13 Οκτ 2012

ΣΟΥΗΔΙΑ:.....και ξερο ψωμι..


ΣΟΥΗΔΙΑ: Η ταλαιπωρία των Βούλγαρων εργατών! 



Οι περισσότεροι από τους 200 εργάτες βουλγαρικής καταγωγης που παραπλανηθηκαν να ερθουν στη Σουηδια με την υποσχεση συγκομιδής μούρων, εμειναν τις μερες αυτες έξω από την πρεσβεία της χώρας τους, στη Στοκχόλμη, μη εχοντας δυνατοτητα να επιστρεψουν στη χωρα τους.

Mετα απο τη παρεμβαση της πρεσβειας τους επιστρέφουν τωρα στη Βουλγαρια, από το πρωί της Κυριακής, ενω υπαλληλοι της πρεσβειας ελπίζουν ότι οι υπόλοιποι θα τακτοποιηθουν τις μερες αυτες. 

 Περίπου 15 εργάτες παρέμειναν έξω από την πρεσβεία τους, το πρωί της Κυριακής.


Βουλγαροι εργατες εξω απο τη πρεσβεια τους


"Καταφέραμε να βοηθήσουμε κάποιους με εισιτήρια επιστροφης στο σπίτι τους χθες και προχθες (Κυριακή), ενω 6 ακομα θα πεταξουν πισω στη χωρα. Ελπίζουμε ότι όλοι θα έχουν επιστρέψει στη Βουλγαρια από αύριο», δήλωσε η Τατιάνα Πέτροβα στην πρεσβεία. 

 Εξακολουθει  oμως να υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός Βουλγάρων εργατών τη στιγμή αυτη, στη Σουηδια, αλλά η πρεσβεία δεν ειχε αλλες επαφες με ανθρώπους που αναζητούσαν βοήθεια για να επιστρεψουν στα σπιτια τους.

 Περίπου 40 ταλαιπωρημενοι Βουλγαροι εμεναν σε ένα λεωφορείο που ηταν σταθμευμένο έξω από την πρεσβεία τους και το προσωπικό της πρεσβειας εργαζοταν για να τους εξασφαλίσει εισιτήρια για την επιστροφη τους.

 Σύμφωνα με τη Σουηδική αστυνομία οι συγκεκριμενοι εργάτες μούρων ειχαν παει γα δουλεια στην Jämtland, στη βόρεια Σουηδία.

Οπως ανεφερε η εφημεριδα την περασμένη εβδομάδα ενας μεγαλος αριθμος Βούλγαρων εργατων είχαν εισαχθεί στη Σουηδία, με την υπόσχεση της εργασίας κατά την περίοδο συγκομιδής μούρων, αλλά στη συνέχεια τα αφεντικα τους, (καποιοι εργατες ειπαν μαλιστα οτι δεν γνωριζαν καν ποιοι τους προσελαβαν), τους αφηνουν στην τύχη τους στα δάση και σε πολλες περιπτωσεις χωρις καν να τους εχουν πληρωσει τα δεδουλευμενα τους! 

Tα μουρα τη οργης...(Πηγη aftonbladet)

Σε μια μικρή κοινότητα το Svabensverk, έχουν αναλάβει περισσότερους από 60 Βουλγαρους εργατες  μούρων που λιμοκτονούν χωρίς στέγη πάνω από το κεφάλι τους - και φυσικά χωρίς την καταβολή δεδουλευμενων για την εργασία τους. 
Η διανυκτέρευση γινεται στην εκκλησία, η σίτιση έκτακτης ανάγκης στο εστιατόριο του χωριού, με πακέτα από τα παντοπωλεία της γειτονιάς και  μεγάλες προσπάθειες των κατοίκων της κοινότητας να τους βοηθησουν να επιβιώσουν.

Τωρα απο τη κυβερνηση και αφου εχει παραγινει το κακο με τους ασυνειδητους εργοδοτες μιλουν για τη ψηφιση νεων αυστηροτερων διαταξεων για το ειδος αυτο της εργασιας, που θα ισχυουν ομως απο του χρονου,  αλλα οπως φανταζεται κανεις οι νομοι δεν σταματουν τους απατεωνες εργοδοτες και εκμεταλλευτες απελπισμενων εργαζομενων.
Αναρτήθηκε από Elva

ΣΟΥΗΔΙΑ: Απ τη δουλειά στον...τάφο!


ΣΟΥΗΔΙΑ: Απ τη δουλειά στον...τάφο! 



Ως ''ανοιχτή πρόκληση'' για τους εργαζόμενους αναφερει η εφημεριδα Αrbetaren, την προταση*  του Σουηδου πρωθυπουργου, Fredrik Reinfeldt, ο οποιος τη Δευτέρα που περασε, πρότεινε τα ...75 χρονια ως ηλικια συνταξιοδότησης!

Το προσδόκιμο ζωής για τους άνδρες στη Σουηδία, ( που ως πρωτη χωρα στο κοσμο, στα 1913, εισήγαγε την εθνική σύνταξη γήρατος), είναι 79 ετών, ενω για τις γυναίκες είναι τα 84. 
Ετσι αυτο που ουσιαστικα προτεινε ο πρωθυπουργος ειναι ότι οι ανδρες, στη Σουηδια, κατά μέσο όρο θα παιρνουν σύνταξη περιπου....4 χρόνια πριν πεθανουν! 

Δεν ξέρω ποιος θα αντεχει να εργαζεται έως τα 75 του, εκτός ίσως από τους πολιτικούς, λέει ο συνταξιούχος ταχυδρόμος, Roger Holmström, στην εφημεριδα Arbetaren. 

 -Αν εμείς οι άνθρωποι πιστεύουμε ότι μπορούμε να ζήσουμε περισσότερο και να λιγοστεψουμε τα χρονια εργασιας μας, τότε η σύνταξη θα είναι μικρότερη, ειπε ο Fredrik Reinfeldt, στην εφημεριδα Dagens Nyheter.

- Το ερώτημα είναι, ειναι αν οι άνθρωποι ειναι έτοιμοι γι 'αυτό, αναρρωτιεται....

 Όταν ομως καποτε ορισαν ως οριο την ηλικία συνταξιοδότησης στα 65 χρονια, η ιδέα ηταν ότι οι περισσότεροι εργαζόμενοι θα προλαβαιναν να ...πεθάνουν (!) πριν φτάσουν στην αξιοσέβαστη αυτη ηλικία. Όμως, προς μεγαλη απογοητευση των νομοθετών, άρχισε να αυξάνει η μακροζωία. 

 Ωστόσο, δεν είναι οι εργαζόμενοι στα βαρέα, στις κοπιαστικες και επικίνδυνες εργασίες, που φτάνουν, ή και ξεπερνουν το μέσο επίπεδο. Πεθαίνουν νωρίτερα. Ηδη σήμερα, η ηλικία της συνταξιοδότησης, συμφωνα την συνομοσπονδια εργατων LO, ειναι τα 60-62 χρόνια, μετά απο αυτην το σώμα δεν αντεχει...


H σύνταξη στην ηλικία των 75 ειναι διχως αλλο μια ταξικη μεταρρυθμιση οπου το δικαίωμα να ξεκουραστει κανεις στα γηρατειά του έγινε πια... προνόμιο για τη αστικη ταξη και τους μεγαλοιδιοκτητες. Η πρόταση αυτη είναι μια ανοιχτή προκληση απεναντι στη Σουηδική εργατική τάξη! 
Όπως έγραψε η ιδια εφημεριδα και μαλιστα ειχαμε, τοτε, μεταφρασει κι εμεις,  η ''Φάση 3'', σήμερα εχει μεγαλύτερο αριθμό εγγεγραμμένων από τη μεγαλύτερη κρατικη επιχειρηση της Σουηδίας, το Ταχυδρομείο. 

Οι άνεργοι αναγκάζονται σε μειωσεις μισθων, το ποσοστό των φτωχών εργαζομένων αυξάνεται. Το ερώτημα ειναι γιατί δεν φροντιζουν ωστε οι άνεργοι να εχουν πραγματικές θέσεις εργασίας από το να ανεβάζουν το οριο ηλικίας συνταξιοδότησης και το να εχουν αρρωστους ανασφαλιστους.

Δεν είναι καλύτερα να εξασφαλιστει ότι οι νέοι θα βρισκουν δουλειά, παρά να παρατείνεται η επαγγελματική ζωή των ηλικιωμένων; ρωτα ενας δημοσιογραφος.

-Πρέπει να είμαστε συνολικά περισσότεροι άνθρωποι που εργαζομαστε και πληρώνουμε φόρους για να υπαρχει Ταμείο Πρόνοιας, απαντουν απο το (Μ) συντηρητικο κομμα.
Πολλοι υποστηριζουν ότι δεν εχουμε την οικονομικη δυνατοτητα πλέον να φροντιζουμε τους ηλικιωμενους, οτι αυτοι είναι μια επιβάρυνση για τον ενεργό πληθυσμό. Αν είναι τόσο δυσβασταχτο να δείξει κανεις αλληλεγγύη στους ηλικιωμενους και τους ασθενεις, δεν θα πρέπει να ξεκινήσει απο τη σωστη πλευρα, με τον φορολογικο καταμερισμο; 
Αντ' αυτού, οι συντηρητικοι μείωσαν τους φόρους και κατάργησαν πλήρως τον φόρο περιουσίας. Εκείνοι που έχουν τα περισσοτερα και επιβιώνουν για μεγαλυτερο διαστημα, δεν θα επρεπε συμβάλλουν, εξ ισου στην υγειονομική περίθαλψη;;

Στο μέλλον θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να αλλάξουμε εργασία αρκετές φορές κατά τη διάρκεια της ζωής μας, λέει ο Reinfeldt,οπως πολλοι αλλοι ηγετες της ΕΕ. Η συνταγη ειναι γνωστη...

Η αφέλεια στην ιδέα ότι ο καθένας θα είναι σε θέση να αλλαξει επαγγελμα στα μισα της ζωης του, ότι υπάρχει τόσο πολύ από κάθε είδος εργασίας, με λιγα λογια, ότι η εργασία είναι ένα είδος...καταστήματος, όπου ο καθένας μπορεί να...διαλεξει ο τι θελει απο τα ράφια των καταστημάτων, είναι τόσο προφανές που δεν χρειαζεται αλλη διευκρινηση.
Ίσως απευθυνεται σ εκείνους που πιστεψαν το παραμυθι ότι δεν υπάρχει στην πραγματικότητα ταξικη κοινωνια. Για όσους εργάζονται στον τομέα των κατασκευών, στην περιθαλψη, στα εργοστάσια, τηλεφωνικά κέντρα, σούπερ μάρκετ, ή τα μικρομαγαζα, η ταξικη κοινωνια ειναι μια πραγματικότητα, ειτε αρεσει σε καποιους, ειτε οχι. 

Ακόμα και να να επιχειρήσει κανεις να ανελθει κοινωνικα γίνεται ολο και πιο δύσκολο, εφ οσον το προπαρασκευαστικό τμήμα για τη τριτοβαθμια εκπαιδευση έχει αφαιρεθεί από τα πρακτικά προγράμματα στη κατευθυνση των επαγγελματικων λυκειων. Στην πράξη, δεν φαίνεται οτι η κυβέρνηση θέλει μεγαλύτερη κινητικότητα στην αγορά εργασίας, το αντίθετο μαλιστα!. 

Στη Βρετανία στη δεκαετία του 1990, η καταδικη της εργατικης ταξης εγινε πιο βαρεια όταν η κυβέρνηση επιχείρησε να εισαγάγει φόρο τον Pol Tax, ένα ενιαίο φόρο, που έγινε έτσι ο πιο επαχθης για όσους είχαν λιγότερα χρηματα. 

Οτι πρακτικα καταργουν τις συντάξεις για την εργατική τάξη είναι μια ακόμη πιο σοβαρή κινηση. Μια ανοιχτή ταξική προκληση από τα πάνω στρωματα, που φαίνεται εφικτη απο το γεγονος οτι η εργατική τάξη της Σουηδίας δεν πρόκειται πραγματικά ποτέ να βάλει το πόδι κάτω και να πει μεχρι εδώ και μη παρέκει!!

 Οι λαοι, ομως, κουραστηκαν σε ολη την ΕΕ απο ηγετες που καθε λιγο παρουσιαζουν τις διαφορες εξωφρενικες ...νεοφιλελευθερες συνταγες τους, που προσαρμοζοντας τις στις τοπικες ιδιαιτεροτητες προσπαθουν να ξεγελασουν τον λαο και να κανουν τον κοσμο να χασει ο τι δικαιωματα με κοπους, αγωνες και θυσιες εχουν καταφερει!

 Δεν θα τους αφησουμε να καταργησουν το δικαιωμα ολων για μια ανθρωπινη ζωη και το δικαιωμα ολων σε αξιοπρεπη  γεραματα.

 Φτανουν τα...λογια! Ηρθε η ωρα να τιμωρησουμε τις πολιτικες τους, μια και καλη!


Σημ*. (Προς το παρον μονο  ενα 2% του συνολου ερωτηθεντων δειχνει να συμφωνει με τη προταση αυτη!)



 Αναρτήθηκε από Elva

Ξεκάθαρη η συνεργασία αστυνομίας και Χρυσής Αυγής ( μετάφραση από την ξένη ιστοσελιδα World Socialist Web site)


Ξεκάθαρη η συνεργασία αστυνομίας και Χρυσής Αυγής ( μετάφραση από την ξένη ιστοσελιδα World Socialist Web site) 






Η Ελληνική αστυνομία συνωμοτεί με την φασιστική ομάδα Χρυσή Αυγή
Από τον Robert Stevens

Η ελληνική αστυνομία βρίσκεται ολοένα και πιο ανοιχτά σε συνεννόηση με την φασιστική Χρυσή Αυγή.

