21 Σεπ 2012

θεραπευτική μονάδα στην Κέρκυρα


δείτε το σποτ(… και προωθήστε το σε επαφές σας…)  για την εκδήλωση ….Κολυμβητικός Διάπλους Ηγουμενίτσα Κέρκυρα προβάλλοντας το κοινωνικό μήνυμα «να δημιουργηθεί «στεγνή» θεραπευτική μονάδα στην Κέρκυρα για χρήστες ουσιών- εξαρτημένους και για τις οικογένειες τους σύμφωνα με τις προτάσεις των φορέων της Κέρκυρας από το 2009!  

Εθνικό Συμβούλιο κατα των Ναρκωτικών
(ΕΣΥΝ) παράρτημα Κέρκυρας
προσ.Ταχ.Δ/νση  Σπ Κοντομάρη 11
491 00 Κέρκυρα (ΛΑΟΔΑΜΑΣ)
τηλ 2661043040 & 6932 660482
e-mail perrosn@otenet.gr
          www.e-esyn.gr

Εγώ, το λαμόγιο


Εγώ, το λαμόγιο 
 Τελικά, έφτασε η ώρα να σταματήσω να γράφω τούτο το ιστολόγιο. Με τί μούτρα να συνεχίσω, άλλωστε, τώρα που το λαμπρακαίηκο αποκάλυψε την απατεωνιά μου και με παρέδωσε βορά στην κοινή γνώμη ως "λαμόγιο"; Πώς να εξακολουθήσω να παριστάνω τον κάποιον, ενώ -όπως αποκάλυψε το χτεσινό "Βήμα"- είμαι ένας "δήθεν", ένας από τους πολίτες που "φέρουν ευθύνη για το κατάντημα της χώρας"; Αλλά καλύτερα να εξηγηθώ για να με καταλάβετε.

 Πέρυσι την πρωτομαγιά έφυγε από τούτη την ζωή ο μαστρο-Νίκος, ο πατέρας μου. Λίγες μέρες αργότερα, πήγα σε κάποιο ΚΕΠ και δήλωσα τον θάνατό του, ζητώντας παράλληλα την χορήγηση στην μητέρα μου όποιας συντάξεως δικαιούται. Για κακή μου τύχη, ο μαστρο-Νίκος ήταν ανάπηρος πολέμου, συνεπώς έπαιρνε και αναπηρική σύνταξη. Λέω "για κακή μου τύχη" επειδή μπορεί η πολιτική του σύνταξη να κόπηκε αμέσως αλλά η διεύθυνση που χορηγούσε τις αναπηρικές συντάξεις εξακολούθησε να καταθέτει κανονικά την σύνταξη του.

 Κάμποσους μήνες αργότερα, η μητέρα μου πήγε να κλείσει τον σχετικό τραπεζικό λογαριασμό. Κι ενώ η δόλια περίμενε να πάρει μερικές πενταροδεκάρες, διεπίστωσε έκπληκτη ότι ο λογαριασμός είχε "γεννήσει" χιλιάρικα, οπότε με πήρε τηλέφωνο τρομαγμένη. Με τη σειρά μου, λοιπόν, απευθύνθηκα στον τοπικό Σύνδεσμο Αναπήρων & Θυμάτων Πολέμου, καταθέτοντας άλλη μια σειρά δικαιολογητικών που αποδείκνυαν τον θάνατο του πατέρα μου και ζητώντας εκ νέου την διακοπή παροχής τής αναπηρικής σύνταξής του.

 Από τότε πέρασε κοντά ένας χρόνος αλλά το υπόλοιπο στον λογαριασμό εξακολουθούσε να αβγαταίνει αδιατάρακτα, ώσπου στις αρχές αυτού του μήνα χρειάστηκε να επικοινωνήσω τηλεφωνικά με την μοναδική αρμόδια υπάλληλο σε ολόκληρο υπουργείο. Ευτυχώς, έπεσα σε άνθρωπο με φιλότιμο. Έτσι, λοιπόν, την περασμένη Δευτέρα ενημερώθηκα ότι -16,5 μήνες μετά τον θάνατό του- ο μαστρο-Νίκος θα έπαυε να εισπράττει την αναπηρική σύνταξή του και το κράτος θα ξανάβαζε στα συρτάρια του όσα κακώς κατέθετε τόσον καιρό.

 Δυστυχώς, όμως, δεν μπόρεσα να ξεφύγω από το άγρυπνο μάτι των έγκριτων δημοσιογράφων τού λαμπρακαίηκου. Το χτεσινό "Βήμα" αποκάλυψε πως "η επίσημη έρευνα στα ασφαλιστικά ταμεία κατέδειξε ότι περίπου 11.000 συμπολίτες μας ελάμβαναν παρανόμως τις συντάξεις πεθαμένων συγγενών τους" και ο αγανακτισμένος δημοσιογράφος δεν παρέλειψε να απαιτήσει "τον ποινικό κολασμό των υπευθύνων".

 Σκύβω ταπεινά το κεφάλι, μετανοώ για την λαμογιά μου, συναισθάνομαι το έγκλημα που διέπραξα εις βάρος της ταλαίπωρης πατρίδας μου και υπόσχομαι ότι θα δεχτώ αδιαμαρτύρητα την ισόβια εκτόπισή μου στην Μακρόνησο, στα Γιούρα, στον Άη-Στράτη ή όπου αλλού με στείλουν. Τί κι αν τα στοιχεία τού υπουργείου εργασίας πιστοποιούν ότι τα λαμόγια που εισέπρατταν συντάξεις πεθαμένων δεν ξεπερνούσαν τα 500 άτομα; Αφού η έγκυρη εφημερίδα μίλησε για 11.000 απατεώνες, ποιόν πρέπει να πιστέψετε;

 Λυπάμαι που τούτο το ιστολόγιο κλείνει τόσο άδοξα την πορεία του, με το ξεμπρόστιασμα και την καταισχύνη τής παλιόφατσας που βλέπετε δίπλα. Τούτη την ώρα δυο πράγματα μετριάζουν την θλίψη μου: (α) καταλάβατε -έστω κι έτσι- ποιος είναι υπεύθυνος για την ανεργία σας, για το σμπαράλιασμα των κοινωνικών παροχών σας, για το τσάκισμα των μισθών σας και για την μαύρη σας την τύχη γενικώτερα: εγώ και άλλα 10.999 λαμόγια που εισπράτταμε συντάξεις πεθαμένων και (β) τώρα που πιαστήκαμε όλοι εμείς οι εθνοπροδότες και θα επιστρέψουμε όλα τα δισεκατομμύρια που φάγαμε, θα ξανααβγατίσουν οι μισθοί και οι συντάξεις σας, θα ξαναλειτουργήσουν τα νοσοκομεία κι οι παιδικοί σταθμοί που έκλεισαν, θα διαγραφούν τα χαράτσια, θα ξαναφτηνύνει το πετρέλαιο θέρμανσης, θα ξαναπάνε βιβλία και δάσκαλοι στα σχολεία, θα πάψετε να τρώτε τα απομεινάρια των λαϊκών και, γενικά, θα ξαναγίνει η ζωή σας όπως ήταν πριν τα μνημόνια.

 Μ' αυτές τις ανακουφιστικές σκέψεις σάς ζητώ ταπεινά συγγνώμη και σας αποχαιρετώ οριστικά.


 ΥΓ1: Η ίδια εφημερίδα έκανε άλλη μια αποκάλυψη χτες: η κυβέρνηση μεθοδεύει την αύξηση των ορίων ηλικίας για συνταξιοδότηση με στόχο να αναγκάσει κάποιους δημόσιους υπαλλήλους να βγούν με το ζόρι στην σύνταξη κι έτσι να αποφύγει την απόλυση των 150.000 που -υποτίθεται πως- ζητάει η τρόικα. Συνεπώς, όσοι δεν είσαστε δημόσιοι υπάλληλοι, δεν πρέπει να ανησυχείτε: τα 67 χρόνια θα αφορούν μόνο τους δημοσίους υπαλλήλους. Το λέει η "έγκριτη"!

 ΥΓ2: Σιγά μη σταματήσω να γράφω...

cog

Ιδού το σωματείο που αποφάσισε να... μη συμμετάσχει ξανά σε 24ωρη απεργία (!)


Ιδού το σωματείο που αποφάσισε να... μη συμμετάσχει ξανά σε 24ωρη απεργία (!) 





Ευθεία υπονόμευση και απαξίωση των εργατικών αγώνων, τσουβάλιασμα του ΠΑΜΕ με τον προδοτικό εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό και κήρυγμα αναποτελεσματικότητας των αγώνων, επιχειρεί η πλειοψηφία του ΔΣ του Σωματείου Εργαζομένων στις Τεχνικές Εργασίες του Μετρό Θεσσαλονίκης, με την απόφασή της να μη συμμετάσχει ξανά σε καμία 24ωρη απεργία.

Η εργοδοτική πλειοψηφία, που φλερτάρει με την ΠΑΣΚΕ και την ΑΠ (ΣΥΡΙΖΑ), κάνει μια απίστευτη λαθροχειρία. Παρουσιάζει την απόφαση της πλειοψηφίας του ΔΣ ως απόφαση της Γενικής Συνέλευσης των εργαζομένων. Ετσι στην ανακοίνωση που διένειμε στον Τύπο αναφέρει ότι «το σωματείο μας στην έκτακτη γενική συνέλευση που πραγματοποίησε στις 5/9/2012 αποφάσισε να μην ξαναστηρίξει 24ωρη απεργία». Μεταξύ άλλων καταγγέλλει τη ΓΣΕΕ, την ΑΔΕΔΥ και το ΠΑΜΕ διότι στα «δύο μνημονιακά χρόνια» «μας τρέλαναν στην επαναστατική γυμναστική με 24ωρες απεργίες και άντε και μια 48ωρη» και αντιπροτείνει πανελλαδική απεργία διαρκείας.

Σύμφωνα με πληροφορίες, στη γενική συνέλευση που επικαλείται η διοίκηση του σωματείου και η οποία πραγματοποιήθηκε στις 12 Σεπτέμβρη, το μόνο ζήτημα που τέθηκε σε ψηφοφορία ήταν η κινητοποίηση που έγινε την επόμενη μέρα έξω από τη ΔΕΘ. Ο πρόεδρος αρνήθηκε να βάλει σε ψηφοφορία την πρόταση που κατέθεσε μέλος του ΔΣ του σωματείου για γενική απεργία (ακόμη δεν είχε προκηρυχθεί από τη ΓΣΕΕ) και για την κατάργηση των μνημονίων, των δανειακών συμβάσεων και των εφαρμοστικών νόμων. Κατάπιε τη γλώσσα του όταν ένας εργαζόμενος ρώτησε «γιατί δεν λέτε τίποτα για τα μέτρα που έρχονται και πώς θα τα αντιμετωπίσουμε». Και εμφανίσθηκε ακόμη πιο προκλητικός, όταν ρωτήθηκε τι θα γίνει με την καθημερινή επιμήκυνση του ωραρίου εργασίας κατά μισή ώρα για να καλύπτεται ο χρόνος του διαλείμματος, του καφέ και του κολατσιού. Απάντησε ότι δεν μπορούμε να ασχοληθούμε με αυτά γιατί έχουμε σοβαρότερα προβλήματα...

Επιπλέον, πρέπει να σημειωθεί ότι η πλειοψηφία που καταγγέλλει (δήθεν) τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ, έσυρε τους εργαζόμενους στο συλλαλητήριο της ΓΣΕΕ στα εγκαίνια της ΔΕΘ. Οι ίδιες δυνάμεις, την Τρίτη 24 Ιούλη, στη διάρκεια συγκέντρωσης και πορείας διαμαρτυρίας που κατέληξε στο υπουργείο Μακεδονίας - Θράκης, με αίτημα την καταβολή των δεδουλευμένων που οφείλονταν στους εργαζόμενους, ζήτησαν από τους εκπροσώπους του Συνδικάτου Οικοδόμων και της Ομοσπονδίας Οικοδόμων, δηλαδή τα στελέχη του ΠΑΜΕ, να μην πάρουν μέρος στη συνάντηση με τον εκπρόσωπο του υπουργείου, γιατί «η αντιπροσωπεία είναι χαρακτηρισμένη και ...κομματική».

