3 Ιουλ 2012

Για τις κατακτήσεις στον καπιταλισμό


Για τις κατακτήσεις στον καπιταλισμό 







Μια εναλλακτική εκδοχή του γνωστού αρκτικόλεξου PIGS είναι αυτή με την ιταλία στη θέση της ιρλανδίας, η οποία μας δίνει έναν ενιαίο και συνασπισμένο ευρωπαϊκό νότο, έτοιμο για όλα. Μια εκδοχή με ποδοσφαιρική σημειολογία και πολιτικές προεκτάσεις εντός της εε. Η νασιοναλ μανσαφτ της μερκέλ μπορεί αρχικά να τα κατάφερε απέναντι στην πορτογαλία στους ομίλους και την ελλάδα, που δέχτηκαν το μνημόνιο και έμειναν εκτός Euro, αλλά έφαγε τα μούτρα της με τους ιταλούς και τους είδε χτες να διεκδικούν τον ευρωπαϊκό θρόνο στη σύνοδο κορυφής του κιέβου με τους ισπανούς.


Οι ισπανοί ήθελαν να γίνουν οι απόλυτοι κονκισταδόρες του σύγχρονου ποδοσφαίρου με τρεις σερί κατακτήσεις μεγάλων διοργανώσεων και τα κατάφεραν. Την ίδια στιγμή στην ελλάδα κάποιοι προβάλλουν ως ανάγκη των καιρών το αντικονκισταδορικό μέτωπο ενάντια στην κατοχή της τρόικα κι επαινούν το ραχόι για την κρατικοποίηση των τραπεζών που κινδύνευαν με πτώχευση και την «πολιτική κατάκτηση» της ισπανικής κυβέρνησης για την «εξασφάλιση δανείων χωρίς μνημόνιο». Παράλληλα, βάλλουν κατά όσων έχουν «ιδιοκτησιακή αντίληψη» για το κίνημα, αλλά οι ίδιοι φιλοδοξούν να κάνουν το δικό τους «αριστερό» πόλο μονοπώλιο και ονειρεύονται πολλές μικρές νίκες εντός του συστήματος (από το ευρωομόλογο μέχρι τις κρατικοποιήσεις που λέγαμε), πετώντας από κορυφή σε κορυφή, μέχρι την έφοδο στον ουρανό και την κατάκτηση του ολύμπου.


Υπάρχει όμως δυνατότητα να αποσπάσει σήμερα κατακτήσεις το κίνημα, εντός του συστήματος, χωρίς να έχει τεθεί στην «ημερήσια διάταξη» από τη ζωή το θέμα της εξουσίας; Και γιατί λένε οι κομμουνιστές ότι ο καπιταλισμός δεν έχει πλέον περιθώρια για παραχωρήσεις, όπως παλιότερα, σε άλλες δεκαετίες; Μήπως αυτό είναι σημάδι μοιρολατρίας και ηττοπάθειας;


Κατά πρώτον, ηττοπαθείς εξ ορισμού είναι εκείνες οι αναλύσεις που απαρνούνται εξ αρχής ως ενδεχόμενο την επανάσταση και τη δυνατότητά της να νικήσει, παραπέμποντας αυτή τη νίκη στη δευτέρα παρουσία. Κατά δεύτερον, η εκτίμηση ότι ο καπιταλισμός δεν είναι σε θέση να κάνει παραχωρήσεις, επειδή βαθαίνει η κρίση του, είναι συγκεκριμένη ανάλυση της πραγματικότητας κι όχι ηττοπάθεια. Ο σύγχρονος καπιταλισμός έχει λιγότερα περιθώρια για παροχές, γι’ αυτό και σπάει παραδοσιακές συμμαχίες του με μεσαία και προνομιούχα στρώματα, διακινδυνεύοντας τη συστημική του σταθερότητα. Η εκτίμηση αυτή δε μπαίνει από θέση αρχής, ως άρνηση γενικά κάθε δυνατότητας επιμέρους κατακτήσεων, αλλά ως εκτίμηση για την τρέχουσα συγκυρία, ανιχνεύει τη γενική τάση και δεν αναιρείται από εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα.


Πότε μπορεί να προχωρήσει σε παραχωρήσεις το σύστημα; Όταν νιώσει να απειλείται η ύπαρξή του και η επιθανάτια αγωνία του το μετατρέψει σε «ηθικό και φιλεύσπλαχνο» για να αναχαιτίσει τις ριζοσπαστικές διαθέσεις, έως ότου αναλάβει, μπουκώνοντας στόματα και συνειδήσεις με υλικά αγαθά και προνόμια. Το κεφάλαιο μπορεί να κάνει παραχωρήσεις όταν βρεθεί με το πιστόλι στον κρόταφο και φοβηθεί ότι μπορεί να χάσει τα πάντα.
Αλλά αν βρεθούμε στο σημείο να μπορούμε να το «εκβιάζουμε» και να αποσπάμε κατακτήσεις, γιατί να μείνουμε εκεί και να μην το σκοτώσουμε; Διαφορετικά, θα πάρει πίσω σε πρώτη ευκαιρία ό,τι μας έδωσε και εμείς θα μείνουμε με το πιστόλι στο χέρι να μας σημαδεύει, εν είδει πολιτικής αυτοκτονίας.


Αυτή είναι η κριτική αποτίμηση που γίνεται και στο αργεντινάσο –που πριν από μερικούς μήνες είχε τη δέκατη επέτειό του. Ναι μεν είχε τη δύναμη να ρίχνει τις αστικές κυβερνήσεις τη μία μετά την άλλη, αλλά έμεινε χωρίς στόχευση και με άσφαιρα πυρά. Και θα είναι «έγκλημα ασυγχώρητο» για την επαναστατική υπόθεση να φτάσουμε στην πηγή, αλλά να μην απλώσουμε το χέρι για να πιούμε νερό. Να έχουμε δύναμη, να την επιβάλουμε στην τάξη των αστών, αλλά να μην την καταστήσουμε εξουσία, δηλαδή ισχύ κατοχυρωμένη.


Από αυτή την άποψη οι αγώνες και τα «κινήματα» που αναπτύχθηκαν στην ελλάδα το τελευταίο διάστημα δεν ήταν μάταιοι ή χαμένοι από χέρι, αλλά αποδείχτηκαν ανεπαρκείς, καταλήγοντας να επαναδιαπραγματεύονται (βλέπε παζαρεύουν) την ελάφρυνση των συνεπειών του μνημονίου και πόσα θα χάσουμε. Και το βασικό ζητούμενο που τους έλειψε ήταν η πολιτική στόχευση.


Κάποιοι λένε βέβαια ότι η ταξική πάλη έχει διακριτά βάθρα, με σχετική αυτονομία το καθένα, και συνάγουν από τα παραπάνω ότι είναι λάθος να υποτιμάμε τη σημασία του οικονομικού αγώνα και να προβάλλουμε μονότονα κι «αντιδιαλεκτικά» το στόχο της πολιτικοποίησης του κινήματος. Δεν υπάρχει όμως κάποια σοβαρή οργανωμένη πολιτική δύναμη που να αποκηρύσσει τον οικονομικό αγώνα. Ίσα-ίσα που στο κόμμα έχει ασκηθεί κατά καιρούς κριτική από διάφορους χώρους –που δεν είναι ακριβώς σοβαροί, ούτε οργανωμένοι, πόσο μάλλον δύναμη- ότι μένει στάσιμο στα ρηχά νερά του «οικονομισμού» και των μισθολογικών διεκδικήσεων, χωρίς να ζυμώνει πολιτικά, μεταβατικά, δημοκρατικά αιτήματα – το κάθε επίθετο ανάλογα με τον χώρο προέλευσης της εκάστοτε κριτικής.


Το πρόβλημα ωστόσο δεν είναι η αναγνώριση της σημασίας οικονομικής πάλης, αλλά το πώς αυτή υποτάσσεται στην πολιτική πάλη. Το ζήτημα δεν είναι αυτά καθαυτά τα τακτικά αιτήματα, αλλά σε ποια στρατηγική εντάσσονται και πώς θα την υπηρετούν. Κανένας δεν υποτιμά τη σημασία των οικονομικών κατακτήσεων. Οι μικρές νίκες είναι ευπρόσδεκτες, δείχνουν το δρόμο της διεκδίκησης και τονώνουν την ταξική αυτοπεποίθηση των εργαζομένων. Πρέπει όμως να τις διασφαλίσουμε με συνολικές νίκες για να μη σκορπίσουμε απογοήτευση σε βάθος χρόνου. Κι αυτό δεν είναι κήρυγμα ηττοπάθειας, αλλά μια υπεύθυνη προειδοποίηση ουσίας, ότι ο αγώνας θα είναι μακρόχρονος και δύσκολος, ότι δεν υπάρχουν εύκολες, μαγικές λύσεις –και σίγουρα όχι εντός του συστήματος.


Σήμερα η συγκυρία απαιτεί συνολικές λύσεις και ζητά απάντηση στο ερώτημα: πώς θα μπορούσαν να κυλήσουν αλλιώς τα πράγματα στην παραγωγή και την οικονομία; Ποια εναλλακτική πρόταση έχετε; Ο σοσιαλισμός μπαίνει στην ημερήσια διάταξη όχι βάση κάποιων δικών μας επαναστατικών ονειρώξεων, αλλά αντικειμενικά, ως μοναδική διέξοδος απ’ την κρίση, γιατί δεν μπορεί να υπάρξει καμία άλλη λύση υπέρ του λαού στα πλαίσια του καπιταλισμού όπου η αστική τάξη μετακυλύει το κόστος της κρίσης στους εργαζόμενους.


Αυτά δε λέγονται για να επικρατήσει ηττοπάθεια και να μη δοθούν οικονομικοί αγώνες. Ίσα-ίσα που τώρα όλο το βάρος δίνεται στη μάχη για να υπογραφούν ευνοϊκές συλλογικές συμβάσεις, να μην περάσει η τρομοκρατία των επιχειρησιακών και των ατομικών συμβάσεων, η κατάργηση της μετενέργειας κλπ.  Το γενικό αναδεικνύεται από το επιμέρους αλλά δεν μπορεί και δεν πρέπει να κρύβεται πίσω απ’ αυτό. Η τακτική πρέπει να ευνοεί τη στρατηγική και η τελευταία να ζυμώνεται στις μάζες και να κερδίζει συνεχώς έδαφος στο εργατικό κίνημα. Κι αυτός πρέπει να είναι ο ρόλος της πρωτοπορίας, για να μη μείνουν στη μέση του δρόμου οι αγώνες και οι λαϊκές συνειδήσεις που αρχίζουν να ριζοσπαστικοποιούνται.


Και μια τελευταία σημείωση για τη σύνδεση υποκειμενικού κι αντικειμενικού παράγοντα.
Υπάρχει μια αντίληψη που απολυτοποιεί τον υποκειμενικό παράγοντα, το πεδίο δράσης του και τις δυνατότητες που έχει. Οι μισθοί, λέει, δεν κόβονται εξαιτίας της κρίσης αλλά εξαιτίας του χαμηλού επιπέδου των αντιστάσεων. Με άλλα λόγια οι καπιταλιστές βρίσκουν και κάνουν. Κάτι που ισχύει κατά βάση, αλλά αντιστρέφει τη σχέση αιτίου- αιτιατού. Ή ακόμα χειρότερα, η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, που ισχυρίζεται πως η κρίση προκαλείται ακριβώς εξαιτίας των διάφορων εργατικών αντιστάσεων και των μικρών «σαμποτάζ» όσων αντιστέκονται στο χώρο παραγωγής –φτύνοντας πχ στον καφέ του αφεντικού του με μίσος ταξικό, ή δουλεύοντας παθητικά, κτλ.


Αυτό που αγνοούν οι παραπάνω αναλύσεις είναι η αντικειμενική συγκυρία, οι δυσμενείς συνθήκες σε παγκόσμιο επίπεδο κι οι αρνητικοί διεθνείς συσχετισμοί που διαμορφώθηκαν αντικειμενικά την τελευταία εικοσαετία μετά τις ανατροπές στο ανατολικό μπλοκ. Το κοινωνικό κράτος των δυτικών κοινωνιών ήταν ουσιαστικά η απάντηση στο αντίπαλο δέος και την ελκτική δύναμη της χώρας του οκτώβρη. Από τη στιγμή που εξέλιψε όμως αυτό το δέος, άρχισαν να ξηλώνονται κι οι κατακτήσεις του κοινωνικού κράτους σε όλη την ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο. Αυτή είναι μια αντικειμενική πραγματικότητα. Κι όποιος τυφλώνεται από αντισοβιετισμό κι αρνείται να τη δει ή θέλει σώνει και καλά να επιρρίψει τη βασική ευθύνη στον υποκειμενικό παράγοντα (κόμματα, συνδικάτα, κτλ) για τη σημερινή κατάσταση, πάσχει από πολιτική μυωπία κι είναι άξιος της μοίρας του.
 Προβοκάτσια από  Μπρεζνιεφικό απολίθωμ

Ο Ράμφος σκαει .... ράμφος


Ο Ράμφος σκαει .... ράμφος 






 Ράμφος και πάλι Ράμφος. Η φολοσοφία είναι εδώ.
 Ο νέος Αριστοτέλης της κρίσης έδωσε και πάλι το παρόν στην Ε.Στάη χθές το βράδυ και το μυαλό μας πήγε φυσικά στο κακό.
 Ο "φιλόσοφος" Ράμφος όπως ξέρουμε δεν είναι παρά άλλο ένα υποπροιόν της κρίσης όπως και όλο το άλλο δουλικό καθηγηταριό(εκτός από τους λίγους άξιους που πάντα έχουν κάτι να πουν) που κάνει παρέλαση στα κανάλια κάθε φορά που υπάρχουν κρίσιμα γεγονότα. Ρόλος όλων αυτών να μας κάνουν το μυαλό σούπα, να χρυσώσουν το δηλητηριώδες χάπι και να μας πείσουν ότι δεν είναι κι άσχημα να πεθαίνεις αν είναι "για το καλό της πατρίδας".
 Η περίπτωση Ράμφου πάντως είναι προφανως ιδιαίτερη αφού από τόσους και τόσους πραγματικά πνευματικούς ανθρώπους σε μια χώρα όπου η φιλοσοφία κυλάει στο αίμα μας, έχει επιλεγεί αυτός που και εντελώς τίποτα δικό του δεν έχει να προσφέρει, που να κινεί έστω λίγο το ενδιαφέρον, αλλά και η προχειρότητα με την οποία διαχειρίζεται τις έννοιες είναι προκλητική. Καποιο ιδιαίτερο ρόλο του εχουν σίγουρα αναθέσει στο παρασκήνιο τον οποίο θα μάθουμε στη διάρκεια.
 Και χθες πάντως επαναλαμβάνοντας επιχειρήματα καφενείου που πιάνουν τόπο στους άσχετους είπε πως πρέπει να γίνουν "μεταρρυθμίσεις", μπλέκοντας τα πάντα από την κουλτούρα μέχρι την οικονομία και τις προσωπικές συνήθειες, και να αλλάξουμε όλοι προσπαθώντας να αναδείξουμε τα ευρωπαικά ιδεώδη. 'Δεν είναι δυνατόν" είπε ο Ράμφος (σε ελεύθερη απόδοση), "να καταγγέλουμε το Δυτικό πολιτισμό, την ίδια στιγμή που θέλουμε να επωφελούμαστε και να χρησιμοποιούμε τα προιόντα του, δηλαδή καγιέν κλπ(!!!)". Κανονικός πολτός. Ο πολιτισμός της δύσης, ο καπιταλισμός, η Ευρώπη, η ΕΕ, οι κατακτήσεις της επιστήμης(που φυσικα είναι κατάκτηση του ανθρώπου και όχι της ΕΕ και του καπιταλισμού), η χλιδή των καγιέν και οι ανθρώπινες ανάγκες, έγιναν ένας απαίσιος αλλά γευστικός αχταρμάς που σερβιρίστηκε για άλλη μια φορά με κοσμικά χαμέγελα και αμοιβαίες φιλοφρονήσεις, προκειμένου να πειστεί το πόπολο πως πρέπει να σκύψει το κεφάλι και να παραχωρήσει για το καλό του την ίδια του τη ζωή.
 Πόσο τίποτα κρυμμένο πίσω από πομπώδη λόγια και μερικές πληροφορίες από λόγια φιλοσόφων έτσι για να δοθεί εγκυρότητα σε μια συσκευασία με ύπουλο περιεχόμενο...
 Ο φιλόσοφος της υποταγής και της δουλικότητας είναι ξανά εδώ περιφερόμενος όπως τα όρνια πάνω από μελλοθάνατους, ραμφίζοντας το μυαλό μας και πουλώντας εκτός των άλλων και συγκαλυμμένο ύπουλο αντικομμουνισμό.
 Ως γνωστόν ο Ράμφος σκάει ...ράμφος κάθε φορά που έχουμε μνημόνια, μεσοπρόθεσμα, κρίσιμες αποφάσεις, εκλογές, ανασχηματισμούς, μαυρίλα, ομίχλη και απειλή καταιγίδας, έχοντας καταντήσει κάτι σαν ορντέβρ ή ντεσέρ της άτιμης της τρόικας.


 You might also like: 
 Παρελθόν και μελλον 
 Σωτήρων συνέχεια- Λουκάς Παπαδήμος 
 Μαρτυρία- Τι ακριβώς εγινε στο Βερολίνο! 
 Τζογαδόρικη πολιτική τρίπλα από Καρατζαφέρη 
LinkWithin 
 Αναρτήθηκε από  Γιώργος Σαρρή

α..Ελληνικά πογκρόμ της ντροπής!


Τα..Ελληνικά πογκρόμ της ντροπής!





