4 Αυγ 2012



1930: Πρωτοφανής οικονομική κρίση στις ΗΠΑ
«Πορεία πείνας» εργατών στο Σικάγο το Μάη του 1930. «Πορείες πείνας» γίνονταν καθημερινά σε όλες τις μεγάλες πόλεις των ΗΠΑ
Στις 30 Ιούνη 1930 η διοίκηση του Χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης κάνει το θλιβερό απολογισμό του μήνα: Στις 25 συνεδριάσεις, από τη συνεχή πτώση των μετοχών, οι ζημιές υπολογίζονται σε 11 δισεκατομμύρια δολάρια!
Ο Ιούνης του 1930 ήταν ο πιο καταστροφικός μήνας που γνώρισε το Χρηματιστήριο της Γουόλ Στριτ μετά βέβαια από το «Κραχ» του Οκτώβρη του 1929. Η πρωτοφανής γενική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος συνεχιζόταν με αμείωτη ένταση και με επίκεντρο τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Η κρίση αυτή που άρχισε στα τέλη του 1929 και διήρκεσε μέχρι το 1933 ήταν η πιο καταστροφική και βαθιά απ' όλες τις κρίσεις υπερπαραγωγής που είχε γνωρίσει μέχρι τότε η ιστορία του καπιταλισμού. Η κρίση αυτή καταδίκασε εκατομμύρια εργαζόμενους σε απίστευτες στερήσεις, προκάλεσε σε πολλές χώρες πολιτικές αναταράξεις και όξυνε στο έπακρο τη διεθνή κατάσταση.

Ωρα κινδύνου


Ωρα κινδύνου
Παπαγεωργίου Βασίλης
Ο Μανωλάκη, χλομός, με κάτι μάτια κατάμαυρα, με φρύδια κατάμαυρα, με την κεφαλή κουρεμένη, αλλά με κατάμαυρα τα μαλλάκια π' αρχίζανε πάλι να φυτρώνουν, χλομός έτσι και κατάμαυρος ο Μανωλάκης, κάπου δώδεκα, κάπου δεκατριώ χρονώ, έσερνε το καροτσάκι του κι ανέβαινε τη Λεωφόρο Βουλιαγμένης, εκείνο το κυριακάτικο πρωινό. Τριγύρω του ήτανε μεγάλη γαλήνη και ξεκούραση του κόσμου. Ως που πήγαινε το μάτι του, στην κορδέλα της λεωφόρου, δεν ξέκρινες τίποτα άλλο παρά τη μεγάλη κυριακάτικη ερημιά. Μόνο αργότερα, άμα σίμωσε πια στο αεροδρόμιο του Χασανιού και στο Ελληνικό, εκεί που σταυρώνουν οι δρόμοι και αρχίζει ο κατήφορος για τη θάλασσα, ο Μανωλάκης άρχισε να πηγαίνει άκρη - άκρη μην τον τσακίσει κανένα από τα θεόρατα εκείνα φορτηγά που κουβαλούσαν τους εργάτες πήχτρα κάθε πουρνό, καθημερινές και Κυριακή, για τα οχυρωματικά έργα της περιοχής. Περνούσαν σφυριχτά δίπλα του. Ο Μανωλάκης τώρα πια δεν αναταραζόταν. Τα ήξερε. Δεν τα φοβόταν καθόλου, μόνο με τη ματιά του κοίταζε τους βουβούς πατικωμένους εργάτες που τους κουβαλούσε ο έχτρός. Μέσα στο νου του γίνονταν τότε κάτι περίεργα πράγματα, κάτι συλλογές άνω ποταμών. Κατόπι χαμήλωνε τα μάτια στην πραμάτεια, στις σταφίδες, στην μπομπότα και στα λούπινα, που τελευταία του τα 'χε ορμηνέψει ο θείος του ο Βασίλης και είχανε αληθινά μεγάλη πέραση. Τα μούσκευε αποβραδίς, όπως του τα 'χε ξηγήσει ο θείος. Αμα περνούσαν τα φορτηγά και χάνονταν προς την κατηφοριά της Γλυφάδας, ο κόσμος ήτανε πάλι μονομάς, ο δρόμος, τα βουνά απέναντι και κάτω εκείνη η θάλασσα, κι οι ολόστεγες πλαγιές, και τα γκρέμια σπίτια, ο κόσμος θαρρείς και ξανάρχιζε μονομιάς πάλι μια δική του υπομονή, μια σιωπή εγκάρδια και φιλικότατη. Ο Μανωλάκης τότε ησύχαζε και ξανάφερνε το καροτσάκι στη μέση του δρόμου. Αραζε στο σταυροδρόμι, εμπρός στο σπίτι του γιατρού, που το 'χανε πάρει από καιρό οι Γερμανοί.
Ανάμεσά τους βρίσκονταν τρεις που ψώνιζαν κάπου - κάπου σταφίδες για να τις στείλουν, λέει, στις μανάδες τους. Ητανε αρκετά ήμεροι για Γερμανοί. Ο ένας τους λεγότανε Φραντς, είκοσι πέντε χρονώ, μελαχρινός, γελαζούμενος, κάπως ελληνόφερνε στην όψη και στ' αστεία του. Οι δυο άλλοι, ο Καρλ κι ο Εμιλ, νεότεροι πολύ, σαν τώρα να βγαίναν από το Γυμνάσιο. Ο τελευταίος όλο στο κόρτε είχε το νου του, μα έκανε παρέα και με το Μανωλάκη, του πετούσε κανένα τραγούδι του Ρήνου, που ήταν η πατρίδα του.
Αμα τον βλεπαν, φωνάζανε κι οι τρεις τους από την ταράτσα: «Μανωλάκη, κόμεν! Κόμεν!» Εκεί στην ταράτσα είχανε στήσει το αντιαεροπορικό τους, ένα όπλο περίφημο που, άμα έλειπε ο αξιωματικός τους, πιο νέος απ' ολουνούς τους (ένα σκυλί με χοντρά γυαλιά, αιμοβόρο πράμα που λεγόταν Ερβινγκ) τον ανέβαζαν το Μανωλάκη, του το δείχνανε, του το ξηγούσανε, τον αφήνανε να το ψηλαφά.
«Εξήντα μπουμ - μπουμ μινούτεν!» του έλεγε ο Φραντς, «Εξτρα πρίμα κανόνι!»
Αλλ' ο Μανωλάκης είχε ακουστά για τους τελευταίους βομβαρδισμούς, που κάνανε οι Ρώσοι στο Βερολίνο, εκείνους της Γης Μαδιάμ, και για τούτο, κουνούσε το κεφάλι του:
«Αεροπλάνα έρθει, φιλ μπου-μπουμ, άλλες σπίτι καταστρόφεν!» τους έλεγε στραπατσάροντας τα ελληνικά του, βέβαιος πως εξαιτίας του στραπάτσου θα καταλάβαιναν οι λεγόμενοι. Κι αληθινά τον καταλαβαίναν.
«Νιξ Νιξ!» Αποκρίνονταν κι οι τρεις τους. Φουσκώναν τα στήθια τους, περήφανοι, σίγουροι. «Μανωλάκη, αυτός αεροπλάνος, λούκι - λούκι κανόνι, ξέρει εξήντα μπουμ-μπουμ μινούτεν, φοβάται γκρήγορα, φεύγει - φεύγει... Μπρ!»
Και βάζαν μπρος κι οι τρεις τους κάτι μεγάλες τρεμούλες μ' εκείνο το «Μπρ!», χτυπούσαν τις σαγόνες τους περιγελαστικά.
Αυτός ο διάλογος γινόταν κάθε μέρα ο ίδιος περίπου, κι άμα βασίλευε ο ήλιος πίσω από την απανεμιά του Σαρωνικού, οι Γερμανοί, μ' εκείνον το γυαλάτο αξιωματικό σκύλο τους, αρχίζαν τα βραδινά τους αντιαεροπορικά γυμνάσια. Παρόμοια δουλιά σε κάθε ταράτσα από το Καβούρι και τη Γλυφάδα, ίσαμε το Καλαμάκι και τα Φάληρα. Βροντούσε ο κόσμος από τις κανονιές, οι διαταγές γκαρίζαν, ο ουρανός γιόμιζε αστραψιές, φωτοβολίδες, πυροτεχνήματα, μια συνεχούμενη πυρκαγιά όπου πια δεν ξεχώριζες μηδέ αστέρια, μηδέ φεγγάρι.
Οπου οι καθημερινές κουβέντες, κι ετούτα εκεί, τα καθεβραδινά γυμνάσια και τα σκουξίματα των αξιωματικών από κάθε ταράτσα, κι οι κατάξανθοι παλικαράδες που τρέχαν δώθε - κείθε σιγά - σιγά φαρμακώνανε το νου του Μανωλάκη. Γυρνώντας σπίτι του, μέσα στη νύχτα, σπρώχνοντας το καροτσάκι του, συλλογιζόταν πιο πολύ το δρόμο πόπαιρνε τούτος ο πόλεμος, παρά την είσπραξη, την καθημερινή του δούλεψη και τους λογαριασμούς του. Τα 'λεγε στους γερομουγκούς που μαζεύονταν στο κατώφλι του σπιτιού του:
«Είναι γεροί οι αναθεματισμένοι. Εχουνε μάκενες!»
«Με τις μάκενες, χαλνάει ο ντουνιάς...», μουρμούριζε ο Βασίλης, που σαν πρόσφυγας από εικοσαετία είχε δει πολύ κόσμο, πείνες, θάλασσες και χώρες κι έσταζε από το χείλι του η πίκρα κι η γρουσουζιά.
«Δηλαδή πώς βλέπεις τη συνέχεια;», ρωτούσε ο Ντουμές, που σάλευε λίγο, μιλούσε λίγο, κι άνοιγε λίγο τα μάτια του, για να κάνει οικονομία και να βαστάξει το κορμί του ως το τέλος, που έπρεπε, λέει, να το δει.
«Το τέλος θα 'ναι για μας», έλεγε ο Βασίλης. «Αυτοί έχουν τις μάκενες. Η μάκενα δένει και λύνει τα σήμερον. Αμα πεις Γερμανό, μάκενα λες... Μάκενα έχεις; Χρήμα έχεις. Χρήμα έχεις; Γυναίκα έχεις. Γυναίκα έχεις; Ολο τον κόσμο έχεις. Τον καβαλάς τον κόσμο και τον καρπαζώνεις. Εγώ που είδα και επί Τουρκίας, και επί άλλο πόλεμο, και σφαγές μάτσο, τέτοια θεριά δεν τα ξανάδα, θα κερδίσουν οι κερατούκληδες!»
Ο Μανωλάκης πήγαινε παραπέρα, πίσω από το πηγάδι όπου του έστρωνε η θεια του, πλάγιαζε να κοιμηθεί. Δεν τον έπαιρνε ο ύπνος. Κι ώρες - ώρες έσφιγγε έτσι η καρδιά του π' ανατιναζόταν σα να τον πλάκωνε ο ουρανός ολόκληρος, με τις φωτοβολίδες, με τις αστραπές, μ' εκείνη τη γερμανική πυρκαγιά που ξακολουθούσε, περασμένα μεσάνυχτα.
Θεριά είναι!... έλεγε μέρα του. Ενιωθε έναν τρομερό πόνο πίσω στο κεφάλι του. Θεριά ανήμερα...
Αυτά πάλι συλλογιζόταν και σήμερα Κυριακή, πόφτασε με ο καροτσάκι του εκεί στη διασταύρωση του δρόμου και πόδισε κάτω από το σπίτι του γιατρού. Το κανόνι στη θέση του, φοβέριζε το σύμπαν. Ο Εμιλ τραγουδούσε. Ο Φραντς είχε σκύψει από την ταράτσα: «Μανωλάκη, κόμεν! Κόμεν!»
Ηταν αλήθεια μια από τις περίφημες εκείνες Κυριακάδες της Αττικής όπου αγαλινά το καλοκαίρι στρέφει να ζευγαρωθεί με το φθινόπωρο. Κάτι περαστικοί διαβάτες, κάτι μικρούληδες από τ' αεροδρόμιο αγοράσανε πεντέξι χούφτες σταφίδα. Ενας γέρος, που πήγαινε σαν τυφλός, του πήρε εκατό δράμια λούπινα και πλέρωσε εντάξει. Πάλι ο Εμιλ τραγουδούσε τον ίδιο το σκοπό. «Μανωλάκη, κόμεν κόμεν!» φώναζε κι ο Φραντς. Οπου ξαφνικά οι Γερμανοί σωπάσανε. Κρεμαστήκανε στο τηλέφωνό τους. Ακούανε βουβοί και παγωμένοι.
Επιδρομή έχουμε! είπε μέσα του ο Μανωλάκης και περίμενε ν' ακούσει τις σειρήνες. Τίποτε σειρήνες. Πάντα βουβαμάρα οι Γερμανοί και κρεμασμένοι στο τηλέφωνο. Τότε ακούστηκε σαν από την πιο κρυμμένη όψη τ' ουρανού ένα ακαταλόγιστο μουγκανητό που τώρα το πρωτάκουες και που σβούριζε και σίμωνε, και ώσπου να καταλάβεις τι τρέχει αρχίσανε να πέφτουνε οι μπόμπες και να καίεται ο δρόμος, φωτιά και καπνός κάθε πέντε, κάθε τέσσερα μέτρα, κάθε τρία μέτρα.
Ο Μανωλάκης τα 'χασε, κάπου ήταν λογικό να κρυφτεί μα δεν είχε τίποτε τριγύρω του, κι έπρεπε να πάρει γρήγορα την απόφαση. Τότε είδε τα εμπόριά του, το καροτσάκι του, τις σταφίδες, τα λούπινα, που 'ταν όλο του το βιος και που απ' αυτό θα ζούσαν οι δικοί του, εκεί πέρα στο Κατσιπόδι. Οπου χωρίς άλλη συλλογή, ανέβηκε πάνω από τα εμπόρια, ξάπλωσε μπρούμυτα, να τα προστατέψει. Εκλεισε και τα μάτια του, να μη βλέπει, Ωστόσο, άκουγε το χαλασμό που γινόταν, τη συντέλεια του κόσμου, άπλωνε τα χέρια του, άνοιγε τα σκέλια να προστατέψει όσο γίνεται περισσότερο. Ενα μεγάλο κρύο άρχιζε από το μέτωπο, τα μηλίγγια του και περνούσε πίσω στη ράχη, και στην καρδιά του γινότανε μια άδεια θέση και μια λιγούρικη όρεξη εμετού. Τότε σκέφτηκε πως η θέση του εδώ που βρισκόταν ήταν η χειρότερη ένεκα του αντιαεροπορικού του Φραντς, που θα 'ριχνε τις τρομερές γρήγορες βολές του, θα κατέβαζε τ' αεροπλάνα, καταποδιαστά κιβούρια, να εδώ στην ανοιχτοσύνη, όπου καταλαβαίνεις δε θα 'μενε ούτε μερμήγκι για μερμήγκι. Από τον πολύ τον κίνδυνο πήρε θάρρος πάντα ξαπλωμένος τα μπρούμυτα, έστρεψε το κεφαλάκι του προς την ταράτσα, άνοιξε το ένα, άνοιξε το δεύτερο κατάμαυρο μάτι του να δει τους κεραυνούς του αντιαεροπορικού.
Οπου το αντιαεροπορικό ήταν εγκαταλειμμένο! Αμίλητο, με την μπούκα του ψηλά, κωμική, σαν ανώφελο σκιάχτρο ξεχασμένο από καιρό στην ερημιά.
Ο Μανωλάκης ανασηκώθηκε, δεν πίστευε στα μάτια του. Πού είχανε πάει οι πυροβολητές, οι τρομεροί στρατιώτες, τι είχανε γίνει; Εκείνη ίσια - ίσια την ώρα, ο θόρυβος τα μουγκανητά τ' ουρανού είχανε σταματήσει, τίποτε πια δεν ακουόταν, μόνο ο καπνός κι οι φλόγες περισσεύαν σ' όλη τη μάκρητα.
Πού είχανε πάει οι λαμπροί στρατιώτες;
Ο βομβαρδισμός είχε τελειώσει, όπου το παιδί πήδηξε ήσυχο από το καροτσάκι του και τράβηξε να δει τι γίνεται στο σπίτι του γιατρού. Δρασκέλισε την πόρτα, ανέβηκε στην ταράτσα, είδε κι από κοντά το πανέρημο αντιαεροπορικό, μα Γερμανός ούτε για μυρωδιά. Κοίταξε από κει πάνω στη θάλασσα του Σαρωνικού την Αίγινα μέσα στην πάχνα της μεσημεριάτικης φλογοβολής, την κεντητή Καστέλλα, τα βουνά πίσω τα είδε όπως ποτέ του, με μια χαρά, με μιαν ανακούφιση σαν όλος αυτός ο κόσμος να γεννιότανε σήμερα, τούτην εδώ την εξαιρετική στιγμή όπου θαρρείς και τα 'χε καταπιεί η Γης μας μοροφούφι τα λουφούσια της Χιτλερίας.
Καθώς πήγαινε να φύγει, ανταμώθηκε με τους πολυβολητές. Τους γνώρισε από τα ρούχα τους, γιατί τα μούτρα τους από το φόβο, άσπρα, ήτανε σαν της γυναίκας που σηκώνεται από λιποθυμιά. Το παιδί πέρασε απ' εμπρός τους αμίλητο. Κάτι μουρμουρίσανε. Τελευταίος ο Φραντς «Μάιν χερτς, μάιν χερτς», του είπε κι αντί να του δείχνει την καρδιά, έδειχνε τον αφαλό του [' ανεβοκατέβαινε σπασμωδικά.
Ο Μανωλάκης τράβηξε στο καροτσάκι του. Γύρισε πάλι και κοίταξε τριγύρα, ύστερα έκανε δυο βήματα παραπέρα κι έφτυσε. Ξανάφτυσε.
Ξεκίνησε για το Κατσιπόδι, κι ας μην ήταν ακόμη η χώρα για να σκολάσει. Τον πλημμύρισε έτσι η χαρά, που πρόσταζε αργία σήμερα στο εμπορικό του. Ξανάφτυσε, τον πήραν τα γέλια κι έτσι γελώντας έστρεψε μια στιγμή να καμαρώσει την ταράτσα με το αντιαεροπορικό της.
«Ούτε στρατιώτες. Μόνο θηρία... Εγώ φύλαξα την πραμάτεια μου, αυτοί παρατήρησαν το κανόνι τους. Μόνο θηρία!»
Το ελληνικό του κορμί ξακολουθούσε να γελάει, να γίνεται ένα με τον πανέρημο δρόμο, με τη σιωπή του ιερού τοπίου, με τη στέγνια, με την ελαφράδα και τη σιγουριά της φύσης.
Σήκωσε το 'να του χέρι από το καροτσάκι, φασκέλωσε πίσω του χωρίς να στρέψει το κεφάλι και παίρνοντας τον ανήφορο για το Μπραχάμι, άρχισε λαχανιασμένος να ψιλοτραγουδά ο Μανωλάκης «Μάιν χερτς μάιν χερτς!» κοροϊδευτικά.