Ανακοίνωση του Συνδικάτου Οικοδόμων Θεσσαλονίκης

Την προσπάθεια του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού να αποκτήσει «επαναστατικά» χαρακτηριστικά για να συνεχίσει να χειραγωγεί τους εργαζόμενους, καταγγέλλει η διοίκηση του Συνδικάτου Οικοδόμων Θεσσαλονίκης και σε ανακοίνωσή της αναφέρει μεταξύ άλλων:

«Πώς συμβαίνει να κατηγορούν την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - Αυτόνομη Παρέμβαση) που υπογράφουν μειώσεις σε μισθούς και μεροκάματα και συγχρόνως να ασπάζονται απόψεις ότι πρέπει να υπογράψουν επιχειρησιακή συλλογική σύμβαση εργασίας με μειώσεις μικρότερες δήθεν από αυτές που επιθυμεί η κοινοπραξία; Πώς συμβιβάζεται να καταγγέλλουν την ΓΣΕΕ και συγχρόνως να υιοθετούν και να στηρίζουν την επιχειρηματολογία, τις πρακτικές και τις συγκεντρώσεις της μέσω του ΕΚΘ;

Μόνο στα δύο μνημονιακά χρόνια, στα οποία αναφέρεται η ανακοίνωση, είχαν απώλειες δικαιωμάτων οι εργαζόμενοι; Γιατί μόλις τώρα θυμήθηκαν να "κλάψουν" για τη χαμένη αξιοπρέπεια των εργαζομένων και την ταπείνωσή τους, όταν το ΠΑΜΕ και το Συνδικάτο των Οικοδόμων προειδοποιούσε από το 2007 για τη σημερινή κατάσταση και τους προσανατόλιζε σε αγώνες;

Δεν εξυπηρετεί τους εργοδότες και τις κυβερνήσεις να ταυτίζουν οι εργαζόμενοι το ΠΑΜΕ με τις πλειοψηφίες ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, ώστε να αισθάνονται ότι δεν υπάρχει καμία διέξοδος, κανένα αποκούμπι και να υποτάσσονται έτσι στα μέτρα των κυβερνήσεων και στις ορέξεις των εργοδοτών; Αυτή τη λογική δεν εξυπηρετεί και προωθεί η ανακοίνωση του Σωματείου;

Ολοι οι εργαζόμενοι στο Μετρό γνωρίζουν, παραδέχονται και ομολογούν ότι το ΠΑΜΕ και συγκεκριμένα τα μέλη της Διοίκησης του Συνδικάτου Οικοδόμων έδωσαν μάχες με θετικά αποτελέσματα στο Μετρό Θεσσαλονίκης. Υπερασπίστηκαν τα δικαιώματα του συνόλου των εργαζομένων σε αυτό το έργο. Γνωρίζουν καλά ότι το ΠΑΜΕ και το Συνδικάτο δεν έχουν κανένα λόγο να υπερασπίζονται την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ.

Οι "καρέκλες" που επικαλείται η ανακοίνωση του Σωματείου αφορούν τις συνδικαλιστικές πλειοψηφίες που στήριζε και στηρίζει.

Αφορούν πιθανόν και κάποιους από τη Διοίκηση αυτού του Σωματείου που με τις ανύπαρκτες αποφάσεις που επικαλούνται δίνουν εξετάσεις στην εργοδοσία και πολύ πιθανόν στην επόμενη κυβέρνηση.

Οσοι προσπαθούν να κρυφτούν πίσω από το αίτημα "Πανελλαδική-Πανεργατική απεργία διαρκείας ή τίποτα" είναι οπαδοί της "επανάστασης του καναπέ".

Εάν νομίζουν ότι ανακάλυψαν έναν απολύτως "επαναστατικό" τρόπο στήριξης των αφεντικών τους και παραίτησης των εργαζομένων από τους αγώνες γιατί τάχα αυτοί δεν αποδίδουν, είμαστε περισσότερο από βέβαιοι ότι πολύ γρήγορα θα διαψευσθούν.

Κατά τη δική μας άποψη αναλαμβάνουν σοβαρότατες ευθύνες και απέναντι στους εργαζομένους που εκπροσωπούν και απέναντι στο Συνδικαλιστικό Κίνημα και απέναντι στο πέρασμα των νέων μέτρων που προωθεί η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ.

Η Διοίκηση του Συνδικάτου καλεί όλους τους εργαζόμενους στο Μετρό να συμμετάσχουν μαζικά στη Γενική Απεργία στις 26 Σεπτέμβρη συσπειρωμένοι στο Συνδικάτο Οικοδόμων και στα λάβαρα του ΠΑΜΕ».

Ριζοσπάστης 
 Αναρτήθηκε από  oikodomos  

Ανθρωποθυσιες 21 αιωνα


Εγκεφαλική βλάβη-μυστήριο παρουσιάζουν δεκάδες χιλιάδες Αμερικανοί Στρατιώτες 




 Έπειτα από μία δεκαετία ενεργούς στρατιωτικής παρουσίας σε Ιράκ και Αφγανιστάν ανησυχητικές διαστάσεις έχει αρχίσει να παίρνει το φαινόμενο των εγκεφαλικών τραυματισμών και βλαβών Αμερικανών στρατιωτών, ακόμη και μετά την απομάκρυνσή τους από τα πεδία της μάχης.
 Αυτό που είναι γνωστό είναι ότι οι βλάβες σχετίζονται με διασείσεις τις οποίες υφίστανται οι Αμερικανοί στρατιώτες εξαιτίας των εκρήξεων βομβών. Ωστόσο, σύμφωνα με ειδικό του Πενταγώνου σε θέματα εγκεφαλικών τραυματισμών, δεν έχει κατανοηθεί ακόμη ο μηχανισμός της συγκεκριμένης βλάβης, ούτε το πώς οι εκρήξεις είναι δυνατόν να προκαλέσουν παρατεταμένους πονοκεφάλους, ζαλάδες, απώλεια μνήμης και διαταραχές του ύπνου.
 Ως αποτέλεσμα, πολλές δεκάδες χιλιάδες στρατιωτών που υπηρετούν ή έχουν υπηρετήσει στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν και έχουν υποστεί τέτοιο τραυματισμό, δεν έχουν λάβει ποτέ ορθή και ολοκληρωμένη διάγνωση – πράγμα που μπορεί να τους προκαλέσει ακόμη σοβαρότερα προβλήματα στη μετέπειτα ζωή τους.
Μέτριοι και σοβαρότεροι εγκεφαλικοί τραυματισμοί μπορούν να διαγνωσθούν άμεσα με τη χρήση σαρωτών, οι οποίοι έχουν τη δυνατότητα να εντοπίσουν κακώσεις και άλλες φυσικές βλάβες του εγκεφάλου.
 Ωστόσο, ελαφρείς εγκεφαλικοί τραυματισμοί, οι οποίοι προκαλούνται από διάσειση, είναι πιο συνήθεις προξενώντας συχνά στον τραυματισμένο στρατιώτη ζαλάδα και καθιστώντας τον δυσλειτουργικό.
 Τέτοιου είδους τραυματισμοί είναι σοβαροί, καθώς δεν αφήνουν πίσω τους καμία εμφανή φυσική βλάβη, ένας λόγος για τον οποίο είναι δύσκολο να διαγνωσθούν άμεσα.
 Μόνο μέσα από τις περιγραφές του τραυματισμένου μπορούν οι γιατροί να συνθέσουν τα κομμάτια του παζλ και να εικάσουν ότι ο στρατιώτης υπέστη διάσειση και, άρα, ότι μπορεί να πάσχει από τέτοια βλάβη.
 Σε περιπτώσεις μέτριου ή σοβαρού εγκεφαλικού τραυματισμού, τα σημάδια είναι ξεκάθαρα. Απεναντίας, στην περίπτωση του ελαφριού τραυματισμού, οι γιατροί δεν έχουν στη διάθεσή τους τίποτα παραπάνω από μία ιστορία και περιγραφές, οι οποίες είναι συχνά διαστρεβλωμένες λόγω της απώλειας μνήμης που πολλές φορές συνοδεύει τα συμπτώματα της ζαλάδας και των πονοκεφάλων.
Πηγή: iefimerida.gr 

ΣΧΟΛΙΟ  BLOG

Οι επιπτώσεις από τους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας ακόμα παραμένουν άγνωστες. Τόνοι βομβών με απεμπλουτισμένο ουράνιο ρίχτηκαν. Χημικά εργοστάσια βομβαρδίστηκαν  με αποτέλεσμα να  διαφύγουν στον αέρα ή να μολύνουν τον υπόγειο υδροφόρο ορίζοντα, άγνωστες ποσότητες χημικών . Το πως και πόσο ακριβά πληρώνουν οι λαοί των Βαλκανίων αυτή την ιστορία , μόνο να το υποψιαστεί κανείς μπορεί.Βλέπετε οι κυβερνήσεις   των βαλκανικών χωρών είναι τσιράκια των ιμπεριαλιστών  με αποτέλεσμα  όλη η ιστορία να είναι ένα καλά θαμμένο  μυστικό. Από καιρό σε καιρό βέβαια κάποιο δημοσίευμα έρχεται απλά να υπενθυμίσει το έγκλημα.
ΕΝΑ ΕΓΚΛΗΜΑ   ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ Η ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ "ΑΡΙΣΤΕΡΑ", ΤΑ ΚΟΛΛΗΤΑΡΙΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ,  ΕΠΑΙΞΑΝ  ΕΝΑ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΒΡΩΜΙΚΟ ΡΟΛΟ!
ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΝΟΧΟΙ ΣΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ, ΟΣΟ ΚΑΙ ΑΝ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΞΕΧΑΣΤΕΙ!
ΦΥΣΙΚΑ ΣΥΝΕΝΟΧΟΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ  ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΤΟΥ ΤΟ ΚΑΘΕ ΚΟΜΜΑ  ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΕ ΑΝΟΙΧΤΑ Ή ΣΥΓΚΛΑΛΗΜΜΕΝΑ ΤΟΥΣ ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΟΥΣ.
 Αναρτήθηκε από  ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ  

Τηλε-"μαιμουδιές"


Τηλε-"μαιμουδιές" 



H συζήτηση για συντάξεις κι επιδόματα "μαιμού" όπως είδαμε και χθές το βράδι στα κανάλια συνεχίζεται κανονικά. 
Τα βλέμματα πρέπει να στρέφονται οπουδήποτε αλλού εκτός από τις αιτίες της κρίσης που φυσικά είναι στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα που περνάει πιθανότατα την μεγαλύτερη κρίση της ιστορίας του, και όχι σε κάποιους "τυχαίους" απατεώνες. 
Ο μεγαλοαπατεώνας είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός.
Οπως γράφει σήμερα ο Ριζοσπάστης όμως "μαιμού" είναι η ίδια η "συγκλονιστική έρευνα" αφού τα στοιχεία λένε ότι η "απάτη" δεν είναι παρά σε πολύ χαμηλά και επομένως "φυσιολογικά" επίπεδα.
Π.χ. όπως γραφει ο "Ρ" "Στο ΙΚΑ-ΕΤΑΜ, σύμφωνα με τα στοιχεία του υπουργείου, από περίπου 1.200.000 συντάξεις βρέθηκαν 6.600 αναπόγραφες, εκ των οποίων μετά από διασταύρωση διαπιστώθηκε ότι περίπου 2.500 αφορούσαν σε συνταξιούχους που είχαν αποβιώσει, ενώ για τις υπόλοιπες συνεχίζονται οι έρευνες.
 Το «ζουμί», πάντως, είναι ότι από τον Ιούνη του 2011 έως σήμερα, έχουν κατατεθεί μόνο 148 μηνυτήριες αναφορές για παρανόμως εισπραχθείσες συντάξεις"

Τα ποσοστά είναι 5/1000 αναπόγραφες συντάξεις από τις οποίες πάνε στα δικαστήρια περίπου 1/10000!Για τόσο τρομερό σκάνδαλο μιλάμε...Τέτοια ποσοστά απατεωνιάς βρίσκεις ακόμη και στον Παράδεισο..

