29 Ιουν 2012

Στη σκιά του "Πληγωμένου Γόνατου"


Στη σκιά του "Πληγωμένου Γόνατου"
Ο Λέοναρντ Πελτιέ, Ινδιάνος Τσιπέγουα Σιου,θα συμπληρώσει σε λίγο 22 χρόνια στη φυλακή, καταδικασμένος δύο φορές ισόβια για δύο φόνους εκ προμελέτης, τους οποίους πιθανά δεν έκανε ποτέ...
...Η αρχή της ιστορίας ξεκινά πριν από 25 χρόνια, για την ακρίβεια στις 11 Μαρτίου του 1973. Οι ηγέτες της φυλής των Ογκλάλα Λακότα Σιου της Νότιας Ντακότα, ακολουθώντας την "επιθετική πολιτική για την κατάκτηση των δικαιωμάτων τους", που από το 1968 έχει θέσει το "Αμερικανικό Ινδιάνικο Κίνημα" (ΑΙΜ), ανακηρύσσουν την ανεξαρτησία της φυλής τους από τις ΗΠΑ, βασιζόμενοι στη συνθήκη Fort Lamaries του 1868. Την πράξη αυτή τη συνοδεύουν με την εκλογή και το διορισμό προσωρινής κυβέρνησης με έδρα τοΠληγωμένο Γόνατο (Wounded Knee). Η έδρα της προσωρινής κυβέρνησης δεν είναι τυχαία. Το Πληγωμένο Γόνατο, τόπος θυσίας - στις 29 Δεκεμβρίου του 1890 σφαγιάστηκαν και δολοφονήθηκαν χιλιάδες άοπλοι Σιου από το 7ο Σύνταγμα Ιππικού των ΗΠΑ - για τους Ογκλάλα Σιου είναι μία τοποθεσία που επιλέγεται για να προσδώσει μία νέα διάσταση στην ιστορία της τοποθεσίας, από τόπος θανάτου και υποδούλωσης να γίνει τόπος ελευθερίας και ανεξαρτησίας. Για άλλη μια φορά η απάντηση ήταν ακαριαία και "αποτελεσματική". Ο αμερικανικός στρατός με τη συνδρομή του FBI εισβάλλουν για άλλη μια φορά στους καταυλισμούς των Ινδιάνων, "θερίζοντας" παιδιά, γυναίκες, άντρες στο διάβα τους. Οσοι από τους αγωνιστές καταφέρνουν να επιζήσουν συλλαμβάνονται και φυλακίζονται. Οσοι κατάφεραν να γλιτώσουν "στιγματίζονται", ενώ οι πράκτορες αναμένουν και πάλι μία καλή αφορμή για να πνίξουν εν τη γενέσει αυτή την προσπάθεια ανεξαρτησίας, καθώς τα σπλάχνα των "Μαύρων Λόφων", που είναι η περιοχή των Ινδιάνων Σιου, κρύβουν πολύτιμους θησαυρούς, όπως κοιτάσματα ουρανίου και χρυσού.
Οι μεθοδεύσεις
Η ατμόσφαιρα στον καταυλισμό παραμένει εκρηκτική, ενώ οι αγωνιστές του ΑΙΜ συνεχίζουν να καταγγέλλουν την πολιτική της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, αλλά και τον τοπικό παράγοντα Ρίτσαρντ Γουίλσον,που είχε τεχνηέντως καταφέρει να εκλεγεί Πρόεδρος των Ογκλάλα, διαθέτοντας ιδιωτικό στρατό που εξοπλιζόταν από το FBI. Από το 1972 έως το 1975 που αρχίζουν οι προσπάθειες εξόρυξης του ουρανίου, περισσότερα από 60 μέλη του ΑΙΜ δολοφονούνται. Φυσικά ποτέ κανείς δεν καταδικάζεται. Μόνιμο αίτημα των Σιου είναι η επιθυμία τους να παραμείνουν στους τόπους των προγόνων τους, στους Μαύρους Λόφους, ενώ ποτέ δε δέχτηκαν τις αποζημιώσεις που τους προσέφερε η αμερικανική κυβέρνηση, προκειμένου να μετατρέψει τη γη τους σε ορυχεία. Αξιοσημείωτο είναι ότι, σύμφωνα με μετρήσεις της εποχής, η εκμετάλλευση του υπεδάφους τους θα μπορούσε να αποφέρει κέρδη που θα πλησίαζαν τα 9 δισ. δολάρια.
Στις 26 Ιουνίου 1975 δύο πράκτορες του FBI, παντελώς άγνωστοι, αλλά και παράνομοι, εισέρχονται στον καταυλισμό του Πάιν Ριτζ, ακολουθώντας ένα ύποπτο κόκκινο φορτηγάκι, ενώ την ίδια στιγμή από τον ασύρματό τους ακούγεται ότι καταδιώκουν τον Τζίμι Ιγκλ,που καταζητείται για κλοπή ενός ζεύγους μεταχειρισμένων καουμπόικων μποτών. Οι ιδιοκτήτες του κόκκινου τροχοφόρου αναγκάζονται να παραμερίσουν, προκειμένου να τους γίνει η απαραίτητη έρευνα. Ξαφνικά ακούγονται πυροβολισμοί. Κανείς δε γνωρίζει ποιος πυροβόλησε πρώτος, ποιον. Ομως οι δύο πράκτορες και ένας Ινδιάνος, ο Τζόε Κίλστράιτ Σταντζ,είναι νεκροί. Οι μπότες δε βρέθηκαν ποτέ.
Παρ' όλα αυτά, τέσσερις Ινδιάνοι καταζητούνται. Οι Ντίνο Μπάλτερ, Ρομπ Ρομπιντό, Τζίμι Ιγκλ και ο Λέοναρντ Πελτιέ. Οι Μπάτλερ και Ρομπιντό συλλαμβάνονται, αλλά το δικαστήριο του Σένταρ Ράπιντς της Πολιτείας της Νότιας Ντακότα τους αθωώνει, κρίνοντας τους φόνους "ως μη γενόμενοι εκ προμελέτης και βρισκόμενοι σε νόμιμη άμυνα", αφού οι πράκτορες του FBI παραβίαζαν τα όρια του καταυλισμού, αλλά και τη δικαιοδοσία τους ευρισκόμενοι στο Πάιν Ριτζ. Λίγους μήνες μετά αποσύρονται οι κατηγορίες και για τον τρίτο καταζητούμενο Τζίμι Ιγκλ. Αντίθετα ο Πελτιέ εξακολουθεί να καταζητείται, αφού πρώτα έχει φωτογραφηθεί ως ένα από τα στελέχη του κινήματος του ΑΙΜ. Οι φόβοι για μία πιθανά στημένη δίκη και μετά από αίτημα των πρεσβυτέρων της φυλής των Σιου, κάνουν τον Πελτιέ να διαφύγει στον Καναδά.
... και η καταδίκη
Μετά τον εντοπισμό του η αμερικανική κυβέρνηση ζητά και επισήμως από τον Καναδά την έκδοσή του προκειμένου να δικαστεί. Τελικά ο Πελτιέ εκδίδεται για να προσαχθεί σε δίκη από τις καναδικές στις αμερικανικές αρχές στις 18 Δεκεμβρίου του 1976. Η κατασκευή μιας στημένης δίκης - όπως αρχικά υποπτευόταν ο Πελτιέ - αρχίζει με την εκτόπιση του δικαστή ΜακΜάνους και την αντικατάστασή του - με τη βολική μεταφορά - από τον Μπένσον, γνώριμο όλων των ενεργών στελεχών του ΑΙΜ από προηγούμενες καταδικαστικές αποφάσεις του εις βάρος Ινδιάνων σε αρκετές Πολιτείες της επικράτειας των ΗΠΑ. Επιπρόσθετη λεπτομέρεια για το ποιόν του δικαστή Μπένσον: ιδιοκτήτης τεράστιας έκτασης ινδιάνικης γης, προϊόν αρπαγής και καταπάτησης, φυσικά ατιμωρητί. Η δίκη μεταφέρθηκε στο Φάργκο και στηρίχτηκε στο ίδιο ακριβώς σαθρό και διάτρητο κατηγορητήριο που είχε στοιχειοθετήσει και προσκομίσει το FBI και στις δίκες των Μπάτλερ και Ραμπιντό, που κατέληξαν σε αθωωτικές αποφάσεις. Επιπλέον κανείς εκ των μαρτύρων δεν μπορούσε να καταθέσει ότι ο Πελτιέ βρισκόταν έστω και σε ακτίνα αρκετών μέτρων από το μέρος όπου διαπράχθηκαν οι φόνοι. Τα αδιάσειστα αθωωτικά στοιχεία λειτούργησαν αντιστρόφως ανάλογα για τον Πελτιέ. Αποτέλεσμα η καταδίκη του δις ισόβια, στις 20 Μαρτίου του 1977.
Από τη στιγμή εκείνη πολύ περισσότερα στοιχεία που αφορούν την υπόθεση θα έρθουν στο φως. Κατ' αρχάς, η απόδειξη ότι οι κάλυκες που παρουσιάστηκαν στη δίκη δεν ταίριαζαν στον τύπο του όπλου που υποτίθεται ότι είχε στην κατοχή του ο Πελτιέ. Οι σημαντικότερες και συντριπτικότερες αποδείξεις της κατασκευασμένης κατηγορίας και τελικά καταδίκης ήρθαν στο φως μετά την ψήφιση του νόμου "Για την Ελευθερία στην Πληροφόρηση" (Freedom of Information Act), που επέτρεψε την πρόσβαση στις πληροφορίες των μυστικών υπηρεσιών και αποκάλυψε ένα πλούσιο υλικό με έγγραφα, 12.000 σελίδων, που ποτέ δεν είχε εμφανιστεί στη δίκη και αποδεικνύεται: α) ότι σχεδόν δύο μήνες πριν είχε σχεδιαστεί από το FBI "παραστρατιωτική επιχείρηση επιβολής του νόμου... σε ινδιάνικη γη". β) Οι μάρτυρες, στων οποίων τις καταθέσεις στηρίχτηκε το ένταλμα σύλληψης, είχαν απειληθεί ή δωροδοκηθεί. γ) Οι ένορκοι είχαν εκφοβιστεί και τρομοκρατηθεί από τους παράγοντες της δίκης, λέγοντάς τους ότι οι "ελεύθεροι σκοπευτές" του ΑΙΜ θα βάλουν αυτούς στο στόχαστρο μετά τη δίκη αν αθωωθεί ο Πελτιέ και δ) όλα τα στοιχεία που είχαν προσκομιστεί ήταν πλαστά. Εκτοτε Καναδοί υπουργοί Δικαιοσύνης έχουν ζητήσει επανειλημμένα την ανάκληση της έκδοσης και την απελευθέρωση του Πελτιέ, επί ματαίω φυσικά.
Πολιτικός κρατούμενος
Στο μεταξύ το FBI έχει αποδεχτεί την κατασκευασμένη θεωρία και έχει παραδεχτεί δημοσίως ότι δε γνωρίζει ποιος ευθύνεται για τους φόνους.Ωστόσο, όσον αφορά την αναψηλάφηση της δίκης, δεν μπορεί όπως δηλώνουν οι αξιωματούχοι του "η υπηρεσία να περάσει μία τέτοια διαδικασία που θα βλάψει ακόμα περισσότερο το κύρος της"! Ο ίδιος ο Πελτιέ υποβάλλει τρεις εφέσεις κατά της καταδικαστικής απόφασης που απορρίπτονται και οι τρεις.
Εξωφρενικότερη περίπτωση, η τελευταία έφεση που είχε υποβάλει το 1993. Υστερα από πολύωρη κατάθεση των νέων συντριπτικών στοιχείων από την υπερασπιστική νομική ομάδα και την προσκόμιση 20 εκατομμυρίων υπογραφών - μεταξύ των οποίων, πολλών μελών του Κογκρέσου, της Γερουσίας, της καναδικής κυβέρνησης, αλλά και του Νέλσον Μαντέλα και του Ντέσμοντ Τούτου - το δικαστήριο χρειάστηκε μόνο ελάχιστα λεπτά για να εκδώσει την απορριπτική απόφασή του. Ενώ έσπευδε να απομακρύνει την πιθανότητα υποβολής νέας έφεσης, με το να τονίσει ότι για την επόμενη δεκαπενταετία δεν προβλέπεται καμία περίπτωση πιθανής αποφυλάκισης!
Ταυτόχρονα συστάθηκε Επιτροπή Υπεράσπισης του Πελτιέ, που συμμετέχουν όλες οι ινδιάνικες φυλές, το ΑΙΜ και πολλές προοδευτικές οργανώσεις στις ΗΠΑ και στον κόσμο και υπέβαλαν αίτηση για τη μείωση της ποινής ή αποφυλάκιση με όρους. Παράλληλα η Διεθνής Αμνηστία στις 23 Ιουνίου του 1995 κατήγγειλε προς τον Τύπο τη "διάτρητη νομική διαδικασία που οδήγησε στην καταδίκη του Λέοναρντ Πελτιέ" και ζήτησε την επανάληψη της δίκης. Παρ' όλα αυτά μετά την τρίχρονη παραμονή του φακέλου στα αρχεία του Λευκού Οίκου η αίτηση αποφυλάκισης απορρίπτεται, αλλά ουδείς λόγος για τη μείωση της ποινής...
... Για το λόγο αυτό η Επιτροπή Υπεράσπισης και η Διεθνής Αμνηστία διοργάνωσαν εκδήλωση συμπαράστασης - στις 15 Οκτωβρίου στην Ουάσιγκτον - και έκκλησης προς τον Πρόεδρο Κλίντον να αποφασίσει για την υπόθεση που εκκρεμεί επί μία πενταετία και να μπορέσει να απελευθερωθεί ο Πελτιέ μέχρι τα Χριστούγεννα αυτού του χρόνου. Παράλληλα ξεκινά το Σάββατο 19 Δεκεμβρίου η παναμερικανική "Καμπάνια μη βίαιης κοινωνικής ανυπακοής", προκειμένου να ασκηθεί πίεση για την άμεση λήψη απόφασης από τον Πρόεδρο Κλίντον. Εξάλλου τα περιθώρια στενεύουν και ο 54χρονος πλέον Πελτιέ αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα υγείας εξαιτίας των βασανιστηρίων που υπέστη και εξακολουθεί να υπόκειται - όπως καταγγέλλει η Επιτροπή Υπεράσπισης - στα "κρατικά θέρετρα".
Χρ. Μ.