Του Θράσου ΚΑΣΤΑΝΑΚΗ

Σχετικά με τον όρο «παγκοσμιοποίηση»


Σχετικά με τον όρο «παγκοσμιοποίηση»
Οι μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις στη Γένοβα απ' αφορμή τη διάσκεψη του «G7+ 1» και ενάντια σ' αυτό το κλαμπ των ηγετών των πιο ισχυρών καπιταλιστικών κρατών του πλανήτη αντιμετωπίστηκαν από τα αστικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης σαν κίνημα κατά της «παγκοσμιοποίησης».
Ο όρος «παγκοσμιοποίηση» έχει πλέον εδραιωθεί στο κοινωνικοπολιτικό λεξιλόγιο της αστικής προπαγάνδας, έτσι που το φαινόμενο το οποίο θέλει να προσδιορίσει, να θεωρείται ως αυτοτελές, αυθύπαρκτο, κυρίαρχο και μάλιστα σαν κινητήριος μοχλός της εξέλιξης στον πλανήτη. Στο όνομά της επιδιώκεται η ιδεολογικοπολιτική στήριξη της πολιτικής που εφαρμόζεται στα καπιταλιστικά κράτη. Αυτήν επικαλούνται κυβερνήσεις και κράτη για την προώθηση διακρατικομονοπωλιακών ρυθμίσεων, μέσω των διεθνών ιμπεριαλιστικών οργανισμών, (Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Παγκόσμια Τράπεζα, Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, «G7+ 1» κλπ.) αλλά και περιφερειακών, (Ευρωπαϊκή Ενωση). Αυτή αποτελεί τη βάση των διακρατικών συμφωνιών. Αυτήν επικαλούνται και οι κυβερνήσεις και τα κράτη για την πολιτική που εφαρμόζουν, για τις κρατικομονοπωλιακές ρυθμίσεις σε κάθε χώρα, αν και αυτές διαπλέκονται με τις διακρατικομονοπωλιακές.
Είναι γεγονός, επίσης, ότι οι αστικές πολιτικές δυνάμεις που θεωρούν την «παγκοσμιοποίηση» ως το νέο αυθύπαρκτο κυρίαρχο φαινόμενο στις εξελίξεις, αλλά και ορισμένες άλλες πολιτικές δυνάμεις, (π.χ. της Κεντροαριστεράς), επιμένουν να αντιμετωπίζουν το συγκεκριμένο φαινόμενο και την ουσία του σαν μια αντικειμενική διαδικασία, πέρα και έξω από τα κυρίαρχα γνωρίσματα κάθε κοινωνικού συστήματος, την οικονομική του βάση, που είναι οι σχέσεις παραγωγής και το εποικοδόμημα, που είναι το κράτος, η κυβέρνηση και όλοι οι θεσμοί που υπηρετούν την οικονομική βάση, δηλαδή τις συγκεκριμένες παραγωγικές σχέσεις. Ολα τα στοιχεία δηλαδή που προσδιορίζουν μια συγκεκριμένη ιστορική περίοδο την κοινωνία και που σε τελευταία ανάλυση έχουν τη ρίζα τους στη μορφή ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Υπάρχουν, βεβαίως, και δυνάμεις που τοποθετούν την εμφάνιση και την ύπαρξη της «παγκοσμιοποίησης» στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων στις σύγχρονες συνθήκες. Σε τελευταία ανάλυση, όλοι αυτοί επιδιώκουν να εδραιωθεί στις συνειδήσεις της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων ότι «παγκοσμιοποίηση» είναι μια ουδέτερη ταξικά αντικειμενική διαδικασία, μια νομοτέλεια της ιστορικής εξέλιξης, που υπηρετείται ή πρέπει να υπηρετείται από την πολιτική, προς όφελος των «πολιτών». Αλλά εδώ, πράγματι, δεν μπορούν να κρύψουν ότι πρόκειται για διαχείριση της οικονομίας. Και σ' αυτό το σημείο της προπαγάνδας των θιασωτών της παγκοσμιοποίησης γίνεται έντονη προσπάθεια να συγκαλυφθεί η ταξική ουσία και το περιεχόμενο αυτού του φαινομένου. Τι σημαίνει, αλήθεια, «πολίτες»; Ταυτίζονται ή είναι παραπλήσια τα συμφέροντα όλων των μελών ή των κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων, της καπιταλιστικής κοινωνίας; Τι σημαίνει γενικά οικονομία; Ποιος κινεί την εξέλιξή της στον καπιταλισμό; Δεν είναι το κεφάλαιο που γίνεται κεφάλαιο γιατί, εκμεταλλευόμενο την εργατική δύναμη, τη δουλιά των εργατών, παράγει κέρδη που καρπώνονται οι ιδιοκτήτες του;
Αυτή, λοιπόν, η εφεύρεση, του όρου «παγκοσμιοποίηση» επιδιώκει να συγκαλύψει τον καπιταλισμό στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο, την ουσία του αλλά και των εξελίξεων από τη δράση του, όλα εκείνα τα στοιχεία και τους παράγοντες που καθορίζουν τη δράση του κεφαλαίου στις σύγχρονες συνθήκες. Η παγκοσμιοποίηση είναι ο διεθνής ιμπεριαλισμός. Βεβαίως, ως φαινόμενο δεν είναι καινούριο. Οχι μόνο το ιμπεριαλιστικό στάδιο του καπιταλισμού, το οποίο εμφανίζεται ως ιδιαίτερο στάδιό του στις αρχές του 20ού αιώνα. Η δράση του κεφαλαίου, που υπάρχει από τότε που ο καπιταλισμός αντικαθιστά τη φεουδαρχία ως κοινωνικοοικονομικός σχηματισμός, επεκτείνεται έξω από τα όρια της εθνικής αγοράς. Η διεθνοποίηση, ως τάση αντικειμενική στον καπιταλισμό είναι υπαρκτό φαινόμενο από την εδραίωσή του ως σύστημα, ως τρόπος παραγωγής. Δρα, δηλαδή, και στα όρια της εθνικής αγοράς και στα όρια της διεθνούς αγοράς, γιατί δεν μπορεί να υπάρξει έξω από τη διεθνή κυκλοφορία εμπορευμάτων και κεφαλαίου. Είναι αδήριτη η ανάγκη του κεφαλαίου να διευρύνει τη δράση του, να ξεπερνά τα όρια της εθνικής αγοράς. Οχι γιατί η εθνική αγορά εξαντλεί τα όρια των κερδών, αλλά γιατί επιδιώκει το πρόσθετο κέρδος. Αυτή η επιδίωξη γίνεται ακόμη πιο έντονη, αφού στον καπιταλισμό κυρίαρχο γνώρισμα είναι ο ανταγωνισμός και μάλιστα στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο οξύνεται στο έπακρο. Και ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός στην παγκόσμια αγορά έχει επίσης ως γνώρισμά του το κυνήγι της ηγέτιδας δύναμης από μια χώρα ή μια ομάδα χωρών.
Η διεθνοποίηση του κεφαλαίου, λοιπόν, δεν είναι καινούριο φαινόμενο. Δεν είναι τυχαίο ότι οι Μαρξ - Ενγκελς στο «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος», γράφουν ότι «το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα» και δίνουν την απάντηση από τη σκοπιά της εργατικής τάξης με το «Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε».
Ο Λένιν, επίσης, μελετώντας το τελευταίο στάδιο του καπιταλισμού, προσδιόριζε ανάμεσα στα γνωρίσματά του, την εξαγωγή κεφαλαίων ως σπουδαιότερη από την εξαγωγή εμπορευμάτων, το εδαφικό μοίρασμα των αγορών και των σφαιρών επιρροής, και τις διεθνείς ενώσεις των καπιταλιστών. Γνωρίσματα που προσδιορίζουν τη διεθνή δράση του κεφαλαίου, αλλά και τον οξύτατο ανταγωνισμό που μπορεί να οδηγεί και στον πόλεμο ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κράτη ή ομάδες κρατών, για το εδαφικό ξαναμοίρασμα.
Γιατί όμως, αφού η διεθνοποίηση του κεφαλαίου δεν είναι καινούριο φαινόμενο, την παρουσιάζουν ως νέο, με τον όρο «παγκοσμιοποίηση»; Ο καπιταλισμός, όπως και κάθε σύστημα εξελίσσεται. Με τον όρο «παγκοσμιοποίηση» επιδιώκουν να προσδιορίσουν την ιστορική εξέλιξη του καπιταλισμού στις συνθήκες που διαμορφώνονται στη δεκαετία του '90.
Είναι γεγονός ότι, ιδιαίτερα την τελευταία 10ετία, η διεθνής δράση του κεφαλαίου, οικονομική, πολιτική, στρατιωτική, συνδυασμένα, είναι αλματώδης. Δύο βασικά παράγοντες καθόρισαν αυτή την αλματώδη διεθνή δράση του κεφαλαίου. Ο ένας έχει σχέση με την καπιταλιστική παλινόρθωση στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης και στην ΕΣΣΔ. Ο άλλος παράγοντας σχετίζεται με τη μεγάλη συσσώρευση του κεφαλαίου. Αντικειμενικά η μεγάλη συσσώρευση κεφαλαίου, απαιτεί διέξοδο, δηλαδή επενδύσεις. Το κεφάλαιο, αν δεν επενδύεται δεν είναι κεφάλαιο. Και οι κάτοχοί του δεν έχουν άλλο σκοπό από τη συνεχή αναπαραγωγή του σε όλο και πιο διευρυμένη κλίμακα για να αποκομίζουν κέρδη και ταυτόχρονα να μεγαλώνουν τις διαστάσεις του, προκειμένου να αντεπεξέρχονται στον ανταγωνισμό και να συνεχίζεται η αναπαραγωγή του κεφαλαίου.
Αυτές οι εξελίξεις, (ανατροπή σοσιαλιστικών καθεστώτων, μεγάλη συσσώρευση κεφαλαίου), αφ' ενός έχει αλλάξει το συσχετισμό προς όφελος του κεφαλαίου, αφ' ετέρου υπάρχουν νέα εδάφη για μοίρασμα ανάμεσα στα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη και διέξοδος για το υπερσυσσωρευμένο κεφάλαιο. Ταυτόχρονα, το κεφάλαιο απαιτεί σ' αυτές τις συνθήκες πλήρη ελευθερία κίνησης και δράσης, προκειμένου να επιτυγχάνει τα μέγιστα δυνατά κέρδη. Αυτή η διαδικασία συνεπάγεται και ένταση της εκμετάλλευσης, αλλά και ανάληψη στρατιωτικής δράσης, (πόλεμος στα Βαλκάνια και αλλού). Επομένως, συνοδεύεται με μια πρωτόγνωρη για την εργατική τάξη και τους λαούς επιδείνωση της θέσης τους, ένταση της φτώχειας, της ανεργίας, της εξαθλίωσης. Αντικειμενικά, λοιπόν, διευρύνονται οι κοινωνικές ανισότητες και οξύνονται οι ταξικές αντιθέσεις. Αντικειμενικά δημιουργούνται όροι πάλης ενάντια στον καπιταλισμό που διεθνοποιεί τη δράση του αλματωδώς. Ετσι, η πάλη του κινήματος σε εθνικό επίπεδο, περνά σε διεθνικό, αλληλοδιαπλέκεται αντικειμενικά, το ένα επίπεδο ενισχύει το άλλο. Σ' αυτό που η προπαγάνδα των θιασωτών της «παγκοσμιοποίησης» επιμένει, δηλαδή να την παρουσιάζει ως ουδέτερη ταξικά, ανεπίστρεπτη διαδικασία, ως μονόδρομο της ιστορικής εξέλιξης, νομοτέλεια για τους λαούς, ήδη αντιστρέφεται με την αφύπνιση των λαϊκών συνειδήσεων και τα μεγάλα σκιρτήματα αντιιμπεριαλιστικής, αντικαπιταλιστικής πάλης. Αυτός ο δρόμος είναι ο δρόμος της εργατικής τάξης των λαών, η πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Πάλη που απαιτεί την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου σε κάθε χώρα, σε συνδυασμό με την κοινή, τη διεθνιστική πάλη κατά του διεθνούς ιμπεριαλισμού.