Η ουσία όμως του όλου θέματος είναι ότι η όποια "ανακατανομή" γινόταν στα χρήματα των Ταμείων, για να συντηρηθεί το κομματικό κράτος των ΝΔ. ΠΑΣΟΚ, ήταν "εσωτερική". Οι κατα καιρούς άδικες αλλαγές των ασφαλιστικών κλάσεων π.χ. μεγάλων κατηγοριών ασφαλισμένων προς κατώτερες κλάσεις "απελευθέρωναν" συνήθως κεφάλαια που χρησιμοποιούνταν για να εξυπηρετηθούν ανάγκες της εκλογικής πελατείας των 2 κομμάτων.
Το ερώτημα που θα έπρεπε βασικά να τεθεί στους τηλεπωλητές της αφήγησης "σπάταλο κράτος" για το συγκεκριμένο θέμα, δεν είναι το "πόσοι ήταν αυτοί που έπαιρναν παράνομα συντάξεις", αφού αποδεικνύεται ότι αυτοί  ήταν λίγοι και τα ποσά που χάνονταν  αμελητέα μπροστά στα ποτάμια χρήματος που έφευγαν προς "νόμιμες" κατευθύνσεις(επιδοτήσεις μεγάλων εταιρειών, μεγάλα έργα, σωτηρίες τραπεζών, οφσορ εταιρείες κλπ.)
Το ερώτημα έπρεπε να είναι "πόσοι είναι αυτοί που θα ήταν δίκαιο και σωστό να παίρνουν κάποιο επίδομα ή σύνταξη" και το κράτος έκανε το κορόιδο γιατί τα χρήματα πήγαιναν αλλού. Πόσες γυναίκες που κανείς δεν τους έδωσε ποτέ σημασία, πόσοι φοιτητές από οικογένειες χαμηλών εισοδημάτων, πόσοι άνθρωποι με σοβαρές ανίατες ασθένειες, πόσοι ηλικιωμένοι που αντί  για κάποιο λογικό ποσό της τάξης των 1000 ευρώ για να μπορούν να ζήσουν τους έδιναν 500, 600, ή 700 ευρώ για να καταντήσουν μάλιστα τώρα να τους κάνουν περικοπές "για το καλό και τη σωτηρία της πατρίδας".
εδώ και τώρα 
 Αναρτήθηκε απο  tasos  

Η διατροφή ενός Χρυσαυγίτη περιλαμβάνει χημικά. Πολλά χημικά


Όχι σε μένα αυτά!


Το βίνδεον από Ταξική Αντεπίθεση

Όχι σε μένα αυτά! Ήρθα να σας συμπαρασταθώ μπροστά στις κάμερες και αν δε με θέλετε σας δέρνω άμα λάχει. (Γιατί δε με θες κυρά μου επειδή είμαι ψαράς?)

Εντελώς συνειρμικά:



Μία άλλη ενδιαφέρουσα πληροφορία από το πρώτο βίντεο είναι ότι η ισορροπημένη διατροφή ενός Χρυσαυγίτη περιλαμβάνει χημικά. Πολλά χημικά. Χημικά στο γάλα, στο ψωμί με μερέντα και ειδικό κοκτέιλ για το γυμναστήριο. Τώρα εξηγούνται όλα.

Η έννοια της αριστεράς σήμερα


Η έννοια της αριστεράς σήμερα 



Σήμερα η κε του μπλοκ δημοσιεύει ένα απόσπασμα από το βιβλίο του σπύρου χαλβατζή "η συνέχεια, το κκε στη σύγχρονη εποχή", γραμμένο το 1992, σε μια πολύ δύσκολη περίοδο για το κόμμα. Το θέμα του κεφαλαίου είναι η σύγχρονη έννοια της αριστεράς και παραμένει επίκαιρο ως τις μέρες μας.  Κι ίσως αν λέγαμε προεκλογικά μερικά πράγματα με τον ίδιο τρόπο, να είχαμε γλιτώσει μια ανόητη συζήτηση  και τη σύγχυση που προκαλούσε σε έναν κόσμο.

Η έννοια της αριστεράς σήμερα είναι συνολικά συγκεχυμένη. Υπάρχουν σοβαρές αιτίες, από τις οποίες πολλές είναι αντικειμενικές, που οδήγησαν στη σύγχυση. Διάφορες μικροαστικές πολιτικές δυνάμεις επιδιώκουν συστηματικά να συσκοτίσουν αυτή την έννοια, η οποία στο παρελθόν είχε εντελώς σαφή και συγκεκριμένα όρια. Οι σοσιαλδημοκράτες και οι αστοί, εκμεταλλευόμενοι τη ανατροπή που σημειώθηκε στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, προσπαθούν να εντείνουν τη ασάφεια και να «επεκτείνουν» τα όρια της αριστεράς, ταυτίζοντάς την με σοσιαλδημοκρατικές κυρίως απόψεις. Η λαθροχειρία είναι ανάγκη να αποκαλυφθεί. Είναι ασφαλώς πολύ δύσκολη αυτή η προσπάθεια. Όχι όμως αδύνατη.

Στην ελληνική κοινωνία οι αντιλήψεις, τα ιδανικά και τα οράματα της αριστεράς, η δράση της, οι κοινωνικοί και πολιτικοί αγώνες της δεν είναι ευκαιριακοί. Ό,τι πέτυχε με τους αγώνες του το αριστερό και προοδευτικό κίνημα στη ελλάδα, το πέτυχε με την πρωτοπόρα συμβολή και δράση των κομμουνιστών. Αυτό λειτουργούσε στη συνείδηση του λαού, στο να θεωρεί ότι το κουκουέ εκπροσωπεί την αριστερά. Από την άλλη η πολύχρονη παρανομία του κουκουέ οδήγησε πλατιές εργατικές και λαϊκές δυνάμεις, να ταυτίζουν τελικά σε μεγάλο βαθμό την έννοια της αριστεράς με το κκε. Στα χρόνια της δεκαετίας του 50’ και του 60’, συχνά τα όρια ανάμεσα στους αγωνιστές της προδικτατορικής εδα και των κομμουνιστών δεν ήταν πολύ ευδιάκριτα.

Σήμερα η λαθροχειρία που επιχειρείται είναι να προσδιοριστούν τα όρια και οι αντιλήψεις, όχι προς τα αριστερά, αλλά προς το κέντρο, προς τη σοσιαλδημοκρατία σε αντιπαράθεση με το κουκουέ. Ασφαλώς άλλο είναι αριστερός κι άλλο κομμουνιστής. Όμως οι μαχητές της αριστεράς αντικειμενικά κλίνουν προς το κουκουέ και δε μπορεί να αντιμετωπίζονται αντιπαραθετικά προς τους κομμουνιστές. Ο αριστερός διακρίνεται από ορισμένα βασικά χαρακτηριστικά. Έχει σταθερή αντιιμπεριαλιστική συνείδηση. Αντιπαλεύει με συνέπεια, όχι μόνο ιδεολογικά, αλλά και με την πρακτική συμμετοχή στους οικονομικούς και πολιτικούς αγώνες, τις επεμβάσεις του ιμπεριαλισμού σε όλα τα επίπεδα. Δε μπορεί να ανεχτεί να επιβάλει ο ιμπεριαλισμός τη «νέα τάξη πραγμάτων». Να καταδυναστεύει μικρούς κι αδύναμους λαούς και χώρες. Να εκμεταλλεύεται ληστρικά και καταστροφικά τους φυσικούς χώρους του πλανήτη σε κάθε γωνιά της γης. Να ακολουθεί την πολιτική των κανονιοφόρων, για να υποτάσσει τις αγωνιστικές δυνάμεις που εναντιώνονται στην πολιτική αυτή.

Σήμερα, που στην οικονομία κυριαρχούν τα μονοπώλια κι οι πολυεθνικές, δε νοείται αριστερός που να μην έχει σα βασική πολιτική του κατεύθυνση την αντιμονοπωλιακή πάλη με τη μια ή την άλλη μορφή. Ο αριστερός αγωνίζεται με συνέπεια ενάντια στην πολιτική των μονοπωλίων και των πολυεθνικών, όχι μόνο για τη βελτίωση των συνθηκών και του επιπέδου ζωής του –που είναι το πρώτο, το καθημερινό. Ο αγώνας του στρέφεται ενάντια στη συνολική λογική που περνά σήμερα το μονοπωλιακό κεφάλαιο. Ο αριστερός, λοιπόν, είναι ταυτισμένος με τους οικονομικούς αγώνες των εργαζομένων.

Δε λογίζεται αριστερός αυτός που δεν αμφισβητεί την πολιτική, την ιδεολογική, την οικονομική κυριαρχία της άρχουσας τάξης. Η αμφισβήτηση, η αντίθεση, η οργάνωση, η πάλη ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα συνολικά είναι γνωρίσματα του αριστερού. Ο αγώνας για την ανατροπή αυτού του συστήματος και για τη σοσιαλιστική αλλαγή της κοινωνίας, είναι η λογική κατάληξη της στάσης ζωής των αριστερών στην πατρίδα μας. Ο αριστερός διαμορφώνει σταθερά μια αγωνιστική συνείδηση, μια συνείδηση που ζητά να ανατρέψει το σύστημα. Το σύνθημα με το οποίο το πασόκ συσπείρωσε και αριστερές δυνάμεις από τη μεταπολίτευση και ύστερα ήταν το σύνθημα της αλλαγής. Οι αριστεροί μάχονταν για την αλλαγή. Η κατάσταση που είχε διαμορφωθεί μετά τη διάσπαση του 68’ οδήγησε απογοητευμένους αριστερούς σε αυτό το σύνθημα που το πασόκ, μαζί με άλλα, το κούρσεψε από τους κομμουνιστές. Αμφισβήτηση, αναζήτηση, οργάνωση, πάλη είναι στοιχεία του αριστερού αγωνιστή.

Η θέση του αριστερού αντικειμενικά, είναι να συμμετέχει δραστήρια στην πάλη του μαζικού λαϊκού κινήματος και πριν απ’ όλα στο συνδικαλιστικό κίνημα της εργατικής τάξης. Κι όχι μόνο να δραστηριοποιείται, αλλά να είναι πρωτοπόρος με ιδέες, με προτάσεις και κυρίως με ενωτικές πρωτοβουλίες για δράση. Είναι ανυποχώρητος ενάντια στη λαίλαπα του κεφαλαίου και της εξάρτησης. Είναι χαρακτηριστικό ότι και στα πιο δύσκολα χρόνια, οι αριστεροί συγκέντρωναν την εμπιστοσύνη των εργατών, των άλλων εργαζομένων και των επαγγελματοβιοτεχνών στις αρχαιρεσίες των συνδικάτων και των συλλόγων. Ειδικά στην τοπική αυτοδιοίκηση αυτή η εμπιστοσύνη προς τους αριστερούς εκφραζόταν σε πολύ υψηλά ποσοστά. Αυτό το γεγονός έδειχνε και δείχνει και σήμερα την εκτίμηση των εργαζομένων και του λαού απέναντι στους αριστερούς.

Η γνώση, η μόρφωση, η μελέτη, η αναζήτηση είναι από τα γνωρίσματα και τα προτερήματα του αριστερού αγωνιστή.
Πρωτοπόροι στη δράση για την προστασία του περιβάλλοντος ήταν και παραμένουν οι άνθρωποι της αριστεράς. Ανέπτυσαν κι αναπτύσσουν αυξημένη αλληλεγγύη στο εργοστάσιο, στο σχολείο, στη διάρκεια της στρατιωτικής θητείας, σε κάθε μορφή κοινωνικής δραστηριότητας. Ήταν πάντα αυξημένο το ενδιαφέρον τους και η συμμετοχή τους στην πάλη για την ειρήνη, για την ύφεση και τον αφοπλισμό. Στα συνθήματά τους, η διεθνιστική αλληλεγγύη κρατούσε και κρατά ένα μεγάλο μέρος, ποσοτικά και ποιοτικά.

Όταν, λοιπόν, αυτά τα χαρακτηριστικά προσιδιάζουν στους αριστερούς, η αριστερά δε μπορεί παρά να εκφράζει αυτά τα οράματα, αυτές τις αντιλήψεις και την ανάλογη πολιτική πρακτική δραστηριότητα.