Σε καθημερινή σχεδόν βάση, τα μέλη και οι υποστηρικτές της Χρυσής Αυγής, προχωρούν σε επιθέσεις ενάντια μεταναστών και πολιτικών τους αντιπάλων, στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις της χώρας, με πλήρη ατιμωρισία.

Μερικές από αυτές τις επιθέσεις, συχνά καθοδηγούμενες από κάποιους από τους 18 βουλευτές του κόμματος, έχουν καταγραφεί σε κάμερα και φωτογραφηθεί. Η αστυνομία όχι μονο κάνει τα στραβά μάτια, αλλά ενθαρρύνει ή συμμετέχει στις επιθέσεις.

Διάφορες μαρτυρίες επιβεβαιώνουν το γεγονός ότι η αστυνομία παροτρύνει τους πολίτες να ζητούν βοήθεια από τους φασίστες. Η εφημερίδα Guardian ανέφερε πρόσφατα ότι υπάρχουν “αυξανόμενες ενδείξεις ότι οι Αθηναίοι κατευθύνονται πλέον ανοιχτά από την αστυνομία να ζήτούν βοήθεια από την νεο-ναζιστική ομάδα”.

Είχε χαρακτηριστικά αναφερθεί στην εφημερίδα το εξής: “ένα θύμα μιας εγκληματικής πράξης, μια εκπαιδευόμεη υπάλληλος από τις ΗΠΑ, ανέφερε στην εφημερίδα Guardian “το σοκ που υπέστη η οικογένειά της όταν η μητέρα της κάλεσε την αστυνομία για ένα περιστατικό που εμπλέκονταν Αλβανοί μετανάστες στην πολυκατοικία της στο κέντρο της πόλης, και η αστυνομία την παρότρυνε να το αναφέρει στην Χρυσή Αυγή. Της είπαν αμέσως, πως αν πρόκειται για θεμα με μετανάστες να πάει στην Χρυσή Αυγή, όπως αναφέρει η 38χρονη η οποία φοβούμενη για την δουλειά και την ασφάλειά της, μίλησε μόνο υπό τον όρο της ανωνυμίας. ”

Η ενεργή υποστήριξη της αστυνομίας ήταν κρίσιμη για την Χρυσή Αυγή ώστε να να πάρει ένα μεγάλο ποσοστό στις εκλογές του Ιουνίου.  Σύμφωνα με την εφημερίδα Το Βήμα, το 50 τοις εκατό των αστυνομικών ψήφισαν Χρυσή Αυγή. Πολλοί αστυνομικοί, ιδίως στο πλαίσιο του τμήματος ελέγχου ταραχών, είναι μέλη της Χρυσής Αυγής.

Ο ρατσισμός που προβάλλει και εκμεταλεύεται η Χρυσή Αυγή, ενισχύεται και από την κυβέρνηση και από την αστυνομία.  Τον Αύγουστο η κυβέρνηση συνασπισμού υπό την ηγεσία του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά άρχισε μια μαζική επιχείρηση σκούπα εναντίον των μεταναστών κινητοποιώντας  4.500 αξιωματικούς. Πολλά από τα 1.400 άτομα προσήχθησαν  με μόνο κριτήριο το χρώμα του δέρματός τους και γιατί έδειχναν “ξένοι”.

Την τελευταία εβδομάδα η αστυνομία ανέφερε ότι 2.135 αδήλωτοι μετανάστες εστάλησαν στις πατρίδες τους μεταξύ του Αυγούστου και του Σεπτεμβρίου. Συνολικά 1.259 απελάθηκαν από το Γραφείο Αλλοδαπών, με τους περισσότερους να προέρχονται από το Πακιστάν, το Μπαγκλαντές και την Αλβανία.

Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας ο Σαμαράς χρησιμοποιώντας τους μετανάστες ως αποδιοπομπαίους τράγους τους κατηγόρησε  για την οικονομική καταστροφή, η οποία επιβάλλεται από την ελληνική αστική τάξη και την Ευρωπαϊκή Ένωση, και αναφερόμενος στους εργαζόμενους που δεν έχουν χαρτιά, είπε πως αποτελεόυν μια “άοπλη εισβολή”. Η κυβέρνηση έχει αυξήσει την  ασφάλεια για την πρόληψη της εισόδου μεταναστών στη χώρα από τα σύνορά της με την Τουρκία.

Αυτό ήταν το σκηνικό στο οποίο βασίστηκε, στις 7 Σεπτεμβρίου ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής Γιώργος Γερμενής, όταν οδήγησε 40 από τους κακοποιούς του κόμματός του σε μια εγκληματική επιθεση ενάντια σε μια αγορά στην Ραφήνα, βόρειο-δυτικά της Αθήνας. Απαίτησαν από μελαμψούς εμπόρους να δείξουν τις άδειές του και κατέστρεψαν μια σειρά από τους πάγκους τους.  Ο Γερμενής δήλωσε καυχόμενος, “το αναφέραμε στην αστυνομία και στη συνέχεια η Χρυσή Αυγή έκανε ό,τι έπρεπε να κάνει”.

Ένας άλλος βουλευτής της Χρυσής Αυγής, ο Παναγιώτης Ηλιόπουλος, έχει επίσης συνδεθεί με την επίθεση.

Μετά από μια δημόσια κατακραυγή, ο αρχηγός της αστυνομίας που υπηρετούσε στο κεντρικό αρχηγείο της αστυνομίας της Ραφήνας έχει τεθεί σε διαθεσιμότητα.

Μια άλλη επίθεση πραγματοποιήθηκε στο Μεσολόγγι, στη δυτική Ελλάδα. Με επικεφαλής τον βουλευτή, Κώστα  Μπαρμπαρούση, μέλη της Χρυσής Αυγής, έσπασαν πάγκους φρούτων και λαχανικών της αγοράς που ανήκουν σε μετανάστες. Ένας αστυνομικός φέρεται να πήρε μέρος σε αυτήν την επίθεση και έχει τεθεί σε διαθεσιμότητα εν αναμονή της έρευνας για την υπόθεση.

Πέρυσι, ένας πρώην αξιωματούχος  της αστυνομίας επιβεβαίωσε ότι η Χρυσή Αυγή συνεννοείται τακτικά με την αστυνομία, παραδεχόμενος πως οι φασίστες είχαν πραγματοποιήσει “κοινές δράσεις με την βοήθεια της Ελληνικής Αστυνομίας.”

Ένας μέλος αντιρατσιστικής εκστρατείας, δήλωσε στους Financial Times αυτό το μήνα, “Έχουμε δεχτεί πολλές μαρτυρίες ότι μέλη της Χρυσής Αυγής, εμπλέκονται σε υποθέσεις παράνομης προστασίας, συχνά σε συνεργασία με την αστυνομία”.

Τον Ιούνιο, Αιγύπτιοι ψαράδες ξυλοκοπήθηκαν άγρια στο Πέραμα, έξω από τον Πειραιά. Ένα από τα θύματα δήλωσε ότι ένας από τους δράστες φορούσε ένα μπλουζάκι της Χρυσής Αυγής. Μόλις μερικές ώρες νωρίτερα το μέλος της  Χρυσής Αυγής, Ιωάννης Λαγός, είχε δηλώσει σε ομιλία του, “οι Αιγύπτιοι αλιείς θα πρέπει να λογοδοτήσουν στην Χρυσή Αυγή, καθώς και στον ελληνικό λαό για την δραστηριότητά τους.”

Παρά τους νόμους κατά της υποκίνησης φυλετικής βίας,ο  Λαγός διέφυγε τη δίωξη.

Αυτά είναι μόνο μια χούφτα από τις εκατοντάδες των ρατσιστικών επιθέσεων το τρέχον έτος, οι οποίες έχουν σχεδόν διπλασιαστεί από την ίδια περίοδο του προηγούμενου έτους. Μερικές έχουν οδηγήσει ακόμα και σε δολοφονίες.

Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έχουν διαδραματίσει κεντρικό ρόλο στην ενίσχυση της Χρυσής Αυγής. Από τις εκλογές, οι φασίστες έχουν τακτική θέση  στις τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές, με τους βουλευτές του κόμματος να αποτελούν μόνιμους καλεσμένους.

Ένα σημαντικό στοιχείο σε αυτή “την προσφορά” είναι η προσπάθεια να πολεμηθεί η ενδυνάμωση της αντίδρασης της εργατικής τάξης ενάντια στα πρωτοφανή μέτρα λιτότητας της κυβέρνησης. Ένας αρθρογράφος στη δεξιά εφημερίδα Καθημερινή δήλωσε, “Όσοι από εμάς πιστεύουν στη δημοκρατία οφείλουμε ένα μεγάλο « ευχαριστώ » στην Χρυσή Αυγή”, προσθέτοντας: ” είναι μια ευκαιρία για τη νομιμότητα να αντιμετωπίσει την οιονεί νόμιμη βία της αριστεράς. ”

Στις 10 Σεπτεμβρίου, ο υπουργός Δημόσιας Τάξης Νίκος Δένδιας αναγκάστηκε να ανακοινώσει ότι η ελληνική αστυνομία θα αποσύρει τους αστυνόμους, που παρέχονται για την προστασία των βουλευτώνς της Χρυσής Αυγής. σε Χρυσή. Μετά την επίθεση στην αγορά της Ραφήνας, ο Δένδιας κάλεσε τις αρχές να καταθέσουν μηνύσεις εναντίον των δύο βουλευτών. Ενώ σε μια δήλωσή της η  αστυνομία συμφώνησε ότι θα εκτελέσει την εντολή, σημείωσε ότι  οι φύλακες θα συνεχίσουν να προστατεύουν τον αρχηγό του κόμματος Νίκο Μιχαλολιάκο και τα γραφεία της Χρυσής Αυγής.

Η κίνηση του Δένδιας, αποτελεί απλώς ένα πολύ λεπτό κάλυμμα για μια συνεχιζόμενη σχέση μεταξύ της Χρυσής Αυγής και της αστυνομίας και με τα κορυφαία κλιμάκια του κράτους.

Ο Δένδιας έχει δηλώσει δημοσίως ότι το πρόβλημα της μετανάστευσης είναι μεγαλύτερο από ό, τι τα οικονομικά προβλήματα στην Ελλάδα, ενώ ο Σαμαράς δήλωσε αυτό το μήνα ότι εκείνοι που έρχονται στην Ελλάδα από την Αφρική, τη Νότια Ασία και τη Συρία δημιουργούν τώρα ” ακόμα μεγαλύτερη δυστυχία”. Ερωτηθείς σχετικά με τους στενούς δεσμούς μεταξύ της Χρυσής Αυγής και της αστυνομίας, είπε  “Είμαι πολύ ευχαριστημένος με τον τρόπο που έχουν κάνει τη δουλειά της η ελληνική αστυνομία.”

Δεν είναι μόνο η συντηρητική Νέα Δημοκρατία με επικεφαλής τον Σαμαρά, που νομιμοποιεί τις επιθέσεις σε μετανάστες εργαζόμενους και τη νεολαία. Είναι βοηθούμενη και υποκινούμενη από τους εταίρους του συνασπισμού του, το σοσιαλδημοκρατικό ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ, την Δημοκρατική Αριστερά κόμμα που αποσπάστηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ το 2010.

Σε σκηνές που θυμίζουν τη ναζιστική κατοχή στην Ελλάδα, ο συνασπισμός της Κυβέρνησης αποφάσισε τον περασμένο μήνα να μεταφέρει μια ομάδα 400 μεταναστών σε εγκαταλελειμμένο στρατόπεδο στα περίχωρα της Κορίνθου. Τα μέλη της Χρυσής Αυγής επιδόθηκαν σε μια αντιμεταναστευτική υστερία, με τον Μιχαλολιάκο να δηλώνει δημαγωγικά, “Γιατί θα πρέπει οι Έλληνες φορολογούμενοι να επιδοτούν  και να τροφοδοτούν πλήρως ένα στρατόπεδο διακοπών για τους ανθρώπους που δεν θέλουμε;”

Με πλήρη επίγνωση των άθλιων και απάνθρωπων συνθήκων που αντιμετωπίζουν οι μετανάστες, ο δήμαρχος του ΠΑΣΟΚ της πόλης, Αλέξανδρος Πνευματικός, διαμαρτυρήθηκε με μέλη και υποστηρικτές του κόμματός του κατά την άφιξη των μεταναστών. Αμέσως διέταξε μάλιστα να κοπεί η παροχή  ύδρευσης του στρατοπέδου για αρκετές ώρες ως αντίποινα.

Ο Πνευματικός δήλωσε: «Ήταν απαράδεκτο για το υπουργείο να στείλει όλους αυτούς τους ανθρώπους εδώ, χωρίς καν να συζητήσει με τις αρχές της πόλης», προσθέτοντας: «Υπάρχει μια μεγάλη αντίδραση στην πόλη λόγω του φόβου, μιας μαζικής απόδρασης μεταναστών, που προσπαθούν να πάνε στο λιμάνι, ώστε να μπουν σε πλοίο για την Ιταλία….Δεν πρέπει να μείνουν εδώ”.