Kristallnacht
Τελευταια εχει κανεις την αισθηση οτι διαβαζει..παλιες εφημεριδες και μαθαινει …παλιες ειδησεις, οταν ακουει και δυστυχως με λυπη, θυμο και αηδια μαζι, συνειδητοποιει οτι καποιοι στη χωρα μας εχουν βαλθει να ξεπερασουν τους πρωτους…διδαξαντες, στη Γερμανια του 1938 (βλ. Kristallnacht) οταν τρομοκρατουν  μεταναστες απειλωντας τους με επιθεσεις και τελεσιγραφα του τυπου «Κλείστε τα μαγαζιά σας και δρόμο». 

Οπως διαβαζα το περασμένο Σάββατο 40 τυποι με μηχανες έκαναν βόλτες στους δρόμους της Νίκαιας και σταμάτησαν μπροστά από 4 καταστήματα ιδιοκτησίας αλλοδαπών, απειλωντας τους καταστηματάρχες πως αν δεν φύγουν μέσα σε 48 ώρες, τότε θα βρουν κατεστραμμένα τα μαγαζιά τους.

Mαζευοντας τα συντριμμια, Γερμανια 1938
 Ευτυχως οι απειλές δεν έγιναν πράξεις, αλλα ο φοβος των ανθρωπων αυτων ειναι κατι που κανεις φανταζομαι δεν θα ηθελε να ζησει...Ηδη οι  δουλειες έχουν μειωθεί σημαντικά, για ολους, και οι δικοι τους ανθρωποι φοβούνται πια ακομη και να βγουν εξω, αφού οι επιθέσεις εναντίον τους εχουν γινει πλέον συχνό φαινόμενο. 

Πως θα μας φαινοταν, αραγε, να ειμασταν εμεις στη θεση τους, το εχουμε ποτε σκεφτει, η δεν μας απασχολει επειδη εμεις δεν ειμαστε...μαυριδεροι, σχιστοματηδες, και δεν ξερω τι αλλο μπορει να λενε για τους ανθρωπους αυτους, οι μισανθρωποι αυτοι της Χ.Α, που ουτε ...Χρυση, ουτε ...Αυγη ειναι! Ενα μαυρο σκοταδι ειναι και εκει θα πρεπει να μεινουν!

Η Χρυσή Αυγή, ομως, που κανονικα δεν θα επρεπε να ειχε τη στηριξη κανενος Ελληνα ωστε να πραγματοποιει τις αισχρες δρασεις της, φροντιζει και διαδικτυακανα...ενημερωνει γραφοντας στην ιστοσελίδα της ότι στις 23 Ιουνίου πραγματοποιήθηκε «μηχανοκίνητη ενημερωτική δράση σε Νίκαια, Κορυδαλλό και Ρέντη», ενώ «ιδιαίτερη στάση έγινε στην Πλατεία του Αγίου Ιωάννη Ρέντη όπου οι κάτοικοι αντιμετωπίζουν έντονο πρόβλημα με τους λαθρομετανάστες».

Και ενω ολα αυτα συμβαινουν, αναρρωτιεται κανεις, που ειναι η Αστυνομια..Ρητορικη, βεβαια, η ερωτηση οταν ολοι ξερουμε τι ψηφισε μεγαλη μεριδα της Αστυνομιας και οταν συμφωνα με αρθρο, η αστυνομια βρισκοταν σε απόσταση 30 μέτρων, χωρίς ομως να επεμβαίνουν, (!!) ενώ οι νεοναζί έμπαιναν στα μαγαζιά και ζητούσαν να κλείσουν και να φύγουν οι μετανάστες που βρίσκονταν μέσα εκείνη την ώρα, δινοντας προθεσμία μίας βδομάδας για να κλείσουν οριστικά τα καταστήματα και να φύγουν οι μετανάστες από την περιοχή», συμφωνα με τη Κίνηση Ενωμένοι Ενάντια στο Ρατσισμό και τη Φασιστική Απειλή.

Πιστευω, ομως, οτι ολοι εχουν διαβασει ενα κειμενο που κυκλοφορησε τελευταια και που εξηγει την απροσμενη ανοδο της ΧΑ, αλλα και τη ...τρικυμια μυαλου οσων τους ψηφισαν!

H Eλληνικη κοινωνια εχει ξεπερασει, σε αδιαφορια κατα πολυ την Ευρωπη, σας πληροφορω, γιατι τετοιες φασιστικες συμπεριφορες με την ανοχη της αστυνομιας, δεν τα εχω δει, ουτε τα εχω βιωσει ολα αυτα τα χρονια που ειμαι εδω και ειλικρινα ελπιζω να μην τα δω ποτέ οσο ζω!

You might also like:

Το οφθαλμόλουτρο


Το οφθαλμόλουτρο 







«Για χιλιάδες χρόνια αυτά τα δικαιώματα τα είχε η κάθε θρησκεία και η κάθε Ιερά Εξέταση. Καιρός να γίνει αλλαγή, μεταρρύθμιση, αναδιαπραγμάτευση, τέλος πάντων, της Βίβλου με τον Θεό γιατί επί γης υπάρχει και κυριαρχεί, από καιρό πλέον, άλλος θεός!»






Τώρα που η κυβέρνηση του νέου μαύρου μετώπου ψάχνει για έσοδα, μάλλον πρέπει να βάλει τη σατανική φαντασία της (μόνο τέτοια έχει) να δουλέψει. Ας τη διευκολύνουμε από την ντροπή που νοιώθει(;;;), έτσι κι αλλιώς στα αρρωστημένα κεφάλια του κεφαλαίου και των κυβερνητών δεν είναι μόνο αυτά που θα πούμε εδώ αλλά και πολύ χειρότερα. Εμείς απλώς βγάζουμε τις σκέψεις τους στον αέρα.


Η Ελλάδα έχει ήλιο. Έχει θάλασσα. Έχει οξυγόνο. Έχει αέρα. Έχει γη. Έχει, εχει... Όλα αυτά είναι πλουτοπαραγωγικές πηγές, το λένε όλοι.


Το επόμενο βήμα του μονοπωλιακού καπιταλισμού είναι να ιδιωτικοποιήσει τον ήλιο, τη θάλασσα, το οξυγόνο, τον αέρα, τη γη, βροχή, όλα! 


Όποιος θέλει να κάνει ηλιοθεραπεία θα πληρώνει, για ηλιακό θερμοσίφωνα θα πληρώνει, για μπάνιο στη θάλασσα θα πληρώνει, για να αναπνέει το οξυγόνο θα πληρώνει, για να στεγνώνει ρούχα με τον αέρα, για σερφινγκ κλπ θα πληρώνει, για τη βροχή στις πόλεις, στη γη και στα χωράφια θα πληρώνει, για να μαζέψει νερό βροχής θα πληρώνει, για να σπέρνει αγγουράκια θα πληρώνει. Δεν είναι δυνατόν, τόσο πλούτο να τον χαίρεται τζάμπα ο πάσα ένας και να μη πληρώνει. 


Πρόκειται για κεφαλαιώδες ζήτημα! Εφεξής για κάθε πηγή φυσικού πλούτου θα συγκροτηθεί μια ιδιωτική ΑΕ με διαταγή του κράτους, όπως ας πούμε της «Αττικής Οδού ΑΕ», «Γέφυρα Ρίου ΑΕ» κλπ. Και επειδή οι πονηροί νομίζουν ότι θα ξεφύγουν γιατί δεν θα μπορούν να τους πιάσουν με «διόδια» προς τον ήλιο, τη θάλασσα κλπ, ας μη χαίρονται. Θα μπει ένα ετήσιο ενιαίο γενικό τέλος (διόδια) για χρήση κάθε πλουτοπαραγωγικής πηγής ανεξαρτήτως μεγέθους χρήσης (αυτό είναι σοσιαλιστικό και ολίγον κομμουνιστικό μέτρο ισότητας)!


Θα πληρώνουμε (ο κάθε πολίτης) πχ 100 ευρώ το χρόνο για κάθε μια από τις παραπάνω χρήσεις. Το ίδιο και για όποια άλλη βρεθεί. Π.χ., η απόλαυση της όρασης (οφθαλμόλουτρο) στη θάλασσα, στα όμορφα κορμιά, στο βουνό και στη σημαία είναι μια επιπλέον τζάμπα χρήση πλουτοπαραγωγικής πηγής που πρέπει να πληρώνεται (εξαιρούνται οι τυφλοί οι οποίοι θα πληρώνουν τέλος απόλαυσης απόλυτου σκότους ποιότητας Αβύσσου). Για όσους αρνούνται να κάνουν χρήση αυτών των πηγών για να μη πληρώνουν θα μπει τέλος άρνησης χρήσης 100 ευρώ για κάθε περίπτωση. 


Αν κάποιος νομίζει ότι αυτά είναι για γέλια, ας θυμηθεί την απαγόρευση συλλογής και χρήσης του βρόχινου νερού σε κάποιες χώρες όπως οι ΗΠΑ (στην Ελλάδα εκδόθηκε ήδη η ΚΥΑ 150559/10-6-2011 για έλεγχο του νερού, ( http://www.ypeka.gr/LinkClick.aspx?fileticket=PKg27TGwYMQ%3d&tabid=508&language=el-GR) και την απαγόρευση καλλιέργειας λαχανικών στον κήπο των κατοίκων των ΗΠΑ (νόμος S510 http://www.katohika.gr/2011/12/monsanto-s510.html ) γιατί το δικαίωμα αυτό έχει εκχωρηθεί στις πολυεθνικές για να καταλάβει τι μπορεί να μας ξημερώσει. 


Αν τώρα κάποιος νομίζει ότι έτσι θα μειωθεί το χρέος, λάθος κατάλαβε. Τα λεφτά θα τα παίρνουν οι πολυεθνικές γιατί θα φροντίζουν τον ήλιο να βγαίνει κάθε μέρα κανονικά, τον αέρα να φυσάει, τον ερχομό των σύννεφων, τη θάλασσα να κυματίζει κλπ, κλπ! 


Για χιλιάδες χρόνια αυτά τα δικαιώματα τα είχε η κάθε θρησκεία και η κάθε Ιερά Εξέταση. Καιρός να γίνει αλλαγή, μεταρρύθμιση, αναδιαπραγμάτευση, τέλος πάντων, της Βίβλου με τον Θεό γιατί επί γης υπάρχει και κυριαρχεί, από καιρό πλέον, άλλος θεός


 Αναρτήθηκε από  symastev 

ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΕΝΟ ΔΕΞΙΑ ΤΟΥ ΚΚΕ ΚΑΙ Η ΑΝΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΜΟΥ


ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΕΝΟ ΔΕΞΙΑ ΤΟΥ ΚΚΕ ΚΑΙ Η ΑΝΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΜΟΥ 
 Από το Lenin Reloaded
 ... γράφει ο @ψηρίς



ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΕΝΟ ΔΕΞΙΑ ΤΟΥ ΚΚΕ ΚΑΙ Η ΑΝΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΜΟΥ 

 Αν δούμε τη γενικότερη εικόνα στον πολιτικό χάρτη όπως διαμορφώνεται, παρατηρώντας ταυτόχρονα τις διεργασίες στην Ανταρσύα, όπως αυτές παίρνουν ραγδαία μορφή, προεκλογικά, αλλά ειδικότερα από 6/5 και έπειτα ακόμα πιο ξεκάθαρα, μπορούμε να συμπεράνουμε τα εξής:


 Στον πολιτικό-γεωγραφικό χάρτη, έχουμε μια εμφανή κατάρρευση της παραδοσιακής κεντρο-αριστεράς (παλιάς Σοσιαλδημοκρατίας), η οποία βρίσκεται σε μεταβατική φάση, με Πασόκ και Δημάρ να ζυμώνουν εξελίξεις ανασύνθεσης της, που όμως -λόγω και της από κοινού συμμετοχής τους στην (νέα) κυβέρνηση του (παλιού) μαύρου μετώπου- δύσκολα θα καταφέρουν να ενσωματώσουν σημαντικές λαϊκές μάζες.


 Από την άλλη, μοιάζει πλέον βέβαιο ότι το ρόλο της Κεντροαριστεράς αναλαμβάνει ο Σύριζα, που μέρα με τη μέρα, ολοκληρώνει και εμβαθύνει τη μετάλλαξή του, από οπορτουνιστικό κομμάτι του κινήματος, σε μια νέα Σοσιαλδημοκρατία. Απαιτούνται κι άλλα χαρακτηριστικά και διαπιστευτήρια για να γίνει μόνιμος πυλώνας του διπολικού συστήματος, αλλά τα μέχρι στιγμής δείγματα φανερώνουν πως θα το καταφέρει.


 Η "μετακίνηση" αυτή του Σύριζα (σε εισαγωγικά, γιατί από τις πολιτικές του θέσεις και την ιδεολογία του που ήταν πάντοτε η ταξική συνεργασία και η υποταγή των εργατών στα ψίχουλα των αστών, ουδέποτε μετακινήθηκε) αφήνει ένα κενό που πάντοτε ο ίδιος κάλυπτε: Αυτό μεταξύ της Κεντρο-αριστεράς και του Κομμουνιστικού Κόμματος (η εκχυδαϊσμένη παρουσίαση, των πολιτικών χώρων στο ξεφτισμένο πεδίο Δεξιάς-Αριστεράς, γίνεται χάριν απλούστευσης). Ο πολιτικός χώρος της Κεντροαριστεράς για μια σειρά λόγους ήταν πάντοτε χώρος στον οποίο οι κομμουνιστές είχαν πάντα λίγο ευκολότερη πρόσβαση και διείσδυση από ότι στον δεξιό (αριστερές παραδόσεις, δημοκρατικά αισθήματα, δραστηριοποίηση στο εργατικό κίνημα κλπ.).


 Από τη μία, η κάλυψη αυτού του κενού στα δεξιά του ΚΚΕ είναι προφανής επιθυμία του συστήματος, καθώς είναι αναγκαία η παρουσία μιας "αριστερής" δύναμης που θα δράσει ως δεξαμενή υποδοχής απογοητευμένων του Σύριζα, λόγω και της δεδομένης αντιλαϊκής διαχείρισης που θα κληθεί να ασκήσει ο τελευταίος, αλλά από την άλλη η όξυνση της οικονομικής κρίσης με όλες τις επιπτώσεις της (όπως σπάσιμο συμμαχιών της αστικής τάξης, προλεταριοποίηση μεσαίων στρωμάτων και επιστημονικού προσωπικού, βίαια υποβάθμιση βιοτικού επιπέδου κλπ.) δημιουργεί πρόσφορο έδαφος για τη δημιουργία νέων οπορτουνιστικών μορφωμάτων. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε πως ο οπορτουνισμός σε κάθε καμπή και στροφή της ταξικής πάλης, σε κάθε νέο στάδιο ανάπτυξης ή νέα μορφή διαχείρισης του καπιταλισμού, προσαρμόζεται, ελίσσεται, δημιουργεί και παρουσιάζει τη «γραμμή» εκείνη που ανταποκρίνεται στη χρονική συγκυρία, ντύνοντας πάντα με νέο περιτύλιγμα την ταξική συνεργασία, την υποχώρηση, την απόρριψη της ταξικής επανάστασης και προσφέροντας νέους, δήθεν πιο «έξυπνους», λιγότερο κοπιώδεις τρόπους ανακούφισης των λαϊκών στρωμάτων, τρίτους και τέταρτους δρόμους δήθεν αλλαγής.


 Βάσει όλων των παραπάνω, κρίνεται πολύ πιθανό η αναδιοργάνωση της λοιπής πλήν Σύριζα «Αριστεράς», έτσι, ώστε αυτή να λάβει «θέση» ενδιάμεσα από τον Σύριζα και το ΚΚΕ (ο Α. Παπαχελάς δείχνει άλλωστε να το χει πιάσει το μήνυμα: http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_01/07/2012_449853 )


 Επιπλέον, και σε σχέση με αυτό, χρήσιμη είναι η παρακολούθηση της όλης σχετικής φιλολογίας που έχει αναπτυχθεί πρόσφατα αναφορικά με το Πρόγραμμα του ΚΚΕ. Αρχής γενομένης από τη δημοσιοποίηση αποχωρούντων από το ΚΚΕ και την καταγγελία για εγκατάλειψη από το τελευταίο του προγράμματός του, είχαμε την ένταση της αρθρογραφίας στην Ανταρσύα, βασικά στελέχη της οποίας υπερθεμάτιζαν υπέρ της καταγγελίας, γενόμενοι όψιμοι υπερασπιστές της γραμμής του 15ου συνεδρίου του ΚΚΕ.


 Αν υπήρχε το ίντερνετ και η μπλογκόσφαιρα το 1995, θα μας ήταν εύκολο και (αποκαλυπτικό) να βρούμε τις εκτενείς καταγγελίες και τους λίβελους που δημοσιοποιούσε τότε ο χώρος του εξωκοινοβουλίου για το Πρόγραμμα του ΚΚΕ, τις κατηγορίες για ρεφορμισμό, για θολά στάδια λαϊκής αντιμονοπωλιακής εξουσίας, για κυβερνητισμό κλπ.


 Ταυτόχρονα, ο Σύριζα με προεξάρχοντα τον πρόεδρό του, πήρε την «πάσα» (που ο ίδιος είχε δώσει;) ανακοινώνοντας δημόσια την ανακάλυψη από μέρους του (από μέρους του;) για αυτήν την δήθεν παρέκκλιση του ΚΚΕ, διαβάζοντας σε προεκλογική συγκέντρωση του Σύριζα επιλεγμένα αποσπασματικά κομμάτια από την απόφαση του 15ου Συνεδρίου του ΚΚΕ (1995). Πιο πριν και ειδικότερα από το ξέσπασμα της κρίσης και έπειτα, μέρους του ΣΥΝ, το λεγόμενο «ρεύμα Λαφαζάνη» είχε αρχίσει να διαχωρίζει τη θέση του από τις επίσημες θέσεις του ΣΥΝ, χαράσσοντας μια γραμμή που μίλαγε για ανάγκη εξόδου από ευρώ, για αντικαπιταλιστικούς μετασχηματισμούς και δειλά-δειλά για μια μακροχρόνια πορεία ρήξης με την Ε.Ε., ενώ και ο ίδιος ο ήδη αποχωρήσας Αλαβάνος είχε τοποθετηθεί αντίστοιχα, θέση που επανέλαβε προεκλογικά.