Σε καμία περίπτωση τα στοιχεία αυτά δε μπορούν να συνυπάρξουν με απόψεις για μια ευρωπαϊκή αριστερά, η οποία θα προσεγγίζει τη σοσιαλδημοκρατία ή θα ακολουθεί ανάλογες πολιτικές επιλογές. Πρώην κομμουνιστικές δυνάμεις, που ακολουθούν τις αντιλήψεις των σοσιαλδημοκρατών ηγετών ή της σοσιαλιστικής διεθνούς συχνά υποτάσσονται σε αυτές και στρεβλώνουν την έννοια της αριστεράς. Επιδιώκουν να σύρουν τις αριστερές δυνάμεις και την πολιτική τους σε μια σοσιαλδημοκρατική πολιτική πρακτική.

Δε μπορεί όμως ο κόσμος της αριστεράς στην ελλάδα να ταυτίζεται με αντιλήψεις αντίθετες κι εχθρικές προς το σοσιαλισμό και τη σοσιαλιστική προοπτική. Αριστερά και πάλη για το σοσιαλισμό είναι για την ελληνική κοινωνία έννοιες σχεδόν ταυτόσημες. Αριστερός και αντικομμουνιστής δε νοείται.

Τη μεγαλύτερη σύγχυση στις γραμμές της αριστεράς φέρνουν πρώην κομμουνιστές, που επιχειρούν να μιλήσουν «αριστερά», αναμασώντας απόψεις, αντιλήψεις, προτάσεις που εκφράζουν ακόμα και ιδεολογικοί απολογητές της αστικής τάξης. ‘Εχουν τεράστια ευθύνη για τη διαστρέβλωση, για τη συκοφάντηση της έννοιας αριστερά.

Συναντάμε στην αρθρογραφία στον ημερήσιο και περιοδικό τύπο, στα ερτζιανά και τα τηλεοπτικά κανάλια απόψεις κι από πρώην στελέχη του κομμουνιστικού κόμματος για την ανάγκη «ταξικής συνεργασίας», για «κοινωνική ειρήνη», για πάλη ενάντια στο σοσιαλιστικό δογματισμό, για την «ξύλινη γλώσσα» που χρησιμοποιούν οι κομμουνιστές. Ειδικά η αναφορά στην «ξύλινη γλώσσα» δεν έχει να κάνει με τη μορφή. Αφορά την ουσία των λέξεων, το περιεχόμενό τους, τις έννοιες. Αν δηλ αντικατασταθούν οι λέξεις «αστική τάξη» και «ολιγαρχία» με τη λέξη «συμφέροντα», δεν είναι «ξύλινη» η γλώσσα. Αν εξαφανιστούν οι λέξεις «εργάτης», «εργατική τάξη» τότε η γλώσσα θα είναι εύπλαστη. Αν η ιμπεριαλιστική πολιτική των ηπα, της γερμανίας, κτλ δεν αναφέρεται, τότε η γλώσσα θα είναι χαρούμενη.

Η αλήθεια όμως είναι ότι κάθε λέξη ανταποκρίνεται σε μια συγκεκριμένη έννοια. Αν μια έννοια δε μας βολεύει ή είναι καταδικασμένη στη συνείδηση του κόσμου, όποια λέξη και να χρησιμοποιήσουμε για την έννοια αυτή, τίποτα δεν αλλάζει. Απλώς κακοποιούνται οι έννοιες και η γλώσσα. Τότε είναι που γίνεται «ξύλινη» η γλώσσα.

Αλλάζοντας τη γλώσσα δεν αλλάζει η πραγματικότητα. Είναι αλήθεια ότι έχει στρεβλωθεί η ελληνική γλώσσα τα τελευταία χρόνια και ειδικά στην οκταετία διακυβέρνησης της χώρας από το πασόκ. Κι εμείς ως κόμμα έχουμε σοβαρές αδυναμίες στην καλύτερη αξιοποίηση της τόσο πλούσιας ελληνικής γλώσσας. Ωστόσο το κύριο δεν είναι αυτό, όσο κι αν είναι σοβαρό πρόβλημα. Είναι οι έννοιες που δίνει καθένας στις λέξεις που χρησιμοποιεί.

Τα προβλήματα συνεπώς που αντιμετωπίζει το εργατικό επαναστατικό κίνημα και το κουκουέ και σε αυτόν τον τομέα δεν είναι ούτε λίγα ούτε εύκολα. Η αποκατάσταση των εννοιών, και πριν απ’ όλα της έννοιας της αριστεράς και του αριστερού, πέφτει στους ώμους των ίδιων των αριστερών και των κομμουνιστών. Μέσα στη ζωή, μέσα στην πολιτική δραστηριότητα θα καταφέρνουν οι δυνάμεις αυτές να συμβάλουν στην εναρμόνιση των λέξεων με την πραγματικότητα.
 Προβοκάτσια από  Μπρεζνιεφικό απολίθωμα  κι είναι λιγάκι μπερδεμένος.



ΚΕΡΚΥΡΑ-ΣΑΣ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ ΨΙΛΟ ΓΑΖΙ.ΞΕΣΗΚΩΘΗΤΕ


Σε κατάληψη το Γυμνάσιο Αγρού, 




Υπό κατάληψη τελεί το Γυμνάσιο – Λύκειο Αγρού από την Τετάρτη για την μη εκτέλεση των σχολικών μεταφορών. Κρίσιμη η κατάσταση. Σε αναμονή μετά τη σύσκεψη στην ΠΙΝ.  


Τραγική είναι η κατάσταση με τις σχολικές μεταφορές στην Κέρκυρα, με τον Περιφερειάρχη να ανακοινώνει ότι εκτελείται μόνο το 10% των δρομολογίων. Από την Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου υπό κατάληψη από μαθητές και γονείς είναι το Γυμνάσιο – Λύκειο Αγρού καθώς από τους 330 μαθητές οι 300 εξυπηρετούνται μέσω σχολικών δρομολογίων, τα οποία όμως δεν εκτελούνται. 
Η σύσκεψη που έγινε το μεσημέρι της Πέμπτης 20 Σεπτεμβρίου στην Περιφέρεια υπό τον Περιφερειάρχη Σπύρο Σπύρου, είχε ως στόχο να βρεθεί η χρυσή τομή προκειμένου οι μεταφορείς να δεχθούν να κάνουν τα δρομολόγια. 
Ο κ. Σπύρου υποσχέθηκε πίεση και διεκδίκηση για τα οφειλόμενα, υποστηρίζοντας ότι αναμένεται να ψηφιστεί νομοθετική ρύθμιση που θα εξομαλύνει την έκπτωση του 17% που έχουν υποστεί οι μεταφορείς, ενώ υποσχέθηκε εξόφληση ενός μέρους των οφειλών του πρώτου εξαμήνου του 2012. 
«Καταλαβαίνω ότι η έκπτωση του 17% είναι μεγάλη και οι μεταφορείς έχουν κι αυτοί δίκιο» δήλωσε ο Περιφερειάρχης και κατέληξε: «Πιστεύω μετά τη συζήτηση ο καθένας με τη δική του ευθύνη αλλά και μέσα από τις συζητήσεις που θα κάνουν με τους μετόχους των εταιρειών, θα καταλήξουν σε μια θετική απόφαση, ώστε να εκτελέσουν αυτό το σημαντικό κοινωνικό έργο προς τη νεολαία του τόπου μας και να σταματήσει η ταλαιπωρία των μαθητών».


Χρ. Σκούρτης: Επόμενο βήμα η επιδότηση των γονιών από το Δήμο
Ο αντιπεριφερειάρχης Χρήστος Σκούρτης από την πλευρά του έκανε λόγο για προσπάθειες που καταβάλλονται αλλά αναγνώρισε το δύσκολο της κατάστασης. Ενημέρωσε δε ότι η προσπάθεια που καταβάλλει η ΠΙΝ είναι το τελικό βήμα, πριν την επόμενη φάση που προβλέπει η νομοθεσία και είναι η επιδότηση του γονέα από τον οικείο Δήμο ώστε να μεταφέρει τα παιδιά του στο σχολείο. (Εν μέσω πάντως της γενικευμένης  οικονομικής κρίσης αμφίβολο είναι αν οι Δήμοι θα αντέξουν αυτή την επιβάρυνση). 
«Προσπαθούμε να έρθουμε σε μια συνεννόηση με τα λεωφορεία, τα τουριστικά πούλμαν και τα ταξί. Καταλαβαίνουμε ότι κανείς δεν μπορεί να κάνει ένα έργο για το οποίο δεν θα έχει κέρδος, αλλά ζητάμε από όλους να δείξουν καλή διάθεση για να βρεθεί λύση», είπε ο κ. Σκούρτης. 

(

Υπ. ΚΤΕΛ: Πολλά τα οφειλόμενα...
Από την πλευρά του ο πρόεδρος του Υπεραστικού ΚΤΕΛ Κώστας Τσιμπούλης εξήγησε ότι ήδη η επιχείρηση έχει άνοιγμα της τάξης των 761.000 ευρώ από οφειλόμενα μαθητικών δρομολογίων. 
Αναλυτικά αυτά είναι 224.000 ευρώ από μισθωμένα λεωφορεία, 280.000 ευρώ από τα ειδικά μαθητικά δελτία και από το πρόγραμμα «Συγκοινωνία» 256.000. 
«Το ΚΤΕΛ αδυνατεί να κάνει τα δρομολόγια εξαιτίας της συσσώρευσης χρεών. Παρά ταύτα έχουμε αποφασίσει ότι όλα τα λεωφορεία που βλέπουν μαθητές στο δρόμο να τους παίρνουν χωρίς καθόλου χρήματα μέχρι να ομαλοποιηθεί η κατάσταση. Δεν θα μπορέσουμε όμως να συνεχίσουμε για πολύ» είπε χαρακτηριστικά. 
Ο κ. Τσιμπούλης επίσης ενημέρωσε ότι το ΚΤΕΛ έχει υποστεί συνολικά από το 2010 μέχρι σήμερα εκπτώσεις της τάξης του 37%, την ίδια ώρα που τα ειδικά μαθητικά δελτία έχουν ήδη έκπτωση 50%. 

Οι συμμετέχοντες στη σύσκεψη
Στη σύσκεψη συμμετείχαν ο Αντιπεριφερειάρχης Π.Ε Κέρκυρας, Χ. Σκούρτης, ο Περιφερειακός Διευθυντής Εκπαίδευσης, Τηλ. Γαβαλάς, η Γενική Διευθύντρια Εσωτερικής Λειτουργίας, Αγ. Μαργαρίτη, η Διευθύντρια της Οικονομικής Υπηρεσίας της Π.Ε Κέρκυρας, Τατ. Παντελιού, η Διευθύντρια της Β/ βάθμιας Εκπαίδευσης, Σωτ.. Τρύφωνα, ο Διευθυντής της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, Κ. Βλάσσης, εκπρόσωποι της Ένωσης Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων, εκπρόσωποι του Αστικού και Υπεραστικού ΚΤΕΛ, εκπρόσωποι των Τουριστικών Λεωφορείων και των ΤΑΞΙ, καθώς και ο Εκτελεστικός Γραμματέας της Π.Ι.Ν, Τηλ. Μωραίτης
     



Πολιτικές Διαστάσεις του Προβλήματος στην Νότια Αφρική


Πολιτικές Διαστάσεις του Προβλήματος στην Νότια Αφρική

απο redrock



(Συνέχεια απο το Αίμα στην Αγορά Πλατίνας)

