ., Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων). Βεβαίως συνδέουμε αυτό τον αγώνα με την πάλη για μονομερή διαγραφή του χρέους, αποδέσμευση από την ΕΕ, και να δημιουργήσει ο λαός τις πολιτικές προϋποθέσεις να πάρει την οικονομία στα χέρια του, να κοινωνικοποιήσει τα μονοπώλια. Διαφορετικά, υποτάσσεις τους εργαζόμενους στην πάλη για ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας, δηλαδή ενίσχυση των καπιταλιστών.
***
Ο ΣΥΡΙΖΑ αρνείται ότι η κρίση είναι καπιταλιστική οικονομική κρίση υπερσυσσώρευσης, θεωρώντας την, όπως οι αστοί, κρίση χρέους, προσθέτοντας ταυτόχρονα ότι οφείλεται στην κρίση στην ΕΕ, προκειμένου να πλασάρουν τη στρατηγική της επαναδιαπραγμάτευσης του χρέους, ως λύση ευρωενωσιακή. Αν δεν αλλάξει η νεοφιλελεύθερη πολιτική, λένε, δε γίνεται τίποτα! Δε φτάνει, λοιπόν, που εναποθέτουν τις φρούδες ελπίδες που καλλιεργούν στο λαό στις αλλαγές μορφής διαχείρισης στην ΕΕ, δηλαδή στη Δευτέρα Παρουσία, συγκαλύπτουν και το γεγονός ότι και σε περιόδους ανάπτυξης, ή σε άλλες χώρες χωρίς μνημόνια, εφαρμόζονται ακριβώς τα ίδια αντεργατικά - αντιλαϊκά μέτρα. Η όξυνση των ανταγωνισμών είναι το έδαφος πάνω στο οποίο εφαρμόζεται η πολιτική των αντεργατικών αναδιαρθρώσεων.
Μιλούν για αναδιανομή. Μπορεί μια κυβέρνηση να εξαναγκάσει το κεφάλαιο να διανείμει μέρος των κερδών του στην εργατική τάξη; Οι καπιταλιστές το κέρδος το βγάζουν από τη δουλειά των εργατών. Οσο λιγότερο τους πληρώνουν τόσο περισσότερο κερδίζουν. Και επίσης όσο περισσότερο αναπτύσσουν την παραγωγή τους, τόσο βγάζουν περισσότερα κέρδη. Μόνο αυτό το τελευταίο διακόπτεται από την οικονομική κρίση. Επομένως, αν μειώσουν τα κέρδη τους οι καπιταλιστές θα τσακιστούν από τους ανταγωνιστές τους. Αρα, η αναδιανομή που υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να υπάρξει γιατί σκοντάφτει στο χτύπημα της κερδοφορίας. Ούτε επίσης με τη φορολογία των πλουσίων που προβάλλουν μπορούν να κάνουν αναδιανομή, αφού θέλουν χρήμα στα κρατικά ταμεία για επενδύσεις στήριξης των μεγαλοεπιχειρηματιών. Οσο για την αδυναμία των κυβερνήσεων να επιβάλουν 45% φορολογία στο κεφάλαιο, αν το κάνουν θα μεταναστεύσει σε άλλο κράτος με χαμηλή φορολογία. Πρόσφατα η ΦΑΓΕ άλλαξε έδρα γι' αυτόν ακριβώς το λόγο. Οι ίδιοι μιλούν για «προοδευτική φορολογία των πολύ μεγάλων επιχειρήσεων», έτσι αόριστα. Δεν κάνουν συγκεκριμένο ούτε το ποσοστό φορολογίας ούτε τι εννοούν ως πολύ μεγάλες επιχειρήσεις. Γιατί; Τι φοβόνται;
***
Μπορεί σήμερα να κάνει παραχωρήσεις το κεφάλαιο όπως έκανε, για παράδειγμα, τις δεκαετίες του '60 και του '70; Η πείρα δείχνει πως δεν μπορεί. Δεν είναι μόνο η δυσμενής αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων διεθνώς, στο εργατικό, στο κομμουνιστικό κίνημα. Η τάση του κεφαλαίου να αυξάνει διαρκώς την εκμετάλλευση των εργαζομένων κάνει απαγορευτικές τις παραχωρήσεις. Οταν, π.χ., έχουν να ανταγωνιστούν την Κίνα ή στην περιοχή μας, οι μεγαλοεπιχειρηματίες στην Ελλάδα, τη Βουλγαρία, με μισθούς εξαθλίωσης, όχι μόνο παραχωρήσεις δεν μπορούν και δεν πρόκειται να κάνουν, αλλά θα επιβάλουν μέτρα αφαίρεσης κατακτήσεων, μείωσης μισθών, συντάξεων κ.λπ., έντασης της εκμετάλλευσης, δηλαδή συνθήκες φτώχειας και εξαθλίωσης.
