18 Αυγ 2012

Καλοί και κακοί εγκληματίες...


Καλοί και κακοί εγκληματίες...

 Tο μπλέξιμο των "ξένων" με το έγκλημα δίνει και παίρνει τελευταία. Τόσο που μόλις ακούει κάποιος για άγριο έγκλημα πάει το μυαλό αμέσως ...εκεί. Αφού όπως είδα σε σχόλιο στο twitter, το κτήνος της Πάρου "είναι ο δράκος της Πάρου", ενώ το δικό μας κτήνος, ο ηλικιωμένος που βίαζε το 9χρονο κοριτσάκι στη Β.Ελλάδα "είναι απλά ο 63χρονος που ασελγούσε..."
 Ακόμη και χθές όλη μερα στα δελτία του mega που μιλούσαν για το συνωστισμό στις φυλακές έκαναν ειδικη αναφορά στο πόσο χώρο πιάνουν οι αλλοδαποί χωρίς να μας λένε και πόσο χώρο πιάνουν τα δικά μας παιδιά. Ακόμη κι εκεί ενοχλούν.
 Πρέπει να καρφωθεί στο μυαλό των απελπισμένων πως για όλα φταίνε οι "ξένοι". Μετά θα κάνουν το επόμενο βήμα με άλλους "ξένους".

 Πηρα το παρακάτω μήνυμα από το φίλο γελοιογράφο Κ.Γρηγοριάδη και το δημοσιεύω.

"Αυτό το παραμύθι ότι το έγκλημα έχει φυλετική ,εθνική ή γεννετική καταγωγή επιτέλους πρέπει να σταματήσει.
Ας θυμηθούμε μερικές περιπτώσεις απο εγκλήματα που "άφησαν" εποχή στα χρονικά του αστυνομικού ρεπορτάζ αλλά και στιγμάτισαν για πάντα την Ελληνική κοινωνία.
Ο φιλόξενος χώρος του Γιώργου δεν φτάνει γι αυτό θα απαριθμήσω μερικές μόνο περιπτώσεις.
#1 Παπαχρόνης τη θυμόμαστε;
#2 Η δολοφονία Φραντζή 25 Ιουνίου του 1987
#3 Η φρικτή δολοφονία της όμορφης Ελληνοαμερικανίδας Τζούλι Μαρί Σκάλι από τον σύντροφό της, τον 23χρονο μηχανικό του εμπορικού ναυτικού Γιώργο Σκιαδόπουλο
#4 Στις 9 Μαΐου του 2006 Η αποτρόπαιη ανθρωποκτονία έγινε στη Χαλκίδα με δράστη τον Μάριο Μαστροκούκο και θύμα την εν διαστάσει σύζυγό του. 
#5 Ιούλιος του 1997. Μια γυναίκα συγκλονίζει με την προσωπική της ιστορία η Κάτια Γιαννακοπούλου.. 
#6 Τον Μάρτιο του 2005 η μικρή κοινωνία της Μυτιλήνης συγκλονίστηκε από την αποκάλυψη της αποκρουστικής δολοφονίας της 27χρονης Ευστρατίας Μαμώλου. 
#7 Αρχές Απριλίου 2006: Η Ηλεία συγκλονίζεται από ένα έγκλημα πάθους. Ο 48χρονος οικοδόμος Κωνσταντίνος Κουτσουράκης σκότωσε τον 50χρονο αγρότη Διονύση Βασιλόπουλο.
#8 Σαντορίνη, Αύγουστος του 2008. Κάτοικοι αλλά και εκατοντάδες τουρίστες έντρομοι παρακολουθούν τον 31χρονο μάγειρα Αθανάσιο Αρβανίτη να τρέχει στα σοκάκια κρατώντας στα χέρια του το κεφάλι της 25χρονης συζύγου του, της δασκάλας Αδαμαντίας Κάρκαλη.
#9 Τη διαβόητη υπόθεση των «Σατανιστών της Παλλήνης» Ήταν 28 Δεκεμβρίου του 1993
#10 «Το σιδέρωμα της Σπυριδούλας»
Στα μέσα της δεκαετίας του 1950, η ιστορία της Σπυριδούλας Ράπτη συγκλόνισε την Ελλάδα
#11 Μανώλης Δουρής - ένοχος πρώτου βαθμού Υπάρχουν ορισμένες υποθέσεις στα εγκληματολογικά χρονικά που παρουσιάζονται τόσο πολύπλοκες και δαιδαλώδεις που δεν είναι ξεκάθαρο αν ο φερόμενος ως δράστης είναι το κτήνος που παρουσιάζουν με ωμότητα τα ΜΜΕ 
(αναφορά στην υπόθεση έκανε και ο Γιώργος)
#12 Ο Βασίλης Λυμπέρης, αρχές Ιανουαρίου του 1976, κατηγορήθηκε ότι έκαψε ζωντανά τα δύο του παιδιά και την πεθερά του ο 57χρονος Βασίλης Τέκος, σκότωσε και έθαψε τα δύο παιδιά του στο υπόγειο του σπιτιού, επειδή όπως υποστήριξε ο ίδιος "ήταν ελαττωματικά".
#13 Από την υπόθεση Σεχίδη, στη Θάσο, έχει σημαδευτεί ο Αύγουστος του 1996. 
#14 Τον Ιανουάριο του 1996 η αποκάλυψη του Αντώνη Δαγκλή ως του δολοφόνου με το άσπρο φορτηγάκι που βίαζε, σκότωνε και, σε κάποιες περιπτώσεις διαμέλιζε ιερόδουλες συντάραξε την ελληνική κοινωνία.
#15 Νοέμβριος 2006 μια παρέα 5 κυνηγών δολοφονούνται απο πατέρα και γυιό επειδή πατούσαν τριφίλια και φοβίζαν τα ζωντανά...
και τόσες άλλες που δε φτάνει ο χώρος να γράψω."
Εδω και τωρα

Καθ' οδόν: Στην Αλεξάνδρεια


Καθ' οδόν: Στην Αλεξάνδρεια
Από καιρό λέγαμε να επισκεφτούμε την Αίγυπτο του Καβάφη και του Ντάρελ. Να δούμε τις πυραμίδες θέλαμε, να περπατήσουμε στις όχθες του Νείλου, να φανταστούμε τονΡαμσή τον Β`, την Κλεοπάτρα, τονΚαίσαρα και ολίγον τον Μάρκο Αντώνιο. Να επισκεφτούμε το Αρχαιολογικό Μουσείο της Αλεξάνδρειας με τα ευρήματα της Ελληνιστικής Εποχής, τη Μαρεότιδα Λίμνη, τις κατακόμβες της Κομ Ελ Σόγκαφα. Και γιατί όχι; Να κάναμε και υποθέσεις για την πιθανή τοποθεσία του τάφου του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Επίσης, θα επιθυμούσαμε να τρυπώσουμε στην αστείρευτη φαντασία της Αγκάθα Κρίστι, για να καταλάβουμε τον τρόπο με τον οποίον εκείνη «έπλασε» τους ήρωες, πώς έκανε το φόνο, ποιος τον έκανε και στη συνέχεια...«ξετρύπωσε» το δολοφόνο στο μυθιστόρημά της «Εγκλημα στο Νείλο» ο δαιμόνιος Ηρακλής Πουαρό. Επιτέλους, να ζήσουμε τη γοητεία αυτής της τόσο κοντινής, αλλά και τόσο μακρινής αρχαίας χώρας που φανταζόμαστε τόσα χρόνια. Και πέρασαν τα χρόνια και είδηση δεν πήραμε.
Αποφάσεις
Μια σκέψη κάναμε: να «πεταγόμαστε» σήμερα. Αμέσως. Μια σκέψη που, όμως, αμέσως διαλύθηκε μέσα στην αποπνικτική ζέστη. Ανάψαμε τον ανεμιστήρα και κάπως δρόσισε ή μας φάνηκε. Το νωθρό μυαλό μας φώτισε, πάντως. Και όμως θα πάμε στην Αλεξάνδρεια, χωρίς να μετακινηθούμε. Θα πάμε. Φεύγουμε αυτή ακριβώς τη στιγμή. Ξεναγός μας ο διάσημος συγγραφέας John Maddox Robert, μεταφράστριά μας η Ελεονόρα Χαριλάου για να μας εξηγεί, κάθε στιγμή, τι συμβαίνει στο βιβλίο του: «Εγκλημα στη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας»που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Περίπλους».
Γνωσιολογικά
Επειδή θα βρεθούμε στη Βιβλιοθήκη και στο Μουσείο, εκεί όπου διαδραματίζεται η αστυνομική ιστορία που μας ταξιδεύει και μας συντροφεύει, λέμε να μάθουμε ή έστω να θυμηθούμε λίγα πράγματα. Ετσι, μόνο και μόνο, για να νιώσουμε άνετα στο χώρο και στο χρόνο που θα «κινηθούμε». Και αρχίζουμε με τη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Είναι η πιο γνωστή στην αρχαιότητα και ιδρύθηκε στην πόλη μέσα στο Αλεξανδρινό Μουσείο κατά τις αρχές του 3ου αιώνα π.Χ. δηλαδή, την εποχή των πρώτων Πτολεμαίων. Στη βιβλιοθήκη αυτή εργάστηκαν και της διηύθυναν διαπρεπείς επιστήμονες, όπως οι: Ερατοσθένης, Ζηνόδοτος, Αρίσταρχος, Σάμιος και Καλλίμαχος. Οπως λέγανε εκείνη την εποχή η Βιβλιοθήκη διέθετε έως και 700.000 τόμους. Εκτός από τα έργα της αρχαίας ελληνικής φιλολογίας και επιστήμης που αποτελούσαν τη βάση της, υπήρχαν και βιβλία γραμμένα σε άλλες, ανατολικές γλώσσες. Με την επίβλεψη του Καλλίμαχου καταρτίστηκε κατάλογος των βιβλίων που αργότερα συμπληρωνόταν τακτικά. Δυστυχώς το 47 π.Χ. κατά τον αλεξανδρινό πόλεμο καταστράφηκε ένα τμήμα της, αλλά ευτυχώς ανοικοδομήθηκε και συμπληρώθηκε από τη βιβλιοθήκη της Περγάμου. Το 391 μ.Χ την εποχή του αυτοκράτορα Θεοδοσίου του Α` ένα μέρος της βιβλιοθήκης που στεγαζόταν στο ναό του Σεράπιδος καταστράφηκε από φανατικούς. Τα τελευταία υπολείμματά της Βιβλιοθήκης χάθηκαν τον 7-8 αιώνα.