Εισαγωγική νότα
Δονήσεις απο το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Νότια Αφρική, ιδιαίτερα μετά την σφαγή του Μαρικάνα, γίνονται αισθητές σε παγκόσμια κλίμακα. Ιδικό ενδιαφέρον έχει για την μαρξιστική αριστερά, με δοσμένο ότι στην κυβέρνηση της χώρας παίρνει μέρος και το Νότιο-Αφρικάνικο ΚΚ. Η κατάσταση αποτελεί πρόβλημα και πρόκληση για το διεθνές εργατικό κίνημα, και αγγίζει όχι μόνο το ερώτημα του πως άμεσα ανταποκρίνονται διεθνιστικά οι κομμουνιστές στο εργατικό κίνημα εκεί, αλλά και στο πως χειρίζονται πολιτικά, ιδεολογικά και θεωρητικά ζητήματα που η κατάσταση εκεί θέτει επι τάπητος. Στο άρθρο αυτό προσπαθώ να μειώσω όσο είναι δυνατόν τα δικά μου σχόλια και να αποφύγω «ηθικολογίες» (όπως συμβαίνει στο διαδίκτυο)  οι οποίες με απόλυτη σιγουριά της «δικής μας πολιτικής ορθότητας» κάπως παίρνουν ένα αυτόκλητο ρόλο ταξικού δικαστή της εκεί κατάστασης, η οποία διαπιστώνω ότι  εμφανίζεται πιο σύνθετη, ψάχνοντας την, απο ότι σε πρώτη η σύντομη μάτια. Το ποθητό είναι ότι ο αναγνώστης να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα απο παράθεση μιας εικόνας η οποία, όσο φιλότιμη προσπάθεια και να κάνουμε απο απόσταση, δεν είναι και δεν μπορεί να είναι ποτέ πλήρης.   
Για διευκόλυνση ανάγνωσης,  λόγω του μεγέθους του κειμένου, έχω χωρίσει το κείμενο σε σχετικά αυτοτελή κεφάλαια τα οποία ο αναγνώστης, αν επιλέξει, μπορεί να διαβάσει ξεχωριστά.  Μ. Γαλαντόμος, (Ικαρία, Σεπτέμβρης 2012). 
***************************************

Πολιτικές Διαστάσεις  του Προβλήματος στην Νότια Αφρική 
 "Ποιοι είναι αυτοί οι ανόητοι που δεν φάνηκαν πουθενά κατά τη διάρκεια των σκοτεινών ημερών του αγώνα εναντίον του αποικιοκρατικού απαρτχάιντΠοιοι είναι αυτοί οι υποκριτέςπου προσποιούνται τώρα πως μας δίνουν ένα μάθημα κουράγιου;"
Αυτά δήλωσε πρόσφατα ο Blade Nzimande, ΓΓ του Nοτιο-Αφρικάνικου Κομμουνιστικού Κόμματος (SACP) επιβεβαιώνοντας την συνέχεια της προσήλωσης του κόμματος στην τριμερή συμμαχία του με το Αφρικάνικο Εθνικό Κονγκρέσο (ANC) και το Κονγκρέσο Νοτιο-Αφρικάνικων Συνδικάτων (COSATU). Κριτική επίσης άσκησε στους «σύγχρονους επικριτές που απο τη ζώνη άνεσης των ΜΚΟ που χρηματοδοτούνται από ξένους και των ακαδημαϊκών ιδρυμάτων επικρίνουν την συμμαχία αρχών του SACP με το ANC»[1].
   
Είναι προφανής η άρνηση αναθεώρησης της στάσης του SACP σε σχέση με την εν λόγω συμμαχία, με δεδομένη την πρόσφατη σφαγή μεταλλωρύχων στο Μαρικάνα. Ένας διαχωρισμός της θέσης του κόμματος απο το ANC θα απαιτούσε μια πολυδιάστατη πράξη που προϋποθέτει ιδεολογικές, θεωρητικές, πολιτικές, οργανωτικές, πολιτιστικές, ακόμα και διαπροσωπικές αναπροσαρμογές. Αντικειμενικά δεν φαίνεται μια τόσο εύκολη και άμεση κίνηση. Μια πρώτη ουσία που τα συνδέει είναι, αναμφισβήτητα, ένα ιστορικό  κληροδότημα κοινών, συναγωνιστικών αγώνων  διάρκειας σχεδόν ενός αιώνα, απο την δεκαετία του 1920, εναντίον αποικιοκρατικών καταβολών, εναντίον του απαρτχάιντ, για την αποφυλετικοποιηση και τον εκδημοκρατισμό της ζωής στην χώρα τους. Ένα κληροδότημα που βρίσκεται σε αυξανόμενα έντονη αντίθεση με την σημερινή πραγματικότητα που θέτει σε αμφισβήτηση την ορθότητα και εν τέλει την σκοπιμότητα της συνέχειας της συνεργασίας του  SACP με το ANC

 Αφετηρία κατανόησης της σχέσης του SACP με το ANC, η οποία δικαίως χαρακτηρίζεται ως ιστορική,μπορεί να αποτελέσει μια αναφορά στην ιστορία του κόμματος.
 
Σύντομο Χρονικό της Ιστορικής διαδρομής του SACP (και η σχέση του με το ANC)[2] 
  
Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Νότιας Αφρικής (CPSA) ιδρύθηκε το 1921 από Λευκούς ριζοσπάστες και σοσιαλιστές που εμπνεύστηκαν από την επανάσταση των Μπολσεβίκων και την ίδρυση του πρώτου εργατικού κράτους στη Ρωσία το 1917.  Ο σχηματισμός του CPSA σηματοδότησε μια αποφασιστική καμπή στην εξέλιξη του εργατικού κινήματος στη Νότια Αφρική. Στην δεκαετία του 1920 το CPSAεπικεντρώθηκε στην συνδικαλιστική οργάνωση όλων των εργαζομένων της Αφρικής θέτοντας και αιτήματα κοινωνικών δικαιωμάτων και εθνικής απελευθέρωσης Από το 1925 την πλειοψηφία στο κόμμα συνιστούσαν Μαύρα  μέλη. Το 1928, το CPSA διακήρυξε το πρώτο αίτημα για κυριαρχία των Μαύρων της NΑ. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, το ANC και το CPSΑ ξεκίνησαν μια στενή σχέση συνεργασίας, μολονότι υπήρχε μεγάλη αντιγνωμία σε μεθόδους δουλιάς και θέσεις.  Από τη δεκαετία του 1930 μέχρι τη δεκαετία του 1950 το CPSA οργανώνει  μαζικούς αγώνες σε όλη τη χώρα και δημοσιεύει σε διάφορες εφημερίδες του όπως Umsebenzi, και ο Guardian και παράλληλα συνεχίζεται η συνεργασία με το ANC.
Το 1946 το CPSΑ και η Αφρικανική Ένωση Εργαζομένων Μεταλλείων οργάνωσαν τη μεγαλύτερη απεργία κατά τη διάρκεια του καθεστώτος Smuts. Η απεργία κράτησε τέσσερις ημέρες και στη συνέχεια πάνω από 500 άτομα κατηγορήθηκαν για συνωμοσία και παράβαση της νομοθεσίας που απαγόρευε τις απεργίες Μαύρων. Το 1950 η κυβέρνηση του απαρτχάιντ εισήγαγε το νομοσχέδιο για καταστολή του κομμουνισμού. Τον Μάρτιο του 1950, το Κομμουνιστικό Κόμμα της Νότιας Αφρικής, το Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο (Transvaal), το Ινδικό Κογκρέσο και η Οργάνωση Αφρικάνικου Λαού οργάνωσαν την Συνδιάσκεψη Ελευθερίας Λόγου (Freedom of Speech Conventionστο Γιοχάνεσμπουργκ κατά του νομοσχεδίου καταστολής του κομμουνισμού,  την οποία παρακολούθησαν 500 αντιπρόσωποι και στην συνέχεια 10.000 άτομα πήραν μέρος σε συλλαλητήριο. Στην συνδιάσκεψη αποφασίστηκε μια σειρά από πορείες διαμαρτυρίες και συγκεντρώσεις σε ολόκληρη τη χώρα με αποκορύφωμα την έκκληση για "παραμονή στο σπίτι" (Stay at Home), την 1η Μαΐου.  Σε απάντηση , η κυβέρνηση απαγόρευσε όλες τις κινητοποιήσεις,  ενισχύοντας την καταστολή στο Γιοχάνεσμπουργκ. Ωστόσο, η διαμαρτυρία συνεχίστηκε και την 1η Μαΐου, η αστυνομία επιτέθηκε σε συγκεντρώσεις των διαδηλωτών. Για πρώτη φορά μετά την σφαγή του Bulhoek το 1921, η αστυνομία άνοιξε πυρ κατά των διαδηλωτών σκοτώνοντας 18 και τραυματίζοντας 30 άτομα.

Στις 20 Ιουνίου 1950 το CPSΑ , εν όψει του επερχόμενου νόμου απαγόρευσης του, και για να διασφαλίσει τα περιουσιακά στοιχεία του, πριν το πέρασμα του στην παρανομία, τυπικά αυτοδιαλύθηκε. Με περαιτέρω τροποποιήσεις της νομοθεσίας, τον Μάιο του1952  εκδιώχθηκε από τη Βουλή των Αντιπροσώπων ο Kahn (το μέλος του CPSΑ), ενώ η εφημερίδα του κόμματος The Guardianείχε ήδη απαγορευτεί. Η εφημερίδα επανεμφανίστηκε αργότερα με άλλα ονόματα, και επανειλημμένα απαγορεύτηκε. Στις αρχές του 1953 το κόμμα υιοθέτησε το όνομα Νοτιο-Αφρικάνικο Κομμουνιστικό Κόμμα (SACP) και λειτούργησε στην παρανομία και στην εξορία σ’ όλη τη δεκαετία του 1950. Οι ισχυρότεροι δεσμοί του CPSΑ με το ANC δημιουργήθηκαν τότε,  στην εξορία μετά το 1950. Το κόμμα συμμετείχε στο συνέδριο των Δημοκρατών  (Congress of Democratsκαι στην κατάρτιση του Χάρτη Ελευθερίας (Freedom Charterτο 1955. Στη διαβόητη δίκη για προδοσία που ακολούθησε, 156 άτομα, μεταξύ των οποίων μέλη των SACP και ANC,  κατηγορήθηκαν για «υποκίνηση άλλων προς ανατροπή της κυβέρνησης με βίαια μέσα».
 
Το 1960 το ANC και το Pan Africanist Congress (Παν-Αφρικανικό Κογκρέσο) τέθηκαν εκτός νόμουΤον Νοέμβριο του 1961, ορισμένα μέλη των SACP και ANC συναντήθηκαν   μυστικά στην  περιοχή τηςKwazulu Natal, και αποφάσισαν να στραφούν σε ένοπλο αγώνα, οπότε ξεκίνησε το Umkhonto we Sizwe(ΜΚ – Δόρυ του Έθνους).  Είχε προηγηθεί η σφαγή του Σαρπεβιλ (sharpeville massacreστις 21 Μαρτίου 1960, όπου η κυβέρνηση αιματοκύλησε μια ειρηνική αντιρατσιστική διαδήλωση, σκοτώνοντας 69 Μαύρους, γεγονός που λειτούργησε σαν καταλύτης στην απόφαση για στροφή σε ένοπλο αγώνα.  Το«Δόρυ του Έθνους» ξεκίνησε με μια εκστρατεία βομβιστικών ενεργειών με οικονομικούς στόχους κι όχι πρόσωπα.
Η σχέση μεταξύ του ANC και το SACP στη δεκαετία του 1960 δεν ήταν πάντα στενή. Μετά το 1962, λόγου χάρη, ο Νέλσον Μαντέλα άρχισε να απαξιώνει την σχέση του ANC με το SACP. Απο το 1969 και μετά οι δυο οργανώσεις συνεργάστηκαν στενά.  Κατά τη διάρκεια αυτών των ετών υπήρξαν ελάχιστες σημαντικές διαφορές μεταξύ του ANC και SACP, και πολλοί ηγέτες ήταν μέλη και των δύο οργανώσεων.Ο κομμουνιστής Τζο Σλόβο ήταν Αρχηγός του Επιτελείου του Umkhonto. Ωστόσο, μια μερίδα του ANC, το οποίο διατήρησε σε γενικές γραμμές την σοσιαλδημοκρατική φυσιογνωμία του, έκφρασε πάντα σκεπτικισμό για την σχέση αυτή.
 