Ο λαός μπορεί να έχει κάποιες κατακτήσεις στον καπιταλισμό όχι παλεύοντας για αναδιανομή με ενίσχυση των μεγαλοεπιχειρηματιών, όπως προβάλλει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά παλεύοντας για την ανατροπή τους.

Ποια συμμαχία έχει ανάγκη ο λαός;


Ποια συμμαχία έχει ανάγκη ο λαός;
-- Ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει λαθροχειρίες σε βάρος του ΚΚΕ στο θέμα της λαϊκής συμμαχίας. Τι λέει;
Η «Αυγή της Κυριακής» (άρθρο Τσακαλώτου - Λάσκου) αναπαράγει από ομιλία της Αλ. Παπαρήγα στη Βουλή το εξής απόσπασμα για την πραγματική αντίθεση στον καπιταλισμό: «Που εμείς, τη λέμε -θα έχετε βαρεθεί να το ακούτε αυτό- με μια αντίθεση: εργαζόμενος λαός - μονοπώλια. Θέλετε να το πείτε: κεφάλαιο - εργασία; Πείτε το όπως θέλετε, για να μην κάνω μεγάλες αναλύσεις»... Γράφει η «Αυγή»: «Μόνο που η αντίθεση εργαζόμενος λαός - μονοπώλια δεν είναι ίδια με την αντίθεση κεφάλαιο - εργασία. Αν ο αντίπαλος δεν είναι το κεφάλαιο, αλλά τα μονοπώλια, τότε όλοι πλην μονοπωλίων χωρούν στη ''λαϊκή συμμαχία''. Και, για να χρησιμοποιήσουμε το ίδιο ύφος, πείτε το όπως θέλετε, αλλά ο στρατηγικός προσανατολισμός δεν είναι, σε αυτή την περίπτωση, αντικαπιταλιστικός, αλλά ''αντιμονοπωλιακός'', με αποτέλεσμα στην πορεία προς το σοσιαλισμό να παρεμβάλλονται ενδιάμεσα στάδια ''προωθημένης δημοκρατίας'', ''νέας δημοκρατίας'' κλπ. Από αυτήν την άποψη, ο σημερινός παροιμιώδης απομονωτισμός του ΚΚΕ δεν μπορεί παρά να δημιουργεί απορίες σε όποιον επιχειρεί να αντιληφθεί την ορθολογικότητα της πολιτικής συμμαχιών του. Γιατί, π.χ., αν ένα τμήμα της ελληνικής αστικής τάξης, όπως σημειώνει η Παπαρήγα, ήδη από τη δεκαετία του 1960, αντιδρούσε στην ενσωμάτωση της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ, δεδομένης της βαρύτητας που έχει το θέμα της Ευρώπης στην προβληματική του ΚΚΕ, είναι ακατανόητο γιατί δεν θα μπορούσε --τουλάχιστον η μη-μονοπωλιακή της μερίδα-- να περιλαμβάνεται σε μια αντιμονοπωλιακή συσπείρωση κόντρα στη ''λυκοσυμμαχία''».
Ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει τα γλυκά μάτια σε μερίδες του κεφαλαίου και θέλει να ασκήσει διαχείριση συνολικά για λογαριασμό της αστικής τάξης. Για να δικαιολογήσει το ρόλο του στους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα, φέρνει τις αναλύσεις του ΚΚΕ στα μέτρα του και ισχυρίζεται ότι αυτές επιτρέπουν τη συμμαχία της εργατικής τάξης με μερίδα της αστικής. Αρα, ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό μπορούν να υπάρξουν ενδιάμεσα στάδια αστικής διαχείρισης, τάχα φιλολαϊκής, όπως λέει ότι θέλει να ασκήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Η λαθροχειρία βγάζει μάτι. Το ΚΚΕ παλεύει συνολικά ενάντια στην αστική τάξη και πρωτοστατεί στην οικοδόμηση της λαϊκής συμμαχίας που θα ανατρέψει την εξουσία της, θα αφαιρέσει από την ιδιοκτησία των καπιταλιστών τα μέσα παραγωγής. Αυτή είναι η συμμαχία τα εργατικής τάξης με τα φτωχά λαϊκά στρώματα του χωριού και της πόλης, δηλαδή με τους αυτοαπασχολούμενους και μικρούς ΕΒΕ, τη φτωχή αγροτιά. Επίσης, με τα ριζοσπαστικά κινήματα των γυναικών και της νεολαίας από τα λαϊκά στρώματα. Τίποτα πιο καθαρό, τίποτα πιο σαφές. Η λαϊκή συμμαχία συσπειρώνει όλους εκείνους που έχουν συμφέρον να αντιπαρατεθούν με τα μονοπώλια και την εξουσία τους, επειδή η αντικειμενική (και μη αναστρέψιμη) τάση στον καπιταλισμό είναι η συγκέντρωση και η συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, με βίαιη εκτόπιση των μικρών, με βάθεμα της εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Οι αυτοαπασχολούμενοι και οι φτωχοί αγρότες έχουν αντικειμενικό συμφέρον να ανατραπεί η εξουσία των μονοπωλίων, όχι για να συνεχίσουν να επιβιώνουν σαν μικροί σε συνθήκες καπιταλιστικού ανταγωνισμού, ή για να γίνουν μεγάλοι οι ίδιοι, αλλά για να ενταχθούν στον κεντρικό σχεδιασμό της λαϊκής οικονομίας, που προβλέπει κοινωνικοποίηση της παραγωγής, κρατικό εμπόριο/υπηρεσίες και συνεταιριστική αγροτική παραγωγή, δίπλα στον αντίστοιχο κρατικό τομέα.
Προφανώς, στο εσωτερικό της αστικής τάξης υπάρχουν μερίδες της ή μεμονωμένες επιχειρήσεις, που εξαιτίας του ανταγωνισμού κινδυνεύουν να αφομοιωθούν και να εκτοπιστούν από τα μονοπώλια. Οπως υπάρχουν και μονοπώλια που «εξαφανίζονται» από άλλα. Πολύ περισσότερο στην Ελλάδα, που βρίσκεται χαμηλότερα στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα της ΕΕ και της Ευρωζώνης. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι αυτές οι μερίδες της αστικής τάξης έχουν αντικειμενικό συμφέρον από την κατάργηση της αστικής εξουσίας και την κοινωνικοποίηση των βασικών και συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής. Το αντίθετο συμβαίνει. Προκειμένου να επιβιώσουν ή να ισχυροποιηθούν, πιέζουν για διαχείριση προς όφελός τους, η οποία, για ορισμένους από αυτούς, μπορεί να σημαίνει και έξοδο από την ΕΕ με αναπροσανατολισμό των συμμαχιών που συνάπτει για λογαριασμό των αστών το ελληνικό