Το Μουσείο είναι ένα από τα σπουδαιότερα επιστημονικά και πολιτιστικά κέντρα του αρχαίου κόσμου. Ιδρύθηκε τον 3ο αιώνα π.Χ. με πρωτοβουλία του Δημητρίου του Φαληρέως, μαθητή του Αριστοτέλη. Επικεφαλής του Μουσείου ήταν ιερέας ανωτέρου βαθμού που τον διόριζαν οι Πτολεμαίοι και αργότερα οι Ρωμαίοι. Γνώρισε μεγάλη ακμή και σημείωσε σημαντικές επιτυχίες στα μαθηματικά, στην αστρονομία, στις φυσικές επιστήμες, στην ιατρική καθώς και στη φιλολογία και τη γραμματική. Στο Μουσείο αυτό εργάστηκαν μεγάλες προσωπικότητες όπως ο Αρχιμήδης, ο Ευκλείδης, ο Ερατοσθένης, ο Αρίσταρχος ο Σάμιος, ο Φίλων, ο Πλωτίνος αλλά και οι ποιητές Καλλίμαχος και Θεόκτριτος. Κατά τη ρωμαϊκή περίοδο άρχισε βαθμιαία να χάνει τη σπουδαιότητα του και καταστράφηκε επί της αυτοκρατορίας του Αυρηλιανού 272-273μ Χ.
Επί της ουσίας
Τώρα που γνωρίζουμε τους χώρους μέσα στους οποίους θα ζήσουμε για λίγο, ας προσδιορίσουμε το χρόνο. Γυρνάμε πίσω. Βρισκόμαστε στη χρονιά της πρώτης τριανδρίας και ο Συγκλητικός Δέκιος Κακίλιος Μέτελλος ο νεότερος, επειδή έχει έρθει αντιμέτωπος με όλους τους ισχυρούς άνδρες της Ρώμης, οι οποίοι σχεδιάζουν την κατάλυση της Δημοκρατίας, φεύγει τιμωρημένος για την πρεσβεία της Αλεξάνδρειας. Εκεί γνωρίζεται με όλους τους σοφούς της περίφημης Αλεξανδρινής Βιβλιοθήκης και του ομώνυμου Μουσείου, ενώ παράλληλα συμμετέχει σε όλες τις κοινωνικές δραστηριότητες και τις θρησκευτικές αναζητήσεις της αυλής των Πτολεμαίων. Δεν παραλείπει, βεβαίως, να επισκεφτεί και να θαυμάσει όλα τα αξιοθέατα της πόλης και φυσικά να επισκεφτεί το τάφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου...( εμείς ακόμη τον ψάχνουμε).
Ομως, η δολοφονία του μαθηματικού Ιφικράτη του Χίου, μαθητή του Αρχιμήδη, τον αναγκάζει να ασχοληθεί με τις δολοπλοκίες των στρατηγών, αλλά και των ξένων ηγετών που εποφθαλμιούν τα πλούτη της Αιγύπτου. Βοηθοί του στην εξιχνίαση του μυστηρίου θα είναι η Ιουλία, η εκλεκτή της καρδιάς του, και ο Ελληνας γιατρός Ασκληπιάδης. Μετά... Και ο Πτολεμαίος να... βάλει το χέρι του. Ο δολοφόνος θα βρεθεί και εμείς θα ξεχάσουμε τη ζέστη του Αυγούστου. Ενα καλό αστυνομικό λειτουργεί και σαν αντίδοτο στον καύσωνα. Δε βρίσκετε;


Η σκοπιμότητα της αταξικής προβολής της «παγκοσμιοποίησης»


Η σκοπιμότητα της αταξικής προβολής της «παγκοσμιοποίησης»
Είναι δυνατό οι υποστηριχτές της λεγόμενης «παγκοσμιοποίησης», είτε αυτοί που είναι υπέρμαχοι του νεοφιλελεύθερου μονόδρομου, είτε αυτοί που προβάλλουν μια διαφορετική διαχείρισή της να την ανακάλυψαν ξαφνικά; Γιατί η σκόπιμη αποστασιοποίηση τους από τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής και της σχέσης τους με την ένταση της διεθνοποίησης του κεφαλαίου, για να παρουσιάσουν την παγκόσμια αγορά ή την αλληλοδιαπλοκή κρατικών καπιταλιστικών οικονομιών, άρα και τις διακρατικές ρυθμίσεις ως κάτι το νέο και την «παγκοσμιοποίηση» ως ουδέτερη διαδικασία, αποσιωπά, αν δε διαστρεβλώνει, την ίδια την ιστορία της κοινωνικοοικονομικής εξέλιξης. Και προσπαθεί να «πατήσει», βεβαίως, πάνω στην άγνοια όσων τμημάτων της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων έχουν τέτοια ιστορική άγνοια, αλλά αυτό καθόλου δεν προσιδιάζει σε ανθρώπους που δουλεύουν με εργαλείο την επιστήμη. Αλλά, εδώ δεν πρόκειται για τέτοιους, αλλά για απολογητές του καπιταλισμού. Και γι' αυτούς και το σκοπό που υπηρετούν όλα είναι δυνατά.
Ποια είναι η πραγματικότητα; Αυτά που δήθεν ανακαλύπτουν οι διάφοροι αστοί οικονομολόγοι, δημοσιολόγοι, πολιτικοί κλπ., για να χαρακτηρίσουν τη σύγχρονη καπιταλιστική εποχή ως «παγκοσμιοποίηση» και μάλιστα ως αντικειμενική και ταξικά ουδέτερη διαδικασία, τα αναφέρουν οι Μαρξ - Ενγκελς από την εποχή που έγραψαν το «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος», (1847). Γράφουν λοιπόν: «Με την εκμετάλλευση της παγκόσμιας αγοράς, η αστική τάξη διαμορφώνει κοσμοπολιτικά την παραγωγή και την κατανάλωση όλων των χωρών. Προς μεγάλη λύπη των αντιδραστικών αφαίρεσε το εθνικό έδαφος κάτω από τα πόδια της βιομηχανίας. Εκμηδενίστηκαν κι εξακολουθούν καθημερινά να εκμηδενίζονται οι παμπάλαιες εθνικές βιομηχανίες. Εκτοπίζονται από νέες βιομηχανίες που η εισαγωγή τους γίνεται ζωτικό ζήτημα για όλα τα πολιτισμένα έθνη, από βιομηχανίες που δεν επεξεργάζονται πια ντόπιες πρώτες ύλες που βρίσκονται στις πιο απομακρυσμένες ζώνες και που τα προϊόντα τους δεν καταναλώνονται μονάχα στην ίδια τη χώρα, αλλά ταυτόχρονα σε όλα τα μέρη του κόσμου. Στη θέση των παλιών αναγκών, που ικανοποιούνταν από τα εθνικά προϊόντα, μπαίνουν καινούριες ανάγκες, που για να ικανοποιηθούν απαιτούν προϊόντα των πιο απομακρυσμένων χωρών και κλιμάτων. Στη θέση της παλιάς τοπικής και εθνικής αυτάρκειας και αποκλειστικότητας, μπαίνει μια ολόπλευρη συναλλαγή, μια ολόπλευρη αλληλεξάρτηση των εθνών. Κι αυτό που γίνεται στην υλική παραγωγή γίνεται και στην πνευματική παραγωγή. Τα πνευματικά προϊόντα των ξεχωριστών εθνών γίνονται κοινό χτήμα. Η εθνική μονομέρεια και ο εθνικός περιορισμός γίνονται όλο και πιο αδύνατα και από τις πολλές εθνικές και τοπικές φιλολογίες διαμορφώνεται μια παγκόσμια φιλολογία» «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» Μαρξ - Ενγκελς «Διαλεχτά Εργα» τ.1 σελ.24.
Τα παραπάνω χαρακτηριστικά εντείνονται πολύ περισσότερο και αποκτούν πολλαπλασιαστικό χαρακτήρα, με το πέρασμα του καπιταλισμού στο ανώτατο στάδιό του τον ιμπεριαλισμό, τη σύμφυση του τραπεζικού κεφαλαίου με το βιομηχανικό, την κυριαρχία του χρηματιστικού κεφαλαίου, τη διαπλοκή κεφαλαίων διαφορετικών εθνικοκρατικών προελεύσεων, και τη διεθνική δράση του κεφαλαίου.
Ταυτόχρονα, ο χαρακτηρισμός αυτών των εξελίξεων ως ουδέτερη ταξικά διαδικασία, η οποία, επειδή προέκυψε, απαιτεί και διαχείριση ωφέλιμη για όλους, δηλαδή για όλες τις κοινωνικές τάξεις και στρώματα, είναι άλλη μια σκόπιμη συγκάλυψη της σχέσης της οικονομίας με την πολιτική και τα ταξικά συμφέροντα που απορρέουν από τις σχέσεις παραγωγής, σε τελευταία ανάλυση από την καπιταλιστική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, την καπιταλιστική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της παραγωγικής διαδικασίας. Επιδιώκεται, μέσω ενός καταιγισμού ιδεολογημάτων, η επίδραση στις συνειδήσεις της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, να αποδεχτούν και την οικονομία γενικά, και την ανάπτυξή της ως ουδέτερης, αταξικής, άρα και υπόθεσης όλων των κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων. Γι' αυτό μιλούν για «εθνική οικονομία», ή «παγκοσμιοποίηση των εθνικών οικονομιών». Αλλά η οικονομία είναι καπιταλιστική και η «εθνική» και η λεγόμενη παγκοσμιοποιημένη. Οπως και η πολιτική ως συμπυκνωμένη έκφραση της οικονομίας, υπηρετεί την καπιταλιστική οικονομία. Υπηρετεί τους καπιταλιστές, που παράγουν για το κέρδος, το οποίο πρέπει να πραγματοποιείται ολοένα και πιο αυξημένο, για να αυξάνει το κεφάλαιο. Επομένως, η πολιτική που εφαρμόζεται, οι διακρατικές και κρατικές ρυθμίσεις, δεν ωφελούν ολόκληρη την κοινωνία, όπως η προπαγάνδα τους προβάλλει, αλλά το κεφάλαιο.
Γνωρίζουν, επίσης, πολύ καλά οι θιασώτες του καπιταλισμού, ότι χωρίς την εργατική δύναμη οι ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής δεν έχουν κεφάλαιο, το οποίο μπορεί να λειτουργεί και να δρα μόνο όταν συνενώνεται με την εργατική δύναμη. Αρα, δεν μπορεί να υπάρξει και καπιταλιστική παραγωγή και ανάπτυξη της καπιταλιστικής οικονομίας. Εδώ, βεβαίως, μετρούν την οικονομία και την ανάπτυξη με τα κέρδη και τη μεγέθυνση του κεφαλαίου. Αλλά, χωρίς την ολοένα αυξανόμενη απόσπαση υπεραξίας από την εργατική δύναμη δεν μπορεί να υπάρξει τέτοιο αποτέλεσμα. Είναι προϋπόθεση. Η άλλη, βεβαίως, προϋπόθεση είναι η δυνατότητα πραγματοποίησης της υπεραξίας, των κερδών. Αλλά γι' αυτό πρέπει να υπάρχουν προϋποθέσεις πραγματοποίησης των εμπορευμάτων και των υπηρεσιών. Αλλά εδώ υπάρχει ένα πρόβλημα ενδογενές του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, είναι σύμφυτο μ' αυτόν, αποτελεί εσωτερική του αντίφαση. Που δεν είναι άλλο από τη βασική οικονομική αντίθεση ανάμεσα στην κοινωνικοποίηση της παραγωγής και την ατομική, (καπιταλιστική), ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της. Με ακόμα πιο απλά λόγια το γεγονός ότι, για να παραχθεί ένα προϊόν που προορίζεται ως εμπόρευμα στην αγορά, χρειάζεται τη συμμετοχή πολλών ανθρώπων και διαφορετικών ειδικοτήτων, ενώ το αποτέλεσμα όλης αυτής της εργασίας το καρπώνεται μόνο ο καπιταλιστής.
Χωρίς αυτή την αντίθεση δεν υπάρχει καπιταλισμός και λόγω αυτής της αντίθεσης εμφανίζει κάθε τόσο τις κυκλικές κρίσεις. Ο κάθε ξεχωριστός καπιταλιστής επιδιώκει φυσιολογικά το μέγιστο κέρδος και όλοι μαζί δημιουργούν κρίσεις υπερπαραγωγής. `Η έχουν υπερσυσσωρευμένο κεφάλαιο, το οποίο πρέπει να επενδύεται για να είναι κεφάλαιο, αλλά επειδή δεν μπορεί να αποδώσει κέρδη, δεν επενδύεται. Υπάρχει δηλαδή κρίση υπερσυσσώρευσης, που η βάση της βρίσκεται στην ίδια αντίθεση.
Τα πράγματα δυσκόλεψαν, για το σύστημα, ακόμα πιο πολύ, όταν η κοινωνικοποίηση της παραγωγής έγινε διεθνοποιημένη, ιδιαίτερα με το πέρασμα του καπιταλισμού στο μονοπωλιακό του στάδιο. Αν ο ανταγωνισμός ανάμεσα στις καπιταλιστικές επιχειρήσεις υπήρχε την περίοδο του προμονοπωλιακού σταδίου και μάλιστα λειτουργούσε ως μοχλός ανάπτυξής του, (αυτό βεβαίως δεν αποσοβεί τις κυκλικές κρίσεις), στο ανώτατο στάδιο, στον ιμπεριαλισμό, αυτός ο ανταγωνισμός γίνεται οξύτατος και ας υπάρχουν συμφωνίες, συγχωνεύσεις, εξαγορές, άλλωστε και αυτές λόγω ανταγωνισμού γίνονται. Δεν είναι τυχαίο ότι οι θιασώτες της «παγκοσμιοποίησης» τη συνδέουν με τον ανταγωνισμό.
Τώρα, το κεφάλαιο συγκεντρώνεται με πιο γοργούς ρυθμούς, αλλά οξύνει στο έπακρο και τη βασική οικονομική αντίθεσή του και όλες τις αντιθέσεις του. Που βρίσκουν έκφραση και σε ανταγωνισμούς ανάμεσα σε κράτη ή ομάδες κρατών, δηλαδή ανταγωνισμοί σε διεθνές επίπεδο. Αυτό οδηγεί στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Ο καπιταλισμός, βεβαίως, διαβλέπει μέσα από την όξυνση των ανταγωνισμών και τη δυνατότητα καταστροφής του. Αλλωστε, οι κυκλικές κρίσεις καταστρέφουν παραγωγικές δυνάμεις, (κλείσιμο επιχειρήσεων, όξυνση της ανεργίας κλπ.), για να επανέλθει σε ανάκαμψη, με τα τμήματα εκείνα του κεφαλαίου που έχουν τις λιγότερες απώλειες. Η μεγέθυνση των διαστάσεων του κεφαλαίου, των διαφορετικών καπιταλιστών, είναι όρος για να αντεπεξέρχονται στον ανταγωνισμό, αλλά και στις συνέπειες της κρίσης. Η μεγάλη ένταση των ανταγωνισμών στο ιμπεριαλιστικό στάδιο του καπιταλισμού, οδήγησε στις κρατικές ρυθμίσεις, (είναι μέσο για τη σωτηρία του συστήματος).
Επειδή, όμως, η κοινωνικοποίηση έπαιρνε όλο και πιο πολύ διεθνείς διαστάσεις, επιστρατεύτηκαν όλο και περισσότερο οι διεθνείς κρατικές, ή διακρατικές ρυθμίσεις, (για τη σωτηρία επίσης του παγκόσμιου καπιταλισμού). Στην αρχή δειλά, μετά, με τη μεγαλύτερη ανάπτυξη των μονοπωλίων, όλο και πιο εντατικά και σχεδιασμένα. Αρχής γενομένης από την ίδρυση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Διεθνούς Τράπεζας, αλλά και των κάθε λογής περιφερειακών καπιταλιστικών σχηματισμών, όπως η ΕΟΚ που σήμερα μετεξελίχθηκε σε Ευρωπαϊκή Ενωση. Αλλωστε, είχαν την πείρα της Οχτωβριανής Επανάστασης, αλλά και των σοσιαλιστικών επαναστάσεων μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Επομένως, ο φόβος των αναπόφευκτων γενικευμένων κρίσεων, η αξιοποίησή τους από το εργατικό κίνημα στην κατεύθυνση της σοσιαλιστικής επανάστασης, απαιτεί αντιμετώπιση. Και εδώ επιδιώκεται η χειραγώγηση των λαϊκών συνειδήσεων, για να μην αφυπνιστούν κάτω και από την όξυνση των αντιθέσεων του καπιταλισμού, που αναπόφευκτα οξύνει και τις ταξικές αντιθέσεις, αλλά και για να μην αναπτύσσεται η ταξική πάλη, να ενσωματώνεται το εργατικό κίνημα στο σύστημα. Ετσι χρησιμοποιείται και η λεγόμενη παγκοσμιοποίηση και τα ιδεολογήματα των αστών θεωρητικών και πολιτικών γύρω απ' αυτήν. Ανάλογα, επίσης, προπαγανδίζονται οι πολιτικές διαχείρισής της σε κρατικό και διακρατικό επίπεδο.