ΑΙΓΥΠΤΟΣ. (Συνέντευξη). Οι τουριστικοί παράδεισοι & το καθεστώς σκλαβιάς των εργαζομένων!


ΑΙΓΥΠΤΟΣ. (Συνέντευξη). Οι τουριστικοί παράδεισοι & το καθεστώς σκλαβιάς των εργαζομένων!



Μτφ απο Αrbetaren
 

Φτηνο εργατικο δυναμικο από την Ασία στην  τουριστική βιομηχανία της Αιγύπτου. Οι μισθοί στην Αιγυπτο ειναι στο ίδιο επίπεδο, οπως των ντοπιων, αλλά οι ξενοι εργαζόμενοι δεν εχουν το δικαιωμα να οργανώνονται και φυλάσσονται ώστε να μην το... σκασουν!

 

Οι Αιγυπτιακοι τουριστικοι παραδείσοι τουSharm el-Sheikh και του ​​ Hurghadaπροσελκύουν όλο και περισσότερους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Εγγυημένη ηλιοφάνεια, υπηρεσίες πέντε αστέρων και καλό φαγητό σε συνδυασμό με τις σχετικά χαμηλές τιμές, είναι πλεονεκτηματα που ειναι δύσκολο να αντισταθεί κανεις. 

Αλλά δεν είναι όλα ιδανικα στους τουριστικους παραδεισους, - τουλάχιστον όχι για τη μεγαλη κατηγορια των ανθρωπων που εργάζονται εκει, υπό συνθήκες σκλαβιάς για να...επιτυχει ο τουρισμος!

Οι εργαζομένοι σε ξενοδοχεία, καθαριστές, υπάλληλοι υποδοχής και σεφ που προσλαμβάνονται από παγκόσμιες υπηρεσίες στελεχωσης  από χώρες με φθηνό εργατικό δυναμικό ειναι απο το Μπαγκλαντές, την Ινδία,  τις Φιλιππίνες. Λίγοι εργαζόμενοι τολμούν να δωσουν μια συνέντευξη.

Η δουλειά της Lojella είναι να στεκεται στο γραφείο υποδοχής σε ενα ξενοδοχείο πέντε αστέρων στο Sharm el-Sheikh, για πολλες μέρες στη σειρα, να είναι ευγενικη και να βοηθα τους τουρίστες με τον καλύτερο τροπο. 
Η Lojella έχει  πανεπιστημιακο πτυχίο από την πατρίδα της και μιλα σχεδον τελεια Αγγλικα. Δεν θέλει να αναφερθει το επιθετο της στο αρθρο αυτο . Είχε προσληφθεί από τις Φιλιππίνες πριν από δύο χρόνια, υπό την προϋπόθεση η ιδια θα  κατέβαλε το ποσον του εισητηριου για την πτήση της στην Αίγυπτο, καθώς και τα χρηματα για το κατάλυμα και τη διατροφή της αναδρομικά για όλο το διάστημα της σύμβασης, σε περιπτωση μη ανανεωσης του συμβολαιου της απο το ξενοδοχείο, μετά από μια δοκιμαστική περίοδο τριών μηνών.

-Πραγματικά φοβαται κανεις να μην τον στείλουν πίσω και να υποχρεωθεί να επιστρέψει τόσα πολλά χρήματα. Ειναι καταστροφή αυτο, για πολλούς, λέει η Lojella.

Παραδέχεται ότι η μη ανανεωση της σύμβασης μετά από τρεις μήνες, ανήκει στη ρουτίνα των ξενοδοχείων να μην για να γλυτωσουν χρηματα απο μισθους.

- Και το ξενοδοχείο μου ετσι κανει, λεει, αλλά ήμουν αρκετά τυχερη και μπορεσα να μεινω, λέει η Lojella με ένα πικρό χαμόγελο.

Τώρα ζει σε ένα μικρό δωμάτιο στη ρεσεψιόν που το μοιράζεται με ενα ακομη συναδελφο. Με αυτόν τον τρόπο, είναι διαθέσιμη όλο το...24ωρο και μπορεί γρήγορα να παρέμβει, αν χρειαστεί. Δεν αμειβεται για τις υπερωριες - θεωρείται ένα φυσικό μέρος της εργασίας της. Ουτε καν καθεται όταν εργάζεται με συνέπεια να είναι 8 -12 δώδεκα ώρες συνεχως σε ορθοστασια. Μερικές φορές, όταν δεν μας βλέπει κανείς τρέχω σε ενα σημειο που δεν φαινομαι για να καθίσω για λίγα λεπτά.

- Το πρώτο πράγμα που έκαναν κατά την άφιξή μας ήταν να πάρουν τα διαβατήρια μας, λέει η Lojella.

Λεει ομως  οτι κατανοει τους λογους:

-Έχουν επενδύσει πολλά χρήματα σε μας, έτσι εννοειται ότι δεν θέλουν να το σκασουμε. Τα διαβατήρια φυλάσσονται σε ένα κλειδωμένο δωμάτιο και όταν χρειαστουμε να ανοίξουμε  έναν λογαριασμό σε τράπεζα το παιρνει ένας φρουρός ασφαλείας και μας συνοδευει  στην τράπεζα. Οι φρουροί σημειώνουν επίσης πότε και γιατί φευγουμε από το ξενοδοχείο, ακόμα και το τι φοράμε! Συγκεντρώνουν όλες τις πληροφορίες που μπορούν να πάρουν – ελέγχουν ακομη και το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο μας, με ποιους μιλάω στο τηλέφωνο και ούτω καθεξής.

Η Lojella είναι αναστατωμένη, αλλά δεν μπορει να κάνει πολλά για το πρόβλημα: Απαγορεύεται να οργανωθει και να απαιτησει καλύτερες συνθήκες. Η απαγόρευση υπαρχει και γραπτως στη σύμβαση της. Είναι ο κύριος λόγος που τα Αιγυπτιακα ξενοδοχεία επιλέγουν κυριως αλλοδαπούς εργαζόμενους στην Αίγυπτο, παρά το γεγονός ότι οι μισθοί είναι στο ιδιο επιπεδο – οι ξένοι δεν μπορουν να διαμαρτυρηθουν και χωρίς διαβατήρια, ή ελεύθερη κυκλοφορία, ειναι δεσμιοι στις θεσεις εργασιας τους.

Η μουσική στο Sharm el-Sheikh αντηχει από τα ηχεία. Χαρουμενοι τουρίστες περπατουν στη Μαρίνα, ένα νέο εμπορικό κέντρο στη μεση του τουριστικου παραδεισου. Το προσωπικό στα ξενοδοχεία και τα καταστήματα πιανει κουβέντα με τους τουρίστες, χαμογελουν και δημιουργουν μια ευχάριστη ατμόσφαιρα. Το εμπόριο ανθεί.


Είμαι πολύ ευχαριστημενος στο Sharm, είπε ενας  τουρίστας από τη Μ Βρετανια. Όλα είναι τόσο φθηνα εδώ! Το μόνο πράγμα που δεν μου αρέσει είναι ότι έχουν πολύ περιορισμενες επιλογες από τηγανιτό ψάρι για δείπνο σε μπουφέ.

- Θα ήθελα να πάω σπίτι, αν θα μπορούσα λεει η Lojella. Μου αρέσει να εργάζομαι με παιδιά και πραγματικά θέλω να γίνω δάσκαλα. Αλλά πρέπει να εργαστω μεχρι το τελος του συμβολαιου για να πάρω πισω το διαβατήριό μου και να κερδίσω τα χρηματα για το εισητηριο επιστροφης μου.

Μέχρι τότε, ειναι δεσμια στο Sharm el-Sheikh, όπως και χιλιάδες άλλοι εργαζομενοι που το αόρατο χέρι της αγοράς εχει στειλει στην Αίγυπτο. 


Πορίσματα για το εργασιακό μέλλον


Πορίσματα για το εργασιακό μέλλον 




Η φράση "εργασιακός μεσαίωνας" αποτελεί μια μάλλον παραπλανητική έκφραση σε ό,τι αφορά τον ακριβή χαρακτήρα του ήδη υλοποιημένου και προδιαγραφόμενου μέλλοντος της εργασίας, ιδιαίτερα στις συγκριτικά παραγωγικά αδύναμες και εξαρτημένες από το δημοσιονομικό και τραπεζικό χρέος κοινωνίες της Νότιας --Νοτιοδυτικής και Νοτιοανατολικής-- Ευρώπης. Στον μεσαίωνα, η εργασία χωριζόταν στα δύο, ανάμεσα σε εντελώς εκμεταλλεύσιμους κολλίγους/δουλοπάροικους, από την μία πλευρά, και σε πολύ αυστηρά οργανωμένες συντεχνίες, με καλά φυλαγμένα προνόμια, από την άλλη. Στην πραγματικότητα, η εποχή που έχει ανατείλει σε ό,τι αφορά τα λεγόμενα "εργασιακά δικαιώματα" ομοιάζει σαφώς περισσότερο με την πρώιμη βιομηχανική εποχή και τη διάλυση του νομικού και εθιμικού πλαισίου που προστάτευε τα συντεχνιακά δικαιώματα, την εποχή από τα μέσα περίπου του 18ου αιώνα ως το κίνημα των Χαρτιστών και τα πρώτα σκιρτήματα του σοσιαλισμού.