αστικό κράτος. Τέτοια είναι για παράδειγμα τα τμήματα εκείνα της αστικής τάξης που ασκούν κριτική στη «γερμανοποίηση» της ΕΕ και βλέπουν στο δολάριο τη διέξοδο προς όφελός τους. Είναι φανερό ότι η κριτική τους στην ΕΕ δε γίνεται από αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική σκοπιά, αλλά από τη σκοπιά των ιδιαίτερων συμφερόντων τους. Με τέτοια τμήματα της αστικής τάξης ο ΣΥΡΙΖΑ έχει «ανοιχτή γραμμή», κοροϊδεύοντας το λαό ότι μπορεί ένα κόμμα να διεξάγει αντιμονοπωλιακή πάλη, χωρίς αυτή να είναι ταυτόχρονα και αντικαπιταλιστική. Ο καπιταλισμός στην εποχή του ιμπεριαλισμού είναι μονοπωλιακός. Η πάλη για το ξεπέρασμά του είναι επίκαιρη και αναγκαία και κανένα στάδιο δε μεσολαβεί ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό. Σύμφωνα, όμως, με τον ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχουν και οι «υγιείς» καπιταλιστές -άρα και τα υγιή μονοπώλια-, με τους οποίους θέλει να κάνει μπίζνες όταν αναλάβει τη διακυβέρνηση. Γι' αυτό λέμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ καλεί τους εργαζόμενους και το λαό να σηκώσουν ξένες προς τα συμφέροντά τους σημαίες και να γίνουν ουρά των διεκδικήσεων της μιας ή της άλλης μερίδας της αστικής τάξης που θέλει να βελτιώσει τη θέση της στον εσωτερικό και παγκόσμιο ανταγωνισμό.

«Πιστεύω εις ένα Θεό, πολυκαταστηματάρχη και μεγαλέμπορα»!


«Πιστεύω εις ένα Θεό, πολυκαταστηματάρχη και μεγαλέμπορα»!
Καταργούν ακόμα και την κυριακάτικη αργία!
Ξεκληρίζουν με μια μονοκονδυλιά ό,τι έχει απομείνει από τα μικρομάγαζα που τα παραδίδουν βορά στους «καρχαρίες» του ανταγωνισμού.
Μετατρέπουν τους εργαζόμενους στον κλάδο του εμπορίου σε κανονικούς είλωτες, που το μόνο που θα τους λείπει θα είναι μια μπάλα ισοβίτη περασμένη στα πόδια.
Ο λαός δεν έχει φράγκο, κι αυτοί λένε ότι για τις στερήσεις του και για την εκμηδένιση των καταναλωτικών του δυνατοτήτων φταίει το... ωράριο των καταστημάτων!
Ομως, προσοχή:
Οι άνθρωποι που μας κυβερνούν είναι ευσεβέστατοι. Εχουν καλή καρδιά. Αγαπούν τον πλησίον τους (ειδικά όταν αυτός είναι τραπεζίτης, εφοπλιστής, βιομήχανος, μεγαλέμπορας). Παλεύουν από το πρωί μέχρι το βράδυ όχι μόνο για τη «σωτηρία» της χώρας αλλά και για τη... «σωτηρία της ψυχής» μας!
Απόδειξη:
Σύμφωνα με τη ρύθμιση που προωθεί η συγκυβέρνηση, ο λόγος που το ωράριο των καταστημάτων τις Κυριακές ορίζεται από τις 10 το πρωί έως τις 6 το απόγευμα, είναι - όπως λένε οι εμπνευστές της - προκειμένου να δίνεται η δυνατότητα σε εμπόρους και καταναλωτές να παρακολουθούν την... κυριακάτικη λειτουργία στην εκκλησία!
Ο «χριστιανισμός» και ο «σαμαρειτισμός» τους θυμίζει εκείνη την ιστορία με τους Σταυροφόρους που ρώτησαν τον Πάπα πώς θα ξεχώριζε το ξίφος τους τους αμαρτωλούς και τους άδικους από τους δίκαιους και τους ενάρετους. Και εκείνος τους απαντούσε:
Εσείς κάντε το χρέος σας. Πάρτε τα κεφάλια απ' όλους κι αφήστε τον Θεό να κάνει τη διαλογή στον ουρανό...