Ο,τι κι ο Λάμπρος


Ο,τι κι ο Λάμπρος
Γρηγοριάδης Κώστας
Διάβαζε και ξαναδιάβαζε την ειδοποίηση. Στην αρχή πίστευε πως πρόκειται για λάθος. Η διεύθυνση όμως; Ηταν ξεκάθαρη. Βασιλέως Κωνσταντίνου 64. Κι ύστερα εκείνο του Δημητρίου και της Ευδοκίας δεν άφηνε την παραμικρή πιθανότητα ότι επρόκειτο για συνωνυμία. Ηταν αυτός, ο Γιάννης Κουτσογιάννης, που τη Δευτέρα το πρωί έπρεπε να παρουσιαστεί στο Σταθμό Χωροφυλακής της Γέφυρας. Ολα ήταν απλά και ξεκάθαρα, άσχετα αν ο ίδιος δεν ήθελε να το συνειδητοποιήσει. Το χαρτί έγραφε: «Βασίλειον της Ελλάδος, Σταθμός Χωροφυλακής Γέφυρας» και από κάτω, μετά τα πλήρη στοιχεία, συνέχιζε... «να παρουσιαστείτε στο σταθμό μας διά προσωπικήν σας υπόθεση».
Τρεις μέρες και νύχτες αυτό το «διά προσωπικήν σας υπόθεση» τον είχε τόσο αναστατώσει που στιγμή δεν έκλεισε μάτι. Αυτό ήταν το λιγότερο. Από την ημέρα που πήρε από τα χέρια του ταχυδρόμου, στην πλατεία του χωριού, το φάκελο και πρωτοδιάβασε την ειδοποίηση τον ζώσαν μαύρα φίδια! Θυμήθηκε ότι διά «προσωπικήν υπόθεση» είχαν καλέσει τον γείτονά του, τον Πάνο - που ήταν κομμουνιστής «δηλωμένος» - τον δεύτερο ξάδελφό του, τον Τάσο - που ήταν «συνοδοιπόρος» - τ' αδέρφια της δασκάλας του χωριού, που συμπαθούσαν την Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά και άλλους ακόμα. Αρκετούς! Καλά όλους αυτούς, έλεγε. Υπάρχει λόγος και κάθε τόσο πρέπει να καλούνται από τη Χωροφυλακή διά «προσωπικήν τους υπόθεση». Αυτόν, όμως, τι τον ήθελαν; Εναν ήσυχο κάτοικο ενός μικρού πεδινού χωριού; Εναν, όπως τόσοι άλλοι, που το μόνο στοιχείο ύπαρξής του ήταν η... ταυτότητα. Ποτέ του δε διαμαρτυρήθηκε για τίποτε, δε διεκδίκησε το παραμικρό, δεν αντιστάθηκε στοιχειωδώς ακόμα κι όταν αντί για μεροκάματο του δίναν ψίχουλα. Για συνδικαλισμό ούτε ν' ακούει ήθελε και φυσικά κάθε Κυριακή πρωί από τους πρώτους στην εκκλησία. Η μόνη του ελπίδα; Η μετά θάνατο δικαίωση! Μοναδικό του όραμα; Ο επουράνιος παράδεισος!
Τρία μερόνυχτα τώρα ζούσε στην κόλαση. Ούτε στιγμή δε βγήκε από το σπίτι του. Περίμενε πότε θα ξημερώσει η Δευτέρα το πρωί. Είχε την αίσθηση ότι όλοι οι συγχωριανοί του ήξεραν για το χαρτί. Ζούσε ένα μαρτύριο, έναν εφιάλτη. Κάθε που έσκυβε να ρίξει μια ματιά στην ειδοποίηση, ένιωθε ένα περίεργο δυνατό βουητό στ' αυτιά του. Το βουητό όλο και δυνάμωνε. Σιγά-σιγά άρχισε να διακρίνει τις φωνές των γειτόνων, όλων των χωριανών του. Δεν είναι δυνατόν! Ολοι τους απευθύνονταν σ' αυτόν με δυο συγκεκριμένες επαναλαμβανόμενες λέξεις: «Είσαι αναρχοκομμουνιστής» και ξανά «είσαι αναρχοκομμουνιστής» κι ύστερα πάλι και ξανά πάλι.
Αρχιζε να ζαλίζεται. Τα γράμματα πάνω στο χαρτί άρχισαν να φεύγουν από τη θέση τους. Τα έβλεπε να μεγαλώνουν, να παίρνουν σχήμα προσώπου. Γνωστά πρόσωπα. Του χωριού. Μπροστά στην πρώτη γραμμή ο παπάς, ο αγροφύλακας, ο νεροφόρος και φυσικά ο γραμματέας και ο πρόεδρος. Ολοι τους είχαν το δεξί χέρι τεντωμένο προς το μέρος του και κουνούσαν το δείκτη στο ρυθμό των δύο λέξεων. Πρώτος και καλύτερος ο πρόεδρος του χωριού. Αυτός έδινε το ρυθμό. Αυτός παρακινούσε τους άλλους. Ε, αυτό δεν το περίμενε. Δεν μπορούσε να το χωνέψει! Πότε είχε δώσει την αφορμή, έστω και την παραμικρή, να πιστεύει ότι αυτός είχε ξεφύγει απ' τα «ελληνοχριστιανικά ιδεώδη»; Οτι είχε ξεφύγει απ' τη «γραμμή» που οι «αρχές» έδιναν;
Ιδιαίτερη εντύπωση του προκαλούσε ο πρόεδρος. Γιατί πρωτοστατούσε; Μήπως αδιαμαρτύρητα δε δεχόταν τις χοντροκομμένες κλεψιές του; Πότε, αλήθεια, είχε υψώσει τη φωνή του; Πότε εναντιώθηκε; Ραμμένο δεν είχε το στόμα του, όταν αντί για δεκατέσσερα δεκαεξάκιλα λάδι παραλάβαινε μόνο τα δέκα από τον Πιστωτικό Συνεταιρισμό; Οταν αντί για εξήντα σακιά λίπασμα έπαιρνε μετά βίας τα πενήντα; Ακόμα κι όταν αναγκάστηκε να διπλοπληρώσει το δάνειο, για το έρμο το σπιτάκι, τσιμουδιά δεν έβγαλε! Τι άλλο έπρεπε να... μην κάνει για να έχει την ησυχία του;
Από τη Γέφυρα είχε περάσει αρκετές φορές. Τόσες όσες χρειάστηκε να πάει στην πόλη. Ηταν το μοναδικό πέρασμα απ' τη δυτική πλευρά, απ' όπου την αγκάλιαζε ο ποταμός Αραχθος. Ο σταθμός της χωροφυλακής βρισκόταν στη δεξιά πλευρά, στο σημείο ακριβώς που άρχιζε το πλακόστρωτο της ιστορικής γέφυρας. Απ' αυτή είχε πάρει τ' όνομα και η γύρω περιοχή. Δίπλα ακριβώς από το γκρι κτίριο της χωροφυλακής, σύρριζα στην όχθη του ποταμού, Γερμανοί και Ιταλοί κατακτητές είχαν κατασκευάσει ένα πολυβολείο. Υπήρχε ακόμα σε άριστη κατάσταση. Ετσι μπορούσαν να ελέγχουν άριστα τη διέλευση των πάντων. Κανείς δεν περνούσε απαρατήρητος.
Για το συγκεκριμένο κτίριο του σταθμού ακούγονταν πολλά. Μεγάλη η ιστορία του. Το παρατσούκλι, όμως, που είχε επικρατήσει την τελευταία δεκαετία ήταν το «εξομολογητήριο». Σ' αυτό βρέθηκε τη Δευτέρα το πρωί ο Γιάννης. Ηταν τόση η αγωνία του, που τα τέσσερα χιλιόμετρα, απ' το χωριό ως εκεί, τα έκανε μόνο δεκαεπτά ακριβώς λεπτά. Δε χρειάστηκε να περιμένει καθόλου. Ούτε που κατάλαβε το πώς βρέθηκε μέσα στη μικρή αίθουσα του σταθμού.
Μπροστά του ακριβώς ένας χωροφύλακας κι ένας ενωμοτάρχης. Πίσω και ψηλά, στον τοίχο κρεμασμένες, οι φωτογραφίες του Χριστού, της Παναγίας, του Βασιλέως και του Πρωθυπουργού.
Ούτε που τον καλημέρισαν. Φοβισμένος κι αυτός έμεινε με στόμα μισάνοιχτο. Να πει κάτι; Ενα γεια, μια καλημέρα, κάτι τέλος πάντων. Δικός τους ήταν! Το παγωμένο και αυστηρό τους βλέμμα δεν του άφησαν το παραμικρό περιθώριο ούτε να χαμογελάσει.
- Είσαι ο Γιάννης Κουτσο...
- Του Δημητρίου και της Ευδοκίας, απάντησε πριν καλά-καλά αποτελειώσει το επώνυμό του ο χωροφύλακας.
- Ξέρεις ότι σε είκοσι μέρες έχουμε εκλογές;
Το ήξερε. Οπως γνώριζε και το «καθήκον» του. Οι διάφορες όμως σκέψεις που περνούσαν απ' το μυαλό του δεν του έδωσαν το χρόνο ν' απαντήσει αμέσως κι έτσι ξανά η ίδια ερώτηση απ' το χωροφύλακα:
- Δεν ξέρεις ότι πλησιάζουν οι εκλογές;
- Το ξέρω, το ξέρω απάντησε και το αμήχανο βλέμμα του κινήθηκε απ' το χωροφύλακα στον ενωμοτάρχη.
- Λοιπόν, τι θα ψηφίσεις; Πες μας, βρε, τι θα ψηφίσεις;
Τους κοίταξε ξανά αμήχανος. Η αμηχανία του όμως του κόστισε. Δυο χαστούκια και μια δυνατή στο στομάχι γροθιά. Προσπαθούσε να μαντέψει την απάντηση. Δηλαδή τι να μαντέψει; Τη στερεότυπη απάντηση, που κατά κανόνα έδιναν οι περισσότεροι απ' όσους περνούσαν της Γέφυρας το «εξομολογητήριο»;
Ομως, την ίδια στιγμή που ετοιμαζόταν να πει το κόμμα που θα ψήφιζε και σ' αυτές τις εκλογές τον κυρίευε ο φόβος. Φοβόταν μήπως μία στις χίλιες δεν ήταν σωστή η απάντηση. Ο φόβος αυτός του θόλωνε το μυαλό, του παρέλυε τα πόδια, του έδενε κόμπο τη γλώσσα, του γεννούσε μια έκφραση αμφιβολίας που λειτουργούσε σαν κόκκινο πανί για τα όργανα της εξουσίας.
Η βαριά, μπάσα φωνή τον επανέφερε βίαια στην πραγματικότητα. Φτερό στον άνεμο οι σκέψεις του.
- Θα μας πεις, ουρέ, τι ψηφίζεις;
- ΕΡΕ, απάντησε απότομα και με μια σιγουριά που γέμιζε τον ίδιο αυτοπεποίθηση ότι όλη η πίεση - ψυχολογική και σωματική - θα τελείωνε. Γελάστηκε όμως.
- Τι είπες;
- ΕΡΕ, απάντησε ξανά ο Γιάννης. Δεν πρόλαβε καν ν' αποτελειώσει τη λυτρωτική - κατά τη γνώμη του - απάντηση και ένιωσε ξανά το χέρι του «οργάνου» να πέφτει βαρύ πάνω στο πρόσωπό του και να τον ζαλίζει. Τότε ήταν που άρχισε να βλέπει το πρόσωπο του πρωθυπουργού να φορά βασιλικό στέμμα, τον βασιλιά με πρόσωπο Παναγίας, τον Χριστό με το καπέλο του ενωμοτάρχη και τον χωροφύλακα με το πρόσωπο του προέδρου του χωριού.
- Ωστε έτσι ε; ΕΡΕ ψηφίζεις...
Μέσα στη ζάλη του άρχισαν διάφορες τρελές σκέψεις να στήνουν χορό στο κεφάλι του. Τι στο διάβολο είχε αλλάξει τόσο ριζικά και δεν το είχε πάρει χαμπάρι; Τότε σε κλάσματα του δευτερολέπτου τίναξε ψηλά το κεφάλι του κι άρχισε να ψελλίζει...
- Οχι, όχι...
- Τι μουρμουρίζεις; τον ρώτησαν.
- Οχι, φώναξε μ' όλη τη δύναμή του. Ψηφίζω ό,τι κι ο Λάμπρος, ο πρόεδρος του χωριού.
Τότε οι άλλοι σιγουρεύτηκαν. Αλλαξαν όψη. Τον καλημέρισαν και τον αποχαιρέτησαν.
Ο Γιάννης, φεύγοντας με σκυφτό το κεφάλι, την αίσθηση των χαστουκιών στο πρόσωπο και της γροθιάς στο στομάχι, αναρωτιόταν τι έπρεπε να ψηφίσει την Κυριακή. Θα ψήφιζε αυτούς που τον ταπείνωσαν; Θα συνέχιζε να ψηφίζει αυτούς που πάντα τον εκμεταλλεύονταν, που τον είχαν καταντήσει ένα τίποτα; Αυτούς που τον μετρούσαν σαν έναν επιπλέον ψήφο στους τόσους που χρειάζονταν, που τον ήθελαν ένα άβουλο ον, που τον ήθελαν να σφυρίζει αδιάφορα σ' όποια αδικία κι αν έβλεπε γύρω του; Είχε καλά υπόψη του ότι την Κυριακή 26 του μήνα θα γίνονταν εκλογές. Ακουγε πολλά για τη σοβαρότητα των συγκεκριμένων εκλογών. Στους κρατούντες υπήρχε διάχυτος φόβος και ανησυχία για μεγάλη άνοδο της αντιπολίτευσης, ιδιαίτερα της Αριστεράς. Η αδικία τους και η τρομοκρατία ήταν τόσο έντονες, που γεννούσε στους ίδιους μια ανασφάλεια κι έναν ισχυρό φόβο αντίδρασης εναντίον τους.
Ωστε αυτή ήταν η αιτία προσαγωγής του στις «αρχές»; Τον θεωρούσαν κι αυτόν μια πιθανή «διαρροή»; Ωστε αυτό ήθελαν να ξέρουν; Ομως μετά απ' την προσαγωγή ποτέ κανείς δεν έμαθε τι ψήφισε ο Γιάννης στις εκλογές την Κυριακή 26 του μήνα.