πηγή :
http://www.wsws.org/articles/2012/oct2012/dawn-o09.shtml μέσω omnia.tv
http://www.kar.org.gr

 Αναρτήθηκε από M.V.M  

ΜΚΟ: Τρωκτικά και σύγχρονοι δουλέμποροι


ΜΚΟ: Τρωκτικά και σύγχρονοι δουλέμποροι 






Να πληρωθούν άμεσα οι χιλιάδες άνεργοι που απασχολούνται σε προγράμματα του ΟΑΕΔ με 5μηνες συμβάσεις στους οργανισμούς Τοπικής Διοίκησης και να σταματήσει η απαράδεκτη μεσολάβηση Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (ΜΚΟ) για την πρόσληψή τους, απαίτησε χτες στη Βουλή, ο βουλευτής του ΚΚΕ, Χρήστος Κατσώτης, κατά τη διάρκεια της συζήτησης Επίκαιρης Ερώτησής του για το θέμα. Εκ μέρους της κυβέρνησης, ο υφυπουργός Απασχόλησης, Ν. Παναγιωτόπουλος, επικαλέστηκε ...διοικητικά προβλήματα για τη μη έγκαιρη καταβολή του ποσού των 625 ευρώ που δικαιούνται οι άνεργοι, ενώ δικαιολόγησε πλήρως τη μεσολάβηση των ΜΚΟ.
Υποστήριξε ότι οι καθυστερήσεις οφείλονται στην «πολυεπίπεδη διαδικασία της έγκρισης των πιστώσεων», προσθέτοντας πως «προέκυψαν δύο εκλογικές αναμετρήσεις και τα πράγματα πήγαν πίσω». Αν και παραδέχθηκε πως «οι ΜΚΟ δε διαθέτουν την απαραίτητη εμπειρία» υποστήριξε την μεσολάβησή τους καθώς και τα 25 ευρώ που παρακρατούν από κάθε εργαζόμενο, αφού «είναι τα έξοδα των πράξεων, τα τηλεφωνήματα και οι κατάλογοι κίνησης στις υπηρεσίες».



Εντονη ήταν η αντίδραση του Χ. Κατσώτη ο οποίος έθεσε ευθέως το ερώτημα του «γιατί ο ΟΑΕΔ ενώ ο ίδιος έκανε το πρόγραμμα δεν μπορούσε να το υλοποιήσει ή να προσληφθούν οι άνεργοι μέσω των ΟΤΑ;». Αναφερόμενος στη μεσολάβηση των ΜΚΟ δήλωσε ότι «είναι τρωκτικά που έχουν δημιουργηθεί και ροκανίζουν τα λεγόμενα προγράμματα και το δημόσιο χρήμα και τώρα τους δίνετε τη δυνατότητα να διαχειρίζονται του νέους/ νέες που είναι άνεργοι». Χαρακτηριστικά σημείωσε: «Σε τι διαφέρουν οι ΜΚΟ από τους δουλέμπορους; 25 ευρώ παίρνει το μήνα από τον εργαζόμενο στα προγράμματα κοινωφελούς εργασίας. Λέτε να είναι τα έξοδά τους;» Πρόσθεσε ότι οι άνεργοι γίνονται «βορά των ΜΚΟ και της πολιτικής σας που ανακυκλώνει την ανεργία με προγράμματα που δίνουν χρήμα σε ΜΚΟ και επιχειρηματίες» και ότι «αν κάνουμε απολογισμό για το πόσα δισ. έχουν διατεθεί σε προγράμματα ενίσχυσης της απασχόλησης τότε θα πρέπει πολλοί να απολογηθούν γι' αυτήν την πολιτική και πού πήγαν αυτά τα χρήματα. Στις τσέπες εργοδοτών για να αυξήσουν τα κέρδη τους». Κλείνοντας την τοποθέτησή του, ο Χ. Κατσώτης σημείωσε ότι «καλούμε τους εργαζόμενους να βγάλουν συμπεράσματα», απαιτώντας από την κυβέρνηση να καλύψει τα δεδουλευμένα αυτών των ανθρώπων που «πρέπει να επιβιώσουν».
 Αναρτήθηκε από xristos bellos  

Ποιά βουλή και παπάρια; Υπουργικό συμβούλιο!


Ποιά βουλή και παπάρια; Υπουργικό συμβούλιο! 



 Γράφαμε το περασμένο Σάββατο ("Ιστορίες ασφαλιστικής τρέλλας") για την τροπολογία που προσπάθησε να περάσει η κυβέρνηση προκειμένου να μειώσει κατά 1,1% το ποσοστό των εργοδοτικών εισφορών, απαλλάσσοντας τους εργοδότες (όχι όμως και τους εργαζόμενους!) από τις εισφορές που πληρώνουν υπέρ Εργατικής Κατοικίας και Εργατικής Εστίας. Στο υστερόγραφο εκείνου του κειμένου σημειώναμε ότι η σχετική διάταξη θα επανερχόταν για ψήφιση στην βουλή μέσα στον μήνα. Πριν αλέκτωρ φωνήσαι τρις, επανήλθε. Ο Βρούτσης (ο απελευθερωτής, θυμάστε) την επανέφερε αλλά σηκώθηκαν ως κι οι πέτρες εναντίον του και αναγκάστηκε να την αποσύρει για δεύτερη φορά.

 Στο σημείο αυτό, θέλω να ενημερώσω τους άσχετους αναγνώστες ότι οι επιχειρήσεις υποβάλλουν κάθε τρεις μήνες στο ΙΚΑ την περίφημη ΑΠΔ (Αναλυτική Περιοδική Δήλωση), με όλα τα στοιχεία περί μισθών, κρατήσεων και εισφορών όλων των εργαζομένων. Προσωπικά, θεώρησα αυτονόητο ότι η τρέχουσα ΑΠΔ (για το τρίμηνο Ιούλιος-Σεπτέμβριος) θα υποβληθεί με όσα ίσχυαν, εφ' όσον η σχετική με την μείωση διάταξη δεν έχει ψηφιστεί από την βουλή. Λογικό;

 Αμ δε! Στον επίσημο ιστοχώρο του, το ΙΚΑ φροντίζει να ενημερώνει τον κόσμο με δελτίο τύπου, το οποίο φέρει ημερομηνία 20/9/2012, ότι: "Από τη Διοίκηση του ΙΚΑ-ΕΤΑΜ ανακοινώνεται ότι, από 1/9/2012 βάσει των διατάξεων του άρθρου 1 παρ. 6 του Ν.4046/12 (ΦΕΚ28/τ.Α'/14-2-2012) καταργούνται οι Εργοδοτικές Εισφορές υπέρ του Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας (ΟΕΚ) και Εργατικής Εστίας (ΟΕΕ) κατά ποσοστό 0,75% και 0,35% αντίστοιχα. Συνεπώς, ασφαλιστικές εισφορές περιόδων ασφάλισης από 1/9/2012 και εφεξής θα καταβάλλονται μειωμένες κατά 1,10%, όσον αφορά στην εργοδοτική εισφορά, σύμφωνα με τα ανωτέρω. Επισημαίνεται ότι, οι εισφορές ασφαλισμένου υπέρ των ανωτέρω καταργηθέντων Οργανισμών εξακολουθούν να καταβάλλονται κανονικά." (σ.σ.: οι υπογραμμίσεις είναι του ΙΚΑ). Προσέξτε: μιλάμε για δελτίο τύπου, όχι για επίσημη εγκύκλιο!

 Ωραίο; Τί κι αν η βουλή δεν ψήφισε ακόμη τίποτε; Αρκεί που έστειλε ο Βρούτσης μια επιστολή στις 7/9/2012 για να ενημερώσει την διοίκηση του ΙΚΑ ότι θα μειωθούν οι εργοδοτικές εισφορές και το ΙΚΑ τσακίστηκε να εξυπηρετήσει τους εργοδότες. Βέβαια, δεν μπορούσε να βγάλει επίσημη εγκύκλιο μιας και δεν είχε στα χέρια του αντίστοιχη υπουργική απόφαση. Μια κωλοεπιστολή είχε, ένα κωλοδελτίο τύπου έβγαλε. Ποιός υποχρέωνε τους λεβέντες τού ΙΚΑ να βγάλουν δελτίο τύπου; Κανένας. Αλλά να μη δείξουν λίγη καλή θέληση σε κυβέρνηση και εργοδότες; Γι' αυτό βιάστηκαν. Πολλή πρεμούρα, λέμε! Αν ήταν να κυνηγήσουν κανένα μπαταχτσή για εισφοροδιαφυγή, ακόμη θα κοιμούνταν τον ύπνο τού δικαίου.

 Όμως, επειδή σε τούτο το ιστολόγιο έχουμε μάθει να ψάχνουμε τα πάντα; ας πάμε στο ζουμί. Τον ξέρετε τον νόμο 4046/12, τον οποίο ανεφέρει το ΙΚΑ στο δελτίο τύπου του; Όχι είπατε; Κι όμως, τον ξέρετε! Μόνο που τον ξέρετε με το παρατσούκλι του: Μνημόνιο 2! Τί λέει, λοιπόν, η παράγραφος 6 του άρθρου 1 του Μνημονίου 2;

"6. Οι ρυθμίσεις που περιλαμβάνονται στο κεφάλαιο Ε' «Διαρθρωτικές Μεταρρυθμίσεις», παράγραφοι 28 και 29 του Μνημονίου Οικονομικής και Χρηματοπιστωτικής Πολιτικής και στο Κεφάλαιο 4 «Διαρθρωτικές Μεταρρυθμίσεις για την Ενίσχυση της Ανάπτυξης» παράγραφος 4.1: «Διασφάλιση της ταχείας προσαρμογής της αγοράς εργασίας και ενίσχυση των θεσμών της αγοράς εργασίας» του Μνημονίου Συνεννόησης στις Συγκεκριμένες Προϋποθέσεις Οικονομικής Πολιτικής, τα σχέδια των οποίων εγκρίνονται κατά την παράγραφο 2 και προσαρτώνται ως παράρτημα V στον παρόντα νόμο, συνιστούν πλήρεις κανόνες δικαίου άμεσης εφαρμογής. Με αποφάσεις του Υπουργικού Συμβουλίου ρυθμίζεται κάθε αναγκαίο ζήτημα για την εφαρμογή της παρούσας παραγράφου."

 Επειδή μάλλον δεν καταλάβατε και πολλά, πάρτε μια μετάφραση στα...ελληνικά: Οι διατάξεις ολόκληρου του σχεδίου της επίθεσης κατά των εργατικών δικαιωμάτων συνιστούν από χέρι "πλήρεις κανόνες δικαίου άμεσης εφαρμογής"! Έτσι απλά. Συνεπώς, τα χιλιοπιπιλισμένα παραμύθια περί πιέσεων της τρόικας ή περί περήφανης αντίστασης της κυβέρνησης σ'αυτές τις πιέσεις, είναι σκέτα παραμύθια εφ' όσον ήδη αποτελούν νόμο και, μάλιστα, "άμεσης εφαρμογής".

 Το πιο ωραίο, όμως, κρύβεται στην τελευταία φράση: "Με αποφάσεις του Υπουργικού Συμβουλίου ρυθμίζεται κάθε αναγκαίο ζήτημα για την εφαρμογή της παρούσας παραγράφου". Επί τέλους, το καταλάβατε ή θέλετε και πάλι διευκρίνιση; Ποιά βουλή και παπάρια; Ποιός έχει ανάγκη την βουλή; Μια φρασούλα σε μια παράγραφο κάποιου άρθρου κάποιου νόμου είναι αρκετή για να μας λύσει τα χέρια! Τα πράγματα είναι απλά: Προσέξτε:

 Τί επιδιώκω; Την "μεταρρύθμιση" του εργασιακού καθεστώτος ώστε να μειωθεί το κόστος εργασίας για τους κεφαλαιούχους. Άρα αυτό που θέλω να κάνω εντάσσεται στις διατάξεις περί "ταχείας προσαρμογής της αγοράς εργασίας". Συνεπώς, δεν χρειάζεται να φέρω τίποτε προς ψήφιση στην βουλή αφού η παράγραφος 6 του άρθρου 1 του Ν. 4046/12 προβλέπει ότι για όλα αυτά τα ζητήματα αρκεί μια απόφαση του υπουργικού συμβουλίου. Άρα, ρε συ Βρούτση, τί διάολο θες και ταλαιπωρείσαι με το πήγαιν'-έλα στην βουλή; Μάζεψε τους σκιτζήδες συναδέλφους σου και πάρτε μια απόφαση να τελειώνεις. Νόμιμα και -κυρίως!- δημοκρατικά.