Πρωταγωνιστικό και καθοριστικό ρόλο στη διαδικασία ιστορικής/δικαϊκής οπισθοδρόμησης που είναι στην πραγματικότητα προϋπόθεση "επανεκκίνησης" της καπιταλιστικής οικονομίας με όρους "πρωταρχικής συσσώρευσης", δηλαδή βίαιης υφαρπαγής και συγκέντρωσης του πλούτου ώστε να αναπληρωθούν τα χαμένα από την υποτίμηση που ακολούθησε το σπάσιμο της φούσκας κεφάλαια, παίζει το δικαιϊκό και φυσικά κατ' επέκταση ταξικό τερατούργημα που ονομάζεται "Ευρωπαϊκή Ένωση", και ο  μονοπωλιακός-ιμπεριαλιστικός του ανταγωνισμός με τους άλλους ισχυρούς πόλους του παγκόσμιου συστήματος σε κρίση. Η ολομέτωπη επίθεση αυτού του ιμπεριαλιστικο-καπιταλιστικού μορφώματος όχι απλά στα στοιχειώδη (ως πρόσφατα) εργασιακά δικαιώματα και ελευθερίες αλλά και στα ανθρώπινα δικαιώματα εν γένει είναι σαφέστατη, αδύνατο να κρυφθεί ή να εκλογικευτεί και άριστα στοιχειοθετημένη, τόσο στην παλαιότερη έρευνα του Ριζοσπάστη για τη λεγόμενη "Λευκή Βίβλο", όσο και στην πιο πρόσφατη έρευνα της Χλόης Πετρίδου για τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου και το σχέδιο νόμου Μόντι ΙΙ.


Η απεργία στη Χαλυβουργία διαδραματίστηκε μέσα σε αυτό το ευρύτερο πλαίσιο συντονισμένου αντεργατικού πολέμου, όπως και κάθε άλλη εργατική κινητοποίηση της περιόδου: απέναντί της, το κράτος και το κεφάλαιο κινητοποίησαν από νωρίς πολλαπλούς μηχανισμούς, ιδεολογικούς και κατασταλτικούς, ακριβώς επειδή η συντριβή της απεργίας αυτής ήταν, σε ό,τι αφορά τη χώρα μας, κομβικής σημασίας για το πλήρες τσάκισμα του εργατικού ηθικού που είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να προχωρήσει ανεμπόδιστα το "σοκ και δέος στα εργασιακά." Αυτό φυσικά ήταν κάτι που το ταξικό εργατικό κίνημα γνώριζε συνειδητά εξ αρχής, όταν πρωτοαναλάμβανε το ρίσκο της προσπάθειας. Χωρίς να επιθυμούμε να μπούμε σε παρασκηνιακές λεπτομέρειες, μπορούμε να πούμε πως η ουσιαστική τακτική που ακολουθήθηκε από την πλευρά του κεφαλαίου ήταν αυτή της πολιορκίας: οι ανόητες και χωρίς καμία αντίληψη της κατάστασης "αναλύσεις" του είδους ότι η απεργία "απέτυχε" να εξασφαλίσει ευρύτερη κοινωνική υποστήριξη αγνοούν τα βασικά. Η απεργία εξασφάλισε, εθνικά και διεθνώς, πολύ μεγαλύτερη και σταθερότερη υλική και ηθική υποστήριξη από ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ομολόγων της σε μια εποχή που οι συγκεκριμένα εργατικοί αγώνες βρισκόντουσαν στο ναδίρ. Αλλά η υποστήριξη, για να έχει πολιτικό βάρος, πρέπει επίσης να αφορά κεντρικά το εθνικό συνδικαλιστικό τοπίο και τα πολιτικά κόμματα, και εκεί η απεργία των Χαλυβουργών ήταν σχεδόν πλήρως απομονωμένη διότι αυτός ακριβώς ήταν ο σκοπός των εμπλεκομένων -- εκτός αν θεωρήσει κανείς ότι οι δηλώσεις Λαφαζάνη στη Βουλή ή η παρουσία κάποιων βουλευτών της "υπεύθυνης αντιπολίτευσης" το βράδυ της εισβολής των ΜΑΤ αποτελούν ισχυρή αντένδειξη, και δη ισχυρότερη από τα κροκοδείλια δάκρυα της συγκυβερνώσας αριστεράς.


 Τα αποτελέσματα των εκλογών της 17ης Ιούνη ήταν η ταφόπλακα στις ήδη φθίνουσες απ' το Μάη ελπίδες ότι θα μπορούσε στην παρούσα φάση να ανατραπεί ο εγκεκριμένος από το κεφάλαιο πολιτικός συσχετισμός δυνάμεων, και η απόφαση αναστολής της απεργιακής δράσης, που είχε σοβαρά δοκιμαστεί ήδη από τις αρχές του 2012 και που συνέχισε να αιμορραγεί εσωτερικά --και δημόσια μετά την τακτική επιλογή της Χ.Α να τσακίσει την απεργία δια της "υποστήριξης" και όχι δια του πολέμου που είχε διενεργηθεί πιο πριν-- έγινε επιτακτική: οικονομικά, το πανταχόθεν βαλλόμενο εργατικό κίνημα, που δεν αποτελείται από εκατομμυριούχους, δεν άντεχε πια το βάρος, την στιγμή που το ίδιο το Συνδικάτο --στο οποίο το ΠΑΜΕ έχει στην πραγματικότητα πολύ μικρή ιδεολογική επιρροή-- είχε πρακτικά διασπαστεί. Η τακτική αποκοπής της απεργίας από ευρύτερη συνδικαλιστική στήριξη, που με τη σειρά της διασφαλίστηκε εδώ και χρόνια μέσω του ελέγχου της Κομισσιόν στα ανώτερα συνδικαλιστικά κλιμάκια και μέσω της εξασφάλισης της "συναινετικής" στάσης των περισσοτέρων συνδικαλιστικών ηγεσιών στα σωματεία εργαζομένων, τα Εργατικά Κέντρα και τις ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ είχε αποδώσει τους καρπούς της, μετατρέποντας τους Χαλυβουργούς στο εργατικό-ταξικό ανάλογο των εγκαταλειμμένων από τους "εθνοπατέρες" προύχοντες ελεύθερων πολιορκημένων του Μεσολογγίου.


Η πρόσφατη σύγκρουση ΠΑΜΕ-Αυτόνομης Παρέμβασης για την Συλλογική Σύμβαση Εργασίας στους Εμποροϋπαλλήλους είναι εξόχως αποκαλυπτική για το γιατί ένα κόμμα που επιβαβρεύθηκε συντριπτικά στις πρόσφατες εκλογές τήρησε απέναντι στην πρωτοποριακή απεργία στον Ασπρόπυργο τη στάση διγλωσσίας και παρασκηνιακής (ή όχι και τόσο παρασκηνιακής) υπόσκαψης που τήρησε: είναι απαραίτητο να διαμορφωθούν συνθήκες τέτοιας απόλυτης απομόνωσης του ταξικά διεκδικητικού εργατικού κινήματος ώστε να αποκτήσει το status της αυτοεκπληρούμενης προφητείας η κατηγορία πως όποιος αντιστέκεται στις διαρκείς περικοπές και συρρικνώσεις δικαιωμάτων που είναι η βασική προϋπόθεση "ανταγωνιστικότητας" στο ευρωπαϊκό imperium είναι τρελός, και πως διακινδυνεύει να πάθει αυτός και όσοι τον ακολουθούν, χειρότερα.  Τόσο η ανοιχτά κυνική υποτίμηση του νοήματος και της αξίας των εργατικών αγώνων (στο "έλλογο" πάντα πλαίσιο μιας εκτίμησης για τον "αρνητικό" συσχετισμό δυνάμεων τη στιγμή που οι ίδιοι οι "αναλυτές" έχουν πάντα ήδη ταχθεί με την πλευρά του κεφαλαίου), όσο και η δακρύβρεχτη πρόκριση του "αναγκαίου ρεαλισμού" του "λιγότερο κακού" (που φυσικά δεν διασφαλίζει με κανένα τρόπο ότι δεν θα έρθει μια νέα, ακόμα χειρότερη ΣΣΕ του χρόνου και του αντιχρόνου, κλπ), αποτελούν όχι "αποτυχίες" στη σωστή διενέργεια ταξικού αγώνα, αλλά μέσα ταξικού αγώνα από τα πάνω. Ο ταξικός αγώνας που συσπειρώνεται κάτω απ' το λάβαρο του "ρεαλισμού" στην αποτίμηση του "συσχετισμού δυνάμεων" είναι στην πραγματικότητα ο αγώνας της αστικής τάξης να μεγιστοποιήσει την εκμετάλλευση και εκμεταλλευσιμότητα της εργατικής και να φυσιολογικοποιήσει ταυτόχρονα τούτη τη μεγιστοποίηση ως "νόρμα". Υπ' αυτή την έννοια, περιττεύει και ο θυμός για τη διπλή υποκρισία της ανακοίνωσης της "Αυτόνομης Παρέμβασης" που αφενός φορτώνει όλες τις ευθύνες στην "τρόικα" και το "Μνημόνιο" ενώ η αντεργατική νομοθεσία και οι αντεργατικές πρακτικές είναι σαφώς πανευρωπαϊκά και όχι στενά "μνημονιακά" φαινόμενα, και αφετέρου ξεχνά ότι το πολιτικό κόμμα που την στελεχώνει, ο ΣΥΡΙΖΑ, εξακολουθεί ακόμα και σήμερα να κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του για την πρόταση νόμου κατάργησης του επάρατου αυτού Μνημονίου που η Α.Τ ανακηρύσσει σε πηγή όλων των αντεργατικών δεινών. Ο φαύλος κύκλος της Ευρωενωσιακής κόλασης προϋποθέτει μια --γερά ελεγχόμενη από την ευρωχρηματοδότηση-- "αριστερά" που από τη μία πουλά το εργατικό κίνημα στο "λιγότερο κακό" γιατί δεν επιτρέπει κάτι άλλο ο "συσχετισμός δυνάμεων" και από την άλλη αναπαράγει ενεργά τη δυνατότητα υπερψήφισης όρων του παιχνιδιού που διασφαλίζουν ότι αυτός ο συσχετισμός θα είναι συντριπτικά υπέρ του κεφαλαίου.


Για να επιστρέψουμε όμως στις εκλογές, διότι καλό είναι να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Αυτή ακριβώς την αποτρόπαια υποκρισία πρόκρινε και η πλειοψηφία όσων ψήφισαν. Και την πρόκρινε διότι στο πρακτικό επίπεδο η εκλογικά ενεργή πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών προκρίνει τη συντριβή της εργατικής τάξης, τη μεγιστοποίηση της υποκλοπής των δικαιωμάτων της όχι απλώς στην εργασία (τι ειρωνεία να χρησιμοποιεί τη φράση ο κύριος Σαμαράς του Μνημονίου των απολύσεων και της φτώχειας), αλλά και στη ζωή. 


Η διαρκής προσπάθεια των κομμουνιστών να αποκαλύψουν την "αλήθεια" στα μάτια του "αθώου" και "εξαπατημένου" λαού αγνοεί πεισματικά την πραγματικότητα. Ο "λαός" αυτός γνωρίζει πάρα πολύ καλά ποια είναι η αλήθεια. Απλώς επιλέγει και αυτός την συμπόρευση και την σύμπραξη με όσους διευθύνουν και κρατούν λειτουργικό το αντεργατικό σφαγείο. Γιατί; Διότι φυσικά ασπάζεται στην πλειοψηφία του τόσο την αντίληψη του "ευρωμονοδρόμου", που έχει πολύ συγκεκριμένες απολήξεις και συνέπειες σε ό,τι αφορά τα εργασιακά δικαιώματα, όσο και την πεποίθηση ότι η μεγαλύτερη επιτυχία από καταβολής του ελληνικού αστικού κράτους ήταν η εξασφάλιση ότι "ανήκομεν εις την Δύσιν", ακόμα και αν αυτό σημαίνει πρακτικά ότι θα πληρωνόμαστε με μισθούς Βουλγαρίας. 


Φυσικά, τούτο δεν σημαίνει ότι ένα τμήμα αυτού του "λαού" δεν είναι διεκδικήσιμο, δεν μπορεί να κερδηθεί από τον πολιτικό, ιδεολογικό και οικονομικό αγώνα των κομμουνιστών. Αλλά έχει σαφή όρια αυτό το τμήμα -- και σίγουρα δεν είναι πάνω από ένα 8-10% του ενήλικου, εκλογικού τουλάχιστο πληθυσμού σήμερα. Θα πρέπει λοιπόν νομίζω να  αρνηθούμε οποιοδήποτε αντιπερασπιστικού χαρακτήρα ψευδο-όραμα "πλειοψηφικότητας" μας ταϊζουν οι διάφοροι αφερέγγυοι και αστείοι πωλητές ΕΑΜονοσταλγίας, και να θυμηθούμε την ιστορική πραγματικότητα που μας θύμισε πριν κάποια χρόνια και ο Φ. Ηλιού: "Αντίθετα με ό,τι συνήθως λέγεται και γράφεται, το ΕΑΜ δεν φαίνεται να αντιπροσώπευε "τη μεγάλη πλειοψηφία" του ελληνικού λαού. Και όπου είναι δυνατό να γίνουν ακριβέστερες μετρήσεις, φαίνεται ότι δεν αποτελούσε, καν, την πλειοψηφία." 