Του Βασίλη ΖΙΩΒΑ

Φως σε ακινησία


Φως σε ακινησία
Η επιβράδυνση, μέχρι ακινησίας, ενός παλμού φωτός που πέτυχαν οι επιστήμονες, ίσως ανοίξει το δρόμο για νέες τεχνολογίες οπτικής τηλεπικοινωνιών ή ακόμα και για κβαντικούς υπολογιστές
Πολλά συνηθισμένα υλικά επιβραδύνουν το φως. Για παράδειγμα το νερό το επιβραδύνει στα τρία τέταρτα της ταχύτητάς του στο κενό (299.792,458 χλμ/ώρα) που είναι και η μέγιστη ταχύτητα που μπορεί να επιτευχθεί στο σύμπαν. Η επιβράδυνση αυτή έχει να κάνει με το δείκτη διάθλασης των υλικών. Για να επιβραδυνθεί το φως σε ταχύτητες μερικών δεκάδων χιλιομέτρων την ώρα χρειάζονται άλλα φαινόμενα που στηρίζονται στη κβαντομηχανική. Πριν από τρία χρόνια, μια ομάδα ερευνητών του Ινστιτούτου Επιστήμης του Ρόουλαντ των ΗΠΑ, πέτυχε να δημιουργήσει τα κατάλληλα κβαντομηχανικά φαινόμενα μέσα σε ένα νέφος ατόμων νατρίου σχήματος πούρου, με μήκος 0,2 χιλιοστά και διάμετρο 0,05 χιλιοστά, που ήταν παγιδευμένο μέσα σε ένα μαγνητικό πεδίο και κατεψυγμένο σε θερμοκρασία χαμηλότερη του ενός εκατομμυριοστού του βαθμού πάνω από το απόλυτο μηδέν.
Εκμεταλλευόμενοι οι επιστήμονες τις τρεις καταστάσεις διέγερσης του ηλεκτρονίου σθένους του νατρίου, χρησιμοποίησαν μια ακτίνα λέιζερ ελέγχου συντονισμένη στη διαφορά ενέργειας μεταξύ της υψηλότερης και της αμέσως κατώτερης κατάστασης διέγερσης, για να κάνουν το νέφος ατόμων νατρίου πρακτικά διαφανές στη διερευνητική ακτίνα λέιζερ, που στέλνει τους παλμούς. Για να μειώσουν στο ελάχιστο το φαινόμενο Ντόπλερ, που δημιουργείται από τη θερμική κίνηση των ατόμων και έχει σαν αποτέλεσμα να χάνει το πείραμα σε ακρίβεια αποτελεσμάτων, χρησιμοποίησαν εξαιρετικά ψυχρά άτομα (που παρουσιάζουν ελάχιστη θερμική κίνηση).
Για να καταψύξουν τόσο πολύ τα άτομα χρησιμοποίησαν ένα συνδυασμό ακτίνων λέιζερ, μαγνητικών πεδίων και ραδιοκυμάτων. Τα άτομα αρχικά βγαίνουν από τη θερμή πηγή τους σαν μια ακτίνα που ταξιδεύει με ταχύτητα 2.600 χλμ. την ώρα. Μια ακτίνα λέιζερ χτυπά μετωπικά τα άτομα και τα επιβραδύνει μέχρι τα 160 χλμ. την ώρα. Δηλαδή, αντίστροφη επιτάχυνση, ίση με 70.000 φορές την επιτάχυνση της βαρύτητας, την οποία προκαλεί ένα λέιζερ που δεν μπορεί να κάψει ούτε το χέρι ενός ανθρώπου! Στη συνέχεια 6 ακτίνες λέιζερ υπό γωνία επιβραδύνουν κι άλλο τα άτομα, μέχρι τα 50 εκατομμυριοστά του βαθμού πάνω από το απόλυτο μηδέν. Μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα συσσωρεύονται 10 δισεκατομμύρια άτομα σε κάτι που θυμίζει μελάσσα. Στη συνέχεια, κλείνουν όλα τα λέιζερ και ενεργοποιούνται οι ηλεκτρομαγνήτες, που το πεδίο τους συγκρατεί το νέφος ατόμων σαν παγίδα. Για 38 δευτερόλεπτα τα άτομα αφήνονται να κρυώσουν κι άλλο, μέσω της εξαέρωσης (η απομάκρυνση των πιο θερμών από αυτά αφήνει τα πιο κρύα). Ειδικά ρυθμισμένα ραδιοκύματα βοηθούν τα πιο θερμά άτομα να διαφύγουν. Η όλη διαδικασία διεξάγεται σε θάλαμο υψηλού κενού.
Οταν το νέφος ψυχτεί σε θερμοκρασία γύρω στα 500 δισεκατομμυριοστά του βαθμού, σχηματίζει ένα συμπύκνωμα Μποζ - Αϊνστάιν, μια πολύ παράξενη μορφή ύλης, στην οποία τα εκατομμύρια άτομα που απομένουν μετά την εξαέρωση συμπεριφέρονται με απόλυτα συγχρονισμένο τρόπο. Αυτά τα συμπυκνώματα είναι τα πιο κρύα σημεία σε ολόκληρο το σύμπαν.
Στη συνέχεια το νέφος ατόμων φωτίζεται και πάλι από το πλάι με την ακτίνα ελέγχου. Για να μετρηθεί η ταχύτητα του παλμού στην άλλη άκρη υπάρχει ένας αισθητήρας που καταγράφει το χρόνο εξόδου. Μετρώντας το μήκος του νέφους εκείνη τη στιγμή με τη βοήθεια μιας τρίτης ακτίνας, προκύπτει η ταχύτητα του παλμού μέσα στο νέφος.
Με το μπροστινό μέρος του παλμού φωτός να ταξιδεύει αργά και την ουρά του να τρέχει με την ταχύτητα του φωτός στο κενό, ο παλμός συσσωρεύεται μέσα στο νέφος σαν ακορντεόν. Θα περίμενε κανείς ότι η ένταση του φωτός θα αύξανε, καθώς η ίδια ποσότητα ενέργειας καταλαμβάνει μικρότερο χώρο. Ωστόσο κάτι τέτοιο δεν παρατηρείται. Αντίθετα, το ηλεκτρομαγνητικό κύμα διατηρεί την ίδια ένταση. Θέτοντας το ζήτημα διαφορετικά, ο αργός παλμός φαίνεται να περιέχει μόνο 1 στα 20 εκατ. φωτονίων που περιείχε πριν την είσοδό του στο νέφος ατόμων. Τι έγιναν όλα τα άλλα φωτόνια και η ενέργειά τους; Ενα μέρος από την ενέργεια πηγαίνει στα άτομα νατρίου, αλλά το περισσότερο μεταφέρεται στην ακτίνα ελέγχου. Η απευθείας μέτρηση της έντασης της ακτίνας αυτής το απέδειξε. Οταν το κύμα των αλλαγμένων σπιν των ατόμων φτάσει στο άκρο του συμπυκνώματος, τότε απορροφά ενέργεια από την ακτίνα ελέγχου και εκπέμπει και πάλι το φωτεινό παλμό με τη γνωστή ταχύτητα των 300.000 χλμ. την ώρα.
Για να επιτευχθεί το απόλυτο σταμάτημα του παλμού αρκεί να διακοπεί η ακτίνα ελέγχου την ώρα που ο παλμός βρίσκεται στη μέση του συμπυκνώματος. Τότε είναι σαν στις κβαντικές καταστάσεις των ατόμων να έχει αποθηκευτεί το ολόγραμμα του παλμού. Αυτό μπορεί προς το παρόν να γίνει μόλις για ένα χιλιοστό του δευτερολέπτου πριν η θερμική κίνηση των ατόμων απορροφήσει τον αποθηκευμένο παλμό. Κανονικά, στο διάστημα αυτό το φως θα είχε ταξιδέψει γύρω στα 300 χιλιόμετρα. Οι επιστήμονες δοκίμασαν και διάφορες τεχνικές διαμόρφωσης του παλμού εξόδου. Αυξάνοντας την ένταση του λέιζερ ελέγχου μόλις το ξανανάψουν, ο παλμός βγαίνει φωτεινότερος. Αναβοσβήνοντας το λέιζερ ελέγχου πέτυχαν να κομματιάσουν τον παλμό στην έξοδο. Αυτοί οι χειρισμοί μπορεί να φανούν χρήσιμοι σε μελλοντικά πειράματα και τεχνολογικές εφαρμογές.
Μήπως το νέο επιστημονικό επίτευγμα πετυχαίνει την κατάργηση της κίνησης και μάλιστα σε εκείνη τη φυσική πραγματικότητα που έχουμε συνηθίσει να ταυτίζουμε με την έννοια της κίνησης, δηλαδή το φως, αμφισβητώντας μια βασική αρχή του διαλεκτικού υλισμού; Αν και το θέμα αξίζει βαθύτερης ανάλυσης απ' αυτή που μπορεί να γίνει εδώ, η απάντηση φαίνεται να είναι: κάθε άλλο. Ο φωτεινός παλμός σταματά και φαινομενικά εξαφανίζεται, αφήνοντας μόνο ένα αποτύπωμα. Αλλά την ίδια στιγμή η ακτίνα λέιζερ ελέγχου αυξάνει σε ένταση, η κίνηση που «λείπει» από την πρώτη ακτίνα αναδύεται τώρα μέσα στη δεύτερη. Τα σπιν των ατόμων έχουν πάψει να είναι πια διατεταγμένα και φαίνεται να αποτυπώνουν όλη την απαραίτητη πληροφορία για την αντίστροφη «μετάγγιση» κίνησης, μόλις ξανανάψει η ακτίνα ελέγχου. Η πραγματικότητα έχει δείξει μια ακόμα μορφή του άπειρου πλούτου εκδηλώσεων της κίνησης και ο άνθρωπος έχει αποδείξει, για άλλη μια φορά, ότι είναι ικανός να γνωρίσει αυτόν τον πλούτο και να τον χρησιμοποιήσει για να αλλάξει τον κόσμο.