«Παιδικός έρωτας»


«Παιδικός έρωτας»
Παπαγεωργίου Βασίλης
«Νύχτα με φεγγάρι στο φαράγγι της Μπισέκα.
"Φτωχό περιστεράκι από πού έχεις έρθει, ψάχνοντας την άμμο μέσα από το θεό, μέσα από τους ουρανούς;". Ιουστίνα: Αχ Ιουστινίτα! Σε μια λαμπερή λίμνη τραγουδάει ο γλάρος. Μου φέρνει ευχάριστες αναμνήσεις.
Ιουστίνα: Μοιάζεις με τα πουλιά του Σαουσιγιόκ! Ασε με, μικρέ, πηγαίνει εκεί που είναι οι φίλες σου! Και ο Κουτού; Τον Κουτού τον αγαπάς, το βατραχίσιο πρόσωπό του σου αρέσει! Ασε με, μικρέ Ερνέστο! Είμαι άσχημος, όμως είμαι καλός τεμαχιστής αγελάδων και κάνω να τρέμουν τα αρνιά με κάθε μαστίγωμα. Γι' αυτό με αγαπάει η Ιουστίνα. Η Ινδιάνα γέλασε, κοιτάζοντας τον Κουτού. Τα μάτια της σπίθιζαν σαν δύο αστέρια. Αχ Ιουστινίτα! Χαζό, μικρό χαζό! είπε η Γρηγορία, η μαγείρισσα. Οι άλλες γυναίκες γέλασαν. Μικρός χαζός! Πιάστηκαν από τα χέρια και άρχισαν να χορεύουν κυκλικά, με τη μουσική του Χούλιο του οργανοπαίκτη. Εκαναν στροφές για να κοιταχτούν και γέλαγαν. Εγώ έμεινα έξω από τον κύκλο, ντροπιασμένος, νικημένος για πάντα.
Πήγα μέχρι τον παλιό μύλο. Οι άσπροι του τοίχοι έμοιαζαν να κινούνται όπως τα σύνορα στριφογύριζαν στις πλαγιές του "Τσαβαλά". Οι ευκάλυπτοι του περιβολιού ηχούσαν με θόρυβο μικρό και έντονο. Οι σκιές τους έφταναν μέχρι την άλλη πλευρά του ποταμού.
Εφτασα στα πόδια του μύλου, ανέβηκα στον πιο ψηλό τοίχο και κοίταξα από εκεί το κεφάλι του "Τσαβαλά". Ο λόφος μισομαυρισμένος, ευθύς, απειλούσε να πέσει πάνω στους φράχτες του αγροκτήματος. Τις νύχτες προκαλούσε φόβο. Οι Ινδιάνοι ουδέποτε τον κοίταζαν αυτές τις ώρες και τις φωτεινές νύχτες συζητούσαν έχοντας γυρισμένες τις πλάτες τους στο λόφο. Εάν έπεφτε με το στήθος ο "Τσαβαλά" εμείς θα πεθαίναμε όλοι!
Η Ιουστίνα άρχισε να τραγουδάει πάλι.
"Λουλούδι του μαγιού, λουλούδι του μαγιού
Λουλούδι του μαγιού ανοιξιάτικο
Γιατί δεν απελευθερώθηκες
Από την ψεύτικη φυλακή σου;"
Οι Ινδιάνοι είχαν σχηματίσει κύκλο και στο μέσον τραγουδούσε η Ιουστίνα. Αυτό το μαύρο σημάδι που βρίσκεται στη μέση είναι η Ιουστίνα. Και εγώ την αγαπώ, η καρδιά μου τρέμει, όταν εκείνη γελάει. Κλαίει όταν τα μάτια της κοιτάζουν τον Κουτού. Γιατί, λοιπόν, πεθαίνω γι' αυτό το μαύρο σημάδι;
Οι Ινδιάνοι άρχισαν πάλι να χορεύουν κυκλικά. Ο οργανοπαίκτης φώναζε γύρω από τον κύκλο, εμψυχώνοντας, κραυγάζοντας σαν πουλάρι ερωτευμένο. Ενα πουλί άρχιζε να σφυρίζει από μια ιτιά που δέσποζε στην όχθη του ποταμού. Η φωνή του καταραμένου πουλιού προκαλούσε φόβο. Ο οργανοπαίκτης έτρεξε μέχρι το φράχτη της αυλής και έριξε πέτρες στην ιτιά. Ολοι οι Ινδιάνοι τον ακολούθησαν. Σε λίγα λεπτά το πουλί πέταξε και πήγε να καθίσει πάνω στα δένδρα του περιβολιού. Οι Ινδιάνοι πήγαν να το κυνηγήσουν, όμως ο ντον Φροϊλάν εμφανίστηκε στην αυλή. Σταματήστε! Να πάτε για ύπνο. Οι Ινδιάνοι έφυγαν σαν αγέλη, τρέχοντας προς την αμπάρα του κοτετσιού. Ο Κουτού έμεινε μόνος στην αυλή. Αυτόν τον αγαπάει! Μικρέ Ερνέστο, φώναξε ο Κουτού. Κατέβηκα στο έδαφος με ένα πήδημα και έτρεξα κοντά του.
Πάμε μικρέ... Ανεβήκαμε στο μονοπάτι. Ο Κουτού δε μίλησε μέχρι να φτάσουμε στο σπιτάκι. Το αγρόκτημα ανήκε στον ντον Φροϊλάν και στο θείο μου. Είχε δύο σπίτια. Ο Κουτού και εγώ είμαστε μόνοι στο σπιτάκι. Ο θείος μου και οι υπόλοιποι πήγαν να σκαλίσουν τα φυτά και κοιμόντουσαν εκεί, δύο λεύγες από το αγρόκτημα. Ανεβήκαμε τα σκαλοπάτια, χωρίς να κοιταζόμαστε. Μπήκαμε στο διάδρομο και απλώσαμε εκεί τα κρεβάτια μας, για να κοιμηθούμε, θαμπωμένοι από το φως του φεγγαριού. Ο Κουτού έπεσε στο κρεβάτι σιωπηλός. Φαινόταν στεναχωρημένος. Εγώ κάθισα δίπλα του. Κουτού σε έδιωξε η Ιουστίνα; Ο ντον Φροϊλάν τη βίασε μικρέ Ερνέστο! Ψέματα, Κουτού ψέματα! Χθες τη βίασε, όταν πήγε για νερό, όταν πήγε να πλυθεί με τα παιδιά...
Ψέμα, Κουτού, ψέμα.
Αγκάλιασα από το σβέρκο τον Ινδιάνο. Ενιωσα φόβο. Η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει. Αρχισα να κλαίω. Αστο μικρέ! Εγώ, λοιπόν, είμαι "Ινδιάνος". Δεν μπορώ να τα βάλω με το αφεντικό. Οταν γίνεις άνδρας, εσύ θα χτυπήσεις τον ντον Φροϊλάν. Κοιμήσου μικρέ! Τώρα θα πάω να μιλήσω στην Ιουστίνα, για να σε αγαπήσει. Σε αγαπάει, ίσως, όμως είσαι μικρός ακόμη... Γονάτισα πάνω στο κρεβάτι, κοίταζα τον "Τσαβαλά" που φαινόταν τρομερός και πένθιμος στη σιωπή της νύχτας. Κουτού, όταν γίνω μεγάλος, θα σκοτώσω τον ντον Φροϊλάν! Αυτό ναι, μικρέ Ερνέστο, Αυτό ναι...
Ο Ινδιάνος ήταν χαρούμενος σα να είχε τουμπάρει τον κλέφτη. Η ευθυμία του με εξόργιζε. Και γιατί δε σκοτώνεις τον ντον Φροϊλάν; Σκότωσέ τον με το φτυάρι κοντά στην όχθη του ποταμού σα να ήταν κλέφτης. Τα παιδιά του, μικρέ. Είναι εννιά. Ομως, όταν γίνεις άνδρας, θα είναι πια μεγάλα. Ψέματα, Κουτού, ψέματα! Φοβάσαι σαν γυναίκα. Δεν ξέρεις τίποτα μικρέ, ίσως δεν έχεις δει. Λυπάσαι τα μοσχαράκια, όμως τους ανθρώπους δεν τους αγαπάς. Ο ντον Φροϊλάν είναι κακός! Αυτοί που έχουν αγροκτήματα είναι κακοί. Κάνουν να κλαίνε οιΙνδιάνοι, όπως εσύ. Παίρνουν τις αγελάδες των άλλων ή τις αφήνουν να πεθάνουν από την πείνα στο στάβλο. Κουτού, ο ντον Φροϊλάν είναι χειρότερος από τον αφηνιασμένο ταύρο! Σκότωσέ τον... Ο Ινδιάνος δεν μπορεί μικρέ, ο Ινδιάνος δεν μπορεί!
Ηταν δειλός! Εκανε να τρέμουν τα πουλάρια, χάραζε με μαστίγιο τις πλάτες των γεωργών, έριχνε σφενδόνες από μακριά στις αγελάδες των άλλων, όταν έμπαιναν στους στάβλους του θείου μου, όμως ήταν δειλός. Χαμένος Ινδιάνος! Τον κοίταξα από κοντά: Η μύτη του ισοπεδωμένη, τα μάτια του βαθουλωμένα, τα χείλη του μαυρισμένα. Αυτόν τον αγαπάει. Και αυτή ήταν χαριτωμένη. Το ρόδινο πρόσωπό της ήταν πάντα καθαρό. Τα μαύρα μάτια της σπίθιζαν. Δεν ήταν όπως οι άλλες Ινδιάνες. Ομως, αυτή ήταν του Κουτού από καιρό. Αυτού του Ινδιάνου με πρόσωπο βατράχου. Σκεφτόμουν αυτό και η θλίψη μου έμοιαζε πολύ με το θάνατο.
Και τώρα ο ντον Φροϊλάν την είχε βιάσει. Ψέματα Κουτού! Αυτή η ίδια ήθελε, αυτή η ίδια... θέλεις να τον σκοτώσουμε εμείς οι δυο;
Ο Ινδιάνος τρόμαξε. Μου έπιασε το μέτωπο. Ηταν υγρό από τον ιδρώτα. Αλήθεια, έτσι αγαπούν οι λευκοί; Πήγαινέ με εκεί όταν βρίσκεται η Ιουστίνα! Είσαι γυναίκα, δεν της ταιριάζεις. Αφησέ την. Πώς όχι μικρέ, για σένα θα την αφήσω, για σένα μόνο... Κοίτα, σβήνει το φεγγάρι...
Περιφρονούσα τον Κουτού. Τα κίτρινα μάτια του, μικρά, δειλά, με έκαναν να τρέμω από οργή. Ινδιάνε, καλύτερα να πεθάνεις ή πήγαινε κάπου αλλού. Εκεί θα σε θάψουν, όπως ένα σκυλί, του έλεγα. Ομως ο βοσκός παρέμεινε απαθής και πήγαινε στο περιβόλι των μοσχαριών και εκδικούνταν στο σώμα των ζώων του ντον Φροϊλάν. Στην αρχή εγώ τον ακολουθούσα. Τις νύχτες μπαίναμε κρυφά στο στάβλο. Διαλέγαμε τα πιο λεπτά μοσχάρια, τα πιο αδύνατα. Ο Κουτού έφτυνε στα χέρια του, έπιανε δυνατά το μαστίγιο και χάραζε την πλάτη των μοσχαριών. Τα ζωντανά έπεφταν στο έδαφος, έστρεφαν τις πλάτες τους, έκλαιγαν. Και ο Ινδιάνος συνέχιζε... Και εγώ; Καθόμουν στη γωνία και απολάμβανα. Εγώ απολάμβανα... Του ντον Φροϊλάν είναι. Δεν ενδιαφέρει. Είναι του εχθρού μου! Μιλούσε με φωνή δυνατή, για να με εξαπατήσει, για να καλύψει τον πόνο που πλημμύριζε την καρδιά μου.
Ομως, όταν ήμουν στο κρεβάτι μου, μια μαύρη θλίψη κάλυπτε την καρδιά μου και έκλαιγα δυο - τρεις ώρες. Μέχρι που μια νύχτα η καρδιά μου μεγάλωσε, φούσκωσε. Το κλάμα δεν αρκούσε. Με τσάκιζαν η απελπισία και η μετάνοια. Πήδηξα από το κρεβάτι, ξυπόλυτος, έτρεξα μέχρι την πόρτα. Αργά άνοιξα το σύρτη και πέρασα στο διάδρομο.
Το φεγγάρι είχε πια φύγει. Το άσπρο του φως έλουζε το φαράγγι. Τα δένδρα, σιωπηλά, άπλωναν τα μπράτσα τους στον ουρανό. Με δυο πηδήματα κατέβηκα από το διάδρομο, διέσχισα τρέχοντας το μονοπάτι, πήδηξα τον τοίχο του στάβλου και έφτασα κοντά στα μοσχαράκια. Εκεί βρισκόταν η "Θαρινάτσα", το θύμα αυτής της νύχτας. Πεσμένη πάνω στην ξερή κοπριά, με το μουσούδι στο έδαφος, έμοιαζε λιπόθυμη.
Αγκάλιασα το σβέρκο της. Τη φίλησα χίλιες φορές στο στόμα, που μύριζε φρέσκο γάλα, στα μεγάλα και μαύρα μάτια της. Νινάτσα, συγχώρεσέ με! Σταύρωσα τα χέρια μου και γονατιστός κάθισα απέναντί της. Αυτός ο χαμένος ήταν, αδελφούλα, όχι εγώ. Αυτός ο Κουτού ο παλιάνθρωπος Ινδιάνος, σκυλί! Η "Θαρινάτσα" με κοίταξε σιωπηλή με το ταπεινό γλυκό της βλέμμα. Εγώ σε αγαπάω, Νινάτσα, εγώ σε αγαπάω! Και μια τρυφερότητα ανείπωτη φώτισε τη ζωή μου.
Το επόμενο πρωινό συνάντησα τον Ινδιάνο στο περιβόλι. Ο ουρανός ήταν καθαρός και χαρούμενος, οι κάμποι πράσινοι, γεμάτοι δροσιά. Ο Κουτού πήγαινε νωρίς να χτυπήσει τα μοσχαράκια. Φύγε από εδώ, του είπα. Δε χρειάζεσαι. Οι "κομμουνέροι" γελάνε μαζί σου, γιατί είσαι δειλός! Τα σκοτεινά του μάτια με κοίταζαν με κάποιο φόβο. Επίσης, είσαι δολοφόνος Κουτού... Ενα μοσχαράκι είναι όπως ένα μικρό παιδί. Σε δέκα μέρες θα φύγω. Δυο εβδομάδες μετά, ζήτησε άδεια και έφυγε.
Ο Κουτού τον έτρεμε τον Φροϊλάν. Σχεδόν όλους τους ανθρώπους τους φοβόταν. Ηταν δειλός! Εγώ έμεινα μόνος κοντά στον ντον Φροϊλάν, όμως και κοντά στην Ιουστίνα. Την Ιουστίνα την αχάριστη. Στην όχθη του ποταμού, ακούγοντας το τραγούδι των πουλιών, ζούσα χωρίς ελπίδες, όμως αυτή βρισκόταν κάτω από τον ίδιο ουρανό, όπως εγώ, στο ίδιο φαράγγι που υπήρξε η φωλιά μου. Παρατηρώντας τα μαύρα μάτια της, ακούγοντας το γέλιο της, κοιτάζοντάς την από μακριά, ήμουν σχεδόν ευτυχισμένος, γιατί ο έρωτάς μου για την Ιουστίνα ήταν ένας "παιδικός έρωτας" και δεν πίστευα πως είχα δικαίωμα πάνω σ' αυτήν. Και όπως αγαπούσα τα ζώα, τις ινδιάνικες γιορτές, τις σοδειές, τις σπορές με τη συνοδεία μουσικής έζησα χαρούμενος σ' αυτό το πράσινο φαράγγι, γεμάτο από το φως του ήλιου. Μέχρι που μια μέρα με πήραν παρά τη θέλησή μου, για να με φέρουν σ' αυτήν την οχλαγωγή, όπου υπάρχουν άνθρωποι που δεν αγαπώ, που δεν καταλαβαίνω.
Ο Κουτού στη μια άκρη και εγώ στην άλλη. Αυτός, ίσως, έχει ξεχάσει. Βρίσκεται στο στοιχείο του. Σε ένα ήσυχο χωριουδάκι θα είναι ο καλύτερος βοσκός, ο καλύτερος δαμαστής πουλαριών και θα τον σέβονται οι "κομμουνέροι". Αντίθετα, εγώ εδώ ζω πικραμένος σαν ένα ζώον των κρύων πεδιάδων που έχει φτάσει στην ακτή της θάλασσας, πάνω στις άμμους τις καυτές και παράξενες...».