Παρά το αρχικό ξερίζωμα της ηγεσίας του Δορατος απο το καθεστώς του Απαρτχάιντ, η επιρροή τουSACP μεγάλωσε καθώς και το  ANC ξανάχτισε αργά την οργάνωση του μέσα στη Νότια Αφρική και ήταν η συνδυασμένοι δράση των δυο  που έκανε δυνατή την εξέγερση του Σοβέτο του 1976.  
Το SACP και το ANC παρέμειναν στην παρανομία μέχρι το 1990, οπότε αρχίζει μια  περίοδος διαπραγματεύσεων, άρσης της απαγόρευσης της δράσης των, και απόφασης να εγκαταλείψουν τον ένοπλο αγώνα.  Ο Κρις Χάνι, Γενικός Γραμματέας του SACP και ηγέτης του MK, μέχρι που δολοφονήθηκε το 1993, έπαιξε έναν πολύ σημαντικό ρόλο στις διαπραγματεύσεις που επικεντρώθηκαν περισσότερο σε μια δημοκρατική μεταπολίτευση, η οποία υλοποιήθηκε με τον συμβιβασμό του 1994.
Το παραπάνω χρονικό είναι μια σύνοψη που βασίζεται σε ντοκουμέντα[3]   του κόμματος  που, μάλλον περιγραφικά, παρουσιάζουν την ιστορική πορεία του απο την οποία φαίνεται η μακρά συνεργασία του με το ANC.
Εθνική Δημοκρατική Επανάσταση» (National Democratic Revolution – NDR)
Όπως προαναφέρθηκε, η συμμαχία αυτή δεν έπαψε ποτέ να είναι προβληματική, κι ο λόγος είναι ότι τοANC ουδέποτε συμμερίστηκε το σοσιαλιστικό όραμα του ΚΚ. Παρ’ όλα αυτά, η διαχρονική συνέχεια της σχέσης αυτής κατανοείται στο φως της προγραμματικής θέσης του κόμματος η οποία καθιστά δυνατή και αναγκαία την συνεχόμενη συμμαχία του με το ANC. Κομβικής σημασίας είναι το κείμενο του κόμματος «Ο δρόμος προς την εξουσία στην Εθνική Δημοκρατική Επανάσταση» στο οποίο βρίσκουμε την παρακάτω ρητή δήλωση:
 
«Η Νίκη της Εθνικής Δημοκρατικής Επανάστασης (National Democratic Revolution – NDR)είναι,  για την εργατική τάξη μας, η πιο άμεση διαδρομή προς το σοσιαλισμό και τελικά τον κομμουνισμό. Η ύπαρξη στη Νότια Αφρική των υλικών συνθηκών για το σοσιαλισμό - το σχετικά προχωρημένο τεχνικό επίπεδο και μια ισχυρή εργατική τάξη - και η επίτευξη της εθνικής δημοκρατικής επανάστασης, δεν πρόκειται να εγγυηθούν απο μόνες τους μια πρόοδο προς το σοσιαλισμό. Προκειμένου να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για μια τέτοια πρόοδο, η εργατική τάξη θα πρέπει να διασφαλίσει ότι τα εθνικά δημοκρατικά καθήκοντα εκτελούνται με συνέπεια». [4] 
  
Η υιοθέτηση ενός σταδίου που υποχρεώνει το ΚΚ  να αναλάβει την εργολαβία αποπεράτωσης εθνικο-δημοκρατικών στόχων σημαίνει διαχείριση του καπιταλισμού και έλεγχο της εξέλιξης του, θεωρητικά, με τρόπο που να προετοιμάζει την μετάβαση στον σοσιαλισμό. Όμως η πρακτική πείρα απο την συμμετοχή του ΚΚ στην διαδικασία που ονομάζει NDR, μέχρι στιγμής, δικαιολογεί την αμφισβήτηση της θέσης ότι αυτό το στάδιο θα δημιουργήσει ποτέ τις συνθήκες για μετάβαση στο σοσιαλισμό, ακόμα κι αν το ΚΚ καταφέρει να ανταποκριθεί στο καθήκον που μπαίνει απο το ίδιο κείμενο σαν προϋπόθεση της μετάβασης στον σοσιαλισμό – κάτι που προφανώς δεν έχει καταφέρει να κάνει το κόμμα:
 
«Η εργατική τάξη πρέπει να κερδίσει για την ίδια κυρίαρχο ρόλο στη νέα κυβέρνηση, και να μεριμνήσει ώστε ο χαρακτήρας του εθνικού δημοκρατικού κράτους να συνάδει με τα πραγματικά συμφέροντα του λαού Το πρόγραμμα εξάλειψης του μονοπωλιακού έλεγχου πάνω στην οικονομία θα πρέπει να εξασφαλίζει σχολαστικά το σχεδιασμό  των οικονομικών πολιτικών σύμφωνα με για τις ανάγκες του λαού». [5]
   
Μέρος του προβλήματος που οδήγησε στον συμβιβασμό αφορά και την εκτίμηση του κόμματος, με την οποία συμφωνούσαν κι οι σύμμαχοι του, κατά την οποία ο συσχετισμός των δυνάμεων ήταν τέτοιος που δεν επέτρεπε την νίκη του «Δόρατος του Λαού» και την βιαία ανατροπή του καθεστώτος του Απαρτχάιντ. Η άποψη ότι  η πλέον πραγματιστική λύση ήταν αυτή της αλλαγής μέσω διαπραγματεύσεων έγινε προοδευτικά κυρίαρχη. Ένας παράγοντας που ενίσχυσε αυτή την άποψη ήταν και η δραματική αλλαγή σε διεθνή γεωπολιτική κλίμακα με την ανατροπή των χωρών του υπαρκτού σοσιαλισμού και το σπάσιμο του ομφάλιου λώρου που τροφοδοτούσε τα εθνικοαπελευθερωτικά, αντιαποικιοκρατικά κινήματα της Αφρικής.
 
Στο ίδιο ντοκουμέντο (Οι Προοπτικές Μετάβασης Στην Εξουσία Με Διαπραγμάτευση, μέρος 6), το SACPεκλογικεύει την στάση του ως εξής:
 
«Δεν υπάρχει καμία αντίφαση μεταξύ αυτής της εξεγερσιακής προοπτικής και της δυνατότητας διαπραγμάτευσης για μετάβαση στη εξουσίας. Δεν πρέπει να υπάρχει σύγχυση από τη στρατηγική που απαιτείται για να συμβάλει στη δημιουργία των προϋποθέσεων για τη νίκη της εξουσίας με την ακριβή μορφή της τελικής επανάστασης. Ο ένοπλος αγώνας δεν μπορεί να αντιπαρατίθεται στην διαπραγμάτευση και τον δικαιολογήσιμο συμβιβασμό, σαν να ήταν αμοιβαία αποκλειόμενες κατηγορίες. Οι απελευθερωτικοί αγώνες έχουν σπάνια καταλήξει στην άνευ όρων παράδοση των στρατιωτικών δυνάμεων του εχθρού. Κάθε τέτοια προσπάθεια στην ήπειρό μας είχε στο αποκορύφωμά της το τραπέζι των διαπραγματεύσεων, συμπεριλαμβάνοντας περιστασιακούς συμβιβασμούς που κρίνονται ότι είναι προς το συμφέρον της επαναστατικής προόδου. Αλλά είτε υπάρχει μια ένοπλη κατάληψη της εξουσίας είτε διευθέτηση μέσω διαπραγματεύσεων, αυτό που είναι αναντικατάστατο κι αναμφισβήτητο και στις δυο περιπτώσεις είναι η ανάπτυξη των πολιτικών και στρατιωτικών δυνάμεων της επανάστασης». [6]
 
Μετά το Απαρτχάιντ
 
Το SACP συνέχισε να παίζει σημαντικό ρόλο στις αρχές της δεκαετίας του 1990, σε συνεργασία με τοANC, με σκοπό την αντικατάσταση του καθεστώτος Απαρτχάιντ με κοινοβουλευτική δημοκρατία και προς το σχηματισμό κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας.
 
Στις πρώτες δημοκρατικές εκλογές το 1994, η μεγάλη πλειοψηφία των Νοτιοαφρικανών Μαύρων, αλλά και μεγάλης μερίδα Λευκών, δέχτηκαν με υπέρμετρο  ενθουσιασμό κι ελπίδες την αλλαγή που σημαδεύτηκε απο σαρωτική νίκη του ANC. Σε μια πιο διαπεραστική θεώρηση των εξελίξεων ήταν ήδη αναμενόμενο ότι οι ελπίδες του Νοτιοαφρικανικού λαού θα προδίδονταν – πράγμα που άρχισε να φαίνεται απο την περίοδο της διακυβέρνησης Μαντέλα. Η εισαγωγή του ψευδεπίγραφου προγράμματοςGEAR (GrowthEmployment and Redistribution – Ανάπτυξη Απασχόληση και Ανακατανομή) σήμανε την υιοθέτηση νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Οι  ευρεία προσδοκία για το άνοιγμα της σοσιαλιστικής προοπτικής εξανεμίστηκε. Το κυβερνητικό σχήμα της τριμερούς συμμαχίας ANCCOSATUSACP, σήμανε ένα είδος «ιστορικού συμβιβασμού» με Αφρικάνικα χρώματα, ο οποίος έδωσε έμφαση στην αμφίβολη ιδέα του «χτισίματος του έθνους», που στην πράξη δεν ήταν παρά ένας ευφημισμός για την απρόσκοπτη δράση των μονοπωλίων και το τέλμα διαιώνισης της αθλιότητας του πληθυσμού που επιβάλουν. 
  
Στο κατά πόσο η συμμετοχή του SACP και της αριστεράς επηρέασε «το σχεδιασμό  των οικονομικών πολιτικών σύμφωνα με για τις ανάγκες του λαού» δίνει μια απάντηση ο  Dale TMcKinley:
 
«Θα μπορούσε επίσης να υποστηριχθεί (και όντως συνέβη) , ότι η «μεταβατική» παρουσίατου  COSATU και του SACP, τόσο ως μέρη της επίσημης συμμαχίας με το κυβερνόν ANCκόμμα, όσο και της  «ευρείας αριστεράς» στη Νότια Αφρικήθα μεταφραζόταν σε μια ζωντανήσυμπαράταξη των αντι-καπιταλιστικών δυνάμεων ικανών και διατεθειμένων να αμφισβητήσουν ριζικά  τις πολιτικές και τη συνολική αναπτυξιακή ατζέντα τόσο του κεφαλαίου όσο και του κράτους. Ωστόσοη μεταβατική πραγματικότητα ήταν η αποδοχή μιας άνισης και ουσιαστικάυποταγμένης πολιτικής σχέσης μέσα σε μια συμμαχία κυριαρχούμενη απο το ANC». [7]
   
Παράλληλα, παρατηρεί ο Dale TMcKinley, με δέσμευση της αριστεράς στο κυβερνητικό σχήμα, μια σειρά απο πολιτειακές και κοινοτικές οργανώσεις που, μαζί με τα συνδικάτα, συνιστούσαν το σώμα της πάλης ενάντια στο απαρτχάιντ, απορροφήθηκαν στο κυβερνητικό σχήμα SANCO (South African NationalCivics Organisation - Νοτιοαφρικανικη Εθνική Οργάνωση Πολιτών).
 
Σωρευτικάοι εξελίξεις σήμαναν ότι από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 η συντριπτικήπλειοψηφία αυτών που στο παρελθόν αποτελούσαν μια ζωντανή και κυρίως ανεξάρτητηνοτιοαφρικανική ευρεία αριστεράριζωμένη στους πολιτικούς αγώνες της εργατικής τάξης που διατηρούσαν την  ελπίδα εκατομμυρίων για αντι-καπιταλιστικό μετασχηματισμό τηςνοτιοαφρικανικής κοινωνίαςείχε πρακτικά ευνουχιστεί». [8]
  
Η διαδοχή του Νέλσον Μαντέλα απο τον Μπέκι αποτέλεσε συνέχεια και εντατικοποίηση μιας νεοφιλελεύθερης γραμμής απο το Εθνικό Αφρικάνικο Κογκρέσο, που συνέχισε πειθήνια την οικονομική και κοινωνική πολιτική του ύστερου απαρτχάιντ - με μια διαφορά: το πολιτικό προσωπικό των μονοπωλίων άλλαξε χρώμα. Όχι μόνο δεν άγγιξαν τις σχέσεις αφαίμαξης της χώρας αλλά ενίσχυσαν την εντατικοποίηση στην εκμετάλλευση του πλουτοπαραγωγικού πλούτου και του εργατικού δυναμικού της, με περαιτέρω ιδιωτικοποιήσεις πηγών του δημόσιου, με διευκόλυνση διακίνησης και εξόδου κεφαλαίων απο την χώρα. [9]
   
Εστιάζοντας στην απαράδεκτη οικονομική πολιτική  του ANC, δεν πρέπει να περάσουν απαρατήρητες σημαντικές αλλαγές που έγιναν στις οποίες πρωτοστάτησε το ΚΚ. Η αποφυλετικοποιηση του κράτους ήταν άλμα για τον Μαύρο πληθυσμό της Ν. Αφρικής, όπως και η μεταπολίτευση απο μια στυγνή ρατσιστική δικτατορία στον κοινοβουλευτισμό. Το βίωμα του θεσμοποιημένου ρατσισμού δεν πρέπει να υποτιμάται, ήταν φρικτά επαχθές για τον Μαύρο πληθυσμό της χώρας. Σημαντικό ήταν επίσης το ξεπέρασμα φραγμών στην παιδεία και την υγεία, κι η αναγνώριση δικαιωμάτων με συνταγματική κατοχύρωση. Γεγονός είναι επίσης ότι εξασφαλίζοντας πολιτική ισοτιμία, η αριστερά κατάφερε να δημιουργήσει συνθήκες στις οποίες άνοιξε μια δυνητική προοπτική για σημαντικές αλλαγές προς την βελτίωση των οικονομικών και κοινωνικών όρων ζωής του λαού, άσχετα αν αυτές μπλοκαρίστηκαν απο τοANC.