Η κομμουνιστική πολιτική σήμερα, περιλαμβανομένης της κομμουνιστικής πολιτικής στο εργατικό κίνημα, πρέπει να ξεκινά από την ρεαλιστική παραδοχή ότι η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας δεν είναι ούτε "αθώα" ούτε "παραπλανημένη", αλλά αντίθετα, ενεργά αντιδραστική, σε ευθυγράμμιση δηλαδή με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές κοινωνίες. Και είναι τέτοια --και θα εξακολουθήσει να είναι-- στον βαθμό που αρνείται κάθε ανάληψη ευθύνης για σύγκρουση με τον ιμπεριαλο-καπιταλιστικό μηχανισμό της ΕΕ που νομοτελειακά βυθίζει τα φτωχότερα στρώματα σε πρωτόγνωρη, στην μεταπολεμική περίοδο, εξαθλίωση, αναμένοντας αν όχι "κέρδος" από τη συνέργειά της, τουλάχιστον τη διατήρηση του συγκριτικού της πλεονεκτήματος (πραγματικού ή φανταστικού) στην εγχώρια ταξική πυραμίδα. 


Η εργατική τάξη θα παλέψει, φυσικά, μιας και δεν έχει κανένα περιθώριο να μην το κάνει, και στην πάλη αυτή θα απευθυνθεί στα μικροαστικά στρώματα και θα προσπαθήσει να τα φέρει με το δικό της μέρος, κυρίως σε ό,τι αφορά την αναγκαιότητα απεμπλοκής από το αντεργατικό κολαστήριο της ΕΕ. Όμως η εργατική αυτοάμυνα (και εννοώ την περιφρούρηση της ενότητας και της διαύγειας του ταξικά ενσυνείδητου εργατικού κινήματος) είναι πρωταρχικότερο και σημαντικότερο καθήκον σε συνθήκες κρίσης από ότι είναι η "σωτηρία" όσων δεν έχουν απολύτως καμία διάθεση να σωθούν, ή έχουν ήδη αποφασίσει να "σωθούν" από τον φασισμό. Καμία θυσία λοιπόν για τους ανεμόμυλους των ελλήνων μικροαστών, καμία εκχώρηση οργανωτικής πρωτοκαθεδρίας στην θέλησή τους να χρησιμοποιήσουν τους εργάτες για να καλυτερεύσουν τις δικές τους διαπραγματεύσεις με την εθνική και διεθνή αστική τάξη, και κανένα "διάλογο" με τους ενσυνείδητους εχθρούς της εργατικής τάξης. Μόνο εκεί που υπάρχει ειλικρινής διάθεση να ακουστούμε πρέπει να σπαταλούμε την ούτως ή άλλως πολύτιμη ενέργεια του ταξικού κινήματος. 
 Αναρτήθηκε από Αντωνης

Το μεγάλο μπλόκο



Το μεγάλο μπλόκο
Γρηγοριάδης Κώστας
Το χωριό Κοξαρέ πήρε μέρος στον εθνικοαπελευθερωτικών αγώνα του λαού μας, πολεμώντας από την πρώτη στιγμή τούς φασίστες αλεξιπτωτιστές στο Ρέθυμνο. Οργανωμένο μόνο του, πολύ νωρίς, από το 1941, αντιστάθηκε στον εχθρό και δοκίμασε όλη τη θηριωδία του. Μάχες, μπλόκα, συλλήψεις και εκτελέσεις των παλικαριών του σ' όλη τη διάρκεια της Κατοχής συνθέτουν το ματωμένο χρονικό του και σφραγίζουν την αντιστασιακή του ταυτότητα με ηρωισμούς, αίμα, θυσίες, ερείπια και στάχτη...
Στις 2 του Φλεβάρη του 1944 πέντ' έξι ΕΛΑΣίτες με τον Αλέκο Μαθιουδάκη πήρανε εντολή να κατεβούνε στα χωριά τους, για να στρατολογήσουν αντάρτες και να συγκεντρώσουν τρόφιμα στο χωριό του, την Κοξαρέ. Νυχτώθηκε στο χωριό του ο αντάρτης. Εκείνο το βράδυ η εφεδροΕΛΑΣίτικη ομάδα του χωριού είχε αποφασίσει να κοιμηθούν όλοι στα σπίτια τους. Μα ο Μαθιουδάκης ανηφόρισε για το βουνό και ξοπίσω του ακολούθησαν μερικοί απ' την ομάδα.
Ανεβήκανε ψηλά στου Αλί το σπηλιάδι, στο φαράγγι. Κανονίσανε τις βάρδιες που θα φύλαγαν σκοπιά, ως την αυγή. Μπήκε το πρώτο νούμερο στη θέση του κι οι άλλοι πέσανε για ύπνο.
Σαν ήρθε η σειρά του Μαθιουδάκη να φυλάξει σκοπός, ανέβηκε στο δώμα της σπηλιάς, τέντωσε τ' αυτί του κι αφουγκραζόταν... Με τα μάτια του έτρωγε τον τόπο ολόγυρα, παλεύοντας να ξεδιαλύνει το σκοτάδι. Μόλις που ξεχώριζε κάτω τους δυο δρόμους: Τον κεντρικό αμαξωτό προς τις Μέλαμπες και τον παλιό δρόμο. Στον παλιόδρομο, και σ' απόσταση 500 μέτρα, το μάτι του άρπαξε μια σπίθα τσιγάρου, που ξέφυγε την κάλυψή της. Γερμανοί! σκέφτηκε, μας κύκλωσαν Γερμανοί, κι εμείς κοιμόμαστε... Ή, μην ήταν οι δικοί μας που μετάνιωσαν κι ανέβαιναν; Ομως, αν ήταν αυτοί, έπρεπε να βρίσκονται κοντά του σε 5 λεπτά. Αλλιώς... Περίμενε με αγωνία. Πέρασαν 10 λεπτά και κανείς δε φαινόταν. Ηταν, λοιπόν, Γερμανοί! Πήδηξε, τρύπωσε στη σπηλιά, ξύπνησε τους κοιμισμένους κι όλοι μαζί σκαρφάλωσαν ψηλότερα. Σιγή νεκρική! Ολοι παρακολουθούσαν ολόγυρα κι αφουγκράζονταν με κομμένη την ανάσα. Κατά τα ξημερώματα δύο φωτοβολίδες σκίσανε τον ουρανό και διασταυρώθηκαν πάνω από την Κοξαρέ.
Οσο φώτιζε η αυγή, τόσο πιο φανερή γινόταν η κύκλωση. Με τα κιάλια ξεχώριζαν τους χωριανούς τους, που τους οδηγούσε ο εχθρός σαν κοπάδι πρόβατα προς την εκκλησιά... και το σχολειό... Κατά τις 2 η ώρα φτάσανε κοντά τους δυο ΕΠΟΝίτισσες: η Μαρία κι η Ελένη. Είχανε σπάσει τον ασφυχτικό κλοιό με κίνδυνο μεγάλο, να τους πληροφορήσουν πως οι Γερμανοί ληστέψαν το χωριό, συλλάβανε τους ανθρώπους κι ετοιμάζονταν να τους μεταφέρουν με καμιόνια στο Ρέθυμνο!
«Σύρτε πίσω», είπε ο Μαθιουδάκης, «εξακριβώστε σε ποιο φορτηγό φορτώθηκαν οι όμηροι και στείλτε μας αμέσως είδηση!»
Ροβόλησαν τα κορίτσια τον κατήφορο να εκτελέσουν την εντολή.
Ο Χαρίδημος Μαραγκάκης έτρεξε σύνδεσμος στα κοντινά χωριά να ειδοποιήσει τους συντρόφους του Μαθιουδάκη, να τρέξουν σε βοήθεια της Κοξαρέ! Εκείνοι κάμανε φτερά... Σ' ένα μισάωρο φτάσανε στον προορισμό τους να εκτελέσουν τη διαταγή του καπετάνιου τους:
«Θα χτυπήσουμε τους Γερμανούς και θα λευτερώσουμε τους ομήρους», δήλωσε ο Μαθιουδάκης. Συμφώνησαν όλοι και ξεκίνησαν...
Ξεμάκρυναν απ' το χωριό περί τα τριάμισι χιλιόμετρα και σε ύψος 80-85 μέτρα από το χαλικοστρωμένο δρόμο. Οι 5 αντάρτες πήρανε θέση πάνω από τη γέφυρα. Ψηλότερα απ' αυτούς έμεινε ο Μανωλεσάκης μ' ένα γερμανικό ταχυβόλο. Ο Μαθιουδάκης κατέβηκε χαμηλότερα 7-8 μέτρα από το δρόμο. Κρατούσε ένα εγγλέζικο παλιοντούφεκο με καμιά δεκαπενταριά σφαίρες όλες κι όλες. Τόσες είχε ο κάθε αντάρτης. Πλάι στο δρόμο κύλαγε το ρέμα με αρκετό νερό. Οι αντάρτες καλύφθηκαν πίσω από τα βράχια. Πήρανε θέσεις και περίμεναν.
Η Αργυρώ έτρεχε προς τις θέσεις τους κι οι Γερμανοί την πυροβολούσαν. «Πέσε κάτω, πέσε κάτω», της φώναξαν οι αντάρτες. Ερποντας με την κοιλιά έφτασε τον πρώτο αντάρτη και του 'δωσε το σημείωμα. Αυτός τοποθετούσε τους ομήρους στο τρίτο, κατά σειρά, αυτοκίνητο. Ειδοποιήθηκαν όλοι και περίμεναν με το χέρι στη σκανδάλη.
Κατά τις δέκα και μισή ακούστηκε θόρυβος μοτοσικλέτας. Πρώτα πέρασαν 2 μοτοσικλετιστές. Δεύτερο, φάνηκε το μικρό μαύρο αυτοκίνητο της Γκεστάπο. Τρίτο, ερχόταν ένα φορτηγό με Γερμανούς. Οι αντάρτες το πυροβόλησαν. Τραυμάτισαν θανάσιμα τον οδηγό, μα ο τραυματισμένος κατάφερε να οδηγήσει το φορτηγό, να περάσει τη στροφή της γέφυρας και να ξεφύγει τ' αντάρτικα πυρά. Το δεύτερο φορτηγό - δηλαδή το τέταρτο όχημα - κουβαλούσε τους ομήρους. Οι έξι αντάρτες πυροβόλησαν, σκότωσαν τον οδηγό και το συνοδηγό, τραυμάτισαν και τον τρίτο συνοδηγό που, αν και τραυματισμένος, άρπαξε το τιμόνι κι οδήγησε τ' αυτοκίνητο αναπτύσσοντας ταχύτατα. Ο αντάρτης Μήτσος Χαρισάκης πήδηξε τότε στο δρόμο, γονάτισε, σημάδεψε και σκότωσε τον ένοπλο Γερμανό, που συνόδευε τους ομήρους και στεκόταν όρθιος στην πόρτα του φορτηγού.
Ενας από τους ομήρους, ο Γιώργης Αλεβιζάκης, άρπαξε, τότε, το όπλο του σκοτωμένου φασίστα, προτρέποντας τους χωριανούς του να πηδήσουν κάτω και να δραπετεύσουν! Μα οι όμηροι είχαν τόσο πανικοβληθεί - ανάμεσά τους ήταν κι ένας τραυματισμένος απ' αντάρτικη σφαίρα - που κανείς δεν κουνήθηκε από τη θέση του. Απομείναν να καρτερούν τη μοίρα τους... Κι ο τραυματισμένος συνοδηγός οδήγησε το φορτηγό και το κάλυψε πίσω απ' τη σωτήρια στροφή... Το τελευταίο φορτηγό που 'κλεινε και τη φάλαγγα ήταν γεμάτο Γερμανούς. Οι αντάρτες τούς πυροβόλησαν με τα λιανοντούφεκα και τις μετρημένες σφαίρες τους, με αποτέλεσμα να σκοτώσουν 11 και να τραυματίσουν 12 εχθρούς. Το ταχυβόλο του Μανωλεσάκη ούτε που λειτούργησε καθόλου. Αν λειτουργούσε κι εκείνο...
Οι εχθροί αιφνιδιάστηκαν. Δε χρησιμοποίησαν κεραυνοβόλα τον οπλισμό τους. Οταν συνήλθαν, έβαλαν κατά πάνω στους αντάρτες με καταιγιστικά πυρά. Πολλοί, μάλιστα, πήδησαν κάτω στο δρόμο, πιάνοντας θέσεις μάχης! Ενας ναζί πιάστηκε στα χέρια με τον Τσιγαρά, περνώντας κάτω από τη γέφυρα, όταν πυροβόλησε ο Μαθιουδάκης πάνω από τη γέφυρα. Τα λιγοστά πυρομαχικά των ανταρτών είχαν κιόλας εξαντληθεί. Αναγκαστικά, τρέξανε να καλυφθούν πίσω από τα βράχια και ξεμάκρυναν στην πλαγιά. Την ώρα κείνη επέστρεφε από το Ρέθυμνο, καβάλα στο γαϊδουράκι του, ολότελα ξέγνοιαστος ο παπάς του χωριού Γεννάδιος Θεμιστοκλής. Οι φασίστες τον αρπάξανε και τον πετάξαν μέσα στην καρότσα.
Στο Ρέθυμνο έγινε το ξεδιάλεγμα. Τους περισσότερους κρατούμενους τους έστειλαν στα γερμανικά στρατόπεδα και γίνανε στάχτη στα κρεματόρια. Μόνο 6 ζήσανε και ξαναγύρισαν στην Κοξαρέ. Τους άλλους τους φυλακίσανε στις φυλακές Αγιά - Κρήτης. Τις δυο γυναίκες, την ανταρτομάνα Ευαγγελία Δουλγεράκη και τη Στυλιανή Μαθιουδάκη, αδελφή ανταρτών, μαζί με το παιδάκι του αδελφού της Γιάννη Μαθιουδάκη - λαϊκού αγωνιστή - τις κράτησαν στο Ρέθυμνο σε αυστηρή απομόνωση. Τη Στυλιανή την αποφυλάκισαν, αφού σκότωσαν ή δολοφόνησαν, προδομένον, στις 31 Μάρτη 1944, τον αγωνιστή αδελφό της Γιάννη Μαθιουδάκη... Τα τελευταία λόγια του μαχητή ήταν αυτά; «Παιδιά, τώρα που ο φασισμός ψυχομαχεί και η λευτεριά στη χώρα μας γλυκοχαράζει, εμείς πεθαίνουμε. Φτάνει, όμως, που βεβαιωθήκαμε πως τα παιδιά μας θα απαλλαγούν από πολέμους και η ανθρωπότητα θα ζήσει στο μέλλον λεύτερη κι ευτυχισμένη!»