Μετάφραση: Κική ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΥ


ΙΝΔΙΑΝΟΙ ΣΤΙΣ ΗΠΑ


ΙΝΔΙΑΝΟΙ ΣΤΙΣ ΗΠΑ
Στη χώρα των νεκρών και των ξεχασμένων
"...και ο ήλιος βάζει τα σημάδια του στον τόπο και στη στιγμήπου εμείς πια δε θα ξαναπολεμήσουμε".
Τσιφ Τζόζεφ (1)
Οι περισσότεροι από μας μάθαμε από την πιο τρυφερή ηλικία μας για τους Ινδιάνους, μέσα από τις υπερπαραγωγές του Χόλιγουντ, τα περίφημα καουμπόικα έργα, με πρωταγωνιστές τους πολιτισμένους λευκούς και τους αιμοσταγείς ερυθρόδερμους. Στο τέλος του έργου πάντα το "χλωμό πρόσωπο" κατάφερνε να επικρατήσει με τίμιους και ανδρείους τρόπους και να επιβάλει την ειρήνη και τον πολιτισμό. Σε αντίθεση με την πραγματικότητα, είδαμε νεκρούς λευκούς, θρήνους λευκών γυναικών και παιδιών για τους αγαπημένους τους, που χάθηκαν αλλά ποτέ έναν νεκρό Ινδιάνο. Μόνο όταν χρειαζόταν να χρησιμοποιηθεί το πτώμα του, για να δείξει την ανωτερότητα και το σεβασμό της λευκής φυλής. Η προπαγανδιστική δομή των καουμπόικων λειτουργούσε και λειτουργεί άψογα. Μετά το πέρας δύο ωρών σφαγών, που υπονοούνται, όλοι ανεξαιρέτως είμαστε με τους καουμπόηδες. Τα παιδιά του '60 μάλιστα παίζοντας καουμπόηδες και Ινδιάνους αναπαρήγαγαν το "χρονικό της φρίκης" στους δρόμους της Αθήνας...
"Λευκοβαμμένη" δικαιοσύνη
Μέσα από τις ταινίες αυτές και το μηχανισμό ταύτισης που λειτούργησε σε όλους ανεξαιρέτως - δυστυχώς στους περισσότερους υποσυνείδητα - παγιώθηκε η άποψη. "Εμείς και αυτοί". Οπου στο μεις ήταν ο "πολιτισμός του πνεύματος" και στο αυτοί "οι βάρβαροι, οι πρωτόγονοι". Χρειάστηκε άλλη μία χολιγουντιανή υπερπαραγωγή - η ταινία "Χορεύοντας με τους λύκους" - να κάνει τα "χλωμά πρόσωπα" να ξανασκεφτούν τους ξεχασμένουςΙνδιάνους και να επαναπροσεγγίσουν το θέμα και να ανακαλύψουν, έστω και πολύ αργά, ότι πολύ πριν το 1492, οπότε ο Κολόμβος έφτασε στην αμερικανική ήπειρο, ζούσαν και άκμαζαν μεγάλοι και σημαντικοί πολιτισμοί, βασισμένοι σε αξίες και αρχές. Οπως ήταν όμως αναμενόμενο, η ουσία τεχνηέντως αποκρύφτηκε και οι Ινδιάνοι ανήχθησαν σε ένα ακόμα γραφικό έθνικ στοιχείο των πολυπολιτισμικών κοινωνιών που υφίστανται σε όλη την αμερικανική ήπειρο.
Η "οικονομία της αγοράς", που δεσπόζει σήμερα στην παγκόσμια σκηνή, επιτάσσει την υπέρογκη ανάπτυξη των καταναλωτικών αγαθών και προσβλέπει στην αξιοποίηση των τμημάτων αυτών των πολιτισμών ως καταναλωτικά όντα κατ' αρχήν, αλλά και ως προϊόντα προς εκμετάλλευση για την παραγωγή πλούτου. Ο όρος για την επιτυχήέκβαση της "εκστρατείας" είναι η αφομοίωσή τους και αποδοχή τους με πρώτο βήμα την παραδοχή τους "λάθους" και την αναγνώριση ορισμένων "ανθρωπίνων δικαιωμάτων" και στη συνέχεια την ένταξή τους στην κοινωνία μας με την ταυτόχρονη αποδοχή των αξιών μας - βλέπε χρήμα - και την ανάπτυξη των ίδιων ακριβώς τεχνητών αναγκών. Οι αξίες των αυτόχθονων Ινδιάνωνπρέπει να παραμεριστούν στο όνομα της ανάπτυξης. Αξίες, όπως ο ομαδικός τρόπος ζωής με την άρνηση του ατομικισμού και η ζωή σε αρμονία με τη φύση, μέσω της γνώσης και της κατανόησης και όχι της βίαιης κατάκτησης.
Συγκεκριμένα για τους Ινδιάνους της Βόρειας Αμερικής οι έννοιες της ιδιοκτησίας και του Δίκαιου υπάρχουν, αλλά είναι βασισμένες στα ήθη και τις αξίες, που διέπουν τις φυλές, σε απόλυτη σχέση με τις πραγματικές ανθρώπινες ανάγκες και όχι σε πολιτικές αφηρημένες έννοιες που έχουν σα βάση το ατομικό, ιδιωτικό συμφέρον. Τους πολιτισμούς αυτούς, που αντιτίθονταν στη μανία για εκμετάλλευση ανθρώπων, γης, ενέργειας με μοναδικό σκοπό το κέρδος, έπρεπε οι πολιτισμένοι λευκοί, αν δεν υποτάσσονταν, να τους εξαφανίσουν.
Το μακρύ μονοπάτι των δακρύων
Οσους δεν μπόρεσαν να εξαφανίσουν από το πρόσωπο της Νέας Γης προσπάθησαν να τους εκμεταλλευτούν. Είναι χαρακτηριστικό ότι από το 18ο αιώνα η αμερικανική αντίληψη για την άσκηση της πολιτικής απέναντι στους Ινδιάνους ελάχιστα έχει διαφοροποιηθεί. Ο υπουργός Πολέμου του Προέδρου Ουάσιγκτον, Κνοχ, είχε πει σε σχέση με τη διαδικασία εκπολιτισμού τους: "Αν ήταν δυνατόν να εισαγάγουμε το ειδικό δίκαιο ιδιοκτησίας ανάμεσα στουςΙνδιάνους, θα ήταν μια ικανοποιητική λύση των επιχειρηματικών μας δραστηριοτήτων". (2)
Μετά τον πόλεμο Ανεξαρτησίας - γνωστός και ως πόλεμος Βορείων - Νοτίων - που οιΙνδιάνοι είχαν συμβάλει τα μέγιστα, για να είναι νικηφόρος, οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν εξαρτημένες από τη "θέση" των Ινδιάνων. Αργότερα όταν δομήθηκε το κράτος των Ηνωμένων Πολιτειών, οι υποσχέσεις ξεχάστηκαν και οι Ινδιάνοι έγιναν ένα περιπλανώμενο έθνος, έρμαιο της κατακτητικής μανίας των εποίκων που συνεχώς πολλαπλασιάζονταν. Από το 1778 που τέθηκαν οι όροι για την αναγνώριση των ινδιάνικων φυλών ως ανεξάρτητα έθνη στα πλαίσια της Κοινοπολιτείας με τη Συμφωνία του Ντελαγουέαρ μέχρι το 1832 - η Συμφωνία έγινε γνωστή ως Βορειοανατολικό Διάταγμα - που έγινε νόμος του κράτουςκαι το Ανώτατο Πολιτειακό Δικαστήριο αναγνώρισε τις φυλέςως "ειδική ανεξάρτητη κοινωνία πολιτών" και την παράλληλη αναγνώριση "των συνθηκών που έχουν επιτευχθεί", οι Ινδιάνοι ζούσαν αποκλεισμένοι και φυλακισμένοι στους καταυλισμούς που λειτουργούσαν επί της ουσίας ως στρατόπεδα συγκέντρωσης.(3) Η γενοκτονία συνεχίστηκε. Με την "Πράξη για την ενσωμάτωση των Ινδιάνων" του 1871 οι φυλές από κυρίαρχα έθνη περιήλθαν σε μια κατάσταση παρόμοια με των δούλων της Ρώμης. Καμία νομική κατοχύρωση, έστω και η προϋπάρχουσα, που κρίνεται ελάχιστη, δεν έσωσε από τις εκκαθαρίσεις τις φυλές των Ινδιάνων σε όλη την επικράτεια. Χαρακτηριστικές είναι οι περιπτώσεις του ατέλειωτου "μονοπατιού των δακρύων", όπως έχει γίνει ευρέως γνωστό, όπου κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1830 οι ινδιάνικες φυλές αναγκάστηκαν να μετοικήσουν, πεζοπορώντας στην ενδοχώρα από τις Νοτιοανατολικές Πολιτείες, με τη συνοδεία φυσικά του αμερικανικού ιππικού, όπου φέρεται ότι χιλιάδες έχασαν τη ζωή τους. Ανάλογη αντιμετώπιση είχαν και οι φυλές των Ναβάχο κατά την τετραετία 1864-68, στο Bosque Redondo, στις Πολιτείες Αριζόνα και Κολοράντο. Ταυτόχρονα, τις ίδιες ακριβώς χρονολογίες στην περιοχή Γουασίτα, που τώρα βρίσκεται η Πολιτεία της Οκλαχόμα, έγιναν οι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις από το 7ο Σύνταγμα του Ιππικού. Πρώτα το 1864, όπου εξολοθρεύτηκαν χωριά με Τσεγιέν και όσοι επιζήσανε επιχειρήθηκε να εξολοθρευτούν το 1868. Η ανεξέλεγκτη δράση του αμερικανικού Ιππικού οδήγησε στη Συνθήκη του Fort Lamaries. Αυτό, όμως, δεν εμπόδισε και πάλι το Ιππικό να δράσει κατά τους συνήθεις τρόπους του και να επαναλάβει μια ακόμα γενοκτονία, το 1890 με θύματα αυτή τη φορά τη φυλή των Σιού. (4)
Σύγχρονα λουτρά αίματος
Οσοι έχουν απομείνει πλέον από τις εκκαθαρίσεις θα γίνουν και επισήμως το 1924 Αμερικανοί πολίτες, με συγκεκριμένα δικαιώματα, όπως το να παραμείνουν στους καταυλισμούς. Ομως οι Ινδιάνοι ποτέ δεν κατάφεραν να στεριώσουν στο ίδιο μέρος για πολλά χρόνια, αφού τους μετέφεραν από τον έναν καταυλισμό στον άλλο, ενώ πολλοί λευκοί εξαγόρασαν με εκφοβιστικούς τρόπους ή με τη μορφή της καταπάτησης μεγάλες εκτάσεις που ανήκαν στις ινδιάνικες φυλές και αργότερα ανακαλύφθηκε ότι ήταν σημαντικής οικονομικής αξίας, λόγω κυρίως του υπεδάφους τους.
Από την άλλη πλευρά η μη ένταξή τους και η αποδοχή τους από την αμερικανική κοινωνία, λόγω της "αδικαιολόγητη εμμονής" τους να παραμείνουν πιστοί στις παραδόσεις τους, τους περιθωριοποίησαν εντελώς, με αποτέλεσμα οι κοινότητες των Ινδιάνων να επιζούν, μόνο με το επίδομα που προβλεπόταν από τη Συμφωνία του Λάμερις και σταδιακά να αργοπεθαίνουν. Είναι χαρακτηριστικό ότι η ανεργία ανάμεσα στις φυλές των Ινδιάνων ξεπερνά κατά πολύ το μέσο όρο του 30%, ενώ το εισόδημα πολλών εξ αυτών που έχουν το "πολύτιμο αγαθό" της απασχόλησης είναι κάτω από το όριο της φτώχειας από ό,τι ισχύει σε παναμερικανικό επίπεδο. Η χώρα των Ναβάχο - που βρίσκεται ανάμεσα στις Πολιτείες της Αριζόνας και του Νέου Μεξικού - είναι μία από τις πιο οργανωμένες και "πλούσιες" περιοχέςΙνδιάνων, αφού βρέθηκαν πολλά κοιτάσματα πετρελαίου προς εκμετάλλευση, όπως και φυσικού αερίου, ουρανίου και ηλίου. Ωστόσο, όλες οι προσπάθειες των εκπροσώπων των Ναβάχο να έχουν τη διαχείριση των πλουτοπαραγωγικών πηγών τους ή το ελάχιστο την ισότιμη συν-διαχείριση με τις αμερικανικές εταιρίες, που εκμεταλλεύονται το υπέδαφος, έχουν αποτύχει.(5)
Οι Ναβάχο παρότι είναι οι ιδιοκτήτες της γης και του υπεδάφους, δεν έχουν κανένα δικαίωμα, εξαιτίας της έλλειψης του επενδυτικού κεφαλαίου, και τα κέρδη νέμονται φυσικά άλλοι, ενώ οι Ινδιάνοι χρησιμοποιούνται ως κατώτατο εργατικό προσωπικό...
Δεν είναι, λοιπόν, παράλογο, ότι για πολλές δεκαετίες ο αλκοολισμός ήταν η πρώτη αιτία θανάτου στους μεσήλικες Ινδιάνους. Στοιχεία, όμως, που είδαν πρόσφατα το φως της δημοσιότητας από το περιοδικό "Κόμμον Σενς", αναφέρουν ότι κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '70 σχεδόν 3.000 Ινδιάνες υποβάλλονταν σε υποχρεωτική χειρουργική στείρωση, ποσοστό που αποτελούσε περίπου το 5% του γυναικείου πληθυσμού που μπορούσε να τεκνοποιήσει. Ο τότε επικεφαλής του Ομοσπονδιακού Γραφείου για τον πληθυσμό, dr. R. T. Ravenholt, αργότερα επιβεβαίωσε ότι "η χειρουργική στείρωση είχε γίνει εξαιρετικά σημαντική τα τελευταία χρόνια ως μια πιο εξελιγμένη μέθοδος για τον επιδέξιο χειρισμό της γονιμότητας"!
Τα δυσεπίλυτα προβλήματα - εργασία, εκπαίδευση, υγεία - της κοινότητας των Ινδιάνωνκαικυρίως το ανεκπλήρωτο αίτημά τους για ανεξαρτησία παραμένουν άλυτα. Η επίσημη Πολιτεία, πάντως, συνεχίζει να κωφεύει, που είναι πάγια τακτική της. Είναι χαρακτηριστικό, όπως καταγγέλλουν στελέχη του "Αμερικανικού Ινδιάνικου Κινήματος" (ΑΙΜ), παρά την εξαγγελία του Προέδρου Κλίντον για μια προεδρική θητεία, όπου θα γεφυρωθεί το χάσμα μεταξύ των εθνικών μειονοτήτων και τη σύσταση για το λόγο αυτό μιας επταμελούς διαφυλετικής Επιτροπής, απουσιάζουν παντελώς οι εκπρόσωποι των Ινδιάνων. Λες και είναι "αόρατοι" πολίτες...
Χριστίνα ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ
Σημειώσεις:(1). Ονομα με το οποίο έγινε γνωστός στους λευκούς ένας από τους πιο επιφανείς Ινδιάνους της Βόρειας Αμερικής, κατά το 19ο αιώνα. Το απόσπασμα ανήκει σε έναν από τους πιο γνωστούς λόγους του, που απηύθυνε στο στρατηγό Χάουαρντ, τη στιγμή που παραδόθηκε, μαζί με τα υπολείμματα των πολεμιστών και της φυλής του, το χειμώνα του 1876. Από το βιβλίο "Ακου Λευκέ!" του Λαρς Πέρσον. "Σύγχρονη Εποχή", 1993
(2). "Ακου Λευκέ!" του Λαρς Πέρσον. Σύγχρονη Εποχή, 1993
(3). "American Holocaust, Colombus and the conquest of the New World" - David Stannard. Oxford University Press.
(4). "The state of native America, Genoside, Colonization and Resistance". Annette James.
(5). "Navajo. Tradition and change in thw Southwest". Wolfang Lindig - Helga Teiwes. U. Bar Verlag, Zϋrich. 1993

Παράσταση Διαμαρτυρίας έξω από το Υπουργείο Υγείας


Κοινοποίηση: Υπουργό Υγείας-Πρόνοιας
                   Υφυπουργούς
                   Πολιτικά κόμματα
                   ΜΜΕ
ΚΟΙΝΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Τετάρτη 4 Ιούλη και ώρα 11 πμ Παράσταση Διαμαρτυρίας έξω από το Υπουργείο Υγείας για την άμεση επαναλειτουργία του Παιδοκαρδιοχειρουργικού Κέντρου του Νοσοκομείου Παίδων «Η Αγία Σοφία».

  Από τον περασμένο Οκτώβρη κλειστό παραμένει το μοναδικό δημόσιο Παιδοκαρδιοχειρουργικό Κέντρο στο Νοσοκομείο Παίδων «Η Αγία Σοφία», με αποτέλεσμα να μεγαλώνουν οι κίνδυνοι για την κατάσταση αλλά και την ίδια τη ζωή των παιδιών με συγγενείς καρδιοπάθειες που περιμένουν στη λίστα, ενώ έχουν ανάγκη άμεσης επέμβασης.
  Το Παιδοκαρδιοχειρουργικό Κέντρο του «Αγία Σοφία», μοναδικό στο ΕΣΥ, περιελάμβανε: Το Καρδιοχειρουργικό Τμήμα, το Καρδιολογικό Τμήμα και το Αιμοδυναμικό Εργαστήριο και την Καρδιοχειρουργική Εντατική Μονάδα. Πρόσφερε, δηλαδή - παρά τις ελλείψεις - ολοκληρωμένες υπηρεσίες, υψηλού επιπέδου και είχε προσωπικό με πείρα και εξειδίκευση. Η ενίσχυσή του ήταν αναγκαία για να καταργηθούν οι μεγάλες λίστες αναμονής και όχι η κατάργησή του για να ενισχυθεί ο ιδιωτικός τομέας, όπως έκανε η κυβέρνηση.