 Συμπέρασμα: αδίκως χτυπιούνται στην βουλή η Χριστοφιλοπούλου και η παρέα της και τζάμπα φωνάζουν οι "αντιστασιακοί" πασοκονουδίτες βουλευτές. Και λέω "αδίκως", επειδή αυτοί είναι που ψήφισαν το "Μνημόνιο 2", δίνοντας το δικαίωμα στον κάθε Βρούτση να τους γράφει στα παπάρια του. Αλλά, μάλλον, δεν είναι μόνον ο Χρυσοχοΐδης που δεν είχε διαβάσει το μνημόνιο. Αυτός είναι απλώς ο μαλάκας τής παρέας που το παραδέχτηκε δημοσίως...

cogito ergo

Η Χρυσή Αυγή προστατεύει τους ξένους τοκογλύφους!*


Η Χρυσή Αυγή προστατεύει τους ξένους τοκογλύφους!* 


 Παρά το ότι θεωρούμε ότι ο λαός δεν είναι το θύμα αλλά ο εχθρός και ότι στόχος του συστήματος δεν είναι απλά η αποτροπή και μόνο της εκλογικής ανόδου της Αριστεράς αλλά η αποτροπή δια της τρομοκρατίας της ανόδου του κινήματος αντίστασης του λαού, φυσικά και η Αριστερά, αναδημοσιεύουμε το ενδιαφέρον στο σύνολό του κείμενο για την Χρυσή Αυγή του Στέλιου Ελληνιάδη από τον Δρόμο της Αριστεράς:

Δεν είναι το πρόβλημα των σκοτεινών κέντρων οι ξένοι. Πακιστανοί, Αφγανοί ή Αρειανοί. Το πρόβλημα είναι οι Έλληνες.
 Αυτοί πρέπει να κρατηθούν υπό έλεγχο. Αυτούς ληστεύουν οι πολιτικοί και οι τοκογλύφοι. Και αυτούς φοβούνται μπας και εξεγερθούν. Γιατί αυτοί είναι οι νέοι άμισθοι και χαμηλόμισθοι σκλάβοι. Και σ’ αυτούς ανήκει η δημόσια περιουσία που με συνοπτικές διαδικασίες, σχεδόν τζάμπα και στα γρήγορα, εκχωρείται στους ληστρικούς επενδυτές, στα διεθνή ολιγοπώλια και στους εντόπιους μεσάζοντες. Οι Έλληνες πρέπει να είναι τρομαγμένοι και αποπροσανατολισμένοι. Να υποστούν το πλιάτσικο, να μην κουνηθούν, να υποταχθούν. 
Αλλά για να γίνει αυτό δεν φτάνουν τα κυβερνητικά μέτρα, ούτε η αστυνομική καταστολή. Γιατί άμα ξεσηκωθούν όλοι οι οργισμένοι μαζί, θα τους πάρει ο διάολος. Γι’ αυτό χρειάζονται τους εξωτερικούς εχθρούς. Για να ασχολείται ο κόσμος μαζί τους, σαν να απειλούν και να καταστρέφουν αυτοί τη χώρα. Να ενοχοποιηθούν αυτοί για όλα. Αλλά, προσοχή! Στην κατασκευή των εχθρών υπάρχει ένα λεπτό σημείο. Όχι όλοι οι ξένοι. Μπορεί να λέμε ότι οι ξένοι μας παίρνουν τις δουλειές, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το εννοούμε κιόλας. 
Για να κάνουμε τη δουλειά μας, χρειαζόμαστε μόνο τους ξένους που είναι ανυπεράσπιστοι. Αυτούς που μπορούν να χρησιμοποιηθούν σαν εξιλαστήρια θύματα, σαν αποδιοπομπαίοι τράγοι, σαν οι κακοί, σαν η απειλή για την Ελλάδα και τον Έλληνα. Και να μπορούμε να πείσουμε τον νεοΈλληνα, που χρόνια τώρα πιάνεται κορόιδο. Άλλη μια φορά δεν θα είναι τόσο δύσκολο. Προβλήματα για εκμετάλλευση πάντα θα υπάρχουν, όπως και καρότα για να τα ακολουθεί ο εύπιστος. Οι Πακιστανοί, οι Σουδανοί και οι Αφγανοί προέρχονται από μισοδιαλυμένα κράτη με διεφθαρμένες κυβερνήσεις, χωρίς διεθνή εμβέλεια και εξουσία. Άρα, οι υπήκοοί τους, δεν έχουν «πλάτες» και προσφέρονται για το κυνήγι των μαγισσών. Κανένας δεν θα τους υπερασπιστεί, κανένας δεν θα τους κλάψει, κανένας δεν θα ζητήσει από την ελληνική κυβέρνηση λογαριασμό. Μ’ αυτούς θα γίνει όλο το κόλπο. Μ’ αυτούς, λοιπόν, θα τρομοκρατήσουμε τα πιο ευάλωτα κομμάτια της κοινωνίας, τους πιο φοβισμένους, τους πιο προβληματικούς. Εμείς θα τους λεηλατούμε κι αυτοί θα τσακώνονται με το γείτονα, δηλαδή το ισόγειο θα τα βάζει με το υπόγειο, ώστε το ισόγειο και το υπόγειο να μην στραφούν ποτέ εναντίον του ρετιρέ. Εάν δεν υπήρχαν οι Πακιστανοί και οι Αφγανοί, θα έπρεπε να τους εφεύρουμε. Είναι θέμα καλού μάρκετινγκ. Πιο εύκολα παρασύρεται ο αναισθητοποιημένος πολίτης εναντίον ενός φτωχού ξένου παρά ενός πλούσιου κλέφτη. Και μ’ αυτούς στο στόχαστρο, όλα τα μέτρα πτώχευσης των Ελλήνων και το ξεπούλημα της εθνικής περιουσίας θα περάσουν σε δεύτερη μοίρα.

Μακριά από τους ισχυρούς
Όχι όλοι οι ξένοι, λοιπόν. Ούτε όλοι οι φτωχοί ξένοι. Μόνο οι φτωχοί και ανυπεράσπιστοι ξένοι. Και κατά προτίμηση οι μελαμψοί, που είναι διαφορετικοί και ευδιάκριτοι, και εύκολα αναζοπυρώνουν τη ρατσιστική παράδοση των λευκών, των Αρίων, εναντίον των «κατώτερων» φυλών. Γι’ αυτό, οι φασίστες κινούνται με εξαιρετική προσοχή μέσα στα περιθώρια που τους έχουν ορίσει. Με την άνεση κατσαρίδας στο σκοτάδι επιλέγουν τα ψίχουλα που θα καταβροχθίσουν. Ούτε σπιθαμή δεν βγαίνουν έξω από τα αυστηρά πλαίσια της εντολής. Μπορεί να λένε ότι χτυπάνε τους ξένους γιατί παίρνουν τις δουλειές από τους Έλληνες, αλλά το πιο αποβλακωμένο κομμάτι της κοινωνίας δεν μπορεί να αντιληφθεί τι ακριβώς εννοούν και τι κάνουν. Δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει ότι οι χρυσαυγίτες έχουν οδηγίες να μην πειράξουν τους ξένους, γενικώς! Ότι χτυπούν μόνο εκείνους που προέρχονται από φτωχές και χωρίς ισχύ χώρες. Όποιος έξαλλος πάει να παρεκτραπεί, να αυτοσχεδιάσει, τιμωρείται και αποβάλλεται. Σπάνε τα ψιλικατζίδικα και καταστρέφουν τα βιβλία και τα παιχνίδια στο σύλλογο των μαύρων της Τανζανίας, αναποδογυρίζουν πάγκους μικροπωλητών από το Μπαγκλαντές στις λαϊκές, αλλά δεν περνάνε ούτε απ’ έξω από τα κινέζικα εμπορικά καταστήματα, εστιατόρια, σχολεία κ.λπ.
Πού να τολμήσουν να πειράξουν τα κινέζικα! Κι ας έχει κατακλυστεί η αγορά από κινέζικα προϊόντα και όχι από σουδανέζικα. Κι ας διαμαρτύρονται χρόνια τώρα οι καταστηματάρχες και οι βιοτέχνες ότι οι Κινέζοι και τα κινέζικα εμπορεύματα τους παίρνουν τη δουλειά και τους κλείνουν. Αυτοί που αβαντάρουν τη Χρυσή Αυγή, ολιγάρχες εργολάβοι και εφοπλιστές, λαθρέμποροι και μεσάζοντες, θα τους λιώσουν τους χρυσαυγίτες σαν μύγες σε κλάσματα δευτερολέπτου εάν πειράξουν τους Κινέζους με τους οποίους οι «μεγάλοι» κάνουν μπίζνες, ναυπηγούν πλοία και παίρνουν δάνεια. Όπως δεν μπορούν να πειράξουν τα ρώσικα μαγαζιά και τους Ρώσους. Ο Πούτιν δεν είναι παίξε-γέλασε. Ούτε βέβαια τολμούν να κάνουν ζημιές στο Ινστιτούτο Γκέτε, το Γαλλικό Ινστιτούτο, το Βρετανικό Συμβούλιο ή την Ελληνοαμερικανική Ένωση. Καταγγέλουν τους Άγγλους, Γάλλους, Γερμανούς κ.λπ., φραστικά, αλλά ούτε μία πράξη δεν στρέφεται εναντίον των εκπροσώπων και των συμφερόντων των αφεντικών. Κι ας είναι αυτοί που λεηλατούν το βιος μας και καταργούν την εθνική μας ανεξαρτησία, που αγοράζουν φτηνά τη γη μας, πολύ μεγαλύτερη από τα Ίμια, και διορίζουν τους Έλληνες πρωθυπουργούς! Ούτε καν τους προαιώνιους εχθρούς τους, τους Τούρκους, δεν ενοχλούν στ’ αλήθεια. Γιατί ο Ερντογάν δεν φοβάται κάτι μισότρελλους πυρομανείς. Σε κάτι προβοκάτσιες προέβησαν μερικοί που πήραν φόρα στη Θράκη, αλλά κινήθηκε αμέσως η ΕΥΠ και ο στρατός. Κι αν κάποιος χρυσαυγίτης γίνει ενοχλητικός, αναμείνατε, θα τον στρώσουν καταλλήλως. Όσο η Χρυσή Αυγή παραμένει μέσα στα πλαίσια που της ορίζουν οι μυστικές υπηρεσίες και οι πολιτικοί υπάλληλοι της ολιγαρχίας, θα δρα υπό την προστασία της αστυνομίας και των δικαστηρίων.

Μακριά από τους πλούσιους
Είναι ο ίδιος λόγος που κάνουν επιδρομές στα Πατήσια και τον Κολωνό και όχι στην Εκάλη και την Πολιτεία. Όχι να το τολμήσουν, ούτε να το σκεφτούν δεν τους επιτρέπεται, να απομακρυνθούν από τις γειτονιές των φτωχών. Η εξουσία θα τους συνετίσει αμέσως. Πόσο μελετημένα, ο λαλίστατος Μιχαλολιάκος αποφεύγει τις κακοτοπιές, πόσο προσεκτικά ο τάχα μου οργισμένος Κασιδιάρης στρέφει την οργή του κόσμου στην Κανέλλη και στους μικροπωλητές και όχι στην Μπακογιάννη, που της φιλάει το χέρι με υπόκλιση ο αρχηγός του, ή στους μεγαλοφοροφυγάδες των δισεκατομμυρίων που κάνουν πάρτι στην Ελβετία! Θα είναι κανείς αφελής να πιστέψει ότι αυτή η εξαιρετικά επεξεργασμένη πολιτική εκπορεύεται από κάτι ανεγκέφαλους μπράβους που ποζάρουν σαν καμμένες λάμπες δίπλα στον boss. Η Χρυσή Αυγή είναι η χρυσή εφεδρεία της ολιγαρχίας, που καλείται στα όπλα με δόσεις και με οδηγίες χρήσης, ανάλογα με τις τρέχουσες ανάγκες. Όταν τα κόμματα εξουσίας δεν επαρκούν για να ξεγελάσουν και να χειραγωγήσουν τον κόσμο, επιστρατεύονται οι φασίστες, ως εξοργισμένοι κατά πάντων, αλλά επί της ουσίας εναντίον των ίδιων των θυμάτων, σαν κυματοθραύστες, που θα ανακόψουν τη λαϊκή εξέγερση και θα προστατεύσουν τα συμφέροντα της ολιγαρχίας. Χτυπούν τους ξένους όχι μόνο για αποπροσανατολισμό και συγκράτηση των μαζών, αλλά και στα πλαίσια της προετοιμασίας του παρακράτους, όταν έρθει η ώρα, όταν το χρειαστεί η ολιγαρχία, να χτυπήσει ύπουλα τους Έλληνες, να τους «δώσει» ξανά!
Φαίνεται ολοκάθαρα αυτό από τη στάση της κυβέρνησης και της αστυνομίας. Φαίνεται και από τα δημοσιογραφικά βαποράκια των ολιγαρχών. Πληθαίνουν τα άρθρα στις «σοβαρές» εφημερίδες που εξαγνίζουν τη Χρυσή Αυγή και ψήνουν τη μεσαία τάξη να αποδεχτεί τον ευεργετικό της ρόλο. Κι επειδή, πολλοί από τους αναγνώστες τους είναι δημοκρατικών πεποιθήσεων, προσθέτουν στο τροπάρι και την απειλή ότι εάν έρθει στην εξουσία η Αριστερά, αυτό αναπόφευκτα θα οδηγήσει και τους φασίστες στην εξουσία. Δύο φαινομενικά διαφορετικές προσεγγίσεις με τον ίδιο παρονομαστή. Να εμποδίσουν την Αριστερά να κερδίσει τις επόμενες εκλογές και, από τώρα, στην περίπτωση του αναπόφευκτου, να οργανώσουν την υπονόμευσή της.
Με τις πολιτικές του, το σινάφι της εξουσίας, έφερε το λιμό και τροφοδότησε το νεοφασισμό. Η σαπίλα τους γεννάει τη μούχλα της.