Κάποιοι στο ANC εχουν λόγους να αισθάνονται ικανοποιημένοι με την εξέλιξη της κατάστασης. Έχοντας βάλει πλάτες στην ισχυροποίηση του μονοπωλιακού κεφαλαίου, στην πρωτοκαθεδρία του οποίου βρίσκεται το διεθνές χρηματιστικό κεφαλαίο, εχουν καταφέρει να δώσουν στους υποστηριχτές τους τον πολιτικό μοχλό για την πραγματοποίηση του στόχου της ανερχόμενης μαύρης μπουρζουαζίας. Η πολικήαναδιανομής και μαύρης ενδυνάμωσης σήμανε άνοιγμα του ορίζοντα και ενίσχυση της ανάπτυξης δραστηριοτήτων Μαύρων επιχειρηματιών. Όπως συμβαίνει συνήθως, αυτοί που δεν εχουν κανένα πολιτικό ηθικό φραγμό (μια ορδή απο  καριερίστες, αριβίστες, φίλαρχους, απατεώνες και δημαγωγούς), πολύ συχνά μετατρέπουν τον κυνισμό τους σε ένα κυνήγι για άμεσο προσωπικό πλουτισμό με κάθε μέσο.
 
εναντίον της διαφθοράς [10]
 
Ο Κρόνιν στο άρθρο του The Roots οf South Africa's Corruption Crisis (οι ρίζες της κρίσης διαφθοράς της Ν.Α)  φωτίζει την ουσιαστική , δομική πλευρά της κρίσης, σκιαγραφώντας παράλληλα και σημαντικές πλευρές του κοινωνικού γίγνεσθαι στην Ν. Αφρική. Γράφει:

«Η μάστιγα της διαφθοράς στη Νότια Αφρική έχει σφίξει τον κλοιό γύρω από την κοινωνία μας κατά την τελευταία δεκαετία, απειλώντας τις δημοκρατικές κατακτήσεις μας, διαβρώνοντας την ικανότητα του κράτους να προωθήσει σοβαρούς κοινωνικο-οικονομικούς μετασχηματισμούς, και συχνά υπονομεύοντας την κουλτούρα αλληλεγγύης του ευρείου κινήματος μας».
 
Σημειωτέον ότι το SACP ήταν μεταξύ των πρώτων σχηματισμών που έκαναν μαζική εκστρατεία ενεργά κατά της διαφθοράς και είχαν και μάρτυρες σ’ αυτόν τον αγώνα - όπως οι Ntshangase και Phakoe που δολοφονήθηκαν για την στάση κατά της διαφθοράς. Ο Κρόνιν Αναφέρεται σε διάφορες εξηγήσεις που επικεντρώνονται σε κακή ατομική συμπεριφορά, στα  λεγόμενα "σάπια μήλα", και συμπληρώνει.

«Η ιδέα ότι οι πολιτικοί και το κράτος, λίγο ως πολύ, είναι εξ ορισμού διεφθαρμένοι ενδέχεται να υπονομεύσει την αποφασιστικότητά μας να χρησιμοποιηθεί η κρατική εξουσία (μαζί με το κοινωνικό ακτιβισμό) ώστε να αντιμετωπίσει αποφασιστικά τη διαφθορά. Βοηθά επίσης να συσκοτίσει το γεγονός ότι, εκεί που η διαφθορά εμφανίζεται στον δημόσιο τομέα, υπάρχει ανεξαιρέτως και ένας διαφθορέας απο τον ιδιωτικό τομέα». 
 
Κατά την εξήγηση του  Ndebele, ένα αίτιο της κρίσης διαφθοράς έγκειται στο γεγονός ότι η ‘νέα ελίτ’ που αναδείχτηκε μετά το 1994, βρίσκεται σε μια διελκυστίνδα μεταξύ ανταγωνιστικών τάσεων – η ατομική αποκατάσταση σε βάρος μιας ουσιαστικής κοινωνικής ανάπτυξης,  η αναδιανομή σε βάρος ενός συστημικού  μετασχηματισμού. Ο Κρόνιν λεει:
  «"Ο  μετασχηματισμός", για παράδειγμα, έφτασε να σημαίνει όχι τον ριζικό μετασχηματισμό των συστημικών χαρακτηριστικών του αποικιοκρατικού απαρτχάιντ, αλλά μια δόση φυλετικής αντιπροσωπευτικότητας μέσα στις ίδιες ουσιαστικά αμετάβλητες πραγματικότητες - τις ίδιες αίθουσες διευθυντικών διαβουλεύσεων (boardrooms), τα ίδια πλούσια προάστια, τα ίδια ελιτίστικα γκολφ κλαμπς».
 
Ο  Joel Netshitenzhe εξηγεί τη διαφθορά επικαλούμενος την «αυξανόμενη κοινωνική απόσταση» μεταξύ της νέας πολιτικής ελίτ και της μαζικής βάσης. Σ’ αυτό το χάσμα κινείται μια «αναδυόμενη μεσαία τάξη» που επιθυμεί ένα στυλ ζωής χωρίς να έχει το ιστορικό οικονομικό υπόβαθρο και προσπαθεί να το αποκτήσει με δόλο και απάτη...

Όλα αυτά, εξηγεί ο Κρόνιν,  παραμένουν μονόπλευρες περιγραφές του προβλήματος, και δεν συνιστούν θεωρητικό βοήθημα για την καταπολέμηση της διαφθοράς.  Ειδικότερα, αδυνατούν να αναγνωρίσουν ότι η καθιερωμένη λευκή αστική τάξη δεν στέκεται αδιάφορη απέναντι στο πρόσωπο της νέας  (μετά το1994) πολιτικής πραγματικότητας. Επιδιώκει την συγκρότηση των μαύρων μεσαίων στρωμάτων σε σχετικά ρυθμιστικό παράγοντα των εξελίξεων.  Την περίοδο των διαπραγματεύσεων στις αρχές της δεκαετίας του 1990, ο στόχος του μεγάλου κεφαλαίου ήταν να διασφαλίσει στους μετριοπαθείς του ANC ισχύ και ηγεμονική θέση, αποστασιοποιώντας τους απο μια πιο ριζοσπαστική βάση τους.

Ο  Κρόνιν επισημαίνει τη τακτική εγχώριων και διεθνών κύκλων του μεγάλου κεφαλαίου να αναδείξουν στελέχη, σ’ όλη την περίοδο προ-και-μετά το 1994. Στελέχη σε θέσεις κλειδιά του ANC, στα μουλωχτά προσλήφθηκαν για πρακτική  εκπαίδευση απο εταιρίες στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπως η GoldmanSachs για παράδειγμα, και γύρισαν για να επανδρώσουν κομβικές θέσεις στην κυβέρνηση, για την χάραξη οικονομικών πολιτικών.

 Απο τα μέσα της δεκαετίας του 1990, μια βασική στρατηγική για την δόμηση της λεγόμενης «κοινωνικής απόστασης» ήταν η εδραίωση ενός ρυθμιστικού μαύρου στρώματος, μιας ελίτ, μέσω της πολιτικής της "μαύρης οικονομικής ενδυνάμωσης". Αυτή κατέστη ένα κοινωνικό συμφωνητικό μεταξύ των στοιχείων της νέας μαύρης πολιτικής και οικονομικής  ελίτ και του ήδη εγκαθιδρυμένου μεγάλου λευκού κεφαλαίου. Για το μεγάλο κεφάλαιο εξασφαλίσθηκε μια «αναπαράσταση» του τρόπου με τον οποίο είχε στο παρελθόν επιβληθεί ο τρόπος λειτουργίας κυρίως της εξόρυξης και του τραπεζικού κεφαλαίου.  Η νέα ελίτ, (‘the new BEE’, όπως αποκαλείται) που αποτελεί το οικονομικό υπόβαθρο του ANC, επωάσθηκε σαν σύμμαχος του μεγάλου κεφαλαίου και σαν αντίβαρο στην επιρροή του SACP και COSATU και της βάσης του ANC στις πόλεις και την  ύπαιθρο. Λειτούργησε σαν «μαξιλάρι» απορρόφησης δονήσεων που προξενούσε η  ανάγκη για μια ισότιμη κοινωνία μέσω ενός γνήσια ριζοσπαστικού μετασχηματισμού. Το μεγάλο κεφάλαιο δημιούργησε μια ενδιάμεση ζώνη που απ’ την μια άμβλυνε την αντίθεση μέρους του πληθυσμού διευκολύνοντας τον πλουτισμό του, επιφέροντας συνάμα την ταξική αφομοίωση του, απο την άλλη έκανε χρήση αυτού του μέρους του πληθυσμού σαν αποδέκτη των δονήσεων που προέρχονταν απο το άλλο μέρος. Σαν προφυλακτήρα ή «προστατευτικό μαξιλάρι».
  
Ιδεολογικό εργαλείο αποτέλεσαν βασικά ντοκουμέντα του ANC, που προωθούσαν έναν εκχυδαϊσμό της έννοιας «επαναστατικές κινητήριες δυνάμεις» - στις οποίες συμπεριέλαβε την ανερχόμενη ελίτ, και η ιδέα ότι «η εγωιστική επιδίωξη της ατομικής ικανοποίησης οδηγεί αναπόφευκτα στο ευρύτερο καλό όλων» μέσω της ελεύθερης αγοράς με το "αόρατο χέρι".
Φτάνοντας στο Μαρακάνα
Με δοσμένη την παραπάνω ανάλυση, η οποία ως επί το πλείστον βασίζεται σε κείμενα του κόμματος και του Τζέρεμυ Κρονιν – του σημαντικότερου θεωρητικού του – εικάζω πως  η εξέλιξη στο Μαρικανα δεν φαίνεται κεραυνός εν αιθρία. Με δοσμένη επίσης την θέση του κόμματος στην συμμαχία που κυβερνά την χώρα, η αντίδραση του σ’ αυτήν την τραγωδία δεν φάνετε παράδοξη. Με τα ίδια τα λόγια του Κρονιν:
 
«Η αντίδραση του SACP στην τραγωδία Marikana υπήρξε σκόπιμα προσεκτική - όχι γιατί δεν έχουμε αισθανθεί απόλυτη οργή και αγανάκτηση. Οι αντιδράσεις μας ήταν μελετημένες, όχι επειδή πιστεύουμε ότι μια ριζοσπαστική απάντηση είναι ακατάλληλη - το αντίθετο μάλιστα. Ωστόσο, ποτέ δεν έχουμε μπερδέψει την δημαγωγική αναζωπύρωση της λαϊκής οργής για προσωπικούς βραχυπρόθεσμους στόχους με ένα γνήσιο μετασχηματιστικό ριζοσπαστισμό. Ακριβώς όπως δεν έχουμε ποτέ συγχύσει κοινοβουλευτικό εκλογικό οπορτουνισμό («απολύστε τους υπουργούς", "διώξτε τον επίτροπο της αστυνομίας", "τσακίστε τα συνδικάτα") με μια εναργή συμβολή στην κατανόηση των συλλογικών ευθυνών και τις προκλήσεων που έχουμε ως χώρα».
 