Ζητούμε να ανοίξει άμεσα το μοναδικό δημόσιο Παιδοκαρδιοχειρουργικό Κέντρο, αυτό του νοσοκομείου Παίδων «Η Αγία Σοφία», καθώς η λειτουργία του αποτελεί προϋπόθεση για την ίδια τη ζωή και την υγεία των καρδιοπαθών παιδιών.

Την Τετάρτη 4 Ιουλίου και ώρα 11:00 πμ προχωράμε σε Παράσταση Διαμαρτυρίας έξω από το Υπουργείο Υγείας και θα επιδιώξουμε να συναντηθούμε με τον Υπουργό Υγείας για να προβάλλουμε τα παρακάτω αιτήματα:

. Την άμεση επαναλειτουργία του Παιδοκαρδιοχειρουργικού Κέντρου του Νοσοκομείου Παίδων «Η Αγία Σοφία».
. Άμεση στελέχωση όλων των τμημάτων με βάση τις ανάγκες ανάπτυξης τους(καρδιοαναισθησιολόγους, καρδιοχειρούργους, νοσηλευτές, καρδιολόγους), για την προστασία της υγεία όλων των παιδιών με συγγενείς καρδιοπάθειες, με βάση τις σύγχρονες κατακτήσεις τις επιστήμης.
. Να σταματήσουν οι γονείς να πληρώνουν με οποιονδήποτε τρόπο για εξετάσεις, θεραπείες και επεμβάσεις που έχουν ανάγκη τα παιδιά τους.

Είμαστε σταθερά τοποθετημένοι υπέρ ενός δημόσιου και δωρεάν συστήματος υγείας - πρόνοιας, που θα καλύπτει τις ανάγκες του λαού μας με εξειδικευμένα τμήματα για τις βαριές χρόνιες παθήσεις, όπως είναι το Παιδοκαρδιοχειρουργικό Κέντρο.

Ο Ενιαίος Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων ΑΜΕΑ Αττικής και Νήσων
Η Επιτροπή Γονέων και Κηδεμόνων Παιδιών με Συγγενείς Καρδιοπάθειες
Η Επιτροπή Εργαζομένων του ΠΑΜΕ στο Νοσοκομείο Παίδων «Η Αγία Σοφία»
Η Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα Αναπήρων

Πληροφορίες: 6974725578,6977325257

Mario Balotelli / Oταν ο ρατσισμός δεν έχει θέση!

απο γλομπιγκ


Mario Balotelli / Oταν ο ρατσισμός δεν έχει θέση!




Ειχα σκοπο να γραψω κατι για ενα ελεεινο αρθρο, που ειδα, χθες, σε γνωστο ιστοτοπο, αλλα δε βαριεστε, η καθημερινη ζωη δινει μαθηματα σε ολους τους φασιστες ''δημοσιογραφισκους'', που το μυαλο τους ειναι να γραφουν βρωμιες για οτιδηποτε και οποιονδηποτε αντιστεκεται στη βαρβαροτητα των καιρων.

Δεν θα τους δωσω σημασια..Εχω καταλαβει οτι δεν αξιζει να σπαταλα κανεις φαια ουσια για ηλιθιους, που δεν προκειται ποτε να καταλαβουν τα αυτονοητα, απλα γιατι δεν θελουν! Η μονη τιμωρια τους θα ειναι να τους πετυχει σε νυκτερινη τους εξορμηση κανενας...Χρυσαυγιτης και να τους κανει τοπι στο ξυλο εστω και κατα...λαθος! Ποσοι και ποσοι....δεξιοι την εχουν πατησει ετσι, δεν ξερω, ομως, αν μετα...βαζουν μυαλο! 

O Balotelli με τους γονεις του
Αυτο που μου εκανε, ομως, περισσοτερο εντυπωση, ηταν η δηλωση ενος φοβερου μαυρου ποδοσφαιριστη απο την Ιταλια, του Μάριο Μπαλοτέλι, που καταφερε χθες να «ταπεινωσει» τη Γερμανία με τα 2 γκολ, που εβαλε στον ημιτελικό του Euro 2012, στελνοντας την Ιταλία στον τελικό και κυριως πετωντας τη Γερμανία, ενα απο τα μεγάλα φαβορί, στο...καλαθι των αχρηστων!! 

Ο Μπαλοτέλι δηλωσε λοιπον οτι εβαλε τα δυο γκολ χθες στον τον ημιτελικό του Euro 2012, για τη μητερα του, μια Ιταλιδα γυναικα, τη Σιλβια Μπαλοτέλι, που τον υιοθετησε σε ηλικια 2 ετων, επειδη οι γονεις του, μεταναστες απο τη Γκανα, δεν ειχαν δυνατοτητα για να τον περιθαλψουν, οταν αντιμετωπισε σοβαρο προβλημα με τα νεφρά του και αποφάσισαν να ζητήσουν την βοήθεια της κοινωνικής πρόνοιας, στην Ιταλια, οι οποιοι τους προτειναν να δοθεί ο μικρός Μάριο για υιοθεσία στους Φραντσέσκο και Σίλβια Μπαλοτέλι.

Σε τετοιες ανθρωπινες ιστοριες ο ρατσισμος δεν εχει καμμια θεση. Αραγε τι λενε οσοι διαβαζουν για τον Μπαλοτελι απο τη Γκανα, την Ιταλιδα μητερα του που ειναι περηφανη οσο λιγες για το γιο της, οταν μιλουν για χρωμα δερματος, για εθνικες υπερηφανειες κλπ ηλιθιοτητες που αυτοι αναγουν ως...''μεγα θεμα'';



Λένιν Σοσιαλισμός και θρησκεία


Σοσιαλισμός και θρησκεία  
Αρθρο του Λένιν, γραμμένο το Δεκέμβρη του 1905, άκρως επίκαιρο σήμερα, που απαντά σε όλα τα ζητήματα που ανέκυψαν από τη «διαμάχη» κράτους - Εκκλησίας στην Ελλάδα και ιδιαίτερα την αντιδραστική επίθεση που δέχτηκε το ΚΚΕ για τις θέσεις του στο συγκεκριμένο ζήτημα. (Απαντα Τ.12, σελ. 142-147)
Ολη η σύγχρονη κοινωνία είναι θεμελιωμένη πάνω στην εκμετάλλευση των τεράστιων μαζών της εργατικής τάξης από μια μηδενική μειοψηφία του πληθυσμού, που ανήκει στις τάξεις των γαιοκτημόνων και των κεφαλαιοκρατών. Η κοινωνία αυτή είναι δουλοκτητική, γιατί οι «φιλελεύθεροι» εργάτες, που όλη τους τη ζωή δουλεύουν στο κεφάλαιο, «έχουν δικαίωμα» μόνο σε τόσα μέσα ύπαρξης όσα είναι απαραίτητα για τη συντήρηση δούλων που παράγουν κέρδος, για την εξασφάλιση και τη διαιώνιση της κεφαλαιοκρατικής δουλείας.
Η οικονομική καταπίεση των εργατών προκαλεί και γεννάει αναπόφευκτα κάθε είδους πολιτική καταπίεση, κοινωνική ταπείνωση, εξαγρίωση και συσκότιση της πνευματικής και ηθικής ζωής των μαζών. Οι εργάτες μπορούν να πετύχουν περισσότερη είτε λιγότερη πολιτική ελευθερία με σκοπό τη διεξαγωγή του αγώνα για την οικονομική τους απελευθέρωση, καμιά όμως ελευθερία δε θα τους απαλλάξει από την αθλιότητα, την ανεργία και την καταπίεση, όσο δε θα έχει αποτιναχτεί η εξουσία του κεφαλαίου. Η θρησκεία είναι μία από τις μορφές πνευματικής καταπίεσης, που παντού και πάντοτε βάραινε τις λαϊκές μάζες, τις τσακισμένες από την αιώνια δουλιά για τους άλλους, την ανέχεια και τη μοναξιά. Η αδυναμία των τάξεων που υφίστανται την εκμετάλλευση στην πάλη ενάντια στους εκμεταλλευτές γεννάει αναπόφευκτα την πίστη για μια καλύτερη μετά θάνατον ζωή, όπως ακριβώς και η αδυναμία του πρωτόγονου ανθρώπου στην πάλη με τη φύση να γεννάει την πίστη στους θεούς, στους διαβόλους, στα θαύματα κτλ. Σ' αυτόν που σ' όλη τη ζωή δουλεύει και στερείται, η θρησκεία διδάσκει ταπεινοφροσύνη και υπομονή στην επίγεια ζωή, παρηγορώντας τον με την ελπίδα της επουράνιας ανταμοιβής. Και σε εκείνους που ζουν από ξένη εργασία η θρησκεία διδάσκει την αγαθοεργία στην επίγεια ζωή, προσφέροντά τους μια πολύ φτηνή δικαίωση για όλη την εκμεταλλευτική τους ύπαρξη και πουλώντας τους σε συμφέρουσα τιμή εισιτήρια για την επουράνια μακαριότητα. Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού. Η θρησκεία είναι ένα είδος πνευματικού αλκοόλ, μέσα στο οποίο οι σκλάβοι του κεφαλαίου πνίγουν την ανθρώπινη μορφή τους, τις διεκδικήσεις τους για μια κάπως ανθρώπινη ζωή.
Ο δούλος όμως που ένιωσε τη δουλεία του και ξεσηκώθηκε στην πάλη για την απελευθέρωσή του παύει κιόλας κατά το ήμισυ να είναι δούλος. Ο σύγχρονος συνειδητός εργάτης, διαπαιδαγωγημένος από τη μεγάλη εργοστασιακή βιομηχανία, φωτισμένος από τη ζωή της πόλης, αποτινάζει με περιφρόνηση τις θρησκευτικές προλήψεις, αφήνει τον ουρανό στη διάθεση των παπάδων και των αστών υποκριτών, κατακτώντας μια μεγαλύτερη ζωή εδώ στη γη. Το σύγχρονο προλεταριάτο τάσσεται με το μέρος του σοσιαλισμού, που επιστρατεύει την επιστήμη στην πάλη ενάντια στη θρησκευτική θολούρα και λυτρώνει τον εργάτη από την πίστη στη μετά θάνατον ζωή, συσπειρώνοντάς τον στην πραγματική πάλη για μια καλύτερη επίγεια ζωή.
Ηθρησκεία πρέπει να ανακηρυχτεί ατομική υπόθεση. Με τα λόγια αυτά καθιερώθηκε να εκφράζεται συνήθως η στάση των σοσιαλιστών απέναντι στη θρησκεία. Μα η σημασία αυτών των λέξεων πρέπει να καθοριστεί με ακρίβεια, για να μη μπορούν να προκαλούν κανενός είδους παρανοήσεις. Η θρησκεία πρέπει να είναι ατομική υπόθεση για το κράτος, αυτό ζητάμε εμείς, σε καμιά περίπτωση όμως δεν μπορούμε να θεωρούμε τη θρησκεία ατομική υπόθεση για το κόμμα μας. Το κράτος δεν πρέπει να έχει καμιά δουλιά με τη θρησκεία, οι θρησκευτικοί σύλλογοι δεν πρέπει να συνδέονται με την κρατική εξουσία. Ο καθένας πρέπει να είναι ολότελα ελεύθερος να πρεσβεύει όποια θρησκεία θέλει ή να μην παραδέχεται καμιά θρησκεία, δηλαδή να είναι άθεος, όπως και είναι συνήθως κάθε σοσιαλιστής. Δεν επιτρέπονται σε καμιά περίπτωση κανενός είδους διακρίσεις δικαιωμάτων ανάμεσα στους πολίτες εξ αιτίας των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων. Πρέπει να καταργηθεί απόλυτα ακόμα και κάθε υπόμνηση στα επίσημα έγγραφα σχετικά με το άλφα ή βήτα θρήσκευμα των πολιτών. Δεν πρέπει να δίνεται καμιά επιχορήγηση από τα χρήματα του δημοσίου στις εκκλησιαστικές και θρησκευτικές ενώσεις, που πρέπει να γίνουν ενώσεις πολιτών - ομοϊδεατών ολότελα ελεύθερες, ανεξάρτητες από την κρατική εξουσία. Μόνο με την ολοκληρωτική εφαρμογή αυτών των διεκδικήσεων μπορεί να μπει τέρμα στο επαίσχυντο και καταραμένο εκείνο παρελθόν, τότε που η εκκλησία βρισκόταν σε δουλοπαροικιακή εξάρτηση από το κράτος, ενώ οι Ρώσοι πολίτες βρίσκονταν σε δουλοπαροικιακή εξάρτηση από την επίσημη εκκλησία, τότε που υπήρχαν και εφαρμόζονταν μεσαιωνικοί ιεροεξεταστικοί νόμοι (που διατηρούνται μέχρι σήμερα στους ποινικούς κώδικες και κανόνες), νόμοι που πρόβλεπαν διωγμούς για την πίστη ή για την απιστία, που ασκούσαν βία στη συνείδηση του ανθρώπου, που συνέδεαν τις δημόσιες θεσούλες και τα δημόσια έσοδα με τη διάδοση κάθε λογής πνευματικού οπίου που διοχετεύει η εκκλησία του κράτους. Ολοκληρωτικός χωρισμός της εκκλησίας από το κράτος - αυτή τη διεκδίκηση προβάλλει το σοσιαλιστικό προλεταριάτο στο σημερινό κράτος και στη σημερινή εκκλησία.
Ηρωσική επανάσταση πρέπει να πραγματοποιήσει αυτήν τη διεκδίκηση σαν απαραίτητο συστατικό μέρος της πολιτικής ελευθερίας. Η ρωσική επανάσταση, από την άποψη αυτή, βρίσκεται σε εξαιρετικά ευνοϊκές συνθήκες, γιατί η αηδιαστική ρουτίνα της αστυνομικό - δουλοπαροικιακής απολυταρχίας προκάλεσε δυσαρέσκεια, αναβρασμό και αγανάκτηση ακόμα και μέσα στον κλήρο. Οσο κακομοιρασμένος, όσο αμόρφωτος και αν είναι ο ρωσικός ορθόδοξος κλήρος, ωστόσο και αυτός ακόμα ξύπνησε με τον πάταγο που προξένησε το σώριασμα της παλιάς μεσαιωνικής τάξης πραγμάτων στη Ρωσία. Ακόμα και ο κλήρος αυτός προσχωρεί στη διεκδίκηση της ελευθερίας, διαμαρτύρεται ενάντια στη ρουτίνα και στη γραφειοκρατική αυθαιρεσία, ενάντια στον αστυνομικό χαφιεδισμό που επιβλήθηκε στους «λειτουργούς του υψίστου». Εμείς οι σοσιαλιστές πρέπει να υποστηρίξουμε αυτό το κίνημα, ολοκληρώνοντας τις διεκδικήσεις των τίμιων και ειλικρινών ανθρώπων του κλήρου, να τους παρουσιάσουμε τα ίδια τους τα λόγια για ελευθερία και να ζητήσουμε να κόψουν αποφασιστικά κάθε δεσμό ανάμεσα στη θρησκεία και στην αστυνομία. Είτε είστε ειλικρινείς, και τότε πρέπει να υποστηρίζετε την πλήρη και χωρίς όρους ανακήρυξη της θρησκείας σε ατομική υπόθεση. Είτε δεν παραδέχεστε αυτές τις συνεπείς διεκδικήσεις της ελευθερίας, και τότε σημαίνει πως είστε ακόμα αιχμάλωτοι των παραδόσεων της ιερής εξέτασης, τότε σημαίνει πως εξακολουθείτε να κολλάτε στις δημόσιες θεσούλες και στο δημόσιο κορβανά, τότε σημαίνει πως δεν πιστεύετε στην πνευματική δύναμη του όπλου σας, πως εξακολουθείτε να δωροδοκείστε από την κρατική εξουσία. Στην περίπτωση αυτή οι συνειδητοί εργάτες όλης της Ρωσίας σάς κηρύττουν αμείλικτο πόλεμο.
Για το κόμμα του σοσιαλιστικού προλεταριάτου η θρησκεία δεν είναι ατομική υπόθεση. Το κόμμα μας είναι ένωση συνειδητών, πρωτοπόρων αγωνιστών για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης. Μια τέτοια ένωση δεν μπορεί και δεν πρέπει να στέκει αδιάφορη απέναντι στην έλλειψη συνειδητότητας, στην καθυστέρηση ή στο σκοταδισμό με τη μορφή θρησκευτικών δοξασιών. Απαιτούμε ολοκληρωτικό χωρισμό της εκκλησίας από το κράτος για να καταπολεμούμε τη θρησκευτική θολούρα με καθαρά ιδεολογικά και μόνο ιδεολογικά όπλα, με τον Τύπο μας, με το λόγο μας. Αλλωστε εμείς συγκροτήσαμε την ένωσή μας, το ΣΔΕΚΡ, για να διεξάγουμε, ανάμεσα στα άλλα έναν τέτοιον ακριβώς αγώνα ενάντια σε κάθε θρησκευτική αποβλάκωση των εργατών. Για μας η ιδεολογική πάλη δεν είναι ατομική υπόθεση αλλά υπόθεση όλου του κόμματος, όλου του προλεταριάτου.
Αφού είναι έτσι, τότε γιατί δε δηλώνουμε στο πρόγραμμά μας πώς είμαστε άθεοι; Γιατί δεν απαγορεύουμε στους χριστιανούς και σε εκείνους που πιστεύουν στο θεό να μπαίνουν στο κόμμα μας;
Η απάντηση σ' αυτό το ερώτημα θα εξηγήσει την πολύ σοβαρή διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στην αστικοδημοκρατική και στη σοσιαλδημοκρατική τοποθέτηση του ζητήματος της θρησκείας.
Ολόκληρο το πρόγραμμά μας είναι θεμελιωμένο πάνω σε επιστημονική και, συνάμα, στην υλιστική ακριβώς κοσμοθεωρία. Γι' αυτό η εξήγηση του προγράμματός μας συμπεριλαμβάνει υποχρεωτικά και την εξήγηση για τις πραγματικές ιστορικές και οικονομικές ρίζες της θρησκευτικής θολούρας. Η προπαγάνδα μας συμπεριλαμβάνει υποχρεωτικά και την προπαγάνδα του αθεϊσμού, η έκδοση της αντίστοιχης επιστημονικής φιλολογίας, που ως σήμερα την απαγόρευε αυστηρά και την καταδίωκε η απολυταρχική δουλοπαροικιακή κρατική εξουσία, πρέπει να αποτελέσει τώρα έναν από τους τομείς της κομματικής μας δουλιάς. Τώρα θα βρεθούμε ίσως στην ανάγκη να ακολουθήσουμε τη συμβουλή που έδωσε κάποτε ο Ενγκελς στους Γερμανούς σοσιαλιστές: μετάφραση και μαζική διάδοση της γαλλικής διαφωτιστικής και αθεϊστικής φιλολογίας του XVIII αιώνα.
Ταυτόχρονα, όμως, δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να ξεπέφτουμε σε αφηρημένη, σε ιδεαλιστική τοποθέτηση του θρησκευτικού ζητήματος, ξεκινώντας «από το λόγο» και όχι από την ταξική πάλη, τοποθέτηση που κάνουν συχνά οι ριζοσπάστες δημοκράτες της αστικής τάξης. Θα ήταν ανοησία να νομίζουμε πως, σε μια κοινωνία που στηρίζεται στην απεριόριστη καταπίεση και αποκτήνωση των εργατικών μαζών, είναι δυνατόν να διαλύσουμε τις θρησκευτικές προλήψεις με καθαρά προπαγανδιστικά μέσα. Θα ήταν αστική στενοκεφαλιά να ξεχνάμε πως η θρησκευτική καταπίεση της ανθρωπότητας είναι απλώς προϊόν και αντανάκλαση της οικονομικής καταπίεσης στους κόλπους της κοινωνίας. Με κανενός είδους φυλλάδες και με κανενός είδους κηρύγματα δεν μπορείς να διαφωτίσεις το προλεταριάτο, αν δεν το διαφωτίσει η ίδια η πάλη του ενάντια στις σκοτεινές δυνάμεις του καπιταλισμού. Η ενότητα αυτής της πάλης, πάλης πραγματικά επαναστατικής, που διεξάγει η καταπιεζόμενη τάξη για τη δημιουργία ενός επίγειου παραδείσου, είναι για μας σπουδαιότερη από την ενότητα γνωμών των προλεταρίων για τον επουράνιο παράδεισο.
Να γιατί δε μιλάμε, και δεν πρέπει να μιλάμε στο πρόγραμμά μας για τον αθεϊσμό μας, να γιατί δεν απαγορεύουμε και δεν πρέπει να απαγορεύουμε στους προλετάριους που έχουν διατηρήσει τούτα ή εκείνα τα υπολείμματα των παλιών προλήψεων να πλησιάσουν στο κόμμα μας. Εμείς θα προπαγανδίζουμε πάντοτε την επιστημονική κοσμοθεωρία. Μας είναι απαραίτητο να καταπολεμούμε την ασυνέπεια οποιωνδήποτε «χριστιανών», αυτό όμως δε σημαίνει καθόλου πως πρέπει να επιτρέπουμε το κομμάτιασμα των δυνάμεων της πραγματικά επαναστατικής, οικονομικής και πολιτικής πάλης για τριτεύουσες απόψεις και φαντασιοπληξίες, που χάνουν γρήγορα κάθε πολιτική σημασία, πετιούνται γρήγορα στην αποθήκη αχρήστων από την ίδια την πορεία της οικονομικής εξέλιξης.
Η αντιδραστική αστική τάξη φρόντιζε παντού, και τώρα αρχίζει να φροντίζει και στη χώρα μας, ν' ανάψει τη θρησκευτική έχθρα για να τραβήξει προς τα κει την προσοχή των μαζών, αποσπώντας την από τα πραγματικώς σοβαρά και θεμελιακά οικονομικά και πολιτικά ζητήματα, τα οποία λύνει τώρα πρακτικά το πανρωσικό προλεταριάτο που ενώνεται στην επαναστατική του πάλη. Η αντιδραστική αυτή πολιτική του κατατεμαχισμού των προλεταριακών δυνάμεων, που σήμερα εκδηλώνεται κυρίως με τη μορφή των πογκρόμ στα οποία προβαίνουν οι μαυροεκατονταρχίτες, ίσως να καταλήξει αύριο σε τίποτε πιο εκλεπτυσμένες μορφές. Εμείς, εν πάση περιπτώσει, θα της αντιτάξουμε το ήρεμο, το σταθερό και υπομονητικό, το απαλλαγμένο από κάθε συδαύλιση διαφωνιών δευτερεύουσας σημασίας κήρυγμα της προλεταριακής αλληλεγγύης και της επιστημονικής κοσμοθεωρίας.
Το επαναστατικό προλεταριάτο θα κατορθώσει, ώστε η θρησκεία να γίνει πραγματικά ατομική υπόθεση για το κράτος. Και μέσα σ' αυτό το ξεκαθαρισμένο από τη μεσαιωνική μούχλα πολιτικό καθεστώς το προλεταριάτο θα αρχίσει μια πλατιά, ανοιχτή πάλη για την εξάλειψη της οικονομικής δουλείας, που είναι η αληθινή πηγή της θρησκευτικής αποβλάκωσης της ανθρωπότητας.