Της
Ναταλίας ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ

Πώς τα διεθνή μονοπώλια μοιράζουν τον κόσμο



Πώς τα διεθνή μονοπώλια μοιράζουν τον κόσμο
Η εξαγωγή κεφαλαίων σαν χαρακτηριστικό γνώρισμα του καπιταλισμού στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο μπορεί να αποκτά πρωτεύοντα ρόλο, σε σχέση με την εξαγωγή εμπορευμάτων, αλλά δε σταματά να γίνεται και εξαγωγή εμπορευμάτων. Ετσι τα μονοπώλια, το χρηματιστικό κεφάλαιο, αναπτύσσουν δράση έξω από τα σύνορα του έθνους - κράτους στο οποίο αρχικά αναπτύχθηκαν. Αντικειμενικά, με τη διεθνή δράση των μονοπωλίων δημιουργούνται συνθήκες οξύτατου ανταγωνισμού μεταξύ τους, τόσο για την τοποθέτηση κεφαλαίων στις διάφορες χώρες, όσο και για την εξαγωγή εμπορευμάτων στη διεθνή αγορά. Ταυτόχρονα, όμως, έχουν δημιουργηθεί συνθήκες για διεθνείς συμφωνίες ανάμεσα στα μονοπώλια και για διεθνείς ενώσεις. Είναι ένα από τα πέντε χαρακτηριστικά γνωρίσματα που ορίζουν το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού, τον ιμπεριαλισμό.
Με τον όρο διεθνείς ενώσεις των μονοπωλίων εννοούμε συμφωνίες ανάμεσα σε δύο ή περισσότερα μονοπώλια, από διάφορες χώρες, για τη δράση τους στη διεθνή αγορά. Αυτές οι συμφωνίες δίνουν πλεονέκτημα στην αντιμετώπιση του αδυσώπητου διεθνούς μονοπωλιακού ανταγωνισμού. Οι διεθνείς συμφωνίες των μονοπωλίων μπορεί να κλείνονται για διάφορες δραστηριότητες. Για παράδειγμα, μπορεί να κλείνονται συμφωνίες ανάμεσα σε μονοπώλια που παράγουν ομοειδή προϊόντα για το μοίρασμα της παγκόσμιας αγοράς ή για την αντιμετώπιση της δράσης άλλων μονοπωλίων ή διεθνών μονοπωλιακών ενώσεων, προκειμένου να κατακτήσουν μεγαλύτερο μερίδιο στην παγκόσμια αγορά. Ετσι π.χ. στις αρχές του 1996, η αγγλική BP και η αμερικανική «Mobil», μονοπώλια στο χώρο των καυσίμων, έκλεισαν συμφωνία για συγχώνευση των δραστηριοτήτων τους στην ευρωπαϊκή αγορά, προκειμένου να «χτυπήσουν» σ' αυτή την αγορά τις SHELL και EXXON, που επίσης είναι μονοπώλια στο χώρο των καυσίμων.
Μ' αυτές τις διεθνείς συμφωνίες, τα μονοπώλια επιτυγχάνουν τον έλεγχο ενός μέρους της παραγωγής, τις αγορές διάθεσης των προϊόντων τους, τις πηγές πρώτων υλών, αλλά και ενέργειας, ακόμη και τις επενδύσεις κεφαλαίων σε διάφορες χώρες στις οποίες δρουν. Ετσι η κάθε μονοπωλιακή ένωση διαμορφώνει και το δικό της τομέα κυριαρχίας, τη δική της σφαίρα επιρροής, πάνω στις διάφορες χώρες στις οποίες δραστηριοποιείται. Μ' αυτή τη διαδικασία οι διεθνείς μονοπωλιακές ενώσεις πραγματοποιούν το οικονομικό μοίρασμα του κόσμου. Βεβαίως, εκτός από τις διεθνείς ενώσεις των μονοπωλίων, ένα ξεχωριστό μονοπώλιο, μέσω της εξαγωγής κεφαλαίων κυρίως, αλλά και εμπορευμάτων, αναπτύσσει διεθνή δράση. Και αυτό επίσης διεκδικεί μερίδιο στο οικονομικό μοίρασμα του κόσμου.
Βεβαίως, το οικονομικό μοίρασμα πραγματοποιείται ανάλογα με τις διαστάσεις και τη δύναμη του κεφαλαίου των μονοπωλίων και των διεθνών μονοπωλιακών ενώσεων που συμμετέχουν στη μοιρασιά.
«Οι καπιταλιστές μοιράζουν τον κόσμο όχι από κάποια ιδιαίτερη κακία τους, αλλά γιατί ο βαθμός συγκέντρωσης που επιτεύχθηκε τους αναγκάζει να πάρουν αυτό το δρόμο να βγάζουν κέρδος. Συγκεκριμένα τον μοιράζουν "ανάλογα με τα κεφάλαιά τους", "ανάλογα με τη δύναμή τους" - άλλος τρόπος μοιράσματος δεν μπορεί να υπάρχει μέσα στο σύστημα της εμπορευματικής παραγωγής και του καπιταλισμού». (Λένιν, «Απαντα», τ. 27, σελ. 378).
Το οικονομικό μοίρασμα του καπιταλιστικού κόσμου στην εποχή του ιμπεριαλισμού αντικειμενικά οδηγεί και στο πολιτικό του μοίρασμα. Το πολιτικό μοίρασμα του κόσμου σημαίνει ότι η δημιουργία σφαιρών επιρροής, προκειμένου να εδραιώνεται και να αναπτύσσεται η δράση των μονοπωλίων στις συγκεκριμένες καπιταλιστικές χώρες στις οποίες δρουν, χρειάζεται η πολιτική εξουσία αυτών των χωρών να ασκεί πολιτική που να συμβάλλει στην ανεμπόδιστη και απρόσκοπτη δράση των μονοπωλίων ή των διεθνών μονοπωλιακών ενώσεων που εξάγουν σ' αυτές κεφάλαια, αλλά και εμπορεύματα ή εκμεταλλεύονται πηγές πρώτων υλών ή ενέργειας. Αυτό σημαίνει διασφάλιση με κάθε πρόσφορο μέσο και τρόπο των όρων ληστρικής εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και των λαών αυτών των χωρών. Αντικειμενικά όμως αυτό σημαίνει συμφωνίες κρατών. Και βεβαίως τα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, τα οποία προστατεύουν τα συμφέροντα των μονοπωλίων τους που δρουν στην παγκόσμια αγορά, για να διασφαλίσουν τα συμφέροντα αυτών των μονοπωλίων στις άλλες χώρες, επιδιώκουν και επιβάλλουν ανάλογες συμφωνίες στις χώρες όπου δρουν.
Ετσι μπορούν να επεμβαίνουν, επιβάλλοντας τη διαμόρφωση της πολιτικής που εφαρμόζεται στις πιο αδύνατες καπιταλιστικές χώρες στις οποίες δρα ξένο κεφάλαιο, να επιβάλλουν ακόμη και καθεστώτα, κυβερνήσεις (το παράδειγμα των δικτατορικών καθεστώτων σε χώρες της Λατινικής Αμερικής με αμερικάνικες επεμβάσεις είναι χαρακτηριστικό). Σ' αυτές τις χώρες το ισχυρό καπιταλιστικό κράτος, εξαγωγέας κεφαλαίων, ενδιαφέρεται για την εφαρμογή πολιτικής σύμφωνα με τα συμφέροντα των μονοπωλίων, του χρηματιστικού κεφαλαίου, γιατί ως ισχυρό κράτος προστατεύει αυτά τα συμφέροντα όχι μόνο εντός των εθνικών ορίων του, αλλά και διεθνώς. Ετσι καθορίζονται και οι διεθνείς σχέσεις και η εξωτερική τους πολιτική, που για μεν τα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη είναι σχέσεις αντικειμενικά κυριαρχίας, πολιτικής κυριαρχίας, για δε τα αδύνατα καπιταλιστικά κράτη σχέσεις εξάρτησης.
Το πολιτικό μοίρασμα του κόσμου με μια έννοια σημαίνει και εδαφικό μοίρασμά του. Οι σφαίρες επιρροής δημιουργούνται πάνω σε συγκεκριμένο έδαφος συγκεκριμένων χωρών, αλλά το πολιτικό μοίρασμα δεν ταυτίζεται απόλυτα με το εδαφικό μοίρασμα ανάμεσα σε μερικά ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, όσο και αν το πολιτικό μοίρασμα εκφράζεται και με το μοίρασμα εδαφών στην εποχή του ιμπεριαλισμού. Για παράδειγμα, αυτό το φαινόμενο μπορούμε να το παρακολουθήσουμε στα Βαλκάνια, όπου δύο ιμπεριαλιστικά κέντρα, ΗΠΑ και Ευρωπαϊκή Ενωση, επεμβαίνουν από κοινού για τη διαμόρφωση συνθηκών ανάπτυξης της δράσης των μονοπωλίων, ακόμη και με πόλεμο, επιδιώκουν τη διαμόρφωση και σταθεροποίηση καθεστώτων και κυβερνήσεων που θα προσαρμόσουν τις βαλκανικές χώρες στη σύγχρονη ιμπεριαλιστική πραγματικότητα, δημιουργούν με τις επεμβάσεις κράτη - προτεκτοράτα, αλλά δεν έχει ολοκληρωθεί η διαδικασία του εδαφικού μοιράσματος με την έννοια ποια απ' αυτά τα κράτη είναι με το ένα ιμπεριαλιστικό κέντρο και ποια με το άλλο. Ζήτημα, βεβαίως, που εξελίσσεται και έχει άμεση σχέση με τον ανταγωνισμό ανάμεσα στα δυο ιμπεριαλιστικά κέντρα.
Βεβαίως, τις σχέσεις κυριαρχίας δεν πρέπει να τις κατανοούμε ως σχέσεις επιβολής της θέλησης του χρηματιστικού κεφαλαίου των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών στην άρχουσα τάξη των υποδεέστερων καπιταλιστικών κρατών στο σύστημα του ιμπεριαλισμού. Η άρχουσα τάξη αυτών των κρατών πραγματοποιεί τα συμφέροντά της μέσω αυτών των σχέσεων με τα διεθνή μονοπώλια, δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά, αφού οι διαστάσεις των κεφαλαίων της, άρα και η δύναμή της είναι μικρότερη. Επομένως, δρα συνειδητά, ενεργά στο εσωτερικό της χώρας της, επιβάλλει πολιτική, έχει ανάλογη εξωτερική πολιτική στα πλαίσια του διεθνούς ιμπεριαλισμού, υπέρ των συμφερόντων των διεθνών μονοπωλίων, γιατί μέσω αυτών ικανοποιούνται και τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Αυτό γίνεται απόλυτα φανερό και από τις ελληνικές κυβερνήσεις. Η πολιτική της ενσωμάτωσης στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ενωση εκφράζει τις ανάγκες απρόσκοπτης δράσης της ελληνικής ολιγαρχίας, το ίδιο και η πολιτική της στα Βαλκάνια και την ευρύτερη περιοχή. Εξυπηρετεί τα σχέδια των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης, γιατί έτσι το θέλει η αστική τάξη. Γι' αυτό και το ζήτημα της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας και εξάρτησης μιας αδύνατης οικονομικά καπιταλιστικής χώρας από μια ισχυρή λύνεται μόνο με την ανατροπή της εξουσίας της αστικής τάξης και την κατάκτησή της από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της.

4 Αυγούστου 1936: Το φασισμό βαθιά κατάλαβέ τον. Δεν θα πεθάνει μόνος. Τσάκισέ τον!


4 Αυγούστου 1936: Το φασισμό βαθιά κατάλαβέ τον. Δεν θα πεθάνει μόνος. Τσάκισέ τον!


ΤΣΑΚΙΣΕ & ΤΑ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ ΑΠΟΓΟΝΟΥΣ ΤΟΥ ΧΙΤΛΕΡ, ΧΡΥΑΣΥΓΙΤΕΣ...
Στίχοι: Φώντας Λάδης
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Δημητριάδη

Ο φασισμός δεν έρχεται από το μέλλον


καινούριο τάχα κάτι να μας φέρει.
Τι κρύβει μέσ' στα δόντια του το ξέρω,
καθώς μου δίνει γελαστός το χέρι.