 Η ασυνείδητη και συνειδητή τάση των μικροαστικών στρωμάτων για επιστροφή σε μια χρονική περίοδο όταν τα ψίχουλα των αστών και οι διαβρωτικές συμμαχίες τους, ικανοποιούσαν σε έναν βαθμό συγκεκριμένα στρώματα της κοινωνίας, καθώς και η αναζήτηση νέων τρόπων διαχείρισης στην παρούσα κρισιακή συγκυρία για συγκερασμό αντίθετων και αντιμαχόμενων ταξικών συμφερόντων (καπιταλιστική Ελλάδα έξω από την Ε.Ε. ή καπιταλιστική Ελλάδα μέσα στην Ε.Ε. με εθνικό νόμισμα κλπ.) είναι η μία κοινωνικοπολιτική πλευρά αυτής της ρητορείας. Η άλλη αποτυπώνει από τη μία την αναπόφευκτη πίεση του ταξικού εχθρού στις γραμμές του κινήματος, που οδηγεί σε υποχώρηση και στην εμμονή και επιμονή για διατήρηση ενός συνηθισμένου τρόπου δράσης (σε ασυνήθιστες συνθήκες) με έντονα τα κοινοβουλευτικά χαρακτηριστικά και από την άλλη, σε αναζήτηση συμμαχιών με συναντήσεις κορυφών, χωρίς ουσιαστικό ανατρεπτικό περιεχόμενο, που θα δώσουν την εύκολη λύση, παραγνωρίζοντας το ρόλο και τη φύση των αστικών εκλογών, του δικαίου και του ίδιου του κράτους, μακριά από όλη την κομμουνιστική κοσμοθεωρία και τα επιτυχημένα και αποτυχημένα παραδείγματα ταξικών εργατικών επαναστάσεων.


 Ας επιχειρήσουμε ένα flashback στο 2009, θα μας φανεί πολύ χρήσιμο και θα μας βοηθήσει να ενισχύσουμε όλα τα παραπάνω συμπεράσματα.


 Με το ξέσπασμα της κρίσης εν Ελλάδι, το ΚΚΕ επιχείρησε να μεταστρέψει το βλέμμα των λαϊκών στρωμάτων από το ζήτημα του «δημοσίου χρέους», το οποίο χρησιμοποιούνταν εντέχνως από τους αστούς ως η δήθεν ρίζα του κακού. Αναλύοντας τις αιτίες δημιουργίας του, έδινε μεγαλύτερο βάρος στο να κερδηθεί περισσότερος κόσμος απ' τη θέση ότι η κρίση είναι καπιταλιστική, κρίση υπερσυσσώρευσης και υπερπαραγωγής την οποία πρέπει και οικονομικά και πολιτικά να πληρώσει η πλουτοκρατία. Σύντομα συμπύκνωσε τη θέση του, σε συμβατή με τη στρατηγική του γραμμή και θέση, στο τρίπτυχο «έξω από την Ε.Ε., διαγραφή του χρέους, λαϊκή εξουσία».


 Ο Σύριζα πάσχισε από τότε μέχρι και σήμερα να σκαρφαλώσει σε κάθε αστικό άρμα που παρέλαυνε μπροστά στα παραζαλισμένα μικροαστικά και λαϊκά στρώματα, πότε αναφερόμενος σε κρίση των golden boys, του καζινοκαπιταλισμού, της Goldman Sachs, του τραπεζικού συστήματος, της διαφθοράς κλπ., παραμένοντας ένθερμος υποστηρικτής της Ε.Ε. και λύσεων όπως το ευρω-ομόλογο και του κουρέματος (που εξάλλου ήδη έγινε!), χτίζοντας ένα αγωνιστικό προφίλ που πατούσε πάνω σε επιχειρήματα περί αντισυνταγματικότητας των μνημονίων, υποχωρητικότητας των κυβερνήσεων κλπ., ενώ τέλος επιχείρησε να ηγηθεί των μικροαστικών στρωμάτων στις πλατείες, μουντζώνοντας και φωνασκώντας να εξοβελιστούν τα κόμματα και τα συνδικάτα και αναγάγωντας το μνημόνιο σε πηγή κάθε κακού.


 Η Ανταρσύα όμως (ασχέτως αν τα παρακάτω διαφαίνονταν και παλιότερα), «μπήκε» στην κρίση με προτάγματα για μια «αντικαπιταλιστική ανατροπή», «κομμουνισμός τώρα» κλπ., κατηγορώντας μόλις μέχρι και το 2009 το ΚΚΕ ότι στέλνει την επανάσταση στη Δευτέρα παρουσία, ότι ο στόχος για λαϊκή εξουσία είναι κάτι το νεφελώδες το οποίο υποκρύπτει συμβιβασμό, το οποίο απεμπολεί το σοσιαλισμό και υποκρύπτει μια κυβέρνηση ΚΚΕ με αστική εξουσία κλπ.. Σύντομα με την όξυνση της κρίσης, η Ανταρσύα, μιλώντας αρχικά για «στάση πληρωμών» της αστικής κυβέρνησης του καπιταλισμού απέναντι στους πιστωτές της, βυθίστηκε σε αναζητήσεις αριστερών οικονομολόγων, που θα έδιναν μαγικές λύσεις για το χρέος, αναγάγοντάς το σε θεμελιώδες, συσκοτίζοντας τον χαρακτήρα και την ένταση της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, αποκαλύπτοντας σιγά-σιγά τον μικροαστικό χαρακτήρα της και των στρωμάτων από τα οποία κυρίως αποτελείται και στα οποία απευθύνεται.


 Η συνέχεια περιελάμβανε «Αριστερά βήματα διαλόγου» με τον ρεφορμισμό, συνδικαλιστικές συμμαχίες με κομμάτια της Πάσκε που δήλωναν αντιμνημονιακά, την επιτροπή λογιστικού ελέγχου για πληρωμή μέρους του χρέους, ντοκιμαντέρ και αναλύσεις για λύσεις τύπου Ισημερινού και Βολιβίας, ύμνους στο Αργεντινάσο και προσπάθεια δημιουργίας μιας πλατφόρμας που πρότεινε στο εργατικό κίνημα την δημιουργία ενός αγωνιστικού μετώπου, το οποίο με την μαχητικότητα του θα κυβερνιότανε από μια αστική κυβέρνηση «υπό εκβιασμό» που λόγω της δύναμης του κινήματος θα κυβερνούσε φιλολαϊκά. Το περίφημο «μεταβατικό πρόγραμμα» δεν ήταν τίποτε άλλο από την προγραμματική αντιπολίτευση της Ανταρσύα σε μια αστική κυβέρνηση με την εξουσία στα χέρια των καπιταλιστών. Οι πλατείες ήταν η συνέχεια της κατηφόρας αυτής. Οι άμεσες δημοκρατίες συνάντησαν τους «300 στην κρεμάλα», το απολιτίκ και το ακομματίκ. Η χρονική συγκυρία της κατάρρευσης του Πασόκ, η άνοδος του Σύριζα και η διαφαινόμενη πιθανότητα αριστερής κυβέρνησης της αστικής εξουσίας υπερνίκησε την έτσι κι αλλιώς μεσοβέζικη πρόταση της Ανταρσύα, οι δυνάμεις της οποίας αντικειμενικά δε μπορούσαν να αντιταχθούν στην πολύ πιο ολοκληρωμένη παρουσίαση της πρότασής τους. Το πρόγραμμα αριστερής αντιπολίτευσης που έφτιαχναν, η οποία θα κυβερνούσε δια αντιπροσώπου, δηλαδή μέσω αστικών κομμάτων, βρήκε τη μετουσίωσή του στην Αριστερή Κυβέρνηση του Σύριζα. Γιατί να πιέζεις να κυβερνάνε φιλολαϊκά, αν μπορείς να το κάνεις ο ίδιος; Το «μεταβατικό πρόγραμμα» που υποστηρίζεται και παρουσιάζεται πλέον, δεν είναι τίποτα άλλο από το ανεφάρμοστο πρόγραμμα μιας κυβέρνησης με άθικτη την εξουσία των μονοπωλίων ή αλλιώς ένα ενδιάμεσο στάδιο, βγαλμένο από τις χειρότερες αυταπάτες του κομμουνιστικού κινήματος του 20ου αιώνα, με ειρηνική συνύπαρξη εργατών και καπιταλιστών υπό το «άγρυπνο» βλέμμα μιας ουδέτερης κρατικής οντότητας.


 Εδώ λοιπόν θα βρεθεί η μαγιά για τη δημιουργία του πολιτικού μορφώματος στα δεξιά του ΚΚΕ. Πέρα από την ρητορεία για το πρόγραμμα του ΚΚΕ και το διαχωρισμό ηγεσίας και βάσης που επιχειρείται από όλες τις πλευρές, η αριστερή κυβέρνηση της Ανταρσύα, με το ρεύμα ρήξης με «ευρώ και E.E.» του Λαφαζάνη, με την εξέγερση Ταχρίρ και τα «έξω από το ευρώ» του Αλαβάνου και με μερικά πρώην μέλη ή συνοδοιπόρους του ΚΚΕ και την Κυβέρνηση του Αντιμονοπωλιακού Μετώπου που αυτά στηρίζουν, έχουν αντικειμενικό κοινό έδαφος και κοινή συνισταμένη, την απεμπόληση κάθε κομμουνιστικής προοπτικής, την εκδίωξη του σοσιαλισμού στη Δευτέρα και Τρίτη παρουσία, την αναβολή σύγκρουσης με τους αστούς και την εξουσία τους, την αναζήτηση μεσοβέζικης λύσης, που δήθεν θα ανακουφίσει, αλλά δε θα συντρίψει τους αστούς και τελικά τον ίδιο τον ρεφορμισμό και την υποχώρηση.


 Οι καμπές της ταξικής πάλης και οι δυσκολίες της είναι φανερό και γνωστό ιστορικά ότι αφήνουν κάποιους «απέξω». Η υποχώρηση αρχικά συχνά παρουσιάζεται ως προσαρμογή στις νέες συνθήκες, ως ευελιξία, ως ευκολότερος και πιο πανούργος τρόπος δράσης και πάντα οδηγεί στην ενσωμάτωση ή/και στην αποστράτευση. Ο κοινοβουλευτισμός, ο κυβερνητισμός, η άρνηση εξαγωγής συμπερασμάτων, θετικών και αρνητικών από την ιστορική πείρα, η αδυναμία εξέλιξης και ανεβάσματος και του ιδεολογικοπολιτικού επιπέδου της αυτοθυσίας και της δράσης, ο εμπειριοκριτικισμός και πρακτικισμός, η αντιεπιστημονική άποψη για την εργατική τάξη και το ρόλο της, αποτελούν καρκινικούς παράγοντες στο σώμα του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος, απέναντι στους οποίους πρέπει να δοθεί συνεπής, δυναμική και ανυποχώρητη ιδεολογικοπολιτική διαμάχη.
 @ψηρίς
 Κόκκινη προπαγάνδα εκτοξεύθηκε από  Redfly

ΛΑΪΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ - ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ


ΛΑΪΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ - ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ 





Η φοροκαταιγίδα, τα χαράτσια μαζί με τα άλλα προβλήματα οδηγούν σε απόγνωση χιλιάδες εργατοϋπάλληλους, αυτοαπασχολούμενους, αγρότες, που δεν μπορούν να πληρώσουν.


Έχουν φτάσει ήδη τα εκκαθαριστικά της εφορίας με εξοντωτικά ποσά φόρων. Δραματική είναι η κατάσταση ανέργων που με βάση τα τεκμήρια, αν έχουν ένα σπίτι ή και ένα αυτοκίνητο, πρέπει να πληρώσουν, όπως και υπερχρεωμένες οικογένειες που ενώ δεν μπορούν να πληρώσουν το στεγαστικό δάνειο, τους έρχεται τώρα και το ραβασάκι της εφορίας.


Τα «χαράτσια» όμως δεν τελειώνουν εδώ. Τις επόμενες μέρες έρχεται το ΕΕΤΗΔΕ για τα ακίνητα που πέρυσι ήρθε μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ. Φέτος θα το στείλουν οι εφορίες ή θα μπει στους λογαριασμούς της ΔΕΗ. Το επόμενο διάστημα αναμένεται οι ΔΟΥ να ξεκινήσουν να αποστέλλουν μαζικά σημειώματα με την απειλή κατάσχεσης περιουσιακών στοιχείων σε όσους δεν εξόφλησαν το ΕΕΤΗΔΕ μαζί με τον λογαριασμό της ΔΕΗ.


Συνεχίζει να αποστέλλεται στους ιδιοκτήτες ακινήτων το ΕΤΑΚ του 2009, ενώ σε λίγες ημέρες θα σταλεί ο ΦΑΠ του 2010 και ο ΦΑΠ του 2011, ενώ είναι πιθανό ως το τέλος του 2012 να σταλεί στους ιδιοκτήτες ακινήτων και ο Φόρος Ακίνητης Περιουσίας του 2012.


Ακόμη και όσοι δηλώσουν εισόδημα κάτω από πέντε χιλιάδες ευρώ, θα πληρώσουν φόρο γιατί τούς «πιάνουν» τα τεκμήρια, αν έχουν σπίτι ή και αυτοκίνητο, είτε είναι παντρεμένοι, είτε ανύπαντροι και έτσι δεν απαλλάσσονται.


Φορολογούμενοι με ένα, δύο, τρία παιδιά ...τιμωρούνται, πληρώνοντας φέτος συγκριτικά με πέρυσι πολύ περισσότερο φόρο πού είναι δυο και τρεις φορές πάνω.


Την ίδια στιγμή μένουν στο απυρόβλητο σκανδαλώδεις φοροαπαλλαγές και ενισχύσεις του κεφαλαίου, συζητείται η παραπέρα μείωση της φορολογίας των επιχειρηματικών ομίλων και η μείωση της φορολογίας για εισοδήματα φυσικών προσώπων πάνω από 100.000 ευρώ.


Η αγανάκτηση για την φοροληστεία πρέπει να μετατραπεί σε οργανωμένο αγώνα πρώτα από όλα στους χώρους δουλειάς με μαζικοποίηση των σωματείων, αλλά και στις γειτονιές με όλες τις μορφές και με δυνάμωμα της αλληλεγγύης.


Χιλιάδες εργαζόμενοι θα βρεθούμε σε αδιέξοδο καθώς δεν θα μπορούμε να πληρώσουμε. Η διέξοδος είναι η συμμετοχή στον αγώνα, αλλιώς όλο και περισσότεροι θα φτάνουν στην εξαθλίωση, θα παίρνουν το …δρόμο του 65χρονου συνταξιούχου στο Γαλάτσι πού έβαλε τέρμα στην ζωή του.


Αυτό που μας ταιριάζει είναι ο αγώνας με προοπτική, με το κεφάλι ψηλά.


Να συμβάλλουμε σε κίνημα αντίστασης που μπορεί να φτάσει σε μαζική άρνηση πληρωμών.


Μαζικό κίνημα πίεσης με βάση τα αιτήματα στο εργοστάσιο, στην επιχείρηση, με υπόμνημα όλων των εργαζόμενων και τη μαζική συμμετοχή τους σε μια εφορία, υπηρεσία, υπουργείο.


Το ίδιο και στη γειτονιά, με όλες τις μορφές, αξιοποιώντας και την πείρα από το χαράτσι της ΔΕΗ. Μπορούμε να βάλουμε φρένο στη φοροληστεία, να πληρώσει η πλουτοκρατία.


Παλεύουμε μαζί εργατοϋπάλληλοι, αυτοπασχολούμενοι, μικρομαγαζάτορες, αγρότες για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών μας, για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων.


ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ:


Αύξηση του αφορολόγητου ορίου για το ζευγάρι 40.000 ευρώ το χρόνο και 5.000 για κάθε παιδί για όλους τους μισθωτούς, αυτοαπασχολούμενους, αγρότες.


Αναδρομική κατάργηση της εισφοράς αλληλεγγύης και του τέλους επιτηδεύματος στο εισόδημα μέχρι 40.000 για το ζευγάρι και 5.000 για κάθε παιδί, καθώς και του ΕΕΤΗΔΕ για την κύρια και την πρώτη εξοχική κατοικία.


Αναγνώριση των λογιστικών βιβλίων ως μοναδική πηγή προσδιορισμού εισοδήματος των επαγγελματοβιοτεχνών. Κατάργηση περαίωσης και κάθε είδους αντικειμενικών κριτηρίων. Αύξηση του ορίου προσωποκράτησης για χρέη στο Δημόσιο και ειδικά για τους αυτοαπασχολούμενους που έχουν κλείσει την επιχείρησή τους και δεν έχουν άλλα εισοδήματα. Πάγωμα των χρεών χωρίς προσαυξήσεις.


Κατάργηση των έμμεσων φόρων, ΦΠΑ και ΕΦΚ στο πετρέλαιο θέρμανσης και αγροτικής κίνησης στα αγροτικά εφόδια, στα είδη διατροφής, εκπαίδευσης, υγείας και στα οικιακά τιμολόγια ενέργειας, ύδρευσης και τηλεπικοινωνίας.


Κατάργηση των φόρων και τελών για Δήμο και ΕΡΤ.


Απαγόρευση διά νόμου κάθε πλειστηριασμού κύριας και δευτερεύουσας κατοικίας και αγροτικής εκμετάλλευσης με σημερινά αντικειμενικά κριτήρια αξίας 300.000 ευρώ και μέχρι 150 τμ για τη λαϊκή τετραμελή οικογένεια


Να φορολογηθεί το μεγάλο κεφάλαιο με συντελεστή 45% σε διανεμόμενα και αδιανέμητα κέρδη.


Να καταργηθούν τα αφορολόγητα αποθεματικά και οι «αναπτυξιακές» φοροελαφρύνσεις για το μεγάλο κεφάλαιο. Να καταργηθεί το ειδικό φορολογικό καθεστώς για τους εφοπλιστές.