Β.Ι. ΛΕΝΙΝ Ο μαρξισμός και η εξέγερση



Β.Ι. ΛΕΝΙΝ
Ο μαρξισμός και η εξέγερση
Γράμμα προς την Κεντρική Επιτροπή του Σοσιαλιστικού Δημοκρατικού Εργατικού Κόμματος Ρωσίας (μπολσεβίκοι)
Μπολσεβίκοι, καθ' οδόν προς τα χειμερινά ανάκτορα
Είναι γεγονός ότι τα γεγονότα που εκδηλώθηκαν με αφορμή τη δολοφονία του 15χρονου μαθητή, δηλαδή τα τυφλά χτυπήματα, αλλά και την αυθόρμητη συμμετοχή νέων σε ανάλογες ενέργειες κάποιοι το ονομάτισαν «νέο κίνημα», της νεολαίας, των μαθητών ή των μαθητών και των φοιτητών μαζί. Ενα κίνημα που στρέφεται κατά των πάντων, «ζωντανό», οργισμένο, που το ονόμασαν «εξέγερση των νέων» ενάντια στην κοινωνία, λένε και γράφουν κάποιοι δημοσιολόγοι αναλυτές. «Εξεγέρθηκαν», λένε, οι νέοι γιατί καμιά πολιτική, κανένα κόμμα δεν εκφράζει τους νέους που καταπιέζονται από την κοινωνία. Οποιος στοιχειωδώς έχει μελετήσει τις γνήσιες λαϊκές εξεγέρσεις και επαναστάσεις γνωρίζει ότι δεν μπορεί να παίζει με τη λαϊκή εξέγερση ή πολύ περισσότερο να κάνει παιχνίδια στο όνομα της εξέγερσης. Και ακόμη αυτό το ξέσπασμα, ανεξάρτητα από τα τυφλά χτυπήματα, με την αυθόρμητη συμμετοχή μαθητών και φοιτητών και άλλων νέων, απέχει πολύ από την άποψη των βαθυστόχαστων αναλύσεων αστών δημοσιολόγων και οπορτουνιστών πολιτικών, ότι διαμορφώνεται ένα «κίνημα εξέγερσης». Η λαϊκή εξέγερση είναι η αποφασιστική αναμέτρηση της εργατικής τάξης και του λαού με την εξουσία του κεφαλαίου και με στόχο την ανατροπή της. Είναι ένα κίνημα συνειδητό, ικανό να ενώνει το αυθόρμητο με το συνειδητό σε έναν ενιαίο και πολύμορφο αγώνα αποφασισμένων λαϊκών μαζών για σύγκρουση με στόχο την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.
Η πείρα του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος διδάσκει πως τη στιγμή της εξέγερσης γίνεται αναμέτρηση ανάμεσα στην αστική τάξη και την εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Και αυτή η στιγμή, όταν έρθει, που η άρχουσα τάξη θα χρησιμοποιεί τους ένοπλους μηχανισμούς της ενάντια στο λαό, το οργανωμένο εργατικό κίνημα, το Κομμουνιστικό Κόμμα και το λαϊκό μέτωπο, που έχουν κερδίσει την πλειοψηφία του λαού, θα χρησιμοποιήσουν όλες τις μορφές πάλης, για να απαλλαγεί η κοινωνία από τη σαπίλα της εκμετάλλευσης με την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Το εργατικό κίνημα και το ΚΚΕ, όπως κάθε επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης, γνωρίζει από τη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία, αλλά και την πείρα όλων των επαναστάσεων στην ιστορία των κοινωνιών, ότι η ιστορικά αναπόφευκτη επανάσταση είναι επιστήμη και τέχνη. Και ως τέτοια την προετοιμάζουν και όχι με τα τυφλά χτυπήματα και το σπάσιμο της βιτρίνας, ή τις φωτιές στους κάδους, με μολότωφ και πέτρες για θέαμα το οποίο θα προβάλλεται αναπαραγόμενο από τα αστικά ΜΜΕ, ως εικονική πραγματικότητα μιας ανύπαρκτης εξέγερσης, αλλά απλώς τη δράση της πλειοψηφίας της εργατικής τάξης και των συμμάχων της ενάντια στην αστική τάξη και όλο το κράτος της, όχι μόνο ενός μηχανισμού καταστολής, για το τσάκισμά του και την ανατροπή της εξουσίας της.
Αυτή η προοπτική της επανάστασης και της εξέγερσης που δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς τη συνειδητή συμμετοχή της πλειοψηφίας της εργατικής τάξης και του λαού, απαιτεί την πιο συνειδητή δουλειά ζύμωσης, προπαγάνδας απόκτησης πρακτικής πείρας, σύνδεσης των άμεσων αγώνων με την πολιτική πάλη για την ανατροπή της αστικής εξουσίας, ώστε όταν οι αντικειμενικές συνθήκες της πανεθνικής κρίσης και της επαναστατικής κατάστασης ωριμάσουν, οι λαϊκές μάζες να είναι έτοιμες για δράση στην κατεύθυνση εγκαθίδρυσης της δικής τους εξουσίας. Ο Β. Ι. Λένιν έδωσε παραστατικά αυτή την εξέλιξη στο έργο του «Ο μαρξισμός και η εξέγερση», χαρακτηριστικά αποσπάσματα του οποίου παρουσιάζουμε.
«
Η εξέγερση, για να πετύχει, δεν πρέπει να στηρίζεται σε συνωμοσία, ούτε σ' ένα κόμμα, αλλά στην πρωτοπόρα τάξη, αυτό είναι το πρώτο. Η εξέγερση πρέπει να στηρίζεται στην επαναστατική άνοδο του λαού. Αυτό είναι το δεύτερο. Η εξέγερση πρέπει να στηρίζεται σε τέτοιο σημείο στροφής στην ιστορία της αναπτυσσόμενης επανάστασης, όταν στις πρωτοπόρες γραμμές του λαού παρατηρείται η μεγαλύτερη δραστηριότητα, όταν οι ταλαντεύσεις στις γραμμές των εχθρών και στις γραμμές των αδύνατων, μεσοβέζικων, αναποφάσιστων φίλων της επανάστασης είναι μεγαλύτερες από κάθε άλλη φορά. Αυτό είναι το τρίτο. Και μ' αυτούς ακριβώς τους τρεις όρους στην τοποθέτηση του ζητήματος της εξέγερσης ξεχωρίζει ο μαρξισμός από τον μπλανκισμό.
Μια όμως κι υπάρχουν αυτοί οι όροι, το ν' αρνείσαι να βλέπεις την εξέγερση σαν τέχνη,σημαίνει να προδίνεις το μαρξισμό, να προδίνεις την επανάσταση.
Για να αποδείξουμε για ποιον ακριβώς λόγο η στιγμή που ζούμε είναι στιγμή που το Κόμμα πρέπει υποχρεωτικά να παραδεχτεί ότι η πορεία των αντικειμενικών γεγονότων έβαλε τηνεξέγερση στην ημερήσια διάταξη και να βλέπει την εξέγερση σαν τέχνη, για να το αποδείξουμε αυτό, το καλύτερο απ' όλα θα είναι ίσως να χρησιμοποιήσουμε τη μέθοδο της σύγκρισης και να αντιπαραθέσουμε τις 3 και 4 του Ιούλη στις μέρες του Σεπτέμβρη.
Στις 3 και 4 του Ιούλη θα μπορούσαμε, χωρίς να αμαρτήσουμε απέναντι στην αλήθεια, να βάλουμε το ζήτημα έτσι: πιο σωστό θα ήταν να πάρουμε την εξουσία, γιατί διαφορετικά οι εχθροί θα μας κατηγορήσουν οπωσδήποτε για εξέγερση και θα μας χτυπήσουν σαν στασιαστές. Απ' αυτό όμως δεν μπορούσαμε να βγάλουμε το συμπέρασμα πως έπρεπε τότε να πάρουμε την εξουσία, γιατί οι αντικειμενικοί όροι για τη νίκη της εξέγερσης δεν υπήρχαν τότε.
1) Δε μας ακολουθούσε ακόμη η τάξη που αποτελεί την πρωτοπορία της επανάστασης.
Δεν είχαμε ακόμη την πλειοψηφία μέσα στους εργάτες και στους στρατιώτες στις δυο πρωτεύουσες. Τώρα την έχουμε και στα δύο Σοβιέτ. Δημιουργήθηκε μόνο με την ιστορία του Ιούλη και του Αυγούστου, με την πείρα των "άγριων διωγμών" κατά των μπολσεβίκων και την πείρα του κορνιλοφισμού.
2) Δεν υπήρχε τότε παλλαϊκή επαναστατική άνοδος. Τώρα, μετά τον κορνιλοφισμό, υπάρχει. Η επαρχία και η κατάληψη της εξουσίας από τα Σοβιέτ σε πολλά μέρη το αποδείχνουν.
3) Δεν υπήρχαν τότε ταλαντεύσεις σε σοβαρή γενική πολιτική κλίμακα στους εχθρούς μας και στη μεσοβέζικη μικροαστική τάξη. Τώρα υπάρχουν τεράστιες ταλαντεύσεις: ο κύριος εχθρός μας, ο συμμαχικός και ο παγκόσμιος ιμπεριαλισμός - γιατί οι "σύμμαχοι" βρίσκονται επικεφαλής του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού - ταλαντεύτηκε ανάμεσα στη συνέχιση του πολέμου ως τη νίκη και στη χωριστή ειρήνη ενάντια στη Ρωσία. Οι μικροαστοί δημοκράτες μας, χάνοντας ολοφάνερα την πλειοψηφία στο λαό, ταλαντεύτηκαν σε τεράστιο βαθμό, παραιτήθηκαν από το μπλοκ, δηλαδή από το συνασπισμό με τους καντέτους.
4) Γι' αυτό στις 3 και 4 του Ιούλη η εξέγερση θα ήταν λάθος: δε θα μπορούσαμε να κρατήσουμε την εξουσία ούτε υλικά, ούτε πολιτικά. Υλικά, παρά το ότι υπήρχαν στιγμές που η Πετρούπολη ήταν στα χέρια μας, γιατί οι εργάτες και οι στρατιώτες μας δε θα πολεμούσαν,δε θα πέθαιναν τότε για την Πετρούπολη: δεν υπήρχε τέτοια "μανία", τέτοιο άσβεστο μίσοςούτε απέναντι στον Κερένσκι, ούτε απέναντι στους Τσερετέλι - Τσερνόφ, οι άνθρωποί μας δεν είχαν ακόμη ατσαλωθεί με την πείρα των διωγμών ενάντια στους μπολσεβίκους, διωγμών όπου συμμετείχαν οι εσέροι και οι μενσεβίκοι.
Πολιτικά δε θα μπορούσαμε να κρατήσουμε την εξουσία στις 3 και 4 του Ιούλη, γιατί ο στρατός και η επαρχία, πριν από τον κορνιλοφισμό μπορούσαν να βαδίσουν και θα βάδιζαν ενάντια στην Πετρούπολη.
Τώρα η εικόνα είναι εντελώς διαφορετική.
Μας ακολουθεί η πλειοψηφία της τάξης που είναι η εμπροσθοφυλακή της επανάστασης, η εμπροσθοφυλακή του λαού, που είναι ικανή να συναρπάσει τις μάζες.
Μας ακολουθεί η πλειοψηφία του λαού, γιατί η παραίτηση του Τσερνόφ δεν είναι καθόλου η μοναδική, είναι όμως η πιο φανερή, η πιο χειροπιαστή ένδειξη ότι από το συνασπισμό των εσέρων (και από τους ίδιους τους εσέρους) η αγροτιά δε θα πάρει τη γη. Κι αυτό είναι το ουσιαστικότερο σημείο του παλλαϊκού χαρακτήρα της επανάστασης.
Βρισκόμαστε στην ευνοϊκή θέση ενός κόμματος που ξέρει σταθερά το δρόμο του, σε στιγμές που ολόκληρος ο ιμπεριαλισμός και ολόκληρος ο συνασπισμός των μενσεβίκων με τους εσέρους έχουν πρωτάκουστες ταλαντεύσεις.
Η νίκη μας είναι σίγουρη, γιατί ο λαός έχει πια φτάσει πολύ κοντά στην απόγνωση, κι εμείς προσφέρουμε σ' όλο το λαό μια σίγουρη διέξοδο, γιατί του δείξαμε "στις κορνιλοφικές μέρες" τι αξίζει η καθοδήγησή μας, κι έπειτα προτείναμε συμβιβασμό στους ανθρώπους του συνασπισμού, που αρνήθηκαν να τον δεχτούν, χωρίς να έχουν καθόλου σταματήσει οι ταλαντεύσεις τους...
Β.Ι. Λένιν, «Απαντα» τ. 34, σελ 242 - 245
Γράφτηκε στις 13 - 14 (26 - 27) του Σεπτέμβρη 1917. Πρωτοδημοσιεύτηκε το 1921 στο περιοδικό «Προλετάρσκαγια Ρεβολιούτσιγια», τεύχος 2.