Επιμέλεια:
Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
Πηγή: «Scientific American»
Πειραματική διάταξη
Τρεις ακτίνες λέιζερ και ένα υπέρψυχρο νέφος ατόμων νατρίου (το μέγεθός του δεν αποδίδεται με κλίμακα) μέσα σε ένα θάλαμο κενού αποτελούν τον πυρήνα του πειράματος επιβράδυνσης του φωτός. Η ακτίνα ελέγχου αλληλεπιδρά με το νέφος, κάνοντάς το διάφανο στον παλμό της διερευνητικής ακτίνας. Ενας φωτοπολλαπλασιαστής μετρά το χρόνο άφιξης του παλμού στο άλλο άκρο με ακρίβεια καλύτερη του ενός εκατομμυριοστού του δευτερολέπτου. Η ακτίνα απεικόνισης μετρά το μήκος του νέφους εκείνη τη στιγμή, προβάλλοντας τη σκιά του πάνω σε μια κάμερα. Στο σχήμα δε φαίνεται το σύστημα που δημιουργεί το υπέρψυχρο νέφος νατρίου, στο οποίο εισέρχεται κάθε φωτεινός παλμός, ούτε οι ηλεκτρομαγνήτες που κρατούν το νέφος στη θέση του, ούτε επιπλέον λεπτομέρειες των οπτικών συσκευών
Πριν ο φωτεινός παλμός (κίτρινο) φτάσει το νέφος των ατόμων (μπλε) που θα τον «παγώσει», τα σπιν όλων των ατόμων (μικρά βέλη) είναι διατεταγμένα και η ακτίνα του λέιζερ ελέγχου (κόκκινο) πετυχαίνει να κάνει το νέφος διάφανο στον παλμό (1, 2). Το νέφος επιβραδύνει σε μεγάλο βαθμό και συμπιέζει τον παλμό (3) αλλάζοντας την κατάσταση των ατόμων στο κύμα που συνοδεύει το αργό φως. Οταν ο παλμός μπει ολόκληρος μέσα στο νέφος (4), η ακτίνα λέιζερ ελέγχου διακόπτεται (5), έχοντας σαν αποτέλεσμα το σταμάτημα του κύματος και του παλμού. Με μηδενική ταχύτητα το φως «εξαφανίζεται». Αργότερα (6) η ακτίνα λέιζερ ελέγχου ενεργοποιείται, οπότε ο φωτεινός παλμός αναγεννάται και το κύμα πάνω στο νέφος ατόμων ξαναρχίζει να κινείται