ΠΑΜΕ – ΠΑΣΕΒΕ – ΠΑΣΥ – ΜΑΣ- ΟΓΕ


ΠΑΜΕ
 Αναρτήθηκε από  Αντωνης

Φούμαρο η αναδιαπραγμάτευση


Φούμαρο η αναδιαπραγμάτευση 






 Πήγαμε, λοιπόν, στην σύνοδο κορυφής, είδαμε και απήλθαμε. Venimus, videmus αλλά non vicemus, για να παραφράσω λίγο τον αείμνηστο Καίσαρα. Κι από δίπλα έχουμε και τον ΣυΡιζΑ να κατηγορεί την ελληνική κυβέρνηση για ανεπάρκεια. Λίαν επιεικώς, δηλαδή, μιας και θα μπορούσε άνετα να την κατηγορήσει και για εθνική μειοδοσία, επειδή ούτε καν προσπάθησε να εξασφαλίσει και για μας τα "εξαιρετικά προνόμια" που εξασφάλισαν οι ισπανοί και οι ιταλοί.


 Λίγη ψυχραιμία, παιδιά! Οι της κυβέρνησης ισχυρίζονται ότι τα πήγαν καλά και οι της αντιπολίτευσης υποστηρίζουν ότι οι ηγέτες μας τα έσπειραν ρόιδο. Δεν θα περίμενα τίποτε διαφορετικό είτε από τους μεν είτε από τους δε. Αυτή είναι η δουλειά τους. Όπως δουλειά κάθε σκεπτόμενου πολίτη είναι να θεωρεί ότι και οι μεν και οι δε τον δουλεύουν κανονικά. Αλλά, ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά.


 Να πάμε για αναδιαπραγμάτευση (σημ.: έχουμε πει ότι πρώτα έρχεται η αναδιαπραγμάτευση και μετά η επαναδιαπραγμάτευση, για να μη ξεχνάμε τα ελληνικά μας). Μάλιστα. Και τί ακριβώς θα αναδιαπραγματευτούμε; Το πόσα χρωστάμε; Όχι, βέβαια! Το από πού τα χρωστάμε; Δεν πας καλά! Το ποιος αποφάσισε ότι τα χρωστάμε; Ούτε. Τότε, τί; Μα, το πώς και το πότε θα τα πληρώσουμε. Έτσι δεν είναι αγαπητέ Αλέξη; Μπράβο. Δηλαδή, σαν να λέμε, πιάσε μου τον κώλο αλλά όχι απόψε, ε; Ζάχαρη.


 Κι ας πούμε ότι εμείς πάμε γι' αυτήν την ο-θεός-να-την-κάνει αναδιαπραγμάτευση και η συμμορία των μερκολαντέζων μας λέει "πριτς". Τί κάνουμε; Ο Άδωνις (ένας είναι ο Άδωνις) το είπε καθαρά σε συνέντευξή του στο -πολύ καλό- περιοδικό Unfollow: σκάμε και συμμορφωνόμαστε με το μνημόνιο. Λογικόν. Αφού έχουμε θεοποιήσει το ευρώ και ἐχουμε συγχρωτιστεί με την Ευρωπαϊκή Ένωση, τί άλλο μπορούμε να κάνουμε αν μας απειλήσουν ότι θα μας πετάξουν έξω; Τουμπεκί ψιλοκομμένο. Σοβαροί μάγκες είμαστε...


 Πάμε παρακάτω. Ας πούμε ότι γίνεται πράξη αυτό που -λέει πως- επιδιώκει η κυβέρνηση Φ.Α.ΒΑ (Φώτης-Αντώνης-ΒΑγγέλας) και πετυχαίνουμε δυο χρόνια παράταση στην υλοποίηση των στόχων τού μνημονίου. Πρώτα-πρώτα, αυτή η πολυδιαφημισμένη επιμήκυνση θα έχει επιβάρυνση από τόκους ίσα με καμμιά εικοσαριά δισεκατομμυριάκια σε τόκους. Έπειτα, τί ακριβώς θα πει "επιμήκυνση"; Αντί να νοιώθω το γαργάλημα στον κώλο μου μέχρι το 2014, θα το νοιώθω μέχρι το 2016 και θα πληρώσω και μια εικοσάρα παραπάνω. Ωραία! Σήκω Αντρέα για να δεις... (άσχετο).


 Τί άλλο θα μπορούσαμε να αναδιαπραγματευτούμε; Ας πούμε, ένα μεγαλύτερο κούρεμα. Εκεί που, μετά το πρώτο κούρεμα, χρωστάμε 100 π.χ., να δώσουμε 50 ή 60. Όμορφα. Ποιοί θα πληρώσουν τον τζερεμέ, όμως; Οι τράπεζες; Όχι βέβαια, αφού αυτές έχουν εξασφαλίσει την "ανακεφαλαιοποίησή" τους, δηλαδή θα πληρώσουμε εμείς τα σπασμένα τους από τα κουρέματα. Οι λογής-λογής μεγαλοκεφαλαιούχοι; Φυσικά και όχι, αφού αυτοί έχουν ήδη ξεφορτωθεί τα τοξικά τους ομόλογα  Ε, τότε, ποιοί; Μα, τα συνήθη θύματα: τα ασφαλιστικά ταμεία, τα πανεπιστήμια, τα νοσοκομεία και τα κάθε είδους νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου, τα οποία υποχρεώθηκαν να "επενδύσουν" τα αποθεματικά τους σε τίτλους τού ελληνικού δημοσίου αγορασμένους στην δευτερογενή αγορά. Παναπεί, αν το κράτος "κουρέψει" και πάλι τα χρέη του, θα τα πληρώσουμε πάλι εμείς, οι ανυποψίαστοι πολίτες.


 Ναι, αλλά θα μου πείτε ότι ισπανοί και ιταλοί εξασφάλισαν την ενίσχυση των τραπεζών τους δίχως να φάνε μια τρόικα στο κεφάλι. Σωστό κι αυτό, αλλά μισή αλήθεια. Διότι και οι ισπανοί και οι ιταλοί (α) θα υπογράψουν τα δικά τους μνημόνια για να εισπράξουν το παραδάκι και (β) έχουν ήδη πάρει τα περισσσότερα από τα μέτρα που απαιτεί η τρόικα, π.χ. ισοπέδωση των εργασιακών δικαιωμάτων, κατάλυση του κοινωνικού κράτους, εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων κλπ. Η τρόικα είναι το πρόβλημα; Αν κι εμείς εφαρμόσουμε αύριο κατά 100% τα μέτρα που απαιτούν οι τροϊκανοί, μεθαύριο η τρόικα θα φύγει από τον τόπο μας. Τί να καθήσουν να κάνουν; Να πηγαίνουν για σουβλάκι στην Πλάκα;


 Συνελόντι ειπείν: φούμαρο η αναδιαπραγμάτευση! Ξέρω ότι με τούτο το κείμενο ξανατσιγκλάω τους φίλους μου του ΣυΡιζΑ. Μη μου κρατάτε κακία, παιδιά. Το ξέρω ότι ώρες-ώρες γίνομαι εριστικός. Επί της ουσίας, όμως, οποιαδήποτε ένσταση είναι δεκτή.

cogito ergo

ΚΕΡΚΥΡΑ-ΔΗΠΕΘΕ: Όλο το πρόγραμμα των εκδηλώσεων στο Μον Ρεπό


ΔΗΠΕΘΕ: Όλο το πρόγραμμα των εκδηλώσεων στο Μον Ρεπό







Θέατρο «Ρένα Βλαχοπούλου» Mon Repos - Καλοκαίρι 2012 - Πρόγραμμα Εκδηλώσεων για τον Ιούλιο και Αύγουστο




ΙΟΥΛΙΟΣ 


Τετάρτη 4 - Πέμπτη 5 Ιουλίου 
«Το μεγάλο μας τσίρκο» του Ιάκωβου Καμπανέλλη  
Σκηνοθεσία: Σωτήρης Χατζάκης,  
Σκηνικά - Κοστούμια: Έρση Δρίνη 
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος  
Χορογραφία: Δημήτρης Σωτηρίου 
Φωτισμοί: Αντώνης Παναγιωτόπουλος 
Πρωταγωνιστούν: Γιώργος Αρμένης, Τάσος Νούσιας, Μαρίνα Ασλάνογλου 
Με τους: Μιχάλη Γούναρη, Νίκο Καπέλιο, Γιάννη Καραμφίλη, Νίκο Μαγδαληνό, Δημήτρη Μορφακίδη, Χρήστο Νίνη, Αλέξανδρο Τσακίρη, Γιάννη Χαρίση, Χρύσα Ζαφειριάδου, Marlen Kaminsky, Λίλιαν Παλάντζα, Στέλλα Ράπτη, Πολυξένη Σπυροπούλου, Ευανθία Σωφρονίδου, Αμαλία Ταταρέα. 
Στο τραγούδι ο Ζαχαρίας Καρούνης. Χορεύει η Κική Μπάκα 
Την ορχήστρα διευθύνει ο Σταύρος Ξαρχάκος. 
Παραγωγή: Κ.Θ.Β.Ε. - Θέατρο ΑΚΡΟΠΟΛ 

Παρασκευή 6 Ιουλίου 
« Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας» του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, σε διασκευή για παιδιά. 
Διασκευή-Σκηνοθεσία : Δημήτρης Αδάμης 
Κοστούμια: Αλέξανδρος Κομπόγιωργας 
Κίνηση: Μάρθα Κλουκίνα 
Ενορχήστρωση-Διασκευή: Γιώργος Κωνσταντινίδης 
Τραγούδι φινάλε :Γιώργος Βαρσαμάκης               
Μουσική διδασκαλία :Ελένη Καρακάση 
Ειδικές κατασκευές: Αφροδίτη Πουρνάρη 
Φωτισμοί: Γιώργος Ανεστόπουλος 
Με τους: Λευτέρη Βασιλάκη, Ηλιάνα Γαιτάνη, Δημήτρη Μαχαίρα, Αλέξανδρο Μπαλαμώτη, Κωνσταντίνο Παππά, Δημήτρη Πάσσο, Μαριαλένα Ροζάκη, Νίκο Σταματόπουλο, Μαριλίζα Χρονέα. 
Παραγωγή: Μαγικές Σβούρες 

Κυριακή 8 Ιουλίου 
Συναυλία της Ανδρικής Χορωδίας Κέρκυρας με την Κρατική Ορχήστρα της Κύπρου.   




Τετάρτη 11 Ιουλίου 
«Η Αλίκη σε μια χώρα θαυμάτων» 
Παράσταση της Σχολής χορού Fuego art dance 

Πέμπτη 12 Ιουλίου 
«Οδυσσεβάχ» της Ξένιας Καλογεροπούλου  
Σκηνοθεσία: Κώστας Γάκης 
Μουσική: Διονύσης Σαββόπουλος 
Σκηνικά - κοστούμια: Παναγιώτα Κοκκορού 
Κίνηση: Χρήστος Παπαδόπουλος 
Μουσική διδασκαλία: Μαρίας Δελλή 
Βοηθός σκηνοθέτη: Νόνια Μαλεφάκη 
Παραγωγή: Θέατρο του Βορρά  

Παρασκευή 13 Ιουλίου 
Συναυλία με το «Melos Brass» 

Σάββατο 14 - Κυριακή 15 - Δευτέρα 16 Ιουλίου 
«Ντόρα, η μικρή εξερευνήτρια: Ψάχνοντας την πόλη των χαμένων παιχνιδιών»  
Οργάνωση: Ελληνική Θεαμάτων 

Τρίτη 17 - Τετάρτη 18 Ιουλίου 
« Ο παππούς έχει πίεση» της Δήμητρας Παπαδοπούλου 
Σκηνοθεσία: Δήμητρα Παπαδοπούλου, Αγγελίτα Τσούγκου 
Art Director: Φρόσω Ράλλη 
Σκηνικά: Γιάννης Μουρίκης   
Σχεδιασμός Φωτισμών: Κατερίνα Μαραγκουδάκη                                                         
Κοστούμια: Μαρία Κοντοδήμα                                  
Μουσική Επιμέλεια: Κώστας Ζήκος 
Πρωταγωνιστούν:  Ελισάβετ Κωνσταντινίδου, Θωμαΐς Ανδρούτσου, Σοφία Παυλίδου, Κώστας Αποστολάκης, Πέτρος Λαγούτης και ο Κώστας Βουτσάς 
Οργάνωση: Sigma Productions - Κώστας Σπυρόπουλος 

Πέμπτη 19 - Παρασκευή 20 Ιουλίου 
«Όρνιθες» του Αριστοφάνη  
Σκηνοθεσία – Απόδοση κειμένου: Γιάννης Κακλέας 
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις 
Σκηνικά: Μανόλης Παντελιδάκης  
Κοστούμια:  Βάλια Μαργαρίτη/Μανόλης Παντελιδάκης 
Χορογραφίες: Κυριάκος Κοσμίδης 
Φωτισμοί: Γιώργος Τέλλος 
Μουσική επιμέλεια/διδασκαλία: Αλέξιος Πρίφτης 
Παίζουν: Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, Κώστας Μπερικόπουλος, Γιώργος Χρυσοστόμου, Βαγγέλης Χατζηνικολάου, Σωκράτης Πατσίκας, Αγορίτσα Οικονόμου, Σταύρος Σιόλας, Αγάπη Μανουρά, Μάρα Βλαχάκη, Προκόπης Αγαθοκλέους. 
Χορεύουν: Ivan Svitailo, Σοφία Μιχαήλ, Alain Rivero 
Συμμετέχει ο τραγουδιστής Σταύρος Σιόλας 
Παραγωγή: ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κρήτης  

Σάββατο 21 - Κυριακή 22 - Δευτέρα 23 Ιουλίου 
«Να ζεί κανείς ή να μη ζεί» 
Απόδοση- σκηνοθεσία: Θανάσης Παπαθανασίου - Μιχάλης Ρέππας 
Συγγραφέας: Nick Whitby 
Σκηνικά: Αντώνης Δαγκλίδης 
Κοστούμια: Έβελυν Σιούπη  
Στίχοι – Μουσική: Αφροδίτη Μάνου 
Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη  
Πρωταγωνιστούν: Κάτια Δανδουλάκη, Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, Γιάννης Τσιμιτσέλης, Τάσος Κωστής, Σοφία Μουτίδου, Χριστίνα Τσάφου, Σπύρος Μεργιανός, Πρόδρομος Τουσουνίδης. 
Οργάνωση: Ελληνική Θεαμάτων 

Τρίτη 24 - Τετάρτη 25 Ιουλίου 
«Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει» του Πέτρου Ζούλια 
Σκηνοθεσία : Πέτρος Ζούλιας  
Σκηνικά – Κοστούμια : Αναστασία Αρσένη 
Μουσική : Μάρω Θεοδωράκη 
Χορογράφος : Φώτης Διαμαντόπουλος 
Παίζουν: Παύλος Χαϊκάλης, Ρένια Λουϊζίδου, Δημήτρης Μαυρόπουλος, Τζόυς Ευείδη, Έρση Μαλικέντζου, Πάνος Σταθακόπουλος, Αλίνα Κωτσοβούλου, Γεωργία Μαυρογεώργη, Τάσος Αλατζάς, Σταύρος Καραγιάννης, Θοδωρής Αντωνιάδης, Βασίλης Κετσιλής, Ανδρέας Κωνσταντινίδης, Παύλος Σαχπεκίδης, Βίκυ Πάνου, Εβελίνα Νικόλιζα, Γεωργία Μητροπούλου 
Παραγωγή: Θεατρική Διαδρομή 

Πέμπτη 26 Ιουλίου 
«Το μόνον της ζωής του ταξείδιον» του Γεωργίου Βιζυηνού 
Σκηνοθεσία - Διασκευή: Δήμος Αβδελιώδης 
Μουσική: Βαγγέλης Γιαννάκης 
Διδασκαλία λόγου & κίνησης – Σκηνική όψη: Δήμος Αβδελιώδης 
Ερμηνεία: Δανάη Ρούσσου 
Οργάνωση: Δήμος Αβδελιώδης  / ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κέρκυρας  

Σάββατο 28 Ιουλίου 
«Ο επιθεωρητής» 
Μετάφραση: Άρης Αλεξάνδρου 
Διασκευή-Σκηνοθεσία: Λίλλυ Μελεμέ 
Σκηνικά-Κοστούμια: Ελένη Δουνδουλάκη  
Επιμέλεια κίνησης –χορογραφία: Μόνικα Κολοκοτρώνη 
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου 
Μουσική επιμέλεια: Λίλλυ Μελεμέ 
Παίζουν: Βασίλης Ανδρέου, Νικολέττα Βλαβιανού, Μελέτης Ηλίας , Εύη Μητσοπούλου, Παναγιώτης Μπουγιούρης, Δημήτρης Μυλωνάς, Σπύρος Τσεκούρας, Χάρης Χαραλάμπους. 
Παραγωγή: ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Ρούμελης 

Τρίτη 31 Ιουλίου 
«Δον Ζουάν, η επιστροφή»  
του ΄Εντεν φον Χόρβατ  
Διασκευή - Σκηνοθεσία: Γιώργος Κιμούλης 
Σκηνικά: Pawel Dobrzycki 
Κοστούμια: Ιωάννα Τιμοθεάδου 
Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη 
Κινησιολογική επιμέλεια: Έλενα Γεροδήμου 
Παίζουν: Γιώργος Κιμούλης, Ταμίλα Κουλίεβα, Φαίη Ξυλά, Κατερίνα Γερονικολού, Δήμητρα Παπαδήμα, Παρασκευή Κατσάνη,  Άννα Έλενα,  Βασιλική Μπισαράκη.  
Οργάνωση: LP ART 

 ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 





Σάββατο 4 - Κυριακή 5 Αυγούστου 
«Οι άθλοι του Ηρακλή»  
Κείμενα - σκηνοθεσία: Κάρμεν Ρουγγέρη 
Σκηνικά - κοστούμια: Χριστίνα Κουλουμπή 
Μουσική διασκευή – Σύνθεση: Γιάννης  Μακρίδης 
Κίνηση - Χορογραφία: Πέτρος  Γάλλιας 
Στίχοι τραγουδιών: Ανδρέας Κουλουμπής 
Με τους: Αλέξανδρο Αλεξανδράκη, Ευαγγελία Καρακατσάνη, Πέτρο Κιοσσέ, Στέφανο Κοσμίδη, Γιάννη Νικολάου, Τάσο Παπαδόπουλο, Σπύρο Περδίου, Δέσποινα Πολυκανδρίτου, Ελένη Ρουσσινού, Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου, Θανάση Τσιδίμη, Γιάννη Τσουρουνάκη 
Οργάνωση: Culture Factory 

Πέμπτη 9 - Παρασκευή 10 - Σάββατο 11 - Κυριακή 12 - Δευτέρα 13 Αυγούστου 
«Το Καμπιέλο» του Carlo Goldoni  
Μετάφραση - Διασκευή: Άκης Χειρδάρης 
Σκηνοθεσία - κίνηση - μουσική επιμέλεια: Πέτρος Γάλλιας 
Σκηνικά: Πέτρος Στραβοράβδης 
Κοστούμια: Μαρί Ροδίτη 
Διδασκαλία τραγουδιών: Αναστασία Τζιλιάνου  
Κομμώσεις: Χριστίνα Κουλούρη 
Μακιγιάζ: Νάσος Γραμμένος - Αγγελική Αρμένη 
Φωτισμοί: Πέτρος Γάλλιας, Γιώργος Πανάρετος 
Βοηθός σκηνοθέτη: Ορέστης Καρύδας 
Βοηθός ενδυματολόγου - φροντιστήριο: Πηνελόπη Μαμάλου 
Κατασκευή Σκηνικών: Χρήστος Μουστρούφας, Σπύρος Μινιάτης, Βασίλης Μαμωνάς 
Κατασκευή κοστουμιών: Δήμητρα Κυπριώτη 
Ειδικές Κατασκευές: Σπύρος Χ. Αγιούς 
Με τους: Σοφία Κολονιάρη, Μαριέττα Σαββανή, Σοφία Τόμπρου, Νότα Δαρμανή, Αλεξάνδρα Παγιατάκη, Κατερίνα Γεωργάκη, Γιάννη Αλεξάκη, Σωτήρη Γιαννούλη, Σπύρο Βέργη, Βαγγέλη Ζήκο, Βασίλη Μαμωνά, Γιώργο Βλάχο, Ορέστη Καρύδα. 
Παραγωγή: ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κέρκυρας 

Παρασκευή 17 - Σάββατο 18 - Κυριακή 19 Αυγούστου 
Αγώνες Τραγουδιού  
Οργάνωση: Δ.Ο.Π.Α.Π. Δήμου Κέρκυρας  

Τετάρτη 22 Αυγούστου 
« Η Σταχτοπούτα και η ιστορία της» 
Σκηνοθεσία & θεατρική διασκευή: Γιάννης Κόκκινος       
Χορογραφίες: Ζωή Σαρίδου                                                                 
Σκηνικά: Πολυάνα Δημητροπούλου 
Κουστούμια: Εύη Μπαράκου 
Μουσική: Μιχάλης Κόκκινος 
Ειδικές Κατασκευές: Θεόδωρος Κόκκινος 
Υποδήματα: ΗΛΙΟΔΕΡΜΑ 
Φωτογραφίες: Απόστολος Καζακίδης 
Εγγραφή Μουσικής: STUDIO ΕRΑ 
Με τους: Ελένη Τριανταφύλλου , Ηλία Νάκος, Νικολέττα Κοφινά, Μιχάλη Κόκκινο,Ηλία Παγούρα, Κατερίνα Μπιμπή, Βασιλική Αλεξοπούλου 
Παραγωγή: Θέατρο του παιδιού - Παιδική Σκηνή θεάτρου ΑΠΟΘΗΚΗ 

Σάββατο 25 - Κυριακή 26 Αυγούστου 
«ΙΠΠΗΣ»  
του Αριστοφάνη  
Μετάφραση - Σκηνοθεσία: Σταμάτης Φασουλής                                                                     
Σκηνικά: Μανώλης Παντελιδάκης                                                                                              
Kοστούμια: Ντένη Βαχλιώτη                                                                                        
Xορογραφία: Μπέτυ Δραμισιώτη                                                                                        
Μουσική: Γιώργος Χριστιανάκης                                                                                            
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου                                                                                             
Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος 
Πρωταγωνιστούν: Πέτρος Φιλιππίδης, Γιάννης Ζουγανέλης 
Παίζουν: Τάκης Παπαματθαίου, Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, Γιώργος Καύκας.  
Κορυφαίος Χορού: Γιάννης Σαμσιάρης. 
Παραγωγή: Κ.Θ.Β.Ε. - Θέατρο ΑΚΡΟΠΟΛ  

Δευτέρα 27 Αυγούστου 
Ξυπόλητο Τάγμα: «όξω απ’ την παράγκα» 
Σκηνοθεσία: Κώστας Καζάκος 
Με τους: Ηθοποιοί: Γιάννης Μποσταντζόγλου, Παύλος Ορκόπουλος, Τζένη Βαβαρούτα, Γιάννης Ζουµπαντής, Βασίλης Τσιπίδης, Τάκης Βαµβακίδης,[Χαρακτήρας επαναφοράς]Καραγκιοζοπαίχτες: Άθως ∆ανέλλης, Τάσος Κώνστας, Χάρης Μπιλλίνης[Χαρακτήρας επαναφοράς]Μουσικοί: Γιώργος Τζώρτζης, Σωτήρης Μαργώνης, Κώστας ∆ουµουλιάκας, Μίλτος Χρυσανθίδης, Solis Barki, Νίκος Σουλιώτης, Παναγιώτης Μπουζέας, ∆ηµήτρης Κατσούλης και σε έκτακτες εµφανίσεις ο Νίκος Φιλιππίδης 
Παραγωγή: Ξυπόλητο Τάγμα 

Τρίτη 28 - Τετάρτη 29 Αυγούστου  
«Δεν βλέπω, δεν ακούω, δε μιλάω» 
Σκηνοθεσία:  Χρήστος Χατζηπαναγιώτης 
Με τους: Σπύρο Πούλη, Θανάση Βισκαδουράκη, Σπύρο Σπαντίδα και Δήμητρα Στογιάννη. 
Παραγωγή: Θέατρο ΑΘΗΝΑ 

Πέμπτη 30 - Παρασκευή 31 Αυγούστου 
«Ο Παπουτσωμένος Γάτος»  
Παραγωγή: Παιδικό Θέατρο «ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ».

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟΥ, ΤΩΝ ΑΡΧΩΝ ΚΑΙ ΚΑΝΟΝΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΣΤΟ ΚΟΜΜΑ


ΘΕΩΡΗΤΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΜΜΑ*

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟΥ,
ΤΩΝ ΑΡΧΩΝ ΚΑΙ ΚΑΝΟΝΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΣΤΟ ΚΟΜΜΑ




Η  ιδεολογική δουλειά για το καταστατικό, η μελέτη της θεωρίας για το Κόμμα  παίζει σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της κομμουνιστικής προσωπικότητας.
Οι οργανωτικές αρχές του  Κόμματος στηρίζονται στις θεωρητικές θέσεις για την ταξική ουσία του Κόμματος, το ρόλο και τη θέση του στην κοινωνία. Οι αρχές και οι κανόνες συνιστούν την απαίτηση του κόμματος από τα μέλη. Δείχνουν τη σχέση του μέλους με το κόμμα. Ταυτόχρονα δείχνουν  τη σχέση του με την κοινωνία, το λαό, το εργατικό και λαϊκό κίνημα.
Τα προβλήματα που εμφανίζονται στην ζωή του Κόμματος, είναι πολύ περισσότερα από αυτά που αναφέρονται με γενικό τρόπο στο Καταστατικό, στους κανόνες λειτουργίας. Επόμενα όλα δεν αντιμετωπίζονται με την επίκληση ή την εφαρμογή άρθρων του Καταστατικού.
Αν η συμπεριφορά ενός μέλους δεν απειλεί το γενικό συμφέρον τότε δεν χρειάζεται η επιστράτευση των άρθρων του καταστατικού που προβλέπουν κομματικές ποινές. Απαιτεί σταθερή ιδεολογική και διαπαιδαγωγητική δουλειά για την ανύψωση του  κύρους και της υπευθυνότητας του κομματικού μέλους.
Η ανάγκη καταστατικού δεν αφορά μόνο ένα κομμουνιστικό κόμμα αλλά κάθε κόμμα διαμορφωμένο με γενική πολιτική γραμμή και στρατηγική που υπερβαίνει τη στενότητα, τις ιδιομορφίες ή ιδιοτροπίες  των στόχων μιας τοπικής ή κλαδικής οργάνωσης.
Για ένα κομμουνιστικό κόμμα οι παραπάνω αντικειμενικές, φυσιολογικές ανάγκες εκφράζονται σε ανώτερο επίπεδο καθώς είναι κόμμα που στοχεύει στην επαναστατική αλλαγή της καπιταλιστικής κοινωνίας, στην οικοδόμηση της νέας κοινωνίας του σοσιαλισμού.

Ο ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΤΙΣΜΟΣ

Εκφράζει τη διαλεκτική σχέση της ιδεολογίας και των οργανωτικών βάσεων του κόμματος. Καθορίζεται από το περιεχόμενο της ταξικής πάλης και από το ρόλο του Κόμματος ως πρωτοπορίας. Είναι αδύνατο να είσαι κομμουνιστής με όλη τη σημασία της λέξης και να αρνείσαι τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό.
Το θέμα δεν είναι  να κατανοείται στενά, δηλαδή το γράμμα του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού αλλά ο προορισμός του. Δεν είναι ένας τύπος αλλά ουσία, άρα  το κύριο είναι η ζωντανή και απαρέγκλιτη εφαρμογή του. Είναι ανάγκη να κατανοείται η συγκεντρωτική πλευρά της δημοκρατίας και η δημοκρατική πλευρά του συγκεντρωτισμού.
Ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός δεν έχει αποστολή να διασφαλίζει μόνο τον τρόπο εκλογής και τον τρόπο λήψης και εφαρμογής αποφάσεων. Η επενέργειά του είναι πολύ ευρύτερη. Ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός δίνει τη δυνατότητα στο Κόμμα να  υπερβαίνει τον τοπικό κατατεμαχισμό. Να συνενώνει την τοπική δουλειά ώστε να αποτελεί αυτή δουλειά του ενός και του ίδιου κόμματος. Δίχως συντονισμό ο Λένιν τόνιζε ότι χάνονται τα 9/10 της δουλειάς.
Ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός διασφαλίζει  να αξιοποιούνται οι τοπικές απόψεις και να στηρίζουν τη γενική πείρα. Συμβιβάζει την τοπική με τη γενική δράση.
Η τήρηση του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, οι αρχές και οι κανόνες λειτουργίας του κόμματος πρέπει να συνδυάζονται αναπόσπαστα με την ενίσχυση των ιδεολογικών πεποιθήσεων των κομμουνιστών και την  εξασφάλιση κάθε μέλος να έχει και να λέει γνώμη.
Το κόμμα όπως λέει ο Λένιν[1] δεν είναι οικογενειακός όμιλος. Απαιτείται ενιαίο καθοδηγητικό κέντρο, παράλληλα με την πειθαρχία, συλλογικότητα στην καθοδήγηση και γενικά συλλογικό πνεύμα. Το ενιαίο καθοδηγητικό κεντρικό όργανο, δηλαδή η ΚΕ, σύμφωνα με την αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού έχει υποχρέωση  να διασφαλίζει τη συλλογική επεξεργασία και την ενιαία δράση.
Δεν αρκεί η ενότητα στα ζητήματα του προγράμματος και τακτικής για την ενότητα του κόμματος. Χρειάζεται και οργανωτική ενότητα με βάση το καταστατικό, η υποταγή της μειοψηφίας στην πλειοψηφία.
Στην πορεία δράσης του Κόμματος μπορεί να εμφανισθούν ορισμένες αντιθέσεις που αν δεν προσεχθούν μπορεί να εξελιχθούν σε σοβαρό κομματικό πρόβλημα, σε κρίση.
1) Ιδεολογική ομοφωνία χωρίς σταθερή οργανωτική ενότητα.
2) Οργανωτική ενότητα χωρίς αντίστοιχη ιδεολογική ομοφωνία.
Οι ιδεολογικές διαφωνίες επιδρούν στην οργανωτική ενότητα, αλλά και  η ανοργανωσιά ενισχύει τις παρεκκλίσεις. Η εξασθένιση  των αρχών κομματικής οικοδόμησης εξασθενίζει και το ιδεολογικό, πολιτικό περιεχόμενο του Κόμματος. Οι συγχύσεις επίσης μπορεί να μετατραπούν σε σοβαρή διαφωνία με ιδεολογικό περιεχόμενο αν δεν αντιμετωπισθούν με σωστή δουλειά και βοήθεια των συντρόφων και συντροφισσών.
Ενα ζήτημα που μόνιμα πρέπει να απασχολεί είναι πως αναζητούμε τον καλύτερο και πιο αποτελεσματικό «χειρισμό» του κομματικού μέλους που δεν κατανοεί ή παραβιάζει αρχές και κανόνες λειτουργίας. Δηλαδή η αντιμετώπιση του ανθρώπινου παράγοντα μέσα στην κομματική ζωή, χωρίς να διακινδυνεύουμε να καλλιεργείται η υποτίμηση στο σεβασμό των αρχών.
            Το πρόβλημα  δεν λύνεται με συνταγές, χρειάζεται όμως να το έχουμε μπροστά μας σε κάθε περίπτωση, να συνειδητοποιούμε την φύση του, να καταπιανόμαστε σοβαρά με τέτοια προβλήματα, υπεύθυνα και συλλογικά.
Η αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού που αποτελεί δύναμη και όπλο του Κόμματος δέχεται τα πυρά των οπορτουνιστών, που σε αρκετές περιπτώσεις ξεκινούν την προσπάθεια αποδιοργάνωσης και διάλυσης του Κόμματος με το χτύπημα αυτής της αρχής και στη συνέχεια επιδιώκουν να περάσουν τις διαλυτικές απόψεις τους. Συνήθης οπορτουνιστική θεωρία είναι η αναγόρευση  των τάσεων ως δημοκρατία, ενώ η άρνηση και απαγόρευση των τάσεων θεωρείται αυταρχισμός και περιορισμός της ελευθερίας. Σε ορισμένες περιπτώσεις οι οπορτουνιστικές απόψεις «πιάνουν» γιατί πατάνε σε αδυναμίες ή παραβιάσεις του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, σε υπαρκτά προβλήματα. Οι οπορτουνιστές δεν θέλουν να τα διορθώσουν αλλά να τα χρησιμοποιήσουν για την κατάργηση της αρχής.
Στα αστικά και μικροαστικά κόμματα το τελευταίο διάστημα εμφανίσθηκαν πολλές συζητήσεις για την αρχή της πλειοψηφίας, την ύπαρξη ή όχι τάσεων, ακόμα και για το αν τα στελέχη μπορεί να διαφωνούν δημόσια.
Η συζήτηση αυτή αποκαλύπτει ότι ο σεβασμός της απόφασης της πλειοψηφίας και η ενιαία δράση είναι ανάγκη για όλα τα κόμματα, χωρίς αυτό βεβαίως να σημαίνει δημοκρατικό συγκεντρωτισμό.
Για τη σχέση «βάσης και καθοδήγησης».
Η αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού δικαιολογημένα έχει συγκεντρώσει τα πυρά της αστικής, μικροαστικής και οπορτουνιστικής προπαγάνδας, αφού από τη φύση της, όταν εφαρμόζεται σωστά αποτελεί καθοριστική πηγή δύναμης για το Κόμμα στη σκληρή καθημερινή του δράση. Γνωστές είναι οι προσπάθειες που καταβάλλονται να αποδειχθεί ότι ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός παράγει από τη φύση του την αντίθεση  βάσης και καθοδήγησης. Οτι κατοχυρώνει την αυθαιρεσία της καθοδήγησης έναντι της βάσης, και ότι η βάση αντιπροσωπεύει τη δημοκρατία, ενώ η καθοδήγηση τον αυταρχισμό και ετσιθελισμό, την ιδιοτέλεια, την αυθαιρεσία.
Η προπαγάνδα αυτή χρησιμοποιεί πολλά επιχειρήματα που ταιριάζουν όμως στα χαρακτηριστικά και στον τρόπο οργάνωσης της αστικής κοινωνίας και των αστικών κομμάτων. Υπηρετούν συγκεκριμένη σκοπιμότητα: να αποδοθούν οι αντιλαϊκές επιλογές των αστικών και μικροαστικών κομμάτων σαν επιλογές ηγεσιών, προσώπων και όχι σαν επιλογές που εκφράζουν και αντανακλούν συγκεκριμένα ταξικά συμφέροντα. Απηχούν εμπειρίες οργανωμένων μελών των κομμάτων αυτών που βλέπουν την ηγεσία τους να υιοθετεί πολιτική και θέσεις που έρχονται σε αντίθεση με τις δικές τους πεποιθήσεις και εμπειρίες.
Τέτοιες αντιθέσεις έχουν βεβαίως παρουσιασθεί στην ιστορική πορεία του Κόμματος, δηλαδή όταν παραβιάζεται ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός, ή δεν λειτουργεί σωστά ο δεσμός της δημοκρατίας με το συγκεντρωτισμό, η διαλεκτική τους σχέση. Ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός δεν λειτουργεί από μόνος του, αλλά με τη ζωντανή συνεπή δράση, με τη συνεχή επαγρύπνηση όλου του Κόμματος. Επόμενα η τήρησή του απαιτεί επαγρύπνηση. Η απαιτητικότητα στην πιστή τήρησή του δεν πρέπει να υποχωρεί ποτέ.
Η ευθύνη της καθοδήγησης, των στελεχών στη λειτουργία και συνεπή εφαρμογή του είναι πολύ μεγαλύτερη σε σύγκριση με την ατομική ευθύνη του ξεχωριστού κομματικού μέλους. Η παραβίαση του  δημοκρατικού συγκεντρωτισμού από στελέχη, από καθοδηγητικά όργανα έχει πολύ μεγαλύτερες και βαθύτερες, καθοριστικές συνέπειες από το αν γίνεται μεμονωμένα σε μια ΚΟΒ, ή από ορισμένα μέλη του Κόμματος. Τοπικού χαρακτήρα παραβιάσεις αντιμετωπίζονται πολύ πιο εύκολα, δεν απειλούν γενικότερα την πορεία του Κόμματος.
Η «δημοκρατία» της καθοδήγησης κρίνεται από το αν καταφέρνει να συγκεντροποιεί δημοκρατικά τις γνώμες, την πείρα και τη δράση όλου του Κόμματος. Αν επιτυγχάνει την υλοποίηση των αποφάσεων, αν διασφαλίζει την ενιαία δράση, το δημιουργικό έλεγχο, την κριτική και αυτοκριτική. «Η δημοκρατία» της βάσης κρίνεται από το κατά πόσο αυτή συμμετέχει στην επεξεργασία και την  πρακτική προώθηση των κομματικών αποφάσεων, στο δημοκρατικό σχηματισμό της απόφασης της πλειοψηφίας.
Η εσωκομματική δημοκρατία, επόμενα, δεν διαιρείται σε δημοκρατία της βάσης και της κορυφής, καθώς το κόμμα αποτελεί ένα ενιαίο σύνολο από το οποίο δεν πρέπει και δεν μπορείς να αποσπάσεις την καθοδήγηση από τη βάση και αντίστροφα. Η ειδική ευθύνη των στελεχών πηγάζει  από τα δικαιώματα και τις δυνατότητες που έχουν λόγω των ευρύτερων και πιο σύνθετων καθηκόντων που επιτελούν. Αναμφισβήτητα η κριτική και τα καταστατικά μέτρα πρέπει να είναι πολύ πιο αυστηρά όταν στελέχη παραβιάζουν το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό. Μέτρα πρέπει να παίρνονται επίσης όταν στελέχη δεν πρωτοστατούν στη σωστή εφαρμογή του, παρά τις υποδείξεις και την προσπάθεια που έγινε να κατανοήσουν την ευθύνη τους.
            Η καθοδήγηση, τα στελέχη - ανεξάρτητα από διάθεση, ικανότητα -   δεν είναι δυνατό να διασφαλίζουν την τήρηση της βασικής αυτής αρχής, όταν δεν επαγρυπνούν και τα μέλη του Κόμματος.