Η διδασκαλία του Λένιν για το κόμμα νέου τύπου και η εποχή μας


Η διδασκαλία του Λένιν για το κόμμα νέου τύπου και η εποχή μας
Αρθρο του Χαρίλαου Φλωράκη γραμμένο για την επέτειο των 110 χρόνων από τη γέννηση του Β. Ι. Λένιν, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Προβλήματα Ειρήνης και Σοσιαλισμού», τ. 4/1980 και αναδημοσιεύτηκε στον «Ρ» σε δυο συνέχειες, στις 6/4/1980 και 9/4/1980
Ο Λένιν στο βήμα του 3ου Συνεδρίου της Γ' Διεθνούς
Η μεγάλη ιστορική υπηρεσία του Β. Ι. Λένινσυνίσταται στο ότι δημιούργησε τις αρχές της οικοδόμησης προλεταριακού κόμματος νέου τύπου και ίδρυσε τέτοιο κόμμα, που ανταποκρίνονταν στα αντικειμενικά ώριμα καθήκοντα της εργατικής τάξης στην επαναστατική αναμόρφωση της κοινωνίας. Γιορτάζοντας σήμερα την 110η επέτειο από τη γέννηση τουΛένιν, αποτίουμε φόρο τιμής στη μεγαλοφυία του, όχι μόνο γιατί το κόμμα που ίδρυσε κατόρθωσε να κινητοποιήσει τις μάζες για την πραγματοποίηση της πρώτης στην Ιστορία νικηφόρας σοσιαλιστικής επανάστασης και τη δημιουργία του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους, ανοίγοντας έτσι το δρόμο σε όλους τους άλλους λαούς, αλλά και γιατί οι αρχές που ο ίδιος επεξεργάστηκε για την πολιτική οργάνωση της εργατικής τάξης, που αντιστοιχούν στις συνθήκες της εποχής του περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, στα καθήκοντα της καθοδήγησης της κοινωνικής δημιουργικότητας των μαζών στη διαδικασία αυτού του περάσματος, είναι και σήμερα επίκαιρες.
Η ΙΔΡΥΣΗ ενός τέτοιου κόμματος δεν ήταν αποτέλεσμα κάποιων υποκειμενικών επιθυμιών και αντιλήψεων ή έκφραση βουλησιαρχίας, όπως συχνά προσπαθούν να παρουσιάσουν το ζήτημα οι ιδεολογικοί μας αντίπαλοι. Ηταν αποτέλεσμα της μελέτης της κοινωνικής εξέλιξης και πραχτική έκφραση των αντικειμενικών αναγκών του εργατικού κινήματος. Η λενινιστική διδασκαλία για το κόμμα νέου τύπου στηριζόταν στην πείρα των προηγούμενων ταξικών μαχών. Αυτή συνάμα καθόλου δεν αντιτίθεται, όπως κάποτε το παρουσιάζουν, στις αντιλήψεις των θεμελιωτών του επιστημονικού κομμουνισμού, αλλά αντίθετα ξεκινάει από τις ιδέες τους για την πολιτική οργάνωση του προλεταριάτου, από την πραχτική υλοποίησης αυτών των ιδεών στη δράση της Ενωσης των κομμουνιστών και της Διεθνούς ένωσης των εργατών. Ιδρύοντας την 1η Διεθνή, ο Κ. Μαρξ και ο Φρ. Ενγκελς πέτυχαν να συμπεριληφθεί στο καταστατικό της άρθρο, το οποίο έλεγε: «...Η εργατική τάξη μπορεί να δρα σαν τάξη, μόνο αφού οργανωθεί σε ιδιαίτερο πολιτικό κόμμα, που αντιπαρατάσσεται σε όλα τα παλιά κόμματα, που ιδρύθηκαν από τις εύπορες τάξεις.

Αυτή η οργάνωση της εργατικής τάξης σε πολιτικό κόμμα είναι αναγκαία για να εξασφαλίσει τη νίκη της κοινωνικής επανάστασης και για την επίτευξη του τελικού της σκοπού - την εξάλειψη των τάξεων». (Κ. Μαρξ - Φ. Ενγκελς: «Απαντα», τόμος 18, σελ. 143).
Προϋπόθεση
Η λενινιστική ανάλυση της κοινωνικής ανάπτυξης στην εποχή του ιμπεριαλισμού, επιβεβαιώνοντας αυτές τις θέσεις, έδειξε πειστικά ότι το προλεταριάτο σε ακόμα πιο μεγάλο βαθμό, απ' ό,τι παλιότερα, χρειάζεται το επαναστατικό κόμμα, ότι στην ενωμένη τάξη των εκμεταλλευτών, η οποία συγκέντρωσε στα χέρια της όλον τον κοινωνικό πλούτο, υπερασπίζοντας τα προνόμιά της με τη βοήθεια ισχυρού κρατικού μηχανισμού και άλλων μηχανισμών εκμετάλλευσης, η εργατική τάξη και οι εκμεταλλευόμενες μάζες, μπορούν να αντιταχθούν μόνο με την προϋπόθεση ότι θα οργανωθούν. Στον αγώνα ενάντια στην κυριαρχία του κεφαλαίου η οργάνωση είναι το πιο αποτελεσματικό όπλο.
Στο μεταξύ, τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, που παλιότερα ασκούσαν σημαντική επιρροή στο εργατικό κίνημα, στις αρχές του XX αιώνα άρχισαν να μετατρέπονται σε οργανώσεις ρεφορμιστικού χαρακτήρα, ανίκανες να τεθούν επικεφαλής των μαζών στην πορεία της επιταχυνόμενης επαναστατικής ανόδου. Ο Λένιν ίδρυσε κόμμα, ριζικά διαφορετικό απ' αυτά. Αν αυτά τα κόμματα πραχτικά ολοένα και περισσότερο περιόριζαν τη δράση τους στον κοινοβουλευτικό αγώνα για μεταρρυθμίσεις, το λενινιστικό κόμμα ήταν κόμμα επαναστατικής δράσης. Αν οι παλιές σοσιαλδημοκρατικές οργανώσεις ολοένα και περισσότερο απομακρύνονταν από τον επιστημονικό σοσιαλισμό, λησμονώντας τον τελικό τους σκοπό για το κόμμα νέου τύπου, αυτός έγινε αναντικατάστατο θεωρητικό όπλο, που με συνέπεια χρησιμοποιείται στον αγώνα για την αναμόρφωση της κοινωνίας. Αν τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα ολοένα και περισσότερο μετατρέπονταν σε άμορφες ενώσεις ανομοιογενών στοιχείων, το λενινιστικό κόμμα έγινε μαχητική πρωτοπορία της εργατικής τάξης, ενιαία συμμαχία ομοϊδεατών, στενά συνδεμένη με τις μάζες, αποτελούσε δύναμη οργανωμένη και ταυτόχρονα οργανωτή. Αν τα κόμματα της ΙΙ Διεθνούς, βαθμιαία κατρακυλώντας στην εθνική απομόνωση, κατέληξαν στις αρχές του πρώτου παγκόσμιου πολέμου στον εθνικό σοβινισμό, στην προδοσία της διεθνούς υπόθεσης της εργατικής τάξης, το λενινιστικό κόμμα αμέσως και μια για πάντα, τάχθηκε με τις θέσεις του προλεταριακού διεθνισμού, κάνοντάς τον βασικότατη αρχή της δράσης του.
Στενή σύνδεση
Ο Λένιν με μέλη της οργάνωσης «ΕΝΩΣΗ ΠΑΛΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ»
Ετσι, ο λόγος γίνεται όχι για τυπικές, αλλά για θεμελιακές διαφορές, που αφορούν την κατανόηση των κοινωνικών διαδικασιών, τα προγραμματικά καθήκοντα του κόμματος, το πώς αυτό αγωνίζεται για την εκπλήρωσή τους, και συνεπώς τις δημιουργούμενες στην πορεία αυτού του αγώνα μορφές οργάνωσής του. ΟΛένιν ξεκινούσε από το ότι ανάμεσα στο περιεχόμενο της δράσης οποιουδήποτε ιδρύματος και στη μορφή της οργάνωσής του υπάρχει στενή σύνδεση. Υπογράμμιζε ότι η εργατική τάξη χρειάζεται το δικό της κόμμα για να αγωνιστεί αποφασιστικά για τη ριζική αναμόρφωση της κοινωνίας, και όχι για την προσαρμογή στην αστική δημοκρατία, για την ανατροπή του συστήματος εκμετάλλευσης και όχι για την πραγματοποίηση μικρών μεταρρυθμίσεων, που δε θίγουν αυτό το σύστημα. Το προλεταριάτο χρειάζεται οργάνωση για την κατάχτηση της εξουσίας, συνεπώς, αυτή πρέπει να οικοδομείται έτσι, όπως απαιτούν οι ταξικοί σκοποί του προλεταριάτου.
Βασίζοντας στα έργα «Τι να κάνουμε;», «Ενα βήμα μπρος, δυο βήματα πίσω» και σε άλλες εργασίες τις θεμελιακές αρχές της οικοδόμησης κόμματος νέου τύπου, ενσαρκώνοντας στη ζωή αυτές τις αρχές, ο Λένιν αγωνιζόταν τόσο ενάντια σ' εκείνα τα ρεύματα τα οποία προσανατολίζονταν στην αναμονή, στην αυθόρμητη εξέλιξη των κοινωνικών διεργασιών, όσο και σ' εκείνα τα οποία στηρίζονταν στην πίστη για την ικανότητα ξεχωριστών ηρωικών προσωπικοτήτων να πετύχουν ριζική στροφή, στην πορεία της ιστορίας. Ο επιστημονικός τρόπος αντιμετώπισης της λύσης του προβλήματος που πρόβαλε ο Λένιν για την ένωση του σοσιαλιστικού με το εργατικό κίνημα, με τον αγώνα των πλατιών εργαζομένων μαζών καθόριζε όλη τη δράση για τη συγκρότηση του κόμματος.
Το κύρος