ΛΕΩΝ ΤΟΛΣΤΟΪ Ο «μοναχός» της Γιάσναγια Πολιάνα


ΛΕΩΝ ΤΟΛΣΤΟΪ
Ο «μοναχός» της Γιάσναγια Πολιάνα

Ο Τολστόι την εποχή που έγραφε το «Πόλεμος και Ειρήνη»
Ο Λέων Νικολάγιεβιτς Τολστόι θεωρείται -και δικαίως- ένας από τους κορυφαίους συγγραφείς όλων των εποχών, ο άνθρωπος που επέδρασε καταλυτικά στον ευρωπαϊκό, αλλά και αμερικάνικο λογοτεχνικό ρεαλισμό, ο ουμανιστής, ο οποίος αποτέλεσε το πνευματικό σημείο αναφοράς της «αφρόκρεμας» της παγκόσμιας διανόησης του καιρού του, από τη μια, αλλά και του λαού του, από την άλλη.
Ο Ρομέν Ρολάν, ο Ερνεστ Χέμινγουέι, ο Μπέρναρντ Σω, ο Ρίλκε, ο Στρίνμπεργκ, ακόμη και ο Γκάντι, είναι μερικά από τα μεγάλα ονόματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, φιλοσοφίας και πολιτικής, τα οποία δέχτηκαν την επίδραση του Ρώσου διανοητή. Τα έργα του διασκευάστηκαν πάμπολλες φορές για την τηλεόραση και τον κινηματογράφο, ενώ τα θεατρικά του ανεβάστηκαν και ανεβάζονται σε όλα τα θέατρα του κόσμου. Οσο για τα βιβλία του, μπορούμε να πούμε πως αποτελούν από τις λίγες, δυστυχώς, περιπτώσεις, όπου το επιχείρημα, ότι η επικής έκτασης και περιεχομένου λογοτεχνία δεν «ταιριάζει» στους σύγχρονους ρυθμούς, καταρρίπτεται. Η δε λογοτεχνική κριτική, ασχολήθηκε μαζί του ενώ ακόμη ζούσε, με σημαντικούς σταθμούς για την ανάλυση του έργου του, τα γραπτά του Γ. Β. Πλεχάνοφ και τη μελέτη του Γκόρκι του 1919.
Μεγάλος εκφραστής της εποχής του
Ο ίδιος ο Λένιν ασχολήθηκε με τον Τολστόι ήδη από το 1908, προσδίδοντάς του την πραγματική, όσο και σημαντική διάσταση του έργου του: «... οι αντιφάσεις στις απόψεις και στις θεωρίες του Τολστόι δεν είναι τυχαίες, αλλά είναι έκφραση των αντιφατικών συνθηκών που επικρατούσαν στη ρωσική ζωή το τελευταίο τρίτο του 19ου αιώνα... Ο Τολστόι είναι μεγάλος ως εκφραστής εκείνων των ιδεών και εκείνων των διαθέσεων που διαμορφώθηκαν στα εκατομμύρια της ρώσικης αγροτιάς τον καιρό του ερχομού της αστικής επανάστασης στη Ρωσία».
Με τον Τσέχωφ
Πράγματι, η αντιφατικότητα της ιδεολογίας του μεγάλου συγγραφέα ήταν η αιτία να δεχτεί από τη μια, τη μαρξιστική κριτική και από την άλλη να αφορίζεται από την εκκλησία, ενώ, ακόμη και σήμερα, τον διεκδικούν ως πνευματικό τους πρόγονο, ένα ευρύ, όσο και ανομοιογενές φάσμα διαφόρων ιδεολογιών, από τους μεταφυσικούς έως τους αναρχικούς. Οπως και να έχουν όμως τα πράγματα, για τους Ρώσους θα μείνει για πάντα κάτι σαν τον συλλογικό «παππού» τους, η ασκητική μορφή του οποίου ρίχνει ακόμη τη βαριά της σκιά - ως μέτρο σύγκρισης - στη λογοτεχνική περιπέτεια του καιρού μας.
Ο Τολστόι γεννήθηκε στις 28 Αυγούστου (9 Σεπτέμβρη με το νέο ημερολόγιο) του 1828 στη Γιάσναγια Πολιάνα, περιοχή Τούλας, δυτικά της Μόσχας, στο κτήμα της αριστοκρατικής του οικογένειας, η οποία του κληρονόμησε και τον τίτλο του κόμη. Τίτλο, που μαζί και με την άλλη κληρονομιά, ο συγγραφέας θα αρνούνταν στην πράξη. Ο πατέρας του είχε πάρει μέρος στον πόλεμο κατά του Ναπολέοντα το 1812, όταν ο τελευταίος είχε επιχειρήσει την, αποτυχημένη τελικά, εισβολή στη Ρωσία.
Φοίτησε για τρία χρόνια στο Πανεπιστήμιο του Καζάν, χωρίς να το τελειώσει και το 1851 ταξιδεύει στον Καύκασο, όπου υπηρετούσε στο στρατό ο αδερφός του. Στο ημερολόγιο εκείνης της χρονιάς εμφανίζονται τα πρώτα λογοτεχνικά του στοιχεία («Ιστορίες της χτεσινής μέρας» κ.ά.), ενώ συμμετέχει (αρχικά ως εθελοντής και αργότερα ως αξιωματικός) σε πολεμικές επιχειρήσεις στην περιοχή. Το 1854 στέλνεται στη στρατιά του Δούναβη και στον Κριμαϊκό πόλεμο υπερασπίζεται την πολιορκημένη Σεβαστούπολη. Εμπειρίες οι οποίες θα μετατραπούν σε διηγήματα.
Πνευματική αναζήτηση
Το 1855 πηγαίνει στην Πετρούπολη, όπου συνεργάζεται με το περιοδικό «Σύγχρονη Επιθεώρηση» και γνωρίζεται με τον Νεκράσοφ, τον Τουργκένιεφ, τον Τσερνισέφσκι κ.ά. Είναι μια περίοδος λογοτεχνικών πειραμάτων και ιδεολογικών αναζητήσεων, ενώ ήδη, στα διηγήματά του εκείνης της περιόδου, εμφανίζεται η απέχθειά του προς την κοινωνική αδικία και την αστική υποκρισία. Το 1860, θεωρώντας μάλλον ότι οι κοσμικοί κύκλοι της μεγαλούπολης δεν είναι γι' αυτόν και τις πνευματικές ανάγκες του, επιστρέφει στη γενέτειρά του, στη Γιάσναγια Πολιάνα, όπου επιδίδεται σε έντονη κοινωνική δραστηριότητα. Ανάμεσα σε άλλα θα ιδρύσει ένα σχολείο για τα παιδιά των χωρικών, θα εκδώσει ένα παιδαγωγικό περιοδικό και, εμπνευσμένος από τον Ρουσώ, θα εφαρμόσει ένα σύστημα μόρφωσης απαλλαγμένο από τη στείρα πειθαρχία και τον εκπαιδευτικό καταναγκασμό. Το 1862 παντρεύτηκε τη Σοφία Αντρέγιεβνα Μπερς και αρχίζει το αριθμητικό μεγάλωμα της οικογένειάς του.
Οι ιδεολογικές του αναζητήσεις, η αριστοκρατική, πατριαρχική διαπαιδαγώγησή του και η επαφή με το λαό και τις ανάγκες του, δημιούργησαν ένα αντιφατικό ιδεολογικό κράμα, το οποίο όμως ενισχύθηκε σημαντικά προς την κατεύθυνση της υπεράσπισης των λαϊκών συμφερόντων, ιδιαίτερα κατά τη δεύτερη, ώριμη εγκατάστασή του στη Γιάσναγια Πολιάνα. Παράλληλα, αυτές οι αναζητήσεις, σε λογοτεχνικό επίπεδο, θα οδηγούσαν σε ένα από τα σπουδαιότερα μνημεία της παγκόσμιας λογοτεχνίας, του επικού μυθιστορήματος, «Πόλεμος και Ειρήνη». Το έργο άρχισε να γράφεται το 1863, ολοκληρώθηκε το 1869 και άρχισε να δημοσιεύεται από το 1865.
Αξεπέραστα έργα
Με επίκεντρο την εποποιία του 1812, οπότε και αναδεικνύεται η ιστορική δύναμη του ενωμένου και αποφασισμένου λαού, ξεδιπλώνεται μια πολύπτυχη λογοτεχνική προβληματική με ψυχολογικό βάθος, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Παράλληλα, το μυθιστόρημα, αποτελεί και μια ψυχογραφία πιο ειδικά του ρώσικου λαού, ο οποίος εν τέλει αναδεικνύεται στον πραγματικό ήρωα του πολέμου, τον οποίο ο Τολστόι χαρακτηρίζει ως «λαϊκό πόλεμο».
Η δεκαετία του 1870 είναι για τον Τολστόι η περίοδος της «αποκάλυψης» της αδυναμίας του να συγχρονίσει το ηθικό και φιλοσοφικό του οικοδόμημα (το οποίο κατέχει τη δική του θέση στη φιλοσοφική σκέψη με το όνομα «τολστοϊσμός») με το πέρασμα της Ρωσίας στην αστική ανάπτυξη. Το μυθιστόρημα «Αννα Καρένινα» (1873 -'77) αποτυπώνει αυτό το πέρασμα (ανησυχητικό για τον Τολστόι όπου βλέπει το πατριαρχικό τοπίο της παιδικής του ηλικίας να μετατρέπεται σε ανταλλάξιμη αξία), ενώ θα αποτελέσει και την καμπή της ιδεολογικής μετάβασης του συγγραφέα σε θέσεις κατά του κράτους και της εκκλησίας, ως γραφειοκρατικού θεσμού που καταπιέζει τα λαϊκά στρώματα. Ο Τολστόι θα επιχειρήσει να «καθαρίσει» τον χριστιανισμό από την εκκλησιαστική παραμόρφωση, να κηρύξει την ένωση των ανθρώπων με βάση την αγάπη, αλλά και την τακτική της «παθητικής αντίστασης» (η οποία θα μετατραπεί σε κύριο όπλο του Γκάντι κατά των Βρετανών ιμπεριαλιστών), ενώ θα συνεχίζει πάντα να ασκεί την έντονη κοινωνική του κριτική. Στη θέση του οργανωμένου πολιτικού αγώνα για την πρόοδο της ανθρωπότητας, έβαζε την προσωπική πνευματική και ηθική τελείωση.
Από το 1880 και μετά, ο Τολστόι θα αδιαφορήσει για τη λογοτεχνία, θα υποτιμήσει τα προηγούμενα έργα του και θα αρχίσει μια φυσική ζωή με δουλιά στα χωράφια, με φυσική διατροφή, με το να φτιάχνει τα ρούχα και τα παπούτσια του μόνος του. Δραστηριότητες οι οποίες επίσης επέδρασαν σημαντικά στον Γκάντι. Ωστόσο, φυσικά, επιστρέφει στη συγγραφή και μάλιστα δίνει τα πρώτα του δραματουργικά δείγματα. Τη δεκαετία του 1890 επιχειρεί να κωδικοποιήσει τις απόψεις του για την τέχνη, ενώ, κύριο λογοτεχνικό γεγονός αυτής της περιόδου είναι το μυθιστόρημα «Ανάσταση», που στηρίχτηκε σε μια πραγματική δικαστική υπόθεση. Στο μυθιστόρημα αυτό ο Τολστόι θα εκφράσει ό,τι σκέφτεται για την Εκκλησία και την εξουσία της, με αποτέλεσμα η τελευταία να απαντήσει αφορίζοντάς τον.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, αν και είναι αναγνωρισμένος λογοτεχνικός και πνευματικός ηγέτης εντός και εκτός της Ρωσίας, σημαδεύονται από τις άθλιες σχέσεις με τη σύζυγό του. Προσπαθώντας να αποδράσει από αυτή τη ζωή και από την αδυναμία του να ζήσει όπως ήθελε, φεύγει από τη Γιάσναγια Πολιάνα στις 28 Οκτωβρίου 1910, κρυολογεί και αφήνει την τελευταία του πνοή στο σιδηροδρομικό σταθμό Αστάποβο, βυθίζοντας το λαό του σε απέραντη θλίψη.

Γ. Τ.

Από Δευτέρα, τέλος στα φάρμακα στους ασφαλισμένους του ΕΟΠΥΥ Κέρκυρας


ΕΕ-κεφαλαιο-κυβερνηση σε οδηγουν στο ΘΑΝΑΤΟ

ΞΥΠΝΑΑΑΑΑΑΑΑΑ




Μέχρι την Κυριακή 19 Αυγούστου θα δίνουν φάρμακα επί πιστώσει στους ασφαλισμένους του ΕΟΠΥΥ τα φαρμακεία της Κέρκυρας, αφού από τη Δευτέρα κάθε ασθενής θα πρέπει να πληρώνει (και πάλι) και μετά να πάρει πίσω τα χρήματά του από το Ταμείο του... Την απόφαση να ξεκινήσουν και πάλι την αναστολή χορήγησης σκευασμάτων έλαβαν οι φαρμακοποιοί της Κέρκυρας στην έκτακτη γενική τους συνέλευση, αφού θεωρούν πως η κυβέρνηση τους κορόιδεψε για μία ακόμα φορά, δεν στάθηκε συνεπής στις υποχρεώσεις της για αποπληρωμή προηγούμενων μηνών και δεν λέει τίποτα για την εξόφληση των παλαιότερων ετών (σε μερικές περιπτώσεις υπάρχουν οφειλές από το 2010!).
Οι ασφαλισμένοι της Κέρκυρας θα πρέπει να σπεύσουν την Παρασκευή να συνταγογραφήσουν προκειμένου να προλάβουν να πάρουν με πίστωση τα φάρμακά τους, διότι από τη Δευτέρα θα πρέπει να βάλουν το χέρι στην τσέπη.

Πανελλαδική απειλή

Εν τω μεταξύ, πολλοί φαρμακευτικοί σύλλογοι απ΄ όλη τη χώρα θα προτείνουν την πανελλαδική αναστολή της επί πιστώσει χορήγησης φαρμάκων στους ασφαλισμένους του ΕΟΠΥΥ από τη Δευτέρα 27 Αυγούστου. Την πρόταση αυτή θα καταθέσουν στην έκτακτη γενική συνέλευση του Πανελληνίου Φαρμακευτικού Συλλόγου.
Ήδη, πολλοί άλλοι σύλλογοι ανά την Ελλάδα (Κρήτη, Θεσσαλονίκη, Ημαθία, Πιερία, Κιλκίς κ.α.) έχουν ανακοινώσει την πρόθεσή τους να προχωρήσουν σε άμεση αναστολή χορήγησης φαρμάκων επί πιστώσει, ενώ χωρίς πίστωση δίνουν φάρμακα τις τελευταίες ημέρες οι φαρμακοποιοί σε 14 συνολικά νομούς της χώρας.
Ο ΕΟΠΥΥ οφείλει στους φαρμακοποιούς συνολικά 117 εκατ. ευρώ για συνταγές του Μαΐου και 145 εκατ. ευρώ για συνταγές του Ιουνίου. Οι ασφαλισμένοι ήδη καταβάλλουν τοις μετρητοίς την αξία των φαρμάκων τους, στις 14 αυτές περιοχές της χώρας.

Αναβολή δύο εβδομάδων δίνουν οι γιατροί του ΕΟΠΥΥ

Στο μεταξύ, παράταση δύο εβδομάδων έδωσαν οι γιατροί του ΕΟΠΥΥ στην κινητοποίηση που είχαν εξαγγείλει για τις 20 Αυγούστου, εξαιτίας των -έστω αποσπασματικών- πληρωμών που ξεκίνησαν στις 14 Αυγούστου από τον ΕΟΠΥΥ.
Η Ένωση Ιατρών ΕΟΠΥΥ (ΕΝΙ-ΕΟΠΥΥ) αποφάσισε να μεταθέσει την αναστολή συνεργασίας με τον Οργανισμό για τις 3 Σεπτεμβρίου, σε ένδειξη καλής θελήσεως, σε συνδυασμό με την αγωνία των ασθενών που προκαλείται από την οικονομική κρίση.
Στη σχετική τους ανακοίνωση οι γιατροί του ΕΟΠΥΥ επισημαίνουν ότι οι πληρωμές που έγιναν ήταν αποσπασματικές, και ζητούν χρονοδιάγραμμα αποπληρωμής των οφειλομένων από τον ΕΟΠΥΥ και τα ταμεία που συγχωνεύθηκαν σε αυτόν.

Scale up


Scale up


Εταιρεία Lonmin στη Νότια Αφρική. Δραστηριοποιείται στις εξορύξεις μεταλλικών ορυκτών, κυρίως PGMs: λευκόχρυσος, παλλάδιο, ρόδιο, ιρίδιο, ρουθήνιο, όσμιο, στο Bushveld Complex και πρόκειται για τον 3ο παγκοσμίως παραγωγό. Έχει άδεια εκμετάλλευσης ώς το 2037, ανανεώσιμη ώς το 2067 - πρακτικά έως εξαντλήσεως των αποθεμάτων (άμεσα εκμεταλεύσιμα 5442 τόνοι + 1337 τόνοι αποθέματα, σε καθαρά μέταλλα). 44,65 τόνοι (καθαρών) PGMs παράχθηκαν φέτος από την εταιρεία.