Στη βεντάλια της εξουσίαςΜάλλον εύκολα, μέσα στην ερήμωση που δημιούργησαν οι πολιτικές τους στην κοινωνία, βρίσκουν κορόιδα για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα της ολιγαρχίας. Τρομαγμένοι συνταξιούχοι και νέοι με φτωχή παιδεία, ανιστόρητοι και με χαμηλό επίπεδο πολιτικής εμπειρίας, προσφέρονται για να επανδρώσουν εθελοντικά τις συμμορίες που χρησιμοποιούνται άλλοτε σαν ουραγοί και άλλοτε σαν εμπροσθοφυλακή του συστήματος για να εφαρμοστούν τα πιο σκληρά μέτρα σε βάρος των εργαζομένων και της χώρας. Άνθρωποι που τρώνε το σάπιο με συσκευασία Λεωνίδα ή Μεγάλου Αλεξάνδρου, και γίνονται κακοποιοί, εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου, για να μπορέσει η ολιγαρχία να κάνει τη βρώμικη δουλειά της. Και δίπλα στους δολοφόνους, δεν είναι λίγοι οι αφελείς που αφιονισμένοι με μεγαλοστομίες για ανωτερότητες και αίματα και φλέματα, γίνονται εργαλεία των εχθρών της Ελλάδας, νομίζοντας ότι υπερασπίζονται την πατρίδα.
Δυστυχώς, για να εξυπηρετηθούν οι τοκογλύφοι, συστάθηκε το μεγαλύτερο -από τη δημιουργία του ελληνικού κράτους- μέτωπο εναντίον της Ελλάδας και του λαού της, εκ των έσω με την προτροπή και στήριξη των έξω. Μια τεράστια πολιτική βεντάλια, που αποτελείται από δεξιούς, σοσιαλδημοκράτες, ευρωσοσιαλιστές και νεοφασίστες, με τρεις βασικούς στόχους, τη διασφάλιση των συμφερόντων της ολιγαρχίας, τον έλεγχο της οργής των θυμάτων και την ανάσχεση της ανόδου της Αριστεράς. Τα φόβητρα είναι παρεμφερή, αλλά ο παρονομαστής ίδιος. Η Ν.Δ. επικαλείται τη σωτηρία του ευρώ, η ΔΗΜΑΡ τη σωτηρία της Ευρώπης, το ΠΑΣΟΚ τη σωτηρία και των δύο και η Χρυσή Αυγή τη σωτηρία της Ελλάδας. Κοινό θύμα ο λαός, κοινός εχθρός η Αριστερά.
Στέλιος Ελληνιάδης


Παράρτημα
 1. «Όσοι πιστεύουμε στην δημοκρατία οφείλουμε ένα μεγάλο “ευχαριστώ” στην Χρυσή Αυγή - και σοβαρολογώ απολύτως. Της το οφείλουμε για την ευκαιρία που μας προσφέρει -και μάλιστα την ώρα που την έχουμε μεγαλύτερη ανάγκη- ώστε να διορθώσουμε λάθη δεκαετιών και να κάνουμε μια νέα αρχή στην πολιτική ζωή. Είναι η ευκαιρία που δίνεται στη νομιμότητα να αναμετρηθεί, επιτέλους, με την οιονεί νομιμοποιημένη βία της Αριστεράς: αυτό το καρκίνωμα της Μεταπολίτευσης, που όλοι το φοβούνται και κανείς δεν το αγγίζει· αυτό που σήμερα αποτελεί το βασικό εμπόδιο στη μετάβαση της χώρας από την εποχή των σοβιέτ με αστακομακαρονάδα (ελληνικό μοντέλο του σοσιαλισμού...) στη σύγχρονη πραγματικότητα...» (Στέφανος Κασιμάτης, Η ευκαιρία της Χρυσής Αυγής για τη δημοκρατία, Καθημερινή, 16 Σεπτ. 2012)

2. «…Οι Ευρωπαίοι επιμένουν στις αδιάλλακτες θέσεις τους, η δόση δεν “ξεπαγώνει”, τα λεφτά δεν έρχονται, τα ταμεία στραγγίζουν, ο κόσμος βγαίνει και πάλι στους δρόμους, η κυβέρνηση αποσταθεροποιείται και πέφτει προτού εγκατασταθεί στο Μαξίμου και εν τω μεταξύ στην οικονομία δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο. Καθώς “στις δημοκρατίες δεν υπάρχει αδιέξοδο” πάμε πάλι για εκλογές. Η Χρυσή Αυγή, με δεδομένη την αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ, απορροφά ψηφοφόρους του, καταπίνει το κόμμα του κ. Καμμένου και ένα μεγάλο κομμάτι της Ν.Δ., έρχεται πρώτο κόμμα και ο κ. Μιχαλολιάκος γίνεται πρωθυπουργός με υπουργούς Προστασίας του Πολίτη τον κ. Κασιδιάρη, Αμυνας τον κ. Μπαρμπαρούση και Πολιτισμού τον Καιάδα. Ο Θεός να βάλει το χέρι του...» (Σταύρος Τζίμας, Ένα εφιαλτικό σενάριο, Καθημερινή, 28 Σεπτ. 2012)

3. Το Βήμα σερβίρει πρωτοσέλιδα και πεντασέλιδα με το πραξικόπημα που δεν έγινε. Κι από δίπλα την «εκτίμηση» ότι «κυκλοφορούν» στην Ελλάδα 600.000 Καλάσνικοφ! Περισσότερα κι απ’ το Αφγανιστάν!!!

4. Για να μην χάσουν την εξουσία, θα προσπαθήσουν να τρομοκρατήσουν τον ελληνικό λαό με κάθε μέσο και κάθε τερατούργημα! Είναι πολλάάά τα λεφτά!


 Πηγη: Αντισταση στις γειτονιες
 Κόκκινη προπαγάνδα εκτοξεύθηκε από  yiok-yiok

Εφτά χρόνια αρπαχτή , ΤΑ ΞΕΧΑΣΜΕΝΑ ΣΚΑΝΔΑΛΑ ΤΗΣ «ΕΘΝΟΣΩΤΗΡΙΟΥ»

Επαναληψη

ΕΕΟ Τύπος δεν ασχολούνταν με σκάνδαλα, ούτε σκανδαλιζόταν από τις σχέσεις των κρατούντων με τους μεγιστάνες του πλούτου. Είχε έρθει άλλωστε το πλήρωμα του χρόνου για να εκπληρωθεί το Τάμα του Έθνους. 

Στους έντονα αντικοινοβουλευτικούς καιρούς μας, ένα δόλιο φάντασμα πλανιέται στον αέρα: ο ισχυρισμός περί «τιμιότητας» των δικτατόρων που κατέλαβαν πραξικοπηματικά την εξουσία το 1967 για να την επιστρέψουν πριν από 36 χρόνια, σαν βρεγμένες γάτες, «στους πολιτικούς». 

Πρόκειται βέβαια για μύθο, θεμελιωμένο στη μίζερη εικόνα των επιζώντων «πρωταιτίων» – αφού πρώτα έχασαν την εξουσία, στερήθηκαν όσα είχαν παράνομα καρπωθεί και υπέστησαν τις οικονομικές συνέπειες της κοινωνικής απομόνωσής τους. Ακόμη κι αυτή η εικόνα δεν αφορά, ωστόσο, παρά ελάχιστους πρωτεργάτες της δικτατορίας. Αγνοεί την οικονομική ευμάρεια πάμπολλων μεσαίων ή «πολιτικών» στελεχών της, που η νομική κατασκευή περί «στιγμιαίου αδικήματος» άφησε παντελώς ατιμώρητα ν’ απολαμβάνουν τα αποκτήματά τους. 

Την επιβίωση του μύθου διευκολύνει η χαώδης διαφορά του τότε με το σήμερα, όσον αφορά τη δυνατότητα δημόσιας συζήτησης για παρόμοια ζητήματα. Επί χούντας η ραδιοτηλεόραση ήταν κρατική (κι αυστηρά προπαγανδιστική), ενώ ο Τύπος περνούσε από δρακόντεια λογοκρισία. Οποιαδήποτε έρευνα ή ακόμη και νύξη για κρατικά σκάνδαλα ήταν απλά αδιανόητη. χαρακτηριστικό το κύριο άρθρο του Γιάννη Καψή στον «Ταχυδρόμο» (24.5.74), όταν η δικτατορία Ιωαννίδη δημοσιοποίησε το (παπαδοπουλικό) «σκάνδαλο των κρεάτων»: 

«Δεν είναι καινούρια η υπόθεση. Μήνες ολόκληρους οι φήμες οργίαζαν. Κι όμως κανείς δεν τολμούσε. Κανείς δεν είχε το θάρρος να μεταβάλη τον ψίθυρο σε καταγγελία. Κι όσο οι φήμες απλώνονταν, αγκαλιάζοντας όλο και περισσότερους υπεύθυνους και μη, τόσο μεγάλωνε κι ο φόβος μήπως θίξουμε τα κακώς κείμενα. Ηταν μια ‘συνωμοσία κραυγαλέας σιωπής’, χάρη και στη δρακόντεια νομοθεσία που ρυθμίζει -και συμπιέζει- την ενάσκηση του λειτουργήματός μας». 

Μετά τη Μεταπολίτευση, ο Τύπος ξεχείλισε βέβαια από πληροφορίες για σκάνδαλα της χουντικής επταετίας. Ομως αυτά θεωρούνταν τότε -και σωστά- απλές παρωνυχίδες μπροστά στα υπόλοιπα εγκλήματα της δικτατορίας. 

Απολαβές και «ασυλία» 

Το πρώτο πράγμα που φρόντισαν να κάνουν οι ηγέτες της χούντας, ήταν να αυγατίσουν τα εισοδήματά τους –σε σχέση όχι μόνο με τους ώς τότε δημοσιοϋπαλληλικούς μισθούς τους, αλλά και με τις απολαβές της ανατραπείσας κοινοβουλευτικής «φαυλοκρατίας». Με τον Α.Ν. 5 του 1967, ο μισθός του πρωθυπουργού υπερδιπλασιάστηκε (από 23.600 σε 45.000 δρχ), των υπουργών και υφυπουργών αυξήθηκε από 22.400 σε 35.000 δρχ, ενώ θεσπίστηκαν -για πρώτη φορά- ημερήσια «εκτός έδρας» 1.000 και 850 δρχ αντίστοιχα («Πολιτικά Θέματα» 5.10.73). 

Ακολούθησαν κι άλλες «τακτοποιήσεις», όπως η καταχρηστική στεγαστική αποκατάσταση «αξιωματικών διαδραματισάντων εξέχοντα ρόλον» στο πραξικόπημα με ειδική ρύθμιση του 1970 («Πολιτικά Θέματα» 8.2.75). 

Οι δικτάτορες θεσμοθέτησαν τέλος τη μελλοντική ασυλία τους, με ρυθμίσεις που κάνουν τα σημερινά κουκουλώματα να μοιάζουν με παιδικό παιχνίδι. Η χουντική νομοθεσία «περί ευθύνης υπουργών» (Ν.Δ. 802 της 30.12.1970) περιείχε «μεταβατική διάταξη» (§ 48) βάσει της οποίας δίωξη υπουργού ή υφυπουργού της χούντας μπορούσε να γίνει μόνο με απόφαση των ...συναδέλφων τους. Επιπλέον, όλα τα «εγκλήματα δια τα οποία δεν ησκήθη ποινική δίωξις μέχρι της ημέρας συγκλήσεως» της μελλοντικής Βουλής, θεωρούνταν αυτομάτως παραγεγραμμένα! 

Προϋπόθεση για την ατιμωρησία συνιστούσε, φυσικά, η επιτυχία της ελεγχόμενης επιστροφής στον κοινοβουλευτισμό «αλά τουρκικά». Η εξέγερση του Πολυτεχνείου τίναξε όμως το εγχείρημα στον αέρα, με αποτέλεσμα τον κάθετο θεσμικό διαχωρισμό της Μεταπολίτευσης απ’ το προηγούμενο καθεστώς. 

Τα μαύρα κρέατα 

Το μόνο σκάνδαλο που εκκαθαρίστηκε δικαστικά επί χούντας, αποκαλύφθηκε για λόγους προπαγανδιστικής «νομιμοποίησης» της ανατροπής του Παπαδόπουλου απ’ τον Ιωαννίδη. Πρόκειται για την (κυριολεκτικά δύσοσμη) «υπόθεση των κρεάτων», με βασικούς κατηγορούμενους τον πρώην υφυπουργό Εμπορίου Μιχαήλ Μπαλόπουλο και το Γεν. Διευθυντή του Υπουργείου (και διορισμένο πρόεδρο της ΑΔΕΔΥ) Ζαφείριο Παπαμιχαλόπουλο. 

Το κατηγορητήριο αφορούσε ποικίλες παρανομίες, με κυριότερη τη «δωροληψία κατά συρροήν» από μεγαλεμπόρους για τη μονοπωλιακή εξασφάλιση αδειών εισαγωγής κρέατος –με αποτέλεσμα παράνομες ανατιμήσεις («καπέλα») σε βάρος των καταναλωτών. Επιμέρους πτυχή του σκανδάλου συνιστούσε η απαγόρευση διάθεσης ντόπιων ζώων, ώστε να πουληθούν τα προβληματικά κρέατα Αργεντινής που «μαύριζαν» και «δεν τάθελε ο κόσμος». Στη δίκη πρόκυψε ανάμιξη του Παττακού – αναγνώστηκε, μάλιστα, και διαταγή του (21.9.72) «όπως διατεθούν το ταχύτερον εις την κατανάλωσιν» τα επίμαχα προϊόντα. 

Ο Μπαλόπουλος καταδικάστηκε σε 3,5 χρόνια φυλάκιση, ποινή που το 1976 μειώθηκε σε 14 μήνες. Δεν διώχθηκε, αντίθετα, για την επίδοση που τον έκανε ευρύτερα διάσημο: το «μπαλόσημο» που (φέρεται να) εισέπραττε ως γραμματέας του ΕΟΤ, με το παρατσούκλι «ο κύριος 10%». 

Ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι σχετικές ημερολογιακές εγγραφές του διπλωμάτη Γεωργίου Χέλμη, γαμπρού του Μαρκεζίνη. «Φαίνεται πως συνελήφθη ο Μπαλόπουλος, πρώην του Τουρισμού, για οικονομικά σκάνδαλα και καταδιώκεται ο Παύλου, γαμπρός του Παττακού, επίσης για οικονομικά σκάνδαλα (υπόθεσις κρεάτων)», σημειώνει στις 21.1.74, για να συμπληρώσει στις 5.2: «Για τα σκάνδαλα, πιστεύει ο Μομφεράτος ότι τίποτε δεν πρόκειται να προωθήσουν, διότι φοβούνται να έλθουν εις αντιθέσεις και, άλλωστε, δεν έχουν μάρτυρες να καταθέσουν». Με τη δημοσιοποίηση της δίωξης, εκτιμά τέλος «ότι κατά την δίκη θα προκύψουν και στοιχεία για άλλες υποθέσεις (ίσως σκάνδαλα στον τουρισμό κά)» («Ταραγμένη διετία», Αθήνα 2006, σ.123, 129 & 161). 

Η «νέα φαυλοκρατία» 

Η δυσοσμία δεν περιοριζόταν ωστόσο στα κρέατα. Επτά μήνες μετά το πραξικόπημα, ο εκδότης του «Ελεύθερου Κόσμου» (και κεντρικός προπαγανδιστής της χούντας) Σάββας Κωσταντόπουλος εξομολογείται γραπτά στον παλιό του πάτρωνα Κωνσταντίνο Καραμανλή: «Λυπούμαι, διότι είμαι υποχρεωμένος να μνημονεύσω και ένα άλλο εκτάκτως λυπηρόν φαινόμενον. Ενεφανίσθη και αναπτύσσεται μία νέο-φαυλοκρατία (ατομικά ρουσφέτια, προσωπικαί εξυπηρετήσεις, τακτοποιήσεις συγγενών, ατομική προβολή κοκ)» («Αρχείο Καραμανλή», τ.7ος, σ.50). 

Παρά τη στενή σχέση του με το καθεστώς, ο Κωσταντόπουλος διατήρησε την ίδια γνώμη μέχρι τέλους. Αναλύοντας το Δεκέμβριο του 1973 στον Καραμανλή την ανατροπή του Παπαδόπουλου, τονίζει πως «είχε υποστεί το καθεστώς και αυτός προσωπικώς ηθικήν φθοράν εις την συνείδησιν των Ενόπλων Δυνάμεων. Μεγάλην ζημίαν του έκαμε η σύζυγός του και ο ταξίαρχος Μ. Ρουφογάλης, τον οποίον είχε τοποθετήσει εις την ΚΥΠ. Εκαμαν προκλητικάς ενεργείας (εντυπωσιακοί γάμοι, θορυβώδεις δεξιώσεις, δημόσιαι εμφανίσεις με μεγαλοπλουσίους, επίδειξις πλούτου κλπ). Μοιραίον ρόλον έπαιξαν και οι γαμβροί ωρισμένων παραγόντων του καθεστώτος (του κ. Σ. Παττακού και άλλων). Εδημιουργήθη μία αποπνικτική ατμόσφαιρα σκανδάλων δια την οποίαν δεν δυνάμεθα ακόμη να γνωρίζωμεν μέχρι ποίου σημείου ανταπεκρίνετο εις την πραγματικότητα. Πάντως, αντιστοιχία υπήρχε οπωσδήποτε» (όπ.π., σ.203-5). 

Παρόμοια αίσθηση αναδύουν κι οι επιστολές του «γεφυροποιού» Ευάγγελου Αβέρωφ προς τον Καραμανλή: «κυκλοφορούσαι φήμαι περί μεγάλων ή μικρών σκανδάλων (δημοπρασίαι τηλεοράσεως, ΟΛΠ, σύμβασις Reynold’s, βέβαιοι μικρολοβιτούραι Ματθαίου και άλλα)» (14.10.68), «ανησυχία» του Παπαδόπουλου για «τα γύρω του σκάνδαλα, το ξεχαρβάλωμα της Διοικήσεως» (28.10.72). 

Ιδια γεύση και στη συνομιλία του νεαρού -τότε- πολιτικού επιστήμονα Θεόδωρου Κουλουμπή με τον παλαίμαχο μεταξικό υπουργό Ασφαλείας, Κωνσταντίνο Μανιαδάκη (27.8.71): «Και για το στρατό; τον ρώτησα. Η απάντησή του ήταν να τρίψει τα δάχτυλα του δεξιού του χεριού, υπονοώντας ότι δωροδοκούνται» («Σημειώσεις ενός πανεπιστημιακού», σ.116-7). 

Ειδική πτυχή της «νεοφαυλοκρατίας» αποτέλεσε η ποικιλότροπη «τακτοποίηση» του συγγενικού περιβάλλοντος των δικτατόρων: 

* Ο Μακαρέζος διόρισε υπουργό Γεωργίας (κι αργότερα Βορείου Ελλάδος) τον κουνιάδο του, Αλέξανδρο Ματθαίου. 

* Ο Λαδάς έκανε τον ένα ξάδερφό του διοικητή της ΑΣΔΕΝ και τον άλλο Γ.Γ. Κοινωνικών Υπηρεσιών. 

* Ο γαμπρός του Παττακού Αντρέας Μεϊντάσης επιδόθηκε σε μπίζνες με το Δήμο Αθηναίων –από την κατασκευή του υπόγειου γκαράζ της Κλαυθμώνος μέχρι μια τεχνική μελέτη αξιοποίησης δημοτικού ακινήτου, ύψους 1.109.000 δρχ. 

* Τα αδέρφια του αρχηγού βολεύτηκαν κι αυτά. Ο Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος ως στρατιωτικός ακόλουθος, Γ.Γ. του Υπ. Προεδρίας, Περιφερειακός Διοικητής Αττικής και «υπουργός παρά τω πρωθυπουργώ». Ο Χαράλαμπος Παπαδόπουλος αναρριχήθηκε αστραπιαία στην υπαλληλική ιεραρχία για να αναλάβει Γ.Γ. Δημ. Τάξεως. Σύμφωνα με τα απομνημονεύματα βαθμοφόρου υφισταμένου του, «μένει γνωστός σαν ‘μπον φιλέ’ γιατί, τυλιγμένος σε χειμωνιάτικο παλτό, τρέχει νύκτα μαζί με αξιωματικούς αστυνομίας πόλεων στα καμπαρέ σαν γκάγκστερς και τρώγουν φιλέτο» (Αλέξανδρος Δρεμπέλας, «Ο θρήνος του χωροφύλακα», Αθήνα 1998, σ.118). 

Ειδική κατηγορία σκανδάλων συνιστούν οι ανεξέλεγκτες δανειοδοτήσεις «ημετέρων». Τον πρώτο καιρό μετά τη μεταπολίτευση το θέμα απασχόλησε επανειλημμένα τα ΜΜΕ, για προφανείς όμως λόγους οι σχετικές κατηγορίες ουδέποτε ερευνήθηκαν σε βάθος. Αποκαλυπτικά είναι δυο έγγραφα του τότε αρχηγού της ΚΥΠ Μιχαήλ Ρουφογάλη που αποκάλυψε ο «Ταχυδρόμος» (29.8 και 12.9.74), με το ενδοκαθεστωτικό φακέλωμα «δανείων άτινα θεωρούνται χαριστικά ή επισφαλή», καθώς και των παραγόντων που «παρενέβησαν» για τη χορήγησή τους. Το συνολικό ύψος των «χορηγηθέντων» δανείων ήταν 1.519.000.000 δρχ. και των «υπό έγκρισιν» 1.644.000.000 δρχ. 

Ενδιαφέρουσα και η εμπιστευτική ενημέρωση του Χαρίλαου Χατζηγιάννη, προσωπικού φίλου του δικτάτορα, προς τον αυλάρχη του εξόριστου βασιλιά Κωνσταντίνου (25.11.70): «Αυξάνεται η επιρροή της Δέσποινας [Παπαδοπούλου], του Ρουφογάλη και του Φραγκίστα. Η Δέσποινα ανακατεύεται σε όλα και, αναμφισβήτητα, επηρεάζει τον άντρα της. Ακόμη και η κόρη της παίζει ρόλο. Μιλούν και για οικονομικά συμφέροντα. Ο Λαδάς φώναξε τον Χατζηγιάννη και του συνέστησε, φιλικά, να διαφωτίσει τον Παπαδόπουλο» (Λεωνίδας Παπάγος, «Σημειώσεις 1967-1977», Αθήνα 1999, σ.296). 

Η Ντόλτσε Βίτα 

Την εικόνα συμπληρώνουν, από διαφορετική οπτική γωνία, οι αναμνήσεις της Ντέλλας Ρουφογάλη, φωτομοντέλου που το 1973 παντρεύτηκε το διοικητή της ΚΥΠ: «Αρχίζω να ράβω την καινούρια μου γκαρνταρόμπα στους μετρ της ραπτικής για τους οποίους μέχρι τώρα έκανα επιδείξεις. Η ζωή μου έχει αλλάξει τελείως, το ίδιο και η συμπεριφορά όλων απέναντί μου. Μου φέρονται με έκδηλο σεβασμό και τα κοπλιμέντα τους είναι υπερβολικά. Αλλά μου αρέσει. Εγώ εξακολουθώ να φέρομαι φιλικά προς τους παλιούς γνωστούς και τους κανούριους, πλούσιους φιλοχουντικούς επιχειρηματίες που πληθαίνουν μέρα με τη μέρα μαζί με τα ραβασάκια για ρουσφέτια. Αισθάνομαι πως έχω υποχρέωση να εξυπηρετήσω τους πάντες. Ο Μιχάλης συνήθως δεν αρνείται. Γεύομαι τη δύναμη της εξουσίας, και με μαγεύει» (σ.85-6). 

Στην ιδιαίτερη πατρίδα της, τη Βέροια, «έρχονται πολλοί να με δουν. Γνωστοί και άγνωστοι. Ο πατέρας μου μου δίνει πακέτο τα σημειωματάκια με τα ρουσφέτια που ζητούσαν οι γνωστοί του όλο αυτό τον καιρό και εγώ του υπόσχομαι ότι κάτι θα προσπαθήσω να κάνω». Μεταξύ των αιτημάτων που ικανοποίησε, γράφει, ήταν και η απονομή χάριτος (απ’ τον Παπαδόπουλο) σ’ ένα συντοπίτη της εξαγωγέα, πρώην «μεγάλο ποδοσφαιριστή της τοπικής ομάδας», που είχε καταδικαστεί «με αποδείξεις» για κατασκοπεία υπέρ της Βουλγαρίας (σ.89). 

Τους αρραβώνες του ζεύγους τίμησαν «επιλεγμένοι εξωκυβερνητικοί παράγοντες», όπως οι επιχειρηματίες Λάτσης και Κιοσέογλου. «Την επόμενη βδομάδα καινούρια δώρα, καινούριες ανθοδέσμες, φρέσκα ψάρια απ’ όλα τα νησιά της Ελλάδας, κούτες με το καλύτερο χαβιάρι της Περσίας και παγωμένα καβούρια της Αλάσκας καταφθάνουν στο σπίτι. Δεν ξέρω τι να τα κάνω» (σ.88). 

Στο γάμο τους, πάλι, παραβρέθηκαν «ο Παύλος Βαρδινογιάννης, ο εφοπλιστής Θεοδωρακόπουλος με το γιο του τον Τάκη, ο Κώστας Δρακόπουλος των διυλιστηρίων, ο Νίκος Ταβουλάρης των ναυπηγείων, το ζεύγος Μποδοσάκη, ο Αγγελος Κανελλόπουλος των τσιμέντων ‘Τιτάν’ με τη γυναίκα του, ο Τομ Πάππας, ο Γ. Λύρας, ο Γιώργος Ταβλάριος, εφοπλιστής από τη Νέα Υόρκη με τη γυναίκα του και ο Γιάννης Λάτσης με τη μεγάλη του κόρη, αφού η γυναίκα του την ίδια μέρα πάντρευε την ανηψιά της σε άλλη εκκλησία» (σ.95). 

Εύγλωττη για τις στενές σχέσεις χουντικής ηγεσίας και μεγαλοκαπιταλιστών είναι η περιγραφή ενός ιδιωτικού ταξιδιού της Ντέλλας με τη Δέσποινα Παπαδοπούλου στο Παρίσι: «Μένουμε σε μεγάλες σουΐτες στο Intercontinental. Ερχονται να μας επισκεφθούν με το τραίνο από τη Γενεύη ο Γιάννης Λάτσης και η σύζυγός του Εριέτα. Είναι πολύ φίλοι της Δέσποινας. [...] Πηγαίνουμε σε όλα τα καλά μαγαζιά της Φομπούρ Σεντ Ονορέ. Η Δέσποινα έχει αφεθεί στο γούστο μου. [...] Λόγω της παρατεταμένης κακοκαιρίας, πηγαίνουμε οδικώς στις Βρυξέλλες με λιμουζίνα που μας έστειλε ο Ωνάσης» (σ.87). 

Οι επαφές αυτές δεν ήταν αυστηρά κοινωνικές. Λίγο μετά το Πολυτεχνείο, π.χ., το ζεύγος Ρουφογάλη τρώει στο σπίτι του με το Λάτση. Αρχηγός της ΚΥΠ κι εφοπλιστής «συζητούν για τα διϋλιστήρια και τα προβλήματα που έχει». Μετά το τέλος της κουβέντας, ο δεύτερος προθυμοποιείται να συνοδεύσει τη γυναίκα του πρώτου στο Λονδίνο, για κάποιες ιατρικές εξετάσεις (σ.100). 