Οι αστοί και οι ρεφορμιστές ιδεολόγοι, διαστρεβλώνοντας τις θέσεις για τον πρωτοποριακό ρόλο του κόμματος, προσπαθούν να το παρουσιάσουν σαν οργάνωση συνωμοτών, η οποία τάχα με την αποφασιστικότητα, τη δραστηριότητα, την οργανωτική της συγκρότηση, κατόρθωσε να πάρει την εξουσία και να επικρατήσει πάνω στις μάζες, να εδραιωθεί σαν κάποια αυταρχική δύναμη. Κατά τον ίδιο τρόπο η Οχτωβριανή Επανάσταση παρουσιάζεται σαν τυχαίο ζιγκ - ζαγκ της ιστορίας, και όχι σα νομοτελειακό αποτέλεσμα της εξέλιξής της. Σε τέτοιου είδους ερμηνευτές των γεγονότων, και σε όλους, όσοι έχουν την τάση με πρόθεση ή από παρανόηση να συγχέουν τις έννοιες «αυταρχισμός» και «κύρος», δε θα 'ταν περιττό, να υπενθυμίσουμε τα λόγια της Ρόζας Λούξεμπουργκ, που μπόρεσε ακόμα εκείνα τα χρόνια να καταλάβει και λακωνικά να εκφράσει αυτό που πραγματικά συντελέστηκε: «Το κόμμα τουΛένιν ήταν το μοναδικό που κατανόησε την αποστολή και το καθήκον του πραγματικά επαναστατικού κόμματος και με το σύνθημα "Ολη η εξουσία στα χέρια του προλεταριάτου και της αγροτιάς!", εξασφάλισε στην επανάσταση την κίνηση προς τα μπρος.
Ετσι οι μπολσεβίκοι έλυσαν το περίφημο ζήτημα της "πλειοψηφίας του λαού"... Οχι μέσω της "πλειοψηφίας" προς την επαναστατική ταχτική, αλλά, αντίθετα, μέσω της επαναστατικής ταχτικής οδηγεί ο δρόμος προς την "πλειοψηφία"». (R. LUXEMBURG: GESAMMETRE WER KE. BD. 4, BERLIN 1974. S. 341).
To λενινιστικό κόμμα στην πράξη ενσάρκωσε την υποθήκη του αρχηγού του, που υπογράμμιζε ότι το κύρος του κόμματος στις μάζες δε διακηρύσσεται, αλλά καταχτιέται με συνεπή και γεμάτο αυταπάρνηση αγώνα για τα συμφέροντα των εργαζομένων.
Ζωτική δύναμη
ΑΠΟ ΤΟΤΕ που δημιουργήθηκε η λενινιστική διδασκαλία για το κόμμα, πέρασαν πολλές δεκαετίες, στην πορεία των οποίων αυτή δοκιμάστηκε από την πράξη και απέδειξε τη μεγάλη ζωτική της δύναμη.
Χτυπητά γεγονότα, που επιβεβαιώνουν αυτή την αλήθεια υπάρχουν υπεραρκετά. Και η κοσμοϊστορική νίκη του Οχτώβρη του 1917 της εργατικής τάξης των εργαζομένων της Ρωσίας, με επικεφαλής το λενινιστικό κόμμα των μπολσεβίκων, και τελικά - η οικοδόμηση στην ΕΣΣΔ του αναπτυγμένου σοσιαλισμού. Και η ίδρυση αμέσως μετά την Οχτωβριανή Επανάσταση νέων κομμάτων, παρόμοιων με το λενινιστικό, σε πολλές χώρες του κόσμου, κομμάτων, τα οποία οδήγησαν τους εργαζόμενους στον αγώνα για τη δημοκρατία και το σοσιαλισμό. Και οι νικηφόρες σοσιαλιστικές επαναστάσεις σε μια σειρά χώρες, που έγιναν με την καθοδήγηση κομμάτων νέου τύπου. Και η πραχτική εφαρμογή των λενινιστικών αρχών κομματικής οικοδόμησης για την ίδρυση πρωτοποριακών κομμάτων των εργαζομένων σ' εκείνες τις αναπτυσσόμενες χώρες, όπου οι προοδευτικές δυνάμεις καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι είναι αδύνατη η εκπλήρωση της αποστολής που οι ίδιες βάζουν - να οικοδομήσουν το σοσιαλισμό, παρακάμπτοντας τον καπιταλισμό, αν στην πορεία του αγώνα δεν ιδρυθεί πραγματικά επαναστατικό κόμμα. Και τέλος, το γεγονός ότι το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα, στο οποίο υλοποιήθηκε η λενινιστική διδασκαλία για το κόμμα, μετατράπηκε στην πιο επιβλητική πολιτική δύναμη της σύγχρονης εποχής.
Από την άλλη μεριά, ο 20ός αιώνας έδωσε πειστικά παραδείγματα των εργατικών κομμάτων παλιού τύπου προς την κατεύθυνση του δεξιού οπορτουνισμού, παρέκκλισης από τον επιστημονικό κομμουνισμό και τις επαναστατικές αρχές του αγώνα, που τα μετέτρεψε σε οργανώσεις, σ' αυτό ή σ' εκείνο το βαθμό ενσωματωμένες στο σύστημα του κρατικο - μονοπωλιακού καπιταλισμού. Στηρίζοντας την πολιτική τους στην ταξική συνεργασία, τα σημερινά δεξιά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα ουσιαστικά συμβάλλουν στην εδραίωση αυτού του συστήματος. Οντας επικεφαλής κυβερνήσεων, ελέγχοντας τα κοινοβούλια σε μια σειρά δυτικοευρωπαϊκές χώρες, αυτά καμιά φορά δε χρησιμοποίησαν την εξουσία για να εφαρμόσουν πολιτική, που να υπονομεύει τα θεμέλια του καπιταλισμού και να δημιουργεί τις προϋποθέσεις για τη σοσιαλιστική αναμόρφωση της κοινωνίας. Ολα αυτά, δείχνουν την ανικανότητα του σοσιαλρεφορμιστικού κόμματος να οδηγήσει την εργατική τάξη στο δρόμο της πραγματοποίησης των μεγάλων της ιδανικών, αποτελούν ακόμα μια επιβεβαίωση εκείνης της αλήθειας, ότι μόνο το κόμμα νέου τύπου ανταποκρίνεται στα ζωτικά συμφέροντα των εργαζομένων, στους τελικούς σκοπούς του εργατικού κινήματος.
Μεγάλες αλλαγές
Σε οχτώ περίπου δεκαετίες, που πέρασαν από τότε που ιδρύθηκε το πρώτο κόμμα νέου τύπου, στον κόσμο συντελέστηκαν μεγάλες αλλαγές. Η πιο σοβαρή απ' αυτές είναι η αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων στο διεθνή στίβο σε όφελος του σοσιαλισμού και της προόδου, σε βάρος του καπιταλισμού και της αντίδρασης. Ορισμένες αλλαγές έπαθε και η ίδια η αστική κοινωνία, που πολλά τώρα χρόνια αναπτύσσεται στη βάση του κρατικο-μονοπωλιακού καπιταλισμού. Κάτω από την επίδραση της επιστημονικο - τεχνικής επανάστασης στις καπιταλιστικές χώρες συντελούνται αισθητές κοινωνικές αλλαγές, πυκνώνουν οι γραμμές της εργατικής τάξης, αλλάζει η επαγγελματική της σύνθεση σταθερά μειώνεται η αριθμητική δύναμη της αγροτιάς, ευρύνονται τα μεσαία στρώματα, κυρίως από μηχανικούς και τεχνικούς, από τους εργαζόμενους στο διοικητικό μηχανισμό, κλπ. Ωστόσο, παρά τις αλλαγές αυτές, τα βασικά, καθοριστικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα της εποχής του περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, οι βασικές αντιθέσεις του παλιού συστήματος, οι βασικές αντιμαχόμενες κοινωνικές δυνάμεις, παραμένουν οι ίδιες.
Η εργατική τάξη των χωρών του κεφαλαίου κατέχει την ίδια, όπως και παλιότερα, θέση στην κοινωνία, έχει να κάνει με τους ίδιους ταξικούς αντιπάλους, η ιστορική της αποστολή παραμένει η ίδια. Η παγκόσμια ανάπτυξη στον 20ό αιώνα, όχι μόνο δεν αδυνάτισε τον κοινωνικό ρόλο της εργατικής τάξης, αλλά, αντίθετα, την προώθησε στο κέντρο της εποχής μας, έκανε τον αγώνα της κύριο παράγοντα της κοινωνικής προόδου. Αυτή εξακολουθεί να κατέχει ηγετική θέση στο επαναστατικό κίνημα, γιατί καμιά άλλη τάξη ή στρώμα των εργαζομένων, όσο κι αν είναι μεγάλη η σημασία τους στον κοινωνικοπολιτικό αγώνα, εξαιτίας της θέσης τους στην κοινωνία, δεν απόχτησαν και δεν μπορεί να αποχτήσουν εκείνα τα γνωρίσματα του καθοδηγητή, του ηγεμόνα του κοινωνικού κινήματος, τα οποία αντικειμενικά έχει η εργατική τάξη. Μόνο το προλεταριάτο μπορεί να απαλλάξει την κοινωνία απ' όλες τις μορφές εκμετάλλευσης και καταπίεσης, να χτίσει το σοσιαλισμό. Συνεπώς, αυτή η μεγάλη ιστορική αλλαγή και σήμερα δεν μπορεί να εκπληρωθεί χωρίς καλά οργανωμένο, θεωρητικά εξοπλισμένο, στενά συνδεμένο με τις μάζες επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης. Η αναγκαιότητά του καθορίζεται, συνεπώς, από τις αντικειμενικές νομοτέλειες της κοινωνικής εξέλιξης.
Αν ληφθεί υπόψη ότι η αστική τάξη επιδιώκει να τελειοποιήσει τους μηχανισμούς της κρατικομονοπωλιακής επέμβασης στην οικονομία και στην κοινωνικοπολιτική ζωή της κοινωνίας, συνεχώς δυναμώνει την ιδεολογική πίεση στη συνείδηση των εργαζομένων, αναπτύσσοντας γι' αυτό ευρύτατο σύστημα μέσων μαζικής προπαγάνδας, δραστηριοποιεί με διάφορες μορφές τον αγώνα της κατά του επαναστατικού κινήματος, αν επίσης ληφθεί υπόψη, ότι η επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού στον παγκόσμιο στίβο εντείνεται, η ζωτικότητα και η επικαιρότητα της λενινιστικής διδασκαλίας για το κόμμα της εργατικής τάξης γίνεται ακόμα πιο καταφανής.
Η μελέτη της πείρας
Η μελέτη της πείρας μας οδηγεί σε τούτο το συμπέρασμα: Είναι θεωρητικά ανυπόστατες και πολιτικά πολύ επιζήμιες οι αντιλήψεις εκείνων, οι οποίοι, ερμηνεύοντας αυθαίρετα τις αλλαγές που συντελέστηκαν στη χώρα μας και στον κόσμο, φτάνουν να αγνοούν τη λενινιστική διδασκαλία για το κόμμα νέου τύπου. Αυτοί θεωρούν ότι είναι δυνατό να αφαιρεθούν αυθαίρετα απ' αυτή τη διδασκαλία οι θεμελιακές αρχές της κομματικής οικοδόμησης ή να μεταβιβάσουν το ρόλο της επαναστατικής προλεταριακής οργάνωσης σε κάποιο «νέο κόμμα» - άμορφη ένωση κοινωνικά ανομοιογενών δυνάμεων χωρίς σαφή ταξική ιδεολογία και ξεκάθαρο πολιτικό πρόγραμμα.
Πολλά απ' αυτή την άποψη μας έδειξε, μεταξύ των άλλων, όλη η μεταπολεμική πείρα του Κόμματός μας, και ιδιαίτερα η αρνητική πείρα των χρόνων 1958 - 1968, όταν το ΚΚΕ διέλυσε τις οργανώσεις του στην Ελλάδα και οι κομμουνιστές πέρασαν στο δημοκρατικό συνασπισμό, που εκπροσωπούνταν από την «Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά» (την ΕΔΑ). Διάλυση, που προξένησε σοβαρή ζημιά όχι μόνο στη δράση του ίδιου του κόμματος, αλλά και στο εργατικό, σε όλο το δημοκρατικό κίνημα της χώρας. Ορισμένες αρνητικές συνέπειες της δεκάχρονης απουσίας κομματικών οργανώσεων δεν έχουν ακόμα εξαλειφθεί πλήρως και μέχρι σήμερα.
Το ΚΚΕ θεωρεί ότι οι αλλαγές που συντελέστηκαν στη χώρα μας έχουν μεγάλη σημασία, αλλά μόνο από την άποψη της πολιτικής γραμμής και των μορφών οργάνωσης και αγώνα. Αυτές οι αλλαγές δεν αναιρούν τη λενινιστική θέση, σύμφωνα με την οποία στον αγώνα για την απελευθέρωσή της η εργατική τάξη δεν έχει άλλο όπλο εκτός από την οργάνωση, αντίθετα αυτές επιβεβαιώνουν την ανάγκη της προλεταριακής οργάνωσης, που να στηρίζεται στις λενινιστικές αρχές, απαιτώντας συνάμα την τελειοποίηση της διάρθρωσης και της πολιτικής της σύμφωνα με τις μεταβαλλόμενες συνθήκες. Με άλλα λόγια, το μαρξιστικό - λενινιστικό κόμμα πρέπει, διατηρώντας τη σταθερή αφοσίωση στις αρχές, συνεχώς να παρακολουθεί την πορεία των γεγονότων, να ανανεώνει το θεωρητικό του εξοπλισμό, τις μορφές των δυνάμεών του, τις ίδιες του τις δυνάμεις, να μεταδίδει την πείρα των παλιών στους νέους, να σφυρηλατεί την ενότητά του, την ενότητα του κόμματος, δηλαδή «να προσαρμόζει τη μορφή του στις αλλαγμένες συνθήκες, να αλλάζει αυτή τη μορφή ανάλογα με τις απαιτήσεις της στιγμής...», (Β.Ι. Λένιν: «Απαντα», 4η έκδοση, τόμος 19, σελ. 361 στα Ελληνικά).
Γενική αλήθεια
Η λενινιστική θεωρία για το κόμμα έχει χαρακτήρα γενικής αλήθειας, δεδομένου ότι αυτή ξεκινάει από τις γενικής σημασίας θέσεις της επαναστατικής θεωρίας, είναι αποτέλεσμα του υπολογισμού και της γενίκευσης της πείρας όχι μόνο του ρωσικού, αλλά και όλου του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος, αντανακλά τις αντικειμενικές νομοτέλειες του ταξικού αγώνα, που είναι χαρακτηριστικές για όλη την εποχή του περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Αυτή συνάμα δεν αποτελεί συλλογή από έτοιμες φόρμουλες, κατάλληλες για όλους τους καιρούς και για όλες τις περιπτώσεις της ζωής. Είναι εξελισσόμενη διδασκαλία, ανοιχτή για καθετί το νέο, που προσφέρει στη διεθνή πείρα των κομμουνιστών η πράξη του ταξικού αγώνα. Πλουτιζόμενη συνεχώς στη βάση της πείρας, η διδασκαλία αυτή τελειοποιεί τις μορφές και τους τρόπους οργάνωσης του κομμουνιστικού κινήματος. Στο προτσές αυτού του εμπλουτισμού συμμετέχουν τα αδελφά κόμματα, που αγωνίζονται στις πιο πολύμορφες συνθήκες. Αλλα εμείς πιστεύουμε ότι η ορθότητα των θεμελιακών αρχών της λενινιστικής διδασκαλίας αποτελεί αποφασιστική προϋπόθεση της αποτελεσματικότητας και της ζωτικότητας της οργάνωσης του επαναστατικού προλεταριάτου.
Στην εσωτερική και διεθνή δράση το ΚΚΕ με συνέπεια καθοδηγείται από το μαρξισμό - λενινισμό, θεωρώντας τη λενινιστική διδασκαλία για το κόμμα νέου τύπου σαν ένα από τα βασικότατα συστατικά στοιχεία του. Το ιδρυτικό Συνέδριο του Κόμματός μας, που έγινε το 1918, έθεσε τις βάσεις της επαναστατικής λενινιστικής οργάνωσης του ελληνικού προλεταριάτου. Από τότε το Κόμμα πέρασε μακρύ και δύσκολο δρόμο ηρωικών αγώνων, που γνώρισαν όχι μόνο ανόδους, αλλά και κάμψεις, όχι μόνο νίκες, αλλά και ήττες. Η πίστη ακριβώς στο λενινισμό μάς βοηθούσε να ξεπερνούμε τις δυσκολίες, να εξαλείφουμε τις αδυναμίες, να συνεχίζουμε τον αγώνα για τη δημοκρατία και το σοσιαλισμό.
Πρωτοφανής πίεση
Το KKE σήμερα είναι σοβαρή δύναμη στις κοινωνικές μάχες. Αυτό προκαλεί ολοένα και μεγαλύτερο φόβο στην ιθύνουσα τάξη, που διεξάγει συκοφαντική προπαγάνδα κατά των κομμουνιστών, στην οποία συμμετέχουν και ποικίλες μικροαστικές ομάδες, που εξαπόλυσαν ενάντια στο ΚΚΕ εκστρατεία με σκοπό να μειώσουν τη σημασία του Κόμματός μας, να δυσφημίσουν την ιστορία του. Με συνέπεια παλεύοντας από τις θέσεις του επιστημονικού σοσιαλισμού, το Κόμμα μας με επιτυχία αποκρούει όλες αυτές τις επιθέσεις.