27800 εργαζόμενοι στην εταιρεία. Τμήμα Western Platinum, ορυχεία λευκόχρυσου west Marikana στα βορειοδυτικά της χώρας (στο Bushveld Complex,  ~160km από το Johannesburg -βλ. χάρτη πιό πάνω): οι μεταλωρύχοι αμείβονται με 390€ το μήνα, περίπου (καθαρά - σύμφωνα με την περυσινή συμφωνία με τα συνδικάτα, με ισχύ διετίας. Τυπική τιμή, που προκύπτει από ένα βασικό συν μπόνους ανά τρύπα αλλά πολύ δύσκολα αλλάζει αισθητά. 

Πάντως ο προηγούμενος απεσταλμένος από τα κεντρικά της NUM, ο ίδιος ο αντιπρόεδρος, έχασε ένα μάτι στην προσπάθεια να πείσει τα  μέλη του συνδικάτου του οτι οι προτάσεις της εργοδοσίας είναι καλές...). Το κόστος ζωής στη Ν.Α είναι πολύ σχετική έννοια: για ζωή με τα δυτικά στάνταρντς, είναι αρκετά παραπάνω από το ελληνικό.

Η δουλειά τους συνίσταται χονδρικά στο να τρυπούν με κομπρεσσέρ στη φλέβα του μεταλλοφόρου ορυκτού (ζητώ συγνώμη για τη σόλοικη ορολογία από τους σχετικούς αναγνώστες - διορθώσεις
ευπρόσδεκτες), να τοποθετούν στις τρύπες εκρηκτικά και να τα πυροδοτούν, και κατόπιν να μαζεύουν τα θραύσματα της έκρηξης με φτυάρια και άλλα μέσα, και να τα φορτώνουν σε μεταφορικά οχήματα. Τα ορυχεία της ιστορίας είναι άλλα ανοικτά, σαν γιγάντιες τρύπες στο υψίπεδο, κι άλλα υπογεια με στοές όπως το συγκεκριμένο στο οποιό αναφερόμαστε παρακάτω. Οι στοές βρίσκονται ακόμα και σε βάθος πολλών εκατοντάδων μέτρων από την επιφάνεια.  Το ορυκτό που αποσπάται από το ορυχείο περιέχει αρχικά 3 με 6 γραμμάρια PGM ανά τόνο. Αυτό οδηγείται προς μηχανική (θραύση), φυσική («πλύσιμο», μάζεμα του αφρού και ξήρανση), θερμική, χημική επεξεργασία και στο τελικό στάδιο ηλεκτρόλυση, δίνοντας τελικά διαχωρισμένα τα προαναφερθέντα μέταλλα της ομάδας του λευκόχρυσου σε καθαρότητα πάνω από 99,5%.

Η πλήρως καθετοποιημένη, κυρίως βρετανικών και νοτιοαφρικανικών συμφερόντων επιχείρηση έχειαύξηση κερδών 260% το 2011 σε σχέση με το 2010, συνολικά 260,000,000€ σύμφωνα με τα δηλωμένα στοιχεία.

Αξιοσημείωτη είναι η παρουσία στη μετοχική σύνθεση της εταιρείας Shanduka που δημιουργήθηκε από τον πρώην ΓΓ ANC Cyril Ramaphosa, και  διαπλέκεται με ένα σωρό άλλα μεγαθήρια, μεταξύ των οποίων και η διάσημη Glencore.
  O Ramaphosa ανήκει σε μια μικρή παράδοση δημιουργίας μαύρων καπιταλιστών από προδότες της εργατικής τάξης, προκειμένου να εμπλουτίσουν καθιστώντας πιό βιώσιμο το φυλετικό μείγμα της άρχουσας τάξης στη Νότια Αφρική. (Πρόκειται για το κόνσεπτ των κραμάτων στη μεταλλουργία - μέγιστη ειρωνεία!) 

Κατά την εταιρεία, 3000 μεταλωρύχοι απεργούν και ζητούν τριπλασιασμό του μισθού τους (σύμφωνα με άλλες πηγές πιθανότατα αναξιόπιστες, ζητούν αύξηση 12%). Αυτό βεβαίως σε κάθε περίπωση θα μείωνε αναλόγως τα  κέρδη.

10 Αυγούστου: προκηρύσσεται απεργία, μετά από αλεπαλληλα στησίματα της εργοδοσίας σε κανονισμένες συναντήσεις με τα συνδικάτα για μισθολογική διαπραγμάτευση. Βγαίνει παράνομη με συνοπτικές διαδικασίες (σύμφωνα με ανακοίνωση της εταιρείας σχετική δικαστική εντολή της επιδόθηκε την επομένη 11 Αυγούστου).
Ο πληθυσμός είναι γενικά οπλισμένος, κυρίως με μαγκούρες, μεταλλικούς σωλήνες/λοστούς και μαχαίρια. Κἀποιοι φτιάχνουν και μολότωφ.


11 Αυγούστου: 4 απεργοσπάστες τραυματίζονται.
Η εκδοχή της εργοδοσίας, η μόνη που αναπαράχθηκε από τα «έγκυρα» παγκόσμια ΜΜΕ, μιλά για σύρραξη μεταξύ των δύο μεγαλύτερων αντίπαλων συνδικάτων, του «μεγάλου», σχετιζόμενου με το ANC NUM (τμήμα της «συνομοσπονδίας εργατών» COSATU), και του μικρότερου AMCU που προήλθε από διάσπαση του NUM. Φαίνεται οτι το τελευταίο ηγήθηκε τρόπον τινα της απεργίας. Προσάπτεται στο AMCU οτι υποστηρίζεται από τον διαγραμμένο από το ANC πρώην γραμματέα της νεολαίας του κόμματος, ο οποίος φέρεται  ως τυχοδιωκτικός Τσαβίστας και αντίπαλος της αντιπολίτευσης του Μουγκάμπε στο γειτονικό Ζιμπάμπουε. Το  AMCU αρνείται οποιαδήποτε τέτοια σχέση, το φάκτουαλ στοιχείο εδώ είναι οτι το συνδικάτο αυτό υποστηρίζει την εθνικοποίηση των ορυχείων στη Νότια Αφρική. Σε αντίθεση με το NUM, και που λιβανίζεται διαρκώς από «παλιούς αγωνιστές» τύπου Ramaphosa.
12 Αυγούστου: 2 σεκουριτάδες είναι νεκροί από πυρπόληση του όχηματος στο οποίο επέβαιναν, στην κοντινή στα ορυχεία πόλη. Η εταιρεία καλεί την αστυνομία να επέμβει.

13 Αυγούστου: 3 απεργοί νεκροί από αστυνομικούς, και δύο αστυνομικοί νεκροί.

14 Αυγούστου:  ανακοινωθέν της εταιρείας κάνει λόγο για 4 νεκρούς σε «συρράξεις αντιπάλων συνδικαλιστικών φρατριών».

13-16 Αυγούστου: επεμβαίνει η αστυνομία.  3000 αστυνομικοί συνολικά εναντίον 3000 απεργών. Με 12 θωρακισμένα Nyala, η διάσημη νοτιοαφρικανική αστυνομία συνεπικουρούμενη από ιδιωτικά σεκιούριτι, κυκλώνει στη αρχή το λόφο wonderkop στο μεταλλείο όπου ήταν συγκεντρωμένοι οι απεργοί, καλώντας τους να αφοπλιστούν/διαλυθούν. Κατόπιν τους πλήττει με υδροβολές και δακρυγόνα, τέλος - σύμφωνα με άλλες μαρτυρίες, ταυτόχρονα -  με σφαίρες (αληθινές, εφόσον η χρήση πλαστικών... απαγορεύτηκε μόλις την προηγούμενη βδομάδα): 30 34 απεργοί νεκροί, 78 τραυματίες και 259 συλληφθέντες. Εκτιμάται οτι αυτή ήταν και η αρχική τους αποστολή.


17 Αυγούστου:  τελεσίγραφο της εταιρείας στους απεργούς, να προσέλθουν στην εργασία τους εντός εικοσιτετραώρου ειδάλλως θα απολυθούν.  Η εταιρεία ανακοινώνει οτι εξαιτίας της απεργίας δεν παρήχθησαν περίπου 466,5 κιλά πλατίνας, που με την σημερινή τιμή πώλησης αντιπροσωπεύουν περίπου 17,5 εκατομμύρια € διαφυγόντων εισοδημάτων (τιμή που πρέπει να διορθωθεί λαμβάνοντας υπόψη τη μικρή αύξηση της τιμής της πλατίνας κατά 2,8%-παράδοση Οκτωβρίου,  λόγῳ ακριβώς της απεργίας). Ο CEO της εταιρείας, Ian Farmer, εισάγεται εσπευσμένα στο νοσοκομείο «εξαιτίας βαριάς ασθένειας» όπως μαθαίνουμε από τον Τύπο. σύμπτωση;


...
Πρόκειται για τη δολοφονικότερη επίθεση τού κράτους ενάντια σε εργαζόμενους, από την εποχή τού απαρτχάιντ με τη σφαγή του Sharpeville το 1960. Ο Ζούμα είναι λέει σκανδαλισμένος και θα σπεύσει σε επιτόπου επίσκεψη.  Η κινητοποίηση δεν φαίνεται ν'απλώνεται προς το παρόν, παρά την εκφρασμένη αγανάκτηση των εργατών και των συγκεκριμένων απεργών που συνεχίζουν και αναφέρεται οτι αρνούνται ακόμη και να διαλυθούν παρά τις προτροπές τού προέδρου του AMCU, που αρχίζει διαπραγματεύσεις με την εταιρεία. Ενδεικτικά στο Implats μετά από 17,5 βδομάδες απεργία πέτυχαν οι μισθοί των μεταλλωρύχων, από τα 390€ να πάνε στα 925€.
---
Και τι μας λένε εμάς, στη μακρινή Ευρώπη, όλα αυτά;
Για ν'αρχίσουμε, μας λένε οτι η κλίμακα βεβαίως διαφέρει.
 Και τα φαινόμενα κι οι ιδιαιτερότητες και πολλά άλλα.
 Η ουσία της ταξικής πάλης, όχι.


Πηγη

Με τους λαούς που δε σκύβουν το κεφάλι


Με τους λαούς που δε σκύβουν το κεφάλι
Το μεγαλείο και οι κατακτήσεις των λαών που αντιστέκονται στον ιμπεριαλισμό κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες ως μάθημα και πηγή δύναμης για τους εργάτες και τους νέους όλου του κόσμου αναδείχτηκε το περασμένο Σάββατο το πρωί στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, στο καθιερωμένο Διεθνές Σεμινάριο που οργανώνεται κάθε χρόνο από την ΚΝΕ στα πλαίσια του Φεστιβάλ με τη συμμετοχή πολλών ξένων αντιπροσωπειών κομμουνιστικών και προοδευτικών Νεολαιών. Το φετινό Σεμινάριο, με τη συμμετοχή 19 νεολαιίστικων Οργανώσεων, αποτέλεσε ένα ακόμα βήμα στο συντονισμό της κοινής δράσης των κομμουνιστικών, αντιιμπεριαλιστικών και προοδευτικών Οργανώσεων Νεολαίας στον πρωταγωνιστικό ρόλο που καλούνται να παίξουν στους αγώνες του νεολαιίστικου κινήματος.
Ανοίγοντας τις εργασίες του σεμιναρίου, ο Γραμματέας του ΚΣ της ΚΝΕ, Θέμης Γκιώνης αναφερόμενος στην επίθεση που έγινε στο Λίβανο και σ' αυτές που προηγήθηκαν στην Παλαιστίνη και συνεχίζονται μέχρι σήμερα, τόνισε ότι επιδίωξη των ΗΠΑ, του Ισραήλ και άλλων σύμμαχων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων είναι να δημιουργήσουν μια «νέα Μέση Ανατολή» με τις πολιτικές δυνάμεις των χωρών πλήρως υποταγμένες και τους λαούς φοβισμένους και ισοπεδωμένους.
Ξεκαθάρισε ακόμα ότι «δε φτάνει σήμερα να μιλάει κανείς κατά του πολέμου ή για τα θύματα του πολέμου, για τους άμαχους και τους πρόσφυγες. Αυτό που έχει μεγάλη σημασία είναι σήμερα να συγκεντρωθεί η προσοχή κατά του ιμπεριαλιστικού σχεδίου στη Μ. Ανατολή. Σημασία έχει η πάλη κατά του πολέμου να συνδυαστεί με την πάλη στο εθνικό επίπεδο για τη δημιουργία συσχετισμών δύναμης υπέρ της εργατικής τάξης, υπέρ των εργαζομένων, της νεολαίας».