Μια στιχομυθία του Ρουφογάλη φωτίζει, τέλος, καλύτερα την τυχοδιωκτική διαχείριση του δημόσιου πλούτου από τα ηγετικά στελέχη της χούντας: 

«Ενα βράδυ ο Χρήστος Μίχαλος, τότε υπουργός, μισοαστειευόμενος, του λέει ότι τώρα που παντρεύτηκε θα πρέπει να κάνουν καμιά δουλειά να εξασφαλίσουν το μέλλον τους, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται. Ο Μιχάλης, ατάραχος, του λέει να μην ανησυχεί. ‘Οσο είμαστε στα πράγματα δεν μας χρειάζονται λεφτά και, αν πέσουμε, τα λεφτά δεν θα μας σώσουν’. Ξεσπάει σε γέλια. Εγώ παγώνω, μαζί μου κι ο Μίχαλος» (σ.98). 

Οι συμβάσεις 

Το φιλέτο των σκανδάλων της «επταετίας» υπήρξαν ωστόσο οι μεγάλες «αναπτυξιακές» συμβάσεις της περιόδου. 

* Η πρώτη υπογράφηκε με την αμερικανική πολυεθνική Litton (15.5.67), για «παροχήν υπηρεσιών οργανώσεως και διεκπεραιώσεως της οικονομικής αναπτύξεως ορισμένων περιοχών εις Κρήτην και Δυτικήν Πελοπόννησον» (ΦΕΚ 1972/Α/88). Είχε προταθεί το 1966 απ’ την κυβέρνηση των αποστατών (κυρίως τον Μητσοτάκη), αλλά η Βουλή δεν τόλμησε να την ψηφίσει. Η Litton θα εισέπραττε όλα τα έξοδα που έκανε «βοηθώντας» το δημόσιο (συν κέρδος 11%) και προμήθεια 2% επί των κεφαλαίων (ή των δανείων) που θα έφερνε, θεωρητικού ύψους 800.000.000 δολαρίων. Ως «προκαταβολή», το δημόσιο της κατέβαλε 1.200.000 δολάρια. 

Στην πράξη, η εταιρεία αρκέστηκε να ξεκοκκαλίζει τα ποσοστά επί των ...εξόδων της: «Το κέρδος μας είναι φυσικά δυσανάλογα μεγάλο», παραδεχόταν (στις ΗΠΑ) ο υπεύθυνος του προγράμματος, «επειδή δεν έχουμε κάνει βασική επένδυση. Η επένδυση είναι το καλό μας όνομα». Τελικά η σύμβαση λύθηκε στις 15.10.69, με καταβολή από το κράτος των δαπανών της εταιρείας -συν 11%- ακόμη και κατά την ...«περίοδο τερματισμού» (ΦΕΚ 1969/Α/268). Επίσημη δικαιολογία: «αι ελληνικαί υπηρεσίαι είναι εις θέσιν να συνεχίσουν άνευ ειδικής εξωτερικής βοηθείας τας προσπαθείας δια την ανάπτυξιν» (Βήμα, 16.10.69). 

* Απίστευτα επαχθής ήταν και η σύμβαση για την κατασκευή της Εγνατίας, που ο Μακαρέζος υπέγραψε με τον αμερικανό εργολάβο Ρόμπερτ Μακντόναλντ (ΦΕΚ 1969/Α/15). Το δημόσιο έβαζε 45 απ’ τα 150 εκατομμύρια δολάρια του έργου, «διευκόλυνε» τον «επενδυτή» με ομόλογα 80.000.000 κι εγγυόταν για τα δάνειά του. Το έργο θα γινόταν από έλληνες υπεργολάβους, ενώ ο «ανάδοχος» θα φρόντιζε απλώς για μελέτες και δάνεια, εισπράττοντας αμοιβή 14% επί των εξόδων (συμπεριλαμβανόμενης της δημόσιας χρηματοδότησης!) – τα 4.500.000 δολάρια «εν είδει προκαταβολής». «Εάν κατά την διάρκειαν της μελέτης ήθελεν διαπιστωθή» από τον ίδιο πως 150 εκατομμύρια δεν αρκούν, μπορούσε είτε να ψάξει γι’ άλλα είτε απλά να «θεωρηθή εκτελέσας την σύμβασιν άμα τη συμπληρώσει της κατασκευής τμήματος της οδού, ούτινος η αξία ανέρχεται εις δολλ. ΗΠΑ 150.000.000» (άρθρο 1§4). Τελικά, δε βρήκε ούτε τα προβλεπόμενα κι έφυγε, αφού το δημόσιο επιβαρύνθημε με 1 ½ δις δρχ. 

* Ο ελληνοαμερικανός Τομ Πάππας ήταν ήδη παρών με το διϋλιστήριο της ESSO στη Θεσσαλονίκη, επένδυση του 1962 που είχε καταγγελθεί ως σκανδαλωδώς προνομιακή. Το Μάιο του 1972, η χούντα τον απάλλαξε από τις αντισταθμιστικές υποχρεώσεις που είχε αναλάβει, για ανέγερση έξι αγροτοβιομηχανικών μονάδων σε διάφορα σημεία της χώρας (ΦΕΚ 1972/Α/72). Του έδωσε και άδεια για τα εργοστάσια της Coca Cola, που οι κοινοβουλευτικές κυβερνήσεις δεν ενέκριναν, ως ανταγωνιστικά προς τη ντόπια παραγωγή αναψυκτικών (ΦΕΚ 1968/Α/201). 

Θερμός υποστηρικτής της χούντας, ο Πάππας πρωταγωνίστησε ως γνωστόν στο «ελληνικό Γουτεργκέιτ», ανακυκλώνοντας κονδύλια της CIA για το χρηματισμό του Νίξον απ’ τους δικτάτορες. Ενας προσωπάρχης του με σκανδαλώδες παρελθόν, ο Παύλος Τοτόμης, διορίστηκε το 1967 υπουργός Δημόσιας Τάξης και κατόπιν πρόεδρος της ΕΤΒΑ. 

* Μητέρα όλων των μαχών υπήρξε ωστόσο το ντέρμπι των μεγιστάνων (Ωνάσης, Νιάρχος, Βαρδινογιάννης, Ανδρεάδης, Λάτσης κ.ά) για το 3ο διϋλιστήριο της χώρας. Ο Παπαδόπουλος τάχθηκε αποφασιστικά υπέρ του Ωνάση, σε βίλα του οποίου (στο Λαγονήσι) έμενε αντί συμβολικού ενοικίου, ενώ ο Μακαρέζος υπέρ του Νιάρχου. Η σύγκρουση έφτασε στα άκρα, με απόπειρες πραξικοπημάτων κι έκτακτους ανασχηματισμούς. Τελικά ο Ωνάσης τα παράτησε, ακυρώνοντας τη «μεγαλειώδη» σύμβαση που είχε υπογράψει και παίρνοντας πίσω την εγγύησή του, το 3ο διϋλιστήριο μοιράστηκε μεταξύ Ανδρεάδη και Λάτση (ΦΕΚ 1972/Α/130) κι ένα 4ο παραχωρήθηκε στο Βαρδινογιάννη (ΦΕΚ 1972/Α/181). 

Μια λεπτομέρεια αυτής της τιτανομαχίας, από την εμπιστευτική ενημέρωση Χατζηγιάννη προς τον Παπάγο (25.11.70), παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον με βάση τα σημερινά δεδομένα: 

«Σε άλλο υπουργικό συμβούλιο, παραβρισκόταν ο Καρδαμάκης, ο οποίος εισηγήθηκε την αγορά μηχανημάτων από τη Siemens και την AEG χωρίς διαγωνισμό, για να μπορέσει να ανταποκριθεί η ΔΕΗ στο πρόγραμμά της, που καθυστερούσε λόγω των δυσκολιών εκτέλεσης των συμφωνιών Ωνάση. Ο Παπαδόπουλος έλυσε μόνος του το θέμα, αποδεχόμενος την αγορά από τη μια εταιρεία». 

Το «Τάμα του Εθνους» 

Υπήρξε ίσως το χαρακτηριστικότερο σκάνδαλο της χούντας: ο τέλειος συνδυασμός της επαγγελίας μιας «Ελλάδος Ελλήνων Χριστιανών» με τη μεγαλομανία του δικτάτορα και το ξάφρισμα υπέρογκων δημόσιων κονδυλίων. 

Στις 14 Δεκεμβρίου 1968 ο Παπαδόπουλος εξήγγειλε την ανέγερση ενός μνημειώδους ναού του Σωτήρος στα Τουρκοβούνια –ως εκπλήρωση, υποτίθεται, της σχετικής υπόσχεσης της Δ΄ Εθνοσυνέλευσης του 1829 προς το Θεό σε περίπτωση απελευθέρωσης της Ελλάδας. Σύμφωνα άλλωστε με τη χουντική προπαγάνδα, η «επανάστασις» της 21ης Απριλίου 1967 δεν ήταν παρά η άμεση συνέχεια -και ολοκλήρωση- του 1821. 

Το έργο εγκρίθηκε στις 5.1.69 σε κοινή συνεδρίαση υπουργικού συμβουλίου και αρχιεπισκόπου. Για την επίβλεψή του συστήθηκε το Μάιο μια «Ανώτατη Επιτροπή» με πρόεδρο τον ίδιο τον πρωθυπουργό Γ. Παπαδόπουλο και μέλη τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, τους υπουργούς Εσωτερικών Στ. Πατττακό, Συντονισμού Ν. Μακαρέζο, Παιδείας Θ. Παπακωνσταντίνου, Δημ. Εργων Κ. Παπαδημητρίου και τον υφυπουργό Προεδρίας Κ. Βοβολίνη. Ενα δεύτερο σώμα, το «Γνωμοδοτικό Συμβούλιο», αποτελούνταν από τον πρόεδρο της Ακαδημίας, τους πρυτάνεις του Πανεπιστημίου και του ΕΜΠ, το δήμαρχο Αθηναίων, το Γενικό Διευθυντή Αρχαιοτήτων και τον κοσμήτορα της Αρχιτεκτονικής. Στο εγχείρημα μετείχε, με άλλα λόγια, σύμπασα η ανώτατη πολιτική και πνευματική ηγεσία του καθεστώτος. 

Για το είδος της προπαγάνδας που συνόδευσε την εξαγγελία, αποκαλυπτικό είναι ένα απόσπασμα από την «Ηχώ των Ενόπλων Δυνάμεων» (3.6.73): «Ο Ναός του Σωτήρος Χριστού, αφ’ ενός μεν υλοποιεί την υπόσχεσιν που έδωσε το Εθνος προς τον Θεό, και αφ’ ετέρου θ’ αποτελέση, μετά την οικοδόμησίν του, το τρίτο αρχιτεκτονικό οικοδόμημα των Αθηνών, μετά τον κλασικό Παρθενώνα και τον Βυζαντινό Λυκαβηττό». 

Η επιστημονική κοινότητα των 1.857 ελλήνων αρχιτεκτόνων δεν φάνηκε πάντως να δείχνει τον ίδιο ενθουσιασμό. Τρεις διαδοχικοί διαγωνισμοί «προσχεδίων» και «ιδεών» μεταξύ 1970 και 1973 κατέληξαν σε φιάσκο: παρά τα τεράστια «βραβεία» που τους συνόδευαν (από 300.000 μέχρι 5.000.000 δραχμές, όταν ο μέσος μισθός του ιδιωτικού τομέα ήταν γύρω στις 4.000 δραχμές), οι προτάσεις που υποβλήθηκαν ήταν αντίστοχια 7, 35 και 31. Τελικά και οι τρεις διαγωνισμοί κηρύχθηκαν άγονοι - μάλλον δίκαια, αν κρίνουμε από τις μακέτες που δημοσιεύθηκαν μεταδικτατορικά στο «Αντί» (30.11.74). Ακόμη κι έτσι, 3.650.000 δρχ διανεμήθηκαν σε ελάσσονες «επαίνους». 

Απείρως μεγαλύτερη τέχνη επιδείχθηκε στη διασπάθιση των χρημάτων. 

Τον Ιούνιο του 1969 ανακοινώθηκε η σύσταση «Ειδικού Ταμείου» για την οικονομική διαχείριση του «τάματος». Σύμφωνα με τον τελικό απολογισμό του που δημοσιεύθηκε μετά την ανατροπή του Παπαδόπουλου («Εστία» 19.1.1974), το «Ταμείο» εισέπραξε συνολικά 453.300.000 δρχ: 45,5 εκατομμύρια ως επιχορήγηση απ’ τον τακτικό προϋπολογισμό, 180 εκατομμύρια από «δωρεές, εισφορές, κλπ» και 230 εκατομμύρια σε δάνεια. Ενα μέρος των «εισφορών» ήταν επίσης δημόσιο χρήμα (η Αγροτική Τράπεζα «πρόσφερε» π.χ. 10 εκατομμύρια), ενώ το υπόλοιπο προήλθε από το υστέρημα του φιλοχρίστου και φιλοθεάμονος κοινού – όπως ο συνταξιούχος δημόσιος υπάλληλος που θυσίασε στο «Τάμα» ολόκληρο το εφάπαξ του (109.455 δρχ), εισπράττοντας «τα συγχαρητήρια του πρωθυπουργού δια του υπουργού Προεδρίας» («Νέα» 31.12.68). 

Σύμφωνα ωστόσο με τον ίδιο απολογισμό, το 90% των εσόδων είχε ήδη καταναλωθεί σε απαλλοτριώσεις, «δαπάνες μελετών», προπαρασκευαστικά έργα και «δαπάνες διοικήσεως και λειτουργίας»! 