ΠΡΟΒΑΛΟΥΜΕ ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΗΝ ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ ΠΕΙΘΑΡΧΙΑΣ, 
Η ΟΠΟΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΑΣΤΙΚΗ ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ ΠΟΥ ΥΠΗΡΕΤΕΙ  
Ο όρος πειθαρχία στη λενινιστική διδασκαλία αποκτά ευρύτερο και βαθύτερο περιεχόμενο:
Η ουσία της πειθαρχίας είναι η πειθώ, η συνείδηση της αξίας της, η βαθιά πίστη στην ιδεολογία και την αποστολή του Κόμματος. Η πειθαρχία μεγαλώνει όταν επαληθεύονται και δοκιμάζονται στο καμίνι της πάλης και των εξελίξεων οι θέσεις και εκτιμήσεις του Κόμματος. Η έννοια της πειθαρχίας ισχύει και ευρύτερα, στο λαϊκό κίνημα με την έννοια ότι πρέπει να είναι οργανωμένο και πειθαρχημένο στους στόχους  και σκοπούς του. Προϋποθέσεις της πειθαρχίας είναι:
· Η συνειδητότητα και αντοχή της πρωτοπορίας.
· Ικανότητα σύνδεσης και ως ένα βαθμό συγχώνευσης με τις λαϊκές μάζες.
·Ικανότητα πειθούς των μαζών που σημαίνει συνεχή δουλειά, πάλη με τις δυσκολίες και τα εμπόδια ώστε οι λαϊκές μάζες να αποκτούν πρωτοπόρες διαθέσεις.
Χωρίς αυτούς τους παράγοντες η πειθαρχία είναι μιμητισμός, πιθηκισμός όπως έλεγε ο Λένιν. Βεβαίως οι όροι  της πειθαρχίας δεν διαμορφώνονται αυτόματα, είναι προϊόν συνεχούς δουλειάς, είναι στόχος προς κατάκτηση, διατήρηση  και  ξανά κατάκτηση - όταν οι συνθήκες το απαιτούν. Γιατί και αυτή η αρετή οπισθοχωρεί σε ορισμένες στιγμές όπως έχει δείξει η πείρα. Κυρίως όταν υποτιμάται η επίδραση της αστικής ιδεολογικής και της πίεσης που ασκεί το καπιταλιστικό σύστημα.


Η ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ ΚΑΙ Η ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ ΣΥΣΧΕΤΙΖΟΝΤΑΙ
ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥ ΑΤΟΜΟΥ, ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

και με την αντίληψη μας για το ρόλο του ατόμου, της προσωπικότητας.

Η αστική ιδεολογία, κυρίως όμως η οργάνωση της καπιταλιστικής κοινωνίας και οι αναδιαρθρώσεις που προωθεί οδηγούν στην πλατειά διάδοση του πιο εγωιστικού, εγωκεντρικού ατομισμού. Η διάδοση του ατομισμού, η αποθέωση και λατρεία της «προσωπικότητάς», έχει βαθύτερες επιδράσεις καθώς διεισδύει σε χώρους προοδευτικής σκέψης, και μέσα στις γραμμές μας.
Να αναπτύσσουμε  πλατειά στο λαό  την  αντίληψή μας για την αυθεντία της συλλογικότητας έναντι της θεωρίας περί της αυθεντίας της προσωπικότητας, της ατομικής εγωιστικής ελευθερίας.
Είναι επείγουσα ανάγκη όχι μόνο στις γραμμές μας αλλά και ευρύτερα να αναδείξουμε τη σημασία της οργάνωσης, την αξία της οργάνωσης που πολλαπλασιάζει τη δύναμη των λαϊκών μαζών. Τα μεγάλα ταλέντα υπάρχουν και στο κόμμα και στο λαό, θα αποδώσουν για το κομμουνιστικό και ευρύτερο λαϊκό κίνημα μόνο αν αποδέχονται στην πράξη την κομμουνιστική πειθαρχία και τη συλλογικότητα.
Σημαντική μορφή συλλογικότητας είναι να γνωρίζεις και να αξιοποιείς το «δημιουργημένο έργο», δηλαδή, τη συλλογική πείρα και γνώση που υπάρχει.
Μια από τις αστικές και μικροαστικές-αναθεωρητικές απόψεις είναι ότι η έννοια της συλλογικότητας συγκρούεται με το σεβασμό του ρόλου του ατόμου και της προσωπικότητας. Αντίθετα η ιδεολογία μας, η λενινιστική θεωρία για το Κόμμα, δεν καταργεί την ατομική εκτίμηση των πράξεων και του ρόλου του ξεχωριστού ανθρώπου. Η ιστορία, όπως είναι γνωστό,  δεν δημιουργείται από τις ενέργειες, τις πράξεις και τις ιδέες του ενός, των προσωπικοτήτων. Η προσωπικότητα δρα με βάση τις προσωπικές ιδιότητές της στα πλαίσια συνόλων, δηλαδή μιας τάξης, ενός κόμματος, μιας ομάδας. Μπορεί οι πράξεις των ξεχωριστών ατόμων, ιδιαίτερα αυτών που κατέχουν υπεύθυνες θέσεις να αποτελούν κοινωνικά και πολιτικά γεγονότα, όμως έξω από την κοινωνία και τη συλλογική δράση το μεμονωμένο άτομο είναι ανίσχυρο.
Η προσωπικότητα είναι συσσωρευτής της κοινωνικής ενέργειας των μαζών και των συμφερόντων τους. Πίσω από αυτές βρίσκονται οι λαϊκές μάζες. Η μεγαλοποίηση της προσωπικότητας ισοδυναμεί με μείωση των μαζών.
Το μέτρο της προσωπικότητας δεν βρίσκεται στη διάκριση από τις μάζες αλλά στο βαθμό ένωσης και αρμονίας μαζί τους.  Ηρωας δεν είναι το πρόσωπο αλλά οι μάζες που αποτελούν την κινητήρια δύναμη της προόδου. Δεν κινείται εξ άλλου η ζωή με τις ιδέες αλλά από τις υλικές συνθήκες που καθορίζουν τη συνείδηση.
Η συζήτηση για συγκεκριμένα λάθη προσώπων, όπως υπογράμμιζε  ο Λένιν, δεν πρέπει να οδηγεί σε γενίκευση της κριτικής σε βάρος του οργάνου που ανήκουν όταν αυτά βεβαίως  δεν έχουν ευθύνη για τα λάθη  και τις επιλογές των συγκεκριμένων μελών τους. Επίσης τα επί μέρους λάθη των προσώπων να μη οδηγούν σε αφορισμό της συνολικής δουλειάς  τους, όταν μάλιστα γίνεται εκτίμηση ότι δεν επηρεάζουν τη συνολική τους απόδοση. Κριτήριο επίσης αποτελεί η στάση των στελεχών απέναντι στα λάθη τους, η διάθεση να δουν κριτικά τη δουλειά τους και να βελτιωθούν.
Ο Λένιν[2] έλεγε πως χρειάζεται η πείρα των αυθεντιών δηλαδή των παλιών αγωνιστών που έχουν πείρα οργάνωσης.





Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ, ΤΗΣ ΑΤΟΜΙΚΟΤΗΤΑΣ,
ΩΣ ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΟ ΖΗΤΗΜΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗΣ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΒΑΣΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΠΑΛΗΣ

Το ιδιαίτερο συμφέρον του κομμουνιστή δεν διαφέρει από το κομματικό, αφού ο ρόλος και η αποστολή του Κόμματος συνδέεται με τον αγώνα για λαϊκά προβλήματα, την απελευθέρωση της εργατικής τάξης και όλων των καταπιεζομένων από κάθε μορφής εκμετάλλευση και καταπίεση.
Ευρύτερα στην κοινωνία απαιτείται δραστήρια προβολή της θέσης ότι στα ατομικά συμφέροντα υπάγονται και τα κοινωνικά, συλλογικά. Στον καπιταλισμό εκδηλώνεται με ανοικτές ή συγκαλυμμένες μορφές, η ψυχολογία του ατομικισμού, που εμφανίζεται και ως αντιπαράθεση ανάμεσα στο κοινωνικό και το ατομικό. Ο προσανατολισμός της προσωπικότητας πρέπει να είναι η συλλογικότητα, ο διεθνισμός.
Η αντίληψή μας για τον συνδυασμό και τη σχέση της κοινωνικής και ατομικής εξέλιξης είναι ανάγκη να αποτελέσει θέμα ευρύτερου προβληματισμού. Μπορεί να αξιοποιηθεί η παρακάτω σκέψη που δίνει ένα ευρύτερο πλαίσιο κατευθύνσεων για τη σχέση ατομικής και κοινωνικής εξέλιξης - συνείδησης. Μπορεί αυτή η σχέση να εμφανίζεται με τις παρακάτω μορφές και ιδιότητες:
Κοινωνική φαντασία να βλέπει ο καθένας νοερά τον εαυτό του μέσα στο πλαίσιο της κοινωνικής εξέλιξης.
Κοινωνική σκέψη, δηλαδή ικανότητα σύλληψης των πολύπλοκων σχέσεων και εξαρτήσεων στην κοινωνική σφαίρα. Είναι ιδιαίτερη ικανότητα που κατακτάται στα πλαίσια της κοινωνικής δράσης.
Ατομική εμπειρία που απεικονίζει τις κοινωνικές συνθήκες, με συνεχή προσπάθεια να καταπολεμώνται όλοι εκείνοι οι συντελεστές που καλλιεργούν την παραμορφωμένη και στρεβλή ατομική συνείδηση.
Συσχετισμός ηθικής, προσωπικής και κοινωνικής εξέλιξης. Η  θετική κοινωνική εξέλιξη συμβάλλει στην ηθική και το αντίθετο.

Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΓΝΩΜΗΣ ΚΑΙ ΚΡΙΤΙΚΗΣ

Η έννοια της ελευθερίας γνώμης και κριτικής δεν είναι μια αφηρημένη έκφραση, αποσπασμένη από τη συνολική ζωή και τα καθήκοντα του Κόμματος. Αναπτύσσεται στα πλαίσια της ιδεολογίας και του Προγράμματος του Κόμματος, με βάση και τις αρχές λειτουργίας του.
Οπως συμβαίνει με όλες τις συγκεκριμένες καταστατικές υποχρεώσεις, έτσι και στο ζήτημα αυτό δεν πρέπει ο τύπος να τρώει την ουσία. Η ελευθερία γνώμης και κριτικής ασκείται με ολοκληρωμένο και αποτελεσματικό για όλο το Κόμμα τρόπο όταν βασίζεται στη γνώση, στην πείρα από τη δραστήρια συμμετοχή στη δράση του Κόμματος και του κινήματος. Οταν η γνώμη διαμορφώνεται σε στενή σχέση με τις πλατιές λαϊκές μάζες στο χώρο εργασίας και κατοικίας.
Το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης της γνώμης δεν είναι ένα δικαίωμα χωρίς κανένα απολύτως περιορισμό. Υπάρχει ένας και μόνο περιορισμός: Να ασκείται με τέτοιο τρόπο ώστε να συμβάλλει στη συλλογικότητα και στη διαμόρφωση ολοκληρωμένων, όσο γίνεται αποφάσεων. Ορισμένες πλευρές θίγονται ενδεικτικά:
m Η προσπάθεια για τεκμηρίωση της γνώμης, ιδιαίτερα μάλιστα αν εκφράζει μια διαφορετική άποψη ή προτείνει ένα διαφορετικό χειρισμό σε κάποιο σοβαρό ζήτημα.
m Η τεκμηριωμένη απάντηση-αντιπαράθεση με λαθεμένες γνώμες είναι εντελώς απαραίτητη και αναγκαία. Η δημοκρατία εκφράζεται και με τη δυνατότητα έκφρασης διαφωνίας αλλά και με την κριτική τοποθέτηση στις διαφορετικές και λαθεμένες απόψεις. Με την υπεράσπιση των κομματικών αποφάσεων από λαθεμένες απόψεις και πρακτικές. Αρκεί να γίνεται με τρόπο που δεν θίγει την προσωπικότητα των συντρόφων που διαφωνούν. Οι σύντροφοι που διαφωνούν δεν πρέπει να εκλαμβάνουν την κριτική των απόψεων τους ως απαγόρευση του δικαιώματος να εκφραστεί μια σοβαρή διαφωνία. Είναι επιζήμια και επικίνδυνη η ανοχή απέναντι σε παραβιάσεις του καταστατικού ή σε λαθεμένες απόψεις, ιδιαίτερα όταν εμφανίζεται ανάμεσα σε στελέχη, για διάφορους λόγους, όπως πχ. μήπως δυσκολευθούν οι προσωπικές σχέσεις. Η συντροφική κριτική δεν πρέπει και δεν μπορεί να επηρεάζει τις προσωπικές και κομματικές σχέσεις, αντίθετα τις ενισχύει και τις αναπτύσσει.
m Η αποφασιστικότητα στην υπεράσπιση μιας γνώμης δεν σημαίνει πείσμα και προκαταβολική άρνηση να την απαρνηθεί ή να την τροποποιήσει ο σύντροφος ή συντρόφισσα που την προβάλλει. Η συλλογική σκέψη είναι ανώτερη και με μεγαλύτερο κύρος  σε σχέση με τους περιορισμούς που έχει μια προσωπική γνώμη, που στηρίζεται σε περιορισμένες εμπειρίες, γνώσεις και πληροφορίες.
m Η κατάθεση μιας γνώμης, η απαίτηση για συζήτηση κάποιου θέματος πρέπει να ασκείται με δημιουργικό τρόπο ώστε να προκύπτουν πρακτικά αποτελέσματα. Από την άποψη αυτή χρειάζεται να τίθεται στον κατάλληλο χρόνο, ανάλογα και με το συγκεκριμένο θέμα συζήτησης, ανάλογα με την επικαιρότητά του. Να παίρνονται υπόψη οι αποφάσεις του Συνεδρίου  ή άλλων κομματικών σωμάτων που καθορίζουν γενικές επιλογές και βασικά καθήκοντα. Το Καταστατικό προβλέπει σε τακτά διαστήματα να επανεξετάζονται  ορισμένα θέματα, να κρίνονται τα καθοδηγητικά όργανα, ακόμα υπάρχει δυνατότητα να εξετάζονται συλλογικά και νέα προβλήματα που ανακύπτουν πχ. με Συνέδριο, ή άλλα σώματα, συνδιασκέψεις.
m Η ελευθερία γνώμης και κριτικής συνεπάγεται και την ελευθερία να επαναφέρει το μέλος του κόμματος ένα ζήτημα ή ένα θέμα που για διάφορους λόγους έχει απορριφθεί από την κομματική οργάνωση ή το καθοδηγητικό όργανο στο οποίο μετέχει. Συμβαίνει, χρήσιμες απόψεις και κριτικές παρατηρήσεις, προτάσεις και ιδέες να  απορρίπτονται ή γιατί δεν έχουν μελετηθεί, ή γιατί δεν κρίθηκαν ώριμες. Η επαναφορά βοηθάει να διορθωθούν τέτοια ζητήματα.
Ωστόσο το δικαίωμα της επαναφοράς δεν είναι απεριόριστο. Η συνεχής επαναφορά ζητημάτων που έχουν απορριφθεί χωρίς στο μεταξύ να έχουν προκύψει νέες πλευρές, όχι μόνο δεν βοηθά άλλα σε ορισμένες περιπτώσεις δυσκολεύει τη συλλογική δουλειά, αποπροσανατολίζει.
Το Καταστατικό ορίζει ότι το ΚΚΕ  είναι κόμμα «ομοϊδεατών εθελοντών». Αυτό δεν σημαίνει ότι η προσφορά του μέλους του Κόμματος και η πειθαρχία στις αποφάσεις  είναι υπόθεση προσωπική, εθελοντική.  Η ένταξη  είναι θέμα ελεύθερης και συνειδητής προσωπικής επιλογής. Αυτό σημαίνει ότι γίνεται με αποδοχή των αρχών και κανόνων λειτουργίας, με γνώση της  υποχρέωσης ότι πρέπει ο καθένας και η κάθε μια να παλεύει και να ενδιαφέρεται για την εφαρμογή των αποφάσεων της πλειοψηφίας.
Η ιδιότητα του κομματικού μέλους δεν συνεπάγεται  υποχρεώσεις μόνο απέναντι στο Κόμμα, είναι συνυφασμένη με υποχρεώσεις απέναντι στην εργατική τάξη, το λαό, το λαϊκό κίνημα γενικότερα.
Ο αποφασιστικός, κινητήριος  ρόλος της κριτικής.
Το βασικό περιεχόμενο του όρου κριτική είναι η κριτική εξέταση της δουλειάς και δράσης του Κόμματος, των οργάνων, των ΚΟΒ. Η κριτική έχει αξία και αποτέλεσμα όταν συνδυάζεται με τη συμμετοχή στην πρακτική δουλειά που δίνει τα όπλα κρίσης των αποφάσεων, του τρόπου και των μεθόδων δράσης. Στα πλαίσια της κριτικής εξέτασης της δουλειάς και της πρακτικής δράσης εντάσσεται και η κριτική των προσώπων.
Στόχος της κριτικής πρέπει να είναι ο πραγματικός έλεγχος, τα πραγματικά γεγονότα και όχι οι υποκειμενικές διαθέσεις και τάσεις, οι προσωπικές συμπάθειες ή αντιπάθειες. Στη δοκιμασία της κριτικής έχει αξία να μπαίνουν βασικά πολιτικά γεγονότα και πράξεις και όχι οι μικροδιενέξεις, επί μέρους αδυναμίες και προβλήματα. Ωστε η κριτική να αποτελεί κινητήρια δύναμη στη γενικότερη πολιτική του Κόμματος και στα βασικά καθήκοντα που προωθεί σε κάθε φάση.

ΟΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ - ΔΙΑΦΩΝΙΕΣ ΣΤΟ ΚΟΜΜΑ

            Αφορά διαφορετικές απόψεις που εκφράζονται συστηματικά, ιδιαίτερα όταν εκδηλώνονται για μεγάλο διάστημα από τους ίδιους συντρόφους, όταν δηλαδή υποδηλώνουν ύπαρξη διαφωνίας σε ζητήματα σημασίας, που αφορούν κεντρική ή τοπική επιλογή. Δεν αναφερόμαστε σε διαφορετικές προτάσεις ή σκέψεις σε ζητήματα της τρέχουσας δουλειάς, περιορισμένης σημασίας.
Η συστηματική διαφωνία όταν εμφανίζεται στα στελέχη έχει βαρύνουσα σημασία, επιδρά στη λειτουργία και απόδοση των καθοδηγητικών οργάνων, ακόμα και στη συνολική δουλειά ανάλογα και με τη στάση  στις αποφάσεις.
Αυτό που προέχει είναι να συζητούνται τα αίτια των διαφορετικών απόψεων, τι είναι εκείνο που τις προκαλεί. Η συζήτηση των διαφορετικών απόψεων με ιδεολογικά και πολιτικά κριτήρια συμβάλλει στον εντοπισμό των προβλημάτων, διευκολύνει  τη δημιουργία καλής ατμόσφαιρας για συζήτηση, περιορίζει τη δυνατότητα να πάρει η συζήτηση μορφή αντιπαράθεσης και διένεξης. Ο Λένιν έλεγε χαρακτηριστικά ναι στη διαμάχη (όταν βεβαίως έχει αντικείμενο) όχι στη διάλυση.
Το κύριο και βασικό είναι να κατακτηθεί η ουσιαστική συζήτηση στο επίπεδο της ΚΟΒ, πράγμα που σήμερα είναι εξαιρετικά αδύνατο. Ή δεν γίνεται συζήτηση και αντίλογος, οπότε κουκουλώνονται τα προβλήματα ή παίρνει τη μορφή διαμάχης και οξυμένης διένεξης με αποτελέσματα είτε οι διαφωνούντες να αισθάνονται μειωμένοι είτε να είναι ελεύθεροι να δυσκολεύουν τη λειτουργία της ΚΟΒ παρεμβάλλοντας σε κάθε ευκαιρία τη διαφωνία τους.
Μπορεί μια λαθεμένη και αρνητική κριτική να περιέχει ορισμένα στοιχεία αλήθειας με την έννοια ότι  είναι δυνατό διαφορετικές απόψεις να προέρχονται από μια γενίκευση επί μέρους προβλημάτων. Εστω και αν απορριφθεί μια λαθεμένη άποψη μπορεί να αξιοποιηθεί η πείρα της συζήτησης ή τα επί μέρους θετικά στοιχεία που ενδεχόμενα μια άλλη άποψη μπορεί να περιέχει.
Σε ορισμένες περιπτώσεις η εκδήλωση μιας ζωηρής διαφωνίας μπορεί να οφείλεται σε έλλειψη ενημέρωσης ή σε στρεβλή ενημέρωση, σε παραπληροφόρηση έξω από το συγκεκριμένο χώρο που  εμφανίσθηκε το ένα η το άλλο πρόβλημα. Οπως επίσης μπορεί να οφείλεται σε απόκρυψη λαθών, ή σε άρνηση αναγνώρισης λαθών από στελέχη ή καθοδηγητικά όργανα.

Η ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ

Στο χαρακτήρα και την ιστορική αποστολή του Κόμματος ενυπάρχει το στοιχείο της πρωτοβουλίας, σα χαρακτηριστικό, σαν ανάγκη και απαίτηση. Αν το αντιμετωπίσουμε με εκκλήσεις, δεν κάνουμε τίποτε. Θα καλλιεργήσουν το πνεύμα και τη διάθεση πρωτοβουλίας οι λιγότεροι, αυτοί που για διάφορους λόγους τολμούν, είτε από χαρακτήρα, είτε από τον τρόπο ζωής τους, είτε λόγω ατομικών χαρισμάτων και επιδεξιότητας. Σε αυτές όμως τις περιπτώσεις η πρωτοβουλία δεν συνεπάγεται πάντα και την ορθή επιλογή ή ότι οδηγεί στην αναβάθμιση της συνολικής δουλειάς.
Το πνεύμα της πρωτοβουλίας αναπτύσσεται όταν βασίζεται σε ένα αναγκαίο επίπεδο γνώσης, αφομοίωσης της πολιτικής και ιδεολογίας μας,  στη σταθερή σύνδεση με τις λαϊκές μάζες. Οταν στηρίζεται στην ενθάρρυνση και παρόρμηση από τα καθοδηγητικά όργανα, όταν οι αποφάσεις είναι έτσι επεξεργασμένες ώστε να καλλιεργούν και να αφήνουν περιθώρια στην ανάπτυξη της πρωτοβουλίας πχ. των ΚΟΒ, των μελών.
Η απουσία πρωτοβουλίας δεν δείχνει πάντα ανικανότητα - όπως πιστεύεται συνήθως - εκφράζει σε αρκετές περιπτώσεις έλλειψη δημιουργίας προϋποθέσεων ώστε αυτή να εκδηλώνεται.
Το πνεύμα της πρωτοβουλίας μπορεί να εκφραστεί με τη δημιουργική εφαρμογή των κατευθύνσεων και αποφάσεων. Κυρίως φαίνεται όταν το στέλεχος ή το μέλος του κόμματος καλείται με δική του ευθύνη, όταν ανακύπτει ένα νέο ζήτημα, να δίνει τη σωστή λύση, στα πλαίσια των γενικότερων  θέσεων του Κόμματος.  Συμβαίνει να εμφανίζονται προβλήματα για τα οποία δεν υπάρχει από τα πριν συγκεκριμένη προετοιμασία και καθοδήγηση, ώστε να έχει προκαθοριστεί ο χειρισμός, πράγμα που δεν είναι αναγκαίο σε αρκετές περιπτώσεις. Αλλωστε η ζωή είναι και θα είναι πολύ πιο πλούσια από τις προβλέψεις μας, από τις εκτιμήσεις ή την πείρα που έχουμε αποκτήσει σε συγκεκριμένα ζητήματα και χειρισμούς.
Η γνώση της πολιτικής και της τακτικής του Κόμματος δίνει σιγουριά στο στέλεχος και στο μέλος, ένα είδος αυτοπεποίθησης να χειριστεί ζητήματα, ή να αναλάβει νέες δραστηριότητες. Η λειψή γνώση, η έλλειψη ενημέρωσης και πείρας συνήθως αναστέλλει και κουμπώνει.
Το πνεύμα πρωτοβουλίας δεν συγκρούεται με το συλλογικό χαρακτήρα της δουλειάς. Βεβαίως η πρωτοβουλία πρέπει να ασκείται με αυξημένο αίσθημα ευθύνης, ώστε να αποφεύγεται ένας προσωπικός χειρισμός να έρχεται σε αντίθεση με τις κομματικές αποφάσεις, ή να δεσμεύει προκαταβολικά σε μια τοποθέτηση ή ενέργεια που τυχόν δεν πρέπει. Ο φόβος ή ο κίνδυνος μια πρωτοβουλία να μη φέρει τα αναμενόμενα αποτελέσματα ή ακόμα και να οδηγήσει σε λάθη δεν πρέπει να καλλιεργεί μια στάση αποφυγής πρωτοβουλιών και ανάληψης ευθυνών. Απαιτεί επαγρύπνηση, μέτρημα από όλες τις πλευρές τι και πώς θα γίνει.
            Αλλωστε σχετικά λίγες και εξαιρετικές θα είναι οι περιπτώσεις που δεν μπορεί να αναζητηθεί μια δεύτερη γνώμη, η γνώμη του Γραφείου της ΚΟΒ ή του παραπάνω οργάνου, η γνώμη του καθοδηγητή ώστε με μεγαλύτερη σιγουριά και βεβαιότητα να πραγματοποιηθεί και να δοκιμασθεί μία νέα  σκέψη.

Η ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ

Η καθοδήγηση του Κόμματος, τα  όργανα οφείλουν να θέτουν σε όλο το κόμμα θέματα γενικότερης σημασίας, όχι με στόχο την απλή ενημέρωση, αλλά πριν απ΄ όλα την ουσιαστική συζήτηση και την επεξεργασία αποφάσεων, ή την έγκριση αποφάσεων. Δεν  ξεχνάμε την πείρα του Κόμματος μας ειδικά την περίοδο ΄89-΄91 όταν δεν τέθηκαν έγκαιρα υπόψη όλων των κομματικών δυνάμεων τα προβλήματα που είχαν ανακύψει στην ΚΕ και στην ΚΝΕ. Για το ζήτημα αυτό έχει γίνει αυτοκριτική της ΚΕ και έχει επικυρωθεί από το 14ο Συνέδριο.
Ο όρος ενημέρωση αναφέρεται εδώ με πιο συγκεκριμένο και ειδικό περιεχόμενο, ως ανάγκη και υποχρέωση, τα μέλη του Κόμματος να γνωρίζουν όλες τις αναγκαίες πληροφορίες ή ειδικά ζητήματα που είναι αναγκαία για τον προσανατολισμό τους στη δουλειά. Η ενημέρωση δεν είναι αυτοσκοπός, δεν γίνεται για να ικανοποιεί βεβαίως την απλή περιέργεια ή τις απορίες, αλλά για να μπορεί το κομματικό μέλος να ασκεί τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του. Η ενημέρωση σε ένα ζήτημα μπορεί να αφορά όλο το κόμμα, μπορεί όμως να είναι συγκεκριμένου τοπικού ενδιαφέροντος.
Οι αρνητικές  εμπειρίες δεν πρέπει να οδηγούν σε μια εύκολη γενίκευση του τύπου ΝΑ ΤΑ ΞΕΡΟΥΜΕ ΟΛΑ. Μια τέτοια άποψη τόσο γενική χωρίς ιεράρχηση, μπορεί να οδηγήσει στον εκφυλισμό της ενημέρωσης,  με την έννοια ότι δεν είναι δυνατό να φορτώνεται η ΚΟΒ με όγκο πληροφοριών και ειδικών ζητημάτων που δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία .
Η ενημέρωση των ΚΟΒ γίνεται πολύπλευρα, και πολύμορφα, ανάλογα με τη φύση των ζητημάτων, δεδομένου ότι ο όγκος των πληροφοριών ή των ζητημάτων σήμερα έχει αυξηθεί σημαντικά.
Το πρόβλημα της ενημέρωσης δεν είναι εσωκομματικό μόνο ζήτημα. Τέτοια ανάγκη υπάρχει και για τους φίλους και οπαδούς του Κόμματος, ανθρώπους που συνεργαζόμαστε σε διάφορα μέτωπα πάλης. Ωστε και αυτοί να έχουν τις αναγκαίες πληροφορίες.
Ο Ριζοσπάστης αποτελεί αναντικατάστατο μέσο για την άμεση και ενιαία ενημέρωση των κομμουνιστών και κομουνιστριών για γεγονότα και χειρισμούς του Κόμματος, για επίκαιρα ζητήματα που γεννά η καθημερινότητα. Ενας μεγάλος όγκος  αναγκαίων και πολύτιμων πληροφοριών, συλλογικής πείρας περνάει καθημερινά μέσα από το Ριζοσπάστη. Μπορεί να γίνει πιο πλούσιος και αποτελεσματικός με την αύξηση της αρθρογραφίας γύρω από την κομματική ζωή, τις θέσεις των Τμημάτων της ΚΕ, την πείρα των στελεχών και των οργανώσεων.
Βεβαίως υπάρχουν ζητήματα, γεγονότα ή πληροφορίες που για διάφορους λόγους δεν είναι δυνατόν να δοθούν από το Ριζοσπάστη. Η εσωκομματική ενημέρωση,  απαιτεί οργάνωση και αναζήτηση του καλύτερου τρόπου ή των καλύτερων μεθόδων ώστε να γίνεται συστηματικά, να μη παραλείπεται μέσα στο φόρτο των τρεχόντων καθηκόντων.
Είναι πρόβλημα ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος των κομματικών μελών δεν ενημερώνεται για διάφορα ζητήματα που είναι χρήσιμο και πρέπει να έχει γνώση και κρίση. Το πρώτο και το βασικό είναι όργανα και στελέχη προσωπικά να έχουν συνεχή ανησυχία, προσανατολισμό να ενημερώνουν, να πληροφορούν και όπου χρειάζεται να παίρνουν γνώμη για συγκεκριμένα ζητήματα. Η απουσία μιας τέτοιας ανησυχίας προκαλεί σοβαρά προβλήματα, δυσκολεύει τη σωστή λειτουργία των οργανώσεων, και την πιο ουσιαστική σχέση του μέλους με το Κόμμα γενικά. Προκαλεί  δικαιολογημένα δυσαρέσκεια, καλλιεργεί έδαφος το μέλος του κόμματος να αισθάνεται αποκομμένο από σημαντικές πληροφορίες και γνώση ζητημάτων ή καταστάσεων που αν τα γνωρίζει μπορεί να βοηθήσει στην έγκαιρη αντιμετώπισή τους.
Το θέμα της ενημέρωσης ειδικά στις σημερινές συνθήκες είναι αρκετά σύνθετο, έχει σοβαρές δυσκολίες που όμως δεν είναι καθόλου αξεπέραστες.
Ορισμένες σκέψεις και πλευρές.
Προκύπτει ανάγκη επιλογής ποιές αποφάσεις, ποιά ζητήματα πρέπει να συμπεριληφθούν στην ενημέρωση ώστε αυτή να μη παίρνει τυπικό χαρακτήρα, να μη περιλαμβάνει ζητήματα περιορισμένης και δευτερεύουσας σημασίας. Ο όγκος των πληροφοριών δεν είναι το  κύριο κριτήριο αλλά η ποιότητα της ενημέρωσης και των πληροφοριών, ανάλογα με τις ανάγκες των οργανώσεων, ανάλογα ακόμα και με τις ιδιαίτερες ανάγκες ορισμένων οργανώσεων. Να επιλέγεται η διαδικασία και ο τρόπος της ενημέρωσης.
Για να αποφεύγονται οι υποκειμενισμοί, η ενημέρωση οργανώνεται υπεύθυνα από το όργανο, με γραπτά σημειώματα. Με τη δημιουργία ενός λειτουργικού αρχείου αποφάσεων και ενημερωτικών σημειωμάτων.
Η καλή οργάνωση της συνεδρίασης  οργάνων και  ΚΟΒ μπορεί να βοηθήσει να εξοικονομηθεί χρόνος ώστε να γίνεται συστηματική ενημέρωση για ειδικά ζητήματα και αποφάσεις.
Η διαδικασία της ενημέρωσης επίσης γίνεται  μέσα από τη συζήτηση συγκεκριμένων ζητημάτων που απασχολούν την ΚΟΒ ή ένα όργανο. Πχ. συζητώντας θέματα παιδείας, ή γενικότερα πολιτικά ζητήματα μπορεί να συμπεριληφθούν και ειδικά ενημερωτικά ζητήματα, αναγκαίες πληροφορίες, ώστε η ενημέρωση να πιάσει τόπο και να συνδεθεί με τη συγκεκριμένη δράση.
Προκύπτει επίσης ανάγκη, η ενημέρωση να οργανώνεται στον κατάλληλο χρόνο, αν δεν πρόκειται για ζητήματα άμεσης σημασίας. Το καθοδηγητικό όργανο, ο καθοδηγητής  κρατά συστηματικά σημειώσεις για το ποια ζητήματα πρέπει να φθάσουν ως την ΚΟΒ, να μη  τα ξεχνά, να μη παίρνει η ενημέρωση ρουτινιάρικο και πρόχειρο χαρακτήρα.
Η ενημέρωση υπηρετεί τη συνολική κομματική δουλειά, της δίνει πρόσθετα εφόδια, ανεβάζει τη συλλογικότητα και την εσωκομματική δημοκρατία,  βοηθάει να κατανοείται η αίσθηση της συνέχειας, άρα και μέσω αυτής μπορεί να δυναμώνει ο έλεγχος και η κριτική εξέταση της πείρας.