Ο Κρόνιν στο παραπάνω άρθρο του (Συστημικοί Παράγοντες Πίσω απ’ την Τραγωδία του Μαρικανα),[11]χαρακτηρίζει «τραγική παραφροσύνη» την οργανωμένη προσπάθεια να υπονομευτούν τα παγιωμένα συνδικάτα. Η δράση του AMCU είναι, εξηγεί ο ίδιος, μόνο ένα πρόσφατο παράδειγμα αυτής της διαχρονικής τακτικής των αφεντικών. Στα τέλη της δεκαετίας του 1990 και στις αρχές της δεκαετίας του 2000, στην ζώνη πλατίνας του Ραστενβεργκ χρηματοδοτήθηκε το λεγόμενο WMPU (Workers MouthPiece Union, συνδικάτο Φερέφωνο Εργατών) για να διασπάσει και να αποδυναμώσει το NUM, προξενώντας κύμα βίας και αναταραχής.
  
Ένα αίτιο  της βίας αποδίδεται  στο γεγονός ότι οι ιδιοκτήτες των ορυχείων αντιτίθενται σε συλλογικές συμβάσεις και προωθούν αποσπασματικές συμφωνίες, συχνά ευνοώντας κάποια τμήματα εργαζόμενων για να δημιουργήσουν ένα κλίμα όπου οι εργάτες να αντιμάχονται εργάτες.  Φέρνει σαν παράδειγμα την εταιρία Implats όπου, στην αρχή της χρονιάς, εξ αιτίας μιας τέτοιας συμφωνίας,  το AMCUεκμεταλλεύτηκε την οργή εργατών που θεώρησαν ότι είχαν αδικηθεί και τους έστρεψε εναντίον του NUM, υποδαυλίζοντας βία εναντίον των στελεχών του.
 
O Κρονιν αναγνωρίζει ότι οι άθλιες κοινωνικές συνθήκες υπό τις οποίες ζουν οι εργαζόμενοι στα ορυχεία είναι «το πλέον απαράδεκτο» σε όλη την ζώνη παραγωγής της πλατίνας, όπου πολλά δισεκατομμύρια ράντς κέρδη έχουν εξασφαλισθεί για το κεφάλαιο, ενώ συνεχίζεται μια φρικτή υποβάθμιση των κοινωνικών συνθηκών στις οποίες ζουν οι κοινότητες των εργατών. Οι συνθήκες αυτές εχουν καταστεί φυτώριο για την ανάπτυξη του οργανωμένου Εγκλήματος στο οποίο κυρίαρχο ρόλο παίζουν οι κατά περιοχές πολέμαρχοι και οι φρουρές τους (vigilanteς) των οποίων τα δίκτυα εχουν διεισδύσει στις παραγκουπόλεις των μεταλλωρύχων. Οι συμμορίες αυτές λυμαίνονται τις παραγκουπόλεις, ελέγχοντας την ιεροδουλία, την διακίνηση οινοπνευματωδών και «ντάγκα» (Μαριχουάνα), ενώ μέλη τους εμπλέκονται σαν επ’ αμοιβή δολοφόνοι (hit men) στον συνδικαλιστικό χώρο. O Κρονιν αναφέρεται στην έκθεση τουDavid Bruce η οποία στοιχειοθετεί την διασύνδεση οργανωμένου εγκλήματος και ενδο-συνδικαλιστών δολοφονιών. 
 
«αυτό που είναι επίσης προφανές είναι ότι η σειρά των δολοφονιών αποτέλεσε μέρος μιας εκστρατείας για την εγκαθίδρυση του κύρους της WMPU ως συνδικάτο για τα ορυχείαAmplats, καθώς και για να εδραιώσει την εξουσία του εντός των άτυπων οικισμών. Το WMPUλειτούργησε όχι μόνο μέσα από μια κεντρική εκτελεστική επιτροπή, αλλά και με μια σειρά από άλλες επιτροπές που είχαν σαν βάσεις τους σε μεγάλο βαθμό τους άτυπους οικισμούς. Φαίνεται ξεκάθαρο ότι πολλοί από τους  φόνους δεν διαπράχτηκαν μόνο από "επαγγελματίες δολοφόνους" (hit-men),  αλλά αρχικά είχαν εγκριθεί από μερικές από αυτές τις επιτροπές, ή τουλάχιστον απο κάποια από τα άτομα που συνδέονται με αυτές. [...]  Παρ 'όλα αυτά, φαίνεται ότι εκτός από τους"hit-men" υπήρχε επίσης μια ομάδα ανθρώπων, που σχετίζονται με κάποιες από τις επιτροπές του WMPU, ο οποία έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ενορχήστρωση της βίας. Σε ορισμένες περιπτώσεις, επίσης, πρέπει να έχει υπάρξει μια κοινή τομή μεταξύ αυτών των κατηγοριών με αρχισυμμορίτες που ενδεχομένως εμπλέκονται άμεσα στη διεξαγωγή αυτών των φόνων ( David Bruce). [12] 
 
Δεν λείπει απο τις ερμηνείες του Τζερεμυ Κρόνιν η διαπίστωση ότι οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης των εργατών τους καθιστούν ευάλωτους σε καλλιέργεια εχθρότητας προς τα «παγιωμένα» συνδικάτα. Στην ανάλυση αυτή όμως δύνεται ιδιαίτερη έμφαση στο γεγονός ότι τμήματα των εργατών χειραγωγούνται απο δυνάμεις που στρέφονται εναντίον των παγιωμένων συνδικάτων και, ειδικά στον χώρο των ορυχείων, εναντίον του ΝUΜ. Αυτό φαίνεται σαν μια απολογητική  προσπάθεια για να δικαιολογηθεί το γεγονός ότι η τριμερής συμμαχία δεν έχει επιχειρήσει να αλλάξει τις κρατικές δομές που εξακολουθούν να συμπεριφέρονται όπως στην περίοδο του απαρτχάιντ. Τελικά, υπεκφεύγει την κραυγαλέα διαπίστωση ότι παρά την  αποφυλετικοποιηση της κρατική μηχανής, με πρόσληψη μαύρου προσωπικού σε εκτελεστικές θέσεις, η μόνη  εξέλιξη του μηχανισμού αυτού είναι επιφανειακή και αφορά το χρώμα, δηλαδή ότι σαν βραχίονας της καπιταλιστικής άρχουσας τάξης τώρα υπηρετεί και τα συμφέροντα της αναδυόμενης μαύρης νέο-μπουρζουαζίας με μαύρα όργανα της τάξης.
 
Το SACP δεν παραβλέπει επίσης  ότι το ANC, (Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο) είναι κάτω  από έλεγχοτης άρχουσας τάξης, όπως μαρτυρούν κι άλλα κείμενα και του ίδιου του Κρονιν. Αυτή η δύσπεπτη αλήθεια όμως αφομοιώνεται με την εκλογίκευση ότι το ANC ήταν πάντα μια πλατφόρμα διαφορετικών και αντικρουόμενων τάσεων και ότι η συναγωνιστική σχέση των δυο κομμάτων αφήνει περιθώρια επιρροής του ΚΚ στις ζυμώσεις που γίνονται στο ANC. Το ερώτημα είναι αν αυτή η επιρροή είναι αποτελεσματική και η απάντηση, απο την μέχρι τώρα πείρα, είναι πολυ περισσότερο «όχι» παρά «ναι».
 
Ένα πρόβλημα είναι ότι η ενσωμάτωση του στην συμμαχία αυτή το οδηγεί να δίνει ίσως περισσότερα βάρος στις εσωτερικά τεκταινόμενα του ANC και λιγότερο στην ανάπτυξη του αγώνα κοινωνικών δυνάμεων, με κορμό το εργατικό κίνημα, για ώθηση ριζοσπαστικών λύσεων που θα αμφισβητούν δραστικά την εξουσία των μονοπωλίων και δίπλα σ’ αυτά την νέα εκμεταλλεύτρια τάξη της Μαύρης μπουρζουαζίας. Ένα παράδειγμα είναι η εμπλοκή του κόμματος στην στήριξη του Ζούμα κατά του Μπέκι – ο τελευταίος ήταν απροκάλυπτος θιασώτης της νεοφιλελεύθερης πλοκής εξελίξεων στην Ν. Αφρική. Ο Ζούμα όμως, παρά την στήριξη του απο το ΚΚ, δεν έδειξε προθέσεις να «ανταποδώσει» ενισχύοντας την επιρροή του στην συμμαχία, ούτε και να υιοθετήσει μια πιο ριζοσπαστική ατζέντα για την οποία μάχεται το ΚΚ. Αντίθετα αυτό που είναι αξιοπρόσεκτο είναι ότι το ΚΚ παίρνει θέσεις που μπορεί να δείχνουν προσαρμογή των απαιτήσεων του στις διαθέσεις του Ζούμα - όπως στο θέμα των εθνικοποιήσεων του ορυκτού πλούτου της Ν. Αφρικής, όπου ο Ζουμα απέρριψε την απαίτηση της Νεολαίας του ANC για εθνικοποίηση των ορυχείων. Σε πρόσφατη δήλωση του, ο Nzimande, ΓΓ του Νοτιο-Αφρικάνικου ΚΚ, λίγο ως πολύ χαρακτήρισε το αίτημα ως «λαϊκίστικο» 
 
«το κάλεσμα για την εθνικοποίηση από στοιχεία της Ένωσης Νεολαίας ANCείναι για την διάσωση στοιχείων της μαύρης οικονομικής ενδυνάμωσης που βρίσκονται σε κρίσηκι όχι γιανα καλύψει τα συμφέροντα των εργαζομένων και των φτωχών," [...]  Σε δέκα χρόνια από τώρα,θα  ζητούν την ιδιωτικοποίησηαφού το κράτος κληρονομήσει το χρέος» [13] 
 
Βεβαίως, το παιχνίδι εθνικοποίησης των χρεών και ιδιωτικοποίησης των κερδών παίζεται κι εκεί. Και σίγουρα η αναδυόμενη μαύρη μπουρζουαζία έχει βάλει χέρι σε κάποια απο τα ορυχεία που νοσούν. Παράδειγμα: ο εγγονός του Μαντέλα που  μαζί με τον εγγονό του προέδρου Ζουμα έστησαν την εταιρίαAurora για την εκμετάλλευση παλιών ορυχείων[14] και κατέληξαν σε επιχειρηματικό φιάσκο. «Ιδανικό» για αυτούς και για παρόμοιους τους θα ήταν το ξελάσπωμα τους απο το κράτος με εθνικοποίηση ζημιοφορων ορυχείων και με αποζημιώσεις που θα τους κάνουν πολύ πλουσιότερους σε χρόνο ρεκόρ. Και καλά κάνει το κόμμα να βλέπει κριτικά τέτοιες εκκλήσεις. Ωστόσο αυτό δεν ακυρώνει ένα ερώτημα που αφορά την αναγκαιότητα να περάσει στα χέρια της κοινωνίας συλλογικά η κυριότητα των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας. Η απάντηση στο ερώτημα αυτό, όχι μόνο με αυτά που είναι γραμμένα στα χαρτιά ή σε κομματικά ντοκουμέντα, αλλά στη πράξη, είναι καθοριστική για τι  είδος «όν» είναι το ΚΚ, αλλά και για το προς τα που οδεύει η εργατική τάξη που αυτό πρέπει να εκπροσωπεί και να καθοδηγεί.

 
Σημειώσεις 
2, 3 Έκθεση με βάση τα ντοκουμέντα του CPSA:
α) Founding and development of the CPSA, 1921-1949
β) A banned organisation, 1950-1959
4, 5, 6 The Path to Power in the National Democratic Revolution. Part 4)
7, 8,  Dale T. McKinley, The Crisis of the Left in Contemporary South Africa
10 Στο κεφάλαιο αυτό παρουσιάζονται οι κύριες θέσεις που αναπτύσσει ο Τζ. Κρόνιν στο άρθρο του ‘The Roots οf South Africa's Corruption Crisis’http://www.politicsweb.co.za/politicsweb/view/politicsweb/en/page71619?oid=315048&sn=Detail&pid=71619
11 (Jeremy Cronin, Systemic factors behind the Marikana tragedy, August 2012http://www.sacp.org.za/main.php?ID=3733
12 David Bruce, The Operation of the Criminal Justice System in Dealing with the Violence at Amplats
13 Communists slam calls to nationalise S. Africa mines
14 Nelson Mandela's Grandson Comes Under Fire for Failed Mining Deal

TOP READ