«Φαίνεται ότι ο Ναός του Σωτήρος, που πρόκειται να ανεγερθή πάνω στα Τουρκοβούνια, θα είναι απ’ τους πιο θαυματουργούς στη χώρα μας», σχολίαζαν τις επόμενες μέρες τα «Νέα» (26.1.74). «Γιατί, πριν ακόμα κτισθή, πριν καν γίνουν τα σχέδια για την κατασκευή του, δαπανήθηκαν -λες από θαύμα- τα 406 εκατομμύρια δραχμές από τα 453 εκατομμύρια που είχαν τελικά συγκεντρωθεί. Πάντως κι οι πιο ολιγόπιστοι θαύμασαν το γεγονός ότι με εντελώς κανονικό τρόπο αναλώθηκε ολόκληρο το τεράστιο αυτό ποσόν για ένα έργο του οποίου ακόμα δεν κατάφεραν οι υπεύθυνοι να έχουν ούτε το σχέδιο. [...] Αφού λεφτά δεν υπάρχουν πιά, αφού ούτε καν τα σχέδια του ναού δεν έχουν γίνει ακόμη, η υπόθεση αυτή θα πρέπει να λήξη εδώ και όλοι θα φροντίσουμε να ξεχασθή». 

Για την περί «κουρέματος» του χρέους συζήτηση



Για την περί «κουρέματος» του χρέους συζήτηση
Η συζήτηση για νέο «κούρεμα» του κρατικού χρέους της Ελλάδας ή όχι νέο «κούρεμα» καλά κρατεί. Δεν είναι βεβαίως καινούρια, άλλωστε διάφορα αστικά οικονομικά επιτελεία, αστοί οικονομολόγοι, ινστιτούτα, ακόμη και στη Γερμανία θεωρούν ότι, αν το κρατικό χρέος της Ελλάδας δεν «κουρευτεί» η καπιταλιστική οικονομία της οδεύει σε ανεξέλεγκτη χρεοκοπία. Αλλά, όταν αυτή η συζήτηση ανοίγεται από τη διευθύντρια του ΔΝΤ, που μιλά για την αναγκαιότητα «κουρέματος» και απαντά αρνητικά ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, γιατί η συγκεκριμένη πρόταση είναι «αντιπαραγωγική», σημαίνει ότι οι κόντρες και οι αντιθέσεις ξεπερνούν κατά πολύ τη διαχείριση του κρατικού χρέους της Ελλάδας. Το ΔΝΤ είχε προχωρήσει παραπέρα το ζήτημα, δηλώνοντας ότι αν το χρέος δεν καταστεί βιώσιμο, τότε δε θα συνεχίσει να συμμετέχει στη χρηματοδότηση της Ελλάδας. Για να καταστεί, λοιπόν, βιώσιμο προτείνει ένα νέο «κούρεμα» με τη συμμετοχή αυτή τη φορά και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) και των κρατών - μελών δανειστών. Ουσιαστικά, το ΔΝΤ με μια έννοια «απειλεί» και «εκβιάζει» σε μια κατεύθυνση, στην οποία πράγματι μέχρι τώρα αντιδρά η Γερμανία, αφού η πρότασή του εκτός από το ότι σημαίνει νέα καταστροφή κεφαλαίου, ουσιαστικά ωθεί να πληρώσει την καταστροφή αυτή η Ευρωζώνη και η ΕΚΤ.
***
Είναι γεγονός ότι το πρόβλημα δε βρίσκεται μόνο ή κυρίως στη διαχείριση του κρατικού χρέους της Ελλάδας, αλλά, μέσω της διαχείρισής του, στη διαχείριση της οικονομικής κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου. Κρίση υπερσυσσώρευσης είναι, δηλαδή από μια χρονική περίοδο μεγάλης κερδοφορίας συσσωρεύτηκαν κεφάλαια, τα οποία τώρα δεν μπορούν να επενδυθούν, γιατί δε θα φέρουν κέρδη, παράχθηκαν πολλά εμπορεύματα που δεν μπορούν να πουληθούν, για να φέρουν κέρδη. Η κρίση οδηγεί σε καταστροφή και κεφαλαίου και εργατικής δύναμης. Η κρίση είναι γενικευμένη στην Ευρωζώνη και στην ΕΕ, βαθιά σε Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία, ακόμη βαθύτερη στην Ελλάδα. Η οικονομική κρίση έχει εκδηλωθεί και σε άλλες ισχυρές καπιταλιστικές οικονομίες, όπως των ΗΠΑ, της Ιαπωνίας, ενώ με δεδομένη την αλληλοδιαπλοκή των καπιταλιστικών οικονομιών, αλληλεπιδρά η κατάσταση της μιας οικονομίας στην άλλη, δυσκολεύοντας αφάνταστα τη διαχείρισή της σε κάθε κράτος. Αυτό είναι εντονότερο στην Ευρωζώνη και λόγω ενιαίου νομίσματος, ενώ οξύνει στο έπακρο τους ανταγωνισμούς ανάμεσα στο κεφάλαιο διαφορετικών κρατών, ακόμη και στο εσωτερικό των κρατών. Οι διαφορετικές προσεγγίσεις των γερμανικών επιτελείων στη διαχείρισή της («κούρεμα» - όχι «κούρεμα»), αυτό αντανακλά. Εχει, επίσης, δεχτεί κριτική και η Μέρκελ ότι ενισχύει τις επενδύσεις έξω από τη Γερμανία και όχι εντός της Γερμανίας. Υπάρχει διαπάλη ανάμεσα σε τμήματα του κεφαλαίου που επιμένουν στην ενίσχυση της ευρωατλαντικής σχέσης, δηλαδή με τις ΗΠΑ και σε άλλα που προσβλέπουν σε άλλες στρατηγικές συμμαχίες όπως π.χ. με Ρωσία - Κίνα. Αυτοί οι ανταγωνισμοί αντανακλώνται και στις σχέσεις των ΗΠΑ και Γερμανίας με την Ελλάδα, αλλά και με τμήματα του κεφαλαίου στην Ελλάδα. Κάποια τμήματα καλοβλέπουν ακόμη και την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία, αφού θα επενδύσουν πάμφθηνα λόγω νέου νομίσματος αρκετά υποτιμημένου σε σχέση με το ευρώ και θα κερδοφορήσουν γοργά, αξιοποιώντας πάμφθηνη εργατική δύναμη, αλλά και προσέγγιση με τις ΗΠΑ και άλλες ισχυρές καπιταλιστικές χώρες.
***
Βεβαίως, οι ανταγωνισμοί ανάμεσα σε ΗΠΑ - Γερμανία έχουν οξυνθεί στο έπακρο. Αλλά η κόντρα ΔΝΤ - Γερμανίας δείχνει ότι οι ανταγωνισμοί δεν είναι μόνο ανάμεσα σε ΗΠΑ - Γερμανία. Στο ΔΝΤ έχουν ενισχύσει τη δύναμή τους στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα και η Κίνα, και η Βραζιλία, και η Ρωσία και τα πράγματα περιπλέκονται. Ας μην ξεχνάμε ότι μέχρι και η κινεζική κυβέρνηση ενδιαφέρθηκε για την Ελλάδα και δήλωσε δημόσια, κατά την πρόσφατη επίσκεψη της Α. Μέρκελ στην Κίνα την αναγκαιότητα να βοηθηθεί η Ελλάδα να μείνει στην Ευρωζώνη. Εχει και η Κίνα επενδύσεις στην Ελλάδα ως πύλη για τη δράση του κεφαλαίου της στην Ευρώπη. Αντικειμενικά, λοιπόν, οι δυσκολίες στη διαχείριση μεγαλώνουν, οι ανταγωνισμοί οξύνονται και το τι ακριβώς θα γίνει εξαρτάται από τη διαπάλη για το ποιου κράτους το κεφάλαιο θα έχει τις μικρότερες ζημιές, ενώ δεν αποκλείονται και ανακατατάξεις στις συμμαχίες και ρήξεις στην Ευρωζώνη.
Οσο για το νέο «κούρεμα» του χρέους στην Ελλάδα, οι θιασώτες του λένε πως θα φέρει ανάσες στην οικονομία, αλλά το σίγουρο είναι νέο «κούρεμα» ασφαλιστικών ταμείων, νοσοκομείων, δημόσιων οργανισμών, άρα και νέα αντεργατικά - αντιλαϊκά μέτρα, ακόμη πιο βαριά απ' αυτά που ακολούθησαν το προηγούμενο «κούρεμα». Σημαίνει το σφαγιασμό του λαϊκού εισοδήματος, των δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα και την πλήρη ισοπέδωση κεκτημένων δεκαετιών. Οχι πως και το «μη κούρεμα» δε θα φέρει νέα μέτρα. Επομένως, για την εργατική τάξη και το λαό, τέτοια διλήμματα διαχειριστικά σε όφελος του κεφαλαίου, σημαίνουν συνεχή καταστροφή τους. Μόνη διέξοδος είναι η αποδέσμευση από την ΕΕ, η μονομερής διαγραφή του χρέους και να δημιουργήσει ο λαός τις πολιτικές προϋποθέσεις να πάρει την οικονομία από τους καπιταλιστές στα δικά του χέρια κοινωνικοποιώντας τους επιχειρηματικούς ομίλους.

Δύσκολο το απλό, μα αναγκαίο...


Δύσκολο το απλό, μα αναγκαίο...
Η Ισπανία δεν είναι (ακόμα τουλάχιστον) στο Μνημόνιο.
Εκεί είναι, όμως, στην Ισπανία, που ο Ερυθρός Σταυρός απευθύνει εκκλήσεις για βοήθεια σε επιπλέον 300.000 οικογένειες. Πέραν δηλαδή των ήδη 2 εκατομμυρίων Ισπανών που επιβίωναν μέχρι τώρα από τα προγράμματα του ισπανικού Ερυθρού Σταυρού...
*
Η Βρετανία επίσης δεν είναι στο Μνημόνιο, δεν είναι καν στην Ευρωζώνη.
Εκεί είναι, όμως, στη Βρετανία, που μόλις προχτές, με λόγια του τύπου «είτε θα κολυμπήσουμε, είτε θα βουλιάξουμε» (σ.σ.: σας θυμίζει τίποτα;...), ο πρωθυπουργός Κάμερον ανακοίνωσε επιπλέον μέτρα λιτότητας ύψους 10 δισ. λιρών.
Μέτρα που έρχονται να προστεθούν στο προηγούμενο πακέτο των 18 δισ. λιρών που έχει ήδη επιβληθεί στο βρετανικό λαό και το οποίο ακολούθησε των προηγούμενων φρικιαστικών περικοπών του 2010.
*
Γιατί, άραγε, συμβαίνουν αυτά τα πράγματα στην Ισπανία που δεν έχει Μνημόνιο;
Γιατί συμβαίνουν στη Βρετανία που ούτε Μνημόνιο έχει, ούτε ευρώ έχει;
Και γιατί αυτά που συμβαίνουν στην Ισπανία και στη Βρετανία, να μοιάζουν τόσο πολύ με αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα, που και Μνημόνιο έχει και ευρώ έχει;
*
Επιμένουμε ότι η εξήγηση βρίσκεται στο εξής απλό γεγονός:
Τόσο η Ισπανία και η Βρετανία, όσο και η Ελλάδα, μπορεί να μην έχουν όλες ευρώ, μπορεί να μην έχουν όλες Μνημόνια, όλες όμως έχουν κάτι κοινό, που ξεπερνάει σε σημασία και τα Μνημόνια και το ευρώ:
Εχουν καπιταλισμό!
Που σημαίνει
- ειδικά σε συνθήκες κρίσης του καπιταλισμού
α) ότι τα κράτη υφίστανται τις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης, ανεξαρτήτως Μνημονίων ή νομίσματος,
β) ότι τις υφιστάμενες συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης τις πληρώνουν, παντού, οι λαοί, και
γ) ότι τις κρίσεις και τις συνέπειές τους τις πληρώνουν και θα τις πληρώνουν οι λαοί - είτε με ευρώ, είτε χωρίς ευρώ, είτε με μνημόνια είτε χωρίς μνημόνια - εφόσον δεν ανατρέπεται η ίδια η αιτία που παράγει τις κρίσεις, δηλαδή ο καπιταλισμός.
Τόσο απλό...
Τόσο δύσκολο...
Και τόσο αναγκαίο!

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

«Ποιος είναι, λοιπόν, πατριώτης;»
Η μεν «ΦΑΓΕ» (των Ελλήνων μεγαλομετόχων καπιταλιστών) μετακομίζει στο Λουξεμβούργο.
Η δε «Coca Cola - 3Ε» (των Ελλήνων μεγαλομετόχων καπιταλιστών) μετακομίζει στην Ελβετία.
*
Αντί άλλου σχολίου, παραθέτουμε ένα μικρό απόσπασμα από το λόγο του Αρη Βελουχιώτη στη Λαμία, στις 29 Οκτώβρη 1944:
*
«(...) Μας κατηγορούν ότι είμαστε όλοι κομμουνιστές και ισχυρίζονται ότι το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ είναι σκεπασμένες κομμουνιστικές οργανώσεις. Μα αυτή η κατηγορία μπορεί ν' αποτελέσει ντροπή ή έπαινο; (...)
*
Μας κατηγορούν ότι θέμε να καταργήσουμε τα σύνορα και να διαλύσουμε το κράτος. Μα το κράτος εμείς το φτιάχνουμε σήμερα, γιατί δεν υπήρξε, μια που αυτοί οι ίδιοι το είχανε διαλύσει.
Ποιος είναι λοιπόν πατριώτης; Αυτοί ή εμείς;
Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ' όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι' αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους. Ενώ εμείς, το μόνο που διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας.
Αυτά, αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει όπου βρει κέρδη, δεν μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε.
Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαιά τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;
(...)
Να λοιπόν, ποιος είναι ο πατριωτισμός τους!
Αυτός φτάνει μέχρι το σημείο που δεν θίγονται τα οικονομικά τους συμφέροντα (...)».

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

TOP READ