Παίρνουμε υπόψη και το γεγονός ότι το κομμουνιστικό κίνημα γενικά δέχεται σήμερα πρωτοφανή ιδεολογική πίεση από μέρους των αστικών και οπορτουνιστικών κύκλων, που προσπαθούν να αναγκάσουν τους κομμουνιστές να παραιτηθούν από τον επαναστατικό - πρωτοποριακό ρόλο τους, να τους σπρώξουν στο δρόμο, που ακολουθεί η σοσιαλδημοκρατία.
Σήμερα, εμάς λόγου χάρη, μας συμβουλεύουν (υπάρχουν στην Ελλάδα τέτοιοι καλοθελητές), να παραιτηθεί το ΚΚΕ από την ιδεολογική του ενότητα, να επιτρέψει την ύπαρξη διαφόρων θεωρητικών ρευμάτων στις γραμμές του, να ανοίξει τις πόρτες στις ξένες προς την εργατική τάξη ιδεολογικές αντιλήψεις. Η αποδοχή παρόμοιων συστάσεων θα σήμαινε ουσιαστικά εξαφάνιση της ιδεολογικοπολιτικής ενότητας του Κόμματος, μετατροπή του σε λέσχη συζητήσεων. Ο καθένας θα είχε τη δυνατότητα να προπαγανδίζει εκεί μέσα κάθε αντιμαρξιστική θεωρία, στηριζόμενος στον «ιδεολογικό πλουραλισμό» και αγνοώντας τη γνώμη της πλειοψηφίας. Σε τελευταία ανάλυση, αυτό θα σήμαινε τη μετατροπή της πρωτοπόρας οργάνωσης, που ενώνει τις εκλεκτότερες δυνάμεις της εργατικής τάξης, σε «κέντρο διερχομένων» για ανθρώπους με αντιλήψεις μη προλεταριακών τάξεων και στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας, για φορείς της αστικής και μικροαστικής ιδεολογίας, πράγμα που θα έκανε το Κόμμα ανίκανο να εκπληρώσει την ιστορική του αποστολή.
Αναγκαίος όρος
Η ζωή διδάσκει ότι η ενότητα του Κόμματος στη βάση του μαρξισμού - λενινισμού είναι αναγκαίος όρος της πολιτικής και οργανωτικής του ενότητας. Ο Λένιν όχι τυχαία έδινε πρωταρχική σημασία στη θεωρία, στη συνειδητότητα των μελών του Κόμματος, τονίζοντας ότι χωρίς την κατάχτηση του επιστημονικού σοσιαλισμού το κόμμα δεν μπορεί να συσπειρώσει τις μάζες και να τις προσελκύσει στο επαναστατικό κίνημα. Το να παραιτηθούμε από αυτές τις θέσεις, θα σήμαινε για μας ότι παραιτούμαστε από την εκπλήρωση του ρόλου μας στο εργατικό κίνημα, στον αγώνα των εργαζομένων μαζών για ένα καλύτερο μέλλον.
Γι' αυτό, όταν διαφόρων ειδών μικροαστικά κόμματα και ομάδες, που προπαγανδίζουν θεωρίες του «δημοκρατικού», «εθνικού», «ουμανιστικού» κλπ. «σοσιαλισμού», δηλώνουν, ότι τάχα μόνο αυτοί είναι φορείς της πραγματικής σοσιαλιστικής ιδέας, εμείς απαντούμε, ότι οι αξιώσεις τους είναι εντελώς, ανυπόστατες, γιατί οι θεωρίες τους είναι ουτοπιστικές, μακριά από την πραγματικότητα της ταξικής πάλης. Μόνο το Κόμμα, που στηρίζεται στη θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού μπορεί να οδηγήσει τις μάζες στη δημιουργία δίκαιης κοινωνίας, πραγματικά δημοκρατικής και ουμανιστικής, όπως δείχνει όλη η ιστορική πείρα.
Οργανική ενότητα
Με τη δικαιολογία του «εκδημοκρατισμού» του Κόμματος κάποτε προσπαθούν να μας εξωθήσουν να παραιτηθούμε από τις λενινιστικές οργανωτικές αρχές κομματικής οικοδόμησης. Το Κόμμα μας απορρίπτει αποφασιστικά τέτοιες προσπάθειες. Αυτό καθοδηγείται αυστηρά από την αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτι σμού. Συγκεκριμένα, αυτό σημαίνει, όπως είναι γνωστό, οικοδόμηση και δράση του κόμματος στη βάση ενιαίου καταστατικού, καθοδήγησή του από ενιαίο κέντρο, πειθαρχία εξίσου για όλα τα μέλη του Κόμματος, υποταγή της μειοψηφίας στην πλειοψηφία, των κατώτερων οργανώσεων στις ανώτερες και ταυτόχρονα ολόπλευρη ανάπτυξη της εσωκομματικής δημοκρατίας, το δικαίωμα κάθε μέλους του Κόμματος να εκλέγει και να εκλέγεται στα καθοδηγητικά όργανα, ο απολογισμός αυτών των αιρετών οργάνων στις οργανώσεις τους, η συλλογικότητα της καθοδήγησης, η ανάπτυξη της κριτικής και αυτοκριτικής. Χωρίς συγκεντρωτισμό δεν μπορεί να υπάρχει ενιαία μαχητική οργάνωση. Χωρίς δημοκρατία, το κόμμα θα μετατραπεί αναπόφευκτα σε κλειστή σεχταριστική ομάδα. Να γιατί επιδιώκουμε να δυναμώνουμε και να αναπτύσσουμε σε οργανική ενότητα και τα δύο συστατικά στοιχεία της λενινιστικής αρχής του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού.
Οι πιο συνεπείς
Οσο για τη δημοκρατία, οι κομμουνιστές σε σύγκριση με τα άλλα κόμματα της Ελλάδας είναι οι συνεπείς δημοκράτες. Αρκεί, κατά γνώμη μας, να φέρουμε τα εξής παραδείγματα: στην περίοδο της προπαρασκευής για το 10ο Συνέδριο του ΚΚΕ πάνω από 100 χιλιάδες μέλη και οπαδοί του Κόμματος, καθώς και συμπαθούντες, πήραν μέρος στην προσυνεδριακή συζήτηση. Στον κομματικό Τύπο δημοσιεύτηκαν πάνω από χίλια άρθρα πάνω σε διάφορα ζητήματα της πολιτικής του Κόμματος. Στην πορεία της συζήτησης έγιναν χιλιάδες προτάσεις, συνάμα δε πολλές απ' αυτές πάρθηκαν υπόψη κατά την τελική διατύπωση των ντοκουμέντων του Συνεδρίου. Κανένα αστικό κόμμα όσο «δημοκρατικό» κι αν παρουσιάζεται, ποτέ δε χρησιμοποίησε και δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει τέτοιες δημοκρατικές μεθόδους και διαδικασίες. Η σωστή εφαρμογή των λενινιστικών ιδεών της κομματικής ζωής σε όλες τις σφαίρες τσιμεντάρει την ιδεολογικο-πολιτική και οργανωτική ενότητα του κουμμουνιστικού κόμματος, πράγμα που το διακρίνει ριζικά από τα αστικά και μικροαστικά κόμματα, από τα αρχηγικά κόμματα και τις λέσχες συζητήσεων.
Ακολουθώντας τη λενινιστική διδασκαλία, το 10ο Συνέδριο του Κόμματός μας, στην απόφαση «Για την παραπέρα οικοδόμηση του ΚΚΕ» υπογράμμισε: «Πρωταρχικό καθήκον σήμερα είναι η πάλη για ένα ισχυρό και μαζικό κόμμα, μαρξιστικό - λενινιστικό, βαθιά ριζωμένο μέσα στην εργατική τάξη και τους άλλους εργαζόμενους, στενά δεμένο με τα συνδικάτα και τις άλλες μαζικές οργανώσεις, ικανό να εκπληρώσει με επιτυχία την αποστολή του κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες». («Αποφάσεις του 10ου Συνεδρίου του ΚΚΕ», Αθήνα, 1978, σελ. 27).
Η μαζικότητα
Η πείρα μάς διδάσκει ότι δεν είναι σωστό να θεωρούμε ότι μόνο η αριθμητική δύναμη του Κόμματος, οι ρυθμοί πύκνωσης των γραμμών του (μολονότι αυτό είναι εξαιρετικά σοβαρό) μπορούν να αποτελέσουν τα μοναδικά σίγουρα κριτήρια της μαζικότητάς του. Με έναν τέτοιο τρόπο αντιμετώπισης του ζητήματος ουσιαστικά παραβλέπεται η ουσία της λενινιστικής θεωρίας του μαζικού κόμματος. Για τους Ελληνες κομμουνιστές, μαζικό κόμμα είναι το κόμμα, που έχει στενούς δεσμούς με τους εργαζόμενους σε όλα τα στρώματα της κοινωνίας, αντλεί από αυτά δυνάμεις, τα οδηγεί και από ορισμένη άποψη συγχωνεύεται μ' αυτά.
Φυσικά, η αριθμητική δύναμη του κόμματος είναι ένας από τους βασικούς δείχτες της επιρροής του στις μάζες. Το τράβηγμα νέων μελών οδηγεί όχι μόνο στην ανανέωση των κομματικών γραμμών, αλλά και στο ανέβασμα της δραστικότητας της πολιτικής του κόμματος. Η πράξη έδειξε επίσης, ότι αυτοί, που προσπαθούν να βρουν απόλυτα καταρτισμένους μαρξιστές έξω από τις γραμμές του Κόμματος για την πύκνωση των γραμμών του με νέα μέλη, μάταια χάνουν το χρόνο τους. Ανεξάντλητη εφεδρεία του Κόμματος αποτελούν οι πλατιές εργαζόμενες μάζες, μεταξύ αυτών και οι μάζες που χαρακτηρίζονται από ανεπαρκή πολιτική ωριμότητα και διαθέτουν αδύνατες γνώσεις των ιδεών του επιστημονικού σοσιαλισμού. Η άρνηση να προσελκύσουμε στις γραμμές μας αυτές τις μάζες θα σήμαινε υποτίμηση των διαπαιδαγωγικών αρμοδιοτήτων του Κόμματος, σεχταριστικό τρόπο αντιμετώπισης του ζητήματος της κομματικής οικοδόμησης. Αν το ΚΚΕ, ακούγοντας ορισμένους, περιόριζε αυστηρά τη στρατολογία νέων μελών, ιδιαίτερα νεολαίων, αν το Κόμμα έμενε μια στενή οργάνωση, θα πάθαινε πολιτική αναιμία και δε θα ήταν σε θέση να αφομοιώσει το νέο, που συνεχώς γεννιέται στους κόλπους των εργαζομένων μαζών, στον αγώνα τους για τα ζωτικά τους συμφέροντα. Απορρίπτοντας γι' αυτό τις σεχταριστικές αντιλήψεις, το Κόμμα μας συνεχώς φροντίζει για την ανανέωσή του, για να έχει στις γραμμές του τόσα μέλη, όσα χρειάζονται για το δυνάμωμα και τη διεύρυνση των δεσμών του με την εργατική τάξη, με όλους τους εργαζόμενους.
Τα νέα μέλη
Ταυτόχρονα, το ΚΚΕ είναι προσεχτικό στη στρατολογία νέων μελών. Στις γραμμές του δεν προσλαμβάνει τον καθένα, που θα 'θελε να λέγεται κομμουνιστής, αλλά μόνο εκείνους που ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις του καταστατικού. Το καταστατικό του ΚΚΕ - επίσης σύμφωνα με τους λενινιστικούς κανόνες - απαιτεί από τον κομμουνιστή να παλεύει δραστήρια για την ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική ενότητα του Κόμματος, να τηρεί αυστηρά την κομματική πειθαρχία, να δουλεύει δραστήρια στις μαζικές οργανώσεις, να εφαρμόζει τη γραμμή του Κόμματος με οποιεσδήποτε συνθήκες, να δουλεύει ακούραστα για το ανέβασμα του ιδεολογικο - πολιτικού του επιπέδου, να παλεύει ενάντια στην αστική και οπορτουνιστική ιδεολογία. Εμείς παίρνουμε ιδιαίτερα μέτρα, ώστε η στρατολογία να γίνεται στην πορεία των μαζικών αγώνων και κυρίως από τους εργάτες των μεγάλων επιχειρήσεων. Μεγάλη προσοχή δίνεται στην προσέλκυση στο κόμμα γυναικών και νεολαίας.
Αν το Κόμμα μας έκανε μέλος του τον καθένα που θα 'θελε να γίνει μέλος του, χωρίς να ανταποκρίνεται στις καταστατικές απαιτήσεις, τότε θα ήταν ανίκανο να εκπληρώσει τον πρωτοποριακό του ρόλο. Αυτή η λενινιστική οργανωτική γραμμή είναι μια από τις εγγυήσεις για την επιτυχία της στρατηγικής μας.
Ο διεθνισμός
Εξαιρετικά ζωτική εμείς θεωρούμε επίσης τη λενινιστική αρχή του διεθνισμού του κόμματος της εργατικής τάξης. Το μαρξιστικό λενινιστικό κόμμα - κόμμα νέου τύπου - είναι αναπόσπαστο τμήμα του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, συνεπώς αυτό είναι διεθνιστικό από την ίδια του τη φύση. Το κομμουνιστικό κόμμα δεν μπορεί να εκπληρώσει τον πρωτοπόρο ρόλο του χωρίς τον αρμονικό συνδυασμό των εθνικών, πατριωτικών καθηκόντων με τα διεθνιστικά καθήκοντα. Οπως είναι γνωστό, ο διεθνισμός του κομμουνιστικού κόμματος βρίσκει πραχτική έκφραση στην ακούραστη δουλιά του για την ανάπτυξη του επαναστατικού αγώνα στη χώρα του και στη βοήθεια προς το διεξαγόμενο αγώνα στις άλλες χώρες. Η πείρα αποδείχνει ότι οι εχθροί του εργατικού κινήματος, ο ιμπεριαλισμός και η αντίδραση, ολοένα και πιο στενά συντονίζουν σήμερα τη δράση τους ενάντια στο σοσιαλισμό, στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα, στο παγκόσμιο επαναστατικό προτσές στο σύνολό του. Ενα εντελώς πρόσφατο παράδειγμα: η συντονισμένη εκστρατεία της παγκόσμιας αντίδρασης, με επικεφαλής τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, ενάντια στην πρώτη χώρα του σοσιαλισμού - την ΕΣΣΔ. Εκ νέου επιβεβαιώνεται η γνωστή θέση του Λένινότι το κεφάλαιο είναι δύναμη διεθνής και για την κατανίκησή της χρειάζεται διεθνής ενότητα, αδελφότητα και αλληλεγγύη των εργατών. Να γιατί το ΚΚΕ θεωρεί την υπεράσπιση και την εδραίωση του προλεταριακού διεθνισμού εγγύηση για την επιτυχία στον αγώνα για τη δημοκρατία και το σοσιαλισμό, ενάντια στις προσπάθειες της διεθνούς αντίδρασης να φρενάρει την προώθηση των λαών στο δρόμο της κοινωνικής προόδου.
Ετσι, και οι εσωτερικές εθνικές, και οι διεθνείς συνθήκες του ταξικού αγώνα, ενισχύουν σήμερα την ανάγκη του δυναμώματος της πολιτικής οργάνωσης της εργατικής τάξης στη βάση των λενινιστικών αρχών κομματικής οικοδόμησης, ώστε να μπορεί αποτελεσματικά να αντιμετωπίζει τις συγκεντρωτικές και ταυτόχρονα ευλύγιστες ως προς την ταχτική προσπάθειες της μονοπωλιακής αστικής τάξης να διατηρήσει την κυριαρχία της.
Το ΚΚΕ μπόρεσε να βγάλει διδάγματα από την πείρα του επαναστατικού αγώνα, από τα λάθη που έγιναν στο παρελθόν και εκπληρώνοντας τις αποφάσεις του 10ου Συνεδρίου του, να ενισχύσει τις γραμμές του Κόμματος, να εμπνεύσει θάρρος στους νέους κομμουνιστές, να δραστηριοποιήσει τον αγώνα για τα συμφέροντα των εργαζομένων. Εμείς και στο μέλλον θα αναπτύσσουμε και θα τελειοποιούμε την κομματική οικοδόμηση στη βάση της λενινιστικής διδασκαλίας για το κόμμα νέου τύπου. Γιατί πιστεύουμε ότι αυτή η διδασκαλία, η ιστορική πείρα της εφαρμογής της συγκαταλέγονται σ' εκείνες τις καταχτήσεις της παγκόσμιας εργατικής τάξης, που η σημασία τους με την πάροδο του χρόνου όχι μόνο δε μειώνεται, αλλά αντίθετα, μεγαλώνει στο βαθμό που αναπτύσσεται το παγκόσμιο επαναστατικό προτσές.

TOP READ