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ


«Ηλιο με ήλιο» ή χωρίς αφεντικά;


«Ηλιο με ήλιο» ή χωρίς αφεντικά;
Ανετοι μέσα στην πολιτική και οικονομική κυριαρχία τους διατάσσουν: «Μια ψυχή που είναι να βγει, ας βγει μια ώρα αρχύτερα». Είναι οι μεγάλοι της αγοράς. Από το 1986 πασχίζουν με τα πιο απίθανα επιχειρήματα κάθε φορά να πείσουν ότι τα μαγαζιά, τα δικά τους μαγαζιά, πρέπει να δουλεύουν εφτά 24ωρα τη βδομάδα. Και βήμα βήμα έχουν καταφέρει να φτάσουν κοντά στο στόχο παρότι άργησαν αρκετά. Βλέπεις, είχαν απέναντί τους κι αυτά τα αναθεματισμένα συνδικάτα που αντιστέκονταν στην πρόοδο.
Τη μια βάφτιζαν τουριστικές περιοχές τα εμπορικά κέντρα και εξασφάλιζαν έτσι εξαίρεση από την εφαρμογή του ωραρίου. Αλλοτε ανακάλυπταν τις οικογενειακές ανάγκες που δεν μπορούσαν να καλυφθούν στα στενά όρια του ωραρίου των καταστημάτων και επέβαλαν επέκταση του ωραρίου ως αργά το βράδυ του Σαββάτου. Μετά νοιάστηκαν για το καλό των εργαζομένων που πηγαινοέρχονταν στα μαγαζιά με το διακεκομμένο ωράριο, επέβαλαν το συνεχές. Βήμα βήμα ο σταθερός εργάσιμος χρόνος έγινε λάστιχο. Η οικογενειακή ζωή πήγε περίπατο.
***
Τώρα, στην καρδιά της κρίσης και με τρικομματική κυβέρνηση, νιώθουν ότι τα χέρια τους είναι λυμένα. Οχι ότι περιμένουν να γεμίσουν αύριο κιόλας τα μαγαζιά με πελάτες τις Κυριακές. Αλλά έχοντας απλώσει τόσο πολύ τον τραχανά στις εργασιακές σχέσεις, ξέρουν πως το κέρδος ξεκινά απ' την υπερεκμετάλλευση του εργάτη, και καθώς ελπίζουν ότι σύντομα η καπιταλιστική οικονομία θα ανακάμψει σπεύδουν να ξεμπερδεύουν με εμπόδια όπως «ωράρια» κι άλλες τέτοιες καθυστερήσεις.
Κατά συνέπεια σωστά καταγγέλλουν την κυβέρνηση ότι κάνει μισές δουλειές. Τι πα' να πει ανοιχτά την Κυριακή μόνο τα μικρά μαγαζιά. Ετσι κι αλλιώς τα μικρά μαγαζιά δεν αντέχουν να είναι ανοιχτά και τις Κυριακές. Δεν κάνουν τζίρο, ενώ τα έξοδα θα μεγαλώσουν. Ετσι κι αλλιώς αυτοί που δεν έχουν να ψωνίσουν το Σάββατο δεν έχουν να ψωνίσουν και την Κυριακή. Ασε που δεν αντέχουν τον ανταγωνισμό με τα μεγάλα που ρίχνουν τις τιμές και τραβούν πελατεία.
Αλλο είναι το παιχνίδι και γι' αυτό βιάζονται να πάρουν έγκαιρα θέση. Είναι οι μεγάλες ανακατατάξεις στα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Που επιβάλλουν αγορά εργασίας χωρίς εμπόδια. Μέρος αυτής της διευθέτησης είναι και η επαναφορά του θέματος για κατάργηση της κυριακάτικης αργίας. Είναι το μονοπωλιακό κεφάλαιο που καθορίζει τους κανόνες, είναι η κυβέρνησή του που σπεύδει να εφαρμόσει τις αξιώσεις του.
***
Πάρτο ανάποδα λοιπόν.