Οι ρίζες του το σύστημα αγκαλιάζουν
και χάνονται βαθιά στα περασμένα.
Οι μάσκες του με τον καιρό αλλάζουν,
μα όχι και το μίσος του για μένα.

Το φασισμό βαθιά καταλαβέ τον.
Δεν θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον.

Ο φασισμός δεν έρχεται από μέρος
που λούζεται στον ήλιο και στ' αγέρι,
το κουρασμένο βήμα του το ξέρω
και την περίσσεια νιότη μας την ξέρει.

Μα πάλι θέ ν' απλώσει σα χολέρα
πατώντας πάνω στην ανεμελιά σου,
και δίπλα σου θα φτάσει κάποια μέρα
αν χάσεις τα ταξικά γυαλιά σου.

Ολυμπιακά παραμύθια - 6. Η ξεφτίλα των διανοουμένων


Ολυμπιακά παραμύθια - 6. Η ξεφτίλα των διανοουμένων 
 Λέγαμε χτες ότι στους κάθε λογής φαντασμένους βασιλείς, τυράννους και κάθε λογής άρχοντες δεν αρκούσε ο τίτλος του ολυμπιονίκη. Άλλωστε, το ποθούμενο γι' αυτούς δεν ήταν ο κότινος καθ' εαυτόν (εδώ γελάμε!) αλλά η φήμη και η δόξα που τον συνόδευαν. Έτσι, λοιπόν, αφού δεν δίσταζαν να ξοδέψουν χρήμα για να "αγοράσουν" έναν κότινο, είναι φυσικό πώς ήσαν διατεθειμένοι να ξοδέψουν πολλά περισσότερα για να "αγοράσουν" φήμη και δόξα. Κι όπως συμβαίνει ανά τους αιώνες, πρόθυμοι να τους βοηθήσουν (πάντοτε με το αζημίωτο!) αποδείχτηκαν οι άνθρωποι των γραμμάτων. Οι "ακαδημαϊκοί", όπως θα λέγαμε σήμερα.


 Ηχεί παράξενα στ' αφτιά των αμύητων αλλά ένας από τους φανατικούς υμνητές των ολυμπιονικών ήταν ο μεγάλος Πλάτων. Αριστοκράτης ο ίδιος, μπαινόβγαινε με ιδιαίτερη χαρά στα σπίτια τους και τους συναναστρεφόταν δημοσίως, υμνώντας και επαινώντας τους σε κάθε ευκαιρία: "...θα ζουν πιο μακάρια κι από την μακαριστή ζωή που κάνουν οι ολυμπιονίκες (...) εκείνους τους μακαρίζουν...γιατί και η νίκη τους είναι μεγαλύτερη αφού η νίκη τους είναι η σωτηρία ολόκληρης της πόλης..." (...ζήσουσί τε του μακαριστού βίου ον οι ολυμπιονίκαι ζώσι μακαριώτερον (...) ευδαιμονίζονται εκείνοι...νίκην τε γαρ νικώσι συμπάσης της πόλεως σωτηρίαν... - Πλάτων, "Πολιτεία", βιβλίο Ε, 465d). Κατά τον Πλάτωνα, λοιπόν, μια ολυμπιακή νίκη συνιστά σωτηρία τής πόλης! Δεν είναι τυχαίο που τα τσούγκρισε με τον Σωκράτη, όταν ο δάσκαλός του υποστήριξε ότι οι ολυμπιονίκες δεν πρέπει να σιτίζονται τζάμπα στο πρυτανείο.


 Αλλά εκείνος που έγινε διάσημος ως ο πιο ξεπουλημένος υμνητής των ολυμπιονικών τυράννων είναι ο Πίνδαρος. Ο βοιωτός ποιητής, εκμεταλλευόμενος την άνεσή του στην στιχοπλοκή, έγινε ο πιο ακριβοπληρωμένος "κατά παραγγελίαν υμνολόγος" τής Ιστορίας. Δεν άφησε βασιλικό οίκο και αρχοντική αυλή που να μη μπει για να πάρει παραγγελία. Με το ακόρεστο πάθος του για πλουτισμό, αναδείχθηκε ως ο πλέον διεφθαρμένος διανοούμενος του αρχαίου κόσμου, υμνώντας με την πέννα του αιμοσταγείς τυράννους και πολεμοχαρείς ηγεμόνες. Ακόμη και ολόκληρες πόλεις κατέφευγαν στις ακριβοπληρωμένες υπηρεσίες του, όπως η Αθήνα, η οποία όχι μόνο τον χρύσωσε αλλά του έστησε και χάλκινο άγαλμα!


 Το τι παπαριά έχει γράψει ο Πίνδαρος δεν περιγράφεται. Αλλά τις περισσότερες τις έγραψε για τον Ιέρωνα, τον τύραννο των Συρακουσών, από τον οποίο απέσπασε μυθώδη ποσά για να γίνει ο προσωπικός του υμνωδός. Τον ύμνησε ως ολυμπιονίκη: "απ' όλες τις κορφές, την πιο ψηλή", που "κρατάει βασιλικό σκήπτρο και κορφολογάει τις αρετές" (Ολυμπιονίκες, 1) και "βασιλιά λαοπρόβλητο σε βλέπει, περισσότερο από κάθε άλλον, η μοίρα η μεγάλη (Ολυμπιονίκες, 3). Τον ύμνησε και ως πυθιονίκη:  "να προστατεύει ο θεός τον Ιέρωνα κι ό,τι ποθεί να του το χαρίζει αμέσως" και "έχτισε ο Ιέρων την πόλη για να την κυβερνάει με θεοπρέπεια, με ελευθερία και άξιους νόμους" (Πυθιονίκες, 1) αλλά και "έχεις, βασιλιά, ψυχή ελευθερόφρονη...δεν βρέθηκαν στην Ελλάδα ως τώρα άλλοι πιο μεγάλοι στην δόξα και στα πλούτη από τον Ιέρωνα" (Πυθιονίκες, 2).


 Στον Ακράγαντα, κοντά στις Συρακούσες, ήταν την ίδια εποχή τύραννος ένας άλλος "ολυμπιονίκης", ο αιμοσταγής Θήρων. Ο Πίνδαρος, "εκστασιασμένος" από το "μεγαλείο" τού Θήρωνα, αναφωνεί: "ας γίνει ξακουστός στα πέρατα της οικουμένης, αυτός που προστατεύει το δίκιο των ξένων και είναι ο ανορθωτής τού Ακράγαντα" (Ολυμπιονίκες, 2). Μάλιστα, μιας και βρισκόταν στην Σικελία, δεν παρέλειψε να πεταχτεί μέχρι την Γέλα για να σκαρώσει δυο στιχάκια (πάντοτε με το αζημίωτο, έτσι;) και για τον περιβόητο τύραννο Γέλωνα. Κι αφού οι τύραννοι πλήρωναν αδρά, ο Πίνδαρος δεν είχε πρόβλημα να γράψει ύμνους και για τους ευνοούμενούς τους, όπως για τον κουνιάδο τού Ιέρωνα ή για τον φίλο του Αγησία


 Βέβαια, η ξεφτίλα των διανοουμένων δεν περιορίζεται στον Πίνδαρο. Από κοντά κι ο Βακχυλίδης, ο οποίος είχε εγκατασταθεί μόνιμα στο παλάτι τού Ιέρωνα, έκανε ότι μπορούσε: "εσύ έδειξες στους ανθρώπους τα πιο φανταχτερά λουλούδια"(!!) αλλά και "ο Ιέρων, βασιλιάς των Συρακουσών, κυβερνά ήμερος τους λαούς του, θαυμαστός στους ξένους σαν πατέρας" (Πυθιονίκες, 3). Κι από δίπλα, ο διάσημος επιγραμματοποιός τής αρχαιότητας, ο Σιμωνίδης ο Κείος. Και ξοπίσω, ο Επίχαρμος, ο κωμωδιογράφος από την Κω. Και παραδίπλα... 


 Φυσικά, στην υπηρεσία του ολυμπιακού πανηγυριού δεν είχαν μπει μοναχά οι ποιητές. Πιο πάνω είδαμε τον Πλάτωνα να θαυμάζει τους ολυμπιονίκες και να θεωρεί φυσιολογικά αλλά και επιβεβλημένα τα προνόμιά τους. Σε προηγούμενο σημείωμα είδαμε τον ρήτορα Υπερείδη να υπερασπίζεται τιμωρημένο επί δωροδοκία αθλητή τής Αθήνας. Αλλά και ο μεγάλος τραγικός Αισχύλος, βαδίζοντας στα βήματα του Πλάτωνα, υπερθεμάτιζε την ολυμπιακή καταξίωση, προκαλώντας τις ειρωνικές παρατηρήσεις τού άσπονδου αντιπάλου του Ευριπίδη. Επίσης, επαινετικούς στίχους για τους ολυμπιονίκες έχει γράψει και ο Αριστοφάνης. Συμπτωματικά, όλοι οι παραπάνω ήσαν αριστοκράτες, οπότε η θέση τους θεωρείται μάλλον φυσιολογική.


 Τελειώνοντας τούτο το σημείωμα, ας σκεφτούμε ότι όλα τα παραπάνω σπαράγματα είναι μερικά μόνον από εκείνα που σώθηκαν στο διάβα των αιώνων, ας συνυπολογίσουμε κι εκείνα -τα πολλά περισσότερα- που χάθηκαν και ας αναρωτηθούμε για ποιο "αρχαίο πνεύμα, αθάνατο"μιλάει ο ποιητής...

ΚΕΡΚΥΡΑ...ΞΕΝΟΔΟΧΟΙ-ΔΟΥΛΕΜΠΟΡΟΙ


Καταγγέλλουν ΚΚΕ και ΠΑΜΕ ομαδικές απολύσεις στο ξενοδοχείο “Παλαιοκαστρίτσα”








Την αντίδρασή τους στην απόφαση του ξενοδοχείου να προβεί σε απολύσεις 6 εργαζομένων εκφράζουν ΚΚΕ και ΠΑΜΕ, στηρίζοντας την απεργία τους τη Δευτέρα 6 Αυγούστου.




Η καταγγελία των εργαζομένων
Οι εργαζόμενοι καταγγέλλουν εκδικητική απόλυση και ανακοινώνουν αντιδράσεις μέσω του σωματείου τους με ανακοίνωσή τους, η οποία έχει ως εξής:
“Οι εργαζόμενοι του Ξενοδοχείου ΠΑΛΑΙΟΚΑΣΤΡΙΤΣΑ καταγγέλλουμε την απαράδεκτη στάση της εργοδοσίας να προχωρήσει σε εκδικητικές απολύσεις 6 συναδέλφων. Η νέα εργοδοσία του Ξενοδοχείου αφού δεν κατάφερε να επιβάλει τα αντεργατικά της σχέδια [μειώσεις μισθών και τσάκισμα εργασιακών δικαιωμάτων] προσπαθεί με το επόμενο βήμα των απολύσεων να μας τρομοκρατήσει ώστε να σκύψουμε το κεφάλι και να δεχτούμε τους μισθούς πείνας που μας προτείνει. Είναι απάνθρωπο σε εργαζόμενους παλιούς που απ’ τον ιδρώτα τους έχουν δημιουργήσει τεράστια κέρδη οι ξενοδόχοι ,σήμερα να τους πετάνε σαν στυμμένες λεμονόκουπες παίζοντας με τις ζωές τους και το μέλλον των παιδιών τους. Τα Ξενοδοχεία χωρίς τους εργαζόμενους είναι άδεια κουφάρια και δεν μπορούν να προσφέρουν καμιά υπηρεσία. Γι’ αυτό οι εργαζόμενοι πρέπει ν’ απολαμβάνουν τους καρπούς των κόπων τους και όχι να θυσιάζονται για τη διατήρηση και την αύξηση των κερδών του κάθε εργοδότη. Αυτή η ενέργεια της εργοδοσίας είναι αιτία πολέμου και γι’ αυτό θ’ απαντήσουμε οργανωμένα μαζί με το σωματείο διεκδικώντας την ανάκληση των απολύσεων, καμιά μείωση μισθών και ανθρώπινες συνθήκες εργασίας”.