Στην ανάγκη κλιμάκωσης των αγώνων της νεολαίας μέσω της καλύτερης παρέμβασης της ΠΟΔΝ στο νεολαιίστικο κίνημα αναφέρθηκε ο Αντιπρόεδρος της ΠΟΔΝ, Γουάλ Αχμεντ, από την Παλαιστίνη, ιδιαίτερα τώρα που μετά την αντίσταση του λιβανέζικου λαού, οι λαοί πιστεύουν ότι ο ιμπεριαλισμός δεν είναι ανίκητος. Χαρακτήρισε ακόμα την 11η Σεπτέμβρη σαν «άλλοθι» για να ξεκινήσει μια εκστρατεία υποταγής όλων των κρατών και των λαών που αντιτίθενται στον ιμπεριαλισμό και να εγκαθιδρυθούν από τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ «δημοκρατίες» στα δικά τους μέτρα και σταθμά. Ακολούθησε η τοποθέτηση του εκπροσώπου της Ενωσης Δημοκρατικής Νεολαίας Λιβάνου, ο οποίος υπογράμμισε στους παρευρισκόμενους ότι «η λαϊκή αντίσταση είναι η μόνη λύση» και άλλες τοποθετήσεις.
Καταγγελία της βάρβαρης επίθεσης, στο Λίβανο, και της συνεχιζόμενης σφαγής στην Παλαιστίνη και των απειλών που εξαπολύονται στα κράτη που αρνούνται να «συμμορφωθούν», όπως η Συρία, το Ιράν, η ΛΔ Κορέας, η Κούβα και η Βενεζουέλα αποτελεί η Διακήρυξη του Διεθνούς Σεμιναρίου, που ψηφίστηκε στο τέλος, ενώ ξεχωριστή θέση σε αυτήν κατέχει η αλληλεγγύη στον αγώνα που δίνουν εδώ και 8 χρόνια μέσα από τις φυλακές του Μαϊάμι οι 5 Κουβανοί ήρωες κρατούμενοι από τις ΗΠΑ.
Κύρια προέβαλε και η αναγκαιότητα οι νέοι που βρέθηκαν στους δρόμους όλου του κόσμου και καταδίκασαν την επίθεση στο Λίβανο και την Παλαιστίνη να βγάλουν το αναγκαίο πολιτικό συμπέρασμα ότι ο ιμπεριαλισμός που τους στερεί το δικαίωμα στην ολόπλευρη μόρφωση για όλους, στη σταθερή δουλιά με δικαιώματα, στα δημοκρατικά δικαιώματα είναι ο ίδιος που ευθύνεται και για τους πολέμους.

Associated Press


Ελένη ΜΑΪΛΗ

Καθ' οδόν: Στη Βενεζουέλα


Καθ' οδόν: Στη Βενεζουέλα
Διαδήλωση στο Καράκας υπέρ της κυβέρνησης Τσάβες
Λατινική Αμερική. Βενεζουέλα. Δε νομίζω να υπάρχει Ελληνας που να μην έχει την κρυφή επιθυμία να επισκεφτεί αυτή την περιοχή του κόσμου, να μη θέλει να μάθει για τις χώρες εκεί. Κι όχι απλά για τις μεγάλες φυσικές ομορφιές τους που μπορεί να συναντήσεις και σε πολλές ακόμα περιοχές του πλανήτη μας, αλλά κυρίως για το δυναμισμό, τις κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις που συντελούνται σήμερα, όπως και για τη μεγάλη ιστορία εξεγέρσεων, επαναστάσεων, ενάντια στην αποικιοκρατία, ενάντια στον ιμπεριαλισμό.
Πλούσια ιστορία
Από την εποχή ακόμα που η ακτή της Βενεζουέλας ανακαλύφθηκε από τον Χριστόφορο Κολόμβο, το 1498. Από την εποχή που η ισπανική αποστολή του Α. Ντε Οχέντα, το 1499, εξερευνώντας την ακτή και βλέποντας τις πασσαλόκτιστες κατοικίες των Ινδιάνων πάνω από το νερό στον κόλπο του Μαρακάιμπο, ονόμασε τη χώρα «μικρή Βενετία», που στα ισπανικά μεταφράζεται «Βενεζουέλα». Από τότε που άρχισε ο αποικισμός από τους Ισπανούς κατακτητές τον 16ο αιώνα και εμφανίστηκαν τα πρώτα σκιρτήματα των καταπιεσμένων: Στον πόλεμο της ανεξαρτησίας και μετά υπό την ηγεσία του Σιμόν Μπολιβάρ για την κατάργηση της δουλείας και τη διανομή της γης σε όσους συμμετείχαν στον απελευθερωτικό αγώνα. Στον αγώνα για το σχηματισμό του εθνικού κράτους (1830) και τη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους. Ακολούθησαν άλλοι ηρωικοί αγώνες του λαού της Βενεζουέλας τις επόμενες δεκαετίες, ενάντια στις δικτατορίες, στις διώξεις, στις παρανομίες, στις φυλακές, που επέβαλαν η ντόπια αντίδραση και ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, που έλεγχε ουσιαστικά την οικονομική και πολιτική ζωή της χώρας.
Πολλοί κάτοικοι μένουν ακόμα στις παράγκες του Καράκας, μέχρι να 'ρθουν καλύτερες μέρες και γι' αυτούς
ΠΛΑΤΑΝΙΑΣ
Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά; Οι Βορειοαμερικανοί γιάνκηδες μύρισαν πετρέλαιο. Η Βενεζουέλα είναι μια πολύ πλούσια χώρα σε αρκετούς τομείς, ιδιαίτερα βέβαια στο πετρέλαιο. Είναι 5η πετρελαιοπαραγωγός χώρα παγκόσμια και 3η στην εξαγωγή πετρελαίου. Κατανοείται έτσι η σημασία της πρώτα απ' όλα στην ίδια την αμερικανική ήπειρο, όσο και παγκόσμια. Είναι χώρα που βρίσκεται μέσα στη δίνη των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.
Μια νέα περίοδος
Κάπως έτσι εξηγείται και η μεγάλη εχθρότητα με την οποία αντιμετώπισε ο ιμπεριαλισμός, ιδιαίτερα ο βορειοαμερικάνικος, την άνοδο στην εξουσία του Τσάβες το 1999, οπότε αρχίζει και μια νέα περίοδος για τη Βενεζουέλα. Είναι γνωστές οι προσπάθειες ανατροπής του με την οργάνωση αντεπαναστατικού πραξικοπήματος το 2002 και η τελική αποτυχία των πραξικοπηματιών που καθοδηγούνταν από την αμερικανική πρεσβεία στο Καράκας. Εκατοντάδες χιλιάδες από τις φτωχογειτονιές του Καράκας κατέβηκαν στους δρόμους, για να υπερασπιστούν την μπολιβαριανή διαδικασία, τη λαϊκή εξουσία, για να απελευθερώσουν τον Τσάβες που οι πραξικοπηματίες είχαν φυλακίσει.
Πολλές φορές αυτά τα 6 χρόνια επιχείρησαν να τον ανατρέψουν. Ποτέ, όμως, δεν τα κατάφεραν. Πάντα ο λαός βρισκόταν στους δρόμους. Μετά την αποτυχία του πραξικοπήματος το 2002, επιταχύνθηκαν οι διαδικασίες. Ο Τσάβες κήρυξε την αντιιμπεριαλιστική πορεία της Βενεζουέλας, ενώ από το 2004 μίλησε για το σοσιαλισμό του 21ου αιώνα στη Βενεζουέλα, κάτι που πυροδότησε έντονες συζητήσεις που συνεχίζονται ακόμα, όχι μόνο ανάμεσα στους κύκλους της διανόησης της Βενεζουέλας, αλλά και μέσα στο λαό.
Κατασκευή σπιτιών στο Καράκας στα πλαίσια του κυβερνητικού προγράμματος για ανθρώπινες εργατικές - λαϊκές κατοικίες
ΠΛΑΤΑΝΙΑΣ
Ολ' αυτά είχαμε στο μυαλό μας, φτάνοντας στο αεροδρόμιο «Σιμόν Μπολιβάρ» του Καράκας.
Τα ψηλά και τα χαμηλά...
Καράκας. Μια πόλη με πάνω από 7 εκατομμύρια ανθρώπους. Μια σύγχρονη, τεράστια πόλη, με ουρανοξύστες και πολλά κέντρα, με καλή υποδομή δρόμων, μετρό, με μιλιούνια αυτοκίνητα (τα οποία διαθέτουν ακόμα και φτωχές οικογένειες λόγω της πολύ χαμηλής τιμής της βενζίνης) και φυσικά με κυκλοφοριακό χάος. Μια σύγχρονη μεγαλούπολη, σε μια πλούσια χώρα. Μη σας εκπλήσσει καθόλου το γεγονός. Την ίδια στιγμή, όμως, που βλέπεις όλο αυτόν τον πλούτο και τα μεγάλα πολυτελή σπίτια και ξενοδοχεία, δίπλα τους βλέπεις να ξεφυτρώνουν τα χαμόσπιτα και η απέραντη φτώχεια στις γειτονιές του Καράκας, απόρροια των μέχρι σήμερα πολιτικών των αστικών, στρατιωτικών και αμερικανόδουλων κυβερνήσεων πριν τον Τσάβες. Εκατομμύρια είναι οι άνθρωποι που ζουν στοιβαγμένοι σε τρώγλες, σκαρφαλωμένες στους εκατοντάδες λόφους που ζώνουν το Καράκας. Σπίτια χτισμένα με ό,τι βρουν, από πηλό, από πέτρα, από τούβλα, πάνω σε σαθρά εδάφη που με την πρώτη καταρρακτώδη βροχή, είναι έτοιμα να βουλιάξουν μέσα στις λάσπες, να παρασυρθούν από τους χειμάρρους.
Μια πλούσια χώρα σε πετρέλαιο, σε ορυκτά, σε αγροτικά προϊόντα, σε αλιεία, στα πάντα, που οι μέχρι το 1999 κυβερνήσεις έχουν οδηγήσει στην ανέχεια το λαό της. Χωρίς στέγη, χωρίς φαγητό, χωρίς δουλιά, χωρίς μια στοιχειώδη περίθαλψη, αγράμματους, την ίδια ώρα που τα κέρδη των βιομηχάνων, της αστικής τάξης έφτασαν σε δυσθεώρητα ύψη. Η εγκληματικότητα, η διακίνηση ναρκωτικών, η οργανωμένη μαφία ήταν το κύριο χαρακτηριστικό του Καράκας, και εξακολουθεί να είναι φυσικά κεντρικό πρόβλημα.
Καράκας, η πόλη με τα δύο πρόσωπα...
Ξέροντας, όμως, όλη αυτή τη ζοφερή κατάσταση που είχαν οδηγήσει τη χώρα οι προηγούμενες κυβερνήσεις, δεν μπορείς παρά να εντυπωσιαστείς από την προσπάθεια που γίνεται σε αυτήν τη χώρα της Λατινικής Αμερικής, των 24 εκατομμυρίων κατοίκων.
Περισσότερα όμως την επόμενη Κυριακή...
Δημήτρης ΚΕΔΡΟΣ

Παρ' όλες τις δυσκολίες της ζωής, χαρούμενα παιδικά πρόσωπα συναντάς όπου κι αν πας

Σιμόν Μπολιβάρ

Επιμέλεια:
Ελένη ΑΡΓΥΡΙΟΥ

TOP READ