ΤΑ ΣΤΕΛΕΧΗ

Σημαντικές ΚΑΙ ΕΠΙΚΑΙΡΕΣ  οι λενινιστικές υποδείξεις για τη σημασία που έχει η αφοσίωση στο Κόμμα, στη θεωρία και τους σκοπούς του, στα συμφέροντα του λαού, στα διεθνιστικά συμφέροντα της εργατικής τάξης και των λαών. Η μεγάλη σημασία στη σταθερότητα στις ιδεολογικές αρχές, στις αρχές συγκρότησης και λειτουργίας του Κόμματος, η σταθερή και συνεπής υπεράσπιση των αρχών.
Περισσότερες προϋποθέσεις ανάπτυξης έχει το στέλεχος που κατανοεί και συμφωνεί με την πολιτική του Κόμματος, που έχει συνείδηση της σημασίας πιστής και απαρέγκλιτης τήρησης του Καταστατικού, σέβεται την κομμουνιστική πειθαρχία, κάνει ειλικρινή αυτοκριτική.
Κεντρικό μόνιμο ζήτημα η πολιτική για την ανάδειξη εργατικών στελεχών ώστε να μη παραβιάζεται η κοινωνική σύνθεση του Κόμματος, ιδιαίτερα των οργάνων, της ΚΕ.
Η ανάδειξη γυναικείων στελεχών παίζει αποφασιστικό ρόλο στη δουλειά του Κόμματος στις γυναίκες, στην αντιμετώπιση των ιδιαίτερων δυσκολιών που έχουν στην πολιτικοποίηση και ενεργητική συμμετοχή στην καθημερινή δράση.
Ο Λένιν μιλώντας για τα στελέχη κατά πρώτο αναφέρεται στο ταλέντο του οργανωτή. Είναι από τις πιο σημαντικές και ενδιαφέρουσες επισημάνσεις που διατηρεί και σήμερα την επικαιρότητά της. Δεν αφορά τα λεγόμενα οργανωτικά στελέχη, αλλά το σύνολο  των στελεχών που έχουν καθήκον να οργανώνουν την πάλη, τη δράση, την ανάπτυξη του Κόμματος κλπ.
Ο Λένιν προσδιόριζε το οργανωτικό ταλέντο:
m Ως ικανότητα να βλέπεις, να έχεις διορατικότητα, να καταλαβαίνεις.  Το οργανωτικό ταλέντο δεν έχει σχέση με τη  μανία του σχεδιασμού. Αντίθετα απαιτείται το στέλεχος με μια λέξη ή με τις λιγότερες λέξεις να προσανατολίζει και να επιλύει ζητήματα χωρίς περιττές διαδικασίες. Οσο μειώνονται οι ξεχωριστές και επείγουσες εντολές τόσο αναδεικνύεται και καλλιεργείται η αποτελεσματικότητα της δουλειάς.
m Ως ικανότητα διαχωρισμού των ουσιωδών από τα επουσιώδη. Λιγότερη «καθοδήγηση» και περισσότερο ιδεολογικοπολιτική και πρακτική δουλειά που καθοδηγεί. Να μη χάνεται το στέλεχος σε πληθώρα αναλυτικών καθηκόντων. Να κατακτά την ικανότητα του πολιτικού αισθητηρίου.
m Ως τόλμη ανάθεσης καθηκόντων σε άλλους συντρόφους και συντρόφισσες, τόλμη στην  ανάδειξη και εύστοχη διάταξη στελεχών. Είναι η αρετή της αντικειμενικής  εκτίμησης των προσώπων με περιορισμό ως και εξάλειψη κάθε στοιχείου υποκειμενισμού και ιδιαίτερα πνεύμα φιλικότητας. Ως ικανότητα ελέγχου της καταλληλότητας ανθρώπων.
Βεβαίως η ικανότητα του στελέχους καλλιεργείται και αναπτύσσεται μέσα στη δράση. Περισσότερες προϋποθέσεις ανάπτυξης έχει εκείνο το στέλεχος που δεν επαναπαύεται, δεν αισθάνεται αυτάρκεια και επάρκεια. Συνεχώς ενδιαφέρεται να τελειοποιεί τη δουλειά του, ακούει και παίρνει υπόψη την κριτική, τη δέχεται, δεν αντιδρά εγωιστικά, ακόμα και όταν γίνεται στόχος υπερβολικής και άδικης - κατά την κρίση του - κριτικής.
Η αξιολόγηση των στελεχών δεν μπορεί να είναι στατική, πώς δηλαδή εμφανίζεται σήμερα, ούτε να γίνεται ένα τυπικό ισοζύγιο των θετικών και αρνητικών πλευρών, αδυναμιών του.
Είναι δυνατόν ορισμένες αδυναμίες και ελλείψεις που εμφανίζει ένα υποψήφιο για ανάδειξη στέλεχος να διορθώνονται στην πορεία ή να μη είναι καθοριστικές για την αξιοποίησή του. Σημασία έχει αν το συγκεκριμένο στέλεχος δέχεται και αξιοποιεί τη συνολική βοήθεια, παίρνει όπως λέμε «από βοήθεια». Δηλαδή πρέπει να παίρνονται υπόψη όλα τα χαρακτηριστικά του και εκείνα που πλησιάζουν ή εκπληρώνουν τις απαιτήσεις αλλά και η δυνατότητα να διαμορφωθούν θετικά χαρακτηριστικά στην πορεία με την κατάλληλη βοήθεια, τη συλλογικότητα, τον έλεγχο και τη συντροφική κριτική.
Ορισμένες όμως αδυναμίες και ελαττώματα μπορεί να αποδειχθούν καθοριστικά για τη συνολική πορεία και την αποδοτικότητα ενός στελέχους, να ακυρώνουν πλεονεκτήματα και προτερήματα που έχει. Η εγωιστική στάση, η φιλοδοξία, η αρνητική στάση στην κριτική, ο αυταρχισμός, η υποτίμηση των αρχών λειτουργίας του Κόμματος, η αγνόηση και υποτίμηση της αναντικατάστατης αξίας της συλλογικότητας,  η μανία της κριτικής, η διάθεση επιβολής των προσωπικών απόψεων με κάθε μέσο, η ανεύθυνη συζήτηση έξω από τα όργανα, είναι ελαττώματα που μπορεί να γείρουν την πλάστιγγα αρνητικά και να ακυρώσουν την όποια ικανότητα η πείρα έχει ένα στέλεχος.
Εξαιρετική σημασία έχει η λενινιστική υπόδειξη για το συνδυασμό της μαστοριάς του έμπειρου κομματικού στελέχους με μακρόχρονη κομματική πείρα και θητεία  με τη ζωντάνια του νέου. Για το Κόμμα μας η υπόδειξη αυτή έχει ακόμα μεγαλύτερη σημασία λόγω πρόσθετων προβλημάτων που γεννήθηκαν με τα κενά στις γενιές λόγω της διάλυσης των κομματικών οργανώσεων και της διπλής κρίσης που περάσαμε (1968,1991). Το πρόβλημα αυτό δεν το προσέχουμε όσο χρειάζεται, παρά το γεγονός ότι έχουμε πρόσφατη αρνητική πείρα. Δεν αξιοποιούμε όσο χρειάζεται την πείρα συντρόφων που έχουν μεγάλη κομματική ηλικία, με την ατομική συνεργασία,  με τη συμμετοχή τους σε κομματικές δουλειές που μπορεί να προσφέρουν με σκέψεις, υποδείξεις και παρατηρήσεις, με τη διαπαιδαγωγητική τους στάση.
Σημαντικές πλευρές ακόμα είναι:
1) Η προσωπική επαφή του στελέχους, του  μέλους με τις μάζες.
2)  Το σύστημα κομματικής μόρφωσης και επιμόρφωσης  για τα στελέχη.
3) Η ειδίκευση  στελεχών σε συγκεκριμένους τομείς δουλειάς, απαραίτητη - εκτός των άλλων - και για τη ζωντανή και ολοκληρωμένη γενίκευση της πείρας. Η σημασία της λογοδοσίας και του ελέγχου της ειδικής δουλειάς για τη γενικότερη  υπόθεση.


ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΠΛΕΥΡΕΣ ΤΗΣ ΚΟΜΜΑΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗΣ: ΚΟΒ

Η μαρξιστική λενινιστική διδασκαλία δίνει ιδιαίτερη σημασία στο ρόλο της ΚΟΒ, ως θεμέλιο και έκφραση του Κόμματος. Το ΚΚ είναι το μοναδικό κόμμα που δίνει θεμελιακή σημασία στο ρόλο της ΚΟΒ. Κανένα αστικό ή μικροαστικό κόμμα όσο και αν νοιώθει την ανάγκη να έχει κάποιες υποτυπώδεις οργανώσεις ώστε να μπορεί να ενσωματώνει το λαό στην πολιτική τους, δεν δίνει δικαιώματα στη βάση. Αντίθετα τη φοβάται γιατί λόγω της σύνθεσής της είναι δυνατό να υιοθετήσει ιδέες σε αντίθεση με την ηγεσία.
Οι διαφοροποιήσεις στον πολιτικό συσχετισμό, οι διεργασίες συνείδησης υλοποιούνται κυρίως από τη δράση της ΚΟΒ ως έκφραση του Κόμματος στο χώρο της.
Αν και μόνιμα γίνεται λόγος για το ρόλο της ΚΟΒ εν τούτοις η λειτουργία που υπάρχει σήμερα έχει στενέψει ανησυχητικά το ρόλο και το έργο της. Το πρόβλημα αυτό αντανακλά το επίπεδο της καθοδήγησης από την πλευρά της ΚΕ και των ενδιάμεσων οργάνων που έχουν άμεση ευθύνη για τις ΚΟΒ.
Κωδικοποιώντας τον ρόλο της ΚΟΒ μπορούμε να αναφέρουμε:
1) Γνώση χώρου, προβλημάτων που απασχολούν ή υπάρχουν ανεξάρτητα αν και πώς συνειδητοποιούνται από τις λαϊκές μάζες. Γνώση του συγκεκριμένου συσχετισμού, της δράσης των άλλων δυνάμεων και ιδιαίτερα του μαζικού κινήματος.
2) Επεξεργασία θέσεων για τα προβλήματα του χώρου, ιδιαίτερα για αυτά που έχουν κυρίως τοπικό χαρακτήρα αλλά και εξειδίκευση των γενικότερων στο χώρο. Προσοχή στις γενικές υποδείξεις και εκτιμήσεις που μετατρέπονται σε ιδιαίτερο σύνθημα.
3) Διάταξη δυνάμεων της ΚΟΒ και του κύκλου επιρροής σύμφωνα με τις ανάγκες αλλά και με έμφαση στις ιδιαίτερες κατευθύνσεις του 15ου Συνεδρίου για τη δουλειά στην εργατική τάξη και νεολαία. Δείκτης η σύνδεση με την εργατική τάξη και τις λαϊκές μάζες, η ικανότητα καθοδήγησής τους, η ανάπτυξη των αγώνων, η συγκρότηση μετώπων πάλης, συσπείρωσης και συμμαχίας. Το ζήτημα είναι πώς αναπτύσσεται η κομματική επίδραση στις λαϊκές μάζες, η σωστή σχέση με τις μαζικές οργανώσεις.
Πως συνδυάζεται ο καθοδηγητικός ρόλος της ΚΟΒ με τη  στήριξη και ανάπτυξη της πρωτοβουλίας των μαζών. Δεν πρόκειται για δύο πλευρές σε αντιπαράθεση αλλά σε διαλεκτική σχέση. Η εκτίμηση του ρόλου της πρωτοβουλίας των μαζών έχει άμεση σχέση με την κατάκτηση πρωτόβουλου ρόλου από την πλευρά της ίδιας της ΚΟΒ.
Αύξηση της σημασίας της πολιτικής καθοδήγησης των λαϊκών μαζών από την ΚΟΒ. Κατάκτηση ικανότητας πειθούς.
4) Ο τρόπος πραγματοποίησης συνελεύσεων, η ατομική χρέωση, η συζήτηση της συλλογικής και ατομικής πείρας. Πολιτικοποίηση της δράσης της ΚΟΒ. Αντιστοιχία κομματικής ζωής και δράσης με τις απαιτήσεις του 15ου Συνεδρίου, τις εξελίξεις και αντιθέσεις του χώρου.
5)  Ο επιτελικός ρόλος του Γραφείου της ΚΟΒ και του Γραμματέα. Να εμπνέει αγωνιστικό πάθος για τα καθημερινά ζητήματα, να φροντίζει να τα συνδέει με τους γενικότερους στόχους. Να μελετά και να κάνει υπόθεση της ΚΟΒ τα προβλήματα του μαζικού κινήματος είτε αυτό είναι σε ύφεση είτε σε στασιμότητα ή άνοδο. Ο ρόλος του στην κομμουνιστική διαπαιδαγώγηση, μεθοδικότητα στο καθήκον αυτό, μόνιμη δουλειά και όχι αντιμετώπιση σε ειδικές στιγμές.
6) Πως αξιοποιείται η  περίοδο δοκιμασίας  του νέου κομματικού. Είναι μια περίοδος με ανοικτές πόρτες για την κομμουνιστική διαπαιδαγώγηση, η δεκτικότητα είναι μεγαλύτερη. Οταν δεν αξιοποιείται η περίοδος της δοκιμασίας τότε συσσωρεύονται προβλήματα που πιο δύσκολα αντιμετωπίζονται στην πορεία.

Η ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗ ΣΤΑ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ
 ΕΊΝΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΒΗΜΑ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΕΥΡΥΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΒΑΘΑΙΝΟΥΝ
ΟΙ ΔΕΣΜΟΙ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ

Ολη η εργατική  τάξη δεν μπορεί να ανέβει στο επίπεδο του πρωτοπόρου τμήματος μέσα στον καπιταλισμό, αλλά και στις συνθήκες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης όπως έδειξε και η πείρα του 20ού αιώνα. Οι εργάτες και οι εργάτριες μπορούν να τείνουν προς το κόμμα της εργατικής τάξης αλλά δεν σημαίνει ότι ταυτίζονται με αυτό στο σύνολό τους. Το Κόμμα για να διευρύνει και να βαθύνει τους δεσμούς με την εργατική τάξη πρέπει να ανεβάζει την ικανότητά της να οργανώνεται στα σωματεία και στις άλλες μαζικές οργανώσεις, να συγκροτεί εργατικές κομματικές οργανώσεις σε τόπους δουλειάς και κλάδους. Σήμερα είναι αδήριτη ανάγκη να δημιουργηθούν πολλές εργατικές ΚΟΒ, υπάρχει πρόβλημα και ποσότητας και ποιότητας. Στην εργατική τάξη ισχύει πολύ περισσότερο αυτό που έλεγε ο Λένιν ότι η καλή οργάνωση 10πλασιάζει τις δυνάμεις.
Στις σημερινές συνθήκες το πρόβλημα της οικοδόμησης ΚΟΒ στα εργοστάσια και τις επιχειρήσεις ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΕΣ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ είναι πρώτης σημασίας καθήκον, στόχος που χωρίς υποχώρηση πρέπει να παλέψουμε. Αποτελεί μια από τις βασικές προϋποθέσεις στην προσπάθεια μας, στο μεγάλο αγώνα για την κατάκτηση επιρροής στην εργατική τάξη. Αποτελεί το Α και το Ω για το Κόμμα να βρίσκεται εκεί που βρίσκεται η πλειοψηφία των συνειδητών εργατών που συμμετέχουν στην πολιτική ζωή.




ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

            Για μια πιο συστηματική δουλιά αυτομόρφωσης πάνω στη λενινιστική θεωρία για το προλεταριακό κόμμα νέου τύπου, σημειώνουμε την εξής βιβλιογραφία:

1.   Β. Ι. ΛΕΝΙΝ: Για το προλεταριακό κόμμα νέου τύπου, εκδ. «ΣΕ».
2.   Β. Ι. ΛΕΝΙΝ: Για τους κανόνες της κομματικής ζωής και τις αρχές κομματικής καθοδήγησης, εκδ. «ΣΕ».
3. Β. Ι. ΛΕΝΙΝ: Για τα συνδικάτα, εκδ. «ΣΕ».
4. Β. Ι. ΛΕΝΙΝ: Τι να κάνουμε; Από τις εκδόσεις «ΣΕ» σε μπροσούρα ή στα Απαντα ΛΕΝΙΝ 5η έκδοση, «ΣΕ», τόμος 6.
5. Β. Ι. ΛΕΝΙΝ: Ενα βήμα μπρος, δύο βήματα πίσω, από τις εκδόσεις «ΣΕ» σε μπροσούρα ή στα Απαντα ΛΕΝΙΝ 5η έκδοση, «ΣΕ», τόμος 9.




* Διάλεξη της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ. Στο παρόν τεύχος δημοσιεύεται το δεύτερο και τελευταίο μέρος.
[1] Β. Ι. Λένιν, Απαντα, ΣΕ, τόμος 8, σελ. 385.
[2] Β. Ι. Λένιν, Απαντα, ΣΕ, τόμος 14, σελ. 235.

TOP READ