Η ανακοίνωση του ΠΑΜΕ
Στηρίζει τον αγώνα των εργαζομένων το ΠΑΜΕ Κέρκυρας και την απεργία που έχουν προγραμματίσει για τη Δευτέρα 6 Αυγούστου. Η ανακοίνωση του ΠΑΜΕ έχει ως ακολούθως:
“Η Γραμματεία Κέρκυρας του ΠΑΜΕ, καταγγέλλει τη μεθόδευση της εργοδοσίας του ξενοδοχείου «Παλαιοκαστρίτσα» να προχωρήσει σε ομαδικές απολύσεις 6 εργαζομένων, στην καρδιά της τουριστικής περιόδου.
Οι ξενοδόχοι δε μπορούν να κρύψουν το ταξικό μίσος που νιώθουν για κάθε ξενοδοχοϋπάλληλο που αντιστέκεται στα αντεργατικά τους σχέδια, καθώς και το μένος τους για το ταξικό σωματείο ξενοδοχοϋπαλλήλων που οργανώνει την αντίσταση των εργαζομένων και τον αγώνα τους, για να μην περάσουν οι μειώσεις μισθών και δικαιωμάτων, για να μη γίνουν τα ξενοδοχεία κάτεργα για τους εργαζόμενους.
Έχουν εξαπολύσει κύμα άγριας τρομοκρατίας και απολύσεων για να τρομοκρατήσουν και να τσακίσουν τους εργαζόμενους.
Καθημερινά στα ξενοδοχεία δίνεται μάχη να επιβάλλουν μειώσεις μισθών και δικαιωμάτων, στoν όμιλο «ΑΚΟΥΙΣ» με προσπάθεια επιχειρησιακής σύμβασης και τρομοκρατία των εργαζομένων, στον όμιλο «ΛΟΥΗΣ» με εντατικοποίηση και γραπτές επιπλήξεις, και τώρα στο «Παλαιοκαστρίτσα» με την προαναγγελία ομαδικής απόλυσης 6 εργαζομένων.
ΟΙ ΞΕΝΟΔΟΧΟΫΠΑΛΛΗΛΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ
Το ΠΑΜΕ καλεί:
Την συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ  να σταματήσει να τροφοδοτεί την αδιαλλαξία των ξενοδόχων , να εφαρμόζει το μνημόνιο  και να σχεδιάζει μαζί με το κεφάλαιο το τσάκισμα των ΣΣΕ.
Κάθε έντιμο και δημοκρατικό εργαζόμενο να εγκαταλείψει τις ηγεσίες της ΠΑΣΚΕ (παράταξη του ΠΑΣΟΚ) ΔΑΚΕ (παράταξη της ΝΔ) και Αυτόνομη Παρέμβαση (παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ) που συμμετέχουν σε κοινωνικούς διαλόγους σφαγιασμού των δικαιωμάτων μας και υπογράφουν σε μια σειρά σωματεία και ομοσπονδίες μειώσεις μισθών. 
Τους εργαζόμενους όλων των κλάδων να συσπειρωθούν στα σωματεία τους και με το ΠΑΜΕ να οργανώσουν την αντεπίθεση στον πόλεμο που μας κήρυξαν και την ταξική αλληλεγγύη.
Τους εργαζόμενους του νησιού να συμπαρασταθούν στην απεργία των εργαζομένων στο «Παλαιοκαστρίτσα» τη Δευτέρα 6 Αυγούστου, για την ματαίωση των απολύσεων.
ΕΝΑΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΓΙΑ ΕΝΑΝ”


Καταγγελία του ΚΚΕ
Με ανακοίνωσή του το ΚΚΕ καταγγέλλει τις τρομοκρατικές – εκδικητικές απολύσεις:
"Η ΝΕ Κέρκυρας του ΚΚΕ καταγγέλλει στο λαό τις τρομοκρατικές - εκδικητικές απολύσεις έξι εργαζομένων στις οποίες προχωράει  η νέα εργοδοσία του ξενοδοχείου «Παλαιοκαστρίτσα». Η εργοδοσία αφού δεν κατάφερε να επιβάλλει τα αντεργατικά της σχέδια (μειώσεις μισθώνκαι τσάκισμα εργασιακών δικαιωμάτων)προσπαθεί με αυτόν τον τρόπο να τρομοκρατήσει τους εργαζόμενους ώστε να σκύψουν το κεφάλι και να δεχτούν τους μισθούς πείνας που τους πρότεινε. Καθόλου τυχαίο δεν είναι ότι στο στόχαστρο της απόλυσης η εργοδοσία έβαλε τους εργαζόμενους εκείνους  που αντιστάθηκαν στην κατακρεούργηση των δικαιωμάτων τους.
Με την πλέρια στήριξη της συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ, που υπηρετώντας την πλουτοκρατία, και εφαρμόζοντας το μνημόνιο, σχεδιάζουν την κατάργηση των ΣΣΕ, οι ξενοδόχοι γενικεύουν την επίθεσή τους. Προσπαθούν να μειώσουν μισθούς, να τσακίζουν δικαιώματα προχωρώντας σε απειλές, εκβιασμούς και τρομοκρατία με τρομοκρατικές-εκδικητικές απολύσεις   
Αυτή είναι η δημοκρατία των ξενοδόχων και των πολιτικών υπηρετών τους: Απειλές, συκοφαντίες, ωμή τρομοκρατία, στυγνή εκμετάλλευση κατά των εργαζομένων, αυτά θέλουν να βασιλεύουν στα ξενοδοχεία και τους χώρους δουλειάς. Μπροστά στη διασφάλιση των κερδών και της ανταγωνιστικότητάς τους, αξιώνουν με κάθε μέσο οι εργαζόμενοι να αποδεχθούν την εξαθλίωση, και την υποταγή.
Ο πόλεμος  που κήρυξαν οι ξενοδόχοι πρέπει να ξεσηκώσει την οργή του λαού και ειδικά της εργατικής τάξης. Τώρα πρέπει να υψωθεί η ταξική αλληλεγγύη, συσπείρωση, και αντεπίθεση. Οι εργαζόμενοι στα ξενοδοχεία οφείλουν να αντεπιτεθούν. 
Ο αγώνας των ξενοδοχοϋπαλλήλων αφορά όλη την εργατική τάξη του νησιού μας.
- Καμιά απόλυση να μην πραγματοποιηθεί
- Ανάκληση των απολύσεων που έχουν γίνει
- Καμιά μείωση μισθών και δικαιωμάτων
- Ούτε λεπτό χαμένο από την οργάνωση του αγώνα για το επίδομα ανεργίας.
Εργατιά μπροστά, τώρα μια γροθιά, γκρέμισε μνημόνια και αφεντικά”.

ΚΡΟΥΑΖΙΕΡΑ Κέρδη για εφοπλιστές, εξαθλίωση για τους ναυτεργάτες



ΚΡΟΥΑΖΙΕΡΑ
Κέρδη για εφοπλιστές, εξαθλίωση για τους ναυτεργάτες


Η πλήρης άρση του καμποτάζ συζητήθηκε μεταξύ άλλων στη συνάντηση που έγινε χτες για την ανάπτυξη της κρουαζιέρας στην Ελλάδα, μεταξύ της υπουργού Τουρισμού Ολγας Κεφαλογιάννη και του υπουργού Ναυτιλίας και Αιγαίου Κώστα Μουσουρούλη.
Στη συνάντηση συζητήθηκε η διαμόρφωση μιας στρατηγικής για την ανάπτυξη της κρουαζιέρας στην Ελλάδα και οι συνέργειες που θα πρέπει να αναληφθούν.
Το τι σημαίνει όμως στην πραγματικότητα η κρουαζιέρα για τους ναυτεργάτες και ποιοι είναι οι μόνοι κερδισμένοι, έχει επανειλημμένα τονιστεί από τα ταξικά ναυτεργατικά σωματεία. Χαρακτηριστικά είναι και τα στοιχεία που δημοσιεύτηκαν στη βρετανική εφημερίδα «Γκάρντιαν»: Οι εργαζόμενοι στα κρουαζιερόπλοια της βρετανικής εταιρίας «P&O Cruises» αμείβονται μόλις με 75 πένες (ένα ευρώ περίπου της ώρα). Οι αποδοχές τους κυμαίνονται στα 400 δολάρια το μήνα, πολύ κάτω από το έτσι κι αλλιώς ανεπαρκές «ελάχιστο επίπεδο» που έχει καθοριστεί στα 555 δολάρια από την Κοινή Ναυτιλιακή Επιτροπή του Παγκόσμιου Οργανισμού Εργασίας. Οι εργαζόμενοι, οι περισσότεροι από την Ινδία και τις Φιλιππίνες, όχι μόνο αμείβονται με ψίχουλα αλλά δουλεύουν βάρδιες άνω των 11 ωρών ημερησίως και εφτά ημέρες τη βδομάδα, ενώ η εταιρεία χρεώνει μεταξύ 2.798 και 6.458 ανά επιβάτη για μια κρουαζιέρα 12 ημερών γύρω από τη Βόρεια Ευρώπη. Η συγκεκριμένη εταιρεία που είναι η μεγαλύτερη εταιρεία για κρουαζιέρες παγκοσμίως, έχει ετήσια έσοδα για το 2011 15,8 δισ. δολάρια και κέρδη ύψους 2,2 δισ. δολάρια.
Προφανώς αυτόν τον εργασιακό μεσαίωνα για τους ναυτεργάτες και αυτά τα κέρδη για τους εφοπλιστές ονειρεύονται όλοι όσοι παλεύουν για την πλήρη απελευθέρωση της κρουαζιέρας. Μυθικά κέρδη για τους εφοπλιστές, εξόντωση στη δουλειά και εξαθλίωση οικονομική για τους ναυτεργάτες και τις οικογένειές τους.

Βαθιά ταξική αντιλαϊκή πολιτική



Βαθιά ταξική αντιλαϊκή πολιτική
Εδώ και μέρες, άνθρωποι με αναπηρίες και χρονίως πάσχοντες (σ.σ. μιλάμε για 183.270 ανθρώπους και τις οικογένειές τους) περίμεναν να πάρουν τα πενιχρά προνοιακά επιδόματα που αντιστοιχούν στους μήνες Μάη και Ιούνη και που σε πολλές περιπτώσεις είναι και το μοναδικό τους εισόδημα. Αυτό από μόνο του είναι ίσως ο ορισμός της βαρβαρότητας της πολιτικής τους, πολύ περισσότερο δε που κάθε μέρα η συγκυβέρνηση και τα αστικά Μέσα Ενημέρωσης μοστράρουν τον πακτωλό των δισεκατομμυρίων που θα πάνε στις τσέπες των μεγαλοκατασκευαστών για να φτιάξουν οδικούς άξονες, στο όνομα της «ανάπτυξης». Ο νεφροπαθής λοιπόν δεν μπορεί να πάρει τα 100 ή 200 ευρώ επίδομα για να έχει να φάει. Ο ανάπηρος δεν έχει δεκάρα στην τσέπη. Τέτοιο αίσχος βιώνουν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι που έχουν άμεσες και ιδιαίτερα αυξημένες καθημερινές ανάγκες. Και γι' αυτό το αίσχος ακέραια την ευθύνη φέρει η συγκυβέρνηση.
Την περασμένη Τετάρτη η συγκυβέρνηση έκανε το εξής: Μείωσε κατά 30% την κρατική επιχορήγηση προς τους δήμους για το μήνα Αύγουστο για να καταβληθούν τα προνοιακά επιδόματα. Το υπουργείο μάλιστα ανακοίνωσε ότι «η περικοπή ήταν επιβεβλημένη για να εξοικονομηθούν κονδύλια για τους πολίτες που δοκιμάζονται». Με απλά λόγια, η συγκυβέρνηση το «παίζει ευαίσθητη» στερώντας χρήματα από άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, αφού έκανε το εξής:
  • Στέρησε από εργαζόμενους σε δήμους - μόνιμους ή συμβασιούχους - το μισθό τους.
  • Στέρησε από νέα ζευγάρια τη δυνατότητα να στείλουν τα παιδιά τους σε παιδικό σταθμό, από ηλικιωμένους και άτομα με αναπηρίες την πρόσβαση στο πρόγραμμα «Βοήθεια στο Σπίτι», αφού τα χρήματα που έκοψε σε μεγάλο ποσοστό θα πήγαιναν για τη συνέχιση τέτοιων δράσεων, για προσλήψεις προσωπικού για τη στελέχωση τέτοιων υπηρεσιών κ.ά.
  • Στέρησε τη δυνατότητα σε μαθητές να μπορέσουν να μετακινηθούν από το σπίτι για να πάνε στα σχολειά τους, αλλά και από παιδιά με αναπηρίες να μετακινηθούν για να πάνε στα ειδικά σχολειά τους, αφού μέρος του ποσού που θα έπαιρναν οι δήμοι θα πήγαινε για την κάλυψη τέτοιων αναγκών.
Τα παραπάνω λοιπόν εμφανίστηκαν ούτε λίγο ούτε πολύ σαν θρίαμβος της συγκυβέρνησης που έλυσε το πρόβλημα των προνοιακών επιδομάτων. Στην πραγματικότητα όχι μόνο δεν έλυσε κανένα πρόβλημα, αλλά άνοιξε το δρόμο για να εμπεδωθεί στη συνείδηση του κόσμου ότι για τέτοια ιδιαίτερα σοβαρά κοινωνικά ζητήματα, θα πηγαινοφέρνει κονδύλια από εδώ και από κει για να καλύπτει ανάγκες κατά περίπτωση, στερώντας την ικανοποίηση αναγκών των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Δηλαδή: 'Η τα άτομα με αναπηρίες θα έχουν επιδόματα ή τα βρέφη και τα νήπια θα πηγαίνουν σε παιδικό σταθμό. 'Η οι χρόνια πάσχοντες θα ζουν με τα ψίχουλα του επιδόματος ή οι ηλικιωμένοι θα δέχονται τις υποτυπώδεις υπηρεσίες του προγράμματος «Βοήθεια στο Σπίτι». Και τα δύο δεν μπορεί να γίνονται...
Αυτή είναι η πολιτική της συγκυβέρνησης! Πολιτική και αντιλαϊκή και επικίνδυνη. Σε αυτήν την κατεύθυνση χρειάζεται ενιαίος οργανωμένος αγώνας για την κάλυψη όλων των σύγχρονων αναγκών του λαού που θα έχει σαν στόχο την οριστική ανατροπή του βάρβαρου καπιταλιστικού συστήματος, που αντιμετωπίζει τον ανάπηρο, τον χρόνια πάσχοντα, τα νέα ζευγάρια, τους μαθητές απλά σαν... λογιστικούς δείκτες.

Κώστας ΠΑΣΑΚΥΡΙΑΚΟΣ


TOP READ