Εδώ πια δε μιλάμε για το θάνατο του εμποράκου. Εδώ μιλάμε για το τσάκισμα του αυτοαπασχολούμενου μαζί με το τσάκισμα του εργάτη. Εδώ μιλάμε για τη γιγάντωση των μονοπωλίων και την ανάγκη τους να υποταχτούν τα πάντα σ' αυτήν.
Είναι θέμα επιλογής.
Με τα μονοπώλια και τσακισμένη ζωή. `Η ενάντια στα μονοπώλια για ζωή ανθρώπινη.
Το διπλανό άρθρο από τον «Ριζοσπάστη» δε θα μπορούσε να το περιγράψει πιο πυκνά: «Ορέγονται κοινωνικές συνθήκες παρόμοιες με εκείνες τις οποίες απολαμβάνουν οι ανταγωνιστές τους σε Κίνα, Ινδία ή Ταϊλάνδη».
Οσοι ακόμα ελπίζουν ότι θα ξεμπερδέψουν με το κακό αλλάζοντας κυβέρνηση ας ετοιμάζουν σάβανα.
Οι άλλοι, όσοι έχουν κάνει ήδη το βήμα, ας οργανώνονται για εξαιρετικά σκληρές συγκρούσεις.

ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ Απαίτησαν από τους εργάτες να μην ξεκουράζονται ούτε λεπτό!


ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ
Απαίτησαν από τους εργάτες να μην ξεκουράζονται ούτε λεπτό!
KAMΠΕΡΑ.--
Αίσθηση προκαλούν στην Αυστραλία, και όχι μόνον, οι απαράδεκτες απαιτήσεις της εργοδοσίας ενός τεράστιου κατασκευαστικού έργου της πολυεθνικής εταιρείας «Chevron» στη Δυτική Αυστραλία που ζητεί από τους οικοδόμους να μην ξεκουράζονται ούτε λεπτό για να μη μείνει πίσω η δουλειά και αυξηθεί το κόστος κατασκευής, το οποίο οι εργολάβοι είχαν ήδη προλάβει να αυξήσουν με διάφορους τρόπους κατά 40% μέσα στην τελευταία τριετία...
Η παράλογη απαίτηση «απαγόρευσης» της ξεκούρασης υπό σκιά, έστω και για ένα λεπτό, καταγράφεται σε νέο υπόμνημα εργασίας της κατασκευαστικής εταιρείας «Λέιτον» που έχει αναλάβει την κατασκευή της μονάδας υγροποίησης φυσικού αερίου με την επωνυμία «Γκόργκον». Το υπόμνημα δημοσιεύτηκε την περασμένη Κυριακή στην «Αυστραλιανή Χρηματοπιστωτική Επιθεώρηση» με τη διατύπωση πως «οι εργάτες δεν επιτρέπεται να καθίσουν όσο διαρκεί η βάρδιά τους, εκτός και αν αυτό απαιτείται από τα καθήκοντά τους» και χτες έγινε ρεπορτάζ σε αυστραλιανές εφημερίδες.
Η δημοσιοποίηση του υπομνήματος προκάλεσε τις εύλογες αντιδράσεις όχι μόνον των εργαζομένων αλλά ακόμη και του ομοσπονδιακού υπουργού Εργασίας Μπιλ Σόρτεν που αναρωτήθηκε εάν ο «έξυπνος» συντάκτης του απαράδεκτου υπομνήματος το έγραψε όρθιος ή καθιστός. Ωστόσο, ο Σόρτεν εμφανίστηκε στη συνέχεια βασιλικότερος του βασιλέως προεξοφλώντας πως οι εργάτες έτσι κι αλλιώς δεν κάθονται λεπτό λόγω «ευσυνειδησίας»...
Η κατασκευή της τεράστιας μονάδας υγροποίησης φυσικού αερίου στη νήσο Μπάρεν της νότιας Αυστραλίας ξεκίνησε το 2009 με προϋπολογισμό 37 δισ. δολάρια και σήμερα το κόστος ολοκλήρωσης της κατασκευής έχει ανέλθει στα 52 δισ. δολάρια.

TOP READ